หัวข้อ: ระโนด <by ต้นคุง>

[patee]

   หนุ่ยเขินแย่เลย

เล่นเอาของจริงมาเปิดเผย

[viky_mama]

อุ้ยวาจาน่าคิดลึก อย่าพูดแบบนี้ดิเดี๋ยวพี่ธีร์หัวใจวาย อิอิ

[องค์หญิงกำชัย]

เอ่อ... จะบอกว่าที่เพื่อน ๆ แซวหนุ่ยกันนั้น   ....  เป็นความจริงค่ะ  

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

เอ่อ... จะบอกว่าที่เพื่อน ๆ แซวหนุ่ยกันนั้น   ....  เป็นความจริงค่ะ  

กำ อย่าหลอกกันนะตะเอง เค้าจริงจัง 555+ 

[องค์หญิงกำชัย]

49 คิดไม่ถึง

          ธีร์โผล่เข้าไปในห้องทำงานของเต้ในเย็นวันหนึ่ง แต่ไม่พบเต้ที่โต๊ะทำงาน ธีร์เดินไปดูด้านนอกตรงระเบียงพบว่าเต้คุยโทรศัพท์อยู่ด้วยอาการพูดไปยิ้มไป เต้หันมาเห็นธีร์ที่ยืนมองอยู่
“เดี๋ยวนะอ้น...เดี๋ยวพี่โทรกลับ”
“คุยกับแฟนรึไงวะ...ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียว” ธีร์อดแซวไม่ได้เมื่อเห็นรอยยิ้มผุดพรายบนใบหน้าญาติหนุ่ม
“ไอ้บ้า...” เต้ยิ้มเขิน
“ก็เห็นยิ้มหน้าบานขนาดนั้น...” ธีร์ไม่เลิกแซว เต้หน้าแดงแป๊ด
“มีธุระอะไร...เดินเข้ามาไม่ให้สุ้มให้เสียง...” เต้ถาม
“ทำไม...ต้องมีธุระด้วยเหรอถึงเข้ามาพบกรรมการผู้จัดการได้” ธีร์ยอกย้อน
“แกว่าธุระของแกมาก่อนดีกว่า...ชั้นไม่มีเวลามาเล่นลิ้นกับแกไอ้ธีร์” เต้รวบรัด...เสียเวลาคุยกับอ้นมากไปแล้ว ตอนนี้ทุกลมหายใจเป็นอ้นๆๆๆ...
“ชั้นจะเข้ามาคุยกับแกเรื่องที่ชั้นจะไม่อยู่หลายวัน...” ธีร์พูด
“อ๋อ...เรื่องที่แกกับหนุ่ยจะไปเมลเบิร์นน่ะเหรอ...” เต้รู้ทันแม้ธีร์ไม่พูดตรงๆ เอกสารต่างๆที่ให้เตรียมนั้นเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“อือ...ชั้นจะไปเสาร์นี้แล้วนะ...มีเอกสารอะไรที่ชั้นต้องเซ็นต์อนุมัติรึเปล่า...” ธีร์ถาม เขากลัวเรื่องงานจะสะดุด เพราะเขาต้องการพักผ่อนจริงๆและเที่ยวให้สนุกอย่างเดียว...ไม่อยากมากังวลเรื่องงาน
“เดี๋ยวต้องดูก่อนนะ...ถ้ามีอะไรที่แกต้องเซ็นต์...ชั้นจะเตรียมไว้ให้...วันศุกร์แกเข้ามาดูอีกทีนะ...” เต้บอกยิ้มๆ เสียงโทรศัพท์เรียกเข้ามา เต้กดรับสายทันที
“ว่าไงครับ...” เต้พูดไปยิ้มไป
“เดี๋ยวผมเข้าไปรับพี่เต้ที่บริษัทนะครับ...ตอนนี้ผมใกล้จะถึงแล้ว” เสียงอ้นสดใสมาตามสาย
“ครับได้ครับ...จะถึงประมาณกี่โมงครับ” เต้ถาม
“ก็อีกสักยี่สิบนาทีครับพี่...” อ้นตอบ
“ครับพี่รออยู่นะ...” เต้กดวางหู
“ใครวะ...” ธีร์ถาม
“เด็กรุ่นน้องน่ะ...” เต้ตอบเลี่ยงไปมา
“เออ...ชั้นไม่เห็นรถแกเลย...ไม่ได้เอามาเหรอ...ไปส่งมั้ย...ชั้นจะกลับพอดี” ธีร์หวังดี...แต่
“เอ่อ...เดี๋ยวน้องเค้าเอามาให้...พอดีเค้าเอาไปเข้าศูนย์ให้น่ะ...” เต้โกหก
“เหรอ...ถ้างั้นชั้นกลับก่อนนะ...” ธีร์เดินออกมาที่ลานจอดรถแต่พอดีพบกับรปภ.ที่มาเข้างานสาย ธีร์จึงตำหนิการเข้างานของรปภ.อยู่พักใหญ่ จึงได้ขับรถกำลังจะออกจากบริษัท ขณะเดียวกันอ้นก็ขับรถของเต้สวนเข้ามา ธีร์เห็นอ้นแต่อ้นมองไม่เห็นธีร์ ชายหนุ่มสงสัยเป็นอย่างยิ่งว่าเหตุใดอ้นจึงมารู้จักกับเต้ได้...ธีร์เก็บข้อสงสัยไว้ในใจ

