หัวข้อ: Ooo๐...นางในไดอารี่...๐ooO ...นิวกุ้ยเฟย...

[kunkai]

:3123:พี่นิวสู้ๆ

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

เดือนที่สาม ถือว่าหนักมาก(ก็หนักขนาดที่ผมต้องถูกให้ออกจากงานพร้อมเพื่อนๆพนักงานชั่วคราวอีก3คนน่ะครับ)
ความหนักหน่วงเริ่มแรกมาจากปลายเดือนที่แล้วรองเชฟได้งานที่ต่างประเทศก็เลยลาออกไป ตอนนั้นใครๆก็คาดไว้ว่า
พี่โดมหัวหน้าขั้นสามคงได้เลื่อนขึ้นมาเป็นรองเชฟ(หัวหน้าขั้นสอง)แทนแน่ๆอยู่แล้ว แต่ก็ยังไม่ง่ายนักหรอกเพราะเชฟใหญ่
ก็ยังอยู่อีกทั้งคนแม้ว่าเชฟจะต้องไปดูแลอีกหลายสาขาแต่การที่เชฟยังอยู่ก็ทำให้พี่โดมบ้าอำนาจไม่ได้เต็มที่สักเท่าไหร่

แต่แล้วทุกสิ่งก็เปลี่ยนไป จู่ๆเชฟใหญ่ก็ประกาศกลางที่ประชุมว่าเชฟลาออกแล้วและอีกไม่กี่วันจากนั้นเชฟก็ไปจริงๆครับ
แต่ระหว่างที่เชฟกำลังจะหมดวาระ เชฟก็ให้พี่โดมเป็นคนจัดการหลายๆเรื่องแทนไปโดยปริยาย รวมทั้งการจัดตารางงาน
ความซวยของผมบังเกิดซ้ำอีกรอบ เพราะพี่โดมย้ายพี่หนิงไปอยู่ครัวร้อน เข้างานคนรละรอบกับพี่นุ๊ก(สองคนนี้ไม่ถูกกัน)
แล้วย้ายพี่ต่ายมาทอยู่ครัวเย็นกับผม แต่ก็ยังดีที่พี่เชอรี่ยังอยู่ครัวเย็นกับผมด้วย ผมก็พอจะหายใจคล่องขึ้นบ้าง


ไม่งั้นผมคงต้องคอยก้มหัวรับคำสั่งที่กระโชกโฮกฮากจากพี่ต่ายตลอดเวลาแน่ๆ ช่วงต้นเดือนนี้เป็นช่วงอึดอัดใจมากๆ
ผมแทบไม่อยากไปทำงานไม่อยากเจอพี่ต่ายเพราะกลัวครับ ผมไม่รู้ว่าผมจะเจอความร้ายกาจอะไรจากคนๆนี้อีกรึเปล่า
ผมเห็นว่าใครๆก็ได้ย้ายครัวกันเป็นว่าเล่น ผมก็เลยไปคุยกับพี่หนิงก่อนบอกว่าขอย้ายไปครัวไทยเพราะผมถนัดมากกว่า
พี่หนิงเองก็เข้าใจบอกว่าจะไปพูดกับพี่โดมให้ แต่ไม่รู้พี่โดมตะเพิดอะไรกลับมาเห็นพี่หนิงท่าทางร้อนเป็นไฟเข้ามาหาผม

บอกว่า “ทำไมแกอยากไปอยู่ครัวไทยนัก ฉันร้ายกับแกมากรึไง แกรู้มั้ยโดมมันบอกว่าฉันไม่มีปัญญหาสอนงานแกให้ได้ดี
แล้วจะเขี่ยแกไปเป็นภาระให้ครัวอื่น แกดูสิฉันต้องโดนมันด่าอีก แกพิจารณาตัวเองเลยนะว่าที่ผ่านมาแกทำตัวเป็นภาระแค่ไหน
แล้วแกก็ควรปรับปรุงตัวใหม่ด้วย เพราะถ้าแกยังทำงานในครัวเย็นไม่ได้ดีก็ไม่ต้องไปครัวอื่นฉันจะจองจำแกที่ครัวเย็นนี่แหล่ะ”

กลายเป็นว่านอกจากผมจะไม่ได้ย้ายครัวแล้ว ผมยังต้องถูกเพ่งเล็งมากขึ้น เพราะถ้าผมยังทำอะไรไม่ดีในสายตาพี่ๆเค้าอีก
ผมก็จะถูกจองจำในครัวเย็นตลอดไปและเป็นได้แค่พนักงานชั่วคราวทำงานให้ตายก็ไม่ได้เซอวิสชาร์ตอยู่แบบนี้ต่อไป
แล้วที่น่ากลัวคือพี่หนิงคิดว่าผมไม่อยากเป็นลูกน้องเค้า ดังนั้นหลังจากนี้เค้าย่อมไม่ปรานีกับผมเหมือนที่ผ่านมาอีกแล้ว


จากเหตุการณ์นี้ผมถึงได้เปรียบเทียบว่าเหมือนนางกำนัลถูกส่งเข้าวัง เมื่อถูกผลักให้เดินทางผิดสายก็มีแต่ดำดิ่งลงอเวจี
เปรียบได้กับนางกำนัลที่จะทำอะไรก็ต้องดูสีหน้าผู้คน คอยสังเกตความเป็นไป ทำให้ถูกต้องว่ายากแล้วทำให้ถูกใจยากกว่า
มิหนำซ้ำหากพลาดไปนิดเดียวนอกจากถูกด่าประจานไปทั่ว ถูกวาจาที่คอยเหยียดหยามยังอาจถูกกักขังในตำหนักเย็นซ้ำอีก
เรื่องราวมากมายมาพลิกผันก็ในเดือนทีสามนี่แหล่ะ ผมยังเหลือรายละเอียดอีกมากมายที่จะเล่า แล้วค่อยมาติดตามกันต่อนะครับ

ราตรีสวีสดิ์ ขอคุณพระคุณเจ้าคุ้มครองทุกท่าน

[beemanufan]

โอ้ ชีวิตพี่นิว อะไรมันจะขนาดนี้ สู้ๆค่ะ พี่ชาย

[mma419109]

      ชีวิตรันทด   กดดันกันสุดๆ แต่ก็ต้อง
 ทนอย่าย่อท้อ  น้องนิวสู้

[salemon]

โหพี่นิวทนไปได้ไงอ่ะ
สุดยอดเลย

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

การเปลี่ยนแปลงในครั้งนี้ผมพอจะจับทางได้คร่าวๆว่ามาจากความต้องการของพี่โดมที่จะประกาศการมีอำนาจของเค้า
เพราะมีครั้งนึงที่ในครัวเย็นต้องทำผลไม้ใส่ตะกร้าให้แขกที่เข้าพักกับทางโรงแรม พี่โดมบอกพี่เชอรี่ว่าใหใส่มะม่วงสุกลงไป
พี่เชอรี่ก็เลบอกว่าเมื่อก่อนนี้พี่ที่เป็นรองเชฟบอกว่าไม่ให้ใส่พี่โดมจึงว่า “แต่พี่เค้าก็ไม่อยู่แล้ว พี่สั่งก็ต้องทำแบบที่พี่สั่ง”

นอกจากเปลี่ยนให้พี่ต่ายมาอยู่ครัวเย็น ก็ยังสับเปลี่ยนพนักงานรอบเช้าไปรอบบ่าย รอบบ่ายมารอบเช้าวุ่นวายไปหมด
ทั้งที่เค้าเองก็รู้ว่าหลายๆคนไม่ถนัดกับงานที่ถูกสับเปลี่ยนแต่พี่โดมก็ยืนยันว่า “กูจะเอาตามนี้พวกมึงต้องทำให้ได้”
ความบ้าอำนาจแสดงออกมากขึ้นเรื่อยๆเช่นการสั่งของ พี่โดมมีหน้าที่สั่งของเข้ามาให้พวกเราแต่ของไม่เคยพอเลย
พอพวกเราบอกก็จะได้คำตอบทำนองว่า “พวกคุณต้องช่วยพี่สิ เซฟๆกันหน่อยใช้เปลืองพี่ก็โดนเล่นงานอีก”

