หัวข้อ: Ooo๐...นางในไดอารี่...๐ooO ...นิวกุ้ยเฟย...

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

"เอานี่ ผมให้ดูอะไร" เทียนผละไปอีกครั้งยื่นเอกสารที่เหมือนกับที่เห็นในที่ประชุมให้ผมดู
"เฮ้ย คุณมีได้ไง" ผมงงแต่ก็รับมาถือไว้ยังไม่ได้อ่าน
"นี่คุณไม่รู้เรื่องเลยเหรอ อ่านตรงพนักงานใหม่ซิ เอ๊ะ หรือว่าพวกหัวหน้าคุณไม่เรียกประชุม หรือลืมบอกเรื่องนี้" เทียนข้องใจ
"เรื่องนั้นผมรู้ละ พวกสาวๆกรี๊ดกันใหญ่แต่ตอนนั้นผมไม่ได้เข้าไปแย่งอ่านหรอก ก็ผมจะออกแล้วนี่นา" ผมบอกตามที่คิดจริงๆ
"มิน่าล่ะ เลยตกข่าวซะขนาดหนัก คุณอ่านตรงพนักงานใหม่อีกทีสิครับ คนที่จะมาเป็นเชฟใหญ่ของคุณอ่ะ"

ผมอ่านข้อมูลก็เหมือนเดิม ผู้ชายหลายเชื้อชาติที่ส่วนใหญ่จะเป็นชาติเอเซียทั้งนั้น อายุ37 เออแล้วแปลกตรงไหนเนี่ยพวกสาวๆกรี๊ดกันลั่นครัวไปแล้ว
โปรไฟล์เริ่ดแบบโอเวอร์เนี่ยไม่เห็นมีอะไรน่าสนใจสักนิด แต่ผมก็ควรต้องสนใจบ้างละ เพราะจากวันนี้เค้าจะมาเป็นเจ้านายผมแล้วนี่นา
แต่เดี๋ยวก่อนเหอะ รูปหน้าผู้ชายเคร่งขรึมสวมสูทเนี่ยแม้ว่าจะดูขรึม เข้มเหมาะสมกับตำแหน่งGMและEx Chefแต่มันก็คุ้นหน้ามากจริงๆ
ผมเลื่อนสายตาจากเอกสารในมือมามองดูคนหน้าคล้ายคนในรูปที่มานั่งยิ้มอยู่ตรงหน้าผมนี้เอง เหมือนละครเลยผมเลื่อนตากลับไปกลับมาอยู่นาน
เทียนเลื่อนตัวมาใกล้ๆผม เอาฝ่ามือมาเลื่อนไปมาตรงหน้าผม พอผมตั้งสติได้ ก็ถามว่า "คุณเองเหรอ" คำตอจากเค้าคือ รอยยิมสดใส

ปล.นี่เป็นรูปตัวอย่างเค้าโครงหน้าเท่านั้นนะครับ

"เฮ้ย ขอโทษครับผมไม่รู้เรื่องเลย" ผมเป็นฝ่ายเลื่อนตัวลงไปนั่งกองกะพื้น รู้สึกเข่าอ่อนชอบกล
"ทำอะไรน่ะ ลุกขึ้นก่อนครับ" เค่าประคองผมลุกขึ้นนั่งบนเตียงข้างๆเค้า
"ทีนี้คุณรู้รึยังว่าผมควรจะได้รางวัลใหญ่แค่ไหน และควรให้ผมมีความดีความชอบสักกี่ส่วนดีล่ะ" เทียนยื่นหน้ามาหาผม ยิ้มยังสดใสอยู่เสมอ
"ก็ต้องรางวัลใหญ่สินะ นาย เอ่อ คุณเป็นคนเลือกให้ผมทำงานต่อจริงๆเหรอครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณที่สุดเลย" ผมก้มหัวคำนับหลายที
"ผมเลือกคุณเพราะความเอาใจใส่และจิตใจดีของคุณ ผมเลื่อนขั้นคุณเพื่อให้คนอื่นเห็นว่าถ้าคนเราทำงานไม่หวังผลก็จะดีเอง"
"ครับ ผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวังเลย เป็นวาสนาจริงๆที่ได้พบคุณ ที่ไปคุยกับคุณจนโดนด่าก็คุ้มค่าแล้ว" ผมยิ้มกว้าง
"ทีนี้ให้รางวัลใหญ่กับผมได้รึยังครับ" น้ำเสียงเทียนออดอ้อนน่ารักที่สุด ผมซบไหล่เค้า "จากนี้ข้าน้อยต้องเป็นฝ่ายฝากเนื้อฝากตัวสินะ"

จากนั้นเค้าและผมก็เริ่มเข้าสู่อารมณ์ปรารถนาอย่างที่ไม่เคยมีต่อเนื่องแบบนี้กับใครมาก่อน ผมดันตัวเทียนให้นอนลงที่เตียง ดึงผ้าเช็ดตัวเค้าออก
แล้วผมก็ไล่ลิ้นวนรอบๆติ่งหู ซอกคอของเค้า ไล่เรื่อยไปจนหน้าอกขาวแข็งแรง วนลิ้นไปมารอบๆจุกสีชมพูเข้มนั้น ก่อนจะลากลิ้นรวดเดียวถึงสะดือ
ของแข็งบางอย่างของเทียนแกว่งไกวอยู่ข้างๆหน้าผม ผมค่อยๆจรดปากครอบลงไปและเอื้อมมือสองข้างไปบีบเค้นก้นแน่นๆของเค้าอย่างมันมือ
เทียนแอ่นตัวรับจังหวะสอดคล้องกับผม สักพักเค้าลยันกายขึ้นนั่งให้ผมยืนขึ้นแล้วเค้าก็ทำอย่างเดียวกันนี้ให้ผม เรากอดกันกลมแนบแน่น
ผมเป็นฝ่ายรุกเค้าก่อนด้วยความอ่อนโยนและหนีกหน่วงเป็นจังหวะที่เค้าถึงกับกลั้นเสียงจากปากไว้ไม่อยู่ "สุดยอดครับ ลึกๆอีกนิว"
จากนั้นผมก็หยุดพักเปลี่ยนให้เทียนเป็นฝ่ายรุกบ้าง ความสุดยอดไม่แพ้กันเลย ต่างฝ่ายต่างเอาใจกันเต็มที่จนเราไม่ไหวทั้งคู่ก็ถึงเวลาปลดปล่อยซะที
เราทั้งคู่นอนกอดกันอยู่อย่างนั้นตลอดท้งคืน พูดคุยเรื่องอื่นๆกันจนดึกดื่น เหมือนกับว่าเราอยากรู้จักกันให้ได้มากสุดภายในคืนถวายตัวนี้

[mma419109]

       กรี๊ดดดดดดดดด น่ารักมากๆเลยเฮียเทียน
 นี่เป็นข้อพิสูจน์ว่าทำดีต้องได้ดีใช่ไหม สวรรค์มีตาแล้ว

[kunkai]

   
รออ่านตอนเริ่มงาน
อยากรู้
พวกนั้นจะทำหน้ายังไง

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

โลกนี้มีอะไรแนนอนบ้าง เรื่องที่เราคิดว่าจะเป็นไปอย่างนี้เอาเข้าจริงกลับเป้นไปอีกอย่างนึง แต่นี่แหล่ะความสนุกของการมีชีวิต
ยิ่งชีวิตที่ซับซ้อน ซ่อนเงื่อนในวังหลังด้วยแล้วยิ่งโหดร้าย แปดเหลี่ยมสิบสองคมกันเข้าไปใหญ่ แต่...อย่าได้แคร์
เมื่อเป็นลูกน้องเค้าต้องสงบเสงี่ยม พูดน้อย ฟังมาก รับคำไม่ต้องเสนอตัวให้มากนัก อยู่อย่างเรียบง่ายก็พอ
แต่ก็อีกนั่นล่ะ พอเริ่มได้เป็นคนโปรดความริษยาของคนรอบข้างก็เพิ่มขึ้น ต่างก็ชิงดีชิงเด่นกัน
ลูกพี่เมื่อเอาตัวเองไปได้รอดแล้วก็หันมาผลักดันลูกน้องเพื่อเอาหน้าคนอื่นว่าตัวเองมีพาวเวอร์
ลูกน้องไม่รู้อิโหน่อิเหน่ก็ถูกลูกพี่ตัวเองซัดไปทั้งนั้นบ้าง ถูกหัวหน้าคนอื่นซัดกลับมาอีกทางบ้างอยู่เสมอ
เป็นลูกน้องเหมือนเป็นขี้ข้า บ่าวไพร่ที่บ้านยังได้รับการปฏิบัติที่ดีกว่านี้เลย แต่ทำไงได้ก้าวมาแล้วถอยไม่ได้