          ที่ร้านอาหารริมแม่น้ำย่านถนนพระราม 3 สายลมจากแม่น้ำเจ้าพระยาพัดมาเบาๆ ทำให้ความร้อนคลายลงไปเยอะ...เต้หงุดหงิดจากรถที่ติดมากมาย เบียร์เย็นๆถูกวางตรงหน้า สองหนุ่มต่างวัยยกขึ้นจิบเล็กน้อย
“เหนื่อยมั้ยครับพี่...” อ้นถาม
“วันนี้พี่ไม่เหนื่อยหรอกครับ...แต่อาทิตย์หน้าสงสัยจะเหนื่อยแน่” เต้พูดพลางปลดกระดุมเม็ดบนของเสื้อเชิ้ตออก
“ทำไมล่ะครับ...” อ้นถามต่อ
“ก็อาทิตย์หน้าหุ้นส่วนอีกคนของพี่เค้าไม่อยู่...เค้าจะไปต่างประเทศครึ่งเดือน...พี่คนเดียว...หัวหมุนแน่ๆ” เต้ยิ้มสู้ แค่อ้นถามว่าเหนื่อยมั้ย...เต้ก็แทบจะหายเป็นปลิดทิ้งแล้ว
“ให้ผมช่วยพี่ได้นะครับ...ขับรถส่งของก็ยังได้...หรือส่งเอกสารก็ได้นะพี่” อ้นยิ้มแล้วยกเบียร์ขึ้นดื่มอีก
“ไม่ต้องหรอกครับ...ใครจะกล้าใช้ให้ว่าที่วิศวกรมาทำงานแบบนี้” เต้รู้สึกซาบซึ้งใจจริงๆที่เด็กหนุ่มมีน้ำใจ
“โห...พี่เต้ครับผมเพิ่งจะเรียนได้แค่ปีเดียวเองนะ” อ้นยิ้มเขินกับตำแหน่งว่าที่วิศวกร
“ถ้างั้นก็มารับมาส่งพี่ทุกวันได้มั้ยล่ะ...” เต้พูด
“รับส่งยังไงล่ะพี่...ผมไม่มีรถยนต์นะ...มีแต่มอไซค์พี่จะนั่งรึเปล่า” อ้นหัวเราะ
“ก็เอารถพี่ไปใช้สิ...เช้ามาส่งเย็นก็มารับพี่ไง” เต้เสนอให้เอารถไปใช้
“จะเอาไปใช้อะไรล่ะพี่...ผมปิดเทอมไม่ได้ไปไหนอยู่แล้ว...” อ้นพูดตามจริง เขาไม่อยากจะเอารถเต้ไปไหนมาไหน อย่างเรื่องวันนี้ที่ต้องเอาไปใช้เพราะว่าต้องไปธุระจริงๆ อีกอย่างมันก็ไกลมากด้วยนั่งรถเมล์ไปกลับก็มืดค่ำพอดี...อ้นเลยเอ่ยปากขอยืมรถของเต้...ซึ่งชายหนุ่มเต็มใจ
“อ้าวเหรอ...พี่ลืมไป”
“ถ้างั้นผมมานั่งเล่นที่ออฟฟิศพี่ได้มั้ยล่ะ...” อ้นขอร้อง
“ได้สิ...แต่นั่งเล่นอย่างเดียวนะ...ห้ามทำอย่างอื่น...” เต้ยิ้มมีเลศนัย
“ไม่หรอกครับ...ผมจะทำก็ทำคืนนี้แหละ...ไม่ต้องรออาทิตย์หน้าหรอก...” อ้นส่งสายตากรุ้มกริ่ม ทำเอาเต้อ่อนระทวยขึ้นมาทันที

          ค่ำคืนนั้นอ้นไม่ได้กลับบ้าน เขาไม่สนใจอยู่แล้วแค่โทรบอกแม่แค่นั้นพอ...ไม่มีคำถามอะไรตามมาให้วุ่นวายใจ...อ้นเป็นอย่างนี้บ่อยๆจนที่บ้านชินชาซะแล้ว แต่ในทางกลับกันที่บ้านของเต้นั้น การที่ลูกชายพาเด็กหนุ่มรุ่นน้องหลายๆปีมานอนด้วยที่บ้าน ทำให้พ่อแม่ของเต้ชักเป็นห่วงลูกชายเอามากๆ แต่พอตอนเช้าทั้งคู่ก็ออกไปทำงานด้วยกัน...เต้ไปทำงานส่วนอ้นกลับบ้าน พ่อแม่ของเต้จึงไม่มีโอกาสได้ไถ่ถามลูกชายคนเดียวว่า...เด็กหนุ่มคนนั้นเป็นใคร
..........................................................


“เออ...หนุ่ย...เพื่อนหนุ่ยที่ชื่ออ้นน่ะ...ตอนนี้ทำอะไรอยู่” ธีร์ถามหนุ่ยขึ้นมาเมื่อนึกถึงเรื่องวันนั้นขึ้นมาได้
“อ้นมันเรียนวิศวะอยู่น่ะพี่...ผมไม่เจออ้นนานแล้วนะ...โทรไปก็ติดต่อไม่ได้...คงเปลี่ยนเบอร์ใหม่” หนุ่ยก้มหน้าทานข้าวไปเรื่อยๆใจของเด็กหนุ่มยังกังวลเรื่องของ”น่าน”ที่โทรมาหาเขาเมื่อวาน
“เหรอ...” ธีร์ไม่พูดอะไรต่อ...เขาอยากถามเต้ด้วยตัวเองมากกว่า
“ทำไมล่ะพี่...พี่เจอมันเหรอ...” หนุ่ยรวบช้อนแล้วยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม แสดงว่าอิ่มแล้ว
“เปล่าหรอก...” ธีร์ปฏิเสธ
“...........”
“หนุ่ยเก็บของไว้บ้างรึยัง...ดูอากาศที่นู่นรึเปล่าว่าเป็นยังไง...จะได้เตรียมเสื้อผ้าถูก” ธีร์สอนไปในตัวเพราะนี่เป็นการเดินทางต่างประเทศครั้งแรกของหนุ่ย
“เก็บไปบางส่วนแล้ว...”
“แล้วใบขับขี่สากลล่ะ...เรียบร้อยมั้ย”
“เรียบร้อยครับเจ้านาย...”
“เดี๋ยวเถอะ...” ธีร์ค้อนให้
“ช่วงที่เราไปตรงวันเกิดพี่ธีร์เลยนี่...” หนุ่ยทำหน้าตื่นเต้นเมื่อนึกถึงวันเกิดธีร์
“เออใช่...พี่ลืมไปเลย...” ธีร์ไม่ค่อยจะจำวันเกิดตัวเองเท่าไหร่ เพราะงานที่เยอะมากในแต่ละวันทำให้ไม่สนใจเรื่องพวกนี้
“จะไปฉลองกันสองคนที่นู่น...แล้วคนที่นี่ล่ะจ๊ะคุณชาย” เสียงภาณีขัดขึ้นมา
“โธ่คุณแม่ครับ...ผมไม่ลืมหรอกครับ...เดี๋ยววันศุกร์เย็นๆเราทานข้าวด้วยกันก่อนก็ได้ครับ...” ธีร์ยิ้มให้ภาณี ทุกๆปีที่เป็นวันเกิดของธีร์หรือของภาณี สองแม่ลูกต้องกินข้าวด้วยกันเสมอ...และมีของขวัญเล็กน้อยๆให้กันและกันทุกปี...แต่ปีนี้แม้จะฉลองไม่ตรงกับวันเกิด...นางก็เต็มใจและเข้าใจ...นางไม่ใช่คนเรื่องมากและเจ้ายศเจ้าอย่าง...ทุกสิ่งยืดหยุ่นได้ตามความเหมาะสม
“ที่เดิมดีมั้ยครับ...” ธีร์เสนอ
“เอางั้นก็ได้ลูก...ธีร์อย่าลืมบอกเต้ด้วยนะ...” ภาณีไม่เคยลืมเต้เลย...แม้ว่าตอนนี้จะห่างๆกันไป

