หัวข้อ: Ooo๐...นางในไดอารี่...๐ooO ...นิวกุ้ยเฟย...

[Ploy-Tawan]

ดีใจที่นิวเชื่อพี่นุ้ย ยอมมาสมัครงานที่ใหม่และได้งานใหม่ในที่สุด
ดีใจที่นิวเข้มแข็ง ไม่ทำร้ายตัวเอง แม้ความรักจะทำให้เจ็บ
ขอให้ผ่านเรื่องร้าย ๆ นี้ไปได้โดยไว
ขอให้ชีวิตในที่ทำงานใหม่เป็นฟ้าหลังฝนที่สดใสนะคะ
เป็นกำลังใจให้เสมอ 

ลป. อ่านตอนที่แล้ว อึ้งมากค่ะ พี่หลินจบทางด้านบัญชีมาไม่ใช่หรือคะ ไม่น่าจะหางานยากขนาดต้องกลับมาขอทำงานที่เดิม กลับมาเพื่อ !!!! ตีงูไม่ตาย มันย่อมกลับมาทำร้ายเราภายหลังอย่างที่โบราณเขาว่าไว้จริง ๆ ค่ะ
ทำไมแทนมั่นใจมากว่า เด็กในท้องพี่หลินเป็นลูกตัวเอง ทั้ง ๆ ที่พี่หลินมีประวัติคบผู้ชายไม่เลือกหน้า ไม่เข้าใจแทนเลย เสียแรงที่เชียร์

[beemanufan]

พี่นิว ย้ายที่อยู่ใหม่ ย้ายที่ทำงานใหม่แล้ว เป็นไงบ้างคะ

ส่งข่าวให้พี่น้องๆด้วยนะ รออ่านอยู่ค่ะ

สู้ๆนะคะ พี่นิว 

[namtaan]

[ltahset]

**˛ •˚ • 。 ° • 。 • ˚ ˚ ˛ ˚
˛ 。° 。 ° 。˚ ˛ • ˚ ˚ ˛
*★Merry★* 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ • •
。★Christmas★ 。* 。° 。 ° ˛
˚˛ * _Π_____*。*˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •˛
•˚ */______/~＼。˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •˛
• ˚ ｜ 田田 ｜門｜ ˚ ˛ ˚ ˛ •


^^
ขอให้มีความสุขมากๆนะคะ

[mma419109]

       สวัสดีปีใหม่ 2553 ขอให้น้องนิวมีชีวิตที่รุ่งเรือง สดใส ไร้โรคา ตลอดไป

                                           

[beemanufan]

สวัสดีปีใหม่ค่ะ พี่นิวววววววววววววววววว

[Sakana2yunjae]

  สวัสดีปีใหม่คะพี่นิว ขอให้งานที่ใหม่เป็นไปอย่างราบรื่นและมีความสุขนะคะ

[kunkai]

         
          สวัสดีปีใหม่   ๒๕๕๓  ขอให้สุขโขสุขขีมีตังค์ใช้   มีคนรุมรักนะค้าบ

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

สวัสดีปีใหม่ครับเพื่อนๆทุกคน

ขอบคุณสำหรับความรัก ความหวังดี ความเป็นเพื่อนที่มีให้กันมาตลอด
ทุกข้อความที่คอมเม้นให้ ความห่วงใยใส่ใจ จากทุกๆคนซาบซึ้งอยู่เสมอ
ปีใหม่แล้ว ขอให้ทุกคนพบเจอสิ่งดีๆ เรื่องราวดีๆ ตลอดทั้งปีนะครับ

