ไม่รู้จะเชียร์ใครอ่ะ
เชียร์ทุกคนล่ะกันคับ
เหอะ เหอะ
*******************************
บทที่ 46 สารภาพ
ช่วงหลัง ๆ มาแบ๊งค์ค่อนข้างสนิทกับพี่โป้งเป็นพิเศษครับ เพราะพี่โป้งรู้ว่าจะชอบหลบหน้าพี่อาร์ทมานั่งที่หลังตึก พี่โป้งก็มักจะมานั่งเป็นเพื่อน ไอ้กาวน่ะหรอ เดี๋ยวนี้ยุ่งจังอ่ะ ก็เพราะมันมัวแต่เล่นบาสนั่นแหละ เลยลืมทำงานส่งอาจารย์ ตอนนี้ก็เลยเอาแต่ขลุกอยู่ห้องสมุด ปั่นรายงานอย่างเดียว น่าสงสารจริง ๆ เลย
“น้องแบ๊งค์ไม่เบื่อมั่งหรอ มานั่งที่นี่ตลอดเลย” พี่โป้งถามขึ้นมา ตอนที่เรานั่งอยู่หลังตึก
“ไม่หรอก เงียบดีออก ดูเป็นส่วนตัวดี” แบ๊งค์พูด
“โลกส่วนตัวสูงจังนะ ไอ้ตัวเล็ก” พี่โป้งพูดแล้วเอามือลูบหัวแบ๊งค์
“พี่โป้งล่ะ ไม่เบื่อหรอ มานั่งกับแบ๊งค์แบบนี้” แบ๊งค์ถามกลับบ้าง
“ไม่หรอก พี่อยากดูแลเราน่ะ” พี่โป้งพูด
“ดูแลทำไม แบ๊งค์โตแล้วนะ” แบ๊งค์แย้งกลับไป
“อืมครับ....โตก็โต ไม่เถียงแล้ว” แล้วเราสองคนก็ได้แต่ยิ้ม ๆ
“มาแอบสวีท หวานแว๋วกันอยู่ตรงนี้นี่เอง” พี่ตั้มครับ โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้
“อ้าว....มาไม่ให้ซุ่มเสียงเลยนะ ตกใจหมด” แบ๊งค์พูด
“ถ้ามาแบบมีเสียงจะได้เห็น คู่รักคู่ใหม่หรอ” พี่ตั้มแซว
“ไม่ใช่เว้ย กรูส์กับน้องไม่ได้เป็นแฟนกันซะหน่อย” พี่โป้งรีบแก้ตัว
“อิอิ ป่ะ ไปดูหนังดีกว่า” พี่ตั้มพูด
“มาชวนกันแบบซื่อ ๆ แบบนี้เนี่ยนะ” แบ๊งค์ถามไป
“อ้าว...หรือจะให้เอากระสอบมาคลุม แล้วพาไปล่ะ” พี่โป้งทำท่ากวน ๆ
“ชิส์ จะไปไหนก็ไปเลย” แบ๊งค์ทำเป็นงอน
“ไม่ได้ชวนซะหน่อย ป่ะโป้ง ไปกันเหอะ” พี่ตั้มหันไปพูดกับพี่โป้งครับ
“ไม่อ่ะ ถ้าน้องเค้าไม่ไปกรูส์ก็ไม่ไป” พี่โป้งพูด
“โห.....รักกันยืนยงนะพวกเมริง” พี่ตั้มทำท่าเซ็ง ๆ
“ตกลงจะชวนแบ๊งค์มั้ยล่ะ” แบ๊งค์ยิ้มยั่วพี่ตั้ม
“เออ ๆๆ จะไปมั้ยล่ะ” พี่ตั้มตอบแบบไม่ค่อยพอใจ
“พูดไม่เพราะเลยอ่ะ พี่โป้งแบ๊งค์ไม่ไปแล้วนะ” แบ๊งค์แกล้งพี่ตั้มครับ
“ก็ได้ ๆๆๆ ไปดูหนังนะครับ เจ้าชายน้อยแสนน่ารัก” พี่ตั้มพูดลากเสียงยาว