          เย็นวันศุกร์หลังจากที่ธีร์ได้เข้ามาเซ็นต์เอกสารบางอย่างที่บริษัทแล้ว กำลังจะเตรียมตัวออกไปตามที่นัดกับภาณีไว้ หนุ่ยนั่งรออยู่ในรถเขาติดคุยโทรศัพท์กับ”น่าน”ไม่ยอมลงมาด้วย

“เอ่อ...ธีร์...เอ่อ...ชั้นขอชวนรุ่นน้องไปด้วยคนได้มั้ย...” เต้อึกอักอยู่สักพักกว่าจะพูดออกมาได้

“...อ้นเหรอ...” ธีร์ถามกลับ...ทำเอาเต้ตาค้าง...นึกไม่ถึงว่าธีร์จะรู้จัก ...

[wichit14]

โลกมันกลมจริง ๆ ลำพังธีร์รู้ยังพอทำใจได้ แต่ถ้าเต้รู้ว่าเป็นเพื่อนสนิทกับหนุ่ย จะทำหน้ายังงัยจ๊ะ

[Nichdia]

อ่า มาเจอกันหมดงี้จาเกิดไรขึ้นนี่

[patee]

ถ้าอ้นได้เจอกับหนุ่ยจะเป็นยังไงนะ

 

[patz]

อะไรก็เกิดขึ้นได้ บนโลกกลมๆใบนี้ อิๆ

[DexTunG]

เมื่อหนุ่ยเจออ้น จะเป็นยังงัยต่อนะ

    

[0nePiece]

แล้ว น่าน มีเรื่องอะไรกัน 
ค้าง อ่ะครับ

[namtaan]

เอาหละสิงานนี้
เจอกันแน่ๆ ใครจะต้องตอบคำถามใครว่ายังไงบ้างก็คงจะได้รู้กัน
บวก 1 แต้ม รอตอนต่อไป ขอบคุณนะคะ

[องค์หญิงกำชัย]

50 ทัศนคติ

“แกรู้จักอ้นได้ยังไง” เต้ถามด้วยความพิศวงงงงวย
“ทำไมชั้นจะไม่รู้จัก...ก็ไอ้อ้นน่ะมันเป็นเพื่อนกับเจ้าหนุ่ย...” ธีร์เฉลยความจริงออกมา ทำเอาเต้ทรุดลงไปนั่งกับเก้าอี้
“เพื่อนกับหนุ่ยเหรอ...” เต้ครางออกมาตาลอย
“เออ...เป็นเพื่อนสนิทกันเลย...ตั้งแต่เรียนที่กรุงเทพคริสเตียนแล้ว” ธีร์พูดอกมา
“เหรอ...”
“ชั้นน่ะน่าจะถามแกด้วยซ้ำว่า...แกไปรู้จักอ้นมันได้ยังไง” ธีร์ย้อนเข้าให้ ทำเอาเต้หน้าซีดเผือด...เขาไม่อยากบอกธีร์เลยด้วยซ้ำถึงเรื่องในวงการเกย์ที่เต้เข้าไปพัวพันด้วย จนทำให้รู้จักกับอ้น
“เอ่อ...” เต้เงียบพูดไม่ออก
“ว่าไง...เล่าให้ชั้นฟังหน่อยสิ...” ธีร์เร่งด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“เอ่อ...” เต้อึกอัก
“เต้...เราไม่เคยมีความลับต่อกันไม่ใช่เหรอ...ชั้นก็รู้นะว่าแกน่ะเป็นยังไง...ชั้นไม่ได้อยากจะรู้เรื่องส่วนตัวของแกหรอกนะ...แต่เรื่องพวกนี้น่ะ...เราควรจะบอกคนที่ไว้ใจได้สักคนนะ...”
“................”
“หรือว่าชั้นไม่ใช่คนที่แกไว้ใจอีกต่อไปแล้ว...” ธีร์พูดเบาด้วยความรู้สึกน้อยใจ
“...เอ่อ....ธีร์” เต้อึกอัก
“ไม่อยากจะบอกก็ไม่เป็นไร...แกจะพาอ้นไปด้วยก็ตามใจนะ...ชั้นจะสั่งให้เพิ่มโต๊ะ...เดี๋ยวเจอกัน...” ธีร์ทำท่าจะเดินออกจากห้องทำงานไป
“ธีร์เดี๋ยว...อย่าเพิ่งไป...ฟังชั้นก่อน” เสียงของเต้ทำให้ธีร์หยุดเดินแล้วหันกลับมา เรื่องราวทั้งหมดได้ออกมาจากปากของเต้ ทั้งเรื่องของอ้น เรื่องของแดนกับพี่เสธฯ เรื่องอ้นกับหนุ่ยที่จะต้องเจอกัน ทั้งสองคนจะรู้สึกอย่างไรถ้าได้เจอกัน
“เรื่องหนุ่ยน่ะแกอย่ากังวลไปเลย...ชั้นว่าหนุ่ยน่าจะเข้าใจอะไรได้ดี...ว่าแต่อ้นเถอะ...จะยอมรับตัวเองได้มั้ย...นั่นล่ะที่ชั้นเป็นห่วง” ธีร์อ่านขาด เขาเข้าใจหนุ่ยดีกว่าใครๆ
“เดี๋ยวเจอกัน...อ้นมันจะมารับแกใช่มั้ย...” ธีร์หันมาถามอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจ แต่ธีร์เห็นแววตาของความไม่มั่นใจของเต้แล้ว...ธีร์รู้สึกสงสารและเห็นใจ...ชายหนุ่มจึงเดินกลับเข้ามาแล้วกอดเต้เอาไว้แน่น...
“อะไรที่เราทำแล้วมีความสุขก็ทำไปเถอะ...ชีวิตคนเรามันสั้นนัก...แกยังดีที่มาเจอคนที่ใช่...ถ้าอ้นมันเป็นคนที่แกค้นหามาทั้งชีวิต...แกต้องทำให้อ้นมันยอมรับให้ได้...ไม่ต้องกังวลอะไร...เดี๋ยวไปกินเหล้ากัน...ไปฉลองวันเกิดชั้น...”ธีร์พูดจบก็คลายกอดเต้ลง ธีร์มองเข้าไปในดวงตาอ่อนโยนของเต้แล้วยิ้มให้กำลังใจ...
“ขอบใจนะธีร์...เดี๋ยวเจอกัน...” เต้ก้มหน้าน้ำตาซึมด้วยความซาบซึ้งในมิตรภาพ...


