-
เกริ่นนำ
กลับมาเล่ากันต่อ ถึงเรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้นในชีวิตของผม ที่ผ่านมาปิดเล่มแรกลงไปแล้ว
จึงมีเวลากลับมาอ่านทบทวนเรื่องราวที่เคยได้เล่าไป ไม่น่าเชื่อ!
ในระยะเวลาเกือบ1ปีมานี้ ชีวิตผมเจอเรื่องราวมากมาย รวมทั้งความเปลี่ยนแปลงต่างๆไม่ใช่น้อย
ทั้งเรื่องราว สถานการณ์ รวมทั้งความคิดความอ่น และตัวตนของผมเองก็ปรับเปลี่ยนไปจากวันแรกๆด้วย
ไม่น่าเชื่อจาก น้องเอย กลายเป็น กุ๊กขาวีน ไปซะแล้วเรา อย่างที่เค้าว่า สิ่งมีชีวิตต้องปรับตัวให้อยู่รอดได้ ผมว่าจริงสุดๆ
แต่เกรงว่า หลายๆคนที่เพิ่งได้มาอ่านเรื่องราวของผมในไดอารี่เล่มนี้จะงงว่า เกิดอะไรขึ้นกับผม
รวมทั้งอาจจะแปลกใจว่า ผมเด่นดังมาจากไหนถึงต้องมาเขียนไดอารี่ให้เพื่อนๆอ่านกัน อืม...ก็ไม่ใช่คนดังหรอกครับ
เรื่องต่างๆเริ่มต้นมาจาก ผมมีความไม่สบายใจกับสิ่งที่เจอในที่ทำงาน เลยเอามาเล่าสูกันฟัง และได้กำลังใจมาเพียบ
ทีนี้ พอเจอเรื่องราวอะไรสนุก สุข เครียด ก็เลยเอามาเล่าให้เพื่อนๆได้ฟังกันอย่างต่อเนื่อง
และด้วยความต่อเนื่องที่ว่านี้ ทำให้ผมได้เจอพี่ๆ เพื่อนๆ น้องๆหลายคนจากในนี้กลายมาเป็นเพื่อนกันในชีวิตจริงด้วย
ขอบคุณสำหรับการติดตามนะครับ
ปล.ไม่ได้เขียนไดอารี่แค่ไม่กี่วัน แต่ขอสปอยล์เล็กน้อยว่า เรื่องราววุ่นวายมีมาไม่ได้ขาดเลยครับ ฮ่าๆๆๆ
-
มาลงชื่อครับ เคยตามอ่านเรื่องของคุณเอยมาตั้งแต่พันทิป :กอด1:
-
ความเดิมตอนที่แล้ว
โดยปกติผมก็เรียบร้อยประมาณนึงอยู่แล้ว คือ ไม่ด่าใคร ไม่พูดคำหยาบ ไม่เสียงดัง(ถ้าไม่รวมตัวกับเพื่อนๆนะ)
ด้วยบุคลิกส่วนตัวเป็นคนนุ่มนวล จะเดินจะเหิน จะนั่ง ยืน นอน ก็ค่อนข้างเก็บแขนเก็บขาและนิ่งๆ
เรียกได้ว่าเป้นคนไม่ทะโมน ไม่ปีนป่าย ไม่ตะโกน ไม่โวยวาย ไม่สบถ และเก็บสีหน้าเก่ง(โกรธแค่ไหนก็นิ่งๆ)
ปล.การที่ผมเป็นเกย์เนี่ย คนในที่ทำงานก็รู้ทุกคนนะ แต่ผมดูเป็นแค่ผู้ชายเรียบร้อยไม่ใช่วี๊ดว้ายน่าเกลียด
แล้วด้วยความที่ผมไม่ค่อยต่อล้อต่อเถียงกับใคร ใครแซวผมก็ยิ้มคิดซะว่าเดี๋ยวเค้าเหนื่อยก็หยุดไปเอง
ทำให้มีพวกปากเสียมาคอยจิกกัดเหน็บแนมอยุ่เป็นระยะ ถ้าผมจะด่ากลับก็ทำได้แต่ไม่รุ้จะด่าไปทำไม
ผมคิดว่าคนเราต้องทำงานด้วยกันอีกนาน แล้วผมเพิ่งมาทำงานที่นี่ก็ยังไม่อยากตัดสินว่าใครดีหรือไม่ดี
ดังนั้นถ้าผมไปแสดงความไม่พอใจกับใครตั้งแต่แรก ก็เท่ากับว่าผมเสียโอกาสมีเพื่อนร่วมงานดีๆคนนั้นไป
แต่ไม่ว่าผมจะนิ่งๆ ยิ้มๆ ไม่สนใจ ไม่ตอบโต้ หรืออาจจะทำเฉยๆยังไงก็ต้องเจอคนมาคอยกวนโมโหอยู่เรื่อยๆ
จากที่เจอๆมาแล้วรู้สึกเบื่อกับความสุภาพของตัวเองก็เพราะ อยากด่ากลับไปบ้าง อยากเหน็บแนมให้สะใจๆบ้าง
แต่ว่าพอจะพูดทีไรเหมือนมีอะไรมาจุกที่คอ คือพอคิดว่าโมโหแล้วนจะ ไม่ไหวแล้วนะ เดี๋ยวเหอะ เดี๋ยวโดน
เท่านั้นเองจะมีแว๊บนึงขึ้นมาในสมองเหมือนกับว่า "อย่าเลย ช่างเหอะ เดี๋ยวเค้าก็เงียบ ทำเฉยๆดีกว่า" แล้วผมก็ไม่ตอยโต้จริงๆนะ
ไปๆมาๆเหมือนเป็นกระทุ้บ่นพร่ำเพรื่อเลยเนอะ แต่รุ้สึกดีแฮะที่ได้ระบายซะบ้าง
ขอบคุณเพื่อนๆที่เข้ามาอ่านและตอบสิ่งที่ถามไว้นะครับ
ปล.ตอนนี้มีเรื่องราวใหม่ๆมาอัพเดทเรื่อยๆ เลยตั้งใจจะลงให้อ่านไปตามสถานการณ์จริงที่เจอนะครับ อย่าเพิ่งเบื่อที่จะอ่านซะก่อนล่ะ
ค่อยๆอ่านกันไป ไม่แน่นะสักวันอาจมีเรื่องดีๆมาเล่าให้เพื่อนๆฟัง หรืออาจมีความพัฒนาในด้านการตอบโต้มาเล่าบ้างก็ได้ครับ
-
ความเดิมตอนที่แล้ว
คนที่อยู่ห้องข้างๆผมเดินมาจากไหนไม่รู้ เดินมาผลักไหล่ผมเฉยเลย แล้วพูดว่า
"เฮ้ยยยย ไม่เจอตั้งนานยังมีชีวิตอยู่อีกเหรอ เมื่อวานวันหยุดไม่โผล่หัวออกมาให้เห็นเลย มุดหัวอยู่แต่ในห้องทั้งวันรึไงวะ นึกว่าตายไปแล้ว"
แล้วพอตอนบ่ายๆ ผมต้องเตรียมงานไว้ให้กับพี่สาวแก่คนนั้น ผมก็ปรึกษาว่าจะให้ทำยังไง เค้าก็บอกว่า "ทำๆไปเหอะ ไม่ได้ยากอะไร"
ผมก็ไม่อยากให้งานเสีย พยายามเดินตามเค้าบอกว่าให้พี่เค้าทำเป็นตัวอย่างซะหน่อย ที่เหลือผมก็จะทำตามแบบที่เค้าแนะนำ
แต่พี่เค้ากลับทำเป็นไม่ได้ยินทั้งที่ยืนถามอยู่ใกล้ๆ พอผมเดินไปถามซ้ำเค้าก็บ่นว่าปวดท้อง ท้องเสีย แล้วเดินออกไปเข้าห้องน้ำ
พอผมทำจนเสร็จแล้วพี่เค้าก็กลับมาเดินดูงานของผม แทนยที่จะบอกว่า ดีหรือไม่อย่างไร กลับโวยวายซะดังลั่นว่าผมทำผิด
"ต๊ายยยยย ใครเค้าทำแบบนี้ นี่ๆๆๆ มาดูหน่อยสิ คนกรุงเทพทำแบบนี้เหรอ ใครเค้าสอนกัน" นอกจากเสียงดังแล้วยังถืองานของผมเดินไปทั่ว
แล้วนอกจากจะเดินไปทั่วห้องแล้วเค้ายังพุดอะไรกันเป็นภาษาของเค้าแล้วก็หัวเราะเยาะผมอีกตะหากอ่ะ แถมยังพูดลอยๆกับคนอื่นๆอีกว่า
"ทำแบบนี้เสียดายของเปล่าๆ ที่เรียนมาเค้าไม่สอนเหรอ แล้วบอกว่าเคยฝึกงานมาก่อน ถ้าทำได้แค่นี้จะเสียเงินเรียนทำไม" แล้วก็หัวเราะต่อ
ผมก็พยายามจะบอกว่า ผมถามแล้วและขอคำปรึกษาว่าจะให้ทำยังไง แต่เค้าไม่สอนแล้วพอทำผิดเค้ากลับมาประจานผมซะยาวแบบนี้ แต่ก็ไม่มีใครสนอ่ะ
เพราะทุกคนมัวแต่ขำกะงานที่ผิดพลาดของผม แล้วพี่สาวแก่เค้าก็เลยมาทำเองใหม่ (ไมได้ต่างจากที่ผมทำหรอกแค่รายละเอียดการจัดวางต่างกันนิดเดียว)
-
ความเดิมตอนที่แล้ว
เวรกรรมมีจริงนะครับ โห.......เอ่ยมาแบบนี้เหมือนจะออกแนวศาวนา ปรัชญา แต่ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ ยังคงเล่าแบบสยายๆเหมือนเดิม
คืออย่างนี้ครับ ผมมีอาชีพเป็นกุ๊ก ซึ่งตั้งแต่มาทำงานที่ใหม่นี้ผมก็มีหน้าที่ทำอาหารในส่วนที่ต้องขายแขก ก็จะมีคุณป้าใจดีเป็นหัวหน้างาน
และก็มีอีกคนคือพี่สาวแก่ที่เป็นหัวหน้างานของผมด้วย แล้วตั้งแต่มาทำงานที่นี่คุณป้าใจดีจะเป้นคนรเทรนด์งาน แนะนำงานให้ผมตลอด
ในขณะที่พี่สาวแก่ไม่เคยสอนหรือแนะนำอะไรทั้งสิ้น จะรอดูแต่ความผิดพลาดของผมแล้วค่อยเอาไปนินทาหรือประจานทีหลัง(เหมือนที่เคยเล่า)
ซึ่งช่วงที่ผ่านมากุ๊กของครัวพนักงานป่วยไป2คน ผมเองก็เลยต้องทำงานเป็น2เท่า เพราะบางวันต้องไปทำอาหารที่ครัวพนักงานด้วย
เนื่องจากถ้าผมต้องเข้างานพร้อมกับหัวหน้าคนใดคนหนึ่งของผม ผมต้องไปอยู่ช่วยครัวพนักงาน ผมก็ต้องทำอาหารคนเดียวต่อพนักงานเป็นร้อย
แล้ววันแรกที่ผมย้ายไปทำอาหารพนักงานผมก็ยังกะปริมาณเครื่องปรุงในจำนวนมากๆไม่ค่อยถูก ก็เลยผัดกับข้าวจืดเกินไป
ทีนี้พอพี่สาวแก่มากินข้าวเค้าก็กินก่อนใครเลยนะแต่ไม่บอกผมหรอกว่าอาหารที่ผมทำจืดเกินไป ผมเองตอนที่ชิมก็คิดว่าพอดีแล้วเลยกลับเข้าครัว
ไปทำอาหารอื่นๆเตรียมไว้ก่อน ระหว่างที่ผมทำอาหารอยู่นั้นพนักงานคนอื่นก็เริ่มทะยอยมากินอาหารกันแล้ว ผมก็ยังทำอาหารต่อไป
แล้วพอยกอาหารอย่างที่2ออกมา ถึงเห็นว่าอาหารชุดแรกไม่ค่อยพร่องไปเท่าไหร่เลยถามคนกินว่า "เป็นไงมั่งครับ ผมยังกะไม่ถูก"
คนอื่นก็ยังไม่ได้พูดอะไรนะครับ แต่พี่สาวแก่พูดก่อนเลยว่า "อุ๊ย....อาหารมีสีสัน ดูดีมีชาติตระกูล ฮิๆๆๆๆ" หัวเราะเยาะจนผมเริ่มตะหงิดใจ
ผมเลยเดินไปตักใส่จานเล็กๆมาชิม รู้สึกว่ามันจืดไปหน่อย พี่อีกคนที่เป็นพนักงานแผนกอื่นบอกว่าผัดผักแบบนี้ต้องใส่น้ำมันหอยเยอะๆ
ผมว่าผมใส่เยอะแล้วนะแต่ก็คิดว่าคงยังไม่พอมั้ง พี่อีกคนเป็นพนักงานเสิร์ฟเลยบอกว่า "ผัดไว้แล้วน้ำผักมันออกเลยจืดกว่าตอนแรกมั้ง"
ผมก็เลยบอกว่า "ขอโทษนะครับ งั้นผมจะเอาไปผัดให้ใหม่ ไงก็กินไก่ทอดก่อนนะ แป๊บเดียวครับ" แล้วพอผมจะยกอาหารกลับเข้ามาทำใหม่
พี่สาวแก่ก็รีบเดินมาขวางเลยนะบอกว่า "มาๆ เดี๋ยวพี่ทำให้ เฮ้อ..อะไรๆก็ไม่พ้นพี่ซักที เห็นใจเด็กใหม่ยังไม่เป็นงาน ถอยๆเดี๋ยวพี่ทำเอง"
ผมก็เลยได้แต่ก้มหน้าก้มตายกอาหารกลับเข้ามาแล้วปล่อยให้พี่สาวแก่เค้าทำให้ใหม่ หลังจากนั้นพี่สาวแก่ก็กลับเข้าไปที่ครัวหลักตามเดิม
ซึ่งระหว่างนั้นพนักงานอื่นๆก็บอกว่าผมทำไก่ทอดอร่อย (ผมก็ได้สูตรมาจากป้าใจดีของผมน่ะแหล่ะครับ) ผมก็เลยบอกว่าผมทำเป้นเพราะป้าใจดีสอน
แล้วผมก็เลยถามว่า ผัดผักที่พี่สาวแก่ทำให้ใหม่เป็นไงมั่ง พนักงานบอกว่าเค็มเกินไป ผมเลยตัดสินใจเอามาเททิ้ง แล้วผัดใหม่ ทีนี้ขายดีแล้วครับ
ผัด3ครั้งก็ยังไม่พอให้พนักงานกินเลยครับ พนักงานที่เค้ามาทันกินช่วงแรกเค้าเลยบอกว่า "เนี่ย...ทำอร่อยแล้วเห็นป่ะ ไม่ต้องซีเรียส"
ก็เลยได้เรียนรู้วิธีการทำอาหารในจำนวนมากๆว่าต้องกะปริมาณเครื่องปรุงมากน้อยแค่ไหน ถือได้ว่าความผิดพลาดครั้งแรกนี้เป็นความโชตดีของผม
แต่แล้วเวรกรรมมีจริงครับ คือพอประมาณ2ทุ่ม พี่สาวแก่โทร.มาหาผมบอกว่าให้ผมช่วยไปอยู่ที่ครัวเมนแทนเค้าทีเพราะเค้าจะกลับบ้าน
ทีแรกผมก็งงกึ่งโมโห คิดว่าทำไมเค้าถึงทำแบบนี้ทั้งที่ก็รู้ว่าผมอยู่ครัวพนักงานคนเดียว แล้วยังจะต้องให้ผมไปทำครัวหลักอีกเหรอทำไมไม่เห็นใจกันบ้าง
แต่ผมก็ตอบไปแค่ว่า "ครับ ได้ครับ" แล้วก็เดินกลับไปที่ครัวหลัก ทั้งเพื่อไปช่วยทำงานแทนเค้าและอยากรู้ว่าเค้าเป็นอะไรหนักหนามั่ง
พอไปถึงเห็นเค้านั่งหอบหน้าซีดอยู่ครับ ผมก็ถามว่าเค้าเป็นอะไรแล้วทำไมถึงนั่งหน้าซีดแบบนี้ล่ะ ปรากฏว่าเค้าพูดอะไรไม่ไหวนั่งลมตีตาเหลือกอยู่ยังงั้น
พี่อีกคนนึงอยู่ครัวข้างๆกันบอกว่า "พี่แกเดินมาถึงครัวก็โม้นั่นโม้นี่หัวเราะไปเรื่อย แล้วไม่รู้ทำอีท่าไหนหัวเราะจนอ้วกแตก"
แล้วแต่ละคนในครัวก็เดินมาเล่าให้ฟังว่า ก็มาเล่าเรื่องที่ผมทำกับข้าวจืดแล้วเค้าต้องช่วยทำนั่นแหล่ะ เล่าไปขำไปแล้วอยู่ๆสำลักขึ้นมา
พี่สาวแก่ก็เลยเดินมาจิบน้ำแต่ดันสำลักน้ำซะขึ้นจมูกน้ำหูน้ำตาไหล แล้วพอทำท่าว่าจะดีก็ไอติดๆกันอีกจนอ้วกออกมากลางครัวต้องให้สจ๊วตมาถูไปตะกี้
สรุปว่า คืนนั้นพี่สาวแก่เลยต้องลางานกลับไปก่อนเวลา(โดนหักเงินด้วยนะ น่าสงสารเหมือนกัน)ผมก็เลยต้องมาประจำการอยู่ทั้งสองครัว
ก็โอเคนะครับ คืนนั้นออเดอร์ไม่เยอะมาก ทำทันแถมช่วงที่ผมต้องไปทำอาหารพนักงาน พี่ๆคนอื่นก็มาช่วยทำอาหารที่ครัวแทนผม
ของที่ผมต้องเตรนียมไว้ให้ครัวพนักงานในวันรุ่งขึ้นก็ได้พี่ๆในครัว (รวมทั้งพี่ผู้ชายที่เคยแซวผม) มาช่วยเตรียมของจนเสร็จ
หลังจากคืนนั้น วันรุ่งขึ้นพี่สาวแก่ก็เลยต้องลางานอีกวันเพราะอาการยังไม่ดีขึ้น ผมก็ต้องอยู่2ครัวเหมือนเดิมและได้รับน้ำใจจากพี่ๆอีกหลายคน
งานนี้ผมว่านอกจากเวรกรรมจะมีจริงแล้ว ความอดทนและเป็นคนสุภาพของผมก็เป็นสิ่งที่ดีและไม่น่าเบื่อเหมือนที่ผมเคยคิดในช่วงแรกๆที่ทำงานที่นี่
ปล.ผลการตรวจ พี่สาวแก่เป็นหลอดลมอักเสบครับแล้วคืนนั้นเค้าหายใจไม่ออกเพราะอาหารติดในหลอดลมเนื่องจากการสำลักรุนแรง
-
ความเดิมตอนที่แล้ว
วันที่31 ธันวาคม 2551
วันนี้ผมต้องทำOT ทำให้ต้องไปเริ่มงานเร็วกว่าปกติ จากเดิมทำงานตอนบ่าย3เลิกเที่ยงคืน แต่วันนี้ผมต้องเริ่มงาน11โมงเลิกประมาณตี1
แล้วระหว่างนั่งรอรถพนักงาน พี่คนที่ถามผมว่าเป็นเกย์รึเปล่า ก็โทร.เข้ามาพอดี ถามว่าผมทำงานรอบไหนซึ่งจากที่ได้คุยกัน
ทำให้รู้ว่าทั้งพี่เค้ากับผมก็ทำงาน11โมงเหมือนกัน ผมก็เลยบ่นว่าเนี่ยนั่งรอรถนานแล้วไม่มาซักทีกะว่าถ้าไปเร็วจะได้เวลาOTเพิ่ม
แต่ถ้ารถมาช้าสงสัยได้OTเท่าเดิมแน่ๆเลย พี่เค้าก็เลยบอกว่าเค้าจะมารับแต่ผมเกรงใจเพราะบ้านเค้าอยู่ใกล้ที่ทำงาน
ถ้าเค้าจะมารับผมก็จะต้องขับรถลงเขามาในเมืองเพื่อรับผมขึ้นไปที่ทำงานอีก แต่เค้ายืนยันว่ามาได้ผมก็เลยต้องรบกวนให้มารับ
แต่ก็ไม่ได้มารับแค่ผมหรอกครับเพื่อนๆคนอื่นที่รอรถเหมือนกันก็ได้ติดรถพี่เค้ามาด้วยกันทั้งหมดนั่นแหล่ะครับ
งานวันนี้เหนื่อยมากเลยเพราะผมต้องไปยืนทำผัดไทเสิร์ฟสดๆให้กับแขกแล้วยังต้องทอดปอเปี๊ยะอีกด้วย เชื่อมั้ยครับพี่สาวแก่
เป็นหัวหน้าของผมแท้ๆแต่ไม่ได้มาช่วยผมหรอก นู่นนนนน ไปยืนช่วยแผนกของหวานทอดขนมอยุ่อีกซุ้มนึงซะอย่างนั้น
แต่พอยุ่งมากๆเข้าผมก็เรียกให้นักศึกษาฝึกงานมาช่วย จนกระทั่งเชฟเดินผ่านมาก็เลยไปตามพี่สาวแก่ให้มาช่วยผมแทนที่จะไปช่วยครัวอื่น
พอมาถึงพี่สาวแก่ก็แก้เก้อว่า "พี่ว่าจะมาช่วยนิวนั่นแหล่ะ แต่เห็นว่าตอนนี้เก่งแล้ว อีกอย่างครัวนั้นทำไม่ค่อยทัน พี่มัวแต่ช่วยอยู่เลยมาช้า"
ผมก็เลยตอบไปว่า "รีบทอดปอเปี๊ยะเถอะครับ แขกรออยู่ลำพังรอให้มาช่วยก็เสียเวลามากพอแล้ว อย่ามัวอธิบายอยุ่เลย เปลืองเวลา"
ปล.เริ่มร้ายหรือยังล่ะครับเนี่ย แต่ที่แน่ๆพอผมบอกไปแบบนี้ พี่สาวแก่หน้าเจื่อนๆหัวเราะ แหะ แหะ จะว่าไปก็น่าสงสารเหมือนกันแฮะ
-
ความเดิมตอนที่แล้ว
วันที่1 มกราคม 2552
วันนี้ทีแรกผมกะว่าจะลางานเพราะเหนื่อยมาก และเดือนที่แล้วผมจะได้หยุดวันพฤ.แต่พอเดือนนี้ผมเลื่อนไปหยุดวันอื่นแทน
ก้เท่ากับว่าผมต้องทำงานเกิน7วันกว่าจะได้หยุดอีกครั้ง แต่พอดีว่าที่ครัวพนักงานไม่มีคนอยู่ เพราะคนอื่นเค้าหยุดและเข้างานตามตารางงานกันหมดแล้ว
ถ้าผมลาหยุดก้จะกลายเป้นว่าพี่สาวแก่จะต้องมาอยู่ทั้งครัวหลักและครัวพนักงานด้วย ผมก็เลยไม่ลางานดีกว่า เห็นใจพี่เค้า
ผมทราบอยู่แล้วด้วยว่าช่วงนี้แขกเยอะ ออเดอร์ก็มากถ้าปล่อยให้กุ๊ก1คนอยู่ทั้ง2ครัวคงไม่ไหวแน่ๆ ผมก้เลยไปทำงานตามปกติ
พอมาถึงที่ทำงาน ผมก้แยกไปอยุ่ที่ครัวพนักงานตามปกติไม่ได้ยุ่งกับใครก็เลยสบายๆไม่มีอะไรให้ปวดหัว แต่ก็ดันมีคนมาทำให้ใจสั่นซะงั้น
เรื่องมีอยู่ว่า............ ผมกำลังยืนเตรียมของสำหรับทำอาหารพนักงานในรอบดึกอยุ่ พี่คนนึงชื่อพี่ชิษณุ พี่ณุเป็น ผู้จัดการห้องอาหาร
แล้วเค้ามีลักษณะ สูง ขาว ตี๋ แบบที่ทำให้ผมมองเห็นอยู่ตั้งแต่แรกๆ แต่ก็ได้แค่มองเฉยๆน่ะครับเพราะเราไม่เคยพูดกันเลย
แต่มาวันนี้ พี่ณุเดินเข้ามาหาที่ครัวแล้วก็ยิ้มหวานมาเลย พอมาถึงก้บอกผมว่า "ขอหอมหน่อยจ้ะ"
ผมน่ะแค่เห็นเค้าเดินเข้ามาก็ใจสั่น มือสั่นยืนเอ๋อทำอะไรไม่ถุกแล้วครับ ได้แต่ยืนคุมสติไม่ให้ยิ้มไม่ให้เขิน เดี๋ยวเค้าจับได้ อิอิอิ
จนเค้าเดินเข้ามาใกล้ขึ้นอีก ผมก้เลยเดินถอยหนีมาอีกด้านแล้วบอกว่า "หอมใหญ่อยุ่ในตู้เย็น หอมแดงอยู่ตรงชั้นวางครับ"
เค้าก็หัวเราะอ่ะ แล้วบอกว่า "ทำไมต้องหนีไปไกลขนาดนั้นล่ะจ๊ะ นี่ใช่มั้ยงั้นขอหอมหน่อยนะ"
ผมก็ยังคงยืนงงๆอยุ่ที่เดิมแล้วบอกว่า "พี่ณุจะใช้เท่าไหร่ก็เอาไปเถอะครับ พอดีนิวจะรีบทำอาหารต้องใช้พื้นที่ อย่าหาว่าไล่เลยนะ"
แล้วซักพักพี่ณุก็เดินออกไปทางประตูครัว ผมก็เลยกลับไปยืนอยุ่ที่ตำแหน่งเดิมเตรียมจะทำอาหารทั้งที่ในใจยังหวิวๆมิอยังสั่นอยุ่เลย
แล้วเหมือนฉากละครตลกอ่ะครับ ผมก็กำลังยืนฝืนตัวเองไม่ให้ยิ้ม ไม่ให้เขินอยู่กับที่อย่างนั้น แล้วพี่ณุก็โผล่มากระซิบข้างหูของผม
"เออนี่ แล้วนอกจากหอมใหญ่ หอมแดงแล้ว นิวไม่ให้หอมอย่างอื่นบ้างเหรอจ๊ะ" ว่าแล้วก็เดินหายออกไปจากครัว
ผมนี่แทบจะไม่เป็นอันทำอะไรเลย คือถ้าเป้นคนที่ไม่ได้มีลีกษณะอยุ่ในเสปคเนี่ย ผมก้คงจะไม่รุ้สึกหวั่นไหวขนาดนี้หรอกครับ
ตอนนั้นไม่รุ้ว่ายืนยิ้มอยุ่นานแค่ไหน แต่พอรู้สึกตัวอีกทีก็ได้แต่บอกตัวเองว่า "เลิกเคลิ้มซะที บ้าไปแล้วเรา เค้าอาจจะแกล้งเราเล่นก็ได้ อย่าเพ้อเจ้อ"
-
ความเดิมตอนที่แล้ว
วันเสาร์ที่แล้วเป็นวันที่ผมและเพื่อนๆต้องขึ้นแสดงกันแล้ว ตอนบ่ายๆแทนที่จะได้ไปนั่งชิวๆรอเวลาแสดง(ให้สมฐานะนักแสดง)
แต่ก็เปล่า.... เพราะนอกจากจะเป็นนักแสดงแล้ว ยังเป็นกุ๊กด้วย ดังนั้นช่วงบ่ายสามยังต้องไปทำหน้าที่กุ๊ก ทำอาหารอยู่เลยครับ
วันนี้อยู่ตอนบ่ายกับคุณป้าใจดี ก็ช่วยกันเตรียมของสำหรับงานเลี้ยงกลางคืน ในขณะเดียวกันก็ต้องทำออเดอร์ไปด้วยครับ
พอถึงเวลาประมาณ6โมงเย็น ผมก็ถูกเรียกตัวให้ไปอาบน้ำเพราะได้เวลาแต่งหน้า ทำผม และเปลี่ยนชุดแล้วครับ
"เขียนคิ้วให้เข้มหน่อยนะ แนวย้อนยุคมันต้องแต่งเข้ม ปากสีแดงโอเคกว่ามั้ย ติดขนตาอันนี้นะเด้งดี"
.....นี่คือ แนวทางการแต่งหน้าที่ผมต้องทนนั่งให้ช่างแต่งหน้า ลงทั้งแป้งทั้งครีมและสีสันต่างๆอยู่เป็นนาน.....
"โชว์แรกของนิวใส่วิกอันนี้ก่อนแล้วกัน เดี๋ยวเอาผมจริงยีให้พองๆหน่อยแล้วต่อวิกผมอันนี้ให้เอียงมาทางขวา"
.....นี่คือ คำสั่งของพี่หญิงที่ให้ช่างทำผมเลือกวิกผมยาวดัดเป็นหลอดๆเกาะไว้ครึ่งหัวแล้วเอาผมจริงหวีขึ้นไป.....
"เออ สวยดีว่ะ พี่ไม่คิดว่านิวจะแต่งตัวแนวๆนี้ได้สวย เหมือนรุปถ่ายของแม่พี่ตอนสาวๆเลย"
.....นี่คือ เสียงแสดงความชื่นชมของพี่อั้ม หลังจากที่ผมแต่งชุดแสคสีเงินกับรองเท้าส้นสูงสีเดียวกันเดินออกมา.....
เมื่อทุกคนแต่งตัวพร้อมแล้วก็เชคความพร้อมกันอีกครั้ง จากนั้นก็ไปเตรียมตัวด้านข้างเวทีเพื่อรอคำว่า "Enjoy The Show"
-
ความเดิมตอนที่แล้ว
การแสดงชุดแรกเริ่มขึ้นแล้วครับ "Enjoy The Show"
เมื่อเพลงขึ้นพวกเราทั้ง6คน เดินเรียงกันขึ้นมาประจำจุดของตัวเองบนเวที ติ๊ดตี่เป้นคนแรกที่ร้องในท่อนแรก
ท่อนที่สองเป็นของดาและรุ้ง ท่อนต่อมาเป็นผม และปิดท้ายด้วยพี่จิ๊บ เราจะยืนเยื้องๆกันนิดหน่อยเพื่อให้ไม่บังกัน
เมื่อถึงท่อนที่ใครต้องร้องก็จะเดินไปยืนอยุ่ตรงกลางแล้วขยับปาก ในขณะที่คนอื่นๆก็เต้นอยุ่ในจุดของตัวเอง
เป็นการขยับไป เต้นไปทีละสเตป ซึ่งการทำปากว่ายากแล้ว การเต้นให้พร้อมกันดูจะยากกว่า เพราะจังหวะที่เต้นนั้น
จะต้องมีการปรบมือกันด้วย ทีนี้พอต้องปรบมือผมก้ดันปรบไม่ตรงจังหวะแต่ก็ทำเนียนๆสะบัดมือให้เหมือนเป็นลีลา
ตลอดทั้งเพลงเราต้องทั้งย่อตัว ทั้งยกเข่า จนจบเพลงเราจะหมุนตัวนิดๆให้เอียงไปทางขวาสะบัดมือไปข้างหลังและนิ่ง
การลิปซิ้งค์ของพวกเราเริ่มเข้าขากันแล้ว เพราะฉะนั้นในขณะที่เต้นๆนั้นแม้เราแต่ละคนจะรู้ว่าผิดคิวนิดๆแต่ก็ไม่หลุด
ทำให้โชว์แรกของเราเป้นไปแบบพวกเราเองก็สนุกด้วย คนดูก็รู้สึกสนุกด้วย พอมองมาที่คนดูเห็นแขกลุกขึ้นเต้นด้วยครับ
+++++++++++++++++++ จบการแสดงชุดแรกแล้วครับ +++++++++++++++++++++++
เพลงของติ๊ดตี่เป้นเพลงจีน สไตล์ช้าๆฟังสบาย ตัวติ๊ดตี่เองก็ไม่ต้องเปลี่ยนอะไรมาก แค่เพิ่มขนนกกับถือพัดก็ออกมาต่อได้
ในระหว่างนี้ดาและรุ้งก็เปลี่ยนเป็นกางเกงขาบานกับเสื้อที่มีแขนข้างเดียวสีสันแสบตาสุดๆ มาพร้อมรองเท้าส้นตึก
แล้วก็เปลี่ยนวิกผมจากแบบที่เป็นสวอนและบ๊อบพองๆ เป็นทรงแอฟโฟร่ดูแปลกตาไปมากเลยทีเดียว
จะว่าไปแล้วชุดของมิ้งดูจะยุ่งยากกว่าใครๆ เพราะต้องแต่งกิโมโนแบบเกอิชาเต็มขั้น ทั้งชุดและทรงผม
นอกจากดากับรุ้งและมิ้งจะต้องเปลี่ยนชุดแล้ว ผมเองก็ต้องเปลี่ยนชุดด้วยเหมือนกันก็ต้องไปอีกห้องนึงครับ
ผมเปลี่ยนจากชุดแสคสีเงิน วิกผมดัดยาวๆ รองเท้าส้นสูงคัทชูสีเงิน มาเป็นชุดสำหรับเต้นแบบ CHICAGO
คือ ใส่คอเสตลูกไม้สีดำ(ต้องมีพี่อีกคนมาช่วยรัดด้านหลังด้วย) ใส่ถุงน่องตาข่ายสีดำ สวมกางเกงฮอตแพนท์สีทอง
รองเท้าส้นเข็มสีทอง(สูง6นิ้วเหมือนเดิมแต่เดินยากกว่าเดิมเพราะเป็นส้นเข็ม แล้วยังต้องเต้นอีกนะ ลำบากกว่านี้มีอีกมั้ย)
เปลี่ยนจากวิกทรงผมยาวเป็นแบบผมดัดหยิกสั้นๆแค่บ่าแล้วตัดน้าม้าให้แหลมๆ(จนทิ่มตา) ใส่ต่างหูห่วงใหญ่มากกกกกก
แต่งตัวเสร็จ ยืนอยุ่หลังเวทีดูการแสดงของเพื่อนๆคนอื่นอย่างเพลิดเพลิน จนได้ยินเสียงบอกว่า "คิวต่อไปเป้นนิวนะ"
+++++++++++++++++ การแสดงปิดท้ายได้เริ่มขึ้นแล้วครับ ++++++++++++++++++++++
All That Jazz
come on babe why don't we paint the town
and all that jazz
I'm gonna rouge my knees and roll my stockings down.
and all that jazz.
start the car, I know a whoopee spot,
where the gin is cold but the piano is hot.
It's just a noisy hall, where there's a nightly brawl
And all that jazz.
Slick you hair and wear you buckle shoes
and all that jazz.
I hear that father dipp is gonna blow the blues.
and all that jazz.
Hold on hun were gonna bunny hug,
I bought some asprin, down at united drug
In case you shake apart, and want a brand new start,
to do that jazz.
and all that jazz.
and all that jazz.
It's just a noisy hall, where there's a nightly brawl
And all that jazz.
Listen your husband isn't home is he.
No her husband is not at home.
Find a glass were playing fast and loose
And all that jazz.
Right up here is where I store the juice.
And all that jazz.
Come on babe were gonna brush the sky,
I betcha lucky lindy
Never flew so high
'cause in the stratosphere
How could he lend an ear
To all that jazz?
Company.
Oh, you're gonna see you sheba
Shimmy shake
Velma.
And all that jazz
Company.
Oh, she's gonna shimmy till her garters
break
Velma.
And all that jazz
Company.
Show her where to park her girdle
Oh, her mother's blood'd curdle
If she'd hear
Her baby's queer
For all that jazz!
velma.
C'mon babe
Why don't we paint the town?
And all that jazz
I'm gonna rouge my knees
And roll my stockings down
And all that jazz
Start the car
I know a whopee spot
Where the gin is cold
But the piano's hot
It's just a noisy hall
Where there's a nightly brawl
And all that jazz!
company.
Oh, you're gonna see you sheba
Shimmy shake
And all that jazz
Oh, shey's gonna shimmy till her garters
break
And all that jazz
Show her where to park her girdle
Oh, her mother's blood'd curdle
If she'd hear
Her baby's queer
For all that jazz!
velma.
no, I'm no one's wife
But, oh I love my life
And all that jazz!
Company.
That jazz!
จังหวะการเต้นเมื่อดนตรีขึ้น ผมจะต้องเดินออกหไปพร้อมแดนเซอร์ผุ้ชาย5คน แต่งตัวเหมือนกันคือ กางเกงหนังไม่สวมเสื้อ
ผมจะต้องเดินนำหน้าผู้ชาย5คนนั้นแล้วหันมาลิปซิ้ง พร้อมกับจิกสายตายั่วยวนเต็มที่ ยื่นมือเชื้อเชิญให้เค้าเข้ามาหา
จากนั้นแดนเซอร์ก็จะเดินเข้ามาแล้วผมจะเบี่ยงตัวหลบด้วยการเต้นยักย้ายไปตามที่ซ้อมมา ซึ่งจะไปทิศทางเดียวกันหมด
ผมจะต้องเต้นและลิปซิ้งค์ไปเรื่อยๆ ทั้งให้ตรงกับความหมาย ตรงกับน้ำเสียงของคนร้อง สีหน้าท่าทางต้องไปหมด
บางท่อนก็จะต้องเดินไปทางซ้ายแต่ผมเดินผิดด้านไปทางขวาเฉยเลยแต่ไม่เป้นไร พอรุ้ว่าเดินผิดปั๊บผมก็หมุนตัวเลย
แล้วสะบัดตัวมาอีกด้าน ก็พอดีกับที่แดนเซอรืต้องเดินมาคว้ามือผมเข้าไปใกล้ตัวเค้า ถ้าช้าอีกนิดคนดูจับได้แน่ๆ
มีบางช่วงที่ผมต้องเต้นส่ายสะโพกไปด้วย มือสองข้างก็ต้องลูบไล้แดนเซอร์ทั้งซ้ายขวา จะบอกว่าเขินมากกกกกกก
สมาธิเกือบหลุด ที่เขินเพราะมองลงไปเห็นแต่คนรุ้จักในที่ทำงานมายืนมุงดูกันอยู่เต็มไปหมดจนเต้นแทบไม่ออก
แต่สิ่งหนึ่งที่ยืนยันความผอมของผมได้ก็คือ ตอนจบที่แดนเซอร์ต้องยกตัวผมให้ลอยขึ้นดูง่ายกว่าครั้งแรกๆที่ซ้อม
เมื่อยกให้สุงขึ้นแล้ว ผมจะต้องเล่นสีหน้าท่าทางให้เซกซี่ยิ่งกว่าเก่า ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนไปด้านหลังให้แดนเซอร์รับไว้
จังหวะนี้เป็นช่วงก่อนจบเพลงพอผมเอนตัวลง ดนตรีก็จะบรรเลงไป แดนเซอร์ก็หมุนตัวผมแล้วค่อยวางให้ผมยืนที่พื้น
แบบหันหลังให้คนดู แดนเซอร์สองคนจะมาเกาะที่ขาสองข้างอีกสองคนยืนอยุ่ซ้ายขวา อีกคนกอดเอวผมไว้
แล้วพอถึงประโยคสุดท้ายที่ร้องว่า ...That jazz... ผมจะต้องสะบัดหน้ากลับมาทางผู้ชมแรงอีกครั้งเป็นการปิดท้าย
ซึ่งแน่นอนว่าการแดสงทุกการแสดงของพวกเราเป็นที่ถูกใจคนดูเป็นอย่างมาก การแสดงมายากลที่จะมาต่อจากเรา
ดูเป็นของธรรมดาไปเลยทีเดียวครับ เสียดายที่พี่จิ๊บไม่ยอมโชว์เดี่ยวแต่ก็ทำให้ครึ่งชั่วโมงนี้มันส์กันสุดๆ
พอลงมาอยู่หลังเวทีกันครบทุกคน แต่ละคนได้แต่พูดว่า "เจ๋งมาก สุดยอดเลย ทำไปได้เนอะพวกเรา"
หน้าที่ของพวกเราในคืนนั้นยังไม่จบแค่การแสดงนะครับ เพราะหลังจากนั้นเราก็ต้องเปลี่ยนชุดกลับมาเป็น Wonder girl
แล้วเดินไปพูดคุยกับแขกในงานที่บางคนอยากทักทายกับพวกเรา คืนนั้นพวกเราเหนื่อยมากก็จริงแต่ก็เห้นว่าไม่ได้หนักหนา
จนทำไม่ได้ อีกอย่างช่วงที่พวกเราโชว์ แขกเหล่านั้นก็ลุกขึ้นเต้นไปกับเราด้วย ดังนั้นแค่ทักทายกับแขกสบายมากครับ
กลับจากงานคืนนั้นด้วยความเหนื่อย เพลีย แต่ก็ประทับใจและคิดว่าคงอีกนานกว่าจะได้หลุดโลกกันสุดๆแบบนี้อีกครั้ง
จนถึงตอนนี้เรายังพุดคุยกันอยุ่เลยว่า ดีใจนะที่คืนนั้นเราไม่กั๊ก ปล่อยเต็มที่แม้มันไม่ใช่เรื่องง่ายและฝืนตัวตนมากมาย
เพราะเมื่องานที่เรารับผิดชอบผ่านพ้นไปแล้ว เราก็ภุมิใจกับงานนั้นได้เต็มที่ว่าทั้งเราและคนดูต่างก็ประทับใจร่วมกัน
-
ความเดิมตอนที่แล้ว
ความเปลี่ยนแปลงที่ค่อยเป้นค่อยไปของผมก็คือ
1.ผมเปลี่ยนคอนแทกส์เลนส์แบบใส หรือสีเทา(ดูคล้ายสีดำ) มาเป็นแบบ สีน้ำตาลบิ๊กอาย (วิ๊งๆๆๆๆ)
2.ผมตัดสินใจเข้าร้านทำผมเพื่อเปลี่ยนสีผมจากสีดำ(ออกไปทางน้ำตาลเข้ม) มาเป้นสีน้ำตาลอ่อนประกายทอง
3.ผมเริ่มไม่ปล่อยให้ใครรังแกได้ง่ายๆเหมือนเมื่อก่อน
4.ผมเปลี่ยนวิธีรับมือคนร้ายๆพวกนั้นจากการนิ่งๆ เฉยๆ หยิ่งๆ (จนดูเหมือนไว้ตัว,ถือตัว) มาเป็นยอกย้อน ตอบคำถามด้วยคำถาม
5.ผมเรียนรู้ที่จะใช้สายตาในการมองคนในแบบที่แตกต่างกันออกไป บางคนก็เหมาะจะให้เรามองด้วยหางตาน่ะครับ
ฯลฯ
ช่วงที่ผ่านมาพี่สาวแก่ลางานไป2week ทำให้ผมและป้าศรีต้องทำงานอย่างไม่มีวันหยุดเลยตลอด 10กว่าวันนี้ แล้วด้วยความที่ผมต้องเข้าบ่าย
ทำให้ผมต้องอยู่ทั้งครัวเมนและแคนทีน ซึ่งงานหนักมากนะครับ เคยมีกรณีที่ทำออเดอร์เสร็จ4ทุ่ม แล้ว4ทุ่มเนี่ยพนักงานต้องมากินข้าวแล้ว
ผมต้องวิ่งคาลีตาเหลือกจากครัวเมน มาทำข้าวผัดน้ำพริกลงเรือที่ครัวพนักงาน เหนื่อยก็เหนื่อย แล้วยังเจอคนพูดจาไม่ดีอีกด้วยนะครับ
หรืออย่างบางครั้ง ด้วยความที่แขกเยอะจริงๆ ผมต้องปรับอาหารเมือดึกเป็นยำปลากระป๋อง ก็จะเจอพนักงานเมด(แม่บ้าน) วิจารณืแบบเจ็บๆให้เข้าหู
บางครั้ง ผมมีออเดอร์มาเรื่อยๆไม่ต้องให้พี่ที่เป้น sous chef เข้ามาช่วย ผมก็ทำได้คนเดียว ทีนี้บางคืนที่พี่เป้เข้าบ่ายเหมือนกัน
เค้าก็จะคอยมากวนประสาทเป้นระยะๆ ยิ่งเห้นผมงานยุ่งๆยิ่งชอบมากวนให้ผมหงุดหงิด พอเค้าเห็นผมหัวเสียก็หัวเราะชอบใจใหญ่ (ผมรำคาญมากๆ)
ดังนั้นแม้ผมจะเริ่มแก่วิชามากขึ้น แต่ผมก็ยังคงเลือกจะตอบโต้แบบนุ่มนวลและถนอมน้ำใจคนรอบข้างให้มากที่สุดอยู่เหมือนเดิมนั่นเอง
-
ความเดิมตอนที่แล้ว
กลับมาอยู่บ้านปรับตัวไม่ค่อยถูกนิดหน่อย เพราะไปใช้ชีวิตเยี่ยงบ่าวไพร่เสียครึ่งปี
นานๆกลับมาสู่ชีวิตที่คุ้นเคยก็กลายเป็นความไม่คุ้นเคยไปซะงั้น
แล้วแบบว่าที่บ้านก็อยากเอาใจด้วยแหล่ะ เค้าคิดว่าผมไปทำงานเหนื่อยล้า สู้รบปรบมือกับชาวบ้าน
พอมาถึงบ้าน ทั้งนายแม่ คุณป้าใหญ่ คุณน้า ต่างก็พากันพร้อมใจช่วยดูแลผมซะตั้งตัวไม่ทันทีเดียว
ลำดับแรกเรื่องอาหารการกิน แทนที่ผมจะกลับมาทำให้ที่บ้านทานให้สมกับที่ไปเป็นกุ๊กมา6เดือน
กลายเป็นว่านายแม่ก็อยากทำอาหารต่างๆให้ผมทานซะเอง เห็นว่าผมทำให้คนอื่นมาเยอะแล้ว
แต่ผมก็ได้โอกาสแสดงฝีมืออยู่บ้าง ด้วยการทำข้าวตังหน้าตั้ง ขนมหยกมณี ให้นายแม่และคุณป้าใหญ่ได้ทาน
แล้วก่อนจะกลับมากทม.ผมเป็นร้อนใน ทำให้ปากเป็นแผลหลายจุดทานอะไรไม่ลงเพราะมันแสบปากมากๆ
ก็บอกที่บ้านไว้แล้วว่ากินยาแก้อักเสบก็ยังไม่หาย สงสัยต้องทำอาหารจืดๆอ่อนๆทานก่อน เท่านั้นแหล่ะ.....
ถึงกรุงเทพฯปั๊บ คุณน้าก้จัดเตรียมน้ำมะขามเย็นๆไว้ให้ กลับมาอยู่โคราชนายแม่ก็ทำน้ำมะยมเย็นๆให้ดื่มอีก
แต่คุณป้าใหญ่ก็ไม่ยอมเช่นกันบอกว่า ยังไงซะก็ต้องน้ำเก๊กฮวยสูตรดั้งเดิมสิถึงจะแก้ร้อนในได้จริงๆ
ไม่ว่าจะเป็นเพราะน้ำสูตรไหนก็ตาม แต่ผมว่าผมคงได้ความรัก ความเอาใจใส่จากคนที่บ้านแน่ๆถึงทำให้หายร้อนในได้เร็ว
นอกจากเรื่องอาหารการกินแล้ว เรื่องการโชว์ตัวก็เป็นอีกเรื่องที่ผมต้องทำเพื่อเอาใจญาติผู้ใหญ่
คือ ผมคิดเอาเองนะว่าผู้ใหญ่ในบ้านคงรู้สึกดีที่ไปไหนๆแล้วมีลูกหลานไปด้วย แบบว่าคนที่มองเห็นก็รู้สึกว่าท่านไม่ถูกทิ้ง
ให้โดดเดี่ยว ดังนั้นเวลาผมกลับมาบ้าน(ไม่ว่ากทม.หรือโคราช)ผมมักจะถูกหนีบไปนู่นไปนี่กับคุณน้าบ้าง คุณป้าใหญ่บ้าง
อย่างตอนที่มากทม. ผมมีนัดกับเพื่อนๆแก๊งแซนวิชในตอนเย็นวันอาทิตย์ แต่วันจันทร์ผมก็ต้องไปโชว์ตัวอยุ่ที่ทำงานน้า
เพียงเพื่อให้เพื่อนๆของคุณน้าได้เอ่ยชื่นชม ซักถามว่าผมไปทำอะไร ที่ไหน เป็นยังไงบ้าง ดูเหมือนแค่นี้น้าก็ปลื้มแล้ว
และหลังจากนั้นผมก็ต้องไปรับนายแม่ที่เดินทางมากทม. ผมพานายแม่ไปชอปปิ้ง แล้วก็ซื้อของที่ร้านศิลปาชีพ904
นายแม่ขนซื้อของมาฝากญาติโยมชนิดที่ผมยังต้องถามย้ำว่า "หม่ามี้จะซื้อไปฝากหรือซื้อไปขายต่ออ่ะครับ"
แล้วพอกลับมาถึงโคราช ผมก็ทำหน้าที่หลานรักของคุณป้าใหญ่ด้วยการพาท่านไปซื้อของตั้งแต่ห้างใหญ่ยันตลาดใกล้บ้าน
แล้วหน้าที่ซึ่งพ่วงติดมาด้วยก็คือ การเดินไปไหว้คนขายของในตลาดที่คุ้นเคยกัน หลายๆคนเห็นผมตั้งแต่เด็กแล้วครับ
เจอกันทีไรก็ต้องไหว้ต้องทักทายกันทุกครั้ง (ตอนเด็กๆผมเคยเอาขนมไปขายในตลาดด้วยนะ ขยันป่ะ) มาครั้งนี้ก็เช่นกัน
ประเด็นหลักๆของการไปเดินซื้อของกับคุณป้าใหญ่ก็เพื่อไปตอบคำถามพ่อค้าแม่ขายว่า ผมไปทำงานที่ไหน เป็นไงมั่ง ฯลฯ
เดินไหว้ทักทาย เดินยิ้ม เดินคุยจนแทบจะครบทั้งตลาดแล้ว ถึงจะไปเวลาซื้อของกลับเข้าบ้านได้ซะที (เมื่อยหน้านิดๆ)
ผลพวงจากการเป็นคนของประชาชน(ไม่ใช่สิ) เป็นคนนอบน้อมทำให้ได้ของฟรีกลับมากินเพียบเลยอ่ะครับ 555555
-
ความเดิมตอนที่แล้ว
เมื่อคืนงานเข้าซะแล้วครับ พอดีว่าวันนี้ผมจะนัดเพื่อนที่เรียนรามโคราชด้วยกันมาทานข้าว (กะว่านัดเท่าที่นัดได้ก่อน)
แล้วพอดีผมนัดเพื่อนที่ชื่อ โอ๋ ไว้แล้ว แต่เหลือเพื่อนอีกคนชื่อ จิม ผมยังติดต่อไม่ได้ แต่เพราะคุยกันมาก่อนแล้วว่าจะเจอกันที่โคราชแล้วไปทานข้าวกัน
เมื่อคืนผมอยู่บนรถทัวร์ก็เลยโทร.หาจิมซะก่อน แต่โทร.เท่าไหร่ๆก็ไม่ตืดซักทีผมก็เลยตัดสินใจโทร.หาแม่ของจิมแทน แล้วงานก็เริ่มเข้าตรงนี้แหล่ะครับ
"ฮาโหล....นี่ม๊าเองนะลูก จิมบอกว่าเดี๋ยวจะไปค้างบ้านนิวคืนนี้ ยังไม่เจอกันอีกเหรอ" เสียงแม่ของจิมถามกลับมา
"เอ่อ" ผมกำลังเอ๋อสุดๆ เพราะไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย แล้วจะตอบไปไงดีล่ะเนี่ยแต่ก็เอาวะ ช่วยเพื่อนไว้ก่อนละกัน
"ครับๆ นิวก็กำลังรอจิมอยุ่ครับ แต่โทร.ไปหาไม่ติดไม่รุ้ทำไม" ผมเริ่มแถเนียนๆ
"สงสัยไม่ได้เอามือถือไปมั้งลูก" แม่ของจิมตอบกลับมา
"งั้นนิวจะรอต่อไปแล้วกันครับ ขอบคุณครับม๊า ม๊าสบายดีนะครับ โอเคครับ ขอบคุณครับ สวัสดีครับ" หลังจากแถแล้วก็รีบวางสายก่อนความแตก
แล้ววันงานเข้าก็มาถึงครับ วันนี้แหล่ะ..............
มีโทรศัพท์มาถึงผมหลายสายแต่ผมไม่ได้รับ หนึ่งในนั้นคือสายที่ผมเมมชื่อไว้ว่าเป็นชื่อจิม ผมก็เลยโทร.กลับไปกะจะถามว่าไปไหนมาเนี่ย
"เฮ้ย...หายไปไหนมาอ่ะจิม" ผมถามทันทีที่มีคนรับสาย
"ผมปาล์มนะครับ ไม่ใช่จิม นิวรึเปล่าน่ะ" แป่ว ซวยจริงๆทำไมเป็นแฟนจิมรับสายล่ะเนี่ย
"อืม นิวเองครับ แหม...ปาล์มเหรอ ขอสายจิมหน่อยสิ ตะกี้จิมโทร.มาเราไม่ได้รับสาย" ผมก้ตอบกลับไปแบบงง
"อ๋อ ตะกี้ผมโทร.ไปเอง จะถามนิวว่าเจอจิมมั้ย วันนี้ผมโทร.ทั้งวันแต่จิมปิดเครื่อง" ปาล์มถามกลับ
"ไม่รู้สิ เรายังไม่ได้โทร.หาจิมเลยวันนี้ ทำไมเหรอ" ผมก้ถามกลับบ้าง
"คือผมมาโคราช มาหาจิมเพราะติดต่อจิมไม่ได้เลยตั้งแต่จิมกลับบ้าน แล้วนี่แม่จิมก็โทร.หาผมหลายครั้งว่าจิมหายเงียบไป" เสียงปาล์มร้อนรนมาก
"อ้าว มาจากลำปางเนี่ยนะ ลงทุนเนาะงานการไม่ทำเหรอครับ มาตามแฟนอย่างด่วนเนี่ย" ผมสวนกลับแบบนึกสนุก
"ผมกลัวจิมนัดกับคนอื่น พักหลังทำตัวแปลกๆ" อ้าว เรื่องนี้ไม่สนุกแล้วแฮะ
"เอางี้ปาล์มวางไปก่อน เราจะลองโทร.หาจิมนะ แล้วไงจะโทร.ไปบอก" ผมตอบกลับไป
"เดี๋ยวๆ มารับผมหน่อย ผมไปบ้านจิมไม่ถูก" ปาล์มตะโกนโหวกเหวกก่อนผมจะวางสาย
"อ่ะนะ ตอนนี้ปาล์มอยุ่ไหนอ่ะ" ผมรีบถามไปได้ความว่า ปาล์มมาจากลำปาง ตอนนี้นั่งรถรับจ้างมาอยุ่ที่ห้างเดอะมอลล์แล้ว(เพราะใกล้บ้านจิม)
ระหว่างทางที่ผมออกจากบ้านไปเดอะมอลล์(โคราช) ผมก็พยายามโทร.หาจิมด้วย แต่โทร.เท่าไหร่ๆก็ไม่ติดซักที ยังคิดอยุ่ว่าถ้าเจอปาล์ม
คงต้องพาเค้าไปบ้านจิมก่อน แล้วผมก็กลับบ้านถ้าใครติดต่อจิมได้ค่อยส่งข่าวอีกที แต่ประเด็นคือ ผมไม่เคยเจอปาล์มแฟนของจิมน่ะสิ นี่ก็เพิ่งคุยกันครั้งแรก
กำลังจะถึงเดอะมอลล์พอดี โทรศัพท์จากตู้สาธารณะก็ดังเข้ามาที่มือถือของผม พอผมรับสายเหมือนสวรรค์มาโปรด จิมโทร.หาผมพอดีเลยครับ
"อยู่ไหนของแกเนี่ย รุ้มั้ยสามีแกตามมาทวงชีวิตแกจากลำปางแล้ว"
"เฮ้ยๆๆๆ นิวปาล์มมาเหรอ แกจะพามันไปบ้านเราไม่ได้นะเว้ย ตอนนี้ม๊าเราไม่อยู่ เตี่ยเราก็แอนตี้ปาล์มอ่ะ พาไปต้องบ้านแตกแน่ๆ" จิมรีบเบรคไว้
"แล้วจะให้ทำไงอ่ะ นี่แกอยุ่ไหน มาจัดการเรื่องของแกด่วนๆเลยนะ"
"เราอยู่บ้านพี่อีกคนว่ะ พอดีว่านัดเจอกันตั้งแต่อยู่ลำปางแล้ว อย่าเพิ่งบอกใครนะเว้ย ถ้าปาล์มรู้มันฆ่าเราแน่เลย"
"ไอ้บ้า นี่แกหนีแฟนไปหากิ๊กเหรอ ยังมีหัวใจรึเปล่าวะเนี่ย แฟนแกเค้าเป็นห่วงจะเป็นจะตาย ตามมาถึงนี่เลยนะเว้ย"
"รู้ๆ อย่าเพิ่งด่าสิแก ใครจะนึกว่าจะตามมาล่ะ นี่แกเราเบื่อปาล์มก็ตรงนี้แหล่ะ ตามแจเลย ไม่ยอมให้ไปไหน ไม่ให้คุยกะใคร"
"แฟนรักไม่ดีเหรอ หรือชอบให้แฟนทิ้งๆขว้างๆไม่สนใจ"
"มันก็ดี แต่บางทีเราเบื่อไง แล้วแกก็รู้เราไม่ชอบคบใครนานๆ"
"ก็เลยครึ่งควบลูกไปเรื่อยแบบนี้อ่ะนะ"
"เอาเหอะ ฝากดูแลมันหน่อย แต่อย่าพาไปบ้านเราละกัน แค่นี้รนะพี่เค้ามาแล้ว บาย"
-
ความเดิมตอนที่แล้ว
ผมมาถึงเดอะมอลล์ ต้องโทร.หาปาล์มแล้วบอกว่าช่วยคุยไปเรือ่ยๆก่อน เพราะผมจะได้หาเค้าเจอ (ก็ไม่เคยเห็นหน้ากันเลยนี่นา)
พอเดินๆมาถึงมุมเสาใกล้ๆประชาสัมพันธ์ก็เจอเข้ากับปาล์ม อืม..เพื่อนเรารสนิยมดีนะเนี่ย แต่หล่อขนาดนี้มันยังจะทิ้งเค้าอีกเหรอ (ใจร้ายมากจิม)
"หวัดดีปาล์ม"
"ดีครับนิว ได้ยินจิมพุดให้ฟังบ่อยๆว่าสนิทกัน เพิ่งเจอกันวันนี้เนอะ" น้ำเสียงไม่ได้แสดงความร้อนใจเลย
"แล้วปาล์มกินอะไรรึยัง"
"ยังเลย"
"ไปกินข้าวก่อนมั้ย นี่ก็บ้าย2แล้วนะ"
"ครับ"
ผมกับปาล์มเดินมาทานข้าวกันที่ร้าน S&P สั่งอาหารกันคนละจานแล้วก็นั่งพูดคุยไปเรื่อยๆ ผมออกจะเขินๆเพราะต้องมานั่งคุยกับคนที่เพิ่งรุ้จักกระทันหัน
ปาล์มบอกว่าเค้าเองก็รุ้สึกแปลกๆเหมือนกัน แต่เค้าเคยนรัดเจอใครต่อใครจากเนตมาบ่อยๆแล้ว ก็เลยชินบรรยากาศแบบนี้ "ผมว่าก็ตื่นเต้นดี" เค้าบอก
หลังจากปาล์มทานอาหารมื้อแรกของวัน ผมก็พาเค้าเดินทั่วห้างรอเวลาให้จิมติดต่อมา แต่เดินวนจนรองเท้าสึกก็ยังไม่มีวี่แววซะเลย ปาล์มเลยชวนดุหนัง
เอ้า....ก้ได้วะ ไหนๆก็รับปากเพื่อนแล้วว่าจะช่วยดูแลแฟนให้มันก่อน(ช่วยถ่วงเวลาอ่ะดิไม่ว่า) ดูหนังจบก็มาเดินซื้อหนังสือ ดูเสื้อผ้า ผมเดินไปหาวไปแล้วเนี่ย
ปาล์มหันมาเห็นคงสงสารบอกว่ากลับไปก่อนก้ได้แต่แหม...พุดแล้วทำหน้าเศร้า ใครจะทิ้งแกได้ล่ะ เซ็งจริงๆ ผมก้ต้องอยุ่กับเค้าต่อไปอีกเรื่อยๆล่ะครับ
เชื่อมั้ยว่าเจอกันตั้งแต่บ่าย2 ใช้เลาด้วยกันทั้งวันจนเริ่มสนิทกันแล้ว จิมก็ยังไม่มาเลย จากอาหารเที่ยงมื้อแรก ตอนนี้กำลังจะไปทานมื้อค่ำกันแล้วครับ
"ผมไม่รู้ว่าจะทำไงให้เค้าพอใจ" ปาล์มเริ่มเล่าถึงความเปลี่ยนแปลงในความรักของเค้ากับเพื่อนผม หลังจากเราคุยกันมาซักระยะ
"แล้วจิมเปลี่ยนไปยังไงบ้าง" ผมก็ถามเพื่อรับรู้สิ่งที่เค้าสองคนมีต่อกัน
"หลังๆจิมออนเอ็มดึกๆ พอผมถามก็ไม่ยอมบอก หลังๆพอผมแกล้งเดินไปดูก็โมโหใส่ แต่ผมเห็นไงว่าที่คุยๆน่ะผุ้ชายทั้งนั้น"
"เอ้า เพื่อนจิมเป็นผู้ชายก็ไม่แปลกนีนา"
"แต่มันแปลกเพราะบางคนผมก็ไม่รุ้จัก แถมจิมยังบอกเองว่าแอดเมล์มาจากเวปเกย์ที่ไหนไม่รุ้ แอดมั่วจนจำไม่ได้อ่ะคิดดู"
"วงจรชีวิตเกย์ล่ะสิ"
"แต่ผมไม่ได้ทำอย่างนั้นน่ะ ผมไม่ทำเด็ดขาดถ้าผมมีแฟน ผมก้ไม่หว่านไปเรื่อยๆแล้ว"
"เราเข้าใจ เป้นเราก็ไม่ทำหรอก แต่จิมอาจจะแค่อยากมีเพื่อนคุยก้ได้ อย่าเพิ่งคิดมาก"
"ที่จริงผมไม่ได้อยากเอามาคิด แต่พอทะเลาะกันทีไร จิมชอบพุดว่าจะไปหาคนอื่น พอผมถามก็เอาแต่เงียบ"
"แสดงว่าจิมไม่คิดมีใครอื่นหรอก คงแค่พุดไปตามอารมณ์" ผมแก้ตัวแทนเพื่อนทั้งที่รู้ว่ามันไม่จริง
"นี่วันพรุ่งนี้ผมต้องไปเมืองจีนแล้วนะ แต่จนตอนนี้เค้ายังไม่ติดต่อมาเลยอ่ะ" ปาล์มบอกสีหน้าจริงจัง
"อ๋อ จิมเคยบอกว่า ปาล์มจะไปเรียนต่อ" ผมพยักหน้าเมือ่นึกขึ้นได้ว่าเคยรุ้มาบ้างแต่ไม่รุ้ว่าจะเป็นพรุ่งนี้
"ผมไม่อยากไป" ปาล์มทำเสียงเครียด ผมทำหน้าสงสัยและอยากขัดคอแต่เค้าก็พุดต่อไปว่า "ผมอยากเคลียร์กับจิมก่อน"
"ก็ยังดีนึกว่าจะไม่ไปเพราะแฟนไม่มาให้เห็นก่อนเดินทางซะอีก"
"ผมไม่ปัญญาอ่อนขนาดนั้นหรอก ไม่งั้นผมจะเป็นอาจารย์สอนเด็กนักศึกษาได้ไงล่ะ"
"โห..................เป็นครูก้ต๊องได้นะ"
"ต๊องน่ะมันนิสัยส่วนตัวคร้าบบบบ ไม่เกี่ยวกะปัญญาอ่อน เหอะ เป็นกุ๊กแล้วต๊องไม่เป็นรึไง"
"เป็น เป็นประจำซะด้วยดิ" ผมตอบกลับไป ว่าแล้วเราก็พากันหัวเราะซะลั่นร้านทั้งคู่
"นี่ๆ จริงจังหน่อยนะ แล้วถ้าสมมุติว่า วันนี้ไม่เจอจิม ปาล์มจะทำไงเนี่ย"
"ก็ไปบ้านจิมก่อนแหล่ะ"
"แล้วถ้าที่บ้านจิมไม่สะดวกล่ะ ปาล์มจะทำไงต่อไป"
"ไปนอนบ้านนิวมั้ง" ว่าแล้วก็ทำยิ้มๆ
"ไม่ได้ดิ พรุ่งนี้เราก็ต้องเดินทางเหมือนกัน แล้วคืนนี้ก็ต้องจัดของด้วย ไหนจะเสื้อผ้า ของฝาก โน๊ตบุคอีกล่ะ" ผมเฉไฉ
"เอ้า กลับภูเก็ตแล้วเหรอ พอดีแหล่ะ ผมก้ต้องไปกรุงเทพ ไปรอขึ้นเครื่องตอนค่ำๆ ผมกลับพร้อมนิวก็ได้"
"ไมได้ คือ ถ้าไปตอนเช้าพร้อมเรา ปาล์มก็ไมได้เจอจิมอ่ะดิ"
"ไม่เป็นไร ไม่อยากเจอแล้ว"
"แล้ว....." ผมไม่ทันได้ถามอะไรต่อ พอดีจิมโทร.เข้ามาที่มือถือของผมบอกว่ามาถึงเดอะมอลล์แล้ว ผมก็เลยให้รีบขึ้นมารัยบแฟนเค้ากลับไป
ในที่สุด จิมก็มาพาปาล์มกลับไปหาที่พักอื่นซึ่งไม่ใช่ที่บ้านของจิม แต่ท่าทางปาล์มคงจะงอนจิม(เกย์คิงเค้างอนมั้ยนะ) หรือโมโหก็ไม่รุ้ ท่าทางฮึดฮัด
จิมแอบทำท่าทางเบื่อๆแฟนเค้าให้ผมเห็น ผมได้แต่ทำสีหน้านิ่งๆแล้วโบกมือให้จิมรีบพาแฟนเค้าไปซะที หวังว่าจะเคลียร์กันลงตัวละกันนะเพื่อน เฮ้อ....
อ้อ.......เสร็จธุระเรื่องชาวบ้านก็ปาเข้าไป3ทุ่มแล้วครับ แล้ววันนี้มีนัดทานข้าวกับนายแม่ที่บ้านด้วยกะว่าจะโชว์ฝีมือให้นายแม่ได้ชิมเต็มที่ซะหน่อย
ณ ขณะนี้ ผมทำและทานอาหารกับนายแม่เรียบร้อยแล้ว และกำลังจะทานของว่างครับ เลยเปิดเครื่องลงเรื่องราววุ่นวายๆของวันนี้ให้เพื่อนๆได้อ่านก่อน
นายแม่เรียกแล้วครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ จริงๆก้ยังไม่หายเหนื่อยหรอกนะ แต่ก็ยังดีที่ได้กินอิ่มและหวังว่าจะนอนหลับก่อนเดินทางไกลในวันพรุ่งนี้อ่ะครับ
-
ความเดิมตอนที่แล้ว
กลับมาเล่าให้ฟังครับว่าผมเจอเรื่องแย่ๆอะไรมาบ้าง คือก่อนหน้านี้ ช่วงที่ผมกลับบ้าน2สัปดาห์น่ะครับ พี่สาวแก่เค้าก็ทำร้ายผมลับหลังทันที
คือเค้าหาว่าผมไม่ได้เตรียมของไว้ให้เค้าสำหรับจะขายออเดอร์ในช่วงบ่าย และก็เดินด่าผมไปทั่วทั้งครัว เจอใครก็ไปด่าผมให้เค้าฟัง
แล้วนอกจากจะโวยวาย ด่าทอผมเสียๆหายๆไปทั่วทั้งครัวหลักและครัวพนักงานแล้ว ก็ยังไปฟ้องพี่ไพรัช(ซูเชฟ) ฟ้องเชฟใหญ่ ฟ้องพี่อั้มด้วย
ทีนี้หลังจากผมกลับมาอยู่บ้านได้ไม่กี่วัน ทั้งมิ้ง พี่นุ้ย พี่ภัทร ป้าศรี ต่างก็ทะยอยกันโทร.มาเล่าเรื่องราว และสถานการณ์ต่างๆในที่ทำงานให้ฟัง
เริ่มจากเรื่องที่พี่สาวแก่ฟ้องใครต่อใครว่าผมทำงานชุ่ยและยังทำให้เค้าต้องมาตามล้างตามเช็ดงานของผมอีก และเรื่องก็บานปลายไปเรื่อยๆ
พี่สาวแก่บอกว่า ถ้าผมทำงานแบบนี้คงทำงานด้วยไม่ได้แล้ว ถ้าผมกลับมาเมื่อไหร่จะให่เชฟใหญ่จัดการตัดเงินหรือพักงานผมซะให้เข็ด
ทีนี้พอเชฟได้รับข้อมูลจากพี่สาวแก่แล้วก็เริ่มไปไล่เบี้ยกับป้าศรี พี่ภัทร เพราะเชฟไม่ถูกกับสองคนนี้อยู่แล้วก็คงกะว่าจะเล่นงานมาถึงผมด้วยเลย
คราวนี้ป้าศรี พี่ภัทร ต่างก็เริ่มเป็นห่วงผมแล้วว่ากลับมาจะรับมือกับเรื่องนี้ไม่ไหว เพราะท่าทางเชฟเอาจริงมากตอนพูดว่า "นิวกลับมาผมต้องเรียกคุย"
ข่าวคราวมีมาทางสายโทรศัพท์เป็นระยะๆ ทำให้ผมรู้สึกไม่สบายใจมาก เพราะถึงผมจะเคยเจอเรื่องแย่ๆมามาก แต่ผมก็ไม่คิดว่าจะเจอให้ร้ายรุนแรงแบบนี้
ในความไม่สบายใจนั้นก็ยังดีที่มีหลายๆคนยืนอยู่ข้างผม คือคอยเถียงแทน คอยปกป้อง และคอยตามข่าวต่างๆมาเล่าให้ผมรู้ตัวก่อนเพื่อตั้งรับทัน
ตลอดเวลาที่ผมได้รับข่าวน่าปวดหัวพวกนั้นก็ได้แต่บอกว่า ปล่อยไปก่อนเพราะยังไม่ถึงเวลาต้องไปเผชิญปัญหาที่เกิดขึ้น เครียดไปก็ไม่มีประโยชน์
แต่พรรคพวกของพี่สาวแก่ก็ไม่ได้หยุดอยุ่เพียงแค่การโวยวาย ป่าวประกาศให้คนเข้าใจผมผิดเท่านั้น แต่ยังรวมหัวกันแกล้งพี่ภัทรถึงขั้นโดนไล่ออกด้วย
กรณีของพี่ภัทรเนี่ย พี่คนนึงชื่อพี่จิ๊บ(ที่เต้นโชว์กับผมนั่นแหล่ะ) เค้าสนิทกับพี่สาวแก่ แล้วเค้าก็เป็นหัวหน้าโดยตรงของพี่ภัทรด้วย
พอเค้าได้ยินเรื่องที่พี่สาวแก่เล่าแล้วก็พลอยเชื่อผสมโรงด่าทอผมไปด้วยกัน พอดีพี่ภัทรมาได้ยินก็เลยเข้าไปเถียงแทนผม
ในทำนองว่าฟังความอะไรต้องฟังให้รอบด้าน แล้วก็พูดอะไรอีกหลายอย่างที่ทำให้พี่สาวแก่เสียหน้า และพี่จิ๊บก็รู้สึกไม่พอใจ
ไปๆมาๆ พี่จิ๊บก็เลยไปฟ้องเชฟว่า พี่ภัทรชอบฝ่าฝืนคำสั่งตัวเองที่เป็นหัวหน้า บอกว่าอย่าทำก็ทำ บอกว่าให้ทำก็ไม่ทำ
แล้วก็ฟ้องว่าพี่ภัทรชอบพูดจากระโชกโฮกฮาก ชอบพูดจากระทบกระเทียบมาถึงตัวเค้า พี่จิ๊บบอกว่าทนทำงานกับพี่ภัทรไม่ไหวแล้ว
ถ้าพี่ภัทรยังอยู่เค้าก็จะเป้นฝ่ายลาออกไปเอง แต่ที่เค้าต้องการให้เชฟจัดการเพราะเค้าเห็นว่าตัวเค้าพูดอะไรไปพี่ภัทรก็แข็งข้อไม่รับฟังตลอด
แหม.....แล้วไม่ใช่ฟ้องเฉยๆนะครับ พี่จิ๊บถึงขั้นร้องห่มร้องไห้ยกใหญ่ ปาดน้ำหูน้ำตา ทำนองว่าเหนื่อยหน่าย กดดันกับลูกน้องอย่างพี่ภัทรเต็มกลืน
ถ้าลำพังมีแค่เชฟใหญ่ละก็ พี่ภัทรคงถูกให้ออกไปตั้งแต่ตอนนั้นเลย แต่พอดีพี่ภัทรขอให้ฝ่ายบุคคลเข้ารับฟังด้วย และพี่ภัทรก็ชี้แจงอย่างละเอียด
แต่ไม่ว่าพี่ภัรทรจะพูดยังไง ภาพที่ออกมาก็กลายเป้นว่าพี่ภัทรน่ะร้ายกาจจนหัวหน้ารับไม่ไหวร้องไห้จะเป็นจะตายที่ลูกน้องทำร้ายจิตใจปางตาย(เว่อร์เนอะ)
พี่ภัทรบอกผมว่าพี่เค้าทั้งโกรธทั้งเอ๋อ คือไม่คิดว่าคนเราจะเล่นละครกันได้ขนาดนี้ พี่ภัทรเองก็รำคาญเลยยอมรับผิดไปซะเองเลยจะได้จบๆ
พอยอมรับผิดทีนี้ฝ่ายนั้นก็เลยทำอะไรไม่ได้มากกว่ารอให้ฝ่ายบุคคลตัดสิน ฝ่ายบุคคลก็บอกว่าไม่ถึงกับต้องไล่ออกหรอกแต่จะลงโทษแบบไหนแล้วแต่เชฟ
เชฟใหญ่ก็เลยตัดสินว่า เดือหน้าให้หักเงินเดือนพี่ภัทรครึ่งนึง(จากที่น้อยอยู่แล้ว) และตัดเซอร์วิชชาร์ตทั้งหมด(ไม่เหลือสักบาทเลย)เป้นการลงโทษครับ
-
ความเดิมตอนที่แล้ว
กลับมาถึงเรื่องของผมเองบ้าง เมือ่ได้เวลาก็ต้องกลับมาทำงานครับ ขอบอกตรงๆว่าในใจน่ะ ไม่อยากกลับเลย เพราะไม่รู้จะเจออะไรบ้าง
ก็ได้แต่สูดลมหายใจลึกๆแล้วคิดว่ายังไงซะ ผมก็มีหน้าที่และอาชีพการงานอยู่ที่นี่ และความเป็นจริงผมก็ไมได้ทำอะไรผิดทั้งนั้น
รวมทั้งการที่พี่สาวแก่พยายามให้ร้ายผม อาจจะมีบางคนคล้อยตามเค้าไปบ้างแต่ผมก็แน่ใจว่าไม่ใช่ทุกคนหรอกที่จะ คิดร้ายกับผมเพราะคำพูดของเค้า
แล้ววันแห่งการต้องเผชิญหน้าก็มาถึงครับ ผมกลับมาถึงหอพักพนักงานตอน6โมงเช้า วางกระเป๋า ล้างหน้าล้างตา เปลี่ยนชุดแล้วเข้านอนเลย(เก็บแรงไว้)
เพราะวันนี้ผมต้องทำงานบ่าย ผมก็มีเวลานอนพักผ่อนอีกหน่อย แม้ว่าจะนอนหลับบนรถมาตคลอดทางแล้วก็ตาม ตื่นมาอีกที10โมงกว่าๆ
ก็จัดของในกระเป๋าเข้าตู้เสื้อผ้า จัดของฝากที่เตรียมมาจากบ้าน ลงในกระเป๋าเพื่อเอาไปฝากเพื่อนๆที่ทำงานตามที่ตั้งใจไว้ แล้วก็ไปนั่งคุยกับพี่นุ้ย
"นิวรู้รึยังที่เชฟบอกว่าจะเรียกนิวเข้าไปคุยน่ะ"
"รู้แล้วครับ แต่ไม่รู้ว่าเชฟพุดอะไรยังไงบ้าง"
"จริงๆพี่ก็ไม่อยู่ในเหตุการณ์นะ แต่ป้าศรีเล่าว่า รุ่งขึ้นน่ะเชฟไปถามแกว่าทำไมนิวทำงานแบบนั้นแบบนี้ ป้าศรีก็ว่าปกตินิวก็ทำไว้พร้อมนะ
เชฟก็บอกว่าแล้วทำไมวันนั้นพี่สาวแก่ถึงไปโวยวายฟ้องเชฟว่า นิวไม่ได้ทำอะไรไว้เลย หมูก็เน่า ผักก็เหี่ยว ข้าวก็บูดอะไรแบบนี้น่ะ"
"อ๋อ แล้วไงอีกล่ะพี่"
"ทีนี้พอจัดการไอ้ภัทรแล้ว เชฟก็บอกว่าพวกเรา หมายถึงกลุ่มพวกเราน่ะ ทำงานไม่เห็นใจเพื่อนร่วมงานเลย
ทำอะไรแบบตามแต่ตัวเองสบายไม่คิดว่าเพื่อนร่วมงานที่มาต่อรอบจะลำบากมั้ยอ่ะนะ แล้วบอกว่าเดี๋ยวเหลือนิวอีกคนที่จะเรียกมาจัดการ"
"อ๋อ มิน่า ป้าศรีกังวลใจใมหญ่เลย รีบโทร.มาเล่าให้ฟังว่า ถ้าเชฟเรียกไปคุยแล้วพาดพิงมาถึงป้าศรีให้ตามป้าเข้าไปช่วยพูดเลยนะ"
"เออ นั่นแหล่ะ นิวก็เตรียมๆตัวไว้แล้วกัน เพราะอีพวกนั้นมันหมาหมู่จะตาย"
"ขอบคุณครับ แล้ววันนี้พี่นุ้ยไม่ทำงานเหรอ"
"พี่ลาถึงวันพุธแหล่ะ แต่ไม่เป็นไรหรอก ภัทรมในเข้าบ่ายนิวยังมีมันอยุ่อีกคน"
"อืม...ก็ยยังดี เพราะนี่ป้าศรีก็ลาไปคนนึงแล้ว พี่นุ้ยลาอีกคน คงมีพี่ภัทรนี่แหล่ะมั้ง"
"อ้อ ยังมีอั้มด้วยไง เข้าบ่ายตลอดนี่ เออ เห็นมาถามพี่เหมือนกันว่าเรื่องเป็นไง พี่ก็ไม่ได้พูดอะไรนะ ดูๆท่าทีไปก่อน"
"ครับ ตอนนี้พวกเราเหมือนอยู่ในสงครามเลยเนอะ บ้าจริง นี่มาทำงานหรือจะมาทำศึกเนี่ย"
"พวกมันแหล่ะ หาเรื่องแบบหมาลอบกัดเรา พี่เคยเจอมาก่อนแล้ว พี่สาวแก่มันรอให้นิวไม่อยุ่แหล่ะถึงกล้าทำ ต่อหน้าไม่ใช่กล้าหรอก"
"หมาลอบกัดจริงๆด้วยเนอะ"
"หมาบ้าซะด้วยนะนิว ต้องระวังไว้"
"ไม่เป็นไรหรอกพี่ ก่อนลงสนามรบนิวจะถือไม้ไว้ฟาดปากหมา ขืนมันเสนอหน้ามาก็ตีปากมันก่อนเลย"
"เอาเหอะ พี่ก็เป็นห่วงนิวแหล่ะ"
"ขอบคุณครับ แต่ไม่ต้องกังวลนะ นิวก็มีวิธีของนิวเหมือนกัน"
-
ความเดิมตอนที่แล้ว
"นิวว่างมั้ย เดี๋ยวเข้ามาพบผมในออฟฟิศหน่อยนะ" เชฟใหญ่เดินมาบอกผมหลังจากที่ผมทำงานผ่านไปได้หลายชั่วโมง
"เฮ้ย โดนเรียกแล้วเหรอนิว ถ้ามีอะไรก็บอกนะ ป้าศรีแกว่าจะให้ตามแกก็ให้พี่โทร.ตามได้เลย" พี่ภัทรบอกก่อนผมจะเดินเข้าไปในออฟฟิศ
"ขอบคุณครับ เรียกซะก็ดี นิวจะได้หายใจหายคอคล่องขึ้นหน่อย ไม่เคลียร์ให้จบๆมันก็ไม่สบายใจอยู่ดี" ผมเช็ดมือแล้วเตรียมตัวเดินเข้าไปด้านใน
"คืออย่างนี้นะ ผมมีเรื่องอยากปรึกษานิวซักหน่อยนะ" เชฟใหญ่เริ่มถามขณะที่ผมนั่งลงทางฝั่งตรงข้าม
"ครับ" ผมก็ตอบไปด้วยเสียงราบเรียบ ในใจผมไม่มีความรู้สึกอะไรทั้งสิ้น
"นิวคิดว่าตอนนี้นิวทำงานเป้นยังไงบ้าง ถ้าประเมินตัวเองช่วงนี้คิดว่าขาดตกบกพร่องไปบ้างมั้ย" เชฟใหญ่ถามแบบค่อยๆเรียบเรียงคำพูด
"ถ้านิวมองตัวเอง นิวคิดว่าไม่บกพร่องนะครับ นิวทำทุกอย่างดีที่สุดเสมอ" ผมเชิดหน้าตอบไปตรงๆไม่มีความหวาดหวั่นใดๆ
"คือย่างนี้นะ บางทีเราทำงานร่วมกันอาจจะมีข้อบกพร่องบ้าง อาจจะมีพลาดไปบ้าง ผมอยากให้นิวรอบคอบอีกหน่อย" เชฟท่าทางอึกอัก
"ขอบคุณครับ นิวก้จะละเอียดรอบคอบมากขึ้น แต่ถ้ามีอะไรที่เชฟจะแนะนำนิวก็บอกได้เลยนะครับ นิวจะได้นำไปแก้ไข" ผมพูดยิ้มๆ
"วันก่อนผมไปเปิดตู้เย็นดู รู้สึกของบางอย่างจะมีกลิ่นนะ แล้วก็ผักบางอย่างก็เหี่ยวแล้ว ของที่ขายตอนบ่ายถ้าจะให้ดีต้องเปลี่ยนทุกวัน
ไม่รู้วันนั้นนิวลืมรึเปล่า ก็ไม่ได้มีใครมาฟ้องนะแต่บังอิญผมไปเชคดูเห็นว่าบางอย่างมันก็ยังไม่มี บางอย่างก็เหมือนจะใช้ไมได้แล้วน่ะ" เชฟใหญ่เริ่มเรื่อง
"อืม ถ้าเป้นข้อผิดพลาดแบบนี้ นิวเองก็คงต้องละเอียดขึ้นจริงๆ แล้วนิวก็เชื่อว่าไม่มีใคราฟ้องเชฟหรอกเพราะถ้าจะฟ้องก็คงฟ้องตั้งแต่แรก
คงไม่มีใครมาฟ้องเชฟในวันที่นิวไม่อยู่หรอกเนอะ อีกอย่างนิวอยู่เช้ามาหลายวันถ้านิวทำงานชุ่ยๆทุกวันคงมีคนฟ้องไปนานแล้ว
แสดงว่าทุกๆวันที่ผ่านมางานนิวคงไม่มีอะไรพลาดเลยไม่มีใครฟ้อง แต่คงเป็นจังหวะบังเอิ๊ญบังเอิญที่เชฟมาเปิดตู้เองในวันที่นิวพลาดพอดี" ผมตอกกลับ
"ผมก็ไม่อยากให้ใครเค้าตำหนินิวเหมือนกัน แต่บางทีพอคนมาต่อรอบบ่ายเห็นว่าของไม่ครบเค้าก็อาจจะอารมณ์เสีย คิดว่าเราไม่ทำอะไรเลย"
"นิวเข้าใจครับเพราะอย่างวันนี้นิวมาต่อรอบบ่ายจากพี่สาวแก่ เค้าก็ไม่ได้เตรียมอะไรไว้ให้เหมือนกัน แต่นิวก็เข้าใจได้ว่าเช้าๆอาจจะยุ่ง
แล้วจริงๆวันนั้นถ้าเชฟสงสัยก็น่าจะถามพี่สาวแก่ได้ครับ เพราะนิวก็อยู่บอกเค้าแล้วว่ามีอะไรทำไว้บ้าง อะไรที่ทำไม่ทันบ้างเค้าก็จะได้อธิบายแทนนิว"
ผมพูดไปอย่างนั้นแหล่ะครับ รุ้ทั้งรู้ว่าพี่สาวแก่น่ะแหล่ะเป็นคนโวยวายฟ้องเชฟ แต่ผมต้องการย้อนรอยพี่สาวแก่กลับไปบ้างเหมือนกัน
"เอ้าเหรอ แล้วถ้าเค้ารู้อยุ่แล้วจะบ่นทำไมล่ะ" เชฟใหญ่หลุดปากแล้วพูดแบบแก้เก้อว่า "ก็แค่บ่นไม่ได้ฟ้องหรอกนะผมถึงได้ไปดูไง"
"ที่จริงเชฟก็เห้นใช่มั้ยครับว่านิวไม่เคยออกจากครัวก่อนรอบบ่ายมาต่องงานเลย ทีนิวอยู่จนหมดเวลางานก็เพื่อจะคอยบอกว่า
งานที่นิวทำไว้มีอะไรบ้าง เตรียมอะไรไว้แล้วบ้าง หือมีอะไรทำไม่ทันบ้าง คนที่มารอบบ่ายจะได้ทำต่อแบบไม่ต้องเสียเวลามาก
ถ้านิวเตรียมของไม่ทันก็จะบอกพี่สาวแก่ไว้ก่อนเหมือนกัน แล้วนิวก็คิดว่ามีอะไรก็ต้องสื่อสารกันภายในทีมอยุ่แล้วเพราะเรามีกันแค่นี้" ผมเริ่มคุมเกมส์
"อืม ผมก็เห็นนะว่านิวจะอยู่จนเลิกงานตลอดไม่เคยออกไปก่อนเลย ก็ทำดีมาตลอดอยู่แล้วแหล่ะ" เชฟใหญ่เริ่มคล้อยตามผม
"นิวน่ะเข้าใจว่าเชฟงานเยอะมาก แล้วแต่ละงานก็ต้องเป็นความรับผิดชอบที่เหนื่อย จะให้เชฟคอยมาพูดแทนนิวทุกเรื่องมันก็ไม่ใช่
อีกอย่างนิวถือว่า ป้าศรี พี่สาวแก่ นิว ก็มีกันแค่นี้มีอะไรก็คุยกันได้และน่าจะเข้าใจกัน ดังนั้นนิวก็จะสื่อสารตลอดไม่เคยทิ้งงานค้างไว้เฉยๆ
แต่นิวไม่รู้ว่าคนอื่นจะคิดแบบนิวมั้ย จริงๆวันนั้นพี่สาวแก่ไม่น่าจะบ่นให้เชฟต้องเหนื่อยเพิ่มขึ้นด้วยซ้ำ เพราะตอนนิวบอกงานก็ดูจะเข้าใจดีนี่นา
เนี่ยครับ นิวเองก็ไม่ค่อยสบายใจเวลาที่นิวขอความร่วมมือกับคนที่โตกว่าแล้วเข้าแปลเจตนาผิดคิดว่านิวไปสั่งเค้าหรือทำให้เค้าไม่พอใจขึ้นมา
สมมุติว่าถ้านิวบอกเชฟว่า เชฟครับถ้ามาเข้าบ่ายก่อนเลิกงานช่วยล้างหม้อข้าวหน่อยนะครับอย่าเสียบปลั๊กค้างไว้ ข้าวบูดหมดเลย
ถ้าออเดอร์เยอะก็ให้กุ๊กรอบดึกทำให้ก็ได้ เนี่ยนิวพูดแบบนี้ถ้าเปนคนอื่นนิวไม่รู้ว่าเค้าจะเข้าใจมั้ย แต่ถ้าเป็นชฟนิวเชื่อว่าเชฟต้องเข้าใจนิว
เพราะเชฟเป็นผู้หใญ่ ใจกว้าง มีความยุติธรรม และการพุดแบบนี้ของนิวเชฟต้องรู้ใช่มั้ยครับว่านิวขอความร่วมมือเพื่อให้งานไหลลื่นไปได้มากขึ้น
หรือถ้านิวบอกว่าตอนเช้านิวยุ่งๆทำหลายอย่างอาจเตรียมของไม่ทันบ้าง เชฟเองก็เห็นว่ายุ่งจริงๆเชฟก็คงเข้าใจนิวแหล่ะว่านิวไม่ได้จงใจไม่ทำ
แต่ในวิธีพูดแบบเดียวกันนี้บางคนตีความว่านิวไปสั่งไปก้าวร้าวเค้าซะงั้น อย่างนี้ต่อไปนิวคงไม่กล้าพูดอะไรอีกแล้วแม้จะเป็นเรื่องงาน" ผมทำซึมๆ
"อืม ผมเข้าใจละ ผมว่าบางทีคนที่เค้าฟังนิวพูด อาจจะเป้นคนที่จิตใจคับแคบ อิจฉาริษยา อคติกับนิวด้วยถึงตีความผิดๆ" เชฟเริ่มไหวเอน
"แต่คนอย่างนิวไม่มีอะไรที่น่าอิจฉาสักนิด นิวเป็นแค่เด็กคนนึงที่เข้ามาทำงานใหม่ หวังเพียงแค่ความเมตตาจากผู้ใหญ่ในที่ทำงาน
หวังแค่ความเอื้อเฟื้อจากเพื่อนร่วมงานที่จะเห็นใจว่านิวมาไกลบ้าน มาทำงานและมาเพื่อเรียนรู้จากคนที่เก่งกว่า แล้วเค้าจะอิจฉานิวทำไม"
"ก็เพราะคนเราคิดไม่เหมือนกัน นิวคิดดีพูดดีแต่คนที่ฟังเค้ามีแต่ความชั่วในใจถึงยังไงก็คอยแต่จะอิจฉา" เชฟเข้าข้างผมเต็มที่
"นิวถึงยังพอจะสบายใจอยุ่บ้าง ที่แม้ว่าพี่สาวแก่อาจจะเข้าใจผิดไป แต่นิวก็ยังมีหัวหน้าที่เปิดใจและให้ความเมตตานิวเสมอ
นิวยังคิดอยู่เลยครับว่า ถ้านิวเจอปัญหาความไม่เข้าใจของคนอื่นๆโดยไม่มีหัวหน้าที่รับฟังลูกน้อง ไม่เอาใจใส่นิวแบบเชฟนิวคงแย่
แต่โชคดีที่ไม่ว่าจะยังไง เชฟก็ยังให้โอกาสซักถาม พูดคุยกับนิวก่อน จริงๆแล้วนิวเองไม่อยากเอาปัญหามาให้เชฟต้องกังวลใจนะครับ
เพราะมันก็เป้นเรือ่งที่นิวคิดว่าสักวันพี่เค้าคงเข้าใจเจตนาที่นิวมี ว่าไม่ได้จะก้าวร้าวหรือแสดงอำนาจกับเค้า แต่ไหนๆเราก็ได้คุยกันแล้วก็เลยเล่าให้ฟัง"
"อย่าไปคิดมากเลย ผมเองก็เจอพวกลุกน้องอคติ พวกเพื่อนร่วมงานที่ชอบเลียแข้งเลียขาบอสแล้วคอยดิสเครดิตผมน่ะ ผมเข้าใจที่นิวรู้สึกนะ" เชฟยิ้มๆ
"แล้วแบบนี้เชฟคิดว่านิวควรทำยังไงดีครับ แต่ถ้าให้นิวไปพูดกับพี่เค้าโดยตรงแล้วโดนเข้าใจผิดนิวก็เริ่มกลัวซะแล้ว แต่จะให้เชฟพูดแทนนิวตลอดไป
นิวก็เกรงใจเพราะมันไม่ถูกต้องที่อะไรๆก็โยนมาให้เชฟซึ่งเหนื่อยกับภาระเยอะอยุ่แล้ว แล้วนิวก็ไม่อยากถูกมองว่าเป้นคนขี้ฟ้อง" ผมเริ่มเหน็บกระทบ
"ก็เอาอย่างนี้ อะไรที่เกี่ยวกับงานนิวก็พูด ก็บอกตามที่เคยทำ แต่ถ้าอะไรที่คนน้นเค้ามีปัญหาให้นิวอึดอัดก็มาบอกผม ผมจัดการให้" เชฟพูดจริงจัง
"เดี๋ยวจะกลายเป้นว่านิวพูดไม่ดี แล้วยังจะเป้นคนขี้ฟ้องอีกด้วย แบบนี้นิวยิ่งเสียใจ" ผมหันไปหาวอีกทางเพื่อให้มีน้ำตาคลอๆแล้วหันมาทางเชฟ
"เฮ้ย ไม่ต้องร้องไห้ เดี๋ยวใครๆก็คิดว่าผมเรียกนิวมาตำหนิหรอก" เชฟใหญ่เริ่มหัวเราะฝืนๆโบกไม้โบกมือให้ผมซับน้ำตา
"ขอโทษครับ แต่นิวแค่รุ้สึกเสียใจที่ทำให้เชฟต้องหนักใจ ถ้าเป็นคนอื่นที่พี่สาวแก่เค้าไม่อคติเชฟคงปกครองคนง่ายกว่านี้" ผมปล่อยให้น้ำตาร่วง
"ไม่หรอก คนๆนี้เค้ามีปัญหากับทุกคนแหล่ะ เมื่อก่อนก็ไอ้นุ้ย ก่อนรุ่นไอ้นุ้ยก็แบบนี้ ใครมาก็ไม่ชอบทั้งนั้น คนมีใจสกปรกน่ะ" เชฟเริ่มคายความเก่า
"เหรอครับ" ผมใช้ผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาที่คราวนี้พร่างพรูมากกว่าเดิม
"ใช่ๆ ทำใจให้สบาย อย่าไปสนใจคนแบบนี้เลย ยิ่งแก่ยิ่งใจคับแคบ มีแต่อคติในใจ คนเก่งก็ด่า คนไม่เก่งก็ด่า นิวเคยทำยังไงก็ทำไปตามเดิมนะ"
"ขอบคุณครับเชฟ นิวค่อยรู้สึกดีขึ้นหน่อย อ้อ...นิวมีของฝากจากโคราชมาให้เชฟด้วยครับรอสักครู่นะครับ" พูดจบก็ออกมาเอาของฝากให้เชฟ
"โห.....ของดีทั้งนั้นเลย ไม่เห็นต้องลำบากนี่นา" เชฟพูดเกรงใจแต่ตาลุกวาวเมื่อเห็นของฝากที่เป้นเหรียญมงคลไว้บูชา
"นิวเห้นว่าเป้นของมงคล เลยคิดว่าควรซื้อมาฝากผู้ใหญ่ที่นับถือกันน่ะครับ ไม่ลำบากเลยแค่เชฟรับไว้นิวก็ดีใจแล้ว" ผมพูดทิ้งท้ายก่อนขอตัวไปทำงาน
-
ความเดิมตอนที่แล้ว
วันถัดมา ผมก็มาทำงานตามปกติ เป็นวันที่พี่สาวแก่เข้าเช้า แล้วผมก็มาทำงานต่อรอบบ่ายเหมือนเดิมครับ
มาถึงก็เจอกับเพื่อนๆคนอื่นที่ผมยังไม่ได้เอาของฝากให้ ก็เลยเดินแจกของคนนั้นคนนี้เหมือนเป้นกิจวัตรในช่วง2-3วันมานี่
แล้วระหว่างที่ผมยังไม่ได้กลับเข้าครัวหลัก พี่สาวแก่ก้มาที่ครัวพนักงานซะก่อน เค้าเองก้ได้ของฝากจากผมไปแล้วตั้งแต่วันแรก
"อุ๊ยตายคุณหนู ยังแจกไม่เสร็จอีกเหรอ" พี่สาวแก่เดินทักเข้ามาแต่ไม่มองหน้าผม
"ครับ ยังมีของคนอื่นที่ยังไม่เจอกันด้วยน่ะครับ" ผมหันไปหาเค้าแสดงสีหน้ายิ้มแย้มปกติ
"เออนี่ ของฝากที่แม่ได้ไปน่ะนะ อร่อยมาก เอาไปให้เจ้าลูกชายกินก็ชมว่าอร่อย เค้าตั้งใจห่อนะ" แม่น้อยกุ๊กอีกคนพุดขึ้นมา
"นี่ป้าพรก็เอาไปกิน น้องสาวป้าพรก้ว่าอร่อย ป้าพรได้กินนิดเดียวนอกนั้นมันฟาดเรียบ" ป้าพรเล่าเสริม
"อืม ก็ดีนะแต่เพิ่งเห็นกาละแมสีดำนี่แหล่ะ ไม่รุ้คนให้จะใจดำเหมือนกาละแมรึเปล่า" พี่สาวแก่พุดเสียงสะบัดๆ
"เอ้า นังคนนี้เด็กมันซื้อของมาฝากยังพูดแขวะเด็กอีก" แม่น้อยหันไปดุพี่สาวแก่แบบไม่จริงจังนัก
"อุ๊ย ล้อเล่นหรอกน่า" ว่าแล้วพี่สาวแก่ก็หัวเราะเสียงแหลม ผมก็ได้แต่หัวเราะไปด้วย แต่หลายๆคนในห้องนั้นทำหน้าเอือมระอาพี่สาวแก่เป็นแถว
ผมรอจังหวะซักพัก เห็นพี่สาวแก่เดินออกไปเข้าห้องน้ำ ทิ้งระยะนิดนึงผมก้เดินออกไปบ้าง ไปดักเจอพี่สาวแก่แถวๆที่ล้างมือ
"กาละแมอร่อยมั้ยครับ" ผมถามโดยไม่มองหน้า ขณะยืนล้างมือข้างๆกัน
"ก็อร่อยดีนะ หอมกลิ่นใบตองที่ใช้ห่อ เอ่อ เดี๋ยวพี่ไปก่อนนะ รถใกล้ออกแล้ว" พี่สาวแก่พยายามจะชิ่ง
"ถึงมันจะดำแต่มันก็ดำให้เห็นชัดๆ ไม่ได้แอบดำลับหลังใครนะ" ผมพูดลอยๆ
"หมายความว่าไง" พี่สาวแก่หันมาถาม
"เปล่า" ผมไม่สนใจ ทำเป็นเช็ดมือ
"นี่เจอเชฟรึยังล่ะ" พี่ส่าแก่เข้าเรื่อง
"เจอแล้ว"
"แล้วคุยอะไรกันบ้างล่ะ"
"คิดว่ามีอะไรที่ต้องคุยบ้างล่ะ"
"เปล่าหรอก พี่ก็ถามเฉยๆ เผื่อเชฟแกจะถามว่ากลับบ้านมาเป็นไง"
"นึกว่าจะถามเรื่องที่ว่าพี่ไปฟ้องเชฟแล้ว เชฟว่าไงซะอีก"
"อ้าว เชฟบอกเธอแบบนีเหรอ"
"ใช่ แล้วพี่คิดว่าจะบอกแบบไหนล่ะ"
"พี่บอกเชฟให้มาดูเองแหล่ะ มีอะไรมั้ย"
"ก็เพราะมันไม่มีอะไรเลยน่ะสิ ไม่ แม้แต่จะตำหนิสักคำ นิวก็เลยคิดว่า พี่จะเหนื่อยเปล่า"
"บ้าเหรอ เชฟไม่ว่าอะไรเลยเนี่ยนะ ไม่ได้หรอกก็เชฟบอกเองว่าจะเรียกเธอคุย" พี่สาวแก่สะบัดมือแล้วทำหน้าบึ้งไมสบอารมณ์
"โถ.....พี่คงเหนื่อยมากสินะตอนแหกปากในครัวน่ะ อายุปูนนี้แล้วเก็บแรงไว้หายใจดีกว่ามัย ที่พูดเนี่ยเป็นห่วงนะ
ทีนี้ก็เห็นแล้วใช่มั้ยว่า พี่เหนื่อยเปล่าจริงจริ๊ง เป็นไงล่ะยังอยากหาเรือ่งฟ้องอีกมั้ย แต่ก็คิดให้มันดีๆหน่อยนะเพราะนิวเบื่อแล้ว
ที่จะต้องเข้าไปนั่งอธิบายให้เชฟฟังแค่5-10นาที แต่ต้องเสียเวลารับฟังที่เชฟขุดเรื่องแย่ๆของพี่มาประจานเป็นชั่วโมงน่ะ"
ผมพูดพร้อมทำสีหน้าเวทนาพี่สาวแก่อย่างเต็มที่ แล้วพอดีมองจากกระจกเห็นว่ามีคนเดินมาทางนี้
ก็เลยหันไปร้องเรียกทักทายคนที่เดินเข้ามาแล้วไม่หันไปสนใจพี่สาวแก่อีกเลย
-
ความเดิมตอนที่แล้ว
ชีวิตคนเราไม่เคยมีอะไรที่แน่นอนเลยสักอย่างเดียว ไม่ว่าจะเป็น อารมณ์ ความรู้สึก สถานการณ์ หรือแม้แต่ผู้คนรอบข้างเรา
คุณป้าใหญ่เคยสอนผมว่า "ความไม่แน่นอน คือ ความแน่นอน และความแน่นอน คือ ความไม่แน่นอน"
นั่นหมายความว่า ทุกอย่างในโลกนี้มีการเปลี่ยนแปลงไปเสมอ อะไรที่คิดว่าดีแล้วต้องระวังไว้ว่ามันย่อมเปลี่ยนไปสู่ทางร้ายได้
อะไรที่ร้ายเหลือก็ให้มีความหวังไว้ว่าจะยังมีสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ท่ามกลางความหม่นหมอง ดังนั้น ยิ่งมีชีวิตอยู่นานเท่าไหร่
เราจะได้พบเห็นอะไรอีกมากในชีวิต โดยเฉพาะบทเรียนชีวิตจากบุคคลรอบข้างของตัวเราเอง ผมก็เชื่อเช่นนั้นนะครับ
เพราะได้เห็นคนรวยล้นฟ้าที่สุดท้ายไม่เหลืออะไรลยก็มี บางคนจนยากนักหนาวันนี้กลับมีทรัพย์สินและบริวารมากมาย
แล้วสิ่งที่คุณป้าใหญ่สอนผมไว้ ก็ได้เกิดขึ้นให้ผมได้เห็นกับคนรอบๆตัวผม รวมทั้งผมด้วย ในช่วงเวลาสั้นๆที่ผ่านมานี้
ปล.เรื่องเที่ยวเล่นวันสงกรานต์ ขอยกไปเล่าในวันอื่นๆแล้วกันครับ พอดีเรื่องที่จะเล่านี้มันเกิดสดๆร้อนๆ เลยอยากเล่าก่อน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เมื่อวันที่ 17 เมษายน ที่ผ่านมา เชฟใหญ่เรียกพวกเราในครัวเข้าประชุมพร้อมกันทั้งหมด เรื่องหลักๆที่แจ้งเกี่ยวกับเรื่องการทำงาน
ในช่วงหลังจากวันสงกรานต์ผ่านไป เนื่องจากมีหลายสิ่งที่ต้องเปลี่ยนแปลงไป ดังนี้
1.พี่สาวแก่ซึ่งอยุ่ในช่วงถูกพักงาน ขี่รถไปตามสามีที่บ้านเมียน้อย(เพิ่งจับได้)แล้วโดนรถชน ขาหัก ฟันแตก กรามหัก อยู่โรงพยาบาล
2.เชฟใหญ่เกิดเป็นแผลที่นิ้วเท้ามาตั้งแต่สงกรานต์ แล้วแผลไม่หาย ตอนที่ประชุมก็เดินกะเผลกๆ แถมตรวจเจอว่าเป็นเบาหวานอีก ต้องหยุดยาว
3.พี่จิ๊บ(หัวหน้าพี่ภัทร)ลื่นหกล้มที่ห้องน้ำบ้านตัวเอง กระดูกสันหลังเคลื่อนตอนนี้พักฟื้นอยุ่โรงพยาบาลเดียวกันกับพี่สาวแก่
4.ป้าศรี เดิมทีกะว่าพี่สาวแก่มาทำงานเมื่อไหร่ก็จะได้หยุดพักบ้าง เลยยังไม่ได้หยุดต้องยิงยาวเหมือนผม ป้าศรีก็เข้าเช้า ผมเข้าบ่ายจนสิ้นเดือน
5.พี่ไพรัช ซูเชฟปกติถ้าเชฟใหญ่ไม่อยู่ก็จะมีพี่รัชคอยดูแลงานทังหมดแทน และเป็นหัวหน้ารอบด้วย แต่ช่วงนี้พี่รัชลายาว1เดือน
6.ต้องแต่งตั้งหัวหน้ารอบคนใหม่ขึ้นมาดูแลงานในช่วงเช้าและช่วงบ่าย
7.ป้าศรีมีตำแหน่งสูงสุดคือเป็นเดมี่รอบเช้าและอาวุโสที่สุดจึงจะถูกเลือกเป้นหัวหน้ารอบเช้า แต่ป้าศรีไม่เอา เชฟมใหญ่เลยต้องเปลี่ยน
ให้พี่อั้มซึ่งเป็นเดมี่เหมือนกันแต่อยุ่รอบบ่ายต้องมาเข้าเช้าแทน แล้วรับหน้าที่เป็นหัวหน้ารอบเช้าดูแลงานแทนเชฟใหญ่
8.รอบบ่ายตำแหน่งที่สูงที่สุดที่เหลืออยู่ในรอบบ่ายคือ คอมมิสวัน และคนนั้นคือผม ผมก็เลยต้องรับหน้าที่หัวหน้ารอบเหมือนพี่อั้มทำหน้าที่แบบเดียวกัน
9.นับตั้งแต่วันที่ 18 เมษายน งานของผมกับพี่อั้ม ก็มากมายมหาศาล ทั้งงานปรุงอาหาร และงานเอกสาร บางทีต้องสลับกันเข้าประชุมด้วย
10.ตอนนี้ผมต้องเข้าบ่ายตลอดไปอีกหลายวันเพราะพี่สาวแก่ต้องหยุดยาวหลายเดือน บางทีเดีอนหน้าอาจย้ายพี่นุ้ยมาช่วยครัวไทย
และพี่ไพรัชก็กลับจากพักร้อนพอดี ผมและป้าศรีอาจจะได้หยุดบ้าง หรือไม่ก็รับกุ๊กใหม่มาแทนพี่สาวแก่ไปก่อน เพราะท่าทางจะต้องพักงานอีกนาน
"ตอนนี้อำนาจอยู่ในมือของน้องหญิงแล้ว พี่ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วย" พี่ภัทรยังแซวไม่เลิก
"อำนาจถูกแบ่งเป็นสองส่วนต่างหาก นิวเพียงแต่เป็นหัวหน้ารอบบ่ายเท่านั้น" ผมพูดไปตามความจริง
"แต่อำนาจของพี่อั้ม ท่าทางจะมอบไว้ภายใต้อำนาจหัวใจของนิวมากกว่า" พี่ภัทร ปรายตาไปทางพี่อั้ม
"ฮ่าๆๆๆ พี่ภัทรนี่รู้จริงซะแล้วนะ" พี่อั้มรับมุข
"นิวขอแต่ทำงานให้ไม่ผิดพลาด ให้ได้ผลงานตามที่เชฟต้องการก็พอแล้วพี่" ผมเลี่ยงไปอีกเรื่อง
"เออ พี่ก็เหมือนกันแหล่ะ แต่ที่แน่ๆยังไงซะเราก็ต้องรวมกันเป็นหนึ่งอยุ่ดีนะ" พี่อั้มยังเล่นไม่เลิกครับ
-
ความเดิมตอนที่แล้ว
เยี่ยมพี่สาวแก่
ตอนนี้ผมเดินออกมาจากห้องผู้ป่วยของพี่จิ๊บแล้ว ทั้งผมและคนจากฝ่ายบุคคลอีก2คนเดินมาหยุดอยุ่ที่ห้องพักผู้ป่วยรวมตึกเดียวกัน
พี่สาวแก่นอนอยู่ที่เตียงริมหน้าต่าง ตอนที่น้องฝึกงานเดินเอากระเช้าไปวางพี่สาวแก่ยังนอนหันหน้าไปอีกทาง พอได้ยินว่าพวกเรามาจึงหันมา
น้องฝึกงานคงตกใจร้องซะเสียงดัง จนพี่ฝ่ายบุคคลต้องส่งสายตาดุใส่ ผมเดินตามหลังไปเห็นสภาพพี่สาวแก่แล้วก็ใจหาย
พี่สาวแก่ถูกพันผ้าไว้รอบศรีษะเลยครับ ตรงปากมีเหล็กดามเอาไว้ และมีท่อยางเล็กๆให้เลือดไหลออกตลอดเวลา อีกท่อเป็นท่อดูดน้ำลาย
หน้ายังบวมอยุ่มากเลย ตอนที่ผมเดินไปถึงยกมือไหว้เค้า เค้าก็ได้แค่กระพริบตาเท่านั้น ดูท่าทางจะพยายามยกแขนแต่ก็ยังลำบาก
"พักผ่อนให้เต็มที่ก่อนนะคะพี่ ทางโรงแรมก็จะออกค่าใช้จ่ายให้ตามส่วนที่กำหนด ซึ่งทางหนูได้ทำเรือ่งให้แล้วค่ะ
พี่ได้พักเป็นเวลา3เดือน แต่ในช่วง3เดือนที่พักนี้พี่จะได้รับเงินเดือนครึ่งเดียว ส่วนเซอร์วิชจะไม่ได้เลยนะคะ เข้าใจเนาะ" ฝ่ายบุคคลสรุป
"เรื่องงานพี่ไม่ต้องห่วงนะครับ ตอนนี้เชฟให้พี่อั้มกับนิวดูแลอยู่ พี่หายเมื่อไหร่ก็ค่อยไปลุยงานกันใหม่" ผมยืนพูดข้างเตียง
"อืม... ใช่ๆ นิวทำงานดีค่ะพี่ อั้มก็โอเคนะ มือใหม่ทั้งคู่แต่ไว้ใจได้ พี่ได้ลูกมือเก่งๆอย่างนิวก็สบายใจได้ค่ะ" พี่ฝ่ายบุคคลตอกย้ำ
เราอยู่พูดคุยกับพี่สาวแก่แป๊บเดียวเท่านั้น ใช้เวลาน้อยกว่าพี่จิ๊บ เพราะพยาบาลบอกไว้ว่าต้องให้พี่เค้าพักเยอะๆ และพี่เค้าก็พูดไม่ได้ด้วย
จะให้เราชวนคุยก็ไม่ใช่เรื่องสมควรทำอยู่แล้ว ดังนั้นการเยี่ยมเยียนพี่สาวแก่จึงใช้เวลาสั้นๆเท่านั้น แล้วพวกเราก็ขอตัวกลับไปทำงาน
"นิวกลับก่อนนะครับพี่" ผมยกมือไหว้หลังจากรอให้คนจากฝ่ายบุคคลทั้งสองคนเดินออกไปแล้ว
"พักผ่อนให้มากๆนะ ไหนๆก็พักงานยาวแล้ว น่าสงสารจริงๆเลยนะ นิวเสียใจด้วยทั้งเรื่องอุบัติเหตุและเรื่องสามีของพี่" ผมก้มมองหน้าเค้าชัดๆ
"อ้อ...เห็นว่าวันนี้มีคนมาทดสอบอาหาร พี่อั้มบอกว่าฝีมือดีเลยล่ะ นิวคงต้องพิจารณาไว้ก่อนเพราะช่วงนี้แขกเยอะจริงๆ
เอาไว้พี่หายดีเมือ่ไหร่ นิวค่อยคิดอีกทีนะครับว่าจะมีตำแหน่งไหนว่างๆให้พี่กลับไปทำบ้าง ตอนนี้ว่างๆก็ทำใจสงบๆไว้แล้วกัน
สวรรค์คงเห็นใจพี่มั้ง เห้นว่าพี่เหน็ดเหนื่อยกับการเดินโวยวายไปทั่วครัว แถมยังด่านิวเสียๆหายๆซะไม่มีดีคราวนี้พี่เลยมีเวลาได้นอนพัก
ทั้งแขน ทั้งขา อ้อ....แล้วก็ได้พักปากไปอีกนานทีเดียว หนังสือธรรมะเล่มนั้นพี่ภัทรฝากมาให้ครับ อ่านซะ" ผมยิ้มหวานจับจิตก่อนเดินจากมา
-
ความเดิมตอนที่แล้ว
ผมกลับมาถึงที่โรงแรมตอนทุ่มครึ่ง กลับเข้าไปเจอพี่ภัทรอยู่ที่ครัวพนักงาน กำลังทานข้าวอยุ่ก็เลยนั่งคุยกัน
"อีซ้อเป็นไงมั่งวะนิว" พี่ภัทรเริ่มถามก่อน
"อาการหนักเลยพี่ น่าสงสารเหมือนกัน" ผมล่าให้ฟัง
"ไปสงสารมันทำไม มันทำกะเราไว้ตั้งเยอะ" พี่ภัทรวางช้อนแรงๆแบบแกล้งขัดใจ
"แต่เราก็ทำเค้ากลับไปไม่น้อยนะพี่ แล้วจะต้องทำกันไปทำกันมาอีกนานแค่ไหน แพ้แล้วกลับมาชนะ ชนะแล้วกลับมาแพ้แบบนี้" ผมเหนื่อยใจ
"ช่างมัน แล้วเอาหนังสือธรรมะที่พี่ฝากไปให้มันยัง" พี่ภัทรถามเหมือนเพิ่งนึกได้
"ให้แล้วครับ" ผมเดินไปกดน้ำดื่มรู้สึกคอแห้ง
"เสียดายอยากเอาไปให้เอง อยางนิวเอาไปให้ก็คงวางให้มันนิ่มๆสินะ เป้นพี่จะไปด่ามันซ้ำเลย"
"วางนิ่มๆเหรอ ไม่หรอก ด่านิ่มๆสิไม่ว่า" ผมเดินกลับมานั่งที่เดิม
"โอ๊ย เสียดายกว่าเดิม อยากเห็นนิวด่ามันจริงจริ๊ง อ๊ะ แล้วไหนว่าสงสารมันไง ไหนว่าไม่อยากทำไรมันไง"
"อืม... สงสารก็ส่วนนึงอ่ะพี่ แต่ในส่วนที่เค้าทำเราไว้ มันก็คาใจอยู่ไง แล้วนิวก็เจ็บจนชิงชังไปแล้วมั้ง
ความเจ็บแสบที่เค้าทำไว้ตั้งแต่ด่ากันซึ่งๆหน้า หัวเราะเยาะ ประจาน ด่ากราดลับหลัง ฟ้องเชฟให้พักงานนิว มันสาหัสจนลืมไม่ลงเลย
ถามว่าสงสารมั้ย ก็สงสารนะพี่ภัทร แต่ความสงสารมันเหมือนน้ำหยดเล็กๆที่ตกลงในเตาไฟขนาดใหญ่ สงสารน่ะใช่แต่ยังไม่หายแค้นหรอก" ผมสรุปสั้นๆ
-
นับจากนี้จะนำท่านผู้อ่าน เข้าสู่เรื่องราวใหม่ ในไดอารี่เล่ม2 ไปพบเจอกับคนใหม่ๆ ที่เริ่มเข้ามามีบทบาทในชีวิตของผมมากขึ้น ไม่ว่าจะเป็น
นายแทน ทยาวัติ กุ๊กตัวดำ ปากเสีย ขี้เก๊กที่บังอาจมามีชื่อจริงเหมือนนายทึ่มของผม แล้วยังเสนอหน้ามาเกิดวัน เดือน ปีเดียวกันกับผมด้วย
นายปาล์ม แฟนของเพื่อนผม ที่ตกอยุ่ในภาวะหัวใจอ่อนแอแล้วดันนึกจะให้ผมเป็นที่ปรึกษา แหม....รู้ตัวอีกทีพี่แกก็มาอ้วกใส่ตัวผมซะแล้ว
พี่อั้ม เจ้าเก่าคนเดิม แต่ไม่คอ่ยได้เจอกันเท่าไหร่ เพราะเดือนที่แล้วทำงานคนละรอบ เดือนนี้พี่เค้าลา15วัน อืม...รอกลับมาก่อนคงมีเรื่องเล่า
พี่ณุ พ่อมาลัยลอยไปลอยมา เจ้าชู้ได้ไม่เลือก แม้ผมจะพยายามทำตัวห่างเหิน จนเริ่มเหินห่าง ก็ไมได้ทำให้เค้าพยายามน้อยลงซักเท่าไหร่
น้องบัว นักศึกษาฝึกงานที่เข้ามาพัวพันกับนายกุ๊กมืด แล้วไม่รู้อิท่าไหน มาเหวี่ยงใส่ผมซะอย่างนั้น ฝากไว้ก่อนเหอะเดี๋ยวเจอเช็คบิลหรอกนังชนะเด็ก!
นอกจากนี้ยังมีทั้งคนที่คุณผู้อ่านคุ้นเคยจากไดอารี่เล่มแรก รวมทั้งผู้คนกลุ่มใหม่ๆที่ผมได้พบได้เจอในสังคมใหม่ๆ ที่ผมต้องเข้าไปเกี่ยวข้องด้วยมาเล่าเพียบ
เอาเป็นว่าตอนนี้ชีวิตเปลี่ยนจากละอ่อนน้อยหงิมๆติ๋มๆ กลายเป็นขาใหญ่คุมถิ่น ขาวีนคุมครัวไปซะแล้ว แม้ยิ่งสูงจะยิ่งหนาวแต่ถ้าไม่เสี่ยงก็ไม่สนุกสิ เนอะ!
ปล.แต่ตอนนี้ผมต้องเตรียมตัวกลับบ้านแล้ว พอดีว่าวันนี้มีการเปลี่ยนเวลางานจากบ่าย3มาเป็น9โมง นอนก็ไม่ค่อยพอด้วย รีบกลับไปนอนเอาแรงก่อน
+โปรดติดตามตอนต่อไป+
http://media.imeem.com/m/6swdNkjIDi/aus=false
-
จองที่ไว้ก่อนนะค๊าบบบ !!!~
^^
-
แบบมันส์ๆ ได้อารมณ์
-
เหมือนกำลังอ่านนิยายแล้วตัวละครค่อยๆมีพัฒนาการยังไงยังงั้น
ฮะฮะ เป็นกำลังใจให้นะคะ รออ่านเรื่องของพี่นิวเสมอค่ะ
-
อ่านแล้วติดใจงะ.
:impress2:
คอยติดตามงับ พี่นิวสุดยอด
o13
-
จะรอชมนะคะ
กะลุคส์ใหม่ของน้องนิว
วีนยังไงก็คงจะยังน่ารักอยู่นะคะ :L1:
-
สถานการณ์สร้างกุ๊กขาวีน
พี่อั้มบอกว่ามีคนมาทดสอบอาหารเพื่อมาเป็นกุ๊กครัวไทยแทนพี่สาวแก่ แต่ผมยังไม่ได้เจอกับกุ๊กคนที่ว่านี้ว่าเป็นใครมาจากไหน
ก็อย่างที่เล่าค้างไว้คราวก่อนน่ะครับ ว่าวันนั้นผมเข้าบ่ายก็เลยไม่ทันได้เจอกับกุ๊กคนที่พี่อั้มบอก แล้วก็ไม่ทันได้ถามรายละเอียดอะไร
เนื่องจากวันนั้นผมต้องเคลียร์ทั้งงานในออฟฟิศ และต้องออกไปเยี่ยมพี่จิ๊บและพี่สาวแก่ที่โรงพยาบาลอีกด้วย
ทราบแต่ว่าวันรุ่งขั้นผมจะต้องไปถึงที่ทำงานเร็วกว่าเดิม2ชั่วโมง(โดยไม่ได้OTด้วยนะ) เพื่อไปเป็นกรรมการสัมภาษณ์กุ๊กที่จะมาใหม่
คืนนั้นหลังเลิกงานผมกลับมาถึงห้อง อาบน้ำแล้วก็ต่อเนต ตอนนั้นก็ตี1กว่าๆแล้วล่ะครับ คืนนั้นคุยกับพี่ๆเพื่อนๆหลายเรื่อง
บางเรื่องก็เป็นข้อมูลที่ทำให้ว้าวุ่นใจอยุ่เหมือนกัน เอาล่ะสิ เรื่องของคนบางคนทำให้ผมข่มตานอนไม่หลับซะงั้น
ทั้งที่ขอตัวเข้านอนตั้งนานแล้ว ปิดทั้งคอมฯและไฟ แต่ผมยังนอนลืมตาอยุ่ในความมืดอีกนานหลายชั่วโมงกว่าจะเผลอหลับไป
จนกระทั่งรู้สึกเย็นๆเลยต้องลุกมาปิดพัดลม พอเสียงพัดลมเงียบก็ยิ่งแน่ใจว่าอีกเสียงที่ดังแข่งกันอยุ่คือเสียงฝนที่กระหน่ำเต็มที่
เมื่อดูนาฬิกาผมถึงพบว่า แม้ท้องฟ้าและบรรยากาศรอบๆตัวจะอึมครึมและมืดสลัว แต่นี่ก็เป็นเวลา11โมงแล้ว
ตายแน่ๆ! ผมตั้งใจว่าจะออกไปพร้อมรถพนักงานที่จะมารับพนักงานที่หอพักตอน10โมงซะหน่อย แต่ก็ไม่ทันซะแล้ว
แล้วนี่ผมจะไปยังไงล่ะ ฝนก็ตกแรงด้วย รถก็ไม่มี เออ....จริงด้วย เสื้อกุ๊กก็ยังไม่ได้ไปเอามาจากร้านซักรีดที่หน้าปากซอยเลย
พอนึกได้ตามลำดับว่ายังมีอะไรที่ต้องจัดการก่อน ผมก็รีบไปล้างหน้าแปรงฟัน แล้วกางร่มเดินฝ่าฝนไปที่ร้านทันที
แต่แล้วผมก็ต้องอารมณ์เสียขึ้นมานิดๆ กับเรื่องชวนหงุดหงิดเรื่องที่3 (โห...เพิ่งตื่นหงุดหงิดไป3เรือ่งแล้วเนอะ)
ก็แหม...เรื่องแรกฝนตกหนัก เรื่องสองตื่นไม่ทันรถพนักงาน เรื่องที่สามก้เรื่องที่ร้านซักรีดนี่แหล่ะครับ
"ขอโทษนะคะพี่นิว ไหมยังไมได้ซักชุดของพี่นิวที่เอามาคราวที่แล้วเลยค่ะ" ไหมยิ้มเจื่อนๆขณะที่ผมยืนเอ๋อ
"ไม่เป็นไรครับ งั้นพี่จะมาเอาได้วันไหน" ผมข่มใจตอบกลับไปแต่ไร้รอยยิ้ม
"พรุ่งนี้เย็นๆได้มั้ยคะ" ไหมนัดเวลา
"พี่เข้าบ่ายตลอด พรุ่งนี้ก็ต้องก่อนบ่ายโมงอ่ะ ได้มั้ยครับ" ผมบอกความสะดวกของผมบ้าง
"ได้ๆค่ะ แล้ววันนี้พี่นิวมีชุดใส่เหรอคะ" โถ...แม่คุณอุตส่าห์ห่วงผม
"ไม่มีชุดกุ๊ก แต่เดี๋ยวพี่จะใส่เสื้อเชิ้ตขาวแขนยาวไปก้แล้วกัน" ผมพูดจบแล้ว เดินกางร่มฝ่าพายุฝนกลับห้องด้วยความหงุดหงิดเพิ่มมากขึ้น
-
สถานการณ์สร้างกุ๊กขาวีน
ฝนยังคงตกพรำๆไปตลอดเส้นทางที่ผมนั่งรถมอเตอร์ไซค์ไปที่โรแงรม ในใจก็แอบนึกบ่นตัวเอง นึกบ่นสถานการณ์ไปเรื่อย
ด้วยความที่ฝนตก ถนนแฉะ ทำให้เสื้อคลุมที่ผมใส่มา รวมทั้งรองเท้าเซฟตี้ชูส์ และขากางเกงเป็นรอยเปื้อนด่างๆดวงๆน่าเกลียดจริงๆ
พอลงรถได้ ผมก็สำรวจสภาพตัวเอง ยิ่งเห็นรอยเปื้อนชัดยิ่งอารมณ์เสียหนักกว่าเดิมอีกครับ แต่จะทำไงได้ล่ะ นอกจากจะเดินหน้าต่อไป
ผมกึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้าไปหลบฝนตรงที่นั่งด้านหน้ารปภ. กำลังนั่งๆอยู่ก็มีผู้ชายคนนึงเดินเข้ามาแล้วสะบัดเสื้อกันฝนจนน้ำกระเซ็นมาโดนผม
"ขอโทษนะน้อง" ผุ้ชายคนที่ว่าหันมาบอกผม
"อืม" ผมตอบแค่นั้น กำลังอารมณ์ไม่ค่อยดี แล้วเครือ่งสแกนนิ้วยังจะมาดับอีก
"มาสมัครงานเหรอน้อง" ผุ้ชายตัวดำชวนคุยด้วยน้ำเสียงดุดัน และสำเนียงห้าวๆห้วนๆ
"เปล่าครับ มาทำงาน" เอาวะ อยากคุยก็คุยซะหน่อยเดี๋ยวหาว่าไม่แคร์ประชาชน
"อ๋อ มาฝึกงานสินะ มานานยังอ่ะ นึกว่ามาสัมภาษณ์งาน เนี่ยๆ(ทำท่าชี้ที่ตัวเค้า)มาสัมภาษณ์" นายตัวดำยิ้มฟันขาว รอยยิ้มแบบนี้คุ้นๆว่าเคยเห็น
ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เพราะพี่รปภ.เดินมาบอกว่าเครื่องสแกนใช้ได้แล้ว ผมก็เลยจะลุกไปด้านใน นายตัวดำก้เรียกไว้อีก
"ไว้เจอกันนะน้อง อีกหน่อยผมก้มาทำงานที่นี่แล้ว"
"โรงแรมเรารับสมัครคนขับรถเหรอพี่" ผมหันไปถามพี่รปภ. พี่เค้าได้แต่ส่ายหน้า ผมก้ไม่ได้สนใจอะไรหรอก ไม่เกี่ยวกับผมนี่นา
ผมเดินเข้าไปด้านใน ล้างหน้า ล้างแขน เรียกความสดชื่นและความสะอาดกลับคืนสุ่ผิวหน้าผิวกายสักนิด ก่อนจะเข้าไปด้านในห้องสัมภาษณ์
-
สถานการณ์สร้างกุ๊กขาวีน
ผมเดินเข้าไปบ่นกระปอดกระแปด เล่าเรื่องความหงุดหงิดใจแต่ละเรื่องให้เพื่อนร่วมงานฟัง แล้วก็เตรียมตัวจะเข้าห้องสัมภาษณ์
ปรากฏว่า พี่ป๊อด กุ๊กครัวยุโรปเดินยังไงไม่ทราบชนเอากระจาดใส่ของของป้าศรีหล่นลงมากระจัดกระจายที่พื้น
ตามปกติป้าศรีด่าแหลกไปแล้ว แต่พอดีวันนี้ลูกคนเล็ก(คือผม)กำลังของขึ้นอยู่พอดี เลยไม่ต้องลำบากหม่อมแม่
"เฮ้ย เดินไงอ่ะพี่ มาทำงานเอาตามาด้วยมั้ย หรือเอาตามาแต่ลืมเอาสมองมาอ่ะ เดินไม่ดุเลย เก็บให้เรียบร้อยเลยนะ"
"ต๊าย หญิงเล็กเหวี่ยงแทนฉันเลยเหรอวันนี้" ป้าศรีพูดขำๆ
"อ่านะ ขอโทษคร้าบบบบบ แหม...วันนี้น้องนิวมาแปลกนะ วีนกว่าทุกวัน" พี่ป๊อดเดินมาโอบผมหลวมๆเป็นการหยกล้อ
"อ่ะนะ โทษทีพี่ แหม...กะลังอารมณ์ค้างหลายเรือ่งอ่ะ" ผมยิ้มๆให้พี่ป๊อด แล้วก้มลงช่วยเค้าเก็บของ
"เข้าใจมันหน่อยว่ะป๊อด คนมันกำลังเจอปัญหาชีวิตคู่" พี่ภัทรแซว
"จริงเหรอ" พี่อั้ม พี่ณุ ประสานเสียง แอบนึกในใจ พวกแกมาโผล่มาจากไหนวะเนี่ย
"แรงมากพี่ภัทร มันเจ็บตรงโดนตอกย้ำนี่แหล่ะ" ผมยืดตัวตรงเชิดหน้าแบบว่าไม่เห็นจะแคร์
"คนรอคิวเพียบเลยน้องนิวเอ๋ย" พี่ป๊อดแซวต่อ
"อู้ยยยยยย" เสียงต่อมาจากปากพี่ป๊อด หลังจากโดนผมตวัดหางตามองดุๆ
-
สถานการณ์สร้างกุ๊กขาวีน
ได้เวลาที่จะเข้าไปสัมภาษณ์แล้วครับ ทางฝ่ายบุคคลก็ให้น้องฝึกงานมาเชิญพี่อัมกับผมออกไปที่ห้องสัมภาษณ์ได้เลย
กรรมการมี3คน อย่างที่บอกไว้แหล่ะครับ พวกเราสามคนนั่งรอกุ๊กคนใหม่ที่จะมาสัมภาษณ์อยู่ซักพัก จนน้องฝึกงานมาแจ้งว่า
ให้คนไปตามแล้ว แต่กุ๊กคนใหม่เกิดท้องเสียเลยจะเข้ามาช้าหน่อย เอาเข้าจริง พวกเรานั่งรออยุ่ประมาณครึ่งชั่วโมงแน่ะครับกว่าจะโผล่มา
ระหว่างนี้ไม่มีใครอยู่ที่ห้องประชุมเลย เพราะพี่อั้มติดออเดอร์ พี่ฝ่ายบุคคลก็ไปรับโทรศัพท์ด้านนอก เหลือแต่ผมคนเดียวที่ไม่มีอะไรทำ
ผมก็เลยเดินไปรินน้ำดื่มเติมลงในแก้วตัวเอง เพราะนั่งรอกุ๊กคนใหม่อยุ่นานจนผมแทบจะอิ่มน้ำแทนการทานข้าวเย็นไปแล้วล่ะครับ
"ผมมาสัมภาษณ์งานครับ" เสียงดุๆห้วนๆที่ผมเพิ่งได้ยินเมื่อตอนบ่ายนี่นา
"มาสัมภาษณ์ตำแหน่งไดเวอร์เหรอ รอก่อนนะ กำลังรอสัมภาณ์กุ๊กอ่ะ" ผมหันไปมองผ่านๆ
"ก็ผมนี่ไงมาสัมภาษณ์กุ๊ก ไม่ใช่คนขัยรถ" น้ำเสียงดุดันกว่าเดิม
"อ้าว จะรู้เหรอ เป็นกุ๊กแล้วทำไมใส่เสื้อซาฟารียังกะจะมาเป้นคนขับรถเลยอ่ะ" ผมทำท่าไม่ใส่ใจทั้งที่ในใจอยากตำหนิที่ปล่อยหใคนอื่นต้องรอ
"ทำไมล่ะ สุดวิสัยอ่ะ เสื้อไม่แห้ง นี่ก็สุภาพอ่ะ จะเป็นไรนักหนาเหรอ" เค้าพุดธรรมดาแต่น้ำเสียงคล้ายตะคอก
ผมกำลังจะย้อนแล้วแต่ไม่ทัน เพราะทั้งพี่อั้มและพี่ฝ่ายบุคคลต่างก็เดินมาพร้อมเพรียงกัน การสัมภาษณ์จึงเริ่มต้นขึ้น
"คิดยังไงถึงอยากเป็นกุ๊ก" ผมยิงคำถามหลังจากที่พี่อีกสองคนถามกันจนทะลุปรุโปร่ง
"แล้วเป็นกุ๊กไม่ดีตรงไหนครับ" สาบานเลย มันเจาะจงยอกย้อนผมแน่ๆ
"ไม่ใช่ไม่ดี แต่ไม่เคยเห็นกุ๊กใส่ชุดคนขับรถมาสัมภาษณ์งาน" ผมสวนกลับ
"อืม....เอาล่ะ เริ่มงานก็เป็นวันที่1เดือนพ.ค.นะ เรื่องหอพักหรือเรื่องอื่นๆฝ่ายบุคคลจะบอกอีกที มีอะไรจะถามมั้ยครับ" พี่อั้มรีบตัดบท
"มีครับ ผมสงสัยว่า ทำไมที่โรงแรมนี้ให้เด็กฝึกงานมาเป็นกรรมการสัมภาษณ์ด้วย เป็นหลักสูตรในการฝึกงานด้วยเหรอ" ท้ายประโยคหันมาถามผม
"เฮ้ย ไม่ใช่แล้ว นี่นิวเค้าเป็นกุ๊กเหมือนกัน เค้าจะเป็นหัวหน้าคุณนะ อีกหน่อยคุณต้องมาทำงานก็ต้องเรียนรุ้งานจากคนเนี้ย" พี่อั้มพูดไปขำไป
"จริงดิ" คนตัวดำหลุดปากอีกที
"นายถามใคร" ผมได้ทีเบ่งใส่ซะเลย
"เปล่า แค่อุทาน" เค้าทำหน้าไม่รับรู้ เก็กหน้านิ่งใส่ผม
ผมมองตาเขียวปั๊ด ไม่รู้จะว่าไงต่อไป เพราะการสัมภาษณ์ก็จบลงแล้ว และผมเองก็โดนตามตัวไปทำออเดอรืแล้วเช่นกัน ฝากไว้ก่อนเหอะ ไอ้กุ๊กดำ
-
อย่างนี้แหละ
ทะเลาะกันอย่างนี้
เห็นลูกดกทุ๊กราย
:jul3:
-
อ่านทันละเหนื่อยมากมาย แหมแอบฮากับรีบนดูท่าจะเป็นจริง ฮุๆ :laugh:
-
หรือกุ๊กมืดจะเป็นคู่แท้ของพี่นิวนะ
เห้นมีจุดที่มันไม่ธรรมดาหลายเรื่องละนะ
-
:กอด1: น้องนิว
ต้อนรับและเจิม ไดอารี่ใหม่ หุหุ
(ชอบลำดับที่ของรีพลายนี้จังเลย เลขสวยของเรา
รอดูต่อไป ว่า แทนตัวดำ จะออกแนว พิศาลปะ ตบจูบๆ อิอิ
บวก 1 แต้ม เป็นกำลังใจให้น้องนิวนะค้าบ จุ๊บๆๆๆ
-
น้องนิวปากร้ายไม่ใช่เล่นครับ
ขนมพอสมน้ำยาล่ะ
ไงก็สู้ ๆ ครับ :กอด1:
-
ตามมาอ่านด้วยอีกคน หลังจากหลบอยู่ในมุมมืดมานาน อิ อิ
ได้เห็นการพัฒนาของ น้องนิว มาตั้งแต่ไดอารี่ 1 อืม อยากจะบอก o13
สู้ไม่ถอย จริง ๆ แล้วจะรออ่านต่อไปนะ :L2:
-
อย่างนี้แหละ
ทะเลาะกันอย่างนี้
เห็นลูกดกทุ๊กราย
:jul3:
:m20: เห็นด้วยอย่างแรง...
ขอบคุณค่ะน้องนิว...เป็นกำลังใจให้นะคะ :L1:
-
กุ๊กดำหล่อรึเปล่าค่ะ :o8:
โดนเรียกซะจิ้นความหล่อไม่มีเลย :m20:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน แต่ท่าทางจะมันส์ ขอตามต่อแล้วกัน o18
-
ตามติดมาอ่านด้วยอีกคน.. ถ้าอยากอ่านเล่มแรกจะไปที่ไหนได้ล่ะหนอ?
-
หลังจากการสัมภาษณ์ของคณะกรรมการจบลง แทน อ้อ...นายกุ๊กดำอ่ะครับ ก็ต้องไปตกลงพูดคุยกับทางฝ่ายบุคคลอีกครั้ง
ก่อนที่จะย้อนกลับเข้ามาในครัว เนื่องจากวันที่มาทำทดสอบอาหาร ผมยังไม่ได้อยู่ด้วยเลยไม่ได้เห็นว่าเค้าทำอาหารเป็นไงบ้าง
พี่อั้ม เลยบอกว่าให้เค้าอยุ่จนถึง6โมงเย็น เพราะในระหว่างบ่าย3ถึง6โมงเย็น ออเดอร์ไม่เยอะมาก น่าจะพอมีเวลาให้แทนทำอาหารให้ผมชิม
ระหว่างที่ นายกุ๊กดำ ไปที่ห้องฝ่ายบุคคล ทางฝ่ายผมกับพี่อั้มก็กำลังทำความตกลงกันเรื่องนายแทนอยู่เหมือนกัน เพราะผมไม่อยากได้นายคนนี้
"ไม่ได้หรอกนิว ที่เปิดรับสมัครแทนเข้ามาก็เพราะครัวไทยขาดคน แล้วจะไม่เอาได้ไง" พี่อั้มให้เหตุผล
"ได้สิ ถึงโรงแรมจะรับนายดำนี่เป็นกุ๊กได้ แต่ก็ไม่จำเป็นต้องมาครัวไทยนี่นา" ผมยังเถียง
"แล้วนิวจะให้พี่ทำไง" พี่อั้มเดินมาถามใกล้ๆ
"เอานายกุ๊กดำเนี่ยไปลงครัวร้อนซะ แล้วทรานเฟอร์กุ๊กครัวร้อนคนไหนก็ได้มาอยู่ครัวไทย โอเคมะ" ผมหันไปบอกความตั้งใจของผม
"เจ้าแผนการนักนะ ฉลาดจริงๆ แต่พี่ทำไม่ได้" พี่อั้มถอยไปก้าวนึง ยืนพิงชั้นวางของแล้วตอบด้วยสีหน้าเป็นการเป็นงาน
"ทำไมอ่ะ พี่อั้มไม่เห้นใจนิวบ้างเหรอ ถ้านิวต้องเจอกุ๊กดำกวนประสาทตลอดเวลา แล้วท่าทางจะพูดไม่รู้เรื่องนิวจะเอามาเป้นผู้ช่วยได้ไง" ผมอ้อน
"นิวยังไม่ได้ทำงานกับแทนเลยนะ อีกอย่างแค่เจอกันครั้งแรกจะด่วนสรุปเค้าเลยไม่ได้หรอก" พี่อั้มเดินมาจับไหล่และเริ่มสอนผม
"แต่นิวไม่ชอบนายดำนี่" ผมสะบัดไหล่ออกจากมือพี่อั้ม
"นั่นแปลว่านิวอคติ" พี่อั้มยืนกอดอกหันมาจ้องผมจริงจัง
"แต่ว่า...." ผมพยายามหาเหตุผลจะเถียงต่อ
"นิวอย่าเถียงพี่" พี่อั้มเสียงเข้มขึ้น
"พี่ไม่รักนิวแล้วเหรอ ทำไมจะปล่อยให้น้องต้องเผชิญความดำมืดโหดร้ายคนเดียว ทำไมต้องเป็นไอ้ราหูนั่นด้วยอ่ะ" ผมเริ่มโวยวาย
"อย่ามาโวยวายนะนิว เรื่องงานก็เรื่องนึงเรื่องส่วนตัวก็เรื่องนึง ถึงพี่จะชอบนิวแต่ไมได้แปลว่าพี่จะยอมตามใจนิวเรื่องงานนะ" พี่อั้มดุผม
"เออ ก็ได้ แล้วสักวันพี่จะเสียใจที่ยอมให้นายกุ๊กดำมาเป็นกุ๊กครัวไทย คอยดูเหอะ พี่อ่ะแหล่ะจะต้องบอกว่ารู้งี้ไม่น่ารับมันเลย ชิส์" ผมวีนแล้วเดินชิ่งไป
-
เห็นด้วยค่ะ :laugh:
พี่อั้มระวังนะ :z2:
-
ประมาณ4โมงเย็นพี่อั้มกลับบ้านไปซักพัก แทน ก็เดินเข้ามาที่ครัวอีกครั้งตอนนั้นผมกำลังห่อปอเปี๊ยะอยู่ ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรนายดำนักหรอก
แต่จะว่าไปช่วงที่ผมยืนห่อปอเปี๊ยะก็ทำให้ผมคิดอะไรได้พอประมาณ อย่างน้อยผมก็คิดได้ว่า การที่ผมอคติ หรือปฏิเสธนายแทนตั้งแต่แรก
มันก็ดูจะเป้นการใจดำไปหน่อย ซึ่งการทำแบบนี้มันทำให้ผมไม่ต่างจากพี่สาวแก่ซักเท่าไหร่ ผมมาคิดๆดูว่าผมน่าจะเปิดโอกาสให้นายแทนเค้าบ้าง
ดังนั้นพอเค้ากลับเข้ามา ผมก็เลยพุดกับเค้าดีๆ หมายถึงชวนคุย และให้เค้าลองเทสต์อาหารต่างๆ ตามแบบที่เค้าจะต้องทำ ซึ่งก็ดูจะโอเค
ถ้าไม่ติดที่ว่าผมต้องขัดหูขัดตากับท่าทางเก๊กหล่อ หน้านิ่งๆแต่ยิ่งกวนประสาท กับรอยยิ้มที่ดูแล้วไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่(ผมอาจคิดไปเองก็ได้)
หลังจากทำอาหารมาให้ผมชิมแล้ว ผมก็รู้เลยว่าทำไมพี่อั้มถึงรับนายนี่ แม้จะแต่งตัวเหมือนคนขับรถแต่ฝีมือทำอาหารถือว่าขั้นเทพ(กว่าผมซะอีก)
"คุณนิว เซนต์รับของด้วยครับ" พี่สมานที่อยู่ฝ่ายสโตร์เอาเอกสารมาให้เซนต์
"อ่ะครับ" ผมเดินมาอ่านเอกสารให้ถี่ถ้วนแล้วก็เซนต์รับของ
"ชื่อนรัตถกรเหรอ" นายแทนยื่นหน้าเข้ามาซะชิดเอกสารที่ผมก้มลงไปเซนต์ชื่อ
"ใช่..... ถามทำไม" ผมหันไปถามด้วยความรู้สึกว่านายนี่ช่างไร้มารยาท
"เปล่า ก็แค่ถามดู ชื่อเพราะนะ" แทนทำสีหน้าเหมือนจะชมอย่างจริงใจ แต่ผมไม่ค่อยไว้ใจเท่าไหร่
"เหรอ ขอบใจ" ผมตอบไปอย่างเสียไม่ได้
"แต่ชื่อผมเพราะกว่าเยอะ" พูดแล้วเก๊กหน้ายังกะว่าหล่อซะเหลือเกิน
"อ๋อ ชื่อนายแทนถ่านเนี่ยเหรอที่ว่าเพราะ เข้าใจตั้งดีนี่ดำใช้ได้เลย" ผมทำเสียงสูงล้อเลียน
"ไม่ใช่สิ ชื่อจริงผมดิ ทยาวัติอ่ะ" แทนยืดตัวขึ้นท่าทางภุมิใจขื่อตัวเองนักหนา
"นายชื่ออะไรนะ ทยาวัติเหรอ ทยาวัติจริงๆเหรอ" ผมถามเพื่อให้แน่ใจว่าได้ยินไม่ผิด
"อืม นี่คุณไม่ดูใบสมัครผมเลยเหรอ ว่าผมชื่ออะไร อายุเท่าไหร่ ประวัติเป้นไง คุณไม่ใส่ใจดูเลยเหรอเนี่ย" แทนถามเป็นชุด
"ก็ไม่ทันได้ดู เพราะรู้ว่า ยังไงซะเค้าก็รับนายแน่ๆ ต่อให้รุ้หรือไม่รุ้ เราก็ไม่มีสิทธิ์คัดค้านจะไม่เอานายอยู่ดี" ผมหันไปอีกทางแบบไม่แยแส
"มิน่าล่ะ ผมนึกแล้วท่าทางยังกะเด็กฝึกงานจะมาเป้นกรรมการสัมภาษณ์ได้ละเอียดรอบคอบแค่ไหนเชียว" แทนพุดกระทบผมเต็มๆ
"นี่ ไอ้ราหู ที่ฉันไม่สนใจประสวัตินายอ่ะนะ เพราะฉันคิดว่าลักษณะอย่างนายคงมาสมัครเป้นคนขับรถมากกว่า ดังนั้นนายก็เลยไม่อยุ่ในสายตาฉัน"
"งั้นก็ต้องเสียใจด้วยนะคุณ อีกหน่อยผมต้องมาทำงานด้วยทุกวัน ผมคงต้องอยุ่ในสายตาคุณอีกนานครับ" แทนยื่นหน้าทำท่าล้อเลียนผม
"อย่ามาทำท่าท่างแบบนี้นะ ถึงไงฉันก็เป็นลุกพี่นายเข้าใจป่ะ นายคนขับรถ" ผมเดินไปจิ้มๆที่หน้าอกนายแทนเป็นการวางอำนาจเล็กๆ
"คร้าบ งั้นผมต้องฝากตัวเป็นศิษย์ของลุกพี่ด้วยนะครับรับข้าน้อยเป็นศิษย์ด้วย แล้วผมจะตามติดขอวิชาลูกพี่ทั้งวันทั้งคืนเลย" แทนลงไปคุกเข่า
"ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้ เดี๋ยวคนอื่นเดินมาเห้นหรอก แล้วก็ปล่อยนิ้วฉันได้แล้ว" ผมขู่เบาๆแล้วพยายามสะบัดมืดออก
"ก็ได้ครับลูกพี่ ผมจะเชื่อฟังลุกพี่เสมอนะครับ" แทนลุกขึ้นยืนปั๊บ น้องบัวเด้กฝึกงานก็เดินเข้ามาสั่งออเดอร์พอดีเลย
"พี่นิวคะข้าวอบสับปะรด แล้วก็ผัดไทอย่างละหนึ่งค่ะพี่ อุ๊ย...พี่เป็นกุ๊กที่มาใหม่เหรอคะ น้องบัวนะคะ" สั่งออเดอร์เสร็จก็หันไปทักทายแทนต่อเลย
"ยินดีที่ได้รุ้จักครับน้องบัว" แทนยิ้มหวานเก็กหน้าหล่อใส่น้องบัวเต็มที่
ผมหันไปทำออเดอร์โดยไม่ได้สนใจสองคนนี้อีก และจากวันนั้นผมก็ไม่ได้สนใจสองคนนี้เลยจนกระทั่งมารุ้อีกทีไม่นานนี้ว่าเค้าแฟนกันไปซะแล้ว ไวจริงๆ
-
:z13:
ขอจิ้มพี่นิวก่อน
ตามอ่านทีหลัง
555+
^^
-
ใกล้จะ6โมงเย็นแล้วครับ เวลาที่ผมรอคอยกำลังจะมาถึง ที่ว่ารอคอยก็เพราะ เวลา6โมงเย็นคือเวลาทานข้าวของพนักงาน
และยังเป้นเวลาที่กุ๊กดำจะกลับบ้านไปซะให้พ้นๆ แหม....ทีแรกก็ดูตั้งใจจะมาเรียนรู้งานดีหรอกนะ แต่พอเห็นน้องบัวเดินตามหน่อย
นายแทนก็ไม่ได้ใส่ใจงานซักเท่าไหร่ เห็นมัวแต่ทักถามประวัติกันไม่จบไม่สิ้นผมเริ่มรำคาญนายนี่มากขึ้นกว่าเดิมซะแล้วสิครับ
"นิวรับโทรศัพท์ด้วย" พี่ภัทรเรียกให้ผมไปรับสายนอกที่โทร.เข้ามา
"นิว พรุ่งนี้จะมีงานวันเกิดนะ เดี๋ยวป้ามาทำอาหารเองแต่จะให้นิวเตรรียมของให้ป้าหน่อย" ป้าศรีนี่เอง
"ครับ มีอาหารอะไรบ้างอ่ะครับ" ผมรับสายแล้วก็ถามเรื่องงาน เมื่อคุยเสร็จเรียบร้อยก็ ไปเตรียมทำตามที่ป้าศรีบอก
"มีเลี้ยงวันเกิดด้วยเหรอ" แทนถามผมขณะที่ให้เค้าช่วยเตรียมของไปด้วยกัน
"อืม วันเกิดพนักงานน่ะ" ผมตอบไปแบบสบายๆ นึกแต่ว่าคุยๆไปเหอะ เดี๋ยวนายดำก็ไปแล้ว ฮ่าๆๆ
"แล้วเค้าจัดงานกันกลางเดือนเหรอ ทำไมไม่จัดต้นเดือนหรือปลายเดือนล่ะ" แทนยังสงสัยต่อ
"ก็มันกลางๆดีไง คนต้นเดือน ปลายเดือนก็มาฉลองพร้อมกันที่กลางเดือน" ผมตอบกำปั้นทุบดิน และคิดว่าคงไม่ได้ให้ความกระจ่างซักเท่าไหร่
"แล้วทุกเดือนอาหารเหมือนกันตลอดป่ะ" แทนส่งของให้ผมแล้วก็ยังไม่หยุดถาม
"ไม่หรอก ทุกเดือนก็ต้องเปลี่ยนๆกันไปบ้าง แต่ไม่แน่นะตอนต้นปีกับปลายปีอาจจะซ้ำกันก็ได้ ห่างกันหลายเดือนอยุ่น่ะ" ผมตอบให้จบๆ
"สงสัยเดือนเกิดผมคงได้กินเหมือนเดือนนี้แน่เลย เพราะกว่าจะถึงวันเกิดผมก็ปลายปี" แทนพูดไปเรื่อยๆเหมือนชวนคุยไม่มีประเด็น
"นายเกิดปลายปี ให้เราเดานะนายน่าจะเกิดวันฮาโลวีนใช่ป่ะ ฮ่าๆๆๆ" ผมได้โอกาสหันมาขบกัดพอเป็นพิธี
"เฮ้ยไม่ดินั่นมันเดือนตุลา ผมเกิดกันยาอ่ะ เกิดก่อนฮาโลวีนหลายวัน" แทนตอบไปตรงๆไม่ได้คิดอะไร แต่ผมอ่ะถึงกับชะงัก
"ทำไมต้องเกิดกันยาด้วยวะ" ผมบ่นๆคนเดียว
"ว่าไงนะ" แทนตะแคงหูมาฟังใกล้ๆ ทำให้รู้ว่าค้าได้ยินไม่ชัดจริงๆ
"อืม ไม่มีไร นายเกิดกันยาวันไหนอ่ะ" ผมถามเหมือนไม่ใช่เรื่องสำคัญทั้งที่ผมอ่ะอยากรู้จะตายอยู่แล้ว
"แน่ะ บอกแล้วว่าน่าจะอ่านประวัติผมซะก่อน เห็นมะชื่อจริงก็ต้องถาม วันเกิดก็ต้องถาม" แทนทำหน้าเหมือนเป้นฝ่ายชนะยังไงไม่รู้
"ไม่ต้องบอกก้ได้ ไม่อยากรู้เล้ว" ผมเริ่มรำคาญอีกแล้ว เลยเดินเอาของที่เตรียมไปเก็บในตู้เย็นซึ่งพี่ภัทรกำลังจัดของอยู่
"อ่ะๆๆ บอกก็ได้ ผมเกิด 7กันยา2524ครับ" แทนเดินตามมาบอกวันเดือนปีเกิดของเค้า เท่านั้นแหล่ะพี่ภัทรก้แสดงตัวเลย
"จริงเหรอ พี่ก็เกิดกันยาเหมือนกัน อ๊ะ นิวก็ด้วยไม่ใช่เหรอ เอ้าๆๆๆ นิวเกิด7กันยานี่หว่า วันเดียวกันเลยสินะ" เป็รอีกครั้งที่พี่ภัทรพูดเยอะเกินไปแล้ว
"เหรอ วันเดือนเดียวกันเลยนะ คุณอายุเท่าไหร่เนี่ย" แทนสีหน้าเป้นมิตรมากขึ้น และท่าทางกระตือรือร้นเหมือนได้เจอพี่น้องฝาแฝด
"เท่าเธอน่ะแหล่ะแทน ก็นิวก็เกิดปี24นี่ พี่จำได้ เฮ้ย เกิดรงกันเป๊ะๆเลยนี่หว่าเนี่ย" พี่ภัทรเริ่มทำให้ผมรำคาญความช่างพูดของพี่ซะแล้วนะ
"โห.............วิเศษเลยไม่น่าเชื่อ ตรงกันเป๊ะจริงๆด้วย" แทนโผเข้ามาโอบไหล่ผมจนตั้งตัวไม่ติด
"เฮ้ย ใจเย็น ได้เวลากลับบ้านแล้วนะนาย ไว้ค่อยมาลำดับญาติกันเดือนหน้านะ" ผมเองก็เอ๋อเหมือนกันแหล่ะ จะดีใจอะไรนักหนา ไม่มีญาติรึไงฟระ
"คุณมีเบอร์หัวหน้าในครัวมั้ยผมขอหน่อยดิเผื่อจะโทร.มาก่อนมาเริ่มงาน" แทนถามหาเบอรืหัวหน้าแผนก ผมก็เลยบอกเบอร์พี่อั้มไป
"เดี่ยวๆครับ ผมไม่มีปากกา ขอยืมหน่อย" ผมยื่นปากกาให้แทนเอาไปจดเบอร์พี่อั้ม
"ขอกระดาษด้วย" แทนทำหน้าเหมือนเด็กขี้ขอ
หลังจากผมให้กระดาษปากกา และเบอร์โทร.ของพี่อั้มไปเรียบร้อยแล้ว นายกุกดำก็เดินตัวปลิวออกไปจากครัว เพราะนี่ก็เลยเวลา6โมงมาพอสมควรแล้ว
ทีแรกผมว่าจะเดินไปทานข้าวที่ครัวพนักงาน แต่ไม่อยากเดินไปพร้อมแทนก็เลยให้เค้าไปให้ไกลๆก่อน มานึกอีกทีว่าปากกาผมติดไปกับเค้าก็ไม่ทันซะแล้ว
-
:mc4:
พายยังไม่ได้ฉลองกระทู้ใหม่ให้พี่นิวเลย
มาตอนนี้ช้าไปมั๊ย 555+
ขอให้พี่นิวมีความสุขกับกระทู้ใหม่มากๆนะคะ
^----------------------------^
ปล. แถมยิ้มกว้างๆให้ค่ะ
-
^
^
^
ขอบคุณมากครับ
-
เข้ามาลัลลาอีกรอบ
แบบว่า...
วีนอย่างสงบ ตบเมื่อจำเป็น ด่าอย่างเยือกเย็น เพราะเราเป็นผู้ดี
ชอบประโยคนี้จัง
^^
-
นายแทนนี่ยังไงหว่า จะว่าซื่อๆก็ไม่ใช่ จะเจ้าเล่ห์ก็ไม่เชิง
ต้องดูกานต่อปายยยยย แต่ดูท่าจะเป็นคู่มือลับฝีปากกับพี่นิวมันเลยอะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
ขอบคุณค่าาา.....น้องนิว
วันนี้ได้อ่านตั้งหลายตอน ... อิ่มใจจังเลย
ส่งกำลังใจให้น้องนิวนะคะ :L2:
-
:L2:
-
อ้าว กุ๊กดามมีแฟนไปซะแล้ว
เฮียนิวคับ ทำไมหลังๆรู้สึกว่าเฮียดูใจร้อน ใจไม่อยู่กะเนื้อกะตัวเลย
แต่วันเดือนปีเกิดตรงกัน มาเจอกัน หายากนะเนี่ย เป็นสัญญาณอะไรอ๊ะป่าว o18
-
เข้ามาอ่านไดอารี่ใหม่ พร้อมมีคำถาม
แล้วไดฯ เล่มเก่าอะ จะทำยังไงกะมันดีคะ
เดี๋ยนจะได้จัดการให้ (รบกวน PM มาบอกได้มะคะ อิอิ)
คิดถึงพี่นิวนะค้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
สอง :bye2:
-
มาอ่านต่อละน้องนิว
แต่ว่าชักไม่ทันใจแล้วอ้ะ 555 พี่ใจร้อน
อยากรู้ว่ายายน้องนัว เอ๊ยน้องบัวยังวุ่นวายอีกป่าว
น้องนิวมาต่อเร็วๆนะ จะได้ทันกับเหตุการณ์ปัจจุบัน
อืมม นายแทน ทยาวัติ ชื่อจริง เหมือนน้องเทค
แล้วยังเกิดตรงกับ น้องนิว นรัตถกร ซะอีก
จะไม่ทำให้พี่ๆน้องๆเค้าลุ้นได้ยังไงหละนิว
อยากเห็นนายแทนจังเลยวุ้ย โดยเฉพาะเวลาเก๊กหล่อเนี่ย จะกวนขนาดไหน
ขนาดทำให้น้องนิวรู้สึกถูกกวนอารมณ์ได้ขนาดนี้ ไม่ธรรมดาหละ
:กอด1: น้องนิว และบวก 1 แต้มจ้า
ปล ช่วงนี้ยุ่งมากป่าวค้าบ
รักษาสุขภาพนะคับ
-
เบ๊นตามอ่านเรื่องพี่นิวแล้วนะฮะ
ช่วงนี้ออนไม่เจอพี่นิวเลยอ่ะ คิดถึง อิอิ :laugh:
ปล.+1ให้พี่นิวฮะ คิดถึงจิงๆนะ :z2:
-
เพิ่งมาอ่านตามหลังครับ
เจ้าสีเกดตัวจริงอยู่นี่เอง :laugh:
-
มาอ่าน และ เป็นกำลังใจให้น้องนิว :L2:
-
ฤดูอกหัก
คนเรานี่ก็แปลก เวลาที่เจอเรื่องอะไรเข้ามาให้ได้รับรู้ก็ดูเหมือนจะได้รับรู้เรื่องทำนองเดียวกันอยู่เรื่อยๆซะงั้น
หลังจากที่ผมตัดสินใจเรื่องของใครบางคนได้แล้ว ผมก็คุยกับพี่นุ้ยบอกให้พี่นุ้ยรู้ว่าตอนนี้ผมโสด(หาแฟนให้หน่อยดิ...อิอิ)
ไม่หรอกครับ เป้นแค่ช่วงที่ชีวิตตกหลุมอากาศมันเหมือนกับว่าอยากหาที่ปรึกษา ที่ระบายหรือพูดคุยบ้างก็เท่านั้น
หลังจากวันที่ผมคุยกับพี่นุ้ย ก็กลายเป็นว่า พี่ภัทรก็มีปัญหากับเค้าด้วย คือพี่ภัทรเล่าว่าแฟนเค้ามีเมียอยู่แล้วที่กรุงเทพฯ
แต่พอมาอยู่ที่นี่ก็มาใช้ชีวิตครอบครัวกับพี่ภัทรอีก แต่ทีนี้เมียของแฟนพี่ภัทรเกิดจะมาเยี่ยม ช่วงนี้แฟนพี่ภัทรไม่ได้มาอยุ่ด้วย
ส่วนพี่อ้อ เพื่อนรุ่นพี่ที่ทำงานของผมอีกคนก้จับได้ว่าแฟนเค้าไปกุ๊กกิ๊กกับน้องฝึกงานอยู่คนนึง รายพี่อ้อเนี่ยระเบิดลงเลย
เพราะพี่อ้อถือว่าตัวเองอยู่กินกับแฟนอย่างเปิดเผยแล้วน้องฝึกงานมาทีหลังยังคิดจะแย่งไปทั้งที่รู้ว่าพี่อ้อกับแฟนเค้าคบกัน
ไม่เหมือนกับพี่ภัทร ที่เป้นฝ่ายมาทีหลังและรักแฟนเค้าไปแล้วนี่ ก็ต้องทำเพื่อให้แฟนสบายใจ จึงเป็นฝ่ายเก็บตัวอยู่เงียบๆ
พี่นุ้ยเองก็ใช่จะไม่มีปัญหา เนื่องจากตอนนี้แฟนเค้าตกงานแล้วชอบอ้างว่าออกไปหางานทำบ้าง ไปกินเหล้ากับเพื่อนบ้าง
แต่พี่นุ้ยไปเจอถุงยางใช้แล้วอยุ่ในรถของแฟนเค้า พอไปซักไซ้ไล่เรียงก็ทะเลาะกันใหญ่โต สรุปก็คือว่าแฟนเค้ามีกิ๊กจริงๆ
ยังจำมิ้งได้มั้ยครับ เพื่อนที่อยู่กลุ่มเต้นมาด้วยกันกับผมนั่นแหล่ะ ก่อนหน้านี้มิ้งมีแฟนแบบอยุ่กินกันที่ห้องผู้ชายเปิดเผย
แล้วเมื่อไม่กี่วันมานี้มิ้งเพิ่งจะยิ้มแย้มหน้าบ้านมาบอกพวกเราว่าแฟนเค้ากำลังจะพาไปพบแม่และญาติๆแฟนเค้า
มิ้งบอกด้วยแววตาที่มีความสุขมากๆว่าการไปพบคราวนี้แฟนเค้าอยากจะแต่งงานให้เป็นทางการไปเลย
พวกเราที่ได้ยินก็ดีใจกับมิ้งด้วย แต่ทีไหนได้ไปคราวนี้แม่เค้ากลับพาเมียของแฟนมิ้งมาเจอกับมิ้งแล้วบอกให้มิ้งเป็นฝ่ายไป
-
ดีจ้าน้องนิว
ฤดูอกหักจริงๆเลย
อะไรจะงานเข้ากันถ้วนทั่วทุกตัวคน
ฝากกอดสาวๆ ฝากกำลังใจไปให้ด้วยจ้า :กอด1:
บวก 1 แต้มเป็นกำลังใจจ้า
-
จุดรวมตัวร้านเหล้าปั่น
"เฮ้ยนิว ว่างป่ะแกคืนนี้" มิ้งถามตอนที่เจอกันที่ทำงาน
"ก็มาทำงาน เข้าบ่ายอ่ะมิ้งจะว่างได้ไง" ผมก็งงว่ารุ้ทั้งรุ้ มิ้งจะถามทำไม
"เฮ้ย หลังเลิกงานดิ พี่อ้อชวนกินคอกเทลว่ะแก ฉันอยากไป ไปด้วยกันนะ" มิ้งทำสีหน้าอ้อนวอนซะ
"เอางี้ไปกันก่อน เดี๋ยวถึงหอแล้วจะโทร.หานะว่าจะตามไปมั้ย" ผมตัดสินใจครุ่นึงแต่ก็ไม่รับปากเพราะไม่เคยไป
"โอเค แล้วฉันจะรอ" มิ้งทำท่าลิงโลด แหม......ไม่ค่อยจะอยากดื่มอยากเที่ยวเลยนะมิ้ง
แล้วหลังเลิกงานผมกลับถึงห้องก็ประมาณตี1ได้แล้ว ผมลองโทร.หามิ้งดูว่ามีใครไปบ้างและยังจะกินกันอีกนานมั้ย
ได้ข้อสรุปว่าคนที่ไปนั่งกินอยู่ที่ร้านเหล้าปั่นก็มี พี่นุ้ย พี่อ้อ มิ้ง พี่อร แต่พี่ภัทรไม่ได้ไปเห็นว่าอยากเก็บตัวเงียบๆ
หลังจากอาบน้ำเสร็จ พี่นุ้ยก็มารับผมที่หอพักไปที่ร้าน พี่ๆมาถึงร้านตอนห้าทุ่มครึ่งได้แล้ว ที่มาช้าไม่ใช่ว่ารอผมนะครับ
แต่เป็นเพราะว่าแต่ละคนติดละครทั้งนั้น เลยนั่งดุละครกันจนจบ แล้วแยกย้ายไปอาบน้ำ เปลี่ยนชุดก่อนจะมาดื่มกันที่ร้าน
"ทำไมผัวกูมันทำกะกูงี้วะอีนิว" มิ้งเริ่มเมาและเริ่มรั่ว ไม่พูดเฉยๆกอดคอผมด้วย
"นี่มิ้ง ปล่อยฉันก่อนล๊อกคอไว้แบบนี้เดี๋ยวก็ตายพอดีหรอก" ผมแกะมือมิ้งออกแล้วกันไปพุดด้วย
"ผัวแกน่ะ เค้าไม่ได้ทำอะไรไม่ใช่เหรอ แม่ผัวแกตะหากที่ให้เค้าชวนแกไปเที่ยวแล้วก็นัดลูกสะใภ้ตัวจริงให้มาเจอแก
บางทีผัวแกเค้าอาจจะเลิกกับทางนั้นเพื่อมาแต่งงานกับแกจริงๆก็ได้ แต่ทำไงได้อ่ะแม่ผัวแกเค้าไม่คิดแบบนั้น" ผมเอ่ย
"ก็ที่กูเจ็บใจก็ตรงที่มันมีเมียแล้วยังเสือกมาหลอกฟันกูอีก" มิ้งเริ่มด่า
"แล้วเสือกหลอกให้ความหวังมึงด้วยนะอีมิ้ง" พี่นุ้ยที่อาการกึ่มๆเริ่มให้ความเห็น
"เออว่ะพี่นุ้ย ที่หนูเจ็บปวดก็ตรงเนี้ย" มิ้งเคาะแก้วเสียงดังลั่น
"สันดานผู้ชายน่ะ มันก็แดกไปเรือ่ยแหล่ะ คลำดูไม่มีหางแม่งก็แดกหมด" พี่อ้อช่ววยเสริมด้วยความแค้นอีกราย
"ด้วยเหตุนี้คุณพี่จึงเบื่อผุ้ชายไงล่ะคุณน้อง" พี่อรรินกรีนมาการิต้าให้ผมแล้วเอ่ยขึ้น
"แหม....คุณอร ตอนแกเลิกกะแฟนก็จะเป้นจะตายเหมือนกันแหล่ะ" พี่อ้อแซวพี่อรบ้าง
"แล้วตอนนั้นคุณพี่อรเป้นเช่นไร เล่าสิน้องอยากทราบ" ผมหันไปให้ความสนใจเรือ่งของพี่อรบ้าง
"ตอนนั้นคุณอรแกอ้วนจะตาย พอแกอกหักน่ะ แกไม่กินไม่นอน แล้วก็ลดความอ้วนจนได้ผลเลย" พี่นุ้ยเล่าเสริม
"จากนั้นชีวิตคุณพี่ก็หามีชายใดเข้ามากล้ำกรายไม่ เสียเวลาผอม" พี่อรและพวกเราก็ต่างหัวเราะเสียงดังด้วยกัน
"แหม...คนเราไม่ใช่จะเหมือนกันนะพี่ ลองเปิดใจให้คนใหม่ๆดูดิ เผื่อเจอคนดีๆ" ผมเสนอทางเลือก
"คุณพี่เปิดทั้งใจเปิดทั้งตัวแหละคุณน้อง แต่พวกมันไม่เข้ามาตะหาก คุณพี่ล่ะเซ้งผู้ชายที่ตาไม่มีแวว" พี่อรพาฮาอีก
"ว่าแต่แกเหอะนิว รอดแน่ๆแล้วนะ ถึงมาแสดงโอวาทแถวนี้" พี่นุ้ยหันมาแซวผม
"โห....รอดแล้วพี่ ถึงไม่บอกเลิกกันแต่ก็เหมือนเลิกกันน่ะแหล่ะ จริๆงนิวน่าจะรู้ด้วยซ้ำว่าความรักในเนตอ่ะมันจอมปลอม
เพียงแต่คงเป้นคราวเคราะห์อ่ะมั้ง รู้ทั้งรู้ว่ารักที่ผ่านการแชตมันมั่วจะตาย นิวยังจะเคลิ้มอ่ะเนอะ เฮ้อ..." ผมรำพึง
"อย่าไปสนใจแม่งเลย เชื่อกูนี่ ขนาดกูอยุ่กะผัวกูทุกวัน แม่งยังหลอกกูได้เลย มึงอย่าไปแคร์มัน" มิ้งโวยขึ้นอีก
"นี่แก ทำไมต้องไปด่าเค้าด้วยวะ เค้าทิ้งฉันไม่ได้ทิ้งแก ฉันยังไม่เคยคิดจะด่าเค้าขนาดนี้เลยมิ้ง" ผมดุเบาๆ
"อีนี่นางเอก รำคาญจริงๆอีฟาย มึงไม่ด่าไง กูเลยด่าซะเลย ฮ่าๆๆๆๆ" มิ้งลุกขึ้นตบโต๊ะ เสียงดังใหญ่
"หยุดเลยอีมิ้ง อย่ามาด่าน้องกู แต่กูเห็นด้วยว่ะ ทำไมจะด่าไม่ได้วะนิว พี่ยังเคืองแทนแกเลย" พี่นุ้ยหันมาถามผม
"เอ้า นึกว่าจะเข้าข้างซะอีก นิวแค่คิดว่าเรือ่งมันยังไม่บานปลายขนาดต้องมานั่งด่ากันไง นิวอาจจะงงกะสิ่งที่เค้าทำ
แต่พี่ต้องเข้าใจนะ นิวกะเค้าแค่แบบลองคบๆกันไม่ได้มีไรลึกซึ้งอ่ะ เมื่อมันไปไม่รอดก็จบ" ผมยักไหล่แสดงความไม่แยแส
"คุณน้องคะ พี่อยากมอบโล่ห์ ผู้หญิงคิดบวกให้คุณน้องจริงๆ กับตรงนี้สื่อขอปรบมือให้" พี่อรมาแนวชื่นชม
"กูว่าอีคุณอรเมากว่าใครเพื่อนเลยว่ะ ฮ่าๆๆ" พี่อ้อแซวเมื่อเห็นท่าทางของพี่อร
"สรุปว่าผัวของพวกเราทุกคนแม่งห่วยว่ะ ว่ามั้ย" พี่นุ้ยถามขึ้นมา
"ถูก" พวกเราตอบโดยพร้อมเพรียงกัน
"งั้นเรามาดื่มทิ้งทวนให้พวกผุ้ชายห่วยๆก้แล้วกันเนอะ" ผมยกแก้วของตัวเองขึ้นเป้นสัญญาณ
"จะเสียดายผู้ชายห่วยๆ ยังเธอทำมายยยยยย เอ้า ชน" พวกเราร้องเพลงท่อนอุคไปพร้อมๆกันแล้วชนแก้วอีกที
หลังจากมานั่งพูดคุย ก่นด่า เจรจาปรับทุกข์ กันจนสะใจ(และร้านปิด)แล้ว พวกเราก็ได้เวลาแยกย้ายกันกลับไปนอน
ตอนนี้พวกเราล้วนเป้นสาวๆอกหัก(จะรวมผมเข้าไปด้วยดีมั้ยเนี่ย) เอาเป็นว่าสาวอื่นๆที่ไม่ใช่ผม หลังจากเลิกกับแฟน
ก้ย้ายกลับมาอยุ่หอกันหมด จะมีก็แต่ผมและพี่อรที่อยู่หอเป้นประจำอยุ่แล้ว ดังนั้นนตอนนี้จึงถือได้ว่าที่หอเรา
ได้รวบรวมแก๊งชะนีอกหักไว้ด้วยกันเป็นฝูงทีเดียว หลังจากกลับถึงหอแล้วต่างคนก็ต่างแยกย้ายไปเพราะพรุ่งนี้ยังต้องทำงาน
ผมไม่รู้หรอกว่า วันต่อๆไปของพวกเราจะเป้นยังไงแต่ในคืนนั้น ผมได้เห้นว่าพลังจากการมีเพื่อนทำให้พวกเราแข็งแรงขึ้น
-
ขอมอบเพลงนี้ให้แก๊งเหล้าปั่น (เล่าป่วน) นะค้าบ
http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?songID=V2C77AEGPAD&Autoplay=1
เสียแล้วเสียกันไป หาใหม่ดีกว่า เอิ้กซๆๆๆๆๆๆ
-
แล้วเวลาก็ผ่านไป จนถึงเดือนใหม่ นั่นก็คือเดือนนี้ครับ เวลางานของผมเปลี่ยนแปลงจากเดือนที่แล้ว
คือ จากที่ผมต้องเข้าบ่ายทั้งเดือนของเดือนที่แล้ว เดือนนี้ผมต้องเปลี่ยนมาเข้าเช้า15วันตั้งแต่วันที่1-15
ดังนั้นผมจึงได้หยุดก่อน1วันแล้วค่อยไปเข้าเช้า ในวันที่ผมหยุดกเป็นวันที่เจอนายแทนเค้าย้ายของเข้ามาอยู่ในหอ
"ย้ายมาอยู่หอแล้วเหรอ" ผมถามเพราะเลี่ยงไม่ได้จริงๆ
"อืม" แทนตอบรับในขณะที่ก็ยังยกสัมภาระลงจากรถของเพื่อนเค้า
"แล้วอยุ่ห้องไหนล่ะ" ผมถามต่อเพื่อจะสร้างความคุ้นเคยไว้บ้าง
"จะรู้ทำไมล่ะ จะไปอยุ่เป็นเพื่อนรึไง" เค้าเดินมาหยุดอยุ่ตรงหน้าผม
"ถามดีๆ ทำไมต้องกวนประสาทด้วย" ผมหันหน้าไปอีกทางจะเดินออกไปจากหอพัก
"อ้าว ทำไมหนีไปดื้อๆล่ะคุณ เอ้า คุณมาช่วยผมหน่อยดิ ของเยอะแยะ" เสียงแทนเอะอะตามหลังมา
"นี่ๆ หยุดแหกปากซะที รำคาญ จะให้ช่วยอะไรว่ามา" ผมหยุดเดินหันมาถาม
"ช่วยยกหน่อยดิคุณ" แทนเอาขาเขี่ยกล่อง2ใบของเค้า
"นายจะบ้ารึไง ของนายออกจะใหญ่ ฉันจะเอาปัญญาทีไหนแบกไปอ่ะ" ผมเดินมาหาเท้าสะเอววีน
"ไม่แบกก็ได้ งั้นเฝ้าของให้ผมหน่อย ได้มั้ยครับ" แทนทำท่าโค้งให้ผม
"ว้าย... พี่แทนย้ายเข้ามาวันนี้เหรอคะ จำบัวได้ป่ะคะ ที่เจอกันวันนู้นไง" เสียงน้องบัวแทรกขึ้นก่อนที่ผมจะตอบ
"มาค่ะ เดี๋ยวบัวกับเพื่อนๆช่วยพี่แทนขนของเอง พี่นิวจะไปธุระก็ไปเถอะค่ะ" น้องบัวทำท่าจะเข้าไปถือ
"อุ๊ย หนัก" น้องบัวแทบปล่อยกล่องทิ้ง
"ขอโทษครับน้องบัว พี่ลืมบอกว่ากล่องสองใบนี้มันหนัก" แทนถือกระเป๋ามาทางผมแล้วยื่นให้
"ทำอะไร" ผมยยืนนิ่ง
"ก็ถือไงคุณ โห....เนี่ยกล่องมันหนัก คุณก็ถือกระเป๋านี่ไปส่งผม เดี๋ยวผมถือกล่องเอง
อ้อ..น้องเฝ้าอีกกล่องให้หน่อยนะ"
ไปๆมาๆกลายเป้นว่าผมต้องช่วยหิ้วกระเป๋าไปส่งนายแทนถึงห้อง แล้วก็ปล่อยให้น้องบัวนั่งเฝ้ากล่องให้หวานใจของเค้า
-
เป็นพนักงานขนกระเป๋าไปในบัดดล พี่นิวที่เชืดนิ่มๆจริงๆ :laugh:
-
พี่โดนเค้าเชื่อดมากกว่า อยุ่ไม่อยู่พี่ก็โดนเค้าใช้ให้ถือกระเป๋าไปส่งเค้าที่ห้อง
-
พ่อแง่ แม่งอน กร๊ากกกกกกกกกกกกกก
ส่วนยายน้องนัว(บัว) เป็นตัวประกอบ (ไม่ให้เป็นนางร้ายก้อดีแล้นนน)
-
เรื่องของปาล์ม
ผมเริ่มเข้าเช้าแล้วครับ เย็นวันนึงหลังเลิกงานผมได้รับข้อความจากปาล์มให้ผมโทร.กลับ
แต่ตอนนั้นผมเมมหมายเลชนี้ไว้ด้วยชื่อเพื่อนผมว่า จิม ซึ่งผมก็ลืมไปแล้วว่าเบอรืนี่เป้นของปาล์มไม่ใช่จิม
ปาล์ม เป้นแฟนของจิมครับ ผมรุ้จักปาล์มผ่านการที่ปาล์มเป็นแฟนของจิม และด้วยความที่คุยกันมาบ้าง
ครั้งที่ผมกลับบ้านพอดีปาล์มกับจิมมีปัญหากัน แล้วปาล์มตั้งใจจะไปหาจิมที่บ้านแต่ก็มีเหตุขัดข้องกัน
ทำให้ผมต้องไปรับหน้าปาล์มแทนจิมก่อน (อย่างที่เคยเล่าว่าครั้งนั้นจิมไปเที่ยวกับกิ๊กอีกคนของเค้า)
คราวนี้เรื่องรางที่ปาล์มดทร.มาคุยด้วยก์คือเรื่องความเปลี่ยนแปลงไปของจิม
จะว่าไปแล้วผมก็พอจะเดาได้ เพราะจิมเป้นเพื่อนผม ผมก็พอรุ้นิสัยของเพื่อนตัเวองอยุ่แล้ว
แต่จะให้บอกแฟนของเพื่อนว่าเพื่อนผมกำลังนอกใจ ผมก้ไม่อยากทำเพราะมันเหมือนเอาเพื่อนมาขาย
แต่ก็ทำให้ผมอึดอัดใจมากเข้าไปอีก ผมก็เลยโทร.กลับไปกลับมาระหว่างจิมและปาล์ม
เพื่อรับฟังข้อมูลจากทั้งสองทาง แต่สิ่งที่ผมได้รับรู้ยิ่งทำให้ผมต้องเหนื่อยใจมากขึ้น
เพราะทางฝ่ายปาล์ม เข้าใจว่าที่บ้านจิม กักขังตัวจิมไว้ไม้ให้ไปไหน ไม่ให้ติดต่อใคร โดยเฉพาะปาล์ม
ทั้งที่ความจริงแล้ว จิม อยุ่ดีมีสุข แต่บอกปาลืมว่าไม่สะดวกคุยด้วย งานยุ่งตลอดเวลา และแม่ไม่พอใจมาก
ปาล์มกังวลใจว่า จิมจะเจอแรงกดดัน เนือ่งจากตัวปาล์มเองก็โดนแม่ของจิมโทร.ไปด่าซะสดเสียเทเสีย
จิมเองเป็นฝ่ายไม่อยากติดต่อกับปาล์มแล้ว จึงบอกให้แม่ไปทำไงก้ได้ให้ปาล์มตัดใจ ไม่งั้นปาล์มก็จะมาพาจิมไปจากบ้าน
ทางฝ่ายปาล์มคิดถึงขั้นจะลาออกจากงานที่จังหวัดทางเหนือ ย้ายมาหางานใหม่เริ่มต้นใหม่ที่โคราชหรือกทมเพื่ออยู่กับจิม
ระหว่างที่ทำตัวเป็นที่ปรึกษาอยุ่นี้ ผมก็ได้รับคำแนะนำเรื่องการเป้นตัวกลางที่ควรทำจากพี่กุ้ง(น้ำตาล)
แล้วก็เล่าความเป้นไประหว่างเพื่อนทั้งสองคนนี้ให้พี่นุ้ยฟัง รวมทั้งถามว่าผมควรจะทำยังไงดี
หลายๆความเห็นเป็นไปในทิศทางเดียวกัน คือ การหาทางให้ปาล์มรู้ความจริงอย่างรอบคอบที่สุด
ซึ่งผมเคยตั้งใจว่าจะไม่บอกเรื่องของจิมให้ปาล์มรู้ แต่หลายๆคนก็บอกให้ผมบอกดีกว่า
เพราะถ้าไม่คิดว่าปาล์มเป้นแค่แฟนของเพื่อน ก็ต้องถือว่าปาล์มเป้นเพื่อนอีกคนของผม
เรือ่งนี้ก็จะกลายเป้ฯเรือ่งของเพื่อนทั้งสองคน ถ้าเพื่อนคนนึงทำผิดต่อเพื่อนอีกคน แล้วผมรุ้ทั้งหมด
ผมก็ไม่ควรให้เพ่อนคนที่ถุกหลองลวงปิดบัง ถูกหลอให้เป็นห่วงด้วยความเข้าใจผิด ตอ้งจมอยุ่อย่างนั้น
แต่ในที่สุด ผมก็ไมได้เป้นคนบอกถึงความเป็นไปเหล่านั้น เพราะปาล์มได้รับรู้เรื่องทังหมดเอง
ด้วยการที่เค้าโทร.หาจิมแต่ผู้ชายอีกคนรับสาบแล้วบอกว่า จิมกำลังอาบน้ำอยุ่ พอซักไซ้หนักเข้า
จิมก็เลยโมโห พาลทะเลากันยกใหญ่แล้วบอกว่า อยากเลิกกับปาล์มเพราะปาล์มรักจิมมากเกินไป
จิมอยากกลับมามีอิสระในการเลือกใครก็ได้ และคิดว่า2ปีกว่าที่อยู่ด้วยกัน ปาล์มก็ยังไม่ใช่คนที่จิมตามหา
เรื่องร่าวทั้งหมดนี้ ผมได้รับรู้หลังจากที่ปาล์มวางสายจากผมไปนานมาก จนกระทั่งปาล์มต่อสายมาอีกครั้ง
"นิว ผมไม่ไหวแล้วนะ ผมอยากจะตายๆไปซะพ้นๆ ผมอยุ่ไม่ได้ถ้าไม่มีจิม ผมไม่อยากอยู่คนเดียวอีก
ถ้าตอนนี้ผมหายไปนิวรู้ไว้เลยนะว่าผมดีใจที่มีนิวเป็นเพื่อนผมจนนาทีสุดท้าย ขอบคุณมากนะนิว"
-
OMG
ทำไมต้องเอาชีวิตไปขึ้นกับใครสักคนด้วย
อย่างน้อยเค้าไม่รักเรา เราก็น่าจะรักตัวเอง รักคนรอบข้าง
เห้อออออ ถ้าเป็นโอนะเทศน์ยับเลยแหละ :angry2:
-
ชีวิตรันทดของปาล์ม น่างสงสาร
แต่ดีแล้วหละที่ปาล์มรู้ความจริง ปล่อยให้จิมเค้าแสวงหาต่อไปอย่างที่ใจต้องการละกัน
เราคงทำได้แค่ให้กำลังใจเท่ีานั้น
-
เรื่องของปาล์ม
จนกระทั่งอีกวันหนึ่ง ปาล์มก็โทร.มาบอกว่ามาถึงภูเก็ตแล้ว และรอให้ผมไปรับที่สถานีขนส่ง
ผมก็นั่งรถออกไปรับเค้า ดดยคิดว่าคงมารถโดนสารแน่ๆ จากลำปางมาถึงนี่คงไม่ขับรถมเองแน่ๆ
แต่พอไปเจอกัน ปรากฏว่าปาล์มขับรถมาเอง และมาด้วยอาการไปเรื่อยๆ ผ่านไปแต่ละที่อย่างไม่มีจุดหมายชัดเจน
อยากแวะโคราชก็ไม่ได้ เพราะจิมไม่ยอมให้เข้าบ้าน ผ่านมากืม.ก็ยิ่งเจ็บปวด เพราะไปนั่งรอจิมทั้งวันจิมก็ไม่มาหา
ในที่สุดปาล์มก็พาลมหายใจและชีวิตมาอยู่ในกำมือผมจนได้ จากนี้ไปผมต้องทำหน้าที่ผู้ดูแลปาล์มจนหว่าเค้าจะดีขึ้น
ผมพาปาล์มไปหาอะไรทานก่อน แล้วค่อยหาที่พัก แต่ท่าทางเค้าเองก็ยังไม่ค่อยสบายใจมากนัก
ผมเองก็มีเรื่องให้คิดหลายอย่าง(บอกตรงๆว่าเรื่องของตัวเองก็ยังค้างคาในใจจนรุ้สึกอยากระบายมั่งเหมือนกัน)
ผมเลยตัดสินใจชวนปาล์มไปนั่งร้านเหล้าปั่น หลักๆคือไปหาข้าวทานแต่ที่พ่วงตามมาด้วยก้คือเหล้าครับ ดื่มจนเมาเลยล่ะ
ผมกับปาล์มนั่งดื่มด้วยกันจนถึงประมาณตี1กว่า ท่าทางของปาลืมคงจะไม่ไหวแล้ว ผมก้เลยต้องขับรถปาล์มไปที่โรงแรม
ผมยังบอกปาล์มเลยว่า ทำไมเจอกันแต่ละครั้งมักจะเป็นสถานการณ์ที่ไม่ธรรมดาเอาซะเลย ดีนะที่เกียร์ออโต้ไม่งั้นผมก็แย่
คืนนั้นผมต้องเป้นฝ่ายพาผู้ชายเข้าโรงแรม ทีแรกผมก็คิดว่าธรรมดาไม่มีอะไรหรอก
ถ้าปาล์มอาการปกติ ผมก็คงแค่บอกให้เค้าไปจัดการเรื่องห้องพักเอาเอง
แต่นี่กลายเป้นว่าผมต้องหิ้วร่างของปาล์มทั้งที่ปาล์มตัวโตกว่าผมตั้งเยอะ
แถมอาการเมาไม่ได้สติของปาล์มยิ่งเป้นภาระในการแบกสังขารปาลืมมากขึ้นไปอีก
ยังดีที่ผมโทร.ไปขอแลกเวรกับป้าศรีไว้ก่อนแล้ว วันรุ่งขึ้นผมเลยได้เข้าบ่าย พอจะมีเวลานอนพักบ้าง
เข้ามาอยู่ในห้องได้ ผมก็ทิ้งร่างปาล์มให้นอนลงบนเตียง ผมยืนมองสภาพปาล์มอยู่ครุ่นึง
แล้วก็ถามตัวเองว่า "นี่มันอะไรเนี่ย ทำไมฉันต้องมาเป็นคนรับใช้ดูแลแฟนเพื่อนด้วยวะเนี่ย"
แต่ถึงจะไม่เต็มใจเท่าไหร่นัก แต่มาถึงขั้นนี้แล้วผมก็ต้องดุแลเค้าให้ดีที่สุดก่อนโดยเฉพาะในภาวะจิตตกแบบนี้
ผมถอดรองเท้าถุงเท้าให้ปาลืม แล้วก็เดินไปต่อเนตเล่นโน้ตบุครอเวลาให้เช้า หรือเวลาที่ปาล์มตื่นมาดูแลตัวเอไงด้
ระหว่างที่นั่งเล่นเนตพูดคุยกับเพื่อนๆอยุ่นั้น ปาลืมก้ค่อยๆมีสติบ้าง โดยเฉพาะเวลาปวดท้องเข้าห้องน้ำ
ผมเพิ่งรู้ว่าคนเราถ้าเมามากๆจะปวดฉี่บ่อยขนาดนี้เอง แต่ความลำบากมันอยุ่ที่ว่าเค้าเดินไปเองไม่ได้ แค่ยืนก็ล้มแล้ว
ดังนั้นพอปาล์มจะแต่ละทีก็ต้องเรียกผมให้เป้นคนพาเค้าไปเข้าห้องน้ำ ผมมือไม้สั่นไปหมดทั้งเขินทั้งใจสั่น ...555...
แล้วก็เกิดเรื่องขึ้นจนได้เมื่อจู่ๆปาล์มก็เดินมาทางด้านหลังของผมระหว่างที่ผมกำลังแชตกับพี่ๆเพื่อนๆ
เลอะครับ......... น้ำสีขาวข้นๆไหลทะลักลงเประเปือ้นผมจากด้านหลัง
ผมพยายามจะขยับตัวหนีแล้วนะครับ แต่เพราะมือที่ปาล์มกดลงบนบ่าของผมแข็งแรงมาก
ตอนที่เค้าเดินมาเกาะด้านหลังของผม แล้วเอาตัวมาประชิดหายใจรดต้นคอผมขนาดนั้นผมก็เลยทำอะไรไม่ถูก
พอคิดจะถอยหรือขยับตัวหนีก็ไม่ทันแล้ว ไอ้ที่ว่าเลอะน่ะ อ้วกครับพี่น้อง... ปาล์มอ้วกใส่เสื้อผ้าผมเต็มๆเลย
ไม่เท่านั้นนะ พอผมเบี่ยงตัวได้นิดหน่อยปาลืมก้อ้วกใส่ตัวเค้าเองอีกระลอกใหญ่ จนผมแทบจะอ้วกตาม
ผมแทบจะวีนใส่หน้าเค้า แต่พอเห็นสีหน้าซีดๆ แววตาไร้ความรุ้สึก กับคราบน้ำตาที่ยังไม่จางหายไปไหน
ทำให้ผมปล่อยเค้าไหลลงไปกองกับพื้น ผมเองก้หมดแรงเหมือนกัน กะว่าพอตั้งตัวได้ค่อยว่ากันใหม่
แล้วในที่สุดผมก้ต้องทำหน้าที่เพื่อนของปาล์มมากขึ้นหลายขั้นตอน โดยเฉพาะตอนนี้
ผมถอดเสื้อผ้าตัวเองออกก่อน แล้วเอาไปซัก ตัวผมเองก็อาบน้ำแล้วเปลี่ยนมาใส่ชุดเสื้อคลุมของโรงแรม
กลับมาที่ตัวปัญหา ผมจับเค้าถอดเสื้อผ้าออกทั้งหมด (ทั้งหมดจริงๆครับ...ใจสั่นหนักกว่าเดิม มือเย็นเฉียบเลยอ่ะ)
แล้วผมก็พยายามลากเค้าไปห้องน้ำกะว่าเปิดน้ำฝักบัวราดน่าจะทำให้เค้าดีขึ้น แต่ผมจนปัญญาจะพาเค้ไปได้
ก้เลยเปลี่ยนเป้นเช้ดตัวให้เค้าแทน อ่างจะใส่น้ำก็ไม่มี ผมต้องเดินเข้าเดนออกเพื่อบิดผ้าเอามาเช้ดหน้าเช็ดตัวให้ปาล์ม
เนื้อตัวสะอาดแล้วผมก็สวมเสื้อคลุมอีกตัวให้เค้ากว่าจะเสร็จปาเข้าไปเกือบเช้า ผมเหนื่อยและเพลียสุดๆ จึงเผลอหลับไป
"นิวๆ เมื่อคืนผมไม่ได้ทำอะไรนิวใช่มั้ยครับ" ปาล์มทำหน้าตื่นๆเขย่าเรียกผมเสียงลนลาน
"อืม ปาล์มไม่ได้ทำอะไรเลย เราทำเองแหล่ะ" ผมขยี้ตาแล้วงัวเงียตอบไป
ท่าทางปาล์มคงจะตกใจแค่จังหวะนั้นเอง เพราะเมื่อได้คำตอบเค้าก้นอนหลับต่ออีก แต่ผมสิหลับอยุ่ดีๆ
ดันถูกเรียกซะตกใจหมด พอตื่นแล้วจะขยับไปทางไหนก้ไม่ได้ เพราะปาล์มนอนทับอยู่อย่างนั้นแหล่ะ
พอผมเรียกให้เค้าตื่นเพื่อนที่ว่าผมจะได้ขยับไปทางอื่น หรือย้ายไปนอนโซฟาก็ไม่เป้นผลเลย หลับลึกจริงๆ
วันนั้นกว่าจะตื่นกันได้อีกทีก็ปาเข้าไปเที่ยงกว่าแล้ว เค้ายังทำหน้ากังวลเหมือนกับว่าทำอะไรผมไปแล้วอย่างนั้นล่ะ
ผมเองก็กังวลเหมือนกันว่าจะเอาเสื้อผ้าที่ไหนใส่กลับ จะกลับทันเวลางานรึเปล่า แล้วจะเอาไงดีถ้าปาล์มยังอยู่ที่นี่
แต่สุดท้ายเสือ้ผ้าก้แห้งได้ทันเวลา ผมกลับมาที่หออาบน้ำและแต่งชุดทำงานอย่างรวดเร็วแต่ก็เป็นเวลาบ่าย2แล้วล่ะครับ
แม้จะไม่ทันรถพนักงานแต่ก้ได้ป่าล์มขับรถมาส่งให้ถึงที่ทำงานอย่างเฉียดแว ผมวิ่งไปแสกนนิ้วตอน 14.59น.พอดี๊พอดี
-
ลุ้นเรื่องปาล์มให้ระทึก
ดีนะว่าตอนนั้นแชทอยู่ด้วยกัน
ไม่งั้นมีอันได้จิ้นแน่ๆ
แต่ที่ลุ้นจริงๆคือ น้องนิวไปทำงานทันด้วย เก่งมาก อิอิ
-
มีแต่คนอกหัก :sad4:
-
คนเมานี่น่าสงสารนะครับเหอะๆ
เอาใจช่วยพี่นิวครับ :L2: ภาระหนัก ทั้งๆที่ตัวเองไม่ได้ก่อขึ้นเล๊ย
ลิโพสู้ชีวิตฮะ o13
-
ยังดีที่ไปทำงานทัน
+1 ให้กำลังใจที่ชายแสนดี
^^
:จุ๊บๆ:
-
ไม่รู้จะพูดอะไรดี เพราะคนเรารู้หน้าไม่รู้ใจจริง
ขนาดอยู่กันมาหลายปี ยังทำกับเราได้ :o12:
เป็นกำลังใจให้น้องนิว :L2:
-
"นิวๆ เมื่อคืนผมไม่ได้ทำอะไรนิวใช่มั้ยครับ" ปาล์มทำหน้าตื่นๆเขย่าเรียกผมเสียงลนลาน
"อืม ปาล์มไม่ได้ทำอะไรเลย เราทำเองแหล่ะ" ผมขยี้ตาแล้วงัวเงียตอบไป
ฮาอ่ะ
ปาล์มคงคิดไป..แล้ว
ความง่วงไม่ปราณีใคร
-
เรื่องราวต่อมา...
'ปี๊บๆๆๆ เรียบร้อยค่ะ' เสียงสัญญาณบอกให้ทราบว่าการแสกนนิ้วของผมเรียบร้อยแล้ว
และเมื่อผมดูตัวเลขบอกเวลาว่า 14.59น. นั่นยิ่งทำให้ผมแทบกระโดดตัวลอย เนื่องจากว่าถ้าผมมาช้าล่ะก็สงสัย
ผมคงต้องได้เข้าไปตอบคำถามสื่ออีกรอบแน่ๆ แม้ว่าจะชินกับการคุยกับพี่ๆสื่อแค่ไหนแต่สื่อบางรายก็ไม่ไหวจะเคลียร์
คิดดูแล้วกันว่าผมรีบร้อนมากขนาดที่ว่า พอรถของปาล์มเลี้ยวมาหน้าโรงแรมแล้วผมบอกปาล์มว่า ให้จอดตรงนี้ก่อน
ทั้งที่ไม่ใช่ที่จอดรถแต่เพราะผมต้องรีบให้ทันเวลา เลยทิ้งทุ่นให้ปาล์มไปวนหาที่จอดเอาเอง ผมรีบจนลืมกระเป๋าเลยครับ
"เข้าไม่ได้ครับ ต้องแลกบัตร" เสียงพี่รปภ.บอกให้ใครสักคนที่เป็นคนนอกต้องทำตามกฎ
"แป๊บเดียวครับ ผมขอเข้าไปแป๊บเดียวเอง" เสียงปาล์มตอบกลับมา
ผมได้ยินเสียงของปาล์มแล้วก็นึกว่าปาล์มมีอะไรรึเปล่า ทั้งที่ตัวผมเดินไปด้านในแล้วแต่เพราะได้ยินเสียงปาล์ม
ผมเลยต้องหยุดเดินกะว่าจะย้อนไปดูว่าปาล์มมีอะไร ก็นึกขึ้นได้ว่าผมลืมกระเป๋าไว้ในรถปาล์มนี่นา
ผมเลยต้องรีบเดินเร็วขึ้นเพราะได้เวลาทำงานแล้ว และอุปกรณ์ทำมาหากินของผมอยู่ในกระเป๋าเต็มไปหมด
ทั้งผ้ากันเปื้อน มีดทำครัว มีดแกะสลัก หมวก ของเพียบ นี่ถ้าผมลืมไว้ในรถโดยสารล่ะก็แย่เลยนะเนี่ย
เดินมาถึงหน้าประตูก็เจอปาล์มยืนถือกระเป๋าของผมไว้ พอเจอหน้าผมก็ชูกระเป๋าขึ้นสูงๆโบกไม้โบกมือ
"พี่ครับเพื่อนผมเองแหล่ะ" ผมบอกกับพี่รปภ. แล้วเดินไปรับกระเป๋ามาจากปาล์ม
ระหว่างที่เดินไปตรงทางเดินนั้นผมเห็นแทนกำลังยืนรอแสกนนิ้วกลับ ก็เลยทักทายซะหน่อย
"วันนี้เป็นไงบ้าง แต่ไม่ต้องทำอาหารให้ผู้บริหารก็คงไม่ยุงมากเนอะ"
ไม่มีการตอบรับใดๆซึ่งจะคิดว่าเค้าไม่ได้ยินก็เป็นไปไม่ได้ เพราะยืนห่างกันนิดเดียวเองแต่เค้าไม่ตอบทำหน้าบูดบึ้ง
ผมก็ไม่สนใจหรอกครับ กำลังรีบไม่อยากตอบผมก็ไม่สนใจ รีบเอากระเป๋าแล้วชิ่งไปทำงานก่อนดีกว่า
"สงสัยจะนอนไม่พออ่ะดิ ง่วงจนเบลอเลยเหรอ ขอโทษนะครับ ผมกวนนิวทั้งคืนเลย" ปาล์มแสดงความเกรงใจ
เท่านั้นแหล่ะคนที่ยืนรอแสกนนิ้วอยู่หันมาทางผมกับปาล์มเป็นตาเดียวกัน มีบางคนส่งเสียงฮิ้ว...ขึ้นมาด้วย
ผมไม่รู้จะพูดอะไรรีบก็รีบ แถมยังอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่แน่ใจว่าจะพูดอะไรดี ทำเป็นเฉไฉแล้วชิ่งดีกว่าเนอะ
ตอนเดินกลับเข้าไปข้างใน ผมก็คิดว่าผมเดินดีแล้วนะแต่พอผ่านหน้าแทนเท่านั้นล่ะครับ ผมทรุดลงไปเลย
ที่ผมร่วงลงไปเนี่ยไม่ใช่เป็นความซุ่มซ่ามของตัวเองนะ แต่เป็นเพราะ นายกุ๊กดำนั่นแหล่ะที่ขัดขาผมซะเซถลาเลย
แล้วยังทำเป็นมีน้ำใจคว้าตัวผมไว้อีกนะ จริงๆแล้วถ้าเค้าอยากให้ผมล้มก็ไม่เห็นจำเป็นจะต้องคว้าตัวผมไว้เลย
พี่ๆผู้หญิงที่ยืนอยู่แถวนั้นพากันส่งเสียงวี้ดว้าย ทำยังกะว่าผมตกท่อไปแล้วซะงั้นแหล่ะ พอเห็นแทนคว้าตัวผมไว้
ก็ยังส่งเสียงวี้ดว้ายไม่เลิก ยิ่งรีบยิ่งเจอแต่เรื่องรำคาญใจ ผมจะหันไปเล่นงานนายแทนอยู่แล้วแต่ช้ากว่าปากสุนัขของเค้าอ่ะ
"อื้ม....เมื่อคืนหนักมากจนขาอ่อนเลยเหรอ อย่าหักโหมนักซี่ ฮ่าๆๆๆๆ" สาบานได้ว่ามันจงใจแกล้งผม
ผมอ่ะทั้งโมโหทั้งไม่ไหวจะทนแล้ว ยิ่งเจอคนแถวๆนั้นหัวเราะขบขันอีก ผมก็ยิ่งปรี๊ดแตกก็เลยเหยียบเท้าแทนซะเต็มแรง
ผมนึกว่าผมชนะแน่แล้ว กำลังจะเดินตัวปลิวไปซะหน่อย แทนก็ดึงกระเป๋าผมไว้จนแทบหงายหลัง
ผมเซไปชนแทนนิดนึงแต่แกล้งถอยไปอีกนิดแล้วกระทุ้งศอกใส่ท้องเค้าเต็มเหนี่ยว แต่แทนยังรั้งกระเป๋าผมไว้จนผมเจ็บบ่า
ระหว่างนี้พนักงานคนอื่นๆเดินไปแสกนนิ้วกันจนจะหมดแล้วเหลือแต่ไอ้มืดนี่แหล่ะที่ไม่ปล่อยผมไปทำงานซักที
พอเค้าดึงกระเป๋าผมไม่ปล่อย ผมก็เปลี่ยนมาเป็นจิกผมของแทนตรงท้ายทอยซะหน้าหงาย พอเค้าเสียหลักผมก็สะบัดหลุด
ก่อนจะหมดยกผมเลยกระโดดเหยียบเท้าเค้าอีกที พอเห็นเค้าจะเอาจริงผมก็วิ่งปรู๊ด...เข้าล๊อคเกอร์ไปเลย จะบ้าตาย
-
ฮั่นแน่
ว่าแล้วมันทะแม่งๆ กุ๊กดามหึงแหงมๆ
-
ตกลงว่าชื่อ"แทน"หมายถึง ผิวสี"แทน" หรือ มาเป็นคู่เวรคู่กรรม"แทน"พี่สาวใหญ่(อัพเลเวลด้วย) กันล่ะนี่
-
^
^
^
5555555555 เค้าชื่อ แทน จริงๆครับ
แต่จะมาเป้น นายผิวสีแทน หรือมาเป็นคู่อริ แทนพี่สาวแก่ ผมไม่แน่ใจนะ
แต่ที่แน่ๆ เดี๋ยวนี้ผมเรียกเค้าว่า แทนถ่าน แล้วอ่ะครับ คือแต่ก่อนเรียก "ไอ้ดำ" เดี๋ยวนี้เรียก "แทนถ่าน" แบบนี้เลย อิอิอิ
-
:กอด1:
คิดถึงพี่นิวมากมายสุดใจขาดดิ้น
อิอิอิ
-
เมื่อกี้พิมพ์ไปตั้งเยอะ หน้าจอดับ ลบหมดเลย เสียดายจริงๆ เซ็งโคดๆ
-
เอาใหม่ๆ
สรุปว่าคืนนั้นผมก็เลิกงานเที่ยงคืนน่ะครับ แล้วปาล์มก็ไปเดินเล่นที่ห้างแถวๆที่ทำงานผมเพื่อรอรับผมกลับ
ทีแรกผมตั้งใจว่าคืนนี้จะนอนหอ ก็เลยว่าจะไปหาอะไรทานกันก่อน แล้วค่อยให้ปาล์มมาส่งผมที่หอพัก
แต่พอมาถึงหน้าหอพักแล้ว ปาล์มกลับขอให้ผมไปอยุ่เป็นเพ่อนเค้าอีกสักคืน แม้ว่าผมไม่อยากไปเท่าไหร่
เพราะเห็นว่าการที่ผมดูแลเค้าในคืนที่ผ่านมาก็มากเกินฐานะเพื่อนแฟนแล้วนะครับ แต่เจอเค้าขอร้องเข้าไปก็ใจอ่อนจนได้
ผมให้ปาล์มจอดรถรอสักครู่ ผมเข้าไปอาบน้ำแล้วจะเอาเสื้อผ้าที่จะใส่นอนและชุดกุกวันพรุ่งนี้ติดไปที่ห้องพักของปาล์มด้วย
"อ้าว ดึกแล้วจะไปไหน" ผมได้ยินเสียงทักของแทนในขณะที่ผมกำลังล๊อกประตูห้อง
"ไปค้างกับเพื่อนอ่ะ" ผมตอบแล้วเดินผ่านหน้าแทนไปขึ้นรถ
"ดีเนอะ มีหอพักแต่ไม่นอน ติดใจอะไรเหรอ พรุ่งนี้เข้าเช้านะ ไงก็อย่าให้หนักมากล่ะเดี๋ยวตื่นไม่ไหว" เสียงแทนดังไล่หลังผมมา
"พูดให้ดีๆหน่อยนะ นายก็เข้าเช้าเหมือนกัน ทำไมไม่หลับไม่นอนอ่ะ มาสาระแนเรื่องฉันอยุ่ทำไม" ผมหันมาปะทะคารมก่อนไป
"เปล่า ก็แค่บอกเฉยๆ เห้นว่าวันนี้ก็มาเข้าเช้าไม่ไหวต้องมาบ่าย กลัวจะหักโหมเดี๋ยวพรุ่งนี้มาไม่ไหวอีก" แทนยังไม่เลิกกัดผม
"แล้วที่นายมานั่งป้อสาวๆอยุ่เนี่ย แน่ใจนะว่าตื่นไหว นายเองก็เหอะมัวแต่มาคอยเป้นสารถีพาน้องฝึกงานไปนั่นไปนี่ พรุ่งนี้ไปไหวป่ะเหอะ" ผมไม่ยอมอ่ะ
"ผมมานั่งรับลมตะหากไม่ได้มาทำอะไรแบบที่คุณพูดซะหน่อย อากาศร้อนผมเลยมานั่งเล่น" แทนยังเถียง
"ให้มันจริงเหอะ นี่ ฉันจะบอกให้นะเรื่องที่นายตามเข้าตามออก เดินตามกันไปตามกันมากะน้องบัวน่ะใครๆเค้าก็เห้นทั้งนั้น
แหม...เวลาอยู่บนรถพนักงาน แทบจะเอาหัวซุกกันอยู่แล้ว นั่งตักได้คงนั่งไปแล้วล่ะ ไอ้ที่นายยังไม่นอนเนี่ยไม่ใช่มีนัดกะน้องเค้าเหรอ" ไม่ชนะผมไม่ไป
"ใครบอกว่าผมมารอน้องเค้าอ่ะ" แทนลุกจากโต๊ะหินอ่อนเดินกร่างมาทางผม
"ไม่จำเป้นต้องให้ใครบอก อีกอย่างเรื่องของนาย ฉันไม่อยากยุ่ง นายเองก็ไม่ควรแกว่งปากมายุ่งเรื่องของฉัน เข้าใจมั้ย" ผมจ้องตาเขียวปั้ด
"คิดเองเออเอง" แทนพุดลอยๆใส่ผมแล้วเดินหันหลังกลับไปทางห้องนอนเค้า เมื่อหมดคู่วิวาท ผมก็เดินหัวเสียหัวเหวี่ยงไปขึ้นรถ
"เพื่อนนิวเหรอ ผมเห็นตั้งแต่เมื่อตอนบ่ายแล้ว" ปาล์มถามตอนผมนั่งอยุ่ในรถ
"เพื่อนร่วมงานน่ะ แต่ไม่ใช่เพื่อน" ผมตอบเสียงหงุดหงิด
"คุยกันตั้งนาน ผมก็นึกว่าเพื่อนกันน่ะสิ" ปาล์มถามต่อไปอีกขณะขับรถมาถึงหฟน้าปากซอย
"เรียกว่าทะเลาะดีกว่า คนแบบนั้นเราไม่อยากจะคุยด้วยนานๆหรอก" ผมยังหัวเสียอยู่
"มีคนทะเลาะก็ดีกว่าไม่มีใครเลยนะ เพราะงี้ไงผมถึงขอให้นิวไปค้างกับผม แค่มีใครสักคนอยุ่ใกล้ๆ แม้ไม่พูดอะไรเลยก็ยังดีกว่าอยู่คนเดียว"
เจอประโยครันทดเล็กๆปนมากับน้ำเสียงสิ้นหวังของปาล์ม ทำให้ผมเลิกคิดเรื่องปวดประสาทแล้วหันไปให้ความใส่ใจกับปาล์มด้วยการยิ้มบางๆให้กำลังใจเค้า
-
เบ๊นว่า แทน นี่มัน กวน .... มากเลยเนอะพี่นิว
เที่ยวมากไม่ดีนะดูแลตัวเองด้วย :กอด1:
เด่วกลับมาโคราชทำกับข้าวให้เบ๊นกินเลย :impress2:
-
มาถึงห้องพักของปาล์ม ต่างคนต่างสลับกันไปอาบน้ำแล้วมานั่งดูทีวีด้วยกัน นั่งๆดูไปปาล์มเริ่มกระเถิบมาใกล้ผมมากขึ้น
"นิวคิดมั้ยว่า คนเราจะผิดหวังได้สักกี่ครั้งในชีวิต" ปาล์มเริ่มถามขึ้นก่อน
"ก็คงเป้นร้อยๆพันๆครั้ง จนกว่าจะตายแหล่ะ" ผมตอบแบบไม่คิดอะไรเลย
"นั่นสิ แต่คนเราจะทนรับเรื่องผิดหวังได้ทุกเรื่องจนกว่าจะตายเลยเหรอ งี้ถ้าอยุ่นานเท่าไหร่ก็ยิ่งเจ็บมากเท่านั้นดิ แบบนี้ตายเร็วน่าจะดี" ปาล์มยิ้มฝืนๆ
"คนเราอ่ะ ถึงเวลาก็ตายทุกคนแหล่ะ แต่ถ้ายังไม่ถึงเวลานั้น จะรีบตายไปเป็นผีเร่ร่อนทำไมอ่ะ" ผมหันไปดุปาล์มเบาๆ
"ผมก็ไม่ได้ว่าจะตายซะหน่อย แค่จะพูดว่าตลอดชีวิตเรา ยิ่งอยู่นานยิ่งต้องทำใจว่าจะเจอความผิดหวังซ้ำๆซากเนอะ" ปาล์มยังยิ้มไม่เต็มที่นัก
"แต่ไม่ว่าจะผิดหวังมากแค่ไหนก็ต้องเรียนรู้จากมัน และอยู่ต่อไปให้ได้สิ คนที่ไม่ยอมสู้อะไรที่เข้ามาในชีวิตคือคนขี้ขลาดนะ" ผมเตือนสติ
"เมื่อก่อนผมสู้ทุกอย่าง จะลำบากยังไงผมก็ยอมเพราะมีจิมอยุ่สุ้ด้วยกัน แต่ตอนนี้ไม่มีจิมแล้วผมจะทำเพื่อใคร" ปาล์มนั่งกอดเข่า
"ก็สู้เพื่อตัวเองไง คนเราเกิดมาแล้วก็ต้องสุ้กันไป ต่อให้อ่อนแอแค่ไหน แต่ถ้าไม่อยากตายก็ต้องหัดเป้นคนแข็งแกร่ง แม้จะยากก็ต้องทำ" ผมพูดชัดเจน
"เหมือนที่นิวทำมาตลอดใช่ป่ะ จิมเคยเล่าเรือ่งนิวให้ผมฟัง ผมทึ่งมากเลยนะ ทำไมจิมไม่เป็นอย่างนิวนะ" ปาล์มหันมามองหน้าผม
"เพราะจิมไม่ใช่เรา และคนเราก็เจออะไรมาไม่เหมือนกัน" ผมสรุปสั้นๆแต่ในใจคิดว่า ก็กูกะเมียมึงอ่ะคนละคนโว้ย(เซ็งจริงๆไอ้ขี้แพ้)
"เชื่อป่ะตอนแรกที่ฟังเรื่องนิวอ่ะ ผมนึกว่านิวต้องแบบว่าอ่อนแอมากๆแน่เลย หรือไม่ก้แนวเครียดๆเพราะเจอมาแต่เรื่องหนักๆ
แต่พอมาเจอจริงๆนิวตลกดีนะ อบอุ่นด้วย แล้วก็แปลกที่นิวยังดูนิ่มๆแต่ก็มีข้อคิดที่ทำให้เราเข้มแข็งขึ้นมาได้" ปาล์มยิ้มออกมาเต็มที่
"เพราะเราเป็นของเราแบบนี้ไง เราจะอ่อนโยนแต่ไม่อ่อนแอ
และเราก็ไม่ให้เรื่องร้ายๆมาทำให้เราแข็งกระด้างเพียงแค่นำมาทำให้เราแข็งแรงขึ้น" ผมยิ้มให้กับปาล์ม
"นิวทำได้ไง" ปาล์มจับมือผม แสดงสีหน้าอยากรุ้จริงๆ
"ก็ถ้าก่อนที่ปาล์มจะเจอแฟนทิ้งไปไม่บอกไม่กล่าว ก่อนที่จะสับสนหาทางออกไมได้เรื่องความรัก ถ้าก่อนหน้านี้ปาล์มเจอกดดันเรื่องครอบครัว
เรื่องหนี้สิน เรื่องคนร้ายๆที่เข้าใจเราผิดแล้วตามราวีเราแบบหมากัดไม่ปล่อย หรือเคยสูญเสียคนที่น่าจะเป็นรักแท้ของเราไป ปาล์มจะเข้าใจเรา
แล้วปาล์มจะได้รุ้ว่าเรื่องหนักหนาสาหัสในชีวิตคนเรามีมากกว่าเรื่องความรัก มีเรื่องที่ทุกข์ทรมานมากกว่าแค่คนๆนึงมันไม่ซื่อสัตย์กับเรา"
"อืม" ปาล์มทำเสียงในลำคอ
"ปาล์ม ไม่มีใครอยู่กับเราไปทั้งชีวิตหรอกนะ พ่อแม่รักเราก็ยังมีเหตุให้พรากจากเราไม่จากเป็นก็จากตาย เพ่อนฝูงผูกพันกันก็ต้องแยกย้ายกันไป
คนรักก็เหมือนคนอีกคนนึงที่เวลาและโอกาสพาเค้ามารู้จักกับเรา มารู้สึกดีๆด้วยกันและถ้าเราประคับประคองกันไปได้ตลอดรอดฝั่งก็น่ายินดี
แต่ถ้าไม่ได้ก็ไม่ใช่เรื่องที่ต้องมาโทษว่าใครผิด หรือต้องมานั่งหาเหตุผลว่าทำไมต้องเป็นเราด้วยที่เจอเรื่องซวยๆแบบนี้
เรื่องที่ร้ายที่สุดมันยังมีมุมที่ดีที่สุดให้เราได้มองและฝึกฝนชีวิตจากมันอยู่ดีแหล่ะ อย่าทิ้งชีวิตทั้งชีวิตไปเพราะคนๆเดียวที่ไม่รักเรา
จะคิดอะไรก็นึกถึงพ่อแม่ปาล์มให้มากๆ พ่อแม่ไม่ได้เลี้ยงปาล์มมาเพื่อให้มารักและตายเพราะใครคนอื่น อย่าเอาตัวเองไปแขวนกับใครมากนัก
แล้วถ้าปาล์มทำร้ายคัวเองมันจะเป็นสิ่งที่ทำให้จิมมองได้ว่า ขนาดตัวปาล์มเองปาล์มยังทำร้ายได้ ต่อไปก็คงทำร้ายจิมได้เหมอืนกัน
หรือไม่อย่างนั้นจิมก็อาจจะมองว่า ปาล์มไม่มีหัวคิดตีจากคนอย่างปาล์มมาซะได้ก็ดีขนาดตัวเองยังไม่รักปาล์มจะรักจิมได้จริงๆเหรอ
เราก็เคยถูกทิ้ง เคยเจ็บปวด แต่จะให้ทำไงล่ะ เรื่องความรักเป้นเรื่องที่คนสองคนต้องช่วยกันก่อสร้างให้มั่นคงไปด้วยกัน
เราจะทำอยุ่ฝ่ายเดียวน่ะ มันไม่ได้จริงมั้ย แต่ในเมื่ออีกคนเค้าไม่พร้อมจะไปกับเราแล้ว เราจะแบกภาระไว้ให้หนักหนาคนเดียวทำไม
ปล่อยวางมันซะ เดินออกมาตัวเปล่าๆ ทำใจว่างๆมองไปไกลๆจะได้รู้ว่าทางข้างหน้ามีอีกมาก จะนั่งจมในกองทุกข์ไปจนตายมันไม่โง่ไปหน่อยเหรอ" ผมเทศน์
"ขอบคุณนะครับ" ปาล์มร้องไห้จนได้แล้วก็ซบหน้าลงร้องไห้ที่ไหล่ของผม
"ผมเกือบจะแย่แล้วนะนิว ผมรุ้สึกเหมือนจะขาดใจตาย แต่ผมโชคดีนะที่ผมมีนิวเป้นเพื่อน นิวมาช่วยต่อลมหายใจให้ผมจริงๆ" ปาล์มกอดผมแล้วร้องไห้
"อยากร้องก็ร้องให้พอ แต่เป็นผู้ชายต้องหัดเข้มแข็งและอยุ่คนเดียวให้ได้ ไม่มีใครอยู่กับปาล์มไปได้ตลอด
เราเองก็เหมือนกัน เดี๋ยวพรุ่งนี้เราก็ต้องแยกจากกันแล้ว เราก็ต้องทำงาน ปาล์มก็ต้องกลับไปทำงานเหมือนกัน เห็นมั้ยมีหน้าที่รอเราอยู่
หน้าที่เหล่านี้จะพ่วงเอาคนอื่นๆที่ต้องได้รับผลกระทบแน่ๆ หากเราไม่กลับไปจัดการ นี่เป็นสิ่งสะท้อนว่าเรามีค่าไม่ใช่แค่กับใครคนเดียวเท่านั้น"
"ผมจะอยู่ให้ได้ แต่ก่อนจะถึงพรุงนี้ผมขออยู่กับนิวให้นานที่สุดได้มั้ย"
"อือ เราก็ไมได้ไปไหนนี่นา เราอยู่ตรงนี้แหล่ะ แม้ต่อไปจะอยู่ไกลกัน เราก็ยังอยู่ตรงนี้เป้นเพ่อนปาล์มเสมอ"
"ผม ผมรักนิวจัง"
"เฮ้ย"
"แบบเพื่อนน่ะ"
"ดีแล้วล่ะ"
"ทำไมล่ะ" ปาล์มคลายอ้อมกอดแล้วจ้องหน้าผม
"เพราะเราไม่พร้อมจะรักใคร อย่ามารักเราในแบบอื่นที่ไม่ใช่เพื่อนเลย ตอนนี้เราจะรักแค่ตัวเราเอง
ต่อไปเราก็จะทำทุกอย่างเพื่อความสุข ความพอใจของเราเท่านั้น ไม่ว่าใครหรืออะไรจะมาขวางทางความสุขของเราไม่ได้
เราอาจจะเคยคิดว่าความรักต้องสวยงาม ต้องดีเลิศ และพร้อมจะดูแลคนที่เรารักอย่างเต็มที่ แต่ต่อไปจากนี้เราจะเป้นฝ่ายเรียกร้องบ้าง
ซึ่งเราไม่คิดจะเรียกร้องจากปาล์มหรอก เรากับปาล์มต่างก็เจอเรื่องหนักๆมาทั้งคู่ เราคิดว่าปาล์มเองก็ควรได้รับการดูแลมากๆเช่นกัน
แต่เราไม่พร้อมจะดูแลใครไม่ว่าจะเป็นร่างกายหรือจิตใจ ดังนั้นบางทีปาล์มคงจะเสียใจถ้ามารักคนไม่มีหัวใจอย่างเรา" ผมหันลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่าง
"ผมไม่เชื่อว่านิวจะไร้หัวใจ ตลอดเวลาทีเราอยู่ด้วยกัน ผมเชื่อว่าผมดูนิวไม่ผิดหรอก" ปาล์มเดินมาจับบ่าผมให้หันมาทางเค้า
"นั่นเพราะปาล์มเป้นเพื่อนเราและเราก็รู้ว่าเราต้องทำหน้าที่ดูแลจิตใจของปาล์มในช่วงนี้ แต่ก็คงแค่ช่วงนี้เท่านั้นแหล่ะ
ต่อไปถ้าปาล์มเกิดแหยมจะมาเป้นแฟนเราจริงๆ ตอนนั้นเราอาจจะเอาแต่ใจ วีนใส่วันละร้อยหนจะเอาอะไรก็ต้องเอาให้ได้ อย่าเสี่ยงเล๊ย" ผมพูดขำๆ
-
ปะรำมาจารย์ ข้าน้อยขอคารวะ
-
^
^
^
555555 ซะงั้น
-
ว้าว เจอตัวเป็นๆ
เฮียครับ หมดก๊อกแล้วเหรอ กะลังเพลินเลย
-
ยังไม่หมดหรอกครับ แต่จบตอนไว้ก่อน เพราะหลังจากนี้ปาล์มก็กลับลำปางแล้ว
ส่วนพี่ก็ไปเจอเรือ่งหวี่ยงๆวีนระหว่างพี่ กุ๊กดำ และน้องบัวในคราวต่อไป แล้วจะมาเล่าให้ฟังครับ
-
ว้าว เยี่ยม
เฮีย แล้วบัวดีกับเฮียป่าว ถ้าเค้าดีก็แล้วไป ถ้าร้ายใส่เฮีย เฮียอ่อยกุ๊กดามเลย รับรอง มันส์ 555
-
ลุ้นกันต่อไปดีกว่า
ว่านายแทนเค้าจะมาแนวไหน เหอะๆๆๆ
:กอด1: น้องนิว คิดถึงมากมาย มีคนรอเจอนิวเพียบเลยเนี่ย
บวก 1 แต้มขอบคุณมากค้าบ
-
แทนถ่านนี่เป็นคู่กัดจริงๆเลย o18
-
มาปูเสื่อรอตอนต่อไปคืนนี้คับ
อิอิอิ
-
แล้วเวลาก็ผ่านเลยไป เรื่องราวของปาล์มก็เป็นเพียงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในช่วงหนึ่ง แล้วเค้าก็กลับไปลำปางไปทำหน้าที่ของเค้า
ปาล์มยังคงโทรศัพท์มาคุยเรื่องนู้นเรื่องนี้กับผมอยู่เรื่อยๆ เนื้อหาเรื่องราวก็ดูจะต่างไปจากเดิมบ้างคือเค้าไม่ค่อยพูดถึงจิมเท่าไหร่แล้ว
เรื่องส่วนใหญ่ที่เราคุยกัน ค่อยๆเป็นหัวข้อใหม่ไปในแต่ละครั้ง ถามไถ่เรื่องงานของกันและกันบ้าง คุยเรื่องเป้าหมายชีวิตบ้าง เรื่องดินฟ้าอากาศบ้าง
เวลาระหว่างผมกับปาล์มผ่านเลยไป นานเท่าๆกับเวลาของผมกับคนอื่นๆที่อยู่รอบตัว ช่วงนี้พี่อั้มหายไปนานเลย เพราะเค้าได้ลาหยุด15วันครับ
เรื่องงานของผมก็มีการเปลี่ยนแปลงไปบาง เพราะพี่ไพรัชที่เป็นซูเชฟเริ่มกลับมาทำงานแล้ว และผมก็ไม่ต้องเป็นหัวหน้ารอบอีกแล้ว
แต่ยังต้องคุยงานกับพี่เค้าอยู่เหมือนเดิม อีกอย่างช่วงนี้งานของผมต้องเปลี่ยนเวลาเป็นเช้าบ้าง บ่ายบ้างอยู่ตลอดเวลาก้เลยขอไม่เข้าประชุม
ซึ่งพี่ไพรัชก็เข้าใจดี แต่จะมีบ้างบางวันที่ผมถุกตามให้เข้าประชุมแทนเพราะพี่เค้าติดธุระส่วนตัว แบบนั้นผมก็ต้องไปทำงานเร็วขึ้นและเข้าประชุมให้
ช่วงหลายวันมานี้ความสัมพันธ์ของ แทน กับน้องบัวดูจะเป้นไปอย่างรวดเร็วมากขึ้นกว่าเดิมเยอะ ในขณที่หลายๆคนเริ่มรับรู้ว่าเค้าเป้นแฟนกัน
ลักษณะนิสัยของน้องบัวก็เริ่มเปลี่ยนไป คือชอบแสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของในตัวแทนมากขึ้น คอยวุ่นวายก้าวก่ายแทบทุกเรื่องของแทน
มีอยู่หลายครั้งที่ความเจ้ากี้เจ้าการยุ่งวุ่นวายของนังบัวมาทำให้ผมรำคาญ แต่ผมเลือกจะเล่าเรื่องราวที่ใกล้เคียงกับปัจจุบันให้มากที่สุดก่อนละกันครับ
-
ตามปกติเวลาขึ้นรถไปทำงาน ผมมักจะเลือกนั่งด้านในครับ เพราะไม่ว่าจะเป็นเวลาไหนก็ไม่ค่อยมีใครเดินมานั่งมุมในสุด
ทำให้ผมนั่งฟังเพลงได้เรื่อย ยิ่งเป้นเวลาเช้าๆแบบนี้ด้วย บางทีผมก็แอบหลับได้สบาย ถ้านั่งด้านนอกก็ต้องคอยขยับให้คนที่ขึ้นมาใหม่
ในขณะที่ผมนั่งด้านในสุดตลอด แทน ก้มักจะนั่งด้านนอกสุดเหมือนกัน เค้าเคบอกว่าขี้เกียจเดินและลมก็พัดเย็นดีอ่ะครับ
และเน่นอนว่าเมื่อเค้านั่งตรงไหน น้องบัวก็ย่อมตามติดไปนั่งอยุ่ข้างๆ และทุกครั้งที่ขึ้นรถพนักงานแล้ว น้องบัวมักจะยื่นหุฟังไอพอทให้แทนฟังด้วย
ทีนี้เรื่องที่น้องบัวเริ่มมาสร้างความวุ่นวายให้ผมรู้สึกรำคาญก็มีหลายครั้งแล้ว แต่ครั้งนี้เป้นช่วงเวลาเช้าๆที่ผม แทน และน้องบัว รวมถึงคนอื่นๆที่อยุ่หอพัก
มารอขึ้นรถ ก่อนขึ้นรถเค้าก็ไปนั่งเบียดกันที่เก้าอี้หน้าร้านขายของ น้องบัวก็ทำท่าทางว่าหนาวมากมายจนขอืมเสื้อคลุมของแทนมาใส่
แต่ด้วยความที่ผมยืนอยุ่ด้านหลังของทั้งคู่ทำให้เวลาแทนถอดเสื้อไม่ถนัดนัก แทนขอให้ผมช่วงยดึงแขนเสื้อให้หน่อย ผมก็กำลังจะไปช่วยแหล่ะ
น้องบัวมาไวกว่าผม ขนาดว่านั่งกระแซะอยู่แท้ๆยังลุกขึ้นมาคว้าแขนเสื้อคลุมของแทนได้ก่อนผมอีกแล้วบอกว่า "พี่ไม่ต้องค่ะ บัวถอดให้พี่แทนเอง"
แล้วพอขึ้นไปบนรถ ไม่รู้แทนเกิดจะอยากเปลี่ยนที่นั่งอะไรเอาวันนี้ ผมนั่งริมด้านในแล้วกำลังจะฟังเพลงในมือถือ ก็เห็นว่าน้องบัวน่ะนั่งลงที่เดิม
เพื่อจะให้แทนนั่งข้างๆเหมอืนทุกครั้ง แต่แทนเกิดเปลี่ยนใจเดินเลยที่นั่งเดอม(ข้างๆน้องบัว) เดินมานั่งข้างๆผมแล้วบอกผมว่า
"ผมนั่งด้วยดิ" โอค ผมก็กระเถิบให้เค้านั่ง
"ฟังเพลงอะไรอ่ะ ฟังด้วยดิ" แทนชวนคุย แต่ผมยังไม่ทันทำอะไรหรอก รถก็จอดรับพนักงานอีกกลุ่มขึ้นมานั่งรายล้อมที่งผม
"ไปนั่งฟังเพลงกับน้องบัวไป เพลงเรามันคนละแบบกะที่นายชอบ" ผมหันหน้าไปอีกทาง หลังจากหันมาไหว้ป้าพร พี่ภัทรและคนอื่นๆแล้ว
"ผมได้ทั้งสองอย่างแหล่ะ" แทนพูดยิ้มๆ แล้วถือวิสาสะดึงหูฟังจากหูผมไปฟัง
"โทษค่ะพี่นิว บัวขอนั่งตรงนี้ได้มั้ยคะ" น้องบัวเดินมาถามแต่ยังยืนอยู่
"ก็นั่งสิครับ เดี๋ยวขยับให้" ผมขยับตัวได้นิดหน่อยเพระหูฟังผมอีกข้างติดอยุ่กับหูนายแทน
"แต่มันเบียดนี่คะ" น้องบัวทำหน้ายุ่งๆ
"ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่ขยับเข้าไปหาพี่นิวอีกนิด บัวก็นั่งตรงนี้ได้" แทนแสดงน้ำใจ
"แต่ว่า" น้องบัวจะค้าน แล้วมองมาทางผม
"เฮ้ย อย่ามาใกล้ๆได้ป่ะ เดี๋ยวสีตกใส่ เสื้อเราขาวๆอยู่ อย่ามาทำเสื้อเปื้อนสีดำแต่เช้านะ" ผมโวยเบาๆ
"แล้วเอาไง" แทนหันมาถามผม
"พี่นิวคะ บัวขอนั่งตรนี้ได้ป่ะคะ รบกวนพี่นิวย้ายที่หน่อยได้มั้ยคะ" ชัดเจนมากครับ ได้ยินแบบนี้ผม้เปลี่ยนที่นั่งสิ จะหน้าด้านนั่งอยุ่ทำไม
ผมย้ายที่นั่งไปอีกฟากนึง ไปนั่งอยู่ข้างๆมิ้ง คนอื่นๆในรถก็มองมาทางพวกเราสามคนเป้นตาเดียว มิ้งพูดขึ้นว่า "โห.....ชะนีสมัยนี้เค้าแรงเนอะ"
-
อุ้ย! แรงได้อีกมั้ง น้องบัวในตม
-
ตอนเช้าบนรถพนักงานก็ว่าทำให้ผมรำคาญแล้วนะ แต่ผมเลือกจะหยุดความน่ารำคาญด้วยการยอมย้ายที่ซะเอง
แล้วพอไปถึงที่ทำงานพี่ที่เป็นหัวหน้างานของน้องบัว บอกให้น้องบัวไปฝึกที่อีกสาขานึงของโรงแรม น้องบัวงี้หน้าบอกบุญไม่รับเลย
ระหว่างทำงานตอนเช้าก็ไม่มีอะไรนัก คือทำงานไปเรื่อยๆ ออกจะสบายหูสบายตาบ้างที่ไม่ต้องเห็นน้องบัวเดินตามแทนไปแทบทุกที่ในครัว
แล้วก็ได้เวลาทานเข้ากลางวัน ซึ่งผมบอกให้แทนไปกินก่อน ทีแรกเค้าว่าจะรอไปพร้อมผม แต่เพราะตอ้งมีกุกคนนึงอยู่ในครัวจะไปพร้อมกันไม่ได้
เค้าก็เลยยอมไปก่อนผม ผมก็กะว่าเค้าหายไปนานแล้ว น่าจะกินอิ่มแล้ว ส่วนผมเองก็เตรียมของอื่นๆไว้หรับขายออเดอร์ตอนกลางคืนแล้วถึงไปทานข้าว
แต่พอไปถึงครัวพนักงาน ผมกำลังคุยกับพี่นุ้ยแล้วเดินตักข้าวไปด้วย แทนก็เปิดประตูเข้ามาบอกว่า ยังไมได้กินข้าวเลย พอผมถามว่ามานานแล้วทำไมไม่กิน
ก็บอกว่าเค้ามาเข้าห้องน้ำก่อน แล้วก็เพิ่งออกจากห้องน้ำกำลังจะมากินข้าวนี่แหล่ะ ผมก็เลยต้องเลยตามเลย นั่งกินข้าวกับแทนทั้งที่ไม่อยากเลย
ผมกับแทนทานข้าวไปเรื่อยๆ ก็พุดคุยกันด้วยดีนะครับ คือคนอย่างผมน่ะ ถ้าไม่มีใครมากวนผมก่อน ผมก้ไม่ไปร้ายใส่ใครหรอกครับ ก็พุดคุยดีๆกันได้
จนกระทั่งน้องบัวเปิดประตูครัวเข้ามาด้วยท่าทีหอบเหนื่อย และพุ่งตรงมาตัดพ้อแทนที่นั่งกืนข้าวอยู่ข้างๆผม
"โอ๊ย.....กินแล้วเหรอ บัวว่าจะมาให้ทันซะหน่อย พี่แทนกินไม่รอเลย" น้องบัวบ่นแฟนเค้า
"มาเหนื่อยเลยนะ ไปตักข้าวสิครับ" ผมชวนน้องบัวกินข้าว เพราะเห็นแทนทำเฉยๆเหมือนไมได้ยิน
"พี่แทนกินไรอ่ะ บัวจะได้ไปตักมามั่ง" น้องบัวก้มหน้าลงไปชิดหน้าแทน ทำท่าดูอาการที่แทนตักมา
"รีบไปตักเหอะ ยังไม่ได้กินข้าวไม่ใช่เหรอ" แทนพูดออกมาจนได้
แต่ยังไม่ทันที่น้องบัวจะไปตักอาหาร ก็มีโทรศัพท์มาตามให้น้องบัวกลับเข้าห้องอาหารเพระพนักงานมีน้อย น้องบัวเลยจะให้แทนไปด้วย
"พี่ยังไม่อิ่ม" แทนตอบ
"ไม่อิ่มอีกเหรอ ก้เนี่ยหมดจานแล้วอ่ะ ไปข้างในพร้อมบัวเลยดิพี่แทน" น้องบัวดึงแขนแทน
"พี่จะกินขนมหวานก่อน" พูดจบก็เดินไปตักขนมกวานมานั่งกิน
"อะไรเนี่ย กุกออกมาตั้งสองคนแล้วถ้ามีออเดอร์จะทำไงอ่ะ พี่นิวก็ยังไมไปนี่นา พี่แทนก็ไปกะบัวเลยดิ"
"บัวเข้าไปพร้อมพี่ก็ได้นะ พี่อิ่มแล้ว เดี๋ยวจะเข้าครัวแล้วครับ" ผมลุกขึ้นเอาถาดไปเก็บ
"เออ บัวไปกับพี่นิวก่อนเหอะ พี่ยังกินไม่อิ่มเลย" แทนบอก
"ไม่เอาอ่ะ พี่นิวจะไปก้ไปก่อนเหอะ บัวจะไปกะแฟนบัว" น้องบัวนั่งลกอดแขนแทนไว้แน่น
"ต๊าย ช้อนกูแทบร่วง" พี่นุ้ที่กำลังตักขนมหวานเข้าปากถึงกับหัวเราะคำพูดน้องบัว
"ไปดิพี่แทน เข้าครัวได้แล้วเผื่อมีออเดอร์ไง" น้องบัวตื้อแทนไม่เลิก
"เออๆ ไปให้หมดเลย ทั้งนิวทั้งแทนแหล่ะ กลับครัวไปเลย ดูซิ ออกมนั่งกินอยุ่ได้เป้นชั่วโมงไม่ยอมกลับ องให้น้องบัวมาสอน" พี่นุ้ยแขวะ
"พี่นิวจะไปก็ไปเหอะค่ะ บัวจะรอพี่แทน นะพี่แทนนะ ไปพร้อมบัวเลยเหอะ เลิกกินได้แล้วแหล่ะ" น้องบัวยังตื้อแทน
"ไปกับพี่นิวไป พี่ยังจะตักอีก" แทนพูดส่งๆ
"ไปกับพี่ก้ได้ พี่พลอยเค้าทร.มาตามนานแล้วไม่ใช่เหรอบัว" พูดจบผมก็เดินไปกดน้ำมาดื่ม
"จะไปก็ไปก่อนเถอะพี่นิว บัวจะรอพี่แทนก่อน อยากรุ้เหมอืนกันว่าวันนี้พี่แทนจะไม่ยอมเขาครัวเลยรึไง" น้องบัวยืนเท้าสะเอว
"ตามใจนะ" ผมพุดแล้วจะเดินออกไป
"นิวจะไปแล้วเหรอ" แทนหันมาถาม
"อือ ไม่มีกุ๊กอยุ่เลยอ่ะ เราไปก่อนนะ" ผมตอบ
"ก็ดีนะคะพี่แทน พี่นิวนั่งอยุได้ตั้งนานไม่รุ้จักห่วงครัวมั่ง ไม่รู้จะตามติดพี่แทนทำไมนักหนา บอกให้ไปก็ไม่ไปซะที" น้องบัวเหวี่ยงมาที่ผม
ผมกะไว้แล้วว่าถ้าน้องบัวยังขืนมาวุ่นวายกับผมอีกล่ะก็ หึหึหึ เดี๋ยวโดนนังชะนีเด็ก ปากดีนักนะ
"เอ่อ...น้องบัวจ๊ะ พี่ว่าพี่คงต้องพาแทนไปกับพี่อ่ะนะ คือพี่ไม่อยากเข้าครัวคนเดียวอ่ะ พี่ขอแฟนน้องบัวไปช่วยงานพี่ก่อนนะ" ผมย้อนกลับมา
"อิ่มได้แล้ว ไปทำงาน" ผมทำเสียงเข้มใส่แทน แล้วก็เข้าไปฉุดแขนแทนขึ้น ได้ผลครับแทนลุกทันที
"อืม....พี่ว่าน้องบัวกลับไปทำงานด้วยก็ดีนะ มัวแต่เดินตามผู้ชายอยู่แบบนี้จะเสียงานนะน้อง
อีกอย่างในเวลานี้พี่คงไม่ปล่อยแทนไปกับใครง่ายๆหรอก เพราะแทนเค้ามาทำงาน มาเป็นผู้ช่วยพี่
ยังไงซะเค้าก้ต้องอยุ่กับพี่ทั้งวันล่ะจ้ะ เอาไว้นอกเวลางานพี่ค่อยปล่อยให้เค้าไปทำหน้าที่แฟนของน้องนะครับ"
นอกจากผมจะเหวี่ยงใส่น้องบัวอย่างนิ่มๆแล้ว ผมยังเดินไปคล้องแขนแทนอีกด้วย ก่อนจะพาแทนกึ่งเดินกึ่งลากออกไปจากครัวพนักงาน
-
o13
เยี่ยมมากพี่นิว
เป็นตู้ๆเหวี่ยงไปแรงกว่านี้ละ
ทำตัวเป็นชะนีได้อีกนะคุณบัวใต้น้ำเนี่ย
"ผมได้ทั้งสองอย่างแหล่ะ" แทนพูดยิ้มๆ แล้วถือวิสาสะดึงหูฟังจากหูผมไปฟัง
ส่วนพี่แทนก็นะ
พูดซะมีนัยสุดริด
หรือเค้าจะเป็นไบ???
-
ไว้มาเล่าต่อวันหลังนะครับ พี่ชิษณุมารับแล้ว พอดีนัดกันว่าจะไปทานข้าว ฟังเพลงกันซะหน่อย แบบว่าวันนี้ยกให้พี่ณุพาเที่ยววันนึงอ่ะครับ
-
วีนอย่างสงบ ตบเมื่อจำเป็น ด่าอย่างเยือกเย็น เพราะเราเป็นผู้ดี
ขออนุญาตเอาประโยคนี้มาโพสนะค้าบ.....ชอบบบบบบ :impress2:
-
น้องนัว นัวสุดฤทธิ์สุดเดชเลยวุ้ย
นายแทนก้อยังไงหว่า คลุมเครือจริงๆ
ขอบคุณมากมาย รออ่านต่อนะค้าบน้องนิว
ปล พี่อั้มลาซะนานเลย ตั้ง 15 วัน แบบนี้พี่ณุก้อทำคะแนนอะดิ เหอะๆๆ
-
ว้าว เฮียนิว
เฮียน่าจะเอาบัวให้หงายตั้งกะอยู่บนรถแล้ว
เฮียนิวครับ กุ๊กดามมันจ้องจะงาบเฮียแน่ๆ เชื่อผม ฟันธง
ถ้าผมมีแฟนงี่เง่าบัว แล้วมาพูดไม่ดีกับคนอื่น ไม่ต้องรอให้คนอื่นเค้าว่าหรอก ผมจะจัดการเอง
แต่ งง อยู่ว่า บัวมันแผลงฤทธิ์ใส่เฮียหลายรอบ ทำไมกุ๊กดำมันไม่ช่วยเฮียเลย ไม่พูดอะไร แมร่งน่าถีบจริงๆ
-
พี่นิวสู้ๆๆๆ :mc4:
ไอแทนนี่เงียบอย่างเดียว หรือมันเริ่มเบื่อ บัว อิอิ
รออ่านต่อนะพี่นิว มาม่ะ กอดหน่อยให้หายคิดถึง :กอด1: :man1:
-
น้องบัวช่างกล้าจริงๆ :เฮ้อ:
-
น้องบัวนี่ท่าจะเป็น บัวแล้งน้ำ ค่ะ
ขาด น้ำ มานาน เลยแห้งเหี่ยวทั้งเรื่องมารยาทและอื่นๆ ...มีผู้ชาย(พี่แทน)เข้ามาย่างกรายในรัศมีเลยรีบกระโดดฮุบ!!
-
โห....ดันชื่อเเทนเหมือนเรา....เเล้วดันไม่ค่อยจะชอบนายเเทน กะ นังบัวเลยอ่ะ :angry2:
ชื่นชมความเข่มเเขงของพี่นิวมากครับ เเล้วจะติดตามต่อไปน่ะคับ
ขอเป็นกำลังใจให้พี่นิวฮับ :3123:
-
น้อง(พี่)บัวแรงได้อีกอะ
พี่นิวสู้ๆนะคะ
^^
-
เหตุการณ์ต่อมา
ผมลากแขนแทนเดินออกมาจนถึงทางเดินที่จะแยกไปทางห้องอาหารและครัวหลัก ผมหันไปเห็นน้องบัวเดินตามผมสองคนมาด้วย
แต่พอถึงทางแยกนี้ น้องบัวก็จำใจเดินไปอีกทางเพราะได้เวลาเข้าทำงานต่อแล้ว พอเห็นไม่มีใครอยู่แถวนั้นผมก็สลัดแขนนายแทนทันที
"เอ้า ทำไมทิ้งๆขว้างๆกันแบบนี้ล่ะ" แทนทำท่าลูบแขนที่โดนผมเหวี่ยงทิ้ง
"รำคาญ" ผมตะคอกใส่
"รำคาญเหรอ รำคาญแล้วตัวเองมาควงแขนเค้าทำไมอ้ะ" แทนเดินมาเขย่าแขนผม แล้วทำท่าแต๋วแตกใส่ผม
"อย่ากวนได้ป่ะ ที่ฝืนใจควงแขนนายมาเนี่ยก็สุดทนแล้ว จะอ้วก" ผมหันไปตะหวาดอีกรอบ
"ท้องเหรอ" แทนทำหน้าล้อเลียน นึกออกป่ะครับเวลาเราโกดรธๆแล้วคนที่เราโกรธทำหน้าไม่รับรู้แบบนี้มันจี๊ดสมองสุดอ่ะ
"ไอ้ราหูอย่ามากวนได้มั้ย ฉันไทม่ใช่แฟนนายนะ จะได้มาพูดจาลามปาม" ผมผลักอกนายแทนซะเซเลย
"ทำไม เห็นผมมีแฟนแล้วอิจฉาเหรอ" นายแทนเปลี่ยนสีหน้าเป็นนิ่งๆเก๊กๆเหมือนเดิม
"ไม่ จะอิจฉาทำไม ฉันมาทำงานนะ ไม่ได้มาหาแฟน ฉันไม่ใช่พวกขาดความอบอุ่นนี่ จะๆได้จ้องจะหาคนมากกด้วย" ผมเดินไปจ้องหน้าพูดเน้นๆ
"ลองกกดูก่อนสิ อกผมอุ่นนะ" แทนเบียดตัวเข้ามาจนชิดผมแล้วดันตัวผมเข้าไปด้านหลังห้องซักรีด
"ถอยไป ไม่งั้นจะด่าให้ลืมญาติเลย" ผมยืดตัวชนเค้าแล้วขู่กลับ ผมไม่กลัวหรอกครับเพราะรู้ว่าเค้าแกล้ง เอาจริงไม่กล้าหรอก
"ด่าสิ" แทนพูดยิ้มๆเบียดผมจนชิดกว่าเดิม เฮ้ย มันเริ่มเอาจริงรึเปล่าเนี่ย
"ไอ้ราหู ไอ้หลังอานหนังกลับ ไอ้มืด ไอ้กุ๊กดำ ไอ้บ้าเลิกเล่นได้แล้ว" นอกจากจะด่าแล้วผมเหยียบเท้าเค้าเต็มแรง
"นึกว่าผมเจ็บแล้วจะปล่อยเหรอ" แทนเดินมาชิดผมมากขึ้นแล้วเหยียบเท้าผมไว้ ไม่เจ็บหรอกครับแต่ขยับไม่ได้อ่ะ
"อย่าเล่นอีกเลยนะ ไปทำงานเหอะ ปล่อยเรานะ นะ นะ" ผมเริ่มเสียงอ่อนลงแล้ว ไม่ได้กลัวนะแต่คิดว่าอ่อนข้อเล้กน้อยดีกว่า
"พูดดีๆสิ ขอร้องดีๆอ่ะเป็นมั้ยคุณ" เค้าไม่เหยียบเท้าผมแล้วแต่ยังเบียดตัวผมไม่ห่าง
"แทนจ๋า แทนปล่อยเรานะ น๊า น๊า นะจ๊ะแทนคนดี น่านะ น๊า ปล่อยเราเหอะ นะคร้าบ" ผมพูดจนเค้ายอมถอยห่าง ได้จังหวะผมก็เตะเค้าเต็มแรง
"จำไว้นะ ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นแก อย่ามาทำแบบนี่กะฉันอีก กลับไปเอาใจแฟนนายดีกว่า ไอ้บ้ากาม ไอ้หมาดำ" วิ่งสิครับ อยู่ทำไม ฟิ้ว..............
จากเหตุการณ์นี้ ทำให้ตลอดทั้งวันที่เหลืออยู่ ผมไม่พูดคุยกับแทนเลย ดูเหมือนเค้าจพสำนึกเหมือนกันที่เล่นกับผมแบบไม่สมควร
ถ้ามีใครยืนดูอยู่ในวันนั้นคงนึกขำเหมือนที่ผมนึกย้อนภาพในครัว เพราะจะเห็นผมเดินทำนั่นทำนี่โดยมีแทนเดินตามถามว่าจะให้ช่วยอะไรบ้าง
แต่ผมก็ไม่ตอบได้แต่เดินเลี่ยงไปทางนั้นทางนี้ และจะเห็นน้องบัวเดินตามแทนชวนคุยนั่นนี่โดยที่แทนก็ไม่หันไปสนใจน้องบัวงเช่นกัน
ผมนึกเปรียบเทียบเหมือนขบวนรถไฟน่ะครับ เดินตามกันไปเดินตามกันมาแต่โบกี้หน้าก็ไม่ชายตาแลโบกี้หลังเลยจนได้เวลาเลิกงาน 55555
-
จริงๆแล้วหลายวันมานี้ผมก็ชินกับการมี แทน มาเป็นกุ๊กผู้ช่วย แม้จะทะเลาะกันบ้าง ขัดใจ น่ารำคาญไปบ้างแต่พอมานึกๆว่าจะไม่พุดคุยกันอีกก็ใจหาย
ตลอดเวลาที่นั่งรถพนักงานกลับหอพัก ทั้งแทนและผมต่างก็นั่งเงียบ ผมแอบคิดในใจว่าสงสัยแทนจะเหนื่อยกับการเดินง้อผมแล้วมั้ง
แต่ในทางกลับกันคิดอย่างเข้าข้างตัวเอง ผมก็อดจะเชิดหน้าชูคอขึ้นมาไม่ได้ ก็ผมไม่ได้ทำอะไรผิดนี่ ใครใช้ให้น้องบัวกวนประสาทผมล่ะ
แล้วนายแทนก็ยังจะมาทำให้ผมทั้งหงุดหงิด โมโห รำคาญใจ แล้วจะให้ผมอยู่เฉยๆปล่อยให้มาทำกร่างข้ามหัวผมอยุ่ได้ไง
พอได้แล้วชีวิตน้องเอย ถ้าเวลาเกือบปีที่ผมอยุ่ที่นี่ไม่สอนให้ผมทำอะไรเพื่อตัวเองบ้าง ผมว่ามันก้ละครเกินไปแล้วครับ จะมาอ่อนๆแบบแต่ก่อนได้ไง
แต่พอมาคิดๆว่า ต่อไปผมคงทำงานกับแทนโดยไม่พูดคุยอะไรกันอีกเลย มันก็คงรู้สึกแปลกๆอีกแหล่ะ วุ๊ย...บ้าจริงๆเลย ทำไมต้องประสาทเสียเรื่องนี้วะ
ผมกลับถึงหอพัก อาบน้ำ สระผม เปลี่ยนชุดแล้วก็นอนพักผ่อน จนประมาณเกือบๆ1ทุ่ม ผมตั้งใจจะออกมาซื้อของกินที่เซเว่นซะหน่อย
ตอนเดินออกมาเห็นแทนนั่งอยู่บนมอไซค์ของ เปี๊ยก (น้องที่เป็นสจ๊วตซึ่งสนิทกับผมมากพอควร) แทนเองก็เห็นผมแต่เราไม่ได้ทักกัน
จนกระทั่ง เปี๊ยก เดินมาหน้าห้องแล้วถามว่าผมจะไปไหน เค้าว่าจะไปส่ง ผมก้บอกน้องเค้าว่าไปแค่หน้าปากซอยไม่เป้นไรแล้วก้เดินออกมา
แต่ด้วยความซวยอะไรซักอย่าง เดินห่างจากหอพักมาไม่เท่าไหร่ ด้วยความที่ผมเดินฟังเพลงในมือถือไปด้วยก็เลยไม่ทันสนใจสิ่งรอบตัว
มารุ้สึกอีกทีคือ เจ้าหมตัวโตๆ3ตัว วิ่งกรูเข้ามาเห่าใส่ผม บางตัวมันทำท่าจะงับผมซะด้วยซ้ำ ปกติผมก็ไม่ชอบหมาอยู่แล้ว ก็พยายามนิ่งๆไว้
กะว่าผมทำเฉยๆมันก็คงหยุดเห่า เลิกยุ่งกับผมไปเอง แล้วก็ตั้งใจเดินตรงไปแต่เจ้าหมา3ตัวนั้นวิ่งล้อมหน้าล้อมหลังแล้วแยกเขี้ยววิ่งมาหาผม
ทีแรกคิดว่าโดนหมากัดแน่เลย ในช่วงวินาทีสั้นๆนั้นผมคิดไปไกลเลยว่าพรุ่งนี้ต้องลางานแหงๆ ฮ่าๆๆ ไม่ได้ขี้เกียจนะแต่คิดการณ์ไกลอ่ะ
"เฮ่ย ไปๆ" เสียงแทนตะโกนไล่หมา พร้อมทั้งบีบแตรรถเสียงดังลั่นซอย
"เป็นไงมั่งอ่ะ" แทนจอดรถมอไซค์แล้วลงมาถามผม หลังจากเจ้าหมา3ตัวนั้นแยกย้ายไปหมดแล้ว
"ไม่ ไม่เป็นไร ขอบคุณนะ" ผมยังสั่นๆนิดหน่อยแต่ก้ดีใจนะที่แทนมาทัน
"จะไปไหนผมจะไปส่ง" แทนเดินมาถามใกล้ๆ
"ไม่ต้องหรอก ไปเองได้" ผมสะพายกระเป๋าให้กระชับขึ้น
"อย่าอวดเก่งได้มั้ยคุณ ตะกี้ก็ทีแล้ว เห็นป่ะว่าเป็นไง จะให้หมาหน้าปากซอยมันงับก่อนรึไง" แทนพุดเหมือนดุแต่ไม่ได้ทำเสียงเข้มแบบทุกครั้ง
"ไม่ได้อวดเก่งนะ แต่เกรงใจ" ผมอะบายเสียงอ่อนๆกลับไปเช่นกัน
"ขึ่นรถเหอะ ผมไปด้วย หิวเหมือนกัน" เมื่อเค้าบอกแบบนี้ผมก้เห็นว่าอาศัยเค้าไปส่งก็ดีนะ อย่างน้อยก็ไม่ต้องเดินฝ่าดงหมาอีกรอบ
ผมให้แทนมาส่งที่เซเว่น เดิมทีตั้งใจว่าจะหาซื้อขนมไปกินที่ห้องแต่แทนบอกว่าอยากกินข้าว ผมก็เลยคิดว่ากินด้วยก็ได้
แต่อีกใจนึงก็กลัวว่าถ้าอยุ่กันไปนานๆกว่านี้ เดี๋ยวก็ได้เถียงกันอีก ผมเลยแกล้งเดินดูหนังสือในเซเว่นให้นานๆหน่อย
จนกระทั่ง น้องบัว โทร.มาหาแทน ผมเองก็เลยพลอยได้ยินไปด้วยว่าเค้าพุดคุยอะไรกันบ้าง อิอิอิ
"อืม อยุ่ร้านข้าว กินข้าวกับเพื่อน ไม่ต้องมาหรอกจะอิ่มแล้ว เดี๋ยวจะไปบ้านเพื่อนต่ออ่ะ"
ผมหันไปเห็นเค้าคุยกันอยู่ ผมเลยแกล้งทำปากพุดแต่ไม่ออกเสียงถามแทนว่า 'น้องบัวเหรอ' แล้วชี้ไปที่มือถือเค้า เค้าก็พยักหน้าแล้วจุ๊ปาก
แต่พอดี ปาล์ม โทร.เข้ามาหาผมพอดี ผมก็เลยนึกอยากแกล้งแทนขึ้นมาเลยกดรับสายพูดดังๆว่า "หวัดดีปาล์ม นิวเอง อยู่ที่เซเว่น คุยได้ว่ามาเลย"
หันไปดุแทนด้วยว่าจะทำไงหว่า แทนก็ลื่นใช้ได้แกล้งพุดเสียงดังๆว่า "เก็บตังครับ แค่นี้นะบัว" แล้วก็กดวางสายไปทันทีเลย สมน้ำหน้า ฮ่าๆๆ
-
แทนมี something wrong กะพี่นิวป่าวเนี่ย อิอิ
อัพเยอะๆเลยพี่นิวชอบอ่านอิอิ
:z2:
-
ฮั่นแน่
กุ๊กดามจ้องงาบเฮียแน่ๆ ชัวร์ป๊าปปปปปปปปปปปปปปปปป
-
เหตุการณ์ที่จะอัพอย่างต่อเนื่อง จบลงแค่ตรงนี้แหล่ะครับ แล้วต่อไปก้จะมาเล่าเรื่องราวอัพเดทวันต่อวัน
หมายถึงวันไหนมีอะไรน่าสนใจก้จะมาเล่าให้ฟังแล้วกันนะ จะได้เป็นเหตุการณ์ที่เป็นปัจจุบันที่สุด
ล่าสุด.....น้องบัวจบการฝึกงานแล้วนะครับ ก่อนไปมีข่าวเล่าลือมาว่ามีคนเห็นน้องเค้าไปเคาะห้องพี่ที่เป้นช่าง
แล้วเพื่อนเค้าก็มาเล่าว่า น้องบัวเองก็มาอวดกับเพื่อนว่าอยุ่ห้องนอนพี่ที่เป็นช่างจนถึง7โมงเช้าถึงกลับห้องนอนตัวเอง
แล้วพี่ณุเองก้มาเล่าให้ผมว่า น้องบัวเดินตามพนักงานชายแทบทุกแผนกแล้วในโรงแรมนี้
ไม่ว่าจะเป็น โอ๊ตพนักงานตั้อนรับ พงษ์พนักงานรูมเมท พี่ชัดพนักงานยกกระเป๋า พี่น๊อตรปภ.
แม้แต่พี่ณุเองก้เจอ น้องบัวเกินตามติดอยุ่หลายวันเหมือนกันจนพี่ณุต้องบอกว่า "พี่ขอทำงานก่อนนะครับ"
เมื่อวันก่อนผมหยุดก้เลยไปดุหนัง ทานข้าวกับพี่ณุ ผมว่าเดี๋ยวนี้พี่ณุดูสุภาพมากขึ้นกว่าก่อน
แล้วตอนกลับเค้าแวะไปที่บ้านเค้าด้วยบอกผมว่าเค้ามีอะไนจะให้ผมดู
แค่เห้นก็อึ้งแล้วครับ สุดยอดเลย ทั้งขาว ทั้งอวบ ฮ่าๆๆ ลูกสาวเค้าครับ น่ารักมากมาย
ผมไม่ใช่คนรักเด้กนะ แต่ถ้าเจอเด้กผุ้หญิงน่ารักๆ อ้อนๆหน่อยผมก็เอ็นดูทุกทีสิ
ไปเจอลุกของพี่ณุครั้วงนี้มีหลายความรุ้สึกอ่ะ ทั้งอึ้ง งง สงสัย แต่ไม่ทันได้ถามอะไรหรอกครับ
แค่ได้ยินลุกเค้าเรียกว่า "คณอาขา คุณอาเป็นเพื่อนป๊าเหรอคะ....(แล้วตามด้วยประโยคออดอ้อนสารพัด)..." ผมก็เพลินแล้ว
วันนี้ แทนเค้าถูกส่งไปเป็นกุ๊กที่โรงแรมอีกสาขานึง กว่าจะกลับมาก้บ่ายแล้ว ผมเดินมากินข้าวที่แคยทีนพอดี
ก้เจอกันในแคนทีนแล้วแทนถามว่า "เป็นไงมั่ง กินข้าวรึยัง วันนี้ยุ่งมั้ย"
ผมก้ตอบไปว่า "ยังเลยกำลังจะมากิน" แทนเลยบอกว่า "กินสิเดี๋ยวเป้นลมหรอก"
พี่นุ้ยแทรกขึ้นมาเลยครับว่า "โห.........เป้นห่วงเป็นใยกันตลอด"
ผมบอกว่า "แค่ถามเฉยๆไม่เห็นมีไร" แทนยังสำทับต่อว่า "ใช่ คนเรารุ้จักกันก็ถามกันเป็นธรรมดา"
ผมเลยบอกว่าพี่นุ้ยอ่ะอย่ามาสร้างเรื่องสร้างประเด็นได้ป่ะ พี่นุ้ยบอกว่า "แทนมาถึงก็ถามหาแกก่อนเลยนิว สองคนนี้อย่ามาเถียงสายตาฉัน"
และวันนี้อีกเช่นกันที่ พี่อั้มกลับมาทำงานแล้วน่ะครับ และอีกไม่นานเชฟใหญ่ก็จะกลับมาทำงานแล้วด้วยเหมือนกัน
อ้อ.....แผนกผมกำลังจะรับกุ๊กผู้ช่วยมาเพิ่มอีกคนแล้ว เหอๆๆ อย่าว่างั้นงี้เลยนะ คนที่เพิ่งมาสัมภาษณืวันนี้อ่ะผมว่าเกย์ชัวร์
แล้วจะมาอัพเดทเรื่องราวใหม่ๆให้ได้อ่านกันต่อคราวหน้านะครับ
+โปรดติดตามตอนต่อไป+
-
:z1:
ที่นี่น่าไปทำงานเนอะพี่นิว
อิอิ เยอะแยะไปหมด :-[
รออ่านต่อนะฮะ :กอด1:
-
โหยยยยยยยย... พี่นิวเสน่ห์แรงงงงง o13 ฮี่ๆๆ
ไม่ขอออกตัวเชียร์ใครซักคนค่ะ รอดูรออ่านที่พี่นิวเล่าไปเรื่อยๆ ดีกว่า
-
น้องบัวไปแล้ว :laugh:
-
วันก่อนไปดูหนังเรื่องนี้กับพี่ณุมาครับ เพลงเพราะดี เนื้อหาก็สนุก เข้มข้น ฉากติดเรทก็เรทแบบมีศิลปะและที่สำคัญไม่เซนเซอร์(และมีนานมาก) 555
A Frozen Flowers
คือภาพยนตร์ที่อิงมาจากเหตุการณ์จริงในปลายยุคสมัยของราชวงค์โครยอ ที่ต้องเผชิญกับภยันอันตราย ที่มาจากอาณาจักรวอน
โดยการอ้างเหตุผลที่ว่ากษัตริย์ของ โครยอ (รับบทโดย จูจินโม) นั้นไม่มีทายาทสืบราชบัลลังค์เสียที จึงได้ส่งนักฆ่ามาหมายที่จะเอาชีวิต
ซึ่งทำให้เขาจำเป็นต้องตัดสินใจแต่งตั้งกลุ่มทหารรักษาพระองค์ ที่เรียกตัวเองว่า กองยงวี ขึ้นมา
ถึงแม้ว่ากษัตริย์จะมีมเหสีผู้เลอโฉมจากอาณาจักรหยวน (รับบทโดย โซงจีฮโย) อยู่ข้างกายแล้ว แต่ก็เป็น ฮงริม (รับบทโดย โจอินซอง)
หัวหน้าหน่วยราชองค์รักษ์นี้เองที่เขาเริ่มมีใจให้ ในขณะเดียวกัน ด้วยความที่กษัตริย์ไม่สามารถให้กำเนิดทายาท
สืบสานราชวงค์ต่อไปได้ ฮงริม จึงต้องรับหน้าที่ในการทำให้ราชบัลลังค์อยู่รอดปลอดภัยต่อไป
ทางเลือกที่ไม่อาจปฏิเสธ โชคชะตาที่สวนทางกัน ค่ำคืนแห่งความสะเทือนใจ นำมาซึ่งผลกระทบต่อโชคชะตาของคนทั้งสาม
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ดูจบแล้วผมคิดว่า ถ้าผมต้องเลือกเป้นใครสักคนในสามตัวละคร ผมจะเจ็บปวดน้อยที่สุดนะ คิดไปหลายรอบสรุปว่าไม่มีใครเจ็บน้อยกว่าใคร :sad11:
http://www.youtube.com/v/8bj4s2PPBXg&hl=en&fs=1
-
ทำไม ไม่ไปดูกะพี่แทนอ่ะคับเฮีย
เย้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
555555555555555
-
ชีวิตนี้มีลุ้นตลอดเลยน้องนิว
แล้วไงเนี่ย นายแทน พี่ณุ พี่อั้ม (ปาล์มด้วยป่าว)
น้องเรา เนี้อหอมวุ้ย
:กอด1: น้องนิว ไปเที่ยวดรีมเวิร์ลกันเหอะ หุหุ
-
ตามเข้ามากอดหม่ามี้
:กอด1:พี่นิวด้วย
พี่นิว ขึ้นเครือ่งเที่ยวแรกมาดรีมเวิล์ดเลย
ต่อแท็กซี่จากสุวรรณภูมินิดเดียวเอง
เสดแล้วตอนเย็นก็นั่งเครือ่งกลับ
อิอิอิอิ
-
เฮียนิว
วันนี้หายไปไหน
มาเต๊อะ
:call:
-
:m7:
ูู^^
-
เฮียนิวหายไปไหน
หรือโดนหมกทะเลไปแล้ว - -
เข้ามากดบวกให้คร้าบ บวก บวก บวก
-
...ดอกรักบาน ในใจ ใครทั้งโลก แต่ดอกโศก บานใน หัวใจฉัน...
ช่วงนี้รู้สึกว่าใครๆก็กำลังหัวใจพองโตไปด้วยความรัก คนรอบๆตัวผมกำลังมีความรักครับ
หลายๆคนที่เคยร่วมแก๊ง 'ดื่มเหล้าสาบาน' กันมาเมื่อคราวก่อน ณ บัดนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว
เป็นความเปลี่ยนแปลงที่เป็นไปในทิศทางที่ดีขึ้นสำหรับหลายๆคน ยกเว้นผม เอ๊ะ....ยังไง
ไม่ใช่อะไรหรอกครับ ก็คนรอบๆตัวผมเริ่มมีความรัก หรือไม่ก็เริ่มได้ความรักกลับคืนมาอีกครั้ง
ในขณะที่ผมยังคงเดียวดายและไม่แน่ใจในเรื่องความรักสักเท่าไหร่ อย่าเพิ่งสนใจเรื่องของผมเลย
ไปดูเรื่องราวของคนรอบๆตัวผมก่อนดีกว่าครับ เพราะถึงยังไงเรื่องของคนเหล่านั้นก็เกี่ยวพันกับผมอยุ่ดี
"เมื่อคืนพี่นุ้ยไม่ได้นอนหอเหรอ" ผมถามพี่นุ้ยหลังจากลงรถพนักงาน
"อืม ใกล้เปิดเทอมแล้วไงพี่เลยรับลูกกลับมาอยู่นี่ พี่กลับไปอยุ่บ้านหลายวันแล้ว" พี่นุ้ยเล่าให้ฟัง
"แล้วพี่มาร์ค แฟนพี่ล่ะเป็นไงมั่ง" ผมหวังว่าอะไรๆจะดีขึ้นเมื่อลุกมาอยุ่ใกล้ๆ
"เออ มาร์คก็ดีนะ ตั้งแต่พี่มาอยู่หอนานๆ มันก็โทร.ให้กลับบ้านตลอด พี่ก็รอช่วงที่ลูกกลับมานี่แหล่ะ" พี่นุ้ยยิ้มๆ
"ดีแล้วล่ะพี่ นิวว่านะถึงการเป็นผัวเมียกันจะผิดพลาดไปบ้างแต่ถ้าเค้าเป็นพ่อที่ดีก็ถือว่าไม่แย่นักหรอก
แล้วยิ่งตอนนี้เค้าเองก็พยายามแก้ไขให้ทุกอย่างดีขึ้น พี่กลับไปอยุ่กันเป็นครอบครัวแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน"
ผมพูดด้วยความรู้สึกดีใจไปกับพี่เค้าด้วยที่ชีวิตครอบครัวเริ่มไปได้ดีอีกครั้ง เมื่อผมเห็นแววตาประกายจากดวงตาพี่นุ้ย
ชีวิตของคนเรามักเป็นแบบนี้เสมอ อะไรที่ดูเหมือนจะแย่อย่างที่สุด มันก็กลับเป้นเรื่องดีได้เหมือนกันเนอะ
เหมือนเรื่องของมิ้ง สำหรับผมมันอาจไม่ได้เป็นเรื่องที่ดีที่สุดสำหรับใครสักคนในวังวนของความรักและชีวิต
แต่ในฐานะเพื่อนที่ได้เห็นรอยยิ้มและความสุขแม้เพียงฉาบฉวยของมิ้ง ผมก็ได้แต่เอาใจช่วยไปกับเค้าด้วย
ตอนนี้แฟนของมิ้งกลับมาทำงานแล้วหลังจากลาพักร้อนไปช่วงนึง(ก็ช่วงที่พามิ้งไปหาแม่เค้านั่นแหล่ะครับ)
หลังจากกลับมาครั้งนี้ พี่ไม้แฟนของมิ้งก็ตามง้อมิ้งสุดชีวิต เพราะหลังจากเกิดเรื่องที่แฟนเค้าเลือกไม่ได้
ระหว่างผู้หญิงคนแรกที่ต้องแต่งงานด้วยกับมิ้งซึ่งอยุ่กินกันมาหลายเดือนแล้ว ทำให้มิ้งตัดสินใจเลิกแน่ๆ
ตอนนั้นมิ้งขนของกลับมาอยุ่หอ เมื่อพี่ไม้มารู้ทีหลัง จึงมาขอให้มิ้งกลับไปอยุ่ที่บ้านเช่าด้วยกันตามเดิม
"ความจริงฉันก็ไม่อยากกลับไปอยู่กะมันหรอกว่ะนิว แต่มันก็ตามตื้อฉันตลอดเลย" มิ้งเล่าให้ผมฟัง
"แล้วแกยังรักพี่ไม้รึเปล่าอ่ะมิ้ง" ผมถามด้วยความอยากรู้ความรู้สึกจริงๆในใจของมิ้ง
"ไม่รุ้ว่ะ ไอ้รักก็รักแหล่ะนะ แต่ฉันเหนือ่ยไงแก ฉันต้องทนรับสภาพเมียน้อยไปตลอดเลยเหรอ" มิ้งทำหน้าย่น
"มันเป้นเรื่องพุดยากนะมิ้ง เราเองก็ไม่รู้ว่าอะไรจะดีที่สุด แต่เอาความสุขของแกเป้นที่ตั้งเหอะ" ผมจับบ่ามิ้งเบาๆ
"สุกๆดิบๆอ่ะดิ ถ้าเป็นแกจะทำไงวะ ระหว่างความรักกับความถูกต้อง ทำไมรักแล้วก็ยังเจ็บปวดว่ะ" มิ้งน้ำตาไหล
"สำหรับเรานะ ความรักก็สำคัญ ความถูกต้องก็สำคัญ แต่ทุกครั้งที่รักมันมักมีความเจ็บปวดปนๆมาด้วย
เราเลือกไม่ได้ซึ่งแกก้เลือกไม่ได้ใช่มั้ย แล้วทำไมแกยังกลับไปอยุ่กับพี่ไม้ล่ะ เอาเหตุผลนั้นแหล่ะมาตอบตัวเอง" ผมถาม
"เพราะฉันขาดเค้าไม่ได้มั้งแก" มิ้งซับน้ำตาแต่ก็ยังไหลมาไม่หยุด
"ในเมื่อขาดไมได้ก้ควรกลับไปนะแก อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด จะแยกจากเค้ามาแล้วทนเจ็บปวดคนเดียวทำไมอ่ะ
แล้วเค้าก็ยังป้วนเปี้ยนตามง้อแกแบบนี้ แกจะทนใจแข็งได้นานแค่ไหน เอาเหอะในเมื่อเลือกแล้วก็เดินหน้าต่อไป"
"แกไม่ด่าฉันเหรอ แกว่าฉันเลวมั้ยที่แย่งผัวคนอื่น" มิ้งยืนขึ้นถามผมด้วยสีหน้าจริงจัง
"ไม่ แค่แกทุกข์ใจแบบนี้มันก็เป้นการลงโทษตัวเองมากพอแล้ว อีกอย่างในความรักถูกผิดมันก้ำกึ่งกันได้เสมอ"
ผมปลใอบนมิ้งไปแบบนั้น แต่ในใจผมอยากให้มิ้งเลือกความถูกต้องมากกว่า แต่เมื่อเห็นแววตาของเพื่อนในเวลานี้
ทำให้ผมรุ้ว่าแม้จะว้าวุ่นสับสนแค่ไหน ลึกๆแล้วมิ้งก็ดูจะมีความสุขมากกว่าตอนที่แยกกันอยุ่กับแฟน แล้วผมจะทำไงได้ครับ
-
เข้ามา :z13:พี่นิวงับ
คืนนี้ว่างหรอพี่?
แล้วจะเข้าบ็อกมั้ยเนี่ย?
-
:man1:
กอดพี่นิว มาต่อแล้ว
คิดถึงจัง
ฝากบอกพี่ๆทุกคนสู้ๆค๊าบบบ o13
-
^
^
^
#: คืนนี้ว่าง เพราะพรุ่งนี้หยุดครับ คืนนี้อาจจะเข้าบีอกครับ ขออัพไดฯให้เสร็จก่อนแล้วกันนะ
#: โอเคครับ จะบอกทุกคนให้ว่ามีหนุ่มน้อยสุดหล่อฝากกำลังใจมาให้นะ
-
:a5:
หนุ่มน้อยสุดหล่อ!!!!!~
ใครน้อ :impress2:
-
...ดอกรักบาน ในใจ ใครทั้งโลก แต่ดอกโศก บานใน หัวใจฉัน...
หลายวันก่อนตู้เย็นครัวอินเดียระเบิดครับ ผมกำลังยืนผัดไส้ปอเปี๊ยะอยุ่เลย ตอนที่มันระเบิดน่ะ
เสียงดังสนั่นหวั่นไหวไปหมด ส่วนตัวผมเองก็ตกใจแต่ทำอะไรไม่ถูกได้แต่ยืนอยู่อย่างนั้นแหล่ะ
ควันโขมงไปทั่วทั้งครัว แล้วจากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงบึ้ม...ดังสนั่นอีกครั้งนึง ทีนี้ไฟแล่บมาทางผมด้วย
"เฮ้ย คุณเป็นไรเปล่า" แทนดึงผมให้ซุกไปกับตัวเค้าเพื่อหลบไฟ
"เปล่า" ผมเสียงสั่นทั้งที่พยายามจะไม่ให้มันสั่น
"กลัวเหรอ แล้วทำไมไม่วิ่งตามคนอื่นๆออกไปอ่ะ" แทนคลายอ้อมแขนจากตัวผมแล้วก้มหน้ามาถาม
"เรามองทางไม่เห็น ว่าแต่นายเหอะเข้ามาทำไม ควันเต็มไปหมด" ผมเริ่มหันไปมองรอบๆครัว
"ก็คนยืนอยู่หน้าครัวเต็มไปหมด แต่ผมไม่เห็นคุณ แล้วพี่ภัทรบอกว่าหาคุณไม่เจอ ผมว่าอยู่ในนี้แน่" แทนตอบ
"แล้วจะออกไปยังไงอ่ะ"
"มากับผม" แทนเปลี่ยนมาจับมือผมแน่น
"เอ่อ"
"เชื่อผมดิ ไปกับผมไม่ล้มไม่หลง ผมรับรอง" แทนยื่นหน้ามายิ้มให้ความมั่นใจกับผม แล้วก็พาผมเดินออกไป
พอมายืนอยุ่หน้าครัว ผมรุ้สึกเวียนหัวมากเลย ไม่รุ้เพราะสูดควันเข้าไปเยอะหรือเปล่าน่ะครับ
"นิวหายไปไหนมา พี่ตามหาอยุ่" พี่ไพรัชเดินมาถามผม
"เอ่อ"
"เฮ้ย นิว ได้ยินมั้ย หญิงเล็ก หญิงเล็ก" พี่ภัทรโบกมือไปมาเหมือนจะเรียกสติ
"กลัวเหรอ ทำไมตัวสั่นๆ" แทนเปลี่ยนจากกุมมือผมมาโอบไหล่ผม ผมมองหน้าแทนนิดนึงแล้วก็วูบ....เลย
-
เหว่ยๆๆๆๆ
แทนเริ่มทำคะแนนแว้ววววววว
-
...ดอกรักบาน ในใจ ใครทั้งโลก แต่ดอกโศก บานใน หัวใจฉัน...
ผมรุ้สึกตัวอีกครั้งก็นอนอยู่ที่แคนทีนแล้วครับ มาได้ยังไงแล้วเกิดอะไรขึ้นอีกบ้างหลังจากที่ผมวูบไปผมไม่รู้เลย
"ตื่นแล้วเหรอ" แทนถามผม ที่ผมงงคือทำไมหน้าแทนมันลอยๆอยู่ตรงหน้าผมอ่ะ
"อืม" ผมพยายามจะลุกแต่แทนจับบ่าผมกดลงไม่ยอมให้ลุกตอนนี้
"นอนไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวลุกแล้วร่วงอีก" แทนยิ้มน้อยๆไม่เก๊กเหมือนทุกที
"นายก็เมื่อยแย่" ผมนอนลงที่ตักเค้าเหมือนเดิมอย่างว่าง่ายตามแรงที่เค้าจับผมกดน่ะแหล่ะ
"ช่างเหอะ เมื่อยมาตั้งเกือบชั่วโมงแล้ว ต่ออีกนิดก็พอไหว"
"อะไรนะ กี่โมงแล้วเนี่ย" ผมลุกขึ้นพรวดพราดเลยครับ หัวผมเฉียดปลายจมูกแทนไปนิดเดียว
"จะสี่โมงเย็นแล้วคุณ" แทนจับปลายจมุกแล้วก้มดูนาฬิกาข้อมือ
"คนอื่นๆไปกันหมดแล้วเหรอ แล้วรถพนักงานอ่ะ" ผมนั่งทรงตัวได้ก็หันขวับกลับมาถามแทน
"อืม รอบเช้ากลับหมดแล้ว รอบบ่ายก็เข้าครัวไปแล้ว" แทนยื่นยาดมให้ผมแล้วตอบสิ่งที่ผมถาม
"เข้าครัวได้แล้วเหรอแทน"
"อืม ไฟมันไม่ได้ไหม้อ่ะ แต่ควันเยอะพอเค้าจัดการควันได้ก็แป๊บเดียวเอง"
"เฮ้ย ไส้ปอเปี๊ยะ ตายแล้ว ป้าศรีจะด่ามั้ยเนี่ย"
"ไม่หรอก แกว่าเดี๋ยวแกทำต่อเอง ป้าศรีห่วงคุณจะตาย นี่ถ้าไม่ใช่เวลางานแกคงนั่งเฝ้าอยุ่แน่ๆ"
"เออ แล้วเราจะกลับไงเนี่ย"
"กลับกับผมไง"
"นายก็มารถพนักงานไม่ใช่เหรอ งั้นก็ต้องรอรถรอบ6โมงเย้นอ่ะดิ น่าเบื่อจัง" ผมบ่นแล้วลุกขึ้นไปกดน้ำดื่ม
"เจ้าเปี๊ยกทิ้งมอไซค์ไว้ให้ ถ้าคุณกลับไหวเราก็กลับกันเลย" แทนเดินตามหลังผมมาแล้วชูกุญแจรถมอเตอไซค์ให้ดู
"ไหวๆ กลับเลยนะแต่เราจะเข้าไปบอกป้าศรีก่อนว่าจะกลับแล้ว"
"ผมไปด้วย"
"ไม่เป้นไรเดนไปแค่นี้ผมไปคนเดียวได้"
"เอ้า คุณจะไปบอกลาหม่อมแม่คุณ ผมก็จะไปบอกด้วยดิ ยังไงเราก้มีแม่คนเดียวกันแล้ว"
"อะไรวะ" ผมบ่นเบาๆแต่เหมือนเค้าจะได้ยิน เพราะเค้าส่ายหน้านิดๆแล้วดันตัวผมให้เดินไปที่ครัวหลักด้วยกัน
หลังจากเดินไปที่ครัวเพื่อบอกลาป้าศรีกับเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆแล้ว ผมก็เดินออกมาพร้อมกับแทน
ระหว่างทางเจอคนในที่ทำงานถามตลอดทางว่าเป็นไงมั่ง หายดีรึยัง โอเคแล้วมั้ย ผมรุ้สึกอบอุ่นจังเลยครับ
"แหม....ยังกับดาราดังป่วยคากองถ่ายเลยนะ" แทนแซวแล้วยิ้มขำๆ
"แน่ล่ะสิ นางเอกดังอักษร น.เป้นลมทั้งทีทั้งสื่อทั้งแฟนคลับก็ต้องให้ความสนใจอยุ่แล้ว" ผมกวนกลับ
"โห....นางเอกอักษรน. นางเอกขาวีนน่ะสิ" แทนเอามือมาลูบหัวผม
"เอ๊ะ ไอ้บ้าอย่ามาเล่นหัวนะ" ผมแกล้งหันไปทำเสียงดุ แต่เค้าคงรุ้แหล่ะเลยยิ้มๆ
"เออ แต่ขาวีนดีกว่าขาขึ้นนะไม่งั้นเมื่อยแย่เลย ต้องเอามาพาดบ่าผมไว้นะจะได้สบายๆ" แทนทำเสียงหื่นใส่
เย็นนั้นกลับมาถึงหอพักตอนประมาณเกือบๆ5โมงเย็น ผมแยกตัวจากแทน กำลังจะเดินเข้าห้องแทนก็เดินมาที่ประตู
"ผมหิวแล้วอ่ะ วันนี้คุณก็ไมได้กินมื้อเที่ยงใช่ป่ะ ไปกินหาไรกินกันมั้ย" แทนถาม
"เราง่วงอ่ะ" ผมว่าแล้วก็เดินหันหลังเข้าห้องแต่ยังไม่ปิดประตู
"อือ งั้นก็ไม่เป็นไร" แทนจะปิดประตูห้องให้ผม
"เดี๋ยวสิ เราไม่นอนสักวันก็ได้ อุตส่าห์เป็นบุรุษพยาบาลให้เราทั้งที เราจะปล่อยให้นายไปคนเดียวได้ไง" ผมยิ้มให้
-
:a5:
แทนแอบหื่นแล้วววววววววววววววววววววววววววว
:m31: อย่าทำไรพี่นิวนะ
-
มันเร่ิมแหม่งๆแล้วนะพี่นิว
ชักจะเริ่มหวานๆแล้วไง
จะที่ตุ็เคยพูดไว้ตอนที่ก่อนี่นิวจะเริ่มไดนี้ได้มั้ย?
ตู้ยังยืนยันควมคิดนั้นนะ
อิอิอิอิ
-
โอ้โห!!!!!!!!
ตอนนี้ เหตุการณ์ก็แรง คนก็แรง
กลิ่นไอความรักก็รุนแรงอีก
จากฉาก ระเบิดภูเขาเผากระท่อม >> ระเบิดตู้เย็น เผาหัวใจให้หลอมละลาย หุหุ
บวก 1 แต้มสำหรับน้องนิวค้าบ :กอด1: คิดถึงๆๆๆ
-
...ดอกรักบาน ในใจ ใครทั้งโลก แต่ดอกโศก บานใน หัวใจฉัน...
มาถึงความรักของคนใกล้ตัวกันบ้างนะครับ ยังจำเรื่องพี่อ้อได้รึเปล่าครับ พี่ผมเล่าว่าเค้าทะเลาะกับแฟน
เรื่องที่จับได้ว่าแฟนเค้าไปแอบกิกกับน้องฝึกงานน่ะ ตอนนี้น้องฝึกงานชุดนั้นกลับไปหมดแล้ว
แฟนของพี่อ้อ ก้เลยหลับมาตายรัง แต่พี่อ้อก็ยังเล่นตัวนิดๆ คือไปมหาสู่กับแฟนตามเดิมแต่ยังไม่ย้ายออกจากหอ
ทุกวันนี้เวลาเลิกงานกลับมาที่หอพักจะเป็นแฟนพี่อ้อ มาจอดรถคอยแล้วถามว่าจะกินอะไรจะไปซื้อให้ แบบนี้ทุกวัน
ผมมาคิดเล่นๆนะครับว่า ถ้าคนเราทำผิดกับแฟนตัวเองแล้วต้องมาคอยตามง้อกันแบบนี้ สู้ทำตัวดีๆแต่แรกดีกว่ามั้ยอ่ะ
เรื่องคนใกล้ตัวผ่านไปคนนึงแล้ว ทีนี้ก็มาเล่าเรื่องหัวใจสีชมพูของคนใกล้ตัวอีกคนดีกว่าครับ เรื่องของพี่ภัทร
ช่วงที่ผ่านมาพี่ภัทรซึมๆไปเยอะเพราะทั้งสับสนและว้าวุ่นตลอดหลายวันที่เมียอีกคนของแฟนเค้ามาจากกทม.
ตอนนั้นพี่ภัทร ได้แต่เก็บตัวอยุ่แต่ในห้องแล้วก็มาทำงาน แม้จะทำร่าเริงเหมือนปกติแต่พวกเราก็ดูออกว่าเค้าเศร้า
พี่ภัทรเป้นคนดูง่ายครับ จริงใจ คิดอะไรพูดยังงั้น และเก็บอาการไม่เก่ง ชอบก็คือชอบ ไม่ชอบก็บอกเลย
หรือไม่งั้นกิริยาอาการ สีหน้าท่าทางก็จะแสดงออกอย่างชัดเจนถึงอารมณืและความรู้สึกที่พี่เค้าเป้นอยู่ตอนนั้น
ดังนั้นในช่วงนี้ เมื่อพี่ภัทรกำลังตกอยุ่ในห้วงแห่งความรักกับหนุ่มคนใหม่ จึงไม่ยากเลยที่พวกเราจะดูกันออก
แต่พวกเราเป็นห่วงพี่ภัทรก็คือ ผู้ชายคนนั้นดันเป้นกุ๊กแทนนี่สิ แล้วถ้าแฟนพี่ภัทรรุ้ล่ะแย่เลย แฟนเค้าขี้หึงขึ้นรุนแรงซะด้วย
"พี่ขำว่ะตอนภัทรมันไปนั่งกระแซะแทน" พี่นุ้ยพูดขำๆในขณะที่เรากำลังนั่งกินข้าวด้วยกัน
"พี่คิดว่าพี่ภัทรเค้าชอบแทนจริงๆป่ะครับ" ผมวางช้อนส้อมลงแล้วหันมาถามพี่นุ้ย
"ชัวร์"
"เหรอ"
"ทำไม"
"เปล่าครับ"
พวกเรานั่งเงียบๆกันอยุ่สักพัก แล้วพี่นุ้ยก็เดินเอาถาดข้าวไปเก็บแล้วกลับมานั่งเม้าท์กันต่อ
"ฮ้ายยยย เชื่อพี่ดิ พี่เป้นเพื่อนมันมานาน พี่ดูออกว่ามันชอบคนแบบไอ้แทนนี่แหล่ะ
อย่างแฟนเก่ามันอ่ะ จำได้มั้ยที่ป้าศรีเล่าว่ามันรักนักรักหนาไอ้ที่ชื่อโชคอ่ะ หน้าแบบแทนนี่เลย" พี่นุ้ยย้ำเสียงหนักแน่น
"งั้นตอนนี้พี่ภัทรก็คงชอบแทนจริงๆอ่ะเหรอพี่" ผมถามเสียงแผ่วๆ เออ...ทำไมต้องแผ่ววะตู
"จริงๆ ไม่เห็นเหรอมันแซวแทนตลอด มันหาเรื่องกวนเค้าทั้งวัน คือพอมันชอบใครมันจะแสดงออกแบบนี้เลย"
"แล้วยังไงต่อ" ผมถามเรื่อยเปื่อย
"แกเตรียมตัวมีพี่เขยคนใหม่ได้เลย ฟันธง!" พี่นุ้ยพูดติดตลกแล้วหัวเระเสียงดัง
ผมนั่งเอ๋ออยู่อย่างนั้น จนกระทั่งพี่นุ้ยพุดขึ้นมาว่า
"แต่พี่ก็ไม่อยากแซวมันนะ เห็นคนอื่นแซวกันเยอะแล้ว อีกอย่างพี่กลัวมันเสียใจ" พี่นุ้ยพูดจริงจัง
"ทำไมล่ะ" ผมสงสัย ก็ตะกี้พี่นุ้ยมั่นใจซะเหลือเกิน
"ก็พี่ไม่เห็นแทนมันจะมีท่าทีอะไรกับภัทรมันเลย" พี่นุ้ยสรุปสั้นๆ ก่อนจะดื่มน้ำ
"สงสารพี่ภัทรจัง" ผมรุ้สึกตามนั้นจริงๆ พี่ภัทรดีกับผมมากๆ และผมก้ไม่อยากให้พี่เค้าผิดหวังเลย
"พูดตรงๆนะ พี่ว่าแทนมันยังเอาใจใส่แกเล่นกะแกบ่อยกว่าไอ้ภัทรอีก ถ้าบอกว่าแทนชอบแกยังน่าเชื่อกว่าอีก"
"อ่ะนะ ไปไงมาไง มาลงที่น้องอ่ะ" ผมเดินไปดึงทิชชู่มาเช็ดปากที่สำลักน้ำเมื่อครุ่
"โลกเรามันตลกแบบนี้ ถ้าแทนชอบแก มันก้ต้องผิดหวังเพราะแกไม่ชอบผู้ชายตัวดำๆเข้มๆแบบแทนใช่ป่ะ
ในขณะที่พี่หญิงใหญ่มันก็ช๊อบชอบผู้ชายลักษณะอย่างแทน แต่ท่าทางแทนก็ไม่ได้รุ้สึกอะไรกับมันเลย"
"อย่างนี้ทุกตัวละครก็ผิดหวังกันหมดเลย" ผมสรุป
"ไม่หรอก ถ้าเป็นอย่างที่พี่คิดนะ มันจะไม่ผิดหวังทั้งเรื่อง"
"ไงอ่ะ"
"ก็ต้องให้พระเอกอักษรท. บอกรักนางเอกอักษรน. แล้วนางเอกอักษรน.ก็อย่าเล่นตัวมากนัก รับรักเค้าไปซะ
พี่นางเอกอักษรภ.ก็คงเสียใจแหล่ะ แต่ผัวมันก้คงเอากลับไปปลอบด้วยลำแข้งหลังจากรุ้ว่าเมียปันใจ" พี่นุ้ยขำ
"โอ้โห...สร้างเรื่องสร้างราว ยังจะตลกได้อีกนะคุณพี่" ผมยังจริงจังอยุ่ แต่ก็แอบขำไปด้วยนะเนี่ย
"แล้วนิวล่ะ คิดว่าสุดท้ายทางออกจะเป็นอย่างที่พี่คิดไว้มั้ย" พี่นุ้ยถามต่อ
"ถ้าเป้นนิวนะ นิวจะให้นางเอกอัการน.ปฏิเสธพระเอกอักษรท. แล้วพอพระเอกอักษรท.ผิดหวัง
ก็มีพี่นางเอกอักษรภ.คอยปลอบใจ พอต่างคนต่างเห็นใจกันก็คงรักกันได้จริงๆมั้ง" ผมเอามุขพี่นุ้ยมาเล่นต่อ
"สรุปว่ายังไงแกก้ไม่เอาแทนจริงๆเลยใช่ป่ะ"
นั่นเป้นคำถามที่พี่นุ้ยถามทิ้งค้างไว้ ผมไม่มีคำตอบครับว่าจริงๆแล้วผมจะเลือกทำยังไงดี ผมเองก็ไม่รุ้เหมือนกัน
-
พระเอกชื่อ ท. แน่ๆ
แต่ว่างานนี้นางเอกจะชื่อไรหนอ
เอ๊ะ หรือว่า เรื่องนี้จะไร้นางเอก แบบว่าพระเอกพ่ายรักแล้วหนีไปบวช :laugh:
ลุ้นต่อไปดีกว่า อิอิ
-
^
^
^
หรือไม่แน่ เรื่องนี้อาจเฉลยว่า นางเอกอาจกลายเป็นพระเอกก้ได้ครับ
-
^
^
กรี๊ซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ
-
...ดอกรักบาน ในใจ ใครทั้งโลก แต่ดอกโศก บานใน หัวใจฉัน...
"ไม่หรอก ถ้าเป็นอย่างที่พี่คิดนะ มันจะไม่ผิดหวังทั้งเรื่อง"
"ไงอ่ะ"
"ก็ต้องให้พระเอกอักษรท. บอกรักนางเอกอักษรน. แล้วนางเอกอักษรน.ก็อย่าเล่นตัวมากนัก รับรักเค้าไปซะ
พี่นางเอกอักษรภ.ก็คงเสียใจแหล่ะ แต่ผัวมันก้คงเอากลับไปปลอบด้วยลำแข้งหลังจากรุ้ว่าเมียปันใจ" พี่นุ้ยขำ
"โอ้โห...สร้างเรื่องสร้างราว ยังจะตลกได้อีกนะคุณพี่" ผมยังจริงจังอยุ่ แต่ก็แอบขำไปด้วยนะเนี่ย
"แล้วนิวล่ะ คิดว่าสุดท้ายทางออกจะเป็นอย่างที่พี่คิดไว้มั้ย" พี่นุ้ยถามต่อ
"ถ้าเป้นนิวนะ นิวจะให้นางเอกอัการน.ปฏิเสธพระเอกอักษรท. แล้วพอพระเอกอักษรท.ผิดหวัง
ก็มีพี่นางเอกอักษรภ.คอยปลอบใจ พอต่างคนต่างเห็นใจกันก็คงรักกันได้จริงๆมั้ง" ผมเอามุขพี่นุ้ยมาเล่นต่อ
"สรุปว่ายังไงแกก้ไม่เอาแทนจริงๆเลยใช่ป่ะ"
นั่นเป้นคำถามที่พี่นุ้ยถามทิ้งค้างไว้ ผมไม่มีคำตอบครับว่าจริงๆแล้วผมจะเลือกทำยังไงดี ผมเองก็ไม่รุ้เหมือนกัน
ไม่ต้องคิดแล้วพี่นิว ถ้าพระเอกมาบอกรัก say yes ไปเถอะ เชียร์เฮียแทนเต็มเอี่ยว o18
-
.....ชีวิตนางโชว์ Go On.....
เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว มีโทรศัพท์เข้ามาที่โรงแรมที่ผมทำงานอยู่ พี่ที่เป็นหัวหน้าแผนกรับเรื่องไว้ว่า
"ผับที่ทางโรงแรมไปเหมาสถานที่จัดงานstaff partyเมื่อปีที่แล้ว เค้าจะจ้างทีมที่ชนะการแสดงไปโชว์ที่ผับของเค้าในคืนวันพุธที่27พ.ค.นี้"
ผลการประชุมโดยมีผมรวมอยู่ในนั้นด้วย สรุปว่าถ้าทางโรงแรมตกลงก็จะได้ค่าจ้างจากทางผับนี้ โดยทีแรกจะมีพนักงานทั้งหมด6คน(ชุดเดิม)ไปโชว์
แต่เนื่องจากเวลาของพนักงานไม่ลงตัวกันเลยสักคน เค้าเลยขอให้คนที่แสดงเป็น ทาทา ไปโชว์ให้กับทางผับ ซึ่งคนๆนั้นก็คือผมเองอ่ะครับ
ผมเริ่มไปซ้อมตั้งแต่วันอาทิตย์ที่ผ่านมาจนถึงวันนี้เมื่อช่วงบ่ายที่ทำการซ้อมใหญ่เหมือนจริงทุกอย่าง ทั้งแต่งหน้า แต่งตัว และนักแสดง
ทางโรงแรมส่งผมมาคนเดียว แต่ผมต้องมาโชว์ร่วมกับแดนเซอร์ที่เป็น โคโยตี้บอย ของทางผับนี้อีก10คนครับ เราก็ต้องเรียนรุ้กันไปจึงจะเข้าขา
มาถึงตอนนี้เรื่องการแสดงก็ผ่านไปได้เป็นอย่างดี เรื่องชุดก็โอเคแล้วครับ เหลือแต่ตัวผมเองที่ยิ่งใกล้เวลาโชว์ผมยิ่งเขินๆซะงั้น
โชว์จะเริ่มตอน5ทุ่มคืนนี้แล้วครับ ผมเลยแวะมาเล่าเรื่องราวอัพเดทสุดๆให้เพื่อนๆทราบกันก่อน และมาขอกำลังใจด้วยครับ
-
.....ชีวิตนางโชว์ Go On.....
โชว์ชุดที่1: THE MAGIC GIRL SHOW
มี3การแสดงในโชว์แรกครับ
1.นกขมิ้น
ผมจะได้รับการแต่งหน้าโทนชมพู ใส่วิกผมยาวกลางหลัง นุ่งผ้าซิ่นสีชมพูอ่อน ห่มสไบสีชมพูเข้ม นั่งบนตั่งไม้ลิปซิ้งเพลงนกขมิ้น
เพลงนี้ผมขอกับทีมงานเค้าเองครับ เพราะเค้าอยากได้สเตปการแสดงจากแบบเรียบร้อยหวานๆแล้วค่อยๆแรงขึ้นเรื่อยๆอ่ะครับ
ตัวอย่างเพลงนกขมิ้น
http://www.youtube.com/v/LadIwm4_U8E&hl=en&fs=1
-
.....ชีวิตนางโชว์ Go On.....
2.ดาวมหาลัย
หลังจากจบเพลงแรก ผมจะลุกขึ้นไหว้แล้วเดินไปด้านหลัง จากนั้นแดนเซอร์ชายจะใส่ชุดนักศึกษาออกมาเต้นไปพลางๆ
ผมกลับเข้าหลังเวทีแล้วจะเปลี่ยนเป็นชุดนักศึกษา ใส่วิกผมบ๊อบหน้าม้า คล้องสายสะพายเขียนว่า "ดาวมหาลัย"
เพลงนี้จุดขายอยุ่ที่ความเว่อร์ของการ กระพือปากลิปซิ้งและการออกลีลาที่มากและเว่อร์เกินคนปกติเค้าทำกันน่ะครับ
ตัวอย่างเพลงดาวมหาลัย
http://www.youtube.com/v/BojFWmiqri0&hl=en&fs=1
-
.....ชีวิตนางโชว์ Go On.....
3.BURN
เมื่อจบเพลงที่สองแล้ว ดนตรีเงียบ ไฟจะหรี่ลงแล้วเปลี่ยนเป็นไฟเธค แดนเซอร์ชาย10คนนั้นจะกระชากชุดนศ.ของเค้าออก
เหลือแต่บอกเซอร์ล้วนๆกับผู้ชายล่ำๆ10ชีวิต(น้ำลายไหล...อิอิ) แล้วแดนเซอร์ทั้ง10จะรุมล้อมผมไว้เพื่อให้ผมเปลี่ยนชุดครับ
ระหว่างที่ถูกรุมล้อมไว้นั้นผมจะถอดชุดนศ.ออกเพราะด้านในเป้นชุดแสคสั้นลูกไม้สีดำ เปลี่ยนวิกเป็นยผมหยิกยาวทั้งหัว สวมรองเท้าบู๊ตส้นแหลม7นิ้ว
เพลงนี้แรงมากที่สุดในบรรดา3เพลงของโชว์ชุดแรก เพราะต้องมีการเหวี่ยงตัว โหนตัว นัวเนีย โอบเอว เกี่ยวขา ลูบไล้ ล้วงเป้าแดนเซอร์ เสียวๆทั้งนั้น
นีพูดจากการซ้อมที่ผ่านมานะครับ จะมีช๊อตที่ผมต้องสะบัดมือไปปิดเป้าแดนเซอร์แล้วผมพลาดไปโดนจริงๆทุกทีเลยอ่ะ ไม่ได้ตั้งใจน๊า....
แล้วบางช๊อตต้องให้ผมเอนตัวแบบสะพานโค้งแล้วมีแดนเซอร์คนนึงจับตัวผมไว้ อีกคนจะตะกายมาบนตัวผมแล้วให้ผมเกี่ยวเอวเค้าไว้
พอคนที่จับช่วงตัวผมปล่อย ผมจะดีดตัวขึ้นแล้วยืนขาเดียว ยกขาอีกข้างเกี่ยวอีกคนไว้ แล้วเหวี่ยงตัวอ้อมไปด้านหลัง จากนั้นก็ถูไถสุดฤทธิ์
แค่เล่าจากการซ้อมผมก็เหนือ่ยแล้วครับ เอาไว้ไปโชว์จริงๆคืนนี้จะเป็นยังไงบ้าง ค่อยเอามาเล่าให้ฟังเพิ่มเติมวันหลังดีกว่าเนอะ
ตัวอย่างเพลงBURN
http://www.youtube.com/v/ti5xAeguCWk&hl=en&fs=1
-
:z13:พี่นิว
+ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
ปล. อยากเห็นพี่นิวเต้นจัง
^^
-
:z2:
-
:z13: จิ้มน้องนางเอกชื่อย่อ น.
