หัวข้อ: Ooo๐...นางในไดอารี่...๐ooO ...นิวกุ้ยเฟย...

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

วันถัดมา ผมก็ไปทำงานด้วยรูปลักษณ์ใหม่ๆ คงเพราะตัวผมเองยังรู้สึกสดชื่นและสะใจนิดๆเกี่ยวกับเรื่องพี่หลินและแทนเมื่อคืน ตอนเช้าผมต่นเร็วกว่าเดิม
เลือกชุดที่อยากใส่ด้วยความพิถีพิถัน อืม...ไม่ใช่อะไรหรอกครับวันนี้ผมมีอบรมซึ่งจัดไว้สำหรับพนักงานใหม่โดยเฉพาะ ต้องแต่งตัวดูดีหน่อยเนอะ
ผมเลือกเสื้อเชิ๊ตคอปกสีชมพูมีปักดิ้นเงินเป็นรูปเถาองุ่นระย้าอยู่ตรงอกด้สนซ้ายของเสื้อ แขนสั้นมีไหมทองร้อยเกี่ยวที่ปลายแขนดึงรัดให้แน่นขึ้นได้
และใส่กางเกงแสลคสีดำขายาวรีดเรียบเนี๊ยบ รองเท้าหนังกำมะหยี่สีแดงสดส้นเตี้ย ผมมองตัวเองในกระจกอีกครั้งหลังเซ็ตผมสวอนปลายเคลียไหล่
และถามตัวเองอีกครั้งว่า "นี่เราบ้ารึเปล่าเนี่ย แต่งตัวเยอะขนาดนี้ ไปอบรมนะไมได้ไปเดินแฟชั่น" แต่ก็ไล่ความคิดนั้นไปเรียกคืนความมั่นใจ

ผมขึ้นมานั่งบนรถก่อนใครๆเพราะมาถึงก่อนคนอื่น เลือกนั่งที่นั่งติดริมหน้าต่างเปิดแอร์เย็นฉ่ำ แม้อากาศภายนอกตอนเช้าๆยังเย็นอยู่มาก
แต่ผมก็ไม่ลืมเตรียมผ้าคลุมไหล่ผืนใหญ่มาห่มตัวให้อุ่นขึ้นก่อนจะหลับตานอนพักอีกสักงีบใรหว่างเดินทาง(เหมือนทุกครั้ง)
แล้วจู่ๆผมก็รู้สึกว่ามีคนมานั่งเบียดอยู่ข้างๆ ผมลืมตาหันไปมองก็พบว่าเป้นผู้ชายตัวสูงกว่าผมสักหน่อย(แต่ก็ไม่สูงมากมายนัก)
เค้าหันมายิ้มให้ผมนิดหน่อย ผมก้ยิ้มตอบพอเป็นมารยาทแล้วหลับตานอนต่อ เพราะตอนนี้รถก็ยังไม่ออกจากลานจอดคงหลับได้อีกหลายงีบเลย
ผมคงหลับลึกไปหน่อยมั้ง รถมาถึงหน้าโรงแรมตอนไหนก็ไม่รู้(ปกติผมจะพอรุ้สึกตัวบ้างนะครับว่าใกล้ถึงแล้วก็ตื่นพอดีๆอ่ะนะ) คนข้างๆเค้าก็เลยปลุก
ตอนนั้นคนลงรถไปหมดแล้วอ่ะ ผมทั้งอาย(คนอื่น)และทั้งโมโห(ตัวเอง)ที่ปล่อยให้หลับจนไม่รู้เนื้อรู้ตัวเลย นี่ถ้าโดนลักหลับก็เสร็จไปแล้ว 55555

"นายๆ ไปเหอะเค้าไปกันหมดแล้ว" คนข้างๆที่ปลุกผมเค้าบอก
"ขอบคุณครับ" ผมยิ้มเก้อๆแล้วก้มหัวให้นิดหน่อยเป็นเชิงขอบคุณ แล้วลุกเดินตามเค้าลงไป
"มาทำงานใหม่รึเปล่านาย" คนข้างๆที่ตอนนี้เดินมาข้างๆและรอแสกนนิ้วต่อจากผมถามขึ้น
"ก็มาได้2เดือนละครับ" ผมตอบยิ้มๆแล้วขอตัวเดินไปก่อน เพราะต้องเอากระเป๋าไปเก็บที่ล๊อกเกอร์ด้วย

ผมจัดการเก็บของไว้ในล๊อกเกอร์แล้ว ก็เตรียมตัวจะออกไปทานข้าวเช้าก่อนจะเริ่มอบรม แต่ก็เสียเวลาสักพัก
เพราะต้องคอยขยับหลบคนอื่นๆที่เดินผ่านไปผ่านมา บางคนล๊อกเกอร์อยู่ด้านในก็ต้องเดินเข้าเดินออกผ่านทางล๊อกเกอร์ผม ผมก็ต้องเบี่ยงตัวหลบให้
และล๊กเกอร์ผมอยู่ตรงกับห้องอาบน้ำพอดี ดังนั้นบางคนที่ออกเวรเค้าจะอาบน้ำกอ่นกลับบ้านก็ต้องเดินผ่านมาทางผมอีก ผมก็ต้องหลบหน้าหลบหลังอยุ่นั่น

"อ้าว นายใช้ล๊อกเกอร์นี้เหรอ ข้างๆเราเลยอ่ะ" คนข้างๆที่กลายเป็นคนข้างล๊อกเกอร์ไปแล้วทักขึ้น
"ครับ ผมขอตัวก่อนนะ อืม...พี่มาอบรมรึเปล่าครับ" ผมถามพอเป็นพิธี
"อือ ใช่นายด้วยเหรอ เอองั้นเจอกันอีกทีนะ" คนข้างล๊อกเกอร์สรุปเอาเอง
"ครับ" ผมยิ้มน้อยๆเป็นการตอบรับ