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

มาเล่าเรื่องงานใหม่กันบ้างดีกว่า ถ้ายังจำกันได้เมือ่ปีที่แล้ว ผมเคยมาตั้งกระทู้ที่นี่เล่าความอึดอัดใจในการเริ่มงานใหม่
ซึ่งเมื่อเวลาผ่านไป ผมก็คิดได้ว่าส่วนหนึ่งคงมาจากท่าที นิ่งเฉย วางเฉยไปกับทุกเรื่อง และไม่ค่อยแสดงอารมณ์สนุกสนาน
อย่างที่เป็นตัวของตัวเองออกมาก็ได้ เพราะผมเองก็ไม่ใช่คนเงียบขรึมซะจนคนอื่นเข้าถึงได้ยากหรอกครับ
แค่ว่าในช่วงปรับตัวผมก็ยังไม่รู้ว่าจะวางตัวกับใครยังไง เมื่อมาเริ่มงานที่ใหม่(อีกครั้ง)ในปีนี้ ผมจึงลองแสดงออกอย่างผ่อนคลาย
คือ ยังคงความเป็นตัวตนของคนสุภาพๆเอาไว้เหมือนเดิมทุกอย่าง ความใจเย็น โอนอ่อนผ่อนตามในเรื่องที่ถูกต้องก็ยังคงเหมือนเดิม
หากแต่ครั้งนี้ผมสบายๆมากขึ้น รู้จักยิ้ม หัวเราะ และตอบโต้ด้วยท่าทีขำขันไม่ได้เอาแต่เฉยชา นิ่งเงียบเหมือนที่เคยทำเมื่อครั้งก่อน
แต่สิ่งหนึ่งที่เป็นตัวช่วยสำคัญให้ผมปรับตัวได้อย่างราบรื่นในครั้งนี้ก็คือ ประสบการณ์ในการอยู่ทางใต้มาปีกว่าๆนี่ล่ะครับ
เพราะจากที่เดิมนั้นผมก็ได้ยินได้ฟังและพูดสำเนียง ถ้อยคำในแบบคนใต้มาได้บ้าง การมาเริ่มงานใหม่ที่ใหม่ครั้งนี้อะไรๆก็ง่ายกว่าเก่าเยอะ

ผมมาเริ่มงานที่นี่รู้สึกเหมือนตัวเอง ถูกคัดเข้ามาเป็นสาวงามในวังก็ไม่ปาน แหม....เล่าแล้วจะหาว่าเว่อร์มั้ยเนี่ย
คือว่า ผมได้งานใหม่ที่นี่เป็นเพียงพนักงานจ้างชั่วคราวเท่านั้น จะสามารถผ่านโปร(ทดลองงาน) จนเป็นที่พอใจถึงขั้นบรรจุเป็นพนักงานประจำรึไม่
ก็ขึ้นอยู่กับปัจจัยหลายอย่างครับ และที่ผมตระหนักได้เองก็คือ เค้าจะบรรจุเราได้ต้องเห็นผลงานของเรา แต่เค้าจะสนใจงานของเราได้ เค้าต้องรู้จักเรา
อ่านแล้วอย่าเพิ่งขำนะที่ผมนึกเปรียบเทียบแบบนี้ เพราะพนักงานชั่วคราวที่เข้ามาก่อนและพร้อมๆผมมีอยุ่หลายคนครับ(แค่เฉพาะในครัวนะ)
ก็เหมือนกับเหล่าสาวงามทั้งหลาย ที่ถูกเกณฑ์เข้าวังมารับใช้พระราชา บางคนก็มีโอกาสได้เข้าเฝ้า ได้รับใช้เพียงครั้งเดียวแล้วถูกลืม
บางคนก็เหมือนไร้ตัวตนตั้งแต่ก้าวแรกซะด้วยซ้ำ ในขณะที่บางคนกลับได้ดิบได้ดีมียศฐา บรรดาศักดิ์กุมอำนาจฝ่ายหลังไว้ได้ทั้งหมด