          ภายในรถของธีร์ที่จอดรออยู่ หนุ่ยวางหูโทรศัพท์จาก”น่าน”ลงสักพักนึงแล้ว เด็กหนุ่มทอดสายตาเหม่อลอย...เขากำลังคิดเป็นห่วง”น่าน”กับ”วัช” ที่กำลังต่อสู้กับชีวิตโดยลำพัง ถึงแม้ว่าแม่ของวัชจะพยายามให้ความช่วยเหลือกับทั้งสองคน แต่ด้วยความที่เป็นคนหยิ่งยโสของวัช...เขาไม่รอรับการช่วยเหลือใดๆจากแม่ของเขาเลย...ฉะนั้นทุกปัญหาที่เจอจึงมีเพียงสองคนเท่านั้นที่ต้องเผชิญร่วมกัน เงินทองไม่ค่อยพอใช้และการกินการอยู่ที่แสนลำบาก “น่าน”แค่โทรมาระบายให้ฟังเท่านั้น...“เราต่างให้กำลังใจกันและกัน...” น่านพูดออกมาอย่างนี้ทำให้หนุ่ยเบาใจขึ้นมาก...อย่างน้อยทั้งสองยังรักกันอยู่

“ไปกันเลยนะพี่...” หนุ่ยออกรถ

“อืม...ไปเถอะ...เดี๋ยวเต้ตามไปเอง...” ธีร์ขยับกระดุมเสื้อแล้วปลดเนคไทออกจากคอ มันเบาและโล่ง ธีร์สูดลมหายใจเข้าปอด ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศในรถและเพลงเบาๆที่เปิดอยู่ทำให้ผ่อนคลายลงได้มาก...ธีร์ควรจะต้องเกริ่นเรื่องบางเรื่องให้หนุ่ยรับรู้ก่อน...

[namtaan]

ธีร์เข้าใจหนุ่ย มองหนุ่ยออก
เืรื่องวัช น่าน ป้อ หนุ่ยก็ยังยอมรับได้
แต่อ้นสิ จะยอมรับตัวเองกับเพื่อนได้หรือเปล่า
ที่สำคัญ ในความคิดของเต้ อ้นคือคนที่ใช่ แล้วในความคิดของอ้นล่ะ เต้คืออะไร
อยากอ่านตอนต่อไปมากเลยจริงๆ
ขอบคุณมากๆนะคะ 

[องค์หญิงกำชัย]

...............

ที่ ภัตตาคารหรูภายในโรงแรมระดับห้าดาว ริมแม่น้ำเจ้าพระยา บรรยากาศยามค่ำคืนเย็นสบาย แสงสว่างจากโคมไฟริมระเบียงทำให้ความรู้สึกของทั้งคู่ผ่อนคลายลงไปมาก หลังจากที่หนุ่ยรับรู้เรื่องราวบางอย่างจากธีร์และเขาก็เตรียมที่จะรับสิ่ง ที่จะเกิดขึ้นในเวลาไม่กี่นาทีข้างหน้านี้ แรกทีเดียวหลังจากที่ธีร์เล่าเรื่องของอ้นจบลง หนุ่ยดูเครียดขึ้นมาทันที ในใจหนุ่ยนั้นคิดว่าเพื่อนเขาเป็นคนดี อ้นเป็นคนที่น่าคบแม้จะมีโลกส่วนตัวบางอย่างที่เพื่อนมักเข้าไม่ถึง แต่สิ่งหนึ่งที่หนุ่ยมองเพื่อนคนนี้คือความจริงใจและการพูดจาตรงไปตรงมา เหมือนบุคลิกที่เซอร์ๆ และแม้จะดูเหมือนขวางโลกในบางครั้ง แต่นั่นมันคือมุมมองของเพื่อนที่มีต่อเพื่อนเท่านั้น ส่วนเรื่องมุมมองของความรักและรสนิยมทางเพศนั้นหนุ่ยไม่สามารถที่จะหยั่งรู้ ได้  สิ่งที่หนุ่ยคิดอยู่คือจะอย่างไรก็ตามอ้นก็คือ เพื่อนเขาคนหนึ่ง เพื่อนสนิทที่รักกันมากแม้จะห่างกันไปนาน แต่เพื่อนก็ยังคงเป็นเพื่อน...ไม่ว่าอ้นจะเป็นอย่างไรหนุ่ย”รับได้”...ยิ่งถ้าเป็นคนพิเศษของพี่เต้ด้วยแล้ว...หนุ่ยออกจะดีใจด้วยซ้ำ...ดีใจแทนพี่เต้

“เป็นไงหนุ่ย...คิดอะไรเหรอ...” ธีร์มองมาที่เด็กหนุ่มเมื่อเห็นหนุ่ยมองเหม่อ...ไม่สั่งอาหารสักที
“อ้อ...เปล่าครับพี่...ผมคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปหน่อย” หนุ่ยไม่พูดตรงๆ แต่ธีร์ก็จับความรู้สึกนั้นได้