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

แล้วการอบรมก็เริ่มขึ้นครับ วิทยากรให้พวกเราแนะนำตัวกันทีละคน โดยเราแต่ละคนก็ต้องพยายามจำเพื่อนๆของเราในห้องให้ได้ ก็มีประมาณ20คนพอดี
มาจากหลายๆแผนกด้วย  หลังจากแนะนำตัวแล้วก็จับกลุ่มทำกิจกรรมชิงของรางวัลกันตลอดทั้งวัน มีหลายเรื่องที่พวกเราได้รุ้เพิ่มขึ้น มีหลายเกมส์
ซึ่งส่วนใหญ่เกี่ยวกับจิตวิทยามาให้พวกเราเล่น ได้ค้นหาตัวเองด้วย ค้นหาความถนัดในด้านต่างๆ และผมก็ทำได้ดีจนกลายเป็นคนที่ถูกเอ่ยชมอยุ่เสมอๆ
ผมนึกมาถึงตรงนี้แล้วก็คิดจะเดินหมกต่อไปเสียที คิดว่าถึงเวลาแล้วที่เราต้องสร้างสถานการณ์ให้ทางโรงแรมเห็นว่าเราเป็นคนมีคุณภาพที่ไม่ควรเสียไป
และเป้าหมายก็เป้นไปตามคาด มีกิจกรรมอะไรผมก็ทำคะแนนได้ดีเสมอ และผุ้จัดการฝ่ายบุคคลเองก๋เป็นผู้มอบรางวัลให้ผมในที่ประชุมนั้นด้วย
ตลอดการอบรม 3วันผ่านไปผมก็ได้รุ้จักเพื่อนพนักงานต่างแผนกเพิ่มขึ้นอีกหลายคน ล้วนเป็นพนักงานใหม่เหมือนกัน อาจเข้าทำงานเร็วช้ากว่ากันไม่มากนัก
ทีเราสนิทกันเร็วคงเพราะตลอดทั้งวัน ไม่ว่าจะเป็นพักเบรคหรือทานข้าวกลางวันและเย็นก็ทานด้วยกันทุกคน แลกเปลี่ยนพุดคุยกันถึที่มาที่ไปของพวกเรา
สำหรับผมนั้นคนที่ผมได้พูดคุยด้วยมากที่สุดจนสนิทกันก็คือ คนข้างล๊อกเกอร์ของผมน่ะแหล่ะครับ เค้าชื่อ ตี้ ความจริงแล้วเค้าแก่กว่าผม1ปีแต่เพราะเค้าเอง
เข้าใจว่าผมเพิ่งจะ24-25 เค้าเลยคิดว่าผมเป็นรุ่นน้องเค้าหลายปี แต่เพราะเราทักทายกันเหมือนเพื่อนมาแต่แรกก็เลยเรียกขานกันแบบเพื่อนกันตั้งแต่นั้น

"นิวมาทำงานยังไงอ่ะ" ตี้ถามผมตอนนั่งในรถพนักงานขากลับ
"ก็นั่งรถพนักงานไง" ผมก็ตอบตรง
"ไม่ใช่ดิ ตั้งแต่ออกจากห้องเลยอ่ะ" ตี้ หัวเราะคิดว่าผมตอบกวน
"อ๋อ เราเดินมาอ่ะ จากห้องก็ประมาณ10-15นาทีเอง" ผมบอกไปตามที่เค้าอยากรู้
"เดินมาเลยเหรอ เอางี้นะ วันนี้เราไปส่งนิวที่ห้องได้ป่ะ ได้รุ้จักกันไว้ไง เผื่อวันไหนนิวมาไม่ทันรถก็โทร.มาให้เราไปรับได้" ตี้มีข้อเสนอ
"จะดีเหรอ เราเกรงใจอ่ะ" ผมปฏิเสธด้วยความเกรงใจจริงๆ
"ไม่ต้องคิดมาก หรือว่าไม่ไว้ใจเราอ่ะ" ตี้เหล่ตามาทางผมเหมือนรอฟังคำตอบ ผมก็เลยตกลงให้เค้าไปส่ง

"โห.......ไม่ได้ใกล้เลยนะเนี่ยนิว" ตี้พูดขึ้น หลังจอดรถให้ผมลงที่หน้าอพาร์ทเมนท์
"เราเดินจนชินแล้วมั้ง ก็เรื่อยๆนะไม่ได้รีบจะมีก็แค่ตื่นสายจริงๆก็นั่งมอไซค์ไป" ผมเล่าให้เค้าฟัง
"เท่าไหร่อ่ะ" ตี้ถาม ผมก็ตอบไปว่า20บาท เค้าเลยเสนอว่าเค้าจะมารับทุกวันตอนเช้า(เพราะทำงานเวลาเดียวกัน และหยุดตรงกัน)
"ไม่เป็นไรหรอก เราเดินไปเดินมา2เดือนกว่าแล้วอ่ะ" ผมว่ามันเร็วไปป่ะที่จะเอาตัวเองไปเป็นภาระให้พื่อนใหม่เนี่ย
"เอาเหอะๆ พรุ่งนี้6โมงครึ่งเรามารอหน้าอพาร์ทเมนท์ละกันนะ ไม่คิดค่าโดยสารด้วย" ตี้ยกมือห้ามเป็นการสรุป แล้วชูสามนิ้วสัญญาว่ามารับแน่ๆ
ผมยิ้มรับแม้จะยังเกรงใจมาก แต่ก็คิดว่ารับน้ำใจไว้ครั้งนี้ก็ไม่เสียหายเนอะ ผมกำลังจะดินไปแสกนคีย์บอร์ดกลับเข้าไปในอพาร์ทเมนท์ ตี้ก็เรียกขึ้นก่อนบอกว่า
"เอ่อ... ก่อนอื่น จะขอไปเข้าห้องน้ำหน่อยได้ป่ะนิว รบกวนหน่อยนะ ว่าไรเปล่าเนี่ยแต่เราไม่ไหวว่ะ ฉี่จะแตกแล้ว" ตี้ยิ้มเขินๆ ผมเลยขำ
คืนนั้นเราได้คุยกันอีกหลายอย่างจนเกือบ4ทุ่ม แล้วก็ออกไปกินขนมเค้กร้านเบเกอรี่ที่อยู่ใกล้ๆอพาร์ทเมนท์ อืม...ผมว่าผมโชคดีนะที่ได้เจอเพื่อนคนนี้

[mma419109]