ช่วงนึงที่มีแขกเยอะมากจนผลไม้ทุกลูกต้องเอาออกบุฟเฟ่ท์เช้าจนหมด พี่โดมมาถามผมว่าทำไมไม่แบ่งของไว้
“พี่หนิงบอกว่าต้องออกให้แขกก่อนครับ” ผมตอบ

“แล้วถ้ามีออเดอร์พี่จะเอาที่ไหนขาย ทำไมไม่ใช้สมองคิดบ้าง ทำงานอย่าดีแต่เป็นขี้ข้ารับคำสั่งสิ” พี่โดมฉะกลับ

แล้วบางงานที่มีความผิดพลาดเกิดขึ้นพี่หนิงไปบอกพี่โดมว่าแก้ไขให้แล้ว แต่พอเข้าที่ประชุม พี่โดมก็ด่าพี่หนิงอีก
แต่งานนี้พี่หนิงเกิดของขึ้นด่ากลับ กลายเป็นว่าที่ประชุมร้อนเป็นไฟ ต่างฝ่ายต่างสาดน้ำลายกันจนผมรู้สึกเวทนา

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ผมเคยบอกพี่เชอรี่ว่า แรกๆที่ผมเข้ามาทำงานบรรยากาศการทำงานไม่เป็นแบบนี้ ตอนนี้การแบ่งฝ่ายชัดเจน
แล้วยังทำร้ายกันอย่างโจ่งแจ้ง ทั้งถากถาง ฝากด่า เหน็บแนมคนนั้นกระทบคนนี้ จนผมสะอิดสะเอียนคนพวกนี้ไปเลย

พี่เชอรี่เล่าว่า “เมื่อก่อนนี้มีเชฟกะซูเชฟไงนิว เค้าก็ยังเกรงๆ อีกอย่างขืนมีเรื่องกันแบบนี้โดนเรียกไปคุยแน่ๆ แต่เดี๋ยวนี้
ไม่มีใครคอยคุมภาพรวมคนที่อยากใหญ่พอได้อำนาจก็เริ่มใช้ควบคุมแล้วยิ่งลึกๆ ไม่พอใจใครก็หาทางเล่นงานไปด้วย
คนที่ไม่มีอำนาจก็ใช้วิธีแข็งข้อไม่ให้ความร่วมมือ กะว่าคนั่งก็สั่งไปแต่ไม่ทำ ก็อย่างต่ายไงนั่นก็ไม่ถูกกับพี่โดมหรอก”

ผมฟังแล้วเหมือนดูซีรี่ย์จีนยังไงยังงั้น แต่ด้วยความอยากรู้ก็เลยถามต่อไปว่า “แล้วเค้าไม่ถูกันเรื่องอะไร”

“ก็ตอนเปลี่ยนตารางงานใหม่ ต่ายไม่อยากมาอยู่ครัวเย็นเพราะมันแพ้ผลไม้ ทำทีไรมือลอกทุกที พี่โดมก็รู้แต่ก็ให้มันมา
ต่ายมันเลยโทร.ฟ้องเชฟใหญ่ก็มันเป็นเด็กเชฟอ่ะ แต่ก่อนนี้มันไม่เคยต้องทำไรเลย มีออเดอร์มันก็สั่งคนอื่นทำ วันๆเดินไปมา
พอตอนนีไม่มีเชฟแล้วก็เลยโดนซะ แต่ขนาดนั้นก็ยังไปฟ้องเชฟจนเชฟโทร.มาด่าพี่โดม แต่ทำไงได้อ่ะ ในเมื่อสุดท้ายเชฟก็ไป
ทีนี้แหล่ะพี่โดมเล่นมันหนักเลย ไม่เห็นเหรอขนาดมือต่ายมันเยินขนาดนั้นพี่โดมยังแกล้งไม่สั่งถุงมือมาให้พวกเราเลย”

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

เมื่อพูดถึงพี่ต่ายแล้ว มาเล่าเรื่องการทำงานของผมกับพี่ต่ายบ้างละกันเพราะผมก็ต้องทำงานรอบเดียวกับเค้าเช่นกัน
แรกๆที่ทำงานด้วยกันในครัวเย็น ผมทำตัวไม่ถูกก็เลยใช้วิธีเงียบ พี่ต่ายสั่งให้ทำอะไรก็ทำ เค้าก็มีมาข่มๆบ้างตามที่เคยชิน
แต่อีกส่วนนึงเค้าก็ชัดเจนในหน้าที่นะครับ คืออะไรที่เค้าให้ผมทำก็คือปล่อยเลย ผมก็ทำไปไม่ต้องวิ่งไปวิ่งมา ส่วนที่พี่เค้าทำ
เค้าก็ไม่ต้องให้ผมคอยช่วย ก็เลยกลายเป็นว่าเราแยกย้ายกันทำงานของตัวเองแบบสันติความอึดอัดใจของผมก็ค่อยเบาลง

พี่ต่ายให้ผมคอยเติมของกับช่วยครัวร้อนทอดไข่ให้แขก พ่ต่ายจะเป็นคนเตรียมของด้านในให้เอง ผมมารู้ทีหลังว่าเค้าแพ้
พวกยางผลไม้แต่เค้าก็ไม่ได้ผลักภาระนี้ให้ผมอ่ะนะ จะว่าไปก็งงนิดหน่อยแต่ก็นับว่าเค้ามีน้ำใจอยู่เหมือนกัน
หลังจากที่ผมรู้ว่าพี่ต่ายมือพังเพราะยางผลไม้กัด ผมก็เลยแอบเก็บถุงมือไว้ให้เค้า เช้าวันนึงเราเข้างานพร้อมกัน
ผมต้องออกไปยืนทอดไข่ซันนีสตอนทอดไข่ ผมก็เลยขอเพิ่มอีกแล้วเอาไปให้พี่ต่ายที่กำลังทำผลไม้อยู่แต่ไม่มีถุงมือใส่

“เอาไว้ใช้นะพี่” ผมบอกพร้อมยื่นถุงมือให้

“แล้วน้องมีใช้เปล่า ไปทอดไข่ถ้าไม่ใส่เดี๋ยวหัวหน้ามันด่าเอานะ” พี่ต่ายถามโดยยังไม่รับถุงมือไป

“นิวไปขอซันนี่ใหม่ก็ได้ พี่เอาไปเก็บไว้เยอะๆก่อน จะได้ไม่แสบมือ ไม่รู้เมื่อไหร่พี่โดมจะสั่งมาใหม่” ผมยิ้มให้

หลังจากนั้นมา ผมรู้สึกว่าอะไรบางอย่างระหว่างผมกัลป์พี่ต่ายดูจะดีขึ้นเรื่อยๆ เล่นกล้าคุยกับเค้ามากขึ้น
และหลายๆครั้งเวลาจวนตัวหรือแม้แต่พี่หนิงจะมาด่าผมพี่ต่ายก็เป็นคนออกรับแทนให้ตลอด อย่างครั้งนึงผมถูกสั่งให้ทำ
แซนวิชผักแต่ผมไม่รู้ว่าต้องเอาผักไปกริลก่อน ก็เลยเอาผักสดมาหั่นเตรียมไว้เฉยๆ พี่หนิงมาเห็นก็ตั้งท่าจะด่าเลย


“นิวแกเอาผักพวกนี้มาทำอะไร แซนวิชผักบ้านแกเหรอใช้ผักสดแบบนี้ ถ้าทำไม่เป็นก็ถามสิอย่ามาทำมั่วๆ”

“อะไรอีพี่หนิงมาด่าอะไรน้องกู ผักพวกนี้กูทำไว้เองเดี๋ยวจะไปสอนมันกริล ไปเลยไปมีอะไรทำก็ไปไม่ต้องยุ่ง”
พี่ต่ายมาช่วยทันเวลาพอดี พอพี่หนิงเดินออกไปแล้วพี่ต่ายก็หันมายิ้มให้ผมบอกว่าเดี๋ยวสอนให้ทำ ผมก็เลยรอดมาได้

แล้วหลังจากนั้น ผมกับพี่ต่ายเลยกลายเป็นคู่ซี้ที่มองตารู้ใจ เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยกันไปได้ จนพวกพี่ๆเค้าพากันแปลกใจ
เพราะก่อนหน้านี้พี่ต่ายมีท่าทีไม่ชอบผมแบบไม่ถูกชะตาอย่างไร้เหตุผลส่วนผมเองก็มีท่าทีเมินเฉย ไม่ค่อยพูดคุยกับพี่ต่ายเช่นกัน
แต่เดี๋ยวนี้ไม่ว่าจะพูดจะทำอะไรก็กลายเป็นว่า เค้าส่งเสริมผลงานของผมบ้าง ผมสนับสนุนความเห็นของเค้าบ้าง และเราต่างก็ดีต่อกันอย่างมาก

