หัวข้อ: Ooo๐...นางในไดอารี่...๐ooO ...นิวกุ้ยเฟย...

[Ploy-Tawan]

แรงงงงง...
นี่หลานขงเบ้งหรือโจโฉหว่า 
หน้าเด็กเป็นความสามารถเฉพาะตัว ไม่สามารถลอกเลียนแบบกันได้ 
ถ้าวันหนึ่งทุกคนรู้ความจริงว่าน้องนิวไม่ได้อายุ 24-25 อย่างที่คิด หมอศัลยกรรมจะทำงานหนักไหมนั่น
ปล. Avatar สวยเชียวค่ะ ไซซี (ที่มีซูสีไทเฮากำกับบทอีกที)

[mma419109]

      อ่อนน้อมแถมหน้าเด็ก +หน้าตาดีอีกต่างหาก
 อีกหน่อยแฟนตรึมแน่ๆ พยายามเข้านะเป็นกำลังใจ
 ให้น้องนิวนะ

[beemanufan]

ก๊ากกกกกกกกกก พี่นิวแอ๊บเด็กอ่ะ

[Little Devil]

ได้เปรียบคนหน้าเด็ก
เป็นกำลังใจนะ   
ท่าทางงานที่ใหม่จะสนุกสมใจ

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

กลับมาเล่าให้ฟังต่อนะครับ....

สำหรับที่คิดว่าผมมีความสุขกับงานใหม่นั้นก็มีส่วนถูกอยูบ้าง แต่มันก็ไม่ได้มาจากสิ่งแวดล้อมไปทั้งหมดหรอก
ส่วนใหญ่แล้วมาจากความคิดของผมเองมากกว่า คือผมมีวิธีมองให้มันเป็นเรื่องสนุกและท้าทายตัวเองให้ไม่ยอมหยุดนิ่ง
เชื่อมั้ยว่าสัปดาห์ที่ผ่านมา มีแต่สถานการณ์ไม่ได้อย่างใจเกิดขึ้นกับผมตลอดเลย (ผมเคยบอกแล้วว่าผมไม่เรียกว่าความซวยนะครับ)

1.ตอนเช้าผมไปไม่ทันรถพนักงานตลอด4วัน(ผมทำงาน5วันน่ะ) ทั้งที่ผมว่าผมก็ไปถึงจุดจอดรถก่อนเวลานี่นา
บางวันผมมองเห็นท้ายรถพนักงานขับเลี้ยวโค้งไปแต่ทำอะไรไม่ได้(เพราะผมมาจากด้านหลังอ่ะนะ) ยืนเอ๋อสักพักทำไรไม่ถูก
ส่วนบางวันผมก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของรถพนักงานด้วยซ้ำ แสดงว่ารถออกไปไกลแล้วแน่ๆ สรุปคือผมต้องนั่งมอไซค์วินไปทำงานตลอด4วัน
ค่ารถวันละ200บาท แม่เจ้า!!! คิดดูสิ ตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา ผมเสียเงินตั้งแต่ลืมตาตื่น 800บาทเฉพาะตอนเช้านะเนี่ย

2.ตอนเช้าผ่านไป ผมก็นึกว่าตอนเย็นจะรีบๆเคลียร์งานแล้วชิ่งมารอรถให้เร็วขึ้น แต่ก็เอาอีกแล้ว พลาดครับ ผมพลาดรถพนักงานรอบ6โมงเย็นอีกแล้ว
แต่ตอนนี้ยังดีหน่อยคือไม่ต้องรีบไปไหน(ไม่เหมือนตอนเช้าต้องไปทำงานไง สายไม่ได้) ผมก็เลยรอรถพนักงานรอบต่อไปคือเวลา 2ทุ่ม
ถึงไม่เสียตังเพิ่มในการขึ้นรถกลับเอง แต่ผมก็ต้องเสียเวลาในการเดินทางและกว่าจะถึงห้อง กว่าจะได้อาบน้ำนอน ก็โคตะระเพลียเลยครับพี่น้องครับ

***จากข้อ1-2 ผมต้องพยายามค้นหาสาเหตุให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม ทำไมถึงผิดพลาดคลาดเคลื่นไปซะทุกอย่างแบบนี้ แล้วผมก็ค้นพบว่า...
ก่อนหน้านั้นเป็นวันหยุดและผมเอาเมมโมรี่การ์ดในมือถือไปโหลดเพลงจากคอม ทีนี้ระหว่างที่ปิดเครื่องผมคงใส่แบตฯไม่ลงล๊อค
ทำให้มือถือดับไปนานเกิน พอเปิดเครื่องอีกครั้งเวลาที่มือถือจึงเดินช้ากว่าเวลาจริงไปตั้ง20นาที แม่เจ้า!!อะเกน มิน่าล่ะกู
นี่ถ้าผมคิดว่าเป็นความซวย เอาแต่นั่งโทษดวงแทนที่จะคิดอย่างเป็นระบบ ผมคงเสียเวลาและเงินเพื่อไปสะเดาะเคราะห์ซะแล้วก็ไม่รู้