วันดีคืนดี คนใหญ่คนโตที่เคยโปรดปรานเรากลับหมดอำนาจลงและจากไป คนใหม่ขึ้นมาครองอำนาจ หากใครพลิกลิ้นก็อยู่ได้
ใครยอมก็อยู่ได้ แต่จะมีประโยชน์อะไรถ้าเรายอมแต่เป็นช่องทางให้เค้ายิ่งกระหน่ำทำร้ายมากขึ้นทั้งทางวาจาและการกระทำ
คนรอบตัวมีแต่จะเปลี่ยนแปลง คนทีร้ายก็ร้ายยิ่งขึ้น คนที่ไม่ได้ประโยชน์จากเราก็หันมาเล่นงานเรา แต่มีเพ่อนแท้สักคนก็พอแล้ว
หิวก็แบ่งกันกิน แอบทำผิดเล็กๆน้อยๆก็ขำกันสองคน ไม่คิดร้ายไม่หักหลังกัน คอยช่วยเหลือ ออกรับแทนกัน รักกันเหมือนพี่น้อง
ความพึ่งพาอาศัยกันด้วยไมตรีจิต หายากก็จริงแต่ใช่จะหาไม่ได้เลย เมื่อมีแล้วก็ต้องถนอมรักษาไว้ เพื่อนดีมีเพียงหนึ่งก็มีค่ามหาศาล

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

คนบางคนร้ายกาจมาแล้วอย่างไรก็ร้ายกาจต่อไปอย่างนั้น คนบางคนเคยหมั่นไส้เรานานวันกลับเข้าใจเราดียิ่งขึ้น
เคยห่างเหินก็เปลี่ยนเป็นใกล้ชิด เคยหมางเมินก็กลายเป็นสนิทสนม แต่บางคนหน้าดีหลังร้าย ลอบทำลายเราลับหลัง
บางคนเหมือนจะร้ายแต่พิษสงน้อยนิด บางคนน้ำนิ่งไหลลึกรอยข่วนแผ่วเบาแต่พิษลึกล้ำ บางคนหน้าเนื้อใจเสือ บางคนหน้าผีน้ำใจงาม
เรื่องเหล่านี้หาได้จากวังหลังทั้งนั้น แต่....มาทำงานที่นี่สิ แล้วคุณจะพบว่าวังหลังย่อมๆที่นี่ โหดร้าย เหี้ยมเกรียมไม่แพ้กัน
เมื่อคนหนึ่งล้ม ไม่ทันจะมีใครช่วยฉุดขึ้น อีกหลายคนก็พร้อมจะเหยียบซ้ำทันที คนดีอยู่ไม่ได้ คนร้ายครองอำนาจ มีทุกที่ทุกสมัย
ไม่น่าเชื่อว่า สถานที่หรูหรางดงาม ยิ่งใหญ่แต่ภายในแก่งแย่งกันด้วยวิธีคนถ่อย สกปรกและอำมหิตเหลือบรรยาย
ระวังคำพูด สีคำนี้ท่องให้ขึ้นใจ จะพูดต้องดูว่าพูดกับใคร พูดที่ไหน คำพูดเดียวกัน ผิดที่ ผิดคน ผิดเวลา ก็พาหายนะมาสู่ตนได้



เล่นพรรคเล่นพวก อีกสี่คำจำจงดี ที่ไหนๆก็ล้วนแบ่งพรรคแบ่งพวกทั้งสิ้น หัวอ่อนเกินไปก็โดนใช้เป็นเครื่องมือ
หัวแข็งเกินไปก็ถูกคนที่มีพรรคพวกหาทางเล่นงาน อู่อย่างก้มหน้าไม่ได้ เงยหน้าไม่ดี จะทำอะไรต้องคอยดูสีหน้าผู้คน
ตอนเช้าพรรคพวกหนึ่งเป็นใหญ่ ต้องรู้จักอ่อนน้อมยอมฟัง ตอนบ่ายอีกพรรคพวกหนึ่งเป็นใหญ่ต้องรู้จักไหลตามน้ำ
สิ่งที่คนหนึ่งบอกว่าถูกเมื่อเช้า อาจกลายเป็นสิ่งผิดมากมายในยามบ่าย ทำให้ถูกต้องน่ะง่าย แต่ทำให้ถูกใจสิยาก
ยิ่งถ้าเป็นความถูกใจหรือไม่ถูกใจโดยผู้ตัดสินเป็นคนฝ่ายตรงข้ามกับลูกพี่เราล่ะ อย่าหวังะได้รับความเมตตาใดๆเลย
ขึ้นชื่อว่าหัวหน้าต่อหัวหน้าขับเคี่ยวกันแล้ว ลูกน้องตัวเล็กๆอย่างเราจะรอดการกดดัน เหยียบย่ำไปได้อย่างไร

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

อยู่ที่นี่นานวันไป ทำให้รู้ว่า ไม่มีมิตรแท้ศัตรูถาวรจริงๆนั่นล่ะ คนเราสามารถเปลี่ยนสีได้ราวกิ้งก่าทีเดียว
เมื่อใครให้ผลประโยชน์ หรือเพียงพูดคุยได้ถูกคอถูกใจก็พร้อมจะเอนเอียงไปเข้าข้างกันได้ทีเดียว
แต่พอขัดใจขัดผลประโยชน์กันเมือ่ไหร่ก็พร้อมจะห้ำหั่นทำร้ายกันได้ จนแทบไม่เหลือเยื่อใยที่เคยดีกันมา

พยานเท็จก็เป็นอีกอย่างที่ได้เห็นที่นี่ เมื่อความผิดเกิดขึ้นแทนที่จะหาสาเหตุเพื่อแก้ไข เปล่าเลย มัวแต่หาคนมาลงโทษก่อน
ความผิดที่คนๆนึงไม่ได้ทำแต่กลับม่พยานมายืนยัน บอกว่าคนๆนี้ทำผิดอย่างมากมายจนแม้แต่คนถูกใส่ร้ายยังเถียงไม่ได้พูดไม่ออก
แต่ในทางกลับกัน คนที่ทำผิดแต่เป็นคนที่มีผู้หนุนหลังเปี่ยมอำนาจ แม้มีคนเห็นว่าทำผิดคนเหล่านั้นกลับพร้อมใจกันปิดหูปิดตาไม่รับรู้

คนอีกประเภทคือพวกใจบาป ไร้สำนึก แย่งชิงผลงานคนอื่นไปเอาความดีความชอบอย่างหน้าไม่อาย ต่อให้ด่าว่าก็ไม่สะเทือนขอเพียงมีผลงานก็พอ
บางพวกก็ชอบยกตนข่มคนอื่น แม้มีฐานะ หน้าที่ต่ำต้อยเท่ากันกับเราแต่ก็ขอให้ได้วางท่า ออกคำสั่งแม้แต่เรื่องเล้กน้อยก็ยังดี
บางคนต่อหน้าอ่อนหวานนัก แต่ลับหลังฟ้องนายขายเพื่อนจนแม้แต่ที่จะยื่นของคนถูกฟ้องก็แทบต้องจมดินไปครึ่งตัวทีเดียว
ทั้งหมดที่พูดมานี้ไม่ได้แค่เห็นผ่านๆตานะ มันเกิดขึ้นกับตัวเองเลยทีเดียว แบบนี้จะบอกว่าสถานที่ยิ่งใหญ่แล้วใจคนจะกว้างตามคงไม่จริงแล้ว
อยู่ที่นี่ฉลาดก็ต้องแกล้งโง่ และจะอยู่ให้ได้ต้องแกมโกงเข้าไว้ รู้จักฉวยโอกาส หาจังหวะเหมาะและลงมือเหี้ยมเกรียมเท่านั้นจึงเอาตัวรอดไปได้

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ทำดีได้ดี มีจริงๆนะครับ ดูอย่างซันนี่เป็นตัวอย่างได้เลย ซันนี่เข้าทำงานก่อนผมเกือบๆ4เดือน ถือว่าเป็นรุ่นพี่ในการทำงาน
แต่เมื่อผมมาทำงาน เค้าก็คอยช่วยเหลือแนะนำไม่มีท่าทีข่มเหงหรือกดผมไว้เหมือนพี่ส้ม ในฐานะเพื่อนซันนี่เป็นเพื่อนที่ดี
ในฐานะรุ่นพี่ซันนี่ก็มีน้ำใจ ปกป้อง ช่วยเหลือตลอดเวลา ทำให้ผมกับซันนี่สนิทกันได้เวและสนิทใจกันจริงๆ
เราแอบทำเรื่องผิดๆเล้กน้อยด้วยกันได้โดยไม่ต้องกลัวว่าอีกฝ่ายจะไปฟ้องใคร เช่นแอบโขมยขนมจากเบเกอรี่มากินด้วยกัน
ผมแอบทำสลัดผักอย่างที่ซันนี่ชอบให้ซันนี่กินบ่อยๆ และทางซันนี่เองหาโอกาสเหมาะๆทำพาสต้าซอสเนื้อร้อนๆมาให้ผมเสมอ
ซึ่งสิ่งเหล่านี้เราจะให้คนอย่างพี่ส้มรู้ไม่ได้เด็ดขาด เพราะถึงแม้เค้าจะกินด้วยกันกับเราแต่ก็เป็นเค้านั่นแหล่ะ ที่รีบชิ่งไปฟ้องหัวหน้าเอาผิดเรา
ซันนี่ทำงานดี เป็นที่วางใจได้เลย ดังนั้นเมื่อวันหนึ่งผมจะได้รู้ว่าเค้าได้บรรจุเป็นพนักงานประจำผมก็ดีใจกับเค้าด้วย แม้แรกๆวางตัวไม่ถูกก็ตาม
แต่ถึงยังไงซะเป้นซันนี่ก็ดีกว่าเป็นคนอื่น เพราะไม่ว่าจะเป็นซันนี่เพื่อนแท้ เป็นซันนี่ลูกพี่ เป็นซันนี่รองหัวหน้า ก็เป็นซันนี่พี่น้องแสนดีของผมเช่นเดิม

