หัวข้อ: กลับมาจากนรก - เปิดรีพริ้นท์แล้วนะรู้ยังแฟนขาบบบบ วันนี้-20/10/58

[B52]

ตายจริงอะ

[บ๊ายบายโพ]

เกียรติยศห้ามตายนะ ภาคภูมิไม่รักก็ช่างหัวสิ นายยังมีไมเคิลนะ กลับมาาาาา

[poolpo]

เฮ้อ ว่าแล้วว่ายศต้องตาย เกลียดหยดโว้ยยยยย

[killerofcao]

เฮ้อ หน่วงจิต

[witchhound]

ทั้งหมดที่เกิดขึ้นก็เป็นเพราะภาคภูมินั่นแหละ
มาเสียใจอะไรเอาตอนนี้

[krit24]

ไม่อยากให้ยศตายอ่า แง... อย่าจากไปแบบนี้นะ

[mur@s@ki]

พี่ยศจะยังเหลือดวงจิตที่ล่องลอยไปมาได้เหมือนตอนกำเนิดรึเปล่า
อยากจะหวังนะ


 

[U_Ton]

  ตั้งเเต่อ่านมา แทยไม่มีสักครั้งที่รู้สึกรักหยก... และนับวันยิ่งรู้สึกว่าหยกคือคนที่สมควรไปพบจิตเเพทย์ ไปหานักบำบัด

หรือไม่ก็จับเข้าโรงพยาบาลบ้าไปซะ... นี่ไม่โรคจิตก็เสียสติดีดีนี่เอง... ถึงคุณเกียรติยศจะเคยตายมาเเล้ว แต่ตอนนี้ทุกอย่างก็ไม่

เป็นอย่างนั้นอีกเเล้ว ตอนนี้คุณพี่เเกมีชีวิต(ใหม่)และเลิกที่จะเห็นเเก่ตัวเเล้วด้วย คำพูดภาคภูมิมีอิทธิพล แต่ไม่ได้หมายความว่า

คุณเกียรติยศจะต้องตายไปจริงๆ ถ้าไม่มีคนเป็นบ่าง หรือคอยชี้โพลงให้คุณเกียรติยศ  หยกคิดเหรอว่า การให้คุณเกียรติยศ

ตายไปจริงๆ จะทำให้ภาคภูมิรักหยกคนเดียว ทำให้ภาคภูมิไม่เดือดร้อน จริงๆ ภาคภูมิเองก็อาจจะยินดีที่จะเดือดร้อนเพื่อพี่ชาย

คนเดียวของเขาก็ได้ ไม่อย่างนั้นที่ผ่านมาคงไม่อดทนหรอก... ดูๆ ไปเหมือนหยกเเค่กลัวภาคภูมิจะไม่รักตัวเอง กลัวการเป็นรอง

กลัวจะไม่อยู่ในสายตา กลัวภาคภูมิจะรักคุณเกียรติยศจนตัวเองไม่สำคัญอีกต่อไปก็เเค่นั้นเอง... ทั้งหมดก็เพื่อตัวเองไม่ใช่เพื่อ

ภาคภูมิหรอก คุณเกียรติยศอย่าตายนะ ไม่ได้นะ...แอบสมน้ำหน้าภาคภูมินิดนึงพูดอะไรไม่คิด

[YaoTJi]

หยกใจร้ายเกินไปแล้ว (ใจจริงอยากมุดหัวเข้าไปในนิยายแล้วลากนางออกมาตบมาก)  

โดนเผาทั้งเป็นมันทรมานเกินไป สงสารขุ่นพี่ อย่าเพิ่งหายไปนะ   

[lolitar]

ถ้ายศตายให้ภูมิตายไปด้วยเลย...

ปล่อยนังหยกไว้คนเดียว

(รู้สึกแอบจิตเบาๆ)

อ่านแล้ว...แบบหยกโรคจิตมาก...(ทำไมตรูเพิ่งจะมาเห็นความโรคจิตของนาง)


พี่ยศ...ม่ายยยยยยย

[IsDeer]

  ตายจริงๆเหรอ
แต่ร่างหลักอยู่ใต้น้ำแข็งนิ ไม่น่าจะตายใช่มั้ย

[agava1313]

อ้า....!!!!! ยังไงต่อเนี่ย ลุ้นๆ

[nnA]

 

[army_van]

ยศศศ ~ ไม่เอานะะะ 

[ormn]

 

[fc_fic]

 

[ap08572290]

ค้างค่ะ   

[Raccoooon]

เห็นมาอัพหัวเรื่องแวบๆ
รอต่อนะคะะะะ แงงงงงง

[mutyamania]

ตอนที่ 15 : ไม่มีอะไรเหมือนเดิม



[ภาคภูมิ]



ผมพบหยกนั่งอยู่ตรงนั้น  ตรงหน้าเตาที่ใช้เผาร่างพี่ชายของผม  กำลังหัวเราะอย่างชอบใจ  ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าผมกำลังยืนมองเขาอยู่ด้วยความรู้สึกสับสน


ที่ผ่านมาผมหลงรักคนแบบนี้ได้ยังไง


คนขี้เล่น


น่ารัก


แสนดี


ไม่เคยทอดทิ้งผม  แม้ในยามที่ผมไม่เหลือใคร  คนที่ช่วยผมจัดการเก็บกวาดซากศพ  ล้างเมือกสกปรกที่ห่อหุ้มตัวพี่ชายของผมอย่างไม่รังเกียจ


คนที่มีรอยยิ้มอบอุ่นคนนั้น  คือคนเดียวกันกับที่นั่งหัวเราะเหมือนคนเสียสติจริง ๆน่ะหรือ


“อ้าวภูมิ”
“หยก....”
“ดีใจไหม  คน ๆนั้น  เรากำจัดเขาไปได้แล้วนะ”


ผมเดินอย่างอ่อนแรง  ผ่านหน้าเขาไป  ตรงดิ่งไปยังเตาเผา  ด้วยใจที่คาดหวังว่าจะยังพบชิ้นส่วนของพี่หลงเหลืออยู่บ้าง  ต่อให้เป็นแค่ก้อนเนื้อที่มีดวงจิตอาศัยอยู่  ก็ช่างปะไร  ไม่ว่าจะเป็นสภาพไหน...


แต่ในนั้นกลับมีเพียงฝุ่นธุลีกองหนึ่ง


“พี่ครับ.....ผมขอโทษ”


ผมร้องไห้อย่างสิ้นท่า  พี่ชายที่ผมแสนเกลียดชัง....ผมเคยผ่านความรู้สึกแบบนี้มาสองครั้งแล้ว  สองครั้งที่มันจะจากผมไป  เพียงแต่สองครั้งนั้น  พี่กลับมาหาผมในนาทีสุดท้าย  ไม่ใช่จากไปตลอดกาล


ดวงจิตของพี่อยู่ไหน


ถ้ายังวนเวียนอยู่แถวนี้


ช่วยสื่อสารกับผมได้ไหม


ผมอยากให้พี่สมน้ำหน้าผม


อยากให้เสียงของพี่หัวเราะกับความโง่เง่าขาดสติของผม



ผมรัก.....




รัก....



“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก”



อยู่ ๆหยกก็กรีดร้องดังลั่น  ผมรีบหันกลับไปอย่างตกใจ  ตอนนี้หยกกำลังแถกดิ้นอยู่บนพื้น  ดูเจ็บปวดทุรนทุราย


“ไหนว่าจะไม่กลับมาอีกไงวะ......ไอ้ปิศาจ.....ไอ้ปิศาจชั่ว”


เสียงกรีดร้อง  สบถด่าที่ออกมาจากปากของหยก  คือคำพูดที่ผมไม่เคยได้ยินจากเขามาก่อน  ผมค่อย ๆ เดินเข้าไปดูอย่างลังเล  มีบางอย่าง.....บางอย่างที่เหมือนกับหมากฝรั่งที่เคี้ยวแล้วขนาดใหญ่  กำลังคลุมใบหน้าของหยกอยู่



“อ่อกกกกกกก...อึก....ฮะ....ฮะ......ฮึกกกกกกก”



เสียงสำลักลมหายใจ  เมื่อสิ่งนั้นผลุบหายเข้าไปในปาก  หยกเอื้อมมือไขว่คว้าอากาศ  ตะเกียกตะกายเหมือนคนขาดอากาศหายใจ  จ้องมองผมอย่างขอความช่วยเหลือ  แต่ทว่า....



ผมกลับรู้สึกลังเลที่จะช่วยเขา



เหตุผลแรก....เป็นเพราะกลัวเจ้าสิ่งประหลาดนั้น  ผมไม่รู้ว่ามันมาจากไหน  หล่นมาจากฟ้าหรือไงกัน?