“ก็ได้ นี่เห็นแก่พี่โป้งหรอกนะ” แบ๊งค์แกล้งพี่ตั้ม
“นี่แหนะ หมั่นไส้นัก” พี่ตั้มเขกหัวแบ๊งค์ไปหนึ่งที
“เจ็บนะ เดี๋ยวก็ไม่ไปซะเลย” แบ๊งค์เอามือกุมหัวแล้วพูด
“พอแล้ว ๆๆ ไม่เล่นแล้วไปได้แล้ว” แล้วพี่ตั้มก็ล็อคคอแบ๊งค์ให้เดินตามครับ
“พี่โป้ง ๆๆๆ ช่วยแบ๊งค์ด้วย” ผมเรียกพี่โป้งครับ
“เลิกเล่นเป็นเด็ก ๆ กันได้แล้วทั้งสองคนนั้นแหละ” พี่โป้งพูดไปยิ้มไป
เราไปดูหนังกันที่เมเจอร์รัชโยธินครับ พี่ตั้มเป็นคนเลือกหนัง ที่จะดู เพราะแบ๊งค์กับพี่โป้งไม่รู้จะดูเรื่องอะไร ก็เลยให้สิทธิคนพามา เป็นคนเลือก
พี่ตั้มเลือกหนังมา เป็นหนังผีของเกาหลีครับ น่ากลัวจัง แต่ก็ช่างเหอะไหน ๆ พี่เค้าก็เลือกมาแล้วดูก็ดู คนในโรงมีไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ครับ คงเพราะว่ามันยังไม่เย็นมากมั้ง อีกอย่างก็เป็นวันธรรมดาด้วย แบ๊งค์นั่งตรงกลางครับ พี่ตั้มอยู่ฝั่งซ้าย ส่วนพี่โป้งอยู่ฝั่งขวา เนื้อเรื่องน่ากลัวมา ดูหลอน ๆ แบ๊งค์นั่งเอามือปิดตา ตลอดเลย พี่ตั้มก็ช่างแกล้งจริง ๆ พอเห็นแบ๊งค์กลัวแล้วเอามือปิดตา ก็แอบมาจับขาแบ๊งค์เล่นเอาตกใจไปเลย ดีนะที่ไม่ร้องออกมา แบ๊งค์เลยทำท่างอนไปตามระเบียบ พี่โป้งก็ได้แต่กหัวเราะออกมาเบา ๆ
พวกเราดูหนังกันเสร็จแล้วครับ ก็กะว่าจะไปหาอะไรทานกันต่อ แต่ยังเลือกไม่ถูกเลยว่าจะทานอะไรดี
“น้องแบ๊งค์อยากทานอะไรหรอครับ” พี่โป้งถาม
“ไม่รู้สิ ยังไม่ค่อยหิวน่ะ” แบ๊งค์ตอบไป
“อย่างแบ๊งค์แค่ข้าวแกง ป้าเอิบตามข้างถนนก็พอแล้ว” พี่ตั้มแซว
“ใช่สิ แบ๊งค์มันต่ำต้อย ติดดิน ไม่ได้สูงส่งเหมือนเจ้าคุณตั้มนี่ ฮือ ๆๆๆ” แล้วแบ๊งค์ก็แกล้งไปซบอกพี่โป้งครับ
“พอ ๆๆๆ มากไปแล้ว เวอร์ซะ เอาตุ๊กตาทองเลยมั้ย” พี่ตั้มแซวกลับ
“ไม่ต้องหรอก มีเต็มตู้แล้ว” แบ๊งค์ย้อนมุกไป พี่ตั้มเลยเขกหัวแบ๊งค์เบา ๆ ไปอีก หนึ่งที พี่โป้งก็ได้แต่เดินตามแล้วหัวเราะเบา ๆ ระหว่างที่เรากำลังเดินกันเพลิน ๆ นั้น พี่ตั้มก็เลือบไปเห็นอะไรบางอย่าง