         :man1:น้องนิว ขอโทษไม่ได้เข้ามากอดนานเลย ยัยพี่หลินนี่
 เหลือรับจริงๆ สงสารลูกในท้องจะรับความเครียดจากแม่ไปเต็มๆเลย
 อ่านเรื่องกลั่นแกล้งเสแสร้งกันในที่ทำงานแล้ว บรรยากาศคล้ายๆกับ
 แผนกเก่าเราเลยล่ะ

[beemanufan]

พี่นิวแสบนะเนี่ย ดีใจกับพี่นิวด้วยนะคะ ที่เจอเพื่อนใหม่ดีๆค่ะ

[ltahset]

เขาคิดแค่เพื่อนใหม่จริงๆหรือเปล่าพี่นิว

555+

สู้ๆนะคะ

^^

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

เล่าเรื่องตอนป่วย เหนื่อยทั้งกายที่งานหนัก และเจอศึกในจนร่างกายทรุดโทรม ป่วยหนัก หน้าตาหมองคล้ำ

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

จนถึงวันที่ต้องแอดมิดนอนให้น้ำเกลือในโรงพยาบาล นั่งก็ไม่ได้ นอนก็ไม่หลับ ร่างกายปวดเมื่อย ทรมาน

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ยิ่งโดนกดดันบีบให้ออกจากงานทางอ้อม สังขารยิ่งแย่ ผิวหน้าเกรียม ผิวกายหยาบ ผมหงอกขาวโพลนน่ากลัว

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

แต่เพื่อจะแอ๊บเด็กต่อไป จึงต้องหาทุกวิถีทาง เรียกคืนความอ่อนเยาว์อีกครั้ง



จุดเทียน..ร่ายมนต์ ไม่สิ จุดธูปเทียนไว้พระ ฟื้นฟูสติและพลังชีวิต ปรับหัวใจให้เข้มแข็งขึ้นใหม่ ทุกอย่างคลี่คลาย

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

หายป่วย ย้อมผมดำ สวอนปลาย เปลี่ยนชุดเป็นโทนสดใส และแววตาแข็งกร้าว อย่างไม่เคยเป็น

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ณ ขณะนี้ผมอยู่บ้านตี้อีกแล้วครับท่าน ตั้งแต่เค้าแสดงน้ำใจไปรับและส่งผมที่อพาร์ทเม้นท์ทุกวัน(เราสองคนหยุดตรงกันทั้งสองวัน)
แรกเริ่มผมก็พูดคุยกับตี้เหมือนคนรู้จักทั่วไป นานวันเข้าเราก็เริ่มสนิทกัน ต่างคนต่างเล่าเรื่องของตัวเองให้อีกคนฟังว่าเป้นยังไง
ตี้เล่าให้ผมฟังว่าที่บ้านเค้ามีฐานะดี แต่เพราะตอนเค้าอายุ๑๘ เค้ามีแฟนแต่ที่บ้านไม่ยอมรับ เค้ากะแฟนก็ดื้อจะคบกันต่อไป
ส่วนตัวเค้าเองก็โดนคพ่อต่อว่ารุนแรงและตบหน้าเค้า เค้าเองเลือดร้อนประสาวัยรุ่น โมโหจัดเลยอกจากบ้านนับแต่นั้น
ก็ไปอดๆอยากๆหางานทำเองที่สมุยหลายปีจนเก็บเงินเก็บทองได้ และเพราะโตขึ้นก็เลยกลับบ้าน เรื่องที่เค้าเสียใจมีเพียงเรื่องเดียว
คือเค้ากลับมาอยู่ดูแลพ่อแม่ได้ไม่นาน ทั้งสองท่านก็จากไปในเวลาไล่เลี่ยกันครับ ผมเองก็เล่าเรื่องของผมให้เค้าฟังบ้าง เค้าทึ่งในหลายๆเรื่อง
แล้วเค้าก็สรุปเองว่า "เรากะนายมีอะไรคล้ายๆกัน" ส่วนตัวผมนั้นหลังจากำด้รุ้จักกันมากขึ้นก็เริ่มรู้สึกไว้ใจเค้าในฐานะเพื่อนอีกคนนึง
และคงเพราะเค้ามีน้ำใจกะผมหลายเรื่องก็เลยค่อนข้างสนิทใจกับเค้า อย่างเช่นผมเปรยๆว่าอยากเอาคอมฯไปลงโปรแกรม ก็ถามเค้าว่าที่ไหนดี
เพราะเห็นว่าเค้ามาทางสายช่างไฟฟ้า แทนที่เค้าจะบอกว่าผมควรไปทำที่ไหน ราคาเท่าไหร่ เค้ากลับอาสาลงโปรแกรมให้ผมเอง โชคดีจริงๆ
แทบจะเรียกได้ว่า ตั้งแต่รู้จักกัน วันอาทิตย์ผมมักมาอยู่ที่บ้านของตี้สมอ เรามาเล่นเนตกันบ้าง พูดคุยนู่นนี่ ไม่ก็ไปออกกำลังกายตอนเย็นด้วยกัน
ทุกครั้งที่มาบ้านเค้า ผมไม่เคยเสียตังเลยอ่ะ กับข้าเค้าก็ซื้อ ข้าวเค้าก็หุงเอง เป้นผุ้ชายที่สะอาดมากๆ บ้านสะอาด งานบ้านเนี๊ยบ หุงข้าวสวยสมชื่อข้าว อิอิ

"อืม ไว้คราวหน้าเราทำกับข้าวให้กินเอาป่ะ" ผมเปรยๆตอนเราทานข้าวเย็นที่บ้านเค้า
"จริงดิ๊ วิเศษเลย" ตี้ทำเสียงตกใจ ตาโตเหมือนเป็นเรื่องไม่คาดฝัน
"จริงๆ ไม่เห็นต้องแปลกใจขนาดนั้น เราเป็นกุ๊กนะเว่ย" ผมตอบแล้วก้มหน้าก้มตากินข้าว
"รู้ว่าทำเป็น แต่ไม่คิดว่าจะทำให้กิน" ตี้ยิ้มหน้าบาน
"ทำไว้บ้างดีกว่า ไม่ได้อยู่ครัวไทยอ่ะ ถ้าไม่หาโอกาสทำเลยเดี๋ยวไม่คล่องเหมือนก่อน" ผมตอบตามตรงเพราะคิดจะขอย้ายไปครัวไทย
"โถ่ นึกว่าอยากทำให้เรากิน" ตี้แกล้งทำหงุดหงิด
"อยากกินไรอ่ะ เราทำแต่ที่ตี้อยากกินแหล่ะดีมั้่ย" ผมเสนอขึ้นมา
"ทำเหอะ เรากินง่าย อะไรเราก้กินถ้ามีคนใจดีมาทำให้กิน" ตี้ยิ้ม