อ่านกันมาถึงบรรทัดนี้อย่าคิดว่าผมบ้าหนังจีนจนเอามาละเมอซะก่อนนะครับ ผมแค่คิดว่าเราจะเป็นที่โปรดปรานได้ ต้องเป็นที่รู้จักก่อน
เราต้องมีวิธีการนำเสนอตัวเองให้ผู้มีอำนาจจดจำเราได้เป็นลำดับแรก แล้วที่เหลือจากนั้นก็ไม่ยากเย็นจนเกินจะทำได้อีก
ซึ่งแน่นอนว่าแนวคิดที่ว่ามานี้ผมนำมาใช้เพื่อสร้างตัวตนของผมขั้นมาในองค์กร เพื่อให้คนใหม่ที่ไม่มีใครรู้จัก คนใหม่ที่นิ่งๆ สุภาพๆ ยิ้มไปวันๆ
ก้มหน้าก้มตาทำงานอย่างที่เคยเป็นนั้นกลายเป็นที่รู้จักและถูกนับว่าเป็นหนึ่งในทีมงานของเค้าให้ได้ ซึ่งผมก็ทำสำเร็จในช่วงสัปดาห์แรกเท่านั้น
แล้วจะกลับมาเล่าวิธีการที่ผมทำให้ฟัง รวมทั้งการเริ่มต้นใหม่ที่นี่ด้วยครับ

[namtaan]

 

รอฟังต่อจ้า

[kunkai]

เป็นกำลังใจให้นะค้าบ
 

[ltahset]

รออยู่นะคะ

^^

[mma419109]

            :กอด1:นู๋นิว เป็นกำลังใจให้จ๊ะ สู้ สู้ 

[Ploy-Tawan]

" รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง "
ปีใหม่กับภาคใหม่  สาวงามไซซี (นิว) กับกลยุทธ์สู่ความเป็นหนึ่งในวัง
รออ่านนะคะ

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

^
^
^
55555555555555
เป็น ไซซี จะดีเหรอครับ
น่าจะเป็น ซูสีไทเฮา มากกว่า
อย่างน้อยๆก็ยังได้เป็นถึงไทเฮานะ

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

เมื่อกี้คุย MSN กับเพื่อนแล้วตอบคำถามเพื่อนเกี่ยวกับเรื่องงานไปครับ
สิ่งที่ตอบเพื่อนไปเป็นเรื่องเกี่ยวกับความก้าวหน้าในการทำงานที่ใหม่
ผมบอกเพื่อนไปว่าตอนนี้งานในทีใหม่ก้เริ่มลงตัวและไปได้ดีขึ้นมาก
เพื่อนผมก็เลยบอกว่า "อยู่ที่ฝีมือ นิสัย แล้วก็ โชคอะนะ"
ผมก็ตอบเพื่อนไปว่า....

ผมไม่เชื่อเรื่องโชคอย่างเป็นจริงเป็นจัง หากมีเรือ่งที่ถูกใจเกิดขึ้น ผมนับเป็นเรื่องโชคดี
แต่ถ้าหากมีเรื่องที่ดูเหมือน โชคร้ายเกิดขึ้น ผมก็จะมองว่ามันเป็นเพียงเหตุการณืที่ไม่เป็นอย่างใจเรา
เพราะในความโชคร้ายใดๆก็ตาม มันจะยังมีสิ่งดีๆให้เราได้เรียนรู้อยู่อีกมุมหนึ่งเสมอ

เพื่อนผมตอบกลับมาว่า "คนอย่างแกอยุ่กะใครก็ได้ เพราะแกใจเย็นอดทน และเป็นคนดี"
ผมก็ตอบเพื่อนกลับไปว่า......

ผมรุ้ตัวเองเสมอว่าผมอยุ่กับใครก็ได้ ทีไหนก็ได้ เพราะผมพร้อมจะเรียนรู้ทุกอย่างที่จะเกิดขึ้นผ่านทุกคนรอบข้าง
แต่ผมไม่ได้ก้าวเดินไปแบบคนหยิ่งทะนงในฝืมือ ความสามารถของตัวเองล้วนๆ100%
หากแต่การที่ผมมีความมั่นใจในตัวเองนั้น เกิดจากการที่ผมได้รับคำอวยพรจากพ่อแม่และผู้มีพระคุณ
ผมเชื่อเสมอว่าผู้ที่ให้กำเนิดและเลี้ยงดูเรานั้น ย่อมมีสิทธิอำนาจเหนือโชคลาภใดๆ
และผมโชคดีครับ ที่พ่อ แม่ น้าสาวคอยให้กำลังใจและอวยพรให้ผมเสมอๆ
ผมไม่ได้ทำสิ่งต่างๆด้วยมั่นใจในความดีของตัวเอง แต่มั่นใจในคำอวยพรจากผุ้มีพระคุณ
ผมจึงตระหนักเสมอว่า ผมไม่มีทางตกต่ำได้เพราะพ่ออวยพรให้ผมเจริญยิ่งๆขึ้นไป
ผมไม่มีทางเป็นที่รังเกียจของใครได้เพราะแม่อวยพรให้ผมเป็นที่รักของคนทั้งหลาย
และไม่ว่าต้องเจอปัญหาหนักหนายังไงผมจะผ่านมันไปได้เพราะน้าสาวอวยพรให้ผมมีสติอยู่เสมอ