“เฮ้ย!!!!นั่นไอ้อาร์ทรึเปล่าวะ” พี่ตั้มพูดแล้วชี้ไป ใช่.......ใช่พี่อาร์ทจริง ๆ ด้วย มากับผู้หญิงอีกหนึ่งคน เหมือนพี่โป้งจะรู้ พี่โป้งเลยเอาศอกมาสะกิดที่แขนแบ๊งค์ แบ๊งค์เลยหันหน้าไปมองพี่โป้ง พี่โป้งฉีกยิ้มให้แบ๊งค์เห็น ประมาณจะบอกว่าให้ยิ้มไว้ แบ๊งค์ยิ้มตอบไป
แล้วก็เหมือนว่าพี่อาร์ทจะเห็นพวกเรา พี่ตั้มก็เลยตะโกนทักไป ( จะทักทำพระแสงดาบของ้าวรึไงฟระ ) เราทั้งสองกลุ่ม ก็เลยค่อย ๆ เดินเข้ามาหากัน แบ๊งค์รู้สึกกลัวจังเลย ไม่อยากสู้หน้าพี่อาร์ทเลย แบ๊งค์เลยคว้ามือพี่โป้งเอาไว้ แล้วพยายามยืนหลังพี่โป้งอีกที
“มาได้ไงวะ แล้วพาใครมาเนี่ย” พี่ตั้มถามไป
“ก็พาน้องเค้ามาเที่ยวว่ะ” พี่อาร์ทพูด
“ชื่อแทมนะคะ ยินดีที่ได้รู้จัก” น้องแทมพูดแล้วยิ้มครับ ดูน่ารักจริง ๆ ไม่แปลกหรอก ที่พี่อาร์ทจะชอบ ก็ทั้งสวย ทั้งน่ารัก และดูดีขนาดนี้ ขนาดแบ๊งค์เห็นแบ๊งค์ยังชอบเลย
“แทม นี่พี่ตั้ม แล้วนั่นก็พี่โป้งและก็.....แบ๊งค์ เพื่อนพี่เอง” พี่อาร์ทพูด ตอนก่อนที่พี่อาร์ทจะพูดชื่อแบ๊งค์ เหมือนว่าพี่อาร์ทจ้องมาที่แบ๊งค์ แบ๊งค์เลยบีบมือพี่โป้งแน่นขึ้น
“ยินดีที่ได้รู้จักทุก ๆ คนนะคะ” น้องแทมพูดมาครับ แล้วเราก็คุยกันอีกซักพัก ก็แยกย้ายไปจากกัน พี่อาร์ททำหน้าตาไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ แบ๊งค์ก็ไม่รู้สาเหตุหรอกนะ คงหึงแฟนเค้ามั้ง ส่วนน้องแทม อันนี้แบ๊งค์ก็ไม่รู้ว่าคิดมากไปรึเปล่า เหมือนเค้าจะมองมาที่แบ๊งค์ตลอดเลย
หรือว่าเค้ารู้เรื่องของแบ๊งค์กับพี่อาร์ทแล้ว ไม่น่า.....แต่เค้ารู้ ก็นับว่าเป็นคนที่ใจกว้างมากเลย ไม่รังเกียจที่พี่อาร์ทเคยคบผู้ชายมาก่อน ผู้หญิงแบบนี้แหละ ที่เหมาะสมกับพี่อาร์ทแล้ว
สรุปว่าหลังจากนั้นเราก็ไม่ได้ทานอะไรต่อครับ แบ๊งค์อ้างว่าปวดหัวนิดหน่อย อยากขอกลับก่อน พี่โป้งก็ไม่ขัด พี่ตั้มก็เลยต้องกลับด้วยแต่โดยดี
จากเหตุการณ์ในวันนั้นผ่านมาเกือบ ๆ อาทิตย์ครับ ตอนนี้ก็เริ่มเย็นแล้ว แบ๊งค์เพิ่งไปส่งงานอาจารย์มาครับ ก็เลยเดินออกมาคนเดียว แล้วสิ่งที่แบ๊งค์พยายามหลบมาตลอด ก็มาเจอกันพอดี พี่อาร์ทนั่นเองครับ กำลังจะเดินสวนกับแบ๊งค์ พี่เค้ามองหน้ากรูส์ด้วย ไม่ ๆๆๆๆ กรูส์ต้องไม่ไปสร้างความร้าวฉาน กับแฟนเค้า ไม่ได้ ๆๆ เดินผ่านไป ๆๆ