"เออนิว เรามีเรื่องรบกวนหน่อยได้ป่ะ" ตี้ถามตอนผมกำลังนั่งเล่นเนต และเค้าก็โหลดหนังอยู่คนละมุม
"ว่ามาดิ" ผมยังมองแต่หน้าจอคอมฯ
"สอนภาษาอังกฤษเราหน่อยดิ เราไม่เก่งเลยว่ะ แต่อยู่โรงแรมมันต้องใช้" ตี้เดินมานั่งข้างๆ
"ได้ แต่เราไม่ได้เก่งหรอกนะ คงพอบอกได้ตามสไตล์เราอ่ะ" ผมหันไปบอกเค้า
"เราเคยเห็นนายพูดกับแขกก็เก่งนี่หว่า แล้วภาษคอมฯนายก็เข้าใจ เอาเหอะ ไงนายก็ยอมสอนใช่ป่ะ" ตี้ถามย้ำ
"ครับ สอนได้" ผมตอบอีกครั้ง
"งั้นมาสอนเราที่บ้านทุกวันอาทิตย์นะ เราไปรับมาเอง สอนแค่๒ชม.ก็พอ แล้วที่เหลือนิวก็เล่นเนตไป เราก็นอน ฮ่าๆๆ" ว่าแล้วก็ล้มตัวลงนอนกะพื้น
"อื้อหือ............ ยังไม่ทันเรียนเลยจะนอนซะละ" ผมแซว
"ก็ให้นายเล่นเนตไง เราจะนอนพักแล้วค่ำๆเราไปส่งที่ห้อง เออ ถ้านายเข้างานพร้อมเราอ่ะ นายจะมาค้างก็ได้นะ" ตี้นำเสนออย่างมีน้ำใจ
"ไม่ดีกว่าเกรงใจ" ผมตอบแล้วเริ่มขยับตัวออกห่างตี้เล็กน้อย อดคิดถึงเหตุการณ์ติวภาษาอังกฤษให้แทนครั้งนั้นไม่ได้ เฮ้อ...อย่ามาซ้ำรอยละกัน
แต่ก็นันล่ะครับ หลังจากรับปากไปแล้วก็ทำให้ผมมาอยู่บ้านตี้อีกครั้งและอีกครั้งในวันอาทิตย์แบบนี้ ก็เลยแว้บๆเล่นเนตมาพูดคุยกะทุกๆคนไงครับ

[VeeDongHae]

.

 พี่นิวคับ สู้ๆ
 ยิ้มมากๆนะฮะ

[Ploy-Tawan]

มาสไตล์เดียวกับเทคเลยแฮะ
ทั้งเทคแคร์ ดูแล เอาใจใส่ และให้ติวภาษาอังกฤษอีก
จะเป็นเพื่อน...กูรักมึงว่ะ ไหมเนี่ย 

ปล. แปลงโฉมใหม่ซะสวยเลยค่ะ เตรียมจะประกวดนางสาวไทยปีนี้หรือคะ....ล้อเล่นน้า 

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ก่อนจะกลับบ้านเรานั่งทานข้าวเย็นด้วยกัน ตี้ถามถึงเรื่องงานของผมซึ่งผมก็เล่าไปตามที่ผมเจอมาอ่ะครับ ตี้ก็ค่อนข้างเป็นห่วงแต่ผมบอกว่าไม่มีอะไรหรอก
พอดีพี่นุ้ยโทร.มาคุยด้วยผมก็เลยเดินไปรับสาย คุยกันอยู่ซัพักในเนื้อหาที่คุยก็เกี่ยวกับงานและลู่ทางต่อไปของผม
ผมบอกพี่นุ้ยว่า ผมจะทนไปก่นอวํก6เดือนก็จะขอย้ายไปสาขาที่สมุย เพราะเห็นว่าอยู่สบายและไม่มีที่เที่ยวมากมาย น่าจะเก็บเงินได้มาก
พอวางสายจากพี่นุ้ยแล้ว ก็กลับมาทานข้าวต่อ ตี้เลยถามว่า