ลิปซิงค์เป็นไงบ้าง
:z2:(ช่วยเต้น)
-
วันพบญาติ
เกริ่นหัวข้อมาซะยังกับว่าไปโชว์ในเรือนจำกลางซะอย่างนั้น เปล่าหรอกครับ ก็ไปโชว์ในผับเหมือนที่เคยเล่าไว้นั่นล่ะ
เพียงแต่พอจบการโชว์แล้วตะหากล่ะ ที่ผมได้พบใครคนนึงที่ผมนึกว่าจะไมได้เจอกันอีกแล้ว(และไม่อยากเจอเค้าอีกเลย)
ผมมีญาติผู้พี่อยุ่คนนึงชื่อ พี่ศรัณย์ เค้าเป็นลูกชายของคุณลุงผม(ลุงคือพี่ชายของคุณพ่อผม)
แล้วเมื่อหลายปีก่อนทางครอบครัวของผมมีปัญหาเรื่องบ้าน เรื่องการเงิน แล้วผมต้องเข้าไปเจรจากับคุณลุง
เพื่อไถ่ถอนบ้านผมมาจากคุณลุงหลังจากที่บ้านของผมหลุดจำนองไปนานหลายปี (เรื่องมันซับซ้อนตามอ่านจากเรื่องเล่าของผมก็ได้ครับ)
มาเล่าเฉพาะเจาะจงถึง พี่ศรัณย์ กันดีกว่า ในช่วงที่ผมติดต่อไถ่บ้านจากคุณลุง ผมมีโอกาสไปฝึกงานที่บริษัทคุณลุงโดยมีพี่ศรัณย์เป้นหัวหน้างาน
พี่ศรัณย์ มีท่าทีเกินกว่าพี่น้องกับผมอยู่เรื่อยๆ แล้วเมื่อมีโอกาสเค้าก็ยื่นข้อเสนอให้ผมยอมมีอะไรกับเค้าแล้วเค้าจะพูดกับพ่อเค้าเรื่องคืนบ้านให้ผม
แต่สุดท้ายผมก็ได้บ้านของผมคืนมาด้วยวิธีที่ถูกต้อง นั่นคือการได้รับความช่วยเหลือจากคุณน้าของผม นำเงินก้องใหญ่ไปคืนให้คุณลุงเต็มจำนวน
ผ่านไปนานหลายปีมากแล้วครับ ที่ผมไม่ได้ข่าวของผู้ชายคนนี้เลย และผมก็ไม่ได้ติดต่อกับคุณลุงมานานแล้วหลังจากผมได้บ้านคืนมา
ไม่นึกว่าสุดท้ายแล้วผมจะได้พบกับพี่ศรัณย์อีกครั้งนึง ในสถานที่ที่เรียกว่าผับสำหรับเกย์ในค่ำคืนที่ผมไปปรากฏตัวในฐานะนางโชว์สุดเปรี้ยว
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
"นิวจะเปลี่ยนชุดก่อนป่ะ" พี่หญิงหัวหน้าแผนกเสิร์ฟ ซึ่งคอยดูแลเรื่องการแสดงของทางโรงแรมมาตลอด เดินมาถามผมหลังแสดงเสร็จ
"ได้ก็ดีครับเพราะชุดนี้มันรัดแน่นมากเลย นิวว่าจะเปลี่ยนไปใส่ชุดปกติแล้วค่อยมานั่งลบหน้านะครับ" ผมยืนพิงกระจกหันไปตอบ
"ขอโทษครับ มีแขกขอพบคุณทาทา" ผู้จัดการร้านเดินมาบอก
"ใครอ่ะ" พี่นุ้ยถามขึ้นหลังจากที่เดินมาสมทบพร้อมด้วย มิ้ง และพี่อ้อ
"เออ ตะกี้ฉันเห็นแทนด้วยว่ะแก" มิ้งเดินมากระซิบกับผม
"อีเปรตนี่เอาหน้าตลอด ฉันเห็นพี่ณุมายังไม่เสนอหน้ามาบอกเลย" พี่อ้อเข้ามาเสริม
"โห...นี่ขนกันมาทั้งฮาเร็มเลยรึเปล่า" พี่หญิงแซวขำๆ
"เอาล่ะๆ นิวออกไปพบแขกที่เค้ารออยู่ก่อนดีกว่า แล้วจะมาบอกว่านอกจากที่พวกพี่ๆเจอแล้วยังมีใครโผล่มาอีก" ผมโบกมือขอทางแล้วเดินออกไป
"สวยนะคุณ" แทนเดินสวนทางกับผมตรงห้องน้ำยังอุตส่าห์แซว
"เมาป่ะเนี่ย" ผมเกือบเดินผ่านไปแต่ได้กลิ่นเหล้าจากตัวเค้า
"นิดหน่อย ผมจะเมาได้ไง ก็คืนนี้ผมตั้งใจจะมาดูคุณโชว์" แทนคว้าแขนผมไว้เดินเข้ามากระซิบข้างๆผม
"เดี๋ยวเราไปธุระแป๊บนึงนะ" ผมเอียงตัวออกมาแล้วจะเดินผละไป
"ไปไหนอ่ะ" แทนทำหน้าสงสัย
"ผู้จัดการเค้ามาบอกว่ามีคนขอพบเราแต่เป้นใครก็ไม่รู้อ่ะ เดี๋ยวเรามานะ รีบไปก่นอป่านนี้เค้ารอแย่แล้ว" ผมเดินเลี่ยงออก
-
"อ้อ มาแล้วครับคุณ" ผู้จัดการยืนรออยู่กับแขกของผมและบอกเค้าทันทีที่ผมเดินมาถึง หลังจากนั้นผู้จัดการคนนี้ก็เดินออกไป
"สวัสดีน้องรัก" คนที่รอพบผมหันมาทักทาย พี่ศรัณย์ น่ะเอง
".................." ผมอึ้งไม่รู้จะพูดอะไรดี
"มาทำงานที่นี่เองเหรอ ไม่เจอซะนานเลยนะ" พี่ศรัณย์ ยิ้มมุมปากคล้ายๆยิ้มเยาะ
"ครับ" ผมตอบออกมาจนได้
"เพิ่งมาโชว์เหรอ ทำไมพี่ไม่เคยเจอนิวอ่ะ" พี่ศรัณย์ยกเหล้าขึ้นดื่ม
"ทางร้านเพิ่งติดต่อไปน่ะครับ" ผมตอบปล้วมองหาทางชิ่ง
"มิน่า พี่มาบ่อยๆเจอแต่โชว์แบบอื่น เพิ่งรู้ว่าน้องรักของพี่ก็มีอาชีพอย่างว่าด้วย" พี่ศรัณย์ใช้ปลายนิ้วเขี่ยต้นแขนผม
"อย่างว่าน่ะอย่างไหน" ผมหันมาประจันหน้าถามกลับไปด้วยความขุ่นเคือง
"ไม่เอาน่า ทำอาชีพแบบนี้นึกว่าโชว์อย่างเดียวจะพอกินเหรอ แหม...เห็นลีลาแล้วพี่ยังอยากลองเลย" พี่ศรัณย์จับต้นแขนผมดึงเข้าไปใกล้
"ยังทุเรศเหมือนเดิมเลยนะ" ผมเค้นเสียงด่าเน้นๆ
"อย่ามาเล่นตัวหน่อยเลย คืนนี้ผับเค้าให้เท่าไหร่ พี่ให้อีกเท่าตัวไปกับพี่สักคืนสิน้องรัก" พี่ศรัณย์โอบเอวผมเข้าไปใกล้
"อย่าลืมสิเราเป้นพี่น้องกันนะ เรานามสกุลเดียวกันซะด้วยซ้ำ ถ้าอยากสมสู่กับพี่น้องนักทำไมไม่นอนกับน้องตัวเองล่ะ" ผมด่ากลับ
"ปากดี ก็แค่กะเทยโชว์ นึกว่าตัวเองยังเป็นคุณหนูเล็กในบ้านใหญ่อยุ่เหรอไง อ๋อ หรือกลัวผัวจะรู้" พี่ศรัณย์ตะคอกใส่หน้าผม
"เฮ้ย เมาแล้วอย่ามั่วดีกว่า ฉันไม่ใช่นางโชว์อะไรทั้งนั้นแล้วก็ไม่กลัวใครจะรู้ทั้งนั้นแหล่ะ" ผมหมดความอดทนแล้ว พยายามสะบัดตัวออก
"ก็ไอ้คนที่ยืนคุยกันเมื่อตะกี้ไง ทีแรกคิดว่ามาช้าเพราะแต่งตัวนาน ทีแท้มัวแต่เคลียร์กับผัวอยู่นี่เอง" พี่ศรัณย์พูดเบาลงกว่าเดิมแต่ก้มมาใกล้
"มีหรือไม่ พี่ก็ไม่เกี่ยว" ผมพูดกวนๆ
"พ่อแม่เธอรู้มั้ยเนี่ยว่าเดี๋ยวนี้เธอต้องมาเป้นกะเทยโชว์อยู่ไกลถึงนี่ แล้วน้าเธอปล่อยเธอมาได้ไง" พี่ศรัณย์ทำหน้าสงสัย
"ไม่มีใครรุ้อะไรทั้งนั้นแหล่ะ ฉันหนีมากะผู้ชายที่เค้ารักแนมาก ฉันไม่มีทางไปก็เลยต้องมาเป้นนางโชว์ พอใจมั้ย เลิกยุ่งกับฉันซะที" ผมสะบัดจนหลุด
-
โอ้วววววววววววววววววววว
มาถึงก็ดุเดือดอีกแร้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
ในห้องแต่งตัว
"เป็นไงมั่งนิวไปเจอใครมา หายไปนานเลยนะ" พี่นุ้ยถามผม
"เจอญาติอ่ะพี่ มันคิดว่านิวรับจ้างโชว์ แล้วมันจะจ้างให้นิวไปกะมันคืนนี้" ผมเล่าเสียงหงุดหงิด
"ญาติห่าอะไว มันจะมาจ้างแกไปกะมัน เอาไปทำอะไร" พี่อ้อถามด้วยความงงปนโมโห
"ก็เอาไปทำเมียสิเจ๊ ไม่น่าถามเลย" มิ้งขัดคอขึ้นมา
"อีมิ้ง กูรู้ แต่กูเห้นว่ามันญาติกันกูก็สงสัยสิ อีนี่" พี่อ้อหันไปเฉ่งใส่มิ้ง
"กลับกันเลยมั้ย หรือว่าพี่ๆยังอยากแดนซ์กันต่อ เพราะเจ้าของเค้าก็จัดโต๊ะให้เราฟรีนะ" ผมถามทุกๆคน
"อ๋อ โต๊ะที่ไอ้แทนกับพี่ณุไปนั่งซดเหล้ากันแล้วแน่เลย มันไวจริงๆ" พี่อ้อเหมือนจะนึกออกที่เจอสองคนนั้นในคืนนี้
"แต่นิวขอตัวกลับดีกว่า พอดีเพื่อนว่าจะมารับด้วยอ่ะ" ผมไม่ค่อยอยากอยุ่หรอกครับกลัวเจอพี่ศรัณย์มาวุ่นวายอีก
"มารับแก ตี1เนี่ยนะ รับไปไหนวะนิว" พี่นุ้ยสงสัย
"ก็มารับไปกินข้าวแล้วไปค้างกะเพื่อนอ่ะพี่ แต่คงไม่ไปสภาพสาวแตกแบบนี้หรอก" ผมสรุปสั้นๆแล้วแยกตัวไปเปลี่ยนชุด ล้างเครื่องสำอางค์ออก
"เดี๋ยวพวกเรากลับก่อนนะ ที่เหลือจะนั่งก่อนก็ได้" พี่นุ้ยเป้นคนบอกเพื่อนๆที่นั่งอยู่ที่โต๊ะซึ่งมีทั้งแทน พี่ณุ คุณอร อ้อย เปี๊ยก
"แล้วพี่กลับไงอ่ะ พี่หญิงก็ไปแล้ว เอารถผมไปมั้ย" เปี๊ยกถามผม
"ไม่เป้นไรอ่ะน้อง เดี๋ยวพี่ให้เพื่อนมารับหน้าผับนี้เลย" ผมยิ้มให้และขอบคุณความมีน้ำใจของเปี๊ยก
"อะไรอ่ะนิว พี่กะว่าจะมารับนิวกลับด้วยกันซะหน่อย" พี่ชิษณุเอ่ยบ้าง ตาแดงก่ำขนาดนี้ยังจะกล้าขับรถอีกนะเนี่ย
"งั้นผมก็กลับด้วยดีกว่า เปี๊ยกกลับกะพี่ณุนะพี่ขอยืมมอไซค์กลับไปหอก่อน" แทนว่าแล้วก็รับกุญแจรถมาจากเปี๊ยกลุกออกไปพร้อมพวกผม
ผม พี่นุ้ย พี่อ้อ มิ้ง แทน มายืนอยู่ที่หน้าผับสำรวจเข้าของเรียบร้อยแล้วก็แยกย้ายกันไป แต่แทนยังไม่ยอมไปเพระเห็นว่าผมยังอยู่
"กลับก่อนก็ได้แทน" ผมหันมาบอกแทนด้วยความเกรงใจ
"ไม่เป้นไร ผมอยู่เป็นเพื่อนคุณก่อนดีกว่า" แทนยืนกอดอกมองไปรอบๆ
"นายขี่รถไหวป่ะ เมามากมั้ยเนี่ย กินเยอะรึเปล่า" ผมถามแต่ไมได้หันหน้าไปมอง
"ห่วงผมเหรอ" แทนพูดตอบต่างก็ไมได้มองหน้ากัน
"ห่วงรถเปี๊ยกตะหาก น้องมันเก็บเงินตั้งนานกว่าจะซื้อรถคันนี้ได้" ผมตอบกลับ แปลกดีต่างคนต่างมองไปคนละทางแต่ก็คุยกันเรื่อยๆ
"เฮ้ๆๆๆ น้องนางโชว์ ยังไม่กลับอีกเหรอ" เสียทักทายของพี่ศรัณย์ดังมาจากด้านหลัง ผมนึกว่าไอ้ขี้เมาที่ไหน
"รู้จักด้วยเหรอนิว" แทนหันมาถาม ผมพยักหน้าแทนคำตอบ
"อ๋อ พี่เป้นญาติของน้องนางโชว์อ่ะ แต่ไม่เป้นญาติดีกว่าตระกูลพี่คงไม่อยากมีนางโชว์มาร่วมตระกูล" พี่ศรัณย์ยังพล่าม
"ไปกันเหอะแทน" ผมหันไปบอกแทนเรากำลังจะเดินแยกออกไป
"รีบไปไหนล่ะ มีงานต่อเหรอ" พี่ศรัณย์เดินตามมาถาม
"อะไรวะเนี่ย" แทนเอ๋อหนักเลย
"มันเป็นญาติเรา มันคิดว่าเรามาทำงานโชว์ที่นี่" ผมกระซิบบอกตอนพาแทนหันไปอีกด้าน
"เฮ้ย น้องเป็นไรกะน้องนางโชว์วะ" พี่ศรัณย์กระชากแขนแทนให้หันไปฟังคำถามเค้า
"ไอ้ขี้เมา กลับไปเลยไป" แทนผลักพี่ศรัณย์จนเซ
"มึงผลักกูเหรอ มึงหยามกูมากไปนะ รุ้ป่ะนางโชว์คนนี้มันจะต้องไปกับพี่เว้ย ไม่ใช่ไปกะแมงดาอย่างมึง" พี่ศรัณย์เมาแล้วพาล
"สัตว์" แทนด่าเน้นๆแล้วพุ่งไปต่อยพี่ศรัณย์ แล้วก็อุตลุตสิครับ ทั้งผมทั้งการ์ดของผับต้องเข้าไปห้ามทั้งคู่
"มึงอย่าดูถูกกูแล้วก็นิวอีก" แทนด่าสำทับหลังจากแยกทั้งคู่ออกได้
"มึงเดือดร้อนอะไรวะ ของแบบนี้มันก็ผลัดกันชมได้เว้ย" พี่ณุยังตะโกนกลับมาทั้งที่ถูกลากไปไกลแล้ว
"แฟนกูกูไม่ให้ใครชม มึงจำไว้" แทนตะโกนกลับไปอีก
นึกภาพออกมั้ยครับ พอแทนตะโกนแบบนี้ผมเองก็อึ้ง แม้จะรู้ว่าแทนคงไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นจริงๆ เพียงแต่อยากตอบโต้เอาความสะใจเฉยๆ
แต่พอได้ยินแบบนั้นมันก็ตกใจแหล่ะครับ แล้วที่ผมตกใจตามมาคือ มองไปทางประตูผับเห้นพี่ณุยืนชะงักอยู่ และอีกทางเพื่อนผมชื่อเอก็ยืนร้องไห้อยุ่ด้วย
ภาพลำดับต่อมาคือ ผมเดินไปหาเพื่อนที่ชื่อเอ เห็นเค้านำตาไหลก็ไม่ค่อยสบายใจ บอกเค้าว่าให้เค้ากลับไปก่อนแล้วมีอะไรค่อยว่ากัน
ส่วนพี่ณุผมไม่ได้ทำอะไรเลยครับ เพราะพี่ณุเป็นฝ่ายเดินจากไปก่อน คืนนั้นผมเลยกลับหอพร้อมแทนแล้วมาทำแผลให้เค้า(เค้าซวยเพราะผมอีกแล้ว)
-
"แฟนกูกูไม่ให้ใครชม มึงจำไว้" แทนตะโกนกลับไปอีก
:m21:
เอาโล่ห์ไปเลยพี่แทน
พูดงี้ได้ใจมาก
-
แทนแร๊งงงงงง :laugh:
คิดถึงพี่นิว อย่าหักโหมนะคับ :กอด1:
-
Yes
เฮียแทน o13
-
แทนคิดป่าวไม่รู้
แต่ว่าคนคิดมากน่าจะเป็นพี่ณุกะเอนั่นหละ
:เฮ้อ: แอบสงสารเอ ส่วนพี่ณุ ไม่รู้สินะ
ที่แน่ๆ อยากตบอิคุณพี่ศรัณย์มาก อยากเจิมหน้ามันมาตั้งแต่เรื่องเล่าแล้วหละ เหอะๆๆๆ (หลุดเลยตู)
น้องนิวเอ๋ยว่างแล้วมาเล่าต่อนะค้าบ บวก 1 แต้มให้น้องรัก :กอด1:
-
o13เฮียแทน
-
พี่แทนได้อีกอะ
^^
สู้ๆพี่นิว
-
ที่หอพัก
ผมพาแทนกลับมาที่หอ แล้วเอาอุปกรณ์ทำแผลเข้าไปทำแผลที่ห้องเค้า เพราะห้องผมคนอยู่กันเต็มแต่ห้องของเค้าไม่มีคนอยู่
"เออนี่คุณ ตะกี้ที่ผมพูดอ่ะ ผมขอโทษนะ ผมไม่ได้คิดอะไรหรอก แต่มันอดไมได้เลยข่มมันไปงั้น" เค้าพูดแล้วทำท่าแสบปาก
"นายบอกฉันทำไม" ผมหยุดใส่ยาให้เค้าแล้วถามด้วยสีหน้าจริงจัง
"ผมกลัวคุณโกรธที่ผมพูดออกไปแบบนั้น ผมรู้ว่ายังไงซะคุณก็คงไม่อยากให้ผมแสดงตัวว่าเป็นแฟนคุณหรอกใช่มั้ย" แทนหยิบสำลีจากมือผมไปซับเอง
"รู้ก็ดีแล้ว" ผมหันไปเก็บอุปกรณ์ต่างๆลงกล่องพยาบาล
"อืม ผมเลยต้องบอกให้คุณสบายใจว่าผมไม่ได้คิดอะไรหรอกนะ คุณไม่จำเป้นต้องทำตัวห่างเหินกลัวว่าผมจะคิดอะไรด้วย" แทนพูดเก๊กๆเหมือนเคย
"โอ๊ย ฉันก็ไม่คิดว่านายจะมาคิดอะไรกับฉันหรอก แล้วฉันก็ไม่ได้ปลาบปลื้มอะไรนักหนากับคำพูดพล่อยๆของนาย" ผมรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาซะงั้น
"ผมขอโทษ" แทนฉวยข้อมือผมไว้พูดย้ำชัด
"ขอโทษอะไร" ผมหันไปถาม
"ไม่รุ้ดิ ผมแค่อยากบอกว่าขอโทษ" แทนบีบมือผมแน่น
"เฮ้ย อย่าคิดมากเลย เรื่องมันจบลงแค่คืนนี้ วันพรุ่งนี้ทุกอย่างก็เหมือนเดิม นายก็กับฉันก็เป็นหัวหน้าลุกน้องกันเหมือนที่เป้นมา" ผมหันหน้าหนี
"เหมือนเดิมเหรอ แค่หัวหน้าลุกน้องสินะ ผมเข้าใจแล้ว" แทนค่อยๆปล่อยมือผม
"นายต้องเข้าใจให้ได้ เพราะนายเป็นคนบอกเองว่านายไมได้คิดอะไรอย่างที่นายพูดทั้งนั้น ฉันเองก้เหมือนกัน ไม่มีวันจะรักนาย" ผมเดินออกไปทันที
-
ชีวิตคือการทำงาน
เดือนที่ผ่านมาผมแทบไม่ได้หยุดเลยครับ พอปลายเดือนผมจึงเพิ่งจะเริ่มมีโอกาสได้ลาพักผ่อนกับเค้าบ้าง ซึ่งผมได้ส่งใบลาไปแล้ว
คือลาปลายเดือนพ.ค.ถึงต้นเดือนมิ.ย. รวมๆแล้วก็เป้นเวลา1สัปดาห์ แต่พอเอาเข้าจริงได้พักแค่2วันเท่านั้นผมก็ต้องกลับไปทำงาน
ป้าศรีโทร.หาผมคืนวันเสาร์บอกว่าให้ผมไปทำงานแทนในวันนี้ ซึ่งก็ต้องไปเข้าเช้าซึ่งผมก็โอเค และนี่ก็เป็นโอกาสให้ผมได้เจอกับ โจ
กุ๊กคนใหม่ที่มาสัมภาษณ์เมื่อคราวก่อน จำได้มั้ยครับที่ผมบอกว่า โจ มีลักษณะเกย์อยู่ในตัวเค้าค่อนข้างชัด วันนี้ผมได้เจอกับเค้าแล้วครับ
"หวัดดีครับพี่" โจทักทายผมก่อนตอนรอรถด้วยกัน
"ครับ มาทำงานวันที่สองก็เข้าเช้าเลยเหรอ ง่วงมั้ยเนี่ย" ผมถามกลับ
"ใครๆก็ต้องเข้าเช้าทั้งนั้นอ่ะ" แทนที่รอรถด้วยกันพูดขัดคอ
"อ่ะครับ" โจ ทำหน้าเอ่อๆ
พอขึ้นรถแล้วผมก็ย้ายไปนั่งอีกฝั่งนึง โจก็เดินตามมาติดๆบอกว่า "ผมนั่งด้วยนะครับ" ผมก็ขยับให้เค้านั่งด้วย
ตลอดทั้งวัน ผมจะมีโจมาป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆ แต่เค้าไมได้มาสร้างความรำคาญหรือกวนประสาทผมเหมือนสมัยที่แทนมาแรกๆ
ทำให้ผมนึกเอ็นดูน้องใหม่คนนี้อยู่มากเลยครับ แล้วปรากฏว่าวันนี้ผมเพิ่งทราบว่าน้องเค้ากำลังจะย้ายมาอยู่หอ(ตอนเย็นจะย้ายของมา)
แล้วทางฝ่ายบัญชี สโตร์ เค้าก็ถูกจับแยกไปอยู่ของเค้าต่างหากที่บ้านเช่าสำหรับแผนกเค้า พี่รุมเมทผมคนนึงก็เลยต้องย้ายออกไป
พี่ไท หัวหน้าดูแลหอพักพนักงานเลยจัดให้ โจ เข้าพักที่ห้องเดียวกับผมเพราะเห็นว่าไหนๆก็อยู่แผนกเดียวกันอ่ะครับ
"ผมโชคดีจังได้อยุ่ห้องเดียวกับพี่นิว" โจ บอกตอนเราไปนั่งทานมื้อเที่ยงด้วยกัน
"ไม่แน่หรอกอยู่ๆไปอาจจะคิดว่าโขคร้ายก็ได้" ผมพุดขำๆ หลังจากครึ่งวันเช้าเราพุดคุยกันหลายเรื่องจนเริ่มสนิทกันอย่างรวดเร็ว
"ไมอ่ะคัรบ ผมไม่สนิทกับใครเลย เพิ่งมีวันนี้แหล่ะที่ผมมีพี่มากินข้าวด้วย มาอยุ่เป้นเพื่อนผม" โจพูดแล้วลุกไปกดน้ำมาให้ผม
"อ้าว แล้วเมื่อวานนี้ล่ะ" ผมรับแก้วน้ำมาดื่มก่อนจะถามกลับไป
"ก็มีพี่ๆเค้ามาคุยกับผมบ้างครับ แต่ผมไม่สนิทเหมือนคุยกับพี่วันนี้" โจ พูดแล้วยิ้มแก้มแดงให้ผม
"เอาเหอะ อย่าเพิ่งยกยอกันเลย อยู่ด้วยกันไปก่อน ถ้าดีจริงค่อยชมพี่ทีหลังก็ได้ครับ" ผมสรุปแล้วก็กิน้าวต่อ ระหว่างนั้นก้พุดคุยกันไปหลายๆเรื่อง
ตอนกลับบ้าน ผมเดินนำโจขึ้นมาบนรถพนักงาน แล้วบอกว่าให้มานั่งด้านที่ผมนั่งอยุ่เพระไม่โดนแดด ระหว่างที่โจกำลังนั่งลง แทนก็เดินขึ้นมา
"นายๆขยับไปหน่อย" แทนยืนจังก้าโบกมือไล่ให้โจถอยไป
"เอ้อ ครับ" โจรับคำแต่ยังไม่ถอย
"ตรงนี้ที่พี่นั่งอ่ะน้อง ที่ประจำด้วย" แทนยังคงไม่ยอม
"อะไรเนี่ยที่นั่งอีกตั้งมาก" ผมชักสีหน้าใส่แทนอย่างไม่พอใจ
"ผมขอนั่งใกล้ๆคุณน่ะ ได้มั้ย" แทนหันมาทำหน้ากวนประสาทใส่ผม
"ไม่ได้" ผมแหวใส่ แต่แทนไม่สนใจนั่งลงเบียดจนโจต้องขยับถอยให้
"โทษทีนะน้อง พี่มานั่งตรงนี้ก่อนน้องอ่ะ มันนั่งบ่อยจนชินแล้ว น้องอย่าว่ากันนะ" แทนหันไปยักคิ้วให้โจ
"ครับพี่" โจยิ้มให้บางๆ
ผมเองทั้งโมโห ทั้งหมั่นไส้แทน ก็เลยชวนโจคุยข้ามหัวแทนไปตลอดเส้นทางจนกระทั่งมาถึงหอ
"พี่นิวไปซื้อของใช้เป็นเพื่อนผมหน่อยได้มั้ยครับ" โจมผมตอนเดินเข้าหอพัก
"ได้ แต่ขออาบน้ำก่อนนะ แล้วขนของมาตอนไหนอ่ะ" ผมถามพลางไขกุญแจ
"เนี่ยครับ เดี๋ยวผมจะไปช่วยพี่เค้าย้ายจากห้องคนขับรถมาที่ห้องพี่ ตอนนี้ แล้วเย็นๆกว่านี้ค่อยไปซื้อของหัน" โจบอกลำดับแผนการ
"คุณ ผมไปด้วย" แทนเดินวกกลับมาที่ห้องผม
"ไปทำไม เกะกะ" ผมถามแล้วเชิดใส่
"ผมก็มีของที่จะซื้อใช้เหมือนกันนี่ ไมได้มีแต่เด้กของคุณที่มีเงินซื้อของใช้" แทนยังกวนต่อเนื่อง
"นายจะไปก็ไปเองดิ ไม่เห้นต้องไปกับเราเลย" ผมท้าวสะเอวฉอดๆใส่แทน
"ผมก้ไมได้จะไปพร้อมคุณนี่นา แต่บอกไว้เผื่อเจอกันที่ไหนจะได้รุ้ว่าผมไมได้ตามคุณไป" ทนพุดแล้วเดินยักไหล่กลับไปห้องเค้า
ระหว่างที่ผมเดินซื้อของกับโจ แหม....กำลังเพลินๆกับน้องใหม่ หน้าใส สูง ขาว ตี๋ จู่ๆนายแทนตัวดำก็โผล่มาทำลายบรรยากาศ!
-
เซ็ง เป็ด
เฮียแทนไม่ใจเลย ถ้าชอบเค้าก็บอกไปเลยดิว้า
-
^
^
ไม่จริงหรอกครับ แทนไมได้ชอบหรอก ผมว่าแต่ไหนแต่ไรเค้าก็แค่อยากกวนประสาทผมมากกว่า หรือไม่ก็แค่เรียกร้องความสนใจอ่ะครับ
-
^
^
^
เฮียแทนชอบพี่นิว ชัวร์ ฟันธง
คนปากหนักก็อย่างงี้ครับพี่
ออ ผมว่านะ พี่นิวไม่ได้บังเอิญเจอเฮียแทนหรอก เฮียแทนตามพี่นิวไปชัวร์ o18
-
อืม พี่ก็รู้แหล่ะว่าเค้าตามพี่ไป แต่เรือ่งปากหนัก ปากเบา พี่ไม่สนใจเท่าไหร่ เพราะเค้าไม่ใช่เสปคพี่ พี่ไม่ชอบแนวสูง ล่ำ ดำ ถึก คล้ำ คม เข้ม ไม่ใช่แนวอ่ะ
-
หง่ะ เฮีย แทน โผมมม
แห้ว แดรก
:serius2:
-
เพิ่งมาอ่านจร้า ยังอ่านมะจบ
แต่มาเม้นให้ก่อน
อ่านแล้วเข้าใจความรู้สึกเลยอะเพราะตอนฝึกงานก็โดนแบบนี้อะ
ขนาดยืนล้างผักยังมายืนดูวิธีการล้างอีก คนแบบนี้มีเยอะจริงๆ
ปล.แอบคิดถึงสมัยฝึกงานนะเนี้ยะ
เป็นกำลังใจจร้า :bye2:
-
แบ่งภาค
วันพรุ่งนี้เหมือนจะเป็นวันโดนรุมเลยครับ เริ่มจาก
1.ตอนเช้าต้องไปทำงานกับแทนตลอดทั้งวัน
2.ตอนสายตอ้งเข้าประชุมฝ่ายร่วมกับพี่ณุ
3.ตอนบ่ายต้องอบรมเรื่อง5ส.ร่วมกับพี่อัม
4.ตอนเย็นต้องไปซื้อของกับโจ
5.ตอนค่ำต้องไปรับปาล์มที่ขนส่งมาหาที่พัก
6.ตอนดึกต้องไปทานข้าวกับเอ
การเป็นที่รักของประชาชน และเป็นคนที่ใครๆก็อากจะขอเวลาจากเราเนี่ย มันเหนื่อยมากจริงๆเนอะ
เอ่อ.... ผมไมได้เจ้าชู้ ผมไม่ได้หลายใจ และ ผมไม่ได้มั่ว แต่ทั่วถึงเท่านั้นเองนะครับ ฮ่าๆๆๆๆ
-
ตามเข้ามาให้กำลังใจพี่นิวนะคับ
จิงๆเรื่องวันมหาโหดของพีนิวเนี่ย
ไม่ได้น่ากลัวในเรือ่งการสับรางนะคับ
แต่น่ากลัวพี่แทนจะตามไปป่วนนัดท้ายๆนี่ดิคับ
ไงก็โชดดีนะคับพี่แทน
แถม +1 ให้ึคับ อิอิ
-
แบ่งภาค
วันพรุ่งนี้เหมือนจะเป็นวันโดนรุมเลยครับ เริ่มจาก
1.ตอนเช้าต้องไปทำงานกับแทนตลอดทั้งวัน
2.ตอนสายตอ้งเข้าประชุมฝ่ายร่วมกับพี่ณุ
3.ตอนบ่ายต้องอบรมเรื่อง5ส.ร่วมกับพี่อัม
4.ตอนเย็นต้องไปซื้อของกับโจ
5.ตอนค่ำต้องไปรับปาล์มที่ขนส่งมาหาที่พัก
6.ตอนดึกต้องไปทานข้าวกับเอ
การเป็นที่รักของประชาชน และเป็นคนที่ใครๆก็อากจะขอเวลาจากเราเนี่ย มันเหนื่อยมากจริงๆเนอะ
เอ่อ.... ผมไมได้เจ้าชู้ ผมไม่ได้หลายใจ และ ผมไม่ได้มั่ว แต่ทั่วถึงเท่านั้นเองนะครับ ฮ่าๆๆๆๆ
^
^
ทั่วถึงจริงๆ เอิ้กซซซซซซซซซซซซ
น้องเรามากมาย มากมาย
แล้วปาล์มไปทำไมอีกเนี่ย อาไรกานนนนนนนนน
-
:really2:
-
ไม่มีอะไรมากครับ แค่แวะเข้ามา :กอด1: พี่นิว
-
ทั่วถึงจริงด้วย
555
^^
สู้ๆนะพี่นิว
-
เพิ่งเข้ามาอ่านทู้นี้ค่ะ
ติดตาม และตามติด
จะบอกว่า ปวดตามากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เคยนั่งสูบภาพอยู่ประมาณ50หน้า ยังไม่เท่าอ่านเรื่องยาวๆ8หน้าเลย-*-
เอิกๆๆ แต่ทนได้เพราะอยากติดตามค่ะ
อยากเห็นพี่นิวจังนิ
-
แอบอ่านเรื่องราวของน้องนิวมาได้ซักพักแล้วค่ะ
เข้ามาให้กำลังใจน้องนะคะ .... :L1: ทั้งการทำงานและการใช้ชีวิต
อยากบอกน้องนิวว่า "เกลียดอะไรมักจะได้อย่างนั้นนะคะ" :กอด1: สู้ ๆ จ้าาาาาา
-
เข้ามาเป็นกำลังใจให้ค๊าบบบบ ^^ :L2:
-
:a5:
พี่นิวทั่วถึงดีจังเอิ้กส์ๆ
ไม่ค่อยเจอพี่นิวเลย เอ้ะ แต่ก็ออนเจอกันบ่อยเอ้ะ กูงง :really2:
-
แวะมาส่งกำลังใจให้น้องนิวจ้า :กอด1:
ช่วงนี้งานหนักแน่เลย สู้ๆๆนะจ๊ะ
ว่างแล้วมาต่อด้วยเด้อ รออ่านจ้า
-
:กอด1:
^^
คิดถึงพี่นิวววววววววววววววว
-
ช่วงที่ผ่านมามีเรื่องราว หลากหลายมากมาย เกิดขึ้นกับตัวเองและคนรอบข้าง หายไปตั้งสติอยู่ครับ ตอนนี้พร้อมจะเล่าแล้ว
-
หนังจะฉายแล้ว
ขอแว้บไปหยิบป๊อบคอร์นมานั่งแถวหน้ารอฟังฮับ
อิอิอิอิ
:กอด1: คิดถึงพี่นิวจัง หายไปหลายวันละ
-
เมื่อวันจันทร์ที่ผ่านมา ผมทำงานตอนเช้าเหมือนเดิม ระหว่างที่ผมกำลังเอาของในตู้เย็นมาทำความสะอาดและจัดเรียงใหม่
พนักงานเสิร์ฟก็เดินมาบอกให้กุ๊กไปยืนทอดไข่ให้แขกด้วย ตอนนั้นโจไม่ว่างเลยบอกให้ผมไปแทนเค้าก่อน ผมก็โอเคเพราะเคยทำ
ระหว่างก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่ ก็ได้ยินเสียงคุ้นหูทักทายภาษาไทยขึ้นมาว่า "สวัสดี ทำไข่ดาวให้ที่นึงสิ"
พอเงยหน้าขึ้นมาเท่านั้นแหล่ะ มือผมแทบหมดแรงรุ้สึกได้ถึงกระแสความป่วนที่น่าจะมาเยือนเร็วๆนี้พร้อมความซวยเพราะนั่นคือเสียงพี่ศรัณย์
เค้าเห็นผมก็ยิ้มๆ ผมรีบทำไข่ดาวให้เค้าอย่างไว หลังจากนั้นเค้าก็กลับไปนั่งที่โต๊ะกับเพื่อนๆฝรั่งของเค้าอีก2คน พอดีโจออกมาผมก็เข้าไป
แต่ด้วยความที่วันนี้คนน้อย แต่ละครัวมีแค่คนเดียว เราต้องช่วยๆกัน ดังนั้นเมื่อโจมาทำอาหารด้านใน ผมก็ต้องไปยืนทอดไข่แทนอีกจนได้
"ทำงานหลายอย่างนะ" พี่ศรัณย์ย้อนกลับมาตรงที่ผมยืนทอดไข่ ซึ่งตอนนี้ไม่มีใคร
"อืม" ผมหันหน้าไปอีกทาง
"ทำออมเลตให้เพื่อนพี่หน่อยดิ" พี่ศรัณย์ตัดบทด้วยการสั่งออเดอร์ แล้วเดินกลับไปนั่งรอ
ผมกำลังจะลงมือทำ โจก็มาถึงพอดี ผมเลยให้โจทำออมเลตของพี่ศรัณย์ ส่วนผมจะกลับไปด้านใน แต่มีแขกมาอีก2คนผมก็เลยต้องอยู่ตรงนั้นต่อ
หลังจากพี่ศรัณย์ได้ออมเลตตามที่สั่งไปให้เพื่อนเค้าแล้ว เค้าก็โวยวายว่ามีเปลือกไข่ปนอยุ่ด้วย ผมและโจต่างก็ตกใจ พากันไปดูรวมทั้งเด็กเสริฟด้วย
แต่ถึงมีพนักงานเสิร์ฟไปช่วยดู ก็ไม่มีเศษเปลือกไข่อย่างที่พี่ศรัณย์บอก พี่ศรัณย์กลับหาว่าพวกเด็กเสิร์ฟเอาออกไปแล้ว
"พวกเดียวกันทั้งนั้นป่านนี้ก็คงหยิบออกไปแล้วอ่ะดิ แล้วบอกไม่มี ตะกี้ผมกับเพื่อนยังเห็นอยุ่เลยว่ามีเปลือกไข่ปนด้วย"
ต้องบอกก่อนว่าในระหว่างนี้ ทั้งผมและพี่ศรัณย์ไม่ได้แสดงตัว่าเรารุ้จักกันแต่อย่างใด สุดท้ายแล้วพี่ศรัณย์ก็แกล้งทำเป้นใจดีบอกว่า
"เอาล่ะๆ ไม่เห็นก็ไม่เห็น เอาเป็นว่าเมือ่กี้ผมเห้นแล้วกัน จานต่อไปก็ระวังหน่อยนะ ผมอ่ะไม่เรื่องมากหรอกแต่แขกคนอื่นสิคงไม่ยอมง่ายๆ"
ผมรุ้สึกอึดอัดมาก เพราะรู้ว่าพี่ศรัณย์แกล้งแน่ๆ และที่เค้าทำแบบนี้เพราะต้องการหาเรื่องป่วนผม แต่ทำให้คนอื่นวุ่นวายกันไปหมด
-
เรื่องยังไม่จบแค่นั้นครับ ทีเกิดเมื่อช่วงแรกแค่เป็นเรื่องป่วนๆ เรื่องซวยๆเนี่ยกำลังจะเกิดขึ้นครับ
ตอนที่ผมและพนักงานคนอื่นๆ ออกไปเก็บบุฟเฟท์ตอนเช้า ก็คิดว่าคงไม่มีอะไรแล้ว และคิดว่าพี่ศรัณย์คงกลับห้องไปแล้ว
แต่กลายเป็นว่าเค้าให้น้องพนักงานเสิร์ฟเดินมาบอกผมว่า แขกจะถามเกี่ยวกับอาหารเช้าสักหน่อย ผมก็เลยต้องเดินไปหาพี่ศรัณย์ที่โต๊ะ
"รับหลายงานเนอะ คืนนี้มารับอีกสักงานได้ป่ะ เพื่อนพี่เค้าสนใจนิวอ่ะ" พี่ศรัณย์พุดเบาๆได้ยินแค่เฉพาะเรา
"ทุเรศ" ผมตอบไปเบาๆเช่นกัน
"ลีลา โก่งค่าตัวเหรอ" พี่ศรัณย์ยังไม่หยุดกวน
"ไม่มีอะไร ขอตัวนะ" ผมเลี่ยงแล้วหันหลังเดินออกมา
"ตูดสวยนะ" พี่ศรัณย์พูดเสียงดังมากแล้วจับก้นผมบีบอย่างแรง ทุกคนในที่นั้นเห็นกันหมดอ่ะครับ
ผมทั้งโกรธทั้งอายจนน้ำตาคลอ แต่ก็หันไปดูหน้าคนใจชั่วคนนั้น ยิ่งเห็นเค้าทำสีหน้าสะใจ ผมยิ่งแค้นจนน้ำตาเกือบไหล
แต่ก็ยังทำหน้านิ่งๆและยิ้มเหมือนกับว่า เค้าเป็นแขกชั้นเยี่ยมที่ต้องให้บริการทุกอย่างโดยไม่ขัดข้อง แล้วผมก็เชิดหน้าเดินไป
ทีแรกกะว่าจะหลบไปร้องไห้ในห้องน้ำระบายความรู้สึกอัดอั้นออกมาซะบ้าง แต่พอดีสวนกับเปี๊ยกที่ถือถาดแกงจืดร้อนๆกลับมา
"เดี๋ยวเปี๊ยก" ผมเรียกไว้ และคว้าถาดนั้นไว้พร้อมผ้าที่เปี๊ยกถือมาจับไว้เอง จากนั้นก็ราดลงไปที่เป้ากางเกงไอ้หื่นนั่นเต็มๆ
ผลจากการกระทำของผมทำให้ผมถูกหัวหร้าคือพี่ไพรัชที่เป็นซุเชฟเรียกเข้าไปตักเตือน โดยมีพี่ศรัณย์ยืนอยุ่ข้างๆคอยขู่ว่าจะแจ้งความ
สุดท้ายก็ตกลงกันได้ว่า พี่ศรัณย์จะไม่แจ้งความแต่ผมต้องไหว้ขอโทษเค้าต่อหน้าพนักงานทุกคน และผมต้องได้รับการลงโทษขั้นเด็ดขาด
"พี่รัช นิวไม่ผิดนะ" ผมยังร้องไห้ไม่หยุด ตอนนี้ไม่มีใครอยู่แล้ว พี่ศรัณย์ก็ยอมออกไปหลังจากผมไหว้ขอโทษเค้าแล้ว
"พี่จำเป็น ก็นิวเอาแกงร้อนๆไปราดเค้าแบบนั้น แทนที่จะมาบอกพี่ว่าโดนเค้าแกล้ง" พี่ไพรัชอธิบาย
"แต่เค้าจับก้นนิวแบบนั้น เค้าก็คงเห็นเป็นเรื่องล้อเล่น ไม่เหมือนเค้าทำกับผู้หญิงนี่จะได้ฟ้องเอาเรื่องเค้าได้ นิวเสียเปรียบเห็นๆ" ผมคัดค้าน
"เอาเหอะๆ ถึงยังไงก็ไม่มีทางเลือกมากกว่านี้แล้วอ่ะนิว พี่เองก็จำใจ" พี่ไพรัชสีหน้าไม่สู้ดีเช่นกัน
"แล้วตกลงนิวโดนวอร์นนิ่งใช่ป่ะ" ผมปาดน้ำตาแล้วถามอีกครั้ง
"อืม" พี่ไพรัชยังคงก้มหน้านิ่ง
"แล้วต้องตัดเซอร์วิชด้วยใช่มั้ย" ผมถามเสียงแข็ง
"อืม" พี่ไพรัชเงยหน้าขึ้นมาแววตาแดงก่ำ
"ได้ นิวไปละนะ ฝากเก็บบุฟเฟ่ท์แทนก่อน" ผมกำมือแน่น
"ไปไหนอ่ะ" พี่ไพรัชถาม
"ไปร้องไห้ เดี๋ยวจะกลับมาทำอหารให้ผู้บริหาร ถึงยังไงนิวก็แยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวได้" ผมเชิดหน้าเดินไปบิดลูกบิดประตูกไน่น
"พี่ขอโทษ" เสียงพี่ไพรัชแผ่วๆตามมาด้านหลัง
แล้วผมก็วิ่งภลาไปห้องน้ำล๊อกเกอร์ ร้องห่มร้องไห้จนแทบจะไม่อยากออกไปเจอหน้าใครเลย แม้แต่กับพี่นุ้ยหรือป้าพรผมก็ไมได้เล่าให้ฟังในตอนนั้น
-
ไอ่นี่มันจะตามจองล้างจองผลาญไปถึงไหนกันเนี่ย
แล้วจนถึงวัันนี้เกิดอะไรขึ้นอีกบ้างนะ ท่าทางมันจะเล่นไม่เลิก
น้องนิวสู้ๆ :กอด1: อดทนๆนะน้อง มีโอกาสเชือดมันกลับเลย แบบนี้อภัยไม่ได้แล้ว
-
ไปทำบุญเหอะพี่นิว
โดนเจ้ากรรมนายเวรจองล้างจองผลาญถึงที่เลยอ่ะ
ตอนนั้นว่าเจอที่ผับก็พูดกันอยู่
ว่ากลัวเค้าจะตามมาเจออีก
สุดท้ายก็มาเจอจนได้
เหอๆๆ
ไงก็สู้ๆนะคับพี่นิว
-
โอ๋ๆๆๆ
-
น้องนิวคนเก่ง หนักกว่านี้เคยเจอมาแระ เชื่อว่าน้องนิวต้องจัดการมันได้ เอาให้แรงเลยนะ :fire:
-
:angry2:
คนเราไมเลวยังงี้
สู้ๆค่ะพี่นิว
พี่ผ่านมาแล้วได้ตั้งหลายเรื่อง
พายก็ขอให้เรื่องนี้ผ่านไปได้ด้วยดีนะคะ
^^
-
:m31:
-
:กอด1:พี่นิว สู้ๆค้าบ
จัดการมันได้สะใจมากลุย
ร้องไห้แล้วสู้ๆต่อนะค้าบ :z2:
-
:กอด1:
พี่นิวสู้นะค๊าบบบบ
ไอแสดดดดทำพี่กู :beat: :z6:
สู้ค๊าบบบบบพี่นิว ผมเชื่อว่าพี่ผ่านไปได้ o13
-
เป็นกำลังใจให้นะจร้า
ทุกเรื่องย่อมมีทางออก
แต่ก่อนอื่นขอ :beat: :beat: :beat: พี่ศรัณย์
.
.
.
.
.
.
-
กลับมาเล่าต่อครับ
ตอนเที่ยงๆผมถึงมีโอกาสเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้พี่นุ้ยกับป้าพรฟัง ทั้งสองคนโกรธมาก และก็คิดว่าผมไม่ควรโดนใบเตือน
แต่ในเมื่อเรื่องมันบานปลายมาขนาดนี้แล้ว และผมก็ทำผิดจริงๆ ดังนั้นผมก้ไม่เอามาคิดให้ปวดหัวไปมากกว่านี้ดีกว่าครับ
ตอนใกล้เวลาจะกลับบ้าน เรื่องนี้ยังเป้นที่พูดถึงกันอยู่ แทน ซึ่งมาเข้างานตอนบ่าย3ทำให้ได้เจอกันและเมื่อเค้ารู้เรื่อง
ก็ยิ่งโมโหถึงกับจะไปเอาเรื่องกับพี่ศรัณย์เดี๋ยวนั้นเลย แต่ผมและอีกหลายๆคนห้ามปรามไว้ แทนจึงค่อยๆสงบลง
ระหว่างทางที่นั่งรถกลับหอพัก ผมนั่งหลับตามาตลอดทำเหมือนว่านอนหลับแต่จริงๆเป็นเพราะผมไม่อยากสบตากับใคร
แล้วก็มาถึงหอพัก ทุกคนต่างแยกย้ายกันไปเข้าห้องของตัวเอง โจ มาถึงห้องแล้วก็เอาผ้าออกไปซักเหลือผมคนเดียว
แต่ผมก็เหมือนสติหลุดลอยไปวะแล้ว เพราะผมนั่งอยุ่บนเตียงเงียบๆนิ่งๆจนมารุ้สึกตัวอีกทีตอนที่ เอ มารับผมที่หอพัก
"ผมไม่ไปนะ เหนื่อย" ผมตอบกลับไปอย่างเหนื่อยหน่าย
"อีกแล้ว ตัวเองไม่ไปเรื่อยเลย อาทิตย์ก่อนก็บอกว่าเพื่อนมา ตอนนี้ก้บอกว่าเหนื่อย ตัวเองจะเอาไงเนี่ย" เอบ่น
"ไม่เอาไง ไม่ไป" ผมออกมายืนกอดอกพิงขอบประตู
"ตัวเองเบื่อเค้าแล้วเหรอ ใช่ซี๊ คงเจอคนใหม่ที่ดีกว่าเค้าอ่ะดิ ผุ้ชายก็เงี้ยแหล่ะ ได้แล้วก็ทิ้ง" เอสะบัดสะบิ้งใส่ผม
"พอซะทีเหอะ ผมเหนื่อยนะ เหนื่อยจริงๆ ผมอยากอยุ่คนเดียว" ผมยกมือขึ้นปรามเอให้พอซะที
"เค้าก็เหนื่อย เค้ายังอุตส่าห์มารับตัวเองเลย เค้าอยากอยู่กะตัเวองนะ อยากอ้อนตัวเอง แล้วทำไมตัวเองไล่เค้าอ่ะ"
ท่าทางของเอ นอกจากจะไม่สงบลงแล้ว ยังดีดดิ้นมากขึ้นกว่าเดิม โอเค ผมเข้าใจว่าเค้าเป็นเกย์สาวแต่ไม่ต้องสาวมากได้ป่ะ
"ถ้ามันลำบากมากนัก ก็ไม่ต้องลำบากมาอีกแล้ว กลับไปซะ" ผมก้มหน้านิดนึงข่มเสียงพูดออกไป
"ตัวเองไล่เค้าจริงๆเหรอ เค้าคิดถึงตัวเองนะ ไม่ได้อยู่ด้วยกันเลยตั้งหลายวัน ไม่อยากไปนอนห้องเค้าเหรอ" เอรบเร้า
"ไม่อยากไป กลับไปได้แล้ว ผมไม่มีอะไรจะพูดแล้ว" ผมยังข่มอารมณ์ต่อไป
"เอ๊า เห็นเค้าง้อแล้วเล่นตัวใช่ป่ะ เออ เค้าไม่เป็นรุกบ้างก็แล้วไป" เอเดินมาหยิกแขนผมแล้วทำงอนใส่ผม
"หยุด" ผมเริ่มโมโหจนขบกรามแน่น แล้วคว้าข้อมือเอสะบัดออกอย่างแรง
"โอ๊ย" เอคงเจ็บจนเริ่มรู้สึกว่าผมไม่ใช่แค่รำคาญแต่เริ่มโมโหแล้ว
"ผมบอกให้กลับไป" ผมเค้นคำพูดทีละคำอย่างชัดเจน
"แล้วไม่กลับไปด้วยกันเหรอ" เอยังไม่ยอมจบ
"ที่นี่ห้องผม ผมไม่จำเป็นต้องไปไหน" ผมจ้องหน้าเอ
"แต่ห้องเค้าก็เป้นเหมือนห้องตัวเองนะ กลับไปห้องเราเหอะ เค้าไม่อยากนอนคนเดียวอีกแล้วอ่ะ"
"ออกไป ไป" ผมสวนคำพุดอย่างไว ไม่รอให้เอจบประโยค
"แต่" เอยังเซ้าซี๊
"รีบกลับไปซะ แล้วถ้าผมไม่ติดต่อไปก้ไม่ต้องมาวุ่นวายกับผมอีก ผมขอแค่นี้แหล่ะ ไปให้พ้นๆไป" ผมดุใส่เอ
"ก็ได้ ถ้าอยากคุยกันก็โทร.หาเค้านะ เค้าจะรอตัวเองนะ" พูดแล้วเอก็เดินจากผมไปทั้งที่เค้าก็ไม่เต้มใจเท่าไหร่
ผมอารมณ์เสียหนักขึ้นอีก แต่เมือ่กลับมานั่งเงียๆบคนเดียวที่เตียงก็อดคิดไม่ได้ว่า "ทำไมเราเลวจังวะ ใจดำจริงๆ"
-
แต่ไม่ว่ายังไงผมก้พุดไปแล้ว คงทำได้แค่ปล่อยให้มันผ่านไป ผมคงเพลียมากจนเผลอหลับไป ตื่นมาอีกทีก็ทุ่มกว่าแล้ว
"ตื่นแล้วเหรอครับ" โจ ถามผม ผมหันไปเห็นเค้านั่งอยุ่ที่เตียงเค้า
"อืม" ผมขยี้ตาปรับสายตาให้ชินกับแสงไฟ
"ไปกินข้าวกันเหอะพี่ ผมหิวแล้ว" โจเดินมานั่งลงข้างๆเตียงผม
"จะกินก็ไปกินก่อนสิ รอทำไม" ผมเผลออารมณ์ขุ่นมัวใส่โจ
"ก็ผมเห้นพี่ยังไม่ได้กินอะไร ก็คิดว่าตื่นมาคงหิวเลยจะรอไปกินด้วยกัน" โจตอบเสียงสดใสตามเดิม
"ไม่ต้องรอก็ได้ อีกอย่าง พี่อยากอยู่คนเดียว จะไปไหนก็ไปไป ไม่ต้องมายุ่งกับพี่" ผมเสียงเข้มใส่โจอย่างลืมตัว
"ผมห่วงพี่เนี่ย ผมผิดเหรอ" โจเปลี่ยนน้ำเสียงเป็นเศร้าซะแล้ว
"เปล่าหรอก พี่ขอโทษ พี่กำลังรู้สึกแย่ๆ" ผมเริ่มรุ้สึกตัวว่าพลาดอีกแล้ว จึงเปลี่ยนมาพูดดีๆกับโจ
"ผมเป้นห่วงพี่จริงๆ คิดว่าคนเราเวลามีเรื่องไม่สบายใจคงอยากมีเพื่อนอยุ่ด้วยสักคน" โจ พูดเรื่อยๆ
"พี่ พี่ บอกไม่ถุกอ่ะโจ แต่ตอนนี้เหมือนว่าพี่มาสุดทาง มันมืดไปหมด มันแย่นะกับเรื่องที่พี่เจอตอนเช้าอ่ะ
พี่ไม่รุ้จะโทษอะไรดี จนในที่สุดก็ต้องโทษตัวเองที่เอาแกงจืดไปราดเค้า เพราะสุดท้ายพี่ก้ต้องรับผลจากสิ่งที่พี่ทำ"
"ผมเข้าใจ แต่ผมคิดว่าถ้านันแย่สุดๆแล้ว พรุ่งนี้คงมีอะไรดีขึ้นครับ"
"ไม่หรอก จะดีขึ้นได้ไงในเมื่อมันยังเชคอินอยุ่ พี่ก็ต้องเจอมันมาหาเรื่องพี่อีก แล้วไม่รุ้ว่ามันจะลากใครมาซวยด้วย
ดีไม่ดีนะพี่อาจโดนไล่ออกเพราะมัน บอกตรงๆนะโจพี่กลัวเวลาตอ้งเจอหน้ามัน กลัวจนพี่ไม่อยากให้พรุ่งนี้มาถึง" ผมร้องไห้
"พี่ครับ ผมไม่อยากเห้นพี่ร้องไห้เลย" โจใช้ปลายนิ้วของเค้าเช็ดน้ำตาที่ข้างแก้มของผม
"โจ พี่อ่อนแอเนอะ" ผมมองหน้าโจนิ่งๆ รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาบ้าง
"ผมจะทำให้พี่หยุดร้องไห้นะครับ" โจพูดแล้วค่อยๆก้มหน้าเข้ามาหาผมทีละนิด
โจ ค่อยๆใช้ริมฝีปากของเค้าจูบมาที่น้ำตาของผมทีละข้าง จนเมื่อน้ำตาแห้งหายไปเค้าก็ยังไล่ริมฝีปากไปทั่วใบหน้า
"ขอให้ผมดุแลพี่ได้มั้ยครับ" โจ พุดโดยไม่รอคำตอบเค้าประกบริมฝีปากของเค้ากับปากของผมจนแนบสนิทและลึกซึ้ง
"หยุดก่อน" ผมรุ้สึกตัวอีกครั้งเมื่อเวลาผ่านไปเนิ่นนานหลังจากที่เอนตัวลงไปบนเตียงชองผมพร้อมกับโจ
"ทำไมครับ" โจถามผมเสียงกระเส่า
"มันไม่ถูกต้อง" ผมยันตัวเองลุกขึ้นและดันตัวดจออกห่าง
"แต่ว่า" โจพยายามค้าน สีหน้าเต็มไปด้วยความงุนงง
"เรื่องนี้จะเลยเถิดไม่ได้ เพราะเราต้องอยุ่ด้วยกันไปอีกนาน ถ้าเมือ่ไหร่เรื่องของเราไปไกลเกินจะวุ่นวาย
ลองคิดดูสิ ถ้าเราอยุ่ด้วยกันแบบนี้ แต่เมื่อวันนึงเราไม่รุ้สึกแบบนี้อีกแล้วเรื่องคืนนี้จะกลายเป็นความแปลกแยก
ที่ทำให้เราสองคนมองหน้ากันไม่ติด และพี่อยากให้โจคิดทบทวนดีๆว่านี่เป้นความรุสึกแท้ๆหรือแค่อารมณ์ชั่วครู่" ผมพูดยาว
"ผมชอบพี่" โจสีหน้าจริงจัง
"แค่นั้นไม่พอหรอก อีกหน่อยพี่ก็จะแก่ จะอ้วน หรือเปลี่ยนไปในทางที่ดจจะเริ่มเบือ่และไม่ชอบก็ได้
ในขณะที่โจยังมีโอกาสได้เจอคนอีกเยอะ จะมาเสียเวลากับพี่ทำไม ตอนนี้โจไม่เจอใครอื่นก็คงคิดว่าชอบพี่
แต่เมือ่วันนึงโจเจอคนมากขึ้น ไม่ต้องอื่นไกลหรอก แค่ในโนงแรมนี้ สักวันดจก็จะเปลี่ยนใจเลือกคนที่เหมาะสมกว่าพี่"
"เหมาะสมด้านไหนครับ"
"หน้าตา วัย ความคิดความอ่านที่ไปด้วยกันได้ไง"
"ผมว่าพี่กับผมเราคิดอะไรคล้ายๆกัน"
"ในเวลาแค่ไม่ถึงสัปดาห์นี่น่ะเหรอ เป็นไปไม่ได้"
"พี่ไม่ให้โอกาสผม แล้วยังไม่ให้โอกาสตัวเองด้วยเหรอครับ"
"พี่ให้ไม่ได้ แต่ถ้าโจแน่ใจว่าจริงจัง ก็รอไปอีกสักหน่อย ถ้านานกว่านี้โจยังมั่นคงก็ค่อยว่ากัน"
"ผมมั่นคงเสมอ"
"ไม่หรอก รอให้ถึงวันนั้นก่อน ถ้าเรามีอะไรกันตอนนี้ วันข้างหน้าโจอาจจะเสียดายที่เคยมีอะไรกับคนแก่นะ"
"แก่แค่ไหนกันเชียว"
"ปีนี้โจอายุเท่าไหร่"
"22ครับ"
"แต่พี่แก่แล้ว"
"แก่อีกแล้ว แก่ของพี่น่ะเท่าไหร่กันเชียว"
"แล้วโจคิดว่าพี่อายุเท่าไหร่อ่ะ"
"24 25 ไม่ก็ไม่เกิน26หรอก"
"ฮ่าๆๆ ตลกแล้ว พี่อายุจะ30แล้วนะ ไม่ใช่เด็กๆ เห็ฃนมั้ยเราห่างกันตั้งเยอะ"
"พี่อ่ะ ไม่เห็นตลกเลย" โจถอยไปนั่งทำสีหน้ายุ่งๆเตียงกลางซึ่งเป็นของพี่อีกคนที่ไปต่างจังหวัด
"เอาเถอะ เห็นมั้ยพี่หยุดร้องไห้แล้ว ขอบใจที่ช่วยทำให้พี่ดีขึ้นนะ" ผมยืนขึ้นยิ้มให้โจ
"พี่ไม่สงสารผมมั่งเหรอ ผมอยากนอนคุยกับพี่ อยากอยุ่ใกล้ๆพี่อ่ะ แต่พี่เชนก็นอนกั้นอยุ่ทุกคืน" โจทำเสียงอ้อน
"งั้นพี่ขอให้โจสงสารพี่บ้างนะ วันนี้พี่เจออะไรมาเยอะแล้ว และที่พี่อยากได้ไม่ใช่เซกซ์ แต่เป็นกำลังใจ" ผมบอก
"ผมก็ให้พี่ได้ทั้งสองอย่างนั่นแหล่ะ" โจพูดยิ้มๆ
"ทะลึ่ง" ผมบอกแล้วเดินไปล้างหน้าในห้องน้ำ
"เอ้า ไหนว่าหิวไง ไปนข้าวกันเถอะ" ผมยื่นมือมาให้โจจับเพื่อดึงให้โจลุกขึ้น
"พี่ครับ แต่เราจูบกันแล้ว" โจถามเสียงซื่อๆหน้าแดงๆ
"แล้วไง" ผมแกล้งทำเป็นไม่รุ้เรื่อง
"ผมเพิ่งเคยจูบครั้งแรก ผมคิดว่าเราน่าจะเป็นแฟนกัน" โจก้มหน้างุด น้ำเสียงขาดๆหายๆแบบเขินๆ
"พี่ให้โจเป็นน้องรักของพี่เลยดีมั้ย ไปกินข้าวเหอะน้องรัก" ผมบอกแล้วลูบหัวโจ พลางเดินนำไปที่ประตู
"น้องก็น้องครับพี่" โจเริ่มทำตัวเป็นน้องชายที่เชือ่ฟังผมแล้วครับ
หลังจากกินข้าวกันแล้ว โจกลับไปที่หอพักก่อน ส่วนผมขอตัวไปเล่นเนต บอกเค้าไปขำๆว่าจะไประบายให้เพื่อนในเนตฟัง
แต่จริงๆแล้วผมไม่อยากอยุ่กับโจสองคนในห้อง เพราะไม่รุ้ว่าจะเจอลูกอ้อนอะไรอีก เกรงว่าตัวเองจะเผลอใจอ่ะครับ ฮ่าๆๆ
-
เข้ามาให้กำลังใจพี่นิวค้าบ :3123:
-
:L2:
-
เย้ในที่สุดก้อตามหาดีเจนิ่วนิ๊วจนเจอติดตาม๓ภาคเลยคับ ผมขอลิ้งไดอะรี่เล่มแรกหน่อยได้ไหมคับ....รบกวนแฟนๆคลับหน่อยคับ
-
^
^
พยายามช่วยหาแล้ว หาไม่เจอซะงั้น
งงเหมือนกันค้าบ
:กอด1: น้องนิว
รอบด้านเลยนะน้องพี่ ใจเสีย อารมณ์เสีย มันก็เลยทำให้ยั้งไม่อยู่ไปบ้าง
แต่สงสารเอเหมือนกันนะ แต่นั่นหละ ตื้อมากไปยิ่งอารมณ์เสีย
แล้วตอนนี้เป็นไงบ้างหนอ สู้ๆๆๆนะน้อง
-
กำลังจะเกิดศึกสินะ ~
-
กีสสสสสสสสสสสสส
ในที่สุดก็ได้กลับมาอ่านเรื่องพี่นิวอีกครั้ง หลังจากที่หายไปพักใหญ่ๆๆ
คิดถึงพี่นิวจัง ตอนนี้กลายเป็นคนโสดไปแล้วเหรอ???
กลับมาคราวนี้ อะไรหลายอย่างก็เปลี่ยนแปลงไปหมดเลย
พี่นิวดูไม่เป็นน้องเอยอีกต่อไป เปลี่ยนเป็นพี่นิวเวอร์ชั่นสู้คน
แต่ก็ชอบเวอร์ชั่นนี้ ตามอ่านต่อไป
:กอด1: :L2:
เย้ในที่สุดก้อตามหาดีเจนิ่วนิ๊วจนเจอติดตาม๓ภาคเลยคับ ผมขอลิ้งไดอะรี่เล่มแรกหน่อยได้ไหมคับ....รบกวนแฟนๆคลับหน่อยคับ
^
^
^
หามาเผื่อคนอื่นที่อยากอ่านเรื่อนพี่นิว
555 เจอแค่นี้ หาไดอารี่อันเก่าไม่เจอ สงสัยโดนอุ้ม....
:m20:
[เรื่องเล่า] :+: กว่าจะรู้ว่ารัก :+: ภาค1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=1099.0)
[เรื่องเล่า] :+: กว่าจะรู้ว่ารัก ภาค2 :+: (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=1821.0)
[เรื่องเล่า] :+: กว่าจะรู้ว่ารัก ภาค3 :+: (อวสาน) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2436.0)
[เรื่องเล่า] :+:กว่าจะรู้ว่ารัก:+: ภาคสมบูรณ์ (ปิดฉากเรื่องเล่า...ตอนอวสาน...) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2891.msg100715#msg100715)
-
ก่อนจะเล่าเรื่องอื่นๆเพิ่มเติม ขอตอบข้อสงสัยเรื่องไดอารี่เล่มเก่าก่อนนะครับ
ช่วงก่อนจะปิดไดอารี่เล่มแรกนั้น มีเรื่องราวบางอย่างที่ไม่น่าจดจำเกิดขึ้น
ผมไม่อยากให้เรื่องราวของผมนับจากนี้ต่อไปมีคนอีกคนมาเกี่ยวข้องให้คนอ่านต้องสงสัยว่าเค้าหายไปไหน
ดังนั้นผมจึงตัดสินใจปิดเล่มแรก และมาเริ่มใหม่นี้ครับ จากนั้นทางทีมงานก็ถามว่าจะทำยังไงกับไดฯเล่มเก่า
ผมจึงส่งข้อความไปแจ้งให้ทางทีมงาน โดยผ่านทางเจ๊สอง ว่ารบกวนทีมงานลบไดฯเล่มเก่าทิ้งไปได้เลย
ต้องขอโทษเพื่อนๆที่หาไม่เจอนะครับ แต่ผมได้รวบรวมเนื้อหาจากไดฯเล่มแรกมาไว้ช่วงต้นๆของไดฯเล่มนี้แล้วครับ
-
^
^
^
:z13: จิ้มพี่นิว
รับทราบคร้าบผม
-
คืนนั้นผมไม่รุ้ว่าจะหลับตานอนไปได้ยังไง เพราะมีเรื่องรบกวนหัวใจตั้งแต่เช้าจนเย็น
ผมก็เลยไปนั่งเล่นเนตกะว่าจะได้คุยกับเพื่อนๆในเนตให้สบายใจขึ้นมาบ้าง พอใกล้เที่ยงคืน แทน ก็โทร.มา
แทน บอกว่าให้เล่นเนตไปก่อนแล้วตัวเค้าจะลงรถพนักงานหน้าปากซอยแล้วมารับผมที่ร้านเนตแล้วเข้าหอพร้อมกัน
"มาเร็วนี่" ผมหันไปถามตอนเก็นแทนมายืนอยู่ด้สนหลัง
"อืม รถมาเร็วอ่ะวันนี้ แล้วไปได้ยัง ผมหิวแล้ว" แทนก้มลงมาเกาะที่พนักเก้าอี้
"ไปดิ" ผมรับคำแล้วปิดหน้าจอ จากนั้นก็ไปจ่ายตังแล้วออกไปพร้อมกับแทนซึ่งจะขอแวะทานข้าวก่อน
"วันนี้เจอแต่เรื่องแย่ๆ ยังมาเล่นเนตได้อีกเนอะ" แทนชวนคุยหลังจากที่นั่งอยุ่นานโดยทีเราไมได้คุยกันเลย
"ก็มาคุยกะเพื่อนด้วย แล้วก็ฟังวิทยุบ้าง ดูละครย้อนหลังบ้าง สบายใจดี" ผมก้มลงดูดน้ำปั่นในแก้วจนหมด
"ตอนนี้ดีขึ้นแล้วดิคุณ" แทนรวบช้อนซ้อมแสดงว่าอิ่มแล้ว
ผมแค่พยักหน้าแล้วก้รอให้แทนจ่ายตังค่าข้าว ซึ่งรวมกับค่าน้ำปั่นทีเค้าจะเลี้ยงผมด้วย แล้วเราค่อยเดินกลับด้วยกัน
"ทำไมมันต้องหาเรื่องคุณอ่ะครับ" แทนหันมาถามระหว่างที่เราเดินไปด้วยกันบนทางเท้า
"เรื่องมันยาว เล่าทั้งคืนก็ไม่จบ" ผมไม่ยังไม่อยากรื้อฟื้นด้วยอ่ะครับเลยบอกไปแบบนั้น
"ก็ได้ ไว้สบายใจอยากเล่าค่อยเล่า ผมก็อยู่ตรงนี้แหล่ะ รอฟังคุณ ไม่ไปไหนหรอก" แทนพูดขึ้นลอยๆ
"เดี๋ยวก่อน วันนี้นายเป็นอะไรป่ะเนี่ย" ผมหยุดเดินหันไปมองนายแทนว่าเค้าเป้นไรมากป่ะถึงพูดแนวๆนี้
"ไม่เป้นไรนี่นา ผมก็เหมือนทุกวัน" แทนหยุดเช่นกันแล้วหันมามองผม
"ไม่อ่ะ นายไม่เคยพูดอะไรสะดุดหูฉันแบบนี้มาก่อน" ผมส่ายหน้า หรี่ตามองเหมือนไม่แน่ใจเค้า
"เพราะคุณไม่เคยใส่ใจผมมากกว่า ผมเป้นในมุมที่คุณเลือกจะมองไง ในสายตาคุณผมก็แย่เสมอ" แทนทำหน้าจ๋อย
"เฮ้ย ไม่เอาน่า อย่ามาแนวนี้นะ คนยิ่งเซ็งๆอยู่" ผมตบบ่าแทนเบาๆเป้นเชิงว่า อย่ามาล้อเล่น
"แล้วนี่คุณจะเอาไงเนี่ย พรุ่งนี้ผมไปเข้าเช้าแทนคุณก็ได้นะ แล้วบ่ายคุณก็ไปแทนผม" แทนปรับสีหน้าสดชื่นขึ้น
"ไม่อ่ะ นายไม่ต้องมาน๊อกรอบเพื่อฉันหรอก และอีกอย่างอะไรจะเกิดด็ต้องเกิด" ผมล้วงกระเป๋าแล้วจะเดินต่อ
"แต่มันต้องจ้องเล่นงานคุณเวลาเดิมแน่ เปลี่ยนรอบกันเหอะ ผมน๊อกรอบได้น่า เชื่อดิ" แทนดึงแขนผมไว้ไม่ให้เดินไป
"นายอย่าทำอะไรเพื่อฉันนักเลย เฉพาะเรื่องไอ้บ้านั่น นายก็ซวยเพราะฉันมาแล้วครั้งนึงนะ" ผมหันไปบอก
"ผมทำเพื่อคุณได้" แทนจับมืออีกข้างของผมไว้แน่น
"ทำไม" ผมใจสั่นพิกล ไม่กล้าสบตาแทนเท่าไหร่ไม่รู้ทำไม
"ผมไม่อยากให้คนอื่นรังแกคุณ" แทนเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น ใจผมก็นมากขึ้น
"แต่นายจะทำอะไรเพื่อฉันไปตลอดชีวิตไม่ได้หรอก ทุกคนต้องผ่านเรื่องของตัวเองให้ได้สิ" ผมมองหน้าเค้านิ่งๆ
"ผมทำได้ ถ้าคุณคิดว่าจะให้ผมทำ" แทนดึงมือผมให้เดินตามเค้าไป
"ปล่อยก่อนก็ได้" ผมรุ้สึกเขินๆยังไงไม่รู้ ที่ต้องเดินจุงมือกับแทนไปตลอดทางที่จะกลับหอ
"เงียบเหอะ ผมจะจุงมือคุณแบบนี้จนถึงหอ เผื่อคุณจะได้คำตอบว่าผมเหมาะสมมั้ย" แทนพูดแล้วก็พาผมเดินไป
ตลอดเส้นทางเราไมได้พูดคุยกันเลยน มือเค้าอบอุ่นจัง ผมมไกล้ามองหน้าแทนทั้งที่เคยจ้องหน้าเอาเรื่องเค้ามาก้หลายครั้ง
"เป็นไง" เค้าถามขึ้นหลังจากเราเดินมาถึงสวนสาธารณะใกล้ๆหอพัก
"เรื่องไหน" ผมพยายามจะดึงมือเค้าออกแต่ก็ไม่สำเร็จ
"คุณรู้สึกรึยังว่ามือผมแข็งแรงพอจะดูแลคุณได้" แทนยิ้มๆแล้วก้มมาถามผมเบาๆ
"อืม" ผมตอบเสียงเบามาก แต่รุ้ตัวว่าพยักหน้าไปหลายครั้ง
"ผมว่าไอ้บ้านั่นมันจ้องจะงาบคุณ เพราะคุณน่ารักแน่เลย" แทนกระซิบใกล้ๆ
"นายว่าไงนะ"
"ผมบอกว่าคุณน่ารัก"
"บ้าป่ะ"
"ไม่บ้าหรอก ยิ่งเวลาเขินคุณยิ่งน่ารัก คนอะไรเขินซะหูแดง" ว่าแล้วเค้าก็จับหูผมถูไปมา
"เขินที่ไหนเล่า ที่ฉันหูแดงเพราะ เพราะ เพระฉันตัวขาวไง โดนยุงกัดก็แดงดิ ถ้าดำแบบนายก็มองไม่เห้นอ่ะ" ผมเฉไฉ
"ปากดีอีกแล้ว อย่างคุณนี่นะ ต้องโดนของดำเข้าตัวซักวัน ฮ่าๆๆๆๆ" แทนบีบจมูกผมเบาๆ
"ไอ้บ้านี่ กวนประสาทอีกแล้วนะ" ผมได้โอกาสเลยฟาดต้นแขนแทนไปหลายป๊าบ
"พอเหอะ กลับเข้าห้องได้แล้วคุณ พรุ่งนี้ต้องเข้าเช้าใช่ป่ะ" แทนลูบต้นแขนเบาๆ
"อืม" ผมพยักหน้า
"ไม่เปลี่ยนใจให้ผมไปแทนใช่ป่ะ" แทนพาผมมานั่งเก้าอี้ยาวในสวน
"ไม่เป็นไร ฉันไม่มีอะไรจะเสียแล้ว ฉันจะจัดการกับมันเอง รอดูโอกาสเหมาะๆก่อน คอยดูฉันบ้างเหอะ" ผมเริ่มฉุน
"เก่งครับเก่ง" แทนลูบไล่ผมให้อารมณ์เบาลง
"ไป ผมง่วงแล้ว" ผมทำท่าปัดฝุ่นแล้วจะลุกขึ้น
"เออจริงด้วย นี่มันตี2แล้วนี่นา" แทนดูนาฬิกาข้อมือ
"นายก็เหมือนกัน นอนซะนะอย่าเอาเรื่องฉันไปคิดมากเลย ค่อยๆว่ากันไปทีละโจทย์" ผมยิ้มให้
เรายังคงเดินจับมือกันจนถึงหน้าห้องนอนผม แม้เราจะไม่ได้พูดอะไรกันอีก
คืนนี้เค้าส่งผมเข้านอนด้วยการที่เรามองตากันนิ่งๆอยุ่สักพัก แล้วผมก็กลับเข้าห้องไป
-
^
^
^
เชียร์พี่แทนซะดีมั้ยนะ..... กึๆๆ (หัวเราะประหลาด)
พี่นิวต้องผ่านมันไปได้ค่ะ ไอ่ญาติผู้พี่แสนจ.ร.นั่นน่ะ ...ทำตัวเน่าหยั่งกะตัวร้ายในละคร :fire:
-
ว่าแล้ววววว.....แทนนี่ต้องคิดอะไรกะน้องนิว o18
-
พี่ครับ
นางเอก น. คิดว่ารูปร่างหน้าตาพระเอก ท. ไม่ใช่เสปก (อยากบอกว่า พอปิดไฟก็ไม่เห็นแล้ว 55)
แต่สิ่งที่อยู่ภายในของพระเอก ท. โดนใจนางเอก น. เข้าอย่างจัง (มั้ง)
เพราะงั้น อยากให้นางเอก น. รับรักพระเอก ท. ไปเถอะครับ คนอย่างนี้ไม่ได้หาได้ง่ายๆนะครับ
"คุณรู้สึกรึยังว่ามือผมแข็งแรงพอจะดูแลคุณได้"
"อืม"
โดนอย่างแรง เอิ๊กๆๆๆ
ไม่อยากให้นางเอก น. ใช้ประโยคที่ว่า
"กว่าจะรู้ว่า <รัก> "
เป็นครั้งที่ 2
:o12:
-
โอ้ว...มีแต่คนเชียร์พี่แทน
ว่าแต่พี่แทนใช่พระเอกของเรื่องนี้อ๊ะเปล่า?
ในใจก็แอบเชียร์พี่แทนนะ แต่กลัวไม่ใช่พระเอกของเรื่องนี้
เลยรอดูไปก่อนดีกว่าว่ามีโอกาสไหม
ส่วนเรื่องคนที่มาก่อกวนพี่นิว ขอให้จงแพ้ภัยตัวเองไปก็แล้วกันเนอะ
พี่นิวสู้ๆๆ สู้ต่อไปจ้า
:กอด1: :L2:
-
:o8:
พี่แทนน่ารักแฮะตอนนี้
^^
-
พออ่านเจอแบบนี้แล้วก็คิดเหมือนกันนะ
ถ้าเราเป็นผู้บริหาร
ควรจะตัดสินใจยังไงถึงจะดี
-
จากวันที่เกิดเรื่องมาถึงวันนี้เป็นเวลา1สัปดาห์แล้วครับ ตอนแรกที่พี่ไพรัชตัดสินว่าผมจะได้รับใบวอร์นนิ่งนั้น ผมแทบไม่มีแรงไปทำงานเลย อายนิดๆด้วย
เพราะจะมีการติดป้ายไว้หน้าบอร์ดตั้งแต่วันแรกที่ผมต้องเซนต์รับใบเตือนที่ว่านี้ แต่ผมก็รออยู่หลายวันว่าทำไมไม่มีการติดป้ายทั้งที่ผมเซ็นชื่อไปหลายวันแล้ว
ผมก็ทำตัวปกติมาเรื่อยๆ มีบางคนที่พอจะรู้เรื่องก็มาถามบ้าง บางคนก็มาแสดงความเข้าใจหรือเห้นใจ ผมก็รับฟังไว้ไม่ได้ต่อความอะไรให้ยืดยาวอีก
จนมาถึงเมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมาผมไปเข้างานตอนบ่าย โดยที่ทั้งผมและพี่ศรัณย์ต่างก็ไม่ได้พบกัน แต่ผมรู้ว่าเค้ายังพักอยู่ที่โรงแรมเหมือนเดิม
แล้วประมาณ4ทุ่มกว่า เค้าสั่งอาหารให้พนักงานเสิร์ฟไปส่งให้ที่ห้อง แล้วพนักงานเสิร์ฟที่ไปคือหนิง หนิงเป็นเกย์สาวเพื่อนสนิทคนนึงของผม
หนิง เป็นเกย์สาวที่เรียบร้อยยิ่งกว่าผมซะอีก และไม่ได้มีลักษณะออกไปทางกะเทยปากร้ายเหมือนกับอ้วน ดังนั้นถึงจะมาใหม่แต่ก็เป็นที่รักของเพื่อนๆ
หนิงจะต้องไปเสิร์ฟอาหารที่ห้องนี้ แล้วหนิงหายไปนานมากจนเพื่อนๆเริ่มบ่น บางคนก็นึกว่าไปห้องน้ำ บางคนก็ว่าสงสัยไปทานข้าว(รอบสี่ทุ่มพอดีเลย)
จนกระทั่ง5ทุ่มแล้วก็ยังไม่มีใครเจอหนิงกลับมาที่ห้องสักที พี่ณุเริ่มบ่นแล้วว่าหนิงหายไปไหน เพราะไปที่แคนทีนแม่น้อยก็บอกว่าหนิงยังไม่ได้มากินข้าว
โดยที่ไม่มีใครนึกเลยว่าหนิงจะไปเจอเรื่องซวยๆอยุ่ในห้องของพี่ศรัณย์ จนเมื่อหนิงโทร.มาบอกว่าอยู่ห้องแขกแต่ออกมาไม่ได้ พี่ณุเลยเชคเบอร์ห้อง
แล้ววิ่งหน้าตั้งมาในครัว ถามผมว่า "คนที่มันหาเรื่องนิววันนั้นชื่ออะไรนะ" พอผมบอกชื่อพี่ศรัณย์ไป พี่ณุพูดว่า "ซวยแล้ว" และวิ่งออกไปเลย
ผมหันไปทางแทนที่กำลังเคลียร์ครัวอยู่ ผมบอกแทนว่าฝากครัวด้วย แล้วผมก็วิ่งตามพี่ณุออกไปติดๆ แต่พอนึกได้ก็แวะบอกพี่ไพรัชว่าให้ตามไปด้วย
พวกเราวิ่งมาถึงหน้าห้องพักของพี่ศรัณย์ พี่ณุเคาะประตูแล้วขออณุญาตเข้าไปด้านใน พี่ณุพูดเป้นภาษาอังกฤษ แล้วเพื่อนพี่ศรัณย์ที่เป็นต่างชาติก็มาเปิดห้อง
แล้วบอกกลับมาว่าไม่สะดวกติดธุระอยู่ พี่ชิษณุก็พยายามอธิบาย(ตามหลักการการบริการที่ดีและให้เกียรติแขก) แต่ผมไม่รอแล้วผมวิ่งฝ่าเข้าไปในห้อง
ภายในห้องเรียบร้อยมาก ยังมองเห็นถาดอาหารที่แขกสั่งไว้วางอยู่โดยลักษณะจานอาหารก็ยังไม่ได้ถูกแตะต้องเลย ผมไม่เห้นใครอยู่ตรงนั้นครับ
พี่ไพรัชวิ่งมาดึงแขนผมไว้บอกว่าให้ออกไปข้างนอก และพูดกับผมเบาๆว่า "อย่าซ่าได้มั้ย หาเรื่องอีกแล้วนะเราน่ะ" แต่ผมก็ไม่ยอมไปยังขืนตัวไว้
เพื่อนของพี่ศรัณย์เดินเข้ามาด้วยแล้วทำพสีหน้าไม่พอใจ จนพี่ณุที่ตามเข้ามาต้องทั้งโค้งทั้งขอโทษกันยกใหญ่ พวกเรากำลังจะออกไปอยู่แล้วเชียว
แต่ได้ยินเสียงหนิงตะโกนมาจากในห้องนอน แล้วก็มีเสียงโครมดังๆเหมือนมีสิ่งของมากระแทกประตูห้องนอน พี่ณุไวกว่าใครทั้งหมดวิ่งไปถึงประตูบานนั้น
พี่ณุมีกุญแจอยู่แล้วครับไปถึงประตูก็ไขกุญแจห้องนอนได้ทันทีเลย พอประตูเปิดพวกเรามองเห็น หนิงหน้าตาตื่นอยู่มุมหนึ่งของห้องนอนชุดพนักงานหลุดรุ่ย
ส่วนพี่ศรัณย์สภาพอุบาทว์มาก ใส่บอกเซอร์ตัวเดียวแล้วยังถือกล้องวิดีโอค้างอยู่เลย พี่ณุวิ่งเข้าไปกอดหนิงไว้เป็นการปลอบใจแล้วรีบพาออกไปจากห้องนอน
พี่ไพรัชโทร.ตามผุ้จัดการห้องพัก โชคดีที่คืนนี้ผู้บริหารอยู่ตรวจงานด้วยตัวเอง ทำให้ไม่ต้องรอส่งเรื่องอะไรวุ่นวายไปอีกเป็นอันว่าตามตัวมาจนครบที่ห้อง
ตกลงว่าทางผู้บริหารจะแจ้งความจับพี่ศรัณย์โทษฐานล่วงละเมิดทางเพศ(แม้เป็นผู้ชายก็ต้องรับโทษอ่ะครับ) แต่พี่ศรัณย์ไม่ยอมให้เหตุผลว่า
"ผมไม่ได้บังคับนะ พนักงานของคุณรับเงินผมเอง"
"ไม่นะครับ ผมไม่ได้รับเงินอะไรเลย" หนิงเถียงปากคอสั่น
"ก็ตกลงกันแล้วนี่ว่าเสร็จแล้วผมจะจ่ายให้ นี่พวกนี้ดันแห่กันมาก่อน แล้วจะให้ตังตอนไหนล่ะ" พี่ศรัณย์โวยวายไม่มีสลด
"ผมไม่ได้ตกลงอะไรจริงๆนะครับผู้จัดการ จริงๆนะคุณนุ หนิงไม่รู้เรื่องเลย พอเอาอาหารมาเสิร์ฟเค้าก็บอกให้จัดผลไม่มาเพิ่ม
แล้วบอกผมว่าผ้าปูเตียงสกปรกจะให้ผมมาแจ้งแม่บ้าน ผมก็บอกว่าให้เค้าติดต่อไปตามแผนกเลยแต่เค้าไม่ทราบเบอร์ ผมก็บอกให้ดูจากโค้ดบุ๊ค
เค้าเลยบอกให้ผมไปช่วยหาเพราะไม่รู้ว่าแม่บ้านเอาไปวางไว้ตรงไหน พอผมเข้าไปเค้าก้หว่านล้อมให้ผมนอนกับเค้าแต่พอผมไม่ยอมเค้าก็ขู่อีก
ผมพยายามบอกแล้วว่าผมทำไมได้ และมีงานรออยู่ แต่เค้าก็ไม่ยอมไปๆมาๆเลยบอกผมว่าให้ผมช่วยเค้าหน่อย ผมกลัวมากเลยรับปากไปก่อน
ทีแรกคิดว่าจะหาทางออกมาได้ก่อนที่จะต้องทำให้เค้า พอดีเค้าถอดเสื้อผ้าแล้วก็ไปหยิบกล้องมาบอกว่าจะขอถ่ายวิดีโอไว้ ผมไม่ยอมเค้าก็กระชากเสิ้อผม
ผมเห็นว่าอยู่ใกล้ๆโทรศัพท์เลยกดไปที่ห้องอาหาร ยังดีที่พี่ณุมาถึงก่อนไม่งั้น ผมก็ไม่รู้จะทำไงเหมือนกัน" หนิงพูดไปร้องไห้ไป
"แล้วตกลงคุณสมยอมรึเปล่า" ผู้จัดการถามหนิง
"ผมไม่ยอมหรอก ถ้าจะหาว่าผมทำอะไรเด็กคุณก็ต้องลงโทษเด็กคุณด้วยที่ค้าบริการกับแขกแบบบผม" พี่ศรัณย์พูดนิ่งๆสีหน้ากวนๆ
"อ้าว ไอ้ชั่วนี่ก็เค้าบอกแล้วไงว่าไม่เต็มใจ ไม่ได้ตกลงอะไรกับแกทั้งนั้น คราวก่อนแกก้หาเรื่องฉันไปทีนึงแล้ว
คราวนี้หาเรื่องเพื่อนฉันอีกเหรอ เอาสิถ้าเพื่อนฉันโดนลงโทษจากโรงแรมแกก็ต้องโดนลากคอเข้าคุกด้วย
อีกหน่อยถ้าแกติดคุกตงหาคู่ขาได้เพียบเลย แต่แกเตรียมตัวไว้เหอะแกน่ะแหล่ะจะเป้นฝ่ายเป็นเมียคนคุกพวกนั้น
อ้อ...แล้วไม่ต้องห่วงเรื่องพ่อแม่แกนะ ฉันจะหาทางบอกให้พวกเค้ารู้ให้ได้ว่าแกทำชั่วอะไรไว้มั่ง แล้วไอ้ฝรั่งนี้แกฟังภาษไทยออกมั้ย" ผมลุกขึ้นชี้หน้าด่า
"yes" เพื่อนพี่ศรัณย์พยักหน้ารับ
"ดี งั้นแกก็ติดคุกเมืองไทยซักพักดีมั้ย stay at prison ok?" ผมหันมาเท้าสะเอวถามเพื่อนพี่ศรัณย์
"no" ไอ้ฝรั่งนั่นส่ายหน้าร้องเสียงหลง
"ไอไม่รู้เรื่องนะ ไอแค่อยู่ด้วยกับซันเฉยๆ" ทีนี้พูดไทยคล่องเชียว
"อยู่ด้วยก็ซวยด้วยกันเลย ยกเว้นแต่แกจะเป็นพยาน รู้จักมั้ยพยานน่ะ a witnessน่ะ" ผมกอดอกมองหน้าพวกเค้า
"ok i can tell everything but i wan't to go to prison please" ฝรั่งรายนั้นคุกเข่ากันเลยครับ
แล้วหลังจากนั้นเค้าก็พุดความจริงทั้งหมดให้ผู้บริหารที่มาตรวจงานคืนนั้นให้ฟังทั้งหมด จนสุดท้ายพี่ศรัณย์กับเพื่อนก็เถียงกันเอง
เพื่อนพี่ศรัณย์บอกว่าจะไปเป้นพยานให้ที่สถานีตำรวจด้วย แต่อย่าจับเค้าเพราะเค้าแค่มาพักผ่อนไม่ได้อยากมีเรื่องอะไรจริงๆ
สุดท้ายพี่ศรัณย์เองก็ยกมือยอมรับผิดและบอกว่าขะให้ชดใช้ยังไง แต่เกลี้ยกล่อมว่าไม่ต้องให้เรื่องบานปลายถึงกับต้องแจ้งตำรวจจะได้มั้ย
หนิงเองก็อยากให้เรือ่งมันจบๆลงไปอยุ่แล้ว ก็เลยตกลงตามที่พี่ศรัณย์ขอร้อง เรื่องก็คงจบลงแค่นี้แหล่ะครับแต่ผมไม่ยอมเพราะเรื่องของผมยังไม่จบ
"เดี๋ยวดิเรื่องของฉันนายก็ต้องเป้นพยานด้วย บอกทุกคนไปดิว่าวันนั้นเพื่อนนายมันหาเรื่องอะไรฉัน" ผมตะคอกไอ้ฝรั่งหน้าจ๋อยนั่น
หลังจากนั้นเพื่อนพี่ศรัณย์ก็เลยบอกหมดเลยว่า พี่ศรัณยืจงใจแกล้งตั้งแต่โกหกว่าเจอเปลือกไข่แล้ว เล่าไปจนถึงตอนที่พี่ศรัณย์พุดจาดูถูกและจับก้นผมด้วย
"แล้วเพื่อนแกก็ทำแกงจืดรดขาตัวเองใช่มั้ย" ผมรีบสำทับ ไอ้ฝรั่งมันทำท่าจะส่ายหน้า ผมชี้หน้าตะหวาดเลย
"พูดมาเดี๋ยวนี้ว่าฉันไม่ได้ราดแกงจืดใส่เพื่อนแก เพื่อนแกทำตัวเองพุดสิ" ได้ผลครับมันพยักหน้าหงึกๆ
"จะบ้าเหรอเรื่องอื่นน่ะผมทำจริงๆแต่แกงจืดนั่นน้องเค้าราดใส่ขาผมจริงๆนะ ทำไมยูพุดงั้นวะ" พี่ศรัณย์โวย
"เห็นรึยังอ่ะครับว่าเค้าทำร้ายผมจริงๆลแวนี่ยังไม่ยอมรับอีกนะว่าเอาแกงจืดราดตัวเองแล้วใส่ร้ายผม ก็ตอนนั้นผมจะเดินหนีไปแล้ว
พอผมจะไปช่วยสจ๊วตยกของคุณคนนี้ก็บอกว่าให้ถือมาให้เค้าดุก่อนว่าของหมดรึยัง พอเอาไปให้ดูเค้าก็กระชากถาดให้เอียงไปราดขาเค้า" ผมโกหก
"ไม่จริงแกจงใจราดขาฉัน" พี่ศรัณย์โวย
"เอาล่ะครับเรื่องจะเป็นไงก็แล้วแต่ แต่ยังไงซะคุณก็เป็นแขกที่เข้ามาก่อกวนพนักงานของโรงแรมผมถึงสองครั้ง
ผมคงต้องดำเนินการทางกฏหมาย เพราะนอกจากสร้างความเดือดร้อนให้พนักงานของผมแล้ว คุณยังทำให้ทรัพย์สินโรงแรมเสียหาย
แต่ถ้าคุณต้องการให้เรื่องจบลงอย่างเงียบๆ คุณคงต้องทำตามข้อเรียกร้องของทางโรงแรม ด้วยการจ่ายเงินชดเชยทั้งหมดรวมทั้งค่าที่พักและอาหาร
จากนั้นก็ต้องเชคเอ้าท์ตั้งแต่คืนนี้เลยนะครับ รวมทั้งค่าทำขวัญพนักงานของผมทั้งสองคนด้วย" ผู้บริหารเป้นคนเอ่ย
"สองคน ผมด้วยนี่นา ว๊ากๆๆ สะใจจริงๆ จ่ายมาเลยเดี๋ยวนี้" ผมกระดิกนิ้วใส่หน้าพี่ศรัณย์
พี่ศรัณย์กำลังจะหยิบเงินส่งให้ผมกับหนิง ผมนึกขึ้นได้ว่าควรมีมาตรการป้องกันตัวเองบ้างเลยบอกว่าให้พี่ศรัณย์ยกมือไหว้ขอโทษผมกับหนิง
"จะดีเหรอนิวแค่นี้เค้าก้ยอมมากแล้วนะ" หนิงกระตุกเสื้อผมแล้วกระซิบๆ ผมบอกให้หนิงเฉยๆไว้
"ก็ดีนะ คุณทำร้ายพนักงานของผม คราวก่อนคุณยังให้พนักงานผมไหว้ขอโทษคุณคราวนี้คุณก็ควรทำเพราะความจริงคนผิดคือคุณ" พี่ไพรัชบอก
"ไม่งั้นก็ติดคุกไปเลย" ผมได้ทีรีบบอก
"ไม่นะ ซันรีบๆทำเลย" โอ้โห คราวนี้เพื่อนฝรั่งของพี่ศรัณย์พุดชัดเป๊ะ
"เออๆ ก็ได้" พี่ศรัณย์ตั้งท่าจะทำตาม
"เดี๋ยว" ผมร้องห้าม
"จะให้ดีคุณต้องพุดด้วยว่า ขอโทษที่ทำร้ายผมและยกมือไหว้ช้าๆชัดๆ รวมทั้งขอให้ถ่ายวิดีโอไว้ด้วย" ผมนำเสนอ
"เออดีๆ ผมเห็นด้วย ผมเอามือถือผมถ่ายไว้" พี่ณุเห็นด้วยเสียงแรก แล้วจากนั้นคนที่พกมือถือไว้กับตัวก็เตรียมบันทึกภาพประวัติศาสตร์
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
พวกเรากลับมาที่แคนทีนเกือบๆเที่ยงคืนแล้ว ใกล้เวลาเลิกงานเต็มที มีคนรอฟังข่าวอยุ่มากมาย เรายกหน้าที่การเล่าเรื่องให้พี่ณุผู้ช่างพุด
แทนทำท่าสะใจมากเหมืนเป้นคนที่ถูกยกมือไหว้ซะเอง ส่วนผมนั้นถูกพี่ไพรัชเรียกตัวมาคุยที่ออฟฟิศ
"เอานี่" พี่ไพรัชยื่เอกสารที่ผมลงชื่อรับใบเตือนไว้มาให้ผม
"ทำไมครับ" ผมงง
"ฉีกซะ" พี่ไพรัชบอกยิ้มๆ เห้นผมทำหน้างงๆเลยบอกต่อว่า
"พี่ยังไม่ได้ส่งฝ่ายบุคคล ทีแรกกะว่าจะไม่ส่งหรอก ให้นิวเซนต์ไว้งั้นๆ เพื่อให้ทางนั้นยอมจบเรื่อง แต่เอาจริงก็คงไม่ให้นิวโดนตัดเงินหรอก
กะว่าแขกห้องนั้นเขคเอ้าท์เมือ่ไหร่ค่อยเอามาให้นิวฉีกทิ้ง ก็พอดีคืนนี้เค้าออกไปแล้ว พี่ก็เลยเอามาให้นิวทำตามที่พี่คิดไว้เท่านั้นเอง" พี่ไพรัชยิ้มไปเล่าไป
"ขอบคุณนะครับ พี่รัชน่ารักที่สุดเลย" ผมดีใจโผเข้าไปกอดและหอมแก้มพี่ไพรัชหลายฟอด เค้าหัวเราะใหญ่เลยบอกว่าให้พอได้แล้ว
"พี่ช่วยอัดคลิปไหว้ลงแผ่นซีดีให้ผมด้วยนะครับ สมน้ำหน้ามัน" ผมว่าแล้วก็ฉีกเอกสารทิ้งลงถังขยะด้วยความสะใจ
-
จิ้มพี่นิว
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
สะใจมากมาย
555+
:จุ๊บๆ:
^^
ขอบคุณค่ะ
-
:beat: :beat: :beat: :beat: ไอคุณพี่ศรัณย์ เลวได้ถ้วย
เป็นกำลังใจให้พี่นิว วีนอย่างสงบเพราะเราเป็นผู้ดี o13 o13
-
โอ้! สามัคคีคือพลัง o13
ว่าแต่ ข่มขู่พยาน สร้างหลักฐานเท็จ อืม.....
ปล.
แล้วบอกกลับมาว่าไม่สะดวกติดธุระอยู่ พี่ศรัณย์ก็พยายามอธิบาย(ตามหลักการการบริการที่ดีและให้เกียรติแขก) แต่ผมไม่รอแล้วผมวิ่งฝ่าเข้าไปในห้อง
เค้าปฎิบัติอยู่ในห้องไม่ใช่เหรอ มาอธิบายทฤษฏีอยู่หน้าห้องได้ไง :laugh:
:L2:
-
เข้ามาอ้าปากค้าง o22
แต่สะใจแบบสุดๆเลยคร้าบ
-
:a5: พี่นิว สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
แบบนี้ทุกอย่างก็โอเคแล้วซิ แล้วเรื่องพี่นิวกะพี่แทนไปถึงไหนแล้วอ่ะ
อยากรู้ๆๆๆๆ :serius2:
-
:a5: พี่นิว สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
แบบนี้ทุกอย่างก็โอเคแล้วซิ แล้วเรื่องพี่นิวกะพี่แทนไปถึงไหนแล้วอ่ะ
อยากรู้ๆๆๆๆ :serius2:
ด้วย ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ค น
-
ชีวิตจริงยิ่งกว่าละคร
ปัญหาเรื่องไอ่คุณศรัณย์ก็คงผ่านไป
แต่เรื่องหัวใจไม่จบแน่ๆเลย
:กอด1: น้องชายค้าบ
-
หายไปหนาย
-
ต่อๆคับ
-
แวะมาบอกว่า ตอนนี้อยู่เย็นเป็นสุขดี (เริ่มอ้วนท้วนขึ้นอีกตะหาก)
ขอบคุณสำหรับการติดตามและกำลังใจที่มีให้นะครับ
แล้วจะมาอัพเดทเรื่อยๆ คืนนี้ฝันดีครับ
-
^
^
^
:z13: จิ้มพี่นิว
ฝันดีจ้า
:man1:
-
แวะมาบอกว่า ตอนนี้อยู่เย็นเป็นสุขดี (เริ่มอ้วนท้วนขึ้นอีกตะหาก)
ขอบคุณสำหรับการติดตามและกำลังใจที่มีให้นะครับ
แล้วจะมาอัพเดทเรื่อยๆ คืนนี้ฝันดีครับ
:o8: มาอ้วนท้วนเป็นเพื่อนเบนซ์เลย :laugh:
-
รอก๊าบ :z2:
-
รอด้วยเหมือนกัน
สงสัยที่อ้วนท้วนสมบูรณ์เพราะว่ามีคนดูแลดีอ่ะเปล่า
:pigha2:
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านหลายวัน
คิดถึงพี่นิวจังเลย
:กอด1:
-
มาขอติดตามไดฯของน้องนิวด้วยคน ทีแรกอ่านไปคิดไปเรื่องมันคุ้นๆนะ
พอมาเจอไอ้พี่ศรันย์ ใช่แล้วเคยอ่านตั้งแต่เริ่มเข้าเล้าใหม่ๆ ตอนนั้นได้แต่อ่าน
อย่างเดียวยังทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง ดีใจที่เห็นน้องนิวสบายดี แล้วจะเข้ามา
เยี่ยมบ่อยๆ :m1:
-
ขอบคุณสำหรับการติดตามนะครับ
วันนี้หยุดครับ(ถูกบังคับให้ลากิจไม่รับเงินอ่ะครับ) พอดีว่าวันนี้เป็นวันหยุดของโจด้วยก็เลยออกไปห้องสมุดด้วยกัน
ได้หนังสือมาเยอะแยะเลย ผมสมัครสมาชิกไว้อ่ะครับก้เลยยืมมาได้หลายเล่ม ตอนนี้กลับมาก็นอนกลิ้งอ่านหนังสือกัน
วันนี้ใช้เวลาหมดไปครึ่งวันในห้องสมุด แต่ก็ดีกว่าไปเสียเงินอย่างอื่น เพราะวันนี้ได้อ่านหนังสือหลายเล่มโดยไม่เสียตัง
นอนอ่านหนังสือไปก้เลยเกิดความคิดว่าอยากแต่งนิยายสักเรือ่ง คราวนี้คงไม่เศร้าเหมือนชีวิตจริงอีกแล้วครับ
ว่าจะมาแนวสนุกสนาน กุ๊กกิ๊ก และออกแนวแง่งอนสักนิด แต่คงอีกสักพักใหญ่ๆกว่าจะลงให้ได้อ่านนะครับ
ตอนนี้กำลีงอยุ่ในช่วงวางโครงเรื่อง ก้คงหยิบมาจากเรื่องใกล้ๆตัว คนใกล้ๆตัวนี่แหล่ะครับ แล้วจะรีบเอามาให้อ่นกันครับ
-
งื้มมมมม
จะรออ่านนะฮับ
-
น้องนิวไฟติดแล้ว o13
รอลุกโชนเมื่อไหร่พี่คงได้อ่านนะ :fire: สู้ๆ
-
รอนิยาย และรอเรื่องจริงตอนต่อด้วยค้าบน้องนิว
หุหุ ทั้งหวานทั้งเผ็ด
รีบๆมาเล่าต่อนะ รออ่านค้าบ
-
จะรอทั้งนิยายแล้วก็ไดอารี่ของพี่นิวเลยน้า
อย่าให้รอนานล่ะ
:z10:
-
รออ่านน้าาาาา พี่นิว ^^
-
รออ่านนิยายด้วยคนค้าบ :impress2:
แต่ตอนนี้ขอไดต่อได้ม๊า :-[
-
กลับมาเล่าต่อ คราวนี้มาดูเรื่องราวของคนรอบๆตัวผมกันบ้างนะครับ
เรื่องของเชฟใหญ่
วันแรก
ผมกำลังเตรียมของอยู่ที่ครัวพนักงาน เชฟเดินมาหาผมบอกว่า หัวหน้าฝ่ายบุคคลจะมาทานข้าวเย็นตอนประมาณ5โมงเย็น
เชฟก้บอกให้ผมเป็นคนทำ คือเป้นอาหารเจน่ะครับ แต่ไปๆมาๆ เชฟเกิดเปลี่ยนใจลงมือทำวะเอง(ซึ่งเป็นแบบนี้ประจำเวลาคนใหญ่คนโตจะกิน)
แล้วเชฟก็จัดแจงให้พี่ไพรัชเตรียมของสำหรับทำอาหารเจมื้อนั้นมาจากครัวหลัก ทีแรกจะให้สจ๊วตเอามาให้แต่ไม่รุ้ยังไงพี่ไพรัชกลับเอามาเอง
พอมาถึงเชฟก้จัดแจงทำอย่างขมีขมันโดยที่ผมและพี่ไพรัชได้แต่ยืนมองเชฟสลับกับมองหน้ากัน ทำนองว่า "เรื่องเอาหน้าล่ะเก่งนักเชฟ"
วันที่สอง
ผมมาเข้างานตอน9โมงเช้า เมือ่มาถึงก้ไปแคนทีนก่อนเพราะได้เวลาทานข้าวมื้อเช้าที่โรงแรมจัดไว้แล้ว
แต่ยังไม่ทันได้ทานข้าวเลยครับ คุณอรเพื่อนในกลุ่มเดียวกันกับผมก้โทร.มาบอกว่า "คุณน้องตะกี้เชฟคุยอะไรกับฝ่ายบุคคลไม่รุ้เกี่ยวกับคุณน้อง"
ฟังจบแล้วผมก้ไม่ได้ว่าอะไร แค่คิดว่าจะมีงานเข้าเรื่องไหนกันแต่เช้าล่ะเนี่ย ในเมื่อผมก็ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย หรือว่าเรื่องอาหารเจเมื่อวาน
ผมตั้งใจว่าจะต้องรุ้ให้ได้ว่าเรื่องที่เชฟพุดกับหัวหน้าฝ่ายบุคคลเกี่ยวกับผมน่ะเรื่องอะไร แล้วก้เหมือนสวรรคืเป้นใจเพราะซักพักหัวหน้าฝ่ายบุคคลก็เข้ามา
"เมื่อวานพี่มาทานกี่ดมงตนับ นิววางไว้ตรงชั้นบนกลัวพี่หาไม่เจอ" ผมเปิดประเด้นพูดคุย
"ก็เกือบๆ6โมงเย็นแล้วค่ะ ทีแรกหาไม่เจอก็โทร.หานิวแต่เห้นว่าออกเวรไปแล้ว ก้พอดีหาอีกทีก็เจอ" หัวหน้าฝ่ายตอบกลับมา
"นิวก็กลัวพี่หาไม่เจอเพราะตอนที่เชฟมาทำนิวก็ยุ่งๆเตรียมของให้รอบเช้า เห็นเชฟเอามาวางไว้ตอนทำเสร็จแล้ว" ผมโยงเข้าเรื่อง
"เอ๊ะ เชฟทำหรือน้องนิวทำกันแน่" หัวหน้าฝ่ายทำสีหน้างุนงง
"เชฟครับ ตอนแรกนิวก็จะทำแต่เชฟคงเห้นนิวยุ่งเลยทำเอง พี่ไพรัชว่าจะช่วยแต่เชฟว่าทำได้แป๊บเดียวก้เสร็จ" ผมอธิบายยืดยาว
"แต่เมื่อเช้าพี่บอกเชฟว่ารสมันเค็มแล้วก็มันมากไปหน่อย เชฟบอกว่านิวทำแล้วยังบอกพี่เลยว่าสงสัยนิวทำไม่ถูก พี่ก็ว่าทีหลังให้เชฟสอนน้องทำ"
หลังจากหัวหน้าฝ่ายบอกมาผมก็แอบคิดว่า"มิน่าล่ะ พอทำแล้วห่วยเชฟโยนให้ลุกน้องเลยนะ นี่ถ้าเค้าชมสงสัยยืดอกบอกว่าทำเองสุดฝีมือ"
คิดดูสิครับมันน่าโกรธอยุ่นะ พอผมเข้าไปในครัวเจอเชฟ ผมก็ยกมือไหว้ปกติ แต่ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นยิ่งเห้นหน้าก็ยิ่งโมโห เจ็บใจจนอยากเอาคืนให้สาสม
วันที่สาม
ผมมาทำงานตอน9โมงเช้าเหมือนเดิม แล้วผมก็เดินสวนกับเชฟที่เพิ่งมาจากครัวของผม เชฟจะเดินมาเก็บเอกสารของแต่ละครัวด้วยตัวเองทุกวัน
แต่สิ่งที่ต่างไปจากเมื่อวานนี้คือที่แขนของเชฟถูกฟันผ้าคล้องแขนเอาไว้ ผมถามเชฟว่าเป็นอะไร ปวดแขนหรือเปล่า เชฟเล่าว่า
"เมื่อวานนี้ผมกลับถึงบ้านแล้วกำลังจะเอาผ้าไปซัก ถือตะกร้าผ้าออกมาดีๆ พอถึงหน้าประตูเกิดลื่นแขนกระแทกขอบประตูแล้วเอาแขนลงพื้นอีกหักเลย"
ฟังดังนั้นปากผมบอกไปว่า "ดูสิเจ็บแล้วยังต้องมาทำงานอีก ทีนี้ก็ต้องระวังมากๆนะครับเชฟ" ส่วนในใจนั้น "เจ้าจะต้องชดใช้อย่างสาสม ฮ่าๆๆๆๆ"
-
o22
พี่นิวเริ่มกลายร่างเป็นเจ้าสีเกดซะละ
:call:
-
เรื่องของพี่ไพรัช
หลังจากจัดการกะบพี่ศรัณย์ไปแล้วในครั้งนั้น ผมกับพี่ไพรัชก็ดูเหมือนจะสนิทกันขึ้นมาเรื่อยๆ ทั้งที่จริงๆแล้วก่อนหน้านี้ผมไม่เคยแซวกันอำกันแบบนี้
แล้วส่วนมากคนที่เป็นฝ่ายแกล้ง ฝ่ายอำก็คือพี่ไพรัชอ่ะครับ ผมก้เอ่อเหมือนเดิม และมักจะกลายเป้นเหยื่ออันโอชะในการอำของพี่ไพรัชเสมอๆ
"นิวไปทำอะไรผิดมา เดี๋ยวเข้ามาคุยในออฟฟิศหน่อยนะ" พี่รัชพุดขึงขังใส่ผมในวันที่ผมเพิ่งมาเริ่มงานตอนบ่าย
"นิวไม่ได้ทำอะไรนี่นา" ผมตอบเสียงแผ่วๆ
"ไม่ผิดได้ไง วันก่อนที่ลาน่ะลากับใคร ทำไมพี่ไม่รู้" พี่รัชยังคงเสียงดังลั่นครัว
"ก็ลากับเชฟไง วันนั้นพี่ลาหยุดอ่ะครับ" ผมก็เซ่ออธิบายด้วยความงงต่อไป
"แล้วทำไมฝ่ายบุคคลตีกลับมาอ่ะ" พี่รัชยังบิ้วอารมณ์ต่อเนื่อง
"ทำไมอ่ะ" ผมเอ๋อหนักเลยทีนี้
"ไม่รู้แหล่ะ ตามมาออฟฟิศด่วนเลย ทำภาระไว้ให้พี่ต้องตามสะสางอีกแล้ว" พี่รัชเดินเกาหัวแสดงความหงุดหงิดกลับเข้าออฟฟิศ
"เอ้านี่" พี่รัชยื่นผ้าเช็ดมือให้ผม2ผืน
"อะไรเนี่ย" ผมรับมาแต่ก้ยังสงสัย
"แล้วเรือ่งใบลาอ่ะครับ" ผมถามไปเสียงเบากว่าเดิม
"พี่ล้อเล่น" พี่รัชทำเสียงล้อเลียนขำๆแล้วหัวเราะชอบใจ
"อ้าว จะบ้าหรือไง เล่นตลอด กับน้องเนี่ยอำได้อำตลอด" ผมพุดเสียงดังกว่าเดิม แล้วก็ขำไปด้วย
"แหม ถ้าพี่ไม่ล้อเล่นกะนิวพี่จะเล่นกับใคร" พี่รัชยังไม่หยุดหัวเระ
"คนออกจะเต็มครัว พี่ก้เลือกมาเล่นซักคนดิ" ผมแกล้งทำสีหน้าวีนๆ เสียงวีนสุดชีวิต
"ก้เนี่ยพี่เลือกนิวแล้ว อำนิวนี่แหล่ะ สนุกสุด พี่ชอบเห็นเวลานิวทำหน้าแบ๊วๆงงๆ" พี่รัชยืนเท้าโต๊ะมองหน้าผมยิ้มๆ
"เดี๋ยวได้เจอหน้าตอนเหวี่ยงบ้างหรอก เดี๊ยะๆ" ผมยอกย้อนพอเป็นพิธี
"พี่ไม่กลัว วีนมาเหอะ สนุกดี" พี่รัชยังคงเห็นเป้นเรื่องสนุกง
"ได้ จะเล่นใช่มะ" ผมเท้าสะเอวแล้วตะเบ็งเสียงใส่พี่ไพรัชกลับไป
แล้วผมก็เดินออกมาจากออฟฟิศ พี่ๆในครัวถามกันใหญ่เลยว่าดดนอะไรอีก แต่ผมชูผ้ากันเปื้อนกับผลตรวจร่างกายให้ทุกคนดูไม่พุดอะไร
"พี่เรียกนิวไปเอาผลตรวจดรงบาลกะผ้ากันเปื้นเฉยๆ" พี่รัชเดินตามหลังมาเป้นคนบอก
"เอ้า แล้วทำไมของคนอื่นๆพี่วางไว้ที่ชั้นวางหน้าครัวอ่ะ ทำไมไม่เรียกไปเอาในห้อง" พี่จิ๊บเกิดความสงสัย
"เปล่า พี่ล้อนิวเล่นเฉยๆ สนุกดี" พี่รัชยังคงสนุกต่อเนื่อง
"เป็นความสุขเล้กๆน้อยๆของคนแก่อ่ะพี่จิ๊บ" ผมสวนขึ้นมาทันควัน
"โห....ว่าแก่เลยนะไอ้ห้อย" พี่รัชแซวซะลั่นครัว
"ไม่ได้ว่าแก่แต่ว่าปลงในสังขารของพี่ตะหากเลยไม่อยากขัดใจเกรงว่าหัวใจจะล้มเหลวซะก่อน ฮ่าๆๆๆ" ผมยอกย้อน พี่รัชเดินมาเขกหัวเบาๆ
"เล่นอะไรกันเนี่ยสองคนนี้ ทั้งหัวหน้าฉันทั้งเพื่อนข้างครัวฉัน สนุกกันจริง" พี่จิ๊บส่ายหัวด้วยความรำคาญ
-
เรื่องของแทน
ช่วงที่ผมเข้างานตอนบ่ายพร้อมกับแทนนั้น มักจะเป็นช่วงที่แขกเยอะและเราต้องเปลี่ยนรอบกันออกมาทานข้าว
ตอนกลับบ้านก็เช่นกัน ปกติแล้วเราทั้งสองคนจะอยุ่ในครัวจนถึงเวลาที่กุ๊กรอบดึกมาในครัวเราถึงจะออกไปนั่งรอเวลาเลิกงานที่แคนทีน
แต่มีอยุ่วันนึงที่แขกน้อยกว่าปกติ ดังนั้นเมื่อดูวี่แววว่าจะไม่มีแขกมาแล้ว ผมกับแทนก็ช่วยกันเคลียร์ครัวอย่างรวดเร็วแล้วออกไปพร้อมกัน
ตอนที่ผมและแทนเดินมาถึงลีอกเกอรืนั้น แทนแยกไปเอากระเป๋าในล๊อกเกอร์ ส่วนผมก้เดินเข้าห้องน้ำ
"เออนี่ คุณมีแฟนรึเปล่า" แทนถามผม ตอนที่ผมเดินออกมาตรงลีอกเกอร์
"ถามทำไม" ผมหยุดมองเค้าด้วยความสงสัย
"ก้อยากรุ้ว่าตอนนี้มีแฟนมั้ยครับ" แทนปิดประตูล๊อกเกอร์หันมาถามผมอีกที
"ตอนนี้ไม่มี" ผมยืนกอดอกมองดูแทนให้ชัดๆว่าจะถามทำไม
"แล้วไม่อยากมีแฟนเหรอ" แทนเดินมาใกล้ๆผมแล้วพิงล๊อกเกอร์
"ก้มันไม่มีอ่ะ อยากหรือไม่อยากก็ไม่เห้นจะเกี่ยวเลย" ผมเริ่มรำคาญแล้ว
"แต่ผมอยาก" แทนจับบ่าผมไว้แล้วดน้มตัวมาพูดใกล้ๆ
"นี่ ไอ้บ้า ถอยไปเลยไป" ผมพลักแทนออกห่างแต่ก้เหมือนจะถอยไปไม่ห่างอย่างที่คิด
"จะให้ไปไหนล่ะ นี่ๆผมพูดจริงๆนะ เป็นแฟนกันเหอะ" แทนปล่อยมือจากผมแล้วแต่ยังยืนพุดอยุ่นะยะประชิด
"ล้อเล่นรึเปล่า ใครเค้ามาขอเป้นแฟนกันแบบนี้ล่ะ" ผมมองสบตาแทนรุ้สึกใจสั่นๆ
"ต้องทำไงอ่ะ บอกหน่อยดิ" แทนทำท่าทางจริงจัง
"ก้ต้องคุกเข่าแล้วบอกว่า เป็นแฟนกับผมนะครับ แบบนี้ไงทำได้เปล่าล่ะ" ผมจ้องหน้าแทน ดุสิว่าเค้าทำได้มั้ย
"เป็นแฟนกับผมนะครับ" แทนคุกเข่าลงไปจริงๆแล้วยังจับมือผมอีกด้วย ผมเกือบเคลิ้มแล้วเชียว
"ฮ่าๆๆๆๆ ตลกจริงจริ๊ง นี่ราหู ทำไมนายซื่อขนาดนี้ ฉันล้อเล่นหรอก นายนึกว่าฉันจริงจังมากนักรึไง" ผมลอยหน้าลอยตาล้อเลียน
"นี่คุณ คุณแกล้งผมทำไม" แทนลุกพรวดขึ้นมาสีหน้าผิดหวังรุนแรง
"อ่ะนะ ก้แค่ล้อเล่น ทำไมต้องซีเรียสขนาดนั้น" ผมไม่เข้าใจอ่ะ ยังนึกเลยว่าเค้าก็ทำเล่นๆเหมือนกันนี่นา
"ผมไม่มีค่าขนาดนั้นหรอก คุณอย่าเสียเวลามาล้อเล่นกับผมเลย" แทนก้มหน้ากัดฟันแน่นแล้วเดินจากไป
"เดี๋ยวสิ" ผมคว้าแขนแทนไว้จากด้านหลัง
"จะแกล้งอะไรผมอีก ปล่อยผมไปดีกว่า อย่าให้ผมเสียใจมากกว่านี้เลย" แทนสะบัดแขน
"ทำไมต้องโกรธด้วย ฉันรู้นะว่านายก้แค่เล่นๆ นายไม่ได้อยากเป็นแฟนฉันจริงๆหรอก" ผมขึ้นเสียง
"แต่ผมจริงจัง ทุกคำพูดผมพุดจริงๆ" แทนหันขวับมามองผมตาแดงๆ
"อ้าว ใครจะไปรุ้อ่ะ" ผมเอ่อไปเลยคิดอะไรไม่ทัน
"รู้ก็พอแล้ว และทีหลังอย่าล้อเล่นกับผมเรื่องนี้อีก ผมมีหัวใจนะคุณ" แทนจะเดินไป
"ฉันขอโทษ จริงๆแล้วฉันก็ไม่ได้จะล้อเล่น แค่ตั้งตัวไม่ติดและไม่รู้ว่านายคิดจริงจัง" ผมรั้งตัวเค้าไว้แล้วเดินอ้อมไปดักหน้าเค้า
"ผมไม่โกรธคุณหรอก แต่ผมไม่อยากอยุ่ใกล้คนที่ไม่ได้รักผม แล้วเห้นผมเป้นตัวตลก"
"ฉันไม่ได้คิดอย่างนั้น"
"แต่คุณทำให้ผมรุ้สึกอย่างนั้น"
"แล้วฉันต้องทำไงอ่ะ นายถึงจะพอใจ"
"ไม่ต้องทำอะไรครับ พอถึงยังไงคุณก็ไม่ได้อยากเป้นแฟนผม เหมือนที่ผมอยากเป็นแฟนคุณอยุ่แล้ว ก็แค่ต่างคนต่างไป"
"เดี๋ยว นายรุ้ได้ไงว่าฉันไม่คิดอย่างนั้น"
"ผมรู้ คุณรังเกียจผม คุณชอบคนขาวๆ สุภาพๆ แต่ผมทั้งดำทั้งเถื่อน คุณคงไม่แยแสหรอก"
"ฉันก็ไม่ได้รังเกียจนาย"
"คุณรังเกียจผม"
"เปล่าซะหน่อย"
"คุณไม่ต้องโกหกหรอก ผมไม่ไม่โกรธคุณจริงๆ ไม่ต้องพยายามพูดให้ผมรุ้สึกดี"
"ฉันพูดจริงๆนายไม่เชื่อฉันเหรอ"
"ไม่เชือ่"
"นายไม่รุ้สึกเลยเหรอว่าฉันไม่รังเกียจนายอ่ะ" ผมเดินไปใกล้ๆแทนมากกว่าเดิม เรามองตากันนิ่งนาน แต่แทนส่ายหน้า
ผมไม่รุ้จะทำไงดีก้เลย............ ยืดตัวขึ้นแล้วประกบปากผมไปที่ปากหนาได้รุปของแทน จูบเค้าซะเอง
"เป็นไงทีนี้รู้รึยัง" ผมถาม แต่แทนยังส่ายหน้า ผมก้จูบอีก เป็นแบบนี้หลายครั้งจนผมถอดใจ
"เออ งั้นก้ช่างเหอะ" ผมปล่อยแขนเค้าแล้วผละไป แต่จู่ๆแทนก็ดึงแขนผมไว้ แล้วบอกว่า "มันต้องแบบนี้"
แทนดันตัวเค้าเข้ามาชิดกับผมแล้วกดริมฝีปากของเค้าแนบสนิทกว่าที่ผมทำจากนั้นความลึกซึ้งของรสจูบก็ดำเนินต่อไปอีกนาน
-
:pighaun:
-
งี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!! :z3:
พี่นิวห้ามเข้ามาบอกว่า "ที่เล่าไปน่ะล้อเล่น" นะคะ!!!
โอย.... ตกลงพี่คิดยังไงและให้คำตอบพี่แทนไปว่าไงคะเนี่ย?
(พี่นิวเล่ามา 3 เรื่อง ...อ่านแล้วสนใจเรื่องสุดท้ายอย่างออกนอกหน้าค่ะ แหะๆ)
-
โอ้วววววววววววว พี่นิวจู่โจมแต่ไม่โดนใจพี่แทน
พี่แทนเลยต้องโซโล่เองเลย อ่านไปก็คิดถึงเพลงนี้ไป
มันต้องอย่างงี้ซิ อย่างงี้ซิ
ต้อง ให้ได้อย่างงี้ มันต้องอย่างงี้ซิ
อย่างงี้ซิ
ต้อง ให้ได้อย่างงี้ มันต้องอย่างงี้ซิ
อย่างงี้ซิ ต้อง ให้ได้อย่างงี้
มันต้องอย่างงี้ซิ อย่างงี้ซิ
แล้วจะเป็นยังไงต่อไป โอ้วววววว :z1:
-
กรี๊ดดดดดดดดด :haun4:จูบ จูบ จูบของจริงมันต้องอย่างนี้
แสดงว่าน้องนิวอ่อนซ้อมไม่ได้อย่างใจ น้องแทนเลยต้องแสดงเอง
รู้สึกดีจังเลย
พวกทำงานเอาหน้า รับแต่ชอบไม่ยอมรับผิดมีอยู่ทุกหนทุกแห่ง
เคยโดนแบบนิวเหมือนกันแต่โชคดีที่นายเป็นคนไม่หูเบา
พี่รัชเล่นกันแรงนะนั่น เพราะรักดอกจึงหยอกเล่นให้ชีวิตมีสีสันขึ้น
:man1:น้องนิว
-
รอ ร้อ รอ รอพี่นิวมาต่อเรื่องจูบบบบบบบบบบบบบบ
:z1:
-
ติดตามอ่านเรื่องของน้องนิวได้พักนึงแล้วค่ะ (ขออนุญาตเรียกน้องนิวก็แล้วกันนะคะ เพราะแก่กว่าน้องหลายปีอยู่) ปกติไม่ค่อยได้เข้ามาตรงนี้เท่าไร แต่พอได้เข้ามาและมีโอกาสอ่านเรื่องของน้องนิวก็แอบตามลุ้นชีวิตของน้องตลอด เป็นชีวิตที่บางครั้งก็อยากบอกว่ายิ่งกว่านิยายอีกนะคะ หลากอารมณ์มาก
ตอนที่อ่านกว่าจะรู้ว่ารัก แอบร้องไห้ด้วยค่ะ และเมื่ออ่านถึงชีวิตในปัจจุบันกับคนที่เข้ามาในชีวิต..แทน.. ขอบอกค่ะว่าแอบลุ้นแทนมาก ดูเป็นผู้ชายที่สามารถปกป้องคุ้มครองน้องนิวได้ดีที่สุด แม้จะไม่ใช่สเป็ก แต่เห็นด้วยกับรีหนึ่งที่ว่าไม่อยากให้เอ่ยกว่าจะรู้ว่ารักเป็นครั้งที่สอง คนตัวดำแต่ใจไม่ดำเนี่ยรับไว้พิจารณาเถอะนะคะ
อ่านตอนล่าสุดแล้วหวาน ยิ้มจนแก้มปริ แต่ว่าน้องนิวคะ งานนี้ท่าทางจะมีคนอกหักทั้งจากน้องนิวและแทนหลายคนเลยนะคะถ้าเขารู้ :impress3:
-
หึหึ น้องนิวกั๊กนะ
แล้วต่อจากตรงนี้ไปไหน เล่ามาด่วนเลย พี่รอฟังอยู่
ปล ในบ้านมีการเปลี่ยนแปลง ลองแวะไปดูด้วยนะน้องนิว ว่าเห็น 4 ห้อง หรือ 3 ห้อง
-
หายไปไหนหว่า...
รอต่อปายยยยยยยยยยยยยย :z2:
-
เข้ามาคิดถึง
กาซิกๆ
ช่วงนี้ไม่ได้เล่นคอมเลย
^^
ขอบคุณค่ะ
-
:jul1:
ในที่สุดก็เป็นแบบนี้
:z2:
คิดถึงพี่นิวจังไม่ค่อยได้คุยแง่มๆ
-
พี่นิวหายไปไหน หายไปเลย
รออยู่น้า ป่วยรึเปล่าก็ไม่รู้
คิดถึงๆ :กอด1:
-
กลับมาเล่ากันต่อ นานแค่ไหนแล้วนะ ที่เราไม่ได้ทักทายกันในไดอารี่เล่มนี้ หายไปนาน กลับมาพร้อมเรื่องราว ซับซ้อน หลากหลาย มากมายเลยครับ
-
ชีวิตคนเราพบเจอเรื่องได้มากมายเหลือเกิน ไม่ต้องใช้เวลาเป้นปีๆหรอกครับ เพียงแค่เวลาไม่ถึงเดือน
ความสุข ความตื่นเต้น ความสดใส ความทุกข์ ความเจ็บป่วย ความทรมาน การพลัดพราก แย่งชิง เสียสละ
ล้วนเป็นสิ่งที่ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนมาให้เราได้พบเจอกันได้ตลอด สุดแต่ว่าเราจะพาตัวเองรอดพ้นเรื่องทั้งหมดนี้มาอย่างไร
สุข ก็ไม่มากจนหลงลืมสิ่งที่รออยู่ข้างหน้า
ตื่นเต้น ก็ต้องควบคุมการเต้นของหัวใจให้ดี
สดใส แค่ไหนจะรับประกันได้ว่าจะอยุ่กับเราตลอดไป
ทุกข์ ก็เป็นช่วงเวลาหนึ่งที่เราต้องเผชิญเลือกไม่ได้ก็ต้องเจอ
เจ็บป่วย เราเจ็บบ้าง คนอื่นเจ็บบ้าง เราป่วยบ้าง คนอื่นป่วยบ้างก็ดูแลกันไป
ทรมาน อยู่ก็ไม่ได้ ตายก็ไม่ได้ เดินหน้าก็ไม่ได้ ถอยหลังก็ไมได้อีก มีแต่ไร้หนทาง
พลัดพราก ได้มา เสียไป เคยเป็น เคยมี เคยได้ เคยครอบครอง สุดท้ายไม่ใช่ของเรา
แย่งชิง อยากมา อยากไป อยากเป็น อยากมี อยากได้ อยากครอบครอง สุดท้ายใครจะได้ไป
เสียสละ วางเฉยกับเรื่องทั้งหมด แยกตัวเองออกจากความวุ่นวายไร้สิ้นสุดด้วยการเสียสละตัวเอง
ทั้งหมดนี้ใน Ooo๐...กุ๊กเกย์ไดอารี่...๐ooO
ขอบคุณสำหรับการติดตาม .....และรอคอย...........
+ โปรดติดตามตอนต่อไป+
-
เข้ามารอพี่นิวววววววววววววววว :t3:
-
:กอด1:
คิดถึงจ้าน้องนิว
เงียบไปนานเลยน้า
รักษาสุขภาพด้วยนะจ๊ะ
-
รอพี่นิวค้าบ
หายไปลุย :o11:
-
สวัสดีครับ ผมเพิ่งหายป่วยเมื่อไม่กี่วันมานี้เอง หลังจากหายป่วยก็เปิดหน้าจอกะว่าจะพิมพืเรื่องราวต่อไป
แต่ด้วยภารกิจอื่นๆ (ส่วนใหญ่ก้เรื่องงานอ่ะครับ) ทำให้ต้องพักความตั้งใจที่ว่านี้ไว้ก่อน แต่วันนี้กลับมาเล่าแล้วครับ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หลังจากที่ผมกับแทน แลกจูบกันในค่ำคืนนั้นแล้ว แทนก็มาถามผมว่า ตกลงเราเป็นแฟนกันรึยังเนี่ย ผมก็ตีหน้าซื่อทำงงใส่
"แฟนอะไร" ผมแกล้งถามไปงั้นๆ
"อ้าว ก็ผมขอเป็นแฟนคุณ แล้วคุณกับผมก็จูบกันคืนนั้น ก็ต้องแปลว่าคุณยอมเป็นแฟนผมแล้วดิ" แทนพูดยืดยาว
"แล้วไงอ่ะ คือจะต้องให้บอกใครต่อใครด้วยเหรอว่าเราเป็นแฟนกัน" ผมสงสัยจริงๆ
"แล้วคุณไม่อยากบอกคนอื่นๆเหรอว่าเราเป็นแฟนกัน" แทนสีหน้าผิดหวัง
"ไม่ใช่อย่างนั้น แต่ฉันว่ามันแปลกๆอ่ะ ที่จริงเราเป็นเพ่อนกันไปแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ค่อยๆรู้สึกดีๆกันไปทีละนิด" ผมว่า
"ถ้าคุณต้องการแบบนั้นก็ได้ แต่อยากให้คุณรู้ไว้นะว่า ผมพร้อมจะบอกทุกๆคนว่าผมมีคุณเป็นแฟน" แทนยิ้ม
"จ้ะ ฉันเชื่อ และหวังว่าเราจะเรียนรู้กันไป ค่อยๆรู้สึกต่อกันลึกซึ้งขึ้น แล้ววันนั้นค่อยบอกว่าเป็นแฟนก็ยังทัน" ผมยิ้ม
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ร้านคอกเทล
"โห....วันนี้วันอะไรเนี่ย ทำไมผู้คนถึงได้มารวมตัวกันเยอะจัง" พี่เทพเจ้าของร้านถามพวกเรา
"ก็ไม่มีอะไรค่ะ แบบว่าเลิกงานพร้อมกันเลยมาหาเหล้ากิน" พี่อ้อเป็นคนตอบหลังจากรับเมนูมาอ่าน
"ผมมีอะไรจะบอกนิดหน่อย" แทนทำท่ากระแอมเบาๆ
"แทนจะลาออกรึไง" พี่นุ้ยหันมาแซว
"แหม เล่นแรงนะพี่" ผมหันไปค้อนเล็กๆ
"แล้วแกจะเดือดร้อนทำไมเนี่ยชะนีนิว" มิ้งหยิกแขนและแอบแซวผม
"เปล่าจ้า" ผมลูบแขนเบาๆ ทำตาปรอยๆ
"แล้วคุณอรไปไหนเนี่ย" พี่อ้อเอ่ยถึงเพื่อนร่วมวงอีกคนที่ยังมาไม่ถึง
"รอรับพี่หลินน่ะพี่ เดี๋ยวก็มา น่าสงสารนะพี่หลินเพิ่งจะอกหักมาจากต้อม เห็นบ่นว่าเหงานิวเลยชวนมาด้วย"
"ไปชวนทำไม ฉันล่ะเบื่อแม่คนนั้น ไอ้ที่ว่าอกหักเนี่ยก็เป้นกรรมที่ไปแย่งเค้ามา นี่ผุ้ชายก็ทิ้งไปหาคนใหม่" พี่นุ้ยว่า
"เอาเหอะพี่ ถึงไงเค้าก็เสียใจมาพอแล้ว ชวนเค้ามากะพวกเราก็ดีกว่าปล่อยเค้าเศร้าอยุ่คนเดียวนะ"
คืนนั้นพวกเราทั้งเมา ทั้งฮากันสนุกสนาน นานๆทีผมก็หันไปชวนพี่หลินคุยบ้าง มิ้งปรับทุกข์เรื่องแฟนบ้าง
พี่นุ้ยหันมาแซวผมกับแทนบ้าง พี่นุ้ยแววว่าทำไมเดี๋ยวนี้ผมกับแทนดูญาติดีกันจัง แต่ก่อนกัดกันจะเป็นจะตาย
"สงสัยตอนกัดผมเผลอใช้ลิ้นมั้งพี่" แทนพุดขำๆ
"เอ๊ะ มีอะไรแน่ๆเลย เล่ามาเดี๋ยวนี้ สองคนนี้มันยังไงๆเนี่ย" พี่นุ้นคาดคั้น
"ไม่มีอะไรหรอกพี่ เอาเป็นว่าคนเราอยู่กันไปนานๆก็ขี้เกียจจะทะเลาะกันไง ตอนนี้เราก็เลยสงบศึก" ผมสรุป
"นี่แกสองคนอย่าแอบไปเปิดศึกกันสองคน นัวเนียๆกันเองล่ะ ฉันว่าท่าทางจะเป็นงั้นแน่ๆ ใช่มั้ย" พี่อ้อหันมาแซว
"แล้วแต่พี่จะคิดครับ" แทนหัวเราะแล้วโอบบ่าผมให้ใกล้เค้ามากขึ้น
"นิวกับแทนเป็นแฟนกันเหรอ" พี่หลินถามขึ้น ในแววตาเหมือนเป็นเรื่องไม่คาดฝัน
"กำลังจะเป็นน่ะพี่ แต่คุณนิวเค้าไม่ยอมผมซักที" แทนยังยิ้มปากกว้าง
"ดีใจด้วยนะนิว" พี่หลินหันมายิ้มให้ผม
"ไม่ขนาดนั้นอ่ะครับ ก็ตอนนี้เราสนิทกันมากขึ้น ก้ดูกันไปก่อน" ผมรีบอ้างไปงั้นๆ
"อย่าดูนานนักเลย พี่ดีใจด้วย รู้จักกันมาตั้งนาน เพิ่งรู้ว่าน้องสองคนชอบกัน" พี่หลินยังคงไม่เลิกชื่นชม
ผมทำท่าจะปฏิเสธอีก แต่แทนชิงพูดซะก่อนว่า
"ผมว่าผมโชคดีที่จะมีคุณนิวเป้นแฟน แต่ไม่รุ้ว่าเมื่อไหร่คุณนิวจะให้ผมเป้นคนโชคดีคนนั้นซะที"
"ฮิ้วววว เอาเว้ยยยย ชนแก้วให้ชะนีนิวกันหน่อย ในที่สุดก็จะมีแฟนเป็นตัวเป้นตนซักที" มิ้งแซวต่อ
"เห้นมั้ย บอกแล้วว่า เกลียดอะไรมักได้อย่างนั้น ไม่ชอบไม่ใช่เหรอ แมนๆล่ำๆดำๆใหญ่ๆอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ" พี่นุ้ยกระซิบ
-
"เห้นมั้ย บอกแล้วว่า เกลียดอะไรมักได้อย่างนั้น ไม่ชอบไม่ใช่เหรอ แมนๆล่ำๆดำๆใหญ่ๆอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ"<<<ชอบประโยคนี้ของพี่หญิงนุ้ยจัง ดีใจมากมายที่พี่นิวมาต่อสักที
:กอด1: :L2:
รออ่านตอนต่อไป
-
เหอๆๆๆๆๆๆๆๆ
แบบเน้สมใจมิตรรักแฟนเพลงที่ให้การหนับหนุนแทนแล้วดิ หุหุ
:กอด1: น้องนิว
รักษาสุขภาพด้วยนะค้าบ จุ๊บๆๆๆๆ
-
ฮิ้วววววววววววววววววววววววววววว!!! จุดพลุฉลอง :mc4: 55555+
แอบปลื้มแทนพี่นิว
ว่าแต่... แมนๆล่ำๆดำๆใหญ่ๆ ที่พี่นุ้ยแซว อันนี้พี่นิวคอนเฟิร์มมั้ยคะ? อิๆ
-
อยากบอกว่าอิจฉาจัง อยากได้แบบนี้บ้างจังเลย :serius2:
เพื่อนๆเชียร์แสดงว่าแทนต้องเป็นคนใช้ได้แหละ ถึงจะไม่ตรงสเปค
ขอให้เป็นคนดีที่ปกป้อง และรักเราด้วยความจริงใจ ก็พอใจแล้ว
-
:z2:
ในที่สุด
:laugh:
พี่นิวหายไปเลยอ่า
เป็นห่วงนะคับ ^^
-
ย่องมาอ่าน หุหุ ไม่ได้เข้ามาอ่านซะนาน
พอเข้ามาแล้วก็... o22 โอ้วววววววว
อยากจะร้อง แอร้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ดังๆ
แหมๆ ได้แฟน หล่อล่ำดำถึก เลยเหรอ :haun4:(อีโมนี้ไม่ได้คิดอะไรจริงจริ๊งงงง)
ป.ล. พัฒนาการในการวีน เริศศศศศศศศนะคะ o13
-
ขอบคุณสำหรับแรงเชียร์ แต่อ่านกันไปเรื่อยๆก่อนดีมั้ยครับ แหม.... ไม่อยากสปอยล์ แต่ว่าชีวิตมันพลิกผันได้เสมอนะ
-
o22
ชีวิตมีพลิกผลัน...
:serius2: ใช้อีโมนี้รอ
-
ช่วงเวลาที่ผ่านมาผมเปลี่ยนเวลาเข้างานเป็นตอน6โมงเช้า และแทนเข้างานตอน9โมงเช้า ป้าศรีเข้างานบ่ายสาม รวมถึงเป็นช่วงที่ทางโรงแรม
บังคับให้พนักงานต้องลากิจไม่รับเงินคนละ4วันต่อเดือน แทนชวนผมให้ไปเที่ยวบ้านญาติเค้าซึ่งมีหน้าบ้านติดชายหาด เดินไปนิดเดียวก็ถึงทะเล
ทีแรกผมไม่อยากไปเลนยครับเพราะเป็นช่วงที่ฝนตกบ่อยๆ กลัวว่าถ้าไปเที่ยวแล้วจะไม่สนุก กลัวป่วย กลัวมาทำงานไม่ไหว แต่สุดท้ายก็ตกลงไป
"เอาไงดีล่ะคุณ พรุ่งนี้เป็นวันหยุดผมเดี๋ยวผมไปเปิดบ้านไว้รอละกันนะ ไม่มีคนอยู่สงสัยต้องทำความสะอาดก่อน" แทนถามหลังเลิกงาน
"ตามใจละกัน จริงๆไปพรุ่งนี้ก็ดีเพราะฉันมาเข้าเช้าพอเลิกงานบ่ายสามนายก็มารับฉันที่หน้าโรงแรมแล้วไปกันเลย" ผมเห็นด้วย
"งั้นคุณเอาเสื้อผ้ามาดิ ผมจะเอาไปไว้ที่บ้านนั้น" แทนเขย่าแขนผมเร่งให้ไปเก็บเสื้อผ้า
"เอาไปทำไม ฉันว่าเราไปแค่แป๊บเดียวแหล่ะ เดี๋ยวฉันเปลี่ยนชุดจากที่ทำงานเลย แล้วพอไปเที่ยวบ้านนายหาไรกินเย็นๆก็กลับหอได้แล้ว" ผมหันไปบอก
"ไม่เอาอ่ะ ค้างเหอะ" แทนทำสายตาอ้อนวอน
"บ้าดิ รุ่งขึ้นนายกมาทำงานเช้าอีกนี่นา อย่าลืมว่าวันศุกร์นี้ฉันลานะนายก็ต้องมา6โมงแทนฉันดิ" ผมย้ำเพราะคิดว่าเค้าลืม
"ผมรู้น่า แต่ผมตื่นไหว เดี๋ยวเอารถไปเองไม่ต้องย้อนมาขึ้นรถที่หอหรอก คุณเองก็ไม่ต้องรีบไปไหน อยู่บ้านผมไปก่อน" แทนยังคงจะให้ผมค้าง
"รอนายทั้งวันเนี่ยนะ" ผมทำหน้าเซ็ง
"ก็วันศุกร์คุณหยุดใช่ป่ะ ผมไปเข้าเช้าบ่ายสามเลิกกลับมาอยู่บ้านนั้นกับคุณ พอวันเสาร์ถึงอาทิตย์ผมลา คุณเลิกบ่ายสามก็มาอยู่กับผมที่บ้านนั้น" แทนบอก
"โห.....หลายวันเกินไปป่ะ ตั้งแต่วันพฤหัสถึงวันอาทิตย์เลยเหรอ" ผมเริ่มบ่น
"ไม่นานหรอกน่า มีอะไรให้ทำเยอะแยะ รับรองได้ว่า4วันนี้ผมไม่ปล่อยให้คุณว่างหรอก" แทนเดินมาโอบเอวผมทำสายตากรุ้มกริ่ม
"นี่นาย อย่ามาทะลึ่งนะ" ผมเบี่ยงตัวออกนิดหน่อย
"คุณแหล่ะคิดมาก ผมหมายถึงจะชวนคุณว่ายน้ำ ปิ้งอาหารทะเลกินกัน หรือไม่ก็ไปฟังเพลง มีร้านดีๆตั้งหลายร้านบนเกาะนั้น" แทนยิ้มมุมปาก
"ก็ได้ๆ 4วันก็ได้ งั้นฉันไปเก็บเสื้อผ้าก่อนนะ นายจะไปบ้านนั้นเย็นนี้เลยเหรอ" ผมถามเพื่อความแน่ใจ
"อืม คุณจะไปค้างกับผมคืนนี้เลยมั้ย" แทนถามหลังจากเดินตามผมเข้ามาใหห้องนอน
"ยังดีกว่า นายจะไปทำความสะอาดอีกไม่ใช่เหรอ ฉันไม่ไปเกะกะนายดีกว่านะ ไว้พรุ่งนี้เลิกงานนายมารับฉันแล้วกัน" ผมพับเสื้อผ้าไปพลาง
"ผมอยากให้ถึงพรุ่งนี้และอีก3วันที่เหลือเร้วๆจัง" แทนกอดผมไว้แน่น
"อีกแค่วันเดียวเอง รอหน่อยนะ" ผมซบลงไปที่อกกว้างๆของแทน ปล่อยให้เค้าจูบที่หน้าผากผมเบาๆ
"ครับ ผมจะรอ" แทนตอบเบาๆก่อนจะคลายอ้อมกอดของเค้า ให้ผมลุกขึ้นจัดของต่อให้เสร็จ
หลังจากจัดของเรียบร้อยแล้ว ผมก็เปิดประตูห้องให้แทนเดินออกไป แต่เพียงแค่ประตูห้องเปิดออกก็พบว่าพี่หลินมายืนเก้ๆกังๆอยู่แล้ว
"อ้าว พี่หลินมาตอนไหนครับ" ผมถามหลังจากส่งกระเป๋าให้แทนไปถือแล้ว
"พี่ไม่ค่อยสบายอ่ะนิวเลยลากลับมาก่อน นี่จะมาชวนนิวไปกินข้าวแล้วว่าจะมาขอยาด้วย" พี่หลินพูดตะกุกตะกักคงตกใจที่ผมเปิดประตูไปเจอเมื่อครู่
"อืม งั้นไปกินข้าวกันก่อนมั้ยแทน ไปเป็นเพื่อนพี่หลินด้วย" ผมหันไปชวนแทน
"อย่าเลย เดี๋ยวผมจะต้องเอาของไปไว้ที่บ้านอีก คุณไปกินกันเหอะนะ" ว่าแล้วแทนก็เดินไปขึ้นรถแล้วขับออกไป
"จะไปไหนกันเหรอ" พี่หลืนถามผมตอนเรานั่งทานข้าวด้วยกัน
"อ๋อ แทนชวนนิวไปเที่ยวบ้านญาติเค้าอ่ะครับ" ผมตอบไปไม่ได้คิดอะไร
"น่าสนุกนะ นี่ถ้าพี่ไม่ป่วยคงขอตามไปด้วย" พี่หลินเปรยๆ
"นิวว่าพี่ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยครับ ไปด้วยกันก็ได้นะ หลายๆคนสนุกดี" ผมชวนเพราะไม่อยากให้พี่หลินคิดมากเรื่องเลิกกับแฟน
"อย่าเลยจ้ะ พี่ว่าปล่อยให้น้องของพี่สองคนไปสวีทกันเหอะ" พี่หลินแซว ยิ้มล้อเลียน
"สวีทอะไรล่ะพี่ ก็แค่ไปเที่ยวกันเฉยๆ อ่ะกินข้าวๆ เดี๋ยวกลับไปจะเอายาให้นะ จะได้หายไวๆไปเที่ยวด้วยกัน" ผมยิ้มเขินๆ
-
ขอบคุณสำหรับแรงเชียร์ แต่อ่านกันไปเรื่อยๆก่อนดีมั้ยครับ แหม.... ไม่อยากสปอยล์ แต่ว่าชีวิตมันพลิกผันได้เสมอนะ
^
^
ทำไมมันพลิกผันบ่อยจังเลยอ้ะ เริ่มน่ากลัวแล้นนนนน
จะมีอะไรเกิดขึ้นอีกหนอ :เฮ้อ:
-
บ้านริมทะเล
ผมและแทนมาอยุ่ที่บ้านริมทะเลด้วยกันตั้งแต่วันพฤหัสแล้วครับ ผมเลิกงานตอนบ่ายสาม แทนก็ไปรับจากที่ทำงานทันทีเลย
ตอนแรกพี่ๆเพื่อนๆที่ทำงานคิดว่าผมจะกลับรถพนักงานเหมือนทุกครั้งก็ไม่ได้เป็นที่สนใจของใคร แต่พอแทนขับรถมารับเท่านั้นแหล่ะ
โดนโห่ โดนแซวตั้งแต่ยืนรอแสกนนนิ้วจนกระทั่งเดินไปขึ้นรถเลย จริงๆแล้วก็พอจะมีคนรู้อยู่บ้างว่าผมจะไปค้างที่อื่น4วันแต่พอตอนนี้ดุเหมือนจะรู้กันทั่ว
"บ้านสวยมั้ยคุณ" แทนถามผมหลังจากที่เราเอาของเค้าไปวางในบ้าน
"สวยสิ นี่นายมาทำความสะอาดเองทั้งหมดเลยเหรอ" ผมนั่งลงตรงเก้าอี้หน้าระเบียงบ้าน
"ผมมาเตรียมบ้านไว้ กะว่าถ้าคุณมาเห็นจะได้ประทับใจไง นี่ผมต้องออกแรงตกแต่งของพวกนี้เองเลยนะ แต่ก่อนมีแค่บ้านโล่งๆ" แทนชี้ให้ดูรอบๆบ้าน
"ขี้โม้รึเปล่าเนี่ย นายทำเองทั้งหมดเลยเหรอ ทำได้ไงอ่ะ ทั้งผ้าม่าน แจกันดอกไม้ โต๊ะ เก้าอี้พวกนี้อีก แล้วยังของใช้อื่นๆ" ผมมองดูอดทึ่งไม่ได้
"ผมทำได้ เพื่อคุณ" แทนลงนั่งคุกเข่าที่พื้นมองผมด้วยสายตาที่ผมรู้สึกเขินๆอย่างบอกไม่ถูก
"ขอบคุณนะ" ผมยิ้มให้แทนบอกอย่างจริงใจ
"รางวัลอ่ะ" แทนแบมือขอเหมือนเด็กๆ
"รางวัลอะไร นายเป้นคนอยากทำเอง ฉันไม่ได้บอกให้ทำให้ซักหน่อย ฮ่าๆ" ผมแกล้งทำไม่รู้ไม่ชี้ แล้วลุกจากเก้าอี้เดินหนีไป
"หยุดเลย" แทนวิ่งมากอดรัดผมไว้
"ปล่อยนะ ปล่อยก่อนดิ"
"ไม่ปล่อย ผมจะกอดคุณไว้แบบนี้แหล่ะ กอดให้หายอยาก"
"นี่ๆ นเหนียวตัวไปหมด อยากอาบน้ำก่อน"
"ได้ อยากอาบน้ำกไปอาบด้วยกัน ไป"
"เฮ้ย บ้าเหรอ ปล่อยน๊า ปล่อยดิ" ผมยังดิ้นอยู่ แต่ก็ไม่มีแรงพอจะหลุดจากอ้อมแขนของแทนได้ ต้องปล่อยให้เค้ารั้งตัวผมมาถึงในห้องนอน
"ผมยอมปล่อยคุณ แล้วผมจะรอจนกว่าคุณจะยอมให้ผมเป็นส่วนหนึ่งของคุณมากกว่านี้" แทนยืนนิ่งพูดกับผมอย่างจริงใจ
"ขอบคุณนะแทน ฉันขอบคุณมากที่นายเข้าใจฉัน" ผมเดินไปจับมือแทนไว้แล้วแยกไปอาบน้ำ ก่อนจะออกไปหามื้อเย็นทานด้วยกัน
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เราสองคนใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันที่บ้านหลังนั้น เหมือนกับว่าโลกนี้เป็นของเรา ทั้งที่เราสองคนมีเวลาพักผ่อนด้วยกันเพียงไม่กี่วัน แต่เราก็ทำให้มันดีที่สุด
แทน ทำตามคำสัญญาทุกอย่าง เค้าอาจจะออดอ้อนผมบ้าง หรือถึงเนื้อถึงตัวตามประสาที่เค้าทึกทักว่าเราเป็นแฟนกันแต่ก็ไม่มากมายจนน่ารำคาญ
ผมเองก็เลยสบายใจที่มีเค้าอยู่ด้วยใกล้ๆ เราไปหาข้าวทานกันในตอนเย็นวันพฤหัส แล้วก็กลับมาดูทีวีด้วยกันที่ห้องรับแขกก่อนจะแยกย้ายกันไปห้องนอนของตัวเอง
วันศุกร์ ผมต้องอยุ่คนเดียวทั้งวันในบ้านหลังยั้น ผมถือโอกาสเดินชมรอบๆบ้านและเห็นว่าเป็นบ้านหลังกระทัดรัดริมทะเลที่สะอาดตาและงดงามมาก
แทบไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายลักษณะแบบแทนจะละเอียดอ่อนกับการเลือกของตกแต่งบ้านได้มีรสนิยมขนาดนี้ บ้านสีขาว ผ้าม่านลูกไม้ดูโปร่งตา โต๊ะเก้าอี้ไม้เข้าชุดกัน
ผมจัดบ้านได้เรือ่ยๆ แล้วเดินออกไปซื้อหนังสือมาอ่านรอจนเย็น ได้เวลาที่แทนกลับมาบ้าน เราก็เลยไปซื้อของสดมาปิ้งๆย่างๆด้วยกัน ผมทำน้ำจิ้มซีฟู๊ดด้วย
ส่วนแทนรับหน้าที่เตรียมของสด ก่อเตาย่างแล้วก็ย่างของสดๆให้ควันกรุ่นๆเปลี่ยนเป้นของสุก หอม น่ากินมากๆ แล้วคืนนั้นเราก็ดื่มด้วยกันนิดหน่อยพอกึ่มๆ
"ดูสิคุณ เตาผมพังหมดเลย เสียดายของนะ เหลืออีกตั้งเยอะแยะ" แทนบ่นกับผมหลังจากเราวิ่งหนีพายุฝนเข้ามาในบ้าน
"เอาเหอะน่า หลบฝนเข้ามาในบ้านทันก็ดีแล้ว ดีกว่าเปียกฝนอยุ่ข้างนอก ป่วยมาล่ะยุ่งแน่" ผมพูดแล้วยื่นผ้าเช็ดตัวให้แทน
"ผมน่ะไม่ป่วยง่ายๆหรอก มานี่มาผมเช็ดหัวให้ณดีกว่า" แทนดันตัวผมให้นั่งลงแล้วเปลี่ยนมาเช็ดผมเช็ดหน้าให้ผม
"คุณเมารึเปล่า" แทนถามผม แต่ผมส่ายหน้าก็ไม่ได้รู้สึกเมานี่นา
"แต่ผมเมา เมาจะแย่อยุ่แล้ว" แทนวางผ้าเช็ดตัวลงแล้วโอบตัวผมให้เข้าใกล้เค้ามากขึ้น แล้วค่อยๆโน้มตัวเค้าลงมาหอมแก้มผมไล่เรื่อยไป
"นายจะไม่ฝืนใจฉันใช่มั้ย" ผมถามเค้าเสียงแผ่วเบา
"คุณคงจะเพลียแล้ว ผมส่งคุณเข้านอนนะครับ" แทนหยุดสิ่งที่เค้าทำอยู่ แม้ว่าตอนนี้อารมณ์กำลังเพริดไปไกลแล้วก็ตาม
แทนเดินจับมือผม เราเดินพิงกันมาเหมือนไม่อยากขาดจากกันเลย ในใจผมสับสนมาก รุ้สึกร้อนรนกับรอยจูบเมื่อครู่ แต่ก็กลัวว่าจะเตลิดไปกว่านี้
ผมกำลังกลัวสิ่งที่จะเกิดขึ้นถ้าหากผมทำอะไรตามใจตัวเองในค่ำคืนนี้ แต่อีกใจก็เหมือนจะไม่อยากพรากไปจากอ้อมอกของแทนเลยสักนิด
ในที่สุดเราก็เดินเตีนเคียงคู่กันมาจนถึงหน้าห้องของผม เค้าโบกมือให้ผมด้วยสายตาปรอยๆเหมอืนจะขาดใจทั้งที่ผมแค่กำลังจะเดินเจ้าไปในห้องนอนนั้น
ผมนอนกระวนกระวายบอกไม่ถูก ทั้งที่ผมเป็นคนเลือกเองให้ทุกอย่างจบลงแค่ตรวนี้ ผมเลือกจะแยกห้องนอนกับแทนมาตั้งแต่วันแรกด้วยซ้ำ แต่ก็นอนไม่หลับ
ฝนยังคงตกแรงและพายุก็ทำท่าจะมาหนักขึ้นๆตลอดทั้งคืน ผมนอนพลิกไปพลิกมาอยู่อย่างนั้น จนในที่สุดผมก็ตัดสินใจเดินออกไปนอกห้อง
ทีแรกคิดแค่ว่าออกไปหาน้ำดื่มคงดี เพราะท่าทางจะหนักเหล้าไปสักหน่อย ดื่มน้ำแล้วฉี่บ่อยๆคงจะดีกว่า อีกอย่างพรุ่งนี้ยังต้องไปทำงานแต่เช้าอีก
ผมเดินออกมายังเห็นแทนนอนคุดคู้อยุ่ที่เก้าอี้ยาวในห้องรับแขก แปลกใจที่ว่าทำไมเคายังไม่เข้าห้องนอนไปอีก เลยเดินไปดูเห็นว่าเค้ายังไม่หลับ
"ทำไมมานอนตรงนี้ล่ะ อากาศเย็นนะน่าจะเข้าห้องนอนได้แล้ว" ผมคุกเข่าลงไปนั่งที่พื้นถามแทนที่นอนลืมตาอยู่บนเก้าอี้ยาว
"ผมนอนไม่หลับ" แทนตอบกลับมาเสียงอ้อแอ้
"นายดื่มอีกเหรอ" ผมถามทั้งที่พอเดาได้อยู่แล้ว
"นิดหน่อยครับ คุณล่ะทำไมไม่อนน พรุ่งนี้ก๋ต้องไปทำงานอีก" แทนยันตัวลุกขึ้นนั่ง
"ฉันไม่ง่วงน่ะ ฝนตกหนักอากาศหนาวจังเลยนะ" ผมนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆแทน
"คุณไปนอนเหอะ ดึกแล้วนะ" แทนใปลายนิ้วเขี่ยผมที่ตกลงมาปรกหน้าให้ผม ผมลุกขึ้นยืนแล้วตัดสินใจอีกครั้ง ก่อนจะหันไปจับมือแทนไว้
"อากาศแบบนี้ นอนคนเดียวคงไม่หลับแน่เลย คืนนี้แทนอยู่เป็นเพื่อนเรานะ" ผมจับมือแทนแน่นขึ้นแล้วเราก็เดินเข้าไปในห้องด้วยกัน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เช้าวันรุ่งขึ้นแทนไปส่งผมที่ทำงานตามที่ตกลงกันไว้ และนัดกันว่าเย็นนั้นจะให้แทนไปรับผมที่หอแทนที่จะเป็นที่ทำงาน เพราะผมจะแวะเอามีดแกะสลักที่ห้อง
"ผมขอบคุณมากสำหรับสิ่งดีที่สุดที่ผมได้รับเมื่อคืน" แทนจูบผมเบาๆ ผมรู้สึกอบอุ่นมาก
"เราก็เหมือนกันนะ เราไม่แน่ใจและกลัวว่าถ้ามีบางอย่างเกิดขึ้นแล้วทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิม" ผมมองหน้าแทนลึกซึ้ง
"ผมว่าถ้าจะมีอะไรเปลี่ยนไป ก็คงเป้นผมที่จะรักคุณมากขึ้น มากกว่าชอบมากกว่าพอใจ มากกว่าแค่รู้สึกดี" แทนกอดผมไว้
"ไม่น่าเชื่อนะว่าวันนี้ฝนหยุดสนิทเลย ทะเลก็สงบสวยมาก ทั้งที่เมือ่คืนพายุกระหน่ำซ้ำแล้วซ้ำเล่าทั้งคืน" ผมกระชับแขนเสื้อคลุมให้แน่นขึ้น
"คงเหมือนกับเรา ที่ผ่านเมือ่คืนนี้มาด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย ผมจะจดจำเมือ่คืนของเราไว้ตลอดไป และนับจากวันนี้ผมจะดูแลคุณให้ดีที่สุด"
"ขอบคุณนะครับ"
"หึ คุณไม่เคยพูดเพราะกับผมขนาดนี้เลย"
"ไม่ชอบเหรอ"
"ชอบสิครับ ผมอยากให้คุณยิ้มให้ผมมากกว่าทำหน้าบึ้งๆ อยากให้คุณพูดเพระๆกับผมเหมือนที่พูดกับคนอื่น แต่ผมรู้ว่ามันยาก
เพราะผมอยู่ในฐานะลูกน้องของคุณ เป็นได้แค่คนที่คุณต้องสั่งต้องควบคุม จะหวังให้คุณอ่อนหวานกับผม คงไม่กล้าหรอก"
"งั้นต่อไปเราจะทำตัวใหม่ดีมั้ย เราจะดีกับแทนให้มากกว่าเดิม จะเอาใจใส่ดุแลให้สมกับ..."
"สมกับอะไรครับ"
"ช่างเหอะ"
"ทำไมคุณไม่พุดให้จบล่ะ"
"เราไม่อยากพุดแล้วนี่นา ไปส่งเราได้แล้ว...ครับ"
"ฮ่าๆๆ ฝืนมั้ยที่ต้องพูดกับผมแบบนี้"
"ไม่หรอก ต่อไปเราจะทำให้เป็นปกติ แล้วทั้งเราและแทนก็คงชินไปเอง"
"ครับ ต่อไปผมจะดีกับคุณให้สมกับ"
"ทำไมไม่พุดต่อล่ะครับ"
"ผมอยากทิ้งท้ายไว้ให้คุณอยากรู้บ้าง"
"หืม..... แกล้งกันเหรอ"
"ไม่แกล้งก็ได้ ให้สมกับที่คุณเป้นคนรักของผมไง" แทนจับมือผมไว้แล้วพุดอย่างหวานซึ้ง
"ขอบคุณนะ แล้วเย็นนี้เจอกันที่หอนะ ค่ำนี้เราจะทำอาหารใหแทนทานเอง ดูแลให้สมกับที่แทนเป็นคนที่เรารัก" ผมพูดแล้วหอมแก้มแทนก่อนพากันขึ้นรถ
-
:o8: อร้่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ข้าวเปลือกกลายเป็นข้าวสาร ข้าวสารกลายเป็นข้าวสุก สุขมากมายยยยยยย
บวก 1 ให้กับความหวานของข้าวนะจ๊ะ หุหุ
-
หวานนนนน :-[
อ่านแล้วใจจะละลาย :impress2:
หวังว่าเรื่องที่พลิกผันคงไม่ใช่เรื่องนี้นะคะ
ไม่งั้นคงอกหักน่าดู เพราะเชียร์แทนมาตลอด
-
เพิ่งได้เข้ามาติดตามไดอารี่ของน้องนิวเล่มนี้ อ่านแล้วประทับใจมาก
+1 ให้น้องนิวสำหรับเรื่องราวดี ๆ ในไดอารี่แห่งความทรงจำ
ช่วงนี้ชีวิตดู happy มาก แต่จะเป็นอย่างนี้ไปได้ตลอดหรือเปล่า
ดูจากที่น้องสปอยล์ไว้ น่าจะมีเรื่องราวอีกมากมายที่ผ่านเข้ามา
แต่พี่ขอให้มีแต่เรื่องดี ๆ เข้ามามากกว่านะ ขอเอาใจช่วยตลอดไป
:pig4:
-
:o8:
ไม่ได้เข้าเล้ามานาน
พอเข้ามาแล้วมาอ่านเรื่องของพี่นิว
ละลายยยย 555+
พี่นิวเจอเรื่องดีๆก็ดีแล้วค่ะ
เป็นกำลังใจให้
^^
ขอบคุณค่ะ
-
:-[
สำลักความหวานไปหมดแล้วววววว
กลับมาที เอาซะหวานเชียว
รักษาสุขภาพนะคับ
^^
-
เกือบแล้วครับเกือบมาถึงเรื่องที่แอบสปอยล์ไว้ รออีกนิดแล้วค่อยมากระอักเลือดไปพร้อมๆกัน :jul1:
-
เย็นนั้นหลังจากเลิกงานแล้วผมก็กลับมาพร้อมรถพนักงานตามปกติ เพราะวันรุ่งขึ้นผมคต้องใช้มีดแกะสลักเลยต้องกลับมาที่ห้อง
พอเปิดประตูเข้าไปก็เจอ โจ นอนซมอยู่ที่เตียงของเค้า ผมก็เลยเดินไปจับตัวดูปรากฎว่าตัวร้อนมาก อย่างที่เค้าบอกว่าตัวร้อนเป็นไฟน่ะครับ
ที่จริงตอนไปทำงานพี่ๆที่ทำงานก็ฝากให้ผมมาดูโจแล้วแหล่ะ เพราะโจโทร.ไปลางานตั้งแต่วันก่อนที่ผมหยุดแล้ว แต่ไม่คิดว่าจะเป็นหนักมาก
ผมหาผ้ามาเช็ดหน้าเช็ดตัวให้โจ คิดว่าคงพอลดความร้อนในตัวเค้าไปบ้าง แต่โจก็ยังบ่นร้อนบ่นหนาวอยู่ตลอด ตอนนั้นโจน่าสงสารมากครับ
โจ นอนเพ้ออยู่อย่างนั้นผมพยายามเรียกตลอด "โจ พี่นิวนะ พี่เช็ดตัวให้ เช็ดหน้าให้ โจ ได้ยินพี่มั้ย โจโอเคมั้ย เดี๋ยวพี่พาไปหาหมอนะ"
แต่จนแล้วจอนรอดโจก็ยังไม่รู้สึกตัวเหมือนเดิม ผมเลยโทร.บอกให้แทนมาที่หอเร็วขึ้นหน่อย แล้วให้แทนพาโจไปหาหมอพร้อมกับผม
ในที่สุดเราก็ส่งโจถึงมือหมอแล้ว ตรวจเลือด ตรวจเชื้ออะไรต่อมิอะไรวุ่นวายไปหมด สรุปว่าโจเป็นไข้หวัด2009 อาการถึงน่ากลัวมาก
"ส่งโจแล้ว คุณกลับไปเก็บของต่อเถอะ ผมซื้อของมาเพียบเลย รออาหารมื้อพิเศษจากคุณอยู่นะ" โจบอกตอนเราสองคนกลับมาที่รถ
"เราไม่ไปได้มั้ย คิดว่าจะอยู่รอดูอาการโจซักหน่อย แล้วเพื่อจะโทร.บอกญาติๆน้องเค้าด้วย" ผมขอร้อง
"งั้นโทร.บอกเลยสิคุณ แล้วเราจะได้กลับบ้านกัน" แทนยื่นมือถือเค้ามาให้ผม
"โธ่เอ๊ย จะโทร.ยังไงล่ะจ๊ะ เราไม่รู้เบอร์นี่นา ต้องรอให้โจฟื้นก่อนสิ นั่นยังไมได้สติเลย ก็เห็นนี่นา" ผมทำท่าอ่อนใจ
"งั้นเรากลับบ้านกันก่อน ไว้ให้โจตื่นแล้วคุณค่อยกลับมาขอเบอร์ญาติเค้า แล้วโทร.บอก โอเคมั้ย" แทนพยายามเสนอทางเลือก
"เราไม่สบายใจอ่ะ นี่เราก็ทิ้งโจนอนป่วยที่ห้องมาหลายวันแล้ว โดยที่เราไม่รู้อะไรเลย ตอนนี้เราเห็นว่าน้องเค้าป่วย เราทิ้งไปไม่ได้หรอก" ผมว่า
"ทิ้งโจไม่ได้ แต่ทิ้งผมได้ใช่ป่ะ" แทนเริ่มไม่พอใจ
"แทนฟังเหตุผลเราหน่อยนะ เราไม่ได้อยากทิ้งแทน แต่เอาเป้นว่าเราเลื่อนเวลาของเราไปก่อนมั้ย มีเวลาเมือ่ไหร่ค่อยไปก็ได้" ผมทำใจเย็น
"แต่เรื่องโจ มันเป็นคนอื่นไง ทำไมต้องสำคัญถึงกับเลื่อนเวลาของเราสองคนด้วยอ่ะ" แทนโวยวายในรถ
"เราไม่ชอบที่แทนคิดแบบนี้ คิดแบบเห็นแก่ตัว จะว่าไปโจก็เป้ฯรูมเมทเรานะ เราทิ้งให้เค้าป้วยคนเดียวมันใจดำเกินไป" ผมเริ่มโมโห
"แต่ผมเป็นผัวคุณนะ สำคัญกว่ามันรึเปล่าล่ะ" แทนเบรครถหันมาตะคอกผม
"บ้ารึไง จู่ๆก็พูดจาแบบนี้ ใช้เสียงแบบนี้ นายเป้นอะไรไปเนี่ย"
"ผมไม่ชอบให้คุณสนใจคนอื่นมากกว่าผม แล้วผมก็เพิ่งมีโอกาสอยู่กับคุณสองคนเมื่อคืนนี้เอง อะไรกันแค่วันเดียวคุณก็ปล่อยให้ผมอยู่คนเดียวซะแล้ว"
"นี่มันคนละเรื่องแล้ว เราขอเวลาแค่จนกว่าโจจะดีขึ้นเท่านั้น อีกหน่อยเวลาตรงกันเราค่อยไปกันใหม่ก็ได้"
"แล้วถ้ามันไม่ดีขึ้นหรือมันตายล่ะ คุณต้องไว้ทุกข์ให้มันอีกนานแค่ไหน แล้วเมื่อไหร่คุณกับผมจะมีเวลาอย่างเมื่อคืนอีก"
"นายคิดได้แค่นี้เหรอ"
"คุณเป็นของผมแล้ว และผมก็จะเป็นของคุณเท่านั้น แต่นี่แค่ผ่านไปวันเดียว คุณก็เห็นคนอื่นสำคัญกว่าผม"
"แทน ถ้าพูดกันไม่รู้เรื่องอย่าเพิ่งพูดอะไรดีกว่า ส่งเราแค่นี้แหล่ะ เดี๋ยวเราให้พี่เชนพาเรากลับไปเฝ้าโจที่โรงบาลเอง แทนจะไปไหนก็ไป" ผมพูดแล้ววิ่งเข้าห้อง
"คุณต้องกลับบ้านกับผมเดี๋ยวนี้" แทนกระชากแขนผมที่หน้าห้อง
"นายอย่ามาออกคำสั่งกับฉันนะ ฉันไม่ชอบ" ผมตะโกนใส่แทน คนอื่นๆออกมามองกันทั่ว
"คุณจะไม่ไปกับผมจริงๆใช่มั้ย" แทนเสียงเบาลง แต่กัดฟันกรอด
"ใช่" ผมตอบเสียงเด็ดเดี่ยว
"งั้นผมจะกลับไปทิ้งของทั้งหมดที่ซื้อมา ไหนๆก็ไม่ได้ทำอะไร ไม่มีงานเลี้ยงสำหรับเราแล้วนี่"
"เดี๋ยว อย่าใช้อารมณ์ได้ป่ะ เรือ่งบานปลายกันไปใหญ่แล้ว ฉันแค่ขอเวลาช่วงนึงเท่านั่นในการดูแลโจ"
"มันอาจจะเรียกร้องเวลาจากคุณไม่สิ้นสุดก็ได้ ทำไมผมจะไม่รู้ ดูสายตามันก็ดูออกแล้ว คุณอย่าบอกนะว่าคุณดูไม่ออก"
"เค้าจะคิดอะไรมันก็เรื่องของเค้า ทุกอย่างอยู่ที่ฉันต่างหาก"
"แล้วคุณล่ะ มีใจให้มันรึเปล่า"
"ถามแบบนี้หมายความว่าไง"
"ก็หมายความว่า ถ้าไม่มีใจ ทำไมคุณเลือกมันไม่เลือกผม ทั้งที่คุณเป็นเมียผมแล้วเมื่อคืนนี้"
"เพี๊ยะ......" เสียงตบรวดเร็วดังสนั่น
"นี่อะไรกัน ทำไมต้องรุนแรงกันด้วยล่ะ ค่อยๆคิดสิมีอะไรคุยกันดีๆ" พี่หลินวิ่งมาห้าม
"ผมไม่มีอะไรจะพูดแล้ว" แทนสะบัดหน้าเดินออกไป
"พี่หลิน ตามไปดูแทนให้หน่อยนะครับ นิวเป็นห่วงเค้าอ่ะ ขืนขับรถไปคนเดียวคงเหยียบไม่คิดชีวิตแน่" ผมขอให้พี่หลินไปช่วยดูแทน
"จ้าๆ พี่ตามไปพูดกับแทนให้ เอาเป็นว่านิวทำใจสบายๆนะ คืนนี้พี่จะดูแลแทนให้เองนะจ๊ะ" ว่าแล้วพี่หลินก็วิ่งไปขึ้นรถก่อนที่แทนจะขับออกไป
-
คืนนั้นผมกลับไปที่โรงพยาบาล อยู่เฝ้าไข้โจทั้งคืน จนรุ่งเช้าผมถึงไปทำงาน วันนี้ยังเป็นวันที่แทนลาอยู่ ผมก็เลยไม่เจอแทน
จะถามกับพี่หลินว่าแทนเป็นไงมั่งก็ไม่เจออีก เพราะเป้นวันอาทิตย์ พี่หลินทำงานฝ่ายบัญชีซึ่งออฟฟิศทั้งแผนกจะหยุดวันอาทิตย์
จนกระทั่งกลับมาที่หอ ผมก็ถูกทางโรงพยาบาลโทร.ตามเพราะว่าโจตื่นแล้ว อาการยังไม่ดีขึ้นเท่าไหร่ แต่ถูกแยกไปไว้ชั้นกักกันโรคแล้ว
ผมยังไม่ได้เจอทั้งแทนและพี่หลินเลย เพราะมัวแต่ยุ่งอยู่กับการดูแลโจ เนื่องจากโรงพยาบาลเป้นของรัฐ ดังนั้นเพียงแค่ไข้ลดลงก็ถูกให้กลับบ้านแล้ว
พี่เชนมารับผมกับโจกลับมาหอ ตอนนี้พีเชนไม่อยุ่ที่หอเพราะแฟนเค้ามาจากกรุงเทพฯก็เลยแยกไปอยุ่บ้านแฟนเค้า มีแต่ผมที่อยู่ดูแลโจคนเดียว
โจบอกเบอร์ของญาติเค้าให้ผมโทร.ตาม แต่ทางญาติเค้าจะมาถึงก้ต้องวันรุ่งขึ้นแล้ว คืนนี้อาการของโจเหมือนจะดีขึ้นแต่พอตกดึกโจก็ตัวร้อนมากกว่าเดิม
ทั้งที่ตัวร้อนสุดๆ แต่โจก็บอกว่าหนาว ขนาดห่มผ้าสองผืนแล้วเค้าก็ยังหนาวอยุ่ ผมก็เลยต้องกอดโจเอาไว้ทั้งคืนทั้งที่แอบกลัวติดหวัดเหมือนกันแหล่ะครับ
แล้ววันรุ่งขึ้นญาติๆของโจก็มาถึง เค้ารับตัวโจไปดูแลช่วงหนึ่งประมาณ1สัปดาห์นี้ โจได้ลาป่วยเต็มๆ หลังจากโจและญาติเค้ากลับไปแล้วผมก็เป็นลมเลย
มันเหนื่อยมากๆๆ ทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรหนักหนาเท่าไหร่ แต่เหมือนพลังในตัวมันหายไปไหนไม่รุ้ พอรุ้สึกตัวอีกทีก็ปวดหัวไปหมด อยากจะอาเจียนแต่ก็ไม่ออก
แต่ทำไงได้อ่ะ ในเมื่อรุ่งขึ้นผมก็ยังต้องไปทำงานอยู่ จะลาก็ไม่ได้เพราะเป็นวันหยุดป้าศรี ดังนั้นแทนก้ต้องเข้าบ่ายแทนป้าศรี ผมเองก็ต้องไปทำงานตามปกติ
ตอนทำงานผมรุ้สึกอาการไม่ค่อยดีเลย เดินก็เซ หน้ามืดบ่อยๆเหมือนห้องครัวมันหมุนๆรอบตัว ยิ่งตอนผัดข้าวหรือทำอาหารที่ต้องผัดไข่กับน้ำมันเนี่ยแย่เลย
คือมันเหม็นมากอ่ะครับเหม้นแบบอาเจียนออกมาทั้งที่ตอนเช้ากินอะไรไม่ลงเลย แต่ยังอุตส่าห์อ้วกจะจนแทบจะมีแต่ลมออกจากปากเลยนะครับ
"ไหวมั้ยชะนีน้อง" พี่ไพรัชเดินมาพยุงผมก่อนที่ผมจะร่วงลงถังขยะ
"ยังจะมาตลกอีกนะพี่" ผมหันไปยิ้มหน้าซีดใส่
"ก็ไม่อยากให้เครียด" พี่ไพรัชยังจะยิ้มล้อ
"ไม่ได้เครียดแต่ป้วยอ่ะพี่" ผมทรงตัวด้วยการเกาะขอบโต๊ะไว้
"เถียงตลอด" พี่ไพรัชทำเสียงล้อเลียนไม่จบ
"วันพรุ่งนี้นิวลาได้ป่ะพี่รัช" ผมขอลาป่วยปากเปล่า
"ได้สิ ถ้ามีคนทำงานนิวก็ลาไปเลย ถ้าไมไหวก็ไม่ต้องฝืนมาอ่ะ" พี่ไพรัชอนุญาต
แต่ยังไม่ทันจะเดินไปเอาใบลามาเขียนเลย ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาก่อน ปลายสายคือป้าศรี โทร.มาลางานเนื่องจากตอนนี้เข้าโรงพยาบาลไปแล้ว
สรุปว่าผมก็ต้องฝืนสังขารมาทำงานตลอด7วันข้างหน้าที่ป้าศรีนอนป่วยอยุ่ในโรงพยาบาล พอพี่ไพรัชรับข่าวมาแล้ว ถึงกับเดินมาหาผมด้วยหน้าตาห่วงใยสุดๆ
"น่าสงสารจังเลยนิว ป้าศรีนอนป่วยอยุ่โรงบาล หมอให้รอดูอาการ7วัน นิวยังลาไม่ได้อ่ะ"
"ไม่เป้นไรครับ นิวยังพอไหว"
"แต่ถ้าไมไหวก็บอกพี่นะ พี่มาแทนนิวเอง"
"ได้อยู่ครับ เพราะตอนนี้ครัวพี่ก็ไม่มีคนเหมอืนกันนี่ ป่วยกันเป้นแถบๆ"
"สู้ๆนะชะนีน้อง" พี่ไพรัชกอดผมไว้เป็นการให้กำลังใจ พอดีแทนเดินเข้าครัวมา
ผมพยายามจะพุดกับแทน แต่ท่าทางแทนเหมือนไม่ค่อยอยากพุดกับผมเท่าไหร่ แต่ผมป่วยจนไม่อยากใส่ใจใครนัก
เลยได้แต่พุดเรือ่งงาน และบอกว่าพรุ่งนี้แทนยังต้องเข้าบ่ายแทนป้าศรีต่อไปก่อน เพระป้าศรีไม่สบาย
หลังจากบอกเรือ่งงานแล้ว ผมก็กำลังจะกลับไปขึ้นรถ แทนถึงพูดกับผมว่า
"คุณ ผมขอโทษเรื่องวันนั้น และผมเสียใจนะ แต่ไม่ว่ายังไงผมก็รักแต่คุณ ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นรู้ไว้นะว่าผมรักคุณ"
-
แล้ว7วันแห่งความทรมานของผมก็ผ่านไป ป้าศรีแข็งแรงดีแล้วและกลับมาทำงานได้ตามปกติ
ในช่วงที่ผมต้องมาทำงานนั้น ผมไข้สูงมากสลับกับไข้ลดลงอยุ่แบบนี้ทุกวัน แล้วยังต้องตื่นมาทำงานทุกเช้า
มันทรมานจนผมอยากลาออกเลยอ่ะครับเหมือนกับว่าร่างกายเราไม่ไหวแล้วจริงๆแต่ยังต้องทำต่อไปเพราะมีคนไม่ไหวยิ่งกว่าเรา
ในระหว่าง7วันมานี้ แทนพยายามชวนผมไปนั่นไปนี่ บอกกับผมว่าพี่หลินชวนกินคอกเทลด้วยกัน แต่เป็นหลังเที่ยงคืนที่แทนเลิกงาน
แต่ผมไม่ไหวจริงๆก็เลยบอกให้แทนไปกับพี่หลินแล้วกัน พี่หลินเองตอนมาชวนผมก็บอกว่าชวนเพื่อนๆในแก๊งไปด้วยก้อยากให้ไปกันครบๆ
ผมน่ะบอกไม่ไหวแน่ๆ แทนยังมีการบอกอีกนะว่า พี่หลินทำงานเช้าเหมอืนกันยังรอให้แทนเลิกงานแล้วไปด้วยกันได้เลย
แต่พี่หลินน่ะทำงาน9โมงไงครับ ไม่เหมือนผมที่ทำงาน6โมงเช้า แล้วยังมาป่วยแบบนี้เลยไม่ขอแจมด้วยดีกว่า ต้องรักษาสังขารไว้ก่อน
พอผ่านช่วง7วันอันตรายไปได้ ทีนี้ผมกิ้หยุดพักบ้าง บางวันพี่ไพรัชมาเยี่ยมก็มาเอายาให้กิน บางวันพี่อั้มมาเยี่ยมก็มาเช็ดอ้วกให้ ก็ว่ากันไป
ผมไปหาหมอที่โรงพยาบาลมาแล้ว หมอตรวจแล้วว่าไม่ได้เป็นไข้หวัด2009เหมือนโจ แต่เป็นเพราะพักผ่อนน้อยและเป็นไข้ธรมดาเท่านั้น
"นิวจ๊ะ พี่ซื้อรังนกมาฝาก ของเจ้านี้อร่อยนะ กินสิกำลังร้อนๆ" พี่หลินมาเยี่ยมผมในช่วงที่ผมนอนป่วยอยู่คนเดียวที่ห้อง
"ขอบคุณนะครับ" ผมลุกขึ้นนั่งแล้วตักรังนกกินเรือ่ยๆอร่อยดีแฮะ ทีแรกนึกว่าจะเหม็นๆซะอีก
"นิว คือพี่อยากขอโทษ" พี่หลินจับมือผมไว้แน่น
"เรื่องอะไรกันครับ" ผมเริ่มเดาอะไรบางอย่างได้ แต่ก็สงสัยจนต้องถามโง่ๆออกไป
"พี่ไม่คิดว่ามันจะเป็นไปได้รวดเร้วแบบนี้ แต่คงเป็นเพราะพี่ก็กำลังแย่ แทนเองก็กำลังว้าวุ่นเหมือนๆกัน" พี่หลินร้องไห้หนัก
"แล้วยังไง" ผมลืมตัวกระชากมือออกจากการกุมของพี่หลิน และเสียงเข้มขึ้น
"พี่จะไม่ติดต่อ ไม่ข้องเกี่ยวกับแทนอีก"
"งั้นเหรอ ถ้าพี่คิดแบบนั้น พี่จะมาบอกให้นิวรู้ทำไม ทำไมไม่ไปจากชีวิตของแทนซะเลยล่ะ จะบอกให้นิวรู้ทำไม"
"พี่ต้องบอก บอกเพื่อขอโทษ ขอให้นิวอภัยให้ แล้วพี่จะได้สบายใจที่จะไปจากแทน"
"เอาเป็นว่านิวรับรู้แล้ว ก็แล้วกัน"
"ทีแรกพี่คิดหนักมากว่าจะบอกดีมั้ย แต่คิดว่าสักวันแทนก็ต้องพุด เพราะแทนบอกว่ายังไงก็จะรับผิดชอบพี่" พี่หลินยังพูดต่อไปเรือ่ยๆ
แต่ในสมองของผมตอนนั้นตื้อไปหมด เหมอืนเหตุการณ์ทำนองนี้วนมาเกิดขึ้นกับผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า คิดแต่ว่าทำไมชีวิตผมเจอแต่คนแบบนี้เรื่องแบบนี้
ผมต้องรับรุ้ความรู้สึกดีๆ ความรัก และความเจ็บปวดแบบนี้ไปอีกกี่ครั้ง ได้มาแล้วเสียไป ช่วงชิงกันไปมาแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่ ผมมองพี่หลินอีกครั้ง
แล้วคิดว่าคนที่ควรเสียน้ำตาน่าจะเป็นผมนี่นา แต่ทำไมผุ้หญิงคนนี้ร้องไห้หนักหนาขนาดนี้แต่ผมกลับไม่มีน้ำตาเลย เค้าเสียใจริงๆเหรอหรือว่าไม่ใช่
ผมเจอเรือ่งหลอกลวง เรื่องโกหกมามากมายจนเริ่มไม่อยากไว้ใจใครหรืออะไรอีกแล้ว แต่ผมจะทำไงได้ ในเมื่อเค้าเป้นฝ่ายมาบอกให้ผมรุ้ซะเอง
"พี่สัญญาว่าพี่จะตัดใจจากแทนให้ได้ ทั้งที่มันยากเหลือเกิน นิวคงรู้ว่าแทนมีดีมากมารยซึ่งไม่ว่าใคร ถ้าได้ใกล้ชิดเค้าคงไม่อยากปล่อยไป"
"ก็ดี พี่ควรตัดใจจากคนรักของนิวได้แล้ว เรื่องของพี่กับแทนนิวจะไม่ถามว่าเป็นไงมาไง เอาเป็นว่าแค่เรื่องที่ผ่านมาแล้วผ่านไปก็พอ
ถ้าเป็รแค่เรื่องลึกซึ้งชั่วครั้งชั่วคราวก็แล้วไป เพราะอย่างที่พี่บอกว่าคนอย่างแทนใครได้แล้วย่อมไม่ปล่อยไป นิวเองก็เป้นคนหวงของซะด้วย
ถ้าของๆนิวจะแวะเล่นของอื่นๆบ้างก็ไม่เป็นไร แต่ถึงยังไงก็คงให้พี่ใช้ได้แค่แก้ขัด ยังไงก็ต้องเอาคืน" ผมสวนกลับ
"นิวยังจะกลับไปคบกับแทนต่ออีกเหรอ" พี่หลินทำหน้าสงสัย
"ใช่ แล้วจะทำไม" ผมถามกลับ
"เอ่อ เปล่าจ้ะ พี่โล่งใจน่ะ ที่นิวให้โอกาสแทน พี่จะได้ไม่รู้สึกผิดมากไปกว่านี้" พี่หลินยิ้มๆก่อนจะขอตัวกลับ
หลังจากผมเดินไปส่งพี่หลินแล้ว ในหัวยังสับสนเรื่องที่ได้ยินว่ามันจริงมั้ย เกิดขึ้นได้ยังไง จู่ๆก็ปวดหัวตาลายจนเดินไม่ได้ต้องนอนอยู่กับพื้นตรงประตูนั่นเอง
-
แรง :angry2:
ปล . ยังอ่านมะจบเลยแต่เดี๋ยวกลับมาอ่านต่อ ก๊าบ
-
+1 เป็นกำลังใจให้น้องนิว ว่าแล้วเชียว กรณีฝากปลาย่าง (แทน) ไว้กับแมว (หลิน)
แต่พี่ว่าดูเหมือนมันจะมีเรื่องอะไรที่น่าจะลึกซึ้งและยุ่งยากกว่านี้นะ มาสปอยล์ให้อยากรู้
แล้วรีบมาต่อไว ๆ นะค้าบ คนรออ่านทรมานมาก แต่ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้น้องนิว
:ped149: :ped149: นะค้าบ หากจะทำอะไรก็คิดให้มาก ๆ เราเจ็บแค่ไหนคนที่ทำ
ให้เราเจ็บก็ต้องเจ็บกว่าอีก 10 เท่า ดีมะ
-
ร้ายจริงทำมาร้องไห้สำนึกผิด
ที่จริงกะจะแย่งของคนอื่นอยู่แล้วสิติดเป็นสันดานแล้วเนี่ย
ถึงว่าเสนอหน้ามาทุกเหตุการณ์
จะจัดการยังไงก็คิดวางแผนให้ดีๆ
เป็นกำลังใจให้นะคะ :L2:
-
น่าน...ว่าแล้ว
และแล้วผู้ชายคนนี้ผ่านมาแล้วก็ผ่านไปเหมือนคนอื่นๆใช่ม๊ะ
:เฮ้อ:
:กอด1: พี่นิว
-
ชีวิตจริงยิ่งกว่าละคร
แล้วมันจะเป็นยังไงอีกเนี่ย
:กอด1: นิว
สู้ๆนะน้องชาย
-
ผมนอนหลับตาอยู่บนเตียงด้วยอาการเพลียๆ ได้ยินเสียงเคาะประตูก็ถามไปว่า "ใคร"
เป็นเสียงของแทนที่ตอบกลับมา "แทนครับ ผมมาเยี่ยมเปิดประตูให้หน่อยสิ"
ผมรู้ว่าเป็นแทนก็เลยบอกไปว่าให้เปิดประตูได้เลยห้องไม่ได้ล๊อก ปรากฎว่านอกจากแทนจะเข้ามาแล้ว
พี่หลินก็ยังเดินตามเข้ามาด้วย ผมเห้นว่าพี่หลินเดินสีหน้าไม่ค่อยสบายใจแต่เค้าก็ฝืนยิ้มนิดๆ ผมก็เลยยิ้มให้
"นิวคงไม่ว่าพี่มารบกวนนะจ๊ะ พอดีแทนเค้าไปตามพี่น่ะ บอกว่าให้มาเยี่ยมนิวด้วยกัน" พี่หลินออกตัว
"ครับ มาพร้อมกันก็ดี นิวอยากถามอะไรแทนซักหน่อย พี่หลินจะอยู่ด้วยก็ได้เพราะมันเกี่ยวกับพี่ด้วย" ผมพูดเสียงแห้ง
"จะดีเหรอจ๊ะ ยังไงพี่ก็เป็นคนอื่นสำหรับน้องสองคน พี่คิดว่าน้องๆน่าจะปรับความเข้าใจกันนะ" พี่หลินทำท่าเกรงใจ
"เชิญนั่งทั้งคู่" ผมพูดเนิบๆ
"แทน วันนี้พี่หลินมาหาเรา มาบอกเรื่องที่เกิดขึ้นให้เราฟัง แต่เรายังไม่รู้ที่มาที่ไป แทนเล่าให้เราฟังต่อหน้าพี่หลินได้มั้ย"
"คือว่า เอ่อ คือ" แทนอึกอัก เหมือนไม่กล้าพูดต่อหน้าผมและพี่หลิน
"พูดสิจ๊ะแทน พี่เองก็มายอมรับผิดกับนิวแล้ว และไม่ต้องเกรงใจพี่ พี่มาทีหลังยังไงก็รับได้เสมอ" พี่หลินน้ำตาคลอ
แทนเริ่มต้นเล่าให้ฟังว่าคืนที่ผมทะเลาะกันนั้น เค้าขับรถกลับไปที่บ้านและโมโหโวยวาย จนพี่หลินต้องคอยปลอบใจ
เค้าเองไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ปล่อยให้พี่หลินเดินชมบ้านไปรอบๆ พี่หลินบอกแต่ว่าเป็นบ้านแบบที่เค้าอยากได้มาตลอด
แทนเลยพูดประชดว่าจะยกให้เพราะผมคงไม่อยากได้แล้ว พี่หลินเลยบอกทำนองว่าถ้าได้บ้านมาแต่เจ้าของบ้านเอาแต่นั่งเศร้า
เค้าก็ไม่อยากได้ สู้เค้าเอาใจช่วยให้เจ้าของบ้านสดชื่นขึ้นจะดีกว่า แล้วพี่หลินก็นั่งดื่มเบียร์เป็นเพื่อนแทนทั้งคืน
แทนเล่าอีกว่าพี่หลินเป็นฝ่ายเข้าไปใกล้ชิดแทน โอบกอดแทนตอนที่แทนเพ้อว่าไม่มีใคร พี่หลินเป็นฝ่ายเริ่มก่อนแทนก็เคลิ้มตาม
หลังจากนั้นพี่หลินหาโอกาสจะเคลียร์กับผมและแทนอยุ่หลายครั้ง แต่เพราะผมป่วยและติดเข้างานเช้าเลยไม่เจอกัน
คืนหนึ่งพี่หลินพยายามให้ผมไปกินคอกเทลและนัดแทนออกมาเจอ พี่หลินบอกแทนว่าผมจะตามไปกับคุณอรแต่ผมไม่ไป
คืนนั้นแทนคิดว่าผมคงไม่สนใจแทนจริงๆก็เลยกินเหล้าซะเมา แล้วกลับมาที่หอไม่ไหวพี่หลินเลยพาไปค้างที่บ้านฝ่ายบัญชี
แล้วก็มีอะไรกันอีก ครั้งนี้ทำให้แทนเสียใจและไม่กล้าเข้าหน้าผมจนมารู้ว่าผมป่วยไม่ไปทำงานด้วยความเป็นห่วงเลยมาหาผม
"แทนต้องรับผิดชอบพี่หลินนะ" ผมตัดสินใจพูดออกไปอย่างแผ่วเบา
"ผมทำไมได้" แทนรีบปฏิเสธ
"ทำไมล่ะแทน" พี่หลินหันไปถามแทนซะเอง
"นั่นสิแทน ถึงยังไงพี่หลินก็เป็นผู้หญิง และเสียหายไปแล้ว แทนจะทำเป็นไม่รับรู้ไม่ได้นะ" ผมพูดต่อ
"เอ่อ ที่จริงพี่ก็ไม่ได้ต้องการอะไรขนาดนั้นนะนิว พี่ไม่ต้องการทำลายความรักของน้องนะจ๊ะ" พี่หลินร้องไห้
"เห้นมั้ยคุณ พี่หลินไม่ได้ต้องการให้ผมรับผิดชอบ และผมก็ไม่คิดจะทำอย่างนั้น พี่หลินเองก็ไม่ใช่สาวบริสุทธิ์
ผมยืนยันว่าเรื่องของผมกับพี่หลินจบไปแล้ว และจะไม่เกิดขึ้นอีก ก็แค่อารมณ์ชั่ววูบไม่ได้จริงจังผูกพันกัน
ถึงยังไงผมก็รักคุณและจะคบคุณเป็นแฟนแค่คนเดียว คนอื่นที่ผมนอนด้วยก็แค่ชั่วครั้งชั่วคราว
อีกอย่าง คุณก็รู้ว่าพี่หลินเคยมีผัวมาแล้วทั้งต้อมและคนก่อนๆอีก ถ้าการที่ผมมีอะไรกับพี่หลินแล้วต้องรับผิดชอบ
คงมีผู้ชายอีก2-3คนที่ต้องมารับผิดชอบพี่หลินเต็มไปหมดเลยสิ ผมจะไม่เลิกกับคุณเด็ดขาด อย่าเลิกกับผมนะ" แทนพูด
"แทน ทำไมดูถูกพี่แบบนี้ ถึงไงพี่ก็เป้นเมียแทนแล้ว ถ้าไม่รับผิดชอบก็อย่ามาหยามกันขนาดนี้" พี่หลินโวยวายลั่น
"นิวขอโทษพี่หลินแทนแฟนของนิวด้วย แต่ในเมื่อพูดกันชัดเจนขนาดนี้ นิวก็สบายใจว่าพี่กับแทนจะไม่เกี่ยวข้องกันอีก
นิวคิดว่าพี่คงอยากกลับไปพักผ่อนคนเดียวเงียบๆที่ห้องมากกว่า เชิญครับ นิวขอเวลาปรับความเข้าใจกับแทนก่อน"
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
"ผมไม่สบายใจเลย" แทนนั่งซึมอยู่ข้างๆเตียงผม หลังจากพี่หลินเดินปาดน้ำตาออกจากห้องผมไป
"ทำไมล่ะ" ผมยันตัวเองจากสภาพที่นอนอยุ่มาเป็นนั่งพิงหมอนมองหน้าแทนนิ่งๆ
"ผมว่าที่ผมพูดมันแรงไปนะ อีกอย่างดูไม่เป็นสุภาพบุรุษเท่าไหร่เลย" แทนยังไม่ค่อยสบายใจ
"จำไม่ได้เหรอ ก่อนหน้านี้นายสัญญากับฉันว่ายังไง" ผมย้ำคำสัญญานั้นด้วยเสียงเข้มเต็มที่
-
เจ๊แกยังแรงได้อีก :angry2:
พี่แทนสุดยอด สุภาพบุรุษบอยแบน o13
-
พี่หลินนี่ประเภทปากว่าตาขยิบ ใจจริงอยากได้แทนแทบตายแหละ
ดียังมียางอยู่บ้างไม่งั้นคงขอแทนจากน้องนิวเอาดื้อๆ แต่ก็พูดซะคนไม่คิด
ก็ต้องคิดล่ะ เข้าใจแทนนะแต่แทนน่าจะหนักแน่นได้มากกว่านี้(ผิดหวังเล็กๆ)
เพิ่งเริ่มต้นก็ทำพังเสียยังงั้น อยากกอดน้องนิวจริงๆเลยตอนนี้ :dont2:
-
เหตุการณ์ก่อนหน้านั้น
ผมยังปวดหัวอยุ่เลยครับ รู้สึกตื้อๆไปหมด ไม่รู้เป็นด้วยอาการป่วยที่ร่างกายหรือเพราะความเจ็บปวดในหัวใจกันแน่
ผมรู้สึกร้อนก็เลยขยับผ้าห่มออกจากตัวเล็กน้อย แต่มีมือหนึ่งมาคอยช่วยขยับผ้าห่มให้ผม เมื่อลืมตาขึ้นก็เห็นว่าเป็นแทน
"นายเข้ามาได้ไง" ผมสะบัดหน้าไปอีกทางรู้สึกปวดหัวหนึบๆ
"ผมกลับมาเกือบทุ่มเจอพี่เชน เค้าเล่าว่ามาเจอคุณนอนอยู่ที่พื้นตั้งแต่สี่โมงเย็นเลยพามานอนพักแต่คุณคงไม่รุ้ตัว
ผมเลยขอเข้ามาเยี่ยมคุณ นี่ผมยังไม่ได้ไปไหนเลยเพราะไม่มีกุญแจ จะไปไหนก็ห่วงคุณเลยนั่งเฝ้าอยู่แบบนี้"
"นายกล้าเผชิญหน้ากับฉันแล้วเหรอ"
"ทำไมครับ มีใครบอกอะไรคุณใช่มั้ย" เสียงแทนดูมีแววกังวล
"เมื่อตอนบ่ายพี่หลินมาหาฉัน เค้ามาบอกเรื่องระหว่างเค้ากับนายให้ฉันฟัง นายมีอะไรจะบอกให้ฉันรู้เพิ่มเติมมั้ย"
แล้วแทนก็เล่าเรื่องทั้งหมดเหมือนที่ผมเล่าไปก่อนหน้านี้แหล่ะครับ เค้ายืนยันว่าเค้าพลาดไปจริงๆ
"ติดใจรึเปล่า" ผมพยายามเค้นเสียงให้ชัดเจนทั้งที่ยังแทบไม่มีเสียง
"อะไรนะคุณ" แทนเสียงสูงด้วยความสงสัย
"ฉันอยากรู้ว่านายยังอยากมีอะไรกับพี่หลินหรือผู้หญิงคนไหนอีกมั้ย ฉันจะได้เป็นฝ่ายไปเอง" จู่ๆเสียงผมก็ดังขึ้น
"ไม่นะครับ ผมรักคุณคนเดียว เรื่องอื่น คนอื่นก็แค่พลาดไปเท่านั้น คุณจะไม่ให้โอกาสผมมั่งเลยเหรอ" แทนตกใจ
"นายอยากได้โอกาส ทั้งที่นายทำลายความไว้ใจของฉันไปจนหมดแล้วเหรอ"
"ผมพลาด ผมผิด ผมยอมรับ แต่การที่ผมนอนกับใครไม่ได้แปลว่าผมเลิกรักคุณนะ
ตลอดเวลาเกือบสองเดือนที่เราเป้นแฟนกันมันสั้นเกินไปที่ผมจะพิสูจน์ตัวเอง แต่ผมขอโอกาสอีกหน่อยได้มั้ย"
"แค่ไม่ถึงสองเดือนที่เราคบกัน ฉันกด็เจอเรื่องมากมายเหลือเกิน นายคิดว่าฉันควรเสี่ยงให้โอกาสนายอีกเหรอ"
"ถ้าผมยืนยันว่าผมจะไม่ข้องเกี่ยวกับพี่หลินหรือใครๆทั้งนั้น คุณจะลองเสี่ยงมั้ย" แทนพูดเด็ดขาด
"นายรู้ใช่มั้ยที่ฉันต้องอยู่ในสภาพเจ็บปวดครั้งนี้เพราะนาย" ผมตอบกลับยไปเสียงเข้มไม่ต่างกัน
"ครับ"
"นายต้องทำอะไรเพื่อฉัน เพื่อชดเชยความเจ็บปวดของฉัน เพื่อให้ฉันแน่ใจว่านายจะไม่ผิดซ้ำสองอีก" ผมพูดนิ่งๆเยือกเย็น
"คุณจะให้ผมทำอะไร ผมทำได้ทั้งนั้น ขอให้คุณยกโทษและไม่เลิกกับผม" แทนจับมือผมแน่นก้มหน้ามาจูบมือผม
"ฟังให้ดี เดี๋ยวนายออกจากห้องฉันแล้วไปหาพี่หลิน ไปชวนเค้ามาเยี่ยมฉันที่นี่" ผมสั่งเสียงเย็นยะเยือก
"แต่ว่า" แทนจะค้าน
"ไม่มีแต่ พอพี่หลินมาแล้วฉันจะให้นายเล่าเรือ่งทั้งหมดอีกครั้ง ฉันจะให้นายเลือกระหว่างฉันกับเค้า
และนายต้องยืนกรานจะเลือกฉัน นายต้องพูดออกจากปากนายว่า การที่นายไม่เลือกผู้หญิงคนนั้น
เป็นเพราะเค้าเคยผ่านผู้ชายมาก่อน และถ้าต้องรับผิดชอบก็คงมีผู้ชายอีกหลายคนที่ต้องมารับผิดชอบ
เพราะผู้หญิงคนนั้นนอนกับผู้ชายไปทั่ว นายต้องยืนยันว่าเรื่องที่เกิดกับเค้าเป็นแค่เรือ่งชั่วคราวไม่ผูกพัน
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น นายจะไม่ทิ้งฉันไปหาผู้หญิงคนนั้นเด็ดขาด นายพูดทั้งหมดนี้ ได้มั้ย" ผมพูดช้าๆแต่เน้นทุกคำ
"ได้ครับ" แทนรับคำ
"ออกไปได้แล้ว อีกสิบนาทีพาผู้หญิงคนนั้นมาที่นี่ อ้อ..อย่าลืมเคาะห้องก่อนล่ะ" ผมกำชับอีกครั้งด้วยเสียงเข้ม
-
ผมมีเวลานอนพักอยู่ที่ห้องได้แค่2วันก้ต้องกลับไปทำงานแล้วครับ แล้วเพียงวันที่สองของการทำงานก็เกิดเรื่อง
วันพฤ.ที่23 ก.ค.2552
ผมกลับมาจากที่ทำงานก็เดินเลยไปคุยกับพี่นุ้ยที่ห้องก่อน ระหว่างที่ยืนคุยกันอยู่น้องฝึกงานก็ร้องกรี๊ดๆวิ่งมาหา
บอกว่าพี่หลินกรีดข้อมือตัวเองอยู่ในห้องน้ำ(พี่หลินเป้นฝ่ายบัญชีคนเดียวที่ยังอยู่หอนี้อ่ะครับพักร่วมกับน้องฝึกงานสองคน)
เอาล่ะ พวกผมก็ทำอะไรไม่ถูกเลยได้แต่วิ่งมาดู เห็นเลือดเต็มห้องน้ำไปหมด พี่นุ้ยวิ่งไปเรียกต้อมที่อยู่ห้องข้างๆพี่นุ้ย
ให้รีบมาช่วยกันก่อน ต้อม กับเปี๊ยกมาพยุงพี่หลินออกจากห้องน้ำ พี่นุ้ยช่วยหาผ้ามากดแผลและห้ามเลือดไว้
ผมวิ่งไปตามพี่เชนที่ห้อง โชคดีที่พี่เชนรูมเมทผมเข้าเช้าเหมือนกันและพี่เค้ามีรถก็เลนรบกวนให้พี่เค้าไปส่งที่โรงพยาบาล
ตลอดเส้นทางที่ไปโรงพยาบาลพี่หลินเอาแต่ร้องไห้ไม่พูดอะไรทั้งนั้น ผมมองตาพี่หลินเห้นแต่ความอ้างว้างว่างเปล่า
แล้วในที่สุดพี่หลินก็ถูกส่งตัวเข้าห้องฉุกเฉิน ผมกับพี่เชนรออยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉินจนคุณหมอบอกว่าปลอดภัยแล้ว
ผมบอกให้พี่เชนกลับไปก่นอ ผมจะรอคนอีกคนนึงให้มาที่โรงพยาบาล นั่นก็คือแทน ผมคิดว่าผมต้องตัดสินใจใหม่อีกครั้ง
"เป็นไงมั่งครับ" ผมเดินไปยืนข้างเตียงคนไข้ของพี่หลิน ตอนนี้พี่หลินยังต้องให้เลือดอยู่
"ช่วยพี่ทำไม" พี่หลินยังสะอึกสะอื้น เสียงอ่อนเพลียมาก
"เพราะไม่สมควรจากไปด้วยเรื่องนี้" ผมตอบเสียงเบาแต่หนักแน่น
"นิว พี่ขอโทษนะ พี่เสียใจ พี่คิดว่าพี่จะอยู่ได้โดยไม่มีแทน พี่พยายามตัดใจ พยายามไม่เจอแทน
แต่สองวันมานี้ยิ่งพี่พยายามตัดใจและห่างจากแทนเท่าไหร่ พี่ยิ่งเจ็บปวดและรุ้ว่าพี่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีแทน
ไม่รู้เวรกรรมอะไรของพี่นะ ถึงพี่จะเคยมีแฟนมาก่อนแต่ก็ไม่เคยรักใครมากขนาดนี้เลย พี่ไม่รุ้ทำไมเหมือนกัน" พี่หลินร้องไห้
"ใจเย็นๆนะพี่ นิวเชื่อแล้วว่าพี่รักแทนมากจริงๆ" ผมเดินไปจับมือพี่หลินไว้ และใช้ทิชชู่เช็ดน้ำตาให้พี่หลิน
"แต่พี่ก็คงต่องทำใจและต้ดใจให้ได้ เพราะแทนเค้ารักนิวมากเหลือเกิน" พี่หลินยังร้องไห้ไม่หยุด
"พี่แน่ใจเหรอว่าพี่ตัดใจได้ แล้วต่อไปพี่จะไม่ทำอย่างนี้อีก แน่ใจรึเปล่า" ผมถามด้วยความไม่แน่ใจ
"พี่รับปากว่าจะตัดใจแต่ไม่แน่ใจว่าจะเข้มแข็งพอที่จะอยู่ตอ่ไปได้มั้ย" น้ำเสียงพี่หลินเศร้าสุดๆ
"เพื่อแทนพี่ยอมตายได้เลยเหรอ"
"ใช่จ่ะ แต่พี่ไม่อยากเป้นต้นเหตุให้น้องสองคนที่พี่รักต้องเลิกกัน"
"แล้วถ้านิวเลิกกับแทนเองล่ะ พี่ก็คงไม่ต้องรู้สึกผิดหรอกนะครับ"
"นิวจะทำอะไร"
"นิวจะเลิกกับแทน"
"ไม่ได้นะนิว พี่ไม่ยอมให้นิวทำแบบนั้น ไม่ยุติธรรมกับนิวเลย พี่เสียใจ ฮือๆๆ พี่ไม่ดีเอง น่าจะปล่อยให้พี่ตายๆไปเลย"
ยังไม่ทันได้พูดอะไรกันไปมากกว่านี้ แทนก็โทร.เข้ามาหาผมถามว่าพี่หลินพักฟื้นที่ไหน แล้วผมอยู่ตรงไหน
ผมขอตัวจากพี่หลิน บอกว่าจะไปคุยกับแทนเป้นการส่วนตัว และคิดว่าเมื่อกลับขึ้นมาอีกครั้งคงมีข่าวดีให้กับพี่หลิน
"พี่ขอกอดนิวหน่อยนะ นิวเป้นคนดีจริงๆ ความหวังและชีวิตของพี่ขึ้นอยู่กับนิวแล้วนะ" พี่หลินพูดอย่างน่าสงสาร
-
มุมหนึ่งของโรงพยาบาล
"ไมได้ ผมไม่ยอม คุณบ้าไปแล้วเหรอ ทำไมผมต้องเลิกกับคุณเพราะผู้หญิงคนนั้น" แทนโวยวายไม่ยอมเลิก
"แต่เราต้องเลิกกันนะแทน" ผมพยายามพูดเสียงอ่อนโยนให้เค้าใจเย็นๆ
"ก่อนหน้านี้คุณบอกว่าจะทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้เสียผมไป แล้วทำไมวันนี้คุณเปลี่ยนใจอีกแล้ว"
"ก็ถ้านายได้เห็นเลือด และสภาพของพี่หลินนายก็ต้องคิดอย่างฉัน"
"ผมรู้ว่ามันยากที่พี่หลินจะทำใจได้ถ้าเราคบกันต่อไป แต่ก็ต้องให้เวลาเค้าทำใจสิ ไม่ใช่ให้เราเลิกกัน"
"แต่เค้าจะตายถ้าเค้าไม่มีแทน"
"แต่ผมจะตายถ้าไม่มีคุณ"
"ไม่จริงหรอก ก่อนจะมีฉันนายก็มีน้องบัว จนมีฉันแล้วนายก็มีพี่หลินอีก ต่อไปไม่มีฉันนายก็ต้องอยู่ได้"
"แล้วคุณล่ะ คุณคงอยู่ได้เหมือนกันแม้ไม่มีผม ผมอยากรู้นักว่าผมเป็นอะไรในสายตาคุณ
ผมไม่เคยมีค่าเลยใช่มั้ย คุณอยากได้ก็ดึงผมไว้ เวลาคุณไม่ต้องการก็ยกผมให้คนอื่น
ผมเป้นของที่คุณไม่เคยเห้นค่าเลยตลอดมา จริงๆผมควรสำนึกไว้แต่แรกว่าคุณไม่มีทางโน้มตัวลงมาหาผม
แต่เพราะความรู้สึกในคืนนั้น ทำให้ผมคิดไปเองว่าคุณรักผม และผมก็คงเป้นคนในระดับเท่าๆกับคุณได้สักวัน แต่ไม่เลย"
"นายเพ้อเจ้ออะไร เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเรื่องที่นายพูดเลยนะ นายมีค่าสำหรับฉัน นายไม่ด้อยไปกว่าใคร
และเพราะนายมีค่ามากมายกับพี่หลินเหลือเกิน ฉันถึงเห็นแก่ตัวดึงนายไว้กับฉันไม่ได้ไงล่ะ แทนฟังให้ดี
เราสองคนจะเป็นแฟนกันต่อไปได้ไงถ้าความรักของเราทำให้พี่หลินต้องตาย เราจะยังรักกันได้เหรอ"
"แต่ไม่ว่ายังไงผมก็จะรักคุณคนเดียว"
"นายก็รักฉันต่อไปสิ ฉันไมได้ห้าม แต่รักฉันมากเท่าไหร่ก็ดูแลพี่หลินให้มากเท่านั้น"
"เพื่ออะไร" แทนเสียงอ่อนลงแต่ยังทำท่าทีไม่พอใจ
"เพื่อสักวันพี่หลินอยู่ในสภาพจิตใจที่ดีขึ้น หรือได้พบใครใหม่ วันที่เค้าไม่ยึดนายไว้อีกต่อไป
วันที่นายมีอิสระ นายจะกลับมาหาฉันก็ได้ ฉันไม่ได้ทิ้งนายไปไหน ฉันก็อยู่ใกล้ๆนายนี่แหล่ะ" ผมบอกเหตุผล
"อีกนานแค่ไหน กว่าพี่หลินจะให้อิสระกับผม" แทนหน้าเศร้าลง
"ฉันก็ไม่รู้ แต่ถ้านายยืนยันว่านายรักฉันก็ให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์สิ อยู่กับพี่หลินดูแลเค้าให้ดีๆ
เมื่อไหร่ที่เค้าไม่ต้องการนายแล้ว จำไว้ว่าฉันยังรอนายอยู่ นายกลับมารักฉันเต็มหัวใจได้ทุกเมื่อนะแทน" ผมร้องไห้
"ผมรักคุณนะ" "ฉันก็รักนาย" เราสองคนกอดกันกลม ผมเริ่มสะอื้นหนักขึ้น แทนเองก็มีน้ำตาไม่ต่างกัน
"เช็ดน้ำตาเถอะ และฉันขอให้นายรับปากว่านายจะดูแลพี่หลินไปสักระยะก่อน นี่คือวิธีการที่เราจะรักกัน
เรารักกันแบบไม่เห็นแก่ตัว ใช้ความรักของเราในการดูแลหัวใจคนอื่น ใช้เพื่อต่อลมหายใจให้คนอีกคนนะแทน" ผมอธิบาย
"ผมสัญญา ผมจะดูแลพี่หลินให้ดี เพื่อให้เค้ากลับมาสดชื่นแข็งแรงอีกครั้ง แล้วผมจะกลับมาหาคุณ" แทนกอดผมแน่น
"จ้ะ ฉันจะรอ ฉันจะเป้นเพื่อนที่ดีของนายและของพี่หลินไปจนกว่าจะถึงวันของเรานะแทน" ผมให้สัญญาเช่นกัน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ในห้องพักคนไข้
ผมเดินนำหน้าแทนเข้ามาจนถึงเตียงของพี่หลิน พี่หลินไมได้หลับแต่มองมาทางเราสองคนตลอดเวลา ผมจับมือพี่หลินไว้
"นิวพาคนสำคัญมาส่งให้พี่หลินครับ" ผมยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
"แทนดูแลพี่หลินให้ดีนะ" ผมจับมือแทนมาวางบนมือพี่หลิน
"ขอบคุณนะนิว น้องรักของพี่ พี่เป็นหนี้เธอจริงๆ" พี่หลินร้องไห้ฟูมฟายแต่ก็มีรอยยิ้มออกมาบ้าง
"นิวจะเป็นเพียงเพื่อนร่วมงานและหัวหน้าของแทนเท่านั้น ต่อไปพี่กับแทนต้องดูแลกันให้ดีนะครับ" ผมยิ้มให้
"พี่รับปากจ้ะนิว พี่จะดูแลแทนด้วยชีวิตของพี่" พี่หลินยิ้มกว้าง
"งั้นพี่ต้องดูแลตัวเองให้ดี ถึงจะดูแลผมได้ พี่อย่าทำแบบนี้อีกนะครับ ต่อไปผมจะไม่ทำให้พี่เสียใจอีก" แทนพูด
"เอาล่ะ มีคนสำคัญมาอยู่เป็นเพื่อนแล้ว นิวขอตัวกลับก่อนนะครับ" ผมขอตัวกลับ
"นิวจะกลับยังไงจ๊ะ ให้แทนไปส่งสิจ๊ะน้อง" พี่หลินแสดงน้ำใจกับผม
"นิวจะให้พี่อั้มมารับกลับหอครับ" ผมตอบกลับไปก่อนจะโทร.หาพี่อั้ม
"นิวโชคดีจังมีแต่คนรัก ดูสิเรียกพี่อั้มให้มาก็มาเลย ไม่เหมือนพี่มีแต่แทนคนเดียวเท่านั้น" พี่หลินพูดเหมือนน้อยใจ
"พักผ่อนมากๆนะครับ กลับบ้านได้เมือ่ไหร่ ค่อยหาเวลาทานข้าวด้วยกัน" ผมยิ้มให้แล้วเดินจากไปคนเดียว
-
กระซิก กระซิก :เศร้า2: โถน้องนิวของพี่น้องเข้มแข็งจริงๆ
เป็นพี่ทำไม่ได้หรอก ปวดหัวใจจริงๆ :z8:
-
เข้ามาอ่านเรื่องของพี่นิว แบบว่า พี่สุดยอดมากเลยค่ะ o13 o13
พี่ทนและใจเย็นได้ไง เป็นน้องคนวีนแตกไปแล้ว
ไม่ไหวคนเรา น้องเป็นกำลังใจให้พี่นะค่ะ :L2:
ดูแลสุขภาพด้วยนะค่ะ ขอสมัครเป็น FC ด้วยค่า
:pig4:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :angry2:
พี่นิวยอมเสียใจเอง เพื่อหล่อนคนนั้นเลยเหรอ
ใจแข็งสุดยอด เป็นเราคงทำไม่ได้
อ่านแล้วเกลียด she แทน พี่นิวอะ
"ตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จได้ใจ"
เป็นกำลังใจให้พี่นิวค่ะ :man1:
อดทนเวลาที่ฝนพรำ
อย่างน้อยก็ทำให้เราได้เห็นถึงความแตกต่าง
เมื่อวันเวลาที่ฝนซา
ฟ้าก็จะสว่างและทำให้เราได้เข้าใจ
ว่ามันคุ้มค่าแค่ไหนที่เฝ้ารอ
-
o12
ไม่เข้าใจ อะไร ยังไง ทำไม
บอกตรงๆนะนิว
พี่อยาก :z6: สองคนนั่นน่ะ
-
หม่ามี้ใจเยนนนนนนน
เรืองยังไม่จบนิ
รอดูกันต่อปายยย
เนอะพี่นิวเนอะ
-
เรื่องนี้จบแล้วครับ นับจากวันพฤหัสที่ผ่านมา จนถึงวันนี้ก็4วันแล้วนะ ผมเหนื่อยมากประกอบกับเหลือวันลาก็เลยลาพักยาวเลย
แต่เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ไปทำงานแล้วครับ ช่วง3-4วันมานี้ไม่เจอทั้งแทนและพี่หลิน พี่หลินออกจากโรงพยาบาลเมื่อวันเสาร์
ส่วนแทนเองก็ไปทำงานเช้า(เข้าเช้าแทนผม)มาตลอดช่วงที่ผมลาอยู่ อีกอย่างหลังเลิกงานแทนก็ต้องมีหน้าที่คอยดูแลพี่หลินด้วย
เราสามคนยังไม่ได้พบกัน ทั้งที่ผมเคยบอกไปแล้วว่าถ้าพี่หลินหายดีผมจะไปทานข้าวกับเค้า ก็คงพรุ่งนี้มั้งครับจะได้ทานข้าวด้วยกัน
เพราะพรุ่งนี้ผม พี่หลินและแทน ไปทำงานพร้อมกันทั้งสามคน เรื่องมันก็ไม่น่าจะมีอะไรอีกแล้ว อะไรที่ผ่านมาแล้วก็ต้องผ่านไปอ่ะนะ
บางทีมาคิดๆดู ผมอาจเป็นคนไม่มีคู่ก็ได้ หรือคู่แท้ของผมอาจตายไปแล้ว และต่อให้เจอใครอีกกี่คนก็ไม่ใช่คู่แท้อีกแล้ว ก็ต้องจากกันไป
"เรื่องบางเรื่องมันเกิดขึ้นแล้วและผ่านไปแล้ว จะแก้ไขอะไรก็ไม่ได้ เราก็คงทำได้แค่ปล่อยวางมันลงเท่านั้น"
-
อ่านเรื่องพี่นิวแล้วร้องไห้เลยอ่ะ
พี่นิวคงต้องเคยคิดเนอะว่าอะไรๆมันถึงได้มาเกิดขึ้น
ในเมื่อสิ่งดีๆกำลังจะเกิดขึ้น ทำไมถึงต้องมีอะไรเข้ามาทำลายสิ่งดีๆเหล่านั้น
อย่างน้อยพี่นิวก็ได้บุญที่ได้ต่อชีวิตผู้หญิงคนนึง
เมื่อเรื่องร้ายผ่านไป แล้วเรื่องดีๆจะกลับมาหาพี่นิวเอง
อย่างน้อยพี่นิวก็เป็นที่รักของทุกคนในนี้นะ
:กอด1: :L2:
-
เราจะมีคู่หรือไม่ คู่แท้ของเราจะมีหรือเปล่า
อันนี้คือตัวเรา
แต่เหตุการณ์นี้คือความ "ไม่ดี" (นิยามง่ายสุดแล้ว) ของคนสองคนที่ได้ชื่อว่าเป็น เพื่อนของเรา กะคนรักของเรา
แล้วเราจะคบพวกเขาในฐานะนั้นต่อได้หรือ
ไม่รู้สินะนิว พี่ว่าทำใจลำบากอ้ะ
โดยเฉพาะฝ่ายหญิง เหมือนจะทำอะไรบางอย่าง เพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งที่เขาต้องการ
สรุปแบบสั้นๆในมุมมองที่รับรู้คือเห็นแก่ตัวและขาดความจริงใจสุดๆ
ส่วนฝ่ายชายก็นะ ง่ายเกินไปกับสิ่งที่เขาทำ
:กอด1: น้องชาย
หลายอย่างที่เจอ หนักไปหน่อยนะ
เพิ่งเข้าบ็อกซไปมะกี้ เลยไม่ได้คุยกับรอยยิ้มอาบยาพิษเลย (น่ากลัวนะนั่น)
บ็อกซพี่เจ๊งด้วยอ้ะนิว เลยเข้าบ้างไม่เ้ข้าบ้าง
ด่วนไงกริ๊งกร๊างเลยดีกว่าจ้า
ปล ถ้าออนเอ็มลองเรียกได้เน้อ แอพเพียร์ออฟไลน์เป็นกิจวัตร 555
-
ไม่ว่ายุคไหน สมัยไหน การประชดชีวิตด้วยการฆ่าตัวตายก็ดูจะเป็นวิธีที่ได้ผลในการแย่งความรักของคนอื่นมาครอบครอง
เคยเห็นมาหลายคู่ ฝ่ายหนึ่งยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มาซึ่งความรักนั้น คิดว่าจะเอาชนะใจ ทำให้หันกลับมามองตนเพียงคนเดียวได้ แต่สุดท้ายก็พบว่าความพยายามนั้นสูญเปล่า ยังคงได้มาแต่ตัว หัวใจอยู่ที่ใครอีกคน
ถ้าเรามัวแต่เสียสละความรักให้คนอื่นแบบนี้ ไม่ว่าจะมีความรักกี่ครั้ง น้องนิวคงอกหักทุกครั้งเป็นแน่ เพราะอีกฝ่ายจับจุดเราได้ว่าเป็นคนใจอ่อน
ไม่รู้ว่าเป็นวิธีที่ถูกหรือไม่กับการรอให้เขาเข้มแข็งก่อน เบื่อก่อน แล้วค่อยให้แทนกลับมาหาเราใหม่ มันเหมือนการสร้างความเคยชินให้กับผู้หญิงคนนั้น ไม่ได้ดั่งใจก็ฆ่าตัวตาย แล้วเมื่อไรเขาจะเข้มแข็งเป็นล่ะ
ดูแลหัวใจคนอื่นจนเคย หันกลับมาดูแลหัวใจตัวเองบ้างนะน้องนิว หัวใจน้องก็มีเลือดเนื้อเหมือนคนอื่น อย่าให้เขาเหยียบย่ำจนเกินไป
ความผิดพลาดของแทนแม้จะทำให้ลดความเชื่อใจลงไปมาก แต่ก็ยังสัมผัสได้ถึงความรักที่เขามีต่อน้อง อ่านแล้วก็เศร้า อุตส่าห์เชียร์มาตลอด แต่ยังหวังว่าจะกลับมารักกันเหมือนเดิม
อยากให้น้องนิวสมหวังในความรักสักที :กอด1:
-
ไม่มีอะไรจะพูดเพราะคนอื่นพูดมาหมดแล้ว
ตอนนี้ขอ
:กอด1:
สู้ๆนะคับ
-
อ่านแล้วก็คิดในใจ (กุว่าละ) หึหึ
เ้บื่อมุกฆ่าตัวตายเพราะอยากได้สามีคนอื่นมาก ดูแล้วอนาถเนอะ เหอๆๆ
ก็ถือซะว่าพี่นิวได้ทำบุญทำกุศลละกัน ช่วยให้เค้าสมอยากไปซะ
ป.ล.เบื่อผู้ชายที่ได้โอกาสนอกใจเพราะเหล้าจริงๆ :เฮ้อ: แต่อย่างว่านะตบมือข้างเดียวไม่ดัง ไม่มีคนเสนอก็ไม่มีคนสนองหรอก เหอๆ
ชีวิตไม่สิ้นก็ดิ้นกันต่อไปปปปปปปปปปนะพี่นิว สู้ๆ :3123:
-
พี่นิวๆ
เป็นป๋มตบคว่ำ :beat:
แล้วจูบแทนต่อหน้าเลย
อยากรู้ว่าจะกรีดตัวเองอีกป่าว
แล้วลากแทนมาห้อง
ตบมานคว่ำอีกคน :beat:
แล้วนอนกอดมานจนเช้า :กอด1:
จบ
-
อ่านแล้วแบบ... พี่หลินจะเอายังไงกันแน่คะ? (จริงๆ อยาก "วะ" ...) เดี๋ยวก็จะเอา เดี๋ยวก็บอก ไม่เอา ไม่อยากทำลายความรักน้อง
ซักพักก็ประมาณว่า ถ้าไม่มีแทนพี่คงอยู่ไม่ได้ ...สรุป -จะเอา- ...คือยังไงๆ ก็จะอ๊าววววว ถ้าไม่ได้จะกรีดข้อมืออี๊กกกกกก อีกกกกกกก
...ของอย่างงี้มันกะกันได้ ประมาณเวลาและสถานการณ์ได้ ไม่เหมือนแขวนคอ ไม่เหมือนโดดตึก...มันกะอยากกว่าค่ะ ...
พี่นิวคะ พี่เหนื่อมั้ย? เบื่อมั้ย? เอือมระอามั้ย? ...บางทีบางครั้ง การเสียสละร่ำไป อาจทำให้คนอื่นได้ใจ จนกลายเป็นความเคยชิน...
:กอด1:
-
:กอด1: นิว
เข้มแข็งมากเลย
-
พี่นิวทำดีเเล้วล่ะฮ่ะ :L2:
เเต่ผมว่าเขาคงอยู่กันได้ไม่นานอ่ะ... sixth sense ของผมมันบอก :laugh:
-
แวะมารับกำลังใจ และบอกข่าวว่า ป่วย(อีกแล้ว)ครับ
กำลังฟื้นจากอาการไข้ได้ไม่นาน เมื่อวานเกิดท้องเสียขึ้นมาซะงั้น
วันนี้นอนปวดท้องอยู่ที่ห้องทั้งวัน (ไม่ถ่ายแล้วแต่ปวดท้องมากเลย)
กินแต่น้ำเกลือแร่ เพิ่งจะมียากินก็ตอนเย็นที่โจกลับมาถึงห้องนี่แหล่ะครับ
ตะกี้โจอาสาจะไปบอกแทนให้ว่าผมไม่สบายอยู่ที่ห้อง ผมห้ามไว้แทบไม่ทัน
เพราะไม่อยากรบกวนเวลาของแทนกับพี่หลิน เมื่อวานตอนไปทานข้าวกับพี่หลินเค้าเล่าว่า
วันนี้เค้ากับแทนนัดกันไปดูหนัง พี่หลินยังชวนผมไปด้วยเลย เมือ่วานผมก็รับปากไปงั้นๆจะได้ไม่น่าเกลียด
จริงๆก็ไม่อยากไปหรอกครับ และที่สำคัญเมื่อวานนี้ตอนกลับมาที่ห้องก็ท้องเสียตลอด จนถึงวันนี้ก็ยังปวดท้องอยุ่เลย
ปล.เมื่อกี้พี่หลินแวะมาหาผมที่ห้อง มาถามว่าผมไปดูหนังด้วยกันรึเปล่า ผมก็เลยต้องบอกปัดไปอ่ะครับเพราะไม่ไหวจริงๆ
พี่หลินแกบ่นเสียดายอยู่เลย เพราะคิดว่าผมรับปากแล้วจะไปด้วยกันได้ นี่ก็เพิ่งออกจากห้องไปทิ้งไว้แต่รังนกร้อนๆเจ้าประจำ
เดี๋ยวผมไปทานข้าวก่อนนะครับ จะได้กลับมาทานรังนกที่พี่หลินซื้อมาฝาก ผมว่าอร่อยดีนะ ทานมาตั้งแต่ตอนป่วยก็ยังติดใจ
ยิ่งแกรไม่ค่อยดีแบบนี้ต้องบำรุงกันหน่อย เดี๋ยวเอารังนกไปอุ่นกินร้อนๆน่าจะดีเพราะรุ้สึกหนาวๆเหมือนจะเป็นไข้อีกแล้วอ่ะครับ
หายป่วยเมื่อไหร่จะแวะมาส่งข่าวเรื่อยๆนะครับ (กลับมาเป็นคนอ่อนแออีกแล้วสิเนี่ย)
บายๆครับ
-
เป็นห่วงน้องนิวจังไปให้หมอตรวจให้ละเอียดเถอะ อาการแบบนี้
อาจจะเป็นไวรัสลำไส้อักเสบได้นะ ดื่มเกลือแร่อย่างเดียวไม่พออาจต้อง
กินยาฆ่าเชื้อด้วย น้องโจกลับมาแล้วก็ดียังมีคนคอยดูแลน้องนิวบ้างให้หายป่วยโดยเร็ววัน
เป็นกำลังใจให้น้องนิวผ่านเรื่องต่างๆไปได้ด้วยดี อยากให้น้องพบแต่
สิ่งดีๆ คนดีๆ มีความสุขตลอดไป
ขอให้หายป่วยไวๆนะ เป็นกำลังใจให้เสมอ รัก :man1:น้องนิวเสมอ
-
:กอด1: :กอด1: หายป่วยเร็วๆนะน้องนิว ให้แข็งแรงทั้งกายและใจ
มะกี้พี่พูดไปเยอะแล้วอ้ะนิว เดี๋ยวเสียลุคกลายเป็นนางมารร้าย เหอะๆๆๆ
แต่อดไม่ได้ ก่อนนู้นก็ยายน้องนัวเอ๊ยบัว คราวนี้ก็ยายพี่แหลเอ๊ยหลินอีก กรุหละหน่ายยยยยยยยย
http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?songID=V2AAEE7EP0&Autoplay=1
อ่านแล้วมุกแป้กเลย ฝากเพลงนี้ละกันเน้อ :เฮ้อ:
ปล ได้เบอร์ใหม่แล้วค้าบ จุ๊บๆๆ
-
ไม่เข้าใจว่าทำไม ถึงชวนไป แต่ก็เข้าใจอีกแง่
แต่ของพี่หลินเค้าคิดแง่ไหนแค่นั้น
อยากจะบอกว่าจิตใตคนยิ่งกว่าน้ำบ่อลึกซะอีก :serius2:
ก็อย่างที่มีคนพูดกันว่า ได้แค่ตัว หัวใจอยู่ที่คนอื่น
มันจะมีความสุขอะไร แความสุขชั่ววูบ
พี่นิวหายเร็วๆนะค่ะ น้องเป็นห่วง :L2:
รักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ :L2:
-
หายไวๆนะค่ะ :L2: :L2:
-
ส่งกำลังใจให้น้องนิว :L2:
ขอให้สุขภาพกายหายป่วยโดยเร็ว
สุขภาพใจแข็งแรงไม่แพ้กัน
:L1:
-
"นิวโชคดีจังมีแต่คนรัก ดูสิเรียกพี่อั้มให้มาก็มาเลย ไม่เหมือนพี่มีแต่แทนคนเดียวเท่านั้น" พี่หลินพูดเหมือนน้อยใจ
ผู้หญิงคนนี้คำพูดอาบยาพิษจริงๆ
การกระทำก็...
จับไปเข้าวัดเข้าวาฟังเทศน์ฟังธรรมเผื่อจะดีขึ้น
-
คิดถึงพี่นิวววววว :serius2:
หายป่วยรึยังค่ะ ทานยาให้ครบเวลานะค่ะ :กอด1:
ดูแลสุขภาพด้วยค่า
:L2:
-
พี่นิวสู้ๆๆๆ หายแร็วๆๆเน้อ
จะได้กลับเป็นพี่นิวสู้คนเหมือนเดิม
ไม่เข้าใจพี่หลินจริงๆๆ เธอคือนางฟ้า หรือ นางมารกันแน่
อยากรู้จริงว่าเวลาอยู่คนเดียวคุณพี่เค้าคิดอะไรของเค้า
:เฮ้อ:
-
แวะเอากำลังใจมาฝากน้องนิวคนดี แล้วเมฆหมอกก็จะผ่านพ้นไป :3123:
สู้ สู้นะ รักษาตัวเองด้วย :man1:
-
เมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมาผมมีอาการมือชา จับของอะไรก็ร่วงหล่นหมด มือไม่มีแรงจะจับหรือกำสิ่งของได้เลย ต้องหยุดพักนวดมือก่อน
เดือนนี้ผมเข้างานตอน9โมง แทนเข้างาน6โมง ก็เจอแทนตอนเช้าเหมือนกับเดือนที่แล้ว ผมรู้สึกว่ามือไม่มีแรงตั้งแต่เช้าตอนทำบุฟเฟท์
แต่อาการมาหนักตอนทำอาหารให้ผุ้บริหารคือกำลังผัดๆอาหารอยู่ตะหลิวปลิวหลุดมือร่วงลงในกะทะเสียงดังจนแทนที่อยู่ใกล้ๆวิ่งมาดู
ซึ่งผมเองก็รู้สึกหวั่นๆเหมือนกัน แต่เห็นคนเป็นห่วงมากๆก็ไม่กล้าแสดงความอ่อนแอซะงั้น กลัวจะวุ่นวายไปกันใหญ่ ก็เลยแค่พักมือก่อน
ปล่อยให้แทนทำอาหาร ส่วนผมก็เอามือแช่น้ำอุ่นบีบๆนวดๆไปเรื่อย จนแทนเสร็จงานแล้วก็มาช่วยนวดมือให้ผม จนรุ้สึกมีเรี่ยวแรงขึ้นมาบ้าง
จริงๆแอบกลัวอยุ่เหมือนกันนะเนี่ยเพราะอาการปวดหัว ปวดท้องที่เป็นสลับกันมาตลอดหลายสัปดาห์นี้ก็แย่พอแล้ว นี่มีอาการมือชาเข้ามาอีก
แต่จะชิ่งกลับตอนบ่ายสามก็ไม่ได้ เลยทนๆไปจนถึง6โมงเย็น แล้วก็นั่งบีบๆมือไปตลอดเวลาที่เดินทางกลับหอก็ทำให้อาการมือชาค่อยๆดีขึ้น
"คุณเป็นยังไงบ้าง" แทนถามผมหลังจากผมเปิดประตูให้แทนเข้ามาในห้อง
"นายยังไม่ไปบ้านบัญชีอีกเหรอ" ผมนั่งลงที่เก้าอี้หน้าเครื่องคอมพิวเตอร์
"ผมบอกพี่หลินว่าเดี๋ยวตามไป เป้นห่วงคุณน่ะ แล้วดีขึ้นมั้ยครับ" แทนเดินมาจับมือของผม
"ไม่เป็นไรแล้วล่ะ" ผมดึงมือกลับ
"ทานข้าวกันหน่อยได้มั้ย เราไม่ได้ทานข้าวด้วยกันสองคนนานแล้วนะ" แทนถามผมด้วยเสียงแผ่วเบาเหมือนไม่แน่ใจในสิ่งที่ผมจะตอบ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เกือบ3ทุ่มแล้ว ผมและแทนทานข้าวเรียบร้อยก็พากันมาเดินเล่นในสวนสาธารณะใกล้ๆกับหอพัก เพราะแทนยังไม่อยากไปบ้านบัญชี
"ผมทนสภาพแบบนี้ไม่ไหวแล้ว" แทนพูดขณะที่เดินนำหน้าผมไปเล็กน้อย
"อะไรอีกล่ะ" ผมนั่งลงที่เก้าอี้ยาวตัวที่ใกล้ที่สุด รู้สึกมวนท้องนิดๆ
"ทำไมคุณไม่ให้ผมกลับมาดูแลคุณ ทำไมคุณยังต้องหารให้ผมทำหน้าที่ดูแลคนอื่น ทั้งที่คุณกำลังป่วย" แทนนั่งลงข้างๆผม
"ถ้าฉันป่วยก็ต้องอยุ่โรงบาลดิ จะมานั่งคุยกะนายตรงนี้เหรอ" ผมพยายามทำสีหน้าร่าเริง
"เราพูดกันเฉพาะเรื่องของเรา พูดกันด้วยหัวใจของเราสักครั้งได้มั้ยคุณ" แทนบีบมือผม ส่งสายตาจริงจังจนผมต้องยอม
"ก็พูดมาสิ" ผมเบือนหน้าไปอีกทาง เลี่ยงไม่มองหน้าแทน
"ผมรักคุณ เรื่องที่ผ่านมาเป็นแค่ความผิดพลาด และถ้าคุณจะให้ผมดูแลพี่หลินด้วยเรื่องที่ว่าเค้ากรีดข้อมือ ผมก็ทำให้แล้ว น่าจะจบซะที
คุณรู้มั้ยผมทรมานกับการเป็นห่วงคุณ เฝ้าแต่คิดถึงคุณ อยากให้คนที่ใกล้ๆผมคือคุณไม่ใช่ใครอีกคนที่ผมไม่มีวันรักได้เลย
ไม่ว่าคุณจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม แต่ตลอดเวลาที่ผมดูแลพี่หลินถึงจะมีโอกาสใกล้ชิดกันและพี่หลินพยายามให้เรื่องอย่างว่าเกิดขึ้น ผมก็ไม่ทำ" แทนพูดจริงจัง
"เค้าคงอยากให้นายแสดงความรักกับเค้าล่ะมั้ง" ผมพุดปลงๆ
"แต่ผมไม่รักเค้า ฉะนั้นเรื่องอย่างว่าที่จะเกิดขึ้นด้วยความรักย่อมไม่มีวันจะเป็นไปได้เลย"
"แล้วนายทนได้ยังไง" ผมถามไปงั้นๆไม่ได้ต้องการคำตอบ
"ผมมีวิธีระบายของผม" แทนพูดยิ้มๆ
"วิธีอะไร" ผมทำเป็นไขสือ
"บ้า ทะลึ่งพูดไม่ได้เดี๋ยวผมทนไม่ไหว" แทนทำเป็นเขินผม
"ฮ่าๆๆๆ" ผมหลุดขำจนได้
"แน่ะๆๆ คุณคิดอะไรอยุ่" แทนทำท่าล้อเลียนผม แต่ผมไม่ได้คิดอะไรจริงๆนะ
"เราไม่ได้หัวเราะด้วยกันแบบนี้มานานแล้วนะ" แทนพูดขึ้นลอยๆ ในขณะที่เราต่างก็นั่งทอดสายตาออกไปไกลจากตัวเรา
"คงเพราะช่วงที่ผ่านมา มีแต่เรื่องที่หัวเราะไม่ออกล่ะมั้ง" ผมก้มหน้ามองใบไม้ที่ร่วงบนพื้นลอยลิ่วมาเรี่ยดิน
"หรือเป็นเพราะเราไม่ค่อยมีโอกาสอยุ่ด้วยกัน" แทนเม้มปากครุ่นคิด
"เราอยู่ด้วยกันทุกวัน ทำงานด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน" ผมพูดเนือยๆ
"แต่ทุกสิ่งที่เราทำมีพี่หลินอยุ่ด้วยตลอด" แทนเสียงเบื่อหน่าย
"สถานภาพพวกเราเปลี่ยนไปแล้วนะ ตอนนี้นายเป็นแฟนพี่หลิน ฉันเป้นเพื่อนของนายและพี่หลิน
ดังนั้นเราก็ต้องปฏิบัติตัวให้เหมาะกับสถานภาพของเรา ฉันว่าการที่เรื่องลงเอยแบบนี้ก็ไม่เสียหายหรอกนะ
คิดดูสิ ถ้าตอนนี้เราเป็นแฟนกันฉันจะมองหน้าพี่หลินได้มั้ยถ้ารู้ทั้งรู้ว่าเค้าจะอยุ่ก็เหมือนตายเพราะความรักของเรา
แต่เพราะความเป็นเพื่อนที่จะอยู่ตลอดไป ทำให้เราต่างก็ดูแลกันห่วงใยกันได้อย่างเปิดเผยด้วยความบริสุทธิ์ใจ จริงมั้ย"
"เมือ่ไหร่สถานภาพของเราสองคนจะเปลี่ยนกลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ" แทนเปรยๆ
"คำตอบไม่ได้อยุ่ที่ฉัน แต่อยุ่ที่พี่หลินตะหากว่าเค้าจะพร้อมให้อิสระนายเมื่อไหร่ ฉันก็จะรอนายอยุ่ตรงนี้แหล่ะ" ผมยิ้มปลอบโยน
"คืนนี้ลมแรงจัง" ผมยกมือลูบแขนตัวเองแล้วกอดอกไว้
"สงสัยฝนจะตก" แทนเงยหน้ามองท้องฟ้าที่เป้นสีแดงไปทั่ว
"ฉันไม่น่าลืมเสื้อคลุมเลย แย่จัง" ผมกอดตัวเองไว้แน่น
"ให้ผมกอดคุณไว้แบบนี้แทนเสื้อคลุมของคุณได้มั้ย" ว่าแล้วแทนก็กอดผมไว้แน่น ผมอยากถอยออกจากอ้อมแขนนั้นแต่ก็ไม่ได้ทำ
"ขอบคุณนะ" ผมยิ้มให้แทนแทนคำพูดทั้งหมดที่อยุ่ในใจ
"อุ่นมั้ยครับ" แทนถาม ผมพยักหน้าแทนคำตอบ
"คุณรู้มั้ย การที่ผมกอดคุณไว้แบบนี้ ไม่ใช่แค่ความอบอุ่นที่ผมอยากมอบให้คุณ แต่ตัวของผม ใจของผมก็หายหนาวไปด้วย" แทนพูดแล้วกระชับอ้อมกอด
"แต่ถึงยังไง คืนนี้เราก็ต้องจากกัน" ผมกลั้นน้ำตาเอาไว้
"ผมรู้ แต่ผมขอเวลาอีกสักหน่อย ขอโอกาสให้ผมได้อยุ่ใกล้ๆคุณตามลำพัง ได้กอดคุณไว้แบบนี้นานๆ" แทนก้มลงจูบหน้าผากของผม
"เราทำสิ่งที่ถูกหรือผิดกันแน่" ผมรำพึงขึ้นมา
"ถึงคุณไม่เห้นแก่ตัวคุณเอง ก็ขอให้เห็นแก่ผมสักนิด ให้หัวใจของผมได้รับความอบอุ่นจากคุณอีกหน่อยนะครับ" แทนซบหน้าลงมาที่ผม
ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่เราสองคนทำอยุ่คืออะไร นี่ถือว่าเป็นการทำผิดต่อพี่หลินมั้ย แต่ผมก็ปล่อยให้แทนกอดผมไว้นานเท่าที่หัวใจเค้าและหัวใจผมต้องการ
-
ขอตอบพี่นิวค่ะ
ว่าสิ่งที่พี่ทำอยู่มัน ไม่ผิด
เพราะเราทำตามเสียงหัวใจ กร๊ากกกกกกกกกกกกกก (ยังน้ำเน่าได้อีก :z3:)
ปล. อยากให้พี่นิวกะพี่แทนกลับมาคบกันเหมือนกันเหมือนเดิม
ส่วนพี่หลินควจจะ หมก แกได้แล้ว ทนอยู่กับคนที่เค้าไม่ได้รัก
ได้อย่างไรไม่ปวดใจบ้างเหรอ อยากจะถามหน่อย ??? :beat: :beat:
:man1: :man1: :man1:
-
กอดน้องนิว เป็นห่วงจังรีบไปให้หมอเช็คเถอะ น้องนิวเครียดมากนะ
อย่าฝืนนักเลย อย่ามัวเป็นห่วงแต่คนอื่นห่วงตัวเองบ้าง
น้องนิวให้แทนเป็นคนเลือกเองเถอะ พี่หลินเขาต้องเผชิญหน้ากับความเป็นจริงไม่วันใด
ก็วันหนึ่งไม่ช้าก็เร็ว เขาควรจะยืนหยัดด้วยตัวเองเสียที
เป็นห่วงน้องมากๆเลย :monkeysad:
-
:กอด1:พี่นิว
ไปหาหมอนะค้าบ
ยังไงก็กันไว้ก่อน
พี่แทนก็น่าจะให้กลับมาได้แล้ว
มาดูแลพี่บ้างน่าจะดี
เป็นกำลังใจให้นะค้าบ :L1:
-
พี่นิว.... ขอกอดหน่อย.... อยากกอดให้กำลังใจมากๆเลยอะ
หนูก็เคยโดยแฟนนอกใจ และคนๆนั้นก็เป็นเพื่อนรักที่สุดของหนูเอง
เขาแค่ไปเที่ยวด้วยกันแค่ 2 ครั้งอะนะ(แค่เวลาไม่นานอะ) แล้วเราไม่รู้เรื่องอะไรเลยด้วย แต่สุดท้ายเขาเป็นคนโทรมาให้เราฟังเอง
เพราะอยากให้เรารู้จากปากเค้า
ตอนนั้นแทบบ้า อยากจะตามไปฆ่ายัยนั้นสุดๆ แล้วพอดีเรียนอยู่มหาลัยเดียวกันไง นานปีไม่เคยเจอกันเลยนะ(ยกเว้นโทรนัด) พอเกิดเรื่องแล้วเจอหน้ากันบ่อยขึ้นซะงั้น-*-
เราก็เคลียดกะคนของเรา อยากตะโทรไปเคลียกะเขามากอะ แบบว่าอยากจะพูดไปเลยว่า ฉันเกลียดแกวะ ยัยบ้า ผู้ชายคนอื่นไม่มีอ่อนแล้วเหรือไง ทั้งที่เรื่องแบบนี้ก็เคยเกิดกับตัวเธอเองมาแล้ว น่าจะรู้บ้างนะว่าจะรูสึกยังไง
แต่เรื่องนี้เราก็มีส่วนผิดอะนะ เพราะตอนนั้นเราไม่ได้ใส่ใจเขามากเท่าที่ควร แต่ก็ไม่ควรทำแบบนี้กับเรานะ
ณ ปัจจุบันก็ยังคุยกับเพื่อนคนนั้นอยู่ แต่ไม่เคยเป็นคนโทรก่อนนะ แต่ถ้าเจอหน้าก็จะทักอะ
กับเขาเราก็จะไม่มีวันให้อภัย ก็บอกเขาเลยว่า เราจะไม่มีวันเชื่อใจเธออีกแล้วนะ แต่ก็ยังคบกันอยู่
เลยทำให้เรารู้สึกว่า มิตรภาพคืออะไรกันแน่? เรารูสึกไม่มีความเชื่อมั่นกับคำว่าเพื่อนอีก แล้วรู้สึกแปลกๆกับคำนี้อะ
(เวลามีเมลเฟอเวิดเกี่ยวกะมิตรภาพไรเทือกๆนั้นมาเราก็ลบเลยนะไม่อ่านอะ รู้สึกอ่านแล้วไม่เข้าใจ)
แต่พอมาอ่านเรื่องพี่ยิวก็รูสึกว่ายังมีคนเจออะไรแย่ๆกว่าเราอีกเยอะนะ คนที่เจออะไรแย่กว่าพี่นิวก็มีเนอะ
เพราะพวกเราก็ต้องสู้ๆต่อไปนะค่ะ อะไรที่เป็นของเรายังไงก็เป็นของเรา อะไรที่มันไม่ใช่มันก็ต้องไป
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ (แน้จะไม่ได้เข้ามาอ่านบ่อยนักงิ)
-
ไปหาหมอเถอะค่ะ อย่ามัวแต่รีรอ หรือผัดวันประกันพรุ่งเลย
กลัวเป็นเหมือนเทค ที่กว่าจะไปพบหมอ อาการก็หนักมากแล้ว
เป็นห่วงจังเลยค่ะ
มัวแต่ห่วงความรู้สึกคนอื่น เมื่อไรจะห่วงตัวเองสักทีคะ
:กอด1:
-
ไปหาหมอหรือยังน้องนิว
เรื่องอื่นไว้คิดทีหลัง
สุขภาพก่อนจะดีกว่านะ
:กอด1:
-
ไม่ปกติ มือชาแบบนี้
ไปหาหมอดีกว่านะค่ะพี่นิว :L2:
ดูแลสุขภาพด้วยนะค่ะ
-
พี่นิวรีบไปหาหมอตรวจซะนะ อาจจะเพราะความเครียดรึเปล่า
ยังไงๆสิ่งที่พี่นิวทำอยู่ก็ไม่มีวันผิด เพราะคนที่ผิดมาตั้งแต่ต้นก็คือพี่หลิน
เค้าเป็นคนทำให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้ ทำเหมือนเห้นใจในความรักของพี่นิวกับแทน
ยอมที่จะให้พี่นิวไปไหนมาไหนด้วย มันเป็นการเหยียบย่ำหัวใจกันมากกว่าเห็นใจแล้ว
:beat: :z6:
-
:เฮ้อ:
เบื่อพี่หลินจริงๆ
พี่นิวห่วงเรื่องสุขภาพก่อนนะคับ
ไปให้หมอตรวจว่าเป้นอะไรหรือปล่าว
:กอด1:
-
วันพุธที่ผ่านมาเป็นวันแม่ แต่พนักงานในแผนกผมไม่ได้หยุดหรอกครับ ก็ยังต้องไปทำงานอยู่วันนี้แทนเข้างาน6โมงเช้าบ่าย3ก็กลับ
แต่เป็นเพราะวันนี้แทนถูกคัดให้ไปเดินถวายพระพรร่วมกับพนักงานคนอื่นๆ แทนก็เลยต้องกลับในเวลา6โมงเย็น ซึ่งตรงกับที่ผมเลิกงานพอดี
แทนบอกผมว่าเดี๋ยวตอนเย็นหลังเลิกงานเมื่อไปถึงหอพักแล้ว จะพาผมไปหาหมอ ตอนแรกผมคิดว่าอย่าดีกว่า แต่สุดท้ายก็ตอบตกลงอยู่ดี
ประมาณบ่าย3 พี่หลินเดินเข้ามาในครัวใส่เสื้อสีฟ้าเตรียมจะไปเดินถวายพระพรด้วย ผมเห้นแทนถามพี่หลินว่ามาได้ไง เพราะไม่มีรายชื่อต้องไปเดิน
"ก็พี่เห็นว่าแทนต้องเดินอยู่แล้วเลยขอเปลี่ยนกับพี่ตรี พี่เลยมาเดินแทนพี่ตรี กะว่าเสร็จแล้วจะได้ไปหาไรกินกัน" พี่หลินเดินมาคล้องแขนแทน
"แต่ผมจะพาคุณนิวไปหาหมอ" แทนพูดเสียงห้วนๆ
"เหรอ อืม...ก็ดีจ้ะ เอางี้เราก็พานิวไปหาหมอแล้วเราสามคนก็ไปทานข้าวด้วยกันเลย ดีมั้ยนิว เนอะ เหมือนเมื่อก่อนไง" พี่หลินหันมาถามผม
"นิวไม่รบกวนดีกว่าครับ" ผมพูดจบก็เดินออกไปหาที่นั่งตรงครัวยุโรป
"ไม่ต้องเกรงใจหรอก พี่ใจกว้างพอจะให้แทนพานิวไปหาหมอได้อยู่แล้ว ขนาดแอบไปกินข้าวกันสองคนพี่ยังไม่ว่าเลยทั้งที่พี่จะว่าก็ได้" พี่หลินพูด
"พูดแบบนี้ได้ไง ผมไมได้แอบไปทำอะไรไม่ดีนะ ผมแค่ชวนคุณนิวไปกินข้าว" แทนผลักพี่หลินให้ห่างออกจากตัว
"กินข้าว แล้วทำไมต้องหายไปอยุ่ในสวนกันจนดึกดื่นล่ะแทน แต่เอาเหอะพี่บอกแล้วไง พี่ไม่หวงไม่ห้ามเพราะยังไงนิวก็เป็นน้อง" พี่หลินยิ้มให้ผม
ยังไม่ทันที่ผมจะให้คำตอบอะไร พอดีมีโทรศัพท์มาตามตัวให้พนักงานที่ต้องเดินขบวนออกไปพร้อมกันได้แล้ว พวกเค้าสองคนก็เลยออกไปก่อน
ตอนเย็นหลังจากเลิกงานผมก็มานั่งเล่นที่แคนทีนเพื่อรอเวลากลับบ้าน และรอพนักงานที่ไปเดินถวายพระพรกลับมาที่โรงแรมด้วย
จู่ๆก็เห็นคนแห่กันมาที่แคนทีน ส่งเสียงโล้งเล้งกันลั่นจนเมื่อประตูเปิดออก เห็นแทนและพี่อีกคนพยุงพี่หลินที่ท่าทางอ่อนระโหยโรยแรงเข้ามาด้านใน
"เป็นอะไรกันมาน่ะลูก" แม่น้อย กุ๊กประจำแคนทีนเอ่ยถาม
"พี่หลินเป็นลมค่ะแม่" น้องจินนี่ นศ.ฝึกงานที่ไปเดินด้วยเป็นคนตอบ
"แล้วเป็นลมไปได้ไง แดดก็ไม่ร้อนมากนี่นา" แม่น้อยถามต่อ
"สงสัยคนเยอะมั้งครับ" แทนหันมาตอบ
"น่าสงสารจัง แทนเดินยังไงทำไมปล่อยให้พี่เค้าเป็นลมไปซะได้ล่ะเนี่ย" ผมพูดขึ้นมาบ้างหลังจากส่งแก้วน้ำอุ่นให้แทนป้อนพี่หลิน
"อย่าไปว่าแทนเลย พี่ก็เห็นว่าแทนมันเดินไม่ได้ห่างหลินหรอก แต่คนจะเป็นลมน่ะนิว จู่ๆก็ล้มลงไปเลย" พี่ทศบอกผม
ระหว่างที่เรากำลังพูดคุย ซักถามกันอยุ่นั้นพนักงานที่จะกลับรอบเดียวกันก็เดินมาบอกว่ารถใกล้จะออกแล้ว
พี่หลินที่ค่อยๆรู้สึกตัวกลับมีอาการทรุดลง คือหายใจติดขัดบอกแต่ว่าหายใจไม่ออกแล้วมือเท้าก็เกร็งจนน่ากลัว
พวกเราที่ยืนดูกันอยู่ต่างก็ตกใจ พี่ทศเอารถส่วนตัวมาด้วยก็เลยอาสาพาพี่หลินไปโรงพยาบาลโดยมีแทนตามติดไปด้วยเพื่อดูแลระหว่างทาง
พนักงานคนอื่นๆมาช่วยกันพยุงพี่หลินที่ไม่ได้สติและมีอาการเหมือนจะขาดใจให้ออกไปด้านนอกซะก่อนเพื่อรับอากาศโล่งๆ ส่วนแทนจะเดินตามไป
"คุณไปกับผม" แทนหับมาดึงแขนผม
"ไปไหน" ผมชะงัก ถามกลับไป
"ไปหาหมอไง วันนี้ผมต้องให้คุณไปตรวจให้ได้เลย" แทนดึงผมเข้าไปใกล้ๆ
"อย่ามากังวลกะฉันเลยไปดูอาการพี่หลินก่อนดีกว่า ป่านนี้เป็นไงไม่รุ้ นายรีบไปที่รถพี่ทศเหอะ" ผมดึงมือแทนออกแล้วรีบไล่ไป จู่ๆผมก็ปวดท้องขึ้นมา
"คุณเป็นไรอ่ะ ปวดท้องใช่มั้ย" แทนเข้ามารับตัวผมไว้ ผมทรงตัวไม่อยุ่เลยต้องพิงกับตัวเค้าไว้
"ไม่เป้นไรหรอกน่า ไปดูพี่หลินเหอะ ฉันไม่เป้นไร" ผมไม่อยากให้แทนเสียเวลากับผม เลยฝืนไว้ไม่ให้อ่อนแอ
"คุณไม่ไป ผมไม่ไป" แทนยื่นคำขาดแบบนี้ ผมก็เลยต้องตอบตกลงไปหาหมอพร้อมกับเค้า
ที่โรงพยาบาล
พี่หลินถูกส่งตัวไปตรวจแล้ว ผมเองยังรอคิวอยุ่ด้านหน้า ทีแรกแทนไม่ยอมไปดูพี่หลินสักที ห่วงแต่จะอยู่เป้นเพื่อนผม จนผมต้องไล่ให้ไป
ผมต้องบอกแทนว่า ถ้าแทนยังเฝ้าผมแบบนี้ ผมจะแอบหนีกลับเลย ไม่ตรวจอะไรทั้งสิ้น แทนถึงยอมลุกไปดูอาการของพี่หลิน
หลังจากตรวจเรียบร้อยแล้ว ผมจึงเดินตามไปหาพี่หลินและแทน ส่วนพี่ทศนั้นเดินไปหากาแฟดื่มและโทรศัพท์ไปบอกที่บ้านว่าจะกลับช้าหน่อย
"มาทำไมก็ไม่รู้เป้นภาระให้คนอื่นเปล่าๆ" เสียงแทนดังลอดมาจากมุมนึงของตัวตึก
"ทำไมล่ะ การที่พี่เป้นลมแทบจะหายใจไม่ออกเนี่ย มันเล็กน้อยมากเหรอสำหรับแทน" เสียงพี่หลินดังสวนขึ้นมา
"ก็ถ้าพี่ไม่มาก็ไม่วุ่นวายแบบนี้" เสียงแทนยังขุ่นเคือง
"อ๋อ แทนจะได้พานิวไปหาหมอกันสองต่อสอง แล้วหายไปด้วยกันจนดึกจนดื่นเหมือนคราวก่อนอีกสิ พี่ไม่ยอมนะ" เสียงพี่หลินดังพอๆกัน
"พี่มีสิทธิ์อะไรไม่ยอม ผมไม่ได้เป้นของๆพี่นะ ผมมาดูแลพี่ก็เพราะนิวบอกให้ผมมาไม่ได้มาเพราะตัวพี่เอง" ผมแอบดูอยู่เห็นแทนเดินไปอีกทาง
"ก็สิทธิ์ที่เป้นเมียไง แล้วการที่นิวเค้าให้แทนมาอยุ่กับพี่เพราะเค้าไม่ต้องการแทนแล้วตะหาก ไม่มีใครรักแทนจริงๆหรอกนอกจากพี่" พี่หลินวิ่งไปกอดแทน
"นิวเค้าก็เป็นเมียผมเหมือนกัน แล้วถึงเค้าไม่ต้องการผม ผมก็ต้องการเค้า และถึงพี่จะต้องการผม ผมก็ไม่ต้องการพี่" แทนสะบัดหลุด
"แบบนี้ใช่มั้ย แทนถึงไม่เคยแตะต้องพี่ ไม่เคยสนใจพี่ เฉยชากับพี่ เหมือนพี่ไม่มีตัวตน ทั้งที่เราอยู่ใกล้กัน"
"ครับ ผมบอกพี่ให้เข้าใจไว้เลยนะว่า ตัวผมอยุ่กับพี่ แต่ใจผมอยุ่กับนิว"
"แล้วแทนคิดเหรอว่า พี่จะยอมให้ตัวกับใจของแทนกลับไปอยุ่ด้วยกัน"
"พี่จะทำไม"
"นิวเค้ายกแทนให้พี่แล้ว ถึงแทนอยากกลับไปหรือนิวอยากได้คืน พี่ก็ไม่คืนให้หรอก ไม่เชื่อก็ลองดู"
"พี่หลิน" แทนหันกลับมาตะคอกใส่พี่หลินเสียงดังลั่น ประกอบกับมีคนเดินผ่านมาทั้งสองคนถึงแยกจากกันไปยืนสงบสติตัวเอง
ผมเดินออกมาจากตรงนั้นด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งความรู้สึกที่มีต่อแทน แสดงว่าแทนไม่โกหกผมเรื่องที่ไม่เคยสนใจพี่หลินเลย
ในขณะเดียวกันก็รู้สึกว่าพี่หลินน่าสงสาร ที่ยิ่งอยู่ใกล้กับแทนเท่าไหร่ก็ยิ่งเจ็บปวดจากความเมินเฉยของแทนมากขึ้นทุกที
พวกเรากลับมาขึ้นรถพี่ทศ โดยที่พี่หลินก็ดูนิ่งเฉยแต่ท่าทางแข็งแรงดี แทนเองก็เงียบขรึมตลอดทาง ผมก็ไม่รู้จะพูดอะไร
ผมว่าในเวลานี้พวกเราคงต้องทบทวนสิ่งที่เราทำผ่านมา และสิ่งที่เราจะทำต่อไปข้างหน้า ซึ่งผมนั้นก็มีคำตอบสำหรับปลายทางอยุ่แล้วครับ
-
น้องนิวไปหาหมอตรวจแล้วเป็นไงบ้าง พี่ ๆ น้อง ๆ ในกระทู้เป็นห่วงกันทุกคน
รักษาสุขภาพให้ดีด้วยนะ รักตัวเองให้มาก ๆ จริง ๆ แล้ว หลินไม่ฉลาดเลยนะ
การจะยื้อใครสักคนที่ไม่รักเราให้อยู่กับเรา เหมือนจะเอาชนะ แต่ผลที่ได้เป็นสิ่ง
ตอบแทนคือ การสร้างบาป เพราะทำความเสียใจให้กับคนอีก 2 คน และหนึ่งใน
นั้นก็คือคนที่เรารักเสียด้วย แต่ที่สำคัญนะ อยู่กับคนที่ไม่รักแถมยังแสดงออกอยู่
ตลอดเวลาว่าทำยังไงก็ไม่มีทางรักเราได้ มันเจ็บปวดกว่าการอยู่คนเดียวเสียอีก
ทั้งยังมีความทุกข์มากมาย ทุกข์กังวลว่าเขาจะทิ้งเราไปอยู่กับคนที่เขารักเมื่อไร
ระแวงจนหาความสุขไม่ได้เลย สุดท้ายจะกลายเป็นคนวิตกจริต พี่ว่าหลินคงไม่ได้
รักแทนอย่างจริงจัง แต่ทำทุกอย่างเพื่อสนองความขาดที่ตัวเองเป็นคนขาดความรัก
อยากเอาชนะทั้งแทนและนิว รวมทั้งคนอื่นด้วย ให้รู้ว่าแม้จะอายุมากกว่ายังช่วงชิง
เอาแทนมาเป็นสมบัติส่วนตัวได้ น้องนิวต้องสวดมนต์อุทิศส่วนกุศลให้เจ้ากรรม
นายเวร รวมทั้งหลินด้วย เผื่อสักวันหลินจะมีดวงตาเห็นธรรม มองเห็นทางสว่างได้
ขอเอาใจช่วยนะคะ ..... :L1:.....
-
กอดน้องนิว เป็นห่วงน้องมากๆเลย คุณหมอว่าอย่างไรบ้าง รักษาตัวด้วย
อย่างที่รีบนว่าเห็นด้วยสุดๆ ดูแล้วเขาเป็นคนไม่มีความจริงใจเลยเข้าตำรา
ปากปราศัยนําใจเชือดคอจริงๆ ก่อนจะสงสารคนอื่นช่วยสงสารตัวเอง
สงสารคนรักเราบ้างนะน้องนิว
-
เอ่อ.. ริวว่า น่าสมเพช มากกว่าน่าสงสารอ่ะ (อ้าว ตรู)
อีกอย่าง.. จะว่าว่า คนแบบนี้ร้ายลึกอ่ะ
กรีดข้อมือนี่..บางทียังนึกว่าจะตายจริงๆเหรอ? เปอร์เซ็นมันต่ำอ่ะ มองในแง่ร้ายสุดๆคือ เหมือนเจ้าตัวก็รู้ว่าเดี๋ยวก็ต้องมีคนมาเจอ
พี่หลิน หรือ.. ตัวร้ายละครช่องเจ็ด(?) แผนนี้ใช้ได้ผล (?)
ร้ากเหมือนโคถึกที่คึกพิโรธ...♪
(โอว ตรูนี่จิตอกุศลสุดๆ)
-
สงสารแทนอ่ะ :m15:
ต้องทนอยู่กับคนที่ไม่รัก
เพียงเพื่อตามใจคนที่รัก
พี่นิวเอาแทนคืนมาเถอะค้าบ
พี่หลินเห็นแก่ตัวจนน่าเกลียด :beat:
-
สิ่งที่น้องนิวคิดจะทำคงไม่ใช่การเดินจากมา เพื่อให้ทั้งแทนและพี่หลินไม่ต้องทะเลาะกันหรอกนะคะ
หากสิ่งที่เดานั้นถูก ก็ขอบอกอย่างนึงว่า ไม่ว่าจะมีนิวหรือไม่ การเอาคนสองคนที่ใจคนละทางมาอยู่ด้วยกัน สุดท้ายก็ไปกันไม่รอดอยู่ดี หากนิวหนี เชื่อว่าแทนจะต้องตามหาแน่นอน หนีอะไรหนีได้ หนีหัวใจตัวเอง ให้ไกลสักเท่าไรก็หนีไม่พ้น
ขอให้สิ่งที่เดานั้นผิดก็แล้วกันนะคะ
อยากเห็นนิวลุกขึ้นมาต่อสู้เพื่อความรักของตนเองดูสักครั้ง เสียสละมามากแล้ว เอาคืนสักทีเป็นไร
-
ความรักที่มันมีส่วนเกินเข้ามามันต้องมีคนเจ็บอยู่แล้วค่ะ
แต่การที่ทำให้เราและคนที่รักเราเป็นฝ่ายต้องมารับความเจ็บนี้มันไม่น่าจะถูกต้องนะคะ
มัวแต่ไปเห็นใจคนอื่น ไม่สงสารเห็นใจคุณแทนเค้าบ้างเหรอคะ
ผู้หญิงคนนั้นเข้ามาทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองเป็นส่วนเกินก็ควรจะต้องรับผลที่ตามมาด้วยตัวเอง
อย่าไปเห็นใจว่าเค้าจะฆ่าตัวตายเลย คนแบบนี้ไม่กล้าตายจริงหรอกค่ะ
แสร้งทำว่าตัวเองอ่อนแอเท่านั้นเอง
แถมพฤติกรรมตอนช่วงที่ให้แทนไปดูแลก็ออกแนวไม่รักษาน้ำใจน้องนิวเลย
เหมือนมาทำดีด้วยแต่ก็พยายามแสดงว่าเป็นเจ้าของตลอดเวลา
จริงอยู่ว่านิวอยากให้แทนรับผิดชอบที่ไปทำกับผู้หญิงเค้าแบบนั้น
แต่อย่าลืมนะคะว่าแทนไม่ได้ไปข่มขืนเค้า กลับกันผู้หญิงคนนั้นอาจเรียกได้ว่าข่มขืนแทนซะมากกว่า
และยังออกแนวว่าเป็นผู้หญิงที่ไม่ได้รักนวลสงวนตัวซะด้วยซ้ำ
เห็นด้วยกะรีบนนะ
น้องนิวเสียสละมามากแล้วทำเพื่อตัวเองบ้างนะคะ
ดูแลรักษาสุขภาพนะคะ :กอด1:
-
สู้ๆครับเฮียนิว สู้ๆครับเฮียแทน
ไม่รู้จะบอกยังไง
กลับมาอีกครั้งอ่านยาวเหยียด แรกๆพอเฮียนิวรับรักเฮียแทน ผมนั่งหน้าบานอยู่หน้าคอม
ตอนเฮียแทนหึงเฮียนิว แล้วไปมีอะไรกับ... โมโหเฮียแทนสุดๆ กะว่าเลิกเชียร์
แต่พออ่านตอนสุดท้าย สงสารเฮียแทนจับใจ เพราะผู้หญิงคนนั้นร้ายมากเลยครับ
เห็นประโยคที่ว่า ถ้าเฮียแทนรักเฮียนิวก็ต้องรอให้ผู้หญิงคนนั้นเข้มแข็ง แล้วค่อยกลับมารักกัน
เฮียแทนทำเพื่อเฮียนิวจริงๆ แต่ถึงมีเรื่องที่ผิดพลาดไปบ้าง เฮียนิวยกโทษให้เถอะครับ
เอาเฮียแทนคืน เอาคืนมาจากผู้หญิงคนนั้น
ความรักของเฮียสองคนไม่ได้ไปทำร้ายผู้หญิงคนนั้นหรอกครับ
แต่ผู้หญิงคนนั้นเค้าเอาความรักมาล้อเล่น เอาชีวิตมาเป็นข้อต่อรองเพื่อทำลายความรักของคนอื่น
คนประเภทนี้ไม่สมควรมอบอะไรให้แม้แต่ซักอย่างเดียวเลยครับ แม้แต่มิตรภาพกับผู้หญิงคนนี้โยนลงชักโครกได้เลยครับ
เฮียนิวครับ รักษาสุขภาพครับ รักษาร่างกายให้แข็งแรง
fighting
พี่นิวครับ ถ้าเป็นไปได้ขอแบบหน้าหงายไปเลยครับ
:กอด1:
^
^
^
^
เฮียนิวกอดเฮียแทนแน่นๆอย่างนี้นะคร้าบบ
-
ผู้หญิงคนนี้ได้อีก
:beat: :z6:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:L2:มาให้กำลังใจพี่นิว :L2:
:fcuk:พี่หลิน
:กอด1:พี่แทน
-
พี่นิวคับ
ผมว่านะ
(ความคิดของผมนะคับเหอะๆ)
พี่เอาพี่แทนคืนจากเค้าเหอะ สงสารพี่แทนอะ ผมว่านะพี่เสียสละมากเกินไปหรือปล่าว
ถ้าพี่สองคนรักกันมีคนเจ็บแค่คนเดียวแต่ถ้าพี่ให้พี่คนนั้นอะมันมีคนเจ็บตั้งสองคนเลยนะคับ
ทางออกมันมีตั้งหลายทางนะครับ (ยังคิดไม่ออกเหอะๆ)
เค้าคงจับจุดอ่อนของพี่ได้แหละคับว่าพี่เปนคนใจอ่อนขี้สงสารอะ คนแบบนั้นถ้าให้ฆ่าตัวตายจริงๆคงได้แค่เรียกร้องความสนใจแค่นั้นแหละถ้าตอนนั้นอยากตายจริงมันน่าจะเชือดตรงเส้นเลือดใหญ่ไปเลยจะเวิคกว่าอะคับ
ของแบบนี้มันกะกันได้สำหรับคนใจกล้า(หรือว่าโรคจิตหว่า)คับว่ากรีดตรงไหนมันตายหรือไม่ตาย
อีกอย่างพี่อะแคร์คนรอบข้างมากไปหรือปล่าว
บางทีความรู้สึกของเราอะสำคัญกว่านะคับผู้หญิงคนนั้นเลือกจะตายมันก็เป็นความต้องการของเค้าเอง
ความรักกว่าจะหาคนที่เรารักเค้าและเค้าก็รักเราอะมันหายากนะคับ
คนที่เป็นแบบนี้เนี่ยร้ายกาจมากเลยนะคับ(หมายถึงพี่คนนั้น)
ณ.วันนี้เค้าทำได้ขนาดนี้ต่อไปข้างหน้าเค้าต้องทำมากกว่านี้แน่
และถ้าจะรอให้พี่คนนั้นทิ้งแทนก่อนผมว่าคงยากนะคับเพราะโดยทั่วไปคนแบบนี้มีความต้องการเอาชนะสูง
พี่ต้องเด็ดขาดแล้วแหละ
ถ้าผมเป็นแทนผมจะหนีไปพักร้อนหรือหายตัวไปซักพักแบบไม่ส่งข่าวไรเลยซักครึ่งปีหรือปีนึงนะ
แล้วรอดูว่าเค้าคนนั้นจะทำไง
ถ้าเค้าจะฆ่าตัวตายก็เอาเค้าส่งโรงพยาบาลซะแต่ไม่ต้องให้แทนมาดูปล่อยไว้แบบนั้นแหละ
เค้าก้อคงทำซักสองสามครั้งแหละ
เดี๋ยวก้อเลิก ตามธรรมชาติของมนุษย์โดยเฉพาะแบบพี่คนนี้คงไม่ทำอะไรซ้ำๆโดยไม่เกิดประโยชน์หรอกคับ
โดยเฉพาะเรื่องที่ทำให้เจ็บตัว
เห้อเขียนซะยืดยาวคงไม่รำคาญนะคับเหอะๆ
แค่ไม่ชอบพี่คนนั้นที่ทำแบบนี้คงไม่ว่ากันนะคร๊าบบบบบบบ
ขอให้พี่โชคดีละกันคับมีความสุขมากๆคับ :bye2:
-
พี่นิว ทนมานานแล่ะ ไม่ไหวจะเคลียร์
ผู้หญิงอย่างงี้อย่าปล่อยให้ได้ใจเลย เค้าอยากได้อะไรก็ต้องได้ ไม่ว่าจะวิธีไหนก็ตาม
ที่เข้ามาทำดีด้วย หรือทำน่าสงสาร แต่จริงๆเค้าคิดอยากได้อยากมีอยู่หรือป่าว
ที่จะฆ่าตัวตายอ่ะ คนเค้าใจเด็ดกว่านี้ ถ้าเค้าต้องการที่จะตายจริงๆ ที่เค้าทำอ่ะ เป็นแค่เรียกร้องความสนใจหรือป่าว
คือ ไม่ได้อย่างใจ ก็ตาย ให้ใครมาสนใจ มาสงสารเพื่อจะได้สิ่งที่ต้องการ
ผู้หญิงคนนี้ก็คบผู้ชายมา มันก็ต้องมีบ้างที่เค้าผิดหวังกับความรัก แล้วต้องตายอยู่ตลอดหรอ ผิดหวังก็จะตายๆ
คนแบบนี้อ่ะ รักใครไม่เป็นหรอก อยากได้ อยากมี อยากเอาชนะมากกว่า
คือเค้าก็รู้อยู่ว่าเราคบกัน เค้ายังมาทำแบบนี้ มันก็ส่อเจตนาไม่ดีมาตั้งนานแล้ว
ยิ่งเค้าพูดแบบนี้อ่ะ เค้าก็ไม่เห็นค่ากับสิ่งที่เค้าได้ไปจริงๆหรอก "ถ้ามึงไม่รักกู มึงก็ต้องทุกข์เหมือนกู" มันเห็นแก่ตัวอ่ะ ที่คิดอย่างนี้ เค้าไม่เห็นค่ากับความดี ความเห็นใจที่เรามอบให้ไปหรอก เพียงแต่จะตอกหน้าเรากับมาว่าเราไม่ฉลาดเอง ที่ยกให้เค้ามา และอีกอย่าง พี่แทนไม่ใช่สิ่งของนะ จะยกไปยกมาได้ เค้าก็มีหัวใจเหมือนกัน
มันอาจจะผิดบ้าง กับความไม่เชื่อใจ ความที่เห็นพี่แคร์คนอื่น เลยทำผิดทำพลาดไป
อย่าใช้ความดีกับคนที่ผิดดีกว่าพี่นิว ให้ไปเค้าไม่เห็นค่า คนอย่างนี้คำว่าเพื่อนอย่าไปให้เลย ในเมื่อเค้าไม่เคยคิดเลยว่าเราเป็นเพื่อนเค้า มันเจ็บด้วยกันหมดแล่ะ เค้าคิดว่าเค้าจะอยู่แบบนี้ได้หรอ พี่แทนไม่สนใจเค้า เค้าต้องหาทุกวิถีทางแน่ๆ
ซึ่งมันก็คงร้ายอยู่ดี เพียงแต่ร้ายมาก ร้ายน้อยเท่านั้น คือทำให้เราเจ็บ หรือทำให้พี่แทนเจ็บ
เค้าอาจจะเอาเรื่องนี้ไปบอกคนอื่น ให้เป็นข่าวลือเสียๆหายๆกับเรา เป็นว่าเราไปยุ่งกับของๆเค้า หรือร้ายไปกว่านี้อีก
คนไม่มีอะไรจะเสีย เค้าทำได้ทุกอย่างแล่ะ ขนาดฆ่าตัวตายเค้าก็ทำได้
ซึ่งพี่นิวก็คงรู้คงเห็น คงสัมผัสได้มากกว่าที่เราได้รับรู้มา เปลี่ยนเป็นพี่นิวคนใหม่ได้แล้วพี่ คนที่เคยสู้คนตอนนั้นหายไปไหนอ่ะ
สู้เพื่อความรักหน่อยพี่ หรือถ้าพี่จะไม่คบกับพี่แทนอีกแล้ว ก็อย่าไปสร้างกรรมให้กับตัวเองเลย
พี่ให้พี่แทนไปคบกับผู้หญิงคนนั้น เค้าจะทุกข์ไหมอ่ะ สร้างเวรสร้างกรรมเพิ่มขึ้นไปอีก
ยิ่งเค้าทำไปเพราะรักเราด้วย ถึงได้ทำ พี่นิวเอาไปตรองดูให้ดีๆนะ
จะเป็นอย่างนี้ต่อไป คอยรับชะตากรรมที่ผู้หญิงคนนั้นจะหยิบยื่นมา หรือจะเป็น Newนิวที่สู้คน สู้เพื่อตัวเอง สู้เพื่อรัก
หวังว่าโสรยาม้วนเดิมจะไม่กลับมาอีกแล้ว อย่าอ่อนแอพี่นิว รักษาสุขภาพ หาหมอ ให้ร่างกายแข็งแรง
ยิ่งสุขภาพไม่ดี อะไรเข้ามามันจะยิ่งแย่ เพราะเราจะไม่มีแรงสู้กับสิ่งที่จะเผชิญเข้ามา
ยิ่งเราอ่อนแอ เราก็ยิ่งจะเป็นเหยื่อของเค้า
กับคนที่เค้าไม่เคยมีความเป็นเพื่อนให้เรา อย่าให้เค้าใช้ประโยชน์ หาประโยชน์จากเราได้
ต่อหน้าอย่าง ลับหลังอย่าง คนอย่างนี้อย่าไปคบด้วยเลย ที่เค้าไม่เคยรักแท้ รักที่ดีซักทีก็เพราะการกระทำของเค้านั้นแล่ะ
-
สวัสดีค่ะพี่นิว
พายหายไปนานได้โอกาศเล่นเน็ตซักที
เข้ามาเป็นกำลังใจให้พี่นะคะ
ดูแลสุขภาพด้วยค่ะ ช่าวงนี้ป่วยบ่อยจัง (แอบเป็นห่วง)
แข็งแรงๆไว้พี่จะได้สู้กับใครเค้าได้เต็ม 100
เข้าเรื่องดีกว่า
พายเชื่อว่าการที่พี่ตัดสินใจแบบนี้ พี่นิวเจ็บ พี่แทนก็เจ็บ
แต่คนที่เจ็บมากกว่าคงจะเป็นผู้หญิงคนนั้น
ระหว่างพี่นิวกับพี่แทนยังมีคำว่า "เรา" และ "รัก"
แต่เชื่อเถอะค่ะผู้หญิงคนนั้นจะไม่มีทั้งคำว่า "เรา" และ "รัก"
มันคงเป็นการลงโทษโดยที่เค้าไม่รู้ตัว
และเป็นการลงโทษที่เค้าสมควรได้รับกับการแย่งของๆคนอื่น
หวังว่าซักวันนึงเค้าจะรู้ว่านี้คือการลงโทษ ไม่ใช่ของขวัญ
รอวันของพี่นิวกับพี่แทนค่ะ
ปล. แอบเคืองพี่แทนนอกใจ ชิ :m31:
^^
ขอบคุณค่ะ
-
ขอบคุณนะครับ สำหรับกำลังใจและความเป็นห่วงที่มีให้ตลอด จากการไปตรวจสุขภาพ ผมปกติดีหมอตรวจไม่พบเชื้ออะไรเลย
ตอนนี้ร่างกายก็ดูเหมือนจะเริ่มฟื้นฟูตัวเองได้มากขึ้นแล้ว อาจจะยีงไม่เต็มร้อยนแต่ก็ไม่กระพร่องกระแพร่งแบบที่ผ่านมา
อืม................. ขอพักเรื่องเหนือยๆไว้ก่อนแล้วกัน พอดีวันนี้มีเรื่องสนุกๆเกิดขึ้นเลยจะมาเล่าให้ฟังก่อนครับ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
วันนี้ผมมีออเดอร์เข้ามาตอนประมาณเกือบๆบ่ายสอง เป็นต้มข่าไก่และไก่ผัดเม็ดซึ่งระบุมาว่าไม่เผ็ด ผมก็ทำตามปกติคือลดจำนวนพริกลง
ซึ่ง ต้มข่าไก่ ผมก็ใส่พริกแค่2เม็ดเท่านั้น แต่จานนี้แหล่ะครับที่มีปัญหา เพราะหลังจากออกไปเสิร์ฟได้ซักพัก พนักงานเสิร์ฟก็เข้ามาบอกว่า
แขกคอมเพลนว่าอาหารทานไม่ได้ รสชาติเผ็ดเกินไป ผมก็แบบว่าตายล่ะ พริกสองเม็ดกินไมได้ จะทำไงดี กะว่าคงต้องเอากลับมาทำใหม่
แต่พนักงานคนเดิมบอกว่า แขกอยากพบกุ๊กที่ทำอาหาร ผมก็เลยต้องออกไปรับหน้าด้วยตัวเอง ช่วงนี้มีน้องมาฝึกงานแผนกผมคนนึง
ชื่อน้องนุกนิก น้องเค้าเป็นเกย์ส๊าวสาว (ออกไปทางกะเทยสาวด้วยซ้ำ) แต่นิสัยดี พูดจาดี กระแดะบ้างเล็กน้อย แต่ไม่มีพิษมีภัย
ผมก็บอกน้องนุกนิกว่า "เดี๋ยวพี่ออกไปคุยกับแขกก่อน ถ้ามีออเดอร์ก็ให้โทร.ตามพี่แทนที่ห้องบัญชี"
"ก็ได้ค่ะพี่ แต่หนูกลัวพี่หลินด่าจังเลย เค้ายิ่งชอบคิดว่าหนูจะไปยุงกะพี่แทน" น้องนุกนิกท่าทางไม่สบายใจ
"โทร.ไปเถอะ ถ้าเค้าด่านุกนิก พี่จะด่าเค้าให้เอง" ผมตัดบทรวดเร็ว เพราะต้องรีบออกไปพบแขกเจ้าปัญหา
จากนี้จะเป้นการพูดคุยด้วยภาษาอังกฤษปนภาษามือ ดังนั้น ผมขอแปลเป็นภาษาไทยเพื่อความเข้าใจง่ายนะครับ
"ท่านครับ เชฟมาแล้ว" พนักงานเสิร์ฟเอ่ยแล้วผายมือมาทางผม
"สวัสดีครับ" ผมไหว้แบบไทย ทักทายทั้งไทยและอังกฤษ
"คุณเป็นคนทำอาหารจานนี้เหรอ" แขกเจ้าปัญหาถามผม เท่าที่ผมเห็นเค้าคงไม่ได้แกล้ง เพราะหูแดง หน้าแดง เหงื่อแตกเลย
"ครับ" ผมตอบท่าทีนอบน้อม
"เผ็ดมาก" แขกรายนี้ตอบกลับมาสำเนียงแบบตะวันออกแต่ก็พูดอังกฤษชัดเจน
"ผมขอโทษครับ แต่ต้มข่าไก่ คืออาหารที่ต้องมีรสจัด และความเผ็ดแบบนี้คือเอกลักษณ์อาหารไทย
ผมเสียใจที่ทำอาหารที่คุณทานไม่ได้ แต่คุณจะพลาดโอกาสในการได้รับรสชาติอาหารไทยแท้ๆ ถ้าอาหารจานนี้ไม่มีรสเผ็ดเลย" ผมอธิบาย
"จริงเหรอ" เค้าถามกลับเสียงสูง
"ผมยินดีทำให้ใหม่ครับ โดยจะไม่เติมพริกเลยสักเม็ด แต่ถ้าไม่เผ็ดก็ไม่อร่อย และไม่ใช่อาหารไทย" ผมโค้งตัวคำนับ
"ไม่เป้นไร ผมจะกินอันนี้" แขกคนเดิม โบกมือให้ และลุกขึ้นยืนโค้งให้ผม ผมก็โค้งให้เช่นกัน แล้วเดินกลับเข้าครัว
หลังจากกลับเข้ามาในครัว ทั้งน้องนุกนิก และพี่ๆคนอื่นก็ยืนกันเต็มครัวผม เพื่อรอฟังผลการเจรจากับแขก เนื่องจากกลัวมีปัญหาตามมา
แต่พอผมเล่าให้ฟังว่า ส่งภาษากันอยุ่นานแต่ก็พอสรุปใจความได้ตามนั้น ทุกคนก็โล่งใจแล้วแยกย้ายกันไปทำงาน เหลือแค่ผมกับน้องนุกนิก
"พี่นิว หนุสงสัยเรื่องพี่แทนอ่ะ ทำไมพี่ต้องยอมให้พี่หลินเอาพี่แทนไปอยุ่ด้วยอ่ะ" นุกนิกถามเรื่องที่ผมเคยเล่าให้ฟัง
"พี่มีเหตุผลน่ะนุกนิก แล้ววันนึงนุกนิกก็จะรู้" ผมตอบไปแค่นั้น
"พี่หลินนี่ก็แปลก ขนาดแย่งแฟนพี่นิวไปนะ ยังมาทำหึงทำหวงกลัวหนุไปแย่งพี่แทนซะงั้น ถ้าจะแย่งหนูแย่งคืนมาให้พี่ดีกว่า" นุกนิกแสดงความเห้น
"อย่าเลยน้อง พี่ไม่อยากยุ่งกะพวกเค้าอ่ะ พี่ยกพี่แทนให้เค้าไปแล้วก็ไม่อยากวุ่นวายอีก" ผมชิงห้ามไว้ก่อน
"แต่มันน่าหมั่นไส้นะพี่ ทำเป็นลอยหน้าลอยตาเดินป้วนเปี้ยนตามคุมพี่แทนไปทั่วครัว ช่างกล้าเนอะ" นุกนิกทำท่าสะบัดบ๊อบ
"เอาเถอะๆ เค้าจะทำอะไรก็ปล่อยไป พี่เหนื่อยไม่อยากสู้กับใครทั้งนั้น" ผมถอนใจเบาๆ
"พี่นิวยอมง๊ายง่ายเนอะ ถ้าเป้นหนูนะ จะตบให้หน้าหงายแล้วฉกผู้ชายกลับมาเลยค่ะ ถ้าอยากได้มากให้มากราบตีนสิคะพี่" นุกนิกทำท่าคันไม้คันมือ
"พี่ไม่เก่งอย่างนุกนิกนี่จ๊ะ ไม่รุ้เป็นอะไร พี่รุ้สึกว่าพี่กลับเป็นคนอ่อนแออีกแล้ว สงสัยว่าพี่คงเป็นคนอ่อนแอมั้ง
เชื่อมั้ยก่อนหน้านี้พี่เคยเป็นคนเข้มแข้ง เคยแกร่ง เคยสู้คนอยุ่พักนึงนะ แต่ตอนนี้พี่เหนื่อยที่จะทำแบบนั้น บางทีพี่คงไม่เก่งจริงมั้ง" ผมตอบไปลอยๆ
"ไม่จริงหรอก หนูว่าพี่นิวเก่งนะ ใจเด็ดแบบนิ่มๆไง ถ้าหนูใจเย็นอ่อนโยนเหมือนพี่ก็คงดีแต่หนูมันแรงซะเคยตัวอ่ะพี่" นุกนิกเดินมากุมมือให้กำลังใจ
"จ้าๆ แม่คนเก่ง เก่งก็ดีแรงก็ช่าง แต่อย่าไปหาเรืองใครก่อนนะ เก็บความแรงไว้เอาคืนคนที่มันมาทำเราดีกว่านะน้อง" ผมพูดยิ้มๆ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
จากนี้จะเป้นการพูดคุยด้วยภาษาอังกฤษปนภาษามือ ดังนั้น ผมขอแปลเป็นภาษาไทยเพื่อความเข้าใจง่ายนะครับ
"ขอโทษครับ ผมขอพบเชฟหน่อย" แขกเจ้าปัญหาเดินเข้ามาถึงในครัว
"เสียใจครับ เชิญด้านนอก เดี๋ยวทางเราจะตามเชฟมาให้" พนักงานเสิร์ฟเดินมาเชิญออก
"อ้อ ผมเจอแล้ว คุณๆผมขอเวลาสักครู่" แขกรายเดิม เดินตรงมาทางผม พร้อมยื่นมามาเชคแฮนด์
"ยินดีทีได้รู้จักครับ อาหารอร่อยมาก ต้มข่าไก่อร่อย เผ็ดแต่อร่อย ผมเข้าใจแล้วว่าเผ็ดจะอร่อย นี่สำหรับอาหารมื้อนี้" แขกเจ้าปัญหายื่นทิปให้ผม
"ขอบคุณครับ" ผมโค้งและกล่าวขอบคุณ จากนั้นหันไปหานุกนิกแล้วบอกว่า "พลิกล๊อกอ่ะ ดูดิตั้ง500"
"อืม ผมชื่อทาเคชิ คุณล่ะครับ" แขกเชื้อสายญี่ปุ่นแนะนำตัว ผมก็บอกชื่อผมเช่นกัน แล้วหันไปหานุกนิกบอกว่า "ชื่อโคตรโหลเลยอ่ะ"
พวกเราก้ขำกันใหญ่ หันมาเจอนายทาเตชินี่ก็หัวเราะไปกับพวกเราด้วย ผมเลยบอกเค้าว่า "ชื่อคุณเป้นที่นิยมมากครับ" เค้าก็ยิ้มกว้างเลย
"ผมมาเมืองไทยต้องอยู่อีกหลายปีอยากมีเพื่อน ผมอยากรุ้จักคุณ ขอเบอร์โทรศัพท์ของคุณได้มั้ยครับ" ทาเคชิพูดตรงๆจนผมอึ้ง
คนรอบๆตัวผมก็งงด้วย ผมกำลังชั่งใจว่าควรให้มั้ย พอเห็นแทนเดินควงแขนพี่หลินเข้ามาผมก็เลยตกลงให้เบอร์ทาเคชิไป "แล้วผมจะโทร.หา" เค้าบอก
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หลังเลิกงาน ทาเคชิ โทร.มาชวนผมไปทานข้าวด้วย ผมก็ตอบตกลงเพราะเห็นว่าสถานที่ไปก็เป้นร้านอาหารอย่างดี ไม่อันตรายอะไร
พอบอกให้เพื่อนๆรู้เท่านั้นแหล่ะ พากันตื่นเต้นใหญ่เลย ผมไม่เห้นว่ามีอะไรน่าตื่นเต้นนักหนา ทีแรกกะว่ากลับมาที่หอจะนอนหลับซักหน่อยก่อน
เพราะกว่าจะได้เวลานัดก็1ทุ่มนั่นแหล่ะ นอนได้หลายชั่วโมงแต่เพื่อนๆที่ตื่นเต้นกว่าผมนั้น กลับมาสาละวนช่วยผมเตรียมตัว
คนนั้นดึงไปตัดผม เปลี่ยนทรงผมใหม่ อีกคนพาไปเลือกชุดกว่าจะได้ลองแล้วลองอีก สุดท้ายได้ชุดหรูๆมาชุดนึง
ตั้งแต่5โมงเย็นถึงเกือบๆ1ทุ่ม ผมถูกคนรอบข้างจับทำนั่นทำนี่ เหมือนกับว่าจะเปลี่ยนผมให้เป็นคนอีกคนนึงอย่างั้นแหล่ะ
แต่ผลที่ได้ก็ดีมากทีเดียว เพราะทาเคชิมารับผมด้วยชุดสุดเนี๊ยบ แต่งกายสะอาดเข้ากันได้ดีกับรูปร่างสุงโปร่ง มีกล้ามพองาม ผิวสีขาว ใส่แว่นทรงทันสมัย
พอเดินออกมาจากหอพักมีคนมองตามกันเป้นทางทีเดียว คงสงสัยว่าทำไมวันนี้ถึงมีชายหนุ่มหน้าตาญี่ปุ่นขับรถคันใหญ่โผล่มาที่หอของพวกเราได้ล่ะเนี่ย
แต่ที่น่าแปลกใจไปกว่านั้นก็คงเป็นที่ตัวผมเอง ที่อยุ่ในชุดที่แปลกตาไม่เคยใส่ ผมทรงใหม่ที่จัดแต่งไว้อย่างดี หน้าตาก็ดูสดชื่นขึ้นไม่เหลือเต้าคนป่วยอีกแล้ว
-
หง่ะ พี่นิวมีหนุ่มญี่ปุ่นมาจีบ
พี่แทนหัวใจสลายแน่แล้ว
งั้นพี่แทนยกให้นุกนิกไปละกัน 555
รอคร้าบรอตอนต่อปาย
-
ดีจ้าน้องนิว
สุขภาพแข็งแรงขึ้นแล้วดีใจด้วยจ้า
อืมมม สงสัยทาเคชิ หลงเสน่ห์ปลายจวักซะแล้ว :o8:
ปล
วันนี้ขอโทษเน้อที่ไม่สามารถคุยด้วยนานๆ
แวบไปแวบมา งานเข้าจริงๆ เหอๆๆๆๆๆ
แต่นิวคงรู้เรื่องบ้างแล้วหละ ไว้ค่อยหลังไมค์กันนะ
-
น้องนิว ถึงหมอตรวจแล้วบอกว่าปกติก็อย่าไว้ใจ มีโรคบางอย่างที่ต้องตรวจตอนที่กำลังมีอาการ
อยู่ถึงจะเจอ รักษาสุขภาพกายและใจให้ดีๆ เป็นห่วงมากๆ
หนุ่มยุ่นพอเห็นหน้าคนทำต้มข่าไก่ ไอ้ที่เผ็ดกลายเป็นหวานอร่อยติดใจเลยสิท่า o13
มีเรื่องดีเข้ามาบ้างก็ดีนะ อยากให้น้องนิวคนดีมีความสุขมากๆ :L1:
-
แล้วถ้าแทนรู้ไม่น้อยใจแย่หรือคะเนี่ย สงสัยงานนี้พี่หลินได้โอกาสเป่าหูแทนว่าน้องนิวไม่แคร์ ไม่สนใจแทนแล้ว เพราะมีหนุ่มหล่อขับรถคันโก้พาออกไปทานอาหารค่ำ
แม้จะยินดีกับน้องนิวที่มีคนทำให้สดชื่นขึ้น แต่ก็ยังสงสารแทน :เฮ้อ:
........
เห็นด้วยกับคุณ mma419109 ถึงหมอตรวจไม่พบก็อย่าเพิ่งวางใจ บางโรคต้องตรวจด้วยเครื่องมือพิเศษถึงจะเจอ ยังไงก็พยายามรักษาสุขภาพตนเองให้แข็งแรงเสมอ อย่าเครียดมากนะคะ
-
ต้องรอดูกันต่อไปเนอะว่าจะเป็นยังไง
หนุ่มยุ่นจะมาจีบพี่นิวไหมนี่
:z2:
-
มันกำลังจะมา กร๊ากกกกกกกก :laugh:
ปล่อยให้เป็นแบบนี้ก็ซะใจดีนะพี่นิว
แต่แอบสงสารพี่แทนเหมือนกัน เฮ้อ !!! เอาเป็นว่ารอเวลาเท่านั้น :bye2: :bye2:
-
น้องนิวรักษาสุขภาพให้มาก ๆ นะคะ
เป็นกำลังใจให้น้องมีความสุขในทุก ๆ วันค่ะ :กอด1:
-
:L2:มาให้กำลังใจพี่นิวค้าบ :กอด1:
-
:m7:
^^
-
กลับมาถึงห้องได้สักพักแล้วครับ วันนี้เบลอๆเหนื่อยๆ คงเพราะก่อนหน้านี้หลายวันเป็นวันที่ผมต้องเข้าบ่ายแทนป้าศรีที่ลาหยุด
พอมาวันนี้ผมก็ไปทำงานตอน9โมงเช้าอีกแล้ว ทีแรกก็คิดว่าจะหยุดแหล่ะครับ แต่แทนกลับไม่ไปทำงาน ผมเลยโดนโทร.ตามให้ไปทำแทน
(มีคำว่าแทนเยอะแยะไปหมดจะงงมั้ยเนี่ย อิอิ) เอาเป็นว่าผมก็ยังไม่รู้ว่าแทนหายไปไหนแต่ก็พอจะเดาได้ว่าน่าจะอยู่ที่บ้านหลังนั้นที่ผมเคยไป
ผมตื่นมาก็เกือบๆ8โมงแล้วครับเพราะพี่ไพรัชโทร.มาบอกว่า ครัวไทยไม่มีกุ๊กเลยตอนเช้า แทนหายไปไหนไม่มีใครรู้ ก็รอจนกว่าจะ9โมง
ที่บรรดาออฟฟิศเค้ามาทำงานนั่นล่ะถึงจะได้ถามไถ่จากพี่หลินว่าแทนหายไปไหนซึ่งช่วงเช้าก็ได้กุ๊กรอบดึกที่ยังไม่ออกเวรทำอาหารให้ก่อน
แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีใครรู้อยู่ดีว่าแทนหายไปไหน พี่หลินถูกเรียกตัวเข้าไปซักถามตั้งนานแต่ก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาเพราะเค้าก็ไม่รู้เหมือนกัน
"พี่ไม่รู้จริงๆนะนิว ว่าแทนหายไปไหน" พี่หลินพูดกับผมตอนเที่ยงที่เราเจอกันในแคนทีน
"เฮ้อ..... ยังไม่ทันจะผ่านโปรก็หาเรื่องเดือดร้อนให้ตัวเองซะแล้ว" ผมบ่นออกมาด้วยความระอาใจ
"เอ่อ ถ้าพี่จะพูดอะไรกับนิวตรงๆ นิวจะโกรธพี่มั้ย" พี่หลินพูดเสียงเบาลงแต่ดูสีหน้ากังวลเล็กน้อย
"พูดมาเถอะครับ" ผมตอบไปตรงๆ เพราะอยากรู้ว่าเค้าจะพูดอะไรอีก
"พี่ว่าการที่แทนหายไปแบบนี้ เป็นเพราะนิวนะ จริงๆพี่ก็ไม่อยากโทษนิวหรอกนะ แต่หลังจากที่เค้าพูดกันว่านิวมีแขกญี่ปุ่นมาจีบน่ะ
แทนก็โมโห หัวฟัดหัวเหวี่ยงแค่คืนนั้นที่แทนพาพี่ตามไปที่ร้านอาหารแทนก็กินเหล้าเมาจนไม่พูดไม่รุ้เรื่อง แล้วหลังจากวันนั้นน่ะ
แทนก็ไม่กลับมาที่หอ พี่ชวนไปที่บ้านก็ไม่ไป แล้วนี่ก็ไม่รับโทรศัพท์ของพี่มาตั้งหลายวันแล้ว พี่ว่านิวคงต้องทำอะไรบ้างนะ" พี่หลินรวบช้อนส้อม
"ที่ผ่านมานิวยังทำไม่มากพออีกเหรอ" ผมถามเพราะคิดว่าพี่หลินคงมีเงื่อนไขอะไรอีกแน่ๆ
"พี่ว่าถ้านิวมีคนใหม่มาจีบก็น่าจะเปิดใจให้เค้านะ จะได้ไม่ต้องติดกับอะไรเก่าๆที่ผ่านไปแล้ว พี่เองก็อยากเห็นนิวมีความสุข
นิวเสียสละเพื่อพี่มามากแล้ว พี่เห็นว่านิวมีโอกาสดีๆได้เริ่มต้นใหม่กับคนดีๆสักคนพี่ก็ดีใจด้วย แล้วอีกอย่างนึง
แทนจะได้ตัดใจจากนิวได้จริงๆสักที ตอนนี้พี่คิดว่าแทนคงสับสนมากและยังตัดใจไม่เด็ดขาดแต่ถ้านิวทำเพื่อแทนสักครั้งคือเลิกกันไปเลย
หรือมีคนใหม่ให้แทนเห็นๆไปซะก็คงช่วยให้แทนเลิกสับสนได้สักที พี่ไมได้อยากรั้งแทนไว้กับพี่หรอกนะ แต่พี่คิดว่าจะเป็นทางออกที่ดีสำหรับน้องทั้งสอง"
"ขอบคุณนะครับ แล้วนิวจะลองเอาไปคิดดู" ผมยืดตัวตรงแล้วเดินเอาจานไปเก็บ พร้อมกดน้ำมาดื่ม
"เดี๋ยวจ้ะ พี่ยังมีอีกเรื่องที่อยากปรึกษานิว คือ พี่คิดว่าพี่ท้อง" พี่หลินพูดมา ผมแทบสำลักน้ำ
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :a5: :a5:
เม้นท์อะไรไม่ออกจริงๆ มีแต่คำว่าเกรียดผู้หญิงที่ชื่อ หลิน
ทำเป็นพูดว่าไม่อยากรั้งพี่แทนไว้ ทำเป็นแสดงว่าหวังดี โอ้ย!!! เครียส & เกรียด แทนพี่นิวจริงๆ
แล้วนี้อะไรอีกมาบอกว่าท้อง แต่ที่ได้อ่านมาพี่แทนก็บอกแล้วนิว่าไม่ได้ยุ่งกะพี่แกเลยถึงแม้พี่แก่จะพยายามอยากยุ่งด้วยก็เถอะ
>>>เอาเป็นว่าให้กำลังใจพี่นิวสุดพลังเลยค่ะ ขอให้เรื่องต่างๆมันคลี่คลายซักที่
พี่นิวจะได้มีความสุข :L2: :L2:
-
"พี่แน่ใจเหรอ นิวว่าเราไปคุยกันในห้องพี่เถอะ" ผมหันขวับมาทันที แล้วเดินนำออกไปจากแคนทีน เข้าไปคุยกันในออฟฟิศของพี่หลิน
"ก็ไม่แน่ใจหรอก แต่ตั้งแต่ครั้งนั้นที่พี่มีอะไรกับแทนมาถึงตอนนี้ก็เดือนกว่าแล้ว และเดือนนี้เมนส์พี่ก็ไม่มาด้วย" พี่หลินเดินตามมาพูดกับผมเบาๆ
"นิวว่าพี่ไปตรวจให้แน่ใจก่อนดีมั้ย เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่มากเลยนะพี่ ต้องดูแลตัวเองดีๆด้วยล่ะ" ผมหันมาจับข้อมือพี่หลินไว้
"แล้วพี่จะไปได้ไงล่ะ พี่เองพักนี้ก็เป็นลมบ่อยๆ แล้วอีกอย่างไปตรวจว่าท้องก็อยากให้มีสามีไปด้วยแต่แทนก็หายไปไหนไม่รู้" พี่หลินเดินไปอีกทาง
"เอาไว้เจอตัวแทนเมื่อไหร่นิวจะช่วยพูดให้" ผมเดินเข้าไปปลอบใจพี่หลิน
"ช่วยพูดเหรอ" พี่หลินหันขวับมาถามผมเสียงสูงทีเดียว แล้วพี่หลินก็พูดต่อไปว่า
"นี่ไงนิว นิวเห็นรึยังไม่ว่าเรื่องไหนเกี่ยวกับพี่ ก็ยังต้องให้นิวเป็นคนพูดให้ทั้งๆที่พี่ต่างหากที่เป็นเมียเค้า เค้ากลับไม่ใยดีเลย
พี่จะบอกให้นะว่าตลอดเวลาที่แทนมาอยู่กับพี่ พี่ไม่เคยได้รับความเอาใจใส่อย่างที่ควรจะเป็น ไม่แม้แต่จะแตะต้องพี่ แทนใจดำกับพี่เหลือเกิน
ถ้าไม่ต้องการพี่แล้วจะมาอยู่กับพี่ทำไม แต่ก็นั่นแหล่ะถึงพี่อยากจะเลิกกับแทนซะให้รู้แล้วรู้รอดไปแต่พอมาตอนนี้พี่อาจจะท้องขึ้นมาก็ทำไมได้
นิวว่าพี่ควรทำยังไงดี พี่เสียแทนไปไม่ได้จริงๆ ลูกของพี่เป็นลูกของแทน แล้วพี่จะให้ลูกพี่ไม่มีพ่อน่ะ พี่ทำไม่ได้หรอก พ่อแม่พี่ต้องเอาพี่ตายแน่ๆ"
"แล้วพี่อยากให้นิวทำไงอ่ะครับ ในเมื่อจะพูดให้พี่ก็ไม่เอาซะงั้น" ผมข้องใจ
"ไม่ใช่ไม่เอาจ้ะ พี่ก็แค่อยากระบายความอัดอั้นน่ะ ยังไงก็ต้องรบกวนนิวพูดกับแทนด้วยนะ แล้วอย่าลืมเรื่องที่เราคุยกันนะ
จะว่าพี่เห็นแก่ตัวก็ยอมล่ะ ลูกพี่ต้องมีพ่อและพ่อเค้าก็คือแทนนะนิว ส่วนนิวก็มีโอกาสเจอคนดีๆแล้วอย่าให้พลาดเลยนะจ๊ะ" พี่หลินยิ้มให้
ตลอดทางที่ผมเดินกลับเข้ามาในครัว รู้สึกเวียนหัวขึ้นมาทีละนิด จนเมื่อเดินผ่านฝ่ายบุคคลจึงตัดสินใจขอใบลา
เพราะคิดว่าจะอยุ่ครบเวลางานถึง6โมงเย็นคงไม่ไหวแน่ เลยจะลากลับตั้งแต่บ่ายสามซะเลยดีกว่า บางทีเวลาที่เหลืออาจจะตามตัวแทนได้
ผมไม่แน่ใจว่าพี่หลินบอกเรื่องที่คิดว่าตัวเองท้องให้แทนรู้รึยัง แต่ถ้าเจอแทนเมื่อไหร่ผมคงต้องบอกซะเอง เฮ้อ...ตอนนี้ผมรู้สึกปวดใจเหลือเกิน
ถ้าพี่หลินท้องขึ้นมาจริงๆ เท่ากับว่า การเสียสละในครั้งนี้ของผมคงได้บุญมากกว่าที่ผมคิดซะอีกนะเนี่ยนอกจากช่วยชีวิตพี่หลินไว้ยังช่วยให้เด็กมีพ่อด้วย
-
เพลง หน้ากาก
เคยมั๊ย? ที่ต้องทนกับการปั้นหน้าเอาไว้
อึดอัดแทบจะตาย ต้องคุยต้องเจรจา
ฝืนยิ้มหัวเราะกันไป ไม่ให้ใคร ๆ รู้ว่า. .
ที่จริง ที่แท้ น้ำตาตกใน
ไม่รุ้ใครเป็นคนกำหนดกฎเกณฑ์เอาไว้
ยิ่งเข็มแข็งเท่าไหร่ ยิ่งดูไม่ธรรมดา
ทั้ง ๆ ที่ทุกข์ประดัง แต่..กลัวจะเสียหน้า
ต่างคนต่างใช้หน้ากากเข้าหากัน
รู้มั๊ย!ว่าเหนื่อยแค่ไหน..รู้มั๊ย!ว่าฝืนใจ
ที่ต้องทำเหมือนแข็งแรงเข้าไว้
อยากมีใครซ๊าก..คน ให้ชั้นได้ซบตรงไหล่
กอดคอ ร้องไห้ ได้โดยไม่อาย. .
ทั้ง ๆ ที่ทุกข์ประดัง แต่..กลัวจะเสียหน้า
ต่างคน ต่างใช้หน้ากากเข้าหากัน
รู้มั๊ย!ว่าเหนื่อยแค่ไหน..รู้มั๊ย!ว่าฝืนใจ
ถ้าต้องทำเหมือนแข็งแรงเข้าไว้. .ฮืม..
อยากมีใครซ๊าก..คน ให้ชั้นได้ซบตรงไหล่
กอดคอ ร้องไห้ ได้โดยไม่อาย. .
อยากมีใครซ๊าก..คน ให้ชั้นได้ซบตรงไหล่
กอดคอ ร้องไห้ ได้โดยไม่อาย. .
เมื่อวันที่เสียน้ำตา..จะมีสักคนมั๊ย?
ให้กอดให้ซบได้โดยไม่ต้องอาย..
ร้องโดยไม่อาย . .
http://www.youtube.com/v/uW5MA7SIeko&hl=en&fs=1&
-
หมดแรงเม้นท์
เศร้า :m15:
เพราะ SHE แรง เกินห้ามใจ
สู้ๆค่ะพี่นิว :man1:
-
ถ้าท้องจริงนะ
เป็นเพราะว่าผิดพลาดหรือตั้งใจกันหละเนี่ย
ยังไงก็คงต้องบอกว่าให้น้องนิวสู้ๆนะจ๊ะ
สู้กับความรู้สึกของตัวเองให้ได้นะ
รักษาตัวด้วยจ้ะ :กอด1:
-
:กอด1:
อย่าคิดมากเลยนะคะพี่นิว
ดูแลสุขภาพด้วยค่ะ
^^
-
เวลาซื้อหวยทำไมไม่ถูกอย่างนี้นะ คิดไว้ว่าต่อไปเจ้าหล่อนจะต้องบอกว่าท้อง
เพราะนี่เป็นไม้ตายของผู้หญิง อาจจะจริงก็ได้นะ แต่ดูจากวิธีที่พูดคิดว่าโกหกมากกว่า
ทางที่ดีจูงมือหล่อนไปให้หมอตรวจให้จะๆกันไปเลย ที่ว่านี่ไม่ใช่เห็นใจแทนนะยังเคือง
อยู่ไม่หาย แค่ไม่ชอบคนเห็นแก่ตัวพูดเอาแต่ได้ สร้างภาพให้ตัวเองน่าสงสารมาเอาเปรียบ
คนอื่นแบบนี้
เป็นห่วงนิวนะที่ไม่สบายคงเป็นเพราะเครียดมากๆแหละ แนะนำให้ไหว้พระสวดมนต์
ทุกวัน ถ้าทำสมาธิได้ยิ่งดี ผ่อนคลายปล่อยวางบ้าง ให้เขาหัดแก้ปัญหากันเอง คนไม่รักจะ
บังคับกันได้ยังไง ตอนที่เข้าทำเป็นฆ่าตัวตายนั่นเห็นได้เลยว่าขนาดตัวเองเขายังไม่รักแล้ว
จะรักคนอื่นได้ยังไง
รักษาสุขภาพ รักและดูแลตัวเองด้วยนะ เป็นกำลังใจให้น้องนิวนะ
-
วันอังคาร 25 สิงหา
ผมตัดสินใจแล้วว่าจะตามตัวแทนให้เจอให้ได้ แต่เนื่องจากตัวผมเองไม่มีรถก็เลย โทรศัพท์ไปบอกให้ทาเคชิแวะมารับที่ทำงาน
เดิมทีจะบอกทางเค้าให้ไปที่บ้านหลังเดิมที่แทนเคยพาผมไป แต่ผมก็เป็นคนจำทางไม่ค่อยแม่นยำ และเคยบอกจนหลงทางมาแล้ว
เพื่อความชัวร์และไม่น่าเกลียดเกินไป ผมก็เลยชวนให้ทาเคชิมาที่หอพักก่อน ตั้งใจว่าจะอาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้วไปหาอะไรทานกันเพื่อรอเวลา
ไว้ประมาณ1ทุ่มพี่หลินกลับมาจากที่ทำงานแล้วจะชวนพี่หลินไปด้วยกันคิดว่าพี่หลินคงบอกทางถูกเพราะเค้าน่าจะคุ้นเคยเส้นทางมากกว่า
รถของทาเคชิเลี้ยวเข้ามาจอดหน้าหอพักก่อนเวลาที่รถพนักงานจะมาถึงประมาณ15นาที ผมบอกให้เค้าลงมานั่งรอที่เก้าอี้มาหินสักพัก
ผมเดินมาถึงหน้าห้องก็เจอ แทน นอนหมดสภาพอยู่ที่หน้าประตูห้องของผมนี่เอง แทนนอนพิงประตูเหยียดแข้งเหยียดขาไปกับพื้นอย่างคนไร้ชีวิต
ตอนนั้นผมพยายามแบกร่างของแทนให้ทรงตัวไว้และจะเอากุญแจไขประตูเข้าไปแต่ก็ทุลักทุเลเต็มที จำต้องปล่อยร่างแทนให้กองกับพื้นอีกรอบนึงก่อน
ผมวิ่งมาตามทาเคชิ ให้ไปช่วยพยุงร่างแทนไว้ และเมื่อเปิดประตูได้ก็ช่วยกันประคองร่างแทนเข้าไปนอนบนเตียงผม ซึ่งทำให้ผมได้กลิ่นเหล้าจากตัวแทน
ทาเคชิ เข้าใจที่ผมอธิบายให้เค้าฟังอย่างง่ายดาย ว่าผมไม่สามารถไปทานข้าวกับเค้าได้ และบอกด้วยว่าแทนคือเพื่อนที่ผมจะไปตามหา
ดังนั้นเมื่อเพือ่นของผมไม่สบายมากเนื่องจากตัวร้อนสุดๆและท่าทางก็ยังไม่สร่างเมาแบบนี้ ผมคงต้องอยู่ดูแลก่อน ผมจึงทั้งขอโทษและขอบคุณทาเคชิ
"ทำไมนายตัวร้อนขนาดนี้นะเนี่ย" ผมจับตัวแทนดูก็เห็นว่าความร้อนไม่ทุเลาลงเลย จึงตัดสินใจเช็ดตัวให้เค้า
แต่ก่อนจะลงมือเช้ดเนื้อเช็ดตัวแทน ก็นึกได้ว่าผมไม่มีเสื้อผ้าตัวใหม่สำหรับจะเปลี่ยนให้แทน ผมจึงวิ่งขึ้นไปชั้นบนไปที่ห้องของแทน
"พี่โอ นิวมาขอเสื้อผ้าของแทนครับ" ผมบอกรูมเมทของแทน
"แทนไปไหนซะล่ะ ไม่เห็นหลายวัน" พี่โอถามผม ขณะที่ผมกำลังค้นหาเสื้อผ้าในตู้ของแทน
"ไม่รู้เหมือนกันครับ นิวก็เพิ่งเจอแทนตะกี้เอง ยังไม่สร่างเลย นี่ก็ปล่อยให้นอนในห้องนิวก่อน เลยมาเอาเสื้อผ้าไปให้" ผมตอบไปก็ก้มหน้าก้มตาพับผ้า
กลับลงมาที่ห้องของผมอีกครั้ง ผมจัดการถอดเสื้อแทนออกก่อน แล้วบิดผ้าขนหนูผืนเล็กๆพอให้หมาดเพื่อเช็ดหน้าเช็ดตัวให้แทน
ผมเชดหน้าเช็ดตัว แล้วเอาผ้าอีกผืนมาบิดน้ำให้หมาดๆไปซับตามซอกแขนซอกชาเพื่อระบายความร้อนออกจากตัวของแทน
ทำอยุ่อย่างนั้นหลายรอบทีเดียวจนรู้สึกได้ว่าความร้อนในตัวแทนลดลงไปกว่าเดิมมาก จึงเช้ดตัวในส่วนอื่นๆต่อไปจนเสร็จแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าให้
ตามปกติเวลาที่ผมเข้าเช้าแบบนี้ หลังเลิกงานผมจะอาบน้ำสระผมแล้วนอนหลับพักผ่อน แต่นี่ผมยังไม่ได้ทำอะไรเพื่อตัวเองสักอย่างเลยจึงเริ่มเพลีย
หลังจากดูแลแทนแล้วจึงไปอาบน้ำแต่งตัวออกมานั่งเฝ้าแทน กะไว้ว่าแทนตื่นเมื่อไหร่จะได้เอายาให้กิน (ยาที่ห้องมีเพียบแค่เดินไปซื้อน้ำเท่านั้น)
แต่อย่างที่บอกอ่ะครับว่ารู้สึกเพลียมากเลย จะนอนก็ไม่มีที่แล้วแค่แทนคนเดียวก็เต็มเตียงจะนอนเบียดก็ใช่ที่เลยมานั่งที่พื้นห้องแล้วก็ฟุบหลับไป
-
:กอด1:
งานเข้าชนตลอดเลยน้องช้าน :เฮ้อ:
แล้วยายพี่หลินจะมาโวยวายอะไรอีกมั้ยเนี่ย
-
"ร้อนจัง" เสียงละเมอของใครคนนึงทำให้ผมรุ้สึกตัวตื่นขึ้น
"หืม.......นายตื่นแล้วเหรอ" ผมเงยหน้าขึ้นมองแต่ก็ไม่เห็นแทนลืมตามีแต่ปากเท่านั้นที่พูดคำนั้นคำนี้แบบไม่รู้สึกตัว
ดังนั้นพอเค้าบอกว่าร้อนผมก็เลื่อนผ้าห่มลงมา พอเค้าบอกว่าหนาวผมก็ขยับผ้าห่มให้แน่นขึ้น ซักพักเค้าก็ขอน้ำกินอีกผมก็ช่วยจับแก้วให้
"ต้องไม่ใช่แบบนี้ ผมขอโทษ อย่าทิ้งผมไป คุณนิวกลับบ้านเรานะ กอดคุณแบบนี้นานๆได้มั้ย" แทนเพ้อหนักจนผมกลัว
"แทน แทน ตื่นก่อน นายอย่าเพ้อแบบนี้นะฉันกลัว" ผมั่งลงบนเตียงแล้วเขย่าตัวแทน พร้อมฟังคำพร่ำเพ้อของเค้าไปด้วย
"คุณ...." แทนสะลึมสะลือแต่ก็เริ่มมีสติขึ้น เค้ามองผมเหมือนไม่แน่ใจว่าเป้นผมจริงๆ
"อย่าทิ้งผมไปนะ" แทนดึงผมเข้าไปกอดแน่น จนลมหายใจร้อนผ่าวของเค้ารดรินอยู่แนบชิดผม
"ฉันอยู่นี่แล้ว ฉันอยู่กับนายนะ" ผมพูดกับแทนพร้อมทั้งกอดเค้าแล้วลูบตัวเค้าเพือสร้างความอบอุ่นให้แทน
"ผมนึกว่าคุณจะไม่กลับมาหาผมอีกแล้วซะอีก" แทนพูดขึ้นหลังจากคลายอ้อมแขนของเค้าออกบ้าง
"ฉันไปไหนหรอก ทำไมนายคิดแบบนั้นล่ะ" ผมมองหน้าเค้าด้วยความสงสัย
"มีคนพูดกันว่าคุณมีแฟนใหม่เป็นคนญี่ปุ่นไปแล้ว พี่หลินบอกว่าคุณไม่ต้องการผมอีกแล้ว" แทนส่งสายตาเว้าวอนน่าสงสาร
"ไม่หรอก ฉันยังไม่ตัดสินใจ" ผมลุกขึ้นและเดินออกไปหยิบยาและน้ำที่ชั้นวางของมาให้แทนกิน
"แปลว่าคุณอาจเลือกแขกญี่ปุ่นคนนั้นเหรอ" แทนถามหลังจากรับยาจากมือผมไป
"หรือบางทีฉันก็ไม่เลือกใครเลย เริองนี้ช่างเหอะ กินยาซะก่อน นอนพักให้นายโอเคกว่านี้แล้วเราค่อยคุยกัน" ผมรับแก้วน้ำคืนมาจากแทน
ระหว่างที่ผมเดินเอาแก้วน้ำไปวางที่ชั้นวางของตามเดิมนั้น ก็มีเสียงเคาะประตูปึงปังผมก้เลยเดินไปเปิดประตูก่อน
"อยู่ด้วยกันที่นี่เอง" พี่หลินก้าวพรวดเข้ามาในห้อง ผมตั้งตัวไม่ติดเลย แทนเองกผุดลุกขึ้นจากท่านอนเป็นนั่งอยุ่บนเตียง
"พี่หลิน" ผมเรียกชื่อพี่หลินได้แค่นั้นก็ดดนพี่หลินผลักตัวผมเสียหลักไปชนฝาผนัง
"นิวทำแบบนี้ได้ไง นิวหักหลังพี่ ไหนว่าจะช่วยพี่ไง แต่นิวกลับเอาแทนมาซ่อนไว้ที่ห้องตัวเอง นิวทำให้พี่หลงเชื่อว่าวะสนิท
ว่านิวจะช่วยพี่ จะพูดเรื่องของพี่ให้แทนได้รู้ แต่เอาเข้าจริงก็เปล่า นิวปล่อยให้พี่เป็นบ้ากับการหาคำตอบว่าแทนหายไปไหนอยุ่หลายวัน
แต่นิวเอาเวลานี้มาอยุ่กับแทน นิวทำกับพี่แบบนี้ได้ไง นิวหลอกให้พี่เชื่อใจแล้วทรยศพี่แบบนี้มันถูดต้องเหรอ" พี่หลินร้องไห้ฟุมฟายจนคนทั้งหอวิ่งมาที่ห้องผม
"พี้หลินฟังนิวก่อน นิวก้เพิ่งเจอแทนเมื่อเย็นนี้เอง แล้วแทนก็ตัวร้อนมาก พูดคุยอะไรไม่รู้เรื่องหรอก" ผมข่มใจอธิบาย
"พูดไม่รู้เรื่องหรือตั้งใจจะไม่พูด" พี่หลินผลักอกผมด้วยแรงโทสะ
"เรื่องอะไรที่พี่อยากให้คุณนิวพูด" แทนลุกมาจากเตียง เดินแทบไม่ตรงทางแต่ก็มายืนเคียงข้างผม
"เรื่องที่พี่ท้อง" พี่หลินเชิดหน้าขึ้นพูดเสียงดังมาก คนรอบๆนั้นมองกันเป็นตาเดียว
"ทำไมคุณต้องเป็นคนบอกผมล่ะ นี่คุณจะทำอะไรอีก จะผลักไสผมไปไหนอีก" แทนหันมาไล่เลียงที่ผม จนผมรุ้สึกอยากเป็นลม
"บอกแทนไปสินิวว่านิวไม่ต้องการแทน ทำตามที่นิวสัญญาวาจะช่วยพี่ แสดงความจริงใจของนิวให้พี่เห็นสิ" พี่หลินเข้ามาเขย่าตัวผมจนผมอ่อนแรง
"พอได้แล้ว" พี่นุ้ยคือคนที่เข้ามารับร่างที่อ่อนแรงของผมในเวลานั้น
"เลิกกดดันน้องฉันได้แล้ว" พี่นุ้ยตะหวาดแวดออกไป
"หลินไม่ได้กดดันน้องนิวนะพี่นุ้ย แต่หลินอยากได้ความจริงใจ อยากจะแน่ใจว่าหลินไว้ใจคนไม่ผิด หรือว่าจริงๆแล้วหลินไว้ใจคนผิด" พี่หลินจ้องผม
"คนที่ไว้ใจคนผิดน่ะน่าจะเป็นพี่นิวมากกว่า ไม่ใช่พี่" นุกนิกเดินแทรกคนอื่นๆเข้ามากั้นระหว่างพี่หลินกับผม
"อย่ามาเสือก" พี่หลินเข่นเขี้ยวใส่นุกนิก
"เสือกก็เสือกวะ ขนาดหนูเป็นกะเทยยังไม่ทำตัวมั่วอย่างพี่หลินเลย แล้วอย่างพี่อ่ะมีหน้าอะไรมาเรียกร้องผัวคนอื่นเค้าแบบนี้" นุกนิกเท้าสะเอวถาม
"อีเด็กเปรต แค่มาฝึกงานทำเป็นปากดี ใช่สิพวกแกสนิทกันก็ต้องเข้าข้างกันอยู่แล้ว คอยดูฉันจะบอกฝ่ายบุคคลให้แกฝึกไม่ผ่าน" พี่หลินด่ากลับ
"พอซะที อย่าทะเลาะกันได้มั้ยเรื่องนี้พุดกันดีๆ ก็เข้าใจกันได้ อย่าให้ลุกลามไปเลยน่า" ผมพูดแทรกขึ้นมา แล้วค่อยทรงตัวขึ้นมีพี่นุ้ยประคอง
"พี่ไม่ได้อยากหาเรือ่งนะนิว นิวดูเด็กในแผนกนิวซะก่อนดิ มันหาเรื่องพี่มันน่ามั้ยล่ะ" พี่หลินหันมาพูดกับผมน้ำเสียงอ่อนลงบ้าง
"นิวขอโทษแทนน้องเค้าด้วยอย่าถือสาเลยนะ และขอโทษถ้าทำให้พี่ไม่สบายใจ" ผมยกมือไหว้
"พี่ไมได้โกรธนิว แต่พี่ พี่ยอมรับนะว่าพี่ใช้อารมณ์มากไป แต่นิวไม่เป็นพี่นิวไม่รู้หรอก มันเจ็บปวด ทรมานกับความไม่แน่ใจ
ว่าการต้องอยู่กับความรู้สึกหวาดระแวงแบบนี้มันแย่แค่ไหน พี่กลัวว่านิวจะเอาแทนคืนไป กลัวว่าแทนจะไม่กลับมาหาพี่อีก
กลัวเพราะเห็นว่านิวกับแทนยังเจอกันทุกวัน ยังทำงานอยู่ด้วยกัน กลัวทุกครั้งที่เห้นทั้งสองคนอยุ่ด้วยกันไปไหนๆด้วยกัน" พี่หลินทาทางคล้ายสติหลุด
"แทน กลับกับพี่นะ พี่มีเรื่องจะบอกแทนเยอะแยะเลย พี่สัญญาว่าจะดูแลแทนให้ดีไม่สร้างปัญหาให้อีก" พี่หลินมาดึงมือแทน
"ผมไม่ไป" แทนเสียงดัง แต่ทำได้แค่นั้นก็ทรุดลงจนเกือบล้ม ผมอยู่ใกล้ๆลืมตัวผวาเข้าไปกอดไว้
"ออกมานะ" พี่หลินหันมาดึงตัวผมเหวี่ยงออกไป ผมล้มไปทางประตุ แทนร่วงลงกองกับพื้นแต่พอยันตัวได้ก็ผละจากพี่หลินจะมาหาผม
"แทนมาหาพี่" พี่หลินร้องไห้ฟูมฟายนั่งลงกับพื้น แทนไม่พูดอะไรได้แต่เดินไม่ตรงทางมาหาผม
"พี่นิวเป็นไงมั่ง" นุกนิกวิ่งมาพยุงผมให้ยืน "ออกไปกันให้หมด น้องฉันจะได้พักผ่อน" ตามด้วยพี่นุ้ยที่ยื่นคำขาด
คนที่มามุงดูอยู่ตรงหน้าประตูที่เต็มแน่นนั้นเริ่มค่อนๆเดินออกไปบ้าง จะอยู่ก็แต่คนที่สนิทกัน(คงเพื่อจะถามต่อ)
"ผมจะนอนห้องนี้ ผมจะคุยกับคุณนิว คนอื่นผมไม่อยากคุย ตอนนี้หัวผมจะระเบิดแล้ว ผมขออยู่กับคนที่ผมเลือก" แทนมาหยุดที่ผม
นุกนิกกับพี่นุ้ยมองหน้ากันสักพัก แล้วประคองผมที่ยืนได้แล้วให้ไปหาแทน ผมกับแทนยืนอยู่ด้วยกันมองหน้ากันแต่ไม่พูดอะไร
"แทนทำกับพี่ขนาดนี้ แทนจำไว้ให้ดี สักวันแทนจะไม่เหลือใครเลย" พี่หลินหันมาจ้องหน้าแทนด้วยแววตาชวนขนลุก
"ได้ยินรึยัง พี่แทนเลือกพี่นิว คนอื่นออกไปได้แล้ว จะหน้าด้านอยู่ทำไมอีก" นุกนิกเดินลอยหน้าไปทางพี่หลินพี่ยืนขึ้นปาดน้ำตา
"อีสัตว์" พี่หลินด่านุกนิกและที่ไม่คาดคิดคือพี่หลินเข้าจิกทึ้งนุกนิกจนเขียวช้ำ
"แทนพาพี่หลินกลับไปก่อน" ผมบอกขณะเข้าไปแยกนุกนิกออกจากพี่หลิน และให้แทนไปรั้งตัวพี่หลินออกจากห้อง
"เสือกขนาดนี้สงสัยคิดจะแย่งผัวกูอีกคนล่ะสิ" พี่หลินไม่ยอมง่ายๆ ดิ้นพราดๆมือไม้แกว่งไกวไปทั่ว
"ของที่แย่งคนอื่นมา ถ้าโดนแย่งบ้างจะเป็นไรวะ" นุกนิกยังไม่เลิก
"พอแล้วนุกนิก หยุดได้แล้ว" ผมต้องร้องห้าม
"ก็จริงนี่พี่นิว แก่จะตายยังหาผัวเป้นของตัวเองไม่ได้ ต้องเอาตัวเองเร่ให้ผัวคนอื่นกินฟรี อย่างกะกะหรี่หน้าหาด" นุกนิกด่าไม่หยุด
"อีเหี้ย" พ่หลินปากไวพอกันด่าซะเต็มสองหู เมื่อสิ้นเสียงด่าของพี่หลินก็สะบัดมือจะฟาดเข้าหานุกนิก แต่ผมเอาตัวบังไว้เลยซวยเต็มๆ
แต่ก็ได้ผล เพราะทุกคนสงบนิ่งพร้อมกันทันที มีแต่สีหน้าอึ้งๆของทุกคนกับความเงียบเท่านั้นที่มาแทนที่ความชุลมุนเมื่อครู่
ความเจ็บ ความกดดัน ทำให้น้ำตาผมไหลเป็นทาง แต่ไม่มีคำพุดอะไรทั้งนั้น พี่หลินตกใจไม่ต่างกัน รีบทรุดลงนั่งตัวสั่น
แล้วลนล่านมาจับมือผม ปากก้พร่ำพูดขอโทษผมอยู่อย่างนั้นราวกับคนเสียสติ ผมได้แต่มองหน้าแทนเป็นเชิงให้พากันไปได้แล้ว
เมื่อแทนพาพี่หลินออกไปจากห้อง ผมก็มองดูนุกนิกกับพี่นุ้ยที่เข้ามาช่วยผม นุกนิกยกมือไหว้ขอทษแต่ผมไม่ถือสาจริงๆ พี่นุ้ยกอดผมไว้สักพัก
แล้วทุกๆคนก็ออกไปจากห้องของผม ผมเดินเหม่อลอยกลับมาที่เตียงของตัวเอง จับผ้าห่มที่เพิ่งคลุมตัวแทนไว้เมื่อครู่นี้ขึ้นมาดม
กลิ่นตัวของแทนยังอยู่ ผมรู้สึกอ้างว้างและเจ็บปวด ไม่ใช่จากรอยที่โดนฝ่ามือพี่หลินแต่จากอะไรสักอย่างที่มันทำให้รู้สึกจุกในลำคอที่ตีบตัน
แล้วผมก็นั่งอยู่อย่างนั้นอีกนานเท่าไหร่ไม่แน่ใจ มารู้สึกตัวอีกทีก็จวนจะเที่ยงคืนแล้ว คืนนี้โจไปนอนบ้านญาติ พี่เขนก็ไปอยุ่กับแฟน ผมอ้างว้างจริงๆ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
วันพุธ 26 สิงหา
วันนี้ผมไปทำงานตอนเช้า สติยังมาไม่ครบเท่าไหร่ ยังดีที่มีแทนทำงานด้วยกัน งานต่างๆเค้ารับอาสาทำหมด
และประกอบกับเป้นช่วงที่เชฟใหญ่ลา ผมก็เลยเหม่อลอยได้เตมที่ ระหว่างก็นั่งทบทวนเรื่องที่ผ่านมา คืดไว้ว่า
จะขึ้นต้นลงท้ายยังไงดีในการเล่าให้เพื่อนๆในเลาฟัง มันวุ่นวายอย่างเหลือเชื่อ (แต่ผมก็เรียบเรียงจนมาถึงบรรทัดนี้ได้เนอะ)
มีหลายคนเข้ามาถามผม มีแต่คนอยากรู้เรื่องราวเมื่อคืนนี้ ผมก้บอกปัดให้ไปถามพี่หลินดีกว่า แต่ทำไงได้พี่หลินดันลากลับบ้านซะนี่
แต่ถึงยังไงผมก็ไม่เล่าให้คนที่ทำงานฟังหรอกครับ จะกลายเป็นว่าผมโจมตีพี่หลินวะเปล่าๆ เอาไว้ให้พี่หลินมาเล่าเองดีกว่า จริงมั้ยครับ
ราตรีสวัสดิ์
-
"แทนทำกับพี่ขนาดนี้ แทนจำไว้ให้ดี สักวันแทนจะไม่เหลือใครเลย"
^
^
เหมือนพี่หลินแกจะเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ถึงพูดประโยคนี้ขึ้นมา
ไม่ใช่ว่าแกบอกตัวเองรึนั่น
:กอด1: นิวเอ๊ยจะต้องเผชิญเรื่องแบบนี้ไปถึงเมื่อไรเนี่ย
-
เฮ้อ !!! ผู้หญิงคนนี้ SHE ก็ยังสร้างเรื่องไม่จบไม่สิ้น
ไม่รู้จะเม้นท์อะไรดีอะ นอกจากให้กำลังใจพี่นิวให้
พ้นจากเรื่องแย่ๆพวกนี้ซะที นึกเสียว่าเป็นบททดสอบ
กำลังใจแล้วกันนะคร้า :L2: :L2:
ฟ้าหลังฝนย่อมสดใสค่ะ o13 o13
ปล . ไม่เคยอินเรื่องไหนเท่าเรื่องนี้
ปล 2. มีของฝากให้พี่หลินด้วยค่ะ
:beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat:
ฝากพี่นิวให้พี่หลินด้วยนะค่ะ
-
เข้ามาให้กำลังใจพี่นิวกับพี่แทน :L2:
อย่ายอมอีกเลย
สงสารพี่แทนอ่ะค้าบ :m15:
-
:man1:น้องนิว ผู้หญิงคนนั้นเกินจะเยียวยาแล้วละ เด็กอย่างน้องนุกนิกยังมีสมอง
รู้คิดมากกว่าอีก ตัวเองคิดสกปรกเลยหวาดระแวงคิดว่าคนอื่นเขาคิดสกปรกเหมือนตัวไปหมด
น้องนิวไปไหนมาไหนระวังตัวบ้างไม่รู้ว่าเจ้าหล่อนจะคิดทำอะไรอีก ที่บอกว่าแทนจะไม่เหลือ
ใครเลยน่ากลัวนะดูหล่อนยิ่งบ้าๆอยู่ กูไม่ได้คนอื่นก็ต้องไม่ได้ ผู้หญิงคนนี้ทำได้ทุกอย่าง
น้องนิวไปไหนมาไหนหาเพื่อนไปด้วยนะ แทนเองรวมถึงนุกนิกก็ด้วย กลัวใจเจ้าหล่อนจริงๆ
เป็นห่วงน้องนิวจัง ได้แต่ส่งกำลังใจไปช่วย ขอให้ทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดีด้วยเถอะ :call:
-
ฟังดูแล้ว....หลินเค้าเหมือนจะไม่ปรกตินะคะ....[หมายถึงคิดแค้น ... เครียดจัด]
จากคำขู่และกริยาที่เค้าแสดงออก .... รู้สึกเป็นห่วงน้องนิวมากค่ะ
อยากให้ระวังตัวให้มาก ๆ หน่อยค่ะ ... เพราะคนเราเวลาขาดสติมักจะทำอะไรโดยไม่ยั้งคิืด
อาจจะสร้างความเดือนร้อนและเสียหายให้มากมายอย่างที่เราคาดไม่ถึงก็ได้
.