“แบ๊งค์.....จะไม่คุยกับพี่หน่อยหรอ” พี่อาร์ทเรียกแบ๊งค์ครับ (O_o)
“เอ่อ.......” แบ๊งค์ไม่รู้จะพูดอะไร
“แบ๊งค์เป็นอะไรรึเปล่า ตอนแรกก็เหมือนเราจะได้พูดกัน”
“แล้วอยู่ ๆ แบ๊งค์ก็หลบหน้าพี่ไป พี่ทำอะไรให้ไม่พอใจหรอครับ” พี่อาร์ทถามมา เวรแล้วสิ แล้วกรูส์จะตอบยังไงเนี่ย
“ไม่หรอกครับ พี่อาร์ทไม่ผิดอะไร” แบ๊งค์พูด
“แล้วเป็นอะไรไปล่ะ แบ๊งค์ทำตัวแปลกไปนะครับ”
“ตั้งแต่เรื่องที่ปิดบังพี่ว่าเลิกกับแมคไปแล้ว ทำไมไม่บอกพี่ล่ะครับ” พี่อาร์ทถามอีก
“.......................” แบ๊งค์ไม่พูดอะไร ได้แต่ก้มหน้า
“หรือว่า แบ๊งค์เกลียดพี่”
“แบ๊งค์ไม่อยากกลับมาคบกับพี่อีกใช่มั้ย” พี่อาร์ทพูดแล้วเงียบไป ประโยคนี้มันทำให้
แบ๊งค์ตื่นตัวเลยครับ อึ้งสิ แบ๊งค์ไม่เคยคิดแบบนั้นซะหน่อย
“ไม่นะพี่อาร์ท แบ๊งค์ไม่เคยคิดแบบนั้นซะหน่อย” แบ๊งค์พูดออกมา
“แล้วเพราะอะไรล่ะ” พี่อาร์ทถามมา แต่แบ๊งค์ยังไม่กล้าตอบ
“แบ๊งค์อยู่นี่เอง......” พี่โป้งทักขึ้นครับ ตอนที่เดินมากับไอ้กาว แบ๊งค์กับพี่อาร์ท เลยหันไปมองพี่โป้งด้วยกัน
“อ๋อ ใช่....พี่ลืมไปเลย ว่าเหตุผลอยู่ตรงนี้นี่เอง” พี่อาร์ทมองพี่โป้งแล้วหันมาพูดกับแบ๊งค์
“พี่อาร์ทมันไม่ใช่แบบนั้นนะ” แบ๊งค์เอาจับมือพี่อาร์ทเอาไว้
“ความจริงคือ.............” แบ๊งค์กำลังจะบอกเหตุผลไป
“ความจริงคือ แบ๊งค์รักพี่โป้งใช่มั้ยล่ะ”
“แล้วก็กลัวว่า พี่กับไอ้โป้งจะทะเลาะกัน ก็เลยเอาแมคมาเป็นข้อบังหน้า”
“แล้วจากนั้น พอพี่ไป ก็ทิ้งไอ้แมคมาคบกับไอ้โป้ง” พี่อาร์ทพูดครับ มันเล่นเอาแบ๊งค์ อึ้งไปเลย ทำไมพี่อาร์ทถึงคิดแบบนี้นะ
“ไอ้อาร์ท!!!!!” แล้วพี่โป้งก็เข้ามาชกพี่อาร์ท จนพี่อาร์ทล้มไป
“พี่โป้งอย่านะ!!!! “ แบ๊งค์เข้าไปดึงพี่โป้งออกมา
“กรูส์พูด แทงใจดำล่ะสิ บอกไว้เลยนะกรูส์ไม่โกรธพวกเมริงสองคนหรอก เชิญพวกเมริง อยู่กันอย่างมีความสุขนะ” พี่อาร์ทพูด แล้วทำท่าจะเดินไป