"นิวอยากย้ายไปสมุยเหรอ" ผมก็ตอบกลับไปว่าใช่
"เราเคยอยู่ที่นั่น มันไมเวิร์คหรอก ที่มันแคบและนักเลงก็เยอะ  เดินทางกลับฝั่งก็ลำบากนั่งเรือนานมากนะ พ่อแม่ไปเยี่ยมก็ลำบากอีก" ตี้แนะนำ
"แต่เราอยากไปเพราะเห้นว่าได้เก็บเงินนี่แหล่ะ" ผมพูดยิ้มๆ
"นิวก็ไม่ได้ใช้เปลืองนี่นา อยู่ภูเก็ตเราว่าหนทางก้าวหน้าเยอะกว่านะ"
"เห็นว่ามีหอพักให้ดวยอ่ะ เนี่ยตะก่อนตอนอยู่ที่เก่ามีหอพนักงาน เราเก็บตังส่งที่บ้านได้เยอะเลย มาช่วงนี้เราต้องบอกทางบ้านว่ายังไม่ส่งก่อน" ผมเล่าไปเรื่อย
"เข้าใจๆ ก็นิวยังไม่เป็นพนักงานประจำนี่เนอะ ก็ต้องอดทนนะ เราเองก็เพิ่งเคยทำงานโรงแรมเหมือนกัน ก็กดันว่ะ" ตี้เปิดประเด็นปัญหากรงานขึ้นมา
หลังจากนี้เราก็เลยคุยกันแต่เรื่องของงาน สลับกันเล่าถึงความอึดอัดใจที่เราได้รับ แรงกดดันต่างๆที่เราไปเจอมา พอได้พูดได้ฟังกันก็สบายใจขึ้นเยอะ
"แบนี้แหล่ะเราเลยไม่อยากทน คิดดูนะถ้าเราทำงานหนักไม่ได้เซอร์วิสใน3เดือนแรกก็เข้าใจว่าเป็นกฏ แต่ถ้าควรบรจุแต่จะต่อให้เป็นชั่วคราวอีก ไปที่อื่นดีกว่า
เพราะเราทำงานได้แค่เงินเดือน แต่ทุ่มแรงายแรงใจเต็มที่แล้วผลตอบแทนจากการบริการมันม่ได้อ่ะ ไม่รู้จะทำต่อทำไม คือเราไม่มีเซอร์วิสให้เสียดายไงตี้" ผมว่า
"เค้าน่าจะรับกุ๊กเป็นพนักงานประจำเนอะ แล้วค่อยประเมินผลทีหลังแบบแผนกอื่นๆ" ตี้ออกความเห็น
"ก็เค้าไม่คิดแบบนี้ไง ยิ่งเราต้องพยายามไปให้ถึงปลายทางซึ่งผลตอบแทนมันเยอะ พวกนั้นก็ยิ่งกดดัน อีกอย่างเค้าคิดว่าถ้ารับเราเพิ่มก็เป็นตัวหารให้เซอร์วิสเค้าได้รับน้อยลง"
"แล้วนิวมีปัญหาเรื่องเงินรึเปล่า ที่เราถามไม่ใช่ไรนะ เผื่อได้ช่วยๆกัน เอางี้นะ ที่นิวาสอนอังกฤษเราเดี๋ยวเรามีค่าตอบแทนให้" ตี้ตบมือผมเบาๆ
"ไม่ต้องหรอก เรามาสอนเพราะเราพอสอนได้ อีกอย่างตี้เองแหล่ะเหนื่อยไปรับส่งเราแล้วยังต้องหาของกินให้เราอีก ไม่ต้องให้อะไรเรานะ" ผมปฏิเสธ

[beemanufan]

ตามมาอ่านต่อ ฮารูปที่พี่นิวโพสจริงๆนะ

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

^
^
^
โห............มีฮา ฮาอรายกันจ๊ะ สภาพสังขารพี่ตอนนั้นไม่ต่างกะคุณยายวรนาถเลยน้อง เหอๆๆๆๆ

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

แซวกันพอประมาณ กลับมาเล่าต่อดีกว่าเนอะ ช่วงนี้เล่าได้ทุกวันแหล่ะครับ (ถ้าผมไม่ขี้เกียจอ่ะนะ) เพราะตอนี้ติดเนตไว้เล่นที่ห้องแล้วครับ (หุหุหุ ล่ำซำๆ)

ผมกับตี้ทานข้าวเสร็จแล้ว ตี้ก็ไปล้างจาน ผมก็เก็บของเตรียมตัวกลับห้อง ซึ่งตี้มาส่งผมที่อพาร์ทเมนท์เกือบๆ2ทุ่ม  ก่อนหน้านี้ผมเล่าให้ตี้ฟังว่าผมย้ายห้องลงมาอยู่ชั้น2แล้ว
เผื่อว่าคุณป๋ากับนายแม่มาหาจะได้เดินขึ้นลงไม่ลำบากนัก ตี้ก็เห็นดีด้วย ทั้งยังบอกว่าห้องเก่าผมที่ชั้น4เกือบทำเค้าแย่เมื่อครั้งก่อน

“เราเกือบอั้นฉี่ไม่อยู่ แทบแตกก่อนถึงห้องนาย”
“แล้วย้ายห้องมาตรงไหนอ่ะ” ตี้ถามแล้วลงจากรถมายืนดูให้เห็นชัดๆ
“นี่ไง” ผมพูดแล้วชี้ให้เค้าดูห้องที่มีระเบียงยื่นมาด้านหน้าของอพาร์ทเม้นท์
“ขอขึ้นไปดูห้องนายได้ป่ะ” ตี้ถามขึ้นมา ผมก็ไม่รู้จะปฏิเสธได้ยังไง

ครั้งก่อนตี้เคยมาห้องเก่าของผมที่ชั้น4 เค้าชอบตรงที่มีระเบียงยื่นออกไป ยืนมองวิวสวยๆรอบด้านได้เต็มที่ ผมจำได้ว่าคืนนั้นดาวเต็มฟ้า เค้าชมว่าผมเลือกที่พักได้ดี
ไม่วุ่นวาย วิวดี อากาศก็ดี เพราะฉะนั้นครั้งนี้พอเข้ามาในห้องแล้ว ตี้ก็เดินไปสำรวจระเบียงด้านนอกก่อนเป็นอย่างแรก

“ลมเย็นดี แต่เสียกายมองไม่เห็นท้องฟ้าแจ่มๆแบบชั้นบน”
ผมไม่รู้จะหาคำพูดอะไรไปอธิบายเพิ่มเติม จึงทำหน้าที่ผู้รับฟังเฉยๆ จนกระทั่งเค้าโผล่หน้าเข้ามาในห้อง ถามผมว่า
“ทำไมไม่หาเพื่อนมาอยู่ด้วยอ่ะ มาแชร์ค่าห้องจะได้ไม่ต้องจ่ายคนเดียว” ตี้ออกความเห็นมาในคำถามนั้น
“เพื่อนที่เก่าเราก็มีหอพักอยู่กันทั้งนั้น ใครจะออกมาเสียตังล่ะ เค้ายังเป็นพนักงานที่นั่นก็ยังมีสิทธิ์ที่จะอยู่ ส่วนที่นี่เราก็เพื่งมีตี้นี่แหล่ะ
เป็นเพื่อนสนิทคนแรกของเรา แต่นายก็มีบ้านอยู่แล้วนี่หว่า คงไม่ต้องชวนมั้ง เนอะ” ผมอธิบาย แล้วยิ้มนิดๆ
“อืม... เราดีใจว่ะที่เราได้เป็นเพื่อนสนิทคนแรกของนายที่นี่ นายก็เป็นเพื่อนสนิทคนแรกของเราเหมือนกัน นายจำไว้นะเราจะไม่ทิ้งนาย” ตี้โอบบ่าผม
“เฮ้ย พูดงี้เราน้ำตาจะไหลว่ะตี้” ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ลำคอตีบตันน้ำคาเอ่อคลอขึ้นมา คงเพราะไม่มีใครพูดกับผมแบบนี้มานานแล้ว
“แหม ตะกี้นายบอกว่าเราเป็นเพื่อนสนิทคนแรกของนาย เราก็ซึ้งเหมือนกันแหล่ะ” ตี้เขย่าบ่าผมจนสั่นตามแรงเค้า
“เราพูดจริงๆ ไม่ได้พูดให้ซึ้ง แต่ที่เราซึ้งเพราะไม่ง่ายว่ะที่เราจะมีเพื่อนซักคนที่บอกว่าจะไม่ทิ้งเรา” ผมพูดตามตรงแล้วรู้สึกปลื้มใจลึกๆ
“เราสัญญา ไม่ว่าต่อไปนานจะเป็นยังไง ตกงาน ลำบากไม่มีที่อยู่ไม่มีข้วกิน นายมาหาเราได้ เราจะดูแลนายเอง” ผมอึ้งกับคำว่า 'ดูแล'