3.หลังจากเคลียร์ตัวเองเรื่องเวลาได้แล้ว ก็เกิดเรื่องอีกจนได้เมื่อเช้าวันต่อมาก่อนจะถึงวันหยุดผม(วันทำงานวันที่5ของสัปดาห์)
ผมปวดท้องมาก อาเจียนหนักและเวียนหัวสุดๆ ก็เลยโทร.ไปลางาน หัวหน้าก็โอเคให้หยุดไปหาหมอได้ ผลตรวจปรากฏว่าผมเป็นสำไส้อักเสบ
ทีแรกคิดว่าแค่อาหารเป็นพิษคงไม่มีอะไรมากไปหาหมอแล้วคงไปทำงานได้ อย่างมากก็ขอหยุดแค่วันที่ไปหาหมอวันเดียวก็โทร.ไปบอกที่ทำงานไว้
แต่พอพ้นวันหยุดสองวัน(ที่นี่ได้หยุด2วัน/weekครับ) ผมก็ยังไม่หายดี ปวดท้องหนักมากเลยโทร.บอกพี่นุ้ย(พี่ที่ทำงานเก่า)ให้พาไปหาหมอ
สรุปว่าผมลำไส้ติดเชื้อและถ่ายหนักไงเลยต้องให้น้ำเกลือที่โรงพยาบาลต่อ ผมก็โอเคแหล่ะ ให้พี่นุ้ยกลับไปก่อน ผมนอนโรงบาลคนเดียวได้
พอวันที่ต้องไปทำงานแต่สายน้ำเกลือยังห้อยระโยงระยางอยู่ ก็เลยต้องโทร.ไปลางานต่อบอกไปตามที่หมอบอกอ่ะครับ สิ่งที่ได้ยินกลับมาคือ
"ลาป่วยบ่อยๆไม่ดีนะนิว" ...หัวหน้าคนเดิม แต่เสียงเย็นชาต่างจากเดิม ผมแปลได้ในทันทีว่าเค้าไม่เชื่อว่าผมป่วย อาจคิดว่าอู้ก็ได้
ผมก็ได้แต่อึ้งและตอบไปว่า "ครับพี่" จนเมื่อวางสายแล้วผมถึงนึกได้ว่า น่าจะบอกให้เค้ามาเยี่ยมที่โรงบาลซะเลยจะได้เห็นกับตาตัวเอง
แต่ในเวลานั้นแค่ขยับตัวเอามือถือใส่กระเป๋าก็เวียนหัวจะตายแล้ว เลยเลิกคิดดีกว่า นอนหลับตานิ่งๆแล้วคิดถึงแม่ปล่อยน้ำตาไหลไปเรื่อยๆจนหลับไปเอง

[beemanufan]

พี่นิว ไม่รู้เลยนะคะเนี่ย ว่าพี่นิวไม่สบายอ่ะ ดีขึ้นหรือยังคะ แล้วหัวหน้าว่าไงบ้าง เรื่องเข้าโรงพยาบาล สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[Little Devil]

น้องนิวดีขึ้นหรือยัง
เป็นกำลังใจให้ รักษาสุขภาพนะ   

[kunkai]

:L2:มาเยี่ยมค้าบ
หายหรือยังค้าบ
รักษาสุขภาพนะค้าบ
เรื่องงานไม่สำคัญเท่าสุขภาพ
คนขยัน  คนเก่งใครๆก็ต้อนรับอยู่แล้ว

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ผมออกจากโรงพยาบาลในวันรุ่งขึ้น และไปทำงานด้วยสภาพทรุดโทรมทีเดียว ผมเห้นตัวเองในกระจกยังไม่ค่อยกล้ามองเลย
หน้าผมดำเกรียมไปหมด ไม่เหมือนคนป่วยแต่เหมือนคนโดนคุณไสยมากกว่า ผมทราบจากหมอว่าบางทีอาหารที่เป็นอาจมีผลกับตับ
ถ้ายังรุ้สึกอ่อนเพลียไม่มีแรงให้กลับมาตรวจตับอีกครั้ง นอกจากนี้ผมยังผอมลงไปอีกไม่รู้กี่โลแหล่ะ แต่ที่แน่ๆพอใส่ชุดทำงานที่โรงแรมจัดให้
ก็หลวมไปหมดทั้งเสื้อและกางเกง เมือ่โผล่หน้าเข้าไปในครัว ใครๆก็พากันตกใจ แทนที่จะถามอาการป่วยเพียงอย่างเดียวเลยกลายเป็นว่าเป็นห่วงมากขึ้น
เกรงว่าจะทำงานไม่ไหวเพราะสภาพผมเผ้ายุงเหยิง(ขนาดว่าผมใช้ยางรัดถุงมัดๆรวบไปไว้ในหมวกแล้วนะเนี่ย) สีหน้าอิดโรยและหมองคล้ำต่างจากผมคนเดิมเลย
และเพราะผมป่วยทำให้ไม่มีกะจิตกะใจจะใส่คอนแทคส์ให้เสียเวลา ผมก็ใส่แว่นตาหนาเตอะไปทำงานตามเดิม(เหมือนที่ผมทำประจำเวลาไม่ได้ไปทำงาน)
ผู้คนส่วนใหญ่จำได้ว่าเป็นผมแต่ก็คลางแคลงใจว่าผมจริงๆหรือเปล่า และถ้าเป็นตัวจริงทำไมต่างไปจากเดิมจนน่ากลัวขนาดนี้