“เดี๋ยวอาร์ท......กรูส์มีเรื่องจะพูดกับเมริง” พี่โป้งเรียกครับ พี่อาร์ทเลยหยุด แล้วหันมา
“ไม่นะพี่โป้ง” แบ๊งค์บีบต้นแขนพี่โป้งแน่นมาก เพราะแบ๊งค์รู้ว่าพี่โป้งจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้พี่อาร์ทฟัง
“กาว...ช่วยจับแบ๊งค์ไว้หน่อยนะ อย่าปล่อยแบ๊งค์จนกว่าพี่จะสั่ง หรือกาวจะพอใจ” พี่โป้งพูด ไอ้กาวก็ได้แต่ทำท่างง ๆ
“ทำไมหรอครับ” กาวถาม
“กรูส์ขอร้อง เมริงจับไว้ให้แน่นที่สุดก็แล้วกัน” แล้วพี่โป้งก็ค่อย ๆ แกะมือแบ๊งค์ออก ไอ้กาวก็เข้ามาจับแบ๊งค์ไว้ครับ
“ไม่นะ พี่โป้ง!!!!!” แบ๊งค์เรียกพี่โป้ง
“กาว ปล่อยเรานะ เราขอร้อง” แบ๊งค์พูดไป น้ำตาก็เริ่มไหล
“ไม่ได้นะแบ๊งค์ เราว่า พี่เค้าคงมีเหตุผลที่ทำแบบนี้” กาวพูด
“แล้วนายก็จะได้รู้” แบ๊งค์พูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้น
“เมริงมีอะไรจะพูดกับกรูส์ ว่ามา” พี่อาร์ทพูด พลาดเอามือ เช็ดเลือด ที่ออกจากการที่ถูกพี่โป้งต่อยไปเมื่อกี้
“กรูส์จะพูดความจริงให้เมริงฟัง เมริงจะได้รู้อะไร ๆ ซะที” พี่โป้งพูด แบ๊งค์พยายามดิ้น แต่ไอ้กาวก็จับแบ๊งค์เอาไว้แน่นมากครับ
“เรื่องมันเกิดจากตัวกรูส์................” แล้วพี่โป้งก็เล่าทุก ๆ อย่าง ตั้งแต่ตอนที่เค้าเห็นแบ๊งค์แล้วเริ่มชอบ จนกระทั่งตอนที่ส่งอีเมลล์ไปขู่ แบ๊งค์ จนทำให้แบ๊งค์กับพี่อาร์ต้องเลิกกัน พี่โป้งเล่าทุก ๆ อย่าง พี่อาร์ทดูอึ้งไปเหมือนกัน พี่อาร์ทได้แต่ยืนทำตาโต กำมือแน่น ไอ้กาวก็เหมือนกัน มันเงียบไป แต่มันก็ยังจับแบ๊งค์ไว้เหมือนเดิม แบ๊งค์เริ่มร้องไห้หนักกว่าเดิม
“น้องเค้าไม่เคยเอาใครมาแทนที่เมริง และกรูส์ก็ไม่มีวันแทนที่เมริงได้เหมือนกัน”
“กรูส์.............ขอโทษ” พอพี่โป้งพูดคำนี้จบ พี่อาร์ทก็ตรงเข้าไปชกพี่โป้ง จนพี่โป้งล้มลงไปนอนกับพื้น
“ไอ้โป้ง ไอ้เลว เมริงทำอย่างนี้ได้ไง” พี่อาร์ทขึ้นคร่อมตัวพี่โป้งแล้วชกไม่ยั้ง แต่พี่โป้งไม่ตอบโต้อะไรมาเลย
“พี่อาร์ท!!!!! อย่านะ!!!!! “ แบ๊งค์ตะโกนร้องบอก พลางพยายามดิ้นให้หลุด