ผมทำได้แค่ยิ้มถ้าขืนผมพูดออกเสียงผ่านปากไปสักคำล่ะก็ เป็นได้ร้องไห้จริงๆแน่ คนที่ต้องคอยดูแลคนอื่นมาตลอดชีวิตอย่างผม
ไม่เคยคิดว่าจะได้คำสัญญาที่จะมีใครมาดูแลด้วยซ้ำ แล้วจู่ๆใครคนนึงที่เพิ่งรู้จักกันกลับพูดคำนี้กับผม

“เออ เรานึกออกแล้ว นิวไปอยู่บ้านเรานะ ห้องเรากว้างกว่านี้อีก มีแอร์มีทีวี นายอยากเล่นเนตก็ได้ทั้งวันทั้งคืน” ตี้พูดในสิ่งที่ผมไม่เคยคิดว่าจะได้ยิน
ซึ่งทำให้คราวนี้ผมขำนิดๆ นี่เค้าไม่กลัวว่าผมจะพาใครไปปล้นบ้านเค้ารึไง น่ผมคงขำเสียงดังกว่านี้ ถ้าไม่ใช่เพราะผมก็สัมผัสได้ถึงน้ำใจบริสุทธิ์ของเค้า
ในแววตาของตี้มันมีความซื่อตรงอยู่ในนั้น ไม่มีเล่ห์กลให้สงสัย เค้าอาจจะผ่านงานหนัก ผ่านคนร้อยแบบพันชนิดมามาก
แต่ความทุกข์ยากสาหัสไม่ได้ทำให้เค้ากลายเป็นพวกแปดเหลี่ยมสิบสองคม ดังนั้นผมจึงรู้สึกว่าให้อ่านใจเค้านั้นง่ายเหมือนอ่านหนังสือเลยครับ

“ห้องนายใหญ่พอสำหรับสองคนเหรอ” ผมถามยิ้มๆ
“พอดิ หรือว่านายไม่สะดวกใจ จะแยกไปอีกห้องเลยก็ได้ เรามี3ห้องนอนอ่ะ นายเลือกเอาเลย อีกห้องก็มีแอร์มีทีวีเหมือนกัน”
“ขอบคุณมากนะ แต่เราว่าเราอยู่แบบนี้ดีกว่า ไม่ใช่อะไรหรอก เผื่อพ่อแม่เรามาอ่ะ จะได้สะดวกพวกท่านด้วย” ผมหาทางเลี่ยงที่นุ่มนวลและดีที่สุด
“ก็จริง อีกอย่างบ้านเราก็เดินทางยากว่ะถ้าไม่มีรถส่วนตัว อือ งั้นก็ตามใจ แต่จำไว้ถ้านายมีเหตุอะไรให้เปลี่ยนแปลงไปจากที่เป็นอยู่นี้อ่ะนะ
นายยังมีบ้านเราให้นายไปอยู่ได้นานเท่าที่นายต้องการ บ้านเรามีข้าวมีน้ำให้กิน และเรายังยินดีขับรถพานายไปไหนๆได้ทั้งนั้น” ตี้เดินเข้ามาใกล้มากขึ้นเลื่อนแขนมาพาดไหล่ผม
“พูดยังกะเราจะออกจากงาน วันนี้พรุ่งนี้ซะงั้น ไม่ต้องกังวลหรอก ถึงบางคนรอบตัวจะร้ายๆไปบ้าง แต่ก็ยังพอมีคนดีๆอยู่นะ และเราก้จะไม่ไปไหนง่ายๆ เราจะต้องขึ้นไปยืน
ในตำแหน่งที่คนพวกนั้นเคยยืน ต่อให้เราไปยิ่งใหญ่ที่อื่นก็ไม่มีผลกะคนพวกนั้นสู้อยู่ให้เป็นใหญ่ที่นี่ แล้วย้อนคืนสนองพวกมันดีกว่า” แววตาผมดุดันขึ้นวูบหนึ่ง
“พูดซะน่ากลัว แต่เราก็เอาใจช่วยนะ อืม... ว่าแต่เราเป็นคนดีๆซักคนของนายรึเปล่า” ตี้ใช้แขนอีกข้างวางบนไหล่อีกข้างของผม ทำใหเราหันหน้าเข้าหากัน
“เป็นสิ สำหรับที่นี่ นายดีกว่าใครทั้งหมดเลยตี้” ผมพูดแล้วเดินเข้าไปซุกตัวใกล้ๆเค้า แล้วเอียงคอซบไปที่แผงอกกำยำนั้น

น่าแปลกนะครับ ที่ความรู้สึกไว้วางใจ ความอบอุ่นใจ เกิดขึ้นกับคนที่เราเพิ่งได้พบกันแค่เดือนกว่าๆ ขณะที่เล่านี้ผมนึกอายตัวเองที่เผลอตัวไปซบเค้าแบบนั้น
แต่ก็แปลกใจที่เค้าไม่ได้รู้สึกผิดปกติอะไร(จริงๆเป็นเพื่อนผู้ชายคนอื่นคงผลักผมกระเด็นไปแล้ว ฮ่าๆๆ)
เพราะในคืนนั้นสิ่งที่เค้าทำเมื่อผมเผลอตัวไปซุกตัวอยู่กับตัวเค้าน้นก็คือ การที่เค้ากระชับแขนทั้งสองข้างโอบร่างผมให้แน่นขึ้น