"นิวไปทำอะไรมา ทำไมแก่ลงไปมากจัง ดูใส่แว่นดิแกดูแก่กว่าพี่อีกว่ะ" พี่หนิงหัวหน้าสายตรงของผมถามขึ้นเมื่อเจอกัน

"นิวเอ๊ย ดีขึ้นยังอ่ะน้องหน้าแย่มากเลยวันนี้" พี่แอฟพี่และเพื่อนที่เป็นพนักงานชั่วคราวเหมือนผมถามบ้าง

"น้องนิวป่วยเป็นไรอ่ะคะ นี่ยังไม่ดีขึ้นใช่มั้ย ถ้าไม่ไหวบอกนะ พี่จะได้บอกหัวหน้าให้" พี่หยินซึ่งอยู่คนละครัวแต่ก็คอยเป็นห่วงผมเช่นกัน

"เฮ้ยไม่ไหวก็บอกนะนิว อย่าฝืนพี่ทำเองก่อนก็ได้ไม่เป็นไร" พี่ละออซึ่งต้องเข้างานเวลาเดียวกับผมแสดงความห่วงใย

แต่ผมก็พยายามฝืนตัวเองให้ทำงานให้ได้ตามปกติ จนผ่านไปแต่ละวันอาการก็ค่อยๆดีขึ้น อาจเพราะยาและการได้นอนพักเต็มที่เมื่อไม่ถ่ายพร่ำเพรื่อแล้ว
และเกลือแร่ที่หมอจัดให้มาทานเองก็ช่วยได้มาก หมอยังจัดยาแก้อาเจียนมาให้ด้วยเผื่อว่าอาเจียนจนแสบคอซึ่งจะไม่เป็นผลดีกับหลอดลมนัก(หมอบอกมาอีกที)
คนที่ผมอยากให้เห็นสภาพของผมในเวลานี้ที่สุดก็คือ พี่โดม หัวหน้าคนที่ผมโทร.มาลางานด้วย เมื่อเค้าได้เห็นสภาพของผมก็ดูจะตอบในทุกความไม่เขื่อถือในใจเค้า

[kunkai]

:L2:เป็นกำลังใจให้นะค้าบ
ขอให้แข็งแรงเร็วๆ

[Sakana2yunjae]

 

พี่นิวค้ามาเป็นกำลังใจ ขอให้หายไวๆๆคะ อย่าเจ็บอย่าป่วยอีกเลย .................

[ltahset]

 
ถึงไม่มีใครดูแล
ก็ต้องดูแลตัวเองให้มากๆนะคะพี่นิว
เป็นห่วงน้าาา

^^
ขอบคุณค่ะ

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ภายในช่วงเวลา3-4วันหลังออกจากโรงพยาบาล ผมก็ไม่ค่อยมีแรงทำอะไรและสมองก็เหมือนจะสั่งการช้าลง ซึ่งทำให้ผมทำงานพลาดบ่อยๆ
และเมื่อถูกตำหนิ ต่อว่า (จากบางคนก็ว่าซะแรง) และเจอการลุ้นให้ลนลานมากขึ้น ยิ่งไปกันใหญ่จากที่จะแก้ไขให้ดีขึ้นก้เลยยิ่งทำผิดทำพลาดที้งที่เคยทำได้
แต่ผมก็ยังเป็นผมอยู่นั่นเองคือไม่ตอบโต้สิ่งร้ายๆด้วยวิธีร้ายๆ ผมก็ทำได้แค่ยิ้มๆ น้อมรับคำตำหนิติเตียนนั้น(แม้ในใจจะคิดว่า ด่าแรงเกินไปเปล่าวะ)
เชื่อมั้ยว่า แค่ไม่กี่วันจากนั้นผมก็เริ่มมีผมหงอกขึ้นจากประปรายคล้ายๆคนแพ้ผมขาว จนลามไปทั่วตามขอบศรีษะคือตรงโคนเส้นผมเป็นสีเทาอ่อนๆจนเป็นสีขาวเงิน
ยิ่งเวลาที่ผมรวบเส้นผมด้านหลังมัดไว้ก่อนใส่หมวกกุ๊ก ยิ่งพบว่าปลายผมก็กลายเป็นสีขาวเงินไปด้วย มองดูผิวหน้าก็ยังเกรียมไหม้ไร้วี่แววที่จะหายไปได้ในเวลานี้
พี่หนิงหัวหน้าของผมถึงกับเอ่ยตอนเราไปทานข้าวกลางวันที่แคนทีนด้วยกันว่า "ไม่เคยเจอใครป่วยน่ากลัวเท่าแกเลย เผลอแป๊บเดียวแก่เหมือนคนจะสี่สิบ"
ผมทำได้แค่ยิ้มๆและแสดงออกผ่านแววตาที่อ่อนแรงไปยังคนทั้งหลาย เพื่อให้ทุกคนได้เห็นว่าผมไม่พร้อมจะรับเรื่องกระทบกระเทือนความรู้สึกมากไปกว่าที่เจออยู่นี้
แต่เชื่อมั้ยครับ คนที่นี่แรงเหลือเกิน ไม่ว่าคุณจะป่วยแค่ไหน ต่อให้คุนกำลังจะตายลงไปต่อหน้า แต่ถ้าคุณทำไม่ได้อย่างที่เค้าต้องการ คุณก็คือคนผิดและต้องถูกตำหนิขั้นรุนแรง