“กาว!!!! ปล่อยแบ๊งค์นะ ไม่เห็นหรอ พี่โป้งโดนชกอยู่นะ” แบ๊งค์หันมาบอกกาว
“ไม่!!!! พี่เค้าสมควรที่จะได้รับการลงโทษแบบนั้นแหละ ถูกแล้ว” ไอ้กาวพูดเสียงเรียบ ๆ เหมือนมันไม่รู้สึกอะไร
“ปล่อยสิ!!!! พี่อาร์ท พอได้แล้ว” แบ๊งค์พยายามดิ้น พลางตะโกนบอกพี่อาร์ทให้หยุด
“ไอ้โป้ง เมริงย่ำยีแฟนกรูส์ เมริงหักหลังกรูส์” พี่อาร์ทชกชนพอใจ แล้วเปลี่ยน มาเป็นเตะพี่โป้งแทน
“อ่ะ....เมริง...ทำ...จนพอ...ใจเลย” พี่โป้งพูดออกมาไม่เป็นภาษา เพราะพี่อาร์ท เอาแต่เตะไม่ยั้ง ตอนนี้หน้าพี่โป้ง มีแต่เลือดไหลออกมา
“กรูส์เอาเมริงตายแน่ วันนี้กรูส์ไม่ปล่อยเมริงหรอก”
“ให้สมกับที่กรูส์ต้องทนทุกข์ที่เสียแบ๊งค์ไป” พี่อาร์หยุดพูด แล้วทำท่าจะชกพี่โป้งต่อ
“ปล่อยนะ!!!!” แบ๊งค์ดิ้นจนหลุดแล้วครับ แบ๊งค์เลยวิ่งไปคว้าแขนพี่อาร์ทเอาไว้
“พี่อาร์....พอได้แล้ว พี่โป้งเค้าเจ็บมากแล้วนะ” แบ๊งค์พูด พลางดึงแขนพี่อาร์ทเอาไว้
“แบ๊งค์...ไม่ต้องมาห้ามพี่ วันนี้พี่จะฆ่ามัน” แล้วพี่อาร์ทก็เหวี่ยงแบ๊งค์ออกอย่างแรง เพื่อที่จะให้แบ๊งค์หลุดออก
“โอ๊ย!!!!!” แบ๊งค์หลุดออกจากแขนพี่อาร์ทครับ แต่จากแรงเหวี่ยงทำให้หัวแบ๊งค์ไปชนขอบประตู แบ๊งค์ค่อย ๆ เอามือคลำที่หัว รู้สึกมีอะไรแฉะ ๆ ครับ แบ๊งค์เอามือมาดู มันคือ เลือดครับ แบ๊งค์หัวแตก
“เฮ้ย!!!!! แบ๊งค์เป็นอะไรมากมั้ยวะ” ไอ้กาววิ่งเข้ามาดูเป็นคนแรกครับ
“เมริงหัวแตกนี่หว่า” ไอ้กาวพูด จากเสียงของกาว มันทำให้พี่อาร์ทหยุด แล้วหันมาทางแบ๊งค์
“แบ๊งค์!!!!! แบ๊งค์เป็นอะไรมากมั้ย” พี่อาร์ทวิ่งเข้ามาหาครับ
“ป่ะ ไปโรงพยาบาล เดี๋ยวพี่พาไป” พี่อาร์ททำท่าจะพยุงแบ๊งค์ครับ แต่สะบัดตัวออก แล้วคลานเข้าไปหาพี่โป้งแทน
“พี่โป้ง....เป็นอะไรมากมั้ย” แบ๊งค์ช้อนพี่โป้งไว้ในอ้อมแขน
“พอใจแล้วใช่มั้ยพี่อาร์ท ได้ทำคนอื่นเจ็บจนพอใจแล้วใช่มั้ย” แบ๊งค์ตะโกนออกไปใส่หน้าพี่อาร์ท
“โธ่เว้ย!!!!!!” พี่อาร์ททำท่าไม่พอใจ เตะประตู แล้วเดินจากไป