.
รักษาสุขภาพนะคะ.....ส่งกำลังใจขอให้น้องนิวผ่านพ้นปัญหาไปได้ด้วยดีนะคะ... :กอด1:
-
:กอด1:
เฮ้อ !!! ผู้หญิงคนนี้ SHE ก็ยังสร้างเรื่องไม่จบไม่สิ้น
ฟ้าหลังฝนย่อมสดใสค่ะ
ตามนั้น
รอวันที่พายุฝน(ฝนอย่างเดียวไม่แรงพอ)ของพี่นิวจะสิ้นสุดนะคะ
^^
-
อ่านแล้วปวดใจ
จริง ๆ แล้วนิวก็ผิด ผิดที่ยกแทนให้พี่หลินไป เพื่อให้พี่หลินมีความสุข
คนอย่างพี่หลินไม่ใช่จะยอมเสียสละอะไรง่าย ๆ เหมือนอย่างนิว อยู่กับความระแวงแบบนี้ยิ่งทำให้คลั่งไปใหญ่ งานนี้นิวคงบอบช้ำอีกหลายยก
ความสุขของแทนและนิวหายไปหมดเมื่อมีพี่หลินเข้ามาแทรก
ชอบคำพูดของนุกนิก พูดได้ตรงและถูกใจที่สุด
:กอด1: ขอให้ผ่านอุปสรรคนี้ไปได้โดยไวนะคะ
-
วันพฤ. 27 สิงหา
ผมไปทำงานตามเวลาปกติคือ 9โมงเช้า เพราะตอนนี้แทนกลับมาทำงานตามเดิมแล้ว ผมก็เลยต้องไปขึ้นรถพนักงานพร้อมกับพี่หลิน
เราเจอกันตั้งแต่ตอนยืนรอรถ แต่ผมไม่สนใจแม้แต่จะชายตามองไปทางผู้หญิงคนนั้น จะบอกว่าการได้มาอ่านความเห็นของเพื่อนๆในนี้
ทำให้ผมเริ่มมองพี่หลินในแบบที่ต่างจากเดิม และอาจจะเป็นที่พี่หลินเริ่มเข้ามาก้าวก่ายสร้างความเดือดร้อนให้ผมมากขึ้นที่ทำให้ผมเย็นชากับเค้า
ตลอดทั้งวันเราเดินสวนกันไปมา พี่หลินยังคงเดินมาเก็บเอกสารในครัวพร้อมทั้งเดินป้วนเปี้ยนกับแทนเหมือนเคย(เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น)
ผมเองกลับเป็นฝ่ายที่มองไปทางอื่น ไม่สนใจไม่ทักทายพี่หลิน ไม่แม้แต่จะยิ้มให้เหมือนที่เคยทำ แม้บางครั้งพี่หลินจะพยายามเข้ามาหาผมก็ตาม
ช่วงพักเที่ยงผมถูกฝ่ายบุคคลเรียกเข้าไปสอบถามเรื่องที่เกิดขึ้นที่หอเมื่อคืนนี้ พี่มดหัวหน้าฝ่ายบุคคลใช้คำว่า 'เหตุทะเลาะวิวาท' ด้วยซ้ำ
ผมก็เล่าไปตามที่ควรจะเล่า ถึงแม้ว่าผมไม่อยากเล่าให้คนนั้นคนนี้ฟังไปทั่วแต่ในกรณีเจาะจงแบบนี้ ผมก็ต้องเล่าเพื่อให้ผู้หลักผู้ใหญ่ช่วยปกป้องผม
ซึ่งสุดท้ายแล้วผลจะเป็นอย่างไรก็แล้วแต่ ผมถือว่าผมได้ปกป้องตัวเองไปขั้นนึงแล้ว หวังแต่ว่าใครทำอะไรก็จะรุ้ตัวเองดีและไม่ยุ่งกับผมอีกก็เท่านั้น
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ใกล้เวลาเลิกงานแล้ว ผมก็ต้องกลับพร้อมเหล่าพนักงานออฟฟิศเหมือนตอนมาทำงาน ซึ่งคนเยอะเลยจะรีบมายืนรอแสกนนิ้วก่อน
ดูจากเวลาที่เครื่องแสกนนิ้วยังเหลือหลายนาที ผมก็เลยเดินไปเข้าห้องน้ำซึ่งก็ต้องผ่านห้องพนักงานบัญชีด้วย
"นิวพี่ขอคุยด้วยหน่อยสิ" พี่หลินเดินตามผมมาจนถึงหน้าห้องน้ำ เมื่อเจอกันก็เรียกผมไว้
นิวกำลังจะเข้าไปแคนทีนถ้าพี่มีอะไรไปคุยกันในนั้นดีกว่าครับ" ผมพูดจบแล้วจะเดินออกไป
"ทำไมล่ะ กลัวพี่เหรอ อย่ากลัวพี่เลยนะ พี่ไม่ทำอะไรนิวหรอก" พี่หลินพูดมาจากด้สนหลัง
"เปล่า แต่นิวจะไปดื่มน้ำ แล้วจะได้ดูเวลาด้วยไม่งั้นคุยเพลินเดี๋ยวก็ตกรถสิ" ผมไม่รอช้า เดินลิ่วๆเข้าห้องครัวแคนทีนไปเลย
"พี่มีอะไรก็ว่ามา" ผมนั่งกอดอกอยู่ฝั่งตรงข้ามกับพี่หลิน
"นิว พี่ขอโทษนะ พี่ไม่ได้อยากให้เรื่องอย่างเมื่อวานเกิดขึ้นจริงๆ พี่อาจจะระแวงมากไปหน่อย สติแตกมากเกินไป
พี่ยอมรับว่าพี่ผิดเองที่ไม่ฟังนิวให้รู้เรื่องก็โวยวายใส่นิวแบบนั้น พี่ควบคุมอารมณ์ไม่อยู่จริงๆนะ
นิวคงโกรธพี่มากเลยใช่มั้ย แต่พี่สาบานได้ว่าพี่ก็เสียใจมากๆเช่นกัน พี่รู้ว่านิวเสียสละเพื่อพี่มากมาย แต่พี่ยังทำให้นิวรู้สึกแย่อีก
พี่มาคิดทบทวนดูแล้ว เรื่องทุกอย่างมันเลวร้ายก็เพราะพี่คนเดียว ที่จริงแทนก็ไม่ได้รักพี่ แต่พี่หลอกตัวเองอยู่ทุกวันและคิดว่าสักวัน
พี่จะทำให้แทนหันมาเห็นใจพี่และพในวันนึงแทนจะรักพี่ได้เหมอืนที่พี่รักแทน พี่ขอสารภาพตามตรงอย่างไม่อายเลยนะนิว
ที่ผ่านมาพี่ได้แต่อืจฉานิวที่ใครๆก็มาชอบ ใครๆก็อยากอยู่ใกล้นิว แล้วยิ่งได้มาเห็นว่าแทนเค้าดีกับนิวแค่ไหนก็ยิ่งอดใจไม่ได้
พี่ผิดหวังกับผู้ชายมาเยอะ ก็คิดว่าคนแบบแทนนี่ล่ะที่พี่จะฝากชีวิตไว้ได้ เค้าคงจะอบอุ่นและมั่นคงในการดูแลชีวิตและหัวใจของพี่
พี่เห็นสิ่งเหล่านี้จาการกระทำที่แทนเค้าทำให้นิวมาตลอด แต่เอาเข้าจริงเค้ากลับไม่เคยทำสิ่งเหล่านี้ให้พี่สักครั้ง
ยิ่งใหล้ชิดกันยิ่งพี่อยากให้คนอื่นรู้ว่าพี่กับแทนเป็นแฟนกัน แทนก็ยิ่งทำตัวห่างเหินและเมินเฉยจนพี่รู้สึกว่าตัวพี่เองไร้ค่าน่าละอายเหลือเกิน
มาถึงวันนี้พี่คงต้องยอมแพ้สักที เมื่อก่อนพี่กลัวว่าพี่จะแพ้ให้กับนิว แพ้เพราะพี่ไม่สามารถทำให้แทนอยู่กับพี่ได้ตลอดไป
กลัวจะเสียหน้ายิ่งกว่าเสียใจ แต่มาตอนนี้พี่คิดได้แล้วว่า ความพ่ายแพ้ของพี่มันไม่ได้เกิดจากการยื้อแย่งหรือการได้ครอบครอง
แต่เกิดจากความดีของนิวและรักมั่นคงของแทน จะช้าไปมั้ยถ้าพี่จะบอกว่า พี่ขอให้น้องทั้งสองคนของพี่กลับมารักกันเหมือนเดิม
พี่จะยอมถอยห่างออกมาเพื่อเฝ้าดูความรักของน้องทั้งสองต่อไป พี่อาจไม่ได้เป็นส่วนนึงในความรักของแทนอีกแล้ว
แต่การได้เห็นแทนมอบความรักที่มั่นคงให้กับคนที่เสียสละความรักเพื่อพี่มันก็ไม่เลวร้ายนัก พี่ขอโทษและหวังว่านิวจะยกโทษ
ให้กับเรื่องโง่ๆที่พี่ทำไป พี่ยอมแพ้แล้วล่ะ จากนี้พีหวังว่านิวกับแทนจะถนอมเวลาที่เหลืออยู่ให้ดีนะ" พี่หลินพูดไปร้องไห้ไป
-
แค่เห็นพี่หลินร้องไห้ผมก็ใจฝ่อแล้ว คราวนี้พี่หลินไม่ได้ร้องโวยวายหรือฟูมฟายน่ารำคาญเหมือนครั้งก่อนๆ แต่เป็นการร้องไห้ที่น่าสงสารมาก
เป็นน้ำตาของผู้หญิงคนนึงที่รู้แล้วว่าตัวเองไม่เคยชนะทั้งที่เหมือนจะไปถึงเส้นชัยแล้ว ดูเหมือนว่าพี่หลินจะได้กำชัยชนะเอาไว้แต่เปล่าเลย
มาถึงวันนี้ผมได้เห็นน้ำตาของผู้หญิงคนนึงที่ยอมรับสภาพพ่ายแพ้ที่ตัวเองมีอยู่ ทุกอย่างที่เค้าคิดว่าจะยึดถือไว้ชั่วชีวิตมันไม่มีอะไรเลย
ผมเอื้อมมือไปจับมือพี่หลินไว้ ไม่รู้จะพูดอะไรได้อีก เพียงแค่มองหน้าพี่หลินด้วยความคิดที่หวังจะปลอบโยนเค้าให้มากที่สุด
"ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าคนอื่นจะคิดยังไง สิ่งสำคัญก็คือพี่หวังว่านิวจะยกโทษให้พี่" พี่หลินเช็ดน้ำตา
"มันไม่สำคัญหรอกครับ เรื่องระหว่างเรามันคลุมเครือมานาน จากนี้ไปมันคงชัดเจนขึ้น" ผมเอ่ยออกไป
"สำคัญสิจ๊ะ ถ้านิวไม่ยกโทษให้พี่ พี่ก็คงรู้สึกผิดไปอีกนาน และคงเป็นการตอกย้ำให้พี่รุ้สึกว่าพี่เลวเหลือเกิน" พี่หลินก้มหน้า
"เอาเป็นว่านิวไม่โกรธพี่เลยครับ ไม่เคยโกรธ หรือถ้าพี่จะสบายใจกว่านี้ เอาเป็นว่านิวยกโทษให้พี่ทั้งหมด" ผมยิ้มให้พี่หลิน
"ขอบคุณนะนิวพี่ค่อยสบายใจหน่อย เอานี่จ้ะพี่ซื้อมาฝากพอดีแวะออกไปตอนเย็นๆ จำได้ว่านิวชอบ" พี่หลินยื่นถุงรังนกให้
"ไม่เห็นต้องลำบากเลยพี่"ผมอดขำไม่ได้ แหม...เห็นผมเป็นคนเห็นแก่กินไปได้นะพี่
"ไม่ได้สิ จะมาง้อน้องทั้งทีพี่ก็ต้องหาของโปรดมาง้อด้วย เผื่อน้องไม่อยากพูดด้วยพี่ก็ยังพอจะหาเรื่องชวนกินรังนกเนี่ย" พี่หลินทำท่าเก้อเขิน
"งั้นนิวเอาไปกินที่หอนะครับ กินที่นี่กลัวไม่ทันเวลารถออก" ผมทำท่าจะลุกหลังจากรับถุงรังนกมาถือไว้
"เอ่อ นิวทานเลยดีกว่านะ ยังเหลือเวลาอีกตั้ง20นาที เดี๋ยวพี่ไปอุ่นให้ร้อนๆเลย" พี่หลินคว้ามือผมไว้
"ไม่ต้องก็ได้ กลับไปหอก็มีไมโครเวฟ เดี๋ยวนิวค่อยอุ่น ร้อนๆเหมือนกัน" ผมยิ้มหใกบท่าทางตลกๆ ลุกลี้ลุกลนของพี่หลิน
"นิวทำเหมือนไม่อยากทานของที่พี่ซื้อให้ ยังไม่หายโกรธพี่แน่ๆเลยเนี่ย" พี่หลินสีหน้าไม่สบายใจ
"เปล่าหรอกครับ แต่นิวไม่อยากรีบอ่ะ" ผมหันมาเห็นก็เลยต้องยืนคิดดูก่อน หันไปดูนาฬิกาก็น่าจะทันเลยตกลงยื่นถึงคืนให้พี่หลินเอาไปอุ่นให้
"จริงๆแล้วเรื่องที่นิวยกโทษให้พี่มันก็ชัดเจนตามที่นิวพูดน่ะแหล่ะ ถึงไม่ได้กินรังนกก็ไม่สำคัญอะไร" ผมพูดหลังจากตักรังนกในชามกินไปหลายคำ
"สำคัญสิจ๊ะ โดยเฉพาะกับพี่ รังนกถ้วยนี้สำคัญมาก พี่เตรียมมาเพื่อให้นิวกินโดยเฉพาะ นิวต้องกินให้หมดเลยนะ" พี่หลินยิ้มที่มุมปาก
ครับพี่ อร่อยมาก ไม่ได้กินมานานยังหวานๆดีนะ แต่คราวนี้ซื้อมาเยอะจังนิวกินไม่หมดแน่ เอาที่เหลือไปกินที่ห้องต่อละกัน" ผมชั่งใจ
"จะดีเหรอ กินอีกหน่อยสิ ให้หมดที่นี่แหล่ะ พี่อยากเห็นนิวกินจนหมดถ้วยกับตาตัวเอง" พี่หลินกุมมืออีกข้างของผมไว้
"โห....นิวกินไม่หมดหรอก อีกอย่างนี่ก็เหลืออีกแค่10นาทีแล้ว รีบกินมันก็ไม่อร่อยสิ" ผมไม่รอช้าเทกลับใส่ถุง
"ตามใจ แต่นิวต้องกินให้หมดนะ ห้ามแบ่งใครด้วย เอ่อ ก้พี่ตั้งใจซื้อให้นิวนี่นา ของดีๆพี่เสียดายน่ะจะว่าหวงก็เหอะ" พี่หลินขำๆ
-
ผมกลับมาถึงห้องตอนเกือบๆ1ทุ่ม วันนี้มีคนอยู่กันเพียบ โจเลิกงานตั้งแต่บ่ายสามก็อยู่ที่ห้อง พี่เชนเลิกงานบ่ายสามก็อยุ่ด้วย
ผมกลับมาแล้วยังอดแซวสองหนุ่มไม่ได้เลยว่า ไม่ไปไหนกันเหรอ เพราะทุกทีพวกสองหนุ่มนี่เค้าจะต่างคนต่างไป
ทิ้งให้ผมอยุ่เฝ้าห้องซะทุกคืนทีเดียว คงเป็นเพราะวันนี้ฝนตกด้วยแหล่ะ ช่วงนี้ที่นี่ฝนตกทุกวันและตลอดทั้งวันเลยครับ
ผมกลับมาถึงก็อาบน้ำแล้วออกมานอนดุทีวี พอนึกได้ว่าจะเอารังนกของพี่หลินมาอุ่นกินวะหน่อยก็แหม...อยู่กันเยอะชวนซะหน่อยดีกว่า
แต่ตอนนี้พี่เขนหายตัวไปแล้วเลยชวนโจกินแค่คนเดียว "โจกินรังนกมั้ยพี่หลินซื้อมาฝาก พี่แบ่งไว้ครึ่งถุงเอาไปอุ่นสิ" แต่โจบอกว่าอิ่มแล้ว
ผมเองก็ไม่อยากกินอีกแล้วเลยวางทิ้งไว้อย่างนั้นไม่ได้สนใจอีก กะว่าเดี๋ยวเดินไปข้างนอกห้องค่อยเอาไปทิ้ง แต่ต้องดูดีๆไม่ให้พี่หลินเห็นเค้าจะเสียใจ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ประมาณเกืบๆตีหนึ่งแล้ว ผมเดินโซเซออกมาจากห้องน้ำ ตรงไปที่เตียงนอนของตัวเองก่อนเพื่อหายาดมมาดมแล้วเดินไปเรียกพี่เชน
"พี่เชน พานิวไปโรงบาลหน่อย นิวถ่ายเป็นเลือด" ผมพูดอ่อนแรงหลังจากถ่ายหนักชนิดเหลว
"อ้าว เป็นอะไรน่ะ มาๆ นั่งก่อน เดี๋ยวพี่ไปเอารถนะ" พี่เชนลุกขึ้นทันที โจเองก็ตื่นขึ้นมาด้วย พี่เชนฝากให้โจดูแลผมก่อน
"พี่นิว เป็นไงมั่งครับอย่าเพิ่งหลับนะพี่ ใจดีๆไว้ก่อนพี่" เชนประคองตัวผมไว้ ขนาดนั่งเฉยๆผมยังแทบทรุด
พี่เชนเอารถกลับเข้ามาจอดที่หน้าหอพักแล้วเปิดประตูเข้ามาเรียกผม บอกให้โจพยุงผมให้เดินไป โดยมีพี่เชนมาช่วยอีกข้าง
ตอนที่เดินออกจากห้อง สวนกับพนักงานรอบบ่ายที่เพิ่งเลิกงานกลับมาที่หอพักพอดี ผมเจอน้องจินเพื่อนของนุกนิก
น้องจินมาพักห้องเดียวกับพี่นุ้ย เรียกได้ว่าผม นุกนิก พี่นุ้ย และจินเลยสนิทกันไปเอง น้องจินเห็นผมอาการไม่ดีก็วิ่งเข้ามาถาม
"พี่นิวเป็นไรคะ"
"พี่นิวถ่ายเป็นเลือด จะพาไปโรงบาลก่อนน่ะจิน" โจเป็นคนให้คำตอบ
เท่านั้นเองน้องจินก้วิ่งไปบอกพี่นุ้ยที่ห้อง ส่วนเพื่อนๆคนอื่นก็เข้ามารุมล้อมกันยกใหญ่ ส่วนใหญ่จะตกใจกับสภาพของผมน่ะแหล่ะ
"มีใครบอกพี่แทนยังเนี่ย" น้องจินถามต่อ แต่ไม่รอฟังคำตอบ วิ่งขึ้นไปที่ห้องแทนเพื่อบอกเค้าให้รู้
สรุปแล้วผมไปโรงพยาบาลพร้อมกับพี่นุ้ย พี่เชน(เป็นคนขับรถพาผมไป) และแทนซึ่งพอรู้จากน้องจินก็วิ่งตามลงมาดูผม
ตลอดทางผมได้ยินแต่เสียงเรียกของพี่นุ้ยสลับกับแทน ไม่ก็เป็นเสียงพุดคุยของคนที่ไปด้วยกัน แต่ผมจับสำเนียงอะไรไมได้เลย
มีแต่ความอื้ออึงสับสน นอกจากอการปวดท้องแล้วผมยังรู้สึกพะอืดพะอมเหมือนจะอาเจียนด้วย ดีที่พี่นุ้ยเตรียมถุงไปเผื่อ
เพราะก่อนถึงโรงพยาบาลผมก็อาเจียนออกมาจริงๆ ซึ่งก็ทำให้สมองโล่งไปได้นิดหน่อย มาถึงก็ถูกหามเข้าห้องฉุกเฉินไปเลย
ในความทรงจำของผมเท่าที่ยังพอจะมีก็คือคุณหมอถามว่าไปทานอะไรมาผมก็ตอบได้แค่สั้นๆว่า "รังนกครับ"
-
นังหลินสารเลว หน้าเนื้อใจเสือ
เลวจริงๆ ไม่ได้ตายดีแน่ๆ :fire:
พี่นิวครั้งนี้อย่ายอมนะค่ะ นังนั้นมันเล่นถึงตายเลย
ครั้งนี้พี่นิวอย่าถอยนะค่ะ
-
คราวก่อนคอมเม้นท์ว่า น่าจับเธอไปเข้าวัดฟังเทศน์ฟังธรรมซะมั่ง
มารอบนี้ ตะลึงตึงตึง ถึงกับวางยากันเลยรึ?
อ่านช่วงแรกที่เธอมาคุยกับน้องนิวที่แคนทีน ยังคิดว่า เออ ก็รู้ตัวนี่หว่า
คิดว่าเป็นความรู้สึกของเธอจริงๆ แต่ถึงจะรู้ตัวดีว่าที่เป็นอยู่เป็นเพราะอะไร ก็..:เฮ้อ:
ยังคิดๆ อยู่ว่าคนรักของแฟนเก่าๆ ทั้งหลายของเธอ คงไม่มีใครโดนหนักขนาดนี้
แต่เพราะเป็นนิว(?) เลยโดนมั้ง
-
เหตุการณ์บานปลาย
คราวนี้เล่นกันถึงชีวิต
ถึงโรงถึงศาลกันได้เลยนะเนี่ย
น้องนิวมาเล่าให้ฟังได้ แสดงว่าอาการดีขึ้นมากแล้วใช่มั้ย :กอด1:
คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองนะน้อง
เมื่อไรจะหมดเรื่องแบบนี้ซะทีเนี่ย
-
โอ๊ย!!
คนเราทำกันได้
พายก็ว่ามันแปลกๆตั้งแต่เขาขอคุยด้วยแล้ว
คิดว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ
แล้วก็มีจริงๆ :m31:
พี่นิวเป็นไงบ้างคะ เป็นอะไรมากหรือเปล่า
ดูแลรักษาตัวเองดีๆนะคะ
พายเชื่อว่ากรรมคงตามถึงเขาเร็วๆนี้แน่นอน
^^
หายไวๆนะคะ
-
สงสัยอยู่แล้วว่าเธอคงไม่เจตนาดีแต่คิดไม่ถึงจริงๆว่าจะใช้วิธีนี้ เล่นละครได้เนียนมากๆ
เป็นบุญของน้องนิวที่เธอทำไม่สำเร็จ โล่งใจจริงๆ เป็นห่วงมากๆโชคดีทีทานไม่หมด แล้วก็โชคดี
ที่เชนกับโจไม่ได้กินด้วยไม่งั้นคงยุ่งยิ่งกว่านี้อีก คนแบบนี้สาปส่งลงนรกสถานเดียวเลย
:man1:น้องนิวขอให้หมดทุกข์หมดโศกเสียทีคราวนี้ :L2:
-
อะไรยังไง ผู้หญิงคนนี้ เธอช่าง ............ :fire:
ผู้หญิงคนนี้ใช้อะไรคิดเนี้ย มันเป็นความคิดของคนที่เค้าไม่ได้รับการอบรมนะนั้น
เฮ้อ !!! บอกไม่ถูกเลยจริงๆ เกลียดผู้หญิงคนนี้จัง :m31:
โชคดีนะค่ะที่พี่นิวไม่ได้สาหัสไม่งั้นนังผู้หญิงคนนั้นคงสาแก่ใจมาก
เค้าว่าพี่นิวควรออกห่างจากนังผู้หญิงคนนั้นมาซะเถอะ อย่าได้ไปคิดสงสารมันเลย
ความสงสารและความดีของพี่นิวไม่คู่ควรกะนังนั้นเลยแม้แต่น้อย เฮ้อ !!!
:man1: :man1: กอดปลอบขวัญค่ะ
-
:z6:โลกนี้ยังมีชะนีอๅศัยร่างคนมๅเกิดแบบนี้อีกเหรอเนี่ย :serius2:
-
ไม่รู้ว่าพี่หลินเธอลอกเลียนพฤติกรรมตัวอิจฉาจากหนังสือนิยายเล่มไหน หรือละครน้ำเน่าเรื่องอะไร
หรืออีกที เธอนั่นเองเป็นแรงบันดาลใจให้กับผู้เขียนนิยาย ผู้เขียนบทโทรทัศน์ช่องต่าง ๆ และผู้ที่เล่นเป็นตัวอิจฉาทั้งหลายได้จำเอาไปใช้
ส่งชิงรางวัลออสการ์ได้เลยนะเนี่ย ร้ายไม่มีที่ติ
ถ้าหากการเข้าโรงพยาบาลครั้งนี้จะทำให้เรื่องร้าย ๆ คนร้าย ๆ อย่างพี่หลินยุติบทบาทตัวเองลงเสียที ก็ถือซะว่าฟาดเคราะห์ก็แล้วกัน
แต่ถ้าพี่หลินยังไม่ยอมจบ น้องนิวก็ควรลุกขึ้นมาสู้ได้แล้ว "แม้นใครรักรักมั่ง ชังชังตอบ" นะจ๊ะ
-
ขอบคุณสำหรับความห่วงใยของทุกคนนะครับ ที่มาเล่าได้เพราะไม่ได้เป็นอะไรมากครับ
และขอบคุณหลายๆคนที่เข้ามาอวยพรผม พร้อมกับไปแช่งอีกฝ่ายนึง(อย่าแช่งเค้าเลยครับ)
เอาเป็นว่าเรื่องทั้งหมดมันจบลงแล้วล่ะครับ (อย่างน้อยก็ในตอนนี้แหล่ะครับ)
อืม....บางเม้นทำให้ผมสะดุ้งนะเนี่ย แหม...ก็ไปว่าเค้าเล่นละครระดับเซียนขนาดนั้น อ่านแล้วแอบสะดุ้ง
อ่ะนะ... บอกหมดก็ไม่สนุกสิเนอะ เอาเป็นว่าตามอ่านกันต่อไปก่อนดีมั้ยครับ เรื่องนี้ยังมีตอนเฉลยที่ผมยังไม่ได้เล่า
บางที บางทีนะครับ เพื่อนๆที่ตามอ่านมาตลอดอาจจะหันมาสงสารพี่หลินก็เป็นได้ อย่างที่บอกแหล่ะ ใครทำอะไรก็รู้แก่ใจดี
ผมเองก็ไม่ใช่คนดีอะไรนักหนา และที่สำคัญที่สุด ผมเองก็เป็นคนที่ชอบตอบแทนการกระทำของคนรอบๆข้างอย่างสาสมซะด้วยสิ o18
-
วันศุกร์ 28 สิงหา
ผมนอนหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ แต่เท่าที่จำได้และรู้ตัวว่าได้ตื่นขึ้นมาอีกครั้งในวันศุกร์นี้ก็เพราะยืดแขนซ้ายแล้วรู้สึกเจ็บจี๊ดๆตึงๆ
หันมาดูตามแนวแขนก็พบว่าแขนข้างซ้ายถูกเจาะให้น้ำเกลือไปเรียบร้อยแล้วครับ หันไปรอบๆด้านพบว่าเป็นห้องพักผู้ป้วยรวม
มีคนไข้อยู่กันไม่กี่เตียง ผมกำลังยันตัวลุกขึ้นจะมองหาของใช้ที่ผมเอาติดตัวมาเมื่อคืนก็รู้สึกแสบท้อง จุกๆเล้กน้อยด้วย
"ระวังหน่อยคุณ จะเอาอะไร" แทนเดินผ่านมาจากประตูทางเข้าวิ่งมาโอบตัวผมไว้
"กระเป๋า" ผมพูดเสียงเบาๆ
"ผมเก็บไว้เองแหล่ะ นอนพักก่อนเถอะ อาการยังไม่ดีเลยมั้งเนี่ย" แทนช่วยเอนตัวผมให้นอนลงอีกครั้ง
"กี่โมงแล้ว" เสียงของผมยังแหบแห้ง แต่แปลกที่ผมไม่กระหายน้ำสักนิด
"เกือบๆบ่าย3ครับ คุณนอนไปนานมากเลยรู้มั้ย ผมใจคอไม่ดีเลย" แทนลูบผมของผมเบาๆ สายตาห่วงใยจนผมรู้สึกได้
"แต่ฉันก็ไม่เป็นไรแล้ว" ผมน้ำตาคลอนิดๆ ก่อนจะยิ้มแห้งตอบกลับไปให้แทนสบายใจ
"ตอนนี้คุณเจ็บรึเปล่า ปวดท้องอีกมั้ย แล้วรู้สึกชาตามมือตามแขนอยู่มั้ย" แทนถามผมพร้อมกับจับแขนขวาผมบีบเบาๆ
"ไม่แล้วล่ะ ทำไมเหรอ เอ้อ ขอน้ำดื่มหน่อยนะ" ผมถามกลับไป
"ก็เมื่อคืนขาคุณขยับไม่ได้ หมอก็ต้องเอาตัวไปฟื้นฟูกล้ามเนื้ออะไรไม่รู้พักนึง แล้วตัวคุณงอเป็นกุ้งเลยนะ" แทนน้ำตาคลอกุมมือผมแน่น
"ฉันนึกว่าฉันหลับรวดเดียวถึงเช้า" ผมหลับตาเพราะแสงแดดยามบ่ายแรงเหลือเกิน
"ผมกลัวมากเลย กลัวคุณไม่ตื่นขึ้นมา กลัวว่าผมจะไม่มีโอกาสใช้อิสระที่เหลืออยู่ร่วมกับคุณอีก" แทนน้ำตาไหลซบหน้าลงที่มือผม
"อิสระเหรอ นับจากนี้ไปนายต้องลืมคำนี้ซะนะ เพราะนายกำลังจะได้เป็นพ่อคน นายมีหน้าที่ยิ่งใหญ่รออยู่" ผมร้องไห้ออกมาเบาๆ
"หน้าที่ของผมคือดูแลคุณ ผมไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นพ่อของใคร แต่ผมเกิดมาเพื่อเป็นคนรักของคุณนะนิว" แทนซับน้ำตาให้ผม
"ฉันดูแลตัวเองได้นายก็รู้ว่าฉันทำได้ทุกอย่าง อย่าห่วงฉันเลย เก็บความรักของนายไปให้ลูกเมียนายเถอะนะแทน" ผมหันหน้าไปอีกทาง
"ผมไม่มีทางรักผู้หญิงใจบาปคนนั้นได้ แล้วผมก็ไม่เชื่อด้วยว่าจะมีใครอยากมาเกิดเป็นลูกคนใจชั่วอย่างมัน" แทนขบกรามแน่น เผลอบีบมือผมแรงขึ้น
"ทำไมนายพูดจารุนแรงจัง ไม่รักแม่ก็น่าจะเวทนาลูกในท้อง ไม่ใช่ปฏิเสธแบบแล้งน้ำใจอย่างนี้" ผมเอ่ยตำหนิ
"ผมไม่เชื่อว่าพี่หลินจะท้องจริงๆ แต่ถึงจะท้องก็อาจไปนอนกับใครให้ท้องก็ได้แล้วมาบอกว่าเป็นลูกผม" แทนปล่อยมือผม สีหน้าคับแค้น
"เลว" ผมด่าแล้วตบหน้าแทนเสียงดังจนบางคนหันมามอง อายเหมือนกันแต่ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรเลย
"ผมเลวไม่ถึงครึ่งของพี่หลินหรอก" แทนจ้องหน้าผมเหมือนมีอะไรในใจ
"นายเกลียดอะไรเค้านักหนา ทั้งที่เค้ากำลังจะมีลูกกับนาย กำลังจะทำให้นายมีครอบครัวที่สมบูรณ์" ผมถามอย่างเหนื่อยใจกับอคติของแทน
"เพราะมันจะฆ่าคุณ" คำตอบของแทนทำให้ผมช๊อก และคาดคั้นเอาความจริงจากแทนให้ได้
"พี่หลินทำอะไรฉันกันแน่ แล้วนี่มันยังไงกัน ตะกี้นายพูดทำนองว่าจะได้อิสระงั้นเหรอ คืออะไรเนี่ย" ผมถามแทนเป็นชุด
"รอฟังพี่มดมาเล่าเองแล้วกัน โทร.มาบอกว่าเดี๋ยวจะเข้ามาเยี่ยมคุณตอนบ่ายสามนี่แหล่ะ" แทนพูดถึงหัวหน้าฝ่ายบุคคล
-
:fire:
เข้ามารอให้พี่นิวต่อเรื่อง
แอบค้างมากมาย
^^
ปล. ตอนนี้ไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้วค่ะ พักผ่อนมากๆเน้อออ
-
ขาดตอนค่ะพี่นิว มาต่อเร็วๆนะ อยากรู้นังมารร้ายเกิดอะไรขึ้นบ้าง
-
ผมรอจนกระทั่ง พี่มด มาถึงพร้อมกระเช้าดอกไม้และของบำรุงต่างๆ พี่มดถามไถ่อาการของผม ก่อนจะได้พูดคุยกันพอสมควร
"นิวอยากรู้เรื่องพี่หลินครับ" ผมถามเสียงเบาแต่เฉียบขาด แล้วเรื่องราวต่างๆก็เป็นไปตามนี้
"เมื่อตอนสายๆวันนี้พี่ให้ทศไปค้นห้องหลินที่หอพัก เค้าเจอน้ำยาฆ่าแมลงซุกในตู้เสื้อผ้า ตอนแรกเอามาคาดคั้นยังไงหลินก็ไม่ยอมรับ
พี่เองก็บอกหลินไปแล้วนะว่า ทำอะไรก็ให้ยอมรับมาตรงๆมีอะไรก็จะได้แก้ไขได้ แต่เค้าก็ยืนยันแต่ว่าเค้าไม่ได้ทำอะไร พี่ก็อ่อนใจ
เพราะเท่าที่พี่รู้ เห็นว่ารังนกที่หลินซื้อให้นวก็มียาแบบเดียวกันนี้ผสมอยู่ เค้ายอมรับว่าซื้อรังนกให้นิวแต่เพราะนิวชอบเค้าถึงซื้อให้
แต่ยังไงก็ไม่ยอมรับว่าเค้าใส่ยาลงไป พี่ก็เลยคาดคั้นว่าเค้ามีปัญหาอะไรส่วนตัวกับนิวรึเปล่า ก็ตั้งแต่เรื่องที่เค้าโวยวายในหอพักแหล่ะ
หลินก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตาไม่ยอมพูดกับพี่ พี่เลยเตือนเค้าไปว่าที่ผ่านมาเค้ามีปัญหากับหลายๆคน เดี๋ยวก็ทะเลาะกับน้องฝึกงาน
เดี๋ยวก็ทะเลาะกับแผนกเสิร์ฟ พี่ก็เลยย้ำกับเค้าว่าพี่รู้ทุกอย่างแต่ที่ยังไม่ลงโทษเพราะอยากให้โอกาสแก้ไข นี่กลายเป้นว่ายิ่งร้ายเลย
จริงๆแล้วการที่เค้าทำกับนิวแบบนี้นิวจะเอาเรื่องถึงตำรวจก็ได้ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นพี่ก็ต้องลงโทษขั้นเด็ดขาดก่อนเค้าเองก็ไม่พูดอะไร
ไปๆมาๆเค้าก็โพล่งขึ้นมาว่า จะทำอะไรกับเค้าก็ตามใจแล้วก็โวยวายไม่เกรงใจพี่เลย สุดท้ายพี่ก็เลยให้เค้าลาออก เค้าก็ตกลง"
"ถึงกับต้องลาออกเลยเหรอ" ผมรำพึงออกมาอย่างนึกไม่ถึง
"ที่จริงพี่จะไล่ออกก็ได้ แต่คิดว่าถ้าให้เค้าลาออกไปเองจะดีกว่า" พี่มดเล่าต่อ
"ไอ้ที่ยอมลาออกก็แสดงว่ายอมรับไงว่าทำผิดจริง ถึงไม่กล้าอยู่สู้หน้าใคร" แทนเสริมความเห็น
"เอาล่ะ นิวก็พักผ่อนเถอะนะ พี่กลับก่อน แล้วดูแลตัวเองดีๆด้วย เรื่องจะแจ้งความมั้ยก็แล้วแต่นิวนะ" พี่มดขอตัวกลับไป
"ฉันไม่แจ้งความหรอก" ผมหันไปบอกแทนหลังจากเราอยู่กันตามลำพัง
"คุณไม่เชื่อว่าพี่หลินทำใช่มั้ย" แทนถามผมด้วยความข้องใจเต็มที่
"นายเองคงปักใจเชื่อเลยสิ ว่าพี่หลินทำจริงๆ" ผมมองไปนอกประตู ตอนนี้แสงยามเย็นอ่อนลงมากแล้ว
"คุณเลิกเข้าข้างมันซะทีเถอะ จะตายอยู่แล้ว หรือว่าจะรอจนมันเอามีดปาดคอคุณก่อนถึงจะเชื่อผม" แทนตะคอกผมเหมือนผมเป็นคนผิด
ผมหันไปมองหน้าแทน ด้วยความรู้สึกอึ้งนึกไม่ถึงว่าแทนจะเสียงดังใส่ผม แทนรู้สึกตัวก็เอ่ยขอโทษที่ลืมตัว แล้วเปลี่ยนมาเป้นอ่อนโยนลง
"ผมเองคงไม่เชื่อหรอก ถ้าไม่ใช่เพราะคุณหมอเค้าถามว่าคุณทานรังนกยี่ห้ออะไร แล้วพี่เชนบอกว่าคุณถือถุงกลับเข้าห้องมาด้วย
ผมก็เลยขอให้พี่เชนกลับไปเอามาจากที่หอ โจเป็นคนพูดเองว่าพี่หลินซื้อให้แถมชวนโจกินอีกตะหากแล้วพอเอาไปตรวจผลก็ออกมาว่า
ในรังนกครึ่งถุงที่เหลือมันมีสารยาฆ่าแมลงอยู่ มันตรงกันขนาดนี้ผมถึงได้มั่นใจผมไม่ได้พูดเพราะผมอคตินะครับ" แทนอธิบาย
ผมนอนพักอยู่อีกสักพักก็มีเพื่อนๆที่ทำงาน มาเยี่ยมเยียนกันเต็มไปหมดส่วนใหญ่ก็มาถามไถ่อาการของผมแล้วก็บอกว่าโชคดีที่กินไม่หมดถุง
ประเด็นที่เพื่อนๆพูดถึงกันมากพอๆกับอาการป่วยของผม ก็คือความใจร้ายใจดำของพี่หลิน บางคนก็สะใจที่เห็นพี่หลินถูกไล่ออก
เพราะแค่พี่หลินกลับออกจากห้องฝ่ายบุคคล ทางแผนกก็ขึ้นป้ายว่าพี่หลินลาออกไปตั้งแต่วันนี้เลย บางคนที่ซี้ๆกับผมถึงกับเดินไปด่าพี่หลินตรงๆก็มี
แล้วผมก็ได้รับความกระจ่างเพิ่มขึ้นจากคุณหมอเจ้าของไข้ หลังจากคุณหมอมาตรวจและดูว่าผมสามารถไปพักที่บ้านได้แล้ว คุณหมออธิบายว่า
"สารพิษที่เราพบในอาหารเป็นกลุ่มที่ออกฤทธิ์ทำให้ปวดศีรษะ คลื่นไส้ วิงเวียน อาเจียน ท้องร่วง เป็นลม มือเท้าชา
ถ้าได้รับอย่างอ่อนๆก็อาจจะทำให้ป่วยเรื้อรังหาสาเหตุไม่ได้ อาจจะมีอาการคล้ายเหน็บชา ปวดท้องปวดศรีษะเหมือนจะเป็นไข้
แต่ถ้าได้รับในปริมาณที่มากๆในคราวเดียวก็จะเป็นอย่างที่คุณเป็นแต่คุณยังดีที่รับเข้าไปน้อยมากเนื่องจากในร่างกายคุณนรัตถกร
แทบไม่พบสารอะไรที่ตกค้างเลย นอกจากอาการลำไส้บิดเนื่องจากการขับของเสียอย่างรุนแรงและต่อเนื่องกัน"
"แล้วผมจะออกจากโรงบาลได้เมื่อไหร่ครับ" ผมถามคุณหมอ
"หมดน้ำเกลือขวดนี้ก็กลับได้แล้วครับ" คุณหมอใจดียิ้มตอบกลับมาอย่างอบอุ่น
เป็นอันว่าการเข้าโรงพยาบาลครั้งนี้ของผม เป็นเหตุให้พี่หลินถูกสอบสวนหนัก และยิ่งมาพบหลักฐานเหล่านี้ก็ยิ่งมัดตัวเค้า
ผมเองก็ได้แต่คิดว่าอย่าได้เจอะเจอกับคนแบบนี้ หรือสถานการณ์แบบนี้อีกเลย ผมเหนื่อยและล้าเกินกว่าจะสู้รบปรบมือด้วย
พี่ไพรัชที่ตามมาเยี่ยมบอกแล้วว่าให้หายดีก่อนค่อยกลับไปทำงาน ดังนั้นวันเสาร์จึงเป็นวันที่คิดว่าจะได้พักฟื้นทั้งวัน แต่ก็ไม่เป็นอย่างนั้น!
-
ค้างอีกแล้วค่ะพี่นิว
^^
-
:a5:
มาต่อเร็วๆพี่นิว ไม่งั้นจะโทรไปหา กร๊ากกกกกกกกกกก
:laugh:
-
วันเสาร์ 29 สิงหา
ผมตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่นี้ด้วยความสดชื่น ทั้งพี่เชนและโจเข้าเช้ากันหมด เดิมทีผมกะว่าจะนอนหลับนานๆเพราะฝนตกตลอดคืน
แต่คงเพราะผมนอนมากเกินไปเพียงแค่9โมงเช้า ผมก็ไม่รู้สึกอยากนอนอีกแล้ว จึงลุกขึ้นตอาบน้ำแต่งตัว ออกไปขัดหน้านวดหน้าและทำผม
ตอนกลับเข้ามาเจอพี่หลินมายืนรออยุ่หน้าห้อง จะเลี่ยงไปทางไหนก็ไม่ได้ทั้งนั้น จำเป็นต้องเชิญให้พี่หลินเข้ามาคุยกันในห้อง
"พี่ไม่ได้ทำ" พี่หลินเปิดฉากขึ้นก่อน
"ไม่จำเป็นต้องมาบอกนิว" ผมพูดอย่างเฉยเมย
"แต่พี่อยากให้นิวรู้ว่าพี่ไมได้ทำ คนอื่นๆจะว่ายังไงก็ช่างแต่มันสำคัญที่นิว" พี่หลินเดินมาจับมือผมเขย่า
"พอได้แล้ว" ผมสะบัดมือหลุดแล้วเหวี่ยงพี่หลินเต็มแรง
"ทำไมนิวทำกับพี่แบบนี้ล่ะ พี่บอกแล้วไงว่าพี่ไม่เคยคิดร้ายกับนิวเลย ตลอดเวลานิวเคยทำเพื่อพี่มากมาย แล้วพี่จะคิดร้ายกับนิวได้ไง" พี่หลินมาหาผม
"แล้วพี่หลินจะเอาไง มาพูดเนี่ยต้องการอะไรจากนิวอีก" ผมเดินห่างออกไปยืนกอดอกมองพี่หลิน
"พี่ขอร้อง ตอนนี้พี่ตกงานแล้ว พี่อาจจะเสียงานได้ แต่พี่เสียสามีไม่ได้นะ ตอนนี้แทนโกรธพี่มากๆ
เพราะแทนก็เข้าใจว่าพี่ทำร้ายนิว แต่จริงๆมีคนใส่ร้ายพี่แน่ๆ พวกอีมิ้งอีฟ้านั่นแหล่ะ มันรวมหัวหันแกล้งพี่แน่ๆ
แล้วพี่ทศก็เกิดเชื่อ พี่มดก็ไม่เอาพี่ทำงานแล้ว พี่จะอยู่ต่อไปยังไง แล้วนี่นะถ้าแทนยังทิ้งพี่อีก พี่กับลุกจะอยู่ยังไงล่ะนิว
นิวต้องช่วยพี่นะ พี่ไม่เหลือใครแล้วจริงๆ แทนด่าพี่ซะไม่มีดี แทนไม่ยอมเจอพี่อีกด้วย แต่ลูกพี่จะขาดพ่อไม่ได้ เข้าใจมั้ย เข้าใจมั้ย" พี่หลินเขย่าตัวผม
"เข้าใจ แต่ไม่ช่วย ออกไปได้แล้ว อย่ามายุ่งกับฉันอีก" ผมผลักพี่หลินออกไป
"นิวไม่ไว้ใจพี่ใช่มั้ย นิวเชื่อที่พวกมันใส่ร้ายพี่ใช่มั้ย ทำไมนิวหูเบาแบบนี้ล่ะ พวกมันหว่านล้อมยังไง นิวเปลี่ยนไปแบบนี้เพราะมัน" พี่หลินโวย
"หยุดนะ หยุด!ฉันไม่ได้เปลี่ยนไปเพราะใครทั้งนั้น ฉันเป็นอย่างนี้มาตั้งแต่แรก เป็นแบบนี้มาตลอด แกโง่เองตะหาก" ผมตะคอกใส่บ้าง
-
มาแล้วๆๆๆ พี่นิวรู้มั้ย เบนซ์ รีเฟรช ทุกๆ 5นาทีเลย
รอลุ้นเฉลย
-
สายตาของพี่หลินเปลี่ยนไปเลย จากที่แววตาดูเลื่อนลอย ฟุ้งซ่าน กลับมีแวตาสงสัย หวาดหวั่น ในขณะที่ผมเดินเข้าไปหาอย่างเย็นชา
"ทำไมนิวพูดแบบนี้" พี่หลินถอยหลังไปทรุดนั่งลงที่เตียงของพี่เชน
"ฉันพูดกับคนที่มันทรยศแย่งผัวฉันเนี่ย มันต้องสุภาพแค่ไหนกัน" ผมยิ้มเยาะ
"แต่ที่ผ่านมานิวบอกเองว่านิวเข้าใจ นิวสงสารพี่ไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมตอนนี้ หรือว่านิวโกรธที่คิดว่าพี่ใส่ยาให้นิวกิน พี่ไม่ได้ทำนะ ไม่ได้ทำ"
ท่าทางพี่หลินที่ลนลานในตอนนี้น่าสมเพชที่สุด ทั้งท่าทางที่โบกไม้โบกมือเพื่อจะบอกว่าเค้าไม่ได้ทำร้ายผมทั้งสีหน้าพรั่นพรึงแบบนั้น
"ฉันรู้ว่าแกไม่ได้ทำ ฉันเป็นคนทำเอง" ผมเดินไปดึงคอเสื้อพี่หลินแล้วพูดเสียงเย็นใส่หน้า
"นิวบ้าไปแล้ว กินยาฆ่าแมลงเพื่อใส่ร้ายพี่เหรอ" พี่หลินเหวี่ยงมือสะเปะสะปะไล่ผม
"ใครว่าฉันกินยาฆ่าแมลง ฉันแค่เอายาหยดลงในรังนกครึ่งถุงที่ฉันจงใจกินเหลือไว้ตะหาก แกฟังนะไม่ใช่มีแต่แกที่เรียกร้องความสนใจ
ด้วยการกรีดข้อมือ ฉันก็ทำได้แต่คนอย่างฉันไม่โง่ทำร้ายตัวเองเสี่ยงๆแบบนั้นแน่ แกนึกว่าฉันรู้ไม่ทันแกรึไงดัดจริตสร้างเรื่อง
ทำเป้นจะตายถ้าไม่ได้ผัวฉัน แล้วไงล่ะพอได้ไปจริงๆแกหาความสุขได้สักวินาทีมั้ย ก็ไม่ได้ใช่มั้ย สมน้ำหน้าแล้วอีโง่
แกนึกว่าฉันอยากเป็นคนเสียสละอยากนั่งร้องไห้คนเดียวโดยได้รับความชื่นชมว่าเป็นคนดีแสนดีงั้นเหรอ ทุเรศสิ้นดี
สิ่งที่ฉันต้องการก็คือ ได้ยกผู้ชายมักง่ายคนนึงให้ไปอยุ่กับแก แล้วให้แกหลงอยุ่กับชัยชนะลมๆแล้งๆไปก่อน
ถึงเวลาที่ฉันเอาคืนก็แค่ทำตัวใกล้ชิดแทน ดึงแทนมาหาฉันด้วยการแกล้งป่วยไม่หายสักที เท่านี้ก็ทำให้แกทุรนทุรายได้แล้ว
นี่ต่างหากที่ฉันอยากให้เกิดขึ้น อยากเห้นแกมาร้องห่มร้องไห้ต่อหน้าฉัน อยากให้แกทรมานกับการอยุ่ใกล้คนที่เค้าไม่รักแก
ยิ่งอยู่ใกล้แต่เกลียดกันฉันยิ่งสะใจ ฉันรู้ว่ายิ่งฉันอยากให้เค้าไปอยุ่กับแกเค้าก็ยิ่งจะหนีจากแก ยิ่งบอกใหเค้าดีกับแกเค้ายิ่งร้ายกับแก
คนอย่างแทนยิ่งห้ามก็ยิ่งยุ แต่ถ้าไปยุส่งในสิ่งที่เค้าไม่อยากทำเค้าก็ยิ่งต่อต้าน และแกก็ต้องรับกรรมจากการต่อต้านของเค้า"
ผมคว้าข้อมือของพี่หลินไว้ได้ แล้วกระชากด้วยแรงที่มี บีบข้อมือของพี่หลินไว้แรงๆจิกเล็บลงไปจนจมเนื้อเขียวช้ำ
-
กริ้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
พี่นิวแร๊งงงงงงงงงงงงงงงงงง
ตีบทแตกกระเจง
:a5:
นี่สิพี่ผม o13
ปล. สาวแตกเลยตู
-
555555555555555555555555555555555555555555
โอ๊ย พี่นิวได้ใจน้องจริงๆ
ใส่ไปเลย
โย่ๆ :laugh:
-
"แกวางแผนไว้ทั้งหมดเหรอ ตั้งแต่เมื่อไหร่" พี่หลินถอยกรูดจนตกเตียง
"ก็ตั้งแต่แกวางแผนกรีดข้อมือนั่นแหล่ะ ทีแรกฉันคิดว่าจะยื้อแย่งกับแกต่อไปแต่มันตื้นเกินไป แกมันถนัดแต่วิธีตื้นๆฉันไม่เล่นวิธีแกหรอก
คนอย่างฉันถ้าจะลงสนามก็ต้องเปิดเกมส์อย่างคนฉลาดและเป็นคนควบคุมทุกอย่างไว้เอง ทื่ผ่านมาฉันก็ควบคุมทั้งแกทั้งแทนไว้ได้จริงๆ
แกจำไว้ให้ดีนะ ของของฉันถ้าฉันไม่ใช้ก็มีแต่จะลงถังขยะไม่ใช่มีไว้ให้หมามันคาบไปเล่น ดังนั้นถ้าฉันไม่ให้แกจะตายต่อหน้าก็ไม่มีทางได้
แต่การที่แนยอมถอยเพื่อให้แกลำพองใจ แล้วเห็นมั้ยยิ่งแกเดินหน้าเท่าไรห่ผัวก็ยิ่งเกลียด เพื่อนร่วมงานก็ไม่อยากคบ ตลอดเวลาที่ผ่านมา
แกรู้สึกยังไงบ้างล่ะที่ต้องโดนคนที่แกแย่งไปทำท่าทางเหมือนแกไม่มีตัวตน ต้องโดนคนรอบข้างซุบซิบนินทา ด่าว่าเหน็บแนม เจ็บใช่มั้ย"
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด กูไม่ยอม กูไม่แพ้" พี่หลินสติหลุดหวีดร้องใส่ผม
"แกแพ้แล้ว แพ้มาตั้งแต่แรก แพ้ตั้งแต่เริ่มคิดจะสู้กับฉัน แค่ฉันบอกแกว่าอยากกินรังนกแกก็ขนซื้อมาให้แล้วพอฉันกินเข้าไป
ก็แกล้งทำเป็นปวดหัว ปวดท้อง แกล้งทำของหลุดมือ ให้แทนมาสนใจฉันและเริ่มสงสัยของที่แกหาให้กินแค่นี้แกก็เริ่มถูกสงสัยแล้ว
ยิ่งแกแสดงท่าทีว่ามีความสุขเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งแสดงตัวว่าอ่อนแอมากเท่านั้นเพื่อให้เค้าสนใจฉัน แล้วก็ได้ผลซะด้วย
ไม่ใช่แต่จะปั่นหัวให้แกทรมานเท่านั้นแต่สิ่งที่ฉันทำไปยังทำให้แทนรู้สึกผิดต่อฉันอีกด้วย ถ้าแนไม่ปล่อยแทนไปอยุ่กับแก
แล้วแกเกิดตายขึ้นมา ไม่เท่ากับว่าแทนต้องอยุ่กับฉันโดยรู้สึกผิดกับแกไปตลอดเหรอ สู้ให้อยุ่กับแกแต่รุ้สึกติดค้างฉันดีกว่ามั้ย" ผมกระชากพี่หลินแรงๆ
"แล้วอีหน้าไหนมันเอายาไปใส่ในตู้ฉัน" พี่หลินผลักผมแล้วหันรีหันขวางโวยวาย
"แกเที่ยวสร้างศัตรูไปทั่ว คิดดูสิว่าใครจะเข้าห้องแกได้โดยไม่ต้องงัด นอกจากรูมเมทที่แกทะเลาะกับเค้าอยู่" ผมเฉลย
"อีเด็กฟ้า" พี่หลินเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน
-
:a5:
สุดยอดดดดดดดดดดดดดดด
o13
-
พี่หลินทำท่าจะออกไปจากห้องผม ไม่รู้จะออกไปทำอะไรที่ห้องเค้ารึเปล่า แต่ผมไม่ปล่อยให้ไปง่ายๆหรอกครับ
"จะไปไหน มานี่อีหน้าด้าน" ผมเหวี่ยงพี่หลินล้มไปที่ตู้เสื้อผ้า
"แกจะทำร้ายฉันรึไง ฉันจะแจ้งความ" พี่หลินหวีดร้อง
"ลองดูสิ ว่าแกกับฉันคดีใครร้ายแรงกว่ากัน" ผมย่างสามขุมเข้าไปไม่เกรงกลัว
"อีบ้า อีคนตอแหล แกมันร้ายยิ่งกว่าที่ฉันคิด ทำไมใครๆยังหลงรักหลงเชื่อว่าแกเป็นคนดีอยุ่ได้" พี่หลินทุบตีผมสุดแรง
"เพราะฉันไม่ทำร้ายคนอื่น ฉันทำร้ายก็แต่คนที่มันทำฉันก่อน อย่างเช่นแกไง ถ้าไม่เสือกมาทำฉัน แกคงไม่มีจุดจบแบบนี้" ผมเงื้อแจกันสุดแขน
"อย่าทำฉ้านนนนนนนนนนนนนนนนนนน" พี่หลินยกมือป้องหน้าป้องตัวเอาไว้ แต่ผมก็ไม่ได้ทำอะไรหรอกครับ แค่ขู่ไปงั้นๆ
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ กลัวเหรอ ดี แกจดจำความกลัวครั้งนี้เอาไว้นะ แล้วอย่ามาตอแยกับฉันอีก" ผมเค้นเสียงลอดไรฟัน จิกสายตาสุดๆ
"ไม่ๆ พี่จะไม่ยุ่งกับนิวอีกแล้ว พี่ขอล่ะอย่าทำอะไรพี่เลยนะ พี่ไหว้ล่ะ" พี่หลินตัวสั่นงันงก
"สาบานสิว่าจะไม่มายุ่งกับฉันอีก สาบานเหมือนที่แกอยากให้ฉันสาบานสัญญา พูดออกมาเดี๋ยวนี้" ผมขู่อีกรอบ พี่หลินก็ทำตามง่ายๆ
"หึหึ แกรู้มั้ยถ้าแกไม่มาบอกฉันว่าแกท้องฉันคงไม่ให้เรื่องนี้จบลงเร็วแบบนี้หรอก เพราะฉันยังสนุกกับการเห็นแกเจ็บปวด น่าเสียดายจริงๆ
ฉันพอใจกับการได้เป็นที่ปรึกษาหน้าซื่อของแก ได้คอยปั่นหัวแทนให้งมทงายระหว่างคนที่เค้ารักอย่างฉันและคนที่เค้าต้องรับผิดชอบอย่างแก
แล้วไม่ว่าแกจะท้องจริงหรือไม่ก็ไม่เกี่ยวกับฉัน ถ้าแทนมันยอมรับก็เป็นบุญไปแต่ถ้าไม่ก็ถือว่าเป็นกรรมที่แกเลือกจะแย่งผู้ชายคนนี้
ที่จริงแล้วฉันก็ไม่ได้อยากใจร้ายใจดำกับลุกของแกหรอกนะ แต่ยิ่งแกท้องฉันก็ยิ่งไม่ยอมให้แทนไปกับแก เพื่อให้แกเจ็บปวดมากขึ้น
ในเวลาที่แกต้องหาเหตุผลมาอ้างว่าทำไมพ่อของเด็กมันไม่อยากรับแกเป็นเมียไม่ยอมรับลูกแกเป็นลูกเค้า จะดูสิว่าแกกล้าบอกลูกแกมั้ย
ว่าการที่แกท้องไม่มีพ่อแบบนี้เพราะเวลรกรรมที่แกชอบแย่งผัวคนอื่น เป้นเพราะสันดานสำส่อนของแกเอง นี่แหล่ะทั้งหมดที่ฉันยอมจบเรื่องนี้"
"ถ้าฉันรู้ว่าแกโหดเหี้ยมขนาดนี้ฉันจะไม่ข้องเกี่ยวกับแกเลย" พี่หลินล้มลุกคลุกคลานหนีไปทางประตู
"รู้ตอนนี้ก็ยังทัน ถึงรู้ช้าแต่ก็หวังว่าแกจะจำไปจนตาย ไปให้พ้นหน้าฉันได้แล้ว" ผมพูดจบก็กระชากแขนพี่หลินให้ลุกขึ้น
ประตูห้องของผมถูกเปิดออกพร้อมๆกับการที่ผมประคองพี่หลินออกมาจากห้องผม "นิวยกโทษให้พี่ทั้งหมด ขอให้เราเลิกแล้วต่อกัน โชคดีนะครับพี่"
ผมพูดทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวานและสายตาอันอ่อนโยนเหมือนอย่างที่พี่หลินเคยเห็น และปล่อยให้เค้าเดินไปพร้อมรอยยิ้มเยือกเย็นของผม
-
พี่นิวๆๆๆๆ น่ากลัวอ่า
กรั่กๆๆๆ
เบนซ์จะทันพี่นิวมั้ยเนี่ย
เริ่มกลัว ก๊ากกกกก
-
ต้องขอโทษเพื่อนๆด้วยนะครับ ที่ผมไม่ได้เล่าเงื่อนงำต่างๆมาตั้งแต่ต้น
รู้สึกผิดอยุ่เหมอืนกันที่เล่าเพียงแค่บางด้านแล้วทำให้ทุกคนคอยเป็นห่วง
ทั้งยังเล่าแต่ในมุมที่ทำให้เพื่อนๆคิดว่าผมเป็นคนดีเหลือเกิน
แต่อย่างที่บอกครับถ้าผมเล่าสิ่งที่ผมคิดไว้ว่าจะทำให้เพื่อนๆรู้ก่อน
สิ่งที่ผมทำ สิ่งที่คนอื่นทำกับผม มันจะไม่มีน้ำหนักมากพอในตอนเฉลยแผนของผมอ่ะครับ
ปล.ถ้าเพื่อนๆคิดว่าโดนผมหลอกให้หลงทางมาตลอด ผมต้องขอโทษจริงๆ แต่อย่าโกรธผมเลยนะครับ
-
คุณพระ :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
-
ไม่โกรธ แต่โคตรสะใจ หมดยุคแล้วนางเอกแสนดีน่ะ มีแต่ในนิยายเท่านั้น
-
ออสการ์ที่คิดจะให้พี่หลินขอคืน
มอบให้น้องนิวแทน ตีบทแตกกระจุย :laugh:
นึกถึงที่พี่หลินเคยทำกับนิวแล้ว
สิ่งที่นิวคืนกลับไปให้พี่หลินก็สาสมดี ร้ายมาก็ร้ายตอบ
ถ้าแทนรู้คงหนาวววววว
ทำไม่ดีกับนิวคงได้ตายหยังเขียด
อึ้ง แต่ไม่โกรธ และไม่คิดว่าโดนหลอกเพราะทุกคนย่อมมีเหตุผลในการกระทำของตัวเองทั้งสิ้นไม่ว่าใครจะคิดยังไง
อย่างนี้สิค่อยสมกับเป็นน้องนิวคนใหม่ หมดยุคนางเอกแสนดีไปนานแล้ว นี่ล่ะนางเอกยุคมิลเลนเนี่ยมของจริง o13
-
ตามอ่านจนทันละ พี่นิวแรงมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก แก้แค้นได้เจ็บแสบสุดๆ สุดยอดเลยพี่
-
:กอด1:
^^
-
:a5: ป้าดดดดด เเรงงงงงงงง
-
แม่เจ้า!!!!!!!!!!!
ยิ่งกว่าโศรยาขาวีน
ยิ่งกว่าเจ้าศรีเกศ
หรือเธอคือ "วันทกานต์"
o18
-
ค่อยยังชั่ว อ่านหลังๆ เริ่มคิดว่านิวแต่งเรื่องให้เราอ่านหรือเปล่า
อะไรจะนางเอก นางร้ายขนาดนั้น อิอิ
-
ไม่ต้องอ่านโสรยาอีกแล้ว นิวๆตัวจริงเสียงจริง
-
:man1: น้องนิว นี่ค่อยสมกับเป็นน้องนิวหน่อยขัดใจอยู่นานแล้ว
เล่าหมดก็ไม่ได้ลุ้นสิใช่ไหม :laugh: สบายใจแล้วล่ะ
-
ขอบคุณมากครับ ใครมีข้อสงสัย ฝากคำถามไว้ได้ครับ
(ประมวลมาจาก PM ที่มีมาถาม คาดว่าคงมีข้อสงสัยอยู่บ้าง)
แล้วจะแวะมาตอบนะครับ
-
:a5: :a5: :a5:
พี่นิวน่ากัวอ่างวดนี้ไม่มีคำบรรยายบอกได้คำเดียวว่า
o22 o22 o22
แต่ก้อเหอะๆทำไปได้
:z2:แต่ก้อแอบสะจายเล็กๆที่สุดท้ายนางเอกเปนฝ่ายชนะ :laugh: :laugh: :laugh:
นี่คือโสรยาแห่งบ้านทรายทอง
:laugh: :laugh:
-
เอิ่ม...ที่อ่านมาทั้งหมดมันคือเรื่องจริงใช่ไหม?
แบบว่าไม่รู้ซิ เหอๆๆๆ กำลังประมวลผลกะตัวเองอยู่ว่้าฉันมาทำอะไรที่นี่
บ้าไปแล้ว :really2: :really2:
o22
-
นานแล้วที่ไม่ค่อยได้เข้ามาอ่าน
แต่พอมาอ่านที :a5: :a5: :a5:
แต่ก็นะ...ไม่รู้จะพูดยังดี :sad4:
ร้ายมาก็ร้ายไป ใครดีมาก็ดีไป รึเปล่า?
แต่น้องนิว แรงได้ใจทีเดียว o18
-
ช่างคิดได้ แผนการสูงมากเลยอะ
ขนาดคนอ่านยังคาดเดาไม่ได้เลย
ตอนอ่านก็ยังตะหงิดว่าตอนแรกอะ คือจินตนาการเงาดำมืดอยู่ข้างหลังพี่นิว
แต่พอกลางๆเรื่องเอ๊ะมันเป็นอะไร ทำไมความแรงหายทั้งๆที่ไม่หน้ามีเหตุจูงใจ
พอมาเฉลยตอนหลังก็อ่อ.... โอเค้เก็ทไอเดีย
แต่ทำเป็นป่วยให้คนอื่นเชื่อได้ไงอะเห็นในฉากแบบเป็นบ่อยนึกว่าป่วยจริงๆ
น้องชะนีคงขวัญเสียไปอีกนาน
เอาไปทำหนังได้เลยนะเนี้ย เออบทนี้คงหลายล้าน
แสดงจริงเจ็บจริง+สมจริง ชนะเลิศ o13
-
ขอบคุณสำหรับความทึ่งและคาดไม่ถึงครับ ถือว่าผมเล่าได้สนุกไม่แพ้ตอนเอาคืนจริงๆ
อย่างน้อยคนอ่านก็สะใจพอๆกับคนทำอย่างผม บอกตรงๆว่าอึดอัดมากที่ต้องแกล้งทำดี
ทั้งที่ในใจอยากจะบีบคอและอยากด่าสวนไปตั้งหลายครั้ง แต่ก็ต้องกัดปากไว้(ให้มิด)
เพื่อให้พี่หลินเชื่อว่าผมยอมและเสียสละทุกอย่างเพื่อเค้าจริงๆ แหม...ตอนที่เค้ารู้ความจริง
ทั้งสีหน้าท่าทางเหมือนหมาโดนเจ้าของเอาไปปล่อยวัด ทั้งเจ็บทั้ง งงเหมือนหมาโดนน้ำร้อน
-
:pig4: :pig4:
รีบมาต่อ
อยากอ่านมักมากเลยคับเอิกๆ
-
มารอตอนต่อไปนะค่ะ
:laugh:
-
เมื่อวันจันทร์ที่ผ่านมาผมลาหยุดเพราะจะไปทำบุญวันเกิด ผมไปซื้อของตั้งแต่ตอนเย็นวันอาทิตย์โดยมีทาเคชิไปด้วย
และในวันรุ่งขึ้นผมก็ไปทำบุญด้วยการถวายสังฆทาน ทาเคชิมารับที่หอตอนประมาณ9โมงแล้วไปทำบุญวันเกิดพร้อมผม
เค้าไม่ค่อยรู้พิธีปฏิบัติเท่าไรห่ แต่ก็น่ารักดีในความพยายามจะทำให้เหมือนคนที่รู้งานอย่างคนไทย
ทีแรกผมก็รำคาญนิดหน่อย แบบว่าไม่รุ้จะมาทำไมคือผมก็ไม่ได้ชวนเพียงแค่เผลอเล่าให้ฟังว่าจะทำบุญวันเกิดนะ
เค้าก็ตั้งใจจะมาด้วยผมก็เลยต้องให้เค้ามาด้วยกัน หลังจากทำบุญแล้วผมก็ไปทานข้าวกับเค้าซึ่งก็ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันจนถึงเย็น
วันนี้แทนไปทำงานตอนเช้าเราก็เลยไม่ได้เจอกัน แต่ก็นัดกันแล้วว่าจะไปทานข้าวด้วยกัน แต่ไม่ได้ไป2คนนะครับ
เพราะงานนี้เพื่อนๆที่ทำงานไปด้วยเพียบ คือมีน้องๆมาฝึกงาน2คนครับทีเคยบอกไปว่ามีนุกนิก(กะเทยสาว)กับน้องจิน(สาวแท้ร่างอวบ)
น้องๆเค้าจะฝึกงานเสร็จวันศุกร์นี้แล้ว เริ่มที่พี่ไพรัชบอกว่าอยากจัดเลี้ยงส่งน้องๆและจะได้จัดงานวันเกิดให้ผมกับแทนไปด้วยกันเลย
ดังนั้นช่วงครึ่งวันแรกผมจึงใช้เวลาอยุ่กับทาเคชิเต็มที่ทั้งเป่าเค้กก้อนแรก และไปเดินซื้อของ ทาเคชิซื้อสร้อยสามกษัตรย์ให้เส้นนึงครับ
ตอนกลับผมบอกเค้าว่าตอนเย็นผมคงไม่สะดวกพบเพราะจะไปงานเลี้ยงที่พี่ๆเพื่อนๆในที่ทำงานจัดให้และจะเลี้ยงส่งน้องฝึกงานด้วยเค้าก็เข้าใจ
-
ผมกลับมาที่ห้องก็ได้เวลาที่เพื่อนๆมาถึงเช่นกัน นุกนิกเดินมาเคาะประตูห้องผมและบอกว่าพี่ไพรัชจะมารับที่หอตอนประมาณ6โมงเย็น
พวกเราจะไปทานหมูกะทะกันแต่เป็นห้องพิเศษที่มีคาราโอเกะด้วย ซึ่งเป็นอะไรที่ตรงใจหลายๆคนเพราะอยากตะโกนใส่ไมค์กันเต็มที่แล้ว
ผมมักจะมีแต่เสื้อผ้าชุดดำเป้นหลักไปไหนมาไหนก้ไปด้วยชุดโทนๆนั้นเสมอ แต่เนื่องจากวันจันทร์ที่ผ่านมาเป็นวันเกิดผมก็เลยเว้นชุดดำไว้
ผมเลือกชุดขาวใส่ทำบุญในตอนเช้าและเลือกชุดสีสดใสๆเสื้อสีส้มตัดขอบน้ำตาลใส่กับกางเกงขาสามส่วนสีน้ำตาลออกไปทานข้าวกับทาเคชิ
ดังนั้นตอนเย็น ผมจึงต้องเลือกชุดในโทนที่สดใสไม่แพ้กัน เพราะรู้สึกว่าสีของชุดมีผลต่อความรู้สึกอยู่มากเหมือนกัน อืม...ผมเลือกสีชมพูดีกว่า
เสื้อคอกว้างสีชมพูอ่อนปัดด้วยด้ายสีขาวเป้นดอกซากุระกระจายไปทั่วตัวมีเชือกสีขาวร้อยไว้ผูกเข้าหากันตรงกลางอก ใส่กับกางเกงสีขาวขายาว
ผมหวีผมม้าและรวบผมไว้แม้ว่าปลายผมจะไม่ไดยาวขนาดที่จะต้องรวบแต่มันก็คงดีกว่าปล่อยรุ่ยร่ายน่ารำคาญ วันพิเศษก้ต้องให้มันพิเศษกันหน่อยสิครับ
เดินออกมาจากห้อง น้องๆวี๊ดวิ้วกันใหญ่เพราะไม่ค่อยเห็นผมแต่งตัวแบบนี้เท่าไหร่ ก็แหม...ปกติอยุ่ที่ห้องก็แค่เสื้อยืดกางเกงขาสั้นสบายๆเท่านั้นก้พอครับ
แทนเดินมาเจอถึงกับออกปากชมว่า "น่ารักจัง" น้องๆก็เหมือนจะรู้งานเดินแยกย้ายไปหมดปล่อยให้ผมนั่งคุยกับแทนตามลำพัง
"สุขสันต์วันเกิดครับคุณ" แทนยื่นกล่องเล็กๆให้ผม หลังจากนั้นผมก็แกะออกดู
"แหวนนี่นา" ผมตกใจนิดหน่อยที่เห็นแหวนทองคำขาวเนื้อเรียบ มีเพชรเม็ดเล็กๆฝังอยู่ตรงกลางแหวน1เม็ด
"ผมตั้งใจซื้อให้คุณ ลองใส่สิครับผมว่าน่าจะพอดีนะ" แทนยิ้มคะยั้นคะยอให้ผมสวมแหวน
"ฉันกะลังเลือกอยุ่ว่าจะใส่นิ้วไหน" ผมพูดยิ้มๆ
"งั้นผมเลือกให้เอง มา ผมใส่ให้" แทนดึงมือซ้ายของผมไปแล้วหยิยแหวนขึ้นมาสวมให้ที่นิ้วนาง
"ผมจำได้ว่าคุณชอบใส่แหวนที่นิ้วนี้ คราวนี้ผมเป็นคนสวมให้อย่าถอดนะครับ" แทนจับมือผมไว้มองด้วยแววตาแสนจะอบอุ่น
"ขอบคุณนะ" ผมก้มหน้าตอบบอกไม่ถูกว่าเขินหรือเปล่า
"อยู่กับผมตลอดไปนะครับ" แทนกระซิบที่ข้างหู แล้วทำท่าจะจูบผม
"เอ๊ะ แหวนนี่ของจริงรึเปล่า" ผมเบี่ยงตัวหลบแล้วพูดแก้เก้อ
"โห.....หมดมู้ดเลย ของจริงดิคุณ แหวนทองหนักตั้ง1บาทไหนจะเพชรอีกล่ะ ผมแทบหมดตัว" แทนทำท่าขัดใจแต่ก็ไม่ได้โกรธจริงจัง
"มันดีเกินไปไม่คู่ควรกับฉันหรอก" ผมเป็นฝ่ายหันมาพูดกับแทนจริงจังซะเอง
"ทำไมคุณพูดแบบนั้นอ่ะ ที่ผ่านมาผมทำให้คุณเสียใจ ผมไม่มีโอกาสดูแลตอนคุณป่วย มาถึงตอนนี้ผมอยากชดเชยให้คุณนะ" แทนพูดขึ้นบ้าง
"แต่ที่ผ่านมาฉันเองก็ไม่ดีนักหรอก" ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
"ถ้ามันคือการที่คุณให้ผมไปอยุ่กับพี่หลิน ผมถือว่าคุเสียสละมาก และแสนดีกับคนเลวๆอย่างนั้น แต่ตอนนี้ผมเป็นอิสระแล้ว
และหลังจากได้รับอิสระก็คือการกลับมารับผิดชอบคุณ ดูแลคุณและอยุ่กับคุตลอดไป ผมขอแค่โอกาสให้ผมได้รักคุณไปจนตายก็พอ" แทนพูด
-
:mc4: :mc4:
-
รอคำตอบว่า นิวตอบแทนไปว่าไง
มันลงตัวหมดแล้วทุกอย่างจริงๆเหรอเนี่ย o18
-
บอกได้คำเดียว หวานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
อิจฉาวุ้ย
-
พวกเราไปรวมตัวกันที่ร้านอาหารในคืนนั้น พี่ไพรัชจองห้องคาราโอเกะห้องใหญ่ไว้สำหรับพวกเรา
คืนวันจันทร์ที่7 ก.ย. ปีนี้เป็นวันเกิดปีแรกที่ผมได้ฉลองร่วมกับเพื่อนๆพี่ๆน้องๆที่ทำงานที่นี่
มีทั้งพี่ไพรัช พี่ณุ พี่อั้ม โจ แทน พี่ติ๊ก พี่จิ๊บ พี่เป้ ต้อม พี่นุ้ย เปี๊ยก และน้องฝึกงานคือ นุกนิก และ น้องจิน
เสียดายที่คืนนี้ ป้าศรี พี่ภัทร คุณอร อ้อย มิ้ง ไปทำงานกันหมดไม่งั้นคงได้คนร่วมงานมากกว่านี้แน่ๆ
พวกเราเริ่มจากสั่งอาหารมาทานกันก่อน ใครอยากทานอะไรก็สั่งมาเลย แต่โดยมากเราจะหันมาถามไถ่กันก่อน
เพราะว่าอยากให้อาหารที่สั่งมาทานด้วยกันหลายๆคน เพราะเราถือคติว่าแย่งๆกันกินน่ะอร่อยกว่ากินเดี่ยวๆ
บรรยากาศในงานเป็นไปอย่างสนุกสนานและกันเองสุดๆ ผมรู้สึกว่าเหมือนตัวเองจะได้รับการเอาใจเป็นพิเศษ
คงเพราะหลายๆคนเห็นว่าผมเพิ่งจะหายป่วย(เป็นเพราะไม่มีใครรุ้ว่าผมแกล้งกินยาถ่ายไม่ได้โดนวางยาจริงๆ)
ประกอบกับเป็นวันเกิดของผมและเลี้ยงส่งน้องๆด้วยเราแต่ละคนก็เลยเอาอกเอาใจ ดูแลอาหารการกินกันไป
ช่วยกันเลือกเพลง ใครอยากร้องเพลงไหนก็มักจะเลือกเพลงที่พวกเราร้องด้วยกันได้แบบว่าสนุกกันไปทั้งคณะ
เดี๋ยวเราไปติดตามกันต่อนะครับว่า ใครร้องเพลงอะไร แต่เอาเป็นว่าพอเพลงขึ้น พวกเราหันไปมองหน้ากันทีเดียว
ไม่ใช่อะไรครับ พวกที่เป็นคนฟังพยายามจะตีความกันว่าคนที่กำลังร้องเพลงน่ะซ่อนความนัยอะไรส่งให้ใครรึเปล่า
-
เพลง โอ๊ย โอ๊ย เวอร์ชั่นแจ้ ดนุพล ขับร้องโดย พี่ไพรัช
"ตั้งแต่วันที่ฉันได้คุยเคียงคู่สองคนกับเธอครั้งก่อน
กลับมานอนครวญครางละเมอ
คอยพร่ำหาเธอเหมือนจะอ้อนวอน
เกิดอะไรขึ้นมานะเออ มันอยากรู้นัก
เปลี่ยนฉันไปจากเดิม…โอ๊ย…"
เพลงก็เพราะ เสียงพี่ไพรัชก็ดี แต่มีเสียงค่อนขอดว่า "โอ๊ย...ทำไมเลือกเวอร์ชั่นแก่จัง"
-
เพลง จีบเธอนะ ของ SkyKick RanGer ขับร้องโดย พี่ณุ
"จีบเธอนะ ได้ไหม จีบเธอนะ ฉันขอ
จีบเธอนะ ถึงแม้ฉันจะหน้าแดง
จะเป็นอะไรไหม ถ้าฉัน ขอชน กับเธอ
แค่แก้วก็พอแล้ว ไม่ถึง ต้องให้ใจชนกัน"
พี่ณุ ร้องเพลงนี้ได้กินใจพอควร พอเพลงจบพี่ณุหันมาเรียกพวกเราชนแก้วเป็นที่สนุกสนาน "เอ้า...ชน"
สำหรับของขวัญที่พี่ณุให้ผมเป็นนาฬิกาคล้องคอแบบที่ผมอยากได้มาตลอด แปลกใจว่าทำไมพี่ณุถึงรุ้
จะว่าเป็นความบังเอิญก็บังเอิญมาหาศาลทีเดียว ผมเองเมื่อแกะห่อของจวัญออกแล้วก็แทบกรี๊ดที่เห็นนาฬิกา
ผมไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่าขอบคุณและบอกไปว่าผมเคยหาซื้อมาตลอดแต่ไม่เคยได้เลยพี่ณุก้ยิ้มหน้าบานเชียว
-
เพลง คนๆนี้จะไม่ไปจากเธอ ของ Soul Out ขับร้องโดย พี่อั้ม
"ถ้าเธอยังคิดถึงเขา ยังคงมีแต่เขาในใจ
ถ้าเธอยังลืมเขาไม่ได้ ก็ไม่เป็นไรถ้าเธออยากจำ
ไม่ต้องคิดถึงฉ้น ขอให้รู้ว่าฉันเข้าใจ
และแม้จะนานเท่าไหร่ จะดูแลและไม่ไปจากเธอ
ไม่ว่าเธอจะรักใคร จะดูแลและไม่ไปจากเธอ"
หลังจบเพลงนี้พี่อั้มก็ยื่นของขวัญชิ้นนึงนั่นคือ 'กล่องดนตรีไขลาน' ให้ผมแล้วบอกว่า "เก็บไว้ให้ดีนะ"
-
เพลง เด็กกว่าแล้วไง ของ สิงโต ขับร้องโดย โจ
"อายุเป็นพียงแค่สายลมผ่านพัดไป
เธออย่าคิดมากได้ไหม
ความรักเป็นเรื่องของหัวใจไม่ใช่เรื่องใด
อยากให้รู้เด็กกว่าแล้วไง"
ทุกคนมองโจที่มีอาการเมาหน้าแดงก่ำอย่างสงสัยว่าทำไมเลือกร้องเพลงนี้แต่ผมรุ้ครับว่าทำไมและให้ใคร
-
เพลง กันและกัน ของ คิว ขับร้องโดย แทน
"ถ้าบอกว่าเพลงนี้ แต่งให้เธอ เธอจะเชื่อไหม
มันอาจไม่เพราะ ไม่ซึ้งไม่สวยงามเหมือนเพลงทั่วไป
อยากให้รู้ ว่าเพลงรัก ถ้าไม่รัก ก็เขียนไม่ได้
แต่กับเธอคนดีรู้ไหม ฉันเขียนอย่างง่าย...ดาย
เธอคงเคยได้ยินเพลงรักมานับร้อยพัน
มันอาจจะโดนใจ แต่ก็มีความหมายเหมือนๆกัน
แต่ถ้าเธอฟังเพลงนี้ เพลงที่เขียนเพื่อเธอเท่านั้น
เพื่อเธอเข้าใจความหมายแล้วใจจะได้มีกันและกัน
มีความจริงอยู่ในความรักตั้งมากมาย
และที่ผ่านมาฉันใช้เวลาเพื่อหาความหมาย
แต่ไม่นานก็เพิ่งรู้ เมื่อทุกครั้งที่มีเธอใกล้
ว่าถ้าชีวิตคือทำนอง เธอก็เป็นดังคำร้องที่เพราะและซึ้งจับใจ
ให้มันเป็นเพลง บนทางเดินเคียง ที่จะมีเพียงเสียงเธอกับฉัน
อยู่ด้วยกันตราบนานๆ ดั่งในใจความบอกในกวี
ว่าตราบใดที่มีรักย่อมมีหวัง
คือทุกครั้งที่รักของเธอส่องใจ ฉันมีปลายทาง
มีทางเดินให้เราเดินเคียง และมีเสียงของเธอกับฉัน
มีทางเดินให้เราเดินร่วมเคียง และมีเสียงของเธอกับฉัน"
แทนพูดปิดท้ายเพลงนี้ว่า "ผมชอบหนังเรื่องนี้แม้ว่าพระเอกจะรู้ตัวช้าแต่ก็ยังดีที่รุ้ว่าตัวเค้าต้องการอะไร"
-
เพลง พรหมลิขิต ของ Big Ass ขับร้องโดย พี่เป้
"ตกลงคือพรหมลิขิตใช่ไหม ที่เขียนให้เป็นอย่างนั้น
ตกลงให้เรารักกันใช่ไหม อย่างนั้นขอได้หรือไม่
โปรดอย่าทำให้เราพลัดพราก
ให้เรารักกัน เนิ่นนานถึงจนวันตาย ฉันขอได้ไหม"
เพลงนี้หวานสุดๆเพราะใครๆก็รู้ว่าพี่เป้กำลังจีบน้องจินอยู่ และคู่นี้เค้าก็หวานกันซะ พวกเราก็แซวกันใหญ่
-
เพลง ห้ามทิ้ง ของ Mic idol ขับร้องโดย น้องจิน
"เป็นแฟนกับฉัน กฏข้อแรกก็คือห้ามทิ้ง
ข้อที่สองก็คือห้ามทิ้ง โกรธมากเลยถ้าเธอมาทิ้ง
ไม่ใช่ถังขยะ ฉันไม่ใช่ถังขยะ
แล้วข้อที่สามก็ยังห้ามทิ้ง ยันข้อเก้าก็ยังห้ามทิ้ง
ไม่ได้แกล้งเนี่ยพูดจริงๆ ฉันไม่ได้แกล้งหลอก
ฉันไม่ใช่ผีจะมาหลอกเธอได้ไง"
แน่นอนว่าเพลงนี้ทำให้พวเรากรี๊ดกันสนั่นก็แหม... มีร้องเพลงตอบโต้กันซะด้วยนะคุ่นี้
-
เพลง ฉันไม่ใช่นางเอก ของ ตั๊ก ลีลา ขับร้องโดย นิว
"มีอะไรกับฉันหรือ คะคุณพระเอก
จึงมายืนทำซึมเหม่อลอยอย่างกับในหนัง
ฉันคงไม่ ใช่นางเอก อยู่ในบทต้องอดต้องทน
แสนใจเย็น หวานนิ่ม สิ้น สมัย
ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันต้องขอตัว
กลัวน้ำตาความหลังจะรั่วออกมาให้เห็น
เพราะน้ำตา ฉันมีค่า
หากจะหลั่งต้องเหตุจำเป็น
ไม่อยากหลั่ง ให้ความหลัง ที่ เก่า ไป
ไปเถอะไป จงไป ไปซะ ไปให้ไกลไกล
เจอกับฉันที่ใด ไม่ต้องมาทัก
ฉันจะพักเรื่องรัก เรื่องรก เรื่องราวในใจ
ไปเถอะไปให้ไกล เท่าใดยิ่งดี
ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันต้องขอตัว
กลัวน้ำตาความหลังจะรั่วออกมาให้เห็น
เพราะน้ำตา ฉันมีค่า
หากจะหลั่งต้องเหตุจำเป็น
ไม่อยากหลั่ง ให้ความหลัง ที่ เก่า ไป
ไปเถอะไป จงไป ไปซะ ไปให้ไกล ไกล
เจอกับฉันที่ใด ไม่ต้องมาทัก
ฉันจะพักเรื่องรัก เรื่องรก เรื่องราวในใจ
ไปเถอะไปให้ไกล เท่าใดยิ่งดี
ไปเถอะไป ไปซะ ไปซิ ไปที่เคยไป
ย้อนกลับมาทำไม กันอีกตรงนี้
เข้าทางไหน ออกไปทางนั้น
ทางเดิมแหละดี ที่นี่คงไม่มีเรื่องน่าสนใจ
ที่นี่คงไม่มี นางเอกหนังใคร"
ผมยังไม่ได้พูดอะไรแต่พี่ไพรัชก็เป็นฝ่ายพูดกับผมว่า "สุขสันต์วันเกิดน้องพี่"
และตามมาด้วยการกวักมือเรียกพนักงานให้เอาของที่เตรียมไว้เข้ามาให้ผมพร้อมบอกว่า
"พี่ไม่รู้จะให้อะไรเป็นของขวัญ แต่ยังไงซะนางเอกของเราก็ควรได้ดอกไม้ ใช่มั้ยพวกเรา"
เมื่อเห็นว่าคนที่มาร่วมงานทั้งหลายพากันส่งเสียงเห็นด้วย พี่ไพรัชก็มอบช่อดอกไม้ช่อใหญ่ให้ผม
"พี่ให้เป้นของขวัญวันเกิดนะ ขอให้เป็นที่รักของพวกเราไปนานๆนะ พี่เองก็ชักจะรักนิวซะแล้วสิ ฮ่าๆๆ"
ไม่รู้ว่าพี่ไพรัชพูดจริงหรือพูดเพราะเมากันแน่เนื่องจากพี่เค้าดื่มไปหลายแก้วแต่ที่แน่ๆไม่มีใครขำนอกจากพากันอึ้ง
-
ถูกใจพี่ไพรัชนะพูดกันตรงๆเล่นเอาอึ้งกันทั้งงาน :try2: ก็อยู่ที่น้องนิวแล้วล่ะว่าจะพักเหมือนอย่าง
ในเพลงหรือเปล่า วันเกิดเท่ากับเริ่มต้นชีวิตใหม่อีกครั้ง
:man1:น้องนิว
-
เอิ่มมมมมมมมมมม
สู้ๆค่ะพี่นิว
^^
-
แต่ละเพลง สู้ๆ พี่นิว
-
เพลงที่เลือกมาร้องของแต่ละคน แทนคำพูดที่ต้องการสื่อออกมาได้ดีจริง ๆ
สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะคะน้องนิว (เกิดวันเดียวกับแฟนพี่เลย)
ขอให้ทางชีวิตในวันข้างหน้าราบรื่น มั่นคงนะคะ และขอให้มีกันและกันอย่างเพลงที่แทนมอบให้
:L2:
-
เอาเป็นว่า สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะครับ
แล้วจะแวะมาอ่านบ่อย ๆ ครับ
:)
-
สัปดาห์ที่ผ่านมา ทางโรงแรมจัดเลี้ยงวันเกิดพนักงานซึ่งมีอยู่ทุกๆเดือนอยู่แล้ว เดือนนี้มีคนแห่กันมาเกิดเพียบเลย
ประมาณ20กว่าคน เอาเท่าที่สนิทๆกับผมก็เป็นแผนกใกล้เคียงทั้งนั้น คือกุ๊กและสจ๊วตซึ่งอยู่แผนกครัวเหมือนกัน
ก็จะมี ผม แทน พี่ติ๊ก พี่ภัทร ต้อม(แฟนเก่าพี่หลิน ที่พี่หลินไปแย่งเค้ามา ทำให้เค้าเลิกกันและเมียเค้าลาออกไปเลย)
อ้อ...แล้วถ้าพี่หลินยังทำงานอยู่ ก็จะมีพี่หลินร่วมฉลองด้วยเพราะเค้าก็เกิดเดือนกันยาเหมือนกันครับ
วันนั้นมีอาหารมากมายเลย ส่วนใหญ่ก็มาจากในครัวที่ผมทำงานอยุ่นี่แหล่ะ เชฟใหญ่แกก็มาถามว่าอยากกินอะไร
จะได้จัดเมนูตามที่พวกเราอยากกิน ก็แหม...พวกเราเกิดกันแทบจะยกครัว ไหนๆก็ต้องทำแล้วก็เอาที่พวกเราอยากกินสิครับ
สรุปว่ามี ยำคอหมูย่าง ซีฟู๊ดลวกจิ้มน้ำจิ้ม ข้าวเกรียบ ผลไม้ถาดใหญ่ ขนมเค้ก3ปอนด์ และนอกนั้นก็ปกติคือเป็นชา กาแฟ
พอถึงเวลางานก็จะเรียกพนักงานที่เกิดในเดือนนี้ไปรวมตัวกัน มีเหล่าหัวหน้างานทุกแผนกและเพื่อนร่วมงานของพวกเรา
ไปร่วมอวยพรและทานอาหารกับขนมเค้กด้วยกัน พวกเราไปถึงก็ยืนรอเวลาจนกระทั่ง บอส มาถึงก็จะได้เวลาตัดเค้ก
"พวกเราให้ใครตัดเค้กดีอ่ะ" พี่มินตรา หัวหน้าแผนกแม่บ้านซึ่งเกิดเดือนนี้ ถามขึ้น
"ก็ต้องให้กุ๊กสิคะเป้นคนตัดเค้ก" น้องรุ้งแผนกแม่บ้านเป็นคนแนะนำ
"แต่พี่ไม่ตัดนะ มือสั่น" พี่ภัทรแทรกขึ้นมาขำๆ
"อ่ะ ติ๊กว่าให้นิวตัดดีกว่า ติ๊กตัดเค้กมาหลายปีแล้ว นิวเพิ่งฉลองครั้งแรกให้นิวตัดละกัน" พี่ติ๊กบอกบ้าง
"แต่นิวก็มือสั่นเหมือนกันอ่ะครับ ปกติก็ตัดอะไรไม่ค่อยตรงอยู่แล้ว" ผมบอกแล้วยิ้มๆ
"เอางี้สิ ให้นิวตัดแล้วให้แทนช่วยจับมีดมือจะได้มั่นๆไง อีกอย่างในที่นี้ก็มีแทนกะนิวที่เพิ่งฉลองครั้งแรกทั้งคู่ก็ตัดด้วยกันดิ" พี่ทศฝ่ายบุคคลแซว
"ง่า....ยิ่งสั่นใหญ่เลย" ผมพูดไปเขินๆ
"ไม่ต้องกลัวครับ ผมช่วยจับไว้เองไม่สั่นหรอก มาๆ" แทนยื่นมีดให้ผมแล้วจับมือผมไว้อีกชั้นหนึ่ง
จากนั้นคนในห้องก็ยุกันใหญ่ให้ผมกับแทนตัดเค้กวันเกิดด้วยกัน และส่วนใหญ่จะบอกให้ผมกับแทนถือมีดตัดเค้กด้วยกันเลย
"นิว จับมีดด้านบนนะ จะได้ข่มมันอยู่" พี่ภัทรหันมากระซิบ
"ไม่ต้องห่วงหรอกพี่ ผมยอมคุณนิวเค้ามาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วครับ" แทนพูดขึ้นบ้าง
ได้เวลาที่บอสเข้ามาพอดี คงแปลกใจนิดหน่อยที่เดือนนี้มีคนตัดเค้กแจกถึงสองคนและยังจับมือซ้อนกันอีก
บรรยากาศในงานเป็นไปด้วยความสุข เพลงก็เพราะ ผู้คนส่วนใหญ่ที่มาอวยพรพวกเราต่างก็มาด้วยใจพร้อมหน้ากัน
ผมกลับมาที่หอพักแล้วเปิดสมุดไดอารี่ขึ้นมาบันทึกไว้ว่า เป็นวันเกิดที่แปลกดีเนื่องจากได้ฉลองที่ทำงานที่ใหม่แต่ไม่เหมใอนอยู่ที่ทำงานเลย
ยังกับเป็นงานฉลองวันเกิดส่วนตัวอย่างนั้นแหล่ะ เพราะเมื่อผมกับแทนถือเค้กไปให้ใครก็จะมีแต่คนยิ้ม อวยพร และแซวอย่างเป็นกันเองทั้งนั้น
"ขอให้เป้นคนดีตลอดไปนะคะ" พี่มด หัวหน้าฝ่ายบุคคลอวยพร
"ขอให้ลูกหญิงเล็ก รวยๆมีความสุข มีแต่คนรักเยอะๆนะจ๊ะ" ป้าศรีอวยพรให้เช่นกัน
"ชะนีน้อง อย่าเจ็บอย่าจนนะจ๊ะ" คำอวยพรจากพี่นุ้ย
และอื่นๆอีกมากมาย หลังจากขั้นตอนนี้แล้ว บอส ก็จะมอบการ์ดวันเกิดให้เราทีละคน ซึ่งเป้นการ์ดที่ทางโรงแรมทำให้
และส่งไปตามแผนกของเราเพื่อให้เพื่อนร่วมงานได้เขียนอวยพรให้ และเมือ่ได้รับมาแล้วเราทุกคนต่างก็เปิดออกอ่านกันอย่างสนุกสนาน
แซวกันบ้าง แอบอ่านของคนอื่นบ้าง แต่ก็เป็นบรรยากาศที่สนุกมาก ผมรู้สึกว่าเป้นเดือนที่ฉลองได้สนุกกว่าเดือนไหนๆทั้งหมดก็ว่าได้นะครับ
-
ยังจะมาต่อใช่ไหมครับ
รออยู่นะ
:)
-
ไม่ได้เข้ามานาน
พอถึงจุดที่เป็น "ยาพิษ"
พี่นิวครับ อยากบอกว่า ผมโคตรกลัวพี่นิวเลย
แต่ก็ดีแล้วครับ จะได้มีความสุขซะทีนะครับพี่สาว
-
บรรยากาศไม่เหมือนงานวันเกิดเลยอ้ะ หุหุ
-
บรรยากาศชื่นมื่นมีความสุข ดีใจจริงๆ
คิดถึงน้องนิว :man1:
-
อ่านแล้วยิ้ม
มีความสุขไปด้วย
^^
ขอบคุณค่ะ
-
งานวันเกิดที่แฝงงานเปิดตัวบ่าวสาวหรือเปล่านะนิว
แล้วก็ซ้อมตัดเค้ก ต่อด้วยซ้อมส่งตัวเข้าหอ..........
เห็นด้วย เข้าหอๆๆๆ หุหุ
-
หลังจากงานวันเกิดผ่านไปแล้ว ผมกับแทนก็กลับมาที่หอพัก แทนชวนผมไปทานข้าวเป็นการส่วนตัว
ผมกับแทนออกไปทานข้าวกันที่บ้านของญาติแทน บ้านถุกตกแต่งอย่างดีเหมือนเดิม เราช่วยกันทำอาหารมื้อค่ำ
วันรุ่งขึ้นผมหยุดก็เลยไม่ต้องรีบกลับมากนัก แต่แทนต้องเข้าเช้าคนเดียวผมเองก็เกรงใจแต่เค้าบอกว่าไม่เป็นไรก็ตามใจ
"วันนี้เหมือนงานแต่งงานมากกว่าวันเกิด" แทนพูดขึ้นมา ตอนพวกเราทานของหวานกัน
"เหรอ สงสัยเพราะตัดเค้กด้วยกันมั้ง ตลกดีนะ" ผมเงยหน้าขึ้นตอบยิ้มๆ
"อย่างนี้ต้องตามด้วยเข้าหอ" แทนยิ้มกวนๆ
"ไม่ได้อ่ะ" ผมแกล้งสะบัดเสียงใส่
"อ้าว ทำไมล่ะ" แทนหน้าเสีย รีบถามขึ้น
"ก็ไม่มีคนส่งตัวน่ะสิ นายไปหาคนส่งตัวมาก่อน แล้วค่อยคิดเรื่องเข้าหอนะ" ผมยิ้มๆ
"ไม่ต้องแล้วครับ คุณจะให้รอนานแค่ไหนเนี่ย ผมไม่ได้เข้าหอนานมากแล้วนะ" แทนยื่นหน้ามากระซิบกับผม
"บ้า นั่นมันเรื่องของนาย" ผมถอยหลบมานิดหน่อยแล้วหันไปทางหน้าต่างร้าน
"เรื่องของคุณด้วยแหล่ะ ผมรอเข้าหอกะคุณคนเดียว" แทนแกล้งทำหน้าย่น
"งั้นก็รอไปก่อน ฉันไม่ค่อยอยากเข้าหอ" ผมหันมาพูดกวนๆ
"อีกนานแค่ไหนเนี่ย" แทนกุมมือผมไว้
"ก็...... เดี๋ยวค่อยคิดแล้วกัน" ผมมองหน้ายิ้มๆ ไม่ได้ขยับมือของผมออกจากการกุมของแทน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ทานอาหารเสร็จ แทนชวนผมไปเดินเล่นที่หน้าบ้าน เราเดินตรงไปถึงบริเวณชายหาด ลมแรงมากเหมือนฝนจะตก
"ผมว่าฝนตกแน่ๆ" แทนเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้ายามค่ำซึ่งแดงฉานไปทั่ว
"ฉันก็ว่างั้น เรากลับกันเหอะ" ผมหมุนตัวกลับจะเดินเข้าบ้าน
"เดี๋ยวสิครับ" แทนรั้งตัวผมไว้ด้วยการกอดจากด้านหลัง
"ปล่อย เดี๋ยวคนอื่นมาเห็น" ผมตีศอกใส่แทนแต่เค้าก็ไม่ปล่อย กลับกอดผมแน่นขึ้น
"ไม่ปล่อยแล้ว ผมไม่ปล่อยคุณไปไหนอีกแล้ว อยู่กับผมนะครับ ผมอยากกอดคุณทั้งวันทั้งคืน
อยากตื่นมาเจอหน้าคุณทุกๆเช้า อยากได้กำลังใจจากคุณ อยากให้คุณคอยวีนเวลาผมทำอะไรงี่เง่า" แทนพูด
"ฉันก็ไม่ได้ไปไหนนี่นา" ผมหยุดดิ้นรนแล้ว ปล่อยให้เค้ากอดได้ตามใจ
"แต่ผมรู้สึกว่าเราห่างเหินกัน ผมรู้สึกว่ามีบางอย่างกั้นคุณกับผมให้ไกลกัน" แทนเสียงเศร้า
"ตั้งแต่เกิดเรื่องมากมาย ฉันยอมรับว่าฉันเหนื่อย ฉันรู้สึกแย่ และไม่แน่ใจว่าฉันยังอยากคบกับนายต่อไปมั้ย" ผมพูด
"คุณ..." แทนคลายอ้อมกอดของเค้าออก ผมหันไปเผชิญหน้ากับแทน
"ก่อนหน้านี้ฉันสับสนและไม่แน่ใจ ฉันแอบโยนความผิดทุกอย่างให้นายทั้งหมด ฉันเอาแต่คิดว่าเป็นเพราะนาย
เป็นเพราะความสำส่อนที่นายทำไว้กับพี่หลินทำให้ฉันต้องเจ็บปวด ทำให้ฉันต้องทำอะไรมากมายทั้งร้ายและดี
เวลาที่ฉันมองดูตัวเองฉันเห็นสิ่งเลวร้ายที่ฉันทำ และฉันก็โทษว่านายน่ะแหล่ะคือต้นเหตุของสิ่งร้ายๆที่ฉันทำ
ฉันเลยอยากถอยออกมามองดูนาย และทบทวนตัวเองให้ดีกว่าเดิม ถ้าฉันแน่ใจเมื่อไหร่คงมีคำตอบให้นาย" ผมอธิบาย
"ขอบคุณที่พูดในสิ่งที่คุณคิดให้ผมรู้ เพราะผมไม่อยากเดาความรู้สึกของคุณอยู่ฝ่ายเดียว" แทนกำลังเดินไป
"แต่หลังจากที่ฉันคิดทบทวนอย่างดี ก็รู้ว่านายไม่ได้ผิดทั้งหมดและฉันก็ไม่อยากเสียนายไป" ผมพูดตามหลัง
"คุณทำให้ผมแทบหยุดหายใจ" แทนเดินกลับมาหาผม และมต่อไปว่า "แล้วคำตอบของคุณล่ะครับ"
"คืนนี้ฉันไม่อยากกลับไปที่หอ ถ้าขออาศัยนอนบ้านหลังนี้นายจะโอเคมั้ย" ผมก้มหน้าอายนิดๆ
"ครับ ได้เสมอครับ" แทนยิ้มปากกว้าง ผวาเข้ามากอดผม ผมเองก็กอดตอบเค้าเช่นกัน
ผมไม่รู้หรอกว่าการตัดสินใจแบบนี้ถุกต้องมั้ย จริงๆแล้วผมยกโทษให้แทนหมดเหมือนไม่เคยเกิดขึ้นเลยรึเปล่าก็ไม่รู้สิ
ต่อไปข้างหน้าจะเกิดเรื่องที่ทำให้ผมกับแทนเปลี่ยนไปจากนี้มั้ยก็ไม่มีอะไรแน่นอน แต่ตอนนี้ผมอยากผ่านเรื่องที่เคยเกิดขึ้น
ไปพร้อมๆกับเค้า แทนเองก็เสียใจและทนทำอะไรหลายๆอย่างเพื่อผมมามาก และเค้าก็ไม่ได้เลวร้ายจนเริ่มกันใหม่ไม่ได้
ผมถือว่าเมื่อยังมีลมหายใจและมีใครสักคนพร้อมจะหายใจอยู่ข้างๆเราเราก็ควรรักษาเค้าไว้นานเท่าที่เรามีโอกาส ใช่มั้ยครับ?
-
ใช่ครับ
เห็นด้วย
ให้โอกาสเค้า และให้โอกาสตัวเองด้วยนะครับ เรามีสิทธิ์ที่จะมีความสุขครับ
-
ไม่มีใครทำถูกตลอดเวลา บางครั้งเราก็เผลอทำผิด และบางครั้งเขาก็ผิดพลาดเช่นกัน
สิ่งสำคัญของความรักคือรู้จักให้อภัยกัน ความรักจะได้ยืนยาว
เจอคนดี ๆ เข้ามาในชีวิต รักษาไว้ให้ดีนะคะ
ระยะหลังเข้ามาอ่านแล้วกลัวเรื่องพลิกล็อคมาก เข้ามาอ่านตอนล่าสุดนึกว่าจะต้อง :เฮ้อ:
ขอบคุณค่ะที่ทำให้ยิ้มได้
ไม่ต้องรอใครมาส่งตัวเข้าหอแล้วนะจ๊ะ น้องนิวส่งตัวเอง เข้าเองเลย :L2:
-
มีคว่ามสุขกันซะทีเนอะ หลังจากเจออะไรร้ายๆมาเย๊อะ เจ็บมาเย๊อะ :laugh:
พักหลังๆนี้ออกแนวหวาน น่ารักสมวัยคร้า
ปล . เรื่องคงไม่พลิดล็อกอีกนะค่ะ...หนูกลัวค่ะ :sad4:
-
ลงเอยกันด้วยดีแล้วสินะ
มีความสุขมากๆนะจ๊ะ :กอด1:
-
มีความสุขซักทีนะครับ พี่สาว
:mc4:
-
ชอบเวลาคนเขารักกันที่สุดเลย เย เย เย :110011: :วู้วว1: :z7:
-
อะโฮก ประโยคโดนใจค่ะ
(พยักหน้างึกๆ) นั้นซิเนอะ ถ้ามีโอกาสได้ทำอะไรก็ทำเถอะ ให้ตัวเองมีความสุขโดยไม่ต้องคิดถึงอนาคตบ้าง
-
งานเข้าครับ.... วันเสาร์ที่จะถึงนี้จะมีงาน staff party อีกครั้งนึงแล้ว เท่ากับว่าผมทำงานที่นี่มา1ปีเต็มแล้วครับ
อย่างว่าแหล่ะ วงการนี้ใครเข้ามาแล้วออกยาก ดังนั้นเมื่อปีนี้มีการจัดให้มีการแสดงสำคัญอีกครั้ง ผมจึงถูกทาบทาม
และแน่นอนว่า ผมถูกทาบทามทั้งจากทีมเก่าสมัยงานstaffปีที่แล้ว ปีนี้ทางทีมนี้จะจัดโชว์ลิปซิ้งเหมือนเดิม
ซึ่งผมเห็นว่ามันซ้ำๆกับที่ผมเคยทำมาตลอดและทำมาหลายโชว์แล้วด้วยบอกตรงๆว่าไม่ท้าทายตัวผมเท่าไหร่
ในงานเดียวกันนี้ก็ถูกทาบทามจากทีมงานใหม่(ก็พี่ๆเพื่อนๆในโรงแรมน่ะแหล่ะครับ)เค้าฟอร์มทีมทำโชว์ด้วย
ซึ่งทางโชว์นี้เค้าอยากได้ผมไป one stand show ซึ่งก็คงเป็นรูปแบบโชว์ที่ให้อิสระผมคิดได้เต็มที่
จะว่าไปก็ดีหรอกครับ แต่ผมไม่ค่อยอยากคิกอะไรเท่าไหร่งานที่ทำอยู่นี้ก็เหนื่อยมากพอแล้วนี่นา
ก็เลยเลือกรับงานของทีมใหญ่(ละครเวทีจากส่วนกลางที่ทางโรงแรมจัดขึ้นโดยไม่เอารางวัล)ซึ่งผมว่าน่าสนใจมากครับ
-
Preview
ลูกคุณหลวง
เรื่องย่อ ... เรื่องเกิดขึ้นในปี 2503 ผกามาศ อดีตนางเอกละครรำ และละครร้องชื่อดัง ที่ปัจจุบันหันมาเป็นนางเอกจอแก้ว เธอมีลูกชายคนโตชื่อ พิชัย หนุ่มเจ้าระเบียบ คนรองชื่อ อัปษร สาวสวยสุดเปรี้ยว และน้องเล็ก ศรีธรณ์ หนุ่มน้อยอารมณ์ดี ผู้มีลีลากวนบาทาสุดๆ... ลูกทั้งสามอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข ภายใต้การดูแลของผกามาศผู้เป็นแม่ โดยรับรู้ว่าคุณหลวงผู้เป็นพ่อนั้น เสียไปตั้งแต่พวกลูกๆยังเด็ก บ้านนี้นอกจากสี่คนแม่ลูกแล้ว ก็ยังมีปลั่งคนใช้ปากจัด และหมอพร เพื่อนบ้านที่คอยแวะเวียนมากินข้าวฟรีอยู่เสมอ จนกระทั่งวันนึง พิชัย และอัปษร มาแจ้งข่าวแบบสายฟ้าแลบ!แก่ผกามาศว่า ทั้งคู่จะแต่งงานกับลูกๆของคุณนายพูนทรัพย์ เจ้าของโรงงานน้ำปลาผู้ร่ำรวย แถมเจ้ายศเจ้าอย่าง และหัวโบราณสุดๆ ทำเอาผกามาศถึงกับกลุ้มใจ เพราะเธอมีความลับสุดยอด
ที่เก็บซ่อนไว้ไม่เคยให้ใครรู้มาก่อน แต่เมื่อลูกจะต้องแต่งงาน ผกามาศจึงตัดสินใจ เปิดเผยความลับที่เก็บมานานนับสิบปี ให้ลูกๆได้รู้นั่นก็คือ... คุณหลวงนั้นไม่ใช่พ่อของลูกๆทั้งสามคน!!! ลูกทั้งสามฟังแล้วถึงกับอึ้ง!!! และยิ่งอึ้งเพิ่มเข้าไปอีก เมื่อผกามาศบอกว่าทั้งสามต่างมีพ่อคนละคนกัน ผกามาศเฉลยให้ลูกๆทุกคนฟังต่อว่า พ่อของแต่ละคนเป็นใคร มาจากไหน ชื่ออะไร และบอกให้หมอพรเพื่อนรักของเธอ รีบส่งจดหมายไปเชิญพ่อของลูกๆ ทั้งสามมาที่บ้านพร้อมกัน เพื่อที่จะเลือกใครคนใดคนหนึ่งมาแต่งงาน เพื่อให้ดูเป็นครอบครัวที่มั่นคงอบอุ่น คุณนายพูนทรัพย์จะได้เชื่อ และยอมให้ลูกๆได้แต่งงานกัน วันต่อมาพ่อทั้งสามคนเริ่มทยอยกันมา เริ่มจากพ่อของพิชัย พระวิจิตรภาษา ข้าราชการใหญ่กระทรวงการต่าประเทศ ตามมาด้วยพ่อของอัปษร สำเริง เฟื่องฟ้า นักแต่งเพลงชื่อดัง ผู้มีอารมณ์สุนทรี และเป็นศิลปินสุดๆ และท้ายสุด พ่อของศรีธรณ์ อินทอง ชาวบ้านธรรมด๊าธรรมดาคนหนึ่ง
ปรากฏว่าทั้งสามพ่อ ยังคงรักผกามาศไม่เสื่อมคลาย จึงแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นและเกทับกันไปมา เพื่อหวังให้ผกามาศเลือกตนเป็นคู่ครอง ส่วนบรรดาลูกๆ ก็เกิดอาการปลื้มพ่อของตัวเองอย่างออกหน้าออกตา จนเปิดศึกทะเลาะกันระหว่างพี่น้องจนวุ่นวายไปหมด ในที่สุดผกามาศจึงตัดสินใจใช้วิธีเปิดอภิปราย ให้พ่อทั้งสามคนขึ้นมาแสดงเหตุผลของแต่ละคนว่า ทำไมเค้าถึงเหมาะสมกับเธอมากที่สุด และให้ลูกทั้งสามคนเป็นคนลงคะแนนว่าจะเลือกใคร ?! บรรดาพ่อๆ ต่างก็พยายามยกเอาคุณสมบัติของตัวเองออกมาโชว์เต็มที่ โดยมีลูกๆ ของแต่ละคน มาคอยสนับสนุนอยู่ข้างๆ แต่สุดท้ายผลโหวต ดันกลับออกมาเสมอกันทั้งสามคน เพราะลูกๆ ต่างก็เลือกพ่อของตัวเอง ทำเอาผกามาศถึงกับกุมขมับ และตัดสินใจว่าเธอเองที่จะเป็นผู้เลือก ว่าใครคือคนที่เหมาะสมที่สุด
เช้าวันต่อมา เป็นวันที่คุณนายพูนทรัพย์จอมเฮี้ยบจะมาที่บ้าน บรรดาพ่อๆและลูกๆทั้งสาม ต่างก็มาคอยลุ้นกันแต่เช้าว่าผกามาศ จะเลือกใครแต่งงานด้วย และในที่สุด ผกามาศก็บอกกับทุกๆคนว่าเธอเลือก... คุณหลวง! บรรดาพ่อ และลูกต่างไม่พอใจในการตัดสินใจของผกามาศ เตรียมเปิดศึกโต้เถียงกันอีกรอบ ทันใดนั้นเสียงแตรรถของคุณนายพูนทรัพย์ก็ดังขึ้น ผกามาศขอร้องให้บรรดาพ่อๆ ทั้งสามช่วยปลอมตัวเป็นเพื่อนของคุณหลวงให้หน่อย แต่ยังไม่ทันที่จะวางแผนให้เรียบร้อย คุณนายพูนทรัพย์ก็ย่างกายเข้าบ้านมา คุณนายพูนทรัพย์ ซักถามชีวประวัติของผกามาศอย่างละเอียด จนมาถึงเรื่องสามี ผกามาศอึกอักไม่รู้จะตอบยังไง ในที่สุดบรรดาพ่อๆก็เสนอตัวออกมาช่วย ด้วยการยอมรับว่าสามีของผกามาศคือคุณหลวงผู้ล่วงลับ ส่วนพวกตนคือเพื่อนสนิทของคุณหลวง และช่วยเลี้ยงลูกของผกามาศมาจนโต ผกามาศโล่งอกที่ทุกคนช่วยเหลือเธอ แต่ก็โล่งอกได้แค่เพียงชั่วครู่ เพราะคุณนายพูนทรัพย์ประกาศออกมาว่า ยังมีความลับร้ายแรงอยู่หนึ่งเรื่องที่ยังไม่ได้เปิดเผย ทุกคนถึงกับช็อก เพราะไม่นึกว่าแผนการที่อุตส่าห์ช่วยกันมา จะประสบความล้มเหลว ความลับนั้นคืออะไรติดตามได้ในลูกคุณหลวง ละครเฮฮาสุดขำขัน ที่จะทำให้ต่อมฮาคุณแตกกระจาย !!!!!!!!!
(http://pirun.ku.ac.th/~b5141046/31.jpg)
-
มีกลิ่นอาย mama mia ด้วยอะ
-
CAST
ผกามาศ แสดงโดย นิว
(http://pirun.ku.ac.th/~b5141046/21.bmp)
-
CAST
คุณพระวิจิตภาษา แสดงโดย ลุงมานพ (ซุปเปอร์ไวเซอร์ไดรเวอร์)
(http://pirun.ku.ac.th/~b5141046/22.bmp)
-
CAST
สำเริง เฟื่องฟ้า แสดงโดย พี่ชิษณุ (เรสเตอรองเมเนเจอร์)
(http://pirun.ku.ac.th/~b5141046/23.bmp)
-
CAST
อินทอง แสดงโดย พี่ประวิทย์ (สจ๊วต)
(http://pirun.ku.ac.th/~b5141046/24.bmp)
-
CAST
พิชัย แสดงโดย สรวุทธ (สจว๊ต)
(http://pirun.ku.ac.th/~b5141046/25.bmp)
-
CAST
อัปสร แสดงโดย หนูนิ่ม (รีเซฟชั่น:เกย์สาว)
(http://pirun.ku.ac.th/~b5141046/26.bmp)
-
CAST
ศรีธรณ์ แสดงโดย นนท์ (พนักงานเสิร์ฟ)
(http://pirun.ku.ac.th/~b5141046/27.bmp)
-
CAST
หมอพร แสดงโดย พี่เชน (เบลล์ : พี่รูมเมทของผมเอง)
(http://pirun.ku.ac.th/~b5141046/28.bmp)
-
CAST
คุณนายพูนทรัพย์ แสดงโดย พี่ภัทร (กุ๊ก)
(http://pirun.ku.ac.th/~b5141046/29.bmp)
-
CAST
ปลั่ง แสดงโดย มิ้ง (พนักงานเสิร์ฟ)
(http://pirun.ku.ac.th/~b5141046/30.bmp)
-
เข้ามาให้กำลังใจน้องนิว งานราษฎร์งานหลวงชนกันวุ่นเลยแฮะ
อ่านเรื่องย่อละครเรื่องนี้แล้ว ท่าทางจะสนุก
ทำให้ดีที่สุดนะคะ :L2:
-
Fighting
-
คิดถึงน้องนิว :man1: เอาคลิปฉากเด็ดๆมาให้ดูบ้างนะ
-
เรื่องสั้นๆวันลอยกระทง
ไปลอยที่เขื่อนบางวาด (จ.ภูเก็ต) กับคนรู้ใจ นายแทน ทยาวัติ
คืนนั้นเลิกงานก็เที่ยงคืนแล้ว กว่าจะได้ไปลอยก็ตี1กว่าๆ
คนที่ไปลอยกระทงยังเยอะอยู่ แต่ก็ไม่เบียดเสียดกันมากเหมือนตอนหัวค่ำ
ลอยกระทงเสร็จคนรู้ใจถามว่า "อยากไปไหนต่อมั้ยครับ"
แล้วก็เดินเข้ามาจับมือ เราเดินจูงมือกันไปเรื่อยๆจนถึงมุมหนึ่ง
คนรู้ใจยังจับมือแน่น เดินเข้ามาใกล้แล้วกระซิบที่ข้างหูว่า "ไปต่อที่ไหนกันดี"
ผมเอียงหน้าด้วยความเขินปนขนลุก แล้วกระซิบกลับไปข้างหูเค้าว่า "เรากลับไปที่ห้องของเราเถอะ"
คนรู้ใจของผม ทำสีหน้ากรุ้มกริ่มพอใจ จับมือผมแน่นขึ้น แล้วก้มลงมาหอมแก้มผมบอกว่า "คุณคิดเหมือนผมสินะ"
ผมอายเล็กน้อยเพราะเข้าใจความหมายในสิ่งที่เค้าพูดและคิดอยู่นี้ แต่ผมยังไม่ได้ตอบอะไรจนกระทั่งกลับถึงห้อง
"ถึงห้องแล้วครับ" คนรู้ใจของผมยังสานต่ออารมณ์วาบหวามเมื่อครู่นี้ คืนนี้ที่หอพักไม่ค่อยมีคนอยู่คงไปเที่ยวกันหมด
ผมจำต้องปล่อยมือจากคนรู้ใจของผมเพื่อเปิดประตูห้อง เค้าดันตัวเข้ามาชิดผมจนแนบแน่น ผมเขย่งปลายเท้าขึ้นจูบเค้า
แล้วบอกกับเค้าว่า "กลับถึงห้องแล้ว แยกย้ายกันไปนอนเถอะแทน พรุ่งนี้ฉันทำงานแต่เช้า ฝันดีจ้ะ" 55555
-
กรี๊ดดดดดดดดด :กอด1:น้องนิว คิดถึงจัง
มาแบบสั้นและค้างได้อีก ลอยกระทงกับคนรู้ใจ อิจฉาเล็กๆ
ไม่มีคนลอยกระทงด้วยมาหลายปีแล้ว :เฮ้อ:
-
ู^^
คิดถึงๆ
-
เพิ่งได้อ่านไดอารี่ของพี่นิวจบ
ติ๊กเป็นน้องใหม่นะคะ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ
จะติดตามต่อไปนะคะ :L1: :L2: :pig4:
-
น้องนิวหายไปนานเลย แต่ดีใจที่มาส่งข่าวว่ายังมีความสุขดี :L1:
-
เพิ่งอ่านกว่าจะรู้ว่ารัก อะครับ
เป็นกำลังใจให้ น้องนิวนะครับ
:L2: :L2: :L2:
-
สวัสดีครับทุกคน ที่ผ่านมามีการเปลี่ยนแปลงหลายเรื่อง ส่วนใหญ่เป็นเรื่องงานครับ เรื่องหัวใจปกติดี
เล่าคร่าวๆโดยสรุปก็คือ เชฟใหญ่หมดสัญญาก็ถูกจ้างออกไปเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ที่ทำงานเหลือแต่ซูเชฟ
คือพี่ไพรัชคนเดียว ทีนี้ช่วงที่ผ่านมาก่อนเชฟใหญ่จะออกไป มีเชฟปาตี้คนนึงเข้ามาทำงานแต่ไม่นานพอได้ที่ใหม่ก็ไป
พี่อั้ม เลยมีความหวังว่าจะได้ขึ้นตแหน่งเชฟปาตี้แทน และเพราะความหวังที่ว่านี้แหล่ะทำให้คนเราเปลี่ยนไป(ในทางที่แย่)
จากคนที่ใจดี ทำงานดี และเอาใจใส่ กลับเป็นคนชอบโม้ ชอบอวด คอยจับผิดคนอื่น และชอบพูดจาข่มตลอด
ไม่เว้นแม้แต่ผมคนที่เค้าเคยบอกว่าชอบด้วยซ้ำ และยิ่งพอหลังๆมานี้สถานการณ์ระหว่างผมกับแทนดีขึ้น พี่อั้มยิ่งหาเรื่อง
คือบางทีไม่มีอะไรก็เดินมาพูดแขวะแทนบ้าง เดินมากก้าวก่ายงานของผมบ้าง และนานไปก็กลายเป็นขัดหูขัดตากันไป
ยิ่งมีช่องทางที่พี่อั้มจะเป็นใหญ่เป็นโตได้มากเท่าไหร่ พวกเรา(หลายคน)ในครัวก็ได้เห็นพฤติกรรมประจบหัวหน้ามากขึ้น
เคยมีบางครั้งทิ้งหน้าที่ไว้ให้ผมและคนที่เหลือเพื่อทำออเดอร์ให้พี่อั้มแทน ด้วยเหตุที่ว่าพี่อั้มขับรถไปส่งหัวหน้าท่านหนึ่ง
และดูเหมือนพี่ไพรัชจะไม่ค่อยกล้าว่าอะไรซะด้วย ซึ่งจะว่าไปแล้วพี่ไพรับก็เป้นคนเกรงใจลูกน้องม๊ากมาก(มากไป)
จนผมมาให้ข้อสรุปทีหลังว่า พี่ไพรัชกลัวลูกน้องไม่รัก ถึงได้ไม่ค่อยหือกับลูกน้อง สุดท้ายพอตามใจคนนั้นคนนี้งานก็ล่ม
มีอยุ่วันนึงทั้งครัว คือ ครัวไทย ครัวขนม ครัวผลไม้ ครัวยุโรป รวมถึงแสตนทอดไข่ด้านหน้า ในช่วงบุฟเฟ่ท์เช้านั้น
ตกเป็นภาระของผมและพี่จิ๊บซึ่งมีกันแค่สองคน ผมทำครัวไทยกับไปทอดไข่และเติมผลไม้ พี่จิ๊บทำครัวขนมบวกครัวยุโรป
เราสองคนวิ่งกันหัวฟูตั้งแต่6โมงเช้าไปจนเก็บบุฟเฟ่ท์ที่เวลา10โมงครึ่ง ข้าวเช้าไม่ได้กิน ห้องน้ำไม่ได้เข้ากันเลย
สุดท้ายได้ความว่า พี่ไพรัชให้ลูกน้องลาหยุดได้พร้อมกันจนไม่เหลือคนทำงานเลยหวยมาลงที่คนที่เหลือ2คนนี้แหล่ะ
-
ดูท่าวันนั้นพี่คงจะเหนื่อยมากชิมิคะ
มานเป็นวัฏจักรในการทำงานมากๆๆเลยคะ
เพราะที่บริษัทก็เป็นเหมือนกันในเรื่องการประจบเจ้านายเนี้ย
เหอๆๆ ชีวิตมนุษย์ทำไมมานเป็นแบบนี้
แต่ยางไงก็เป็นกำลังใจให้พี่นิวคะ
-
อ่านเรื่องสั้น ๆ วันลอยกระทงแล้วอมยิ้ม เขียนให้ชวนจิ้นไปไกลเหลือเกิน แล้วก็ฮากับตอนท้าย อารมณ์เดียวกับแทนเปี๊ยบ..ดูดู๊ดูเธอทำ ทำไมถึงทำกับฉันได้ :a14:
เรื่องของพี่อั้ม อำนาจเป็นสิ่งเย้ายวนนะคะ ถ้าไม่รู้จักควบคุมมันให้ดีก็จะกลายเป็นแบบพี่อั้มนี่แหละ อยากมีคนยอมรับนับถือ อยากให้คนชื่นชมว่าตนเองเก่ง อยากเด่นเหนือคนอื่น แต่ถ้าไม่ได้อำนาจนั้นมาไว้ในมือหรือได้ครอบครองล่ะก็ จุกแอ้กและเสียหน้าไม่น้อย
พี่ไพรัช คนขี้เกรงใจ (ลูกน้อง) แบบนี้ทำให้เราเหนื่อยไม่ใช่เล่น การบริหารงานบุคคลไม่เป็นจะทำให้เกิดปัญหาซ้ำ ๆ ไม่รู้จบ ถ้าผู้บริหารรู้พี่ไพรัชจะยิ่งโดนตำหนิ และถ้ามีการพิจารณาเลื่อนตำแหน่ง จุดบอดข้อนี้ของพี่ไพรัชก็คงทำให้ไม่สามารถก้าวไปได้ไกล เพราะปัญหาแค่นี้คุณยังไม่สามารถจัดการได้ แล้วจะไปคุมงานที่ใหญ่กว่าได้อย่างไร
การเป็นหัวหน้าต้องใช้พระเดชและพระคุณควบคู่กัน ลูกน้องถึงจะรักและเชื่อฟัง (อันนี้ฝากให้พี่ไพรัชละกัน)
-
ไม่ได้เข้าเล้าหลายวันเดี๋ยวตามเก็บอ่านกระทู้นี้เรื่อยๆ
เริ่มจากรีพลายล่าสุด ชะเอิงเอย ค่อยๆ อ่าน ค่อยๆ ย่อย เดี๋ยวปีหน้าคงหมด :laugh:
-
ในที่สุดอะไรที่ไม่ใช่ของเราก็ไม่ใช่ของเราอยู่ดีแหล่ะครับ
ไม่ว่าเราพยายามมากแค่ไหน ลงทุนลงแรงไปเท่าไหร่ก็สูญเปล่า
ไม่กี่วันก่อน พี่หลิน กลับมาสมัครงานที่โรงแรม(หลังจากลาออกไปคราวก่อน)
แน่นอนว่าทางฝ่ายบุคคลย่อมไม่อยากรับคนที่มีประวัติในทางไม่น่าไว้ใจกลับมาทำงานด้วยอีก
แต่เหตุผลหนึ่งซึ่งทางฝ่ายบุคคลออกจะเห็นใจและตอบตกลงที่จะรับพี่หลินกลับมาทำงานก็คือ พี่หลินท้อง
และต้องการรายได้เพื่อเลี้ยงตัวเองกับเด็กในท้อง เหตุการณ์ต่างๆคงไม่รู้มาถึงหูผมหรือใครๆ ถ้าไม่ใช่ว่า....
เช้าวันพุธที่ 2ธ.ค. ผมกำลังวุ่นวายกับการทำอาหารให้ผู้บริหาร แทนเองก็กำลังเตรียมของสำหรับงานบุฟเฟท์ค่ำ
มีเสียงโทรศัพท์เข้ามา คนที่รับสายบอกให้แทนไปพบฝ่ายบุคคลที่ออฟฟิศ ...หลังจากนั้น แทนก็กลับเข้ามาอีกครั้ง...
สีหน้าคร่ำเคร่งและตึงเครียดอย่างเห็นได้ชัด ตอนที่แทนเดินเข้ามาหาผม ผมเคลียร์ครัวเสร็จแล้วกำลังจะไปทานข้าว
"มาแล้วเหรอ กะว่าจะให้ไปเจอที่แคนทีน" ผมถามยิ้มๆแม้สังเกตเห็นสีหน้าของแทนว่าผิดปกติไป
"คุณ ผมขอคุยด้วยสักพักสิ" แทนคว้าข้อมือผม แล้วจูงเดินคู่ไปกับเค้าเข้าไปคุยกันในออฟฟิศเชฟซึงไม่มีใคร
และสิ่งที่แทนบอกผมก็คือ การกลับมาของพี่หลิน พี่หลินมาสมัครงานและเมื่อทางหัวหน้าทราบว่ากำลังท้อง
ก็ถามไถ่ว่าแต่งงานเมื่อไหร่ พี่หลินบอกว่าไม่ได้แต่งแต่ท้องกับกุ๊กในโรงแรมนี่แหล่ะ และคนๆนั้นคือแทน
นี่เองเป็นสาเหตุให้แทนถูกเรียกตัวไปที่ห้องฝ่ายบุคคลเมื่อเกือบๆชั่วโมงที่แล้ว ...ชัดเจนทุกคำพูด...
"พี่หลินอยู่ที่ไหน" ผมถามออกไปเสียงสั่นทั้งที่พยายามควบคุมเอาไว้
"กลับไปแล้ว" แทนตอบกลับมาเสียงเบายิ่งกว่าเดิม
"อย่าไปเลยนะ" แทนคว้ามือผมไว้ เมื่อเห็นผมกำลังจะเดินออกไป
"ฉันจะไปเอาใบลา รู้สึกปวดหัวมากเลย ขอตัวนะ" ผมจับมือของแทนออกจากข้อมือของผมแล้วเดินไป
++++++++++ ผมกลับมานอนร้องไห้ ร้องไห้ทั้งที่ไม่รุ้ด้วยซ้ำว่าทางข้างหน้าจะเป็นยังไง ++++++++++
"คุณ ผมขอคุยด้วยหน่อย" เสียงแทนพูดหลังจากเคาะประตูห้องผม
"พูดมาสิ จะเอาไงต่อไปล่ะ" ผมถามหลังจากปล่อยให้แทนเดินเข้ามายืนอยู่ในห้องพัก
"ผมเสียใจ ผมรักคุณนะ และตลอดหลายเดือนมานี้ ผมก็มีคุณคนเดียว" แทนพยายามพูดลำดับความคิด
"พี่หลินท้องกับนายใช่มั้ย" ผมถามแทรกขึ้นด้วยเสียงเรียบ
"ใช่" แทนก้มหน้าข่มเสียงตอบสั้นๆแต่ชัดเจน
"แล้วนายจะทำไง ในเมื่อตอนนี้พี่หลินก็กลับมาแล้ว และเดือนหน้าก็กำลังจะกลับมาทำงานที่นี่" ผมถาม
"ผม..." แทนยังก้มหน้าอยู่ ดูก็รู้ว่าไม่ได้เตรียมคำตอบมาก่อน
"นายอยุ่กับฉันได้มั้ย ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ไม่ยอมรับเรื่องลูกในท้องพี่หลินได้มั้ย" ผมยื่นคำขาดที่ไร้มโรธรรม
"แต่เด็กในท้องเป็นลูกของผม" น้ำเสียงแทนยังลังเล
"งั้นนายก็ไปดูแลลูกเมียนายเถอะนะ ฉันยอมแพ้พี่หลินแล้วจริงๆ" ผมนั่งลงที่เตียงอย่างหมดแรง
"นี่ไม่ใช่เรื่องแพ้ ชนะกันนะคุณ ผมไปเพราะความรับผิดชอบ แต่ผมก็ยังจะเป็นของคุณเพราะความรัก" แทนพูด
"ถ้านายรักฉันจริงๆ ฉันขอสักอย่างจะได้มั้ย" ผมถามเสียงเด็ดขาด
"ได้ครับ" เสียงแทนก็เด็ดขาดเช่นกัน เราต่างมองหน้ากันอยุ่นาน จนผมพูดออกไปว่า
"นายช่วยพาความรักของนายไปจากชีวิตฉัน ไปรับผิดชอบพวกนั้น แล้วอย่ากลับมาเข้ามาในชีวิตฉันอีก"
"ทำไม" แทนเข้ามาคว้าตัวผมไว้ เขย่าอย่างจะเรียกสติ คงนึกว่าผมเพี้ยนไปแล้ว
"เพราะความรักของนายทรมานฉัน และต่อจากนี้ฉันควรพ้นเวรพ้นกรรมจากความรักของนายซักที" ผมตอบ
"อย่าทำกับผมแบบนี้" แทนทรุดลงไปนั่ง คุกเข่าอ้อนวอนผม
"ทำตามที่ฉันขอร้องเถอะ อย่าให้ฉันเกลียดนายมากไปกว่านี้เลย" ผมสะบัดตัวออก จ้องแทนด้วยแววตาแข็งกร้าว
"ครับ ผมไม่เคยรู้เลยว่าความรักของผมทำร้ายคุณ ถ้าอย่างนั้นผมจะเป็นฝ่ายไปเอง"แทนเสียงเศร้า
แทนเดินออกจากห้องของผมไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ รุ้แค่เพียงว่าเมื่อประตูปิดลงผมก็นอนร้องไห้อยุ่อย่างนั้นทั้งคืน
-
อุปสรรคพี่เยอะจริงๆ :z3:
เรื่องนี้จะลงเอยอย่างไงละเนี้ย
ท่าทางไม่ได้เลยแหะ
ยังไงพี่นิวก็มีคนที่รักและเป็นห่วงพี่นะค่ะ
ปล.ชีวิตพี่นี่มันยิ่งกว่านิยาย+ละครน้ำเน่าอีกอะ
แต่ยังไงพี่ก็เป็นนางเอกของนู๋นะ^^สู้(จนกว่าอีกข้างจะ)ตายค่ะ
-
:z3: ตกลงจะได้มีความสุขมั้ยเนี้ย
เอาใจช่วยคร้า
-
:m15:
:กอด1:ให้กำลังใจพี่นิว
-
ไม่รู้จะพูดอะไรดี
:กอด1:
ผ่านทุกอย่างไปให้ได้นะน้องชาย
-
:man1:น้องนิว ใจเย็นๆค่อยๆคิด ใช้สติพิจารณา เข้มแข็งเอาไว้
เป็นกำลังใจให้ผ่านพ้นไปด้วยดี :L2:
-
เอ่อ อึ้งไปเลย พี่นิวขา ใจเย็นๆนะพี่ ทุกปัญหามันต้องมีทางแก้สิ เข้มแข็งไว้นะคะ พี่นิว
-
เห้ออออออ
:เฮ้อ:
สู้ๆนะครับพี่นิว
:กอด1:
-
มาเม้นก่อนเด๋วอ่าน อิอิ
-
ถึงแม้ผมจะมีเรื่องรบกวนจิตใจจนไม่เป็นอันทำอะไร ไม่มีกะจิตกะใจให้เรื่องไหนๆทั้งนั้น
แต่ผมก็ยังต้องรักษาหน้าที่การงานเอาไว้ให้ดีที่สุด ถ้าแฟนก็ทิ้ง งานก็ไม่มีทำจะซวยซ้ำซ้อนซะเปล่าๆ
ผมไปทำงานแบบงั้นๆ แต่งานที่ทำก็ไม่มีขาดตกบกพร่องนะครับ ผมสามารถซ่อนความรุ้สึกได้แนบเนียนเหมือนเคย
จะมีก็แต่คนใกล้ชิดจริงๆที่พอจะดูออก หรือรู้เรื่องมาบ้างแล้ว แต่ก็ไม่มีใครมาถามหรือเซ้าซี้อะไรกับผมมากนัก
ช่วงนี้ เชฟใหญ่ที่เคยหมดสัญญาไปก็กลับมาทำงานอีกครั้ง พนักงานในครัวหลายๆคนก็เลยรู้สึกไม่ค่อยปลอดภัย
เพราะว่าเชฟใหญ่เป็นคนหน้าไหว้หลังหลอก ชอบทำร้ายลูกน้องเพื่อให้ตัวเองมีผลงาน พวกเราจึงไม่ค่อยสบายใจนัก
พี่นุ้ยดูจะเป็นคนแรกๆที่พยายามขวนขวายออกไปสมัครงานที่อื่นๆ แทบจะทุกสัปดาห์ แล้วก็มักจะชวนผมไปด้วย
แต่ผมไม่ค่อยอยากไปไหน ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น จนกระทั่งเมือวันศุกร์หนึ่งซึ่งเป็นวันหยุดของผม พี่นุ้ยก็มาเคาะห้อง
"นิว ไปสมัครงานกันเหอะ" พี่นุ้ยบอกผม
"พี่นุ้ยหยุดเหรอ ถึงจะไปสมัครงานอ่ะ" ผมถาม
"เปล่าแต่พี่เข้าบ่ายไง มีเวลาเยอะแยะ สมัครเสร็จพี่ค่อยไปทำงาน แต่นิวหยุดนี่นา ไปด้วยกันดิ" พี่นุ้ยชวนซ้ำ
"ไม่เอาอ่ะ นิวอยากนอน" ผมตอบไปงั้นๆสีหน้าเซ็งๆ จริงๆไม่ได้อยากนอนแต่ไม่อยากทำอะไรเลยมากกว่า
"นี่แก จะนอนไปถึงไหน นอนให้ตายก็ไม่มีอะไรดีขึ้น ทำไมไม่ลุกขึ้นมาหาอะไรทำเพื่อตัวเองบ้าง
ฉันรู้ว่าแกไม่สบายใจ รู้ว่าแกกำลังเศร้ามาก แต่แกจะจมปลักรออีหลินมันกลับมาเหยียบหัวแกเดือนหน้ารึไง
ถ้าเป็นพี่ พี่จะไปหางานใหม่ หาไปเรื่อยๆ ได้ก็ดีไม่ได้ก็ช่าง แต่จะไม่อยู่เฉยๆรอให้อีหน้าด้านนั่นกลับมาเย้ยหรอก
โถ่เอ๊ย แค่มีปัญญาท้องได้มันก็มาเอาผัวแกไปแล้ว แล้วนี่แกยังทำตัวไร้ค่าไปวันๆ ปล่อยให้ตัวตายไปตามหัวใจแกรึไง"
-
ตอนนั้นผมแค่รู้สึกรำคาญและก็เบื่อกับการต้องหมกตัวอยู่แต่ในห้อง ก็เลยตามพี่นุ้ยไปด้วย
เมือ่ไปถึงผมจึงรู้ว่า พี่นุ้ยมาสมัครโรงแรมระดับ5ดาวที่ใหญ่โตมากแห่งหนึ่งในจังหวัดนี้
ผมนำเอกสารติดมาด้วยชุดนึงแต่ก็ไม่ได้คาดการณ์ไว้ว่าจะมาสมัครงาน แค่มาเป็นเพื่อนพี่นุ้ยเท่านั้น
ผมกับพี่นุ้ยกรอกเอกสารเสร็จก็รอให้ทางโรงแรมเรียกสัมภาษณ์ ซึ่งซูเชฟก็เรียกผมไปสัมภาษณ์ก่อนตามด้วยพี่นุ้ย
ผลการสัมภาษณ์ ปรากฏว่าผมได้งานที่นี่แต่พี่นุ้ยไม่ได้ พี่นุ้ยแสดงความยินดีกับผมและเตือนสติผมให้เริ่มต้นใหม่
ทีแรกผมคิดว่าผมจะขอเวลากับทางโรงแรมเพื่อกลับไปคิด ไปปรึกษากับคนที่บ้าน(รวมทั้งบอกแทนด้วย)
แต่ในระหว่างพูดคุยกับซูเชฟและผู้จัดการฝ่ายบุคคล ดูเหมือนกับว่าถ้าผมจะเอายังไงก็ควรตัดสินใจซะตอนนั้น
สุดท้ายผมก็ตัดสินใจบอกไปเลยว่า ผมพร้อมจะมาเริ่มงานในปลายเดือนนี้ ขอเวลากลับไปลาออกจากที่เดิม15วันเท่านั้น
เมื่อผมกลับมาที่ทำงาน ก็เข้าไปแจ้งกับเชฟใหญ่ว่าผมจะลาออกเพราะได้งานใหม่ เชฟใหญ่เองไม่อยากให้ลาออก
ก็พยายามโน้มน้าวใจผมต่างๆเพื่อให้ผมอยู่ต่อ แต่ผมได้คุยกับป้าศรีซึ่งเป็นทั้งหัวหน้าและเป็นเหมือนญาติผู้ใหญ่ในที่ทำงาน
ป้าศรีเห็นด้วยที่ผมจะไปก้าวหน้าในโรงแรมที่มีระดับแบบนั้น และเพื่อนร่วมงานหลายคนก็ดีใจกับผมด้วยแม้ว่าแต่ละคน
จะตบท้ายคล้ายๆกันว่า "ใจหายเนาะ น้องนิวจะไปทำงานที่อื่นแล้ว ไม่เคยคิดเลยว่าน้องนิวจะก้าวไปไวขนาดนี้"
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หลังจากนั้นมา ผมก็ไม่เหลือเวลาเศร้าอีกต่อไป เพระผมต้องไปตรวจสุขภาพ ไปหาหอพักใหม่ ไปเริ่มทำอะไรเพื่อตัวเอง
ผมกลับจากทำงานทุกวันก็ไม่มีเวลานอนร้องไห้เหมือนที่ผ่านๆมา ผมใช้เลาหลังเลิกงานทำนั่นทำนี่สารพัดจนค่ำมืด
ซึ่งตอนนี้ผมก้จัดการทุกอย่างเรียบร้อยครอบถ้วนแล้ว ซึ่งในวันพฤ.นี้ผมก้จะย้ายสัมภาระไปอยุ่อพาร์ทเมนท์แห่งใหม่
และอีกไม่กี่วันผมก็จะพ้นจากการเป็นพนักงานที่โรงแรมเดิม ซึ่งจะมีเวลาพักผ่อน2-3วันก่อนไปเริ่มงานที่ใหม่
ผมตั้งใจไว้ว่า หลังจากเอาเครื่องแบบไปคืนแล้ว ผมคงเอาเวลาที่เหลือไปนวดหน้า นวดตัว ทำสีผมเปลี่ยนทรงใหม่
อย่างน้อยผมจะได้สดใสขึ้น และรู้สึกสดชื่นกว่าเดิมให้พร้อมกับอะไรใหม่ๆที่กำลังจะเข้ามาในชีวิตของผมไม่ช้านี้
-
ดีจังๆ... :-[
ได้งานใหม่
เริ่มต้นใหม่
สดใสกว่าเดิม.....แน่นอน o13
เป็นกำลังใจให้นะคร้าบ :L2:
-
สู้ๆค่ะ พี่นิว ขอให้ประสบความสำเร็จกับงานใหม่นะคะ
-
.
:กอด1:
พี่นิวครับ
:impress3:
-
เริ่มต้นงานใหม่ เริ่มต้นชีวิตใหม่
ขอใ้ห้น้องชายได้สิ่งดีๆ ใหม่ๆ ต้อนรับปีใหม่ที่ใกล้เข้ามานี้นะจ๊ะ
เป็นกำลังใจให้เสมอจ้า
:กอด1:
-
:กอด1:
กอดปลอบพี่นิวแรงๆที
เริ่มงานใหม่ ชีวิตใหม่
ขอให้สิ่งใหม่ๆพี่ที่จะได้เจอ
มีแต่เรื่องดีๆนะคะ ...
ถึงแม้ว่าเรื่องจริงไม่ใช่นิยาย
ถึงพี่อาจจะเจอเรื่องไม่ดีบ้าง
แต่ก็ขอให้พี่ยิ้มได้ทุกวัน
^^
ปล. ชอบคำพูดของพี่นุ้ย เอาใจช่วยให้หางานได้ไวๆนะคะ
-
งานใหม่ ชีวิตใหม่ค่ะ o13
-
ดีใจที่นิวเชื่อพี่นุ้ย ยอมมาสมัครงานที่ใหม่และได้งานใหม่ในที่สุด
ดีใจที่นิวเข้มแข็ง ไม่ทำร้ายตัวเอง แม้ความรักจะทำให้เจ็บ
ขอให้ผ่านเรื่องร้าย ๆ นี้ไปได้โดยไว
ขอให้ชีวิตในที่ทำงานใหม่เป็นฟ้าหลังฝนที่สดใสนะคะ
เป็นกำลังใจให้เสมอ :กอด1:
ลป. อ่านตอนที่แล้ว อึ้งมากค่ะ พี่หลินจบทางด้านบัญชีมาไม่ใช่หรือคะ ไม่น่าจะหางานยากขนาดต้องกลับมาขอทำงานที่เดิม กลับมาเพื่อ !!!! ตีงูไม่ตาย มันย่อมกลับมาทำร้ายเราภายหลังอย่างที่โบราณเขาว่าไว้จริง ๆ ค่ะ
ทำไมแทนมั่นใจมากว่า เด็กในท้องพี่หลินเป็นลูกตัวเอง ทั้ง ๆ ที่พี่หลินมีประวัติคบผู้ชายไม่เลือกหน้า ไม่เข้าใจแทนเลย เสียแรงที่เชียร์
-
พี่นิว ย้ายที่อยู่ใหม่ ย้ายที่ทำงานใหม่แล้ว เป็นไงบ้างคะ
ส่งข่าวให้พี่น้องๆด้วยนะ รออ่านอยู่ค่ะ
สู้ๆนะคะ พี่นิว
-
(http://blog.larrybodine.com/uploads/image/merry_christmas-1.jpg)
-
**˛ •˚ • 。 ° • 。 • ˚ ˚ ˛ ˚
˛ 。° 。 ° 。˚ ˛ • ˚ ˚ ˛
*★Merry★* 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ • •
。★Christmas★ 。* 。° 。 ° ˛
˚˛ * _Π_____*。*˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •˛
•˚ */______/~＼。˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •˛
• ˚ ｜ 田田 ｜門｜ ˚ ˛ ˚ ˛ •
^^
ขอให้มีความสุขมากๆนะคะ
-
สวัสดีปีใหม่ 2553 ขอให้น้องนิวมีชีวิตที่รุ่งเรือง สดใส ไร้โรคา ตลอดไป
:L1: :L2: :L1:
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ พี่นิวววววววววววววววววว
-
:mc4: สวัสดีปีใหม่คะพี่นิว ขอให้งานที่ใหม่เป็นไปอย่างราบรื่นและมีความสุขนะคะ
-
:L2: :L2: :L1: :L1: :pig3: :pig3: :pig3: :L1: :L1: :L2: :L2:
สวัสดีปีใหม่ ๒๕๕๓ ขอให้สุขโขสุขขีมีตังค์ใช้ มีคนรุมรักนะค้าบ
-
สวัสดีปีใหม่ครับเพื่อนๆทุกคน
ขอบคุณสำหรับความรัก ความหวังดี ความเป็นเพื่อนที่มีให้กันมาตลอด
ทุกข้อความที่คอมเม้นให้ ความห่วงใยใส่ใจ จากทุกๆคนซาบซึ้งอยู่เสมอ
ปีใหม่แล้ว ขอให้ทุกคนพบเจอสิ่งดีๆ เรื่องราวดีๆ ตลอดทั้งปีนะครับ
(http://new.goosiam.com/news2/admin/my_documents/my_pictures/8F8_%E0%B8%81%E0%B8%B8%E0%B8%AB%E0%B8%A5%E0%B8%B2%E0%B8%9A%E0%B9%81%E0%B8%94%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%82%E0%B9%89%E0%B8%A1.jpg)
-
มาเล่าเรื่องงานใหม่กันบ้างดีกว่า ถ้ายังจำกันได้เมือ่ปีที่แล้ว ผมเคยมาตั้งกระทู้ที่นี่เล่าความอึดอัดใจในการเริ่มงานใหม่
ซึ่งเมื่อเวลาผ่านไป ผมก็คิดได้ว่าส่วนหนึ่งคงมาจากท่าที นิ่งเฉย วางเฉยไปกับทุกเรื่อง และไม่ค่อยแสดงอารมณ์สนุกสนาน
อย่างที่เป็นตัวของตัวเองออกมาก็ได้ เพราะผมเองก็ไม่ใช่คนเงียบขรึมซะจนคนอื่นเข้าถึงได้ยากหรอกครับ
แค่ว่าในช่วงปรับตัวผมก็ยังไม่รู้ว่าจะวางตัวกับใครยังไง เมื่อมาเริ่มงานที่ใหม่(อีกครั้ง)ในปีนี้ ผมจึงลองแสดงออกอย่างผ่อนคลาย
คือ ยังคงความเป็นตัวตนของคนสุภาพๆเอาไว้เหมือนเดิมทุกอย่าง ความใจเย็น โอนอ่อนผ่อนตามในเรื่องที่ถูกต้องก็ยังคงเหมือนเดิม
หากแต่ครั้งนี้ผมสบายๆมากขึ้น รู้จักยิ้ม หัวเราะ และตอบโต้ด้วยท่าทีขำขันไม่ได้เอาแต่เฉยชา นิ่งเงียบเหมือนที่เคยทำเมื่อครั้งก่อน
แต่สิ่งหนึ่งที่เป็นตัวช่วยสำคัญให้ผมปรับตัวได้อย่างราบรื่นในครั้งนี้ก็คือ ประสบการณ์ในการอยู่ทางใต้มาปีกว่าๆนี่ล่ะครับ
เพราะจากที่เดิมนั้นผมก็ได้ยินได้ฟังและพูดสำเนียง ถ้อยคำในแบบคนใต้มาได้บ้าง การมาเริ่มงานใหม่ที่ใหม่ครั้งนี้อะไรๆก็ง่ายกว่าเก่าเยอะ
ผมมาเริ่มงานที่นี่รู้สึกเหมือนตัวเอง ถูกคัดเข้ามาเป็นสาวงามในวังก็ไม่ปาน แหม....เล่าแล้วจะหาว่าเว่อร์มั้ยเนี่ย
คือว่า ผมได้งานใหม่ที่นี่เป็นเพียงพนักงานจ้างชั่วคราวเท่านั้น จะสามารถผ่านโปร(ทดลองงาน) จนเป็นที่พอใจถึงขั้นบรรจุเป็นพนักงานประจำรึไม่
ก็ขึ้นอยู่กับปัจจัยหลายอย่างครับ และที่ผมตระหนักได้เองก็คือ เค้าจะบรรจุเราได้ต้องเห็นผลงานของเรา แต่เค้าจะสนใจงานของเราได้ เค้าต้องรู้จักเรา
อ่านแล้วอย่าเพิ่งขำนะที่ผมนึกเปรียบเทียบแบบนี้ เพราะพนักงานชั่วคราวที่เข้ามาก่อนและพร้อมๆผมมีอยุ่หลายคนครับ(แค่เฉพาะในครัวนะ)
ก็เหมือนกับเหล่าสาวงามทั้งหลาย ที่ถูกเกณฑ์เข้าวังมารับใช้พระราชา บางคนก็มีโอกาสได้เข้าเฝ้า ได้รับใช้เพียงครั้งเดียวแล้วถูกลืม
บางคนก็เหมือนไร้ตัวตนตั้งแต่ก้าวแรกซะด้วยซ้ำ ในขณะที่บางคนกลับได้ดิบได้ดีมียศฐา บรรดาศักดิ์กุมอำนาจฝ่ายหลังไว้ได้ทั้งหมด
อ่านกันมาถึงบรรทัดนี้อย่าคิดว่าผมบ้าหนังจีนจนเอามาละเมอซะก่อนนะครับ ผมแค่คิดว่าเราจะเป็นที่โปรดปรานได้ ต้องเป็นที่รู้จักก่อน
เราต้องมีวิธีการนำเสนอตัวเองให้ผู้มีอำนาจจดจำเราได้เป็นลำดับแรก แล้วที่เหลือจากนั้นก็ไม่ยากเย็นจนเกินจะทำได้อีก
ซึ่งแน่นอนว่าแนวคิดที่ว่ามานี้ผมนำมาใช้เพื่อสร้างตัวตนของผมขั้นมาในองค์กร เพื่อให้คนใหม่ที่ไม่มีใครรู้จัก คนใหม่ที่นิ่งๆ สุภาพๆ ยิ้มไปวันๆ
ก้มหน้าก้มตาทำงานอย่างที่เคยเป็นนั้นกลายเป็นที่รู้จักและถูกนับว่าเป็นหนึ่งในทีมงานของเค้าให้ได้ ซึ่งผมก็ทำสำเร็จในช่วงสัปดาห์แรกเท่านั้น
แล้วจะกลับมาเล่าวิธีการที่ผมทำให้ฟัง รวมทั้งการเริ่มต้นใหม่ที่นี่ด้วยครับ
-
:กอด1:
รอฟังต่อจ้า
-
เป็นกำลังใจให้นะค้าบ
:L1:
-
รออยู่นะคะ
^^
-
:กอด1:นู๋นิว เป็นกำลังใจให้จ๊ะ สู้ สู้ :a2:
-
" รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง "
ปีใหม่กับภาคใหม่ สาวงามไซซี (นิว) กับกลยุทธ์สู่ความเป็นหนึ่งในวัง :impress2:
รออ่านนะคะ
-
^
^
^
55555555555555
เป็น ไซซี จะดีเหรอครับ
น่าจะเป็น ซูสีไทเฮา มากกว่า
อย่างน้อยๆก็ยังได้เป็นถึงไทเฮานะ
-
เมื่อกี้คุย MSN กับเพื่อนแล้วตอบคำถามเพื่อนเกี่ยวกับเรื่องงานไปครับ
สิ่งที่ตอบเพื่อนไปเป็นเรื่องเกี่ยวกับความก้าวหน้าในการทำงานที่ใหม่
ผมบอกเพื่อนไปว่าตอนนี้งานในทีใหม่ก้เริ่มลงตัวและไปได้ดีขึ้นมาก
เพื่อนผมก็เลยบอกว่า "อยู่ที่ฝีมือ นิสัย แล้วก็ โชคอะนะ"
ผมก็ตอบเพื่อนไปว่า....
ผมไม่เชื่อเรื่องโชคอย่างเป็นจริงเป็นจัง หากมีเรือ่งที่ถูกใจเกิดขึ้น ผมนับเป็นเรื่องโชคดี
แต่ถ้าหากมีเรื่องที่ดูเหมือน โชคร้ายเกิดขึ้น ผมก็จะมองว่ามันเป็นเพียงเหตุการณืที่ไม่เป็นอย่างใจเรา
เพราะในความโชคร้ายใดๆก็ตาม มันจะยังมีสิ่งดีๆให้เราได้เรียนรู้อยู่อีกมุมหนึ่งเสมอ
เพื่อนผมตอบกลับมาว่า "คนอย่างแกอยุ่กะใครก็ได้ เพราะแกใจเย็นอดทน และเป็นคนดี"
ผมก็ตอบเพื่อนกลับไปว่า......
ผมรุ้ตัวเองเสมอว่าผมอยุ่กับใครก็ได้ ทีไหนก็ได้ เพราะผมพร้อมจะเรียนรู้ทุกอย่างที่จะเกิดขึ้นผ่านทุกคนรอบข้าง
แต่ผมไม่ได้ก้าวเดินไปแบบคนหยิ่งทะนงในฝืมือ ความสามารถของตัวเองล้วนๆ100%
หากแต่การที่ผมมีความมั่นใจในตัวเองนั้น เกิดจากการที่ผมได้รับคำอวยพรจากพ่อแม่และผู้มีพระคุณ
ผมเชื่อเสมอว่าผู้ที่ให้กำเนิดและเลี้ยงดูเรานั้น ย่อมมีสิทธิอำนาจเหนือโชคลาภใดๆ
และผมโชคดีครับ ที่พ่อ แม่ น้าสาวคอยให้กำลังใจและอวยพรให้ผมเสมอๆ
ผมไม่ได้ทำสิ่งต่างๆด้วยมั่นใจในความดีของตัวเอง แต่มั่นใจในคำอวยพรจากผุ้มีพระคุณ
ผมจึงตระหนักเสมอว่า ผมไม่มีทางตกต่ำได้เพราะพ่ออวยพรให้ผมเจริญยิ่งๆขึ้นไป
ผมไม่มีทางเป็นที่รังเกียจของใครได้เพราะแม่อวยพรให้ผมเป็นที่รักของคนทั้งหลาย
และไม่ว่าต้องเจอปัญหาหนักหนายังไงผมจะผ่านมันไปได้เพราะน้าสาวอวยพรให้ผมมีสติอยู่เสมอ
ที่เล่ามาทั้งหมดนี้ไม่ได้จะยกเอาตัวเองเป้นแบบอย่างในทางใดทั้งสิ้น
เพียงแต่จะบอกว่า ในฐานะลูกเราควรทำตัวตัวให้เป็นที่รัก เป็นคนที่พ่อแม่และผู้ใหญ่อยากอำนวยพรมากว่าสาปแช่ง
และเมื่อเราได้รับคำอวยพรใดๆมาสู่ชีวิตแล้ว จงรักษาชีวิตและหนทางของเราให้เหมาะสมกับคำพรนั้นๆเสมอ
แล้วเราจะมั่นใจอยุ่ลึกๆว่าเราจะปลอดภัย เราจะผ่านทุกอย่างไปได้ และเราจะไม่มีวันพ่ายแพ้ให้ใครและอะไรทั้งสิ้น
-
สู้ๆนะคะ พี่นิว เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
เป็นกำลังใจให้น้องนิว :กอด1:
ดีใจด้วยกับงานใหม่
เป็นความคิดที่ดีมากสำหรับการย้ายที่ทำงาน
ที่ไม่เข้าใจคือ ทำไมยอมแพ้
เล่นกับความรู้สึกนะ
สงสารแทนด้วย
เหมือนน้องนิวไม่ค่อยแคร์อีกฝ่าย
การตัดสินใจแบบนั้น
ไม่ใช่การแก้ปัญหาที่ต้นเหตุนะ
เหมือนการวิ่งหนีปัญหามากกว่า
ความรัก เป็นเรื่องของคนสองคน
ความเข้าใจซึ่งกันและกันเป็นสิ่งสำคัญ
ให้อภัยเป็นเรื่องที่สองสำหรับชีวิตคู่
ควรร่วมกันแก้ไขปัญหา ไม่ใช่เรอะ
เช็ค DNA ก่อนตัดสินใจ ดีกว่ามั๊ย
ที่สำคัญ ไม่ได้แต่ง ไม่ได้จดทะเบียน
ถ้าอยากแสดงความรับผิดชอบ
ก้อรับรองบุตรอย่างเดียว ก้อพอแล้ว
เป็นคนที่ชอบตัดสินใจบนความเป็นจริง
ขอโทษนะถ้าไม่ตรงใจน้องนิว
ความรู้สึกมันค้านอ่ะ
น้องนิวใจแข็งให้ถูกคนจะดีกว่า
ผู้หญิงแบบหลิน ต่อให้ท้องกับแทน
ก้อไม่น่าสงสาร
คงไม่ต้องบอกเหตุผลนะ
-
:กอด1:
^^
-
ขอตอบ Little Devil
: ขอบคุณครับพี่ อ่านความเห็นพี่แล้ว ผมก็ได้ทบทวนสิ่งที่อยูในใจตัวเองอีกครั้ง
ผมว่าคงเป็นเพราะ ผมไม่ได้รักแทนแล้วก็เป็นได้ ไม่มีอะไรที่จะเหนี่ยวรั้งให้ผมอยากอยุ่เผชิญปัญหากับเค้า
ถ้ายังรักหรือแค่มีสายใยอะไรสักอย่างบ้าง ผมคงยังอยากอยู่แก้ไข และ ต่อสู้กับเรื่องนี้ร่วมกับแทน
แต่ผมเลือกสิ่งที่ดีกว่าเพื่อตัวผมเอง อาจเป็นการเห็นแก่ตัวก้ได้ ที่ปล่อยให้แทนเดินไปตามทางของเค้าตามลำพัง
แต่ผมก็ไม่มีแรงพอจะเหนี่ยมรั้งและไม่อยากเหนื่อยล้าไปมากกว่านี้อีกแล้ว เมื่อแทนเองยืนยันว่าเค้าเชื่อใจพี่หลินเรื่องลุก
และถึงแม้เค้าจะไม่ยอมรับพี่หลินเป็นเมีย แต่ก็ขอรับผิดชอบลุกพี่หลินเป็นลุกของเค้า ผมก็ไม่มีความจำเป็นใดๆต้องยืนข้างเค้า
ก็ปล่อยให้ข้างๆกายเค้ามีใครคนอื่น เข้ามาเติมเต็มความเป้นครอบครัวให้กับแทนจะดีกว่าครับ
สรุปก็คือ ผมไม่ได้รักแทนมากไปกว่ารักตัวผมเอง ผมไม่อยากพัวพันกับผุ้ชายที่จะนำปัญหาเข้ามาในชีวิตผมครั้งแล้วครั้งเล่า
ชีวิตของผม ต้องอยุ่เพื่อใครๆอีกมากและคนที่สำคัญ มีคุณค่ามากกว่าผุ้ชายที่เอาแน่เอานอนไม่ได้คนนึง ทำให้ผมเลือกเดินจากเค้ามา
-
:กอด1: พี่นิว สู้ๆน้า
พี่นิว เราหลงไปในกระทู้ดักที่พี่นิวตั้งด้วยอ่ะ ใจร้ายมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ป๋มว่าพี่นิวทำถูกแล้วอ่ะค้าบ
พี่แทนอาจจะอยากมีครอบครัวก็ได้
เพียงแต่ตัดพี่นิวไม่ขาดเท่านั้น
อีกหน่อย
ก็ทำใจได้
พี่นิวสู้ๆ :กอด1:
-
:กอด1: :L2:
-
พรที่มาจากความจริงใจ ปรารถนาดีย่อมส่งผลให้ผู้รับพรนั้นเต็มเปี่ยม เหนือกว่าอื่นใดน้องนิวเป็นคนที่มีสติในการดำเนินชีวิต จึงไม่เจ็บไม่เศร้านานและผ่านพ้นทุกอุปสรรคไปได้
ชีวิตคนเรานั้นมีเมฆเป็นบางวัน ฝนตกเป็นบางคืน แต่อดทนเถอะค่ะแล้วฟ้าจะกลับมาสดใสดังเดิม
ไทเฮาราชกิจเยอะเหลือเกิน
เป็นไซซีอย่างเดิมเถอะค่ะ
คนอ่านเหงา
:กอด1:
-
คิดถึงจังคับ
เข้ามาเป็นกำลังใจให้กับงานใหม่คับ
สู้ๆค้าบเพ่นิว
-
กลับมาให้สมกับที่คิดถึงกันซะนาน ความจริงแล้วงานของผมก็ไม่ได้ทำทั้งวันทั้งคืนหรอกครับ(เพราะนั่นจะกลายเป็นโรงงานนรกไปน่ะสิ)
แต่ความเหนื่อยยากก็ไม่ได้น้อยไปกว่ากันเท่าไหร่เลย ดังนั้นหลังจากเลิกงานและกลับถึงห้องเวลา1ทุ่มกว่าๆ ผมก็อาบน้ำ สระผมและนอนหลับ
ซะเป็นส่วนใหญ่เนื่องจากทานอาหารเย็นมาจากที่ทำงานแล้ว และมาถึงห้องเหมือนได้กลับสู่การวางความเหน็ดเหนื่อย เมื่อยล้าไปเสียสิ้น
พอตั้งใจว่าวันหยุดจะมาเล่าเรื่องต่างๆให้ฟัง ก็ลำดับไม่ถูกอีกว่าจะเล่าเรือ่งไหนก่อนดี เพราะแต่ละวันเหมือนจะมีเรื่องมากมายให้เรียนรู้และฝ่าฟันมากเหลือเกิน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เล่าจากการต้องแอ๊บเด็กก่อนแล้วกันครับ คือเรื่องมันเป็นอย่างนี้นะ.......
ผมเข้าไปทำงานก็ไหว้เค้าไปหมด เจอใครๆเค้าก็เรียกผมว่าน้องนิว ผมเองก็เลยเรียกทุกคนว่าพี่ไปซะหมดเลย เว้นแต่ว่าคนไหนที่ชิงเรียกผมว่าพี่ซะก่อน
ผมก็วางตัวเป็นพี่ซะ แล้วเรียกชื่อคนๆนั้นเฉยๆรวมทั้งแทนตัวเองว่าพี่ในการพูดคุยกับคนนั้นๆด้วยครับ เรื่องแอ๊บๆก็บังเกิด ณ ตรงนี้
พวกเรานั่งทานข้าวกลางวันด้วยกันในช่วงวันที่2-3ของการเข้ามาทำงานที่ใหม่ น้องคนนึงถามผมว่า
"พี่นิวอายุเท่าไหร่ละเนี่ย เด็กกว่าพวกพี่เก่าใช่ป่ะ" โบทถามผม
"...." ผมยิ้มทๆแทนคำตอบ เพราะรู้ว่าโบทไม่ได้ต้องการคำตอบจากผมหรอก เนื่องจากเค้าก็ยังพูดต่อไปไม่ได้หยุด
"ผมว่าพี่ก็ไม่น่าเกิน24-25อ่ะแหล่ะ เนอะ อย่างพวกเนี้ยแก่ๆกัน ก็27-28ทั้งนั้นแหล่ะ" จบเสียงโบท ก็มีเสียงฝ่ามือของสาวๆในวงกินข้าวฟาดใส่โบท
"อืม...ยี่สิบแปด" ผมอ้อมแอ้มตอบ ด้วยเกรงใจคนที่ผมไปเรียกเค้าว่าพี่กลัวเค้าหน้าแตกที่ความจริงเค้าเด็กกว่าผม
"นิวอำเปล่า ยี่สิบแปดนี่อายุหรือปีเกิด" พี่เชอรี่(จริงๆอายุน้อยกว่าผม) ถามขัดขึ้นมา
"ก็น่าจะปีเกิดแหล่ะ 28ไง ปีนี้ก็24จะ25ใช่มะ" พี่อ๊อด ชายหนุ่มอ้วนขาวหน้าตี๋เป้นคนตอบให้
ผมอึ้งไปหลายวินาที ด้วยความรู้สึกว่าเรื่องจิ๊บจ๊อยแค่นี้ก็เป็นประเด็นให้พูดคุยกันอยุ่ได้ แล้วเอาไงวะ ทีนี้กลายเป็นว่าเค้าอยากรู้กันจริงๆขึ้นมาซะงั้น
"ไงไอ้น้อง เท่าไหร่วะเนี่ย หรือว่า25แล้ว กำลังจะ26งั้นก็เท่าพี่ดิ แล้วดันมาเรียกเราพี่" พี่อ๊อดคนเดิมตบบ่าผมซะแรง
"อ่อ เกิดปี28ครับ ก็เพิ่งเลย24มาไม่กี่เดือนนี้ครับ" ผมตอบสั้นๆ สมองสั่งการไม่ทัน ใช้วิธียิ้มกลอบเกลื่อนไปก่อน
"มันแหงอยู่แล้ว ดูหน้าก็รู้ว่ามันเด็กกว่าเราอ่ะ ก็ดีมาเป้นน้องสาวพวกพี่นะ พี่จะทะนุถนอมอย่างดีเลย" พี่ยศเดินมาโอบบ่าผม หลังจากปัดมือพี่อ๊อดออกจากบ่าผม
ก็ตั้งแต่นั้นมาผมก็แทบจะต้องจดจำวันเดือนปีเกิดใหม่ของผม เพราะดูเหมือนใครๆก็สนใจเรื่องอายุของผมซะจริงๆ
แต่ผมก็ผ่านไปได้ทุกครั้ง คงเพระท่าทีนอบน้อม อ่อนโยนของผมมั้งครับที่ดูนุ่มนวลเหมาะจะเป็นน้องๆของพวกเค้า
จะมีก็บางครั้งผมหลุดบ้างเช่น เผลอบอกไปว่าเคยดูละครเรื่องนั้น อ่านนิยายเรื่องนี้ เคยฟังเพลงนู้น ก็จะมีคนทำหน้าสงสัยแล้วถามว่า "เกิดทันเหรอ"
แต่ถ้าเป็นพี่ๆที่เป็นผู้ใหญ่กว่าหน่อย ก็จะออกแนวมาคุยเรื่องจริงจังกันบ้างก็จะบอกว่า "ดีนะ น้องนิวพูดจาเป็นผู้ใหญ่ดีจัง ไม่นึกว่าเพิ่งจะ24-25เนอะ"
โถ่เอ๊ย...ก็จะไม่เป้นผู้ใหญ่ได้ไงล่ะครับ ก็ในเมื่ออายุจริงๆของผมน่ะ มากกว่าอายุที่พวกเค้าคาดเดาและสรุปกันไปเองตั้ง5-6ปีนี่ครับ แต่ก็ดีเนอะแสดงว่าแบ๊วได้อยู่ อิอิ
-
แล้วก็อีกเรื่อง อืม...เรียกว่าเป็นเรื่องของความเนี๊ยบ เอี๊ยบ ดุ ของหัวหน้าแล้วกันครับ
ตั้งแต่ผมเข้ามาทำงานทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า เชฟใหญ่และซุเชฟเป็นคนดุมากและด่าแรง ด่าเจ็บ
ถึงขนาดด่าจนลูกน้องเดินกลับบ้านมาแล้ว คิดดูดิ ผมเองก็กลัวเหมือนกะนแหล่ะ เพราะรู้ตัวว่าเป้นคนไม่เรียบร้อยเท่าไหร่
เอ๊ะ...คงต้องขยายความคำนี้กันก่อนเนอะ ผมเพิ่งค้นพบตัวเองไม่นานนี้ว่า ผมเป็นคนสุภาพแต่ไม่เรียบร้อยอ่ะครับ
คือ ผมไม่เอะอะโวยวาย ไม่ด่าว่า ไม่พุดหยาบคาย แต่ทั้งหมดที่ว่ามาผมทำได้และทำเท่าที่มีเหตุให้ทำครับ
ผมเป้นคนอ่อนน้อมและไหว้เป็นเอกลัษณ์ ยิ้มแย้มด้วยความเต็มใจ(แม้จะโคดเหนื่อยก็ยิ้มไว้ก่อนเพราะไม่รู้ว่าใครมองเราตอนไหนบ้าง)
แต่ในความอ่อนน้อม สุภาพนั้น ผมก็เดินชนนั่นชนนี่ ทำของหล่น สะดุดขาโต๊ะ ขี้หลงขี้ลืม สายตาไม่ดีหาอะไรไม่ค่อยเจอ ฯลฯ
ซึ่งด้วยคุณสมบัติที่กล่าวมานี้ ทำให้เมือ่ต้องเจอเชฟใหญ่แรกๆนั้นผมเหงื่อท่วมเลย เดินผ่านก็ไม่กล้ามองหน้าด้วยซ้ำ แต่ก็ไหว้ทุกครั้ง
และแอบคิดเอาเองว่า แหม....ทำไมเชฟไม่รับไหว้วะ เรานี่มันคนนอกสายตาซะจริงๆเลย แต่ก็เอาเหอะไม่ต้องสนใจผมมากก็ดีจะได้ไม่โดนจับผิดอะไร
แต่พอมาคิดว่าถ้าผมเป้นพวกโนเนมอยู่แบบนี้ จะไม่มีใครจดจำผมได้เลยว่าผมเข้ามาเมื่อไหร่ อยู่ครัวไหน ไปยังไงมายังไง
คนอื่นน่ะไม่เท่าไหร่หรอก สำคัญที่เชฟใหญ่ซึ่งจะเป้นคนประเมินผมน่ะสิ ถ้าใครต่อใครบอกว่าผมดียังไงบ้างแต่เชฟนึกหน้าผมไม่ออกก็จบกัน
เมื่อคิดแบบนี้แล้ว จากนั้นมาก็เปลี่ยนวิธีคิดใหม่และค่อยๆเอาตัวเองเข้าไปอยู่ในสายตาเชฟและซูเชฟเป้นระยะๆ
พอเราประชุมกัน ผมก็จำไว้ว่ามีอะไรบ้างที่เชฟอยากให้ทำ มีเรื่องอะไรที่เราต้องรับผิดชอบหลักๆ และเค้าเน้นเรื่องไหนเป็นพิเศษ
เช่นรุ้ว่าเค้าชอบให้หน้าบุฟเฟท์สะอาดๆ ผมก็จับจังหวะเห็นเค้ามาแต่ไกลก็ไปยืนเช็ดๆถูๆ เปลี่ยนจานรองใหม่ให้ดูดีขึ้น(เพราะที่วางไว้แต่เช้ามันเลอะ)
ซึ่งก็ได้ผล....
"เอ๊ะ น้องนี่ผมไม่เคยเจอ มาฝึกงานเหรอครับ" เชฟเดินมาถามผม
"เปล่าครับ มาเป็นtemp" ผมตอบสุภาพ
"กี่วันแล้วครับ" เชฟถามต่อ
"5วันครับ" ผมตอบโดยสบตาเชฟแบบมีจังหวะไม่มากไม่น้อยไป
"ผมคงยุ่งๆอ่ะ เพิ่งเห้นน้อง เออๆดีนะ เดินเติมของก็ดูความสะอาดด้วยแบบนี้แหล่ะนะ" เชฟจับไหล่ผมนิดนึงก่อนจากไป
แล้วหลังจากวันนั้นไม่มีสักวันที่เชฟมาดูงานสาขานี้แล้วจะไม่ทักทายผม นานวันเข้าก็เริ่มเล่นเริ่มแซวผมบ้างแล้ว ผมก็เล่นบ้างยิ้มบ้างหัวเราะกับเรื่องที่เชฟเล่าบ้าง
เคยมีพี่ที่เป้นพนักงานชั่วคราวเหมือนผมมาถามว่า "ทำไมเวลาเชฟเล่าอะไรตลก ทะลึ่งนิวขำง่ายจังทีพวกพี่ๆพวกนั้นแหย่ให้ขำยังเฉยๆ"
"ง่ายมาก ก่อนอื่นดูที่คนเล่าถ้าเป้นคนที่มีผลต่อความก้าวหน้าของเรา เราก็ควรมีท่าทีตอบสนองให้เค้ารู้ว่าเราสนใจทุกคำพูด
เค้าพูดเพื่อให้เราขำเราก็ขำ เค้าอยากให้เรื่องนั้นตลกเราก็หัวเระ ถ้าเค้าซีเรียสเราก็ควรแสดงอาการรับรู้อยากให้ความร่วมมือ
แต่กับพวกปลายแถวไม่มีปัญญาผลักดันให้เราสูงขึ้นไปจากจุดที่เรายืนอยู่ได้เนี่ย ทำไมต้องใส่ใจด้วยแค่ยืนรับฟังก็นับว่าเสียเวลามากแล้ว
ไม่เห้นมีความจำเป็นอะไรต้องไปขำหรือหัวเราะให้กับเรื่องไร้สาระที่พวกนั้นเล่าเลย เปลืองพลังงานเปล่าๆ" ผมยิ้มหยันๆปรายตาไปทางพวกปลายแถวนอกห้อง
-
มาเป็นกำลังใจให้พี่นิวค้าๆๆๆ
สงสัยหน้าเด็ก ยางสามารถแบ๋วได้อยู่ค้าๆๆ
:3123:
-
พี่นิว แร๊ง
555+
ฮาอะ แอ๊บเด็ก
เค้าเรียกว่าหน้าเด็กธรรมชาติ 555
^^
ขอบคุณค่ะ
-
แรงงงงง...
นี่หลานขงเบ้งหรือโจโฉหว่า :jul3:
หน้าเด็กเป็นความสามารถเฉพาะตัว ไม่สามารถลอกเลียนแบบกันได้ :z2:
ถ้าวันหนึ่งทุกคนรู้ความจริงว่าน้องนิวไม่ได้อายุ 24-25 อย่างที่คิด หมอศัลยกรรมจะทำงานหนักไหมนั่น
ปล. Avatar สวยเชียวค่ะ ไซซี (ที่มีซูสีไทเฮากำกับบทอีกที)
-
อ่อนน้อมแถมหน้าเด็ก +หน้าตาดีอีกต่างหาก
อีกหน่อยแฟนตรึมแน่ๆ พยายามเข้านะเป็นกำลังใจ
ให้น้องนิวนะ :L2: :กอด1:
-
ก๊ากกกกกกกกกก พี่นิวแอ๊บเด็กอ่ะ
-
ได้เปรียบคนหน้าเด็ก
เป็นกำลังใจนะ :กอด1:
ท่าทางงานที่ใหม่จะสนุกสมใจ
-
กลับมาเล่าให้ฟังต่อนะครับ....
สำหรับที่คิดว่าผมมีความสุขกับงานใหม่นั้นก็มีส่วนถูกอยูบ้าง แต่มันก็ไม่ได้มาจากสิ่งแวดล้อมไปทั้งหมดหรอก
ส่วนใหญ่แล้วมาจากความคิดของผมเองมากกว่า คือผมมีวิธีมองให้มันเป็นเรื่องสนุกและท้าทายตัวเองให้ไม่ยอมหยุดนิ่ง
เชื่อมั้ยว่าสัปดาห์ที่ผ่านมา มีแต่สถานการณ์ไม่ได้อย่างใจเกิดขึ้นกับผมตลอดเลย (ผมเคยบอกแล้วว่าผมไม่เรียกว่าความซวยนะครับ)
1.ตอนเช้าผมไปไม่ทันรถพนักงานตลอด4วัน(ผมทำงาน5วันน่ะ) ทั้งที่ผมว่าผมก็ไปถึงจุดจอดรถก่อนเวลานี่นา
บางวันผมมองเห็นท้ายรถพนักงานขับเลี้ยวโค้งไปแต่ทำอะไรไม่ได้(เพราะผมมาจากด้านหลังอ่ะนะ) ยืนเอ๋อสักพักทำไรไม่ถูก
ส่วนบางวันผมก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของรถพนักงานด้วยซ้ำ แสดงว่ารถออกไปไกลแล้วแน่ๆ สรุปคือผมต้องนั่งมอไซค์วินไปทำงานตลอด4วัน
ค่ารถวันละ200บาท แม่เจ้า!!! คิดดูสิ ตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา ผมเสียเงินตั้งแต่ลืมตาตื่น 800บาทเฉพาะตอนเช้านะเนี่ย
2.ตอนเช้าผ่านไป ผมก็นึกว่าตอนเย็นจะรีบๆเคลียร์งานแล้วชิ่งมารอรถให้เร็วขึ้น แต่ก็เอาอีกแล้ว พลาดครับ ผมพลาดรถพนักงานรอบ6โมงเย็นอีกแล้ว
แต่ตอนนี้ยังดีหน่อยคือไม่ต้องรีบไปไหน(ไม่เหมือนตอนเช้าต้องไปทำงานไง สายไม่ได้) ผมก็เลยรอรถพนักงานรอบต่อไปคือเวลา 2ทุ่ม
ถึงไม่เสียตังเพิ่มในการขึ้นรถกลับเอง แต่ผมก็ต้องเสียเวลาในการเดินทางและกว่าจะถึงห้อง กว่าจะได้อาบน้ำนอน ก็โคตะระเพลียเลยครับพี่น้องครับ
***จากข้อ1-2 ผมต้องพยายามค้นหาสาเหตุให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม ทำไมถึงผิดพลาดคลาดเคลื่นไปซะทุกอย่างแบบนี้ แล้วผมก็ค้นพบว่า...
ก่อนหน้านั้นเป็นวันหยุดและผมเอาเมมโมรี่การ์ดในมือถือไปโหลดเพลงจากคอม ทีนี้ระหว่างที่ปิดเครื่องผมคงใส่แบตฯไม่ลงล๊อค
ทำให้มือถือดับไปนานเกิน พอเปิดเครื่องอีกครั้งเวลาที่มือถือจึงเดินช้ากว่าเวลาจริงไปตั้ง20นาที แม่เจ้า!!อะเกน มิน่าล่ะกู
นี่ถ้าผมคิดว่าเป็นความซวย เอาแต่นั่งโทษดวงแทนที่จะคิดอย่างเป็นระบบ ผมคงเสียเวลาและเงินเพื่อไปสะเดาะเคราะห์ซะแล้วก็ไม่รู้
3.หลังจากเคลียร์ตัวเองเรื่องเวลาได้แล้ว ก็เกิดเรื่องอีกจนได้เมื่อเช้าวันต่อมาก่อนจะถึงวันหยุดผม(วันทำงานวันที่5ของสัปดาห์)
ผมปวดท้องมาก อาเจียนหนักและเวียนหัวสุดๆ ก็เลยโทร.ไปลางาน หัวหน้าก็โอเคให้หยุดไปหาหมอได้ ผลตรวจปรากฏว่าผมเป็นสำไส้อักเสบ
ทีแรกคิดว่าแค่อาหารเป็นพิษคงไม่มีอะไรมากไปหาหมอแล้วคงไปทำงานได้ อย่างมากก็ขอหยุดแค่วันที่ไปหาหมอวันเดียวก็โทร.ไปบอกที่ทำงานไว้
แต่พอพ้นวันหยุดสองวัน(ที่นี่ได้หยุด2วัน/weekครับ) ผมก็ยังไม่หายดี ปวดท้องหนักมากเลยโทร.บอกพี่นุ้ย(พี่ที่ทำงานเก่า)ให้พาไปหาหมอ
สรุปว่าผมลำไส้ติดเชื้อและถ่ายหนักไงเลยต้องให้น้ำเกลือที่โรงพยาบาลต่อ ผมก็โอเคแหล่ะ ให้พี่นุ้ยกลับไปก่อน ผมนอนโรงบาลคนเดียวได้
พอวันที่ต้องไปทำงานแต่สายน้ำเกลือยังห้อยระโยงระยางอยู่ ก็เลยต้องโทร.ไปลางานต่อบอกไปตามที่หมอบอกอ่ะครับ สิ่งที่ได้ยินกลับมาคือ
"ลาป่วยบ่อยๆไม่ดีนะนิว" ...หัวหน้าคนเดิม แต่เสียงเย็นชาต่างจากเดิม ผมแปลได้ในทันทีว่าเค้าไม่เชื่อว่าผมป่วย อาจคิดว่าอู้ก็ได้
ผมก็ได้แต่อึ้งและตอบไปว่า "ครับพี่" จนเมื่อวางสายแล้วผมถึงนึกได้ว่า น่าจะบอกให้เค้ามาเยี่ยมที่โรงบาลซะเลยจะได้เห็นกับตาตัวเอง
แต่ในเวลานั้นแค่ขยับตัวเอามือถือใส่กระเป๋าก็เวียนหัวจะตายแล้ว เลยเลิกคิดดีกว่า นอนหลับตานิ่งๆแล้วคิดถึงแม่ปล่อยน้ำตาไหลไปเรื่อยๆจนหลับไปเอง
-
พี่นิว ไม่รู้เลยนะคะเนี่ย ว่าพี่นิวไม่สบายอ่ะ ดีขึ้นหรือยังคะ แล้วหัวหน้าว่าไงบ้าง เรื่องเข้าโรงพยาบาล สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
น้องนิวดีขึ้นหรือยัง
เป็นกำลังใจให้ รักษาสุขภาพนะ :กอด1: :L2:
-
:L2:มาเยี่ยมค้าบ
หายหรือยังค้าบ
รักษาสุขภาพนะค้าบ
เรื่องงานไม่สำคัญเท่าสุขภาพ :L1:
คนขยัน คนเก่งใครๆก็ต้อนรับอยู่แล้ว :กอด1:
-
ผมออกจากโรงพยาบาลในวันรุ่งขึ้น และไปทำงานด้วยสภาพทรุดโทรมทีเดียว ผมเห้นตัวเองในกระจกยังไม่ค่อยกล้ามองเลย
หน้าผมดำเกรียมไปหมด ไม่เหมือนคนป่วยแต่เหมือนคนโดนคุณไสยมากกว่า ผมทราบจากหมอว่าบางทีอาหารที่เป็นอาจมีผลกับตับ
ถ้ายังรุ้สึกอ่อนเพลียไม่มีแรงให้กลับมาตรวจตับอีกครั้ง นอกจากนี้ผมยังผอมลงไปอีกไม่รู้กี่โลแหล่ะ แต่ที่แน่ๆพอใส่ชุดทำงานที่โรงแรมจัดให้
ก็หลวมไปหมดทั้งเสื้อและกางเกง เมือ่โผล่หน้าเข้าไปในครัว ใครๆก็พากันตกใจ แทนที่จะถามอาการป่วยเพียงอย่างเดียวเลยกลายเป็นว่าเป็นห่วงมากขึ้น
เกรงว่าจะทำงานไม่ไหวเพราะสภาพผมเผ้ายุงเหยิง(ขนาดว่าผมใช้ยางรัดถุงมัดๆรวบไปไว้ในหมวกแล้วนะเนี่ย) สีหน้าอิดโรยและหมองคล้ำต่างจากผมคนเดิมเลย
และเพราะผมป่วยทำให้ไม่มีกะจิตกะใจจะใส่คอนแทคส์ให้เสียเวลา ผมก็ใส่แว่นตาหนาเตอะไปทำงานตามเดิม(เหมือนที่ผมทำประจำเวลาไม่ได้ไปทำงาน)
ผู้คนส่วนใหญ่จำได้ว่าเป็นผมแต่ก็คลางแคลงใจว่าผมจริงๆหรือเปล่า และถ้าเป็นตัวจริงทำไมต่างไปจากเดิมจนน่ากลัวขนาดนี้
"นิวไปทำอะไรมา ทำไมแก่ลงไปมากจัง ดูใส่แว่นดิแกดูแก่กว่าพี่อีกว่ะ" พี่หนิงหัวหน้าสายตรงของผมถามขึ้นเมื่อเจอกัน
"นิวเอ๊ย ดีขึ้นยังอ่ะน้องหน้าแย่มากเลยวันนี้" พี่แอฟพี่และเพื่อนที่เป็นพนักงานชั่วคราวเหมือนผมถามบ้าง
"น้องนิวป่วยเป็นไรอ่ะคะ นี่ยังไม่ดีขึ้นใช่มั้ย ถ้าไม่ไหวบอกนะ พี่จะได้บอกหัวหน้าให้" พี่หยินซึ่งอยู่คนละครัวแต่ก็คอยเป็นห่วงผมเช่นกัน
"เฮ้ยไม่ไหวก็บอกนะนิว อย่าฝืนพี่ทำเองก่อนก็ได้ไม่เป็นไร" พี่ละออซึ่งต้องเข้างานเวลาเดียวกับผมแสดงความห่วงใย
แต่ผมก็พยายามฝืนตัวเองให้ทำงานให้ได้ตามปกติ จนผ่านไปแต่ละวันอาการก็ค่อยๆดีขึ้น อาจเพราะยาและการได้นอนพักเต็มที่เมื่อไม่ถ่ายพร่ำเพรื่อแล้ว
และเกลือแร่ที่หมอจัดให้มาทานเองก็ช่วยได้มาก หมอยังจัดยาแก้อาเจียนมาให้ด้วยเผื่อว่าอาเจียนจนแสบคอซึ่งจะไม่เป็นผลดีกับหลอดลมนัก(หมอบอกมาอีกที)
คนที่ผมอยากให้เห็นสภาพของผมในเวลานี้ที่สุดก็คือ พี่โดม หัวหน้าคนที่ผมโทร.มาลางานด้วย เมื่อเค้าได้เห็นสภาพของผมก็ดูจะตอบในทุกความไม่เขื่อถือในใจเค้า
-
:L2:เป็นกำลังใจให้นะค้าบ
ขอให้แข็งแรงเร็วๆ :กอด1:
-
:L2:
พี่นิวค้ามาเป็นกำลังใจ ขอให้หายไวๆๆคะ อย่าเจ็บอย่าป่วยอีกเลย .................
-
:กอด1:
ถึงไม่มีใครดูแล
ก็ต้องดูแลตัวเองให้มากๆนะคะพี่นิว
เป็นห่วงน้าาา
^^
ขอบคุณค่ะ
-
ภายในช่วงเวลา3-4วันหลังออกจากโรงพยาบาล ผมก็ไม่ค่อยมีแรงทำอะไรและสมองก็เหมือนจะสั่งการช้าลง ซึ่งทำให้ผมทำงานพลาดบ่อยๆ
และเมื่อถูกตำหนิ ต่อว่า (จากบางคนก็ว่าซะแรง) และเจอการลุ้นให้ลนลานมากขึ้น ยิ่งไปกันใหญ่จากที่จะแก้ไขให้ดีขึ้นก้เลยยิ่งทำผิดทำพลาดที้งที่เคยทำได้
แต่ผมก็ยังเป็นผมอยู่นั่นเองคือไม่ตอบโต้สิ่งร้ายๆด้วยวิธีร้ายๆ ผมก็ทำได้แค่ยิ้มๆ น้อมรับคำตำหนิติเตียนนั้น(แม้ในใจจะคิดว่า ด่าแรงเกินไปเปล่าวะ)
เชื่อมั้ยว่า แค่ไม่กี่วันจากนั้นผมก็เริ่มมีผมหงอกขึ้นจากประปรายคล้ายๆคนแพ้ผมขาว จนลามไปทั่วตามขอบศรีษะคือตรงโคนเส้นผมเป็นสีเทาอ่อนๆจนเป็นสีขาวเงิน
ยิ่งเวลาที่ผมรวบเส้นผมด้านหลังมัดไว้ก่อนใส่หมวกกุ๊ก ยิ่งพบว่าปลายผมก็กลายเป็นสีขาวเงินไปด้วย มองดูผิวหน้าก็ยังเกรียมไหม้ไร้วี่แววที่จะหายไปได้ในเวลานี้
พี่หนิงหัวหน้าของผมถึงกับเอ่ยตอนเราไปทานข้าวกลางวันที่แคนทีนด้วยกันว่า "ไม่เคยเจอใครป่วยน่ากลัวเท่าแกเลย เผลอแป๊บเดียวแก่เหมือนคนจะสี่สิบ"
ผมทำได้แค่ยิ้มๆและแสดงออกผ่านแววตาที่อ่อนแรงไปยังคนทั้งหลาย เพื่อให้ทุกคนได้เห็นว่าผมไม่พร้อมจะรับเรื่องกระทบกระเทือนความรู้สึกมากไปกว่าที่เจออยู่นี้
แต่เชื่อมั้ยครับ คนที่นี่แรงเหลือเกิน ไม่ว่าคุณจะป่วยแค่ไหน ต่อให้คุนกำลังจะตายลงไปต่อหน้า แต่ถ้าคุณทำไม่ได้อย่างที่เค้าต้องการ คุณก็คือคนผิดและต้องถูกตำหนิขั้นรุนแรง
"นี่น้องเอาน้ำแข็งตรงนี้ไปใช้ได้ยังไง พี่ให้คนของพี่เอามา น้องจะใช้ก็เอารถไปเข็นมาใหม่สิ" พี่นุ๊กหัวหน้าครัวร้อนโวยขึ้นเมื่อเห็นผมจะแบ่งน้ำแข็งมาใช้
"ทำไมตักแยมใส่จนล้นขนาดนี้ เป้นน้องจะตักได้มั้ย ตักซิ ตักเดี๋ยวนี้ถ้ามันหกแปลว่าแขกก็ต้องตักหก ทำไมไม่คิดซะบ้าง" พี่นุ๊กยังโวยเรื่องแยมต่อ
"นี่ๆ คุณเธอ จะเดินเอาของไปเติมก็ถือไปสองอย่างสิ มีตั้งสองมือทำไมจะต้องประคองจานเดียว หมดแรงแล้วหรือไง" พี่มิ่งโวยตอนเห็นผมจะเปลี่ยนจานผลไม้
"เดี๋ยวนี้เค้าให้มันชิ้นเท่าบ้านแบบนี้เหรอไง ไปทำมาใหม่ไป ทีหลังคนอื่นทำก็หัดๆดูไว้ไม่ใช่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาทำงานตัวเองใหเสร็จอย่างเดียว" พี่ต่ายโวยบ้าง
-
"เมื่อวานทำไมทำแซนวิชแค่12ชิ้น บอกให้ทำ20ชิ้นจำไมได้รึไง ทีหลังถ้าทำไม่เสร็จก็ยังไม่ต้องรีบกลับนะ" พี่อ๊อบเดินมาสำทับเข้าอีกคน
"ทำไมทำไม่ได้ล่ะ แค่ตีแป้งพิซซ่า คนอื่นเค้าเพิ่งมายังทำได้เลย ถอยไปๆ แล้วดูพี่เค้าทำนะ เสียของหมดเลย" พี่นุ๊กหงุดหงิดที่ผมทำพิซซ่าไม่ได้
"เอ้าๆๆ นั่นจะใส่ให้ล้นทำไมน่ะ ญาติเหรอที่มากินน่ะ ทีหลังไม่ต้องให้เยอะขนาดนี้หรอก เปลืองตาย" พี่ต่ายบ่นที่เห้นผมใส่ผักสลัดเยอะ
"น้องๆ สลัดเนี่ยขายแพงนะ โรงแรมเราห้าดาวไม่ใช่ร้านข้างทาง ใส่ให้มันน่าจ่ายหน่อย ให้นิดเดียวแขกด่าตายห่า" พี่อ๊อบโวยในวันที่ผมใส่น้อยเกินไป
แต่ทั้งหมดนี้ผมก็ทำได้แค่ก้มหน้าก้มตาทำตามที่เค้าบอก ไม่เถียงไม่บ่น อะไรทนได้ก็ต้องทนเพราะเราเลือกจะมาอยุ่ที่นี่เองและก็ถือซะว่าเป้นการได้เรียนรู้สิ่งที่ถูกต้องด้วย
แม้ว่าบางครั้งผมก้ไม่แน่ใจว่า ความถูกต้องหรือความถูกใจกันแน่ที่ผมควรระวัง เพราะกับคนหนึ่งสิ่งหนึ่งก็ดูจะถูก แต่สิ่งเดียวกันกับอีกคนดันบอกว่าผิด แต่ช่างเถอะ
การเริ่มต้นใหม่ ในที่ไหนๆก็คงต้องเผชิญความยุงยากใจด้วยกันทั้งนั้นก็คงเหมือนที่ผมเคยผ่านมาแล้วจากที่เก่า (ก็สาเหตุที่ผมมาตั้งกระทู้บ่นให้เพื่อนๆฟังเมือ่ปีก่อนไงครับ)
ซึ่งจะว่าไปแล้วผมก้ยังมีพี่ๆที่ดีกับผมอยู่ด้วยเช่น พี่เชอรี่ พี่ละออ พี่หยิน พี่หนิง พี่แอ้ว และเพื่อนๆทั้งที่เป็นพนักงานชั่วคราวในแผนกและต่างแผนกที่คอยให้กำลังใจ
-
แต่แล้วผมก้ค้นพบความจริงว่า ความอดทนและการนิ่งเฉยของผมไร้ประโยชน์เหลือเกิน เพราะผมได้ทราบสาเหตุที่แท้จริงของเรื่องต่างๆในวันหนึ่ง
"อัดมันเข้าไปทุกวันก็ดีว่ะ กูว่าท่าทางมันหงิมๆหงอๆ คงไม่ทันเราหรอก ให้แม่งสับสนไปเลยว่าทำอะไรก็ผิดหมด" เสียงพี่นุ๊กดังเข้ามาในสโตร์
"แต่ก็สงสารน้องมันนะ มันมาทำงานทุกวันเจอพวกเราป่วนทุกวันแบบนี้ มันก็ทำผิดๆถูกๆไปหมดแหล่ะ" พี่มิ่งแสดงความเห็นแย้ง
"ดีสิมิ่ง ถ้ามันอยู่ไม่ได้ก็ออกไปซะ กูจะคอยดูน้ำหน้าอีหนิง แม่งทีมันมาด่าเด็กในครัวกูล่ะ เห็นมะไอ้ป๊อกถอดชุดกลับบ้านไปเลย แล้วไงพอมันหายไปก็โดนให้ออก
ก็อีหนิงนี่แหล่ะไปบอกเชฟให้ไล่เด็กกูออก มึงก้รู้ว่าอีหนิงมันคนโปรด แล้วทีนี้กูก็เหนื่อยเพิ่มขึ้นอีก คราวนี้ถ้าเด็กมันอยู่ไม่ได้ มันจะได้ซวยบ้างเสือกแรงกับเด็กกู" พี่นุ๊กพูด
"แต่เด็กมันไม่รู้เรื่องด้วย" พี่มิ่งออกความเห็น
"เฮ้ย...คุยเรื่องลูกคนใหม่อีหนิงป่ะ แม่งน่าจ๋องๆหงอยๆว่ะ กูรำคาญจะตาย วันๆเอาแต่ยิ้ม ด่าก็ยังยิ้ม" เสียงหนึ่งดังแทรกเข้ามา
"ใครจะปากหมาเหมือนมึงอ่ะ หรือจะให้น้องเค้าด่ามึงกลับวะอีต่าย" เสียงผุ้ชายแทรกขึ้น ผมฟังออกว่าเป็นเสียงพี่อ๊อบ
"กูว่าแม่งแอ๊บว่ะ คนอะไรจะทนขนาดนั้น อย่างน้อยมันก็ต้องชักสีหน้าบ้างแหล่ะ นี่แม่งยิ้มๆแค่เนี้ย กูว่าบางทีมันด่ากูในใจแหงๆ" พี่ต่ายวิจารณ์ผมต่อ
"ทำไมไม่คิดว่าน้องเค้ายอมเพราะเห็นพวกเราเป็นรุ่นพี่วะ" พี่มิ่งขัดขึ้นอีก
"โห...อีมิ่ง มึงอย่ามานางเอก ทีตอนกูชวนมึงไม่เห็นปฏิเสธตอนนี้เสือกจะเห็นใจมันเหรอ" พี่นุ๊กว่าต่อ
"ก็ตอนนั้นกูหมั่นไส้อีหนิงนี่หว่า เรื่องไอ้ป๊อกโดนพี่หนิงมันด่าวันนั้นเป็นใครก็โมโห แต่พอเราทำกะนิวมันแบบนี้กุว่าไม่ยุติธรรมว่ะมึง" พี่มิ่งค้านอีก
"แล้วไง มึงจะถอนตัวเหรอ ป๊อดว่ะ" พี่นุ๊กเหวี่ยงเพราะถูกขัดใจ พี่มิ่งก็ตอบกลับมาว่า "เออๆ กูไม่เล่นแล้วสงสารเด็กมัน"
"ใครถอนตัวก็ถอนนะ แต่กูเอาต่อว่ะ ชอบเห็นตอนมันทำหน้าหมาหงอยตอนโดนกูด่าว่ะ นี่กูว่าจะไปด่าอีพี่หนิงให้มันกดดันลูกมันอีกทาง ทีนี้แม่งออกแน่" พี่ต่ายหัวเราะขำ
"แต่กูไม่เอาด้วยนะเว้ย ชักจะสงสารมันแล้วว่ะ มึงเห็นป่ะ พอกูเรียกน้องสาวๆ มันก็ยิ้มให้ทุกที กูไม่เล่นละ" พี่อ๊อบถอนตัวอีกคน
แล้วเมื่อเสียงทุกเสียงสงบลงแล้ว ผมก็โผล่หน้าออกมาจากห้องสโตร์ด้านใน ไม่มีพบใครแล้วนั่นคงเป็นอย่างที่ผมคิด คือเค้ามาหาที่พูดคุยกันในเรื่องที่ไม่อยากให้ใครรู้
และเมื่อตกลงกันได้บ้าง ไม่ได้บ้าง แต่ไม่มีความจำเป็นอะไรต้องพุดกันต่อก็เลยพากันกลับออกไปทำงาน ส่วนตัวผมหลังออกมาจากสโตร์แล้วก็เดินโซเซไปแคนทีน
ดื่มน้ำเย็นๆเข้าไปหลายแก้ว ไม่รุ้เพราะกระหาย คอแห้งผากจนร้อนผ่าวไปทั้งตัว หรือเพื่อจะดับอารมณ์อะไรบางอย่างแต่นั่นก็ทำให้ผมรุ้สึกดีขึ้นก่อนจะกลับไปทำงานต่อ
-
ให้ตายเถอะคนเรา
พี่นิวสู้ๆน้าาา
^^
ปล. ขอให้หายป่วยไวๆนะคะ
-
:กอด1:พี่นิว
เอาความดีเข้าสู้นะค้าบ
อย่างน้อย
ก็ยอมถอนตัวไปสองคนแล้ว :a2:
พี่นิวสู้ๆ :a9:
-
คนเลวมีทุกที่
เป็นกำลังให้นะน้องนิว :กอด1: :L2:
-
เข้ามาแจ้งให้ทราบว่าผมเปลี่ยนชื่อจาก
+ฟ้างามยามค่ำ+
เป็น
รอยยิ้มอาบยาพิษ
แล้วนะครับ
-
:L1: สุขสันต์วันแห่งความรักจ้า
และสวัสดีปีใหม่ด้วยนะจ๊ะ
:mc4: ซินเจียยู่อี่ ซินนี้ฮวดใช้ ซินเจิ้งหรูอี้ ซินเหนียนฟาไฉ
-
happy valentine day และ สวัสดีปีใหม่จีนค่ะ พี่นิว ขอให้สุขภาพแข็งแรง ความรัก การงานราบรื่นนะคะ สู้ๆค่ะ
-
:L1: :L1: :HAPPY VALENTINE 'S DAY :L1: :L1:
:L2: :L2: :L2:
-
ขอบคุณสำหรับทุกคำอวยพรครับ
-
กลับมาเล่าต่อ....
ในคราวเคราะห์(ผมเริ่มจะเอนเอียงไปทางเรื่องความซวยซะละมั้ง 555) ผมก้มีเรื่องดีๆเกิดขึ้นอยู่บ้าง คือว่าที่ทำงานผมเดือนนี้เค้าจ่ายเงินพิเศษให้พนักงานครับ
ก็จะมีโบนัสสำหรับพนักงานประจำที่อยู่มาครบ1ปีก็แล้วแต่บุคคลครับ เงินเดือนพนักงานก็ขึ้น(อันนี้เป็นพนักงานชั่วคราวก็ได้ด้วย ผมยังเอ๋อเลยแต่ได้ก็ดีแล้วเนอะ)
และเซอร์วิสชาร์ตก็ได้คนละ 3หมื่น3พันบาทครับ ที่พูดมาทั้งหมดนี่ผมได้แค่เงินเดือนขึ้น200เองนะ ไอ้ที่เค้าได้กันมหาศาลน่ะ ผมไม่ได้เพราะไม่ได้เป็นพนักงานประจำครับ
แต่ที่ผมได้รับเป็นผลพลอยได้ที่พี่ๆเค้าได้เงินกันเยอะอ่ะครับ พี่ๆในครัวผมก็เลยให้ผมเป็นกำลังใจในการทำงานร่วมกันมา2เดือน พี่หนิงหัวหน้าผมให้ผม2พันครับ
พี่ละออกับพี่เชอรี่ให้ผมคนละ1พัน แล้วก็พาผมไปเลี้ยงข้าวเย็นมื้อใหญ่มาก(แน่นอนว่าผมเก็บเงิน4พันนี้ไว้อุ่นๆในกระเป่า เพราะมื้อนี้ผมกินฟรีอ่ะครับ 555) แต่มีข้อแม้...
"นิว แกต้องไปแปลงโฉมมาใหม่นะ รับไม่ได้จริงๆ ผมเผ้าทำไมหงอกขาวกว่าฉันอีกว่ะเนี่ย ไปซะนะลูก" พี่หนิงเอ่ยเป็นคนแรก
"เออ พี่ก็ว่าดีนะนิว หายป่วยแล้วไม่ใช่เหรอ จะปล่อยเนื้อปล่อยตัวไปทำไมเดี๋ยวหาแฟนไม่ได้นะจ๊ะนิว" พี่ละออเห็นดีเห็นงามมาเชียว
"แต่งเนื้อแต่งตัวให้สดใส่หน่อย เลิกซะทีเหอะชุดดำ ชุดเทา อ้อแล้วก็คอลเลคชั่นเสื้อขาวกะกางเกงยีนส์ด้วย มันเอ้าท์นะน้อง" พี่เชอรี่แนะนำเมื่อเจอกันตอนบ่าย
ผมก็เริ่มกลับมาดุตัวเองว่าจะโมดิฟายอะไรได้ ก่อนอื่นคงต้องสรวจดีๆก่อนว่าหน้าหายไหม้ หายกร้านดำไปบ้างมั้ย แล้วค่อยมาคิดเรื่องเปลี่ยนสีเสื้อผ้าทีหลัง
อาจจะเพราะไม่ได้ใส่ใจดุหน้าตา ผิวพรรณตัวเองมานาน เมื่อล้างหน้าล้างตาก่อนนอนผมจึงทาครีมที่มีอยู่ซะหน่อย(แต่ไม่ค่อยชอบทาอ่ะ เสียเวลา ขี้เกียจด้วย)
จากวันแรกๆก็เริ่มทำจนชินและก้ผ่านไปนานวันเข้า การทาครีมก่อนนอนก็ดูจะไม่ยากเย็นหรือน่าเบื่อเท่าไหร่ กลายเป็นกิจวัตรประจำวันไปเอง ซึ่งก็ได้ผลดีครับ
หลายวันถัดมาคนที่ทำงานเริ่มทักว่า หน้าตาผ่องใสขึ้น บางคนก็มาถามว่าใช้ครีมอะไร ผมก็ตอบไปว่าคงเพราะหายป่วยแล้วก็ได้นอนเต็มอิ่มเลยดูสดใสขึ้นมั้ง
จะมีแค่บางคนเช่นพี่ต่ายบที่มาถามผมในทำนองเดียวกันนี้ว่า "อุ๊ยตาย นิวน้อยไปทำไรมาจ๊ะ หน้าตาเด้งใสเลยนะ บอกพี่มั่งดิพี่จะได้ใช้ครีมแบบนิวน้อยบ้าง"
ผมก็ตอบไปยิ้มๆว่า "ไม่ได้ใช้ครีมหรอกพี่ต่าย แค่ทำบุญกรวดน้ำให้พวกสัมภเวสีอ่ะ มันคงได้กุศลมั้งเลยไม่มาเป็นเสนียดเกาะให้นิวหน้าหมองอยู่"
-
แล้วในวันที่เราไปทานข้าวมื้อใหญ่กันนั้น ผมบังเอิญเจอกับแทนและพี่หลินที่ร้านอาหารด้วย พอดีผมทานเสร็จแล้วกำลังจะกลับก้ไปเข้าห้องน้ำ
ผมเจอกับแทนตอนที่ผมกำลังล้างมืออยุ่แล้วแทนเดินเข้าไปฉี่ เราก็ทักทายกันพอประมาณ ตัวผมอ่ะไม่ได้รุ้สึกแปล๊บๆอะไรเลยสักนิดเหมือนเจอคนเคยรุ้จัก
เค้าเดินเข้ามาทักทายผมก่อน ผมก้ยิ้มให้นิดหน่อย แล้วผมก็เดินออกไปทีแรกก้คิดว่าจะรีบเดินไปลานจอดรถแล้วก็คงไม่มีอะไรต่อเนื่องอีก แต่แทนวิ่งตามมาจับมมือผม
"นิวจะกลับแล้วเหรอ" แทนถามโดยไม่ยอมปล่อยมือผม
"อืม" ผมตอบและสะบัดมือเบาๆ
"ยังทำงานที่โรงแรมใหม่รึเปล่า" แทนถามเหมือนเก้อๆไม่รู้จะพูดอะไร
"ทำสิ ทำไมเหรอ" ผมถามกลับไปด้วยความงง ว่าทำไมถามผมแบบนี้
"ก็เห็นนิวไว้ผมยาว เลยแปลกใจว่าทำไมเค้าให้ไว้ผมยาวได้" แทนเอื้อมมือมาจับปลายผมของผม
"อ๋อ เค้ามีหมวกให้ใส่เราก้มัดแล้วเอาผมเก็บไว้ใต้หมวกอ่ะ" ผมจับปลายผมตัวเอง แล้วเอี้ยวตัวหลบมือของแทน
"อือ สวยดี แปลกตาไป" แทนยังพูดไปเรื่อย ตาก้มมองพื้นดินตลอด
"แทนก็เคยเห็นฉันไว้ผมยาว ใส่วิกแสดงละครมาแล้วนี่" ผมรวนกลับหาเรื่องจับผิด
"อือ นั่นสิเนอะ" แทนเงยหน้ายิ้มเขินๆ
"ฉันไปนะ" ผมเดินห่างออกไปนิดหน่อยก็พอดี พี่หลินเดินมาตามหาแทน
"นี่แกเองเหรอที่ยืนคุยกะผัวฉัน" พี่หลินเปิดฉาก ผมมองดูจนทั่วตัว พี่หลินดูแย่มาก รูปร่างอ้วนบวมเผละไปหมด คอสั้นตัน ผมยาวยุ่งเหยิง ท้องใหญ่อุ้ยอ้ายดูไม่น่ามองเลย
-
:L2: สวัสดีปีใหม่จีนคะพี่นิว แฮปปี้มากๆๆคะ
แต่เจ๊คนสุดท้ายแรงได้อีกอ่ะ
-
"ใช่ ฉันเอง มาตามผัวเหรอ เอาไปสิ ฉันยืมมาคุยชั่วคราวหรอก" ผมตอบกลับ
"นี่นัดกันใชมั้ย แกถึงแต่งตัวซะขนาดนี้" พี่หลินมองผมไปทั่วตัว วันนี้ผมเลิกใส่ชุดสีดำแล้วครับ ลองเปลี่ยนมาใส่เสื้อตีเกล็ดสีแดงขริบชมพูอ่อนเก็บชายเสื้อไว้
ในกางเกงขาเดฟสีขาวผูกเชือกร้อยไว้ที่เอวกางเกง ผมเลือกรองเท้าผ้าใบมีส้นสีขาวให้ดทนสดใสเข้ากันทั้งชุด ซึ่งก็ทำให้ดูสดชื่นสบายตาด้วย และเปลี่ยนสีผมใหม่
เป็นสีดำน้ำเงินเข้มมันวาวไปทุกเส้น จัดแต่งทรงใหม่เซตให้พองนิดๆที่ด้านหลังและดัดปลายผมผมแนวสวอนปล่อยเคลียมาที่ไหล่ เปลี่ยนสีคอนแทคส์เป็นสีแบบตาโตซะด้วย
ตอนนี้เองผมนึกขอบคุณบรรดาลูกพี่ของผม ที่ยุส่งให้ผมไปแปลงโฉมซะก่อนจะมาเลี้ยงมื้อใหญ่กันในร้านนี้ นี่คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ๆที่ผมเจอสองคนผัวเมียนี่อีกครั้ง
"ก็แล้วแต่จะคิด" ผมยิ้มให้ แล้วจะเดินออกไป แต่นึกขึ้นได้หันกลับไปมองดุพี่หลินอีกครั้งด้วยสายตาเหยียดๆจากหัวถึงเท้าแล้วพูดเบาๆให้ได้ยินกันแค่สองคน
"ท้องโย้แล้วเนอะ ใหญ่มากด้วย ดูแลตัวเองดีๆนะพี่ ผัวน่ะไม่ต้องดูแลมากหรอก มีคนเค้าอาสาดุแลให้ตลอดแหล่ะ เอาตัวเองกับลูกให้รอดก่อนนะ
สภาพแบบนี้ ถึงยังไงก็รั้งผัวไว้ยากลำบากอยุ่แล้ว ไม่ต้องพยายามให้เหนื่อยดีกว่า อ่อ...แล้วถ้าคลอดเมื่อไหร่ให้แทนไปบอกฉันนะ จะเอาของมารับขวัญหลาน
อืม... แต่คงต้องหาเงินซื้อคอร์สลดหุ่น นวดหนังหน้าสำหรับคุณแม่หลังคลอดให้พี่ซักชุด เพราะเท่าที่เห็นเนี่ย ขอโทษนะ เห็นว่ากันเองขอพูดตรงๆ มันทุกเรศมาก"
ก่อนจะเดินจากมา ผมยังเดินเข้าไปหาแทน แล้วจับมือแทนไว้ซะเอง แทนทำท่าตกใจนิดๆคงแปลกใจที่ตอนแรกผมสะบัดตอนนี้กลับมาจับมือเค้า เห้นหน้าแล้วขำ
"แทน มีอะไรให้ช่วยบอกนิวนะ แทนยังเป้นคนสำคัญที่นิวห่วงเสมอ แล้วเรื่องนั้นไว้ค่อยโทร.คุยกันนะจ๊ะ" ผมพูดเสียงหวาน โบกมือนิดๆแสดงการร่ำลาแล้วเดินแยกไป
-
ร้ายนะเรา :a2:
-
ดีเเล้วครับพี่นิว
ชอให้มีความสุขมากๆ คร้าบบบบ :L2:
-
ทุกครั้งที่ชีวิตน้องนิวเจอแต่คนร้าย ๆ ทำให้เจ็บช้ำตลอดเวลา จะสังเกตเห็นอย่างหนึ่งคือนิวจะมีสติต่อสู้กับปัญหาที่เกิดขึ้นเป็นอย่างดี ไม่คร่ำครวญฟูมฟายเกินเหตุ ชอบมากตรงจุดนี้
ดูเหมือนสัมภเวสีรอบตัวน้องนิวจะมีเยอะใช่เล่นนะ ต้องรบรากันไม่หยุดหย่อน ตอนนี้ก็มีพี่ต่ายกับพี่หลิน คาดว่าคงต้องกรวดน้ำชุดใหญ่ทีเดียวกว่าจะไปผุดไปเกิด
คำพูดที่น้องนิวใส่ไฟทิ้งท้าย สงสัยจะทำให้พี่หลินกับแทนทะเลาะกันได้อีก ฮ่าฮ่า ชอบ
สุขสันต์วันวาเลนไทน์ย้อนหลังค่ะ มาไม่ทันเมื่อวานนี้ สลบจากตรุษจีน แต่ยังทันวันปีใหม่จีนอยู่ ขอให้ผ่านทดลองงานโดยเร็วนะคะ และจัดการกับสัมภเวสีที่คิดร้ายได้อยู่หมัด :กอด1:
新年快樂
-
วันถัดมา ผมก็ไปทำงานด้วยรูปลักษณ์ใหม่ๆ คงเพราะตัวผมเองยังรู้สึกสดชื่นและสะใจนิดๆเกี่ยวกับเรื่องพี่หลินและแทนเมื่อคืน ตอนเช้าผมต่นเร็วกว่าเดิม
เลือกชุดที่อยากใส่ด้วยความพิถีพิถัน อืม...ไม่ใช่อะไรหรอกครับวันนี้ผมมีอบรมซึ่งจัดไว้สำหรับพนักงานใหม่โดยเฉพาะ ต้องแต่งตัวดูดีหน่อยเนอะ
ผมเลือกเสื้อเชิ๊ตคอปกสีชมพูมีปักดิ้นเงินเป็นรูปเถาองุ่นระย้าอยู่ตรงอกด้สนซ้ายของเสื้อ แขนสั้นมีไหมทองร้อยเกี่ยวที่ปลายแขนดึงรัดให้แน่นขึ้นได้
และใส่กางเกงแสลคสีดำขายาวรีดเรียบเนี๊ยบ รองเท้าหนังกำมะหยี่สีแดงสดส้นเตี้ย ผมมองตัวเองในกระจกอีกครั้งหลังเซ็ตผมสวอนปลายเคลียไหล่
และถามตัวเองอีกครั้งว่า "นี่เราบ้ารึเปล่าเนี่ย แต่งตัวเยอะขนาดนี้ ไปอบรมนะไมได้ไปเดินแฟชั่น" แต่ก็ไล่ความคิดนั้นไปเรียกคืนความมั่นใจ
ผมขึ้นมานั่งบนรถก่อนใครๆเพราะมาถึงก่อนคนอื่น เลือกนั่งที่นั่งติดริมหน้าต่างเปิดแอร์เย็นฉ่ำ แม้อากาศภายนอกตอนเช้าๆยังเย็นอยู่มาก
แต่ผมก็ไม่ลืมเตรียมผ้าคลุมไหล่ผืนใหญ่มาห่มตัวให้อุ่นขึ้นก่อนจะหลับตานอนพักอีกสักงีบใรหว่างเดินทาง(เหมือนทุกครั้ง)
แล้วจู่ๆผมก็รู้สึกว่ามีคนมานั่งเบียดอยู่ข้างๆ ผมลืมตาหันไปมองก็พบว่าเป้นผู้ชายตัวสูงกว่าผมสักหน่อย(แต่ก็ไม่สูงมากมายนัก)
เค้าหันมายิ้มให้ผมนิดหน่อย ผมก้ยิ้มตอบพอเป็นมารยาทแล้วหลับตานอนต่อ เพราะตอนนี้รถก็ยังไม่ออกจากลานจอดคงหลับได้อีกหลายงีบเลย
ผมคงหลับลึกไปหน่อยมั้ง รถมาถึงหน้าโรงแรมตอนไหนก็ไม่รู้(ปกติผมจะพอรุ้สึกตัวบ้างนะครับว่าใกล้ถึงแล้วก็ตื่นพอดีๆอ่ะนะ) คนข้างๆเค้าก็เลยปลุก
ตอนนั้นคนลงรถไปหมดแล้วอ่ะ ผมทั้งอาย(คนอื่น)และทั้งโมโห(ตัวเอง)ที่ปล่อยให้หลับจนไม่รู้เนื้อรู้ตัวเลย นี่ถ้าโดนลักหลับก็เสร็จไปแล้ว 55555
"นายๆ ไปเหอะเค้าไปกันหมดแล้ว" คนข้างๆที่ปลุกผมเค้าบอก
"ขอบคุณครับ" ผมยิ้มเก้อๆแล้วก้มหัวให้นิดหน่อยเป็นเชิงขอบคุณ แล้วลุกเดินตามเค้าลงไป
"มาทำงานใหม่รึเปล่านาย" คนข้างๆที่ตอนนี้เดินมาข้างๆและรอแสกนนิ้วต่อจากผมถามขึ้น
"ก็มาได้2เดือนละครับ" ผมตอบยิ้มๆแล้วขอตัวเดินไปก่อน เพราะต้องเอากระเป๋าไปเก็บที่ล๊อกเกอร์ด้วย
ผมจัดการเก็บของไว้ในล๊อกเกอร์แล้ว ก็เตรียมตัวจะออกไปทานข้าวเช้าก่อนจะเริ่มอบรม แต่ก็เสียเวลาสักพัก
เพราะต้องคอยขยับหลบคนอื่นๆที่เดินผ่านไปผ่านมา บางคนล๊อกเกอร์อยู่ด้านในก็ต้องเดินเข้าเดินออกผ่านทางล๊อกเกอร์ผม ผมก็ต้องเบี่ยงตัวหลบให้
และล๊กเกอร์ผมอยู่ตรงกับห้องอาบน้ำพอดี ดังนั้นบางคนที่ออกเวรเค้าจะอาบน้ำกอ่นกลับบ้านก็ต้องเดินผ่านมาทางผมอีก ผมก็ต้องหลบหน้าหลบหลังอยุ่นั่น
"อ้าว นายใช้ล๊อกเกอร์นี้เหรอ ข้างๆเราเลยอ่ะ" คนข้างๆที่กลายเป็นคนข้างล๊อกเกอร์ไปแล้วทักขึ้น
"ครับ ผมขอตัวก่อนนะ อืม...พี่มาอบรมรึเปล่าครับ" ผมถามพอเป็นพิธี
"อือ ใช่นายด้วยเหรอ เอองั้นเจอกันอีกทีนะ" คนข้างล๊อกเกอร์สรุปเอาเอง
"ครับ" ผมยิ้มน้อยๆเป็นการตอบรับ
-
แล้วการอบรมก็เริ่มขึ้นครับ วิทยากรให้พวกเราแนะนำตัวกันทีละคน โดยเราแต่ละคนก็ต้องพยายามจำเพื่อนๆของเราในห้องให้ได้ ก็มีประมาณ20คนพอดี
มาจากหลายๆแผนกด้วย หลังจากแนะนำตัวแล้วก็จับกลุ่มทำกิจกรรมชิงของรางวัลกันตลอดทั้งวัน มีหลายเรื่องที่พวกเราได้รุ้เพิ่มขึ้น มีหลายเกมส์
ซึ่งส่วนใหญ่เกี่ยวกับจิตวิทยามาให้พวกเราเล่น ได้ค้นหาตัวเองด้วย ค้นหาความถนัดในด้านต่างๆ และผมก็ทำได้ดีจนกลายเป็นคนที่ถูกเอ่ยชมอยุ่เสมอๆ
ผมนึกมาถึงตรงนี้แล้วก็คิดจะเดินหมกต่อไปเสียที คิดว่าถึงเวลาแล้วที่เราต้องสร้างสถานการณ์ให้ทางโรงแรมเห็นว่าเราเป็นคนมีคุณภาพที่ไม่ควรเสียไป
และเป้าหมายก็เป้นไปตามคาด มีกิจกรรมอะไรผมก็ทำคะแนนได้ดีเสมอ และผุ้จัดการฝ่ายบุคคลเองก๋เป็นผู้มอบรางวัลให้ผมในที่ประชุมนั้นด้วย
ตลอดการอบรม 3วันผ่านไปผมก็ได้รุ้จักเพื่อนพนักงานต่างแผนกเพิ่มขึ้นอีกหลายคน ล้วนเป็นพนักงานใหม่เหมือนกัน อาจเข้าทำงานเร็วช้ากว่ากันไม่มากนัก
ทีเราสนิทกันเร็วคงเพราะตลอดทั้งวัน ไม่ว่าจะเป็นพักเบรคหรือทานข้าวกลางวันและเย็นก็ทานด้วยกันทุกคน แลกเปลี่ยนพุดคุยกันถึที่มาที่ไปของพวกเรา
สำหรับผมนั้นคนที่ผมได้พูดคุยด้วยมากที่สุดจนสนิทกันก็คือ คนข้างล๊อกเกอร์ของผมน่ะแหล่ะครับ เค้าชื่อ ตี้ ความจริงแล้วเค้าแก่กว่าผม1ปีแต่เพราะเค้าเอง
เข้าใจว่าผมเพิ่งจะ24-25 เค้าเลยคิดว่าผมเป็นรุ่นน้องเค้าหลายปี แต่เพราะเราทักทายกันเหมือนเพื่อนมาแต่แรกก็เลยเรียกขานกันแบบเพื่อนกันตั้งแต่นั้น
"นิวมาทำงานยังไงอ่ะ" ตี้ถามผมตอนนั่งในรถพนักงานขากลับ
"ก็นั่งรถพนักงานไง" ผมก็ตอบตรง
"ไม่ใช่ดิ ตั้งแต่ออกจากห้องเลยอ่ะ" ตี้ หัวเราะคิดว่าผมตอบกวน
"อ๋อ เราเดินมาอ่ะ จากห้องก็ประมาณ10-15นาทีเอง" ผมบอกไปตามที่เค้าอยากรู้
"เดินมาเลยเหรอ เอางี้นะ วันนี้เราไปส่งนิวที่ห้องได้ป่ะ ได้รุ้จักกันไว้ไง เผื่อวันไหนนิวมาไม่ทันรถก็โทร.มาให้เราไปรับได้" ตี้มีข้อเสนอ
"จะดีเหรอ เราเกรงใจอ่ะ" ผมปฏิเสธด้วยความเกรงใจจริงๆ
"ไม่ต้องคิดมาก หรือว่าไม่ไว้ใจเราอ่ะ" ตี้เหล่ตามาทางผมเหมือนรอฟังคำตอบ ผมก็เลยตกลงให้เค้าไปส่ง
"โห.......ไม่ได้ใกล้เลยนะเนี่ยนิว" ตี้พูดขึ้น หลังจอดรถให้ผมลงที่หน้าอพาร์ทเมนท์
"เราเดินจนชินแล้วมั้ง ก็เรื่อยๆนะไม่ได้รีบจะมีก็แค่ตื่นสายจริงๆก็นั่งมอไซค์ไป" ผมเล่าให้เค้าฟัง
"เท่าไหร่อ่ะ" ตี้ถาม ผมก็ตอบไปว่า20บาท เค้าเลยเสนอว่าเค้าจะมารับทุกวันตอนเช้า(เพราะทำงานเวลาเดียวกัน และหยุดตรงกัน)
"ไม่เป็นไรหรอก เราเดินไปเดินมา2เดือนกว่าแล้วอ่ะ" ผมว่ามันเร็วไปป่ะที่จะเอาตัวเองไปเป็นภาระให้พื่อนใหม่เนี่ย
"เอาเหอะๆ พรุ่งนี้6โมงครึ่งเรามารอหน้าอพาร์ทเมนท์ละกันนะ ไม่คิดค่าโดยสารด้วย" ตี้ยกมือห้ามเป็นการสรุป แล้วชูสามนิ้วสัญญาว่ามารับแน่ๆ
ผมยิ้มรับแม้จะยังเกรงใจมาก แต่ก็คิดว่ารับน้ำใจไว้ครั้งนี้ก็ไม่เสียหายเนอะ ผมกำลังจะดินไปแสกนคีย์บอร์ดกลับเข้าไปในอพาร์ทเมนท์ ตี้ก็เรียกขึ้นก่อนบอกว่า
"เอ่อ... ก่อนอื่น จะขอไปเข้าห้องน้ำหน่อยได้ป่ะนิว รบกวนหน่อยนะ ว่าไรเปล่าเนี่ยแต่เราไม่ไหวว่ะ ฉี่จะแตกแล้ว" ตี้ยิ้มเขินๆ ผมเลยขำ
คืนนั้นเราได้คุยกันอีกหลายอย่างจนเกือบ4ทุ่ม แล้วก็ออกไปกินขนมเค้กร้านเบเกอรี่ที่อยู่ใกล้ๆอพาร์ทเมนท์ อืม...ผมว่าผมโชคดีนะที่ได้เจอเพื่อนคนนี้
-
:man1:น้องนิว ขอโทษไม่ได้เข้ามากอดนานเลย ยัยพี่หลินนี่
เหลือรับจริงๆ สงสารลูกในท้องจะรับความเครียดจากแม่ไปเต็มๆเลย
อ่านเรื่องกลั่นแกล้งเสแสร้งกันในที่ทำงานแล้ว บรรยากาศคล้ายๆกับ
แผนกเก่าเราเลยล่ะ :m31:
-
พี่นิวแสบนะเนี่ย ดีใจกับพี่นิวด้วยนะคะ ที่เจอเพื่อนใหม่ดีๆค่ะ
-
เขาคิดแค่เพื่อนใหม่จริงๆหรือเปล่าพี่นิว
555+
สู้ๆนะคะ
^^
-
เล่าเรื่องตอนป่วย เหนื่อยทั้งกายที่งานหนัก และเจอศึกในจนร่างกายทรุดโทรม ป่วยหนัก หน้าตาหมองคล้ำ
(http://www.yenta4.com/images/myalbum/4/403794/337139/4b8013f2ea6ba)
-
จนถึงวันที่ต้องแอดมิดนอนให้น้ำเกลือในโรงพยาบาล นั่งก็ไม่ได้ นอนก็ไม่หลับ ร่างกายปวดเมื่อย ทรมาน
(http://www.yenta4.com/images/myalbum/4/403794/337139/4b80133b30896)
-
ยิ่งโดนกดดันบีบให้ออกจากงานทางอ้อม สังขารยิ่งแย่ ผิวหน้าเกรียม ผิวกายหยาบ ผมหงอกขาวโพลนน่ากลัว
(http://www.yenta4.com/images/myalbum/4/403794/337139/4b80133bb9986)
-
แต่เพื่อจะแอ๊บเด็กต่อไป จึงต้องหาทุกวิถีทาง เรียกคืนความอ่อนเยาว์อีกครั้ง
(http://www.yenta4.com/images/myalbum/4/403794/337139/4b80133c49fe5)
จุดเทียน..ร่ายมนต์ ไม่สิ จุดธูปเทียนไว้พระ ฟื้นฟูสติและพลังชีวิต ปรับหัวใจให้เข้มแข็งขึ้นใหม่ ทุกอย่างคลี่คลาย
(http://www.yenta4.com/images/myalbum/4/403794/337139/4b80133ccef7a)
-
หายป่วย ย้อมผมดำ สวอนปลาย เปลี่ยนชุดเป็นโทนสดใส และแววตาแข็งกร้าว อย่างไม่เคยเป็น
(http://www.yenta4.com/images/myalbum/4/403794/337139/4b8013f427511)
-
ณ ขณะนี้ผมอยู่บ้านตี้อีกแล้วครับท่าน ตั้งแต่เค้าแสดงน้ำใจไปรับและส่งผมที่อพาร์ทเม้นท์ทุกวัน(เราสองคนหยุดตรงกันทั้งสองวัน)
แรกเริ่มผมก็พูดคุยกับตี้เหมือนคนรู้จักทั่วไป นานวันเข้าเราก็เริ่มสนิทกัน ต่างคนต่างเล่าเรื่องของตัวเองให้อีกคนฟังว่าเป้นยังไง
ตี้เล่าให้ผมฟังว่าที่บ้านเค้ามีฐานะดี แต่เพราะตอนเค้าอายุ๑๘ เค้ามีแฟนแต่ที่บ้านไม่ยอมรับ เค้ากะแฟนก็ดื้อจะคบกันต่อไป
ส่วนตัวเค้าเองก็โดนคพ่อต่อว่ารุนแรงและตบหน้าเค้า เค้าเองเลือดร้อนประสาวัยรุ่น โมโหจัดเลยอกจากบ้านนับแต่นั้น
ก็ไปอดๆอยากๆหางานทำเองที่สมุยหลายปีจนเก็บเงินเก็บทองได้ และเพราะโตขึ้นก็เลยกลับบ้าน เรื่องที่เค้าเสียใจมีเพียงเรื่องเดียว
คือเค้ากลับมาอยู่ดูแลพ่อแม่ได้ไม่นาน ทั้งสองท่านก็จากไปในเวลาไล่เลี่ยกันครับ ผมเองก็เล่าเรื่องของผมให้เค้าฟังบ้าง เค้าทึ่งในหลายๆเรื่อง
แล้วเค้าก็สรุปเองว่า "เรากะนายมีอะไรคล้ายๆกัน" ส่วนตัวผมนั้นหลังจากำด้รุ้จักกันมากขึ้นก็เริ่มรู้สึกไว้ใจเค้าในฐานะเพื่อนอีกคนนึง
และคงเพราะเค้ามีน้ำใจกะผมหลายเรื่องก็เลยค่อนข้างสนิทใจกับเค้า อย่างเช่นผมเปรยๆว่าอยากเอาคอมฯไปลงโปรแกรม ก็ถามเค้าว่าที่ไหนดี
เพราะเห็นว่าเค้ามาทางสายช่างไฟฟ้า แทนที่เค้าจะบอกว่าผมควรไปทำที่ไหน ราคาเท่าไหร่ เค้ากลับอาสาลงโปรแกรมให้ผมเอง โชคดีจริงๆ
แทบจะเรียกได้ว่า ตั้งแต่รู้จักกัน วันอาทิตย์ผมมักมาอยู่ที่บ้านของตี้สมอ เรามาเล่นเนตกันบ้าง พูดคุยนู่นนี่ ไม่ก็ไปออกกำลังกายตอนเย็นด้วยกัน
ทุกครั้งที่มาบ้านเค้า ผมไม่เคยเสียตังเลยอ่ะ กับข้าเค้าก็ซื้อ ข้าวเค้าก็หุงเอง เป้นผุ้ชายที่สะอาดมากๆ บ้านสะอาด งานบ้านเนี๊ยบ หุงข้าวสวยสมชื่อข้าว อิอิ
"อืม ไว้คราวหน้าเราทำกับข้าวให้กินเอาป่ะ" ผมเปรยๆตอนเราทานข้าวเย็นที่บ้านเค้า
"จริงดิ๊ วิเศษเลย" ตี้ทำเสียงตกใจ ตาโตเหมือนเป็นเรื่องไม่คาดฝัน
"จริงๆ ไม่เห็นต้องแปลกใจขนาดนั้น เราเป็นกุ๊กนะเว่ย" ผมตอบแล้วก้มหน้าก้มตากินข้าว
"รู้ว่าทำเป็น แต่ไม่คิดว่าจะทำให้กิน" ตี้ยิ้มหน้าบาน
"ทำไว้บ้างดีกว่า ไม่ได้อยู่ครัวไทยอ่ะ ถ้าไม่หาโอกาสทำเลยเดี๋ยวไม่คล่องเหมือนก่อน" ผมตอบตามตรงเพราะคิดจะขอย้ายไปครัวไทย
"โถ่ นึกว่าอยากทำให้เรากิน" ตี้แกล้งทำหงุดหงิด
"อยากกินไรอ่ะ เราทำแต่ที่ตี้อยากกินแหล่ะดีมั้่ย" ผมเสนอขึ้นมา
"ทำเหอะ เรากินง่าย อะไรเราก้กินถ้ามีคนใจดีมาทำให้กิน" ตี้ยิ้ม
"เออนิว เรามีเรื่องรบกวนหน่อยได้ป่ะ" ตี้ถามตอนผมกำลังนั่งเล่นเนต และเค้าก็โหลดหนังอยู่คนละมุม
"ว่ามาดิ" ผมยังมองแต่หน้าจอคอมฯ
"สอนภาษาอังกฤษเราหน่อยดิ เราไม่เก่งเลยว่ะ แต่อยู่โรงแรมมันต้องใช้" ตี้เดินมานั่งข้างๆ
"ได้ แต่เราไม่ได้เก่งหรอกนะ คงพอบอกได้ตามสไตล์เราอ่ะ" ผมหันไปบอกเค้า
"เราเคยเห็นนายพูดกับแขกก็เก่งนี่หว่า แล้วภาษคอมฯนายก็เข้าใจ เอาเหอะ ไงนายก็ยอมสอนใช่ป่ะ" ตี้ถามย้ำ
"ครับ สอนได้" ผมตอบอีกครั้ง
"งั้นมาสอนเราที่บ้านทุกวันอาทิตย์นะ เราไปรับมาเอง สอนแค่๒ชม.ก็พอ แล้วที่เหลือนิวก็เล่นเนตไป เราก็นอน ฮ่าๆๆ" ว่าแล้วก็ล้มตัวลงนอนกะพื้น
"อื้อหือ............ ยังไม่ทันเรียนเลยจะนอนซะละ" ผมแซว
"ก็ให้นายเล่นเนตไง เราจะนอนพักแล้วค่ำๆเราไปส่งที่ห้อง เออ ถ้านายเข้างานพร้อมเราอ่ะ นายจะมาค้างก็ได้นะ" ตี้นำเสนออย่างมีน้ำใจ
"ไม่ดีกว่าเกรงใจ" ผมตอบแล้วเริ่มขยับตัวออกห่างตี้เล็กน้อย อดคิดถึงเหตุการณ์ติวภาษาอังกฤษให้แทนครั้งนั้นไม่ได้ เฮ้อ...อย่ามาซ้ำรอยละกัน
แต่ก็นันล่ะครับ หลังจากรับปากไปแล้วก็ทำให้ผมมาอยู่บ้านตี้อีกครั้งและอีกครั้งในวันอาทิตย์แบบนี้ ก็เลยแว้บๆเล่นเนตมาพูดคุยกะทุกๆคนไงครับ
-
.
:กอด1:
พี่นิวคับ สู้ๆ
ยิ้มมากๆนะฮะ
-
มาสไตล์เดียวกับเทคเลยแฮะ
ทั้งเทคแคร์ ดูแล เอาใจใส่ และให้ติวภาษาอังกฤษอีก
จะเป็นเพื่อน...กูรักมึงว่ะ ไหมเนี่ย o18
ปล. แปลงโฉมใหม่ซะสวยเลยค่ะ เตรียมจะประกวดนางสาวไทยปีนี้หรือคะ....ล้อเล่นน้า
-
ก่อนจะกลับบ้านเรานั่งทานข้าวเย็นด้วยกัน ตี้ถามถึงเรื่องงานของผมซึ่งผมก็เล่าไปตามที่ผมเจอมาอ่ะครับ ตี้ก็ค่อนข้างเป็นห่วงแต่ผมบอกว่าไม่มีอะไรหรอก
พอดีพี่นุ้ยโทร.มาคุยด้วยผมก็เลยเดินไปรับสาย คุยกันอยู่ซัพักในเนื้อหาที่คุยก็เกี่ยวกับงานและลู่ทางต่อไปของผม
ผมบอกพี่นุ้ยว่า ผมจะทนไปก่นอวํก6เดือนก็จะขอย้ายไปสาขาที่สมุย เพราะเห็นว่าอยู่สบายและไม่มีที่เที่ยวมากมาย น่าจะเก็บเงินได้มาก
พอวางสายจากพี่นุ้ยแล้ว ก็กลับมาทานข้าวต่อ ตี้เลยถามว่า
"นิวอยากย้ายไปสมุยเหรอ" ผมก็ตอบกลับไปว่าใช่
"เราเคยอยู่ที่นั่น มันไมเวิร์คหรอก ที่มันแคบและนักเลงก็เยอะ เดินทางกลับฝั่งก็ลำบากนั่งเรือนานมากนะ พ่อแม่ไปเยี่ยมก็ลำบากอีก" ตี้แนะนำ
"แต่เราอยากไปเพราะเห้นว่าได้เก็บเงินนี่แหล่ะ" ผมพูดยิ้มๆ
"นิวก็ไม่ได้ใช้เปลืองนี่นา อยู่ภูเก็ตเราว่าหนทางก้าวหน้าเยอะกว่านะ"
"เห็นว่ามีหอพักให้ดวยอ่ะ เนี่ยตะก่อนตอนอยู่ที่เก่ามีหอพนักงาน เราเก็บตังส่งที่บ้านได้เยอะเลย มาช่วงนี้เราต้องบอกทางบ้านว่ายังไม่ส่งก่อน" ผมเล่าไปเรื่อย
"เข้าใจๆ ก็นิวยังไม่เป็นพนักงานประจำนี่เนอะ ก็ต้องอดทนนะ เราเองก็เพิ่งเคยทำงานโรงแรมเหมือนกัน ก็กดันว่ะ" ตี้เปิดประเด็นปัญหากรงานขึ้นมา
หลังจากนี้เราก็เลยคุยกันแต่เรื่องของงาน สลับกันเล่าถึงความอึดอัดใจที่เราได้รับ แรงกดดันต่างๆที่เราไปเจอมา พอได้พูดได้ฟังกันก็สบายใจขึ้นเยอะ
"แบนี้แหล่ะเราเลยไม่อยากทน คิดดูนะถ้าเราทำงานหนักไม่ได้เซอร์วิสใน3เดือนแรกก็เข้าใจว่าเป็นกฏ แต่ถ้าควรบรจุแต่จะต่อให้เป็นชั่วคราวอีก ไปที่อื่นดีกว่า
เพราะเราทำงานได้แค่เงินเดือน แต่ทุ่มแรงายแรงใจเต็มที่แล้วผลตอบแทนจากการบริการมันม่ได้อ่ะ ไม่รู้จะทำต่อทำไม คือเราไม่มีเซอร์วิสให้เสียดายไงตี้" ผมว่า
"เค้าน่าจะรับกุ๊กเป็นพนักงานประจำเนอะ แล้วค่อยประเมินผลทีหลังแบบแผนกอื่นๆ" ตี้ออกความเห็น
"ก็เค้าไม่คิดแบบนี้ไง ยิ่งเราต้องพยายามไปให้ถึงปลายทางซึ่งผลตอบแทนมันเยอะ พวกนั้นก็ยิ่งกดดัน อีกอย่างเค้าคิดว่าถ้ารับเราเพิ่มก็เป็นตัวหารให้เซอร์วิสเค้าได้รับน้อยลง"
"แล้วนิวมีปัญหาเรื่องเงินรึเปล่า ที่เราถามไม่ใช่ไรนะ เผื่อได้ช่วยๆกัน เอางี้นะ ที่นิวาสอนอังกฤษเราเดี๋ยวเรามีค่าตอบแทนให้" ตี้ตบมือผมเบาๆ
"ไม่ต้องหรอก เรามาสอนเพราะเราพอสอนได้ อีกอย่างตี้เองแหล่ะเหนื่อยไปรับส่งเราแล้วยังต้องหาของกินให้เราอีก ไม่ต้องให้อะไรเรานะ" ผมปฏิเสธ
-
ตามมาอ่านต่อ ฮารูปที่พี่นิวโพสจริงๆนะ
-
^
^
^
โห............มีฮา ฮาอรายกันจ๊ะ สภาพสังขารพี่ตอนนั้นไม่ต่างกะคุณยายวรนาถเลยน้อง เหอๆๆๆๆ
-
แซวกันพอประมาณ กลับมาเล่าต่อดีกว่าเนอะ ช่วงนี้เล่าได้ทุกวันแหล่ะครับ (ถ้าผมไม่ขี้เกียจอ่ะนะ) เพราะตอนี้ติดเนตไว้เล่นที่ห้องแล้วครับ (หุหุหุ ล่ำซำๆ)
ผมกับตี้ทานข้าวเสร็จแล้ว ตี้ก็ไปล้างจาน ผมก็เก็บของเตรียมตัวกลับห้อง ซึ่งตี้มาส่งผมที่อพาร์ทเมนท์เกือบๆ2ทุ่ม ก่อนหน้านี้ผมเล่าให้ตี้ฟังว่าผมย้ายห้องลงมาอยู่ชั้น2แล้ว
เผื่อว่าคุณป๋ากับนายแม่มาหาจะได้เดินขึ้นลงไม่ลำบากนัก ตี้ก็เห็นดีด้วย ทั้งยังบอกว่าห้องเก่าผมที่ชั้น4เกือบทำเค้าแย่เมื่อครั้งก่อน
“เราเกือบอั้นฉี่ไม่อยู่ แทบแตกก่อนถึงห้องนาย”
“แล้วย้ายห้องมาตรงไหนอ่ะ” ตี้ถามแล้วลงจากรถมายืนดูให้เห็นชัดๆ
“นี่ไง” ผมพูดแล้วชี้ให้เค้าดูห้องที่มีระเบียงยื่นมาด้านหน้าของอพาร์ทเม้นท์
“ขอขึ้นไปดูห้องนายได้ป่ะ” ตี้ถามขึ้นมา ผมก็ไม่รู้จะปฏิเสธได้ยังไง
ครั้งก่อนตี้เคยมาห้องเก่าของผมที่ชั้น4 เค้าชอบตรงที่มีระเบียงยื่นออกไป ยืนมองวิวสวยๆรอบด้านได้เต็มที่ ผมจำได้ว่าคืนนั้นดาวเต็มฟ้า เค้าชมว่าผมเลือกที่พักได้ดี
ไม่วุ่นวาย วิวดี อากาศก็ดี เพราะฉะนั้นครั้งนี้พอเข้ามาในห้องแล้ว ตี้ก็เดินไปสำรวจระเบียงด้านนอกก่อนเป็นอย่างแรก
“ลมเย็นดี แต่เสียกายมองไม่เห็นท้องฟ้าแจ่มๆแบบชั้นบน”
ผมไม่รู้จะหาคำพูดอะไรไปอธิบายเพิ่มเติม จึงทำหน้าที่ผู้รับฟังเฉยๆ จนกระทั่งเค้าโผล่หน้าเข้ามาในห้อง ถามผมว่า
“ทำไมไม่หาเพื่อนมาอยู่ด้วยอ่ะ มาแชร์ค่าห้องจะได้ไม่ต้องจ่ายคนเดียว” ตี้ออกความเห็นมาในคำถามนั้น
“เพื่อนที่เก่าเราก็มีหอพักอยู่กันทั้งนั้น ใครจะออกมาเสียตังล่ะ เค้ายังเป็นพนักงานที่นั่นก็ยังมีสิทธิ์ที่จะอยู่ ส่วนที่นี่เราก็เพื่งมีตี้นี่แหล่ะ
เป็นเพื่อนสนิทคนแรกของเรา แต่นายก็มีบ้านอยู่แล้วนี่หว่า คงไม่ต้องชวนมั้ง เนอะ” ผมอธิบาย แล้วยิ้มนิดๆ
“อืม... เราดีใจว่ะที่เราได้เป็นเพื่อนสนิทคนแรกของนายที่นี่ นายก็เป็นเพื่อนสนิทคนแรกของเราเหมือนกัน นายจำไว้นะเราจะไม่ทิ้งนาย” ตี้โอบบ่าผม
“เฮ้ย พูดงี้เราน้ำตาจะไหลว่ะตี้” ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ลำคอตีบตันน้ำคาเอ่อคลอขึ้นมา คงเพราะไม่มีใครพูดกับผมแบบนี้มานานแล้ว
“แหม ตะกี้นายบอกว่าเราเป็นเพื่อนสนิทคนแรกของนาย เราก็ซึ้งเหมือนกันแหล่ะ” ตี้เขย่าบ่าผมจนสั่นตามแรงเค้า
“เราพูดจริงๆ ไม่ได้พูดให้ซึ้ง แต่ที่เราซึ้งเพราะไม่ง่ายว่ะที่เราจะมีเพื่อนซักคนที่บอกว่าจะไม่ทิ้งเรา” ผมพูดตามตรงแล้วรู้สึกปลื้มใจลึกๆ
“เราสัญญา ไม่ว่าต่อไปนานจะเป็นยังไง ตกงาน ลำบากไม่มีที่อยู่ไม่มีข้วกิน นายมาหาเราได้ เราจะดูแลนายเอง” ผมอึ้งกับคำว่า 'ดูแล'
ผมทำได้แค่ยิ้มถ้าขืนผมพูดออกเสียงผ่านปากไปสักคำล่ะก็ เป็นได้ร้องไห้จริงๆแน่ คนที่ต้องคอยดูแลคนอื่นมาตลอดชีวิตอย่างผม
ไม่เคยคิดว่าจะได้คำสัญญาที่จะมีใครมาดูแลด้วยซ้ำ แล้วจู่ๆใครคนนึงที่เพิ่งรู้จักกันกลับพูดคำนี้กับผม
“เออ เรานึกออกแล้ว นิวไปอยู่บ้านเรานะ ห้องเรากว้างกว่านี้อีก มีแอร์มีทีวี นายอยากเล่นเนตก็ได้ทั้งวันทั้งคืน” ตี้พูดในสิ่งที่ผมไม่เคยคิดว่าจะได้ยิน
ซึ่งทำให้คราวนี้ผมขำนิดๆ นี่เค้าไม่กลัวว่าผมจะพาใครไปปล้นบ้านเค้ารึไง น่ผมคงขำเสียงดังกว่านี้ ถ้าไม่ใช่เพราะผมก็สัมผัสได้ถึงน้ำใจบริสุทธิ์ของเค้า
ในแววตาของตี้มันมีความซื่อตรงอยู่ในนั้น ไม่มีเล่ห์กลให้สงสัย เค้าอาจจะผ่านงานหนัก ผ่านคนร้อยแบบพันชนิดมามาก
แต่ความทุกข์ยากสาหัสไม่ได้ทำให้เค้ากลายเป็นพวกแปดเหลี่ยมสิบสองคม ดังนั้นผมจึงรู้สึกว่าให้อ่านใจเค้านั้นง่ายเหมือนอ่านหนังสือเลยครับ
“ห้องนายใหญ่พอสำหรับสองคนเหรอ” ผมถามยิ้มๆ
“พอดิ หรือว่านายไม่สะดวกใจ จะแยกไปอีกห้องเลยก็ได้ เรามี3ห้องนอนอ่ะ นายเลือกเอาเลย อีกห้องก็มีแอร์มีทีวีเหมือนกัน”
“ขอบคุณมากนะ แต่เราว่าเราอยู่แบบนี้ดีกว่า ไม่ใช่อะไรหรอก เผื่อพ่อแม่เรามาอ่ะ จะได้สะดวกพวกท่านด้วย” ผมหาทางเลี่ยงที่นุ่มนวลและดีที่สุด
“ก็จริง อีกอย่างบ้านเราก็เดินทางยากว่ะถ้าไม่มีรถส่วนตัว อือ งั้นก็ตามใจ แต่จำไว้ถ้านายมีเหตุอะไรให้เปลี่ยนแปลงไปจากที่เป็นอยู่นี้อ่ะนะ
นายยังมีบ้านเราให้นายไปอยู่ได้นานเท่าที่นายต้องการ บ้านเรามีข้าวมีน้ำให้กิน และเรายังยินดีขับรถพานายไปไหนๆได้ทั้งนั้น” ตี้เดินเข้ามาใกล้มากขึ้นเลื่อนแขนมาพาดไหล่ผม
“พูดยังกะเราจะออกจากงาน วันนี้พรุ่งนี้ซะงั้น ไม่ต้องกังวลหรอก ถึงบางคนรอบตัวจะร้ายๆไปบ้าง แต่ก็ยังพอมีคนดีๆอยู่นะ และเราก้จะไม่ไปไหนง่ายๆ เราจะต้องขึ้นไปยืน
ในตำแหน่งที่คนพวกนั้นเคยยืน ต่อให้เราไปยิ่งใหญ่ที่อื่นก็ไม่มีผลกะคนพวกนั้นสู้อยู่ให้เป็นใหญ่ที่นี่ แล้วย้อนคืนสนองพวกมันดีกว่า” แววตาผมดุดันขึ้นวูบหนึ่ง
“พูดซะน่ากลัว แต่เราก็เอาใจช่วยนะ อืม... ว่าแต่เราเป็นคนดีๆซักคนของนายรึเปล่า” ตี้ใช้แขนอีกข้างวางบนไหล่อีกข้างของผม ทำใหเราหันหน้าเข้าหากัน
“เป็นสิ สำหรับที่นี่ นายดีกว่าใครทั้งหมดเลยตี้” ผมพูดแล้วเดินเข้าไปซุกตัวใกล้ๆเค้า แล้วเอียงคอซบไปที่แผงอกกำยำนั้น
น่าแปลกนะครับ ที่ความรู้สึกไว้วางใจ ความอบอุ่นใจ เกิดขึ้นกับคนที่เราเพิ่งได้พบกันแค่เดือนกว่าๆ ขณะที่เล่านี้ผมนึกอายตัวเองที่เผลอตัวไปซบเค้าแบบนั้น
แต่ก็แปลกใจที่เค้าไม่ได้รู้สึกผิดปกติอะไร(จริงๆเป็นเพื่อนผู้ชายคนอื่นคงผลักผมกระเด็นไปแล้ว ฮ่าๆๆ)
เพราะในคืนนั้นสิ่งที่เค้าทำเมื่อผมเผลอตัวไปซุกตัวอยู่กับตัวเค้าน้นก็คือ การที่เค้ากระชับแขนทั้งสองข้างโอบร่างผมให้แน่นขึ้น
-
พี่นิว บอกไม่ถูกนะ แต่มีลางสังหรณ์ไงไม่รู้ เราว่าเพื่อนใหม่ของพี่นิว ชอบพี่อ่ะ
จะโกรธเราหรือเปล่าเนี่ย แค่วิเคราะห์จากเรื่องที่พี่นิวเล่าให้อ่าน
ไม่มีเพื่อนที่ไหนที่เจอกันไม่กี่ครั้ง แล้วจะดีกับเรามากขนาดนี้หรอกนะคะ
ถ้าเค้าไม่แอบชอบเราอยู่อ่ะ สู้ๆนะคะ พี่นิว เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
เห็นด้วยกับรีบน
-
เพิ่งกลับมาถึง ขออาบน้ำก่อน เดี๋ยวกลับมาเล่านะครับ :เฮ้อ:
-
รอค่ะ พี่นิวมีปัญหาไรเปล่าคะ ดูเหนื่อยๆ กังวลใจไงไม่รู้
-
ถอนหายใจ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ
สู้ๆค่ะพี่นิว
^^
ปล. ฮารูปที่พี่นิวเอามาลงอะ 555+
-
เมื่อวานนี้ ผมไปเดินซื้อของที่ตลาดนักซึ่งจะมีแค่ช่วงวันเสาร์-อาทิตย์อ่ะครับ ผมก็ไปคนเดียวเพราะสบายๆดี อยากไปตอนไหนก็ไปอยากกลับตอนไหนก็กลับ
ซึ่งผมเดินซื้อของ ดูของจนทั่วก็ได้เวลากลับแล้ว เพราะทั้งเหงื่อท่วมตัวและปวดเมื่อยแขนขาไปหมด กำลังจะเดินออกมาเรียกรถมอไซค์ก็พอดีเจอน้องที่ทำงาน
เค้าก็มาซื้อของคนเดียวเหมือนกัน น้องเค้าเป็นผู้หญิงอ่ะครับ แต่ว่ามีมอไซค์ก็เลยอาสาจะไปส่งผมที่ห้อง ที่จริงผมก็เกรงใจอ่ะนะ แต่น้องเค้าก็คะยั้นคะยอ
อีกอย่างเค้าซื้อกรอบรูปอันใหญ่มาเค้าเลยเสนอว่าให้ผมช่วยถือของให้เค้า เค้าจะได้ขี่รถง่ายๆ ไม่ต้องผูกกรอบรูปเอาไว้เพราะกลัวจะหล่น ผมเลยโอเค
ระหว่างทางไปอพาร์ทเม้นท์ผมอ่ะ น้องเค้าบอกว่าเค้าจะเอากรอบรูปไปเก็บที่หอเค้าก่อน แล้วค่อยย้อนมาส่งผม ผมเองไม่ได้คิดอะไรหรอกครับ
เพราะน้องเค้าก็ให้เหตุผลว่า "ถ้าพี่นิวลงไปแล้ว หนูก็ไม่มีคนช่วยถือของอ่ะพี่ หนูว่าเอาของไปเก็บให้หมดก่อน เดี่ยวหนูค่อยไปส่งพี่ละกัน"
ผมมาถึงห้องน้องเค้าซึ่งไปคนละทางกับอพาร์ทเม้นท์ที่ผมอยู่ ผมช่วยเค้าถือกรอบรูปและของอื่นๆด้วย เพราะเค้าต้องถือกระเป๋าและไขกุญแจห้องอีก
น้องเค้าเล่าว่าเค้าอยู่กะพี่สาวซึ่งทำงานคนละที่กับเรา แต่วันนี้พี่สาวเค้าไปเข้างานบ่าย เค้าเลยไปชอปปิ้งกะว่าจะกลับมาแต่งห้อง(เห้นว่าเพิ่งย้ายห้องใหม่)
ผมเอาข้าวของวางกองไว้มุมหนึ่งของห้อง ห้องน้องเค้าขนาดพอๆกะห้องผมนี่แหล่ะ แต่ดูกุ๊กกิ๊กกว่า มีทั้งตุ๊กตา ของตกแต่งเต็มเลย โทนห้องเป็นสีชมพูเข้ากัน(จนเลี่ยน)
"อยู่ซะสูง นี่ถ้าแบกของมาเองไหวเหรอน้อง" ผมถาม ระหว่างยืนรอเค้าจัดของที่ซื้อมา
"ก็ต้องไหวอ่ะพี่ แต่โชคดีมีพี่มาช่วยก่อน อ่ะ ดิ่มน้ำหน่อย" น้องเค้าเอาน้ำมาให้ดื่ม
"ห้องพี่ตะก่อนอยู่ชั้น4 ตอนนี้ย้ายมาชั้น2แล้วไมไหว เดินทำงานก็เมื่อยจะแย่ เดินขึ้นลงมากๆขาลากพอดี" ผมพูดพลางดื่มน้ำหมดแก้วแล้วขออีก
"นั่งก่อนก็ได้พี่ พักซักแป๊บเดี๋ยวหนูไปส่งนะพี่นิว รีบป่ะล่ะ นัดใครไว้ป่ะคะ" น้องเค้าถามแล้วเดินเอาขวดน้ำมาวางใกล้ๆ ให้ผมเทดิ่มเองให้พอใจ
ผมนั่งลงที่พื้น ดื่มน้ำรอให้น้องเค้าจัดของไปซักพัก ผมเมื่อยและเพลียคงเพราะเดินมากและเหงื่อออกซะเยอะ บิดขี้เกียจหลายรอบ กระดูกลั่นกรอบแกรบ
น้องเค้าก็เลยหันมาถามว่า เมื่อยเหรอ ถามไม่ถามเปล่า เดินมานั่งใกล้ๆแล้วนวดขาให้ด้วย ผมก็ตกใจชักขาลับ เค้าก็ยิ่งนั่งเบียดมากขึ้นถามว่า "เมื่อยตรงไหน"
ผมพูดอะไรไม่ออก คือจะลุกหนีก็ไม่กล้าทำดูมันน่าเกลียดไปหน่อย จะทำท่ารังเกียจหรือ ก็คงไม่อ่ะ เพราะผมไม่ได้รู้สึกรังเกียจ จะว่าไปผมก็ไม่ได้รู้สึกทางลบซะด้วยซ้ำ
บอกตรงๆ ผมค่อนข้างมั่นใจว่าผมอ่ะไม่มีทางเลยเถิดกะน้องผู้หญิงได้หรอก ก็เลยไม่ได้ระวังอะไรมาก แล้วก็รู้สึกเมื่อยด้วยเลยปล่อยให้เค้านวดขาไปเรื่อย
และก้คิดว่าน้องเค้าคงไม่ได้จะมาอะไรๆกับผม คงแค่จะเอาใจที่ผมช่วยหอบของขึ้นมาส่ง น้องเค้าถามว่าเมื่อยตรงไหนอีก ผมเลยพูดไปว่าเมื่อยเอวและหลัง
"กะว่ากลับไปจะนอนเหยียดยาวถึงพรุ่งนี้สายๆเลย" ผมพูดยิ้มๆ หดขากลับมานั่งขัดสมาธิ
"หนูนวดให้ก่อนดีกว่า รับรองหลับสบาย" ผมไม่ทันได้ค้าน น้องเค้าก็อ้อมไปด้านหลัง นวดตั้งแต่คอไล่มาที่บ่าจนถึงกลางหลังและเอวของผม
กะลังเคลิ้มๆ น้องเค้าก็สอดมือมากอดผมไว้แล้วก็ซุกไซ้ผมอ่ะ ทีนี้ผมตกใจมากจริงๆ ไม่คิดว่าน้องผู้หญิงคนนี้จะทำแบบนี้อ่ะครับ ผมทำอะไรไม่ถูกตัวแข็งทื่อเลย
ผมไม่รุ้ว่าเป็นเพราะผมอ่อนแอ หรือว่าน้องเค้าดันทำถูกจุดกันแน่ แต่เวลานั้นผมไม่รู้สึกอยากห้ามตัวเองเลยอ่ะ ผมปล่อยให้น้องเค้าทำอย่างที่เค้าอยากทำ
และก็ปล่อยตัวเองให้ทำอย่างที่ไม่เคยคิดว่าจะทำมาก่อน เนื้อตัวน้องเค้าขาวสะอาด หอมเย็นอ่ะ ผิวพรรณลื่นนุ่มนวลไปหมดทุกส่วนเลย ผมยั้งไม่อยู่ทั้งกายและใจ
มาถึงตอนนี้ผมละอายใจอ่ะครับ ผมไม่รู้ว่าผมทำผิดกะบน้องเค้าไปได้ยังไง และอดคิดไม่ได้ว่า ผมเป็นอะไรกันแน่ ทำไมผมมั่วๆไปหมดแบบนี้
แต่ก่อนผมเคยคิดว่าผมเป็นผู้ชายมีแฟนเป้นผู้หญิง แต่ก็ไม่เคยมีอะไรกับใครเลย พอมีแฟนจริงๆก็เป็นผู้ชายซะอีก ผมเคยเป็นรับอยู่หลายปี
พอต่อมาผมกลับเปลี่ยนมาเป็นรุกบ้างและค่อนข้างพอใจที่จะเป็นรุกมากกว่ารับซะด้วย แต่พอมาเมื่อวานนี้ผมเพิ่งรู้ว่าผมมีอะไรกับผู้หญิงก็ได้และผมมีความสุขด้วยอ่ะครับ
ผมนอนคิดทั้งคืนว่าจะเล่าดีมั้ย แต่ก็นะ จั่วหัวข้อกระทู้ไว้แล้ว เล่าซะก็ได้ อย่างน้อยผมก้จะได้ระบายความอึดอัดของตัวเองบ้าง จากนี้ต่อไปผมยังไม่รู้จะเอาไงดีเลยครับ
-
:man1: น้องนิว ไม่ว่าจะหญิงหรือชายขอแค่รักกันด้วยความจริงใจ
เพศอะไรก็ไม่สำคัญ ค่อยๆคิดพิจารณาเถอะ :L2:
-
.
:กอด1:
พี่นิว
ไม่เป็นไรนะฮะ
-
อ่านแล้วตอบไม่ถูกเลยแฮะ :really2:
น้ำมันกับไฟใกล้กัน อารมณ์ บรรยากาศ ความเหงา ความไม่มีใคร ฯลฯ
สติสตังหล่นหายไปหมดเลยน้องนิวเอ๋ย
มุมนึงทำให้คิดไปถึงแทนที่ถูกพี่หลินเริ่มก่อนแล้วก็เลยเถิดไปแบบนี้
หวังว่านิวคงไม่ตัดสินใจรับผิดชอบใครแบบเดียวกับแทนนะ :เฮ้อ:
-
ดีครับ
ชีวิตพี่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาเยอะจริงๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวครับ
ถ้าพี่สวยคล้ายในรูปอวตารจริงๆ กระผมขอศิโรราบเลยอะ
.
.
.
สวยแต่แอบดุอะ :laugh: :laugh:
ปล.ดุไงก็ยอมอะครับ :-[
-
^
^
^
^
ยอมจริงป่ะครับ pmมาดิ พี่อ่ะได้เสมอ ช่วงนี้ทั้งฮอโมนและฟีเลโมน พุ่งปรี๊ดๆอยู่ด้วย
-
พี่เองตอนนี้ก็ยังไม่มีใครนี่คะ
อีกอย่างเค้าเริ่มก่อนด้วย
ถ้ามีความสุขก็โอเคแล้วค่ะ
อย่าคิดมาก
^^
-
อ่านจบ มึนตึ๊บเลย ไม่รู้จะตอบยังไง พี่นิวต้องถามใจตัวเองค่ะ ว่ารู้สึกกับน้องเค้ายังไง สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้
^
^
^
^
ยอมจริงป่ะครับ pmมาดิ พี่อ่ะได้เสมอ ช่วงนี้ทั้งฮอโมนและฟีเลโมน พุ่งปรี๊ดๆอยู่ด้วย
ขนาดมีปัยหาหนักอก พี่นิวยังมีอารมณ์ขันอีกนะเนี่ย
-
ช่วงนี้น้องนิวขยันเล่าอ้ะ
แต่พอมาอ่่านถึงตอนล่าสุด มึนตึ้บ ปวดตับ o22
คิดไม่ออก บอกไม่ถูกเลยน้องเอ๋ย :z3:
-
หวัดดีครับพี่กุ้ง ที่จริงไม่ได้ขยันเล่าเท่าไหร่หรอก แต่ตอนนี้ ออกมอยู่อพาร์ทเม้นท์เอง ก็เลยติดเนทล่นโน้ตบุคได้
อยากเล่าอะไร เจออะไรก้เปิดคอมฯเข้ามาพิมพ์ๆๆได้เลย ถ้าอย่างแต่ก่อน มีเรื่องมากมายอยากเล่า
แต่ดึกไปบ้าง คนในร้านเนตเยอะเกินบ้าง เหนื่อย เพลีย หลับยาว อะไรต่างๆ ก็ทำให้ไม่ได้เข้าร้านเนต
บางทีงานยุ่งๆ ก็เลยไม่ได้ปร้านเนต ทีนี้ไอ้ที่อยากเล่า พอนานๆไปมันก็ขี้เกียจเล่าอ่ะ เพราะมันก็ผ่านไปซักพักแล้วครับ
-
^
^
^
^
ยอมจริงป่ะครับ pmมาดิ พี่อ่ะได้เสมอ ช่วงนี้ทั้งฮอโมนและฟีเลโมน พุ่งปรี๊ดๆอยู่ด้วย
สงสัยจะพุ่งปริดไปซะไกล :m25:
ปล.พักผ่อนมากๆนะครับ ผมเป็นห่วง :กอด1:
-
พี่นิวมีความสุขก็ดีสิค้าบ :L1:
แต่
จะนานแค่ไหนเท่านั้น
:กอด1:
-
คิดถึงน้องนิว สบายดีหรือเปล่า :กอด1:
-
เล่าเรื่องอื่นๆไปซะเยอะ แทบจะไม่ได้เล่าเรื่องงานเลยเนาะ ตอนนี้พักเรื่องของคนรอบตัวไว้ก่อน มาเล่าเรื่องงานกันบ้าง เพราะมีอะไรสนุกๆไม่แพ้กันครับ
-
ยังไม่ทันจะได้เล่าเรื่องสนุกเลย ก็มีเรื่องเศร้ามาเล่าซะแล้ว
ผมกำลังจะตกงานครับ หัวหน้าเพิ่งบอกวันนี้ว่า มีการลดพนักงาน
โดยพนักงานที่ถูกปลด ก็คือบรรดาพนักงานลูกจ้างชั่วคราว(แบบผม)
ผมมีเวลาทำงานถึงแค่สิ้นเดือน ที่หัวหน้าบอกวันนี้เพราะในสัปดาห์หน้าเมื่อถึงวันหยุดของผม
ผมจะได้มีเวลาตั้งหลักไปสมัครงานที่ใหม่ไว้ก่อน เพราะเหลือเวลาน้อยเต็มทีแล้ว แต่...ทำไมต้องเป็นผมด้วยล่ะเนี่ย
-
:เฮ้อ: พี่นิว สู้ๆนะคะ อย่าพึ่งท้อค่ะ
ขอให้หางานใหม่ได้ไวๆนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ สู้ๆ
-
:L2:มาให้กำลังใจพี่นิวค้าบ
-
พี่นิวคะ
สู้ๆนะค่ะ น้องคนนี้เป็นกำลังใจให้ค่ะ
น้องเชื่อว่า ความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั้นค่ะ
:L2:
-
เป็นกำลังใจนะ :L2: :L2: :L2:
-
:man1: น้องนิวอย่าเพิ่งหมดกำลังใจ คนดีมีความสามารถ
ยังไงก็ต้องผ่านพ้นไปได้ เอาใจช่วยสุดฤทธิ์ :a2: :a9:
-
:กอด1:
อย่าพึ่งท้อแล้วถอยนะคะพี่นิว
สู้ๆ
คิดในแง่ดีเราอาจจะได้งานที่ดีกว่าเจอคนที่ดีกว่าเดิม
^^
เป็นกำลังใจให้เน้อ
-
ให้กำลังใจครับพี่
อาจจะเจอสิ่งที่ดีขึ้น สบายใจขึ้นก็ได้นะครับ
คิดบวกไว้ก่อนนะครับไม่เสียหายอะไรนะ
-
เรื่องดีๆกำลังจะมีมาแบ่งปันครับ รอให้รายละเอียดชัดเจนก่อน แล้วจะกลับมาเล่าให้ฟัง ขอบคุณทุกๆกำลังใจที่ให้มาครับ
-
^
^
^
จิ้มพี่นิว
สู้ๆนะคะ
^^
-
ณ ปัจจุบันคือ วันที่27 มีนาคม 2553
ตอนนี้ผมอยู่ในสภาพคนตกงาน
ซึ่งแม้จะยังไม่ถึงกำหนดเวลานั้นแต่ก็แค่4วันเท่านั้น
เรื่องดีที่ผมจะเล่าก็ยังไม่แน่ชัดหรอกครับ เอาไว้ให้ชัวร์ก่อนค่อยบอก
แต่รายละเอียดหลายเรื่องเลยที่ผมไม่ได้เล่ามาก่อน
ผมว่าเดี๋ยวผมไปตั้งสติ รวบรวมเรื่องที่เล่า เรียบเรียงเป้นตัวอักษร
แล้วค่อยพาเพื่อนๆย้อนเวลากลับไปในช่วง3เดือนที่ผ่านมาอีกครั้ง
อดใจรอสักนิดนะครับ (คาดว่าจะเล่าในรูปแบบเรื่องเล่า)
ผมจะเล่าย้อนแบบเรื่องเล่า เพราะนับจากนี้ไปบางสิ่งจะไม่เหมือนเดิม
ชะตาชีวิตมีขึ้นมีลง ถ้าผมต้องร่วงลงกับพื้น ก็จะมีวันฟื้นคืนได้ใหม่แน่ๆ ผมเชื่อ
แล้วพบกันทีนี่ เร็วๆนี้
-
:man1:น้องนิว ใช่ถึงเราจะล้มแต่เราก็จะลุกขึ้นมาได้ใหม่ สู้ สู้
คอยการกลับมาของน้องนิว และจะคอยเป็นกำลังใจให้นะ :ped149:
-
รอพี่นิวมาเล่าค่ะ สู้ๆ
-
กำลังจะมีข่าวดีเร็วๆนี้แล้วครับ แวะมาส่งข่าวแค่นี้ก่อนนะ ขอไปนอนก่อนครับ เหนื่อยมากเลย
-
:กอด1:
หลับฝันดีนะคะ
^^
-
Take care :L2:
-
น้องนิวจะได้เป็นซังกุงสูงสุด หรือฮองเฮาล่ะ :mc4: :mc4: :mc4:ฉลองคอย
ล่วงหน้าเลย :man1:
-
ตอนแรกเข้าไปทำงานใหม่ๆเหมือนไปเป็นนางกำนัลต่ำค้อย
(http://www.yenta4.com/images/myalbum/4/403794/337139/4bc6d7ae4dfba)
-
ถูกกลั่นแกล้งรังแกต่างๆนานาจากคนเก่าที่คิดว่าตัวเองเจ๋งซะเหลือเกิน
แต่ถึงจะต้องเจอคนร้ายกาจ แต่ก็พอจะมีคนที่ดีกับเราและยังเพื่อนแท้ในยามที่ผจญเรื่องร้ายๆ
(http://www.yenta4.com/images/myalbum/4/403794/337139/4bc6d7adad8f8)
-
เดาว่าน้องนิวไม่ได้ถูกลอยแพไปเหมือนเพื่อนร่วมงาน (ลูกจ้างชั่วคราว) คนอื่น
สวรรค์มีตา ในที่สุด....ตำแหน่งไทเฮากำลังจะมาถึง :laugh:
-
ไม่อาจรับเกียรตินี้ ไทเฮา ดูจะอลังการและแก่ไปหน่อย (แม่ฮ่องเต้เชียวรึ...หึหึ)
เอาเป็นว่า จากนางกำนัลต่ำต้อย ถูกกลั่นแกล้งรังแก ถูกแย่งชิงผลงาน
มีคนตัดหน้าเอาความดีความชอบ ถูกใส่ความทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรผิด
และถูกจองจำในตำหนักเย็น จนเกือบจะถูกเนรเทศออกนอกวัง
ตอนนี้ ก้าวข้าม(ศรีษะใครบางคน)ขั้นบันไดไปเป็น "เจ้าจอม" เท่านั้นก็พอ
(http://www.yenta4.com/images/myalbum/4/403794/337139/4bc7eae21aff3)
-
เป็นเจ้าจอม
ถ้าบังเอิญโชคดีความงามกระแทกตาฮ่องเต้
ก็มีโอกาสเป็นฮองเฮานะค้าบ
คารวะฮองเฮา o14
-
เมื่อผมเข้ามาทำงานนั้นก็เจอพี่ๆที่ทำงานหลายคน หลายแบบ หลายแนว บางคนก๊ดีกับผมมาก บางคนก็ดูจะเฉยๆเดาไม่ถูก
บางคนก็แสดงออกมาเลยว่าร้าย แต่ก็มีบางคนที่เวลาและสถานการณ์นำพาให้จากร้ายกลายเป็นดีและจากดีเป็นร้ายไปได้
เดือนแรก นั้นเหมือนที่ผมเล่าไปช่วงต้นๆน่ะครับ ดูเหมือนอะไรๆก็แปลกใหม่แต่ก็พยายามปรับตัวจนพอจะเอาตัวรอดไปได้
เพราะถึงแม้ว่าจะมีพวกคนเก่าๆที่ค่อนข้างแรงใส่ผม แต่ผมก็มีเพื่อนพนักงานชั่วคราวอยู่อีกหลายคน ที่ผมสนิทมากสุด
เป็นเพื่อนผู้หญิงชื่อ ซันนี่ ซึ่งเข้ามาทำงานก่อนผมประมาณ4เดือนแต่ก็ยังเป็นพนักงานชั่วคราวเช่นกัน เรียกได้ว่าเจออะไร
มาก่อนผมก็จะคอยให้กำลังใจบ้าง คอยแนะนำบ้าง บางทีเราสองคนก็แบ่งขนมกันกินเพราะขโมยมาจากห้องเบเกอรี่ได้น้อย
หลายครั้งที่เราสองคนผลัดกันออกรับแทนอีกคน บางทีซันนี่โดนดุว่าทำไมไม่อยู่เฝ้าสเตชั่นทอดไข่ ผมก็ออกรับว่าผมอาสามา
ทำให้เพราะซันนี่ปวดท้องมาก ซันนี่ก็คอยเออๆออๆกันไป บางทีผมโดนตะคอกว่าทำไมไม่ทำนั่นนี่ให้พวกพี่เค้าทันที
ซันนี่ก็จะออกรับว่าเป็นคนขอร้องให้ผมช่วยงานเองเพราะทำคนเดียวไม่ทันจริงๆ ผลที่ได้คือเราสองคนก็ผลัดกันโดนด่า 555
ที่ยังกลัวก็คือจะทำงานได้ไม่ดีเพราะพี่ๆเค้าบอกว่าเชฟใหญ่น่ะโหดมาก เนี๊ยบและโคตรดุเลย อย่างที่เคยบอกว่าพอผมเจอ
เชฟใหญ่แกเดินผ่านมาเท่านั้นผมก็เหงื่อแตก ทำอะไรไม่ถูกเพราะกลัวแต่ว่าที่ทำๆไปน่ะจะผิดรึเปล่าว๊า แล้วจะโดนด่ามั้ยเนี่ย
เพราะพี่เค้าเล่าว่าเมื่อก่อนนี้ขนาดผู้ชายแท้ๆตัวโตๆยังโดนเชฟใหญ่ด่าจนร้องไห้มาแล้ว ขนาดพี่หนิงหัวหน้าผมยังโดนด่า
ซะจนเปลี่ยนชุดกลับบ้านระหว่างเวลาทำงานเลย แถมกลับมายังเจอวอร์นนิ่งอีกด้วย ดังนั้นผมจึงคิดจะเลี่ยงให้ไกลเชฟใหญ่
แต่พอมาคิดอีกทีถ้าผมหนีๆหายๆไม่เป็นที่สนใจ เชฟก็จะไม่รู้จักผมเวลาประเมินผลงานก็คงไม่มีอะไรน่าจดจำน่ะสิ
จากนั้นผมก็เปลี่ยนแนวทางใหม่คือเห็นเชฟตรงไหนผมก็โผล่ไปทำงานใกลๆกับแถวนั้น ทำให้เชฟเห็นและชื่นชมผม
จากการได้พูดคุยกันครั้งแรก ผมก็กลายเป็นคนโปรดของเชฟในทันที เชฟมักจะแวะมาพูดเล่น มาแซวมาสอนงานผมตลอด
จนบางครั้งพี่ๆเค้ายังแซวเลยว่า ผมกับเชฟดูจะใกล้ชิดกันมากกว่าปกติ พี่บางคนพูดกันว่าผมจะมาช่วงชิงความเด่นของเค้า
ตอนนั้นผมเนื้อหอมมาก รองเชฟคนที่รับผมเข้ามาทำงานก็คอยแวะมาสอนงานผมอยู่เรื่อยๆและชอบเอ่ยชมผมต่อหน้าคนอื่นๆ
-
เดือนที่สอง จากความสงบสุขที่ผมคิดว่าพอจะหาได้ในที่ทำงานก็เริ่มไม่เป็นอย่างนั้นอีกแล้ว ผมเริ่มเจอแรงกดดันจากพี่เก่าๆ
แรงกดดันนั้นก็มาเป็นคำพูดกรทบกระเทียบบ้าง เป็นการถูกตะหวาดเสียงดังๆบ้างในเวลาที่ผมทำอะไรไม่ถูกใจเค้า รวมทั้ง
คำพูดและการกระทำที่พวกเค้ามากดดันหัวหน้าผมอีกที ซึ่งแรงกดดันที่ว่าสืบเนื่องมาจาก พี่หนิงหัวหน้าผมไปดุด่าเด็กของพี่นุ๊ก
ซึ่งอยู่อีกครัวนึงจนเด็กของเค้าลาออกไป พี่นุ๊กก็รวมหัวหับพี่ต่าย พี่อ๊อบ ซึ่งชอบอยู่แล้วกับการได้วางท่าใหญ่โตใส่ผม
พวกเค้ากะว่าถ้าเค้าเล่นงานผมให้ลาออกไปได้ พี่หนิงก็จะไม่มีคนในปกครอง การทำงานก็จะหนักเหมือนที่เค้าเจอกันอยู่
แล้วที่ร้ายกว่านั้นหัวหน้าของผมเองก็ดันไปเต้นตามเค้า พอเค้าด่ามา พี่หนิงก็ไม่ฟังอะไรทั้งนั้นมาด่าผมต่อ พอผมจะบอก
ก็กลายเป็นว่าผมเถียงไปซะอีก แม้แต่งานที่ผมทำได้ดีก็กลายเป็นว่าพี่ต่ายตัดหน้าเอาไปเป้นผลงานตัวเอง มีครั้งนึงที่ของ
สำหรับขายออเดอร์เสียและคนที่เตรียมเป็นพี่ลออแต่พี่ลออเลิกงานกลับบ้านไปแล้ว ส่วนผมยังไม่เลิกงานปรากฏว่าพี่หนิง
มาด่าผมว่าทำงานชุ่ย พอผมบอกว่าพี่ลออทำก็กลายเป็นว่าผมไม่ช่วยเป็นหูเป็นตาซะงั้น แต่พี่หนิงกลับไม่ไปด่าพี่ลออ
นอกจาแรงกดดันจกคนใกล้(เพื่อนพนักงานและหัวหน้าตัวเอง)แล้ว หัวหน้าอีกระดับ อย่างพี่โดมก็มากดดันผมด้วย
“หวัดดีครับพี่” ผมกำลังจะยกมือไหว้พี่โดมแต่ยังไม่ทันทำไรเลยพี่โดมก็หันมาตะคอกใส่ผมและทำหน้าตาบึ้งตึงด้วย
“เฮ้ย ไอ้นิวมึงไปเดินบุปเฟท์ไปไม่ต้องมาอยู่ในนี้” เนี่ยครับคำพูดแรกที่ผมได้รับจากพี่โดมหัวหน้าขั้นสามของครัว
แต่พอผมไปเดินเติมของในไลน์บุฟเฟ่ท์ได้ซักพัก พี่โดมก็เข้ามาเจอผมกำลังเปลี่ยนจานผลไม้และพี่หนิงกำลังเตรียมอยู่
พี่โดมก็ตะคอกพี่หนิงว่า “มึงไปเดินดูบุปเฟ่ท์ซิหนิง ในนี้ให้นิวมันทำไป” พี่หนิงก็บอกว่าอีกแป๊นึงเพราะกลัวผมไม่ทัน
“ช่างมัน กูสั่งมึงก็ไปสิ ในนี้ปล่อยให้มันทำไป ยังไงก็ต้องให้ทันคนอื่นทำได้มันก็ต้องได้” พูดจบพี่โดมก็ออกไปเลย
แล้วหลังจากนี้นผมก็โดนพี่โดมเล่นงานอีกหลายครั้งแต่ทุกครั้งผมก็รอดมาได้เพราะมีทั้งเชฟใหญ่และรองเชฟคอยช่วยเหลือ
-
:3123:พี่นิวสู้ๆ
-
เดือนที่สาม ถือว่าหนักมาก(ก็หนักขนาดที่ผมต้องถูกให้ออกจากงานพร้อมเพื่อนๆพนักงานชั่วคราวอีก3คนน่ะครับ)
ความหนักหน่วงเริ่มแรกมาจากปลายเดือนที่แล้วรองเชฟได้งานที่ต่างประเทศก็เลยลาออกไป ตอนนั้นใครๆก็คาดไว้ว่า
พี่โดมหัวหน้าขั้นสามคงได้เลื่อนขึ้นมาเป็นรองเชฟ(หัวหน้าขั้นสอง)แทนแน่ๆอยู่แล้ว แต่ก็ยังไม่ง่ายนักหรอกเพราะเชฟใหญ่
ก็ยังอยู่อีกทั้งคนแม้ว่าเชฟจะต้องไปดูแลอีกหลายสาขาแต่การที่เชฟยังอยู่ก็ทำให้พี่โดมบ้าอำนาจไม่ได้เต็มที่สักเท่าไหร่
แต่แล้วทุกสิ่งก็เปลี่ยนไป จู่ๆเชฟใหญ่ก็ประกาศกลางที่ประชุมว่าเชฟลาออกแล้วและอีกไม่กี่วันจากนั้นเชฟก็ไปจริงๆครับ
แต่ระหว่างที่เชฟกำลังจะหมดวาระ เชฟก็ให้พี่โดมเป็นคนจัดการหลายๆเรื่องแทนไปโดยปริยาย รวมทั้งการจัดตารางงาน
ความซวยของผมบังเกิดซ้ำอีกรอบ เพราะพี่โดมย้ายพี่หนิงไปอยู่ครัวร้อน เข้างานคนรละรอบกับพี่นุ๊ก(สองคนนี้ไม่ถูกกัน)
แล้วย้ายพี่ต่ายมาทอยู่ครัวเย็นกับผม แต่ก็ยังดีที่พี่เชอรี่ยังอยู่ครัวเย็นกับผมด้วย ผมก็พอจะหายใจคล่องขึ้นบ้าง
ไม่งั้นผมคงต้องคอยก้มหัวรับคำสั่งที่กระโชกโฮกฮากจากพี่ต่ายตลอดเวลาแน่ๆ ช่วงต้นเดือนนี้เป็นช่วงอึดอัดใจมากๆ
ผมแทบไม่อยากไปทำงานไม่อยากเจอพี่ต่ายเพราะกลัวครับ ผมไม่รู้ว่าผมจะเจอความร้ายกาจอะไรจากคนๆนี้อีกรึเปล่า
ผมเห็นว่าใครๆก็ได้ย้ายครัวกันเป็นว่าเล่น ผมก็เลยไปคุยกับพี่หนิงก่อนบอกว่าขอย้ายไปครัวไทยเพราะผมถนัดมากกว่า
พี่หนิงเองก็เข้าใจบอกว่าจะไปพูดกับพี่โดมให้ แต่ไม่รู้พี่โดมตะเพิดอะไรกลับมาเห็นพี่หนิงท่าทางร้อนเป็นไฟเข้ามาหาผม
บอกว่า “ทำไมแกอยากไปอยู่ครัวไทยนัก ฉันร้ายกับแกมากรึไง แกรู้มั้ยโดมมันบอกว่าฉันไม่มีปัญญหาสอนงานแกให้ได้ดี
แล้วจะเขี่ยแกไปเป็นภาระให้ครัวอื่น แกดูสิฉันต้องโดนมันด่าอีก แกพิจารณาตัวเองเลยนะว่าที่ผ่านมาแกทำตัวเป็นภาระแค่ไหน
แล้วแกก็ควรปรับปรุงตัวใหม่ด้วย เพราะถ้าแกยังทำงานในครัวเย็นไม่ได้ดีก็ไม่ต้องไปครัวอื่นฉันจะจองจำแกที่ครัวเย็นนี่แหล่ะ”
กลายเป็นว่านอกจากผมจะไม่ได้ย้ายครัวแล้ว ผมยังต้องถูกเพ่งเล็งมากขึ้น เพราะถ้าผมยังทำอะไรไม่ดีในสายตาพี่ๆเค้าอีก
ผมก็จะถูกจองจำในครัวเย็นตลอดไปและเป็นได้แค่พนักงานชั่วคราวทำงานให้ตายก็ไม่ได้เซอวิสชาร์ตอยู่แบบนี้ต่อไป
แล้วที่น่ากลัวคือพี่หนิงคิดว่าผมไม่อยากเป็นลูกน้องเค้า ดังนั้นหลังจากนี้เค้าย่อมไม่ปรานีกับผมเหมือนที่ผ่านมาอีกแล้ว
จากเหตุการณ์นี้ผมถึงได้เปรียบเทียบว่าเหมือนนางกำนัลถูกส่งเข้าวัง เมื่อถูกผลักให้เดินทางผิดสายก็มีแต่ดำดิ่งลงอเวจี
เปรียบได้กับนางกำนัลที่จะทำอะไรก็ต้องดูสีหน้าผู้คน คอยสังเกตความเป็นไป ทำให้ถูกต้องว่ายากแล้วทำให้ถูกใจยากกว่า
มิหนำซ้ำหากพลาดไปนิดเดียวนอกจากถูกด่าประจานไปทั่ว ถูกวาจาที่คอยเหยียดหยามยังอาจถูกกักขังในตำหนักเย็นซ้ำอีก
เรื่องราวมากมายมาพลิกผันก็ในเดือนทีสามนี่แหล่ะ ผมยังเหลือรายละเอียดอีกมากมายที่จะเล่า แล้วค่อยมาติดตามกันต่อนะครับ
ราตรีสวีสดิ์ ขอคุณพระคุณเจ้าคุ้มครองทุกท่าน
-
โอ้ ชีวิตพี่นิว อะไรมันจะขนาดนี้ สู้ๆค่ะ พี่ชาย
-
ชีวิตรันทด :impress3: กดดันกันสุดๆ แต่ก็ต้อง
ทนอย่าย่อท้อ น้องนิวสู้ :ped149:
-
โหพี่นิวทนไปได้ไงอ่ะ
สุดยอดเลย
-
การเปลี่ยนแปลงในครั้งนี้ผมพอจะจับทางได้คร่าวๆว่ามาจากความต้องการของพี่โดมที่จะประกาศการมีอำนาจของเค้า
เพราะมีครั้งนึงที่ในครัวเย็นต้องทำผลไม้ใส่ตะกร้าให้แขกที่เข้าพักกับทางโรงแรม พี่โดมบอกพี่เชอรี่ว่าใหใส่มะม่วงสุกลงไป
พี่เชอรี่ก็เลบอกว่าเมื่อก่อนนี้พี่ที่เป็นรองเชฟบอกว่าไม่ให้ใส่พี่โดมจึงว่า “แต่พี่เค้าก็ไม่อยู่แล้ว พี่สั่งก็ต้องทำแบบที่พี่สั่ง”
นอกจากเปลี่ยนให้พี่ต่ายมาอยู่ครัวเย็น ก็ยังสับเปลี่ยนพนักงานรอบเช้าไปรอบบ่าย รอบบ่ายมารอบเช้าวุ่นวายไปหมด
ทั้งที่เค้าเองก็รู้ว่าหลายๆคนไม่ถนัดกับงานที่ถูกสับเปลี่ยนแต่พี่โดมก็ยืนยันว่า “กูจะเอาตามนี้พวกมึงต้องทำให้ได้”
ความบ้าอำนาจแสดงออกมากขึ้นเรื่อยๆเช่นการสั่งของ พี่โดมมีหน้าที่สั่งของเข้ามาให้พวกเราแต่ของไม่เคยพอเลย
พอพวกเราบอกก็จะได้คำตอบทำนองว่า “พวกคุณต้องช่วยพี่สิ เซฟๆกันหน่อยใช้เปลืองพี่ก็โดนเล่นงานอีก”
ช่วงนึงที่มีแขกเยอะมากจนผลไม้ทุกลูกต้องเอาออกบุฟเฟ่ท์เช้าจนหมด พี่โดมมาถามผมว่าทำไมไม่แบ่งของไว้
“พี่หนิงบอกว่าต้องออกให้แขกก่อนครับ” ผมตอบ
“แล้วถ้ามีออเดอร์พี่จะเอาที่ไหนขาย ทำไมไม่ใช้สมองคิดบ้าง ทำงานอย่าดีแต่เป็นขี้ข้ารับคำสั่งสิ” พี่โดมฉะกลับ
แล้วบางงานที่มีความผิดพลาดเกิดขึ้นพี่หนิงไปบอกพี่โดมว่าแก้ไขให้แล้ว แต่พอเข้าที่ประชุม พี่โดมก็ด่าพี่หนิงอีก
แต่งานนี้พี่หนิงเกิดของขึ้นด่ากลับ กลายเป็นว่าที่ประชุมร้อนเป็นไฟ ต่างฝ่ายต่างสาดน้ำลายกันจนผมรู้สึกเวทนา
-
ผมเคยบอกพี่เชอรี่ว่า แรกๆที่ผมเข้ามาทำงานบรรยากาศการทำงานไม่เป็นแบบนี้ ตอนนี้การแบ่งฝ่ายชัดเจน
แล้วยังทำร้ายกันอย่างโจ่งแจ้ง ทั้งถากถาง ฝากด่า เหน็บแนมคนนั้นกระทบคนนี้ จนผมสะอิดสะเอียนคนพวกนี้ไปเลย
พี่เชอรี่เล่าว่า “เมื่อก่อนนี้มีเชฟกะซูเชฟไงนิว เค้าก็ยังเกรงๆ อีกอย่างขืนมีเรื่องกันแบบนี้โดนเรียกไปคุยแน่ๆ แต่เดี๋ยวนี้
ไม่มีใครคอยคุมภาพรวมคนที่อยากใหญ่พอได้อำนาจก็เริ่มใช้ควบคุมแล้วยิ่งลึกๆ ไม่พอใจใครก็หาทางเล่นงานไปด้วย
คนที่ไม่มีอำนาจก็ใช้วิธีแข็งข้อไม่ให้ความร่วมมือ กะว่าคนั่งก็สั่งไปแต่ไม่ทำ ก็อย่างต่ายไงนั่นก็ไม่ถูกกับพี่โดมหรอก”
ผมฟังแล้วเหมือนดูซีรี่ย์จีนยังไงยังงั้น แต่ด้วยความอยากรู้ก็เลยถามต่อไปว่า “แล้วเค้าไม่ถูกันเรื่องอะไร”
“ก็ตอนเปลี่ยนตารางงานใหม่ ต่ายไม่อยากมาอยู่ครัวเย็นเพราะมันแพ้ผลไม้ ทำทีไรมือลอกทุกที พี่โดมก็รู้แต่ก็ให้มันมา
ต่ายมันเลยโทร.ฟ้องเชฟใหญ่ก็มันเป็นเด็กเชฟอ่ะ แต่ก่อนนี้มันไม่เคยต้องทำไรเลย มีออเดอร์มันก็สั่งคนอื่นทำ วันๆเดินไปมา
พอตอนนีไม่มีเชฟแล้วก็เลยโดนซะ แต่ขนาดนั้นก็ยังไปฟ้องเชฟจนเชฟโทร.มาด่าพี่โดม แต่ทำไงได้อ่ะ ในเมื่อสุดท้ายเชฟก็ไป
ทีนี้แหล่ะพี่โดมเล่นมันหนักเลย ไม่เห็นเหรอขนาดมือต่ายมันเยินขนาดนั้นพี่โดมยังแกล้งไม่สั่งถุงมือมาให้พวกเราเลย”
-
เมื่อพูดถึงพี่ต่ายแล้ว มาเล่าเรื่องการทำงานของผมกับพี่ต่ายบ้างละกันเพราะผมก็ต้องทำงานรอบเดียวกับเค้าเช่นกัน
แรกๆที่ทำงานด้วยกันในครัวเย็น ผมทำตัวไม่ถูกก็เลยใช้วิธีเงียบ พี่ต่ายสั่งให้ทำอะไรก็ทำ เค้าก็มีมาข่มๆบ้างตามที่เคยชิน
แต่อีกส่วนนึงเค้าก็ชัดเจนในหน้าที่นะครับ คืออะไรที่เค้าให้ผมทำก็คือปล่อยเลย ผมก็ทำไปไม่ต้องวิ่งไปวิ่งมา ส่วนที่พี่เค้าทำ
เค้าก็ไม่ต้องให้ผมคอยช่วย ก็เลยกลายเป็นว่าเราแยกย้ายกันทำงานของตัวเองแบบสันติความอึดอัดใจของผมก็ค่อยเบาลง
พี่ต่ายให้ผมคอยเติมของกับช่วยครัวร้อนทอดไข่ให้แขก พ่ต่ายจะเป็นคนเตรียมของด้านในให้เอง ผมมารู้ทีหลังว่าเค้าแพ้
พวกยางผลไม้แต่เค้าก็ไม่ได้ผลักภาระนี้ให้ผมอ่ะนะ จะว่าไปก็งงนิดหน่อยแต่ก็นับว่าเค้ามีน้ำใจอยู่เหมือนกัน
หลังจากที่ผมรู้ว่าพี่ต่ายมือพังเพราะยางผลไม้กัด ผมก็เลยแอบเก็บถุงมือไว้ให้เค้า เช้าวันนึงเราเข้างานพร้อมกัน
ผมต้องออกไปยืนทอดไข่ซันนีสตอนทอดไข่ ผมก็เลยขอเพิ่มอีกแล้วเอาไปให้พี่ต่ายที่กำลังทำผลไม้อยู่แต่ไม่มีถุงมือใส่
“เอาไว้ใช้นะพี่” ผมบอกพร้อมยื่นถุงมือให้
“แล้วน้องมีใช้เปล่า ไปทอดไข่ถ้าไม่ใส่เดี๋ยวหัวหน้ามันด่าเอานะ” พี่ต่ายถามโดยยังไม่รับถุงมือไป
“นิวไปขอซันนี่ใหม่ก็ได้ พี่เอาไปเก็บไว้เยอะๆก่อน จะได้ไม่แสบมือ ไม่รู้เมื่อไหร่พี่โดมจะสั่งมาใหม่” ผมยิ้มให้
หลังจากนั้นมา ผมรู้สึกว่าอะไรบางอย่างระหว่างผมกัลป์พี่ต่ายดูจะดีขึ้นเรื่อยๆ เล่นกล้าคุยกับเค้ามากขึ้น
และหลายๆครั้งเวลาจวนตัวหรือแม้แต่พี่หนิงจะมาด่าผมพี่ต่ายก็เป็นคนออกรับแทนให้ตลอด อย่างครั้งนึงผมถูกสั่งให้ทำ
แซนวิชผักแต่ผมไม่รู้ว่าต้องเอาผักไปกริลก่อน ก็เลยเอาผักสดมาหั่นเตรียมไว้เฉยๆ พี่หนิงมาเห็นก็ตั้งท่าจะด่าเลย
“นิวแกเอาผักพวกนี้มาทำอะไร แซนวิชผักบ้านแกเหรอใช้ผักสดแบบนี้ ถ้าทำไม่เป็นก็ถามสิอย่ามาทำมั่วๆ”
“อะไรอีพี่หนิงมาด่าอะไรน้องกู ผักพวกนี้กูทำไว้เองเดี๋ยวจะไปสอนมันกริล ไปเลยไปมีอะไรทำก็ไปไม่ต้องยุ่ง”
พี่ต่ายมาช่วยทันเวลาพอดี พอพี่หนิงเดินออกไปแล้วพี่ต่ายก็หันมายิ้มให้ผมบอกว่าเดี๋ยวสอนให้ทำ ผมก็เลยรอดมาได้
แล้วหลังจากนั้น ผมกับพี่ต่ายเลยกลายเป็นคู่ซี้ที่มองตารู้ใจ เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยกันไปได้ จนพวกพี่ๆเค้าพากันแปลกใจ
เพราะก่อนหน้านี้พี่ต่ายมีท่าทีไม่ชอบผมแบบไม่ถูกชะตาอย่างไร้เหตุผลส่วนผมเองก็มีท่าทีเมินเฉย ไม่ค่อยพูดคุยกับพี่ต่ายเช่นกัน
แต่เดี๋ยวนี้ไม่ว่าจะพูดจะทำอะไรก็กลายเป็นว่า เค้าส่งเสริมผลงานของผมบ้าง ผมสนับสนุนความเห็นของเค้าบ้าง และเราต่างก็ดีต่อกันอย่างมาก
-
พูดเรื่องความสัมพนธ์ของผมกับเพื่อนร่วมงานแล้ว ผมว่าค่อนข้างโชคดีในความโชคร้าย เพราะถึงยังไงคนที่ทดีกับผม
ก็มีไม่น้อยไปกว่าพวกที่ร้ายๆกับผม แม้แต่พนักงานชั่วคราวด้วยกัน ผมก็ยังมีซันนี่ที่พูดคุยกันได้ แล้วก็สนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ
แม้จะมีคนอย่างพี่ส้มที่คอยออกคำสั่ง แล้วก็ชอบจิกกัดผมทั้งที่สถานะเค้ากับผมเท่ากันแหล่ะ แต่เค้าถือว่าเค้าเข้ามาก่อนผม
เคยมีครั้งนึงเค้าเดินเข้ามาในครัวเย็นบอกว่า “นิวไปเติมผลไม้ซิ หมดแล้ว” พูดจบก็ออกไปเลยไม่บอกด้งยว่าไอ้ที่หมดน่ะ
คืออะไรเพราะผลไม้มีตั้ง5อย่าง แทนที่ผมจะเอาผลไม้ตัวที่หมดไปวางได้เลย ผมก็ต้องเดินออกไปดูอีกรอบว่าอะไรหมด
แล้วพี่ส้มก็ชอบทำเป็นรู้มาก อย่างครั้งนึงพี่หนิงไม่สบายผมต้องทำเองคนเดียวทั้งหมด พี่ส้มก็เข้ามาเจ้ากี้เจ้าการว่าต้องทำนั่นทำนี่
บอกว่าให้ผมไปทำตรงนั้น เค้าจะทำอันนี้ พอผมบอกว่าจะเคลียร์ที่ทำอยุ่ให้เสร็จเค้าก็แว๊ดใส่ผมว่า “สั่งก็ทำสิ”
ผิดกับซันนี่ เพราะถึงแม้ผมเป็นฝ่ายไปช่วยงานซันนี้แต่เค้าก็ไม่เยใช้วิธีออกคำสั่งกับผมเลย ทุกครั้งเราจะพูดคุยกันรอย่างเพือ่น
ไม่ว่าเค้ามาช่วยผมหรือผมไปช่วยเค้า เราจะพูดกันอย่างถ้อยทีถ้อยอาศัย อาจเพราะผมกับซันนี่เป็นคนเย็นๆเหมือนกันก็ได้
และไม่เคยคาดหวังว่าจะต้องแขงขันกันเองเพื่อให้ได้บรรจุ ซันนี่เคยบอกผมว่า “เราก็มาทำงานเหมือนกันน่ะ ช่วยกันไปดีกว่า
เราไม่อยากแข่งอ่ะนิว เพราะทุกคนก็มีสิ่งที่ทำได้ดีและด้อยไปคนอย่างถนัดกันไปคนละทาง
แล้วถ้าเค้าจะบรรจุใครก็ต้องมาจากผลงานคนนั้นเองแหล่ะเนอะ”
ผมก็เคยบอกซันนี่เหมือนกันว่า “เราก็ไม่ชอบเลยที่พวกพี่ๆบางคนชอบพูดทำนองว่า คนนั้นทำอย่างนี้ คนนี้ดีอย่างนั้น
ไม่รู้ดิบางทีเราว่าเค้าชอบพูดเหมือนจะให้เราแข่งขันกัน แต่เราก็บอกไปทุกทีนะว่า ถ้าเพื่อนเราทำได้ดีเราก็ดีใจ
และเราก็พยายามทำให้ดีเหมือนกัน แต่คงไม่เอามาเป็นตัวกดดันหรือต้องอิจฉาถ้าเพื่อนเราจะได้บรรจุก็ดีกว่าไม่มีใครได้บรรจุเลยอ่ะ”
-
แต่บางครั้งผมก็แอบรำคาญพี่ลออเหมือนกันครับ เพราะพี่ลออเนี่ยชอบแสดงอาการชื่ชมพี่ส้มมากเกินเหคุ และพูดเปรียบเทียบผมกับพี่ส้มบ่อยๆ เช่นว่า
“พี่ส้มเก่งนะทำออเดอร์ได้หมดเลยแล้วนิวล่ะทำอะไรได้บ้าง”
หรือไม่ก็ “พี่ส้มไม่ได้อยู่ครัวเย็น ก็ยังทำของครัวเย็นได้หลายอย่าง นิวทำเป็นสักอย่างมั้ย เวลาพี่ทำก็หัดมาดูบ้างสิ”
ผมยังเคยบ่นให้ซันนี่ฟังบ่อยๆเลยว่าน่ารำคาญ ถ้าพี่ลออชอบสอนงานพี่ส้มนักหนาทำไมไม่ให้พี่ส้มย้ายมาครัวเย็นแล้วส่งผมไปครัวไทยซะทีล่ะ
ผมไม่ได้อยากอยู่ซะหน่อยครัวเย็นเนี่ย แต่ซันนี่ก็คอยพูดให้ผมใจเย็นลงทุกทีแหล่ะครับ
“เอาเหอะ เค้าทำงานในครัวเย็นได้นิวก็ฝึกทำให้ได้ดิ อย่างน้อยนิวก็ทำคัวไทยได้สบายๆแล้วก็มาฝึกครัวเย็นให้ได้
อย่างพี่ส้มน่ะ ต้องฝึกทั้งครัวไทยแล้วยังจะเรียนรู้ครัวเย็นไปพร้อมกัน งานหนักกว่าเป็นสองเท่า ถ้าเค้าอยากเหนื่อยก็เรื่องของเค้า
นิวก็ทำงานนิวไปให้ดี ระหว่างที่เค้าแบ่งสมองทำสองเรื่อง นิวก็ทุ่มเรื่องครัวเย็นให้ได้ดีเรื่องเดียวไปเลยไง”
“เออจริงด้วย ซันนี่รู้ป่ะตะก่อนเราเป็นคนใจเย็นแล้วก็อดทนอะไรได้ม๊ากมากนะ แต่พอมาเจอพวกบ้าๆบอๆที่นี่
เรากลายเป็นคนอดทนต่ำไปเลยว่ะ เบื่อๆเซ็งๆอยากจะวีนกลับวันละหลายรอบ แต่ก็ต้องก้มหน้านิ่งๆด่าในใจ
เมื่อไหร่ว๊าจะเป็นวันที่เราเดินเงยหน้า เชิดหน้าใส่พวกมันได้บ้าง คอยดูเหอะถ้าถึงตอนนั้นพวกมันจะรู้สึก” ผมฮึดสู้
ทั้งที่ผมก็มองไม่เห็นว่าเส้นทางของผมจะมีวันนั้นไปได้ยังไง เพราะข้างหน้าผมล้วนเต็มไปด้วยเหล่าหัวหน้าที่ครองอำนาจกันมานาน
-
:fire: อย่าท้อจนกว่าวันของพี่จะมาถึงนะคะ
^^
-
:man1:น้องนิว รอวันสวมมงกุฎนางพญา อ่านแล้วเหนื่อย
ใจแทนจริงๆ :m31:
-
วังหลังนี้น่ากลัวนัก คนที่อยู่อย่างสงบได้จึงมีความสุขแท้จริง
หากแต่ก้าวเข้ามาแล้ว ไม่มีวันไหนเลยจะสงบสุขแท้จริง
เมื่ออยู่ไม่ได้ก็ต้องจากไป แต่เมื่อจากไปไม่ได้ก็จำเป็นต้องอยู่
มีหนทางนี้เท่านั้น ที่จะทำให้อยู่ได้อย่างไม่ต้องหวดผวาอีกต่อไป
โชค วาสนา โอกาส และการรู้จักไขว่คว้า เมื่อเป็นไปอย่างเหมาะสม
มงกุฏนางพญา มีหรือจะหลุดลอยไปได้ นับแต่นี้ไปจงระวังตัวให้ดีเถอะ!