ที่เล่ามาทั้งหมดนี้ไม่ได้จะยกเอาตัวเองเป้นแบบอย่างในทางใดทั้งสิ้น
เพียงแต่จะบอกว่า ในฐานะลูกเราควรทำตัวตัวให้เป็นที่รัก เป็นคนที่พ่อแม่และผู้ใหญ่อยากอำนวยพรมากว่าสาปแช่ง
และเมื่อเราได้รับคำอวยพรใดๆมาสู่ชีวิตแล้ว จงรักษาชีวิตและหนทางของเราให้เหมาะสมกับคำพรนั้นๆเสมอ
แล้วเราจะมั่นใจอยุ่ลึกๆว่าเราจะปลอดภัย เราจะผ่านทุกอย่างไปได้ และเราจะไม่มีวันพ่ายแพ้ให้ใครและอะไรทั้งสิ้น

[beemanufan]

สู้ๆนะคะ พี่นิว เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[Little Devil]

เป็นกำลังใจให้น้องนิว
ดีใจด้วยกับงานใหม่
เป็นความคิดที่ดีมากสำหรับการย้ายที่ทำงาน
ที่ไม่เข้าใจคือ ทำไมยอมแพ้
เล่นกับความรู้สึกนะ
สงสารแทนด้วย
เหมือนน้องนิวไม่ค่อยแคร์อีกฝ่าย
การตัดสินใจแบบนั้น
ไม่ใช่การแก้ปัญหาที่ต้นเหตุนะ
เหมือนการวิ่งหนีปัญหามากกว่า
ความรัก เป็นเรื่องของคนสองคน
ความเข้าใจซึ่งกันและกันเป็นสิ่งสำคัญ
ให้อภัยเป็นเรื่องที่สองสำหรับชีวิตคู่
ควรร่วมกันแก้ไขปัญหา ไม่ใช่เรอะ
เช็ค DNA ก่อนตัดสินใจ ดีกว่ามั๊ย
ที่สำคัญ ไม่ได้แต่ง ไม่ได้จดทะเบียน
ถ้าอยากแสดงความรับผิดชอบ
ก้อรับรองบุตรอย่างเดียว ก้อพอแล้ว
เป็นคนที่ชอบตัดสินใจบนความเป็นจริง
ขอโทษนะถ้าไม่ตรงใจน้องนิว
ความรู้สึกมันค้านอ่ะ
น้องนิวใจแข็งให้ถูกคนจะดีกว่า
ผู้หญิงแบบหลิน ต่อให้ท้องกับแทน
ก้อไม่น่าสงสาร
คงไม่ต้องบอกเหตุผลนะ

[ltahset]

 