“เรื่องอ้นกับเต้เหรอ...” ธีร์ดักคอ
“ครับพี่” หนุ่ยยอมรับแล้วเงยหน้ามองธีร์ พลางพับเมนูเก็บ
“ผมว่าผมควรจะดีใจนะ...ที่อ้นได้มาเจอกับพี่เต้...และพี่เต้ได้มาเจอกับอ้น” หนุ่ยพูดออกมา
“...............” ธีร์ยิ้ม
“เพราะพี่เต้ก็เหมือนพี่ชายผมคนนึง...อีกทั้งอ้นก็เป็นคนดี...เป็นคนจริงใจและน่าคบมากๆคนหนึ่ง” หนุ่ยพูดออกมา ใบหน้าเจือด้วยรอยยิ้ม
“.............” ธีร์ยังคงยิ้ม เขาอ่านหนุ่ยขาดตั้งแต่แรกแล้ว เด็กหนุ่มมีวิธีคิดที่แสดงถึงความเป็นคนที่มีทัศนคติที่ดีเสมอมา ธีร์ย้อนคิดไปถึงเรื่องเก่าๆตั้งแต่วันที่พ่อของหนุ่ยเสียชีวิตจากสึนามิ ปู่ของหนุ่ยถูกรถชนตาย ย่าเสียจากโรคประจำตัวรุมเร้า อกหักรักขมจากแต้ว ทั้งหมดทั้งสิ้นนั้นถ้าเป็นเขา เขาไม่รู้ว่าจะผ่านเหตุการณ์แบบนั้นมาได้อย่างไร แต่หนุ่ยสามารถผ่านมันมาได้และยืนอยู่บนโลกใบนี้ได้อย่างสง่าผ่าเผย...ความคิดในทางบวกของหนุ่ยที่ทำให้ผ่านเรื่องร้ายๆมาได้...แค่เปลี่ยนความคิด ...ชีวิตก็เปลี่ยน...คำๆนี้ยังใช้ได้ดี

“พี่ดีใจที่หนุ่ยคิดได้แบบนี้...ไม่โกรธไม่เกลียดเพื่อน...” ธีร์พูดออกมาใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“โกรธไม่ได้หรอกครับ....ก็อ้นมันเป็นเพื่อนผมนี่ครับ” หนุ่ยพูดจบพอดีกับที่ภาณีเดินเข้ามา
“แหม...พี่น้องคู่นี้คุยอะไรกันถูกคอเชียว” นางพูดอย่างที่เห็น
“ไม่มีอะไรครับแม่...ก็แค่เรื่องของพี่เต้กับอ้น” หนุ่ยพูดกับภาณีทันที ทำเอาธีร์หันมามองหน้าแม่ตัวเอง
“อ้นนี่ใครเหรอ...”
“เพื่อนผมเองครับ...จะมากับพี่เต้...” หนุ่ยประกาศออกไปเลย แต่สิ่งนั้นไม่ได้ทำให้ภาณีแปลกใจ นางเห็นเต้มาตั้งแต่เด็กๆและรู้ดีว่าเต้เป็นยังไง...
“เพื่อนเราน่ะ...นิสัยดีมั้ยหึ...ตาหนุ่ย”ภาณีทันเหตุการณ์เสมอ...การพูดออกมาแบบนี้แสดงว่านางเองก็รับรู้ถึงเรื่องแบบนี้เหมือนกับเป็นเรื่องปกติ
“นิสัยดีครับ...”หนุ่ยพูดยิ้มๆ
“อืม...ถ้านิสัยดีแม่ก็เบาใจ...ดีนะที่บอกกันก่อนอ้นเค้าจะได้ไม่เคอะเขิน...”  ภาณีอ่านใจคนเก่ง นางรู้ว่าถ้าต้องมานั่งซักถามกันบนโต๊ะคงจะทำให้ทุกคนอึดอัดหาวเรอขึ้นมาได้ โดยเฉพาะเจ้าตัวทั้งสองคน...ทั้งเต้และอ้น
“...........” ธีร์นั่งยิ้ม นึกชื่นชมหนุ่ยในใจว่าเด็กคนนี้ช่างรู้กาลเทศะ ช่างรู้จังหวะเวลา รู้จักการควบคุมอารมณ์เป็นเยี่ยม...ยิ่งคิดธีร์ก็ยิ่ง”ปลื้ม”

“ยิ้มอะไรพี่...” หนุ่ยหันมาถามเมื่อเห็นธีร์มองหน้าเขาแล้วยิ้ม
“เปล่า...แค่รู้สึกว่าน้องของพี่คนนี้...เก่งจริงๆ...” ธีร์สรุปออกมาได้แค่นั้นว่า”เก่ง”แต่มีอีกมากมายนักที่ธีร์รู้สึก
“แกเพิ่งรู้เหรอ...หึ...ตาธีร์...ว่าน้องแกเก่ง” ภาณีพูดชมอีกทำเอาหนุ่ยยิ้มแก้มปริ
“รู้มานานแล้วครับ...แต่วันนี้รู้สึกว่าหนุ่ยโตขึ้น...ความคิดความอ่านเป็นผู้ใหญ่เกินตัว...” ธีร์เอ่ยชมน้องชายอย่างจริงใจ
“พี่ก็พูดเกินไป...ผมไม่ได้เก่งกาจอะไรเลย...” หนุ่ยเขินหน้าแดง
“เอ้าสั่งอะไรให้แม่ทานหน่อยลูก...หิวแล้วนะ...เอ...เจ้าเต้ทำไมยังไม่มาอีกนะ” ภาณีชะเง้อมองหา
“คุณแม่ทานอะไรดีล่ะครับ...” ธีร์ถาม
“เอาของโปรดคุณแม่ไงครับ...” หนุ่ยเปิดเมนูอีกครั้ง
“เอาปลาสำลีนะครับคุณแม่...หรือปลาเก๋าดี...” เมนูที่หนุ่ยสั่งให้ภาณีนั้นไม่พ้นปลา ”เพราะดีต่อสุขภาพ” หนุ่ยว่าอย่างนั้น อีกอย่างธีร์ก็เป็นคนที่ชอบทานปลามากๆ โดยเฉพาะท่อนหาง...เป็นส่วนที่ธีร์ชอบที่สุด อาหารถูกสั่งมามากมายเผื่อคนที่ยังไม่มาด้วย แล้วในที่สุดคนที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง

“สวัสดีครับคุณป้า...” เสียงเต้ทักทายภาณี ภาณีลุกขึ้นแล้วกอดรับหลานชาย เต้หอมแก้มภาณีสองข้างทำให้บรรยากาศดูเป็นกันเองมากขึ้น
“อ้น...นี่คุณป้าพี่...” เด็กหนุ่มยกมือกระพุ่มไหว้นอบน้อมแล้วกล่าวว่า”สวัสดีครับ” อ้นจำภาณีได้ดีแม้ว่าไม่ได้ไปคลุกคลีที่บ้านหนุ่ยมานานแต่เขาก็จำได้เสมอ...มันทำให้อ้นนิ่งไปสักพักนึง

“ไงตาอ้น...โตเป็นหนุ่มแล้วนะ...”  ภาณีทักทายเหมือนลูกเหมือนหลาน มันทำให้อ้นใจชื้น สมองของอ้นที่ยังประมวลผลได้เร็วกำลังคิดต่อไปว่า...”แล้วคนที่นั่งหันหลังให้ตรงหน้านี้ล่ะ...จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก....” อ้นตัวชาวาบไปถึงสันหลัง  ...

[องค์หญิงกำชัย]

ขอโทษค่ะ  ลากมาไม่หมด  แหะ ๆ   
ยังเป็นตอนที่ 50 อยู่นะคะ   ขอบคุณค่ะ   

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

อ่านแล้วแอบติดใจ ติดอยู่ในใจว่าว่ามัน คืออะไร
มันบอกไม่ถูกแต่แอบ สัมผัสได้ว่ามัน แปลก แล้วจะรอดูว่ามันใช่อย่างที่คิดไหมของลองเดากับตัวเองไปก่อน อิๆ ขอบคุณที่มาลงให้อ่านทุกวันน๊า +1 ให้เลยกับความสม่ำเสมอ
นิว(หลงรักความเที่ยงตรง)
ปล. อ่านจบแล้วความคิดก็ยังคงเหมือนเดิมขอบคุณที่แวะมาบอกกล่าวให้ทราบว่าลากมาขาด

[namtaan]

ขอโทษค่ะ  ลากมาไม่หมด  แหะ ๆ   
ยังเป็นตอนที่ 50 อยู่นะคะ   ขอบคุณค่ะ   

^
^
ฮ่าๆๆๆ ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมากค่ะที่มาแปะเพิ่ม
ดีใจที่ตอนนี้ยาว ได้อ่านต่ออีกหน่อยนึง ลุ้นไปอีก
หนุ่ยเป็นคนที่ดีจริงๆ ธีร์ไม่ปลื้มก็ไม่รู้จะว่ายังไง ทั้งหล่อทั้งดีสินะ
ทีนี้ก็ลุ้นว่าอ้นจะเป็นไงบ้าง แต่ทุกคนรับได้ขนาดนี้ เหลือแต่เจ้าตัวเท่านั้นหละ

[patz]

ช่วงนี้เหมือนเป็นการเริ่มต้นของ คู่พี่-น้อง กับคู่เพื่อนพี่-เพื่อนน้อง สินะ

หวังว่าน่านกับวัชจะช่วยกันฟันฝ่าอุปสรรคไปด้วยกันให้ได้นะ

[Chatcha]

รอคู่

หนุ่ยกะธีย์อยู่นะ

[foxkykung]

ลุ้นจนตัวเกร็งเลย อิอิ ขอบคุณนะครับ ที่แวะมาแปะต่อ

มาให้กำลังใจครับ ลุ้น ๆ 

[paulla]

ลุ้น ๆ

[wichit14]

น่าจะแถมตอนที่ 51 ด้วยเลย อิอิอิ สนุกมาก

[DexTunG]

   อยากอ่านต่อครับ  ค้างนิดนึงอะ

มาต่อเร็ว ๆ นะครับ 

[องค์หญิงกำชัย]

51 คอนโดฯคอยรัก

“พี่ธีร์...หนุ่ย...” อ้นครางเบาๆออกมา เขาสับสนงุนงง...คิดย้อนไปถึงเต้ด้วยว่าเป็นอะไรกับครอบครัวของเพื่อนสนิทเขา แต่อ้นไม่มีเวลาที่จะคิดได้นานขนาดนั้นเพราะหนุ่ยฉวยจังหวะนั้นทำให้ความประดักประเดิดของอ้นหมดไป
“ไงไอ้อ้น...หายไปเลยนะมึง...”  หนุ่ยลุกขึ้นมากอดคอเพื่อนรักเอาไว้แล้วพากันเปลี่ยนที่นั่งมานั่งด้วยกันในฝั่งตรงข้าม อ้นหยิบเอาแก้วไวน์ติดมือมาด้วย ที่ต้องเปลี่ยนที่นั่งเพราะจะทำให้เพื่อนรู้สึกไม่เคอะเขินและเป็นกันเองเร็วขึ้น
“เอ่อ..กูเอ่อ...” อ้นอึกอัก
“ไม่ต้องรีบเล่าก็ได้...คืนนี้ยังอีกยาว...มีเรื่องจะคุยเยอะแยะเลย...เอาไวน์หน่อยนะ” หนุ่ยจับให้เพื่อนนั่งลงแล้วเด็กหนุ่มก็นั่งลงข้างๆ พลางเรียกบริกรให้รินไวน์มาให้อ้น
“เอ้าจะกินอะไรสั่งเลย...” หนุ่ยรับเมนูมาจากบริกรอีกครั้ง
“..........” อ้นยังเงียบ เขาเปิดเมนูไปพลาง
“สั่งเลย...พี่ธีร์เลี้ยง...” หนุ่ยคะยั้นคะยอ...
“แม่สั่งไปแล้ว 4-5 อย่างนะดูอย่าให้ซ้ำกัน...เต้จะทานอะไรสั่งเลยลูก...” ภาณี ยิ้มใจดี บรรยากาศก็เป็นใจด้วยสายลมที่พัดมาแผ่วๆ อาหารบางส่วนถูกนำมาวางบนโต๊ะแล้ว เสียงไวโอลินจากนักไวโอลินที่เล่นไปตามโต๊ะ...จนมาถึงโต๊ะของธีร์
“ผมขอเพลงโปรดของเจ้าภาพหน่อยนะครับ...” หนุ่ยขอเพลง Beautiful Blue Danube...ธีร์นั่งยิ้มแก้มปริ ใบหน้าขาวๆหล่อๆแดงซ่านด้วยฤทธิ์ไวน์
“หนุ่ยนี่ร้ายจริงๆ...รู้ได้ยังไงว่าพี่ธีร์ชอบเพลงนี้” เต้พูดไปยิ้มไปอย่างคนมีความสุข
“รู้สิครับพี่เต้...ก็ผมเป็นน้องพี่ธีร์นี่ครับ...” หนุ่ยพูดออกมาทำให้ทุกคนหัวเราะอย่างมีความสุข ทุกคนนั่งเงียบๆฟังเพลงที่นักดนตรีบรรเลงจนจบ หนุ่ยควักแบงก์ห้าร้อยทิปให้กับนักดนตรี...