-
อยู่บ้านธรรมดาดีกว่า :-[
-
^
^
^
ก็จริงครับอยู่บ้านสบายกว่า(อยู่วังหลัง)
แต่เมื่อก้าวมาแล้วก็ถอยหลังไม่ได้
เมื่อถอยไม่ได้ ก็ต้องอยู่ต่อไป
แต่จะให้อยู่อย่างถูกดูหมิ่นก็คงยอมไม่ได้
เพราะไม่งั้นก็ต้องคอรับคำสั่งทั้งชาติ
ถ้าห้ามนั่งก็ต้องยืน ห้ามเดินก็ขยับไม่ได้
นายขึ้นเสียงบ่าวก็ต้องก้มหน้า
นายตะหวาดบ่าวก็ห้ามสบตา
เมื่อเลือกเส้นทางสายนี้ ก็ค้องฝ่าฟันไปให้ถึงสุดทาง
ดีกว่าจะต้องอยู่อย่างไร้ค่า แม้อยากตายก็ตายไม่ได้
ดังนั้นหากอยู่อย่างคนเล็กผู้สงบเสงี่ยมไม่ได้
ก็ต้องพลิกชะตาเป็นคนใหญ่ผู้เหี้ยมหาญซะเอง
-
เรื่องราวต่างๆเปลี่ยนไปทุกวัน มีบางช่วงผมรู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ในภาวะที่ทำอะไรก็ผิดไปหมด แม้แต่เรื่องที่ควรจะดียังไม่ดีอย่างที่คิด
ผมเห็นว่าซอสซีซาร์สลัดหมด ผมก็คิดจะตีไว้ให้เผื่อวันรุ่งขึ้นที่เป็นวันหยุดของผม จะไม่มีใครทำไว้ เดี๋ยวจะมีไม่พอใช้
ปรากฏว่าหลังจากผมหยุดไปสองวัน กลับมาถึงยังโดนพี่หนิงเล่นงานซะอีก
"แกจะทำไว้ทำไม ดูซิทำก็ไม่ได้เรื่องทีหลังถ้าเห็นมันหมดก็บอกให้คนอื่นทำให้ เสียของไปเลยเนี่ยเห็นมั้ย"
"นิวเห้นมันหมดอ่ะครับ เลยจะทำเผื่อไว้ให้ตอนทำก็โอเคนี่นา มันใช้ไม่ได้เหรอ" ผมถาม
"ตีซอสแล้วมันแตกแบบนี้จะใช้ได้ไง ทำไม่เป็นก็ไม่ต้องอวดฉลาดเข้าใจมั้ย แม่งเอ๊ยคอสยิ่งสูงๆอยู่" พี่โดมด่าสำทับอีก
นั่นเป็นเรื่องที่ผมหวังดี คิดดีทำดี และคิดว่าผลที่ได้จะดีกลับเป็นเรื่องที่ทำผิดไปซะอีก แล้วยังมีอีกนะครับ คราวนี้เป็นเรื่องทิป
ผมจะไปช่วยซันนี่ทำออมเลทให้แขกทุกเช้า ซึ่งก็จะมีมาดามและสามีอยู่คู่หนึ่งที่แวะมาสั่งตลอด บางครั้งก็จะขอสิ่งอื่นเพิ่มด้วย ผมก็หาให้
คราวนี้ทั้งคู่บอกผมว่าจะกลับประเทศของเค้าแล้ว ผมก็เลยอวยพรและขอบคุณเค้าที่มาใช้บริการโรงแรมของเรา หลังจากนั้นผมก็ไปทำงานของผมต่อ
จนกระทั่งตอนเที่ยงผมนั่งทานข้าวกันอยู่กับพี่และเพื่อนพนักงาน ฝ่ายเสิร์ฟก็เดินมาที่โต๊ะของพวกผมแล้วบอกว่า
"นี่เป็นทิปของมาดามฝากมาให้คนทอดไข่ตอนเช้าค่ะ" พนักงานเสิร์ฟบอกพร้อมยื่นแบงค์500มาที่พวกเรา
"ของคนทอดไข่ก็ของซันนี่อ่ะดิ โหยน่าอิจฉาจังเลย" พี่หนิงชิงพูดก่อน
"เอ่อ คือว่า" ซันนี่พยายามจะปฏิเสธ
"ขอบใจนะน้อง เอานี่ลูกสาวรับไปซะ มัวแต่อ้ำอึ้งอยู่ได้" พี่หนิงคว้าแบงค์500นั้นมายัดใส่มือซันนี่เรียบร้อยแล้ว
ความรู้สึกของผมตอนนั้นก็คือ อึ้ง ความดีใจในแวบแรกหายไปหมด เหลือไว้แต่ความโกรธและความน้อยใจ จนกินข้าวไม่ลงเลย
"นิวเราเอามาให้" ซันนี่ยื่นแบงค์500นั้นมาให้ผม
"ซันนี่" นอกจากจะเรียกชื่อเพื่อนผมก็พูดอะไรไม่ออก
"เก็บไว้นะ มันเป็นของนิวไม่ใช่ของเรา ตอนนั้นพี่หนิงพูดอยู่คนเดียว ใครก็ไม่อยากขัดคอ แต่เรารู้ว่านิวทำดีกว่าเราซะอีก ซันนี่วางธนบัตรในมือผม
"ขอบใจนะ" ผมเสียงเครือเหมือนจะร้องไห้ แต่ก็กลืนน้ำตาลงไปหมด ถึงคนรอบข้างจะแย่แต่ผมก็มีเพื่อนที่ดี จริงมั้ยครับ
-
และแล้ววันชี้ชะตาของพวกเรา (พนักงานชั่วคราว)ก็มาถึงเมื่อพี่โดมบอกว่าจะเรียกประชุมแผนก ซึ่งก็เหมือนกับทุกวันแหล่ะครับ
แต่คราวนี้ไม่เหมือนเดิม เพราะหลังจากพูดคุยเรื่องอื่นๆเรียบร้อยแล้ว พี่โดมบอกให้พนักงานชั่วคราวทุกคนอยู่คุยกับพี่โดมก่อนส่วนคนอื่นไปได้
"ตอนนี้ทางโรงแรมจำเป็นต้องประหยัดงบการจ้างงานนะ เพราะฉะนั้นพนักงานชั่วคราวที่ยังไม่ได้บรรจุก็จะถูกพิจารณาไม่ผ่านงาน" พี่โดมเปิดเรื่อง
"อ้าว แล้วพวกเราทำไงอ่ะคะ" พี่ส้มโวยขึ้นคนแรก
"ก็ต้องหางานใหม่น่ะสิ นี่พี่ก็บอกแต่เนิ่นๆแล้วนะ" พี่โดมสรุป
"เนี่ยเหรอบอกแต่เนิ่นๆ อีกแค่5วันจะสิ้นเดือนมีนาแล้ว พวกเราหางานใหม่ก็ไม่ทันหรอก" ผมโวยขึ้นบ้าง
"ก็พี่เพิ่งได้รับเรื่องมาก็บอกทันทีเลยนะเนี่ย ยังจะเอาอะไรอีก" พี่โดมหันมาเสียงเข้มใส่ผม
"ทำไมเห็นแก่ตัวแบบนี้ล่ะ ตอนทำงานพวกเราไม่ได้เซอวิสซักบาทก็ยังพอเข้าใจว่าเป้นกฏที่เรายอมรับแต่แรก แต่นี่พอมีปัญหากลับลอยแพพวกเรา" ผมยังไม่ยอม
"กล้าเถียงพี่เหรอนิว แกเป็นใคร" พี่โดมขึ้นเสียงใส่ผม
"ก็เป็นพนักงานเหมือนพี่ไง เพียงแต่โชคร้ายที่พี่ไม่ยอมบรรจุให้ซักทีจนต้องลงเอยด้วยการถูกบีบให้ออก" ผมใส่ไม่ยั้ง
"ถ้ามึงไม่พอใจมึงไปฟ้องGMเลยสิ กูรับนโยบายมาให้พวกมึงออกก็ต้องออกไป แล้วอีกอย่างกูก็เป้นระดับหัวหน้าไม่ใช่ขี้ข้าเหมือนมึงนะอีนิว" พี่โดมด่ากลับ
"พอเถอะ นิวอย่าพูดอีกเลย ถึงยังไงเราก็เปลี่ยนอะไรไม่ได้ นโยบายเค้ามายังไงก็ต้องตามนั้น" ซันนี่ทั้งปลอบทั้งห้ามผมแล้วหันไปขอโทษพี่โดมแทนผม
"เออ พูดง่ายๆแบบซันนี่สิถึงน่าจะบรรจุให้ ไอ้แบบที่ใช้แต่อารมณ์ทำงานแบบแรงวีวแรงควายพูดด้วยก็เสียปาก" พี่โดมพูดต่อ
"บรรจุเหรอ พี่โดมบรรจุซันนี่แล้วใครอีก" พี่ส้มรีบถามทันทีเลย
"คนเดียว" พี่โดมสรุป
"แล้วส้มล่ะ ส้มเข้ามาก่อนซันนี่อีกนะ งานส้มก็โอเคทุกอย่างทำไมเลือกบรรจุแต่มันล่ะ
แต่ไหนแต่ไรพี่อยากได้อะไรส้มทำให้ทุกอย่างแล้วทำไมข้ามหัวส้มไปแบบนี้" พี่ส้มโวยวายเพราะหวังไว้มากจากการประจบพี่โดม
"ใช่ ส้มดีกับพี่แต่ส้มไม่ได้มีผลงานอะไรกับแขกนี่ อย่างซันนี่อ่ะเห็นมั้ย แขก็ชมแถมยังตามตัวเอาทิปให้อีกด้วย ใครๆก็เห้นผลงานกันหมด
แล้วงานก็ทำออกมาได้ดีไม่มีผิดพลาด ไม่ใช่นึกอยากทำอะไรก็ทำ
หรือเหมือนบางคนที่ยิ่งทำก็ยิ่งชิบหายหมด ถ้าคนที่เหลือทำได้อย่างซันนี่พี่ก็บรรจุให้แล้วสิ" พี่โดมตอบ
หลังจากนั้นทั้งพี่ส้มทั้งผมก็ไม่มีข้อโต้แย้งอะไรกับพี่โดมอีกต่อไป พี่โดมบอกซันนี่ว่าให้ตามไปเซนสัญญาจ้างงานด้วยแล้วเดือนหน่าก็รับเซอวิสเต็มเดือนได้เลย
-
:man1:น้องนิว หัวหน้าขันทีเลือดจะไปลมจะมาหรือเปล่า เหวี่ยงซะ o12
-
ผมกลับมาทำงานในครัวของผมต่อไป บอกไม่ถูกเหมือนกันว่ารู้สึกยังไงบ้าง แต่ก็ไม่ค่อยมีกะจิตกะใจทำอะไรนัก จนซักพักพี่ส้มตามเข้ามา
"โถ่เอ๊ย อีซันนี่มันได้บรรจุก่อนพวกเรา นิวเห้นป่ะมันน่ะแหล่ะตัวประจบตัวจริงเลย เห็นมันทำเป็นดีกับนิวพี่ว่าแล้วมันไม่จริงใจหรอก
ดูดิ ถ้ามันได้ดีทำไมมันไม่บอกพี่โดมให้เค้าบรรจุนิวด้วยล่ะ ต่อหน้าทำเป็นเพื่อนแสนดี แต่ลับหลังประจบหัวหน้าจนได้ดี
นี่พี่ไม่ได้จะยุให้เกลียดกันหรอกนะ แต่มันน่าคิดมั้ยนิว ถ้าเป็นเพื่อนที่ดีจริงก็ต้องช่วยเพื่อนดิ ไม่ใช่เอาความดีความชอบสบายคนเดียว" พี่ส้มพล่ามไม่หยุด
"แล้วไง" ผมวางมือจากงานที่ทำแล้วถามไปงั้นๆ ไม่รู้ว่าพี่ส้มจะพูดไปเพื่ออะไร
"ที่พูดเนี่ยก็อยากจะเตือนให้ระวังซะบ้าง คนเรารุ้หน้าไม่รู้ใจ อีกอย่างคนแบบนี้คบเป็นเพื่อนไปนานๆก็มีแต่จะเอาเปรียบเรานะ" พี่ส่มยังเป่าหูต่อ
"เราไม่เคยคิดเอาเปรียบนิวนะ" ซันนี่มาได้ยินพอดีพูดขัดขึ้น
"แล้วเรื่องที่พี่โดมบรรจุให้เราเป็นพนักงานประจำ หรือเรื่องที่ไม่ต้องถูกให้ออกจากงานเนี่ยเราก็ไม่รู้มาก่อน ถ้าเรารู้เราก็ต้องบอกนิวแหล่ะ
นิวน่าจะรู้นะว่าเราไม่ใช่คนอย่างนั้น หรือจะให้เราไปบอกพี่โดมว่าไม่ต้องบรรจุเราก็ได้ ถ้ามันทำให้นิวเชื่อใจเรามากขึ้น" ซันนี่น้ำตาคลอจับมือผม
"ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น เรามันซวยเองทำอะไรก็ไม่ได้ดี ยิ่งทำยิ่งแย่คนอย่างเรามันก็ไม่ควรอยู่เกะกะใครที่นี่อยู่แล้ว
ถ้าเราทำงานดีไม่มีที่ติ หรือทำอะไรๆก็ดีไปหมดเหมือนซันนี่เราก็คงไม่ต้องถูกให้ออกหรอก ทั้งหมดมันไม่เกี่ยวกับเธอมันเป็นที่เราไม่ดีเอง" ผมพูดแล้วเดินจากไป
หลังจากวันนั้นผมก็ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น ทั้งผมและซันนี่ก็เหมือนมีเรื่องพูดคุยกันน้อยลง จริงๆแล้วซันนี่ก็พยายามจะเข้ามาพูดคุยกับผมแหล่ะแต่ผมเลี่ยงเอง
ผมไม่ได้โกรธซันนี่นะครับ แต่ผมไม่อยากให้ใครพูดว่าเพราะซันนี่กำลังจะได้ดี ผมก็เลยหวังเกาะซันนี่ไปด้วย เพราะตอนนี้ในครัวพากันอวยซันนี่ยกใหญ่
ผมก็เลยยิ่งต้องเจียมตัว ส่วนนึงเพราะผมกลัวไปเองว่าถ้าผมเข้าใกล้ซันนี่เหมือนเดิม พวกพี่ๆที่ปากเสียทั้งหลาย จะพูดเปรียบเทียบซันนี่กับผมให้ผมต้องเจ็บซ้ำอีก
-
เหนื่อยแทน :เฮ้อ:
-
แต่หลังจากวันนั้นเพียงวันเดียวผมก็มานึกดูว่า ต่อให้ผมกลัวคำพูดและความคิดของคนอื่นแต่ผมก็ควรใส่ใจความรู้สึกของเพื่อนผมมากกว่า
ดังนั้นผมก็เลยกลับมาพูดคุยกับซันนี่เหมือนเดิม ผมไม่สนใจหรอกว่าจะโดนพวกปากเสียพูดเปรียบเทียบอะไรให้ต้องเจ็บใจอีก คนมีปากก็พูดได้ทั้งนั้น
"เราไม่สบายใจเลยที่เมื่อวานนิวไม่ค่อยพูดกับเรา คิดว่านิวโกรธเราซะแล้ว" ซันนี่บอกกับผม
"ไม่หรอก เราแค่ทำตัวไม่ถูกไม่อยากให้ใครคิดว่าเราใช้ความสนิทกับเธอเพื่อหวังจะเกาะเธอไปด้วย" ผมบอก
"จริงๆเราก็รู้ว่านิวเข้าใจเรานะ แต่พอเห็นพี่ส้มคอยพูดนั่นพูดนี่ให้นิวฟังเราก็เลยกลัวนิวคิดตาม" ซันนี่เอ่ยอย่างกังวล
"ไมหรอก แต่ไหนแต่ไรพี่ส้มก็ไม่เคยคิดดีพูดดีกับพวกเราเลย อยู่ๆทำมาเป็นเห็นใจเรา เรารู้ทันเค้าหรอกน่า" ผมยิ้มให้
"อีกอย่างนะ ซันนี่ได้บรรจุก็เป็นส่วนของเธอไม่ใช่ว่าเค้าให้เราออกเพราะเธอบรรจุนี่นา ได้บรรจุซักคนก็ยังดีจริงมั้ย
แล้วถ้าเธอได้บรรจุแล้ว อีกหน่อยพอเรากลับมาสมัครงานก็คงต้องเรียกพี่ซันนี่แล้วล่ะ เราซี้กันเหมือนพี่น้องนี่นา
ต่อไปนี้เราก็ยกให้ซันนี่เป็นพี่สาวดีมั้ย ถ้าเราออกไปแล้วเค้ามีตำแหน่งว่างก็รีบบอกให้น้องคนนี้มาสมัครนะจ๊ะพี่สาว
เฮ้อ... จะว่าไปเป็นเธอยังดีกว่าเป็นพี่ส้ม ถ้ารายนั้นได้บรรจุต่อให้เค้ายังจ้างเราอยู่คงโดนมันข่มทั้งชาติแน่ๆ" ผมสรุป
"แหม...ไม่ขนาดนั้นหรอก เค้าบรรจุเราก็เป็นแค่กุ๊กระดับสามล่างสุด ยังไงก็ต้องก้มหัวให้พี่ๆเค้าไปก่อนแหล่ะจ้ะ
แต่นิวไม่ต้องห่วงนะ ถ้ามีงานหรือตำแหน่งว่างอ่ะ เราจะรีบบอกเลย พี่สาวคนนี้ไม่ทิ้งน้องที่แสนดีอย่างนิวแน่ๆ" ซันนี่รับปาก
เมื่อพูดคุยกันเข้าใจดีแล้วผมกับซันนี่ก็แยกย้ายกันไปทำงานของตัวเอง ผมรู้สึกโล่งใจมากขึ้นเมื่ออะไรในใจได้ปล่อยวางไป
ซันนี่กับผมเข้าใจกันดี ความเป็นเพื่อนของพวกเราไม่เปลี่ยนแปลงไปผมก็พอใจแล้ว ทำงานที่นี่ผมก็มีแต่ซันนี่เนี่ยแหล่ะที่สนิทที่สุด
ผมเชื่อเสมอว่าเรื่องอะไรก็คงไม่บังเอิญหรอก ส่วนนึงฟ้าลิขิต อีกส่วนก็มาจากผลการกระทำของเราเอง ถ้าทำดีก็ต้องได้ดีสักวันน่ะครับ
เพียงแต่โอกาสได้ดีของผมคงยังมาไม่ถึง และอาจไม่ใช่ที่นี่ก็แค่นั้น อีกแค่3วันผมก็ต้องออกจากงานแล้ว ทำให้ดีที่สุดดีกว่าท้อใจเนอะ
อย่างน้อยถ้าไม่มีงานทำจริงๆกลับไปนอนเล่นซักเดือนสองเดือนรอช่วงไฮอีกครั้งแล้วอาศัยบารมีซันนี่กลับมาทำงานก็คงจะได้แหล่ะ
-
วันนั้นเป็นวันที่จะเปลี่ยนชีวิตผมไปเลยทีเดียว หลังจากที่ผมกำลังจะต้องตกงานในอีก2วันข้างหน้า ฟ้ามีตาส่งใครบางคนมาช่วยไว้ทัน
ผมไปยืนทอดไข่ตอนเช้าๆเหมือนเดิม วันนี้มีแขกฝั่งเอเซียเข้ามาพักเยอะสังเกตได้จากตอนที่เข้ามาสั่งออมเลทตอนเช้าๆนี่แหล่ะ
ช่วงนี้มีน้องฝึกงานเข้ามาแล้ว ผมก็พอจะมีคนช่วยบ้างหากมีแขกมาสั่งออเดอร์เยอะๆ แล้วมีช่วงหนึ่งน้องฝึกงานเรียกผมให้ดูแขกที่เดินเข้ามา
ผมเข้าใจว่าเค้าสื่อสารกันไม่เข้าใจก็เลยจะเข้าไปช่วย ก้พอดีน้องเค้าบอกว่าว่า "พี่นิวดูดิ โคดหล่อเลยอ่ะ" ผมถึงกับขำ
แต่ก็หล่อจริงๆครับ หน้าขาวสะอาด คิ้วเข้มเป็นแท่ง จมูกโด่งเป็นสัน ปากเรียวได้รูป ตัดผมสั้นเซตตั้งๆ แววตาคมกริบ เห็นแล้วอยากกรี๊ด 555
ปล.นี่เป็นรูปตัวอย่างเค้าโครงหน้าเท่านั้นนะครับ
(http://www.yenta4.com/images/myalbum/4/403794/337139/4bc800c95b1bc)
ผมรับออเดอร์จากเค้าแล้วก็ทำให้ แต่ท่าทางเค้าเรื่องมากอยู่พอควรคือว่า ให้ทำออมเลทแต่ไม่เอาออมเลทที่ตีไว้แล้วเพราะแบบนั้นใส่นมและปรุงรส
เค้าจะเอาแบบตอกไข่สองใบ แล้วตีๆๆให้แตกในกระทะโดยที่ให้ใส่น้ำมันน้อยๆ แล้วก็ใส่มะเขือเทศหั่นเต๋ากับหอมใหญ่หั่นเต๋าลงไปด้วย
จากนั้นก็ใส่มะกอกดำและสับปะรดรวมกัน ผสมด้วยกันทั้งหมดแล้วก็ทอดเบคอนแยกให้เค้าต่างหาก แถมต้องทอดให้กรอบด้วยนะครับ
ตอนนั้นเองที่พี่หนิงเดินมาเห็นว่าผมทำอะไรให้แขกคนนี้บ้าง พี่หนิงก็บ่นขึ้นมาต่อหน้าแขกเลยว่า
"โอ๊ย อีพวกเจ๊กนี่เรื่องมากจริงๆ สั่งนั่นสั่งนี่ สู้ฝรั่งก็ไม่ได้ พวกนี้น่ารำคาญ"
"แหม พี่หนิงช่างเหอะครับ เค้าก้ต้องสั่งอย่างที่เค้าอยากกินอยู่แล้ว" ผมแก้ตัวแทนแขก
"เออ เห็นหล่อๆเข้าหน่อยก็เอาใจใหญ่เลยนะแก" ว่าแล้วพี่หนิงก็เดินเลยไป
ผมก็ทำเสร็จพอดี หันไปบอกแขกว่า "เรียบร้อยแล้ว" เป็นภาษาอังกฤษแต่ที่เค้าตอบกลับมาเป็นภาษาไทยว่า "ขอบคุณครับ"
-
ตลอดวันนั้นเป็นวันที่ผมเจอกับนายหน้าตี๋ตลอดทั้งวันเลยครับ ช่วงบ่ายหลังจากทานข้าวแล้วผมก็กลับเข้าไปในครัว
ทางฝ่ายรีเซพชั่นก็มาบอกว่าขอผลไม้ตะกร้าส่งไปห้องแขก ผมก็จัดให้แล้วหลังจากพนักงานเสิร์ฟมารับไปได้สักพัก
ก็กลับลงมาบอกว่าแขกขอให้ปอกมะม่วงและหั่นเป็นชิ้นให้ด้วย รวมทั้งผลไม้อื่นๆที่ยังเป็นลูกช่วยจัดลงจานผมก็ทำให้ตามนั้น
หลังจากนั้นเค้าก็ใจดีลงมาขอบคุณด้วยตัวเอง โดยเรียกผมไปที่โต๊ะในห้องอาหารผมถึงได้รู้ว่าเป็นนายตี๋คนนั้นเอง
แต่คราวนี้นอกจากคำว่า "ขอบคุณครับ" ที่เป็นภาษาไทยแล้ว เค้าก็พูดแต่ภาษาอังกฤษใส่ผมตลอด
"คุณเป็นคนจีนเหรอ" เค้าถามผม
"เปล่าครับ" ผมตอบอย่าสุภาพ
"คุณดูเหมือน" เค้าบอกยิ้มๆ
"เคยมีบางคนบอกว่าผมเหมือนญี่ปุ่น แสดงว่าผมหน้าตาซ้ำๆ" ผมแอบขำ
"คุณทำงานที่นี่นานยัง" เค้าถามต่อ
"3เดือนครับ" ผมตอบ
"เซอวิสที่นี่ดีมาก ใช่มั้ยคุณ" เค้ายังถามต่อ
"ครับดีมาก แต่ผมไม่ได้รับเพราะเป็นแค่เทม" ผมตอบตามจริง
"แปลก คุณเอาใจแขกดีเหมือนคนทำงานที่ได้เซอวิส ผมนึกว่าคุณหวังเงินเซอวิส" เค้าพูดสิ่งที่คิด
"คุณเข้าใจซะใหม่นะครับ ผมทำด้วยความตั้งใจไม่ได้หวังเงิน" ผมเริ่มอารมณ์เสียนิดๆ
"ขอโทษ" เค้าแสดงสีหน้ารู้สึกผิด
"ผมเข้าใจ ขอตัวก่อนครับ" ผมเลี่ยงออกมาอย่างสุภาพคลายความหงุดหงิดไปบ้าง แล้วก้เดินจากมา
-
ผมกลับเข้ามาอีกครั้งในครัวก็เริ่มประชุมไปนานแล้ว ผมรู้ว่าผมทำผิดอีกแล้วและนึกด่าในใจว่าเพราะนายตี๋คนนั้นชวนคุยแท้ๆเลย
ผมยืนตัวลีบเพราะมีหลายสายตาที่มองมาด้วยความตำหนิผมอย่างเห็นได้ชัด ผมรู้เลยว่าชะตากรรมของผมหลังจากนี้ไม่รอดแน่ แล้วก็จริง
"แกหายไปไหนมาอีนิว" พี่หนิงเล่นผมก่อนเลย
"พอดีแขกเค้าเรียกไปคุยน่ะครับ" ผมตอบเสียงอ่อนๆ
"แล้วแกว่างมากรึไง ถึงได้เอาเวลางานไปคุยเล่นกับแขก" พี่หนิงไม่ยอมจบ
"เปล่าครับคือแขกเค้าจะขอบคุณที่ทำผลไม้ให้เค้าครับ" ผมอธิบาย
"อ๋อ จะบอกว่าทำผลงานได้ถูกใจแขกล่ะสิ คิดว่าจะช่วยให้ไม่ต้องตกงานรึไง" พี่ส้มพูดแทรก
"ไม่ใช่อย่างนั้น" ผมหันไปบอกพี่ส้ม
"พอทีๆ แค่เอาเวลางานไปพูดพล่ามกับแขกก็แย่แล้ว ยังจะมาแก้ตัวอีก หรือคิดว่ายังไงก็ตกงานแน่ๆ
เลยไม่เอาจริงเอาจังกับการทำงาน ก็ดีพี่จะได้รู้ว่าพี่ตัดสินใจถูกแล้วที่ไม่เก็บพนักงานไร้คุณภาพแบบนี้เอาไว้
นี่หนิง มึงเห็นแล้วใช่มั้ยว่าลูกน้องมึงอ่ะมันเป็นยังไง ทีนี้มึงไม่ต้องมาช่วยพูดแทนมันแล้วนะเรื่องที่จะให้ต่อสัญญามัน" พี่โดมพูด
"อะไรครับพี่" ผมถามเพราะรู้สึกงง
"ถามลูกพี่มึงเอาเองละกัน" พูดจบพี่โดมก็เดินออกไป
"กูอุตส่าห์พูดกับไอ้โดมให้มันช่วยต่อสัญญามึงไปก่อนอย่าเพิ่งเอามึงออก ขนาดอีมิ่งมันก็ยังพูดให้อีส้มได้ต่อสัญญา
แล้วมึงรู้มั้ย กูโดนมันด่าว่าปกครองเด็กไม่ดีเองแล้วตอนนี้มาขอร้องให้มันต่อสัญญาให้มึงอีก แทนที่มันจะสงสารมึง
เหมือนที่กูพยายามพูดให้ตลอด มึงก็เหลวไหลแบบนี้ นี่เดี๋ยวมันก็ด่ากูอีกที่ออกตัวแทนมึง แล้วคอยดูอีมิ่งมันก็ต้องอวด
ว่ามันพูดกะไอ้โดมได้ เพราะตอนแรกมันบอกว่าจะพิจารณาใหม่ ต่อสัญญาให้มึงกะอีส้มเป็นเทมไปอีก3เดือนก็ยังดี
แล้วนี่มึงทำสิ่งที่กูจะช่วยพังพินาศหมด กูไม่รุ้ว่าหลงดีใจที่ได้มึงมาเป็นลูกน้องกูได้ยังไง ดีแล้วที่มึงออกๆไปซะ" พี่หนิงด่ายาว
เมื่อทุกอย่างจบลงแบบนี้ ผมก็หมดโอกาส หมดความหวัง หมดหัวใจที่จะทำงานที่นี่ต่อไป ผมไม่รู้เหมือนกันว่าผมทนคนพวกนี้มาได้ไง
และมาคิดอีกที ถ้าพี่โดมต่อสัญญาให้ผมเป็นเทมต่อไปอีก3เดือน ผมก็ต้องอยู่เป็นขี้ข้าพวกเค้า ให้พวกเค้าด่าว่า ตะหวาดเอาแบบนี้ต่อไปเหรอ
ผมว่าไม่ดีกว่า ผมคิดได้แล้วว่าผมโชคดีต่างหากที่ได้ออกจากงานที่นี่เพราะถ้าจะอยู่ต่อไปอย่างขี้ข้าก็สู้จากไปซะดีกว่าครับ
-
อ่านแล้วเครียดแทนเลย เจอพนักงานที่บริการแบบผักชีนี่
เหนื่อยแทนโรงแรมจริงๆ
:man1:น้องนิว สู้เขานะ :fire:
-
:z6: คนแบบนี้อยู่ใกล้มีแต่ความซวย
ชิ
^^
สู้ๆค่ะพี่นิว
-
นั่นสิเนอะ แต่ไม่รู้เป็นความซวยของพี่รึเปล่า ที่ยังต้องอยู่กับคนพวกนี้ต่อไปน่ะ :เฮ้อ:
-
เมื่อผมคิดได้ว่าไม่มีอะไรจะเสียแล้ว ก็ไม่อยากเครียดอีกต่อไปตั้งใจว่าเลิกงานแล้วจะไปนวดตัวซะหน่อย ที่นี่มีซาวน่าสำหรับเกย์ด้วยครับ
เพื่อนผมเคยพาไป แต่วันนี้ไม่ได้นัดเพื่อนไว้ล่วงหน้าก็เลยกะว่าจะลุยเดี่ยวซะหน่อย อีกอย่างผมก็เคยไปแล้วคุ้นเคยกะเจ้าของร้านดี
ไปถึงร้านรับกุญแจล๊อกเกอร์แล้วก็ไปอาบน้ำ แต่ผมแจ้งที่เคาท์เตอร์แล้วว่าผมจะนวดน้ำมันอโรม่า เค้าก็ไปเตรียมห้องไว้ให้
มานวดที่นี่ใช้เวลา2ชั่วโมงครับ ผมชอบนวดตัวสบายๆดี ฟังเพลงบรรเลงเพลินๆ ห้องแอร์เย็นๆ นวดทีไรเผลอหับทุกทีเลยครับ อิอิ
จนเมื่อนวดเสร็จแหล่ะครับ พนักงานนวดจะถามว่าต้องการบริการพิเศษรึเปล่า ถ้าอยากมาก(จนไม่รอเจอคนถูกใจในซาวน่า) ก็บอกให้เค้าจัดให้ได้นะ
แต่ผมไม่รีบครับ อยากนวดให้สบายตัวก่อน เรือ่งอย่างว่าไปหาเอาข้างหน้า ไว้รอเจอน้องเคะน่ารักๆ ตัวขาวๆแล้วค่อยโซโล่เต็มที่ดีกว่า ฮ่าๆๆๆๆ
นวดเสร็จก็ออกมาอาบน้ำ ซึ่งแน่นอนว่าอาบรอบเดียวไม่หายลื่นแน่ๆ ต้องอาบจนตัวเปื่อยนั่นแหล่ะครับ ผมก็อาบพอให้สะอาดๆก่อนแม้ยังลื่นๆอยู่
เพราะถึงยังไงก็คงต้องอาบอีกหลายรอบ เพราะผมจะเข้าห้องอบตัวด้วย ปกติถ้าเป็นซาวน่าที่อื่นผมชอบห้องซาวน่าตู่ไม้แบบร้อนๆเลยนะ
แต่ถ้าเป็นที่นี่ผมชอบห้องสตรีมมากว่า ไม่ใช่ไรหอก ที่อื่นนะห้องสตรีมไม่ร้อน แถมคนที่เข้าห้องนี้ส่วนใหญ่ก็เน้นเรื่องอย่างว่า
แต่ที่นี่ห้องสตรีมไม่ใหญ่มาก และโคดร้อนเลย คนที่เข้ามาก็มาอบตัวจริงๆ ถอดผ้าล่อนจ้อนยังไงก็ไม่มีพวกมือปลาหมึกมาล้วง แต่ถ้าจะมองก็ตามใจ
ผมก็เดินเข้าเดินออกอบตัวไปเรื่อยๆจนรู้สึกว่าเหงื่อท่วมได้ใจแล้ว คราวนี้ก็อาบน้ำแบบละเอียดๆอีกครั้งกะให้หอมฟุ้งไปทุกซอกมุม 5555
แล้วค่อยมายืนเช็ดตัว เช็ดหน้า เป่าผมอยู่หน้ากระจกด้วยยูนิฟอร์มเหมือนๆคนอื่นคือ ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวคลุมท่อนล่างลงไป ช่วงนี้ก็มองหาเคะน่ารักๆไปด้วย
-
จากนั้นผมก็ขึ้นไปชั้นบนเป็นห้องพักผ่อนขนาดใหญ่เลยครับ มีทีวีเครื่องใหญ่เปิดไว้ให้เราเลือกดูพวกCDคอนเสริต หรือหนังได้ตามสบาย
ไม่ก็น่งอ่านหนังสือไปตามแต่ใจชอบ ห้องนี้เป็นห้องพักผ่อนที่ใรจะมามองหาใครหรือจะมานั่งพูดคุยกับใครก็ได้ เว้นแต่ว่าห้ามทานอาหารในนี้อ่ะครับ
ผมขึ้นมาตอนที่ยังไม่มีใครเลย คาดว่าคงไปอบตัวหรือไปออกกำลังกายกันมั้งก็ดีผมก็เปิดคอนเสริตโก๊ะตี๋ดูได้ตามใจ ไม่ต้องถามความเห็นใคร
นั่งฮาจนหมดแผ่นแรก ระหว่างนี้ก็มีคนแวะเวียนมานั่งดูด้วย บางคนก็มาทักทายทำความรู้จักกัน ผมก็ทักทายปกติไม่ได้สนใจจะสานต่อเพราะดูทีวีติดพัน
จนแต่ละคนเดินเข้าเดินออกหมุนเวียนกันไปเอง จนมาถึงแผ่นสองผมก็นอนดูแล้วครับเริ่มจะเย็นๆจากแอร์ในห้อง แม้คอนฯจะฮาแต่ก็เริ่มจะเคลิ้มแล้ว
จนหลับไปตอนไหนผมก็ไม่รู้อ่ะ มารู้สึกตัวก็ตอนมีคนเอามือมาลูบหน้าท้องผม(ดีนะที่ไม่มีพุงไม่งั้นนอนไม่รู้เรื่องพุงยื่นอายเค้าตาย) ผมก็เลยลืมตาดู
ที่ไม่ได้ตกใจจนกระโดดกระเด้งเพราะต้องดูท่าทีก่อนครับ เผื่ออยู่ในเสปคก็ต่อยอไปเลยไง แต่พอลืมตาขึ้นมากลายเป็นตาอ้วนที่ไหนไม่รู้ น่าจะแก่กว่าผม
ยิ้มน้ำลายยืดอยู่(เว่อร์ไปนิด) ผมก็รักษามารยาทนะ ยิ้มให้แล้วก็ยันตัวขึ้นนั่ง เค้าก็บอกว่าขยับไปนั่งใกล้เก็ได้เค้าไม่กัด ผมก็หัวเราะแหะๆแค่นั้น
"เราเคยเจอกันที่ไหนรีเปล่า" ชายอ้วนถาม
"ไม่เคยครับ" ผมบอกปัด
"ผมว่านายหน้าคุ้นๆ เรียนมัธยมที่โรงเรียนไหนน๊า" ชายอ้วนยิงคำถามด้วยเสียงสูง
"จบจากกรุงเทพครับ" ผมตอบสั้นๆ
"จริงอ๊ะ" ชายอ้วนถามกลับด้วยเสียงสูง และทุกครั้งที่ผมพูดอะไรก็ตาม เค้าจะ จริงอ๊ะๆ ทุกทีจนผมรำญ
"ผมก็มาจากรุงเทพนะ นายมาอยู่นี่นายัง หรือเป็นคนที่นี่" ชายอ้วนถามต่อ
"เพิ่งมาอยู่สองปีครับ" ผมตอบสั้นๆอีก
"จริงอ๊ะ" ถามเสียงสูงพร้อมหัวเราะตาหยี แล้วขยับมานั่งชิดๆผมแถมเอื้อมมือมาลูบแขนผมด้วย
-
ผมพยายามขยับหนีแบบรักษามารยาทไปด้วยก็เลย แกล้งทำเป็นลุกขึ้นเดินไปดูแผ่นcd ว่าจะเปิดอะไรด฿ต่อไป เค้าก้เดินตามผมาอีก
ผมก็เลยเลี่ยงไปเดินดูตรงระเบียงที่มองผ่านกระจกติดฟิล์มไปได้ เค้าก็เดินตามมา แต่พอดีมีคนเดินเข้ามาในห้องเค้าก็เลยเดินถอยไป
จากนั้นเค้าก็เดินตามผมตลอดเลยครับ เพราะช่วงที่ผมดินไปอีกห้องซึ่งเป็นห้องสำหรับดูหนังอย่างว่าอ่ะนะ ห้เองนั้นก็จะมีที่นั่งเป็นเก้าอี้หลายๆตวเรียงๆไป
ผมก็เลือกนั่งในมุมที่สบายๆที่สุด และเผื่อคนอื่นที่เค้าจะมานั่งดูจะได้ไม่ขวางทางเค้าไรเงี้ย นั่งไปซักพักชายอ้วนคนที่ว่าก็ตามมานั่งใกล้ๆผมอีก
ทั้งที่เก้าอี้มีอีกเยอะแยะกระจายเต็มไปหมด พอมานั่งก็มาชวนคุยไปเรื่อยๆ ผมก็ตอบเท่าที่จำเป็น พอเห็นว่าหมดเรื่องคุยแล้ว
ชายอ่วนก็เปลี่ยนประเด็นมาวิจารณ์ลีลานักแสดงในหนัง รวมทั้งโม้ไปกลายๆด้วยว่าเค้าน่ะผ่านมาอย่สางโชกโชนและตวเค้าเองก็เก่งด้วย
"โอ๊ย ใช้ลิ้นแบบนี้ผมทำได้เสียวกว่าอีก ลองดูได้นะ" พูดจบก็เอื้อมมือมาแตะหน้าอกผมเฉยเลย ผมก็เบี่ยงหนี
"ไม่ลองดูเหรอ เสียวนะ" ชายอ้วนยังไม่จบ พยายามก้มมาดูดนมผมซะงั้น
"โทษครับ ผมไปห้องน้ำก่อน" ผมุกขึ้นเดินหนี
"จริงอ๊ะ เสียวอ่ะดิ๊ ไม่ต้องไปว่าวนะ ผมช่วยได้" ชายอ้วนพูดตามหลังมาแถมด้วยเสียงหัวเราะอุบาทว์ๆ
ผมเดินลงไปนั่งดูทีวีห้องล่างสุดเลยเป็นลานโล่งในสวนมีทีวีเครื่องใหญ่ให้ดูรายการปกติ ผมลงไปเค้าก็เปิดละครให้ดูพอดี ผมดูเพลินจนลืมเค้าไปเลย
ตรงส่วนนี้สั่งเครื่องดื่มและอาหารมาทานได้ ผมก็เลยนั่งกินน้ำอัดลมไปเรื่อยเปื่อย หมดไปสองกระป๋อง พอดูละครก็ลืมหนีงติดเรทชั้นบนซะงั้น
นั่งอยู่ดีๆ ชายอ้วนคนเดิมเดินมาจากด้สนหลังกอดผมเฉยเลยครับ แถมมาซุกไซ้ซอกคอผมด้วยผมสะดุ้งแล้วลุกขึ้นเลย แต่ไม่รู้ทำไงได้ก็ยิ้มๆแล้วเดินหนี
-
ชอบจังครับที่ได้ตามอ่านเรื่องของคุณนิว o13
ลุงนธจัด +1 ดอกไปให้แล้วน่ะครับ
:กอด1:คุณนิวให้กำลังใจในการสู้ชีวิต
ฉลามขอเป็นแรงจให้คนสู้ชัวิตฉลามบุก 5555
ดูๆแล้วคุณนิวเป็นคนที่ทำงานดีน่ะครับ
งานบริการดูเหมาะกับคุณคุณทำอย่างตั้งใจ
และคงมีความสุขกับมัน
ลุงนธก็ทำงานบริการเช่นกันครับ ทรู คงรู้จักใช่ไหมครับ
ลุงนธทำที่นี้ ลุงนธเห็นว่ามีรับสมัครพนักงานอยู่น่ะ
ดูแลพวกลูกค้าวีไอพี ลองสมัครเข้ามาดุสิครับ
สนใจก้ PM มาคุยได้น่ะครับ สู้ๆครับ o13
-
ขอบคุณมากครับลุงนธ สำหรับเรื่องงานของผมตอนนี้เรียบร้อยแล้วครับ
ขอบคุณสำหรับการติดตามอ่าน และสำหรับการแนะนำงานที่ดีให้
ขอบคุณที่จัดให้1ดอก อิอิอิ และแรงใจไม่มีวันหมดจริงๆ
สำหรับเรื่องงานของผมนั้น ผมจะค่อยๆเล่าไปนะครับ
พอดีว่าที่เล่าอยู่ตอนนี้เป็นเหตุการณืย้อนหลังครับ
ยังเล่าเรื่องถึงแค่วันที่ 28-29 มีนา เองครับ
แต่ในเวลาปัจจุบัน ผมได้ในสิ่งที่ควรได้แล้วครับ
ขอบคุณอีกครั้งครับ แล้วแวะมาอ่านเรื่ององผมต่อนะครับ
เพราะว่า "เส้นทางแห่งการแย่งชิงอำนาจ กำลังจะเริ่มที่นี่ เร็วๆนี้"
-
ออกแนวภาพยนต์ ต้องเอาไปสร้างหนัง ไตรภาคก้ไม่จบ 555
-
กลับมาเล่าเรือ่งซาวน่ากันต่อนะครับ ผมเห็นชายอ้วนคนนั้นตามไม่เลิกแน่ แล้วท่าทางจะถึงเนื้อถึงตัวมากขึ้นทุกทีก็เลยชิ่งไปชั้นบนสุด
ซึ่งติดกับห้องชมวิดีโอ ก็จะแบ่งเป้นห้องเล็กๆติดแอร์ไว้ทุกห้อง ซึ่งห้องพวกนี้ก็จะมีอุปกรณ์สำหรับภารกิจแจ๊กกิ้งแกร๊ด อ๊อดๆไว้ให้
ผมกะว่าเผื่อเจอเคะน่ารักๆจะได้ปล่อยเต็มที่ รำคาญชายอ้วนเต็มทีแล้วไม่รุ้จะตามอะไรนักหนา คนเพิ่งเคยเจอกันไม่ได้รุ้จักด้วยซ้ำ
ผมก็เดินวนเวียนไปเรื่อยเปื่อย มองไปมองมาไม่เจอคนที่ถูกใจเลย บางคนโอเคแหล่ะแต่ท่าทางจะเป็นรุก ผมไม่เอาอ่ะ หารับเท่านั้นครับ
บางคนมาแนวที่ผมชอบเลย แต่พอนัวเนียกันไปซักพัก เฮ้ย....กระซิบผมว่า "หุ่นน่าเอา ผมขอเอาคุณนะ" จบเลยนไม่ให้โว้ยยยยย
เอ๊ะ....เดี๋ยวก่อน ตะกี้ตอนเดินวนไปวนมาอ่ะ ผมว่าผมเห็นคนรู้จักด้วยนะ แต่ไม่รู้ว่าเคยเจอที่ไหน แต่ที่แน่ๆเลี่ยงไว้ก่อนดีกว่า ไม่อยากเจอเท่าไหร่
หมุนไปหมุนมาอยู่หลายรอบนับระยะทางคงได้เป็นเมตรอ่ะ ผมเลยย้อนกลับไปนั่งดูวิดีโอต่อ พอดีเป็นหนังญี่ปุ่น หน้าหล่อ หุ่นล่ำลีลาสุดยอดซะด้วย
นั่งเพลินจนมารความสุขตามติดมาอีกจนได้ "แข็งยัง" ชายอ้วนถามผมแล้วเอามือจับเป้าผมเต็มๆ นึกในใจว่า กรูจะหดเพราะมรึงนี่แหล่ะ สาดดดด
"ไม่อ่ะ" ผมตอบแล้วหุบขา
"เดี๋ยวช่วย" พูดจบชายอ้วนก้มลงเอาปากประกบน้องชายผมเลย
"อย่า" ผมบอกแต่หนีไม่ได้อ่ะ คาปากเค้าอยู่
"แข็งไวนี่ อยากแล้วดิ" พูดจบก้มลงไปจะดูดต่อ
"ไม่เอา" ผมชักออกจะปากชายอ้วนเลย ลุกหนีแล้วบอกว่า "โทษครับผมไม่ชอบคุณ"
ผมรู้ว่าพูดแบบนี้มันแย่มาก แต่ผมก็ไม่ได้อยากให้เค้าทำให้อ่ะ ถ้าไม่พูดตรงๆก็คงวุ่นวายกับผมอีก แต่เชื่อมะพูดขนาดนี้แล้วเค้ายังไม่เลิกตามผมเลย
-
ก็จัดไปซักดอกซิครับลุงนธก็เคยน่ะเบือๆตามมากๆลุงนธก็จัดให้มันไปเหมือนกัน
เดี๋ยวมันก็เลิกตามเองแหละไม่งั้นก็ทะลวงหมัดไปเลยถ้าไม่ไหวจะเคลียร์:call: :z1:
-
โห...............ลุง ถ้าลุงเจออย่างผม ลุงคงจัดไม่ไหวอ่ะ
แบบว่าอ้วนมากกกก เผละมาเลย แล้วพูดแต่ละทีจีบปากจีบคอตลอด
ชม้ายตาทุกสิบวิ แถมกลิ่นตัวก็อับๆด้วยครับ แล้วชอบชักชวนให้มีอารมณ์ตลอด
แต่หารู้ไม่วาไอ้ที่เค้าทำอ่ะ ผมอารมณ์เสียไมได้อารมณ์ขึ้นแบบที่เค้าอยากเลยอ่ะลุง
-
กลิ่นคนอ้วนมันโชยมาถึงนี้เลยน่ะเนีียะ เข้าใจแล้ว
อย่างงั้นก็เรียก รปภ. o13
-
แต่ถึงผมจะพูดตรงๆไปแบบนั้นแล้วก็เหมือนเค้าจะไม่รูสึกอะไรสักนิด เพราะไม่ว่าผมเดินไปทางไหนก็เดินตามผมแบบก้าวต่อก้าว
"อายุเท่าไหร่เนี่ย" ตามมายืนพิงผนังคุยกะผมต่ออีก
"สามสิบ" ผมตอบแบบโก่งอายุ
"จริงอ๊ะ แก่กว่าผมอีกเนี่ย ผมแค่ยี่สิบสี่" มาอีกแล้วไอ้คำว่าจริงอ๊ะ
"เหรอ" ผมพูดแค่นั้นแล้วหันไปทางนั้นทางนี้ไม่ให้ความสนใจเค้า
"หน้าอ่อนๆ นึกว่าสักสิบเก้า ยี่สิบ แต่ดูยังหนุ่มอยู่เลยนะ" ว่าแล้วก็ลูบไล้แขนผมไปมา
"อืม" ผมขยับถอยหนี
"หนุ่มแล้วแน่นป่ะไม่รู้เนอะ แบบไหนเนี่ย" มันเริ่มจับก้นผมครับ
"รุก" ผมถอยไปอีก
"จริงอ๊ะ หน้าตาน่ารักนึกว่ารับ" อีกแล้วพูดกวนส้นตรีนอีกแล้ว
"มัยอ่ะ นายเป็นรุกเหรอถึงอยากหารับ" ผมหันไปถามยืนเบี่ยงตัวหลบเต็มที่
"เปล่า ผมได้หมด อยากหารุกตัวเล็กน่ารักมาเอาอ่ะ นายว่างป่ะ" ชายอ้วนไม่หยุดลวนลาม คราวนี้ก้มมาเลียหัวนมผมเลย
ผมเริ่มรู้สึกขยะแขยงเต็มทน ถอยหนีไกลกว่าเดิมอีกพอดีมีมุมห้องอยู่ใกล้ๆผมเลยกึ่งๆวิ่งไปด้านนั้นชนเข้ากะคนที่ยืนอยู่พอดี "โทษครับ"
"ไม่เป็นไรครับ" คำตอบสำเนียงไทยไม่ชัดนักแต่ก็ฟังออกว่าพูดภาษาไทยได้ดีมาก ผมเงยหน้าดูถึงรู้ว่าเป็นนายตี๋ลูกค้าที่ผมเจอที่โรงแรมมาทั้งวัน
-
ไหงเป็นงั้นล่ะครับ พรหมขิลิตอีกแล้ว อิจฉา :m11:แล้วไงต่อเร็วๆๆๆกำลังลุ้น
-
"help me pleaese" ผมกระซิบ
"yes i see" เค้าตอบรับแล้วไปยืนข้างหน้าผม ชายอ้วนตามมาพอดี
"he is my friend don't follow him. ok?" ชายอ้วนทำหน้าเอ๋อ แล้วยกมือสองข้าง จากนั้นก็เดินกลับไป
"thank you very much" ผมตอบเต็มพิธี
"ไม่เป็นไรครับ" เค้าตอบเป็นภาษาไทยอีกคั้ง
"Can you speek thai?" ผมถาม
"ได้ครับ แต่ผมพูดอังกฤษและแมนดารินได้ดีกว่า" เค้าตอบกลับ
"ขอบคุณอีกครั้ง" ผมยิ้มให้
ตอนนี้เองผมเพิ่งรู้ตัวว่าเค้ากำลังจับไหล่ผมอยู่ ผมอยากถอยอกแต่ก็เกรงใจ ประกอบกับเค้าหล่อด้วยไง แต่ก็นะถ้าเค้าเป็นรุกผมก็เซย์โนดีกว่า
"คณมากับใคร" ผมถามแก้เขิน
"คนเดียว ผมหาจากในเนต คุณอ่ะ" เค้าถามผม
"คนเดียวครับ" ผมตอบไม่ได้มองหน้าเค้า กลัวใจตัวเองอ่ะ
"มิน่าคนตะกี้เลยเดินตามคุณไม่ห่าง ผมเห็นนานละ" เค้าลูบไหล่ผมเหมือนเป็นเชิงปลอบขวัญ
"มานานแล้วเหรอครับ" ผมถามยิ้มๆ
"นานครับ แต่ไม่เจอคนถูกใจเลย รออยู่ว่าเมื่อไหร่คณจะเดินมาทางผมซะที" เค้าลูบแผ่นหลังผมเบาๆชวนให้สยิวชอบกล
ผมมองดูเค้าตรงๆ ขนาดว่าแสงสลัวแบบนี้ความหล่ออย่างที่เห็นในตอนเช้าก็ยังเด่นชัดอยู่เลย เค้าก้มลงมาใกล้ๆผมบอกว่า "เข้าไปคุยข้างในนะ"
-
เอ่อ ลุงนธ ตามอ่านเหมือนตามกระทู้รายงานสดเลยนะ ใจเย็นครับลุงเด๋วหัวใจวายซะก่อน
-
และแล้วและแล้วและแล้วและแล้วและแล้วและแล้วและแล้วและแล้ว
ลุ้นยิ่งกว่าลุ้นบอลอีกน่ะเนีียะ ลุงนธไปอาบน้ำก่อนน่ะครับ
-
ภายในห้องมืด
ผมเดินตามเค้าเข้ามาอย่างว่าง่าย ในใจผมตอนนั้นคิดว่า เอาไงดีวะถ้าเกิดเค้าเป็นรุกผมจะทำไงเนี่ยแล้วกรูเดินตามมันมาทำไม๊
แต่เวลาในการคิดอะไรก็ไม่นานหรอกครับพอเค้าล๊อกประตูปั๊บก็โผเข้ามากอดผมเลย ผมเองก็ปล่อยเลยตามเลยละทีนี้
"ชื่ออะไร" เค้าถามผมในขณะที่ซุกไซ้ซอกคอของผม เล็มเลียไปที่ซอกหูด้วยลิ้นสากๆของเค้า
"นิวครับ" ผมตอบเสียงสั่นพร่า
"ผมชอบคุณ" เค้าบอก แต่ผมคิดในใจว่า กะลังจะเอาก็พูดแบนี้แหล่ะวะ
"คุณล่ะชื่ออะไร" ผมดันตัวเค้าออกห่าง แล้วเป็นฝ่ายเข้าไปจูบไซ้ที่ซอกคอเค้า ไล่เลียไปที่แผงอกขาวสะอาดแข็งแกร่งนั้น
"เทียนซัน" เสียงที่ตอบมาก็สั่นพร่าไม่แพ้กัน
"เทียนที่แปลว่าฟ้า ซันที่แปลว่าภูเขาอ่ะนะ" ผมหยุดภารกิจชั่วครู่ ถามเค้าด้วยความอยากรู้
"คุณรู้ภาษจีนด้วยเหรอไหนว่าไม่ใช่คนจีน" เค้าทำหน้าทึ่งเล็กๆ
"นิดหน่อยครับ ผมเปนลูกเสี้ยวจีนอ่ะ ที่บ้านผมเรียกภาษาจีนว่า ฮักหยิ่น ไม่ใช่ ถ่องหยิ่นนะ" ผมอวดภูมิซะหน่อย
"วิเศษเลย ผมก็ฮักหยิ่นเหมือนกัน" เค้ายิ้มเห็นฟันขาว หน้าตาเค้าดูผ่อนคลายมากกว่าเดิม รอยยิ้มใสๆน่ารักจริงๆ
เรามองหน้ากันอยู่นิดนึงเท่านั้นจากนั้นความใกล้ชิด อารมณ์และความรู้สึกขอเราก็นำพาเราสองคนไป ตอนนั้นผไม่สนใจแล้วว่าใครจะรุกจะรับ
เพราะทุกอิริยาบทที่เค้าและผมถ่ายทอดให้กัน เต็มไปด้วยอารมณ์ปรารถนาที่หยุดไม่อยู่อีกแล้วครับ สองมือเค้าประคองหน้าผมไว้
แล้วประกบริมฝีปากนุ่มของเค้าไว้เนิ่นนาน เราแลกลิ้นกันด้วยความเร่าร้อน มือไม้ของเรากอดก่ายกันไปมาเหมือนกลัวว่าอีกฝ่ายจะหลุดลอยไป
เค้าลากลิ้นลงมาซุกซอนที่แผงอกผม และตวัดลิ้นสากๆด้วยความนุ่นนวลไล่ไปจนถึงหน้าท้อง หน้าขาผมจากช้าไปเร็วจนผมเสียวซ่านไปหมด
จากนั้นผมก็เป็นฝ่ายทำให้เค้าเสียวซ่านในแบบเดียวกัน เราต่างก็กอดรัดกันและใช้มือของเราปลดผ้าเช็ดตัวของอีกฝ่ายกองลงที่พื้น มีแต่กายแนบกาย
เมื่อต่างก็เปล่าเปลือยด้วยกันทั้งคู่ความแข็งแกร่งของเราก็พุ่งรบกันอย่างเมามัน ผลัดกันรุกและรับ เนิ่นนานผ่านไปจนถึงเวลาที่เราปลดปล่อยพร้อมๆกัน
-
:pighaun: :haun4: :jul1: :m25: :oo1:
ที่แท้งานใหม่ของนิวคือดาราหนัง GV :m20: :laugh: :pigha2:
-
กำลังเข้มข้น :haun4: น้องนิวหายไปไหนแล้ว
-
:pighaun: :haun4: :jul1: :m25: :oo1:
ที่แท้งานใหม่ของนิวคือดาราหนัง GV :m20: :laugh: :pigha2:
^
^
^
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ม่ายช่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยครับลุง
-
เมื่ออารมณ์วูบไหวต่างๆผานไปแล้ว ผมกับเทียนก็นอนคุยกันต่อเป็นการพักให้หายเหนื่อยด้วย เทียนดูนาฬิกาข้อมือบอกว่าผ่านไปตั้งชั่วโมงนึงแล้ว
"ผมสนุกมาก" เทียนบอกแล้วโอบผมให้นอนชิดเค้ามากขึ้น
"แน่นอนแหล่ะ ไอ้ที่เพิ่งทำไปยังไงก็ต้องสนุก" ผมพูดขำๆ
"เปล่าๆ ผมจะบอกว่าผมมีความสุขมาก" เค้าแก้ตัวทันที
"ครับ" พูดแล้วผมก้ขำๆ แค่อยากล้อเค้าเล่นน่ะ แหม..ถ้าไม่สนุกจะล่อกันเป็นชั่วโมงเหรอ
"คุณมาเที่ยวเมืองไทยคนเดียวเหรอ" ผมถามเค้าต่อ ในขณะทื่เค้ายังซุกไซ้ผมไม่หยุด เมื่อผมนอนหนุนแขนเค้าเราก่ายกอดกันจนแนบแน่น
"ผมมาทำงานไม่ได้มาเที่ยวหรอก" เค้าตอบแล้วหอมแก้มผม
"อืม แล้วทำไมต้องพักโรงแรมอ่ะ ปกติที่ทำงานน่าจะจัดที่พักให้นะครับ" ผมหันหน้าไปหอมแก้มเข้า แล้วซุกหน้าลงไปกับอกแกร่งของเค้า
"ก็ที่ทำงานจัดให้ผมพักที่โรงแรมนั้นอ่ะครับ" เทียนกระชับกอดผมแน่นขึ้น มือหนานุ่มลูบไล้สะโพกและก้นแน่นๆของผม
"รายได้คงดีมากเลย ถึงจองห้องพักที่นี่ให้คุณ" ผมพูดไปเรือ่ยเปื่อย คิดดูดิครับอีกวันเดียวผมก้จะตกงานแล้ว แต่นี่ผมกำลังฟังคนมีรายได้สุงลิ่วเล่าเรื่องงานของเค้า
"ผมได้ครึ่งราคาน่ะ" เทียนกอดผมไว้ จูบลงที่หน้าผาก
"ครึ่งราคา แปลว่าคุณเป้นพนักงานของโรงแรมเหรอ" ผมแปลกใจและตกใจจนผละออกจากตัวเค้า
"ครับ" เค้าพยักหน้ายิ้มรับ แล้วดอบผมเข้าไปใกล้ ลูบไล้ผมเชิงปลอบโยนแล้วกอดผมไว้ ผมเองก้กอดตอบมือของเราสองคนต่างก็ลูบไล้กันไปมาไม่รุ้เบื่อ
-
หลังจากสงครามอารมณ์รอบสองจบลง เราต่างก็นอนหอบหายใจถี่ ผมนอนราบไปกับพื้นในขณะที่เทียนยังนอนคร่อมร่างผมคาไว้อย่างเดิม
มือเข้าสอดไว้ด้านหลังผมยังคงกุมไหล่ผมและโอบเอวผมไว้ ในขณะที่ใบหน้าของเค้าก็ยังซุกซนไปตามแผงอกของผมอย่างดูดดื่ม
ผมเองก้ยังคงลูบไล้แผ่นหลังของเค้า และจูบไซ้ไปตามซอกคอเค้าบ้าง หรือบางช่วงที่เราทั้งคู่เกิดมันเขี้ยวเล้กๆก็โผเข้ากอดกันแน่นๆบ้าง
"ผมดีใจที่ได้มารับตำแหน่งที่นี เพราะจะมีเพื่อนดีๆที่รู้ใจผมอย่างคุณ" เทียนบอกผม
"เสียดายนะ ผมจะหมดสัญญาแค่สิ้นเดือนนี้ และก็ต้องถูกให้ออกแล้วครับ" ผมฝืนยิ้ม
"แค่3เดือน เค้าต่อสัญญาให้ได้นี่นา" เทียนทำเหมือนผมเจอเรื่องแปลก
"เค้าต่อให้กับคนที่เค้าพอใจ อยุ่ที่นี่ไม่ใช่แค่ทำถูกต้องหรอก ต้องทำให้ถูกใจด้วย" ผมบอกปลงๆ
"แยจัง ผู้หญิงที่มาโวยวายตอนทอดไข่เมื่อเช้าเป็นหัวหน้าคุณเหรอ พูดจาไม่ดีเลย" เทียนถามผม
"ใช่ครับ เค้าก็แบบนี้แหล่ะ ใครๆก้ยอมเค้า บางคนก้ชิน แต่ผมน่ะไม่ชินซักทีโดนทีไรแทบอยากหนีไปไกลๆ" ผมเริ่มบ่น
"นี่คุณก้ต้องออกแล้ว และหางานใหม่รึยัง" เทียนถามผมสีหน้าเป็นห่วง
"ยังครับ" ผมลุกขึ้นนั่งเหยียดขาหลังพิงผนังห้อง
"น่าเห็นใจ แล้วมีคุณคนเดียวเหรอที่เค้าไม่ต่อสัญญา" เทียนมานั่งพิงผนังด้านข้างผม เอาขาก่ายขาผมไว้ มือก็ลูบไล้หน้าท้องผมไปด้วย บางครั้งก็ก้มลงจูบที่หัวไหล่
"ก็มีเพื่อนผมคนนึงได้บรรจุเป็นพนักงานประจำได้เวอรทืวิสแล้ว อีกคนก้ต่อสัญญาเป็นเทมไปอีก3เดือน
มีแต่ผมที่โดนออก แต่ช่างเหอะถ้าต้องเป็นเทมอีก3เดือน ออกดีกว่า"
"หัวหน้าของคุรยอมปล่อยพนักงานที่เอาใจใส่แขกแบบคุณไปได้ยังไง
ถ้าเป็นผมนะ ผมจะยกตำแหน่งหัวหน้าให้คุณแล้วให้พวกหัวหน้าปากดีแบบนั้นออกไปแทน"
ผมยิ้มๆ ไม่รุ้จะพูดยังไงดี ของแบบนี้พูดน่ะมีนง่าย แต่เค้าเองก้เป็นพนักงานใหม่เหมือนกัน แม้ว่าเข้าเก็นผลงานผมแต่จะมีประโยชน์อะไรล่ะในเมื่อเค้าไม่มีอำนาจอะไร
ตอนเป็นแขกมาพักก็ยังพอจะช่วยได้ตรงที่อาจจะพูดกับหัวหน้าผมว่าผมทำงานดี หัวหน้าผมอาจคิดว่าเออแขกชมผมนะ แต่นี่เป็นพนักงานเหมือนกันจะพูดอะไรได้
แต่อย่างน้อยก้ทำให้ผมชื่นใจว่า ไอ้ที่ผมทำๆไปน่ะมีคนบอกว่าดีและอยากได้ผมไว้ทำงานด้วย แต่วาสนาเรามีให้พบกันแค่นี้ก็ฝืนไม่ได้หรอก จากคืนนี้เราคงไม่ได้พบกันอีก
"ให้ผมไปส่งคุณนะ" เค้าบอกผมหลังจากเราแยกย้ายไปอาบน้ำและออกมาแต่งตัว
"ขอบคุณครับ" ผมตอบรับและบอกทางเค้าให้ไปส่งผมที่อพาร์ทเม้นท์ เมื่อจะลงรถเค้าจับมือผมแน่นถามว่า "มีใครรอบนห้องรึเปล่า"
"ไม่มีหรอกไปดูก็ได้" ผมท้าทาย ยิ้มยั่วยวน
"ฮ่าๆๆ ผมเหนื่อยแล้ว และผมยังมีงานที่ต้องทำ เชื่อผมมั้ย คนอย่างคุณใครมาเป็นหัวหน้าแล้วไม่เอาคุณไว้ก็โง่มากเลย" จากนั้นผมก็โบกมือลาเค้า และกลับขึ้นห้อง
-
ลุงนธพอเดาสถานะการณ์ออกแล้น :z1:
ต้องอย่างที่ลุงคิดแน่เลยรอลุ้น
-
http://www.youtube.com/v/sfq1wWIzKLE&hl=en_US&fs=1&
วันพุธที่ 31 มีนาคม 2553 วันทำงานวันสุดท้าย
ผมมาทำงานตามปกติและไม่ได้คิดอะไรมากอีกแล้ว จริงๆถ้าผมยังได้ทำงานต่อวันพรุ่งนี้ก็เป็นวันหยุดประจำสัปดาห์ ก็ทำงานอีกแค่วันเดียวก็ได้พักผ่อน
เพียงแต่คราวนี้ได้พักนานหน่อยแค่นั้นเอง ผมได้ยินเค้าพูดแต่เช้าแล้วว่า รองGMคนใหม่จะเข้ามาอินชาร์ตตำแหน่งเชฟใหญ่แผนกครัวด้วย
ทั้งที่ตอนแรกก็หาเชฟใหย่กันให้วุ่นวายไปหมด แต่เพราะใครมาสมัครก็ยังไม่เรียกสักทีประกอบกับรองGMคนที่ว่านี้ก็เคยเป็นเชฟใหญ่ของโรงแรมนี้ที่สาขาฮ่องกงมาก่อน
พวกพี่ๆเค้าเห่อกันใหญ่เพราะได้ยินว่าเป็นคนหนุ่ม (แต่จะหนุ่มได้ไงอ่ะผมได้ยินมาว่า อายุ37แล้วนะครับป่านนี้ไม่มีเมียมีลุกเป็นโขยงแล้วเหรอ)
"นิวได้ยินเรื่องเชฟใหญ่คนใหม่รึยัง" พี่ละออมาถามผม
"ได้ยินละครับ แต่เห้นว่ามาเริ่มงานพรุ่งนี้ นิวคงไม่ได้เห็นหรอก" ผมตอบ
"น่าเสียดายจริงๆ แกชอบไม่ใช่เหรอพวกตี๋ๆน่ะ ต๊าย วาสนาไม่ถึงจะได้อยุ่เจอเพราะโดนเด้งไปก่อน" พี่ส้มเดินมาสมทบ
"ช่างเหอะ เพราะถึงพวกที่ยังอยู่ จะชอบหรือไม่ชอบก็ไม่มีปัญญาทำอะไรได้ นอกจากก้มหัวรอรับคำสั่ง นิวจะอิจฉาทำไม" ผมกระแทกให้
"เอ๊ะ อิจฉาพวกที่เค้ามีงานทำน่ะสิ ทำเป็นปากแข็ง เชอะ ถึงก้มหัวรับคำสั่งก็ยังมีที่ให้ทำงานไม่ต้องไปเดินตากแดดหางานใหม่หรอกวะ" พี่ส้มเบะปาก
แล้วช่วงบ่ายที่มีการประชุมกันก็มีการแนะนำในดอกสารว่า จะมีรองGMคนใหม่มาแล้ว และจะมาเป้นเชฟใหญ่ของพนักงานในครัวด้วย
พี่เชอรี่เป้นคนอ่านเอกสารบอกว่าหล่อมาก พวกสาวๆวิ่งไปดูกันใหญ่ ผมไม่สนหรอกเพราะยังไงก้จะไม่ได้อยุ่เจอกันอีกแล้ว จะดี๊ด๊าไปทำไม
ก็เลยยืนฟังเยๆได้ข้อมูลมาว่า ชื่อคุณบรรพต เป็นลูกครึ่งไทย-ฮ่องกง-ไต้หวัน-ญี่ปุ่น พูดได้5-6ภาษา (แค่นี้พวกในห้องก็กรีดกันลั่นกลบเสียงคนอ่านแล้ว)
อายุ37ปี ยังโสดและเข้าพักกับทางโรงแรมมาตั้งแต่สัปดาห์ก่อน พี่โดมย้ำว่าให้พวกเราคอยสังเกตและทำดีกับเค้ามากๆเพราะจะมีผลต่อการเลื่อนขั้นของพวกเรา(ยกเว้นผมมั้ง)
-
ช่ายแล้วลุงนธอยุ่ติดขอบจอจะไปไหนก้ไม่ได้ไปเพราะกำลังลุ้นว่าจะเป็นอย่างทที่คิดรึปล่าวหว่า
ปล.คุณส้มน่าโดนกระแทกปากซักหน่อยน่ะ :z6: :beat:
-
ตอนเย็นก่อนเลิกงาน ฝ่ายบุคคลมาตามผมไปพบ ผมก้เข้าใจว่าคงให้เอาเอกสารไปคืนและคุยเรื่องเงินเดือนเดือนสุดท้ายนี้ที่ผมจะได้รับ
"นั่งก่อนครับนิว" ผุ้จัดการฝ่ายบุคคลบอกให้ผมนั่งลง
"ขอบคุณครับ" ผมยกมือไหว้แล้วนั่งลงรอฟังว่าเค้าจะพุดอะไร
"นิวอ่านสัญญานี่ก่อนนะ" ผู้จัดการฝ่ายบุคคลเอาเอกสารมาให้ผมอ่านโดยที่เค้าถือไว้อีกชุดนึง
"เอ๊ะ นี่มันเอกสารสมัครงาน สัญญาจ้างงานนี่ครับ คล้ายๆที่นิวเคยทำครั้งก่อนแต่มันไม่เหมือนอ่ะ" ผมถามหลังจากกวาดตามองทั่วๆ
"ลองอ่านดูก่อน" ผู้จัดการฝ่ายบุคคลบอกอีกครั้ง
เมื่อผมอ่านจบแล้วเป็นสัญญาแบบบใหม่ ให้ผมทำเพื่อเป้นพนักงานประจำของโรงแรม โดยจะบรรจุให้เป็นพนักงานประจำวันรุ่งขึ้น
และได้เลื่อนตำแหน่งจากเดิมที่เป็นแค่กุ๊กระดับสาม ขึ้นเป็นหัวหน้าระดับ1 เป็นรองแค่พี่โดม แต่ก็อยุ่ในตำแหน่งสุงเท่ากับพี่หนิงและพี่นุ๊ก
เงินเดือนก็เพิ่มขึ้น แถมยังได้เซอวิสอีกด้วย แต่ที่ผมสงสัยก้คือทำไมต้องระบุว่าผมต้องทำหน้าที่เลขาให้เชฟใหญ่ด้วย มันแปลกๆ
"นิวใช้คอมได้ใช่มั้ย" ผุ้จัดการถาม
"ครับ"
"งั้นเรื่องเอกสารก็หายห่วง ทำได้แน่" ผู้จัดการสรุป
"ครับ"
"ตกลงตามนี้นะ เซ็นสัญญาแล้วก็มาเริ่มงานตำแหน่งใหม่ได้เลยวันพรุ่งนี้ครับ"
ผมกลับออกมาจากห้องประชุมเล้กนั้นด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด เหมือนคนกำลังจะตกเหหวแต่มีคนมาดึงฉุดขึ้นไป ผมนึกถึงนายเทียน
อยากบอกเค้าว่าไม่ได้มีแต่เค้าหรอกที่อยากให้ผมทำงานด้วย หัวหน้าผมก้เห็นความดีของผมเหมือนกัน นึกๆแล้วก็อยากขอบคุณบางทีการได้เจอเค้าคงเป็นโชคดีของผม
นึกไปนึกมาหลายอย่าง ก็คิดว่าน่าจะกลับเข้าไปขอบคุณพี่โดม พี่หนิงซะหน่อยที่คงจะหนุนผมอยุ่ แต่พอเดินกลับไปก็ไม่เจอใคร ผมก็ต้องรีบกลับละเพราะรถจะออกแล้ว
-
5555 ลุงจะเอาอะไรไปกระแทกปากเค้าล่ะครับ ระวังนะเกิดเป็นอย่างที่พี่ส้มชอบ เค้าไม่ยอมคายออกจากปากละแย่เลย 5555
ปล.อย่าว่าแต่ลุงเลย ผมก้เล่าต่อเนื่องจนจะไม่ได้ไปไหนแล้ว แต่เอาเป็นว่าปิดครื่งเรื่องแรกก่อนนะครับ จะไปทานข้าวก่อน แล้วค่ำๆมาเล่าใหม่
-
เป็นอย่างที่ลุงหวังแน่แท้ ต้องคอยจับตาดู
ปล.งั้นลุงคงต้องเลือกซิน่พว่าKใช้อะไรกระแทก อิอิ
ปล.ลุงกินอิ่มนานแล้ว
-
ตอนอยู่บนรถพนักงาน ผมเล่าเรื่องงานให้ตี้ฟัง (จำตี้ได้ใช่ป่ะคนที่เคยบอกว่าถ้าผมไม่มีงานทำให้ไปอยู่บ้านเค้าอ่ะครับ)
"ดีแล้วล่ะนาย โชคดีว่ะ ในที่สุดก็ได้บรรจุซะที" ตี้ตบบ่าผมแสดงความยินดี
"อืม เราก็งงเหมือนกัน แอบคิดว่าสงสัยเหมือนพวกเกมโชว์ที่กดดันมากแล้วให้โบนัสทีหลัง" ผมยิ้มๆดีใจแต่ก็ยังนึกไม่ออกเลย
"แล้วนี่คนอื่นในแผนกนายรู้ยัง" ตี้ถามผ
"ยังนะ เพราะตอนจะกลับเราเดินไปที่ครัวก็ไม่เจอใครเลย ว่าจะไปขอบคุณพี่เค้าซะหน่อย" ผมพูดแล้วก็หันไปปรับแอร์
"เออดีว่ะ แต่เราแปลกใจนะนิว ถ้าพวกพี่เค้าเลื่อนขั้นนายให้ได้ตำแหน่งเท่าหัวหน้านายจริงๆ หัวหน้านายจะยอมเหรอ" ตี้สงสัย
"เออ นี่เราก็แปลกใจว่ะ พี่หนิงไม่ยอมให้ใครยืนเสมอเค้าหรอก ขนาดพี่นุ๊กที่เลื่อนมาเท่าเค้าเค้ายังไม่ค่อยยอมรับเลย" ผมเห็นด้วย
"ช่างเหอะ นายได้ดีแล้วอย่าลืมเรานะ เอางี้วันนี้เราไปส่งนายที่ห้อง แล้วออกไปหาไรกินกัน ฉลองให้นายล่วงหน้า" ตี้เสนอ
"ก็ดีว่ะ เราปลอดโปร่งโล่งใจมาก อยากกินอะไรอร่อยๆให้เต็มที่สักมื้อเหมือนกันแหล่ะ" ผมสนอง
รถมอไซค์ของตี้เลี้ยวเข้าซอยหน้าหอผมมาแล้ว ผมมองเห็นรถของเทียนจอดอยู่ กะลังคิดว่า "รถไฟฟ้ามาหากรูพร้อมกันเลย"
"เดี๋ยวนะตี้ เพื่อนเรามาอ่ะ" ผมเดินนำหน้าตี้มาก่อน มองหาเทียนไมเจอ
"อืม มาทำไมวะ" ตี้รับคำแล้วบ่นๆ
ผมเดินไปใกล้รถคันที่จอดอยู่ เทียนก็เปิดประตูรถออกมาพอเจอกัน เราก็ยิ้มให้กันเค้าหันไปทางตี้ที่เดินตามผมมา แล้วโค้งนิดๆให้ตี้
"เฮ้ย เพื่อนนายเหรอ" ตี้กระซิบถาม ผมแค่พยักหน้า ยังไม่ได้แนะนำอะไรเลย
ตี้ก็ชิงยกมือไหว้เทียนซะก่อนแล้วบอกว่า "สวัสดีครับ ผมลาล่ะครับ"
ผมเห็นเทียนรับไหว้ยิ้มๆแล้วฝ่ายตี้ก็เดินกลับไปสตาร์ทรถมอไซค์ ขี่ออกไปอย่างไว ที่เหลือก็เป็นเรื่องราวของผมกับเทียนแล้วครับ
-
"เชิญครับ ไปคุยกันห้องผมดีกว่า" ผมเดินนำเทียนขึ้นไปบนห้อง
"ห้องน่านอนจัง เห็นวิวตรงระเบียงด้วย มุมนี้สวยดีนะครับ" เทียนเดินสำรวจรอบห้องผมเลย
"ผมก็ว่าดีและอีกอย่างก็สงบดีด้วยแหล่ะ ไม่แพงด้วยครับผมเลยเลือกมาอยู่ที่นี่" ผมวางกระเป๋าและเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว
"นั่งพักก่อนครับ ผมขอตัวอาบน้ำซักแป๊บ" ผมถือผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไปแล้วยังไม่ทันปิดประตูเลย เทียนก็มาดึงไว้ก่อน
"ผมก็มาร้อนๆ ขออาบด้วยนะ" เทียนทำสีหน้าอ้อนวอนสุดๆ ผมจะทนให้เค้ารบเร้าไหวเหรอ ก็เลยต้องยอมตามใจให้เค้ามาอาบด้วย
สายน้ำฝักบัวสาดซู่กระทบร่างเปลือยเปล่าของเราสองคน ผมเดินไปหยิบสบู่เหลวมาเทใส่มือแล้วถูไปตามส่วนต่างๆของร่างกาย
เทียนเองก็เทสบู่เหลวนั้นลงในมือเค้าแต่แทนที่จะถูร่างกายเค้า กลับเอามาถูร่างกายของผม ฝ่ามือหนาลื่นด้วยสบู่เหลวลูบไล้หน้าอกผม
ล่เรื่อยลงไปที่หน้าท้อง แล้วเทียนก็เดินเข้ามาใกล้ โอบกอดผมไว้ใช้ฝือของเค้าลูบไล้แผ่นกลังของผมจนลื่น ผมเองก็ลูบไล้เค้าด้วยสบู่เหลว
เราผละออกจากกันนิดนึง ผมถูสบู่ลงที่ตัวเค้า ลูบไล้ตั้งแต่คอไล่เรื่อยมาที่ไหล่กว้างและแผงอกล่ำสันนั้น ผมลูบลื่นลงมาจนถึงกล้ามท้องเค้า
แล้วเขี่ยเล่นกับยอดปลายชมพูทั้งสองข้างบนแผงอกเค้า มือเค้าทั้งสองข้างก็ไม่แพ้กันวนลูบก้นกลมมนของผมแทรกนิ้วไปตามซอกหลืบต่างๆ
แล้วผมก็เป็นฝ่ายเดินอ้อมไปด้านหลังของเค้า เอาตัวผมเบียดตัวเค้าไว้ ความลืนของสบู่บนกายเราทั้งคู่ทำให้เราต่างก็ซาบซ่านมากกว่าเดิม
ผมใช้จมูกดมกลิ่นหอมไปทั่วแผ่นหลังเทียน โดยที่มือของผมก็ยังคงถูสบู่ตลอดด้านหน้าของเทียน จากท้องน้อยลงไปถึงแท่งทวนแข็งแกร่งนั้น
ไม่ทันตั้งตัวเทียนก็หันมาดันตัวผมติดผนังห้องน้ำ แล้วใช้ฝักบัวล้างตัวผมจนหมดคราบสบู่ แล้วก็ล้างตัวเค้าไปพร้อมกัน จากนั้นเค้าก็ละเลิงลิ้นไปทั่วตัวผม
เทียนค่อยๆเล่นลิ้นลงไปจนถึงจุดที่ผมแทบยืนไม่อยู่ เทียนย่อตัวลงเรือ่ยๆจนไปนั่งคุกเข่ากับพื้นแล้วความอุ่นจากริมฝีปากเค้าก็ครอบลงส่วนนั้นของผม
ตลอดเวลาผมและเค้ามองตากันตลอด เมื่อเค้ายืนขึ้นผมก็ผลัดกันในหน้าที่เดียวกับที่เค้าทำเมื่อครู่ เราอาบน้ำให้กันจนเสร็จ แล้วจึงออกมานั่งเช็ดตัวให้กัน
-
คือว่า ต่อเถอะ
ตอนสำคัญอย่างนี้ขาดได้ไง
:haun4:
-
ยังไม่เสร็จ เอ๊ย จบตอนเลย
หายไปเฉยๆอ่า
รออ่านนะค้าบ :-[
-
เสร็จแล้วครับ เสร็จตั้งแต่อาบน้ำแล้วครับ หลังจากนี้จะเป็นการเป็นงานซะที อิอิอิ :o8:
-
ผมและเทียนเช็ดตัวแห้งแล้ว แต่ยังคงนุ่งผ้าเช็ดตัวกันคนละผืน เทียนบอกว่าคิดถึงวันที่เจอกันที่ซาวน่า ไม่นึกว่าจะมีโอกาสแบบนั้นอีกครั้ง
ฟังแล้วผมก็มีเขินๆเหมือนกัน ถ้าไปแจ๊กกิ้งแกร๊ดกับคนที่ไม่ใช่เสปค ผมก็แค่ทำให้เสร็จถึงขีดสุดแล้วจบข่าว แต่ถ้าเป็นคนในเสปคเนี่ยมันอิ่มอกอิ่มใจ
ยิ่งคนๆนั้นมีท่าทีอ้อยอิ่งอยากมีต่อหลายรอบด้วยกัน มันแบบว่าเฮ้ย....เรื่องจริงป่ะเนี่ย อะไรอื่นก็ช่างรุ้แต่ว่าต้องถนอมกันไว้ให้ดี
"เออนี่" เราสองคนปะสานเสียงมาพร้อมกัน
"คุณพูดก่อนครับ" เทียนบอกผม
"ผมจะบอกว่าผมไม่ตกงานแล้วนะ โชคดีมากเลยหัวหน้าผมเค้าให้ผมได้บรรจุด้วยแหล่ะ หมดสัญญาเทมก็ต่อสัญญาเปอร์เลย" ผมโม้ใหญ่
"ดีใจด้วยนะ คนเก่ง" เทียนบีบจมูกผม ทำหน้าล้อเลียน
"ผมถือว่าคุณมีส่วนได้ความดีความชอบนะ คำพูดที่คุณบอกว่าถ้าเป็นคุณจะจ้างผมไว้อ่ะ ผมถือว่าเป็นคำอวยพร สมพรปากจริงๆ" ผมซบที่ไหล่เค้า
"ผมมีความดีอยู่กี่ส่วนเนี่ย แล้วส่วนน้อยๆอย่างผม จะได้รางวัลอะไรมั้ยครับ" เทียนกดผมลงไปนอนราบกับเตียงแล้วนอนคร่อมผมไว้
"อยากได้อะไรอ่ะคร้าบบบบ" ผมถามแล้วทำสีหน้าอ้อนๆ เค้าไม่บอกแต่โน้มตัวลงมาจูบปากผมอย่างดูดดื่ม
"ถ้าผมมีส่วนแค่นิดหน่อย ขอแค่จูบก็พอ" เค้าพูดแล้วลุกขึ้นเดินไป
ผมตกใจนึกว่าเค้างอน หรือมีอะไรผิดปกติรึเปล่าทำไมเค้าพูดแล้วเดินหนีไปแบบนี้หว่า
"ทำไมอ่ะ ผมไม่เข้าใจ" ผมยันตัวขึ้นมานั่งี่ขอบเตียง
"ก็แค่เป็นส่วนนึงในความโชคดีของคุณ ผมขอแค่รางวัลเล็กน้อยก็พอ" เค้าพูดทั้งที่หันหลังให้ผม
"น้อยใจเหรอ ก็คุณไม่ได้เป็นคนเซ็นรับผมเข้าเป็นพนักงานนี่ครับ จะถือว่าเอาความดีความชอบทั้งหมดได้ไง" ผมแย้ง
"ข้าน้อยรู้ตัว ขอให้ท่านผู้มีวาสนา เมตตาข้าน้อย แม้ข้าน้อยด้อยความดีความชอบ แต่ขอมอบรางวัลให้ข้าน้อยมากกว่านี้ได้มั้ย" เทียนหันมาคุกเข่า
"ตลกจริงๆ กลัวไม่รู้เหรอว่าเป็นคนจีนอ่ะ แค่หน้าตี๋ๆนี่ก็ฟ้องชัดๆอยู่แล้วครับ" ผมก้มลงไปจับหน้าเค้า แล้วก็จูบเค้าอีกครั้ง
-
"เอานี่ ผมให้ดูอะไร" เทียนผละไปอีกครั้งยื่นเอกสารที่เหมือนกับที่เห็นในที่ประชุมให้ผมดู
"เฮ้ย คุณมีได้ไง" ผมงงแต่ก็รับมาถือไว้ยังไม่ได้อ่าน
"นี่คุณไม่รู้เรื่องเลยเหรอ อ่านตรงพนักงานใหม่ซิ เอ๊ะ หรือว่าพวกหัวหน้าคุณไม่เรียกประชุม หรือลืมบอกเรื่องนี้" เทียนข้องใจ
"เรื่องนั้นผมรู้ละ พวกสาวๆกรี๊ดกันใหญ่แต่ตอนนั้นผมไม่ได้เข้าไปแย่งอ่านหรอก ก็ผมจะออกแล้วนี่นา" ผมบอกตามที่คิดจริงๆ
"มิน่าล่ะ เลยตกข่าวซะขนาดหนัก คุณอ่านตรงพนักงานใหม่อีกทีสิครับ คนที่จะมาเป็นเชฟใหญ่ของคุณอ่ะ"
ผมอ่านข้อมูลก็เหมือนเดิม ผู้ชายหลายเชื้อชาติที่ส่วนใหญ่จะเป็นชาติเอเซียทั้งนั้น อายุ37 เออแล้วแปลกตรงไหนเนี่ยพวกสาวๆกรี๊ดกันลั่นครัวไปแล้ว
โปรไฟล์เริ่ดแบบโอเวอร์เนี่ยไม่เห็นมีอะไรน่าสนใจสักนิด แต่ผมก็ควรต้องสนใจบ้างละ เพราะจากวันนี้เค้าจะมาเป็นเจ้านายผมแล้วนี่นา
แต่เดี๋ยวก่อนเหอะ รูปหน้าผู้ชายเคร่งขรึมสวมสูทเนี่ยแม้ว่าจะดูขรึม เข้มเหมาะสมกับตำแหน่งGMและEx Chefแต่มันก็คุ้นหน้ามากจริงๆ
ผมเลื่อนสายตาจากเอกสารในมือมามองดูคนหน้าคล้ายคนในรูปที่มานั่งยิ้มอยู่ตรงหน้าผมนี้เอง เหมือนละครเลยผมเลื่อนตากลับไปกลับมาอยู่นาน
เทียนเลื่อนตัวมาใกล้ๆผม เอาฝ่ามือมาเลื่อนไปมาตรงหน้าผม พอผมตั้งสติได้ ก็ถามว่า "คุณเองเหรอ" คำตอจากเค้าคือ รอยยิมสดใส
ปล.นี่เป็นรูปตัวอย่างเค้าโครงหน้าเท่านั้นนะครับ
(http://www.yenta4.com/images/myalbum/4/403794/337139/4bc800c95b1bc)
"เฮ้ย ขอโทษครับผมไม่รู้เรื่องเลย" ผมเป็นฝ่ายเลื่อนตัวลงไปนั่งกองกะพื้น รู้สึกเข่าอ่อนชอบกล
"ทำอะไรน่ะ ลุกขึ้นก่อนครับ" เค่าประคองผมลุกขึ้นนั่งบนเตียงข้างๆเค้า
"ทีนี้คุณรู้รึยังว่าผมควรจะได้รางวัลใหญ่แค่ไหน และควรให้ผมมีความดีความชอบสักกี่ส่วนดีล่ะ" เทียนยื่นหน้ามาหาผม ยิ้มยังสดใสอยู่เสมอ
"ก็ต้องรางวัลใหญ่สินะ นาย เอ่อ คุณเป็นคนเลือกให้ผมทำงานต่อจริงๆเหรอครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณที่สุดเลย" ผมก้มหัวคำนับหลายที
"ผมเลือกคุณเพราะความเอาใจใส่และจิตใจดีของคุณ ผมเลื่อนขั้นคุณเพื่อให้คนอื่นเห็นว่าถ้าคนเราทำงานไม่หวังผลก็จะดีเอง"
"ครับ ผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวังเลย เป็นวาสนาจริงๆที่ได้พบคุณ ที่ไปคุยกับคุณจนโดนด่าก็คุ้มค่าแล้ว" ผมยิ้มกว้าง
"ทีนี้ให้รางวัลใหญ่กับผมได้รึยังครับ" น้ำเสียงเทียนออดอ้อนน่ารักที่สุด ผมซบไหล่เค้า "จากนี้ข้าน้อยต้องเป็นฝ่ายฝากเนื้อฝากตัวสินะ"
จากนั้นเค้าและผมก็เริ่มเข้าสู่อารมณ์ปรารถนาอย่างที่ไม่เคยมีต่อเนื่องแบบนี้กับใครมาก่อน ผมดันตัวเทียนให้นอนลงที่เตียง ดึงผ้าเช็ดตัวเค้าออก
แล้วผมก็ไล่ลิ้นวนรอบๆติ่งหู ซอกคอของเค้า ไล่เรื่อยไปจนหน้าอกขาวแข็งแรง วนลิ้นไปมารอบๆจุกสีชมพูเข้มนั้น ก่อนจะลากลิ้นรวดเดียวถึงสะดือ
ของแข็งบางอย่างของเทียนแกว่งไกวอยู่ข้างๆหน้าผม ผมค่อยๆจรดปากครอบลงไปและเอื้อมมือสองข้างไปบีบเค้นก้นแน่นๆของเค้าอย่างมันมือ
เทียนแอ่นตัวรับจังหวะสอดคล้องกับผม สักพักเค้าลยันกายขึ้นนั่งให้ผมยืนขึ้นแล้วเค้าก็ทำอย่างเดียวกันนี้ให้ผม เรากอดกันกลมแนบแน่น
ผมเป็นฝ่ายรุกเค้าก่อนด้วยความอ่อนโยนและหนีกหน่วงเป็นจังหวะที่เค้าถึงกับกลั้นเสียงจากปากไว้ไม่อยู่ "สุดยอดครับ ลึกๆอีกนิว"
จากนั้นผมก็หยุดพักเปลี่ยนให้เทียนเป็นฝ่ายรุกบ้าง ความสุดยอดไม่แพ้กันเลย ต่างฝ่ายต่างเอาใจกันเต็มที่จนเราไม่ไหวทั้งคู่ก็ถึงเวลาปลดปล่อยซะที
เราทั้งคู่นอนกอดกันอยู่อย่างนั้นตลอดท้งคืน พูดคุยเรื่องอื่นๆกันจนดึกดื่น เหมือนกับว่าเราอยากรู้จักกันให้ได้มากสุดภายในคืนถวายตัวนี้
-
กรี๊ดดดดดดดดด :haun4: :m25: :jul1: น่ารักมากๆเลยเฮียเทียน
นี่เป็นข้อพิสูจน์ว่าทำดีต้องได้ดีใช่ไหม สวรรค์มีตาแล้ว :mc4:
-
:z2: :pig4:
รออ่านตอนเริ่มงาน
อยากรู้
พวกนั้นจะทำหน้ายังไง :impress:
-
โลกนี้มีอะไรแนนอนบ้าง เรื่องที่เราคิดว่าจะเป็นไปอย่างนี้เอาเข้าจริงกลับเป้นไปอีกอย่างนึง แต่นี่แหล่ะความสนุกของการมีชีวิต
ยิ่งชีวิตที่ซับซ้อน ซ่อนเงื่อนในวังหลังด้วยแล้วยิ่งโหดร้าย แปดเหลี่ยมสิบสองคมกันเข้าไปใหญ่ แต่...อย่าได้แคร์
เมื่อเป็นลูกน้องเค้าต้องสงบเสงี่ยม พูดน้อย ฟังมาก รับคำไม่ต้องเสนอตัวให้มากนัก อยู่อย่างเรียบง่ายก็พอ
แต่ก็อีกนั่นล่ะ พอเริ่มได้เป็นคนโปรดความริษยาของคนรอบข้างก็เพิ่มขึ้น ต่างก็ชิงดีชิงเด่นกัน
ลูกพี่เมื่อเอาตัวเองไปได้รอดแล้วก็หันมาผลักดันลูกน้องเพื่อเอาหน้าคนอื่นว่าตัวเองมีพาวเวอร์
ลูกน้องไม่รู้อิโหน่อิเหน่ก็ถูกลูกพี่ตัวเองซัดไปทั้งนั้นบ้าง ถูกหัวหน้าคนอื่นซัดกลับมาอีกทางบ้างอยู่เสมอ
เป็นลูกน้องเหมือนเป็นขี้ข้า บ่าวไพร่ที่บ้านยังได้รับการปฏิบัติที่ดีกว่านี้เลย แต่ทำไงได้ก้าวมาแล้วถอยไม่ได้
(http://www.yenta4.com/images/myalbum/4/403794/337139/4bc8b178bd3ab)
วันดีคืนดี คนใหญ่คนโตที่เคยโปรดปรานเรากลับหมดอำนาจลงและจากไป คนใหม่ขึ้นมาครองอำนาจ หากใครพลิกลิ้นก็อยู่ได้
ใครยอมก็อยู่ได้ แต่จะมีประโยชน์อะไรถ้าเรายอมแต่เป็นช่องทางให้เค้ายิ่งกระหน่ำทำร้ายมากขึ้นทั้งทางวาจาและการกระทำ
คนรอบตัวมีแต่จะเปลี่ยนแปลง คนทีร้ายก็ร้ายยิ่งขึ้น คนที่ไม่ได้ประโยชน์จากเราก็หันมาเล่นงานเรา แต่มีเพ่อนแท้สักคนก็พอแล้ว
หิวก็แบ่งกันกิน แอบทำผิดเล็กๆน้อยๆก็ขำกันสองคน ไม่คิดร้ายไม่หักหลังกัน คอยช่วยเหลือ ออกรับแทนกัน รักกันเหมือนพี่น้อง
ความพึ่งพาอาศัยกันด้วยไมตรีจิต หายากก็จริงแต่ใช่จะหาไม่ได้เลย เมื่อมีแล้วก็ต้องถนอมรักษาไว้ เพื่อนดีมีเพียงหนึ่งก็มีค่ามหาศาล
(http://www.yenta4.com/images/myalbum/4/403794/383249/4bca979cd4a97)
-
คนบางคนร้ายกาจมาแล้วอย่างไรก็ร้ายกาจต่อไปอย่างนั้น คนบางคนเคยหมั่นไส้เรานานวันกลับเข้าใจเราดียิ่งขึ้น
เคยห่างเหินก็เปลี่ยนเป็นใกล้ชิด เคยหมางเมินก็กลายเป็นสนิทสนม แต่บางคนหน้าดีหลังร้าย ลอบทำลายเราลับหลัง
บางคนเหมือนจะร้ายแต่พิษสงน้อยนิด บางคนน้ำนิ่งไหลลึกรอยข่วนแผ่วเบาแต่พิษลึกล้ำ บางคนหน้าเนื้อใจเสือ บางคนหน้าผีน้ำใจงาม
เรื่องเหล่านี้หาได้จากวังหลังทั้งนั้น แต่....มาทำงานที่นี่สิ แล้วคุณจะพบว่าวังหลังย่อมๆที่นี่ โหดร้าย เหี้ยมเกรียมไม่แพ้กัน
เมื่อคนหนึ่งล้ม ไม่ทันจะมีใครช่วยฉุดขึ้น อีกหลายคนก็พร้อมจะเหยียบซ้ำทันที คนดีอยู่ไม่ได้ คนร้ายครองอำนาจ มีทุกที่ทุกสมัย
ไม่น่าเชื่อว่า สถานที่หรูหรางดงาม ยิ่งใหญ่แต่ภายในแก่งแย่งกันด้วยวิธีคนถ่อย สกปรกและอำมหิตเหลือบรรยาย
ระวังคำพูด สีคำนี้ท่องให้ขึ้นใจ จะพูดต้องดูว่าพูดกับใคร พูดที่ไหน คำพูดเดียวกัน ผิดที่ ผิดคน ผิดเวลา ก็พาหายนะมาสู่ตนได้
(http://www.yenta4.com/images/myalbum/4/403794/337139/4bc8b175bd320)
เล่นพรรคเล่นพวก อีกสี่คำจำจงดี ที่ไหนๆก็ล้วนแบ่งพรรคแบ่งพวกทั้งสิ้น หัวอ่อนเกินไปก็โดนใช้เป็นเครื่องมือ
หัวแข็งเกินไปก็ถูกคนที่มีพรรคพวกหาทางเล่นงาน อู่อย่างก้มหน้าไม่ได้ เงยหน้าไม่ดี จะทำอะไรต้องคอยดูสีหน้าผู้คน
ตอนเช้าพรรคพวกหนึ่งเป็นใหญ่ ต้องรู้จักอ่อนน้อมยอมฟัง ตอนบ่ายอีกพรรคพวกหนึ่งเป็นใหญ่ต้องรู้จักไหลตามน้ำ
สิ่งที่คนหนึ่งบอกว่าถูกเมื่อเช้า อาจกลายเป็นสิ่งผิดมากมายในยามบ่าย ทำให้ถูกต้องน่ะง่าย แต่ทำให้ถูกใจสิยาก
ยิ่งถ้าเป็นความถูกใจหรือไม่ถูกใจโดยผู้ตัดสินเป็นคนฝ่ายตรงข้ามกับลูกพี่เราล่ะ อย่าหวังะได้รับความเมตตาใดๆเลย
ขึ้นชื่อว่าหัวหน้าต่อหัวหน้าขับเคี่ยวกันแล้ว ลูกน้องตัวเล็กๆอย่างเราจะรอดการกดดัน เหยียบย่ำไปได้อย่างไร
(http://www.yenta4.com/images/myalbum/4/403794/337139/4bc8b1784edc8)
-
อยู่ที่นี่นานวันไป ทำให้รู้ว่า ไม่มีมิตรแท้ศัตรูถาวรจริงๆนั่นล่ะ คนเราสามารถเปลี่ยนสีได้ราวกิ้งก่าทีเดียว
เมื่อใครให้ผลประโยชน์ หรือเพียงพูดคุยได้ถูกคอถูกใจก็พร้อมจะเอนเอียงไปเข้าข้างกันได้ทีเดียว
แต่พอขัดใจขัดผลประโยชน์กันเมือ่ไหร่ก็พร้อมจะห้ำหั่นทำร้ายกันได้ จนแทบไม่เหลือเยื่อใยที่เคยดีกันมา
พยานเท็จก็เป็นอีกอย่างที่ได้เห็นที่นี่ เมื่อความผิดเกิดขึ้นแทนที่จะหาสาเหตุเพื่อแก้ไข เปล่าเลย มัวแต่หาคนมาลงโทษก่อน
ความผิดที่คนๆนึงไม่ได้ทำแต่กลับม่พยานมายืนยัน บอกว่าคนๆนี้ทำผิดอย่างมากมายจนแม้แต่คนถูกใส่ร้ายยังเถียงไม่ได้พูดไม่ออก
แต่ในทางกลับกัน คนที่ทำผิดแต่เป็นคนที่มีผู้หนุนหลังเปี่ยมอำนาจ แม้มีคนเห็นว่าทำผิดคนเหล่านั้นกลับพร้อมใจกันปิดหูปิดตาไม่รับรู้
คนอีกประเภทคือพวกใจบาป ไร้สำนึก แย่งชิงผลงานคนอื่นไปเอาความดีความชอบอย่างหน้าไม่อาย ต่อให้ด่าว่าก็ไม่สะเทือนขอเพียงมีผลงานก็พอ
บางพวกก็ชอบยกตนข่มคนอื่น แม้มีฐานะ หน้าที่ต่ำต้อยเท่ากันกับเราแต่ก็ขอให้ได้วางท่า ออกคำสั่งแม้แต่เรื่องเล้กน้อยก็ยังดี
บางคนต่อหน้าอ่อนหวานนัก แต่ลับหลังฟ้องนายขายเพื่อนจนแม้แต่ที่จะยื่นของคนถูกฟ้องก็แทบต้องจมดินไปครึ่งตัวทีเดียว
ทั้งหมดที่พูดมานี้ไม่ได้แค่เห็นผ่านๆตานะ มันเกิดขึ้นกับตัวเองเลยทีเดียว แบบนี้จะบอกว่าสถานที่ยิ่งใหญ่แล้วใจคนจะกว้างตามคงไม่จริงแล้ว
อยู่ที่นี่ฉลาดก็ต้องแกล้งโง่ และจะอยู่ให้ได้ต้องแกมโกงเข้าไว้ รู้จักฉวยโอกาส หาจังหวะเหมาะและลงมือเหี้ยมเกรียมเท่านั้นจึงเอาตัวรอดไปได้
(http://www.yenta4.com/images/myalbum/4/403794/337139/4bcaa8571313a)
-
ทำดีได้ดี มีจริงๆนะครับ ดูอย่างซันนี่เป็นตัวอย่างได้เลย ซันนี่เข้าทำงานก่อนผมเกือบๆ4เดือน ถือว่าเป็นรุ่นพี่ในการทำงาน
แต่เมื่อผมมาทำงาน เค้าก็คอยช่วยเหลือแนะนำไม่มีท่าทีข่มเหงหรือกดผมไว้เหมือนพี่ส้ม ในฐานะเพื่อนซันนี่เป็นเพื่อนที่ดี
ในฐานะรุ่นพี่ซันนี่ก็มีน้ำใจ ปกป้อง ช่วยเหลือตลอดเวลา ทำให้ผมกับซันนี่สนิทกันได้เวและสนิทใจกันจริงๆ
เราแอบทำเรื่องผิดๆเล้กน้อยด้วยกันได้โดยไม่ต้องกลัวว่าอีกฝ่ายจะไปฟ้องใคร เช่นแอบโขมยขนมจากเบเกอรี่มากินด้วยกัน
ผมแอบทำสลัดผักอย่างที่ซันนี่ชอบให้ซันนี่กินบ่อยๆ และทางซันนี่เองหาโอกาสเหมาะๆทำพาสต้าซอสเนื้อร้อนๆมาให้ผมเสมอ
ซึ่งสิ่งเหล่านี้เราจะให้คนอย่างพี่ส้มรู้ไม่ได้เด็ดขาด เพราะถึงแม้เค้าจะกินด้วยกันกับเราแต่ก็เป็นเค้านั่นแหล่ะ ที่รีบชิ่งไปฟ้องหัวหน้าเอาผิดเรา
ซันนี่ทำงานดี เป็นที่วางใจได้เลย ดังนั้นเมื่อวันหนึ่งผมจะได้รู้ว่าเค้าได้บรรจุเป็นพนักงานประจำผมก็ดีใจกับเค้าด้วย แม้แรกๆวางตัวไม่ถูกก็ตาม
แต่ถึงยังไงซะเป้นซันนี่ก็ดีกว่าเป็นคนอื่น เพราะไม่ว่าจะเป็นซันนี่เพื่อนแท้ เป็นซันนี่ลูกพี่ เป็นซันนี่รองหัวหน้า ก็เป็นซันนี่พี่น้องแสนดีของผมเช่นเดิม
(http://www.yenta4.com/images/myalbum/4/403794/337139/4bc6d7adad8f8)
(http://www.yenta4.com/images/myalbum/4/403794/337139/4bc8b43ba5d0c)
(http://www.yenta4.com/images/myalbum/4/403794/337139/4bc6d945771b5)
-
แต่ในส่วนของผม ผมไม่ขอใช้คำว่าทำดีได้ดีหรอกครับ เกรงจะเป็นการอวดตัวเองมากไป
ผมขอเรียกว่า "สามสิบลิขิตฟ้า เจ็ดสิบต้องฝ่าฟัน" เพราะชีวิตการทำงานที่นี่ของผมมันก็เป็นแบบนี้จริงๆ
ต้องฝ่าฟันมากมาย ทนลำบากอยุ่หลายเดือน ทำงานไม่ได้เซอวิสก็ว่าหนักแล้ว ยังโดนกดดันหวังจะให้ออกตั้งแต่เดือนที่สอง
ตกเป็นเป้าหมายการแก้แค้น กลั่นแกล้งของพวกพี่ๆที่เค้าไม่ถูกกับพี่หนิงหัวหน้าผม กว่าผมจะเอาตัวรอดมาได้ก็แย่ทีเดียว
จากที่เคยเป็นที่หมั่นไส้ของพี่ต่าย กว่าจะแสดงน้ำใจที่มีจนทำให้พี่ต่ายหันมาเอ็นดูรู้สึกดีได้ก็นานเหมือนกัน
การเป็นคนดีมีใจกว้างขวาง และน้ำใจงามนั้นไม่ใช่เรื่องยาก แต่การแสดงออกจนเข้าไปแจ่มชัดในใจคนอื่นสิยากกว่า
ต้องพยายามเท่าไหร่กว่าจะเป็นที่รักใคร่ของเพื่อนพนักงาน ต้องทำดีแค่ไหนหัวหน้าทั้งหลายถึงจะเอ่ยว่าอยากได้ตัวมาทำงานด้วย
แต่บางครั้งถ้าไม่ได้โชคช่วยก็ไม่รู้ว่าจะยืนอยู่ในที่ที่ควรอยู่อย่างวันนี้หรือเปล่า โอกาสและการฉวยไว้ต้องมาถึงอย่างพอดีกันจริงๆครับ
ใครจะนึกว่าอดทนมาตั้งนาน ยอมก้มหน้าให้ผู้คนที่ดูหมิ่นเสียดสี เยาะเย้ย เกือบตกงานด้วยซ้ำ แต่ในที่สุดกลับก้าวข้ามหัวบางคนมายืนในจุดนี้
ช่วงเวลาอันทรงเกียรติคงไม่ยาวนานนัก แต่หากเรารู้จักรักษาและต่อยอดต่อไป วันเวลาแห่งอำนาจคงไม่สั้นนักหรอก เมื่อเลือกแล้วต้องเดินจนสุดทาง
(http://www.yenta4.com/images/myalbum/4/403794/337139/4bc6d7ae4dfba)
(http://www.yenta4.com/images/myalbum/4/403794/337139/4bc7eae21aff3)
(http://www.yenta4.com/images/myalbum/4/403794/337139/4bc8b17672357)
-
วันแรกที่ผมกลับไปทำงานอีกครั้ง ก็คือวันที่1เมษา แต่ตามตารางการทำงานแล้ว วันพฤ.เป็นวันหยุดของผม ก็ไม่ต้องไปรายงานตัวแต่เช้า
ผมออกจากห้องผมพร้อมเทียน นั่งรถออกไปพร้อมกันโดยเมื่อไปถึงโรงแรมแล้วผมก็ขึ้นไปชั้นบนที่เป็นห้องพักของเทียน
เชื่อมั้ยทำงานมา3เดือนกว่าแล้วยังไม่เคยเฉียดกรายไปชั้นไหนเลยนอกจากล่างสุดที่เป็นครัวและห้องอาหาร ห้องพักหรูหรามากเลย
แต่เทียนบอกว่าถ้าอยู่คนเดียวก็ไม่มีความหมายหรอก สู้อยู่ห้องเล็กๆของผมไม่ได้ ผมเลยบอกว่า งี้นก็ให้ผมมาอยู่ที่นี่ก็ได้ เค้าดีใจใหญ่
ผมเลยต้องเบรคไว้แค่ว่า "นานๆทีนะ ไม่ใช่ทุกวัน ผมต้องมีชีวิตส่วนตัวของผมเหมือนกัน" เทียนก็เข้าใจและยอมรับข้อตกลง
วันนี้ประชุมแผนกตอนบ่ายโมง ผมก็เลยนอนเล่นดูทีวีอยู่บนห้องของเทียนไปก่อน ส่วนเทียนนี้นเปลี่ยนชุดแล้วลงไปทำงานแต่เช้าครับ
"คุณจะลงไปเดินเล่นทานอาหารในห้องอาหารก็ได้ หรือจะสั่งขึ้นมาก็ได้นะครับ ลงบัญชีห้องผมไว้" เทียนเสนอทางแก้เบื่อ
"ไม่ดีกว่าครับ ผมไม่อยากให้คนอื่นรู้เรื่องนี้มากนัก ผมจ่ายเงินสดดีกว่า" ผมพูดไปงั้นเพราะถ้าหิวนะ ไปกินก๋วยเตี๋ยวข้างนอกอร่อยกว่าอีก
"งั้นคุณรับนี่ไว้" เทียนยื่นธนบัตรใบละพันสามใบให้ผม แต่ผมปฏิเสธและบอกเค้าว่า ผมไม่กินในนี้หรอกแพงจะตาย
"กินข้างนอกก็แพงครับ รับไว้ก่อนละกัน เผื่อคุณเปลี่ยนใจอยากลองไปนั่งเป็นเป็นลูกค้าวีไอพีให้คนพวกนั้นเอาใจ" เค้ายังยืนยันจะให้ผมก็รับไว้
จะว่าไปแล้วคำพูดของเทียนช่วยจุดประกายให้ผมหลายอย่างเลยนะเนี่ย จริงของเค้าถึงไปกินข้างนอกแต่เมื่องนี้ของแพงจะตายยิ่งติดหน้าหาดแบนี้ด้วยนะ
และที่สำคัญ ถ้าผมมานั่งทานอาหารที่นี่ในฐานะลูกค้า คนพวกนั้นก็คงต้องเป็นฝ่ายก้มหน้ารับคำสั่งจากผมบ้างแล้วล่ะ แล้วทำไมไม่ลองดูล่ะ
เคยได้ยินมั้ยครับคนมีเงินทำอะไรไม่น่าเกลียด ผมว่าผมจะลองพิสูจน์คำพูดนี้สักหน่อยซิว่า มันจริงรึเปล่า ว่าแล้วผมก็แต่งตัวลงไปทานมือเที่ยงดีกว่า
-
โฮะๆๆๆ
สนุกล่ะ :z2:
รออ่านนะค้าบ :impress:
-
ผมเดินลงบันไดวนด้านหน้า ค่อยๆเดินชมการตกแต่งของแต่ละชั้น ซึ่งมีทั้งงานศิลปะจากทุกที่ งานปั้นสวยๆ และการจัดดอกไม้ที่งดงาม
ผมไปหยุดยืนดูภาพวาดเกี่ยวกับธรรมชาติที่บริเวณฮอลล์หนึ่งชั้นสาม อากาศเย็นมากจนผมต้องกระชับเสื้อคลุมผ้าต่วนเนื้อดีที่ยืมของเทียนมาใช้
สักพักก็มีพนักงานแม่บ้านเดินผ่านมา ผมหันไปมองจำเค้าได้เพราะเราเจอกันบนรถพนักงานบ่อยๆแต่ไม่เคยพูดคุยกัน แต่ท่าทางเค้าจำผมไมได้
เพราะทักทายผมซะเต็มพิธี แถมยังยกมือไหว้อีกต่างหาก ผมก็เลยแอ๊บเนียนๆเลยตามเลย คงเพราะผมไปตัดผมทรงใหม่มาอีก หน้าเลยแปลกไป
พอเดินออกมาจากตรงนั้นผมก็ใจ้นขึ้นอีกนิดที่สามารถวางท่าตบตาคนในโรงแรมได้บ้าง เดี๋ยวลองไปแสดงมาดนางพญาแบบนี้ในห้องอาหารดีกว่า
เมื่อเดินมาถึงมีพนักงานต้อนรับห้องอากหารที่เราคุ้นเคยกันดี เป็นคนต้อนรับผม เค้าจำผมได้เราทักทายอย่างเป็นกันเองก่อนจะไปหาโต๊ะนั่ง
แต่พนักงานเสิร์ฟที่มารับออเดอร์คงเป็นนศ.ฝึกงานที่ไม่ค่อยคุ้นหน้าผมและผมก้ไม่คุ้นหน้าเค้าอ่ะนะ น้องเค้าเลยนอบน้อมเต็มที่เลย
"ไม่ต้องเกรงใจ พี่เป็นพนักงานที่นี่แหล่ะ วันนี้หยุดเลยมาทานข้าวกลางวันที่นี่" ผมยิ้ให้น้องเค้า
"ค่ะพี่" น้องเค้ายิ้มรับดูจะเกร็งน้อยลง
ผมเลือกสั่งอาหารจากครัวร้อนและครัวไทยมาก่อน ซึ่งจากตรงที่ผมนั่งอยู่ผมเห็นว่ามีใครบ้างที่ทำงานตรงนั้นอยู่แต่เค้าไม่เห็นผม
เมื่ออาหารมาถึงแล้ว ผมก็ยังไม่ทานทันทีแต่ลองเอามือแตะที่จานอาหารก่อน พบว่าเป็นอย่างที่ผมคาดไว้จริงๆ
"น้องครับช่วยจัดอาหารไทยชุดนี้ให้พี่ใหม่นะ อาหารร้อนแต่จานเย็นมากเลย" ผมไม่ยอมทานอาหารนั้นจะให้เค้าเปลี่ยน
"อ้าวนิวเองเหรอ พี่นึกว่าใคร จานนี้มีปัญหาอะไรเหรอ" ผู้จัดการห้องอาหารมาคุยเอง
"จานเย็นมากเลยพี่ กินเข้าไปได้ไง" ผมตำหนิทั้งสีหน้า แววตา น้ำเสียง
"ก็แผนกนิวน่ะแหล่ะ หยวนๆน่า" ผู้จัดการห้องอาหารยังวิงวอน
"พี่พูดแบบนี้ไม่ได้หรอก ถ้าเปลี่ยนจากนิวเป็นคนอื่นเค้าจะหยวนให้มั้ย ทำงานไม่รอบคอบกันเลย จานนี้ใครทำไปเรียกมาซิ" ผมจิกหางตาใส่
-
ผู้จัดการห้องอาหารหายไปสักพัก น่าจะไปเฉ่งกับกุ๊กคนที่ผมเล็งอยู่ จากนั้นก็พากันเดินมาที่โต๊ะของผม ซึ่งผมกินอาหารครัวร้อนไปแล้ว
"แก" พี่ส้มส่งเสียงคำราม
"จุ๊ๆๆ เสียงดังกับแขก และใช้วาจาไม่สุภาพแบบนี้ เดี๋ยวก็คอมเพลนซะหรอก" ผมเช็ดปากยิ้มหวานให้พี่ส้ม โบกมือให้ผู้จัดการออกไปได้
"แกจะแกล้งฉันใช่มั้ย ทำเป็นวางมาดมานั่งแดกของหรูๆในโรงแรม ทำใจไม่ได้น่ะสิที่โดนไล่ออกถึงต้องมาวนเวียนเหมือนผีสาง" พี่ส้มด่าก่อน
"ตายแล้ว ระวังคำพูดและรักษามารยาทหน่อยสิจ๊ะ เธอจำไม่ได้เหรอ ที่นี่แขกเป็นยิ่งกว่าพระเจ้า" ผมพูดเบาๆยิ้มหวานๆ
"แต่ไม่ใช่แก ถ้ารู้ว่าทำให้แกกินฉันไม่ทำหรอก เก็บแรงไปทำขายคนอื่นดีกว่า" พี่ส้มฮึดฮัด
"ทำให้ดีไม่ได้แล้วจะเก็บแรงไว้ทำไม ดูจานนี้สิอร่อย อาหารร้อนจานร้อน ดูก็รู้ว่าซันนี่ทำแน่ๆ แล้วนี่ทำขยะอะไร" ผมเขี่ยจานผัดไทออกไป
"อีตัวป่วน ถ้าแกแค้นใจจนอยากหาเรื่องก็ไปหาเรื่องพี่โดมที่เค้าไม่ต่อสัญญาแกสิ มาแกล้งฉันทำไม ฉันไปทำไรให้แก" พี่ส้มกำมือน้ำตาคลอ
"โถ... อย่าร้องสิจ๊ะฉันบริสุทธิ์ใจนะ แค่เห็นว่ามีข้อบกพร่องก็เลยต้องบอกก่อน ถ้าแขกคนอื่นมาเจอเป็นเรื่องใหญ่กว่านี้แน่" ผมยื่นทิชชู่ให้พี่ส้ม
"ตอแหล" พี่ส้มด่าเสียงดังมาก จนผู้จัดการห้องอาหารต้องมาพาตัวออกไป
"นิวอย่าเอาเรื่องเลยนะ คนกันเองแท้ๆ พี่รู้ว่าแต่ไหนแต่ไรส้มก็ร้ายใส่นิวตลอดแต่ไม่คิดว่าจะกล้าด่ากลางห้องอาหารเลย" ผู้จัดการบ่นลุ้มใจ
"อย่าคิดมากเลย คนเราต้องรู้จักให้โอกาสคนอื่นสิ แล้วพี่ส้มก็คงควบคุมอารมณืตัวเองไม่ได้อีกแล้วมั้ง เป็นแบบนี้ประจำนิวขินละ" ผมพูดนิ่งๆ
เมื่อมองดูนาฬิกาเห็นว่าบ่ายโมงกว่าแล้วก็เลยเรียกให้น้องเค้าเก็บตังค์ โดยจ่ายเต็มจำนวนแต่ผู้จัดการห้องอาหารเห็นว่าอีกจานผมไม่ได้ทาน
เลยยกประโยชน์ให้ไม่คิดเงินอาหารจานนั้น ผมก็ยกมือไหว้ขอบคุณแล้วก็ใหทิปตามสมควร จากนั้นก็มุ่งหน้าไปยังห้องประชุมเล็กทันที
-
ผมทิ้งเวลาให้ทางห้องประชุมเค้าได้พูดคุย ทำความรู้จักกับเชฟคนใหม่ที่พ่วงตำแหน่งGMไว้ด้วย หวังว่าผมคงเข้าที่ประชุมได้พอเหมาะพอดีเนอะ
เมื่อมาถึงหน้าห้องประชุม ผมสูดลมหายใจก่อนอย่างยากลำบาก และเพิ่งพบว่าตัวผมไม่ได้เก่งอะไรเลย เพราะเริ่มจะปอดแหกซะงั้น
แต่ในเมื่อถอยหลังไม่ได้ก็คงต้องเดินหน้าต่อ ดังนั้นผมจึงเคาะประตูห้องประชุมแล้วเปิดเข้าไปด้วยท่าทางมาดมั่นไม่ให้เหลือความกังวลใดๆอีก
"เฮ้ยนิว มาได้ไงอ่ะ" พี่ละออเป็นนแรกที่ถามขึ้นแล้วเดินมาหาผม
"นีได้ต่อสัญญาใช่ป่ะ ไม่ต้องออกแล้วสินะ โชคดีจัง" พี่เชอรี่เป็นอีกคนที่ดีใจที่เจอผม
"เออ....ตกใจหมดได้ยินว่าถูกให้ออก มาตอนเช้าก็ไม่เจอ นึกว่าต้องออกจริงๆ ดีแล้วๆมาอยู่ด้วยกันนะ" พี่ต่ายดีใจเช่นกัน
"เอาล่ะๆ หยุดก่อน จะดีใจอะไรนักหนา นี่นิวรู้จักเชฟคนใหม่รึยัง" พี่โดมขัดขึ้นแล้วแนะนำให้ผมรู้จักเชฟบรรพต ผมก็หันไปไหว้
"ขออนุญาติครับ" พี่โดมหันไปบอกเชฟบรรพต
"ฟังนะ ทางฝ่ายบุคคลแจ้งมาว่าทางผุ้ใหญ่พิจารณาใหม่แล้ว ให้นิวหมดสัญญาการเป็นเทม แต่ไม่ได้ให้ออกไปนะ
ให้นิวเซ็นสัญญาใหม่เป็นพนักงานประจำตั้งแต่วันนี้เลย แล้วก็เลื่อนขั้นเป็น เดมี่ตั้งแต่วันนี้เช่นกัน" พี่โดมพูดสรุป
"ไหนๆก็พูดเรื่องนิวแล้ว ผมจะขอให้นิวมาช่วยเรื่องเอกสาร เป็นเลขาให้ผมด้วย เพราะผมต้องดูแลภาพรวมทั้งโรงแรมมันหนัก
กลัวว่างานเอกสารในครัวจะตกหล่น ก็จะให้นิวมาช่วยนะ ต่อไปใครมีอะไรก็บอกมาทางนิวได้เลย ผมจะตามงานจากนิวอีกทีนึง"
"ขอบคุณครับ" ผมหันไปไหว้เชฟบรรพตอีกครั้ง
จากนั้นเชฟบรรพตก็พูดคุยเรื่องงานอีกสักพัก ให้แต่ละคนเนอความคิดเห็นกันด้วย บางคนก็ทำตัวปกติ บางคนก็เริ่มเอนเอียงมาทางผม
ส่งยิ้มบ้าง ฝากเนื้อฝากตัวบ้าง แซวบ้างเล่นบ้าง แต่บางคนก็อึ้งๆอยู่ จะมีฮึดฮัดขัดใจก็ไม่กี่คนหรอก บอกแล้วคนที่นี่เปลี่ยนสีไวจะตาย
ประชุมเสร็จต่างก็แยกย้ายกันไป ผมนั้นก็ใช้สิทธิ์วันลาซะเต็มที่ หยุดต่อไปจากวันหยุดอีก3วัน ซึ่งตอนนี้ไม่มีใครกล้าแย้งทั้งสิ้น
-
ทุกคนออกจากห้องประชุมไปหมดแล้วเหลือแต่ซันนี่กับผม ซันนี่เดินเข้ามาหาจับมือผมและยิ้มกว้างเช่นเดิม
"ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะหัวหน้า" ซันนี่แกล้งล้อผม
"อะไรกันเนี่ย อย่ามาแซวได้มั้ย" ผมหัวเราะขำ
"อ้าว ก็ตอนนี้นิวตำแหน่งสูงเท่าพี่หนิงพี่นุ๊กแล้วนี่ เราก็ต้องเรียกหัวหน้าแล้วสิ ทำตามธรรมเนียมผิดเหรอไง" ซันนี่ยังแซวอยู่
"แหม..อย่ามาแซวเลยตอนนี้ซันนี่ก็ได้เป็นรองหัวหน้าแล้วนี่นา เป็นกุ๊กระดับสองก็ยังดีกว่าระดับสามไม่ใช่เหรอ" ผมยินดีกับเพื่อน
"ก็ใช่ ใครจะนึกล่ะ แค่รู้ว่าได้บรรจุก็ดีใจแล้ว พอเค้าเลื่อนเป็นกุ๊กระดับสองก็ยิ่งประหลาดใจมากขึ้น แล้วดูนิวสิ ยิ่งใหญ่กว่าเราอีกนะ"
"ยิ่งใหญ่อะไรกัน ก็พนักงานเหมือนกันทั้งนั้น ตำหน่งก็แค่หัวโขนเท่านั้นเอง" ผมถ่อมตัว
"ก็จริง แต่ก็ช่วยให้นิวไม่ต้องก้มหน้ามองดินแล้วนี่นา นึกไม่ถึงนิวอยากเดินคอเชิดเกนหน้าพวกนั้นนิวก็ทำได้จริงๆ" ซันนี่ชื่นชม
"ทนลำบากมาตลอด ลำบากกายน่ะทนได้นะ แต่ลำบากใจบางทีแทบทนไม่ได้ ดีแล้วล่ะต่อไปนี้เราก็ไม่ต้องรองรับอารมณ์พวกบ้านั่นแล้ว
ซันนี่ก็เหมือนกัน ต่อไปมีใครมาร้ายใส่ถ้าสู้มันไม่ได้ก็มาบอกเราเราจะจัดการให้ สำหรับพี่สาวแสนดีคนนี้เราปกป้องเต็มที่" ผมรับปาก
"เอาเถอะ เพิ่งได้บรรจุกันวันนี้เอง อย่าเพิ่งคิดเรื่องรบรากับใครเลยนะ เอ๊ะหรือว่าไม่ทันแล้ว" ซันนี่ถามเหมือนรู้ทัน
"รู้อะไรมาล่ะ" ผมถามกลั้นยิ้ม
"ก็เรื่องที่พี่ส้มโดนนิวเล่นงานน่ะสิ พี่แกกลับมาก็โล้งเล้งใหญ่เลย นี่ไม่รุ้ทำใจได้มั้ยเรื่องที่นิวมาเป็นหัวหน้าเค้า" ซันนี่สีหน้ากังวล
"รับได้ไม่ได้เรื่องของเค้า แต่จากนี้ไปเราสั่งซ้ายพี่ส้มจะไปขวาก็ไม่ได้อีกแล้วล่ะ แล้วคอยดูใครมันทำอะไรเราไว้ มันเจ็บแน่"
"เอาล่ะๆ ปล่อยไปก่อนเหอะ ไว้ดูๆกันไปแล้วกันนะ อย่างน้อยตอนนี้เราก็เป็นรองหัวหน้ามีน้องๆมาช่วยงานเต็มไปหมด
ส่วนนิวก็เป็นระดับหัวหน้ามีเกียรติสูงลิ่ว ใครๆก็ต้องนอบน้อม อ่อนข้อให้อยู่แล้วคงไม่มีใครกล้าทำร้ายเราสองคนแล้วล่ะนะ"
(http://www.yenta4.com/images/myalbum/4/403794/337139/4bcaa856beebb)
-
:z2:ดีจังเลย
:L2:ให้กำลังใจพี่นิวสู้ต่อ
-
เป็นแบบนี่ก็ดีแล้วค่ะ
ดีใจด้วย
^^
-
:man1: น้องนิวอย่าไปคิดแค้นเลยอโหสิกรรมหมดเวรกรรมกันแค่นั้น
ทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้ด้วย ให้เขาแพ้ภัยตัวเองไป ที่ทำงานก็มีประเภทนี้เยอะไม่สนใจ
เราเอางานเป็นหลักงานเราดีแล้วใครก็ทำอะไรเราไม่ได้หรอก นายที่ดีๆเขาดูก็รู้ ดูอย่าง
เฮียเทียนแกเฝ้าดูอยู่หลายวัน รู้ว่าใครเป็นยังไง นี่คือผลตอบแทนในการเป็นคนเอาใจใส่
งานของน้องนิวเองแหละ สำหรับตัวเองก็ไหว้พระสวดมนต์อุทิศส่วนกุศลขอให้หมดเวร
หมดกรรมกันเสียจะได้ไม่ต้องมาเจอกันอีกไง
-
ตามอ่านทันละ ไม่อยากจะบอกเลย ชีวิตพี่นิว ยิ่งกว่าละครน้ำเน่าซะอีก สู้ๆค่ะ พี่ชาย
-
หลังจากพักผ่อนอย่างต็มที่แล้วผมก็พร้อมจะกลับมารับศึกหนักอีกครั้ง ผมไม่รู้ว่าหนทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไร
แต่ก็ต้องเดินต่อไปจนสุดทางนั่นล่ะ เพราะกว่าจะมาถึงขั้นนี้กเสียไปหลายน้ำ เอ๊ย....ฝ่าฟันมาอย่างยากลำบาก
กลับมาทำงานคราวนี้มีการเปลี่ยนแปลงนิดหน่อย เพราะเดิมทีผมอยู่ครัวเย็น แต่ครัวเย็นก็มีพี่หนิงเป็นหัวหน้าแล้ว
ดังนั้นผมจึงได้ย้ายมาเป็นหัวหน้าที่ครัวไทย(สมใจซะที เห็นมั้ยบังอาจจะจองจำข้าที่ตำหนักเย็นรึ ฝันไปเถอะ)
พอจะลำดับสายงานให้เข้าใจง่ายๆ ณ ปัจจุบันเราเรียงลำดับตำแหน่งกันตามนี้
ครัวร้อน
พี่นุ๊ก หัวหน้างานโภชนาการร้อน
พี่ยศ รองหัวหน้าโภชนาการร้อนระดับ1
ซันนี่ ผู้ช่วยงานโภชนาการร้อน กุ๊กระดับ2
พี่อ๊อบ กุ๊กระดับ3
ครัวเย็น
พี่หนิง หัวหน้างานโภชนาการเย็น
พี่เชอรี ผู้ช่วยงานโภชนาการเย็น กุ๊กระดับ2
พี่ละออ กุ๊กระดับ3
พี่ต่าย กุ๊กระดับ3
ครัวไทย
นิว หัวหน้างานโภชนการไทย
พี่โอ รองหัวหน้าโภชการไทยระดับ1
พี่มิ่ง ผู้ช่วยงานโภชนาการไทย กุ๊กระดับ2
พี่โจ กุ๊กระดับ3
พี่ส้ม กุ๊กระดับ3
นอกจากนี้ก็เป็นน้องๆมาฝึกงานกระจายไปช่วยตามแต่ละครัวอยู่แล้ว ก็ไม่ต้องไล่เลียงกันเยอะนะครับ
ส่วนเชฟบรรพต หรือเฮียเทียน ก็อยู่ประจำการให้ทุกครัวและไม่มีชื่อเป็นพนักงานครัวนะครับ
เนื่องจากเชฟบรรพตควบตำแหน่งแอสซิสGMไว้ด้วย ก็เลยมีรายชื่ออย่ในส่วนของผู้บริหาร
-
ผมเคยบอกแล้วว่าคนที่นี่เปลี่ยนสีไวปานกิ้งก่า คนแรกทีผมเห็นเปลี่ยนสีอย่างพลิกฝ่ามือก็คือ พี่หนิง
“ในที่สุดแก เอ๊ย..น้องนิวก็ได้ไปอยู่ครัวไทยสมใจซะทีนะ” พี่หนิงมากับท่าทีใหม่
“ก็เพราะได้รับการขัดเกลาจากพี่นี่แหล่ะ พี่สอนให้นิวทำเป็นทุกอย่างเป็นที่วางใจได้ถึงไปครัวไทยได้” ผมยกยอ
“แหม..พี่ก็หวังดีแต่ก็เพราะน้องมีความสามารถด้วยแหล่ะ ไม่งั้นจะมีวันนี้เหรอ ดีแล้วล่ะต่อไปน้องก็เป็นหัวหน้า
เหมือนพี่เหมือนอีนุ๊ก โชคดีจริงๆเราสองพี่น้องก็ได้ช่วยกันทำงานให้ดีเนอะ เพราะอะไรๆหลยอย่างพี่ก็บอกน้องไปหมดละ”
“นินทาอะไรกูอีหนิง แหม....พอขี้ข้าเก่าได้ดี สอพลอนะมึง” พี่นุ๊กเดินมาพอดี
“ได้ดีอะไรกันครับ ยังไงนิวก็ต้องขอให้พี่หนิงพี่นุ๊กแนะนำอยู่ดี” ผมถ่อมตัว
“โอ๊ย แกอย่าปากหวานเลย คนที่ผลักดันตัวเองจาที่ต่ำๆมาขึ้นแท่นได้ต้องเก่งแน่ๆแหล่ะจะมาให้ฉันแนะนำอะไรอีก”
“เอ้า อีนี่น้องมันพูดแบบนี้แปลว่าให้เกียรติมึงกะกูนะ ใช่มั้ยน้อง” พี่หนิงพูดแทนผม
“ก็ต้องอย่างนั้นแหล่ะ เพราะถึงจะมีตำแหน่งเท่าเทียมก็ใช่จะมีบารมีเทียบเท่าได้ แกยังต้องเรียนรู้อีกมาก” พี่นุ๊กเชิดใส่ผม
“ครับ” ผมรับคำพยายามใช้ท่าทีอ่อนโยนกับคนแข็งกระด้าง
“อ้อ... แล้วพวกแกอย่าคิดรวมหัวกันเล่นงานฉันนะ ยังไงฉัน็มีโดมคุ้มหัวอยู่ พวกแกอย่าลำพองไป” พี่นุ๊กทิ้งท้าย
-
แต่คนเราถ้าจะหาเรื่องก็มีเรื่องให้หาอยู่ทุกวันแหล่ะครับ โดยเฉพาะกับพี่นุ๊กพี่โดมที่ไม่ยอมปล่อยผมซะที
“พี่นุ๊กนิวให้น้องเค้าเอาน้ำแข็งมาเผื่อแล้วนะครับ” ผมบอกเพราะเห็นว่าพี่นุ๊กกำลังยุ่งๆและซันนีก็ลาหยุด
“ไม่ต้องมาอวดหรอกว่าเดี๋ยวนี้มีน้องๆไว้ใช้แล้ว ฉันก็มีเด็กของฉันไปเอามาเหมือนกัน” พี่นุ๊กว่ากลับ
“พี่นุ๊กครับ นิวจะเติมเบรคบีนเพิ่ม พี่อุ่นไว้ตรงไหน” ผมถามในอีกวันหนึ่ง
“หาเอาเองสิ อะไร พอเป็นหัวหน้าเข้าหนอยจะใช้ฉันหาให้เลยรึไง” พี่นุ๊กวีนใส่
“อะไรวะซันนี่เรามีน้ำใจมาเติมของให้นะ ก็ของครัวร้อนอ่ะเราจะรู้ได้ไงมาวีนทำไม” ผมบ่นให้ซันนี่ฟัง
“ช่างเค้าเหอะ เดี๋ยวเราเอาไปเติมเองขอบคุณมาก” ซันนี่เห็นใจผมแต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากกว่านี้
เรื่องนั้นจบไป มาอีกเรื่องครับ
“นิวจัดหัวจานเบอเกอร์หน่อยซิ” พี่นุ๊กตะโกนข้ามมาสั่งผม ซึ่งแต่ก่อนตอนอยู่ครัวเย็นผมก็จะช่วยทำให้
ผมก็คิดว่าเค้าคงชินมั้งเลยมาสั่งผมทั้งท่ผมมาอยู่ครัวไทยแล้ว พอดีผมเห็นน้องฝึกงานที่ครัวเย็นมาพอดี
เลยฝากให้น้องเค้าทำเพราะผมเองก็มีออเดอร์เข้ามาเมือนกัน “น้องครับ ทำหัวจานเบอเกอร์ที่นึงนะ”
เท่านั้นแหล่ะพี่นุ๊กส่งเสียงแหวกอากาศมาเลย “เออกูลืมไปว่ะว่าเดี๋ยวนี้มันใหญ่แล้วไปสั่งมันไม่ได้”
ผมไม่อากต่อล้อต่อเถียงด้วยก็ได้แต่เงียบไวแล้วทำออเดอร์ของผมไป แม้จะเห็นพี่ส้มยิ้มเยาะผมก็ช่างเหอะ
-
พูดถึงพี่ส้มแม้ว่าจะไม่กล้าหือกับผมเหมือนแต่ก่อน แต่ก็ใช่ว่าจะยอมรับผมนะครับ เพราะเค้าจะเข้ากับพี่นุ๊ก
เป็นปี่เป็นขลุ่ยทีเดียว แทบจะทุกเรื่องี่เกี่ยวกับผมพี่ส้มจะคอยสาระแนคาบข่าวไปรายงานพี่นุ๊กตลอด
“ทำไมนิวยอมให้ส้มมันทำแบนี้อ่ะ” พี่หนิงมาถามผม
“แล้วจะให้ทำไงอ่ะพี่” ผมถามเพราะไม่รู้จะต้องทำยังไง
“ถ้าเป็นพี่ พื่ถือว่าลูกน้องพี่ต้องเชื่อฟังพี่ ถ้าทำแบบที่ส้มทำกับนิวพี่ไม่เอาเลยนะ”
“ไม่เป็นไรหรอกพี่ ถ้าเค้าเป็นพนักงานที่ดีของโรงแรม จะไม่เป็นลูกน้องที่ดีของนิวก็ช่าง
แต่ถ้าเมื่อไหร่เป็นลูกน้องที่ดีก็ไม่ได้ แล้วยังทำผิดกฏโรงแรมนิวก็ช่วยไมได้เหมือนกัน” ผมบอกอย่างเด็ดขาด
“อืม....จะว่าไปหาลูกน้องอย่างนิวยากนะ” พี่หนิงเปรยขึ้นมา
“จู่ๆก็มาชมกันซะงั้น” ผมชักแปลกใจเพราะแต่ไหนแต่ไร พี่หนิงด่าผมมากกว่าใครๆ
“ก็พี่ไปบอกเชฟว่าวันนั้นไมได้ตั้งใจว่าเชฟเรื่องมาก เชฟบอกว่านิวอธิบายแทนพี่แล้ว ขอบคุณมากๆนะ” พี่หนิงจับมือผม
“นิวมีวันนี้ได้ก็เพราะพี่หนิงอบรมและสอนงาน อะไรที่ทำเพื่อพี่ได้นิวก็ยินดีครับ” ผมยิ้มให้เอย่างจริงใจ
-
แต่หนทางอันมีเกียรตินี้เดินยากเหลือเกิน เมื่อก่อนนึกว่าเป็นลูกน้องต้องคอยก้มหัวรับคำสั่งแย่นักหนา
มีโอกาสลืมตาอ้าปากเป็นหัวหน้ากับเค้าบ้าง คงไม่ต้องสนใจใครอีก แต่เปล่าเลยคนที่จ้องจะหาเรื่องก็เป็นเช่นเดิม
ทั้งยังเล่นงานแบบทุกเม็ดไม่วาจะเป็นการประชดประชัน เสียดสี หรือรวมหัวกันตั้งป้อมเอาชนะผมให้ได้
อย่างเช่น พี่นุ๊ก พี่โดม พี่ส้ม ตอนนี้ผมว่าสามคนี้กำลังรวมตัวกันบีบผมให้อยู่ไม่ได้จนอาจต้องลาไปเองสักวันมั้ง
“มีแซนวิชที่นึงค่ะ” พนักงานเสิร์ฟเดินมาบอกออเดอร์ ผมเห้นว่าไม่มีครัวเย็นสักคน ผมก็เลยทำให้เอง
“ทำไมตัดขนมปังแบบนี้ล่ะ” พี่นุ๊กเดินมาโวยผม
“ทุกทีก็แบบนี้อ่ะครับ” ผมตอบ
“มันไมได้ ทำไมทำแบบนี้ แซนวิชทำไมออกมาแบบนี้” พี่นุ๊กยังถามซ้ำซากเสียงดังข้นเรื่อยๆ
“มันผิดตรงไหนพูดมาเลยดีกว่า ถ้าถามซ้ำซากแบบนี้แขกไม่ได้กินแน่” ผมเริ่มหงุดหงิด
“ก็ทำไมไม่ตัดขอบ” พี่นุ๊กเสียงอ่อนลง
“ก็ทานที่ห้องอาหารไม่ต้องตัดขอบ ไมได้ส่งขึ้นห้องพักแขก” ผมตอบตามที่รู้ว่า
“แล้วคราวนั้นพี่หนิงมันตัด” พี่นุ๊กเสียงดังข่มผม
“จะรู้เหรอ นิวทำตามแบบที่ถูกสอนมา วันนั้นพี่หนิงทำแบบนั้นแขกอาจจะรีมาร์คมาก็ได้” ผมเถียง
“อย่ามาขึ้นเสียงนะ ได้ดีแล้วลืมตัว” พี่นุ๊กเดินมาจ้องหน้าผม
“งั้นก็ทำเองสิ” ผมจ้องกลับ กระแทกมีดตัดขนมปังใส่เค้าเสียงดังลั่น แล้วก็เดินกลับครัว
(http://www.yenta4.com/images/myalbum/4/403794/383249/4bca92052c0d3)
-
จากเหตุการณ์นี้ ส่งผลให้วันรุ่งขึ้นพี่โดมเรียกผมกับพี่นุ๊กเข้าออฟฟิศเลยครับ
“มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงไปยืนทะเลาะกันท่สเตชั่นหน้า” พี่โดมถาม
“ก็เรื่องเดิมๆแหล่ะโดม คนมันนึกว่าตัวเองเก่งแล้วไง พอเตือนหน่อยมันก็ของขึ้น นี่มันยังโยนมีดใส่เราด้วย” พี่นุ๊กพูดก่อน
“ไม่นะครับ” ผมแย้ง
“พี่กำลังถาม แล้วพี่นุ๊กก็พูดอยู่รักษามารยาทหน่อย” พี่โดมทำหน้าเคร่งใส่ผม
“นิวแค่จะบอก” ผมพยายามจะพูด
“พี่ก็จะบอกเหมือนกัน จริงอยู่คุณมีแบคอัพดี คุณสามารถกระโดดข้ามหัวใครๆมาได้ แต่คุณก็ยังใหม่
ทั้งในที่ทำงานและในตำแหน่ง อย่าคิดว่าคุณเจ๋ง ยังไงก็ต้องรู้จักรุ่นพี่รุ่นน้อง ไม่ใช่แสดงกิริยาต่ำๆแบบนี้กับพี่เค้า
และถึงคุณจะใหญ่มาจากไหนคุณก็ต้องเป็นลูกน้องพี่ อย่าคิดว่าที่ผ่านมาคุณไม่พอใจพี่ ตอนนี้คุณได้โอกาสจะเอาคืนพี่ได้
พี่รู้พวกคุณทั้ง หนิง ต่าย มิ่ง โอมันก็ไม่ชอบพี่ พี่ก็ลำบากใจที่จะทำให้ถูกใจพวกคุณ แล้วตอนนี้คุณก็กำลังเป็นคนโปรด
คุณอาจจะหาทางเล่นงานพี่หรือเล่นงานนุ๊กก็แล้วแต่ พี่อยากเตือนว่ามันไม่ง่ายนักหรอก เด็กอ่อนหัดอย่างคุณทำไรได้” พี่โดมใส่เป็นชุด
โอโห....ตอนที่ยืนฟังเนี่ยผมคิดว่า พี่แกคิดไปได้ขนาดนี้เลยเหรอ แล้วมันเรื่องอะไรต้องมาพล่ามให้ผมฟังด้วย
“ครับขอโทษครับ” ผมขอโทษทั้งพี่โดมและพี่นุ๊ก
“จำไว้ แค่พนักงานระดับล่างเมื่อวานซืน วันนี้มีโอกาสก้าวหน้าก็แค่โชคช่วยหรอก อย่ามากำแหง” พีนุ๊กสำทับ
ผมเห็นว่าหมดเรื่องแล้วก็เลยขอตัวกลับออกมา ตอนนั้นอยากร้องไห้เลยครับ เส้นทางนี้เดินยากกว่าที่คิดซะแล้ว
(http://www.yenta4.com/images/myalbum/4/403794/383249/4bcedef2180b5)
-
พักเรื่องงานไว้ก่อนนะครับ ผมมีเรื่องใหม่ของคนเก่าๆมาเล่าให้ฟัง เมื่อไม่นานมานี้เพื่อนที่ทำงานเก่าของผม โทร.มาบอกว่าพี่หลินคลอดลูกแล้ว
ตอนนั้นผมก็ฟังด้วยความรู้สึกว่าเป็นเรื่องของคนเคยรู้จัก บอกตรงๆว่าความสัมพันธ์ก่อนๆของผมกับแทน(สามีพี่หลิน) ก็ไม่ได้อยู่ในหัวผมอีกแล้ว
ตอนเย็นหลังเลิกงานผมบอกเทียนว่าขอไปเยี่ยมเพื่อนผมซักหน่อย พอบอกว่าเค้าคลอดลูกเทียนก็เตรียมจะซื้อกระเช้าของฝากไปให้
"ไม่ต้องหรอกครับคุณ ผมรู้ว่าเพื่อนผมเค้าชอบอะไร" ผมห้ามไว้ก่อน
"แล้วอะไรล่ะครับ เอาเป็นว่าคุณบอกทางละกันผมไปด้วย" ผมจึงชวนเทีนแวะซื้อรังนกข้างทางก่อนไปโรงพยาบาล
"จะกินได้เหรอ ดูไม่ค่อยสะอาดเลย" เทียนสงสัย หลังจากเห็นผมหิ้วถุงรังนก3-4ถุงขึ้นรถ
"สะอาดหรือไม่ เค้าก็กินได้ครับ เจ้านี้เจ้าโปรดของเค้า" ผมยิ้มเยือกเย็น
มาถึงโรงพยาบาลผมชวนเทียนขึ้นไปเยี่ยมพี่หลินด้วยกัน เทียนเองก็เต็มใจมาก เพราะเค้าอยากรู้จักคนรอบตัวผมไปซะทุกคนเลยครับ
พี่หลิน พักอยู่ในห้องนอนรวม บรรยากศที่นี่ยังกะโรงฆ่าสัตว์ นอนกันตามมีตามเกิด เฮ้อ...ชีวิตคนไทยที่นี่ทำไมมันด้อยค่าขนาดนี้
เดินมาเจอแทนพอดี แทนกำลังจะไปกดตังค์ที่ตู้ATM พวกเราทักกันนิดหน่อย ผมแนะนำแทนว่าเทียนเป็นเจ้านายผม แต่เค้าทำท่าไม่เชื่อ
"นิวมาเยี่ยม" ผมพูดแล้วก็วางของเยี่ยมลงบนโต๊ะด้านข้าง จากนั้นก็แนะนำให้รู้จักกับเทียน
"แฟนใหม่เหรอ หาได้เรื่อยๆเลยนะ" พี่หลินถามเยาะๆ ผมไม่ทันพูดหรอกครับ เทียนก็ตอบไปว่า "คนน่ารักหาแฟนไม่ยากหรอกครับ"
-
"นั่นสินะคะ หาแฟนง่ายจนไม่รู้เลยว่าจะไปได้ลูกผัวของใครมาเป็นแฟน" พี่หลินเริ่มเปิดฉากสงครามน้ำลายอีกแล้ว
"แหม....วันดีๆอย่างนี้ อย่าพูดอะไรที่ทำให้ตัวเองดูแย่เลยนะพี่" ผมพูดยิ้มๆ
"ผมว่าบางทีคนที่รู้ตัวเองว่า มีลูกมีเมียอยู่แล้วก็น่าจะเจียมตัวไม่มายุ่งกับคนอื่นนะครับ" เทียนพูดแทนผม
"บางคนก็ไม่ทันเล่ห์กลพวกชอบแย่งของคนอื่นค่ะ รู้นะคะว่าไม่ควรยุ่งแต่บางทีพวกชอบแย่งก็เหลี่ยมจัดอาจเผลอตัว" พี่หลินไม่ยอมหยุด
"งั้นผมว่าคนเป็นเมียต้องพิจารณาตัวเองนะครับ ว่าทำยังไงถึงพลาดให้คนอื่นมาเสียบได้" เทียนก็ไม่ยอมแพ้เช่นกัน
"เข้าข้างกันจัง ไม่แปลกหรอกค่ะ สามีฉันเมื่อก่อนก็แบบนี้ คนกำลังหลงนี่นะคะ พูดยาก" พี่หลินจิกตามาทางผม
"โอ๊ะ นี่เราพูดๆกันมาผมไม่รู้นะครับว่าเป็นคนใกล้ตัวคุณ ผมนึกว่าเราพูดรื่องคนอื่นทั่วไป" เทียนหาทางออกได้อีก
"นี่คุณ" พี่หลินขยับตัวขึ้น
"ผมออกไปรอข้างนอกดีกว่านะคุณ แล้วเจอกันด้านหน้านะครับ" เทียนเดินมาใกล้ผม เรายิ้มให้กันก่อนเค้าจะเดินออกไป
"ไปเจอที่ไหนมาล่ะ ดูดีนะ หวังว่าคงไม่ไปแย่งของใครเค้ามา" พี่หลินจิกตามองมาทางผม
"เรื่องของฉัน คนอย่างฉันถ้าจะหาก็ต้องหาให้ดีอยู่แล้ว ถ้าหาได้แค่ที่เธอแย่งเอาไป อย่าหาดีกว่า" ผมก้มไปพูดใกล้ๆ
"ใครคาบข่าวไปบอกล่ะ ถึงลำบากแกมาเยี่ยมฉัน" พี่หลินถลึงตาใส่
"ก็ผัวเธอน่ะสิ ไปหาฉันถึงห้อง พอดีฉันไม่ว่างจริงๆ บอกให้รอไปก่อน แต่เค้าก็ว่างแค่ตอนนั้น เพราะต้องกลับมาเฝ้าเธอกับลูก" ผมโกหก
"วันไหน" พี่หลินไม่หลงกลแฮะ
"ถามผัวเรา เอ๊ย ผัวเธอดีกว่าจ้ะ ฉันจำไม่ได้รู้แต่ว่าสงสารเลยแทรกคิวให้ เค้าก็บ่นอยู่นั่นแหล่ะเรื่องที่มีภาระเพิ่ม ไหนจะลูกไหนจะเมีย
เห็นใจผัวเธอนะต้องชอลิ้วเฮียงอยู่ตั้งนาน ไม่มีตังเที่ยวเพราะต้องเก็บเงินไว้เตรียมคลอด ฉันเลยช่วยปลดปล่อยทั้งคืน" ผมสร้างเรื่องอีกที
-
"ออกไป๊" พี่หลินขว้างหมอนใส่ผม แต่เรี่ยวแรงเค้าน้อยนิด ผมจึงคว้าหมอนไว้ได้
"ฉันไม่ไป มาทั้งทีควรได้เจอหน้าหลานสักหน่อยนะ" ผมยื้อเอาไว้ จิกสายตาโหดใส่
"ว่าไงคุณ" เสียงแทนดังมาจากด้านหลัง
ผมตั้งตัวได้ไว ดึงหมอนมาไว้ในมือปัดฝุ่นเล็กน้อยแล้วยื่นกลับไปให้พี่หลิน "พิงซะหน่อยนะจะได้นั่งสบายขึ้น"
"ขอบใจนะ" ท่าทางพี่หลินรู้จักควบคุมอารมณ์ได้ดีกว่าแต่ก่อน รู้จักไหลตามน้ำ ไม่กล้าโวยวายต่อหน้าแทน
"ผมไปดูลูกมาเมือ่กี้ ยังหลับอยู่แต่พยาบาลบอกว่าเดี๋ยวคงเอามาให้พี่ให้นม" แทนสีหน้าสดชื่นเมื่อพูดถึงลูก
"ก็คงได้เวลาแล้วล่ะ" พี่หลินพูดแค่นั้น สักพักเค้าก็เอาเด็กเข้ามา
ผมเพิ่งได้เห็นลูกสาวของแทน หน้าตาค่อนไปทางแม่คือปากนิดจมูกหน่อย เสียแต่ว่าโครงหน้าเหลี่ยมเหมือนแม่ และผิวคล้ำผมบางเหมือนพ่อ
แต่ด้วยใจไร้อคติก็ต้องบอกว่าเด็กคนนี้มีแววน่ารัก คือไม่ได้สวยเด่นแต่ไม่ได้ขี้เหร่เลย ผมนึกสะท้อนใจตรงที่เป็นลูกสาวนี่แหล่ะ
เพราะเวรกรรมที่พ่อแม่ก่อด้วยกันไว้ ไม่รุ้ว่าจะตกถึงลูกสาวตัวน้อยรึเปล่า ผมนึกถูกชะตาซะงั้นทั้งที่ปกติไมชอบเด็กซะเลย
"ขออุ้มหน่อยสิ" ผมพูดกับแทน
"ครับ" แทนส่งลูกสาวให้ผมอุ้ม
"น่ารักจัง" ผมเผลอชมออกมา
มองไปก็เห็นสีหน้าปลาบปลื้มของแทนที่มองมานั้น ช่างแตกต่างจากแววตาขุ่นมัวหวาดวิตกของพี่หลินเหลือเกิน
-
เมื่อถึงเวลาที่พี่หลินต้องให้นมลูก ผมก็เลยขอตัวกลับ ส่งลูกให้พี่หลินเอาไปอุ้ม
"ยังไงก็ทานรังนกร้อนๆที่ซื้อมาฝากนะ จะได้แข็งแรงเร็วๆ อ้อ...ไม่ต้องกลัวนะ ประวัติศาสตร์คงไม่ซ้ำรอยหรอก" ผมยิ้มร้าย
ผมเดินออกจากห้องพักผู้ป่วยแล้ว ความรู้สึกในใจไม่มีติดค้างอะไรอีก เดินเรื่อยๆมองหาเทียนไปด้วย จนได้ยินเสียงแทนร้องเรียก
"คุณมากับใคร" แทนถามหลังจากเดินมาทันผม
"ไม่เกี่ยวกับนาย" ผมหยุดเดินหันไปตอบ
"ผมก็แค่ห่วง เห็นเปลี่ยนคู่ควงหลายคน" แทนพูดห้วนๆ
"ฉันไมได้มั่วเหมือนนายนะ แต่ถึงจะมั่วก็ตัวฉัน เราไม่เกี่ยวข้องกันแล้ว กลับไปดูแลลูกเมียเหอะ" ผมพูดตัดบท
"ใช่สิ ผมไม่ได้มีรถหรูๆ ไม่ได้แต่งตัวโก้ๆ ใช้ชีวิตไฮโซแบบที่คุณต้องการนี่ ตอนนี้คุณคงสมใจอยากแล้วนะ ยินดีด้วย" แล้วแทนก็เดินไป
ผมกลับมาตรงบริเวณห้องอาหารของโรงพยาบาล เจอเทียนกำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ ผมเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามเค้า
"รอนานมั้ยครับ" ผมถามเสียงเนือยๆ
"คุณเจอศึกหนักมาเหรอ ทำไมดูเหนื่อยจัง" เทียนถามผมซึ่งก็ได้รอยยิ้มของผมแทนที่คำตอบ
"ท่าทางผัวเมียคู่นี้คงมีศึกรบกับคุณมายาวนาน ผมคิดว่าคุณรับมือได้ถึงไม่อยากยืนขวางทางกระสุน ฮ่าๆ" เทียนยังสดใสตลอด
"คุณไม่ถามเหรอว่าศึกรบนั้นมันเรื่องอะไร" ผมหยั่งเชิง
"ผมดูออกไม่ต้องถาม แต่ที่ผมไม่ถามเพราะเรื่องมันจบไปแล้ว ตอนนี้ผมมีคุณอยู่ด้วยก็พอ จะรู้เรื่องก่อนเก่าไปทำไม
ถ้าต่อไปคุณจะกลับไปหาคนเก่า หรืออยากเจอคนใหม่ ตอนนั้นแหล่ะเกี่ยวกับผมแน่ แล้วเราค่อยมาซักถามกันก็ยังทัน" เทียนจับมือผม
ผมยังคงบอกได้เหมือนเดิม ว่าทางข้างหน้าไม่มีใครรู้และผมก็ไม่ชอบคาดเดา เอาเป็นว่าตอนนี้เรายังดีต่อกันก็ทำให้ดีที่สุดละกัน ใช่มั้ยครับ
-
พี่หลินนี่ชีวิตนี้คงหาความสุขไม่ได้แน่ กับเฮียเทียนที่ไม่เคยรู้จักกันยังระราน
เขาได้ขนาดนั้น คนเราโมหะโทสะครอบงำเป็นไปได้ถึงเพียงนี้ เฮียเทียนก็ไม่ใช่ย่อย
ชีวิตคงผ่านอะไรมาเยอะเช่นกัน เป็นกำลังใจให้น้องนิวฝ่าขวากหนามทั้งหลายไปโดย
สะดวกปลอดภัย ดูแต่ละคนแรงกันจริงๆ :กอด1: :L2:
-
สงสารอนาคตเด็กจริงๆ เฮ้อออ
พี่นิวเรื่องงานและคนรอบตัวก็สู้ๆนะคะ
^^
ขอบคุณค่ะ
-
อ่านจบ หนักใจแทนพี่นิว สู้ๆนะคะ
-
กลับมาที่เรื่องราวในวังหลัง เอ๊ย.... เรืองงานของผมบ้างนะครับ ส่วนเรื่องของคนพวกนั้นก็ช่างเหอะ ผมไม่อยากไปข้องเกี่ยวด้วยนักหรอก
ช่วงนี้ถึงแม้ว่าผมจะได้เลื่อนขั้นและมีหลายคนที่ดีต่อผมมากขึ้น แต่ผมก็ยังถูกระรานเหน็บแนมจากพวกพี่โดม พี่นุ๊ก และพี่ส้มอยู่ดี
ผมมาคิดๆดู จะเลื่อนมาเป็นหัวหน้าทำไมในเมื่อไมได้ทำให้คนพวกนี้เห็นผมมีเกียรติเท่ากับเค้าสักนิด แถมตอนที่เป้นแค่กุ๊กเล็กๆยังไม่โดนหนักเท่านี้
พอมาเป็นหัวหน้าแบบพวกเค้า กลับโดนจ้องจับผิดและคอยหาเรื่องเล่นงานผมได้ไม่เว้นแต่ละวัน ทำอะไรก็มีเหตุให้พวกเค้าด่าอยู่ดีแหล่ะครับ
"พี่นิว ใส่เกลือเยอะไปป่ะเค็มจัง" น้องที่ฝึกงานช่วยชิมอาหารที่ผมทำ
"เออจริงด้วย งั้นเดี๋ยวพี่ใส่กะทิอีกหน่อย แก้ได้ใจเย็นๆ" ผมพูดยิ้มๆกับน้องเค้า
"ทำเป็นอวดเก่งจะทำน้ำจิ้มสะเต๊ะเอง ทำเป็นรึเปล่าเหอะ เค้ามีสูตรของเค้าก็กระแดะจะใช้สูตรตัวเอง" พี่ส้มกระแนะกระแหน
"แต่พี่ส้มก็ทำไม่เป้นไม่ใช่เหรอ พี่นิวก็ต้องทำสิ จริงๆหนูว่าอร่อยนะพี่แต่หนักเกลือไปมั้ง อิอิ" น้องหนู(ฝึกงาน)ขัดคอพี่ส้ม
"เบื่อพวกประจบประแจง" พี่ส้มด่าเด็ก
"ประจบหัวหน้าตัวเองก็ดีกว่าประจบคนอื่น" น้องหนูพูดลอย แล้วหันหลังจะเดินไป
"อีเด็กนี่" พี่ส้มคว้าเอาน้ำกะทิกล่องที่เปิดไว้จะสาดใส่น้องเค้า ผมเห็นซะก่อนเลยเอามืดปัด น้ำกะทิหกเลอะพี่ส้มซะเอง
ผมโกรธมากที่พี่ส้มทำเรือ่งใหญ่ขนาดนี้ แต่ก็ตกใจเหมอนกันที่ตัวเองดันทำให้พี่เค้าเลอะไปทั้งตัว พี่ส้มบอกว่าจะให้พี่โดมจัดการผมให้ได้
-
"มีเรื่องกันอีกแล้วสิ" พี่โดมมองมานิ่งๆเดาอารมณ์ไม่ได้ หลังผมและพี่ส้มเข้ามาในห้อง
"ก็เนี่ยค่ะ ส้มไปถามสูตรทำน้ำสะเต๊ะจากหัวหน้านิว แต่แทนที่หัวหน้านิวจะบอกดีๆ กลับด่าว่าส้มรู้ไปก็ไม่มีปัญญาทำหรอก
พอส้มถามว่าทำไมต้องดูถูกกันด้วย หัวหน้านิวกลับบอกว่าโง่ๆอย่างส้มไม่สอนหรอก สอนเด็กฝึกงานจะดีซะกว่า" พี่ส้มบีบน้ำตา
"โกหก" ผมตะโกนใส่พี่ส้ม
"หยุดนะนิว เป็นหัวหน้าคนไม่มีสิทธิ์ข่มขู่ลูกน้องนะ" พี่โดมตะหวาดผม
"ก็จริงนี่ครับ ที่พี่ส้มพูดมาโกหกทั้งนั้น เรียกน้องเค้ามาถามก็ได้" ผมไม่ยอมแพ้
"จะเรียกคนอื่นมาถามทำไม ยิ่งมีเด็กฝึกงานอยู่ด้วยแบบนั้นยิ่งไม่ควรเอะอะกัน แต่นี่อะไรตัวเองกลับทำเรื่องใหญ่ซะเอง
การเป็นหัวหน้าน่ะมันต้องทำมากกว่าการชูคอใส่คนอื่นนะ เรื่องแค่นี้ก็ควบคุมไม่ได้สะเออะอยากเป็นใหญ่" พี่โดมใส่ผมอีกชุด
"ทำไมพี่ไม่ฟังนิวบ้างอ่ะ พี่ส้มตอแหลทุกคำแต่พี่กลับปล่อยให้เค้าพล่ามอยู่ได้" ผมโมโห
"ก็เค้าถูกแกล้ง ดูสิเนื้อตัวเลอะเทอะ พี่ก็ต้องถามว่าไปโดนอะไรมา ก็ต้องสืบความกันก่อน แล้วว่าไงทำไมเลอะขนาดนี้" พี่โดมถามต่อ
"ส้มทนอยู่กับหัวหน้าที่ชอบดูถูกลูกน้องตัวเองแบบนี้ไม่ไหว เลยบอกว่าถ้าเค้าไม่อยากสอนงั้นส้มก็ขอไปอยุ่ครัวอื่นดีกว่า
แต่หัวหน้านิวไม่ยอมให้ไป บอกว่ายังไงๆก็จะเอาส้มไว้ใช้ที่ครัวไทยไม่ให้ย้ายแน่ๆ ขนาดบอกว่าส้มจะขอพึ่งการตัดสินใจของพี่โดมนะ"
"ตอแหล คนอย่างแกฉันจะรั้งไว้ทำไม อยากไปไหนก็ไปเลยไป๊" ผมของขึ้น ไล่ตะเพิด
"แล้วทำไมตะกี้ไม่พูดแบบนี้ล่ะ ฉันขอย้ายครัวก็ไม่ให้ พอจะมาบอกพี่โดม เธอบอกว่าอย่าไปดีเลย แล้วก็เอากะทิมาสาดฉันอีก" พี่ส้มไม่หยุด
"อีส้ม แกโกหกหน้าด้านๆแบบนี้ได้ไง แกใส่ร้ายฉันทำไม ห๊า!!" ผมถลาไปผลักพี่ส้มจนล้ม
"พอได้แล้ว วันนี้เธอทำเรื่องน่าอายมากเหลือเกิน เห็นว่าได้เป็นถึงหัวหน้านึกว่ารู้จักวางตัวให้มีเกียรติ ที่ไหนได้ยังต่ำเหมือนเดิม
เคยเป็นแค่พนักงานระดับขี้ข้าก็ยังเอาสันดานแบบนั้นมาใช้ ยังไงก็ต้องลงโทษเธอ เดือนนี้ห้ามรับเซอร์วิสทั้งเดือน" พี่โดมตัดสิน
"ใช่สิ นิวพูดอะไรทำอะไรก็แย่หมด เหี้ยก็ต้องเข้าข้างเหี้ยด้วยกันอยู่แล้ว" ผมจ้องหน้าพี่โดม
"เพี๊ยะ" เสียงฝ่ามือพี่โดมกระทบหน้าผมเต็มๆ พี่โดมเองก็ตกใจที่ตัวเองไม่ทัน ผมตั้งสติได้ก็เดินออกจากห้องนั้นมาเลย
(http://www.yenta4.com/images/myalbum/4/403794/383249/4bca979fbb2bb)
-
เพิ่งเคยเห็นชะนีจัญไรจัง ก็งานนี้แหละ :เฮ้อ:
-
ดุเดือดขึ้นเรื่อยๆเลย :a5:
อยากตบคนตอแหล :m31:
-
พี่นิว อะไรนักหนาเนี่ย ชีวิตพี่ ทำไมมันมีปัญหา อุปสรรค มารผจญเยอะขนาดนี้
อ่านแล้วเครียดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
:angry2:
เถียงไปก็เข้าตัวค่ะพี่
คนแบบนั้นเค้าไม่คิดจะรับฟังใครอีกแล้ว
อย่า่งงี้ต้องเอาคืน o18
สติค่ะพี่สติ
^^
สู้ๆ (แค้นโว้ยยย)
-
ช่วงที่เกิดเรื่องนี้เป็นช่วงที่ เทียน ไปดูงานอีกสาขาหนึ่งโรงแรม อำนาจการตัดสินใจทั้งหมดก็เลยอยู่ในกำมือของพี่โดมเต็มๆ
ดังนั้นถ้าหากเค้าจะเล่นงานผมก็ย่อมเป็นเรื่องง่าย และที่สำคัญเค้าเองก็ไม่รู้ว่าผมกับเทียนรู้จักกันลึกซึ้ง แต่ละคนก็เดากันไปคนละทาง
ส่วนใหญ่เค้าเข้าใจว่า ผมไปเอาหน้ากับGMคนก่อนเลยถูกฝากฝังไว้กับเทียน แล้วก็เดากันไปว่าเป็นเพราะผมทอดไข่ให้เทียนทุกเช้าเลยได้โอกาสประจบ
บ้างก็คิดว่า GMคนก่อนคงบอกผมไว้แล้วว่าให้เอาอกเอาใจเทียนเป็นพิเศษ แล้วก็เพราะแบบนี้เลยทำให้ใครๆคิดว่าผมรู้จักเทียนแต่ไม่บอกคนอื่น เฮ้อ....
เพียงวันเดียวเรื่องที่ผมได้วอร์นนิ่งก็แพร่กระจายไปทั่ว พี่ต่ายดูจะเดือดร้อนกว่าผมซะอีก พี่ต่ายเชื่อว่าพวกนั้นหาเรื่องผมแน่ๆ
"เราก็ว่าอย่างนั้น แต่ที่แค้นก็ตือทำไมต้องทำกับเราขนาดนี้" ผมถอนใจอย่างสุดเซ็ง
"ก็เพราะพวกนั้นคิดว่าหัวหน้านิวมีคนหนุนหลัง และหัวหน้านิวก็ใจกว้างเป็นที่รักใคร่ของพวกเรา มีแต่พวกมันที่เยหาเรื่องตลอด
แล้วจนบัดนี้ก็ยังไม่ยอมอ่อนข้อ ถ้าพวกนั้นยอมหัวหน้านิวก็กลัวเสียหน้าแต่จะแข็งข้อก็กลัวอยู่ไมได้ เลยหาทางกำจัดก่อนไง" พี่ต่ายเดา
"คิดจะกำจัดเราเหรอ ไม่ง่ายนักหรอก" ผมกำมือแน่นอย่างคับแค้นใจ
ถัดมาอีก1วัน พี่โดมเยกผมเข้าไปในออฟฟิศ บอกวาจะให้เซ็นรับใบวอร์นนิ่งซึ่งถ้าผมเซ็นก็เท่ากับยอมรับความผิดที่เข้าบอก
และต้องรับการลงโทษคือไม่ได้เซอร์วิสเลยสักบาทในเอนนี้ ทั้งที่เดือนนี้เป็นดือนแรกที่ผมจะได้เซอร์วิสนะครับ ผมก็ไม่ยอม
พี่โดมเองก็ไม่ยอมเหมือนกัน ทั้งหว่านล้อม ข่มขู่ให้ผมเซนต์ "ทำผิดก็รับผิดสิ จริงๆที่นิวด่าพี่เหี้ย พี่เอานิวออกเลยก็ได้นะ แต่ช่างเหอะ"
ที่จริงคำพูดของพี่โดมก็มีส่วนถูกครับ การทะเลาะวิวาทกับหัวหน้า เค้ามีสิทธิ์ไล่ออกได้เลย ถ้าหัวหน้าเอาเรื่องหรือมีพยานเอาผิดเราน่ะครับ
แต่การจะให้ผมก้มหัวให้เพราะเห็นเป็นบุญคุณที่ไม่เอาผมออก แล้วจะต้องยอมรับใบวอร์นนิ่ง ผมก็ไม่ยอมเหมือนกันครับ ผมเลยเดินออกจากออฟฟิศ
-
ผมเดินเข้าไปสงบสติอยู่ในครัวเย็น ซึ่งมีแต่พี่ต่ายเท่านั้น คนอื่นๆทะยอยไปทานข้าวกลางวันกันหมดแล้ว ทางครัวร้อนก็เหลือแต่ซันนี่ที่ยุ่งๆอยู่
จังหวะที่มีออเดอร์ครัวไทยนั้น พี่ส้มเปิดประตูเข้ามาเรียกผมออกไปทำบอกว่ามีออเดอร์มาสามอย่าง ผมก็เลยให้พี่ส้มทำเอง
พี่ส้มบอกว่าทำไม่ทันหรอก จะให้ผมไปทำ พี่ต่ายเลยออกไปทำเองแต่ลากพี่ส้มไปช่วยเค้า พี่ส้มจึงวางเอกสารลงบอกว่า
"พี่โดมให้เอามาให้เซนต์ รีบๆเซนต์ซะ เดี๋ยวฉันมาเอาไปคืนให้พี่โดมเอง" พี่ส้มเบะปากยิ้มเยาะ
พอเค้าเดินออกไปกันหมดแล้ว ผมหยิบเอกสารขึ้นมา ด้วยความโมโหผมเลยฉีกทิ้งซะเลย แต่พอทำไปแล้วก็นึกได้ว่า
เอกสารของโรงแรมห้ามทำลาย งานนี้เห็นทีผมจะได้ออกจากงานแน่ๆเลยครับ ยืนเซ่อซักพักพี่ต่ายก็กลับเข้ามาหาผม ทิ้งพี่ส้มทำคนเดียว
"เฮ้ย หัวหน้านิวฉีกทิ้งเหรอ" พี่ต่ายตกใจพอกัน
"อืม" ผมพยักหน้าที่ซีดเผือดลงทุกที
"แล้วเอาไงดี เดี๋ยวอีส้มมันก็จะกลับมาทวงเอกสารนี่แล้วอ่ะ" พี่ต่ายกุมขมับ
ไม่ทันขาดคำ พี่ส้มก็ผลักบานประตูครัวเย็นเข้ามา ไม่ต้องถามหาเอกสารหรอกครับมองดูก็รู้แล้วว่าเอกสารมันถูกฉีกทิ้ง
"นี่แกฉีกทิ้งเหรอ แกกล้ามาเลยนะที่ทำลายทรัพย์สินโรงแรม ดีแหล่ะฉันจะไปบอกพี่โดม งานนี้แกเสร็จแน่" พี่ส้มยิ้มเยาะแล้วรีบวิ่งออกไป
"หัวหน้าเอาไงดี แย่แล้ว" พี่ต่ายหันมาจับมือผม แววตาเป็นกังวลมาก ในขณะที่ผมนิ่งสงบไปทั้งใจ
ที่จริงก็เกือบจะได้ออกจากงานมาตั้งแต่วันก่อนๆแล้ว ถ้าต้องออกตอนนี้ก็คงไม่ต่างกัน อย่างน้อยก็เคยมีช่วงเวลาอันทรงเกียรติแม้เพียงสั้นๆก็ตาม
-
ลุ้นๆๆๆๆๆ :serius2:
แล้วเป็นไงต่อค้าบ
เอาใจช่วยจนเกร็งไปหมดแล้ว
-
สักพักใหญ่ ประตูห้องครัวเย็นก็ถูกเปิดออก ผมได้แต่นั่งก้มหน้า มองดูที่พื้นเห็นคนหลายคนเดินตามๆกันมา นึกในใจว่า เล่นกูแน่!
(http://www.yenta4.com/images/myalbum/4/403794/383249/4bd3a4d430123)
"นี่ไงคะ ใบวอร์นนิ่งที่มันฉีกทิ้ง ส้มห้ามก็ไม่ฟัง ยังจะบอกว่าถ้าจะให้เซนต์พี่โดมต้องมาเอง ส้มมันแค่้ขี้ข้า" เสียงพี่ส้มนำมาเลย
"แย่มาก ตอนนั้นฉันให้เซนต์ก็เดินหนีมา พอให้ส้มตามเอามาให้ก็ยังด่าเค้าแล้วจะฉีกเอกสารทิ้งอีก" พี่โดมตามมาอีกเสียง
"จะไม่พอใจอะไรก็น่าจะระงับอารมณ์สิ ทำลายอกสารเนี่ยต้องให้ออกเลยนะ ใช่ป่ะโดม" พี่นุ๊กได้ทีซ้ำอีกรอบ
"ที่จริงก็ต้องแบบนั้นแหล่ะ แต่ไหนๆเชฟก็มาแล้ว ให้เชฟตัดสินเลขาส่วนตัวเอาเองละกัน ผมไม่กล้าตัดสินใจเอง
เชฟเป็นคนดูแลภาพรวมของพนักงานย่อมตัดสินแบบไม่ลำเอียงและน่าจะดีกว่าผมตัดสินเอง" พี่โดมโยนให้เทียนเป็นคนไล่ผมออกเอง
"เอาล่ะ ก่อนตัดสินก็ต้องถามกันให้รู้เรื่องก่อน ลุกขึ้นก่อนเถอะนิว" เชฟบรรพต บอกด้วยเสียงหนักใจ
"นิวทำผิดก็ตัดสินไปตามผิดเถอะครับ เพิ่งทำงานด้วยกันไม่นาน ก็ทำให้เชฟหนักใจแล้ว นิวสียใจจริงๆ" ผมก้มหน้ารับกรรม
"ผิดถูกยังไงก็ต้องพูดกันก่อน ผมไม่ใช่คนฟังความข้างเดียว" เชฟบรรพตยังยืนยันคำเดิม
"ใช่ คนเราผิดถูกยังไงก็ต้องฟังกันให้ครบก่อน จะรับผิดก็ต้องดูว่าผิดแค่ไหน อย่าเอาแต่ก้มหน้ารับคำตัดสินสิ" พี่หนิงช่วยประคองผม
(http://www.yenta4.com/images/myalbum/4/403794/383249/4bd3a4d473e4f)
ทันทีที่ผมเงยหน้าโดยข้างหนึ่งมีพี่หนิงที่เดินเข้ามาประคองผมเมื่อครู่นี้ และอีกข้างก็มีพี่ต่ายซึ่งคุกเข่าอยู่ข้างๆผมตั้งแต่แรกแล้ว
ผมไม่ค่อยอยากเงยหน้าสบตาใครทั้งนั้น แต่พี่ต่ายก็พูดออกมาก่อนว่า "หัวหน้าอย่าทำแบบนี้ คนผิดไม่ใช่หัวหน้าซะหน่อย"
แต่ระหว่างนั้นผมก็ร้องไห้เป็นปี่แตกซะแล้วครับ พี่หนิงต้องคอยปลอบใจผมไปด้วย "ค่อยๆลุก ไม่เอาน้องอย่าอ่อนแอ"
ผมทั้งเสียใจที่ถูกทำร้ายและเกรงใจเทียนเหลือเกินที่ต้องเป็นคนตัดสินเรื่องนี้ แต่เมื่อผมเงยหน้าขึ้นทุกคนก็ต้องร้องออกมาพร้อมกันว่า "เลือด"
-
เมื่อเห็นว่าผมเลือดไหลทั้งจากมุมปาก และที่หน้าผากด้วย พี่หฯงแทบทรุดเพราะกลัวเลือด ผมก้เลยพลอยเซไปด้วย
เทียนคงลืมตัว ทั้งที่ห้องไม่ได้กว้างและอยู่กันไม่ได้ไกล แต่เทียนก็วิ่งถลามาประคองผมไว้ พี่ต่ายจึงถอยไปยืนด้านข้างแทน
"คุณเป็นไรรึเปล่าคุณ ทำไมเลือดออกล่ะ โดนอะไรมาน่ะ" เทียนให้ผมยืนพิง หันไปถามพี่ต่าย
"เอ่อ ต่ายไม่กล้าพูด ถามพี่ส้มดีกว่าค่ะ" พี่ต่ายก้มหน้างุด ตอบอ้อมแอ้ม
"เล่ามาสิส้ม เอาความจริงนะ" เทียนถามเสียงดัง พี่ส้มสะดุ้งเลยล่ะ
"คือว่า ส้มเข้ามาหามัน เอ่อ มาหาหัวหน้านิว เพราะพี่โดมให้เอาใบวอร์นนิ่งมาให้นิวเซนต์รับซะ
แต่นิวไม่ยอมรับไว้ค่ะ ส้มเลยวางไว้ให้ แล้วพอหัวหน้านิวเอาไปดูก็ฉีกทิ้งเลย นะคะพี่โดมใช่มั้ยนะ" พี่ส้มละล่ำละลักเล่า
"ก็ที่ส้มเล่ามาก็แบบนี้อยุ่แล้วนี่ แล้วเห็นว่าส้มห้ามแล้วแต่ไม่เชื่อใช่มั้ยส้ม" พี่โดมถามเสียงเข้ม
ผมได้ยินดังนั้นก็เลยพยุงตัวยืนให้มั่นคงแต่ก็ยังอ่อนแรง ตอนนี้เทียนเอาผ้าเช็ดหน้าซับเลือดที่หน้าผากให้ผมแล้ว แต่เลือดก็ยังไหล
"ทำไมต้องโกหกด้วย" ผมถามเสียงสะอื้น น้ำตายังไหลริน
"แต่ไหนแต่ไร พีส้มไม่ชอบนิวจะเพราะอะไรนิวไม่รู้หรอกนะ แต่ทำไมมาถึงขั้นนี้ยังต้องโกหกคนอื่นอีก ใจร้ายเหลือเกิน" ผมร้องไห้เสียงดัง
"แล้วมันเป็นไง เล่ามาสิคุณ" เทียนเร่งให้ผมพูด
"เล่าไปเถอะน้อง พี่ก็อยากรู้ว่ามันยังไงกัน บางทีไอ้พวกตัวใหญ่ๆที่อยู่เบื้องหลังมันจะได้ถูกเอาผิดไปพร้อมกันเลย" พี่หนิงรีบยุให้ผมพูด
-
:serius2: :serius2:
ลุ้นๆ ตื่นเต้นๆ ยังกับหนังไตรภาคอ่า
-
ผมยืนตัวตรงแต่ก็ยังทรงตัวไมได้มากนัก แม้จะอ่อนแรงและน้ำเสียงจะปนสะอื้นอยู่ตลอด แต่ผมก็พยายามเปล่งทุกถ้อยคำอย่างชัดแจ้งที่สุด
"เดิมทีกำลังพูดคุยกับพี่ต่ายเรื่องที่จะต้องเซนต์ใบวอร์นนิ่ง นิวเสียใจเพราะไม่ได้ทำอะไรผิด แต่กลับไม่มีสิทธิ์ขอความเป็นธรรม
กำลังปรึษากันอยู่ พี่ส้มก็เอาใบมาให้เซนต์ แต่ติดออเดอร์ก็เลยแยกย้ายกนออกไปหมด เหลือแค่นิวที่ยังอ่านเอกสารอยู่ ตั้งใจว่า
จะคุยกับพี่โดมอีกครั้ง ก็เลยเก็บเอกสารเข้าไปในซองตามเดิม นึกไม่ถึงพี่ส้มเข้ามาเปิดดูเห็นว่ายังไม่เซนต์ก็เอาเอกสารขว้างใส่นิว"
ผมเหลือบเห็นพีส้มกำลังจะคาน แต่พี่ต่ายชิงพูดต่อจากผมซะก่อน
"จริงๆค่ะเชฟ หัวหน้านิวยังบอกเลยว่าจะรอปรึกษาเชฟก่อน และจะขอคุยกับพี่โดมอีกที แต่ส้มเค้าหาว่าหัวหน้าใช้เส้น
แล้วเอาเอกสารมาฟาดใส่หัวหน้าแล้วยังพูดด้วยว่าเชฟไม่อยู่ พี่โดมจะทำอะไรก็ได้เพราะอีกหน่อยเค้าก็เลื่อนพี่โดมขึ้นมาแทนเชฟ"
คราวนี้พี่ส้มแทรกขึ้นมาเลยว่า
"ไม่จริง ส้มไม่ได้พูดแบบนั้น พวกนี้โกหก รวมหัวกันตอแหลให้เชฟฟังใช่มั้ย"
"หยุดก่อน ระงับอารมณ์ซะด้วยส้ม" เชฟบรรพตดุ แล้วบอกพวกเราว่าให้เล่าต่อไป
"นิวเห็นว่าเอกสารยับหมดแล้ว ขอร้องให้พี่ส้มปล่อยเอกสาร นิวจะได้เอาติดตัวไปขอคุยกับพี่โดม แต่พี่ส้มบังคับให้เซนต์
บอกว่าถ้าเค้าให้นิวเซนต์ได้พี่โดมจะให้รางวัลเค้า นิวบอกว่านิวไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมพี่ส้มต้องหาเรื่องนิวแบบนี้
เห็นนิวโดนไล่ออกถึงจะสะใจรึไง เราเริ่มมาจากจุดต่ำต้อยด้วยกัน ถึงตอนนี้นิวก็อยากสนับสนุนพี่ส้มต่อไป
แต่ทำไมพี่ส้มชอบเอาพี่โดมมาอ้าง นิวไม่เชื่อว่าพี่โดมจะใจคอคับแคบแบบนี้ เลยถามไปว่า พี่ส้มคิดทำร้ายนิวเองรึเปล่า
หรือว่าอิจฉาที่นิวมีโอกาสก้าวหน้า นิวผิดเองที่พูดจี้ใจดำเค้า นิวเผลอสอนเค้าไปว่า อยากก้าวหน้าต้องตั้งใจทำงาน
เอาใจใส่งานของเรา จริงใจกับคนที่กินอาหารเรา ถ้าพี่ส้มทำได้โอกาสก้าวหน้าก็มี นึกไม่ถึงพี่ส้มหาว่านิวดูถูกเค้าถึงได้โกรธแล้วผลักนิว"
-
แวะมา :กอด1:ให้กำลังใจน้องนิวก่อนเดินทางกลับไปทำงาน
สู้เขานะ :a2:
-
เหมือนมีก้อนอะไรสักอย่างมาจุกที่คอ ทำให้ผมพูดไม่ออกได้แต่น้ำตาไหลรินด้วยความเจ็บช้ำใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น
"ส้มใจร้ายมากค่ะ ผลักหัวหน้าไปชนขอบชั้นวางของหัวแตก ต่ายตกใจร้องบอกว่าว่าหัวหน้านิวเลือดออก
แทนที่ส้มจะหยุดกลับตรงเข้ามากระชากเอกสารไปฉีกทิ้งบอกว่างั้นก็ให้โดนไล่ออกซะเลย แล้วปาใส่หัวหน้านิวด้วย" พี่ต่ายเสริม
"แล้วแผลที่ปากนี้ไปโดนอะไรมาน้อง" พี่หนิงยังข้องใจ
"ก่อนนี้นิวกับพี่ต่ายอยู่ด้วยกันในครัวเย็น เราสนิทกันมาก พอเห็นพี่ส้มทำกับนิวแบบนี้เลยบอกพี่ส้มว่า
การทะเลาะกับหัวหน้าก็ต้องโดนไล่ออกเหมือนกัน แถมยังทำร้ายร่างกายด้วย แต่พี่ส้มบอกว่าเค้าเป็นคนของพี่โดม
ไม่มีใครมีปัญญาเอาเค้าออกได้ แล้ว... แล้วเค้าก็เลย บอกว่าต่อให้ทำมากกว่านี้ก็ไม่มีใครกล้าทำอะไรเด็กของพี่โดม แล้วเค้าก็"
ผมพูดไม่ทันจบเพราะเสียงแหบหายเข้าไปในลำคอซะก่อน พี่ต่ายจึงต่อคำพูดให้ว่า "แล้วส้มก็ตบหน้านิวสองครั้งค่ะเชฟ"
"ไม่จริง พวกแกสร้างเรื่องขึ้นมาทั้งหมด แกน่ะแหล่ะร้ายสุดอีนิว แกฉีกเอกสารเอง ฉันแค่มาเห้นแล้วจะไปฟ้องพี่โดมเท่านั้น
พวกแกเล่นละครสร้างเรื่องทั้งนั้น แกว่าฉันทำร้ายแกเหรอ แกต่างหากที่ทำร้ายฉัน แกกำลังหาทางให้ฉันออกจากงานใช่มั้ย" พี่ส้มอาละวาด
"ที่ผ่านมาแกหาเรื่องเค้าตลอด ใครๆก็รู้ ที่บอกว่าแกทำร้ายเค้าน่ะถูกแล้ว แต่ถ้าบอกว่าเค้าทำร้ายแกไม่มีใครเชื่อหรอก" พี่หนิงด่าพี่ส้ม
"ซันนี่ เธอก็เห้นใช่มั้ยว่าฉันออกไปขายออเดอร์ แล้วฉันจะมีเวลาไหนไปทำร้ายมันขนาดนี้ พูดความจริงไปสิ" พี่ส้มหันไปหาซันนี่
"ตอนนั้นซันก็ทำออเดอร์อยู่อีกฟากนึงไม่เห็นจริงๆค่ะ พี่ส้มซันไม่ได้เขาข้างเพื่อนนะ แต่ไม่เห็นจริงๆ จะว่าไปเรื่องนี้ก็เหมือนละคร
ซับซ้อนเหลือเกิน ใครทำจริงทำไม่จริงซันไม่อยู่ในเหตุการณ์จะให้พูดอะไรก็คงไม่ได้หรอก ขอโทษนะพี่" ซันนี่พูดอย่างเป็นกลาง
-
ผมพยุงตัวได้แล้ว จึงเดินออกมาจากวงล้อมของเทียน พี่ต่าย และพี่หนิง ผมเงยหน้ามองพี่ส้มแล้วร้องไห้อย่างคับข้องใจ ถามเค้าว่า
"นิวจะใส่ร้ายพี่ทำไม แต่ไหนแต่ไรพี่จะสั่งให้นิวทำอะไรนิวก็ไม่ปริปากบ่น นิวถือว่านิวมาใหม่หวังจะได้ความเมตตาจากพี่ๆ
ได้แต่คิดเข้าข้างตัวเองว่าสักวันพี่คงยอมรับนิวเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่ แต่จนแล้วจนรอดพี่ก็ยังไม่เคยเห็นว่านิวดี
นิวไมได้อยากเก่งไปกว่าใคร ไม่อยากแม้แต่จะเป็นหัวหน้าใคร ขอแค่ทำงานด้วยกันช่วยเหลือกันก็พอ แต่เปล่าเลย..." ผมพูดทั้งสะอื้น
"พี่โดม ช่วยพูดบ้างสิพี่" พี่ส้มหันไปดึงแขนพี่โดม
"คนเราทำผิดก็ต้องรับผิด" พี่โดมพูดแล้วปัดมือพีส้มออกจากแขน
"เชฟคะ หนิงว่า" พี่หนิงเดินไปพูดกับเทียน แต่เทียนเพียงแค่ยกมือห้าม และบอกว่า "ส้ม ผมไล่คุณออก"
พี่ส้มยืนเซ่อพักนึง แล้วหันรีหันขวาง มองไปทางพี่โดมก็เจอท่าทีไม่รับรู้ มองไปทางพี่นุ๊กก็เมินไปอีกทาง
สักพักก็เดินมาทางผม และหันไปมองหาทางเชฟบรรพต แล้วพี่ส้มก็คุกเข่าลงตรงหน้าพวกเรา
(http://www.yenta4.com/images/myalbum/4/403794/383249/4bd3a688e8b9a)
"ฉันยอมรับที่ผ่านมาฉันแกล้งเธอใส่ร้ายเธอ ก็เพราะฉันเห็นว่าเธอจะมาเด่นเกินหน้าฉัน ใครๆก็ชอบเธอ เชฟคนเก่าเจอเธอไม่นาน
ก็สนิทสนมกับเธอ พูดคุยหยอกล้อจนใครๆก็พูดว่าเธอจะได้เป็นคนโปรด แล้วฉันล่ะ แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เป้นที่สนใจ เชฟจำชื่อฉันไม่ได้ด้วยซ้ำ
แล้วทำไมฉันต้องแพ้เธอด้วย ทั้งๆที่ฉันทำอะไรได้มากกว่าเธอ ละออยังชมบ่อยๆว่าอยากได้ฉันไปอยุ่ครัวเย็นแทนเธอ
แต่เอาเข้าจริง ไม่เห็นมีใครสนับสนุนฉันสักคน ปล่อยฉันไปตามยถากรรมเลื่อขั้นคนนั้น บรรจุคนนี้ แล้วฉันล่ะ มีใครเห็นหัวบ้าง
แต่ว่า...ฉันก็ไม่ได้ทำเองซะเมื่อไหร่ ที่ผ่านมาพี่โดมนั่นล่ะเป็นคนสั่งให้ฉันทำ อย่างเรื่องที่ฉันมาป่วนเธอ เอากะทิสาดจนเลอะเทอะ
ก็เป็นเพราะพี่โดมบอกให้ฉันมาสร้างความวุ่นวายพอเธอจัดการไม่ได้จะได้ลดบทบาทเธอ แล้วหลังจากนั้นก็ให้ยั่วโมโหเธอจนทนไม่ได้
แล้วเมื่อไหร่ที่เธอตกหลุมพรางแสดงอารมณ์ร้ายๆออกมา พี่โดมจะได้ลงโทษได้ตามกฏของโรงแรม เชื่อฉันนะ ถ้าฉันผิดพี่โดมก็ผิดมากกว่า"
-
ทุกคนเพ่งความสนใจไปที่พี่โดมเป็นจุดเดียว แต่แทนที่พี่โดมจะมีอาการสติแตกตามพี่ส้มไปด้วย แต่ความเหนือชั้นของเค้าก็ทำให้เค้านิ่งสงบ
และแก้ไขสถานการณ์เอาตัวรอดไปจนได้ พี่โดมบอกว่าไม่เคยใช้ให้พี่ส้มทำเรื่องแบบนั้นเลย แล้วย้อนคำพูดของผมที่ว่าผมเชื่อใจเค้านั้นถูกต้อง
เพราะการกระของคนชั้นล่างอย่างพี่ส้ม เป็นเรื่องอิจฉาริษยาคนที่มาถึงตำแหน่งอย่างเค้าจะมาร่วมมือหรือบงการให้หาเรื่องผมทำไม
"แต่ถ้าเชฟไม่ไว้ใจผมอีกต่อไป ผมก็ยืนดีพิจารณาตัวเอง ลาออกไปอีกคนก็ได้" พี่โดมพูดปิดท้าย
"ไม่จำเป็นหรอกโดม เอางี้แล้วกันเรื่องวุ่นวายนี้คงทำให้คุณเหนื่อยใจมากแล้ว ผมให้คุณได้พักผ่อนสักช่วงนึงก่อนดีกว่า" เทียนบอก
"อะไรนะ นี่เชฟจะให้ผมออกจริงเหรอ" พี่โดมหน้าซีดลง เอาจริงๆก็ไม่อยากจะออกหรอกผมรู้
"เปล่า ผมเห็นว่าคุณแบกภาระมานานแล้วช่วงที่เชฟคนเก่าลาออกไปน่ะ แล้วนี่ยังเจอปัญหาตามมาไม่หยุด
ผมว่าคุณาพักร้อนรวมกับวันหยุดอื่นๆที่มี ลาไปสัก15วันแล้วกันนะ กลับมาทำงานอีกทีจะได้สบายใจขึ้น" เทียนสรุป
"อืม...เมื่อเชฟมีน้ำใจกับผมขนาดนี้ ผมคงไม่ปฏิเสธล่ะครับ ขอบคุณมากงั้นผมจะส่งใบลาให้วันนี้เลย ขอตัวก่อน" พี่โดมฮึดฮัดจากไป
ดังนั้นคนอื่นๆที่ยืนอยู่จึงพากันเดินออกไปจากห้อง เหลือแค่เชฟบรรพต ผม พี่ต่าย และพี่ส้มซึ่งตอนนี้ก็สงบลงแล้ว
"สำหรับคุณ คงรู้นะว่าการทะเลาะวิวาทกับระดับหัวหน้างานยังไงก็ต้องถูกให้ออก24ชั่วโมง แล้วนี่ทำร้ายร่างกายด้วยคงต้องแจ้งความ"
เทียนตัดสินแบบนี้ ทำให้พี่ส้มลนลานขึ้นมาอีก ขอร้องว่าอย่าแจ้งความกับเค้าเพราะเค้าไม่ได้ทำ แต่พอเค้าจะหันมาเอาเรื่องผมก็ไม่กล้า
"นิวไม่เอาเรื่องพี่ส้มหรอกครับเชฟ เรื่องงานก็ลงโทษไปตามกฏก็คงต้องให้ออกจากงานแต่เรื่องทำร้ายนิว นิวไม่เอาความหรอก" ผมว่า
"งั้นก็แล้วแต่ ขอให้เรื่องนี้จบลงแค่ตรงนี้นะ อย่าให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก ผมขอตัวก่อน" จากนั้นเชฟบรรพตเดินออกไป
เมื่อเชฟเดินออกไปแล้ว พี่ส้มก็ได้แต่ยืนนิ่งมองผมด้วยสายตาขุ่นเคือง ผมเองเมื่อเห็นว่าคนอื่นไปหมดแล้วก็เลิกเล่นละครเป้นคนน่าสงสารซะที
ยิ่งเห็นแววตาขุ่นใจของพี่ส้มที่จ้องมาทางผม ผมก็เลยคลี่ยิ้มที่เจาะจงเยาะเย้ยไปให้พี่ส้มเหมือนจะแปลว่า "เฮ้อ...อีคนอ่อนหัด ริจะร้าย"
(http://www.yenta4.com/images/myalbum/4/403794/383249/4bd3eee1b908d)
-
พี่นิว o13
-
ผมเดินออกจากครัวไปนั่งจิบกาแฟและทานขนมกับพี่ต่ายที่แคนทีน พูดถึงแผนการที่เราเพิ่งทำสำเร็จไปเมื่อครู่ น่าสมเพชพวกหน้าโง่
(http://www.yenta4.com/images/myalbum/4/403794/383249/4bd3a4d637d8f)
"หัวหน้านิว โปรดรับการคารวะ" พี่ต่ายยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ พูดแซวผม
"หึหึ คนกันเองไม่ต้องมากพิธี" ผมยิ้มๆโบกมือรับมุข
"เราคิดไม่ออกเลยนะ ว่าหัวหน้านิวจะทำแบบนี้ สุดยอดไปเลย" พี่ต่ายชมผมด้วยเสียงเบาๆ หลังจากนั่งลงแล้ว
"ก็มันจวนตัวนี่นา ตอนนั้นนังส้มมันจะไปฟ้องพี่โดม ทำเป็นเอาหน้าอวดฉลาด คิดจะเขี่ยฉันทิ้งเหรอ ไม่ง่ายหรอก" ผมยิ้มเยาะ
"แล้วที่โดนเราตบอ่ะ คงเจ็บมากเลยสิเนี่ย เลือดยังซึมอยู่เลย" พี่ต่ายยื่นทิชชู่ให้ ผมขอบคุณและรับไว้
"เจ็บสิดี ขอบใจที่ตบแรงๆตามที่บอก ก็แผลนี้แหล่ะ ใครๆถึงจะเชื่อว่าพี่ส้มอำมหิต ผลักจนล้มหัวแตกแล้วตามมาตบซ้ำอีก" ผมจิกหางตา
(http://www.yenta4.com/images/myalbum/4/403794/383249/4bd3a4d6020c0)
"ตอนที่เราเห็นหัวหน้า เอาหัวโขกขอบชั้นวางของ ตกใจแทบแย่ ยิ่งเห็นเลือดออกยิ่งทึ่ง ไม่คิดว่าจะมาไม้นี้" พี่ต่ายตื่นเต้น
"ไม้ไหนก็ต้องทำก่อน เจ็บตัวแค่นี้เล็กน้อย แต่การป้ายสีนังส้มให้มันกระเด็นไปได้สิ สำคัญกว่า
เสียดายที่พอมันซัดทอดพี่โดมแล้ว รายนั้นยังเอาตัวรอดไปได้ งานนี้อีส้มคงแค้นน่าดู รับบาปไว้คนเดียว" ผมเข่นเขี้ยว
"สะใจจริงๆเลยนะคะหัวหน้า งานนี้บั่นทอนความน่าเชื่อถือในตัวพี่โดมไปเยอะ และเรียกคะแนนสงสารจากเชฟให้หัวหน้าได้เยอะเลยด้วย"
"ไม่เท่าไหร่หรอก ใจจริง ฉันอยากเข้าไปตบปากชั่วๆของอีส้มซะด้วยซ้ำ พี่โดมก็เหมือนกันมันก็ควรถูกถีบส่งไปด้วย" ผมกำมือแน่น
"แต่ก็ได้เห็นความห่วงใยของเชฟที่มีให้หัวหน้านะ เอ๊ะ....มันพิเศษอยู่นะ หัวหน้ารู้สึกรึเปล่า" พี่ต่ายเริ่มสังเกตเห็น
"ไม่รู้สิ" ผมเฉไฉ
"ถ้าเป็นงั้นจริงๆก็ดี ต่อไปเราก็คงต้องหวังพึ่งหัวหน้าแล้วล่ะ เราอยู่กันมาอาจมีอะไรถูกบ้างผิดบ้าง หัวหน้าคงไม่ถือสาเรานะ" พี่ต่ายออกตัว
"เอ๊ะ พี่เคยทำผิดกับฉันเมื่อไหรกัน จำไม่ได้แล้ว" ผมแกล้งลืม
"ใช่ๆ หัวหน้าใจกว้างแบบนี้ย่อมไม่จดจำหรอก ต่อไปเราก็ขอติดตามหัวหน้าตลอด ถึงอยู่คนละครัวแต่มีอะไรเรียกใช้ได้นะคะ" พี่ต่ายอ้อน
"ฉันรู้ว่าใครดีกับฉัน ฉันก็ดีด้วย ส่วนใครที่มันร้ายกับฉัน จากนี้ไปมันจะอยู่ก็ไม่เป็นสุขถึงตายก็ไม่ได้ตายดีแน่" ผมวางหน้านิ่งเหี้ยมเกรียม
(http://www.yenta4.com/images/myalbum/4/403794/383249/4bd42a2602b34)
-
น้องนิวยังสุดยอดเหมือนเดิม หมดสมัยแล้วนางเอกอ่อนแอ ไม่มีเล่ห์เหลี่ยม
-
พี่นิวเริ่มน่ากลัว :z3:
-
o22
สู้ต่อไปค่ะพี่
^^
-
รอพี่นิวมาเล่าต่อ o4
-
:man1:น้องนิว ช่วงนี้งานเข้าเหมือนกัน ชาวบ้านทะเลาะกัน
ไม่รู้จะให้ย้ายไปไหน เอามาสับกับเราซะงั้น :เฮ้อ: น้องนิวก็สู้ สู้นะ
-
เหตุการณ์ที่เล่าค้างไว้วันที่ 25เม.ย.นั้นเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนวันที่ 11เม.ย.
เพราะฉะนั้นเหตุการณ์ตั้งแต่ ช่วงวันสงกรานต์จนถึงช่วงเวลาปัจจุบัน ยังไม่ได้เล่า
เพื่อนๆคงแปลกใจว่า ทำไมหลายวันมานี้ผมแวะเข้าเล้าบ่อยมากยังกะสิงอยู่ในเล้า
(แวะเข้าเล้าได้ทุกวัน แต่ไม่แวะมาอัพเดทชีวิตในกระทู้ตัวเองซะอย่างนั้น อิอิอิ)
พอดีว่าได้หยุด2สัปดาห์ ผ่อนคลายยอย่างเต็มที่ หลังจากได้กำจัด เอ๊ย...จัดการให้คนต่างๆไปอยู่ในที่ทางที่ควรเป็นแล้ว
ก็เลยยื่นใบลาขอพักร้อนเป็นเวลา15วัน กลับมาอยู่บ้าน มาดูแลคุณป้าใหญ่กับนายแม่ และพาเทียนมาแนะนำกับที่บ้าน
มีเรื่องเล่าเยอะแยะเลยครับ แต่ก็ยังไม่ได้เล่าซะที คงเพราะกลับมาบ้าอารมณ์ดี สมองปลอดโปร่ง เลยไม่อยากเอาเรื่องรกสมอง
มาเรียบเรียงและเล่าซ้ำ ดังนั้น2weekที่ได้หยุด ก็เลยไปลั้นลาปล่อยของที่กระทู้อื่นได้ทุกวัน(แต่ไม่แวะกระทู้ตัวเอง) 55555555
ขอบคุณที่แวะมาให้กำลังใจกันเสมอ ขอส่งกำลังใจและความปรารถนาดีไปยังทุกๆคนด้วยครับ รักนะ จุ๊บๆๆ
เดี๋ยวก็จะกลับไปทำงานแล้วครับ เฮ้อ.....แอบเบื่อ แต่ก็คงมีอะไรประสาทๆปนสนุกๆมาเล่าให้ฟังกันอีก
ปล.เหตุการณ์ที่เล่าจบไปล่าสุด ยังไม่ถึงช่วงสำคัญๆก่อนผมจะลากลับ้านนะครับ แล้วจะมาอัพเพิ่ม
โปรดติดตามตอนต่อไป
-
:man1: น้องนิว เห็นน้องนิวสบายใจก็สบายใจแล้วล่ะ
กลับบ้านอยู่กับคนที่เรารักและรักเรามีความสุขสุดๆแล้ว :L1:
-
มีความสุขก็ยินดีด้วยค่ะ
^^
-
ขอบคุณครับ ตอนนี้กำลังเดินทาง
การเล่นโน้ตบุ๊ค บนรถเหมือนเล่นกายกรรมเลยอ่ะ
ยิ่งไม่มีเม้าส์ด้วยนะ ยิ่งลำบาก(ไม่ชินแป้นที่เครื่อง)
แต่ก็ยังมาลั้นลาในเล้าก่อนแบตของเครื่องจะหมด
ตอนนี้มาถึงนครปฐมแล้วครับ พาเทียนแวะบ้านคุณน้าเล็กที่กทม.
แอบนินทา(ต้องแอบเพราะเค้าชอบชะโงกหน้ามาดูผมพิมพ์)....
พอมาที่บ้านนะขนาดมาแค่ไม่กี่วันก็เอาใจคุณป้าใหญ่กับนายแม่ซะยกใหญ่
พอให้มารับกลับ พาแวะบ้านคุณน้าเล็กก็ไปประจบเอาใจคุณน้าเล็กทำคะแนนเพิ่มอีก :กอด1:
-
ท่าทางจะทำคะแนนได้เกินร้อย 555
^^
-
พาคุณเทียนไปให้ที่บ้านดูตัวแล้วเหรอค่ะ ท่าทางจะประสบความสำเร็จล้นหลาม กิกิกิ
...แอบเห็นพี่นิวไปตอบคำถามจากประสบการณ์ตรงในกระทู้อื่นอยู่เสมอ(เพราะอีนี่ก็เขาไปถามกะเขา55555)
ช่วงนี้ฝนตก แดดออก เป็นว่าเล่น พี่นิวและทุกคนก็รักษาสุขภาพกันด้วยน้า
-
ขอบคุณมากครับ กระทู้พี่ก็อยู่มาได้ด้วยความห่วงใยที่มาส่งให้กันในนี้แหล่ะครับ
-
หลังจากมีคำสั่งให้พี่โดมหยุดพักเป็นเวลา15วัน พวกเราก็คาดกันว่าวันรุ่งขึ้นคงไม่ได้เจอพี่โดมมาวางอำนาจอีกแล้ว
แต่ก็ไม่ได้เป็นอย่างนั้นครับ เพราะเช้าวันต่อมาพี่โดมก็ยังมาทำงานตามปกติ พี่นุ๊กเป็นคนแรกที่มาป่าวประกาศให้รู้
“เฮ้ย โดมมาทำงานว่ะ เห็นรึยังพวกที่คิดว่าตัวเองใหญ่โต เอาเข้าจริงก็คำสั่งก็ไร้ความหมายถ้าโดมไม่ทำซะอย่าง”
“มาเขียนใบลามั้ง เชฟสั่งจะขัดได้เหรอ” พี่หนิงพูดขึ้นทั้งที่ไม่แน่ใจเหมือนกัน
“แล้วเชฟกับโดมใครมาก่อนล่ะ คนอย่างโดมอ่ะมันไม่จนตรอกง่ายๆหรอกนะอีหนิง” พี่นุ๊กยิ้มเยาะ
“พี่โดมมาก็ดีนะ วันนี้พวกหุ้นส่วนมากินมื้อเที่ยงด้วย ยุ่งๆแบบนี้มีคนช่วยก็ดี” พี่มิ่งออกความเห็น
แล้วพวกเราก็ทำงานกันไปโดยไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้อีก จนกระทั่งพี่โดมเป็นฝ่ายเข้ามาเรียกพวกเราประชุมโดยไม่รอเทียน
ซึ่งพี่โดมให้เหตุผลในที่ประชุมว่า เชฟบรรพตมีประชุมฝ่ายบริหารคงอีกนาน แต่ทางเราต้องเตรียมเรื่องอาหารผู้ถือหุ้นก่อน
“วันนี้พวกหุ้นส่วนจะมีแขกของเค้ามาอีกด้วย แต่ละคนก็เรื่องมากหน่อย เราต้องทำให้ดีๆนะ” พี่โดมกำชับ
“มีโดมมาคุมเองยังไงก็ดีแหล่ะ ขืนปล่อยพวกไม่เป็นงานทำกันเองคงไม่ไหว”พี่นุ๊กเสริม
“โดมก็สั่งมาละกันว่าจะมีอะไรบ้างแต่ละครัวจะได้ทำกัน” พี่โอเสนอความเห็น
“ก็ทำตามใบงานน่ะแหล่ะ แต่ของครัวร้อนพี่จะลงมือเอง มีอาหารแค่ครัวร้อนครัวเย็นใช่มั้ย” ทุกคนพยักหน้า
“ครัวไทยสบาย” พี่มื่งพูดขำๆ
“ปากดี คราวก่อนหุ้นส่วนเค้าติดใจเพนเน่ซอสเนื้อของโดมหรอก เลยกลับมากินอีก” พี่นุ๊กขัดคอ
“ช่วยไม่ได้นะ คนที่อยู่มานานย่อมรู้ใจคนกินอยู่แล้ว ฮ่าๆๆ” พี่โดมคุยข่ม
หลังจากแบ่งงานกันแล้ว พี่โดมก็เลิกประชุมให้ทุกคนแยกย้ายไปได้ แต่เรียกผมไว้คุยกับเค้าก่อน
“เห็นรึยัง” พี่โดมเปิดคำถาม
“อะไรล่ะ” ผมก็ย้อนแบบไม่เกรงใจ
“คนส่วนใหญ่ถึงยังไงก็ฟังคำสั่งฉันไม่ใช่เชฟ จริงๆแล้วถึงมีเชฟก็ไม่มีประโยชน์นะ เพราะเค้าต้องดันฉันเป็นเชฟแน่ๆ
เพราะตอนน้เชฟควบหลายตำแหน่งเกินไป ทางที่ดีเธอควรสำนึกไว้นะว่าอำนาจเปลี่ยนมือได้เสมอ” พี่โดมยิ้มเยาะ
“บอกทำไม ถึงยังไงตอนนี้อำนาจก็เป็นของเชฟบรรพต เอาไว้พี่ได้อำนาจนั้นก่อนแล้วค่อยขู่” ผมตอบกลับ
“ฉันไมได้ขู่ แค่จะบอกให้รู้ไว้ ถึงเธอจะใช้การเป็นคนโปรดเชฟเพื่อมีอำนาจได้ แต่เชฟก็แค่ลูกจ้างเหมือนกัน
เอาเถอะนะ ถ้าอยากก้าวหน้าโดยอาศัยเชฟก้าวไปเถอะ แต่ฉันคงไปไกลกว่านั้นเพราะเป็นคนโปรดหุ้นส่วนน่าจะดีกว่า”
“พูดตรงๆมาเลยไม้องอ้อมหรอก” ผมรำคาญที่จะรักษารยาทกับเค้า
“ง่ายๆเธอเป็นคนโปรดเชฟ แต่เชฟไม่ใช่เจ้าของโรงแรม แต่ฉันกำลังจะเป็นคนโปรดผู้ถือหุ้น งานนี้เชฟก็กระเด็นได้”
“นึกว่าเป็นได้ง่ายๆเหรอ” ผมถามเพราะสงสัยจริงๆไม่คิดท้าทาย
“ไว้รอให้ผ่านอาหารมื้อเที่ยงนี้ไปก่อน เธอจะรู้ ที่ฉันต้องมาลงมือเองเนื่ย หุ้นส่วนเค้าขอร้องมาเองเลยนะ ฮ่าๆๆ”
-
พี่โดมเดินออกไปแล้ว พี่ต่ายก็เดินกลับมาเข้ามาถามผมว่าคุยอะไรกันบ้าง ผมก็เล่าไปตามนั้น
“อืม...มันก็น่าคิดนะหัวหน้า เพราะคราวก่อนพี่โดมก็เคยทำอาหารให้หุ้นส่วนพวกเนี้ยชอบใจมาแลว”
“เหรอ มิน่าถึงบอกว่าคราวนีจะเป็นเชฟ็เป็นได้ คงกะใชเส้นพวกหุ้นส่วนนี่ล่ะมั้ง” ผมทบทวน
“งานนี้อำนาจจะเปลี่ยนมือป่ะหัวหน้า” พี่ต่ายถามอย่างกังวล
“อาจจะ เพราะมันก็จริงของเค้านะเชฟมารักษาการชั่วคราว ถ้ามีคนมาแทนเชฟได้ก็คงต้องเปลี่ยนมือ”
“งั้นเอางี้สิ ปล่อยให้มันทำไป แล้วพอเค้าถามหาคนทำ หัวหน้าก็ไปแสดงตัวดีมั้ย”
“ไม่ได้หรอก คนอื่นก็เห็นอยู่ว่าฉันไม่ได้ไปทำซักอย่างเลย จะไปเสนอหน้าบอกว่าฉันทำน่าเกลียดแย่”’
“โอ๊ย ไม่ใช่ปัญหาหรอกหัวหน้ายังไงๆตอนี้ภาษีหัวหน้าก็ยังดีอยู่ ถ้าหัวหน้าพูดก่อนคนอื่นก็ไม่กล้าเถียง
แต่ถาหัวหน้าปล่อยให้พี่โดมได้ความดีคามชอบไป ทีนี้พวกนั้นก็จะเอียงไปฝั่งพ่โดมแน่ๆ” พี่ต่ายชักนำให้ผมเริ่มคิด
(http://www.yenta4.com/images/myalbum/4/403794/337139/4bc8b20286a28)
มันก็จริงนะครับ ตอนนี้นส่วนใหญ่เห็นว่าผมเป็นคนโปรดของเชฟ ถ้าผมแค่ชิงตัดหน้าบอกว่าผมเป็นคนทำอาหารแสนอร่อยนี้เองทั้งหมด คนอื่นๆก็ไม่กล้าขัดผมแน่ ลำพังเสียงพี่โดมกับพี่นุ๊สองคน ใครจะไปฟังล่ะ แค่ผมไปเอาสูตรอาหารมาท่องไว้ให้แม่นๆ เผื่อคนกินเค้าถามผมก็จะได้ตอบให้คล่องแคล่ว แค่นั้นผมก็สะกัดทางรุ่งเรืองของพี่โดมได้แล้ว
“หัวหน้าถ้าไม่ชิงลงมือก่อน พี่โดมมีอำนาจเมื่อไหร่มันเล่นหัวหน้าไม่เลิกแน่ๆนะคะ” พี่ต่ายย้ำตรงกับที่ผมกลัว
ตลอดการทำงานนั้นผมเฝ้ามองดูการปรุงอาหารของพี่โดมอย่างตั้งใจ พลางคิดสับสนกับตัวเองว่าควรออกหน้าดีมั้ย
เพราะถึงะท่องจำสูตรได้หมด ก็ใช่ว่าผมเคยทำจริงๆถ้าตอบผิดตอบถูกผมจะซวยกว่าเดิมหรือเปล่า
ความโกลาหลในการเตรียม ปรุง แต่ง จัดจาน ออกเสริฟผ่านไปเรียบร้อยก็เหลือแต่ผลตอบรับจากคนกินเท่าน้นล่ะ
-
ไม่นานหลังจากนั้น เด็กเสิร์ฟก็เดินมาถามว่าอาหารจานพิเศษที่ทำจากครัวร้อนเนี่ย ใครทำและใส่อะไรบ้าง
พี่ต่ายดึงแขนเสื้อผมเป็นสัญญาณให้ผมแสดงตัวว่าผมเป็นคนทำ แต่ผมกลับยืนนิ่งไม่ทำอะไรเลย ปล่อยให้พี่โดมออกไป
ที่ห้องวีไอพีเพื่อรับความดีความชอบสมกับที่เค้าทั้งลงมือทำเองและควบคุมงานอย่างเอาจริงเอาจัง
“ทำไมหัวหน้าไปพูดอ่ะ” พี่ต่ายถามอย่างหงุดหงิด
“ได้ไม่คุ้มเสียหรอก ส่วนผสมของอาหารต่างๆนะบางอย่างใส่ลงไปก็ทำให้เกิดรสชาติต่างๆ
บางอย่างได้จากวัตถุดิที่มองไม่เห็น อาจจะเปรี้ยวเพราะซอสก็ได้ เพราะมะนาวก็ได้ อาจจะเค็มเพราะเกลือ
หรือเพราะแอนโชวี่ก็ได้อีก แล้วแน่ใจเหรอว่าไอ้ที่เค้าจะถามเนี่ยฉันจะตอบได้ทั้งหมดจริงๆ
ถ้ามีพิรุธซักนิด ซวยไมได้ผุดไม่ได้เกิดแน่ๆ” ผมสอนพี่ต่ายไปในตัว
“เออก็จริง ดูนั่นดิหัวหน้า เชฟโดนตามตัวด้วยมั้ง เดินลิ่วๆเลย” พี่ต่ายชี้ให้ดูเชฟบรรพตเดินไปทางห้องวีไอพี
“สงสัยอำนาจถึงเวลาเปลี่ยนมือจริงๆ” ผมบอกเสียงเรียบๆ
“แล้วพวกเราจะทำไงดีอ่ะ เชื่อเหอะไอ้พวกข้างนอกนั่นเตรียมแปรพรรคแน่ๆ” พี่ต่ายเดินมาจบแขนผมแน่น
“ไม่ต้องทำอะไรหรอก เมื่ออำนาจเปลี่ยนมือ เราก็ดูกันไปว่าจะเปลี่ยนไปอยู่ในมือใคร” ผมทิ้งท้ายแค่นั้น
“นี่พวกแกเห็นรึยังว่าเชฟโดนตามตัวไปแล้ว สงสัยพวกหุ้นส่วนคงเรียกไปฟังเวลาที่ชมโดมแน่ๆเลย
เชฟก็คงวางใจให้โดมขึ้นตำแหน่งซูเชฟได้ และก็รักษาการแทนเชฟได้ด้วย พวกแกระวังตัวไว้เหอะ” พี่นุ๊กเดินเข้ามาข่ม
“ก็ให้มันถึงเวลานั้นซะก่อนเหอะเจ๊” พี่ต่ายยังไม่ยอมง่ายๆ
“เอาเถอะ อีกหน่อยพอโดมมันคุมอำนาจ พวกกระด้างกระเดื่องกับพวกใช้ทางลัดคงอยู่ไม่สุขแน่” พี่นุ๊กยิ้มเยาะ
-
ประมาณบ่ายสอง พวกเราไปนั่งทานข้าวกันพร้อมกับพนักงานเสริ์ฟ วันนี้แผนกเสิร์ฟเองก็ได้กินข้าวช้าเพราะมีงานใหญ่
ต้องคอยปรนิบัติเอาอกเอาใจพวกหุ้นส่วนและบรรดาแขกที่รายละเอียดเยอะแยะ ถ้าพวกเค้าไม่อิ่มพนักงานจะหิวไม่ได้ครับ
"นี่รู้เรื่องรึยัง" มาอีกแล้วคำถามจั่วหัวเพื่อกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นคนฟัง
"จะเล่าก็เล่าเลยเตี้ย อย่ามาร่ำไร" พี่เชอรี่ตัดบทพนักงานเสิร์ฟฉายาเตี้ย
"เมือ่กี้ห้องวีไอพีเกือบแตก คุณนอเบิร์ดอ่ะ กินๆอยู่ก็สำลักออกมาเป็นเลือด" น้องเตี้ยเล่าต่อ
"หรือจะเกี่ยวกับอาหารที่พวกเราทำ" พี่นุ๊กเริ่มกังวลจนพลั้งปากออกมา
"ซวยแน่ๆ งานจะเข้าใครวะ" พี่หนิงตาแตกไปอีกคน
"ใจเย็นๆก่อนเถอะค่ะ แขกสำลักอาจไม่เกี่ยวกับอาหาร" ซันนี่ปลอบคนอื่นทั้งที่ตัวเองก็ใจเสีย
"เกี่ยวร้อยเปอร์เซนต์เลยไม่งั้นเค้าจะให้ตามทั้งพี่โดมทั้งเชฟไปหรอ โดนอ่วมอยู่เลยเนี่ย" พี่โอพูดแทรก
"รู้ได้ไงวะโอ" พี่มิ่งถามพี่โอ
"ก็ฉันเนี่ยแหล่ะรัสายที่ตามให้เชฟไปห้องวีไอพี หลังจากที่เสิร์ฟมาตามตัวโดมไปแล้วอ่ะ
ทีแรกคิดว่าคงเรียกไปปูนบำเน็จรางวัลไง ก็เลยขี้เกียจสนใจเรื่องของมัน แต่หายไปนานเกินว่ะน่าจะเรื่องไม่ดี" พี่โอเดา
"ไหนเล่ามาซิเตี้ย หุ้นส่วนเค้าเป็นไรแล้วกนอะไรเข้าไป ทำไมโดมถึงโดนคนเดียว" พี่นุ๊กถาม
จากที่เค้าเล่าก็คือ หุ้นส่วนคนที่ว่านี้ทานไก่อบมะนาวเข้าไป ไม่กี่คำก็สำลักขนาดว่าอาหารออกจากปากจนหมด
แต่อาการยังแย่คือหายใจไม่อกและยิ่งพยายามล้วงคอก็ยิ่งมีเลือดออกมาขึ้น ไปๆมาๆเลยอาเจียนออกมาได้
มีทั้งเศษไก่อบปนมากับเลือดแล้วก็ยังมีเศษน๊อตเล็กๆและไม่จิ้มฟันปลายแหลมปนมาด้วย
พนักงานเสิร์ฟเลยเดินมาถามว่าใครเป็นคนทำอาหารจานนี้ ซึ่งพี่โดมรับอย่างหน้าชื่นตาบาน ก็เลยโดนเต็มๆ
พวกเราทุกคนต่างก็กังวลกันว่า ถ้าเค้าเอาเรืองสงสัยโดนวอร์นนิ่งกันทั้งแผนกแน่ๆเลย ต่างคนต่างกลัวตาย
ส่วนผมเป็นห่วงเทียน เพราะการถูกตามตัวไปแบบนี้รับเละไม่แพ้พี่โดมแน่ๆ ไม่รู้เทียนจะจัดการปัญหายังไง
"นี่ดีนะคะที่หัวหน้าไม่ได้รับสมอ้างว่าเป็นคนทำ คิดๆแล้วเรายังขนลุกเกือบแนะนำให้หัวหน้าซวยแล้ว" พี่ต่ายกระซิบ
"ก็ฉันไม่ได้ทำ แล้วจะให้ไปรับว่าทำได้ไง อีกอย่างอาหารจานนั้นมันเป็นความดีความชอบของพี่โดม
ฉันก็ปล่อยให้พี่โดมรับความดีความชอบด้วยตัวเค้าเองน่ะแหล่ะดีแล้ว ป่านนี้คงรับไว้จนจุกอกตายล่ะมั้ง" ผมอดเยาะไม่ได้
(http://www.yenta4.com/images/myalbum/4/403794/337139/4bc8b203429ae)
-
งานนี้ใครจะโดนแจ๊ทพอทกันแน่ล่ะเนี่ย :o10:
ลุ้นตอนต่อไป
-
อะ ลุ้น
ถ้าทางไม่รอดงานนี้ 555
ว่าแต่พี่เทียนจะโดนเล่นด้วยมั๊ยเนี้ย
^^
ขอบคุณค่ะ
-
วันนี้เป็นวันที่พวกเรา(รอบเช้า)ต้องกลับ้านช้าไป1ชม. เพราะปกติถ้ามีเรียกประชุมสั้นๆก็ประมาณบ่ายสองครึ่งถึงบ่ายสาม
แต่สำหรับวันนี้ เชฟบรรพตเข้ามาบอกว่าขอให้กลับสี่โมงเย็นและให้พวกเรารอประชุมพร้อมกันตอนบ่ายสาม
"ผมเรียกทุกคนประชุมเพราะมีเรื่องสำคัญต้องแจ้ง" เทียนเข้าเรื่องอย่างรวดเร็วเมื่อพวกเรามาพร้อมกัน
"อาหารเที่ยงที่ผ่านมามีปัญหาเกิดขึ้น คุณนอเบริ์ดทานอาหารแล้วสำลักเป็นเลือด ตอนนี้ส่งโรงบาลไปแล้ว
ปัญหาเกิดจากอาหารจานที่โดมทำ ซึ่งก็ได้ตรวจสอบพบเศษน๊อตกับไม่จิ้มฟันในตัวไก่ อยากให้พวกเราระวัง
กันมากกว่านี้ เช็คให้แน่ใจว่าอุปกรณ์ที่เราใช้อยู่ในสภาพโอเครึเปล่า และก่อนเสิร์ฟก็ต้องรอคอบกว่านี้นะ
วันนี้ผู้ถิอหุ้นไม่พอใจมากเลย ผมเองก็แสดงความรับผิดชอบด้วยการให้เค้าตัดเงินเดือนผมครึ่งนึง"
"อ้าวเชฟ แต่เชฟก็หาคนทำผิดได้แล้วนี่ ทำไมเชฟต้องยอมให้เค้าตัดเงินเชฟอ่ะ" พี่หนิงถามย้ำเรื่องคนผิด
"มึงจะพูดย้ำทำไมวะ โดมมันตั้งใจทำมากนะเว้ย คนเราผิดพลาดกันได้ทั้งนั้น ได้โอกาสเลยนะอีหนิง" พี่นุ๊กเดือด
"นุ๊ก ระวังหน่อย นี่เราประชุมกันอยู่ไมได้คุยเป็นการส่วนตัว" เทียนปรามขรึมๆ
"แล้วทำไงกะพี่โดมคะเชฟ" พี่มิ่งถามบ้าง
"ไล่ออก" เทียนตอบสั้นๆ
ห้องทั้งห้องเงียบกริบ ไม่มีใครแสดงอาการอะไรเลย ส่วนใหญ่คงเพราะอึ้ง และสีงเวชใจไปตามๆกัน
เพราะตอนที่เห็นพี่โดมมาเจ้ากี้เจ้าการสั่งคนนั้นคนนี้ให้ทำอาหารเมื่อเช้าน่ะ ยังติดตาอยู่เลย
ใครๆก็เดากันว่าพี่โดมหวังใช้โอกาสนี้กลับมาชิงอำนาจไว้ในมืออีกครั้งเหมือนตอนไม่มีเชฟอยู่
ดังนั้นคำตอบของเทียนจึงพลิกความคาดหมายของทุกคนไปหมด รวมทั้งพี่นุ๊กเองก็พูดไม่ออก
"น่าสงสารพี่โดมนะคะ ซันเห็นว่าตอนแรกที่ทำอาหารก็ดูปกติดีนี่นา แล่วเศษแปลกปลอมมายังไง
พี่โดมตั้งใจกับอาหารมื้อนี้มากเลย ไม่มีทางจะให้พลาดได้หรอกค่ะ" ซันนี่พูดขึ้นท่ามกลางความเงียบ
"จริงด้วย ซันนี่ก็ช่วยพี่โดมทำนี่นามีอะไรผิดปกติมั้ยตอนจัดอาหารน่ะ" ผมช่วยเสริมอีกที
"ก็...ไม่แน่ใจนะ เราก็ยุ่งทำคอร์สของเราด้วย แต่คิดว่าไม่น่าจะมี" ซันนี่ไม่แน่ใจนัก
"ว๊า...แม้แต่ซันนี่อยู่ใก้ที่สุดยังไม่เห็นเลย เราจะเอาอะไรไปยืนยันล่ะว่าตอนพี่โดมทำมันไม่พลาด" ผมบ่น
"แล้วไมมีทางลดหย่อนยเลยเหรอครับ" พี่ยศถามบ้าง คนอื่นๆเริ่มวิพากษ์กันไป
"แค่ในอาหารมีเส้นผมก็โดนวอร์นนิงแล้ว นี่เป็นน๊อตนะคุณ แล้วคนกินเกิดอันตรายด้วย ไล่ออกอย่างเดียวครับ"
"แล้วพวกเราต้องโดนตัดเงินด้วยป่ะคะ หรือจะโดนอะไรมั้ย" พี่นุ๊กเริ่มนึกถึงตัวเอง
"ไม่ครับ ผมรับผิดชอบทั้งหมดแล้ว และโดมเค้าก็รับผิดชอบด้วยการลาอกแล้วครับ"
เชฟบรรพตหรือเทียน สรุปถึงเรื่องที่เกิดขึ้นไว้แค่นั้น หลังจากนั้นก็คุยงานอื่นๆอีกนิดหน่อย
พวกเราหายใจไม่ทั่วท้องเพราะรู้ว่าหลังจากนี้เราอาจโดนจับตามองมากขึ้นก็เป็นได้
ก่อนเลิกประชุม เทียนแจ้งกับพวกเราถึงระบบงานหลังจากนี้ว่า
"ต่อไปไม่มีโดมเป็นเชฟปาตี้แล้ว คนที่จะดูแลงานครัวทั้งหมดก็คือเดมี่ทั้งสามคนนะ
ขอให้ทุกคนให้ความเคารพและให้ความร่วมมือกับ หนิง นุ๊ก นิว ด้วยนะครับ
ผมฝากคุณสามคนดูแลงานในครัวตัวเองให้ดีด้วยและก็ฝากงานภาพรวมด้วยช่วยกันหน่อยนะ
ผมเองบางทีต้องดูแลสาขาอื่นด้วยอาจไม่ค่อยมีเวลาลงรายละเอียดมากนักต้องฝากทั้งสามคนช่วยกัน
ผมเปลี่ยนแปลงตารางงานหน่อยนะครับ ให้นุ๊กย้ายไปอยู่รอบบ่ายดูแลงานช่วงบ่ายทุกครัว
เหนื่อยหน่อยนะนุ๊ก แต่ผมว่านุ๊กโอเคแหล่ะทำได้อยู่แล้ว รอบเช้าต้องหารคนเยอะก็ให้หนิงนิวช่วยกัน
เรื่องสั่งของให้หนิงรับผิดชอบเพราะเคยทำมาแล้ว ส่วนนิวก็ตามงานอีกทีเหมือนเดิม นุ๊กช่วยจัดตารางานด้วย"
"ครับ/ค่ะ" พวกเราสามคนรับคำ
-
o3เป็นเรื่อง
-
แอบสะใจ
หายไปคนแต่ยังไม่หมด
สู้ๆค่ะ
^^
-
แต่คนที่หายไปเป็นพี่โดมไงครับ ถือว่าเป็นตัวสำคัญที่สมควรกระเด็นไปได้แล้ว
เพราะถ้าไม่มีพี่โดมสักคน รองจากตำแหน่งเชฟก็คือ ตำแหน่งของผม พี่หนิง พี่นุ๊กแล้วครับ
อีกอย่าง ถ้าพี่โดมเป็นใหญ่แต่มีใจอารีบ้าง ยุติธรรมบ้าง และไม่คิดเล่นงานผมอย่างโจ่งแจ้งล่ะก็
เหตุการณ์อย่างวันนี้จะไม่เกิดขึ้นเลย ช่วยไม่ได้เค้าดันเปิดศึกเอง ผมถึงต้องชิงลงมือก่อนครับ
แล้วจะมาเล่าเงื่อนงำที่เหลือในตอนต่อไปนะครับ
บางทีอาจสะใจมากขึ้น หรือไม่ก็ ....เกลียดผมไปเลย....
-
เพราะมีการประชุมสำคัญ ทำให้กุ๊กต้องเลื่อนเวลากลับไปตรงกับรอบของพนักงานเสิร์ฟ ก็เลยทำให้ผมเจอน้องหนู
(นามสมมุติ:น้องหนู คือ น้องผู้หญิงที่ผมเคยเผลอตัวมีอะไรด้วยเมื่อคราวก่อนนู้นนนนนนนนอ่ะครับ)
"พี่นิวกลับไงคะ หนูไปส่งนะพี่" น้องหนูถามบนรถ พอดีเค้าเลือกที่นั่งข้างๆผม
"ครับ" ผมรับคำ เพราะรู้อยู่แล้วว่ามีเรื่องต้องคุยกันต่อ
ผมซ้อนรถมอไซค์ของน้องหนูมาลงที่อพาร์ทเม้นท์ของผม ซึ่งน้องหนูก็เคยมาบ้างแล้ว
"แดดยังร้อนอยู่ ขึ้นไปนั่งเล่นบนห้องก่อนมั้ยครับ" ผมเอ่ยถาม
"ขอบคุณค่ะ" น้องหนูขยับรถจอดให้เข้าที่แล้วเดินตามผมขึ้นไปที่ห้อง
เมื่อเดินมาถึงห้องของผม และปิดประตูลงกลอนยังไม่ทันที่ผมจะเอากระเป๋าเป้ออกจากตัว น้องหนูก็โผมากอดผมแล้ว
"หนูกลัวจังพี่นิว" น้องหนูกอดผมแล้วซบหน้าลงกับอกผม
"กลัวอะไรล่ะ" ผมถามพลางลูบหัวน้องเค้าเพื่อปลอบใจ
"ตอนคุณนอเบิร์ด อ้วกเป็นเลือดนะ น่ากลัวมากๆ แล้วยิ่งท่าทางตอนจะขาดใจอ่ะ โหย...หลอนเลย" น้องหนูบ่น
"เอาล่ะๆ ใครเจอภาพแบบนั้นก็หลอนแหล่ะครับ" ผมกอดตอบน้องเค้าบ้าง
"ตอนนั้นหนูกลัวเค้าตายอ่ะ โชคดีนะที่ถึงโรงบาลแล้วไม่เป็นไรร้ายแรง" น้องหนูเงยหน้าขึ้นมาน้ำตาคลอๆ
"โอ๋ คนดีของพี่ไม่ต้องกลัวนะครับเค้าไม่เป็นไรแล้ว เราเองก็ไม่เป็นไรเหมือนกันนะ ไม่ต้องกลัวหรอกี่อยู่ทั้งคน
เอางี้พี่กอดไว้แน่นๆจะได้หายกลัว มากอดกันๆ เอ๊ะ...นี่อาบน้ำมาแล้วเหรอ หอมจัง" ผมถามเมื่อก้มลงที่แก้มเค้า
"ค่ะ" น้องหนูก้มหน้านิดๆ สีเลือดฝาดแดงขึ้นที่สองแก้ม น่ารักน่าเอ็นดูไปอีกแบบ
"แต่พี่ยังตัวเหม็นอยู่เลยนะ" ผมพูดแล้วคลายอ้อมกอดออกจากน้องเค้า
"ไหนๆ ดมหน่อยซิ" น้องหนูซุกไซ้จากอกผมไลเรื่อยลงไปที่เป้ากางเกง แต่ผมย่อตัวลงไปจับน้องไว้ก่อน
"อาบน้ำกันดีกว่าครับ" ผมก้มตัวไปชิดน้องหนู และกระซิบเบาๆที่ข้างหู ก่อนจะเม้มปากเข้าที่ซอกคอเบาๆ
-
น้องหนูเอนตัวเข้ามาซบผมซึ่งย่อตัวลงคุกเข่ากอดเข้าไว้ ผมก้มลงจูบที่ซอกคอเค้า และเม้มที่ใบหูของเค้า
ระหว่างนั้นก็ถอดเสื้อของน้องหนูออกไปด้วย ผมใช้จมูกไซ้ลงไปตั้งแต่ซอกคอมาจนถึงหน้าอกอวบอิ่มทั้งสองข้าง
ผมสูดดมแรงๆที่เนินอกทั้งสองข้างพลางเอื้อมมือไปปลดตะขอชุดชั้นในลงกองกับพื้น จากนั้นก็ประคองหน้าน้องเค้า
ผมคงหื่นมากไปหน่อย เมื่อเชยค้างน้องเค้าขึ้นมาก็ระดมจูบจากหน้าผากมาจนถึงปากนุ่มนิ่มของน้องเค้าจนฉ่ำ
น้องหนูเป็นฝ่ายถอดเสื้อยืดของผมออกด้วยความรวดเร็ว แล้วซุกหน้ามาแนบอกผม สอดแขนกอดรัดผมแน่น
น้องหนูชำนาญมาก ทำให้ผมเคลิ้ม สักพักก็ต้องสะดุ้งวาบเพราะเรียวลิ้นของน้องหนูแตะสัมผัสยอดอกของผม
ลิ้นโลมเลียจนหัวนมผมแฉะน้ำลายของน้องหนูไหลย้อยไปที่หน้าท้อง น้องหนูใช้ลิ้นลากจากหน้าท้องผมกลับขึ้นมา
แล้วเม้มดูดหัวนมผมซ้ำๆจนแดงเป็นจ้ำทั้งสองข้าง ตอนนี้แม้เข่าสองข้างจะกางบนพื้นเพื่อทรงตัวอย่างมั่นคง
แต่ผมกลับรู้สึกอ่อนยวบไปทั้งตัว ผมเงยหน้าขึ้นด้วยความเสียว ยิ่งเสียวมากขึ้นเมื่อซิบกางเกงยีนส์โดนรูดลง
น้องหนูใช้ปากครอบลงที่เป้ากางเกงใน กดลงแล้วเม้มขึ้นๆลงๆจนไอ้จ้อนของผมเริ่มพองตัวขึ้นทีละนิด
ผมเปลี่ยนมาอยู่ในท่านั่งเหยียดขาและพิงฝาผนังไว้ เนื้อตัวเปลือยเปล่า ปลายเท้าเกร็งสั่น
จะไม่ให้เสียวได้ยังไงในเมื่อปากของน้องหนูทั้งครอบ ทั้งห่อเม้มไอ้จ้อนของผมจนแข็งแกร่งเต็มที่
น้องหนูผ่อนอารมณ์ผมด้วยการปล่อยปากออกจากปลายทวน ผมแค่หายใจได้นิดหน่อย
ไม่ทันไรปากอุ่นๆของน้องหนูก็ครอบงับและรูดจากปลายมาจนถึงโคนอย่างรวดเร็วและค้างไว้ด้วยแรงดูด
ผมบอกให้น้องหนูพอก่อน เพราะผมอยากอาบน้ำแล้ว เราสองคนถึงได้เดินเข้าห้องน้ำด้วยกัน
น้ำจากฝักบัวไหลแรงกระแทกกับร่างเปลือยเปล่าของเราสองคน ผมจูบน้องหนูอย่างเร่าร้อน
มือของเราสองคนป่ายปะกันไปบนร่างของกันและกัน ผมจูบเน้นที่ปลายยอดอกของน้องหนูซึ่งชูชันเต็มที่
หัวนมสีชมพูคล้ำก็ยังดูดีเพราะอยู่บนเต้าอวบอิ่มและเต่งตึงมาก ผมทั้งดูดทั้งเม้มจนน้องหนูครางไม่หยุด
แล้วจากนั้นจึงลากลิ้นวนไปเรื่อยๆไล่จากหัวนม ลงไปจนถึงสะดือสวยนั้น ผมกดหัวตัวเองจูบหน้าท้องขาวๆจนเค้าสะดุ้ง
น้องหนูยืนพิงผนังไว้ด้วยท่าที่แอ่นตัวขึ้นเล็กน้อยเมื่อลิ้นของผมสัมผัสส่วนสำคัญนั้นทีละนิดๆ เรียวลิ้นแทรกผ่านร่องลึก
ปลายลิ้นผมสัมผัสปุ่มบางอย่างจึงดุนเข้าไปและสะกิดเบาๆแต่ซ้ำนาน สักพักน้องหนูเกร็งตัวขาสั่นจนผมต้องจับไว้
ผมลุกขึ้นยืนเพราะเห็นแล้วว่าน้องหนูถึงฝั่งฝันไปรอบแรกได้แล้ว น้องหนูหน้าแดงซ่านแต่ยังคงทำหน้าที่ถูสบู่ให้ผม
น้องหนูอ้อมไปด้านหลังเอื้อมมือมาถูสบู่ที่แผงอกผม วนนิ้วไปมาที่ยอดอกและใช้ฝ่ามือลูบไล้จนถึงส่วนนั้น
ฟองสบู่บนตัวเราบดเบียดกันมากขึ้น ผมเองก็รู้สึกเสียวซ่านเมื่อหน้าอกของเค้าถูไถที่หลังผมอย่างจงใจ
มือของน้องหนูข้างนึงลูบไล้อกผมพร้อมเขี่ยหัวนมไปด้วย มืออีกข้างไล่เรื่อยไปที่ใต้ฐานท่อนลำแข็งขัน
สบู่เหลวในมือข้างนั้นถูกลูบไล้เวียนวนที่สองแฝดของผมอย่างเบามือแต่เล่นเอาผมยืนแทบไม่อยู่
เมื่อทักทายกับสองแฝดจนเค้าพอใจ น้องหนูก็ใช้ปลายนิ้วเขี่ยที่ปลายหัวของส่วนนั้น จนมันกระดกสู้มือมากขึ้นๆ
ท่อนลำของผมถูกกำรวบไว้ในมือหญิงสาวซึ่งลูบไล้จากโคนจรดปลาย ชักเข้าออกอย่างเป็นจังหวะ จนถี่และแรงขึ้น
ผมเป็นฝ่ายหันไปหาน้องหนู เรามองหน้ากันยิ้มๆ น้องหนูกอดผมไว้แน่น เราไม่ได้พูดอะไรกันเลยสักคำ
แต่เรายังไม่อยากให้ช่วงเวลานี้จบลงเร็วเกินไปจึงยับยั้งไว้ก่อน แล้วเราทั้งคู่จึงอาบน้ำล้างตัว เดินกลับเข้าห้องนอน
-
หลังจากเช็ดตัวพอให้หมาดๆ ผมกับน้องหนูก็เดินมาที่เตียง ผมเป็นฝ่ายล้มตัวลงนอนก่อน
น้องหนูนอนทับบนตัวผมอีกที แล้วใช้ลิ้นค่อยๆเล็มเลียหยาดน้ำจากใบหูของผม ซอกคอที่ยังชื้นนิดๆ
แล้วโลมเลียเรื่อยไปจนถึงหน้าท้องที่เกร็งแน่นด้วยความเสียวอันเกิดจากปลายลิ้นของน้องเค้า
เจ้าอาวุธประจำกายของผมลดระดับลงไปซะแล้ว แต่น้องหนูก็ปลุกมันขึ้นมาใหม่ด้วยริมฝีปากนุ่มนวล
ปากของน้องหนูครอบลงไปและดูดเม้มทีละนิด น้องเค้าผงกหัวขึ้นลงช้าๆเป็นจังหวะสักพักมันก็ขยายจนเต็มที่
น้องหนูดุนส่วนปลายด้วยลิ้น วนลิ้นไปรอบจนหนังที่ส่วนปลายรูดเผยให้เห็นส่วนหัวสีชมพูเข้มของผม
ผมบิดตัวเร่าๆเลยครับ ไม่ไหวจริงๆ เหมือนน้องเค้ารู้ว่าผมเสียวเค้ายิ่งลีลามากขึ้น ด้วยการลากลิ้นไปที่สองแฝดของผม
ลิ้นนุ่มๆแผ่กว้างออกเพื่อลูบไล้สองแฝดของผม ล้นวนไปมาจากช้าไปเร็วจนผมแอ่นเอวตามแล้วน้องเค้าก็อมเค้าไปหมด
แรงลิ้นดุนกับแรงปากดูด ทำให้ผมทั้งเสียวทั้งจุก เมื่อน้องหนูคายมันออกจากปากก็ลากลิ้นต่ำลงไปจนถึงซอกก้น
น้องหนูหยุดแค่นั้นแล้วก็หันมาระดมจูบ ระดมฟัดตั้งแต่ต้นขาด้านใน ซอกคา และหว่างขาของผมอย่างสนุกสนาน
ผมก็ได้แต่ดิ้นด้วยความจั๊กกะจี๋เท่านั้นเอง ผมถึงกับครางเสียงดังยิ่งกว่าเดิม ฝ่ายน้องหนูกลับหัวเราะชอบใจ
ผมยันตัวขึ้นช้อนมือไปด้านหลังของน้องหนู โอบตัวน้องเค้าให้เอนลงไปกับเตียง น้องหนูหยุดหัวเราะเปลี่ยนเป็นยิ้มหวาน
ผมก้มลงมองหน้าเค้าใกล้ๆใจเต้นแรง จากนั้นเราก็จูบกันอย่างดูดดื่ม ผมดูดเม้มที่ต้นคอน้องเค้าจนเป็นรอยจ้ำ
กดเม้มริมฝีปากของผมลงไปทุกที่โดยเฉพาะสองเต้าของน้องเค้าที่ชูชันท้าทายผมสุดๆน้องเค้าครางกระเส่า
ยิ่งผมเม้มปากบดลงไปเท่าไหร่ น้องเค้ายิ่งแอ่นอกขึ้นรับแรงดูดของผมมากขึ้น จนเหมือนเราจะลอยขึ้นจากเตียง
ในขณะที่ปากของผมยังซุกซนไปทั่วทั้งตัวของน้องเค้า นิ้วของผมก็แวะไปทักทายส่วนสำคัญของน้องเค้าด้วย
จากนิ้วแรกก็มีนิ้วต่อไปแทรกผ่านเข้าไป น้องเค้าแอ่นตัวรับกับจังหวะนิ้วของผม ความฉ่ำเยิ้มทำให้นิ้วผมลื่นขึ้น
จังหวะการแอ่นตัวของน้องเค้าที่ว่าเจ๋งแล้วแต่ผนังอุ่นนุ่มที่นิ้วผมสัมผัสอยู่ยิ่งสุดๆโดยเฉพาะขณะที่มันบีบรัดตุบๆนี้
ผมลากลิ้นซิกแซกๆจากสีข้างด้านขวาไปซ้ายอยู่แบบนี้จนถึงอกอวบ และดูดเม้มอย่างไม่รู้เบื่อรักับจังหวะนิ้ว
น้องเค้าเกร็งอีกแล้วครับ มีอะไรบางอย่างจี๊ดที่นิ้วมือผมด้วยแฮะ ผมเข้าใจว่าเค้ามีความุขแน่นอน
สีหน้าของน้องเค้าเหมือนล่องลอยบนปุยเมฆทีเดียวครับ เห็นแบบนี้แล้วผมจึงปล่อยนิ้วของผมออกจากตรงนั้น
น้องหนูผลักบ่าของผมเบาๆเป็นเชิงให้ผมเอนตัวลง ผมทำตามอย่างว่าง่าย แล้วน้องเค้าก็จัดการอมเจ้านั่นทันที
ผมบอกว่าใจเย็นๆ แค้บอกว่าเค้าเสร็จไปหลายรอบแล้ว น้องเค้าอยากเห็นผมเสร็จบ้าง ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
ทั้งดูด ทั้งดุน ปากขอน้องเค้านี่ระดับเซียนเลยครับ ผมแทบจะพุ่งหลายทีแล้ว แต่ก็ผ่อนไปได้เรือ่ยๆ
ผมส่งสายตาวิงวอนน้องเค้าให้รู้ว่าผมต้องการมากกว่านี้แล้ว เค้าเอาถุงยางใส่ในปากเค้าแล้วครอบลงที่อาวุธผม
จากส่วนหัว ถุงยางถูกรูดลงด้วยปากของเค้าจนสุดโดน ตวามแข็งแก่งยิ่งทวีขึ้น น้องเค้าจึงนั่งเทียนให้ผม
หลังจากนั้นทุกท่วงท่า ทุกลีลา ล้วนประเดประดังกันมาไม่หยุดหย่อน จังหวะการเสียบของผมกับการโยกของน้องหนู
เข่ากันไปอย่างดีทีเดียวครับ ผมซอยเบาบ้างแรงบ้าง น้องเค้าร้องอย่างเสียวสุดๆ จนในที่สุดผมก็ทนไม่ไหวอีกแล้ว
"พี่จะออกแล้วหนู" ผมเสียงสั่น
"อื้อๆ" น้องเค้าตอบรับ
ผมแทงเข้าออกถี่ๆอีก4-5ครั้ง กะว่าจะเอาอกมาชักข้างนอกเหมือนเคย
"เดี๋ยวๆ" น้องเค้าดันก้นผมให้เบียดแน่นเข้าไป
ผมแอ่นตัวเสียบลึกลงไป รู้สึกได้ว่าภายในนั้นมีน้ำๆมาสัมผัสส่วนหัวของผมหลังจากของน้องเค้าเต้นตุบๆอยู่พักนึง
"เฮ้ย เสร็จอีกแล้วเหรอ" ผมงงมากเลย แต่น้องเค้าก็ยิ้มๆเขินๆไม่ปฏิเสธแฮะ
ผมไม่รอแล้วครับ เร่งจังหวะเร็วขึ้น ถี่ขึ้นจนน้ำนองถุงยางน่ะแหล่ะถึงล้มตัวลงไปนอนกอดน้องเค้า ใจผมเต้นแรงหอบโคดๆ
-
:haun4: :m25: :jul1:
-
วนเวียนในกระทู้เพื่อซับเลือด อิอิ
-
ผมและน้องหนูนอนพิงกันอยู่บนเตียง สำหรับผมนั้นเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ตัวเลยครับ
จนเมื่อลืมตาขึ้นมาก็เห็นน้องหนูกอดเอวผมยังคงหลับตาอยู่ ผมนึกทบทวนไปถึงเหตุการณ์ตอนสาย
เพราะความร่วมมือย่างดีเยี่ยมของน้องหนูจึงทำให้ทุกอย่างสำเร็จได้ ตอบแทนด้วยเรื่องแค่นี้ผมสบายมาก
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
พี่โดมเดินออกไปสั่งงานลูกน้อง บางอย่างพี่โดมก็ลงมือทำเอง แต่ถึงไม่ได้ลงมือเองก็ควบคุมใกล้ชิด
พี่ต่าย ยังคงแสดงอาการกังวลว่าถ้าพี่โดมทำอาหารมือนี้ได้เป็นที่ถูกใจหุ้นส่วนล่ะก็ พี่ต่ายโดนเล่นแน่ๆ
ทำไมผมจะไม่รู้ว่าแต่ก่อนพี่ต่ายเคยเป้นคนโปรดของเชฟเก่า ก็คงไปแผลงฤทธิ์กับพี่โดมไว้มากแหล่ะ
และช่วงที่ผ่านมาพอพี่โดมเป็นใหญ่ก็เอาคืนซจนพี่ต่ายอยู่ไม่เป็นสุขเหมือนกัน เฮ้อ....แต่ละคน
พอมาตอนนี้พี่ต่ายคิดว่าพึ่งพาผมได้แล้ว แต่จู่ๆพี๋โดมก็มั่นอกมั่นใจว่าจะกลับมามีอำนาจอีกครั้ง พี่ต่ายเลยเครียด
พี่ต่ายเสนอให้ผมแอบอ้างว่าเป็นคนทำอาหารมื้อนี้ หากมีการเรียกไปรับความดีความชอบ แต่ผมว่ามันก็งั้นๆ
ทุกคนแยกย้ายกันไปทำงานของตัวเอง ผมก็มีงานของผมเหมือนกัน ช่วงรอยต่อระหว่างเกือบๆเที่ยงถึงบ่าย
ไม่ค่อยมีออเดอร์อะไรนัก แต่วันนี้ที่ยุ่งๆก็เป็นอาหารของผู้ถือหุ้นที่จอง Lunchไว้รับรองเพื่อนๆเค้า
ผมเดินแยกออกไปที่สโตร์เก็บของ เพื่อจะไปเอาพวกของใช้จำเป็นมาสำรองไว้ในครัว และ.....
ในสโตร์นี้มีของเก็บไว้เพียบไปหมด ต้องค่อยๆจัดเรียง สลับย้ายเพื่อจะเลือกเอาแต่ของที่เราต้องการออกไป
ผมเลือกได้เหล็กแหลมยาวไว้สำหรับเสียบไก่เพื่อจะอบในเตาอบ วันนี้มีอาหารชนิดนี้ออกไปให้แขกด้วยนี่นา
ตรงปลายจะมีน๊อตใช้หมุนเพื่อล๊อกให้เหล็กที่เสียบไก่นี้ไม่เลื่อนไหล ผมค่อยๆหมุนจนเกลียวมันหวานแล้วดึงออกมา
จากนั้นผมก็เก็บเศษตะปูเล็กๆ ที่ร่วงลงมาจากกล่องเก็บเครื่องมือด้านใน ผมได้ของที่ต้องการแล้วก็กลับเข้าข้างใน
"หนู มานี่หน่อย" ผมเรียกตรงมุมนึงก่อนทางขึ้นลิฟท์
"คะพี่นิว มีอะไร" น้องหนูหยุดทันที ตรงรี่มาหาผม
"พี่มีเรื่องรบกวนหน่อย ยุ่งอยู่รึเปล่าครับ" ผมถามเปิดทาง
"ก็รอเสิร์ฟอาหารไปห้องวีไอพีด้านบนนี่ล่ะค่ะ" น้องหนูตอบมาเข่าทางผมสุดๆ
"เดี๋ยวถ้ามีอาหารจากครัวร้อน จานที่เป็นไก่ครึ่งตัวอบเลม่อนน่ะ หนูเป้นคนมาเอไปเสิร์ฟได้มั้ย" ผมถาม
"มันก็ไม่แน่อ่ะค่ะว่าจะเป็นช่วงที่หนูมาพอดีมั้ย" น้องหนูสีหน้ากังวล มันก็จริงเนาะ
"ทำไมคะ" น้องหนูเกิดความสงสัยขึ้นมา
ผมเปิดห่อผ้าเช็ดหน้าออกให้น้องหนูดูเศษน๊อต ตะปู และไม้จิ้มฟันหักครึ่งที่อยู่ในนั้น
"ถ้าน้องหนูเป็นคนเสิร์ฟอาหารจานนั้นน่ะ ช่วยเอาของพวกนี้ใส่ไว้ด้านล่างตัวไก่ให้หน่อยนะ" ผมพูดเรียบนิ่ง
"แต่ถ้าแขกเจอโดนเล่นกันทั้งแผนกแน่ๆ" น้องหนูส่ายหน้า
"ไม่หรอก เพราะอาหารจานนั้นมีคนทำแค่คนเดียว คนนั้นแหล่ะที่ต้องรับเต็มๆ" ผมบอก
"พี่โดมเหรอ" น้องหนูทำท่าตกใจ
"ใช่ เพราะถ้าพี่โดมทำอาหารถูกใจหุ้นส่วนแล้วได้เป็นเชฟ เค้าจะเอาพี่ออกจากงาน" ผมรุกต่อ
"ทำไมต้องทำงั้นคะ" น้องหนูสงสัยไปซะทุกเรื่อง
"เรื่องนั้นช่างเหอะ แต่ถ้าพี่ตกงาน คงจะกลับไปอยู่บ้านยาวเลย อีกหน่อยคงไมได้เจอกันละนะ" ผมบีบคั้น
น้องหนูมีท่าทีลังเลนิดหน่อยในทีแรก ผมจึงพูดชักนำความคิดไปว่าถ้าพี่โดมให้ผมตกงาน ผมก็จะไปที่อื่นแน่ๆ
"พี่นิวจะกลับไปอยู่บ้านเลยเหรอ งานที่อื่นก็มีนี่นา" น้องหนูเริ่มกังวลว่าผมจะชิ่งไปที่อื่น
"ไม่ได้อ่ะ พี่ไม่อยากอยู่ให้พวกนี้มันสมน้ำหน้า ช่างเหอะ น้องหนูไม่ต้องทำอะไรหรอก" ผมกำผ้าไว้ในมือ
"เอาค่ะ ช่วยก็ได้ จะลองดูละกัน" น้องหนูตะปบมือผมไว้แล้วรีบบอกว่าจะช่วย
"ช่วยก็ได้ แต่พี่นิวรู้ป่ะว่านานแค่ไหนแล้วที่เราไม่ได้เจอกันส่วนตัว" ผมได้ยินแล้วก็ได้แต่ยิ้มกรุ้มกริ่ม
"พี่บอกว่าหายยุ่งเมื่อไหร่จะให้หนูแวะไปที่ห้องไงแล้วเมื่อไหร่จะหายยุ่งซะที" น้องหนูบ่น
"ถ้าวันนี้ผ่านไปได้ด้วยดี พี่ก็ว่างทั้งคืน" ผมก้มไปกระซิบใกล้ๆ พร้อมทั้งยื่นห่อผ้าเช็ดหน้าลงในมือน้องเค้า
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
"พี่นิว" เสียงเรียกของน้องเค้าทำให้ผมออกจากความคิดคำนึง
"นีพี่โดมจะรู้ป่ะคะว่าพวกเราเล่นเค้าซะกระเด็นออกไปเลย" น้องหนูถาม
"รู้ก็เท่านั้น เพราะมันพ้นสภาพพนักงานไปตั้งแต่วันนี้แล้วล่ะ" ผมตอบ
"แต่คราวหน้าไม่เอาละนะพี่ ตอนคุณนอเบิร์ดเลือดทะลักน่ากลัวอ่ะ หนูนึกว่าจะทำเค้าตายซะละ"
"เฮ้อ พี่ก็ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้ จริงๆกะว่าแขกตักไปเจอก็น่าจะโวยแล้ว นี่ดันกินไม่ดูตาม้าตาเรือ"
ผมยอมรับว่าผมต้องการให้น้องเค้าใส่ของแปลกปลอมลงไปกะว่าถ้าคนกินแค่เห็นก็ต้องโวยวายแล้วล่ะ
ซึ่งถ้าเค้าโวยวายก่อนจะกินเข้าไปยังไงก็ไม่อันตรายขนาดนี้ และพี่โดมอาจจะแค่เสียหน้า เสียโอกาสเท่านั้นเอง
แต่ก็ดีเหมือนกัน เมื่อมันเป็นไปแบบนี้ ท้ายสุดพี่โดมก็เลยโดนเด้งออกไปพ้นเส้นทางอำนาจของผมเร็วกว่าที่คิดซะอีก
(http://www.yenta4.com/images/myalbum/4/403794/383249/4be56a0046f06)
-
พี่นิวน่ากลัว :sad4:
-
มาแวะ :man1:น้องนิว เอาคืนได้แสบทรวงมากเลย :z10:
-
นิดหน่อยครับ ไม่เชิงเอาคืนหรอก แต่ถ้าผมไม่ทำเค้า เค้าก้ทำผม งานนี้เรียกว่า ชิงลงมือก่อนเท่านั้นเอง
-
:z13: จิ้มๆ
ตามอ่านอยู่นะพี่นิว แต่ยังอ่านไม่ทัน :m23:
แอบข้ามมาอ่านสองฉากสุดท้าย..... :o
.
.
:haun4:
:haun4:
-
พี่นิว...แรงอะ
:z3:
ไม่ใช่ตอนใส่น๊อตกะไม้จิ้มฟันนะ แรงตอนกระแทกน้องหนู ฮุ ๆ :laugh: :laugh:
ทำไมไม่บอกแตนฮะ!!! อดดูเยย กะว่าจะไปแอบในตู้สะหน่อย :-[
เฮ้อ :z2: :z2: :z2:
ลั๊นล่า...... New Fan Club :mc4:
-
^
^
^
ก็กระแทกกันไปตั้งนานแล่วอ่ะ ถึงเพิ่งมาเล่า จะให้ไปบอกตอนไหนอ่ะคร้าบบบบบ
ปล.ยินดีต้อนรับครับน้องแตน
-
แวะมาลงชื่อว่า
ตามอ่านทันแล้วครับ
^^
..
-
ครับผม แล้วจะมาเล่าเรื่อยๆ ตามสถานการณ์ที่เจอนะ
-
ไม่เกลียดพี่นิวนะ แต่กลัว ถ้าทำให้พี่นิวไม่พอใจ จะโดนอะไรมั่งละเนี่ย
-
อย่ากลัวพี่เลยครับ พี่แยกแยะนะ คนที่ทำร้ายพี่ พี่ถึงปกป้องตัวเองเท่านั้นอ่ะบี
-
ยังอ่านไม่จบ
แต่เห็นพี่นิวชอบแบบนี้เลยเอามาฝาก
(http://upic.me/i/l2/exc03set03_1.jpg) (http://upic.me/show.php?id=faaa25d08592562d9ec2da50966fd184)
(http://upic.me/i/56/exc03set01_1.jpg) (http://upic.me/show.php?id=9c92aa4f332c2a266ab8063cd74759dc)
-
^
^
โอ้วววววววววววววว ถูกใจที่สุด ขอบคุณครับมาร์ค
-
^
^
^
พี่นิวชอบแนว 3d หรือ อิอิ ล้อลเล่น
-
วันนี้ทะเลาะกับซันนี่แหล่ะ เฮ้อ............ จริงๆเรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว จะรื้อฟื้นมาเอาผิดกันทำไม :sad2:
-
หวัดดีค่ะ
แอบฝังตัวในบอร์ดมานาน เพิ่งเข้ามาอ่าน
เป็นการอ่านที่นานมากกกกกกกกกก
ขอเรียกว่าน้องนิวแล้วกันเนอะ
แบบว่าอ่านไปขำไป และคิดว่าน่าสงสารอ่ะ
คนอาร๊ายยยย เป็นคนดีขนาดนี้ (ไม่ได้ประชดน่ะค่ะ)
แต่ว่าล่ะเนอะ ใครทำดีกับเรา เราก็อยากดีด้วย
ใครร้ายมา เราต้องร้ายตอบ (กว่า 100 เท่าเลย)
พี่เองทำไม่ได้อย่างน้องนิวหรอกน่ะ เพื่อนมันด่าว่า มึงน่ะเป็นคนดีเกินไป
เรื่องน้องนิว เหมือนนิยายเลยอ่ะ
ที่อยากรู้ แฟนที่บอกอีกกระทู้นึง ใช่คนนี้รึเปล่า ชายที่ชื่อว่าเทียนน่ะ อิอิ
กอดกันหน่อยเนอะ :กอด1:
-
สวัสดีครับพี่ อืม....พี่ชื่ออะไรครับ ขอบคุณที่ติดตามอ่านเรื่องของผมนะครับ
ชีวิตคนเรามันลึกลับซับซ้อน คาดเดาไม่ได้ยิ่งกว่านิยายร้อยเรื่องรวมกันซะอีกครับ
ปล.แฟนคนที่เรียกผมว่า "เคะน้อย" ก็คือ คุณเทียนคนนี้แหล่ะครับ
กอดตอบครับพี่ :กอด1:
-
หวัดดีค่ะ น้องนิว พี่ชื่อ เจิน น่ะ 555 กล้ามากที่บอก (ปกติไม่ค่อยบอกใครในบอร์ดอ่ะ อิอิ :o8:)
แล้วที่ทะเลาะกับเพื่อนน่ะ เพื่อนกันเดี๋ยวก็ดีกันเองแหละเนอะ
น้องนิวทำงานที่ภูเก็ตเหรอ
ถ้าใช้ เราอยู่ใกล้ๆกัน 555 พี่อยู่หาดใหญ่ (มันใกล้ตรงไหน)
แวะเข้ามา ติดตามเนอะ (แอบสิงไปเรื่อยๆ)
กอดกันก่อน :กอด1: จะไปล่ะ
-
ขอต้อนรับพี่เจินอย่างเป็นทางการอีกครั้งนะครับ เรื่องทะเลาะกับเพื่อน เดี๋ยวมาเล่าให้ฟังครับ
-
(กระซิบ สมาชิก New FC) เมื่อไหรจะมาบอกกันมั่งงะ แฟนพี่นิวเข้ามาในนี้ด้วยหรอ
ไหน.........................
-
วันนี้เค้าป่วยแหล่ะตะเอง เวรี่แซ๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
ทำท่าจะแย่มาหลายวันแล้ว เมื่อคืนตีเท่าไหร่จำไม่ได้แล้ว มาเข้าห้องน้ำแล้วแบบนั่งถ่ายอยู่
ล้มลงไปนอนกองกะพื้นห้องน้ำตอนไหนไม่รู้อ่ะ (ขอโทษล่วงหน้าถ้าใครนึกภาพตามแล้วดูอุบาทว์)
แต่ฟื้นเองนะ พอรู้สึกตัวก็ทำความสะอาดเรียบร้อย พอลุกขึ้นอาเจียนอีกรอบ เหอๆๆๆ เวียนเฮดจริงๆ
ล้างหน้าล้างตา ออกมานอนแบบหายใจไม่ออกอ่ะ แต่ก็ไม่อยากรบกวนคนข้างๆ
พอตอนเช้าดิ นาฬิกาปลุกแล้ว ไม่มีแรงจะลุกเลย แต่เห็นว่าตื่นสายแน่กระเด้งตัวขึ้นมาอย่างไว
ผลปรากฏว่าหน้ามืด ห้องหมุนๆๆๆ เป็นลมครับท่าน โชคดีที่เทียนตื่นแล้วเลยขอลางานกับเทียนซะเลย
ปล.นี่กระมังคือข้อดีของการได้หัวหน้าเป็นแฟน ฮ่าๆๆๆ
-
ไปหาหมอแล้วครับ เมื่อตอนเที่ยงๆเทียนกลับมารับไปโรงบาล
หมอบอกว่าลำไส้อักเสบครับ แล้วก็คล้ายๆว่าอาหารเป็นพิษ
เมื่อวานทานอาหารที่โรงแรมเป็นแกงเผ็ดหน่อไม้ดองด้วยแหล่ะ
ซึ่งอาการเป็นลมคงมาจากเสียน้ำ(จากการถ่ายนะ) เลยอ่อนเพลียเกินไป
แล้วร่างกายคงน๊อคอ่ะ ความดันต่ำลงเยอะด้วย ก็เลยได้ยามาชุดใหญ่
อ้อ....แต่หมอขอตรวจฉี่ด้วยอ่ะ ไม่รู้จะเป็นไรอย่างอื่นอีกรึเปล่า
ปล.แต่เทียนบอกว่าตรวจฉี่สงสัยคุณจะท้อง แล้วทำหน้าดีอกดีใจเกินเหตุ
บ้ารึเปล๊า..................................................
-
:mc4: :mc3:
พี่นิวท้อง
พวกเราจะได้อุ้มหลาน
:m18:
ล้อเล่นนะครับ ครุครุ
-
:mc4:เย้
มาร่วมฉลองพี่นิวท้อง :L2:
-
จุดประทัด :mc4: :mc4: :mc4:
พี่นิวท้องแล้ววว :impress2:
จะได้หลานแล้ง : 222222: :oni2: :a2: :a9: :a14: :a3: :a11: :a1:
เอิงเอ่ยยย :oni2: :oni2: o15 o15 o15
-
อารายก๊านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
บอกว่าแค่อาเจียน เวียนหัว และแพ้อาหารเท่านั้นเอง คิดกันไปไกล
คุณคนข้างๆนี่ยิ่งแล้วใหญ่ แซวได้ทั้งวัน เรื่องผลตรวจฉี่
"เอ๊ะ ซื้อชุดตรวจมาตรวจเลยดีมะคุณ"
นี่คือประโยคคำถามล่าสุดที่เกี่ยวกับกรณีนี้ หลังจากออกไปทานข้าวกันแล้วผมคลื่นไส้อาเจียน
-
ว๊ากกก 555 ไอ้แตนจะมีหลานแล้ว ไปตรวจเลยยยยยยยยยยย
เป็นแฟนคลับเฮียเทียนด้วยยยยยย
-
จุดพลุ ฉลองเลยดีกว่าาาาา
จะได้อุ้มหลานแล้วม๊างงงงงง :mc4:
คุณเทียน คงดีใจแหล่ะ
-
อ่ะนะ พี่เจินเป็นไปกะเค้าด้วย
พี่เจินมาดึกเลยครับ นอนดึกจัง
พรุ่งนี้ทำงานเช้ารึเปล่า พักผ่อนเยอะๆนะครับ
-
เพิ่งอ่านถึงตอนที่พี่สาวแก่ใส่ร้ายพี่นิวเองอ้ะ
โห.....ช่างเป็นเพื่อนร่วมงานที่น่ากลัวมากจริงๆ :sad3:
-
น้องนุ่นเอ๋ย เรื่องหลังจากนั้นยังกระหน่ำมาอีกมากายคร้าบบบบบบ
-
กร๊ากกกกกกกกกกก
รูป ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
กรี๊ดแตกเลยอ่ะ น้องนิวคนไหนอ่ะ ใช่คนที่ถูกจุ๊บอ่ะป่าว
ถ้าใช้ หล่อจังงงงงง
หลงอีกคนทำไงเนี้ย 555555555555555
-
ลงรูปใหม่แล้วนะครับ หน้าตาไม่ดีหรอก ผิดหวังล่ะสิ
-
555555
หน้าตาไม่ดี นิสัยดี ดีกว่าน่ะ 555555
ใครบอกน้องนิวไม่หล่อ
พี่เถียงใจขาด อิอิ
วันนี้ไม่ทำงานเหรอค่ะ หรือว่าอยู่ในช่วงกำลังทำใจ (ว่าจะมีน้องจิงๆ 555 ขำอีกที)
หรือว่าทำงานบ่ายค่ะ
ไม่สบายหายรึยัง รักษาตัวด้วยน่ะค่ะ
-
วันนี้ลางานอีก1วันครับพี่เจิน อาการดีขึ้นแล้วล่ะ หยุดถ่ายแล้ว
แต่ก็ยังเวียนหัวนิดหน่อย กับอาเจียนบ้างอ่ะครับ
คาดว่าพรุ่งนี้คงต้องแบกสังขารไปทำงานให้ได้
-
หายไวๆน่ะค่ะ เป็นห่วงจัง หยุดงานไปหลายวัน คุณเทียน ไม่เป็นห่วงแย่เหรอค่ะ
หรือว่ามาเฝ้าทุกคืน อิอิ
งดๆบ้างก็ดีน่ะค่ะ (แซวเล่นอ่ะค่ะ)
:o8:
-
เฮ็อ............. เบื๊อ.............เบื่อ
อยากลาออกจากงาน
บางครั้งมีทุกอย่างครบ
แต่ทำไม๊ ทำไม มันดูอ้างว้างพิกล
หรือเพราะไม่มีมิตรแท้ข้างกาย
และไร้ซึ่งศัตรูให้ขับเคี่ยวกันอีก
เป็นห่วงคนที่บ้านด้วย............
กะจิตกะใจไม่อยู่กะเนื้อกะตัว
วันนี้เดินข้ามถนนเป็นสิบรอบ
เพียงเพราะตัดสินใจไม่ได้ว่าจะไปไหน ทำอะไร กินหรือไม่กิน
เฮ้อ.......... สักวันคงได้กลายเป็นโรคซึมเศร้าแหงๆ
อยากกลับไปเป็นคนเล็กน้อยในที่เล็กน้อย
อยากย้อนวันเวลากลับไปที่จุดเดิม
ชีวิตก้าวไปข้างหน้า แต่กว่าจะก้าวได้............
แต่ละก้าวช่างยากเย็น เหนื่อยล้า เบื่อหน่ายไปหมด
อารมณ์แปรปรวนเหลือเกินช่วงนี้ เป็นเพราะใคร หรือเป็นเพราะเราเอง
(http://www.yenta4.com/images/myalbum/4/403794/383249/4bcedef254b21)
-
โอ๋ๆๆๆ พี่นิว :กอด1:
อ่านถึงตอนที่พี่นิวเปลี่ยนไปแล้วอ้ะ แรงนะพี่นิวคนใหม่เนี่ย - -"
ปล.อุตส่าห์ลองเลียนแบบพี่นิว ทำตาเหลือกใส่กล้องบ้าง พี่นิวเปลี่ยนรูปแล้วซะงั้น หงิงๆ
-
น้องนุ่น ใส่คอนแทคเลนส์สีไรอ่ะครับ
-
น้องนิวเป็นอาร๊ายไป เบื่อเรื่องไร ระบายได้เนอะ จะได้หายเครียด
เป็นห่วงเนอะ
-
ว่างจัด ลงรูปใหม่อีกแล้ว อิอิ :o8:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เพ่นิว....ง หล่อโฮก
-
รูปเมื่อสิบปีที่แล้วหรอลุง อิอิ
-
แรงอ่ะ เพิ่งถ่ายเก็บไว้จากกล้องโน้ตบุ๊คเมื่อต้นปีนี้เองครับหนิง
เชื่อยังหน้ายังกะเด็ก20ต้น แม้จะเอาปลายเท้าแตะเลข30แย้วววววว
-
พี่นิว แสงในโน๊คบุ๊คช่วยได้มากกก
นี่ ๆ เค้าชมพี่แล้วนะว่าหล่อ ไม่ชมเค้าตอบมั่งหรอ :laugh:
-
น้องแตนอ่ะน่ารักอยู่แล้ว แค่เห็นก็รู้เลยว่า คิกขุแสนซนจะตาย ฮ่าๆๆ
-
กรีีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด พี่เรามากิ๊กกันมะ 555
-
เดี่ยวเอารูปอื่นมาลง
-
^
^
^
โอ้วววววววววววววววววว
รูปนี้เซกซี่จังเยยยยยยยยยยยยย
-
พี่นิว กอดดดดดดดดดดดดด
สู้ๆน้า หายไวๆด้วย ฮาพี่นิวโดนแฟนแซวว่าท้องนี่แหละ
-
งั้นเอารูปอื่น
-
กอดกันครับน้องบี อยากใช้อภิสิทธิ์ของเทียนขอลางานยาวๆอีกจัง แต่ก็ออกจะน่าเกลียดไปนิด
แต่........ มันรู้สึกว่าไม่อยากไปทำงานเลยอ่ะ ขี้เกียจเหรอก็ไม่นะ แต่มันหมดไฟยังไงไม่รู้
-
เอาน่า พี่นิว สู้ๆค่ะ เป็นกำลังใจให้
-
พี่นิว...พรุ่งนี้แนะนำให้ป่ำปั๊มตอนเช้า ออกกำลังกายตอนเช้า ๆ จะสดชื่นนนนนนนนนนน
แล้วอย่าลืมดูแลตัวเอง..ดูแลคนรอบข้าง
ปล. หิวข้าววว
-
กินตอนนี้ เดี๋ยวอ้วนหรอกแตน อิอิ
-
แตนอะแค่หิว แต่เปามันไปทองไข่เจียวกินกับพี่ชายแตนแล้ว :z1:
อ้อ... ตอนนี้แตนกลับมาลำปางแล้วนะคะ เพราะพรุ่งนี้ทำงาน แถมวันนี้จะแอบไปดูอิตาหมอนอนกับพี่แตน คริ ๆ :o8:
-
แตน ขนาดกับพี่ชายแตน ก็ไม่หยุดที่จะจิ้นเหรอ แว้กกกกกกกกกก
กำลังอ่านตามมาเรื่อยๆอ้ะ พี่นิวสมัยนั้นดูเป็นเคะน้อยๆน่ารักขี้อ้อนเลย น่าร้ากกกกกกกกกกก :m1:
-
หมอเปานอนกะพี่ชายแตนเหรอ
โห................ น่าจิ้นเป็นที่สุดเลยครับ
ปล.ใครรับ ใครรุก ดีละเนี่ย :impress2:
-
555 ให้เปารับ อิพี่เรารุก ไม่ยอมเสียเอกราช
ก๊ากกกกกก
-
อ่านถึงตอนไหนอ่ะครับ ไอ้ที่ว่าขี้อ้อนเนี่ย ฮ่าๆๆ
แสดงว่า พี่มีอัพเลเวลสิเนอะ เพราะหลังๆนี่โหดปนเจ้าเล่ห์ซะด้วย
-
ก็พี่ไม่น่าเป็นรุกนี้หน่า o12
แตนยังคิดว่าพี่หน้าสวย ไม่น่าเป็นรุกเลย
เรียกร้องขอดูหน้าเฮียเทียนหน่อยค้า ตอนดึก ๆ ไม่มีคนหรอก
-
มาหลบอยู่ห้องนี้ก็ได้ :เฮ้อ: ห้องนู้นคนหายจ้อยเลย น้องเกดก็ไปนอนพรุ่งนี้เรียน
(หมอเปา : แล้วพรุ่งนี้คุณไม่ไปทำงานหรอ)
กินข้าวไปเงียบ ๆ เลยไป๊ :angry2:
-
หน้าสวยเหรอ อิอิอิ เขิลลลลลลลลลลลลลลลล
-
กะลังจะถามเหมือนหมอเปาเลย ว่าแตนบอกว่าจะทำงานพรุ่งนี้นี่นา ไหงไม่หลับไม่นอน
-
นอนเยอะแล้วอะพี่นิว เบื่อ... เลยไม่ง่วง แต่เดี่ยวก็นอนละ เมื่อวานหลับเร็วกะจะเมาส์สสสสสส กระจาย
ฝนก็ตก บรรยากาศดี
(หมอเปา : ช่ายยยยยย)
-
พรุ่งนี้พี่นิวก็ไปทำงานนิคะ ทำไมไม่นอนอีกงะ อิอิ หรือว่าลาอีกสักวัน
-
ลาต่อครับ
-
คุณเทียนฝากถามว่า อยากเห้นรูปเค้าจริงๆอ่ะเหรอ แต่เค้าอายน่ะครับ ฮ่าๆๆๆ
-
คุณเทียนฝากถามว่า อยากเห้นรูปเค้าจริงๆอ่ะเหรอ แต่เค้าอายน่ะครับ ฮ่าๆๆๆ
บอกพี่เทียน อยากเห็นจริง ๆ ไม่อายคะ แตนหน้าตาแย่กว่าเยอะ 5555
ลาต่อครับ
พี่นิวลาต่ออีกวัน อาการแย่หรอคะ
อยากเห็นก่อนไปนอน (อิตาหมอสะกิตยิก ๆ ละ)
-
มีแต่แตนแล้วอะ ยอมใจอ่อนเถอะคะ แตนจะได้นอนหลับฝันดี
-
ลาไปนอนแล้วน้า พี่นิว ฝันดีค่ะ หายไวๆน้า สู้ๆ พี่ชาย
-
ok pleaese wait
-
เย้ ๆ ได้ดูคนเดียวด้วยยย :z2: :z2:
:a9: :a9: :a9: :a9: :a3: :a3: :a3: :a3: :a3:
:a11: :a11: :a11: :a11: :a11: :a1: :a1: :a1: :a1: :a1:
: 222222: : 222222: : 222222: : 222222: : 222222:
:oni1: :oni1: :oni1: :oni1: :oni1:
:m22:
-
F5 F5 F5
-
เอาหยายยยยยยย ใหญ่ (พี่นิว...พี่เป็นรับเหอะ เฮียเทียนของหนู เค้าเหมาะรุกมากกว่า)
เฮียเทียน หนูรักเฮียเทียน
รุกฆาต!!!!
-
สวัสดีครับ ผมเทียนครับ ผมให้คุณนิวเปลี่ยนรูปแล้วให้แล้วนะครับ เห็นแล้วบอกด้วย ผมจะรีบเปลี่ยนครับ
-
หรือว่าคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ไม่ใช่พี่นิว
:z3:
-
สวัสดเจ๊า พี่เทียน ขอจุ๊บทีหนึ่ง
เฮียน่ารักจังเลย แลกพี่นิวกะแฟนหนูอะป่าว นอนอยู่บนตักหนูนี่แหละ
-
เห็นแล้วค้าาา เปลี่ยนได้เลย (แต่เปลี่ยนเป็นรูปที่ชัด ๆ นะ) แแหะ
-
ใครอ้ะคะ? คุณเทียนของพี่นิวเหรอ?
อรั๊ย รูปคู่น่ารักได้อีกอ้ะ ปลื้มมมมมมมมมมมมมมมม :m1:
-
สวัสดีครับ ไม่แลกหรอกครับ ผมชอบคนี้ไปแล้วครับ ขอบคุณมาก
-
พี่เทียน ขอเมลพี่นิวหน่อยสิ (หลอกเลย)
-
^
^
^
ซึ้งอ้ะ ชอบคนนี้ไปแล้วครับ
คุณเทียนฝากกอดพี่นิวแน่นๆด้วยนะคะ ^o^
-
แลกกันวันหนึ่งนะ ขอนอนกอดพี่นิววัน
(หมอเปา : ไหนบอกขอเห็นรูปแล้วนะนอนไง)
-
เชื่อเปล่าอ่ะ ว่าพี่30 และคุณเทียน37
-
ดีใจ ได้คุยกะเฮียด้วยยยยย
เฮียดีใจไหมคะที่พี่นิวกับเฮียกำลังจะมีลูกด้วยกัน
-
ไม่อยากเชื่อ แต่ก็ต้องเชื่อ
-
พี่สองคนหน้าเด็กทั้งคู่เลยอ้ะค่ะ
(แตน หมอเปาเรียกไปนอนแน่ะ)
-
ไปนอนละคะพี่นิว จุ๊บ ๆ พี่เทียนด้วยในวาระโอกาสเปิดตัว จุ๊บ ๆ นุ่นด้วยน้า
-
งืม ๆ ไล่ไปนอนที่ห้องพี่ชายก็ไม่ไป ทีอยู่ต่อหน้าพ่อแม่ ตายายละไม่เห็นออกลายงี่เลย
-
คุณเทียน เข้านอนแล้วครับ
เค้าฝากบอกว่า "ผมเห็นคนที่คุณคุยด้วย มารยาทดีผมก็สบายใจ"
โห........................ ทำตัวเหมือนผู้ปกครองเลยอ่ะ
-
ยอมๆไปเหอะแตน ตามใจบ้างอะไรบ้าง กร้ากกกกกกกกกกกส์
ฝันดีนะคะ จุ๊บๆแตนนะ
-
ไปละ นอนฝันดีละ พี่นิว ... แตนยังสนใจแลกพี่กะอิตาเปาอยู่นะ
-
ฝันดีครับน้องแตน ฝากจุ๊บหมอเปาด้วย
-
จุ๊บให้แล้ว
(บอกให้นอน!!!)
มันเข้าโหมดโหด ไปละค้าาาาาา
ไปจริง ๆ แล้วนะ
ไปแล้วน้าาาาาาาาาา
-
ไปสปีดอัพการอ่านไดอารี่กุ๊กไก่ของพี่นิวดีกว่า จะได้เจอพี่เทียนเร็วๆ
ปลื้มมมมมมมมมมมมมมมม ^o^
อีกนานแหงๆ พี่นิวยังเป็นเคะน้อยๆขี้อ้อนก๊งเหล้าหวานกับเพื่อนสาวอยู่เลย หงิงๆ
(อุย หมอเปาดุเลยเรอะแตน โชคดีนะคะ)
-
:m22:
-
เย้ๆ พี่นิวเปลี่ยนรูปแล้ว คึคึ o18
พี่เทียนเข้ามาด้วยเหรอเนี่ย.... นู๋มาไม่ทัน T____T :z3:
นู๋แตนไปแล้วเหรอ.... ฝันดี พักผ่อนเยอะๆ นะ... :L2:
-
หวัดดีครับดาว
คุณเทียนมาตะกี้ แต่ไปนอนแล้วครับ
พรุ่งนี้มีประชุมเช้า เห็นว่าเอกสารยังไม่ครบเลย
แต่ง่วงเกิน เลยชิ่งไปนอน กะว่าตื่นมาค่อยให้เลขาเค้าส่งไฟล์มาให้
-
อรุณสวัสดิ์คะพี่นิว ตืนยังเอ่ย
หนูแตน (พร้อมหมอเปา) จะไปทำงานแล้วน้าาา
พี่เทียนตื่นยังจ๊ะ
มาให้คนสวยหอมแก้มพี่นิ้วรับวันใหม่ที (หลงพี่นิว)
น้องไปละน้าาาาาา
-
ตืนมาทักทายกันแต่เช้าเลยเนอะน้องแตน
วันนี้เทียนไปทำงานเช้า ผมก็ออกไปพร้อมกัน แต่พอมาอยู่หน้างานแล้ว กลับทำอะไรไม่ได้เต็มที
เพราะปกติ ผมจะอกไปช่วขายก๋วยเตี๋ยวในช่องบุปเฟท์ตอนเช้า ซึ่งก่อนจะป่วยก็ทำได้ปกติแหล่ะ
พอวันนี้ไปยืนประจำการ ทำไปได้สักพักเริ่มไม่ไหวอีกแล้ว พอเปิดฝาหม้อก๋วยเตี๋ยวได้กลิ่นน้ำก๋วยเตี๋ยวเท่านั้น
ก็ยืนแทบไม่อยู่ ต้องขอให้เพื่อนคนอื่นมายืนแทน ส่วนผมก็วิ่งเข้าห้องน้ำไปอาเจียน เฮ้อ....อับอายๆ
ตอนนี้เลยมานั่งพักอยู่ในห้องทำงานเชฟ(เทียน) รอเวลากลับบ้าน เพราะลางานครึ่งวัน ประมาณบ่าย1ถึงจะกลับได้
เซ็งเลยอ่ะ ไม่รู้กลายเป้นคนร่างกายอ่อนแอไปตั้งแต่เมือ่ไหร่ หรือเป็นโรคกรรมกไม่รู้ เพราะคราวก่อน
เพื่อความอยู่รอดของตัวเอง ผมเกือบทำให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องต้องตายด้วยซ้ำ ถ้างั้นก็หวังว่าจะชดใช้ให้หมดเร็วๆ
-
o3
ได้กลิ่นอาหารแล้วเกิดอาการวิงเวียน
จะได้อุ้มหลานแน่พวกเรา
รักษาสุขภาพนะครับ
บางที่การคิดมากก็ทำให้
ร่างกายอ่อนแอได้
น้องๆแซวเล่นเนอะ
:L2:
หายป่วยเร็วๆนะครับ
-
เดี๋ยวจะไปหาหมอครับ ท่าทางไม่ค่อยดีแล้ว ตะกี้ถ่ายเป็นเลือด หน้าดำได้ใจมาก
-
เย้ยยยยยย พี่นิวรีบไปหาหมอเลยค่ะ มีแผลที่ไหนรึเปล่าไม่รู้ถึงถ่ายเป้นเลือดสดขนาดนั้น
ขอให้ไม่เป็นอะไรมากนะคะ กอดพี่นิวนะคะ :กอด1:
-
now kun new go to hospitol
thanks for carefully
Tain
<------------------ This is a last photo
-
แวะมาทักทายหลานนิว ลุงไม่ได้ว่างงานมานาน หนีไปพายเรือออกทะเลมา 555
วันนี้ว่างเลยได้เข้ามาตามอ่านแล้วอื่มน่ะร้ายจริงๆ แล้วเทียนเค้ารู้รึปล่าวที่ทำน่ะ ท่าจะไม่รู้ อิอิ
เห็นคอมเม็นท์แล้วอิจฉาคนที่ได้ดูรุปจังเลย T^T ไปทำงานต่อแล้น :z2:
-
พึ่งเข้ามาอ่านเรื่องคุณนิวเมื่อคืน แต่ยิงยาวอ่านจนจบตอนล่าสุด อ่านแล้วชีวิตยิ่งกว่าละครจริงๆค่ะ
แถมตอนนี้ป่วยอีก ยังไงก็ขอให้หายป่วยไวไวนะคะ เป็นกำลังใจให้คะ
-
คุณเทียนคะ พี่นิวเป็นไงบ้าง?
ถ้าว่างๆเข้ามาส่งข่าวบ้างนะคะ :m17:
-
สวัสดีครับ ผมเทียนนะ เพิ่งประชุมเสร็จ เครียดนิดหน่อย เป็นห่วงคนป่วยด้วย
คุยๆกันไว้ว่าจะให้คุณนิวพักให้หายดีจริงๆก่อนค่อยมาทำงาน
ตอนนี้กลับมาที่ห้องแล้วครับ หลังจากโพสท์เมื่อครู่ ตอนนี้มาอยู่เป็นเพื่อนคุณนิวที่ห้องแล้ว
-
อ้าว ทำไมโดนตัดหน้า
อ๋อ....... พอผมตอบได้แป๊บนึง เทียนก็กลับมาที่ห้องพอดี
เลยทราบว่าเทียนเข้ามาตอบ เหอๆๆ น่าร๊ากกกกกกกกกก
-
พี่นิวววววววววววว
คราวนี้พี่นิวตัวจริงใช่ม้าย?? หมอบอกว่าเป็นอะไรคะ?
((คุณเทียนของพี่นิวน่ารักมากเลย อุตส่าห์เข้ามาส่งข่าวจริงๆด้วย ธุค่ะ /l\)
-
^
^
จิ้มพี่นุ่นถึงพี่นิว...
พาร์เพิ่งเข้ามาอ่านอะค่ะ แต่ดันอ่านย้อนจากข้างหลังก่อน อัพเดทข่าวสาร แหะๆ
เด๋วจะไปเริ่มอ่านจากหน้าแรกแล้วค่ะ... :a2:
โฮกกก...พี่นิวถ่ายเป็นเลือด T0T
ไปหาหมอกลับมาแล้วสินะคะ...เป็นไงบ้างคะ?
พักผ่อนเยอะๆ หายเร็วๆนะคะ
(สวัสดีคุณพี่เทียนของพี่นิวด้วยค่ะ >/l\<)
-
ไปหาหมอมาอีกรอบ หมอว่าเป็นอะไรค่ะ
อาการยังไม่ดีขึ้นเหรอ
อืม เมื่อคืนโพสรูปคุณเทียนเหรอ หว้า เสียดายจังอยากเห็นบ้าง อิอิ :o8:
คุณเทียนน่ารักดีน่ะ อุตสาห์มาบอกข่าวด้วย
-
สวัสดีครับน้องนุ่น และ FCทุกท่าน เหอๆๆ
พี่ไปหาหมอมาแล้ว หมอบอกว่าลำไส้อักเสบ และมีเลือดออกจากเยื่อบุด้านในอ่ะ
ทีแรกหมอนึกว่าจะเป็นริซซี่ แต่เค้าก็มาล้วงๆดูแล้วว่าไม่ได้เป็น
หมอถามว่า มีการร่วมเพศทางทวารหนักมั้ย เหอๆๆ อย่างเขิน
ถ้าเป้นผู้ชายคนอื่นคงชกหมอเพราะเคือง แต่พี่อ่ะเขินแล้วก็บอกว่า "ไม่" (โกหกหมอซะงั้น)
หมอตรวจแล้วไม่พบการฉีกขาดหรือแผลภายนอก ก็เลยส่งไปอุลตร้าซาวด์
หึหึหึ อ่านไม่ผิดนะครับ ไปเข้าเครื่องอุลต้าซาวด์จริงๆ เพื่อดูอวัยวะภายในช่องท้อง
ก็เลยพบว่าที่ปลายลำไส้มีแผล น่าจะมาจากการทานอาหารที่ไม่สะอาด และถ่ายมากไป
และถ้าเป็นโรคแบบโบราณเค้าเรียก บิด อ่ะ คือปวดท้องและลำไส้ขับของเสียจนเกิดแผลและเลือดออกได้
ตรวจวัดความดันค่อนข้างต่ำ และหัวใจเต้นอ่อน เค้าเลยฉีดยากระตุ้นหัวใจให้
และนอนให้น้ำเกลือไปขวดนึง(ช่วงปีที่ผ่านมาจนถึงปีนี้ ผมโดนเจาะน้ำเกลือบ่อยมากๆๆๆ)
พออาการดีขึ้นก็กลับมานอนพักที่หองแหล่ะครับ ได้ยามาเพียบเลย งานนี้กินยาก็อิ่มละไม่ต้องกินข้าว
จริงๆหมอบอกว่าทำงานได้ปกติ แต่ต้องค่อยๆอ่ะ คืออย่าลุกขึ้นเร็วๆ อย่าวิ่ง อย่าขึ้นลงบันได อย่ายกของหนัก
นี่คือในระยะแรกๆที่พักฟื้นนะครับ แต่งานครัวอ่ะ จะอยู่เป็นคุณนายแบบี้ไม่ได้หรอก กลุ้มใจนิดหน่อย
เทียนเล่าให้ฟังว่า วันนี้ในแผนกเค้าเสนอให้ซันนี่ขึ้นมาดูแลครัวไทยแทนผมไปพลางๆก่อน
แต่ซันนี่ยังไม่ตกลงเพราะตัวเค้าไม่ถนัด พี่นุ๊กก็เลยจะมาดูแลให้แทน แล้วให้ซันนี่ดูแลครัวร้อนไป
ผมว่านี่จะต้องเป็นแผนการยึดอำนาจของพี่นุ๊กแน่ๆ เพราะถึงซันนี่จะเป็นเพื่อนผมแต่ก็เป็นลูกน้องเค้า
เทียนมาถามความเห็นของผม ผมไม่ได้หวงตำแหน่งนะ แต่ก็ไม่กล้าเสี่ยงให้อำนาจไปตกในมือพี่นุ๊กเช่นกัน
สิ่งที่ผมต้องทำตอนนี้คือ ทำให้เทียนสงสารผมให้มากๆ ไม่กล้าหักหาญน้ำใจผม
จะคิดจะทำอะไรจะต้องนึกถึงช่วงเวลาเจ็บปวดของผมเอาไว้ให้แม่นยำ
เวลาอยู่ที่ทำงานพวกฝ่ายนั้นจะเสนออะไรขึ้นมาเค้าก็จะได้ไม่เอนเอียงไปเข้าข้างใครนอกจากผม
เส้นทางนี้ยากนัก จะเดินพลาดไม่ได้แม้สักก้าว ต่อให้เจ็บปางตายก็ต้องใช้สถานการณ์นี้ให้เป็นประโยชน์
(http://www.yenta4.com/images/myalbum/4/403794/383249/4bf2732fe7d0d)
-
โฮ่ว จะทำอะไรก็ต้องมีแผน แต่ๆๆอย่าลืมนะคะว่าคุณเทียนก็รุ้ทันพี่นิวทุกอย่าง เพราะคุณเทียนก็แวบเข้ามาเหมือนกัน ^^
ลำไส้อักเสบ เป็นหนักจนเป้นแผลแบบนี้ไม่ดีเลยค่ะ ทรมานมากมาย คุณหมอให้กินน้ำเกลือก็ดีแล้วล่ะ
แล้วพี่นิวก็ดื่มน้ำเยอะๆนะคะ เพราะเท่าที่เล่ามาเหมือนร่างกายขาดน้ำมากเลย
แล้วต่อไปก็ดูแลเรื่องอาหารการกินดีๆ เพราะเป็นบ่อยๆไม่ดีเท่าไหร่ :กอด1:โอ๋พี่นิว
(แอบเห็นน้องพาร์มาจิ้มพี่นุ่นอ้ะ ใจร้ายยยยยยยยยยย แบร่ๆๆ)
-
^
^
งั้นแวะมาจิ้มพี่นุ่นอีกรอบ น้องพาร์ใจร้ายยยย 555
โห...โลกของผู้ใหญ่...
ต้องอาศัยช่วงเวลาที่เรากำลังอ่อนแอให้เป็นประโยชน์สินะคะ :a1:
อา...เป็นลำไส้อักเสบ...
ยังดีนะคะพี่นิว หม่าม๊าพาร์เคยขนาดอาทิตย์เดียวน้ำหนักลดไปเกือบห้าโล..
โทรไปปรึกษาอาหมอก็บอกว่าต้องทำ colonoscope (ส่องกล้องดูลำไส้ใหญ่) กับตัดชิ้นเนื้อไปส่องตรวจเพราะกลัวจะเป็นมะเร็งอะค่ะ
สุดท้ายก็เป็นลำไส้ใหญ่อักเสบ+เป็นแผลเฉยๆค่อยโล่งอก ><
ช่วงนี้อากาศก็ร้อนๆด้วยเนอะคะ ทานอะไรก็ต้องระวังกันหน่อย...
โอ๊วว...คุณหมอถามด้วยหรอคะ? >< เขินแทน อิอิ
-
เป็นหนักเลยอ่ะ ดื่มน้ำเยอะๆ น่ะ เสียน้ำไปเยอะ เดี๋ยวช็อก
เป็นห่วงน่ะค่ะ
หายไวๆ ล่ะ
-
เทียน...มี๊มี เฮียเทียนไปไหนแล้วนี้
เทียนไม่มา พี่นิวก็ไปสบายดี...อยู่ไปก็ไม่ค่อยดี (จะร้องเพลงทำไม)
พี่นิวจู๊บ ๆ บอกแล้วอย่าลุกเร็ว คนกำลังท้องกำลังไส้
ทำอะไรให้เฮียเทียนเป็นห่วง อยากกินอะไรแปลกไหมคะ
อุลต้าซาว์เห็นเป็นผู้หญิงหรือว่าผู้ชาย
อิอิ
เฮียเทียน หิวข้าวววว
-
พี่นิว หายไวๆน้า
-
ขอบคุณครับทุกคน นอนหลับไปแล้ว แต่ต้องตื่นมาทานยาตามที่หมอสั่ง
โชคดีมีคนดูแล อยากจะร้องไห้ เค้าเป็นใครกัน พ่อแม่ก็ไม่ใช่
แต่ทำไมเราโชคดีขนาดนี้ ได้เจอเค้าในเวลานี้
เมื่อก่อนตอนเจอเรื่องร้ายๆ เจอคนร้ายๆ รู้สึกว่าชีวิตนี้เดียวดายมาก
ไม่เคยคิดว่าจะมีวันที่คนดีๆคนนึงจะเข้ามาเพื่อดูแลเราเลย
เป็นคนที่ดูแลคนอื่นมาทั้งชีวิต (ถ้าใครเคยอ่านกว่าจะรู้ว่ารัก)
จนถึงตอนนี้ก็ยังต้องดูแลหลายๆคนในบ้าน ซึ่งก็คือญาติผู้ใหญ่ที่เลี้ยงผมมา
จริงๆผมเป็นคนอ่อนแอ ขี้กลัว และเก็บตัวอยู่ในพื้นที่ที่ใครก็เข้าไม่ถึง
แต่เพราะกว่าจะมาถึงวันี้ต้องฝ่ามรสุมหลายลูก หลายคน หลายเรื่อง
เกราะที่สร้างปกป้องตัวเองจึงต้องแข็งแรง แกร่งกล้า
ความเด็ดเดี่ยวที่สร้างขึ้น ทำให้ผมกลายเป็นอีกคนที่ไม่แยแสอะไรนอกจากตัวเอง
ล้มไม่ได้ แพ้ไม่ได้ ยอมไม่ได้ ทั้งหมดนี้เป็นเพราะถ้าพลาดแค่นิดเดียว มีคนรอเหยียบแน่ๆ
การอยู่ในวังวนแห่งการต่อสู้แย่งชิงที่นานเกินไป ทำให้ผมลืมสิ่งที่นายแม่เคยสอน
"จำไว้นะลูก คนเรายอมอ่อนบ้างดีกว่าหักโค่น ยอมโง่ดีกว่าไร้สหาย
การเอาชนะกันจมีประโยชน์อะไร ถ้าเรายืนอยู่บนความพ่ายแพ้ของคนอื่น
ความสำเร็จเป็นสิ่งที่ใครก็อยากได้ แต่จะได้มาทำไมถ้าไม่มีใครอยู่ร่วมชื่นชม
ถ้าเราถนอมน้ำใจคนรอบข้างไว้ แม้ดูเหมือนเราเสียเปรียบก็ไม่เป็นไร
ดีกว่าการที่เราเอาตัวเองเป็นใหญ่ ชนะได้หมดทุกเรื่อง แต่ไม่ได้น้ำใจจากใคร"
ผมเพิ่งรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงนายแม่พูดอยู่ใกล้ๆนี้เอง เมื่อนิ่งมองสิ่งที่เทียนทำให้ผม
เค้าป้อนยา เช็ดตัว เช็ดอ้วก โดยสีหน้ายิ้มแย้มไม่เคยบ่น เค้าทำให้ผมคิดถึงแม่
ผมกินยาแล้ว แต่ยังไม่ง่วงคงเพราะนอนหลับไปตั้งแต่2ทุ่มล่ะมั้ง
ก็เลยแวะเข้ามาในนี้ มาบอกเล่าอารมณ์ความรู้สึกี่เพิ่งเกิดขึ้นกับผมให้ได้อ่านกัน
ผมถามเทียนว่า "คุณทำให้ผมตั้งมากมายแบบนี้ทำไม"
เค้ายิ้มแทนคำตอบ ผมจึงพูดต่อไปอีกว่า "เรารู้จักกันแค่ไม่กี่เดือนเอง ผมเป็นภาระให้คุณซะแล้ว"
เค้าก็ยังคงยิ้มอยู่เหมือนเดิม และก็จัดแจงเก็บซองยา เก็บแก้วน้ำไปล้างไปวาง ไม่ยอมตอบผม
ผมไม่รู้ว่าทำไมเค้าไม่พูด แต่ผมมีบางอย่างอยากพูดกับเค้า ผมจึงบอกเค้าว่า
"เทียน คุณดีกับผมขนาดนี้ ผมกลัวว่าผมจะทำผิดข้อตกลงของเรา จำได้ป่ะเคยบอกแต่แรกแล้ว
ว่าเราจะคบกันก็ได้ แต่ไม่ต้องเปิดเผยและผมขอพื้นที่ส่วนตัว เราต่างก็มีอิสระจะทำอะไรก็ได้
แม้แต่จะไปไหน อยู่กับใครก็ได้ นั่นเพราะผมไม่อยากผูกมัดคุณไว้กับผม
และแน่นอนว่าผมก็ต้องการอิสระเช่นกัน แต่เราจะทำแบบนั้นได้ เราต้องไม่ใกล้กันขนาดนี้
เราต้องอินเตอร์เซคกันเฉพาะเรื่องงานและเรื่องเซกซ์ แต่ไม่รวมความผูกพันเข้าไว้ด้วย
ซึ่งผมอยากบอกว่า ผมไม่ได้เข้มแข็งนาดนั้น ใจผมไม่ได้ด้านชาจนไม่รู้สึกกับสิ่งที่คุณทำ
คุณกำลังทำให้ผมรู้สึกกับคุณมากกว่าที่เราเคยตกลงกันไว้ ผมกลัวว่าผมจะรักคุณ"
เทียนยิ้มๆ แล้วเดินมานั่งข้างๆผมจับมือผมไว้ ผมรู้สึกอบอุ่นอย่างมาก ยิ่งเมื่อเค้าพูดว่า
"คุณอยากรู้ใช่มั้ย ผมทำทั้งหมดนี้เพราะอะไร ทำไมผมถึงทำทั้งที่เราตกลงกันว่า
เราจะเป็นแค่บัดดี้เซกซ์กันเท่านั้น ผมไม่จำเป็นต้องทำเพื่อคุณ และคุณไม่จำเป็นต้องทำเพื่อผม
คุณอย่ากลัวว่าคุณจะผิดข้อตกลง เพราะถ้ามีคนผิด ผมก็ผิดข้อตกลงนันมานานแล้ว
ผมอยากให้คุณรักผม ผมอยากให้คุณเชื่อใจว่าผมจะดูแลคุณแม้ในยามป่วยไข้
ไม่ว่าคุณทุกข์หรือสุข ผมจะไม่ทิ้งคุณ แต่คำพูดนี้จะมีความหมายอะไรถ้าผมไม่ได้ทำทั้งหมดนี้
คุณฟังเหตุผลของผมแล้ว คุณจะยังให้ผมเป็นได้แค่บัดดี้เหมือนที่เราตกลงกันก็ได้นะ ผมเข้าใจ"
ผมร้องไห้ ร้องเพราะคิดถึงแม่ อยากบอกนายแม่ว่า ไม่ต้องห่วงผม ผู้ชายคนนี้จะดูแลผม
ผมร้องไห้ เพราะคิดถึงเทค ผู้ชายที่ดีที่สุดในชีวิตของผม อยากบอกให้เค้ารู้ว่า ผมอยู่ได้
เค้าเคยสัญญาว่าจะไม่ทิ้งผม และ เค้าจะกลับมาพบผมอีกครั้ง ไม่ว่าจะนานแค่ไหน
ผมอยากบอกเค้าว่า ถ้าเทียนคือของขวัญจากเทค ผมจะเก็บรักษาอย่างดีที่สุด
"เทียน ขอบคุณนะ" ผมกอดเทียนพูดกับเค้าซ้ำไปซ้ำมา ในใจก็นึกว่า "ขอบคุณนะเทค"
-
แง้.... :monkeysad: กอดด้วยคน :กอด1: เราสามคนรักกันคะ :sad4: แง้ :o12:
-
ไม่ได้อ่านแต่ต้น แต่สัญญาว่าจะตามอ่านนะครับพี่นิว
อ่านแล้วซึ้งน้ำตาจะไหล
ขอให้พี่นิวหายป่วยไวๆ
ดูแลของขวัญชินนี้นานๆนะครับ
พี่เทียนครับ ดูแลพี่ชายผมดีจังเลย
ปล.พี่นิวชื่อเหมือนพี่ชายผมเลยอะ
:กอด1: ทีนะครับ
ฟ้าหลังฝนงดงามเสมอ ถ้าเราอดทนรอชมมัน
-
พี่เทคได้คืนหัวใจให้พี่นิวแล้ว
-
ดีใจจังเลย พี่นิวกับพี่เทียนรักกันนะคะ
พี่นิว.....พี่เทียนของพี่นิวน่ารักจังเลยค่ะ
ทำอะไรไม่ถูก อยากร้องไห้ ซึ้ง :กอด1:
-
ขอบคุณครับทุกคน วันนี้ผมกลายเป็นเมะขี้แยไปแล้ว
แต่กลับโดนแซวว่า "อย่าร้องนะ เคะน้อยของผม"
-
พี่นิว ยังเวียนหัวมะงะ
-
เขินเลยดิพี่นิว แหมๆๆๆ เคะน้อยของผม อรั๊ยยยยยยยยยยยยยยยย :m3:
-
เจ็บไหมนุ่น แตนจิ้มไปทีหนึ่ง
-
ดีขึ้นแล้วครับแตน พรุ่งนี้น่าจะไปทำงานได้เต็มวันซะที
-
แล้วพี่นิวมาวิ่งเล่นไรเนี่ย ไปนอนกอดพี่เทียนเลย ไม่สบายเค้าต้องพักผ่อนนะคะ
ว่าแต่ แตนเอาไรมาจิ้ม ทำไมนุ่นไม่รู้สึก?
-
งั้น แตนไปนอนละคะ พรุ่งนี้เปาก็กลับแล้ว อิอิ o18
จุุ๊บ ๆ พี่นิว กอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :กอด1:
จุ๊บ ๆ พี่เทียน ก็กอดอีกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :กอด1:
จุ๊บ ๆ พี่นุ่น ก็กอดอีกเหมือนกันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :กอด1:
ปล. รูปหมอเปา...เหมือนเกย์มะ
-
<<<<< นี่รูปอิหมอนะ มันงอนง่วงนอน
-
มากอดตอบแตนทู้นี้ดีกว่า แตนจ๋า กอดดดดดดดดดดดดดด :กอด1:
-
เอ่อ หมอเปาอย่าโกรธนะ เหมื๊อนเหมือนเกย์ ยิ่งกว่ารูปผมอีก
ปล.ไปนอนแล้วนะครับ น้องนุ่นพูดถูก เวลานี้ควรไปนอนกอดให้กำลังใจพยาบาลส่วนตัว
-
มาเยี่ยมทู้ และส่งน้องชายเข้านอนจ้า
ดีใจกับของขวัญและคืนวันอันแสนพิเศษนี้ด้วยนะจ๊ะ
//กอดแน่นๆ
-
:กอด1: พี่นิว หนีไปนอนแล้ว ดีใจกับรักครั้งใหม่ด้วยค่ะ หายไวๆน้า
-
อรุณสวัสดิ์ครับทุกคน
ตื่นมาเช้านี้รู้สึกสดใสขึ้นบ้างแล้ว
เห็นเนตต่อไว้เลยแวะมาส่งเสียงทักทาย
ว่าได้นอนเต็มอิ่มแล้วครับ เดี๋ยวจะไปอาบน้ำ
คาดว่าคงติดรถเทียนไปที่ทำงานเหมือนเดิม
ปล.ขอตัวไปปลุกคนขี้เซาก่อนนะครับ
Have a nice day ครับทุกคน
-
โห...พี่นิวตื่นมาก่อนนอีก สวัสดีตอนเช้าคะ
ตื่นมากฺหิวอีกละ
Happy Day , and not bad day
-
เข้ามากอด นิว กับ เทียน :กอด1:
-
สวัสดีครับ ผมเทียนครับ
ขอให้ส่งกำลังใจให้คุณนิวกันหน่อยนะครับ
เมื่อเช้าคุณนิวไปทำงานพร้อมผม ระหว่างทางก็พูดคุยกันมาดีๆ
สักพักเห็นเงียบไปผมไม่ได้นึกอะไรคิดว่าหลับหรือเพลีย
จนมาถึงโรงแรมเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น พอพลิกตัวถึงเห็นว่ามีเลือดไหลเยอะ
ผมส่งคุณนิวเข้าโรงพยาบาลก็กลับมาทำงานแต่ไม่มีสมาธิเลยครับ
ตอนนี้รอการติดต่อจากทางโรงพยาบาลซึ่ง ก็ยังไม่มีความคืบหน้าเลย
-
กรรม แล้ว นี่มันวันมหาวิปโยคอะไรเนี่ยย
ขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี
ขอส่งความห่วงใยไปหาพี่นิวอีกคนนะครับ
-
ว๊ากกกก :serius2:พี่หนูเป็นอะไรอะเฮียเทียน...เลือดออกตรงไหนคะ :monkeysad:
ตอนเช้ายังมาเม้นตอนเช้าอยู่เลย งืม ๆ ไหนบอกว่าวันสดใส :sad4:
แง้................พี่หนูเปงไร ทำไมเฮียเทียนไม่มาบอก :o12:
-
ไหง เป็นงี้ไปได้ เห็นบอกว่าเป็นวันดีนี้
เลือดโทรมไปแล้ว
น้องนิว เป็นยังไงบ้าง
คุณเทียนขาา ส่งข่าวหน่อย เป็นห่วง
เป็นไรมากรึเปล่า (ชักห่วงงงงงมากกกกกกกก)
:serius2:
-
อรุณสวัสดิ์ครับทุกคน
ตื่นมาเช้านี้รู้สึกสดใสขึ้นบ้างแล้ว
เห็นเนตต่อไว้เลยแวะมาส่งเสียงทักทาย
ว่าได้นอนเต็มอิ่มแล้วครับ เดี๋ยวจะไปอาบน้ำ
คาดว่าคงติดรถเทียนไปที่ทำงานเหมือนเดิม
ปล.ขอตัวไปปลุกคนขี้เซาก่อนนะครับ
Have a nice day ครับทุกคน
^
^
^
^ ไหนบอกว่าดีขึ้นไง จะได้ไปทำงานเต็มวัน นั่งรถยังไม่ถึงที่ทำงานเลยต้องไปเข้าโรง'บาลก่อนแล้วงะ
แง้..................พี่หนูเป็นไรอะ
-
พี่นิว เป็นอะไรอีกละเนี่ย คุณเทียนส่งข่าวด้วยนะคะ เป็นห่วงพี่นิวค่ะ
-
พี่เทียนคะ พี่นิวเป็นไงบ้าง ถ้ามีข่าวยังไงแล้วว่างๆอย่าลืมมาส่งข่าวนะคะ
พี่ๆน้องๆเป็นห่วงพี่นิวแย่แล้ว T__T
-
เข้ามาเป็นกำลังใจให้พี่นิวนะคะ ไม่รู้อาการจะเป็นยังไงบ้าง รอฟังข่าวอย่างเดียวตอนนี้
-
เฮียหนูไปไหน....
-
สวัสดีครับ ผมเทียน เพิ่งกลับจากโรงพยาบาล ขอตัวอาบน้ำสักครู่ ขอบคุณสำหรับสิ่งดีๆที่โพสท์ไว้นะครับ
-
กระซิก ๆ แง้...... :monkeysad:
พี่หนูไม่ออกจากโรงพยาบาลหรอ
:monkeysad:
:o12:
ไปนั่งเฝ้าเฮียหน้าห้องน้ำ :o12:
-
พี่เทียนนนนนนนนน พี่นิวนอนแอดมิทเหรอคะ? T__T
-
รอฟังข่าวพี่นิวจากคุณเทียนค่ะ
-
คุณนิวเพิ่งออกจาก ICU เมือ่ตอนค่ำนี้เอง เข้าไปตั้งแต่เช้า
มีอาการ shock เพราะเสียเลือดมาก อ่อนเพลียด้วย
เลยหายใจอ่อน หัวใจเต้นช้า ความดันลดต่ำครับ
คุณหมอบอกว่าเหมือนถอดปลั๊ก คือเกิดขึ้นฉับพลันพร้อมกันหมด
ร่างกายรับไม่ไหวจึงปิดการทำงานและนิ่งสนิทไปเหมือนทีผมบอก
ตอนนี้หมอย้ายคุณนิวออกมาอยู่ห้องปลอดเชื้อแล้วครับ
รอให้คุณนิวรู้สึกตัวก่อน คุณหมอจึงจะสอดกล้องหรือตัดชิ้นเนื้อไปตรวจหาเชื้อมะเร็งครับ
ps.ซึ่งผมได้แต่หวังว่า จะตรวจไม่พบเชื้อร้ายอะไรทังนั้นครับ
-
พี่เทียน พี่นิวฟื้นยังคะ
-
แตนก็หวังว่าเป็นแค่กระเพาะอักเสพเท่านั้น คงไม่มีอะไรหรอก ต้องโทษแกงหน่อไม้
-
คุณนิวเพิ่งออกจาก ICU เมือ่ตอนค่ำนี้เอง เข้าไปตั้งแต่เช้า
มีอาการ shock เพราะเสียเลือดมาก อ่อนเพลียด้วย
เลยหายใจอ่อน หัวใจเต้นช้า ความดันลดต่ำครับ
คุณหมอบอกว่าเหมือนถอดปลั๊ก คือเกิดขึ้นฉับพลันพร้อมกันหมด
ร่างกายรับไม่ไหวจึงปิดการทำงานและนิ่งสนิทไปเหมือนทีผมบอก
ตอนนี้หมอย้ายคุณนิวออกมาอยู่ห้องปลอดเชื้อแล้วครับ
รอให้คุณนิวรู้สึกตัวก่อน คุณหมอจึงจะสอดกล้องหรือตัดชิ้นเนื้อไปตรวจหาเชื้อมะเร็งครับ
ps.ซึ่งผมได้แต่หวังว่า จะตรวจไม่พบเชื้อร้ายอะไรทังนั้นครับ
ง่ะ อ่านแล้วอึ้ง พี่นิว อย่าเป็นอะไรมากเลยน้า
คุณเทียน ฝากบอกพี่นิวด้วย ว่าหายเร็วๆ สู้ๆนะคะ
ที่สำคัญ ตอนนี้คุณเทียนคือกำลังใจที่ดีที่สุดของพี่นิว
ฝากดูแลพี่นิวด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
-
ขอให้พี่นิวหายเร็วๆนะค้าบ เฮ้อ วันนี้มันวันอะไรเน๊อะ เกิดเหตุการณ์แบบว่า
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
พี่เทียนกลับไปเฝ้าพี่นิวไหมคะ
-
ขอให้พี่นิวหายเร็วๆนะคะ
-
ไม่ได้กลับไปเฝ้าครับ หมอบอกว่าอยู่ในห้องปลอดเชื้อ มีหมอเวรกับพยาบาลช่วยดูแลอยู่แล้ว
แต่ถึงผมจะอยู่ทางนี้ก็คงนอนไม่หลับอยู่ดี จริงๆอยากให้คุณนิวเจอผมเป็นคนแรก
-
แสดงว่าตั้งแต่เมื่อเช้า พี่นิวยังไม่รู้สึกตัวหรอคะ :monkeysad:
แง้................ เฮีย :monkeysad: พี่หนูอาการหนักหรอ :sad4:
-
ขอให้หายไวไวนะคะ :L2:
ปล.คุณเทียนเองก็พักผ่อนด้วยนะคะ เดี๋ยวจะไม่สบายไปอีกคน
เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่เลยนะคะ
-
ขอให้พี่นิวปลอดภัยนะค่ะ
พี่เทียนเองก็ดูแลตัวเองดีๆนะคะ ไปไหนมาไหนระวังตัวด้วย
-
ทางนี้ไม่มีเรื่องร้ายแรงเหมือนกรุงเทพฯหรอกครับ ขอบคุณที่เป็นห่วงเราสองคน
เรื่องร้ายแรงที่สุดสำหรับผมในวันนี้ คือการที่แฟนผมหมดสติไปข้างๆโดยที่ผมไม่รู้เรื่องเลย
ตอนคุณหมอบอกว่าร่างกายปิดการทำงานเหมือนถอดปลั๊ก ผมนึกตำหนิตัวเองที่ไม่รอบคอบพอ
ถ้าผมสังเกตุได้ไวกว่านี้ ก็คงดีเพราะตอนที่ไปถึงโรงพยาบาล คุณนิวหายใจอ่อนมาก
ถ้าเค้าไม่ฟื้นแล้วผมจะไปบอกญาติๆเค้าว่ายังไง
-
แง้................................ พี่เทียน พี่นิวฟื้นถ่ายรูปให้ดูหน่อย
-
โอ๋พี่เทียน ตอนนี้พี่นิวถึงมือหมอแล้ว คงไม่มีอะไรร้ายแรงแล้วนะคะ :กอด1:
-
:L2:
ขอให้พี่นิว
หายป่วยเร็วๆครับ
-
เพิ่งเป็นครั้งแรกคงไม่มีอะไรหรอกค่ะ
พี่เทียนก็อย่าเครียดมากนักนะคะ เก็บแรงไว้คอยยิ้มให้พี่นิวนะ T_____T
-
เป็นห่วงทั้งน้องนิว แล้วกะคุณเทียนด้วย
คงไม่มีอะไรไปมากกว่านี้อีกแล้วเนอะ
ฝากบอกน้องนิวหายไวๆน่ะค่ะ
คุณเทียนก็ดูแลตัวเองด้วย อย่าให้ป่วยไปอีกคน เดี๋ยวน้องนิวเค้าจะเป็นห่วง
เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่เลย
-
ไปนอนละคะ สงสารหมอ เค้ารอหลับอยู่
ขอให้พี่นิวอาการดีขึ้นนะคะ เรื่องร้าย ๆ จะไม่เกิดขึ้น
ปล. พี่เทียนถ่ายรูปมาให้ดูมั่งนะคะ น้องเป็นห่วงงง
-
บุญรักษานะครับพี่นิว
..