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

พูดเรื่องความสัมพนธ์ของผมกับเพื่อนร่วมงานแล้ว ผมว่าค่อนข้างโชคดีในความโชคร้าย เพราะถึงยังไงคนที่ทดีกับผม
ก็มีไม่น้อยไปกว่าพวกที่ร้ายๆกับผม แม้แต่พนักงานชั่วคราวด้วยกัน ผมก็ยังมีซันนี่ที่พูดคุยกันได้ แล้วก็สนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ
แม้จะมีคนอย่างพี่ส้มที่คอยออกคำสั่ง แล้วก็ชอบจิกกัดผมทั้งที่สถานะเค้ากับผมเท่ากันแหล่ะ แต่เค้าถือว่าเค้าเข้ามาก่อนผม


เคยมีครั้งนึงเค้าเดินเข้ามาในครัวเย็นบอกว่า “นิวไปเติมผลไม้ซิ หมดแล้ว” พูดจบก็ออกไปเลยไม่บอกด้งยว่าไอ้ที่หมดน่ะ
คืออะไรเพราะผลไม้มีตั้ง5อย่าง แทนที่ผมจะเอาผลไม้ตัวที่หมดไปวางได้เลย ผมก็ต้องเดินออกไปดูอีกรอบว่าอะไรหมด
แล้วพี่ส้มก็ชอบทำเป็นรู้มาก อย่างครั้งนึงพี่หนิงไม่สบายผมต้องทำเองคนเดียวทั้งหมด พี่ส้มก็เข้ามาเจ้ากี้เจ้าการว่าต้องทำนั่นทำนี่
บอกว่าให้ผมไปทำตรงนั้น เค้าจะทำอันนี้ พอผมบอกว่าจะเคลียร์ที่ทำอยุ่ให้เสร็จเค้าก็แว๊ดใส่ผมว่า “สั่งก็ทำสิ”

ผิดกับซันนี่ เพราะถึงแม้ผมเป็นฝ่ายไปช่วยงานซันนี้แต่เค้าก็ไม่เยใช้วิธีออกคำสั่งกับผมเลย ทุกครั้งเราจะพูดคุยกันรอย่างเพือ่น
ไม่ว่าเค้ามาช่วยผมหรือผมไปช่วยเค้า เราจะพูดกันอย่างถ้อยทีถ้อยอาศัย อาจเพราะผมกับซันนี่เป็นคนเย็นๆเหมือนกันก็ได้
และไม่เคยคาดหวังว่าจะต้องแขงขันกันเองเพื่อให้ได้บรรจุ ซันนี่เคยบอกผมว่า “เราก็มาทำงานเหมือนกันน่ะ ช่วยกันไปดีกว่า
เราไม่อยากแข่งอ่ะนิว เพราะทุกคนก็มีสิ่งที่ทำได้ดีและด้อยไปคนอย่างถนัดกันไปคนละทาง
แล้วถ้าเค้าจะบรรจุใครก็ต้องมาจากผลงานคนนั้นเองแหล่ะเนอะ”


ผมก็เคยบอกซันนี่เหมือนกันว่า “เราก็ไม่ชอบเลยที่พวกพี่ๆบางคนชอบพูดทำนองว่า คนนั้นทำอย่างนี้ คนนี้ดีอย่างนั้น
ไม่รู้ดิบางทีเราว่าเค้าชอบพูดเหมือนจะให้เราแข่งขันกัน แต่เราก็บอกไปทุกทีนะว่า ถ้าเพื่อนเราทำได้ดีเราก็ดีใจ
และเราก็พยายามทำให้ดีเหมือนกัน แต่คงไม่เอามาเป็นตัวกดดันหรือต้องอิจฉาถ้าเพื่อนเราจะได้บรรจุก็ดีกว่าไม่มีใครได้บรรจุเลยอ่ะ”

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

แต่บางครั้งผมก็แอบรำคาญพี่ลออเหมือนกันครับ เพราะพี่ลออเนี่ยชอบแสดงอาการชื่ชมพี่ส้มมากเกินเหคุ และพูดเปรียบเทียบผมกับพี่ส้มบ่อยๆ เช่นว่า
“พี่ส้มเก่งนะทำออเดอร์ได้หมดเลยแล้วนิวล่ะทำอะไรได้บ้าง”
หรือไม่ก็ “พี่ส้มไม่ได้อยู่ครัวเย็น ก็ยังทำของครัวเย็นได้หลายอย่าง นิวทำเป็นสักอย่างมั้ย เวลาพี่ทำก็หัดมาดูบ้างสิ”
ผมยังเคยบ่นให้ซันนี่ฟังบ่อยๆเลยว่าน่ารำคาญ ถ้าพี่ลออชอบสอนงานพี่ส้มนักหนาทำไมไม่ให้พี่ส้มย้ายมาครัวเย็นแล้วส่งผมไปครัวไทยซะทีล่ะ
ผมไม่ได้อยากอยู่ซะหน่อยครัวเย็นเนี่ย แต่ซันนี่ก็คอยพูดให้ผมใจเย็นลงทุกทีแหล่ะครับ

“เอาเหอะ เค้าทำงานในครัวเย็นได้นิวก็ฝึกทำให้ได้ดิ อย่างน้อยนิวก็ทำคัวไทยได้สบายๆแล้วก็มาฝึกครัวเย็นให้ได้
อย่างพี่ส้มน่ะ ต้องฝึกทั้งครัวไทยแล้วยังจะเรียนรู้ครัวเย็นไปพร้อมกัน งานหนักกว่าเป็นสองเท่า ถ้าเค้าอยากเหนื่อยก็เรื่องของเค้า
นิวก็ทำงานนิวไปให้ดี ระหว่างที่เค้าแบ่งสมองทำสองเรื่อง นิวก็ทุ่มเรื่องครัวเย็นให้ได้ดีเรื่องเดียวไปเลยไง”

“เออจริงด้วย ซันนี่รู้ป่ะตะก่อนเราเป็นคนใจเย็นแล้วก็อดทนอะไรได้ม๊ากมากนะ แต่พอมาเจอพวกบ้าๆบอๆที่นี่
เรากลายเป็นคนอดทนต่ำไปเลยว่ะ เบื่อๆเซ็งๆอยากจะวีนกลับวันละหลายรอบ แต่ก็ต้องก้มหน้านิ่งๆด่าในใจ
เมื่อไหร่ว๊าจะเป็นวันที่เราเดินเงยหน้า เชิดหน้าใส่พวกมันได้บ้าง คอยดูเหอะถ้าถึงตอนนั้นพวกมันจะรู้สึก” ผมฮึดสู้
ทั้งที่ผมก็มองไม่เห็นว่าเส้นทางของผมจะมีวันนั้นไปได้ยังไง เพราะข้างหน้าผมล้วนเต็มไปด้วยเหล่าหัวหน้าที่ครองอำนาจกันมานาน

[ltahset]

  อย่าท้อจนกว่าวันของพี่จะมาถึงนะคะ
^^

[mma419109]

         :man1:น้องนิว รอวันสวมมงกุฎนางพญา อ่านแล้วเหนื่อย
 ใจแทนจริงๆ

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

วังหลังนี้น่ากลัวนัก คนที่อยู่อย่างสงบได้จึงมีความสุขแท้จริง
หากแต่ก้าวเข้ามาแล้ว ไม่มีวันไหนเลยจะสงบสุขแท้จริง
เมื่ออยู่ไม่ได้ก็ต้องจากไป แต่เมื่อจากไปไม่ได้ก็จำเป็นต้องอยู่
มีหนทางนี้เท่านั้น ที่จะทำให้อยู่ได้อย่างไม่ต้องหวดผวาอีกต่อไป
โชค วาสนา โอกาส และการรู้จักไขว่คว้า เมื่อเป็นไปอย่างเหมาะสม
มงกุฏนางพญา มีหรือจะหลุดลอยไปได้ นับแต่นี้ไปจงระวังตัวให้ดีเถอะ!