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

แต่ในส่วนของผม ผมไม่ขอใช้คำว่าทำดีได้ดีหรอกครับ เกรงจะเป็นการอวดตัวเองมากไป
ผมขอเรียกว่า "สามสิบลิขิตฟ้า เจ็ดสิบต้องฝ่าฟัน" เพราะชีวิตการทำงานที่นี่ของผมมันก็เป็นแบบนี้จริงๆ
ต้องฝ่าฟันมากมาย ทนลำบากอยุ่หลายเดือน ทำงานไม่ได้เซอวิสก็ว่าหนักแล้ว ยังโดนกดดันหวังจะให้ออกตั้งแต่เดือนที่สอง
ตกเป็นเป้าหมายการแก้แค้น กลั่นแกล้งของพวกพี่ๆที่เค้าไม่ถูกกับพี่หนิงหัวหน้าผม กว่าผมจะเอาตัวรอดมาได้ก็แย่ทีเดียว
จากที่เคยเป็นที่หมั่นไส้ของพี่ต่าย กว่าจะแสดงน้ำใจที่มีจนทำให้พี่ต่ายหันมาเอ็นดูรู้สึกดีได้ก็นานเหมือนกัน
การเป็นคนดีมีใจกว้างขวาง และน้ำใจงามนั้นไม่ใช่เรื่องยาก แต่การแสดงออกจนเข้าไปแจ่มชัดในใจคนอื่นสิยากกว่า
ต้องพยายามเท่าไหร่กว่าจะเป็นที่รักใคร่ของเพื่อนพนักงาน ต้องทำดีแค่ไหนหัวหน้าทั้งหลายถึงจะเอ่ยว่าอยากได้ตัวมาทำงานด้วย
แต่บางครั้งถ้าไม่ได้โชคช่วยก็ไม่รู้ว่าจะยืนอยู่ในที่ที่ควรอยู่อย่างวันนี้หรือเปล่า โอกาสและการฉวยไว้ต้องมาถึงอย่างพอดีกันจริงๆครับ
ใครจะนึกว่าอดทนมาตั้งนาน ยอมก้มหน้าให้ผู้คนที่ดูหมิ่นเสียดสี เยาะเย้ย เกือบตกงานด้วยซ้ำ แต่ในที่สุดกลับก้าวข้ามหัวบางคนมายืนในจุดนี้
ช่วงเวลาอันทรงเกียรติคงไม่ยาวนานนัก แต่หากเรารู้จักรักษาและต่อยอดต่อไป วันเวลาแห่งอำนาจคงไม่สั้นนักหรอก เมื่อเลือกแล้วต้องเดินจนสุดทาง

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

วันแรกที่ผมกลับไปทำงานอีกครั้ง ก็คือวันที่1เมษา แต่ตามตารางการทำงานแล้ว วันพฤ.เป็นวันหยุดของผม ก็ไม่ต้องไปรายงานตัวแต่เช้า
ผมออกจากห้องผมพร้อมเทียน นั่งรถออกไปพร้อมกันโดยเมื่อไปถึงโรงแรมแล้วผมก็ขึ้นไปชั้นบนที่เป็นห้องพักของเทียน
เชื่อมั้ยทำงานมา3เดือนกว่าแล้วยังไม่เคยเฉียดกรายไปชั้นไหนเลยนอกจากล่างสุดที่เป็นครัวและห้องอาหาร ห้องพักหรูหรามากเลย
แต่เทียนบอกว่าถ้าอยู่คนเดียวก็ไม่มีความหมายหรอก สู้อยู่ห้องเล็กๆของผมไม่ได้ ผมเลยบอกว่า งี้นก็ให้ผมมาอยู่ที่นี่ก็ได้ เค้าดีใจใหญ่
ผมเลยต้องเบรคไว้แค่ว่า "นานๆทีนะ ไม่ใช่ทุกวัน ผมต้องมีชีวิตส่วนตัวของผมเหมือนกัน" เทียนก็เข้าใจและยอมรับข้อตกลง
วันนี้ประชุมแผนกตอนบ่ายโมง ผมก็เลยนอนเล่นดูทีวีอยู่บนห้องของเทียนไปก่อน ส่วนเทียนนี้นเปลี่ยนชุดแล้วลงไปทำงานแต่เช้าครับ

"คุณจะลงไปเดินเล่นทานอาหารในห้องอาหารก็ได้ หรือจะสั่งขึ้นมาก็ได้นะครับ ลงบัญชีห้องผมไว้" เทียนเสนอทางแก้เบื่อ
"ไม่ดีกว่าครับ ผมไม่อยากให้คนอื่นรู้เรื่องนี้มากนัก ผมจ่ายเงินสดดีกว่า" ผมพูดไปงั้นเพราะถ้าหิวนะ ไปกินก๋วยเตี๋ยวข้างนอกอร่อยกว่าอีก
"งั้นคุณรับนี่ไว้" เทียนยื่นธนบัตรใบละพันสามใบให้ผม แต่ผมปฏิเสธและบอกเค้าว่า ผมไม่กินในนี้หรอกแพงจะตาย
"กินข้างนอกก็แพงครับ รับไว้ก่อนละกัน เผื่อคุณเปลี่ยนใจอยากลองไปนั่งเป็นเป็นลูกค้าวีไอพีให้คนพวกนั้นเอาใจ" เค้ายังยืนยันจะให้ผมก็รับไว้

จะว่าไปแล้วคำพูดของเทียนช่วยจุดประกายให้ผมหลายอย่างเลยนะเนี่ย จริงของเค้าถึงไปกินข้างนอกแต่เมื่องนี้ของแพงจะตายยิ่งติดหน้าหาดแบนี้ด้วยนะ
และที่สำคัญ ถ้าผมมานั่งทานอาหารที่นี่ในฐานะลูกค้า คนพวกนั้นก็คงต้องเป็นฝ่ายก้มหน้ารับคำสั่งจากผมบ้างแล้วล่ะ แล้วทำไมไม่ลองดูล่ะ
เคยได้ยินมั้ยครับคนมีเงินทำอะไรไม่น่าเกลียด ผมว่าผมจะลองพิสูจน์คำพูดนี้สักหน่อยซิว่า มันจริงรึเปล่า ว่าแล้วผมก็แต่งตัวลงไปทานมือเที่ยงดีกว่า

[kunkai]

โฮะๆๆๆ
สนุกล่ะ
รออ่านนะค้าบ

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ผมเดินลงบันไดวนด้านหน้า ค่อยๆเดินชมการตกแต่งของแต่ละชั้น ซึ่งมีทั้งงานศิลปะจากทุกที่ งานปั้นสวยๆ และการจัดดอกไม้ที่งดงาม
ผมไปหยุดยืนดูภาพวาดเกี่ยวกับธรรมชาติที่บริเวณฮอลล์หนึ่งชั้นสาม อากาศเย็นมากจนผมต้องกระชับเสื้อคลุมผ้าต่วนเนื้อดีที่ยืมของเทียนมาใช้
สักพักก็มีพนักงานแม่บ้านเดินผ่านมา ผมหันไปมองจำเค้าได้เพราะเราเจอกันบนรถพนักงานบ่อยๆแต่ไม่เคยพูดคุยกัน แต่ท่าทางเค้าจำผมไมได้
เพราะทักทายผมซะเต็มพิธี แถมยังยกมือไหว้อีกต่างหาก ผมก็เลยแอ๊บเนียนๆเลยตามเลย คงเพราะผมไปตัดผมทรงใหม่มาอีก หน้าเลยแปลกไป
พอเดินออกมาจากตรงนั้นผมก็ใจ้นขึ้นอีกนิดที่สามารถวางท่าตบตาคนในโรงแรมได้บ้าง เดี๋ยวลองไปแสดงมาดนางพญาแบบนี้ในห้องอาหารดีกว่า

เมื่อเดินมาถึงมีพนักงานต้อนรับห้องอากหารที่เราคุ้นเคยกันดี เป็นคนต้อนรับผม เค้าจำผมได้เราทักทายอย่างเป็นกันเองก่อนจะไปหาโต๊ะนั่ง
แต่พนักงานเสิร์ฟที่มารับออเดอร์คงเป็นนศ.ฝึกงานที่ไม่ค่อยคุ้นหน้าผมและผมก้ไม่คุ้นหน้าเค้าอ่ะนะ น้องเค้าเลยนอบน้อมเต็มที่เลย

"ไม่ต้องเกรงใจ พี่เป็นพนักงานที่นี่แหล่ะ วันนี้หยุดเลยมาทานข้าวกลางวันที่นี่" ผมยิ้ให้น้องเค้า
"ค่ะพี่" น้องเค้ายิ้มรับดูจะเกร็งน้อยลง
ผมเลือกสั่งอาหารจากครัวร้อนและครัวไทยมาก่อน ซึ่งจากตรงที่ผมนั่งอยู่ผมเห็นว่ามีใครบ้างที่ทำงานตรงนั้นอยู่แต่เค้าไม่เห็นผม
เมื่ออาหารมาถึงแล้ว ผมก็ยังไม่ทานทันทีแต่ลองเอามือแตะที่จานอาหารก่อน พบว่าเป็นอย่างที่ผมคาดไว้จริงๆ

"น้องครับช่วยจัดอาหารไทยชุดนี้ให้พี่ใหม่นะ อาหารร้อนแต่จานเย็นมากเลย" ผมไม่ยอมทานอาหารนั้นจะให้เค้าเปลี่ยน
"อ้าวนิวเองเหรอ พี่นึกว่าใคร จานนี้มีปัญหาอะไรเหรอ" ผู้จัดการห้องอาหารมาคุยเอง
"จานเย็นมากเลยพี่ กินเข้าไปได้ไง" ผมตำหนิทั้งสีหน้า แววตา น้ำเสียง
"ก็แผนกนิวน่ะแหล่ะ หยวนๆน่า" ผู้จัดการห้องอาหารยังวิงวอน
"พี่พูดแบบนี้ไม่ได้หรอก ถ้าเปลี่ยนจากนิวเป็นคนอื่นเค้าจะหยวนให้มั้ย ทำงานไม่รอบคอบกันเลย จานนี้ใครทำไปเรียกมาซิ" ผมจิกหางตาใส่

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ผู้จัดการห้องอาหารหายไปสักพัก น่าจะไปเฉ่งกับกุ๊กคนที่ผมเล็งอยู่ จากนั้นก็พากันเดินมาที่โต๊ะของผม ซึ่งผมกินอาหารครัวร้อนไปแล้ว

"แก" พี่ส้มส่งเสียงคำราม
"จุ๊ๆๆ เสียงดังกับแขก และใช้วาจาไม่สุภาพแบบนี้ เดี๋ยวก็คอมเพลนซะหรอก" ผมเช็ดปากยิ้มหวานให้พี่ส้ม โบกมือให้ผู้จัดการออกไปได้
"แกจะแกล้งฉันใช่มั้ย ทำเป็นวางมาดมานั่งแดกของหรูๆในโรงแรม ทำใจไม่ได้น่ะสิที่โดนไล่ออกถึงต้องมาวนเวียนเหมือนผีสาง" พี่ส้มด่าก่อน
"ตายแล้ว ระวังคำพูดและรักษามารยาทหน่อยสิจ๊ะ เธอจำไม่ได้เหรอ ที่นี่แขกเป็นยิ่งกว่าพระเจ้า" ผมพูดเบาๆยิ้มหวานๆ
"แต่ไม่ใช่แก ถ้ารู้ว่าทำให้แกกินฉันไม่ทำหรอก เก็บแรงไปทำขายคนอื่นดีกว่า" พี่ส้มฮึดฮัด
"ทำให้ดีไม่ได้แล้วจะเก็บแรงไว้ทำไม ดูจานนี้สิอร่อย อาหารร้อนจานร้อน ดูก็รู้ว่าซันนี่ทำแน่ๆ แล้วนี่ทำขยะอะไร" ผมเขี่ยจานผัดไทออกไป
"อีตัวป่วน ถ้าแกแค้นใจจนอยากหาเรื่องก็ไปหาเรื่องพี่โดมที่เค้าไม่ต่อสัญญาแกสิ มาแกล้งฉันทำไม ฉันไปทำไรให้แก" พี่ส้มกำมือน้ำตาคลอ
"โถ... อย่าร้องสิจ๊ะฉันบริสุทธิ์ใจนะ แค่เห็นว่ามีข้อบกพร่องก็เลยต้องบอกก่อน ถ้าแขกคนอื่นมาเจอเป็นเรื่องใหญ่กว่านี้แน่" ผมยื่นทิชชู่ให้พี่ส้ม
"ตอแหล" พี่ส้มด่าเสียงดังมาก จนผู้จัดการห้องอาหารต้องมาพาตัวออกไป
"นิวอย่าเอาเรื่องเลยนะ คนกันเองแท้ๆ พี่รู้ว่าแต่ไหนแต่ไรส้มก็ร้ายใส่นิวตลอดแต่ไม่คิดว่าจะกล้าด่ากลางห้องอาหารเลย" ผู้จัดการบ่นลุ้มใจ
"อย่าคิดมากเลย คนเราต้องรู้จักให้โอกาสคนอื่นสิ แล้วพี่ส้มก็คงควบคุมอารมณืตัวเองไม่ได้อีกแล้วมั้ง เป็นแบบนี้ประจำนิวขินละ" ผมพูดนิ่งๆ

เมื่อมองดูนาฬิกาเห็นว่าบ่ายโมงกว่าแล้วก็เลยเรียกให้น้องเค้าเก็บตังค์ โดยจ่ายเต็มจำนวนแต่ผู้จัดการห้องอาหารเห็นว่าอีกจานผมไม่ได้ทาน
เลยยกประโยชน์ให้ไม่คิดเงินอาหารจานนั้น ผมก็ยกมือไหว้ขอบคุณแล้วก็ใหทิปตามสมควร จากนั้นก็มุ่งหน้าไปยังห้องประชุมเล็กทันที

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ผมทิ้งเวลาให้ทางห้องประชุมเค้าได้พูดคุย ทำความรู้จักกับเชฟคนใหม่ที่พ่วงตำแหน่งGMไว้ด้วย หวังว่าผมคงเข้าที่ประชุมได้พอเหมาะพอดีเนอะ
เมื่อมาถึงหน้าห้องประชุม ผมสูดลมหายใจก่อนอย่างยากลำบาก และเพิ่งพบว่าตัวผมไม่ได้เก่งอะไรเลย เพราะเริ่มจะปอดแหกซะงั้น
แต่ในเมื่อถอยหลังไม่ได้ก็คงต้องเดินหน้าต่อ ดังนั้นผมจึงเคาะประตูห้องประชุมแล้วเปิดเข้าไปด้วยท่าทางมาดมั่นไม่ให้เหลือความกังวลใดๆอีก

"เฮ้ยนิว มาได้ไงอ่ะ" พี่ละออเป็นนแรกที่ถามขึ้นแล้วเดินมาหาผม
"นีได้ต่อสัญญาใช่ป่ะ ไม่ต้องออกแล้วสินะ โชคดีจัง" พี่เชอรี่เป็นอีกคนที่ดีใจที่เจอผม
"เออ....ตกใจหมดได้ยินว่าถูกให้ออก มาตอนเช้าก็ไม่เจอ นึกว่าต้องออกจริงๆ ดีแล้วๆมาอยู่ด้วยกันนะ" พี่ต่ายดีใจเช่นกัน
"เอาล่ะๆ หยุดก่อน จะดีใจอะไรนักหนา นี่นิวรู้จักเชฟคนใหม่รึยัง" พี่โดมขัดขึ้นแล้วแนะนำให้ผมรู้จักเชฟบรรพต ผมก็หันไปไหว้

"ขออนุญาติครับ" พี่โดมหันไปบอกเชฟบรรพต
"ฟังนะ ทางฝ่ายบุคคลแจ้งมาว่าทางผุ้ใหญ่พิจารณาใหม่แล้ว ให้นิวหมดสัญญาการเป็นเทม แต่ไม่ได้ให้ออกไปนะ
ให้นิวเซ็นสัญญาใหม่เป็นพนักงานประจำตั้งแต่วันนี้เลย แล้วก็เลื่อนขั้นเป็น เดมี่ตั้งแต่วันนี้เช่นกัน" พี่โดมพูดสรุป
"ไหนๆก็พูดเรื่องนิวแล้ว ผมจะขอให้นิวมาช่วยเรื่องเอกสาร เป็นเลขาให้ผมด้วย เพราะผมต้องดูแลภาพรวมทั้งโรงแรมมันหนัก
กลัวว่างานเอกสารในครัวจะตกหล่น ก็จะให้นิวมาช่วยนะ ต่อไปใครมีอะไรก็บอกมาทางนิวได้เลย ผมจะตามงานจากนิวอีกทีนึง"
"ขอบคุณครับ" ผมหันไปไหว้เชฟบรรพตอีกครั้ง

จากนั้นเชฟบรรพตก็พูดคุยเรื่องงานอีกสักพัก ให้แต่ละคนเนอความคิดเห็นกันด้วย บางคนก็ทำตัวปกติ บางคนก็เริ่มเอนเอียงมาทางผม
ส่งยิ้มบ้าง ฝากเนื้อฝากตัวบ้าง แซวบ้างเล่นบ้าง แต่บางคนก็อึ้งๆอยู่ จะมีฮึดฮัดขัดใจก็ไม่กี่คนหรอก บอกแล้วคนที่นี่เปลี่ยนสีไวจะตาย
ประชุมเสร็จต่างก็แยกย้ายกันไป ผมนั้นก็ใช้สิทธิ์วันลาซะเต็มที่ หยุดต่อไปจากวันหยุดอีก3วัน ซึ่งตอนนี้ไม่มีใครกล้าแย้งทั้งสิ้น

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ทุกคนออกจากห้องประชุมไปหมดแล้วเหลือแต่ซันนี่กับผม ซันนี่เดินเข้ามาหาจับมือผมและยิ้มกว้างเช่นเดิม

"ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะหัวหน้า" ซันนี่แกล้งล้อผม
"อะไรกันเนี่ย อย่ามาแซวได้มั้ย" ผมหัวเราะขำ
"อ้าว ก็ตอนนี้นิวตำแหน่งสูงเท่าพี่หนิงพี่นุ๊กแล้วนี่ เราก็ต้องเรียกหัวหน้าแล้วสิ ทำตามธรรมเนียมผิดเหรอไง" ซันนี่ยังแซวอยู่
"แหม..อย่ามาแซวเลยตอนนี้ซันนี่ก็ได้เป็นรองหัวหน้าแล้วนี่นา เป็นกุ๊กระดับสองก็ยังดีกว่าระดับสามไม่ใช่เหรอ" ผมยินดีกับเพื่อน
"ก็ใช่ ใครจะนึกล่ะ แค่รู้ว่าได้บรรจุก็ดีใจแล้ว พอเค้าเลื่อนเป็นกุ๊กระดับสองก็ยิ่งประหลาดใจมากขึ้น แล้วดูนิวสิ ยิ่งใหญ่กว่าเราอีกนะ"
"ยิ่งใหญ่อะไรกัน ก็พนักงานเหมือนกันทั้งนั้น ตำหน่งก็แค่หัวโขนเท่านั้นเอง" ผมถ่อมตัว
"ก็จริง แต่ก็ช่วยให้นิวไม่ต้องก้มหน้ามองดินแล้วนี่นา นึกไม่ถึงนิวอยากเดินคอเชิดเกนหน้าพวกนั้นนิวก็ทำได้จริงๆ" ซันนี่ชื่นชม
"ทนลำบากมาตลอด ลำบากกายน่ะทนได้นะ แต่ลำบากใจบางทีแทบทนไม่ได้ ดีแล้วล่ะต่อไปนี้เราก็ไม่ต้องรองรับอารมณ์พวกบ้านั่นแล้ว
ซันนี่ก็เหมือนกัน ต่อไปมีใครมาร้ายใส่ถ้าสู้มันไม่ได้ก็มาบอกเราเราจะจัดการให้ สำหรับพี่สาวแสนดีคนนี้เราปกป้องเต็มที่" ผมรับปาก
"เอาเถอะ เพิ่งได้บรรจุกันวันนี้เอง อย่าเพิ่งคิดเรื่องรบรากับใครเลยนะ เอ๊ะหรือว่าไม่ทันแล้ว" ซันนี่ถามเหมือนรู้ทัน
"รู้อะไรมาล่ะ" ผมถามกลั้นยิ้ม
"ก็เรื่องที่พี่ส้มโดนนิวเล่นงานน่ะสิ พี่แกกลับมาก็โล้งเล้งใหญ่เลย นี่ไม่รุ้ทำใจได้มั้ยเรื่องที่นิวมาเป็นหัวหน้าเค้า" ซันนี่สีหน้ากังวล
"รับได้ไม่ได้เรื่องของเค้า แต่จากนี้ไปเราสั่งซ้ายพี่ส้มจะไปขวาก็ไม่ได้อีกแล้วล่ะ แล้วคอยดูใครมันทำอะไรเราไว้ มันเจ็บแน่"
"เอาล่ะๆ ปล่อยไปก่อนเหอะ ไว้ดูๆกันไปแล้วกันนะ อย่างน้อยตอนนี้เราก็เป็นรองหัวหน้ามีน้องๆมาช่วยงานเต็มไปหมด
ส่วนนิวก็เป็นระดับหัวหน้ามีเกียรติสูงลิ่ว ใครๆก็ต้องนอบน้อม อ่อนข้อให้อยู่แล้วคงไม่มีใครกล้าทำร้ายเราสองคนแล้วล่ะนะ"

[kunkai]

:z2:ดีจังเลย
 :L2:ให้กำลังใจพี่นิวสู้ต่อ

[ltahset]

เป็นแบบนี่ก็ดีแล้วค่ะ
ดีใจด้วย

^^

[mma419109]

        น้องนิวอย่าไปคิดแค้นเลยอโหสิกรรมหมดเวรกรรมกันแค่นั้น
 ทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้ด้วย ให้เขาแพ้ภัยตัวเองไป ที่ทำงานก็มีประเภทนี้เยอะไม่สนใจ
 เราเอางานเป็นหลักงานเราดีแล้วใครก็ทำอะไรเราไม่ได้หรอก นายที่ดีๆเขาดูก็รู้ ดูอย่าง
 เฮียเทียนแกเฝ้าดูอยู่หลายวัน รู้ว่าใครเป็นยังไง นี่คือผลตอบแทนในการเป็นคนเอาใจใส่
 งานของน้องนิวเองแหละ สำหรับตัวเองก็ไหว้พระสวดมนต์อุทิศส่วนกุศลขอให้หมดเวร
 หมดกรรมกันเสียจะได้ไม่ต้องมาเจอกันอีกไง

[beemanufan]

ตามอ่านทันละ ไม่อยากจะบอกเลย ชีวิตพี่นิว ยิ่งกว่าละครน้ำเน่าซะอีก สู้ๆค่ะ พี่ชาย

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

หลังจากพักผ่อนอย่างต็มที่แล้วผมก็พร้อมจะกลับมารับศึกหนักอีกครั้ง ผมไม่รู้ว่าหนทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไร
แต่ก็ต้องเดินต่อไปจนสุดทางนั่นล่ะ เพราะกว่าจะมาถึงขั้นนี้กเสียไปหลายน้ำ เอ๊ย....ฝ่าฟันมาอย่างยากลำบาก
กลับมาทำงานคราวนี้มีการเปลี่ยนแปลงนิดหน่อย เพราะเดิมทีผมอยู่ครัวเย็น แต่ครัวเย็นก็มีพี่หนิงเป็นหัวหน้าแล้ว
ดังนั้นผมจึงได้ย้ายมาเป็นหัวหน้าที่ครัวไทย(สมใจซะที เห็นมั้ยบังอาจจะจองจำข้าที่ตำหนักเย็นรึ ฝันไปเถอะ)
พอจะลำดับสายงานให้เข้าใจง่ายๆ ณ ปัจจุบันเราเรียงลำดับตำแหน่งกันตามนี้


ครัวร้อน

พี่นุ๊ก หัวหน้างานโภชนาการร้อน

พี่ยศ รองหัวหน้าโภชนาการร้อนระดับ1

ซันนี่ ผู้ช่วยงานโภชนาการร้อน กุ๊กระดับ2

พี่อ๊อบ กุ๊กระดับ3


ครัวเย็น

พี่หนิง หัวหน้างานโภชนาการเย็น

พี่เชอรี  ผู้ช่วยงานโภชนาการเย็น กุ๊กระดับ2

พี่ละออ กุ๊กระดับ3

พี่ต่าย กุ๊กระดับ3


ครัวไทย

นิว หัวหน้างานโภชนการไทย

พี่โอ รองหัวหน้าโภชการไทยระดับ1

พี่มิ่ง ผู้ช่วยงานโภชนาการไทย กุ๊กระดับ2

พี่โจ กุ๊กระดับ3

พี่ส้ม กุ๊กระดับ3


นอกจากนี้ก็เป็นน้องๆมาฝึกงานกระจายไปช่วยตามแต่ละครัวอยู่แล้ว ก็ไม่ต้องไล่เลียงกันเยอะนะครับ
ส่วนเชฟบรรพต หรือเฮียเทียน ก็อยู่ประจำการให้ทุกครัวและไม่มีชื่อเป็นพนักงานครัวนะครับ
เนื่องจากเชฟบรรพตควบตำแหน่งแอสซิสGMไว้ด้วย ก็เลยมีรายชื่ออย่ในส่วนของผู้บริหาร

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ผมเคยบอกแล้วว่าคนที่นี่เปลี่ยนสีไวปานกิ้งก่า คนแรกทีผมเห็นเปลี่ยนสีอย่างพลิกฝ่ามือก็คือ พี่หนิง

“ในที่สุดแก เอ๊ย..น้องนิวก็ได้ไปอยู่ครัวไทยสมใจซะทีนะ” พี่หนิงมากับท่าทีใหม่
“ก็เพราะได้รับการขัดเกลาจากพี่นี่แหล่ะ พี่สอนให้นิวทำเป็นทุกอย่างเป็นที่วางใจได้ถึงไปครัวไทยได้” ผมยกยอ
“แหม..พี่ก็หวังดีแต่ก็เพราะน้องมีความสามารถด้วยแหล่ะ ไม่งั้นจะมีวันนี้เหรอ ดีแล้วล่ะต่อไปน้องก็เป็นหัวหน้า
เหมือนพี่เหมือนอีนุ๊ก โชคดีจริงๆเราสองพี่น้องก็ได้ช่วยกันทำงานให้ดีเนอะ เพราะอะไรๆหลยอย่างพี่ก็บอกน้องไปหมดละ”

“นินทาอะไรกูอีหนิง แหม....พอขี้ข้าเก่าได้ดี สอพลอนะมึง” พี่นุ๊กเดินมาพอดี
“ได้ดีอะไรกันครับ ยังไงนิวก็ต้องขอให้พี่หนิงพี่นุ๊กแนะนำอยู่ดี” ผมถ่อมตัว
“โอ๊ย แกอย่าปากหวานเลย คนที่ผลักดันตัวเองจาที่ต่ำๆมาขึ้นแท่นได้ต้องเก่งแน่ๆแหล่ะจะมาให้ฉันแนะนำอะไรอีก”

“เอ้า อีนี่น้องมันพูดแบบนี้แปลว่าให้เกียรติมึงกะกูนะ ใช่มั้ยน้อง” พี่หนิงพูดแทนผม
“ก็ต้องอย่างนั้นแหล่ะ เพราะถึงจะมีตำแหน่งเท่าเทียมก็ใช่จะมีบารมีเทียบเท่าได้ แกยังต้องเรียนรู้อีกมาก” พี่นุ๊กเชิดใส่ผม
“ครับ” ผมรับคำพยายามใช้ท่าทีอ่อนโยนกับคนแข็งกระด้าง
“อ้อ... แล้วพวกแกอย่าคิดรวมหัวกันเล่นงานฉันนะ ยังไงฉัน็มีโดมคุ้มหัวอยู่ พวกแกอย่าลำพองไป” พี่นุ๊กทิ้งท้าย

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

แต่คนเราถ้าจะหาเรื่องก็มีเรื่องให้หาอยู่ทุกวันแหล่ะครับ โดยเฉพาะกับพี่นุ๊กพี่โดมที่ไม่ยอมปล่อยผมซะที

“พี่นุ๊กนิวให้น้องเค้าเอาน้ำแข็งมาเผื่อแล้วนะครับ” ผมบอกเพราะเห็นว่าพี่นุ๊กกำลังยุ่งๆและซันนีก็ลาหยุด
“ไม่ต้องมาอวดหรอกว่าเดี๋ยวนี้มีน้องๆไว้ใช้แล้ว ฉันก็มีเด็กของฉันไปเอามาเหมือนกัน” พี่นุ๊กว่ากลับ
“พี่นุ๊กครับ นิวจะเติมเบรคบีนเพิ่ม พี่อุ่นไว้ตรงไหน” ผมถามในอีกวันหนึ่ง
“หาเอาเองสิ อะไร พอเป็นหัวหน้าเข้าหนอยจะใช้ฉันหาให้เลยรึไง” พี่นุ๊กวีนใส่
“อะไรวะซันนี่เรามีน้ำใจมาเติมของให้นะ ก็ของครัวร้อนอ่ะเราจะรู้ได้ไงมาวีนทำไม” ผมบ่นให้ซันนี่ฟัง
“ช่างเค้าเหอะ เดี๋ยวเราเอาไปเติมเองขอบคุณมาก” ซันนี่เห็นใจผมแต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากกว่านี้

เรื่องนั้นจบไป มาอีกเรื่องครับ

“นิวจัดหัวจานเบอเกอร์หน่อยซิ” พี่นุ๊กตะโกนข้ามมาสั่งผม ซึ่งแต่ก่อนตอนอยู่ครัวเย็นผมก็จะช่วยทำให้
ผมก็คิดว่าเค้าคงชินมั้งเลยมาสั่งผมทั้งท่ผมมาอยู่ครัวไทยแล้ว พอดีผมเห็นน้องฝึกงานที่ครัวเย็นมาพอดี
เลยฝากให้น้องเค้าทำเพราะผมเองก็มีออเดอร์เข้ามาเมือนกัน “น้องครับ ทำหัวจานเบอเกอร์ที่นึงนะ”
เท่านั้นแหล่ะพี่นุ๊กส่งเสียงแหวกอากาศมาเลย “เออกูลืมไปว่ะว่าเดี๋ยวนี้มันใหญ่แล้วไปสั่งมันไม่ได้”
ผมไม่อากต่อล้อต่อเถียงด้วยก็ได้แต่เงียบไวแล้วทำออเดอร์ของผมไป แม้จะเห็นพี่ส้มยิ้มเยาะผมก็ช่างเหอะ

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

พูดถึงพี่ส้มแม้ว่าจะไม่กล้าหือกับผมเหมือนแต่ก่อน แต่ก็ใช่ว่าจะยอมรับผมนะครับ เพราะเค้าจะเข้ากับพี่นุ๊ก
เป็นปี่เป็นขลุ่ยทีเดียว แทบจะทุกเรื่องี่เกี่ยวกับผมพี่ส้มจะคอยสาระแนคาบข่าวไปรายงานพี่นุ๊กตลอด

“ทำไมนิวยอมให้ส้มมันทำแบนี้อ่ะ” พี่หนิงมาถามผม
“แล้วจะให้ทำไงอ่ะพี่” ผมถามเพราะไม่รู้จะต้องทำยังไง
“ถ้าเป็นพี่ พื่ถือว่าลูกน้องพี่ต้องเชื่อฟังพี่ ถ้าทำแบบที่ส้มทำกับนิวพี่ไม่เอาเลยนะ”
“ไม่เป็นไรหรอกพี่ ถ้าเค้าเป็นพนักงานที่ดีของโรงแรม จะไม่เป็นลูกน้องที่ดีของนิวก็ช่าง
แต่ถ้าเมื่อไหร่เป็นลูกน้องที่ดีก็ไม่ได้ แล้วยังทำผิดกฏโรงแรมนิวก็ช่วยไมได้เหมือนกัน” ผมบอกอย่างเด็ดขาด
“อืม....จะว่าไปหาลูกน้องอย่างนิวยากนะ” พี่หนิงเปรยขึ้นมา
“จู่ๆก็มาชมกันซะงั้น” ผมชักแปลกใจเพราะแต่ไหนแต่ไร พี่หนิงด่าผมมากกว่าใครๆ
“ก็พี่ไปบอกเชฟว่าวันนั้นไมได้ตั้งใจว่าเชฟเรื่องมาก เชฟบอกว่านิวอธิบายแทนพี่แล้ว ขอบคุณมากๆนะ” พี่หนิงจับมือผม
“นิวมีวันนี้ได้ก็เพราะพี่หนิงอบรมและสอนงาน อะไรที่ทำเพื่อพี่ได้นิวก็ยินดีครับ” ผมยิ้มให้เอย่างจริงใจ

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

แต่หนทางอันมีเกียรตินี้เดินยากเหลือเกิน เมื่อก่อนนึกว่าเป็นลูกน้องต้องคอยก้มหัวรับคำสั่งแย่นักหนา
มีโอกาสลืมตาอ้าปากเป็นหัวหน้ากับเค้าบ้าง คงไม่ต้องสนใจใครอีก แต่เปล่าเลยคนที่จ้องจะหาเรื่องก็เป็นเช่นเดิม
ทั้งยังเล่นงานแบบทุกเม็ดไม่วาจะเป็นการประชดประชัน เสียดสี หรือรวมหัวกันตั้งป้อมเอาชนะผมให้ได้
อย่างเช่น พี่นุ๊ก พี่โดม พี่ส้ม ตอนนี้ผมว่าสามคนี้กำลังรวมตัวกันบีบผมให้อยู่ไม่ได้จนอาจต้องลาไปเองสักวันมั้ง

“มีแซนวิชที่นึงค่ะ” พนักงานเสิร์ฟเดินมาบอกออเดอร์ ผมเห้นว่าไม่มีครัวเย็นสักคน ผมก็เลยทำให้เอง
“ทำไมตัดขนมปังแบบนี้ล่ะ” พี่นุ๊กเดินมาโวยผม
“ทุกทีก็แบบนี้อ่ะครับ” ผมตอบ
“มันไมได้ ทำไมทำแบบนี้ แซนวิชทำไมออกมาแบบนี้” พี่นุ๊กยังถามซ้ำซากเสียงดังข้นเรื่อยๆ

“มันผิดตรงไหนพูดมาเลยดีกว่า ถ้าถามซ้ำซากแบบนี้แขกไม่ได้กินแน่” ผมเริ่มหงุดหงิด
“ก็ทำไมไม่ตัดขอบ” พี่นุ๊กเสียงอ่อนลง
“ก็ทานที่ห้องอาหารไม่ต้องตัดขอบ ไมได้ส่งขึ้นห้องพักแขก” ผมตอบตามที่รู้ว่า

“แล้วคราวนั้นพี่หนิงมันตัด” พี่นุ๊กเสียงดังข่มผม
“จะรู้เหรอ นิวทำตามแบบที่ถูกสอนมา วันนั้นพี่หนิงทำแบบนั้นแขกอาจจะรีมาร์คมาก็ได้” ผมเถียง
“อย่ามาขึ้นเสียงนะ ได้ดีแล้วลืมตัว” พี่นุ๊กเดินมาจ้องหน้าผม
“งั้นก็ทำเองสิ” ผมจ้องกลับ กระแทกมีดตัดขนมปังใส่เค้าเสียงดังลั่น  แล้วก็เดินกลับครัว

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

จากเหตุการณ์นี้ ส่งผลให้วันรุ่งขึ้นพี่โดมเรียกผมกับพี่นุ๊กเข้าออฟฟิศเลยครับ

“มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงไปยืนทะเลาะกันท่สเตชั่นหน้า” พี่โดมถาม
“ก็เรื่องเดิมๆแหล่ะโดม คนมันนึกว่าตัวเองเก่งแล้วไง พอเตือนหน่อยมันก็ของขึ้น นี่มันยังโยนมีดใส่เราด้วย” พี่นุ๊กพูดก่อน
“ไม่นะครับ” ผมแย้ง

“พี่กำลังถาม แล้วพี่นุ๊กก็พูดอยู่รักษามารยาทหน่อย” พี่โดมทำหน้าเคร่งใส่ผม
“นิวแค่จะบอก” ผมพยายามจะพูด

“พี่ก็จะบอกเหมือนกัน จริงอยู่คุณมีแบคอัพดี คุณสามารถกระโดดข้ามหัวใครๆมาได้ แต่คุณก็ยังใหม่
ทั้งในที่ทำงานและในตำแหน่ง อย่าคิดว่าคุณเจ๋ง ยังไงก็ต้องรู้จักรุ่นพี่รุ่นน้อง ไม่ใช่แสดงกิริยาต่ำๆแบบนี้กับพี่เค้า
และถึงคุณจะใหญ่มาจากไหนคุณก็ต้องเป็นลูกน้องพี่ อย่าคิดว่าที่ผ่านมาคุณไม่พอใจพี่ ตอนนี้คุณได้โอกาสจะเอาคืนพี่ได้
พี่รู้พวกคุณทั้ง หนิง ต่าย มิ่ง โอมันก็ไม่ชอบพี่ พี่ก็ลำบากใจที่จะทำให้ถูกใจพวกคุณ แล้วตอนนี้คุณก็กำลังเป็นคนโปรด
คุณอาจจะหาทางเล่นงานพี่หรือเล่นงานนุ๊กก็แล้วแต่ พี่อยากเตือนว่ามันไม่ง่ายนักหรอก เด็กอ่อนหัดอย่างคุณทำไรได้” พี่โดมใส่เป็นชุด

โอโห....ตอนที่ยืนฟังเนี่ยผมคิดว่า พี่แกคิดไปได้ขนาดนี้เลยเหรอ แล้วมันเรื่องอะไรต้องมาพล่ามให้ผมฟังด้วย

“ครับขอโทษครับ” ผมขอโทษทั้งพี่โดมและพี่นุ๊ก
“จำไว้ แค่พนักงานระดับล่างเมื่อวานซืน วันนี้มีโอกาสก้าวหน้าก็แค่โชคช่วยหรอก อย่ามากำแหง” พีนุ๊กสำทับ
ผมเห็นว่าหมดเรื่องแล้วก็เลยขอตัวกลับออกมา ตอนนั้นอยากร้องไห้เลยครับ เส้นทางนี้เดินยากกว่าที่คิดซะแล้ว

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

พักเรื่องงานไว้ก่อนนะครับ ผมมีเรื่องใหม่ของคนเก่าๆมาเล่าให้ฟัง เมื่อไม่นานมานี้เพื่อนที่ทำงานเก่าของผม โทร.มาบอกว่าพี่หลินคลอดลูกแล้ว
ตอนนั้นผมก็ฟังด้วยความรู้สึกว่าเป็นเรื่องของคนเคยรู้จัก บอกตรงๆว่าความสัมพันธ์ก่อนๆของผมกับแทน(สามีพี่หลิน) ก็ไม่ได้อยู่ในหัวผมอีกแล้ว
ตอนเย็นหลังเลิกงานผมบอกเทียนว่าขอไปเยี่ยมเพื่อนผมซักหน่อย พอบอกว่าเค้าคลอดลูกเทียนก็เตรียมจะซื้อกระเช้าของฝากไปให้

"ไม่ต้องหรอกครับคุณ ผมรู้ว่าเพื่อนผมเค้าชอบอะไร" ผมห้ามไว้ก่อน
"แล้วอะไรล่ะครับ เอาเป็นว่าคุณบอกทางละกันผมไปด้วย" ผมจึงชวนเทีนแวะซื้อรังนกข้างทางก่อนไปโรงพยาบาล
"จะกินได้เหรอ ดูไม่ค่อยสะอาดเลย" เทียนสงสัย หลังจากเห็นผมหิ้วถุงรังนก3-4ถุงขึ้นรถ
"สะอาดหรือไม่ เค้าก็กินได้ครับ เจ้านี้เจ้าโปรดของเค้า" ผมยิ้มเยือกเย็น

มาถึงโรงพยาบาลผมชวนเทียนขึ้นไปเยี่ยมพี่หลินด้วยกัน เทียนเองก็เต็มใจมาก เพราะเค้าอยากรู้จักคนรอบตัวผมไปซะทุกคนเลยครับ
พี่หลิน พักอยู่ในห้องนอนรวม บรรยากศที่นี่ยังกะโรงฆ่าสัตว์ นอนกันตามมีตามเกิด เฮ้อ...ชีวิตคนไทยที่นี่ทำไมมันด้อยค่าขนาดนี้
เดินมาเจอแทนพอดี แทนกำลังจะไปกดตังค์ที่ตู้ATM พวกเราทักกันนิดหน่อย ผมแนะนำแทนว่าเทียนเป็นเจ้านายผม แต่เค้าทำท่าไม่เชื่อ

"นิวมาเยี่ยม" ผมพูดแล้วก็วางของเยี่ยมลงบนโต๊ะด้านข้าง จากนั้นก็แนะนำให้รู้จักกับเทียน
"แฟนใหม่เหรอ หาได้เรื่อยๆเลยนะ" พี่หลินถามเยาะๆ ผมไม่ทันพูดหรอกครับ เทียนก็ตอบไปว่า "คนน่ารักหาแฟนไม่ยากหรอกครับ"

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

"นั่นสินะคะ หาแฟนง่ายจนไม่รู้เลยว่าจะไปได้ลูกผัวของใครมาเป็นแฟน" พี่หลินเริ่มเปิดฉากสงครามน้ำลายอีกแล้ว
"แหม....วันดีๆอย่างนี้ อย่าพูดอะไรที่ทำให้ตัวเองดูแย่เลยนะพี่" ผมพูดยิ้มๆ
"ผมว่าบางทีคนที่รู้ตัวเองว่า มีลูกมีเมียอยู่แล้วก็น่าจะเจียมตัวไม่มายุ่งกับคนอื่นนะครับ" เทียนพูดแทนผม
"บางคนก็ไม่ทันเล่ห์กลพวกชอบแย่งของคนอื่นค่ะ รู้นะคะว่าไม่ควรยุ่งแต่บางทีพวกชอบแย่งก็เหลี่ยมจัดอาจเผลอตัว" พี่หลินไม่ยอมหยุด
"งั้นผมว่าคนเป็นเมียต้องพิจารณาตัวเองนะครับ ว่าทำยังไงถึงพลาดให้คนอื่นมาเสียบได้" เทียนก็ไม่ยอมแพ้เช่นกัน
"เข้าข้างกันจัง ไม่แปลกหรอกค่ะ สามีฉันเมื่อก่อนก็แบบนี้ คนกำลังหลงนี่นะคะ พูดยาก" พี่หลินจิกตามาทางผม
"โอ๊ะ นี่เราพูดๆกันมาผมไม่รู้นะครับว่าเป็นคนใกล้ตัวคุณ ผมนึกว่าเราพูดรื่องคนอื่นทั่วไป" เทียนหาทางออกได้อีก
"นี่คุณ" พี่หลินขยับตัวขึ้น
"ผมออกไปรอข้างนอกดีกว่านะคุณ แล้วเจอกันด้านหน้านะครับ" เทียนเดินมาใกล้ผม เรายิ้มให้กันก่อนเค้าจะเดินออกไป

"ไปเจอที่ไหนมาล่ะ ดูดีนะ หวังว่าคงไม่ไปแย่งของใครเค้ามา" พี่หลินจิกตามองมาทางผม
"เรื่องของฉัน คนอย่างฉันถ้าจะหาก็ต้องหาให้ดีอยู่แล้ว ถ้าหาได้แค่ที่เธอแย่งเอาไป อย่าหาดีกว่า" ผมก้มไปพูดใกล้ๆ
"ใครคาบข่าวไปบอกล่ะ ถึงลำบากแกมาเยี่ยมฉัน" พี่หลินถลึงตาใส่
"ก็ผัวเธอน่ะสิ ไปหาฉันถึงห้อง พอดีฉันไม่ว่างจริงๆ บอกให้รอไปก่อน แต่เค้าก็ว่างแค่ตอนนั้น เพราะต้องกลับมาเฝ้าเธอกับลูก" ผมโกหก
"วันไหน" พี่หลินไม่หลงกลแฮะ
"ถามผัวเรา เอ๊ย ผัวเธอดีกว่าจ้ะ ฉันจำไม่ได้รู้แต่ว่าสงสารเลยแทรกคิวให้ เค้าก็บ่นอยู่นั่นแหล่ะเรื่องที่มีภาระเพิ่ม ไหนจะลูกไหนจะเมีย
เห็นใจผัวเธอนะต้องชอลิ้วเฮียงอยู่ตั้งนาน ไม่มีตังเที่ยวเพราะต้องเก็บเงินไว้เตรียมคลอด ฉันเลยช่วยปลดปล่อยทั้งคืน" ผมสร้างเรื่องอีกที

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

"ออกไป๊" พี่หลินขว้างหมอนใส่ผม แต่เรี่ยวแรงเค้าน้อยนิด ผมจึงคว้าหมอนไว้ได้
"ฉันไม่ไป มาทั้งทีควรได้เจอหน้าหลานสักหน่อยนะ" ผมยื้อเอาไว้ จิกสายตาโหดใส่
"ว่าไงคุณ" เสียงแทนดังมาจากด้านหลัง

ผมตั้งตัวได้ไว ดึงหมอนมาไว้ในมือปัดฝุ่นเล็กน้อยแล้วยื่นกลับไปให้พี่หลิน "พิงซะหน่อยนะจะได้นั่งสบายขึ้น"
"ขอบใจนะ" ท่าทางพี่หลินรู้จักควบคุมอารมณ์ได้ดีกว่าแต่ก่อน รู้จักไหลตามน้ำ ไม่กล้าโวยวายต่อหน้าแทน
"ผมไปดูลูกมาเมือ่กี้ ยังหลับอยู่แต่พยาบาลบอกว่าเดี๋ยวคงเอามาให้พี่ให้นม" แทนสีหน้าสดชื่นเมื่อพูดถึงลูก
"ก็คงได้เวลาแล้วล่ะ" พี่หลินพูดแค่นั้น สักพักเค้าก็เอาเด็กเข้ามา

ผมเพิ่งได้เห็นลูกสาวของแทน หน้าตาค่อนไปทางแม่คือปากนิดจมูกหน่อย เสียแต่ว่าโครงหน้าเหลี่ยมเหมือนแม่ และผิวคล้ำผมบางเหมือนพ่อ
แต่ด้วยใจไร้อคติก็ต้องบอกว่าเด็กคนนี้มีแววน่ารัก คือไม่ได้สวยเด่นแต่ไม่ได้ขี้เหร่เลย ผมนึกสะท้อนใจตรงที่เป็นลูกสาวนี่แหล่ะ
เพราะเวรกรรมที่พ่อแม่ก่อด้วยกันไว้ ไม่รุ้ว่าจะตกถึงลูกสาวตัวน้อยรึเปล่า ผมนึกถูกชะตาซะงั้นทั้งที่ปกติไมชอบเด็กซะเลย

"ขออุ้มหน่อยสิ" ผมพูดกับแทน
"ครับ" แทนส่งลูกสาวให้ผมอุ้ม
"น่ารักจัง" ผมเผลอชมออกมา
มองไปก็เห็นสีหน้าปลาบปลื้มของแทนที่มองมานั้น ช่างแตกต่างจากแววตาขุ่นมัวหวาดวิตกของพี่หลินเหลือเกิน

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

เมื่อถึงเวลาที่พี่หลินต้องให้นมลูก ผมก็เลยขอตัวกลับ ส่งลูกให้พี่หลินเอาไปอุ้ม
"ยังไงก็ทานรังนกร้อนๆที่ซื้อมาฝากนะ จะได้แข็งแรงเร็วๆ อ้อ...ไม่ต้องกลัวนะ ประวัติศาสตร์คงไม่ซ้ำรอยหรอก" ผมยิ้มร้าย

ผมเดินออกจากห้องพักผู้ป่วยแล้ว ความรู้สึกในใจไม่มีติดค้างอะไรอีก เดินเรื่อยๆมองหาเทียนไปด้วย จนได้ยินเสียงแทนร้องเรียก
"คุณมากับใคร" แทนถามหลังจากเดินมาทันผม
"ไม่เกี่ยวกับนาย" ผมหยุดเดินหันไปตอบ
"ผมก็แค่ห่วง เห็นเปลี่ยนคู่ควงหลายคน" แทนพูดห้วนๆ
"ฉันไมได้มั่วเหมือนนายนะ แต่ถึงจะมั่วก็ตัวฉัน เราไม่เกี่ยวข้องกันแล้ว กลับไปดูแลลูกเมียเหอะ" ผมพูดตัดบท
"ใช่สิ ผมไม่ได้มีรถหรูๆ ไม่ได้แต่งตัวโก้ๆ ใช้ชีวิตไฮโซแบบที่คุณต้องการนี่ ตอนนี้คุณคงสมใจอยากแล้วนะ ยินดีด้วย" แล้วแทนก็เดินไป

ผมกลับมาตรงบริเวณห้องอาหารของโรงพยาบาล เจอเทียนกำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ ผมเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามเค้า
"รอนานมั้ยครับ" ผมถามเสียงเนือยๆ
"คุณเจอศึกหนักมาเหรอ ทำไมดูเหนื่อยจัง" เทียนถามผมซึ่งก็ได้รอยยิ้มของผมแทนที่คำตอบ
"ท่าทางผัวเมียคู่นี้คงมีศึกรบกับคุณมายาวนาน ผมคิดว่าคุณรับมือได้ถึงไม่อยากยืนขวางทางกระสุน ฮ่าๆ" เทียนยังสดใสตลอด
"คุณไม่ถามเหรอว่าศึกรบนั้นมันเรื่องอะไร" ผมหยั่งเชิง
"ผมดูออกไม่ต้องถาม แต่ที่ผมไม่ถามเพราะเรื่องมันจบไปแล้ว ตอนนี้ผมมีคุณอยู่ด้วยก็พอ จะรู้เรื่องก่อนเก่าไปทำไม
ถ้าต่อไปคุณจะกลับไปหาคนเก่า หรืออยากเจอคนใหม่ ตอนนั้นแหล่ะเกี่ยวกับผมแน่ แล้วเราค่อยมาซักถามกันก็ยังทัน" เทียนจับมือผม
ผมยังคงบอกได้เหมือนเดิม ว่าทางข้างหน้าไม่มีใครรู้และผมก็ไม่ชอบคาดเดา เอาเป็นว่าตอนนี้เรายังดีต่อกันก็ทำให้ดีที่สุดละกัน ใช่มั้ยครับ

[mma419109]

         พี่หลินนี่ชีวิตนี้คงหาความสุขไม่ได้แน่ กับเฮียเทียนที่ไม่เคยรู้จักกันยังระราน
 เขาได้ขนาดนั้น คนเราโมหะโทสะครอบงำเป็นไปได้ถึงเพียงนี้ เฮียเทียนก็ไม่ใช่ย่อย
 ชีวิตคงผ่านอะไรมาเยอะเช่นกัน เป็นกำลังใจให้น้องนิวฝ่าขวากหนามทั้งหลายไปโดย
 สะดวกปลอดภัย ดูแต่ละคนแรงกันจริงๆ    

[ltahset]

สงสารอนาคตเด็กจริงๆ เฮ้อออ

พี่นิวเรื่องงานและคนรอบตัวก็สู้ๆนะคะ

^^
ขอบคุณค่ะ