[beemanufan]

พี่นิว บอกไม่ถูกนะ แต่มีลางสังหรณ์ไงไม่รู้ เราว่าเพื่อนใหม่ของพี่นิว ชอบพี่อ่ะ

จะโกรธเราหรือเปล่าเนี่ย แค่วิเคราะห์จากเรื่องที่พี่นิวเล่าให้อ่าน

ไม่มีเพื่อนที่ไหนที่เจอกันไม่กี่ครั้ง แล้วจะดีกับเรามากขนาดนี้หรอกนะคะ

ถ้าเค้าไม่แอบชอบเราอยู่อ่ะ สู้ๆนะคะ พี่นิว เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[4life]

เห็นด้วยกับรีบน

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

เพิ่งกลับมาถึง ขออาบน้ำก่อน เดี๋ยวกลับมาเล่านะครับ 

[beemanufan]

รอค่ะ พี่นิวมีปัญหาไรเปล่าคะ ดูเหนื่อยๆ กังวลใจไงไม่รู้

[ltahset]

ถอนหายใจ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ

สู้ๆค่ะพี่นิว

^^
ปล. ฮารูปที่พี่นิวเอามาลงอะ 555+

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

เมื่อวานนี้ ผมไปเดินซื้อของที่ตลาดนักซึ่งจะมีแค่ช่วงวันเสาร์-อาทิตย์อ่ะครับ ผมก็ไปคนเดียวเพราะสบายๆดี อยากไปตอนไหนก็ไปอยากกลับตอนไหนก็กลับ
ซึ่งผมเดินซื้อของ ดูของจนทั่วก็ได้เวลากลับแล้ว เพราะทั้งเหงื่อท่วมตัวและปวดเมื่อยแขนขาไปหมด กำลังจะเดินออกมาเรียกรถมอไซค์ก็พอดีเจอน้องที่ทำงาน
เค้าก็มาซื้อของคนเดียวเหมือนกัน น้องเค้าเป็นผู้หญิงอ่ะครับ แต่ว่ามีมอไซค์ก็เลยอาสาจะไปส่งผมที่ห้อง ที่จริงผมก็เกรงใจอ่ะนะ แต่น้องเค้าก็คะยั้นคะยอ
อีกอย่างเค้าซื้อกรอบรูปอันใหญ่มาเค้าเลยเสนอว่าให้ผมช่วยถือของให้เค้า เค้าจะได้ขี่รถง่ายๆ ไม่ต้องผูกกรอบรูปเอาไว้เพราะกลัวจะหล่น ผมเลยโอเค
ระหว่างทางไปอพาร์ทเม้นท์ผมอ่ะ น้องเค้าบอกว่าเค้าจะเอากรอบรูปไปเก็บที่หอเค้าก่อน แล้วค่อยย้อนมาส่งผม ผมเองไม่ได้คิดอะไรหรอกครับ
เพราะน้องเค้าก็ให้เหตุผลว่า "ถ้าพี่นิวลงไปแล้ว หนูก็ไม่มีคนช่วยถือของอ่ะพี่ หนูว่าเอาของไปเก็บให้หมดก่อน เดี่ยวหนูค่อยไปส่งพี่ละกัน"

ผมมาถึงห้องน้องเค้าซึ่งไปคนละทางกับอพาร์ทเม้นท์ที่ผมอยู่ ผมช่วยเค้าถือกรอบรูปและของอื่นๆด้วย เพราะเค้าต้องถือกระเป๋าและไขกุญแจห้องอีก
น้องเค้าเล่าว่าเค้าอยู่กะพี่สาวซึ่งทำงานคนละที่กับเรา แต่วันนี้พี่สาวเค้าไปเข้างานบ่าย เค้าเลยไปชอปปิ้งกะว่าจะกลับมาแต่งห้อง(เห้นว่าเพิ่งย้ายห้องใหม่)
ผมเอาข้าวของวางกองไว้มุมหนึ่งของห้อง ห้องน้องเค้าขนาดพอๆกะห้องผมนี่แหล่ะ แต่ดูกุ๊กกิ๊กกว่า มีทั้งตุ๊กตา ของตกแต่งเต็มเลย โทนห้องเป็นสีชมพูเข้ากัน(จนเลี่ยน)

"อยู่ซะสูง นี่ถ้าแบกของมาเองไหวเหรอน้อง" ผมถาม ระหว่างยืนรอเค้าจัดของที่ซื้อมา
"ก็ต้องไหวอ่ะพี่ แต่โชคดีมีพี่มาช่วยก่อน อ่ะ ดิ่มน้ำหน่อย" น้องเค้าเอาน้ำมาให้ดื่ม
"ห้องพี่ตะก่อนอยู่ชั้น4 ตอนนี้ย้ายมาชั้น2แล้วไมไหว เดินทำงานก็เมื่อยจะแย่ เดินขึ้นลงมากๆขาลากพอดี" ผมพูดพลางดื่มน้ำหมดแก้วแล้วขออีก
"นั่งก่อนก็ได้พี่ พักซักแป๊บเดี๋ยวหนูไปส่งนะพี่นิว รีบป่ะล่ะ นัดใครไว้ป่ะคะ" น้องเค้าถามแล้วเดินเอาขวดน้ำมาวางใกล้ๆ ให้ผมเทดิ่มเองให้พอใจ