“กาว....ช่วยแบ๊งค์พยุงพี่โป้งหน่อย” แบ๊งค์เรียกให้กาวมาช่วยครับ กาวมันก็เดินเข้ามาช่วยพยุงพี่โป้ง จนพี่โป้งพอจะยืนขึ้นมาได้ แล้วมันก็ชกพี่โป้งไหนึ่งหมัด จนแบ๊งค์และพี่โป้งล้มลง พร้อม ๆ กัน
“กาว!!!!! นายทำอะไรน่ะ พี่เค้าเจ็บอยู่นะ” แบ๊งค์พูด
“ความจริงแค่นี้ มันยังไม่สาสมหรอก กับสิ่งที่พี่เค้าทำไว้”
“แล้วแบ๊งค์ก็ควรที่จะเลิกสนใจพี่เค้าได้แล้ว ไปสนใจพี่อาร์ทจะดีกว่านะ” กาวพูด แล้วเดินจากไป
“ไอ้กาว!!!!ทำไมเมริงพูดแบบนี้ กรูส์เกลียดเมริง “
“แล้วเมริงไม่ต้องมายุ่งกับกรูส์อีก” แบ๊งค์ไล่ไอ้กาวไปครับ ตอนนี้มหาวิทยาลัยก็เริ่มเย็นแล้ว คนก็ไม่ค่อยมี โทรศัพท์มือถือแบ๊งค์ก็ตังค์หมด ของพี่โป้งก็แบตฯ หมด มันจะซวยอะไรขนาดนี้เนี่ย
“จ...เจ็บ....มากมั้ย....ค..ครับ” พี่โป้งพูดออกมาตอนที่แบ๊งค์พยายามพยุงพี่โป้งเดินออกไปหน้ามหาวิทยาลัย
“พี่โป้งอย่าพูดอะไรนะ แบ๊งค์จะช่วยพี่โป้งเอง” แบ๊งค์พูด แล้วยิ้มให้พี่โป้ง
“อ้าวเฮ้ย!!!! น้องไปโดนอะไรมาครับ”
“ไปช่วยน้องเค้าหน่อยเร็ว” มีพี่ผู้ชายกลุ่มหนึ่งเดินมาเห็นพอดี เค้าเลยช่วยพยุง พี่โป้งให้ครับ
“พี่ครับ ช่วยพี่ผมหน่อยนะครับ” แบ๊งค์พูดไปร้องไห้ไป
“น้องก็หัวแตกนี่นา อย่าเพิ่งพูดอะไรเลยนะ” พี่คนหนึ่งพูดขึ้นครับ
“เฮ้ย ...เมริงไปเรียกแท็กซี่มาดิ” พี่เค้าตะโกนบอกเพื่อนอีกหนึ่งคนให้ไปเรียกรถ แล้วไม่นาน รถแท็กซี่ก็มาถึงครับ รถแท็กซี่พาเราไปส่งยังโรงพยาบาลที่อยู่ใกล้มหาวิทยาลัยที่สุด
พอไปถึงบุรุษพยาบาล และพยาบาลรีบมาช่วยกันพยุงพี่โป้งออกจากรถ แบ๊งค์ควักเงินจ่ายให้คนขับแท็กซี่ แต่เค้าบอกไม่รับ แบ๊งค์เลยขอบคุณเค้าไป แล้วก็มีบุรุษพยาบาลอีกคนมาพยุงแบ๊งค์ออกจากรถไป
“น้องหัวแตกนี่นา ไปทำแผลก่อนนะครับ” บุรุษพยาบาลคนนั้นพูด
“ไม่ครับ ผมจะไปหาพี่ของผม” แบ๊งค์พยายามขัด แต่ก็โดนบุรุษพยาบาลพาไปห้องทำแผลจนได้ ภาพสุดท้ายที่แบ๊งค์เห็นก็คือ เตียงของพี่โป้ง ถูกเข็นเข้าห้องฉุกเฉินไป แล้วแบ๊งค์ก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย
****************************
:bye2:คับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