^^

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ขอตอบ  Little Devil

: ขอบคุณครับพี่ อ่านความเห็นพี่แล้ว ผมก็ได้ทบทวนสิ่งที่อยูในใจตัวเองอีกครั้ง
ผมว่าคงเป็นเพราะ ผมไม่ได้รักแทนแล้วก็เป็นได้ ไม่มีอะไรที่จะเหนี่ยวรั้งให้ผมอยากอยุ่เผชิญปัญหากับเค้า
ถ้ายังรักหรือแค่มีสายใยอะไรสักอย่างบ้าง ผมคงยังอยากอยู่แก้ไข และ ต่อสู้กับเรื่องนี้ร่วมกับแทน
แต่ผมเลือกสิ่งที่ดีกว่าเพื่อตัวผมเอง อาจเป็นการเห็นแก่ตัวก้ได้ ที่ปล่อยให้แทนเดินไปตามทางของเค้าตามลำพัง
แต่ผมก็ไม่มีแรงพอจะเหนี่ยมรั้งและไม่อยากเหนื่อยล้าไปมากกว่านี้อีกแล้ว เมื่อแทนเองยืนยันว่าเค้าเชื่อใจพี่หลินเรื่องลุก
และถึงแม้เค้าจะไม่ยอมรับพี่หลินเป็นเมีย แต่ก็ขอรับผิดชอบลุกพี่หลินเป็นลุกของเค้า ผมก็ไม่มีความจำเป็นใดๆต้องยืนข้างเค้า
ก็ปล่อยให้ข้างๆกายเค้ามีใครคนอื่น เข้ามาเติมเต็มความเป้นครอบครัวให้กับแทนจะดีกว่าครับ
สรุปก็คือ ผมไม่ได้รักแทนมากไปกว่ารักตัวผมเอง ผมไม่อยากพัวพันกับผุ้ชายที่จะนำปัญหาเข้ามาในชีวิตผมครั้งแล้วครั้งเล่า
ชีวิตของผม ต้องอยุ่เพื่อใครๆอีกมากและคนที่สำคัญ มีคุณค่ามากกว่าผุ้ชายที่เอาแน่เอานอนไม่ได้คนนึง ทำให้ผมเลือกเดินจากเค้ามา

[beemanufan]

  พี่นิว สู้ๆน้า

พี่นิว เราหลงไปในกระทู้ดักที่พี่นิวตั้งด้วยอ่ะ ใจร้ายมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[kunkai]

ป๋มว่าพี่นิวทำถูกแล้วอ่ะค้าบ
พี่แทนอาจจะอยากมีครอบครัวก็ได้
เพียงแต่ตัดพี่นิวไม่ขาดเท่านั้น
อีกหน่อย
ก็ทำใจได้
พี่นิวสู้ๆ

[Little Devil]

   

[Ploy-Tawan]

พรที่มาจากความจริงใจ ปรารถนาดีย่อมส่งผลให้ผู้รับพรนั้นเต็มเปี่ยม เหนือกว่าอื่นใดน้องนิวเป็นคนที่มีสติในการดำเนินชีวิต จึงไม่เจ็บไม่เศร้านานและผ่านพ้นทุกอุปสรรคไปได้
ชีวิตคนเรานั้นมีเมฆเป็นบางวัน ฝนตกเป็นบางคืน แต่อดทนเถอะค่ะแล้วฟ้าจะกลับมาสดใสดังเดิม


ไทเฮาราชกิจเยอะเหลือเกิน
เป็นไซซีอย่างเดิมเถอะค่ะ
คนอ่านเหงา
 

[Greenkub]

คิดถึงจังคับ

เข้ามาเป็นกำลังใจให้กับงานใหม่คับ

สู้ๆค้าบเพ่นิว

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

กลับมาให้สมกับที่คิดถึงกันซะนาน ความจริงแล้วงานของผมก็ไม่ได้ทำทั้งวันทั้งคืนหรอกครับ(เพราะนั่นจะกลายเป็นโรงงานนรกไปน่ะสิ)
แต่ความเหนื่อยยากก็ไม่ได้น้อยไปกว่ากันเท่าไหร่เลย ดังนั้นหลังจากเลิกงานและกลับถึงห้องเวลา1ทุ่มกว่าๆ ผมก็อาบน้ำ สระผมและนอนหลับ
ซะเป็นส่วนใหญ่เนื่องจากทานอาหารเย็นมาจากที่ทำงานแล้ว และมาถึงห้องเหมือนได้กลับสู่การวางความเหน็ดเหนื่อย เมื่อยล้าไปเสียสิ้น
พอตั้งใจว่าวันหยุดจะมาเล่าเรื่องต่างๆให้ฟัง ก็ลำดับไม่ถูกอีกว่าจะเล่าเรือ่งไหนก่อนดี เพราะแต่ละวันเหมือนจะมีเรื่องมากมายให้เรียนรู้และฝ่าฟันมากเหลือเกิน

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เล่าจากการต้องแอ๊บเด็กก่อนแล้วกันครับ คือเรื่องมันเป็นอย่างนี้นะ.......