และสอง.....เป็นเพราะความเกลียดชังที่ก่อขึ้นในใจของผม  ผมนึกเกลียดคน ๆ นี้ได้โดยไม่ลังเล  เพียงชั่ววินาทีที่ได้รู้ว่าเขาเป็นคนแบบไหน  ผมก็รู้สึกขยะแขยง  เมื่อนึกถึงตอนที่นอนกอดเขาเอาไว้ทั้งคืน  หลังร่วมรัก


“ช่วย.....ย....อ่ะ....อ่อกกกก”


ใบหน้าและแขนของหยกค่อย ๆฟีบเหมือนลูกโป่งที่ลมรั่ว  ไม่มีเสียงร้องอีกต่อไป  มีเพียงร่างกายที่สั่นกระตุก  ทั้งแขนและขาต่างก็ฟีบจนเป็นมัมมี่  ผิดกับตรงช่วงท้องที่ป่องโตขึ้น


ผมยืนมองอยู่ตรงนั้น  ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าตัวเองรู้สึกอย่างไร  สะใจงั้นหรือ?  ผมคงจะเลวมากเลยใช่ไหม  ที่รู้สึกแบบนั้นอย่างไม่มีเยื่อใย 



หรือจริง ๆแล้วผมไม่รู้สึกอะไรเลย



ใบหน้าและกะโหลกของหยกค่อย ๆผุกร่อน  ส่วนที่เป็นลูกตาที่เคยกลมโตเหมือนลูกแมว  กลับถลนขึ้นเรื่อย ๆ จนสุดท้ายก็กระเด็นออกมาจากเบ้า


แขนขาและส่วนที่เคยเป็นหัว  ค่อย ๆหดลงเรื่อย ๆ มีเพียงตรงกลางที่ใหญ่ขึ้น  ผิวหนังยืดขยาย  เห็นเป็นเส้นเลือดเต็มไปหมดดูน่ากลัว



กร๊วมมมมม.....แจ่บ ๆ ๆ ๆ



เสียงบ้าอะไรน่ะ  เสียงเหมือนคนกำลังเคี้ยวอาหาร  ดังขึ้นมาไม่ใกล้ไม่ไกล  แต่มาจากท้องของหยก....เอ่อ  ตอนนี้ผมไม่แน่ใจที่จะเรียกแบบนั้น  มันดูเหมือนก้อนเนื้อขนาดใหญ่มากกว่า  ดูนุ่มนิ่มเหมือนลูกโป่งที่ใส่น้ำ  สักพักก็มีกรงเล็บแทงทะลุออกมา


ข้างในมีบางอย่างที่ดูคล้ายมนุษย์  กำลังกินอย่างบ้าคลั่ง  ถึงตอนนี้ผมเงยหน้ามองตรงปล่องเมรุ  เจ้าตัวประหลาดตัวนี้คงปีนออกมาจากทางนั้น


“พี่”
“แฮ่!!!!!”


เจ้าสิ่งนั้นแยกเขี้ยวขู่ผม  ฟันแหลมคมกินทุกอย่างจนไม่เหลือในเวลาอันสั้น  เนื้อหนัง  เครื่องใน  กระดูก  ขณะที่รูปร่างของมันก็ค่อย ๆ เปลี่ยน  ดูคล้ายมนุษย์มากขึ้น  ดวงตาของมันเป็นสีเข้มและปราศจากตาขาว  ดูคล้ายตาของฉลามขาว


“กรรรรรร์”



เจ้าสิ่งนั้นเลียกินทุกอย่าง  แม้กระทั่งเลือดที่ติดอยู่ตามร่างกายของมัน  ผมอยากวิ่งเข้าไปกอด “เจ้าสิ่งที่ดูคล้ายพี่”  ตัวนี้  แต่กลับรู้สึกลังเล  จนต้องค่อย ๆถอยออกมา


ทันใดนั้นเอง  เจ้าสิ่งนั้นก็กระโจนเข้าหาผม


นั่นไม่ใช่พี่


เป็นเพียงสิ่งมีชีวิตที่ดูคล้ายมนุษย์เท่านั้น


คำตอบทุกอย่างกระจ่างขึ้นมา  สิ่งที่ทำให้มันกลับมา  ไม่ใช่เพราะผม  แต่เป็นบางอย่างในตัวมัน  บางอย่างที่อาศัยอยู่ในร่างกายของพี่  คอยควบคุมดวงจิตของพี่.....ไม่สิ  ดวงจิตของพี่อาจจะเป็นเพียงแค่ความทรงจำเมื่อครั้งที่ร่างมนุษย์ยังมีชีวิตอยู่  มันใช้สิ่งนั้นตบตาผม  จริง ๆแล้วพี่อาจจะปัญญาอ่อนจริง ๆก็ได้


ดวงจิตที่มันว่า  อาจจะไม่มีมาตั้งแต่แรกเลยด้วยซ้ำ  พี่ชายปัญญาอ่อนของผม  อาจจะตายไปแล้วตั้งแต่ตอนนั้น  ตอนที่ถูกรถชนอัดกับเสาไฟฟ้า 


ผมเหนื่อยที่จะหนี  ทุกอย่างมันสับสนไปหมด  ไอ้ตัวประหลาดนั่นงับลงมาที่ไหล่ของผมเต็มแรง  นี่ผมกำลังจะเป็นรายต่อไปที่ถูกกินสินะ  กรงเล็บของมันขยุ้มแขนทั้งสองข้างของผมแน่น  ผู้ล่าไม่มีทางปล่อยเหยื่อที่มันจับได้  ให้หนีหลุดรอดออกไปได้หรอก 


“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”


อยู่ ๆมันก็ร้องโหยหวน  สองมือกุมหัวตัวเองแน่น  ก่อนจะผละออกมาจากร่างผม


“ไปซะ.....โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก.....ไปปปปปปปปป”


มันส่งเสียงคำรามน่ากลัว  ไม่ใช่เสียงของพี่  แต่เป็นเสียงทุ้มต่ำฟังดูน่าสยอง  ร่างของมันบิดไปมา  แต่แทนที่ผมจะหนี  ผมกลับจ้องมัน  จ้องและคิดหาคำตอบ  ตกลงว่านั่นคือพี่ชายของผมหรือเปล่า  หรือเป็นแค่เสี้ยวหนึ่งในความทรงจำของเจ้าตัวประหลาด  มันเองดูลังเลที่จะกินผม


แล้วมันก็พุ่งเข้ามาอีกครั้ง  ผมหลับตาปี๋  มือจิกพื้นแน่น  เกร็งตัวอยู่ในท่านั้นนานทีเดียว  จนกระทั่งเริ่มรู้สึกเจ็บตรงปลายนิ้ว  และรู้สึกว่ามันนานเกินไปแล้ว  นั่นแหละ  ถึงทำให้ผมค่อย ๆตัดสินใจลืมตาขึ้นมองรอบตัวอีกครั้ง


มันหายไปแล้ว


เหลือแค่ผม



กับเศษซากบนพื้นที่ยากจะดูออกว่าเคยเป็นอะไร



ผมทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง



นานหลายชั่วโมงทีเดียว  ก่อนจะตัดสินใจกลับบ้าน


บ้านที่คงไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
.
.
.
.
.
.
[บรรยาย]


“ไงวะไอ้เบสท์....สาวคนนี้ก็ปิ๋วอีกแล้วสินะ”
“พี่คร๊าบบบบ  อย่าตอกย้ำกันได้มั้ย”


หนุ่มน้อยหัวฟูในชุดส่งพิซซ่าเจ้าเก่า  กำลังขนขยะถุงโตออกมาทิ้งที่ด้านหลังของตึก  ขณะที่รุ่นพี่จอมข่มนั้นยืนพิงเสา  สูบบุหรี่พ่นปุ๋ย ๆ แถมยังเอ่ยแซวเขาได้อย่างหน้าตาเฉย  ทั้งที่ตัวเขานั้นอุตส่าห์เอาเรื่องหน้าอายมาเล่าให้ฟัง  เพื่อหวังปรับทุกข์แท้ๆ เลยเชียว 

“เชี่ยเบสท์”
“ครับ...จะตะโกนทำไมเนี่ย”
“อะไรก็ไม่รู้  ลอยอยู่บนฟ้า.....เชี่ย......ซุปเปอร์แมนแม่งมีจริง ๆด้วย.....เอามือถือมาถ่ายรูปเร็ว”
“พูดอะไรของพี่วะ  ไร้สาระน่า  ของแบบนั้นมันจะไปมีจริงได้ไง”
“ไอ้ห่าเบสท์  แล้วทีผีพิซซ่า  กับคนหัวหลุดในอควาเรียมของมึงล่ะ”
“ผมไปล่ะ....เบื่อคนขี้ล้อ....ชิส์”
“เฮ้ย....อย่าเพิ่งไป๊....กลับมาก๊อนนนนนน.....กูเห็นจริง ๆนะว๊อยยยยยยย”