“นี่ฉันกับอ้นมีของขวัญเล็กๆน้อยๆมาให้แกด้วยนะ...” เต้พูดแล้วบอกให้อ้นหยิบเอากล่องของขวัญออกมาจากกระเป๋าเป้ข้างตัว
“แกะเลยพี่ธีร์...” หนุ่ยเชียร์
“แกะเลยสิครับพี่...” อ้นช่วยเชียร์อีกแรง...

          ธีร์แกะห่อของขวัญอย่างเบามือ มันเป็นผ้าพันคอสำหรับผู้ชาย สีดำสวยและดูดีมาก ธีร์ยิ้มออกมาเมื่อเห็น ชายหนุ่มหันไปหาเต้
“ขอบคุณมากนะเต้...อ้น...มันสวยมาก...” ธีร์ยิ้มอย่างพอใจ
“แฮบปี้เบิร์ทเดย์ครับพี่ธีร์” อ้นยกแก้วไวน์ขึ้นชนกับธีร์ รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าทุกคน
“เอาไปใช้ที่เมลเบิร์นด้วยนะ...” เต้พูด
“แน่นอน...” ธีร์ยิ้ม
“เที่ยวเผื่อด้วยนะพี่...” อ้นพูดบ้าง

“อีกสักพักแม่ต้องขอตัวกลับก่อนนะตาธีร์...คืนนี้อย่าดื่มกันมากนักล่ะ...พรุ่งนี้เดินทางไม่ใช่หรือ” ภาณีพูด
“อ้าวทำไมกลับเร็วนักล่ะครับคุณแม่...” หนุ่ยถาม
“อ้อ...พรุ่งนี้แม่มีงานแต่เช้ามืดน่ะลูก....เดี๋ยวตื่นไม่ไหว...คนแก่ก็อย่างเนี้ย...ต้องปล่อยให้หนุ่มๆสนุกกันไป” ภาณีบอก
“คุณแม่ไม่แก่สักหน่อย...” หนุ่ยหันมาอ้อนแม่ได้อีก
“ปีนี้ตาธีร์อายุเท่าไหร่แล้ว...แม่ไม่แก่ได้ยังไง”
“คุณแม่ก็...ผมอายุไม่เท่าไหร่เองนะ...” ธีร์ทำหน้างอน...แต่ก็ดูน่ารักดี
“แค่ 30 เองครับ...” หนุ่ยเติมให้แล้วทุกคนก็หัวเราะออกมาพร้อมๆกัน
“เดี๋ยวเหอะหนุ่ย...” ธีร์ยิ้มดีใจมากกว่าจะโกรธได้ลงคอ

          สักพักใหญ่ๆภาณีก็ขอตัวกลับจึงเหลือแต่หนุ่มๆสี่คนที่ยังคนนั่งคุยต่อ ไวน์ขวดที่สองถูกเปิดตามมา รสชาติอาหารและกลิ่นรสของไวน์ชั้นดี ประกอบกับบรรยากาศที่อบอวลด้วยมิตรภาพ ทำให้ไม่เหลือความเก้อเขินใดๆ ทั้งหมดยอมรับได้ถึงความเป็นไปของความสัมพันธ์...แบบนี้ อ้นไม่เครียดและไม่มีสายตากังวลเหมือนตอนแรกแล้ว เพื่อนรักทั้งสองได้คุยกันถึงเรื่องทั่วๆไป เรื่องเพื่อนๆ เรื่องเทคโนโลยีต่างๆ ทำให้ความสนิทสนมกลับคืนมาอย่างรวดเร็ว

“ไปต่อไหนกันดี...” ธีร์ชวนหลังจากที่ไวน์ขวดที่สองหมดลง
“ไปไหนก็ได้พี่...ผมไปได้หมด” อ้นออกอาการกรึ่มๆ หน้าขาวๆแดงซ่าน
“อยากนั่งฟังเพลงเบาๆ” เต้เอ่ยปากเพราะเขาเองไม่ชอบที่ๆมันอึกทึกครึกโครมเท่าไหร่นัก

          รถทั้งสองคันขับตามกันไป ร้านที่ธีร์กับเต้ไปประจำ ส่วนอีกสองหนุ่มนั้นยังไม่เคยไปมาก่อน ระหว่างทางบนรถของเต้ อ้นนั่งทำหน้าที่อยู่หลังพวงมาลัย