"นี่น้องเอาน้ำแข็งตรงนี้ไปใช้ได้ยังไง พี่ให้คนของพี่เอามา น้องจะใช้ก็เอารถไปเข็นมาใหม่สิ" พี่นุ๊กหัวหน้าครัวร้อนโวยขึ้นเมื่อเห็นผมจะแบ่งน้ำแข็งมาใช้

"ทำไมตักแยมใส่จนล้นขนาดนี้ เป้นน้องจะตักได้มั้ย ตักซิ ตักเดี๋ยวนี้ถ้ามันหกแปลว่าแขกก็ต้องตักหก ทำไมไม่คิดซะบ้าง" พี่นุ๊กยังโวยเรื่องแยมต่อ

"นี่ๆ คุณเธอ จะเดินเอาของไปเติมก็ถือไปสองอย่างสิ มีตั้งสองมือทำไมจะต้องประคองจานเดียว หมดแรงแล้วหรือไง" พี่มิ่งโวยตอนเห็นผมจะเปลี่ยนจานผลไม้

"เดี๋ยวนี้เค้าให้มันชิ้นเท่าบ้านแบบนี้เหรอไง ไปทำมาใหม่ไป ทีหลังคนอื่นทำก็หัดๆดูไว้ไม่ใช่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาทำงานตัวเองใหเสร็จอย่างเดียว" พี่ต่ายโวยบ้าง

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

"เมื่อวานทำไมทำแซนวิชแค่12ชิ้น บอกให้ทำ20ชิ้นจำไมได้รึไง ทีหลังถ้าทำไม่เสร็จก็ยังไม่ต้องรีบกลับนะ" พี่อ๊อบเดินมาสำทับเข้าอีกคน

"ทำไมทำไม่ได้ล่ะ แค่ตีแป้งพิซซ่า คนอื่นเค้าเพิ่งมายังทำได้เลย ถอยไปๆ แล้วดูพี่เค้าทำนะ เสียของหมดเลย" พี่นุ๊กหงุดหงิดที่ผมทำพิซซ่าไม่ได้

"เอ้าๆๆ นั่นจะใส่ให้ล้นทำไมน่ะ ญาติเหรอที่มากินน่ะ ทีหลังไม่ต้องให้เยอะขนาดนี้หรอก เปลืองตาย" พี่ต่ายบ่นที่เห้นผมใส่ผักสลัดเยอะ

"น้องๆ สลัดเนี่ยขายแพงนะ โรงแรมเราห้าดาวไม่ใช่ร้านข้างทาง ใส่ให้มันน่าจ่ายหน่อย ให้นิดเดียวแขกด่าตายห่า" พี่อ๊อบโวยในวันที่ผมใส่น้อยเกินไป

แต่ทั้งหมดนี้ผมก็ทำได้แค่ก้มหน้าก้มตาทำตามที่เค้าบอก ไม่เถียงไม่บ่น อะไรทนได้ก็ต้องทนเพราะเราเลือกจะมาอยุ่ที่นี่เองและก็ถือซะว่าเป้นการได้เรียนรู้สิ่งที่ถูกต้องด้วย
แม้ว่าบางครั้งผมก้ไม่แน่ใจว่า ความถูกต้องหรือความถูกใจกันแน่ที่ผมควรระวัง เพราะกับคนหนึ่งสิ่งหนึ่งก็ดูจะถูก แต่สิ่งเดียวกันกับอีกคนดันบอกว่าผิด แต่ช่างเถอะ
การเริ่มต้นใหม่ ในที่ไหนๆก็คงต้องเผชิญความยุงยากใจด้วยกันทั้งนั้นก็คงเหมือนที่ผมเคยผ่านมาแล้วจากที่เก่า (ก็สาเหตุที่ผมมาตั้งกระทู้บ่นให้เพื่อนๆฟังเมือ่ปีก่อนไงครับ)
ซึ่งจะว่าไปแล้วผมก้ยังมีพี่ๆที่ดีกับผมอยู่ด้วยเช่น พี่เชอรี่ พี่ละออ พี่หยิน พี่หนิง พี่แอ้ว และเพื่อนๆทั้งที่เป็นพนักงานชั่วคราวในแผนกและต่างแผนกที่คอยให้กำลังใจ