-
ตื่นเช้าเพื่อมาดูสถานะการณ์บ้านเมื่อง แล้วไหง นิวหลานลุงนธ จู่ๆเป็นอะไรไปเสียนี้ :a5:
เครียด+เศร้า ยิ่งกว่าเดิมเสียอีก ยังไงลุงก็ฝากคุณเทียนดูแลหลานนิวดีๆด้วยน่ะครับ
มีอะไรก็รีบมาอัพเด็ตด้วย แล้วตอนนี้อยู่โรงพยาบาลไหนห้องไหนอะไรยังไง
ก็บอกกันนิดนึงเพื่อใครที่อยู่ใกล้หรือเดินทางสะดวกจะไปเยี่ยม
:L2:ฝากดอกไม้ให้หลานนิว :กอด1: คุณเทียนเป็นกำลังใจ
-
แวบเข้ามารอฟังข่าวพี่นิวยามสาย
ขอให้พี่นิวหายไวไว พี่เทียนก็อย่าเครียดมากนะคะ เดี๋ยวไม่สบายไปอีกคน :กอด1:
-
แวปมาฟังข่าวคะ
-
:man1: น้องนิวขอคุณพระคุ้มครองน้องให้ปลอดภัยด้วยเถิด :call:
ขอบคุณคุณเทียนที่แจ้งข่าว และดูแลน้องนิวอย่างดี :L2:
-
ขอบคุณทุกคนมากนะครับ ผมส่งข่าวช้านิดนึงเพราะถ้าไม่ใช่คอมฯที่ห้องทำงานผม
หรือแลปทอปของคุณนิวเอง ผมก็เข้ามาตอบที่บอร์ดนี้ไม่ได้ เพราะไม่ทราบpassword
ถ้าเป็นเครื่องประจำคุณนิวเค้าlog inแล้วsave URLไว้ ผมแค่เข้ามาพิมพ์เฉยๆครับ
ผมเพิ่งกลับมาจากโรงพยาบาล คุณนิวรู้สึกตัวแล้วเมื่อตอน7โมงเช้า ตอนแรกๆคงเบลอยา
เพราะไม่พูดไม่จา ผมก็ตกใจแล้วว่าเป้นอะไรรึเปล่า แต่ก็ทำนิ่งๆไว้รอดูอาการไปพร้อมกับคุณหมอ
หลังจากนั้นก็ปกติแล้วครับ เริ่มพูดคุยได้ ทานอาหารเองได้ แล้วตอนบ่ายนี้คุณหมอจะส่องกล้องแล้ว
ผมเล่าให้คณนิวฟังว่า เข้ามาบอกเพื่อนๆคุณนิวในบอร์ดนี้ และบอกว่าทุกคนเป็นห่วง ส่งกำลังใจให้
คุณนิวฝากขอบคุณด้วยมากๆครับ บอกว่ายังไงก็ต้องหายดีและแข็งแรงให้เร็วที่สุดแน่ๆ
ตอนนี้ผมสบายใจมากขึ้น ทุกคนทานข้าวรึยังครับ ผมไม่ได้ทานอะไรมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว
ขอตัวก่อนนะครับ ช่วงบ่ายผมยังมีงานที่ค้างอยู่เยอะต้องรีบทำ เย็นๆจะได้ไปอยู่กับคุณนิว
ขอบคุณมากๆอีกครั้งจากเราทั้งคู่
-
ฝากหอมแก้มพี่นิว 1 ทีคะ
-
งั้นนุ่นฝากกอดพี่นิวเบาๆนะคะพี่เทียน
ขอให้แข็งแรงเร็วๆ
แล้วก็ผลส่องกล้องก็ขอให้ไม่มีอะไรด้วย :กอด1:
-
:L2:มาส่งดอกไม้เป็นกำลังใจนะคะ
-
:L2:
:กอด1:
น้องนิวหายเร็วๆน่ะค่ะ
พี่ๆน้องๆในบอร์ดเป็นห่วง
-
เข้ามาเปนกำลังใจให้ค่ะ ไม่รู้จะพูดอะไรดี
หายไวๆนะคะ
-
รักษาตัวดีๆ หายไวๆน้าาาา
-
หายวันหายคืน คุณพระคุ้มครองนะคะ
:กอด1:
-
พี่เทียนเฝ้าไข้เป็นไงบ้างน้อ
-
พี่เทียนยังไม่มารายงานข่าวเลยอะ
ปล. พี่เทียนเอาแลปท๊อปไปให้พี่นิวเล่นจิ แต่เอ...ไม่เอาดีกว่า รอฟังข่าวว่าส่องกล้องได้ข่วว่าอะไรนะคะ
-
มารอฟังข่าวเช่นกันคะ
-
มารอฟังข่าวเหมือนกันค่ะ
ส่งข่าวหน่อยยยยยยย
-
สวัสดีครับ มารายงานผลครับ
สงสัยคุณacorntan คงเดาใจผมถูกเรื่องแลปทอป
ผมกลับไปที่ห้องเมื่อตอนค่ำๆ เลยเอาติดมาด้วย
คิดว่าคงได้ใช้ประโยชน์บ้างล่ะ แล้วก็ได้ใช้จริงๆ
ผลการส่องกล้อง คือเนื้อเยื่อตรงปลายลำไส้ใหญ่ติดเชื้อ
ซึ่งไม่ได้เป็นอันตราย คุณหมออธิบายว่าคล้ายคนมีแผลถลอกที่ผิวหนัง
ก็ต้องให้ยาจนกว่าแผลจะแห้ง การปวดท้องและมีเลือดไหลก็จะหายไป
ก่อนหน้านี้ที่เลือดออกเยอะ เป็นมาจากความดันของคุณนิวไม่คงที่ ลดลงกระทันหัน
ซึ่ที่ความดันแปรปรวนก็เพราะการเสียเลือดจากการถ่าย และอาเจียนมากจนร่างกายขาดน้ำ
ฟังคุณหมอพูดแล้ว ผมเข้าใจเลยที่เค้าว่ากันว่าร่างกายเสมพันธ์กันทั้งหมด ต้องดูแลให้ดี
ตอนนี้คนป่วยนอนหลับไปแล้ว เพราะฤทธิ์ยาครับ ทั้งฉีดทั้งทาน คงเบลอไปหมด
อาหารก็ต้องปรับเปลี่ยนน่าเห็นใจมาก คุณนิวชอบทานรสจัดตอนนี้คุณหมอห้าม
จัดอาหารแต่แบบจืดๆย่อยง่ายๆมาให้ทาน คุณนิวก็ทานไม่หมดบอกว่าไม่อร่อย
ก่อนจะนอนบอกผมว่าอยากกินผีดไทกุ้งสด ผมก็เลยบอกว่าไว้ตื่นแล้วพรุ่งนี้จะซื้อมาให้
ทีแรกงอแงสุดๆ จนผมต้องบอกว่า ไม่อยากอยู่กับผมไปนานๆแล้วเหรอ ถึงได้หยุดครับ
ขอบคุณที่เป้นห่วงครับ
เทียน
-
ขอบคุณที่มาส่งข่าวค่ะพี่เทียน
พี่นิวป่วยแล้วงอแง ตอนนี้ก็ต้องเอาใจกันหน่อยนะคะ แต่ทำให้คนที่รัก ยังไงก็ไม่เหนื่อยเนอะ ^o^
ทราบผลการตรวจแบบนี้แล้วค่อยสบายใจขึ้นหน่อย
เอาไว้พี่นิวหายดี แล้วพี่เทียนจะงอแงใส่บ้างก็ไม่สายนะคะ
นุ่นฝากกอดพี่นิวเบาๆอีกทีค่ะ :กอด1:
-
มาแล้ว ๆ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด พี่นุ่นมาก่อนแตน
ใจเราตรงกันหรอพี่เทียน อิอิ คงงั้น ตอนนี้พี่เทียนกลับมาที่ห้องแล้วหรือว่าเฝ้าพี่นิวที่โรงพยาบาลคะ
แตนก็เป็นคนดันต่ำ แต่ดีหน่อยที่ไม่เป็นอะไรมากอาการแสดงตอนช่วงลดน้ำหนักแย่หน่อย
ส่งสารสำหรับคนเคยกินรสจัด มากินแบบจืด เหมือนแตนที่กินแต่จืดมากินเผ็ดก็ไม่ไหว
ฝากจุ๊บ ๆ เปลือกตาพี่นิวทีคะ บอกว่า "น้องแตนฝากมาให้ หายเร็ว ๆ นะคะ"
พี่เทียนทานข้าวรึยังคะ คงทานได้แล้วเนอะเพราะดูแล้วเรื่องร้าย ๆ ก็ไม่มีอีกแล้ว จะมีก็แต่
ให้พี่นิวไม่งอแง เป็น "เคะน้อย ๆ " อีก
-
ขอบคุณรายงานข่าวสดนะคะคุณเทียน
รู้อาการ รู้โรค รักษาถูกทาง ไม่นานก็ดีขึ้น
ฝากความห่วงใยด้วยค่ะ
พักผ่อนมากๆ หายเร็วๆนะจ๊ะน้องชาย :กอด1:
-
ขอบคุณค่าพี่เทียน
ขอให้พี่นิวหายไวๆนะ
-
ตอนนี้ผมยังอยู่โรงพยาบาลครับ คุณนิวอกมาพักฟื้นห้องคนไข้พิเศษ ญาติ(และแฟน)มานอนด้วยได้
ผมเลยจัดของใช้กับเสื้อผ้ามาอยู่กับคุณนิวครับ พรุ่งนี้เช้าก็ไปทำงานได้เลย สะดวกดีครับ
เรื่องฝาสกกอด ฝากหอม ผมทำให้แล้วครับแต่หลายทีหน่อยนะครับเพราะฝากกันหลายคน
คุณนิวหัวเราะใหญ่หาว่าผมบ้าจี้ไปด้วย จริงๆยังไม่รวมกอดและจูบของผมด้วยซ้ำ รอให้หายก่อนเถอะ
คำว่า เคะน้อยๆ ผมว่าน่ารักดี แต่ก่อนผมไม่เข้าใจคำนี้ จริงๆก็ไม่เข้าใจภาษาไทยเท่าไหร่
ถ้าเป็นภาษาเขียน ภาษาพูดทั่วไปผมไม่มีปัญหา แต่พอเจอคำแปลกๆก็งงเหมือนกัน
พอมาคบกับคุณนิวน่ล่ะ ได้มาหลายคำเลยครับ บางคำก็ตลก บางคำก็น่ารักดี
-
แวะมาเยี่ยมกระทู้ของนิว ไม่เคยเข้ามาเลยแฮะ ทักทายทุกคนครับ
-
:L2:
มาเยี่ยมไข้พี่นิวครับ
คนดูแลดี คงหายวันหายคืน
-
อิอิ น่าร้ากกกกกกกก เคะน้อยๆขี้อ้อนขี้งอแงของพี่เทียน :m1:
-
พี่นิวได้กำลังใจไปอยู่ใกล้ๆสงสัยจะหายวันหายคืนนะคะ
-
หายไวๆนะครับคุณนิว
คุณเทียนก็เป็นแฟนที่น่ารักมากๆ ดูแลกันอย่างดี
:กอด1:
-
กอดรับวันใหม่จากน้องสาวค้า :กอด1: กอดพี่นิว :กอด1: จู๊บ ๆ รีบ ๆ หาย
กอดพี่เทียน :กอด1: ไม่มีอะไรอยากกอด
-
ส่งดอกไม้เยี่ยมไข้ให้พี่นิวค่ะ :L1:
พี่นิวนอนพักเยอะๆนะคะ ไม่รีบหายเร็วๆเดี๋ยวพี่เทียนเป็นห่วงแล้วเครียดไม่สบายไปอีกคนไม่รู้ด้วยนะเออ ^o^
-
แวะเข้ามาฟังข่าว
รู้ว่าไม่ได้เป็นอะไรมากก็ดีแล้วค่ะ แค่รอให้หายดีเนอะ
คุณเทียนเป็นแฟนที่ดีมากกกกกกกกกกกกก
น้องนิวโชคดีที่ได้เจอคนอย่างคุณเทียน (ผู้ชายดีแบบนี้ ปัจจุบันหา ยาก)
ขอให้หายไวๆน่ะค่ะ :L2:
-
กลับมาแล้ว.............................. ตัวเป็นๆคร้าบไม่ใช่ร่างทรงแล้วนะ นิวเอง
ขอบคุณทุกๆคนเลยนะครับ เอ่ยนามคงไม่หมด แต่อยากบอกว่าขอบคุณจากใจเลยอ่ะครับ
ที่ส่งกำลังใจให้ และคอยมาถามไถ่อาการอยู่ในกระทู้ของผม แรงใจจากทุกคนจะทำให้ผมหายดีครับ
ขอบคุณจากใจอีกครั้ง
ผมกลับมาพักฟื้นที่บ้านได้แล้วล่ะ คุณหมอให้กลับได้ กลับมาพร้อมเอกสารกับซองยามากมาย
การตรวจได้ผลเป็นที่น่าพอใจครับ หมอบอกว่าที่ผ่านมาผมทานรสจัดเกินไป และจากประวัติที่ผมเล่า
คือผมเป็นคนท้องผูกอ่ะ ก็กินยาระบายไง ทีนี้มันมีผลกับลำไส้อ่ะครับ นานๆไปก็ตกค้างกัดลำไส้เฉยเลย
ก็ต้องกลับมาปรับการทานอาหารใหม่ ทานเพื่อ(มีชีวิต)อยู่ ไม่ใช่แค่ทานให้อร่อยและอิ่ม (ทำยากนะเนี่ย)
อืม...ผมยังไม่ได้เล่าให้ฟังเลยเนอะว่าคุณป้าใหญ่ที่อยู่โคราช ท่านเพิ่งเข้าผ่าตัดต้อกระจก ผมก็เลยจะไปดูแล
แต่พอดีผมก็ป่วยซะก่อน ตอนนี้ทั้งนายแม่และคุณน้าเล็กไปช่วยกันดูแลคุณป้าใหญ่แล้ว บอกว่าผมยังไม่ต้องไป
ก็กะว่าพักอีก2-3วันครับ ผมจะกลับโคราช เพราะคุณน้าเล็กโทร.มาเล่าว่าเรื่องผ่าตัดตาไม่มีปัญหา
แต่เพราะตอนนี้คุณป้าใหญ่อายุมากแล้ว เริ่มมีอาการโรคชรากึ่งๆอัมพฤกด้วย ผมเป็นห่วงคุณป้าใหญ่มากเลย
เพราะทั้งนั้นมีแค่นายแมซึ่งก็ต้องดูแลกิจการอ่ะ ไม่ได้ว่างทั้งวัน คุณน้าเล็กก็ต้องกลับกทม.ในวันอาทิตย์แล้วด้วย
นี่ก็บอกคุณหมอแล้วคุณหมอบอกว่าได้ แล้วเดือนหน้าค่อยมฉีดยาและติดตามผลกันต่อ เทียนก็โอคเหมือนกัน
ผมนอนคิดๆเรื่องานว่าจะเอาไงดี ลำพังแค่ผมป่วยน่ะ ผมใช้วันลาไปก่อนแล้วกลับไปทำงานก็ได้
ไม่อย่างนั้นที่ลงทุนทำมาทั้งหมดก็เหมือนจะสูญเปล่าอ่ะครับ แต่พอได้รู้อาการคุณป้าใหญ่ผมก็ตัดสินใจง่ายขึ้น
ตกลงว่าผมลาออกครับ พรุ่งนี้จะไปเขียนใบลาออกที่โรงแรมแล้ว ผมอยากกลับไปดูแลคุณป้าใหญ่ด้วยตัวเอง
ใครจะดูแลได้ดีกวาลูกหลานจริงมั้ย อีกอย่างนายแม่ก็ไม่ต้องเหนื่อยมากด้วย คุณน้าเล็กก็จะได้กลับกทม.แบบไม่ต้องกังวล
ผมเคยบอกแล้ว่าผมมีชีวิตอยู่เพื่อคนอื่นๆมาตลอด การจะคิดอะไรเพื่อตัวเองบางทียังลังเล แต่ถ้าเพื่อผู้มีพระคุณผมทันที
หวังว่าไม่ว่านานแค่ไหนก็ขอให้ได้มีโอกาสดูแลคุณป้าใหญ่ให้ดีที่สุด เหมือนที่คุณป้าใหญ่เคยดูแลผมมาตอนเด็กๆ
เทียนจะลางานกลับไปอยู่โคราชกับผม15วัน ตอนมารับผมออกจากโรงบาลก็เห็นว่าลาได้เรียบร้อยแล้ว
เค้าบอกว่า "ถ้าคุณจะไปดูแลคุณป้าของคุณโดยให้ผมไม่กังวลก็คือมีผมตามไปดูแลคุณอีกที" น่ารักจริงๆ
ผมเกรงใจเค้านะแต่ก็คิดว่าดีเหมือนกัน ผมไปสร้างกำลังใจให้คุณป้าใหญ่ ถ้าผมมีกำลังใจตามไปด้วยก็คงยิ่งดีครับ
เรื่องขำๆตอนก่อนจะออกจากโรงบาลอ่ะ คือคณหมอให้เอกสารมาอ่านเยอะแยะเลย เทียนก็เอายื่นๆให้ดูว่ามีเอกสารนะ
แล้วสักพักก็เอาเอกสารแผ่นนึงยื่นให้ผมต่างหาก ผมก็รับมาแต่ไม่ได้สนใจ เค้าบอกว่าเป็นผลตรวจเลือดของเค้า งงป่ะ
"แล้วไงอ่ะครับ" ผมถาม
"ให้คุณดูไงว่าผมเลือดปกติ ไม่มีโรคแน่นอน" เทียนบอก
"แล้วไปตรวจทำไมอ่ะ หรือว่าไปทำอะไรเสี่ยงๆมา" ผมแซว
"โห...ไม่มีอารมณ์หรอก ไปทำกะคนอื่นเก็บแรงไว้ทำกับคุณดีกว่า" เทียนย้อน
"แล้วเอาใบตรวจมาให้ทำไมครับ" ผมยังไม่เข้าใจอยู่ดี
"ก็ผลเลือดคุณออกมาว่าปกติถึงเกร็ดเลือดน้อยไปก็ไม่ใช่โรคร้าย ผมก็ไปตรวจแสดงความบริสุทธิ์บ้าง
ตอนนี้เราจะเป็นแฟนกันแล้ว ผมว่าเราก็เอาผลเลือดมาดูกันไงว่าเราปลอดภัยทั้งคู่ แล้วก็จะได้เริ่มต้นชีวิตคู่กัน"
"เอ่อ......ไม่ใช่ช่วงนี้นะ" ผมระแวงเล็กน้อย เหอๆ ยังไม่พร้อมอ่ะครับ
"ไม่ๆๆ ผมแค่บอกว่าต่อไปไง ต่อไปเมือ่ไหร่ที่เราจะอ่ะนะ เราก็สดๆไง สดๆได้แล้วอ่ะครับ" เทียนทำท่าเขินๆ
"บ้ารึไง ผมยังไม่ทันหายป่วยเลย คิดไปไกลขนาดนี้เลยเหรอ" ผมก็บ่นไปงั้น จริงๆก็ทั้งขำทั้งเขินเหมือนกัน
-
อิอิ พี่นิว ฝากสวัสดีคุณป้าใหญ่ ด้วยนะคะ
พี่นิวแข็งแรงขึ้นก็ดีแล้ว พี่เทียนจะได้ไม่เป็นห่วงมาก
ว่าแต่.....พี่เทียนนี่เตรียมพร้อมดีเนอะ น่าร้ากกกกกกกกกกกก :m20:
-
:L2:
ดีครับที่ไม่ได้เป็นอะไรมาก
คุณเทียนรอบคอบดีมาก
o13
-
:L2:
^v^"
-
น้องนิวหายป่วยแล้วเนอะ ดีใจด้วย ขอให้หายป่วยแบบหายขาดเลยน่ะ ไม่ป่วยแล้วน่ะค่ะ :L2:
น้องนิวกำลังจะกลับบ้าน (ไปดูแลคุณป้าใหญ่)
ถึงไม่ได้รู้จักกันดี แต่ยังไงก็ฝากให้คุณป้าใหญ่ของน้องนิวหายไวๆน่ะค่ะ
ได้กำลังใจดีจากหลาน + หลานเขย (?) คงหายไว
แอบขำนิดๆ พอน้องนิวหายดี คุณเทียน ก็เริ่มหื่น แล้วอ่ะ :o8:
แต่ว่าตกใจเป็นแฟนกันจิงๆซะทีน่ะค่ะ
(ลุ้นจัง 5555555555555)
กอดน้องนิว มีความสุขมากกกกกกกกกกก นะค่ะ :กอด1:
-
:กอด1:
//กอดแน่นๆน้องนิว
ดีขึ้นแล้วดีใจด้วยจ้า
ฟ้าหลังฝนใช่มั้ยน้องชาย
คุณเทียนน่ารักมากเลย
เป็นกำลังใจ กำลังกายที่เยี่ยมมากๆ
ขอให้คืนวันที่ดีเป็นเช่นนี้ไปนานๆนะจ๊ะ
ตัดสินใจกลับไปดูแลผู้มีพระคุณ
มีโอกาสเลือก และเลือกได้เช่นนี้ก็ดียิ่งจ้า
ขอให้ความดีทำให้น้องเจริญๆยิ่งขี้นด้วยนะจ๊ะ
//กอดแน่นๆอีกครั้ง
แล้วเราจะได้มีโอกาสกอดตัวจริงกันอีกมั้ยเนี่ย
-
ยินดีต้อนรับกลับเล้าค่ะ พี่นิว^^v
สู้ๆนะคะ
-
:กอด1:
//กอดแน่นๆน้องนิว
ดีขึ้นแล้วดีใจด้วยจ้า
ฟ้าหลังฝนใช่มั้ยน้องชาย
คุณเทียนน่ารักมากเลย
เป็นกำลังใจ กำลังกายที่เยี่ยมมากๆ
ขอให้คืนวันที่ดีเป็นเช่นนี้ไปนานๆนะจ๊ะ
ตัดสินใจกลับไปดูแลผู้มีพระคุณ
มีโอกาสเลือก และเลือกได้เช่นนี้ก็ดียิ่งจ้า
ขอให้ความดีทำให้น้องเจริญๆยิ่งขี้นด้วยนะจ๊ะ
//กอดแน่นๆอีกครั้ง
แล้วเราจะได้มีโอกาสกอดตัวจริงกันอีกมั้ยเนี่ย
นิวกลับไปอยู่กะคุณป้าใหญ่ที่โคราช ถ้าสถานการณ์พระนครเรียบร้อยดี คงได้เข้าไปให้กอดตัวเป็นๆครับพี่กุ้ง
-
เย้...พี่นิวมาแล้ว
มาไม่เห็นบอกกันมั่งเลย
ขอกอดให้ชื่นใจหน่อย ฝากพี่เทียนก่อนแทนสะเยอะละ :กอด1:
-
ว่าแต่.......... ทำไมใครๆก็ชมเทียนทั้งนั้น ตานี่เค้าเริ่มหื่นแล้วนะ ทำไมไม่ห่วงผมมั่ง
-
พี่เทียนน่าร๊ากกกก
ยินดีที่พี่นิวหายดีแล้วนะคะ
-
ก็รักพี่นิวมากกว่าอยู่ละ ถ้านับระดับ พี่นิวก็เปรียบเหมือนเล็บที่แตนรัก แล้วพี่เทียนก็เหมือนกับนิ้วที่แตนรักเหมือนกัน
:กอด1:
รักทั้งคู่ ชอบที่เฮียเทียนหื่น :L1:
กดพี่นิวอย่าได้ลุกขึ้นมาได้เป็นอันขาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :angry2:
-
นิวกลับไปอยู่กะคุณป้าใหญ่ที่โคราช ถ้าสถานการณ์พระนครเรียบร้อยดี คงได้เข้าไปให้กอดตัวเป็นๆครับพี่กุ้ง
หวังว่าสถานการณ์จะสงบเรียบร้อย กลับคืนสู่ปกติโดยเร็วที่สุดหละน้องนิว
สิ่งที่สูญเสียไปแล้วไม่อาจเรียกคืน ตอนนี้คือช่วยกันฟื้นฟูเท่าที่ทำได้
แล้วคงได้เจอกัน แต่มุมสุดท้ายที่เราร่ำลากันครั้งที่แล้ว คือ หน้า MK Trendy สยามนี่นะ
ตอนนี้คงไม่มีมุมแบบนั้นแล้ว
มีโอกาสพบกันครั้งหน้า พาน้องสะเขยมาให้พี่รู้จักตัวบ้างนะจ๊ะ
:กอด1:
-
ไปด้วยคนนะครับ อยากกอดพี่นิว
-
:กอด1: พี่นิว ดีใจจัง พี่นิวไม่เป้นอะไรมาก หายเร็วๆนะคะ
-
ขอบคุณทุกคนอีกครั้งนะครับ
-
นิวกลับไปอยู่กะคุณป้าใหญ่ที่โคราช ถ้าสถานการณ์พระนครเรียบร้อยดี คงได้เข้าไปให้กอดตัวเป็นๆครับพี่กุ้ง
หวังว่าสถานการณ์จะสงบเรียบร้อย กลับคืนสู่ปกติโดยเร็วที่สุดหละน้องนิว
สิ่งที่สูญเสียไปแล้วไม่อาจเรียกคืน ตอนนี้คือช่วยกันฟื้นฟูเท่าที่ทำได้
แล้วคงได้เจอกัน แต่มุมสุดท้ายที่เราร่ำลากันครั้งที่แล้ว คือ หน้า MK Trendy สยามนี่นะ
ตอนนี้คงไม่มีมุมแบบนั้นแล้ว
มีโอกาสพบกันครั้งหน้า พาน้องสะเขยมาให้พี่รู้จักตัวบ้างนะจ๊ะ
:กอด1:
ใช่เลยครับพี่ เพิ่งได้มาตามอ่านข่าวย้อนหลังจากเวปต่างๆ ใจหายมาก
แต่ละที่เกิดเหตุเป็นที่ที่นิวคุ้นเคยทั้งนั้นเลย ช่อง3ก็เคยไปสอบผู้ประกาศข่าว(แตไมได้)
สยาม นี่ก็แหล่งพบปะสังสรรค์ของนิวกับแก๊งั้งหลายเลยครับ เฮ้อ.......
แต่ก่อนนิวกับเพื่อนจะแซวกันตลอดเลยว่า คนนึงมาจากชล คนนึงมาจากนครปฐม อีกคนมาจากโคราช
แต่พวกเราก็ถ่อสังขารมารวมตัวกันที่สยาม เดินเม้าท์มอย ชอปปิ้ง ดูหนังสือ ลั้นลากันในย่านนี้ได้ทั้งวัน
-
พี่นิว ไปนอนได้แล้ว
อิอิทำเป็นดุ แตนก็ไปนอนเหมือนกันคะ
ขอกอดหน่อย :กอด1:
-
กอดกันๆน้องแตน คิดถึงมากมาย
-
พี่นิวววววววว ไปนอนกอดพี่เทียนเดี๋ยวนี้นะคะ ตีสองแล้วนะ เพิ่งออกจากโรงบาลเอง
น้องๆเป็นห่วงงงงงงงงงงงงงงง :กอด1:
-
ตื่นมาตอนเช้าก็เกือบๆ9โมงแล้ว มองหาเทียนไม่เจอ ทีแรกคิดว่าไปทำงานแต่ก็จำได้ว่าวันนี้วันหยุดของเค้านี่นา
เมื่อตื่นแล้วก็ไม่อยากนอนอีก ก็เลยลุกขึ้นอาบน้ำ เปลี่ยนชุดใหม่ เดินออกมาด้านนอกเจอเทียนเปิดประตูเข้ามาพอดี
เทียนตื่นแต่เช้าไปหาซื้อของสดจากตลาดมาเต็มเลย บอกว่าอยากให้ผมกินอาหารที่สะอาดๆ แล้วเค้าก็เข้าครัว
จริงๆแล้วอพาร์ทเม้นท์ผมไม่ได้กว้างมากมายนัก แต่ก็มีพื่นที่สำหรับทำอาหารได้ ซึ่งเครื่องครัวสารพัดประโยชน์
ที่เราใช้ทำอาหารมื้อนี้คือ เตาไมโครเวฟ ปกติผมเอาไว้อุ่นอาหารให้ร้อนไม่เคยใช้ปรุงอาหารจริงๆสักที
ผมเข้าไปช่วยเค้าเตรียมของ จัดของต่างๆ แล้วก็รอให้เค้ากางตำราเพื่อให้อาหารจากไมโครเวฟสุกและสะอาด
อย่างที่เทียนเค้าต้องการจริงๆ กว่าได้กินปาเข้าไปเกือบ11โมงแล้ว แต่ก็ได้อาหาร2-3อย่างที่น่าทานมาก
นั่งทานข้าวไปก็คุยกันไปด้วย เทียนบอกว่าหลังจากกลับมาจากโคราชแล้ว อยากให้ผมย้ายไปอยู่คอนโดของเค้าจะดีกว่า
ผมเกรงใจอยากจะคัดต้าน แต่ก็คิดว่าไม่จำเป็นเพราะจากนี้ไปเราคิดจะใช้ชีวตด้วยกันแล้ว ผมก็เลยตกลงตามที่เค้าบอก
ดังนั้นก่อนจะออกไปข้างนอกด้วยกัน ผมจึงแวะไปแจ้งย้ายออกกับผู้ขจัดการอพาร์ทเม้น ซึ่งก็จะย้ายอกเดือนหน้าครับ
ผมมาถึงโรงแรมตอนบ่ายโมงแล้ว เข้าไปพบฝ่ายบุคคลเพื่อขอใบลาออก ทางฝ่ายบุคคลถามว่าคิดีแล้วเหรอ
ผมก็ยิ้มๆและบอกว่าคิดดีแล้ว ซึ่งก็ไม่มีปัญหาอะไรยุ่งยากครับ เนื่องจากใบลาออกก็ต้องให้เทียนแหล่ะเซ็นต์อนุมัติ
เจอซันนี่ด้วย ซันนี่ไม่อยากให้ผมลาออก แต่ก็เข้าใจเหตุผลของผม เราได้แต่แสดงความห่วงใยกันอย่างมากมาย
ก่อนจะกลับผมแวะไปเจอน้องหนูคนที่ช่วยผมวางยาในอาหารน่ะแหล่ะ ผมไปขอบคุณเค้าและบอกเค้าว่า
ต่อจากนี้ไปผมคงไปแล้วจริงๆ หวังว่าเค้าจะพบเจอคนที่ดีจริงๆและจะเป็นคนของเค้าอย่างสมบูรณ์แบบมากว่าผม
น้องเค้าก็กอดผมแล้วร้องไห้ เค้าบอกว่าเค้าดูออกมานานแล้วว่าผมกับเทียนมีอะไรกัน แต่คิดว่าก็จะคบกับน้องไปด้วย
แม้ว่าน้องเค้าไม่ได้อยากให้ผมเลือกเค้าแต่ก็ไม่คิดว่าผมจะเลือกเทียนเช่นกัน แต่เมื่อได้พูดคุยกันน้องเค้าก็ตัดใจได้
ทั้งยังอวยพรให้ผมกับเทียนด้วย น้องเค้าเชื่อว่ามีคนที่ดีสำหรับผมอย่างเทียน ก็จะมีคนที่ดีสำหรับตัวน้องเค้าเช่นกัน
ในที่สุด....การขับเคี่ยวอย่างยาวนานและห้ำหั่นอย่างเลือดเย็น ก็จบสิ้นกันซะที ผมจะนอนหลับอย่างสนิท
ตลอดเวลาการทำงานที่นี่ผมไม่เคยหลับสนิทจริงๆสักวัน จะต้องพะวงกับงาน พะวงกับคนอยู่เสมอๆ
การเดินบนเส้นทางที่มีอำนาจและความอยู่รอดเป็นเครื่องต่อรอง มันอันตรายและเหนื่อยยากนัก
ผมคิดว่าการที่ยังรักษาชีวิตไว้ได้ พาตัวเองให้พ้นจากสภาพแก่งแย่งชิงดี คงจะช่วยให้ผมหายดีขึ้น
ถ้าผมยังต้องอยู่ในวังวนเดิมๆ ก็คงต้องขับเคี่ยวด้วยแผนการเล่ห์กลไม่รู้จบสิ้น บางทีผมคงตายอยู่ในนั้นแหล่ะ
ผมเดินไปลาเพื่อนร่วมงานหลายแผนกๆที่ผมสนิทและรู้จัก ได้เห็นรอยยิ้มและน้ำใจจากหลายๆคนก็ตื้นตันเหลือเกิน
เมื่อเดินพ้นชายคาโรงแรมแล้ว ผมรู้สึกโล่งเหมือนแอกที่แสนหนักหนานั้นถูกยกขึ้นจากหลังของผมทีเดียว
ผมสูดอากาศที่มีฝนโปรยปรายลงมาอย่างชื่นใจ มีเทียนเดินถือร่มและให้ผมเกาะแขนเค้าไปตลอดแนวถนน
มาถึงตอนนี้ อะไรจะสำคัญไปกว่ามีชีวิตอยู่เพื่อใครสักคนที่เค้าพร้อมจะอยู่เพื่อเราเช่นกัน อำนาจ วาสนาก็ไม่จำเป็นอีกแล้ว
-
ขอให้มีความสุขนะค่ะ พี่นิว
-
ขอบคุณครับน้องกาล
-
เพิ่งอ่านถึงหน้า 7 ทำไมชีวิตน้องนิวถึงได้มีแต่เรื่องหนักหนาสาหัสทั้งนั้นเลย อ่านไปลุ้นไป จะรีบตามอ่านให้ทัน
แต่ขอมาทักทายเจ้าของไดอารี่สักหน่อย
จริงๆแล้วเคยอ่านเรื่องราวของน้องนิวที่ยาวสุดๆนะแหละค่ะ ตอนนั้นอ่านแต่ยังไม่ได้เป็นสมาชิกเลยเม้นท์ไม่ได้
ถึงจะอ่านนานแล้ว แต่จำได้ว่าเป็นเรื่องที่ทำให้เสียน้ำตามากๆ ทำไมคนเราเมื่อรู้ว่ารักกันแล้วต้องถูกแยกจากกันด้วย
เป็นเรื่องราวที่ซาบซึ้งมากๆ เป็นเรื่องที่ประทับใจจนต้องกลับไปอ่านซ้ำอีกครั้งแล้วล่ะ (แต่กลัวจะร้องไห้อีก)
หลังจากตอนนั้นก็คิดว่าเอคนเขียนเรื่องนี้ทำไมเค้าไม่มาเล่าอะไรอีกเลยน๊อ จากที่วนเวียนในเล้ามาก็เกือบสองปีได้
แต่ก็ไม่เห็นว่าจะมีงานน้องนิวเลย (เพราะปกติจะอยู่ห้องนิยายไม่เคยมาห้องนี้เลย) แล้วแบบว่าหาชื่อ "ฟ้างามยามค่ำ" ไม่เจอ
แล้วในที่สุด น้องนิวเปลี่ยนชื่อนี่เอง เพิ่งมาเจอเมื่อวานนี้ด้วยล่ะ อ่านไปได้นิดนึงได้เห็นว่า...น้องนิวเปลี่ยนไปเยอะเหมือนกันนะ
จากตอนเรื่องเล่าแรกๆอ่ะค่ะ เป็นคนที่แกร่งขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ อยากอ่านตามให้ทันจะได้ทักทายน้องนิวตัวเป็นๆบ้าง 555
-
ดีใจด้วยนะครับพี่นิว
^^"
ตั้งแต่หายป่วยแล้วก็ขอให้มีแต่เรื่องดี ๆ เข้ามาในชีวิตตลอดไปนะครับผม ><"
..
-
พี่นิว ขอให้มีความสุขมากๆนะคะ
แข็งแรงแล้วก็ขอให้พี่สองคนใช้ชีวิตร่วมกันอย่างมีความสุขนะ ^o^
อะไรจะสำคัญไปกว่ามีชีวิตอยู่เพื่อใครสักคนที่เค้าพร้อมจะอยู่เพื่อเราเช่นกัน
เห็นด้วยอย่างยิ่งค่ะ
-
:man1: น้องนิว รักษาตัวดีๆหายไวๆนะ แนะนำให้ทานขมิ้นชันชนิดแคปซูล
ขององค์การเภสัชกรรมปลอดสารพิษดี ทานวันละเม็ดก็พอ รักษาท้อง ป้องกันมะเร็งไปด้วย
ให้ผู้เฒ่าผู้แก่ทานด้วย คุณเทียนด้วยนะ
:L1:เริ่มต้นชีวิตใหม่ให้สดใส แข็งแรง มีความสุข รักกันและดูแลกันและกันตลอดไปนะ :L1:
-
ดีใจด้วยนะคะ พี่นิว ขอให้มีความสุขมากๆค่ะ
-
พี่นิว มานอนกอดแตนดีกว่า ไหน ๆ ก็ไปโคราชแล้วผ่านลำปางพอดี แวะหาแตนหน่อยนะ อิอิ
-
พี่นิว มานอนกอดแตนดีกว่า ไหน ๆ ก็ไปโคราชแล้วผ่านลำปางพอดี แวะหาแตนหน่อยนะ อิอิ
เอ่อ.............มันจะผ่านตอนไหนวะครับน้องแตน ฮ่าๆๆๆ
-
เพิ่งอ่านถึงหน้า 7 ทำไมชีวิตน้องนิวถึงได้มีแต่เรื่องหนักหนาสาหัสทั้งนั้นเลย อ่านไปลุ้นไป จะรีบตามอ่านให้ทัน
แต่ขอมาทักทายเจ้าของไดอารี่สักหน่อย
จริงๆแล้วเคยอ่านเรื่องราวของน้องนิวที่ยาวสุดๆนะแหละค่ะ ตอนนั้นอ่านแต่ยังไม่ได้เป็นสมาชิกเลยเม้นท์ไม่ได้
ถึงจะอ่านนานแล้ว แต่จำได้ว่าเป็นเรื่องที่ทำให้เสียน้ำตามากๆ ทำไมคนเราเมื่อรู้ว่ารักกันแล้วต้องถูกแยกจากกันด้วย
เป็นเรื่องราวที่ซาบซึ้งมากๆ เป็นเรื่องที่ประทับใจจนต้องกลับไปอ่านซ้ำอีกครั้งแล้วล่ะ (แต่กลัวจะร้องไห้อีก)
หลังจากตอนนั้นก็คิดว่าเอคนเขียนเรื่องนี้ทำไมเค้าไม่มาเล่าอะไรอีกเลยน๊อ จากที่วนเวียนในเล้ามาก็เกือบสองปีได้
แต่ก็ไม่เห็นว่าจะมีงานน้องนิวเลย (เพราะปกติจะอยู่ห้องนิยายไม่เคยมาห้องนี้เลย) แล้วแบบว่าหาชื่อ "ฟ้างามยามค่ำ" ไม่เจอ
แล้วในที่สุด น้องนิวเปลี่ยนชื่อนี่เอง เพิ่งมาเจอเมื่อวานนี้ด้วยล่ะ อ่านไปได้นิดนึงได้เห็นว่า...น้องนิวเปลี่ยนไปเยอะเหมือนกันนะ
จากตอนเรื่องเล่าแรกๆอ่ะค่ะ เป็นคนที่แกร่งขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ อยากอ่านตามให้ทันจะได้ทักทายน้องนิวตัวเป็นๆบ้าง 555
ขอบคุณสำหรับการติดตามกันมาอย่างยาวนาน นานจริงๆเนอะจากเรื่องที่เคยเล่าก็ผ่านไปหลายปีแล้วครับ
คนเราต้องมีวาสนาถึงได้พบกัน การที่พี่ได้กลับมาอ่านเรื่องของนิวอีกครั้ง นับเป็นวาสนาของนิวที่จะมีพี่สาวเพิ่มอีกคน
ก่อนหน้านี้ที่ไม่ได้เขียนเรื่องอะไรอีก เพราะไม่รู้จะเขียนถึงใครครับ เรื่องราวมีอยุ่ทุกวันแต่มันก็ผ่านไป
แต่ที่เกิดไดอารี่นี้เริ่มมาจาก มาตั้งกระทู้บ่นเรื่องงานในบอร์ดนี้อ่ะครับ เลยไม่แปลกที่มาเริ่มเล่าในพูดคุยทั่วไป
แทนที่จะเป็นห้องนิยายอ่ะครับ นานๆไปเริ่มเล่าเริ่มติดใจ มีคนอยากอ่านและผมก็อยากเล่า ก็คุยกันมาเรื่อยๆแบบนี้
ค่อยๆอ่านไปนะครับพี่ ชีวิตคนเรามันเปลี่ยนแปลงทุกวัน พี่จะได้เห็นนิวในแบบที่คาดไม่ถึงอีกเยอะ ฮ่าๆๆ
ขอบคุณอีกครั้งครับ
-
แสดงว่าไม่เคยไปโคราชนะสิเลยไม่รู้ว่าผ่านลำปาง 5555 ผ่านหน้าบ้านแตนพอดิบพอดีเลยนะ
แวะหน่อยน่าาาาาา นะ
-
ยินดีด้วยนะครับพี่นิว
ได้ถึงจุดหมายปลายทางของชีวิตเสียที
ขอให้มีความสุข นะครับ
-
แวะมารีพลายอีกหน่อย โอ๊ะเจอน้องนิวพอดี ดีใจที่ได้เป็นพี่สาวอีกคนของน้ิองนิว
คือว่าพี่พยายามไม่อ่านตอนล่าสุดน่ะ อยากลุ้น 555+
...พอดีว่าอ่านถึงตอนแทนแรกๆก็พอรู้สึกแหละว่าแทนเค้าชอบน้องนิวนานล่ะ แบบว่าอยากทำตัวให้น้องนิวสนใจ
แต่พอเป็นแฟนกันจริงๆและมีปัญหากัน จะว่าสงสารแทนก็สงสารนะ เพราะเพิ่งจะส่งใจถึงน้องนิวสำเร็จ
แต่พี่ว่าการที่เค้าพลาดแล้วพลาดอีกแบบนี้มันก็มาจากอารมณ์เค้าน่ะแหละ พออารมณ์ร้อนก็ไม่คิดให้รอบคอบ
ทำอะไรไปตามอารมณ์ ถึุงเค้าจะรักน้องนิวมากแต่อารมณ์ของเค้ายังเป็นแบบนี้ อีกหน่อยคบๆกันไปก็คงต้องมีเรื่องแน่นอน
...ในส่วนน้องนิวเองก็ บอกไม่ถูกนะตอนนี้พี่อ่านไปเหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่คอ เฮ้อ~~ ร้องไห้เลยดีม๊ายย :o12:
เข้าใจเลยว่าตอนนั้นน้องนิวต้องเจ็บปวดมาก สับสน และหลายๆอย่างเลยทำให้ป่วยได้ขนาดนั้น
:กอด1: กอดน้องนิวค่ะ เดี๋ยวกลับมา่อ่านต่อไปข้างนอกก่อน
-
ค่อยๆอ่านครับพี่ เรื่องนี้มีหักมุม โช๊ะเด๊ะ
-
พี่นิว ชอบจับน้องจ๊อดของพี่เทียนมะ
-
น้องจ๊อด เป็นใครอ่ะ ไม่รู้จัก
-
หงะ น้องจ๊อด ก็น้องของพี่เทียนนั้นแหละ
น้องจ๊อด = ไส้กรอกพร้อมไข่
น้องหนู = หอยนางรมณ์แพ็คคู่
-
ฮ่าๆๆๆ เออคิดได้เนอะน้องแตน
คำถามที่ว่าชอบจับมั้ย คือไงอ่ะ
แบบว่าอยากจับมากๆ อยากจับตลอดเวลาหรือไง ก็ไม่นะ เฉยๆ
ต่างคนต่างมีจะไปเล่นของเค้าทำไมอ่ะ ถ้าจะจับก็ต้องเป็นไปตามสถานการณ์นะ
-
ดีใจกับน้องนิวด้วย น่ะค่ะ :L2:
ฟ้าหลังฝน มักสดใสเสมอ
รักกับคุณเทียน นาน ๆ น่ะค่ะ
ปล. มีน้องเร็วๆล่ะ 5555555555 :o8:
-
ดีใจกับน้องนิวด้วย น่ะค่ะ :L2:
ฟ้าหลังฝน มักสดใสเสมอ
รักกับคุณเทียน นาน ๆ น่ะค่ะ
ปล. มีน้องเร็วๆล่ะ 5555555555 :o8:
อ่ะนะพี่เจิน ตอนนี้กะลังบำรุงอยู่ครับ รอให้กำลังวังชากลับมาก่อน รับรองมีน้องแน่ๆ ฮ่าๆๆ
-
ลืมไป o22 ว่าพี่ก็มีของพี่อยู่แล้ว จะอยากจับทำไม :laugh:
5555 ก็น้องไม่มีนิก็เลยถาม ชอบไปจับตอนมันยังไม่โต..นิ่มดี :impress2:
นิเราพูดอะไรออกไป :serius2:
-
เทียนเคยบอกว่า ชอบให้ของพี่ไปโตในปากเค้า ฮ่าๆๆๆ
-
กรี๊ดดดดดดด ตระกูลหื่น พาอิหมอเปาไปด้วยอีกคน
ชิส์งอน :a14:
เหมือหมอเลย แตนจับละบอกไปหอมมันหน่อย เชอะทำก็เข้าทางนะสิ ชอบให้ดูดจังเลย มันสนุกมากเลยหรอพี่นิว คริ ๆ แต่ท่าจะสนุกจริง ๆ
เค้าบอกจะเอาน้องจ๊อดมาฟ้าดหน้าแตนด้วยงะ โหดร้ายมาจิจะงับขาดด :angry2:
-
อ่า....น้องนิว ถึงหน้า15ล่ะ....
โว้ว~~ หักศอก หักมุม หักด้ามพร้าด้วยเข่า โฮกกก น้องนิวแร๊ง เริ่ด โอ้ว...น่ากลัวนะเนี่ย :m25:
แต่สะใจเป็นบร้า ง่าพูดอารายไป
:กอด1:
-
ชอบให้ดูดจังเลย มันสนุกมากเลยหรอพี่นิว
คนดูดน่าจะสนุกนะครับ ส่วนคนถูกดูดอ่ะ เสียวว้อยยยยยยยยยยยยยยยย :เหอะ1:
-
อ่า....น้องนิว ถึงหน้า15ล่ะ....
โว้ว~~ หักศอก หักมุม หักด้ามพร้าด้วยเข่า โฮกกก น้องนิวแร๊ง เริ่ด โอ้ว...น่ากลัวนะเนี่ย :m25:
แต่สะใจเป็นบร้า ง่าพูดอารายไป
:กอด1:
นิวอ่านถึงหน้า10ครับพี่ ฮ่าๆๆๆ เห็นพี่มาอัพเดทให้ฟังว่าอ่านถึงหน้าไหน
เป็นแรงบันดาลใจให้นิว กลับไปพลิกอ่านไดอารี่ตัวเองอีกครั้ง เกือบตามพี่ทันละครับ
-
เมื่อคืนเป็นคืนที่นอนหลับได้เองไม่ใช่เพราะฤทธิ์ยา และเป็นการนอนหลับที่รู้สึกว่าหลับสนิทจริงๆ
ที่ผ่านมาไม่เคยมีคืนไหนเลยที่ผมนอนหลับแบบเต็มที่ หลายๆคืนผมตื่นแทบทุกชั่วโมงก่อนนาฬิกาปลุกจะดัง
คงเพราะความเร่งรีบ ความรับผิดชอบ ในหน้าที่การงานที่รออยู่จึงทำให้ผมไม่อาจวางภาระใดๆไปจากจิตสำนึกได้เลย
ตอนเป็นพนักงานระดับล่างก็ขาดไม่ได้ สายไม่ได้เพราะจะไม่เป็นผลดีกับการบรรจุ พอเป็นหัวหน้าก็ต้องเป็นแบบอย่าง
หลังจากนอนอย่างเต็มอิ่มแล้ว ก็ทำให้เช้าวันนี้รู้สึกสดใส ผมตื่นก่อนเทียนเห็นเค้ายังหลับอยู่ก็ไม่รบกวนล่ะ
ล้างหน้าล้างตาแล้ว ก็ไปเตรียมผ้าเช็ดตัว บีบยาสีฟันไว้ให้ แล้วก็ออกมาเตรียมเอกสารให้เค้า
ผมไปปลุกเทียนตอน6โมงครึ่ง เค้าทำหน้าแปลกใจเมื่อได้เห็นสิ่งที่ผมเตรียมไว้ให้
ผมบอกเค้าว่า "ก็ผมอยู่เฉยๆ อะไรทำให้ได้ก็ทำครับ" เค้าหอมแก้มผมแทนคำขอบคุณ
หลังจากนั้นพอเค้าแต่งตัวเสร็จแล้วก่อนออกไปทำงานเค้าบอกให้ผมเตรียมตัวไว้แต่เนิ่นๆ
"ทำไมอ่ะ" ผมถามแล้วยื่นเนคไทให้เค้า
"ผมจะมารับออกไปข้างนอก ตอนนี้คุณอยู่ว่างๆ เดี๋ยวจะเบื่อแย่" เทียนผูกเนคไทอย่างชำนาญ
"ถ้าเบื่อผมก็หาไรทำไปเรื่อยๆแหล่ะ เล่นเนตก็ได้ ไม่ต้องกังวลหรอกครับ" ผมช่วยเค้าจัดเนคไทให้เข้าที่
"เอาน่า ผมเลิกงานแล้วจะมารับไปทานข้าว มีร้านเปิดใหม่" เทียนบอกผม
"ขี้เกียจทำอาหารให้ผมกินแล้วอ่ะดิ" ผมแกล้งทำเป็นงอน
"ไม่ใช่งั้น ผมแค่อยากไปไหนๆกับแฟนบ้างเท่านั้นเอง นะครับ ไปด้วยกันนะ" เทียนกอดผมไว้หลวมๆ
"โอเคๆ ปล่อยก่อนดิ เดี๋ยวชุดทำงานยับหรอก" เมื่อผมรับปากเค้าก็ยอมคลายอ้อมกอดนั้น
จนเมื่อประมาณ4โมงเย็น เทียนก็มารับผมที่ห้อง แล้วพาไปทานอาหารร้านที่เค้าจองโต๊ะเอาไว้แล้ว
"ต้องจองเลยเหรอ" ผมถามเมื่อนั่งลงแล้ว
"ครับ สั่งอาหารก่อนนะ ค่อยกินไปคุยไป" พูดถึงอาหารก็ทานได้แต่จืดๆ แต่ก็ต้องทานอ่ะนะ
"อาหารอร่อยดีครับ" ผมชมจากใจจริง ขนาดอาหารจืดๆยังได้รสชาติดีขนาดนี้
"แน่นอน ผมเป็นที่ปรึกษาให้เจ้าของร้านนี้" เทียนพูดเบาๆพอให้ได้ยินแค่สองคน
"จริงเหรอ เก่งจังเลย" ผมแสดงความชื่นชม
"ผมถึงอยากให้คุณมาทานอาหารร้านนี้ไง ถ้าคุณถูกใจ รับรองว่าร้านนี้ขายดีแน่" เทียนหัวเราะ
"แหม........ยอกันเอง" ผมเขินนิดๆ
"อ้าว มีแฟนกะเค้าคนเดียว ไม่ให้ผมยอคุณ จะไปยอใครครับ" เทียนแซวยิ้มๆ
"พูดเบาๆก็ได้ อายเค้า" ผมปรามทั้งที่ยังเขินๆ
"อืม งั้นผมไม่พูดแล้ว คุณนั่งอยู่ตรงนี้สักครู่นะ เดี๋ยวผมมา" ว่าแล้วก็ลุกออกไปเลย ผมตามเค้าไม่ทันจริงๆ
แต่ช่วงเวลาแห่งความสงสัยก็ไม่ได้อยู่นานนักหรอกครับ เพราะเค้าหายไปทางด้านหลังเวทีสำหรับแสดงโชว์ของทางร้าน
เจ้าของร้านก็เดินออกมาด้านหน้า พร้อมกล่าวว่าได้รับเกียรติพิเศษจากที่ปรึกษาของร้านจะเล่นดนตรีสดให้ฟัง
เทียนกลับออกมาพร้อม ไวโอลิน สีน้ำตาลลายไม้ขัดเงา เทียนเดินออกมายืนหน้าเวที โค้งให้แขกในร้านทุกคน
"ผมขอเล่นเพลงๆนี้ให้คนพิเศษของผมครับ" เทียนกล่าวเช่นนั้น แล้วจึงเริ่มบรรเลงเพลงที่แสนหวานจับใจ
ผมนั่งอยู่ตรงนั้นด้วยอาการตัวลอย เหมือนรอบๆตัวเต็มไปด้วยหมอกควัน ทุกอย่างเหมือนความฝันและเป็นฝันที่แสนวิเศษ
เมื่อเพลงจบ เทียนกล่าวขอบคุณแล้ว จึงเดินมาหาผมที่โต๊ะ ทุกสายตาที่มองมาทำให้ผมประหม่า
แต่เมื่อเทียนเดินมาถึงโดยมารยาท ผมก็ต้องลุกขึ้นปรบมือให้เค้า แขกทุกคนที่ปรบมืออยู่แล้วยิ่งปรบมือดังขึ้น
ผมขอบคุณเค้า และบอกว่าเป็นสิ่งที่ผมฝันมาตลอดว่าจะได้รับจากคนที่ผมรัก และมันวิเศษมากที่คนๆนั้นเป็นเทียน
เค้าเองก็บอกว่าเค้าเคยตั้งใจมาตลอดว่า ถ้าเค้าตกลงใชชีวิตกับใครเค้าจะเล่นเพลงๆนี้เพื่อขอคนๆนั้นแต่งงาน
"แต่งงานเหรอ ล้อเล่นป่ะเนี่ย" เรายังคงยืนพุดกันอยู่ที่โต๊ะ แขกคนอื่นๆเริ่มหันไปสนใจอย่างอื่นแล้ว
"จริงๆครับ ผมไม่ได้อยากจดทะเบียน ไม่ได้อยากมีพิธี ผมแค่อยากทำความฝันของผมให้เป็นจริง
ด้วยการเล่นเพลงๆนี้ในวันที่ผมจะขอคนที่ผมรักแต่งงาน แล้วคุณคือคนที่ทำให้ผมได้ทำอย่างที่ฝัน" เทียนย้ำ
"แล้วคุณฝันไว้มั้ยว่าคนที่คุณขอแต่งงานจะตอบว่าไง" ผมกลั้นน้ำตาไว้สุดๆ ทั้งเขินทั้งตื้นตัน
"ผมฝันแค่ว่าเมื่อผมให้แหวนวงนี้กับคนๆนั้นแล้ว ผมจะบอกว่า โปรดใช้ชีวิตร่วมกับผมนะครับ"
"ผมไม่เคยฝันถึงเรื่องพวกนี้" ผมระบายลมหายใจนิดหน่อย ตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูก
"แล้วคุณจะตอบว่า............" เทียนยิ้มค้าง สีหน้าลุ้นสุดๆ
"ตกลงครับ" ผมตอบตกลงและยื่นนิ้วนางข้างซ้ายให้เค้าสวมแหวนให้ มันพอดีเป๊ะเลย
ปล.กลับจากทานอาหาร ได้คุยโทรศัพท์กับนายแม่ ผมถามอาการคุณป้าใหญ่ นายแม่ถามอาการผม
ผมเล่าว่าวันนี้เทียนเล่นไวโอลินให้ฟัง นายแม่บอกว่ามาคราวหน้าให้เทียนมาเล่นกับนายแม่ เพราะนายแม่เล่นเป็น
ผมคุยกับนายแม่จนพอใจแล้ว นายแม่จึงขอพูดกับเทียนบ้าง ผมเห็นเทียนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ คิดว่าคงเป็นเรื่องดีแน่ๆ
(http://bg1.bloggang.com/data/a/aglitter-night/picture/1201004539.gif)
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดีใจด้วยนะค่ะที่พี่นิวมีความสุขสักที
-
ดูเหมือนคุณแม่ กับคุณเทียน เนี้ย จะเข้ากันได้ดีเนอะ
อิอิ
ผ่านด่านคุณแม่ได้ก็ ฉลุยแล้ววววว
แต่งเลย แต่งเลย แต่งเลย
5555555555
แวะเข้ามาแซวเฉยๆ อิจฉาจัง พี่ปูนนี้แล้วยังไม่มีเลยอ่ะ
-
:L2: :L2:
เอาดอกไม้มาแสดงความยินดีด้วยเน้อพี่นิว
รีบๆมีหลานเน้อ อยากเห็นหน้าหลานเต็มแก่แล้ว
ให้พี่เทียนดูแลให้พร้อมเร็วๆน้า รักกันนานๆค้าบ
-
ขอบคุณนะครับทุกคน เทียนเค้าก็ถามตลอดว่าพร้อมรีย้ง ผมก็ได้แต่บอกว่ายัง
ใจจริงก็สงสารนะ แต่....ยังดีกว่า อยากให้ร่างกายแข็งแรงกว่านี้อีกหน่อย
เทียนก็แสนดี ไม่เคยงอแงกวนใจ ถึงเวลาแค่มากอดๆหอมๆแล้วก็ยอมนอนหลับแต่โดยดี
-
:L2: :L2:มาเยี่ยมน้องนิว
รักษาสุขภาพด้วย
-
คุณนิวครับ
บอลน้ำตาคลอเบ้าไปด้วยเลยตอนที่คุณเทียนขอคุณนิวแต่งงาน
แบบว่ามันซึ้งอ่ะ :sad4:
ยินดีด้วยนะครับ :mc4: :L2: :3123: :กอด1:
-
:L2: เอาช่อดอกไม้มาให้เจ้าสาวก่อน ออกเรือนแล้วน้องนิว~~~
ขอให้มีความสุขนะจ้ะ ตั้งแต่นี้ไปขอให้พบเจอแต่สิ่งดีๆ คนดีๆเนี่ยเจอแล้วก็รักษาเค้าไว้ให้มั่นนะ
ไม่อยากแอบอ่านตอนท้ายเล๊ย แต่รีพลายแล้วเห็นพอดี๊ พอดี :o12:
จะรีบอ่านให้ทัน :z3:
ปล.นั่งทำงานไปแอบอ่านไป ระวังตัวสุดๆ :laugh:
-
ขอบคุณครับ o1
-
เข้ามากรี๊ดให้พี่เทียน โรแมนติคโก้ดดดดดดดดดดดด
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ^o^
-
น้องนุ่นใจเย็นๆครับ
-
วันนี้อยู่ที่ห้องทั้งวัน ก็มีงานทำทั้งวันเหมือนกัน เก็บข้าวของเครื่องใช้เตรียมย้ายไปไว้คอนโดของเทียน
เก็บไปเรื่อยๆ แล้วค่อยๆทะยอยเอาไปไว้ทีละนิดทีละหน่อย กว่าจะสิ้นเดือนก็คงหมดพอดี
เพราะสิ้นเดือนนี้จะย้ายออกจากอพาร์ทเม้นท์แล้วครับ แต่ก็ไม่ได้ย้ายไปอยู่คอนโดเทียนทันทีหรอกนะ
แค่เอาของใช้และเสื้อผ้าไปเก็บไว้ก่อน อีกส่วนนึงก็จัดไว้สำหรับกลับไปอยู่บ้านที่โคราช ผมจะอยู่สักเดือนนึง
ส่วนเทียนน่ะลางานไว้แล้วตั้งแต่วันที่1-15 มิ.ย. จะว่าไปก็ดีเหมือนกันที่เทียนไปด้วย ผมจะได้ไป-กลับระหว่างบ้าน
และโรงพยาบาลของคุณป้าใหญ่ได้สะดวกขึ้น ไม่ต้องรอรถของที่บ้านเผื่อใครมีธุระอะไรต้องใช้ระหว่างวัน
ตอนนี้จัดของได้เกือบครึ่งนึงละครับ การไม่ต้องทำงานนอกบ้านก็ดีเหมือนกันนะ เพราะเสื้อผ้าดีๆก็จัดเก็บได้เลย
เหลือแต่พวกชุดอยู่บ้านแค่ไม่กี่ชุดไว้ใช้ระหว่างที่ยังพักอยู่ที่เดิมก่อน เทียนโทร.มาหาเมื่อตอนเที่ยงๆ
ถามอาการทั่วๆไปและเรื่องอาหารการกิน ผมก็รายงานไปตามจริง ช่วงนี้ยังต้องทานยาก็ทำให้ทานข้าวตรงเวลาด้วย
เก็บของไปบ้าง เหนื่อยๆเพลียๆก็นอนพัก ฟังเพลงบ้าง ฟังวิทยุบ้างไปตามเรื่อง หายเหนื่อยก็มาจัดของต่อ
วันนี้ดีใจมากที่กรีนเวฟกลับมามีดีเจจัดรยการซะที แต่พี่เอกกี้ดันหนีเที่ยวซะงั้นเลยต้องฟังเต๊บมาจัดแทน
กำลังคิดๆว่าถ้าดีเจกลับเข้าตึกแกรมมี่ได้ ตอนเย็นนี้คงได้ฟังโชเป้าเชาโป้ง ก็ได้ฟังจริงๆ คิดถึ๊งคิดถึง.....
แนวโน้มคืนนี้ ไก่คุ้ยตุ่ยเขี่ย ก็คงกลับมาเป็นปกติเช่นกัน ขอให้ขำเต็มเหนี่ยวสมกับที่หายไปนานละกันเน้อ....
-
ใกล้แล้ว ใกล้แล้วน้องนิว....เกือบทันแล้ว น้องนิวอ่านได้กี่หน้าละคะพี่อ่ะกำลังทำเวลา 555+ เลิกงานบ้านช่องไม่กลับ
ทำไมวังหลังนี่มัีนแร๊งๆ ใจหายใจคว่ำ ทำงานก็มีแต่คนรอแทงข้างหลังตลอดเวลา
พี่ว่าน้องนิวไม่เหมาะมาลุยกับพวกนี้นะ ไม่อยากให้ต้องมาแข่งขันแก่งแย่งกับเค้า
มันทำให้น้องนิวดูน่ากลัวในบางที o18 แต่พี่เข้าใจว่าเรายอมเค้ามากก็โดนมาก
:กอด1: กอดค่ะ
ปล.ทำไมพี่มาไม่ทันตอนเค้าโชว์รูปกันอ่า :o12:
ขออีกนิดนะคะ
ผมร้องไห้ ร้องเพราะคิดถึงแม่ อยากบอกนายแม่ว่า ไม่ต้องห่วงผม ผู้ชายคนนี้จะดูแลผม
ผมร้องไห้ เพราะคิดถึงเทค ผู้ชายที่ดีที่สุดในชีวิตของผม อยากบอกให้เค้ารู้ว่า ผมอยู่ได้
เค้าเคย สัญญาว่าจะไม่ทิ้งผม และ เค้าจะกลับมาพบผมอีกครั้ง ไม่ว่าจะนานแค่ไหน
ผม อยากบอกเค้าว่า ถ้าเทียนคือของขวัญจากเทค ผมจะเก็บรักษาอย่างดีที่สุด
อ่านถึงตรงนี้แล้ว :m15: รู้สึกคิดถึงน้องเทคขึ้นมาทันที
-
เพลง แบ่งฝันให้กัน
.....มีเธอ คนนี้ ที่เดิน เคียงไหล่
จะฝาก ดวงใจ และคอย ห่วงใย ซึ่งกัน และกัน
มีเธอ คนนี้ ที่แบ่ง จิตใจ ให้กัน
และคอย แบ่งปัน ทุกสิ่ง ที่เรา นั้นมี
จะแบ่ง ความหิว และปัน ความอิ่ม
จะแบ่ง รอยยิ้ม และความ สดใส ในใจ ที่ดี
จะแบ่ง ความฝัน และแบ่ง เวลา ที่มี
ให้เรา ได้มี ความฝัน ร่วมกัน
ถึงวัน ที่ทุกข์ร้าย เมื่อไหร่ ที่หงอยเหงา
จะแบ่ง จะปันไป ให้เท่ากัน
น้ำตา เธอไหลล้น ครึ่งหยด ที่ไหลนั้น
ก็เป็น น้ำตา จากฉันเอง
จะแบ่ง ชีวิต ให้เธอ ครึ่งหนึ่ง
จะแบ่ง จนถึง ซึ่งวัน ที่ฟ้า ไม่มีดวงดาว
รวมใจ กันไว้ แล้วไป ตามฝัน ของเรา
แล้วเรา จะเป็นเจ้าของ ทุก อย่าง
จะแบ่ง ความหิว และปัน ความอิ่ม
จะแบ่ง รอยยิ้ม และความ สดใส ในใจ ที่ดี
จะแบ่ง ความฝัน และแบ่ง เวลา ที่มี
ให้เรา ได้มี ความฝัน ร่วมกัน
ถึงวัน ที่ทุกข์ร้าย เมื่อไหร่ ที่หงอยเหงา
จะแบ่ง จะปันไป ให้เท่ากัน
น้ำตา เธอไหลล้น ครึ่งหยด ที่ไหลนั้น
ก็เป็น น้ำตา จากฉันเอง
จะแบ่ง ชีวิต ให้เธอ ครึ่งหนึ่ง
จะแบ่ง จนถึง ซึ่งวัน ที่ฟ้า ไม่มีดวงดาว
รวมใจ กันไว้ แล้วไป ตามฝัน ของเรา
แล้วเรา จะเป็นเจ้าของ ทุก อย่าง
ให้เรา ได้เป็น ดังฝัน ทุก อย่าง
ทุกอย่าง จะเป็นของเธอ กับ ฉัน......
http://www.4shared.com/audio/QsFtH5ey/_---06-.htm
(http://www.yenta4.com/images/myalbum/4/403794/337139/4bfa54af2cc81)
-
ใกล้แล้ว ใกล้แล้วน้องนิว....เกือบทันแล้ว น้องนิวอ่านได้กี่หน้าละคะพี่อ่ะกำลังทำเวลา 555+ เลิกงานบ้านช่องไม่กลับ
ทำไมวังหลังนี่มัีนแร๊งๆ ใจหายใจคว่ำ ทำงานก็มีแต่คนรอแทงข้างหลังตลอดเวลา
พี่ว่าน้องนิวไม่เหมาะมาลุยกับพวกนี้นะ ไม่อยากให้ต้องมาแข่งขันแก่งแย่งกับเค้า
มันทำให้น้องนิวดูน่ากลัวในบางที o18 แต่พี่เข้าใจว่าเรายอมเค้ามากก็โดนมาก
:กอด1: กอดค่ะ
ปล.ทำไมพี่มาไม่ทันตอนเค้าโชว์รูปกันอ่า :o12:
ขออีกนิดนะคะ
ผมร้องไห้ ร้องเพราะคิดถึงแม่ อยากบอกนายแม่ว่า ไม่ต้องห่วงผม ผู้ชายคนนี้จะดูแลผม
ผมร้องไห้ เพราะคิดถึงเทค ผู้ชายที่ดีที่สุดในชีวิตของผม อยากบอกให้เค้ารู้ว่า ผมอยู่ได้
เค้าเคย สัญญาว่าจะไม่ทิ้งผม และ เค้าจะกลับมาพบผมอีกครั้ง ไม่ว่าจะนานแค่ไหน
ผม อยากบอกเค้าว่า ถ้าเทียนคือของขวัญจากเทค ผมจะเก็บรักษาอย่างดีที่สุด
อ่านถึงตรงนี้แล้ว :m15: รู้สึกคิดถึงน้องเทคขึ้นมาทันที
ผมอ่านจบแล้วครับพี่ ว่างๆก็ไล่อ่านรวดเดียวเลยเมื่อเช้า จากหน้า10น่ะแหล่ะครับ
จริงๆผมก็คิดถึงเทคอยู่เสมอ เทคเป็นความทรงจำที่มีชีวิตอยู่ในหัวใจของผม
ผมเชื่อว่าเค้าจะมองดูผมด้วยความอิ่มสุข ไม่ต่างจากผมในเวลานี้
ปล.แปลกนะ ผมมีแฟนทีไร ชื่อเป็น ท.ทหาร ทุกทีเลย
เพิ่งสังเกตจากที่ไปย้อนอ่านไดอารี่ของตัวเองนี่ล่ะ
-
ในที่สุดพี่ก็อ่านทันแล้วเย้ :mc3:
น้องนิว....พยายามแข็งแกร่ง และพยายามแข็งกร้าว แต่พี่กลับรู้สึกว่าที่ผ่านมาน้องนิวเหนื่อยเกินไปเพราะนั่นไม่ใช่ตัวตนของน้อง (ใช่ป่ะคะ) พี่ว่าน้องนิวเหมาะกับท่าทีเข้มแข็ง แต่อ่อนโยน มากกว่า
เทค....เค้าต้องดีใจอยู่แล้วล่ะที่น้องนิวมีความสุขสักที ความรักของเค้าทำให้พี่ร้องไห้มาแล้ว (พูดถึงตอนนี้ก็อยากร้องไห้อีก) :monkeysad:
แทน...เค้าก็รักน้องนิวนะ มั่นคงดี ถ้าไม่มีใครมาจับเค้ามัดมือชก ถึงอย่างไรก็ต้องขอบคุณแทนกับพี่หลินที่เค้าทำให้น้องนิวมีวันนี้ได้
เทียน..คนนี้ o13 เค้ามีความพยายามแบบนุ่มนวล อบอุ่น อ่อนโยน การกระทำทุกอย่างของเค้าบอกสิ่งที่อยู่ในใจเค้าได้ดีทีเดียว
เคยมั้ยเวลาเราอ่านเรื่องราวของใครแล้วเรารู้สึกอิน เรารู้จักเค้าผ่านตัวหนังสือ
ระยะเวลาที่พี่เริ่มอ่านอาจจะไม่นานนัก แต่หลายสิ่งหลายอย่างในเรื่องเหมือนพี่ได้ประสบพบเจอไปด้วย
และมาถึงตอนนี้ก็ได้รู้ว่าน้องนิวที่พี่รู้จักผ่านตัวหนังสือ...กำลังมีความสุขกับชีวิตกับเค้าจริงๆสักที...
ไม่รู้ทำไมถึงได้ดีใจด้วยขนาดนี้ หรือเป็นเพราะพี่อ่านเรื่อง"กว่าจะรู้ว่ารัก" มาก่อน พี่ถึงได้อยากให้มีสักวันเป็นวันของน้องคนนี้
คิดเสมอเมือนึกถึงเรื่องนี้ มีแต่คำถามว่า "ทำไมต้องเป็นแบบนี้" ยิ่งพิมพ์ก็ยิ่งอิน :monkeysad:
แล้วก็มีวันนี้ วันที่น้องนิวไม่ต้องสู้คนเดียวอีกแล้ว ตักตวง เก็บเกี่ยวความสุขให้กับชีวิตให้มากที่สุดนะคะน้องนิว
พี่จะตามเรื่อยๆนะคะ :กอด1: ร๊ากกน้องนิว
ปล.กลับบ้านแล้วนะ
-
ว่าแล้วก็อิจฉาพี่นิว พี่เทียนทำหวานขอแต่งงานกลางร้านอาหารซะงั้น
ดีใจด้วยนะคะ
-
ในที่สุดพี่ก็อ่านทันแล้วเย้ :mc3:
น้องนิว....พยายามแข็งแกร่ง และพยายามแข็งกร้าว แต่พี่กลับรู้สึกว่าที่ผ่านมาน้องนิวเหนื่อยเกินไปเพราะนั่นไม่ใช่ตัวตนของน้อง (ใช่ป่ะคะ) พี่ว่าน้องนิวเหมาะกับท่าทีเข้มแข็ง แต่อ่อนโยน มากกว่า
เทค....เค้าต้องดีใจอยู่แล้วล่ะที่น้องนิวมีความสุขสักที ความรักของเค้าทำให้พี่ร้องไห้มาแล้ว (พูดถึงตอนนี้ก็อยากร้องไห้อีก) :monkeysad:
แทน...เค้าก็รักน้องนิวนะ มั่นคงดี ถ้าไม่มีใครมาจับเค้ามัดมือชก ถึงอย่างไรก็ต้องขอบคุณแทนกับพี่หลินที่เค้าทำให้น้องนิวมีวันนี้ได้
เทียน..คนนี้ o13 เค้ามีความพยายามแบบนุ่มนวล อบอุ่น อ่อนโยน การกระทำทุกอย่างของเค้าบอกสิ่งที่อยู่ในใจเค้าได้ดีทีเดียว
เคยมั้ยเวลาเราอ่านเรื่องราวของใครแล้วเรารู้สึกอิน เรารู้จักเค้าผ่านตัวหนังสือ
ระยะเวลาที่พี่เริ่มอ่านอาจจะไม่นานนัก แต่หลายสิ่งหลายอย่างในเรื่องเหมือนพี่ได้ประสบพบเจอไปด้วย
และมาถึงตอนนี้ก็ได้รู้ว่าน้องนิวที่พี่รู้จักผ่านตัวหนังสือ...กำลังมีความสุขกับชีวิตกับเค้าจริงๆสักที...
ไม่รู้ทำไมถึงได้ดีใจด้วยขนาดนี้ หรือเป็นเพราะพี่อ่านเรื่อง"กว่าจะรู้ว่ารัก" มาก่อน พี่ถึงได้อยากให้มีสักวันเป็นวันของน้องคนนี้
คิดเสมอเมือนึกถึงเรื่องนี้ มีแต่คำถามว่า "ทำไมต้องเป็นแบบนี้" ยิ่งพิมพ์ก็ยิ่งอิน :monkeysad:
แล้วก็มีวันนี้ วันที่น้องนิวไม่ต้องสู้คนเดียวอีกแล้ว ตักตวง เก็บเกี่ยวความสุขให้กับชีวิตให้มากที่สุดนะคะน้องนิว
พี่จะตามเรื่อยๆนะคะ :กอด1: ร๊ากกน้องนิว
ปล.กลับบ้านแล้วนะ
อ่านจนจบทุกบรรทัด ขอตอยกลับสั้นๆแต่มาจากใจว่า ขอบคุณที่ให้ใจกันมากขนาดนี้ครับ
-
สวัสดีคะ มาก่อนใครเลย :man1:
เหนื่อย ขอกอดให้หายเหนื่อยหน่อย :jul3:
กอดเกด :กอด1: กอดกาล :กอด1: กอดพี่นิว :กอด1: กอดพี่นุ่น :กอด1: กอดพี่ดาว :กอด1: กอดน้องหนิง :กอด1: กอดน้องวี :กอด1: กอดพี่เทียน :กอด1: กอดน้องทราย :กอด1: กอดใครอีก :-[ หมดยังเน้อ
กอดที่รักของแตนด้วย :กอด1: กอดหมอเปา
โรแมนติกจังเลย..... :L1:
จะไปกั้นประตูทองหน้าห้องหอ :impress2:
พี่เทียนกระเป๋าหนัก ๆ หน่อย :angry2:
-
:กอด1:
ดีใจกับข่าวดีของน้องชายและคุณเทียนนะจ๊ะ
ขอให้รักกันไปนานแสนนานจ้า
(http://img217.imageshack.us/img217/6267/newcard02.jpg)
-
^
^
^
ขอบคุณสำหรับของขวัญที่แสนพิเศษ จากพี่กุ้งพี่สาวที่น่ารักเสมอด้วยนะครับ
-
อิจฉาตาร้อน หวานมากๆ ยินดีด้วยค่ะ พี่นิว ขอให้มีความสุขมากๆนะคะ
-
ขอบคุณครับน้องบี
-
อรุณสวัสดิคะทุกคน
จุ๊บ ๆ พี่นิวก่อนไปทำงาน
-
สวัสดีค่ะ
อ่านตั้งแต่หนึ่งทุ่มจนถึงตึสอง
จะเลิกอ่านแล้วนอนก็ไม่รู้ว่าจะหยุดอ่านตรงไหนดี
สุดท้ายก็อ่านให้จบ แล้วก็พบกับเรื่องโรแมนติกของน้อง
รักกันให้มั่นนะคะ
-
สวัสดีค่ะ
อ่านตั้งแต่หนึ่งทุ่มจนถึงตึสอง
จะเลิกอ่านแล้วนอนก็ไม่รู้ว่าจะหยุดอ่านตรงไหนดี
สุดท้ายก็อ่านให้จบ แล้วก็พบกับเรื่องโรแมนติกของน้อง
รักกันให้มั่นนะคะ
ขอบคุณนะครับที่อ่านจนจบแม้จะใช้เวลานานมากๆ
แอบสงสัยว่าแล้วได้ทานข้าวเย็นตอนไหนอ่ะ
แล้วแวะมาทักทายกันอีกนะครับ
-
แอบมากอดพี่เทียนห้องนี้อีกที จุ๊บ ๆ
เตรียมตัวไปโคราชรึยังคะ
-
เดินทางไปโคราชวันจันทร์นี้ครับ วันนี้ผมเพิ่งช่วยย้ายของคุณนิวไปไว้ห้องผม
ก็ไปจัดของเข้าที่เข้าทางบางส่วนแล้วครับ ผมตื่นเต้นบอกไม่ถูก
รู้สึกดีจังเลยที่จะมีแฟนมาอยู่ด้วย คุณนิวหาว่าผมเห่อ อาจจะจริงก็ได้
จะไม่ให้เห่อได้ไงครับ ก็คราวนี้ผมจะมีคนคอยดูแล และผมก็จะมีใครให้ผมดูแลเช่นกัน
เทียนครับ
-
สวัสดีค่ะ
อ่านตั้งแต่หนึ่งทุ่มจนถึงตึสอง
จะเลิกอ่านแล้วนอนก็ไม่รู้ว่าจะหยุดอ่านตรงไหนดี
สุดท้ายก็อ่านให้จบ แล้วก็พบกับเรื่องโรแมนติกของน้อง
รักกันให้มั่นนะคะ
ขอบคุณนะครับที่อ่านจนจบแม้จะใช้เวลานานมากๆ
แอบสงสัยว่าแล้วได้ทานข้าวเย็นตอนไหนอ่ะ
แล้วแวะมาทักทายกันอีกนะครับ
งดข้าวเย็นค่ะ อิลุงมานบ่นแระว่าถ้าน้ำหนักเยอะกว่านี้ป๊าจะรักม๊าน้อยลง
5555 ได้ยินบ่นมาสามปีแระ
-
กรีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
พี่เทียนตื่นเต้นหรอ อยากเห็นแหวนแต่งงาน
ผ่านลำปางอย่าลืมแวะนะคะ
ปล. พี่แทน พี่นิวบอกว่าพี่เทียนรับมากกว่ารุก แตนไม่เชื่อพี่เทียนบอกทีว่ามันไม่จริง
-
จริงๆแล้วครั้งแรกๆ ผมก็ยอมให้คุณนิวรุกผมเป็นส่วนใหญ่นะ
หลังๆก็มีผลัดกันบ้าง แต่คุณนิวชอบขี้โกงครับ
สมมุติว่าตกลงกันแล้วว่าจะผลัดกัน คุณนิวจะขอรุกผมก่อน
ผมก็ยอมทุกที ก็กะว่าเดี๋ยวจะผลัดกันน่ะครับ แต่ไปๆมาๆ
คุณนิวทำให้ผมเสร็จพร้อมกับเค้า ผมก็เลยไม่ได้รุกครับ อย่างเช่นวันนี้ เป็นต้น
-
สวัสดีค่ะ
อ่านตั้งแต่หนึ่งทุ่มจนถึงตึสอง
จะเลิกอ่านแล้วนอนก็ไม่รู้ว่าจะหยุดอ่านตรงไหนดี
สุดท้ายก็อ่านให้จบ แล้วก็พบกับเรื่องโรแมนติกของน้อง
รักกันให้มั่นนะคะ
ขอบคุณนะครับที่อ่านจนจบแม้จะใช้เวลานานมากๆ
แอบสงสัยว่าแล้วได้ทานข้าวเย็นตอนไหนอ่ะ
แล้วแวะมาทักทายกันอีกนะครับ
งดข้าวเย็นค่ะ อิลุงมานบ่นแระว่าถ้าน้ำหนักเยอะกว่านี้ป๊าจะรักม๊าน้อยลง
5555 ได้ยินบ่นมาสามปีแระ
แสดงว่าตลอดสามปีที่ผ่านมา ความรักก็ไม่เคยลดลงเลยสินะ น่าอิจฉาจังครับ
-
^
^
^
ฟ้อง ๆ พี่นิวขี้โกง พี่เทียนวันหลังก็จับพี่นิวกดก่อนเลย :angry2:
อย่าลืมบอกแตนด้วยนะ แตนจะแวะไปหา
:o8:
อิอิ
-
ใครจะไปกล้ากดล่ะครับ ผมชอบแบบเต็มใจมากกว่า คุณไม่รู้หรอกว่าถ้าคุณนิวเต็มใจให้รุกนะ
คุณนิวจะน่ารักมาก อ่อนหวานเป็นเคะน้อยๆอย่างที่ผมชอบเรียกจริงๆ เวลาที่คุณนิวเต็มใจนะ
ตอนมีอะไรกันเนี่ย เค้าจะหน้าแดง สีหน้าแววตาไปหมด ผมน่ะดูหน้าคุณนิวก็มีความสุขแล้วครับ
-
รูปพี่นิวหรอ อิอิวัยรุ่นน่าดู
พี่เทียนแตนก็จินตนาการออกนะตอนพี่นิวเป็นเคะ แต่ตอนพี่เทียนเป็นเคะแตนจิ้นไม่ออก
ปล. ไม่ให้กดพี่หนูหรอก เดี่ยวของพี่หนูช้ำ
ปล. อีกที พี่เทียนวันนี้สั่งอะไรมากินกันบนห้องคะ
-
จะหวานไปไหน คุณเทียน พี่นิว อิจฉา
-
วันนี้สั่งสลัดปลาให้คุณนิวครับ ผมก็ทานพอร์คชอบ
แต่คุณนิวจะมาแย่งของผมเฉยเลย ดีที่ผมเอาคำพูดหมอมาขู่ก่อน
ไมได้หวงของกินนะครับ ผมเป็นห่วงสุขภาพแฟนผม
-
ดึกแล้ว ผมขอตัวพาแฟนผมเข้านอนก่อนนะครับ
ปล.ผมกะว่าจะรุกให้ได้เลยก่อนนอนคืนนี้
ราตรีสวัสดิ์ครับ
เทียน
-
พี่นิว <ขอเรียกเลยน่ะค่ะ
ตามอ่านไดพี่นิวตังแต่เรื่องเล่า กว่าจะรู้ว่ารัก
แบบว่ารันทดสุดๆ ไม่คิดว่ามันจะมีแบบนี้เกิดขึ้นกับชีวิตคนได้จริงๆ
แต่มันก็มีมาแล้ว แบบอ่านไปก็ร้องไห้ไป
เหมือนคนบ้าเลย เหอๆ จนพี่มาถาม
ก็บอกว่าอ่านนิยาย มันเศร้า เหอๆ =="
พอมาตามอ่านอันนี้ อ่านได้แค่ถึงหน้าสิบสาม ตอนแรกกะว่าจะอ่านจนถึงปัจจุบันค่อยมาเม้นทีเดียวแต่ไม่ไหว
พอ่านถึงหน้าสิบสามแล้วแบบว่า
แม่เจ้าาาาาาาาาา!!!!!!!!!!!1 พี่นิวทั้งน่าสงสาร และ
แร๊ง งง ง งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงส์!!!! 5555555555555 :a5: :a5:
แต่ก็อย่างว่าเป็นนู๋ก็คงด่าไปแต่แรกแล้วมาแย่งผัวชั้น
แต่พี่นิวสุดยอด แยบยลมาก
อยากเป็นแบบพี่นิวอ่ะ เพราะนู๋ก็มีคนมาวุ่นวายชีวิตให้ไม่เป็นสุขเยอะ
มีเรื่องร้ายมาตลอด เซง แต่ชินแระ เหอๆ :fire:
แต่ขอนับถือพี่นิวจิงๆๆ สุดยอดมากกกกกกกกกกกกกกก
จะติดตามพี่ไปเรื่อยๆน่ะค่ะ เป็นแฟนคลับพี่นิวเลย
ขอบอกว่าตามจริงสิงในกระทู้ที่ชื่อว่า "ไม่เจ็บเหรอค่ะ" ด้วยแระ อิอิ
ท่านอาจารย์ เอิ๊กกกกกกกกกก แต่แบบว่าเราหลบในซอกหลืบ หุหุ
ยังไงสาววายคนนี้ ขอคารวะพั้นิวด้วยคนน่ะค่ะ
นู๋ชื่อ แป้งค่ะ ^^ :L2:
-
^
^
^
เข้ามาต้อนรับน้องแป้งครับ
ยังไงสาววายคนนี้ ขอคารวะพั้นิวด้วยคนน่ะค่ะ
อืม..........ลุกขึ้น ตามสบาย คนกันเองไม่ต้องมากพิธี ฮ่าๆๆ
ขอบคุณสำหรับการติดตามอ่านนะครับ
มีพี่ๆหลายคนเหมือนน้องแป้งเลย คิอได้อ่านเรื่องเล่าของพี่
แล้วก็มาได้อ่านไดอารี่นี้ด้วย ส่วนใหญ่จะบอกว่าคนละอารมณ์กันเลย
นี่แหล่ะ ธรรมชาติของชีวิต ย่อมปรับและเปลี่ยนไปทุกวัน
แต่ถึงไงพี่ก็เป็นคนคนเดิม ยินดีจะตอบคำถาม และพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดกันได้เสมอ
ขอบคุณอีกครั้งนะครับน้องแป้ง
พี่นิวเอง
-
.... แล้วค่อยคุยกันใหม่ค่ะน้องนิว ...(เอามาตอบหน้าบ้านละกันเนอะ)
... อุเหม่...หวานกันจังคู่นี้ :impress2:
... เคะน้อยจิ้นไปก็น่าจะเหมาะกับน้องนิว :z1:
... สวัสดีค่ะคุณเทียน ยินดีด้วยที่มีแฟนน่ารัก ขี้อ้อนแบบนี้ เหลืออย่างเดียวยอมเป็นเคะน้อยจริงๆสักที 555+
(หลังจากเพิ่งทำความรู้จัุกน้องนิวไปแล้วก็มาทักทายแฟนเค้าสักหน่อยจะไ้ด้ทั่วถึง :] เหอๆๆๆ เหมือนน้องนิว)
....เดินทางปลอดภัยนะคะ
-
วันนี้ออกไปทำบุญกับเทียนตอนเช้า สายๆก็ไปซื้อของใช้ แล้วก็กลับมานั่งดูละครเก่าในยูทูปทั้งวัน แป๊บเดียวเย็นซะละ
-
อยากเป็นนางอิจฉา ขอหอบหิ้วไอติมถังใหญ่ ทุเรียนหมอนทองสัก 7 โล ไปนั่งแทรกกลางระหว่างพี่นิวกับพี่เทียนจริง ๆ
-
แล้วตอนไปทำบุญกันไม่มีฉากโรแมนติก กุ๊กกิ๊กอะไรบ้างหรอครับคุณนิว
อิอิ อยากรู้ตามนิสัยคนชอบเรื่องชาวบ้าน :laugh:
-
สงสัยต้องเคลียร์พิ้นที่ไว้เยอะๆ เพราะของที่น้องแตนขนมา ท่าทางจะมากมายอยู่
-
ใครจะไปกล้ากดล่ะครับ ผมชอบแบบเต็มใจมากกว่า คุณไม่รู้หรอกว่าถ้าคุณนิวเต็มใจให้รุกนะ
คุณนิวจะน่ารักมาก อ่อนหวานเป็นเคะน้อยๆอย่างที่ผมชอบเรียกจริงๆ เวลาที่คุณนิวเต็มใจนะ
ตอนมีอะไรกันเนี่ย เค้าจะหน้าแดง สีหน้าแววตาไปหมด ผมน่ะดูหน้าคุณนิวก็มีความสุขแล้วครับ
พี่นิว ยอมพี่เทียนหน่อยเหอะน่ะ ฮ่าา เท่าที่อ่านๆมา พี่นิวเหมาะจะเป็นเคะน้อย ของพี่เทียนจิงๆน่ะ อิอิ
นู่ก็ว่าพี่นิวต้องนิสัยดี น่ารัก จิ้นตามเลยน่ะเนี่ย 55555
โอ๊ยยย อ่านจากที่พี่เทียนเขียนแล้วอยากเห็นกับตา กร๊ากกกกกกก :haun4:
ปล. นู๋ิอ่านได้อารี่พี่จนจบแล้ว อยากบอกพี่ว่า พี่เป็นคนที่เข้มแข็งมากกกกกกกก
มีทั้งความอดทน เป็นคนมีน้ำใจ นิสัยแบบว่าดีมากๆ่อ่ะ แต่ในคราวเดียวกัน
ก็หมดยุคนางเอกแสนดีแล้ว ใครดีมาดีตอบ ใครร้ายมาร้ายกลับป็นสองเท่า <<นู๋ถือคตินี้มาตลอด
เพราะนู๋ก็ไม่ใช่คนดีรายมากมาย ดีมาก็ดีกลับ ร้ายมาก็เอาให้สาสมกับที่มันทำเราเลย หึหึ :fire:
และอีกอย่างถึงแม้ว่าพี่นิวจะพบรักแล้วต้องเจ็บมาหลายครั้ง แต่นู๋คิดว่าพี่เทียนคนนี้จะไม่ทำให้พี่นิวเจ็บแบบที่เคยผ่านมาอีก
นู๋คิดว่านู๋เชื่อมั่นในตัวพี่เทียนน่ะ เพราะดูพี่เขาเป็นคนอบอุ่นมากๆ รักใครรักจริง ซื่อสัตย์ในความรู้สึกอ่ะ
ยังไงพี่เทียนก็ดูแลพี่ของนู๋ดัๆด้วยน่ะค่ะ ถ้าทำพี่นู๋เสียใจ
สงสัยพี่เทียนจะอ่วม เพราะแฟนคลับพี่นิวในเล้าเยอะน่ะจ่ะบอกให้ อิอิ :laugh:
วันนี้สั่งสลัดปลาให้คุณนิวครับ ผมก็ทานพอร์คชอบ
แต่คุณนิวจะมาแย่งของผมเฉยเลย ดีที่ผมเอาคำพูดหมอมาขู่ก่อน
ไมได้หวงของกินนะครับ ผมเป็นห่วงสุขภาพแฟนผม
^
^
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด พี่เทียนน่ารักจริงๆๆเลย
มีแฟนยังงี้รักตายเลยอ่ะ :-[
ดึกแล้ว ผมขอตัวพาแฟนผมเข้านอนก่อนนะครับ
ปล.ผมกะว่าจะรุกให้ได้เลยก่อนนอนคืนนี้
ราตรีสวัสดิ์ครับ
เทียน
^
^
^
รุกสำเร็จไหมค่ะพี่เทียน ขอให้สำเร็จน่ะค่ะ
เพราะนู๋อยากให้สำเร็จ 555555555555 :z1:
-
เอาบุญมาฝากครับ เพิ่งไปเวียนเทียนมาตอนค่ำ แล้วก็เลยไปทานข้าวกันมา ขอให้ทุกคนอิ่มบุญร่วมกันนะครับ
-
เอาบุญมาฝากครับ เพิ่งไปเวียนเทียนมาตอนค่ำ แล้วก็เลยไปทานข้าวกันมา ขอให้ทุกคนอิ่มบุญร่วมกันนะครับ
อนุโมทนา สาธุ ด้วยน่ะค่ะ
นู๋ก็ไปเวียนเทียนมาเหมือนกัล
ขอให้ต่อไปนี้พี่นิวเจอแต่สิ่งดีๆ คนดีๆๆน่ะค่ะ
ต้องดียุแล้วแระเนอะ เพราะพี่เทียนเป็นคนดี รักพี่นิว อิอิ :-[ :-[
-
เช้าวันนี้อากาศค่อนข้างเย็นกว่าทุกวัน คงเพราะฝนที่ยังตกลงมาตั้งแต่เมื่อคืนจนรุ่งสางก็ยังไม่ขาดเม็ด
ผมเดินมาสวมเสื้อคลุมให้เรีรยบร้อยแล้วไปคลี่ม่านหน้าต่างรวบไว้สองด้าน เกี่ยวด้วยเชือกที่ผูกเป็นเกลียวสีเดียวกัน
ท้องฟ้าในเวลา7โมง ค่อนข้างมืดสลัวผิดไปกว่าทุกวัน ดูเผินๆนึกว่าเป็นเวลาเย็นย่ำเสียด้วยซ้ำ
ผมเดินออกจากห้องนอนไปด้านนอกที่เป็นบริเวณห้องนั่งเล่น กะว่าจะเปิดทีวีดูแต่ก็เปลี่ยนใจ เลือกCDมาเปิดฟังดีกว่า
อากาศยังเย็นสบายแม้ในห้องนั่งเล่นจะไม่ได้เปิดแอร์ก็ยังไม่รู้สึกร้อน ผมนั่งเหยียดขายาวไปกับเก้าอี้โซฟานุ่มๆ
มองออกไปด้านนอก จากชั้นบนที่พักอยู่นี้ สามารถมองเห็นทิศทางได้กว้างและไกลพอควรผมชอบนะที่สูงๆ
เมือ่ก่อนเคยฝันไว้ว่าถ้าทำงานแล้วจะหาห้องเช่าสูงๆอยู่ ผมชอบอารมณ์ตอนมองจากที่สูงลงไปด้านล่างอ่ะครับ
ได้มองเห็นทุกอย่างกว้างขึ้น ไกลขึ้น ได้เห็นหลายสิ่งหลายอย่างจากมุมที่คนอื่นไม่ได้เห็น นึกๆก็แปลกใจที่ผมมีวันนี้
คนดีสมควรได้รับสิ่งที่ดี แต่ผมไม่คิดว่าตัวเองเป็นคนดีมากมายอะไร มีได้อย่างทุกวันนี้ค่อนข้างเกินฝันไปมากเลย
ฝนที่ไม่ขาดเม็ดกลับตกแรงขึ้นกว่าเดิม เม็ดฝนพร่างพรมเป็นสาย นั่งนานเข้าก็ชักจะเคลิ้ม ผมจึงหลับตาลงอีกครั้ง
"morningครับที่รัก" เสียงของเทียนและการสัมผัสที่แก้มของผมทำให้ผมลืมตาอีกครั้ง
"อืม ผมเผลอหลับอีกแล้ว" ผมยิ้มเขินๆ บิดตัวคลายความเมื่อยนิดๆ
"มากับผมหน่อย" เทียนยืนมือให้ผมจับ เมื่อผมลุกขึ้นและทรงตัวได้ เค้าก็พาผมเดินไปทั่วๆท้อง
"ทั้งหมดที่เห็นนี่จากนี้ไปเป็นของคุณ" เทียนบอกเมื่อเรามายืนมองท้องฟ้าผ่านกระจกบานใหญ่ติดระเบียง
"อะไรกัน ห้องนี้เป็นของคุณ ผมแค่มาอาศัยอยู่ด้วย มาเป็นส่วนนึงของคุณตะหาก" ผมยิ้มๆ
"ถ้าคุณมาเป็นส่วนนึงของผม ผมก็เป็นส่วนนึงของคุณเท่าๆกันแหล่ะ" เทียนกอดผมไว้ให้ผมยืนพิงตัวเค้า
"ของแบบนี้ ขึ้นอยู่กับว่าคุณจะเมตตาผมไปได้นานแค่ไหน ผมก็คงมีวาสนาได้นานเท่านั้น" ผมแก้เขิน
"คุณรู้มั้ยใครๆก็บอกว่าคุณเป็นคนดี ผมดีใจที่คุณเมตตาผม สำหรับผมน่ะ ผมรักคุณไม่ใช่เมตตาคุณ"
"ผมก็รักคุณนะครับ เพียงแต่อะไรที่ยังมาไม่ถึงผมไม่กล้าคาดหวัง
ผมเสียใจมาเยอะ พบเจอความไมแน่นอนมามาก" ผมพูดจากใจ เพราะที่ผ่านมาชีวิตผมมันไม่เคยง่าย
"ผมเข้าใจ แต่คุณฟังผมนะ ผมเป็นของคุณเหมือนที่คุณเป็นของผม ดังนั้นทุกอย่างของผมเป็นของคุณ"
"ขอบคุณครับ" ผมติ้นตันมากจนพูดอะไรไม่ถูก ดังนั้นจึงยินดีจะโอนอ่อนตามเค้า
เทียนจับตัวผมให้หันไปหาเค้า แล้วเทียนก็เป็นฝ่ายก้มลงมาจูบผม ความรักและความใคร่ถูกถ่ายทอดให้กันอย่างดื่มด่ำ
ผมโอบกอดเทียนแน่นขึ้น เหมือนที่แทนก็กอดผมไว้ในอ้อมแขนเค้า ก่อนที่เค้าจะเริ่มแสดงอารมณ์รักอื่นๆตามมา
จมูกโด่งเป็นสันไล่เรื่อยจากใบหู ซอกคอ และเลื่อนกลับไปที่เดิมด้วยริมฝีปากอุ่นๆของเทียน เค้าปลดเสื้อคลุมของผมลง
แล้วจึงเลื่อนริมฝีปากของเค้ามาประกบกับแผงอกของผม ลูบไล้โลมเลียด้วยเรียวลิ้นอย่างว่องไวและเสียวซ่าน
เทียนดูดเม้มอย่างชำนาญ จนผมต้องแอ่นตัวขึ้นตอบรีบแรงขนเม้มของเค้า เราสองคนทอดกายลงบนพื้นพรมหนานุ่ม
ผมลืมตาขึ้นมองดูใบหน้าแดงเรื่อของเทียนที่กำลังซุกไซ้ไปกับหน้าท้องแบนราบของผม เค้าวนลิ้นที่สะดือจนผมเสียว
เทียนเงยหน้ามองผมยิ้มๆ แล้วู่โจมด้วยการดูดไปรอบๆต้นขาและท้องน้อยจนผมแทบกระเถิบหนีด้วยความเสียวซ่าน
ส่วนแข็งแกร่งของผมเริ่มพองตัวขึ้น แต่เทียนยังไม่ได้จัดการกับมันอย่างที่ผมต้องการ เค้าแวะเวียนอยู่รอบๆ
แต่ก็ทำไห้ผมทั้งเสียวและอิ่มสุขมากล้น ผมยันตัวขึ้นและเอนกายลงไปทาบทับบนตัวเทียนบ้าง เค้ามองผมยิ้มๆ
ผิวขาวจัดกลับเป็นสีแดงเรื่อๆ ผมประกบปากเค้าด้วยการจูบที่ดื่มด่ำเช่านกัน ก่อนจะลากลิ้นวนไปรอบๆหัวมทั้งสองของเค้า
เทียนสูดปากด้วยความเสียว มือของเค้ายังคงวนเวียนลูบไล้บั้นท้ายของผมไม่เว้นวาง ผมลากลิ้นจากแผงอกเค้า
ไล่ต่ำลงมาจนถึงหน้าท้องที่มีกล้ามเนื้อแน่นๆนั้น และผมก็ใช้ปากดูดเม้มไปตามตัวเค้าจนเทียนกระตุกด้วยความเสียว
อาวุธขนาดเขื่องของเค้าพร้อมรบแล้ว ผมไม่รอช้าจัดการครอปากลงไป มันยังคงคับแน่นเหมือนเดิม ผมห่อปากรูดขึ้นลง
เทรียนแอ่นสะโพกขึ้นลงตามจังหวะของผม เค้าขอร้องให้ผมเป็นเคะน้อยๆของเค้า ผมมองเค้านิดนึงแล้วก็พยักหน้าตกลง
เทียนหมุนตัวขึ้นและเอนตัวลงบนตัวผม เค้าดูดเม้มหัวนมทั้งสองข้างของผม จนส่วนนั้นของผมลุกชันขึ้นอีกครั้ง
ครั้งนี้เทียนไม่รอช้าเค้าใช้ปากกับส่วนั้นของผมเช่นกัน ลิ้นที่ลากวนไปรอบๆส่วนหัวทำให้ผมบิดตัวเร่าๆก่อนที่จะดูดเน้นๆ
แล้วเมื่ออะไรๆเข้าที่เข้าทางแล้วอาวุธของเทียนก็สอดใส่เข้ามายังช่องทางของผม ทีละนิดๆ ผมเจ็บและจุกแต่ก็ทนได้
เมื่อเทียนใส่จนมิดลำและค่อยๆเคลื่อนตัวเข้าออกช้า ผมก็รู้สึกผ่อนคลายมากกว่าเดิม จากนั้นเราต่างก็เร่งจังหวะเร็วขึ้น
ท่วงท่า อารมณ์ของผมและเทรียนปรับเปลี่ยนไปอย่างหลากหลาย เนิ่นนานจนสายฝนด้านนอกหยุดสนิท ไม่มีแม้หยดเดียว
ผมกอดเทียนด้วยความเสยวซ่านและบีบแน่น เทียนเองก็ทำสีหน้าแสดงอารมณ์ขีดสุด เราเกร็งตัวพร้อมๆกัน
ในที่สุดเมื่อท้องฟาภายนอกเริ่มมีแสงสว่างลอดผ่านมา ผมและเทียนก็ปลดปล่อยสิ่งที่กักเก็บไว้ออกมาพร้อมกันจนหมด
เทียนยังนอนคร่อมร่างผมไว้ เราพลิกตัวลงอนเคียงข้างกัน เทียนกอดผมไว้แน่นผมเองก็ซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนเค้าแนบแน่น
เรานอนกอดกันอยู่อย่างนั้น นานเท่าที่เราพอใจ ก่อนจะไปอาบน้ำพร้อมกันแล้วออกมาเตรียมตัวเดินทางกันซะที
กลับไปโคราชคราวนี้ผมจะไปดูแลคุณป้าใหญ่คงไม่ค่อยมีเวลามาอัพเดทเท่าไหร่ เลยเล่าละเอียดๆเอาใจFCซะหน่อย
หวังว่าคงได้อารมณ์เต็มอิ่มเหมือนที่ผมและเทียนมต่อกัน และหวังว่าจะเป็นการทิ้งท้ายในฉากที่คนอ่านพอใจนะครับ
-
:haun4:
:jul1:
-
:กอด1: พี่นิว ต้องคิดถึงแน่เลย
ถึงไม่ค่อยได้มารีเท่าไหร่ แต่นิก็ติดตามเรื่องราวของพี่นิวตลอดนะ ^^
เดินทางดีๆนะคะ
-
คุณเทียนฝากบอกว่าเล่าแบบนี้บ่อยๆไม่ไหว เพราะเค้าเขิน
แต่ก็ยังดีที่ผมเล่าตอนที่ผมเป็นเคะบ้าง เค้าเลยพอจะยอมๆให้เล่าได้
-
มีความสุขมากนะคะ อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยละพี่นิว
-
:m25: :z1: :pighaun: :haun4: :jul1:
ตายแล้วมีฉากแบบนี้ด้วย
-
คุณเทียนเป็นคนโรแมนติกมากๆ มั่กๆ :-[
น้องนิวเป็นเคะน้อยน่ะดีแล้ว น่าร๊ากกก (อันนี้ไม่ได้คิดอะไรเลย เชื่อเหอะ :z2:)
รักษาสุขภาพ เดินทางปลอดภัยนะจ้ะ
-
เดินทางโดยสวัสดิภาพน่ะจ๊ะ (อาจจะช้าไป เพราะน้องนิวไปโคราชซะแล้ว :o8:)
แต่เอ๊ ไปโคราช คงไม่ได้สดๆ กันหรอกมั้ง 5555555555555
คงเกรงใจผู้ใหญ่ฝ่ายเจ้าสาว เดี๋ยวเค้าไม่ยอมยกให้ละแย่เลย
ที่น้องเล่ามา ล่าสุด :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :haun4: :haun4: :haun4: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
มีของหนูมีแรงขับรถไหมนั้น
เลือดกระฉูด
-
พี่นิว.........กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
นุ่นขอโทษที่ส่งเสียงดังค่ะ
แต่ๆๆพี่นิวกับพี่เทียนหวานกันมากเลย แล้วเช้าวันฝนตกก็ :impress2: อั๊ยยั้ยยยยยยยยย น่าร้ากกกกกกกกกก
-
คุณเทียนฝากบอกว่าเล่าแบบนี้บ่อยๆไม่ไหว เพราะเค้าเขิน
แต่ก็ยังดีที่ผมเล่าตอนที่ผมเป็นเคะบ้าง เค้าเลยพอจะยอมๆให้เล่าได้
ฮ่าา พี่เทียนเขินเร๋อ
อย่าเขินเลย น่ารักดีออก
แต่ว่าพี่นิวก็เหมาะจะเป็นเคะน้อยๆจิงน่ะแระ อิอิ
อ่านแล้วอบอุ๊น...อบอุ่น อิอิ
เดินทางโดยสวัสดิภาพน่ะค่ะพี่นิว พี่เทียน :กอด1:
-
:กอด1: พี่นิว
-
เข้ามาแปะโป้งพี่นิววว....เปิดเทอมแว้วยุ่งมากมายอ่า
นอนไม่หลับ กลับดึก ตื่นสาย.....ม่ายเข้าห้องเรียน :laugh:
ครบสูตรความเลววว......... :z6:
ปอลอ. ขอตามอ่านก่อนนะ :m13:
-
แวะมาเยี่ยมน้องนิว :กอด1: :L2:
-
สวัสดีครับ ผมเทียนนะครับ อืม....จะเริ่มเล่ายังไงดี
ผมพาคุณนิวกลับมาถึงโคราชเมื่อวันอาทิตย์ที่31พ.ค. ก็มาเจอพีชาย(ลูกพี่ลูกน้อง)อีกคนของคณนิวที่บ้าน
เราเดินทางมาถึงบ้านคุณนิวตอน7โมงเช้า ก็ได้พบนายแม่กับพี่โอม(ลูกพี่ลูกน้องคนที่ผมเอ่ยถึงในบรรทัดบน)
ตอนสายๆทางโรงพยาบาลจึงจะให้เข้าเยี่ยมคุณป้าใหญ่ได้ นายแม่เล่าว่า อาการคุณป้าใหญ่ทรุดลงจนต้องพาเข้าICU
และก็พักฟื้นที่โรงพยาบาลมาตั้งแต่คืนก่อนจนถึงตอนนี้ เมื่อไปถึงคุณป้าใหญ่นอนหลับ เรียก็ไม่รู้สึกตัวแล้ว
คุณหมอบอกว่าเป็นเพราะระบบภายในเริ่มเสื่อม คือเป้นผลจากสมองอักเสบและค่อยๆฝ่อลง ร่างกายจึงค่อยๆหยุดทำงาน
คุณนิวไปถึงก็ไปช่วยกันกับพี่โอมเรียกคุณป้าใหญ่ เหมือนปาฏิหารย์เพราะคุณป้าใหญ่ลืมตาขึ้นรับรู้ทุกอย่าง แต่พูดไม่ได้
ผมเห็นภาพตรงหน้าก็สงสารมากๆ คุณป้าใหญ่ทราบว่าหลานๆมาก็น้ำตาไหล ส่วนคุณนิวก็ยืนจับมือคุณป้าใหญ่อยู่อย่างนั้น
ทั้งเรียก ทั้งพูดคุยคุณนิวเข้มแข็งมาก แต่ก็ยังมีน้ำตาไหลเป็นสายไม่ได้หยุด นานมากจนพี่ๆคุณนิวต้องเข้าไปปลอบโยน
ในช่วงบ่ายพี่ชายคุณนิว(พี่แท้ๆ)ก็พาครอบครัวเค้ามาเยี่ยมคุณป้าใหญ่ที่โคราชด้วย แต่ตอนนี้คุณป้าใหญ่หลับลึก
จึงต้องค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้น เมื่อคุณป้าใหญ่เห็นหลานๆที่ท่านรักมากมาครบทั้ง 3คน ท่านก็พยายามส่งเสียง
ตอนนี้สภาพจิตใจทุกคนดูย่ำแย่มากเลยครับ ผมไม่กล้าเข้าไปแสดงท่าทีปลอบโยนคุณนิวมากเกินไป(เกรงใจญาติเค้า)
คนอื่นๆเริ่มทะยอยไปทำธุระอื่นๆกันบ้างแล้ว แต่คุณนิวขออยู่กับคุณป้าใหญ่ต่อไปอีก ผมก็เลยอยู่ด้วยจนหมดเวลาเยี่ยม
วันนี้ผมได้พบกับญาติๆ ส่วนใหญ่เป็นลูกพี่ลูกน้องของคุณนิว ได้พบพี่ชายแท้ๆกับหลานๆของคุณนิว และได้พบคุณป๋าด้วย
คุณนิวเล่าสั้นๆว่าคุณป๋า(คุณพ่อของคุณนิว) ไปอยู่กับพี่ชายเค้าที่บ้านหัวหิน นี่ก็พากันมาเยี่ยมคุณป้าใหญ่กันทั้งบ้าน
ส่วนบ้านทางโคราชนี้ หลังหนึ่งเป็นบ้านที่นายแม่อยู่คนเดียว อีกหลังก็เป็นของคุณป้าใหญ่ซึ่งปลูกใกล้ๆกัน ในรั้วเดียวกัน
พี่โอม(เค้าเด็กกว่าผม2ปีแต่ผมเรียกแบบให้เกียรติน่ะครับ) เป็นหลานที่คุณป้าใหญ่เลี้ยงมาตั้งแต่เด็กๆเลย
ตอนนี้พี่โอมมีครอบครัวแล้วซึ่งลงหลักปักฐานอยู่ที่อิสานตอนบน แต่ไม่ได้พาครอบครัวมาด้วย เนื่องจากมากระทันหัน
ค่ำๆพวกเราไปทานอาหารกันแบบรวมญาติ(ที่เดินทางมาจากจังหวัดอื่น) ผมจึงอาสาพาคุณนิวตรงจากรพ.ไปที่ร้านเลย
คุณนิวแนะนำผมกับที่บ้านว่าเป็นทั้งหัวหน้างานและเป็นเพื่อน (แนะนำว่าผมเป็นทั้งเชฟทั้งผู้บริหาร เขินซะ)
ครอบครัวคุณนิวน่ารักมากครับ ในภาวะเครียดแบบนี้แต่พอเค้าอยู่รวมกันก็มีเสียงพูดคุย หัวเราะกันบ้างตามสมควร
ผมกลายเป็นคุณอาเทียนไปทันที เมื่อเจอกับหลานชายสองคนของคุณนิว เด็กๆน่ารักมาก แต่คุณนิวดูจะเฉยๆกับหลาน
คงเพราะผมเป็นคนรักเด็กครับ ผมชอบเล่นกับเด็ก อุ้มเด็กน่ะ แต่คุณนิวไม่ชอบเลย เคยบอกผมว่าเค้าเกลียดเด็กด้วยซ้ำ
-
เนื่องจากคนมากันเยอะ จึงต้องจัดการหาห้องรับรองแขก นายแม่ให้พี่โอมเข้าพักที่ห้องเดิมของเค้าที่บ้านคุณป้าใหญ่
เปิดอีกห้องให้ผมเข้าพักทางบ้านคุณป้าใหญ่เช่นกัน คุณนิวยกห้องเค้าให้คุณป๋านอน ส่วนตัวคุณนิวไปนอนกับนายแม่
พี่ชายคุณนิวกับครอบครัวก็ไปนอนห้องเดิมของพี่ชายเค้า เมื่อจัดการลงตัวแล้วพวกเราก็แยกย้ายกันเข้าห้องพัก
ญาติๆเค้าคุยกันว่าอีก2วันจะให้พี่โอมกลับไปก่อนไว้มีความคืบหน้าก็จะส่งข่าวไป ทางฝั่งพี่ชาย(พี่คุณนิวซึ่งแก่กว่าผม3ปี)
ก็จะให้พารอบครัวเค้าและคุณป๋ากลับไปก่อน เพราะทุกคนยังมีภาระหน้าที่ต้องทำ เด็กๆก็ต้องกลับไปเรียนหนังสือด้วย
สำหรับผมนั้น นายแม่บอกว่าหลังจากคนอื่นๆกลับหมดแล้วค่อยย้ายข้าวของไปนอนที่ห้องคุณนิวทางบ้านนายแม่
วันรุ่งขึ้นพวกเราก็ยังไปเยี่ยมคุณป้าใหญ่ด้วยกัน พี่โอมและคุณนิวอยู่พูดคุยกับคุณป้าใหญ่ที่รพ.ตั้งแต่เวลาเริ่มเยี่ยม
ผมคอยดูแลอยู่ห่างๆ คอยปลอบคุณนิวบ้าง พาไปทานข้าวบ้าง เพราะไม่งั้นคุณนิวก็คงไม่ยอมห่างเตียงคนไข้
ทางโคราชมีหลานสาวอีกคนของคุณป้าใหญ่ (ลูกพี่ลูกน้องคุณนิวเชนกัน) คอยเฝ้าดูแลอยู่ตลอด ดังนั้นบางช่วงเวลา
พี่สาวคนี้ก็จะไปทานข้าวกับพี่โอม สลับกับผมและคุณนิวอยู่ตลอด พี่สาวคุณนิวพาหลานมาด้วยก็เลยอยู่ค่ำมากไม่ได้
หลานในที่นี้มีศักดิ์เป็นหลานตาของคุณนิว เมื่อเรียกคุณนิวว่าคุณตาก็เลยเรียกผมว่าคุณตาด้วย ผมแก่กระทันหันเลยครับ
เย็นๆพี่สาวคุณนิวพาหลานกลับบ้านและพาพี่โอมไปซื้อตั๋วรถไฟด้วย จึงต้องกลับไปก่อน มีแต่ผมและคุณนิวที่ยังอยู่
เพื่อรอให้พี่ชายกับครอบครัวมาเยี่ยมคุณป้าใหญ่แล้วค่อยกลับออกไปพร้อมกัน วันนี้อาการคุณป้าใหญ่ทรุดลง
คือเริ่มไม่สั่งการอะไรแล้ว นอนนิ่งเฉยหลับลึกแลหายใจอ่อนลง แต่คุณนิวก็ยังนั่งจับมือ พูดคุยด้วยตลอดทั้งวัน
บางช่วงผมทนไม่ไหวต้องไปร้องไห้ในห้องน้ำซะเอง คงเพราะภาพที่อยู่ตรงหน้าทำให้ผมสงสารคุณป้าใหญ่และคุณนิว
พี่ชายยังมาไม่ทันถึงรพ.เลย อาการคุณป้าใหญ่ก็นิ่งสนิทไปเฉยๆ คุณนิวรู้สึกผิดปกติจึงกดเรียกพยาบาลมาดูอาการ
คุณหมอตรวจแล้วพบว่าอาการม่านตาไม่ตอบสนอง หัวใจหยุดเต้น ซึ่งคุณป้าใหญ่นอนแล้วหลับไปเฉยๆอย่างสงบ
ผมประคองคุณนิวไว้ตลอดการตรวจเช็คของหมอ เมื่อคุณหมอแจ้งมาเช่นนั้น ผมก็ยิ่งต้องจับร่างคุณนิวให้มั่นคงขึ้น
คุณหมอแจ้งไปยังนายแม่ซึ่งเป้นเจ้าของไข้มาแต่ต้น ระหว่างนี้คุณนิวก็เข้าไปกราบเท้าและกอดคุณป้าใหญ่ไว้
ผมบอกว่าอย่าให้น้ำตาตกไปโดนคุณป้าใหญ่ ดังนั้นเมื่อคุณนิวสุดจะกลั้นน้ำตาก็ลุกขึ้นมาร้องไห้กับผมแทน
ผมไม่สนใจสายตาใครอีกแล้ว ผมกอดคุณนิวไว้แน่นปล่อยให้คุณนิวร้องไห้ซบลงที่อกผม คุณนิวไม่ได้ร้องฟูมฟาย
แต่แรงสะอื้นก็หนักหน่วงจนผมต้องกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ไม่มีคำปลอบโยนมีแต่ความในใจที่ผมส่งถึงคนที่ผมรัก
ผมได้แต่นึกในใจว่า "คุณนิวครับเข้มแข็งไว้ ผมยังอยู่ทั้งคน ผมจะไม่ทิ้งคุณ ตั้งสติไว้ แล้วทุกอย่างจะผ่านไป"
ญาติๆคุณนิวมาพร้อมกันที่รพ. เมื่อนายแม่เข้าไปกราบและกอดคุณป้าใหญ่ก็ร้องไห้หนักยิ่งกว่า คุณนิวจึงหยุดร้องไห้
ผละจากอกผมปาดน้ำตาจนแห้งแล้วเดินเข้าไปกอดนายแม่ไว้ คุณนิวกลับเป็นคนเข้มแข็งขึ้นในทันทีจนผมนึกชื่นชม
ตกลงว่าพรุ่งนี้ญาติๆจะพาคุณป้าใหญ่ไปวัดตอนเช้า และจัดการเรื่องเอกสารด้วย คืนนี้ทุกคนจึงแยกย้ายไปจัดการธุระอื่นๆ
จากนั้น ผมก็ไม่เห็นคุณนิวร้องไห้อีกเลย อาจจะมีน้ำตาบ้างเมื่อนึกถึง และพูดคุยกับใครๆเรื่องคุณป้าใหญ่ แต่อาการนิ่งมาก
ผู้ชายที่ผมดูแลอยู่เวลานี้เป็นมากกว่าแฟนครับ ผมได้เห็นแบบอย่างของลูกหลานที่ดี และคนที่ใช้สติประคองตัวได้ดีเยี่ยม
ผมภูมิใจที่ได้รักคนอย่างคุณนิว ผมรักคนไม่ผิด เพราะคนที่ผมรักเป็นคนที่ใครๆก็รัก และเค้าก็สมควรจะถูกรักมากเลยครับ
-
ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ
ดีใจกับคุณนิวครับที่มีคุณเทียนคอยดูแลแบบนี้
ขอให้มีความสุขครับ เทียน :L1: นิว
-
ขอแสดงความเสียใจด้วยค่ะ
เข้มแข็งนะคะ
-
ขอบคุณแทนคุณนิวด้วยครับ
-
นายแม่เป็นคนจัดการเรื่องทุกอย่างด้วยตัวเอง มีพี่ชายและคุณนิวเป็นเรี่ยวแรงสำคัญ ผมก็เข้าไปช่วยเท่าที่ทำได้
เมื่อจัดการเรื่องทางรพ.และทางวัดเรียบร้อยแล้ว ก็แจ้งให้ญาติๆคุณนิวทราบ ผมเองก็เลยได้พบญาติผู้ใหญ่ของคุณนิว
ซึ่งต้องบอกว่าญาติทางฝั่งนายแม่มีเยอะพอควร (เห็นว่ามีเสียไปบ้างแล้ว) นับแค่เฉพาะลูกพี่ลูกน้องก็มากมายแล้ว
ผมถูกพาไปแนะนำกับญาติๆของคุณนิวให้ได้รู้จักจนครบทุกคน ขอไล่เรียงตามลำดับอาวุโสสักหน่อยนะครับ
คุณลุงเอก เป็นพ่อของบรรดาพี่ๆถึง7คนของคุณนิว
คุณป้าใหญ่ ไม่ได้แต่งงาน ก็เลี้ยงหลานคือพี่โอมเพียงคนเดียว
คุณป้ากลาง เป็นแม่ของน้องโน้ต ซึ่งผมเห็นทีแรกนึกว่าเป็นพี่คุณนิวซะอีก
คุณลุงรอง เป็นพ่อของนพ และ นัน (สองคนนี้อายุไล่ๆกับผมครับ)
นายแม่ ก็เป็นแม่ของพี่ชายและคุณนิว
คุณน้ารอง เห็นว่าท่านเสียไปหลายปีแล้ว
คุณน้าเล็ก คือผู้อุปาการะ เลี้ยงดูคุณนิวชวงที่คุณนิวเรียนอยู่กทม.
มาถึงรุ่นพี่ๆและน้องของคุณนิวบ้างนะครับ
พี่แก้ว พี่กบ พี่กวด พี่ก้อย พี่กั้ง พี่เก่ง พี่ไก่ (พ่อแม่เดียวกัน ลูกคุณลุงเอก)
พี่ชาย(พี่แท้ๆ) พี่โอม(หลานที่คุณป้าใหญ่เลี้ยงมา) นพ และ นัน
น้องชาย โน้ต ลูกคุณป้ากลางซึ่งเด็กกว่าคุณนิว1ปี แต่ดูแก่กว่าเยอะ)
อีกรุ่นนึงคือ รุ่นหลาน
หลานอาที่เป็นผู้ชาย ก็มีเนต(13ปี) แน๊ก(9ขวบ) ลูกชายของพี่ชายคุณนิว อีกคนก็มี เตอร์(8ขวบ) ลูกชายของพี่โอม
หลานอาที่เป็นผู้หญิง ก็มีเทียนหอม(3ขวบ) ลูกสาวของนัน อีกคนก็มี ออมสิน(2ขวบ) ลูกสาวพี่ไก่
หลานน้าที่เป็นผู้ชาย
ตี่(35ปี) ตุ่น(30ปี) ตุ๊ก(28ปี)
หลานน้าที่เป็นผู้หญิง
ตา(20ปี) โบ(18ปี) ปอ(10ขวบ)
หลานตาก็มีทั้งผู้หญิงผู้ชายครับ
ส้ม(17ปี) มุก(15ปี) นิด(10ขวบ) โป้ย(9ขวบ) อ๊อด(7ขวบ) ไอซ์(4ขวบ) โอ๊ค(3ขวบ) บีม(3ขวบ) บี(2ขวบ)
แค่ทำความรู้จัก ลำดับญาติ ผมก็งงแล้วครับ คุณนิวเองก็ยังยิ้มๆเลยตอนที่ผมทำหน้าสงสัยและลำดับไม่ทันน่ะ
คุณนิวบอกว่านี่ยังน้อย ไมได้มาจนครอบทุกคน เพราะคุณตาของคุณนิวมีลูก13คน เหลืออยู่เท่าที่ผมบอก
แล้วคิดดูสิครับ บรรดาหลานน้า หลานอา หลานตา หลานปู่ จะมีอีกมากมายขนาดไหน
ดีเหมือนกันนะ อบอุ่นจัง พอเป็นแฟนคุณนิวปั๊บลูกหลานก็ตามมาเป็นขบวนเลย
-
ทางญาติๆจัดงานคุณป้าใหญ่3วันครับ ก็มีพิธีทางศาสนาจนครบถ้วนและฌาปณกิจไปเมื่อวันพฤ.ที่ผ่านมา
ตลอดเวลาที่จัดงานอยู่นั้น ผมเห็นคุณนิววิ่งวุ่นมากพอๆกับนายแม่เลยทีเดียว ทางฝ่ายนายแม่ก็มีพี่ชายขับรถให้
ทางผมก็อาสาขับรถพาคุณนิวไปติดต่อธุระ รวมทั้งการไปเชิญแขกซึ่งส่วนใหญ่คุณนิวจะรู้จักมากกว่าใคร
เพราะคุณนิวเป็นหลานที่อยู่ใกล้ชิดคุณป้าใหญ่มากที่สุดก็ว่าได้ จนในวันสุดท้ายคุณนิวก็บวชให้คุณป้าใหญ่
ก่อนหน้านี้ผมเป็นห่วงคุณนิวมากเลยครับ เพราะมักจะเห็นคุณนิวแยกตัวไปนั่งพูดคุยกับคุณป้าใหญ่ที่หน้าโลงศพ
ผมกลัวคุณนิวจะเพ้อจากการทำใจไม่ได้ แต่ก็ไม่กล้าขัดใจ ได้แต่ดูแลอยู่ใกล้ๆ ตอนนี้ผมไม่สนใจใครแล้วครับ
แต่เมื่อคุณนิวบวช(โดยมีพี่โอมและหลานๆคนอื่นๆด้วย)ผมก็เห็นแววตาที่ไม่หม่นหมองอีกต่อไป ผมจึงสบายใจขึ้น
คุณนิวเมื่อบวชแล้ว ดูสงบอ่อนโยน ผมกราบผ้าเหลืองท่านด้วยความนอบน้อมถ่อมใจอย่างที่สุด อิ่มเอมใจจริงๆ
หลังจากเสร็จงานคุณป้าใหญ่ ญาติๆคุณนิวก็แยกย้ายกันกลับ ผมเองยังคงอยู่ที่บ้านคุณนิวต่อไป
ช่วงเวลาหลังจากงานคุณป้าใหญ่เสร็จสิ้นลง ผมได้มีโอกาสพูดคุย รวมทั้งตอบคำถามสารพัดของทุกๆคน
โดยเฉพาะข้อซักถามของคุณป๋า นายแม่ และพี่ชายของคุณนิว ที่เล่นเอาผมเหงื่อท่วมไปเหมือนกันครับ
คุณป๋าถามเรื่องหน้าที่การงานของผม พี่ชายก็เช่นกัน ส่วนนายแม่นั้นรู้จักผมมาตั้งแต่ครั้งก่อนที่คุณนิวพาผมมาบ้านแล้ว
พี่ชายถามด้วยว่าไปรู้จักสนิทสนมกับคุณนิวได้ยังไง และยังกระซิบถามอีกว่า มากกว่าเพื่อนรึเปล่า ผมก็ยอมรับครับ
ทีแรกนึกว่าพี่ชายจะลุกขึ้นตะบันหน้าผมซะแล้ว แต่พี่ชายจับมือผมแล้วฝากน้องชายเค้าด้วย ผมค่อยหายใจโล่งขึ้น
คุณป๋าคงได้ทราบมาบ้างจากพี่ชายก็เลยไมได้ถามรายละเอียดเรื่องนี้กับผม เพียงแต่บอกให้ผมดูแลคุณนิวเท่านั้น
คุณน้าเล็กบอกว่า ถ้าคุณนิวจะมีคู่ครองเป็นผู้ชายก็ไม่ว่า แต่ขอให้ผมเคารพคนในครอบครัวคุณนิวก็แล้วกัน
อีกอย่างคือ คุณนิวเป็นลูกที่ดี เป็นหลานที่ดี หวังว่าผมจะเป็นคนดีๆอีกคนที่ทุกคนจะต้อนรับมาเป็นสมาชิกในบ้าน
วันนี้พวกเราทุกคนไปทำบุญครบ7วันให้คุณป้าใหญ่ หลังจากนั้นก็ไปทานข้าวกลางวันด้วยกันทุกคน
ก่อนกลับคุณป๋าเดินมาตบไหล่ผมพร้อมบอกว่า "พ่อฝากนิวด้วยนะลูก เค้าเป็นลูกที่ดีของพ่อเสมอ"
ส่วนพี่ชายพูดกับผมเบาๆแต่เย็นยะเยือกว่า "พี่ไม่เคยทำให้น้องพี่เสียใจ นายก็คงไม่ทำใช่มั้ย" ..ครับพี่แฟน..
ผมอาสาไปส่งนายแม่ที่ร้านเอง ระหว่างทางนายแม่ถามผมว่าเหนื่อยมั้ย ผมตอบไปว่าไม่เหนื่อยครับ
ท่านก็เลยบอกว่า ครอบครัวท่านก็ได้คุณนิวนี่ล่ะคอยดูแลญาติๆ ถ้าผมจะดูแลคุณนิวก็คงเหนื่อยหน่อย ผมก็ยิ้มๆ
"แต่แม่ดีใจนะลูกถ้ามีใครยอมเหนื่อยเพื่อลูกของแม่ เพื่อที่ว่าแม่จะฝากลูกแม่ไว้กับเค้าได้ตลอดไป" ผมล่ะปลื้ม
-
ซาบซึ้งมากค่ะ คุณเทียน เอาใจช่วยด้วยอีกคนค่ะ
-
สวัสดีครับ ผมนิวเอง เมื่อครู่นี้ผมนอนหลับ เทียนเค้าปลุกผมตื่นก่อนตะวันจะตกดินอ่ะครับ
ผมเลยไปเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตา เทียนเค้าบอกว่าจะเป็นคนส่งข่าวให้เพื่อนๆในกระทู้ทราบ
ผมก็ตกลง เลยให้เทียนมาเล่าสถานการณ์ความเป็นไปให้ได้ฟังกันก่อน
บอกตรงๆว่าถ้าให้ผมเล่าเอง ผมคงสรุปไม่ได้ อาจจะเล่ายาวเกินจำเป็น
และไม่แน่จะเล่าได้ไม่จบ เพราะเมื่อพูดถึง เล่าถึงผมก็คงอดใจเสียไม่ได้
บอกตรงๆว่าทุกวันนี้ ผมก็ยังมานั่งเล่น อยู่ทางบ้านคุณป้าใหญ่เหมือนเคย
บางครั้งได้พูดได้คุยกับคุณป้าใหญ่บ้าง ผมก็ยังร้องไห้อยู่เลย ทำใจให้ชินไม่ได้ง่ายๆหรอกครับ
ยังดีที่ผมมีเทียนอยู่ด้วย ก็ไม่ค่อยอ้างว้างเท่าไหร่ ผ่านเรื่องนี้ไป ใจผมเหมือนหลุดลอยไปเลย
แต่ผมจะอ่อนแอไม่ได้ เพราะผมยังต้องเป็นหลักให้นายแม่ต่อไปให้ได้
ขอบคุณทุกคนนะครับ
-
แต่สิ่งหนึ่งที่ผมบอกได้เต็มปากก็คือ การสูญเสียคุณป้าใหญ่นั้น ผมเสียใจแต่ไม่เสียดาย
คนเราเมื่อเกิดการพรากจาก ย่อมเสียใจเป็นธรรมดา จริงมั้ยครับ
แต่ผมไม่เสียดาย เพราะที่ผ่านมา ผมดูแลคุณป้าใหญ่อย่างดีที่สุด ดีในความหมายของผม
คือการให้ความเคารพ ความรัก เอาใจใส่ ให้เวลากับท่านอย่างเต็มที่ เท่าที่จะทำได้
รัก ก็บอกท่านว่ารัก ได้กอดท่านสมกับที่อยากกอด ได้ทำให้ท่านหัวเราะ ได้พูดคุยกันไม่เคยห่างเหิน
พูดง่ายๆว่า ไม่มีอะไรค้างในใจ มองย้อนไปยังนึกดีใจที่มีโอกาสแสดงความรักกับท่านอย่างใจต้องการ
อยากบอกทุกคนนะครับ เวลาเดินหน้าไปเสมอ ก่อนที่เวลาของเราและคนรอบข้างจะไปถึงสุดทาง
ระหว่างทางที่มีอยู่ ทำดีต่อกัน รักและเอาใจใส่กันให้มาก แล้วเมื่อวาระนั้นมาถึง เส้นทางนั้นก็ไม่น่ากลัว
ความเสียใจ เกิดขึ้นได้ก็หายไปได้ แต่ความเสียดาย นานแค่ไหนก็ไม่มีวันลบเลือนจากใจ
ฉะนั้นแล้ว กตัญญู และตอบแทนควมรักของทานด้วยความรักของเรานะครับ คุณจะไม่มีวันเสียดายเลย
(http://board.goosiam.com/imgupload/ans554636.jpg)
-
ในที่สุดความรักของทั้งคู่ก็ได้รับการยอมรับแล้ว
บอลปลื้มใจแทนทั้งคู่ด้วยครับ ยินดีกับความรักของทั้งคู่จริงๆครับ :L2:
-
พี่นิว เสียใจด้วยนะคะเรื่องคุณป้าใหญ่
พี่นิวสู้ๆนะคะ นุ่นรู้ว่าพี่นิวเข้มแข็งพอแน่นอน อีกอย่างพี่เทียนก็อยู่ข้างๆอยู่แล้วเนอะ ^^
-
เสียใจกับคุณนิวด้วยน่ะค่ะ เรื่องคุณป้าใหญ่
แล้วก็
ยินดีกับคุณเทียนที่ได้รับการยอมรับจากที่บ้านคุณนิว อย่างเต็มตัวซะที
คราวนี้ก็เป็นครอบครัวกันจิงๆซะที
-
:man1:น้องนิว น้องนิวทำทุกอย่างให้ท่านได้ครบถ้วนแล้วล่ะ :pig4:คุณเทียน
ดีใจด้วยที่ได้รับความไว้วางใจจากครอบครัวน้องนิวแล้ว :L2:
-
มาให้หอมให้หายคิดถึงทั้งสองคน ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ ขอให้ท่านมีความสุขโดยสงบนะคะ
-
ขอบคุณครับน้องแตน
-
คุณป้าท่านมีความสุขแล้วค่ะ น้องนิวผูกพันกับคุณป้ามาก จึงรู้สึกเสียใจ คิดถึง
พี่เชื่อว่า ขณะท่านมีชีิวิตอยู่น้องนิวทำได้ดีที่สุดแล้ว น้องนิวเข้มแข็งมาก
และที่สำคัญตอนนี้มีคนที่อบอุ่น และรักเราอยู่ คอยเป็นกำลังใจ และคอยปลอบใจอย่างคุณเทียน
ดีใจด้วยสำหรับคุณเทียนที่ได้รับมอบหมายจากครอบครัวน้องนิวให้ดูแล ดูแลให้ดีนะคะ
:กอด1:กอดน้องนิว
-
เข้ามารับกอดครับ
ช่วงนี้กลับมาอยู่บ้าน
พอนายแม่กลับมาจากร้านก็ได้เวลาหยุดเล่นเนต
เอาเวลาช่วงค่ำนี้ไปอยู่เป็นเพื่อนนายแม่
ทานข้าว พูดคุย ดูทีวีพร้อมกับท่าน (รวมคุณเทียนด้วย)
ส่วนกลางวันก็เล่นเนตได้เต็มที่ โดยย้ายแลปทอปมานั่งเล่นเนต
อยู่ทางบ้านคุณป้าใหญ่ที่อยู่ติดกัน คุณเทียนก็ดูทีวีบ้าง เล่นเกมส์บ้าง
ตลอดช่วงกลางวันก็หมดไปกับการใช้เวลาอยู่ทางบ้านคุณป้าใหญ่ครับ
ตอนค่ำแบบนี้ก็จะย้ายครอบครัวไปอยู่ทางบ้านนายแม่ เป็นเพื่อนนายแม่
ทำเหมือนอย่างที่เคยทำ ตอนคุณป้าใหญ่ยังอยู่ ผมก็มาอยู่กับท่านทั้งวันเหมือนกัน
ขอตัวก่อนนะครับ อยู่บ้านเล่นดึกไม่ได้ ไม่มีใครว่าหรอกครับโตแล้ว
แต่เพราะต้งใจจะอยู่เป็นเพื่อนนายแม่ ใช้เวลากับท่านให้มากที่สุด ก็เลยไม่อยากติดลม
ฝันดีครับทุกคน
ด้วยความคิดถึงจากผมและคุณเทียน
-
ขอปรึกษาหน่อยครับ ผมคิดว่าไหนๆก็ลาออกจากงานแล้ว
จะกลับมาอยู่บ้านที่โคราชเป็นการถาวรเลย เพื่อจะได้อยู่เป็นเพื่อนนายแม่
เพราะตอนนี้ไม่มีคุณป้าใหญ่แล้ว นายแม่คงเหงามากทีเดียว
และอีกอย่าง นับวันนายแม่ก็มีแต่จะอายุมากขึ้น ผมก็อยากอยู่ดูแลใกล้ชิด
แต่ทีนี้ ถ้าผมจะย้ายมาอยู่บ้านที่โคราชอย่างถาวร ก็ต้องแยกกันอยู่กับคุณเทียนน่ะสิครับ
ผมไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นพูดกับคุณเทียนยังไงดี เค้าเองก็ดีกับผมมาก และก็เข้ากันได้ดีกับครอบครัวผม
เพียงแตว่า ถ้าผมเลือกจะอยู่ทางนี้ ก็ต้องห่างจากคุณเทียน แต่จะให้กลับไปกับคุณเทียน ผมก็ห่วงนายแม่
รบกวนแชร์ความคิดกันหน่อยนะครับ
ขอบคุณครับ
-
ความเห็นที่ 1 โดย แตน
หลังจากได้อ่านแล้ว แตนก็เกิดความสงสารพี่เทียนเข้ามาจับใจ เพราะว่าถ้าแตนเป็นพี่นิว แตนจะเลือกอยู่กับนายแม่ นั้นจะหมายถึงว่าพี่นิวกับพี่เทียนต้องแยกกันอยู่ ทั้ง ๆ ที่พึ่งย้ายมาอยู่ด้วยกันไม่นาน และมันอาจก็ให้เกิดความเสียใจกับพี่เทียนอย่างมาก แต่ด้วยความรักพี่นิว พี่เทียนจะไม่แสดงออกส่วนนั้นให้เห็น
แอบคิดในใจว่ายังไงพี่นิวก็คงจะอยู่กับนายแม่แน่ ๆ เพราะฉะนั้น แตนขอแนะนำให้พี่นิวอยู่กับพี่เทียนสักพักก่อน แล้วค่อยย้ายไปอยู่กะนายแม่ถาวรคะ
-
มาลองให้ความเห็นบ้างนะคะ
พี่นิว ลองปรึกษากับพี่เทียนดูก่อนดีมั้ยคะ ว่าพี่นิวคิดอย่างนี้นะ แล้วก็มีความจำเป็นเรื่องนายแม่อย่างนี้
พี่เทียนจะว่ายังไง
คือแอบคิดเหมือนแตนว่าพี่นิวคงเลือกอยู่กับนายแม่แหงๆ แต่ก็อยากให้ปรึกษาพี่เทียนดูด้วยน่ะค่ะ ว่าพี่เทียนจะรับได้แค่ไหน
รีบหาทางบอกพี่เทียนนะคะ นุ่นว่าถ้าไม่รู้จะบอกยังไงก็พูดไปตรงๆเลย
พี่นิวกับพี่เทียนรักกันมาก นุ่นว่าพี่นิวคิดยังไงพี่เทียนก็จะยอมรับได้ไม่ยากหรอกค่ะ สู้ๆนะคะพี่นิว
-
ขอบคุณครับ กะลังจะบอกเค้าแล้วล่ะ ได้ผลยังไงจะกลับมาเล่าให้ฟังนะครับ
-
:man1:น้องนิว เข้ามาช้าตามเคย ไม่รู้ว่าน้องนิวคุยกันแล้วเป็นยังไงบ้างเรื่องแบบนี้
ก็ลำบากใจนะ ป้าเองก็ทำงานคนละจังหวัดกับบ้านดีกว่าตรงระยะทางไม่ไกลกันมากกลับ
บ้านได้ทุกอาทิตย์ แม่อยู่บ้านคนเดียว พี่คนโตอยู่ต่างประเทศ พอพี่คนที่อยู่กับแม่เสียไป ป้าจ้างแม่บ้าน
ที่เป็นลูกหลานลูกจ้างเก่าแก่ที่อยู่กันมานานมาดูแลเพราะแม่เป็นอัลไซเมอร์ โชคดีที่ได้แม่บ้านไว้ใจได้
แม่เสียไปปีกว่าแล้ว แม่อยากให้ป้าออกจากงานมาอยู่ด้วยนั่นเป็นสิ่งเดียวที่ป้าทำให้แม่ไม่ได้ ทำได้แต่พยายาม
กลับบ้านให้บ่อยที่สุดมีวันหยุดคร่อมก็จะลาเพื่ออยู่กับแม่นานๆ ไม่มีญาติพี่น้องตำหนิป้าว่าทำไม่ดีก่อนจะทำ
เราจะคุยกับทุกคนแล้ว และข้อสรุปคือแบบนี้ดีที่สุด(ญาติอยู่คนละจังหวัดหมด)
ค่อยคุยค่อยหาทางไปมันต้องมีทางออกที่เหมาะสมแน่นอน เป็นกำลังใจให้น้องนิวผ่านภาวะนี้ไปด้วยดี
-
:กอด1: พี่นิวค่ะ เสียใจเรื่องคุณป้าด้วยนะคะ
ส่วนที่ขอคำปรึกษา พี่นิวต้องคุยกับคุณเทียนค่ะ
ถ้าจะเริ่มต้นใช้ชีวิตคู่ด้วยกัน ความเข้าใจ คือสิ่งสำคัญค่ะ
ปรึกษากันนะคะ เราเชื่อ ว่าพี่นิวและคุณเทียนต้องมีความสุขแน่ๆค่ะ
-
何日君再來
เหอยื้อจวินไจ้ไหล
เมื่อไรเธอจะหวนคืนมา
http://www.4shared.com/audio/KTyRnioc/_-__.htm
好 花 不 常 开 好 景 不 常 在
ฮาว ฮั้ว ปู่ ฉั่ง ไค ห่าว จิง ปู ฉาง ใจ
ดอกไม้งามไม่อาจผลิบานตลอดกาล ช่วงเวลามีค่าย่อมไม่ยืนยาว
愁 堆 解 笑 眉 泪 洒 相 思 带
โชว ตุ้ย เจีย เซียว เมย เลย เซ่อ เซียง ซือ ไต้
(เรา) แสร้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่น้ำตา (ของเรา) เปียกเป็นทางยาว
今 宵离 别 后 何 日 君 再 来
จิน เซียว หลี เปี้ย โฮ่ว เหอ ยื้อ จวิน ไจ้ ไหล
หลังพรากจากกันคืนนี้แล้ว เมื่อไรเธอจะหวนคืนมา?
喝 完 了 这 杯 请 进 点 小 菜
เฮอ หวัน เหลี่ยว เจอ เปย ชิง จิ้น เตี่ยน เสี่ยว ไฉ่
หลังจากดื่มถ้วยนี้หมดแล้ว โปรดกลับมาและสั่งสุราดื่มอีก
人 生 能 得 几 回 醉 不 欢 更 何 待
หยิน เซิง หนึง เต๋อ จี้ ฮุย จุ้ย ปู้ ฮวน เกิง เหอ ไต
ชีวิตคนเราแสนสั้นจนต้องดื่มให้เมามาย (เรามา) สนุกกันเถอะ
来 来来 , 喝 完 了 这 杯 再 说 吧 !
ไหล ไหล ไหล เฮอ หวัน เลอ เจ้อ เปย ไจ้ ซัว ปา
มาซิ มาเถอะ มาคุยกันโขมงโฉงเฉงหลังจากดื่มถ้วยนี้แล้ว
今 宵 离 别 后 何日 君 再 来
จิน เซียว หลี เปี้ย โฮ่ว เหอ ยื้อ จวิน ไจ้ ไหล
หลังพรากจากกันคืนนี้แล้ว เมื่อไรเธอจะหวนคืนมา?
停 唱 阳 关 叠 重 擎 白 玉 杯
ทิง ชั่ง หยาง กวน เตี๋ย ชง ฉิง ไป่ หยี เปย
ถึงเวลาดนตรีเลิกบรรเลงแล้ว เติมถ้วยหยกขาวใบนี้ให้เต็ม
殷 勤 频 致 语 牢牢 抚 君 怀
อีน ฉิน ผิน จื้อ หวี่ ลาว หลาว ฟู จวิน หวาย
(ฉัน) จำนนต่อคำหวาน ซบแนบอกในอ้อมกอดของเธอ
今 宵 离 别 后 何 日 君 再 来
จิน เซียว หลี เปี้ย โฮ่ว เหอ ยื้อ จวิน ไจ้ ไหล
หลังพรากจากกันคืนนี้แล้ว เมื่อไรเธอจะหวนคืนมา?
喝 完 了 这 杯 请 进 点 小 菜
เฮอ หวัน เหลี่ยว เจอ เปย ชิง จิ้น เตี่ยน เสี่ยว ไฉ่
หลังจากดื่มถ้วยนี้หมดแล้ว เมื่อไรเธอจะหวนคืนมา?
人 生 能 得 几 回 醉 不 欢 更 何 待
หยิน เซิงหนึง เต๋อ จี้ ฮุย จุ้ย ปู้ ฮวน เกิง เหอ ไต
ชีวิตคนเราแสนสั้นจนต้องดื่มให้เมามาย (เรามา) สนุกกันเถอะ
哎! 再 喝 一 杯 , 干 了吧 !
อ้าย! ไจ้ เฮอ อิ เปย กัน เลอ ปา
อา… รินอีกถ้วย ดื่มให้เกลี้ยงจนหยดสุดท้าย!
今 宵 离 别 后 何 日 君 再 来
จิน เซียว หลี เปี้ย โฮ่ว เหอ ยื้อ จวิน ไจ ไหล
หลังพรากจากกันคืนนี้แล้ว เมื่อไรเธอจะหวนคืนมา?
(http://riawibisono.files.wordpress.com/2008/07/4079teresa-teng.jpg)
-
:music:
-
สวัสดีครับ เมื่อวานนั่งฟังเพลงที่อยู่ด้านบนนี้ซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบทีเดียว เพราะคิดถึงคนไกลอ่ะนะ
คุณเทียนเดินทางกลับไปภูเก็ตตั้งแต่เมื่อวานตอนสายๆ เมื่อเช้าโทร.มาบอกว่าถึงห้องแล้ว กำลังจะนอนพัก
"คิดถึงคุณจังเลย ขับรถคนเดียวว่าเหงาแล้ว กลับมาอยู่คนเดียวในห้องของเราเหงายิ่งกว่า" เทียนอ้อน
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ย้อนกลับไปเมื่อวันศุกร์ที่ผมตัดสินใจคุยกับเทียนเรื่องอนาคตของผมกับเค้า ทีแรกผมก็ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงดี
ไม่ใช่ว่าเค้าเป็นคนพูดยาก ไม่ใช่ว่าผมไร้เหตุผลที่จะบอกเค้า และไม่ใช่ว่าผมกับเค้าไม่เข้าใจกัน
แต่เพราะเรื่องที่ผมจะคุยกับเค้ามันเป็นเรื่องที่ผมคิดไปเองว่าจะดีหรือไม่ จะเป็นการตัดสินใจที่ถูกที่สุดรึเปล่า
ผมจะบอกเค้าว่าผมจะกลับมาอยู่กับนายแม่เป็นการถาวร ซึ่งนั่นหมายความวานับจากนี้ผมจะแยกที่อยู่กับเค้า
แต่เพราะเราไม่ได้ผิดใจกัน เรายังรักกันและใจจริงก็อยากอยู่ด้วยกัน เป็นครอบครัวเหมือนที่เคยคิดๆกันไว้
ยิ่งเค้าเองก็ดีกับผมและครอบครัวผมก็ไว้วางใจเค้าในระดับหนึ่งแล้ว ผมไม่แน่ใจว่าการเป็นรักทางไกลจะดีกับเราทั้งคู่
แต่ในที่สุดเมื่อรวบรวมถ้อยคำได้ ผมก็เอ่ยกับเค้าไปตรงๆว่า "ผมยังไม่กลับไปกับคุณนะครับ"
"อืม... ก็ได้ครับ แล้วคุณจะกลับเมื่อไหร่ล่ะ ผมจะได้มารับ" เทียนถาม
"ผมก็ยังไม่รู้เลย" ผมตอบไม่เต็มเสียง
"หมายความว่าคุณจะอยู่ที่นี่ ไม่มีกำหนดกลับไปบ้านเราเหรอ" เทียนจับมือผมกุมไว้
"เทียน ตอนนี้คุณป้าใหญ่ไม่อยู่แล้วต่อไปนายแม่ก็อยู่คนเดียว ผมไม่อยากทิ้งท่านไว้ให้โดดเดี่ยว
เมื่อก่อนผมไปไหนๆก็ได้เพราะนายแม่มีคุณป้าใหญ่อยู่เป็นเพื่อนกัน พูดคุยดูแลกันไป
นายแม่รู้ว่าที่บ้านนี้มีคุณป้าใหญ่รออยู่ มีคนพูดคยปรึกษา แต่ต่อไปนายแม่จะไม่มีใครเลย
ท่านเองก็คงไม่อยากรั้งลูกๆไว้ถ้าใครต้องไปตามทางของตัวเอง ซึ่งผมรู้ว่าท่านจะเหงาและอ้างว้าง
แต่นายแม่จะบอกว่าท่านอยู่ได้ ถึงงั้นก็เหอะ ท่านก็เป็นแม่ที่ต้องการลูกๆมาใกล้ชิดนะครับ" ผมบอกสิ่งที่คิด
เทียนคลายมือของเค้าออกจากการกุมมือผม และลุกขึ้นเดินไปยืนพิงกรอบหน้าต่างบานใหญ่ มองออกไปด้านนอก
เราต่างก็ไม่ได้พูดอะไรกัน ผมน่ะลุ้นแต่ว่าเค้าจะเข้าใจมั้ย เค้าจะคิดยังไง และผลที่ได้จะดีหรือร้ายก็ไม่รู้
ผมเห็นเค้ายังยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น จึงเดินไปสวมกอดเค้าจากทางด้านหลัง ซบหน้าลงที่แผ่นหลังของเค้า
"ในชีวิตผมก็มีคุณแค่คนเดียว พ่อแม่ผมก็เสียไปแล้ว พี่สาวผมก็เลี้ยงลูกอยุ่ต่างประเทศ" เทียนพูดขึ้นลอยๆ
"คือผม...." ผมพยายามจะอธิบาย
"คุณรู้ใช่มั้ย ว่าผมหวังจะเริ่มต้นชีวิตครอบครัวกับคุณ" เทียนยังพูดเอื่อยๆ
"ครับ แต่คำว่าครอบตัว สำหรับผมแล้วผมมีแค่คุณคนเดียวไม่ได้" ผมบอกเสียงเฉียบขาดขึ้น
"ผมเหลือพี่สาวคนเดียวกับหลานอีกคนก็ไม่ค่อยได้เจอกัน ผมคงไม่ค่อยอินกับคำว่าครอบครัว" เทียนพูด
"พื้นฐานนี้ของเราสองคนต่างกัน" ผมเอ่ยอย่างยอมรับความจริง
"ผมก็ว่าอย่างนั้น" เทียนปลดอ้อมแขนของผมให้คลายออกจากตัวของเค้า
-
โอ๊ย อ่านแล้วแอบปวดใจ
พี่นิวมาเล่าต่อเร็วครับ
เป็นบอลคงทำใจลำบากมากเลย คนนึงก็แม่ีที่เรารัก อีกคนก็ชายที่รัก ปวดหัวแทนเลย
บอลเป็นกำลังใจให้พี่เทียน :L1: พี่นิว แล้วกันครับ
-
ว่าแล้วเชียวว่าพระเอกเราต้องแซดแน่เลย
-
นายเอกไปไหน กลับมาเล่าต่อเร็ว
-
ในตอนนั้นผมรู้สึกเหมือนว่าวที่สายป่านขาดลอย หัวใจเหมือนปลิวไปตามสายลมอ่อนๆที่พัดเข้ามาทางหน้าต่าง
ผมไม่รู้ว่าอ้อมกอดของผมที่เทียนคลายออกในครั้งนี้ จะหลุดลอยจากการได้กอดเค้าไว้แบบนี้ไปตลอดรึเปล่า
เพียงเสี้ยววินาทีที่เทียนหันหน้ากลับมาหาผม ความกังวล ความคิดลิ่วลอยของผมก็มลายสิ้น เมื่อเทียนกอดผมไว้ซะเอง
"แต่คุณรู้มั้ย ว่าผมต้องการครอบครัวแบบนี้มาตลอดชีวิต ผมดีใจที่เมื่อผมมีคุณ ทำให้ผมมีครอบครัวที่สมบูรณ์
ผมมีแฟนและมีแม่แฟนที่ดีกับผมมาก ครอบครัวของคุณก็เป็นครอบครัวของผมด้วย ผมดีใจที่ได้รักคุณ
"งั้นก็แปลว่าคุณไม่ตำหนิผมที่ไม่กลับไปพร้อมคุณเหรอ" ผมน้ำตาไหลทั้งโล่งใจและซึ้งใจ
"ผมจะตำหนิคุณได้ยังไง ถ้าเราอยู่ด้วยกันแล้วมีใครถามว่านายแม่ของคุณอยู่ยังไงหลังจากคุณป้าใหญ่เสีย
อย่าว่าแต่คุณเลย ผมก็คงกระดากใจที่จะตอบว่าปล่อยให้นายแม่อยู่คนเดียวตามลำพัง" เทียนซับน้ำตาให้
"ผมขอบคุณมากนะ ขอบคุณที่คุณเข้าใจผม" ผมร้องไห้มากขึ้น เทียนดึงผมเข้าไปซบอกเค้า
"ผมบอกว่าผมไม่มีใคร แต่ถ้าผมมีพ่อแม่ให้ดูแล ผมก็ต้องทำแบบคุณนี่ล่ะครับ เพื่อนคุณบอกว่าคุณเป็นคนดี
เมื่อก่อนผมก็ดีใจนะที่ได้รักคนนิสัยดีในสายตาใครๆ แต่วันนี้ผมภูมิใจที่ได้เห็นความดีของคุณด้วยตัวผมเอง
เราไม่รู้เวลาของท่านอยู่กับเรานานแค่ไหน ผมอยากให้คุณใช้ทุกเวลาที่คุณมีกับท่านให้เต็มที่ อย่างที่ตั้งใจ
สำหรับเรายังมีเวลาอีกมากที่จะได้อยู่ด้วยกัน ผมสัญญาว่าจะอยู่กับคุณคนเดียว" เค้ากอดผมไว้แน่น
ผมรู้ว่าผมตัดสินใจไม่ผิดที่เลือกเค้า ผมรู้ว่าเค้าไม่ได้รักแค่ผม แต่เค้ายังรักครอบครัวของผมอีกด้วย
ผมเคารพและรักนายแม่อย่างไร เทียนก็คิดและปฏิบัติเช่นเดียวกัน เหมือนเค้าเป็นลูกชายอีกคนของนายแม่
นายแม่เองก็ถามไถ่ เอาใจใส่เทียนไม่ต่างไปจากลูกชายคนรอง นายแม่เคยบอกว่าก็เหมือนแม่มีลุกชายเพิ่มอีกคน
เราตกลงกันว่าจะให้เทียนกลับภูเก้ตไปก่อน เพราะเค้าต้องเรื่มทำงานในวันจันทร์ ส่วนผมเองก็อยู่ทางนี้สักพัก
แล้วเมื่อไหร่ที่ผมมีเวลาก็ค่อยแวะไปอยู่กับเค้าที่ภูเก็ตบ้าง สวนเทียนเองได้หยุดหลายๆวันก็จะมาอยู่กับผมที่นี่
ซึ่งผมก็ว่าดีเหมือนกัน เพราะระยะทางไกลมาก จะให้ไปมาหาสู่กันทุกสัปดาห์ก็เหนื่อยเกินไป ผมสงสารเค้า
"คิดถึงกันเมือ่ไหร่ก็โทร.หากันก็ได้เนอะ" ผมเสนอทางเลือกเพิ่ม
"งั้นผมคงโทร.ทุกวัน เพราะผมคิดถึงคุณทุกวัน" เทียนหยอดคำหวาน
"หึ....แล้วจะคอยดู คนปากหวาน" ผมยิ้มล้อเลียนเค้า
"เอางี้สิ ถ้านายแม่จะปิดร้านติดกันหลายๆวันน่ะ ผมจะมารับไปเยี่ยมหลานที่หัวหินนะ" เทียนเสนอ
"อืม งั้นก็ได้ครับ แต่คุณก็ต้องดูเรื่องงานด้วยนะ และถ้าเหนื่อยเกินไปก้ไม่ต้องขับรถมาหรอก เป็นห่วง" ผมบอก
"ต่อไปก็ต้องอยู่กันไกลๆแล้วสินะ" เทียนหน้าจ๋อยๆลงไป
"เข้มแข็งไว้นะ ดูแลตัวเองด้วยนะครับ งานครัวก็หนัก งานGMก็หนัก ถ้าไม่สบายก็โทร.มานะ จะไปหา" ผมย้ำ
"คุณก็เหมือนกัน ดูแลนายแม่แล้วอย่าลืมสุขภาพตัวเองด้วยล่ะ ไม่มีผมอยู่ใกล้ๆ ผมก็ห่วง" เทียนก้มหอมแก้มผม
"ผมโชคดีจังที่ได้รักคุณ รักคุณจังเลยเทียน" ผมพูดแล้วยื่นหน้าไปจูบเค้าด้วยความอิ่มเอมใจที่สุด
"ผมก็รักคุณ รักมากขึ้นทุกวัน จริงๆนะ" เทียนป้อนคำหวาน และเราต่างก็มีช่วงเวลาลึกซึ้งร่วมกันไว้จดจำ
-
หวานกันซะ :-[
รักกันๆ เย้ๆ เทียนนิว เทียนนิว :mc4:
-
โอ๊ย...หวานมากมายยยยยยยยพี่นิว
กรี๊ดดดดดดดด
เขิลอ่ะ อิอิ :o8:
ปล. กลับมาแล้วค่าาาาาาาาาาาาาาาาา
หลังจากห่างหายไปนาน ไปสู้รบกับสัมมนาในมหาลัยมาสองอาทิตย์ เหอๆ
จะตายเอาให้ได้ :เฮ้อ:
-
^
^
สู้ๆครับ กลับมาแล้วก็พักผ่อนเยอะๆนะ ชดเชยที่เหนื่อยมาหลายวัน
-
^
^
สู้ๆครับ กลับมาแล้วก็พักผ่อนเยอะๆนะ ชดเชยที่เหนื่อยมาหลายวัน
ขอบคุณค่า พี่นิว ^^
พักผ่อนได้นิดเดียว
เดี๋ยวต้องไปทำโปรเจคต่อค่ะ TT
จะจบแล้วมันยุ่งมากกกกกก =="
-
ดีใจด้วยน้องนิว :L2: ได้คนที่รักและเข้าใจกันอย่างนี้ น่ารักจริงๆ
เพลงเหอยื่อจวินไจ้ไหลเพราะมากเลย เป็นเพลงอมตะโด่งดังทั้งเอเซีย
แม่เล่าว่าสมัยสงครามโลกข้างบ้านเป็นนักไวโอลิน เวลาแกสีไวโอลินเพลงนี้
พวกทหารญี่ปุ่นจะมาเกาะรั้วฟังนําตาไหลคงจะคิดถึงบ้านกัน กับเพลงchina
night อีกเพลง
รูปน้องนิวรูปนี้ตาแป๋วแหววเลย :m3:
-
^
^
^
แป๋วแหวว เพราะบิ๊กอายมั้งครับพี่
ผมชอบเพลงจีนม๊ากกมากครับ
เพลงนี้เค้าร้องกันมาตั้งแต่สงครามโลกจริงๆครับ
คุณป้าใหญ่เคยเล่าให้ผมฟัง ว่าเค้าแต่งให้ทหารจีนที่ไปรบ
เวอร์ชั่นเก่า เสียงร้องแหลมๆ ดนตรีเศร้าๆ ฟังแล้วเรียกน้ำตาดีแท้
พอมาเป็นเวอร์ชั่น เติ้งลี่จวิน ถึงฟังออกแนวหวานๆไม่เศร้าโศกมากนัก
ในชีวิตนี้ผมจะปลาบปลื้มแนวเพลงอยู่3แนวหลักๆคือ เพลงสุนทราภรณ์ เพลงจีน และเพลงละคร
-
:L1:
รักกันอยู่ขอบฟ้า เขาเขียว
เสมออยู่หอแห่งเดียว ร่วมห้อง
ชังกันบ่แลเหลียว ตาต่อ กันนา
เหมือนขอบฟ้ามาป้อง ป่าไม้มาบัง
(โคลงโลกนิติ)
:กอด1: น้องนิว ชีิวิตหมุนวนมาหลายเรื่องจริงๆ
ไม่รู้ว่าชื่อคุณเทียนหมายความอย่างไร
แต่รู้สึกว่า คุณเทียนดั่งเทียนส่องความสุขให้น้องนิวได้เสมอเลยนะจ๊ะ
-
ชื่อคุณเทียน ในภาษาจีน คือเทียนซิน
เทียน แปลว่า ท้องฟ้า หรือ สวรรค์ ก็ได้ครับ ซิน แปลว่าหัวใจ
แต่นความหมายแบบของพี่กุ้ง ก็นับว่าเป็นความหมายที่งดงามมากเช่นกัน
ปล.ที่จริงก่อนเทียนจะกลับไป เราสองคนไปบอกนายแม่เพื่อให้เทียนได้ลานายแม่
ช่วงเวลานั้นก็มีคำพูดดีๆหลายอย่าง ทั้งคำอวยพรฝากฝังของนายแม่ และคำสัญญาของเทียน
ส่วนอีกเรื่องนึงคือ วันนี้ตอนสายๆ พี่อาร์ทมาที่บ้าน เลยได้พูดกันยาวเลยครับพี่กุ้ง o6
แล้วจะมาเล่าให้ฟังอย่างละเอียดอีกครั้งนะครับ
-
แวะมาหอมพี่นิวก่อนไปทำงาน
-
แวะมารับหอมน้องแตนครับ ตั้งใจทำงานนะ ดูแลสุขภาพด้วยครับ
-
พี่เทียนหวานมากๆ พี่นิวกับพี่เทียนเข้าใจกันดีจังเลยนะคะ
ว่าแต่......คนปากหวานของพี่นิวโทรมาทุกวัน แล้วพี่นิวล่ะคะ? ไม่โทรไปบ้างเหรอ?
:m1:
-
พี่ก็โทร.ครับ ช่วงก่อนนอนไรเงี้ย ก็โทร.ถามว่าเป้นไงมั่ง เหนื่อยมั้ย ทานไรยัง
อย่างเมื่อวานนี้ เค้าก็โทร.มาขอไปเที่ยวกับเพื่อนที่โรงแรม(ซึ่งพี่ก็รู้จักด้วยแหล่ะ)
ก็เลยบอกเค้าว่าก่อนนอนคงไม่โทร.นะ เพราะเค้าจะได้เที่ยวเต็มที่ไม่ต้องรอสายจากพี่
อีกอย่างเค้าไปเที่ยวกับเพื่อนเค้า พี่ไม่อยากให้คนอื่นแซวว่าเค้าถูกโทร.เชคโทร.ตาม เค้าจะดูไม่ดี
-
กลับมาจากที่ทำงานแล้วคะ แวะมาหอมตอบ
-
ผมขอเล่าย้อนกลับไปวันที่เทียน จะเข้าไปลานายแม่เพื่อกลับภูเก็ตให้ได้อ่านกันนะครับ เรื่องราวดีๆยังมอีกเยอะ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนค่ำ เทียนพาผมและนายแม่ออกไปทานอาหารนอกบ้าน โดยให้นายแม่เป็นคนเลือกร้านเพราะผมสองคนไม่ชำนาญถิ่น
เทียนบอกนายแม่ตั้งแต่อยู่ที่ร้านแล้วครับว่าจะกลับไปทำงานแล้วนะ นายแม่ก็เพียงแต่ซักถามทั่วไป พวกเราก็คุยสัพเพเหระ
จนกลับมาที่บ้านแล้วหลังจากแยกย้ายกันอาบน้ำเรียบร้อย ผมก้เข้าไปหาเทียนในห้องนอนเพื่อช่วยดูสัมภาระที่เค้าจัด
เห็นว่าเตรียมไว้เรียบร้อยดีแล้วก็เลยบอกเค้าว่าให้ไป ลานายแม่อีกสักทีแล้วกัน ให้เป็นกิจจะลักษณะ
นายแม่กำลังนั่งถักเสื้อไหมพรมซึ่งเคยถักค้างไว้นานแล้ว พอดีคุณป้าใหญ่ไม่สบายเลยหยุดพักไปนาน ก็เอามาทำต่อ
เทียนคลานเข่าเข้าไปนั่งใกล้ๆเก้าอี้โยกของนายแม่(ช่างประจบเอาใจจริงๆ) แล้วทำตาแป๋วใส่นายแม่สักพัก
"นายแม่ครับ" เทียนเรียกนายแม่ ซึ่งนายแมก็หยุดงานฝีมือไว้แค่นั้น
"ว่าไงลูก จัดของเสร็จแล้วเหรอเทียน" นายแม่ก้มลงถามเทียน
"เสร็จแล้วครับ ผมจะมาลานายแม่ก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้นายแม่ไปทำงานรีบๆจะไม่มีเวลาบอก" เทียนเกาะเก้าอี้
"จะกลับกี่โมงก็เผื่อเวลาเดินทางด้วยนะ แม่ไม่อยากให้ขับรถเร็ว ค่อยๆไปดีกว่า" นายแม่เตือน
"ก็ช่วงบ่ายๆครับ" เทียนยิ้มประจบอยู่ใกล้ๆนายแม่ ผมเองก็นั่งลงกับพ้นใกล้ๆเค้า
"ตอนเช้าอยากกินอะไรมั้ย แม่ทำให้กิน" นายแม่หันไปหยิบแว่นตามาสวม
"ผมเป็นเชฟนะครับ ผมน่าจะทำให้นายแม่กินมากกว่า นายแม่จะได้ไม่เหนื่อย" เทียนพูดยิ้มๆ
"เออดีๆ ลาภปากจริงๆมีเชฟใหญ่มาทำให้กินถึงบ้าน" นายแม่แซวแล้วหัวเราะกัน
"แล้วเมือ่ไหร่จะกลับมาอีกล่ะลูก" นายแม่ถามแล้วมองมางผมแว้บนึง
"คงต้องได้หยุดยาวๆติดกันครับนายแม่ แต่ถ้านายแม่ปิดร้านได้เมือ่ไหร่บอกนะครับ ผมจะมารับไปเที่ยวภูเก็ต
หรือถ้านายแม่อยากไปเยี่ยมพี่ชายกับหลานที่หัวหินก็ได้ครับ ผมพาไปเองจะได้ไม่ต้องนั่งรถทัวร์" เทียนอาสา
"ขอบใจลูก แต่ถ้ามีเวลาว่างๆก็กลับมานะลูก ไมต้องพาแม่ไปไหนหรอก ทำงานแบบนี้แม่เข้าใจ
แต่ก่อนคุณป๋าน้องนิวก็ทำงานโรงแรมก็ยุ่งๆ แม่เองก็ไม่เคยไปบอกว่าต้องยังงั้นยังงี้ ก็ดูความเหมาะสมไป
ถ้าคิดถึงน้องกับแม่ ก็มาเยี่ยมกันบ้าง มาแล้วขี้เกียจไปไหนๆก็นอนเล่นที่บ้านนี่ละ พักผ่อนไป" นายแม่ยิ้ม
"ครับ ผมต้องมาแน่ๆอยู่แล้ว" เทียนรับคำแล้วยิ้มหน้าบ้าน หันมาทางผม
"เอ๊ะ ยังไงเนี่ย ไอ้ที่ว่าจะมาเนี่ย คิดถึงแม่หรือคิดถึงลูกแม่วะเทียน" นายแม่แซว ผมก้มหน้าเขินอย่างเดียว
"ก็ทั้งคู่ล่ะครับ แต่กับนายแม่ก็ต้องพิเศษหน่อยทั้งคิดถึงทั้งเป็นห่วงครับ" เทียนจับมือแม่ผมพูดอ้อนซะ
"ให้ได้อย่างนี้ ค่อยมีแรงพาไปหาร้านส้มตำกินหน่อย" นายแม่หัวเราะ ลูบหัวเทียนอย่างเอ็นดู
-
^
^
:กอด1:
คุณเทียนรู้จักเข้าผู้ใหญ่จริงๆ
อย่างที่น้องนิวเล่ามา สำหรับคุณเทียนครอบครัวของน้องนิวก็คือครอบครัวของคุณเทียน
ทั้งสองคือครอบครัวเดียวกัน
จะไกลสักแค่ไหน แต่หัวใจอบอุ่นเสมอ
ชื่อคุณเทียน ในภาษาจีน คือเทียนซิน
เทียน แปลว่า ท้องฟ้า หรือ สวรรค์ ก็ได้ครับ ซิน แปลว่าหัวใจ
แต่นความหมายแบบของพี่กุ้ง ก็นับว่าเป็นความหมายที่งดงามมากเช่นกัน
ปล.ที่จริงก่อนเทียนจะกลับไป เราสองคนไปบอกนายแม่เพื่อให้เทียนได้ลานายแม่
ช่วงเวลานั้นก็มีคำพูดดีๆหลายอย่าง ทั้งคำอวยพรฝากฝังของนายแม่ และคำสัญญาของเทียน
ส่วนอีกเรื่องนึงคือ วันนี้ตอนสายๆ พี่อาร์ทมาที่บ้าน เลยได้พูดกันยาวเลยครับพี่กุ้ง o6
แล้วจะมาเล่าให้ฟังอย่างละเอียดอีกครั้งนะครับ
เทียน ความหมายเดียวกับ เทียน ใน เทียนอันเหมิน เลยสินะจ๊ะ
งั้นขอเพิ่มว่า
คุณเทียนคือท้องฟ้าของน้องนิว ผู้ที่โอบอุ้มและคอยดูแลคุ้มครองไม่ว่าน้องจะอยู่ ณ ที่แห่งใด
เพราะเมื่อน้องแหงนหน้ามองฟ้าคราใด คุณเทียนก็จะอยู่เคียงข้างน้องนิวเสมอ
:L1:
ปล ที่ว่าคุยยาวกับพี่อาร์ท มีเรื่องมาเล่าสู่กันฟังป่าวจ๊ะ
-
เพิ่งมาอ่านค่ะ
อิอิ
-
ส่ง "ข้อความ" ให้น้องชายกะคนพิเศษนะจ๊ะ
อ่านเรื่องเล่าตอนมะกี้แล้วนึกถึงเพลงนี้จ้า
http://www.youtube.com/v/xDNKW9Bmles&hl=en_US&fs=1&color1=0xcc2550&color2=0xe87a9f
-
อ่านแล้วมีความสุขมากๆ ดูเป็นครอบครัวที่อบอุ่นจริงๆ o13
-
:กอด1: พี่นิว
-
จุ๊บ ๆ ไปทำงานแล้วนะคะ
-
นายแม่เห็นผมนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ใกล้ๆ ก็เลยเรียกผมให้เข้ามานั่งติดกับเทียน ผมจึงไปนั่งพับเพียบใกล้ๆกัน
เมื่อผมขยับเข้าที่ดีแล้ว นายแม่จึงลูบหัวผมและเทียนด้วยมือทั้งสองของท่าน ก่อนจะสอนพวกเราว่า
"น้องนิวเป็นน้องถึงต่อไปจะไม่ได้เป็นหัวหน้าลูกน้องกันแล้ว ก็ต้องเชื่อฟังพี่เค้านะลูก
สำหรับเทียนแม่ไม่ถือว่าเทียนเป็นคนอื่น และไม่ใช่แค่เพื่อนของลูกแม่เท่านั้น
แม่ถือว่าเทียนเป็นเหมือนลูก เมื่อจะต้องเข้ามาเป็นคนในครอบครัวเดียวกันแล้ว
แม่ก็อยากให้เทียนเมตตาน้องนิว ดูแลเอาใจใส่กันให้ดีไปจนตลอดรอดฝั่ง
คนเราน่ะลูก รักกันชอบกันก็เลิกรากันได้ แต่อะไรที่จะทำให้ลูกสองคนต้องเลิกรากัน
คงมีแค่ลูกสองคนเท่านั้นที่รู้ เมื่อรู้แล้วก็อย่าทำ รักษาน้ำใจกันให้มากที่สุด
น้องนิวก็อย่าเอาแต่อารมณ์ อย่าเห็นว่าพี่เค้ายอมแล้วจเอาตัวเองเป็นใหญ่แบบนั้นก็ไม่ถูกนะลูก
เทียนเองก็อย่านึกว่าน้องเด็กกว่าคิดอยากจะตะคอกขู่เข็ญตามใจนะลูก คนเราจะหมดรักกันก็เพราะแบบนี้
พูดจากันก็ใช้ถ้อยคำที่สบายหู สีหน้าอารมณ์ก็ต้องระวัง อย่าคิดว่าคนใกล้ตัวเราจะใส่อารมณ์ยังไงก็ได้
ไม่ถูกต้อง จะโกรธกัน จะไม่พอใจกันก็พูดกันซะ อย่าโกรธเคืองกันจนข้ามวันข้ามคืน
เมื่อพูดคุยกันแล้วก็ต้องเชื่อใจกัน ถ้าครั้งต่อไปไม่ว่าฝ่ายใดทำผิดเรื่องไหน ก็อย่าเอาเรื่องเก่ามาปนกัน
เพราะมันจะทะเลาะกันไม่จบ คนเราน่ะลูก เมื่อต่างฝ่ายต่างยืนคนละจุด ยังไงก็ต้องมองว่าตัวเองคิดถูกทำถูก
เพราะฉะนั้นอะไรที่จบไปแล้วก็จบไป แก้ไขพูดคุยทำความเข้าใจแต่เรื่องใหม่ที่เกิดขึ้น
จะได้ไม่เป็นคนซ้ำซาก มองปัญหาด้วยสายตาเดียวกันถึงจะเข้าใจกัน"
-
"ผมสัญญาว่าผมจะดูแลคุณนิวด้วยชีวตผม ผมไม่รุ้ว่าผมจะทำได้ดีที่สุดแค่ไหน แต่ผมจะทำสุดกำลังของผม
ผมจะไม่ทอดทิ้งคุณนิวทั้งในยามทุกข์ ยามสุข ยามเจ็บไข้ได้ป่วย ไม่ว่ายากดีมีจนผมก็จะไม่ทอดทิ้งคุณนิว
ขอบพระคุณครับที่ไว้ใจผม พ่อแม่ผมเสียไปนานแล้วเมื่อนายแม่เมตตาผมขนาดนี้ ผมก็ตั้งใจไว้ว่า
ผมก็จะตอบแทนพระคุณนายแม่ด้วยการดูแลนายแม่ให้เหมือนแม่ของผมครับ" เทียนสัญญา
"น้องได้เห็นสิ่งที่นายแม่ทำเพื่อครอบครัวเรา น้องก็จะทำให้ดีอย่างที่นายแม่ทำมาตลอด
จะไม่สร้างภาระปัญหาให้เทียนต้องหนักใจ จะดูแลเค้าในทุกช่วงเวลา จะทำหน้าที่ของน้องให้ดีที่สุด
น้องยังรักนายแม่มากที่สุด ชีวิตของน้องจากนี้ถึงจะมีเทียนเพิ่มเข้ามาอีกคนก็ไม่ทำให้รักนายแม่น้อยลง
เราเป็นครอบครัวเดียวกัน สำหรับน้องนายแม่คือชีวิต เทียนคือหัวใจ" ผมให้คำมั่นเช่นกัน
"เอาล่ะลูก แม่ขออวยพรให้เทียนและนิวจงประสบแต่ความสุข ความเจริญ คนที่มีใจกตัญญูไม่อับจนหรอกลูก
แม่ขอให้ลูกสองคนรักันด้วยสติ มีใจเมตตาต่อกันเสมอ ขอให้การเริ่มต้นชีวิตของลูกจงมีแต่ความร่มเย็น
อย่าทุกข์อย่าโศก ประคองกันไปจนสุดทางนะลูก แม่ไม่มีอะไรจะให้นอกจากคำพรของแม่" นายแม่อวยพร
"ผมขอบพระคุณครับนายแม่" เทียนก้มลงกราบเท้านายแม่ ตอนนี้พวกเราสามคนร้องไห้เป็นปี่แตกแล้ว
"ขอบคุณครับ แค่นี้ก็มากพอ นี่คือสิ่งวิเศษยิ่งกว่าอะไรทั้งหมดในชีวิตของน้อง" ผมก้มลงกราบเท้า
"แม่ก็ให้ได้เท่านี้แหล่ะลูก พ่อแม่เลี้ยงลูกมาได้แต่ตัว บังคับใจไมได้ เมื่อโตแล้วก็หวังให้ลูกเป็นคนดี
เมื่อลูกเราเป็นคนดี ก็หวังให้คู่ชีวิตของลุกเป็นคนดี สำหรับแม่ ลูกรักใครแม่ก็รักด้วยเป็นธรรมดา
ยิ่งถ้าคนที่ลูกแม่รักเป็นคนดีเสมอกัน แม่ก็ยิ่งปลื้มใจ พระคุ้มครองนะลูกนะ" นายแม่นั่งลงกอดเราสองคนไว้
-
คืนนั้นนายแม่บอกให้ผมไปนอนที่ห้องของผมเอง ซึ่งได้ให้เทียนใช้เป็นที่พักตลอดระยะเวลาที่อยู่ที่นี่
นายแม่บอกว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้เทียนก็จะกลับแล้ว เผื่อมีอะไรอยากพูดคุยกันก็จะได้คุยกันซะแต่คืนนี้
ผมจึงหอบหมอนมาไว้ทางห้องที่เทียนนอนอยู่ แต่ผ้าห่มไม่ได้เอามาเพราะคงห่มผืนเดียวกันได้
ในห้องของเราสองคน เทียนกับผมนอนเคียงคู่กัน พูดคุยกันสารพัดเรื่อง เทียนกุมมือของผม
และนำไปวางไว้ที่อกแกร่งของเค้า จังหวการเต้นของหัวใจเราสองคนเสมอกันตลอดทั้งคืน
ผมได้ยินเสียงเพลงดังมาจากทางห้องนอนของนายแม่ เป็นเพลงที่ผมคุ้นเคยและชอบมาก
แต่เทียนคงไม่เคยฟังเพลงเก่าๆแบบนี้จึงถามผมว่าเพลงอะไร ความหมายดีจัง
"เพลงระฆังทองน่ะเทียน ฟังดีๆสิเพลงนี้กำลังอวยพรเราสองคนนะ" ผมตอบขณะที่ซบที่อกเค้า
"อืม.......นอกจากความหมายจะดีแล้ว ทำนองก็เย็นๆเพราะมากด้วย" เทียนจูบหนาผากผม
"นายแม่คงตั้งใจเปิดเพลงนี้เป็นเพลงกล่อมหอให้เรา" ผมพูดลอยๆ หูฟังเพลงไปเรื่อยๆ
"เพลงกล่อมหอ คืออะไรเหรอ" ผมเงยหน้ามองเห็นสีหน้าคนถามงงอย่างชัดเจนจนผมขำ
"ก็เป็นเพลงที่เปิดในคืนส่งตัวของคู่แต่งงานน่ะสิ" เมื่ออธิบายไปแล้วก็เขินจนหน้าแดง
"ถ้างั้นวันนี้คือวันแต่งงานของเรานะ" เทียนกระซิบทีข้างหู ผมได้แต่พยักหน้า รู้สึกขนลุก
เทียนจูบที่ใบหูของผม เรื่อยไปที่ต้นคอ รอยจูบหนักหน่วงทว่าอ่อนหวาน อ้อมกอดรัดแน่นแต่แสนผ่อนคลาย
วงแขนของเรากระหวัดรัดกัน ริมฝีปากของเราทั้งคู่มาบรจบกันอย่างดูดดื่ม และทุกสิ่งก็เป็นไปตามครรลอง
บทเพลง "ระฆังทอง" จบไปตอนไหนก็ไม่รู้ได้ แต่บทรักของเรากำลังเริ่มต้นขึ้นอย่างอบอุ่นแช่มชื่นใจ
-
โอ๊ยยยยยย เขิล :o8:
แสดงว่าตอนนี้พี่นวกับพี่เทียนก็แต่งงานกันแล้วน่ะสิเนี่ย
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ไม่ได้คั่นประตูเงิน ประตูทองเลยอ่ะ หุหุ
ขอให้ชีวตคุ่พี่นิวกับพี่เทียนมีแต่ความสุขตลอดไปน่ะค่ะ
อย่าเจอสิ่งร้ายๆอีก พี่เทียนคงเป็นคู่แท้ของพี่นิวแล้วแระ ^^ :L1:
-
เพลง ระฆังทอง
http://www.4shared.com/audio/EgjoLX3y/_2-10-.htm
กล่อม เอย หัวใจ ลอยล่องไป
ยังทิพย์วิมาน ครอง เรือนหอสำราญ
ทิพย์สถาน วิมาน ทอง
กล่อมเอย เสียงระฆัง แว่วหวานดัง
เพลงทิพย์หวานก้อง นอน เถิดหนอนวลน้อง
ระฆังทอง กล่อมให้ภิรมย์
วิญญาณ ล่องลอยสมสู่ ชื่นชู แนบเนื้อชิดชม
เย็น ละลิ่วแรงลม สวาทประพรม
เคล้า เสียงระฆัง
กล่อม เอย คู่วิวาห์
ร้อยด้วยมาลา ผูกหอเวียงวัง
พร ทั่วทิศไหลหลั่ง
มนต์น้ำสังข์ สร้างวัง สวาทเอย
วิญ ญาณ ล่องลอยสมสู่
ชื่น ชู แนบเนื้อชิดชม เย็นละลิ่วแรงลม
สวาทประพรม เคล้าเสียงระฆัง
กล่อม เอย คู่วิวาห์
ร้อยด้วยมาลา ผูกหอเวียงวัง
พร ทั่วทิศไหลหลั่ง
มนต์น้ำสังข์ สร้างวัง สวาทเอย...
ปล.สำหรับใครที่ไม่เคยฟังอยากบอกว่าไพเราะมากครับ
(http://www.yenta4.com/images/myalbum/4/403794/337139/4c1b760db49a2)
-
ง่า แตนกะเกด เตรียมตัวไม่ทันเลย ไหนจะตัดชุด ไหนจะต้นกล้วย ไหนจะต้นอ้อย ว๊ากกกก
-
หวานจัง
-
ไม่เข้ามา แว็บเดียว
น้องนิวกะคุณเทียน เข้าหอกันซะแล้ว :mc4: :mc4: :mc4:
ยังไงก็ดีใจด้วยมากกกกกกกกกกกกกก :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
(คุณเทียน เก่งเนอะ รู้จักเข้าทางผู้ใหญ่ 5555)
-
ขอบคุณครับ แต่พอแต่งกันคืนนั้น ก็แยกกันอยู่คนละจังหวัดซะแล้ว คิดถึงเหมือนกันนะเนี่ย
-
ยินดีด้วยครับ
บอลอ่านไปก็นิ่งยิ้มปนน้ำตาซึมเลย
ขอให้ทั้งคู่รักกันนานๆ นะครับ
:L2:
-
พูดถึงความเหงา ก็เหงาได้ไม่นานหรอกครับ ตอนนี้มีเรื่องจัดการเยอะแยะไปหมดเลย
ทั้งเรื่องเงินในธนาคารของคุณป้าใหญ่ที่ตอนนี้ผ่านขั้นตอนการติดต่อไปแล้ว
ก็รอศาลสั่งให้ผมเป็นผู้จัดการมรดก จึงจะเบิกเงินทั้งหมดออกจากธนาคารได้ครับ
อีกส่วนนึงก็เป็นเรื่องการรับเงินคุ้มครองจากวงเงินประกัน ซึ่งตรงนี้ไม่มีอะไรยุ่งยากครับ
เพราะคุณป้าใหญ่ใส่ชื่อผมเป็นผู้รับผลประโยชน์ เพียงแค่คนเดียวเท่านั้น ก็เดินเรื่องได้เร็วกว่า
ตอนนี้เรื่องทรัพย์มรดกของคุณป้าใหญ่ก็อยู่ในขั้นตอนดำเนินการครับ แต่ผมก็ยุ่งหลายด้าน
ปล.ที่พูดๆมาเนี่ยคุณป้าใหญ่ก็ไม่ได้มอบทรัพย์สิน มรดกให้ผมมากมายชนิดร่ำรวยหรอกนะครับ
เพียงแต่หลานที่ใกล้ชิด ดูแลท่านในช่วงหลายๆปีมานี้มีแต่ผมเท่านั้นเอง ผมก็หนักใจนิดหน่อย
มีความตั้งใจหลายๆอย่าง แต่รอให้ทุกอย่างเรียบร้อยก่อน แล้วค่อยว่ากันต่อไป
-
นายแม่ของน้องนิวให้พรและสอนดีมากเลย พ่อแม่คือพระในบ้าน วาจาท่านจึงศักดิ์สิทธิ์เสมอ
เชื่อว่าน้องนิวและคุณเทียนจะมีความสุขและมีชีวิตที่ดียิ่งๆขึ้นไป :L2:
เพลงเหอยื่อจวินไจ้ไหลญี่ปุ่นเอาไปใส่เนื้อญี่ปุ่นด้วยเติ้งลี่จวินเองก็เคยร้องไว้ เป็นเพลงประกอบ
หนังสมัยเป็นหนังขาวดำอยู่เลย เป็นเพลงอมตะคนร้องคนแรกก็เป็นนักร้องอมตะจะมีเสียงเป็นเอกลักษณ์
ชื่อโจวเสวียน(มีนักร้องสมัยใหม่ชื่อแซ่เดียวกันด้วยตอนนี้) เพลงก่อนสงครามโลกแน่นอนดังมากๆด้วย
ชอบเพลงจีนมากๆ ทั้งที่ๆบ้านเป็นคนไทย ชอบขนาดพยายามร้องตามเอาเนื้อมากางดูจนจำหน้งสือ
จีนได้แต่ไม่รู้ความหมายจนแม่ว่าสงสัยจะเป็นผีคนจีนมาเกิด เรียนจบกลับมาบ้านก็ยังไม่เลิกบ้าแม่เลยหาครู
มาสอนภาษาจีนให้ที่บ้าน แต่เพลงจีนรุ่นใหม่ๆไม่ค่อยได้ฟัง เพราะชักจะร้องเหมือนนักร้องไทยสมัยนี้ที่ฟัง
ไม่รู้ว่าร้องภาษาอะไรกันแน่ หรือเราหูไม่ทันสมัยก็ไม่รู้ ถ้าน้องนิวมาฮันนีมูนแถวเชียงใหม่เราไปร้องเพลง
ด้วยกันนะ
รูปน้องนิวน่ารักทุกรูปเลย อิจฉาคนหน้าเด็กจริงๆ :man1:
-
อีป้าแก่ๆ เสนอหน้า อยากบอกว่า ฮันนีมูนไม่ต้อง เอาฮันนีมันแทนเลยค่ะ หุๆๆๆ
-
มาป่วนห้องนี้บ้าง
พี่นิวอะแตนก็เหงาเหมือนกัน เวลาต้องอยู่คนเดียว วิธีแก้ความเหงาคือดูหนุ่มน่ารัก ๆ กับโหลดคลิปมาเยอะ ๆ อิอิ
-
^
^
งั้น เอาคลิปมาแบ่งพี่โดยด่วน เพื่อบรรเทาความเหงาบ้าง 555
-
^
^
^ แตนดูแต่แบบหนุ่มวัยใสคนไทยเท่านั้นนะ แบบม.ปลาย ถึงมหาลัย พวกแก่ ๆ สาดิสไม่ดูงะ
-
พี่ก็ชอบแบบวัยใสนี่แหล่ะน้อง ไอ้แบบแก่ๆ ซาดิสๆจะไปดูทำไมให้หดอ่ะ
-
โอววว...นั้นรูปน้องนิวหรือนั้น แมนมากค่ะ :m3:
-
วิ่งๆๆๆๆๆๆๆ หาๆๆๆๆๆๆ
พี่นิวไปไหนงะ มาให้หอมก่อนไปทำงานเร๊ว
-
ไม่ได้เข้ามานาน ขอแสดงความยินดีสำหรับสิ่งดีๆในชีวิตน้องนิวนะคะ
อยู่ไกลกันก็ต้องหมั่นเอาใจใส่กันทางโทรศัพท์ เมื่อรักกันแล้วก็อย่าละเลยกันและกัน
คุณเทียนเป็นคนเข้าใจอะไรๆได้ดีทีเดียว ช่างเอาใจนายแม่น้องนิวอีกด้วย
ขอให้ชีิวิตคู่ที่ได้เริ่มแล้วนั้น ยืนยาวไปนานเท่านานค่ะ
-
ตอนนี้ผมโผล่มาอยู่ภูเก็ตแล้วครับ เดี๋ยวจะมาเล่าย้อนหลังให้ฟังนะ
-
พรุ่งนี้จะมาเล่านะครับ เทียนกลับมาแล้ว
ฝันดีครับทุกคน
-
ฝันดีค่ะ พี่นิว โผล่ไปภูเก็ตซะแล้ว พี่เรา
-
เมื่อวันพุธที่ผ่านมา เจ้าหน้าที่บริษัทประกันนำเชคเงินสดมาให้ผมที่บ้าน และในช่วงสายๆของวันนั้นผมก็ไปขึ้นเงินที่ธนาคาร
ได้เงินมาเรียบร้อยผมก็โอนเงินทั้งหมดไปให้พี่โอมลูกพี่ลูกน้องคนที่คุณป้าใหญ่เลี้ยงดูมา ผมคิดว่าเค้าควรได้รับเงินก้อนนี้ไปเป็นทุนในชีวิต
ก่อนหน้านี้ผมโทร.บอกพี่เค้าแล้วว่าจะทำตามนี้ แต่พี่เค้าบอกว่าเค้าไม่ต้องการทั้งหมดและในเมื่อคุณป้าใหญ่ระบุให้ผมได้รับผลประโยชน์ทั้งหมดก็ควรให้ผมเก็บไว้
แต่ผมก็ยังคงยืนยันความตั้งใจนี้ "พี่โอมรับไว้เถอะ น้องเชื่อว่าคุณป้าใหญ่มอบเงินก้อนนี้เป็นสิทธิ์ขาดกับน้อง เพราะท่านรุ้ว่าน้องจะทำแบบนี้"
ตลอดเวลาที่ผ่านมา พี่โอมรุ้สึกผิดว่าไมได้กลับมาดูแล ใกล้ชิดคุณป้าใหญ่เท่าที่ควร ผมก็บอกให้เค้าสบายใจว่า เค้าทำดีที่สุดเท่าที่เงื่อนไขในชีวิตจะอำนวยให้ทำได้
เมื่อโอนเงินให้พี่เค้าแล้ว ผมกลับมาบ้านก็ยังมายืนพูดกับรูปถ่ายคุณป้าใหญ่ว่า
"น้องขอบคุณครับ ที่คุณป้าใหญ่มอบเงินจำนวนนี้ให้น้องเป็นผุ้จัดการ เพราะนั่นจะทำให้พี่โอมได้รุ้ว่า น้องจะไม่ทอดทิ้งการดูแลพี่ๆน้องๆ
และนี่จะเป็นการตัดปัญหาพวกที่เคยคิดว่าคุณป้าใหญ่มีแต่ตัว และเมื่อมารุ้ภายหลังแบบนี้ คงอยากจะเข้ามานับญาติด้วยจนตัวสั่น
ถ้าเค้ารู้ว่าน้องจัดการกับเงินก้อนใหญ่นี้ยังไง เค้าคงโวยวายแน่ๆ เพราะเค้าก็คงคิดว่าเค้าเป็นน้องเป็นหลานของคุณป้าใหญ่ขึ้นมาทันที
คุณป้าใหญ่ครับ รุ้ใช่มั้ยว่าถ้าภาระนี้ตกกับคนอื่นคงไม่มีใครจัดการกับเรื่องนี้ได้ดีเท่าน้อง ไม่ต้องห่วงครับ น้องจัดการได้แน่ๆ"
-
แล้วในตอนบ่ายๆวันนั้น ผมเพิ่งทานมื้อเที่ยงจบลง ยังไม่ทันเก็บสำรับเลย ครอบครัวคุณป้ากลาง ก็พากันมาทั้งลูกชายและว่าที่ลูกสะใภ้
"สวัสดีครับคุณป้ากลาง" ผมยกมือไหว้คุณป้ากลาง และหันไปรับไหว้น้องชายกับว่าที่น้องสะใภ้
"เห็นนายแม่เราเค้าบอกว่า เรายกเงินประกันชีวิตของพี่ใหญ่ให้เจ้าโอมมันเหรอ" คุณป้ากลางรีบถามเข้าประเด็น
"ครับ" ผมตอบนิ่งๆ พลางเชิญทุกคนนั่ง
"แต่นั่นน่ะเงินตั้งหลายแสนนะลูก น่าจะเก้บเข้าบัญชีไว้กินดอกเบี้ย หรือเอาไว้ให้นายแม่เราไปหมุนในธุรกิจก็ยังดี" คุณป้ากลางแนะนำ
"แต่น้องถามนายแม่แล้ว นายแม่ก้เห็นด้วยกับน้อง" ผมสรุปสั้นๆ
"พี่นิว เงินนั่นน่ะจะช่วยให้พี่นิวมีเงินกินไปอีกหลายเดือนเลยนะช่วงตกงานเนี่ย" น้องชาย(ลูกพี่ลูกน้อง)ของผมช่วยเสริม
"พี่มีเงินเก็บอยู่แล้วล่ะ ไม่ต้องเป็นห่วง อีกอย่างพี่ก็อยากให้พี่โอมเอาเงินก้อนนี้ไปตั้งตัว ดุแลครอบครัวเค้าต่อไป พี่เองไม่มีภาระอะไร" ผมพุดค่อยๆ
"จริงๆที่พี่ใหญ่เค้ายกเงินให้เราก้คงเพราะเค้าเกลียดเมียเจ้าโอมน่ะสิ ที่มาแย่งหลานรักไป เค้าไม่มีทางยกเงินนี้ให้หรอกจำไมได้รึไง" คุณป้ากลางขุดความเก่า
"นั่นเป็นเรื่องที่ผ่านมาแล้ว น้องเชื่อว่าคุณป้าใหญ่คงอยากให้เงินนี้กับหลานที่เค้าเลี้ยงมาเองกับมือ มากกว่าจะให้คนอื่น
และถ้าน้องจะมีส่วนสมควรได้เงินก้อนนี้สักเท่าไหร่ก็ตาม น้องก้ถือว่าน้องยกส่วนของน้องให้พี่โอมเค้าไปด้วย" ผมตัดบท
"มัวแต่ห่วงคนอื่น ระวังเหอะเราน่ะจะไม่เหลืออะไรติดตัว ป้าห่วงหรอกนะถึงเตือน ไม่รุ้จะไปใจดีอะไรนักหนากับไอ้ลูกที่พ่อแม่มันทิ้งไปแล้ว
ตั้งแต่คราวที่พี่ใหญ่เอามาเลี้ยง ลำบากจะตายก้ยังต้องเลี้ยงมัน แม่เราก้อีกคนภาระเยอะแยะยังเอาทั้งพี่ทั้งหลานมาดุแลอยุ่ได้
นี่เราก็จะเอาอย่างนายแม่เราสินะ เฮ้อ...ที่จริงป้าก้ไปห้ามอะไรไม่ได้หรอก แต่ก็ขอให้จำไว้สักหน่อยว่าเราน่ะยังมีพี่มีน้องคนอื่นด้วย
อย่ามาทำใจดำลำเอียงเหมือนพี่ใหญ่เข้าอีกคนล่ะ อะไร๊น้องนุ่งก้ยังมีอีกหลายคน เงินตั้งเยอะยกให้แต่เราจัดการไปคนเดียว มีอย่างที่ไหน" คุณป้ากลางบ่นทิ้งท้าย
-
ง่า......เรื่องเงินๆทองๆ น่ากลัวๆๆๆ
พี่นิวสู้ๆค่ะ พี่นิวจัดการได้ถูกใจคุณป้าใหญ่แน่ๆ :กอด1:
-
คุณป้ากลางกำลังจะพาลูกชายกับว่าที่ลูกสะใภ้กลับอยุ่แล้วเชียว แต่แฟนของน้องชายผมที่ยืนฟังอยุ่นานคงอดเก็บความสงสัยเอาไว้ไม่ได้เลยถามว่า
"พี่นิวคะ แล้วงานศพที่ผ่านมาใช้เงินไปเท่าไหร่คะ อยาว่าวิยุ่งเลยนะ แต่เงินที่ได้จากประกัน พี่นิวน่าจะเอามาหักลบกับที่ควักทุนไปนะ"
"ก็ไม่มากหรอกจ้ะ ทำตามกำลังน่ะ ไม่จำเป็นต้องเอาทุนคืน" ผมตอบยิ้มๆ
"ก็วิได้ยินคุณน้าเล็กบ่นๆว่าหมดไปเป็นแสนนี่คะ" น้องวิไม่หมดข้อสงสัย
"นั่นสิ ป้าก็ว่าจะถามเรื่องเงินที่ใช้ในงานน่ะ ทำไมหมดเปลืองไปเยอะจัง ทั้งที่งานก็ไม่ได้ใหญ่โตหรูหราอะไร" คุณป้ากลางหันมาถามต่อ
"ก็ไม่เปลืองนี่ครับ ค่าใช้จ่ายจริงๆก็ไม่ได้มากมายขนาดที่คุณน้าเล็กคำนวนแต่แรก" ผมอธิบายยิ้มๆ
"อ๋อ สงสัยที่น้าเล็กบอกคงรวมค่าใช้จ่ายตอนคุณป้าใหญ่อยู่โรงบาลด้วยน่ะค่ะ เห็นว่าน้าเล้กออกให้ทั้งหมดก็4-5หมื่นนะคะแม่" น้องวิเล่าให้คุณป้ากลางฟัง
"จริงๆพี่นิวน่าจะกันเงินส่วนที่เพิ่งได้มา ใช้คืนน้าเล็กนะคะไม่น่าเอาให้พี่โอมไปหมดเลย วิเห็นน้าเล็กออกตังตั้งเยอะแน่ะ" น้องวิแนะนำผมบ้าง
"พี่บอกคุณน้าเล็กแล้วจ้ะว่าจะทำอะไรกับเงินก้อนนี้บ้าง คุณน้าเล็กเองก็ไม่ขัดข้อง และเท่าที่พี่รู้ใจคุณน้าเล็กซึ่งเลี้ยงพี่มาตั้งแต่เด้ก
พี่เชื่อว่าคุณน้าเล็กคงไม่คิดว่าจะต้องเอาอะไรกลับคืนจากการดูแลพี่สาวคนโตของเค้า แล้วที่น้องวิพูดมาเนี่ยเป้นการคิดแทนคุณน้าเล็กรึเปล่า
หรือว่าคุณน้าเล็กฝากให้มาพูด พี่จะได้ต่อสายถามคุณน้าเล็กซะเดี๋ยวนี้เลย เงินน่ะโอนไปแล้วถ้ามีความจำเป็นก็ขอคืนมาได้" ผมหันไปหยิบมือถือขึ้นมา
"โอ๊ย เปล่าค่ะเปล่า วิแค่เป็นห่วงน้าเล็กน่ะค่ะเห็นว่าใกล้เกษียณแล้วน่าจะมีเงินเก็บไว้เยอะหน่อย มาหมดเปลืองทีละครึ่งแสนเนี่ยมันเยอะอยู่นะ
อีกอย่างถ้าเป้นที่บ้านวิน่ะ เค้าจะถือว่าเงินใครก็เป็นของคนนั้น ถ้าออกให้ก่อนเมื่อเคลียร์ธุระได้แล้วก็ควรต้องคืนน่ะค่ะ ก็เลยถามดู" น้องวิรีบชี้แจงความตั้งใจดี
"อ๋อ... ขอบใจนะจ๊ะ พี่ว่าน้องวิเก็บข้อแนะนำทั้งหลายไปใช้ตอนพ่อแม่น้องตายก็แล้วกัน เรื่องในบ้านพี่ พี่มีวิธีจัดการตามแบบของพี่เอง" ผมพูดยิ้มๆ
คุณป้ากลางคงเห็นว่าถ้ายังอยู่กันต่อคงได้เก็บซากนังลูกสะใภ้กลับไปแบบไม่ตายดีแน่ๆ ก้เลยขอตัวกลับซะก่อน ผมได้แต่ถอนใจเมื่อพวกเค้าไปกันหมดแล้ว
เชื่อมั้ยครับ ตอนคุณป้าใหญ่ป่วยตั้งหลายวันไม่เคยมีสักคนโผล่หน้ามาเยี่ยมเยียน แต่ละคนมาอีกทีก็จนวันที่คุณป้าใหญ่เสียแล้วนั่นล่ะ
แล้วพอเรื่องเงินทองของคุณป้าใหญ่กลับมาเป็นห่วงกันจนตัวสั่น รีบมาเสนอตัวช่วยคิดช่วยหาทางจัดการซะอย่างกับเป็นเงินตัวเอง
แฟนน้องชายผมเป็นพยาบาลอยู่โรงพยาบาลที่คุณป้าใหญ่ไปรักษาตัว แต่ไม่เคยมีสักวันที่จะมาเยี่ยม ไม่เคยแม้แต่จะแสดงตัวว่ารู้จักคนป่วย
ผมคงต้องรับมือกับคนพวกนี้ไปอีกสักระยะนึงเลยล่ะ แต่ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเจอมาเยอะ ผมเจ็บมาเยอะ 5555
-
เค้าคิดไงของเค้านะ น้องสะใภ้พี่งะ
โอ้ว อ่านเพลินจิตร หอมพี่นิว กลับมาจากที่ทำงานแล้วคะ ฝากจุ๊บ ๆ พี่เทียนด้วยน้า
กินข้าวยังคะ
-
ทานข้าวเย็นแล้ว ทานคนเดียว วันนี้ที่โรงแรมมีงานเลี้ยง เทียนเค้าต้องไปงานน่ะครับ ดึกๆคงกลับมามั้ง ไม่เป็นไรเล่นเนตรอก็ได้
-
^
^
^
เหงาไหมคะ แตนไปอยู่ด้วย เบื่อหมอ มาถึงก็ดูบอลเลย
-
ฮ่าๆ เหงานิดหน่อยครับน้องแตน
-
เย็นวันนั้นนายแม่กลับมาถึงก็เข้ามาถามเรื่องคุณป้ากลาง ผมก็เล่าให้ฟัง นายแม่ก็บอกว่าช่างเค้าเถอะ คนเราคิดได้แค่นี้ก็ปล่อยไป
นายแม่ดูแลคุณป้าใหญ่โดยไม่หวังผลตอบแทนอะไรเลย แค่ได้เห็นว่าคุณป้าใหญ่กินอิ่ม นอนหลับเท่านั้นก็อิ่มเอมใจแล้ว
วันนี้นายแม่ กลับเร็วเพราะจะเข้ามาอาบน้ำเปลี่ยนเครื่องแต่งตัว เพื่อจะเตรียมตัวไปงานเลี้ยงของสโมสรการค้าจังหวัด ในคืนนี้
"น้องนิว ลูกจะกลับมาอยุ่บ้านแล้ว ไม่ต้องไปบอกพวกเพื่อนๆพี่ๆทางนู้นเหรอลูก" นายแมแต่งตัวเสร็จก้เดินมาถาม
"อ๋อ น้องโทร.บอกก็ได้ครับ" ผมวางมือจากงานแกะสลัก พักสายตานิดนึงก่อนจะหันมาตอบนายแม่
"แล้วผุ้หลักผุ้ใหญ่ทางนั้นล่ะลูก อย่างป้าศรี ป้าพร ผู้ใหญ่ที่เค้าดูแลน้องมาตลอดที่ทำงานด้วยกัน แม่ว่าน้องน่าจะไปบอกด้วยตัวเองดีกว่านะลูก" นายแม่แนะนำ
"ก็จริงครับ งั้นอีกสักพักค่อยหาเวลาไปก็ได้ครับ" ผมหันไปยิ้มให้นายแม่
"ไปพรุ่งนี้ก็ได้ลุก เย็นนี้เตรียมตัวก็ยังทันนี่ เพราะของใช้ทางนั้นก็มีใช่มั้ยลูก" นายแม่ลูบหัวผมเบาๆ แล้ววางตั๋วเครื่องบินไว้ให้ผม
"นายแม่....." ผมหันไปมองแวบนึง "ขอบคุณนะครับนายแม่" ผมยกมือไหว้ขอบคุณนายแม่
"ไปจัดการธุระทางนั้นให้เรียบร้อยนะลูกนะ ไปบอกผู้หลักผุ้ใหญ่ให้เรียบร้อย ว่าน้องจะยังไม่ได้กลับไปเร็วๆนี้
ถ้าตอนน้องมาแล้วต้องกลับไปทำงานก็ไม่เป็นไร แต่นี่น้องจะกลับมาอยุ่บ้านเราอีกนาน คงต้องสักพักล่ะกว่าจะได้ไปเยี่ยมเค้า
พวกป้าๆเค้ารักใคร่เมตตาน้องดีนี่ลูก จะไปจะมาบอกเค้าให้เป็นเรื่องเป้นราวนะ บอกเค้าด้วยว่าแม่ฝากขอบคุณที่เค้าดูแลลูกแม่อย่างดี
ทางนี้ไม่ต้องห่วงแม่นะครับ แม่อยุ่ได้ อีกนานกว่าจะได้กลับไปอีก ลูกใช้เวลาอยู่กับคนทางภูเก็ตนานๆหน่อยก็ได้ลูก" นายแม่หยิบตั๋วเครื่องบินวางในมือผมของผม
"ขอบคุณมากที่สุดเลยครับ" ผมลุกขึ้นกอดนายแม่ที่รักและเข้าใจผม มากกว่าตัวผมเองซะอีก
-
:man1:น้องนิว ฝาก :กอด1:เทียนด้วย เรื่องสมบัตินี่ขอ :เฮ้อ:สักหน่อยเจอมาเหมือนกันเลย
นายแม่นี่ยอดคุณแม่จริงๆด้วย :L1:
-
:กอด1:พี่นิวแน่นๆ เรื่องสมบัติ ไม่เข้าใครออกใครจริงๆ
-
ขอบคุณมากครับ กอดกันทุกคืนอยู่แล้วครับ
-
น้องนิวนอนท่านี้หมิ่นเหม่มากเลย คุณเทียนเคยบอกไหมว่าน้องนิวsexyมากเลย :-[
-
น้องนิวนอนท่านี้หมิ่นเหม่มากเลย คุณเทียนเคยบอกไหมว่าน้องนิวsexyมากเลย :-[
เคยบอกครับ โดยเฉพาะเวลาที่.................................. :haun4:
-
ตื่นแต่เช้าอาบน้ำสี่ฟัน
กินอาหารบำรุงร่างกาย
โตเร็ว ๆ แล้วเราจะเป็นผู้ใหญ่
กายใจเป็นสุขเอย
แอ้....... ทำไมแตนต้องตื่นเช้าด้วยอะพี่นิว แง้....หนูไม่อยากไปรพ. เค้าจะไปก็ไม่ไปคนเดียว หนูมาพักผ่อนไม่ได้มาคุมความประพฤติใคร แอบแว๊ปไปเที่ยวเองดีมะเน้ออ
พี่นิวตื่น ๆ พี่นิวไม่ตื่นละแตนจะคุยกะใคร
-
พรุ่งนี้ก็จะกลับโคราชแล้วนะครับ มาอยู่ภูเก็ตนานๆเป็นห่วงนายแม่อ่ะครับ
-
ตอนนี้ที่บ้านไม่มีใครอยู่กะนายแม่หรอคะ
ยังฝนตกอยู่ด้วย พี่นิวกลับก็ดีเหมือนกัน ช่วงนี้แตนก็เป็นห่วงตากะยาย ชอบเดินกันจังเลยพื้นเปียก ๆ
กินข้าวยังคะ
-
เพิ่งกินขนมจีนเสร็จครับ วันนี้เทียนหยุดอยุ่ด้วยกันทั้งวัน อิอิอิ
ปล. มาจนจะกลับแล้ว ยังไม่ได้เล่าความเป็นไปที่ภูเก็ตให้ฟังเลยเนอะ เดี๋ยวจะทะยอยเล่านะครับ
-
เล่ามาเลยห้ามปิดบังอำพราง 555
-
พี่พีนัท อุตส่าห์มาเยี่ยม
งั้นขอถามพี่พีนัทหน่อยนะครับ
มีอะไรกันทุกวันเนี่ย ถือว่าเค้า(และเรา) เซกซ์จัดเกินไปเปล่าอ่ะ :-[
-
ขอยกมือตอบ จัดค้าาาาาาาาาาา
แต่ต้องดุก่อนว่าทุกวันมันวันละกี่รอบ
พี่ช้ำหรือว่าพี่เทียนช้ำ
พี่นิว รูปใครอะ sexy ....
-
เอาอะไรมาวัดละคะว่าจัดหรือไม่จัด
บางคนทุกวััน วันละหลายๆรอบ เป็นเรื่องปรกติ
บางคนเดือนละ 15 ครั้ง เป็นเรื่องปรกติ
บางคน คืนเดียว แต่หลายๆ คน หลายๆ รอบ แต่แค่ปีละครั้ง เป็นเรื่องปรกติ
สรุปว่าเป็นเรื่องปรกติแบบของใครก็ของมัน
ถ้า คุณกับแฟน พร้อมสถานการณื ชอบด้วยหลักการณ์และเหตุผล
ทำไปเถอะ จะกี่ยกกี่วันตามสะดวกโยธิน
แต่การทำอะไรแต่พอดี จะไม่ดีกว่าหรือ การพักผ่อนก็สำคัญ
ดีกว่าสุขสมก่อนไปนอนสะบายที่โรงพยาบาลนะคะ 555
-
ฮ่าๆๆๆๆ น่านดิเนอะ แต่ก็แบบว่า เค้าหาเรื่องจุ๊กจิ๊กๆ ตลอดเลย
ก็มาอยู่คราวเนี้ย เค้าอ้อนให้แก้ผ้านอนทุกคืน มันเลยขึ้นง่ายอ่ะครับ
แต่ก็แล้วแต่นะ บางทีคืนนึงรอบแรกเค้ายอมให้ผมรุกก่อน ผมก็ยิงรัวกะว่าเค้าเสร็จคงจบ
ที่ไหนได้ นอนไปสักพักไอ้นั่นทิ่มหลังซะงั้น กลายเป็นต่อรอบสองตอนดึกๆผมโดนเค้ารุกซะงั้น
-
แบบนี้เรียกว่าถ้อยทีถ้อยอาศัย(ผัดไทย) 555 คอยช่วยเหลือซึ่งกันและกัน
แต่จะกลับเมืองย่าโม ก็ต้องห่างกันสิคะ น่าแงฉานแย่ ขาด(ของ)คนคุ้นเคยชิดใกล้ 555
จริงๆ ย่องซุ่มอ่านอยู่านานแล้วแหละ แต่ผ่านมือถือเลยขี้เกียจเม้นนะคะ เมื่อยนิ้วโป้งจิ้มไม่มัน
-
ถ้าเมื่อยนิ้ว ก็ลองเปลี่ยนมาใช้ลิ้นสิครับพี่พีนัท :z1:
ปล.กราบขอโทษที่ลามปามคร้าบบบบบบบ :call:
-
นิวทำให้ดูก่อนแล้วกัน ใช้ลิ้นจิ้มตัวอักษรเพื่อส่งข้อความ 555 คนเราคิดจะทำไปได้
-
อ้าวพี่พีนัท อย่าทำเป็นเล่นไปนะ ลิ้นผมแข็งแรงและพริ้วววววววววววววว นะครับพี่
-
แอบเข้ามาดู
:m22: :m22:
-
กลัวจัง แตกออกเป็น 4 แฉกสวยงามด้วยไหม 555
ถ้าสากมาก จะเอาไว้ขัดแทนกระดาษทราย หึๆๆๆ
-
แอบเข้ามาดู
:m22: :m22:
แอบเข้ามาดู กับเสนอหน้า สะกดเหมือนกันเหรอเบียร์ 555
-
แหมๆๆๆๆ
-
พี่นิว ช่วยเค้าด้วย ป้าถั่วต้ม(พีนัท) แกล้งเค้าอ่ะ
:monkeysad:
-
แค่นี้จะหาคนช่วยเหรอแก มามะ มากดก่อน 1 ที 5555
-
ป้าถั่วต้มชอบแกล้วเค้าอ่ะ พี่นิว มากดทีนึงดิ(เกี่ยวอะไรกันฟะ ฮ่ๆๆๆ)
-
ก็ไอ้เบียร์มันน่ารักน่าแกล้งอะ ใครจะอดใจกดไม่ไหว หุๆๆๆๆๆๆ
ปล. ฝังกลบด้วยนะเบียร์ เดี๋ยวบรรดาคุณโมมาดุ
รู้สึกว่าเราจะมาป่วนกระทุ้นี้จนเจ้าของทู้หนีหายไปแล้วคะ
-
ทำไมรูป อเวตาร์ พี่นิว แต่ละรูปนี่ ขาวๆ น่าฟัดจัง :z1:
-
ทำไมรูป อเวตาร์ พี่นิว แต่ละรูปนี่ ขาวๆ น่าฟัดจัง :z1:
อารมณ์ประมาณหลงรูป เก็บไปจิ้นอะดิเบียร์
-
:haun4: :haun4:
มะเอาหรอก แค่รูป ไอ้เบียร์ไปหากระดิกนิ้ว แวบๆ ก็วิ่งกรูเข้ามาหาไอ้เบียร์กันหมดแล้ว
-
มาดูคนเค้ากดกัน ลั้นลาๆ
-
ทำไมรูป อเวตาร์ พี่นิว แต่ละรูปนี่ ขาวๆ น่าฟัดจัง :z1:
คงเพราะพี่และเทียนเป็นคนตัวขาวมั้งครับ
พอถ่ายรูปออกมาก็เลยมีแต่ขาวๆอย่างที่เห็นนี่แหล่ะ
อย่างรูปก่อนหน้านี้ก็เป็นรูปที่พี่ถ่ายตัวเองด้วยมือถือบ้าง
บางรูปก็โดนเทียนแกล้งถ่ายบ้าง อย่างรูปนี้พี่เอามือถือถ่ายเค้ากลับอ่ะ
ปล.คนตัวขาวสองคนอยู่ด้วยกัน ขืนถ่ายรูปอกมาดำๆก็ผิดปกติอ่ะดิ
-
แต่ก่อนผมก็ขาวนะ แต่พอมาอยู่ มทส ป้าดดดดดดดด ดำแดดซะงั้น
-
ตัวขาวถ่ายรูปออกมาดำ ก็ราหูอมมิดไง 555
แต่ไอ้เบียร์ กระดิกนิ้ว หรือ กระดิ๊กกระดก อะไรแน่ .... หุๆๆ คนเค้าถึงได้วิ่งใส่ ป่าราบแหงๆ 555
-
มทส. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีสุระนารี รึเปล่าอ่ะครับเบียร์
-
มทส. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีสุระนารี รึเปล่าอ่ะครับเบียร์
รู้จักด้วยเหรอ แง่มๆๆ
ตัวขาวถ่ายรูปออกมาดำ ก็ราหูอมมิดไง 555
แต่ไอ้เบียร์ กระดิกนิ้ว หรือ กระดิ๊กกระดก อะไรแน่ .... หุๆๆ คนเค้าถึงได้วิ่งใส่ ป่าราบแหงๆ 555
แดดที่ มทส มันแรงอ่ะป้า ผมไม่ค่อยชอบใส่ Cloth มหาลัยด้วอ่า เลยดำ
-
จังหวัดไหนอะเบียร์
อุ้ย ที่เราทำกันอยู่นี่ โม ไม่ดุจริงๆ เหรอ
-
ก็พี่เป็นคนโคราชนี่นา
เดี๋ยวพรุ่งน้ก็จะกลับบ้านแล้วครับ
-
สองมือกราบลงที่บนเหนืออาศแทบบาทย่าโม...
-
บอร์ดูดคุย ทั่วไปนิป้า โมฯ เค้าไม่ว่าหรอก
อ่าว พี่นิวเป็นคนโคราชหรอกเหรอ แง่มๆๆ
ปะ อาอี๋ กัน ฮ่าๆๆๆๆๆ อ่อ กลับบ้านวันอาทิตย์ แล้ววันจันทร์ ไม่ต้องทำงานเหรอ
-
นิวว่างงานตลอดแล้วละมั้ง
-
แอบตามป้านัทเข้ามา :m32:
ว๊าว...คนโคราชคุยกัน
คนลำปางไปก่อนล่ะเจ้า :oni1:
-
^
^
^
เค้าเป็นคนสิงห์บุรี แต่มาเรียนที่โคราชเน้อ
-
ช่ายยยยย ว่างตลอดแล้วครับ พี่ลาออกจากงานที่ภูเก็ต เพราะป่วยน่ะต้องรักษาตัวให้แข็งแรงก่อน
แล้วพอดีว่าเดือนที่แล้วคุณป้าใหญ่ของพี่ท่านเสีย พี่ก็เลยต้งใจว่าจะกลับมาอยู่บ้านกับนายแม่
เพราะที่บ้าน นายแม่อยู่กับคุณป้าใหญ่แคสองคน ไม่มีคุณป้าใหญ่แล้วพี่ก็เป็นห่วงนายแม่
ไม่อยากให้นายแม่อยุ่คนเดียวครับ อยากอยู่ใกล้ๆดูแลนายแม่ด้วยตัวพี่เองจะดีกว่า
ส่วนเรื่องงานน่ะ ตอนนี้มีคนมาทาบทามให้ไปทำงานกับเค้าอยู่เหมือนกัน
แต่รอให้สุขภาพของพี่โอเคกว่านี้ก่อนอ่ะเบียร์ แล้วกลับมารับงาน
คุณป๋าของพี่เค้ามางานศพคุณป้าใหญ่ด้วยพอรู้ว่าพี่จะกลับมาอยู่บ้าน
ก็เลยบอกลุกน้องเก่าๆของคุณป๋าไว้ ส่วนใหญ่เป็นคนรู้จกกันมาเสนอให้ไปทำงานด้วย
-
พาแฟนมาอยู่กับแม่ด้วยป่าวอ่า :laugh: :laugh:
เออ บ้านพี่นิวอยู่นเมืองโคราชเหรอ
-
พาแฟนมาอยู่กับแม่ด้วยป่าวอ่า :laugh: :laugh:
เออ บ้านพี่นิวอยู่นเมืองโคราชเหรอ
ไม่ได้พามาครับ เทียนก็ยังทำงานที่ภูเก็ตต่อไป
บ้านพี่อยู่การเคหะอ่ะครับเบียร์ แล้วเบียร์ล่ะอยู่ในมทส.เลยรึเปล่า
-
วันนี้สะบายใจแล้ว ลั้นลา กลับบ้านก่อน ถ้าเขียนเรื่องเสร็จ
ดึกๆ ถ้ายังไม่นอนกัน จะมาคุยด้วยใหม่ บ้ายบายค่ะ
-
พาแฟนมาอยู่กับแม่ด้วยป่าวอ่า :laugh: :laugh:
เออ บ้านพี่นิวอยู่นเมืองโคราชเหรอ
ไม่ได้พามาครับ เทียนก็ยังทำงานที่ภูเก็ตต่อไป
บ้านพี่อยู่การเคหะอ่ะครับเบียร์ แล้วเบียร์ล่ะอยู่ในมทส.เลยรึเปล่า
อ่อ การเคหะ ผมผ่านบ่อย ฮ่าๆๆ ผ่านไปเซฟวันไง ฮ่าๆๆๆ แหล่งรวม มทส
ผมก็อยู่หอในอ่ะพี่ แง่มๆๆ เคยอยู่หอนอกแล้วมันไม่เวิค เลยย้ยกลับเข้าไปใหม่
อ่าว แล้วว่าจะมาอยู่กับแม่ แล้วอย่างนี่พี่เทียนไม่เหงาแย่เหรอพี่ แง่มๆ
-
เดินทางปลอดภัยครับพี่พีนัท ดึกๆคุยกันใหม่ ถ้านิวยังออนอ่ะนะ
-
หัวหน้าแก๊งค์ อยู่หม๊ายยยยยยยยย
-
อยู่คร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ ท่านรองหัวหน้า
-
ไปตั้งกระทู้แก๊งค์ ด้วยนะ หัวหน้า เอาไว้รับสมัคร เด็กน่ารักๆ เข้าแก๊งค์ แล้วก็ :z1:
-
o18 :o8: :oo1: :laugh:
ปล.จะให้ตั้งว่าไงอ่ะเบียร์
-
ตามใจพี่นิวเลย แง่มๆ
แต่ต้องมีกฏ แก๊งค์แปะด้วยนะ
ปล.ตั้งว่า แก๊งค์ ...... เลยก็ได้
-
ก็ไอ้นี่แหล่ะที่พี่คิดไม่ออก นึกว่าพี่ฉลาดในการสร้างโครงข่ายอิทธิพลมากนักรึไงฟระ
-
^
^
^
ก็หัวหน้าไง จะให้ลูกน้องไปเปิดมันก็กระไรๆ อยู่นะ
-
เอางี้ ในฐานะหัวหน้าผู้มีศักดิ์และสิทธิ์แห่งการปกครองอย่างสมบูรณ์
"ข้าขอแต่งตั้ง ท่านรองเบียร์เป็นผู้แทนตัวข้า เปิดสำนักแทนข้า ณ บัดนี้"
ไปได้แล้ว จงทำงานที่ข้ามอบสิทธิอำนาจนี้ให้ท่านไว้ให้สำเร็จเหอะ
เมื่อสร้างบ้านแปงเมือง ฟื้นฟูราชสำนักขึ้นใหม่แล้ว ค่อยมาอัญเชิญข้าไปตัดริบบิ้น
-
เปิดแล้ว เข้าไปเขียนเลยพี่ ผมไปดูบอลก่อน
-
โอเช แต๊ง
-
เป็นแก๊งค์จะดูดีกว่าเจ้าเมืองไหมอ่ะ ดูท่ามันจะเข้าแบบว่า เมืองหรรษา บ้าเซ็กอะไรประมาณนั้นอ่ะ
-
ขึ้นตันเหมือนจะดี ลงท้าย บ้าเซ๊กส์กันไปหมด หุๆๆ
โฉบมาเฉยๆ ยังไม่เสร็จ ไม่ออนเอ็มด้วย ขอบอก 555
-
อ่ะนะ หวัดีครับพี่พีนัท เดี๋ยวเย็นนี้ผมก็เหินฟ้ากลับโคราชแล้วครับ
ใจนึงก็ดีใจได้กลับไปหายแม่ป็นห่วงท่านเหมือนกันเห็นว่าฝนฟ้าตกตลอด
แต่อีกใจก็ยอมรับว่าคิดถึง และยังอยากอยู่กับเทียนต่ออีกสักหน่อยครับ
-
^
^
^
เออพี่นิว เหินฟ้ากลับเลยเหรอ
สนามบินโคราชปิดไปตั้งนานแล้วนิ(กลายเป็นที่เลี้ยววัวไปแล้ว)
-
ขิส์ นั่งเครื่องจากภูเก็ตลงแค่กทม.หรอกครับ
แล้วก็นั่งรถทัวร์ต่อไปโคราชไงล่ะน้องชาย
เค้าปิดสนามบินแล้วจะให้พี่โดดร่มลงไปเลี้ยงวัวรึไง
-
^
^
^
นึกว่านั่งเครื่องบินส่วนตัวมาขอลงจอดที่ กองบิน 1 หรือไม่ก็ บชร. อ่ะนะ แง่มๆๆ :laugh: :laugh:
ปล.ป้าพีนัท ออนเอ็มได้แล้ว อยากรู้ผลการบ้านเมื่อคืนแล้วนะ
-
ปล้ำจูบท่านรอง
เฮ้ย...ผิดกระทู้
-
แรงอ่ะ น้องแตน ปล้ำจูบท่านรอง ข้ามพี่ไปได้ไง ต้องปล้ำจูบพี่ก่อนดิ
-
ปล้ำจูบท่านรอง
เฮ้ย...ผิดกระทู้
อุ๊ยๆๆ :pighaun: ยอมๆๆ แตนจ๋าพี่แบ่งให้เจ้าเมืองด้วยนะ เพราะเราแบ่งกันใช้ แง่มๆ
-
แหะ แตนแอบลักลอบกับท่านเจ้าเมืองแคว้นไปแล้วคะ อิอิ
พี่อย่าพลักไสแตนสิคะ ยังไงแตนก็ไป
อะนะ...หวังว่าพี่เทียนคงไม่ซุ่มดู
-
แอบเข้ามาขำ 555
-
^
^
^
ขำมากไประวังฟันร่วงจากปากนะป้ แก่แล้ว อย่าขยับมากนะ เซลล์เริ่มแก่และเหี่ยวหมดแล้ว
-
ถ้าเทียนซุ่มดู สงสัยพี่คงได้รับสายร้อน จากชายต่างแคว้นแน่ๆ o18
-
55555
นาทีนี้ขอหัวเราะอย่างเดียว
อ่านที่พี่นิวโพสละขำ
อิหมอยังมาดูเลยว่าแตนหัวเราะอะไร เห็นแตนโพสรูปเค้าตาโตเลย
-
ไอ้เบียร์บูด ชั้นยังพันดีอยู่ยะ โดนพันแล้วยังมีเสียวอยู่โว้ย ยังไม่ได้ตายด้าน
555
-
โบกเรือกับฝั่งเร็ว ออกมาไกลแล้นนนนน
-
ฮ่าๆๆ ไม่เป็นไรหรอก จะออกทะเลก็ไม่ว่ากัน แต่ขอให้พกเสื้อชูชีพไปด้วยละกันะ
-
เอาถ่านไฟฉายไปด้วย อย่างน้อยคนละก้อน กันปลาฉลาม
-
^
^
^
ถ่านไฟฉาย กันปลาฉลามได้จริงๆเหรอ จริงป่ะเนี่ย
-
^
^
จริงดิ เคยดูรายการของญี่ปุ่นที่เค้าพิสูจน์มาแล้ว
เพราะปลาฉลามจะความรู้สึกไวต่อกระแสไฟฟ้า แม้เพียงแค่ 1.5 volt ก็ตาม
มันก็รู้สึกถึงอันตรายได้
-
ว๊าววววววววว เป็นความรู้ใหม่จากเด็กสายวิทย์
(http://www.yenta4.com/images/myalbum/4/403794/337139/4c31bb905dfa4)
-
^
^
^
จิ้มมมมมมมม จึกๆพี่นิวเลย นี่แน่ะๆๆ
โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เข้ามาฝากกอดพี่เทียนเบาๆทีนึงค่ะ ^o^
-
อยากกอดเหมือนกัน แต่อยู่กันคนละจังหวัดแล้วอ่ะดิ คิดถึงจัง :เฮ้อ:
-
^
^
^
เราอยู่จังหวัดเดียวกัน มากอดกันแก้เหงามาพี่นิว
-
ท่านรอง จะเอาตัวเองใส่พานถวายแล้วค่ะ 55555555
-
^
^
^
เราอยู่จังหวัดเดียวกัน มากอดกันแก้เหงามาพี่นิว
พูดแล้วต้องทำนะ มีคนรู้เห็นเยอะแยะ คงไม่กล้าผิดคำพูดเนอะ
-
^
^
^
:-[ :-[
-
วันนี้ช่วงสายๆเจอเรื่องไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่ ทั้งที่คิดว่าเริ่มวันนี้มาอย่าสดชื่นแล้วแท้ๆเลยนะครับ
ช่วงเช้ากิจวัตรก็เดิมๆครับตื่นเช้า ตักบาตร ทำงานบ้าน ทานข้าว จากนั้นก็นั่งเล่นเนตที่บ้านคุณป้าใหญ่ตามปกติ
จนเมื่อประมาณเที่ยงกว่าได้ คุณลุงรองก็พาผู้ชายคนนึงเข้ามาที่บ้านผม กดออดเรียกอยู่พักนึง ผมก็ไปเปิดประตูให้
พอเข้ามาในบ้าน ก็ชี้ชวนผู้ชายคนนั้นทำนองว่าให้เข้ามาในบ้านก่อน จากนั้นผมก็เชิญทั้งสองให้นั่งในห้องโถงใหญ่
"คุณลุงรองมีธุระอะไรครับ" ผมถามขึ้นเมื่อเรานั่งลงที่ชุดรับแขก
"แม่เราไปทำงานแล้วเหรอ" คุณลุงรองถามเสียงห้วนตามลักษณะนิสัย
"ครับ" ผมตอบ คุณลุงรองจึงพูดขึ้นว่า "งั้นบอกแม่ด้วยนะว่าลุงมาเอาจักรเย็บผ้า"
"คุณลุงจะเอาไปไหน" ผมถามเมื่อคุณลุงรองลุกขึ้นเดินไปดูจักรหลังแรก
"ไม่ใช่เรื่องของเด็ก" คุณลงรองหันไปโบกมือทำนองว่าให้ผู้ชายคนั้นเดินดูจักรเย็บผ้าที่ตั้งอยู่
"แต่เป็นสิทธิ์ที่เจ้าของบ้านจำเป็นต้องทราบถ้าใครจะมาเคลื่อนย้ายของในบ้าน" ผมกลั้นใจพูดอกไป
"อะไรวะ มายืนขวางพูดนั่นพูดนี่อยู่ได้ ฉันลุงแกน่ะไม่ใช่คนอื่น" คุณลุงรองเริ่มไม่พอใจ
"นั่น่ล่ะครับ ยิ่งไม่ใช่คนอื่นยิ่งต้องรู้ไวว่า ที่นี่ใครเป็นเจ้าของ" ผมยืดตัวขึ้นในใจนึกหวั่นนิดๆ
"เฮ้ย จะเอาไงวะบ้านพ่อบ้านแม่มึง เค้ายังไม่เรื่องมากกับกูเลย" คุณลุงรองเริ่มเสียงดังใส่
"แล้วจะเอาไปทำไม" ผมถามเสียงห้วนอย่างลืมตัว
"กูจะขาย จักรซิงเกอร์พวกนี้ขายได้หลังละตั้ง3หมื่น5หมื่น ใช่มั้ยคุณ" คุณลุงรองหันไปถามคนที่มาด้วย
"แต่ผมผมต้องตรวจสอบของก่อนนะครับ เพราะแต่ละรุ่นราคาที่บริษัทซื้อคืนก็ต่างกันไป" นายนั่นเสียงสั่น
-
^
^
^
กระโดดกัดหูลุงเลย พูดไม่รู้เรื่อง
-
นึกว่าพี่นิวจะอยู่อย่างสงบสุขแล้วนะเนี่ย หงุดหงิดแทน
กระโดดขาคู่ แล้วงับหูมันเลยพี่นิว
:angry2: :angry2:
-
ผมเดินตามสองคนั้นไปใกล้ๆจักรเย็บผ้าหลังที่คุณป้าใหญ่ใช้อยุ่ประจำ (ซึ่งนายแม่เป้นคนซื้อให้เมื่อ5-6ปีก่อน)
ทีแรกผมกะจะกระโดดเข้าไปขวาง แล้วโวยวายให้พวกเค้าล่าถอยออกไปเร็วๆ แต่ผมเปลี่ยนใจละ
"คงจะไม่ต้องตรวจสอบหรอกคุณ ผมไม่ขาย" ผมนั่งลงที่โต๊ะคอมฯของผมซึ่งใกล้กับจักรหลังนั้น
"อ้าว ทำไมล่ะครับสภาพก็ยังดีนะ เห็นบอกว่าเก็บไว้ก็ไม่มีใครใช้แล้ว" นายคนนี้หันมาถามผม
"ใครบอกคุณว่าไม่มีใครใช้" ผมถามเสียงเรียบๆ
"ลุงบอกเองล่ะ ก็พี่ใหญ่ตายไปแล้ว งานเย็บผ้าก็ไม่มีใครรับช่วงแล้วนี่" คุณลุงรองลดเสียงเบาลง
"คนตายแต่ของยังอยู่ ไม่มีใครใช้ไม่ได้แปลว่าต้องเอาสมบัติมาขายกิน" ผมพูดนิ่งๆ
"แล้วจะหวงก้างทำไมวะ ของพ่อกูของพี่กูน่ะ ทำไมกูจะเอาไปไม่ได้" คุณลุงรองฉุนเฉียวขึ้นอีก
"แต่หลังนี้มันจักรที่นายแม่ซื้อให้คุณป้าใหญ่ คุณลุงรองจะเอาไปขายได้ไง" ผมบอกนิ่ม ยิ้มเย็นๆ
เมื่อได้ยินเช่นนั้น คุณลุงรองก็สำรวจจักรหลังนี้อีกรอบ พบว่ามันใหใหม่เกินกว่าจะเป็นของที่มีอายุกว่า80ปี
"แล้วของเก่าของกูอยู่ไหน" คุณลุงรองหันมาถามอย่างเสียหน้าสุดๆ
"บริจาคไปนานแล้ว" ผมตอบ
"ถุย บริจาคห่าอะไร มึงรวยกันมากเหรอ ว่าพวกมึงขายเอาเงินมาใช้หมดแล้วไม่ว่า" คุณลุงรองสบถ
"ก็แล้วแต่จะคิดเถอะครับ" ผมไม่ใส่ใจกิริยาที่ได้เห็นไป
"แล้วไอ้หลังนี้จะขายมั้ย อย่าเก็บเลย ขายๆไปซะดีกว่า" คุณลุงรองเสนอ
"ไม่ขายครับ ขอโทษนะคุณที่มาเสียเที่ยว แต่ทางเราไม่คิดจะขายสมบัติกินหรอก" ผมหันไปบอกขายคนนั้น
"ครับ ไม่เป็นไร งั้นผมขอตัว" เค้าขอตัวกลับไปก่อน
"เดี๋ยว แล้วเตียงนอนของพี่ใหญ่ล่ะ" คุณลุงรองพูดปั๊บก็เปิดห้องนอนคุณป้าใหญ่ทันที
"เออ ยังอยู่ก็ดี อีกวันสองวันจะเอารถมาขนไปนะ" คุณลุงรองพูดเรื่อยๆคงคิดว่าจะได้ไปง่ายๆ
"ไม่ต้องลำบากมาขนหรอกครับ น้องให้ไม่ได้" ผมตอบไปยิ้มๆตามเดิม
"แต่นี่ของเก่า เตียงพ่อแม่กูเคยนอน มึงจะห้ามกูไม่ได้หรอก" คุณลุงรองจ้องผมเขม็ง
"แต่น้องขอเตียงนี้จากคุณป้าใหญ่แล้ว และท่านก็ยกให้น้องแล้ว" ผมจ้องกลับไม่ยอมแพ้
"เออเว้ย ขี้ตู่ชิบหาย ของพ่อแม่พี่น้องกูแท้ๆ มึงมาอ้างง่ายๆแค่ว่าพี่ใหญ่ยกให้เหรอ ไหนล่ะหลักฐาน"
"ก็น้องพูดกับคุณป้าใหญ่มาตั้งนานแล้ว จนล่าสุดท่านก็ยังยืนยันว่ายกให้" ผมอ้างความเก่า
"แบบนี้ใครก็อ้างได้วะ กูจะบอกว่าเมื่อคืนพี่ใหญ่เข้าฝันให้กูมาเอาเตียงนี่ก็ยังได้เลย" คุณลุงรองได้ที
"แต่มันไม่เหมือนกัน" ผมแย้งได้แค่นั้นคุณลุงรองก็สวนกลับมาว่า
"เหมือนกันสิ พูดลอยๆไม่มีหลักฐานเหมือนกัน ถ้ากูจะเอาแม่มึงกล้าไม่ให้เหรอ" คุณลุงรองย้ำ
"นายแม่ไม่มีสิทธิ์จะให้หรือไม่ให้คุณลุงหรอกครับ" ผมเดินนำคุณลุงรองกลับออกมาที่ห้องโถงด้านหน้า
"งั้นก็ดี บอกแม่เราด้วยละกันอีกสองวันลุงจะมาเอา" คุณลุงรองกระหยิ่มลำพองสั่งการทันที
-
^
^
^
เอ่อ อย่างกับในละครแน่ะ
ปล. หลุดเฟรมอีกแระ :z3:
-
ดราม่ามากๆ :m16:
-
เดี๋ยวไปอาบน้ำก่อนนะ แล้วจะมาเล่าต่อ เรื่องยังไม่จบครับ
-
"จะไม่มีการเคลื่อนย้ายอะไรออกจากบ้านนี้ทั้งนั้น" ผมพูดเสียงเข้มเมื่อเห็นว่าคณลุงรองเดินมาใกล้
"ทำไมล่ะ" คุณลุงรองไม่ได้ใส่อารมณ์ คงคิดว่ายังไงๆเค้าก็ชนะผมแน่
"เพราะทุกอย่างในบ้านนี้สิทธิ์ขาดไม่ได้อยู่ที่นายแม่ แต่อยู่ที่น้องตะหาก" ผมยืนกอดอกหันกลับมา
"นี่จะยกเมฆอะไรอีกล่ะ เอาๆอยากตู่อะไรก็พูดๆมา" คุณลุงรองเดินมาโอบไหล่ผม
"งั้นฟังให้ดีครับ บ้านหลังที่น้องอยู่กับนายแม่ คุณน้าเล็กช่วยไถ่ถอนคืนมาจากญาติของคุณป๋าแล้ว
และนับจากวันที่ไถ่ถอนได้บ้านหลังนั้นก็เป็นชื่อของน้อง ส่วนบ้านหลังนี้ที่คุณน้าเล็กซื้อไว้
ให้คุณป้าใหญ่อาศัยอยู่ คุณน้าเล็กกลัวว่าคุณป๋าหรือนายแม่จะเอาไปจำนองเพื่อหาเงินมาลงทุนธุรกิจ
ซ้ำรอยกับคราวที่แล้วอีก เมื่อปีก่อนนี้เองคุณน้าเล็กเพิ่งโอนบ้านหลังนี้ให้เป็นชื่อของน้อง
เพราะฉะนั้นบ้านทั้งสองหลังในที่ดินติดกันนี้ เป็นกรรมสิทธิ์อันชอบธรรมของน้อง
ซึ่งของทุกชิ้นในบ้านนี้ น้องเท่านั้นมีสิทธิ์จะสั่งให้เคลื่อนย้ายได้หรือไม่"
"เฮ้ย.......ไม่จริงหรอก" คุณลุงรองผละจากผม ไปยืนอึ้งอยู่
"จริง นับแต่ก้าวแรกที่คุณลุงเดินเข้ามาในรั้วบ้านนี้ ทุกตารางนิ้วเป็นของน้องทั้งหมด
ความจริงแล้วการจะไปจะมาในบ้านคนอื่นเนี่ยคุณลุงก็น่าจะแจ้งให้ทราบล่วงหน้านะครับ
ไม่ใช่ถือวิสาสะเที่ยวพาใครๆมาดูข้าวของในบ้านน้องตามใจชอบ น้องรักษามารยาทในฐานะหลานมาแล้ว
หวังว่าคุณลุงรองจะเข้าใจที่จะรักษามารยาทต่อเจ้าของบ้าน ซึ่งมีสิทธิ์ดูแลทรัพย์สินทุกชิ้นในบ้านนี้"
"จองหอง อวดดี" คุณลุงรองเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน
"น้องคงไม่จำเป็นต้องอวดดีหรอก ถ้าคนอื่นไม่มาอวดอ้างกับน้องก่อน น้องขอเตือนอีกครั้ง
เมื่อตอนคุณป้าใหญ่ยังอยู่น้องๆคนไหนก็ไม่เคยมาเหลียวแล เดินผ่านก็มองไปอีกทาง
ตอนคุณป้าใหญ่ป่วยนายแม่บอกคุณลุงรองให้มาเยี่ยม ยังจำคำพูดตัวเองได้มั้ยว่าพูดอะไรไว้บ้าง
อย่าให้ต้องขุดขึ้นมาแทงใจดำกันเลยนะครับ แต่หวังว่าจะคิดเองได้นะครับ
มาตามทวงทรัพย์สินของพี่สาวที่ตัวเองไม่เคยดูแล ไม่เคยให้เกียรติ ทำแบบนี้ไม่ละอายบ้างเหรอ
ที่จริงคุณลุงรองก็ย้ายไปอยู่ที่อื่นตั้งหลายปีแล้ว จะต้องเทียวไปเทียวมาเพื่อทวงสมบัติของคนอื่นทำไม
น่าจะอยู่ให้เป็นที่เป็นทางจะดีกว่า เกิดเป็นอะไรขึ้นมา คนทางนี้จะได้รู้ว่าต้องไปเผาที่ไหน"
"มึง..........." พูดได้เท่านั้นคุณลุงรองก็กุมหน้าอกเนื้อตัวสั่นหน้าซีดจนต้องลงไปนั่งกับเก้าอี้
"อย่าพูดอะไรอีกเลย คุณลุงรองน่าจะรู้นะว่า คนไม่เห็นสวรรค์ก็เห็น" ผมยิ้มบาดลึก
ผมเดินเลยคุณลุงรองไปอีกด้าน เพื่อโทรศัพท์ไปที่บ้านเค้า(ซึ่งนานๆจะมาพักสักครั้งส่วนใหญ่ปิดเอาไว้)
ทางบ้านเค้าคงมีแต่ป้าสะใภ้ของผมเท่านั้น เมื่อแจ้งว่าให้มารับกันกลับบ้าน ป้าสะใภ้จึงขอให้รอลูกเค้ามารับ
เมื่อเวลาผ่านไป คุณลุงรองได้แต่นั่งนิ่งๆหลับตา ผ่อนลมหายใจเข้าออกจนดีขึ้น ลูกชายเค้าก็ขับรถมารับที่บ้านผม
เราต่างก็ไม่พูดอะไรกันอีก จนกระทั่งพวกเค้าพากันกลับไปแล้ว ผมมองตามไปอย่างอ้อนล้าแต่ก็ล้มไม่ได้อีกเช่นเคย
-
เอ่อ น้องนี่ หมายถึง พี่นิวเหรอ
-
เอ่อ น้องนี่ หมายถึง พี่นิวเหรอ
ก็ใช่อ่ะดิ น้องหมายถึงตัวพี่
นายแม่คือแม่พี่ คุณป๋าคือพ่อพี่ แล้วก็มีพี่ชายด้วยอีกคน
โอ๊ย...................ลำดับไปก็งงอ่ะ แต่คนในบ้านเรียกกันจนชินแล้ว
-
เรื่องของเรื่อง เบียร์มันไม่ได้อ่านตลอดเรื่องไง 555 มันเลยเบลอ
-
^
^
^
อ่อนะ วันหลังจะไปกราบคุณนายแม่มั่ง ฮ่าๆๆ :laugh: :laugh:
-
เรื่องของเรื่อง เบียร์มันไม่ได้อ่านตลอดเรื่องไง 555 มันเลยเบลอ
จริงเนอะพี่พีนัท
-
^
^
^
อ่อนะ วันหลังจะไปกราบคุณนายแม่มั่ง ฮ่าๆๆ :laugh: :laugh:
จะหาเรื่องไปหานิวละสิ หุๆๆ
-
^
^
^
ไม่ต้องหาเรื่องไปหาหรอก เพราะอยู่ไมไกลกันนิ แง่มๆ
ยังไก็ต้องได้เจอกันอยู่แล้ว เพราะเรามีกิจกรรมที่ต้องทำร่วมกันอยู่นิพีนิว จำได้ป่าว :z1:
ที่คุยกันไวไง :z1:
-
นิว พี่จะฟ้องเทียน 555
-
ตามไปตบถึงโคราชจะทันไหมพี่นิว
อ้อ..ที่บ้านแตนก็เรียนตัวเองว่า "น้อง" เหมือนกันงะ
-
ตบใครอ่ะน้องแตน
-
แตนจะตบเบียร์ไง 555 ใช่เป่า ยุแยงเป็นงานของเรา เอริกๆๆ
-
มาเป็นกำลังใจให้น้องนิว :L2: เจอเข้าแบบนี้ก็เพลียใจน่ะนะ
:man1:น้องนิว เบื้องหลังของคนในรูปใช่น้องนิวหรือเปล่า น้องนิวน่าจะหนากว่านี้นะ
ดูจากรูปที่ผ่านๆมา
-
ถ้าพี่แตนจะตบเบียร์ ขอฝากด้วยชุดนึง :laugh:
-
มีแนวร่วมมาอี 1 กร้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาก
-
:a14: :a14:
-
:a14: :a14:
ระวังจะเมื่อยคอนะคะ 555
-
:o10: :o10: :o10:
-
:o10: :o10: :o10:
หยะแหยง บรื้อ...
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ทำไมวันนี้ไม่ค่อยเริงร่าเลยอ่ะ
-
ไม่มีอะไรหรอกป้า แค่รู้สึกขี้เกียจๆ เท่านั้นเอง
-
ดราม่าอีกแล้ว น้องนิว
รู้สึกว่า คนแบบคุณลุงน้องนิวเนี้ย ทุกวันนี้จะมีเยอะขึ้น ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
ตอนเป็นไม่เคยดูดำดูดี พอคนตายไปเท่านั้นแหละ จะเอาโน้นเอานี้
แม่พี่เคยโดนแบบนี้มาก่อน โอ้ย วุ่นวาย เพราะตอนนั้นพวกพี่ยังเด็กกันทั้งนั้น
ส่วนฝ่ายพ่อเนี้ย เขี้ยวลากดิน
-
:m11: ...Spain... :m11:
:a2: :a2:
-
พี่แตนนนนนนนน อยากอ่านเรื่องพี่แตนต่ออ่ะ อิอิ
พอดีย้อนๆกลับไปดูเม้นเก่าๆ แล้วอ่านเรื่องพี่แตนอีกรอบเลย
อ่าว ค้างเลย หุหุ
อยากอ่านต่อง่ะ อิอิ น่ะน๊าาาาา :L2:
-
o7 " Spain " o7
Championship
:a2: :a2:
-
ผมเพิ่งกลับมาจากโรงพยาบาลครับ พานายแม่ไปหาหมอ ตอนเช้านายแม่บ่นว่าปวดท้ายทอย
และรู้สึกมึนหัวมากด้วย ผมก็กังวลแล้วล่ะว่าจะเป็นอะไรมากรึเปล่า เลยบอกว่าไปหาหมอก่อนละกัน
ถ้าหมอบอกว่าไม่สบายเล็กๆน้อยๆ นายแม่ค่อยไปทำงานก็แล้วกัน ผมก็อยุ่กับนายแม่ทั้งวันแหล่ะครับ
ผมคิดไว้แล้วว่าน่าจะมาจากนายแม่พักผ่อนน้อย มีเรื่องเครียดกังวลใจ ก็เลยมีอาการที่ว่านี้ตามมาในตอนเช้า
เมื่อไปถึง ต้องวัดความดันเฉพาะรอบแรกก่อนพบแพทย์ก็ต้องวัดกันถึงสามครั้ง เพราะแต่ละครั้งวัดผลไม่ได้
เนื่องจากความดันสูงมากกกกก มากจนพยาบาลต้องให้นายแม่นอนบนเตียงเข็น เพราะแค่เดินในระยะใกล้ๆก็ไม่ควร
เค้าบอกว่าแค่นายแม่เดินไปมานิดหน่อยก็เสี่ยงที่ความดันจะขึ้นมาไปกว่านี้ และจะยิ่งวัดความดันยากเข้าไปอีก
เป็นโชคดีของนายแม่ที่วันนี้แพทย์ประจำตัวของบ้านเราคือท่านผู้อำนวยการของโรงพยาบาลท่านลงตรวจพอดี
หลังจากได้พบคุณหมอแล้ว ก็ต้องวัดความดันอีกครั้ง คุณหมอบอกว่าความดันสูงมากจนน่ากลัว
ต้องทานยาควบคุมความดันเดี๋ยวนั้นเลย แล้วก็ให้นายแม่เข้านอนพักในโรงพยาบาลอย่างน้อย3ชั่วโมง
เพื่อรอให้ยาออกฤทธิ์แล้วจึงจะสามารถ วัดความดันอีกรอบนึง เพื่อให้ได้ผลที่แน่นอนแล้วจะจัดยาให้ทานที่บ้าน
สำหรับผมเอง คุณหมอก็ตื่นเต้นใหญ่เลยที่ได้เจอกันอีก คุณหมอท่านเหมือนญาติผู้ใหญ่ของผมทีเดียวครับ
ตอนผมเกิดใหมๆ ร่างกายอ่อนแอมากจนโรงพยาบาลรัฐบาลในจังหวัดรักษาต่อไม่ได้ ก็ต้องมารักษาต่อที่นี่
คุณหมอท่านนี้รับเคสของผมมาดูแลตั้งแต่วันแรกที่ผมย้ายมารักษาที่โรงพยาบาลเอกชนแห่งนี้ ตอนนั้นผมเพิ่ง1เดือน
วันนี้เจอกันอีกที คุณหมอถามไถ่ผมราวกับได้พบลูกหลานที่เคยดูแลกันมา ท่านบอกว่าเจอมาตั้งแต่1เดือน นี่จะ30แล้วนะ
โดยสรุปว่าหลังจากตรวจเรียบร้อยแล้ว ก็พบว่านายแม่เป็นความดันโลหิตสูง ซึ่งก็ไม่ได้อันตรายอะไรมาก
เพียงแต่หลังจากนี้ก็คงต้องทานยาควบคุมความดัน ในส่วนของอาหารก็ไม่มีอะไรต้องปรับเปลี่ยนจากเดิมนัก
นายแม่คงต้องลดความเค็มของอาหารลงหน่อย และเลือกผักที่ช่วยรักษาความดันมาทานให้มากขึ้น
แต่อาหารมัน อาหารหวาน อาหารทอดนั้นนายแม่ไม่ค่อยทานอยู่แล้ว ก็ไม่เป็นการฝืนเท่าไหร่
อาการป่วยในครั้งนี้ถือว่าแรงและเร็วเหมือนกัน คือพอเริ่มมีอาการก็หนักเลย ตอนที่วัดความดันไมได้สักที
ผมเองก็กลัวๆเหมือนกัน ยิ่งเห็นพยาบาลให้นายแม่นอนบนเตียงยิ่งใจเสียเข้าไปอีก แต่พอตรวจแล้วก็สบายใจขึ้น
จริงๆแล้วนายแม่จะไม่ป่วยถึงขนาดนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะ "ตัวต้นเหตุ" ซึ่งผมตามเชคบิลไปเรียบร้อยแล้ว :beat:
-
เข้ามาให้กำลังใจพี่นิวครับ ^^
..
-
<--------------------- หล่อมั้ย อิอิอิ
ปล.เรียกเรตติ้งแล้ว เดี๋ยวจะกลับมาเล่าต่อนะครับ
-
หล่อดีคับ
แต่ว่า....
พี่นิวใส่วิกหรอ :confuse:
-
<--------------------- หล่อมั้ย อิอิอิ
ปล.เรียกเรตติ้งแล้ว เดี๋ยวจะกลับมาเล่าต่อนะครับ
หล่อมากค่ะ มามะ มาเข้าสังกัดฮาเร็มพี่มาน้องนิว 555
-
ไม่ใช่วิกครับ ผมจริงก็ยาวแล้ว พี่เป็นคนที่อะไรๆยาวเร็วอ่ะครับ
-
<--------------------- หล่อมั้ย อิอิอิ
ปล.เรียกเรตติ้งแล้ว เดี๋ยวจะกลับมาเล่าต่อนะครับ
หล่อมากค่ะ มามะ มาเข้าสังกัดฮาเร็มพี่มาน้องนิว 555
โห....................... เจ้าย่า ลดฐานันดรมาเป้นพี่เลยเนาะ อิอิอิ
ปล.สงสัยผมจะแก่เกินค่าเฉลี่ยเด็กในสังกัดพี่พีนัทแล้วล่ะมั้ง :เฮ้อ:
-
ยาวเร็วมากพี่นิว o22
เพื่อนบอลบวชก่อนพี่นิวอีก ยังไม่ยาวเท่าพี่นิวเลย
-
แวะมาขำคะ 555
-
<--------------------- หล่อมั้ย อิอิอิ
ปล.เรียกเรตติ้งแล้ว เดี๋ยวจะกลับมาเล่าต่อนะครับ
หล่อไปหมด
-
เล่าย้อนไปเหตุการณ์ต้นเรื่อง เมื่อคืนนี้
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ประมาณตี1กว่าๆ พี่สะใภ้ผมโทร.มาที่บ้าน ผมก็รับสาย น้ำเสียงเค้าเหมือนมีปัญหาอะไรสักอย่าง
เค้าขอคุยกับนายแม่ ผมบอกว่านายแม่หลับไปแล้ว เค้าก็บอกผมว่าช่วยปลุกนายแม่หน่อยได้มั้ยธุระสำคัญ
ฟังจากน้ำเสียงท่าทางพี่สะใภ้ผมมีเรื่องกลุ้มใจอะไรอยู่มั้ง เลยปลุกนายแม่มาคุยโทรศัพท์กับพี่สะใภ้
ผ่านไปนานเหมือนกันครับ คุยจนผมเลิกเล่นเนตอ่ะ พอผมเก็บเครื่องแล้วจะเข้านอน ก็เห็นนายแม่ยังคุยอยู่
ผมเข้าไปถามว่ามีอะไรกัน นายแม่ก็แค่พูดสั้นๆให้ผมฟังว่า พี่ชายผมยังไม่กลับบ้านเลย พี่สะใภ้เตค้าเลยโทร.ฟ้อง
จากนั้นอีกไม่แป๊บนึงนายแม่ก็พูดกับพี่สะใภ้ว่า "เอ๋ก็รอรับโทรศัพท์แล้วกัน ทางนี้แม่จะช่วยโทร.ตามอีกแรง"
นายแม่เล่าให้ฟังว่า พี่ชายผมป่านนี้แล้วยังไม่กลับบ้านเลย ตอนแรกโทร.บอกที่บ้านเค้าว่าจะกลับค่ำ
เพราะมีประชุมที่ทำงาน แต่พอโทร.หาตอน3ทุ่ม พี่ชายผมก็บอกว่ายังอยู่ที่ทำงาน(ไม่ได้บอกว่าประชุมเสร็จรึยังนะ)
พี่สะใภ้ผมก็โทร.อีกที5ทุ่มกว่า ตอนนั้นพี่ชายปิดมือถือแล้ว พี่สะใภ้ก็ไม่เป็นอันหลับอันนอนล่ะทีนี้ โทร.ตามตลอด
แล้วก็โทร.เข้าไปที่โรงแรม(พี่ชายผมทำงานโรงแรมที่หัวหินอ่ะครับ) ทางโรงแรมก็บอกว่า ผุ้จัดการกลับบ้านแล้ว
เท่านั้นแหล่ะ พี่สะใภ้ผมถึงกะเต้เป็นเจ้าเข้า พ่อผมนอนดูทีวีอยู่ยังไปบอกให้พ่อผมช่วยโทร.ตามพี่ชายกลับบ้าน
แต่ก็เหมือนเดิมติดต่อไม่ได้ มือถือปิดรอจนเที่ยงคืนแล้วยังไม่เห็น ก็เลยลามมาวุ่นวายกับนายแม่ให้ช่วยตาม
นายแม่ก็เลยไม่เป็นอันนอนกดโทรศัพท์หาพี่ชายแทบจะทกนาทีเลยล่ะครับ ยิ่งโทร.ไม่ติดก็ยิ่งกลุ้มใจมาก
"น้องนิว พี่ชายเค้าจะเป็นอะไรรึเปล่า แม่ติดต่อไม่ได้เลย เอาไงดี" นายแม่เริ่มเครียด
"ไม่เป็นไรครับนายแม่ คืนนี้โทร.ไม่ติด พรุ่งนี้โทร.อีกทีก็ได้ อีกสักพักพี่เอ๋คงโทร.บอกเองแหล่ะ" ผมปลอบ
"ขับรถตอนดึกๆจะมีปัญหากลางทางรึเปล่าไม่รู้ แล้วห็นว่าไปกินเหล้าด้วย แม่ยิ่งเป็นห่วง" นายแม่สีหน้าไม่ดี
"งั้นน้องจะโทร.ให้เอง นายแม่นอนนะครับ แล้วนายแม่รู้ได้ไงว่าพี่ชายไปกินเหล้า" ผมสงสัย
"ก็พี่เอ๋เค้าบอกว่าที่ยังไม่กลับ อาจจะไปกินเหล้าไปรวมตัวกับเพื่อนเค้าดูบอลกันน่ะลูก" นายแม่ถอนใจ
"เค้าก็แค่เดาอ่ะครับอย่ากังวลเลย คนมันระแวงก็พูดพล่ามไปเรื่อย นอนเถอะครับ ติดต่อพี่ชายได้แล้วจะบอก"
ผมปลอบจนนายแม่เริ่มสบายใจขึ้น เตรียมตัวจะนอน โดยผมเองก็ตั้งใจว่าจะโทร.ตามพี่ชายต่อไปสักพัก
-
เสียงโทรศัพท์เครื่องบ้านดังขึ้นอีกครั้ง ผมรีบไปรับคิดว่าทางบ้านพี่ชายคงโทร.บอกว่าเจอพี่ชายรึยัง
ปรากฏว่าพี่สะใภ้ผมแหล่ะครับโทร.มาถามว่า ทางฝ่ายผมโทร.หาพี้ชายติดมั้ย เพราะพวกเค้ายังติดต่อไม่ได้
ผมก็รับปากว่าจะช่วยโทร. ถ้าฝั่งไหนมีอะไรคืบหน้าก็ให้โทร.บอกด้วย ก่อนจะวางสายนายแม่ขอคุยกับพี่สะใภ้ต่อ
หลังจากพูดคุยกันสักพักใหญ่ๆ ผมได้ยินนายแม่สอนพี่สะใภ้หลายๆเรื่อง ก่อนี่จะวางสายกันไป นายแม่บอกผมว่า
"ไม่รู้จักโตกันจริงๆทั้งพี่เราทั้งพี่สะใภ้ นี่ก็โทร.มาฟ้องว่า ก่อนหน้านี้พี่สะใภ้ลูกน่ะเค้าขอกลับไปบ้าน
พี่ชายเค้าเห็นว่าช่วงนี้ลูกเค้าเปิดเทอม ต้องใช้เงินมาก ก็ขอไว้ว่ารอลูกปิดเทอมแล้วค่อยไป
พี่สะใภ้เราก็ไม่ยอม เห็นว่าให้ทางบ้านเค้าส่งเงินมาให้เดินทางกลับบ้านที่ภูเก็ต
ทีนี้พอลูกๆเค้ารู้ก็เลยจะตามแม่เค้ากลับภูเก็ตไปด้วยกัน แต่พี่ชายเค้าไม่ยอมเพราะต้องลาโรงเรียน
ลูกก็เลยงอแงว่าแม่จะไปเที่ยวไปเอาพวกเค้าไป แม่เด็กก็ว่าญาติๆจะขวนไปเที่ยวไหนไม่รู้ล่ะ
อันนี้พี่ชายเค้าเล่าให้แม่ฟังมาก่อนละว่า พี่สะใภ้เราอยากไปพอลูกจะตามไปก็จะให้ลูกไปลาหยุด
แม่ไม่เห็นด้วยก็เลยติงไปว่าอย่าเลย เด็กจะเรียนไม่ต่อเนื่อง ไปๆมาๆพี่ชายเราเค้าบอกว่า
เมียเค้าย้อนเข้าให้ว่า ทีลูกๆเค้ามางานคุณป้าใหญ่ก็ยังต้องลาหยุดมาหลายวัน แม่เด็กก็ยังยอมเลย
ตะกี้พี่เอ๋เค้าก็เล่าต่ออีกว่าเถียงกันเรื่องนี้มาก่อนแล้ว ไม่พอใจกันก็เลยไม่พูดกับพี่ชายเรา
นี่พอพี่ชายเราบอกว่าจะกลับค่ำแล้วยังไม่กลับ เลยตีโพยตีพายว่าพี่เราหาเหตุไม่กลับบ้าน
พี่เอ๋เลยฟุ้งซ่านใหญ่ บอกแม่ว่าพี่ชายคงไปนัดเพื่อนๆเค้าดูบอลกินเหล้าตามผับแน่ๆ
ที่จริงพี่ชายเค้าก็เป็นผู้ใหญ่แล้วแม่น่ะไม่ก้าวก่ายเรื่องอื่นหรอก เป็นห่วงลูกกลัวว่ามีปัญหากับเมีย
กลุ้มใจ รำคาญใจก็เลยไปเที่ยวไปเมาเพลินอยู่นอกบ้าน นี่ก็ดึกมากแล้วขับรถกลับยิ่งอันตรายเข้าไปอีก
นี่จนป่านนี้ยังไม่ถึงบ้านเลย โทร.ไปมือถือปิดแม่ยิ่งไม่สบายใจ กลัวทั้งอุบัติเหตุกลัวทั้งพวกโจรโขมย"
ผมเลยเลิกโทร.ตามพี่ชาย หันมาปลอบโยนจนนายแม่สบายใจขึ้น ผมพาท่านเข้านอนและมานอนเป็นเพื่อนด้วย
จนกระทั่ง6โมงเช้าเมื่อนาฬิกาปลุก ผมเห็นว่านายแม่ตื่นแล้ว ถามดูถึงรู้ว่าท่านเองนอนไม่หลับตื่นมาตี4
ก็เลยโทร.หาพี่ชายตลอดจนถึงตอนที่ผมตื่นนี่ล่ะ ล้างหน้าล้างตาก็ชวนกันไปใส่บาตรตามปกติ
ช่วงที่พานายแม่เดินเข้าบ้าน ท่านก็บ่นๆว่าปวดหัวแล้วก็เจ็บท้ายทอยมากเลย ผมก็เลยพาท่านไปนั่ง
ตอนนี้สีหน้านายแม่ดูซูบเซียวมาก ผมเลยพัดวี ดูแลเท่าที่ทำได้ไปก่อน แล้วโทร.บอกน้าชายอีกคน
ที่เป็นหุ้นส่วนร้านของนายแม่ ว่าวันนี้จะพานายแม่ไปหาหมอให้น้าชายเอารถมารับเร็วหน่อย
ก็เป็นอันว่าผลพวงจากเมื่อคืนมาจนถึงเช้านี่ล่ะครับ เป็นเหตุให้นายแม่ต้องเข้าไปรักษาที่โรงพยาบาล
ปล.เดี๋ยวจะกลับมาเล่าตอนเชคบิลกับ "คนต้นเรื่อง" ให้ฟังนะครับ :beat:
-
เข้ามาจองที่นั่งอ่านรอบดึกครับผม
^^
..
-
กลับมาเล่าต่อ...................
หลังจากทานมื้อเช้ากันเรียบร้อยแล้ว ผมก็พานายแม่ไปโรงพยาบาล ช่วงที่ให้นายแม่นอนพักอยู่นั้นพี่ชายก็โทร.มา
"น้องนิวอยู่บ้านรึเปล่า พี่โทร.เข้าไปไม่มีคนรับสายเลย" พี่ชายส่งเสียงมาตามสาย
"อ๋อ ตอนนี้พานายแม่มาโรงพยาบาลครับ" ผมตอบกลับด่วยน้ำเสียงเซ็งๆ
"นายแม่เป็นอะไรเหรอ ทำไมต้องเข้าโรงพยาบาล" พี่ชายน้ำเสียงตกใจถามกลับมา
"ก็เครียดและนอนไม่หลับทั้งคืน ความดันขึ้นสูง นี่กว่าจะตรวจผลได้ก็วัดความดันไปสามสี่รอบ" ผมเล่า
"ตอนนี้นายแม่อยู่ไหนล่ะ น้องนิวอยู่กับนายแม่รึเปล่าครับ" พี่ชายถามไถ่
"นายแม่หลับอยู่ครับ น้องลงมากินข้าวด้านล่างอ่ะ" ผมเล่าคร่าวๆ
"ดูแลนายแม่ด้วยนะ คงเพราะอายุมากแล้ว นอนน้อย ทำงานเยอะความดันก็คงขึ้น" พี่ชายเป็นห่วง
"ไม่ต้องกังวลนะครับ น้องดุแลอยู่แล้ว หมอก็บอกว่าไม่อันตรายหรอก มียาให้กินก็จะดีขึ้นเอง" ผมตัดบท
"อืม................ งั้นเดี๋ยวพี่จะโทร.มาถามอาการอีกทีนะ พอดีตอนนี้พาพี่เอ๋มาซื้อของ" พี่ชายสรุป
"เดี๋ยวสิ แล้วนี่กลับบ้านมานานรึยัง เมื่อคืนพี่เอ๋โทร.มาคร่ำครวญกับนายแม่ ขอให้ช่วยโทร.ตาม" ผมชิงถาม
"อ้าวเหรอ เอ๋ไม่เห็นบอกเลย พอดีพี่กลับมาตั้งแต่ตี3แล้ว แต่มือถือเสียก็เลยไม่รู้ว่านายแม่โทร.หา" พี่ชายงงๆ
"อ้าว แล้วที่พี่ชายโทร.มาหานายแม่ ไม่ได้จะโทร.มาบอกเหรอว่าถึงบ้านแล้วอ่ะครับ
เห็นโทร.มาแต่เช้า น้องนึกว่าพี่ถึงบ้านแล้วก็เลยจะโทร.มาบอกให้นายแม่สบายใจซะอีก" นี่ผมเข้าใจผิดเหรอเนี่ย
"พี่ไม่รู้หรอกว่านายแม่โทร.หาพี่ พอดีวันนี้วันเกิดเจ้าคนเล็กเลยจะโทร.มาให้คุณย่าอวยพรหลาน" พี่ชายตอบ
"อ๋อ....งั้นให้นายแม่กลับไปพักที่บ้านก่อนนะ ค่อยโทร.คุยกันใหม่นะครับ" ผมเริ่มหงุดหงิดจนอยากวางสาย
"ได้ๆ พอดีพี่กับพี่เอ๋จะไปซื้อของวัญให้หลานก่อน เย็นๆรับหลานๆกลับเข้าบ้านแล้วจะโทร.หาอีกทีนะครับ"
เมื่อพูดจบก็ตัดสายไป บอกตรงๆผมโมโหมาก พี่ชายทำยังกะเรื่องวันเกิดลูกเค้าสำคัญกว่านายแม่ป่วยซะอีก
แล้วพี่สะใภ้ผมก็ใช้ไม่ได้เลย มาสร้างปัญหาให้นายแม่กลุ้มใจแท้ๆ แต่พอพี่ชายกลับบ้านแล้วกลับทำเป็นไม่สนใจ
แทนที่จะโทร.กลับมาบอกนายแม่จะได้หายห่วงอย่างน้อยก็จะได้นอนหลับได้เต็มที่ แต่ไม่มีสำนึกเลยสักนิด
-
:man1:น้องนิว เปลี่ยนรูปอีกแล้ว รูปที่แล้วแนวเกาหลีมากๆ คนมันหล่อทำอะไรก็
หล่อไปหมดเนอะ :m3:
อ้าวคุณพี่สะใภ้ตัวดีกับคุณพี่ชายเล่นอะไรกันค่ะ :angry2: แล้วคุณแม่ค่อยยังชั่วหรือยังคะ :L2:
ทานยาลดความดันสมำเสมอนะคะ เป็นความดันเหมือนกันแล้วก็ชอบกินเค็มมากด้วย กำลังพยายามลด
อยู่ เดี๋ยวนี้เขามีนําปลา กับซีอิ้วขาวลดโซเดียมด้วยนะ ยี่ห้อgood life
-
ขอบคุณสำหรับข้อแนะนำนะครับ
ตอนนี้อาการนายแม่ดีขึ้นแล้วครับ
แต่ก็หยุดพักงานมา3วันแล้ว
ทางร้านก็ให้น้าชาย(หุ้นส่วน)ดูแลไปก่อน
นายแม่พักฟื้นที่บ้าน ผมก็ดูแลเรื่องอาหารให้ทั้งหมด
ถือเป็นการอวดฝีมือให้นายแม่ได้ทานทุกมื้อเลย
ตอนนี้กลับเข้าโหมดพ่อบ้านอีกครั้งหลังจากสวมบทพ่อมดไปวันก่อน
ปล.เดี๋ยวจะกลับมาเล่าการออกฤทธิ์ออกเดชในภาคพ่อมดให้อ่านกันต่อนะครับ
-
ตอนฉันอยู่ป่าใบเขียว....สวัสดีคะพี่นิว ขอหอมหน่อย จุ๊บ ๆ ดราม่าอีกละ แหม๋........
-
กอดพี่นิวค่ะ บ้านพี่นิวมีแต่เรื่องจริงๆ
-
<-------- ไม่สวย ไม่เริ่ด ไม่เอาขึ้นอวตารหรอกย่ะ คริกๆๆๆ
-
^
^
^
แค่พี่นิวกล้าเอาขึ้น แตนก็ไม่กล้าว่าละ สาธุ
-
แรงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
ลูกสาวชั้นแรงส์เหมือนไม่ไหมคะ 555
-
ในที่สุดพี่นิวก็เป็นสาวแล้ว
คุณเทียนจะได้เป็นเมะตามที่บอลจิ้นสักที :really2:
-
555 ขำกับความคิดรีบน จะว่าไปเค้าสองคนก็ผลัดกันปฏิบัติหน้าที่ก็ดีอยู่แล้วนี่นะ 555
-
^
^
^
ถูกกกกกก เรื่องเป็นสาวเนี่ย แค่เป็นแบบให้เพื่อนผมเค้า ถ่ายรูปไปใช้เสนองานเฉยๆหรอก
มันเป็นธีม ชายไม่จริงหญิงไม่แท้ อะไรสักอย่าง ขั้นตอนยุ่งยากวุ่นวาย แต่งหน้าทำผมโคตรนาน
แต่เวลาในการถ่ายรูปแป๊บเดียว แล้วไปเสียเวลาตอนแต่งภาพอีกเป็นชั่วโมงๆอ่ะ
ผมบอกเพื่อนไปแล้วว่า อย่างนี้แค่ถ่ายรูปหน้าผมไปรีทัชกะรูปต้นแบบก็ได้มั้ง
แต่เพื่อนผมมันมุ่งมั่นมาก ว่าอยากเห็นเพื่อนสวย (ทั้งที่มันก็ก๊อบแบบมาจากชาวบ้านด้วยซ้ำ)
ปล.นำมาลงให้ดูได้ เพราะเพื่อนส่งงานไปแล้วอ่ะครับ
-
^
^
พี่พจามาน
-
^
^
^
ชายน้อย มาซนอยู่นี่เอง เดี๋ยวตบ เอ๊ย....เดี๋ยวตีเลย อิอิอิ (น้องแตนอ่ะ แซวกันเองซะแล้ว)
-
ดูๆไปมันก็เหมือน พวกเด็กคอนเว้นต์ สมัยโบราณมากกว่ามั้ง 555
-
แรงมาก
-
:จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: and :man1: น้องนิว เห็นรูปทีแรกนึกว่าเข้ากระทู้ผิดซะอีก
น้องนิวกลายร่างซะแล้ว สวยจนน่าอิจฉาเลยอ่ะ ไม่ย้อมไม่ยอม :dont2:
-
จริงๆก็เกือบผิดกระทู้แล้วล่ะครับ
ไม่ใช่อะไรหรอก มัวแต่อวดรูปจนลืมเล่าเรื่องซะงั้น
มาๆๆ กลับมาเข้าเรื่องกันได้แล้ว(เนอะ)
จะกลับมาเล่าว่าหลังจากนายแม่มาพักผ่อนที่บ้านแล้ว
ผมจัดการกับตัวต้นเหตุยังไงบ้าง งานนี้ไม่หล่อ ไม่หรู ทำไม่ได้จริงๆ
-
กรรม ตามทำตัวต้นเหตุสะที 555
-
เย็นวันนั้นหลังจากพานายแม่กลับมาพักผ่อนที่บ้าน จนช่วงค่ำๆแหล่ะครับ พี่ชายถึงได้โทร.มาอีกครั้ง
บอกว่าจะให้นายแม่อวยพรวันเกิดใหหลานหน่อย นายแม่ก็รับสายแล้วตั้งใจจะอวยพรหลานคนเล็ก
"ตัวเล็กได้ยินเสียงย่ามั้ยลูก" นายแม่ถามกลับไป
"ทำไมเสียงดังจังเลย ฮัลโหลๆ ได้ยินเสียงย่ามั้ย ตัวเล็กทำไมเงียบล่ะลูก" นายแม่ยังถามต่อเนื่อง
"มีอะไรครับนายแม่ สัญญาณไม่ดีเหรอไง" ผมถามหลังจากเห็นว่านายแม่เรียกอยู่นานแล้วก็ยังไม่ได้อวยพร
"ทางนั้นเสียงดังมาก แม่เรียกเจ้าตัวเล็กก็ไม่เห็นตอบ" นายแม่ยื่นมือถือให้ผมลองฟัง
"นี่อานิวนะ ตัวเล็กได้ยินอามั้ย อยู่ไหนกันน่ะ ไปตามพ่อเรามาคุยซิ" ผมเริ่มหงุดหงิด
"ฮัลโหล ว่าไงครับนิว" พี่ชายมาพูดต่อ หลังจากหลานผมบอกพ่อเค้าว่าผมจะคุยด้วย
"อยู่ไหนกันครับเนี่ย แล้วตัวเล้กเป็นอะไรเหรอ ทำไมเรียกตั้งนานก็ไม่พูด นายแม่ถามอะไรก็ไม่ตอบ" ผมซัก
"อ๋อ ตัวเล้กเค้าจะแย่งไมค์กะพี่เค้า หลานๆเค้าต่อคิวร้องคาราโอเกะกันน่ะครับ" พี่ชายเล่าขำๆแต่ผมไม่ขำ
"ถามมันซิ จะให้คุณย่าอวยพรมั้ย จะได้วาง ถือสายนานๆรำคาญ" ผมกรอกเสียงเน้นๆกลับไป
สักพักได้ยินเสียงพี่ชายผม หันไปเกลี้ยกล่อมลูกชายคนเล็กของเค้าว่าให้มาคุยกะย่าก่อน ย่าจะอวยพรวันเกิด
ไอ้เจ้าหลานตัวแสบบอกว่า ไม่เอาๆจะร้องเพลง เพลงต่อไปเป็นของเค้า แถมฟ้องว่าพี่เค้ากะแม่เค้ายึดไมค์ไว้เอง
พี่ชายผมก็หัวเราะใหญ่เลย แล้วก็ไปเคลียร์เรื่องไมค์กับลูกกับเมียเค้าสักพัก แล้วกลับมาพูดกับผมว่าเดี๋ยวโทร.มาใหม่
ตอนนี้พี่ชายพาลูกพาเมียมาเลี้ยงฉลองวันเกิดลุกคนเล็กที่ร้านอาหารที่มีคาราโอเกะด้วย กำลังแย่งไมค์กันใหญ่
ผมก็เลยถามว่าคุณป๋ามาด้วยรึเปล่า (คุณป๋าคือพ่อผมพักอยู่บ้านท่หัวหินกับพี่ชายอ่ะครับ) แต่พี่ชายบอกว่าไม่ได้มาด้วย
สรุปว่ารอบนี้ก็ยังไมได้คุยอะไรเป็นเรื่องเป็นราว พี่ชายก็ยังไม่ได้ถามไถ่อาการนายแม่อีกเช่นเดิม ผมก็เลยวางสายไปก่อน
นายแม่ทราบว่าพี่ชายพาครอบครัวเค้าไปฉลองกัน ก็เลยบอกผมว่าช่างเค้าเหอะอย่าไปรบกวนเวลาพวกเค้าเลย
ผมก็เลยบอกว่าคุณป๋าไมได้ไปด้วย นายแม่ก็เลยให้โทร.คุยกะคุณป๋าว่าทานข้าวรึยังแล้วอยุ่งไงคนเดียว
หลังจากได้คุยกันได้ความว่า จริงๆคุณป๋าก็ว่าจะไปด้วย เพราะพี่ชายชวนคุณป๋าไว้แล้วว่าจะไปเลี้ยงวันเกิดให้หลาน
ทีนี้ตอนเย็นรับหลานกลับจากโรงเรียน พี่สะใภ้ผมชวนเพื่อนเค้าไปด้วย แล้วบอกว่ารถเต็มคุณป๋าก็เลยไม่ได้ไปซะงั้น
"เมียพี่ชายลูกน่ะ เค้าบอกพ่อว่าให้หาข้าวกินเองเพราะไม่ได้ซื้ออะไรมาทิ้งไว้ให้ แต่ก็ไม่เป็นไรพ่อชินแล้ว"
"แล้วตกลงว่าพี่ชายจะหยุดงานเพื่อฉลองวันเกิดลูกแค่เนี้ยนะ พ่อแม่จะเป็นไงก็ไม่ห่วงรึไง" ผมบ่นดังๆ
"คุณป๋าเค้าคงอยู่ได้ละลูกไม่ต้องกังวลหรอก พี่เค้าก็ต้องเอาครอบครัวเค้าไว้ก่อน" นายแม่แก้ตัวแทน
"แล้วนายแม่จะรอสายพี่ชายอีกทีตอนดึกๆมั้ยครับ" ผมถามนายแม่เพราะเห็นว่าทานยาแล้วจะง่วง
"แม่ไม่รอแล้วล่ะ ถ้าพี่ชายโทร.มาก็บอกว่าแม่หลับแล้วนะ ไว้พรุ่งนี้แม่ค่อยโทร.ไปอวยพรหลานละกัน"
ผมเห็นใจคุณป๋าและสงสารนายแม่ที่รอคอยความห่วงใยจากพี่ชายมาทั้งวันก็ไม่ได้แม้แต่จะคุยกันจริงๆจังๆ
แต่ก็ดีแล้วที่นายแม่เลือกจะพักผ่อน ผมจัดที่นอนเรียบร้อยแล้วก็ไปล้างจาน อาบน้ำ จากนั้นก็เล่นเนตรอเวลาขำระความ
-
ประมาณ5ทุ่มนิดๆแหล่ะครับ ผมโทร.ไปหาพี่ชายกะจะเคลียร์ซะหน่อย พี่สะใภ้รับสายแล้วบอกว่า
"อ้อ.......พี่ชายเค้าอยู่บ้านตรงข้ามอ่ะ นั่งกินเบียร์กันอยู่ ไม่รู้จะกินอะไรนักหนา"
"อ้าว ดึกแล้วพี่ชายยังไม่เข้าบ้านเหรอ แล้วหลานล่ะไปไหนกันหมด" ผมถาม
สักพักพี่สะใภ้ผมก็บอกมาทางสายโทรศัพท์ว่า
"อาบน้ำนอนกันแล้ว กะว่าจะไปตามพีชายเข้าบ้านอยู่เนี่ย พรุ่งนี้หลานจะไปโรงเรียนด้วย"
"รู้ว่าหลานจะไปโรงเรียนแล้วทำไมเพิ่งกลับมาป่านนี้" ผมเปิดฉาก
"ก็วันเกิดเจ้าตัวเล็กพ่อเค้าก็อยากฉลองให้ลูก นี่10ขวบแล้วนะ" พี่สะใภ้รีบบอก
"อ๋อ งั้นวันนี้พี่ชายก็ต้องลางาน หลานก็ต้องหยุดเรียนเพื่อไปซื้อของและฉลองวันเกิดอีกสิ" ผมถามห้วนๆ
"ก็ใช่ นี่พี่บอกให้ไปโรงเรียนก็ไม่ยอม บอกว่าพ่อยังลางานได้เลย ฮ่าๆๆๆ ฉลาดจะตายคนนี้" พี่สะใภ้เล่าขำๆ
.....ให้มันฉลาดจริงๆเหอะ กลั๊วกลัวมันจะได้เชื้อโง่จากใครสักคน..... ผมเริ่มเหวี่ยงในใจ
"แล้วนี่ไม่รู้บ้างเลยเหรอว่านายแม่ไม่สบายน่ะ" ผมถามห้วนๆ
"ก็รู้ แต่พี่ชายบอกว่าน้องนิวดูแลอยู่แล้ว ไว้ว่างๆค่อยโทร.คุยให้นายแม่พักผ่อนก่อน" พี่เอ๋อธิบาย
"แล้ววันนี่ไม่ว่างเลยรึไง กะอีแค่พาหลานไปเลี้ยงวันเกิด จะอะไรนักหนา" ผมเริ่มเซ็งอีกแล้ว
"ก็ไม่รุ้เค้าสิ" พี่เอ๋ทำสียงเซ็งๆใส่
"น่าจะรู้ตัวนะว่าที่นายแม่ป่วยก็เพราะตัวเองแท้ๆ ยังมีกะใจไปกินไปเที่ยวอยู่อีก" ผมบ่นให้ได้ยิน
"นี่ก็เรื่องนึง เมื่อคืนนี้พี่ชายนะหายไปทั้งคืนกว่าจะกลับบ้านก็ตีสองตีสาม มือถือก็ปิด" พี่เอ๋รีบฟ้อง
"รู้แล้ว นายแม่เล่าให้ฟังแล้วครับ" ผมรีบตัดบทเพราะขี้เกียจฟัง
"อ๋อ ดีแล้วล่ะ น้องนิวต้องช่วยพี่ปรามพี่ชายนะ เดี๋ยวนี้เที่ยวเก่ง ไม่รู้ไปติดผู้หญิงนอกบ้านรึเปล่า" พี่เอ๋ฟ้องต่อ
"น้องคงช่วยไมได้หรอก และไม่คิดจะช่วยด้วย เรื่องแค่นี้จัดการกันเองเถอะ" ผมบอก
"ตามใจ แล้วนายแม่ล่ะ ได้บอกมั้ยว่าจะจัดการยังไงเรื่องที่พี่ชายไม่กลับบ้าน" พี่เอ๋รีบติดตามผล
"ไม่ทันได้บอกก็ป่วยซะก่อนไง พูดก็พูดเหอะ ทีหลังพี่อย่าเอาเรื่องแบบนี้มาฟ้องนายแม่เลยนะ" ผมขอร้อง
"พี่ก็ไม่ได้อยากฟ้องนะ แต่พี่พูดกับพี่ชายจนขี้เกียจพูดแล้วเนี่ย เงินทองก็ไม่ได้มีมาก ยังจะเที่ยวอีก
ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็ว่าไปอย่าง แต่ตอนนี้เอาคุณป๋ามาอยู่ดวยก็มีแต่สิ้นเปลืองมากขึ้น อย่าหาว่าพี่ฟ้องเลย"
"พี่เอ๋ พูดงี้ไม่ได้หรอก เค้าพ่อลูกกันก็ต้องดูแลกันสิ ขนาดพี่เป็นคนอื่นยังมาเกาะพี่ชายนิวกินได้เลย" ผมวีนนิดๆ
"แต่พี่เป้นเมียพี่ชายแล้ว เรื่องการเงินพี่ก็ต้องเป็นคนดูแลสิ แล้วค่าใช้จ่ายแต่ละเดือนก็มากขึ้นทุกที" พี่เอ๋บ่น
"ก็ลดค่าเสื้อผ้าของพี่ หยุดซื้อเกมส์ให้ลูกซะสิ เลิกเปลี่ยนมือถือเดือนละเครื่องก็คงประหยัดได้เยอะ" ผมสอน
"แต่พวกพี่ก็กินใช้กันแบบนี้ปกติ ค่าใช้จ่ายของคุณป๋าสิเพิ่มเข้ามาทีหลัง ต้องไปตัดทอนตรงนั้นสิ" พี่เอ๋ไม่ยอม
"ถึงยังไงคุณป๋าก็เป็นพ่อ เค้าเลี้ยงดูพี่ชายมาเท่าไหร่แล้ว พี่ชายเลี้ยงดูตอบแทนพระคุณพ่อแม่น่ะถูกแล้วครับ
ดีกว่าการเอาเงินเป็นหมื่นเป็นแสนไปให้ใครก็ไม่รู้ถลุงกินถลุงใช้ ทั้งที่เพิ่งมาจับเค้าทำผัวในตอนหลังนี่เอง"
-
เอาให้หนักพี่นิว :angry2:
คนทิ้งพ่อทิ้งแม่
แล้วอ้างนั่นอ้างนี่
ไม่มีวันอยู่อย่างสงบหรอก
พ่อแม่ต้องมาก่อนถึงจะถูก
-
^
^
^
อย่าใจอ่อนนะนายแม่ สู้ ๆ
-
"นายแมหลับแล้วเหรอ" พี่เอ๋ถามขัดจังหวะผม
"หลับแล้ว มีอะไรอีกล่ะ" ผมรำคาญธุระที่ไม่น่าจะเป็นเหตุเป็นผลเท่าไหร่นัก
"ว่าจะเอามือถือไปให้พี่ชายเค้าแล้วให้นายแม่เรียกตัวกลับบ้านน่ะสิ" พี่เอ๋บอกความตั้งใจที่มี
...อ้าว อีนังสะใภ้ สมองกลวงรึไง เพิ่งบอกตะกี้ว่าให้เลิกหาเรื่องหนักหูหนักใจมาให้นายแม่ มันเอาอีกแล้ว...
"ถ้าจะตามก็ไปตามเองสิ ปากก็บอกว่าเป็นเมีย แต่พูดคึยห้ามปรามผัวไม่ได้บ้างเหรอ" ผมวีน
"โอ๊ย พี่ชายน้องน่ะพอได้กินเหล่ากินเบียร์อะไรก็ไม่สนทั้งนั้น ไม่รู้สันดานกันบ้างเหรอ" พี่เอ๋พาล
"ก็รู้มาบ้าง แต่พี่คงเพื่งรู้สินะ ถึงได้จับพี่ชายนิวทำผัว จริงๆก็ไม่น่ารีบร้อนเลยนี่นา น่าจะดูให้ถี่ถ้วนหน่อย
นี่...พูดก็พูดเหอะนะ อย่างพี่เนี่ยผ่านผู้ชายมาก็ไม่น้อย ทำไม๊องเจาะจงมาจับพี่ชายนิวด้วยล่ะ" ผมกวนประสาท
"พี่ไม่ได้พดให้นิวมาย้อนพี่นะ" พี่เอ๋เริ่มฉุนเฉียว
"แหม.... ไมได้ย้อนซะหน่อย ก็แค่อยากรุ้ว่ามาติดอกติดใจอะไรนักหนา ขนาดพ่อแม่คัดค้าน
ก็ยังเอาหน้าเคลือบคอนกรีตไถราดมาตามทางเพื่อจะเข้ามาเป็นสะใภ้บ้านนี้ให้ได้
เอาล่ะๆ ไหนๆก็ถลำตัวเข้ามาแล้ว สภาพพี่ก็ทรุดโทรมไปเยอะ เทิร์นใหม่ราคาก็ตก งั้นก็ทนๆพี่ชายไปละกัน
เค้าจะทำอะไรก็ปล่อยๆไปบ้าง เค้าจะตามใจคุณป๋ามากหน่อยก็อย่าไปคิดเล็กคิดน้อยเลยนะพี่เอ๋นะ
น้องก็เห็นใจนะ ไอ้เรื่องต้องฝืนใจรับสภาพที่ไม่ได้ดั่งใจ เพราะครอบครัวน้องก็พยายามมาหลายปีแล้วล่ะ
ที่จะต้องยอมรับสภาพว่าเราคงไม่มีสะใภ้ใหญ่ที่ดีไปกว่านี้ ไอ้ที่คิว่าจะได้คนดีๆมีกรศึกษา มีการอบรมมาดี
เสมอกับพี่ชายน่ะ ก็คงฝันสลายไปแล้ว ก็ต้องพยายามข่มใจยอมรับพี่มาเป็นสะใภ้ในบ้านเรา
มาถึงตอนี้ถ้าพี่ชายทำอะไรขัดอกขัดใจ ไม่ได้ร่ำรวยปรนเปรอได้อย่างที่พี่อยากได้ก็ต้องทำใจนะ น่าเห็นใจ"
หลังจากจบประโยคแลนยาวยืดของผมแล้ว ก็ไม่มีวี่แววทางพี่สะใภ้ว่าจะตอบอะไรกลับมา ผมก็เลยทิ้งท้ายว่า
"เรื่องขัดใจกันระหว่างผัวเมียนีน่ะ ทีหลังไม่ตอ้งเอามาฟ้องเพื่อหาพวก หรือขอความเห็นใจนะ
ตอนเอาตัวมาประเคนเป็นเมียเค้า คนในบ้านน้องก็ไมได้ยินยอมพร้อมใจหรือรู้เห็นด้วย
ดังนั้นต่อไปจะทะเลาะ ตบตีกันยังไงก็แบกเอาไว้เองเหอะ อย่าได้เที่ยวโทร.มาโวยวายๆกับนายแม่เลย
ไม่อายบ้างเหรอ ตอนใช้มารยาสารพัดเอาลูกชายเค้าไปทำผัวน่ะ ไม่เห็นคิดว่าแม่เค้าจะทุกข์ใจแค่ไหน
พอตอนนี้มีเรื่องไม่สบอารมณืกลับเอาเรื่องทุกข์ใจมาระบายใส่แม่ผัวซะได้ บอกตรงๆนะอยู่กันได้ก็อยู่ไป
ถ้าอึดอัดมาก อยู่กันไม่ได้ก็เลิกกันซะ จะไปทางไหนก็ไม่มีใครว่างไปส่งหรอก อย่าใช้หลานมาต่อรอง
เพราะตอนทำๆให้มันเกิดมาแบ่งข้าวแบ่งน้ำกิน คนทางบ้านนี้ก็ไม่ได้ช่วย ถึงเวลาถ้าจะแยกทางกัน
หรือหมดปัญญาจะเลี้ยง ก็คงไม่ใช่หน้าที่ของใครจะต้องเอาลูกของพี่มาเลี้ยงให้เป็นภาระเพิ่มขึ้นหรอก
ฉะนั้นอย่าคิดว่า การที่นายแม่เมตตาพี่ หรือเห้นว่านายแม่รักหลาน แล้วจะเอามาเป็นแต้มต่อต่างๆอยาหวัง
จำไว้นะ อย่าเอาเรื่องรกสมองมาฟ้องนายแม่อีก หัดคิดซะบ้างว่านายแม่อยู่ไกลฟังอะไรไม่สบายใจก็คิดมาก
นี่ผัวกลับมาแล้วแทนที่จะโทร.บอกให้นายแม่หายกังวลสักนิดไม่มีหรอก ผัวกลับแล้วก็ต้อนผัวขึ้นเตียง
นี่ถ้าต่อไปนายแม่ป่วยเพราะความขี้ฟ้องแบบนี้ล่ะก็ น้องจะรับคุณป๋ากลับมาอยู่ด้วยกันที่โคราชซะเลย
บ้านที่หัวหินน้องก็จะขายทิ้งซะ พวกพี่ก็เตรียมขนของไปหาห้องเช่าเล็กๆอยู่เหมือนเดิมละกัน เข้าใจนะ"
ผมตอกย้ำด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดและเย็นชา ซึ่งก็ได้แต่หวังว่าถ้าติ่งสมองพี่สะใภ้ยังทำงานอยู่คงพอจะเข้าใจได้ไม่ยาก
-
^
^
^
^
พี่พจมาน แซ๊ปหลายเด้อค้าาาาาาา
-
สะใจจริงนะนั่น แต่ๆ ถ้ามันวุ่นวายนัก ก็คุยกับคนของเราให้รู้เรื่องด้วยอีกสักคนก็จะดี
-
ประเด็นอยู่ที่พี่สะใภ้ขี้ฟ้องนี่ล่ะครับพี่พีนัท
พี่ชายน่ะยังไงๆเค้าก็เกรงใจคุณป๋ากับนายแม่อยู่แล้ว
แต่อีพี่สะใภ้นี่แหล่ะ หลายทีแล้ว ประชดประชันแดกดันคุณป๋าสารพัด
ช่วงมางานศพคุณป้าใหญ่นะ มีวันนึงเค้งอนพี่ชายผม แยกตัวไปนั่งคนเดียว
ผู้ใหญ่มาในงานพี่ชายจะพาไปแนะนำ พี่สะใภ้เดินหนี ไม่พูดไม่จา
พอมาอีกวันนึงชวนพี่ชายผมไปเดินห้างตั้งแต่10โมง หายไปจนถึง1ทุ่ม
แล้วทิ้งหลานสองคนไว้ที่บ้านให้ผมกับคุณป๋าหาข้าวให้กิน ทิ้งเงินไว้200
วีรกรรมนังนักร้องคาเฟ่นี่มากมายนักหนา ไม่ไหวจะวีนใส่อ่ะพี่พีนัท
แต่แบบทำเฉยๆเพราะเห้นแก่พี่ชายไง ไหนๆก็ไปคว้าอีนังต่ำศักดิ์มาทำเมียแล้วอ่ะ
ปล.หลานๆพออยู่กะคนอื่นพูดรู้เรื่องดีนะ แต่ก้าวร้าวเอาแต่ใจเวลาอยู่กะพ่อแม่มัน เฮ้อ....
-
กรรมตามทัน ว่ากันอย่างนั้นและ ไปและ ขอเวลาไปทำภารกิจก่อน 555
-
ไปแล้วเหมือนกัน พรุ่งนี้จะไปอุบลครับ ฝันดีครับทุกคน
-
:man1:น้องนิว เซะซี่ได้อีก สำหรับคุณพี่สะใภ้จัดให้หนักแค่นี้ยังไม่มีความสำนึกอีก
เห็นแก่ตัวสุดๆ :ped151:
-
เพิ่งกลับมาจากอุบลครับ พี่โอมหลานคนที่คุณป้าใหญ่เลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็ก ตอนนี้พี่เค้ามีครอบครัวอยู่ที่จ.อุบล
ซึ่งทางครอบครัวเราได้ตกลงกันแล้วว่า พี่โอมจะจัดเตรียมสถานที่และพิธีการไว้ ทางผมก็จะพากระดูกคุณป้าใหญ่
ไปลอยอังคารที่จ.อุบล ซึ่งก็ได้จัดการเรียบร้อยไปแล้วตั้งแต่เมื่อวาน พี่โอมและครอบครัวเค้าก็จัดเตรียมงาน
ทางผมก็มีคุณป๋า นายแม่ และผมที่ขับรถไปกันเอง คุณป๋าก็เลยถือโอกาสมาพักผ่อนที่โคราชสัก2สัปดาห์
คุณป๋าเล่าวีรกรรมครอบครัวพี่ชายให้ฟังเยอะแยะ ส่วนใหญ่ก็เป็นสิ่งที่พวกเราพอจะคาดเดาได้ว่าน่าจะเป็นอย่างนี้
พี่สะใภ้ของผมเค้าชอบไปออกกำลังกายตามฟิตเนส ซึ่งเมื่อรับหลานกลับมาจากโรงเรียนแล้ว
แทนที่จะให้เวลาในการสอนลูกเรื่องการบ้าน หรือจัดเตรียมอาหารเย็นไว้รอพี่ชายผมที่จะกลับจากทำงาน
เปล่า..... เพราะเมื่อลูกสองคนกลับมาแล้ว คนโตก็ออกไปเล่นนอกบ้าน คนเล็กก็ตามแม่เค้าไปฟิตเนสด้วย
เพราะช่วงที่แม่ไปเต้นแอโรบิค เจ้าลูกคนเล็กก็ไปนั่งเล่นเกมส์อยู่ในห้าง แล้วประมาณ1-2ทุ่ม ก็มาเจอกันที่ร้านอาหาร
ซึ่งเค้าทำอย่างนี้กันประจำ พี่ชายผมเลิกงาน2ทุ่มก็จะมารับลูกเมียที่ห้างไปทานมื้อเย็นตามร้านฟาสท์ฟู้ดก่อนเข้าบ้าน
ส่วนคุณป๋านั้น ก็ได้แต่รอว่าลูกชายลูกสะใภ้กลับเข้าบ้านเมื่อไหร่ ก็อาจจะมีข้าวหมูแดง ข้าวมันไก่ มาโยนๆให้ห่อนึง
นอกจากเรื่องการดูแลที่คุณป๋าได้รับแล้ว คุณป๋ายังเล่าว่าพี่สะใภ้ผมชอบด่าลูกประชดพ่อผัว
แล้วด่าด้วยคำหยาบคาย ประมาณว่าลูกเป็นภาระหาให้กินหาให้ใช้ เสื้อผ้าก็ต้องซักให้ เงินทองก็หมดเปลือง
จะกินจะอยุ่ก็ต้องคอยเอาอกเอาใจ ทำอะไรก็ไม่สะดวกต้องมารับภาระลูกเต้าวุ่นวายไปหมด
แต่คุณป๋าบอกว่าฟังแบบนี้ก็รู้แล้วว่า พี่สะใภ้ของผมน่ะด่ากระทบกระเทียบมาถึงคุณป๋ามากกว่า
หลานสองคนน่ะ ยังไงก็ลูกของเค้า เค้าจะด่าลูกตัวเองด้วยถ้อยคำแบบนี้ไปทำไม นี่มันจงใจด่ากระทบชัดๆ
หลานๆเองก็ใช่ย่อย เวลาอยู่ต่อหน้าพ่อเค้า (พี่ชายผม) ก็จะอ่อนน้อมกับคุณปู่ (คุณป๋า) เป็นอย่างดี
กลับจากโรงรียนหรือไปไหนๆมาถ้าเข้าบ้านมาเจอพ่อเค้าและคุณปู่ หลานๆก็จะมายกมือไหว้
แต่ถ้าวันไหนอยู่แต่แม่เค้า หลานๆจะไม่เคยไหว้ ไม่เคยเห็นหัวคุณปู่ด้วยซ้ำ อยากแหกปากโวยวายอะไรก็ทำ
วันดีคืนดีพี่สะใภ้ผมกลับค่ำ(ออกไปแอโรบิคแต่หลานไม่ไปด้วย) หลานคนเล็กโทร.ไปหาแม่เค้าแล้วตะคอกว่า
"เฮ้ย แม่อยู่ไหนวะเนี่ย ทำไมไม่รีบกลับ หิวจะตายห่า มัวแต่ไปทำเฮี่ยอะไรอยู่"
คุณป๋าได้ยิน พอไปเตือนหลาน หลานมันก็ฮึดฮัดไม่พอใจคุณป๋าซะอีก แม่มันก็ไม่สอนเอาแต่โมโหแล้วด่าลูกกกลับ
เคยมีอยู่ครั้งนึง คุณป๋ากำลังนอนอ่านหนังสืออยู่ที่สนามหญ้าหน้าบ้าน หลานชายคนโตมีเพื่อนมารับไปเที่ยว
เจ้าคนเล็กอยากตามพี่เค้าไปด้วย แต่เจ้าคนโตไม่ให้ไป หลานคนเล็กก็โมโห ยืนด่าพี่ชายเค้าอยู่หน้าบ้านหยาบๆคายๆ
พอคุณป๋าไปเตือนมันหันมาพาลใส่คุณป๋าซะอีก แล้วพี่สะใภ้ผมเค้าจะไปเต้นแอโรบิคอย่างทุกวันแต่วันนี้มีเพื่อนไปด้วย
ก็เลยไม่พาเจ้าคนเล็กไปเพราะซ้อนสามไม่ไหว(หลานคนเล็กตัวโตมาก) เจ้าคนเล็กก็ยิ่งโมโหใหญ่เลยทีนี้
เอารองเท้าของแม่เค้าน่ะ ขว้างออกไปทิ้งที่ถนนหน้าบ้าน ยังไม่สะใจขว้างรองเท้าตัวเองตามไปอีกคู่
คุณป๋าก็ต้องไปเก็บเข้ามาให้ แต่เก็บได้แค่รองเท้าหลาน เพราะของพี่สะใภ้น่ะไม่รู้หลานขว้างไปหล่นที่ไหน
พี่สะใภ้ผมออกมาหารองเท้าไม่เจอก็ไปถามหลานคนเล็ก หลานคนเล็กมันก็ปึงปังๆกับแม่มันเอง
คุณป๋าก็เลยเล่าว่าเห็นเจ้าตัวเล็กทำแบบนั้นแบบนี้ พี่สะใภ้ผมก็เลยปรี๊ดแตก หยิบรองเท้าอีกคู่ขว้างใส่หลานซะเลย
-
ต้นแบบเฮงสวย ผลิตก็ด้อยคุรภาพไปด้วยมั้ง
-
:monkeysad:สงสารคุณป๋า
สงสารคุณหลานด้วย
พ่อแม่ไม่สอนในสิ่งที่ถูกต้อง
แบบนี้
เรียกว่า
พ่อแม่รังแกฉันได้ป่ะค้าบ
-
^
^
เรียกว่า เป็นเวรเป็นกรรมของแต่ละคนมากกว่า
พี่ชายผมมีสาวๆมาชอบเยอะ (พี่ชายผมหล่อกว่าผมม๊ากกกกกกก)
พี่ชายผมเป็นคนใจดี พูดจาเพราะ สุภาพ อ่อนโยน มีเหตุผล การงานดี
ที่ผ่านมาก็มีแฟนที่เหมาะสมกัน มีหน้ามีตา มากว่าบ้าง น้อยกว่าบ้าง เท่าเทียมบ้าง
แต่พอมาถึงจุดนึงพี่ชายเสียศูนย์ตอนที่คุณป๋ากับนายแม่แยกทางกัน พี่ชายเฮิร์ทจัด
ตอนนั้นพี่ชายผมก็ประมาณ26-27นี่ล่ะครับ ก็ไมเป็นอันทำการทำงาน กิน เที่ยวให้หายเครียด
ก็พอดีไปเจอกับ นักร้องคาเฟ่แล้วไปหลงไหลกันยังไงไม่ทราบ ขนาดมีลูกติดมาแล้วด้วยนะ
ก็คิดดูละกันหลงเค้าจนแฟนที่คบอยู่(ซึ่งเป้นผู้หญิงที่ดีมากคนนึง)เค้าเป็นฝ่ายขอเลิกไปเองน่ะ
หลังจากนั้นพี่ชายผมก็ถูก อินังผู้หญิงต่ำศักดิ์ คนนี้จับแน่นซึ่งพี่ชายก็ไม่มีท่าทีอยากดิ้นหนีซะด้วย
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: พี่นิว บ้านพี่นี่มีแต่เรื่องจริงๆ สู้ๆ
-
เรื่องนี้จะว่าไปเค้าอาจจะตามมาชดใช้กันก็ได้มั้ง เพียงแต่เราก็ไม่ชอบใจกับการกระทำต่อบุพการีของพี่ชายนิวเท่าไหร่
เรียกว่าไม่สบอารมณ์อย่างยิ่ง แล้วถ้าเป็นเรา อีนังสะใภ้ไร้ศักดิ์และความดี อีนี่โดนเค้าประทุษกรรมไปนานแล้วละ
ไม่ปล่อยให้พูดมากขนาดนี้ได้หรอกค่ะ ยิ่งอ่านยิ่งเคือง.....
-
แรงได้ถูกจังหวะจริง ๆ ครับพี่ ฮ่า ๆ ๆ
:z1:
..
-
ก็ถ้าไม่เห็นแก่พี่ชายก็คงโดนแรงและหนักกว่านี้แล้วล่ะพี่พี่นัท
แต่ผม นายแม่ และคุณป๋า เห็นตรงกันว่า
ไหนๆเค้าก็เป็นผัวเมียกันแล้ว เราจะไปแสดงอาการขัดเคืองมาก
คนของเรา(พี่ชาย)ก็จะอึดอัด ลำบากใจไปซะเปล่าๆ ก็ปล่อยๆเค้าไป
อะไรที่สุดจะทนจริงๆ คุณป๋าก็สอน นายแม่ก็อบรมกันไปตรงๆหลายครั้ง
ผมเองขนาดไม่ค่อยอยากยุ่งด้วย แต่ถ้ามันเกินทน ผมก็จัดการเรียงตัวเหมือนกัน
-
จัดให้หนักกว่านี้เลย น้องนิวววว
คนอ่ารายย ใจดำซะไม่มี
ต้นแบบที่สอง ไม่ดี ต่อให้เด็กที่เกิดมาดีแค่ไหน ถ้าอยู่กันทุกวันมันก็ติดมามั้งแหละ
กำของเด็ก สงสารพ่อกับแม่น้องนิว
-
แต่การที่พี่ชายได้เมียแบบนี้ก็ส่งผลดีกับผมอยู่มากในเรื่องทรัพย์สิน
เพราะอสังหาริมทรัพย์ส่วนใหญ่ คือบ้านที่โคราชสองหลังถูกโอนเป็นชื่อผม
บ้านที่หัวหินก็เป็นชื่อผม ป้องกันไม่ให้ใครมาถือสิทธิ์ขับไล่หรือแสดงอำนาจกับคุณป๋าและนายแม่
-
ดีแล้ว ไม่งั้นน่ะ ของ + ที่ทาง หายหมดแน่
คนแบบนี้ มีน้อยใช้มาก มีมากใช้ก็มากกกด้วย
ใช้เงินไม่เป็น แต่ผลาญเป็น
-
มีเรื่องจะเล่ามากมาย แต่เหนื่อยๆยังไม่ลงรายละเอียดแล้วกันนะครับ
ขอเกริ่นก่อน......
วันอาทิตย์ที่ผ่านมาไปลอยอังคารคุณป้าใหญ่ที่จ.อุบล ก่อนหน้านั้นสองวันโทร.บอกเทียน
ตั้งใจจะชวนให้เทียนมาด้วยกัน เพราะเค้าก็เคยบอกว่าจะมาทำบุญด้วยกัน
แต่เทียนมาไม่ได้เพราะต้องไปฮ่องกงด่วน พี่เขยเค้าเพิ่งเสียก่อนหน้านี้ไม่กี่วัน
พี่สาวเค้าค่อนข้างทำใจไม่ได้ ก็เลยจะไปช่วยพี่สาวจัดการเรื่องงานศพพี่เขย
และเห็นว่าจะอยู่เป็นเพ่อนพี่สาวเค้าที่ฮ่องกงสักระยะนึงก่อน
เพิ่งรู้ว่าการที่ต้องเป็นฝ่ายรับรู้ว่าคนที่เรารักต้องทำเพื่อครอบครัวเค้าอย่างไม่มีกำหนดนั้น
คนที่ต้องเป็นกำลังใจ ยิ้มให้และสนัสนุนให้เค้าทำตามความตั้งใจนั้น ลึกๆแล้วรู้สึกใจหายมาก
ตอนผมบอกเค้าว่าจะอยู่กับนายแม่ไม่กลับไปกะเค้า เค้าไม่ขัดข้องเลย แต่ในใจเค้าคงไม่ต่างกับผม
มาอีกเรื่องนึง ไปธุระจัดการเรื่องลอยอังคารคุณป้าใหญ่ครั้งนี้ ได้เจอเพื่อของพี่ชาย
นับได้ว่าเป็นคนคุ้นเคยมากๆคนนึงเหมือนเป็นคนในบ้านเลยทีเดียว
พี่เค้าชื่อนัดดา ชื่อเหมือนผู้หญิงเนอะแต่เป็นผู้ชายซึ่งจะว่าไปก็คล้ายผู้หญิงอีกแหล่ะ
ผมว่าเค้าเป็นรักแห่งสยามยุคบุกเบิกทีเดียวเชียว ฮ่าๆๆๆๆ
พ่อแม่พี่นัดเสียไปนานแล้ว อยู่กับอาเค้าซึ่งแต่ก่อนนี้เค้าจะมาค้างบ้านผมบ่อยๆ
พี่นัดกับพี่ชายเรียนม.ปลาย(ประมาณอายุ16-17) ตอนนั้นผมก็เพิ่ง5-6ขวบ(ห่างกะพี่ชาย11ปี)
ตอนนั้นไม่รู้จักเกย์หรอก แต่เพื่อนๆพี่ชายคนอื่นๆชอบแซวว่า พี่นัดมาชอบพี่ชายผม
ถึงยังงั้นพี่ชายกับพี่นัดก็เป็นเพื่อนซี้กันอย่างบริสุทธิ์ใจมาตลอด จนผ่านมากว่า20ปีแล้ว
ปัจจุบันนี้พี่ชายผมก็มีลูกมีเมียไปแล้ว ส่วนพี่นัดกลายเป็นหนุ่มโสด สำอางค์เหมือนเดิม
ผมกับพี่นัดสนิทกันมากในระดับนึงเลย เห้นกันมาตั้งแต่เด็กแต่ก็ห่างๆกันไปจะ10ปีได้แล้ว
มาเจอกันคราวนี้ พี่นัดก็ยังวางตัวดีเสมอ เห็นผมเป็นน้องของเพื่อนเช่นเดิม
เมื่อเห็นว่าผมอยู่บ้านว่างๆ เริ่มฟุ้งซ่านเพราะห่างแฟน เค้าเลยแนะนำงานที่โคราชให้
จากเรื่องราวในบรรทัดที่ผ่านมา ทำให้วันนี้ผมมีโอกาสไปสัมภาษณ์งานมาครับ
คนที่มาสัมภาษณ์ผมเป็นระดับGMของโรงแรม ท่าทางจองหอง ขี้โม้โอ้อวด
แถมยังออกแนวลองภูมิผมตลอดการสัมภาษณ์ ผมก็ตอบไปแบบชิลด์ๆ
อาจจะมีบางช่วงเหมือนกันที่เจอคำถามงี่เง่า แต่ก็หาได้แคร์ไม่
ผลสุดท้ายก็ได้งานที่พี่นัดแนะนำมาจนได้ งานนี้ไม่หล่อ ไม่หรู ทำไม่ได้หรอกนะ
นี่แค่เกริ่นนะ รายละเอียดคงต้องแยกเล่าอีกอย่างละหลายบรรทัดทีเดียวครับ
วันนี้เหนื่อยละ เอาไปแค่นี้ก่อนละกัน
บายยยยยยยยยย
-
ยินดีที่ได้งานใหม่ครับ lucky in game lucky in love
-
ยินดีที่ได้งานใหม่ครับ lucky in game lucky in love
ขอบคุณมากครับ ว่างๆจะมาเล่าให้ฟังนะ ว่าเจออะไรอีกมั่ง
-
^
^
^
ท่านพี่นอนดึกจัง
-
^
^
^
ท่านน้องท่านนี้ก็ดึกมิต่างไป
งานใหม่ สังคมใหม่ การต่อสู้ยกใหม่ได้เริ่มขึ้นอีกครั้งแล้ว
สู้ๆค่ะพี่นิว :กอด1:
-
ยินดีด้วยค่ะ พี่นิว ที่ได้งานใหม่
-
ขอบคุณครับ แต่ยังไม่เริ่มงานนะ ประมาณกลางเดือนหน้าอ่ะ
ยังไม่รู้ว่าพอกลับไปทำงานจะต้องเจออะไรอีกบ้าง ชีวิตพี่ไม่เคยง่ายซะด้วยสิ
-
:man1:แวะมาส่งกำลังใจให้น้องนิว :L2: :L2: :L2: เชื่อมือน้องนิวต้องทำได้
ก็คนมันหล่อ หรู เริ่ดขนาดนี้แถมมีGMส่วนตัวเป็นที่ปรึกษาอีกด้วย :a9:
-
ยังจำที่ผมเล่าค้างไว้ได้ใช่มั้ยครับ เมื่อประมาณครึ่งเดือนที่แล้วผมและครอบครัวจะไปลอยอังคารคุณป้าใหญี่ที่อุบล
ผมได้โทร.หาเทียนเพื่อจะชวนเค้าไปด้วยกัน แต่เค้าไปไม่ได้เพราะพี่เขยเค้าเสีย ต้องเดินทางไปฮ่องกง
ต้องไปช่วยจัดการงานศพแทนพี่สาวซึ่งเสียใจมาก และเค้าก็ตั้งใจจะอยู่ดูแลพี่สาวกับหลานอีกระยะนึง
ตอนที่เค้าไปถึงฺฮ่องกงใหม่ๆก็โทร.มาบอกว่า เดินทางปลอดภัยดี และกำลังจัดการเรื่องรับศพมาทำพิธี
ตอนนั้นก็ไมได้คุยอะไรกันมากเพราะเห็นว่าเค้าติดธุระอยู่ จนกระทั่งอีก2-3วันต่อมา เค้าโทร.มาอีกที
ก็เป็นช่วงเวลาที่ผมไปเทสอาหารที่โรงแรมแห่งใหม่ซึ่งติดต่อให้ผมเข้าไปทำงานในเดือนหน้าอ่ะครับ
สรุปคือโทร.คุยกันทั้งสองครั้ง ต่างก็ติดธุระของตัวเองจนไมได้สอบถามรายละเอียดอะไรกันมากนัก
ผมเองก็ยุ่งๆหลายเรื่อง และเป็นนไม่ชอบโทร.จิก โทร.ตาม จริงๆก็คือไม่ชอบโทรศัพท์หาใครโดยไม่จำเป็นอ่ะ
อย่างกรณีของเทียน ผมก็ไมอยากรบกวนเวลาของเค้า งานแบบนี้ยุ่งแค่ไหนผมผ่านมาแล้ว ก็เข้าใจล่ะครับ
คิดว่าเค้าว่างหรือสะดวกเมือ่ไหร่ รึว่ามีอะไรคืบหน้าอยากเล่าให้ผมฟัง เค้าก็คงจะโทร.มาเอง
ผมก็รอต่อมาอีกสามวัน เทียนก็ยังเงียบหายก็เลยเป็นฝ่ายโทร.ไป แต่เค้าก็ไม่รับสายซักที
จนล่าสุดที่โทร.หาเค้าคือวันก่อน และเมื่อเช้านี้โทรศัพท์ของเค้ากลายเป็นระบบฝากข้อความ ติดต่อไม่ได้ไปซะละ
ที่จริงแล้ว ก็ไม่ได้อยากจะเอามาคิดมาก หรือ เก็บมาเป็นเรื่องรกสมองหรอกนะ เพราะมีความไว้ใจเชื่อใจกันดีอยู่
ส่วนที่กังวลจากการติดต่อไม่ได้เนี่ย คือเป็นห่วงครับ ห่วงเรื่องเจ็บไข้ได้ป่วย ห่วงว่าจัดการธุระเรียบร้อยรึยังมากกว่า
นี่เป็นความกังวลใจของผมมาหลายวันแล้วล่ะ แต่ไม่รู้จะเอามาเล่าดีมั้ย ใจนึงคิดว่ามันอาจเป็นเรื่องที่คิดมากไปเอง
เป็นแค่เรื่องว้าวุ่นใจของผม คนอื่นๆคงไมได้อยากอ่านหรือมารับรู้อะไรด้วย เพราะดีไม่ดีคนอ่านจะเครียดตามไปเปล่าๆ
อีกใจนึงก็กะว่าไม่นานหรอก เดี๋ยวเทียนคงติดต่อมา อีกไม่นานคงมีข่าวอัพเดท ไว้ติดต่อกันได้ค่อยมาเล่าในนี้ละกัน
แต่อีกไม่นานก็กลายเป็นอีกไม่รู้เท่าไหร่ ที่ต้องรอคอยและกังวลในสิ่งที่ไม่สามารถคาดเดาเองได้ ต้องรอให้เทียนมาตอบ
ซึ่งไม่รู้ครับ ผมไม่รู้จริงๆว่าจะเป็นเมือไหร่ถึงจะได้รับการติดต่อจากเทียน เพื่อตอบคำถามของผมว่าเค้าหายไปไหน
ช่วงที่ผ่านมาก็ลั้นลา บ้าบอไปเรื่อยเพื่อจะได้ไม่คิดมากในเรื่องที่ยังหาคำตอบไม่ได้ จนละเลยกระทู้ตัวเอง
ตอนนี้ก็ยังไม่มีคำตอบอะไรเหมือนเดิม ตะกี้นี้ทาน้าวเที่ยงแล้ว กลับมานั่งหน้าคอมก่อนจะพิมพ์เนี่ย
ผมก็ลองโทร.หาเทียนอีกครั้ง ..........ไม่มีหมายเลขที่ท่านเรียก............. อ้าว เวรแล้วไง
จะไม่มีได้ไงอ่ะ ก็โทร.เบอร์นี่อยู่ตลอดนี่นา ลองกโทร.ออกอีกหลายครั้ง ปลายสายยังเหมือนเดิม
กดวางสายแต่ยังไม่วางใจ ในใจยังหงุดหงิด ร้อนรน สิ่งท่ทำในขณะนี้ คือ ขอพื้นที่ระบายความอึดอัดใจครับ
ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนจะได้คำตอบจากคนไกลๆมาเล่าสู่กันฟังอีกครั้ง แต่ผมก็จะรอ รอ จนกว่าจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ถ้าเค้าจะมีคนใหม่จริงๆก็ขอให้ผมได้รู้ ดีกว่าอยู่ในความสงสัยไปตลอดว่าทำไมเค้าถึงหายไปจากชีวิตผม
ไม่ชอบบรรยากาศชีวิตในช่วงเวลาแบบนี้เลย มีแต่คำถามว่าทำไมๆเต็มสมอง จะไปก็ไม่ได้จะถอยก็ไม่ได้อีก :o12:
-
:man1:น้องนิว ลองโทร.ถามข่าวที่ที่ทำงานเทียนดูอาจได้ข่าวอะไรบ้าง คิดในทาง
ที่ดีว่าเทียนอาจมีเหตุจำเป็นบางอย่างก็ได้ เป็นกำลังใจให้เสมอ :L2:
-
โทร.ถามละครับ ก็ถามจากเพื่อนร่วมงานของนิวอ่ะแหล่ะ
เค้าบอกว่าทางโรงแรมรับเชฟใหญ่คนใหม่แล้ว
ส่วนเทียนก็ประจำตำแหน่ง GMเพียงอย่างเดียว
งานเค้าก็ไม่จำเป็นต้องประจำออฟฟิศในประเทศไทยก็คงได้
-
กอดพี่นิว อ่านได อะไรกันอีกละนี่ สู้ๆนะคะ อย่าคิดมาก
-
เฮ้ย..... ช่วงนี้หงุดหงิดว่ะ ไม่รู้เป็นอะไร เห็นอะไรก็ขวางหูขวางตา รำคาญไปซะหมด
เมื่อวาน พาพ่อไปทำธุระที่เดอะมอลล์ เจอร้านขายข้าวขาหมูเจ้านึงในห้าง ดูน่ากิน
ก็ไปซื้อมานั่งกิน โห....รสชาติห่วยจนทนไม่ไหวอ่ะ ข้าวแฉะ หมูก็จืด ไข่ต้มก็เละ
พริกน้ำส้มก็ใสยังกะน้ำเปล่า ผักดองก็เค็มเกินไป ทนไม่ไหวแล้วโว้ย.......
นั่งกินได้ไม่กี่คำเลยลุกไปหน้าร้าน กระแทกจานข้าวใส่หน้าคนขายเลย
"หาความอร่อยไมได้เลย สั่งไปกินนะไม่ได้สั่งไปทิ้ง"
"ก็พี่กินเข้าไปแล้วนี่"
"ถ้าไม่กินจะรู้เหรอว่าทำเหมือนเอาตีนเขี่ยข้าวใส่จาน เอาคูปองคืนมาเลย"
คนขายคงไม่อยากมีเรื่องอ่ะ ก็เลยคืนคูปองมาให้ 50บาท ทำหน้าหงิกหน้างอ
มีบ่นๆว่า "ร้านอื่นมีเยอะแยะทำไมต้องมาแดกร้านกูให้เรื่องมากด้วย"
ตอนนั้นเดินอกจากร้านมันแล้ว ได้ยินตามหลังมา ก็เลยปล่อยไปก่อน แล้วไปแจ้งกับทางห้าง
บอกให้เค้าดำเนินการกะร้านมันซะเลย วันนี้โทร.ไปตามเรื่องเห็นว่าร้านนี้โดนสั่งให้หยุดขาย3วัน
(ตอนบ่ายๆแวะออกไปเดินเล่นที่ห้าง ก็เลยโฉบๆไปแถวนั้นเห็นร้านมันคลุมผ้ามิดชิดเชียว)
-
แวะมาส่งกำลังใจให้น้องนิว :กอด1: :L2: :L2: :L2: เริ่มงานใหม่แล้วหรือยัง
สู้ สู้นะ ทุกอย่างมันมีเวลาและจังหวะของมัน คิดถึงแต่เรื่องคุณแม่ดีกว่าตอนนี้
-
ขอบคุณครับ
ทีแรกก็กังวลหลายอย่าง ช่วงที่ผ่านมาไม่กี่วันนี้เอง รู้สึกว่าผมหงุดหงิดง่ายมาก อะไรก็ไม่สบอารมณ์
เห็นอะไรเป็นเรื่องขวางหูขวางตาไปซะหมด มีอะไรมากระทบก็เหวี่ยงได้ตลอด จนเริ่มไม่ไหวละ
แต่จู่ๆอารมณ์จะนิ่งก็นิ่งขึ้นมาได้เฉยๆเหมือนกัน ไม่มีสาเหตุ ทบทวนดูแล้วก็ยังบอกตัวเองไม่ได้เลย
แต่ไม่ว่าจะเพาะอะไรก็ตามอารมณ์ดีย่อมดีกว่าอารมณ์เสียเนอะ
ช่วงนี้ความกังวลทั้งหลายลดระดับลงไปเยอะ คิอไม่ได้หายไปหมดสิ้น
ยังคงมีแว๊บๆ นึกว่าเทียนหายไปไหน ทำอะไรอยู่ ทำไมติดต่อไม่ได้
บางทีนั่งมองมือถืออยู่ได้เรื่อยๆ มองนิ่งๆปล่อยอารมณ์ทอดไหลไปไม่รู้ตัวก็มีบ้าง
เมื่อรู้สึกตัวก็หันไปให้ความสนใจต่อสิ่งอื่นๆแทนที่ แต่ที่ว่าดีขึ้นคือความว้าวุ่นใจหายไปแล้ว
ก็รอต่อไปครับ ไม่อยากสรุปอะไรเอง เพราะควมคิดของคนมักไปสู่ทางร้ายเสมอ
ไม่อยากเจ็บเร็วเกินไป ไม่อยากทำร้ายหัวใจตัวเองก่อนรุ้จากปากเค้าก็เลยไม่ฟุ้งซ่านล่วงหน้าดีกว่า
ตอนนี้ก็เลยไม่ค่อยได้เข้ามาอัพไดฯมากมายนัก เพราะเรื่องราวในชีวิตค่อนข้างเหมือนเดิมทุกวันครับ
-
จะว่าไม่มีอะไรอัพเดทก็คงไม่เชิงนักนะครับ เพราะถึงแม้ว่าชีวิตผมจะเรียบๆเรื่อยๆไปทุกวัน
แต่เอาเข้าจริงก็มีเรื่องต่างๆเปลี่ยนแปลงไปตามวิถีธรรมชาติเหมือนชาวบ้านเค้าน่ะแหล่ะ ไม่ได้นิ่งสนิทซะทีเดียว
อย่างเรื่องนึงที่คงต้องได้เล่าทุกครั้งที่กลีบบ้านที่โคราชก็คือ เรื่องของพี่อาร์ท แหม....ต้องย้อนไกลมั้ยเนี่ย
พี่อาร์ทเป็นลูกชายของเพื่อนนายแม่ครับ รู้จักกันมาเป็นสิบปีแล้วล่ะ ตอนนั้นผมเรียนมัธยมที่กทม.ปิดเทอมก็กลับบ้าน
ก็เป็นช่วงที่นายแม่ทำกิจการประดับยนต์แล้ว เพื่อนนายแม่ก็เอารถมาทำแล้วก็พาลูกชายเค้ามาด้วย ก็พี่อาร์ทนี่แหล่ะ
จำได้ว่าช่วงนั้นผมเรียนม.5 แล้วพี่เค้าเรียนปี3 ที่มหาวิทยาลัยในโคราชอ่ะครับ ตอนนั้นก็ได้แนะนำตัวกันพอเป็นพิธี
แต่ปิดเทอมกลับมาบ้านทีไรก็เจอพี่อาร์ทมาป้วนเปี้ยนอยู่เป็นระยะ มาพาไปซื้อของบ้าง กินข้าว ดูหนังบ้าง
เค้าบอกว่าเค้าไม่ค่อยมีเพื่อน (จริงๆพื่อนเค้าก็เยอะนะ แต่ละคนก็ติดแฟนไง เค้าไม่มีแฟนเลยไม่มีใครไปไหนด้วย)
ช่วงเวลาที่มาสนิทกับพี่อาร์ทจริงๆ เป็นช่วงที่ผมย้ายมาเรียนปี1ใหม่ที่รามโคราช(หลังจากเรียนที่กทม.แล้วมีแววไม่จบ)
พอดีช่วงนั้นผมต้องไปรียนไกลมาก แต่เส้นทางที่ผมต้องเดืนทางไปมหาวิทยาลัย ต้องผ่านมหาวิทยาลัยที่พี่อาร์ทเรียนอยู่
นายแม่ก็เลยฝากให้พี่อาร์ทช่วยดูแลเรื่องการเดินทาง อีกอย่างตอนนั้นผมหัดขับรถใหม่ๆ พี่อาร์ทก็มาช่วยสอน
ผมไม่ได้อยู่บ้านตัวเองที่โคราชหลายปีครับ ไปไหนเองไม่ถูกจริงๆ ก็มีพี่อาร์ทนี่แหล่ะมารับไปนั่นไปนี่ อาสาตัวตลอด
เราสองคนมีอะไรๆคล้ายกันหลายอย่าง เช่น
เป็นลูกคนเล็กเหมือนกัน พี่ชายเราทั้งคู่ต่างก็หาเรีองปวดหัวให้ที่บ้านพอๆกัน เราต่างก็ต้องเป็นที่พึ่งในแม่ของเรา
พ่อแม่ของพี่อารฺทก็แยกทางกันเหมือนยของผม (แต่ในส่วนนี้ผมว่าผมโชคดีกว่าพี่อาร์ทในบางรายละเอียด)
แต่คงเพราะเหมือนกันมากไปก็ได้ บางทีเวลาอยุ่ด้วยกันเลยปัญญาอ่อนใส่กันซะงั้น เถียงกันเรือ่งไม่เป็นเรื่องไรงี้
ดังนั้นเมื่อวันที่เค้ามีท่าทีมากกว่าพี่น้องกับผม ผมเลยถอยห่างออกมาเพราะรู้สึกว่ามันไม่ใช่อ่ะครับ
ในตอนนั้นเพื่อนๆที่โคราชหลายคนเชียร์พี่อาร์ททั้งนั้น ในขณะที่เพื่อนๆที่กรุงเทพก็แอบลุ้นเทคมากกว่า
เรื่องราวระหว่างผมกับพี่อาร์ทเป็นเหมือนเส้นขนาน ไม่บรรจบกันแต่ก็เดินคู่กันไปเรื่อยๆ ห่างกันบ้างแต่ไม่เคยหายไปไหน
ทุกที่ผมมีความรัก พี่อาร์ทจะอยู่ในที่ที่นึงเสมอ คือ ที่ของพี่ชายที่รับรู้และบางเวลาก็ยื่นมือมาทำคะแนนแข่งขัน
มานึกๆดูแปลกดี พี่อาร์ทรู้จักกับผมก่อนเทค สนิทกับผมมากกว่าแฟนคนแรก รวมแล้วได้ไปไหนๆกับผมมากกว่าเทียน
แต่ไม่ว่าผ่านไปกี่ปีๆ ผมก็เดินหน้าไปเป็นแฟนคนนั้นคนนี้ แต่พี่อาร์ทยังอยู่ที่เดิม(ในความสัมพันธ์)ของเราสองคน
แม้เค้าไปเรียนปริญญาเอกตามความตั้งใจของเค้าถึงม.ขอนแก่น เมื่อมีเวลากลับมาบ้านก็แวะมาหานายแม่ผมเสมอๆ
ล่าสุดนี้เองนายแม่เล่าให้พี่อาร์ทฟังว่า ผมกลับมาทำงานอยู่ที่ดคราชเป็นการถาวรแล้ว และช่วงนี้คุณป๋าก็กลับมาพักที่บ้าน
พี่อาร์ทก็เลยอาสาตัว(อีกแล้ว)พานายแม่ คุณป๋า และผมไปทานข้าวด้วยกัน เพราะนานๆทีจะมีโอกาสพร้อมหน้ากัน
แต่ถึงเวลานัดทั้งคุณป๋าและนายแม่กลับเปลี่ยนใจจะอยู่ทานข้าวที่บ้าน ผมก็เลยต้องออกไปกับพี่อาร์ทแค่สองคน
เค้ายังเป็นพี่อร์ทคนเดิม เหมือนสิบกว่าปีที่ผ่านมา มีเรื่องเล่าเยอะแยะ เทคแคร์เหมือนเดิม แต่ก็เป็นผู้ใหญ่ขึ้น สุขุมขึ้น
ผมเองก็คงปลี่ยนได้วยเพราะรู้ตัวเหมือนกันว่า ไม่ค่อยจะเอาแต่ใจกระเง้ากระงอดกับพี่เค้าเหมือนเมื่อก่อนเท่าไหร่นัก
คืนนั้นเราพูดคุยกันหลายเรื่อง งทานข้าวแล้วก็ไปร้องคาราโอเกะกันต่อ ร้องจนเหนื่อยก็มานั่งฟังเพลงกันต่อ
ช่วงนี้เองพี่อาร์ทคงสังเกตถึงความกังวล หรือร่องรอยความไม่สบายใจบางอย่างได้ เค้าก็เลยถามไถ่
ผมเห็นว่าพี่อาร์ทเหมือนสมุดพกองผม เป็นยิ่งกว่ากล่องแบบร่างทีบันทึกทุกช่วงเวลาในชีวิตของผมมาตลอด
ก็ไม่เห็นว่าจะต้องเหนียมๆ หรือเก็บเรื่องที่เจอไว้กับตัวเองคนเดียว เมื่อเค้าถามผมก็เล่าให้ฟัง
คราวนี้พี่อาร์ทมาแปลก รับฟังด้วยดี ไม่ได้ยุให้ระแวงเทียนมากขึ้น ไม่ได้อวดสรรพคุณตัวเองข่มคนที่ผมพูดถึง
ฟังจบเค้าให้กำลังใจผม บอกให้ผมอดทนและรอคอยอย่างมีสติอีกด้วย ผมก็ยิ่งสบายใจขึ้นที่ได้ระบายกับคนที่เข้าใจกัน
จะมีแอบจิตตกนิดหน่อยก็ตรงประโยคปิดท้ายของพี่อาร์ทนี่แหล่ะ
"ไม่ว่าผ่านไปกี่ปี นิวก็ไม่เคยเลือกพี่สักที แต่ไม่เป็นไรหรอก พี่ชินแล้ว"
ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงออกอาการวีนกลับ ประมาณว่าจะพูดทำไม ในเมื่อไม่ใช่อ่ะ จะพูดเพื่ออะไรอ่ะ
แต่เพราะก่อนหน้านี้พี่อาร์ทได้ช่วยให้จิตใจผมสงบสบายมากขึ้นก็ได้ เหมือนได้ที่พึ่งที่ดีเป็นมิตรแท้ในเวลาที่เหมาะสม
แทนที่จะเหวี่ยงใส่เค้า ผมกลับรู้สึกผิดซะเองว่าผมใจร้ายกับพี่อาร์ทมากไปรึเปล่าเนี่ย เฮ้อ.............
ที่จริงพี่อาร์ทก็เป็นคนดีนะ เรียนก็เก่ง ขยันทำงาน เก็บเงินเก่ง และเป็นสเปคผมด้วย สูง ขาว ตี๋ ใส่แว่น อีกตะหาก
แต่ถ้าถามผมว่าทำไมไม่เลือกเค้าซักที ผมตอบไม่ถูกจริงๆ คือมันยังไม่ใช่อ่ะครับ ไม่จำเป็นต้องหาเหตุผลอื่นมารองรับ
ถึงไม่ได้เป็นคนรักกัน เราก็รักกันได้นะอย่างพี่น้อง อย่างเพื่อนแท้ไงครับ ช่วงนี้พี่อาร์ทกลับมาโคราช1สัปดาห์
ก็คงได้ให้เวลากับพี่เค้าอย่างเต็มที่ แหม....พี่อาร์ทมาถูกจังหวะเลยแฮะ ไม่มีอะไรจะให้นอกจากคำขอบคุณนะพี่
-
ย่องๆเข้ามากอดพี่นิวแน่นๆ หุหุ
โถวววววว พี่อาร์ท ความรักมันจะเกิดมันก็เกิดของมันเอง จะไปกะเกณฑ์ให้มันเกิดกับใคร ที่ไหน เมื่อไหร่ มันก็ทำไม่ได้
ทำใจนะคะพี่อาร์ท เป็นพี่น้องก็ดีออก ดีกว่าไม่ได้เป็นอะไรเลยตั้งเยอะ หงิงๆ
-
กอดน้องนุ่นจ้า คิดถึงๆ ไมได้กอดกันนานแล้วเนอะ
-
เอากุศลมาแบ่งเพื่อนๆด้วยนะ
วันนี้ไปเลี้ยงอาหารและมอบของใช้ให้บ้านพักคนชราในจังหวัดมาอ่ะครับ
เห้นแล้วก็สงสาร บางคนยังแข็งแรงก็สมัครใจมาอยู่เพราะลูกหลานไม่มีเวลาให้
บางคนลูกหลานพามาส่งเพราะไม่มีคนดูแล ลูกๆต้องไปทำงานไกล แต่ส่งเงินให้ทุกเดือน
แต่ไม่มีเวลากลับมาดูแลแม่ก้เลยต้องให้แม่มาอยู่สถานรับเลี้ยงคนชราซะอย่างนั้น
หดหู่ใจชอบกล แต่ก็อิ่มเอมใจด้วยทีได้ทำอะไรดีๆเพ่อคนอื่นๆบ้าง เหนื่อยก็คุ้มล่ะ :impress:
-
สาธุ สาธุ :call: สบายใจขึ้นก็ดีแล้ว หาอะไรทำแก้เบื่อ อย่างทำขนมไปแจก
พาคุณแม่ไปเที่ยว ไปทำบุญ ชวนพี่อาร์ทไปด้วยก็ได้จะได้มีอะไรทำ มีคนชวนพูดชวนคุย
จะได้ไม่คิดคนเดียวให้ฟุ้งซ่าน เป็นกำลังใจให้เสมอ :man1: :man1: (อยู่ใกล้ๆกันหน่อย
จะไปคุยด้วยให้เบื่อไปเลย :laugh:)
-
^
^
ขอบคุณม๊ากมากครับ บางทีการที่ใครคนนึงหายไปจากชีวิตเรา (แบบไม่บอกไม่กล่าว)
อาจทำให้ชีวิตขาดสมดุลย์ไปบ้าง แต่มองดูอีกที ยังมีใครอีกหลายคนที่ยังอยู่กับเราเนอะ
-
ตอนบ่ายๆฟังกรีนเวฟ เจอเพลงนี้พอดี ไม่ไหวจะกลั้นน้ำตา :sad2:
เพลง ส่องกระจก
ก็ไม่รู้ว่าทำอะไรผิด
ชีวิตจึงต้องเป็นอย่างนี้
มีรักแล้วต้องปวดใจทุกที
ไม่เคยจะสุขจะสมใจ
เรามีอะไรที่มันผิดแปลก
แตกต่างจากคนอื่นทั่วไป
รักใครเมื่อไร
กลับต้องมาเสียใจ เมื่อนั้น
ส่องกระจกดูเงา เงาของตัวเอง
แต่จะดูอย่างไรไม่เคยเข้าใจ
ว่าเรามีอะไรที่มันไม่เหมือนใคร
ถึงทำให้เราเป็นอย่างนี้
ครั้งที่แล้วใจมันยังเจ็บ
เจ็บจากการถูกคนทำร้าย
มาครั้งนี้ตั้งใจจะมีรักใหม่
ช่วยคลายให้เจ็บมันลดลง
เพียรทำความดีไม่เคยปริปาก
ก็อยากให้รักอยู่มั่นคง
แต่แล้วมันก็จบ
แต่แล้วก็เหมือนเดิมอีกครั้ง
ส่องกระจกดูเงา เงาของตัวเอง
แต่จะดูอย่างไรไม่เคยเข้าใจ
ว่าเรามีอะไรที่มันไม่เหมือนใคร
ถึงทำให้เราเป็นอย่างนี้
พอ พอกันเสียที เห็นทีจะเจ็บอีกไม่ไหว
คงจะพอไม่รักใครๆ ให้ใจต้องเจ็บอีกแล้ว
ส่องกระจกดูเงา เงาของตัวเอง
แต่จะดูอย่างไรไม่เคยเข้าใจ
ว่าเรามีอะไรที่มันไม่เหมือนใคร
ถึงทำให้เราเป็นอย่างนี้
ส่องกระจกดูเงา เงาของตัวเอง
แต่จะดูอย่างไรไม่เคยเข้าใจ
ว่าเรามีอะไรที่มันไม่เหมือนใคร
ถึงทำให้เราเป็นอย่างนี้
-
ไม่ได้เข้ามานานเลย
ติดพันภารกิจอันใหญ่หลวง
มาตามอ่านทีหลัง
ตกจายเลย ทำไมกลายเป็นแบบนี้
แล้วตอนนี้เป็นไงบ้างค่ะพี่นิว
พี่เทียนติดต่อกลับมาบ้างยัง
สู้ๆๆน่ะค่ะพี่นิว นู๋เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2: :L1:
-
แวะมา :man1:น้องนิว ปีนี้ไม่มีแม่ให้กอดแล้ว ก็เลยไปฉลองวันแม่กับเด็กๆในเล้าที่ไม่ได้กลับบ้านไปหาแม่แทน
ไปร้านไหนก็คนเต็มต่อคิวกันนาน เลยว่าจะกลับไปกินที่บ้าน ก็เข้าบ้านไม่ได้อีก รถจอดปิดทางเข้าบ้านหมด ก็เลยต้อง
ไปนั่งกินที่ร้านแทน เพราะแม่บ้านเราก็มาช่วยเขาในครัวไปแล้ว อย่าเพิ่งงงคือร้านอาหารนี้อยู่ในรั้วบ้านเดียวกัน ที่+ร้าน
เราก็เป็นคนออกทุน แต่ร้านไม่ใช่ของเรา คือความสัมพันธ์กับครอบครัวนี้เป็นเรื่องยาวนานกว่า20ปี ช่วยเหลือเขามาจน
เขาตั้งตัวได้ เขาก็มีความกตัญญูกับแม่กับเราเหมือนเป็นแม่เป็นพี่เขาจริงๆ ก็เป็นวันแม่ที่ดีๆได้เห็นคนที่มาทานอาหารมา
กันเป็นครอบครัวเล็กบ้างใหญ่บ้าง คุณปู่คุณย่าคุณตาคุณยาย ถือไม้เท้ามีลูกหลานคอยประคองน่ารักมากๆเลย :L1:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
กอดพี่นิวแน่นๆ
ไม่มีคำพูดใดๆ มีแต่ความรู้สึกดีดีและกำลังใจให้พี่นิวนะครับ
^_______^
-
ขอบคุณทุกคนที่ยังแวะเวียนเข้ามา แค่รู้ว่ามีใครบางคนยังไม่ลืมกัน ก็เป็นความสุขเล็กที่มีค่ามากแล้ว
-
:man1:น้องนิว ฝนตกทุกวันอากาศเย็นๆชื้นๆ ระวังรักษาสุขภาพด้วยนะ
-
เดี๋ยวจะกลับมาเล่าเรื่องที่ทำงานใหม่นะครับ ลั้นลามากมาย
-
รู้สึกเหมือนตกข่าว :z3:
พี่นิวก็ไม่บอกกันบ้่างเลย :m16:
เด๋วผมไปไล่อ่านก่อนนะพี่
แต่ให้กำลังใจล่วงหน้าละ :กอด1:
-
เพิ่งจะได้อ่านนนนน Started from 4.00 - 12.30 ถึงจะจบ
ชอบพี่นิวจริงๆ เอาใจช่วยนะครับ
:n1: :n1: :n1:
-
ขอบคุณมากนะครับ
ปลื้มมากๆไม่เคยคิดว่าไดอารี่ของคนธรรมดาไม่น่าสนใจอะไร จะทำให้มีคนสนใจตามอ่านได้
ส่วนใหญ่คนที่เข้ามาอ่าน เป็นเพื่อน เป็นพี เป็นน้องซึ่งรู้จัก คุ้นเคยกันมาบ้างแล้วน่ะครับ
การที่มีน้องburingta มาติดตามอ่านเพิ่มขึ้นอีกคน เป็นความอบอุ่นใจที่เพิ่มมากขึ้นจริงๆ
-
พี่นิวเป็นไงบ้างคร่า
พี่...เขาติดต่อมามั้งไหม
นู๋เป็นห่วง :L1:
แต่ถ้าเขาคิดดีแล้ว เราก็ปล่อยเขาไปดีกว่า
ในเมื่อเราทำดีที่สุดแล้ว
แต่..ใจจริงอยากให้กลับมาเหมือนเดิมน่ะค่ะ ^^ :L2:
-
:กอด1: :กอด1: พี่นิวค่ะ สู้ๆ
-
:man1: :man1: :man1:น้องนิว บรรยากาศฝนตกๆมันทำให้เรารู้สึกเหงากว่าปกติ
หรือเปล่าหนอ
-
ว่าจะเล่าเรื่องงานใหม่ ก็ผัดมาหลายวันเหลือเกิน ถ้าโอกาสเหมาะคงได้มาเล่าครับ ที่ใหม่สนุกมาก
-
หายไปนานเลยเรา
แวะเข้ามาถามข่าว
ที่ทำงานไหม กะคุณพี่เทียน
เป็นไงบ้างงงงง
ลั้นล้ารึเปล่า รอ รอ รอ :o8:
-
:m1: หวัดดีครับพี่นิว ยินดีที่ได้รู้จักค๊าบ
ตามอ่านจนทันแ้ล้ว :m3:
นั่งอ่านมาตั้งแต่เมื่อวานตอนเช้าจนเช้าของอีกวัน
ลืมทานข้าวไปหลายมื้อ :m23:
เพราะอยากรู้เรื่ิองราวของพี่นิวมาก
อ่านแล้วแบบ เฮ้ยนี่ชีวิตหรือละคร
ทำไมคนเราเจอเรื่องได้เยอะเเยะขนาดนี้
แต่ก็เข้าใจครับ เพราะผมก็เจออะไรมาเยอะ แต่ไม่ถึงขนาดนี้พี่นิว
เรื่องโดนกลั่นเเกล้งนี่ละเหมือนกันเลย จากที่เป็นคนปล่อยให้ใครแกล้งมาตลอด
จากที่เคยอ่อนเเอ อ่อนคอให้มาเยอะ เลยกลายเป็นว่าตอนนี้เข้มเเข้งขึ้น
ยังกลับคนละคนไปแล้ว แต่ไม่ใช่แบบเเข็งกระ้ด้าง
มีอะไรมาแก้เกมส์ได้ ตั้งรับได้ ตรอกกลับได้แล้วครับ
อ่านเรื่องของพี่นิวแล้วยิ่งรู้เลยว่าเราเจอมายังน้อยกว่านะเนี่ย
ยังไงก็สู้ๆนะครับพี่ เ็ป็นกำลังใจให้ครับ
ปล เฮียเืทียนหายไปเลยหรือครับตอนนี้ ?? :m17:
ปล เข้ามาอ่านช้าไป ไม่ทันเห็นรูปพี่นิวเลย :sad2:
-
เข้ามา......
ยอมรับว่าไม่ได้อ่านแรกๆ เลยไม่รู้ว่าอดีตเป็นยังไง
แต่....
จะรออ่านเรื่องในอนาคตละกันคับน้องเออเร่อ :laugh:
-
คอยเป็นกำลังใจให้พี่นิวนะ
กรรมทำให้เรา เกิด ก่อ ทำให้เราพบ และทำให้เราพราก
-
ขอบคุณมากครับ แคมีคนมาอ่านและพูดคุยกันบ้าง ก็มีกำลังใจจะมาเล่าต่อ ได้บ่อยๆแล้วล่ะ
-
:oni3:
-
^
^
^
จะให้แปลว่าไงอ่ะพี่ดิฟ
-
จงหลับๆๆๆๆ 555
-
^
^
^
กลัวโดนลักหลับ (โดยเฉพาะไอ่คนที่มาสะกดจิตให้หลับนี่แหล่ะ) 5555555555
-
:m29: เหนเปนคนงั้นไปได้น๊า พี่อ่ะ เรียบร้อย น่ารัก อ่อนโยน อ่อนหวาน พูดจาก็เพราะ ไม่ทำงั้นหรอกคับ 555555
-
:m22:
-
(แอบย่องๆตามเข้ามาบอกให้พี่นิวระวังตัวค่ะ ดีพอ้ะ น่ากลัวจริงอะไรจริง กร้ากกกกกกกกกกกกกกส์)
((วิ่งหนีตรีนส์ดีพ ฟริ้วววววววววว))
ปล.เม่ยเมย กอดกันๆๆๆ
-
^
^
:กอด1: กอดๆ ค่ะพี่นุ่น ^^
-
:m16: เด๋วนุ่นจาโดนจุฟปิดปากนะ 5555
-
^
^
^
เน่ๆๆๆ พี่ชาย อย่ามาลวนลามน้องนุ่นของนิวนะ จะไปทำน้องเค้า มาทำนิวก่อนเหอะ นิวยอมเป็นโล่ห์กำบัง
-
^
^
^
^
จิ้มๆ พี่นิว :laugh:
พี่ไม่มาเขียนต่อแล้วเหรอครับ?
รออยู่ๆๆๆๆ :กอด1:
-
พี่ก็ทำนิวอยุ่ทุกวันนี่คับ ยังไม่พอหรอ :-[
:laugh:
-
^
^
ชอบพูดออกสื่ออยู่เรื่อยเลยพี่ดิฟอ่ะ
ปล.วันนี้เค้าลาป่วยแหล่ะ
-
นอนดึกตื่นไม่ไหวอะดิ --"
เปนไรป่าวคับ
-
มะคืนเห็นว่าดึกแล้วก็เลยไม่ถอดคอนแทคส์อ่ะครับ นอนหลับแล้วขยี้ตา
พอรู้สึกแสบๆตาก็ไปส่องกระจก คอนแทคพับอยู่ใต้เปลือกตา กว่าจะเอาออกมาได้
น้ำตาไหลพรากๆๆๆๆๆๆๆ ไปๆมาๆลืมตาแทบไม่ขึ้น โดนแสงก็แบตา โดนลมก็น้ำตาไหล
เลยโทร.ไปลางานตั้งกะตี5 แล้วไปหาหมอตอนช่วงสายๆนี่เอง ตอนนี้กลับมาบ้านละครับพี่
หมอบอกว่า ตาอักเสบเพราะติดเชื้อ ก็คงต้องปิดตาข้างที่อักเสบนี้ไว้อีกสักพักล่ะพี่ แต่พรุ่งนี้คงต้องไปทำงาน
ปล.แต่นิวเดาว่าคงเพราะมะคืนเผลอเอาหน้าไปซุกอกใครก็ไม่รู้ที่ไม่ยอมใส่เสื้อผ้า เลยติดเชื้อเข้าตาเลย :-[
-
พี่ไม่เคยใส่คอนแทคเลยอ่ะ กัวนิ้วจิ้มตาตัวเอง :laugh:
พักผ่อนซะ อย่าใช้สายตามาก
ซุกบ่อยๆเด๋วกะชินน่า 555555
-
ขอบคุณครับ
-
กอดดดดดดดดดดดดดดดด
-
กอดดดดดดดดดดดดดดดดดด :กอด1: :กอด1: :กอด1: พี่นิวครับ
ขอให้หายเร็วๆ นะครับผม
ปล.ถ้าเป็นอย่างที่พี่นิวบอกจริงๆ พี่ดีฟก็ควรอาบน้ำอาบท่าบ้างนะครับ ซุกซะจนตาอักเสบเนี่ย 5555+ :laugh:
-
^
^
เห็นมะพี่ดีฟ มีคุณหมอมายืนยันแล้วว่า ก่อนให้นิวซุกอ่ะ พี่ต้องอาบน้ำก่อน
ไม่ใช่คุยMทั้งเปลือยๆแล้วมากอดเค้า ให้เค้าซบๆซุกๆอกตะเองทั้งยังงั้น
-
วันนี้พี่อาบน้ำแล้วคับน้องอ้น น้องนิว
เหลือแค่รอว่าคืนนี้จะมีไคมาซบ
ช่วงนี้สังคมรังเกียจไม่มีคนอยากคบ :laugh:
-
^
^
^
ก็แล้วตะกี้พี่บอกใครล่ะว่า "เราไปนอนกันเหอะ ง่วงแล้ว"
อืม.....ถ้ามีคนบอกกะนิวอย่างนี้ นิวคงโผเข้าซบทั้งคืนแน่ๆ :กอด1:
-
:man1:น้องนิว แอบไปนอนซุกนอนซบกัน ไม่ยอมนะทำไมไม่ชวนกันบ้าง :z3:
-
:laugh: 3 P
-
พี่ดีฟอะ ชวนเค้า 3P ไปทั่วเลยนะครับ 5555+ :laugh:
-
น้องอ้นอีกคนเปน 4p :-[
:laugh:
-
:m22: แอบดู ทำรายกานนนนอ่ะ :m24:
-
วันนี้เลิกงานเร็วกะไว้ว่า จะมานอนพักผ่อนซะหน่อย ตื่นขึ้นมาด้วยความสดชื่นก็จะได้เล่าเรื่องที่ทำงานใหม่
แต่อะไรดีๆที่คิดเอาไว้มักไม่เป้นอย่างใจอยู่เรื่อย วันนี้รู้สึกเพลียๆมาตั้งแต่อยูที่ทำงาน ประกอบกับปิดตาข้างนึงไว้
เพราะหลายวันก่อน ลืมถอดคอนแทคเลนส์ตอนนอน ตื่นขึ้นมาคอนแทคพับอยู่ใต้เปลือกตา เอาออกได้ตาก็อักเสบซะละ
ก็ด้วยสภาพการณ์เหล่านี้ ทำให้เหนื่อยๆเพลียๆ ทำงานก็ไม่ค่อยถนัด แต่ก็ผ่านไปได้ด้วยดี งานเสร็จเร็วกว่าทุกวัน
ไอ้ที่คิดว่าจะกลบมาอาบน้ำแล้วนอนพักสักงีบใหญ่ๆ เป็นอันต้องล้มเลิกไปเพราะจดหมาย(เรียกว่าซองเอกสารจะใช่กว่า)
คุณป๋าเป้นคนรับเอกสารให้ เมื่อผมกลับเข้าบ้านท่านก็ยื่นให้อ่าน บอกว่ามีจดหมายส่งมาจากฮ่องกง
หน้าซองเขียนถึงผมด้วยลายมืออันคุ้นเคย Tain Sin ผมไม่รู้หรอกว่าข้างในนั้นจะมีอะไรอยุ่บ้าง แต่ผมก็ตื่นเต้น
เดือนกว่าแล้วที่เทียนหายเงียบไป ผมไม่สามรถติดต่อเค้าได้เลย การที่เค้าส่งข่าวมาหาผมในครั้งนี้ได้
อย่างน้อยก็แปลว่าเค้าสบายดี ไม่ป่วยไข้ และแน่นอนว่าเค้ายังไม่ลืมผมซะทีเดียว ผมรีบแกะซองออกอย่างไว
เมื่อหยิบกระดาษแข็งสีสวยหวานในซองเอกสารนั้น ออกมาอ่าน ผมถึงกับช๊อคและคิดว่ามันไม่จริงใช่ม้ย
สิ่งที่ผมถืออยู่ในมือนี้คือ การ์ดเชิญร่วมงานแต่งงานของเทียนกับผู้หญิงท่าทางสวยเก๋คนนึง
ตอนท้ายของการ์ดเขียนคำว่า "sorry" แค่นั้นเอง ไม่มีคำอธิบายใดๆให้กระจ่างไปมากกว่านี้เลยครับ
เป็นภาพถ่ายสำหรับงานวิวาห์ที่ทำให้เจ้าบ่าวและเจ้าสาวในงานดูสวยงาม เหมาะสมกันเหลือเกิน(และเหมาะกันยิ่งกว่าผม)
ชื่อเจ้าบ่าวและเจ้าสาว วันเวลา สถานที่ ถูกประดิษฐ์อย่างงดงามที่สุด เป้นการ์ดแต่งงานราคาแพงที่น่าเก็บเป็นที่ระลึก
ตัวอักษรเหล่าน้นถูกตีพิมพ์ ด้วยภาษาอังกฤษและภาษาจีน ผมแปลคร่าวๆก็เจ็บลึกถึงขั้วหัวใจผมแล้ว
คุณป๋าถามว่า "ไหวมั้ยลูก" เท่านั้นเอง ผมก็โผเข้าไปกอดคุณป๋าแล้วร้องไห้สะอื้นตัวโยนอย่างสุดควบคุม
ผมเริ่มตั้งสติ ข่มอารมณ์ได้บ้าง ก็ยังคงปล่อยตัวปล่อยใจให้ล่องลอยไปตามความคิดสับสนในสมอง
ผ่านไปนานแค่ไหนก็สุดคาดเดา กระทั่งนายแม่กลับมาบ้าน เดินมากอดผมแล้วบอกว่า "ไม่เป็นไรนะลูกนะ"
นั่นล่ะครับมหกรรมน้ำตาของผมจึงพร่างพรูออกมาอีกครั้ง ผมทำไรผิดนักหนา ทำไมต้องเจออะไรแบบนี้ตลอดเลยอ่ะ
มาคิดๆดูเหมือนตัวผมเองถูกสาปเลยแฮะ รู้จักความรัก ได้รับความรัก แต่มีโอกาสมากสุดแค่ได้ครอบครองชั่วคราว
ปล.ตอนนี้อาการสงบขึ้นมากละครับ เลยเอามาเล่าให้เพื่อนได้ฟัง ตัดหน้าเรื่องอื่นๆที่เคยคิดจะเล่า
บางทีคนบางคน(อย่างเช่นผม) อาจไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นคนรักของใครก็ได้ มั้ง
ผมน่าจะชินแล้วบอกตัวเองว่า นั่นไงนึกแล้ว แต่เอาเข้าจริงผมอ่อนแอเกินกว่าจะรับมือไหวจริงๆ
เหนื่อย ท้อ และเริ่มรู้สึกแล้วว่า ผมไม่ควรมีคนรัก เพราะคนที่ผมรักมักไม่มีวันได้ครอบครอง
สุดท้ายนี้อยากขอบคุณข้อความนึงทางMSN ที่โพสท์ทิ้งไว้ว่า วันนี้เค้าเผลอเรียกชื่อคนอื่นเป็นชื่อผม
เป็นการเรียกโดยไม่มองหน้า พูดไปคุยไปจู่ๆก็ไปเรียกคนนั้นว่า "นิว" ท่าทางจะคิดถึงมากจริงๆ (ขอให้จริงนะครับ)
ข้อความธรรมดา เหตุการณ์ปกติ แต่โคดพิเศษสำหรับผมในเวลานี้ ที่ผมรู้สึกอ่อนแอหมดแรงไปกับน้ำตาที่ไหลจะหมดตัว
-
กอดพี่นิวครับ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1::กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1::กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1::กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1::กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1::กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1::กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ตกใจน้องอ้น กอดซะ นิวคงขาดอากาศหายใจแย่เลย 555
อย่าคิดมากคับน้องนิว กำลังใจมีให้เสมอ จุฟจุฟ
-
อย่าไปแคร์พี่นิว
ชีวิตเราเริ่มใหม่ได้เสมอ
จงคิดว่า คนที่เรารอคอย ไม่ใช่คนนี้
แล้ววันนึง เราจะเจอคนนั้นเอง
:กอด1: :กอด1:
-
วันนี้ไปทำงานแล้วไม่ไหวจริงๆ ขอลาOTกลับมาบ้าน
ไปยืนเหม่ออยู่ที่หน้าไลน์บุฟเฟ่ท์ แขกสั่งออเดอร์ก็ไม่ได้ยิน
รู้สึกปวดหัวนิดๆด้วยอ่ะ ก็เลยขอลากลับั้งแต่10โมงเช้า
เล่าให้เพื่อนสนิทที่ทำงานฟังว่า "เฮ้ย เชน แฟนเราส่งการ์ดแต่งงานมาให้ว่ะ แม่ง โคดเจ็บ"
กลับมาถึงบ้านก็อาบน้ำนอน รู้สึกปวดตาจนปวดหัวเลย แต่พอได้นอนก็รู้สึกโล่งขึ้น
ตอนบ่ายๆฝ่ายบุคคลโทร.มาถามว่า
"น้องนิว ดีขึ้นรึยังคะ พี่ทราบว่ามีปัญหาความรักใช่มั้ย"
นึกในใจว่า โห...ถามโคดตรง ตอบไปว่า "ครับ"
"พี่ให้น้องนิวลาป่วยได้3วันนะคะ ช่วงนี้ไม่ตรงวันหยุดคนอื่น พักให้ดีแข็งแรงขึ้นก่อนนะ"
"ได้เหรอครับ" ผมถาม
"ไม่เป็นไรพี่เข้าใจ พนักงานที่นี่อกหักกันบ่อย บางคนมาทำงานไม่ไหวเป็นเดือนๆก็เคยมีมาแล้ว"
สรุปคือ ผมจะได้หยุดพักยาวไปถึงวันศุกร์ คือพรุ่งนี้เป็นวันหยุดอยู่แล้ว อีพสองวันคือ พฤ.-ศ. ก็ได้ลาป่วยต่อ
จะว่าไปถ้าที่ทำงานมีช่องได้กรอกว่า ลารักษาแผลใจ ผมคงได้กรอกช่องนั้นแน่ๆ ฮ่าๆๆ
ขอบคุณทุกคนอีกครั้งครับ
-
ไม่เป็นไรนะครับ พี่นิว
ผมรู้ว่าีพี่เข้มแข็ง
เรื่องแค่นี้ มันไม่ทำให้พี่เจ็บปวดได้นานหรอกครับ ^^
วันนี้พี่อาจจะล้ม แต่ผมเชื่อครับ ว่าีพี่นิวจะลุกขึ้นยืนได้อีกครั้ง
สู้ ๆ นะครับ ^^'
..
-
อ่านมาหลายวัน เพิ่งจะได้มาเม้นท์
เอาใจช่วยให้น้องนิวได้เจอคนที่เกิดมาเพื่อน้องนิวในเร็ววันนะคะ
จะยังไงก็แล้วแต่ ต้องรักตัวเองมากๆ นะคะ
คนดีอย่างน้องนิว ก็ต้องได้เจอกับคนดีดีที่เป็นคู่กันจ้ะ
-
เป็นกำลังใจให้น้องนิวผ่านพ้นมรสุมครั้งนี้ ป้าเชื่อนะว่าเทียนเองก็คงจะเสียใจมากเหมือนกัน
แต่งงานปุบปับแบบนี้เป็นได้ว่าเป็นการคลุมถุงชนโดยเฉพาะคนจีนถีอเป็นเรื่องปกติ เพื่อนป้าเรียนจบปุบ
ก็แต่งงานคือทางบ้านเขาหาเตรียมไว้ให้แล้ว เขาถือเรื่องการสืบสกุลเป็นสำคัญ คนที่น่าสงสารก็คือ
คนที่เขาแต่งด้วยนั่นแหละ ที่ส่งรูปมาให้คงเพราะเขาไม่รู้จะบอกกับน้องนิวว่ายังไงมากกว่า
ไม่มีอะไรที่อยู่จีรังยั่งยืน เหมือนเพลงเหอยื่อจวินไจ้ไหลที่ขึ้นต้นว่า ดอกไม้งามไม่อาจบานอยู่ได้นาน
ทิวทัศน์ที่สวยงามก็ไม่อาจคงอยู่ตลอดไป เป็นกำลังใจและอยู่เคียงข้างน้องนิวเสมอ :กอด1: :L2:
-
กอดพี่นิวค่ะ สู้ๆนะคะ
-
^
^
^
^
ผมเเอบหวังว่าเจ้าของกระทู้คงสบายใจขึ้นบ้างเเล้วนะคับ เห็นเเว็บๆว่าไปเม้นท์ป่วนกระทู้อื่นๆบ้างพอเป็นกระสาย ดูลีลากวนอารมณ์ขำๆตามสไตร์อย่างที่เคยเป็น.. เเต่ถ้ายังไม่หายดีนักก้อขอให้ดีขึ้นไวๆในเร็ววัน....
-
^
^
The Show Must Go On
ไม่ว่าเจ็บลึกขนาดไหน ก็ไม่ชอบเอาความเศร้า ไปโยนใส่คนอื่นอ่ะครับ
-
ู^
^
^
ไม่นานก็หาย
ไม่นานก็เลือน
ไม่นานก็เริ่มต้นไหม่
ไม่นานก็เจอสิ่งที่ดี ๆ
ไม่นานก็เข้าใจ
ไม่นานก็ไม่นานครับ
:z2:^^ :z2:
:3123:
-
หนีออกไปลัลล้า กับมาเล่าให้ฟังด้วยนะคับน้องนิว :-[
-
^
^
สิ่งเดียวที่จะเล่าก็คือ นิวดูแลแฟนพี่อย่างดี ไม่ต้องห่วง
ส่วนที่เหลือ เดี๋ยวแฟนพี่ก็แมสเสจคุยกับพี่เองแหล่ะครับ
-
ที่นอกหน้าต่าง เกิดเรื่องร้ายร้าย จะถูกใครใคร
ทำร้ายฉันไม่หวาดกลัว เธออยู่ข้างฉันเสมอ
เมื่อไหร่ที่เจ็บจนเสียน้ำตา แค่มองหันมาจะเจอ
คนเดียวที่คอยจะเช็ดน้ำตาให้ฉัน
(http://static.flickr.com/87/265751064_a6aa9bd03d.jpg)
-
แย่จัง อ่านแล้วยังหวิวๆไปด้วย คิดเสียว่าสุขอยู่กับเราไม่นาน ทุกข์ก็อยู่กับเราไม่นาน เราคงต้องเตรียมตัวและทำใจ พร้อมรับทุกสถานการณ์ครับ
ยังไง ก็ขอให้สุขอยู่กับคุณรอยยิ้มฯ ไปนานๆๆๆๆๆๆ
-
ฝันดีคับ
นั่งรอข้างหน้าต่างเสมอคับ 55
http://www.youtube.com/v/RwtwAxphg0o?fs=1&hl=en_US
ปล. ขอบคุนออมนะคับ ไม่งั้นพี่กะใส่เพลงไม่เปน :laugh:
-
ขอบคุณครับ ปลื้มใจจนไม่มีอะไรจะพูดได้มากไปกว่านี้แล้วอ่ะ (http://www.yenta4.com/images/myalbum/4/403794/337139/4c82141a982a5)
-
กอดพี่นิวค่ะ
-
-
-
บอลขอร้องไห้ไปกับพี่นิวนะครับ
ขอกอดอีกทีนึง :กอด1:
พี่นิวยังมีชาวเล้าอยู่นะ สู้ๆนะครับ
-
หลังจากพักทั้งรักษาตาและรักษาใจมา4วัน ผมก็กลับไปทำงานตามเดิมละครับ เมื่อวานนี้เอง
อาจเพราะช่วงที่ผมเจ็บตา ผมต้องปิดตาข้างนึง ไปทำงานอยู่หลายวัน จนเป็นที่จดจำได้ของทั้งพนักงานและแขก
จำได้ว่าก่อนจะถึงวันหยุดวันสุดท้าย ฝ่ายบุคคลคนเดิมก็โทร.มาถามว่า ผมไปทำงานไหวหรือยัง ผมก็บอกว่าไหวละ
"น้องนิวรู้มั้ย มีแขกมาถามหาด้วยนะ ว่ากุ๊กที่ทำออมเลทตอนเช้าๆที่ปิดตาข้างนึง หายไปไหน" น่าปลื้มเนาะ
จริงๆแล้วช่วงที่ปิดตาอยู่ พอไปยืนทำออมเลท แขกก็มักถามว่า เป็นไงมั่ง บ้างก็ว่าขอให้หายเร็วๆ ผมก้ไหว้ขอบคุณเค้า
เอาล่ะมาเล่าเรืองการทำงานวันแรก(เมื่อวาน)ให้ฟังกันดีกว่า พอไปถึงพี่ที่เป็นกัปตันห้องอาหารก็ปากดีมาเลย
"คุณหนูนิวเสด็จแล้ว" แหม.... ถึงรู้ว่าเค้าพูดขำๆก็อยากจะจิกตากลับ แต่ตายังมัวๆเลยช่างเค้าเหอะ
พอเปิดครัวก็มีผม เชน เอ็ม และพี่รงค์ ซึ่งแต่ละคนก็ทำงานตามหน้าที่ของแต่ละคน แต่จะมีพี่ผู้หญิงคนนึงชื่อ พี่เขียด
มีตำแหน่งเป็นสจว๊ต (แปลว่าพนักงานล้างจานตามโรงแรมอ่ะครับ) ซึ่งแปลกตรงที่โรงแรมนี้สจ๊วตมีแต่ผู้หญิงล้วน
ในขณะที่กุ๊กมีแต่ผู้ชายล้วน (และล้วนแต่หน้าตาดีๆกันไปคนละทาง เข้ม คม ขาว ใส มีครบเลยคร้าบบบบบบบบ)
แต่สจ๊วตหญิงล้วน นอกจากมีแต่ผู้หญิง ยังเข้าเวรแค่รอบละคน แล้วมีแต่อายุ35-50 (แอบคิดว่าจะไหวมะเนี่ย)
คนที่เป็นคู่กรณีที่ผมจะเล่าเนี่ย คือ พี่เขียด แกเป้นคนที่ชอบยุ่งเรื่องงานของกุ๊ก ยิ่งเห้นผมกะเชนมาใหม่ๆเนี่ย
ยิ่งชอบเข้ามาสอนนั่นนี่ มาพูดจาข่ม ประมาณว่า อยู่มานาน วลากุ๊กไม่พอก็ได้เค้านี่แหล่ะเป็นผู้ช่วยกุ๊ก
อย่างเวลาผมหรือเชน จะทำไรเนี่ย เค้าจะโวยวายก่อนเลย ว่าทำนี่ไม่ได้ นั่นห้ามใช้ หรือทำแบบนี้สิถึงจะถูก
ก่อนหน้านี้ที่ผมเคยเจอคือ ผมจะเข้าไปเอาผักออกมาเตรียมสำหรับอาหารเช้าวันรุ่งขึ้น ผมก็หยิบผักที่ต้องการออกมา
พี่เขียดก็มาโวยใส่ผมว่า "ทำไมไม่เอาของเก่ามาใช้ล่ะ รู้มะใช้มั่วแบบนี้มันเปลืองคอส เชฟจะโดนตำหนิ"
จริงๆก็ไม่อยากใส่ใจหรอกนะ แต่นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เจอไงครับ พี่เขียกคงคิดว่าผมเหมือนพวกคุณหนูๆ ทำไรไม่เป็นมั้ง
เลยยิ่งชอบทำเสียงดังข่ม คราวนี้ผมก็เลยสวนไปนิ่มๆยิ้มๆว่า "รู้ครับ นิวเป็นกุ๊กนี่ ไม่ได้เป็นแค่คนล้างจานอย่างป้า"
เท่านั้นแหล่ะ หลังจากนั้นผมก็มักโดนเค้าเหน็บเรื่องนั้นเรื่องนี้ เรียกว่าหาเรื่องให้ผมได้อาย ได้ลนลานตลอดการทำงาน
มาถึงครั้งล่าสุดเมื่อวาน ขณะที่ทุกคนทำงานของตัวเองอยู่ พี่เขียดเข้าเวรมา ก็ไม่ทำนะงานตัวเองน่ะ เดินมาในครัวก่อน
"ไหนๆ มีไรให้พี่ช่วยมั้ยจ๊ะพวกกุ๊ก เร็วๆนะเดี๋ยวจะไปทำอย่างอื่นละ" แต่ไม่มีใครสนใจตอบเค้าเลย
เค้าก็เดินวนไปมาสักพักแล้วเปรยๆว่า "โอ๊ยยยยย ทำไมวันนี้คนเยอะจนจะเหยียบเล็บขบกันอยู่แล้ว"
ซึ่งผมก็ฟังออกว่าเค้ากระทบมาถึงผมแน่นอน เพราะมีผมคนเดียวที่มาทำงานหลังจากลาหยุดไปหลายวัน
ก็คนอื่นๆเค้าก็มาทำงานกันเป็นปกตินี่นา เหมือนกะว่ามีผมเพิ่มมาอีกคน เกะกะการทำงานของคนอื่นอะไรแบบนั้นน่ะ
ผมก็ปรายตามองไปนิดนึง เกือบจะแอ๊บแตกละ แต่ไม่ต้องถึงมือผม ไม่ต้องให้ผมพูดให้เปลืองปากหรอกครับ เพราะว่า...
"เฮ้ยพี่ ถ้าเป็นเล็บขบก็ไปไกลๆเลย ตรงนี้ที่ทำอาหาร" ดอกแรกจากเอ็มเพื่อนซึ่งทำงานมาก่อนผม
จากนั้นตามด้วยเชนเพื่อนซี้ผม "ก็ถ้างั้นพี่ก็กลับไปล้างจานข้างในสิ ไปยืนคนเดียวเลยสบายๆ"
เห็นมั้ย....สบายปาก ผมไม่ต้องวุ่นวายใดๆกะคนปากเสียแบบนี้ เพราะมีองครักษ์พิทักษ์น้องนิว (แอบตั้งเอง) อิอิ
พอดีผมก็เตรียมของเสร็จละ ก็ต้องเอาอาหารส่วนนึงไปจัดที่ไลน์บุฟเฟ่ท์ด้านนอก ก็ต้องเดินผ่านพี่เขียดน่ะครับ
ผมก็เลย...หันไปมองหน้าเค้า แล้วยิ้มมุมปากให้พี่เขียดนิดนึง พร้อมกะยักคิ้ว แล้วเชิดหน้าเดินออกไปอย่างสาแก่ใจ
แต่ที่น่าปลาบปลื้มก็คือ คุณป้าแม่บ้านเค้าจะมาจัดอาหารให้คุณแม่เจ้าของโรงแรมทุกๆเช้า ก็เจอกันบ่อยๆ
แต่ช่วงที่ผมลาป่วยก็เลยหายไป พอมาเจอกันเมือ่วานนี้ เค้าก็เดินเข้ามาลูบแขนผม ด้วยความสงสารปนเอ็นดู
"เป็นไงบ้าง หายไปนานเลย ดีขึ้นละเหรอหนู อย่าคิดมากนะ ผู้หญิงนะหาใหม่เมื่อไหร่ก็ได้
ตอนนี้ก็ตั้งใจทำงานไปก่อน หนูยังเด็กอยู่เลย แล้วนี่ใกล้จะเบญจเพสรึยัง ถ้าใกล้25ต้องระวังตัวหน่อย"
ผมยิ้มแก้มตุ่ย ยกมือไหว้คุณป้าแม่บ้าน "ขอบคุณครับ" ในใจแอบคิดว่า 'ป้าตาถึงนะ ดูเราเด็กลงตั้งหลายปี'
โดยสรุปแล้วการกลับไปทำงานเมื่อวานนี้ผ่านไปได้ด้วยดีครับ ผมยังไปขอโทษเชนเลยเพราะผมลาป่วยตรงกะวันหยุดเค้า
ช่วงนี้มีงานจัดเลี้ยงเยอะ เชนก็เลยไม่ได้หยุดแต่เชนบอกว่า "อย่าคิดมาก เห็นนายหายดีกลับมาก็พอใจแล้ว"
-
:L2:
-
พี่นิวคะ :กอด1:
:impress3:
-
วันนี้เหนื่อยมาก เพราะไม่มีงานจัดเลี้ยง ก็เลยมีเวลาเยอะขึ้น ก่อนเลิกงาน
พวกเราก็เลยตกลงกันว่า จะล้างครัว งานใหญ่นะครับ
เพราะต้องขนผัก เนื้อสัตว และของทุกอย่าง ในตู้เย็น ตู้แช่แข็ง ตู้น้ำแข็ง ทุกตู้อ่ะอกมาไว้ที่อื่น
แล้วค่อยล้างทุกตู้อย่างละเอียด ให้สะอาดเอี่ยมเลย แต่ละคนสภาพไม่เหมือนกุ๊กเลย
วันนี้เข้าเวรเหมอืนเดิม ผม เชน เอ็ม พี่รงค์ พอตอนบ่าย จะล้างครัว พวกเราอยู่ในยูนิฟอร์มเดียวกัน
คือ ถอดเสื้อกุ๊กออกแขวน เหลือแต่เสื้อกล้าม กางเกงขายาวก็พับขั้นมาจนเหนือเข่า ถอดถุงเท้ารองเท้าเก็บ
จากนั้นก็ลุยกันเลย ทั้งขนของ ล้างสารพัดตู้ ขัดพื้นครัว ล้างครัว เก็บกวาดเช็ดถูชั้นวางของทั้งหมด
เราเริ่มทำตั้งแต่เที่ยงครึ่ง กว่าจะเสร็จงานก็บ่ายสองกว่า ได้เวลาเลิกงานพอดี
แต่พวกเราก็ทำกันอย่างสนุกสนานนะ ยิ่งช่วงฉีดน้ำล้างตู้เย็นเนี่ย ยังกะเล่นสงกรานต์
เปียกไปตามๆกัน ดีที่ว่าครัวเราแยกส่วนต่างหาก ไม่มีใครมองผ่านมาเห็นง่ายๆ
พวกเราก็เลยลุยเต็มที่ ผมยังนึกว่านี่ถ้าลงไปกลิ้งกะพื้นได้คงทำกันละมั้งเนี่ย
วันนี้เป้นวันที่เหนื่อยสุดๆสำหรับผมเลย เปียกทั้งน้ำ เปียกทั้งเหงื่อ ผงซักฟอกกระเด็นอีก
เยอะมากกกกก แต่ก็สนุกมากเหมือนกัน ผมไม่ค่อยได้ทำอะไรโลดโผนโจนทะยานแบบนี้
แต่มาวันนี้นะ ได้ปีนป่ายขึ้นไปจัดของ เช็ดชั้นวาง เหยียบโต๊ะนึง ข้ามไปอีกชั้นวางนึง
ปกติผมเป็นคนนิ่งๆ จับไปวางตรงไหนก็อยู่ตรงนั้นแหล่ะ ทำงานก็ทำๆแงนที่ต้องรับผิดชอบ
ไม่ค่อยสอดส่ง ล่อกแล่กกับใครเค้า มาวันนี้ตะกายไปตรงนั้นตรงนี้ ขอบอกว่า โคดดดดดดดดหนุก
เอ็มบอกว่า "นิวแนใจนะว่า ปีนได้ ไม่ไหวบอก เดี๋ยวทำเอง"
เชนเสริม "ไม่นึกว่านิวก็กระโดดโลดเต้น ปีนป่ายได้เหมือนกัน เห็นปกติมีมาดคุณชายตลอด"
พี่รงค์สรุป "เออดี ทำได้อ่ะดี ต่อไปจะได้ให้ออกแนวบู๊มั่ง เห็นบอบบางก็มัวแต่ห่วง ฮ่าๆๆๆ"
-
จริงๆวันนี้ยังมีเรื่องสนุกๆอีกเยอะ จนไม่อบยากเก็บไว้คนเดียว เดี๋ยวกลับมาเล่า ครับ
-
ปูเสื่อรอจ้า :3123: :3123:
-
ผมเพิ่งทราบข่าวจากน้องอ้น เรื่องแฟนคุณนิว
เลยเข้ามาเป็นกำลังใจให้ครับ
อยากให้รู้ว่า คุณนิวยังมีเพื่อนอยู่ตรงนี้อีกคนครับ
-
:กอด1:
ชีวิตจริงยิ่งกว่านิยาย
ไม่ค่อยมีคำใดจะกล่าวมากนัก
เพราะน้องผ่านเหตุการณ์แย่ๆมาหลายครั้งแล้ว
พี่เชื่อว่า มันน่าจะทำให้คนเข้มแข็งอย่างนิว มีภูมิคุ้มกันที่ดีขึ้น และผ่านทุกอย่างไปได้อย่างดีและรวดเร็ว
หวังเพียงว่า น้องจะไม่เจ็บมากๆแบบนี้อีก
ขอให้เจอแต่สิ่งดีๆในชีวิตนะจ๊ะ
:กอด1:
-
เพราะผ่านมาเยอะ เจ็บมาเยอะนี่แหล่ะครับพี่กุ้ง
นิวถึงเริ่มคิดว่า นิวถูกสาปแน่ๆ ชีวิตนิวคงไม่ได้เกิดมาเพื่อได้ครอบครองความรัก
เมือ่ไหร่ที่ความรักผ่านมาถึงชีวิต จะได้เพียงแค่สัมผัส ไม่นานความรักก็จากนิวไป :sad11:
-
เหนือยจัง ไว้พรุ่งนี้ค่อยมาเล่าเรือ่งของวันนี้นะครับ บางทีอาจมีไรคืบหน้ามาเล่าเพิ่มเติม
แต่เกริ่นนิดนึงว่า วันนี้เรตติ้งผมดีเกิ๊นนนนน สงสัยว่า ฟีโรโมนของผม คงพลุ่งพล่นแบบไม่รู้ตัว ฮ่าๆๆ
-
พี่นิว กอดดดดดดดดดดด อ่านไดแล้วยิ้มตาม พี่นิวร่าเริงขึ้นเยอะเลย
-
เพราะผ่านมาเยอะ เจ็บมาเยอะนี่แหล่ะครับพี่กุ้ง
นิวถึงเริ่มคิดว่า นิวถูกสาปแน่ๆ ชีวิตนิวคงไม่ได้เกิดมาเพื่อได้ครอบครองความรัก
เมือ่ไหร่ที่ความรักผ่านมาถึงชีวิต จะได้เพียงแค่สัมผัส ไม่นานความรักก็จากนิวไป :sad11:
อย่างน้อยเราก็เคยได้ผ่านช่วงเวลาดีๆมาบ้างแล้ว
อย่าคิดว่าถูกสาป อาจคิดว่า เราไม่มีคู่ หรือเรายังไม่เจอคู่แท้
มีคนอีกมากมาย ที่แม้แต่ครั้งหนึ่งในชีวิต ไม่เคยได้เจอช่วงเวลาดีๆแบบที่เราเคยเจอเลยด้วยซ้ำจ้า
:กอด1:
-
ขอบคุณครับน้องยี และพี่กุ้ง เป็นทั้งกำลังใจและข้อคิดที่ดีมาก :กอด1:
-
HAPPY BIRTHDAY คับ มีฟามสุขมากๆนะ เปนกำลังใจให้เสมอคับน้องนิว^^
-
:b:
สุขสันต์วันเกิดจ้าน้องนิว ขอแปะคำอวยพรไว้ที่นี่อีกครั้งนะจ๊ะ
ขอให้น้องนิวมีความสุขมากๆ สุขภาพแข็งแรง
คิดหวังสิ่งใดให้ได้ดั่งใจหวัง
เรื่องร้ายใดๆให้ผ่านพ้นไป จากนี้ขอให้ประสบพบเจอแต่เรื่องดีๆ คนดีๆในชีวิตจ้า
//กอดแน่นๆ
:กอด1:
-
:HBD4: :b: :HBD3: :b: :HBD4:
ให้น้องนิวหมดทุกข์หมดโศก โรคภัยอย่าได้กลํากลาย ให้มีแต่วันที่สดใสตลอดไป :man1:
-
:mc3: :mc2: :pig3: :a13: :HBD3: :HBD1:
Happy Birth Day พี่นิว มีความสุขมากๆค้าบ
เรื่องร้ายๆ เรื่องทุกข์ใจผ่านไปแล้ว ขอให้ความสุขกลับเข้ามาแทนเน้อ
:L2: :L2:
-
ขอบคุณสำหรับทุกความรู้สึกดีๆที่ให้ครับ มาๆ เดี๋ยวมาเล่าเรื่องที่ทำงานกันต่อ
-
มาเล่าเรื่องวันอาทิตย์ให้ฟังครับ เป็นวันที่เรตติ้งดีมากอย่างไม่น่าเชื่อ จนผมแอบคิดว่าสงสัยฟีโรโมนของผมทำงานหนัก
เพราะตั้งแต่เริ่มเปิดห้องอาหารในเวลา6.30น. ผมก็ต้องมายืนประจำการทำออมเลท พร้อมๆกับที่เชนต้องมายืนทำไข่ดาว
เรตติ้งรายแรกเริ่มมาจาก ชายหนุ่มญี่ปุ่น สูง ขาว ใส่แว่น ซึ่งตอนนั้น เชนไปเอาอาหารในครัว ผมจึงไปยืนทอดไข่แทน
แขกรายนี้มาเป็นรายแรกของห้องอาหารเลยล่ะครับ แน่นอนว่าหน้าตา ลักษณะแบบนี้ถูกใจผม จนต้องแอบชำเลืองแต่แรก
พอเค้าได้ที่นั่งแล้วก็เดินตรงมาทางผม และออเดอร์เป็นภาษาไทยว่า "เอาไข่เดา สุๆ" ผมก็ยิ้มตอบรับ
พอทำเสร็จผมก็ให้น้องผู้หญิงที่เป็นโฮสเตสท์ห้องอาหาร ซึ่งกรี๊ดผู้ชายหล่อๆที่เดินเข้ามาแต่จะเซ็งมากถ้าเค้ามากะเมีย
รายหนุ่มเจแปนนี่ก็กรี๊ดอีกล่ะ เดินมาบอกว่าผม "พี่นิว เดี๋ยวเสร็จละบอกจูนนะ เดี๋ยวจูนเอาไปเสิร์ฟเอง"
ดังนั้น ผมก็ไม่ขัดศรัทธา แต่พอน้องเค้าเอาไปให้ที่โต๊ะนายเจแปนกลับโบกมือใหญ่เลย พูดแต่ว่า "no no no"
จูนเลยเดินถือไข่ดาวจานนั้นกลับมาคืนผม ผมก็กะจะเอาไปวางเรียงในถาดรวมกับชิ้นอื่นๆ ให้แขกที่ลงมาทีหลังตักทานเอง
ยังไม่ทันไรนายเจแปนก็เดินมาหาผมแล้วมารับเอาจานไข่ดาวใบเดิมกลับไปเพื่อจะบอกว่า "ขอบคุณ น่ารั่กน่ะครั่บ"
รายต่อมาเป็นลูกค้าคนไทยมาสั่งออมเลท เด็กเสริฟก็จะบอกทุกคนล่ะว่าเดี๋ยวเอาไปให้ที่โต๊ะเอง ซึ่งแขกก็จะกลับไปนั่ง
แขกคนนี้ก็รับคำว่าครับๆ แต่ก็ยังไม่เดินไปไหน จนเด็กเสิรฟต้องพูดซ้ำ เค้าเลยบอกว่า "ผมจะยืนดูตอนทำครับ"
ระหว่างที่ผมทำเค้าถามว่า "มาฝึกงานเหรอครับ" คงเพราะป้ายชื่อผมเขียนว่า trainee ก็เลยถามแบบนี้
ผมก็บอกว่าผมมาทำงานครับไม่ได้มาฝึกงาน ค้าเลยบอกว่าเค้าก็คิดเหมือนกันว่าคงเป็นพนักงานมากกว่าเนอะ
ได้ยืนงี้ผมก็แอบเสียselfสิ เลยถามกลับว่า "ทำไมอ่ะครับ หน้าผมแก่ขนาดที่ดูยังไงๆก็ไม่น่าจะเป็นนักศึกษาเหรอ"
แขกคนนี้ก็หัวเราะบอกว่า "ไม่ใช่ครับ ผมเห็นว่าชำนาญแล้ว" เราก็เลยพากันหัวเราะเบาๆ จนเมื่อทำเสร็จนั่นล่ะ
เค้าก็ขอให้ผมช่วยแต่งจานให้หน่อย "รบกวนใช้ซอสมะเขือเทศเขียนเป็นรูปหัวใจ และตัว P L E .ได้มั้ยครับ"
แน่นอนว่าต้องได้อยุ่แล้วผมก็ทำให้แล้วถามว่า "โทษนะครับสั่งไปให้แฟนเหรอ น่ารักจัง โรแมนติกดีครับ"
คำตอบที่ได้จากเค้าคือ "เปล่าหรอกครับ ผมมาธุระคนเดียว เปิ้ลนี่ชื่อผมครับ ผมโอเปิ้ล คุณกุ๊กชื่อไรครับ" ซะงั้น
หลังจากนั้นก็มีผู้หญิงสองคนแต่งตัวเปรี้ยวมากกก หน้าตาสวยใช้ได้ หุ่นดีเลยแหล่ะ ตัวสูงๆเหมือนนางแบบเดินมาด้วยกัน
แล้วคนนึงก็มาสั่งออมเลทกะผม ผมก็ทำให้ เค้าก็ยืนมองอยู่ประมาณว่ายืนรอน่ะครับ ไม่ได้พูดไรกันเลยสักคำนะ
ผมก็ก้มหน้าก้มตาทำไปเรื่อยๆ จนเค้ากลับไปนั่งทานที่โต๊ะ เค้านั่งในฝั่งที่หันมาทางผมได้ ผมก็รู้สึกว่าเค้ามองผมบ่อยๆ
แล้วสักพักเพื่อนเค้าที่นั่งด้วยกันก็หันมามองผมด้วย ทีแรกผมคิดว่าเค้าคงแนะนำกันว่าถ้าจะสั่งออมเลทให้มาทางผมไรงี้
อาจเพราะผู้หญิงสองคนนี้นั่งนานมากก็ได้ หลังๆผมจึงไม่ค่อยได้สนใจว่าเค้ายังมองผมอยู่มั้ย เพราะผมก็มีงานอื่นต้องทำ
จนใกล้เวลาเก็บบุฟเฟท์น่ะแหล่ะ เค้าถึงเดินมาหาผม และพูดกะผมว่า "พี่ๆสนใจขึ้นห้องกับหนูสองคนมั้ย"
ผมทั้งตกใจและอาย บอกไม่ถูกเหมือนกัน แต่ก็บอกเค้าไปว่า "ผิดกฏโรงแรมครับ ผมจะโดนไล่ออก"
จังหวะนี้ก็จบไป เค้าก็ไม่พูดไรอีก พากันกลับเข้าห้อง แต่ก่อนไปก็ยังเดินมาโบกมือและยิ้มให้ผม
จนตอนสายๆจากนั้น ผมเดินไปเบิกของเจอเค้านั้งดื่มกาแฟอยู่ เค้าก็ทักผม ผมก็โค้งและยิ้มให้นิดนึง คนที่มาสั่งออมเลท
เป็นคนเดินมาหา เค้าบอกว่า "พี่เลิกงานกี่โมงอ่ะ พวกหนูสองคนเป้นเลสเบี้ยน แต่หนูกะเพื่อนอยากลองกะพี่"
เท่านั้นเองผมรีบชิ่งแทบไม่ทัน จริงๆพอเดาได้แต่แรก แต่เอ่อ....ไม่ไหวมั้ง ผมไม่รู้สึกสนุกไปกะเกมส์แนวๆนี้
-
:laugh:
สเน่ห์แรงนะครับพี่ ><
ปล. แต่รายสุดท้ายน่ากลัวสุดอ้ะ - -
..
-
พูดเรื่องฟีโรโมนกันต่อนะครับ ภายในวันเดียวกันนั้นเองนอกจากแขกแต่ละรายที่เข้ามาสร้างเรตติ้งให้ผมตั้งแต่เช้า
หลังจากนั้น ลูกชายเจ้าของโรงแรม ก็เดินมาทานอาหารบุฟเฟ่ท์ในห้องอาหาร ก็เดินมาสั่งออมเลทกับผม
แล้วก็ไปเดินตักอาหารอย่างอื่นก่อน จูนก็บอกว่า เดี๋ยวจะเอาไปเสิร์ฟให้เหมือนทุกครั้ง แต่คุณเสี่ยเค้าเดินมารอรับเอง
ซึ่งระหว่างยืนรออยู่เค้าก็ถามชื่อ ถามที่มาที่ไป ถามเกี่ยวกับประสบการณ์ทำงาน คือเรื่องทั่วไปน่ะแหล่ะครับ ไม่มีไรพิเศษ
ผมสังเกตว่าพนักงานคนอื่นๆมองกันใหญ่เลย ทีแรกผมคิดเองว่าคงมองเพราะเห็นลูกเจ้าของมายืนคุยด้วยก็แค่นั้นมั้ง
แต่หลังจากคุณเสี่ยเดินออกจากห้องอาหารแล้ว กัปตันห้องอาหารก็เดินมาบอกผมว่า
"เฮ้ย นิวระวังๆไว้นะ เห็นเค้าว่ากันว่าคุณเสี่ยแกเป็นพวกตุ๊ดพวกแต๋วไรเงี้ย ยิ่งมาชวนคุยเนี่ยยิ่งน่ากลัวว่ะ"
และกรณีฟีโรโมนกรณีสุดท้าย ไปเกิดกับเด็กๆครับ เด็กอายุสัก2-3ขวบได้ล่ะ พ่อแม่เค้าอุ้มมากินบุฟเฟ่ท์เช้า
แล้วแม่เด็กก็อุ้มน้องเค้ามาเพื่อสั่งออมเลทแบบชิ้นเล็กๆ ไม่ใส่ผักให้ลูกเค้ากิน ซึ่งกรณีนี้ผมชื่นชมพ่อแม่เด็กนะ
เพราะเค้าสอนลูกดีอ่ะ มาถึงก็บอกลุกชายเค้าว่า "สวัสดีพี่เค้าก่อนสิครับลูก"
เด็กคนนี้ก็ยกมือไหว้ ซึ่งผมก็รับไหว้นะและทักทายกลับไปพอเป็นพิธี แล้วก็ทำออมเลทต่อไปไม่ได้สนใจอะไรอีก
แต่ก็เห็นว่าแม่เค้าปล่อยให้ลูกลงเดินไปเลือกของกินเอง ชี้ๆแล้วแม่เค้าก็ตักให้ไรงี้อ่ะครับ ผมก็ชำเลืองดูบ้าง
เพราะได้ยินเสียงแม่เค้าคอยปรามว่า อย่าทำอย่างนั้น อย่าไปตรงนู้น พอทำเสร็จแมลูกก็มารับออมเลทไปเอง
"ขอบคุณพี่กุ๊กเค้าก่อน" เด็กก็ยกมือไหว้ แต่ยังพูดไม่ชัดเลย
"นี่ครับ ถือไหวมั้ยเนี่ย" ผมยิ้ม แล้วผมก็ยื่นจานให้เด็ก แต่แม่เค้ารับไปถือเอง
"พี่ถือเองค่ะ เดี๋ยวตัวแสบทำหล่น ขอบคุณนะคะ" แม่เด็กก้พูดดี๊ดี
แต่แทนที่จะพากันกลับไปที่โต๊ะ เจ้าเด็กนี่ก็มาดึงเสื้อผม เรียกพี่กุ๊กๆ ผมก็หันไปถามว่า "ว่าไงครับ"
"ดูๆ" น้องเค้าพูดแค่นี้ แต่แม่เค้าบอกว่าสงสัยอยากเห็นตอนผมทำออมเลท ก็เลยบอกว่าต้องรอให้ลูกค้าสั่งก่อน
แม่เค้าก็บอกให้พ่อเด็กมาช่วยอุ้มลูกเค้ากลับ พอถูกอุ้มปั๊บเด็กร้องลั่นเลย เรียกแต่ "ดูๆๆ พี่กุ๊ก ดูพี่กุ๊ก"
พ่อแม่เค้าก็ดุเบาๆว่าไมได้หรอก ตอนนี้พี่กุ๊กยังไม่ทำ หนูจะอยู่ดูอะไร ประมาณนี้ เด็กก็ร้องๆๆๆจนพ่อแม่ต้องพาไปที่โต๊ะ
ได้เรื่องเลยกลับไปที่โต๊ะ แหกปากหนักกว่าเดิมอีก "หาพี่กุ๊ก หาพี่กุ๊ก" จนผู้จัดการบอกผมว่าไปดูเด็กหน่อยไป
ผมก็จำใจเดินไปหา ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเสมือนว่าเด็กที่กะลังแหกปากอยู่นี้ ช่างน่ารักเสียล้นเหลือ พอถึงโต๊ะเด็กก็ทำท่าว่า
จะให้ผมอุ้มอ่ะ แม่เค้าบอกว่า "อยากให้พี่กุ๊กเค้าอุ้มเหรอ" ผมก็พูดยิ้มๆว่า "อย่าเลยครับพี่ตัวเปื้อนอยู่"
เด็กก็ไม่ยอมอีก พ่อแม่ก็คงอยากกินอาหารแล้วล่ะ เลยบอกว่าลองอุ้มหน่อยเผื่อเค้าหยุด ผมก็เลยต้องข่มใจรับเด็กมาอุ้ม
แต่ในใจคิดว่า 'บ้าจริง ยิ่งเกลียดๆเด็กอยู่ด้วย มาร้องหาอยุ่ได้ เด็กนี่ก็ไม่รุ้จักกลัวตายซะมั่ง ยังมาอ้อนให้อุ้ม'
ก็เป็นอันว่าภายในวันอาทิตย์วันเดียวผมต้องเจอใครต่อใครเรียกร้องต้องการตัวตั้งแต่เช้าไปจนตลอดทั้งวันทีเดียว
ไอ่รายอื่นๆน่ะยังพอพุดกันรุ้เรื่อง แต่กะรายที่เป็นเด้กนี่สิ โอ๊ย....เห็นว่าเป็นลูกแขกหรอกนะถึงได้ยิ้มแย้มออกสื่อ
นี่ถ้าเป้นเด็กอื่นๆที่ไม่มีผลต่อการงานของผมล่ะก็ คงได้เจอสายตาเย็นชา รอยยิ้มอาบยาพิษไปตั้งแต่เริ่มแหกปากแล้ว
แต่พูดก็พูดเหอะ ผมยอมรับนะว่าเป็นคนไม่ชอบเด็ก(จะว่าเกลียดก็ไม่เชิง) แต่ทำไม๊...ทำไมเด็กถึงชอบผมนักว๊า.....
-
เอาล่ะจบเรื่องเมื่อวันก่อนแล้วครับ มาเล่าเรื่องสดๆร้อนๆของเมื่อวานกันบ้าง
เมื่อวานเป็นอีกวันที่งานน้อย ก็เลยได้กลับบ้านกันเร็วกว่าเมื่อวันจันทร์ซะอีกนะครับ
วันอังคารเป็นวันหยุดของเอ็ม ก็มีซูเชฟ พีรงค์ ผม และ เชน ที่มาทำงาน พวกเราก็เร่งมือกันสุดขีด
เพราะแต่ละคนก็อยากกลับเร็วทั้งนั้น จะมีแค่ซูเชฟที่ยังต้องอยู่ต่อรอบกับพนักงานที่จะมารอบบ่าย
ช่วงก่อนเที่ยงพวกเราช่วยกันเตรียมของในครัวด้านใน ส่วนครัวด้านหน้าก็มีพี่รงค์ไปอยู่ขายออเดอร์ก่อน
โดยปกติผมก็จะมีหน้าที่เตรียมชุดสลัดสำหรับเช้าวันใหม่ ก็จะขนเอาผักสดมากองไว้ที่โต๊ะแล้วจัดวางให้เรียบร้อย
ก่อนจะลงมือหั่น สับ ซอย แล้วจัดลงในชามที่เตรียมไว้ ระหว่างนี้เชนก็จะเตรียมผักในส่วนของเครื่องยำไปด้วย
ผักที่เตรียมไว้ก็เหมือนกับว่าเราสามารถใช้ด้วยกันได้ เอามาวางกองไว้ใครจะใช้อะไรก็มาหยิบเอาเอง
ไอ้เรื่องไม่เป็นเรื่องแต่ดันเป็นเรื่องขึ้นมาก็อยู่ในช่วงนี้ล่ะครับ
ผมกำลังก้มหน้าหั่นมะเขือเทศเพื่อใช้สำหรับสลัดผักวันรุ่งขึ้น ก็เห็นเชนเดินวนไปมารอบๆผม
ซึ่งคงหาผักอะไรสักอย่างที่จะใช้ ผมก็บอกไปประมาณว่า ที่ผมเอามาเนี่ย เอาไปใช้ได้
เชนก็รับคำแล้วก็มาหยิบผักต่างๆไปใช้บ้าง เอาที่เค้าเตรียมไว้มาให้ผมใช้บ้างสลับๆกันไป
"นิวขอหอมหน่อยดิ" เชนส่งเสียงมา ผมก็พยักหน้า เพราะกะลังทำงานติดพันอยู่
"นิว เราขอหอมนะ" เชนยังถามซ้ำ ผมก็ตอบไปว่า "เอาไปดิ"
สักพักเชนก็เดินมาที่โต๊ะของผม ยืนหน้ายื่นตาเข้ามา ผมก็ใช้ปลายมีดชี้ไปที่ถุงหอมแดงกะหอมใหญ่ เผื่อเค้าหาไมเจอ
"เราขอหอมหมดเลยนะ" เชนก็ถามย้ำอีก
"เออๆ" ผมขี้เกียจรำคาญเลยตอบๆตัดบทไป
แต่ว่า เชน เดินเข้ามาหอมแก้มผม ข้างซ้ายก่อน ผมตกใจจนมีดแทบบาดมือ กะลังเงยหน้าจะด่าเจอหอมแก้มอีกข้าง
ทีนี้ผมวางมีดแล้วถามเลย "เล่นเหี้ยไรของมึงเนี่ย" ด่าจบเชนทำหน้าเหวอไปเลยครับ คงไม่คิดว่าจะได้ยินผมพูด
"เฮ้ย ล้อเล่น ทำไมต้องเครียดอ่ะ" เชนทำหน้าเหมือนมันเป็นแค่เรือ่งตลกๆ ยิ่งทำให้ผมตลกไม่ออก
"มันใช่เวลาเล่นป่ะเนี่ย" ผมตะคอกกลับ เชนหันไปฟ้องซูเชฟ "ซูครับ ผมโดนนิวด่า"
"อยู่ดีไม่ว่าดีหาเรื่องให้เค้าด่า มึงนี่เก่งจริงๆทำให้เค้าด่าได้ขนาดนี้ ไม่รู้ล่ะเคลียร์กันเองนะ" ซูเชฟหัวเราะเยาะ
ตั้งแต่ตอนนั้นผมก็เลยไม่พูดกะเชนอีก แม้ว่าเชนจะพยายามหาเรื่องแซว พยายามเอาใจสารพัด ผมก็นิ่งๆ
จนตอนใกล้จะกลับ เชนชวนกินข้าวเที่ยงก่อน ผมก็บอกว่าไม่กิน จะกลับบ้าน แต่พี่ฝ่ายบุคคลเดินมากินข้าวผมก็ต้องรอ
เลยเดินกลับไปนั่งกินข้าว ตอนนั่งก็นั่งติดพี่รงค์แต่แขนชนกันเพราะพี่เค้าถนัดซ้าย ผมถนัดขวายกแขนทีก็ชนที
พี่รงค์ขี้เกียจลุกเปลี่ยนที่ ต้องให้ผมเป็นฝ่ายลุกไปนั่งข้างๆเชนซะเอง พอไปนั่งเชนก็ตักกับข้าวให้ เอาน้ำมาให้
จนซูเชฟแซวว่า "ทำไมไม่ป้อนซะเลยวะ ตักให้เค้าอยู่ได้ กับข้าวก็มีกันคนละถ้วยแท้ๆ"
"สองคนนี้เล่นไรกันวะ ตอนพี่ไม่อยู่ มีไรกันป่ะเนี่ย" พี่รงค์ที่นั่งกินอยู่ด้วยตั้งคำถาม
"เปล่า" ผมกะเชนตอบพร้อมกัน แล้วผมก็เป้นฝ่ายอิ่มก่อน เลยเดินไปนั่งเขียนใบลาที่ห้องฝ่ายบุคคล
แต่พี่เค้ายังไม่เสร็จธุระ ผมก็เลยต้องรอ ซึ่งพี่เค้าบอกว่า "รวมทั้งครัวมาส่งพร้อมกันนะ เดี๊ยวพี่มาแป๊บนึง"
ช่วงที่รอพี่เค้ากลับมานี่แหล่ะ เชนก็จะเดินมาส่งใบลาเหมือนกัน เลยนั่งรออยู่ในห้องฝ่ายบุคคลด้วยกัน
ผมก็เป็นคนถามขึ้นก่อนว่า "ตะกี้ทำไมตอบว่าเปล่า ทั้งที่เชนแหล่ะก่อเรื่องดันบอวกว่าเปล่าเหมือนไม่ได้ทำไรเลย"
"ก็นิวยังตอบว่าเปล่าเลยนี่นา ถ้าเปล่าจริงๆ ทำไมไม่ยอมพูดกะเราดีๆล่ะ ขอโทษก็แล้ว" เชนเถียง
"ก็จะให้บอกเหรอว่า ที่พี่รงค์สงสัยอ่ะ เพราะเชนมาแกล้งเรา ในเมื่อเชนยังไม่ยอมพูดเลยว่าตัวเองเปนคนผิด"
"ก็ทำไมนิวต้องซีเรียสอ่ะ พวกพี่ๆเค้าก็เล่นกันงี้ เห็นกอดกัน จับตูดกันก็มี" เชนอธิบาย
"แต่พวกนั้นเค้าเล่นกันอ่ะ แต่ไอ้ที่เชนทำ เราไม่รู้ว่า ทำเพราะอะไร อยากแกล้งเราแค่นั้นเหรอ" ผมก็เลยเหวี่ยงซะ
"ก็ไม่รู้เหมือนกัน แค่อยากทำ" เชนตอบนิ่งๆ ยิ้มซื่อๆ แต่ยิ่งทำให้ผมหงุดหงิดยื่งขึ้น
ปกติทกวัน เชนจะส่งผมมาต่อรถด้านนอก แต่วันนั้นผมบอกไปแล้วว่าไม่ต้องส่ง ผมจะกลับเองและก็กลับเองจริงๆนะครับ
พอมาวันี้เป็นวันหยุดของผมพอดี ก็เลยกลายเป็นว่าทั้งผมและเชนก็ยังไม่ได้พูดคุยอะไรกันเพิ่มเติมหลังจากที่วีนใส่เมื่อวาน
-
สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะคะ พี่นิว ขอให้มีความสุขมากๆค่ะ
อ่านไดแล้ว พี่นิวเสน่ห์แรงเชียว ว่าแต่ คนชื่อเชนไรเนี่ย ตั้งท่าจะจีบพี่นิวเหรอคะ
อ้อ อวาตาร์แรงนะคะ คุณพี่
-
อ๊ะ แรงมากรึ เดี๋ยวเปลี่ยนก็ได้ อิอิอิ ช่วงนี้อยากลองเปลี่ยนแนวมาเซะซี่มั่งแค่น้านเองอ่ะน้องบี ฮ่าๆๆ
-
เค้าว่ากันว่า คนเราหาก unlucky in love ก็จะ lucky in game สำหรับผมนี่น่าจะเป็นจริงครับ
เพราะตั้งแต่เลิกกะเทียนอย่างเป็นทางการ เรื่องงานของผมก็ไปได้ดี ราบรื่น ทั้งกับระบบงานและเพื่อนร่วมงานด้วย
แต่ที่สำคัญไปกว่านั้นคือ เรืองการเงิน ฮ่าๆๆ ปกติก็เป็นคนเกือบๆงกอยู่แล้ว มาช่วงนี้รับทรัพย์หลายทาง ยิ่งปลาบปลื้มครับ
วันนี้เลิกงานตามปกติก็เลยติดรถเอ็มเข้าไปในเมือง เพราะวันนี้เป็นวันหยุดเชน ซึ่งก็ทำให้ยังไม่ได้เจอกะเชนซึ่งๆหน้า
จะมีก็แค่คุยโทรศัพท์กันเท่านั้น ที่ต้องโทร.หาเชนเพราะ เอ็มบอกซูเชฟว่าจะลากิจพรุ่งนี้ แต่ซูเชฟบอกว่า เชนอาจจะลา
เพราะสัปดาห์ก่อน เชนทำงานติดกันไม่ได้หยุดเลย ทีนี้ทุกคนก็เลยอยากได้ข้อสรุปจากเชนว่าพรุ่งนี้เชนหยุดมั้ย
จะได้จัดคนให้เค้างานในเวลาเดียวกันเพื่อช่วยให้คนทำงานกะปริมาณงานเท่ากัน ทำงานได้ต่อเนื่องไม่สะดุด
คนอื่นไม่มีเบอร์เชน ผมก็เลยต้องโทร.ไปหา ได้ข้อสรุปว่า เชนไม่ลา เชนจะมาทำงาน ผมก็เลยบอกว่างั้นเอ็มก็ลาสิ
เอ็มก็เปลี่ยนใจอีก บอกเชนว่าให้หยุดติดกันไปเลยสองวัน เอ็มไม่ลาแล้ว แต่เชนยืนยันว่าให้เอ็มลาซะ เชนจะมาทำงานเอง
ผลสุดท้ายจะเป็นใครหยุด ใครมาทำงาน จะมาทั้งคู่หรือจะหายไปทั้งคู่ พรุ่งนี้แหล่ะครับถึงจะได้รู้กัน ฮ่าๆๆๆ
-
พึ่งได้อ่าน
เจออะไรมาเยอะ เหนื่อยไหมครับ
T^T
-
เอารูปที่ขึ้นเฟสมาเปนดิสสิ น่ารักดี :m1:
-
รูปไหนอ่ะครับพี่ดิฟ เลือกไม่ถูกหรอก เพราะเอารูปไหนขึ้น พี่ก็ชมว่าน่ารักไปซะทุกรูป อิอิอิ :o8:
-
พึ่งได้อ่าน
เจออะไรมาเยอะ เหนื่อยไหมครับ
T^T
เหนื่อยสิครับ แต่ก็จะเหนื่อยน้อยลงทุกครั้ง ที่รู้ว่ายังมีคนตามอ่านเป้นกำลังใจให้กันครับ
-
รุปปัจจุบันนี่ไงค้าบบบ :-[
-
ได้ๆ
-
น่าร๊ากกก :m1: :m1:
-
.
.
.
<---- รูปนี้ ใช่ป่ะครับ ที่รัก :-[ :-[
-
ช่ายแล้นนน รูปนี้แหละ :m25:
-
เมื่อวานตอนที่โทร.หา เชน เพื่อจะถามเรื่องหยุดงานนั้น ตอนผมโทร.ไป เค้ายังไม่ได้รับสายจนสักพักเค้าโทร.กลับมา
"เอ่อเชน" ผมกะลังจะถามเรื่องวันรุ่งขึ้น
"ยอมคุยกะเราแล้วเหรอ" เสียงปลายสาย
"ไม่ใช่ธุระของเรา เอ็มจะถามว่าพรุ่งนี้เชนจะหยุดต่ออีกวันมั้ย ถ้าเชนไม่หยุด เอ็มเค้าจะลา" ผมสรุปสั้นๆ
"เฮ้ย เราเปลี่ยนใจละ ไม่ลาแล้วดีกว่า ให้เชนหยุดต่อเหอะ" เอ็มพูดแทรกมา
"คุยกันเองมั้ย" ผมจะส่งมือถือให้เค้าคุยกัน แต่เชนพูดว่า "จะให้หยุดต่อ ไม่อยากเจอกันแล้วดิ"
"ไม่เกี่ยว อย่ามามั่ว" ผมดุใส่ ก็พอดีเอ็มบอกซ้ำว่าไม่ลาแล้วล่ะ ให้เชนหยุดก็ได้
เชนก็คงได้ยินน่ะแหล่ะเลยบอกว่า "บอกเอ็มจะลาก็ได้ พรุ่งนี้เราไปทำงานแน่ๆ" ผมก็บอกต่อเอ็ม
"แล้วเราไม่ไป นิวกลับบ้านไงอ่ะ ให้ไปรับป่ะ" เชนเสียงอ่อนลงนิดๆ
"ไม่ต้อง วันก่อนเรายังกลับเองได้เลย" ผมตอบปฏิเสธ เพราะไม่จำเป็นต้องรบกวนเชนขนาดนั้น
"เฮ้ยๆ เราไปส่งเอง ไม่ต้องห่วงให้มากนักหรอก เราดูแลให้" เอ็มทำเสียงกวนๆแทรกเข้าหูเชน
"ตามใจ" พูดแค่นี้แล้วเชนก็เป็นฝ่ายตัดสายไปเอง จนผมเกือบจะวีน แต่คิดวะว่าช่างมัน
เมื่อวานเอ็มบอกว่าจะไปส่งผมที่บ้าน เพราะบ้านเค้าอยู่เส้นทางที่สามารถเลี้ยวไปส่งผมที่บ้านได้
แต่ทุกวันนี้เค้ามาเช่าห้องอยู่ใกล้ๆที่ทำงาน ดังนั้นวันนี้เค้าจะกลับบ้าน ก็ต้องไปเอาของที่ห้องซะก่อน
ไปถึงแล้วผมก็บอกว่าผมอ่ะไม่ไหวแล้ว ขอนอนรอได้ป่ะ ตาจะปิดแล้ว เอ็มก็จัดแจงที่นอนให้อย่างดี
ไม่รุ้ว่าตัวเองหลับไปนานแค่ไหน แต่พอเอ็มมาปลุก เอ็มบอกว่าผมหลับไปครึ่งชั่วโมงได้
แต่แค่นั้นผมก็หลับลึกขนาดที่ฝันเป็นตุเป็นตะ แต่พอตื่นก็จำไม่ได้ละนะครับ อย่าถามไปตีเลข
"เฮ้ย เราหลับแป๊บเดียวแต่มีการฝันด้วยอ่ะ" ผมเล่าให้เอ็มฟัง
"นอนดึกอ่ะดิ ตะกี้หลับสนิทเลย ขนาดเราเดินแก้ผ้าจัดของ ทำของหล่นนิวยังไม่กระดิกเลย"
ผมเลยแซวไปว่า "โห.... ถ้ารู้ว่าแก้ผ้าเดินไปเดินมา แอบลืมตาดูดีกว่า ฮ่าๆ"
"ไม่รู้นี่หว่า ว่าอยากดู มาๆจัดให้" ว่าแล้วก็รูดซิบกางเกงลงจริงๆ จนผมเป้นฝ่ายเผ่นออกมานอกห้องเอง ฮ่าๆๆ
แต่ก็รอดตัวออกมาจนได้ แล้วเอ็มก็พาส่งบ้านอย่างปลอดภัย ไร้รอยขีดข่วนใดๆทั้งสิ้น
ก็อย่างที่บอกแหล่ะครับ ผู้ชายครัวนี้เค้าเล่นอะไรกันแปลกๆ ชอบแกล้งจุ๊บ ชอบจับก้น ล๊อกคอมาหอม หรือแกล้งกอดไรงี้
ผมคิดๆดู เชนอาจพยายามปรับตัวเข้ากะพวกกุ๊กที่นี่ และคิดว่าผมก็คงจะปรับตัวไปในทางนี้เช่นกัน ก็เลยเล่นกะผมแบบนั้น
-
มาเล่าเหตุการณ์วันนี้กันต่ออีกหน่อยนะครับ เมื่อเช้าประมาณตี4.20 เอ็มดทร.บอกผมว่า วันนี้จะลางาน
ผมก้รับปากว่าจะบอกซูเชฟให้อีกทีนึง พอไปถึงก็เจอเชนกะลังแสกนนิ้วพอดีเลย เราก็ทักทายกันพอเป็นพิธี
"ดีนะเชนมา ตอนตี4 เอ็มโทร.บอกเราว่าจะลาวันนี้" ผมเล่าให้เชนฟังตอนเดินเข้าครัว
"อือ เราไว้หยุดวันหลังก็ได้แหล่ะ เอ่อ...นิวเรืองนั้น" เชนกะลังจะพูดอะไรสักอย่าง พอดีพี่เขียดเดินมาเปิดประตู
เมื่อเข้ามในครัวเราทุกคนก็ยุ่งๆกับงานของเราเหมือนเดิม ผมเองก็ไมได้คุยอะไรกับเชนมากนัก (ปกติก็เป็นงี้แหล่ะครับ)
เพียงแต่เพราะว่าก่อนหน้านี้เหมือนเราจะตคุยกันไม่ค่อยลงรอย เลยทำให้อึดอัดพอสมควร ก็ต่างคนต่างทำงานไป
จนกระทั่งพี่รงค์บอกให้เชนต้มข้าวต้ม ทีนี้มีหม้อต้มน้ำไว้สองใบ ใบแรกน้ำใสไว้ใส่ข้าวเพ่อต้มข้าวต้มขาว
อีกใบน้นพี่รงค์ใส่ซอส กระเทียม รากผักชีลงไปแล้วเพื่อจะทำแกงจืด ไม่ณุ้ว่าเชนฟังไม่เคลียร์หรือใจลอยอะไนสักอย่าง
แทนที่จะเอาข้าวสารใส่หม้อที่เป็นน้ำใสๆ กลับเทลงไปในหม้อใบที่ปรุงเป็นน้ำแกงจืดอ่ะครับ พี่รงค์เลยให้ทำใหม่
แต่คนที่รอซ้ำอย่างพี่เขียดอ่ะดิ รีบเสนอหน้ามาตำหนิเชนอย่างไว เชนก็หัวเราะกลบเกลื่อน ไม่สนใจพี่เขียด
จากเหตุการณ์นี้ผมก็เริ่มเห็นใจเชนแล้วนะ เพราะถ้าเป็นผมก็คงเสียหน้าและรู้สึกแย่ที่ทำงานพลาด แล้วยังเจอตอกย้ำอีก
ทำให้ผมเริ่มเข้าไปช่วยเชนมากขึ้น และก้ถามไถ่ว่า เมื่อวานหยุดแล้วไปไหนมั้ย ทำไรบ้าง เราก็เลยคุยกันเหมือนเดิม
แต่ไมได้มากมายนัก อาจเพราะเชนเองก็ดูจะประหยัดถ้อยคำกะผมมากกกว่าปกติ ผมเองก็กระดากที่จะตีซี้เหมือนเก่า
จนกระทั่งตอนเที่ยง พวกในครัวเป็นกลุ่มสุดท้ายทีได้ไปทานข้าว ก็เลยนั่งพูดนั่งคุยกันไปเรื่อยเปื่อย ผมก็ฟังเค้าคุยกัน
แต่ส่วนใหญ่แล้วจะได้ยินแต่เสียงพี่เขียดที่เอาเรื่องคนนั้นมาเล่า เอาเรื่องคนนี้มาบอก (ก็เอามานินทาอ่ะครับ)
คุยไปคุยมา อยู่ๆเชนก็พูดถึงข้อผิดพลาดที่ตัวเองทำไปเมื่อเช้า พวกเราก็เลยแซวเชนแบบขำๆ แต่พี่เขียดกลับแทรกว่า
"นี่เชน พี่ว่าแกเนี่ย มันไม่ไหวนะ มันแบบจะว่าไงอ่ะ แกมันโง่วะเชน" พี่เขียดเอ่ยตำหนิเชน
"แหม... ผมแค่ไม่ทันสังเกตหรอก จริงๆก็คิดอยู่นะว่าจะใส่หม้อไหน แต่เห็นพี่รงค์เอากระบวยใส่ลงหม้อนั้นอ่ะ"
"ก็ต้องดูสิ เค้าต้มข้าวกันทุกวัน ทำไมเชนไม่ดู ทำงานแบบโง่ๆ ไม่รุ้ก็ถามสิ โง่แล้วไม่ถามก็เสียของไง"
พี่เขียดยังคงตำหนิเชนอย่างแรง เน้นแต่คำว่าโง่ๆๆๆ อยู่อย่างนั้น และก็พล่ามไปอีกยาวหลายประโยคจนผมทนไม่ไหวเอง
"พี่เขียด ไปว่าเชนเค้าโง่ได้ไง พี่เป็นพ่อเป็นแม่ หรือมีบุญคุณอะไรกะเชนเหรอถึงมีสิทธิ์ไปว่าเค้าโง่" ผมว่า
"อ่าว ก็มันโง่มั้ยล่ะ ทำอยู่ทุกวัน ไม่รุ้จักดู ทำเองมั่วๆแบบนี้" พี่เขียดแผดเสียงใส่ผม
"คนเราผิดพลาดกันได้ ขนาดซูยังไม่ด่าด้วยคำแรงๆแบบนี้เลย คนเราอ่ะมีแต่รู้กับไม่รู้ และกำลังเรียนรู้
การที่เค้าทำอะไรผิดพลาดเพราะไม่รู้ ไม่เคยทำไม่แน่ใจ ไม่ได้แปลว่าเค้าโง่หรอกนะ" ผมใส่กลับ
พี่เขียดอ้าปากค้าง ผมจึงว่าต่อ "ลองให้เชนทำงานที่เค้าถนัดกว่าพี่สิ นิวว่าพี่ก็โง่ไม่แพ้ที่ไปว่าเค้าหรอก"
พี่เขียดจ๋อย ผมซ้ำอีก "ตัวเองก็มีลูกมีหลาน ถ้าใครมาด่าลุกตัวเองว่าโง่ เพราะแค่ทำพลาดไปบ้างจะรู้สึกไงอ่ะ"
"คิดว่าการอยู่มาก่อน แล้วจะเที่ยวข่มคนอื่น คอยกระทืบซ้ำคนทำผิดอ่ะ นึกว่าเจ๋งมากเหรอ
ไม่ว่าพี่จะยกตัวเองให้สูงแค่ไหน พูดเสียงให้ดังคับโรงแรมยังไง ก็ต้องสำนึกไว้ว่าจริงๆก็แค่คนล้างจาน"
และผมก็เอาจานไปวางแบบกระแทกให้ดังจนพี่เขียดสะดุ้ง แล้วบอกว่า "ที่ตรงนี้ตะหากถึงจะเหมาะกะพี่"
เหตุการณ์นี้ เชนเข้ามาขอบคุณผม ทำให้เรากลับมาคุยกันแบบสนิทใจมากขึ้นเพราะเราต่างก็ไม่ชอบพี่เขียดเหมือนกัน
-
อ้อ..... เกือบลืมเล่าแหล่ะ ยังจำแหวนที่เทียนให้ผมได้มั้ยครับ
วันนี้ผมเอาไปขายละนะ ได้เงินมาเกือบๆสองหมื่น เพราะราคาแหวนทองหนัก1บาท
รวมกะราคาพลอยที่ประดับหัวแหวนด้วยก็เลยได้มาเฉียดๆสองหมื่นทีเดียว
ปล.คนก็ไม่อยู่แล้ว แปรสินทรัพย์เป้นทุนดีกว่าเนาะ 55555
-
อ้อ..... เกือบลืมเล่าแหล่ะ ยังจำแหวนที่เทียนให้ผมได้มั้ยครับ
วันนี้ผมเอาไปขายละนะ ได้เงินมาเกือบๆสองหมื่น เพราะราคาแหวนทองหนัก1บาท
รวมกะราคาพลอยที่ประดับหัวแหวนด้วยก็เลยได้มาเฉียดๆสองหมื่นทีเดียว
ปล.คนก็ไม่อยู่แล้ว แปรสินทรัพย์เป้นทุนดีกว่าเนาะ 55555
ถ้าเป็นเราน่ะ อาจจะดร่ามาขนาดเอาไปทิ้งทะเลที่ภูเก็ตก็ได้ T^T
-
ช่วงนี้ผมไม่เน้นดราม่าครับ เน้นเรียลลิสติก ฮ่าๆๆๆๆ
-
พี่นิว กอดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อ่านไดมาตั้งแต่ต้น รู้สึกว่าพี่นิวจะพบรักในที่ทำงาน และพี่จะมีศัตรูในที่ทำงานเป็นผู้หญิงตลอดเลย
ทำไมมันเป็นอย่างนั้นล่ะ หรือว่าทำเวรทำกรรมร่วมกันมาหว่า
-
พี่ว่าพี่โดนสาปอ่ะน้องบี ตะก่อนไม่เคยคิด แต่ตอนนี้เรื่มรู้สึก เริ่มคิด จนเริ่มเชื่อไปแล้วล่ะ
-
อ้าว โดนสาปซะงั้น คุณพี่ เอาน่าพี่นิว ถือว่ามันเป็นเวรเป็นกรรมที่เราต้องเจอ
-
หนีไปนอนแล้วนะ พี่นิว ฝันดีค่ะ
-
มีเรื่องมาเล่าอีกแล้วครับ ไล่เรียงกันจากเหตุกาณ์แรกๆก๋อนละกันนะครับ
หลังจากตำหนิพี่เขียดแทนเชน ทำให้ผมกับเชนได้พูดคุยกันเหมือนเดิมก็เริ่มมากจากเรื่องที่ว่าพวกเราไม่ชอบพี่เขียดซะเลย
แล้วเราก็ได้พูดคุยเรื่องอื่นๆมากขึ้น เชนก็ถามว่าผมรู้สึกดีขึ้นรึยัง ที่แฟนหนีไปแต่งงานใหม่ ผมก็บอกว่าโอเคขึ้นละ
เราก็คุยกันต่อไปอีกหลายๆเรื่อง จนข้ามมาอีกวันหนึ่ง เชนก็ยังโดนพี่เขียดค่อนขอดอยู่เหมือนเดิม
พี่เขียดเป็นคนชอบสอด ได้ยินอะไรผ่านหูเป็นต้องถามว่ามีอไร ใครทำไมเหรอ หรือไม่ก็อวดรู้ พูดพล่ามอยู่คนเดียว
อย่างเมื่อวันก่อน พี่รงค์ให้เชนเอาข้าวโพดไปต้มเพื่อให้ผมทำสลัดตอนเช้า เมื่อข้าวโพดสุกดีแล้ว พี่รงค์ก็ให้เชนตักขึ้น
เชนก็ต้องเดินไปที่หน้าเตา พี่เขียดไม่รู้มาจากไหน คงเข้าใจไปเองว่าพี่รงค์ใช้ให้เชนล้างหน้าเตามั้งเลยบอกว่า
"นี่นะ พี่จะสอนให้คนเรากว่าจะเป็นกุ๊กระดับหัวหน้าอย่างพวกเค้าน่ะ ก็ต้องยอมให้เค้าใช้ไปก่อน
ทำไปเหอะ แล้วล้างหน้าเตาอย่านึกว่าง่ายๆ ทำเป็นมั้ยไม่เป้นพี่จขะสอนให้ พี่เห้นมานักต่อนักแล้ว
คนเป็นกุ๊กก็เริ่มมาจากล้างหน้าเตาให้เค้าก่อนทั้งนั้น ถึงจะได้ดี ทำไปก้แล้วกัน ฮ่าๆๆๆๆ" หัวเราะเสียงสูงเย้ยหยัน
ไอ้ผมน่ะไม่ได้เกี่ยวอะไรกะเค้าเลย แต่ด้วยความที่ยืนอยู่แถวๆนั้นพอดี เกิดหมั่นไส้พี่เขียดขึ้นมาก็เลยพูดว่า
"ก็ดีเหมือนกันนะเชน ถ้าล้างหน้าเตาแล้วจะได้เป็นหัวหน้ากุ๊กเนี่ย เพราะยังมองเห็นอนาคตบ้าง
ดีกว่าต้องล้างถ้วย ล้างชาม แบบพี่เขียด เพราะท่าทางไร้อนาคต คงจะต้องล้างจานไปจนตายน่ะแหล่ะ"
เป็นอันว่าผมได้แกว่งปากไปกวนประสาทพี่เขียดได้อีกดอก ซึ่งทำให้รุ้ว่าอย่างพี่เขียดน่ะ ถ้านิ่งๆเค้าจะยิ่งข่ม
แต่ถ้าเสียงดังใส่เค้า ต่อปากต่อคำซะบ้าง พี่เขียดอ่ะแหล่ะจะเป็นฝ่ายพูดอะไรไม่ออก ประมาณว่าเจอของจริงก็ไม่กล้า
พอลับหลังก็อีกเรื่องนึงนะครับ เหมือนอย่างที่ผมโดน คือผมเอาของในตู้เย็นด้านหลังครัว พี่เขียดไม่รุ้ไง
ก็เลยมายืนบ่นกับเอ็มเรื่องของผม "พี่ว่านิวมันแอ๊บๆ ทำเหมือนเป็นคนดีน่ะ แบบอะไรมันจะสุภาพขนาดนั้น
แล้วนี่นะ พี่เห้นเวลามันไปคุยกะคนอื่นมันก็พูดเพราะๆ เสียงอ่อนเสียงหวาน แต่กะพี่จิกได้จิกเอา"
"เอ้า ก็ปกตืพี่เขียดก็พุดจาอะไรไม่ค่อยเข้าหูใครอยู่แล้ว นิวคงไม่ชอบมั้งเลยเบรคๆพี่ซะบ้าง" เอ็มเถียงแทน
พอดีกับผมได้ของครบแล้ว เดินออกไปด้านหน้า พี่เขียดเห็นผมก็แถไปว่า
"เออ พี่ว่าจะถามอยู่ว่านิวทำไรค้างมั้ย เดี๋ยวพี่ช่วยจะได้เสร็จเร็วๆ"
ผมขี้เกียจวุ่นวายมาก ก็เลยให้เค้าหั่นผักสามสีให้ เค้าก็รีบเอาไปยืนทำทันที ระหว่างทำงานกันอยู่ ผมก็เลยพูดว่า
"เออพี่เขียด นิวไม่ได้แอ๊บนะ นิวแค่ใช้การสื่อส่ารให้เหมาะกับชนชั้น สันดานของคนที่นิวพูดด้วย
แต่แบบว่า มันก็ช่วยไม่ได้ที่พี่อ่ะ ต่ำกว่ามาตรฐานของคนทั่วไปที่นิวจะใช้วิธีสื่อสารให้ดีไปกว่านี้"
พูดจบผมก็ทำงานต่อไป จากที่ได้เห็นสีหน้าพี่เขียดงงๆ เบลอๆแล้วก็พอจะเดาได้ว่าเค้าตามคำพูดของผมไม่ทัน
-
แวะมาให้กำลังใจครับ
เจอมารตัวใหม่เป็นสัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำซะแล้ว :z1:
..
-
เย็นนี้(ที่ผ่านมาสดๆร้อนๆ) เกือบจะลงไปนอนกลิ้งอยู่กลางถนนซะแล้วสิครับ ใจหายวาบเลยตอนรถมอไซค์เซจนเอียง
คืองี้ เมือ่คืนผมไปงานแต่งงานของเพื่อนมาครับกลับดึก (ซึ่งกลับจากที่ทำงานก็อาบน้ำแต่งตัวอย่างหล่อไปงาน)
ไปในงานนะก็เพลีย ง่วง แอบหาวบ่อยๆ แต่พออยู่ในกลุ่มเพื่อนก็พูดมิได้หยุดเช่นเดิม แต่ตอนกลับก็เซื่องซึมอีกแหล่ะ
เช้าวันนี้ตอนนั่งรถไปทำงานโชคดีว่าเป็นรถยนต์(ให้ที่บ้านไปส่ง) ก็เลยนอนหลับมาในรถได้หน่อยนึง แต่ก็ง่วงทั้งวัน
เลิกงานผมก็จะติดรถเชนกลับบ้านทุกวัน (แม้เป็นวันหยุดของเชน แต่เค้าก็มีน้ำใจมารับที่ทำงานไปส่งต่อรถที่ถนนใหญ่)
ตอนผมนั่งรถมอไซเชนออกมาน่ะ ฟ้าครึ้มามากๆ เหมือนว่าฝนจะตก แต่ผมบอกเชนว่าผมรีบกลับ เพราะนัดกะนายแม่ไว้
"ส่งเราต่อรถเลยละกันนะ ฝนคงยังไม่ตกหรอก" ผมบอกตอนจะออกจากโรงแรม
"ทำไม กลัวเราพาเลี้ยวเข้าห้องเหมือนวันก่อนเหรอ" เชนหันมาถามยิ้มๆ
*อธิบายก่อนว่า วันอังคารที่ผ่านมาผมซ้อนมอไซค์เชนออกจากโรงแรม เชนว่าไม่ทันแน่เพราะท้องฟ้ามืดฝนเริ่มลงเม็ด
จู่ๆก็เลี้ยวเข้าซอยที่ไปห้องเช่าของเค้า ผมก็ตกใจดิ เลยบอกว่าเฮ้ย ลืมป่ะว่าต้องส่งเราก่อน แต่ไม่ทันไรฝนก็เทหนักเลย
พอมาถึงห้องเชน เค้าก็อธิบายว่า ขี่ไปส่งก็เปียกผมยืนรอรถก็เปียก เค้าขี่กลับห้องก็เปียก เลยแวะหลบฝนห้องเค้าก่อน
(ห้องเช่าของเชน อยู่ซอยถัดจากโรงแรมที่ผมทำงานอยู่แค่สองซอย ซึ่งถ้าไปส่งผมก่อนก็ต้องเลยไปอีกไกลน่ะครับ)
"ไม่ได้กลัวเว้ย วันนั้นแค่ตกใจนึกว่าเชนเลี้ยวผิด" ผมตอบกลับ
"เอางี้ เราไปส่งนิวที่บ้านเลยดีกว่า จะได้ถึงบ้านเร็วๆ ไปต่อรถก็เปียกอีก" เชนสรุป
"ไม่ต้องหรอก เกิดฝนตกขึ้นมา ตอนเชนกลับอ่ะแหล่ะจะเปียก" ผมปฏิเสธเพราะเกรงใจ
แต่เชนก็เลี้ยวเข้าห้องเค้าเหมือนเดิม บอกว่ามาเอาหมวกกันน๊อคก่อน แล้วก็ออกมาส่งผมกลับบ้าน
เหตุการณ์เฉียดตายของผมจึงเกิดตอนที่ผมกะลังซ้อนมอไซค์เชน อยู่ช่วงถนนมิตรภาพซึ่งเป็นเลนใหญ่ รถเยอะด้วย
ปกติผมซ้อนมอไซค์ใครก็เหมือนกันคือไม่ถนัดจับตัวคนขี่ ผมมักจะจับตรงท้ายเบาะด้านหลังที่มีโครงยกขึ้นมาอ่ะครับ
ผมก็ทำแบบทุกที แต่อย่างที่บอกว่าผมคงจะเพลียมาก หรือง่วงแบบไม่รู้ตัวจริงๆ อยู่ผมเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้
รู้สึกอีกทีก็ได้ยินเสียงแตรรถคันอื่น และรู้สึกว่ารถมอไซค์ทรงตัวไม่อยู่คล้ายๆจะเทลงไปข้างซ้าย แต่เชนประคองรถได้
ก็เลยพารถเข้าจอดริมข้างทางด้านในสุด ถามผมว่า "นิวหลับเหรอตะกี้" ผมก็ยอมรับผิดนะว่าผมเผลอหลับ
แล้วก็ขอโทษเชนยกใหญ่ แต่เชนก็ไม่ได้ตำหนิอะไรหรอกครับ แค่บอกว่า ทีหลังซ้อนมอไซค์อย่าหลับงี้อีก อันตราย
"อีกอย่างนิวจับด้านหลังอ่ะ พอเอียงตัว เราเลยเซไปด้วยน้ำหนักมันถ่วงไปด้านหลัง รู้ป่ะ" เชนสรุป
ผมก็เลยบอกว่า ต่อไปจะไม่หลับอีกแล้ว ถ้านั่งมอไซค์นะจะตั้งสติไว้ให้ดีเลย ผมเองก็กลัวตายเหมือนกันนี่ครับ
แล้วพอต่างคนต่างหายตกใจก็เลย พากันไปต่อ แต่ทีนี้เหมือนเชนจะนึกได้ว่า มีวิธีที่มั่นใจได้มากกว่าการห้ามผมหลับ
"เราว่านะนิวต้องจับที่ตัวเรา พอนิวเอนเราจะรู้สึกก่อน แล้วประคองรถได้ไวกว่าตะกี้" เชนแนะนำก่อนสตาร์ทรถ
"เราไม่ถนัดอ่ะ ไม่ชอบแตะตัวใครสุ่มสี่สุ่มห้า แล้วกลัวคนขี่จั๊กกะจี้ด้วยอ่ะ" ผมบอกตามตรง
"เอาเหอะน่า เราไม่บ้าจี้หรอก ถ้าไม่อยากตายหมู่ ต้องทำตามที่เราบอก" เชนขู่งี้ ผมก็เลยต้องจับเอวเค้า
พอออกรถไปได้สักระยะ ผมเริ่มรู้สึกง่วงๆ ตาจะปิดก็ได้แต่พยายามหันซ้ายหันขวาเพื่อให้รู้สึกตัวตลอด กลัวเผลอหลับอีก
"ทำไรวะนิว หันไปหันมา" เชนตะโกนถาม เมือ่เห็นผมส่านหน้าไปมาทางกระจกมองข้าง
"เปล่า มองนั่นนี่ไปเรื่อยๆกลัวหลับ" ผมตอบเชนไปตามตรง กลัวรถล้มก็กลัวแต่จะให้ทำไงอ่ะ ง่วงนี่หว่า
"งั้นเอาใหม่" เชนจอดรถใต้สพานทางข้ามไปเดอะมอลล์โคราช ซึ่งรถเยอะมาก
"รถเพียบขนาดนี้ขืนล้มโดนทับเละ แต่จะไม่ให้หลับก็สงสาร อีกไกลกว่าจะถึงบ้านนี่นา" เชนพูดปนหัวเราะ
"จอดมัยอ่ะ" ผมถามงงๆ ไม่แน่ใจว่างงกะการกระทำของเชน หรืองงเพราะง่วงนอนกันแน่ ฮ่าๆๆ
แล้วเชนก็ให้ผมเอื้อมมือกอดเอวเข้าไว้ กำชับว่ากอดแน่นๆ ผมก็ไม่ค่อยกล้าหรอก แต่เชนบอกกอดแน่นๆอีก ผมก็เอาวะ
ดีกว่าตกจากมอไซค์ไปตายข้างถนน ก็เลยกอดเอวเค้าแน่นขึ้นแต่เอียงตัวไปด้านหลัง เชนก็เลยบอกว่าไม่ใช่แบบนี้
"คือนิวกอดเอวเราแน่นๆ แล้วเอนตัวหลับพิงหลังเราไปเลยน่ะ ทำไมเข้าใจอะไรยากจังวะ" เชนหันมาบอก
"หึ น่าเกลียด" ผมส่ายหัว
"แต่ถ้าตกไปกลิ้งกลางถนนน่าเกลียดกว่านะ นี่เราไม่เคยให้ใครพิงหลังเลยนะเนี่ย ยังเล่นตัวอีก" เชนพูดกวนๆ
"เปล่าเล่นตัว แต่แปลกๆเปล่าวะ ผู้ชายซ้อนมอไซค์แล้วหลับพิงกันเงี้ยะ" ผมพูดและหันมองคนรอบๆที่รอรถอยู่
"ทีงี้คิดมาก ทีวันจันทร์ติดฝนจนต้องนอนห้องเราทั้งคืนยันเช้า ทำไมไม่คิดมากล่ะครับ" เชนพูดดังๆ
เพื่อไม่ต้องเถียงกันให้นานกว่านี้และไม่ต้องเปียกฝนระหว่างทาง ผมก็เลยทำตามคำแนะนำของเชนซึ่งก็ได้ผลแฮะ
ผมซ้อนท้ายกอดเอวเชนแน่นๆ รู้สึกว่านั่งมั่นคงขึ้น พอง่วงๆก็เอนตัวหลับพิงหลังเชนไปตลอดทางจนถึงบ้านนี่ล่ะครับ
-
น่าน เสร็จโจร >.<
-
^
^
แรงงงง ยังไม่เสร็จใครเลยคร้าบบบบบบบ
ไอ้ที่ว่าไปนอนห้องเชนวันจันทร์ เพราะเค้ามีกินเลี้ยงส่งซูเชฟหรอก
แล้วตั้งใจว่าประมาณ1ทุ่มจะให้เชนไปส่งผมต่อรถเหมือนเคย แต่ก็คุยเพลินจนทุ่มกว่าแล้ว
พอออกจากร้านมากลางทาง(เหมือนย้อนจากร้านอาหารมาทางโรงแรม ออกไปถนนใหญ่อ่ะ)
ก็เจอฝนกระหน่ำ อันนี้กระหน่ำจริงๆ คือโครมเดียวเปียกเลยครับ เชนเลยพาไปหลบฝนห้องเค้าก่อน
ผมเองก็รอว่าฝนหยุดเมื่อไหร่จะรีบกลับบ้านมาดูละคร เหมือนกัน แต่โทร.เรียกรถแทกซี่ก็ไม่ติดเลย
จนละครมาน่ะแหล่ะ เลยไม่โทร.แล้ว ก็บอกเชนว่าขอถอดเสื้อกับกางเกนแขวนหน่อย เพราะมันเปียก
เลยได้กางเกงขาสั้นของเชนมาใส่แทน ส่วนท่อนบนผมใส่เสื้อกล้ามอยู่แล้วก็เลยไม่รบกวนเชนมาก
ดูละครจนจบ ฝนก็ยังกระหน่ำไปเลิก ศูนย์รถแท็กซี่ก็ไม่รับสายอีก ส่วนน้าชายที่จะเอารถมารับก็ไม่ว่าง
เพราะต้องขับรถไปซื้ออะไหไล่เครื่องยนต์กว่าจะกลับก็เช้าพรุ่งนี้ซึ่งก็มาไม่ทันส่งผมไปทำงานด้วย
เลยคุยกันไว้ว่าจะจ้างมอไซค์รับจ้างในหมู่บ้านมารับผมไปทำงานตอนตี4แทนน้าที่เคยไปส่งทุกวัน
พอเชนรู้ว่าน้ามารับไมได้ และพรุ่งนี้(วันอังคาร) ผมต้องจ้างมอไซค์วินมาส่งเลยชวนให้นอนที่ห้องเค้า
ด้วยเหตุผลหลายๆอย่าง เวลาที่ดึกมากขึ้นตอนนั้น4ทุ่มครึ่งได้ละ ผมเลยโทร.บอกนายแม่ตามนี้
ก็เป็นอันว่าต้องนอนห้องเชนคืนวันจันทร์ และวันอังคารก็ไปทำงานพร้อมกัน พอตดลงตามนี้
ผมก็ไปอาบน้ำ ก็ได้ชุดนอนของเชนมาใส่นอนไปก่อน บอกตรงๆโคดเขินครับ เพราะผมไม่เคย
ใส่บอกเซอร์นอน(จริงๆก็ไม่ใส่บอกซอร์อยู่แล้ว ใส่กางเกงในเลยอ่ะ) ดีที่เสื้อยืดของเชนตัวยาวคลุมไว้
ก็เลยเป็นที่มาของการเล่าลือ ล้อเลียนของคนทั่วไปที่รู้ว่า หลังจากไปกึ่งเมากึ่งเที่ยวเพื่อเลี้ยงส่งซูเชฟแล้ว
คืนนั้นฝนตกหนัก ผมไม่ได้กลับบ้านก็เลยต้องนอนห้องเชน เค้าก็แซวกันขำๆอ่ะครับไม่มีไรหรอก
แต่เชนอ่ะมันชอบพูด(เกินจำเป้น) เช่นว่า "มะคืนใครไม่ร้แย่งผ้าห่มผม"
หรือบ่นว่าที่ห้องเชนไม่มีพัดลมร้อนจะตาย เชนยังปิดประตูหน้าต่างซะมิดชิด เชนก็จะพูด(เกินเหตุ)ว่า
"ก็ฝนสาด ดึกก็ดึกจะเปิดประตูให้เค้าเห็นว่าเรานอนด้วยกันเหรอ ยุงก็เยอะหน้าต่างก็ต้องผิด
บ่นว่าร้อน แต่ดึกๆมาเอาผ้าห่มเราไปเฉย เราขี้หนาวกว่าแต่ไม่มีผ้าจะห่ม ไปเอาผืนใหม่มาห่ม
ซักพักเอ้า...นิวลากผ้าห่มเราไปห่มอีกแล้ว ดึงกลับก็ยาก เลยซุกตัวเข้าไปนอนด้วยเลย"
-
แวะมาดูหลายทีและ แต่ยังไม่มีเวลาอ่านเลย :เฮ้อ: อยากอ่านอ่าาา :z3: ต้องนั่งปั่นเรื่องสั้นอย่างเดียวเลยครับ :fire:
-
จิ้นจนเห็นภาพ หวานจนแสบคอ >..<
-
แวะมาดูหลายทีและ แต่ยังไม่มีเวลาอ่านเลย :เฮ้อ: อยากอ่านอ่าาา :z3: ต้องนั่งปั่นเรื่องสั้นอย่างเดียวเลยครับ :fire:
เอาไว้ถ้ามีเวลาผมจะตามไปอ่านเรื่องสั้นของ กุ๊กน๊อตนะครับ
แต่ช่วงนี้งานเยอะมากกกก แขกจองของโรงแรมอ่ะ
เข้างานตี5นะ กว่าจะได้เลิกงานก็4โมงเย็นท๊กกกกกกกที อิอิอิ
-
ตามอ่านทันละ
ชีวิตพี่นิว ยิ่งกว่าละครอีกอ่ะ
ตอนแรกนึกว่าจะลงเอยกับพี่เทียนซานได้ดีแล้ว
ดั๊นเจอเหตุการณ์แบบนี้อีก
พี่นิวเข้มแข็งจริงๆ สุดยอดมากครับ ชื่นชมเลย ^^
-
ถึงว่า..........น้ำตาลขาดตลาดเพราะคุนกุ๊กเหมามานิเอง55
-
แวะมาตามครับ
อันตรายนะนี่
แต่รู้สึกว่ามีคนได้กำไรเต็ม ๆ อิอิ
..
-
แวะมาตามครับ
อันตรายนะนี่
แต่รู้สึกว่ามีคนได้กำไรเต็ม ๆ อิอิ
..
Like this !!!
-
อยากจาร้องไห้ครับ นิว ทำงานทั้งวันมองนาฬิกาอีกที 6 โมงเย็นซะงั้น แล้วก็ต้องมานั่งปั่นนิยายต่ออีก ตกลงวันใช้คุ้ม 24 ชม. อิอิ สงสัยต้องหาเวลาเพิ่ม :serius2: มีใครขายมั๊ยครับ
-
พูดเรื่องเวลาแล้วเศร้าอ่ะครับน๊อต มะวานมีจัดเลี้ยงตอนเย็น กว่าแขกจะกินเสร็จ กว่าจะเตรียมของงานวันนี้
แล้วไหนจะเคลียร์ครัวอีกล่ะ ปาเข้าไปห้าทุ่มแล้วครับกว่าจะได้กลับบ้าน เหนื่อยมากมาย ทีแรกตี5ก็ต้องมาทำงาน
แต่เค้าอนุโลมให้ผมกับเชนมาทำงานได้9โมง (ลาOTอ่ะ) เมื่อคืนก็เลยนอนห้องเชน (อีกแล้ว) เพราะใกล้โรงแรมสุดๆ
-
จะบอกว่าเดี๋ยวนี้ผมกะพี่เขียดดีกันแล้วนะ คนบางคนนี่ก็แปลก ตอนไม่ชอบขี้หน้าเราก็ช่างสรรหาคำพูดมาค่อนขอด
แต่พอจะพอใจชอบใจในตัวเรา ก็จะสรรเสริญเยินยอซะทุกเรื่อง ใครแตะใครต้อง เป็นได้เห็นพี่เขียดออกรับแทนผมตลอด
ที่มาที่ไประหว่างผมกับพี่เขียดที่มาปรองดองกันได้ จนเดี๋ยวนี้เป็นปี่เป็นขลุ่ยกันนั้น มันมาจาก...........
ประมาณวันอังคารที่แล้ว ผมต้องไปส่งใบสั่งของที่แผนกบัญชี ซึ่งเป็นที่รู้กันว่า แผนกนี้เค้าค่อนข้างอวดดี
ชอบคิดว่าตัวเองทำถูกไปหมด และพูดจาไม่เข้าหูเอาซะเลย เรียกได้ว่าแผนกบัญชีที่นี่มีปัญหากะเค้าไปทั่ว
ระหว่างที่ผมส่งเอกสารอยู่นั้น พี่เขียดก็เดินถือกะทะขนาดใหญ่และเล็ก(สีดำ)ขึ้นมาสองใบ เค้าก็คุยกันว่า
"พี่เขียด หนูบอกให้เอามาตอนไหน" พนักงานบัญชีซึ่งมีหน้าที่จัดซื้อของใช้ต่างๆถามห้วนๆ
"ก็พี่เพิ่งจะว่างนะหนู" พี่เขียดเวลาเจอของจริงก็จ๋อยเหมือนกันแฮะ
"แล้วหนูจะได้กลับบ้านกี่โมงเนี่ย ก็ต้องรอคนขับรถมาเอาใบสั่งซื้ออีกทีก็เย็นๆ เสียเวลา"
"เอ้า แล้วไม่บอกว่าจะเอาแบบไปซื้อตอนนี้ พี่ก็คิดว่าให้เอามาดูไว้ก่อน ก็เลยไม่รีบ" พี่เขียดแย้งเบาๆ
"ทีหลังพี่อย่าคิดเอาเองดิ หนูสั่งก็คือสั่ง ไม่ต้องมาอวดฉลาดใช้สมองเกินจำเป็นหรอก" หนูโวยใส่หน้าพี่เขียด
"แล้วกะทะสองใบนี้จะเอาไงล่ะ" พี่เขียดทำไรไม่ถูกเลยตัดบทไปเลย ขืนอยู่ต่อโดนเด็กถอนหงอกแน่ๆ
"เออๆ หนูจดไว้แล้ว พี่จะไปไหนก็ไปซะไป" หนูทำท่ารำคาญใส่พี่เขียด
"แล้วไม่เอาอันเก่านี่ไว้ดูตอนไปซื้อเหรอ" พี่เขียดยังทำเป็นรู้ดีซะงั้น
"เกะกะ ถือมาก็ถือกลับไปเลย หนูจดลงเอกสารแล้ว" พูดจบพี่เขียดก็เดินถือกะทะสองใบออกไป
ผมเสร็จธุระหลังจากนั้นนิดหน่อย ก็เลยเดินามหลังไป ก็ไปบอกพี่เขียดว่า "มาพี่ นิวช่วย"
"หึ ไม่ต้อง" ตอบเสียงสะบัดๆ คงอารมณ์ไม่ดี แต่ผมไม่ถือสาหรอก ก็เลยเซ้าซี้อีกนิด
"มาเหอะ พี่ก็เหนิ่อยมาทั้งวันละนี่ พี่ไปตอกบัตรกลับเหอะ นิวถือของกลับครัวเอง ไงก็ต้องไปเคลียร์ครัวอยู่แล้ว"
พี่เขียดก็เลยส่งกะทะสองใบนั้นมาให้ผม แล้วก็ขอบใจผม จากนั้นผมก็ไปทำงานทำการตามปกติ
*อ้อ...ขอเล่ารายละเอียดหลังจากนั้น(ในวันอังคารนั้น) พอเคลียร์ครัวเสร็จ ก็ติดรถเชนกลับบ้านตามปกติ
แต่มาได้ครึ่งทาง ท้องฟ้ามืดสนิท เชนก็บอกว่าไม่ทันแลว ก็เลยพาผมไปหลบฝนที่ห้องเค้า แต่ไม่ทันหรอกเปียกโชกทั้งคู่
พอถึงห้องเชน ผมก็เลยถอดเสื้อกับกางเกงแขวนให้แห้ง เหลือแต่เสื้อกล้ามแล้วก็เอาบอกเซอร์เชนมานุ่ง
ส่วนเจ้าของห้อง ทำตัวตามสบายมาก ถอดเสื้อผ้าแล้วเค้าไปอาบน้ำ ผมก็หลับสิครับ ฝนแรงขนาดนั้น
ทีแรกเปิดประตูไว้แต่เชนบอกว่า ให้ปิดทั้งประตูหน้าต่าง อ้างว่าฝนสาด ซึ่งก็จริงแหล่ะครับ แต่พอปิดก็ร้อนจัดดีที่มีพัดลม
ตื่นมาอีกที ก็เห็นเชนนุ่งผ้าขนหนูตัวเดียวนั่งอ้าซ่า เล่นเนตอยู่ด้านหน้า ตอนนั้นฝนยังตกอยู่เลย แต่ก็เบาบางลงมาก
รอจนฝนหยุดตก นึกได้ว่าลืมเอาหมวกกะผ้ากันเปื้อนกลับไปซักที่บ้าน เลยต้องให้เชนพากลับมาเอาของที่โรงแรม
มาถึงเดินผ่านใครก็ถามว่า ทำไมผมยังไม่กลับ คนอื่นกลับหมดละ บางคนก็ถามว่าไปอยู่ไหนมา ทำไมยังไมกลับอีก
"อ๋อ ก็เลิกงานพร้อมคนอื่นแหล่ะ แต่เจอฝนหนักมากเลยไปหลบฝนห้องเชน นี่เพิ่งนึกได้ว่าลืมของครับ"
นี่คือคำตอบของผม ไม่ว่าใครจะถามยังไง ถ้าคำถามแนวๆนี้ผมก็ตอบเหมือนกันหมด
จนมารู้อีกทีวันพฤ.ที่ผมกลับมาทำงาน ว่าเมื่อวันพุธที่ผมหยุดงานอ่ะ มีแต่คนถามเชนว่า ผมไปทำไรที่ห้องเชน
แถมบางคนยังอุตส่าห์สังเหตว่าเสื้อผ้าผมไม่เนี๊ยบเท่าไหร่ กระดุมก็ติดไม่ครบซะงั้น เชนก็มาเล่าให้ฟังแบบขำๆไปตามเรื่อง
ก็จริงอ่ะ ผมไม่ได้หายไปไหน เลิกงานพร้อมคนอื่นแต่หลบฝนอยู่บ้านเชนและที่มาโรงแรมก็เพื่อมาเอาของที่ลืม
-
พูดเรื่องเวลาแล้วเศร้าอ่ะครับน๊อต มะวานมีจัดเลี้ยงตอนเย็น กว่าแขกจะกินเสร็จ กว่าจะเตรียมของงานวันนี้
แล้วไหนจะเคลียร์ครัวอีกล่ะ ปาเข้าไปห้าทุ่มแล้วครับกว่าจะได้กลับบ้าน เหนื่อยมากมาย ทีแรกตี5ก็ต้องมาทำงาน
แต่เค้าอนุโลมให้ผมกับเชนมาทำงานได้9โมง (ลาOTอ่ะ) เมื่อคืนก็เลยนอนห้องเชน (อีกแล้ว) เพราะใกล้โรงแรมสุดๆ
อืมๆ ฟังดูแล้ว ไหนๆก็ไหนๆพลิกวิกฤติให้เป็นโอกาสซะนะครับ นิว :haun4: แต่ว่างานเยอะยังงี้ก็ได้เซอร์วิสดีอ่ะดิครับ อิอิ แล้วยังไงจะตามไปช่วยเตรียมของนะ แต่ไม่ต้องห่วงผมไม่อยู่จนดึกหรอกครับ
ไม่งั้นเดี๋ยวต้องตามไปนอนห้องเชนอีกคน
:z1: :z1: :z1:
-
มาเม้นท์ตามสัญญา ^_^
เดี๋ยวเราจะเริ่มทำสถิติแล้วว่านิวไปค้างห้องเชนมากี่ครั้ง อิอิ
วันจันทร์ค้างห้องเชน วันอังคารหลบฝน วันพุธนิวหยุด วันพฤหัสนิวไปงานเลี้ยง วันศุกร์ซ้อนมอไซด์ไปส่งบ้าน วันเสาร์ค้างห้องเชน วันนี้นิวกลับบ้านเร็ว
อิอิ ถ้าสัปดาห์หน้าฝนยังตกอยู่ ..... เราจะตามลุ้นต่อไป 555
-
อย่างนี้นิวก็อึดอัดแย่เลยครับ มีคนตามสังเกตแล้ว อิอิ
-
^^
-
ไม่อึดอัดหรอกครับน๊อต เพราะถึงไม่มีคนตาม ก็เล่าให้ฟังอยู่แล้วล่ะครับ
-
นิวคร้าบ ดูละครจบแล้วเหรอ รอจนง่วงแล้วอ่ะ
เราอ่ะจะแอบตามเงียบๆ ไม่ให้นิวอึดอัดแน่ๆ อิอิ
-
ท่าทางครัวคุณรอยยิ้มฯ จะหรรษาน่าดู
เห็นคุณรอยยิ้มฯเป็นกุ๊กใหญ่ แล้วอยากทำอาหารเป็นมั่งจัง ทุกวันนี้ดีขึ้นหน่อย ทอดไข่เจียวแล้วสามารถกลับไข่(เจียว)ได้โดยที่ไม่หลุดลุ่ยได้แล้ว แหะๆๆ
-
มาให้กำลังใจน้องนิว :กอด1: :L1:
เพิ่งทราบนะ
-
ท่าทางครัวคุณรอยยิ้มฯ จะหรรษาน่าดู
เห็นคุณรอยยิ้มฯเป็นกุ๊กใหญ่ แล้วอยากทำอาหารเป็นมั่งจัง ทุกวันนี้ดีขึ้นหน่อย ทอดไข่เจียวแล้วสามารถกลับไข่(เจียว)ได้โดยที่ไม่หลุดลุ่ยได้แล้ว แหะๆๆ
...........สำหรับผมกลับกันนะ ให้ทำไรก็ทำได้ แต่ไข่เจียวเนี่ย ทำทีไรวอดวายทุกที
สุกด้านเดียวอีกด้านดิบ หรือไม่ก็กลายเป็นว่าดำจนเกรียม บางทีแต่พลิกด้าน ก็กระเจิงหมด ฮ่าๆๆ.....
-
จากวันอังคารที่ผมช่วยถือกะทะสองใบกลับครัว รุ่งขึ้นเป็นวันพุธเป็นวันหยุดของผม ก็มาได้เจอพี่เขียดอีกทีวันพฤ.
ผมรู้สึกว่าพี่เขียดไม่ได้มาจิกกัดผมเหมือนเดิม ไม่มาเจ้ากี้เจ้าการ หรือหาเรื่องจับผิดผมเหมือนอย่างที่ผ่านมา
แต่ก็เป็นแนวต่างคนต่างอยู่ ต่างก็ทำงานของตัวเองไปไม่ก้าวก่ายกัน ผมเองน่ะสบายอยู่แล้ว หาได้แคร์ไม่ ฮ่าๆๆๆ
จนตอนสายๆเก็บุฟเฟท์แล้ว ผมก็ต้องไปเบิกของที่ฝ่ายจัดซื้อ(ห้องบัญชี) ผมเข็นรถเข็นล่วงหน้ามาก่อนซักัพ
ระหว่ารอนับของจัดของ พี่เขียดก็หิ้วกะทะสองใบใหม่(ทื่เพิ่งแบกไปที่ครัวเมื่อตอนเช้านี่เอง) กลับมาที่แผนกบัญชี
"เอ้า ทำไมเอามาคืนล่ะพี่" ฝนหัวหน้าแผนกก็ถามพี่เขียด
"กุ๊กเค้าบอวกว่าแบบนี้มันผิด ใช้ผัดไม่ได้หรอก" พี่เขียดก็บอกตามที่รู้มา
ก็จริงครับ ตอนเช้าพวกเราเห็นของก็บอกแล้วว่า มันผิดสเปคต้องซื้อตามแบบที่พี่เขียดหิ้วของเก่าไปให้ดูวันก่อน
"ทีหลังก็หัดสั่งของให้ลงรายละเอียดหน่อยสิ เขียนหนังสือกันไม่เป้นรึไง" หนูลูกน้องฝนพูดขึ้นมาห้วนๆ
"งั้นก็ซื้อให้กุ๊กเค้าใหม่เนาะ เปลี่ยนแบบตามที่เค้าว่ามา" พี่เขียดก็เสนอไปแบบนี้
"เอ้าแล้วถ้าแบบนี้ไม่มี จะไม่ผัดอาหารขายเลยรึไง" ฝนหัวหน้าแผนกถามฉุนๆ
"ช่างเหอะ พูดกะพวกเลเบอร์มันไม่เข้าใจหรอก วางไว้ตรงนี้แหล่ะจะไปไหนก็ไปไป๊" หนูสะบัดมือไล่
ผมเองก็ยืนนับของอยู่ กำลังจะเดินเอาของกลับไปที่รถเข็นด้านหน้า เพื่อจะกลับครัวอยู่แล้วเชียว อดไมได้จริงๆ
"ไหน ทำท่าอย่างเมื่อกี้อีกทีซิ" ผมวางของที่ได้มาลงบนโต๊ะหน้าห้อง
"ทำไม" หนูหันมาถามทำหน้างงๆ
"ก็ไอ้ท่าโบกมือไล่ กับคำพูดอย่างเมื่อกี้ พี่ขอเตือนนะว่าอย่าทำเลย มันเหมือนพวกไร้การศึกษา
ถึงพี่เขียดเค้าจะเป็นสจ๊วต เค้าก็เป็นรุ่นพี่ของเธอ และไม่ต่ำต้อยจนต้องแสดงกิริยาต่ำๆแบบนั้น
เธออาจขาดการอบรมจากพ่อแม่ แต่พี่จะบอกให้นะ การแสดงท่าทีแบบนั้นมันไม่ได้แสดงว่า
ฝ่ายตรงข้ามเค้าต่ำ แต่มันสะท้อนความต่ำของเธอเอง ถ้ามีสมองคงรู้ว่าควรขอโทษพี่เค้า
แต่ถ้าไม่รู้จริงๆ พี่คงต้องถามท่านรองละว่าพฤติกรรมแบบนี้ ถูกหรือผิด"
ผมพูดจบ ยัยหนู ก็เลยยกมือไหว้ขอโทษพี่เขียด แต่ตาแดงๆจนหัวหน้าเค้าคือ ฝนต้องมาจับไหล่ปลอบโยน
"งั้นก็เอาของไว้นี่แหล่ะ ทั้งของใหม่และของเก่าที่เป็นต้นแบบ เดี๋ยวจะจัดซื้อให้ใหม่" ฝนพูดสรุป
"อ๋อ....แน่นอน ที่ถือมาทั้งหมดก็ไม่เอากลับหรอก กะจะทิ้งไว้ให้ดูที่นี่ล่ะ จะได้จำได้แม่นๆไม่ซื้อผิดอีก
วันก่อนพี่เขียดก็ถือมาให้ดูรอบนึงแล้ว แต่พอจะวางไว้ดันบอกไม่ต้อง ไอ้เราก็นึกว่ามีรายละเอียดดีแล้ว
พอเอาเข้าจริงกลับไปซื้อแบบที่ไม่ได้เรื่องมาให้ คราวนี้คงไม่ให้พี่เขียดถือกลับไปอีกหรอก" ผมว่าให้
"เอ้า พี่เค้าเอาของเก่ามาเป้นแบบแล้วเหรอ ทำไมหนูไม่เอาไว้ล่ะ ดูสิเลยซื้อผิด เสียเวลาไปอีก" ฝนถาม
"ถามลูกน้องฝนเองละกันว่าเค้าทำงานยังไงถึงได้ผลงานออกมาแบบนี้ ไปพี่เขียด กลับครัว" ผมทิ้งท้าย
หลังจากนั้นตอนกินข้าวพวกผมคือ ผม เชน เอ็ม พี่รงค์ ป้าสม พี่เขียด ก็มากินข้าวพร้อมกัน ก็เม้าท์กันเรืองนี้ล่ะ
ได้ข้อมูลเพิ่มเติมมาว่า จากทีแรกฝนปลอบๆหนูอยู่ดีๆ พอรุ้ว่าลูกน้องตัวเองทำงานพลาดเลยหันมาเล่นงานซะ
กลายเป็นว่าใครผ่านห้องบัญชีจะได้เห็น ยัยหนู นั่งร้องไห้สะอึกสะอื้น เพราะถูกรุมตำหนิจนเที่ยงนั้นไม่ลงมากินข้าว
"นี่แหล่ะ อีนี่มันต้องเจออย่างนิว กร่างดีนัก นี่ถ้านิวไม่พูด มันก็คงไม่ยอมขอโทษพี่หรอก อีห่าลาก" พี่เขียดด่า
"โอ๊ยยยยย พี่เขียด อย่างอินั่นน่ะ ห่ายังไม่อยากจะลากเล๊ยยยย" ผมปิดท้าย ทำให้ทุกคนฮากันครืน
อาจเพราะสาเหตุนี้ละครับที่ทำให้ หลังจากนั้นไม่ว่าผมทำอะไร จะพลาดไปบ้างก็มีพี่เขียดมาคอยเถียงแทน
เรียกได้ว่าตอนนี้ใครมาแตะคุณนิวของพี่เขียดไม่ได้เลย งานเล็กงานใหญ่ พี่เขียดจะคอยช่วยผมตลอด
ไม่ว่าจะทำอะไรพี่เขียดเป้นได้หาข้อมาสรรเสริญเยินยอซะบางทีผมยังคิดว่ามากไปนิด แต่เค้ารักก็ดีกว่าเกลียดเนาะ
-
:laugh:
ตอนนี้สะใจอีกแล้ว ฮ่า ๆ ๆ ๆ
พี่นิว แร๊งงงงงง ชอบ ๆ ^^
..
-
ฮ่าๆ แอบสะใจอ่ะครับ
คนแรงๆ มันก็ต้องเจอกับคนเรียบร้อยๆ(ที่แอบแรงแบบพี่นิว) ^^
-
เอ่อ พี่นิวเท่ห์มากมาย
อยากจะมีความกล้าอย่างพี่นิวมั่งจัง
-
อิอิ แอบมาสะใจด้วยคนครับ นิว สมัยผมอยู่ที่ร้านอิตาเลียนที่ว่า พวกผม มีผมกะไอ้เจ้าพวกเด็กสจ๊วตอ่ะ จะทำตัวเป็นมาเฟียในครัวกัน ประมาณว่าทรงอิทธิพล อิอิ แต่ที่เป็นงั้นก็เพราะว่าเราโดนคนที่มันเป็นเชฟเหมือนมาข่มน่ะแหละ มันถือว่าอยู่มานาน มีพวกมากประมาณนี้ แล้วมันจะให้พวกผมอ่ะ ลงๆให้มันหน่อย ยังไงมันก็เป็นหัวหน้า มีหรืออย่างผมจะยอม อิอิ เลยหาเรื่องแกล้งวางยามันบ้าง แต่ก็ไม่ร้ายแรงมากอ่ะ แค่พอท้วมๆและไม่เสียงานนะ อย่างเคยแกล้งสร้างสถานการณ์มันให้นึกว่าลูกค้าด่าเรื่องอาหาร แต่จริงๆลูกค้าเค้าอยากถามเรื่องส่วนผสมของซุปที่ไปเสิร์ฟเค้า มันเหวอเลยครับ แล้วบอกให้ผมออกไปแทน คือจะโยนให้ผม ผมก็ออกไปเพราะเรารู้แยู่แล้วว่าลูกค้าไม่ได้ด่า แล้วก็อีกหลายเรื่องจนมันแทบเสียสติไปเลย 555 คนงี่เง่ามันก็ต้องสั่งสอนแหละ ดีแล้วครับ ไม่งั้นมันวางก้ามมากอ่ะ หมั่นไส้
-
:m7:
:m22:
:m14:
-
อิอิ แอบมาสะใจด้วยคนครับ นิว สมัยผมอยู่ที่ร้านอิตาเลียนที่ว่า พวกผม มีผมกะไอ้เจ้าพวกเด็กสจ๊วตอ่ะ จะทำตัวเป็นมาเฟียในครัวกัน ประมาณว่าทรงอิทธิพล อิอิ แต่ที่เป็นงั้นก็เพราะว่าเราโดนคนที่มันเป็นเชฟเหมือนมาข่มน่ะแหละ มันถือว่าอยู่มานาน มีพวกมากประมาณนี้ แล้วมันจะให้พวกผมอ่ะ ลงๆให้มันหน่อย ยังไงมันก็เป็นหัวหน้า มีหรืออย่างผมจะยอม อิอิ เลยหาเรื่องแกล้งวางยามันบ้าง แต่ก็ไม่ร้ายแรงมากอ่ะ แค่พอท้วมๆและไม่เสียงานนะ อย่างเคยแกล้งสร้างสถานการณ์มันให้นึกว่าลูกค้าด่าเรื่องอาหาร แต่จริงๆลูกค้าเค้าอยากถามเรื่องส่วนผสมของซุปที่ไปเสิร์ฟเค้า มันเหวอเลยครับ แล้วบอกให้ผมออกไปแทน คือจะโยนให้ผม ผมก็ออกไปเพราะเรารู้แยู่แล้วว่าลูกค้าไม่ได้ด่า แล้วก็อีกหลายเรื่องจนมันแทบเสียสติไปเลย 555 คนงี่เง่ามันก็ต้องสั่งสอนแหละ ดีแล้วครับ ไม่งั้นมันวางก้ามมากอ่ะ หมั่นไส้
^
^
^
ถ้ามีเวลา(ที่อาจไม่ค่อยจะมี) น๊อตย้อนอ่านเรื่องเราดูนะครับ เราเองก็แสบไม่ใช่เล่นเหมือนกันนะ ตอนเอาคืนน่ะ อิอิอิ
-
จ้า พ่อโรคจิตทั้งหลาย จ้องจะเอาคืน ระวังหลังไว้บ้างก็ดีเน้อ
จะหาว่าย่าไม่เตือนเน้อ หลานรัก 55555555555555555
-
เตือนอารายล่ะเจ้าย่า หลานพร้อมรับฟังครับ
-
มีเรื่องเล่าอัพเดทครับ
เมื่อวานนี้ เดิมทีผมตั้งใจว่าจะไปดูหนังเรื่อง ชั่วฟ้าดินสลาย เพราะเห็นว่าตารางงานไม่มีอะไรแล้ว
ปรากฏว่าตอนบ่ายๆฝ่ายเซลเอาใบฟังชั่นงานเลี้ยงโต๊ะจีนตอนเย็นมาให้พวกผมในครัว ก็เลยต้องสั่งของกันสดๆ
เตรียมของ ทำวัตถุดิบกันอย่างวุ่นวายไปหมด แต่ก็ยังดีที่ทุกอย่างเสร็จลงได้อย่างเรียบร้อย และไม่เลิกดึกนัก
งานเสร็จตอนสองทุ่ม ผมก็บอกเชนว่าให้มาส่งผมต่อรถได้แล้ว เพราะฝนที่ตกมาทั้งวันน่ะเริ่มซาเม็ดไปบ้างแล้ว
แต่ว่าก่อนหน้านั้นพวกฝ่ายจัดเลี้ยงเอาเบียร์และเหล้าที่ผสมแล้วมาให้อย่างละเหยือก เชนกะเอ็มก็เลยกินไปคุยไป
สำหรับผมแล้ว แม้จะไม่กินกับเพื่อนๆด้วย ก็ไม่ได้แอนตี้อะไร ก็พูดคุย ทำงานกันไปตามปกติ จนเคลียร์ครัวเรียบร้อย
ก็เห็นว่าได้เวลากลับบ้านซะที ก็เลยบอกเชนว่ากลับกันเลยดีกว่า แต่เชนยังกินเบียร์ติดลมกับเอ็ม ไม่ยอมกลับซะที
"เชนนนนน ไปส่งเราต่อรถหน่อยนะ เดี๋ยวรถเมล์เราจะหมดก่อน เดี๋ยวกลับมากินก็ได้"
"อือ อีกแป๊บนะ" นี่คือคำตอบของเชน ซึ่งตอบแบบนี้ทุกครั้งที่ผมเร่งให้กลับบ้าน
"นะเชนะนนะ ถ้าเชนไม่ไปส่งเรา เราจะกลับไงอ่ะ งั้นเอางี้ เราเรียกแทกซี่ไปเองก็ได้" ผมตัดบท
"ไม่ต้องๆก็บอกว่าจะไปส่งไง ยังไงกลับทันดูละครแน่ๆ" เชนแซวขำๆ แต่ผมเริ่มจะไม่ขำละเพราะเหนื่อยมาก
"พรุ่งนี้ก็ต้องมาทำงานอีก เดี๋ยวมาไม่ไหวหรอก โตแล้วนะทำไมไม่รู้จักรักตัวเองมั่ง"
"อ่ะ ไม่กินก็ได้ เดี๋ยวจะหาว่าเราไม่รู้จักรักใครซะบ้าง"
ปล.ผมง่วงมาก พิมพ์ผิดๆถูกๆหลายบรรทัด พรุ่งนี้จะมาเล่าเพิ่มเติมครับ ขอนอนก่อนนะ ดูแลคนป่วยจนผมเพลียสุดๆละ
*เมื่อคืนคงง่วงจัดจริงๆ พิมพ์ผิดเยอะมาก ขอแก้ไขข้อความก่อน ตอนนี้อยู่ห้องเชนเดี๋ยวกลับถึงบ้านจะมาเล่าต่อครับ
-
นิว+เชนน่ารักกันตามเคย :-[ อิอิ แวะมาดูเล่นๆครับ(http://www.thaiboyslove.com/webboard/Smileys/Smilies/3ca8b998.gif)
-
มาเล่าต่อนะครับ
คืนวันจันทร์ ที่ผมให้เชนมาส่งผมเพื่อต่อรถกลับบ้านน่ะ แม้ว่าเค้าจะดื่มมาบ้างละแต่ก็ไม่ได้เมาจนคุมตัวเองไม่ได้หรอก
จะว่าไปแล้ว คงเพราะผมเหนื่อยด้วยแหล่ะ ก็เลยเริ่มวีนบ้างเล็กๆน้อยๆเมื่อเห็นว่าเชนยังทำร่ำไร ไม่ยอมกลับซะที
อ้อนให้ไปส่งก็แล้ว พอทำท่าว่าจะไป พวกจัดเลี้ยงเอาเบียร์มาให้ก็อยู่ต่ออีก จนผมเริ่มรำคาญก็เลยเหวี่ยงใส่ซะเลย
แต่สุดท้ายเค้าบอกว่าจะมาส่งผมที่บ้าน เพื่อให้ผมทันดูละคร ผมก็ตกลง เพราะตอนนั้นมันสองทุ่มจะครึ่งแล้วอ่ะครับ
เกือบๆถึงบ้านผมฝนเริ่มลงเม็ดอีกแล้ว ผมเองก็นึกเป็นห่วงเชนตอนขากลับเหมือนกัน แต่เค้ายืนยันว่ากลับได้แน่
"จริงๆเรากะว่า ถ้าเลิกช้ากว่านี้ ก็จะชวนนิวไปดูวนิดาที่ห้องเราก็ได้ เหมือนจันทร์ที่แล้วไง" เชนพูด
"ไม่เอาหรอก จะต้องไปรบกวนอะไรบ่อยๆ เอาล่ะรีบไปเหอะเดี๋ยวฝนลงแรง" ผมตัดบท
ผมกลับเข้าบ้าน อาบน้ำอยู่ได้ยืนเสียงฟ้าร้อง ฝนตกกระหน่ำมากเลย คิดว่าเชนคงต้องฝ่าฝนกลับห้องแน่ๆ ก็ใจคอไม่ดี
ฝนตกหนักมากจนถึงเช้าจึงขาดเม็ดสนิท ผมเดินทางถึงโรงแรมประมาณตี4กว่า ก็เตรียมงานต่างๆตามปกติ
ทุกคนมากันครบ นึกว่าเชนอาจตื่นสาย ผมพยายามโทร.บอกเชนว่าไม่ต้องมาก็ได้ เพราะวันหยุดที่เชนไม่ได้หยุดยังอยู่
ผมมีหน้าที่อยู่หน้าไลน์บุฟเฟท์คู่กะเชน แต่เช้านี้ผมอยู่คนเดียวก็วุ่นวายมาก จนไม่มีเวลาโทร.หาเชนอีกเลย
ช่วงเดินเข้ามาเติมอาหารประมาณ9โมง พี่รงค์บอกว่าเชนโทร.มาที่ฝ่ายบุคคลขอลางาน เพราะรถล้มเมื่อคืนนี้
เป็นอันว่า เราทุกคนก็รู้เท่านี้เหมือนกันหมด แต่ผมอ่ะรู้สึกผิดที่เค้าต้องมาตากฝน ถนนลื่น รถล้มก็เพราะมาส่งผมนี่แหล่ะ
ตอนเย็นเมื่อวานนี้เลิกงานแล้วผมให้เอ็มไปส่งที่ห้องของเชน เชนเดินกะเผลกๆ มาเปิดประตูให้ ผมกะเอ็มรีบไปพยุงเชนไว้
แล้วพากลับไปนั่งลงบนที่นอน เค้านุ่งผ้าเช็ดตัวอยู่ จึงเลิกชายผ้าให้ดูว่าเป็นแผลยาวที่ขาด้านขวา ไม่ลึกมากแต่ก็น่ากลัว
ส่วนที่ปลายเท้ายังมีรอยเลือดแห้งๆติดอยู่ เล็บนิ้วโป้งเท้าฉีกเห็นเนื้อแดงๆเลยอ่ะครับ เอ็มบ่นว่าทำไมไม่ไปหาหมอ
เชนบอกว่าไปไม่ไหวหรอก รถมอไซค์ไม่พังก็จริง แต่เชนขี่ไม่ไหว และเปียกฝนมาด้วยก็เลยปวดหัวอยากนอนมากกว่า
"นายก็โทร.บอกดิเชน ผมลาOTมารับไปหาหมอก็ได้ แม่งทนเจ็บได้ไงวะ" เอ็มบ่นเพราะความห่วงเพื่อน
"ขอบใจ แต่บอกละไงอยากนอนมากกว่าว่ะ" เชนพูดแล้วล้มตัวนอน
"แล้วนี่ไม่ได้อาบน้ำอาบท่าเลยดิ ตั้งแต่เมื่อคืน" ผมถามเพราะดูจากสภาพที่เห็น
"กางเกงทำงานขาดว่ะ พอถอดออกถึงเห็นแผล เมื่อวานไม่น่าใส่รองเท้าแตะขี่รถเลยว่ะนิ้วเลยแหกหนัก
แต่ก็ร้อนมากด้วย ทีแรกกะว่าจะอาบแหล่ะ แต่แค่เอาน้ำล้างหน้าราดตัวกระเด็นโดนแผลก็โคดแสบแล้ว"
"ตากฝนมา นอนทั้งตัวเปียกๆ ไม่ปอดบวมแย่เหรอเนี่ย เป็นไข้มั้ย" ผมยื่นมือไปแตะหน้าผากเชน ตัวร้อนเป็นไฟเลย
ผมกับเอ็มเลยบังคับให้เชนลุกขึ้นแต่งตัวแล้วพาไปหาหมอ ให้เชนซ้อนท้ายมอไซค์ของเอ็มออกไป
ส่วนผมก็ขี่มอไซค์ของเชนตามไปที่โรงพยาบาล หาหมอเรียบร้อยก็ประมาณ5โมงเย็นเกือบครึ่งแล้วครับ
เอ็มเค้ามีธุระต่อ ก็เลยกลับก่อน ผมเลยเป็นคนขี่มอไซค์พาเชนกลับมาที่ห้อง (โรงพยาบาลกับห้องเชนใกล้กันมาก)
เรียกได้ว่าไม่ต้องออกถนนใหญ่ที่รถเยอะๆ ผมก็เลยมั่นใจที่จะเอาเชนซึ่งตัวโตกว่าผมซ้อนท้ายกลับไป ฮ่าๆๆ
กลับถึงห้อง ผมก็ให้เชนถอดเสื้อออก แล้วผมก็ไปเตรียมผ้า(ผ้าขนหนูผืนเล็ก)กะถังน้ำ(ที่เชนเอาไว้ซักผ้า)
มาบิดน้ำเช็ดตัวให้เค้า แล้วก็ออกไปซื้อของกินมาให้ ระหว่างที่เค้ากินข้าวเย็น ผมก็ยืมมอไซค์ของเชนขี่กลับบ้าน
แวะกดเงินตลาดนัดแถวบ้าน(เจอกะเบียร์ด้วย) ก่อนจะเข้าบ้านไปเอาเสื้อผ้าและแอร์การ์ด(มาเล่นกะโน้ตบุคของเชน)
เมื่อคืนก็เลยอยู่ดูแลคนป่วยทั้งคืน มาถึงห้องเชนก็ประมาณสามทุ่มกว่าๆ ละครก็อดดู(แต่ไม่เป็นไร ยอมได้ครั้งนึง)
ให้เค้ากินยามื้อก่อนนอน แล้วก็เอาผ้าเช็ดหน้าบิดน้ำเย็น มาวางไว้ที่หน้าผากเค้า เป้นการระบายความร้อนจากตัวเค้า
แล้วก็ช่วยใส่ยาที่ขาให้ด้วย สักพักเค้าก็บ่นว่าง่วง เลยให้ผมพาเข้าห้องน้ำก่อน ก็ต้องประคองไปและพยุงตัวให้เค้ายืนฉี่ด้วย
ผมคงเดินทางมากเพราะไปหลายที่ ตั้งแต่เลิกงานจนถึงห้องเชน เมื่อคืนคุยMก็เบลอๆ อัพไดอารี่ก็พิมพ์ผิดไปเยอะเลย ฮ่าๆ
ทีแรกกะว่ากลับถึงบ้านจะมาเล่าเพิ่มเติม แต่จนป่านนี้ผมก็ยังอยู่กะเชน เพราะไข้สูงตลอด ฝนก็ตกหนักอีกแล้ว
รอว่าฝนหยุดตกเมื่อไหร่ ถ้าไข้ไม่ลด ตัวยังไม่หายร้อนจี๋ขนาดนี้ ผมจะพาเชนไปโรงพยาบาล เพื่อตรวจซ้ำอีกสักที
ปล.แต่เรื่องดูแลเค้า อย่างหาน้ำให้กินยา ป้อนข้าว ป้อนน้ำ ล้างจานให้เค้าเนี่ย ผมเต็มใจทำนะ
เพราะช่วงที่ผมไปค้างห้องเค้า แล้วมีชุดทำงานไปชุดเดียวอ่ะครับ เค้าก็ซักผ้าให้ผมนะ ซักมือด้วยล่ะ
ผมบอกว่าไม่ต้อง เค้าก็บอกว่าไม่เป็นไร คือวันรุ่งขึ้นใส่ชุดเค้าไปทำงานก่อนละกัน แต่ชุดที่ใส่มาก็ซักตากไว้
ตรงไหนเปื้อนมากก็อุตส่าห์ใช้สบู่ขัดๆถูๆ แล้วค่อยเอาเสื้อผ้าผมลงกะลังมังซักให้ทุกตัวทั้งเสื้อกุ๊กเสื้อกล้าม
เหลือไว้แต่กางเกงทำงานที่ผมใส่ซ้ำ(ไมได้ซกมกนะ แต่ว่าไม่มีจะเปลี่ยนอ่ะ) กับกางเกงในที่ผมซักเองตอนอาบน้ำ
-
นิว+เชนน่ารักกันตามเคย :-[ อิอิ แวะมาดูเล่นๆครับ(http://www.thaiboyslove.com/webboard/Smileys/Smilies/3ca8b998.gif)
ดีใจจังที่แวะมา กะลังคิดถึงพอดี :o8:
-
พี่เชนนี่น่ารักจัง ซักผ้าด้วยมือด้วยอ่ะ
พี่นิวก็น่ารักไม่แพ้กัน คอยดูแลพี่เชน
แวะมาอ่านความน่ารักของพี่เชนกับพี่นิวครับ ^^
-
ขอบคุณครับ เป็นเพื่อนกันก็ต้องดูแลกัน
อีกอย่าง เชนเป็นคนเสียสละ อ่อนโยน ใจเย็น และมีน้ำใจมาก โดยเฉพาะกับเพื่อนร่วมงาน
สิ่งที่ได้เห็นจากเชนคือรอยยิ้ม เชนจะยิ้มเสมอไม่ว่าจะเจอคำพูดท่าทีแย่ๆของใครก็ตาม
ในส่วนของพี่ พี่ต้องดูแลเค้าอยู่แล้ว เพราะถ้าคืนนั้นพี่ไม่วีนให้เค้ามาส่งเพราะพี่จะรีบมาดูละครน่ะ
เค้าก็คงไม่ต้องมาส่งพี่ถึงบ้าน แล้วตากฝนกลับไปที่ห้องจนเจ็บตัวแบบนี้หรอกครับ
ถ้าพี่แบบไม่เร่ง ไม่แสดงอาการว่าไม่พอใจที่จะไม่ทันดูละครน่ะ เชนส่งพี่แค่หน้าปากซอยก็พอ
แล้วเค้าก็คงถึงบ้าน ซักผ้า อาบน้ำ นอนตามปกติ ไม่ต้องมาเจอพายุฝนและรถล้มแบบนี้ไงครับ
จะว่าไปแล้วพี่นี่แหล่ะ ทำตัวเป็นภาระให้เชนอยู่เสมอๆ ทั้งยังเป็นต้นเหตุที่เค้าเจ็บตัวด้วย
ยังไงๆก็ต้องเอาใจใส่เค้าบ้างล่ะเนาะ นี่ก็มาถึงบ้านตอน5โมงเย็นนิดๆอ่ะครับ ยังรู้สึกเพลียๆอยู่เลย
-
จริงๆแล้ว เชนเค้าก็น้ารักดีนะ ดูแลนิวดีด้วย
นิวก็ดูแลเค้าดีๆน๊า แล้วก็อย่าลืมดูแลตัวเองด้วย
ขอให้คนเจ็บหายเร็วๆค้าบ :L2:
-
ขอบคุณจ้าเพื่อน
-
โอ้ย ไม่ได้เข้าเล้าหลายวัน พี่นิวอัพไดกระจายเลย
ดีใจด้วยนะคะ ที่เข้ากับเพื่อนร่วมงานได้ดีมากๆ
ที่สำคัญ ญาติดีกับพี่เขียดแล้ว ดีใจด้วยค่ะ
-
อ่านไปอิจฉาไป อิอิ สงสา่รนิวจังครับ มีแต่งานฟังก์ชั่นเต็มตรึม แล้วจะได้เซอร์วิสเพิ่มมั๊ยครับเนี่ย
-
วันนี้ไปดูแลคนป่วย เป็นไงบ้างจ๊ะ
ช่วงนี้คิวงานนิวแน่นอ่ะ เหนี่อยแย่
ว่าแต่เมื่อคืนนอนดึกป่ะเนี่ย แล้วช่วงนี้กลับบ้านยังไง
-
กลับถึงบ้านละครับ ไปดูแลคนป่วยตั้งแต่บ่ายสามจนถึงทุ่มนึงอ่ะครับ
วันนี้อาการดีขึ้นไม่มีไข้แล้ว แผลที่ขาก็แห้งสนิทดี แต่เห็นบ่นว่าตึงๆที่แผล
-
วันนี้มีสถานการณ์มากมาย เกิดขึ้นอีกจนได้ ก็เลยต้องกลายร่างเป็นกุ๊กขาวีนอีกครั้ง
คือก่อนหน้านี้แผนกครัวและGM ประชุมร่วมกันปัญหานึงที่ถูกยกขึ้นมาหารือก็คือเรื่องการรับสินค้าจากตลาด
เราก็ได้ข้อตกลงว่า ถ้าของที่ได้มาน้ำหนักไม่ตรงกับที่สั่งไป หรือไม่ได้ตามสเปคที่เราระบุไว้ให้ตีกลับ แล้วเอามาส่งใหม่
เพราะฉะนั้นวันนี้ เมือ่ซัพพลายเออร์ มาส่งของซึ่งก็มีหลายอย่างมาก หนึ่งในนั้นคือ ปลาทับทิม10ตัว 10กิโล
น้ำหนักกับจำนวนนั้นตรงเป๊ะ แต่สื่งที่เป็นปัญหาคือ เราสั่งให้ทางร้าน ขอดเกล็ด ควักไส้กับขี้ปลาออก ล้างให้เรียร้อย
แต่กลายเป็นว่าไมได้ทำตามที่เราระบุไว้ พอผมถามได้คำตอบว่า "สงสัยคนทำเค้าจะลืม หรือมองไม่เห็นครับ"
ก็โอเคคนเราพลาดกันได้ผมก็บอกไปว่า "งั้นพี่ขอตีกลับ รบกวนทำมาให้ใหม่นะครับ แล้วขอให้มาส่งภายใน1ชม."
แต่ปัญหาที่เกิดขึ้นกลับเกิดจากคนในด้วยกันเอง นั่นคือสินค้าจากตลาดที่แผนกบัญชีพากันอกไปซื้อมาให้
ในจำนวนของหลายอย่างนั้น มีข้าวโพดอ่อน ที่ขาดน้ำหนัไป2ขีด และแตงร้านขาดน้ำหนักไป3ขีด รวมๆก็หายไปครึ่งกิโล
ผมก็บอกคนขับรถว่า "ต้อม พี่ยังไม่รับสองอย่างนี้นะ พี่ขอปรึกษาเชฟก่อนละกัน ต้อมเอาไปเก็บก่อนนะครับ"
เมื่อกลับมาถึง ผมก็โทร.บอกฝนซึ่งเป็นผู้จัดการแผนกบัญชี (เค้าก็รู้เรื่องจากคนขับรถแล้วล่ะ)
"พี่รบกวนหน่อยนะ พอดีของสองอย่างรวมกันขาดไปครึ่งโล พี่เลยตีของคืนก่อน" ผมเกริ่นผ่านทางโทรศัพท์
"แล้วไงขาดแค่ไม่กี่ขีด จะให้พวกฝนไปซื้อให้ใหม่เหรอ ไม่มีทางหรอก" ฝนตอบกลับเสียงห้วนไม่พอใจ
"พี่ก็ถึงได้โทร.ถามไงว่าจะเอาไง เดี๋ยวพี่จะได้ปรึกษาเชฟ" ผมทำใจเย็นพูดเนิบๆนิ่งๆ
"แล้วเชฟจะรู้เรื่องเหรอ เค้าก็เพิ่งมาทำงาน แต่ถ้าจะให้ออกไปซื้อใหม่ไม่ไปให้หรอกนะพี่
เอางี้ละกัน ไอ้อย่างละ2ขีด 3ขีดที่หายไปน่ะ คิดๆรวมแล้วก็เท่ากะขาดไปอย่างละ5บาท10บาท
งั้นฝนจะให้เด็กเอาเงินไปให้พี่15บาทแล้วพี่ออกไปซื้อของส่วนที่เหลืออีก5ขีดมาเองละกัน พวกฝนไม่ว่าง"
"งั้นพี่ปรึกษาเชฟก่อน แล้วจะให้เชฟคุยกะฝนเองละกันนะ" ผมพูดนุ่มนวลทั้งที่อยากกระแทกหูโทรศัพท์ใส่มัน
หลังจากคุยกันแล้ว เชฟก็ได้ข้อตกลงกะแผนกบัญชีว่า ของที่สั่งซื้อมาจากซัพพลายเออร์อื่นๆ ถ้าไม่ตรงสเปคตีคืนได้
แต่ถ้าสินค้าที่แผนกบัญชีเจียดเวลางานออกไปซื้อให้ ต่อให้ผิดสเปคก็ต้องรับไว้ จะไม่ตีคืน แต่เราก็ลงจำนวนตามจริง
ทางบัญชีลดต้นทุนของเราลง เช่นรวมๆเราสั่งไป100บาทต้องได้10กิโล แต่ได้5กิโล ก็ต้องคิดคอสเราแค่50บาท
ผมก็เลยต้องเดินไปเอา ข้าวโพดอ่อน และ แตงร้าน ที่ส่งคืนแผนกบัญชี เอากลับมาที่ครัว ซึ่งผมคิดไว้เหมือนกันว่า
ระหว่างที่ผมเดินกลับครัวคงสวนทางกะพวกบัญชีที่เดินกลับแผนกของเค้า ก็กะว่าคงเดินผ่านเฉยๆไม่ใส่ใจน่าจะดี
แผนกบัญชีเดินกันมาสามคนแต่มีสองคนที่ค่อนข้างกร่างหน่อย คือ ฝนหัวหน้าแผนกและหนูที่เคยโดนผมด่าเรื่องกะทะ
"ก็บอกแล้วให้เอามาเลย ก็ทำเรื่องมาก ต้องเดินไปเดินมาหลายเที่ยว พวกทำงานด้วยเท้าไม่รู้จักใช้สมอง" ฝนพูด
แล้วไม่ใช่แค่พูดลอยๆนะครับ แต่ทั้งสองคนหยุดเดินมาประจันหน้ากะผมซะด้วย เอาซี๊............นึกว่ากลัวเหรออีปลวก
"ก็ไม่เป็นไร ถึงไงพี่ก็ต้องรอให้เชฟบอกก่อนสิ ที่จริงระหว่างฝนกะเชฟพี่ก็ต้องฟังเชฟนะ" ผมพูดยิ้มๆ
"งั้นก็ช่วยไมได้ แบกต่อไปเองละกันตอนมีรถมาเข็นก็ไม่เอาไปซะทีเดียว ขีดสองขีดทำเรื่องมาก" หนูยิ้มเยาะ
"ก็ไม่เห้นต้องช่วยนี่จ๊ะ พี่แบกของแค่สองอย่าง ถ้าจะช่วยก็ช่วยเงียบปากไปดีกว่า แบกของไม่หักหรอก
แต่พี่ไม่อยากแบกคำพูดกลวงๆมาให้รกให้หนักสมองนะหนู" พูดจบผมก็มองกราดทั้งสองคนยิ้มๆ
"แหม แค่นี้ต้องพูดกระทบกระเทียบด้วย" ฝนออกตัวทำเป็นว่าพูดเล่น
"เปล่าจ้ะ พี่รู้ว่าบัญชีที่นี่เหนื่อยจะตาย งานการก็ต้องทำ แล้วยังต้องไปเป็นบ่าวจ่ายตลาดมาให้อีก
แล้วนอกจากงานส่วนตัวเองแล้ว ยังตอวคอยสอดคอยแส่เรื่องแผนกอื่นด้วย คงเหนื่แนแย่เลย" ผมยิ้มร้ายปรายตามอง
"โอ๊ย เรื่องแค่นี้ทำเป็นพูดกัดเนาะ" ฝนทำเสียงไม่พอใจ หนูก็ทำท่าฮึดฮัด
"ใช่ ของที่พี่ถือน่ะแค่นี้ แต่ถ้ารวมๆที่ผ่านมา ขาดอย่างละขีด รวมกันทุกวันก็คงปลูกได้เป็นไรแล้ว
เอาเถอะฝน ไม่ต้องกังวลกะพี่หรอก คนเราทำยังไงก็ได้ยังงั้น ตอนของหายไปขีดสองขีดดูว่าไม่มากหรอก
แต่เอาไว้สักวัน ส่วนที่หายไปมันถูกทวงคืนซะ ไอ้ที่กินเล็กกินน้อยไปล่วงหน้า รอดูวันที่ถือกะลากินข้าวคงรู้เอง" ผมยิ้ม
"โอ๊ย พูดไรมากมายไปละนะ ขี้เกียจฟัง งานมีเยอะแยะ" ฝนตัดบทเมือ่เห็นผมจ้องหน้าเอาจริง
"รีบไปเถอะ ไว้ว่างๆพี่จะขอปรึกษารองประธานเองละกันว่ากรณีนี้ควรแก้ไขยังไง และพนักงานบัญชีมีหน้าที่อัไร"
เมื่อผมพูดจบพวกนั้นก็พากีนหน้าซีด แล้วรีบขอตัวแยกย้ายกันไปทำงาน เฮ้อ.... คงต้องลงสนามสู้อีกจนได้ล่ะมั้ง
-
โอ้ แค่ผักไม่ขีดก็ยังไม่เว้น ไม่บอกไม่รู้นะเนี่ยว่าอยู่บัญชี เวรกรรม
ว่าแต่นิวจ๊ะ ช่วงนี้ธุรกิจยิ่งรัดตัวอยู่ ไหนจะงานเยอะ ไหนจะดูแลคนป่วย
อย่าลดตัวไปยุ่งเกี่ยวกับมดปลวกพวกนี้เลย เหนื่อยเปล่าอ่ะ
คนเราไม่รู้จักคิด สอนให้ตายก็คิดไม่ได้หรอก
ปล่อยเค้าไป ทำอะไรไว้ซักวันมันก็ย้อนกลับมาเองแหละ ว่าป่ะ
-
โหย อุบาทว์อ้ะ คนเรา
ที่ทำงานให้เงินอยู่ทุกวันก็ไม่เห็นค่า กินเล็กกินน้อยได้
แสดงว่าทำมานานแล้วดิเนี้ย เห้อ
บาปกรรมแท้ ๆ
*-*
..
-
อ่านแล้วอยากเอาข้าวโพดยัดรูหน้าอี2ตัวนี่จิงๆ
ปล. ข้าวโพดฝักน่ะไม่ใช่ข้าวโพดอ่อน :laugh: :laugh:
ปล2. พี่นิสสู้ๆน่ะคับ :mc3: :mc3:
-
เอาทุเรียนเลยดีมั๊ย โซดา แล้วก็ตบๆๆ :beat: อิอิ
-
ยัดพี่น๊อตอ่ะหรอ :laugh:
-
ยัดพี่น๊อตอ่ะหรอ :laugh:
แรงนักนะ :serius2: เอ้าเอาไปครีมลดความแรง อิอิ ทาบ่อยๆล่ะ o13
-
เอาไปหล่อลื่นอ่ะเหรอ พี่น๊อต o3
-
แจ้งข่าวว่า หลังจากนี้ผมเปลี่ยนเวลางานเป็น บ่ายสามถึงเที่ยงคืน
ดังนั้นคงต้องปรับเวลาในการเข้าเล้าและอัพไดฯน่ะครับ แต่ถ้าว่างก็จะแวะมา
-
สงสารเลย เข้าดึก ผมอ่ะโดนประจำ อิอิ สู้ๆนะครับ o13
-
สู้ๆคับ ไฟต์ติ้งงงงงงงงงงงง!! :a9: :a9:
-
นับจากวันนี้ บางสิ่งจะเปลี่ยนไป (คุ้นๆป่ะ 555)
ตอนนี้ก็ไม่ต้องตื่นแต่เช้ามืดแล้ว
แต่ว่า....... ไม่มีคนมาส่งต่อรถแล้วดิ อิอิ
หวังว่างานช่วงเย็นคงเบากว่างานช่วงเช้านะ เพื่อนจะได้ไม่เหนื่อยมาก
สู้ สู้ จ้า
-
:man1: น้องนิว รักษาสุขภาพตัวเองด้วยนะ :L2:
-
ตอนนี้ผมย้ายมาเข้างานตอนบ่ายแล้วนะครับ ก่อนหน้านี้มีประชุมในแผนกครัว เพราะแผนกเรามีเชฟคนใหม่ร่วมงานด้วย
ลำดับแรกGM ก็แนะนำเชฟ และแนะแนวทางการทำงานร่วมกันของคนในแผนกเรา ซึ่งก็ได้คุยกันหลายเรื่อง
จากวันนั้นผ่านมา1สัปดาห์ เชื่อมั้ยว่าเชฟคนใหม่นี้ สร้างแต่ความเหนื่อยหน่าย ให้กับลูกน้องโดยทั่วถึงกัน
เรื่องที่เพิ่งเกิดเมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมานี้เอง เชฟเรียกพวกเราทุกคนประชุมพร้อมกัน แล้วเอาบัตรตอกของพวกเรามาดู
แล้วไล่เรียงหาเรื่องพวกเราทุกคนไม่เรื่องใดก็เรื่องนึง อย่างผมเองช่วงลาป่วย เชฟบอกว่าผมไม่มีใบรับรองแพทย์
(ก็ตอนนั้น ฝ่ายบุคคลก็บอกว่าลาป่วยได้ ไม่ต้องใช้ใบรับรองแพทย์นี่นา) พอมาวันนี้กลายเป็นว่าผมโดนยกเลิกลาป่วย
แล้วให้ผมขาดงาน4วัน หักเงินเดือนผมอีกตะหาก ทีแรกจะให้ผมเซนต์รับใบวอร์นิ่งด้วยนะ แต่ผมไม่ยอมเลยรอดไป
เมื่อวานนี้ผมไปเวลาบ่าย3ตามปกติ ไปถึงก็แวะไปที่ครัวจัดเลี้ยงของรอบเช้าไปเอาหมวกกุ๊กของผมที่เก็บไว้ที่นั่น
ไปเจอเชฟ เชฟบอกว่า "พรุ่งนี้ต้องมาเข้างาน6โมงเช้านะ กุ๊กรอบเช้าต้องไปจัดงานเลี้ยงนอกสถานที่"
ผมก็ถามกลับไปว่า "แล้วทำไมไม่แบ่งกุ๊กรอบเช้าไว้ส่วนนึง แล้วค่อยให้ผมมาช่วยช่วง9-10โมงไปแล้ว"
เชฟตอบว่า "อืม ผมลืมไป GMสั่งมางี้ผมก็เอาตามเค้า ไม่รุ้ล่ะไงคุณก็ต้องมา"
"งั้นคืนนี้ผมลาOT กลับตอน4ทุ่มนะครับ" ผมขอกลับเร็วจะได้มีเวลาพักผ่อนมากขึ้น
"เอ้า ถ้าคุณกลับแล้วมีออเดอร์ทำไงอ่ะ ไม่ได้หรอก เหลืออยู่แค่สองคนเค้าทำไม่ทันหรอก" เชฟว่า
"งั้น5ทุ่มก็ได้ครับ ช่วงนั้นคงไม่ค่อยยุ่งละ" ผมต่อรอง
"ก็ใกล้จะปิดครัวละ ถ้าคุณกลับไปคนนึง ใครจะช่วยเค้าเคลียร์ครัวล่ะ" เชฟยังไม่ยอม
"ก่อนเค้ารับผมมาทำงานพวกเค้ายังอยู่กันได้ ถ้าคืนนี้ไม่มีผมสักชั่วโมงคงไม่แย่นักหรอกครับเชฟ
ถ้าคืนนี้เค้าจัดการระบบกันไมได้ถ้าไม่มีผม งั้นพรุ่งนี้ก็จัดการกันเองให้ได้ละกันถ้าผมไม่มา6โมง" ผมเริ่มเถียง
"อ้าว ไม่มาได้ไง เค้าออกเมมโม่มาแล้วไงก็ต้องมาทำงานตามเวลาสิ" เชฟทำขรึมใส่ผม
"งั้นเชฟเลือกสิ จะให้ผมอยู่จนเลิกงานเที่ยงคืน หรือจะให้ผมมาทำงานพรุ่งนี้ตอน6โมงเช้า" ผมจ้องหน้า
"งั้นก็ลาได้ ให้กลับ5ทุ่มละกัน" สุดท้ายเชฟก็ยอม ผมก็ให้เชฟเซนต์ชื่อในใบลาให้ผมทันที
-
อืม เห็นแล้วก็เซ็งแทนครับ แต่อย่างที่บอกนะครับ เราก็ทนๆไปก่อน แล้วค่อยขยับขยายกันอีกที ไม่ต้องแคร์อะไรมันหรอกครับ คนส้นตีนมันก็คือคนส้นตีนน่ะ แล้วสักวันมันจะรู้สึกเองนะ เราเองก็ไม่ต้องไปทำอะไรให้มันมากไปแล้ว มันไม่เกิดประโยชน์น่ะครับ มีไรก็คุยกันนะครับ
-
ตัวเรื่องมากมาอีกละ เห้อ
..
-
วันนี้ผมมาทำงานตอน6โมงเช้า ซึงผมเข้าใจว่าถ้าให้ผมเข้างาน6โมงเช้าก็น่าจะได้เลิกงานตอนบ่าย3
ดังนั้นเมื่อเจอกับฝ่ายบุคคล ผมก็ถามเค้าไปว่าผมต้องเขียนใบเปลี่ยนเวลาการทำงานมั้ย
ฝ่ายบุคคลก็บอกว่าไม่ต้องเขียนเพราะมีเมโม่เขียนไว้แล้วว่า ผมต้องมาเข้างานตั้งแต่6โมงเช้า
"งั้นนิวทำงานถึงบ่าย3แล้วกลับเลยนะครับ" ผมบอกฝ่ายบุคคลไปตามนี้
"เอ้า จะได้ไง แล้วใครจะอยู่รอบบ่ายล่ะ" ฝ่ายบุคคลถามผมกลับ
"ก็กุ๊กที่เข้าบ่ายไงครับ" ผมตอบไปตามจริง
"ไงก็ไปคุยกันให้ดีก่อนนะ เพราะจริงๆแล้วเราเป็นกุ๊กรอบบ่ายก็ต้องอยู่ช่วงบ่ายสามไปเลิกเที่ยงคืนตามปกติ
แล้วที่เค้าให้เข้า6โมงเนี่ยคือให้มาช่วยงานรอบเช้าที่ออกไปนอกสถานที่ ไม่ได้นับว่าเป็นเวลาทำงานนะ"
ได้ยินคำตอบจากฝ่ายบุคคลมาแบบนี้ผมก็จี๊ดดิครับ เลยตอบกลับไปว่า
"แต่ไงนิวก็ไม่อยู่จนเที่ยงคืนหรอกพี่ นิวถือว่าทำงาน9-10ชั่วโมงนี่ก็มากแล้วนะ"
"พี่เข้าใจ แต่เค้าก็ทำกันอย่างนี้มาตั้งนานแล้วน่ะ" ฝ่ายบุคคลบอกผมอย่างเห็นเป็นเรื่องปกติ
"ก็เพราะแบบนี้แหล่ะ ถึงได้เสียระบบกันหมด นี่มันเกินข้อกำหนดกฎหมายแรงงานแล้วนะพี่" ผมเริ่มวีน
"เออๆ ไปคุยกันในแผนกก่อนละกัน เค้าว่าไงก็ค่อยมาเอาใบเปลี่ยนเวลานะ" ฝ่ายบุคคลสรุปตัดรำคาญ
เมื่อเจอเชฟ ผมก็เล่าให้ฟังว่าได้คุยกับฝ่ายบุคคลไว้อย่างไรบ้าง และขอความเห็นเชฟ (รู้นะว่าเชฟไม่มีน้ำยาตัดสินได้)
ซึ่งคำตอบจากเชฟก็คือ ให้ผมทำตามที่ฝ่ายบุคคลแนะนำแล้วกัน ผมก็เลยอธิบายว่า
"ให้อยู่จนเที่ยงคืนน่ะนิวไม่ไหวแน่ เมือคืนก็ยังนอนไม่พอเลย"
"งั้นคุณก็เบรคไปก่อนสิ แล้วบ่ายสามก็กลับมาทำงาน" เชฟแนะนำ
"บ้านผมไกล แล้วผมก็ไม่มีรถส่วนตัวที่จะไปไหนมาไหนได้เองอ่ะครับ ให้ผมอยู่ทำงานแทนรอบเช้าได้มั้ย
ให้พี่เดเบรคไป ผมจะอยู่เตรียมของให้รอบเช้าเอง พอรอบเช้ากลับมาก็ไม่ต้องมีงานค้างมาก"
"งั้นคุณไม่ออกไปเบรคพร้อมเด แล้วค่อยมาทำงานพร้อมกัน ติดรถเค้าไปก็ได้ หรือไปอยุ่บ้านเดซักพัก" เชฟว่า
"แล้วถ้าพี่เดไม่ได้กลับบ้านล่ะ ผมจะตามเค้าไปไหนๆได้ไง" ผมยังไมยอมแพ้
"บ่ายๆไม่ค่อยมีงาน คุณก็นั่งเล่นนอนเล่นอยู่ในโรงแรมนี่ล่ะ รอเวลาบ่ายสามค่อยทำงานก็ได้ ผมไม่ว่า"
คำตอบนี้ทำเอาผมจี๊ดดดด แทบจะลุกขึ้นมาตบโต๊ะ แล้วถามว่า "มึงเป็นเชฟได้ไง คิดได้แค่นี้เหรอวะ"
จนตอนหลังพี่เดซึ่งเป็นหัวหน้ารอบบ่ายของผม เค้ามาได้ยินว่าผมขอกลับตอนบ่ายสาม ก็มาถามว่ามีอะไรเหรอ
พอได้ฟังข้อมูลทั้งหมดจากผมและจากเชฟแล้ว พี่เดก้เลยเสนอว่า
"เอางี้ละกันเชฟ ผมว่าให้น้องนิวอยู่เคลียร์งานแทนรอบเช้าจนถึงบ่ายสามก็ค่อยกลับละกัน
เพราะน้องเค้าจะกลับไปกลับมาก็ไม่สะดวก อีกอย่างน้องเค้าอยู่รอบเช้ามาก่อนเค้ารุ้ว่าต้องทำอะไรบ้าง
น้องก็ทำให้เสร็จไปเลย รอบเช้ากลับเข้ามาก็จะได้ทำงานอื่นต่อไม่ต้องกลับดึก รอบบ่ายของผมไม่มีปัญหา"
ระหว่างที่พี่เดพูด เชฟก็นั่งนิ่งอ้าปากเหมือนเด็กเอ๋อ พอพี่เดพูดจบ เชฟพูดแค่ว่า "เหรอ เหรอ เหรอ"
"ถ้าพวกคุณตกลงกันได้ ผมก็ไม่มีปัญหาหรอก ผมน่ะยังไงก็ได้อยู่แล้ว ว่าไงว่าตามกัน" เชฟสรุปตอนท้าย
จากนั้นผมก็ไปที่ฝ่ายบุคคลเพื่อขอใบเปลี่ยนเวลามาเขียนและรีบให้เชฟเซนต์อย่างไว จากนั้นก็เอาไปส่งเรียบร้อย
เมื่อพี่เดไปเบรคแล้ว ก็เหลือแต่ผมกะเชฟ ผมก็ก้มหน้าก้มตาทำงานไม่สนใจจะพูดคุยอะไรด้วยอีกเลย
ประมาณบ่ายสอง รอบเช้ากลับเข้ามา ผมก็ออกไปที่ครัวด้านหน้าเพื่อเตรียมของขายออเดอร์ให้รอบบ่ายก่อนผมกลับ
ปล.ตอนนั้นผมคิดว่า พี่เดนี่สุดยอดเลย เหมือนพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยผมแท้ๆ ได้กลับเร็วโดยไม่ต้องมี่เรื่องกะใคร
แต่เมื่อเรื่องของผมกับเชฟและฝ่ายบุคคลจบลง เรื่องของผมกับพี่เดก็เริ่มต้นขึ้นและผมเริ่มรู้สึกว่าเค้าไม่ใช่พระเอกแล้วล่ะ
-
สวัสดีครับพี่นิว ไม่ได้เข้าเล้านานมาก
ไม่นึกว่าพี่จะเจออะไรขนาดนี้
เป็นกำลังใจให้ครับ ^^
-
อัศวินม้าไม้ อยู่บนม้าที่สลักจากไม้........... 555
อารมณ์ดียังอ่ะ เขียนระบายไปซะเยอะ
อดทนไปอีกนิด อย่าให้เค้าตราหน้าได้ว่าเราไม่มีน้ำยา
กำลังใจมีไว้เป็นแบ๊คให้นิวเพียบ ไม่ต้องเป็นห่วง
อึดอัด คับข้องใจ อยากเล่าเมื่อไหร่ พร้อมฟังเสมอ
สู้สู้น๊า เพื่อน
-
เอ๊ะ ทำไมพี่นิวทิ้งท้ายแปลกๆ
เรื่องของผมกับพี่เดก็เริ่มต้นขึ้นและผมเริ่มรู้สึกว่าเค้าไม่ใช่พระเอกแล้วล่ะ
หมายความว่าไงหว่า
รอตามตอนต่อไปครับ
-
ฟ้าสงบก่อนพายุมารึเปล่า - -*
..
-
เอ๊ะ ทำไมพี่นิวทิ้งท้ายแปลกๆ
เรื่องของผมกับพี่เดก็เริ่มต้นขึ้นและผมเริ่มรู้สึกว่าเค้าไม่ใช่พระเอกแล้วล่ะ
หมายความว่าไงหว่า
รอตามตอนต่อไปครับ
เดี๋ยวพรุ่งนี้มาเล่านะครับ เข้างานบ่าย เช้าๆจะแวะมาเล่าต่อ
ดุ ระห่ำ โหวกเหวก โวยวาย จนรู้สึกว่า "ถ้าชั้นมันไม่เอาไหน ก็ปล่อยชั้นไปสักทีสิ"
-
ชะแว่บมารออ่านไดอารี่ของพี่นิวคร้าบ
แวะเอาข้าวผัดแกงเขียวหวานไก่มาฝากด้วยครับ
(http://pun-prai.exteen.com/images/kaophadkiewwan/kiewwan_kawP1010610-09.JPG)
-
ข้าวผัดน่ากินมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ทำเป็นรูปด้วยอ่ะ เห็นละหิวเลย ขอบคุณครับ
-
^
^
จิ้มๆกอดๆพี่นิวววววววววววววววววววววค่ะ
ว่าแต่ อิตาพี่เดนี่แกจะพาพายุลูกใหม่มาจริงอ้ะคะ? ฮึ่มๆๆๆๆ
-
แวะมาทักทายพี่นิวไม่ได้คุยกัยตั้งนาน
อ๊ากก โปรเจ็คกาลยุ่งมากแทบไม่มีเวลานอน
คิดถึงนะค่ะ
-
คิดถึงเหมือนกัน ช่วงเวลาไม่นาน พี่รู้สึกว่า ชีวิตพี่รวมถึงพวกเราทุกคน
เปลี่ยนแปลงไปมากเหลือเกิน พี่เหนื่อยจังเลยกาล กาลรู้สึกอย่างพี่มั้ย
-
วิ่งเข้ามากอดโอ๋พี่นิวแทนหนูกาลไปก่อน (แก้ขัดนะคะพี่นิว)
พี่นิวสู้ๆ เหนื่อยนักก็พักซะหน่อย พี่นิวเก่งอยู่แล้ว ต้องผ่านไปได้ไม่ว่าจะเกิดวิกฤติอีกกี่ครั้งนะคะ :a1:
-
กอดพี่นิว แน่นๆๆ
ไม่รู้สิ บางทีกาลรู้สึกว่ากาลไม่ไหว
กาลจะย้อนกลับมามองตัวเองนะ(พูดเหมือนดูดี แต่ทำได้จริงแค่ 4ใน 10ครั้ง)
และก็จะเห็นว่ากาลอะทำอะไรเกินตัวเองT^T ไม่บางทีก็ขี้เกียจจนไฟลนก้น(นิสัยไม่ดี)
ส่วนเรื่องความเปลี่ยนแปลงมันก็ต้องมีบ้างแหละ คนเรามันต้องเติบโตขึ้นทุกวันๆ (แต่ตอนนี้พุงกาลโตมากเลยกาลไม่ได้อยากให้มันโตสักนิด)
เราก็คงทำใจยอมรับการเปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆ
เหนื่อนักก็พักซะ น้องคนนี้เป็นกำลังใจให้เสมอ
กอดแน่นๆอีกครั้ง
-
แวะมาเล่าเรื่องพี่เดก่อนละกัน
คือเมื่อวานผมได้อยู่ทำงานต่อเนื่องจนถึงบ่ายสาม ส่วนพี่เดออกไปพักเบรคแล้วกลับเข้ามตอนบ่ายสอง แล้วก็ถามผมว่า
"ทำไมมีไรไม่บอกพี่ก่อน พี่เป็นหัวหน้ารอบนะ มีไรน่าจะบอกพี่ก่อนไปทะเลาะคนอื่น"
"ก็นิวไม่ได้ตั้งใจนี่พี่ คือเห็นว่าเรื่องเปลี่ยนเวลางานก็ต้องขอใบเปลี่ยนเวลาจากฝ่ายบุคคลไง เจอเค้าก็เลยถาม"
"แล้วก็พูดกันไม่รู้เรื่อง เชฟก็ตัดสินใจอะไรให้ไม่ได้อีกใช่มั้ย แล้วถ้าเค้าไม่ให้กลับจะทำไง" พี่เดเสียงขรึม
"ไม่ได้ก็จะกลับ นิวมาทำงานนะ ไม่ได้มาเป็นทาส เรื่องมากนักก็ลาออก" ผมตอบกวนๆ
"ใจเสาะ ไอ้เราก็เห็นว่าทำงานดี เรียบร้อย กลัวว่างานเช้ามันหนักเดี๋ยวจะลาออกซะก่อน
อุตส่าห์ดึงลงมาอยู่คอนบ่ายกะว่าจะสอนงานให้ อะไรกัน เจอเรื่องแค่นี้ก็จะลาออก ไม่เอาไหนเลย" พี่เดว่าผม
"ถ้าไม่เอาไหน แล้วเอานิวมาอยู่รอบเดียวกะพี่ทำไม ถามนิวรึยังว่าอยากอยู่บ่ายมั้ย" ผมเริ่มวีนกลับ
"ไม่อยากอยู่ก็ต้องอยู่ รอบบ่ายไม่ดียังไง ทำไมต้องอยากอยู่เช้า ตดใจอะไร หรือใครนักหนา" พี่เดตะคอกผม
"ไม่ได้ติดอะไรทั้งนั้น แต่ชอบทำงานเช้า ทำให้จบๆแล้วได้กลับบ้าน" ผมก็เสียงดังใส่บ้าง
"ก็นี่ไง ถึงยอมให้กลับได้ จะหมดเวลางานแล้วนี่ อยากกลับก็กลับไปเลย" พี่เดเสียงดังกว่าเดิม ชี้มือไปที่ประตู
"เออ กลับแน่ ไม่อยู่หรอก ถึงไงนิวก็ไม่ยอมทำงานเกินเวลาที่ควรหรอกนะ นิวจะกลับบ้าน" ผมเถียงสู้
"ก็หวังว่าจะไม่หายตัวไปซะก่อนล่ะ ให้คนอื่นวาตามหลังได้ว่าเรื่องแค่นี้ก็ไม่สู้งาน ไม่เอาไหน" พี่เดยังบ่นต่อ
"พี่อย่ามาดูถูกนิวนะ ได้ อยากให้อยู่ด้วยใช่มะ งั้นไม่ออกก็ได้ นิวจะอยู่มันยังงี้แหล่ะ พอใจรึยัง" ผมขึ้นเสียง
"แล้วเรื่องอะไรพี่ต้องมาตะคอกนิวด้วยล่ะ" ผมโมโหจนน้ำตาคลอ
"นิวก็ขึ้นเสียงกะพี่เหมือนกัน" พี่เดเริ่มลดเสียงลง
ผมเบื่อที่จะเถียงด้วย ก็เลยเดินออกไปนั่งพักสมองด้านนอก พอดีกุ๊กรอบเช้ากลับเข้ามาแล้ว เชนทักผมว่า
"จะกลับละเหรอ" ผมก็ตอบกลับไปว่า "อืม จะกลับละ งานรอบเช้าเราทำไว้ส่วนนึงละนะเชน"
"เอางี้ดิ รอแป๊บบเดี๋ยวไปส่ง" เชนแสดงน้ำใจ แต่ผมไม่อยากรอเพราะเอาเข้าจริงคงอีกนานแน่ๆ
"ไม่เป้นไรเรากลับเองได้ กว่าเชนจะเสร็จอีกนานแน่เลย" ผมตอบกลับไปแบบนี้ ด้วยนำเสียงปกติ
"อ่ะ งั้นก็ไปช่วยกันดิ งานเสร็จเร็วก็ได้ไปส่งเร็วไง" เชนพูดทีเล่นทีจริง
"คนของผมผมไม่ให้ไปช่วย ได้เวลากลับก็กลับไปสินิว" พี่เดมาจากไหนไม่รู้ โวยวายอีกรอบ
"แต่พี่ก็บอกเองให้นิวอยู่ช่วยงานรอบเช้าก่อนกลับ" ผมหันไปหาพี่เด
"แต่ตอนนั้นไม่มีใคร ตอนนี้อยู่กันเต็มไปหมด ไม่ต้องไปยุ่งหรอก ทำไมเชนต้องมาใช้คนของพี่"
"เปล่าครับพี่ พี่เดใจเย็น ผมแค่ถามเฉยๆ กะว่าจะไปส่งนิว ไม่ได้จะเอาไปใช้งาน"เชนยกมือปรามๆ ยิ้มแห้งๆ
"คนรอบบ่าย คนของพี่พี่ส่งกันเองได้ มีอะไรนักหนาเหรอ ถึงต้องกลับด้วยกันทุกวัน" พี่เดเริ่มพาล
เชนคงเห็นท่าไม่ดี ก็เลยหันมาทางผมยิ้มๆแล้วทำท่าให้รู้ว่าเค้าขอชิ่งไปก่อนดีกว่า ผมก็พยักหน้าให้เค้าไปก่อน
"นี่พี่เด นิวไม่ใช่คนของพี่นะ" ผมหันไปบอกไมพอใจมาก
"แต่นิวมาอยู่รอบบ่าย ก็เท่ากะพี่ต้องรับผิดชอบเรื่องของนิวอยู่ดี จะทำไรก็ต้องบอกพี่ก่อนทุกเรื่อง" พี่เดสั่ง
"ไม่ พี่เป็นหัวหน้าแต่ไม่ได้เป็นมากกว่านั้น ทำไมนิวต้องรายงานพี่ด้วย อีกอย่างนิวก็ไม่ได้เต็มใจมาอยู่กะพี่"
"เต็มใจหรือไม่เต็มใจ ก็ต้องอยู่ พี่ดึงมาอยู่บ่ายแล้ว พี่จะสอนงานเอง เอามาแล้วก็ไม่ให้คืนแล้ว" พี่เดเสียงเขียว
"ได้ นิวไม่ลาออกไม่ไปไหนทั้งนั้น จะอยู่กวนประสาทพี่แบบนี้แหล่ะ จนกวาพี่จะทนนิวไม่ได้เอง" ผมเถียงแข่ง
"ดี ทำให้อย่างที่พูดล่ะ หวังว่าพรุ่งนี้คงจะได้เจอกันในเวลางานนะครับ" พี่เดพูดเสียงอ่อนลงแต่ก็เฉียบขาด
ผมไม่ได้ตอบโต้อะไรอีก พอดีรถแทกซี่ที่เรียกไว้มาพอดี ผมก็เลยเดินไปขึ้นรถแล้วมุ่งหน้ากลับบ้านอย่างขุ่นมัวที่สุด
-
เดี๋ยวจะไปทำงานกี่โมงอ่ะครับ
-
พี่เดแปลกๆวุ้ย
หรือว่า........จะอยากเก็บพี่นิวใส่คอลเล็คชั่น?!!
-
ถ้าเป็นนิยาย จะบอกว่าพี่เดย์นะ
จ้องจะเคลมพี่นิวอยู่
แต่นี่ชีวิตจริงไม่รู้วุ้ยย
-
บ่ายสองครึ่งครับน๊อต รถที่บ้านไปส่ง
-
อู้งานไปอ่านตอนเก่าๆของพี่นิว
กอดให้กำลังใจนะค่ะ (พุงกาลอาจจะยื่นไปชน)
ขอโทษด้วยที่มาให้กำลังใจช้าไป
แต่ดีใจนะค่ะที่พี่นิวทำใจได้แล้วว
ดูแลตัวเองดีๆนะ น้องคนนี้เป็นห่วง
ปล.พี่นิวของกาลออกจะน่ารัก ใครเห็นใครก็รัก จุ๊บบ
-
เอ่อ พี่เดย์ นี่ก็นะ ชักยังไงๆก็ไม่รู้ แปลกๆอ่ะ
แล้วพี่นิวไปเป็นคนของพี่เดย์ตอนไหนอ่ะ
ขี้ตู่เอาเองนี่หว่า พี่เดย์เนี่ย
หรือพี่เดย์จะจีบพี่นิว คงไม่ม้างง = =
ปอลิง แวะเข้ามาไม่ทันพี่นิว พี่นิวไปทำงานซะแล้ว ถ้ายังไม่ไปที ปิ๊งจะอาสาพาไปส่งกะรถคันนี้ซะหน่อย เอ๊ะ แต่มันนั่งได้คนเดียวนี่หว่า งั้นยกให้พี่นิวขับไปทำงานทุกวันเลยดีกว่า
(http://learners.in.th/file/chiraphatfay/p50trident1.jpg)
-
พี่นิวสู้ ๆ งับ
..
-
มาให้กำลังใจพี่นิว :กอด1:
-
ตกจากชั้นวางของ ข้อเท้าแพลง ของหล่นใส่หัว โดนคมบาดหน้าผากเป็นแผลสองรอย เลือดไหลเลย
-
มาโอ๋พี่นิว กะจะมาต๊ะเอ๋..สะหน่อย เจ็บมากไหมคะพี่นิว แตนก็เล็บเปิด นิ้วโป้งพิการT^T
-
กรรม พี่ข้าพเจ้า น้องข้าพเจ้า
กลายเป้นคนเจ็บทั้งคู่เลย
หายเจ็บไวไวนะคะ พี่นิว แตน กอดโอ๋ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เข้ามากอดพี่นิวก่อนไปนอน เรื่องเยอะจริงๆ ที่ทำงานพี่นิวเนี่ย
หัวแตกเหรอคะ หายไวๆนะคะ พี่ชาย
-
ขอบคุณครับทุกคน ทานยาละครับ เริ่มเบลอๆง่วงๆ ไว้ตื่นมาถ้าไม่ระบมมาก คงได้มาเล่ารายละเอียดให้ฟังอ่ะครับ :กอด1:
-
อืม ฝันดีนะครับ :man1:
-
วันนี้พี่เดพาไปหาหมอ และมาอยู่ดูแลทั้งวันเลย เค้าคงรู้สึกผิดมั้ง ที่ผมเจ็บตัวก็เพราะปีนขึ้นไปเอาของลงมาให้เค้านี่
เล่าแค่นี้ก่อนครับ รายละเอียดจะมาเพิ่มเติมวันอื่น ตอนนี้ทานยาแล้วง่วงมากๆเลย เดี๋ยวขอตัวไปนอนก่อนนะครับ
ปล.หมอบอกว่าไข้สูงเพราะพักผ่อนน้อย และข้อเท้าพลิก็คงเดินไม่ถนัดไปอีกระยะนึง ก็ให้ยามาทานครับ
-
:L2:มาเยี่ยมค้าบ
หายไวๆน่อ :L1:
-
หายไวๆนะครับ นิว แล้วก็ใจเย็นๆนะครับ คิดซะว่าถ้ามันทนไม่ไหวจริงๆก็อย่าไปให้มันรุนแรงนัก เอาเบาะๆพอ อิอิ :call:
-
^
^
^
คิดถึงรีบน :-[
-
ฮ่าๆๆ มาคิดถึงผมทำมาย คิดถึงกุ๊กรอบเช้าดีกว่าครับ :z1: ไม่สบายเดี๋ยวก็ไปนอนเหอะ อิอิ :laugh:
-
กุ๊กรอบเช้า ไม่ค่อยได้เจอเลยครับ ตอนนี้โดนหัวหน้ากุ๊กรอบบ่ายคุมตัวอยู่
-
อืม ผมว่ามันก็ชักจะยังไงๆอยู่นะนี่ ว่าจะไม่คิดแล้วนา แต่มันก็แปลกๆอ่ะ ทำไมจะต้องมาอะไรกะเรามากมาย ต้องมาว่าเราเป็นคนของเค้า ไม่ยอมให้ใครอย่างนั้นอย่างนี้ เหนื่อยแทนเลย เฮ้อ :เฮ้อ:
-
ยังมีรายละเอียดจะเล่าอีกเยอะ แล้วค่อยฝากให้วิเคราะห์นะครับ เหล่ากูรูทั้งหลาย
-
เล่าย้อนกลับไปวันที่ผมประสบเหตุก่อนนะครับ
ผมมาทำงานตอนบ่ายสาม ก็พยายามวางตัวนิ่งๆ เหมือนที่เพื่อนของผมแนะนำว่าอย่าเพิ่งไปวีนเหวี่ยงอะไรมาก
รอดูท่าทีไปก่อนก็แล้วกัน ผมก็เลยทำตัวปกติ ไปถึงก็เตรียมของสำหรับขายออเดอร์ไปเรื่อยๆ พี่เดมาถึงผมก็ไหว้เค้า
ก็คือทำตัวปกติอ่ะแหล่ะครับ เค้าก็รับไหว้ และยิ้มน้อยๆเหมือนเมื่อวานเราไม่ได้เถียงอะไรกันซะงั้น
ตอนไปทานข้าวเย็นที่แคนทีน เราก็เดินผ่านครัวจัดเลี้ยง(ด้านหลัง)ซึ่งพวกรอบเช้าก็ยังทำงานกันไม่เสร็จ
ผมกับเอ็มเข้าไปทักทายเพื่อนๆที่ยังทำงานกันอยู่ พี่เดก็ไม่ได้สนใจอะไร เค้าเดินล่วงหน้าไปทานข้าวก่อน
ระหว่างที่พวกเราทานข้าวกันอยู่ เอ็มก็บอกว่า วันนี้ถ้าไม่มีออเดอร์น่าจะช่วยรอบเช้าเตรียมของงานเลี้ยง
พี่เดก็เลยบอกว่า "จะทำก็ได้ แต่เอารถไปเข็นมาทำที่ครัวหน้านะ ไม่ต้องไปแห่กันไปทำกะเค้าหรอก"
เป็นอันว่าตกลงตามนี้ พวกเราก็เลยเอาวัตถุดิบต่างๆมาจากครัวหลัง มาช่วยกันทำจนเสร็จเรียบร้อย
ทีนี้ผมต้องเป็นคนเข็นรถเข็นเพื่อเอาของพวกนี้นกลับไปคืนให้รอบเช้า ซึ่งก็ยังทำงานกันอยู่
ผมไปถึงก็มีเชนมาช่วยผมจัดของเข้าที่ แล้วผมก็ถามเชนว่า "วันนี้วันหยุดนี่ ทำไมไม่หยุด"
คำตอบก็เหมือนเดิมๆครับ คือมีงานเลี้ยงห้ามหยุด ถึงจะได้หยุดแค่สัปดาห์ละวันก็ห้ามหยุด เพราะงานเยอะ
กะลังคุยกับเชนอยู่เพลินๆ ก็มีเสียงโทรศัพท์ภายในดังขึ้น อ๊อฟเป็นคนไปรับสาย (อ๊อฟย้ายจากรอบบ่ายมาเข้าเช้า)
อ๊อฟเดินมาด้านหลังบอกผมว่า "พี่นิว พี่เดเรียกให้กลับครัว สงสัยมีออเดอ์มั้งพี่"
เชนทำหน้าเซ็งๆ แล้วส่งสัญญาณประมาณว่า "ไปก่อนเหอะเดี๋ยวระเบิดลง"
ปรากฏว่าผมมาถึงไม่มีอะไรเลย ออเดอร์สักอย่างก็ไม่มี ผมเลยถามว่า "มีอะไรเหรอครับถึงต้องโทร.ตาม"
"เปล่า ไม่มีออเดอร์ แต่พี่มีงานเอกสารให้นิวช่วยทำหน่อยได้มั้ย" พี่เดพูดกลับมาแบบนิ่งๆตามปกติ
"ได้ครับ" หลังจากนั้นพี่เดก็หอบเอกสารปึกใหญ่มาในออฟฟิศ และทำให้ผมดูก่อน และจะให้ผมทำต่อจากเค้า
"อืม..... นิวยังไม่ค่อยเข้าใจอ้ะพี่เด พี่เดเก่งจัง นิวโง๊โง่เรื่องตัวเลขอ่ะครับ" ผมออกตัวก่อนเผื่อจะไม่ต้องทำ
"เอาน่า พี่ก็ไม่เป็นมาก่อนหรอก เดี๋ยวพี่ทำให้ดูอีกที แล้วหลังจากนี้นิวทำต่อนะ" พี่เดหันมายิ้ม และเริ่มทำอีกครั้ง
เมื่อคิดว่าผมทำได้แล้วจึงลุกขึ้นให้ผมไปนั่งแทนที่ และให้ลงมือทำได้เลย แต่ผมก็แกล้งทำเป็นโง่ต่อไปก่อน
"อย่าเพิ่งไปดิครับ พี่ช่วยดูก่อนนะ เผื่อนิวทำผิดจะได้ให้พี่สอนให้อีกรอบ อย่าเพิ่งเบื่อซะก่อนล่ะ" ผมอ้อน
"จ้ะ" สั้นๆได้ใจความ แล้วเค้าก็นั่งลงที่เก้าอี้อีกตัวเพื่อช่วยตรวจสอบงานให้ผม แล้วจู่ๆก็เปรยว่า
"พี่ไม่เข้าใจเลย ทำไมลูกน้องพี่ชอบไปอยู่ครัวหลังกันนัก อีกหน่อยถ้าหายไปนานๆ พี่คงต้องไปตามเองละ"
-
พี่เด???????????????
ไม่ธรรมดาแน่ๆ งืมๆๆๆ o8
-
มี something wrong นะแบบนี้ :z1:
..
-
หลังจากทำงานที่ได้รับมอบหมายจนเสร็จแล้ว ผมก็ออกไปช่วยงานด้านนอก จริงๆผมเสร็จงานนานแล้วล่ะครับ
แต่ขี้เกียจออกไปวุ่นวายกะคนอื่น นั่งในห้องแอร์เย็นๆ โทร.คุยกะเพื่อนสาวดีกว่า ฮ่าๆๆๆๆ จนพี่เดเดินมาตามนี่ล่ะ
"นิวช่วยหยิบหม้อไฟให้พี่หน่อย" คำสั่งล่าสุด หลังจากผมช่วยเมนูอื่นๆเสร็จเรียบร้อยแล้ว
"ครับ" ผมรับคำแล้วก็เดินหาไปทั่วเลยว่า หม้อไฟที่พี่เดจะเอามาใส่ต้มแซ่บอ่ะ เค้าวางไว้ตรงไหน
"ได้รึยัง" พี่เดถามเสียงดังจนผมตกใจ "เค้าเก็บไว้ตรงไหนอ่ะพี่" ผมก็ส่งเสียงถามกลับ
"ปีนขึ้นไปเอาที่ชั้นวางด้านบนไง" พี่เดหันมาชี้ให้ผมดูว่าวางไว้ชั้นบนสุดของชั้นวางของสูงห้าชั้น
ผมก็ปีนป่ายขึ้นไปจนถึงแล้วก็ยื่นหม้อไฟให้พี่เด เอาไปใส่อาหาร ระหว่างจะหย่อนตัวลงมา ผมกะระยะพลาดไปหน่อย
คิดว่าจากชั้นที่เหยียบอยู่ลงมาที่พื้นคงไม่สูงมากนัก ก็กะจะโดดลงมา แต่ยังไม่ทันโดดเลย แค่ขยับขาก็ลื่นลงมาแล้ว
มือผมที่เกาะขอบด้านบนไว้ คงไปคว้าเอาถุงใบใหญ่ที่ใส่โถข้าวแสตนเลทตามสัญชาตญาณมั้งครับ ถุงเลยขาด
แล้วโถข้าวที่ใส่ไว้ข้างในเลยไหลตามลงมา ตัวผมอ่ะลอยละลิ่วมากองอยู่กะพื้นแล้ว บรรดาโถข้าวก็ร่วงตามลงมา
ไม่รู้โถข้าวใบไหนนี่ล่ะ ตกกระแทกหัวผมแล้วคมมันบาดหน้าผากผมเป็นรอยสองรอย เลือดไหลเลยเชียว
"นิวเป้นไงมั่ง" พี่เดมาถึงตัวผมไวกว่าคนอื่น แล้วปัดๆโถข้าวกระเด็นไปคนละทิศละทาง
"ต๊ายยยย น้องนิวเป็นไงมั่งเนี่ย หล่นลงมายังง๊ายยยยย เจ็บมากสิเนี่ย เลือดออกด้วย" พี่เขียดเสียงดังมาก
ในใจผมอ่ะคิดว่าผมจะอายคนอื่นก็เพราะพี่เขียดเสียงดังนี่ล่ะ หลังจากพี่เขียดโวยวาย ใครๆก็พากันมามุงดูเพียบ
"โวยวายทำไม เสิร์ฟก็เอาอาหารออกไปซี่ มุงอยู่ได้ ไม่มีอะไรจะทำกันรึไง พี่เขียดไปเอากระเป๋ายามาสิ" พี่เดดุ
พี่เดจะดึงผมให้ลุกขึ้น แต่พอผมยืนก็เจ็บข้อเท้าแปล๊บๆ เลยรู้ตัวว่าตอนหล่นลงมาคงกดทับข้อเท้าตัวเองแน่ๆ
"เจ็บขาเหรอ งั้นพี่อุ้มนะ" พี่เดไม่รอคำตอบด้วยครับ พูดจบก็อุ้มผมไปในออฟฟิศเลย
"ไหนดูแผลที่หัวก่อนซิ หน้าผากแตกหรือแค่โดนบาดนี่" พี่เดพูดแล้วยื่นหน้ามาดูแผลที่หน้าผากผม
หลังจากพี่เขียดเอากระเป๋ายามาแล้ว พี่เดก็ไปล้างมือ แล้วบอกให้ผมนั่งเฉยๆเค้าจะมาทำแผลให้
"เบาๆนะพี่" ผมเตือนก่อนที่เค้าจะเอาสำลีชุบน้ำสะอาดมาซับเลือดให้ ไม่น่าเชื่อมือเบ๊าเบา
พอเค้าจะเอาสำลีที่ชุบแอลกอฮอลล์มาเช็ดแผลให้ ผมก็หลบโดยเอียงหัวไปอีกทาง "กลัวแสบเหรอ" พี่เดถาม
ผมพยักหน้า เค้าเลยบอกว่า "พี่จะทำเบาๆ งั้นค่อยๆซับละกัน เช็ดทีเดียวเดี๋ยวแสบแผลอีก" พี่เดยิ้มอ่อนๆ
แล้วก็จริงอย่างที่เค้าพูดด้วยนะครับ คือค่อยๆซับแผลไปทีละนิด แผลแค่สองรอยแต่ใช้เวลาในการเช็ดนานมาก
ยิ่งเช็ดก็ยิ่งขยับเข้ามาใกล้ ผมขอยอมรับว่า ผมเขินพี่เดอ่ะ คือปกติเนี่ยถึงพี่เดจะบ้าๆบอๆ โลกส่วนตัวสูงผิดชาวบ้าน
แต่ถ้าเค้านิ่งๆ พูดจาสุภาพ รวมกับรูปร่างหน้าตา ที่เข้าขั้นหล่อจัด ก็ทำให้ผมแอบมองอยู่หลายครั้งที่ผมต้องแวะมาครัวนี้
คงเพราะผมเขินนี่แหล่ะ มองหน้าเค้านานๆผมก็เลยเผลอก้มหน้าซะงั้น พี่เดต้องดุว่า "อย่าก้มสิพี่ทำไม่ถนัด"
-
>/////////<
แอบเขินดีเลย์ๆตามพี่นิวไปติดๆ
-
ตกลงว่าคืนนั้นผมไม่ต้องอยู่ถึงเที่ยงคืนหรอกครับ แค่สองทุ่มกว่าๆผมก็ได้กลับบ้านแล้ว โดยมีพี่เดลาOTมาส่งผม
พอมาถึงก็เจอกับนายแม่ พี่เดก็รายงานให้นายแม่ทราบว่าตัวเค้าเป็นใคร และผมไปเจออะไรมาบ้าง
ซึ่งจริงๆแล้วผมแค่รู้สึกเจ็บๆข้อเท้านะ ส่วนแผลที่หัวก็แสบนิดหน่อย แต่ก็ได้กินยาแก้อักเสบกะยาแก้ปวดมาแล้ว
แปลกตรงที่เมือ่อาบน้ำแล้ว ก็ไม่ง่วงเท่าไหร่ ยังมี่แรงเล่นMSNได้อีกทั้งคืนเลยเชียว แต่ผลที่ได้ตอนเช้านี่สิ เฮ้อ....
วันรุ่งขึ้น (ถ้านับจากเวลาขณะที่พิมพ์อยู่นี้ก็คือเมื่อวานน่ะครับ) เป็นวันหยุดของผมอยู่แล้ว ตอนเช้าๆนายแม่มาปลุก
เพราะถ้าผมเข้างานตอนบ่ายแบนี้ ผมจะพยายามตื่นมาใส่บาตรให้ทันช่วง6โมงเช้า แต่เช้านี้ไม่ไหวจริงๆ
ผมบอกนายแม่ว่าเมื่อยเนื้อเมื่อยตัว นายแม่จับตัวดูบอกว่าตัวร้อนจี๋เลย ผมก็เลยนอนต่อไม่ได้ตื่นมาใส่บาตร
จนช่วง8โมงเช้าผมลุกมาอ้วก นายแม่โทร.บอกน้าว่าให้มาพาผมไปหาหมอก่อน แต่น้าชายบอกว่าจะรับไปพร้อมกันเลย
เพราะวันนี้มีลูกค้าจะมาตกลงราคาอะไหล่รถ และมีรถที่เข้ามาซ่อมแอร์แต่เช้า ก็เป็นอันว่าจะแวะส่งนายแม่ที่ร้านก่อน
ก็ให้น้าชายไปส่งผมที่โรงพยาบาลแล้วรีบกลับไปคุยกะลุกค้า (ประมาณว่าทิ้งผมไว้ที่โรงบาลก่อน) หมอตรวจเสร็จเมื่อไหร่
ผมจะโทร.ให้น้าชายมารับจากโรงพยาบาลกลับไปนอนพักที่บ้าน (คราวนี้ผมตั้งใจว่าต้องขอใบรับรองแพทย์กันไว้ก่อน)
รอจน9โมง น้าชายก็ยังไม่มาเพราะติดลูกค้าเยอะ แต่คนที่มาก่อนคือ พี่เด วันนี้พี่เดเข้าบ่ายก็เลยมีเวลาช่วงเช้ามาเยี่ยม
"งั้นผมพาน้องเค้าไปหาหมอเองก็ได้ครับคุณแม่" พี่เดอาสาตัว
"ถ้าไม่รบกวนก็ฝากน้องด้วยนะลูก" นายแม่ฝากฝังเรียบร้อย ไม่ดูสีหน้าผมเลยว่าไม่ย๊อมไม่ยอม
"ดีเหมือนกัน น้องเดินไม่ค่อยถนัดให้พี่เค้าพาไป ดีกว่าปล่อยให้อยู่คนเดียวนะลูกนะ" โธ่....แม่อ่ะ
ผมก็เลยต้องติดรถพี่เด มาโรงพยาบาลครับ ก็ตรวจละเอียดเหมือนกัน ทั้งเอกซเรย์ข้อเท้าขวา ทั้งตรวจแผลที่หน้าผาก
ใช้เวลาพอควร ได้ข้อสรุปว่า "น้องนิวคงพักผ่อนน้อยด้วยล่ะ ลุงหมอจัดยาให้ทานนะ แต่ไม่ต้องฉีดยาหรอกลูก"
หลังจากนั้นก็ลงมาทานข้าวกันที่ห้องอาหารของโรงพยาบาล ใจผมอ่ะอยากกินของเผ็ดๆร้อนๆ แต่พี่เดก็ดุอีก
"คนป่วยต้องกินของอ่อนๆ พี่สั่งข้าวต้มเครื่องให้นะ" ว่าแล้วก็หันไปสั่งข้าวต้มปลาให้ผม
"แล้วกลับไปจะอยู่กะใครล่ะ" พี่เดถามเหมือนไม่ได้ใส่ใจไรมาก ผมก็บอกว่าคนเดียวอ่ะแม่ไปร้านแล้ว
"คุณแม่กลับกี่โมงล่ะ" พี่เดถามพลางเปิดเมนูเลือกอาหารที่เค้าจะทาน
"พรุ่งนี้วันพระ คืนนี้แม่คงต้องอยู่ทำความสะอาด จัดที่พระที่ร้านก่อน อาจจะสักสองทุ่มมั้งพี่"
"งั้นพี่จะลาOT อยู่ป็นเพื่อนก่อน ซักทุ่มนึงพี่ค่อยเข้างานละกัน" พี่เดสรุป หลังจากนั้นก็ลุกเดินหายไปเลย
-
ตอนผมกลับมาถึงบ้าน เค้าประคองเดินเข้าบ้าน คงเพราะเห็นว่าผมเดินลงส้นเท้าได้ไม่เต็มที่อ่ะครับ มันจะแปล๊บๆตลอด
จากนั้นผมก็อาบน้ำเปลี่ยนชุดเตรียมจะนอน ทีแรกคิดว่าเค้าส่งเสร็จแล้วก็คงจะกลับไป แต่เค้าก็ยืนยันว่าจะอยู่เป็นเพื่อน
พี่เดยังมีการบอกว่า "อาบน้ำอย่าล๊อกประตูห้องน้ำ เผื่อลื่นล้ม" บ้ารึเปล่า ใครจะไปทำตามวะ
หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้ว ผมก็เริ่มง่วงละ เพราะทานยาหลังอาหารมาตั้งแต่อยู่ที่ร้านอาหารในโรงพยาบาล
แต่เอาเข้าจริงผมกลับไปกล้านอนหลับ เพราะพี่เดมานั่งเฝ้านี่แหล่ะครับ เค้ามาประคองผมลงนั่งที่เตียง
บอกผมว่านอนหลับซะก็ได้ เค้าไม่ยกเค้าบ้านผมหรอก ผมก็ได้แต่ยิ้มๆ เพราะเริ่มตึงๆที่แผลและรู้สึกมึนๆหัวแล้ว
แต่พอนอนลงไปกะที่นอน ซึ่งจัดหมอนในแนวราบใบเดียว ผมก็รู้สึกหนักๆหัวแล้วก็ปวดจี๊ดๆขึ้นมาอ่ะครับ
พี่เดเลยขึ้นมานั่งพิงบนเตียง เอาหมอนวางบนตัวเค้าให้ผมเอนหลังพิงหมอน เอาหัวซบที่อกพี่เค้า ก็นอนสบายขึ้นครับ
แต่ก็ยิ่งรู้สึกว่ามันแปลกๆ และเกรงใจด้วย จู่ๆแขกที่มาบ้านต้องมารับภาระแล้วเจ้าของบ้านจะหลับลงได้ไงอ่ะ
ถึงยังงั้นผมก็หลับจนได้ เพราะฤทธิ์ยาย่อมมีมากกว่าฤทธิ์เดชของผมเอง ฮ่าๆๆๆ
เค้าวางทั้งผมและหมอนลงกับที่นอนตั้งแต่เมือ่ไหร่ก็ไม่รู้ ผมลืมตื่นมาอีกทีก็เห็นเค้ามาส่องๆแผลที่หน้าผากผม
ผมอ่ะแค่ตกใจ ก็เลยขยับตัวถอยนิดนึง แต่พี่เดถึงขั้นลนลาน ทำสำลีร่วงลงพื้น ทำหน้าเลิ่กลั่กๆอีกตะหาก
ด้วยความปากดีของผมไง ก็ไปถามกวนประสาทเค้าว่า "จะลักหลับแอบจูบนิวเหรอ"
ที่ผมถามไปงี้ได้ เพราะผมรู้มาว่าเค้ามีแฟนแล้ว และก็เป็นสาวสวยซะด้วย แมนเต็มขั้นอย่างนั้นคงไม่ทำจริงหรอก
พูดไปแล้วก็แอบนึกว่าปากพาซวยมั้ยเนี่ยเกิดเค้าโมโห แล้วเปิดศึกกับผมอีก ผมจะเอาแรงที่ไหนไปเถียงกะเค้า
แต่เค้าก็ไม่โมโหแฮะ กลับขยับใกล้ผมเข้ามาเรื่อยๆ แล้วกดตัวผมลงกะที่นอน เอาแขนสองข้างเหยียดวางไว้ข้างตัวผม
โน้มหน้าเข้ามาใกล้กว่าเก่า (ในใจผมสั่นโคดๆ คือถ้าพวกที่ไม่ใช่สเปคอ่ะ เล่นไงก็ชิวแต่ถ้าแบบมันใช่เนี่ย ผมจะเขินมาก)
"ถ้าพี่จะจูบ พี่จะรอให้ตื่นก่อน" แล้วก็หัวเราะเสียงดังชอบใจใหญ่เลย
ผมเริ่มหลอนดิครับ เลยบอกเค้าไปว่านี่ก็6โมงเย็นละ ไปได้ละเดี๋ยวก็เข้างานสายกว่าทุ่มนึงหรอก เค้าก็เลยไปเข้าห้องน้ำ
แล้วกลับออกมาบอกว่า "ตะกี้พี่จะทายาที่แผลให้ พี่เองก็หลับเหมือนกัน เห็นอีกทีแผลก็มีเลือดออกแล้ว"
ผมเลยก้มดูมือตัวเองเพราะคลับคล้ายคลับคลาว่า ผมจะเกาแผลตัวเอง ก็จริงครับที่เล็บยังมีรอยเลือดติดอยู่นิดๆ
"ไม่เป็นไรครับ นิวทายาเองได้ ส่องกระจกแล้วป้ายยาแป๊บเดียวเอง" ผมพูดยิ้ม แสดงความขอบคุณในรอยยิ้ม
"ไม่ได้ ถึงไงพี่ก็ต้องดูแลลูกน้องให้ดีกว่านี้ คนของพี่ พี่ไม่อยากให้ใครมาตำหนิว่าใช้งานจนเจ็บป่วย" พี่เดพูด
"อ่อ ทำเพราะรู้สึกผิดนี่เอง แต่ก็ขอบคุณมากครับ" ผมยกมืไหว้ขอบคุณ
"นิวอยากพิสูจน์ว่าตั้งใจทำงานเต็มที่ เลยปีนขึ้นไปเอาของ ที่เจ็บตัวนี่ก็เพราะอยากเอาชนะพี่ใช่ป่ะ" พี่เดถาม
"ก็ไม่ใช่ทั้งหมด นิวซุ่มซ่ามเองแหล่ะ พี่ไม่ต้องรู้สึกผิด ไม่ต้องมาดูแลนิวเป็นการชดเชยก็ได้นะ" ผมพูดยิ้มๆ
"พี่ขอโทษ ที่พี่พูดแรงไป ขอโทษที่คำพูดของพี่ทำให้นิวต้องทำเกินกำลัง แล้วก็ต้องเจ็บตัวแบบนี้"
พอคำขอโทษหลุดออกจากปากเค้า ก็ทำให้ผมรู้สึกว่าต้องมองเค้าในมุมใหม่บ้างละ บางทีเค้าอาจอ่อนโยนกว่าที่ผมคิด
"นิวบอกแล้วว่าไม่เกี่ยวกัน ถึงไม่ใช่พี่ นิวก็ต้องปีนป่ายไปเอาของลงมาให้ใช้อยู่แล้ว" ผมปลอบใจเค้า
"งั้นทีหลังจะทำไรก็ระวังหน่อยนะ ถ้านิวเป็นไรมากกว่านี้ แล้วพี่จะทำยังไง" พี่เดพูดจบก็ก้มหน้าก้มตาทายาให้
ประมาณ6โมงกว่าก็ขอตัวกลับ ย้ำให้ผมกินข้าวกินยาให้ครบ แล้วเลิกงานคืนนี้ถ้าผมยังไม่หลับเค้าจะโทร.หา ให้รอก่อน
ซึ่งพอเที่ยงคืนนิดๆของเมื่อคืนนี้เค้าก็โทร.มาจริงๆ แต่พอรู้ว่าผมยังไม่หลับดันถามว่า ดึกแล้วทำไมไม่นอนอีก
"พอดีนิวรอโทรศัพท์อยู่อ่ะครับ เดี๋ยวจะมีคนโทร.มาถามอาการ" ผมตอบไปเหวี่ยงๆ เรื่องไรมาดุผมวะ
"ก็โทร.มาแล้วเนี่ย กินยาก่อนนอนแล้วใช่มั้ย งั้นนอนได้แล้ว หวังว่าคงมีแค่คนเดียวนะที่นิวต้องรอ
อ้อ.....พรุ่งนี้เช้า ถ้าไม่มีธุระอะไร ก็อย่าเพิ่งไปไหน รอพี่ก่อน เดี๋ยวจะไปหา" ออกคำสั่งจบแล้วก็วางสายไป
-
สำหรับใครที่สงสัยว่า เชนรู้มั้ยว่าผมเจ็บป่วยอยู่กะบ้าน ผมโทร.บอกเค้าแล้วล่ะครับ
บอกตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่พอดีเค้าได้หยุดติดกันก็เลยกลับบ้านที่ต่างจังหวัด
เห็นบอกว่า จะกลับโคราชคงเป้นค่ำๆวันเสาร์ เพราะมาเริ่มงานเช้าวันอาทิตย์น่ะครับ
พอเค้ารู้ก็ตกใจเหมือนกัน ก็ถามอาการแล้วก็ถามว่าไปหาหมอรึยัง แถมยังบ่นๆว่า
"รู้สึกไม่ดีเลย ตอนเราป่วยมีนิวดูแล พอตอนนิวเจ็บเราไมได้กลับไปดูแล ขอโทษจริงๆนะ"
-
ยังต้องให้คุณพี่แปลอีกมั้ยคะคุณน้อง ว่าตกลงคุณเค้าคิดยังไงอ่ะ 555
ว่าแต่วันนี้เค้ามาเยี่ยมหรือเปล่าเนี่ย เพื่อนอยากรู้
-
เอาละวุ้ย เราว่าพี่เดตั้งท่าจะจีบพี่นิวนะ เชนอีกคน เสน่ห์แรงนะ พี่ชาย
-
:z1:
ว่าแล้วเชียวว ><"
..
-
วันนี้พี่เดมากะผู้หญิงคนนึง หน้าตาสวยดี ยังดูเหมือนสัก23-24แหล่ะครับ
ถามต่อหน้าทั้งคู่เลยว่า "วันนี้พี่เดพาแฟนมาด้วยเหรอครับ"
ทีแรกเงียบทั้งคู่ จนตอนกลับ ผมถามต่อหน้าทั้งคู่อีกครั้งว่า
"แฟนพี่เดเหรอครับ"
พี่เด...............................นิ่ง สีหน้าอึดอัด ไม่ตอบคำถาม
น้องผู้หญิงยิ้มหน้าบาน พร้อมคำตอบว่า "อ๋อค่ะ ก็เพิ่งเริ่มๆคบกันน่ะค่ะ"
ปล.ระหว่างที่พี่เดมาเยี่ยมผมตั้งแต่เที่ยงถึงบ่ายสาม น้องเค้าก็ไปนั่งเล่นที่ชิงช้าในสนามหน้าบ้านผม
นานๆทีก็แวะเข้ามาเร่งให้พี่เดพาไปเดอะมอลล์ แต่พี่เดก็ไม่ไปซะทีบอกว่าจะดูข่าวบ้างดูเทนนิสบ้าง
-
:z1:
ชักอยากรู้แระว่า จะเป็นยังไงต่อไป อิอิ
..
-
ที่แรงกว่านั้นคือ หลังจากน้องผู้หญิงให้คำตอบแล้ว พี่เดหน้าบูด หงุดหงิด ไล่น้องเค้าไปรอข้างนอก
แล้วก็ไปล้างมือ มาทำแผลให้ผม ระหว่างทายากะแปะผ้าก๊อทให้ผมอยู่นั้น น้องเค้าก็โผล่มาตามอีกรอบ
แล้วถามว่า "จะดูแลกันอีกนานมั้ย" เท่านั้นล่ะ วงแตก พี่เดก็เลยต้องรีบลุกขึ้นแล้วพาน้องออกไป
แต่กว่าจะไปยังวนมาหาผม แล้วทิ้งท้ายว่า "พี่ไปส่งน้องเค้าแล้วจะเลยไปทำงาน ค่ำๆจะโทร.หานะ"
-
พี่นิวเบา ๆ :laugh:
รอดูท่าทีก่อนครับ อิอิ
..
-
o13
-
แหม พี่ชายผมเสน่ห์แรงจริงๆเลย แอบอิจฉานะครับเนี่ย
ขอให้หายไวๆนะครับพี่นิว :กอด1: กอดแน่นๆเลย จะได้หายเร็วๆครับ ^____^
-
เฮ้อ :เฮ้อ: งานนี้สงสัยอาจมีเฮ
-
วันนี้ตื่นมาใส่บาตรเหมือนทุกวันประมาณ6โมงเช้า เพราะอาการป่วยไข้ค่อยทุเลาบ้างแล้วครับ
ใส่บาตรเสร็จก็กลับเข้ามานอนฟังเพลง กำลังเคลิ้มๆจะหลับ ประมาณ8โมงพี่เด ก็โทร.มาคุยด้วย
ประเด็นหลักๆคือเรื่องให้ผมลาป่วยได้อีกวันนึงคือพรุ่งนี้และเรื่องเปลี่ยนเวลาทำงานของผม
ซึ่งพี่เดเห็นว่าผมยังไม่แข็งแรงมากนัก อยากให้พักผ่อนเต็มที่ก่อนไปทำงาน และอาจเพราะเค้าเองก็ได้ยิน
จากคุณลุงหมอว่า ผมป่วยเพราะพักผ่อนน้อย นอนไม่พอเวลางานปรับเปลี่ยนรวดเร็วจนร่างกายปรับไม่ทัน
เค้าเลยไม่อยากให้ผมอยู่จนถึงเที่ยงคืน ก็จัดเปลี่ยนตารางงานให้ผมเข้างาน 10.00น.-19.00น.
จะว่าไปก็ดีครับงานหลัง10โมง คือหมดบุฟเฟท์เช้าไปแล้ว ผมไปถึงก็ไปช่วยรอบเช้าเตรียมของงานเลี้ยง
ส่วนช่วงบ่ายๆ(ตามเวลารอบบ่าย) ก็มีกุ๊กรอบบ่ายมากันแล้ว และช่วงเวลานี้จนถึงเย็นก็ไม่ค่อยมีอะไรให้ทำ
พี่เดตั้งใจว่าจะให้ผมทำงานด้านเอกสารเป็นส่วนใหญ่ เพราะเค้าจะได้วางมือจากเรื่องเอกสารและไปจัดการงานอื่น
และการได้เลิกงานตอนทุ่มนึง ก็เป็นที่พอใจผมมาก เพราะนับเวลาเดินทาง กลับบ้าน อาบน้ำก็ยังทันดูข่าวและละคร อิอิ
"แต่ถ้าพรุ่งนี้นิวหยุดก็ต้องไปขอใบรับรองแพทย์ก่อนนะ เดี๋ยวพี่จะไปรับที่บ้านตอนบ่ายๆ" พี่เดบอกล่วงหน้า
"ก็ดีครับ อีกอย่างถ้าไปหาหมอวันนี้จะได้ขอใบแพทย์เพื่อหยุดวันนี้และพรุ่งนี้ด้วย" ผมตกลงตามนั้น
หลังจากนั้นก็คุยเรื่องอื่นๆเรื่อยเปื่อย ไม่ได้มีประเด็นอะไร ส่วนใหญ่ก็ถามเรื่องอาการของผมบ้าง เล่าเรื่องพี่เดเองบ้าง
จากนั้นช่วงสายๆเชฟก็โทร.หาผม ใจความสนทนาก็เป็นดังนี้
"ผมจะโทร.บอกว่าจากวันพรุ่งนี้ไปให้เข้างานสิบโมงนะ" เชฟแจ้งข่าว
"ผมว่าผมจะขอลาป่วยเพิ่มอีกวันครับ" ผมขออนุญาตเชฟเป้นทางการ
"อ่อ เดบอกผมแล้ว ที่จริงผมก็บอกเดแล้วนะว่าไม่ให้คุณลาต่ออีก แต่เดก็ไม่ฟังยืนยันจะให้คุณหยุด
ผมก็สงสัยว่าทำไมคุณต้องลานานขนาดนี้ รู้ก็ทั้งรู้ว่างานเยอะ ขนาดวันหยุดคนอื่นผมยังไม่ให้เค้าหยุดเลย"
"แต่นิวยังมีไข้อ่ะครับ ข้อเท้าก็ยังไม่หายดี" ผมยังพูดไม่ทันจบด้วยซ้ำ เชฟแทรกว่า
"ไม่รุ้ล่ะ ถ้าหยุดไปคราวนี้ไม่มีใบรับรองแพทย์ ผมให้คุณขาดงานอีกครั้งแน่ๆ เตรียมโดนตัดเงินได้เลย" เชฟขู่
"ไม่ต้องห่วงครับ พี่เดจะพาไปหาหมอ และครั้งนี้นิวก็จะขอใบรับรองแพทย์มาเป็นไม้กันหมาแน่ๆ" ผมตอบ
"ต่อไปนี้เดเค้าจะเป็นคนรับผิดชอบตัวคุณ ถ้าคุณทำอะไรพลาด ทั้งคุณทั้งเดผมไม่เอาไว้แน่" เชฟเสียงเขียว
"งั้นนิวก็ยิ่งต้องรอบคอบมากขึ้น พรุ่งนี้ตั้งใจจะไปทำบุญที่วัด จะให้ขอใบอนุโมทนาบุญจากทางวัดมาด้วยมั้ย
จะได้เอามายืนยันว่า นอกจากลาป่วยแล้วยังได้ไปทำบุญกรวดน้ำให้พวกสัมภเวสีมาจริงๆ" ผมเสียงระรื่น
"แค่นี้นะ" เชฟตัดบท น้ำเสียงหงุดหงิดมากขึ้น
"นิวก็ต้องขอบคุณเชฟมากๆที่อุตส่าห์โทร.มาถามอาการผมด้วยตัวเอง แล้วยังไงพรุ่งนี้จะทำบุญเผื่อนะครับ"
-
อิอิ เจ๋งมากครับ o13 เชฟนั่นมันคงลมออกหูกันเลยเชียว
-
หึหึ เป็นเราหน่อยไม่ได้ จะปั่นหัวซะให้ชะนีดิ้นพลาด ๆ เลย ^^
-
อิจฉาคนโดนจีบ :o12: :o12:
-
อ้อ.............เกือบลืมเล่า ทีแรกพอรู้ว่าได้ย้ายรอบไปเข้าสิบโมงเช้า ก็ค่อยหายใจคล่องขึ้น
เพราะอย่างน้อยๆกว่าพี่เดจะมาทำงานก็บ่ายสามแล้ว ลองนับๆดู เวลาที่ผมต้องถูกควบคุมด้วยสายตาดุๆ
ก็แค่จากบ่ายสามถึงทุ่มนึง ก็พอจะอดทนได้หนอก อย่างน้อยก็มีเวลาลั้นลากะเพื่อนๆรอบเช้าได้เต็มที่หน่อย
แต่พี่เดบอกว่า "ถ้านิวเข้าสิบโมง ต่อไปพี่ก็จะมาสิบโมงด้วยแล้วพี่ค่อยเบรค บ่ายสามพี่ถึงจะมาใหม่"
"ทำไมอ่ะ กลับไปกลับมาเหนื่อยแย่เลยพี่" ผมถามเพราะไม่อยากให้เค้ามาอ่ะ
"ไม่ต้องห่วงพี่หรอก ช่วงนี้งานรอบเช้าเยอะพีกะว่าจะมาช่วยงานเค้าอยู่แล้ว" พี่เดพูดยิ้มๆ
"เหรอ อืมๆ" ผมทำได้แค่ยิ้มแห้งๆ ตอบรับแบบจนปัญญาจะคัดค้าน เฮ้อ....นึกว่าจะรอดแล้วเชียว
-
ระวังพี่เด แอบอ่านไดอารี่พี่นิวอยู่น้าาาาาาาาาา
ไม่แน่ตอนนี้พี่เดอาจกำลังนั่งอ่านอยู่ก็ได้
โฮะๆๆๆ
-
ไม่มีทาง เพราะถ้าพี่เดอ่าน ป่านนี้เค้ามาบีบคอพี่แล้วล่ะกาล ที่เอาเค้ามาแฉ ฮ่าๆๆๆ
-
พี่นิวววววววววววววววววว พี่เดจีบพี่นิวแน่ๆ ฟันธง
แต่พี่นิวแอบแรงนะ ตอนโทรศัพท์เถียงกับเชฟอ่ะ สุดยอด
กอดพี่ชาย หายไวๆเด้อ
-
คนบางคนน่ะครับน้องบี วิธีการสุภาพ นุ่มนวล ค่อยพูดค่อยจา ออมคำ สำรวมกิริยา ก็ใช้กับเค้าไม่ได้
พี่ถือเสมอว่าพี่จะเลือกจะปฎิบัติต่อคนอื่นๆ ตามแต่ระดับพฤติกรรมที่คนผู้นั้นแสดงต่อพี่
เมื่อใครก็ตามที่อยู่ในเกณฑ์ที่ต่ำเกินกว่าจะแสดงท่าที นุ่มนวล อ่อนโยนด้วย
พี่ก็จะบาดลึก เสียดแทงให้เจ็บปวด ด้วยถ้อยคำ น้ำเสียง สีหน้าที่นิ่งสงบ ซึ่งทำให้เค้าเจ็บลึกยิ่งกว่า
ปล.คนอย่างพี่แต่ไหนแต่ไรไม่เคยร้ายกับใครก่อน แต่ก็ไม่ยอมให้ใครร้ายกับพี่ฝ่ายเดียวเช่นกัน
เจอปัญหาแล้วจะมัวเก็บงำแรงกดดันไว้ รอให้ใครมาช่วยล่ะครับ มือเท้าก็มี ปกป้องตัวเองได้ จริงมะ
-
เพื่อนแรงเสมอ วันนี้ไปทำบุญแล้วอย่าลืมกรวดน้ำ เอ๊ย อธิษฐานจิตแบ่งกุศลผลบุญให้คุณเชฟเค้าด้วยล่ะ อิอิ
พี่เดเนี่ยรู้ใจ เปลี่ยนเวลาทำงานให้นิวได้ลั้ลลา ละครก็ได้ดู นอนดึกก็ได้ แล้วยังมีเวลาใส่บาตรตอนเช้าได้อีก
อย่าลืมเก็บแรงไว้ เตรียมตัวไปฟาดฟันกะคุณเชฟวันพรุ่งนี้นะจ๊ะเพื่อน
-
กลับมาจากทำบญละครับ มาแบ่งบุญแบ่งความชุ่มชื่นใจให้เพื่อนด้วยครับ
ตอนไปอากาศเย็นสบาย ตอนกลับฝนตกซะกระหน่ำทีเดียว แต่ก็ถือว่าฟ้าเป็นใจ
เพราะถ้าฝนตกตอนไปวัด ระหว่างเอาเครื่องสังฆทานลงจากรถเดินไปที่ศาลาคงเปียกแย่
นี่มาตกตอนกลับบ้าน จะวิ่งหลบฝนเข้าบ้านก็ง่ายๆไม่มีสัมภาระอะไรให้รุงรัง
ปล.ด้วยความที่จะไม่มีใครอยู่บ้านเลย เก็บแมวเข้าบ้านหมดเลย ไม่ปล่อยไปข้างนอก
ตอนกลับฝนเทกระหน่ำ เจ้าเหมียวทั้งสามนั่งเรียงกันบนตู้เก็บรองเท้าหันหน้ามองกระจกมาด้านนอก
คงคิดว่าฝนตกหนักแบบนี้เจ้าของหายไปไหนหมด พอผมวิ่งมาถึงหน้าบ้านจะไขประตูเห็นพวกเค้ารอยู่
อดขำไม่ได้ แล้วพวกนี้แสนรู้นะ พอประตูเปิดปุ๊บกระโดดลงมาคลอเคลีย พันแข้งพันขา อ้อนกันใหญ่
-
อนุโมทนาสาธุกับพี่นิวครับ
เหมียวๆๆๆๆ ผมก็ชอบแมวเหมือนกันครับ น้องเหมียวน่ารัก :-[
-
เนอะ หมอเนอะ สำหรับพี่ สัตว์ทั้งโลกพี่ว่าน้องแมวนี่ล่ะ น่าร๊ากกกกกกกกกกสุดๆ
-
กลับมาจากทำบญละครับ มาแบ่งบุญแบ่งความชุ่มชื่นใจให้เพื่อนด้วยครับ
ตอนไปอากาศเย็นสบาย ตอนกลับฝนตกซะกระหน่ำทีเดียว แต่ก็ถือว่าฟ้าเป็นใจ
เพราะถ้าฝนตกตอนไปวัด ระหว่างเอาเครื่องสังฆทานลงจากรถเดินไปที่ศาลาคงเปียกแย่
นี่มาตกตอนกลับบ้าน จะวิ่งหลบฝนเข้าบ้านก็ง่ายๆไม่มีสัมภาระอะไรให้รุงรัง
ปล.ด้วยความที่จะไม่มีใครอยู่บ้านเลย เก็บแมวเข้าบ้านหมดเลย ไม่ปล่อยไปข้างนอก
ตอนกลับฝนเทกระหน่ำ เจ้าเหมียวทั้งสามนั่งเรียงกันบนตู้เก็บรองเท้าหันหน้ามองกระจกมาด้านนอก
คงคิดว่าฝนตกหนักแบบนี้เจ้าของหายไปไหนหมด พอผมวิ่งมาถึงหน้าบ้านจะไขประตูเห็นพวกเค้ารอยู่
อดขำไม่ได้ แล้วพวกนี้แสนรู้นะ พอประตูเปิดปุ๊บกระโดดลงมาคลอเคลีย พันแข้งพันขา อ้อนกันใหญ่
เหมือนกันเลย กลับจากทำงานเปิดประตูก็เจอแมวตะครุบ 3 ตัว ^^
-
อยากเลี้ยงแมวมั่ง :sad4: :sad4: :sad4:
-
ทำไมอยากเลี้ยงแมวกันหมดเลย :impress2:
ว่าแล้วก็มาเลี้ยงหมาดีกว่า สวนกระแส อิอิ :z2:
-
อยากเลี้ยงรีบนด้วยน่ะ :m20: :m20:
-
กอดพี่นิว อยากเลี้ยงทั้งหมาและแมว แต่เลี้ยงไม่ได้ได้ ที่บ้านไก่ตรึม ขืนเลี้ยง ตายทั้งแมวทั้งคนเลี้ยงแน่ๆ
-
จะมาเล่าว่า เมื่อวานนี้เป็นวันที่ผมได้ลาป่วยอีกหนึ่งวัน ซึ่งพี่เดก็ลางานเหมือนกันเพราะเค้าจะกลับบ้านที่ต่างจังหวัด
แต่คืนวันเสาร์หลังจากที่พี่เดเลิกงานแล้ว เค้าโทร.หาผมประมาณสักตี1ได้ล่ะครับ เพื่อจะบอกว่า
"พี่กลับถึงห้องละ นิวขาหายเจ็บแล้วนี่ พรุ่งนี้ไปช่วยพี่เลือกของหน่อยนะ แล้วตอนเย็นจะเลี้ยงข้าวตอบแทน"
ผมเองก็จำเป็นต้องรับปากไปก่อน ไอ้เรื่องสั่งให้ไปช่วยเลือกซื้อของ ผมเดาว่าคงให้ผมไปช่วยแบกหามข้าวของมากกว่า
แม้ว่าจะไม่อยากไปเท่าไหร่ แต่ก็ถือซะว่าเค้าก็มาดูแลผมอยู่หลายวัน ช่วยอะไรเค้าบ้างก็ดี แต่เรื่องเลี้ยงข้าวผมไม่อยากไป
ที่ไม่อยากไปเพราะพี่เดจะพาไปกินบุฟเฟท์ดินเนอร์ที่โรงแรมหรู ด้วยเหตุผลว่าอยากให้ผมรู้จักอาหารหลากหลายขึ้น
เมื่อได้หยุดพัก ผมก็ใช้เวลาอย่างคุ้มค่าตลอดทั้งวัน เริ่มจากตื่นมาใส่บาตร แล้วก็เตรียมเครื่องสีงฆทานไปทำบุญที่วัด
ตอนออกจากบ้านฟ้าก็ยังสว่างดีอยู่หรอก แต่ตอนขากลับเนี่ยฝนตกยังกะฟ้ารั่วแน่ะครับ ยิ่งตกนานเท่าไหร่ลมก็ยิ่งแรงขึ้น
กลับถึงบ้านก็เล่นเนตบ้าง นอนพักบ้าง ดูทีวีบ้าง สลับๆกันไป จนกระทั่งช่วงเย็นๆ ผมก็นั่งเล่นเนตไปเรื่อย
มองนาฬิกาก็เห็นว่านี่มันจะ5โมงเย็นอยู่แล้ว แต่พี่เดก็ยังเงียบหาย คิดว่าคงยังจัดการธุระที่บ้านเค้าไม่เสร็จแน่ๆ
คืองี้ครับ เค้าลาวันอาทิตย์ติดกับวันจันทร์ที่เป็นวันหยุดเค้า เพราะเค้าต้องไปช่วยจัดเตรียมเรื่องงานบวชให้น้องชายเค้า
แต่ผมยังไม่ทราบว่าจะเลือกซื้อสำหรับงานนี้รึเปล่า รู้แค่ว่าเค้าต้องกลับมาเอาของใช้อื่นในโคราชด้วย
"ฮัลโหลๆ อีกครึ่งชั่วโมงพี่จะไปถึงนะ เตรียมตัวไว้เลย" คำสั่งพี่เดมาทางสายโทรศัพท์
"ได้ๆ" ผมตอบรับ แล้วก็ไปอาบน้ำแต่งตัว ก่อนจะกลับมาที่บ้านคุณป้าใหญ่เพื่อเล่นเนตต่อ
พูดถึงเรื่องเครื่องแต่งกายของผมสักนิด เพราะมันกลายเป็นประเด็นหลังจากนี้ คือผมเห็นว่าเย็นมากแล้วพี่เดคงมารับ
เพื่อไปช่วยเลือกของ และแน่นอนว่าที่เอาผมไปก็คงเพื่อไปช่วยถือของ ดังนั้นผมจึงสวมเสื้อยืดกางเกงเล แบบสบายๆ
ส่วนเรื่องที่จะไปทานอาหารที่โรงแรมหรูเนี่ย ผมว่าคงไม่มีเวลาแล้วล่ะ ก็เลยคิด(เอาเอง)ว่าไม่ต้องแต่งตัวเนี๊ยบมากก็ได้
เกือบๆ1ทุ่ม พี่เดโทร.เข้ามือถือผม บอกว่ามาจอดรถอยู่หน้าบ้าน ผมก็เลยมาไขประตูรั้วให้พี่เดเข้ามารอด้านใน
"รอแป๊บนึงนะพี่ นิวเอาโน้ตบุคกลับไปเก็บทางบ้านนิวก่อน" ผมพูดไปก็ก้มหน้าก้มตาเก็บของไปด้วย
อย่างทื่เคยเล่าอ่ะครับว่า หลังจากคุณป้าใหญ่เสีย ผมก็จะมานั่งเล่นทางนี้ตลอด เพื่อที่ว่าบ้านจะได้ไม่รกร้าง
และบ้านคุณป้าใหญ่มีประตูเลื่อนเป็นบานกระจก มองดูคนผ่านไปมาได้ง่ายกว่าบ้านผม อากาศก็ค่อนข้างโปร่งสบายกว่า
รวบรวมข้าวของได้ครบก็ย้ายกลับมาไว้ในห้องนอนของผมที่บ้านอีกหลังนึง โดยไม่สังเกตว่าพี่เดตามมาด้วย
"นี่ยังไม่เตรียมตัวอีกเหรอ โทร.บอกตั้งนานแล้ว" ผมว่าเค้าเห็นผมเล่นเนตก็คงคิดว่าเพลินจนยังไมได้เตรียมตัว
"เปล่านะ พอพี่โทร.มานิวก็ไปอาบน้ำแต่งตัวเลย แล้วมาเล่นเนตรออ่ะ" ผมหันมาตอบแล้วเตรียมสะพายกระเป๋า
"แล้วทำไมแต่งชุดนี้ ก็บอกว่าจะพาไปกินข้าวที่โรงแรม คงไม่อยากไปเลยแกล้งแต่งตัวแบบนี้ล่ะสิ" พี่เดตำหนิ
"เปล่านะ นิวเห็นว่าค่ำแล้ว พี่คงรีบไปซื้อของอย่างเดียวเพราะต้องตีรถกลับต่างจังหวัดอีกนี่นา
แหม.....ใส่ชุดนี้ไปซื้อของในห้างไม่น่าเกลียดหรอก อีกอย่างจะช่วยพี่หอบหิ้วอะไรก็ถนัดดีด้วย" ผมอธิบาย
"ไม่ซื้อแล้ว พี่หิว จะกินข้าว" พี่เดจ้องหน้าผม ทำเสียงเคร่งขรึม
"อืม งั้นไปหาของกินในตลาดละกันเนาะ ไปๆ" ผมยิ้มๆเห็นว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่ แล้วก็จะเดินนำออกจากห้อง
กลายเป้นว่าพี่เดเกิดอารมณ์เสียอะไรม่รู้แฮะ กระชากแขนผมอย่างแรงให้หันกลับมาหาเค้าแล้วจ้องตาผมนิ่ง
"หยุดเล่นซะที เปลี่ยนชุดแล้วไปกินข้าวกัน เดี๋ยวนี้" พี่เดเริ่มเสียงดัง ผมเองก็เริ่มโกรธละนะแต่พยายามข่มใจ
"โมโหหิวล่ะซี๊ น่านะกินๆซะทีนี่แหล่ะ หิวตาลายแบบนี้ เดี๋ยวก็ได้ขับรถชนคนอื่นเค้าหรอก" ผมพูดขำๆ
"ไม่ขำ เปลี่ยนชุดเดี๋ยวนี้ คืนนี้เราจะไปทานอาหารที่โรงแรมกัน" พี่เดดึงผมไปหน้าตู้เสื้อผ้า
"ไปชุดนี้ก็ได้ ไม่เห็นเสียหายเลย มีตังจ่ายเค้าซะอย่าง" ผมเริ่มยียวน เพราะไม่พอใจการกระทำของเค้า
แทนที่พี่เดจะโมโห หัวฟัดหัวเหวี่ยง ขึ้นเสียง ออกคำสั่งกับผมอย่างทุกครั้ง คราวนี้เค้ากลับยิ้มเจ้าเล่ห์ เดินประชิดตัวผม
"ที่จริงเสื้อยืดเนี่ยก็พอได้นะ หาเสื้อคลุมสักตัวก็โอเคหรอก" พี่เดก้มหน้าสำรวจผมหัวจดเท้า ล๊อกเอวผมแน่น
"แต่กางเกงเลนี่สิ ไม่น่าจะเหมาะ เพราะ....มันหลุดง่าย" พี่เดดึงเชือกผูกกางเกงเลหลุด แต่อีกมือก็รั้งกางเกงเลไว้
ผมคิดว่ากางเกงคงร่วงไปกองที่พื้นแล้ว ดีที่เค้าดึงขอบเอวด้านหลังไว้เลยไม่หลุด ผมไม่นึกว่าเค้าแกล้งผมแรงขนาดนี้
"ให้เวลาห้านาที แต่งตัวใหม่เดี๋ยวนี้ ไม่งั้นพี่จะใส่ให้เอง" พูดจบก็เดินหันหลังออกจากห้องนอนผมไปรอที่รถ
-
>.< ทำไมยอมง่ายเป็นลูกแมวอย่างนั้นคุณพี่
-
ระหว่างขึ้นมาบนรถ พี่เดผู้ซึ่งอารมณ์แปรปรวนอยู่เป็นนิจ ก็กลับสภาพอารมณ์เป็นแช่มชื่นใจซะงั้น
ผมเดาว่าคงเพราะเห็นว่าผมแต่งตัวใหม่แล้วถูกใจเค้าล่ะมั้ง แหม...แค่5นาทีท ผมก็รีบล้างหน้า ฉีดน้ำหอม เซตผม
สวมเสื้อคลุมสีดำ เปลี่ยนมาใส่กางเกงแสลคดำ สวมถุงเท้า รองเท้าหนังเสริมส้น กะว่างานนี้ถ้าไม่ถูกใจก็ไม่ไปแล้ว
คงถูกใจเค้าล่ะ พอขึ้นรถเค้าก็พูดไม่หยุด ทั้งเล่าเรื่องงานที่ไปเตรียมไว้ก่อนน้องชายเค้าจะบวช ทั้งเรื่องทางบ้านเค้า
แต่ผมยังขุ่นมัวอยู่ ก็เลยนั่งนิ่ง หน้าเชิด คอตั้ง หลังตรง หันมองไปทางนอกหน้าต่างตลอดเวลา ไม่สนใจคำพูดเค้า
ด้วยความที่คิดว่าจะไม่สนใจเค้า ก็เลยปล่อยใจลอยๆคิดเรื่องอื่น จนเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ จนกระทั่ง......
"นิว ถึงละจ๊ะ นิวตื่นเถอะ" ผมลืมตาขึ้นมาเห็นพี่เดก้มหน้ามาซะชิดพร้อมทั้งเลื่อนสายเข็มขัดนิรภัยให้
"พี่ถอยไปหน่อยสิ นิวเปิดประตูรถไม่ได้" บอกตรงๆมองตาเค้าทีไร ผมเขินทุกที หน้าก็หล่อ ตาก็หวาน บ้าจริง
พี่เดเดินนำผมเข้าไปจนถึงห้องอาหารด้านบน ซึ่งไม่ว่ามองไปทางไหนผมก็ยังไม่เห็นไลน์บุฟเฟท์เลยสักนิด
"สองท่านนะครับ" พนักงานต้อนรับด้านหน้าห้องอาหารถามตามหน้าที่
"ครับ" พี่เดตอบขรึมๆ แต่ผมเกิดอาการอยากพาล เลยพูดลอยๆว่า "มาหลายคนมั้ง ยังจะถามอีก"
พอไปที่โต๊ะ ผมถึงทราบว่าเค้ามีการจองโต๊ะไว้แล้ว (มิน่าทำไมพี่เดถึงจะต้องมากินให้ได้) นี่ก็แปลว่าไม่ใช่บุฟเฟท์ล่ะสิ
"เอาอาหารตามคอร์ทเลยนะ" พี่เดสั่งบริกร นั่นทำให้ผมรู้เพิ่มขึ้นว่า นี่มันอาหารเซตนี่หว่า ท่าจะกินยาวแน่
"รับน้ำอะไรดีครับ" บริการถาม
"น้ำเปล่าครับ" ผมสั่ง
"ไวน์แดงแก้วนึง อีกที่นึงเป็นน้ำส้ม" พี่เดสั่ง
"นิวจะกินน้ำเปล่า" ผมหันไปบอกกะพี่เด
"ของผมไวน์แดง ของเพื่อนผมเป็นน้ำส้ม" พี่เดไม่สนใจผม แต่หันไปย้ำกะบริกร
"ทวนรายการนะครับ มีไวน์แดงหนึ่ง น้ำส้มหนึ่ง น้ำเปล่าหนึ่ง" บริกรทวนตามหน้าที่
"ครับ" ผมตอบ ซึ่งก็พร้อมกับพี่เดที่ตอบไปว่า "ไม่ใช่ เอามาแค่ไวน์กับน้ำส้ม ไม่เอาน้ำเปล่า"
บริกรทำหน้าลำบากใจ แต่ก็คงต้องถือเอาคำสั่งของพี่เดเป็นหลัก เพราะพี่เดเป็นคนโทร.จองโต๊ะและบุคอาหารไว้แล้ว
-
><"
ไหงเหวี่ยงละพี่ - -
..
-
- -" เหนื่อยนิดนะพี่ ถ้าพี่เดพูดอะไรตรง ๆ อะไร ๆ อาจจะไม่เหนื่อยอย่างนี้
-
อาหารส่วนใหญ่เป็นอาหารฝรั่ง เริ่มแรกเลยเค้าก็เสิร์ฟขนมปังอบ พร้อมด้วยเนยและแยม พี่เดปาดเนยทาขนมปัง
แล้วก็ทานไปเรื่อยๆ ไม่ได้สนใจจะพูดอะไรกับผม ผมนึกอะไรอยุ่หลายอย่างจนละเลยอาหารตรงหน้า
"กินขนมปังไม่เป็นเหรอ" พี่เดถามและยักคิ้วให้แบบกวนๆ
"นิวไม่ได้เกิดทางฝั่งยุโรปนี่จะได้ ตะกละขนมปัง" ผมตอบกวนกลับ
ต่อมาเค้าเสิร์ฟป็น มินิสโตนซุป ซึ่งก็คือซุปผักนั่นเอง แต่ทำในแบบอาหารฝรั่ง ผมชอบทานอยู่แล้วก็เลยตักชิม
"ย้ายมาอยู่ยุโรปตั้งแต่เมื่อไหร่" พี่เดถาม แล้วยิ้มกวนๆ
"นิวชอบ นิวก็กินสิ ไม่เห็นเกี่ยวเลย" ต้องยอมรับว่าเค้าทำอร่อยแต่โดนขัดคอซะก่อน ผมเลยหยุดทาน
สักพักบริกรคนเดิมก็มาเสิร์ฟเมนคอร์ทให้เรา ซึ่งเป็นสเต็กหอมกรุ่น มาแต่ไกล ผมชำเลืองมองนิดๆ
แหม......นี่ถ้าผมเล่นหวยไม่รุ้จะถูกรางวัลมั้ย แต่คิดแล้วเชียวว่า พี่เดสั่งไวน์แดงต้องกินสเต็กเนื้อแน่ๆ
แต่ไอ้ที่เดาไว้แล้วดันเป็นจริงเนี่ย คือ สเต็กปลาเป็นเมนคอร์ทของผมน่ะสิ บริกรจัดวางพร้อม tartat ซอส
"นี่พี่เห็นนิวโง่มากเหรอ ถึงได้ชอบสั่งปลามาให้กินน่ะ" ผมพูดประชด
"นี่มันดึกแล้ว กินปลาย่อยง่าย เดี๋ยวแน่นเกินไป นอนไม่หลับ พรุ่งนี้จะไปทำงานไม่ไหว" นี่คือเหตุผลเค้า
"ทีพี่ยังกินเนื้อเลย ทำไมไม่กลัวนอนไม่หลับล่ะ" ผมแถกลับ พร้อมทั้งหั่นชิ้นปลาใส่ปาก
"ก็พี่ไม่ต้องทำงานนี่ แล้วคืนนี้พี่ก็ต้องขับรถอีกทั้งคืน จะนอนหลับได้ไง" พี่เดยังคงตอบยิ้มๆ
ผมเริ่มทานอาหารไม่เป็นสุขละ ไม่ใช่เพราะทานไปเถียงไปหรอกนะครับ แต่รู้สึกเหมือนพี่เดจะมาไม้ไหนวะ
ทำไมไม่โวยวาย จนกระทั่งตอนที่ผมจะลุกขึ้นไปตัดสลัด ผมก็ลุกเดินออกไปเลย ดดยไม่สนใจเค้าด้วยว่าจะอิ่มรึยัง
"ไม่เบื่อบ้างเหรอ โรงแรมก็มีสลัด" พี่เดถาม
"ก็สลัดที่โรงแรม นิวทำให้คนอื่นกินนี่ ไม่ได้กินซะเอง" ผมเถียงเบาๆ
"คนเราอ่ะ เป้นกุ๊กทั้งทีต้องหัดฉลาดหน่อย อยู่กะอาหารทั้งวันถ้ายังอดกินก็ไม่รุ้จะว่าไงละ" พี่เดพูดลอยๆ
"นิวไม่ชอบลักกินขโมยกิน ของแขกก็ของแขก นิวไม่แอบกินก่อนหรอก" ผมพูดขัดความคิดเค้า
"แล้วรู้ได้ไงว่าที่ทำไปแขกจะกินหมด" พี่เดเริ่มโหมดหัวหน้างานอีกละ
"แต่ถึงไงเค้าก็ไม่ได้ทำเพื่อให้นิวกิน ในเมื่อแขกรอกินอยู่ ก็ต้องให้แขกกินก่อนดิ" ผมตอบ
"รู้ได้ไงว่าอาหารที่ว่ามีคนรอกินน่ะ จะได้กินจริงๆ บางอย่างก็ไม่เป็นอย่างที่เราคิดเสมอไปนะ" พี่เดสอน
เราสงบศึกชั่วคราวเมื่อผมเป็นฝ่ายเงียบ และปล่อยให้เวลาผ่านไปจนถึงช่วงจ่ายเงิน
"นิวจะจ่ายส่วนของนิวเอง" ผมเสนอ
"ไม่ต้อง พี่พามาพี่เลี้ยงเอง" พี่เดไม่ยอมให้ผมออกตัง
"อย่าเรื่องมากเลยพี่ หารครึ่งดีกว่า" ผมก็ยังไม่ยอมอยู่ดี
"อายเค้าตาย พอจะจ่ายตังแล้วมานั่งนับเงินต่อหน้าเด็กเสิร์ฟ" พี่เดพูดจบก็จ่ายค่าอาหารด้วยเครดิตการ์ด
เมื่อบริการเดินไปแล้ว ผมก็อดหมั่นไส้ไม่ได้เลยพูดว่า "เก็บเงินไว้เลี้ยงเมียเหอะ"
"ไม่ต้องมาคิดแทนพี่หรอก ใครเป็นเมียพี่ พี่ก็ต้องเลี้ยงอย่างดีแน่ๆ" พี่เดตัดบท ไปแค่นั้น
แล้วเราก็พากันกลับลงมาที่ลานจอดรถ ผมคิดว่าผมจะได้กลับบ้านแน่ๆแล้ว แต่ที่ไหนได้ ออกรถมาได้ไม่ทันถึงไหน
ผ่านสวนสาธารณะใกล้ๆอนุสาวรีย์คุณย่าโม พี่เดกลับเลี้ยวจอดข้างทางบอกว่า "พี่รู้สึกจะอ้วก ขอลงเดินย่อยก่อน"
แล้วพี่แกก็ลงรถไปเลย ผมก็ไม่สนหรอก กะว่าอยากเดินก็เดินไปดิ ผมนั่งรอในรถดีกว่าแอร์เย็นฉ่ำ แต่ที่ไหนได้
"ลงมาด้วยกันสิ" พี่เดพูดหลังจากเคาะกระจกให้ผมเปิดประตูรถฝั่งผม
"ไม่อ่ะ จะนั่งรอในรถ" ผมตอบเชิดๆ
"แต่มันเปลืองน้ำมัน เข้าใจป่ะ ลงมาเลย พี่จะได้ดับเครื่อง" พี่เดพูดงี้ผมก็ต้องลงดิครับ
เค้ากลับไปทางฝั่งคนขับ ดับเครื่องและล๊อกรถ ผมเลยพูดว่า "ก็ดี เผื่อมีมอไซค์รับจ้างนิวจะได้นั่งกลับก่อน"
แต่อะไรก็ไม่เป็นใจเลย วินมอไซค์ก็ไม่มีสักคัน ตุ๊กๆก็ไม่รุ้ไปไหนหมด สักพักพี่เดก็มาจับมือผมเดินข้ามถนนไปกับเค้า
-
:z1:
แล้วไปไหนต่อเนี่ย อิอิ
..
-
เหอ ๆ ไม่หลับไม่นอนรอลุ้น >.,<
-
"ปล่อยมือได้แล้ว" ผมสะบัดมือหลุดจนได้
"เดี๋ยว จะไปไหน" พี่เดถามเมื่อเห็นว่าผมจะเดินไปอีกทาง
"นิวจะไปไหว้ย่าโม แล้วจะนั่งรอพี่แถวๆนั้นล่ะ พี่จะเดินให้ย่อยก็ไปเดินไป" ผมพูดแล้วหันหลังเดินลิ่วๆไปเลย
ผมได้ดอกไม้ ธูปเทียนและแผ่นทองคำเปลวมาเรียบร้อย ก็หาที่ว่างๆแทรกตัวเข้าไปนั่งไหว้ขอพรคุณย่าโม
สักพักก็รู้สึกว่ามีคนเอาพวงมาลัยมาวาง โดยเค้านั่งค่อนข้างชิดมาทางผม แต่ผมไม่ได้เงยหน้ามอง จึงขยับหลบนิดนึง
จนกระทั่งปิดทองคำเปลว ถึงได้เห็นว่า พี่เดตามมาปิดทองคำเปลวที่อนุสาวรีย์คุณย่าโมข้างๆผมเลย
"ตามมาทำไมครับพี่ ไม่ไปเดินให้ย่อยๆล่ะ เดี๋ยวก็อ้วกออกมาหรอก" ผมถามหลังจากเดินนำลงมาด้านล่าง
"พี่ไม่อยากเดินคนเดียว" พี่เดพูดขึ้นตามหลังแล้วเร่งฝีเท้าจนมาหยุดยืนข้างๆผม
"นิวขี้เกียจเดินอ่ะ ขอนั่งรอนะครับพี่" ผมพูดแล้วจะเลี่ยงไปทางม้านั่งอีกฟากนึง
"ไม่ได้ แถวนี้อะไรก็มี ทั้งโจร ทั้งผู้หญิงผู้ชายที่มาขายตัว อยู่คนเดียวได้ไง" พี่เดเดินมาดักหน้าผม
"รู้เยอะจริง ใช้บริการมาครบละเหรอพี่" ผมถามแล้วยิ้มทะเล้น เป็นการยั่วให้เค้ารำคาญเล่นๆ
"พี่ไม่ชอบแบบทำเพราะเงิน พี่ชอบแบบทำเพราะเต็มใจมากกว่า" พี่เดก้มมากระซิบแล้วจ้องผมจนผมเขินซะเอง
ในที่สุดผมก็ต้องเดินตามพี่เดไปด้วย แต่ผมเดินช้ากว่าพี่เดสักหน่อย ไม่ใช่ไรหรอกครับ ผมกะลังสอดส่ายสายตา
มองไปรอบๆว่าไอ้ที่เค้ามาซื้อมาขายกันน่ะ มีจริงมั้ย แล้วมันอยู่ตรงไหนหว่า จะว่าไปไฟก็สว่างนะ ไม่น่าจะกล้าทำ
คิดนั่นคิดนี่ มองไปเพลินๆ ลืมมองคนข้างหน้า ไม่รู้ว่าเค้าหยุดเดินแล้วหันมายืนมองผมตอนไหน จนผมเดินชนเค้าอ่ะ
"หยุดก็ไม่บอก" ผมบ่น
"อะไรวะ คนอุตส่าห์รับไว้ นี่ถ้าไม่โอบไว้เนี่ย ล้มไปแล้วนะ" พี่เดพูดแล้วยิ้มน้อยๆ
"ปล่อยเหอะ นิวอยากกลับบ้าน" ผมเบี่ยงตัวออกมาได้
"ทำไม มากะพี่น่าเบื่อมากเหรอ" พี่เด ก้มมองหน้าผมตรงๆ ผมก้มหน้าไม่กล้าสบตา ตอบไปว่า "เปล่า"
จากนั้นผมกะพี่เดก็เถียงกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องอีกหลายอย่างจนผมทนไม่ไหว บอกไปว่า
"ทีหลังพี่ก็พาคนอื่นมาสิ พานิวมาทำไม ทำไรก็ไม่ถูกใจ ทำไรก็ผิดไปหมด"
"พี่ไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น" พี่เดเสียงอ่อนลง
"จะหมายถึงอย่างไหนก็ช่างพี่ เพราะไม่ว่าเรื่องกินข้าวหรือเดินเล่นเนี่ย นิวก็ไม่ได้อยากมาแต่แรกแล้ว" ผมวีน
"พี่ขอโทษ พี่ไม่รู้ว่า นิวไม่อยากมากะพี่ งั้นเรากลับกันเถอะ" พี่เดเดินคอตกกลับไปที่รถ แต่ก็ไม่ทิ้งห่างผมนัก
ผมว่าพี่เดต้องมีของอะไรสักอย่างลงที่ลิ้นเค้าแน่ๆ คือเค้าสามารถพูดให้ผมรู้สึกว่าผมผิดได้ตลอด
ไม่ว่าจะเป็นการพูดตำหนิตรงๆ การพูดเสียดสีให้รู้สึกผิด หรือแม้แต่ตอนนี้ที่เค้าพูดเหมือนเสียใจก็ยังทำให้ผมรู้สึกผิดได้อีก
ตลอดทางที่ขับรถกลับบาน พี่เด นั่งขับรถไปเงียบๆจนดูออกว่า เค้าเสียใจกับประโยคล่าสุดที่ผมพูดที่สวนนั่น จนถึงบ้าน
"ขอบคุณครับ" ผมยกมือไหว้(ปกติผมก็ไหว้เค้ามาแต่ไหนแต่ไรละนะ)
"จ้ะ" น้ำเสียงพี่เด ราบเรียบ ไม่ใส่ใจ
"เออพี่ จะกลับคืนนี้เลยเหรอ ทำไมไม่นอนที่อพาร์ทเม้นก่อนล่ะ เช้าๆค่อยกลับ" ผมถามเพื่อชวนคุย
"ช่างเหอะ พี่อ่ะจะกลับตอนไหนก็ไม่มีใครสนใจหรอก" พี่เดพูดแล้วหันไปอีกทาง
"เดี๋ยวน้องอะไรน๊า..... ก็ห่วงแย่หรอก เห็นว่าเรื่มๆคบกันนิ" ผมแซว
"พี่ไม่ได้เป็นแฟนเค้า เค้าคิดเองทั้งนั้นล่ะ เชื่อก็เชื่อ ไม่เชื่อพี่ก็ตามใจ" พี่เดหันมาพูดเสียงสะบัด
"แล้วทำไมต้องดุวะเนี่ย แซวแคนี้" ผมบ่นเบาๆ เค้าก็ตอบกลับมาด้วยเสียงที่เบาลงว่า "ก็มันไม่จริง"
"ช่างเหอะ นิวไปล่ะ ขอบคุณนะครับ" ผมไหว้เค้าอีกเป็นครั้งที่สอง
"พรุงนี้ทำงานสิบโมงนะ อย่าลืมล่ะ" พี่เดย้ำก่อนผมจะเปิดประตูรถ
"รับทราบครับหัวหน้า" ผมหันมาตอบรับยิ้มๆ
"อย่าลืมกินยาให้ครบล่ะ พรุ่งนี้ไม่รู้งานเยอะมั้ย จะทำอะไรก็ระวังๆหน่อย" เค้าสั่งตามที่เคยชิน
"อืม แล้วนี่พี่จะกลับคืนนี้จริงๆดิ น่าจะนอนพักก่อนนะ" ผมถามไปงั้นๆแหล่ะ ไม่ได้ใส่ใจจริงจัง
"ไม่หรอก คนอย่างพี่จะทำไรแล้วก็ต้องทำให้ได้" พี่เดพูดนิ่งๆ
"งั้นก็ตามใจ ขับรถก็ระวังๆล่ะพี่ ถ้าไม่ไหวก็อย่าฝืน" ผมหันไปจ้องหน้าเค้าเพราะรู้สึกหมั่นไส้อุดมการณ์
"เป็นห่วงเหรอจ้ะ" ให้ตายเหอะ ผมนึกไม่ถึงว่าเค้าจะหันมาสบตาผมอีกครั้ง ทีนี้ผมหลบตาก็ไม่ทันละ นิ่งสิครับ
"ว่าไง เป็นห่วงรึเปล่า" พี่เดกระเถิบจากเบาะคนขับข้ามมาทางผม เอาแขนซ้ายพาดที่เบาะผม ผมได้แต่ยิ้มเขิน
"นิวเข้าบ้านล่ะ ขอบคุณครับ สวัสดีครับพี่" ผมยกมือไหว้พี่เดเป็นครั้งที่สามแล้วรีบลงรถ วิ่งเข้าบ้านทันที
-
- -" เกาะติดไม่หลับไม่นอน หนังเรื่องยาวทีเดียว ที่สำคัญยังไม่มีตอนจบอีกตะหาก หวังว่า Happy Ending นะ
-
มันไม่happyหรอกครับ ผู้หญิงคนนั้นตามเฝ้าเค้าตลอด เค้าอาจจะบอกว่าไม่ใช่แฟน
แต่ถ้าผู้หญิงคนนั้นกล้าพูดว่าคบๆกันน่ะ ผมว่าผู้หญิงก็ต้องมั่นใจอะไรสักอย่างแน่ๆ
อีกอย่างผมเขินเพราะพี่เดเค้าหล่อ ตาหวานคมกริบ แล้วเวลาดีๆเค้าพูดเพราะมากด้วย
ผมเป็นคนแพ้คนพูดเพราะๆอ่ะครับ ฟังแล้วรู้สึกว่าเป็นคนอ่อนโยน ทำให้ใจสั่นๆ
ยิ่งมีลักษณะทางกายภาพ ที่ดูดีด้วยแล้ว มันก็มีเขินๆกันมั่งล่ะ แต่ผมก็ไม่ได้ชอบพี่เดแบบนั้น
คนที่อารมณ์ปรวนแปร เดี๋ยวอ่อนโยนใส่ใจ พูดเพราะจ๊ะจ๋า ไปๆมาๆจะดุก็ดุ ชอบออกคำสั่ง บ้าอำนาจ
ใครจะไปอยากอยู่ใกล้อ่ะครับ ผมว่าใครเป็นแฟนเค้านะซวยโคดเลย คงจะบ้าวันละสิบหน 555
-
เหอ ๆ รอดูคนซวยคนนั้น หวยจะออกคนไหนนะ
-
หวังว่าเจอกันที่โรงแรมวันนี้ คุณพี่เดคงไม่ทำอะไรให้นิวเครียดอีกนะ
คนอะไรอารมณ์เปลี่ยนไปมาได้ภายในเสี้ยวนาที หึหึ
-
กอดพี่นิวค่ะ พี่เดรุกน่ากลัวมาก ขอให้รอดพ้นจากการถูกแกล้งนะคะ พี่ชาย แล้วอย่าใจอ่อนกับพี่แกล่ะ ผู้ชายคนนี้น่ากลัวมากในสายตาเรา ไหนจะสาวเจ้าของพี่แกอีก ระวังตัวด้วยน้า พี่นิว
-
กำลังจะเลิกงานละครับ วันนี้ได้รับอนุญาตให้ลาOTได้อีกแล้ว แต่เป็นการลาเพื่อไปทำธุระให้หัวหน้างานนะ
ตอนแรกว่าจะได้ลาตอนบ่าย3 แต่ช่วงบ่าย2มีออเดอร์เข้ามาเยอะ ก็เลยเลือนออกไป เดี๋ยว4โมงเย็นก็กลับละครับ
ไม่มีอะไรจะทำเลยแวะเข้าเล่านั่นเล่านี่ให้เพื่อนๆฟังดีกว่า อยู่ข้างนอกก็ร้อน อีกอย่างกุ๊กรอบบ่ายคนอื่นก็มากันแล้ว
ผมเลยชิ่งมาทำเป็นว่าจัดการงานเรื่องเอกสาร (ระหว่างพิมพ์อยู่เนี่ย ก็ต้องแกล้งทำหน้าเครียดๆสักนิดเค้าจะได้เชื่อ อิอิ)
ที่วันนี้เลิกเร็วก็เพราะมีสาเหตุมาจากเมื่อวานนี้ครับ งั้นก็ต้องพาคนอ่านย้อนกลับไปที่เหตุการณ์เมื่อวานก่อนเนอะ...
เมื่อวานตอนเย็นๆประมาณ5โมงได้ละ เป็นช่วงว่างมากสำหรับกุ๊กรอบบ่ายอย่างพวกเรา เพราะไม่มีอะไรจะทำ
แต่ก็หางานทำไปเรื่อยๆจะได้ไม่โดนตำหนิได้ว่า ไม่มีงานทำ ระหว่างที่ผมกะคนอื่นๆเตรียมของกันอยู่นั้น
ได้ยินเสียงคนสวนโวยวายๆซะลั่น คนสวนมีสองคนแต่ให้คนขับรถช่วยกันวิ่งไล่ วื่งจับอะไรสักอย่าง
ทีแรกผมนึกว่างู หรืออะไรที่มันจะเป็นอันตรายต่อพวกเราซะอีก แต่ก็อยากเห็นเองกับตาเลยว่าจะออกไปดู
พี่เด อยู่ในออฟฟิศยังได้ยินเสียงเลย เปิดประตูมาถามว่า "เค้าเอะอะกันทำไมน่ะ คนตีกันเหรอ"
ผมก็ตอบไปว่า "ไม่รู้ครับพี่ เนี่ยนิวกะลังจะไปดู" พี่เดก็บอกว่า "พี่ไปด้วยเผื่อมีไรได้ช่วยกัน"
พอผมกับพี่เดเดินไปถึง ไม่รู้จะขำหรือจะสงสารดี เพราะไอ้ตัวที่คนสวนกะคนขับรถไล่ล่าน่ะ เป็นแค่แมวตัวน้อยๆตัวเดียว
"ทำอะไรกันน่ะลุง" พี่เดถาม
"คุณนายแกให้มาจับแมวพวกนี้ไปปล่อยยวัดน่ะเชฟ แกว่ามันเพ่นพ่านเดี๋ยวแขกรำคาญ" ลุงสุขแกรีบบอก
"แล้วทำไมต้องถือไม้ ทำท่าจะฟาดมันด้วยล่ะลุง" ผมถามบ้าง
"ก็มันหนีอ่ะพี่นิว ผมกะลุงตามจับมันตั้งนานละ เลยกะว่าฟาดให้มันเจ็บจะได้อยู่นิ่งๆ" ต้อมคนขับรถบอก
"ใจร้าย แล้วนั่นอะไรอีกกระสอบนึง" ผมหันมาตำหนิต้อมเลยได้เห็นว่าเค้าหิ้วกระสอบใบใหญ่อยู่
"แมวน่ะพี่ ไอ้สามตัวนี้มันโดนยาคงมึนๆอ่ะเลยจับง่ายกะว่าได้ครบแล้วจะไปปล่อยวัด" ต้อมสีหน้าไม่ค่อยดี
"ใจคอทำด้วยอะไร ก็ถ้าจะเอาแมวไปปล่อยจะวางยาทำไม นี่มันกะฆ่าล่ะมากกว่า ปล่อยออกมา" พี่เดสั่ง
ผมเห็นว่าพี่เดคงเอาจริงเลยกลับไปที่ครัวก่อน หากะละมังใบใหญ่ๆมาใบนึง แล้วรีบวิ่งกลับมาที่เดิม
น่าแปลกตรงที่เจ้าแมวน้อยอีกตัวนึง มันก็ยังไม่หนีไปไหน แต่ยังคงหมอบหลบอยู่ใต้ไลน์บุฟเฟท์ มันคงกลัวมาก
ถ้าผมเป็นเจ้าแมวนั่น ผมก็คงไม่กล้าขยับเพราะกลัวคนที่มีไม้จะตีเอา และก็ไม่รุ้ว่าพวกที่ตามมานี้ มาดีมาร้ายกันแน่
"ส่งกระสอบนั่นมา" พี่เดสั่งต้อมเสียงห้วน
"ถ้าคุณนายรู้ผมก็ซวยสิ แกบ่นๆว่ารำคาญขนแมว กลัวไปตกใส่อาหารหรือปลิวใส่ลูกค้า" ต้อมเสียงสั่น
"ไอ้ต้อมส่งกระสอบให้กู ที่เหลือกูจัดการเอง" น้ำเสียงเด็ดเดี่ยวของพี่เด ทำให้ต้อมยอมยื่นกระสอบให้
เมือ่กระสอบส่งถึงมือพี่เดแล้ว ผมก็รีบวิ่งไปรับเอาไว้และอุ้มแมวอีกสามตัวที่นอนนิ่งในนั้นออกมาวางลงในกะละมัง
เจ้าแมวสามตัวนี้ตัวไม่ใหญ่มาก แต่ก็พอดุออกว่าไม่ใช่แมวเด็กแล้ว น่าจะเพราะไม่มีใครหาให้กิน มันถึงตัวเล็กนัก
"แล้วไอ้ตัวที่หมอบหลบอยู่มุมนั้นล่ะ เอาไงเชฟ" ลุงสุขถามพี่เด อย่างลังเลนิดๆ
"ผมจัดการเองลุง ลุงไม่ต้องกลัวซวยหรอก ผมทำผมรับ แล้วผมจะเอาออกไปปล่อยเอง" พี่เดพูดขึงขัง
"งั้นผมให้เชฟกะคุณนิวจัดการนะ ผมไม่เอาด้วยแล้ว ไล่จับมันเหนื่อยจะตายห่า" ลุงสุขยื่นไม้ให้พี่เด
"ผมไม่ใช้หรอกลุง เอาไอ้ไม้นี่ออกไปห่างๆผมเลยไป" พี่เดเอ็ดลุงสุขจนแกหน้าเสีย
เมื่อสองนักไล่ล่าไปกันหมดแล้ว พี่เดก็บอกผมว่า เห็นทีจะไล่ตะครุบไม่ได้หรอก ตัวมันเล็ก วิ่งปรู๊ดเดียวก็ไปไกลละ
ผมก็เลยหยิบเอาถุงพลาสติกซึ่งได้ใส่เนื้อไก่อบที่แอบซ่อนไว้ในช่องกระเป๋าผ้ากันเปื้อน ออกมาให้พี่เด
"รู้งานนี่เรา ขอบใจนะ" พี่เดขยับมาใกล้ผมรับถุงใส่ไก่อบไปถือไว้ ตอนนี้เองที่ผมเพิ่งเห็นรอยยิ้มของเค้า
"แหม...บ้านนิวเลี้ยงแมวตั้งหลายตัว รู้หรอกน่ะว่าต้องมาอาหารมาล่อเจ้าเหมียวให้ยอมออกมา" ผมอวดตัว
"แน่ใจนะว่าไม่ได้ใส่ยาเหมือนที่พวกนั้นทำ" พี่เดยักคิ้วและยิ้มกวนๆ จนผมเผลอเสียงดังใส่ "เอ๊ะ..."
เจ้าเหมียวตัวน้อยๆนั้นคงตกใจเสียงแหลมๆของผมมั้ง มันท้ำท่าขยับจะวิ่ง แต่พี่เดไวกว่า โยนเนื้อไก่ไปใกล้ๆมัน
ผมว่านะเจ้าเมียวมันคงหิวมากแน่ๆ เจอไก่ชิ้นเล็กๆนั้นก็ลืมตาย ก้มกินอย่างไม่สนใจใครเลย
พี่เดนั่งลง ค่อยๆกระเถิบตัวไปหาเจ้าเหมียวน้อย ใกล้ขึ้นเรื่อยๆ โดยที่ทุกระยะก็โยนไก่ให้ทีละชิ้น มันก็กินไปเรื่อยๆ
ผมช่วยร้องเรียกเจ้าเหมียวเบาๆ "เมี้ยวๆๆ เมี้ยวๆเอ๊ย มานี่มาเร๊ว เมี้ยวๆคนเก่งกินเร๊ว หิวแย่ละ กินเยอะๆนะ"
"แหม เรียกซะน่ารักเลย" พี่เดหันมายิ้มๆแล้วแซวผมเบาๆ ระหว่างคืบคลานไปหาแมวน้อย
"แน่นอน ไม่ใช่นิวทำได้ก็ไม่น่ารักแบบนี้หรอกน่ะ จะบอกให้" ผมเชิดหน้ายิ้มๆ
ในที่สุด พี่เดก็เริ่มโยนชิ้นไก่ให้อยู่ในระยะที่ใกล้พวกเรามากกว่าจะใกล้เจ้าเหมียวน้อย เพื่อให้มันเดินเข้ามากินใกล้ๆเรา
ผมกับพี่เดผลัดกันเรียกมัน เพ่อให้มันรู้สึกคุ้นเคยมากขึ้น จนกระทั่งไก่อบชิ้นสุดท้ายหมดไป เรามองหน้ากัน
ประมาณว่า เอาไงดีล่ะ ตอนนั้นผมคิดว่าพี่เดคงเอื้อมมือไปจับแมวไว้ เพราะมันก็อยู่ใกล้ๆแค่นี้เอง
แต่ง่ายกว่านั้นซะอีก เพราะเจ้าแมวน้อยคงเห็นว่าเรามาดี พอกินจนหมด(และคงยังไม่อิ่ม) มันก็เดินมาคลอเคลียพี่เด
พี่เดอุ้มแมวน้อยขึ้นมาเล่นด้วย เป็นภาพที่โคดน่ารักเลยสำหรับผม คงเพราะผมชอบแมวด้วยแหล่ะครับ
พอเห็นแมวมันอ้อนพี่เด และเห็นพี่เดก็ทั้งอุ้มทั้งหอมมัน เหมือนจะเป็นการปลอบขวัญ ผมงี้อึ้งไปเลย น่ารักจริงๆ
-
กลับก่อนนะครับ เหตุการณ์ที่เหลือ กลับมาคืนนี้จะเล่าให้ฟังต่อครับ
-
:-[ น้องเหมียวสื่อรัก ว่าแต่ทำไมคุณนายใจร้ายจัง :fire: เดี๋ยวปั๊ด.............................
-
แวะมาดูหน่อย โห พี่เดไหงมันน่ากลัวจังเนี่ย อิอิ แต่ก็น่ารักด้วยอีก ซึ่งกลายเป็นว่ายิ่งน่ากลัวใหญ่ เพราะเสน่ห์ความน่ารักของผู้ชายนั้นน่ากลัวที่สุดแล้วอะ อิอิ o13
-
เอามาเลี้ยงๆๆๆๆพี่นิว
แมวสื่อรัก....อิอิ :z2:
-
เหอ ๆ จะบอกว่า เมื่อกี้พึ่งไปเก็บลูกแมวข้างถนนมาได้ตัวนึงพอดี - -"
-
สักพักพี่เดส่งเจ้าแมวน้อยมาให้ผมอุ้ม เจ้าแมวก็เกาะผมแน่นเลย เงยหน้ามองผมนิดนึงแล้วก็ซบอ้อน
ส่วนพี่เดเองทำหน้าที่หอบหิ้วกะละมังแมวสามตัวไปที่รถ เราสองคนเดินขึ้นไปเขียนใบลาOT เพื่อพาแมวหาหมอ
ไปถึงโรงพยาบาล ส่งแมวทั้งสี่ตัวให้คุณหมอรักษาอย่างเต็มที่ จนเวลาผ่านไปคุณหมอเดินกลับมาบอกว่า
"แมวสามตัวรักษาไม่ทันแล้วนะครับ โดนยาแรงมาก ที่เห็นนอนนิ่งมาตลอดก็เพราะหัวใจเค้าหยุดเต้นแล้ว"
ผมนั่งอยู่ที่เก้าอี้หน้าห้องรักษานั้น เมื่อลุกขึ้นยืนฟังคุณหมอพูดแบบนี้ ผมถึงกะอ่อนแรงลงนั่งตามเดิม
หมอถามว่าจะจัดการนำแมวสามตัวกลับไปยังไง หรือจะยกให้ทางโรงพยาบาลไว้ใช้เป็น case studyต่อไป
ผมกับพี่เดตัดสินใจว่าคงไม่พาเค้ากลับแล้ว แต่จะให้เจ้าแมวทั้งสามตัวได้เป็นประโยชน์แก่ทางโรงพยบาล
ไม่นานหลังจากนั้น คุณหมอก็อุ้มเจ้าแมวน้อยที่เราช่วยไว้ได้ทันเพียงตัวเดียว ซี่งกว่าจะถูกส่งตัวคืนมาได้
ก็ต้องรอเวลา ให้คุณหมอเชคให้เรียบร้อย เจาะเลือดตรวจหาเคมียา ฉีดยาแก้อักเสบ และให้น้ำเกลือเจ้าเหมียวด้วย
"ไม่เป็นไรนะ ถือว่าสามตัวนั้นเค้าไปเกิดก็แล้วกัน อาจได้ไปเกิดดีกว่าเป็นแมวพเนจรแบบนี้" พี่เดปลอบผม
"ก็เข้าใจแต่สงสารอ่ะครับ" ผมพูดทั้งที่ยังนั่งเช็ดน้ำตาอยู่เลย จนพี่เดต้องยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ผมซับน้ำตา
"งั้นก็อย่าร้องไห้เลยนะ มาช่วยกันเลี้ยงลูกแมวนี่ดีกว่า" พี่เดเอาขาแมวมาเขี่ยแก้มผม จนผมยิ้มได้
พี่เดยังต้องกลับไปทำงานต่อ ดังนั้นพาแมวหาหมอเสร็จก็ต้องรีบเอาไปไว้ที่ห้องพี่เดทันที แต่ก่อนหน้านั้นผมเสนอว่า
"นิวเอาน้องแมวไปเลี้ยงให้ก้ได้ครับ มีเนื้อที่ให้เค้าได้วิ่งเล่น" ผมเสนอตอนที่เราอยู่ในโรงพยาบาล
"ไม่เป็นไรหรอก บ้านนิวก็มีตั้งสามตัวละนี เดี๋ยวตัวเล็กนี่พี่เลี้ยงเอง" พี่เดตัดสินใจอุปการะแมว
"แต่พี่อยูอพาร์ทเม้นท์นะ เค้าจะให้เลี้ยงเหรอ" ผมสงสัย แต่ก็ได้คำตอบว่าพี่เดจะแอบเลี้ยงไว้ในห้อง
"งั้นพี่ต้องมีอุปกรณ์ในการเลี้ยงแล้วล่ะ ไม่งั้นมันอยู่แต่ในห้องไม่ได้หรอก ไหนจะที่กิน ไหนจะอึฉี่" ผมพูด
"เออว่ะ ที่บ้านพี่ก็เลี้ยงแมวนะ แต่มันก็ไปขี้เยี่ยวนอกบ้าน ของกินก็พวกอาหารที่เหลือคลุกข้าวอ่ะ" พี่เดนึกได้
เราสองคนพาเจ้าแมวน้อยเดินออกจากห้องโถงโรงพาบาลมาจนถึงลานจอดรถ ก่อนขึ้นรถผมจึงนึกได้ว่า.....
"เอางี้ละกัน พรุ่งนี้มาทำงานนิวจะแบ่งอาหารแมวมาให้พี่ก่อน จะได้มีอาหารแมวสำรองไว้นะครับ" ผมเสนอ
"ขอบคุณมากนะ แล้วถ้าคิดถึงเจ้าเหมียวนี่ ก็แวะมาหาบ่อยๆได้" พี่เดพูดแล้วส่งแมวให้ผมอุ้มบ้าง
"ดูดิพี่ แมวใส่ถุงเท้า ตัวสีน้ำตาล แต่ข้อเท้าสี่ข้างเป็นสีขาว ที่ปลายหางก็ขาวด้วย ยังกะขนมคุกกี้" ผมขำ
"อย่าให้มันชื่อคุกกี้เลย มันเป็นตัวผู้น่ะ พี่ว่าตั้งชื่อให้มันดูแมนๆหน่อย" พี่เดขัดขึ้นเมื่อผมเรียกแมวว่าคุกกี้
"ก็ตามใจ แล้วชื่ออะไรดีล่ะเนี่ย ว่างายยยย อยากให้เรียกว่าไงดีล่ะเจ้าแมวขนม" ผมชูตัวน้องแมวสูงขึ้นล้อๆ
"ถ้างั้น พี่ตั้งชื่อว่าเดนิสดีว่า เป็นขนมด้วยสีสันก็สวย แต่ก็ไม่หวานเกินไป นิวว่ามั้ย" ผมพยักหน้าเห็นด้วย
หลังจากนั้นผมและพี่เดก็พาเจ้าเดนิสไปเก็บไว้ที่ห้องพี่เดก่อน แล้วพี่เดจึงกลับมาส่งผมที่บ้าน
เพราะผมลาOTจนหมดเวลางาน จึงสแกนนิ้วออกไปก่อนจะพาแมวไปโรงพยาบาล
แต่พี่เดลาOTเพื่อไปธุระช่วงนึงไม่ได้ลาจนหมดเวลางาน จึงต้องกลับมาให้ทันเข้างานอีกทีไม่เกินสามทุ่ม
ผมกับพี่เดตกลงกันว่าวันรุ่งขึ้น(วันพุธ....วันนี้) จะออกจากที่ทำงานไปพร้อมกันตอนบ่ายสาม (ผมลาOT พี่เดเบรค)
แล้วแวะไปห้างกันก่อน เพื่อช่วยกันเลือกซื้อของใช้ อาหาร ให้กับเจ้าเดนิส นี่ล่ะครับที่ผมเล่าว่าวันนี้ผมได้ลางานกลับเร็ว
แต่ก็ไม่ได้ลาเพื่อไปทำธุระตัวเอง หรือลากลับไปนอนเล่นที่บ้าน แต่ไปเพื่อช่วยหัวหน้าผมเลือกของกินของใช้ให้เดนิส
-
แม้จะชอบออกคำสั่งและอารมณ์แปรปรวนไปนิด แต่พี่เดเค้าก็มีมุมน่ารักๆนะ
เป็นผู้ชายอ่อนโยน และรักสัตว์ดีเหมือนกัน
ว่าแต่ไอ้แมวขนมเนี่ย ชื่อมันไฮโซดีเนอะ พี่เดเนี่ยเค้าเข้าใจตั้งชื่อน๊า อิอิ
-
:sad4: สงสารน้องเหมียว 3 ตัว ขอให้ไปสู่สุขคตินะลูก :call:
:-[ ชักจะเห็นเค้าลาง "น้องเหมียวสื่อรัก" ซะแล้ว ว่าแต่พี่เด ก็น่ารักเหมือนกันนะครับเนี่ย :o8:
-
อย่ามาลุ้นเลย เกรงว่าจะเหนื่อยกันเปล่าๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
วันนี้เป็นวันหยุดว่าจะกลับมาเล่าเรื่องที่ไปซื่อของให้เจ้าเดนิสเมื่อวานนี้ต่อ
ปรากฏว่าเผลอหลับไปตอนบ่าย เพิ่งตื่นเนี่ยแหล่ะครับ แต่คงไม่ทันแล้ว
เพราะเดี๋ยวต้องเตรียมตัว ออกไปงานเลี้ยงเป็นเพื่อนนายแม่อ่ะครับ
งั้นเอาไว้วันพรุ่งนี้ค่อยกลับมาเล่าละกันนะว่า มีอะไรๆต่ออีกบ้าง
ปล.แวะมาทักทายก่อนครับ เดี๋ยวจะไปอาบน้ำละ
-
เป็นไงบ้างครับ อิอิ :z1:
-
เพื่งกลับมาจากงานเลี้ยงครับ ไหว้คนนั้นทักคนนี้ เดินจนทั่วงานกลับถึงบ้าน ปวดข้อเท้าขึ้นมาอีกละ
-
งั้นก็นวดยาหน่อยก็ดีครับ แล้วก็รีบนอนแล้วกัน ฝันดีครับ :bye2:
-
เอาน้ำอุ่นมาแช่เท้าค่ะพี่นิวช่วยได้ ถ้ามีน้ำมันหอมระเหยก็เหยาะสักหน่อยเพื่อความผ่อนคลาย
แช่น้ำอุ่นจัดๆเลยนะค่ะ
-
อยากมีคนทำให้จังเลยอ่ะครับ ไม่ร้จะไปอ้อนใคร ฮ่าๆๆๆ
-
ก็ถ้าเค้ารู้นะ ผมว่าทันทีเลยมาถึงห้องแน่ๆ คนๆนั้นน่ะ อิอิ :laugh:
คนที่ชม.นี้ คุณก็รู้ดีว่าคือใคร?
-
ตามแซวตลอดเลยนะกุ๊กน๊อต
-
อืม งั้นผมฝากลิ้งค์นั้นให้คุณนิวอ่านนะ ผมว่ามันเป็นเรื่องดีมากเลย คงเคยอ่านแล้ว แต่ผมลองสรุปเองดู แต่รู้สึกว่าไม่ค่อยมีคนสนใจไปอ่านเท่าไหร่ สงสัยจะสาระมากไป
นิทานต้นแอปเปิ้ลกับเด็กน้อย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18836.0)
-
งั้นจะไปอ่านก่อนนอนนะครับ ว่าแต่ น๊อตทำไรอยู่เนี่ย ดึกละนะ ไม่ง่วงเหรอครับ
-
คนให้อ้อนน่ะมี แล้วถ้าอ้อนก็คงทำให้ ว่าแต่กล้าไปอ้อนเค้าหรือเปล่า หึหึ
ก่อนนอนนวดข้อเท้าหรือเปล่าเนี่ย พรุ่งนี้ต้องทำงาน เดินทั้งวันเดี๋ยวแย่อีก เอ หรือช่วงนี้อยู่แต่ในออฟฟิศหว่า
มารายงานตัวว่ากลับมาแล้ว แล้วก็จะไปนอนแล้วแหล่ะ ฝันดีนะจ๊ะ
-
ตี2แล้วนะจ๊ะ ยังไม่ยอมนอนอีก กลับถึงบ้านอุตส่าห์แวะมาเม้นให้ น่ารักจริงๆ
ปล.พรุ่งเพื่อนลางานรึเปล่าเอ่ย
-
วันนี้ผมไม่สบายอ่ะครับ ได้หยุดงานอีกแล้ว (ผมว่าท่าทางจะไม่ผ่านโปรก็เพราะลาบ่อยนี่ล่ะ)
แต่อย่าได้แคร์ เวลางานผมทุ่มเทเต็มที่ ทำงานตี5เลิกเที่ยงคืน วันหยุดไม่ได้หยุดก็ทำให้เค้ามาละ
ดังนั้น เมือ่ผมไม่มีปัญญาลากสังขารไปทำงานได้ ก็โทร.แจ้งอย่างเป็นเรื่องเป็นราวไม่ได้หายไปเฉยๆ
ฉะนั้นผมถือว่า เมือ่ร่างกายไม่ไหวก็ไม่ควรฝืนสังขารไปทำงาน เดี๋ยวเป็นหนักกว่านี้ล่ะยิ่งแย่เลย ว่ามั้ย
ผมบอกคนทำงานบ้านว่า หลังจากทำงานเสร็จละให้ลํอกประตูรั้วให้เรียบร้อย ผมจะนอนก่อน(เผื่อหลับ)
แล้วให้ปิดทีวี ปิดไฟ ปิดพัดลม เพื่อให้ภายในห้องนอนร้อนๆหน่อย แล้วผมเองหลังกลับจากหาหมอ
ก็ทานข้าว ทานยา จากนั้นก็เปลี่ยนมาใส่ชุดนอน(ตัวใหม่) สวมเสื้อคลุม และพันทับด้วยผ้าคลุมไหล่ ห่มผ้านอน
ที่ทำทั้งหมดนี้เพื่อให้เหงื่อออกให้มากที่สุด เมือ่เป็นไข้ตัวร้อน ถ้าเหงื่อออกเยอะๆจะช่วยลดความร้อน บรรเทาไข้ลงได้
ผมก็เลยจัดการตามนี้ แล้วนอนหลับตั้งแต่11โมงมาตื่นอีกทีบ่ายสามเพราะเชนโทร.มาบอกว่า อยู่หน้าบ้านผมแล้ว
เป็นอันว่า ป่วยคราวนี้ได้คนเฝ้าไข้คนใหม่เป็น นายเชนคนซื่อ ไม่ใช่พี่เดจอมบงการอย่างครั้งก่อนละนะครับ
-
น่าเป็นห่วงแฮะ หายเร็วๆนะครับนิว
-
ตี2แล้วนะจ๊ะ ยังไม่ยอมนอนอีก กลับถึงบ้านอุตส่าห์แวะมาเม้นให้ น่ารักจริงๆ
ปล.พรุ่งเพื่อนลางานรึเปล่าเอ่ย
แล้วตี 2 ทำไมไม่ยอมหลับยอมนอน ไม่สบายจนได้สิ มันน่านัก
แล้วเพื่อนก็หอบสังขารไปทำงานจนได้ แถมไอ้ที่คุยกันว่าจะลาบ่าย สุดท้ายก็ลากถึงเย็นตามเคย T_T อึดเหมือนที่นิวบอกจริงๆ
ว่าแต่คนดูแลอ่ะกลับไปหรือยังเนี่ย เฮ้อ คนเราเจ็บป่วยมีคนดูแลเนี่ยน่าอิจฉาเนอะ 55
-
คนดูแลยังไมกลับจ้ะ นายแม่ชวนเชนทานข้าวเย็นด้วยกัน อ๊ะ สงสัยเราลืมบอกในM ฮ่าๆๆๆ
-
เชอะ เชอะ ทานข้าวให้อร่อยนะ แล้วเดี๋ยวค่อยมาเคลียร์กัน 555
-
ชักอิจฉาแฮะ อิอิ :impress2:
-
วันนี้กะลังจะเริ่มทานข้าว พี่เดดันเลิกงานเร็ว (เห็นบอกว่าเข้างาน10โมงแล้วเลิก1ทุ่ม ไม่เบรค)
เพราะเห็นว่าผมป่วยก็เลยกะจะมาเยี่ยม แต่ไม่นึกว่าจะมีคนมาเยี่ยมตัดหน้าเค้าซะก่อน เฮ้อ.......
วันนี้ก็เลยกลายเป็นมื้อเย็นที่ค่อนข้างเป็นสำรับใหญ่ทีเดียว กับอาหารเพียงสองอย่าง
คือ ผัดหอยลาย แกงจืดเต้าหู้ผักกาดขาว แต่มีผู้ร่วมสำหรับถึงสี่คน คือ นายแม่ ผม เชน และพี่เด
-
^
^
^
:-[
-
พี่นิวเสน่ห์แรง มีแต่คนเฝ้าไข้แฮะ
-
เหอๆๆๆ ไม่ขนาดน้าน เค้าเรียก บังเอิญ โลกกลม พรหมลิขิต
-
เฮ้อ อิจฉาเลย :serius2:
ว่าแต่มายืนนุ่งลมอะไรอยู่ตรงประตูน่ะ เดี๋ยวสองคนนั้นเค้าเค้ามาเห็นนะ 555 :laugh:
-
แหม........... คิดไปได้.... เค้าแค่มายืนโชว์ประตู(หลัง) เฉยๆหรอกน๊อต กร๊ากกกก
-
แหม........... คิดไปได้.... เค้าแค่มายืนโชว์ประตู(หลัง) เฉยๆหรอกน๊อต กร๊ากกกก
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ตอนนี้มาทำงานเอกสารในออฟฟิศ พี่เดพักเบรคแล้ว และรอบเช้าก็กลับกันไปหมดละ
กุ๊กรอบบ่ายเริ่มเข้างานกันมาแล้ว ผมเตรียมของบางส่วนไว้ให้เค้าละ ก็มาทำเอกสารต่อ
เลยอาศัยจังหวะนี้ เข้ามาทักทายเพื่อนๆก่อนครับ มาเกริ่นว่ามีเรื่องเล่ามากมายทีเดียว อิอิ
-
อ่านะ :laugh:แล้วทีนี้มาโชว์อะไรอีกเนี่ย อิอิ
ชอบล่อตะเข้จริงๆ o13
-
เล่าย้อนไปถึงวันที่ผมป่วยเชนมาเยี่ยมและอยู่ทานข้าวด้วยกัน จากนั้นพี่เดก็มาเยี่ยมผมอีกคน จึงมีผู้ร่วมโต๊ะเพิ่มขึ้น
เมื่อทานอาหารเสร็จแล้ว นายแม่ก็พักผ่อนด้วยการดูโทรทัศน์ โดยปกติผมก็จะรับหน้าที่ล้างจานอยู่แล้ว
พอมีแขกมาทานข้าวด้วย ผมก็ต้องส่งแขกให้เรียบร้อยก่อน โดยคนที่เชิญแขกกลับก็คือ พี่เด
"ฝนจะตกละ พรุ่งนี้เข้าเช้าไม่ใช่เหรอ รีบกลับไปเหอะ" พี่เดบอกเมื่อเราทั้งสามเดินย่อยอาหารที่สนามหญ้า
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ถ้าฝนตก ผมก็นอนห้องนิวก่อนก็ได้ เช้าค่อยขี่มอไซค์ไปทำงาน" เชนพูดซื่อ
แต่การที่เชนพูดอย่างนั้นก็ไม่ได้มีเจตนาว่าจะค้างบ้านผมหรอกนะ เพราะหลังจากนั้นเค้าก็ขี่มอไซค์กลับไป
ผมกะรอส่งพี่เดก่อน แล้วค่อยเข้าไปล้างจานในบ้าน แต่พี่เดกลับบอกว่า "พี่ช่วยล้างนะ ไหนๆก็มากินฟรีมื้อนึง"
จริงๆแล้วผมไม่อยากให้เค้าช่วยหรอก ถ้าใครทำงานบ้านเองจะรู้ว่ามีคนช่วยจะเหนือยกว่าเก่าน่ะครับ งานเสร็จช้าด้วย
แต่ก็ไม่อยากเสียเวลาต่อล้อต่อเถียงให้มันมืดค่ำไปมากกว่านี้ ก็เลยเดินนำพี่เดเข้าไปในครัว แล้วก็ลงมือล้างจาน
ระหว่างล้างจานกันไป ก็ได้พูดคุยกันไปด้วย พี่เดเล่าเรื่องตลกๆของเดนิสหลายเรื่อง รวมทั้งข้อสงสัยในการเลี้ยงแมวเด็ก
พี่เดเกริ่นๆกะผมว่า วันรุ่งขึ้นน้องผู้หญิงคนที่ผมคยเจอน่ะ เค้าจะสมัครงานที่โรงแรมที่ผมทำอยู่ ผมก็เลยแซวว่า
"เป็นแฟนกันทำงานที่เดียวกันไม่ดีนะ" ผมพูดล้อๆ
"ไม่ดียังไง" พี่เดหันมาทำหน้างงๆ
"ก็เค้าว่ากันว่า เสียการปกครอง" ผมเช็ดมือหลังจากคว่ำจานครบทุกใบ
"งั้นอย่างพี่ปกครองนิวล่ะ เสียหายมั้ย" พี่เดเดินอ้อมมาถาม จ้องหน้าผม
"เกี่ยวกันที่ไหนล่ะ" ผมหันหน้าไปทางอื่นเพื่อไม่ต้องสบตากัน
ผมเดินเลี่ยงออกไปที่ห้องรับแขก ถามพี่เดว่าจะกลับรึยัง ก้ได้ตอบว่า "มีอะไรจะคุยอีกเยอะลย แต่กลับก็ได้"
พอได้ยืนแบบนี้ นิสัยอยากรุ้อยากเห็นก็ทำให้ผมทนไม่ไหวต้องเซ้าซี้ให้รู้ให้ได้ แต่... "ไว้พรุ่งนี้พี่จะบอกนะ"
แล้วพี่เดก็เดินมาจับบ่าผมลูบเบาๆ เหมือนเป็นการถ่ายทอดความห่วงใยที่เค้ามี โดยที่เราไม่ได้พูดอะไรกันอีกในคืนนั้น
-
พี่นิว สงสัยจะเสียการปกครองซะแล้วมั้ง ครั้งนี้อ่ะ
-
นอนยังเอ่ย อิอิ
-
ยังครับน๊อต กะลังจะเล่าต่อ
-
อะจ๊ากกก ทำไมหน้าเป็นงั้น :m20:
-
มัยอ่ะ ตลกมากเหรองายยยยยย เชอะ
-
โอ๋ๆ :กอด1:
ผมล้อเล่น อิอิ
นึกไงไปใส่กะผมทรงนี้
-
เชอะ งอนน๊อตละ ไปนอนดีกว่า
แล้วพรุ่งนี้ค่อยอู้งานมาเล่าตอนกลางวัน อิอิ
เพราะพรุ่งนี้เชฟก็หยุด พี่เดก็หยุด ผมอ่ะเป็นใหญ่ที่สุดแล้ว 555
-
อยากเห็นรูปตอนใส่ชุดกุ๊กอ่ะ o13
-
ตอนนี้มีแต่รูปในแบบที่ไม่ใส่อะไรเลยแบบนี้ ดูแบบนี้ไปก่อนได้ป่ะครับน๊อต
แต่ถ้าดูแล้วรู้สึกอุจาดตาผมจะได้เอารูปนี้ออก 555555555555
-
วันเสาร์ที่ผ่านมา พี่เดพาน้องผู้หญิงคนนั้นมาสมัครเป็นพนักงานเสิร์ฟ ซึ่งที่แรกผมก็ไมได้สนใจหรอกครับ
เพราะมันก็ไม่ใช่เรื่องของผม เพียงแต่ช่วงที่ผมกำลังเข้ามาทำงานในออฟฟิศตอนบ่ายๆ พี่เดเข้ามาคุยกับผม
แล้วน้องคนนั้น เอาเป็นว่าชื่อ น้องหมวย ก็แล้วกันเนอะ น้องหมวยเค้าก็สัมภาษณ์เสร็จเรียบร้อยพอดี
"พี่เด เสร็จละกลับกับเหอะ" น้องหมวยเปิดประตูออฟฟิศเข้ามา
"แล้วเค้าให้มาทำงานเมื่อไหร่อ่ะ" พี่เดหันมาถามน้องเค้า
"วันจันทร์นี้แหล่ะ แล้วพี่ทำไรกันอยู่อ่ะ" น้องหมวยเดินเข้ามาชะโงกหน้าดูที่จอคอมฯ
ที่หน้าจอเป็นงานที่ผมพิมพ์ค้างไว้ แต่ในระหว่างนั้นเป็นช่วงที่พี่เดเอามือถือของเค้า ขึ้นมาเปิดรูปของเดนิสให้ดู
ก่อนหน้านี้ ผมบ่นถึงเจ้าเหมียวเดนิส ว่าไม่รู้เป็นไงมั่ง ส่วนพี่เดก็มาโม้ใหญ่เลย ว่าเจ้าเดนิสขี้อ้อนอย่างงั้นอย่างงี้
แล้วสักพักเค้าก็เอามือถือที่ถ่ายรูปเจ้าแมวน้อยเอาไว้ซะมากมาย ขึ้นมาอวดประกอบคำพูดว่า เดนิสน่ารักจริงๆ
"นั่งดูรูปไอ้แมวบ้านี่น่ะ ไร้สาระ" หมวยกอดอกเบ้ปาก
"พี่กำลังทำงานอยู่ครับ พี่ถามถึงเจ้าเดนิส พี่เดเลยเอารูปให้ดู" ผมอธิบาย
"แต่นี่มันก็บ่ายสองละนะพี่เด ไปส่งหนูก่อนได้ป่ะ แล้วค่อยกลับมาดูรูปไอ้แมวปัญญาอ่อนเนี่ย" หมวยยืนกอดอก
"พี่ยังทำงานไม่เสร็จ กลับไปก่อนละกันนะ หน้าโรงแรมอ่ะมีตุ๊กๆอยู่ ประมาณ80แหล่ะ" พี่เดตอบแบบไม่ใส่ใจ
"พี่เดต้องไปส่งหนูสิ บอกให้พามาสมัครงานก็พามาอย่างเดียวจริงๆเหรอ ตอนกลับจะไล่กันงี้ได้ไง" หมวยโวย
"น้องครับ อย่าเสียงดังนักเลย เผื่อข้างนอกมีแขก เค้าจะตำหนิได้" ผมเตือน
"ง้นพี่ก็บอกพี่เดให้รีบๆไปส่งหนูซะทีสิคะ" หมวยหันมาจ้องผม
"พี่จะสั่งให้พี่เดพาน้องกลับได้ไง ในเมื่อคนพามาเค้ายังไม่พากลับเลย" ผมตอบเลี่ยงๆ
"เห็นพี่อยากได้อะไร พี่เดก็ทำให้ทุกที อย่างไอ้เรื่องแมวนั่นน่ะ พี่ก็ฝากพี่เดเลี้ยงไม่ใช่เหรอ" หมวยตั้งข้อกังขา
ผมเห็นว่าน้องเค้าพูดกันไปคนละเรื่องแล้ว ก็เลยหันไปหาพี่เด ด้วยความสงสัยว่าพี่เดไปบอกน้องเค้าอย่างนั้นรึเปล่า
"แล้วเมื่อไหร่พี่จะมาเอามันกลับไปซะที รู้มั้ยถ้าเจ้าของหอรู้ พี่เดซวยแน่ๆที่เอาแมวพี่มาเลี้ยงให้" หมวยพูดต่อ
"เดนิสเป็นแมวของพี่ไม่ใช่แมวพี่นิว" พี่เดอธิบายเสียงห้วน
"ก็วันนั้นเห็นพี่คนี้หอบหิ้วของเยอะแยะตามพี่เดไปที่ห้อง ก็นึกว่าเอาของใช้กะแมวมาฝากเลี้ยง" หมวยเริ่มแถ
"วันนั้นพี่ให้พี่นิวไปช่วยเลือกของ แล้วของมันเยอะ เค้าก็แสดงน้ำใจช่วยขนไปที่ห้อง" พี่เดอธิบายต่อ
"แหม แค่เลือกของใช้ ทีหลังบอกหนูก็ได้ ไม่เห็นต้องให้คนอื่นมาวุ่นวายเลย" หมวยเดินแทรกไปหาพี่เด
ผมเห็นว่าเค้าควรจะได้พูดคุยกันตามลำพัง และผมเองก็จะได้ไม่ถูกลากไปเอี่ยวด้วยอีก ก็เลยจะเดินออกไป
"เดี๋ยวก่อนนิว" พี่เดเรียกผมไว้ ผมหันกลับมาและยืนมองเค้าสองคนนิ่งๆ
"เค้าไม่ได้อยากมาวุ่นวาย ท่พี่ให้พี่นิวช่วยเลือกของ เพราะแมวตัวนี้รอดมาได้เพราะพี่สองคน คนอื่นไม่เกี่ยว"
นี่เป็นถ้อยคำที่พี่เดหันไปเล่าให้น้องหมวยฟัง ถึงเหตุผลที่ต้องให้ผมเข้าไปมีส่วนกะชีวิตของเจ้าแมวน้อยตัวนั้น
"งั้นพี่ก็น่าจะเอามันไปเลี้ยงเองนะคะ มาทิ้งให้พี่เดแบบนี้เป็นการสร้างภาระให้เค้า" หมวยเชิดหน้าใส่ผม
"พี่เดอยากเลี้ยงเอง แล้วพี่ก็ไม่อยากขัดใจพี่เดด้วย" ผมตอบยิ้มๆ
"ช่างเหอะๆ พี่เดอยากทำไรก็ทำไป หนูก็ไม่ขัดใจเหมือนกัน แต่ตอนนี้ไปส่งหนูก่อนนะพี่เด" หมวยเซ้าซี้
"นิวมีงานอะไรที่ยังค้างอยู่อีกมั้ย" พี่เดเดินเลี่ยงมาทางผม
"ก็มีรายการสั่งของงานเลี้ยงเย็นวันอังคาร แต่รอได้ พี่ไปส่งน้องเค้าก่อนเหอะ" ผมตัดปัญหา
"นิว ไปเอาแฟ้มสั่งของไป เดี๋ยวจะได้รีบๆทำนี่ก็วันเสาร์แล้ว เดี๋ยวเสร็จแล้วพี่จะได้ไปส่ง" พี่เดสรุป
"รีบไปสิคะพี่นิว รีบทำด้วยล่ะ พี่เดจะได้ไปส่งหนูซะที" ผมเดินเลี่ยงออกไปนอกห้อง
ระหว่างถือแฟ้มเอกสารกลับมาที่ออฟฟิศ ก็เห็นพี่เดมายืนตะโกนเรียก ออฟ ซึ่งเป้นกุ๊กรอบเช้าที่เลืกงานพอดี
"เฮ้ย ออฟ มานี่แป๊บ เดี๋ยวพี่ฝากออฟไปส่งน้องเค้าหน่อยสิ พี่กะพี่นวมีงานต้องทำ" พี่เดผลักภาระทันที
"ส่งตรงไหนอ่ะครับพี่เด" ออฟวิ่งกระหืดกระหอบมาจากลานจอดรถ
"ก็ทางผ่านก่อนไปแยกราชภัฏอ่ะ เพราะออฟต้องไปเส้นนั้นใช่มั้ย" พี่เดสั่งการ
"ร้อนๆงี้นะ พี่เดให้หนูนั่งมอไซค์ตากแดดไปเหรอ" หมวยทำหน้างอ ปฏิเสธ
"ไปเหอะ ถ้าจะรอพี่ก็เที่ยงคืนเลยนะ" พี่เดตัดบท แล้วดึงเอกสารจากมือผมไปเปิดดู
"นิวเดี๋ยวรีบตามเข้าไปนะ ต้องช่วยเชคว่ามีของเก่าเหลือมั้ย จะได้ไม่ต้องสั่งซ้ำ" พี่เดกลับเข้าออฟฟิศ
ออฟเองก็คงเอ๋อๆกะท่าทีของน้องหมวยอยู่เหมือยนกัน เลยยิ้มเก้อๆ แล้วทำท่าเชื้อเชิญให้ไปซ้อนมอไซค์
ส่วนน้องหมวยก็ไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว นอกจากจะกลับพร้อมกะออฟ เพราะขืนอยู่ต่อคงมีแต่จะเพิ่มโทสะให้พี่เด
"อ้าว ยืนรออะไรล่ะจ๊ะ รีบๆไปซะทีสิ ติดรถคนอื่นกลับบ้าน อย่าให้เค้ารอนานสิ เสียมารยาท" ผมปิดท้าย
ท่าทางน้องหมวยก็คงอยากหาเรื่องผมเต็มที่ เพราะก่อนจะเดินไปยังหันมาถลึงตาใส่ผมอีกแน่ะ
"เดินทางดีๆนะ วันจันทร์เจอกัน พี่กลับออฟฟิศก่อนล่ะ เดี๋ยวพี่เดจะรอนาน" ว่าแล้วก็ยิ้มหวานส่งท้าย
-
แงะ กุ๊กนิวเริ่มโจมตีน้องหมวยแล้ว - -"
-
มาถึงเมื่อวานนี้ ช่วงทานข้าวกลางวัน ผมกับพี่เดก็ได้นั่งคุยกันหลายเรื่อง จนพี่เดถามว่า "นิวมีแฟนรึเปล่า"
ผมก็ตอบกลับไปว่า เพิ่งเลิกกะแฟนไม่นานนี้ แล้วก็ถามพี่เดกลับไปว่า "แล้วพี่ล่ะครับมีแฟนมากี่คนแล้ว"
"สองคนแต่เลิกหมดละ" พี่เดตอบโดยไม่ขยายความถึงสาเหตุที่เลิกกัน หรือรายละเอียดของการคบกัน
ทีแรกกะว่าจะถามซะหน่อย ว่าแฟนสองคนที่ผ่านมาน่ะ เป็นผู้ชายหรือผู้หญิง แต่อย่าเสี่ยงดีกว่า ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
"เอออ พี่มีเรื่องจะให้ช่วยหน่อยอ่ะ" พี่เดเริ่มเกริ่นแล้วเขี่ยข้าวไปมา เหมือนมีเรื่องคิดกังวล
"เรื่องอะไรครับ" ผมเก็บจานข้าวที่ทานเสร็จแล้ว ไปวางที่ชั้นเก็บจาน พี่เดก็เดินตามมา
"อ้าวพี่ อิ่มละเหรอ" ผมถามเพราะเห็นพี่เดเทเศษอาหารที่อยู่ในจานอีกเยอะ ก็ได้คำตอบว่า "จ้ะ"
"แล้วมีอะไรจะให้นิวทำเหรอ ว่ามาเลย" ผมถามพลางกดน้ำดื่ม แล้วก็แทบสำลักน้ำเมื่อพี่เดพูดว่า
"นิวช่วยอยู่ใกล้ๆพี่หน่อยได้มั้ย ช่วยกันหมวยให้ห่างพี่ ถ้าหมวยมาทำงานที่นี่ คงจะยิ่งวุ่นวายกับพี่มากขึ้น"
ผมแปลกใจและสงสัยว่า ทำไมเค้าต้องมาขอให้ผมช่วยในเรื่องนี้ ในเมื่อใครๆก็พูดกันว่า พี่เดเป็นแฟนกับหมวย
"ทำไมต้องเป็นนิวอ่ะ" ผมถามกลับไป
"จำได้ป่ะที่พี่เล่าว่า พ่อแม่พี่กะพ่อแม่เค้าเคยคุยกันว่า อยากให้พี่กะเค้าจับคู่กัน เค้าก็ฝังใจมาเรื่อย" พี่เดเปรย
"แล้วพี่ไม่ชอบน้องเค้าเหรอ" ผมยิงคำถามตรง ซึ่งพี่เดก็ตอบว่า "พี่ไม่คิดกับน้องเค้ามากกว่าคนรู้จัก"
"ถ้าอย่างนั้นน่าจะบอกเค้าไปตรงๆนะพี่" ผมให้ทางเลือกกะพี่เด
"พี่เคยบอกแล้ว พอพี่บอกว่าพี่ไม่ชอบเค้า เค้าก็บอกว่ายังไม่ทันคบกันจริงจัง รู้ได้ไงว่าไม่ชอบเค้า
แล้วเค้าก็ขอโอกาสว่าคบๆกันก่อนถ้าไม่ใช่เค้าจะยอมรับ แต่พอมาถึงตอนนี้ เค้ากลับแสดงความเป็นเจ้าของพี่
ซึ่งพี่ว่ามันไม่ใช่ พี่ยังไม่ได้ตกลงคบหากับเค้าด้วยซ้ำ แต่นิวก็เห็นใช่มั้ย ใครต่อใครก็พูดว่าเค้าเป็นแฟนพี่
ก็น้องเค้าชอบมาหาที่ทำงาน ขอให้ไปช่วยเรื่องนั้นเรื่องนี้ ไม่ก็โทร.หาพี่ในเวลางานจนใครๆพากันแซว"
ผมดูท่าทางเรื่องนี้จะยาว เลยบอกพี่เค้าว่ากลับไปคุยกันที่ออฟฟิศเหอะ นี่ก็บ่ายสองแล้วรอบเช้าก็จะกลับกันหมด
ระหว่างทางที่เดินจากแคนทีนไปยังครัวหน้า ผมก็เล่าว่ามีอีกโรงแรมนึงติดต่อมาให้ผมไปทำงานด้วยแต่ยังไม่ตกลง
คือผมตั้งใจว่าจะอยู่ที่นีให้ผ่านโปรก่อน(ไม่ว่าจะผ่านหรือไม่ผ่าน)ก็เลยจะรอให้พ้นเดือนที่สามของการทำงานที่นี่
พี่เดเองก็ตกใจอยู่เหมือนกัน แต่ก็บอกว่า ถ้าผมคิดดีแล้วและเป็นหนทางที่ดีกว่า ก็ไม่ขัดข้อง ผมเองก็โล่งใจได้หน่อย
"นิวช่วยพี่หน่อยนะ ถ้าไม่มีใครกันๆปรามๆน้องเค้าบ้าง พี่ว่าเค้าจะยิ่งวุ่นวายมากขึ้น
แต่ถ้าไม่พาเค้ามาสมัครงานก็สงสาร เพราะงานที่เก่ามันก็ไม่เวิร์คเท่าไหร่ อีกอย่างพี่อยากให้เค้ามาเห็นเอง
ว่าพี่มีคนของพี่อยู่แล้วจริงๆ เค้าจะได้ไม่ต้องเอาเรื่องที่พ่อแม่พูดกันเล่นๆมาเป็นข้อผุกมัดกันอีก" พี่เดร้องขอ
"พี่ได้บอกเค้าตรงๆรึยังว่าพี่ไม่รักไม่ชอบเค้า" ผมถามถึงวิธีแก้ปัญหาที่ผ่านมาของพี่เด
"บอกทุกอย่าง พอบอกว่ามีแฟนก็หาว่าพี่ไม่เคยพาแฟนไปบ้านแสดงว่าพี่หาข้ออ้างไปเรื่อย
ขนาดพี่บอกว่าชอบผู้ชาย เค้ายังไม่เชือเลย หาว่าพี่โกหกเพื่อให้เค้าตัดใจแต่เค้าไม่หลงกลหรอก" พี่เดถอนใจ
"ทำไมต้องเป็นนิวด้วยอ่ะ" ผมนั่งลงที่เก้าอี้หน้าโต๊ะคอมฯ
"อย่างแรก ถ้าพี่ขอให้ผู้หญิงสักคนมาช่วย พี่ไม่แน่ใจว่าถ้าหลุดจากน้องหมวยได้
คนที่พี่ขอให้มาช่วยจะติดพันพี่ซะเองรึเปล่า ปัญหาใหม่ก็จะเกิดขึ้นซ้ำรอยอีก แต่ถาให้พี่ไปเดินควงผู้ชาย
พี่ก็ทำใจลำบากที่คนจะมองพี่เป็นเกย์ แต่กับนิวพี่ก็ไม่รุ้ว่าทำไม พี่รู้แค่ว่านิวเหมาะกะพี่ที่สุดละ" พี่เดพูดรวดเดียว
ผมยังข้องใจอยู่ดีว่า ไอ้ที่ว่าเหมาะเนี่ยมันหมายถึงอะไร
"ก็คงเป็นเพราะ นิวไม่แคร์พี่ และก็ไม่แคร์น้องเค้าด้วย นิวทำตัวลอยอยู่เหนือสถานการณ์ได้
และฝีปากนิวก็สามารถรับมือกะน้องเค้าได้สบายๆ อีกอย่างตำแหน่งงานเราใกล้กันที่สุด ถ้าสนิทกันก็ไม่แปลก
สามารถเอาความสนิทในหน้าที่การงานเป็นข้ออ้าง ไปไหนมาไหนด้วยกันได้ รวมทั้งการไปหาเดนิสที่ห้องพี่"
"นิวช่วยพี่ไม่ได้หรอก เพราะตั้งแต่ฟังมา นิวยังไมเห็นเลยว่า นิวจะได้ประโยชน์อะไรบ้าง" ผมส่ายหน้า
"พี่รู้ว่านิวลำบากใจ แต่ถือซะว่าช่วยพี่แค่ช่วงนึง จากนี้อีกไม่กี่เดือนนิวก็จะไปทำงานที่ใหม่แล้วนี่" พี่เดเว้าวอน
"แล้วไงอ่ะครับ นิวต้องช่วยพี่จนกว่าจะถึงวันสุดท้ายที่นิวทำงานที่นี่เลยเหรอ" ผมถามไปตรงๆ
"ก็....ถ้านิวจะต้องไปจริงๆ ไว้ให้ถึงวันนั้นพี่ก็จะไม่รบกวนความช่วยเหลือจากนิวอีก" พี่เดวางมือลงบนบ่าผม
ผมพยายามทำความเข้าใจเหตุผลของพี่เด แต่จนแล้วจนรอดผมก็ยังไม่เห็นความชัดเจนอะไรในเรื่องที่พูดกัน
"นิวจะอยู่นี่อีกสามเดือนหรือสามวัน นิวก็ไม่ช่วยพี่หรอก ที่พี่พูดมาทั้งหมดนิวยังไม่เห็นผลดีสำหรับนิวเลย"
"มีสิ ถ้านิวช่วยพี่ พี่ก็จะดูแลนิวทุกอย่าง ไม่ให้ใครมารังแกได้ โดยเฉพาะพวกบ้าๆบอๆในโรงแรมนี้" พี่เดบอก
"เหตุผลของพี่ไม่มีน้ำหนักมากพอ พี่ไปหาคนอื่นช่วยพี่ละกันครับ" ผมลุกขึ้นจะเดินออกจากห้อง
"พี่ไม่อยากได้คนอื่นเป็นแฟน นอกจากนิวเท่านั้น เหตุผลนี้มีน้ำหนักพอมั้ย" พี่เดดึงมือผมไว้
ผมตกใจที่โดนเค้าจับมือรั้งไว้ แม้ไม่ใช่ด้วยการกระชากเหมือนครั้งที่แล้ว แต่มันก็ทำให้ผมหยุดนิ่งได้ด้วยคำพูดเค้า
"พี่เดคิดดีๆนะ เราไม่ได้รักชอบกันไม่ได้รู้จักกันจริงๆ และที่สำคัญเราไม่มีอะไรเหมือนกันเลย" ผมท้วงนิ่มๆ
"งั้นเรามาเรื่มทำความรุ้จักกันใหม่ พี่จะไม่ตัดสินนิวจากสิ่งที่พี่เห็น แต่พี่จะค่อยๆรู้จักนิวมากขึ้นเรื่อยๆ
และขอให้นิวค่อยๆรู้จักพี่ อย่าเพิ่งเอาอคติมาตัดสินพี่ ใช้เวลาจากนี้ไปอีกเดือนสองเดือน
เพื่อให้เรารู้จักกันจริงๆ จนกว่าจะถึงเวลาทีนิวต้องไปทำที่ใหม่" พี่เดกุมมือผมแน่นขึ้น ทำให้ผมรู้สึกมั่นคงในใจ
"ไม่กี่เดือนจากนี้อ่ะนะ จะมีประโยชน์อะไรทีเราต้องมาศึกษากัน ในเมื่อต้องจากกันอยู่ดี" ผมดึงมือออก
"มีสิ อย่างน้อยเราก็ได้รู้จักกันจริงๆ พี่หวังว่าเมื่อนิวจากที่นี่ไป เราจะยังไปมาหาสู่กันเหมือนเดิม" พี่เดยิ้มอ่อนๆ
"แต่ว่า..." ผมยังคงลังเล และพยายามหลบสายตาเค้า อย่างที่บอกละครับขืนสบตาล่ะก็ผมเสร็จเค้าแน่
"พี่สัญญา ว่าจะดูแลปกป้องไม่ให้นิวเดือดร้อน ไม่ว่าเรื่องนี่หรือเรื่องไหนๆ พี่ขอโอกาสนั้นได้มั้ย" พี่เดจ้องตาผม
ผมกำลังจะเคลิ้มอยู่แล้วเชียว แต่พอได้สติก็รีบหันหน้าไปทางอื่นแล้วบอกเค้าว่า
"เอาไว้น้องเค้ามาทำงานซะก่อน แล้วถ้าเค้ามาวุ่นวายกะพี่ นิวค่อยดูอีกทีนะว่าจะจัดการยังไงให้ได้"
"แปลว่านิวตกลง" พี่เดยิ้มกว้าง ก่อนจะค่อยหุบยิ้มลงแล้วถามเสียงขรึมๆว่า "นิวต้องปรึกษาเชนมั้ย"
ผมเกิดอาการฉุนกึกขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว แต่รู้สึกว่าเค้าก้าวก่ายเรื่องของผมมากเกินไป ผมไม่ได้เป็นอะไรกะเชนซะหน่อย
"นิวไม่ต้องปรึกษาเชนหรอก นิวตัดสินใจเองได้ ด้วยเหตุผลของนิวเอง" ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ
และพูดประโยคต่อไป ด้วยน้ำเสียงหนักแน่นมั่นคง เพื่อให้เค้าตระหนักไว้ว่า
"ต่อให้นิวทำตามข้อตกลงกะพี่จริงๆ นิวก็ยังมีอิสระไปไหน ทำไรกะเชนก็ได้ โดยไม่ต้องปรึกษาพี่เหมือนกัน"
พี่เดสวนมาว่า "ไม่ได้" ผมรู้สึกขัดใจ ก็เลยจ้องหน้าพี่เดอย่างเอาเรื่อง เค้ามีสิทธิ์อะไรมาห้ามผม
เมื่อเจอสีหน้าเอาจริงของผมแบบนี้ พี่เดกลับเริ่มพูดเสียงอ่อนลงกว่าเก่า
"ก็มีอิสระทำได้ทุกอย่าง แต่ขอให้บอกพี่บ้าง อย่างน้อยพี่ก็เป็นแฟนนิวไง"
ผมเดินถอยห่างออกมาจากพี่เด ยืนกอดอกพิงตู้เอกสารในออฟฟิศ แล้วบอกวา "นิวยังไม่ได้รับปากเลย"
โดยไม่รอให้พี่เดได้พูดขัดขึ้น ผมก็ชิงพูดประโยคต่อไปซะก่อนว่า
"ตั้งแต่ฟังมาๆเนี่ยพี่ให้นิวทำนั่นทำนี่ ในฐานะแฟนพี่อ่ะ แล้วพี่อ่ะ จะทำไรเพื่อนิวบ้าง"
"พี่ก็จะทำทุกอย่างเหมือนแฟนเค้าทำกันน่ะ เช่นมารับมาส่ง ดูหนัง กินข้าว" พี่เดรีบพูดเป็นชุดผมได้นิ่งฟัง
แล้วเหมือนกับว่าพี่เดจะนึกอะไรขึ้นมาได้ฉับพลัน เดินตรงมาหาผมแล้วถอดแหวนทองคำขาวจากนิ้วของเค้าสวมให้ผม
"อย่างแรกคือ แหวนวงนี้ พี่ใส่ติดตัวมาตลอด พ่อพี่ให้มาหลังจากพี่บวชเมื่อสองปีก่อน"
"เฮ้ยพี่ เอาคืนไป แค่เล่นละครหลอกๆ ไม่ต้องจริงจังขนาดนี้ก็ได้" ผมรีบดึงแหวนออกจากนิ้วส่งคืนเค้า
"ใส่ไปเหอะน่า เพราะถ้าน้องเค้าเห็นว่าพี่ให้แหวนวงนี้กับนิว เค้าจะรู้ได้เองว่านิวเป้นคนพิเศษของพี่" พี่เดย้ำ
"นิวกลัวทำหาย ปกติไม่ชอบใส่แหวนนักหรอก นอกจากวงก่อนหน้านี้ แต่ก็...ขายไปละ" ผมพูดเสียงอ่อนลง
"ใส่ไว้ให้ติดนิ้ว มันก็ไม่หายหรอกเชื่อสิ อย่าไปถอดวางไว้ที่ไหนละกัน" พี่เดแนะนำ
"ใส่เฉพาะตอนที่ต้องเจอน้องเค้าไม่ได้เหรอ" ผมอิดออด ต่อรอง
"ไมได้ เพราะนอกจากพี่อยากให้น้องเค้ารู้ว่านิวเป็นคนพิเศษของพี่ พี่ก็อยากให้คนอื่นๆรู้ด้วยว่าห้ามยุ่งกะนิว"
"ไม่มีใครเค้ามาสนใจหรอกว่านิวใส่แหวนของใครน่ะ นี่ถ้านิวลาออกเมื่อไหร่ อย่าลืมทวงละกันนะ" ผมขยับแหวน
"ถ้างั้นรับปากพี่นะ ใส่แหวนของพี่ติดนิ้วไว้ตลอดจนกว่าจะถึงวันที่เรายกเลิกข้อตกลง" พี่เดกุมมือผมไว้
"พี่ไม่คิดว่าเราทำเรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่เหรอ" ผมถามเสียงเบาๆ ในใจนึกสับสนเหมือนกัน
"นี่ไม่ใช่เรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ แต่มันคือเรื่องสำคัญสำหรับพี่ ที่พี่ขอร้องให้นิวช่วยรักษาไว้ให้" พี่เดพูดนุ่มนวล
"จะรักษาไว้ยังไง นิวก็ต้องคืนให้พี่ ในวันที่ข้อตกลงนี้จบลง พร้อมการลาออกของนิว" ผมเปรยเบาๆ
"ก็รอจนกว่าจะถึงวันนั้นละกัน เมื่อไหร่ที่นิวต้องไปหรือหมวยเค้าตัดใจจากพี่ได้แล้ว เราค่อยมาว่ากันอีกที
นิวคืนแหวนให้พี่ พี่คืนอิสระให้นิว จะได้มีแฟนแบบที่นิวชอบจริงๆ ไม่ใช่แฟนหลอกๆที่นิวต้องฝืนใจช่วยแบบพี่"
-
...เมื่อไหร่ที่นิวต้องไปหรือหมวยเค้าตัดใจจากพี่ได้แล้ว เราค่อยมาว่ากันอีกที
นิวก็คืนแหวนให้พี่ พี่ก็คืนอิสระให้นิว ได้มีแฟนแบบที่นิวชอบจริงๆ ไม่ใช่แฟนหลอกแบบพี่ ที่นิวต้องฝืนใจช่วย"
ไอ้ประโยคเนี้ยอ่ะ ฟังแล้วให้สงสาร
เฮ้ออออ แล้วก็ได้แฟนแบบไม่ตั้งใจมาหนึ่งคน แหวนหนึ่งวง และภาระน่าปวดหัวอีกหนึ่งอย่าง
เอาน่า เปลี่ยนสถานะเป็นแฟนแล้ว พี่เดเค้าก็จะดูแลนิวได้ดีมากขึ้นนี่เนอะ
หวังว่าพี่เดอ่ะ คงปกป้องนิวจากน้องเค้าได้จริงๆนะ ไม่งั้นอ่ะนิวเหนื่อยแน่ๆ
เตรียมตัวรับมือได้เลย นิวเอ๊ยย
-
ขอบคุณจ้า แต่อย่าได้แคร์ ถึงไม่มีพี่เด เราก็มีมือมีเท้า ปกป้องตัวเองได้อยู่แล้ว อิอิอิ
-
:man1:น้องนิว ได้แต่แอบอ่านไม่ค่อยได้คุย วันนี้ทนไม่ไหว พี่เดนี่เนียนได้ตลอด
นี่เนียนมาขอเป็นแฟน ตอนน้องแมวดีนะไม่ตั้งชื่อว่าเดนิวน่ะ ว่างๆน้องนิวลองถามสิว่าให้
แกล้งทำเป็นแฟนถ้าเกิดนิวจริงจังขึ้นมาจะว่ายังไง ทำแบบนี้เหมือนให้เราเป็นตัวร้ายส่วนตัว
เองลอยตัวนะ
-
พี่ชายผม โสดได้ไม่นานจริงๆ อิอิ ^____^
-
ทำแบบนี้เหมือนให้เราเป็นตัวร้ายส่วนตัวเองลอยตัวนะ
^
^
^
นั่นสิเนอะ อยู่ๆผมก็กลายเป็นตัวร้ายไปแย่งผู้ชายคนนึงมาจากผู้หญิงที่พ่อแม่เค้าหาไว้ให้
และจะว่าไป พี่เดก็ยังพูดไม่เคลีย์ด้วยซ้ำนะครับ ว่าตัวเค้าน่ะไม่ชอบน้องหมวย หรือไม่ชอบผู้หญิง
ซึ่งเค้าบอกว่าเคยบอกน้องหมวยว่าเค้าชอบผู้ชาย แต่ก็ไม่อยากหาผู้ชายคนอื่นมาเล่นเป็นแฟนเค้า
ผมก็เดาไม่ถูกว่า เค้าเป็นเกย์แต่ไม่อยากให้คนอื่นรู้ ก็เลยไม่หาเกย์หรือผู้ชายคนอื่นมาช่วยเล่นละคร
หรือว่าเค้าไม่ได้เป็นแต่จะแกล้งหลอกหมวยว่าเค้าเป็นเลยจำเป็นต้องแกล้งมาเนียนๆกับผมกันแน่
ถ้าเค้าเป็นเกย์ ผลลัพธ์ก็จะออกมาอีกอย่างนึง แต่ถ้าเค้าไม่ได้เป็นเกย์ผลลัพธ์ก็จะต่างออกไป
แต่เท่าที่ผมเจอน้องหมวยมาสองสามครั้งเนี่ย ผมก็พอจะเข้าใจแล้วว่า ทำไมพี่เดถึงรำคาญนัก
บางทีผู้หญิงอย่างน้องหมวยนี่แหล่ะ ที่เป็นสาเหตุให้ผู้ชายอย่างพี่เดอยากเป็นเกย์ 55555
-
พี่ชายผม โสดได้ไม่นานจริงๆ อิอิ ^____^
v
v
v
"มาจนถึงวันนี้ ดิฉันหวังจะครองตัวเป็นโสดเช่นนี้ ไปจนวันตายไม่คิดมีใครใหม่
คนหนุ่มอย่างหมอต่างหากล่ะ ที่ดิฉันเห็นว่าควรมีเวลาเป็นส่วนตัวกับคนวัยเดียวกัน"คุณหญิงโยธาบดี^
^
^
555555 จำเค้ามาพูดอีกทีน่ะครับหมออ้น
-
ไม่เราหาเรื่อง ก็ต้องมีคนหาเรื่องให้เรา
ชีวิตยิ่งรู้จักยิ่งเหนื่อย แต่ก็สนุกไม่ใช่น้อย
ลป.
จะบอกว่ารูปกุ๊กนิวตาโต ๆ เม้มปาก เอียงคอแล้วมันคล้าย ๆ กับค่างแว่นมากเลย >.<
ไม่ได้ว่านะ แต่ว่าค่างแว่นมันน่ารักนะ T^T
-
ในที่สุดก็มาถึงจนได้ วันที่ผมถูกเปิดตัวในฐานะแฟน(ผู้ชาย)ของพี่เด เรื่องมันเริ่มมาจาก........
"นั่นแน่ ใส่แหวนมาทำงานซะด้วยวันนี้ แสดงว่ามีคนจองแล้วแน่ๆเลย" เชนทักเรื่องแหวนเสียงดังลั่นแคนทีน
"ทำไมอ่ะ ใส่แหวนแล้วผิดเหรอ" ผมพยายามส่งเสียงวีนข่ม
"ก็ไม่ผิดที่ใส่แหวน แต่ผิดสังเกตว่าทำไมเพิ่งจะใส่" เชนทำหน้าล้อเลียน
เนื่องจากในแคนทีนคนก็ไม่ใช่น้อย ทั้งแผนกบัญชี แผนกแม่บ้าน กุ๊กรอบเช้า คนสวน คนงานเต็มไปหมด
ดังนั้นทุกคนที่อยู่ในที่นั้นจึงหันมาให้ความสนใจในเรื่องที่ผมกับเชนส่งเสียงคุยกัน จนแทบจะเป็นตาเดียว
ผมเดาว่าเค้าคงอยากรู้อยากเห็นตามประสาน่ะล่ะครับว่า ผมไปได้แหวนวงนี้มาจากไหน แล้วก็มีคนมาเฉลย...
"ที่เพิ่งจะใส่แหวนวงนี้ ก็เพราะพี่เพิ่งสวมให้" พี่เดเดินกลับมาจากห้องน้ำตอนไหนไม่รู้
ทุกสายตามองมาที่ผม เชน และพี่เด จนผมรู้สึกตกเป็นเป้าสายตาของทุกคน เมื่อหันมองไปรอบๆผมทำได้แค่ยิ้มๆ
เริ่มมีเสียงวิพากษ์วิจารณ์ จนบางคนเริ่มถามกันว่า "จริงเหรอ" บ้างก็ถามว่า "ให้แหวนกันทำไม"
หนักๆเข้าก็มีบางคน(แผนกบัญชี) ที่จ้องจะหาเรื่องผมอยู่แล้วถามขึ้นว่า "พี่เดกับพี่นิวเป็นคู่เกย์กันเหรอ"
"แหวนวงนี้เป็นของพ่อผม พ่อให้ผมไว้เพื่อสวมให้กับคนพิเศษ นิวเป็นคนพิเศษของผม เข้าใจตรงกันแล้วนะ"
พี่เด ตัดบทด้วยประโยคที่ยาวมากซึ่งนานๆครั้งหรอกที่คนอื่นๆจะได้ยินพี่เดพูดอะไรยาวๆและชัดเจนขนาดนี้
-
จะบอกว่ารูปกุ๊กนิวตาโต ๆ เม้มปาก เอียงคอแล้วมันคล้าย ๆ กับค่างแว่นมากเลย >.<
ไม่ได้ว่านะ แต่ว่าค่างแว่นมันน่ารักนะ T^T
^
^
^
ซาหรุปแว่....................... เป็นคำชม ชิมิ ชิมิ คร๊าฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
-
"แหวนวงนี้เป็นของพ่อผม พ่อให้ผมไว้เพื่อสวมให้กับคนพิเศษ นิวเป็นคนพิเศษของผม เข้าใจตรงกันแล้วนะ"
กอดพี่นิวค่ะ พี่เดตรงดีจัง เราว่าพี่เดจริงจังกับพี่นิวนะ เตรียมรับมือกับน้องหมวยไว้ดีๆแล้วกัน สู้ๆ พี่ชาย
-
พี่ชายผม โสดได้ไม่นานจริงๆ อิอิ ^____^
v
v
v
"มาจนถึงวันนี้ ดิฉันหวังจะครองตัวเป็นโสดเช่นนี้ ไปจนวันตายไม่คิดมีใครใหม่
คนหนุ่มอย่างหมอต่างหากล่ะ ที่ดิฉันเห็นว่าควรมีเวลาเป็นส่วนตัวกับคนวัยเดียวกัน"คุณหญิงโยธาบดี^
^
^
555555 จำเค้ามาพูดอีกทีน่ะครับหมออ้น
ขอบคุณครับพี่นิว แต่ผมเองก็ต้องตอบกลับไปว่า "ฉันคงมาสุดทาง เสียแล้วล่ะ"
ผมว่าพี่เดเค้าเองก็น่าจะอยากจริงจังกับพี่นิวนั่นแหละครับ เพียงแต่เค้าไม่กล้าพูดออกมาตรงๆ ก็เลยเนียนๆ ไปเรื่อย พอมีเรื่องน้องหมวยเข้ามา เลยเป็นข้ออ้างเนียนๆ ที่พี่เดจะได้ขอพี่นิวเป็นแฟน แต่อย่างไรก็ดี ไม่ว่าพี่นิวจะรู้สึกกับพี่เดอย่างไร ชอบหรือไม่ชอบ ผมก็เคารพในการตัดสินใจของพี่นิวเสมอ และขออวยพรให้พี่นิวพบกับรักแท้ของพี่นิวครับ ^____^
-
ผมเดินเลี่ยงกลับไปที่ครัวหน้าก่อน เพราะพี่เดยังไม่ได้ทานข้าว ก็ปล่อยให้เค้านั่งตอบคำถามสื่อเองละกัน
แต่แทนที่ผมกลบมาที่ครัวแล้วจะพ้นเรื่องวุ่นวายก็เปล่าเลย เมื่อเรื่องที่พี่เดให้แหวนกับผมมาถึงหูน้องหมวย
"นี่ หนูขอดูแหวนหน่อย" หมวยเรียกผม โดยใช้คำว่า 'นี่' แทนการเรียกชื่อผมหรือเรียกผมว่าพี่
"แหวนวงนี้เหรอ" ผมหันไปมองหน้าหมวยแล้วก้มดูแหวนที่นิ้วนางของตัวเอง
"นั่นล่ะ ขอดูหน่อย" หมวยเดินใกล้เข้ามา แล้วแบมือกระดิกเรียกให้ผมเอาให้เค้าดู ผมก็ถอดให้ดู
"เฮ้ย นี่มันแหวนพี่เดจริงๆนี่" ท่าทางหมวยจะตกตะลึงจริงๆ
ก็ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะครับ ถ้ามองจากภายนอก ก็เหมือนแหวนทองคำขาวทั่วๆไป แต่ถ้ามองดูดีๆ
จะเห็นว่า ด้านในของแหวนวงนี้ มีสลักนามสกุลของพี่เดไว้ด้วย (จริงๆก็คงเป็นแหวนที่พ่อพี่เดสลักนามสกุลไว้น่ะครับ)
ปฏิกิริยาของหมวยที่เกิดขึ้นนั้นไม่ใช่การโวยวาย แต่หมวยยึดแหวนวงที่ถืออยู่ในมือแล้วเดินไปโดยไม่พูดอะไรเลย
"เอาคืนมา" ผมเดินตามไปทวงแหวนคืนที่ห้องอาหาร ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ไม่มีแขกเลยสักคน
"แหวนของพี่เด หนูจะคืนให้พี่เดเอง" หมวยกุมแหวนในอุ้งมือแล้วหลบไว้ด้านหลังเค้า
"ก็ไม่เป็นไรหรอก เอาไปคืนพี่เดก็ได้ เพราะถึงยังไงพี่เดก็ต้องเอากลับมาให้พี่อยู่ดี" ผมเชิดหน้าไม่ใส่ใจ
หมวยเดินเข้ามามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วพูดด้วยเสียงเยาะหยันว่า
"แหวนเนี่ยพ่อพี่เดให้มา เค้าก็ต้องเอาให้แฟนเค้าสิ จะมาให้พี่ยืมใส่ทำไม"
ผมเริ่มนับหนึ่งถึงเท่าไหร่ก็สุดจะจำได้ ในใจก็คิดว่าจะเอาไงดี รู้แต่ว่าผมเกลียดการถูกมองด้วยสายตาแบบนี้มากๆ
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ถ้าคนที่มาแสดงกิริยาแบบนี้กับผม เป็นคนที่ไม่ได้ถูกจัดอยู่ในระดับที่เหนือกว่าผม ผมยิ่งทนไม่ได้
"ถ้านั่นเป็นเหตุผลเดียวที่แหวนวงนี้จะไปอยู่ที่ใคร นั่นแหล่ะเป็นเหตุผลที่พี่เดให้แหวนวงนี้กับพี่" ผมยอกย้อน
เห็นสีหน้าของหมวยที่บ่งบอกว่าผิดหวังและรับไม่ได้ทำให้ผมรู้ว่า หมวยคงเข้าใจความหมายที่ผมพูดไปเมื่อครู่
"จะคืนพี่ดีๆ หรือจะให้พี่เดมาทวงคืนเอง ก็ตามใจ" พูดจบผมก็เดินกลับครัวไปเลย
แค่ชั่วประเดี๋ยวน้องหมวยก็เดินตามมาในครัว ระหว่างที่ผมจัดเตรียมของสำหรับขายออเดอร์อยู่นั้น
แล้วก็เอาแหวนวงที่ยึดไปจากผม มาวางกระแทกลงที่โต๊ะทำอาหาร โดยไม่ได้พูดอะไรสักคำแล้วก็สะบัดหน้าเดินออกไป
หลังจากสถานการณ์สงบลงแล้ว ผมก็สวมแหวนกลับคืนที่นิ้วนางตามเดิม ทีแรกกะว่าจะเล่าให้พี่เดฟังจะดูซิว่าเค้าจะว่าไง
แต่เวลาที่ผ่านไปเรื่อยๆ ผมก็ใจเย็นลง มองดูแหวนวงที่สวมอยู่อีกครั้ง แล้วก็ตัดสินใจว่า ไม่เล่าให้พี่เดฟังดีกว่า
เพราะมันก็คงไม่มีประโยชน์อะไรที่จะต้องทำให้พี่เดยุ่งยากใจ ในเมื่อผมเองก็จัดการปัญหาจบสิ้น ได้แหวนคืนมาแล้ว
ถึงยังไง เค้าก็รู้จักกันมาก่อน แล้วพ่อแม่เค้าก็รู้จักกัน ถ้าพี่เดไม่พอใจแล้วทำอะไรให้หมวยรู้สึกไม่ดี ผมก็คงไมสบายใจ
แล้วผมเองก็พอจะรู้จักนิสัยพี่เดอยู่บ้าง ว่าถ้าพี่เดโกรธคงเป็นเรื่องแน่ๆ ผมก็เลยตัดสินใจว่าไม่เล่า ให้มันจบแค่นี้แล้วกัน
-
พี่นิว น้องหมวยน่ากลัวอ่ะ ไม่บอกพี่เดดีแล้ว ถ้าบอก ปัญหาบานปลายแน่ๆ
-
^
^
^
พี่ก็ว่างั้นแหล่ะน้องบี ไม่เล่าดีกว่า พี่เดก็ไม่ต้องมาลำบากใจ เรื่องก็ไม่บานปลาย
อย่างน้องหมวยเนี่ย จิ๊บๆ แรงกว่านี้ก็เจอมาแล้ว เนอะน้องบี 55555
-
อ่านะ เตรียมรับมือไว้ดีๆแล้วกัน เจอศึกหนักแน่ๆ
ความรักสำหรับผู้หญิงคือสงครามและเป็นสงครามที่ไม่มีวันสิ้นสุด
คำคมจากละครเรื่องดารายัณค่ะ
-
ผมว่านะ พี่เดเค้าคงต้องการแบบนี้อยู่แล้วมั๊ง ถ้าแม่นี่เค้ามาวีนคุณนิว เค้าก็จะได้หาเรื่องจัดการไปซะเลยรึเปล่า จะได้มีเหตุให้เลิกกันได้ แต่ว่านะตกลงแล้ว ผู้ชายแท้ๆ หรือค่อนข้างแท้เนี่ย มันจะต้องเป็นแบบนี้ คือ แพ้ผู้หญิงที่มาตื้อเหมือนในละครไปซะหมดเหรอ ไม่เข้าใจอ่ะ ไอ้ที่ในละครเวลานางร้ายมาตื้อก็ต้องยอมมันซะงั้น ไม่มีปากมีเสียง นางเอกมันก็ได้แต่ยืนมองตาปริบๆ เซ็งว่ะ :serius2: อิอิ
-
ผมเพิ่งได้รับการติดต่อจากทางโรงแรมแห่งใหม่เมื่อประมาณ 8โมงเช้าของวันนี้ ให้เข้าไปสัมภาษณ์(อีกครั้ง)
เมื่อรู้ตัวล่วงหน้ากระทันหันเช่นนี้ จึงต้องรีบโทร.ลางาน 2ชั่วโมง ไปเริ่มทำงานตอนเที่ยง เผื่อเวลาไปทำธุรก่อน
แต่ก็รีบอาบน้ำแต่งตัวอย่างไว พร้อมทั้งเตรียมชุดกุ๊กไปใส่ที่โรงแรมด้วย
"ท่านประธานเชิญพบได้เลยค่ะ" เลขาหน้าห้องเรียกผมซึ่งนั่งรออยู่ประมาณ5นาที จากนั้นผมจึงเดินตามไป
"เชิญนั่งก่อน" ท่านประธานผายมือไปที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะทำงานท่าน หลังจากผมยกมือไหว้ท่าน
"ที่ต้องให้มาคุยกันวันนี้เพราะ ตำแหน่งรีเซพชั่นว่างแล้ว แต่จะให้รอคุณมาเริ่มงานในอีกสองเดือนไม่ได้"
"ทราบครับ" ผมยิ้มรับ เนื่องจากสัมภาษณ์ครั้งก่อน ตำแหน่งรีเซพชั่นที่ผมสมัครไว้ยังไม่ว่าง
ในครั้งนั้น ผมถูกเรียกสัมภาษณ์เพื่อทราบประวัติการทำงานและเหตุผลที่อยากเปลี่ยนสายงานจากกุ๊กเป็นรีเซพชั่น
การพูดคุยในครั้งนั้น โรงแรมนี้ให้เวลาผมในการทำงานที่เดิมจนผ่านโปรฯก่อน เพราะทางเค้าก็ยังไม่รับรีเซพชั่นเพิ่ม
"ผมอยากขอให้คุณมาเริ่มงานเร็วขึ้นกว่าเดิมที่คุยกันไว้" ท่านประธานกล่าวขึ้นก่อน
"ขอบคุณครับที่ให้โอกาสผม แต่ผมต้องทำตามกฏระเบียบโรงแรมเดิมคือลาออกล่วงหน้า15วัน" ผมชี้แจง
"แค่15วัน ผมรอได้ แต่ถ้าเกินสองเดือนบอกตรงๆว่าผมรอนานขนาดนั้นไม่ได้" ท่านประธานให้เหตุผล
"ขอบพระคุณครับ" ผมยกมือไหว้และเอ่ยคำขอบคุณที่ผู้ใหญ่เมตตาและเข้าใจ
"ตกลงว่าผมรับคุณเป็นไนท์รีเซพชั่น เริ่มงานวันที่1พฤศจิกานะ" ท่านประธานรับไหว้และเอ่ยสรุป
จากนั้นก็เป็นขั้นตอนการตกลงเงินเดือน ชี้แจงสวัสดิการ ระเบียบการทำงาน และการเซ็นสัญญาเข้าทำงานกับทางโรงแรม
ดังนั้นเมื่อผมไปถึงที่ทำงาน(เดิม) ประมาณเกือบเที่ยง ผมจึงเข้าไปทำงานด้วยความลังเลใจพอควร
บอกตรงๆว่าแม้ผมต้องการสิ่งที่ดีกว่าการอยู่ที่นี่ แต่ก็ไม่คิดว่าจะได้เร็วขนาดนี้ ซึ่งนั่นก็แปลว่าผมต้องจากที่เร็วขึ้น
คำถามที่ผุดขึ้นในสมองคือ จะบอกใครก่อน จะบอกว่ายังไง และผลที่ตามมาจะเป็นไงนะ ปนเปกันสลับไปมาในหัวผม
แต่ไม่ว่าจะเรื่มต้นว่าอย่างไร หรือผลที่เกิดขึ้นจะเป็นอย่างไร ผมก็ตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่า วันนี้ผมจะลาออกจากที่เดิมครับ
-
จังหวะชีวิต
คำร้อง แก้ว อัจฉริยะกุล
ทำนอง เอื้อ สุนทรสนาน
ชีพคือชีวิต ชีวิตก็คืองาน... เรานี่
กิจการจะดี อาศัยจังหวะดี... ช่วยกัน
ชีวิตระวังเหมือนดังจังหวะเพลง...
บรรเลงได้ส่วนสรรค์
รู้จังหวะสัมพันธ์มั่นคง
แต่คนผิดหวังเพราะความไม่ระวัง... ทีท่า
ผิดแบบลีลาชีวิตก็ถลา... คว่ำลง
ถ้ารู้ลีลา รักษาจังหวะไว้...
จะไปตลอดตรง
งานคงเสริม และส่ง... ผลไกล
ชีวิตผิดพลั้งยั้งไม่ทันจึงคว่ำ
ความเจ็บจำช้ำทรวงใน
ถูกเขาประณามหยามให้
ชีวิตพลาดไป... ทั้งเจ็บทั้งอายกัน
นี่แหละชีวิต มักมีจังหวะผิด... ลงได้
สุดแต่ว่าใครจะวางจังหวะไว้... คงมั่น
ชีวิตระวังจังหวะสำคัญ
ชีวิต และเพลงเขาเปรียบเหมือนกัน
ถ้าใครเดินตามแนวนั้นเป็นสุขเอย...
http://www.4shared.com/audio/6xEd1wVO/__Ost__-__.htm
(http://www.yenta4.com/images/myalbum/4/403794/337139/4c120b07f2f47)
-
พี่นิว สู้ๆนะคับ
เป็นกำลังใจให้ ขอให้ไปเจอเพื่อนร่วมงานดีๆในอีกบริษัทนึงนะครับ
-
เพลงจะเข้ากับอายุไปไหม นิว 555
คิดอะไรมากมาย
ดีมาสนองตอบด้วยดีเท่าเทียม
ร้ายแส่มาสนองคืนกลับหลายเท่า
หึๆๆ
-
ต๊กกะใจนึกว่ากระทู้โดนอุ้มที่แท้เปลี่ยนชื่อใหม่ ใช่เลยจังหวะชีวิตเปลี่ยนเท็มโป้ใหม่ งานใหม่ๆ
สู้ สู้ :a2: งานและครอบครัวเป็นหลัก พักหัวใจดูท่าทีไปก่อนถ้าคนเขาจริงใจอะไรก็มาขวางไม่ได้หรอก
:man1:น้องนิว คนอะไรไม่รู้แบ๋วขึ้นทุกวันๆ อิจฉาๆ
-
วันนี้เป็นวันหยุดครับ ทีแรกคิดว่า จะได้เข้ามาอัพไดอารี่ตั้งแต่บ่าย แต่กลายเป็นว่าจัดบ้านทั้งวัน ย้ายนั่นเปลี่ยนนี่
ก็เลยหมดไปครึ่งวันเข้าให้แล้ว แต่ผลที่ได้นอกจากบ้านจะดูแปลกตาเป็นระเบียบขึ้น ก็คือการได้ของใช้ที่ถูกใจ
นายแม่กับคุณป๋าเป็นนักสะสมเครื่องแก้ว เครื่องเคลือบ ประเภทถ้วยโถโอชาม แก้วกาแฟ จานรอง สารพัดสิ่ง
อาจเพราะเมื่อก่อน ครอบครัวของเรามีคนแวะเวียนมาให้ได้ต้อนรับด้วยของเหล่านั้นบ่อยๆ รวมทั้งบางชิ้นทื่นายแม่ซื้อ
เพราะเห็นว่าสวยงามดี และซื้อมาเพื่อเก็บและโชว์โดยไม่ยอมนำออกมาใช้ เมื่อตอนเป็นเด็กผมไม่ค่อยใส่ใจนักหรอก
พออายุมากขึ้นอย่างในเวลานี้ ได้กลับมาจัดแจงข้าวของเหล่านี้อีกครั้ง กลับมองเห็นความงดงามที่เคยละเลยข้ามไป
อย่ากระนั้นเลย เมื่อเจอของถูกใจ จึงนำมาใช้เสียหน่อย ประมาณบ่ายสามภารกิจจัดบ้านเสร็จสิ้น รู้สึกโหยๆไม่เชิงหิว
คือก่อนหน้านั้น ผมทานข้าวมื้อแรกไปแล้วเมื่อตอนเที่ยง เวลาบ่ายแก่ๆอย่างนี้จึงไม่นึกอยากทานข้าวให้หนักท้อง
เลยออกไปร้านมินิมาร์ทหน้าปากซอย ได้ขนมแครกเกอร์ไส้ครีมรสมะนาวมาห่อนึง คิดว่าทานแค่นี้รองท้องก็พอแล้ว
กลับมาถึงก็จัดแจงเอาแก้วกาแฟ จานรองที่เข้าชุดกันทั้งหมด3ชุดนั้น ออกมาล้าง พักจนแห้งสนิท ก็ต้มน้ำร้อน
ระหว่างนั้นก็เตรียมตั้งโต๊ะ เป็นโต๊ะญี่ปุ่นเล็กๆขนาดความสูงเกือบเท่าโต๊ะที่ผมใช้วางโน้ตบุค ซึ่งนำมาวางใกล้ๆกัน
สรุปว่า ตลอดบ่ายหลังจัดบ้านเสร็จ ผมก็เพลินไปกับการดื่มชาร้อนๆ และอ่านหนังสือ "เรื่องรักที่ไม่ได้ออกอากาศ"
นานมาแล้วที่ผมไม่ได้ให้เวลากับตัวเองในการดื่มชายามบ่าย เมื่อได้มาทำในวันนี้ จึงนึกแซวตัวเองขึ้นมาว่า
"นิวเอ๊ย.... มัวแต่เป็นขี้ข้าทำงานเยี่ยงบ่าวก้นครัว
จนหลงลืมชีวิตอีกด้านของตัวเองซะแล้วสิ"
ปล.เจ้าย่าแซวหลานเรื่องเพลงหรือนี่ งั้นต้องเล่าให้ฟังเพิ่มเติมว่าช่วงเวลาดื่มชาของหลานเมื่อบ่ายนี้
ความสุนทรีย์ของหลานอีกอย่างหนึ่ง นอกจากหนังสือดีๆ กับชาร้อนๆ ก็คือการได้ฟังเพลงสุนทราภรณ์
(http://www.yenta4.com/images/myalbum/4/403794/337139/4cb6eb53322de)
.
.
.
.
.
"ดื่มชาร้อนๆด้วยกันมั้ยครับ ระหว่างที่ผมกำลังจะเล่าเรื่องที่ทิ้งค้างไว้ ให้ได้ฟังกันต่อ"
-
อันปัง กินกับอะไรก็อร่อย o13 อิอิ
-
พี่นิว
ชุดกาแฟซ๊วยสวย :m3:
-
^
^
ไม่ใช่ยี่ห้อนั้นคร้าบบบบบบ แต่จำยี่ห้อไม่ได้ซะละ (กินเข้าไปทั้งๆที่จำไม่ได้ว่ามันยี่ห้ออะไรซะงั้น) 555
-
รู้แล้วเด้อ ว่าไม่ใช่ 555
แต่เห็นถ้วยชาแ้ล้วมันนึกถึงหน้าแอน ทองประสมในโคนานี้ อิอิ
แต่อีกอย่างที่อยากบอกคือ
เพลงเก่าจริงๆด้วย อิอิ :laugh:
แล้วพรุ่งนี้ไปทำงานกี่โมงอ่า
-
พรุ่งนี้ทำงาน10โมงครับ แต่กะว่าจะลาOTกลับมาเร็วหน่อย เพราะมันเหลือเยอะ
จะลาออกแล้ว ถ้าไม่ได้ใช้เค้าก็ไม่ได้ให้เป็นเงินนะ คือตัดทิ้งไปเลย ฉะนั้นลาซะให้คุ้ม
-
ถูกต้องละคร้าบ
ลาคุ้ม คือนโยบายของเรา o13
-
555 คิดได้ไงกัน
-
ยินดีกับงานใหม่ด้วยค่ะ พี่นิว ว่าแต่ พี่เดว่าไงมั่ง ที่พี่นิวลาออก อย่าลืมมาเล่าสู่กันฟังน้า รออยู่ค่า
-
วันนี้ลาOT 4ชั่วโมงกลับตั้งแต่บ่ายสาม
กะว่าดิ่มชาร้อน แล้วจะมาเล่าเรื่องต่อซะหน่อย
ดื่มชาท่ามกลางบรรยากาศฝนตก อ่านหนังสือชิวๆ
ในที่สุด หลับไปตอนไหนยังลำดับภาพไม่ถูกเลย ฮ่าๆ
ตื่นมาอีกทีก็ค่ำซะแล้ว เอาเป็นว่า ยกยอดไปเล่าในวันอื่นก็แล้วกันนะครับ
-
ยินดีกับแฟนใหม่ เอ๊ย งานใหม่ครับ
-
Newwwwwwwwwwwwww
Say Hi from Seoul ^_^
How about u now
I missssss u ah T_T
I hope you're very happy now .... and miss me too haha
Bye I will come again if I can
-
^
^
^
Reply to my friend.....
I miss u too
Now I'm so tired cause i change to after noon period
I'm very boring when i move to this period i can't watch TV. 555
and since u went to korea i have't friend talk with me T-T
And then very busy so i can't up date diary :เฮ้อ:
Ok. Thanks for ur msg. Have a good trip
New
-
ขอเล่าคร่าวๆนิดนึง เมื่อวานโคราชฝนตกหนักมาก และช่วงนี้ผมโดนย้ายมาเข้างานบ่าย3
เพราะมีงานเลี้ยงเย็นที่จัดที่ห้องอาหาร แล้วฝนก็ตกหนักทั้งวันทั้งคืน จน5โมงเย็นแล้ว
กุ๊กอีกสองคนก็มาทำงานไม่ได้ เหลือแค่ผม พี่เด และเชฟที่ต้องลุยงานกัน (แทบกระอักเลือด)
แต่เชฟอ่ะ หลังจากออกอาหารให้กรุปงานเลี้ยงเสร็จแกก็กลับก่อน ตอนนั้นฝนก็ยังตกเรื่อยๆ
ส่วนผมกะพี่เดต้องอยู่ต่อจนครบเวลางาน คือเที่ยงคืน แต่ที่ซวยคือ ยิ่งดึกฝนยิ่งหนักนำก็ท่วมสูงมาก
(น้ำท่วมเข้ามาจนถึงลานเบียร์หน้าโรงแรม) และพอฝนเริ่มซาเม็ดตอนเที่ยงคืน ถนนขาดอีก
สรุป เมื่อคืนเหลือผมกะพี่เดกลับบ้านไม่ได้ ต้องนอนค้างที่ครัวจนถึงเช้า รอน้ำลดค่อยหาทางกลับบ้าน
-
น่าสงสาร ดีไหม อยู่คาครัย 2 ต่อ 2 555
-
กลับมาเล่าถึงเหตุการณ์ในวันที่ผมตัดสินใจลาออกให้ฟังต่อครับ....
ระหว่างที่ยืนทำงานอยู่นั้น เมื่อตัดสินใจว่าต้องแจ้งให้ทราบก็ควรเรื่มจากเชฟก่อน ดังนั้นเมื่อมีจังหวะดีๆผมจึงพูดว่า
"เชฟครับ นิวจะลาออก พอดีว่างานที่ใหม่ที่เค้าให้เข้าไปเซ็นสัญญาแล้วอ่ะครับให้เริ่มงาน1พฤศจิกา"
ทุกคนที่อยู่ในรัวด้วยกัน(ส่วนใหญ่เป็นรอบเช้า และก็มีพี่เดอีกคนนึง) ต่างก็หันมาถามผมด้วยความสนใจใคร่รู้
ส่วนใหญ่ก็ถามว่า ได้งานที่ไหน ไปทำตำแหน่งอะไร และทำไมถึงลาออกเร็วจัง ส่วนใหญ่คิดว่าจะอยู่จนถึงผ่านโปรก่อน
เมื่อมีโอกาสได้พูดคุยกันตามลำพัง คนแรกที่ผมได้คุยด้วยคือเชน เนื่องจากเชนเป็นฝ่ายเดินเข้ามาหาผมในช่วงบ่าย
หลังทานข้าวเมื่อเที่ยงกันแล้ว คนอื่นๆก็แยกย้ายไปทำงานของตัวเอง เพราะวันรุ่งขึ้นจะเริ่มมีงานจัดเลี้ยงเข้ามาต่อเนื่อง
ส่วนพี่เดนั้น ยังไม่มีโอกาสได้คุยกันเป็นส่วนตัวเนื่องจากเค้าติดธุระจึงต้องพักเบรคไปตอนบ่ายโมงแต่ก็คงจะได้คุยกัน
"ทำไมจะลาออกซะแล้วล่ะ" เชนถามผมตอนที่เราอยู่ในแคนทีนแค่สองคน
"ก็งานใหม่ที่เราได้มันน่าสนใจดีเหมือนกันนะ" ผมตอบไปตามที่ใจคิด
"ไม่คิดว่าจะเร็วอย่างนี้ แล้วไปเขียนใบลาอกแล้วเหรอ" เชนถามต่อ แล้วเดินไปกดน้ำเปล่ามานั่งดื่มที่โต๊ะ
"ก็บอกเชฟเสร็จก็ไปเขียนแล้วอ่ะ ก็ไม่มีปัญหาอะไรนะ บอกGMแล้วด้วย เค้าก็ถามนั่นนี่นิดหน่อย" ผมเล่า
"งั้นก็เหลือเวลาอีกแค่15วันอ่ะดิ เร็วเนอะน่าเสียดาย กำลังสนิทๆกันได้ไม่นาน" เชนเริ่มทำหน้าหงอยๆ
"เฮ้ย ถึงจะแค่เดือนสองเดือนแต่เราก็สนิทกันนี่ แล้วต่อไปว่างๆก็โทร.คุยกันได้" ผมตบบ่าเชนเพื่อปลอบใจ
"งั้นทำไมนิวมีไรไม่บอกเรา" น้ำเสียงเชนจริงจังขึ้น
"เรื่องไหน... ถ้าเป็นเรื่องพี่เด เราก็.... อืม.... ก็ตามที่พี่เดพูดน่ะล่ะ" ผมรู้สึกฝืดคอจนต้องดื่มน้ำ
"นี่เรื่องจริงใช่มั้ย" หลังจากผมวางแก้วน้ำลง เชนดึงมือผมข้างที่สวมแหวนไปดู
"เอ่อ ถ้าพี่เดว่าไงก็ว่างั้นอ่ะ" ผมไม่รู้ว่าควรบอกข้อตกลงของผมกะพี่เดรึเปล่า แต่คิดว่าอย่าบอกดีกว่า
"ทำไมนิวไม่บอกอะไรให้เรารู้เลย" เชนหน้าจ๋อยลงเล็กน้อย จนผมรู้สึกว่าเค้าไม่ใช่แค่น้อยใจ
"ก็เราเห็นว่าพี่เดพูดจนหมดแล้วนี่" ผมอ้ำอึ้ง ไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่ถ้าจะพูดความจริงคงต้องเล่ากันยาว
"เรื่องนั้นช่างเหอะ แต่เราก็สนิทกันมาก่อน ไปไหนไปกันตลอด ทำไมนิวไม่บอกเราเรื่องที่นิวชอบผู้ชาย"
ได้ยินเชนพูดอย่างนั้น ผมเองก็ประมวลผลไม่ทันเลยทีเดียวว่า เชนต้องการสื่อสารอะไร และผมพลาดอะไรไปมั้ย
"เราว่าเราเคยพูดไปแล้วนะ แต่เชนเองไม่เห็นจะตกใจหรือสนใจอะไรนี่" ผมย้ำกะเชนว่าผมเคยบอกแล้วจริงๆ
"เราก็นึกว่านิวพูดเล่น แต่ก็ช่างเหอะ เราแค่คิดว่าถ้าเราได้รู้ก่อนพี่เดก็คงจะดี แต่มันก้ไม่ทันแล้ว" เชนซึมลงอีก
"เราขอโทษ แต่เรื่องที่เราชอบผู้ชายมันไม่เกี่ยวกะที่เราสนิทกันตรงไหน หรือว่าเชนรับไม่ได้" ผมสงสัย
"ไม่ใช่อย่างนั้น แต่ถ้าเรารู้ก่อนว่านิวชอบผู้ชาย บางทีเวลาที่เหลืออาจไม่ใช่โอกาสของพี่เด" เชนก้มหน้า
"พี่เดก็ไม่ได้มีโอกาสอะไรมากไปกว่าใครหรอกเชน ความจริงมันก็มีอะไรอีกหลายอย่างน่ะ" ผมพูดได้แค่นั้น
"น่าเสียดายเนอะ แต่ไม่ว่ายังไงเราก็ต้องยอมรับให้ได้อยู่ดี เฮ้อ.. ทำไม15วันที่เหลือต้องเป็นของพี่เดด้วยนะ"
เชนพูดทิ้งท้ายแค่นั้น แล้วก็จับมือผมไว้แน่น มันทำให้ผมว้าวุ่นใจบอกไม่ถูก ใจหายยิ่งกว่าตอนแยกรอบกะเชนแรกๆซะอีก
เมื่อเชนปล่อยมือผม ผมรู้ตัว่าน้ำตากำลังจะไหล จึงรีบลุกขึ้นก่อน เดินเลี่ยงเอาแก้วน้ำไปเก็บโดยไม่ได้พูดอะไรอีก
เชนเดินตามมาด้านหลัง เค้าทำได้แค่โอบบ่าผมไว้โดยไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน แล้วเชนก็เป็นฝ่ายเดินจากไป
-
เฮ้อ :เฮ้อ:
สงสัยจะสามเส้ามั๊ยนะ
แย่เลย
-
ทำไมนะ โชคชะตาถึงชอบเล่นตลกกับชีวิตของคนเรานัก ???
-
Newwwwwwwwwwww
I'll go back tomorrow at 23.50 and I will call to u na.
I have a good trip but it very tried haha.
I think we want more time to update everything ... right?
misssssssssss u na T_T
-
เหอะๆ กะแล้วว่าพี่เชนจะน่าจะคิดอะไรกะพี่นิวซักอย่าง แต่ไม่มั่นใจจนพี่นิวเล่าให้ฟังนี่แหละคับ
ชัวร์ๆเลยอ่า รอตามอ่านตอนต่อไปนะคับ
-
ตอนนี้โรงแรมเดิม(ที่ทำอยู่) เจอน้ำท่วมหนักเลย บ้านเช่าของเชนที่อยูใกล้ๆโรงแรมก็โดนไปด้วย
ลูกค้าที่จองห้องประชุมไว้ ยกเลิกไปหมดทุกรายแล้ว ทางโรงแรมเองก็จำเป็นต้องประหยัดงบ
เพราะฉะนั้น พนักงานก็เลยถูกพักงานชั่วคราว (รวมทั้งโดนตัดเงินอีกด้วย นับเป็นรายวันเลยทีเดียว)
ตอนนี้ผมก็ถือว่า ลอยตัว เพราะอีกไม่กี่วันก็ต้องลาออกแล้ว แต่คนอื่นนี่สิ ไม่รู้ว่าจะต้องรออีกนานแค่ไหน
-
อืม อยากบอกว่าสงสารเชนน่ะ ขอนุยาดแนะนำนิวนิดนะว่า ยังไงซะช่วงนี้ก็ดูแลหัวใจเชนมันหน่อยในฐานะเพื่อนก็ยังดี โดนแบบนี้ใครๆก็เคว้งแน่ ยิ่งเชนไม่สบายใจอยู่แล้วอ่ะ น่าสงสารนะ ป่านนี้คงจะแย่ :เฮ้อ:
-
แต่ น้ำท่วมนี่ ท่าทางจะต้องหาที่พักใหม่นะนั่น 555
-
พี่นิว ดูแลเชนหน่อยละกัน คงจะเคว้งน่าดูอ่ะ อ้อ ขอให้โคราชน้ำลดเร็วๆนะคะ ท่วมหนักเลยนี่นา
-
http://topicstock.pantip.com/food/topicstock/2009/08/D8212169/D8212169.html
สูตรทำไข่เจียวฟู ลองทำมาแล้ว เวิร์ค
-
มารายงานตัวว่ากลับมาแล้ว อิอิ
จะไปนอนแล้วแหละ ไว้ค่อยคุยกันนะ
ว่าแต่ช่วงนี้หยุดงานหรือเปล่าเนี่ย แล้วน้ำท่วมเป็นไงบ้าง ที่บ้านท่วมด้วยหรือเปล่า
อ้อ ฝากดูแลเชนของเราให้ดีๆด้วย 5555
-
ตอนนี้ย้ายมาทำงานที่โรงแรมใหม่แล้วนะครับ
พอดีว่าที่เก่ายังไม่มีทีท่าว่าจะให้กลับไปทำงาน
ก็เลยโทร.บอกที่ใหม่ว่า พร้อมไปเริ่มงานแล้ว
วันนี้ไปเริ่มงานวันแรกได้เข้าตอนเช้าก่อน
แต่ก็จะเปลี่ยนเวลาเป็นรอบบ่าย (ทีแรกเค้าจะให้เข้าดึกอ่ะ)
เลยอดดูละครเลย แอบเซ็งต่อเนื่อง นึกว่าจะได้กลับมาดูละครเต็มๆซะหน่อย
รู้งี้ไปเริ่มงานเดือนหน้าซะก็ดีหรอก แต่เริ่มงานเร็วก็ได้เงินเร็วเนาะ เพราะที่เก่าท่าจะตัดไม่เหลือ
-
เรื่องเชน.......
ผมตั้งใจว่าจะทำงานที่นี่ไปสักระยะ สร้างตวามสนิทสนมกะเพื่อนร่วมงาน
สร้างความน่าเชื่อถือ ไว้เนื้อเชื่อใจกับเจ้าของโรงแรมก่อน แล้วจะลองแนะนำเชนมาสมัครงาน
เท่าที่ทราบตอนนี้ พี่เดก็ไปสมัครไว้หลายที่ แต่โรงแรมแถบในเมืองอ่ะ น้ำท่วมหนักเลย
ถ้าใครดูข่าวคงได้เห็นโรงพยาบาลมหาราชและเซนต์แมรี่แล้วเนอะ
นั่นล่ะคือบริเวณที่ใกล้กับโรงแรมเดิมของผมมากที่สุด
แล้วคิดภาพละกันว่า เหตุการณ์ปัจจุบันโรงแรมเดิมที่เคยทำจะพินาศแค่ไหน
ส่วนเชนเอง ตอนนี้กลับบ้านที่ชัยภูมิไปแล้ว เพราะที่บ้านก้ห่วงเค้าด้วยละ
ดีที่ว่าข้าของที่ขนมาเช่าห้องอยู่มีไม่มาก เลยเอามาฝากไว้ที่บ้านผมชั่วคราว
ตัวเชนเองเอาแค่เสื้อผ้าที่จำเป็นแพ็คลงเป้กลับไปอยุ่บ้านของเค้าก่อน
อ้อ...เป็นความโชคดีมากที่บ้านผม(ในซอยบ้าน) อยู่ในบริเวณที่ยกสูงขึ้น
พูดให้เห็นภาพคือ ซอยบ้านผมจะเป็นทางยกสูงเหมือนเนินเขาก็เลยไม่มีน้ำท่วมเลย
อาจจะเปียกฝนบ้างก็ไม่ถึงกะท่วม แต่เชื่อมั้ยเดินมาแค่หน้าปากซอยแล้วมองไกลออกไป
แค่ถนนฝั่งตรงข้าม น้ำงี้ท่วมถึงครึ่งนึงของประตูบ้านเค้าเลยอ่ะ เรียกได้ว่าต้องกั้นกระสอบทรายไว้เลย
และโชคดีอีกประการคือ โรงแรมที่ใหม่อยุ่ในโซนที่ใกล้ๆกับมทส.เป็นบริเวณที่น้ำท่วมไม่ถึง
การเดินทางจากบ้านไปที่ทำงานก็ใกล้ม๊าก....มาก เรียกได้ว่า15นาทีก็ถึงที่ทำงานแล้ว
และยังคงให้รถที่บ้านไปรับ-ส่งเหมือนเดิม แต่คราวนี้ไม่ดูแปลกตาแล้วล่ะ
เพราะงานรีเซพชั่น ต้องแต่งตัวดี ภาพลักษณ์ต้องเลิศไว้ก่อน ดังนั้นเมื่อก้าวลงจากรถ
ไปตอกบัตร แล้วเดินเข้าประจำที่ในแผนก ผมจึงดูเป็นลุคส์คุณหนูนิดๆ แต่ไม่ขัดกะงานที่ทำ
อย่างน้อยก็ไม่ต้องหน้าเป็นมันฟันเป็นยาง หัวถึงหาง(เปรียบเทียบ)กระเซอะกระเซิงเหมือนแต่ก่อน
ได้นั่งโต๊ะ แอร์เย็นๆ รับโทรศัพท์จากลูกค้าด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ต้อนรับลูกค้าด้วยกิริยานุ่มนวล
ล้วนเป็นสิ่งที่เป็นตัวของผมมากขึ้นกว่าเก่า และที่สำคัญเพื่อนร่วมงานทุกคนล้วนดีกับผมมาก
ปล.สิ่งที่ผมอยากขอบคุณสวรรค์มากที่สุดเรื่องนึง นอกจากผมจะมีครอบครัวที่ดี(แม้ไม่สมบูรณ์แบบ)
ก็คือเรื่องเพื่อน ไม่ว่าผมจะไปทำงานที่ไหนกับใคร ผมมักได้รับความเอ็นดู ความรัก และความอบอุ่นเสมอ
ซึ่งแน่นอนว่าแต่ละที่ย่อมมีมารผจญ แต่ที่ใหม่เนี่ยผมยังไม่เจอนะ และหวังว่ามารจะมาผจญช้าๆหน่อย
ผมจะได้มีเวลาสร้างความคุ้นเคยกับเพื่อนใหม่ ระบบงานใหม่ และองค์ใหม่ได้เต็มที่ไม่ต้องปวดหัวเรื่องอื่น
ป้าศรี พี่ภัทร พี่นุ้ย หรือที่รู้กันทั่วไปว่า หม่อมแม่ พี่หญิงใหญ่ พี่หญิงรอง แห่งตระกูลซ่ง (ตั้งแต่ตอนผมอยุ่ภูเก็ต)
เมื่อได้ทราบข่าวว่าผมย้ายงานมาทำแผนกต้อนรับ ได้ใส่ชุดหล่อเนี้ยบ ตัวหอม หน้าใส เชิดๆเริดๆในห้องแอร์
ทุกคนยินดีกับผมและบอกเป็นเสียงเดียวกันว่า
"ในที่สุดก็ได้กลับสู่ฐานันดรอันเหมาะสมเสียทีนะน้องหญิงแห่งตะกูลซ่ง" 555555
-
หญิง................เล็ก ................. 55555555555555555555555
-
ดีใจกับงานใหม่นะครับ หญิงเล็ก...
แต่ยังห่วงเชนอ่ะ
อยากปลอบใจ อิอิ :laugh:
โทรไปคุยกับเชนบ่อยๆก็น่าจะดีนะครับ
อย่างน้อยก็ยังอุ่นใจ o13
-
:L2:มาแสดงความยินดีกับงานใหม่
อยากเห็นหญิงเล็ก
ในชุดใหม่อ่ะค้าบ :impress2:
จะได้เห็นไม๊น๊า :-[
-
เดี๋ยวเอามาลงให้ชมครับ แหม... เพิ่งทำวันนี้วันแรก
ก็แค่เปลี่ยนจากชุดกุ๊ก มาเป็นเสื้อเชิ๊ต กางเกงแสลคแค่นั้นเอง
อ้อ.... ด้วยความที่ทำงานกุ๊กมานาน ต้องใส่หมวกกุ๊กตลอด
วันนี้ไปทำงานแบบไม่ต้องใส่หมวกกุ๊กแล้ว พอจะออกจากบ้านนายแม่ทักว่า
"ไม่หวีผมให้เรียบร้อยหน่อยล่ะลูก"
ก็เลยทำให้นึกได้ว่า ตั้งแต่ทำงานเป็นกุ๊กมา3-4ปี ไม่เคยหวีผมไปทำงานเลยสักครั้ง
ก็เลยต้องกลับมาเซตผมใหม่อย่างน้อยก็จะได้ไม่เหมือนว่า เพิ่งตื่นนอนแล้วก็ไปทำงานอ่ะ
ปล.งานนี้คงต้องกลับมาเปลืองเจล รวมทั้งต้องกลับสู่ร้านทำผมอย่างสมัยรุ่นๆ(วัยเรียน)อีกครั้ง
-
ยังอยู่ป่ะเนี่ย ออนเอ็มด้วย
-
ยินดีกับงานใหม่ด้วยค่ะ พี่นิว
อยากเห็นลุกส์คุณหนูของพี่นิวจัง
-
รอดู พี่นิว ลุคใหม่คับ
คุณหนูแห่งตระกูลซ้ง เอิ้กๆ
-
พบ พราก จาก ก็เป็นของธรรมดา
ถ้ามีวาสนาก็ย่อมต้องได้พบ หมดวาสนาก็ย่อมต้องจากลา
-
^
^
^
ท่านว่าถูกแล้ว
-
เม้นแล้วอัพเดทด้วยงิ -____-
-
ช่วงนี้ยุ่งสุดๆเลยสิเนี่ย ไม่มีเวลามาอัพเดทเลยอ่ะ
-
มาส่งความรักความห่วงใยให้นู๋นิว คิดถึงจังเลย :กอด1:
-
ที่ผ่านมางานค่อนข้างยุ่งมากครับ เพราะน้ำท่วมโคราช ทำให้หลายคนกลับเข้าบ้านตัวเองไม่ได้
จำเป็นต้องมาเปิดห้องโรงแรมนอนไปก่อน อีกส่วนนึงก็เป็นแขกที่จองห้องพักล่วงหน้า
และเริ่มทะยอยเข้าพักกันมาตั้งแต่วันที่21-24ตุลา คือกลุ่มผู้ปกครองและนักศึกษาจากมทส.
เนื่องจากเป็นช่วงซ้อมรับปริญญาและต่อเนื่องจนถึงวันรับจริง ห้องพักเต็มทุกคืน งานก็มากล้นตาม
แต่ตอนนี้เริ่มเข้าสู่ภาวะปกติ เพราะนักศึกษารับปริญญาเสร็จแล้วและผู้ปกครองก็เริ่มกลับกันไปแล้ว
จะมีก็แต่รอแขกขาจรที่เชคอินตามปกติ ก็คงไม่ค่อยวุ่นวายเท่าไหร่แล้วล่ะครับ ว่างๆจะแวะมาอัพไดฯนะครับ
คิดถึงทุกคนนะครับ (ทั้งรีพลายก่อนหน้าและรีพลายทีจะตามมาหลังจากนี้) :กอด1:
-
ตอนนี้พี่เดกลับมาโคราชแล้ว เมื่อวันก่อนยังเพิ่งชวนผมไปดูห้องพักใหม่
ตอนหาห้องพักเป็นช่วงที่รอสัมภาษณ์งานโรงแรมที่ใกล้กับที่ผมทำอยู่ แต่อยู่คนละมุมถนน
ห้องพักใหม่กฏระเบียบเคร่งครัดกว่าเก่า ดังนั้น พี่เดจึงเอาเดนิสกลับไปเลี้ยงไม่ได้
ก็คงต้องอยู่กับผมเป็นการถาวรแล้วล่ะครับ จากวันที่เจอกัน ก็ใช้เวลานอกบ้านทั้งวันจนค่ำ
กลับมาส่งผมที่บ้านพี่เดก็ลงไปเล่นกับเจ้าเดนิส เจ้าของกับแมวเค้าเล่นกันน่ารักจริงๆ
พี่เดบอกเจ้าเหมียวว่า "ต่อไปต้องอยู่กะพี่นิวนะ แล้วป๊าจะมาเล่นด้วยบ่อยๆ"
ตอนจะกลับเจ้าเดนิสยังเดินตามพันแข้งพันขาพี่เดอยู่ไม่ห่าง จนพี่เดจะขึ้นรถน่ะล้ะ
ผมถึงต้องอุ้มเจ้าเหมียวตัวน้อย ไว้กับตัวแล้วยกขาข้างนึงโบกเป็นเชิงบ๊ายบายพี่เด
ปล.เรื่องแหวนที่พี่เดเคยให้ผมไว้ ผมถอดคืนเค้าแล้วนะครับ
แต่พี่เดบอกว่า "ฝากไว้ที่นิวก่อนได้มั้ย ถ้าพี่เอาคืนมาจะยิ่งทำให้พี่คิดถึงคนที่เคยใส่มากขึ้น"
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
นึกว่าจะสารภาพรัก ไม่ได้ใจเลยนาย ด.เด โด่เด่ นี่
55555555555555555555555555555555555555555555555555
-
เจ้าเหมียวเนี่ยถือว่าเป็นตัวแทนของพี่เดเลยนะคับเนี่ย
เหอะๆ อาจทำให้พี่นิวนึกถึงพี่เดบ่อยๆด้วย
จะรอตอนต่อไปนะคับ
ตอนที่พี่เดปากแข็งมาสารภาพรักซะที
-
น้องเหมียว.....เฟี้ยวรัก 5555 :laugh:
-
ฮ่าๆ ลุ้นกันใหญ่ ลืมนึกถึงเชนรึเปล่าครับ
ตอนนี้เชนโทร.มาบอกว่า กำลังจะกลับมาสมัครงานที่โคราชอีกครั้ง
เค้าว่าจะไม่รอที่เก่าละ ผมก็เลยแนะนำว่าให้มาสมัครเป็นกุ๊กที่โรงแรมเดียวกัน
เห็นเชนบอกว่าเคลียร์ธุระทางบ้าน(เชนช่วยกิจการที่บ้านอยู่ด้วยน่ะครับ)
อีกสักสัปดาห์นึงก็จะกลับมาสมัครงานละ แต่ก็คงให้ได้งานก่อนแล้วค่อยหาที่พักใกล้ๆอีกที
ดังนั้นอย่าเพิ่งลุ้นใครคนใดคนนึงจนลืมอีกคนซะล่ะครับ
ที่พูดเนี่ยไม่ได้แปลว่าผมเผื่อใจให้ใครในสองหนุ่มนี้หรอกนะ
เพราะการเลิกลากับ เทียน ในครั้งที่ผ่านมา ทำให้ผมยังไม่พร้อมจริงๆ
อาจจะรู้สึกดีกับคนที่ดีด้วย อาจหวั่นไหวไปบ้าง ใจสั่นไปหน่อย แต่ก็ไม่พร้อมเริ่มใหม่ตอนนี้
ผมเคยพูดกับเพื่อนๆว่า ผมคงทำให้ "คู่แท้" ของผมหลุดลอยไปพร้อมการตายของเทค
"ความรัก" ที่อาจจะเกิดขึ้นกับผมจนตลอดชีวิตนี้ ผมคงทำได้แค่สองสิ่ง
1.รักและเลิกไปเรื่อยๆ คือพร้อมจะรักก็รัก แม้รู้ว่าเค้าไม่ใช่คู่แท้ และสักวันต้องจากกัน วนเวียนซ้ำซาก
2.ตั้งมั่นว่าจะไม่รักใครอีก และครองตัว ครองใจไปจนกว่าจะตายเพื่อไปพบ "คู่แท้" ที่จากไปในชาติหน้า
ปล.เมื่อวานนอกจากจะได้เงินเดือนแล้ว ยังได้เบี้ยขยันเพิ่มอีกด้วย ปลาบปลื้มมมมมมม
-
อิอิ มาดูแล้วก็แอบอิจฉาไปด้วยนิดนึง
หนาวแล้วเน้อดูแลสุขภาพด้วย :bye2:
-
โห ถ้าพี่นิวเลือกข้อสองจริงๆ
ยอมรับเลยว่า ใจแข็งมากๆอ่าคับ
แต่ก็เข้าใจนะคับ ผิดหวังจากความรักมาหลายครั้ง
เลยไม่อยากจะเสียใจอีกแล้ว (=w=)
ยังไงก็คงรอลุ้นล่ะคับ ว่าจะเป็นพี่เชนหรือพี่เดที่ครองใจของพี่นิวได้
ปอลิง ฝนตกทุกวันเลย มีแนวโน้มว่าน้ำจะท่วมแน่ๆเลยอ่าคับ
ดูแลสุขภาพ+ระวังน้ำท่วมกันด้วยน้าคับทุกๆคน
ปอลิงสอง พี่น้อตค้าบบบ ต่อนิยายได้แล้วค้าบบบ กะลังรออ่านอยู่อ่า
-
อ้าว นึกว่าเพื่อนจะมาอัพไดฯ ซะอีก เค้ารอกันอยู่นา
คิดถึงจัง อิอิ
-
กอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
อ้าว นึกว่าเพื่อนจะมาอัพไดฯ ซะอีก เค้ารอกันอยู่นา
คิดถึงจัง อิอิ
แหม..............คุณเพื่อน ก็ได้ฟังฉบับเต็มไปแล้วนี่นา ขอเวลาเรียบเรียงเรื่องราว
จากฉบับต้นเรื่อง ให้กระทัดรัด อ่านง่าย ในแบบของ "บทละคร" สักแป๊บนะจ๊ะ
-
อ้าว นึกว่าเพื่อนจะมาอัพไดฯ ซะอีก เค้ารอกันอยู่นา
คิดถึงจัง อิอิ
แหม..............คุณเพื่อน ก็ได้ฟังฉบับเต็มไปแล้วนี่นา ขอเวลาเรียบเรียงเรื่องราว
จากฉบับต้นเรื่อง ให้กระทัดรัด อ่านง่าย ในแบบของ "บทละคร" สักแป๊บนะจ๊ะ
กรุณาอย่าเรียบเรียงนาน เพราะเรื่องมันจะเยอะขึ้นเรื่อยๆ จนเขียนบทไม่ทันน๊า เดี๋ยวจะหาว่าเพื่อนไม่เตือน 555
-
คิดถึง Front office ที่ชื่อนิวมาก อิอิ o13
-
คิดถึงกุ๊กน๊อตมากเหมือนกัน อยากรู้ว่า หายไปไหนน้อออออออ
สงสัยเร่งเขียนนิยายแน่ๆเลย ถึงไม่โทร.หากันมั่ง อิอิอิ
ไงก็ขอให้นิยายอกมาสำเร็จอย่างที่ตั้งใจนะครับ
ปล. พรุ่งนี้วันหยุด เดี๋ยวจะกลับมาอัพไดฯ เพราะมีเรื่องเล่าเยอะม๊ากกก มากกกกกกก 5555
-
นอยด์กับนิยายอยู่ ดราม่ามากไป อิอิ :serius2:
มาอัพเร็วๆละกันเด้อ เดี๋ยวจะมาอ่าน
-
ขณะนี้บ่าย 3 โมง สัญญากับกุ๊กน๊อตไว้ว่าจะอัพไดฯ อย่าให้เค้ารอเก้อล่ะ ว่าแต่จำได้หมดมั้ยเนี่ยว่ามีเรื่องไรต้องอัพบ้างอ่ะ 555
ปล.กรุณาอย่าแปลกใจ เพื่อนก็แอบโดดงานกลับบ้านก่อนบ้างเหมือนกัน 555
-
ขณะนี้บ่าย 3 โมง สัญญากับกุ๊กน๊อตไว้ว่าจะอัพไดฯ อย่าให้เค้ารอเก้อล่ะ ว่าแต่จำได้หมดมั้ยเนี่ยว่ามีเรื่องไรต้องอัพบ้างอ่ะ 555
ปล.กรุณาอย่าแปลกใจ เพื่อนก็แอบโดดงานกลับบ้านก่อนบ้างเหมือนกัน 555
อิอิ สงสัยเรื่องยาวเกิน พิมพ์ยังไม่เสร็จแน่ๆครับ คุณ @PurPle SuN@ :laugh:
-
ขณะนี้บ่าย 3 โมง สัญญากับกุ๊กน๊อตไว้ว่าจะอัพไดฯ อย่าให้เค้ารอเก้อล่ะ ว่าแต่จำได้หมดมั้ยเนี่ยว่ามีเรื่องไรต้องอัพบ้างอ่ะ 555
ปล.กรุณาอย่าแปลกใจ เพื่อนก็แอบโดดงานกลับบ้านก่อนบ้างเหมือนกัน 555
อิอิ สงสัยเรื่องยาวเกิน พิมพ์ยังไม่เสร็จแน่ๆครับ คุณ @PurPle SuN@ :laugh:
ไม่ใช่ว่าพิมพ์ยังไม่เสร็จครับ แต่ยังไม่ได้เริ่มพิมพ์เลยตะหาก มัวแต่นอน ตื่นมาก็ติดธุระนอกบ้านอ่ะ
-
แต่ไหนๆว่าจะเล่าก็ต้องเล่าให้ฟังตามสัญญาเนาะ จริงๆมันก็หลายเรื่องผ่านเข้ามาในเวลาที่ต่างกันไป
ผมเลือกจะเล่าเรื่องที่มีผลเกี่ยวเนื่องกันก่อนละกันครับ ถื่อว่าเป็นการแนะนำเพื่อนร่วมงานใหม่ของผมด้วย
ปกติตอนไปทำงาน ผมจะให้น้าชายไปส่งเป็นประจำอยู่แล้ว เพราะนายแม่ไม่อยากให้ขับรถเอง วันนึงผมเข้างานตอนบ่าย
กำลังเลี้ยวรถออกจากหน้าบ้าน ก็พอดีเจอกัปตันห้องอาหารของโรงแรมที่ผมทำงานอยู่ เค้าเดินผ่านมาทางหน้าบ้านผม
ต่างคนต่างจำกันได้ก็ชี้มือชี้ไม้เป็นเชิงทักทาย ตอนอยู่ที่ทำงาน ก็ถามกันได้ความว่า เค้าอยู่อพาร์ทเม้นท์หน้าบ้านผมเอง
ผมกลับมาอยู่บ้านตั้งนาน น่าแปลกที่เราไม่เคยเจอกันมาก่อนเลย แต่ตอนที่เจอกันที่ทำงาน ผมก็รู้สึกคุ้นหน้าเค้านิดหน่อย
เราก็เลยคุยกันว่า บางทีเราคงเดินสวนกันไปมาหลายครั้งแล้วก็ได้ แต่ไม่ทันได้จดจำกัน และไม่นึกว่าจะได้มารู้จักกัน
คืนนั้นผมและกัปตันห้องอาหารคนนี้ เลิกงานพร้อมกันก็เค้าก็เลยอาสามาส่งผมที่บ้าน ซึ่งพอเค้าเห็นบ้านผมเค้าก็จำได้
ว่าเป็นบ้านนี้เองที่ต่างจากบ้านหลังอื่นๆในบริเวณเดียวกัน เพราะบ้านหลังอื่นจะมีเนื้อที่สำหรับบ้านหนึ่งหลัง
บางบ้านจึงต่อเติมเป็นสองชั้น บ้านผมมีสองหลังแต่มีชั้นเดียว ซึ่งอยู่ในบริเวณเดียวกัน มีสนามหญ้าเขียวสดด้านหน้า
เค้าเองก็ชี้ให้ดูว่า อพาร์ทเม้นท์ที่เค้าอยู่ก็คือ ตึกสีโอลด์โรสที่อยู่หน้าบ้านผมนี่เอง นี่เราอยู่ซอยเดียวกันมาตั้งนานแล้วนี่
จนกระทั่งวันต่อมาผมและกัปตันหยุดวันเดียวกัน เค้าขี่มอไซค์มาบ้านผม และชวนไปซื้อของที่เดอะมอล์ ผมก็ไปด้วย
เพราะผมจะออกไปจ่ายค่าเนตของผม ค่ามือถือของคุณป๋า และไปเอาหนังสือที่นายแม่สั่งจองไว้ด้วย
ถึงห้างแล้ว เราสองคนต่างคนต่างเดินไปร้านที่เราสนใจสินค้าในร้านนั้น และนัดเจอกันอีกที ตอนทานข้าวเย็นด้วยกัน
เราตกลงกันว่าจะกินหมูกะทะ ซึ่งก็ตามนั้น เราได้คุยกันมากขึ้นระหว่างอยุ่ในร้านหมุกะทะ ทำให้ต่างคนต่างรู้ว่า
ที่ผ่านมาผมกะเค้าต่างก็ไม่เคยรุ้จักชื่อกันเลย เค้าเองเรียกผมว่า "คุณ" ผมก็เรียกเค้าว่า "พี่กัปตัน"
จนเมื่อวันที่นั่งกินหมูกะทะกันนี่แหล่ะถึงรู้ว่าเค้าชื่อ นิน ที่มาจากคำว่า นินจา ส่วนเค้าก็เพิ่งรู้ว่า ผมชื่อ นิว ที่แปลว่าใหม่
และทีได้รู้เพิ่มอีกอย่างคือ จริงๆแล้วเค้าเด็กกว่าผมสองปี เพราะปีนี้เค้าอายุเต็ม27ตั้งแต่เมื่อต้นปี ส่วนผมเพิ่งเต็ม29
ผมบอกเค้าว่า งั้นต่อไปผมคงไม่เรียกเค้าว่าพี่แล้วล่ะ แต่จะยังคงเรียก "กัปตัน" ตามหน้าที่ของเค้าเหมือนเดิม
ฝ่ายเค้านั้นขอเรียกผมว่า "คุณ" อย่างที่เคยเรียก แต่เมื่อรู้ชื่อกันแล้ว ก็เลยเรียกว่า "คุณนิว"
ทั้งที่ผมได้บอกไปแล้วว่า ไม่จำเป็นต้องเรียกผมดวยคำที่ยกย่องตลอดเวลาขนาดนั้น แต่เค้าก็ยืนยันว่าชินปากซะแล้ว
ด้วยความที่ตารางการทำงานของเราสองคนมีวันทีตรงกันอยู่ 3วัน คือ
ปกติกัปตันนิน เข้าเช้าตลอด จะมาเข้าบ่ายเฉพาะวันอังคาร วันพุธหยุดก่อน เพื่อเข้าเช้าตามปกติในวันพฤหัส
ส่วนผมนั้นเข้าบ่ายเป็นหลัก รวมทั้งวันอังคารด้วย แล้วผมจะหยุดวันพุธ เพื่อที่จะเข้าเช้าวันพฤ.แทนคนที่หยุด
ดังนั้นในวันถัดมา(เช้าวันพฤ.) กัปตันนินจึงอาสามารับผมที่หน้าบ้านเพื่อไปทำงานพร้อมกันในตอนเช้า
มีคนถามผมว่า รู้สึกว่าเค้ามีอะไรพิเศษกับผมรึเปล่า ผมตอบได้ว่าผมไม่รู้สึกอะไรเลย และยิ่งไปกว่านั้น
ผมเห็นว่ากัปตันนืนเค้ากะลังจีบน้องนุ่น แคชเชียร์ของโรงแรมนี้อยู่ ผมเลยคิดว่า มันไม่มีทางเป็นไปได้
จนกระทั่ง.....
วันนึงน้องนุ่นมาถามผมว่า พอจะออกมั้ยว่ากัปตันนินเป็นเกย์รึเปล่า ผมก็แปลกใจว่าเค้าจีบน้องอยู่น้องเค้าจะสงสัยทำไม
แต่น้องนุ่นก็พูดถูกอย่างนึงคือ ท่าทางของกัปตันนิน มีแววส่อไปทางที่จะเป็นเกย์ ซึ่งใครได้เห็นเค้าแรกๆก็คิดว่าเกย์ชัวร์
ผมบอกว่า ผมดูไม่เป็นหรอก รู้แค่เรื่องตัวเองก็พอ คนอื่นจะเป็นอะไรผมดูไม่ออก และขี้เกียจหาคำตอบให้รกสมอง
แต่อีกไม่กี่วันต่อมา น้องนุ่นนี่แหล่ะที่เป็นคนมาบอกผมว่าเค้าถามกัปตันนินไปตรงๆเลยว่าเป็นเกย์รึเปล่า และคำตอบคือ...
"พี่นินิวรู้ป่ะ พี่นินแกบอกนุ่นว่า แกอ่ะเอาได้ทั้งผู้ชายผู้หญิงเลยนะ แล้วงี้นุ่นจะเดินหน้าต่อหรือหยุดดีล่ะพี่"
ผมก็งงอยู่พักนึง คืองงว่าทำไมกัปตันนิน ตอบตรงขนาดนั้นทั้งที่กะลังจีบน้องเค้าอยู่แท้ๆ ยังยืดอกยอมรับว่าเป็นไบซะงั้น
แต่ผมเมื่อน้องนุ่นอยากได้ความเห็นจากผม ผมก็ตอบไปว่า "ถ้าชอบเค้าก็อย่าได้แคร์ อะไรที่สบายใจก็ทำไป"
น้องนุ่นยังฝากผมอีกด้วยว่า "พี่นินิวบ้านอยุ่ใกล้ๆกะพี่นินอ่ะ ฝากดูให้หน่อยดิว่าเค้าพาใครเข้าห้องมั่งมั้ย"
แต่ผมว่าไม่ควรเอาตัวผมไปพัวพันกะพวกเค้าจะดีกว่า จึงทำได้แค่ยิ้มๆ ไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธอะไรทั้งสิ้น
-
นั่นจิคับ
เห็นด้วยกะพี่นิวนะคับ
ขืนเอาตัวเองเข้าไปพัวพันด้วย
อาจจะมีปัญหาภายหลังแน่ๆอ่ะคับ
เพราะเค้าก็เป็นไบ ละถ้าอยู่ด้วยกันกะพี่นิวบ่อยๆ
คงต้องมีซสักวันแหละคับ ที่เค้าอาจจะมีใจให้พี่นิว
ทั้งๆที่ยังคบกะน้องนุ่นอยู่ แบบนี้คงไม่ดีแน่ๆอ่ะคับ
แวะเข้ามาอ่านละก็ให้กำลังใจ พี่นิวนะคร้าบบ
-
อิอิ ล่อแหลมอีกละ ก็อย่างที่ปิ๊งบอกคงต้องระวังตัวเราด้วยครับ ถ้าพัวพันกับเค้ามากไปอาจจะเกิดปัญหาตามมาได้ ว่าแต่แล้วสองหนุ่ม เชนกะพี่เด อ่ะครับ เป็นไงบ้าง
-
ตอนนี้เชนช่วยธุรกิจที่บ้านที่ชัยภูมิ เลยตัดสินใจว่า จะวางความฝันการเป็นพ่อครัวไว้ก่อน
เพราะทางบ้านเองก็จำเป็นต้องให้เชนเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงในช่วงที่เพิ่งผ่านภาวะน้ำท่วมมาหมาดๆ
ส่วนพี่เดก็ได้งานเรียร้อยแล้วอยู่กันคนละถนนกับโรงแรมที่ผมทำงานอยู่ ซึ่งก็ถือว่าไม่ไกลกันมากครับ
-
แล้วอย่างนี้จะทำไงกะเค้าสองคนต่อดี อิอิ
-
เข้ามาอ่านทู้พี่นิวต่อครับ ^^
โคราชน้ำลดแล้ว หวังว่าที่บ้านคงไม่เป็นอะไรนะครับ ^^
..
-
งืม นั่นจิคับ
แล้วพี่นิวจะทำยังไงกะพี่เดย์แล้วก็พี่เชนอ่ะคับ
อยากรู้ๆ
-
กับเชนก็คงไม่ต้องทำอะไร เพราะผมไม่เคยให้ความหวังมาตั้งแต่แรก
แม้ในวันที่เชนเข้าใจว่าผมกับพี่เดเป็นแฟนกัน (ทั้งที่มันไม่ใช่)
ผมก็ยังไม่ได้อธิบายควมจริงถึงข้อตกลงระหว่างผมและพี่เด
จะว่าไปแล้วนับจากวันนั้น เชนก็คงใช้ระยะเวลาและความห่างของระยะทาง
ช่วยบรรเทาอารมณ์ ความรู้สึก ซึ่งก่อเกิดจากความใกล้ชิดผูกพันของผมกับเชนลงได้บ้าง
ผมเชื่ออยู่อย่างนึงว่า ความรู้สึกที่เชนมีให้ผม อาจต้องรอให้เวลาและระยะทางเป็นเครื่องมือ
ที่ช่วยให้เค้ารู้ใจตัวเองว่า แท้จริงแล้วเค้าคิดกับผมแบบเพื่อนสนิท มากกว่าจะเป็นแบบคนรัก
อาจเพราะที่ผ่านมาเราอยู่ใกล้กัน ทำให้เค้ายึดเหนี่ยวผมไว้มากจนนึกไปวาเป็นความรักความชอบ
แต่นานไป เค้าจะรู้เองว่า ความรู้สึกที่มาจากการช่วยเหลือ เกื้อกูลกันนั้นอยู่บนพื้นฐานความเป็นเพื่อนเท่านั้น
-
เข้ามาเยี่ยมเจ้าของบ้าน ตื่นรึยังหว่า
-
สำหรับพี่เด ตอนนี้ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงกะเค้าเหมือนกัน เพราะได้พูดกันแล้วว่าจะคืนแหวนให้
แต่พี่เดกลับเป็นฝ่ายผัดผ่อน ไม่ยอมรับแหวนคืนซะงั้น ทั้งที่ล่าสุดนี้เค้าก็เพิ่งแวะมาเยี่ยมเจ้าเดนิส
ที่บ้านผม เค้าก็ยังไม่ได้พูดเรื่องแหวนขึ้นมาอีก ทังที่เค้าเองก็ยังเห็นว่าแหวนเค้าอยู่ติดนิ้วผมเรื่อยมา
จะเรียกคืนไปซะตอนไหนก็ได้ ผมเองก็ไม่อยากพูดซ้ำอีก เพราะเกรงเค้าจะคิดว่าผมผลักไสเค้า
เวลานี้เพื่อนๆในที่ทำงานใหม่ของผมมักถามถึงที่มาของแหวน และเจ้าของแหวน ผมก็เล่าตามจริง
หลายคนบอกว่า เจ้าของแหวนเต็มใจให้ผมสวมตลอดไป บางคนยังบอกอีกว่า ผมเองก็คงเต็มใจสวมไว้เช่นกัน
ผมปฏิเสธว่า ผมไม่ได้คิดอย่างนั้น แต่เมื่อเพื่อนสนิท(ในที่ทำงานใหม่) เอ่ยกลับมาว่า
"ถ้าแกไม่รักเค้า แกจะใส่แหวนเค้าติดนิ้วไว้ทำไม ถึงเค้าไม่เอาคืนแกก็ถอดวางซะก็ได้"
ผมก็จนปัญญาจะคิดต่อไปว่า แล้วผมรู้สึกยังไงกันแน่ แต่ถามตัวเองกี่ครั้งผมก็ยังได้คำตอบเดิมว่า
"ไม่ได้รัก" แต่จะหาเหตุผลมาหักล้างว่า ไม่ได้รักแล้วทำไมไม่ถอดแหวนเค้าซะทีผมก็หาไม่พบ
จะว่าไป เหตุผล และ การกระทำของผม เกี่ยวกับเรื่องแหวนของพี่เดที่นิ้วนางข้างซ้ายของผมนั้น
มันออกจะขัดกับคำกล่าวในบทพระราชนิพนธ์ ของในหลวงรัชกาลที่๕ ซึ่งทรงประพันธ์ไว้ว่า
"แม้รักร่วมสวมใส่ไว้ติดกาย เมื่อใดวายสวาสดิ์วอดจึงถอดเอย"
-
เข้ามาเยี่ยมเจ้าของบ้าน ตื่นรึยังหว่า
ตื่นแล้วครับ ยิ่งเป็นแขกพิเศษนานๆมาเยี่ยมที ยิ่งต้องรีบออกมาต้อนรับเลย 555555
-
จะว่าไป เหตุผล และ การกระทำของผม เกี่ยวกับเรื่องแหวนของพี่เดที่นิ้วนางข้างซ้ายของผมนั้น
มันออกจะขัดกับคำกล่าวในบทพระราชนิพนธ์ ของในหลวงรัชกาลที่๖ ซึ่งทรงประพันธ์ไว้ว่า
"แม้รักร่วมสวมใส่ไว้ติดกาย เมื่อใดวายสวาสดิ์วอดจึงถอดเอย"
เป็นพระราชนิพนธ์ของรัชกาลที่ 5 นะครับ เป็นสารรักมอบให้เจ้าจอมสดับครับ
ไหนๆก็แอบซุมอ่านมานานนับปี วันนี้เลยเปิดตัวซะเลย :mc4: :pig4:
-
เพราะไม่ได้รักก็ผูกพัน :m13:
-
ก็ถ้ายังงี้นะผมว่ามันก็คงอยู่ที่นิวเองแล้วนะ ว่าจะตัดสินใจยังไง
บางทีเราถามตัวเราเองแค่ว่าเรารักเค้ามั๊ยนี่้ ผมว่ามันยังไม่พอหรอกทั้งที่เราน่าจะรู้ใจตัวเองดีนะ
แต่บางทีมันมักมีการเข้าข้าวตัวเองไปบ้าง หรือมัวคิดแทนตัวคนอื่นไปบ้างนะ
ทำให้ความจริงในใจเรามันบิดเบือนไปได้เสมอนั่นแหละ
แต่ถ้าจะถามว่าเรารักใครสักคนนั้นมั๊ย ผมว่าแค่เราดูว่าเราคิดถึงเค้าเสมอมั๊ยก็น่าจะรู้่แล้วนะ
ถ้าเราคิดถึงเค้าทุกครั้งที่ทำอะไรสักอย่าง คิดถึงเค้าเสมอมากกว่า 1 ครั้ง ใน 1 วันแล้วละก็
ผมว่ามันคงถือว่าเป็นความรักแล้วนะ ไม่ว่าเราจะคิดยังไงอยู่ก็เหอะ
ก็ลองไปคิดดูอีกทีนะครับ
-
จะว่าไป เหตุผล และ การกระทำของผม เกี่ยวกับเรื่องแหวนของพี่เดที่นิ้วนางข้างซ้ายของผมนั้น
มันออกจะขัดกับคำกล่าวในบทพระราชนิพนธ์ ของในหลวงรัชกาลที่๖ ซึ่งทรงประพันธ์ไว้ว่า
"แม้รักร่วมสวมใส่ไว้ติดกาย เมื่อใดวายสวาสดิ์วอดจึงถอดเอย"
เป็นพระราชนิพนธ์ของรัชกาลที่ 5 นะครับ เป็นสารรักมอบให้เจ้าจอมสดับครับ
ไหนๆก็แอบซุมอ่านมานานนับปี วันนี้เลยเปิดตัวซะเลย :mc4: :pig4:
ขอบคุณมากครับ ผมจำผิดไปจริงๆ เป็นบทพระราชนิพนธ์ของรัชกาลที่๖ ต้องเป็นเรื่อง มัทนะพาธา
ซึ่งในบทพระราชนิพนธ์มีวลีที่ลึกซึ้ง เป็นที่กล่าวถึงจนปัจจุบัน คือบทที่ว่า....
"ความรักเหมือนโรคา บันดาลให้ตามืดมล
ไม่ยินและไม่ยล อุปะสัคคะใดๆ
ความรักเหมือนโคถึก กำลังคึกผิขังไว้
ก็โลดจากคอกไป บยอมอยู่ ณ ที่ขัง"
ซึ่งน่าจะเป็นที่มาของ ท่อนหนึ่งในเนื้อร้องของเพลง บุพเพสันนิวาส
-
แต่ถ้าจะถามว่าเรารักใครสักคนนั้นมั๊ย ผมว่าแค่เราดูว่าเราคิดถึงเค้าเสมอมั๊ยก็น่าจะรู้่แล้วนะ
ถ้าเราคิดถึงเค้าทุกครั้งที่ทำอะไรสักอย่าง คิดถึงเค้าเสมอมากกว่า 1 ครั้ง ใน 1 วันแล้วละก็
ผมว่ามันคงถือว่าเป็นความรักแล้วนะ ไม่ว่าเราจะคิดยังไงอยู่ก็เหอะ
อย่างนั้นก็ยิ่งแย่ไปกันใหญ่เลยครับน๊อต เพราะไม่มีวันไหนเลยที่ผมนึกถึงพวกเค้าเกิน1ครั้ง
อาจเพราะผมรู้สึกดีที่เค้าดีกับผม แต่เมื่อเวลาผ่านไปความหวั่นไหวกลายเป็นเสถียรภาพ
ความนิ่ง ทำให้ผมรู้สึกว่า แท้จริงแล้ว ความวูบไหวเมื่ออยู่ใกล้กันเป็นเพียงอารมณ์ชั่ววูบที่เกิดขึ้นได้
แต่เมื่อไหร่ที่เราไกลกัน มีระยะห่างให้ได้ใช้เวลาเป็นตัวของตัวเอง แล้วเราไม่ได้พะวงถึงเค้าสักนิดนั่นล่ะ
ผมถึงแน่ใจว่าผม
"ไม่ได้รัก" เป็นแต่เพียงความสนิทสนมในช่วงที่ได้ทำงานร่วมกันก็เท่านั้นล่ะครับ
เมื่อลองถามตัวเองอย่างที่น๊อตแนะนำ ผมจึงแน่ใจว่า ถึงเวลาแล้วที่ผมจะหาที่วางอันเหมาะสมแก่แหวนวงนี้
อย่างที่บอกล่ะครับ แม้ว่าพี่เดไม่ยอมรับแหวนวงนี้คืน แต่ผมก็มีสิทธิ์จะให้อิสระแก่นิ้วนางข้างซ้ายของผมด้วยตัวผมเอง
สมดั่งพระราชนิพนธ์ในวรรคท้ายที่ว่า
"...เมื่อใดวายสวาสดิ์วอดจึงถอดเอย"ปล.อย่ากระนั้นเลย พูดถึงแหวนวงนี้หลายครั้งแล้ว เอามาให้ชมกันบ้างละกัน (ถ่ายรูปในขณะที่ยังสวมนิ้วอยู่)
(http://www.yenta4.com/images/myalbum/4/403794/337139/4cb6eb53cb714)
-
ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้วเน้อ เพราะเราก็คงต้องให้ใจพี่เดเค้าเป็นอิสระจากเราเหมือนกันครับ
ตราบเท่าที่แหวนนั้นยังอยู่ักับเรา ก็คือใจเค้ายังอยู่กับเรานะ
ถ้าคืนเค้าไปก็คงเท่ากับคืนใจให้เค้ากลับไป เพื่อว่าเค้าจะได้ไปมองคนอื่นๆได้บ้างนะ ชีวิตมันยังอีกยาวอ่ะ
ถ้าเค้ามีคนที่รักเค้า และเค้าก็รักคนๆนั้นมันก็คงดีแหละ
เราก็คงสบายใจไปด้วยแหละเนอะ
-
ก็บอกแล้วว่าให้ถอดแขวนคอเดนิสเอาไว้ ฝากไว้ให้พ่อมัน เค้าจะได้รู้ ก็ยังคง "สวมใส่ไว้ติดกาย" อยู่
จริงๆ ตัวพี่เดเองอ่ะก็อาจจะยังไม่ถึงกับแน่ใจตัวเองนัก ว่าที่คิดกับนิวคืออะไร และยังคงต้องการเวลาในการตัดสินใจอยู่
ที่เค้ายังไม่ยอบรับแหวนคืน ส่วนนึงอาจเป็นเพราะว่าหวั่นใจว่าหากรับคืนแล้วรู้ตัวภายหลังว่ามันคือรัก ก็จะกลับมาอีกไม่ได้
สำหรับนิวเอง การใส่ติดนิ้วไว้ทุกวันอาจทำให้เราเคยชิน แม้ใจไม่ได้คิดอะไรกับเจ้าของแหวน แต่วันนึงที่มันหายไป ก็จะเป็นสิ่งเตือนให้คิดถึงเค้า
ถ้าเพื่อนมั่นใจว่า ไม่ได้รัก ไม่ได้ผูกพัน ก็ถอดออกซะ แล้วเก็บไว้ เค้าไม่รับคืนก็ช่าง แค่อย่า "สวมใส่ไว้ติดกาย" ก็พอ
ว่าแต่...ที่กุ๊กน๊อตบอกว่า
ถ้าเราคิดถึงเค้าทุกครั้งที่ทำอะไรสักอย่าง คิดถึงเค้าเสมอมากกว่า 1 ครั้ง ใน 1 วันแล้วละก็
ผมว่ามันคงถือว่าเป็นความรักแล้วนะ ไม่ว่าเราจะคิดยังไงอยู่ก็เหอะ
แล้วไอ้ที่เราคิดถึงกันบ่อยๆเนี่ย เรากำลังตกหลุมรักกันหรือเปล่านิว.......แย่แล้ว 5555
นินิวคะ "แม้รักร่วมสวมใส่ไว้ติดกาย เมื่อใดวายสวาสดิ์วอดจึงถอดเอย" คุ้นๆนะคะ ว่ามาจาก M ของใครบางคนอ่ะ
ปล.คิดถึงอ่ะ T_T เราไม่ได้คุยกันนาน (2 วัน) แล้วเนอะ เพื่อนแฮปปี้ดีใช่มั้ยจ๊ะ
-
พี่นิวอาจจะคุ้นชินกับการใส่แหวนของพี่เดย์ก็ได้นะคับ
มันก็เหมือนกับ เครื่องประดับอย่างหนึ่งที่พี่นิวขาดไม่ได้
เพราะพี่นิวก็เป็นคนยืนยันเองแล้วนี่คับว่า "ไม่ได้รักพี่เดย์"
ก็คงต้องอยู่ที่ฝ่ายพี่เดย์แล้วอ่ะคับ
ว่าเค้าจะมาเอาแหวนเค้าคืนไปเมื่อไหร่
ให้เวลาเค้าเพื่อให้เค้าได้ค้นหาตัวเองเจอก่อน
เมื่อเค้าค้นหาตัีวเองพบ
บางทีเค้าอาจจะไม่ได้รักพี่นิว อย่างที่พี่นิวบอกก็ได้
แต่... ถ้าเค้ารักล่ะคับ พี่นิวจะว่าไง
-
ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้วเน้อ เพราะเราก็คงต้องให้ใจพี่เดเค้าเป็นอิสระจากเราเหมือนกันครับ
ตราบเท่าที่แหวนนั้นยังอยู่ักับเรา ก็คือใจเค้ายังอยู่กับเรานะ
ถ้าคืนเค้าไปก็คงเท่ากับคืนใจให้เค้ากลับไป เพื่อว่าเค้าจะได้ไปมองคนอื่นๆได้บ้างนะ ชีวิตมันยังอีกยาวอ่ะ
ถ้าเค้ามีคนที่รักเค้า และเค้าก็รักคนๆนั้นมันก็คงดีแหละ
เราก็คงสบายใจไปด้วยแหละเนอะ
ขอบคุณครับน๊อต คำแนะนำของน๊อตทำให้เรารู้ว่า เราควรบอกพี่เดยังไง เพื่อให้เค้าเข้าใจเรามากขึ้น
คีย์เวิร์ดนึงของน๊อตที่เราจะนำไป พูดให้เค้าเข้าใจก็คือ การคืนแหวนคือการคืนใจให้เค้า
และเมื่อเราร้องขออิสระให้กับนิ้วนางของเรา เราก็จะขอคืนอิสระให้กับหัวใจของพี่เค้าไปพร้อมกับแหวน
-
ว่าแต่...ที่กุ๊กน๊อตบอกว่า
ถ้าเราคิดถึงเค้าทุกครั้งที่ทำอะไรสักอย่าง คิดถึงเค้าเสมอมากกว่า 1 ครั้ง ใน 1 วันแล้วละก็
ผมว่ามันคงถือว่าเป็นความรักแล้วนะ ไม่ว่าเราจะคิดยังไงอยู่ก็เหอะ
แล้วไอ้ที่เราคิดถึงกันบ่อยๆเนี่ย เรากำลังตกหลุมรักกันหรือเปล่านิว.......แย่แล้ว 5555
นินิวคะ "แม้รักร่วมสวมใส่ไว้ติดกาย เมื่อใดวายสวาสดิ์วอดจึงถอดเอย" คุ้นๆนะคะ ว่ามาจาก M ของใครบางคนอ่ะ
ปล.คิดถึงอ่ะ T_T เราไม่ได้คุยกันนาน (2 วัน) แล้วเนอะ เพื่อนแฮปปี้ดีใช่มั้ยจ๊ะ
ถ้าคิดถึงกันบ่อยขนาดนี้ก็แปลว่ารักแล้วล่ะครับอัง แต่เป็นความรักแบบเพื่อนไง
ความรักที่มาพร้อมความห่วงใย มีไมตรี หวังดี และสื่อสารกันอย่างจริงใจ ตรงไปตรงมา
ดังนั้น ทั้งความรักและความคิดถึง ที่เรามีให้กันจึงเสมอต้นเสมอปลาย โดยไม่ก้าวล้ำเส้นความเป็นเพื่อน
ปล.1 ว่าแต่มาตั้งคำถามกันโจ่งแจ้งขนาดนี้ ปรึกษาคุณวุฒิรึยังจ๊ะ
อ่อ....... ว่าแต่ว่า อ๋องน้องชายสุดเท่ห์(แอบหล่อ) ของอังน่ะ ยังอยากเห็นและรู้จักเราอยู่รึเปล่า
เพราะอะไรก็เกิดขึ้นได้ในโลกนี้ เผื่อในกาลข้างหน้า เราอาจได้เรียกอังว่า "คุณพี่" ก็ได้นะ ฮ่าๆๆ
ปล.2 จากวลี "แม้รักร่วมสวมใส่ไว้ติดกาย เมื่อใดวายสวาสดิ์วอดจึงถอดเอย" ก็จิ๊กมาจากคนถามนี่ล่ะคร้าบบบบบ
-
บางทีเค้าอาจจะไม่ได้รักพี่นิว อย่างที่พี่นิวบอกก็ได้
แต่... ถ้าเค้ารักล่ะคับ พี่นิวจะว่าไง
พี่ก็คงต้องบอกเค้าว่า ในชีวิตพี่มีเพื่อนที่รักกันมาก และมีโอกาสพัฒนาไปได้มากกว่าเพื่อนมาแล้วคนนึง
พี่พลาดโอกาสครั้งนั้นทั้งที่มีเวลาศึกษานิสัยใจคอกันนับ10ปีทั้งในฐานะเพื่อนและเพื่อนแท้ในเวลาที่อีกฝ่ายล้มลง
แต่ด้วยความที่ยังเด็ก และ ความกลัว ความไม่แน่ใจ เมื่อวันที่ทุกอย่างรอบตัวพี่มันลงตัวและพร้อมจะยอมรับ
เค้าคนนั้นก็ได้จากพี่ไปอย่างไม่มีวันกลับ คนที่เรารักมากที่สุดคนนึง คนที่เราได้ดูแลเค้าในยามป่วยไข้
คนๆนั้นทำให้พี่รู้จักความรัก และ การสูญเสียด้วยชีวิตและลมหายใจของเค้าตราบจนลมหายใจสุดท้ายในอ้อมกอดพี่
เมื่อเวลาผ่านไป ความรักที่ก่อเกิดจากสมอง รักด้วยการไตร่ตรอง พิจารณา และเลือกในสื่งที่ดีที่สุด
เป็นความรักที่ค่อยๆเกิดขึ้นจากความไม่รัก ความรักที่เกิดจากความพึงพอใจกันในเรื่องเซกซ์
ความรักที่ค่อยๆสานต่อด้วยความเอื้ออาทร เริ่มจับจองพื้นที่ทั้งหมดของหัวใจพี่อีกครั้งหลังจากแห้งแล้งเนิ่นนาน
แต่แล้วความรักนั้นก็จบลงอย่างไม่คาดคิด เหมือนภาพฝันที่ฟุ้งกระจายในม่านฟ้า ล่องลอย สวยงาม
เพียงแค่ลมพัดมาวูบเดียวความฟุ้งฝันนั้นก็วูบดับไป ด้วยการ์ดแต่งงานของเค้ากับผู้หญิงอีกคน
เพราะฉะนั้น พี่รู้จักความรักมามากพอจะรู้ว่า อะไรคือรัก หรือ อะไรคือไม่รัก
ความรู้สึกรักนั้นเมื่อเกิดแล้วก็หลอกตัวเองว่าไม่รักไม่ได้ แต่หากไม่รักจะฝืนให้รักยิ่งทรมาน
คนที่รักและรอคอยการถูกรักตอบต้องอยู่กับความหวังที่จับต้องไม่ได้ มีเพียงกำลังใจอ่อนล้าไปวันๆ
คนที่ไม่รักพยายามมองหาข้อดีของอีกฝ่ายเพื่อสะกดจิตตัวเองให้รักเค้าก็ทรมานกับความอึดอัดที่ทำไม่ได้สักที
คำตอบของพี่อาจจะยาว และกล่าวย้อนจนคนฟังคิดว่ามันคือการชักแม่น้ำทั้งห้า
แต่สรุปสุดท้ายคือ ปฏิเสธความรู้สึกของเค้า แต่ถ้ามันจำเป็นพี่ก็ต้องพูดอย่างนี้ล่ะครับ
พี่ไม่อยากให้เค้า รักคนที่รักเค้าไม่ได้ และรอคอยความรักจากคนที่ยังไม่พร้อมจะรักใครอย่างพี่
ในท้ายที่สุด สิ่งที่พี่จะบอกเค้าก็คือ ถึงรักอย่างคนรักไม่ได้ แต่การคืนอิสระให้หัวใจเค้านี่ล่ะ
คือความหวังดี ที่มาจากความรักอย่างจริงใจไม่ว่าจะในฐานะไหน ก็ดีกว่ารั้งเค้าไว้เหมือนคนไม่รักกัน
-
เฮ้อ อ่านแล้วบางทีมันก็น่าเหนื่อยใจเนอะ ความรักเนี่ย
มันองค์ประกอบเยอะเหลือเกิน ควบคุมยากจริงๆ
อิอิ แต่อย่างที่ผมบอกเรื่องคิดถึงกันนี่ ผมหมายถึงว่าคิดถึงแบบคนพิเศษไง ไม่ใช่คิดถึงแบบเพื่อนน่ะ
เพราะไม่งั้นก็คงวุ่นวายกันไปหมด อิอิ
อย่างผมเองตอนนี้ก็มีที่คิดถึงอยู่นะ แต่ผมจะแยกได้อยู่นะ ว่ารักรึเปล่า ก็แปลกดี o13
-
555 ก้าวล้ำเส้นความเป็นเพื่อน ไม่ไหวหรอกค่ะ พ่อหนุ่มเสน่ห์แรง ไม่ไหวจะเคลียร์
อยู่กันไปแบบนี้แหละ อยู่ข้างๆกันไปเรื่อยๆ เวลาที่นิวเหนื่อย นิวท้อ ผิดหวังมาจากใคร เราจะอยู่เป็นเพื่อนกันเสมอ สัญญาว่าจะไม่ทิ้งกันไปไหน
ไม่ว่าอะไรก็ตามที่ทำให้เรามารู้จักกัน เราคิดว่าเค้าคงกำหนดมาแล้วให้คนที่ไม่ควรได้พบกัน 2 คนมารู้จักกัน ว่ามั้ย
ซึ้งพอแล้ว.. 555
เย้ยยย วุฒิไหนเหยออออ ม่ายเห็นรู้จักอ่ะ (เหลียวซ้ายแลขวาก่อน 555)
คุณน้องนิวคะ แน่ใจแล้วเหรอที่มาสนใจไอ้โหดของคุณพี่อ่ะ มันโหดจริงจังน๊า ...
ช่วงนี้เห็นนินิวมีความสุขกับงานที่ทำ เพื่อนที่ทำงานก็ดี เราก็ห่วงนิวน้อยลง
แต่ว่าทำงานหนักอ่ะพักเยอะๆ น๊า (จะตื่นมาทำไมแต่เช้า ใส่บาตร+จิบน้ำชาเสร็จก็ไปนอนสิ นอนน้อยอ่ะแก่เร็วนะเออ)
เรื่องหัวใจอ่ะ เราไม่ค่อยห่วงนิว รู้ว่านิวดูแลหัวใจตัวเองได้ดี (แม้จะสบตาเค้าแล้วแอบใจสั่นบ่อยๆ)
เรื่องพี่เด พร้อมเมื่อไหร่ก็เคลียร์กับเค้าซะ บางทีได้พูดเปิดอกกันแล้วอะไรๆอาจชัดเจนขึ้นก็ได้
รัก+คิดถึง+เป็นห่วงเพื่อนทุกวันนะจ๊ะ ^_^
ปล. น๊อตคับ ความรักเนี่ยองค์ประกอบมันไม่เยอะหรอก ทำตัวสบายๆ ปล่อยให้ใจนำไปก็พอ ยิ่งพยายามควบคุมอ่ะมันยิ่งเหนื่อยน๊า ^_^
-
อ่ะเคคับ ปิ๊งเข้าใจในคำตอบของพี่นิวละคับ
ปิ๊งก็คิดเหมือนกะพี่นิวอ่ะคับ
ว่า เราก็หวังดีำกะเค้าไม่อยากให้เค้ามาจมอยู่กับเรา
อยากให้เค้ามีอิสระ ไม่ต้องมานั่งคอยเรา
เพราะยังไงเราก็ไม่รักเค้า
ฝืนไปเราก็ลำบากใจ เค้าก็ลำบากใจ
พี่นิวผ่านเรื่องรักมามากมาย ก็อย่าท้อล่ะนะคับ สู้ๆ
เป็นกำลังใจให้นะค้าบบบ
-
อิอิ ก็จริงครับอัง เพราะว่าเราก็ต้องใช้ใจเป็นตัวนำไป แต่บางทีมันก็มีข้อจำกัดเหมือนกัน แต่ก็ไม่ต้องไปคิดหวังกับมันนักก็ละกันนะ วันนึงเราอาจเจอใครที่ดีได้เองจริงๆ ก็แค่รอวันนั้นแล้วกัน
ปล. เพิ่งไปอัพเรื่องสั้นใหม่นะ ถ้าว่างก็ลองอ่านได้นะครับ เรื่องสั้นๆเองจบตอนแล้ว
ปิ๊งไปอ่านยังอะ อิอิ
-
เมื่อคืนก่อนผมเลิกงานตอนตี3 เนื่องจากรอบ่ายมีแขกจองเป็นกรุ๊ปเยอะมาก และผมก็อยู่คนเดียวด้วย
กว่าจะเคลียร์งานเสร็จก็เกือบเช้า ระหว่างรอให้รถที่บ้านมารับก็เลยนั่งคุยกะเพื่อนที่มาต่อรอบดึกกับผมไปด้วย
ตื่นมาตอนเช้าออกไปใส่บาตร กะว่ากลับมาจะนอนให้เต็มอิ่มซะหน่อย ประมาณเกือบ8โมง พี่เดก็แวะมาหา
นายแม่เป็นคนมาเรียกผมซึ่งเพื่งจะล้มตัวลงนอนบนเตียง ก็พลันต้องลุกออกมา เห็นเดนิสกำลังคลอเคลียเล่นกับพี่เดอยู่
"พอดีพี่จะไปธุระที่ลำปาง เลยแวะมาหานิวก่อน เผื่ออยากได้อะไร แล้วก็จะมาเล่นกะเจ้าเดนิสด้วย"
"นิวไม่อยากได้อะไรหรอกครับ อือ พี่เล่นกะเดนิสไปก่อนนะ เดี๋ยวนิวมา แป๊บนึง"
ผมกลับเข้าไปไม่นานนักก็ค้นหาของที่ต้องการได้ เดินกลับมาหาพีเดและยื่นถุงผ้าสีแดงเล็กๆที่ใส่แหวนเค้าไว้ข้างใน
พี่เดเปิดออกดูด้วยสีหน้างงๆ แล้วถามผมว่า "นิวคืนพี่ทำไม ก็ในเมื่อเราคุยกันแล้ว"
"งั้นนิวขอถามว่า จะให้นิวใส่แหวนวงนี้ในฐานะอะไร" ผมถามขึ้นด้วย้ำเสียงเรียบนิ่ง
"พี่....ก็ตอบไมได้เหมือนกัน รุ้แต่ว่า ให้แล้วก็ไม่คิดเอาคืน แต่จะให้พี่ตอบว่าในฐานะอะไร พี่ก็ตอบไม่ได้อ่ะ"
ผมเห็นว่าเค้าเองก็คงเหมือนผมคือเมื่อเราอยู่ห่างกัน ความรู้สึกวูบไหวจากความใกล้ชิดก็คงเจือจางลงเป็นธรรมดา
ในเมื่อเค้าตอบไม่ได้ ผมก็เลยเป็นฝ่ายให้อิสระกัเราทังคู่ ผมบอกเค้าว่า
"งั้นพี่เก็บแหวนของพี่คืนไปก่อนนะ นิวไม่อยากสวมแหวนวงนี้ด้วยความเคยชินอย่างไร้ความหมาย"
"ทำไมนิวค้องคาดคั้นพี่" พี่เดน้ำเสียงห้วนขึ้นเล็กน้อย
"เพราะการสวมแหวนของพี่ มีข้อตกลงที่ควรจบลงไปแล้ว แต่พี่ก็ยังพูดเหมือนกับว่า นิวยังต้องรอคอยพี่"
"แล้วจะรอต่อไปอีกหน่อยไม่ได้เหรอ จะให้พี่ตอบตอนนี้พี่ไม่รู้เหมือนกันว่า เหตุผลนั้นคืออะไร"
"งั้นพี่เก็บแหวนของพี่ไว้เหอะ พี่ไม่รู้หรอกว่า การที่นิวสวมแหวนพี่ไว้ทุกวัน มันทำให้นิวยิ่งรู้สึกลึกซึ้งมากขึ้น
เอาไว้เมื่อไหร่ที่พี่แน่ใจในคำตอบ เราค่อยมาคุยกันใหม่ แต่สำหรับนิว นิวไม่ได้รู้สึกกับพี่มากพอที่จะรักพี่ได้
แต่ถึงอย่างนั้น นิวก็ไม่อยากรู้สึกผูกพัน จนกลายเป็นความเคยชินกับการสวมแหวนวงนี้ โดยที่นิวก็ไม่ได้รักพี่"
พี่เดยอมรับเหตุผลอย่างสุขุม ผมเดาว่าเค้าก็คงครุ่นคิดเหมือนกันว่า หลังจากนี้จะเป็นยังไงต่อไป
เราสองคนยิ้มให้กันอย่างจริงใจ และสบายใจที่ต่างฝ่ายต่างให้อิสระต่อกันด้วยความเข้าใจ
ก่อนจะกลับพี่เด เข้าไปหาเดนิสเพื่อจะบอกลา แต่คราวนี้เจ้าตัวแสบไม่ยอมเล่นด้วย ไม่ให้แตะตัวซ้ำยังวิ่งหนีเข้าบ้าน
"อืม....ดูสิ นอกจากคนจะไม่เลือกพี่ เจ้าแมวแสบยังไม่สนใจป๊ามันอีกด้วย" พี่เดพูดแล้วยิ้มเศร้าๆ
หลังจากพี่เดกลับไปแล้ว ผมตั้งใจจะกลับมานอนต่อให้หายง่วง กลับกลายเป็นว่า ผมนอนไม่หลับเลย
แต่ก็ไม่รู้สึกอยากเล่นเนต ไม่รู้จะเริ่มเล่าเรื่อง ไหนก่อนดี เมื่อตอนที่ถอดแหวนออกจากนิ้วก็ยังไม่เท่าไหร่
จนวันนี้ที่ได้คืนแหวนให้กลับสู่เจ้าของแล้ว ผมเพิ่งรู้สึกใจหาย เหมือนอะไรหลุดลอยออกไปจากใจ
ผมยังตอบตัวเองไม่ได้เลยครับว่า เสียใจที่เสียคนๆนึงไป หรือเสียดายแหวนที่เคยใส่กันแน่ รู้แต่ว่าใจหายก็แค่นั้น
-
:กอด1: มากอดให้กำลังใจพี่นิวครับ ^____^
-
แวะมาให้กำลังใจด้วยครับ
ส่วนนึงเราก็ทำถูกแล้วละครับ นิวเองตัดสินใจแล้วนี่นะ ว่ายังไงระหว่างเค้ากับเรามันก็ไม่ถึงขั้นนั้น
แม้ว่าถ้าจริงๆวันนึงเราอาจจะรู้สึกรักเ้ค้าจริงๆก็ได้นะ แต่ก็นั่นแหละครับ
ใช้ช่วงเวลาหลังจากนี้ทบทวนอีกสักครั้งก็ได้นี่ครับ เพราะตอนนี้เราจะมองกลับมาเห็นในอีกมุมนึงแล้วนะ
ว่าถ้าเราไม่มีเค้าแล้วเราไม่มีความสุขเลย ก็อาจจะเป็นเพราะเรารักเค้าแล้วก็ได้
ลองทบทวนอีกทีก็น่าจะดีนะครับ o13
-
พี่นิวตัดสินใจในเรื่องของพี่เดย์ไปแล้ว พี่นิวก็ต้องเชื่อมั่นในการตัดสินใจของพี่นิวสิคับ
พี่นิวอาจจะแค่ใจหายเพราะความเคยชินก็ได้ครับ
เดี๋ยวเรื่องดีๆก็ตามมาเองอ่ะแหละคับ สู้น้าๆ เป็นกำลังใจให้ครับ
-
สู้ ๆ ครับพี่นิว
อาจจะใจหายบ้าง แต่เรื่องราวมันก็ัชัดเจนขึ้นนะครับ ^^
อีกไม่นานก็จะหายเอง ^^
..
-
ขอบคุณครัทุกคน สำหรับทุกกำลังใจ ผมว่าชีวิตคนเราเหมือนละครเลยนะ
เมื่อเราเดินผ่านช่วงเวลาหนึ่ง ก็จะพบกับผู้คนและเรื่องราวต่างๆผ่านเข้ามาในชีวิตเรา
แต่ในเวลาถัดไป เมื่อเราผ่านสิ่งๆต่างๆไปสู่ฉากใหม่ของชีวิต ผู้คนและเรื่องราวเก่าๆก็ผ่านเลยไป
ในฉากใหม่นี้ก็ย่อมจะมีผู้คนและเรื่องราวใหม่ๆ ให้เราได้เรียนรู้ต่อไปอย่างไม่สิ้นสุด
จะต่างก็ตรงทีว่า ละครยังรู้ตอนจบและมีทิศทางที่ถูกกำหนดไว้ทั้งสำหรับเราและคนอื่นๆ
แต่ว่าชีวิตเรายากกว่าละครทุกเรื่องมารวมกัน เพราะฉากที่กำลังจะเริ่มขึ้นนี้เราไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง
ถึงอย่างนั้น เราก็ต้องก้าวเข้าสู่ฉากใหม่ ผู้คน และสิ่งแวดล้อมใหม่ๆ ที่เราต้องผ่านไปให้ได้อยู่ดี
และตอนนี้ฉากใหม่ในชีวิตผมได้เริ่มต้นขึ้น ...อีกครั้ง... แล้วครับ
-
ต่อไปก็สู้ๆแหละเนอะ
ก็ยังต้องเดินกันต่อนี่นะ
ขอแค่ทำให้มันดีที่สุดก็แล้วกัน o13
-
ขอบคุณครับน๊อต ถึงชีวิตจะเปลี่ยนฉาก แต่ถ้าหากเราคือตัวละคร ก็ยังต้องเดินต่อไป
-
:man1:น้องนิว ไม่แปลกหรอกที่จะใจหายความรู้สึกว่าคนที่เคยสนิทสนมกันจากไป บางทีพี่เดอาจจะได้
เข้าใจตัวเองมากขึ้นก็ได้ ต่อไปเป็นเรื่องของอนาคตแล้ว
:L2: เดี๋ยวหนาวเดี๋ยวร้อนระวังรักษาสุขภาพกันด้วยนะทุกคน
-
ไม่รีบไม่ร้อน เวลายังมีอีกเยอะ เคลียร์หัวใจตัวเองก่อนสินะ
-
มันคือ บทละคร ที่มีเราเป็นผู้แต่ง
และไม่มีเทคใหม่ต่างหาก ;-)
(แระเราก็เลือกได้ด้วยว่าจะเป็นพระเอก หรือ นางเอก หรือ นายเอก!)
-
...ชีวิตละคร...
ตัวของเราเป็นใครกันแน่ เฝ้าเปลี่ยนแปรชีวิตทุกวันไป
ตามแต่เขาปั้นให้ บทบาทวาดไว้สวมใส่ให้เดิน
วันนี้จนมืดมนเหลือที่ แต่พรุ่งนี้มั่งมีแสนเพลิดเพลิน
ความผิดหวังบังเอิญ ที่ต้องเผชิญ เขาวางให้เต้นไป
พอปิดม่านเวที โอ้นี่เราหรือนี่ ผิดแผกแหวกแนวไฉน
หลงเพลินบทบาทลีลาเรื่อยไป ลืมว่าโลกนี้ไซร้ใครรู้บทตอน
พลันหวนคืน ยืนยังที่เก่า ดั่งคืนเหย้าอบอุ่นเหมือนคราก่อน
ยินแต่เสียงวิเวกวอน กู่เรียกสะท้อนละครเล่นจนสิ้นใจ
http://www.4shared.com/audio/WMu04QLP/_-__.htm
-
...ละครชีวิต...
ถึงยามสำราญขอท่านฟังฉันหน่อยก่อน
แม้นดูละครแล้วกลับมาย้อนดูตัว
พระ นาง ตัวโกงถึงคราวออกโรงพันพัว
ชวนหัวเมามัวเต้นยั่วดังฝัน
ละครระกำช้ำจิตใจ ละครดีใจเราหัวร่อ
นั่นแหละภาพล้อเราทุกวัน
บทตัวละครมีแต่ยอกย้อนชวนให้
ระเริงจิตใจให้เคลิ้มไปพลัน
ละครมีสอนใจกัน ละครเลิกแล้วลืมพลัน
เหมือนนอนหลับฝันเพียงคืน
http://www.4shared.com/audio/XB1YWRS4/____-_.htm
-
โลกนี้คือละคร
..โลกนี้นี่ดูยิ่งดูยอกย้อน เปรียบเหมือนละคร
ถึงบทเมื่อตอน เร้า ใจ
...บทบาทลีลาแตกต่างกันไป
ถึงสูงเพียงใด ต่างจบลงไป เหมือน กัน
...เกิดมาต้องตาย ร่างกายผุพัง
ผู้คนเขาชัง คิดยิ่งระวัง ไหว หวั่น
...ต่างเกิดกันมาร่วมโลกเดียวกัน
ถือผิวชังพรรณ บ้างเหยียดหยันกัน เหลือเกิน
...โลก นี้ คือละคร บทบาทบางตอน
ชีวิตยอกย้อน ยับเยิน
...ชีวิตบางคนรุ่งเรืองจำเริญ แสน เพลิน
เหมือนเดินอยู่บนหนทางวิมาน
...โลกนี้นี่ดู ยิ่งดูเศร้าใจ
ชั่วชีวิตวัย หมุนเปลี่ยนผันไป เหมือน ม่าน
...เปิดฉากเรืองรองผุดผ่องตระการ
ครั้นแล้วไม่นาน ปิดม่านเป็น ความเศร้าใจ
...โลกนี้นี่ดู ยิ่งดูเศร้าใจ
ชั่วชีวิตวัย หมุนเปลี่ยนผันไป เหมือน ม่าน
...ปิดฉากเรืองรองผุดผ่องตระการ
ครั้นแล้วไม่นาน เปิดม่านเป็น ความเศร้าใจ
http://www.4shared.com/audio/vcIhftYV/-_online.htm
-
มาส่งเพลงให้ฟังรอไปพลางๆ พรุ่งนี้ก่อนไปทำงาน จะหาเวลามาเล่านะครับ
บอกได้แค่ว่า ช่วงนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองเนื้อหอมมากกว่าตอนเป็นกุ๊กเยอะเลย อิอิ
-
เหอะ เหอะ ก็จากกุ๊กหน้ามัน มาเป็นหนุ่มหน้าใส นั่งยิ้มแย้มรับแขกแบบนี้
ไม่เสน่ห์แรงตอนนี้ ก็ไม่รู้จะแรงตอนไหนแล้วล่ะ ว่ามั้ยจ๊ะ ^_^
-
แวะมากอดทุกคนซะหน่อยครับ :กอด1:
แต่สำหรับผมนะ ผมชอบคำคมที่มีคนบอกไว้ว่า
"บางครั้งชีวิตคนก็เปรียบเสมือนละครที่มีการซักซ้อมบทอย่างดีมาเป็นแรมปี แต่ก็ไม่เคยได้ออกแสดงจริงเลยสักครั้ง"
ตอนนี้ก็รู้สึกว่าชีวิตตัวเองเป็นอย่างนั้นอยู่ละมั๊ง
เพราะงั้นตอนนี้ถ้าใครมีโอกาสทำอะไรก็รีบทำกันเหอะนะครับ ก่อนที่มันจะผ่านเลยไปนะ o13
-
กอดหนุ่มเสน่ห์แรง สู้ๆครับ พี่นิว
-
ขอบคุณครับทุกคน
-
สวัสดีวันลอยกระทงจ้า
ไปละ ฟิ้ววววววววววว
-
มาไวไปไวจังเลยอัง
นี่ๆ วันนี้ได้อ่านดวงจาก คู่สร้างคู่สม แหล่ะ
ปกติทำนายดวงจากคู่สร้างคู่สม ถือว่าแม่นมากกกก
โชคดีคราวนี้เค้าทำนายมาแต่ เรื่องดีๆ อยากรู้ไปหาอ่านเอานะจ๊ะเพื่อน
-
ก็รีบมาทักก่อนออกจากบ้านไง ไปดูแฮร์รี่ พอตเตอร์มาอ่ะ (ฟรี อิอิ) ไว้ค่อยเม้าท์กัน
เอ! คราวที่แล้วจาก พลอยแกมเพชร ใช่ป่ะ
คราวนี้ คู่สร้างคู่สม เหรอ เดี๋ยวไปหาอ่านก่อน แล้วไอ้ที่ว่าเรื่องดีๆเนี่ยเค้าทำนายป่ะว่า...
"เนื้อคู่คุณปรากฏตัวแล้ว เป็นชาวต่างชาติ หน้าตี๋ สูง ขาว พูดเพราะ ยิ้มหวาน สุภาพ นิสัยดี"...
5555555 ไปดีกว่า มาไวไปไวเหมือนเดิม ฟิ้ววววววววววววว
ปล.เค้าแซวเล่นอย่างอนเค้าน๊า ^_^
-
กลับมาเล่าต่อ หลังจากทิ้งค้างไว้ซะนาน.....
ผมเคยพูดถึง กัปตันนินแล้วในคราวก่อน ก็จะขอพูดถึงเรื่องที่มีเค้ามาเกี่ยวข้องด้วยอีกเรื่อง(ไม่เรียงตามลำดับเวลา)
ก่อนที่จะข้ามไปเล่าเรื่องของคนอื่นๆที่เริ่มก้าวเข้ามาสู่ฉากชีวิตใหม่ๆของผม มีครั้งหนึ่งทางโรงแรมรับจัดงานเลี้ยงให้กับ
กลุ่มนักศึกษาปริญญาโท (ซึ่งเป็นภาคการศึกษาสำหรับผู้ใหญ่วัยเกิน40กันแล้วทั้งนั้น) คืนนั้นงานเลี้ยงจัดที่ห้องอาหาร
ซึ่งมีบริเวณเชื่อมต่อกับลอบบี้หน้าฟร้อนท์ของโรงแรม งานในคืนนั้นจัดเป็นแนวย้อนยุคตามแบบละครเรื่อง วนิดา
พนักงานอย่างพวกเราเลยได้เห็นแขกกว่า40คน ที่มาร่วมงานด้วยสไตล์พันตรีประจักษ์ วนิดา และ พิสมัยกันเต็มงาน
ส่วนตัวผมชอบเพลงสุนทราภรณ์ และเพลงลูกกรุงเก่าๆนั้นมีเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว คืนนี้ผมจึงรื่นรมย์เป็นพิเศษ
เมื่องานเลี้ยงใกล้จบ ประมาณ4ทุ่ม แขกส่วนนึงเริ่มเมาจนไม่สามารถขับรถกลับบ้านได้ จึงต้องเปิดห้องพัก
แขกท่าทางเมามากมาแจ้งเปิดห้อง แต่เพื่อนเค้าเห็นว่าพูดกันไม่รู้เรื่อง(คนที่มาติดต่อเมาจนอาจจะพูดไม่รู้เรื่อง)
เพื่อนเค้าเลยมาลงทะเบียนห้องพักและชำระค่าห้องแทนให้ หลังจากนั้นผมก็ทำงานของผมไปเรือยๆ จนรู้สึกว่า
มีคนจ้องผมอยู่ จนผมรู้สึกอึดอัด จะว่าเขินก็ไม่ใช่ อายก็ยิ่งไม่ใช่ ออกแนวระแวงและรำคาญมากกว่า
ผมเงยหน้าขึ้นแกล้งมองไปทางอื่นแต่ก็เหลือบดูคนๆนั้น จึงรู้ว่าเป็นคนที่มาเปิดห้องพักแทนเพื่อนของเค้าเมื่อครู่นี้
ยิ่งรู้ก็ยิ่งทำตัวไม่ถูก การเป็นฝ่ายถูกจ้องมองอย่างตั้งใจจากใครสักคนมันน่าอึดอัดมาก ไม่รู้มองเพราะอะไร
กลัวว่าผมไปทำอะไรให้แขกไม่พอใจรึเปล่า เกรงว่าด้วยฤทธิ์แอลกอฮอลล์เค้าอาจโวยวายหาเรื่องผม
ผมแกล้งลุกเดินไปทางนั้นบ้าง ทางนี้บ้าง ทำงานเรื่อยไปไม่หยุดมือ เพื่อจะไม่เปิดช่องให้ผู้ชายคนนั้น
ล้ำเส้นเข้ามาวุ่นวายกับผมได้ แต่จนแล้วจนรอดเค้าก็ เป็นฝ่ายพูดทำลายความน่าอึดอัดที่มีอยู่
"ทำที่นี่มากี่ปีแล้วน้อง" ผู้ถามคือชายร่างสูงท้วมตามวัยน่าจะเกิน40 แม้มองผ่านๆจะดูดีกว่าอายุจริง
"ก็เพิ่งทำได้สิบกว่าวันครับ" ผมตอบอย่างสุภาพ
"เหรอ ไม่กี่วันเอง แต่ทำงานดีนะ พูดจาก็สุภาพ เรียบร้อยน่ารัก" ขายคนเดิมชื่นชมด้วยน้ำเสียงกึ่มๆ
"ขอบคุณครับ" ผมยกมือไหว้และกล่าวขอบคุณ จากนั้น เค้าก็เดินไปนั่งรวมกลุ่มกับเพื่อนเค้า
ผมหันไปทางเพื่อนๆที่นั่งมองอยู่ด้วยความสงสัย แล้วพวกเราก็เรื่มประเด็นเม้าท์แขกคนเมื่อครู่ด้วยเสียงกระซิบกระซาบ
ผ่านไปสักพัก คนที่เข้ามาคุยกับผมก็ขอรับกุญแจและให้พนักงาน พาเพื่อนเค้าไปพักบนห้อง ผมนึกว่าคงไม่มีอะไรแล้ว
คาดว่าเมื่อเพื่อนเค้าเข้าพักเรียบร้อย เค้าก็คงจะกลับบ้านเลย แต่พอเดินลงมาด้านล่างก็ยังมานั่งฟังเพลงอีกสักพัก
แล้วก็เดินมาจ้องผมทำงาน โดยการเดินไปมุมนั้นทีมุมนี้ที จนเพื่อนๆเริ่มสะกิดให้ผมสลับที่นั่งกับเพื่อน
"เขียนหนังสือสวยดี พี่ขอชมเลย ไม่น่าเชื่อว่าเพิ่งมาทำงาน" แขกคนเดิมเริ่มชวนคุย แม้ผมจะไปนั่งฟาก
"ครับ" ผมรับคำยิ้มๆ แล้วก็ไม่ได้แสดงความใส่ใจอะไรอีก แต่เค้าก็ยังตอแยไม่เลิก
"แล้วทำไมเขียนหนังสือสวยจังล่ะ" ยังมีคำถามต่อมาอีก ผมแทบถอนใจแต่ก็รักษากิริยาไว้ให้มากที่สุด
"ก็ผมเขียนหนังสือมาตั้งแต่เป็นนักเรียนแล้วน่ะครับ ไม่ได้มาหัดเรียนเขียนอ่านตอนทำงานที่นี่" ผมตอบ
นึกว่าคำตอบนี้อาจทำให้แขกรู้สึกว่าถูกยอกย้อน คงไม่พอใจและล่าถอยไปเอง กลายเป็นว่าเค้าหัวเราะชอบใจซะงั้น
แล้วยังชวนคุยไปเรื่องนั้นเรื่องนี้ ผมก็ตอบเท่าที่จำเป็นโดยยังแกล้งทำงานให้ยุ่งๆเข้าไว้ จนกระทั่ง
"แล้วน้องพักที่ไหนล่ะ" เมื่อเค้าถาม ผมก็ตอบไปกว้างๆ เค้าจึงถามต่อว่า "เอารถมาเองเหรอ"
ผมยังไม่ทันตอบ เพราะแกล้งทำเป็นว่าต้องหันไปหยิบเอกสารที่ด้านหลังเคาท์เตอร์ พร้อมแอบทำหน้าเซ็งเล็กน้อย
"เอางี้สิ เลิกกี่ทุ่ม เดี๋ยวพี่นั่งฟังเพลงรอ แล้วพี่ไปส่งน้องที่บ้านก็ได้" เค้าแสดงความมีนำใจที่ผมไม่อยากได้
"คงไม่ต้องหรอกครับ เพราะเราสองคนมาทำงานด้วยกัน ก็กลับพร้อมกันทุกวันอยู่แล้ว" กัปตันนินแทรกเข้ามา
"อ้าว มีคนรับส่งแล้วเหรอ" แขกคนเดิมสีหนาเจื่อนลง
"เราอยู่ด้วยกัน เป็นคู่เมทกัน เลิกงานพร้อมกัน ขอบคุณที่เป็นห่วงคนของผมนะครับ" กัปต้นนินออกตัว
"อืม งั้นพี่ขอตัวก่อนนะน้อง" ในที่สุดแขกคนนี้ก็ถอดใจและยอมเดินกลับออกไปเมื่อนินมาแสดงตัว
ผมหันไปขอบคุณกัปตันนิน ซึ่งนินเองก็บอกว่าเห็นอยู่นานแล้ว แต่ไม่รู้จะช่วยยังไงดี พอดีเห็นเค้าเริ่มวุ่นวายมากขึ้น
จริงๆแล้วคืนนั้น ผมให้น้าชายมารับตามปกติ แต่กัปตันนินเสนอว่า ไหนๆบ้านผมก็อู่หน้าอพาร์ทเมนท์เค้าอยู่แล้ว
และวันรุ่งขึ้นผมมาเข้างานแต่เช้าอีก ซึ่งก็เป็นเวลาเดียวกับนิน นินก็เลยขอแลกเบอร์กับผม และบอกว่าให้ผรอที่บ้าน
คืนนั้นนินกลับไปก่อน ผมกลับตามเวลาคือหลังเที่ยงคืน เกือบๆตี1 นินก็โทร.มานัดหมายเวลาที่เราจะเจอกัน
รุ่งขึ้น ถึงเวลาที่นัดกันไว้ นินก็ขี่มอไซค์มาจอดรอรับผมอยู่ที่หน้าบ้าน เช้านั้นเราจึงเดินทางไปทำงานด้วยกันจริงๆ
-
ว้าว ^^"
เจ้าชายขี่ม้าขาวมาช่วย อิอิ
..
-
"คนของผม"
อิอิ แล้วจะเอาไงดีครับ คราวนี้
แต่คิดว่าเค้าก็คงไม่ได้คิดอะไรกับเราจริงๆหรอกเนอะ
ยังไงก็คุึยให้เค้าเข้าใจด้วยนะครับ นิว
-
เอาแล้วสิคับ
"คนของผม" มาแล้วไง
ต่อไปจะเป็นอะไรหล่ะคับเนี่ย
-
ในที่สุดก็มาต่อซะทีนะจ๊ะ 555
-
มาเล่าถึงผู้ชายอีกคนที่ผ่านเข้ามาในฉากใหม่ของชีวิต จะว่าไปแล้วเค้าเองเป็นคนแรกในที่ทำงานใหม่ที่ทักเรื่องแหวน
เพราะมีวันนึงเค้าถามเพื่อนผมว่า ผมมีแฟนแล้วเหรอ เพื่อนผมถามว่าทำไมอ่ะ เค้าบอกว่าก็เห็นผมใส่แหวนที่นิ้วนางซ้าย
ในขณะที่คนอื่นๆรอบตัวผมกลับไม่เคยสังเกตเห็นด้วยซ้ำว่า ผมใส่แหวน(ของพี่เด)ไปทำงานทุกวัน นอกจากนายนะ
นายคนนี้มีหน้าที่เป็นพนักงานเปิดห้องพักส่วนหลัง เรียกกันง่ายๆก็คือ รูมบอย แรกๆผมก็ไม่ได้สนใจเค้าเท่าไหร่
จนถึงตอนนี้ความสนใจที่มีก็เป็นเพียงแต่รุ่นน้องคนนึงในที่ทำงานเท่านั้น และเราต้องทำหน้าที่เกี่ยวข้องกันอยู่เรื่อยๆ
แต่ในช่วงแรกๆ ไม่ว่าจะเป็นรูมบอยคนไหนผมก็จำแทบไม่ได้ ไม่ใช่เพราะตำแหน่งงานของเค้าที่เหมือนจะด้อยกว่า
หรือ ผมแบ่งแยกระดับคนทำงานนะครับ สำหรับผม ทุกหน้าที่ ทุกตำแหน่งล้วนมีเกียรติ มีศักดิ์ศรี และสำคัญ
คนอื่นๆ(ส่วนใหญ่ในหลายๆโรงแรมที่ผมทำงานมารวมถึงที่นี่ด้วย) มักยกย่องให้แผนกฟร้อท์(แผนกปัจจุบันที่ผมทำอยู่)
เป็นแผนกที่ได้อภิสิทธิ์ทำนั่นทำนี่ รวมทั้งเป็นแผนกที่ถูกมองในภาพรวมว่าต้องเก่ง ฉลาด มีความรู้ และคุณสมบัติดีมาก
แต่ผมเองเป็นคนที่เคยอยู่ในแผนกที่ถูกกดขี่ ถูกมองเป็นคนระดับใช้แรงงานมาก่อน (ตอนเป็นกุ๊ก) และโดยส่วนตัวผม
ก็ไม่เคยมองว่าแผนกไหนวิเศษจนอยู่เหนือแผนกอื่น และไม่เคยมองว่าแผนกไหนด้อยเสียจนเรามีสิทธิ์ดูหมิ่นเค้าได้
ฉะนั้นผมจึงให้ความเคารพเพื่อนร่วมงานที่เป้นรุ่นพี่ ไม่ว่าเค้าจะอยู่แผนกไหน ผมถือว่าทุกคนทำงานก็เหนื่อยทั้งนั้น
ทุกคนมีผลต่อความสำเร็จของงาน และมีผลต่อรายได้ที่โรงแรมจะได้(แน่นอนว่านั่นคือเงินเดือนที่เราทุกคนจะได้รับ)
สำหรับรุ่นน้องในที่ทำงาน ผมก็จะเรียกขานด้วยความเมตตา เอาใจเขาใส่ใจเรา แสดงความสุภาพตามความเหมาะสม
ซึ่งนายนะเองก็เป็นหนึ่งในบุคคลที่ผมแสดงท่าทีสุภาพและเหมาะสม ด้วยการอ่อนโยน และไว้ตัวพอควร
(การแสดงตัวเช่นนี้ทำให้ทุกคนให้ความสนิทสนมกับผมถ้าเป็นเด็กกว่าก็ไม่ลามปามถ้าเป็นรุ่นพี่ก็ไม่อวดเบ่งใส่ผม)
ทุกครั้งที่แขกมาเปิดห้องพักในส่วนที่แยกจากตึกหน้าของโรงแรม โดยมาเปิดห้องพักที่เคาท์เตอร์ของฟร้อนท์บนตึก
ผมต้องเขียนใบเปิดห้องและโทร.บอกให้รูมบอยฝั่งนั้นๆรอรับลูกค้า จากนั้นรูมบอยจะต้องมาเอาใบเปิดห้องที่ฟร้อนท์
แต่ถ้าแขกที่เคยมาพักแล้วขับรถไปที่หน้าห้องพักฝั่งใดฝั่งหนึ่งก็ตาม รูมบอยจะเป็นคนถือบัตรและเงินขึ้นมาเปิดห้องให้
ผมก็จะกรอกข้อมูลผู้เข้าพัก และสิ่งต่างๆที่ต้องให้แขก เช่นคูปองอาหารเช้า กุญแจห้อง และใบเปิดห้องให้รูมบอย
เมื่อจบขั้นตอน ผมก็มักจะพูดติดปากเสมอว่า "เรียบร้อยแล้ว ขอบคุณนะครับ"
นายนะก็เป็นอีกคนที่มักได้รับคำพูดเช่นนี้จากผมเสมอ หากว่าเค้าเป็นคนขึ้นมาลงทะเบียนเปิดห้องพักให้กับแขก
นายนะเป็นพนักงานรูมบอยฝั่ง5ของโรงแรม มีอยู่ครั้งนึงผมก็ทำตามขั้นตอนจนเสร็จสิ้น และพูดประโยคเดียวกันนี้
นายนะกลับตอบผมเป็นประโยคคำถามว่า "ไม่เอาคำขอบคุณ ขอเป็นอย่างอื่นแทนได้มั้ย" ผมก็ไม่ได้สนใจ
เห็นว่านะไม่ยอมไปไหนซะที ก็เลยถามว่าเอกสารอะไรไม่เรียบร้อยเหรอ นะก็ว่าเปล่า ไม่มีอะไร ผมก็ถามว่างั้นรออะไร
"รอคำตอบจากพี่ ว่าจะให้อะไรแทนคำขอบคุณ" แล้วก็จ้องผมจนผมต้องเป็นฝ่ายหลบตาซะเอง
"นี่แก อย่ายุ่งกะนินิวเพื่อนฉันนะยะ" ปุ้ยเพื่อนสนิทอีกคนที่เป็นแคชเชียร์ ส่งเสียงมาช่วยไว้
"แหม......ผมก็แค่ถามดู" นายนะยังแถไปอีกหน่อย
"รีบไปเถอะ แขกรอแย่แล้ว" ผมยังคงตอบกลับไปเสียงเบาๆ เพราะลำพังเสียงของปุ้ยก็ดังพอแล้ว
"ก็ผมยังไม่ได้คำตอบนี่ครับ" นายนะเล่นไม่เลิก
"งั้นก็เอาตัวและหัวใจดีมะ แต่ว่ามาเอาที่ฉันก่อนนะยะ อย่ามาวุ่นวายกะเพื่อนฉัน" พูดจบปุ้ยก็หัวเราะลั่น
ผมเกิดนึกสนุกตามเลยถามออกไปอย่างล้อๆว่า "นั่นสิ พี่ก็ไม่รู้จะให้อะไร นะบอกมาสิจ๊ะว่าอยากได้อะไร"
ได้ผลยิ่งกว่าการโดนปุ้ยขู่ซะอีกครับ เพราะแค่ผมแกล้งทำเสียงอ้อนๆหวานๆ นายนะก็เขินซะจนวิ่งเผ่นไปอย่างไว 555
-
เหอะๆ
มีตัวละครใหม่เพิ่มมาอีกละเหรอคับเนี่ย
ดูท่า นะ จะน่ารักนะคับ พี่นิวก็ดันแซวซะเค้าเขินเลย หุหุ
-
อิอิ แอบอิจฉา
อยากได้มั่งจัง o3
-
ผู้ ช คนนี้น่ารักแฮะ ><"
แอร้ย เขินนนนนน ><"
..
-
พี่ชายผมเสน่ห์แรงเสียไม่มี :-[ ขอให้พบกับดอกบานไม่รู้โรยอย่างที่ตั้งใจเอาไว้นะครับพี่นิว :L2:
^____^
-
แต่จากนั้นมา ก็ไม่เห็นว่านายนะ จะมีท่าทีอะไรจริงจังต่อเนื่องไปมากว่านี้ อีกทั้งยังมีการเล่าลือว่า ท่าทางนายนะ
จะติดใจพนักงานฟร้อนท์เข้าให้แล้ว มันคงง่ายกว่านี้ที่ผมจะตัดสินใจตอบรับหรือปฏิเสธ ถ้าคนที่ถูกลือนั้นเป็นผม
แต่กลายเป็นว่า คนที่ถูกจับคู่กับนายนะ กลายเป็นโอเล่เพื่อนที่เข้างานรอบบ่ายด้วยกันกับผม ผมจึงได้แต่นิ่งไว้
มิหนำซ้ำเมื่อนายนะถูกแซวต่อหน้าว่ามาตามจีบโอเล่รึเปล่า นายนะก็เอออวยไปด้วย ไม่ได้ปฏิเสธคำแซวนั้น
จากเสียงลือจนกลายเป็นการแซวกันเป็นจริงเป็นจัง โอเล่ก็ทำทีเล่นทีจริงกับนายนะ และผสมโรงกับเพื่อนๆที่แซว
นั่นทำให้ผมไม่แน่ใจว่า ตอนแรกนั้นผมคิดเข้าข้างตัวเองรึเปล่า จากนั้นมา แม้ผมต้องเข้ารอบบ่ายคนเดียว
(เพราะโอเล่ต้องไปเข้ารอบดึกแทนน้องที่ลางานไปรับปริญญา) ซึ่งต้องเจอกับนายนะเสมอๆ แต่ก็เป็นไปอย่างนิ่งเฉย
หลายครั้งผมรู้สึกว่านายนะมีท่าทีบางอย่าง แต่ผมก็ต้องหยุดความคิดไว้ก่อน มันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะคิดหาคำตอบ
เนื่องจากตอนนั้น นิ้วนางซ้ายของผมยังคงสวมแหวนของพี่เดไว้อยู่ ก็คงจะไม่สมควรเผื่อใจไปรับรู้ความรู้สึกของใคร
แต่ในช่วงเวลาเดียวกันนี้ ก็มีพี่อีกคนที่ทำงานแบบเดียวกับนายนะ ชื่อพี่เชษ ซึ่งโดยบุคลิกเค้าเองก็สุภาพเรียบร้อย
พวกเรายังแอบนินทากันว่า พี่เชษเคยโกรธใครบ้างมั้ย แล้วพอลองถามพี่เค้า ก็ได้เห็นแต่รอยยิ้มหวานๆตามเดิม
ด้วยความที่พี่เชษเป้นคนสุภาพ ใจเย็น พูดจาดี ทำให้หลายครั้งที่มีแขกมาเปิดห้องพักในส่วนหลังของตึกหน้า
ผมจึงมักเลือกห้องพักฝั่งที่พี่เชษให้แขก เพราะเวลาโทร.ไปบอกให้รอรับแขกที่เข้าพักพี่เชษจะอยู่ประจำจุดตลอด
ไม่เคยหายตัวไปไหน และเมื่อจะขึ้นมาเอาใบเปิดห้อง ก็ไม่วุ่นวายด้วย ซ้ำยังมีน้ำใจเอาของฝั่งอื่นๆที่ยังค้างอยู่ไปแทน
แล้ววันนึง ปุ้ยก็ถามพี่เชษว่า พี่เชษมีลูกมีเมียรึยัง ซึ่งเป็นคำถามที่ต่อมาจากคำถามเรื่องอายุของพี่เค้า
พอเรารู้ว่าพี่เชษอายุ33 ก็พากันแซวว่าต้องมีลูกเมียแล้วแน่ๆ พี่เชษก็ส่ายหน้า ปฏิเสธยิ้มๆ
น้องที่ชื่อนุ่นเป็นแคชเชียร์ที่สนิทกับผมเช่นกัน จึงบอกว่าไม่เชื่อหรอก อายุตั้ง33แล้วต้องมีแน่ๆเลย
พี่เชษกลับหันมาทางผมยิ้มเขินๆ แล้วส่ายหน้าเป็นระวิง พร้อมบอกว่า ผมไม่มีจริงๆครับ
ผมก็เลยแซวพี่เชษว่า "แหม...ไม่ต้องมองหน้านิวก่อนตอบหรอก กลัวนิวรู้แล้วจะหึงรึไง"
งานนี้ทำให้พี่เชษอายมากกว่าเก่า แต่ก็ยังคงยิ้มอยู่เช่นเดิม ก่อนจะขอตัวกลับลงไป
"พี่เชษต้องคิดอะไรกะแกแน่ๆเลยนินิว ถึงได้มองหน้าแกก่อนตอบคำถาม" ปุ้ยเปิดประเด็นเป็นการปิดท้าย
ปล.วันนี้วันหยุด แต่ออกไปดูหนังมาอ่ะครับ กลับมาถึงก็อัพเรื่องที่ค้างไว้ทันที
แต่ขอพักการเล่าไว้ก่อนนะครับ แบบว่ารู้สึกง่วงมากเลยอ่ะ ไว้ตื่นแล้วจะมาเล่าใหม่ครับ
-
เ็ฮ้อ นึกถึงตัวเองตอนอยู่โรงแรมเหมือนกัน อิอิ แปลกดีที่พวกผู้ชายที่ทำงานพวกนี้มักจะเป็นแบบนี้นะ ถ้าไม่เจ้าชู้ก็จะทำตัวแมนๆอย่างนี้ซะทั้งนั้น จนบางทีเราเองสิที่อดใจไว้ไม่อยู่ อิอิ
แต่ผมเองไม่โชคดีพอจะมีใครมาชอบก็เท่านั้น ก็ได้แต่อิจฉาชาวบ้านเค้าไปอ่้ะนะ :เฮ้อ:
-
หวัดดีทุกคนครับ
น๊อตคิดมากระวังผมร่วงนะ
-
โกนผมไปเลย อิอิ
ก็ทำไงได้ครับ คนไม่มีใครรัก ใครสนใจก็เป็นอย่างนี้แหละ อิอิ
ทำไงได้ :เฮ้อ:
-
โกนผมไปเลย อิอิ
ก็ทำไงได้ครับ คนไม่มีใครรัก ใครสนใจก็เป็นอย่างนี้แหละ อิอิ
ทำไงได้ :เฮ้อ:
แป่ววว พี่น้อตน้อยใจซะงั้นอ่ะ เหอะๆ
พี่นิวเสน่ห์แรงมากๆอ่ะคับ หุหุ
ดีแล้วล่ะคับที่ไม่คิดไปเองก่อน ไม่งั้นมันจะทำให้เราลำบากใจทีหลัง
หากเค้าไม่คิดกับเราจริงๆ แต่เราดันคิดไปก่อนนี่ ก็เซ็งไปเลย
-
พี่ไม่ได้มีเสนห์อะไรหรอกครับ แต่คาดว่าเป็นไปตามดวงอ่ะ
ช่วงนี้เพื่อนๆชอบอ่านดวงกัน แล้วก็ฝากเค้าอ่านดวงของพี่
ทุกสำนัก ทุกฉบับ ทำนายตรงกันเป๊ะ ทั้งเรื่องานที่ดีมาก โดดเด่นมาก
และเรื่องความรัก ที่ยังโสดและม่ายจะได้ลงเอยกับคนที่อายุน้อยกว่า
ปล.ขอยืนยันว่าทุกเล่มที่ได้อ่านมา จะเป็นรายวัน รายสัปดาห์ รายปักษ์ รายเดือน ทำนายสองเรืองนี้ตรงกันเป๊ะ
-
:man1:น้องนิว ขอบคุณสำหรับเพลง..ชีวิตละคร..เราคิดถึงเพลงเดียวกันอีกแล้ว แต่ป้าจำชื่อเพลงไม่ได้
จำได้แต่ว่าเป็นเพลงในหนังเรื่องละครเร่เท่านั้น ต้นฉบับเป็นผู้ชายร้องจำไม่ได้อีกแหละว่าเป็นใคร
อนาถตัวเองจริงๆ
เอางานเป็นหลัก เรื่องรักค่อยๆดูกันไป ยังมีอีกใช่ไหมเอ่ย
-
ใช่แล้วครับ เสียงร้องผู้ชาย ถ้าไม่เก่ามาก ผมจำได้ว่าเป็น คุณแซม ยุรนันท์อ่ะครับ
แต่ถ้าเป็นต้นฉบับ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันอ่ะครับ ว่าใครร้องก่อนใคร ฮ่าๆๆๆ
-
แล้วมีอยู่ครั้งนึง มีแขกมาเปิดห้องพักฝั่ง5และ6 ซึ่งเป็นความตั้งใจของแขกเองที่อยากได้ฝั่งละสองห้อง
ผมก็ให้แขกเขียนใบเปิดห้อง และโทร.ไปที่ฝั่ง5และ6 เพื่อบอกว่ามีแขกเชคอิน ฝั่ง6พี่เชษรับสายแล้วรอลูกค้าด้านล่าง
ส่วนฝั่ง5 ไม่มีใครรับสายเลย ผมก็หันไปเขียนคูปองอาหาร แล้วก็โทร.ไปฝั่ง5อีกรอบ แต่รอสักพักใหญ่ก็ไม่รับสายอีก
ผมวางสายแล้วหันมารับเงินจากลูกค้า ให้กุญแจห้อง จนลูกค้าเดินไปที่รถ ก็รีบโทร.ไปบอกฝั่ง5อีกครั้ง
เกรงว่าแขกขับรถไปจนถึงห้องพักแล้วจะไม่มีพนักงานรูมบอยรอรับ แต่ก็เหมือนเดิมคือ นายนะไม่รับโทรศัพท์
ผมวางหูลงเป็นครั้งที่สี่ เพื่อเขียนใบเปิดห้องให้เสร็จ ลงเวลาเรียบร้อย อีกครู่นึงพี่เชษมาเอาใบเปิดห้องฝั่ง6
และก็อาสาว่าจะเอาใบเปิดห้องของฝั่ง5ไปให้นะด้วย ผมก็ขอบคุณเค้า และให้พี่เชษถือใบเปิดห้องลงไปให้นายนะ
เวลาผ่านไปเกือบ20นาที นายนะโทร.มาที่ฟร้อนท์ ด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดผ่านมาทางสายโทรศัพท์ชัดเจน
"พี่นิว ห้อง511 512 แขกมากี่โมงอ่ะ"
ผมกันไปดูชาร์ตอีกรอบแล้วตอบไปว่า สี่ทุ่มสามนาที
"แล้วทำไมไม่โทร.บอกผม ทำไมต้องให้พี่เชษถือใบเปิดห้องมาให้ผมด้วย" น้ำเสียงนายนะขุ่นมัว
"พี่โทร.แล้ว และแต่ละครั้งที่โทร.ก็รอสายนานมาก" ผมทำใจเย็น พูดกลับไปนิ่งๆนิ่มนวล
"ผมอยู่ตลอด ไม่มีเสียงโทร.มาเลย พี่จำผิดป่ะ เห็นมีไรชอบโทร.หาแต่ฝั่ง6 แขกเปิดห้องฝั่ง5 ก็โทร.หาผมสิ
ไม่ใช่อะไรๆก็โทร.บอกแต่พี่เชษ แล้วทีหลังก็ไม่ต้องฝากใบเปิดห้องมากะพี่เชษนะผมไปเอาเองได้" นะโวยใส่ผม
คราวนี้ผมโมโหแล้วจริงๆ ก็เลยโวยกลับไปบ้าง(โวยทางสายโทรศัพท์แต่ไม่ดังมากนักนะครับ)
"พี่บอกแล้วไงว่าโทร.หาตั้งหลายครั้ง ตัวเองนะหายไปไหนมา ทำไมไม่รับสาย ถ้าอยู่ตลอดแต่ไม่ได้ยินเสียง
โทรศัพท์อาจมีปัญหาก็ได้ ทำไมไม่เชคดูว่ามีเบอร์จากฟร้อนท์โชว์ที่เครื่องรึเปล่า เรื่องใบเปิดห้องก็เหมือนกัน
พี่เชษเค้ามีน้ำใจถือไปให้ก็ดีแล้ว ถ้าอยากขึ้นมาเอาใบเปิดห้องเองก็รอตอนดึกที่พี่โอเล่เค้ามาละกัน" ผมวีนบ้าง
"เอ่อ....ไม่ใช่งั้นพี่ โอเคๆ ครับๆ" ผมเห็นว่าคงหมดเรื่องพูดกันแค่นี้ จึงเป็นฝ่ายกระแทกหูโทรศัพท์ลงก่อน
ผ่านไปอีกเกือบครึ่งชั่วโมง ผมกำลังเขียนเอกสารรายงานต่างๆก่อนปิดรอบ นายนะก็เดินขึ้นมาเปิดห้อง
พอเสร็จขั้นตอนเรียบร้อยผมก็ก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ นายนะก็บอกว่าทำไมต้องหน้าเครียดด้วย
ผมก็ไม่พูดไรมาก แค่บอกว่าเปล่า แล้วก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร นายนะเลยบอกว่าเหลืออีกห้องเดียวขายๆซะนะ
ผมก็บอกว่ายังไม่มีแขกมาเชคอินเลยจะขายไงอ่ะ นะก็บอกว่า ก็บอกเฉยๆทำไมต้องโมโหด้วย
"แล้วแกมาทำไรนินิวก่อนล่ะยะ" ปุ้ยยื่นมือเข้าช่วยเถียงแทน
"ผมแกล้งเล่นหรอก ทำไมต้องเครียดอ่ะ" นายนะจ้องตาผม และยิ้มให้
"ไม่ได้เครียด แต่พี่ขอทำงานต่อก่อนได้ป่ะ" ผมวางปากกา เงยหน้ามองนายนะเต็มๆ
"อ่ะก็ได้ ผมไม่กวนละทำงานต่อเหอะ" ว่าแล้วนายนะก็ฉวยโอกาสจับมือผมให้หยิบปากกาขึ้นมา
"ปล่อยมือ" ผมกระชากมือกลับโดยไม่ได้ระวังกิริยา เหมือนจะเป็นไปเอง
"ผมขอโทษ ยิ้มหน่อยดิพี่" นายนะเริ่มหน้าเสีย ผมเองก็ไมได้โกรธอะไรเค้าจริงจังนักหนา เลยฉีกยิ้มให้
"พอใจรึยัง ลงไปได้แล้ว แขกรอแย่แล้วล่ะ" ผมพยายามพูดให้อ่อนลง
"ไม่พอใจหรอก แต่เห็นพี่ยิ้มแล้ว ผมก็สบายใจ" นายนะยิ้มให้เป็นการทิ้งท้าย ก่อนจะเดินก้มหน้าจากไป
-
ชาติที่แล้วทำอะไรไว้น้า
คนถึงได้วนเวียนมาหามากมายขนาดนี้
เหมือนจะเป็นเรื่องดีแต่ก็ไม่ดี
เหมือนจะเป็นเรื่องร้ายแต่ก็ไม่ร้าย
Keep Writing ครับ
^3^
-
เปลี่ยนหัวเป็นเพลงเนี้ย รออะไรอยู่จ๊ะนินิว 555
...สิ่งใดหมายปอง แอบมองมิวาย..
งานนี้ไอ้คำทำนายเรื่องแฟนเด็กเนี่ยมันเริ่มเข้าเค้าเนอะ อิอิ
...บอกมาอย่ากลัว อย่ามัวเมียงมอง มัวคิดมัวตรอง จะลองใจใคร...
-
...หากนานเสียใจ อดไปทุกสิ่ง...
ปล.ไม่มีอะไรนะจ๊ะอัง แค่มาร้องเพลงต่อจากเพื่อนเฉยๆ
-
ตกลงว่านายนะตอนนั้นมันล้อเล่นจริงเร้อ แต่ก็อย่าไปถือโกรธอะไรมันนักเลยครับ ก็คิดซะว่ายังไงก็ทำงานร่วมๆกันน่ะนะ บางอารมณ์มันก็ต้องมีบ้างที่ไม่พอใจกันนะ
ยังไงซะเราก็ต้องรักษาภาพพจน์ไว้ก่อนนะครับ อิอิ o13
-
เมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา เป็นวันลอยกระทง แขกที่เข้าพัก็เลยมีน้อยซะจนแทบจะไม่มีเลย
เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ และน่าเบื่อ ผม โอเล่ ปุ้ย ซึ่งนั่งอยู่ที่เคาท์เตอร์ติดกัน พากันง่วงเหงาหาวนอน
และก็เพราะไม่ค่อยมีแขกมาพักนี่ล่ะครับ ทำให้ผมไม่ต้องวุ่นวายกับพวกรูมบอยอย่างนายนะหรือพี่เชษ
แต่จนแล้วจนรอด นายนะก็หาเหตุขึ้นมาที่ฟร้อนท์อีกจนได้.....
รอบแรก มาขอปากกาแดง พอผมยื่นให้ก็บอกว่าไม่เอาด้ามนี้เพราะเขียนแผนกF/Oไว้แล้ว
ผมก็เลยบอกว่า ก็มีเขียนแบบนี้ทุกด้ามแหล่ะ ถ้าไม่มีปากกาใช้ ก็เอาไปใช้ก่อนได้ เดี๋ยวค่อยเบิกอันใหม่
รอบสอง ขึ้นมาถามว่า ฝั่ง5มีห้องจองไว้บ้างมั้ย และถามว่าทำไมลูกค้าไม่มีเลย ผมก็บอกว่าคงไปเที่ยวกันหมด
นายนะก็เลยขอยืนตากแอร์สักพัก เพราะอยู่ข้างล่างก็ไม่มีอะไรจะทำ ไม่มีเพื่อนคุยด้วย ผมก็แล้วแต่เค้า
ตัวผมเองก้มหน้าก้มตาทำงานส่วนอื่นๆไปเรื่อยๆ เค้าก็ชวนคุยไปเรื่อยๆ แล้วเค้าก็เดินกลับไปเมือ่หมดเรื่องคุย
รอบสาม ทิ้งระยะห่างจากรอบก่อนนี้ไปนานพอควร เค้าเดินมาเกาะเคาท์เตอร์ โดยที่ผมไม่ทันได้มอง
นายนะก็เลยยื่นมือลงมาวางที่กระดาษที่ผมเขียนบันทึกอยู่ ผมสะดุ้งเล็กน้อย นายนะก็เลยแซวว่าใจลอย
"เปล่าซะหน่อย" ผมปฎิเสธ
"อ่ะ แล้วทำไมสะดุ้ง" นายนะยังแซวต่อ
"ก็ตกใจไง แต่ไม่ได้ใจลอย เค้าเรียกว่ากะลังใช้สมาธิ" ผมอธิบาย
"แอบคิดถึงใครป่ะเนี่ย" นายนะยิ้มยั่วล้อ
"พี่ไม่มีใครให้คิดถึงหรอก แล้วนี่มาทำไมอีกล่ะ" ผมถามเปลี่ยนประเด็น
"ผมว่าจะมาขอทิชชู่อ่ะครับ" นายนะบอกจบ ผมก็หยิบห่อทิชชู่ในลิ้นชักส่งให้
"เอาแบบแผ่นยาวๆแบบที่อยู่บนโต๊ะแขกได้ป่ะ" นายนะส่งห่อกระดาษคืนให้ผม
"กล้าหยิบมั้ยล่ะ ผู้จัดการยืนอยู่นั่นน่ะ" ผมหันหน้าเป็นการบอกทิศทางของคนที่ผมพูดถึง
"ไม่กล้าอ่ะ" นายนะหันกลับมา ส่ายหน้าแล้วยิ้มแห้งๆ
"จะเอาไปทำไรจ๊ะน้องนะ เอาไปเช็ดคราบอะไรเหรอ" ปุ้ยเพื่อนสาวสุดแซ่บแกล้งแซวนายนะ
"เอาเหอะน่า" นายนะตอบเลี่ยงๆไม่ได้สนใจคำถามนั้นมากนัก
"แล้วแบบที่พี่ให้เนี่ย ใช้ไม่ได้เหรอ" ผมยังสงสัยอยู่ เลยถามบ้าง
"ก็ได้นะพี่ แต่ผมอยากได้แบบยาวๆหนาๆอ่ะ" นายนะยังตื้อจะเอาในสิ่งที่ไม่มี
"ตะกี้โอมันบอกว่าไปกินข้าวป่ะนิว" ปุ้ยถามขึ้น ผมก็พยักหน้ารับว่าใช่
"นี่แกอย่ามาพิรุธได้ป่ะนะ จะแอบไปทำไรกะพี่โอรึเปล่า" ปุ้ยยังแซวหนักขึ้น
"โห........ถ้าผมจะทำอ่ะ ผมทำกะพี่ปุ้ยดีกว่า" นายนะได้ทีแซวกลับ
"นี่นะ แกพูดเล่นแต่ฉันเอาจริงนะยะ" ปุ้ยพูดแล้วก็หัวเราะร่า สนุกกับการต่อปากต่อคำ
"เอาห่อนั้นก็ได้พี่นิว" นายนะแบมือขอห่อทิชชู่ที่เพิ่งส่งคืนให้ผม
"เอาไปทำไร บอกหน่อยกดิ" ผมถามต่อ
"เดี๋ยวเอามาให้ดู" นายนะรับห่อทิชชู่ไว้แล้วเตรียมจะเดินออกไป
"แหม...ทำลับลมคมใน ก็บอกเลยดิ จะได้ไม่ต้องเดินไปเดินมา เสียเวลาไปๆกลับๆ" ผมบ่นตามหลัง
"ก็ผมอยากเอามาให้พี่ ก็เอ่อ...คือ จะเอามาให้พวกพี่ดูนี่นา" นายนะหันหลับมาบอกก่อนวิ่งหายไป
จากนั้นไม่เกิน20นาที ผลงานชิ้นแรกของนายนะ ก็มาวางตรงหน้าผม เป็นดอกกุหลาบสีขาวทั้งกลีบ ก้าน และใบ
ทำจากทิชชู่ห่อที่ผมให้ไป ผมถามว่า เอาไปตั้งห่อนึงทำได้แค่นี้เหรอ นายนะบอกว่า จะทำเป็นช่อเลย
ผมก็เลยขอให้นายนะ ทำให้ดู เผื่อผมจะลองทำบ้าง แต่ไม่เป็นผล เพราะยิ่งพับนายนะก็มือสั่นยิ่งขึ้นจนผมขำ
บอกให้นายนะใจเย็นๆ ไม่ต้องรีบ มือไม้สั่นหมดแล้ว นายนะบอกว่าเค้าเขินมีคนจ้อง ขอไปทำข้างล่างดีกว่า
"อ้าว แล้วดอกนี้ไม่เอาไปเหรอ" ผมเห็นเค้าลืมกุหลาบทิชชู่ดอกแรกไว้ที่เคาท์เตอร์จึงท้วงถาม
"ไม่เป็นไรไว้กะพี่ก่อนก็ได้ เดี๋ยวผมค่อยมาเอาไป" แล้วนายนะก็วิ่งผลุนผลันหายไป
ครู่นึง โอเล่กลับมาจากห้องทานข้าว เห็นดอกกุหลาบทิชชู่วางไว้ จึงถามขึ้น ผมก็บอกว่านะเค้าพับมาอวด
ปุ้ยเลยบอกว่า "ก็เอามาให้แกน่ะแหล่ะโอ เก็บๆไว้ดิ" โอหยิบขึ้นมาดูหน่อยนึง ชมว่าสวยดี แล้วก็เอาใส่ลิ้นชักไว้
"ฉันทำเองยังสวยกว่านี้อีก" โอเล่พูดขำๆกับปุ้ยและผม ผมจึงแค่ยิ้มๆเท่านั้น
ใกล้เวลาเลิกงานแล้ว นายนะกลับขึ้นมาอีกที ตอนที่พวกเราทุกคนยุ่งอยู่กับการปิดรอบงานของตัวเอง
"นี่ของพี่นิว" นายนะวางดอกกุหลาบทิชชู่สีขาว ตรงหน้าผม ผมขอบใจเค้าแล้วก็เก็บลงกระเป๋า
"แล้วของฉันล่ะยะ" ปุ้ยแกล้งทำเสียงดังเพื่อทวงดอกกุหลาบเหมือนอย่างที่ผมได้
"ใจเย็นดิพี่ ผมก็ทำมาแจกครบทั้งสามคนน่ะแหล่ะ" ว่าแล้วก็แจกกุหลาบทิชชู่อกสองดอกที่เหลือให้ปุ้ยและโอเล่
"เก็บไว้ดีๆนะพี่" นายนะหันมาบอกผม ผมงงว่าบอกทำไม เค้าคงอ่านสีหน้าผมออกเลยบอกว่า
"พี่อยากทำเป็นนี่ ก็เก็บไว้ดูเป็นตัวอย่าง ผมขี้เกียจทำให้ดูใหม่อ่ะ เมื่อยนิ้วจะตายไป" พูดจบนายนะก็ชิ่งไปทันที
-
แหม อยากได้สักดอกแฮะ อิือิ
เหมือนโฆษณาไอ้เฟอร์เรโร่ รอชเชอร์ที่ผู้ชายเค้าเอาห่อฟอยล์ทองมาทำกุหลาบเลยอ่ะ
ซึ่งอันนั้นมันคือ มีใจ เพราะเค้ามาจีบผู้หญิงนี่นะ อิอิ
แล้วกรณีนี้ล่ะครับ o3
-
กรณีนี้ไม่รู้เหมือนกันครับน๊อต
ปล.เมื่อคืนเกือบมีเรื่องกับแขกแล้วเชียว ไว้เดี๋ยวมีเวลา(และอารมณ์) จะมาเล่าให้ฟังครับ
-
ดีแล้วครับ ต้องใจเย็นนะ ยังไงแขกก็ถูกเสมอ เป็นสัจธรรมที่น่าเบื่อแต่ต้องทนไง
โดยเฉพาะลูกจ้างประจำอย่างเราๆน่ะนะ o13
-
พยายามใจเย็นแล้วสุดท้าย ก็ไม่ไหวจะเคลียร์
เลยฉะกลับแบบนุ่มนวลที่สุด และบาดลึกที่สุดเช่นกัน
แขกถึงกับเอ๋อ เผ่นออกจากโรงแรมไม่ทัน หึหึหึ o18
-
อิอิ บาดลึกตามสไตล์ใช่ปะครับ
ว่าแต่อยากได้สักดอกแฮะ กุหลาบกระดาษเนี่ย
ตอนมาขอก็ดูมีพิรุธซะ อิอิ
เป็นผมๆก็ต้องแซวว่าจะเอาไปเช็ดอะไรกันแน่ เ้หมือนกัน o3
-
.
.
.
<-------- ดอกนี้แหล่ะครับ เอามาอวดซะเลย 5555
-
ว้าววว
สวยแฮะ พี่นิว
จริงๆก็โอเคอยู่นะคับ สำหรับผู้ชายพับง่ะ
ทำได้ขนาดนี้ ปิ๊งว่าก็เก่งแล้วนะ
เรื่อง นะ เนี่ย ถ้าเค้ายังมัวแต่เขินอยู่ ละเมื่อไหร่จะรู้ล่ะคับ ว่าคิดอะไรอยู่ เฮ้อออ~~~
-
อิอิ เห็นดอกไม้แล้วก็เริ่มมีการอยากเห็นคนพับมั่ง อิอิ
แต่สงสัยท่าทางคนนี้จะยังไงๆซะแล้วนิ
การจะพับให้สวยไม่ใช่ง่าย ต้่องใช้ความตั้งใจสูง
ความตั้งใจสูง=แคร์และเห็นคุณค่า
การเห็นคุณค่าและแคร์แม้จะเป็นแค่เพียงการเริ่มต้น=...? o3
ต่อไปอาจมีเฮได้นะ ไม่แน่ จะว่ายังไงอะครับ ฟร้อนท์
-
มีเรื่องมากมายเกิดขึ้นในช่วงเวลาที่ผ่านมา ซึ่งมีโอกาสเล่าให้เพื่อนสนิทคนนึงได้ฟังแล้ว
เดิมทีผมตั้งใจจะถอดความเอาเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวข้องกับ บุคคลและเหตุการณ์ อันเกี่ยวเนื่องกับที่เล่าไปแล้ว
นำมาเรียบเรียงให้เห็นเป็น สถานการณ์จริง (ด้วยการใช้ถ้อยคำ และบทบรรยาย เสมือนผู้อ่านอยู่ในเหตุการณ์)
แต่ด้วยความขี้เกียจบวกกับที่ผมมีเวลาแค่ช่วงเช้าก่อนไปทำงาน จึงไม่ได้พิมพ์เรื่องราวเหล่านั้นให้ได้อ่านกันซักที
เชื่อมั้ยว่า ผมตื่นมาตอนเช้า เปิดคอม ต่อเนต ตั้งใจจะพิมพ์ แต่จ้องจอคอมฯไปได้สักพัก...เรื่มตาปรือ...และหลับ 555
งั้นมาคราวนี้ ผมขอนำบทสนทนาของผมกับเพื่อนที่คุยกันผ่าน MSN มาให้เพื่อนๆอ่านแทนการเล่าเรื่องแบบเดิมๆนะครับ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
@ angshigo @ says:
ช่วงนี้งานยุ่งอีกแล้วเหรอ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นิดหน่อย พอดีมีกรุ๊ปเข้ามาอีก
@ angshigo @ says:
อ้อ แล้วพ่อหนุ่มบอยล่ะเป็นไง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ก็มาป้วนเปี้ยนเหมอนเดิม
@ angshigo @ says:
แต่ไม่แสดงตัวชัดเจน..
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เริ่มมีบ้าง
ปุ้ยเริ่มสังเกตเห็นละ
มะวานพูดไรสักอย่าง ปุ้ยเลยบอกว่าปุ้ยชอบเด็ก กะลังกรุบกรอบ
นะก็บอกว่า ผมก็ชอบผู้ใหญ่ อบอุ่นดี
ปุ้ยบอกว่า ลองกินผู้ใหญ่รึยังจ๊ะ
@ angshigo @ says:
555 เข้าใจถามนะเนี่ย
-
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นะบอกว่าก็กะลังจะลองเนี่ยแหล่ะ แล้วพี่ปุ้ยล่ะ
ปุ้ยก็บอกว่า ก็รอนะมาให้กินไง
นะก็บอกว่า กินเด็กอ่ะดีนะ อายุยืน
แล้วหันมาถามเราว่า จริงมั้พี่นิว
เราก็บอกว่า ไม่รุ้ดิไม่เคยกิน
ฮ่าๆๆ
นะเลยบอกว่า ไม่เคยก็ลองดิพี่
@ angshigo @ says:
555
แหม ถามแบบเนี้ย อยากให้กินอ่ะดิ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ปุ้ยเลยบอกว่า นะมีแฟนเป็นผู้หญิงมั่งป่ะ
นะก็งง ว่าทำไมถามงี้
แทนที่จะถามว่า เคยมีแฟนเป็นผู้ชายมั้ย
เพราะคนปกติ ถ้าสงสัยว่าเกย์รึเปล่า น่าจะถามว่า เคยมีแฟน ช มั้ย
แต่ปุ้ยถามยังกะคิดว่า นะมีแต่แฟนเปง ช มาตลอด
@ angshigo @ says:
แล้วเค้าตอบว่าไง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ตอบว่า มีแต่แฟนผู้หญิงมาตลอด
เราก็เลยบอกว่า งั้นก็เข้าทางปุ้ยแล้วล่ะ
-
@ angshigo @ says:
เอ แล้วไหงตอนนี้เริ่มมาสนใจผู้ชายล่ะจ๊ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แต่ปุ้ยหันมามองเราไง
เราก็ทำเฉยๆ
ยืนเอกสารให้นะ ที้นี้นะจับมือเราไว้นิดนึง
เราจะดึงมือออก นะก็ดึงไว้
@ angshigo @ says:
ช่างกล้า
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แต่แค่นิดเดียว แป๊บเดียวนะ
@ angshigo @ says:
อืมม แล้วไงอีก
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แต่ก็ไม่ได้พูดไรไง
@ angshigo @ says:
ปุ้ยก็เลยเริ่มสังเกตเห็นใช่ม๊า
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
จากนั้นมา ปุ้ยก็แซวตลอด
ปุ้ยบอกว่า
"สงสัยตะกี้ ไอ้นะมันจะจับมือแกไปวางที่ขามันแล้วบอกว่า ..สักครั้งนะพี่.."
5555555555
เราเลยบอกว่า "มันไม่ใช่ทองไพรำ"
ปุ้ยบอกว่า "เออลืมไป นะมันชื่อ นรินทร์"
-
@ angshigo @ says:
5555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราเลยบอกว่า งั้นก็เหมาะกะแกแล้วล่ะปุ้ย
เพราะแกคือทองไพรำ นังยี่สุ่นเหลือง
@ angshigo @ says:
จริงเหรอเนี่ย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แต่นะ ชือนรินทร์จริงๆ
@ angshigo @ says:
ชื่อนี้จริงเหรอ เป็นเล่น
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เพราะวันก่อนเค้าเอาใบประกันสังคมมาให้เราเซนต์
ดันเอาของไอ้นะมาให้เรา เพราะเขียนมาแต่ชื่อ
เราก็งงว่า นรินทร์ไหนวะ ซักพัก โทร.ถามกันไปมา
ฝ่ายบุคคลบอกว่า ให้สลับกัน
เพราะเขียนแต่ชื่อไง ไม่ลงนามสกุล
@ angshigo @ says:
นรินทร์ กะ นรัตถกร เนี่ยนะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ของนรินทร์มาอยู่ที่นรัตถกร แต่ของนรัตถกรอยู่ที่นรินทร์
@ angshigo @ says:
แหม บังเอิญไปป่ะเนี่ย 55
-
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แล้วพอตอนดึกๆ อยู่ๆปุ้ยก็ถามว่า นินิวแกนามสกุลไรอ่ะ
เราก็บอกไปใช่ป่ะ
คือ รัตนดิลก ณ ภูเก็ต
แล้วเราก็ถามว่า ทำไมเหรอ
ปุ้ยมันบอกว่า เปล่า ชั้นแค่จะเล่นมุขว่า อ้าว ไม่ใช่ ลงท้ายว่า ณ ริน เหรอ
@ angshigo @ says:
5555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราเลยแกล้งยืดตัวและหลิ่วตามองปุ้ย บอกว่า ชั้นอโหสิให้หล่อนนะแม่ทองไพรำ
@ angshigo @ says:
555 ใช่ค่ะใช่ คุณลอออรอย่าลดตัวไปยุ่งกะหล่อน
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ด้วยความที่เล่นๆกันนี่แหล่ะ เกือบซวย
@ angshigo @ says:
ว่าแต่ปุ้ยคิดได้เนอะ 55
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
พอดีมีพวกเมียเช่ามาเปิดห้องกะฝรั่ง
เราก็ต้องเขียนคูปองอาหารให้เลยถามชื่อ แล้วเมียเช่า เค้าชื่อ รำไพ
แต่คือเราอ่านแล้ว ฟังแล้ว แต่คิดไปอีกทาง
พอเราบอกให้ปุ้ยเขียน เราบอกว่า ไพรำ
@ angshigo @ says:
555
-
@ angshigo @ says:
555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ปุ้ยมันก็ทำหน้างงๆ แล้วก็ขำกันเอง
@ angshigo @ says:
แล้วแขกได้ยินมะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ได้ยินสิ
@ angshigo @ says:
ตายละ แลัวเค้าว่าไงป่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ไม่ว่าหรอก
แขกเค้าก็เป็นเมียเช่า ด้วยไง
แต่แบบว่าเค้าก็ไม่ได้ทันคิด
@ angshigo @ says:
หรือเค้าอาจจะไม่ได้ดู
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
อาจจะดูช่องอื่นไง
เลยคิดแค่ว่าเราจำผิด
พูดสลับตำแหน่งชื่อ
@ angshigo @ says:
โชคดีไปนะเนี่ย 555
-
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แล้วเมื่อคืนมีแขกมาวีน
พอดีมีมารุมพร้อมกันทีเดียวเลยไง
@ angshigo @ says:
เรื่องไรอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
กรณีแรก คนจองห้องที่เข้ามาพักก่อนอยู่ชั้น3
หวังดีจะให้แขกที่จะตามมาอยู่ชั้น2 ไม่ต้องเดินหลายชั้น
ก็จองไว้สองห้อง เตียงเดี่ยว1 เตียงคู่1
แต่แขกที่จะเข้ามาพัก เข้ามาตอน5ทุ่มครึ่ง
ระหว่างที่แขกสองห้องนี้มาเอากุญแจ ก็พอดีเราขายห้องให้อีกคนที่จองอยู่
ซึ่งห้องที่เค้าจองไว้มีปัญหาคือ ระบบแอร์เสีย ต้องเปลี่ยน
@ angshigo @ says:
อืมม
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
พอแขกรู้ว่าเปลี่ยนไปชั้น3 ก็โวยวายว่า ทำไมไม่ได้ห้องชั้น2
ถามซ้ำๆแต่ว่า "บอกเหตุผลผมมาซิ ไหนว่าจองชั้น2 แล้วทำไมต้องไปชั้น3"
อีห้องที่จองไว้ พอแขกที่จะพักจริงมาถึง ก็อยากเปลี่ยนไปอยู่ชั้น3
ชั้นเดียวกันกับคนที่มาเปิดห้องให้ เราต้องคุยกะแขกทีละรายไง
พอดีฝั่งนายนะก็มาเชคอินแทนแขกอีก
เราก็เคลียร์ห้องก่อน คือเปลี่ยนกุญแจให้ จากชั้น2ไปชั้น3
แล้วเอาใบลงทะเบียนให้นะเขียนเอง บอกนะว่า ช่วยหน่อยนะ
แล้วพอจะหันมาอธิบายเรื่องห้องกะคนที่เปลี่ยนเพราะแอร์เสีย แขกก็บอกว่า
"ผมมาก่อน แล้วทำไมไปคุยกะคนนั้นคนนี้ ต้องให้ผมยืนรอ แล้วตะกี้ เอากุญแจห้องผมให้เค้าไปใช่ป่ะ"
@ angshigo @ says:
อ้าว ซะงั้น
-
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็บอกว่า "ไม่ใช่ครับ พอดีห้องนี้แขกเปิดห้องพักไว้แล้ว
แต่ขอย้ายไปห้องที่อยู่ชั้นเดียวกะเพื่อนเค้า"
@ angshigo @ says:
ถามแนวหาเรื่องชัดๆ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เค้าเลยเอากุญแจชั้นสองมาคืน
แขกก็บอกว่า "งั้นก็เอาห้องนั้นให้ผมสิ"
เราก็บอกว่า ต้องให้แม่บ้านเชคห้องก่อนครับ ถ้าเรียบร้อยจึงให้เข้าพักได้
แขกก็โวยว่า "อ้าว ต้องให้ผมรออีกเหรอ ผมเสียตังมาพักนะ ไมได้มาขอนอนฟรี"
@ angshigo @ says:
ซะงั้น
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็บอกว่า "ก็ใช่ครับ ถึงได้เปลี่ยนให้พี่ไปห้องชั้น3ซึ่งเข้าห้องพักได้เลย"
แขกก็บอกว่า "ทำงานยังไงมั่วซั่ว"
เราก็เลยคืนเงินให้ บอกว่า "ต้องขอโทษด้วยนะครับที่การบริการติดขัดหลายด้าน
ยังไงรบกวนพี่ไปหาที่พักที่พร้อมกว่านี้แล้วกันนะครับ"
แขกก็งงๆ ถามว่า "สรุปห้องชั้น3มีปัญหาอะไรอีกล่ะ"
เราบอกว่า "ห้องไม่มีปัญหาครับ แต่ทางโรงแรมเรารับแต่แขกที่สุภาพ
และรับฟังการแก้ปัญหาอย่างเข้าใจเท่านั้น"
แขกก็บอกว่า "เฮ้ย จะไล่ผมเหรอ"
@ angshigo @ says:
555 งงเลยดิ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นะก็เลยโทร.บอกให้พี่เชษไปเปิดห้องฝั่ง5แทน เพราะนะจะรอดูเราก่อน
@ angshigo @[/c] says:
เออ ลืมนะไปเลยนะเนี่ย 555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แขกมันโมโหอ่ะ จะเขวี้ยงปากกาใส่เรา
นะมันไวกว่าไง คว้าข้อมือแขกไว้ทัน แล้วบอกแขกว่า "เชิญรับเงินแล้วกลับไปเถอะครับพี่"
@ angshigo @ says:
ดีนะเนี่ยที่มีนะอยู่ด้วยอ่ะ ไม่งั้นแย่แน่เลย
-
ขอเล่าทิ้งค้างไว้แค่นี้ก่อนนะครับ ง่วงมากๆเลย ตาจะปิดแล้ว
เดี๋ยวพรุ่งนี้ก่อนไปทำงาน จะแวะมาเล่าส่วนที่เหลือต่อให้จบครับ
-
เพิ่งรู้ตัวว่า เวลาเราคุยกันมันยาวงี้เลยเหรอเนี่ย นี่ขนาดยังไม่จบนะ 5555
อ่านกี่ครั้งก็ตื่นเต้นตามนะเนี่ย เหตุการณ์เนี้ย อยู่ดึกๆก็อันตรายเหมือนกัน น่าเป็นห่วง
ดูแลตัวเองดีๆนะจ๊ะ แขกดีๆมีมาให้ชุ่มชื่นหัวใจบ่อยๆ แขกแย่ๆมาทำให้ใจถดถอยก็เยอะเหมือนกัน
ส่วนเรื่องนายนะเนี่ย เราค่อยๆดูกันต่อไปอีกที ว่าตกลงเค้ามาแนวไหนแน่ และพร้อมที่จะเปิดตัวเมื่อไหร่
ช่วงนี้คงต้องวางใจให้องครักษ์พิทักษ์นินิวดูแลกันต่อไป อย่างน้อยปุ้ยก็พอจับทางได้บ้างแล้ว อิอิ
นิว นิว กุหลาบอ่ะสวยเนอะ แหม นี่ขนาดยัดใส่ก้นกระเป๋าแล้วนะยังสวยอยู่เลยอ่ะ 555
ปล.
1. ผู้อ่านทุกท่านคะ อ่านแบบนี้แล้วเข้าใจกันหรือเปล่าคะ บางทีเราก็ใช้พลังจิตคุยกันบ้างกลัวคนอื่นไม่เข้าใจ 555 แต่โดยส่วนตัวเราว่าก็โอเคนะ
2. นินิวคะ ง่วงก็ไปนอนเถอะค่ะ นั่งทรมานตัวเองอยู่ได้ เดี๋ยวก็หลับคาคอมฯ อีกหรอก
-
^
^
^
คร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ คุณเพื่อน
-
อืม รู้สึกจะมีแต่เหตุการณ์มากมายราวหนังเกาหลีเลยนะครับ อิอิ o13
-
อืม รู้สึกจะมีแต่เหตุการณ์มากมายราวหนังเกาหลีเลยนะครับ อิอิ o13
หนังเกาหลียังมีตอนจบ แถมยังแอบอ่านสปอยก่อนได้ แต่ชีวิตจริงนี่สิ จะเลือกอะไร จะทำอะไร มันยากเกินคาดเดา
-
ขออนุญาตติดตามอ่านเรื่องคุณนิวด้วยคน
ตามมาจากเรื่องคุณนิวกับคุณเทค
ปรทับใจกับสำนวนการเล่าและเรื่องราว
ชีวิตดั่งนิยายครบทุกรส
...ละครระกำช้ำจิตใจ ละครดีใจเราหัวร่อ นั่นแหละภาพล้อเราทุกวัน...
...ตัวของเราเป็นใครกันแน่ เฝ้าเปลี่ยนแปรชีวิตทุกวันไป ตามแต่เขาปั้นให้ บทบาทวาดไว้สวมใส่ให้เดิน...
...ปิดฉากเรืองรองผุดผ่องตระการ ครั้นแล้วไม่นาน เปิดม่านเป็น ความเศร้าใจ...
ขอบคุณสำหรับการติดตามกันมาอย่างยาวนานนะครับ(เพราะเรื่องแรกที่เล่านั้นก็ผ่านมาหลายปีแล้ว)
ชีวิตคนเรามันเหมือนนิยาย เพราะมีหลากหลายตัวละคร ต้องพบเจอกับสถานการณ์มากมาย
จะต่างกันก็ตรงที่ ต่อให้มีใครสักคนตายจากเราไป ชีวิตเราก็ต้องอยู่เพื่อดำเนินเรื่องของเราให้จบ
เพราะในความเป็นจริง เราทุกคนล้วนเป็นนักแสดงนำ ในเรื่องของตัวเอง ชีวิตไม่จบก็ต้องเล่นกันตามบทที่ถูกลิขิต
-
กลับมาเล่าต่อ ก่อนไปทานข้าวกลางวัน (เพราะกลับมาอีกทีก็ต้องเตรียมตัวไปทำงานละครับ)
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แขกบอกว่าจะพบผู้จัดการฟร้อนท์
นะเลยโกหกว่า "คนนี้แหล่ะครับผู้จัดการฟร้อนท์"
ทีนี้แขกก็นิ่งๆ พูดดีขึ้น "นี่คุณให้ลูกน้องคุณทำงี้ได้ไง"
เราเลยมองนะนิดนึงให้นะปล่อยมือแขก นะก็ปล่อย
แล้วเราบอกแขกว่า "ถ้าพี่ไม่พอใจการย้ายห้อง จะพักที่อื่นก็๋ตามใจ เงินก็คืนให้แล้ว"
@ angshigo @ says:
555 เค้าคงแปลกใจเนอะ โรงแรมนี้มันไม่ง้อแขกเหรอ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แขกก็บอกนะว่า "งั้นนายก็หาที่ใหม่ให้ฉันเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นจะฟ้องเจ้าของโรงแรม"
นะก็บอกว่า "ได้ครับ"
@ angshigo @ says:
โอ ใหญ่โตนะเนี่ย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นะก็ไปเปิดหาเบอร์โรงแรมใกล้ๆกัน
ระหว่างนั้นแขกคนนี้ก็บอกว่า
"แล้วหารถไปส่งฉันด้วย เพื่อนฉันกลับไปแล้ว"
นะก็หันมาทางเรา
แล้วนะก็บอกแขกว่า "โรงแรมไม่มีรถรับส่งแขกครับ"
แขกก็เริ่มฮึดฮัดละ
@ angshigo @ says:
แล้วตกลงเค้าทำไง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แขกบอกว่า "งั้นนายก็เอารถนายไปส่งชั้นสิ รีบๆหาโรงแรมเร็วๆเข้า"
แล้วหันมาทางเราบอกว่า "เพราะคุณเรื่องมากเองนะ ถ้าเปิดห้องชั้น3ซะ ก็จบเรื่องละ"
@ angshigo @ says:
นั่นโทษกันอีก ใครเรื่องมากกันแน่หว่า
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เค้าว่า เราผิดที่คืนเงินเค้าไง
นะก็บอกว่า "อย่าโทษฟร้อนท์เลยครับ เดี๋ยวผมหาเบอร์ได้ แล้วจะขี่มอไซค์ไปส่ง"
แขกก็ย้ำว่า "เร็วๆละกัน ฉันง่วง"
แล้วถามนะว่า "ขับรถยนค์ได้มั้ย"
นะก็บอกว่าได้ แขกบอกว่า "งั้นยืมรถใครขับส่งที ของเยอะไม่อยากซ้อนมอไซค์"
@ angshigo @ says:
โห กลัาสั่งขนาดนี้เชียว
-
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
อืมมม เรานึกว่ามันใหญ่มาจากไหนวะ
ตอนนั้นคนก็เริ่มมามุงละ
เราก็เลยบอกนะว่า "นะลงไปฝั่ง5ได้แล้วล่ะ เผื่อมีแขกเชคอิน"
นะก็บอกว่า "ผมยังหาเบอร์ไม่เจอเลยพี่"
เราบอกว่า "ไม่ต้องหาแล้ว หน้าที่ของนะคือดูแลแขกที่เปิดห้องพักฝั่ง5
ใครที่ไม่ได้เปิดห้องฝั่ง5 นะไม่จำเป็นต้องเสียเวลาดูแล"
@ angshigo @ says:
นินิวจะเปิดศึกเหรอจ๊ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แขกก็โวยว่า "แล้วผมล่ะจะทำไง ไหนว่าจะหาเบอร์แล้วใครจะไปส่งผม"
เราตอบว่า
"ผมมีหน้าที่เปิดห้องพัก ไม่ได้มีหน้าที่หาห้องพัก เมื่อคืนเงินให้แล้ว กรุณาหาทางไปเอาเองนะครับ"
แขกก็โวยว่า
"ก็บอกแล้วไงว่าเพื่อนผมกลับไปแล้ว"
เราก็บอกว่า
"คุณโทร.ให้เพื่อนมารับ น่าจะเร็วกว่ารอให้น้องเค้าหาเบอร์โรงแรม และยังต้องหารถไปส่งอีก"
@ angshigo @ says:
ไม่โกรธตายเหรอน่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แขกก็บอกว่า
"ผมจะไม่มาพักที่นี่อีกเลย จะบอกต่อๆกันไปด้วยว่า พนักงานที่นี่มารยาททราม"
เราก็ยกมือไหว้ บอกว่า
"ขอบคุณครับที่จะไม่มาพักอีก ต้องขอโทษด้วยที่ผมต้องปฏิบัติต่อแขกตามแต่มารยาทของแขกครับ"
@ angshigo @ says:
แล้วยอมไปดีๆมะ หรือยังหาเรื่องต่อ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แล้วเราก็กดกริ่งเรียกบอยบนตึกมาบอกว่า
"ช่วยขนของให้แขกไปที่หน้าโรงแรมด้วยนะอั๋น แขกจะกลับแล้ว"
เราไม่เว้นช่วงให้เค้าให้โวยไง พออั๋นมาเราก็บอกให้ขนของไปเลย
แขกก็ละล้าละลัง แต่ก็ต้องวิ่งตามของออกไปอยู่ดี
-
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็หันหลังเดินเข้าออฟฟิศไปเลย
@ angshigo @ says:
เลยหงุดหงิดเลยดิ เจอแขกแบบเนี้ยอ่ะ
แล้วก็จิกตาใส่ด้วยดิ 555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ไม่จิกหรอก
เวลาเจอแบบแรงๆจริงๆ เราจะนิ่งใส่
ทำใจ ทำกิริยาให้เหมือนเค้าไม่มีตัวตนไปเลย
เหมือนพูดกับหมากับแมว
@ angshigo @ says:
เฮ้อ คนเราก็เนอะคิดว่าจ่ายเงินแล้วจะเป็นพระเจ้าหรือไง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ตอนหลังอั๋นบอกว่า เห็นแขกเดินลากกระเป๋า หิ้วของไปตามขอบถนน
เพราะอั๋นบอกว่าเดินไปอีกหน่อยก็มีโรงแรมอยู่อีกไง
@ angshigo @ says:
เอ มันก็ไกลพอควรนะ แต่ก็สมอ่ะ
เออ นิวจ่า เราต้องไปแล้วหล่ะ ไปเตรียมของก่อน
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
จ้ะ เที่ยวให้หนุกนะ
@ angshigo @ says:
โอเค ทำงานให้สนุกเหมือนกัน
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
บายคร้าบ
@ angshigo @ says:
จ้ะ บ๊ายบาย
-
จบตอนแล้วครับ แต่ยังมีรายละเอียดเรื่องอื่นๆอีก ไว้ว่างๆจะมาเล่าต่อนะครับ ไปละ
-
:z1:
พี่นิวแรงอิอิ
^^
..
-
แว๊บมาทักทาย ก่อนจะรีบชิ่งไปดู "มาลัยสามชาย" ต่อ 555
-
พี่นิวแรงส์ แต่ช่วงนี้ เสน่ห์แรงนะคะ คุณพี่ มีแต่หนุ่มๆรุมจีบ
-
อยากมีความกล้าอย่างคุณนิวจัง
กล้าโต้ตอบด้วยเหตุผลอย่างสงบ
แล้วหัวหน้าจะว่าไรหรือเปล่านะ
ของเรานะลูกค้าถูกเสมอ
บางทีไม่ผิดก็ต้องขอโทษ
เราว่ามันทำให้บางคนเสียนิสัย
แต่เราก็ไม่กล้าทำไรแย่จัง
ในวันรุ่งขึ้น ผมก็อธิบายให้ท่านประธานฟังครับ เมื่อท่านทราบแล้ว ท่านก็เห็นว่าผมทำถูกต้อง
ท่านบอกว่า "ถ้าเจอลูกค้าซี้ซั้วอย่างนี้ คืนเงินมันไปเลยเก็บห้องไว้ขายลูกค้าคนอื่นดีกว่า"
-
แว๊บมาทักทาย ก่อนจะรีบชิ่งไปดู "มาลัยสามชาย" ต่อ 555
อิจฉาคนได้ดูละคร เหอๆๆๆๆ
-
คุณนิวโชคดีนะมีหัวหน้า(ท่านประธาน)เข้าใจ
ของเราหัวหน้ากลัวโดนประเมินความไม่พึงพอใจต่อหน่วยงานน่ะ
พวกเราต้องระวังตัวพยายามไม่ให้เกิดเรื่องถึงหัวหน้า
อดทน อดทน
อาจจะเป็นเพราะผมทำงานโรงแรมมั้งครับ ก็เลยไม่ต้องกังวลเรื่องที่คนภายนอกประเมินการทำงาน
เพราะในรูปแบบงานโรงแรม ส่วนที่จะถูกประเมินจากทางการ ก็จะเป็นพวกเงิน รายได้ ภาษี
ส่วนเรื่องการปฏิบัติต่อลูกค้านั้น ลูกค้ามีสิทธิ์คอมเพลนได้ แต่ผมก็มีสิทธิ์อธิบายได้เหมือนกัน
ถ้าเราอยู่บนเหตุและผลที่ดีพอ รวมกับวิธีอธิบายนำเสนอเหตุผลนั้นอย่างอ่อนน้อม สุภาพและมั่นใจ
มันก็คงไม่มีอะไรเหลือบ่ากว่าแรงหรอกครับ ผมคงโชคดีตรงที่รู้จักใช้ถ้อยคำด้วยแหล่ะครับ อือื
ปล.งั้นก็ให้กำลังใจละกันครับ ผมก็ไม่รู้รายละเอียดงานของคุณซะด้วยสิ
แต่คิดว่า อะไรที่ทำแล้วเราจะประคองตัวเองให้อยู่ในองค์กรนั้นๆได้อย่างรอดตัว
ก็ขอให้ทำอย่างเต็มที่และทำด้วยความสบายใจเท่าที่จะทำไหวนะครับ
คนเรื่องมากนั้นมีแน่ แต่คนเรื่องมากก็ไม่ได้มีมากจนรับมือไม่ไหวหรอกเนอะ สู้ๆ
-
อิอิ เพิ่งว่างมาอ่าน
ก็คงต้องขอชมนิวตามเคยครับที่สามารถรับมือสถานการณ์แบบนี้ได้ดีตามเคย
เป็นผมละก็... ไม่อยากจะคิด อิอิ :laugh:
-
หนังสือที่ว่าอ่ะมันพูดถึงสิ่งของธรรมดาๆที่พบเห็นในชีวิตประจำวัน แต่มีอะไรบางอย่างที่มองแล้วลึกซึ้งกว่านั้น
เช่น แปรงสีฟัน กระจก กุญแจ ลูกโป่ง ดินสอ อะไรประมาณนี้
รายละเอียดเยอะแยะ ไว้มีโอกาสเราค่อยเม้าท์กัน
แต่ที่บอกว่าอ่านแล้วนึกถึงนิว เพราะมีประโยคนึงในเรื่อง "กุญแจ" บอกว่า
"กุญแจที่ไม่ใช่ ไขอย่างไรก็ไม่ออก" พยายามไปก็ไร้ผล .... หากเจ้าของบ้านยินดีเขาก็จะไขกุญแจให้เราเข้าไปเอง
ก็เลยคิดอยู่ว่าทุกวันนี้กุญแจที่อยู่รอบๆตัวนิวอ่ะ "ใช่" หรือเปล่า หรือจริงๆจะเป็นอย่างที่นิวเคยบอกว่านิวทำกุญแจที่ใช่หล่นหายไปเสียแล้ว
แวะมาแค่นี้แหละ ไปทำงานก่อนน๊า คงได้คุยกันเร็วๆนี้ คิดถึงนะจ๊ะ ^_^
-
เพลง กุญแจใจ
คำร้อง ธาตรี
ทำนอง เอื้อ สุนทรสนาน
ขอขังใจเธอ เอาไว้ด้วย ใจของฉัน
ส่วนใจฉันนั้น สำคัญ ที่เธอช่วยขัง
แล้วนำความซื่อ ถือเป็นลูกกรงระวัง
ทรวงเหมือนคลังคอยจ่าย สายสวาทอารมณ์
รักเหมือนตรวนทองคอยคล้องหทัยให้หวน
ต่างคนสมควรขังใจด้วยใจซื่อสม
แม้นก ายเราห่างร้างกันผูกพันนิยม
คอยภิรมย์ร้อยตรวนใจ
เราถือกุญแจ กันไว้คนละดอก
แม้นใจดิ้นรน หาทางออก ก็จงไข
กุญแจนี่หรือ มีชื่อกุญแจใจ
เอาความชั่ว พรางไว้ให้ เราไขมัน
ขอถือความดี คอยรั้งให้ ใจครวญหา
หมื่นพันสัญญา หรือมาสู้ ใจใฝ่ฝัน
แม้นใจเราซื่อ ถือความมั่นคง ตรงกัน
กายสัมพันธ์ จนวันตาย
(http://www.bloggang.com/data/d/diy-by-achita/picture/1275720925.jpg)
-
"กุญแจที่ไม่ใช่ ไขอย่างไรก็ไม่ออก" พยายามไปก็ไร้ผล .... หากเจ้าของบ้านยินดีเขาก็จะไขกุญแจให้เราเข้าไปเอง
^
^
^
เห็นคำตอบที่มีสาระมาเยอะแล้ว ขอตอบแนวไร้สาระและติดเรท(นิดๆ) มั่งละกันนะครับ 555
.
.
.
ก็ในเมื่อ เรามีรูกุญแจอยู่รูเดียว ก็ต้องเลือกให้มากหน่อย จะให้ใครๆเอากุญแจมาเสียบรูกุญแจเราง่ายๆไม่ได้หรอก อิอิอิ
-
"กุญแจที่ไม่ใช่ ไขอย่างไรก็ไม่ออก" พยายามไปก็ไร้ผล .... หากเจ้าของบ้านยินดีเขาก็จะไขกุญแจให้เราเข้าไปเอง
^
^
^
เห็นคำตอบที่มีสาระมาเยอะแล้ว ขอตอบแนวไร้สาระและติดเรท(นิดๆ) มั่งละกันนะครับ 555
.
.
.
ก็ในเมื่อ เรามีรูกุญแจอยู่รูเดียว ก็ต้องเลือกให้มากหน่อย จะให้ใครๆเอากุญแจมาเสียบรูกุญแจเราง่ายๆไม่ได้หรอก อิอิอิ
เออ ตอนจะลงอ่ะคิดๆอยู่เหมือนกัน กลัวจะได้คำตอบแนวนี้ คิดไม่ผิดจริงๆ 555
เอาเหอะ จะรูกุญแจหรือรูอะไร มันก็อยู่ที่เจ้าของอยู่ดีอ่ะ ว่าจะยอมให้เสียบหรือไม่ อิอิ
ปล.วันนี้เข้าแต่เช้าเชียว อยากรู้ขนาดนั้น พรุ่งนี้คุยกันดีกว่าเนอะคิดถึงอ่ะ
-
^
^
^
^
เห็นมะ คิดยังไงก็ได้ยังงั้น ไม่ขัดศรัทธาเพื่อน 5555555
-
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่อจากนั้น ผมเองก็เพิ่งจะได้เล่าให้เพื่อนฟังเมื่อเช้านี้เอง ฉะนั้นขอคัดลอกมาให้อ่านตามเคยนะครับ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
@ angshigo @ says:
วันนี้เล่าต่อเหอะ
เอาต่อจากแขกกลับก่อน แล้วค่อยอัพเดทเรื่องใหม่
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
หลังจากแขกกลับไปแล้วเราก็เลยไปนั่งสงบอารมณ์ในออฟฟิศไง
ตอนหลังนายนะก็เลยเดินขึ้นมาถามว่า "เป็นไงมั่ง แล้วจะมีผลอะไรมั้ย"
คือตอนนั้นเราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีผลออกมายังไงแต่ก็ตอบนะไปว่า
"พี่มีวิธีอธิบาย และวิธีกับเหตุผลของพี่ จะทำให้ท่านประธานเข้าใจได้เอง ไม่ต้องห่วง"
นะก็บอกว่า "แต่ผมห่วงพี่" เราก็เลยมองหน้านะนิ่งๆ แล้วก็เป็นฝ่ายหลบสายตาซะเอง (ตามเคย)
@ angshigo @ says:
ท่าทางจะห่วงมากนะเนี่ย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
คงกลัวเป็นเรื่องใหญ่มั้ง
ที่นี่อ่ะ ทำงานกันด้วยโหงวเฮ้ง
@ angshigo @ says:
ก็อาจจะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
อย่างล่าสุดรองกัปตันก็โดนเด้งละ เหตุผลทางการคือ ไม่ผ่านงาน ทั้งที่มาได้ไม่ถึงเดือน
-
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เหตุผลที่เราแอบเม้าท์กันคือ ท่านไม่ถูกชะตา
อย่างเราเองตอนทำแรกๆ ป่วยบ่อยมาก เค้ายังไม่เอาเราออกเลย
@ angshigo @ says:
อ้าว
แต่ท่าทางคุณเก๋เค้าชอบนิวนี่เนอะ คงถูกชะตากัน
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
หยุดไปสามสี่วัน พอไปทำงาน ท่านประธานยังมาเราถามที่ฟร้อนท์ว่า "นิวหายดีรึยัง"
@ angshigo @ says:
ดีแล้วแหละ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ไม่ใชคุณเก๋น่ะสิที่ตัดสินใจเรื่องเอาพนักงานเข้าหรือออก
ต้องเป็นท่านประธานน่ะ
@ angshigo @ says:
รู้ๆ แต่อย่างน้อยก็ยังพอช่วยพูดได้ไง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
มันก็จริง
@ angshigo @ says:
แต่เอาเถอะให้ไม่มีเรื่องทำนองนั้นดีกว่าเนอะ เสี่ยงไป
-
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นะก็บอกว่า
"พี่นิวนี่โหดเหมือนกันเนอะ เห็นนิ่มๆ ใจเย็น พูดเพราะงี้ พอเอาจริงขึ้นมาก็แรงซะ"
@ angshigo @ says:
55 ยังไม่เคยรู้ฤทธิ์อ่ะดิ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เคยแล้ว
ก็เราเคยวีนทางโทรศัพท์ไง
แต่นะคงคิดว่า เราทำงั้นเพราะเห็นว่านะเด็กกว่า หรือว่าด้อยกว่าไง
เพราะนะบอกว่า "ผมแค่โดนพี่นิวดุวันนั้นก็ว่าจ๋อยแล้ว แต่ไม่นึกว่าพี่นิวจะดุกระทั่งแขก"
@ angshigo @ says:
อันนั้นออกแนววีนไง อันนี้ออกแนวโกรธนิ่ง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เออ ถูก
@ angshigo @ says:
มันดูน่ากลัวกว่า 555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็เลยบอกว่า "อย่างนั้นพี่ไม่ได้ดุนะ แต่พี่ไม่ชอบที่นะพูดจารวนๆ ไม่มีเหตุผล"
นะยังบอกเลยว่า "ถ้างั้นพี่ก็ไม่ได้ดุผมแต่พี่งอนผมดิ"
@ angshigo @ says:
บอกไปเลยดิว่าพี่ไม่ชอบที่นะทำตัวเป็นเด็ก
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แหม................
@ angshigo @ says:
555555555
มีมาแย๊บๆ....งอนผมเหรอ.......ด้วย
-
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ก็บอกว่าเราไม่ได้งอน แต่ไม่ชอบให้พูดจาตีรวนก็ต้องดุกันบ้าง
@ angshigo @ says:
แล้วเค้าว่าไง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เค้าบอกว่า "ไม่ชอบก็จะทำ ผมชอบเห็นพี่งอน"
@ angshigo @ says:
5555 แรงอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราบอกว่า "ถ้าทำอีกพี่จะไม่ดุนะแล้ว แต่ต่อไปก็พูดกันแค่เรื่องงานเท่านั้น"
@ angshigo @ says:
จ๋อยมั้ยล่ะน่ะ เจอแบบนี้อ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ก็ไม่เชิงหรอก แต่นะก็เปลี่ยนเรื่องไปเลยไง
ก็บอกว่า "ผมนึกไม่ออกเลย ว่าพี่จะจัดการแบบนี้"
เราก็ถามว่า "จัดการเรื่องอะไร แล้วแบบไหน"
นะเลยบอกว่า "ก็เรื่องไอ้แขกหัวเถิกนั่นไง" 5555555555
@ angshigo @ says:
555555 ต๊ายปากร้ายนะเนี่ย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นะบอกว่า
"ผมถึงไม่กล้าไปไหน เพราะกลัวมันรังแกพี่ ที่ไหนได้ เก่งนะเราเนี่ย" แล้วนะก็ชูนิ้วโป้งยิ้มชื่นชมขำๆ
เราก็บอกว่า
"คนเราจะยอมให้คนอื่นมาข่มเหงอยู่ตลอดไปได้ไงกัน ยิ่งถ้าเค้าคิดว่าเค้ามีอิทธิพลเหนือกว่าเรา
แล้วเรายอมอ่อนข้อให้คนแบบนี้ ต่อไปเราก็ต้องยอมอยู่อย่างนั้น
วันนี้ไม่จัดการ ต่อไปเค้าก็ยิ่งวางอำนาจข่มเรามากกว่าเดิม
ดีไม่ดีจะเอามาอ้างด้วยซ้ำ ว่าคราวก่อนทางเรายังยอมทำตาม"
@ angshigo @ says:
ก็จริงอย่างที่นิวพูด แต่จริงๆคงไม่ค่อยมีใครกล้าทำเหมือนนิว
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ฮ่าๆๆๆๆ
@ angshigo @ says:
อยางที่หลายๆคนว่าอ่ะ มันเสี่ยงกับงาน
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็รู้ว่าเสี่ยง แต่เรายอมไม่ได้
@ angshigo @ says:
มีคุณนินิวนี่แหละค่ะ ไม่แคร์สื่อ 555
-
ต้องเตรียมตัวไปทำงานละครับ ส่วนที่เหลือจะมาเล่าต่อ วันพรุ่งนี้นะครับ
-
บอกให้มาเล่าตั้งกะ 10 โมงกว่า มาซะบ่ายเชียวนะจ๊ะ อิอิ
-
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เออ แต่ก็จริงๆแหล่ะ "อย่าได้แคร์" พี่ดีเจเจ๊แหม่มเซดไว้
@ angshigo @ says:
พ่อคนมีเสน่ห์ ใครๆก็รักก็หลง ตั้งกะท่านประธาน แฟนท่านประธาน ยันรูมบอย 555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
อย่าเม้าท์ 555555555
@ angshigo @ says:
5555 หรือไม่จริงล่ะจ๊ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ตอนนี้น่าจะรวมช่าง กัปตัน ผู้จัดการ แม่บ้าน
เบลบอย ม้าเร็ว ไว้ด้วยเลยนะ ไหนๆจะเม้าท์แล้วอ่ะ
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
@ angshigo @ says:
กร๊ากกกกกกกกกกกก
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ไม่หรอก จริงๆคือเราเป็นของเรางี้แหล่ะ
โดยพื้นฐานการแสดงออกของเราไงอัง คือเราจะเป็นคนแบบอ่อนๆ นุ่มๆ พูดเพราะไรงี้
เป็นธรรมชาติของเรา และในขณะเดียวกัน เราก็เป็นพวกไม่ยอมโดนรังแก จึงตอบโต้ในระดับเท่าเทียม
มันเลยเหมือนกับว่า คนไหนปกติกะเรา เราก็ปกติกะเค้า วางตัวเป็นตัวเองแบบที่เค้าเห็นๆกัน
ในขณะที่คนไหนทำเราก่อนเราก็มีวิธีเอาคืนอย่างสาสมโดยไร้รอยแผลให้ใครได้เห็น
@ angshigo @ says:
จ้าๆ เพื่อนรู้ เหมือนกะที่เคยเป็นกะฝ่ายบัญชีที่เก่าใช่ปะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ถูกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
@ angshigo @ says:
เออ อันนี้เคยอ่านเจอตอนไดฯต้นๆ
-
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แต่ที่ใหม่นี่ ฝ่ายบัญชีดีมาก
@ angshigo @ says:
ชั้นเพิ่งรู้ว่าเพื่อนชั้นร้ายอ่ะ 55555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แป่ว
[c=30]@ angshigo @[/c] says:
กร๊ากกกกกกกกกก
ไม่อยากบอก เราก็เป็น อิอิ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
น่านไง
@ angshigo @ says:
นี่ ทำงานมาจะครบ 2 เดือนแล้วสิ เหมือนมีความสุขม๊ากมาก 555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
จะเล่าว่า สองวันก่อนนะหายไปเฉยๆ
ไม่โทร.มาลาด้วยนะ
หัวหน้างานเค้ายังบอกเลยว่าสงสัยลาออกแล้ว
@ angshigo @ says:
อืมม แล้วหายไปไหน
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เพิ่งเจอกันมะวาน
เราถามว่า "หายไปไหนมาอ่ะ"
นะบอกว่า "มอไซค์ล้มเพราะโดนรถเบียดลงข้างทาง"
@ angshigo @ says:
หายไป 2 วันเหรอ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็ถามว่า "เป็นไงมั่ง"
แต่เท่าที่ดูก็คงเจ็บพอควร
ปากแตกยังเห็นรอยช้ำอยู่เลย นะบอกว่า "ยังดีนะพี่ที่ผมใส่หมวกกันน๊อค เพราะเอาหัวลง"
@ angshigo @ says:
น่าสงสารอ่ะ อยู่คนเดียวป่ะเนี่ย
ต้องการคนดูแลเช็ดตัวลดไข้มั้ยจ๊ะน้อง เดี๋ยวพี่จัดส่งไปให้ 5555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ไม่ได้ถาม คนอยู่กันเต็มเลย
มะวานโอก็อยู่ด้วย เลยไม่ได้พูดไรกันมาก
-
@ angshigo @ says:
นี่ตกลง เกรงๆโอเนี่ยเพราะกลัวเค้าคิดจริงๆเหรอ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แค่เราถามว่า หายไปไหนมา คนแถวนั้นก็หันมามองกีนเต็ม
โอไม่ได้คิด แต่ไม่อยากให้โอเอามาแซวไง
คนเราอ่ะ บางทีก็หวั่นไหวเพราะคนรอบตัวแซวบ้าง ยุบ้าง
เราไม่อยากให้เป็นแบบนั้น
@ angshigo @ says:
อ๋อ แค่ปุ้ยสงสัยคนเดียวก็แย่แล้วใช่ม๊า
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
จริง
ฮ่าๆๆ
@ angshigo @ says:
ก็จริง ไอ้กรณีนี้เกิดบ่อย
5555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ที่จริงเราไม่อยากมีแฟนทำงานที่เดียวกัน
และยิ่งกว่านั้น เราไม่คิดว่าเรากับนะจะเหมาะสมกัน
@ angshigo @ says:
เท่าที่เล่าก็คงไม่เหมาะเท่าไหร่ ท่าทางดูเด็กมากกกกกกกกก
ออกแนวกวนๆด้วย ท่าทางจะแหย่นินิวให้หัวเสียทั้งวัน 5555
-
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แต่เราไม่คิดว่า เราจะมีแฟนเป็นรูมบอยของโรงแรมที่เราทำอยู่ได้หรอก
จริงๆนะก็เรียนจบมาดีนะ
@ angshigo @ says:
แล้วไมมาทำงานนี้ จบปริญญาหรือเปล่า
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
จบปวส.หรืออนุปริญญานี่แหล่ะ ไม่แน่ใจนะ จบวิศวะเครื่องกล
@ angshigo @ says:
อ้าว แล้วไมไม่ไปทำงานอื่น มันไม่ใช่แนวเดียวกันเลยนะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นะบอกว่าทำงานช่างกะพ่อมาแต่เด็กแล้ว เบื่อ อยากทำอย่างอื่นบ้าง
@ angshigo @ says:
วิศวะเครื่องกลเชียวนะ แสดงว่าเก่งพอควร
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เรายังถามเลยทำไมไม่มาสมัครช่าง
แต่นะก็มีเหตุผลตรงที่ งานนี้ได้ทิป งานช่างไม่ได้
@ angshigo @ says:
แค่นั้น..
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ซึ่งก็จริง เหมือนเราจบด้านอาหาร ทำกุ๊กเหนื่อยแทบตาย
แต่ไม่ได้เจอแขกด้วยตัวเอง ทิปก็ไม่ได้ สู้มาอยู่หน้าฟร้อนท์งี้ เจอแขกเอง เดี๋ยวแขกก็ให้
อย่างมะคืนก็ได้100 พอดีเป็นเงินทอนแล้วแขกใส่กลับมาในมือเราเลย
บอกว่า "พี่ให้น้องอุตส่าห์หาห้องพักถูกใจให้พี่"
@ angshigo @ says:
555 จ้ามันก็จริงอยู่ แต่อยางนะน่ะเสียดายความรู้
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็ว่างั้น
พูดตามตรง
อย่างเราไม่ทำกุ๊ก เราก็ต้องทำในสิ่งที่ดีกว่าเก่า
@ angshigo @ says:
ช่ายยยย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ถ้าเราเลิกเป็นกุ๊ก แล้วไปทำรูมบอยเพียงเพราะหวังทิป เราก็วิสัยทัศน์แย่เกินทน
@ angshigo @ says:
ถึงว่าไง
-
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แต่เราไม่ได้ดูถูกว่าตำแหน่งของเค้านะ
@ angshigo @ says:
รู้รู้
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เค้ามีความเป็นคนเท่าๆกะเราแหล่ะ และมีเกียติ มีศักดิ์ศรี
เห็นป่ะ อย่างที่เราบอก เราไม่เคยจิกใช้เค้า เราไม่เคยสั่งห้วนๆ
@ angshigo @ says:
มองในฐานะแขกนะ ไม่มีใครคิดหรอกว่ารูมบอยเป็นคนมีความรู้มากมายอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เพียงแต่ การที่ทุกคนมีตำแหน่ง หน้าที่ต่างกัน ก็ควรให้เกียรติกันตามบทบาทหน้าที่
และถ้อยทีถ้อยอาศัยกัน ซึ่งมันก็เหมาะสมดีแล้วสำหรับการเป็นเพื่อนร่วมงาน
ที่ต้องให้ใจกันและเห็นใจกัน ว่าทุกคนสำคัญและเหนื่อยเท่ากัน
@ angshigo @ says:
เจ้านายเก่าเคยบอกเราว่า หน้าที่การงานแฟนจะช่วยสนันสนุนเราได้
ยิ่งกรณีทำงานอยู่ที่เดียวกัน อังลองคิดดูสิ ถ้าเราทำงานเป็นผู้จัดการสาขา
แต่แฟนเราเป็นคนขับรถ รปภ. คนอื่นจะคิดยังไง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แต่การจะเลืกใครสักคนมาเป็นแฟน เราจะหลับหูหลับตา
มองข้ามเรื่องหน้าที่การงานของเค้าไม่ได้หรอก
@ angshigo @ says:
ไม่ได้ดูถูกว่าเค้าต่ำต้อย แต่เกียรติเค้าไม่สนับสนุนเรา
เวลาต้องออกงานด้วยกันคนก็จะตะขิดตะขวงใจ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ถูก
และสิ่งนึงที่จะทำให้เรารู้ว่า เค้าจริงจังกะเราแค่ไหน
คือ เค้าต้องพยายามก้าวหน้าให้เสมอกะเรา
โดยที่เราไม่ได้ไปบังคับหรือผลักดันเค้า
-
@ angshigo @ says:
5555555555
เออ เดี๋ยวเราจะออกไปข้างนอก แล้วจะปล่อยให้นิวไปงีบอีกรอบก่อนไปทำงาน 555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
งั้นเราก๊อบเวิร์ดนี้ลงในเล้าก่อนค่อยนอน ฮ่าๆๆ
@ angshigo @ says:
เพราะงั้นมีอะไรยังไม่ได้อัพเดทอีก
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ก็มีนิดหน่อย
@ angshigo @ says:
เล่ามาก่อน
เรื่อง...
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เบลบอยบนตึกที่ชื่ออั๋นน่ะ มาชวนเราไปดูหนังอ่ะ
@ angshigo @ says:
เฮ้ยยย มาจากไหนเนี่ย
ไม่เห็นเคยพูดถึง แล้วตอบเค้าไปว่าไง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ก็อยู่มาตลอดแหล่ะ แต่ว่าเมื่อก่อนไม่ได้มาว่นวายกะเราไง
ตอนหลังๆก็สนิทขึ้น
@ angshigo @ says:
ตายละ ฟีโรโมนทำงานดีเกินนะเราอ่ะ
5555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็บอกว่า เราไม่อยากดู เพิ่งดูแฮรี่
จริงๆ ช่วงนี้เป็นไรไม่รู้อ่ะ
เราเดาว่า อยู่ที่งานท่เราทำนะ
คือเป็นงานที่ต้องเจอคนเยอะไง
-
@ angshigo @ says:
กระดังงาลนไฟค่ะ คุณลอออร
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แล้วไม่ได้หมกอยู่แต่ก้นครัว
@ angshigo @ says:
ยิ่งลนยิ่งหอม กร๊ากกกกกกก
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ได้ใส่เสื้อผ้าหลากหลายไมซ้ำทุกวัน ไม่ใช่ใส่แค่ชุดกุ๊กทั้งปีทั้งชาติ
แหม
ช่วงนี้ที่นี่อากาศเย็น เราก็เอาผ้าคลุมไหล่ไปใช้
@ angshigo @ says:
ติดเรื่องอั๋นไว้ก่อน พรุ่งนี้คุยกันอีกที อย่าลืมล่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ตอนนี้ ใครๆก็เรียกคุณหญิงกันหมด
โอเค พักเรื่องอั๋นไว้ก่อน
@ angshigo @ says:
5555 แหมสมฐานะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เล่าเรื่องผ้าคลุมไหล่ก็พอ
ทีนี้พอพวกนั้นแซวมากขึ้น
@ angshigo @ says:
พรุ่งนี้ค่อยซักแบบละเอียดไง เผื่อเอาไปลงไดฯได้ 555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
พอพี่ที่เป็นแม่บ้านโทร.มา ถามเรื่องงาน
ปุ้ยรับสายเสร็จก็บอกว่า "คุณหญิงคะ แม่บ้านเรียนสายด้วยค่ะ"
@ angshigo @ says:
555555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็ตอบไปว่า "ขอบใจจ้ะ" (น้ำเสียงเรียบนุ่ม)
@ angshigo @ says:
ชอบปุ้ยจริงจังนะเนี่ย แต่ละมุกเนี่ยแบบ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
มันฮาไง
@ angshigo @ says:
ถูก
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
มันขอเป็นทองไพรำ
@ angshigo @ says:
อยู่ด้วยนิวจะได้ไม่เครียด มีคนฮาให้ดูทุกวัน
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ทีนี้มันก็ชอบตอดเล็กตอดน้อยน้องทีชื่อบอย ที่เป็นรองกัปตันน่ะ
@ angshigo @ says:
555 แล้วไง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
พอน้องบอยโดนเด้ง
@ angshigo @ says:
โถ พี่ปุ้ยก็ใจสลายสิเนี่ย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ใครๆก็พากันถล่มปุ้ยว่า
"ผู้ชายคนไหนที่แกไปเกี่ยวข้องด้วย ล้วนวินาศชิบหายหมด เห็นรึยังนังทอง"
@ angshigo @ says:
555555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
พอต่อมา นะไม่มาทำงานสองวัน ไม่โทร.มาลาด้วยไง
@ angshigo @ says:
โดนอีกสิ ปุ้ยอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
หัวหน้าเค้าบอกว่าสงสัยได้งานใหม่
หรือไม่ก็ถ้าหายตัวติดกันสามวันคงให้มาเขียนใบลาออก
@ angshigo @ says:
เราต้องไปแล้วอ่ะนิว
พรุ่งนี้คุยกันต่อนะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราเลยบอกว่า "โถ.......พ่อนรินทร์ ไม่น่าเลย" แล้วเราก็ปรายตามองไปทางปุ้ย
@ angshigo @ says:
ไปกอปลงไดก่อนไป แล้วไปนอนซักงีบ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
บายจ้า
ไว้คุยใหม่
@ angshigo @ says:
บายจ้า
-
เออนะ ช้อยมากมาย จะเลือกยังไง แต่ก็ดีกว่าเค้า ไม่มีให้เลือกเลยซักข้อ กระซิก ๆ
-
ช้อยที่ว่า ไม่น่าอิจฉาหรอกครับ เพราะมีมาให้เลิอก แต่ก็ไม่ใช่คนที่อยากเลือกเลยสักคน
เค้าก็เป็นคนดี เป็นคนน่าคบหา ผูกมิตรกันไว้เป็นดี แต่ก็ดีในฐานะเพื่อนร่วมงานเท่านั้น
จะให้มากกว่านั้น ผมก็ทำตัวไม่ถูก เพราะแต่ไหนแต่ไร พยายามเลี่ยงการมีแฟนในที่ทำงานเดียวกัน
ปล.ประกอบกับอีกหลายเหตุผลเหมือนที่ได้คุยM กะอังน่ะครับ ก็เลยคิดว่า อยู่คนเดียวก็สบายดีแล้ว
-
หึหึ อยู่คนเดียวแบบนี้แหละดีแล้ว
มีเด็กหนุ่มคอยเวะเวียนมาให้ชุ่มชื่นหัวใจเรื่อยๆ
ถ้าเลือกไปซักคนแล้ว ไอ้ที่เหลือก็คงไม่มาให้ชุ่มชื่นหัวใจแล้วล่ะ 555
เพราะฉะนั้น....คุณหญิงคะสิ้นพี่เทพแล้วก็ครองตัวครองใจไว้ให้ดีๆนะคะ
ปล.อากาศที่โน่นเย็นแล้ว ดูแลตัวเองด้วยล่ะ เดี๋ยวจะป่วยอีก
-
^
^
^
ขอบพระคุณ คุณพี่ประยงค์
-
^
^
^
อิอิ มิเป็นไรค่ะ คุณหญิงน้อง
ว่าแต่รีบไปทำงานเถอะค่ะ
-
อิอิ มาติดตามละครกุ๊กกิ๊กเรื่องนี้ครับ
ต่อไปจะเป็นเช่นไร
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะครับ
o13
-
กระทู้จะตกหน้าแล้วจ้า เพื่อนจ๋า อิอิ
-
ตอนนี้มีแต่เรื่องงานน่ะครับ เอาเป็นว่า เรื่องงานผ่านฉลุย ผู้ใหญ่ให้ความเมตตาเอ็นดูดี
และเพื่อนร่วมงานส่วนใหญ่ก็ดีกับผม ถ้าบอกว่าตอนนี้ผมกลายเป็นขวัญใจของใครๆจะดูเว่อร์ไปป่ะ
ที่แน่ๆคือ ผมแฮปปี้มากกับการทำงานในโรงแรมนี้ และรูสึกอยากไปทำงานทุกวัน
(นี่คงเป็นสัญญาณที่บอกให้รู้ได้ว่า ผมยังพอใจและมีความสุขกับงานอยู่มากทีเดียว)
ส่วนเรื่องคนรอบๆตัว ผมว่าในที่สุดทุกคนต้องกลับมาถามตัวเองว่า ต้องการอะไรกันแน่
ผมถามตัวเองอย่างดีแล้ว และได้คำตอบชัดเจนมากๆๆๆว่า "ผมอยากโสด"
รวมทั้ง ผมแน่ใจว่าคนที่แวดล้อมอยู่ในชีวิตผมช่วงนี้ ไม่มีใครสักคนที่มีผลต่อหัวใจของผมครับ
คนเราคงหวั่นไหวได้กับความรู้สึกดีที่ได้รับจากคนอื่นๆ แต่ถ้าตั้งสติและให้เวลาทบทวนดีๆ
จะรู้ได้เลยว่า แค่ความรู้สึกดีของเค้าซึ่งทำให้เรามอบความรู้สึกดีกลับคืนให้เค้านั้น
มันก็เป็นได้แค่นั้นจริงๆ คือ ไม่ได้รัก ไม่ได้ห่วง ไม่ไห้หวง ไม่ได้คิดถึง ไม่ได้ผูกพัน
เป็นแต่เพียงการตอบสนองความดี ความมีน้ำใจ ความเคารพให้เกียรติต่อกันตามสมควรเท่านั้น
บอกตรงๆนะครับ ไม่ใช่ไม่เคยมีแฟน ผมว่าอารมณ์ที่รัก ชอบ ถูกใจ มันจะต้องมีอาการบางอย่าง
เกิดขึ้นกับผมมากกว่านี้ แต่นี่ผมไม่รู้สึกอะไรกับใครเลย อารมณ์ผมไม่ขึ้นๆลงๆตามการกระทำของใคร
นี่ล่ะมั้งผมถึงได้รู้ตัวว่า ผมไม่ได้รู้สึกพิเศษกับใคร แต่ก็ยอมรับว่ารู้สึกถึงบางอย่างที่บางคนมีให้ผม
แต่ในเมื่อผมไม่ได้รู้สึกพิเศษใดๆตอบแทนให้เค้า ผมก็ไม่ควรทีเล่นทีจริง สิ่งที่ไม่ใช่คือไม่ใช่ ..จบ..
-
อืม ก็ดีแล้วครับนิว
ความรู้สึกที่ดีๆน่ะเราไม่ต้องไปกำหนดมันก็ได้นิ ว่ามันต้องเป็นรักหรือไม่ใช่
ก็แค่เรารู้สึกดีก็พอแล้วล่ะนะ แต่ถ้ามีใครที่เข้ามาก็ลองๆคุยกันไป
สักวันเราอาจจะได้รู้ว่า คนๆนั้นน่ะที่จริงก็คือคนที่เรารอมานา่นก็ได้นะ
ก็ดูกันไปนะคร้าบ o13
-
ขอบคุณครับน๊อต
แต่ตอนนี้เพื่อนๆน้องๆในที่ทำงานมีปัญหาความรักเต็มไปหมด
ให้กำลังใจ ให้คำปรึกษา รับฟังเรื่องของแต่ละคน แล้วหลอนไปเลย
อยู่อย่างนี้ก็ดีแล้วครับ บางทีการไม่มีแฟน ก็ไม่ได้แปลว่าเราไม่มีใครเลยนี่นา
-
เห็นช่วงนี้ก็มีความสุขดีนี่ สังเกตหรือเปล่าว่าตัวเองไม่ค่อยป่วย
เพื่อนๆ น้องๆ ก็ดูน่ารักและห่วงใยนิวดี ทำให้นิวหัวเราะได้ทุกวัน
ถ้าอยู่แบบนี้แล้วมีความสุข เราก็ว่าดีแล้ว ไม่จำเป็นต้องแสวงหาอะไร
นิวมีคนรอบๆ ตัวที่ยังรักและเป็นห่วงนิวอีกตั้งเยอะแยะ ไม่ต้องกลัว
อะไรที่ทำให้ใจสุขก็ทำไป อะไรที่ทำแล้วเป็นหนทางไปสู่ทุกข์ก็พยายามเลี่ยงซะ
จะร้ายจะดี เพื่อนคนนี้ก็อยู่กับนิวเสมอนะจ๊ะ ไม่ต้องห่วง ^_^
ปล.1 ฝากให้กำลังใจคุณนายที่สองด้วยนะ ฝากบอกด้วยว่าถ้าคิดว่าเหนื่อยและพร้อมจะหยุดเมื่อไหร่ก็ปลดภาระที่แขวนยึดไว้และให้ความสุขกับตัวเองซะที
ปล.2 หน้าที่ทำงานเรามีกระต่ายฝูงใหญ่มาตั้งอ่ะนิว ไว้จะถ่ายรูปมาให้ดู
-
กอดพี่นิวค่ะ ตอนนี้ก็อยู่เป็นโสดไปก่อนนะ พี่ชาย เราเชื่อ ว่าพี่นิวจะต้องเจอคนที่ใช่ในสักวัน
-
เห็นด้วยกะอังนะครับ
ดีใจด้วยกะนิวคร้าบ ที่ตอนนี้แฮบปี้ดี
แต่ก็อย่างที่บอกแหละครับ ถ้าเวลานั้นมาถึงก็ลองทบทวนให้ดี
และอย่าปิดกั้นตัวเองเ้กินไปละกัน o13
-
ขอบคุณมากครับทุกๆคน
ปล.แมวของอังน่ารักดีเนอะ ไปถ่ายมาจากไหนเนี่ย แล้วอย่าลืมถ่ายรูปกระต่ายฝูงนั้นมาให้ดูนะจ๊ะ
-
มีเรื่องอยากจะเล่ามากมาย แต่ง่วงม๊ากมาก ขอตัวไปนอนต่อดีกว่า
มีบางเรื่องที่ต้องรอสรุปจากที่ประขุม เอาไว้มีอะไรคืบหน้าค่อยเล่าทีเดียวนะครับ
-
อ้าวว ค้างเลย :laugh:
รีบมาเร็วๆเน้อ
-
^
^
^
อะไรค้างอ่ะ เราช่วยปลดปล่อยได้นะน๊อต กร๊ากกกกกกกก
-
ค้างดิ อิอิ
แล้วตกลงกุหลาบที่เห็นนี้ท่านได้มาอย่างไรฤา :laugh:
-
กุหลาบในอวตาร เป็นเค้กกุหลาบของ S&P น่ะครับน๊อต เป็นคัพเค้กที่อร่อยมากกกกกกกกกก
-
อยากกินแฮะ ไปซื้อมั่งดีกว่า :oni1:
-
ผมทำเค้กไม่เป็นอ่ะครับ แต่ถ้าทำได้เมื่อไหร่จะเอามาให้ลองชิมนะครับ
เอาล่ะ เดี๋ยวรีพลายต่อไปเรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า (ผัดวันประกันพรุ่งมานานแล้ว)
วันนี้เป็นวันหยุดด้วยครับ (มีเวลาไปแอบหลับได้อีกมาก เลยมาเล่าให้ฟังก่อนจะง่วงมากกว่านี้)
-
จะเรียกว่าเล่า ก็คงไม่ถูกต้องนัก ต้องเรียกว่า เรียบเรียงจากการคุยMSN กับอังมาเล่าสู่กันฟังดีกว่าครับ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
O๐๐..NaRatTaKorn: เริ่มจากอะไรดีน๊า
@ angshigo @: อืมม
O๐๐..NaRatTaKorn: เราเคยเล่าให้อังฟังรึยังว่า
หลานท่านประธานมาพักที่โรงแรมเมื่อหลายสัปดาห์ก่อน
@ angshigo @: ยังจ้า
@ angshigo @: หลาน ผู้ชายหรือผู้หญิง
O๐๐..NaRatTaKorn: ก็คือก่อนหน้านี้ หลานท่านประธาน
มาพักที่โรงแรม ท่านก็โทร.สั่งให้เปิดห้องพักรับรองไว้
O๐๐..NaRatTaKorn: แล้วพอหลานท่านมา เราก็อยู่รอบบ่ายคนเดียวไง ก็เลยได้เจอเป็นคนแรก
O๐๐..NaRatTaKorn: และเราต้องทำหน้าที่เปิดห้อง แนะนำสถานที่ บริการต่างๆในโรงแรม
@ angshigo @: อืมม...
O๐๐..NaRatTaKorn: เป็นผู้ชายแล้วหลานท่านก็สุภาพพอสมควร
@ angshigo @: อายุมากหรือยัง
O๐๐..NaRatTaKorn: ซึ่งในคืนนั้นหลานท่านก็มาบอกเราว่า
ขอเดินชมสถานที่หน่อย เราก็แนะนำและอำนวยความสะดวกให้
O๐๐..NaRatTaKorn: ประมาณ 34ปี ถ้าจำไม่ผิดนะ
@ angshigo @: ก็เป็นผู้ใหญ่แล้วสิเนอะ
-
@ angshigo @: แล้วยังไง
O๐๐..NaRatTaKorn: เวลาผ่านไปเมื่อกลางเดือนนี้เอง
หลานท่านมาเป็น GM ของโรงแรมซะละ
@ angshigo @: 5555 ว่าแล้ว
O๐๐..NaRatTaKorn: คุณเอกก็เลยปรับโครงสร้างการทำงาน
@ angshigo @: ชื่อคุณเอกเหรอ
O๐๐..NaRatTaKorn: แล้วก็เรียกแต่ละคนเข้าไปพูดคุย รวมถึงเราด้วย
@ angshigo @: แล้วเค้าคุยว่า
O๐๐..NaRatTaKorn: จ้ะ ชื่อคุณเอก ก็เรียกเราคุยส่วนตัวในห้องทำงาน
O๐๐..NaRatTaKorn: ตอนนั้น นินก็กำลังคุยงานกะคุณเอกอยู่
@ angshigo @: อืมม แล้วคุยพร้อมนิน หรือรอนินคุยเสร็จก่อนอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn: พอเราเดินเข้าไปคุณเอกถามว่า "นิวมาทำงานยังไง"
O๐๐..NaRatTaKorn: เราก็บอกว่า "น้ามาส่งครับ"
เค้าก็ถามว่า "ตอนกลับล่ะ" เราก็ตอบว่า "น้ามารับครับ"
O๐๐..NaRatTaKorn: คุณเอกถามว่า "นิวมาเข้าบ่ายตลอดเหรอ เปลี่ยนรอบได้มั้ย"
@ angshigo @: อ่ะดี 555
O๐๐..NaRatTaKorn: เราก็ตอบไปว่า
"ถ้าตอนบ่ายจะสะดวกที่สุดเพราะน้ามารับส่งได้ ถ้าเป็นตอนเช้าน้าจะไม่ว่างมาส่ง มารับได้อย่างเดียวครับ"
O๐๐..NaRatTaKorn: ทีนี้ นินก็ทำงานอยู่แถวๆนั้น เพราะลงโปรแกรมให้คุณเอกอยู่ไง
@ angshigo @: อ้อ ใช่ ก็ถูกเนอะ ลืมคิดไป
O๐๐..NaRatTaKorn: นินหันมาบอกว่า "ถ้าเข้าเช้ามากับผมก็ได้ครับ"
O๐๐..NaRatTaKorn: พอดี นินทำงานเสร็จก็ออกไปก่อน
เราก็ปรายตามองทำนองว่า "ใครใช้ให้แกแสดงน้ำใจตอนนี้"
@ angshigo @: 55555
-
O๐๐..NaRatTaKorn: ก็ตอบว่า ได้ครับ
@ angshigo @: แล้วแต่คุณเอกเห็นสมควรเถอะ
O๐๐..NaRatTaKorn: คุณเอกก็บอกว่า
"ดีแล้ว พี่ถามใครก็ไม่มีคนอยากเข้าเช้า แล้วตอนมาสมัครจะบอกว่าทำงานเป็นกะได้ทำไม"
@ angshigo @: 5555 มีบ่นแฮะ
(9:18) O๐๐..NaRatTaKorn: เรานึกในใจ "กูรอด" 5555555555555
@ angshigo @: 555555
O๐๐..NaRatTaKorn: หน้าเฟริ์ม ไม่มีพิรุธ
O๐๐..NaRatTaKorn: คุณเอกเลื่อนตำแหน่งเราเป็นหัวหน้ารอบเช้า
โอเป็นหัวหน้ารอบบ่าย เบนซ์ที่เคยเป็นหัวหน้าฟร้อนท์ก็ลดบทบาทลงเป็นแค่หัวหน้ารอบไนท์ ปิดรอบรวม
O๐๐..NaRatTaKorn: แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นยังไม่มีผล ทันทีหรอก คงต้องรอท่านประธานอนุมัติ
@ angshigo @: โอ้ ก็เป็นข่าวดีสิ
O๐๐..NaRatTaKorn: ดีจ้ะ
O๐๐..NaRatTaKorn: คุณเอกยังบอกว่า "นิวกะโอ ทำได้พี่รู้ว่าไปได้อีกไกล"
-
O๐๐..NaRatTaKorn: เราก็บอกว่า
"ได้ครับ แต่ต้องทำอะไรบ้าง แล้วนิวจะขอคำแนะนำจากใครได้บ้างครับ"
@ angshigo @: เจ้านายเก่าเคยพูดเปรียบเทียบว่า
สอนลิงเก็บมะพร้าวยังทำได้ ทำไมจะสอนให้คนทำงานไม่ได้
O๐๐..NaRatTaKorn: แต่ขึ้นอยู่กะว่า เบนซ์จะยอมมั้ย
@ angshigo @: ไมอ่ะ เพราตำแหน่งเค้าเล็กลงอ่ะเหรอ
O๐๐..NaRatTaKorn: เพราะมะคืนที่โอบอกเบนซ์ เบนซ์ไม่เห็นด้วย
บอกว่าแบบเดิมก็ลงตัวแล้ว อาจจะเพราะโดนลดบทบาทด้วย
O๐๐..NaRatTaKorn: และที่ผ่านมาเบนซ์ทำงานพลาดหลายเรื่องติดกัน
ถามอะไรก็ ตอบว่า "ไม่รู้"
@ angshigo @: ถ้าเค้าไม่ยอม แต่ท่านประธานเห็นสมควร แล้วเค้าจะว่าไง
O๐๐..NaRatTaKorn:ถ้าถามเราเราตอบได้ แต่ท่านประธานถือหางเบนซ์อยู่อ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn: เบนซ์เลยไม่สนใคร
@ angshigo @: อ้าว ไหงงั้น เค้าอยู่มานานแล้วสิ
O๐๐..NaRatTaKorn: ถือว่ามีไรก็คุยกะท่านประธานโดยตรง ข้ามหัวคุณเก๋บ่อยๆ
เบนซ์อยู่มาสี่เดือนละ
โอก็สามเดือน
เราสองเดือน
@ angshigo @: จริงๆก็ไม่ได้ห่างกันเท่าไหร่นะ
O๐๐..NaRatTaKorn: ได้ยินมาว่าคนเก่าลาออก เพราะเบนซ์นี่แหล่ะ ฟ้องท่านประธาน
ประมาณว่า โยนความผิดให้คนอื่นจนเค้าโดนบีบให้ออก
@ angshigo @: โอ้ ร้ายกาจอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn: ร้ายมาก แต่หน้าแบ๊ว
-
@ angshigo @: งั้นเท่ากับตอนนี้ คุณเอกเข้ามาดูแล
แทนท่านประธาน แล้วค่อยเรียนให้ทราบเหรอ
O๐๐..NaRatTaKorn: ช่าย
แต่ถ้า เบนซ์พูด ท่านก็เอาตามเบนซ์อยู่ดีแหล่ะ
@ angshigo @: ก็ไม่แน่
O๐๐..NaRatTaKorn: มีน้องที่ฟร้อนท์คนนึงอ่ะ เป็นเพื่อนเบนซ์ด้วยนะ
O๐๐..NaRatTaKorn: แต่เบนซ์โยนความผิดว่าน้องคนนี้
ทำงานแย่ จนต้องเสียเงินค่าห้องที่ไม่ได้เก็บเงินแขก800 แต่พอน้องเค้าอธิบาย เบนซ์ก็เสียหน้าไง
O๐๐..NaRatTaKorn: ไม่รู้เบนซ์ไปคุยกะท่านประธานยังไง
ท่านจะย้ายน้องคนนี้ไปเป็นแม่บ้านซะละ
@ angshigo @: อ้าว เวรกรรม
O๐๐..NaRatTaKorn: ใครๆก็บอกว่าเป็นวิธีที่ท่านใช้บีบคนให้ลาออก
คือย้ายไปทำอะไรที่แย่กว่าเก่า ถ้าทนไหวก็ยอมรับสภาพไป แต่ถ้าไม่ไหวก็ลาออกไปเอง
@ angshigo @: แต่คุณเอกเนี่ย เค้าเป็นหลานนะ
เพราะงั้นการที่คุณเอกเสนอให้มีการเปลี่ยนแปลง ท่านก็ต้องเห็นสมควรแล้ว
O๐๐..NaRatTaKorn: แต่ถ้าท่านประธานไม่โอเค ก็ทำไม่ได้
O๐๐..NaRatTaKorn: ท่านก็โอเคกะเบนซ์มากกว่าไง
คุณเก๋ เอือมระอามาก
@ angshigo @: อืมม เราว่านะ ถ้าในกรณีนี้ท่านประธานไม่โอเคเพราะเบนซ์
ถือเป็นการหักหน้าคุณเอกแบบนึง
O๐๐..NaRatTaKorn: แต่เท่าที่คุยๆกัน คุณเอกไม่โอเคกะเบนซ์เลย
@ angshigo @: แต่ถ้าเป็นหลานท่านจริงๆ ท่านก็ต้องให้เกียรติตามสมควรไง
O๐๐..NaRatTaKorn: คุณเอกก็ผ่านงานด้านนี้มามากและมีความรู้จริง
ในขณะที่เนซ์ ไม่รู้อะไรซักอย่าง นอกจากประสบการณ์ที่อยู่มาสี่เดือน
@ angshigo @: นั่นยิ่งดีใหญ่ คุณเอกน่าจะต้องรู้วิธีพูดให้ท่านประธานคล้อยตาม
O๐๐..NaRatTaKorn: อะไรที่ไม่รู้ก็ไม่รู้อยู่ยังงั้น
เพราะถือว่าเป็นใหญ่แล้ว ไม่ถามใคร ไม่รุ้ก็ไม่ทำ
แล้วไปแหลกะท่านประธาน เอาตัวรอดไปเรือยๆ
@ angshigo @: กบไง ใหญ่แต่ในกะลาอ่ะ
-
อืม..... o8
มีตัวละครใหม่ปรากฏแล้ว
จะเป็นไงต่อน๊อ :confuse:
-
ยังมีเรื่องราวอีกมากเลยครับน๊อต อ่านไปเรื่อยๆตัวละครเก่าๆ(ที่มีตัวตนอยู่จริง) ก็จะถูกกล่าวถึงอีก
-
O๐๐..NaRatTaKorn: ทีนี้ ปุ้ยก็เริ่มหันมาจับจ้อง เพราะมันเห็นพี่เอกเรียกเราบ่อย
กลายเป็นประเด็นใหม่ของปุ้ยได้อีก 5555555
@ angshigo @: 5555 คุงนายที่สองเนี่ยน๊า
O๐๐..NaRatTaKorn: ตาหลอกกกกกกกกกกก
@ angshigo @: 55555555555
O๐๐..NaRatTaKorn: เราก็บอกว่า อีกหน่อยลื้อก็หักเรียกอั๊วว่า เถ้าแก่เนี้ยล่ายเลี้ยว
@ angshigo @: กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
@ angshigo @: แล้วจะรู้ผลอนุมัติท่านประธานเมื่อไหร่เนี่ย
การเปลี่ยนแปลงเป็นเรื่องปกตินะ การที่ท่านให้คุณเอกมาทำคงต้องเห็นว่าเหมาะสมแล้ว
O๐๐..NaRatTaKorn: สิ้นเดือนนี้มั้ง เพราะเพิ่งคุยกันมะวาน
@ angshigo @: ว่าจะถามอยู่ ท่านประธานอายุมากหรือเปล่า
O๐๐..NaRatTaKorn: ท่านก็ประมาณ70กว่าละ
เบนซ์บอกว่า "ถ้ายุ่งยากมาก เบนซ์ก็จะลาออก"
@ angshigo @: โอ้ อายุมากเหมือนกันเนอะ เออ ก็ออกดิ กล้าเหรอ
O๐๐..NaRatTaKorn: เคยทำงี้มาแล้ว ตอนนั้นพอจะออก
เค้าเลยเลื่อนเป็นหัวหน้าฟร้อนท์ไง
@ angshigo @: มันเล่นของแน่ๆ 5555
O๐๐..NaRatTaKorn: น่านดิ
@ angshigo @: หรือจริงๆแล้วมันเป็นคนมีศิลปะในการเอาใจนาย
รู้ว่าต้องพูดแบบไหน ทำไงนายถึงจะเอ็นดูไง
O๐๐..NaRatTaKorn: แต่ตอนนี้คนรอบตัวไม่ค่อยมีใครสุงสิงกะเบนซ์หรอก
พูดคุยตามสมควร ไม่สนิทด้วยอีก เพราะรู้นิสัยละไง
@ angshigo @: เป็นเรา เราก็ไม่ยุ่ง ไม่รู้จะแว้งกัดวันไหนอ่ะ น่ากลัว
@ angshigo @: ก็รอดูต่อไป แต่เราว่าถ้าท่านประธานไม่ยอมรับเนี่ย
@ angshigo @: ถือเป็นการดิสเครดิตคุณเอกทางอ้อมเลยนะ
@ angshigo @: อีกหน่อยใครจะเกรงกลัว ยิ่งกับเบนซ์ยิ่งแล้วใหญ่
O๐๐..NaRatTaKorn: แต่ว่าเราดวงแข็ง ใครขวางทางเรา จุดจบไม่ค่อยดีหรอก ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
@ angshigo @: ช่วงนี้อ่านดวงแล้วเป็นไงจ๊ะ 555555
เค้าบอกมั้ยว่ามีโอกาสก้าวหน้าทางการงาน
O๐๐..NaRatTaKorn: ดวงดีจ้ะ งานดีเงินดี จะได้พบคนถูกใจ ศัตรูพ่ายแพ้ไปเอง
@ angshigo @: ประเด็นพบคนถูกใจเนี่ยน่าสนใจ 5555
O๐๐..NaRatTaKorn: เค้าบอกว่า ต้นๆยุ่งหน่อย แต่ผู้ใหญ่จะเมตตาช่วยอุปถัมภ์ ปลายๆจะได้ดี
@ angshigo @: ต๊าย เริ่มจะแม่น
O๐๐..NaRatTaKorn: แต่บางเล่มว่าเด็กกว่า บางเล่มว่าแก่กว่า
@ angshigo @: เอาเป็นว่าเจอคนถูกใจก่อน แล้วค่อยถามอายุทีหลังไงดีป่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn: เอาเรื่องงานเป็นหลักจ้ะตอนนี้ เรื่องคนถูกใจไม่ค่อยมีในสมอง
O๐๐..NaRatTaKorn: โอกะปุ้ยมันบอกว่า
"แกห่างมานานไง เลยนึกไม่ออกแล้วว่ามันเปงไง"
@ angshigo @: ถ้าเข้าเช้าจริงก็ไม่ได้อยู่พร้อมปุ้ยแล้วสิ เหงาแย่อ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn: อันนี้ปุ้ย เสียดายมาก ใจหายมาก
O๐๐..NaRatTaKorn: มันบอกว่า อยากเห็นแกก้าวหน้า แต่ไม่อยากให้อยู่เช้า
@ angshigo @: เอาน่า ลองดูก่อน ให้รู้ผลแน่ๆแล้วค่อยใจหาย
O๐๐..NaRatTaKorn: เราบอกไปแล้วว่า "นึกเหรอว่า จะได้ง่ายๆ"
@ angshigo @: คุณเอกเค้าคงค่อยๆปรับปรุงเปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆตามความเหมาะสม
O๐๐..NaRatTaKorn: เบนซ์ไม่ยอมง่ายๆหรอก กว่ามันจะกำจัดคนเก่าๆออกไปได้
@ angshigo @: 5555 กว่าชั้นจะมาถึงจุดนี้ได้ ชั้นไม่ยอมไปง่ายๆหรอก ว่างั้น
O๐๐..NaRatTaKorn: เรื่องไรจะยอมให้คนอื่นขึ้นมาเสมอมัน แต่มันไม่เคยรู้ไง
ว่าเราเคยทำอะไรมาบ้าง เพื่อก้าวขึ้นเป็นพระสนม ของฮ่องเต้(GM)องค์ก่อน ในแผ่นดินทางใต้
@ angshigo @: 5555
@ angshigo @: เอาเถอะ ฮ่องเต้องค์ก่อนอ่ะ ท่านเดินทางไปแผ่นดินอันไกลโพ้นแล้ว
@ angshigo @: ปล่อยท่านไปตามทางของท่านเถอะ
O๐๐..NaRatTaKorn: เมื่อเปลี่ยนที่เปลี่ยนทาง รัชทายาทองค์นี้ กำลังจะได้ครองบัลลังก์
ท่านก็ย่อมเลือกพระสนมใหม่ข้างกาย แทนที่ฮองเฮาพระราชทาน
-
@ angshigo @: คุณเอกมีครอบครัวหรือยัง
O๐๐..NaRatTaKorn: ยัง
O๐๐..NaRatTaKorn: เมื่อคืน คุณเอกให้โอ ทำโบชัวร์ใหม่
@ angshigo @: 34 ยังไม่แต่งงาน O_O
O๐๐..NaRatTaKorn: พี่เอกก็บอกว่า
"ถ้าโอทำงานเลิกดึก ไปนอนห้องพี่ก็ได้จะให้กุญแจไว้"
เรากับโอก็หันมามองหน้ากันงงๆ ประมาณว่า "เอ๊ะๆๆๆๆๆๆ"
@ angshigo @: อ๊ายยยยย ยังไงเนี่ย
O๐๐..NaRatTaKorn: แต่ยังไม่ทันคิดไปไกลหรอก พี่เอกก็พูดต่อไปว่า
"เดี๋ยวพอพี่กลับห้องแล้ว โอก็เอากุญแจห้องทำงานพี่ไว้นะ เปิดแอร์นอนที่โซฟาในห้องก็ได้ถ้างานไม่เสร็จ"
สรุปให้นอนในห้องทำงานว่ะ แต่คุณพี่ กลับไปนอนห้องพัก
@ angshigo @: แหม ไอ้เราก็นึกว่าจะให้กุญแจห้องนอน
O๐๐..NaRatTaKorn: พอพี่เอกไปแระ เรากะโอก็เม้าท์กันว่า
"ตะกี้อ่ะ คิดเหมือนกันมั้ย" แล้วก็ขำกันใหญ่
@ angshigo @: คือเค้าเจตนาดี แต่คนฟังคิดร้ายอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn: ต้องบอกว่า ใจชั่วจะดีกว่า
555555555555555555
@ angshigo @: 55555
@ angshigo @: แล้วรูปร่างหน้าตาเป็นไง คุณเอกน่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn: ก็สูง ขาว ตี๋ แต่อวบๆหน่อย
-
O๐๐..NaRatTaKorn: วันก่อนพี่ตู่ผู้จัดการมาเล่าว่า
ตะก่อนทำงานอยู่พัทยา
เพื่อนเป็นเกย์เยอะ
O๐๐..NaRatTaKorn: เราก็ถามว่า เคยพลาดกะผู้ชายมั่งมั้ย
@ angshigo @: 555 ถามตรง
O๐๐..NaRatTaKorn: พี่แกตอบตรงกว่าอีก เด๋วลอกคำพูดมาให้
O๐๐..NaRatTaKorn: "พี่เคยอัดตูดเค้าแต่ไม่เคยให้เค้าอัดตูด หรือไม่ก็ให้เค้าโม๊กให้"
O๐๐..NaRatTaKorn: โหย เรางี้สลบลงไปตรงนั้นเลย เขินอ่ะ
@ angshigo @: ต๊าย แรงอ่ะ บอกให้รู้ว่าแม้จะพลาดพลั้งไป แต่ชั้นก็เป็นคนรุกนะยะ
O๐๐..NaRatTaKorn: ปุ้ยบอกว่า พี่ตู่ นิวมันไม่เคยมานาน มันรับไม่ไหวหรอก
O๐๐..NaRatTaKorn: เราบอกว่า แค่ถามว่าเคยมั้ย
ตอบว่าเคยก็พอละครับ ไม่ต้องลงลึกขนาดนั้น
@ angshigo @: เออ นั่นดิ เปิดเผยเกิน
O๐๐..NaRatTaKorn: ช่าย
-
@ angshigo @: แล้วไอ้ที่ไปอ้อนขอเค้าดูทีวี เล่นเนตเนี่ย
O๐๐..NaRatTaKorn: ตอนนั้นไม่รู้เรื่องนี้ไง
@ angshigo @: ไม่ใช่เค้าคิดไปแล้วเหรอ
@ angshigo @: นิวจ๊ะ ระวังถูกลวนลาม อิอิ
O๐๐..NaRatTaKorn: แป่ว คงไม่หรอก เราก็อ้อนทุกคนแหล่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn: อย่างมะวานอ้อนโอเรื่องเปลี่ยนวันหยุด เรายังไปนัวเนียโออยู่เลย
แต่กะโอเราชอบแกล้งมันไง วันดีคืนดีเราก็ไปซบมันมั่ง ไปกอดคอมันมั่งไปอ้อน ไปถูๆมันมั่ง มันก็หน้าแดงๆ
@ angshigo @: กับโอ น่ะไม่แปลกไง
@ angshigo @: แล้วมันว่าไง
O๐๐..NaRatTaKorn: มันก็เขิน
@ angshigo @: เวลาไปแกล้งเค้าไม่เป็นไร ถ้าเค้าเป็นคนมาทำ เราว่านิวก็เขินแหละ
O๐๐..NaRatTaKorn: เราชอบแซวบ่อยๆว่า เวลาโอไม่อยู่
เราทำงานกับคนอื่นก็ไม่เหมือนทำงานกะโอหรอก คนอื่นดียังไงก็แทนที่โอไม่ได้
O๐๐..NaRatTaKorn: มะวานคุยเรื่องตารางงานไง ก็บอกว่าทำไมต้องแยกเรากะโอวะ
ทำงานเข้าทางกันแล้วอ่ะ ปุ้ยถามว่า ทำไมแกทำงานโดยไม่มีโอไม่ได้เหรอ
เราก็บอกว่า เราขาดโอไม่ได้หรอก ใจจะขาด
O๐๐..NaRatTaKorn: 55555 โอถึงกะสำลักเต้าฮวย
@ angshigo @: กร๊ากกกกกก ไปแกล้งเค้าอีก คนเรา
O๐๐..NaRatTaKorn: ฮ่าๆๆๆ
-
@ angshigo @: แล้ว นะ ล่ะ ช่วงนี้เป็นไง
O๐๐..NaRatTaKorn:เห็นว่าไปกิก๊กกะเมียเพื่อน
คือเพื่อนที่เป็นรูมบอยด้วยกันนี่แหล่ะ ผัวเป็นรูมบอย เมียเสิร์ฟ
ผัวเจ้าชู้เมียก็เลยประชด กิ๊กกะเพื่อนผัว ซึ่งก็คือ นายนะ
@ angshigo @: เอ๊า เวงกำ
O๐๐..NaRatTaKorn: เห็นซื้อข้าวซื้อของให้กันทุกวัน
ไปรับไปส่งกัน ผัวเค้าเข้ารอบเช้า เมียเสร๋ฟรอบบ่าย เลยได้เจอนะมากกว่าผัว
ผัวก็ไปหากิ๊กเด็กเรื่อยเปื่อย เราก็เลยคิดว่า เราโชคดีหลุดวงโคจรนะมาได้
@ angshigo @: งั้นช่วงนี้ก็ไม่ค่อยแวะเวียนมาดูหน้าปุ้ยแล้วดิ
O๐๐..NaRatTaKorn: มาตลอด
วันๆนึงก็เห็นเดินมาถามนั่นถามนี่เราเหมือนเดิม
@ angshigo @: มันคงไม่คิดว่าจะมีใครรู้
O๐๐..NaRatTaKorn: เออ มันคิดงี้ตลอดแหละ
ตั้งกะเรื่องเมียมันแล้ว ผมไม่มีเมีย เลิกกันนานแล้ว โชคดีนะ ที่เราไม่สนใจมันน่ะ
@ angshigo @: อืมม ดีแล้วมันดูเด็กไป เด็กทางความคิดนะไม่ใช่ที่อายุ
O๐๐..NaRatTaKorn:มั่วด้วย เมียเพื่อนยังเอา
@ angshigo @: เออ อันนี้จริง ไม่ได้เลือกเล๊ย น่ากลัวจริง งี้สงสัยใครให้ก็เอาหมด
O๐๐..NaRatTaKorn:จริง มันถึงหยอดไปเรื่อยไง
แต่เท่าที่เห้นๆ รูมบอยเป็นงี้แทบทุกคน
@ angshigo @: มันคงเป็นเรื่องปกติของคนระดับเค้า
O๐๐..NaRatTaKorn: เหมือนว่าคนรอบตัวเค้า เป่นงี้กันหมด
@ angshigo @: อืมม มันก็เลยดูไม่เแปลกไง
-
@ angshigo @: เออ แล้วรักสามเส้าของคุณกัปตันเป็นไงบ้าง
O๐๐..NaRatTaKorn: ดูท่าทางจะแอบคบกันไปแบบนี้
และเหมือนจะยิ่งประเจิดประเจ้อมากขึ้น
มีคนเห็น ไปกอด ไปจูบกันตรงนั้นตรงนี้ในโรงแรม
@ angshigo @: อ้าว เวงกำ
เออ เริ่มสังเกตว่าอยู่ที่นี่เจอเรื่องทำนองนี้เยอะ
หรือเพราะตอนอยู่ที่ดิมไม่ค่อยออกมาเห็นโลกภายนอก อยู่แต่ในครัว
พอมาอยู่นี่นิวเจอเรื่องแบบนี้บ่อยๆ
O๐๐..NaRatTaKorn: มันมีทุกที่ มีมาตลอด แต่ว่าเมื่อก่อนเราแค่ได้ยิน แต่ไม่ได้เห็น
@ angshigo @: เฮ้อ เออปล่อยเค้าไปอยู่อย่างมีความสุขแบบเค้าแหละดีแล้ว
เอ แต่เหมือนนิวบอกว่าแฟนเค้ารู้แล้วว่าเค้าแอบกิ๊กกะนินอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn: เหมือนว่าจะรู้
แต่แฟนเค้าก็ยังไม่กลับมาถาวรมั้ง ยังไม่ปลดประจำการน่ะ
@ angshigo @: อ้อ ยังมีเวลาสนุกต่อไป
O๐๐..NaRatTaKorn: เฮ้ออออออ อนาถใจ
@ angshigo @: แหม แต่นินก็นะ ตอนแรกเกือบมองว่าเป็นคนดีแล้วเชียว
@ angshigo @: มิน่า นิวถึงบอกว่าเห็นเรื่องรอบตัวแล้วปลง ก็สมควรอยู่
O๐๐..NaRatTaKorn: แต่ทำให้รู้ว่าคนเรา ดีในเรื่องอื่นๆมากมาย แต่กลับเลวร้ายในเรื่องนี้
O๐๐..NaRatTaKorn: แล้วแต่ละคนก็เคยวนเวียนเข้ามาเกี่ยวข้องกับเราระยะนึง
O๐๐..NaRatTaKorn: จนทำให้ร้สึกว่า "โชคดีที่เรารอดมาได้ อย่างผุดผ่อง"
ไม่ต้องตกเป็นขี้ปากใคร และไม่ถลำลึกอะไรกะใครทั้งทางใจ ทางกาย
@ angshigo @: ทั้งนิน นะ สุดท้ายก็ลายออก
@ angshigo @: เฮ้อออออออออ ว่าแล้วก็คิดถึงพี่เด กะเชนแฮะ
เป็นไงกันบ้างล่ะ พี่เดติดต่อมาหรือยัง หรือยังคิดไม่ตก 555
O๐๐..NaRatTaKorn: เงียบหายทั้งคู่ ช่างเหอะ คนเราบางทีก็มีกรรมนำมาเจอกันแค่นี้
@ angshigo @: วันนี้ดีจัง ได้คุยกันตั้งเยอะ
O๐๐..NaRatTaKorn: การสื่อสารไม่ขัดข้อง
@ angshigo @: อิอิ แล้วนิวก็ไปอัพไดฯได้แล้ว 5555
O๐๐..NaRatTaKorn: เรื่องอัพก็คงแค่นี้แหล่ะไม่มีไรคืบหน้า
เด๋วคงเอาจาในนี้เซฟไปลง งั้นบายล่ะนะ
@ angshigo @: บายจ้า
-
@ angshigo @ says:
แล้ววันนี้จะคุยอะไรดี เรื่องตำแหน่งก็โทรคุยกันเมื่อวานแล้ว อิอิ
ตกลงนิวก็ยังทำงานเวลาเดิม แต่อัพเลเวล
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เมื่อคืนตอนเบนซ์มาบ่นๆว่า "ไม่อยากอยู่รอบเช้า ทำนั่นทำน่ไม่เป็นซักอย่าง"
@ angshigo @ says:
ยังอยู่กับคุณนายที่สองเหมือนเดิม
อ้าว แล้วเค้าเป็นหัวหน้าได้ไง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เรากะบุ๋มมองหน้ากัน แบบนึกในใจว่า "สมน้ำหน้า"
เป็นได้เพราะมันทำให้คนเก่าๆที่ทำงานเป็นและสอนงานให้มันโดนบีบให้ออก
@ angshigo @ says:
เออจริง สมน้ำหน้า
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
และอีกอย่างงานที่จะต้องทำในรอบเช้าเมื่อก่อนฝ่ายบัญชีทำไง
@ angshigo @ says:
เออ เนอะคนเรา เอาเหอะเค้าจะได้รู้กันว่ามันทำไรเไม่เป็น
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ตอนนี้GMจะให้ฟร้อนท์ทำเอง
ซึ่งถ้าเราต้องไปอยู่เช้าเราก็ต้องเรียนงานพวกนี้เหมือนกัน
@ angshigo @ says:
อืมม งานตัวเลขที่นินิวไม่คุ้นเคย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แต่เราไม่ซีเรียสไง ก็ไม่เคยทำอ่ะ หาคนมาสอนดิ จะได้ทำเป็น
และเราคิดว่า ถ้ามันไม่ชัวร์ก็มีพี่ฝ่ายบัญชีช่วยได้ ไม่ก็ถามGMซะก็ได้ มันมีทางออกแหล่ะ
@ angshigo @ says:
ก็ถูก
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แต่เบนซ์มันวางท่าว่าเก่ง เป็นงาน ฉะนั้นจะให้ไปขอให้ใครๆสอนมันไม่ทำหรอก
@ angshigo @ says:
ไม่เรียนรู้แล้วเมื่อไหร่จะทำเป็น
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ช่ายไง
@ angshigo @ says:
ก็ให้เค้าวางท่าเก่งต่อไป
ตอนนี้เรามีคุณเอกหนุนหลัง 5555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เบนซ์มีการบอกว่า ออกใบกำกับก็ไม่ชอบทำ เดี๋ยวให้พี่อรกะพี่จ๋า(พนักงานใหม่)ทำไปละกัน
@ angshigo @ says:
ท่านประธานก็ดูให้สิทธิ์คุณเอกเต็มที่
อุ๊ย เลือกงานได้ด้วย อยากทำอะไร ไม่อยากทำอะไร
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ทีแรกไม่คิดว่าเบนซ์จะโดนดึงมาทำเช้า
@ angshigo @ says:
อ้าว แล้วเดิมเค้าอยู่รอบไหน
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เพราะมันยืนยันว่ามันไม่อยากทำไม่ชอบอยู่เช้า ยังคิดว่าท่านจะตามใจมัน
พี่สองคนนั้นเค้าอยู่เช้ามาก่อนไง
@ angshigo @ says:
แล้วเบนซ์อ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แต่ก่อนพี่อรอยู่เช้ากะบุ๋ม แต่พอรับพี่จ๋ามา ก็ย้ายบุ๋มมาบ่าย
เบนซ์เข้าดึกอย่างเดียว สบายจะตาย ไม่มีแขกมาอิน ตี5ก็ปิดรอบรวม พอ8โมงก็กลับบ้าน
@ angshigo @ says:
เออใช่ รอบดึกก็ไม่ค่อยมีแขกนี่เนอะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แต่ต่อไป GMให้เบนซ์มาเข้าตี5 เพื่อปิดรอบวันที่ผ่านมา
และอยู่เรียนงาน รับจองห้อง เสนองานขาย และช่วยงานรอบเช้า
@ angshigo @ says:
โอ้ แลดูจะต้องทำงานเยอะขึ้นนะเนี่ย
-
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็ได้แต่หวังว่าจะไม่มีการเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาตามใจเบนซ์ละกัน
เพราะถ้าได้ยังงี้บุ๋มมันก็ไม่อยากลาออกแล้ว
@ angshigo @ says:
งานนี้คงยากหน่อยแล้วล่ะ เพราะลองท่านประธานพูดว่าแล้วแต่คุณเอกก็คงไม่มายุ่งแล้วล่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็มีบุ๋มช่วยรอบบ่าย และรอบดึกมีโอมาต่อรอบ เราก็แบบชิวๆไง
@ angshigo @ says:
อืมม ปกติโออยู่รอบบ่ายกะนิวป่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ถ้าคืนไหนเบนซ์มาต่อรอบดึก เราจะปั่นงานอย่างไว ขี้เกียจอยู่ด้วยนานๆ
ช่าย
@ angshigo @ says:
555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ปกติเรากะโออยู่ด้วยกัน
มะวานเราถามว่าโอต้องไปอยู่ดึกละเหรอ
@ angshigo @ says:
งี้นิวก็อยู่ดึกขึ้นหน่อยดิ จะได้อยู่กะโอนานหน่อยไง 555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ไม่จำเป็นม้างงงงงง
เที่ยงคืนช้านก็กลับละ
@ angshigo @ says:
กร๊ากกกกกกกกกก
55555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
รักเพื่อนนะ แต่เพื่อนนะไม่ใช่ผัว
555555555555555555555555
@ angshigo @ says:
อ้อ ถ้าเป็นผัวอ่ะ อยู่ด้วยทั้งคืนก็ได้ใช่ป่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แหม.......................
@ angshigo @ says:
ต๊าย พูดอะไรไปเนี่ยเรา เปลี่ยนเรื่องด่วน
5555555555555555
ประโยคเมื่อกี้กรุณาตัดออกก่อนเอาไปลงไดฯ เดี๋ยวคนอื่นเค้าตกใจ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ไม่
อิอิอิ
@ angshigo @ says:
ใจร้าย T_T
5555
-
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
คริกๆๆๆ
มะคืนโอบอกว่า "ไม่อยากอยู่ดึกเลยอ่ะ ต้องอยู่คนเดียว"
เราก็บอกว่า "งั้นโอก็เข้าเช้าดิ"
@ angshigo @ says:
จะได้อยู่เป็นเพื่อนเบนซ์
กร๊ากกกก
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
โอก็ว่า "เข้าดึกดีกว่า ตอนเช้ามีงานอื่นต้องทำไง
แล้วเอาเบนซ์ไปไว้เช้าก็ดีแล้ว ให้มันรู้งานเยอะๆ ทำงานมากๆหน่อย"
@ angshigo @ says:
โอ ต้องทำงานอื่นด้วยเหรอ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เค้าทำออกาไนซ์อ่ะ
รับงานนอกด้วย
@ angshigo @ says:
โห ฟิตอ่ะ ทำรอบดึกแล้วรับงานอื่นด้วย เก่งจัง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เรายังแซวเลย "ต่อไปไม่มีโอแล้ว เราจะอยู่ได้ไงล่ะเนี่ย"
@ angshigo @ says:
แล้วเป็นไง เขินหน้าแดงอ่ะดิ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
โอบอกว่า "แก อย่ามายั่ว"
มันก็เขินๆยิ้มๆ
เราก็เลยแกล้งเข้าไปอ้อน
@ angshigo @ says:
หึหึ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
"จริงๆนะ คนอื่นก็ไม่เหมือนโอหรอก เค้าคิดถึงโอแย่เลยอ่ะ"
@ angshigo @ says:
5555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แล้วก็ไปคลอเคลีย กอดก่ายมัน
พอดีมะวานมีผ้าคลุมไหล่ไปด้วย
เลยเอาผ้าคลุมสะบัดๆ พันโอไปมา
ฮ่าๆๆ
@ angshigo @ says:
เหอะ เหอะ ไปแกล้งเค้า
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
กร๊ากกกก
@ angshigo @ says:
งานนี้ปุ้ยก็ไม่เหงา เพราะมีนิวกะโอผลัดกันอยู่ด้วยดิ
-
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
มะคืนโอทำงานพรีเซนเตชั่นของโรงแรมไง
ก็ทำกะโน้ตบุคของโอเองแหล่ะ ในห้องบัญชี ก็เราเห็นว่าไม่มีใครเลยกล้าเล่น
แต่ที่ซวยคือ ไม่รู้ว่ามันเปิดกล้องเล่นแคมฟรอกอยู่
ช้านก็ร่ายรำเต็มที่
@ angshigo @ says:
5555 เค้าเห็นกันไปหมด
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
จนมีข้อความเด้งขึ้นมาว่า "อยากรู้จักคนข้างหลังโอ" "แฟนโอเหรอ"
"ใครอ่ะ" "เล่นไรกัน" "โชว์เลยๆ" ก็โอมันเอาหน้าจอที่ทำงานค้างไว้ขึ้นมา
แต่ก็ยังเปิดแคมฟรอกซ์ไง ใครจะรู้ว่าเปิดกล้องอยู่อ่ะ
@ angshigo @ says:
ไอ้อันแรกๆเนี่ยโออยู่ แต่ไอ้ "โชว์เลยๆ" เนี่ย มันอยากดูไรหว่า
โอมันขำกร๊ากเลยดิ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
โอมันเขิน
หัวเราะแล้วบอกว่า "อิบ้า"
ส่วนเราก็ "ลาละนะ บาย" แล้ววิ่งออกไปเลย
@ angshigo @ says:
55555
เค้าคงจำหน้ากันได้หมดแล้วล่ะนิว
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แหมมมมมมมมมมมมม
เราสะบัดผ้าขนาดนั้น คงมองไม่ทันหรอก
-
พักก่อนนะครับ พี่เดโทร.มา เห็นว่ามีธุระจะพูดด้วย เดี๋ยวออกไปเจอกันที่เดอะมอลล์
แล้วค่อยกลับเข้ามาอาบน้ำแต่งตัวไปทำงานอีกทีตอนบ่าย แล้วค่อยมาเล่าเพิ่มเติม
(เรื่องที่คุยMกับอังก็ยังไม่จบนะครับ แต่คาดว่าจะมีเรื่องใหม่จากพี่เดมาเล่าอีกแน่นอน โช๊ะเด๊ะ)
-
อิอิ อยากเห็นนิวร่ายรำ :z7:
ก็ยังงี้แหละนะครับ เด็กรูมบอยรึแม้แต่พนักงานโรงแรมก็มักเป็นงี้อ่ะ
ถ้าเป็นภาษาอังกฤษก็คงต้องบอกว่าเค้า FREE SEX กัน
อะไรกับใครที่ไหน ได้หมด
นี่หรือเมืองพุทธ... :เฮ้อ:
จนบางทีเหมือนมันเป็นวัฒนธรรมใหม่้ไปละ ไอ้บ้างคนที่ดีๆน่ะมีก็จริง
แต่มักรับกะพวกนี้เค้าไม่ค่อยได้่ มัน FREE เกินและเค้าเห็นเป็นเรื่องธรรมดาจริงๆ
รูมบอยอ้ะ ตัวดี หึๆๆ
-
^
^
^
พูดเหมือนมีประสบการณ์ตรง หึหึหึ o3
-
ก็มีอยู่นิดนึงนะ อิอิ
แต่ไม่ใช่โดนกับตัวร๊อก :haun5:
-
เอ่อ สารภาพตามจริงนะคะน๊อต คือถ้านิวไม่เล่าให้ฟังก็คงไม่รู้ว่าเค้าเป็นกันได้ขนาดนี้อ่ะ
มันมีบางส่วนที่นิวสกรีนออกที่ดูแรงกว่านี้ ซึ่งไม่เอามาลงก็ดีแล้วล่ะค่ะ
ก็แค่แปลกใจ ในการใช่ชีวิตของพวกเค้าก็เท่านั้นเองแหละค่ะ มันคงเป็นโลกที่เราไม่เคยเจออ่ะ
ยังบ่นๆกะนิวว่า เฮ้ย! หรือเราแก่ไปหว่า ตามเด็กไม่ทันซะงั้น 555
ปล.พี่เดนี่แกอายุยืนเนอะ เม้าท์ถึงอยู่เมื่อวาน วันนี้โทรมาละ ชักอยากรู้แล้วดิว่าไปคุยเรื่องที่เราพูดถึงกันหรือเปล่าอ่ะนิว
-
เอาข้อความส่วนที่เหลือจากการคุยMกับอังมาลงต่อให้จบก่อนละกันนะครับ
ส่วนเรื่องที่ไปคุยกับพี่เด เดี๋ยวขอรวบรวมสติเพื่อเรียบเรียงอีกครั้ง
แล้วผมจะมาเล่าพร้อมๆกับเรื่องของ นายนะ และ นิน ก็แล้วกัน
บังเอิญสามคนนี้เข้ามาเกี่ยวพันกับผมพร้อมกันเมื่อวานนี้
-
@ angshigo @ says:
แล้วปกติ GM เค้าต้องเข้างานกี่โมง
เหมือนทำงานออฟฟิศป่ะ หรือเข้าเป็นรอบ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราเห็นเค้ามาตั้งแต่ 6โมง กลับตอน5ทุ่มครึ่ง
@ angshigo @ says:
โหหหหหหหหหหหห
ขยันไปป่ะ ทำงานเกือบ 20 ชั่วโมง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ก็เห็นรอบเช้าบอกงั้นอ่ะ
@ angshigo @ says:
แต่ระหว่างวันเค้าแอบไปพักได้ใช่ป่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
มาตั้งแต่6โมง พักได้ แต่มะรู้ไปพักมั้ย
@ angshigo @ says:
มิน่า ยังไม่แต่งงาน ไม่แปลกใจแล้ว
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราเข้าบ่ายก็เจอเค้าตลอด
เห็นอยู่ถึง5ทุ่มกว่าตลอด
@ angshigo @ says:
อืมม ขยันเนอะ
อุ๊ย จะบ่ายแล้วอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ช่าย
@ angshigo @ says:
นิวไปเรียบเรียงบางส่วนอัพไดก่อนไป
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เด๋วว่าจะนอนต่ออีกหน่อย อิอิอิ
@ angshigo @ says:
เดี๋ยวเม้าท์เพลินไม่ได้อัพพอดี
5555 ง่วงอีกแล้วสิ วันนี้กรุงเทพก็อากาศสบายๆดี
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ที่นี่หนาวเลยล่ะ
วันนี้มีประชุมใหญ่
แนะนำคุณเอก
@ angshigo @ says:
อยากให้อากาศแบบนี้นานๆอ่ะ อิจฉาคนอยู่หนาวๆ
เราไปทำงานต่างจังหวัดบ้างดีกว่า อิอิ
เวลาประชุมเค้าเรียกเข้าทุกรอบพร้อมกันป่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ช่าย
แต่มะวานเบนซ์บอกว่า ไม่อยากมา ขี้เกียจ
@ angshigo @ says:
โหหหหหห กล้าหาญ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เนอะ
อ่ะ ตาจะปิดอีกแระ
@ angshigo @ says:
5555 ไปงีบไป
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
งั้นไปล่ะนะ
@ angshigo @ says:
55555 จ้า
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
บายจ้า
@ angshigo @ says:
บายจ้าแล้วคุยกัน
-
เอ่อ สารภาพตามจริงนะคะน๊อต คือถ้านิวไม่เล่าให้ฟังก็คงไม่รู้ว่าเค้าเป็นกันได้ขนาดนี้อ่ะ
มันมีบางส่วนที่นิวสกรีนออกที่ดูแรงกว่านี้ ซึ่งไม่เอามาลงก็ดีแล้วล่ะค่ะ
ก็แค่แปลกใจ ในการใช่ชีวิตของพวกเค้าก็เท่านั้นเองแหละค่ะ มันคงเป็นโลกที่เราไม่เคยเจออ่ะ
ยังบ่นๆกะนิวว่า เฮ้ย! หรือเราแก่ไปหว่า ตามเด็กไม่ทันซะงั้น 555
ปล.พี่เดนี่แกอายุยืนเนอะ เม้าท์ถึงอยู่เมื่อวาน วันนี้โทรมาละ ชักอยากรู้แล้วดิว่าไปคุยเรื่องที่เราพูดถึงกันหรือเปล่าอ่ะนิว
นี่ยังแค่ดูจากภายนอกเข้าไปนะครับ อัง
แต่ถ้าเจาะลึกกันจริงๆล่ะก็
ช๊อคแน่..........
เคยมีรูมบอยคนนึงที่อยู่ที่ทำงานเก่า
หน้าตามันดี แต่มันไม่ได้ดูเป็นคนเจ้าชู้เลยแม้แต่น้อยนะ เน้นเลยว่าไม่เลยแม้แต่น้อย
เพราะมันก็อายุแค่ 20 กว่าเอง ดูเด็กๆใสๆด้วยซ้ำ
แต่....
มีอะไรกับพนักงานแม่บ้าน 3 คน เด็กเสิร์ฟ 2 คน ฟร้อนท์ 3 คน
ภายในเวลา ครึ่งปีได้เฉยเลย
ครั้งหลังหนักเลย มีไรกับหัวหน้า่เซลล์ซะเลย ซึ่งเจ๊คนนี้แกประมาณว่าเส้นใหญ่เหมือนกัน
เพราะเค้าคือเมีย GM เหอๆ แต่ไม่มีใครรู้หรอกตอนแรก ว่าเค้ามีซัมติงกัน
แต่อยู่ๆเค้าให้มันทรานส์ฯไปอยู่เป็นกัปตันในคาเฟ่เลย แน่ดิงานเบากว่า แต่ยังทิปเยอะ
แล้ววันนึงเรื่องก็แตก แทบมีเรื่องกันเลยมันก็เลยต้องมีอันเด้งออกไปจากที่นี่ด้วยประการฉะนี้
นี่แค่เคสหนึ่งในอีกไม่รู้กี่เคสนะเนี่ย
บอกแล้วว่าวงการนี้เค้าแรงงงงง อิอิ
-
บอกแล้วว่าวงการนี้เค้าแรงงงงง อิอิ
^
^
^
เห็นด้วยอย่างยิ่ง
เคยมีคนบอกผมว่า...
"วงการนี้ไม่ใช่สนามเด็กเล่น ถ้าคิดว่าชิวก็ออกไปซะ แต่ถ้าจะเดินหน้าต้องกล้าแลก" <--- แรงมะ?
-
สวัสดีครับพี่นิว
ผมเป็นแฟนอ่านไดพี่น่ะครับ ถึงเเม้ว่าจะไม่ค่อยได้เม้นเลยพี่คงไม่ว่ากันนะครับ :m23:
วันนี้เพิ่งได้ไปอ่านเรื่องพี่นิวกับพี่เทคมาน่ะครับ ซึ่งก่อนหน้านี้เคยอ่านไดอันปัจจุบันขของพี่ที่เคยพูดถึงพี่เทคไว้
ก็ตามหาอ่านมาตลอด เเต่ก็ไม่เจอ จนวันนี้เข้าไปเจอก็ได้อ่านตั้งเเต่ต้นจนจบ
ผมนับถือความรักของพี่เทคที่มีต่อพี่มากๆเลย ความรักที่พี่เทคเค้ามีให้พี่มันดูยิ่งใหญ่ยังไงไม่รู้สิ
ยิ่งตอนที่อ่านถึงเรื่องที่พี่เค้าบอกว่าฝันว่าไปเจอพี่นิวขณะที่หลับไป อันนี้รู้สึกขนลุกตามจริงๆ
ความรักของพี่เทคดูบริสุทธ์มากเลย ความรักที่ถึงเเม้ว่าจะไม่ได้ครอบครองพี่นิว เเต่พี่เค้าก็ยังคงรักพี่ตลอด
แล้วความรักที่พี่เค้ามีให้พี่ก็ได้รับความรักจากพี่แล้ว มันดีมากๆเลยล่ะครับ
ผมไม่เคยคิดเลยว่าการได้อ่านไดอารี่ของคนๆนึง จะมีผลต่อความรู้สึกของเรารู้สึกได้ขนาดนี้
ผมไม่ได้ร้องไห้หรอกนะครับเมื่อกี้นี้ที่อ่านได เเต่มันเเค่น้ำตาซึมๆกับเหมือนมีความรู้สึกมากมายมาจุกอยู่ที่ตรงหน้าอกเท่านั้นเอง
แล้วก็ขอบคุณที่พี่นิวเเบ่งปันเรื่องต่างๆในชีวิตพี่ให้พวกเราได้อ่านนะครับ
จะติดตามเเอบอ่านไดของพี่ต่อไป :o8:
-
"วงการนี้ไม่ใช่สนามเด็กเล่น ถ้าคิดว่าชิวก็ออกไปซะ แต่ถ้าจะเดินหน้าต้องกล้าแลก" <--- แรงมะ?
ถูกต้อง อิอิ
แต่มีเคสนึง อันนี้ผมว่าน่าสงสารมัน ประมาณว่าไอ้นี่มันเป็นเด็กใหม่เลย ไม่ประสีประสาใดๆอย่างแท้จริง
พอมาเป็นเด็กเสิร์ฟทีนี้เลยเนื้อหอม ตี๋ๆ หุ่นดีมีเสน่ห์ แต่มันไม่ประสาจริงๆ
เคยมีเมียคนเดียวแต่เลิกแล้ว โสด แม้จะไม่ซิง แต่ก็ไม่เป็นอุปสรรค
พอวันนึงก็มีข่าวหน้าหนึ่ง(ไทยแร่ด อิอิ ไม่ใช่ไทยรัฐ)ให้แซ่ดไปว่า ได้กะเด็กเสิร์ฟผู้หญิงอีกคน
อาทิตย์ต่อมาก็ฟรอนท์ ตามมาด้วย เซลล์
พอไปถามมันจริงๆ(อันนี้คือไปตีสนิทเรียบร้อยแล้ว) ก็พบว่านั่นแค่ข่าวลือ
เพราะมันบอกตรงๆว่ามันน่ะ เกย์คิงครับ พี่น้อง เท่านั้นแหละ
ฮาแตกฮาแตน
ก็ยังว่า แล้วเมียที่เลิกไปอ่ะ "เกย์ควีนสิครับพี่ ผมไม่ค่อยมองผู้หญิงนานแล้ว"
จบข่าว.... :jul3: ก็ว่าอยู่ หุ่นมันดี หน้ามันใสๆ ซื้อหวยมันไม่ถูกยังงี้นะ
-
พี่น็อตเลยจับทำ... รึเปล่า :laugh:
เข้ามากอดพี่นิวครับ ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เข้ามาอ่านเลย ><"
..
-
อยากถามน๊อตว่า หลังจากที่รู้ความจริงแล้ว น๊อตทำยังไงกะน้องเด็กเสริ์ฟคนนั้นอ่ะครับ o18
-
สวัสดีครับพี่นิว
ผมเป็นแฟนอ่านไดพี่น่ะครับ ถึงเเม้ว่าจะไม่ค่อยได้เม้นเลยพี่คงไม่ว่ากันนะครับ :m23:
วันนี้เพิ่งได้ไปอ่านเรื่องพี่นิวกับพี่เทคมาน่ะครับ ซึ่งก่อนหน้านี้เคยอ่านไดอันปัจจุบันขของพี่ที่เคยพูดถึงพี่เทคไว้
ก็ตามหาอ่านมาตลอด เเต่ก็ไม่เจอ จนวันนี้เข้าไปเจอก็ได้อ่านตั้งเเต่ต้นจนจบ
ผมนับถือความรักของพี่เทคที่มีต่อพี่มากๆเลย ความรักที่พี่เทคเค้ามีให้พี่มันดูยิ่งใหญ่ยังไงไม่รู้สิ
ยิ่งตอนที่อ่านถึงเรื่องที่พี่เค้าบอกว่าฝันว่าไปเจอพี่นิวขณะที่หลับไป อันนี้รู้สึกขนลุกตามจริงๆ
ความรักของพี่เทคดูบริสุทธ์มากเลย ความรักที่ถึงเเม้ว่าจะไม่ได้ครอบครองพี่นิว เเต่พี่เค้าก็ยังคงรักพี่ตลอด
แล้วความรักที่พี่เค้ามีให้พี่ก็ได้รับความรักจากพี่แล้ว มันดีมากๆเลยล่ะครับ
ผมไม่เคยคิดเลยว่าการได้อ่านไดอารี่ของคนๆนึง จะมีผลต่อความรู้สึกของเรารู้สึกได้ขนาดนี้
ผมไม่ได้ร้องไห้หรอกนะครับเมื่อกี้นี้ที่อ่านได เเต่มันเเค่น้ำตาซึมๆกับเหมือนมีความรู้สึกมากมายมาจุกอยู่ที่ตรงหน้าอกเท่านั้นเอง
แล้วก็ขอบคุณที่พี่นิวเเบ่งปันเรื่องต่างๆในชีวิตพี่ให้พวกเราได้อ่านนะครับ
จะติดตามเเอบอ่านไดของพี่ต่อไป :o8:
ขอบคุณนะครับที่ติดตามอ่านกันมาตลอด ถึงจะเพิ่งเม้นเป็นครั้งแรกแต่ก็ดีใจครับ
ที่เรื่องของพี่ทำให้คนอ่านรู้สึกดีและได้อะไรมากกว่าแค่เรื่องเล่าที่อ่านผ่านๆไปเท่านั้น
จากที่ได้ตามอ่านมา น้องคงทราบว่าชีวิตของคนที่ยังอยู่ก็ต้องดำเนินต่อไป
แม้ว่าการมีรัก และสูญเสียรักไปจะเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่มันก็คือชีวิต
เรามักกำหนดอะไรให้ตัวเองไม่ได้มากนัก ว่าจะรักหรือไม่รัก
แต่เมื่อถึงวันนึง เราจะรู้ได้เองว่า หากเราทำคู่แท้หลุดมือไปแล้ว
ความรักในครั้งต่อๆมา มันคงเป็นได้แค่ความรักที่ไม่มีวันได้คู่กัน
หวังว่าจะติดตามกันไปเรื่อยๆนะครับ
พี่นิว
-
เอ... รู้สึกว่าผู้ที่อ่านเรื่องที่ผมเล่าเนี่ย จะไม่ค่อยโฟกัสไปที่เรื่องที่ผมเล่ากันเท่าไหร่เลยนะ
รู้สึกจะสนใจเหตุการณ์หลังจากนั้นกันจัง อิอิ :laugh:
ก็ไม่มีอารายทั้งนอกและในกอไผ่อ่ะครับ o16
ให้น้องมันใสๆของมันไปอ่ะดีแล้ว
-
แหม............. ก็อยากรู้นี่นา เผื่อว่านอกจากใสๆแล้วจะมีช่วงขาวขุ่นบ้างอ่ะ 5555
-
อิอิ มันคงไปมีกะใครๆเค้าแล้วล่ะครับนิว :z1:
ป่านนี้อาจจะกลับไปมีเมีย(หญิง)มีลูกแล้วด้วย อิอิ
-
สวัสดีครับพี่นิว
ผมเป็นแฟนอ่านไดพี่น่ะครับ ถึงเเม้ว่าจะไม่ค่อยได้เม้นเลยพี่คงไม่ว่ากันนะครับ :m23:
วันนี้เพิ่งได้ไปอ่านเรื่องพี่นิวกับพี่เทคมาน่ะครับ ซึ่งก่อนหน้านี้เคยอ่านไดอันปัจจุบันขของพี่ที่เคยพูดถึงพี่เทคไว้
ก็ตามหาอ่านมาตลอด เเต่ก็ไม่เจอ จนวันนี้เข้าไปเจอก็ได้อ่านตั้งเเต่ต้นจนจบ
ผมนับถือความรักของพี่เทคที่มีต่อพี่มากๆเลย ความรักที่พี่เทคเค้ามีให้พี่มันดูยิ่งใหญ่ยังไงไม่รู้สิ
ยิ่งตอนที่อ่านถึงเรื่องที่พี่เค้าบอกว่าฝันว่าไปเจอพี่นิวขณะที่หลับไป อันนี้รู้สึกขนลุกตามจริงๆ
ความรักของพี่เทคดูบริสุทธ์มากเลย ความรักที่ถึงเเม้ว่าจะไม่ได้ครอบครองพี่นิว เเต่พี่เค้าก็ยังคงรักพี่ตลอด
แล้วความรักที่พี่เค้ามีให้พี่ก็ได้รับความรักจากพี่แล้ว มันดีมากๆเลยล่ะครับ
ผมไม่เคยคิดเลยว่าการได้อ่านไดอารี่ของคนๆนึง จะมีผลต่อความรู้สึกของเรารู้สึกได้ขนาดนี้
ผมไม่ได้ร้องไห้หรอกนะครับเมื่อกี้นี้ที่อ่านได เเต่มันเเค่น้ำตาซึมๆกับเหมือนมีความรู้สึกมากมายมาจุกอยู่ที่ตรงหน้าอกเท่านั้นเอง
แล้วก็ขอบคุณที่พี่นิวเเบ่งปันเรื่องต่างๆในชีวิตพี่ให้พวกเราได้อ่านนะครับ
จะติดตามเเอบอ่านไดของพี่ต่อไป :o8:
ขอบคุณนะครับที่ติดตามอ่านกันมาตลอด ถึงจะเพิ่งเม้นเป็นครั้งแรกแต่ก็ดีใจครับ
ที่เรื่องของพี่ทำให้คนอ่านรู้สึกดีและได้อะไรมากกว่าแค่เรื่องเล่าที่อ่านผ่านๆไปเท่านั้น
จากที่ได้ตามอ่านมา น้องคงทราบว่าชีวิตของคนที่ยังอยู่ก็ต้องดำเนินต่อไป
แม้ว่าการมีรัก และสูญเสียรักไปจะเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่มันก็คือชีวิต
เรามักกำหนดอะไรให้ตัวเองไม่ได้มากนัก ว่าจะรักหรือไม่รัก
แต่เมื่อถึงวันนึง เราจะรู้ได้เองว่า หากเราทำคู่แท้หลุดมือไปแล้ว
ความรักในครั้งต่อๆมา มันคงเป็นได้แค่ความรักที่ไม่มีวันได้คู่กัน
หวังว่าจะติดตามกันไปเรื่อยๆนะครับ
พี่นิว
จริงๆอันนี้ไม่ได้เป็นเม้นเเรกนะครับ เเต่เป็นเม้นที่สอง :laugh:
เคยเม้นที่ไดปัจจุบันของพี่แล้วหนึ่งเม้นเมื่อตามอ่านไดพี่ทัน
ทุกไดอารี่ของพี่นิวที่ผมได้อ่าน รู้สึกว่าชีวิตพี่มันมีเรื่องราวมากมายเยอะเเยะเหลือเกิน
บางครั้งผมอ่านไปก็คิดว่าชีวิตคนเรามันจะมีอุปสรรคหรือปัญหาเยอะขนาดนี้เลยเหรอ?
ถ้าเป็นผม ผมจะเเก้ปํญหาได้อย่างพี่นิวรึเปล่า?ทั้งเรื่องงานเรื่องความรัก และเรื่องครอบครัว
ลูกศิษย์ขอฝากตัวด้วย :laugh:
พี่นิวเคยรู้สึกรักใครเหมือนกับที่รู้สึกกับพี่เทคเปล่าครับ?
ผมจะติดตามเรื่อยๆอยู่แล้วครับพี่นิว ต่อไปก็จะมาเม้นเยอะๆด้วย :o8:
- กิ่ง -
-
แหม............. ก็อยากรู้นี่นา เผื่อว่านอกจากใสๆแล้วจะมีช่วงขาวขุ่นบ้างอ่ะ 5555
อิอิ มันคงไปมีกะใครๆเค้าแล้วล่ะครับนิว :z1:
ป่านนี้อาจจะกลับไปมีเมีย(หญิง)มีลูกแล้วด้วย อิอิ
คุณสองคนคะ คุยอะไรกันคะ ใสซื่ออย่างเราอ่านแล้วไม่ค่อยเข้าใจอ่ะค่ะ o18
-
ขอบคุณน๊อตสำหรับประสบการณ์ที่มาแชร์ให้ฟังนะคะ
จริงๆแล้วเราว่าเรื่องแบบเนี้ยมันคงมีอยู่ทุกที่ อยู่ที่ว่าเราได้รู้หรือเปล่าก็เท่านั้นเอง
คนเราโดยส่วนใหญ่ชอบเชื่อข่าวลือ มากกว่าเรื่องจากปากเจ้าของเรื่อง คงเพราะมันสนุกกว่า เหมือนเรื่องของน้องเด็กเสิร์ฟที่น๊อตเล่า
แล้วก็เลยนึกถึงประโยคนึง ขอยิมนิวมาใช้หน่อย "สูงต่ำอยู่ที่ทำตัว ดีชั่วอยู่ที่ตัวทำ"
คนเราอ่ะจะอยู่ในที่แบบไหน แต่เราเลือกที่จะ "เป็น" และ "ทำ" ได้
คนเรามักอ้างเอาปัญหาส่วนตัว และสิ่งแวดล้อมมาเป็นเหตุให้ทำตัวไม่ดี โทษทุกอย่างยกเว้น "ใจ" ของตัวเอง
จริงๆแล้วเวลาเราเจอปัญหา ผิดหวัง เศร้า เสียใจ ก็แค่ยืดอกยอมรับและพยายามหาทางเดินต่อไป
อย่าหลอกตัวเองว่าเรามีความสุขอยู่แล้วทนไปเรื่อยๆ เพราะวันนึงเมื่อใจทนไม่ไหวผลมันจะเลวร้ายเกินคาดคิด
เวลาเจอความทุกข์ ก็ทุกข์ซะให้เต็มที่ แล้วกลับมาสร้างสุขให้เร็วที่สุด เพื่อหัวใจของตัวเอง รักตัวเองให้มากที่สุด
อย่าคิดว่าทำไมคนอื่นๆเค้าดีกว่าเรา โชคดีกว่าเรา ลองคิดกลับกันว่ามีคนอีกเป็นล้านที่เค้าแย่กว่าเราเศร้ากว่าเรา เท่านี้ก็ดีถม
อย่างที่ว่าแหล่ะค่ะ "สูงต่ำอยู่ที่ทำตัว ดีชั่วอยู่ที่ตัวทำ" ไม่มีใครทำให้ชีวิตเราเลวร้ายได้นอกจากตัวเราเองหรอกค่ะ จริงมั้ย ^_^
ปล.วันนี้มายาวและเครียดไปหรือเปล่า เก็บกดอ่ะนิวไม่มีเวลาให้ 5555 นิ๊ววววววววววววววว เค้าคิดถึงตะเองอ่ะ T_T
-
อิอิ ไม่เป็นไรครับอัง มีสาระก็ดีอ่้ะ
ช่วงนี้ยอมรับว่ารู้สึกแฮบปี้ดีมาก ที่ชีวิตตอนนี้ไม่ต้องดิ้นรนกับอะไรๆเหมือนเมื่อก่อน
เลยสบายหน่อย นั่งเขียนนิยายไปยามว่าง
จนจบไปสองเรื่องและ จะเขียนเรื่องใหม่ต่อแล้ว
สบายใจ o13
-
อิอิ ไม่เป็นไรครับอัง มีสาระก็ดีอ่้ะ
ช่วงนี้ยอมรับว่ารู้สึกแฮบปี้ดีมาก ที่ชีวิตตอนนี้ไม่ต้องดิ้นรนกับอะไรๆเหมือนเมื่อก่อน
เลยสบายหน่อย นั่งเขียนนิยายไปยามว่าง
จนจบไปสองเรื่องและ จะเขียนเรื่องใหม่ต่อแล้ว
สบายใจ o13
ดีใจด้วยนะคะน๊อต ^_^
-
แหม............. ก็อยากรู้นี่นา เผื่อว่านอกจากใสๆแล้วจะมีช่วงขาวขุ่นบ้างอ่ะ 5555
อิอิ มันคงไปมีกะใครๆเค้าแล้วล่ะครับนิว :z1:
ป่านนี้อาจจะกลับไปมีเมีย(หญิง)มีลูกแล้วด้วย อิอิ
คุณสองคนคะ คุยอะไรกันคะ ใสซื่ออย่างเราอ่านแล้วไม่ค่อยเข้าใจอ่ะค่ะ o18
เอ่อ........................ คุณเพื่อนคร้าบบบบบ แบ๊วจริงอ่ะ แน่จ๊ายยยยยยยยยยยยย :jul3:
-
ดีใจกับน๊อต และ คิดถึงอังนะจ๊ะ แต่เวลาเราไม่ตรงกันอ่ะ
ว่าแต่ว่า ที่อังคิดถึงเราเนี่ย คิดถึงเรื่องที่เรายังไม่ได้เล่าให้ฟังรึเปล่าจ๊ะ
งั้นเพื่อเพิ่มความคิดถึง ขอกระซิบว่า ยังมีเรื่องของGMเพิ่มขึ้นมาอีกเรื่องนึงด้วย 555
-
สวัสดีครับพี่นิว
ผมเป็นแฟนอ่านไดพี่น่ะครับ ถึงเเม้ว่าจะไม่ค่อยได้เม้นเลยพี่คงไม่ว่ากันนะครับ :m23:
วันนี้เพิ่งได้ไปอ่านเรื่องพี่นิวกับพี่เทคมาน่ะครับ ซึ่งก่อนหน้านี้เคยอ่านไดอันปัจจุบันขของพี่ที่เคยพูดถึงพี่เทคไว้
ก็ตามหาอ่านมาตลอด เเต่ก็ไม่เจอ จนวันนี้เข้าไปเจอก็ได้อ่านตั้งเเต่ต้นจนจบ
ผมนับถือความรักของพี่เทคที่มีต่อพี่มากๆเลย ความรักที่พี่เทคเค้ามีให้พี่มันดูยิ่งใหญ่ยังไงไม่รู้สิ
ยิ่งตอนที่อ่านถึงเรื่องที่พี่เค้าบอกว่าฝันว่าไปเจอพี่นิวขณะที่หลับไป อันนี้รู้สึกขนลุกตามจริงๆ
ความรักของพี่เทคดูบริสุทธ์มากเลย ความรักที่ถึงเเม้ว่าจะไม่ได้ครอบครองพี่นิว เเต่พี่เค้าก็ยังคงรักพี่ตลอด
แล้วความรักที่พี่เค้ามีให้พี่ก็ได้รับความรักจากพี่แล้ว มันดีมากๆเลยล่ะครับ
ผมไม่เคยคิดเลยว่าการได้อ่านไดอารี่ของคนๆนึง จะมีผลต่อความรู้สึกของเรารู้สึกได้ขนาดนี้
ผมไม่ได้ร้องไห้หรอกนะครับเมื่อกี้นี้ที่อ่านได เเต่มันเเค่น้ำตาซึมๆกับเหมือนมีความรู้สึกมากมายมาจุกอยู่ที่ตรงหน้าอกเท่านั้นเอง
แล้วก็ขอบคุณที่พี่นิวเเบ่งปันเรื่องต่างๆในชีวิตพี่ให้พวกเราได้อ่านนะครับ
จะติดตามเเอบอ่านไดของพี่ต่อไป :o8:
ขอบคุณนะครับที่ติดตามอ่านกันมาตลอด ถึงจะเพิ่งเม้นเป็นครั้งแรกแต่ก็ดีใจครับ
ที่เรื่องของพี่ทำให้คนอ่านรู้สึกดีและได้อะไรมากกว่าแค่เรื่องเล่าที่อ่านผ่านๆไปเท่านั้น
จากที่ได้ตามอ่านมา น้องคงทราบว่าชีวิตของคนที่ยังอยู่ก็ต้องดำเนินต่อไป
แม้ว่าการมีรัก และสูญเสียรักไปจะเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่มันก็คือชีวิต
เรามักกำหนดอะไรให้ตัวเองไม่ได้มากนัก ว่าจะรักหรือไม่รัก
แต่เมื่อถึงวันนึง เราจะรู้ได้เองว่า หากเราทำคู่แท้หลุดมือไปแล้ว
ความรักในครั้งต่อๆมา มันคงเป็นได้แค่ความรักที่ไม่มีวันได้คู่กัน
หวังว่าจะติดตามกันไปเรื่อยๆนะครับ
พี่นิว
จริงๆอันนี้ไม่ได้เป็นเม้นเเรกนะครับ เเต่เป็นเม้นที่สอง :laugh:
เคยเม้นที่ไดปัจจุบันของพี่แล้วหนึ่งเม้นเมื่อตามอ่านไดพี่ทัน
ทุกไดอารี่ของพี่นิวที่ผมได้อ่าน รู้สึกว่าชีวิตพี่มันมีเรื่องราวมากมายเยอะเเยะเหลือเกิน
บางครั้งผมอ่านไปก็คิดว่าชีวิตคนเรามันจะมีอุปสรรคหรือปัญหาเยอะขนาดนี้เลยเหรอ?
ถ้าเป็นผม ผมจะเเก้ปํญหาได้อย่างพี่นิวรึเปล่า?ทั้งเรื่องงานเรื่องความรัก และเรื่องครอบครัว
ลูกศิษย์ขอฝากตัวด้วย :laugh:
พี่นิวเคยรู้สึกรักใครเหมือนกับที่รู้สึกกับพี่เทคเปล่าครับ?
ผมจะติดตามเรื่อยๆอยู่แล้วครับพี่นิว ต่อไปก็จะมาเม้นเยอะๆด้วย :o8:
- กิ่ง -
ยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการนะครับน้องกิ่ง เอาเป็นว่าถ้าเป็นเม้นที่สอง พี่ก็ขอบอกว่าดีใจเป็นสองเท่าละกัน
-
ชริ รู้ทัน
คิดถึงตลอดแหละ ไม่มีไรให้อยากรู้ก็คิดถึงน่า โอป่ะ
-
เดี๋ยวถ้าไม่เผลอหลับไปอีกรอบจะเอาเรื่องล่าสุดที่คุยกับอังมาลงให้อ่านนะครับ
อย่าหาว่าขี้เกียจเลยนะครับ แต่ช่วงนี้รู้สึกเพลียๆง่วงๆจนไม่ค่อยมีสติในการเขียนไดฯอย่างเป็นเรื่องเป็นราว
ดังนั้น ถ้ามีโอกาสได้คุยM กะอังเมื่อไหร่ก็จะเอามาเรียบเรียงให้ได้อ่านกันต่ออีกที ประหยัดเวลาและถ้อยคำอ่ะ
ปล.เมื่อวานงานยุ่งมาก รอบเช้าหัวหน้าลาป่วย ทิ้งพนักงานที่มาใหม่ไว้คนเดียว
แล้วคนที่มาใหม่ยังทำไม่เป็นหลายอย่าง แล้วเป็นประเภทไม่รู้แต่ก็ไม่ถาม
งานเละเทะมั่วไปหมด ผมกับพี่อีกคนไปต่อรอบบ่ายต้องตามแก้ไขทุกรายละเอียดเลย
แล้วพอหมดรอบบ่าย ด้วยความที่เป็นหัวหน้ารอบต้องอยู่ปิดรอบตัวเองก็เลยยิ่งยุ่งกว่าเก่า
กลายเป็นว่า จากที่ควรจะได้เลิกงานตามเวลาเที่ยงคืน กว่าจะเคลียร์งานเสร็จปาเข้าไปตี3ครึ่ง
-
อิอิ รออ่านดีกว่า :m18:
-
ย่อง ย่อง ผ่านมาแอบดู แล้วก็หนีหายไป 555
ว่าแต่หัวหน้ารอบเช้าเนี่ย คุ้นๆเนอะ อิอิ
-
^
^
^
คนที่คุณก็รู้ว่าใครไงจ๊ะอัง
-
อ๊ะ :o
โวลเดอมอร์ เหรอ
-
เมื่อสามวันก่อนเพิ่งได้คุยMSNกับอังก็เลยได้เล่าเรื่องของพี่เดให้อังฟัง วันนี้เลยจะนำมาเล่ากันต่อครับ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
@ angshigo @ says:
เราก็ไม่ได้คุยกันตั้งหลายวันแล้วนี่เนอะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
อืม แล้วมีหลายเรื่องด้วยอ่ะดิ
@ angshigo @ says:
แต่เดี๋ยวนิวก็จะไปทำงานแล้วอ่ะ
เอาเป็นว่าเอาทีละเรื่อง
เรื่องพี่เดก่อน ว่าไง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
พีเดถามว่า "นิวคิดไงกะพี่ ถึงพี่ต้องแต่งงานพี่ก็อยากรู้ว่า จริงๆแล้วนิวคิดไงกันแน่"
เราก็ถามว่า
"แต่งกับน้องคนนั้นเหรอ ทั้งๆที่ไปทำงานไกลถึงเชียงใหม่ ทำไมเลี่ยงมาได้ตั้งนานครั้งนี้ถึงยอมแต่ง"
พี่เดบอกว่า "ก็ไม่รู้จะต่อต้านสิ่งที่พ่อแม่ต้องการทำไม ในเมื่อไม่มีใครสู้ไปกะพี่"
@ angshigo @ says:
อ้าว ไหงงั้น
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
"ถ้าพี่รู้ว่านิวพร้อมจะสู้ไปกะพี่ ตอนนี้จะให้ยกเลิกก็ยังทัน" แล้วเค้าก็หยิบแหวนงนั้นออกมาอีกครั้ง
@ angshigo @ says:
ตัวเองไม่เคยชัดเจน
ความรู้สึกก้อไม่เคยบอก
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็บอกว่า "นิวไม่ได้รักพี่มากพอจะสู้กับอะไรทั้งนั้น"
@ angshigo @ says:
ถ้าจำไม่ผิด เค้าไม่เคยบอกว่ารักใช่ป่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เค้าก็หงอยๆ แล้วเก็บแหวนลงไปในกระเป๋าเสื้อ
ก็ไม่เคยบอกรักเรานะอัง
และก็ไม่เคยบอกว่ารักน้องคนนนั้น
@ angshigo @ says:
ตกลง ไม่ได้แต่งกับเค้าเพราะรัก แต่แต่งเพราะนิวไม่รัก ทั้งที่ไม่เคยบอกรักนิวเนี่ยนะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราบอกเค้าว่า "เราเดินมาไกลเกินกว่าจะไปเริ่มต้นใหม่แล้วล่ะ ในใจนิวมันว่างเปล่า"
@ angshigo @ says:
เป็นผู้ชายที่แปลกดี ไม่ชัดเจน และไม่หนักแน่นด้วย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
และให้สติเค้าว่า "ถ้าพี่เดจะแต่งงานด้วยเหตุผลใดสักข้อ ก็ขอให้แต่งเพราะพี่เต็มใจจะแต่ง"
"อย่าแต่งงานเพราะนี่เป็นเส้นทางสุดท้ายที่พี่ต้องเลือก เพียงแค่ว่าเส้นทางอื่นไม่มีใครเดินไปกะพี่"
-
@ angshigo @ says:
ในเมื่อไม่รักเค้าแล้วจะแต่งทำไม เมื่อก่อนไม่มีนิวก็ปฎิเสธมาได้ตั้งนาน
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
คนเราถ้าไม่รู้จักทำชีวิตตัวเองให้มีความสุข จะไปทำให้ใครอื่นมีความสุขได้เหรอ
@ angshigo @ says:
จริง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราบอกว่า "ไม่ว่าเราจะรู้จักกันรึไม่ ถ้าพี่ไม่อยากแต่งก็ไม่ต้องแต่ง อย่าเอานิวไปเป็นเงื่อนไข"
@ angshigo @[/c] says:
หึหึ แปลกดีนะพี่เดเนี่ยบอกว่า "ไม่มีใครสู้ไปกะพี่"
ทั้งที่ไม่เคยพูดจาชัดเจน ชวนไปสู้สักคำ
ไม่เคยพูดความรู้สึกของตัวเอง
ไม่เคยเริ่มตันความสัมพันธ์แบบปกติ ไม่เคยศึกษาดูใจ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เค้าเลยบอกว่า
"ต่อไปพี่จะไปอยู่เชียงใหม่แล้ว อีกนานกว่าจะได้เจอกัน พี่ขอแค่คำตอบเดียวจากนิวก็พอ"
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราถามว่า "พี่เดจะถามอะไรก็ถามมา นิวจะตอบอย่างจริงใจที่สุด"
@ angshigo @ says:
ตลอดเวลาที่ผ่านมา พูดแต่บอกให้ช่วยเป็นตัวกัน
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
พี่เดถามว่า "ที่ผ่านมาเคยรู้สึกรักพี่เหมือนที่พี่รักนิวบ้างมั้ย"
@ angshigo @ says:
มาวันนี้บอกว่าไม่มีคนสู้ด้วยซะงั้น
ต๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็ตอบไปว่า
"เคยรู้สึกว่าน่าจะรักพี่ได้ในวันนึง แต่ยังไม่ทันจะรัก พี่ก็เป็นฝ่ายทิ้งโอกาสนั้นไปก่อน"
@ angshigo @ says:
มาบอกเอาวันนี้ ไม่บอกวันแต่งซะเลยเล่าคะพี่เด
-
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
"ถ้าถามวันนี้รักมั้ย ตอบได้เลยว่าไม่รักพี่มากพอจะทำอะไรเพื่อพี่เท่าที่พี่ต้องการหรอก"
แล้วก็ขอตัวกลับก่อน เพราะต้องไปทำงานตอนบ่าย
@ angshigo @ says:
เรายังเคยคิดว่า ตอนที่นิวคืนแหวนแล้วพี่เดกลับไปทบทวนความรู้สึก
ถ้าเค้ากลับมาบอกว่าเค้ารัก และอยากลองคบกะนิว
เรายังคิดว่าวันนึงคงมีโอกาสที่นิวอาจเปิดใจรับเค้าได้
เพราะจริงๆแล้วเค้าก็เป็นคนดี และดูแลนิวได้
แต่เค้ายังไม่ได้เริ่มต้นเลย ก็อยากจะสรุปตอนจบซะแล้ว
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แต่เค้ากลับมาบอกเราว่า
"พี่จะต้องแต่งงาน แต่ถ้าพี่รู้ว่ามีใครสักคน ที่พร้อมจะสู้กะพี่ พี่จะยกเลิกทั้งหมด"
@ angshigo @ says:
เป็นใครก็ไม่แน่ใจทั้งนั้น
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นี่มันไม่ใช่ประโยคเปิดเรื่องที่สวยงามเลย แค่ประโยคแรกก็พาให้หมดคำพูดต่อไปแล้ว
@ angshigo @ says:
อืมม เหมือนมาบอกรักในวันที่มันไม่สมควรแล้ว
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
อือ ช่าย
ก็ตกลงว่า เราได้คุยกันแค่นั้น ก่อนกลับแค่อวยพรให้เค้าโชคดีกะงานใหม่และชีวิตครอบครัวที่จะเริ่มต้น
@ angshigo @ says:
ประโยคที่พูดเหมือนชวนให้คิดว่า เค้าไม่ตัดสินใจอะไรด้วยใจตัวเองซะอย่าง
ทั้งเรื่องแต่งงาน ทั้งเรื่องนิว
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ช่าย
นี่ถ้าเค้ายกเลิกงานแต่ง ก็คงให้เหตุผลว่า เพราะเค้าเลือกเรา เหมือนว่า เค้าไม่ได้ทำอะไรเลย
@ angshigo @ says:
ทำให้เราดูเลวร้ายด้วยซ้ำที่ทำให้ผู้หญิงคนนึงเสียใจ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แต่งก็เพราะเราไม่เลือกเค้า แต่ไม่แต่งก็เพราะเราไม่ปล่อยเค้าไป
เค้าเหมือนคนกลางที่ไม่ได้ลงมือทำร้ายใคร
@ angshigo @ says:
เพราะความไม่ชัดเจนของเค้าอ่ะ
@ angshigo @ says:
แต่ว่าเหอะ ไอ้คนกลางแบบเนี้ยน่ากลัว
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราเลยเชิดใส่ และเดินจากมาซะเลย
เอาล่ะไปอาบน้ำก่อนนะ
เรื่องนะ กะเรื่องนินไว้ค่อยคุยวันหลัง
@ angshigo @ says:
จ้า
ไว้มีโอกาสค่อยคุยกัน
ขอให้สนุกกะการทำงานนะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
อีกสองคนที่เหลือก็ ยุ่งไม่แพ้กัน
จ้า บายๆนะ
@ angshigo @ says:
คิดถึงนะจ๊ะ
-
อ่านแล้วก็อึดอัดนิดนึงนะ
แต่ก็นั่นแหละ ทำไงได้่ล่ะก็ต้องตัดสินใจไปอยู่ดีนะ
บางทีแบบนี้ก็ดี เค้าก็จะได้เป็นอิสระไม่ต้องมารอความหวังจากเราอีก
แต่ก็ยังไม่ค่อยสบายใจนะนี่ :เฮ้อ:
-
@ angshigo @ says:
มาแล้วจ้า
วันนี้คุยเรื่องใครดี
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ยังมีเรื่องค้างอยู่ใช่ป่ะ
@ angshigo @ says:
เรื่องนินท่าทางจะยาว เอาเป็นเรื่องนะก่อนดีกว่า
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นะก่อนก็ได้
@ angshigo @ says:
ว่ามา
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เพราะตอนนี้เหมือนจะเจอนะมากกว่านินด้วย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ครั้งที่แล้วที่เรากลับจากไปเจอพี่เดอ่ะ ก็ไปทำงาน แล้วช่วงเย็นก็เจอนะที่ทำงานไง
@ angshigo @ says:
อืมม แล้ว..
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ทีนี้คนอื่นก็ฝากนะซื้อข้าวกัน เราก็เลยฝากด้วย
ทีนี้พอนะเอามาให้เราต้องเป็คนเดินไปเอา คนอื่นไม่ว่าง
นะก็ถามว่า "ไม่เคยเห็นพี่นิวสั่งข้าว ทำไมวันนี้สั่งล่ะ"
เราก็บอกว่า "วันนี้หิวอ่ะ"
นะเลยบอกว่า "ทีหลังถ้าพี่จะสั่ง โทร.หาผมเองก็ได้ เพราะบุ๋มก็จะออกแล้วนี่"
เราบอกว่า "พี่ไม่มีเบอร์นะ อีกอย่างเดี๋ยวโทร.ไปเจอเมียนะวีนใส่อ่ะ"
@ angshigo @ says:
555 แล้วนะว่าไงอ่ะ
ผมเลิกกะเมียแล้ววววววววววววววววว
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นะบอกว่า "ผมไม่มีเมียแล้ว เลิกกันจริงๆ ที่ผ่านมาก็ไม่ได้อยู่ด้วกันไม่ได้คบกันจริงจัง"
@ angshigo @ says:
สรุปว่า ไม่มีเมีย / มีแล้วแต่เลิกไปแล้ว หรือมีมาแล้วหลายคนหว่า
-
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราบอกว่า "ไม่ได้ว่าไรนี่ แค่ไม่อยากโดนวีน 555"
@ angshigo @ says:
อิอิ
555 ถูกๆ เดี๋ยวโดนลูกหลง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราบอกว่า
"อีกอย่างนะจะมีเมียหรือไม่มีก็ไม่เป็นไร ถ้าพี่จะสั่งข้าวพี่ค่อยรบกวนนะแล้วกัน"
แล้วเราก็เดินหิ้วของเข้าไป
@ angshigo @ says:
หรือว่าจริงๆแล้วอยากให้โทรหามากกว่าสั่งข้าว อิอิ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นะก็เดินมาดักหน้า ทำหน้าจริงจังบอกว่า
"ผมไม่มีเมียจริงๆ พี่ไม่เชื่อก็ไม่เป็นไร แต่พี่อย่าเพิ่งตัดสินสิ"
@ angshigo @ says:
อ๊ะ อ๊ะ เริ่มรุกแฮะ
ไม่มีเมีย แล้วเมียเพื่อนที่กิ๊กกันอยู่ล่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็ถาม
"เมียตัวเองเลิกแล้ว แล้วเลิกกับเมียคนอื่นรึยังล่ะ"
@ angshigo @ says:
โอ ตรงและแรง
แล้วตอบได้ไม๊
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นะมันคงตกใจมากกว่าแต่มันดึงแขนเราไปคุยอีกมุมนึงอ่ะ ดึงแรงด้วยจนเราต้องเดินตาม
นึกว่ามันโกรธซะอีก ในใจเราแอบคิดว่า ซวยแล้วไงไปจี้ใจดำมันรึเปล่า
@ angshigo @ says:
ตกใจที่มีคนรู้หรือไง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นะบอกว่า
"ผมรู้นะที่พวกพี่คุยกัน แต่ผมไม่ได้ทำอะไรแบบนั้น พี่ก็เห็นว่าผมขึ้นไปข้างบน
ก็ไปส่งข้าวให้คนที่สั่งมาเท่านั้นเอง ไม่ได้ยุ่งกะใคร ปกติผมก็อยู่แต่ที่หน้าเคาเตอร์พี่น่ะแหล่ะ"
@ angshigo @ says:
เอ เชื่อได้หรือเปล่าเนี่ย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
"แล้วแฟนเปิ้ลมันเพื่อนผมนะ ผมทำไม่ลงหรอก"
เราก็บอกว่า "แต่พี่ได้ยินมาว่า เมียเค้าทำประชดผัว แล้วนะก็เล่นด้วย"
@ angshigo @ says:
จะบอกว่าไม่ได้ทำ แต่เค้าพูดกันไปเองอ่ะเหรอ
เฮ้อออ พูดยากนะ เหตุการณ์พาให้เชื่อ
-
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นะบอกว่า
"เปิ้ลมันคิดไรผมไม่รู้ แต่ผมไม่ทำแบบนั้นแน่ๆ"
"ถ้างั้นต่อไป ผมจะไม่ซื้อของให้เปิ้ลอีก พี่คอยดูแล้วกัน ผมทำจริงๆ"
เราเลยบอกว่า
"ใจเย็นๆก่อน ไม่ทำก็ไม่ทำ ไม่เห็นต้องเลิกซื้อของที่เค้าฝากเลยนี่ เดี๋ยวก็เสียน้ำใจกันหรอก"
@ angshigo @ says:
อืมม มันก็น่าคิดนะ ถ้าไม่ได้ทำจริงแล้วเรื่องมาจากไหนอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นะมันยืนยันไงว่าไม่มีไรจริงๆ ถ้าแค่ซื้อข้าวมาให้แล้วโดนนินาแบบนี้ไม่ซื้อดีกว่า
"ผมซื้อข้าวให้เปิ้ลก็เพราะมันฝากซื้อ แฟนมันเข้าเช้าแล้วไม่มีรถ
ผมก็ซื้อมาให้แล้วมันก็จ่ายตังให้ ผมไม่ได้เอาเงินผมซื้อให้เปิ้ลกิน"
@ angshigo @ says:
อืมม ถ้าไม่ใช่จริงๆ ก็น่าเครียดแทนเหมือนกันเนอะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็บอกว่า
"พี่ขอโทษที่คิดไม่ดีกะนะ แต่พี่ไม่ได้เจตนาจะคิดว่านะเป็นคนไม่ดีนะ ก็เค้าเม้ากันมาอ่ะ"
นะบอกว่า
"ผมก็ได้ยินคนอื่นพูดให้เข้าหูเหมือนกัน ไอ้หน่องเป็นผัวเปิ้ลมันยังเข้าใจผมเลย ทำไมพี่ไม่เข้าใจผม"
@ angshigo @ says:
ต๊าย มีตัดพ้อ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราเลยรู้สึกผิดซะงั้นที่ไปเม้ามันอ่ะ
แต่ก็ขอโทษอีกรอบแหล่ะ แล้วจะเดินกลับไง
นะเลยดึงถุงข้าวไปถือเอง บอกว่าจะเดินไปส่ง
@ angshigo @ says:
เป็นอะไรกันจ๊ะ ทำไมต้องเข้าใจด้วย อิอิ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ทีนี้แหล่ะมันก็จับมือเรา
"คนอื่นพูดผมทำไม่สนก็ได้ แต่พี่พูดผมไม่สนไม่ได้"
เราเลยเหวอออออออ ตะกุกตะกักเลยทีนี้
นึกในใจว่า เอาอีกแล้วกู
@ angshigo @ says:
อุ้ย รุกจริง
555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แต่เราก็บอกว่า "อย่าทำให้พี่คิดว่าตัวพี่สำคัญนักเลย"
@ angshigo @ says:
แล้วนะว่าไงอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ก็บอกว่า "พี่ดูไปแล้วกัน ผมจะทำในส่วนที่ผมทำได้ ไม่ว่าพี่จะต้องการรึไม่ก็เหอะ"
@ angshigo @ says:
จะเอาจริงแล้ว ว่างั้น
-
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
หลังจากนั้นมา นะก็ไม่ซื้อข้าวให้เปิ้ลอีก แล้วก็ซื้อข้าวให้เราทุกวัน(ถ้าเราฝากนะซื้อ)
มาช่วงหลังนี้ นะจะโทร.มาถามก่อนเราจะเลิกงานว่าพรุ่งนี้อยากกินอะไร เราจะได้ไม่ต้องเสียตังโทร.หานะไง
@ angshigo @ says:
เออ ดีแฮะ
นิวอ่ะ เราต้องไปกินข้าวแล้ว วันนี้จะไปกินข้างนอกอ่ะไม่รู้จะกลับกี่โมง ถ้ามาทันเดี๋ยวบ่ายคุยกันต่อนะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
หรือบางทีถ้าเรานึกไม่ออก วันรุ่งขึ้นเราจะโทร.เอง
แต่นะจะไม่รับ พอเราวางสายนะถึงโทร.มาถาม
มันบอกว่า "พี่นิวจะได้ไม่เสียเงินไง"
@ angshigo @ says:
ต๊าย เป็นคนดี
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ได้จ้า
เอาเป็นว่า เรื่องนะจบไว้เท่านี้ก่อน
แต่จากนั้นมา เราก็เหมือนได้นะมาเป็นพ่อบ้าน
@ angshigo @ says:
อืมม หลังจากนั้นก็มาคอยดูแลว่างั้นเหอะ
55
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
บางทีก็เผลอวีนบ้างอย่างมะวันก่อนยุ่งมากก
เราเหวี่ยงทุกคนหมด นะก็พลอยซวยด้วย โทร.ถามเราเพราะนะลืมว่าเราสั่งอะไร
เราเลยบอกว่า "ถ้าลืมก็ไม่ต้องซื้อ ต่อไปก็จะไม่สั่งแล้ว สั่งแล้วลืมจะให้สั่งก่อนทำไม"
@ angshigo @ says:
555 แย่เลย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
มะวานเดินขึ้นมา ปุ้ยบอกว่า "นิว แฟนมาหา"
นะตอบปุ้ยว่า "ก็คนเค้าเป็นแฟนกันเนาะ"
@ angshigo @ says:
อิอิ เปิดตัวซะงั้น
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แล้วก็มายืนตาเชื่อม คุยกะเราเป็นชั่วโมง
@ angshigo @ says:
ไปแล้ว ไปแล้ว เดี๋ยวเพลิน
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราเลยบอกว่า "หยุดทั้งคู่เลย ส่วนนายก็แค่พ่อบ้านเท่านั้นแหล่ะ อย่ามาเนียน"
@ angshigo @ says:
เดี๋ยวบ่ายมาใหม่น๊า
ถ้าทัน อิอิ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
อือ ไปเหมือนกัน
พาคุณป๋าไปหม่ำๆก่อน
@ angshigo @ says:
บายก่อนจ้า
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
บายจ้ะเพื่อน
-
เล่าอัพเดทจนถึงเรื่องราวล่าสุดแล้วนะครับ ไปอาบน้ำเตรียมตัวไปทำงานก่อนดีกว่า
บายๆครับ
-
แอบมาเม้าท์ค่ะ วันนี้มีหนุ่มหน้ามน มารับนินิวไปกินข้าวด้วยหล่ะ อิอิ
-
^
^
^
อัพเดทยิ่งกว่า ตัวเราเองอีกนะจ๊ะเพื่อน ฮ่าๆๆๆ
-
มาติดตามตอนต่อไป :m18:
ใครหนอ หนุ่มหน้ามน อิอิ
-
คนชื่อนะ แสดงตัวว่าจีบพี่นิวอย่างเห็นได้ชัด :a2:
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ ขอให้มีความสุขมากๆนะคะ พี่นิว หนุ่มหน้ามน ใครอ่า เสน่ห์แรงจริงๆ พี่ช้าน
-
Happy New Year จ้า พ่อหนุ่มเจ้าเสน่ห์ 55
-
Happy New Year กับทุกคนด้วยครับ
ขอให้สมหวังในทุกสิ่งสุภาพแข็งแรงตลอดไป o13
-
สวัสดีปีใหม่ ๒๕๕๔ ขอให้น้องนิว และสมาชิกชมรมคนรักนิวทุกท่าน มีความสุข มีสุขภาพดี ตลอดไป :L2:
-
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็มีเรื่องจะเล่าเหมือนกัน
@ angshigo @ says:
เฮ้อออออออออ
อ่ะบ่นเสร็จและ 555
ว่ามาจ้ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ก็ลูกของป้าจะแต่งงานอ่ะนะ
ซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องกะเรา
@ angshigo @ says:
อืมม แล้ว
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ทีนี้แฟนน้องเราอ่ะ ประมาณว่า ค่อนข้างดูถูกที่บ้านเรา
เพราะมันคิดว่าแม่เราจนไง แบบมีหนี้สินการค้าอ่ะ
@ angshigo @ says:
เอ๊า ไรเนี่ย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แต่มันก็ไม่ได้แสดงโจ่งแจ้งหรอก
@ angshigo @ says:
อืมม ใช่คนที่นิวเคยเลาในไดป่ะ
ที่มาหาตอนคุณป้าใหญ่เสียอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
คือ เจอกันก็ทักทายได้แต่ลึกๆก็รู้ว่าไม่ค่อยชอบกันนักหรอก
ถูกเลย
คนนั้นแหล่ะ
งั้นเราก็เคยเล่าเรื่องคุณป้ารองแล้วสินะ
ในช่วงที่เกี่ยวกะคุณป้าใหญ่น่ะ
@ angshigo @ says:
เรื่องที่มาถามถึงเงินประกันคุณป้าใหญ่อ่ะเหรอ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แล้วคุณป้ารองก็ไม่ค่อยพอใจเรื่องที่เรายกเงินประกันชีวิตให้พี่คนที่คุณป้าใหญ่เลี้ยงมาอ่ะ
ช่ายๆ
ทีนี้ก็เหมือนกินใจกันมาตลอด
ทนี้เดือนหน้าน้องชายเราจะแต่งงาน
@ angshigo @ says:
อืมม คุณป้ารอง กะคุณลุงอีกคนที่มาทวงเรื่องจักรเย็บผ้าเนี่ยเป็นพี่น้องกันกับคุณนายแม่ใช่ป่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
คุณน้าเล็กคนที่เคยเอาเราไปเลี่ยงที่กทม.อ่ะ
ก็เค้าเกษียณไง แฟนน้องเรามันก็ชอบประจบเค้า เห็นว่าเค้ามีเงินและชอบช่วยหลานๆ
ถูกต้องเลย พี่น้องกะนายแม่เรานี่แหล่ะ
@ angshigo @ says:
อืมม แล้วไงอีก
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ทีนี้ คุณน้าเล็กก็เห็นเด็กมันให้ความเคารพดีก็เมตตาเอ็นดูเนาะ
แต่คุณน้าเล็กไม่รู้ว่า แฟนน้องเรามันไม่เคยเคารพแม่เราอ่ะ
@ angshigo @ says:
เอ คลับคล้ายว่าเค้าเคยพูดกะนิวเรื่องที่ว่าคุณน้าเล็กออกค่าใช้จ่ายดูแลคุณป้าใหญ่ใช่ป่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ประมาณว่าไม่เคยเห็นมุมเชิดๆของมัน
ถูกกก
ทีนี้พอจะแต่งงาน
@ angshigo @ says:
อืมม แอ๊บร้าย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
พ่อผู้หญิงก็เรียกสินสอดเยอะแยะ ไหนจะค่าจัดงานอีก แล้วก็ไปจัดที่ขอนแก่นบ้านของแฟนน้องเรา
@ angshigo @ says:
เดือดร้อนคุณน้าเล็กสิเนี่ย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
คุณน้าเล็กก็เลยช่วยเงินสินสอดไปแสนนึง
ออกค่าจัดเลี้ยงสามหมื่น และให้ต่างหูทองคำ แหวนทองคำ สร้อยคอ กำไล
เพื่อให้เจ้าสาวไว้แต่งตัวในงานหมั้นกะงานแต่ง
@ angshigo @ says:
คุณน้าเล็กใจดีเนอะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
อือ แ ต่ก็ดุนะ
คุณน้าเล็กเป็นคนแบบปากร้ายใจดี แล้วถ้าใครดีด้วย คุณน้าเล็กก็จะปลาบปลื้มคนนั้น
แฟนน้องเราจับทางถูกก็ประจบ
@ angshigo @ says:
เป็นเรื่องปกติของคนมีอายุอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
อย่างแต่ก่อน น้องเราไม่เคยไปเยี่ยม ไม่ไปหา ไม่โทร.คุยกะคุณน้าเล็ก
แต่หลังๆมาเนี่ยตั้งแต่คุณน้าเล็กเกษียณได้เงินมาหลายล้าน
แฟนน้องเราก็ชวนน้องไปหาคุณน้าเล็กบ่อยๆ รวมทั้งให้เป็นเถ้าแก่ฝ่ายเจ้าบ่าวไปสู่ขอด้วย
@ angshigo @ says:
ผลประโยชน์มันไม่เข้าใครออกใครนิ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
จริง
ทีนี้แฟนน้องเราคงคิดว่า น้าเราปลื้มมันไง มันคงคิดว่ามันพูดไรเค้าก็จะเชื่อมันหมด
มันก็ไปเล่าให้คุณน้าเล็กฟังว่า แม่เราไปยืมเงินมันสองหมื่น
@ angshigo @ says:
ต๊าย ร้ายกาจอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แล้วก็บอกว่าน้าชายเราคนที่เปิดร้านกะแม่แอบซื้อบ้านไว้ ทำไมไม่ขายบ้านเอามาลงทุนล่ะ
@ angshigo @ says:
คนที่ไปรับส่งนิวอ่ะนะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ช่าย
คุณน้าเล็กก็ถามว่ารู้ได้ไง
@ angshigo @ says:
ทำไมผู้หญิงคนนี้ร้ายกาจแบบนี้
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
มันบอกว่าน้าชายเคยพาไปดูบ้าน
มันคงคิดว่า คุณน้าเล็กฟังแล้วจะเชื่อมัน แล้วแบบไม่พอใจแม่เรากะน้าชาย
ประมาณเสี้ยมอ่ะ เพราะคุณป้ารองชอบพูดบ่อยๆว่า อะไรๆคุณน้าเล็กก็ชอบให้แต่นายแม่
@ angshigo @ says:
คิดว่าคุณน้าเล็กหูเบาว่างั้น
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ทั้งๆที่คุณป้ารองก็เป็นพี่ แต่ทำไมคุณน้าเล็กเลือกช่วยเหลือแต่นายแม่(ช่วงที่บ้านเราลำบากและติดหนี้)
-
@ angshigo @ says:
เออดี จะเข้ามาเป็นสะใภ้บ้านเค้า แต่มายุให้ครอบครัวเค้าแตกแยกซะงั้น
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
พอมาถึงรุ่นลูก ก็รับเราไปเลี้ยง อะไรๆก็ซื้อให้เรา
แต่ถ้าซื้ออะไรให้น้องเราคุณน้าเล็กะให้น้องผ่อนเงินคืนน้าทุกที
คำพูดพวกนี้ คุณป้ารองชอบพูดมานานแล้ว
@ angshigo @ says:
ทำไมต้องคิดเล็กคิดน้อยกะเรื่องบบนี้
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ตอนนี้คงได้ว่าที่สะใภ้มาเป็นลูกคู่
@ angshigo @ says:
หรือเพราะคิดว่าตัวเองไม่ได้
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แฟนน้องเราคงคิดว่า ทำไงให้คุณน้าเล็กหันมาอุปถัมภ์น้องเราเหมือนที่ทำให้เรา
@ angshigo @ says:
อืมม แล้วคุณน้าเล็กว่าไงอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เพราะคิดว่าทำไมตัวเองไม่ได้ แต่นายแม่เราได้ตลอด
เมื่อวานคุณน้าเล็กก็มาเล่าให้เราฟัง ว่าได้ยินมาอย่างนี้ เราก็เก็บข้อมูลไว้ก่อน
@ angshigo @ says:
แล้วได้คุยกะนายแม่มั้ย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เช้านี้เราโทร.หาคุณป้ารอง รู้ว่าคุณป้ารองกะน้องเราไปบ้านแฟนเค้าที่ขอนแก่น
เราโทร.ไปก็บอกว่า "คุณป้ารองอยู่ขอนแก่นกะน้องนัสรึเปล่าครับ"
เค้าก็บอกว่าใช่มาดูการเตรียมงานคือเราพูดเสียงหวานๆ นิ่มๆ
แล้วก็ถามว่า "น้องนัสกะแฟนเค้าอยู่ด้วยรึเปล่า"
เค้าก็บอกว่า อยู่กะลังจะกินข้าว เราก็บอกว่า
"น้องขอคุยด้วยหน่อยครับ อยากบอกน้องเค้าด้วยตัวเองว่าลางานไม่งานแต่งงานเค้าไม่ได้"
ตอนพูดกะน้องชาย เราก็พูดดีๆ ปกติบอกว่า "พี่ไปไม่ได้นะ ลางานยากแขกเข้าเยอะ"
น้องชายก็ไม่ทันตั้งรับว่าความซวยจะมาเยือน ฮ่าๆๆ
@ angshigo @ says:
5555
ฟ้าสงบก่อนเกิดพายุใหญ่
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เพราะจากนั้นเราก็พูดว่า "พี่ขอพูดกะน้องเค้าหน่อยสิ จะได้บอกเค้าเรื่องลางานไม่ได้"
แล้วพอแฟนน้องเรามารับสาย เราก็บอกว่าพี่ลางานไม่ได้นะ เลยไม่ได้ไป พูดดีๆชิวๆ แต่จากนั้น....
@ angshigo @ says:
ทำไรเค้าล่ะ
-
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
"ยุ่งอยู่มั้ย พี่ว่าจะรบกวนถามหน่อย ว่านายแม่ของพี่เคยยืมเงินน้องรึเปล่า"
@ angshigo @ says:
แย๊บหมัดตรง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ถามเสียงเย็นๆเบาๆ
เค้าบอกว่าเมื่อไหร่คะ
เราก็ถามว่า "อ้าว ก็เห็นน้องเล่าให้คุณน้าเล็กฟังว่าแม่พี่ยืมน้องสองหมื่นไง"
เค้าบอกว่า "อ๋อ ก็ไม่ได้ยืมหรอก แล้วที่หนูเล่าก็หมายถึงตั้งสามหรือสี่ปีมาแล้วค่ะพี่นิว"
เราก็ใส่เลย
"แต่ที่คุณน้าเล็กเล่า เหมือนว่าแม่พี่เพิ่งยืมไม่นานมานี้"
"แล้วถ้าเป็นอย่างนั้น พี่จะได้บอกแม่พี่ว่าไม่ควรไปก้าวก่ายเงินทองของน้อง"
มันก็บอกว่า "อ๋อ หนูไม่ได้บอกว่ายืม พอดีคุยกันว่าแม่นัสจะเลิกขายของชำ จะให้แม่พี่ทำต่อ"
@ angshigo @ says:
เป็นผู้หญิงที่สองหน้าสุดๆอ่ะนิว
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
"แต่คุณแม่พี่นิวไม่มาทำ ก็เลยบ่นกันว่าเสียดายทั้งที่ลงทุนน้อยกว่าร้านประดับยนต์"
"หนูเลยบอกว่า เห็นนายแม่พี่นิวเคยบ่นๆว่าต้องหาเงินอีกสองหมื่นเพื่อหมุนจ่ายในร้าน สงสัยคุณน้าเล็กฟังผิด"
มันยังปิดท้ายว่า "แต่ก็สามสี่ปีแล้วค่ะไม่ใช่ช่วงนี้"
เราก็เลยบอกว่า "งั้นคุยกะนายแม่พี่แล้วกันนะ"
แม่เราก็มาคุยกะมัน "ชั้นถามเธอหน่อยซิ ชั้นเอ่ยปากยืมเงินเธอตอนไหนเท่าไหร่ แล้วเธอเคยให้มามั้ย"
มันก็ตอบว่า "เปล่าค่ะ หนูคงเข้าใจผิดเอง เพราะหนูก็ไม่ได้เอาเงินให้คุณน้ากลาง"
แม่เราก็ตะคอกว่า "เธอพูดออกจากปากเธอซิ ว่าชั้นยืมหรือไม่ยืมกันแน่"
แล้วเราก็เอามือถือมาเปิดลำโพง ให้พ่อได้ยินด้วย
@ angshigo @ says:
นายแม่โกรธมากสิเนี่ย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
มันก็พูดมาว่า "หนูไม่รู้อ่ะ นานแล้วหนูคงเข้าใจผิดมั้งคะ"
เราก็บอกไปว่า "เธอไม่ได้เข้าใจผิดหรอก เธอเข้าใจเอาเองตะหาก แล้วพูดให้คนอื่นเสียหาย"
@ angshigo @ says:
แค่ตอบว่ายืมหรือไม่ยืม ทำไมไม่ยอมพูดอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
มันก็บอกว่า หนูไม่ได้พูด สงสัยคุณน้าเล็กเข้าใจเองมั้ง
"นี่หนูยังงงๆเลยว่าพี่นิวโทร.มาว่าหนูทำไม"
@ angshigo @ says:
ไอ้คำว่า "เข้าใจผิด" เนี่ยมันทำให้คลุมเครือ
เออ ดี ไม่รู้สึกผิดแล้วก็โทษคุณน้าเล็กด้วย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็บอกว่า
"ถ้าเธอไม่พูดว่ายืมแปลว่าที่คุณน้าเล็กมาเล่าพี่ คุณน้าเล็กก็พูดเอาเองสิ ไม่งั้นคำว่ายืมจะมาจากปากใคร"
มันก็เสียงเครือๆเหมือนจะร้องไห้พูดว่า "หนูก็ไม่รู้" เรานึกในใจ คำว่าไม่รู้ทำให้คนตายคาที่มาเยอะแล้ว
"ไม่รู้ไม่ได้หรอก คนเราจะพูดอะไรต้องมีที่มาที่ไป พูดประโยคตั้งยาว ตอนนี้มาบอกว่าไม่รู้ไม่ได้หรอก"
@ angshigo @ says:
แหม มันน่าอัดเสียงไปให้คุณน้าเล็กฟังเนอะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
มันก็พูดกะแม่เราว่า
"งั้นหนูขอโทษค่ะ หนูเข้าใจผิดเองแหล่ะ แต่จริงๆคุณน้าก็ไม่ได้พูดว่าจะยืมหนู"
@ angshigo @ says:
เออ ก็แคนี้ ทำไมหล่อนไม่พูดแต่แรก
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แมเราบอกว่า "งั้นทีหลังก็อย่าตอแหลแบบนี้อีก"
เราก็พูดไปอีกว่า
"แล้วเรื่องที่น้าชายพาเธอไปดูบ้านหลังใหญ่โตล่ะ เธอไปกะเค้าได้ไง ทำไมถึงได้เห็นบ้านเค้า
แล้วมาพูดกะคุณน้าเล็กว่าบ้านหลังใหญ่ น่าจะขายเอาเงินมาลงทุน
เธอพูดซิว่าไปเห็นบ้านนั้นได้ยังไง ทำไมน้าชายชั้นต้องพาเธอไปดูด้วย"
มันก็บอกว่า "ก็น้าเค้าให้หนูไปส่ง บอกให้ไปส่งบ้านน้าเค้าหน่อย หนูก็ต้องไป เพราะขัดผู้ใหญ่ไม่ได้"
เราถามว่า
"แต่เธอไม่ใช่โคดเหง้าศักราชอะไรกะเค้า เธอไม่กลัวเค้าลากไปปล้ำเหรอ
หรือว่าเธอเป็นพวกผู้หญิงใจง่าย สำส่อนไม่เลือก ใครชวนไปไหนก็ไป"
@ angshigo @ says:
อิอิ โกรธจัดแล้วแรงนะเนีย
-
ต้องไปทำงานแล้ว พักไว้แค่นี้ก่อนนะครับ แล้วจะมาเล่าให้ฟังต่อ
-
พี่นิวนี่มีปัญหากับคนรอบข้างตลอดเลย ให้ตายเหอะ
-
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
มันบอกว่า "หนูไม่รู้อ่ะ เค้าให้ไปส่งก็ไป"
เราเลยถามว่า
"คนเราจะไปไหนด้วกัน มันต้องมีสาเหตุ ถ้าไม่ไว้วางใจหรือมีอะไรกันจะไปกะเค้าได้ไง"
"หรือว่าเธอกะน้าชายชั้นไปแอบทำอะไรกันที่บ้านนั้น ถึงได้เคยไปเห็น และยังขับรถพาเค้าไปกันแค่สองคน"
มันรีบปฏิเสธเพราะกลัวน้องเราได้ยิน
@ angshigo @ says:
เหอะ เหอะ พูดจาให้เข้าตัวเนอะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราตะคอกเสีงดังมาก
"เปล่าๆ จริงๆคือหนูมาได้งานโคราช แต่ไม่อยากอยู่หอพักโรงบาล เลยคิดว่าอยากผ่อนบ้านไว้อยู่"
"น้าเค้าเลยบอกว่า ไปดูบ้านน้าก็ได้ หนูก็ไปดู แต่มันไกลอ่ะหนูเลยไม่เอา พอดีมีธุระเลยกลับก่อน"
@ angshigo @ says:
เฮ้ออออออออ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็บอกว่า
"แล้วเธอไปพูดยังไง ทำให้คุณน้าเล็กคิดว่าน้าชายชั้นโกงเงินนายแม่กะคุณน้าเล็กแอบไปสร้างบ้านหลังใหญ่โต"
@ angshigo @ says:
นี่ น้องชายนิวเลือกผู้หญิงแบบนี้เป็นเมียได้ไงเนี่ย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
คนมันเหี้ยเหมือนกันไง
@ angshigo @ says:
เออ ก็คงจริง
ฝนตกขี้หมูไหล....
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
มันบอกว่า
"หนูไม่ได้บอกเอง คุณน้าเล็กพูดขึ้นก่อนว่า สงสารคุณน้าสองคนที่ลำบากเรื่องร้านอยากให้มาทำร้านของชำ"
"ให้คุณน้ากลางขายของแล้วน้าชายช่วยซื้อของ น่าจะดีกว่าทำร้านรถ"
@ angshigo @ says:
หึหึ เป็นคนสับปรับมาก
แล้วยังโทษคนอื่นตลอด
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
"หนูเลยบอกว่า ก็บ้านหลังใหญ่โตน่าจะขายเอาเงินมาลงทุน"
เราก็ถามว่า "แล้วเธอได้บอกคุณน้าเล็กมั้ยว่าเธอไปเห็นบ้านนั้นได้ไง และเธอเป็นคนขับรถไปหรือน้าชั้นขับ"
มันบอกว่า
"หนูขับไปส่ง ก็น้าชายบอกว่า ให้ไปดูบ้านกันแล้วส่งเค้าลงที่นั่นเลย หนูก็กลับ"
เราก็บอกว่า
"เธอจำไว้นะ อย่าคิดว่าเวลานี้เธอประจบเอาใจคุณน้าเล็ก ทำให้เค้าเมตตาได้แล้วจะเป่าหูคุณน้าเล็กได้"
พวกเค้าเป็นพี่น้องกันมาห้าสิบ หกสิบปี เค้าย่อมรู้นิสัยสันดานกันดี มากกว่าจะหลงคำพูดเธอ
และคุณน้าเล็กก็เหมือนแม่ของชั้น เค้าก็รักชั้นเหมือนลูกแท้ๆ ดูแลกันมาตลอด
ไม่มีอะไรที่คุณน้าเล็กกะชั้นต้องปิดบังกัน ถึงยังไงชั้นก็อยู่เหนือกว่าเธอหนึ่งก้าวเสมอ จำไว้"
@ angshigo @ says:
จริงๆ เค้าไม่ควรแม้แต่จะกล้าคิดทำนะ
-
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
มันก็อึ้งไป เราเลยพูดต่อ
"ชั้นสอนเธอครั้งนี้แล้วเป็นอันจบกันต่อไปนะไม่พูดหากันอีก เจอก็ไม่ต้องทัก
ไม่ต้องมานับญาติกันทั้งเธอ ทั้งผัวเธอ อย่ามีอะไรต้องมาไหว้วาน ใช้สอย
หรือติดค้างกะพวกชั้นอีก เราสองบ้านขาดกัน และบ้านชั้นไม่มีใครไปงานแต่งงานของพวกเธอทั้งนั้น"
มันก็อึ้ง ร้องไห้ น้องชายเรามาพูดแทนก็บอกว่า
"พี่นิวมีอะไรกัน ทำไมต้องโทร.มาโวยวายด้วย นี่วันปีใหม่นะ แล้วก็ใกล้วันแต่งงานนัสแล้วด้วย"
@ angshigo @ says:
เข้าข้างเมียเต็มตัว ยังไม่ทันได้รู้เรื่อง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
"ไม่ต้องมาเรียกพี่เรียกน้อง ต่อไปเราสองบ้านไม่รู้จักกัน
บอกแม่เราด้วยนะ พี่น้อง ป้าหลานขาดกันก็เพราะอีลาวชั้นต่ำที่เราเอามาทำเมียนี่แหล่ะ" แล้วเราก็กดวางหู
จากนั้นก็.....
หันไปที่เครื่องโทรศัพท์บ้าน
ยกหูขึ้นมาพูดว่า "คุณน้าเล็กได้ยินกับหูตัวเองแล้วนะ เข้าใจทุกอย่างแล้วใช่มั้ยครับ น้องทำถูกแล้วใช่มั้ย"
@ angshigo @ says:
5555 ว่าแล้ว
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
คุณน้าเล็กที่ฟังมาตลอดก็กระจ่าง
แต่เราไม่ให้ทางนั้นรู้หรอกว่าน้าเราได้ยินแล้ว
@ angshigo @ says:
เหตุการณ์แบบนี้ต้องให้คุณน้าเล็กได้ยินด้วยตัวเอง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
คือให้มันไปตอแหลกะคุณน้าเล็กต่อไปเหอะ
คุณน้าเล็กก็ด่ามันยาวเลย
@ angshigo @ says:
55 สิ้นความเมตตากันทันใด
สมควรอยู่หรอก
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
คุณน้าเล็กบอกว่า เรื่องไปดูบ้านน่ะ มันเล่าว่า
น้าชายเราตะหากที่ขับรถพามันไป แต่มันบอกเราว่า มันขับไปส่งน้าชายเราที่บ้าน แค่นี้ก็รู้แล้ว
@ angshigo @ says:
ก็เค้าไม่รู้นิ ว่าคุณน้าเล็กฟังอยู่อ่ะ นิวก็
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ฮ่าๆๆๆๆ
[c=30]@ angshigo @[/c] says:
55555555
ดีแล้วที่ให้คุณน้าเล็กได้ยินกับตัวเอง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราบอกแล้ว ตำแหน่งพระสนมไม่ใช่ได้มาโดยง่าย
@ angshigo @ says:
เรื่องแบบนี้ฟังจากคนอื่นแล้วมันดัดแปลงง่าย
ต้องฝ่าฟันอุปสรรค และขจัดเหล่ามารร้าย
เอ อันนั้นมันยอดมนุษย์นี่หว่า 5555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ต่อให้สิบเล่ห์กล ร้อยมารยา มันก็ไม่มีทางชนะเราได้
บอกแล้วไง เราอยู่เหนือกว่ามันขั้นนึงเสมอ
@ angshigo @ says:
ต้องหลักแหลม และฉลาดรอบรู้ เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ถูกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
@ angshigo @ says:
จ้าาาาาา
ได้จัดการนางเล็กๆแล้ว อารมณ์ดีขึ้นหรือยัง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นี่ถ้าพูดกันเห็นๆหน้า เราตบมันไปแล้ว
ดีขึ้นมาก
@ angshigo @ says:
ก็ว่า
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
กินมื้อเช้าอร่อสุดๆ
หลังจากเคลียร์มัน
@ angshigo @ says:
5555555555
-
จบประเด็นนี้ไว้ก่อนนะครับ ยังมีเรื่องนายนะ กะคุณนิน เดี๋ยววันหยุด มีเวลาเยอะๆ ค่อยมาเล่า
-
อิอิ ฟังแล้วเครียดเลยเหมือนละครมากกกกกกก
สู้ๆนะครับ นรัทกร o13
-
พี่นิวแรงเหมือนเดิม มีปัญหาตลอดๆๆๆๆๆ พี่นิวขา อยากเห็นลุกส์คุณหนูของพี่นิวอ่ะ ลงรูปให้ดูหน่อย นะน้า
-
พี่ริวแรงได้ใจน้องมาก :z1:
><"
..
-
พี่นิวแรงเหมือนเดิม มีปัญหาตลอดๆๆๆๆๆ พี่นิวขา อยากเห็นลุกส์คุณหนูของพี่นิวอ่ะ ลงรูปให้ดูหน่อย นะน้า
ปกติที่เคยเอารูปมาแปะในอวาตาร์ ก็ไม่โทรมจนเกินไปนักนี่นา (หรือยังดูไม่ค่อยจะคุณหนูเท่าไหร่)
งั้นเดี๋ยวแปะรูปที่เพิ่งถ่ายมาล่าสุด (และผ่านการแต่งรูปมาบ้าง) มาโชว์ให้ดูละกันนะครับน้องบี
-
อิอิ รอดูด้วยคน :m18:
อยากเห็นง่ะ
-
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นี่จะเล่าว่า สองวันก่อนไปซื้อเปปซี่กินที่ห้องนวด
ที่โรงแรมเนี่ยมีห้องสปา นวดอโรม่า นวดแผนไทยไรงี้อ่ะ
@ angshigo @ says:
อืมม
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
อือ จริงๆแล้วเราซื้อบ่อยนะ แล้วพวกพี่ๆหมอนวดเค้าจำได้
เวลาเราต่อสายให้ หรือเค้าโทร.สั่งข้าวเนี่ย เค้าก็จำเสียงเราได้พอไปซื้อทีไรก็ชมว่าพูดเพราะ เสียงหล่อ ฮ่าๆ
ปกติเราจะไปซื้อขนมกะน้ำที่ห้องนวด ก็เอากระบอกน้ำเราไปใส่น้ำแข็งจากบาร์น้ำ แล้วค่อยไปซื้อเปปซี่
แต่หลายวันมานี้เราอยากกินชาลิปตั้น เราก็ไปซื้อชาลิปตันแทนเปปซี่
ซึ่งแต่ไหนแต่ไรเนี่ย เค้าจะบอกว่า "พี่ชอบน้องจังเลย เสียงหล่อ พูดก็เพราะ"
เราก็ได้แต่ยิ้มๆ บอกว่า "ขอบคุณครับ"
@ angshigo @ says:
ต๊าย มีคนหลงเสน่ห์อีกละ
แล้วไงต่อ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เมื่อสองวันก่อน เราลงไปซื้อน้ำ กะว่าจะซื้อลิปตันไง
พอดีพี่คนที่เป็นเจ้าของห้องนวด(เค้ามาเช่าที่โรงแรมเปิดสปาอ่ะ)
ทักเราว่า "อ้าว เปปซี่เตรียมเลยน้องฟร้อนท์เค้ามาแล้ว"
อีกคนเด้งตัวขึ้นจากโซฟาด้านในบอกว่า "หูยยยย เค้าเปลี่ยนมากินลิปตั้นแล้ว ไม่รู้เรื่องเลย"
@ angshigo @ says:
555 จำได้
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แล้วก็วื่งไปที่ตู้เย็น แต่พี่อีกคนบอกว่า "หมดแล้วนี่"
คนที่วิ่งไปเลยบอกว่า "เอาน่ะ เดี๋ยวหาดูก่อน"
สรุปเจอขวดนึงพอดี เค้าก็บอกว่า "เนี่ยขวดสุดท้ายละ"
พวกสาวๆเค้าเลยพูดพร้อมกันว่า "ขวดสุดท้ายแฟนสวย"
@ angshigo @ says:
มีความพยายาม
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็หัวเราะนิดๆ บอกว่า "ก็ดีครับ"
@ angshigo @ says:
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เค้าเลยพูดอีกว่า "หาแถวนี้ก็ได้นะ"
เราก็บอกว่า "ขอบคุณครับ"
@ angshigo @ says:
แต่ในใจคิดว่า.....
ชั้นขอแบบตี๋หล่อย่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
คนที่วิ่งไปเอาน้ำให้เราอ่ะ บอกว่า
"เนี่ยตะกี้ช่างมาซื้อพี่ไม่หาให้นะ บอกว่าหมดแล้ว แต่นี่เป็นน้องอ่ะพี่เลยหาให้"
เราก็ยิ้มๆ บอกว่า "ขอบคุณครับพี่"
แล้วอีกคนเค้าถามเราว่า "ข้างบนหนาวมากเหรอ" คงเห็นเราใส่เสื้อกันหนาวอ่ะ
@ angshigo @ says:
555 ถูกใจสาวๆ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็บอกว่า "ข้างบนเค้าหรี่แอร์จนร้อนแล้วครับ"
เพราะปุ้ยมันขี้หนาวไง มาทีไรเพิ่มแอร์ซะร้อนเลย
@ angshigo @ says:
อ้อ
ขาดความอบอุ่น อิอิ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็บอกว่า "ออกมาข้างนอกเย็นกว่าเยอะ"
พี่เค้าเลยบอกว่า "งั้นลงมานั่งเล่นที่ห้องนวดก็ได้ มาดูทีวีก็ได้นะข้างในมีโซฟา"
เราบอกว่า "ไม่รบกวนดีกว่าครับ ผมอยู่คนเดียว ไปไหนนานๆไม่ได้"
@ angshigo @ says:
อิอิ มีที่ให้หลบซ่อนอีกแล้วสิ
แล้วเค้าว่าไงจ๊ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
พี่เค้าเลยถามว่า "มีแฟนรึยัง"
เราบอกว่า "ยังไม่มีครับ"
เค้าก้เลยแซวว่า
"งั้นก็ไม่มีใครคอยเอาใจเลยดิ ถ้าอยากหาคนนวดก็แวะมาสิ กับน้องอ่ะพี่ให้ฟรี เลือกได้เลยจะเอาคนไหน"
@ angshigo @ says:
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
สนใจมั้ยล่ะจ๊ะนินิว
ไอ้คนเอาอกเอาใจอ่ะ ช่วงนี้เห็นมีอยู่คนสองคน
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
อ่ะนะ
เล่าให้ปุ้ยฟัง ปุ้ยบอกว่า เค้าดูไม่ออกเลยเหรอ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
สรุปคือ ถ้าไม่รู้จักคงดูไม่ออกจริงๆแหล่ะ
@ angshigo @ says:
555 ระวังนะ อีกหน่อยจะมีสาวๆมาแอบตกหลุมรักเข้า
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
5555555555
-
พี่นิวเสน่ห์แรงนะเนี่ย ไปไหนก็มีแต่คนชอบ :z1:
ส่วนเรื่องแฟนน้องชายพี่นิว...คุณเธอแรงได้อีก
นี่ขนาดยังไม่แต่งยังขนาดนี้ แล้วถ้าแต่งจะขนาดไหน
กิ่งรอดูรูปพี่นิวด้วยนคนคร๊าบบ :กอด1:
-
พี่นิวแรงเหมือนเดิม มีปัญหาตลอดๆๆๆๆๆ พี่นิวขา อยากเห็นลุกส์คุณหนูของพี่นิวอ่ะ ลงรูปให้ดูหน่อย นะน้า
ปกติที่เคยเอารูปมาแปะในอวาตาร์ ก็ไม่โทรมจนเกินไปนักนี่นา (หรือยังดูไม่ค่อยจะคุณหนูเท่าไหร่)
งั้นเดี๋ยวแปะรูปที่เพิ่งถ่ายมาล่าสุด (และผ่านการแต่งรูปมาบ้าง) มาโชว์ให้ดูละกันนะครับน้องบี
เอาแบบคุณหนูที่สุดเลยนะ พี่นิว รอดูค่ะ ขอบคุณมากๆ พี่นิวเสน่ห์แรงนะเนี่ย สาวยังหลง 55
-
.
.
.
<--------- คุณหนูพอมั้ยคร้าบบ
-
โอเค พอครับ แต่พี่นิวดูแปลกๆ สงสัยจะชินกับลุกส์พี่นิวตอนที่ผมสั้นกว่านี้ พอเจอผมยาว เลยแปลกตา ขอบคุณที่ลงรูปให้ดูค่ะ ไปแล้ว ฝันดีนะคะ พี่ชาย บริหารเสน่ห์ต่อไปนะ พี่นิว มีแต่คนหลงจริงๆ พี่ตู
-
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
จะเล่าว่าเมื่อวานนี้ฝากนะซื้อข้าว แล้วนะลืม
คือพอมาถึงที่ทำงานแล้วโทร.สายภายในมาบอกเราว่า "พี่นิวผมมีไรจะบอก"
เราก็ "อืม มีไร" คิดว่านะมันมีไรอีกว๊า
@ angshigo @ says:
ลืมอีกแล้ว วันก่อนโดนวีนไปทีไม่เข็ดเหรอ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ทีนี้ลืมจริงจ้ะ
วันก่อนไปถึงร้านแล้วลืม เลยโทร.มาถามแล้วก็ซื้อมาให้
แต่เมื่อวานคือ ไม่ได้ไปที่ร้านขายข้าว มาถึงที่ทำงานแล้วนึกได้
@ angshigo @ says:
555 แล้วนะบอกว่าไง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นะบอกว่า "ผมทะเลาะกะน้อง โมโหมันเลยบิดรวดเดียว ถึงโรงแรม"
เราถามว่า เรื่องอะไร นะบอกว่า น้องไม่หุงข้าวให้ นะไปซื้อกับข้าวมาถึงจะรีบมาทำงาน
ไม่มีข้าวให้กิน มันเลยโมโห เราก็แซวว่า "น้องหรือเมีย"
@ angshigo @ says:
เอ๊า แค่เนี้ย
555 ไม่อยากบอกว่าคิดอยู่
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ทางนั้นก็ว่า "น้องดิพี่"
เราเลยแซวว่า "เอาเหอะๆ ทะเลาะกะเมียก็ยอมรับมาเหอะ ใครเค้าว่าอะไร"
ทีนี้มันตะคอกกลับมาเสียงดังเลย "ก็บอกว่าน้องก็น้องดิพี่ ทำไมไม่เชื่อกันมั่ง"
@ angshigo @ says:
อีกแล้ว ไปแซวเค้าอีกแล้ว เดี๋ยวเค้ารุกถึงตัวอีก
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็เลยบอกว่า "ช่างเหอะ ไม่มีก็ไม่กิน"
@ angshigo @ says:
เออ เวลานะมันโมโหเนี่ยดูน่ากลัวเนอะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นะเลยกลับมาพูดดีๆอีกทีว่า "พี่เอาของผมไปกินแล้วกันนะ"
มันไม่เชิงโมโหนะอัง แบบวีนๆอ่ะ
@ angshigo @ says:
อืมม เหมือนแบบรำคาญ ไรเงี้ยเหรอ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็ถามว่านะมีของกินแล้วเหรอ นะเลยบอกซื้อกับข้าวมาสองอย่าง
ก็เนี่ยกลับเข้าบ้านนึกว่าน้องหุงข้าวให้ไง พอมันไม่หุงก็ต้องหุงเอง อารมณ์เสีย
เออ ออกแนวรำคาญมากกว่าอ่ะจ้ะอัง
@ angshigo @ says:
เออ หุงเองก็ได้ ไมต้องอารมณ์เสียด้วย
-
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ทีนี้เราก็ถามว่า แล้วถ้าเอาข้าวนะมาให้พี่กิน นะจะกินอะไร
@ angshigo @ says:
แล้วเค้าว่าไงจ๊ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นะก็บอกว่า "ผมซื้อกับข้าวมาสองถุง อันนึงเป็นผัดเปรี้ยวหวาน อีกอันเป็นลาบหมู"
@ angshigo @ says:
อืมม แล้ว
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
คืออันนึงจะกินตอนค่ำที่มาทำงาน(เริ่มเข้างานทุ่มนึง)
อีกอันเอาไว้กินตอนดึกๆ(เพราะเลิกงาน7โมงเช้า)
คือถ้าเอามาให้เรากิน นะจะอดข้าวไปมื้อนึง
@ angshigo @ says:
นะทำงาน 12 ชม.เลยเหรอ โหนานจัง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ช่าย
รูมบอยทำ12ชม.ทุกคน
@ angshigo @ says:
อืมม งั้นถ้าอดมื้อนึงก็หิวแย่ดิ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ก็ช่าย
เราบอกว่างั้นไม่ต้องหรอก เก็บไว้กินเหอะ
"เพราะพีเลิกงานเที่ยงคืนยังออกไปซื้อได้ แต่นะจะออกไปซื้ออะไรไม่ได้แล้ว กว่าจะได้กินก็เช้าพอดี"
@ angshigo @ says:
เอ ปกตินิวกินกลางวันก่อนออกจากบ้าน แล้วกินที่โรงแรมอีกมื้อหรือเปล่า
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นะก็ถามว่า "พี่นิวหิวมากป่ะ"
ปกติจะยังงั้นแหล่ะ
@ angshigo @ says:
แต่เห็นกลับมาต้มมาม่ากินก่อนนอนบ่อยๆนี่เนอะ 555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เช้าตื่นมากินมื้อแรก7-8โมงไม่เกินนี้
มื้อกลางวันก็ต้องก่อนบ่ายสอง เพราะต้องไปทำงานไง
มื้อเย็นก็ดูจังหวะแขกมากหรือน้อย
ก็ไม่เกิน2ทุ่มหรอก
@ angshigo @ says:
อืมม แล้วตกลงว่าไง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ไม่บ่อยนะจ๊ะมาม่าเนี่ยต้องอยากกินจริงๆถึงทำ
ส่วนใหญ่ดึกๆไม่กินข้าวแล้ว กินผลไม้ ขนม ไรงี้
พอนะถามว่าหิวมากมั้ย ใช่ป่ะ
เราก็บอกว่า "ก็หิวแหล่ะ วันนี้ทั้งวัน พี่กินโอวัลตินแก้วเดียวกะขนมปัง1ชิ้น"
แล้วกินตั้งแต่7โมงน่ะอัง
พอตอนเที่ยง ไปกินข้าวกะนินใช่ป่ะ
@ angshigo @ says:
อืมม ไปกินไรอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ก็ไม่ได้แบบว่าเป็นมื้อหนักอ่ะ เพราะออกไปก็11โมง
@ angshigo @ says:
ไม่ได้กินเหรอ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ยังอิ่มๆอยู่ ก็เลยกินสุกี้แห้ง
@ angshigo @ says:
อ๋อ มันก็ย่อยเร็วดิ
-
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แต่ตอนที่ฝากนะซื้อจนถึงตอนที่รู้ว่านะลืมซื้อเนี่ยก็จะ 2ทุ่มละไง
แล้วจากนั้นเราไม่ได้กินไรอีกเลย
@ angshigo @ says:
โห หิวแย่ดิ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
หลังจาก11โมงอ่ะ
ก็เลยรู้สึกหิวๆ
@ angshigo @ says:
อืมม แล้วแถวๆโรงแรมอ่ะ ไม่มีร้านให้ไปซื้อเหรอ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
มีแต่ต้องโทร.สั่ง แต่เราไม่มีเบอร์ไง
แล้วแรกๆเราไม่กินข้าวเย็นเลย มาหลังๆนี่แหล่ะ หิวๆ
พอจะเริ่มกิน ก็ฝากนซื้อตลอด เลยไม่รู้จะขอเบอร์ร้านอื่นทำไม
@ angshigo @ says:
อ๋อ วันหลังติดเบอร์โทรไว้ก็ดีนะ เผื่อฉุกเฉินไง เดี๋ยวปวดท้องนะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
อือ
@ angshigo @ says:
เกิดวันหลังนะเค้าทะเลาะกะเมีย เอ๊ย น้องอีกอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
น่านดิ
@ angshigo @ says:
อิอิ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ทีนี้พอนะรู้ว่า เราไม่ได้กินไรตั้งแต่เที่ยง็เลยแบบว่ารู้สึกผิด
@ angshigo @ says:
ดีมากรู้สึกผิดเข้าไป คราวหลังจะได้ไม่ทำอีก เหอะเหอะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่า เราก็บอกว่า
"พี่ไม่ได้ว่าไร ลืมแล้วก็แล้วไป แต่พี่จะจำไว้ว่าครั้งนึงนะลืมพี่"
ฮ่าๆๆๆ ร้ายกาจมั้ย
@ angshigo @ says:
555
อภัยได้ แต่ไม่ลืม
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นะก็เลยเสียงจ๋อยๆเครือๆ "ผมขอโทษครับพี่ ผมขอโทษจริงนะ พี่อย่าโกรธผมนะ"
forgive not forget
@ angshigo @ says:
ถูก
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็ขำนะ เพราะเราไม่ได้โกรธไง
@ angshigo @ says:
อิอิ เราร้ายกาจกันไปป่ะเนี่ย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เลยบอกว่า "พี่แซวเล่นน่า อย่าคิดมาก ไว้คราวหน้าพี่ค่อยรบกวนนะใหม่ละกัน"
ก็ร้ายนะอัง แต่ไม่เกินไปหรอก ฮ่าๆๆๆๆ
@ angshigo @ says:
เค้าคงรู้สึกผิดแหละ เพราะมารู้ป่านน้้นก็ทำไรไม่ได้แล้ว
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ก็วางสายไป
@ angshigo @ says:
จะไปหาที่ไหนมาก้นก็ไม่ได้
55555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ผ่านไปถึงสองทุ่มครึ่ง
พ่อตัวดีเดินขึ้นมา
@ angshigo @ says:
อืมม
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
หิ้วถุงข้าวมาด้วย
เดินมาถึงก็ วางไว้หน้าเคาท์เตอร์
มีทั้งข้าว ทั้งกับข้าว ขนม นมกล่อง เปปซี่
ก็ถามว่า "ไปเอามาจากไหนเนี่ย"
ทีนี้มะวานวันหยุดปุ้ยไง มีเราอยู่กะพี่อร และน้องที่เป็นกิ๊กกะนินอ่ะ
นุ่นเลยถามว่า "เอ้า พี่นะเอามาจากไหนเนี่ย"
พี่อรก็บอกว่า "นี่อย่าบอกนะว่า ทีแรกแกล้งอำนิวเฉยๆว่าไม่ได้ซื้อมา"
@ angshigo @ says:
อืมม แลัวเค้าว่าไง
-
อ้าว ค้างเลย อิอิ o22
กำลังลุ้นอยู่ครับ
-
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นะเล่าว่า "ผมโทร.หาแบงค์มันออกเวรไปแล้วแต่บ้านมันอยู่เซฟวันเนี่ย เลยให้มันซื้อมาให้"
@ angshigo @ says:
ต๊ายยยยยยยย
เป็นคนดีอ่ะ น่ารักจัง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็บอกว่า "ไม่น่ารบกวนเค้าเลย แล้วเค้าก็ออกเวรไปตั้งแต่ทุ่มนึง นี่ก็สามทุ่มแล้ว"
@ angshigo @ says:
อิอิ ผมกลัวพี่หิวอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
"อีกอย่างพี่ก็ไม่ได้หิวมากขนาดที่จะกินได้ทั้งหมดนี่หรอกนะ"
@ angshigo @ says:
กลัวพี่งอนด้วย คริคริ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แหมๆ อย่าเพิ่งบิ้วสิจ๊ะ
อิอิอิ
@ angshigo @ says:
5555555555555555555
ต่อต่อ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็ให้เงินไปร้อยนึง บอกว่า "ขอบคุณนะ แล้วซื้อไปเท่าไหร่ก็ทอนมาละกัน"
(ยังจะงกได้อีก)
@ angshigo @ says:
55555
ไม่ทิปหน่อยเหรอ ข้าว กับข้าว ขนม นม แป๊บซี่ เราว่ามันคงใกล้ร้อยแล้วหล่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นะไม่เอา คืนเงินให้เราบอกว่า "มื้อนี้ผมเลี้ยงพี่เอง"
@ angshigo @ says:
อิอิ ว่าแล้ว
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็ว่า "เฮ้ย ไม่ได้ตั้งเยอะแน่ะ หลายตัง"
@ angshigo @ says:
เลี้ยงมื้อใหญ่ครบชุดเชียว
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นะบอกว่า
"ผมให้แบงค์ซื้อข้าวมาเพิ่มถุงนึงกินกะลาบ ที่เหลือไว้ตอนดึกผมกินข้าวเยอะหน่อยก็อิ่มเหมือนกัน"
แล้วก็เอาผัดเปรี้ยวหวานมาให้เราถุงใหญ่มาก
แล้วก็เอาข้าวที่เพิ่งซื้อมาร้อนๆอ่ะ มาให้เรา
@ angshigo @ says:
โห แมนสุดๆอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ที่ไม่เอาเงินเพราะกับข้าวของเค้าเอง เราเลยบอกว่า
"งั้นก็ต้องคิดค่าขนม นม เปปซี่" เราก็ยื่นเงินคืนให้
นะก็ไม่เอาอยู่ดีแหล่ะ "ผมเลี้ยงเป็นการขอโทษ"
@ angshigo @ says:
ขอโทษที่ผมลืมพี่ 555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
พอดีมีแขกมาเชคอิน
@ angshigo @ says:
แล้วคนอื่นไม่มีใครฝากซื้อเหรอ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นะจะเดินลงไปไง เราเลยบอกว่า "ขอบคุณนะ"
ไม่มีใครฝากเลย นุ่นซื้อมาแล้ว พี่อรไม่ซื้อ เปิ้ลก็ให้แฟนมันซื้อมาให้
นะก็แบบชะงักนิดนึง หันมาบอกว่า "แค่พี่ไม่โกรธผมก็พอแล้ว"
@ angshigo @ says:
55555555555555555555555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
555555
ทีนี้นุ่นก็ถามว่า "พี่นะมาจีบพี่นิวเหรอ"
@ angshigo @ says:
เอ ตอนแรกนิวบอกว่าคนที่จะมาอยู่บ่ายกะนิว
ที่ว่าเป็นเพื่อนเบนซ์มาก่อน แล้วถูกบีบไปเป็นแม่บ้านเนี่ย ใครนะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ดันถามตอนที่เปิ้ลเดินมาแคชเชียร์พอดี
บุ๋ม
บุ๋มลาออกไปแล้ว
พี่อรเลยย้ายจากเช้ามาบ่ายแทน
@ angshigo @ says:
อ้าวไหนว่าไม่ออกไง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ออกแล้ว
ก็ที่วันที่เราสั่งข้าวไง
@ angshigo @ says:
โชคดีของพี่อรหรือเปล่าเนี่ย 555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นะถึงบอกว่าให้เราเอาเบอร์นะไว้ เพราะบุ๋มจะลาออกแล้ว
เพราะตอนนั้นให้บุ๋มโทร.หานะไง
@ angshigo @ says:
อืมม เราก็ไม่แน่ใจ อ่ะต่อๆ
-
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราถึงได้มีเบอร์นะมาไว้สั่งข้าว
@ angshigo @ says:
เปิ้ล แฟนเพื่อนนะป่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ช่ายยย
@ angshigo @ says:
แล้วเค้าว่าไง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เปิ้ลก็หันมามอง แต่ไม่ได้พูดไรนะ
เพียงแต่ว่าหลังจากนั้น เวลานะเดินมาที่ฟร้อนทีไร เปืลจะเดินตามมาหน้าฟร้อนท์ด้วยทุกที
@ angshigo @ says:
เอ ทำเหมือนหวง
หรือว่าจริงๆแล้ว เค้าคิดไรกะนะป่าวหว่า
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ปุ้ยบอกวา ท่าทางผู้ชายน่ะ ไม่ค่อยอยากให้ใครรู้ แต่ผู้หญิงอยากแสดงตัว
คือตอนที่คุยเนี่ย เรากะปุ้ยคิดว่าเค้าสองคนกิ๊กกันไง
@ angshigo @ says:
เออ นั่นดิ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
พอมาเห็นมะคืน เลยคิดว่า หรือว่านะพยายามห่าง แต่เปิ้ลพยายามยื้อ
มันเหมือนกะว่า นะมันก็ไม่ได้อยากเกินเลยกว่านี้ (แต่ในใจจะแอบชอบมั้ยเราไม่รู้หรอก)
@ angshigo @ says:
เราว่าถ้านะเค้าพูดจริงอ่ะนะ ว่าไม่เคยคิดเลยเพราะเป็นแฟนเพื่อน
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เพียงแค่พยายามไม่ให้ใครพูดไปผิดๆ และพยายามไม่ให้ตัวเองไปไกลกว่านี้
@ angshigo @ says:
ผู้หญิงเค้าต้องแอบคิดจริงจังมากกว่าเพื่อนแฟนแน่ๆเลยอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ถึงได้ห่างๆ แต่ผู้หญิงเนี่ยท่าทางจะไม่ใช่แค่ทำประชด
@ angshigo @ says:
คือนะก็อาจจะชอบเค้าเหมือนกัน แต่ก็แบบเฮัยแฟนเพื่อน ไรเงี้ยเหรอ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เปิ้ลก็พูดขำๆอ่ะ "แหม คุณพี่เสน่ห์แรงจะตาย ทำไมจะไม่มี หรือว่าเลือกไม่ถูก"
เราก็นึกในใจว่า มันแดกดันเราป่ะวะเนี่ย
เหอๆๆ ออกแนวระแวงเนาะ
@ angshigo @ says:
พออยู่ๆ จะถอยห่างออกมา เค้าเลยแบบ เฮ้ยไรเนี่ย เหมือนถูกแย่งกิ๊กไปไรเงี้ย
อืมม ระแวงไว้บ้างก็ดี
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เหมือนว่า สิ่งที่นะทำให้เราตอนนี้ คือสิ่งที่เค้าเคยได้จากนะมั้ง
@ angshigo @ says:
เค้าอาจจะเริ่มจากการประชดประชันก่อนไง
ก็อาจจะไง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แต่ตอนนี้นะไม่ได้ทำให้แล้วไง
แต่เราบอกไม่ถูกอ่ะอัง
พูดจริงๆนะ ถ้าเรามีใจชอบนะบ้างสักนิด
@ angshigo @ says:
ก่อนหน้านี้นะมันก็ไม่ได้ชัดเจนไง ว่าสนใจใคร นิว ปุ้ย โอ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราคงอยากหาคำตอบว่า นะคิดไรกะเรา
เพราะหลายครั้งบางการกระทำก็ชวนให้คิด รวมทั้งสายตาของนะด้วย
@ angshigo @ says:
แต่พอห่างจากเปิ้ล ก็มาดูแลนิวเป็นพิเศษ เค้าเลยคิดไง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แต่นะก็ยังพูดจีบปุ้ยตลอดนะ
@ angshigo @ says:
อืมม แล้วถ้าได้คำตอบแล้วจะทำไงต่อไป
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
จนปุ้ยแอบกระซิบเราว่า "กูจะโดนตบผิดตัวป่ะวะ"
@ angshigo @ says:
55555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แต่เราไม่ได้ชอบนะแบบนั้นอ่ะ เลยไม่อยากได้คำตอบ
@ angshigo @ says:
ช่างคิดนะเนี่ย
บอกปุ้ยว่าเพื่อเพื่อน แค่นี้เอง 5555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แค่สงสัย แต่ไม่อยากได้คำตอบ เพราะรู้แล้วก็ไม่ได้มีผลไรกะเรา
ปุ้ยยังเคยถามว่า "แกคิดว่านะมันชอบผู้ชายป่ะ"
@ angshigo @ says:
อืมม นะเค้าอยากทำไรก็ปล่อยเค้าทำไป
เรื่องแฟนเพื่อน เพื่อนแฟน ก็ให้เค้าไปหาทางแก้กันเอง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราตอบว่า "เราดูไม่ออกจริงๆ และไม่รู้จะอยากรู้ไปทำไม"
@ angshigo @ says:
เออ เราก็สงสัยเหมือนปุ้ย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แต่ปุ้ยบอกว่า "บางทีนะมันห่วงมันหวงแกมาผิดปกติ"
@ angshigo @ says:
เหมือนมันจะมีแต่แฟนผู้หญิง
หรือเพิ่งค้นพบตัวเอง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
อย่างเรื่องสั่งข้าว
สองครั้งละที่นะโทร.หาเรา แต่เราไม่ได้รับก็ไปโทร.หาปุ้ย เพื่อให้ปุ้ยมาถามเราว่า เราจะกินไร
คือวันจันทร์อ่ะเราไม่สั่งข้าว เพราะเราฝากพี่อรซื้อยำมาม่าแล้ว ถ้ากินข้าวมันก็อิ่มเกินไป
มาม่าตลาดนัด 40บาทเยอะมากกกกกกกกกกกกกก กินแทนข้าวยังอิ่ม
@ angshigo @ says:
5555
เหมือนเป็นห่วงเป็นใยมากกกกกกกกก จะมีข้าวกินรึเปล่า ไรเงี้ยเหรอ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แล้วแทนที่จะโทร.หาปุ้ยแล้วถามปุ้ยเรื่องซื้อข้าวให้เรา ดันไปถามเค้าว่า
"พี่ปุ้ยถามให้หน่อยดิทำไมเค้าไม่รับสายผม"
ปุ้ยก็มาเล่าให้เราฟังว่า
"เนี่ย มันโทร.หาชั้น แทนที่จะถามว่า ถามพี่นิวหน่อยดิว่าจะสั่งอะไร ดันถามว่า ทำไมเค้าไม่รับโทรศัพท์ผม"
ปุ้ยก็งง แล้วปุ้ยก็บอกว่า
"มันยังบอกอีกว่า แกเป็นไรป่ะ ทำไมไม่รับสาย ไม่ก็ถามว่าแกไปไหน ทำไรอยู่"
อันนี้จบไป
พอตอนนะมาทำงานวันจันทร์อ่ะ
สักพักหญ่เดินมาที่ฟร้อนท์ ถามว่า "ทำไมผมโทร.มาทีไรพี่ไม่เคยรับสายเลย"
@ angshigo @ says:
5555 มีเคลียร์
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็บอกว่า
"ไม่ได้เอามือถือไป เก็บไว้ในกระเป๋า พี่เดินไปซื้อน้ำหรือไม่ก็คงเป็นช่วงลูกค้าเชคอินมั้ง"
คือเราเปิดระบบสั่นไง
เราก็ถามว่า "นะมีไรเหรอ"
นะก็ไม่ตอบคำถามเราอ่ะ แต่ถามเราว่า "ทำไมวันนี้ไม่สั่งข้าว"
@ angshigo @ says:
บอกไปดิ ว่าเพื่อนโทรหาก็ไม่รับบ่อยไป กร๊ากกกกกกกกกก
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แรงอ่ะ
อิอิอิอิ
โดนทั่วถึงไม่เฉพาะแต่นะ ชิมิ
@ angshigo @ says:
เค้าล้อเล่นน๊าาาาา
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
อิอิอิ
-
อืม ตื่นเต้นๆ :m3:
จะเป็นไงต่อน๊อ
แต่คนชื่อเปิ้ลนี่ คงต้องระวังไว้แฮะ
-
อ่านเรื่องวันนี้แล้ว น๊อตจับได้หรือยังคะ ว่าหนุ่มหน้ามน ที่เราบอกว่าวันก่อนมาแอบรับนิวไปทานข้าวกลางวันอ่ะใคร
ถ้ายังไม่ทราบ อ่านใหม่ด่วนค่ะ 555
-
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ก็บอกแค่ว่า "วันนี้พี่ฝากพี่อรซื้อยำมาม่า มันเยอะไงเลยไม่กินข้าว"
นะก็บ่นว่า "ทีหลังรับโทรศัพท์ผมหน่อย ผมจะได้รู้ว่าพี่เป็นไรทำไมไม่สั่งข้าว"
ปุ้ยแจมทันใด "แล้วถ้านิวไม่สั่งข้าวกิน นะเดือดร้อนอะไรด้วยจ๊ะ"
@ angshigo @ says:
เออ นั่นสิ ปุ้ยถามถูก
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นะก็ยิ้มอย่างเดียว
ปุ้ยถามว่า "ห่วงแฟนเหรอจ๊ะ"
@ angshigo @ says:
เหอะ เหอะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นะก็บอกว่า "โหยยยย ผมมีพี่ปุ้ยคนเดียวแหล่ะ"
ฮ่าๆๆๆ
@ angshigo @ says:
น่าน หาเรื่องให้ปุ้ยอีกละ
5555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
อิอิอิ
@ angshigo @ says:
นิวอ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ทีนี้วันจันทร์เนี่ย
@ angshigo @ says:
เราคุยกันมาสองชั่วโมงแล้วนะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
มีน้องรูมบอยคนนึงมาใหม่ ชื่อเจ เราเคยเล่ายัง
เหรอออ
อัพสักสิบวันคงจะเสร็จ
ฮ่าๆๆๆ
@ angshigo @ says:
ยังไม่ถึงเรื่องพ่อหนุ่มหน้ามนเลยอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
อ่อ ลืม
อิอิอิ
@ angshigo @ says:
55555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เอาเรื่องนี้ก่อนจะจบแล่ว
@ angshigo @ says:
เมื่อไหร่จะรู้เนี่ยว่าตกลงไปดินเนอร์แล้วคุยอะไรกัน
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เด๋วดิ
อิอิอิ
@ angshigo @ says:
อ่ะว่ามา เอาให้จบ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราเล่าถึงน้องชื่อเจยังอ่ะ
@ angshigo @ says:
ยังอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
รูมบอยที่เราเคยบอกว่าให้มารับเรากลับบ้านด้วย
@ angshigo @ says:
เจไหนหว่า
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ตอนเที่ยงคืน
@ angshigo @ says:
อ๋ออออออออออออ
ที่จะแย่งกะปุ้ยเหรอ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ทีนี้น้องเค้าออกแนวนิ่งๆยิ้มๆ น่ารักดี
เออออออ
เราก็ชอบแซวน้องเค้าไง
ทีนี้วันจันทร์อ่ะ เจมาอยู่ฝั่ง5
เจมาเปิดห้องเราก็ถามว่า อยู่ฝั่ง5เหรอ
@ angshigo @ says:
ฝั่ง 5 ที่นะเคยอยู่อ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เจบอกว่า เท่(รูมบอยประจำฝั่ง5)หยุดผมอยู่แทน
ช่าย
@ angshigo @ says:
อืมม แล้ว
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็เลยบอกว่างั้นพี่เปิดห้องฝั่ง5เยอะๆดีกว่าจะได้เจอหน้าเจบ่อยๆ
ฮ่าๆๆๆๆ
@ angshigo @ says:
5555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เจก็ยิ้มๆ
เขินๆ
เราก็ถามว่า เจมีเมียยังอ่ะ
เจบอกว่า "แฟนผมยังไม่มีเลย จะเอาเมียมาจากไหน"
@ angshigo @ says:
เดี๋ยวคุณนายสองก็จิกกัดอีกอ้ะ
ต๊ายยยยยยยยยยยยยย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็บอกว่า "วันก่อนเท่บอกว่าเจมีเมียแล้ว"
@ angshigo @ says:
รูมบอยที่เนี่ย มันโสดกันทุกคนเลยเนอะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
คือเราอำเท่ไงว่า ถ้าเหนื่อยก็ให้เจขึ้นมาแทนก็ได้นะ เท่เลยบอกว่า เจมีเมียแล้ว
@ angshigo @ says:
ไม่มีแฟน ไม่มีเมีย เลิกกันนานแล้ว เพื่งเลิกกัน 5555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราบอกว่า "เมียก็อยูส่วนเมียสิ คิดว่าพี่แคร์เหรอ"
@ angshigo @ says:
แรงค่ะ คุณนายสาม
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เท่เลยบอกว่า "เอ้า ทีผมล่ะทำไมบุ๋มมันไม่ยอมกิ๊กด้วย"
เราก็บอกว่า "อย่าว่าแต่บุ๋มเลย ถ้าผู้ชายมีเมียแล้วมีลูกเล็กๆ4เดือนเนี่ย พี่ก็ไม่อยากได้หรอกสงสารเด็ก"
@ angshigo @ says:
ว่าแต่แค่บอกว่าให้เจมาแทน ไมเท่ต้องบอกว่ามีเมียแล้วด้วย เกี่ยวกันไม๊เนี่ย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
อันนี้ไม่ทันสงสัย 5555555555555555
@ angshigo @ says:
เออ อันนี้จริง สงสารเด็ก
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ต่อๆ
@ angshigo @ says:
อิอิ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
พอเราบอกว่า เท่บอกงีใช่ป่ะ
เจเลยบอกว่า "ผมไม่มีจริงๆ ผมเพิ่ง20เองนะพี่ ยังไม่เคยเลย"
แล้วเจก็จะเดินไป เปิดห้อง
เราเลยถามว่า "ไปแล้วเหรอเจ"
เจก็ชะงักนิดนึงหันมาบอกว่า "เดี๋ยวผมมาหาพี่ใหม่"
@ angshigo @ says:
แหม ไปหยอดเค้าอีกแล้ว
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
"แล้วค่อยคุยกันนะพี่"
@ angshigo @ says:
เด็กนะจ๊ะเด็ก ท่องไว้ 555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แต่กลายเป็นว่า คืนนั้นเราเปิดฝั่ง5 สัก6ห้อ
ฝั่ง6เปิด2ห้อง
ฮ่าๆๆๆ
กะว่าได้เจอเจบ่อยแน่
@ angshigo @ says:
ไม่ลำเอียงเล๊ยยยยยยย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ที่ไหนได้ เปิดฝั่ง5 ก็เป็นนะแหล่ะขึ้นมาทุกที
เราก็ถามว่า นะอยู่ฝั่งไหน
@ angshigo @ says:
555 แผนการณ์ล้มเหลว
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นะก็ว่าฝั่ง6 เราเลยถามว่าทำไมไม่อยู่ฝั่งอ่ะ เผื่อมีแขกมาอิน
นะบอกว่าไม่มีอ่ะ นั่งจนง่วง
เลยช่วยเดินโพย
@ angshigo @ says:
คือเธอรับเปิดห้องทุกฝั่งป่ะเนี่ย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แล้วให้เจรอเปิดห้องฝั่ง5
ถ้ามีฝั่ง6ก็ฝากไว้กะเจ
เราเลยบอกว่า "ถ้าอย่างนี้พี่จะเปิดฝั่ง5ไปทำไมตั้งเยอะตั้งแยะล่ะเนี่ย"
@ angshigo @ says:
บอกนะไป ว่าย้ายมาเสิร์ฟอาหารเหอะ จะได้ไม่ต้องเดินขึ้นเดินลงให้เมื่อยไง
5555555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
อิอิอิ
@ angshigo @ says:
โดนนะมันสกัดดาวรุ่งไง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นะก็แบบ "โห.....พี่อ่ะ ทุกทีแหล่ะ แต่ก่อนก็พี่เชษฐ์ ตอนนี้ก็เจอีก"
เราก็บอกว่า "แหม..... ก็อยากเจอเจอ่ะ"
นะเลยบอกว่า "ใช่ซี้ ผมมันมีหน้าที่แค่ซื้อข้าวซื้อน้ำ เป็นได้แค่พ่อบ้านกะคนส่งข่าว"
@ angshigo @ says:
อ่ะ ยังไม่รู้ตัวอีก
มีประชดประชัน 555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราว่า "รู้ก็ดีแล้ว ต่อไป ให้เจขึ้นมาเองได้ป่ะ"
นะเลยเดินกลับมายื่นหน้าใส่เราอ่ะ ปามานจะกวนประสาท "ไม่ได้ คืนนี้ผมจะขึ้นมาหาพี่ทั้งคืนเลย"
แล้วมันก็วิ่งพรวดพราดลงไป
@ angshigo @ says:
5555 กลั่นแกล้งกันเห็นๆอ่ะ
ประมาณว่ายิ่งอยากเจอก็จะยิ่งแกล้งไง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราเลยบ่นกะปุ้ยว่า "ดูนะมันดิ สกัดดาวรุ่ง"
@ angshigo @ says:
ก็คนมันหวงอ่ะ
555555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ปุ้ยบอกว่า "นะมันไม่ใช่ว่าไม่อยากให้แกเจอเจหรอก มันอยากมาเจอแกมากกว่ามั้ง"
@ angshigo @ says:
จริง เห็นด้วย กร๊ากกกก
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แป่ว
@ angshigo @ says:
ยิงปืนทีเดียวได้นกสองตัวไง
ได้มาเจอนิวด้วย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ตอนั้นก็แบบว่า นั่งนิ่ง เชิดหน้า ประมาณว่า ไม่เถียงแต่ไม่ยอมรับไง 55555
@ angshigo @ says:
สกัดดาวรุ่งด้วย
5555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
จิกตา ยักไหล่ใส่ปุ้ย ยิ้มมุมปาก แล้วนั่งลงโดยสงบ
มะวานพี่อรก็แซวเจ
คอความเคยชินอ่ะ เจมาทีไรก็เจอเราในรอบบ่ายอ่ะนะ พอมาเชคอินให้แขกก็ยืนบัตรกะเงินมาที่เราก่อน
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
พี่อรบอกว่า
"แหม....เจ ยังมีพี่อีกคนนะจ๊ะ ไมต้องเล็งไปทางน้นทุกครั้งหรอก"
เจก็ยิ้มๆหัวเราะเขินๆ เล่าจบละ
@ angshigo @ says:
5555 น่าสงสารเจเนอะโดนแซวตลอด
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
น่ารักด้วย
ไม่ใช่สเปคแต่ชอบตอนน้องเขิน
@ angshigo @ says:
อืมม เราไปเก็บของกลับบ้านก่อน
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
โอเชไว้ค่ำๆคุยต่อ
@ angshigo @ says:
เดี๋ยวค่ำๆ ว่ากันอีกที
จ้า บายก่อน ไปนอนไป
อย่านอนเพลินลีมกินข้าวล่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
จ้า
บายก่อนนะ
@ angshigo @ says:
นี่ๆ นิวว่าป่ะ ไอ้ที่เราคุยกันวันนี้อ้ะ ถ้าอัพไดคงใช้เวลาเป็นอาทิตย์แน่เลยเนอะ
5555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ดีนะที่อังพูดขึ้นก่อนเรากดปิดหน้าต่าง
ยังเซฟทัน
ฮ่าๆๆๆๆ
@ angshigo @ says:
555 บายจ้า เดี๋ยวเจอกัน
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
อาจใช้เวลาเป็นเดือน เพราะเรื่องเยอะ
ประกอบกับเราง่วงตลอด ขี้เกียจตลอด
โอเช บายจ้ะ
-
^
^
^
อัพเพิ่มครั้งนี้ยาวหน่อยนะครับ เพราะมีอีกหลายเรื่องที่ยังไม่ได้ลงให้อ่านกัน ฮ่าๆๆ
-
พอตอนเที่ยง ไปกินข้าวกะนินใช่ป่ะ[/b][/color]
^
^
นี่เหรอครับ อัง อิอิ
แต่อ่านแล้วก็ยังสงสัยอยู่อย่าง
เจเลยบอกว่า "ผมไม่มีจริงๆ ผมเพิ่ง20เองนะพี่ ยังไม่เคยเลย" -->มันจะจริงเร้อ อิอิ o3
-
พอตอนเที่ยง ไปกินข้าวกะนินใช่ป่ะ[/b][/color]
^
^
นี่เหรอครับ อัง อิอิ
แต่อ่านแล้วก็ยังสงสัยอยู่อย่าง
เจเลยบอกว่า "ผมไม่มีจริงๆ ผมเพิ่ง20เองนะพี่ ยังไม่เคยเลย" -->มันจะจริงเร้อ อิอิ o3
^
^
^
อาจจะจริงก็ได้นะน๊อต เพราะเราเอง กว่าจะเคยครั้งแรกก็อายุ25แล้วอ่ะ :-[
-
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
มาแล้ว
@ angshigo @ says:
นานมากกกกกกกกกกกก
555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แหม..........
ก็นานนิดหน่อย
เรื่มเปิดประเด็นได้
@ angshigo @ says:
555
ถือว่าบ้านอยู่ใกล้เนอะ เดินมาคยได้ชิวชิวอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แหม............
มะรู้จะพูดอารายได้แต่แหม....
@ angshigo @ says:
555555555
อ่ะ เริ่มๆ
เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปเม้นท์ในเล้าอีกดีกว่า วามีหนุ่มหน้ามนแอบย่องมาหายามดึก
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เริ่มจากสัปดาห์ที่แล้วก่อนละกัน
ไม่ได้ย่องจ้ะ เดินมาเต็มๆเลย
@ angshigo @ says:
โอเค พอแล้ว คราวนี้เอาจริง
อ่ะ เริ่มจากสัปดาห์ที่แล้ว
ทำไมไปกินข้าวด้วยกันได้อ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ก็พอดีว่า อังคารที่แล้ว ที่เรากลับพร้อมนินไง
คือนินอ่ะ เฮิร์ทเรื่องนุ่น
ประมาณว่า นุ่นขอเลิกเพราะสามีนุ่นกลับจากฝึกทหารแล้ว
@ angshigo @ says:
อืมม เดี๋ยว ถามก่อน ตอนแรกบอกว่านินอ่ะ
มีเมียอยู่ด้วยที่ห้อง เลิกกันแล้วเหรอ นานรึยัง
-
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เลิกกันก่อนที่แฟนนุ่นจะมาสักเกือบๆอาทิตย์
แต่วันนั้น นุ่นขอเข้าเช้าเลิกเย็น เพราะจะกลับไปรอสามีที่บ้าน
อันนี้นินเล่าให้ฟังคืนนั้นอ่ะนะ
คือเรื่องของเรื่องเนี่ย เมียนินโทร.ไปฟ้องผู้จัดการว่า นุ่นมีพฤติกรรมคบชู้กะผัวเค้า
ผู้จัดการก็เรียกคนอื่นๆไปถามก่อนเป็นข้อมูลเบื้องต้น และเรียกนุ่นไปเตือน
ซึ่งในวันนั้นเนี่ย นินไม่ได้มาทำงาน เพราะทะเลาะกะเมียแล้วเมียไม่ให้มาทำงาน
@ angshigo @ says:
อืมม
ก็เป็นเรื่องใหญ่โตเหมือนกันเนอะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
พอเจอแบบนี้นุ่นก็ไม่เอาละ ผู้ชายก็หงอเมีย
ตัวเองก็แบบว่าอีกอาทิตย์นึง ผัวก็กลับมาแล้ว
เลยคิดว่าจะเลิกก็ทำตัวเมินเฉย ซึ่งฝ่ายนินก็ง้อตลอด
นุ่นก็แบบไม่เอาแล้ว คือมันจะบานปลายมากกว่าที่คิด
ทีแรกแค่แซวกันเล่นๆ อำกันขำๆ เล่นไปมา แซวไปมา เกิดมีใจกันจริงๆ
@ angshigo @ says:
แลดูเหมือนนุ่นอ่ะคบฆ่าเวลา ไม่ได้จริงจัง
แต่นินอ่ะ เริ่มจะจริงจังใช่ป่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นุ่นยอมรับว่ามันเหงา อยากมีคนดูแล พอดีนินก็เข้ามาจังหวะนี้
อืม
ทีนี้พอตัวจริงเค้ามา นุ่นก็กลัวแฟนจับได้ เลยคิดว่ารีบเลิกก่อนดีกว่า
@ angshigo @ says:
ก็ถูก เกิดแฟนรู้แล้วโกรธ ขอเลิกก็เสร็จกัน
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ทางฝ่ายนินเอง พอรู้ว่าเมียโทร.ฟ้องผู้จัดการ ก็เลยบอกเลิกเด็ดขาด
ประมาณว่า เมียประจานตัวเอง ก็อยู่กันไม่ได้ละ
ไปบอกเมียว่า นินรักนุ่นไม่ได้รักเหมียวแล้ว ยิ่งทำแบบนี้ยิ่งให้อภัยไม่ได้
เมียนินก็เจ๋งพอตัว ทะเลาะกันยกใหญ่ เก็บของออกจากห้องไปคืนนั้นเลย
@ angshigo @ says:
ก็น่าสงสารเมียเค้านะ เค้าก็ผิดที่ไม่ให้เกียรตินิน
แต่นินก็ผิดที่ไปแอบมีคนอื่น แล้วยังมาบอกว่ารักมากกว่าอีก
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แล้วโทร.บอกนุ่นว่า "นินบอกว่ารักนุ่น งั้นนุ่นก็มาเอานินไปแล้วกัน พี่ยกให้"
แล้วก็ไปเลย
@ angshigo @ says:
ใจเด็ดมาก ไม่รักก็ไม่ง้ออ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
พออีกวัน นินก็เหมือนปลดล๊อกไง ก็กะจะคบนุ่นจริงจังได้ละ
@ angshigo @ says:
ปรากฎว่า ตัวจริงเค้ากลับมา....
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ช่าย
@ angshigo @ says:
เฮ้ออออออออออออ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
พอวันจันทร์นินไปคุยกะนุ่นว่า เมียเค้าไปแล้ว
และจะขอคบนุ่นจริงจัง ตอนนี้เลิกกะเมียได้เด็ดขาดละ
นุ่นก็ประมาณว่า เฮ้ย ชั้นจะมารับช่วงผู้ชายคนนี้จริงๆเหรอ ไม่เอาหรอกไม่เคยอยากได้
แค่มีคนไว้คอยมาเอาใจก็พอ ทีนี้นุ่นก็เลยพูดกะนินทำนองว่า พรุ่งนี้แฟนนุ่นก็มาแล้ว
พี่นินจะมาคบนุ่นได้ไง อีกอย่างใครจะบ้าทิ้งแฟนที่มีอนาคตนายทหาร
มาอยู่กะพนักงานกัปตันห้องอาหาร ก็เลยตัดรอนไง นินช๊อคไปเลย
@ angshigo @ says:
เหอะ เหอะ กำลังคิดคำพูดอยู่
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แบบว่า เฮ้ย เสียไปทั้งสองคนติดกัน
มะวานเมียทิ้ง วันนี้กิ๊กชิ่งอีก
@ angshigo @ says:
เออ ใช่ เหมือนแบบลงทุนเลิกกะเมีย
กะว่า ไงก็จะจริงจังแน่ๆ ปรากฏว่า เค้าไม่ได้คิดเหมือนตัวเองซะงั้น
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
อือ
@ angshigo @ says:
แล้วที่ลงทุนเลิกกะเมียก็เสียเปล่า
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แล้วที่นินคุยกะเราคือ ทีแรกคิดว่าวันอังคารนุ่นเข้าบ่ายค่อยเคลียร์กัน
ทีไหนได้ วันอังคารนุ่นลงทุนตื่นเช้ามาเข้า7โมง แล้วรีบบกลับไปรอรับสามี
@ angshigo @ says:
คือจะบอกว่าน่าสงสารก็พูดได้ไม่เต็มปาก เพราะนินก็ทำตัวเองอ่ะนะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นินไปทำงานบ่ายสามได้เจอกันเดี๋ยวเดียว เค้าก็ไปเคลียร์กัน
สรุปคือ นุ่นไม่เลือกนิน
@ angshigo @ says:
เท่าที่เราเคยคุยกันอ่ะนะ ยังไงนุ่นเค้าก็เลือกแฟนอยู่แล้วนิ
เหมือนแบบ ไม่ใช่นิน เป็นใครก็ได้ แค่มาเป็นตัวแทนตอนแฟนเค้าไม่อยู่
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
น่านล่ะ
@ angshigo @] says:
แก้เหงา ไม่มีพันธะต่อกัน
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แล้วเราเองมารู้ทีหลังว่า นุ่นคบไว้แก้เหงาหลายคน
-
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
อังคารที่แล้ว นินไม่เจอนุ่นไง
นินก็คงแบบอึดอัดใจมั้ง เดินมาบอกเราว่า "วันนี้กลับด้วยกันนะผมไปส่ง"
เราก็เออ ได้ๆ คิดว่านินคงอยากมีเพื่อนมั้งเลยโทร.บอกน้าว่าไม่ต้องมารับ
@ angshigo @ says:
คงอยากหาคนคุยด้วย
ปรับทุกข์ ไรเงี้ย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็ว่างั้น
@ angshigo @ says:
จริงๆ นินเค้าก็น่าสงสารนะ ในส่วนที่ว่าดันเลือกจริงจังกับคนที่ไม่มีใจไง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ทีนี้เราเลิกเที่ยงคืนเคลียร์งานเสร็จก็เที่ยงคืนครึ่ง
นินเลิกตี1 ก็เลยคิดว่า พอดีๆ ไม่ต้องให้น้าย้อนไปมา
พอมากลางทาง นินชวนกินข้าว จริงๆเราไม่หิวนะ เพราะตอนค่ำฝากนะซื้อข้าวมาให้แล้ว
@ angshigo @ says:
อืมม
คงกะหาที่คุยด้วยแหละ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
พอดีมีร้านพวกอาหารตามสั่งอ่ะ เราไม่สั่งไง
นินเลยซื้อกินที่ห้อง
@ angshigo @ says:
เพราะถ้ามาส่งบ้านเลย ก็ไม่ได้คุยกะนิวไง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
อือ
แต่ทางเข้าบ้านเรา ผ่านร้านเหล้าปั่น
ฮ่าๆๆ เลยแวะ
@ angshigo @ says:
เอ๊า เวงกำ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
กร๊ากกกกกกกกกกกกก
@ angshigo @ says:
5555555555
นารีขี้เมาอ่ะ
เอ๊ะ หรือเมรีขี้เมาหว่า
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ยำปลาดุกฟู ฮอทดอกทอด และกรีนมาการิต้า1เหยือก
เมรีจ้ะ
แต่ไมใช่เรานะ
@ angshigo @ says:
เออ นั่นแหละ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แก้วนึงมัน39 เหยือกนึง89 กินได้เยอะกว่า
@ angshigo @ says:
เหอะ เหอะ จ้า คิดถึงความคุ้มอ่ะเนอะ
อืมม ว่าแต่จริงๆนินไม่ต้องซื้อข้าวไปกินก็ได้เนอะ ท่าทางจะอิ่ม
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ก็ซื้อข้าวก่อนไง ถึงเห็นร้านเหล่า
ไม่ได้ตั้งใจจะกินแต่แรกหรอก
@ angshigo @ says:
555 ไม่ได้ตั้งใจ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
พอดีว่า "ผมอยากดื่มอ่ะ นิวดื่มด้วยกันป่ะ"
เราก็แบบ "เด๋วนั่งเป้นเพื่อน นินคงมีเรื่องอยากเล่าใช่ป่ะ"
ก็เลยเข้าไปในร้านไง
@ angshigo @ says:
อืมม
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
พอนั่งปุ๊บเมนูมาจ้ะ
เฟรนฟรายน่ากิน ยำปลาดุกฟูกะลังนึกอยาก ฮอทดอกจิ้มซอสแก้เผ็ด เริ่ดๆทั้งนั้น
พอนินบอกว่า "นิวสั่งได้เลย ของผมจะเอาลองไอแลนด์เหยือกนึง"
เราก็สั่งอาหารก่อนเลย
@ angshigo @ says:
555
แหมร้านอาหารตามสั่งทำเมิน
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นินยังถามเลยว่า "น้ำส้มมั้ยครับ"
@ angshigo @ says:
กร๊ากกกกกกกกกกกก
นางเอกอ่ะ ตะเอง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
อิเด็กเสิร์ฟเอากระดาษจดออเดอร์ปิดปากหัวเราะ
@ angshigo @ says:
ช่างกล้า
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็เลยพลิกหน้ากระดาษดูเมนูอีกด้าน
เจอคอกเทล
เลยสั่งกรีนมาการต้าเหยือกนึง นินทำตาโต
ถามว่า "กินเป็นเหรอ กินหมดมั้ย กินไหวแน่นะ"
@ angshigo @ says:
555 ภาพพจน์ดีอ่ะ แลดูเหมือนคุณหนูแอบหนีเที่ยว
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เรายักคิ้วแล้วยิ้มจ้ะ
@ angshigo @ says:
ให้รู้ซะบ้าง
-
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ช่ายยยย
ก็นั่งคุยกันไป ได้รายละเอียดตามที่เอ่ยมาข้างต้นละจ้ะ
แล้วนินก็ถามว่า "นิวเคยมีแฟนเป็นผู้หญิงมั้ย"
เราก็พยักหน้า
แล้วนินก็ถามว่า ผุ้หญิง ผู้ชายต่างกันยังไง
เราก็บอกเท่าที่คิดออก
นินเลยเล่าว่า ตัวนินเองก็เคยมีเซกซ์กะผู้ชายด้วย
ตอนนั้นเรื่มกึ่มๆได้ที่กันแล้วล่ะ
@ angshigo @ says:
นึกไงมาถาม
อืมม ก็เคยบอกไม่ใช่เหรอว่าไม่เกี่ยง ญ ช
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
คือปัญหาในใจระบายมาเยอะแล้ว ก็เลยคุยแต่เรื่องอื่นๆเรื่อยเปื่อย
ประมาณว่าอยากรู้ไร ก็ถามกันตรงๆ
@ angshigo @ says:
55 พอเริ่มกึ่มๆ ก็เริ่มเปิดใจคุยกันมากขึ้นว่างั้น
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
อือ
@ angshigo @ says:
งั้นนินเองก็ต้องรู้ดิว่าต่างกันยังไง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นินบอกว่ามีไรกะผู้ชายก็ติดใจนะ แต่ไม่อบอุ่นเหมือนมีกะผู้หญิง
มันไม่รู้สึกผูกพัน
@ angshigo @ says:
แล้วจะมาถามนิวทำไม หรืออยากรู้ว่าคิดเหมือนกันรึเปล่า
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แต่นินถามเราไงว่าสำหรับเรามันต่างยังไง ทำไมเราเลือกเป็นเกย์
ไม่เลือกอย่างเค้า
เราก็บอกว่า คงเพราะเซกครั้งแรกของเรามันมีกะผู้ชายมั้ง
@ angshigo @ says:
ไอ้ความรู้สึกแบบนี้แหละ ที่ทำให้เหมือนเป็นเรื่องที่ไม่จริงจังไง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ไม่เคยมีเลย ไม่เคยจริงๆนะ ไม่เที่ยว ไม่หาคู่ตามแชทใดๆ
มีเพื่อนที่เรารักมากอย่างเทค แต่ก็เป็นรักที่บริสุทธิ์มาก
@ angshigo @ says:
อืมม ช่าย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
มันเหนือระดับพวกเซกซ์อ่ะ
เลยไม่รู้ไรมากนัก
ต้องบอกว่าเล่นคอมเป็นตอนเรียนปี2
ไม่รุ้จักเวปไรทั้งนั้น
ทำไรไม่เป็นเลย
จะหาประสบกรณ์จากไหนก็ไม่รู้
@ angshigo @ says:
คือเรากำลังคิดอยู่ว่า ผู้ชายแบบนินนี่แหละที่น่ากลัว
คือเหมือนแบบมีอะไรกับผู้ชายก็ได้ แต่ถ้าให้เลือกก็เลือกผู้หญิง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
จนเรียนจบทำงาน มีแฟนถึงมีอย่างว่าครั้งแรก ตอนนั้นก็อายุ25แล้ว
แต่แบบทำไรไม่เป็น แฟนเราเป็นรุกเราก็ต้องรับไปโดยปริยาย
แต่เราก็ค่อยเป็นค่อยไป
จากรับ มารุก รุกแล้ว ก็มีเซ็กซ์กะผู้หญิง
มันเลยเหมือนว่าเรารู้ว่าเราเป็นเกย์มาแต่แรก
การมีไรกะผู้หญิง เป็นแค่ความสามารถอีกอย่างที่เราเพิ่งค้นพบว่าเราก็ทำได้ แค่นั้นเอง
@ angshigo @ says:
ซะงั้น
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ก็มันค่อยๆพัฒนาไง
ตอนเป็นรับไม่คิดว่าจะรุกได้ พอรุกได้เริ่มติดใจ อยากรุกมากกว่า
พอมีกะ ญ ได้ เริ่มเห็นผู้หญิงบางคนน่ารักถูกใจ แต่ไม่ได้หื่นนะ
@ angshigo @ says:
55555
มันเหมือนเปิดโลกทัศน์ไง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ช่ายยย
ก็เล่าแบบนี้ให้นินฟัง
นินเนี่ย มีไรกะ ญ มาก่อน
แล้วมีกะ ช ก็เลยเหมือนหนุกๆ และนินรุกไง เลยเหมือนไม่ได้คิดว่าตัวเองผิดปกติ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ตี2เค้าจะปิดร้าน แต่เหล้าที่สั่งยังไม่หมด
เลยต้องไปนั่งโต๊ะในสุด เพราะหน้าร้านเค้าจะปิดประตูก่อน
ก็เลยไปนั่งโซฟากัน พี่เค้าบอกว่าอยู่ได้ถึงตี4
แต่ครัวปิดละ สั่งเพิ่มได้แค่เหล้า
เราก็เลยต่อ บลูกามิกาเซ่ นินสั่งไหมไทย
คือเป็นเหยือกที่4แล้วมั้ง
@ angshigo @ says:
ตี4 แม่เจ้า ปิดร้านตี2 อยู่ได้ถึงตี4 สมเป็นร้านเหล้า
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
กับแกล้มยังเหลืออยู่เลย
ตอนนั้นตี2กว่ามั้ง
@ angshigo @ says:
เน้นดื่มกันอ่ะดิ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เค้าคงเห็นว่าอิคู่นี้ไม่กลับง่ายๆ เลยขอปิดหน้ารั่านก่อน
ดื่มเพลิน คุยเพลิน
เราอ่ะเป็นคนที่หน้าแดงง่าย แต่ไม่ได้เมาไง
@ angshigo @ says:
อืมม
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เรารู้ตัว เพราะเราเนี่ยถ้าเมาแล้วจะไม่พูด จะนิ่ง ง่วงและหลับ ฮ่าๆๆๆ
@ angshigo @ says:
555555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แต่ตอนนั้นก็ยังดื่มไปคุยไปปกติ
@ angshigo @ says:
แบบนี้โดนมอมง่ายนะเนี่ย เมาแล้วหลับ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
อิอิอิ
@ angshigo @ says:
แล้วคุยอะไรกันอีก
-
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นินถามว่า "ทำไมไม่เลือกมีแฟนเป็นผู้หญิงล่ะ เกลียดผู้หญิงรึเปล่า"
เราบอกว่าเปล่า แต่เราตอบไม่ถูกอ่ะ อย่างถ้าผู้ชายผู้หญิงเดินผ่านมา เราก็มองผู้ชายก่อน
ฮ่าๆๆๆ คือเป็นไปเอง แต่ก็ไม่ใช่ว่าเราจะมองหรือชอบผู้ชายทุกคน
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นินถามว่า "นิวเคยมองผมมั้ย"
เราถามว่า "ทำไม"
@ angshigo @ says:
นึกไงมาถาม ว่า "นิวเคยมองผมมั้ย"
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ที่ถามเพราะนินบอกว่าตอนทำงานแรกๆ มีแต่คนหาว่านินเป็นตุ๊ด
ก็หน้าขาววอก พอกครีมซะเด้ง ผมเผ้าเซตทรงเกย์นิยมอีกตะหาก
@ angshigo @ says:
55555
ดูท่าจะมากกว่านิวเยอะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
จริง
เราก็บอกว่าไม่เคยมอง
ไม่ทันได้สนใจใคร
คงเพราะคิดมาแต่ไหรแต่ไรแล้วว่า ถ้าเลี่ยงได้จะไม่ขอมีแฟนทำงานที่เดียวกัน
นินก็เลยบอกว่า "แต่คนชอบนิวเยอะนะ"
@ angshigo @ says:
อืมม เดี๋ยวมีปัญหาตามมา
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็แบบว่า "เฮ้ย ล้อเล่นป้ะ"
นินเล่าประมาณว่า ใครๆก็ชมว่านิวน่ารัก เรียบร้อย มารยาทดี ไม่หยิ่ง ไม่ดูถูกคน
และก็ตลกด้วย ทันมุขตลอด ไม่ได้แบบเรียบร้อยแบบเสแสร้งไรงี้
@ angshigo @ says:
อิอิ ขวัญใจประชาชน
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
คืออันไหนสวนได้สวน อันไหนฮาได้ฮา แต่ก็ไม่ลามปาม พูดจาก็สุภาพ
นินบอกว่า
"อั๋นมาชมให้ฟังประจำเวลาพี่นิวจะใช้งานอั๋นพี่นิวจะบอกว่ารบกวนหน่อยนะ อั๋นมันชอบคำนี้มากเลย"
@ angshigo @ says:
5555
เค้าเรียกรู้จักใช้วาจาให้เป็นประโยชน์
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
"แล้วบางทีนิวไม่รู้อะไรก็ถาม พอพวกนั้นบอกก็ยอมรับฟังดีด้วย ไม่แบบอวดเก่ง"
เราก็บอกว่าพอเหอะจะลอยแล้ว
นินบอกว่า "ทำไมผมไม่มีแฟนอย่างนิวมั่งวะ รักตายเลย" แล้วก็โผมากอดเราอ่ะ
@ angshigo @ says:
555555555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เหล้าแทบหก
@ angshigo @ says:
ไม่เห็นถาม ว่านิวอยากมีแฟนแบบนินป่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ไม่ทันถามหรอก
มันก็กอดอยู่นั่น
@ angshigo @ says:
หึหึ สรุปว่าคนละ 2 เหยือก
โดนเค้าลวนลามด้วย 555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แต่ตอนนั้นคือ ร้อนๆบอกไม่ถูก
คนละ4เหยือก
@ angshigo @ says:
มิน่า ไม่มีสติส่งข้อความบอกเพื่อน 5555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ของเรานี่ กรีนมาการิต้า ไหมไทย พิงค์เลดี้ บลูกามิกาเซ่
นินเป็น ลองไอแลนด์สอง พันซ์ออนเดอะรอก และไหมไทย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ก็กินจนหมดดิ
แล้วเราก็แบบเหมือนจะร้อนๆ
บอกไม่ถูก หายใจไม่ออก
คิดว่าคงเพราะนินกอดเราอยู่ก็เลยแกะมือนินออกจากคอเรา
แล้วปล่อยนินลงนอนกะโซฟาไปเลย
@ angshigo @ says:
555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็เอาไหมไทยของนินมากินต่อ
แต่นินรู้ตัวตลอดนะ
@ angshigo @ says:
อ้าว ซะะงั้น
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
คือพูดกันตลด
นินพูดไม่หยุดเลย
พูดนั่นนี่ ถามนั่นี่
เล่าไปเรื่อยๆ
เราก็ไม่ได้ฟังละ ง่วง เมา กิน
จนหมดเหยือกอ่ะ
@ angshigo @ says:
ถ้านิวเมาแล้วเงียบ นินก็คงเมาแล้วพูดไง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ตีสามเศษ
@ angshigo @ says:
เออ ดี อยู่ด้วยกันได้ ไม่แย่งกันพูด 55
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ฮ่าๆๆ
เลยพานินนกลับ
แตไม่อยากขี่รถ เพราะใกล้ๆแค่นี้ ขี่ไปก็ต้องหาที่จอดหน้ากออีก
ก็ไปส่งถึงห้องแหล่ะ
ห้องโล่งมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เมียขนของไปหมด
@ angshigo @ says:
กร๊ากกกกกกก
เหมือนโดนยกเค้าไง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็เลยบ่นว่า "ใจดำว่ะ แม่งเอาไปยังกะยกเค้า"
@ angshigo @ says:
แบ่งสมบัติแล้ว
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เหลือแค่เสื้อผ้านิน เตียงนอน ทีวี
แค่นี้อ่ะ
@ angshigo @ says:
555 เราคิดเหมือนกันอีกแล้วนะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
น่านดิ
@ angshigo @ says:
เอ๊า เค้ายังเหลือทีวีให้น๊า
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เป็นพระคุณอย่างสูง อิอิอิอิ
ตีสามถึงห้องนิน ว่าจะกลับละ แต่มันยังพร่ำเพ้ออีก
เลยนั่งเป็นเพื่อนก่อน กะว่าจะหายมึนก่อนเข้าบ้าน
แล้วไม่รู้หลับไปตอนไหน ตื่นมา7โมง
-
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
จริงๆตอนตื่นหลอนมาก
@ angshigo @ says:
ไมอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราใส่แต่เสื้อกล้าม เข้มขัดก็หล่นกะพื้น ตะขอกางเกงก็หลุด
@ angshigo @ says:
555555555555555555555555555555555555555555555555555
เห็นป่ะ ว่าหัวเราะยาวมาก
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นินยิ่งแล้วใหญ่ ใส่บอกเซอร์ตัวเดียว แล้วมันนอนซุกๆเราอยู่อ่ะ
@ angshigo @ says:
สภาพเข้าข่ายเสี่ยง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ตอนลุกเนี่ยแค่เห็นว่านินนอนเบียดอยู่ก็ดันตัวออก
แล้วหยิบมือถือโทร.หานาแม่ บอกว่าอยู่ควงรอบก่อนคนใหม่ทำงานไม่เป็น
แล้วก็เดินไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ ตอนแรกไม่ได้รู้สึกผิดปกติอะไรเลยนะ
มารู้ตัวอีกทีตอนเดินมาวางมือถือที่โต๊ะข้างเตียง แล้วเหยียบขากางเกงตัวเอง
@ angshigo @ says:
5555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แบบว่า เฮ้ย ตะขอหลุด กางเกงแทบร่วงมากอง
ทีนี้แหล่ะ มองทั่วห้องเลย
นึกในใจ ตายห่า
เสื้ออยู่ไหนวะ เข็มขัดไปไหนเนี่ย ใครถอด
@ angshigo @ says:
สารภาพ ว่ายังคงขำต่อเนื่อง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แต่ขอบอกว่าไม่โวยวายเลยนะ
แบบอึ้ง งง ตกใจ แต่หน้านิ่งมาก
พยายามคิดว่ามันเกิดไรขึ้น
@ angshigo @ says:
เออ เนอะ เมาจนจำไม่ได้ว่าใครถอด
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แล้วไงรู้มะ พอเห็นของครบแล้วยังไม่แต่งตัวนะจ๊ะ มันเหมือนโลกหมุนอ่ะ
นั่งก่อนหลังจากหันไปหันมาจนจะอัวก
สักพักนินหันมาคว้าตัวเราลงไปนอนกอด
@ angshigo @ says:
กร๊ากกกกกกกกกกกก
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แต่อินี่เมาค้าง
งงๆเบลอๆ
ได้แต่เรียก "นิน ตืนดิ นิน นิน" อยู่เงี้ย
@ angshigo @ says:
ตั้งสติไม่ได้ ลำดับความไม่ถูก
อีกคนก็คงพอกัน
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
อินินก็ "นิวอยู่ก่อน นิวอย่าเพิ่งกลับ นิวนอนนะ"
แล้วเราเองก็ยังง่วงๆเบอลๆไง เลยหลับต่อ
@ angshigo @ says:
5555555 พอกัน
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แต่ก็จากวันนั้นนินก็ชอบมาป้วนเปี่ยนที่บ้าน
แต่เวลาอยู่ที่ทำงานไม่ค่อยมาให้เห็นหน้านะ
แทบไม่ได้คุยไรกันเลย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ตีสามแล้วอ่ะ ง่วงด้วย
แยกย้ายไปนอนดีมะ
@ angshigo @ says:
อืมม ไปนอนไป
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ไว้คุยกันนะ
บายๆ
@ angshigo @ says:
พรุ่งนี้คุยกันต่อ
-
ต่อจากนี้เป็นไดอะล๊อกล่าสุดที่คุยกับอังหลังวันเคาท์ดาวน์1วัน
++++++++++++++++++++++++++++++++
@ angshigo @ says:
ว่าแต่เมื่อคืนอ่ะ ไหงพ่อหนุ่มหน้ามนไปรับได้ล่ะ
5555555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เค้าชวนไปเคาท์ดาว
@ angshigo @ says:
อ๋อออออออออออออออ
แต่เลิกงานก็เลยเวลาเคาท์แล้วนิ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แต่พอมาถึงเราบอกว่าจะตี1แล้ว มะทันละ
เค้าเลยจ๋อย
@ angshigo @[ says:
ไปเคาท์กันที่ไหนจ๊ะ
ฉองต่อฉอง อิอิ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราบอกว่ากลับเหอะ พรุ่งนี้เราต้องตื่นเช้าไปตักบาตรกะพ่อแม่
นินก็ต้องทำงานแต่เช้านี่
@ angshigo @ says:
โถ น่าสงสาร อุตส่ห์ตั้งใจ
นี่ ตกลงเค้าจีบนิวหรือเปล่าเนี่ย
หรือว่าเหงา ช่วงนี้ไม่มีใคร??
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เลยแวะซื้อเค้กเซเว่นมาแบ่งกันกิน
กะสปายคนละขวด และจุดพลุกันคนละดอก กลับบ้าน นอน
@ angshigo @ says:
อุ๊ย โรแมนติกอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แหม..........
@ angshigo @ says:
คุณวุฒิน่ะเธอทำอะไรแบบนี้ไม่เป็นหรอค่ะ เพราะฉะนั้นเพื่อนไม่เคย 555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
จีบมั้ยไม่รู้
รู้แต่ว่า มะวานตอนที่นินมารอบแรก คือเอาขนมมาฝาก
@ angshigo @ says:
กี่โมง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แล้วเจอนะเดินมาเอาใบเปิดห้องเนี่ย
ตอนแรกสองทุ่ม
หลังจากนั้น นะหน้างอตลอด
@ angshigo @ says:
เจอนะแล้วไง
555
เค้าคงมีเซนต์อยู่ระหว่างกันอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เดินมาเอาใบเปิดแล้วสะบัดหน้าลงไป
@ angshigo @ says:
กร๊ากกกกกกกกก งอนด้วย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ตลอดคืน นะไม่พูดกะเราเลย
จนกระทั่งเราถามก่อนว่า "นะเหนื่อยมั้ย"
เพราะมะวานฝั่งนะแขกเยอะ มันก็เดินบ่อยไง
@ angshigo @ says:
แหม ถามงี้ก็ดี๊ด๊าดิ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ไม่เลย
หน้านิ่งบอกว่า "ไม่ต้องซื้อข้าวให้ใครผมก็ไม่เหนื่อยหรอก"
@ angshigo @ says:
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย
ประชดประชัน ผมงอนแว้วน๊าาาาาาาา
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราเลยบอกว่า "งั้นต่อไปพี่จะไม่รบกวนนะอีก"
@ angshigo @ says:
เอ๊า แทนที่จะง้อมัน
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
"พี่ขอโทษที่ทำให้นะเหนื่อยมาตลอด ไม่เคยรู้เลยว่าเป็นภาระให้นะ"
@ angshigo @ says:
แล้วทำหน้าแบบรู้สึกผิดด้วยมะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นะบอกว่า
"ใช่ซี่ มีคนมาส่ง้าวส่งน้ำแล้วนี่"
แล้วก็เดินลงไป
มะคืนเลยงอนเราทั้งคืน
@ angshigo @ says:
งอนจริงจัง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เด๋วดูวันนี้ก่อน แล้วค่อยมาเล่าให้ฟัง
@ angshigo @ says:
แล้ววันนี้จะงอนต่อเนื่องมั้นเนี่ย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ไปอาบน้ำก่อนนะ ต้องไปทำงานแล้ว
@ angshigo @ says:
555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
บายจ้ะ
@ angshigo @ says:
จ้า
บาย
สวัสดีปีใหม่นะ
-
สงสารนะจัง :L3:
งั้นเดี๋ยวผมดูแลนะเอง ดีมั๊ย :laugh:
-
นิวอ่าาาาาาาาา
เค้าคิดถึงน๊าาาาาาาาาาาา
^_^
-
พี่นิวสเน่ห์แรงมาก ๆ ><"
..
-
ชอบหนังเด็ก หรือหนังผู้ใหญ่อ่ะนิว
อิอิ
-
ถ้าหนังเด็ก ก็ต้องของวอลส์ดิสนีย์ใช่ป่ะ
แต่ถ้าเป็นหนังผู้ใหญ่ ขอเรทGVเลยได้มะ 555
อืม............ แต่ตอนนี้เลือกดูละครก่อนละกัน ยังไม่อยากดูหนังอ่ะ
-
สวัสดี ค่ะ ขอเรียกว่า นิว เฉยๆ ได้หรือเปล่าค่ะ ก่อนอื่นต้องขอบอกเลยว่า เป็นเรื่องบังเอิญมากๆ เลยที่ได้มาอ่านเรื่องของนิว เพราะก่อนหน้า นั้นอยู่ดีๆ ก็นึกถึง เรื่องที่เคยอ่าน กว่าจะรู้ว่ารัก (ใช่หรือเปล่า) เคยได้อ่านจาก บล็อก อื่น ก่อนที่จะรู้จักเล้าเป็ด ซะอีก (น่าจะ3ปีได้นะ) ตามอ่านเป็นอาทิตย์เลย อ่านจบก็เศร้ายาวเลย ยังคิดอยู่เลยว่าคนที่เจอเรื่องแบบนั้น เค้าจะอยู่อย่างไร แล้วไม่กี่วัน ต่อมาก็มานั่งอ่านเรื่องในเล้า ไม่รู้ ยังไง ถึงได้มาตามอ่านเรื่องนี้ อ่านไปอ่านมา เอคุ้นๆ จัง พอพูดถึง เทค เลยจำได้ทันทีเลย
ต้องขอบอกว่า นิวเป็นคนที่จิตใจเข้มแข็งมากๆเลย สำหรับคนที่เจอเรื่องแบบนี้ และยังผ่านเรื่องราวอะไรมาอีกเยอะ จากที่ได้อ่านมา แล้วยังสามารถยืนหยัดอย่างเข้มแข็งได้ นับถือจริงๆค่ะ และก็ชอบในแนวความคิดของนิวหลายๆ มุม
พร่ำมาเยอะแล้ว ยังไงก้อขอบอกว่า ดีใจนะค่ะ ที่ได้รู้ว่าตอนนี้นิวเป็นยังไง ขอให้นิวมีความสุข สมหวัง กับความรัก นะค่ะ เชื่อว่า คนๆ นั้นต้องมีแน่นอนค่ะ :L2:
อ๋อ อ่านไปนึกถึงเพลง รักคงยังไม่พอ ช่วงต้นเพลงยังไงไม่รู้ 55 ปล. ขอตามอ่านเรื่องนี้ด้วยคนนะค่ะ ขอบคุณค่ะ
-
^
^
^
"บทชีวิต คือบทละครที่สวรรค์กำหนด ได้บทที่เหี้ยมโหด เฝ้าโทษตัวเอง
ก่อนจากหากได้ลา ปัญหาฉันคงทุเลา เพียงได้สบตาทุกข์คงบรรเทา..."
อันนี้หรือเปล่าคะ ^^
นิวเคยฟังหรือเปล่าอ่ะ..
ปล. Love KJJ เหมือนกันค่ะ อิอิ
-
ถ้าหนังเด็ก ก็ต้องของวอลส์ดิสนีย์ใช่ป่ะ
แต่ถ้าเป็นหนังผู้ใหญ่ ขอเรทGVเลยได้มะ 555
อืม............ แต่ตอนนี้เลือกดูละครก่อนละกัน ยังไม่อยากดูหนังอ่ะ
หนังเด็กอ่ะ มีหลายระดับอายุจ้ะ แล้วเพื่อนก็ชอบโดเรมอนมากกว่าด้วย 55
ส่วนหนังผู้ใหญ่อ่ะ ไว้คุยกันหลังไมค์ 555+
ละครอ่ะ มันหลายตอนจบนะจ๊ะนิวจ๋า อยู่ที่ว่าได้รับความนิยมแค่ไหน
ว่าแต่ลืมถามไป ช่วงนี้ได้ดูละครโปรดบ้างป่ะเนี่ย
-
สวัสดี ค่ะ ขอเรียกว่า นิว เฉยๆ ได้หรือเปล่าค่ะ ก่อนอื่นต้องขอบอกเลยว่า เป็นเรื่องบังเอิญมากๆ เลยที่ได้มาอ่านเรื่องของนิว เพราะก่อนหน้า นั้นอยู่ดีๆ ก็นึกถึง เรื่องที่เคยอ่าน กว่าจะรู้ว่ารัก (ใช่หรือเปล่า) เคยได้อ่านจาก บล็อก อื่น ก่อนที่จะรู้จักเล้าเป็ด ซะอีก (น่าจะ3ปีได้นะ) ตามอ่านเป็นอาทิตย์เลย อ่านจบก็เศร้ายาวเลย ยังคิดอยู่เลยว่าคนที่เจอเรื่องแบบนั้น เค้าจะอยู่อย่างไร แล้วไม่กี่วัน ต่อมาก็มานั่งอ่านเรื่องในเล้า ไม่รู้ ยังไง ถึงได้มาตามอ่านเรื่องนี้ อ่านไปอ่านมา เอคุ้นๆ จัง พอพูดถึง เทค เลยจำได้ทันทีเลย
ต้องขอบอกว่า นิวเป็นคนที่จิตใจเข้มแข็งมากๆเลย สำหรับคนที่เจอเรื่องแบบนี้ และยังผ่านเรื่องราวอะไรมาอีกเยอะ จากที่ได้อ่านมา แล้วยังสามารถยืนหยัดอย่างเข้มแข็งได้ นับถือจริงๆค่ะ และก็ชอบในแนวความคิดของนิวหลายๆ มุม
พร่ำมาเยอะแล้ว ยังไงก้อขอบอกว่า ดีใจนะค่ะ ที่ได้รู้ว่าตอนนี้นิวเป็นยังไง ขอให้นิวมีความสุข สมหวัง กับความรัก นะค่ะ เชื่อว่า คนๆ นั้นต้องมีแน่นอนค่ะ :L2:
อ๋อ อ่านไปนึกถึงเพลง รักคงยังไม่พอ ช่วงต้นเพลงยังไงไม่รู้ 55 ปล. ขอตามอ่านเรื่องนี้ด้วยคนนะค่ะ ขอบคุณค่ะ
ขอบคุณสำหรับความรู้สึกดีที่มีให้ และดีใจมากๆครับที่ได้รู้จักกันอย่างเป็นทางการ ไดอารี่เล่มนี้เปิดไว้สำหรับทุกคนเสมอ
ขอบคุณคำอวยพรและบทเพลงที่ฝากไว้ให้ เดี๋ยวไปโหลดมาฟังบ้างดีกว่า แล้วแวะมาอีกนะครับ
ปล.ครั้งหน้าอย่าลืมบอกชื่อไว้นะครับ ผมจะได้รู้จักเพื่อนใหม่คนนี้เพิ่มขึ้นอีกนิด
-
กอดดดดดดดดดดดดดด อวาตาร์พี่นิวหื่น 55
-
ปล่อยๆไปเหอะจ้า เก็บไว้ก็หนักอก บางเรื่องบางคนก็ไม่มีค่าพอให้เราเก็บมารกใจหรอก ^_^
-
:m22: เข้ามาเเอบดูและก็เเว๊บออกไป
-
:m22: เข้ามาเเอบดูและก็เเว๊บออกไป
เช้ามาแล้ว ไม่ให้ออก กอดไว้กับตัวเลยดีกว่า 5555555555
-
มีเรื่องเล่าเพียบ ขอเวลาเรียบเรียงสักเดือนนึงนะครับ 55555555
-
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
มะคืนส่งsmsไปหานะแหล่ะ
ถามว่า "หายไปไหน3วัน ป่วยรึเปล่า ทำไมไม่โทร.มาลา"
@ angshigo @ says:
แล้วนะตอบกลับหรือเปล่า
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เปล่า
ยังเงียบหายอยู่
@ angshigo @ says:
อ้าว เวงกำ มันหายสาบสูญหรือนี่
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ที่โรงแรมพูดกันว่า สงสัยลาออก เพราะเห็นรูมบอยใหม่ๆมาเพียบ
@ angshigo @ says:
อ้าว แล้วมันไม่คิดจะบอกอะไรใครเลยรึ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ก็มะวานปุ้ยถามเปิ้ล เปิ้ลก็เข้าบ่ายใช่ป่ะ เปิ้ลยังบอกว่า "เออ ลืมไปเลยจำได้ว่านะเข้าเช้าแต่ไม่เห็นก็ไม่ทันนึก"
@ angshigo @ says:
555555
บุคคลที่โลกลืมอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ปุ้ยก็ถามว่า "นะมันสนิทกะรูมบอยคนไหนมั่งป่ะ" เปิ้ลก็บอกว่า "ผัวชั้นไง"
555555555
ตกลงไม่มีใครรู้สึกถึงการไร้ตัวตนของนะสักคน
@ angshigo @ says:
5555555
ไม่มีใครรู้จักห้องมันเหรอ
ไม่ลองไปดูซะหน่อย เป็นไรไปหรือเปล่า
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
มะรู้ดิ
แต่ถ้ามันยังไม่ลาออก ก็คงโผล่มาสักวันหรอก
@ angshigo @ says:
อืมม เผื่อมันป่วยไรเงี้ย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
น่านดิ
ก็ส่งsmsไปละ หวังว่ามันคงเข้าใจว่า เป็นห่วงและสงสัย อย่าคิดไปไกลกว่านั้นละกัน
@ angshigo @ says:
อิอิ
แค่นี้ก็คิดได้ไกลแล้วแหละ ก็คนมันจะคิดอ่ะ
แล้วเมื่อวานอยู่เม้าท์อะไรกันซะดึก
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ก็เม้าท์เรื่อยเปื่อย
ช่วงที่อยู่กะปุ้ยก็เม้าท์กันทั้งวันอยู่แล้ว
@ angshigo @ says:
แล้วนี่ก็เม้าท์กะโอต่ออ่ะดิ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ช่วงที่โอมา ก็เม้าท์ต่อ
เริ่มจากเรื่องกระเป๋า เรื่องโอป่วย
โอเอากระเป๋าใบใหม่มาโชว์ สวยดี ก็เม้าท์กันไป
@ angshigo @ says:
55 มีความสุขนะเนี่ย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แล้วก็เล่าว่า มะวานไม่สบายไปให้หมอฉีดยา
ก็เม้าท์ว่าหมอผู้ชายป่ะ
@ angshigo @ says:
555 หมอผู้ชายแล้วไง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
จะได้ถามว่าเข็มฉีดยาหมอขนาดไหน เห็นบ่นว่าปวดขา
@ angshigo @ says:
55555555
ว่าจะไม่คิดนะเนี่ย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
โอบอกว่าหมอผู้หญิงอ่ะ
เซ็งเลย
อิอิอิ
@ angshigo @ says:
5555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราถามไงว่า ทำไมปวดขา
@ angshigo @ says:
แล้วโอว่าไง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
โอบอกว่าฉีดสะโพก เราก็ว่ายาแรงแน่ๆ ถึงได้ปวดขา
ถึงได้ถามไงว่า อ๊ะ ฉีดสะโพก งั้นหมอก็เห็นตูดอ่ะดิ โอบอกว่าหมอผู้หญิงเว้ย
เซ็งเด่ะ 5555555555555555555555555
@ angshigo @ says:
555555
เอาน่า ดีกว่าเจอหมอผู้ชายไม่หล่อ เซ๊งกว่าอีก
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เนาะ
แล้วมะวานโอนั่งถักโครเชต่อไง คนนั้นคนนี้ก็แซวว่าเป็นกุลสตรี
@ angshigo @ says:
โอถักอะไร
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ปุ้ยบอกว่า โอคงเตรียมตัวออกเรือน
ยังดูไม่ออก เพราะมันเป็นแค่ผืนเล็ก ลายสวยดี
เปิ้ลยังแซวเลยว่า "ต๊าย คุณพี่โอ จะแต่งงานเหรอ"
@ angshigo @ says:
อิอิ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราเลยบอกว่า "ก็ที่มันถักเนี่ย ถักชุดแต่งงานนะจ๊ะ ถักเสร็จมะไหร่ก็ได้แต่งเมื่อนั้นล่ะ"
@ angshigo @ says:
555555555
-
@ angshigo @ says:
นิวเป็นไงบ้าง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ก็เรื่อยๆ
กะนินเจอกันตลอด แต่ไม่ค่อยได้กลับด้วยกัน เพราะงานเรายุ่ง
นินเลิก5ทุ่มครึ่ง แต่เรากว่าจะเลิกบางทีก็ตี1
ถ้านินรอ ก็จะเสียเวลา และอีกอย่างคนอื่นก็จะถามมาก
@ angshigo @ says:
จริง
เดี๋ยวจะสงสัยกัน
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ส่วนนายนะ ก็เหมือนจะโผล่มาบ่อยขึ้น หลังจากหายไปสามวัน
@ angshigo @ says:
ช่วงทำคะแนน 55
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
มาจนปุ้ยสงสัยว่าเรากะนะ แอบไปกินกันมาละ
@ angshigo @ says:
555555555555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็บอกว่า ไม่มี
@ angshigo @ says:
แหม ก็มันพูดจาซะ "มาหาเมีย เพราะเค้าไม่ค่อยมีเวลาให้"
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
มันไม่เชื่อ
@ angshigo @ says:
ปุ้ยมันคงสงสัย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ก็ไอ้คำว่ามียน่ะ ปุ้ยมันเล่นกะนะก่อน
@ angshigo @ says:
แต่ก็ดีนะ เบี่ยงประเด็นเรื่องนิน อิอิ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
มันบอกว่า "พี่นะมาหาปุ้ยเหรอ ผัวเมียเจอกันที่บ้านก็ได้"
น้องแคชเชียร์มันก็ถามว่า "พี่นะอยากมาเห็นหน้าใครป่ะ"
นะก็รับมุขว่า "ผมอยากมาเห็นหน้าเมียผม"
วันก่อนไปเผาขยะ กลับมาบ่นว่าร้อนๆเหนื่อยๆ เราก็ถามว่าไปไกลเหรอ นะก็ว่าไปไกล
แล้วนะก็บอกว่า "แต่ได้ขึ้นมาเห็นหน้าก็หายเหนื่อยแล้ว"
-
@ angshigo @ says:
ต้องเผาขยะด้วย ?? ต๊ายคุณพ่อบ้านงานเยอะอ่ะ
กร๊ากกกก
เหมือนสามีกลับจากทำงานเห็นหน้าเมียเนอะ อิอิ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
อย่างมะวาน ปุ้ยเข้าเช้า นะก็บอกว่า "จะมาบอกว่ากลับทุ่มนึงนะ ทำกับข้าวไว้ด้วย"
ปุ้ยก็บอกว่า "เลิกงานจะกลับไปอาบน้ำ ทำกับข้าวรอ"
@ angshigo @ says:
แหม สั่งปุ้ยทำกับข้าวไว้ให้ แต่แอบซื้อข้าวมาส่งคนอื่นเนอะ
เล่นกันซะเป็นจริงเป็นจังอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ทรายที่เป็นแคชเชียร์อ่ะ
มันก็ดักคอว่า "ต๊ายมีทำกับข้าวด้วย งี้พวกชั้นก็อดข้าวแน่"
@ angshigo @ says:
555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็เลยอำว่า "แหม เราก็ต้องรู้ว่าเราเป็นใคร จะไปเทียบกะปุ้ยได้ไง"
@ angshigo @ says:
บอกปุ้ยเหอะ เล่นขนาดนี้ไม่ต้องกลัวโดนตบผิดตัวแล้วหล่ะ เค้าตบถูกแน่ๆ 55
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เท่านั้นล่ะ นะซึ่งทีแรกยืนหลบไปด้านข้าง เพราะเรามีแขกมาเปิดห้องไง ก็ปรี่มาหน้าเรา
ถามซะจริงจังว่า "เย็นนี้พี่นิวจะกินไรป่ะ"
@ angshigo @ says:
5555555
แหม กลัวน้อยใจ
แล้วนิน เป็นไงบ้าง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ก็ได้คุยเรื่อยๆ
พอนะถามว่างี้ปุ๊บ ปุ้ยบอกว่า "ตัวจริงของเธอ"
แล้วแบบมันพูดลอยๆอ่ะ
@ angshigo @ says:
55555555
ปุ้ยเค้าก็ดีเนอะ รู้ว่าจริงๆแล้วนะอ่ะมาจีบใคร แต่ไม่บอกใครเก็บไว้เล่นและจิกกัดคนเดียว 55
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
โอ๊ยยยยย พูดขนาดนี้เค้าก็รู้ กันจะทั่วแล้ว
-
@ angshigo @ says:
5555555
แต่เค้ารู้แบบไม่แน่ใจไง ตกลงปุ้ยหรือนิวหว่า
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
อิอิอิ
สับขาหลอก ตลอด
@ angshigo @ says:
แล้วนินเค้ารู้มั้ยล่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
รู้ ก็มีมาถาม
@ angshigo @ says:
ว่า
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นะเค้าจีบนิวเหรอ
@ angshigo @ says:
หึหึ จีบแล้วมีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ คุณกัปตัน
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็บอกว่า "ไม่หรอก ก็แค่ฝากนะซื้อข้าวเฉยๆ"
นินก็ถามว่า "แล้วทำไมต้องมาคุยบ่อยๆ"
เราก็บอกว่า "เค้ามาถามเรื่องงานบ้าง มาคุยกะปุ้ยบ้าง"
@ angshigo @ says:
อ๊ะ อ๊ะ ออกแนวหวงแฮะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นินยังไม่ค่อยเชื่อมั้งบอกว่า "ผมว่านะมันท่าทีแปลกๆว่ะนิว"
@ angshigo @ says:
555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
บอกให้เราห่างไว้ดีกว่า
@ angshigo @ says:
แหม
ให้ห่างนะ
แล้วมาอยู่ใกล้ๆนินแทนป่ะ 555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็บอกว่า "ก็แค่พ่อบ้าน นินจะไปสนใจทำไม"
@ angshigo @ says:
ก็พ่อบ้านมันคิดไม่ซื่ออ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
อ่ะนะ
นินบอกว่า "ผมไม่สนใจหรอก นิวน่ะแหล่ะ อย่าสนใจละกัน"
-
@ angshigo @ says:
คงดูๆกันออกอ่ะสองคนนี้
นินคะ ไม่ต้องห่วงคุณพ่อบ้านหรอกค่ะ ห่วงพ่อเชฟใหญ่เจ้าของแหวนดีกว่ามั้ง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
น่านดิ
@ angshigo @ says:
อันนั้นอ่ะรุกจริงรุกจัง
ไม่มีใครรู้ถึงการมีตัวตนของพี่เดใช่มั้ยเนี่ย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
วันก่อน คอนแทคเลนส์เรามีฝุ่นเข้าแล้วน้ำตาไหลไง
ปุ้ยก็มโนซะไกล
ว่าเราร้องไห้
ฮ่าๆๆ
@ angshigo @ says:
5555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ทุกคนรู้ว่าเรามีเจ้าของแหวน
แต่พวกนั้นถือว่าอยู่ใกล้ไง
@ angshigo @ says:
บอกด้วยเหรอว่าเค้าเอาแหวนมาให้ใหม่อ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
บอกแต่กะพวกฟร้อนท์
ส่วนนินอ่ะ เค้าเห็นพี่เดมาบ้านเรา
@ angshigo @ says:
หึหึ ก็ถ้าอยู่ใกล้อ่ะ พี่แกคงมาแสดงตัวไปแล้ว
อืมม แล้วนินถามนิวเหรอ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ถามว่าพี่คนนั้นมาอีกเหรอ
มาทำไมไรงี้
@ angshigo @ says:
อิอิ
มาทวงคืนไง
พอดีรู้สึกตัวช้าอ่ะว่าต้องมา
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
อิอิอิ
-
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
พักนี้เจอแต่เรื่องแนวๆนี้ คนเข้ามาเนียนๆตลอด
มะวานก็เจอห้องนวดมาลูบๆคลำๆ
@ angshigo @ says:
ที่โรงแรมเหรอ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
อืม
ลงไปซื้อเปปซี่ ก็ยืนกระบอกให้เค้าเท
เค้าเทแล้วกระเด็นโดนกางเกง พี่แกเอาทิชชู่มาเช็ดให้
แล้วปาดแว๊บบบบบบบบบบบขึ้นไปอ่ะ
ตกใจเลย
@ angshigo @ says:
55555555
ตายหล่ะ โดนลวนลามซะแล้ว
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ขยับเอวออกยังดึงขากางเกงเราไว้อีกนะ
แล้วปาดๆๆ
ทีนี้ไม่โดนแล้ว
แต่มันก็ไม่ไกลกันอ่ะ
@ angshigo @ says:
ไม่ได้แตกต่าง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ตอนเดินกลับตัวงอเลย
เซ็งมากกกกกกกก
@ angshigo @ says:
5555555555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ต้องอุ้มกระติกใกล้ๆตัวอ่ะ
แล้วไปนั่งเล่นก่อนเข้ามาที่ฟรอนท์
@ angshigo @ says:
อ่ะนะ อุตส่าห์พยายามไม่คิดถึงเรื่องแบบบี้ใช่ม๊ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ช่ายดิ
ยัยเจ๊แกก็เหมือนจะแกล้งอ่ะ
ไม่ใช่แค่เช็ดไง เจ๊แกคุกเข่าลงมานั่งเช็ดขากางเกงเราอ่ะ
@ angshigo @ says:
เฮ้ย เจ๊แกคิดไรจริงจังป่ะนิว
อิอิ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แกคงอยากแกล้งๆ
แล้วแบบคงคิดว่าเราเปงผู้ชายสุภาพ เรียบร้อยมั้ง เลยอยากรู้ว่ามันจะขึ้นมั้ย
กรำจิงๆ
@ angshigo @ says:
555
บอกเจ๊ไปดิว่าผมอ่ะไม่ได้ทำมานานแล้วนะ
ประสาทสัมผัสมันจะไวเป็นพิเศษอ่ะ
อย่าลองของเชียว อิอิ
-
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราขึ้นมาเล่าว่า เกือบได้เมียแล้ว
แต่เล่าแค่ว่าเค้าเช็ดเป้ากางเกงเราฉยๆ
พวกนั้นก็บอกว่า "พี่คงไม่รู้สึกไรดิ พวกชะนีทั้งนั้น"
พอดีโอมันอยู่ไง
มันเลยพุดว่า "น้อยไปสิ มือใครก็ขึ้นทั้งนั้นแหล่ะ"
@ angshigo @ says:
กร๊ากกกกกกกกกก
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็หน้าแดง
@ angshigo @ says:
อันนี้รู้จริงนะเนี่ย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ทีนี้ไปไม่ถูกจริงๆ
@ angshigo @ says:
อย่าลงไปคนเดียวบ่อยๆล่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ก็ต้องไปอ่ะ
หิวน้ำ
@ angshigo @ says:
เดี๋ยวได้เมียขึ้นมาจริงๆ หนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ได้ช็อคกันเป็นแถวอ่ะ
55555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
กร๊ากกกก
เรานิงโอก็คาดคั้นว่า "บอกความจริงมาเลย"
@ angshigo @ says:
เออ โอนี่รู้จริงแฮะ เหมือนอยู่ในเหตุการณ์
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
โอมันเคยเจอมาก่อน
เราก็เลยบอกโอว่า "เรื่องจริงไรของมึง"
@ angshigo @ says:
อ้อ มิน่า เจ๊คนเดียวกันเหรอ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
โอมันเคยเจอแค่แบบแซวๆ จับแขนมั่งไรมั่ง แต่ไม่เคยเจอขนาดที่เราเจอ
และที่เราเจออ่ะสองสามคนไงที่ชอบแซว
โอมันเจอแค่เจ้าของแซว
และคนที่มาเช็ดกางเกงเราก็คนละคน เพราะคนนี้ยังสาวอยู่เลย
ตัวห๊อมหอม ฮ่าๆๆ
@ angshigo @ says:
55555555
อย่าเพิ่งหวั่นไหวจ้ะ ใจเย็น
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็ถามโอใช่ป่ะ โอก็บอกว่า "มึงแข็งป่ะละ"
@ angshigo @ says:
แล้วบอกความจริงกะเค้าหรือเปล่า
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
คนอยู่กันเต็ม
เราก็บอกว่า "มึงลองจับเองดิโอ"
@ angshigo @ says:
555555555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
โอเลยด่าเราซะ 55555 "เชี่ย มึงแข็งแล้วกูจะทำไง"
@ angshigo @ says:
โอก็ต้องรับผิดชอบสิจ๊ะ 555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราเลยเอาตัวไปถูๆไถๆโอตามเดิมแหล่ะ
"โอก็จัดให้เค้าดิ น๊าาาาาาาา"
@ angshigo @ says:
55555555
แกล้งมันอีกอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
โอเลยบอกว่า "มึงอย่า คืนนี้กูอยู่คนเดียว"
-
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
วันนี้เบนซ์เขียนใบลาออกแล้วล่ะ
ก็พอดีว่า เบนซ์ถูกเรียกไปพบ และบอกว่า
ให้มาอยู่เช้า ก็เพราะเป็นหัวหน้าแผนก ต้องทำงานได้กว่าที่เคยทำ ไม่ใช่บอกว่าทำไมได้
ถ้าเป็นแบบนี้ก็ย้ายไปอยู่ดึกเลยแล้วกัน เดี๋ยวผมหาคนใหม่มาทำ
อีกอย่าง ให้มาปิดรอบก็ไม่มา ต้องให้โอทำให้เรื่องอะไรกัน ผมจ้างคุณมากกว่าคนอื่น
ท่านประธานก็บอกว่า
"ต่อไปคุณก็กลับไปอยู่รอบดึกแล้วกัน จะได้ไม่อ้างว่ามาปิดรอบไม่ได้ อยู่ปิดรอบให้เสร็จค่อยกลับบ้าน"
@ angshigo @ says:
ท่านประธานพูดเองเลยเหรอ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เอกสารอื่นๆให้โอทำไป
ถูก
@ angshigo @ says:
ไหนว่าโปรด
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แล้วเรื่องงานรอบเช้า ผมให้นิวมาทำแล้ว เดี๋ยวผมสอนงานเค้าเอง
ไม่โปรดแล้วจ้ะ
สายป่านตระกูลแชหมดสิ้นลงแล้ว
@ angshigo @ says:
งั้นก็อยู่ไม่ได้แล้วล่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
อืม
วันก่อน บอกให้เรามาอยู่เช้า ใช้คำพูดทำนองว่าเราทำงานพลาดเลยถูกย้ายไปเช้า
@ angshigo @ says:
ก็สมควรอ่ะนะ เค้าเงื่อนไขเยอะเกิน
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
พอเบนซ์กลับเราถือlog bookลงไปพบท่านที่ห้องเลย
พี่ๆบัญชีถามว่าไปไหนอ่ะ
เราบอกว่าไปแลกตัง เค้ายังถามว่าเราต้องเอาlog bookไปส่งด้วยเหรอ
เราก็บอกว่าเปล่า อันนี้ถือไปคุยกับท่านประธาน
พี่เค้ายังตกใจเลยถามว่า "พูดเล่นใช่ป่ะ"
เราบอกว่า "มีเรื่องต้องถามท่านหลายอย่าง"
@ angshigo @ says:
อ๋อ เบนซ์เค้าบอกว่าย้ายรอบเพราะนิวทำงานผิดพลาด
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แล้วพอดีก่อนถูกเปลี่ยนรอบ มันมีเรื่องว่า ท่านรับจองห้องไว้80ห้องแล้วแขกไม่มัดจำแล้วก็ไม่มาด้วย
ท่านกริ้วซะ
@ angshigo @ says:
ปล่อยข่าวแย่ๆซะงั้น
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ประมาณนั้น
@ angshigo @ says:
อ้าว
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เบนซ์บอกเราว่า "พี่นิวต้องย้ายมาเช้านะ เบนซ์ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน"
"แต่ที่ท่านพูดอ่ะคือ ท่านบอกว่าเมื่อคืนมีแขกฝรั่งมาติดต่อ แต่นิวมันบอกว่าห้องเต็มไล่แขกกลับไป"
เราก็ฟังเฉยๆ รอให้เบนซ์กลับก่อน
@ angshigo @ says:
เค้าปั้นเรื่องเองเหรอ
เออ เก่งเนอะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
พอเบนซ์กลับปุ๊บ เราก็บอกทุกคนในที่นั้นว่า เราจะไปพบท่านเอง
เราก็ไปจริงๆ
พี่ที่อยู่แผนกบัญชียังนึกว่าเราพูดเล่น
เราบอกว่า "จริ๊งงงงงง" แล้วยักไหล่ หลิ่วตาเล็กน้อย
ฮ่าๆๆๆ
@ angshigo @ says:
555555555
นิวกล้า ก๋ากั่น
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็บอกว่า "นายหญิงเจ้าคะ ข้ายอมไม่ได้ ท่านก็ทราบว่าข้ายึดถือความถุกต้อง แม้แลกด้วยชีวิตข้าก็ตาม"
พี่เค้าเลยบอกว่า "รักษาตัวด้วยศิษย์ข้า"
@ angshigo @ says:
กร๊ากกกกกก
เล่นกันยกสำนัก
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็เห็นว่าพี่ๆเค้าจะกลับละไง เราก็น้อมตัวลง "น้อมส่งนายหญิงเจ้าค่ะ"
ถูกกกกกกกกกกกก
พี่เค้ายังอุดส่าบอกว่า "เดี๋ยวพี่โทร.มาถามนะ" 555555 วันนี่โทร.มาถามจริงๆ คงแบบอยากรู้มาก
@ angshigo @ says:
555555555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
พอเราไปถึงก็พูดเรื่องขอแลกตังก่อน
ระหว่างรอท่านนับเงิน ก็เปรยๆว่า
@ angshigo @ says:
แล้วไปถามท่านว่าไง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
รบกวนถามเกี่ยวกับรายละเอียดในlog bookหน่อยนะครับ
เห็นท่านคอมเม้นไว้เกี่ยวกับฝรั่งที่ติดต่อห้องแล้วมีพนักงานแจ้งว่าห้องเต็ม
ท่านก็ถามว่า "ผมก็ว่าจะถามเหมือนกัน"
เราก็พูดว่า
"ไม่ว่าแขกไทยหรือฝรั่ง นิวและฟร้อนไม่มีทางบอกว่าห้องเต็มหรอกครับ มีแต่จะพูดถึงห้องที่เราขายได้
แต่ในเมื่อท่านกันห้องไว้ให้กลุ่มที่จองไว้ ก็จำเป็นต้องขายฝั่งม่านรูด ซึ่งแขกหลายคนรับไม่ได้ก็กลับไปเอง"
แล้วเราก็เปิดlog bookให้ท่านดูไง
บอกว่า
@ angshigo @ says:
อืมม 80 ห้องเนี่ย เยอะนา
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
"จากในรายงาน ท่านคงทราบแล้วนะครับ ว่านิวแจงรายละเอียดว่า ห้องไหนบนตึกที่ขายได้ นิวก็ขายจนหมด
ถ้านิวจะรอแต่แขกจอง นิวคงไม่พยายามขายห้องสูทบนตึกจนหมดทุกห้องหรอกครับ"
ท่านก็บอกว่า "อืม ผมเข้าใจ"
@ angshigo @ says:
แล้วไม่ได้โทรตามแขกเหรอ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็พูดว่า "แต่เบนซ์บอกนิวว่า ท่านพูดว่านิวเป็นคนบอกแขกว่าห้องเต็ม และไล่แขกกลับ"
ท่านว่า "ผมไม่ได้พูดกะเบนซ์อย่างนั้น"
@ angshigo @ says:
นั่นไง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
พอดีได้เงินแล้วไง
เราก็เลยแกล้งถามยิ้มๆว่า "แล้วเรื่องกรุ๊ปจองนี่มันยังไงครับ"
@ angshigo @ says:
อ๋อ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ท่านว่า "ผมโทร.ไปมันก็ปิดเครื่อง ก็เหมือนที่นิวเจอน่ะแหล่ะ"
เราก็แกล้งถามว่า "แล้วใครรับจองครับ ปกติถ้าพี่ๆบัญชีรับจอง ยังไงก็ต้องวางมัดจำนี่ครับ"
ท่านว่า "ผมเองครับ"
มีครับด้วยนะ
@ angshigo @ says:
555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แล้วคงนึกได้เลยพูดต่อ "ผมเห็นเป็นคนโคราชเหมือนกัน ไม่คิดว่าจะซี๊ซั๊วแบบนี้"
แล้วท่านก็อธิบายอีกเยอะ
พอจบเรื่องนี้เราก็ถามเรื่องที่เราสงสัยว่าทำไมเราต้องมาอยู่เช้า เราทำไรผิด
@ angshigo @ says:
เอาให้เคลียร์
แล้วท่านว่าไงบ้างล่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แต่เราไม่ได้ถามแบบนั้นนะ
เราพูดว่า "รบกวนอีกนิดครับท่าน นิวอยากทราบว่า ถ้ามาอยู่เช้านิวต้องเรียนรู้งานอะไรเพิ่มบ้าง
@ angshigo @ says:
ศิลปะการใช้วาจา
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
จะได้ขอคำแนะนำจากพี่ๆบัญชี เพราะถ้าต้องมาดูแลเรื่องรับจองห้องพักกับงานเลี้ยง นิวะได้ศึกษาากคู่มือก่อน
คุณเก๋เลยบอกว่า "คู่มือก็มีอยู่ นิวลองอ่านดูนะคะ จริงๆไม่ยากนะ แต่คนเดิมเค้าไม่ทำ"
@ angshigo @ says:
555555
คุณเก๋แรงอ่ะ ชอบ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ทานบอกว่า "ไม่ต้องให้เค้าสอนหรอก มีอะไรก็มาถามผม เดี๋ยวผมสอนนิวเอง ไม่ก็ให้เก๋ไปช่วย"
เราก็ยกมือไหว้ทั้งคู่บอกว่า "ขอบคุณครับ"
คุณเก๋ก็ยิ้มบอกว่า "พี่บอกท่านแล้วว่านิวเหมาะจะเรียนรู้งานนี้" แล้วก็๋หันไปที่ท่านประธาน
ท่านก็บอกว่า "มีอะไรสงสัย โทร.หาผมได้ตลอด ถามจากเก๋ก็ได้"
คุณเก๋เลยบอกว่า "ไม่ยากหรอก พี่ไปช่วยเอง"
เราก็เลยไหว้ขอบคุณอีกครั้งแล้วขอตัวกลับ
@ angshigo @ says:
ต๊าย ผู้ใหญ่เอ็นดู
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แล้ววันนี้คุณเก๋ก็มาแนะนำเอกสาร และรายละเอียดงานนิดๆหน่อยๆ
เราก้จดสุดริด
ว่างๆก็เอามาอ่านเพิ่ม
ก็ไม่น่ายาก
คุณเก๋บอกว่า "นิวเขียนรายงานละเอียดดีมาก พี่ชอบ สมัยพี่ทำงานก็เขียนแบบี้แหล่ะ ใครว่ารกก็ช่าง"
55555
@ angshigo @ says:
ไม่มีอะไรยากเกินความพยายามของเราหรอกน่า
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
สรุปเราเลยรู้ว่า เราไม่ได้โดนย้ายเพราะเราผิด
แค่นี้ก็พอ
@ angshigo @ says:
ถ้าคิดว่าทำได้ เราก็ต้องทำได้
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
มีโอกาสอธิบายย่อมดีกว่า ปล่อยให้ท่านมองเราผิดๆ
@ angshigo @ says:
เค้าย้ายเพราะเปิดโอกาสให้นิวแสดงความสามารถไง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
อย่างมะวานพอเดินกลับมามีแต่คนรอถามเต็มเลย
ส่วนนึงอยากรู้ว่าเรากล้าถามมั้ย อีกส่วนคือรู้ว่าเราทำแน่
@ angshigo @ says:
แล้วก็ดีที่ได้คุยกะท่านด้วย จะได้เข้าใจกัน
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
อย่างน้องแคชเชียร์ก็ถามว่า พี่นิวเข้าพบท่านจริงๆเหรอ
@ angshigo @ says:
555 เป็นเรื่องใหญ่เชียว
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ส่วนปุ้ยบอกว่า "อย่างนิวอ่ะมันบอกว่ามันทำมันก็ทำแน่ๆ แล้วท่านว่าไงมั่ง"
เราก็บอกว่า "ทกคนใจเย็น กะลังจะเล่า"
แล้วก็เล่าตามที่เล่าให้อังฟังแหล่ะ
@ angshigo @ says:
ดวงแรงแต่ต้นปีทั้งเรื่องการงาน
และเรื่องความร๊ากกกกกก
55
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แหม ความรักอารายยยยย
ปวดหัว
@ angshigo @ says:
อ่ะ อ่ะ ไม่ความรักก็ได้
เสน่ห์รุนแรง อิอิ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
พอเล่าจบ ปุ้ยก้เป็นการเป็นงานเลย "เราบอกเลยว่าท่านต้องเจออย่างนิว"
"นิวมันไม่เหมือนคนอื่น มันกล้าเข้าพบ กล้าถาม กล้าอธิบาย กล้าใช้เหตุผล"
ถ้าเป็นคนอื่นเค้าก็ยอมไง
แล้วก็คีดว่าตัวเองทำงานไม่ดี เกร็ง กลัวที่จะสู้หน้าท่าน
ทีนี้กำลังใจก็แย่แล่ว
@ angshigo @ says:
ก็จริง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เหมือนน้องคนที่ลาออกไปน่ะ
@ angshigo @ says:
ปัญหาใหญ่ระหว่างนายกะลูกน้องคือ การไม่กล้าพูดกัน
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ตอนจะโดนย้ายไปเป็นแม่บ้าน
เบนซ์บอกบุ๋มว่า "ชั้นก็พูดกะท่านละนะ นี่ชั้นช่วยเธอได้แค่นี้ก็บุญแล้วนะ"
@ angshigo @ says:
ไอ้พูดแล้วเนี่ย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
พอมาวันนี้ เบนซ์บอกเราว่าโดนท่านตำหนิอะไรบ้าง
@ angshigo @ says:
พูดให้ดีขึ้นหรือแย่ลงหว่า 55
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เบนซ์พูดว่า "เบนซ์เสียความรู้สึกตรงที่จับเบนซ์ย้ายไปย้ายมา อีกหน่อยคงให้ย้ายไปเป็นแม่บ้าน"
เราฟังเฉยๆ แต่ในใจเหมือนเห็นภาพเก่าย้อนมาฉายใหม่
กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นย่อมสนอง
@ angshigo @ says:
อืมม กรรมสนองไง
55555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
คนเรามีแต่ตำแหน่งและอำนาจไม่ได้หรอก ความเป็นที่รักของคนรอบตัว ความมีไมตรีจิตตะหาก ทำให้เราอยู่ได้
@ angshigo @ says:
อันนี้ถูกที่สุด
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
สิ่งที่เบนซ์ได้คือตำแหน่ง สิ่งที่เบนซ์แสดงออกคือ อำนาจ แต่สิ่งที่เบนซ์ขาดคือ บารมี
@ angshigo @ says:
น้ำใจด้วย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
มีตำแหน่งแต่ไม่มีคนเห็นหัว พอถูกข้ามหัวตัวเองก็เจ็บใจ
มีอำนาแต่ใช้ไปแล้วทำร้ายคนอื่น ก็ไม่มีใครอยากคบหาด้วย อยากอยู่ห่างๆ
@ angshigo @ says:
ที่สำคัญนะ เราว่าเค้าขาดความจริงใจกะคนอื่นอ่ะ
คิดแต่ว่าต้องกดคนอื่นไว้ เพื่อให้ตัวเองสูงขึ้น
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แต่ถ้ามีบารมี คือขึ้นด้วยน้ำใจ น้ำคำ น้ำมือ ย่อมทำให้ทุกอย่างเป็นได้อย่างใจ
อันนี้ก็ช่าย
@ angshigo @ says:
ถึงไม่มีใครรักและเป็นห่วงเค้าไง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
กดคนอื่น แล้วจะได้อะไร ยืนด้วยการเหยียบคนอื่นขึ้นไป พอคนเข้าชิ่งไปได้ รากฐานตัวเองก็สั่นคลอน
@ angshigo @ says:
อย่างวันนี้ถ้าเป็นเค้าโดนท่านประธานเรียกไปคุยอ่ะ คงไม่มีคนรอถามด้วยความเป็นห่วง เหมือนที่นิวเจอหรอก
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ก็ช่วงนี้มีน้องแคชเชียร์มาใหม่คนนึง
ทำงานได้สักอาทิตย์นึงมั้ง พอดีท่นประธานให้พี่ตู่ พี่เอกออกพร้อมกัน
อ้างว่าลดค่าใช้จ่าย
น้องเค้าหน้าเสียเลย
เราเสนอหน้าไปคุยกะท่านเองด้วยแหล่ะ คนเลยยิ่งอยากรู้ ว่าเรากล้าไปจริงมั้ย ฮ่าๆๆๆ
@ angshigo @ says:
5555
พี่เอกไหน
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
พี่เอกGM
@ angshigo @ says:
อ้าวไม่อยู่แล้วเหรอ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
พี่ตู่ผู้จัดการFB
ช่าย ออกไปวันเดียวกันเลย
@ angshigo @ says:
พี่ตู่ที่นิวเคยเล่าให้ฟังเรื่องมีอะไรกะผู้ชายป่ะ
ทำไมให้พี่เอกออกล่ะ เห็นก็ขยันดี
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ก้ลดค่าใช้จ่ายไง
สรุปคือวันนั้นทุกคนอึ้งหมด เสียขวัญเลยอ่ะ
น้องที่มาใหม่เลยแบบหวาดหวั่น
@ angshigo @ says:
นันดิ ก็น่าตกใจอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ปุ้ยก็บอกว่า "ที่นี่ยิ่งกว่าวังหลวง ต้องเตรียมตัวให้พร้อม เข้าได้ออกได้ทุกเวลา"
@ angshigo @ says:
ท่านประธานก็ต้องกลับมาดูงานเอง
5555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
"ในวังหลวงแสนยิ่งใหญ่ แต่อะไรก็ผกพันไม่แน่นอน รักษาตัวรอดเป็นยอดดี"
@ angshigo @ says:
ถูกกกกกกก
ต้องวางตัวให้ถูกต้องตามกฎระเบียบวังหลวง มิให้เป็นที่ติฉินนินทาด้วย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
จริง
เราก็เลยบอกว่า "เส้นทางการเป็นซังกุงยากเย็นนัก แต่หากมีใจมุ่งมั่นย่อมทำได้"
@ angshigo @ says:
ช่ายยยยยยยยยยยยยย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แล้วแซวปุ้ยว่า "ดูอย่างปุ้ยซังกุงสิ ฝ่ามรสุมมาตั้ง3ปี กว่าจะมีวันนี้"
@ angshigo @ says:
5555
แล้วปุ้ยซังกุงอ่ะ อยากเป็นซังกุงสูงสุดอ๊ะป่าวจ๊ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ปุ้ยบอกว่า "หลักการที่ชั้นมีคือ อยู่นิ่งๆทำไปตามหน้าที่ ผิดถูกยอมรับ แล้วก็ขอให้มีกินมีใช้ก็พอ"
"ไม่ขอแข่งกะใคร จะได้ไม่มีศัตรู ขี้เกียจแข่งขี้เกียจสร้างผลงาน ใครได้ดีก้เข้าข้างคนนั้น ฮ่าๆๆๆ"
เราเลยบอกว่า "นี่แหล่ะคุณสมบัติซังกุง"
ปุ้ยเลยบอกว่า "เดี๋ยวจ๊ะ อีกประการคือต้องเป็นนักค้นคว้าและบันทึกอย่างพี่นิวด้วย"
ทุกคนจะบอกว่าเราบันทึกละเอียดมากกกกกกกกกกกกกกก
@ angshigo @ says:
จริง เราก็ชม
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็บอกว่า "แม่ข้าบอกว่า หากวันใดได้ครอบครองสมุดประจำตัวของซังกุงสูงสุดให้บันทึกเรื่องราวความเจ็บแค้นนั้นลงไป"
แต่ตอนนี่ยังไม่ได้เป็นก็ซ้อมไว้ก่อน
ปุ้ยบอกว่า "นี่แกซ้อมเหรอ หลังๆมานี่หน้าเดียวเอาไม่อยู่แล้วนะเว้ย"
มะวาน ปุ้ยบอกว่า รู้แระที่ให้มาอยู่เช้าเนี่ย เพราะพระมเหสีผลักดันนี่เอง
@ angshigo @ says:
55555555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
พระมเหสี โปรดเจ้านัก
ถ้าเลือกได้คงให้เจ้าเลื่อนเป็นซังกุง
เกือบร่วงลงไปสำนักชี ดีที่พอมีบุญคำชูมั่ง
@ angshigo @ says:
555555555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เลยได้อยู่ในวังต่อไป
นี่ถ้าวันเสาร์เราไม่เคลียร์กะท่านนะ
เราคงเหมือนถูกขังในตำหนักเย็น
คือกำลังใจก็ไม่มี ไม่เข้าใเหตุผลว่าย้ายเราทำไม
@ angshigo @ says:
ก็ถูก
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
และรู้สึกไม่ดีที่ท่านมองว่าเราทำงานพลาด
มันคงแบบกล้ำกลืน ดีแล้วที่ได้คุยกันอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
พอได้เข้าเฝ้าฝ่าบาท ก็จบ
@ angshigo @ says:
มันจะกลายเป็นทำงานแบบไม่มีความสุขไง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เหล่าแก๊งนางในก็พลอยลั้นลา
@ angshigo @ says:
5555
เอ แล้วตอนเช้านิวอยู่กับใคร
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
โอบอกว่า "มึงได้เป็นหัวหน้าแน่ๆ
คนเดียว้ะ
@ angshigo @ says:
ก็ไม่แน่นะ ทำงานให้ท่านเห็นฝีมือก่อน ว่าเราก็ทำได้
ท่านเปิดโอกาสให้แล้ว
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็เจอโอตอนเช้า โอเลิก8โมงไง
@ angshigo @ says:
คุณเก๋ก็เอ็นดูเป็นทุนเดิม
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แต่ต่อไป จากพรุ่งนี้ต้องเจอเบนซ์ตอนเช้า เพราะเบนซ์เข้าดึกเลิกเช้า
โอมาบ่ายสาม
แต่คืนก่อนคุยกันโอบอกว่า "มึงได้เป็นหัวหน้าแน่ๆ"
เราบอกว่า "ไม่เอาหรอก กูเป็นผัวมึงอย่างทุกวันนี้ก็พอแล่ว"
@ angshigo @ says:
555555555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ฮ่าๆๆๆๆๆ
มะวานโอถูกตามมาทำตารางงานใหม่
@ angshigo @ says:
ตายละ โอต้องระวังตัวไว้นะจ๊ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เลยโทร.ขึ้นมาบอกว่า รู้การปรับเปลี่ยนแล้ว
เราถามว่าอยู่ไหน
โอบอกว่า "ด้านหลังเนี่ย" เราก็บอกว่า "ขึ้นมาก่อนดิ"
โอบอกว่าขี้เกียจ จะกลับละ ห้าทุ่มค่อยคุย
@ angshigo @ says:
555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็บอกว่า มาก่อนดิ แป๊บนึง
อถามว่ามีไรป่ะ
เราบอกว่า "เค้าคิดถึงโออ่ะ"
@ angshigo @ says:
กร๊ากกกกก
ว่าแล้วเชียว
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
โอบอกว่า "เออๆเด๋วขึ้นไป" แล้วมันก็มาจริงๆ
ก็มาคุยเรื่องจัดตารางงานกันน่แหล่ะ
@ angshigo @ says:
จริงๆอ่ะนะ ต้องไปบอกนินว่าคนที่น่าระแวงมากที่สุดเนี่ยท่าทาวจะเป็นโออ่ะ
ไม่ใช่นะกะหนุ่มหรอก
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
พอคุยเสร็จโอก็บอกว่า ดูดิท่านเรียกกูมาแค่เนี้ย เด๋วห้าทุ่มก็ต้องมาอีก
เราบอกว่า เอ้า ก็ท่านไว้ใจแกไง
@ angshigo @ says:
ทำไมต้องให้โอทำอ่ะ
อ้อ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
โอเก่งเอกสารและเบนซ์ส่งตารางไปก็ชนกันมั่วหมด
เบนซ์ล๊อกให้ตัวเองหยุดวันจันทร์แต่คนอืนโดดไปมามั่วหมด
@ angshigo @ says:
โอ เนี่ยท่าทางเป็นคนมีระเบียบเรียบร้อยเนอะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
จริง
@ angshigo @ says:
เอ๊า เค้าก็ต้องเอาตัวเองมาก่อนสิ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ช่าย
เราก็บอกว่า แต่ก็ดีแล้วล่ะที่ขึ้นมา เด๋ว่างๆจะพิมไว้ให้
โอก็บอกว่าได้ๆ ขอบคุณมาก
พอโอบ่นๆว่าต้องทำนั่นนี่ เราเลยบอกว่า "เป็นเมียกูต้องอดทน"
5555555555555555555555
@ angshigo @ says:
55555555555555555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
พี่เต๋าชอบเรียกโอว่าเมีย
แล้วมาเรียกเราว่าเมียอีก
เราเลยบอกว่า โอน่ะมันเปงเมียนิวนะ
อย่ามาๆ
พี่เต๋าบอกว่า มิน่าวันนี้จะมาแซวโอ โอไล่พี่ไปสงสัยเห็นนิวอยู่ตรงนี้แน่เลย
@ angshigo @ says:
555555
ง่วงหรือยังคะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
อิอิอิ
ง่วงละ
เซฟก่อน
@ angshigo @ says:
ไปนอนกันดีกว่า พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้า
5555
-
ย่อง ย่อง
ผ่านมา แล้วก็หายไป 555
-
อ่านไดพี่นิวไป หัวเราะไป ที่ทำงานพี่นิวเรื่องสนุกๆเยอะดีแฮะ สู้ๆนะ พี่ชาย
-
มีเเต่คนชอบพี่นิวเต็มไปหมดเลยอ่ะ พี่นิวจะเลือกใครครับ :t2:
-
ช่วงนี้ยุ่งมากๆ เขียนทีเดียว2เรื่องควบเลยครับนิว อิอิ
คิดถึงนิวกับอังมากๆ
-
คิดถึงน๊อตเหมือนกันค่ะ ไม่เห็นตั้งนาน ยุ่งๆก็อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยนะคะ ^_^
สวัสดีจ้า น้องกิ่ง ไม่สบายหายดีหรือยัง ^_^
-
คิดถึงน๊อตเหมือนกันค่ะ ไม่เห็นตั้งนาน ยุ่งๆก็อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยนะคะ ^_^
สวัสดีจ้า น้องกิ่ง ไม่สบายหายดีหรือยัง ^_^
สวัสดีคร๊าบบพี่อัง ^^ กิ่งหายป่วยแล้วครับ :a9:
-
ขอบคุณครับทุกคน ยังมีเรื่องที่คุยกะอังอีกเยอะ แล้วจะมาลงให้อ่านอีกครับ
คิดถึงน๊อตเหมือนกัน เขียนนิยายทีละสองเรื่อง ระวังสับสนนะ สู้ๆนะครับน๊อต
น้องกิ่งหายดีแล้วก็ดีใจด้วย แต่พี่ก็แวะไปหยอดไว้ในเฟซตลอดอยู่แล้วนี่เนอะ กร๊ากกกกก
-
^
^
^
ขอบคุณคร๊าบพี่นิว...ช่ายๆ พี่นิวแวะไปหยอดไปแกล้งกิ่งที่เฟชชชชชชช 55 :mc2:
-
ฮ่าๆๆๆ พักนี้โดนหยอดบ่อยเลยจำมุขหนุ่ม(คนอื่น)มาใช้มั่งอ่ะครับ
-
อ๊าก นิวกลายเป็นเมียเจ้าสัว คุณนายที่เท่าไหร่นี่
อยากบอกอังว่า ตอนนี้เขียนทีเดียวสามเรื่องละครับ บ้าไปแล้ว 555
พอดีมันมีพล๊อตที่คิดไว้แล้วจบพอดี เลยต้องเขียนก่อน
ตายแน่เรา เพิ่มงานทำไมไม่รู้ เหอๆ
-
สวัสดีค่ะนิว ชื่อแจ๊นะค่ะ แวะมาตามความเคลื่อนไหว เห็นเรื่องงานที่บอก เป็นแบบนี้เหมือนกันทุกทีจริงๆ แต่ยังขออยู่แบบปุ้ยดีกว่าสบายใจดี 55
ช่วงนี้อยู่โหมดไหนค่ะ เห็นหัวข้อแล้ว.... ยังไงเป็นกำลังใจให้ในทุกเรื่องนะค่ะ
ปล. ฝากชื่อเล่นไว้ให้แล้วนะค่ะ อาจอ่านยากหน่อย
อ๋อ ถามได้มั้ยค่ะ ว่านิวเรียนรามรหัส อะไร (ของเรา 41อ่ะ)
^
^
^
"บทชีวิต คือบทละครที่สวรรค์กำหนด ได้บทที่เหี้ยมโหด เฝ้าโทษตัวเอง
ก่อนจากหากได้ลา ปัญหาฉันคงทุเลา เพียงได้สบตาทุกข์คงบรรเทา..."
อันนี้หรือเปล่าคะ ^^
นิวเคยฟังหรือเปล่าอ่ะ..
ปล. Love KJJ เหมือนกันค่ะ อิอิ
=@PurPle SuN@ ช่ายแล้วค่ะ ท่อนนี้ละค่ะ ปล. รักคิมแจ(มากมาย)เหมือนกัน ยินดีที่ได้รู้จักนะค่ะ
-
อิอิอิ แฟนคลับสองคนมาเจอกันโดยมิได้นัดหมาย สวัสดีครับแจ๊ ตอนี้ผมก็เรื่อยๆนะ
ชีวิตปรับเปลี่ยนไปตาม แต่ที่ควรจะเป็น เรื่องหลักๆคงเป็นเรื่องเวลางานที่อัพเดทวันต่อวันเลย
แต่ก็ไม่เป็นไรครับ ส่วนใหญ่ก็ยืนพื้นในรอบเช้าแล้วล่ะ จะเหนื่อยก็ตรงพ่อสามชายที่วนเวียนอยู่ใกล้ๆนี่ล่ะ
-
อิอิอิ แฟนคลับสองคนมาเจอกันโดยมิได้นัดหมาย สวัสดีครับแจ๊ ตอนี้ผมก็เรื่อยๆนะ
ชีวิตปรับเปลี่ยนไปตาม แต่ที่ควรจะเป็น เรื่องหลักๆคงเป็นเรื่องเวลางานที่อัพเดทวันต่อวันเลย
แต่ก็ไม่เป็นไรครับ ส่วนใหญ่ก็ยืนพื้นในรอบเช้าแล้วล่ะ จะเหนื่อยก็ตรงพ่อสามชายที่วนเวียนอยู่ใกล้ๆนี่ล่ะ
พ่อสามชาย :pigha2: :pigha2: เหนื่อยหน่อยนะ พี่นิว สู้ๆ
-
@ angshigo @
เป็นไงบ้างจ๊ะ วันนี้
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O
งานก็ดี บรรยากาศก็ดี
นินเดินมาบ้าง นะเดินมาบ้าง มีน้องอีกคน คนนี้ท่าจะหนักกว่าเพื่อน
@ angshigo @
ใครอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O
น้องเค้าเป็นพนักงานเสริฟ
พอดีน้องเค้าเดินมาคุยกะเรา พี่ที่เป็นกุ๊ก เค้าชงกาแฟและปิ้งขนมปังมาให้เรา
พี่เค้าพูดว่า "คนหน้าตาไม่ดีอย่างพี่ ต้องถอยออกไปก่อนป่ะ"
@ angshigo @
หน้าตาดีเหรอน้องคนนั้นอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O
เราก็บอกว่า "อย่าเลย ไม่ได้มีไร แค่คุยกันเฉยๆ"
น้องเค้าก็หล่อดี ขาวตี๋ แต่เตี้ยอ่ะ
เตี้ยกว่าเราอีก
ทีนี้ พี่ที่เป็นกุ๊กเลยเอากาแฟกะขนมปังมาให้เรา
@ angshigo @
เพิ่งเคยคุยกันเหรอ ชื่อไรอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O
ก็เจอกันเรื่อยๆ แต่น้องเค้าอยู่รอบเช้าไง บ่ายสามครึ่งเค้าก็กลับแต่ก่อนเราก็แค่ทักกัน
ก็พอดีคุยๆกันเรื่อยเปื่อย นินก็เดินมาถามว่าสั่งข้าวมั้ย เราก็หันไปบอกว่าสั่งแล้วก็หยิบเงินให้
@ angshigo @
อ้อ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O
แต่ก่อนหน้านี้น้องเค้าเคยเดินมาบอกว่า "พี่ตาสวยจัง"
@ angshigo @
5555555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O
เราก็เลยบอกว่า "พี่ใส่คอนแทกสีฟ้าอ่ะ"
@ angshigo @
มาแอบมองตอนไหนเนี่ย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O
คือมายืนเกาะเคาท์เตอร์เลยไง
แล้วเราก็เขียนนั่นนี่อยู่
เงยหน้าไปเจอเค้ามองเราก็ยิ้มให้ เพราะตอนนั้นไม่ได้รู้จักไรกัน แม้แต่ชื่อ
เอ มาแนวเดียวกะนายนะเนอะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O
พอเค้าเห็นเรายิ้มให้เลยถามว่าทำไมตาสวยจัง เราก็บอกไปอย่างนั้นล่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O
น้องเค้าเลยบอกว่า "อ้าว ผมนึกว่าปกติพี่ตาสวยอยู่แล้ว"
ตอนหลังก็แบบว่ามาทักเราทุกวัน
@ angshigo @
แหม ปากหวานแฮะ
ว่าแต่เดี๋ยวนี้นินเค้าแย่งหน้าที่คุณพ่อบ้านแล้วเหรอ
รับ-ส่ง แล้วยังมาถามเรื่องข้าวอีกอ่ะ
โถ เค้าสงสารนะอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O
เราก็หยิบตังให้นิน พี่เต๋าที่เป้นกุ๊กน่ะ แกก็แซวว่า
"โห ตะกี้ยืนจีบหนุ่มอยู่ดีๆ พอนินเดินมาก็หันไปหานินเฉยเลย"
@ angshigo @
55555 แล้วไงอีก
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O
เราก็บอกว่า "เอ้า ก็จะหยิบเงินฝากเค้าซื้อข้าวอ่ะ"
พี่เต๋ายังไม่จบ เสี้ยมต่อ
"เนี่ยถ้าเป็นคนไม่หล่ออย่างพี่นิวไม่สนก็ว่าไปอย่าง นี่หนุ่มก็หล่อ แต่นินยังหล่อกว่าอีกใช่ป่ะ"
เราก็บอกว่า "พี่เต๋าพอเลย เสี้ยมตลอด แล้วนิวก็ไม่ได้จีบน้องเค้าด้วย"
@ angshigo @
แล้วนินว่าไงป่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O
นินก็เลยบอกว่า "นิวไม่ทำง้นหรอก ผมรู้"
@ angshigo @
แหมมมมมมมมมมมมม
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O
หนุ่มเลยบอกว่า "พี่ไม่จีบผม งั้นผมจีบพี่นิวละกัน"
พี่เต๋าปรบมือ เสียงดังลั่น บอกว่า "หนุ่มนี่ได้ใจอย่างแรง"
@ angshigo @
เอาแล้วสิ คุณกัปตัน เพิ่มคู่แข่งมาอีก 1
555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O
นินหันไปถามหนุ่มว่า "จะกินข้าวป่ะ"
เพราะหนุ่มก็ฝากนินสั่งข้าวไง
@ angshigo @
555 ออกแนวฉุนๆ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O
หนุ่มก็หัวเราะ บอกว่ากินคร้าบบบ แล้วชิ่งออกไปก่อน
พี่เต๋าก็เดินไปด้วย
ทิ้งท้ายกะเราว่า "กินให้หมดนะเมียจ๋า พี่ชงสุดฝีมือเลย"
เราต้องยกมือขึ้นห้ามเลย
บอกว่า "หยุดเล่นได้ละ เด๋วขายไม่ออก"
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O
พอทุกคนไปหมด
นินก็บอกว่า "อย่านะ"
@ angshigo @
แสดงว่าวันนี้คุณนินเค้าก็เทียวไปเทียวมากันท่าเค้าไปหมดอ่ะดิ
อย่าไรคะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O
ทรายที่เป็นแคชเชียร์อ่ะ มันก็แบบว่าแซวไง "โอ๊ย คุงนายที่สามนี่เสน่ห์แรงเกินไปละ"
แล้วก็บอกนินว่าให้มาเซนต์เบิกบิลให้ด้วย
@ angshigo @
55555
@ angshigo @
แหม ดีนะคุณนายที่สองไม่อยู่ในเหตุการณ์ ไม่งั้นนะ 555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O
เราก็เลยบอกว่า "อาจู ลื้ออิจฉาอั้ว ชิมิ ลื้อนี่มังเด็กขี้อิจฉาน๊า แต่ไมเปงราย ยังไงลื้อก็รับใช้อั๊วล่ายหล่างจายมาตลอด"
แล้วก็หันไปบอกนินว่า "ลื้อก็ไปทำงานทำกางสิไป จะมาเสียเวลากะอั๊วทามมาย"
@ angshigo @
กร๊ากกกกกกกก
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O
นินก็เดินเกาหัวออกไป
@ angshigo @
แหม อุตส่าห์จะอยู่แสดงตัว
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O
นินก็ไปเตรียมห้องจัดเลี้ยง
หนุ่มก็เดินมาป้วนเปี้ยนตลอด
แล้วบอกว่า "ผมจีบพี่ได้ป่ะ"
เราบอกว่า "เหตุผลคืออะไร"
@ angshigo @
แล้วนะอ่ะเอาจริงเหรอเนี่ย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O
หนุ่มบอกว่า "ผมชอบพี่ พี่ไม่กินเหล้า ไม่เที่ยวกลางคืน พูดก็เพราะ ใจดีอีกด้วย"
เราก็เลยหัวเราะ แล้วลูบหน้าน้องเค้าเบาๆ จับคางเขย่าๆบอกว่า "เด็กน้อย เธอยังไม่รู้จักความร้ายของพี่หรอกจ้ะ"
@ angshigo @
กร๊ากกกกกกก
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
นะก็เดินมาช่วงนี้แหล่ะ
@ angshigo @
ไม่เที่ยวกลางคืน...แต่เมาแล้วค้างเลย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O
ถูกกกกกกกกกก
@ angshigo @
ได้เห็นชอตเด็ดอีกแล้วสิ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O
ขอบคุณนะะอัง ที่ช่วยย้ำเตือน
ช่ายย
@ angshigo @
พูดเพราะ.......ก็เพราะจริงอ่ะเนอะ 555 ใจดี.....กับเด็กๆอ่ะดิ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O
นะเดินมายืนเบียดๆ บอกว่า "ผมขอคุยเรื่องงานก่อนได้ป่ะ" หนุ่มก็มองเอ๋อๆแล้วก็เลี่ยงไปเอง
@ angshigo @
อิอิ เค้าล้อเล่นอ่ะ อย่าโกรธเค้าน๊า
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O
นะก็ถามว่า "สั่งข้าวแล้วเหรอ ทำไมไม่สั่งกะผม ผมก็ต้องสังเหมือนกัน"
จ้า ไม่โกรธหรอก อิอิ
@ angshigo @
นั่น เค้ามาทวงหน้าที่แล้วไง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O
เราก็บอกว่า พี่นึกได้ก็11โมงละทรายก็บอกว่าป่านนี้พี่นะสั่งข้าวแล้วล่ะ ไม่ทันแล้ว
เราก็ไม่สั่งดิ แต่นะบอกว่า "ถ้าพี่สั่ง ผมโทร.สั่งให้ก็ได้"
เราก็บอกว่า "ไม่เป็นไร พี่สั่งแล้วอ่ะ"
นะก็ยืนมองเราเฉยๆไม่พูดไร
@ angshigo @
งอนอีกดิ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O
เราก็ทำนั่นนี่ไปเรื่อยๆ
นะก็ถามว่า "ไม่บอกผมหน่อยเหรอว่าผัดไทอร่อยมั้ย"
ทรายก็แทรกก่อนว่า "อร่อยดีพี่นะ แต่ให้น้อย ทรายกินไม่อิ่ม"
นะก็หันไปบอกว่า "ไม่ได้ถาม"
ทรายเถียงว่า "ก็ชั้นอยากบอกไง"
นะก็เลยหันมาถามว่า "แล้วคนที่ผมตั้งใจซื้อให้ล่ะ ว่าไง"
เรางี้อึ้งเลย ทำไรไม่ถูก
นึกในใจว่า "เอาแล้วกู อยู่เช้าแรกก็เจอเลย"
แต่ก็ตอบนะไปว่า "ผัดไทก็อร่อยดี แต่มันอร่อยมากเพราะคนซื้อตั้งใจซื้อให้นี่แหล่ะ"
เท่านั้นล่ะ นะก็เดินยิ้มหน้าแดงลงไปเอง
@ angshigo @
เออ หยอดเข้าไป
มันจะได้เลิกบ้า 55
จริงๆอ่ะ อยากได้ยินแค่นี้แหละ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O
555555555
แต่ นะก็มาเรื่อยๆ เพราะต้องมาคืนกุญแจห้องมั่ง มาเปิดห้องมั่งไง
ส่วนหนุ่มอยู่บนฟร้อนท์ตลอด
ฟร้อนติดกะห้องอาหารเลย
พอดีเราเปิดเพลงฟัง หนุ่มก็เลยเดินมายืนฟัง
แล้วพอดีมันมีเพลงเพียงแค่ใจเรารักกัน ของปนัดดาร้องกะใครสักคนนี่แหล่ะ
หนุ่มก็เลยถามว่า "เพลงไรอ่ะพี่"
@ angshigo @
แหม เกิดไม่ทันเหรอคะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O
น่าจะ
เพิ่ง22เอง
เราก็บอกชื่อเพลง น้องมันก็บอกว่า ผมชอบจัง น่ารักดี
เราก็บอกว่า เค้าเอามาร้องใหม่อ่ะ ใช้เป็นเพลงแต่งงานมั้ง ไม่แน่ใจ
@ angshigo @
เดี๋ยวนะ พนักงานเสิร์ฟเนี่ยไม่ได้อยู่ในห้องอาหารกะนินใช่ป่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O
หนุ่มก็บอกว่า "ไม่ผมหมายถึงพี่อ่ะ น่ารักดี ผมชอบ"
อยู่กะนินเป็นลูกน้องนินอีกที
แต่พอดีนินลงไปดูงานที่ห้หนุ่มก็เลยเดินไปมาบ่อยๆ
องจัดเลี้ยง
@ angshigo @
กร๊ากกกกก
ต๊ายหนุ่มคะ มายุ่งกะของหวงคุณกัปตัน เดี๋ยวไม่ก้าวหน้าทางการงานนะ
55
นิวเอ๊ย นี่แค่วันแรกนะเนี่ย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O
แต่วันนี้ออกตัวแรงมาตั้งแต่เจอหน้าตอนเช้าเลยเจ้าหนุ่มอ่ะ
คือเราลงรถกะนิน แล้ววิ่งไปเซนต์ชื่อ แล้วเดินกลับมาทางด้านหน้า
คนอื่นที่เจอเราเข้าบ่ายเมื่อวาน ก็จะถามว่า "เอ้า เข้าเช้าเหรอ" รึไม่ก็ "ทำไมมาเข้าเช้าล่ะ"
@ angshigo @
แล้วหนุ่มทักว่าไง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O
เจ้าหนุ่มไม่ครับ เจอปุ๊บคำถามแรกที่ทักคือ "ทำไมมาด้วยกันอ่ะ"
@ angshigo @
5555
แหม ก็เค้าสงสัยอ่ะ
นี่เป็นหนุ่มนะ ถ้าเป็นนะมันคงยืนมองตาขวางแล้วสะบัดหน้าหนีเหอะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O
นินตอบว่า "มาจากบ้านด้วยกันอ่ะ"
ว่างั้น
@ angshigo @
กร๊ากกก
นินแรงอ่ะ ไม่บอกด้วยนะว่าบ้านเดียวกันหรือเปล่า
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O
ก็นินจงใจพูดให้เค้าคิดไง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O
แต่ละคนที่มาเนี่ย ทำเราเอ๋อตลอด
แต่ละหมัดนี่ เฮ้อออออออ
ก็ไม่กลัวหรอก แต่ตั้งตัวไม่ติดอ่ะ
อ้อ.....วันก่อน เราไปลองสะบัดผ้า ลิปซิ้งให้พวกเข้าบ่ายดูมาทีละ
@ angshigo @
5555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O
ชอบใจกันใหญ่
@ angshigo @
ก็น่าอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O
ยังแซวกันเลยว่า ตรุษจีนเค้าให้ใส่ชุดจีน
เราเลยบอกว่า เราเตรียมหนีบผม จับลอนไว้แล้ว
พอถึงวันจริง ก็สวมกี่เพ้าแดง เดินสะบัดผ้ามาแต่หน้าประตูเลย
-
วันนี้ไปเจอประโยคนี้มา ไม่รู้ว่าคนอื่นๆคิดว่ามันจริงเหมือนที่เค้าพูดรึเปล่าครับ
"รักผู้หญิงเหมือนการจำนอง เอาไปฝากก็ต้องจ่ายไปตลอด
รักผู้ชายเหมือนทำประกัน เห็นคุณค่าเมื่อเรา ส่งเบี้ยชำระหมดก็ให้คืน"
-
พี่นิวมาแล้วววววว เย้เย้! :m18:หายไปไหนมานานครับพี่?
มีคนมาชอบพี่นิวเพิ่มอีกละ! สีสันมากมายในชีวิต แอบเชียร์พี่นินดีกว่า 55
ชอบอันนี้อ่าา >> "เด็กน้อย เธอยังไม่รู้จักความร้ายของพี่หรอกจ้ะ"
-
@ angshigo @ says:
วันนี้เป็นไงบ้างจ๊ะ ตกลงกลับบ้านไงอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เจ้าหนุ่มมาส่งอ่ะ
@ angshigo @ says:
โห มาแรงแซงทางโค้ง 555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เปล่า พอดี สี่โมงกว่าแล้วอ่ะ
หนุ่มเดินมาหน้าฟร้อนท์ ถามเราว่ายังไม่กลับเหรอ
เราก็บอกว่าเคลียงานอ่ะ เพราะเรารับจองห้องพักด้วยไง
@ angshigo @ says:
อืมม
@ angshigo @ says:
ว่าแต่คุณกัปตันเข้าบ่าย แล้วทราบมั้ยคะว่าลูกน้องอ่ะมาเกาะแกะแถวๆฟร้อนท์
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ก็ไม่ทราบหรอก
ถ้าพี่เต๋าไม่พูดซะกลางลาน
@ angshigo @ says:
แหม พี่เต๋านี่เปิดประเด็นได้ตลอดสิเนี่ย
แล้วคราวนี้เค้าว่าไงอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ดั๊น มาบอกว่า "นิวนี่เสน่ห์แรงนะ หนุ่มไม่ไปไหนเลย"
"แล้วตอนบ่ายนะยังซื้อข้าวมาให้อีก"
หนุ่มเสริมว่า "มานั่งกินด้วยพี่เต๋า ไม่ได้ซื้อมาฝากเฉยๆ"
@ angshigo @ says:
กร๊ากกกกกกกกกก
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นินหันขวับ "แล้วใครกินด้วยมั่ง”
@ angshigo @ says:
5555555555555
แอบงอนอีกสิ
นี่เข้าไม่ตรงกันวันเดียวนะเนี่ย มีคนแอบมาตีท้ายครัวกันใหญ่ อิอิ
ดีนะที่พรุ่งนี้หยุดพร้อมกันอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
หนุ่มบอกว่า "นั่งกินงุ้งงิ้งกันสองคน"
กร๊ากกก
@ angshigo @ says:
5555555555
แล้วนินว่าไงล่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นินไม่ทันได้ว่าหรอก
หนุ่มว่าซะหมด
บอกว่า "ผมเลยจองของหวาน ถั่วดำน้ำกะทิ รอพี่นิวมาคั้นหัวกะทิอยู่เนี่ย"
@ angshigo @ says:
55555555555555555
โห แรงอ่ะเด็กคนนี้
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นินเลยถามเราว่า "จะกลับยัง"
เราบอกว่าเด๋วโทร.หาน้าก่อน แล้วจะไปตอกบัตรด้านหลัง นินเลยอาสาไปส่ง
เพราะเค้ามีมอไซค์ให้เสิร์ฟไง ก็เลยมาส่งเรา
หนุ่มอาสามาส่ง บอกว่า "ผมก็เพิ่งเสร็จงาน กลับกะผมก็ได้"
@ angshigo @ says:
อ้าว แล้วนินล่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นินเข้าบ่าย
นินก็ไปส่งเราตอกบัตร แล้วมาส่งที่ฟร้อนท์
ตอนไปตอกบัตร รอคิวอยู่ นินบอกให้เราโทร.หาน้าก่อน จะได้ไม่ต้องรอนาน
เราก็โทร.นะ แต่น้าเราบอกว่าติดลูกค้า มาได้ห้าโมงกว่าๆ
@ angshigo @ says:
อืมม รอก็นานอ่ะเนอะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็บอกตามนั้น
นินก็บอกว่า "ผมอยู่เป็นเพื่อนได้ จนกว่าน้าจะมาเพราะป่านนี้หน่มมันก็ไปแล้วล่ะ"
@ angshigo @ says:
5555555
สรุปว่าจะอยู่กันจนกว่ามันจะไป ว่างั้น
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
คือนินคาดว่าตอนนี้หนุ่มคงไปแล่ว
เพราะเราไปช่วงแคชเชียร์หลัง ส่งรอบกัน
คือถ้าเลิกงานเราก็รอหน่อย เพราะเค้ายุ่งๆอยู่ แต่ถ้ามาเข้างาน เค้าจะรีบตอกให้ก่อน
เราก็บอกว่าเรารอได้ไม่รีบ กว่าน้าจะมาก็ห้าโมง ให้เค้าทำงานเค้าก่อนได้
นินเลยบอกว่า กว่าจะตอกบัตรเสร็จ หนุ่มก็ไปแล่ว
@ angshigo @ says:
อืมม
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
พอมาที่ฟร้อนท์
หนุ่มวิ่งมาช่วยถือกระเป๋า เสื้อคลุม
@ angshigo @ says:
อิอิ
แล้วนินว่าไงจ๊ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นินพูดว่า "ทำไมมันยังอยู่"
แต่ก็ไม่ได้แสดงอาการนะ
บ่นเฉยๆ
@ angshigo @ says:
5555555
ออกอาการนิดๆ ว่างั้น
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
อืม แต่เราก็โดนพาไปงงๆ
ฮ่าๆๆ สรุปเลยให้มาส่ง
นินบอกว่า "พี่ฝากด้วยนะ ส่งคนของพี่ดีๆล่ะ"
@ angshigo @ says:
ต๊ายยยยยยยยยย
ออกตัวกันไว้ก่อน
นินเค้าคงเฉยไม่ไหวแล้วอ่ะนิว
5555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
หนุ่มมาส่งเราที่บ้าน ถามหาบ้านนิน เราก็ชี้ให้ดูว่าอยู่อพาร์ทเมนท์ตรงข้าม
หนุ่มบอกว่า น่าอยู่
พอดี บรรดาสมุน วิ่งมารับ
เจ้าหนุ่มเลยขอเข้าไปเล่นด้วย แล้วถามว่าเราอยู่กะใคร
เราก็บอกว่าอยู่กะพ่อ เลยขอเข้ามาไหว้พ่อ
@ angshigo @ says:
แหมก้าวหน้าเร็ว
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
บอกคุณป๋าว่า "ผมหนุ่มครับ เพิ่งมารู้จักพี่นิว วันนี้มาส่งพี่เค้าเลยขอเข้ามาหวัดดีคุณพ่อ"
@ angshigo @ says:
แล้วคุณป๋าว่าไงอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ก็ทักทายปกติ ถามว่าคนนี้เหรอลูกที่ไปส่งเมื่อเช้า
เราก็บอกว่า อีกคนนึงครับ
นี่ยังไม่ได้บอกเพิ่มอีกว่า คนที่ซื้อข้าวกลางวันมาให้เป็นอีกคนนึงน่ะ
พอนะมาส่งข้าวก็เดินมายืนรอด้านหลัง โทร.เข้ามือถือเรา พอไปเจอก็เลยชวนเราไปกินข้าวด้วย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
กินๆอยู่ แผนกบัญชีเดินขบวนลงไปจ้ะ
เห็นเต็มๆ ถามนะว่าไม่มีเพื่อนกินข้าวเหรอ ลงทุนมาถึงนี่
@ angshigo @ says:
5555555555 แหม คนมันเสน่ห์แรงอ่ะนะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
พวกบอยด้วยกันแห่มาดูใหญ่ ถามว่า "นะรักโรงแรมเนาะ มาแม่งทุกวัน" นะบอกว่า "กูรักองค์กร"
@ angshigo @ says:
เช้านินไปส่ง ทั้งที่เข้างานบ่าย
กลางวันนะเอาข้าวมากินด้วย ทั้งที่เป็นวันหยุด
เย็นหนุ่มมาส่ง
555555555
ต๊ายนะ เข้าใจพูดนะเนี่ย เดียวบอกท่านประธานให้โปรโมตไปทำแผนกอื่นที่อยู่บนตึก จะได้ไม่ต้องเดินขึ้นลง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
weekก่อนเรานึกว่าจะได้หยุดวันอังคารเหมือนเดิม
นึกว่าตัวเราเองได้หยุดวันอังคาร
ปุ้ยชวนไปเดอะมอลล์
เราก็อยากแกล้งเพื่อน กะเปิดประเด็นเฉยๆ
เลยแกล้งอ้ำอึ้ง บอกว่าขอดูคิวก่อน
ฮ่าๆๆๆๆ
มันก็สงสัยว่าเรามีนัดกะใครวะ
@ angshigo @ says:
55555555555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราเพื่งรู้มะวานนี่เอง ว่านะหยุดวันอังคาร
นี่ถ้าพรุ่งนี้ปุ้ยรู้ว่า วันนี้นะหยุด ปุ้ยต้องคิดว่า คิดไว้แล้วเชียว จริงๆเราแค่แกล้งอำอ่ะ
@ angshigo @ says:
555555555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ปุ้ยกกะว่าจะสืบอยู่แล่วว่า ใครวะหยุดวันอังคาร ฮ่าๆๆๆ
@ angshigo @ says:
5555
ตรงล๊อค
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แล้วทำไม๊ต้องเป็นนะว๊าาาา มันยิ่งสงสัยๆอยู่
เป็นผู้ต้องสงสัยก็แย่แล่ว เป็นผู้ต้องหาเลยทีนี้ เต็มๆ
@ angshigo @ says:
555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
วันนี้เจอนะดูแห้งๆ เลยทักว่าพักนี้ดูผอมๆ
เราทักว่าผมอลงป่ะเนี่ย
ทำหน้าริกรี้ ว่า "พี่สังเกตด้วยเหรอ"
@ angshigo @ says:
มันเอาทุกเม็ดอ่ะ
อันไหนทำให้รู้สึกว่าเป็นที่สนใจมันรับหมดอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แต่หลังๆมาเราไม่ค่อยวีนนะ เพราะสงสารเรื่องปู่ป่วย มันเพิ่งสดชื่นขึ้นมานี่เอง
@ angshigo @ says:
จริงๆ เราว่ามันเริ่มสดชื่นตอนไอ้ sms นั่นแหล่ะ 555
เดี๋ยวไปนอนแล้วดีกว่า อ๋องมันมาป้วนเปี้ยนจะเล่นเกมส์อ่ะ
นิวก็อย่านอนดึกนะ พรุ่งนี้คุยกันใหม่
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ฝันดีจ้ะเพื่อน
-
:pigha2: :laugh: :m20: :jul3:วเราะอย่างบ้าคลั่ง พี่นิวเสน่ห์แรงมาก แล้วมุกจีบของหนุ่มๆแต่ละคนนะ ทำเอาเราขำกลิ้งเลย อิจฉานะเนี่ย มีแต่คนรุมจีบ
-
@ angshigo @ says:
ตกลงปุ้ยพูดเรื่องที่ว่ามีนัดวันอังคารหรือเปล่า
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เปล่านะ คงเพราะมีประเด็นอื่นให้เม้าท์มอย ปุ้ยคงลืม
ปุ้ยก็เลยแซวว่า "ไม่ได้เจอกันไม่กี่วัน แต่งตัวซะเริ่ด มิน่าหนุ่มๆแวะมาหน้าฟร้อนท์ไม่ได้ขาด"
@ angshigo @ says:
ปุ้ยอ่ะ เต้าข่าวไปเรื่อย
แต่เรื่องจริงอ่ะ ไม่เห็นมีใครสงสัย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
วันนี้ใส่เสื้อคอเต่าสีขาว เสื้อคลุมสีเทา กางเกงขาเดฟสีเทา ผ้าพันคอสีขาวสลับเทา
แต่ไม่ได้เซตผมจ้าาาาา หน้าม้าทั้งวัน ฮ่าๆๆๆๆ
@ angshigo @ says:
อ้าว ออกลุคคุณหนู เด็กๆไง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
หนุ่มมันจีบทั้งวัน
พูดจนเราเขินเลย
@ angshigo @ says:
หึหึ แล้วเจ้านายมันไม่เดินมาตามกลับเรอะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
มีช่วงนึง
หนุ่มบอกว่า พี่นิวกลับไงอ่ะ
ผมไปส่งมะ
เราก็บอกว่าไม่เป็นไร วันนี้กลับกะนิน
ก็เลยถามว่า ไปไหนกันต่อเปล่าอ่ะ
เราก็ถามว่าใคร
หนุ่มบอกว่า ก็ไปไหนกะหัวหน้าผมต่อป่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราบอกว่าไม่หรอก ง่วง กลับบ้านก็อาบน้ำ เล่นเนต สักพักคงหลับ
@ angshigo @ says:
ไม่ไปไหนหรอกจ้า
ตรงกลับห้องหัวหน้าหนุ่มเลย 555555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
หนุ่มบอกว่า วันหลังหัวหน้าไม่มา ผมไปส่งอีกนะ
@ angshigo @ says:
นั่น จ้องตีท้ายครัวเค้าเหรอจ๊ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราบอกว่า แล้วถ้าไปส่งพี่ จะมีไปต่อไหนป่ะ
หนุ่มบอกว่า "ไปห้องผมมั้ย จะได้จัดตามที่เคยบอก"
ฮ่าๆๆ เราชอบแซวมันไงว่า อย่ามาจีบพร่ำเพรื่อเด๋วพี่คิดจริงหรอก
มันก็บอกว่าผมเอาจริงนะพี่ จัดเต็มเลยไรงี้ เราก็ขำๆบอกไปว่า จัดเต็มไม่พอขอจัดหนัก
พอดีนินเดินมา เลยพูดเสียงดังๆว่า "หนุ่มลงไปข้างล่างไป มีงานให้ทำอีกเยอะ"
แค่จัดเต็มและจัดนานจ้า ไม่ใช่จัดหนัก
@ angshigo @ says:
55555555555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
กลับมาที่นายพ่อบ้าน
วันนี้ขึ้นมาอยู่นานเป็นชั่วโมงๆ
จนรูมบอยอีกฝั่งโทร.ถามเราว่า "พี่นิวบอยฝั่ง6อยู่นั่นมั้ย"
เราก็งงว่าทำไมมันคิดว่าเพื่อนมันมานี่วะ
เราก็ถามว่า "มีลูกค้าเชคอินเหรอ"
ทางนั้นก็ตอบว่า "ผมหานะไม่เจอ ก็คิดว่าคงไปที่ฟร้อนท์"
เราเลยตอบว่า "อืม อยู่นี่แหล่ะ เด๋วให้ลงไปเลยก็ได้"
@ angshigo @ says:
แหม มาถูกทาง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นะพูดขึ้นมาว่า "ไล่แล้วเหรอ หรือมีแขกมา"
ทางนั้นเลยพูดมาตามสายว่า "ทำไมพักนี้มาเฝ้าฟร้อนท์ทุกวันเลย"
@ angshigo @ says:
หัวใจขอมา
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
บอกนะว่า ไม่มีแขกแต่ขึ้นมานานแล้ว นะลงไปเฝ้าที่กบดานของตัวเองก่อนไป
@ angshigo @ says:
5555 ที่กบดานเลยเหรอ มันคงอยากมากบดานแถวฟร้อนท์แทนอ่ะ
พอนะจะเดินลงไป เราก็แกล้งท้วงว่า "นะ(ทอดเสียงเบาๆ) จะไปแล้วเหรออออ"
@ angshigo @ says:
ยังต้องห่วงเรื่องพ่อบ้านใกล้ชิด คิดไม่ซื่ออีก 555
นี่ก็ไปหยอดเค้าจัง เดี๋ยวเค้าก็แอบมาอีกแหละน่าไม่ต้องห่วง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นะหันมายิ้ม "เด๋วผมมาใหม่ ยังไม่กลับไม่ใช่เหรอ"
เราก็ขำๆ ทีนี้มาอีกรอบ
@ angshigo @ says:
เห็นไม๊ ว่าไว้ผิดที่ไหน
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
คุยเรื่องร้านข้าวว่าร้านน่ะอยู่แถวบ้านเรา แต่เราไม่เจอร้านนี้
@ angshigo @ says:
ร้านสุกี้แห้งอ่ะเหรอ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
คุยไปคุยมา เราก็บอกว่า "พี่คงไม่หาแล้วล่ะ รอให้นะซื้อให้ดีกว่า"
อือ
ได้กินแล้ว แต่ให้ไปซื้อเองไม่รู้ว่าร้านไหน
แต่นะก้บอกว่าร้านในเคหะอ่ะแหล่ะ เราก็บอกว่าไม่เจออ่ะ ไว้ให้ซื้ออีกดีกว่า
นะก็บอกว่าได้ ถ้าของอร่อยๆผมหามาให้พี่ได้อยู่แล้ว
เราก็บอกว่า "อืม"
นะถามว่า แล้วอร่อยป่ะ เราก็บอกว่า ถามอีกแระ วันนั้นก็บอกแล้วไง
นะก็บอกว่า "ผมก็ว่าถามแล้ว แต่ไม่แน่ใจไง เลยอยากฟังซ้ำอีกทีว่าพี่ชอบมั้ย อร่อยป่ะ"
@ angshigo @ says:
ต๊ายยยย อยากฟังซ้ำบ่อยๆอ่ะ
คนซื้อตั้งใจซื้อมาให้ เลยอร่อยมากเป็นพิเศษอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็บอกว่า "นะอ่ะไม่เคยใส่ใคำพูดพี่เลย"
"พี่พูดแล้วพูดอีกทำไมยังลืม ใส่ใจพี่บ้างดิ"
@ angshigo @ says:
หึหึ
อ้อนเข้าไป มันจะได้ยิ่งหลง 55
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นะก็บอกว่า "ใส่ใจดิแต่ผมไม่แน่ใจ เลยถามอีก"
เราก็บอกว่า "อร่อยครับอร่อยมา รอนานก็ยังอร่อย"
ฮ่าๆๆๆ
นะบอก "พี่เชื่อผมได้เลยเรื่องของกิน"
@ angshigo @ says:
อ่ะจ้า
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็แซวว่า "เชื่อได้เรื่องเดียวนี่แหล่ะ เรื่องอื่นไมรู้พูดจริงป่ะ"
นะก็หลิ่วตาทำนองว่า อีกแระ
เราก็เลยแซวว่า "เรื่องเมียไง บอกว่าไม่มีๆ ไม่รู้เชื่อได้มั้ย"
@ angshigo @ says:
5555555555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นะก็บอกว่า "ก็เลิกแล่วอ่ะ ไม่มีใครแล้ว นี่ถ้าไม่เชื่ออีกเค้าโป้งตัวเองด้วย" แล้วมันก็ยกนิ้วโป้งใส่เรา ทำปากตุ่ย
@ angshigo @ says:
ต๊ายยยยยยยยยยย น่ารักไปมั้ยเนี่ย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราหัวเราะลั่นเลย
ถามว่า "คิดว่าน่ารักเหรอ"
@ angshigo @ says:
หยอกล้อกันเข้าไป๊
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นะก็ไวมากสวนมาว่า "ไม่น่ารักหรอก เพราะไม่เห็นรักซะที"
@ angshigo @ says:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด โดนค่ะโดน
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ชาวบ้านชาวเมืองไม่รู้มาากไหน ฮิ้ววววววว งี้
@ angshigo @ says:
5555555555555
@ angshigo @ says:
แล้วนี่ดีขึ้นหรือยัง ยังรู้สึกไม่สบายอยู่หรือเปล่า
5555555
ไปนอนไป เดี๋ยวนอนดึกหน้าไม่ใส
อิอิ เดี๋ยวเพื่อนก็จะไปนอนเหมือนกัน พร่งนี้ประชุม 10 โมง T_T
ชีวิตมันเศร้า หายไปแอบอ่านไรอีกเนี่ย เงียบเชียว
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ไปเตรียมผ้าพันคอ
@ angshigo @ says:
5555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เพิ่งนึกเรื่องผ้าพันคอได้อ่ะ
อิอิ ไปนอนกันไป
@ angshigo @ says:
จ้า
คร้าบบบบบบบบ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ฝันดีจ้ะ
-
อืม บางทีผมมาคิดๆดูแล้ว ผมว่าชักสงสารทุกคนนะ
แม้ว่านิวจะไม่ได้ให้ความหวังใครก็เถอะ แต่ไปๆมาๆผมว่ามันยิ่งกลายเป็นให้ความหวังไปซะแล้วสิ
เพราะถ้าเ็ป็นงั้นทุกๆคนที่เข้ามาก็คงต้องผิดหวังละมั๊ง น่าสงสารนา
แต่ก็อยู่ที่นิวอะครับ ผมว่านิวก็คงรู้ดีว่าควรทำไงต่อไปเนอะ
o13
-
แบบนี้ ยกตำแหน่ง นางงามมิตรภาพ ให้นิวไปปครองเลย o13
-
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
วันนี้ก็ยุ่งเรื่องงานมากกกกกก
@ angshigo @ says:
แขกเยอะเหรอ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เมื่อวานมีกรุ๊ปเข้า และจ่ายทีเดียวตอนเชคเอาท์
@ angshigo @ says:
กลับช้าหรือเปล่า
โอ้ งานช้างอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
กลับสี่โมงเป๊ะ
@ angshigo @ says:
แวะที่ไหนหรือเปล่าจ๊ะ หึหึ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
พอดีว่าเสร็จตั้งแต่สายๆอ่ะ เคลียร์เงิน 27,519 แบงค์ร้อยล้วนๆ
@ angshigo @ says:
นั่นแหละ ก็เห็นบ่นว่านับเงินน้อยไง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
คิดดู๊ นับด้วยมือ
คราวนี้มากกกกกกกกกกกก เต็มๆ
@ angshigo @ says:
555 ให้พนักงานแบงค์สอนนับมั้ยจ๊ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ไม่เป็นไรจ๊ะ
ก็นับได้แหล่ะ แต่แอบเซ็งว่า ทำไมไม่เอาแบงค์พันมาจ่ายวะ
@ angshigo @ says:
5555
เค้ากลัวเสร็จเร็วอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ดีหน่อย ที่แบงค์ร้อยใบสุดท้าย
ต้องทอนแขก81บาทแขกให้เราทั้งหมด เราก็เลยหายเมื่อยมือ
@ angshigo @ says:
ต๊ายยยยย เป็นกำลังใจที่ดี
แล้วตกลง กลับบ้านเลย หรือหนีไปเที่ยวไหนมา
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ก็ไปกินข้าวเฉยๆ
เพราะวันนี้ไม่ได้เจอกันเลย
@ angshigo @ says:
ยุ่งๆ สิ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ทั้งนะทั้งนิน ไปช่วยเตรียมงานเลี้ยงโต๊ะจีนนอกสถานที่
@ angshigo @ says:
โถ เหงาแย่ แล้วน้องหนุ่มล่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราอยู่ในโรงแรมก็เคลียร์กรุ๊ปแขก ทั้งเรื่องเงินเรื่องเวลาเชคเอาท์
ก็เหลือหนุ่มคนเดียวอ่ะ
วันนี้เงยหน้ามาทีไรก็เจอแต่หนุ่มมายืนเกาะ
@ angshigo @ says:
555555555
โอกาสอำนวย ไม่มีคนคอยตามกลับไปทำงานไง
แล้วไหงนะไปเตรียมงานเลี้ยง แล้วหน่มมันไม่ต้องไปอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
จริง แต่ก็ดีนะ ได้หนุ่มช่วยยกของให้แขก
ก็เสิร์ฟต้องอยู่ส่งของให้แขก
เลยส่งกัปตันไปคนนึง
ส่วนรูมบอยก็ให้นะกะแบงค์ไป เพราะอยู่มานานรู้งานไง
@ angshigo @ says:
อ้อ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
พอดีรูมบอยคนใหม่ฝั่ง5มาเพิ่มอีกคน ก็เลยแบ่งมาฝั่ง6คนนึง
@ angshigo @ says:
สรุปว่ายุ่งกันทั้งคู่สิวันนี้อ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ช่าย
@ angshigo @ says:
แล้วนินกะนะเสร็จงานกลับมากันกี่โมงล่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
มาถึงบ่ายสองมั้งนะ เพราะนะมาที่ฟร้อนท์ตอนบ่ายสอง
แต่นินมาตอนบ่ายสามคงแวะกินข้าวก่อน เพราะบอกเราว่าไม่ต้องรอกินกลางวัน
@ angshigo @ says:
แล้วคุณพ่อบ้านไม่กลับมาอ้อนแย่เหรอว่าเหนื่อยอ่ะ
@ angshigo @ says:
โอ้ กินข้าวซะช้าเชียว
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ที่ไหนได้ เราเองก็กินข้าวไม่หมดซะที กินตั้งแต่เที่ยงยันบ่ายสาม ก็กินไม่หมด
กินๆอยู่แขกเชคอิน กินๆอยู่รับจองห้องประชุม โทร.ถามแขก โทร.หาท่านประธาน
โทร.ไป โทร.มาลืมกินต่อ ทำจนรอบบ่ายมาอ่ะ เราเพิ่งปิดรอบ แล้วค่อยกินข้าวต่อ
@ angshigo @ says:
อยู่คนเดียวเหรอ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ขอพี่อรกะปุ้ยว่า ขอปิดรอบตอนบ่ายสามเลยนะ
คือถ้ามีแขกเชคอินให้ลงเวลาหลังบ่ายสามครึ่งไง
เราอ่ะ คนเดียวตลอดถึงบอกไงว่าเพราะเราอยู่คนเดียวนี่ล่ะ
คนอื่นถึงสงสัยว่า ทำไมนะชอบขึ้นมาหน้าฟร้อนท์ ประมาณว่า ไม่มีตัวสับขาหลอก
@ angshigo @ says:
อืมม ทำไมนิวอยู่คนเดียวบ่อยๆ
5555
ไม่มีปุ้ยว่างั้น
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ก็รอบเช้าจริงๆมันไม่ยุ่งนักหรอก
ตอนเช้าไปถึง ใบกำกับภาษี บางส่วนโอก็ทำไว้ให้
เราก็ทำอีกนิดเดียว ที่เหลือก็ลงเวลาเชคเอาท์ตอนแขกคืนกุญแจ ไม่ก็ทำพักต่อ
@angshigo @ says:
อ้าวก็เห็นตอนเบนซ์อยู่ ยังมี 2 คนอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ก็ตอนนั้นเบนซ์ต้องเรียนงานเรื่องรับจองห้องไง
@ angshigo @ says:
นิวก็ต้องเรียนนิ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แต่เราเก่งไง
ฮ่าๆๆๆ
@ angshigo @ says:
555555555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
จะบอกว่าไงดีล่ะ ก็อย่างที่อังบอก ถ้าเราว่าเราทำได้ เราก็ทำได้
@ angshigo @ says:
จริงจ้า
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แล้วเหมือนกะว่า เบนซ์เคยพูดทำนองว่า ทำไม่เป็น
ทำไม่ได้ งานยุ่งแบ่งเวลาไม่ได้ ต้องขอคนช่วยสักคน
@ angshigo @ says:
แบ่งไม่ได้ หรือแบ่งไม่เป้นหว่า
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
คือคนนึงรับเชคเอาท์ เบนซ์ก็ไปเรียนงาน
แต่เราอ่ะบอกท่านแต่แรกเลยว่า มีไรต้องทำบ้าง
จะได้ศึกษาล่วงหน้า อ่านคู่มือ ถามคุณเก๋ ต้งแต่ยังไม่มีลูกค้าติดต่อมา
@ angshigo @ says:
สรุปว่า ไปเรียนงาน แล้วก็ไม่ทำงาน ว่างั้น
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ทีนี้วันนี้มีลูกค้าโทร.มา เราก็มีข้อมูลมากพอจะคุยกะลูกค้า
และนำรายละเอียดเรียนปรึกษาท่านไง อือ อย่างเบนซ์ก็คงปามานนั้น
วันนี้พอคุยกะลูกค้าก็โทร.เข้ามือถือท่าน แจ้งว่าบอกไรลูกค้าไปมั่งและท่านจะให้คำแนะนำไรมั่ง
@ angshigo @ says:
ความตั้งใจมันผิดกันไงนิว
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แล้วก็เอารายละเอียดลงlog bookให้พี่ที่แผนกบัญชีอ่าน
เพราะโทร.ไปบอกแต่เค้ายุ่งเรื่องเงินเดือน
ก็เลยปิดรอบเร็วเพื่อขายงานห้องประชุม
จริงๆไม่มีไรยากหรอก เรากางเอกสารออกอ่านเลย
คุยทางโทรศัพท์นี่ เค้าไม่รู้หรอก เราก็แค่พูดเนียนๆ
ไม่ตะกุกตะกัก เค้าก็คิดว่าเราชำนาญไปเองแหล่ะ
แล้วก็บอกลูกค้าเลยว่า ถ้าจะติดต่อครั้งหน้าให้ติดต่อนิวได้เลย
คือรับงานเอง ไม่โยนไปบัญชี พอบัญชีทราบเค้าก็พอใจ ว่าเราแบ่งเบางานเค้าได้
@ angshigo @ says:
ต๊ายยยยย เพื่อนเราเก่งนะเนี่ย 555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ไม่หรอก
ก็ทำไปตามขั้นตอน อะไรไม่รู้ไม่ชัวร์ โทร.หาท่านประธานจ้ะ
เราเป็นคนเข้าผู้ใหญ่เป็นด้วยมั้ง เลยไม่กลัวที่จะคุยกะท่าน
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แต่พักนี้มีแต่คนพูดว่า ฟร้อนท์รอบเช้าคึกคัก เพราะคนช่างพูดมาอยู่ไง
@ angshigo @ says:
555
แล้วยังคึกคัก เพราะมีผู้มาเยี่ยมไม่ได้ขาด
ว่าแต่วันนี้กลับมาถึงนะมันก็มารายงานตัวเลยเหรอ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
รายงานตัวตั้งแต่ก่อนไปอีก วันนี้นะเดินเอากุญแจห้องพักมาให้
บอกเราว่า เด๋วผมไม่อยู่นะ เราก็งงว่าจะไปไหนวะก็ตอกบัตรแล้วห้ามออกนี่
นะเลยบอกว่า "ไปจัดโต๊ะงานเลี้ยง"
เราก็งงๆว่า "อ้าวทำไมต้องให้บอยไปอ่ะ"
นะบอกว่า "คนสำคัญไง"
เราบอกว่า "เหรออออออออออออออออออออ"
@ angshigo @ says:
ต๊ายยยยยยยยย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นะเลยหยอดว่า "แล้วพี่เห็นผมสำคัญมั่งม้ยล่ะ"
@ angshigo @ says:
กล้าเล่นอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
พูดแล้วนะคงเขินเลยยิ้มๆก้มหน้าเดินไป
เราก็ไม่ได้คิดไรเลย ด้วยความปากไวกว่าสมอง พูดสวนไปว่า "ไม่สำคัญจะถามเหรอว่าไปไหน"
นะวิ่งกลับมาเลย "พี่จะกินไรมั้ย ผมเลี้ยง" เราบอกว่าไปทำงาน จะอู้เอาเวลาไปซื้อของได้ไง
@ angshigo @ says:
5555555555555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นะบอกว่า "เอาเหอะ มีไรที่พี่อยากได้ แล้วผมไม่ให้มั่ง"
@ angshigo @ says:
แล้วตกลงมันซื้อไรมาให้ป่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ซื้อนมไทยเดนมาร์คมาฝาก
เราชอบยี่ห้อนี้อ่ะ
ซื้อหวานกล่องนึง ชอคโกแลตกล่องนึง
@ angshigo @ says:
เอาใจเก่ง+ปากหวานเงี้ย มิน่าเพื่อนเราเริ่มหวั่นไหว 555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
พอเอามาให้เราก็บอกว่า
"นะทำให้พี่เสียนิสัยแล้ว ต่อไปถ้าอยากกินของอร่อยแต่ไม่มีนะซื้อให้พี่ก็แย่เลย"
นะก็บอกว่า
"แค่พี่นึกถึงผมก็พอ โทร.บอกก็ได้ ถ้าผมหยุดก็จะซื้อมาให้ แต่ถ้าว่างๆผมไปรับพาไปกิน"
@ angshigo @ says:
หึหึ
แค่นึกถึง ก็รับรู้ได้เลยเหรอจ๊ะ พ่อหนุ่ม
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราบอกว่า "อย่าเลยนะ เด๋วอีกหน่อยพี่ก็ขาดนะไม่ได้หรอก"
นะเขินใหญ่เลย
ยิ้มไม่หุบ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
อย่างตอนเช้า นะขึ้นมายืนคุยตั้งนาน
แล้วบอกว่า "เอ้าตั้งใจเอากุญแจมาคืน ลืมซะงั้น"
ก็เลยเดินสองสามรอบ อีกรอบเอากุญแจมาให้แล้วบอกว่าจะไม่อยู่
แล้วมาอีกทีตอนบ่ายสองก่อน แล้วก็เย็น
@ angshigo @ says:
เออ มันมาบ่อยมากอ่ะ
แล้วคุณกัปตันล่ะคะ ก่อนไปมารายงานก่อนหรือเปล่า
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
มาบอกว่าให้เรากินข้าวเลยไม่ต้องรอแล้วก้มาถามว่าจะกินไรจะสั่งให้ก่อน
รอข้าวมาให้แล้วค่อยไปช่วยเค้า
เราก็บอกว่าไม่เป็นไร สั่งไว้แล้วไปทำงานก็ได้ เรารอข้าวเอง
@ angshigo @ says:
อืมม ก็เป็นห่วงอ่ะ อิอิ
นี่ เวลาหนุ่มกับนะ มาวนๆเวียนๆเนี่ย นินเค้าดูออกอาการไม่พอใจ หึงหวงบ้างป่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ก็มีแบบมายืนจ้องบ้าง มายืนมองบ้าง ไม่ก็ไล่หนุ่มไปทำงาน
แต่นินไม่มีอำนาจสั่งการนะได้ก็เลยปล่อยไป นะก็ไม่แคร์ คุยได้เรื่อยๆ
@ angshigo @ says:
5555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ยืนนานจนนินเป็นฝ่ายแยกไปก่อนอะ
@ angshigo @ says:
แล้วงอนมั้ย หรือไปเฉยๆ
เคยพูดกับนิวหรือเปล่าว่าไม่ชอบใจอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
พูดแค่ว่า อย่าไปยุ่งมากเลย พวกนี้กะล่อน
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เออ วันนี้นุ่นมาเล่าให้ฟังว่า ทะลาะกะแฟนอ่ะ
แฟนเค้าไม่กลับบ้านไง แล้วโทร.ตามก็ไม่รับสาย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
พอเจอกันตอนตี1 ก็แบบปรีดใส่ แฟนนุ่นเลยบอกว่า "ถ้ายังจะอยู่ด้วยกันก็อย่าวุ่นวาย"
อืม ใช่ นุ่นบอกว่า "งั้นเลิกกันเลยมั้ย"
@ angshigo @ says:
อ้าว เวงกำ เพิ่งกลับมาอยู่กันไม่นาน ออกลายซะแล้ว
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แฟนนุ่นก็เลยว่า
"ถ้าแน่จริง วันนี้อย่ากลับบ้านนะ ถ้ากลับก็คือว่าไม่เลิกแล้วอย่ามาเซ้าซี้
แต่ถ้าคิดว่ามีทางไปก็ไม่ต้องกลับมาถ้าไปแล้วก็ไปเลย ขนของออกไปเลย เลิกกันไปเลย"
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นุ่นเลยบ่นว่า
"ไม่น่าทิ้งพี่นินเลย เครียดอ่ะ อยากคุยกะพี่นิน แต่พี่นินบอกแต่ว่ายุ่งๆ"
นุ่นสงสัยว่า แฟนเค้าแอบมีกิ๊ก
นุ่นเลยบอกว่า
"ถ้ามีก็มีเหอะ ไม่ได้สนใจหรอก เพราะตอนนั้นนุ่นก็มีพี่นินไง แต่ตอนนี้พี่นินไม่คุยกะนุ่นแล้ว"
ทีนี้ก็เห็นเดินตามนินอยู่นะเมื่อตอนเย็น
นุ่นเลิกงานก่อน แต่นินเลิกพร้อมเรา ก็เลยเดินไปขอคุยกะนิน
@ angshigo @ says:
เออ ดีเนอะคนเรา ทะเลาะกะแฟนเมื่อคืน วันนี้มาเดินตามง้อกิ๊กเก่าที่ทิ้งเค้าไปซะงั้นอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
พอดีเห็นคนที่เค้าเป็นแฟนกัน ช เป็นบอย ญ เป็นเสิร์ฟ
เค้าเดินมาอ้อนกัน แล้วแบบมีกอดไรงี้
หนุ่มก็บอกว่า "เห็นเค้าทำแล้ว เราทำอย่างเค้ามั่งนะพี่นิว"
เราบอกว่า "บ้าป่ะ"
ทางนั้นก็หอมโชว์ แล้วยุว่า "เฮ้ยทำให้เหมือนนะ ทำตามทุกอย่างเลยได้ป่ะหนุ่ม"
@ angshigo @ says:
เออ เอากันเข้าไป
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
หนุ่มบอกว่า สบายมาก อยากอยู่แล้ว แล้วก็เดินมากอดเราเฉยเลย
@ angshigo @ says:
555555555
โอเค ไปนอนไป ฝันดีนะจ๊ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
คร้าบบบบบบบบ
@ angshigo @ says:
555 จ้า
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ฝันดี
@ angshigo @ says:
ฝันดีจ้า
-
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O พูดว่า:
ประชุมเครียดป่ะวันนี้
@ angshigo @ พูดว่า:
ม่ายเท่าไหร่จ้า
เพราะเพื่อนประชุมไปเล่นเกมส์ทำฟาร์มไป
55555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O พูดว่า:
อ่ะนะ แบ่งโสตประสาทดี๊ดี
@ angshigo @ พูดว่า:
อิอิ
นั่งอยู่สักพัก พี่นก (หัวหน้าอ่ะ) เดินมาบอกว่า "อังมานี่ดีกว่า มาช่วยพี่ทำตัวเลขมา"
คาดว่าคงเห็นมันนั่งทำตัวไร้สาระอยู่เลยใช้งานซะ 555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O พูดว่า:
อิอิอิ แสดงว่าลืมทำหน้าเครียด
เค้าเลยจับได้ว่าเล่นเกมส์
@ angshigo @ พูดว่า:
ป่าว เปิดเล่นกันเห็นๆ แล้วพี่นกก็เดินผ่านด้านหลังด้วยอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O พูดว่า:
อ่อ งั้นมะมีทางเลี่ยง
@ angshigo @ พูดว่า:
แล้วไหงวันนี้ให้พ่อบ้านซื้อข้าวได้ล่ะจ๊ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O พูดว่า:
ก็หมั่นไส้กัปตัน
@ angshigo @ พูดว่า:
เอ๊า ไมอ่ะ เค้าทำไรให้
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O พูดว่า:
ก็ไม่เชิง
คือตอนเช้าก็ไปกันปกติ ทีนี้ตอนสายๆ นุ่นโทร.หานินไง
@ angshigo @ พูดว่า:
อืมม
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O พูดว่า:
บอกนินว่าไม่สบาย แต่ต้องมาทำงานตอนเย็น ถามนินว่าเลิกกี่โมง
นินก็บอกว่าบ่าย3ครึ่ง แต่ก็รอเราถึง4โมงไง
ก็มาขอเรา บอกว่า "เด๋วผมแวะไปหน่อยนะ แล้วจะกลับมารับ"
@ angshigo @ พูดว่า:
อืมม แล้วไง ก็เลยอยากไปรับเค้า
เชอะ ไปรับแล้วก็ไม่ต้องกลับมาหรอก
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O พูดว่า:
เราก็บอกว่า "เออ ก็ไปดิ เดี๋ยวรอ"
ทีนี้พอกลางวัน พอดีนะเดินขึ้นมาคุยด้วยเหมือนทุกวันอ่ะ
นะก็ถามว่าวันนี้ฝากนะซื้อข้าวมั้ย
แล้วก็เหมือนนึกได้ "อ่อ แต่วันนี้นินอยู่ งั้นผมไปละนะ"
@ angshigo @ พูดว่า:
โถถถถถถถถถ
แล้วไหงถึงไปฝากซื้อได้ล่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O พูดว่า:
เราก็เลยบอกว่า "จะรีบไปไหนอ่ะ ยังไม่ทันรับออเดอร์เลยก็ชิงละ"
นะก็เลยหันมาถามว่า "เอ้า จะกินไร"
พอดีนินเดินกลับมาจากส่งของ เพราะวันนี้หนุ่มหยุด
@ angshigo @ พูดว่า:
อืมม
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O พูดว่า:
เราก็เลยบอกว่า "ก็เคยบอกแล้วไง ข้าวของใครก็ไม่อร่อยเหมือนของนะซื้อให้หรอก"
นะวิ่งหน้าบานกลับมาเกาะเคาท์เตอร์
@ angshigo @ พูดว่า:
อิอิ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O พูดว่า:
นินกะลังจะเดินเข้ามาเลยถอยไปก่อน
@ angshigo @ พูดว่า:
แล้วนินทำหน้าไงล่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O พูดว่า:
อีกตั้งนาน กว่านะจะไป นินก็ทำหน้าหงุดหงิด
@ angshigo @ พูดว่า:
อิอิ สมน้ำหน้า เชอะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O พูดว่า:
แล้วก็เดินไปมาแถวแคชเชียร์ พอดีมีออเดอร์ด้วยไรด้วย เลยเดินบ่อย
นะก็ไม่ไปซะที
จนนะลงไปแล้วอ่ะแหล่ะ นินมาถามว่าสั่งข้าวมั้ย
เราก็บอกว่าสั่งนะซื้อให้แล้วไม่ได้ยินเหรอ
@ angshigo @ พูดว่า:
กรี้ววววววววววว
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O พูดว่า:
นินก็บอกว่า "ได้ยินแต่มาถามเพราะเป็นห่วง และเคยทำให้ทุกวันก็แค่นั้น"
@ angshigo @ พูดว่า:
โดนเหวี่ยงซะแว้ววว
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O พูดว่า:
เราก็บอกว่า "ไม่เป็นไรอ่ะ พอดีมะวานฝากนะไง วันนี้นะเลยแวะมาถาม"
@ angshigo @ พูดว่า:
แล้วนินว่าไงล่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O พูดว่า:
ก็บอกว่า "นะไม่ถามเหรอ ว่าวันอื่นใครทำให้นิวแล้วทำไรให้มั่ง"
"ทำกี่อย่าง ทำที่ไหน ทำไมไม่รู้จักถาม"
@ angshigo @ พูดว่า:
เค้าจะถามทำไม พูดแบบนี้อยากแสดงตัวเหรอจ๊ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O พูดว่า:
น่านดิเนาะ
@ angshigo @ พูดว่า:
ไอ้ "ทำกี่อย่าง ทำที่ไหน ทำไมไม่รู้จักถาม" หมายความถึงเรื่องไหนเนี่ย มันคงไม่ใช่เรื่องข้าวแล้วมั้ง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O พูดว่า:
เราก็บอกว่า "จะบอกนะเหรอ"
นินก็ว่า "นะก็ควรรู้ไว้มั่งจะได้ไม่ทำเกินหน้าที่"
@ angshigo @ พูดว่า:
หึหึ อยากหวง ทั้งที่ตัวเองก็ทำให้คนอื่นด้วยเนี่ยนะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O พูดว่า:
เราก็เลยบอกว่า "นินยังต้องไปทำหน้าที่ดูแลนุ่น ทั้งที่นุ่นก็ยังอยู่บ้านเดียวกะแฟนเค้า"
@ angshigo @ พูดว่า:
จริง
เวลาตัวเองทำไม่คิด ทีงี้จะมาแสดงตัวอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O พูดว่า:
"ทำไมนะจะห่วงเรามั่งไม่ได้"
นินก็เลยบอกว่า "นะไมมีสิทธิ์"
เราเลยสวนไปว่า "แล้วนินมีสิทธิ์มากเท่าแฟนนุ่นเค้างั้นเหรอ"
@ angshigo @ พูดว่า:
อ่ะ แล้วตอบว่าไง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O พูดว่า:
นินก็เงียบเลย แล้วบอกว่า
"มันไม่มีไรมากไปกว่าเป็นห่วงหรอกน่ะ อีกอย่างเค้าก็ยังไม่ได้ย้ายออกจากบ้านแฟนเค้าจริงๆ ผมจะทำไรได้"
@ angshigo @ พูดว่า:
หมายความว่า ถ้าเค้าย้ายออกก็จะทำ งั้น??
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O พูดว่า:
พอดีมีออเดอร์ไง นินเลยต้องไปทำงานก่อน
แต่บอกเราว่า "ผมไม่ชอบให้คนอื่นมาเกาะแกะคนของผม"
@ angshigo @ พูดว่า:
อ๋อออออออออออออ
แต่ผมไปเกาะแกะคนของคนอื่นได้
เพราะ "มันไม่มีไรมากไปกว่าเป็นห่วง งั้นเหรอ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O พูดว่า:
"ถ้านิวไม่ไล่ ผมก็จะไปบอกเค้าเองว่า อย่ามายุ่งกะนิวให้มากนัก ผมไม่ชอบ" แล้วก็เดินออกไปเลย
-
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
มาแล้ววววววววว
เข้ายากมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
นานเป็นชั่วโมงเลย
@ angshigo @ says:
จ้าาาาาาาา
@ angshigo @says:
ตกลงหลังจากนินเดินกล้บไปแล้ว มีอะไรอีกหรือเปล่า
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ก็จนนะเอาข้าวมาส่งแหล่ะ
นะถามว่า "ผมมาส่งข้าวเนี่ย นินว่าไรป่ะ"
@ angshigo @ says:
แล้วบอกนะหรือเปล่า
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็สงสัยอ่ะ ถามว่า "ทำไมนะคิดว่านินต้องว่าไรด้วย"
นะว่า "ก็ทุกทีนินซื้อไง แล้ววันนี้นินก็มา แต่ไม่ฝากเค้าซื้อไง เค้าไม่ถามเหรอ"
@ angshigo @ says:
แหม เซนต์ดี
อิอิ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
น่าจะใช่
เราก็ถามว่า "ถ้าพี่ฝากนะซื้อทุกวัน จะรบกวนป่ะ"
นะก็บอกว่า "สบายมาก งั้นผมจะขึ้นมาถามพี่ทุกวันละกันว่าจะกินไร เผื่อจะเปลี่ยนจากพริกแกงไก่"
เราก็ถึงส่งข้อความไปหาอังว่า วันนี้นะบ้าพลังสุดๆ วิ่งขึ้นวิ่งลง
@ angshigo @ says:
5555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เดี๋ยวมาเอาใบเปิดห้อง เดี๋ยวมาเอาสมุดลงรอบ เดี๋ยวมาส่งข้าว สักพักซื้อเปปซี่มาฝากอีกละ
@ angshigo @ says:
มีแรงใจดีแบบนี้นี่เอง ถึงฟิตทั้งวันอ่ะ
555
ทำคะแนนไง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แล้ววันนี้เห็นเล่าว่า ล้างโรงรถห้องพักฝั่ง6ด้วย
@ angshigo @ says:
เนี่ยตอนนี้เราก้อเริ่มเทใจมาทางนะแล้วนะ
มันดูซื้อออออออออซื่ออ่ะ 555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
คือทีแรกเราไม่รู้หรอก ช่วงนึงนะเดินมาขอทิชชู่ เราก็ให้หยิบเอาเลยที่โต๊ะอาหาร
@ angshigo @ says:
5555555555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นะบอกว่าขอยืนพักก่อน
@ angshigo @ says:
ชริ หมั่นไส้คุณพลขับ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ก็คุยเรื่อยเปื่อย
จนนะจะกลับแล้ว เราเห็นใส่รองเท้าแตะ
เลยทักว่า "เอ้า ทำไมใส่แตะล่ะ"
นะเลยบอกว่าล้างโรงรถ เราถึงรู้
@ angshigo @ says:
พลังเต็มเปี่ยมอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นะบอกว่า "นี่ตอนแรกที่บอกว่าเหนื่อยอ่ะ ไม่คิดจะถามเลยใช่ป่ะว่าไปทำไรมา"
@ angshigo @ says:
เดินขึ้นลงทั้งวัน แล้วยังมีแรงล้างโรงรถอีก 55
โอ๊ย มีตัดพ้อ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็บอกว่า "ไม่ทันคิด อิอิอิ"
@ angshigo @ says:
55555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
"แต่เห็นใส่แตะก็แปลกใจ นึกว่าหามาใส่เอง ก็เลยทักไว้ก่อน ห่วงว่าท่านมาเห็นจะงานเข้า"
นะยิ้มแป้นวิ่งแจ้นกลับมาอีก ถามว่า "ห่วงด้วยเหรอ"
@ angshigo @ says:
แหมมมมมมมมม เดี๋ยวนี้ยอมรับว่าเป็นห่วงด้วยน๊าาาาาาา 555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
อ่ะนะ
@ angshigo @ says:
น่านไง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ไม่ได้ยอมรับ แต่พูดจริงๆ
ก็ถ้ามันใส่เพราะคิดว่าท่านไม่อยู่ เกิดท่านมาเห็นล่ะก็ซวยเลย
@ angshigo @ says:
จ้าาา
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นะก็เลยบอกว่า
"ยังล้างไม่เสร็จ เนี่ยเสื้อขาวก็ถอดแขวนไว้ ใส่เสื้อแจคเกดแทน กันเปื้อน
แล้วก็มรูดซิปเสื้อให้ดู เราก็ยกมือห้ามบอกว่า "ไม่ต้อง ไม่ได้อยากเห็น"
@ angshigo @ says:
55555 กล้วเห็นแล้วห้ามใจไม่ไหว
เขินเหรอจ๊ะ
กร๊ากกกกกกกกกกกกกก
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นะเลยบอกว่า "ผมใส่เสื้อยืดข้างใน อะไรเนี่ย คิดมากนะเราน่ะ"
เราก็เลยไล่ลงไปทำงานตามเดิม
แต่พอหายไปพักใหญ่ๆ ก็มาใหม่
@ angshigo @ says:
5555555555 เด็กรู้ทันอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
คราวนี้ถลกขากางเกงมาเลยบอกว่า "มาคราวนี้เต็มที่กว่าเดิมอีก"
แล้วก็มาให้ทรายทำป้ายชื่อให้ใหม่ บอกว่าอันเก่าเปียกน้ำ สีซีด
ทรายถามว่า "รู้ได้ไงว่าทรายทำเป็น"
นะบอว่า เห็นป้ายชื่อพี่นิวไง สวยดีเห็นว่าทรายทำอ่ะ ทำให้พี่มั่งดิ
@ angshigo @ says:
5555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ทรายก็ถามว่า "เอากระดาษสีไรอ่ะ"
นะก็หันมาทางเรา แล้วบอกทรายว่า "สีฟ้า"
@ angshigo @ says:
สีเดียวกะนิวป่ะเนี่ย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ทรายก็หันมาดู แล้วบอกว่า "อ๋อ ชั้นว่าชันรู้อะไรๆมั่งละ"
"แหม....ชั้นมาเข้าเช้าวันเดียวข้อมูลเต็มเลย"
@ angshigo @ says:
ว่าแต่ โรงแรมนี้ใช้บอยคุ้มอ่ะ เห็นนะมันทำทู้กกกกกกอย่าง
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แล้วตอนเย็นก็ไปเล่าให้ปุ้ยกะพี่อรฟัง
@ angshigo @ says:
555 ใครเค้าก็ดูออกอ่ะ มันปิดซะที่ไหน
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นะบอกว่า ชื่อนะ มาจากชื่อเต็มวา สาธารณะ
@ angshigo @ says:
55555555
เออ เป็นคนของสาธารณะ ทำได้ทุกอย่าง ว่างั้น
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ทรายบอกว่า "ชั้นรู้แล้วล่ะพี่ปุ้ยว่าคนทื่พี่ปุ้ยตามหาอยู่ว่าเป็นกิ๊กพี่นิวอ่ะน่าจะใคร"
@ angshigo @ says:
แหม ทำยังกะคุณนายสองเค้าไม่รู้อ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เค้ารู้แต่ไม่ได้พูดไง
เราเลยบอกว่า ใครให้ทรายมาเช้าวะเนี่ย
@ angshigo @ says:
อิอิ เป็นเป้าล่อแทนด้วย ให้คนอื่นคิดว่านะสนใจปุ้ยอ่ะ
5555555555555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
มาวันดียวยังได้ประเด็นไปเยอะเลย
ปุ้ยบอกว่า "โอ๊ยยยยย ถ้าไม่ทำให้เค้าเห็นเค้าจะรู้ได้ไง"
ทรายเลยเล่าว่า กลางวันพี่นะมาถามพี่นิวคนเดียวเลยว่าจะกินไร
@ angshigo @ says:
อิอิ เค้าเห็นกันไปทั่วแล้วหล่ะปุ้ย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ถ้าทรายไม่ท้วงก็คงไม่ถาม
@ angshigo @ says:
มีคนออกอาการหวงไปแล้วด้วยอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
พอตอนเลิกงาน เกือบๆสี่โมงนะเดินมาเอาป้ายชื่อ
บอกทรายว่า ทำผิด จะเอาสีฟ้าไม่เอาสีชมพู แต่ทรายมันทำผิดสีไปแล้วไง
นะก็ยอมใส่นะ แล้วมันทำป้ายหล่น บ่นว่าใส่ยากว่ะ สงสียมือชา ล้างโรงรถตั้ง5ห้อง
@ angshigo @ says:
โหหหหห
5 ห้องเชียว
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แล้วเดินมาให้เราใส่ป้ายชื่อให้ เราก็ใส่เสร็จปุ๊บจะยื่นให้ นะก็บ่นอีก "ติดให้หน่อยดิ มือสั่นจะแย่แล้ว"
@ angshigo @ says:
อิอิ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็ต้องติด เขย่งติด มันก็ไม่ถนัดอีก
เลยบอกว่า นะย่อตัวหน่อย พอดีเรากะนะยืนด้านนอกเคาท์เตอร์ไง
นะเลยเดินอ้อมมาให้เราติดป้ายให้แต่ไม่ถนัด เราเลยนั่งโซฟา นะคุกเข่ากะพื้น
@ angshigo @ says:
5555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
พวกในเคาท์เตอร์ยืนหน้าออกมากันใหญ่
เราก็มือสั่นอ่ะ นะมันก็แกล้งยุกยิกกลัวเราทิ่มเข็มโดนเนื้อ
@ angshigo @ says:
แหมมมมมมมม เห็นกันไปทั่วอ่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราก็เลยให้นิ่งๆก่อน
มันก็บอกวาพี่ระวังๆนะ ผมเสียว
@ angshigo @ says:
กร๊ากกกกกก
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ปุ้ยบอกว่า "มึงไปเสียวกันไกลๆไป"
เราก็ทำไรไม่ถูก บอกว่า "ปุ้ยสร้างเรื่องอีกละ"
@ angshigo @ says:
555555555555
มือสั่นไปกันใหญ่
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นะเลยจับมือเราบอกว่า "เอาระดับนี้นะ ค่อยๆทิ่มเข็มปกติ
พอติดเสร็จ นะบอกว่า "เฮ้ย ทำไมมือพี่นิวนิ่มจัง"
@ angshigo @ says:
ต๊ายยยยยยยยยย
นิ่มตอนติด หรือนิ่มตอนจับจ๊ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
พอดีมีแขกมา พวกที่เคาท์เตอร์เลยไม่ได้สนใจอีก
นะก็เลยขอจับมืออีกแป๊บ พอแขกไป ก็ปล่อยมือ
พอดีนินกลับมา นะบอกว่า "คนขับรถมาแล้ว" เราก็จะกลับ
@ angshigo @ says:
ฉวยโอกาสนะเนี่ย คุณพ่อบ้าน
อิอิ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นะเลยบอกว่า ไปดีกว่า
@ angshigo @ says:
555 ไม่อยากเผชิญหน้าเหรอ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นะเดินลงไปก่อนไง
@ angshigo @ says:
อ่ะกลับมาที่คุณก้ปตัน
ไปทำหน้าที่ผู้ชายแสนดีมา เป็นไงบ้างล่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นินวิ่งมาถามว่าเราตอกบัตรยังจะพาไป เราก็จะให้นินไปส่ง
แต่นะวิ่งมาก่อน บอกว่า
"ผมถือของไม่ถนัดพี่นิวช่วยหน่อยดิ ไงก็จะไปฝั่งท้ายเหมือนกัน ผมขี่รถไปสงเอง แต่พี่ต้องถือสมุดใก้ผมนะ"
เราเลยให้นินรอที่ฟร้อนท์แล้วไปกะนะ
@ angshigo @ says:
อิอิ โดนตัดหน้าซะงั้นอ่ะ
สม 5555
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ตอนมาส่งเลยไม่ได้คุยไรกัน แต่นินก็บอกว่าจะไปส่งเหมือนเดิม
เพราพรุ่งนี้นินเข้าบ่าย แต่จะไปส่งเราตอนเช้าเหมือนเดิม
ก็เลยไม่ไดพูดถึงนุ่น
แต่พรุ่งนี้ นิน น่น เข้าบ่ายเหมือนกัน
แล้ว3-4วันนี้แฟนนุ่นไปตจว.ด้วยไง
นุ่นเอาจริงก็ไม่เลิกกะแฟน
@ angshigo @ says:
อืมม ปล่อยเค้าไปเหอะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
แต่ก็จะกลับมาหานินอ่ะ
แบบแฟนไม่มีเวลาให้อยากได้คนดูแล
@ angshigo @ says:
อยากกลับเข้าวังวนเดิมก็ปล่อยไป
จริงๆถ้าไม่กลัวนิวลำบาก อยากให้บอกเค้าว่าเลิกมารับส่งเหอะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
ให้ทำหน้าที่เค้าต่อไป
เรื่องไรจะหาความลำบากล่ะ
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
เราง่วงแล้วจ้ะอัง
@ angshigo @ says:
จ้าาา ไปนอนมั้ย
O๐๐..NaRatTaKorn..๐๐O says:
นอนอ่ะ ตาจะปิด
@ angshigo @ says:
5555 ไปไป ไปนอนซะ
-
กอดฮับ
-
เข้ามาอัพเดทเรื่องราวซึ่งนับว่าเป็นปัจจุบันที่สุดครับ
.................................................................
เมื่อต้นเดือนมีการปรับเปลี่ยนหลายอย่าง หลายแผนก ซึ่งคนนึงที่ถูกเปลี่ยนแบบที่ผมไม่รู้มาก่อนก็คือ นายนะ
เพราะก่อนจะเปลี่ยนเช้าสู่เดือนใหม่ นะเพิ่งมาส่งผมที่บ้านอยู่เลย แต่พอเช้าวันรุ่งขึ้นนะซึ่งเคยเข้าเช้า
และเป็นคนซื้อข้าวกลางวันให้ผมทุกวัน ก็ต้องเปลี่ยนไปเข้า1ทุ่มถึง7โมงเช้า แน่นอนว่าไม่มีพ่อบ้านส่งข้าวอีกแล้ว
นายนะ ก็เลยสายตรงมาตั้งแต่เช้า ตอนนั้นผมอยู่ที่ทำงานแล้วเพราะผมยังเข้าเช้าตามปกติ นะโทร.มาบอกเบอร์ร้านสั่งข้าว
พร้อมทั้งบอกผมว่า "วันนี้ผมไปเข้างานทุ่มนึงละนะพี่เอาเบอร์ไว้สั่งข้าวก่อนละกัน เดี๋ยวเช้าพรุ่งนี้คงได้เจอกัน"
แต่กลายเป็นว่าหลังจากนั้น ผมก็ไม่ได้เจอนายนะอีก จนได้ข่าวอีกทีก็คือ นะลาออกไปแล้ว และเงียบหายไปเลย
ขอเล่าย้อนวันที่นะมาส่งผมที่บ้านนะครับ คือ ปกติผมจะเข้าเช้าพร้อมนินก็ติดรถนินไปและกลับ เพราะบ้านเราใกล้กัน
แต่วันนั้นนินเข้างานบ่าย ตอนเช้านินไปส่งได้แต่ตอนกลับน้าชายไปรับผมอ่ะ เพราะนินตอกบัตรเข้างานแล้วออกมาไม่ได้
ทีนี้วันนั้น ที่ร้านนายแม่มีงานมาก ลูกค้ามารอรับรถกันหลายคัน น้าชายก็เลยบอกว่าคงมาเลทไปเกือบๆชั่วโมงได้
เดิมทีหนุ่มอาสาจะมาส่งและยังมีน้ำใจรอจนผมเสร็จงาน แต่ผมบอกว่า เดี๋ยวน้าชายก็มารับแล้ว หนุ่มก็เลยกลับไป
จนชั่วโมงกว่าผ่านไป น้าชายก็ยังไม่เสร็จธุระ พอดีนะจะไปทางบ้านผมอยู่แล้วก็เลยชวนให้กลับด้วยกัน
ตอนแรกผมรู้แค่ว่า นะลางานสามชั่วโมงเพราะจะไปบ้านที่ต่างจังหวัด แต่ไม่รู้เลยว่าพรุ่งนี้นะเปลี่ยนไปเข้าทุ่มนึง
เรื่องต่อมา ไม่นานหลังจากนั้นผมก็เปลี่ยนเวลาไปเข้ารอบดึก (ตอนนั้นยังไม่รู้ว่านะลาออก) ก็ยังคิดเล่นๆว่าไม่น่าจะเหงา
เพราะนะคงหาเวลามาคุยเป็นเพื่อนบ้าง(ล่ะมั้ง) แต่ก็ไม่เคยเจอนะเลยสักวัน จนถึงวันที่โรงแรมจัดงานเลี้ยงตรุษจีน
ผมก็ยังไม่เจอนะ มารู้อีกทีก็คือตอนมาทำงานในคืนนั้นว่า นะลาออกไปแล้ว ผมทั้งน้อยใจและงงว่าทำไมนะไม่บอกผม
จากนั้นผมก็พยายามติดต่อนะตลอดทั้งโทร.หาและส่งข้อความหวังจะได้รู้ความเป็นไปและเหตุผลของนะด้วยตัวเอง
จนแล้วจนรอดเวลาเป็นสิบวันก็ไร้คำตอบจากนะ ผมทรมานโดยไม่รู้ว่าทรมานด้วยความอยากรู้หรือเพราะอย่างอื่น
ผมบอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไม นายพ่อบ้านคนนี้ทำให้ผมว้าวุ่นได้มากมายนัก ยิ่งนานวันใจก็ยิ่งร้อนรน
แล้วในที่สุดนะก็โทร.กลับมาหาผมเมื่อวานนี้ เราคุยกันนานมากในหลายเรื่อง ว่างๆจะมาเล่าให้ฟังนะครับ
-
กว่าจะรู้ใจตัวเอง ... ก้อมักจะต้องเจ็บปวดและทรมานก่อนเสมอๆ
บางทีสิ่งที่ยากที่สุดสำหรับความรัก ก็คือการยอมรับหัวใจตัวเอง
นิวผ่านช่วงเวลานี้มาบ่อยๆ และทุกๆครั้งนิวก็ไม่กล้ายอมรับในตอนแรก จนเกือบสายไป
ตอนนี้นิวมีความสุขก้อซึมซับไว้ให้มากที่สุด คิดแค่ว่าวันนี้ทำให้เรามีความสุขก็พอ
สิ่งหนึ่งที่โชคดีสำหรับนิวคือ คนสนิทรอบตัวนิวในตอนนี้ เป็นคนดี รักและหวังดีกับนิวจริงๆ
เพื่อนหวังว่า จากนี้ไป นิวจะมีชีวิตที่มีความสุขมากๆ นานๆ ซะทีนะจ๊ะ
:L1:
ปล.1 ขอเม้าท์ค่ะว่าไอ้สิบวันที่คุณพ่อบ้านเค้าหายไปอ่ะ นิวเค้าจิตตกสุดๆอ่ะค่ะ แม้จะมีเรื่องให้ครื้นเครงเสมอๆก็เหอะ 555
ปล.2 เผื่อลืม ภารกิจที่เพื่อนให้ไปทำกับนินอ่ะ อย่าลืมมารายงานผลด้วย เพื่อนเอาจริงนะ อิอิ
-
ปล.2 เผื่อลืม ภารกิจที่เพื่อนให้ไปทำกับนินอ่ะ อย่าลืมมารายงานผลด้วย เพื่อนเอาจริงนะ อิอิ
ทำให้แล้วจ้า ท่าทางนินจะปล่าบปลื้มมาก ขอให้ทำซ้ำหลายๆครั้งด้วยแหล่ะ ฮ่าๆๆๆๆ
-
:กอด1:
-
อะไรจะไวปานนั้น การจากลานี่น่ากลัวจริง
-
หากจะรักแล้ว รักใครก็จงรักเถิด ความรักบรรเจิด พริ้งเพริดหนักหนา
ชีวิตคนเรา นั้นสั้นเหลือคณา อย่ารอช้า ปล่อยเวลาให้ผ่านไป
หากมีหนี้แล้ว ขอให้เป็นหนี้รักเถิด ดอกเบี้ยที่เกิด คือพลังรักพิไล
รักเธอเสมอ รักเธอจากดวงใจ ยอดพิศมัย หลอมอยู่ในกายเธอ
หากวันใด ที่แสงทองของชีวิตผ่าน โลกตระการ จะมืดครึ้มหมองเหม่อ
วาระนั้น จะได้อดีต ไฟรักปรนเปรอ หล่อเลี้ยงบำเรอ ต่อชีวิตให้ชื่นบาน
:L2:
-
ย่องๆผ่านมา
แล้วก็แอบหนีไป
555
-
ช่วงนี้เวลางานไม่เป็นใจ เลยไม่ค่อยมีเวลามาอัพไดฯเนอะ
-
- -" รอคอย ลอยคอ
-
เห็นเพื่อนๆหลายคนเม้นกันในเฟซบุคว่า เข้าเล้าไม่ได้มาหลายวัน แต่ผมตกข่าวเพราะเป็นฝ่ายไม่ว่างมาเล้าซะเอง
ก็อย่างที่บอกครับผมมาเข้างานรอบดึกก็ต้องทำงานตั้งแต่ 5ทุ่มถึง8โมงเช้า กิจวัตรประจำวันของผมจึงปรับใหม่หมด
น้าชายจะไปรับผมที่ทำงานก่อน เมื่อมาส่งผมเข้าบ้านแล้ว ก็รับนายแม่ออกไปที่ร้านด้วย (ไม่เป็นการเสียเวลา)
คุณป๋ากลับไปอยู่หัวหินแล้วผมก็ชิวๆอยากทำไรก่อนก็ทำ (ถ้าคุณป๋าอยู่ด้วยก็จะดูแลเรื่องอาหารการกินให้ท่านก่อน)
ดังนั้นตารางเวลาของผมส่วนใหญ่ก็คือ กลับเข้าบ้าน อาบน้ำ แล้วก็นอนหลับ ตื่นตอนไหน ก็ค่อยเริ่มทานมื้อแรกของวัน
ฉะนั้นจะให้มาเล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้ก็ออกจะขี้เกียจซักหน่อย แต่จะรอเอาข้อมูลที่คุยmsnกับอังมาเรียบเรียงให้อ่านก็ไม่มี
อาจเพราะช่วงเวลาที่ผมออนคุยกับอัง ก็มักเป็นหลังสองทุ่มคุยนั่นนี่ไปเรื่อยก็ต้องเตรียมตัวไปทำงานแล้ว
ลองย้อนอ่านเรื่องราวที่คุยกันก็สารพัดสิ่ง จะคัดเลือก ตัดต่อมาแต่เฉพาะเรื่องของผมกับคนรอบตัวก็จะขาดๆเกินๆอีก
เอาล่ะ............. หลังจากเชคเมล์ เลยทราบว่าตอนนี้เริ่มเข้าเล้ากันได้ละ ใช่ป่ะครับ งั้นมาเริ่มอัพไดฯกันเลยดีกว่า
อย่างแรกคือ ช่วงที่ผ่านมาเชฟใหญ่ของโรงแรมถูกให้ออกจากงาน เพราะทางโรงแรมตรวจสอบได้ว่าเค้าปลอมเอกสาร
เรื่องวุฒิการศึกษาอีกทั้งยังทำอาหารรสชาติไม่ถูกใจท่านประธานด้วย (เห็นเค้าพูดกันว่า เชฟใหญ่ทำอาหารเค็มเกินไป)
และต่อมาไม่นานก็มีคนกลุ่มนึงเข้ามาดำรงตำแหน่งผู้บริหารงาน ตามแผนกต่างๆ ซึ่งเป็นที่รู้กันว่าคนกลุ่มนี้เป็นพวกเดียวกัน
จริงๆแล้วใครจะเป็นพวกใครก็ไม่ใช่เรืองที่ผมต้องใส่ใจ แต่ผู้บริหารแผนกใหม่ทั้งสามคน เป็นฝ่ายเข้ามาก้าวก่ายซะก่อน
ผมจึงคิดว่าควร รู้อะไรๆเกี่ยวกับพวกเค้าไว้บ้าง จะได้วางตัวถูก รวมทั้งระวังไม่ให้ถูกคนใดคนหนึ่งใช้อำนาจที่มีมารังแกได้
คนแรก ผู้จัดการแม่บ้าน ผู้หญิงวัย67 รูปร่างใหญ๋ แต่งตัวหรูเริ่ด เส้นผมทุกเส้นเป็นสีขาวได้รับการจัดทรงโป่งพอง
สีหน้าเรียบนิ่ง เคร่งเครียดนั้น ถูกแต่งแต้มจนเข้มจัด เข้ากันได้ดีกับการวางตัวที่หยิ่งผยอง ใช้หางตามองคนอื่นๆ
วันแรกที่ได้พบกัน ผู้จัดการแม่บ้านคนนี้เดินสง่ามาถึงเคาท์เตอร์ และเป็นฝ่ายเอ่ยสรรพคุณตัวเองอย่างเลิศลอย
ลำพังแค่ฟังคนโอ้อวดตัวเองก็แย่แล้ว แต่ที่หนักกว่านั้นคือทุกประโยคต้องแทรกข้อตำหนิทั้งตัวโรงแรมและพนักงานด้วย
ผมกะน้องอีกคนยังพูดกันหลังจากเค้าไปแล้วว่า "ถ้าโรงแรมนี้ไมดีอย่างที่ว่า แล้วกลับมาทำงานที่นี่อีกทำไม"
และไม่นาน ผู้จัดการแม่บ้านก็เรื่มออกกฏเกณฑ์ต่างๆ ให้แผนกอื่นๆทำงานตามรูปแบบที่ช่วยให้งานแม่บ้านสะดวกขึ้น
นั่นก็พอทน จนกระทั่งต่อมา ผู้จัดการแม่บ้านเริมแสดงท่าทีว่าจะเข้ามาควบคุมงานแผนกต้อนรับ เริ่มจาก...
ออกบันทึกภายในเรียงมาเป็นข้อๆเลยว่า แผนกต้อนรับต้องแต่งหน้า แต่งตัว ทำผมยังไง แล้วต้องพูดคุยกับลูกค้ายังไง
รวมทั้งเขียนประโยคขึ้นต้นลงท้าย มาให้เรียบร้อย จนพวกเราต่างก็สงสัยว่า นี่เค้ามีสิทธ์อะไรมาก้าวก่ายแผนกเราขนาดนี้
แต่ก็เพราะสิ่งที่เค้าทำนี่ล่ะครับ พวกเรา(หลายๆคน)จึงแอบเรียกผู้จัดการแม่บ้านว่า "ซังกุงปกครอง"
คนที่สองมาเป็นหัวหน้าช่างในตำแหน่งเอกซิทซึ่งก็มีอำนาจในการจัดการแผนกช่างได้เต็มที่อย่างใจเค้า
ก็ไม่รู้ว่าจัดการระบบงานด้วยวิธีไหนแต่เข้ามารับตำแหน่งไม่ทันไร ก็มีช่าง(คนเก่า)ลาออกกถึงสามคนเลย
คนนี้รายละเอียดน้อยหน่อย เพราะผมไม่ค่อยได้ประสานงานหรือรู้จักเค้าสักเท่าไหรน่ะครับ ก็รู้มาเท่านี้แหล่ะ
คนที่สามคือ RM.ตำแหน่งนี้จะต้องดูแลเรื่องความสะดวก ความพร้อม การบริการ ทั้งส่วนของห้องพักและห้องอาหาร
รวมถึงต้องบริหารงานให้ยอดขายทั้งห้องพักและห้องอาหารเพิ่มขึ้นอีกด้วย ในแผนกผมจึงมีโอกาสพบRM.บ่อยๆ
พบทั้งข้อดีข้อเสีย และการทำงานของเค้า เชื่อรึเปล่าว่า ท่านประธานยังต้องมาถามผมว่าการทำงานของRM.เป็นยังไง
จะว่าไปแล้วRM.ก็ค่อนข้างเข้ากันได้ดีกับพวกเรา นับว่าเป็นคนเดียวในกรุ๊ปของเค้าที่ไม่ค่อยวางฟอร์มข่มลูกน้อง
ไม่นานพวกเราก็สนิทสนมกับRM.และค่อยๆเรียนรู้การทำงานร่วมกันไปเรื่อยๆ
แต่ถึงอย่างนั้นพวกเราก็ยังตั้งฉายาให้พวกเค้าทั้งสามคนว่า "สายป่านตระกูลแช" โดยมีแชซังกุง ซังกุงปกครองคอยชี้นำ
ก็คิดดูละกันครับ RM.มีหน้าที่ดูแลการทำงานของทุกแผนก แต่RM.กลับไม่แตะแผนกแม่บ้านเลย อางว่ามี "คุณแม่"
ดูแลอยู่แล้ว และในขณะเดียวกัน RM.มีหน้าที่ดูแลแผนกต้อนรับแต่คำสั่งเรื่องการทำงานของฟร้อนท์ดันมีมาจากแม่บ้าน
สถานการณ์ที่กำลังเล่าอยู่นี้ เกิดขึ้นมาตั้งแต่ช่วงเดือนที่แล้ว (เพราะแก๊งสายป่านตระกูลแชเริ่มงานช่วงตรุษจีน)
และดูเหมือนว่า ยิ่งนานวันผู้จัดการแม่บ้าน หรือ "แชซังกุง" ยิ่งขยายอำนาจ ครอบคลุม แผนกส่วนหน้ามากขึ้นทุกที
วันนี้อัพเดทเท่านี้ก่อนดีกว่าครับ มีเวลาว่างๆจะมาเล่าเรื่องอื่นๆให้ฟังอีกแล้วกัน
เพราะเท่าที่เล่าวันนี้ก็ถือว่าเป็นการเริ่มฉากชีวิตในวังหลวงของผมขึ้นอีกครั้ง (ชีวิตผมไม่เคยง่ายเลยจริงๆ)
"วังหลวงกว้างใหญ่ ยิ่งสูงยิ่งหนาว ตำแหน่งสูงมีแต่ลูกน้องอยู่ภายใต้ โดยไม่มีเพื่อนแท้ข้างกาย
และเพราะความโดดเดี่ยว บางคนถึงต้องการอำนาจและใช้อำนาจที่มีเพื่อสร้างความมั่นคงให้ตัวเอง"
-
อำนาจนี่มันหน้ากลัวจริงคุณ หวังว่าวันใดที่มันอยู่ในมือเราแล้ว จะไม่เผลอใช้ไปทำร้ายใคร เฮ้อออ
-
ในที่สุดก็ได้มาอัพไดฯ ซะทีนะจ๊ะนินิว
-
แอบติดตามอย่างเงียบๆ
แต่ตอนนี้กำลังสงสัยว่าตกลงตอนนี้คุณนิวกำลังดูใจกับใครอยู่ อ่านแล้วยังงงๆ
ตอนนี้ยังใส่แหวนให้พี่เดอยู่ไหม หรือ คบกะนินอยู่
-
อ้าว ไม่มีได้มานานทำไมนิวกลายเป็นแดจังกึมไปแล้วล่ะครับ 555 :m20:
-
อย่าค่ะ อย่าหึอกะ นิวซังกุง 555
-
ยังไม่ได้เป็น แดจังกึม หรอกครับน๊อต เพียงแต่รู้สึกว่าเริ่มเดินมาถูกทางแล้ว
อย่างที่เคยคุยกะน๊อตเมือคราวนู้นนนนน(ตอนอยู่โรงแรมเก่าอ่ะครับ)
ว่า บางครั้งเราก็ไม่แน่ใจว่าเราเดินมาถูกเส้นทางรึเปล่า แต่ไม่ใช่ว่าเบื่อการทำอาหารนะ
และยังคงคิดว่า การทำอาหาร มีคนทานอาหารที่เราตั้งใจทำนั้น เป็นความสุขที่ไม่มีไรทดแทนได้
แต่การทำอาหาร กับ การทำตามคำสั่ง ไม่เหมือนกัน ทำอาหารให้อร่อย และดี เหมาะกับคนกินจึงจะถูก
ซึ่งในการทำงานจริงๆมันไม่ใช่อย่างนั้น บทบาทหน้าที่นางในห้องเครื่อง(ทุกโรงแรม)ถ้าไม่ใหญ่จริง
ก็เหมือนเป็นบ่าวรับใช้เท่านั้นเอง มีหน้าที่รับคำสั่ง ทำตามและห้ามนำเสนอให้มากไปกว่านั้น
ความเป็นคนช่างฟุ้ง ช่างคิด ช่างสรรหาอะไรตามใจตัวเอง เมื่อต้องก้มหน้ารับคำสั่งตลอด
จะเดินซ้ายเดินขวาต้องคอยมองสีหน้าผู้คน มีหัวหน้าก็เหมือนไม่มี เพราะหัวหน้าทำลอยตัวเหนือปัญหา
ปล่อยพวกนางในเล็กๆ(กุ๊กระดับล่าง)ให้ต้องปะทะฟาดฟัน กับแผนกอื่นที่มีพาวเวอร์กว่า ยิ่งอยู่ลำบาก
และแปลกเหลือเกิน ตั้งแต่เป็นนางในห้องเครื่องหลายปีที่ผ่านมา คนภายนอกมองว่า กุ๊ก เป็นงานที่ดี
คนอื่นยกย่องชื่นชม ให้เกียรติ แต่คนในวังหลวง(โรงแรม)กลับมองเห็นกุ๊กเหมือนพวกใช้แรงงาน
ต้องแบกหาม ต้องทำให้ทุกอย่างเป็นที่พอใจของทุกคน ต้องเร่งรีบให้ทันตามกำหนด ต้องมีตามที่สั่ง
ทำช้าลูกค้าไม่พอใจกุ๊กซวย ทำแล้วผู้บริหารไม่พอใจ(ติว่ามากไปน้อยไป)กุ๊กซวย ทำอาหารพนักงาน
เบิกของมากแผนกบัญชีตัดของที่สั่งเพื่อประหยัดงบ(เอาหน้ากะเจ้าของโรงแรม) แต่พอทำจริงๆ
ไม่พอให้พนักงานในแต่ละรอบกิน พนักงานก็ด่ากุ๊ก พอทำมาเติมแล้วเหลือก็โดนเจ้าของด่าว่าผลาญงบ
อืม....... ก็เลยคิดว่า ถอยออกจากวังวนเดิมๆไปอยู่นอกวังซักพัก แล้วค่อยวากันใหม่ดีกว่า
แล้วในที่สุดก็ตัดสินใจว่า จะเปลี่ยนเส้นทางเดิน จากก๊กมาเป็นฟร้อนท์ออฟฟิศ จากก้าวแรกที่ไม่มั่นใจ
ไม่เคยเรียนเลขได้ดี ไม่ชอบวิชาคณิต ลายมือไม่สวย เบื่อที่จะต้องพบปะผู้คนมากๆ(โดยเฉพาะพวกเรื่องมาก)
ยิ่งตอนแรกที่ เดินบนเส้นทางใหม่อย่างคนที่ไม่รู้อะไรเลย ยิ่งเป็นเรื่องยากเข้าไปอีกที่จะคิดจะตัดสินใจ
โชคดีที่ตอนนั้นมีทั้ง โอ พี่อร บุ๋ม ที่เพิ่งเข้ามาทำงานในระยะเวลาไล่เลี่ยกัน(ห่างกันคนละเดือน)
พวกเราเลยเข้าใจกัน และค่อยๆเรียนรู้ไปด้วยกัน เอความผิดพลาดตรงไหนก็จดไว้ และปรึกษากัน
พยายามต่อรอบงานให้ดีที่สุด ทั้งๆที่ตอนนั้นเรามีเบนซ์(ซึ่งเด็กกว่าใครทั้งหมด)เป็นหัวหน้าซึ่งพึ่งพาไม่ได้
และแทบจะต้องระวังทุกการกระทำ เนื่องจากเราไม่รู้ว่าจะทนกะคำพูดที่ไม่รู้คิดของหัวหน้าได้นานแค่ไหน
ไม่รู้ว่าสิ่งที่เราทำอยู่นี้ จะถูกแปลเจตนาเป็นไปในทางลบรึเปล่า เพราะตอนนั้นเบนซ์มีอำนาจเต็มที่
มักย้ำกับพวกเราว่า "เบนซ์สามารถคุยกะท่านประธานได้ตลอด และท่านก็ให้เบนซ์ประเมินผลงานพี่ๆทุกคน"
*ขอเล่าย้อนกลับไปถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นไม่นานมานี้ อีกสักครั้ง....
แล้ววันนึง ความว่นวายก็เกิดขึ้น เมื่อหัวหน้าของพวกเราทำพลาดซะเอง แต่ปัดความรับผิดชอบให้กับพวกเรา
ดีที่พวกเราสามารถอธิบายแต่ละเรื่องไปตามจริงได้ จึงพากันรอดพ้นการเตือนที่มีผลต่อการไม่ผ่านงาน
แต่เหตุผลที่พวกเรามีแม้จะทำให้พระราชาและพระมเหสี เข้าใจเรื่องราวต่างๆมากขึ้น แต่กลับมีผลให้
หัวหน้าของพวกเรา เริ่มรู้สึกไม่มั่นคงในอำนาจที่มี ด้วยกลัว่ว่าพวกเราจะรวมกำลังแข็งข้อต่อต้านเค้า
สุดท้าย หัวหน้าเบนซ์ทำบางสิ่งลับหลังรีเซพชั่นชั้นผู้น้อยอยางเรา จนพวกเราแต่ละคนถูกโยกย้ายสับเปลี่ยน
ทีร้ายแรงที่สุดก็คือ บุ๋ม ที่โดนย้ายไปเป็นแม่บ้านซึ่งใครๆก็รู้ว่าถ้าถูกย้ายไปที่นั่นก็เหมือนหมดโอกาสก้าวหน้าแล้ว
จนสุดท้าย บุ๋มก็เป็นฝ่ายจากวังหลวงอันกว้างใหญ่นี้ไปก่อนคนอื่นๆ
ในเวลาต่อมา พวกเราเริ่มมีGM.เข้ามาบริหาร ควบคุมดูแลงานของพวกเรา ด้วยความีประสบการณ์ของGM.
มองการทำงานของเบนซ์ทะลุและมองลักษณะของเบนซ์ได้กระจ่างว่า เบนซ์ไม่เหมาะกับตำแหน่งที่มีอยู่
และเบนซ์ใช้ความเป็นคนโปรดก้าวขึ้นตำแหน่งสูงรวดเร็วเกินไป(ทำงานสามเดือน เดือนที่สี่เป็นหัวหน้าฟร้อนท์)
ด้วยว่าตอนนั้นขาดคน แต่ที่ได้ยินคนที่อยู่มาก่อน อย่างปุ้ยและอีกหลายคน ต่างก็พูดวาคนเก่าที่ออกไปนั้น
ก็เพราะเบนซ์เช่นกัน เมื่อเขี่ยคนเก่าที่เคยสอนงานให้ตัวเองออกไปจนเกลี้ยง ตำแหน่งสูงสุดของแผนกต้อนรับ
ย่อมเป็นของเบนซ์ไม่ยาก และในเวลานั้นเบนซ์ก็เป็นคนโปรดของท่านประธานจริงๆนั่นล่ะ
เบนซ์พูดอะไรท่านก็ว่าตามไปซะหมดโดยไม่เคยถามข้อมูลเดียวกันนี้กับคนอื่น และแน่นอนว่า
ถ้าเบนซ์หาเหตุมาอ้างว่าคนนั้นทำผิดอย่างร้ายแรงเค้าจะอยู่ต่อไปได้ไง
และGM.ก็เหมือนจะเป็นอีกคนที่มีผลงานโดดเด่น ท่านประธานก็ไว้ใจ แต่อาจเพราะGM.ตั้งใจจะย้ายเบนซ์
ให้ไปทำแผนกเซลล์แทนที่ตำแหน่งหัวหน้าฟร้อนท์ เดิมทีเหมือนท่านประธานจะคล้อยตามอยู่แล้ว
แต่ผลสุดท้ายกลายเป็นว่า GM.เป็นฝ่ายลาออกและหมดอำนาจซะเอง จากนั้นเบนซ์ยิ่งได้ใจมากขึ้น
ในขณะที่เบนซ์กำลังลำพองในชียชนะของตัวเอง พวกเราแต่ละคนกลับถอยห่างจากเบนซ์ออกไปทุกที
โดยถือว่าไม่ข้องเกี่ยวกันให้มาก ก็ไม่มีมูลเหตุให้ต้องขัดใจกัน นั่นจึงจะเป็นทางรอดของพวกเรา
คืออยู่เงียบๆ ทำงานให้เสร็เรียบร้อยไปวันต่อวันก็พอ อย่าได้มีผลงานโดดเด่น
เพราะแทนที่จะได้บำเน็จจากพระราชา เราจะอาจถูกใส่ร้ายด้วยเรื่องอื่น จนถูกบีบคั้นให้อยู่ต่อไปไม่ได้
(เพราะหัวหน้ากลัวคนอื่นได้ดีกว่า คิดดูสิเบนซ์เป็นหัวหน้าแต่ก็ยังไม่ได้บรรุเป็นพนักงานประจำเลย)
พวกเราพูดกันเสมอว่า "คนเราทำไรไว้คงได้รับผลเอง" แต่ไม่เคยมีใครคิดเลยว่า เราจะอยู่ถึงวันนั้นมั้ย
ในเมื่อเบนซ์เป็นหัวหน้ามีอำนาจสั่งการได้ ประเมินผลได้ แล้วเบนซ์จะประเมินผลให้พวกเราผ่านงานได้ยังไง
ในเมื่อเบนซ์เองอยู่มาก่อนพวกเรา และขึ้นเป็นหัวหน้าฟร้อนท์ในเวลาอันรวดเร็วยังไม่ได้บรรจุเลย
เค้าคงไม่ยินดีนักหรอกที่จะสนับสนุนผลงานของเราต่อท่านประธานผู้เป็นดั่งพระราชาแห่งวังหลวง
ยิ่งได้รู้ว่าเบนซ์สามารถกราบทูลพระราชาได้เป็นการส่วนตัวเรายิ่งหวั่นใจว่าลับหลังเรา จะถูกประเมินในทางลบหรือไม่
เราจึงไม่บังอาจคิดว่าจะได้เห็นวันสิ้นอำนาจของเบนซ์ จนกระทั่งวันที่เบนซ์ลาออกและท่านประธานอนุมัติทันที
ด้วยว่าก่อนหน้านี้ท่านต้องการให้หัวหน้าฟร้อนท์อยู่รอบเช้าและทำงานเกี่ยวกับการจองห้องได้ รับงานเลี้ยงงานขายได้
แต่เดือนนึงผ่านไป เบนซ์ก็ยังคงผลักภาระเหล่านี้ไปให้แผนกบัญชีทำ โดยบอกท่านว่า "ก็เบนซ์ทำไม่เป็นอ่ะค่ะ"
ความเป็นเด็กบวกความประมาทคิดว่า เมื่อท่านโปรดปรานก็คงโปรดปรานอยู่เช่นนั้นตลอดไป
จึงทำอะไรตามใจ อยากหยุดก็หายไปเฉยๆ หรือส่งข้อความให้พี่อร มาทำงานแทนตัวเองซึ่งอ้างว่าป่วยกระทันหัน
ที่แย่ยิ่งกว่าก็คือเมื่อมีปัญหาเกิดขึ้นในฐานะหัวหน้าฟร้อนท์เบนซ์กลับบอกแต่ว่าไม่รู้ และโยนความรับผิดชอบ
ไปให้ลูกน้องคนนั้นทีคนนี้ที จนท่านเริ่มเรียกพวกเราไปสอบถามความจริงกันทีละคน และข้อมูลของพวกเราตรงกันหมด
คือ สามารถให้เหตุผลและที่มาที่ไปเกี่ยวกับปัญหาเหล่านั้นได้ ท่านจึงคิดแล้วว่า ทำไมลูกน้องรู้แต่หัวหน้าไม่รู้
สุดท้ายท่านประธานตัดใจ จัดการอย่างเด็ดขาด โยกย้ายเบนซ์ไปทำรอบอื่นๆด้วยเหตุผลว่า
"ที่ให้เปลี่ยนมาอยู่รอบเช้าก็เพราะคุณเป็นหัวหน้าจึงต้องทำงานได้มากขึ้น หลากหลายขึ้นสมกับเงินที่ผมจ้าง
แต่ในเมื่อให้โอกาสเรียนรู้งาน แต่คุณไม่ยอมทำ อ้างว่าทำไม่ได้ก็กลับไปอยู่รอบดึกเหมือนเดิมซะนะ"
เบนซ์เล่าให้ฟังและบอกว่าทั้งไม่พอใจทั้งเสียความรู้สึกที่ถูกจับโยกย้ายไปรอบนั้นรอบนี้ พวกเราแค่รับฟังและคิดตรงกัน
ว่านี่คือสิ่งที่เบนซ์เคยทำไว้กับบุ๋ม ผลสุดท้ายเบนซ์ก็ต้องจากไปเช่นกัน 'นี่แหล่ะอำนาจและชีวิตในวังหลวง'
-
ฝนตกอากาศเย็นระวังรักษาสุขภาพด้วย :man1:
-
อ่านจากที่ นิวเขียน ก้เห็นด้วยอย่างแรงเลย เป็นแบบนี้เหมือนกันหมด เฮ้อ
ทำให้คนที่ทำงานตามหน้าที่ ท้อใจไปเยอะแล้ว ไหนจะเหนื่อย เรื่องงาน แล้วยังจะต้อง มาเหนื่อยในเรื่องแบบนี้อีก
แต่ยังไง ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไปอ่ะนะ ทำหน้าที่ของเราให้ดีก็พอแล้ว ใครจะเป็นอย่างไรก็เป็นไป อิอิ
ปล.ทำไมวันนี้มันหนาวมาก ๆ ที่โน่นคงหนาวสุด ๆ แน่เลย รักษาสุขภาพด้วยนะจ๊ะ
-
ที่นี่หนาวมากครับ หนาวทั้งกาย หนาวทั้งใจ ฮิ้ววววววววววววววววววววววววววว
-
หึหึ แน่จ๊ายยยยยยยยยยย
-
เพิ่งเห็นเลขหน้านี้ (ท่า)สวย ก็เลยยังไมอยากอัพเพิ่ม อยากอยูหน่า 69 นานๆหน่อย 55555555555555
-
อยู่นาน ตระคริวก็กินหรอก 555
ประโยคนี้ คิดได้ไง "ฉันตายโดยปราศจาก คนที่..ฉันรัก.. แต่ฉันก็อิ่มใจว่า ฉันได้กิน ทุกคนที่..รักฉัน.." o13 กด like ด่วน
-
555 ไอ้ประโยคนี้อ่ะ มันมีที่มาค่ะ แต่ว่าไปจีบให้เจ้าของเค้าเฉลยเองนะคะ
-
พี่นิววววววววววววว ประโยคลายเซ็นต์ ชอบอ่ะ
-
เป็นไงกันบ้างคร้าบ ทุกคน
คิดถึง อิอิ :กอด1:
-
...ชีวิต...
ถ้าหาก จะเปรียบชีวิต ของเรา เหมือนดังละคร
มีทั้งขมขื่น มีทั้งหวานชื่น รวมกัน
หมุนเปลี่ยน เวียนไปหลายครั้ง ชีวิตยังไม่เคยสมปอง
ยามแพ้นั้นเศร้า ชนะนั้นสุข ทุกข์ไกล
แต่คน บางคน สู้ทน ด้วยใจมั่น
ส่วนคนบางคน ทนอยู่อย่างสิ้นหวัง
แม้ว่า ยังมีความหวัง ชีวิตเรายังพอดิ้นรน
จะทุกข์หรือสุข จะชื่นหรือเศร้า ..........เราทน
(http://variety.teenee.com/foodforbrain/img6/42391.jpg)
-
...หลายชีวิต...
ฟ้าอร่ามยามแสงทองสว่าง ชีวิตดังนาวา
ตามคลื่นเรือน้อยลอยฟันฝ่า
มาสู่ความหวังต่างกัน
ฝันคนเราต่างมีความฝัน ร้อยพันคนต่างกันไป
คนต่างจิตต่างใจ ต่างความหวังห่างไกล
มากมาย ร้อยพันนานา
ล้วนกำเนิดมาใช้กรรมปางก่อน ดังละครมายา
ดีและเลวหรือมีคุณค่า
มาต่างกันที่จิตใจ
แม้ดิ้นรนได้มาดังฝัน สักวันมันต้องจากไป
คนจะมีอะไร เมื่อวาระสุดท้าย
ความตายกล้ำกรายมาเยือน
(http://gotoknow.org/file/ruschadawon/355881w3khy9w5cs.gif)
-
แวะมาเยี่ยมเยียนด้วยความคิดถึง :man1:
-
เป็นไงบ้างคร้าบ ทุกคน
ช่วงนี้ยุ่งมากเขียนนิยายกันทีละสองเรื่องเนี่ย
:เฮ้อ:
-
สวัสดีคับ เพิ่งมีโอกาสได้เข้ามาอ่านเรื่องของพี่นิว (ขออนุญาตเรียกพี่นิวแล้วกันคับ)
โอวววว ตามอ่าน 2 วันเต็มแทบไม่เป็นอันทำอะไรเลย
ไม่เคยอ่าน กว่าจะรู้ว่ารัก ด้วยอ่ะ อ่านตอนแรก ๆ ก็มีงง ๆ เล็กน้อย แต่ก็ปะติดปะต่อเรื่องเองจนได้
เรื่องของพี่นิวเป็น Inspiration มาก ๆ เลย
มันทำให้เรื่องความรักที่เราเคยพบความผิดหวัง ที่เราเคยคิดว่าแย่ที่สุดแล้ว มันเทียบไม่ติดเลยกับแต่ละช่วงแต่ละอย่างที่พี่นิวได้เจอมา
จริง ๆ ก็ทำใจได้อยู่แล้ว แต่พอได้อ่านถึงความเข้มแข็งของพี่ ก็ยิ่งตอกย้ำว่าชีวิตเรายังไงก็ต้องก้าวต่อไป อย่ามัวเสียเวลาเสียใจอยู่กับผู้ชายที่มันไมได้เรื่อง หรือเหตุการณ์ที่ควบคุมไม่ได้
ไหนจะเรื่องชีวิตในที่ทำงาน คือชอบที่พี่นิวเป็นคนรักความยุติธรรม ปกป้องตัวเองเวลาโดนใครทำร้าย แถมยังสั่งสอนบทเรียนให้พวกนั้นอย่างดีด้วย
ซึ่งเราเป็นคนไม่สู้คนอย่างแรงอ่ะ อยากได้ความแรง(ในการสู้คน)ของพี่นิว ซักเสี้ยงนึงก็ยังดี อิอิ
พออ่านช่วงหลัง ๆ เริ่มไม่ค่อยมีการต่อกรกับมารร้ายเท่าไหร่แล้ว รู้สึกไม่มันส์เลย ฮ่า ๆๆ แต่มันก็ดีกับพี่แล้วล่ะ
แต่ก็ยังอุตส่าห์จินตนาการเป็นวังหลวงได้อีกนะ นึกถึงซีรีย์เกาหลีที่เคยดูนานมาแล้ว รู้สึกจะชื่อ บัลลังก์จอมนาง เข้มข้นไม่แพ้เรื่องพี่นิวทีเดียว
ขอเป็นกำลังใจให้แล้วกันนะค้าบ :L2:
ปล. ชื่อ นนท์ นะคับ น.หนู เหมือนกัน ขอเป็นน้องพี่นิวแล้วกัน ฮ่า ๆ
ปล.สอง อยากรู้ว่าทำเสน่ห์ เอ๊ย ทำบุญด้วยอะไรอ่ะ ถึงได้มีคนมารุมรักมากมายถึงเพียงนี้ โปรดรับข้าไว้เป็นศิษย์ด้วยเถอะ (เริ่มอินตาม) :call:
-
ปล. ชื่อ นนท์ นะคับ น.หนู เหมือนกัน ขอเป็นน้องพี่นิวแล้วกัน ฮ่า ๆ
ปล.สอง อยากรู้ว่าทำเสน่ห์ เอ๊ย ทำบุญด้วยอะไรอ่ะ ถึงได้มีคนมารุมรักมากมายถึงเพียงนี้ โปรดรับข้าไว้เป็นศิษย์ด้วยเถอะ (เริ่มอินตาม)
ลุกขึ้น ลุกขึ้นก่อน คนกันเองไม่ต้องมากพิธี (555 เริ่มอินไปด้วย) เห็นทีจะรับเจ้าเป็นศิษย์ไม่ได้หรอก
ก็เจ้าบอกเองนี่ ว่าขอเป็นน้อง ในเมื่อรับเจ้าเป็นน้อง ก็จงเป็นน้องร่วมสาบานกับข้า อย่างเท่าเทียมกัน
...
ดีใจครับที่เรื่องของพี่ทำให้ใครหลายๆคน ได้กลับมามั่นใจและรู้จักรักษาสิทธิของตน
พี่อยากให้น้องนนท์คิดไว้เสมอว่า
"เราไม่ทำร้ายใครก่อน แต่ใครจะมาล้ำเส้นเราไม่ได้"
ในช่วงหลังๆมานี้ การที่ไม่ต้อง แก่งแย่ง ช่วงชิง เพื่อความอยู่รอด คงเป็นเพราะพี่ได้เพื่อนร่วมงานที่ดี
อยู่ในสภาพแวดล้อมที่พี่สบายใจขึ้น ทำหน้าที่ของเราอย่างดีที่สุด และไม่ว่าใครจะมายังไง แบบไหน
พี่ก็รู้ว่า จะจัดการ กับคนนั้นๆและเรื่องนั้นๆได้อย่างไร ซึ่งก็ไม่มีอะไรยากเกินกว่าที่เคยผ่านมาแล้วน่ะครับ
ขอใหน้องนนท์โชคดี และ ได้เป็นInspiration ของคนอื่นๆต่อไปนะครับน้องชาย
ยินดีที่ได้พูดคุยกัน
พี่นิวครับ
-
ดันกระทู้คอยเทพีสงกรานต์นิววดีเทวี :sleep2:
-
^
^
^
^
ขอบคุณคร้าบบบบบบบบบบบ
เจอเรื่องราวใหม่ๆทุกวัน จนเรียบเรียงไม่ถูก
พอกะจะเล่าเรื่องนี้ ก็มีอีกเรื่องเข้ามา พอคิดว่าจะเล่าพร้อมกัน
ก็ดันมีเรื่องอื่นแทรกเข้ามา(ทำให้อยากเล่า)เพิ่มขึ้นอีกอย่างต่อเนื่อง
ไปๆมาๆ เลยไม่ได้เล่าสักเรื่อง เพราะช่วงนี้ งกนอน ...555...
เผลอเป็นหลับตลอด สุดท้ายเรื่องแรกจนเรื่องล่า(สุด)ก็เลยยังอยูในกรุ(สมอง)
เอาไว้ล้นขีดบรรจุเมื่อไหร่คงได้เอามาเล่าให้ทุกคนได้อ่านกันเหมือนเดิมแน่ๆครับ
ขอบคุณที่ยังคิดถึงกันเสมอ
นิว
-
:m14: :m18:
ดูแลสุขภาพด้วยนะจ๊ะ
-
พบเรื่องของคุณโดยบังเอิญ อ่านแล้ว.....
เลิกอ่านไม่ได้ สมัครสมาชิกซะเลย
อายุก็คงเป็นพี่ /น้า /ป้า ของคุณนิวนะคะ
สมัครมาเพื่อร่วมให้กำลังใจค่ะ
-
คิดถึงพี่นิวครับ
มาต่อไว ๆ นะฮะ
..
-
คุณนิวหายไปนานจัง คิดถึงนะคะ
-
สวัสดีครับ มีสายรายงานว่ามีคุณผู้อ่าน สมัครสมาชิกมาเพื่ออ่านเรื่องของผม
ขอบคุณมากครับพี่ เรียกพี่ก็พอนะครับ ผมก็ขึ้นเลข3แว้ววววว หุหุหุ
จริงๆมีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้น แต่ถ้าจะเล่าจากที่หยุดไปคงไม่ต่อเนื่องกันแน่ๆ
เอาไว้ มีโอกาส จะกลับมาเล่าชีวิตประจำวันที่มันไม่ธรรมดาของผมให้อ่านอีกนะครับ
ปล.รู้ว่ามีคนใจดีรออ่าน จะใจร้ายไม่มาเล่าได้ไงเนอะ
ขอบคุณสำหรับการติดตามนะครับพี่
นิวครับ
-
มารายงานตัว หลังจากหลบมานาน :pig4:
เพลงอ่านตรงที่พี่นิวคุยเอ็มแล้วงงอ่ะ สงสัยจะไม่ตั้งใจ T^T
-
สวัสดีครับน้องเพลง ค่อยๆอ่านอีกทีก็ได้ครับ คือถ้าอ่านข้ามๆมีสิทธิ์งงได้จริงๆแหล่ะ
-
สวัสดีค่ะ พี่นิว เห็นชื่อพี่ในบอร์ดนานแล้ว แบบประสบการณ์ต่างๆโชกโชนดี :call: วันนี้ว่างๆ มาเห็นชื่อพี่นิวอีกครั้งเลยรอตามอ่านเรื่องของพี่ดู เข้าไปดูตั้งแต่ กว่าจะรู้ว่ารัก 1-2-3 จนมาไดอารี่นี้ อ่านคราวๆนะ ไม่กล้าอ่านละเอียดเดียวอินเกิน ตกลงพี่นิวเป็นคนโคราชป่ะเนี้ย ถ้าใช่ขอคาราวะนับถือให้เป็นพี่จังหวัดล่ะกัน :call: เอาเป็นว่าเข้ามาอ่านก็ได้ข้อคิดดีๆ สำหรับคนวัย 23 อย่างหนูที่ยังไม่มีเป้าหมายในชีวิตอะไรเลย เซ็งตัวเองเหมือนกัน แต่ยังไงก็ขอให้พี่ฝ่าฟันปัญหาต่างๆ ไปให้ได้นะ มีความสุขมากๆค่ะ บายๆ :pig4:
-
สวัสดีพี่นิว (ขอเรียกพี่นิวนะค่ะ)และพี่ๆ เพื่อนๆทุกคนด้วยค่ะ :3123: นิว(หนูก็ชื่อนิวเหมือนกันค่ะ ขอแทนตัวเองว่านิวแล้วกันค่ะ) เข้ามาอ่านไดอารี่ของพี่นิวช่วงหลังๆเห็นมีพูดถีงชื่อพี่เทค
นิวเลยไปอ่านย้อนหลังเรื่องของพี่กับพี่เทคเพื่อความต่อเนื่อง ก่อนกลับมาอ่านไดอารี่ต่อ ขอบอกว่าใช้เวลาหลายวันคืนทีเดียว แต่สำหรับนิวนับว่าคุ้มค่ะ นิวชอบมุมมองการมองชีวิตและคนรอบข้างของพี่นิว "ใครดีให้ดีตอบ ใครชอบให้ตอบแทน ใครร้ายให้ร้ายแสน ให้เหมือนแม้นที่ทำมา"
พี่นิวมีมุมที่ร้าย(สำหรับคนที่ควรร้ายด้วย) มีมุมที่น่ารัก แสนดี ต้องยอมรับว่ามีหลายประโยค หลายเหตุการณ์ทั้งในไดอารี่และเรื่องกว่าจะรู้ว่ารัก ที่ทำเอานิวสะอึกไปเลย เช่น คนบางคนเพื่อสิ่งที่เค้าต้องการเค้าทำกับคนอีกคนได้ถึงขนาดนี้เลยหรอ
หรือ คนบางคนทั้งที่ไม่รู้จักกันมาก่อน ไม่ใช่ญาติด้วยซ้ำกับดีกับเรายิ่งกว่าคนที่เรารู้จักอีก แต่อย่างหนึ่งที่นิวนับถือพี่มากคือความเข้มแข็ง ที่จะเผชิญกับเรื่องต่างๆไมาว่าร้ายหรือดี
ขอบคุณพี่นิวมากค่ะ ที่เเบ่งปันเรื่องต่างๆในชีวิตพี่ให้พวกเราได้อ่านกัน และนิวจะติดตามอ่านต่อไป ฝากตัวด้วนนะค่ะ (ข้าน้อยขอคารวะ ศิษย์พี่ท่านทั้งหลาย) o14
:pig4:
-
เช้ามารับการคาราวะจากศิษย์น้องทั้งสอง
ช่วงนี้พี่บอกตรงๆว่าหมดไฟจะเล่าเรื่องให้คนหมู่มากฟัง
จะว่าไงดีล่ะ อืม...ถ้าเพื่อนสนิทๆงี้ก็มีคุยโทรศัพท์หรือออนMคุยกัน
คนเหล่านั้นก็จะยังไม่รับรู้เรื่องราวของพี่อยู่เรื่อยๆว่าไปพบเจอกับใคร อะไรบ้าง
แต่ทีนี้พอพี่จะนำมาเรียบเรียง เพื่อรวบรวมเอาเรื่องที่เจอ มาเขียนให้คนอ่านเข้าใจและติดตามนั้น
มันไม่ง่ายซะแล้ว เพราะเหตุการณ์ที่เล่าค้างไว้ กับเหตุการณ์ปัจจุบันก็นับว่าห่างกับเกือบปีทีเดียวครับ
แต่ขอบอกว่า ขอบคุณมากๆ สำหรับการโพสท์เพื่อแสดงความเป็นคนรู้จักกัน(ผ่านตัวหนังสือ)ให้พี่ได้ทราบ
นานๆที ถึงจะได้มาตอบนะครับ อย่าเพิ่งทิ้งกันไปไหนล่ะ (จริงๆแค่อ่านไม่โพสท์ก็ได้แต่ที่เม้นท์ให้พี่ถือว่าเป็นน้ำใจล้นเหลือ)
ดีใจมากครับที่ได้น้องสาวมาเพิ่มอีก2คน แล้วว่างๆจะแวะมาคุยด้วยอีกนะครับ
ขอบคุณจากใจ
ปล.ศิษย์น้องร่วมจังหวัดชื่ออะไรครับ จะได้เรียกชื่อได้ถูก แต่เท่าที่อ่านน้องคงเป็นคนโคราชเหมือนพี่ใช่ป่ะ
สำหรับ น้องนิว พี่ดีใจที่สิ่งที่พี่ถ่ายทอดนั้น มีบางถ้อยคำที่ทำให้น้องนิวประทับใจ ที่แน่ๆคนชื่อนิวอ่ะน่าร๊ากกกกทุกคน อิอิ
พี่นิว
-
.....ที่แน่ๆคนชื่อนิวอ่ะน่าร๊ากกกกทุกคน อิอิ
เห็นด้วยอย่างแรงค่ะ ศิษย์พี่
นิวก็ดีใจค่ะ ที่มีพื้นที่เล็กๆเพิ่มอีกที่ ให้เราแบ่งปันทุกสุขกัน ^^
-
เพิ่งได้เขิามาอ่าน. พี่นิวก็หายไปนานซะแล้ว ว๊า~
อ่านไปแล้ว. ชีวิตคนไม่ต่างจากในนิยายเลยนะคะ
-
สวัสดีค่ะ พี่นิว (ขออนุญาตเรียกแบบนี้นะคะ) ชื่อ แนน นะคะ
ตามอ่านเรื่องพี่นิวมา สี่ ห้า วัน แล้วค่ะ ตอนนี้อ่านจบแล้ว
ชอบมากๆเลยค่ะ เรื่องราวที่เกิดขึ้นกับพี่นิวยิ่งกว่าในละครอีกแน่ะ
แต่ชอบจังค่ะ เวลาพี่นิวพูด หรือ ตอบโต้ ไป
แล้วชอบตรงที่พี่นิวเด้ดขาดมากเลยค่ะ แล้วก็เสน่ห์แรงไม่เบาเลยนะคะ
มีคนชอบเต็มไปหมดเลยยยยยยย อิอิ
-
:hao5: เรามาเจอกันช้าไป ตอนนี้เป็นไงบ้างค่ะ
เรื่องความรักนี้ โหบอกเลย ใจหายตามเลยอะ เง้อ :sad4:
อ่านไปอ่านมาก็อยากให้มาต่ออีกจัง :mew2:
-
อ่านกว่าจะรักมาหลายปี
ซาบซึ้งใจมาก เทค นิว :mew1: :mew1: :mew1:
เพิ่งมาเจอเรื่องนี้ ก็อ่านตะลุยจบจบ
แต่นิว ไม่มาลงต่อซะแล้ว
อยากรู้ข่าวคราว ยังทำงานที่รร.ต่อ
หรือไปทำอย่างอื่น สุขภาพเป็นอย่างไร
เรื่องนะ ก็ยังไม่รู้เหตุผลที่ลาออกไปเลย
นิน กับนุ่น ก็คงกิ๊กกันต่อสินะ
ใครรู้ช่วยบอก ส่งข่าวบ้างนะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: