ตอนที่ 14 ดับสูญภูมิ.........
ลาก่อน.........
ดูแลตัวเองด้วยนะน้องรัก.....[ภาคภูมิ]
เฮือก.....“พี่”
ผมฝัน.....ฝันไม่ดีเอามาก ๆ
ในความฝัน พี่มายืนบอกลาผม ก่อนที่ร่างของพี่จะค่อย ๆ สลาย กลายเป็นฝุ่นธุลีไปต่อหน้าต่อตา ลอยขึ้นสู่ท้องฟ้าอันมืดมิด
บ้าน่ะ.....มันก็แค่ฝัน
แต่รสสัมผัสจากความฝันช่างตราตรึงเหลือเกิน
น้ำเสียงของพี่ ใบหน้าที่ดูเศร้าสร้อย....สิ้นหวัง.....รอยยิ้มที่ฝืดฝืน
กลิ่นขี้เถ้ายังคงติดจมูกผมอยู่.....แม้ในยามตื่น
.
.
.
.
.
[บรรยาย]
“หยก....จอดก่อนได้มั้ย”
“คราวนี้อะไรอีกล่ะครับคุณเกียรติยศ”
หยกรู้สึกหงุดหงิดกับผู้ชายคนนี้....ไม่สิ....รู้สึกหงุดหงิดกับเจ้าปิศาจตนนี้
ระหว่างทางมีแต่เรียกร้องหาโน่นหานี่ตลอดเวลา ก่อนจะออกมาจากบ้านก็ขอกอดแมว พอเดินมาถึงที่รถก็ขอกลับเข้าไปในบ้านอีกครั้งเพื่อใส่สูท เขาต้องยืนรอเจ้าประคุณ(ผี)ตนนี้แต่งตัวอยู่ร่วมชั่วโมง กว่าจะได้เสื้อผ้าหน้าผมและชุดที่หล่อถูกใจเจ้าตัว เป็นชุดที่ใส่สำหรับเตรียมพร้อมที่จะตาย ช่างน่าขันจริง ๆ ทั้ง ๆที่อีกอึดใจเดียวเท่านั้น คน ๆนี้ก็จะไม่เหลืออะไรอีกแล้ว แม้แต่ซาก.....
อึกอึกอึก....และก่อนหน้านี้แค่ไม่กี่นาทีก็เพิ่งจะขอให้เขาจอดแวะปั๊มเพื่อซื้อน้ำองุ่น
เหลือเชื่อชะมัด!!!!
“อควาเรียม...” หยกมองตามเกียรติยศออกไป อควาเรียมในวันหยุดแบบนี้ เต็มไปด้วยครอบครัวที่มีเด็กเล็ก ๆ
“นี่คุณเกียรติยศอย่าบอกนะครับ ว่าจะลงไปเดินดูปลา”
“เปล่าหรอก.....เป็นครั้งแรกที่น้องชายพาผมออกมาเที่ยวน่ะ”
“ตอนนั้น....คุณก็ตายไปเรียบร้อยแล้วใช่ไหม”
“อื่อ.....ตายไปแล้ว”
ครั้นพอเขาเกิดจะใจดี ให้เจ้าปิศาจได้ลงไปเก็บเกี่ยวบรรยากาศในห้วงความทรงจำ ก่อนที่จะพาไปตาย เกียรติยศกลับโบกมือบอกไม้ปัดข้อเสนอของเขาอย่างไม่ใยดี นั่นยิ่งทำให้เขารู้สึกอยากให้หมอนี่ตายไวไว
“ยิ่งจะทำให้อะไรมันยากขึ้นน่ะ...”
เจ้าปิศาจว่าอย่างนั้น ซึ่งเขาก็เห็นด้วยกับมันทุกอย่าง
“หยก.....นายเก่งเหมือนกันนะ.....ขับรถได้ด้วย”
“ครับ....รถคันนี้พ่อผมซื้อให้เป็นของขวัญที่สอบติดมหาลัยน่ะ”
“ขับพาเด็กคนนั้นเที่ยวด้วยนะ”
“ทำไมครับ....ภาคภูมิกับคุณเคยขับรถเล่นกันบ่อย ๆเหรอ”
“เปล่า.....แต่.....ผมกักขังเขาเอาไว้นานเหลือเกิน ตอนนี้ผมแน่ใจแล้ว ว่าเขากับผมไม่เหมือนกัน อยากให้เขาได้ออกไปไหน ๆบ้างน่ะ”
“ก็ใช่น่ะสิครับ....ภาคภูมิเป็นมนุษย์ มนุษย์ธรรมดาที่ไม่ควรต้องมารับภาระเกินตัวแบบนี้ เขาน่ะ.....สำหรับผม.....เขาคือคนที่เก่งยิ่งกว่ายอดมนุษย์เสียอีก”
“น้องชายผมน่ะ ไม่กลัวผีเลยสักนิด เขาเย็บท้องให้ผมด้วยนะ”
“หึหึ.....คุณแน่ใจเหรอครับ ว่าเขาเต็มใจทำ.....นี่ผมไม่ได้อยากพูดจาทำร้ายจิตใจใครหรอกนะ แต่คนปกติที่ไหน จะมาทนเย็บไส้เย็บพุงให้คนตายได้หน้าตาเฉยโดยที่ไม่รู้สึกอะไรน่ะ โดยเฉพาะคนตายที่จ้อไม่หยุด ไม่สติแตกก็บุญแล้วครับ”
“นั่นสิ”
บรรยากาศในรถเงียบอยู่นาน นานเสียจนหยกเกือบจะยิ้มออกมาได้ ที่เจ้าปิศาจยอมสงบและยอมรับชะตากรรมอย่างเงียบ ๆ เสียที.....
“นายน่ะไม่ใช่คนดี!!!”
“เห....”
เขาขึ้นเสียงสูงอย่างไม่เชื่อหู เหลือบมองหน้าของมันผ่านกระจกมองหลัง มันจ้องตอบเขาตาไม่กระพริบ ใบหน้าของมันเรียบเฉยเสียจนน่ากลัว....แต่ประโยคถัดมาก็ทำเอาเขาโล่งใจขึ้นมาก
“แต่ผมแน่ใจ....ว่านายน่ะรักน้องชายผม.......รักมาก....เพราะฉะนั้น.....”
“ผมจะรักภูมิให้มากกว่าที่คุณรัก จะไม่ทำตัวเป็นภาระ ไม่งี่เง่าเอาแต่ใจ โอเคมั้ย?”
“อีกไกลไหม”
“อีกไม่ไกลหรอก....จริงสิ....คุณน่ะ....สะกดจิตคนได้สินะ ถามดูให้แน่ใจน่ะ ผมจำเหตุการณ์วันนั้น....วันที่คุณสะกดจิตโจรพวกนั้น”
“ครับ”
“ถามเผื่อเอาไว้น่ะ.....เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นก็ง่ายมาก ที่จะทำให้คุณตาย.........โดยที่ไม่มีอะไรมาขวาง”
“......”
วูบหนึ่งเขารู้สึกผิด และสับสนว่าตัวเขากำลังทำอะไรอยู่ แต่เมื่อนึกถึงความสุขที่ได้มีภูมิ เขาก็ปัดความลังเลเหล่านั้นทิ้งไปอย่างง่ายดาย
เพื่อภูมิ.....
ไม่ว่าเขาหรือมัน ต่างก็ทำเพื่อภูมิ....ที่มันพูดออกมานั้นจริงทุกอย่าง เขาไม่ใช่คนดี....เข้าขั้นเลวเลยด้วยซ้ำ แต่เขาก็รักภูมิ รักยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น
เพราะอย่างนี้ไง....เขาถึงได้ปล่อยมันไปไม่ได้
เพื่อความสุขของภูมิอันเป็นที่รัก
.
.
.
.
.
[ภาคภูมิ]
“พี่.....อยู่บ้านหรือเปล่า”
ภาพในหัวมันชัดเจนจนทำให้ผมแทบจะเป็นบ้า!!!!
ผมเห็นหยกมาที่นี่ ที่บ้านผม หยกพูดบางอย่างกับพี่ กระซิบบางอย่างที่ผมฟังไม่ถนัด ก่อนจะพากันออกไป ภาพที่ผมเห็น กับสิ่งที่ผมได้ยินนั้นสวนทางกันเสียจนน่าหงุดหงิด ในขณะที่ภาพแจ่มชัด แต่ทว่าเสียงนั้นกลับฟังอู้อี้ไม่ได้ศัพท์ หนำซ้ำบางช่วงบางตอนยังแผ่วเบาจนเกือบจะไม่ได้ยิน จับใจความได้แค่ ‘อยากตาย’ กับ ‘ลองวิธีนี้ดูสิ’
นั่นแหละที่ผมถึงได้บอกว่าผมจะเป็นบ้า!!!
ผมถึงต้องมาดูกับตา ว่าสิ่งที่หลอนผมอยู่นั้น เป็นเรื่องจริง หรือว่าผมเสียสติไปแล้ว
“เมี๊ยวววว”เสียงของไอ้แมวเปรต ฟังดูเหงาหงอยจนน่าขนลุก ดังมาจากทางด้านหลัง ผมเดินตามเสียงมันไปจนพบตัวมัน มันนั่งหงอยอยู่ที่สวนหลังบ้าน ใกล้กับที่ฝังศพ แล้วพอผมเดินไปแตะตัวมัน มันก็สะดุ้งโหยง ก่อนจะวิ่งหายกลับเข้าไปในบ้าน ผมตามหาพี่ทุกห้อง แต่ก็ไม่มีวี่แวว ผมอยากให้มันโผล่มาจ๊ะเอ๋ หรือทำอะไรก็ตาม....ที่ถึงแม้จะเป็นการกลั่นแกล้งกันอย่างไร้จิตสำนึก หรือเล่นแผลง ๆ ด้วยมุกตลกร้ายสไตล์มัน ผมก็จะไม่โกรธ แล้วก็จะไม่ว่าอะไรมันอีก.....แต่ผมก็ไม่เจออะไร นอกเสียจากความว่างเปล่า....อ้อ....กับแมวตัวหนึ่งในบ้านหลังนี้
'อควาเรียม.....'เห็นอีกแล้ว
ภาพของพี่กับหยก
อยู่บนรถ....หยกเป็นคนขับ ส่วนพี่นั่งเอาหน้าแนบกระจก ทั้งที่เป็นภาพหลอนในหัว แต่ผมกลับเชื่อว่ามันจริงอย่างปราศจากข้อกังขา
พี่คิดจะตาย
พี่มาบอกลาผม
เดี๋ยวก่อนสิ....ถ้าในเมื่อมันตั้งใจจะตาย....ทำไมมันถึงต้องส่งกระแสจิตมาบอกลากันด้วย
ไม่มีทาง.....ไม่มีทางเป็นแบบนั้น คนที่ตั้งใจจะตาย คงไม่มีทางป่าวประกาศให้คนอื่นรับรู้ หากว่าพี่ตั้งใจจะตายจริง ๆ
ภาพที่ผมเห็น พี่เองก็ไม่ได้ถูกจับตัวไปเสียหน่อย เต็มใจไปเองแท้ ๆ ส่วนที่พี่มาบอกลา...นั่นก็เป็นแค่ความฝัน แค่สังหรณ์ แต่ภาพที่ฉายอยู่เป็นระยะ ตอนที่ผมยังคงตื่น ถ้าไม่ใช่พี่ แล้วมันคืออะไรกัน
ผมเคยอ่านเรื่องพวกนี้จากอินเตอร์เน็ต
สายใยระหว่างฝาแฝด
ถ้าใครสักคนเป็นอะไร อีกคนก็จะรู้สึกไปด้วย บาดเจ็บหรือมีแผลเป็นที่เดียวกัน หรือหากแฝดคนหนึ่งตาย แฝดอีกคนหนึ่งก็จะ....
ผมถึงได้เห็นภาพพวกนี้
เพราะว่าพี่กำลังจะตาย
"บ้าชิบ" เรื่องเหลือเชื่อทุกเรื่อง ต่อให้ฟังดูไร้สาระแค่ไหน แต่สำหรับคนที่เคยผ่านเรื่องพวกนี้มาแล้วหลายต่อหลายครั้ง ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไม่เชื่อ ผมน่ะ...เคยอยู่ร่วมกับศพเดินได้มาแล้วนะ!!!
ผมยังไม่อยากตาย
และพี่ก็ไม่สมควรที่จะตายด้วย
ถ้าหากเหตุการณ์ที่ผมเห็น เป็นเหตุการณ์ที่ผ่านเลยมาแล้ว ผมยิ่งต้องรีบตามหาพี่ให้เร็วที่สุด
อย่ามาทิ้งกันไปนะไอ้ปิศาจ!!!!
.
.
.
.
.
[บรรยาย]
‘เข้าไปสิ’ภาพในหัวของภาคภูมิฉายขึ้นมาอีกแล้ว อยู่ ๆก็แว่บขึ้นมาโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว ขณะที่เขากำลังขับรถ คราวนี้ชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ
พี่ชายของเขา กำลังเข้าไปในตู้อะไรสักอย่าง ที่ทั้งมืดและน่าอึดอัด
เขาเองอยู่ ๆ ก็รู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก
"บ้าจริง.....อย่าเพิ่งนะ.....พี่......"