“อ้น...เป็นยังไงบ้าง” เต้เอื้อมมือไปกุมมืออ้นที่จับอยู่บนกระปุกเกียร์ อ้นขยับมือเล็กน้อยแล้วหงายมือขึ้น สองมือประสานกัน อบอุ่นยิ่งนัก เสียงเพลงเบาๆจากเครื่องเสียงในรถทำให้บรรยากาศซาบซึ้งและกินใจ เต้มองเข้าไปในสายตาของอ้น เด็กหนุ่มสบตาแล้วรู้สึกอาย...
“อะไร...เป็นยังไง...” อ้นถามกลับ
“ก็อ้นน่ะรู้สึกยังไงบ้าง...พี่กลัวอ้นจะอาย...” เต้พูดออกมาแล้วก็หน้าแดงซะเอง
“ไม่หรอกครับ...จะอายไปทำไม...มันไม่ได้เสียหายตรงไหนนี่ครับ” อ้นยิ้มแล้วจับมือเต้ขึ้นมาจูบเบาๆ ก่อนจะเอามาแนบที่แก้มใสๆอุ่นๆ
“...พี่รักอ้นนะครับ...” เต้เอานิ้วมือจับเส้นผมที่หล่นมาปรกหน้าเด็กหนุ่มออก แล้วขยับเข้าไปหอมแก้มเด็กหนุ่ม อ้นอายจนหน้าแดงเรื่อ แสงไฟที่สาดเข้ามาในรถได้เพียงเล็กน้อยทำให้คนข้างนอกมองเข้ามาไม่เห็น
“ไม่อายคนเหรอพี่” อ้นถามแล้วหันมายิ้มให้เต้
“หึ...ไม่อาย...” เต้มีอาการตึงๆเล็กน้อยทำให้กล้ากว่าปกติ
“หน้าไม่อาย...หอมแก้มเค้า...” อ้นเอื้อมมือมาคว้าใบหน้าของเต้แล้วโน้มเข้ามาหา อ้นกดปากบางๆกับปากของเต้แล้วควานลิ้นเข้าไปในโพรงปากของชายหนุ่ม
“อืม...อ้นครับ...อย่าครับ...” เต้หลบหน้าลงต่ำ ทำให้ปากที่ดูดกันแน่นอยู่หลุดออกจากกัน
“ไหนเมื่อกี้บอกไม่อายไงล่ะพี่” อ้นเอาคืนบ้าง
“โห...เอาคืนพี่เหรอ...” เต้เอื้อมมือลงไปบีบเบาๆที่เป้ากางเกงของเด็กหนุ่ม
“อย่า...เดี๋ยวจุก...” อ้นขยับตัวหนี
“อย่าหนีสิ...แน่จริงอย่าหนี...” เต้พูดพลางบีบแน่นขึ้น สองหนุ่มต่างวัยเล่นหยอกล้อต่อกระซิกกันในรถจนรถที่จอดติดอยู่กระเพื่อมไปมา คืนนี้แม้รถจะติดอย่างวินาศสันตะโรแต่สองหนุ่มไม่อินังขังขอบกับสถานการณ์นั้นเลย...ยิ่งติดยิ่งดี เขาจะได้มีเวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้น

          คืนนั้นทั้งสี่คนฉลองวันเกิดของธีร์จนดึกดื่น เกือบตีสองแล้วถึงได้แยกย้ายกันกลับ เต้พาอ้นกลับไปนอนที่บ้าน ส่วนหนุ่ยกับธีร์นั้นได้ไปขับรถกันออกไป โดยที่ธีร์เป็นคนขับ เพราะดูแล้วหนุ่ยเมามากกว่า รถเก๋งบีเอ็มดับบลิวคันหรูขับออกมาจากร้านอย่างช้าๆ แล้วมาจอดลงที่คอนโดของธีร์แถวๆพระราม 3 ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ธีร์พาคนอื่นเข้ามานอนที่นี่ “คอนโดคอยรัก”แห่งนี้ ธีร์ซื้อไว้เพื่อจะคอย”ฝุ่น”คนรักที่เคยสัญญากันเอาไว้เมื่อตอนไปเรียนที่อเมริกา ว่าจะกลับมาอยู่ด้วยกันแต่จนแล้วจนรอด...”ฝุ่น”ก็ไม่ตามกลับมา

          ที่ลานจอดรถของคอนโดหรูตอนตีสองกว่าๆ เสียงเครื่องยนต์ที่ดับสนิททำให้บรรยากาศโดยรอบนั้นเงียบสงบ ลมจากแม่น้ำพัดแผ่วๆมา แสงไฟสนามจากแนวรั้วริมตลิ่งทำให้มองเห็นความเป็นระเบียบของสวนสวย รปภ.เดินตรวจตราไปมาอยู่รอบๆและสังเกตมองรถของธีร์ที่เข้ามาจอด คงแปลกใจที่ครั้งนี้ธีร์พาเด็กหนุ่มแปลกหน้าเข้ามาด้วย

“หนุ่ย...ไหวมั้ยครับ...” ธีร์เข้าไปพยุงร่างใหญ่ที่นอนอยู่เบาะหน้า แต่ตัวหนุ่ยใหญ่และหนักกว่าธีร์มาก ชายหนุ่มจึงพาลงจากรถไม่ไหว ได้แต่ปลุกเบาๆด้วยการเขย่าตัวไปมา สักพักหนุ่ยลืมตาขึ้นมา
“พี่ธีร์ครับ...ที่ไหน...” หนุ่ยอ้อแอ้ ธีร์ไม่เคยเห็นเด็กหนุ่มเมามาก่อน
“คอนโดพี่เองครับ...” ธีร์บอกที่ข้างหูระหว่างที่เอื้อมมือเข้าไปดึงเอวเด็กหนุ่มให้ลุกขึ้นมาจากเบาะ

“อ้าว...ไม่กลับบ้านเหรอครับ...” หนุ่ยถามแล้วทำหน้าแปลกใจ

“พี่มีอะไรจะให้หนุ่ยน่ะครับ...” ธีร์พูดพลางพยุงหนุ่ยให้ลุกขึ้นยืน

“ให้อะไรพี่...ที่พี่ให้ผม...ผมก็ไม่รู้จะตอบแทนพี่ด้วยอะไรแล้ว...”หนุ่ยเซเล็กน้อย ธีร์เกือบล้มตามไปด้วย .....

[องค์หญิงกำชัย]

แหะ ๆ  พยายามจะแปะเพลงแต่ไม่สำเร็จค่ะ   ขอโทษค่ะ

/วิ่งออกไปจากกระทู้อย่างรวดเร็ว   

[Chatcha]

ธีย์จาให้ไรอะ

ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆ

[patz]

รอตอนนี้มานานแสนนาน 

[wichit14]

นึกไปตอนก่อนโน้น ที่หนุ่ยเคยพูดเล่นว่า อยากได้คอนโดของพี่ธีร์ อย่าให้เป็นดังที่คิดน่ะ ว่าพี่ธีร์จะยกคอนโดให้ โอ้แม่เจ้า..ไม่จริงใช่ไหม.. อิอิ สนุกมากครับ จะรออ่านตอนต่อไป ขอบคุณมากครับ ที่นำนิยายดี ๆ มาให้อ่าน

[WEERACHOT]

  เป็นกำลังใจห้คนโพสคนแต่ง...


เขินอ่ะ อิอิ