ผมนั่งลงที่พื้น ดื่มน้ำรอให้น้องเค้าจัดของไปซักพัก ผมเมื่อยและเพลียคงเพราะเดินมากและเหงื่อออกซะเยอะ บิดขี้เกียจหลายรอบ กระดูกลั่นกรอบแกรบ
น้องเค้าก็เลยหันมาถามว่า เมื่อยเหรอ ถามไม่ถามเปล่า เดินมานั่งใกล้ๆแล้วนวดขาให้ด้วย ผมก็ตกใจชักขาลับ เค้าก็ยิ่งนั่งเบียดมากขึ้นถามว่า "เมื่อยตรงไหน"
ผมพูดอะไรไม่ออก คือจะลุกหนีก็ไม่กล้าทำดูมันน่าเกลียดไปหน่อย จะทำท่ารังเกียจหรือ ก็คงไม่อ่ะ เพราะผมไม่ได้รู้สึกรังเกียจ จะว่าไปผมก็ไม่ได้รู้สึกทางลบซะด้วยซ้ำ
บอกตรงๆ ผมค่อนข้างมั่นใจว่าผมอ่ะไม่มีทางเลยเถิดกะน้องผู้หญิงได้หรอก ก็เลยไม่ได้ระวังอะไรมาก แล้วก็รู้สึกเมื่อยด้วยเลยปล่อยให้เค้านวดขาไปเรื่อย
และก้คิดว่าน้องเค้าคงไม่ได้จะมาอะไรๆกับผม คงแค่จะเอาใจที่ผมช่วยหอบของขึ้นมาส่ง น้องเค้าถามว่าเมื่อยตรงไหนอีก ผมเลยพูดไปว่าเมื่อยเอวและหลัง
"กะว่ากลับไปจะนอนเหยียดยาวถึงพรุ่งนี้สายๆเลย" ผมพูดยิ้มๆ หดขากลับมานั่งขัดสมาธิ
"หนูนวดให้ก่อนดีกว่า รับรองหลับสบาย" ผมไม่ทันได้ค้าน น้องเค้าก็อ้อมไปด้านหลัง นวดตั้งแต่คอไล่มาที่บ่าจนถึงกลางหลังและเอวของผม
กะลังเคลิ้มๆ น้องเค้าก็สอดมือมากอดผมไว้แล้วก็ซุกไซ้ผมอ่ะ ทีนี้ผมตกใจมากจริงๆ ไม่คิดว่าน้องผู้หญิงคนนี้จะทำแบบนี้อ่ะครับ ผมทำอะไรไม่ถูกตัวแข็งทื่อเลย
ผมไม่รุ้ว่าเป็นเพราะผมอ่อนแอ หรือว่าน้องเค้าดันทำถูกจุดกันแน่ แต่เวลานั้นผมไม่รู้สึกอยากห้ามตัวเองเลยอ่ะ ผมปล่อยให้น้องเค้าทำอย่างที่เค้าอยากทำ
และก็ปล่อยตัวเองให้ทำอย่างที่ไม่เคยคิดว่าจะทำมาก่อน เนื้อตัวน้องเค้าขาวสะอาด หอมเย็นอ่ะ ผิวพรรณลื่นนุ่มนวลไปหมดทุกส่วนเลย ผมยั้งไม่อยู่ทั้งกายและใจ

มาถึงตอนนี้ผมละอายใจอ่ะครับ ผมไม่รู้ว่าผมทำผิดกะบน้องเค้าไปได้ยังไง และอดคิดไม่ได้ว่า ผมเป็นอะไรกันแน่ ทำไมผมมั่วๆไปหมดแบบนี้
แต่ก่อนผมเคยคิดว่าผมเป็นผู้ชายมีแฟนเป้นผู้หญิง แต่ก็ไม่เคยมีอะไรกับใครเลย พอมีแฟนจริงๆก็เป็นผู้ชายซะอีก ผมเคยเป็นรับอยู่หลายปี
พอต่อมาผมกลับเปลี่ยนมาเป็นรุกบ้างและค่อนข้างพอใจที่จะเป็นรุกมากกว่ารับซะด้วย แต่พอมาเมื่อวานนี้ผมเพิ่งรู้ว่าผมมีอะไรกับผู้หญิงก็ได้และผมมีความสุขด้วยอ่ะครับ
ผมนอนคิดทั้งคืนว่าจะเล่าดีมั้ย แต่ก็นะ จั่วหัวข้อกระทู้ไว้แล้ว เล่าซะก็ได้ อย่างน้อยผมก้จะได้ระบายความอึดอัดของตัวเองบ้าง จากนี้ต่อไปผมยังไม่รู้จะเอาไงดีเลยครับ

[mma419109]

        น้องนิว  ไม่ว่าจะหญิงหรือชายขอแค่รักกันด้วยความจริงใจ
 เพศอะไรก็ไม่สำคัญ ค่อยๆคิดพิจารณาเถอะ      

[VeeDongHae]

.

พี่นิว
ไม่เป็นไรนะฮะ

[Ploy-Tawan]

อ่านแล้วตอบไม่ถูกเลยแฮะ   
น้ำมันกับไฟใกล้กัน อารมณ์ บรรยากาศ ความเหงา ความไม่มีใคร ฯลฯ
สติสตังหล่นหายไปหมดเลยน้องนิวเอ๋ย

มุมนึงทำให้คิดไปถึงแทนที่ถูกพี่หลินเริ่มก่อนแล้วก็เลยเถิดไปแบบนี้
หวังว่านิวคงไม่ตัดสินใจรับผิดชอบใครแบบเดียวกับแทนนะ 

[SUKSABYB]

ดีครับ
ชีวิตพี่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาเยอะจริงๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวครับ
ถ้าพี่สวยคล้ายในรูปอวตารจริงๆ กระผมขอศิโรราบเลยอะ
.
.
.
สวยแต่แอบดุอะ 

ปล.ดุไงก็ยอมอะครับ 

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

^
^
^
^
ยอมจริงป่ะครับ pmมาดิ พี่อ่ะได้เสมอ ช่วงนี้ทั้งฮอโมนและฟีเลโมน พุ่งปรี๊ดๆอยู่ด้วย

[ltahset]

พี่เองตอนนี้ก็ยังไม่มีใครนี่คะ
อีกอย่างเค้าเริ่มก่อนด้วย
ถ้ามีความสุขก็โอเคแล้วค่ะ
อย่าคิดมาก

^^

[beemanufan]

อ่านจบ มึนตึ๊บเลย ไม่รู้จะตอบยังไง พี่นิวต้องถามใจตัวเองค่ะ ว่ารู้สึกกับน้องเค้ายังไง สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้

^
^
^
^
ยอมจริงป่ะครับ pmมาดิ พี่อ่ะได้เสมอ ช่วงนี้ทั้งฮอโมนและฟีเลโมน พุ่งปรี๊ดๆอยู่ด้วย

ขนาดมีปัยหาหนักอก พี่นิวยังมีอารมณ์ขันอีกนะเนี่ย