เขาภาวนาขอให้ไปทัน
หากร่างกายของพี่เป็นอมตะ ไม่อาจถูกทำลายได้ ดังนั้นวิธีเดียวที่จะสามารถกำจัดพี่.....ไม่ใช่การถูกบดจนแหลกเละ หรือสับเป็นชิ้น ๆ(ถ้าหากว่าแยกชิ้นส่วนพี่ โดยเอาแต่ละชิ้นไปทิ้งในสถานที่ที่ต่างกัน และห่างไกลกัน ก็พอเป็นไปได้อยู่ ที่จะฆ่าพี่)
แต่มันมีอีกวิธีที่ง่ายกว่านั้น
เผาทั้งเป็น
ห้องแคบ ๆ นั้นถ้าไม่ใช่เตาเผาขยะ ก็เมรุเผาศพ.....
บ้านของหยกทำกิจการผลิตเตาเผา
และเขารู้ว่าจะไปหาได้ที่ไหน
.
.
.
.
.
.
"อะไรนะครับ....หยกไม่ได้มาที่นี่"
"จ้ะ"
ทุกอย่างไม่เป็นอย่างที่คิด
หยกไม่ได้กลับมาที่บ้าน
และไม่ได้มาที่โรงงานผลิตเตาเผา
ภาพในหัวฉายเข้ามาเพียงแค่ความมืดมิด อยู่ ๆร่างกายของเขาก็รู้สึกร้อน....
"หนุ่ม.....หนุ่มจ๊ะ.....โอเคมั้ย.....พ่อ....เด็กคนนี้เป็นอะไรก็ไม่รู้มาดูที"
สองสามีภรรยาและคนงานต่างก็ตกใจ เมื่ออยู่ ๆภาคภูมิก็ลงไปดิ้นกับพื้น ส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวด
ในหัว เขาเห็นเปลวเพลิง และมองไปที่แขนตัวเอง แขนของเขานั้นพุพองอย่างน่าสยอง กลิ่นเนื้อไหม้ทำเอาอาเจียนของในท้องออกมา เขาทุบตัวเองอย่างบ้าคลั่ง ปากก็ส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือ....
"ช่วยด้วย.....ร้อน"
"พ่อหนุ่มใจเย็น ๆ ไม่เห็นมีอะไรเลย"
"ไม่เห็นรึไง ตัวผมไหม้จนจะเป็นตอตะโกหมดแล้ว.....อ๊ากกกก"
แล้วอาการทั้งหลายก็ค่อย ๆ ทุเลาเบาบางลง ความเจ็บปวดเมื่อครู่หายเป็นปลิดทิ้ง เขาลุกขึ้นท่ามกลางสายตาแปลก ๆหลายคู่ของคนในโรงงาน มันจบลงแล้วสินะ หากสิ่งที่เขาสัมผัส มันคือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไปแล้ว พี่ก็คงจากโลกนี้ไปนานหลายชั่วโมงแล้ว
"อะไรกันเด็กคนนี้....เมายารึไง"
"ผมกลับล่ะ"
....Rrrrrrrrr.....เสียงโทรศัพท์เขาดังขึ้น ณ ตอนนั้น
.....Yok....สายเข้า....."ฮัลโหล"
"ภูมิเหรอ....มาเจอเราหน่อยได้มั้ย"
"ได้สิ....ที่ไหนล่ะ"
"มาแวะมาหาลูกค้าน่ะ.....หึหึหึ.....พ่อบอกว่านายไปที่โรงงานใช่มั้ย....ดีเลย งั้นขับรถมาที่วัด xxx อยู่เลยไปแค่ไม่กี่กิโล....เร็วนะ เราคอยอยู่"
ไอ้เกียรติยศ
น้ำตาของเขาไหลเป็นสาย
ทำไมถึงได้คิดอะไรบ้า ๆ แบบนี้
ทำไมคนอย่างพี่ชายเขา อยู่ ๆก็เกิดจะแคร์คำพูดของเขาขึ้นมา ถึงจะอยากให้พี่หายไป ถึงจะพูดไปแบบนั้น แต่ทำไมต้องเชื่อกันด้วย
ทั้ง ๆ ที่พี่เป็นคนเห็นแก่ตัวแท้ ๆ
ทำไมไม่เห็นแก่ตัวอีกสักครั้งล่ะ
"ทำไมวะ".
.
.
.
.
.
.
to be con
กลับบ้านก่อน เดี๋ยวมาต่ออีก
โพลล์
หัวข้อ: กลับมาจากนรก - เปิดรีพริ้นท์แล้วนะรู้ยังแฟนขาบบบบ วันนี้-20/10/58 (อ่าน 187758 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก