หัวข้อ: กลับมาจากนรก - เปิดรีพริ้นท์แล้วนะรู้ยังแฟนขาบบบบ วันนี้-20/10/58

[lolitar]

พี่น้องเป็นเหมือนกันเลย 

ดีแล้ว(แอบดีใจ)น้องภูมิจะได้อยู่กับพี่ยศตลอดไป

[nnA]

   ว่าแล้วภูมิก็ต้องเป็นนนน

[som]

ตอนพิเศษมีแน่นอนจ้า  จัดไปตามคำขอ 

ขอซัก 30-40  ตอนนะครับ

[mutyamania]

ขอซัก 30-40  ตอนนะครับ

มันก็เย๊อะป๊ายยยยย

[InYume]

สมกับเป็นแฝด 555+

[aimjjj]

ฝาแฝดกันก็ต้องอย่างงี้สิเนอะ แจ่มเลย ปล.ขอต่ออีกสักหลายๆตอนได้มั๊ยคะ สนุกมากกกกก

[loveaaa_somsak]

แปลกและแหวกแนวดี ชอบๆ

[SiLent_GRean]

ดีใจจังที่เป็นแบบเดียวกัน 

[Cockroach]

มันก็เย๊อะป๊ายยยยย

โนววว มันไม่เยอะไปเลยท่านถ้าเยอะต้องสัก1000ตอน(แบบพวกนิยายออนไลน์ในเด็กดีอะไรงี้ )

ทำไมผมรู้สึกว่า คุณเด็กส่งพิซซ่ามันน่าสงสารที่สุดในเรื่องละเนี่ย (ถ้าเจอฉากทำร้ายจิตใจอีกสงสัยเข้าโลกส่วนตัวแหงม 555 คราวหน้าเจอแบบยศ+ภูมิหัวขาดคู่ไปเลยเป็นยังไง )

[kakaris]

ฮิ้ววววว มาแล้วจ้า
พี่น้องเป็นเหมือนกันหล่ะ

[mur@s@ki]

ต่อไปนี้ก็จะได้อยู่ด้วยกันไปจนนิรันดร์แล้ว
 

[greensoda]

กรี๊ดดดดด
อมตะทั้งพี่ทั้งน้อง
อยู่ด้วยกันจนโลกดับเลยนะ

[mutyamania]

ตอนที่ 18 ศพที่หายไป



[บรรยาย]

ก๊อก ๆ

ทนายวัยกลางคน ไม่คาดคิดว่าจะต้องเคาะประตู  เนื่องด้วยเข้าใจมาตลอดว่าบ้านหลังนี้ไม่มีใครอยู่อีกแล้ว  แต่พอเอาเข้าจริง  เมื่อไปถึง  เขากลับพบว่าบ้านหลังนี้ยังมีคนอยู่

ใครกัน 

“ครับ”
“อ้าว....ยศ.....นี่เรากลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่”

ตกใจหนึ่งเรื่อง  คือไม่คิดว่าจะได้พบกับเด็กที่ตัวเองตามหาอยู่เป็นปี  และสะกิดใจอีกหนึ่งเรื่อง  เมื่ออีกฝ่ายมีท่าทางดูเหมือนคนปกติ  มีสติสัมปชัญญะครบถ้วน  ไม่เหมือนเด็กปัญญาอ่อนที่เค้ารู้จัก

“อยู่ก็ดีแล้ว.....เฮ้อ.....จะบอกเด็กคนนี้ยังไงดีน้า.....ยศมานี่สิลูก”

ชายวัยกลางคนมีท่าทีที่ดูอ่อนโยน....ใจดี  เขากับพ่อของเด็กทั้งคู่เป็นเพื่อนรักกัน  และเขากับเด็กทั้งคู่ค่อนข้างที่จะผูกพันธ์กันมานาน  เพราะหน้าที่ของเขาคือต้องคอยดูแลส่งเสีย  และจัดการเรื่องค่าใช้จ่าย  ก่อนที่ทั้งคู่จะบรรลุนิติภาวะ

เขาลูบหัวเกียรติยศเบา ๆ ก่อนจะดึงตัวหลานมากอดเอาไว้แนบอก  พยายามนึกเฟ้นหาคำพูด  เพื่อจะอธิบายแก่เด็กผู้มีสติไม่สมประกอบคนนี้ได้รับรู้ถึงเรื่องอันน่าเศร้า

“ฟังอานะลูก.....ภาคภูมิน่ะ....เขาไม่กลับมาอีกแล้วนะ”
“คุณอาหมายความว่าไงเหรอครับ”