[kunkai]

อยู่บ้านธรรมดาดีกว่า

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

^
^
^
ก็จริงครับอยู่บ้านสบายกว่า(อยู่วังหลัง)

แต่เมื่อก้าวมาแล้วก็ถอยหลังไม่ได้

เมื่อถอยไม่ได้ ก็ต้องอยู่ต่อไป

แต่จะให้อยู่อย่างถูกดูหมิ่นก็คงยอมไม่ได้

เพราะไม่งั้นก็ต้องคอรับคำสั่งทั้งชาติ

ถ้าห้ามนั่งก็ต้องยืน ห้ามเดินก็ขยับไม่ได้

นายขึ้นเสียงบ่าวก็ต้องก้มหน้า

นายตะหวาดบ่าวก็ห้ามสบตา

เมื่อเลือกเส้นทางสายนี้ ก็ค้องฝ่าฟันไปให้ถึงสุดทาง

ดีกว่าจะต้องอยู่อย่างไร้ค่า แม้อยากตายก็ตายไม่ได้

ดังนั้นหากอยู่อย่างคนเล็กผู้สงบเสงี่ยมไม่ได้

ก็ต้องพลิกชะตาเป็นคนใหญ่ผู้เหี้ยมหาญซะเอง

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

เรื่องราวต่างๆเปลี่ยนไปทุกวัน มีบางช่วงผมรู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ในภาวะที่ทำอะไรก็ผิดไปหมด แม้แต่เรื่องที่ควรจะดียังไม่ดีอย่างที่คิด
ผมเห็นว่าซอสซีซาร์สลัดหมด ผมก็คิดจะตีไว้ให้เผื่อวันรุ่งขึ้นที่เป็นวันหยุดของผม จะไม่มีใครทำไว้ เดี๋ยวจะมีไม่พอใช้
ปรากฏว่าหลังจากผมหยุดไปสองวัน กลับมาถึงยังโดนพี่หนิงเล่นงานซะอีก

"แกจะทำไว้ทำไม ดูซิทำก็ไม่ได้เรื่องทีหลังถ้าเห็นมันหมดก็บอกให้คนอื่นทำให้ เสียของไปเลยเนี่ยเห็นมั้ย"
"นิวเห้นมันหมดอ่ะครับ เลยจะทำเผื่อไว้ให้ตอนทำก็โอเคนี่นา มันใช้ไม่ได้เหรอ" ผมถาม
"ตีซอสแล้วมันแตกแบบนี้จะใช้ได้ไง ทำไม่เป็นก็ไม่ต้องอวดฉลาดเข้าใจมั้ย แม่งเอ๊ยคอสยิ่งสูงๆอยู่" พี่โดมด่าสำทับอีก

นั่นเป็นเรื่องที่ผมหวังดี คิดดีทำดี และคิดว่าผลที่ได้จะดีกลับเป็นเรื่องที่ทำผิดไปซะอีก แล้วยังมีอีกนะครับ คราวนี้เป็นเรื่องทิป
ผมจะไปช่วยซันนี่ทำออมเลทให้แขกทุกเช้า ซึ่งก็จะมีมาดามและสามีอยู่คู่หนึ่งที่แวะมาสั่งตลอด บางครั้งก็จะขอสิ่งอื่นเพิ่มด้วย ผมก็หาให้
คราวนี้ทั้งคู่บอกผมว่าจะกลับประเทศของเค้าแล้ว ผมก็เลยอวยพรและขอบคุณเค้าที่มาใช้บริการโรงแรมของเรา หลังจากนั้นผมก็ไปทำงานของผมต่อ
จนกระทั่งตอนเที่ยงผมนั่งทานข้าวกันอยู่กับพี่และเพื่อนพนักงาน ฝ่ายเสิร์ฟก็เดินมาที่โต๊ะของพวกผมแล้วบอกว่า

"นี่เป็นทิปของมาดามฝากมาให้คนทอดไข่ตอนเช้าค่ะ" พนักงานเสิร์ฟบอกพร้อมยื่นแบงค์500มาที่พวกเรา
"ของคนทอดไข่ก็ของซันนี่อ่ะดิ โหยน่าอิจฉาจังเลย" พี่หนิงชิงพูดก่อน
"เอ่อ คือว่า" ซันนี่พยายามจะปฏิเสธ
"ขอบใจนะน้อง เอานี่ลูกสาวรับไปซะ มัวแต่อ้ำอึ้งอยู่ได้" พี่หนิงคว้าแบงค์500นั้นมายัดใส่มือซันนี่เรียบร้อยแล้ว
ความรู้สึกของผมตอนนั้นก็คือ อึ้ง ความดีใจในแวบแรกหายไปหมด เหลือไว้แต่ความโกรธและความน้อยใจ จนกินข้าวไม่ลงเลย

"นิวเราเอามาให้" ซันนี่ยื่นแบงค์500นั้นมาให้ผม
"ซันนี่" นอกจากจะเรียกชื่อเพื่อนผมก็พูดอะไรไม่ออก
"เก็บไว้นะ มันเป็นของนิวไม่ใช่ของเรา ตอนนั้นพี่หนิงพูดอยู่คนเดียว ใครก็ไม่อยากขัดคอ แต่เรารู้ว่านิวทำดีกว่าเราซะอีก ซันนี่วางธนบัตรในมือผม
"ขอบใจนะ" ผมเสียงเครือเหมือนจะร้องไห้ แต่ก็กลืนน้ำตาลงไปหมด ถึงคนรอบข้างจะแย่แต่ผมก็มีเพื่อนที่ดี จริงมั้ยครับ

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

และแล้ววันชี้ชะตาของพวกเรา (พนักงานชั่วคราว)ก็มาถึงเมื่อพี่โดมบอกว่าจะเรียกประชุมแผนก ซึ่งก็เหมือนกับทุกวันแหล่ะครับ
แต่คราวนี้ไม่เหมือนเดิม เพราะหลังจากพูดคุยเรื่องอื่นๆเรียบร้อยแล้ว พี่โดมบอกให้พนักงานชั่วคราวทุกคนอยู่คุยกับพี่โดมก่อนส่วนคนอื่นไปได้
 