พูดถึงผีพิซซ่าขึ้นมาทีไร  ก็อดขนลุกซู่ไม่ได้ทุกทีไปนะเอิงเอย

.
.
.
.
.
หนึ่งปีผ่านไป



[ภาคภูมิ]


ชีวิตของผมเหมือนกลับนาฬิกาไขลาน  ที่มีชีวิตอยู่ไปวัน ๆ


กลายเป็นผู้ต้องสงสัย  เรื่องที่หยกหายตัวไปอย่างลึกลับ  แต่ก็ไม่มีหลักฐานที่สาวมาถึงตัวผม  แหงล่ะ....ก็ผมไม่ได้ทำนี่หว่า  กลัวแทบแย่  ว่าคนพวกนั้นจะเข้ามารื้อค้นบ้านของผม  ถึงอย่างไรเสีย  สวนหลังบ้านของผมก็เป็นที่ฝังศพของโจรสองคน  กับเศษชิ้นส่วนมนุษย์ที่ไม่เป็นรูปเป็นร่าง  ที่ผมรวม ๆเอาไว้อีกหลุมหนึ่ง


ปีหนึ่งแล้ว  ที่พี่จากไป


มีแค่ผม  กับแมวเปรต  ที่สุดท้ายกลับกลายมาเป็นเพื่อนรักกันเสียอย่างนั้น  มันชอบมาคลอเคลียผมซึ่งเป็นนายใหม่  แล้วผมก็จะเกาคางให้มัน  มันน่ารักดี  ไม่เสียดายค่าทูน่ากระป๋อง  อย่างน้อยก็ทำให้ชีวิตผมดูมีความหมาย


ผมเอาแต่คิดหาคำตอบเรื่องของพี่จนหัวแทบระเบิด  สุดท้ายผมก็ทำใจเชื่อไม่ลง  ว่าไอ้ตัวนั่นคือพี่ชายผม  มันเหมือนพี่เกือบทุกอย่าง  ยกเว้นกรงเล็บยาว ๆกับฟันแหลมคมพวกนั้น  ไหนจะเสียงคำรามกึกก้องนั่นอีกล่ะ


ถ้าลองเอาความฝันแปลก ๆ มาปะติดปะต่อกันกับเรื่องของพี่  มันก็นิยายดีดีนี่เอง


สัตว์ร้ายใต้พิภพที่ถูกเอามาชุบชีวิตใหม่ในร่างของทารกฝาแฝดคนหนึ่งในครรภ์  เติบโตมาอย่างมนุษย์  ถูกเลี้ยงดูมาอย่างมนุษย์  อยู่ร่วมกลับมนุษย์


แต่แล้วอยู่ ๆก็มีเหตุให้มันต้องกลับสู่ร่างที่แท้จริง


ตรงจุดนี้  หากว่าไอ้ตัวนั้นอยู่ในร่างพี่  ตอนแรกพี่เป็นฝ่ายควบคุมมัน  แต่สุดท้ายเป็นมันที่ยึดครองพี่เอาไว้


นั่นเพราะความเป็นมนุษย์ของพี่ค่อย ๆถูกทำลายลง  นับตั้งแต่ตาย  กลายเป็นซากศพ  ก่อนจะถูกปลุกชีพขึ้นอีกครั้งด้วยเลือดมนุษย์(ตามกฎหนังสยองขวัญโดยส่วนใหญ่)  จนกระทั่งถูกเผาทำลาย  ถูกทำให้ตายอีกครั้ง  ส่วนที่เป็นร่างกายมนุษย์ถูกไฟมอดไหม้  ขณะที่ร่างกายที่แท้หนีออกมาจากปล่องไฟ  แล้วฟื้นขึ้นอีกครั้งด้วยเลือดและเนื้อของหยก  ซ่อมแซมตัวเองโดยเอาของใหม่แทนที่ของเก่า


พี่ชายจริง ๆของผมในตอนนี้ยังอยู่บนโลกไหม  ความลังเลของมันที่ไม่กินผม  ทำให้ผมยังหวัง  ว่าในตัวของปิศาจนั้น  ยังเหลือบางส่วนที่เป็นพี่ชายของผมอยู่


ผมอยากเจอพี่


ไอ้เหมียวนี่ก็เหมือนกัน


พี่เป็นคนเดียวที่จะสามารถตอบทุกสิ่งที่ผมกังขา


‘รักภูมิ……’


เสียงอ้อแอ้ของไอ้เด็กปัญญาอ่อนคนนั้น  คนที่ผมแสนเกลียด  อยู่ ๆกลับนึกถึงมันขึ้นมาจนได้


......ป้อน......เล่นกันนะ......กลับมาเร็ว ๆนะภูมิ......