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

แต่แล้วผมก้ค้นพบความจริงว่า ความอดทนและการนิ่งเฉยของผมไร้ประโยชน์เหลือเกิน เพราะผมได้ทราบสาเหตุที่แท้จริงของเรื่องต่างๆในวันหนึ่ง

"อัดมันเข้าไปทุกวันก็ดีว่ะ กูว่าท่าทางมันหงิมๆหงอๆ คงไม่ทันเราหรอก ให้แม่งสับสนไปเลยว่าทำอะไรก็ผิดหมด" เสียงพี่นุ๊กดังเข้ามาในสโตร์
"แต่ก็สงสารน้องมันนะ มันมาทำงานทุกวันเจอพวกเราป่วนทุกวันแบบนี้ มันก็ทำผิดๆถูกๆไปหมดแหล่ะ" พี่มิ่งแสดงความเห็นแย้ง
"ดีสิมิ่ง ถ้ามันอยู่ไม่ได้ก็ออกไปซะ กูจะคอยดูน้ำหน้าอีหนิง แม่งทีมันมาด่าเด็กในครัวกูล่ะ เห็นมะไอ้ป๊อกถอดชุดกลับบ้านไปเลย แล้วไงพอมันหายไปก็โดนให้ออก
ก็อีหนิงนี่แหล่ะไปบอกเชฟให้ไล่เด็กกูออก มึงก้รู้ว่าอีหนิงมันคนโปรด แล้วทีนี้กูก็เหนื่อยเพิ่มขึ้นอีก คราวนี้ถ้าเด็กมันอยู่ไม่ได้ มันจะได้ซวยบ้างเสือกแรงกับเด็กกู" พี่นุ๊กพูด
"แต่เด็กมันไม่รู้เรื่องด้วย" พี่มิ่งออกความเห็น
"เฮ้ย...คุยเรื่องลูกคนใหม่อีหนิงป่ะ แม่งน่าจ๋องๆหงอยๆว่ะ กูรำคาญจะตาย วันๆเอาแต่ยิ้ม ด่าก็ยังยิ้ม" เสียงหนึ่งดังแทรกเข้ามา
"ใครจะปากหมาเหมือนมึงอ่ะ หรือจะให้น้องเค้าด่ามึงกลับวะอีต่าย" เสียงผุ้ชายแทรกขึ้น ผมฟังออกว่าเป็นเสียงพี่อ๊อบ
"กูว่าแม่งแอ๊บว่ะ คนอะไรจะทนขนาดนั้น อย่างน้อยมันก็ต้องชักสีหน้าบ้างแหล่ะ นี่แม่งยิ้มๆแค่เนี้ย กูว่าบางทีมันด่ากูในใจแหงๆ" พี่ต่ายวิจารณ์ผมต่อ
"ทำไมไม่คิดว่าน้องเค้ายอมเพราะเห็นพวกเราเป็นรุ่นพี่วะ" พี่มิ่งขัดขึ้นอีก
"โห...อีมิ่ง มึงอย่ามานางเอก ทีตอนกูชวนมึงไม่เห็นปฏิเสธตอนนี้เสือกจะเห็นใจมันเหรอ" พี่นุ๊กว่าต่อ
"ก็ตอนนั้นกูหมั่นไส้อีหนิงนี่หว่า เรื่องไอ้ป๊อกโดนพี่หนิงมันด่าวันนั้นเป็นใครก็โมโห แต่พอเราทำกะนิวมันแบบนี้กุว่าไม่ยุติธรรมว่ะมึง" พี่มิ่งค้านอีก
"แล้วไง มึงจะถอนตัวเหรอ ป๊อดว่ะ" พี่นุ๊กเหวี่ยงเพราะถูกขัดใจ  พี่มิ่งก็ตอบกลับมาว่า "เออๆ กูไม่เล่นแล้วสงสารเด็กมัน"
"ใครถอนตัวก็ถอนนะ แต่กูเอาต่อว่ะ ชอบเห็นตอนมันทำหน้าหมาหงอยตอนโดนกูด่าว่ะ นี่กูว่าจะไปด่าอีพี่หนิงให้มันกดดันลูกมันอีกทาง ทีนี้แม่งออกแน่" พี่ต่ายหัวเราะขำ
"แต่กูไม่เอาด้วยนะเว้ย ชักจะสงสารมันแล้วว่ะ มึงเห็นป่ะ พอกูเรียกน้องสาวๆ มันก็ยิ้มให้ทุกที กูไม่เล่นละ" พี่อ๊อบถอนตัวอีกคน