"ตอนนี้ทางโรงแรมจำเป็นต้องประหยัดงบการจ้างงานนะ เพราะฉะนั้นพนักงานชั่วคราวที่ยังไม่ได้บรรจุก็จะถูกพิจารณาไม่ผ่านงาน" พี่โดมเปิดเรื่อง
"อ้าว แล้วพวกเราทำไงอ่ะคะ" พี่ส้มโวยขึ้นคนแรก
"ก็ต้องหางานใหม่น่ะสิ นี่พี่ก็บอกแต่เนิ่นๆแล้วนะ" พี่โดมสรุป
"เนี่ยเหรอบอกแต่เนิ่นๆ อีกแค่5วันจะสิ้นเดือนมีนาแล้ว พวกเราหางานใหม่ก็ไม่ทันหรอก" ผมโวยขึ้นบ้าง
"ก็พี่เพิ่งได้รับเรื่องมาก็บอกทันทีเลยนะเนี่ย ยังจะเอาอะไรอีก" พี่โดมหันมาเสียงเข้มใส่ผม
"ทำไมเห็นแก่ตัวแบบนี้ล่ะ ตอนทำงานพวกเราไม่ได้เซอวิสซักบาทก็ยังพอเข้าใจว่าเป้นกฏที่เรายอมรับแต่แรก แต่นี่พอมีปัญหากลับลอยแพพวกเรา" ผมยังไม่ยอม
"กล้าเถียงพี่เหรอนิว แกเป็นใคร" พี่โดมขึ้นเสียงใส่ผม
"ก็เป็นพนักงานเหมือนพี่ไง เพียงแต่โชคร้ายที่พี่ไม่ยอมบรรจุให้ซักทีจนต้องลงเอยด้วยการถูกบีบให้ออก" ผมใส่ไม่ยั้ง
"ถ้ามึงไม่พอใจมึงไปฟ้องGMเลยสิ กูรับนโยบายมาให้พวกมึงออกก็ต้องออกไป แล้วอีกอย่างกูก็เป้นระดับหัวหน้าไม่ใช่ขี้ข้าเหมือนมึงนะอีนิว" พี่โดมด่ากลับ
"พอเถอะ นิวอย่าพูดอีกเลย ถึงยังไงเราก็เปลี่ยนอะไรไม่ได้ นโยบายเค้ามายังไงก็ต้องตามนั้น" ซันนี่ทั้งปลอบทั้งห้ามผมแล้วหันไปขอโทษพี่โดมแทนผม
"เออ พูดง่ายๆแบบซันนี่สิถึงน่าจะบรรจุให้ ไอ้แบบที่ใช้แต่อารมณ์ทำงานแบบแรงวีวแรงควายพูดด้วยก็เสียปาก" พี่โดมพูดต่อ
"บรรจุเหรอ พี่โดมบรรจุซันนี่แล้วใครอีก" พี่ส้มรีบถามทันทีเลย
"คนเดียว" พี่โดมสรุป
"แล้วส้มล่ะ ส้มเข้ามาก่อนซันนี่อีกนะ งานส้มก็โอเคทุกอย่างทำไมเลือกบรรจุแต่มันล่ะ
แต่ไหนแต่ไรพี่อยากได้อะไรส้มทำให้ทุกอย่างแล้วทำไมข้ามหัวส้มไปแบบนี้" พี่ส้มโวยวายเพราะหวังไว้มากจากการประจบพี่โดม
"ใช่ ส้มดีกับพี่แต่ส้มไม่ได้มีผลงานอะไรกับแขกนี่ อย่างซันนี่อ่ะเห็นมั้ย แขก็ชมแถมยังตามตัวเอาทิปให้อีกด้วย ใครๆก็เห้นผลงานกันหมด
แล้วงานก็ทำออกมาได้ดีไม่มีผิดพลาด ไม่ใช่นึกอยากทำอะไรก็ทำ
หรือเหมือนบางคนที่ยิ่งทำก็ยิ่งชิบหายหมด ถ้าคนที่เหลือทำได้อย่างซันนี่พี่ก็บรรจุให้แล้วสิ" พี่โดมตอบ
หลังจากนั้นทั้งพี่ส้มทั้งผมก็ไม่มีข้อโต้แย้งอะไรกับพี่โดมอีกต่อไป พี่โดมบอกซันนี่ว่าให้ตามไปเซนสัญญาจ้างงานด้วยแล้วเดือนหน่าก็รับเซอวิสเต็มเดือนได้เลย

[mma419109]

      :man1:น้องนิว  หัวหน้าขันทีเลือดจะไปลมจะมาหรือเปล่า เหวี่ยงซะ

 

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ผมกลับมาทำงานในครัวของผมต่อไป บอกไม่ถูกเหมือนกันว่ารู้สึกยังไงบ้าง แต่ก็ไม่ค่อยมีกะจิตกะใจทำอะไรนัก จนซักพักพี่ส้มตามเข้ามา

"โถ่เอ๊ย อีซันนี่มันได้บรรจุก่อนพวกเรา นิวเห้นป่ะมันน่ะแหล่ะตัวประจบตัวจริงเลย เห็นมันทำเป็นดีกับนิวพี่ว่าแล้วมันไม่จริงใจหรอก
ดูดิ ถ้ามันได้ดีทำไมมันไม่บอกพี่โดมให้เค้าบรรจุนิวด้วยล่ะ ต่อหน้าทำเป็นเพื่อนแสนดี แต่ลับหลังประจบหัวหน้าจนได้ดี
นี่พี่ไม่ได้จะยุให้เกลียดกันหรอกนะ แต่มันน่าคิดมั้ยนิว ถ้าเป็นเพื่อนที่ดีจริงก็ต้องช่วยเพื่อนดิ ไม่ใช่เอาความดีความชอบสบายคนเดียว" พี่ส้มพล่ามไม่หยุด
"แล้วไง" ผมวางมือจากงานที่ทำแล้วถามไปงั้นๆ ไม่รู้ว่าพี่ส้มจะพูดไปเพื่ออะไร
"ที่พูดเนี่ยก็อยากจะเตือนให้ระวังซะบ้าง คนเรารุ้หน้าไม่รู้ใจ อีกอย่างคนแบบนี้คบเป็นเพื่อนไปนานๆก็มีแต่จะเอาเปรียบเรานะ" พี่ส่มยังเป่าหูต่อ
"เราไม่เคยคิดเอาเปรียบนิวนะ" ซันนี่มาได้ยินพอดีพูดขัดขึ้น
"แล้วเรื่องที่พี่โดมบรรจุให้เราเป็นพนักงานประจำ หรือเรื่องที่ไม่ต้องถูกให้ออกจากงานเนี่ยเราก็ไม่รู้มาก่อน ถ้าเรารู้เราก็ต้องบอกนิวแหล่ะ
นิวน่าจะรู้นะว่าเราไม่ใช่คนอย่างนั้น หรือจะให้เราไปบอกพี่โดมว่าไม่ต้องบรรจุเราก็ได้ ถ้ามันทำให้นิวเชื่อใจเรามากขึ้น" ซันนี่น้ำตาคลอจับมือผม
"ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น เรามันซวยเองทำอะไรก็ไม่ได้ดี ยิ่งทำยิ่งแย่คนอย่างเรามันก็ไม่ควรอยู่เกะกะใครที่นี่อยู่แล้ว
ถ้าเราทำงานดีไม่มีที่ติ หรือทำอะไรๆก็ดีไปหมดเหมือนซันนี่เราก็คงไม่ต้องถูกให้ออกหรอก ทั้งหมดมันไม่เกี่ยวกับเธอมันเป็นที่เราไม่ดีเอง" ผมพูดแล้วเดินจากไป


หลังจากวันนั้นผมก็ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น ทั้งผมและซันนี่ก็เหมือนมีเรื่องพูดคุยกันน้อยลง จริงๆแล้วซันนี่ก็พยายามจะเข้ามาพูดคุยกับผมแหล่ะแต่ผมเลี่ยงเอง
ผมไม่ได้โกรธซันนี่นะครับ แต่ผมไม่อยากให้ใครพูดว่าเพราะซันนี่กำลังจะได้ดี ผมก็เลยหวังเกาะซันนี่ไปด้วย เพราะตอนนี้ในครัวพากันอวยซันนี่ยกใหญ่
ผมก็เลยยิ่งต้องเจียมตัว ส่วนนึงเพราะผมกลัวไปเองว่าถ้าผมเข้าใกล้ซันนี่เหมือนเดิม พวกพี่ๆที่ปากเสียทั้งหลาย จะพูดเปรียบเทียบซันนี่กับผมให้ผมต้องเจ็บซ้ำอีก

[lime]

เหนื่อยแทน

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

แต่หลังจากวันนั้นเพียงวันเดียวผมก็มานึกดูว่า ต่อให้ผมกลัวคำพูดและความคิดของคนอื่นแต่ผมก็ควรใส่ใจความรู้สึกของเพื่อนผมมากกว่า
ดังนั้นผมก็เลยกลับมาพูดคุยกับซันนี่เหมือนเดิม ผมไม่สนใจหรอกว่าจะโดนพวกปากเสียพูดเปรียบเทียบอะไรให้ต้องเจ็บใจอีก คนมีปากก็พูดได้ทั้งนั้น

"เราไม่สบายใจเลยที่เมื่อวานนิวไม่ค่อยพูดกับเรา คิดว่านิวโกรธเราซะแล้ว" ซันนี่บอกกับผม
"ไม่หรอก เราแค่ทำตัวไม่ถูกไม่อยากให้ใครคิดว่าเราใช้ความสนิทกับเธอเพื่อหวังจะเกาะเธอไปด้วย" ผมบอก
"จริงๆเราก็รู้ว่านิวเข้าใจเรานะ แต่พอเห็นพี่ส้มคอยพูดนั่นพูดนี่ให้นิวฟังเราก็เลยกลัวนิวคิดตาม" ซันนี่เอ่ยอย่างกังวล
"ไมหรอก แต่ไหนแต่ไรพี่ส้มก็ไม่เคยคิดดีพูดดีกับพวกเราเลย อยู่ๆทำมาเป็นเห็นใจเรา เรารู้ทันเค้าหรอกน่า" ผมยิ้มให้
"อีกอย่างนะ ซันนี่ได้บรรจุก็เป็นส่วนของเธอไม่ใช่ว่าเค้าให้เราออกเพราะเธอบรรจุนี่นา ได้บรรจุซักคนก็ยังดีจริงมั้ย
แล้วถ้าเธอได้บรรจุแล้ว อีกหน่อยพอเรากลับมาสมัครงานก็คงต้องเรียกพี่ซันนี่แล้วล่ะ เราซี้กันเหมือนพี่น้องนี่นา
ต่อไปนี้เราก็ยกให้ซันนี่เป็นพี่สาวดีมั้ย ถ้าเราออกไปแล้วเค้ามีตำแหน่งว่างก็รีบบอกให้น้องคนนี้มาสมัครนะจ๊ะพี่สาว
เฮ้อ... จะว่าไปเป็นเธอยังดีกว่าเป็นพี่ส้ม ถ้ารายนั้นได้บรรจุต่อให้เค้ายังจ้างเราอยู่คงโดนมันข่มทั้งชาติแน่ๆ" ผมสรุป
"แหม...ไม่ขนาดนั้นหรอก เค้าบรรจุเราก็เป็นแค่กุ๊กระดับสามล่างสุด ยังไงก็ต้องก้มหัวให้พี่ๆเค้าไปก่อนแหล่ะจ้ะ
แต่นิวไม่ต้องห่วงนะ ถ้ามีงานหรือตำแหน่งว่างอ่ะ เราจะรีบบอกเลย พี่สาวคนนี้ไม่ทิ้งน้องที่แสนดีอย่างนิวแน่ๆ" ซันนี่รับปาก

เมื่อพูดคุยกันเข้าใจดีแล้วผมกับซันนี่ก็แยกย้ายกันไปทำงานของตัวเอง ผมรู้สึกโล่งใจมากขึ้นเมื่ออะไรในใจได้ปล่อยวางไป
ซันนี่กับผมเข้าใจกันดี ความเป็นเพื่อนของพวกเราไม่เปลี่ยนแปลงไปผมก็พอใจแล้ว ทำงานที่นี่ผมก็มีแต่ซันนี่เนี่ยแหล่ะที่สนิทที่สุด
ผมเชื่อเสมอว่าเรื่องอะไรก็คงไม่บังเอิญหรอก ส่วนนึงฟ้าลิขิต อีกส่วนก็มาจากผลการกระทำของเราเอง ถ้าทำดีก็ต้องได้ดีสักวันน่ะครับ
เพียงแต่โอกาสได้ดีของผมคงยังมาไม่ถึง และอาจไม่ใช่ที่นี่ก็แค่นั้น อีกแค่3วันผมก็ต้องออกจากงานแล้ว ทำให้ดีที่สุดดีกว่าท้อใจเนอะ
อย่างน้อยถ้าไม่มีงานทำจริงๆกลับไปนอนเล่นซักเดือนสองเดือนรอช่วงไฮอีกครั้งแล้วอาศัยบารมีซันนี่กลับมาทำงานก็คงจะได้แหล่ะ

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

วันนั้นเป็นวันที่จะเปลี่ยนชีวิตผมไปเลยทีเดียว หลังจากที่ผมกำลังจะต้องตกงานในอีก2วันข้างหน้า ฟ้ามีตาส่งใครบางคนมาช่วยไว้ทัน
ผมไปยืนทอดไข่ตอนเช้าๆเหมือนเดิม วันนี้มีแขกฝั่งเอเซียเข้ามาพักเยอะสังเกตได้จากตอนที่เข้ามาสั่งออมเลทตอนเช้าๆนี่แหล่ะ
ช่วงนี้มีน้องฝึกงานเข้ามาแล้ว ผมก็พอจะมีคนช่วยบ้างหากมีแขกมาสั่งออเดอร์เยอะๆ แล้วมีช่วงหนึ่งน้องฝึกงานเรียกผมให้ดูแขกที่เดินเข้ามา
ผมเข้าใจว่าเค้าสื่อสารกันไม่เข้าใจก็เลยจะเข้าไปช่วย ก้พอดีน้องเค้าบอกว่าว่า "พี่นิวดูดิ โคดหล่อเลยอ่ะ" ผมถึงกับขำ
แต่ก็หล่อจริงๆครับ หน้าขาวสะอาด คิ้วเข้มเป็นแท่ง จมูกโด่งเป็นสัน ปากเรียวได้รูป ตัดผมสั้นเซตตั้งๆ แววตาคมกริบ เห็นแล้วอยากกรี๊ด 555
ปล.นี่เป็นรูปตัวอย่างเค้าโครงหน้าเท่านั้นนะครับ

ผมรับออเดอร์จากเค้าแล้วก็ทำให้ แต่ท่าทางเค้าเรื่องมากอยู่พอควรคือว่า ให้ทำออมเลทแต่ไม่เอาออมเลทที่ตีไว้แล้วเพราะแบบนั้นใส่นมและปรุงรส
เค้าจะเอาแบบตอกไข่สองใบ แล้วตีๆๆให้แตกในกระทะโดยที่ให้ใส่น้ำมันน้อยๆ แล้วก็ใส่มะเขือเทศหั่นเต๋ากับหอมใหญ่หั่นเต๋าลงไปด้วย
จากนั้นก็ใส่มะกอกดำและสับปะรดรวมกัน ผสมด้วยกันทั้งหมดแล้วก็ทอดเบคอนแยกให้เค้าต่างหาก แถมต้องทอดให้กรอบด้วยนะครับ
ตอนนั้นเองที่พี่หนิงเดินมาเห็นว่าผมทำอะไรให้แขกคนนี้บ้าง พี่หนิงก็บ่นขึ้นมาต่อหน้าแขกเลยว่า

"โอ๊ย อีพวกเจ๊กนี่เรื่องมากจริงๆ สั่งนั่นสั่งนี่ สู้ฝรั่งก็ไม่ได้ พวกนี้น่ารำคาญ"
"แหม พี่หนิงช่างเหอะครับ เค้าก้ต้องสั่งอย่างที่เค้าอยากกินอยู่แล้ว" ผมแก้ตัวแทนแขก
"เออ เห็นหล่อๆเข้าหน่อยก็เอาใจใหญ่เลยนะแก" ว่าแล้วพี่หนิงก็เดินเลยไป
ผมก็ทำเสร็จพอดี หันไปบอกแขกว่า "เรียบร้อยแล้ว" เป็นภาษาอังกฤษแต่ที่เค้าตอบกลับมาเป็นภาษาไทยว่า "ขอบคุณครับ"

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ตลอดวันนั้นเป็นวันที่ผมเจอกับนายหน้าตี๋ตลอดทั้งวันเลยครับ ช่วงบ่ายหลังจากทานข้าวแล้วผมก็กลับเข้าไปในครัว
ทางฝ่ายรีเซพชั่นก็มาบอกว่าขอผลไม้ตะกร้าส่งไปห้องแขก ผมก็จัดให้แล้วหลังจากพนักงานเสิร์ฟมารับไปได้สักพัก
ก็กลับลงมาบอกว่าแขกขอให้ปอกมะม่วงและหั่นเป็นชิ้นให้ด้วย รวมทั้งผลไม้อื่นๆที่ยังเป็นลูกช่วยจัดลงจานผมก็ทำให้ตามนั้น
หลังจากนั้นเค้าก็ใจดีลงมาขอบคุณด้วยตัวเอง โดยเรียกผมไปที่โต๊ะในห้องอาหารผมถึงได้รู้ว่าเป็นนายตี๋คนนั้นเอง
แต่คราวนี้นอกจากคำว่า "ขอบคุณครับ" ที่เป็นภาษาไทยแล้ว เค้าก็พูดแต่ภาษาอังกฤษใส่ผมตลอด

"คุณเป็นคนจีนเหรอ" เค้าถามผม
"เปล่าครับ" ผมตอบอย่าสุภาพ
"คุณดูเหมือน" เค้าบอกยิ้มๆ
"เคยมีบางคนบอกว่าผมเหมือนญี่ปุ่น แสดงว่าผมหน้าตาซ้ำๆ" ผมแอบขำ
"คุณทำงานที่นี่นานยัง" เค้าถามต่อ
"3เดือนครับ" ผมตอบ
"เซอวิสที่นี่ดีมาก ใช่มั้ยคุณ" เค้ายังถามต่อ
"ครับดีมาก แต่ผมไม่ได้รับเพราะเป็นแค่เทม" ผมตอบตามจริง
"แปลก คุณเอาใจแขกดีเหมือนคนทำงานที่ได้เซอวิส ผมนึกว่าคุณหวังเงินเซอวิส" เค้าพูดสิ่งที่คิด
"คุณเข้าใจซะใหม่นะครับ ผมทำด้วยความตั้งใจไม่ได้หวังเงิน" ผมเริ่มอารมณ์เสียนิดๆ
"ขอโทษ" เค้าแสดงสีหน้ารู้สึกผิด
"ผมเข้าใจ ขอตัวก่อนครับ" ผมเลี่ยงออกมาอย่างสุภาพคลายความหงุดหงิดไปบ้าง แล้วก้เดินจากมา

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ผมกลับเข้ามาอีกครั้งในครัวก็เริ่มประชุมไปนานแล้ว ผมรู้ว่าผมทำผิดอีกแล้วและนึกด่าในใจว่าเพราะนายตี๋คนนั้นชวนคุยแท้ๆเลย
ผมยืนตัวลีบเพราะมีหลายสายตาที่มองมาด้วยความตำหนิผมอย่างเห็นได้ชัด ผมรู้เลยว่าชะตากรรมของผมหลังจากนี้ไม่รอดแน่ แล้วก็จริง

"แกหายไปไหนมาอีนิว" พี่หนิงเล่นผมก่อนเลย
"พอดีแขกเค้าเรียกไปคุยน่ะครับ" ผมตอบเสียงอ่อนๆ
"แล้วแกว่างมากรึไง ถึงได้เอาเวลางานไปคุยเล่นกับแขก" พี่หนิงไม่ยอมจบ
"เปล่าครับคือแขกเค้าจะขอบคุณที่ทำผลไม้ให้เค้าครับ" ผมอธิบาย
"อ๋อ จะบอกว่าทำผลงานได้ถูกใจแขกล่ะสิ คิดว่าจะช่วยให้ไม่ต้องตกงานรึไง" พี่ส้มพูดแทรก
"ไม่ใช่อย่างนั้น" ผมหันไปบอกพี่ส้ม
"พอทีๆ แค่เอาเวลางานไปพูดพล่ามกับแขกก็แย่แล้ว ยังจะมาแก้ตัวอีก หรือคิดว่ายังไงก็ตกงานแน่ๆ
เลยไม่เอาจริงเอาจังกับการทำงาน ก็ดีพี่จะได้รู้ว่าพี่ตัดสินใจถูกแล้วที่ไม่เก็บพนักงานไร้คุณภาพแบบนี้เอาไว้
นี่หนิง มึงเห็นแล้วใช่มั้ยว่าลูกน้องมึงอ่ะมันเป็นยังไง ทีนี้มึงไม่ต้องมาช่วยพูดแทนมันแล้วนะเรื่องที่จะให้ต่อสัญญามัน" พี่โดมพูด
"อะไรครับพี่" ผมถามเพราะรู้สึกงง
"ถามลูกพี่มึงเอาเองละกัน" พูดจบพี่โดมก็เดินออกไป
"กูอุตส่าห์พูดกับไอ้โดมให้มันช่วยต่อสัญญามึงไปก่อนอย่าเพิ่งเอามึงออก ขนาดอีมิ่งมันก็ยังพูดให้อีส้มได้ต่อสัญญา
แล้วมึงรู้มั้ย กูโดนมันด่าว่าปกครองเด็กไม่ดีเองแล้วตอนนี้มาขอร้องให้มันต่อสัญญาให้มึงอีก แทนที่มันจะสงสารมึง
เหมือนที่กูพยายามพูดให้ตลอด มึงก็เหลวไหลแบบนี้ นี่เดี๋ยวมันก็ด่ากูอีกที่ออกตัวแทนมึง แล้วคอยดูอีมิ่งมันก็ต้องอวด
ว่ามันพูดกะไอ้โดมได้ เพราะตอนแรกมันบอกว่าจะพิจารณาใหม่ ต่อสัญญาให้มึงกะอีส้มเป็นเทมไปอีก3เดือนก็ยังดี
แล้วนี่มึงทำสิ่งที่กูจะช่วยพังพินาศหมด กูไม่รุ้ว่าหลงดีใจที่ได้มึงมาเป็นลูกน้องกูได้ยังไง ดีแล้วที่มึงออกๆไปซะ" พี่หนิงด่ายาว

เมื่อทุกอย่างจบลงแบบนี้ ผมก็หมดโอกาส หมดความหวัง หมดหัวใจที่จะทำงานที่นี่ต่อไป ผมไม่รู้เหมือนกันว่าผมทนคนพวกนี้มาได้ไง
และมาคิดอีกที ถ้าพี่โดมต่อสัญญาให้ผมเป็นเทมต่อไปอีก3เดือน ผมก็ต้องอยู่เป็นขี้ข้าพวกเค้า ให้พวกเค้าด่าว่า ตะหวาดเอาแบบนี้ต่อไปเหรอ
ผมว่าไม่ดีกว่า ผมคิดได้แล้วว่าผมโชคดีต่างหากที่ได้ออกจากงานที่นี่เพราะถ้าจะอยู่ต่อไปอย่างขี้ข้าก็สู้จากไปซะดีกว่าครับ

[mma419109]

        อ่านแล้วเครียดแทนเลย เจอพนักงานที่บริการแบบผักชีนี่
 เหนื่อยแทนโรงแรมจริงๆ

           :man1:น้องนิว สู้เขานะ

[ltahset]

  คนแบบนี้อยู่ใกล้มีแต่ความซวย
ชิ

^^
สู้ๆค่ะพี่นิว

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

นั่นสิเนอะ แต่ไม่รู้เป็นความซวยของพี่รึเปล่า ที่ยังต้องอยู่กับคนพวกนี้ต่อไปน่ะ 

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

เมื่อผมคิดได้ว่าไม่มีอะไรจะเสียแล้ว ก็ไม่อยากเครียดอีกต่อไปตั้งใจว่าเลิกงานแล้วจะไปนวดตัวซะหน่อย ที่นี่มีซาวน่าสำหรับเกย์ด้วยครับ
เพื่อนผมเคยพาไป แต่วันนี้ไม่ได้นัดเพื่อนไว้ล่วงหน้าก็เลยกะว่าจะลุยเดี่ยวซะหน่อย อีกอย่างผมก็เคยไปแล้วคุ้นเคยกะเจ้าของร้านดี
ไปถึงร้านรับกุญแจล๊อกเกอร์แล้วก็ไปอาบน้ำ แต่ผมแจ้งที่เคาท์เตอร์แล้วว่าผมจะนวดน้ำมันอโรม่า เค้าก็ไปเตรียมห้องไว้ให้
มานวดที่นี่ใช้เวลา2ชั่วโมงครับ ผมชอบนวดตัวสบายๆดี ฟังเพลงบรรเลงเพลินๆ ห้องแอร์เย็นๆ นวดทีไรเผลอหับทุกทีเลยครับ อิอิ
จนเมื่อนวดเสร็จแหล่ะครับ พนักงานนวดจะถามว่าต้องการบริการพิเศษรึเปล่า ถ้าอยากมาก(จนไม่รอเจอคนถูกใจในซาวน่า) ก็บอกให้เค้าจัดให้ได้นะ
แต่ผมไม่รีบครับ อยากนวดให้สบายตัวก่อน เรือ่งอย่างว่าไปหาเอาข้างหน้า ไว้รอเจอน้องเคะน่ารักๆ ตัวขาวๆแล้วค่อยโซโล่เต็มที่ดีกว่า ฮ่าๆๆๆๆ

นวดเสร็จก็ออกมาอาบน้ำ ซึ่งแน่นอนว่าอาบรอบเดียวไม่หายลื่นแน่ๆ ต้องอาบจนตัวเปื่อยนั่นแหล่ะครับ ผมก็อาบพอให้สะอาดๆก่อนแม้ยังลื่นๆอยู่
เพราะถึงยังไงก็คงต้องอาบอีกหลายรอบ เพราะผมจะเข้าห้องอบตัวด้วย ปกติถ้าเป็นซาวน่าที่อื่นผมชอบห้องซาวน่าตู่ไม้แบบร้อนๆเลยนะ
แต่ถ้าเป็นที่นี่ผมชอบห้องสตรีมมากว่า ไม่ใช่ไรหอก ที่อื่นนะห้องสตรีมไม่ร้อน แถมคนที่เข้าห้องนี้ส่วนใหญ่ก็เน้นเรื่องอย่างว่า
แต่ที่นี่ห้องสตรีมไม่ใหญ่มาก และโคดร้อนเลย คนที่เข้ามาก็มาอบตัวจริงๆ ถอดผ้าล่อนจ้อนยังไงก็ไม่มีพวกมือปลาหมึกมาล้วง แต่ถ้าจะมองก็ตามใจ
ผมก็เดินเข้าเดินออกอบตัวไปเรื่อยๆจนรู้สึกว่าเหงื่อท่วมได้ใจแล้ว คราวนี้ก็อาบน้ำแบบละเอียดๆอีกครั้งกะให้หอมฟุ้งไปทุกซอกมุม 5555
แล้วค่อยมายืนเช็ดตัว เช็ดหน้า เป่าผมอยู่หน้ากระจกด้วยยูนิฟอร์มเหมือนๆคนอื่นคือ ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวคลุมท่อนล่างลงไป ช่วงนี้ก็มองหาเคะน่ารักๆไปด้วย

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

จากนั้นผมก็ขึ้นไปชั้นบนเป็นห้องพักผ่อนขนาดใหญ่เลยครับ มีทีวีเครื่องใหญ่เปิดไว้ให้เราเลือกดูพวกCDคอนเสริต หรือหนังได้ตามสบาย
ไม่ก็น่งอ่านหนังสือไปตามแต่ใจชอบ ห้องนี้เป็นห้องพักผ่อนที่ใรจะมามองหาใครหรือจะมานั่งพูดคุยกับใครก็ได้ เว้นแต่ว่าห้ามทานอาหารในนี้อ่ะครับ
ผมขึ้นมาตอนที่ยังไม่มีใครเลย คาดว่าคงไปอบตัวหรือไปออกกำลังกายกันมั้งก็ดีผมก็เปิดคอนเสริตโก๊ะตี๋ดูได้ตามใจ ไม่ต้องถามความเห็นใคร
นั่งฮาจนหมดแผ่นแรก ระหว่างนี้ก็มีคนแวะเวียนมานั่งดูด้วย บางคนก็มาทักทายทำความรู้จักกัน ผมก็ทักทายปกติไม่ได้สนใจจะสานต่อเพราะดูทีวีติดพัน
จนแต่ละคนเดินเข้าเดินออกหมุนเวียนกันไปเอง จนมาถึงแผ่นสองผมก็นอนดูแล้วครับเริ่มจะเย็นๆจากแอร์ในห้อง แม้คอนฯจะฮาแต่ก็เริ่มจะเคลิ้มแล้ว
จนหลับไปตอนไหนผมก็ไม่รู้อ่ะ มารู้สึกตัวก็ตอนมีคนเอามือมาลูบหน้าท้องผม(ดีนะที่ไม่มีพุงไม่งั้นนอนไม่รู้เรื่องพุงยื่นอายเค้าตาย) ผมก็เลยลืมตาดู
ที่ไม่ได้ตกใจจนกระโดดกระเด้งเพราะต้องดูท่าทีก่อนครับ เผื่ออยู่ในเสปคก็ต่อยอไปเลยไง แต่พอลืมตาขึ้นมากลายเป็นตาอ้วนที่ไหนไม่รู้ น่าจะแก่กว่าผม
ยิ้มน้ำลายยืดอยู่(เว่อร์ไปนิด) ผมก็รักษามารยาทนะ ยิ้มให้แล้วก็ยันตัวขึ้นนั่ง เค้าก็บอกว่าขยับไปนั่งใกล้เก็ได้เค้าไม่กัด ผมก็หัวเราะแหะๆแค่นั้น

"เราเคยเจอกันที่ไหนรีเปล่า" ชายอ้วนถาม
"ไม่เคยครับ" ผมบอกปัด
"ผมว่านายหน้าคุ้นๆ เรียนมัธยมที่โรงเรียนไหนน๊า" ชายอ้วนยิงคำถามด้วยเสียงสูง
"จบจากกรุงเทพครับ" ผมตอบสั้นๆ
"จริงอ๊ะ" ชายอ้วนถามกลับด้วยเสียงสูง และทุกครั้งที่ผมพูดอะไรก็ตาม เค้าจะ จริงอ๊ะๆ ทุกทีจนผมรำญ
"ผมก็มาจากรุงเทพนะ นายมาอยู่นี่นายัง หรือเป็นคนที่นี่" ชายอ้วนถามต่อ
"เพิ่งมาอยู่สองปีครับ" ผมตอบสั้นๆอีก
"จริงอ๊ะ" ถามเสียงสูงพร้อมหัวเราะตาหยี แล้วขยับมานั่งชิดๆผมแถมเอื้อมมือมาลูบแขนผมด้วย

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ผมพยายามขยับหนีแบบรักษามารยาทไปด้วยก็เลย แกล้งทำเป็นลุกขึ้นเดินไปดูแผ่นcd ว่าจะเปิดอะไรด฿ต่อไป เค้าก้เดินตามผมาอีก
ผมก็เลยเลี่ยงไปเดินดูตรงระเบียงที่มองผ่านกระจกติดฟิล์มไปได้ เค้าก็เดินตามมา แต่พอดีมีคนเดินเข้ามาในห้องเค้าก็เลยเดินถอยไป
จากนั้นเค้าก็เดินตามผมตลอดเลยครับ เพราะช่วงที่ผมดินไปอีกห้องซึ่งเป็นห้องสำหรับดูหนังอย่างว่าอ่ะนะ ห้เองนั้นก็จะมีที่นั่งเป็นเก้าอี้หลายๆตวเรียงๆไป
ผมก็เลือกนั่งในมุมที่สบายๆที่สุด และเผื่อคนอื่นที่เค้าจะมานั่งดูจะได้ไม่ขวางทางเค้าไรเงี้ย นั่งไปซักพักชายอ้วนคนที่ว่าก็ตามมานั่งใกล้ๆผมอีก
ทั้งที่เก้าอี้มีอีกเยอะแยะกระจายเต็มไปหมด พอมานั่งก็มาชวนคุยไปเรื่อยๆ ผมก็ตอบเท่าที่จำเป็น พอเห็นว่าหมดเรื่องคุยแล้ว
ชายอ่วนก็เปลี่ยนประเด็นมาวิจารณ์ลีลานักแสดงในหนัง รวมทั้งโม้ไปกลายๆด้วยว่าเค้าน่ะผ่านมาอย่สางโชกโชนและตวเค้าเองก็เก่งด้วย

"โอ๊ย ใช้ลิ้นแบบนี้ผมทำได้เสียวกว่าอีก ลองดูได้นะ" พูดจบก็เอื้อมมือมาแตะหน้าอกผมเฉยเลย ผมก็เบี่ยงหนี
"ไม่ลองดูเหรอ เสียวนะ" ชายอ้วนยังไม่จบ พยายามก้มมาดูดนมผมซะงั้น
"โทษครับ ผมไปห้องน้ำก่อน"  ผมุกขึ้นเดินหนี
"จริงอ๊ะ เสียวอ่ะดิ๊ ไม่ต้องไปว่าวนะ ผมช่วยได้" ชายอ้วนพูดตามหลังมาแถมด้วยเสียงหัวเราะอุบาทว์ๆ

ผมเดินลงไปนั่งดูทีวีห้องล่างสุดเลยเป็นลานโล่งในสวนมีทีวีเครื่องใหญ่ให้ดูรายการปกติ ผมลงไปเค้าก็เปิดละครให้ดูพอดี ผมดูเพลินจนลืมเค้าไปเลย
ตรงส่วนนี้สั่งเครื่องดื่มและอาหารมาทานได้ ผมก็เลยนั่งกินน้ำอัดลมไปเรื่อยเปื่อย หมดไปสองกระป๋อง พอดูละครก็ลืมหนีงติดเรทชั้นบนซะงั้น
นั่งอยู่ดีๆ ชายอ้วนคนเดิมเดินมาจากด้สนหลังกอดผมเฉยเลยครับ แถมมาซุกไซ้ซอกคอผมด้วยผมสะดุ้งแล้วลุกขึ้นเลย แต่ไม่รู้ทำไงได้ก็ยิ้มๆแล้วเดินหนี