อยู่ ๆน้ำตาผมก็ไหล



“พี่ครับ  กลับมาเถอะนะครับ  ผมเหงาจะตายอยู่แล้ว  กลับมาทำลายชีวิตผม  กลับมาเป็นภาระให้ผม  คราวนี้ผมจะทำทุกอย่างให้พี่อย่างเต็มใจ....จะไม่ผลักไสพี่อีกแล้ว”



ไม่ว่าจะเป็นตัวอะไรก็ตาม



กลับมานะ



เกียรติยศ
.
.
.
.
.
.
.
to be con

ตอนหน้าจบจ้ะ

เรื่องนี้จบเศร้าไหม....นายเอกตาย  ตายสยองด้วยบรึ๋ยยย

[Ottomechan]

ติดเรื่องนี้อย่างงอมแงม คุณพี่อย่าตายนะ

[lolitar]

แอบสงสารแฮะ

แต่ทำตัวเองอะภูมิ

ภาวนาให้พี่ยศกลับมาหาภูมิ

[Pimrge]

ตอนนี้สะใจหยกมากกกกก ปรบมือรัวๆเลยค่ะ ไปได้ซะก็ดี 

ปล.ขอให้คุณพี่คัมเเบ๊กได้ไหมคะเนี่ยย คิดถึงคุณพี่แล้ว TT

[monaligo]

ที่ผ่านมาคุณเกียร์ติยศตายไม่สยองพอหรือค่ะ
ไม่เสียใจที่ติดตามเรื่องนี้ชอบทุกตอนจริงๆมีอะไรให้ลุ้นทุกตอนเลย
ปล.แอบสมน้ำหน้าหยกอ่ะตายได้สะใจดี(รู้สึกตัวเองโรคจิต)

[kny]

หยกดับสยองเลย คุณพี่ไปอยู่ในทองหยกได้ไงอะ หรือหยกไปกินส่วนไหนในร่างการคุณพี่เขา

[mutyamania]

หยกดับสยองเลย คุณพี่ไปอยู่ในทองหยกได้ไงอะ หรือหยกไปกินส่วนไหนในร่างการคุณพี่เขา

คุณพี่หนีออกมาจากปล่องไฟ...

ตอนหน้าให้คุณพี่เล่า  เราจะเข้าใจมากขึ้น  เพราะตอนนี้ภูมิเล่า  และสันนิษฐานในมุมของภูมิค่ะ

[B52]

ลุ้นซะปวดห้องน้ำเลย

[EARTHYSS :)]

อ่านแล้วเข้าไม่ถึงจริงๆมันงงไปหมด ขอไม่ทายแล้วกันว่าเป็นตัวอะไรมายังไง

ปล.จบเรื่องนี้แล้วต่อเรื่องพี่ตี๋ได้มั้ยคะ

[nnA]

 

[som]

คุณพี่หนีออกมาจากปล่องไฟ...

ตอนหน้าให้คุณพี่เล่า  เราจะเข้าใจมากขึ้น  เพราะตอนนี้ภูมิเล่า  และสันนิษฐานในมุมของภูมิค่ะ

งั้นตอนหน้าพรุ่งนี้เช้าเลยนะครับ  นะนะนะ   แต่จริงๆแล้วไม่อยากให้จบก่อนนะครับ  ถ้าตอนหน้าจบ  ขอตอนพิเศษซัก 20 ตอนนะครับ

[Cockroach]

ดีละ นังหยกตายไปซะที= = จะจบยังไงนะ ภูมิก็นะดันทำตัวเองก่อน(แต่ไงก็เชียร์ให้พี่กลับมาหาอยู่ดี)

สรุป ฉันฟินนังหยกเดี้ยง ถถถถ แค่นี้ก็ไม่คาใจแล้ว