ผมเข้าไปทำงานก็ไหว้เค้าไปหมด เจอใครๆเค้าก็เรียกผมว่าน้องนิว ผมเองก็เลยเรียกทุกคนว่าพี่ไปซะหมดเลย เว้นแต่ว่าคนไหนที่ชิงเรียกผมว่าพี่ซะก่อน
ผมก็วางตัวเป็นพี่ซะ แล้วเรียกชื่อคนๆนั้นเฉยๆรวมทั้งแทนตัวเองว่าพี่ในการพูดคุยกับคนนั้นๆด้วยครับ เรื่องแอ๊บๆก็บังเกิด ณ ตรงนี้
พวกเรานั่งทานข้าวกลางวันด้วยกันในช่วงวันที่2-3ของการเข้ามาทำงานที่ใหม่ น้องคนนึงถามผมว่า

"พี่นิวอายุเท่าไหร่ละเนี่ย เด็กกว่าพวกพี่เก่าใช่ป่ะ" โบทถามผม
"...." ผมยิ้มทๆแทนคำตอบ เพราะรู้ว่าโบทไม่ได้ต้องการคำตอบจากผมหรอก เนื่องจากเค้าก็ยังพูดต่อไปไม่ได้หยุด
"ผมว่าพี่ก็ไม่น่าเกิน24-25อ่ะแหล่ะ เนอะ อย่างพวกเนี้ยแก่ๆกัน ก็27-28ทั้งนั้นแหล่ะ" จบเสียงโบท ก็มีเสียงฝ่ามือของสาวๆในวงกินข้าวฟาดใส่โบท
"อืม...ยี่สิบแปด" ผมอ้อมแอ้มตอบ ด้วยเกรงใจคนที่ผมไปเรียกเค้าว่าพี่กลัวเค้าหน้าแตกที่ความจริงเค้าเด็กกว่าผม
"นิวอำเปล่า ยี่สิบแปดนี่อายุหรือปีเกิด" พี่เชอรี่(จริงๆอายุน้อยกว่าผม) ถามขัดขึ้นมา
"ก็น่าจะปีเกิดแหล่ะ 28ไง ปีนี้ก็24จะ25ใช่มะ" พี่อ๊อด ชายหนุ่มอ้วนขาวหน้าตี๋เป้นคนตอบให้

ผมอึ้งไปหลายวินาที ด้วยความรู้สึกว่าเรื่องจิ๊บจ๊อยแค่นี้ก็เป็นประเด็นให้พูดคุยกันอยุ่ได้ แล้วเอาไงวะ ทีนี้กลายเป็นว่าเค้าอยากรู้กันจริงๆขึ้นมาซะงั้น
"ไงไอ้น้อง เท่าไหร่วะเนี่ย หรือว่า25แล้ว กำลังจะ26งั้นก็เท่าพี่ดิ แล้วดันมาเรียกเราพี่" พี่อ๊อดคนเดิมตบบ่าผมซะแรง
"อ่อ เกิดปี28ครับ ก็เพิ่งเลย24มาไม่กี่เดือนนี้ครับ" ผมตอบสั้นๆ สมองสั่งการไม่ทัน ใช้วิธียิ้มกลอบเกลื่อนไปก่อน
"มันแหงอยู่แล้ว ดูหน้าก็รู้ว่ามันเด็กกว่าเราอ่ะ ก็ดีมาเป้นน้องสาวพวกพี่นะ พี่จะทะนุถนอมอย่างดีเลย" พี่ยศเดินมาโอบบ่าผม หลังจากปัดมือพี่อ๊อดออกจากบ่าผม

ก็ตั้งแต่นั้นมาผมก็แทบจะต้องจดจำวันเดือนปีเกิดใหม่ของผม เพราะดูเหมือนใครๆก็สนใจเรื่องอายุของผมซะจริงๆ
แต่ผมก็ผ่านไปได้ทุกครั้ง คงเพระท่าทีนอบน้อม อ่อนโยนของผมมั้งครับที่ดูนุ่มนวลเหมาะจะเป็นน้องๆของพวกเค้า
จะมีก็บางครั้งผมหลุดบ้างเช่น เผลอบอกไปว่าเคยดูละครเรื่องนั้น อ่านนิยายเรื่องนี้ เคยฟังเพลงนู้น ก็จะมีคนทำหน้าสงสัยแล้วถามว่า "เกิดทันเหรอ"
แต่ถ้าเป็นพี่ๆที่เป็นผู้ใหญ่กว่าหน่อย ก็จะออกแนวมาคุยเรื่องจริงจังกันบ้างก็จะบอกว่า "ดีนะ น้องนิวพูดจาเป็นผู้ใหญ่ดีจัง ไม่นึกว่าเพิ่งจะ24-25เนอะ"
โถ่เอ๊ย...ก็จะไม่เป้นผู้ใหญ่ได้ไงล่ะครับ ก็ในเมื่ออายุจริงๆของผมน่ะ มากกว่าอายุที่พวกเค้าคาดเดาและสรุปกันไปเองตั้ง5-6ปีนี่ครับ แต่ก็ดีเนอะแสดงว่าแบ๊วได้อยู่ อิอิ

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

แล้วก็อีกเรื่อง อืม...เรียกว่าเป็นเรื่องของความเนี๊ยบ เอี๊ยบ ดุ ของหัวหน้าแล้วกันครับ
ตั้งแต่ผมเข้ามาทำงานทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า เชฟใหญ่และซุเชฟเป็นคนดุมากและด่าแรง ด่าเจ็บ
ถึงขนาดด่าจนลูกน้องเดินกลับบ้านมาแล้ว คิดดูดิ ผมเองก็กลัวเหมือนกะนแหล่ะ เพราะรู้ตัวว่าเป้นคนไม่เรียบร้อยเท่าไหร่
เอ๊ะ...คงต้องขยายความคำนี้กันก่อนเนอะ ผมเพิ่งค้นพบตัวเองไม่นานนี้ว่า ผมเป็นคนสุภาพแต่ไม่เรียบร้อยอ่ะครับ
คือ ผมไม่เอะอะโวยวาย ไม่ด่าว่า ไม่พุดหยาบคาย แต่ทั้งหมดที่ว่ามาผมทำได้และทำเท่าที่มีเหตุให้ทำครับ
ผมเป้นคนอ่อนน้อมและไหว้เป็นเอกลัษณ์ ยิ้มแย้มด้วยความเต็มใจ(แม้จะโคดเหนื่อยก็ยิ้มไว้ก่อนเพราะไม่รู้ว่าใครมองเราตอนไหนบ้าง)
แต่ในความอ่อนน้อม สุภาพนั้น ผมก็เดินชนนั่นชนนี่ ทำของหล่น สะดุดขาโต๊ะ ขี้หลงขี้ลืม สายตาไม่ดีหาอะไรไม่ค่อยเจอ ฯลฯ

ซึ่งด้วยคุณสมบัติที่กล่าวมานี้ ทำให้เมือ่ต้องเจอเชฟใหญ่แรกๆนั้นผมเหงื่อท่วมเลย เดินผ่านก็ไม่กล้ามองหน้าด้วยซ้ำ แต่ก็ไหว้ทุกครั้ง
และแอบคิดเอาเองว่า แหม....ทำไมเชฟไม่รับไหว้วะ เรานี่มันคนนอกสายตาซะจริงๆเลย แต่ก็เอาเหอะไม่ต้องสนใจผมมากก็ดีจะได้ไม่โดนจับผิดอะไร
แต่พอมาคิดว่าถ้าผมเป้นพวกโนเนมอยู่แบบนี้ จะไม่มีใครจดจำผมได้เลยว่าผมเข้ามาเมื่อไหร่ อยู่ครัวไหน ไปยังไงมายังไง
คนอื่นน่ะไม่เท่าไหร่หรอก สำคัญที่เชฟใหญ่ซึ่งจะเป้นคนประเมินผมน่ะสิ ถ้าใครต่อใครบอกว่าผมดียังไงบ้างแต่เชฟนึกหน้าผมไม่ออกก็จบกัน
เมื่อคิดแบบนี้แล้ว จากนั้นมาก็เปลี่ยนวิธีคิดใหม่และค่อยๆเอาตัวเองเข้าไปอยู่ในสายตาเชฟและซูเชฟเป้นระยะๆ
พอเราประชุมกัน ผมก็จำไว้ว่ามีอะไรบ้างที่เชฟอยากให้ทำ มีเรื่องอะไรที่เราต้องรับผิดชอบหลักๆ และเค้าเน้นเรื่องไหนเป็นพิเศษ
เช่นรุ้ว่าเค้าชอบให้หน้าบุฟเฟท์สะอาดๆ ผมก็จับจังหวะเห็นเค้ามาแต่ไกลก็ไปยืนเช็ดๆถูๆ เปลี่ยนจานรองใหม่ให้ดูดีขึ้น(เพราะที่วางไว้แต่เช้ามันเลอะ)
ซึ่งก็ได้ผล....

"เอ๊ะ น้องนี่ผมไม่เคยเจอ มาฝึกงานเหรอครับ" เชฟเดินมาถามผม
"เปล่าครับ มาเป็นtemp" ผมตอบสุภาพ
"กี่วันแล้วครับ" เชฟถามต่อ
"5วันครับ" ผมตอบโดยสบตาเชฟแบบมีจังหวะไม่มากไม่น้อยไป
"ผมคงยุ่งๆอ่ะ เพิ่งเห้นน้อง เออๆดีนะ เดินเติมของก็ดูความสะอาดด้วยแบบนี้แหล่ะนะ" เชฟจับไหล่ผมนิดนึงก่อนจากไป

แล้วหลังจากวันนั้นไม่มีสักวันที่เชฟมาดูงานสาขานี้แล้วจะไม่ทักทายผม นานวันเข้าก็เริ่มเล่นเริ่มแซวผมบ้างแล้ว ผมก็เล่นบ้างยิ้มบ้างหัวเราะกับเรื่องที่เชฟเล่าบ้าง
เคยมีพี่ที่เป้นพนักงานชั่วคราวเหมือนผมมาถามว่า "ทำไมเวลาเชฟเล่าอะไรตลก ทะลึ่งนิวขำง่ายจังทีพวกพี่ๆพวกนั้นแหย่ให้ขำยังเฉยๆ"
"ง่ายมาก ก่อนอื่นดูที่คนเล่าถ้าเป้นคนที่มีผลต่อความก้าวหน้าของเรา เราก็ควรมีท่าทีตอบสนองให้เค้ารู้ว่าเราสนใจทุกคำพูด
เค้าพูดเพื่อให้เราขำเราก็ขำ เค้าอยากให้เรื่องนั้นตลกเราก็หัวเระ ถ้าเค้าซีเรียสเราก็ควรแสดงอาการรับรู้อยากให้ความร่วมมือ
แต่กับพวกปลายแถวไม่มีปัญญาผลักดันให้เราสูงขึ้นไปจากจุดที่เรายืนอยู่ได้เนี่ย ทำไมต้องใส่ใจด้วยแค่ยืนรับฟังก็นับว่าเสียเวลามากแล้ว
ไม่เห้นมีความจำเป็นอะไรต้องไปขำหรือหัวเราะให้กับเรื่องไร้สาระที่พวกนั้นเล่าเลย เปลืองพลังงานเปล่าๆ" ผมยิ้มหยันๆปรายตาไปทางพวกปลายแถวนอกห้อง

[Sakana2yunjae]

มาเป็นกำลังใจให้พี่นิวค้าๆๆๆ

สงสัยหน้าเด็ก ยางสามารถแบ๋วได้อยู่ค้าๆๆ

 

[ltahset]

พี่นิว แร๊ง

 
555+
ฮาอะ แอ๊บเด็ก
เค้าเรียกว่าหน้าเด็กธรรมชาติ 555

^^
ขอบคุณค่ะ