แล้วเมื่อเสียงทุกเสียงสงบลงแล้ว ผมก็โผล่หน้าออกมาจากห้องสโตร์ด้านใน ไม่มีพบใครแล้วนั่นคงเป็นอย่างที่ผมคิด คือเค้ามาหาที่พูดคุยกันในเรื่องที่ไม่อยากให้ใครรู้
และเมื่อตกลงกันได้บ้าง ไม่ได้บ้าง แต่ไม่มีความจำเป็นอะไรต้องพุดกันต่อก็เลยพากันกลับออกไปทำงาน ส่วนตัวผมหลังออกมาจากสโตร์แล้วก็เดินโซเซไปแคนทีน
ดื่มน้ำเย็นๆเข้าไปหลายแก้ว ไม่รุ้เพราะกระหาย คอแห้งผากจนร้อนผ่าวไปทั้งตัว หรือเพื่อจะดับอารมณ์อะไรบางอย่างแต่นั่นก็ทำให้ผมรุ้สึกดีขึ้นก่อนจะกลับไปทำงานต่อ

[ltahset]

ให้ตายเถอะคนเรา

พี่นิวสู้ๆน้าาา

^^
ปล. ขอให้หายป่วยไวๆนะคะ

[kunkai]

:กอด1:พี่นิว
เอาความดีเข้าสู้นะค้าบ
อย่างน้อย
ก็ยอมถอนตัวไปสองคนแล้ว
พี่นิวสู้ๆ

[Little Devil]

คนเลวมีทุกที่
เป็นกำลังให้นะน้องนิว   

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

เข้ามาแจ้งให้ทราบว่าผมเปลี่ยนชื่อจาก


+ฟ้างามยามค่ำ+


เป็น


รอยยิ้มอาบยาพิษ


แล้วนะครับ

[namtaan]

  สุขสันต์วันแห่งความรักจ้า

และสวัสดีปีใหม่ด้วยนะจ๊ะ
  ซินเจียยู่อี่ ซินนี้ฮวดใช้ ซินเจิ้งหรูอี้ ซินเหนียนฟาไฉ 

[beemanufan]

happy valentine day และ สวัสดีปีใหม่จีนค่ะ พี่นิว ขอให้สุขภาพแข็งแรง ความรัก การงานราบรื่นนะคะ สู้ๆค่ะ

[kunkai]

  :HAPPY VALENTINE 'S DAY  
                      
                      

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ขอบคุณสำหรับทุกคำอวยพรครับ

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

กลับมาเล่าต่อ....

ในคราวเคราะห์(ผมเริ่มจะเอนเอียงไปทางเรื่องความซวยซะละมั้ง 555) ผมก้มีเรื่องดีๆเกิดขึ้นอยู่บ้าง คือว่าที่ทำงานผมเดือนนี้เค้าจ่ายเงินพิเศษให้พนักงานครับ
ก็จะมีโบนัสสำหรับพนักงานประจำที่อยู่มาครบ1ปีก็แล้วแต่บุคคลครับ เงินเดือนพนักงานก็ขึ้น(อันนี้เป็นพนักงานชั่วคราวก็ได้ด้วย ผมยังเอ๋อเลยแต่ได้ก็ดีแล้วเนอะ)
และเซอร์วิสชาร์ตก็ได้คนละ 3หมื่น3พันบาทครับ ที่พูดมาทั้งหมดนี่ผมได้แค่เงินเดือนขึ้น200เองนะ ไอ้ที่เค้าได้กันมหาศาลน่ะ ผมไม่ได้เพราะไม่ได้เป็นพนักงานประจำครับ
แต่ที่ผมได้รับเป็นผลพลอยได้ที่พี่ๆเค้าได้เงินกันเยอะอ่ะครับ พี่ๆในครัวผมก็เลยให้ผมเป็นกำลังใจในการทำงานร่วมกันมา2เดือน พี่หนิงหัวหน้าผมให้ผม2พันครับ
พี่ละออกับพี่เชอรี่ให้ผมคนละ1พัน แล้วก็พาผมไปเลี้ยงข้าวเย็นมื้อใหญ่มาก(แน่นอนว่าผมเก็บเงิน4พันนี้ไว้อุ่นๆในกระเป่า เพราะมื้อนี้ผมกินฟรีอ่ะครับ 555) แต่มีข้อแม้...

"นิว แกต้องไปแปลงโฉมมาใหม่นะ รับไม่ได้จริงๆ ผมเผ้าทำไมหงอกขาวกว่าฉันอีกว่ะเนี่ย ไปซะนะลูก" พี่หนิงเอ่ยเป็นคนแรก
"เออ พี่ก็ว่าดีนะนิว หายป่วยแล้วไม่ใช่เหรอ จะปล่อยเนื้อปล่อยตัวไปทำไมเดี๋ยวหาแฟนไม่ได้นะจ๊ะนิว"  พี่ละออเห็นดีเห็นงามมาเชียว
"แต่งเนื้อแต่งตัวให้สดใส่หน่อย เลิกซะทีเหอะชุดดำ ชุดเทา อ้อแล้วก็คอลเลคชั่นเสื้อขาวกะกางเกงยีนส์ด้วย มันเอ้าท์นะน้อง" พี่เชอรี่แนะนำเมื่อเจอกันตอนบ่าย

ผมก็เริ่มกลับมาดุตัวเองว่าจะโมดิฟายอะไรได้ ก่อนอื่นคงต้องสรวจดีๆก่อนว่าหน้าหายไหม้ หายกร้านดำไปบ้างมั้ย แล้วค่อยมาคิดเรื่องเปลี่ยนสีเสื้อผ้าทีหลัง
อาจจะเพราะไม่ได้ใส่ใจดุหน้าตา ผิวพรรณตัวเองมานาน เมื่อล้างหน้าล้างตาก่อนนอนผมจึงทาครีมที่มีอยู่ซะหน่อย(แต่ไม่ค่อยชอบทาอ่ะ เสียเวลา ขี้เกียจด้วย)
จากวันแรกๆก็เริ่มทำจนชินและก้ผ่านไปนานวันเข้า การทาครีมก่อนนอนก็ดูจะไม่ยากเย็นหรือน่าเบื่อเท่าไหร่ กลายเป็นกิจวัตรประจำวันไปเอง ซึ่งก็ได้ผลดีครับ
หลายวันถัดมาคนที่ทำงานเริ่มทักว่า หน้าตาผ่องใสขึ้น บางคนก็มาถามว่าใช้ครีมอะไร ผมก็ตอบไปว่าคงเพราะหายป่วยแล้วก็ได้นอนเต็มอิ่มเลยดูสดใสขึ้นมั้ง
จะมีแค่บางคนเช่นพี่ต่ายบที่มาถามผมในทำนองเดียวกันนี้ว่า "อุ๊ยตาย นิวน้อยไปทำไรมาจ๊ะ หน้าตาเด้งใสเลยนะ บอกพี่มั่งดิพี่จะได้ใช้ครีมแบบนิวน้อยบ้าง"
ผมก็ตอบไปยิ้มๆว่า "ไม่ได้ใช้ครีมหรอกพี่ต่าย แค่ทำบุญกรวดน้ำให้พวกสัมภเวสีอ่ะ มันคงได้กุศลมั้งเลยไม่มาเป็นเสนียดเกาะให้นิวหน้าหมองอยู่"

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

แล้วในวันที่เราไปทานข้าวมื้อใหญ่กันนั้น ผมบังเอิญเจอกับแทนและพี่หลินที่ร้านอาหารด้วย พอดีผมทานเสร็จแล้วกำลังจะกลับก้ไปเข้าห้องน้ำ
ผมเจอกับแทนตอนที่ผมกำลังล้างมืออยุ่แล้วแทนเดินเข้าไปฉี่ เราก็ทักทายกันพอประมาณ ตัวผมอ่ะไม่ได้รุ้สึกแปล๊บๆอะไรเลยสักนิดเหมือนเจอคนเคยรุ้จัก
เค้าเดินเข้ามาทักทายผมก่อน ผมก้ยิ้มให้นิดหน่อย แล้วผมก็เดินออกไปทีแรกก้คิดว่าจะรีบเดินไปลานจอดรถแล้วก็คงไม่มีอะไรต่อเนื่องอีก แต่แทนวิ่งตามมาจับมมือผม

"นิวจะกลับแล้วเหรอ" แทนถามโดยไม่ยอมปล่อยมือผม
"อืม" ผมตอบและสะบัดมือเบาๆ
"ยังทำงานที่โรงแรมใหม่รึเปล่า" แทนถามเหมือนเก้อๆไม่รู้จะพูดอะไร
"ทำสิ ทำไมเหรอ" ผมถามกลับไปด้วยความงง ว่าทำไมถามผมแบบนี้
"ก็เห็นนิวไว้ผมยาว เลยแปลกใจว่าทำไมเค้าให้ไว้ผมยาวได้" แทนเอื้อมมือมาจับปลายผมของผม
"อ๋อ เค้ามีหมวกให้ใส่เราก้มัดแล้วเอาผมเก็บไว้ใต้หมวกอ่ะ" ผมจับปลายผมตัวเอง แล้วเอี้ยวตัวหลบมือของแทน
"อือ สวยดี แปลกตาไป" แทนยังพูดไปเรื่อย ตาก้มมองพื้นดินตลอด
"แทนก็เคยเห็นฉันไว้ผมยาว ใส่วิกแสดงละครมาแล้วนี่" ผมรวนกลับหาเรื่องจับผิด
"อือ นั่นสิเนอะ" แทนเงยหน้ายิ้มเขินๆ
"ฉันไปนะ" ผมเดินห่างออกไปนิดหน่อยก็พอดี พี่หลินเดินมาตามหาแทน
"นี่แกเองเหรอที่ยืนคุยกะผัวฉัน" พี่หลินเปิดฉาก ผมมองดูจนทั่วตัว พี่หลินดูแย่มาก รูปร่างอ้วนบวมเผละไปหมด คอสั้นตัน ผมยาวยุ่งเหยิง ท้องใหญ่อุ้ยอ้ายดูไม่น่ามองเลย

[Sakana2yunjae]

  สวัสดีปีใหม่จีนคะพี่นิว แฮปปี้มากๆๆคะ

แต่เจ๊คนสุดท้ายแรงได้อีกอ่ะ

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

"ใช่ ฉันเอง มาตามผัวเหรอ เอาไปสิ ฉันยืมมาคุยชั่วคราวหรอก" ผมตอบกลับ
"นี่นัดกันใชมั้ย แกถึงแต่งตัวซะขนาดนี้" พี่หลินมองผมไปทั่วตัว วันนี้ผมเลิกใส่ชุดสีดำแล้วครับ ลองเปลี่ยนมาใส่เสื้อตีเกล็ดสีแดงขริบชมพูอ่อนเก็บชายเสื้อไว้
ในกางเกงขาเดฟสีขาวผูกเชือกร้อยไว้ที่เอวกางเกง ผมเลือกรองเท้าผ้าใบมีส้นสีขาวให้ดทนสดใสเข้ากันทั้งชุด ซึ่งก็ทำให้ดูสดชื่นสบายตาด้วย และเปลี่ยนสีผมใหม่
เป็นสีดำน้ำเงินเข้มมันวาวไปทุกเส้น จัดแต่งทรงใหม่เซตให้พองนิดๆที่ด้านหลังและดัดปลายผมผมแนวสวอนปล่อยเคลียมาที่ไหล่ เปลี่ยนสีคอนแทคส์เป็นสีแบบตาโตซะด้วย
ตอนนี้เองผมนึกขอบคุณบรรดาลูกพี่ของผม ที่ยุส่งให้ผมไปแปลงโฉมซะก่อนจะมาเลี้ยงมื้อใหญ่กันในร้านนี้ นี่คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ๆที่ผมเจอสองคนผัวเมียนี่อีกครั้ง

"ก็แล้วแต่จะคิด" ผมยิ้มให้ แล้วจะเดินออกไป แต่นึกขึ้นได้หันกลับไปมองดุพี่หลินอีกครั้งด้วยสายตาเหยียดๆจากหัวถึงเท้าแล้วพูดเบาๆให้ได้ยินกันแค่สองคน
"ท้องโย้แล้วเนอะ ใหญ่มากด้วย ดูแลตัวเองดีๆนะพี่ ผัวน่ะไม่ต้องดูแลมากหรอก มีคนเค้าอาสาดุแลให้ตลอดแหล่ะ เอาตัวเองกับลูกให้รอดก่อนนะ
สภาพแบบนี้ ถึงยังไงก็รั้งผัวไว้ยากลำบากอยุ่แล้ว ไม่ต้องพยายามให้เหนื่อยดีกว่า อ่อ...แล้วถ้าคลอดเมื่อไหร่ให้แทนไปบอกฉันนะ จะเอาของมารับขวัญหลาน
อืม... แต่คงต้องหาเงินซื้อคอร์สลดหุ่น นวดหนังหน้าสำหรับคุณแม่หลังคลอดให้พี่ซักชุด เพราะเท่าที่เห็นเนี่ย ขอโทษนะ เห็นว่ากันเองขอพูดตรงๆ มันทุกเรศมาก"
ก่อนจะเดินจากมา ผมยังเดินเข้าไปหาแทน แล้วจับมือแทนไว้ซะเอง แทนทำท่าตกใจนิดๆคงแปลกใจที่ตอนแรกผมสะบัดตอนนี้กลับมาจับมือเค้า เห้นหน้าแล้วขำ
"แทน มีอะไรให้ช่วยบอกนิวนะ แทนยังเป้นคนสำคัญที่นิวห่วงเสมอ แล้วเรื่องนั้นไว้ค่อยโทร.คุยกันนะจ๊ะ" ผมพูดเสียงหวาน โบกมือนิดๆแสดงการร่ำลาแล้วเดินแยกไป

[lime]

ร้ายนะเรา

[4life]

ดีเเล้วครับพี่นิว
ชอให้มีความสุขมากๆ คร้าบบบบ

[Ploy-Tawan]

ทุกครั้งที่ชีวิตน้องนิวเจอแต่คนร้าย ๆ ทำให้เจ็บช้ำตลอดเวลา จะสังเกตเห็นอย่างหนึ่งคือนิวจะมีสติต่อสู้กับปัญหาที่เกิดขึ้นเป็นอย่างดี ไม่คร่ำครวญฟูมฟายเกินเหตุ ชอบมากตรงจุดนี้
ดูเหมือนสัมภเวสีรอบตัวน้องนิวจะมีเยอะใช่เล่นนะ ต้องรบรากันไม่หยุดหย่อน ตอนนี้ก็มีพี่ต่ายกับพี่หลิน คาดว่าคงต้องกรวดน้ำชุดใหญ่ทีเดียวกว่าจะไปผุดไปเกิด
คำพูดที่น้องนิวใส่ไฟทิ้งท้าย สงสัยจะทำให้พี่หลินกับแทนทะเลาะกันได้อีก ฮ่าฮ่า ชอบ

สุขสันต์วันวาเลนไทน์ย้อนหลังค่ะ มาไม่ทันเมื่อวานนี้ สลบจากตรุษจีน แต่ยังทันวันปีใหม่จีนอยู่ ขอให้ผ่านทดลองงานโดยเร็วนะคะ และจัดการกับสัมภเวสีที่คิดร้ายได้อยู่หมัด 

新年快樂