ไม่ใช่เกียรติยศ  แต่กลับเป็นเสียงของคนที่น่าจะตายไปแล้ว  คนตายที่อยู่ ๆศพก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

เขาเองก็เห็นศพของเด็กคนนี้กับสองตา

บ้าน่ะ

ผีเหรอ

“ผมอาบอกว่าผมจะไม่กลับมาแล้ว....หมายความว่ายังไง”
“คือ.....”
“ผมไม่ใช่ผีหรอกครับ  ไม่ต้องทำหน้าตกใจแบบนั้นก็ได้”
“อานึกว่าเรา....”
“ตายไปแล้วใช่ไหมครับ?”
“ใช่”
“ผมยังไม่ตายครับ  ยังมีชีวิตอยู่เป็นปกติดี  แค่ไม่สบายนิดหน่อย”
“งั้นเรอะ....ถ้าอย่างนั้น....”
“ผมขอบคุณคุณอามากเลยนะครับที่ดูแลเรามาโดยตลอด  ยังไงซะตอนนี้ผมกับพี่ขออยู่กันตามลำพังนะครับ  ขอโทษที่เสียมารยาท  แต่ตอนนี้ผมรู้สึกไม่สบายจริง ๆ”
“แน่ใจนะว่าไม่อยากให้อาพาไปให้หมอตรวจ”
“ครับ....แค่นอนพักเดี๋ยวก็ดีขึ้นแล้วล่ะครับ”
“อาจะจัดการเรื่องรถให้ก็แล้วกันนะ....แล้วก็ค่าเสียหายด้วย”
“สวัสดีครับ”

ทนายวัยกลางคนเดินออกมาอย่างมึนงง  คล้ายถูกสะกดจิต  ทั้งๆ ที่เขาเห็นกับตา  ว่าตรงหน้าอกข้างซ้ายของเด็กคนนั้น  ถูกเหล็กเสียบทะลุ 

แล้วคนที่เขาเห็นเมื่อคู่นี้ล่ะ  ผีงั้นหรือ?  แต่ดูยังไงก็ไม่เหมือนผีหรือวิญญาณเลยสักนิด  ก็ดูเป็นคนปกติธรรมดา  จะมีก็แต่หน้าที่ดูซีดเซียวนิดหน่อย  แต่นั่นก็ยังดูเป็นมนุษย์ปกติอยู่ดี

แต่ตัวเขาเองก็สัมผัสได้ถึงบางอย่างที่น่าสะพรึง  แม้ว่าเด็กคนนั้นจะไม่ใช่ผี  เกียรติยศเองก็ดูแปลกไป

เขาพอรู้เรื่องงานของเพื่อนอยู่บ้าง  แต่ก็ไม่เคยคิดมาก่อน  ว่าเพื่อนรักของเขาที่ตายจากไปนานนมแล้ว  จะทำการทดลองอะไรกับลูกชายฝาแฝดในไส้ของตัวเองได้ลงคอ

ตี๊ดดด....ตี่.....ตี่.....ติ๊ดดดด....ติ๊ด

“ฮัลโหล...ครับ....ใช่ครับ”
‘คุณทนายครับ  พวกเราได้ดูภาพจากกล้องวงจรปิดของโรงพยาบาลแล้ว  ไม่น่าเชื่อเลยครับ  เด็กคนนั้นน่ะ  อยู่ ๆก็ลุกขึ้นมาเดินปร๋อได้เองเลยแหละครับ  พูดแล้วยังขนลุกเลย......ป่านนี้ไม่รู้ไปไหนต่อไหนแล้ว’


มีเรื่องต้องให้ตามล้างตามเช็ดจนได้สิน่า
.
.
.
.
.
[ภาคภูมิ]

“กลับไปแล้ว”
“อื่อ.....เราสองคนนี่ขยันสร้างงานให้คุณอาเนอะ”
“คงช็อคน่าดู”

ผมกับพี่ยืนหัวเราะกับท่าทางเด๋อด๋าของคุณอา  พี่อ่านใจคุณอาได้  และรู้ว่าคุณอาเองก็ไม่ได้แปลกใจมากเท่าที่ควรนัก  ด้วยความที่พ่อของพวกเราเป็นนักวิทยาศาสตร์สติเฟื่อง  ส่วนตัวผมเองรู้ล่วงหน้าแล้วว่าท่านจะต้องรีบมาจัดการเรื่องเอกสารอย่างกระหืดกระหอบ  ก็เลยขอเซอร์ไพรส์ท่านเสียหน่อย  ตั้งแต่ฟื้นจากความตาย  ภาพนิมิตรของผมก็ไม่ดีเลย์อย่างแต่ก่อน  เพิ่งรู้ว่าความสามารถของผมคือสามารถเห็นเหตุการณ์ล่วงหน้า  นอกเหนือไปจากนั้น  ยังสามารถบันทึกภาพพวกนั้นเอาไว้ในสมอง(ขอเรียกว่าสมองละกัน  แม้จะไม่ใช่สมองก้อนที่อยู่ในหัวก็เถอะ  เป็นส่วนหนึ่งในดวงจิตของผมน่ะ)  สามารถเรียกกลับมาดูย้อนหลังได้  เหมือนกับฮาร์ดดิสก์ขนาดใหญ่เท่าจักรวาล

ถ้าได้ความสามารถมาเร็วกว่านี้  พี่คงไม่ต้องถูกเผา  และหยกก็อาจจะไม่ตาย

แต่ช่างมันเถอะ

ตอนนี้ผมกลับมาแล้ว

ไม่ใช่ด้วยเลือดของมนุษย์.....แต่เป็นเลือดของพี่  พี่สละบางส่วนของตัวเองให้กับผม  เหมือนที่เคยทำมาแล้วครั้งหนึ่ง  สมัยเรายังเป็นเด็ก  สมัยยังอยู่ในท้องแม่  ไม่ใช่แม่ของผม  แต่เป็นคนที่ให้กำเนิดร่างกายนี้  เป็นแม่ของร่างมนุษย์ของผมกับพี่

เพราะผมอ่อนแอ  พี่จึงแบ่งปันบางส่วนเพื่อรักษาผมเอาไว้  ด้วยเหตุนี้เองพลังของผมจึงมาช้ากว่าพี่  เพราะพี่ช่วยผม  ร่างกายมนุษย์ของพี่ถึงดูอ่อนแอและไม่สมบูรณ์เท่าผม  ผมเสียอีกที่กลับเข้าใจไปเองว่าตัวเองแข็งแกร่งกว่า  น่าขายหน้า

“นายรู้ตัวแล้วใช่ไหม  ว่านายเป็นอะไร”
“ครับ”
“พี่เองก็เพิ่งรู้เอาตอนที่ฟื้นจากความตายครั้งแรก.....หมายถึงตอนที่ดื่มเลือดโจรพวกนั้นน่ะ”

ผมคว้าตัวพี่มากอด  อิจฉาพี่ที่สามารถใช้พลังเคลื่อนย้ายมวลวัตถุได้  ส่วนของผมน่ะเหรอ  อย่างเก่งก็แค่ทำให้ใบไม้สั่น  หรือเคลื่อนย้ายแผ่นกระดาษชำระ

“ทำอะไรวะภูมิ”
“ก็อยากรู้ว่ากลับมาคราวนี้....พี่มีตรงไหนผิดแปลกไปมั่งมั้ย  ยังเหมือนมนุษย์อยู่รึเปล่า”
“ก็เลียนแบบจนเหมือนแหละ”
“แม้แต่ความรู้สึกด้วยเหรอ.....”

เอามือล้วงเข้าไปในเสื้อ  สัมผัสผิวหนังนุ่มลื่นเหมือนเด็ก  พี่ครางเบา ๆ ยิ่งทำให้ผมย่ามใจ  กดจมูกฝังลงไป

“ผมมองเห็นทุกอย่าง....รู้ด้วยว่าเราน่ะรักกันมากแค่ไหน  พวกเราผูกพันธ์กันมากกว่าเพื่อนพ้องคนอื่น”
“งั้นนายก็ต้องเห็นสิ  ว่าเราเคยเป็นคนรักกัน  แต่ตอนนั้นนายอาศัยอยู่ในร่างมนุษย์ผู้หญิงนะภูมิ”
“มันไม่ได้สำคัญที่เปลือกนอก  มันสำคัญที่ว่า.....เรารักกันมากแค่ไหนต่างหาก  ตอนที่เราถูกมนุษย์เผาพร้อมกัน  ตอนนั้นฝ่ายหญิงเป็นคนโอบกอดฝ่ายชายเพื่อกันเปลวไฟให้นะ  ร่างของผมถึงได้เสียหายมากกว่าพี่ไง  ตอนที่พ่อกับแม่เจอเรา”
“ภูมิ......”
“ถ้าว่ากันตามตรงแล้ว  เราสองคนน่ะ....เป็นพี่น้องกันก็แค่ร่างกายเท่านั้น  แถมตอนนี้ร่างมนุษย์ของพี่เองก็เสียหายไปจนหมด”
“อา”

ผมอุ้มช้อนพี่ขึ้นมา  ตรงดิ่งไปยังห้องนอน

บดขยี้จูบอย่างเร่าร้อน  ตรงนั้นของผมตื่นตัว  ผมเองก็อยากรู้  ว่าความรู้สึกทางเพศรสนั้นจะยังเหมือนกับตอนที่เป็นมนุษย์อยู่ไหม

“เสียวจัง”
“มีแต่เรื่องนี้แหละที่ผมเก่งกว่าพี่”
“ไมเคิลมองง่ะ”
“แล้วไงครับ....ไม่เห็นต้องอาย  โชว์ให้มันดูสิ  ว่าพ่อของมันน่ะรักกันมากขนาดไหน”

ผมมีเซ็กส์กับพี่  ถ้านับก็เป็นครั้งที่สอง  แต่เป็นครั้งแรกที่กระทำอย่างเร่าร้อนและอ่อนโยน  ไม่ใช่ความเกรี้ยวกราด

ชอบกลิ่นหอมหวานบนตัวพี่

อยากชิมลิ้นเล็ก ๆสีชมพูนุ่มนิ่ม

ผมกัดลิ้นพี่จนขาด(อย่างอ่อนโยน)  แล้วเคี้ยวกินอย่างอร่อย  พี่เองก็เอาคืนบ้าง  โดยการงับจมูกผม  แล้วกลืนลงคอไป  แค่ชั่วพริบตา  ตรงที่หายไปก็ถูกสร้างขึ้นมาใหม่  เราหัวเราะกันอย่างมีความสุข

ผมเลียชิมยอดอกสีชมพูซีด  เลียลิ้นลากผ่านหน้าท้องแบนราบ  ก่อนจะหยุดอยู่ตรงส่วนนั้นของพี่ที่กำลังแข็ง

“อย่างับนะภูมิ  ยิ่งมีน้อย ๆ อยู่.....ซี๊ดดดดด”
“........”

เราหยอกล้อเล่นกันแบบนั้นสักพัก  ผมก็สอดใส่อาวุธเข้าไปในตัวพี่  ทั้งอ่อนนุ่มและรู้สึกดีสุด ๆไปเลย

“ผมรักพี่นะเกียรติยศ”
“พี่ก็รักนายภาคภูมิ”

ต่อไปนี้ผมกับพี่จะอยู่ด้วยกันตลอดไป

“ภูมิ...”
“ครับ”

เรานอนกอดกันบนเตียงนุ่ม  หลังจากร่วมรักกันยันสว่าง  ไม่ง่วงเลยสักนิด  ยิ่งทำกลับยิ่งมีพลัง

“พี่น่าจะรู้ตั้งแต่ไม่สามารถอ่านใจนายได้แล้ว....พี่คิดว่านายไม่ใช่”
“ผมเองก็ดีใจ....ที่ได้เป็นเหมือนพี่นะ  ก่อนหน้านี้ผมกลัวตัวเองจะเป็นอย่างพี่  แต่ตอนนี้ผมคงเสียใจ  ถ้าตัวเองเป็นแค่มนุษย์ธรรมดา”
“ทำไมล่ะภูมิ”
“เพราะมนุษย์อ่อนแอน่ะสิ  มนุษย์ต้องแก่....ต้องเจ็บ....แล้วเดี๋ยวก็ตาย  ถ้าเป็นแบบนั้นผมก็อดอยู่กับพี่ไปชั่วนิรันดร์น่ะสิ”
“ถ้าไมเคิลอยู่กับเราไปตลอดก็ดีสิภูมิ”
“ก็ไม่แน่หรอกนะ”

ผมจูบพี่  และเราก็เริ่มเล้าโลมกันอีกครั้ง  พี่ผมน่ะเก่งที่สุด  สอนแป๊บเดียวก็เป็นงาน


เราจะอยู่ด้วยกัน  ตราบจนวันอวสานของโลกใบนี้


และตราบจนวันที่จักรวาลมาถึงจุดสิ้นสุด


รัก



จากภาคภูมิ.....ถึงเกียรติยศ
.
.
.
.
.
END
จบแว้ว

[stickyyrice]

อ๊ากกกกกก
มีตอนพิเศษไหมอ่ะตัว
ขอซักสิบตอนยี่สิบตอน

[fc_fic]

happy ending   

[numay]

น่ารักจัง รอตอนพิเศษค่ะ

[pasallatel]

จบแล้วเหรอ ดีใจที่จบดี ไม่งั้นคงสะเทือนใจน่าดู 
รอตอนพิเศษนะคะ นิยายจบ ความรู้สึกยังไม่จบจริงๆ

[poppycake]

โอ้ววววววว~~~~!!!!!
มีย้อนอดีตกันด้วยอ่ะ หวานแหวว มุ้งมิ้งแบบแปลกๆ 555
แต่สรุป 2 คน นี่เป็นตัวอารายกันแน่อ่าาา

[lightseeker]

เย้  โล่งอกมากที่จบแฮปปี้ 555555555555555555555555555
ขอตอนพิเศษได้มั้ยคะ อยากให้ไมเคิลบรรยาย เราชอบไมเคิล 

[mur@s@ki]

เขาหยอกเอินกันน่าสะพรึงแต่รู้สึกน่ารัก

 

[monaligo]

ว๊าาาาาาาาจบแล้วเหรอ...ชอบเรื่องนี้มากจบแบบไม่รู้ตัวเลย
แต่ว่าเค้าทั้งสองคู่กัน จบแฮปปี้เราก็แฮปปี้นะเออ

[nnA]

 

[Cockroach]

ออกแนวคู่รักSMนะเนี่ย ถถถถ 

[witchhound]

อ๊ายยย จบแล้ววว
ขอตอนพิเศษด้วยนะจ้ะ
 

[Chichi Yuki]

ไม่ยอมน้าคนเขียน เอาตอนพิเศษมาเลย
คนอ่านยังไม่จุใจ ยังสงสัยในตัวไมเคิล และอยากรู้จักเด็กส่งพิซซ่ามากกว่านี้ อิอิ

[U_Ton]

กรี๊ดดดดดดดด... ดิ้นๆๆ จบแล้ว... ไม่ผิดหวังเลย 5555 ในที่สุดคุณพี่เกียรติยศก็ได้กลับมาอยู่กับคุณน้องภาคภูมิ แถมรู้ที่มา

ที่ไปของทั้งสองคนอีก สุดยอดมากกกกกก... ดีใจที่ภาคภูมิก็เป็นเหมือนเกียรติยศ อย่างนี้คงได้เห็นโลกเปลี่ยนเเปลงไปด้วยกัน

อย่างไม่โดดเดี่ยว แม้ว่าคนรอบข้างจะจากไปยังไงก็ยังมีภาคภูมิคอยจับมือคุณเกียรติยศ อิอิ เปรมปรีดา 5555 ตอนเเรก

แอบคิดว่าภาคภูมิจะต้องเจออุปสรรคในการดำเนินชีวิตเเบบที่คุณเกียรติยศเคยเผชิญรึเปล่านะ... แต่ก็พ้นมาได้เพราะคุณเกียรติยศ

นำหน้าภาคภูมิอยู่ก้าวหนึ่งเสมอ  คุณพี่เกียรติยศเป็นคน(?)ที่พึ่งพาได้จริงๆ

รอตอนพิเศษ ปูเสื่อหอบหมอนนอนรอ...

ปล. มีครั้งเเรกกันตอนไหนน่ะ... แล้วเเบบอ่อนโยนยังขนาดนี้ แล้วแบบที่อารมณ์โกรธเกรี้ยวจะเป็นยังไง?

[som]

จบได้ไง   เอาจริงๆนะครับ  ขอตอนพิเศษยาวๆเลยนะครับ

[hibatsumoe]

โดดกอดคนเขียนล้านที ข้อหาจบแฮปปี้ ><
เม้นรวดเดียวนะคะ
ตอนแรกเราก็นึกว่าคนน้องไม่ใช่ จนตอนที่เห็นภาพ
พอตอนจบภูมิตอนรถชน
เรายิ้มค่ะ >< แบบว่าพี่น้องจะได้อยู่ด้วยกัน
ลั้ลล้ามาก ขอบคุณค่า  ชูป้ายรอตอนพิเศษ
// จริงๆแล้วคนอ่านก็โรคจิต

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

กว่าจะได้มาตามอ่านก็จบพอดี

เนื้อเรื่องแปลกๆ แต่น่าสนใจมากค่ะ

[akira334]

กัดลิ้นกินอย่างอ่อนโยน?