หัวข้อ: Between us...รักข้างเดียว ►[End] - หนังสือ พร้อมส่งค่ะ

[หมอตัวเปียก]

เล้งยังคงนิสัยเสียเหมือนเดิม

[OoniceoO]

เล่นแรงจริงๆ555

[B52]

 

[puiiz]

 

[crazydoii]

เปิดตัวได้อลังการมาก,,,

[aunszMT]

เบื่อฝ้ายอะ เค้าไม่เลือกเราแต่เลือกเพื่อนเรา  เราเสียใจได้แต่ระรานเพื่อนทำตัวไม่น่ารักใส่เพื่อนอย่างงี้ดีแล้วหรอ?

[mystery Y]

รอตอนต่อไป~

[ป่ามป๊ามป่ามปาม]

เล้งทำอะไรก็คิดถึงใจอิงอิงหน่อย แต่ก็เหมือนจะดีขึ้นนิดนึง

[mooping-7]

พี่อิงรักเขาไปแล้วหนิทำใจนะ5555

[k2blove]

เปิดตัวแรงไปหรือเปล่า ระวังพี่อิงทำแรงกลับคืนนะ 

[Veesi3]

ชอบเรื่องนี้นะคะ เพิ่งมาอ่านจ้า แบบว่าตอนแรกก็แอบขัดใจแบบ อะไรวะ อิเล้งนี่มันมีความคิดบ้างมั้ย หรือมันเป็นคนไม่เครียด แต่นางก็บอกว่าตัวเองนิสัยไม่ดี หรือคนอ่านต้องการดราม่า 555555555 แต่พออ่านๆ ไป เออแบบนี้แหล่ะ ถ้าดราม่าฉันก็จะนอยด์ แล้วแบบก็ไม่รู้จะให้ตัวละครเครียดไปทำไม ชอบความป่วนของคู่นี้ เค้ารักกันนะ และเค้าก็ไม่โกรธกันนานดีอ่ะ 

[marionatte]

23rd Step : เพื่อนของแฟนก็คือเพื่อนของเรา
[Ing]



ผมตื่นเช้ามาในห้องนอนที่คุ้นเคย โดยที่มีอีกคนนอนกอดหมอนข้างหลับสบายอยู่อีกฟากของเตียง

ไอ้เล้งเป็นคนนอนดิ้นครับ ผมเคยโดนมันเตะหลายรอบจากหงุดหงิดก็เริ่มชินแล้วคิดว่าคงเป็นเวรกรรมที่ต้องทนๆ ไป แต่ผมก็มีวิธีจัดการอาการนอนดิ้นของมันอยู่ ถ้าล็อกพื้นที่ด้วยการกอด มันก็นอนนิ่งเลยล่ะครับ

ผ่านไปสองอาทิตย์แล้วที่เพื่อนของมันรู้เรื่องของผม ถึงหลังจากนั้นไม่นานเพื่อนสนิทของไอ้เล้งจะแวะมาหาหรือเจอกันตอนผมไปรับที่มหาวิทยาลัย แต่พวกเราก็ไม่ได้คุยอะไรเพื่อสร้างความสนิทสนมกัน เพราะผมก็ไม่ได้อยากเจอกับพวกนั้นสักเท่าไหร่

ผมเคยถามไอ้เล้งด้วยความเป็นห่วงว่ามีปัญหาอะไรเกี่ยวกับเรื่องที่มีแฟนเป็นผู้ชายหรือเปล่า เพราะผมก็พอจะรู้มาบ้างว่ารสนิยม หน้าตา ฐานะ มีผลต่อชีวิตสังคมคนมีเงินอยู่ไม่น้อย แล้วมันก็มีชื่อเสียงพอตัว แต่อีกฝ่ายก็ยิ้มรับเล็กน้อยแบบไม่ยี่หระพร้อมกับเสียงทุ้มสบายอารมณ์

"ก็แค่ตกใจ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรหรอก ในเมื่อกูหน้าตาดีและมีเงิน"

คำตอบอวดดีและท่าทางไม่ทุกข์ร้อนอะไร ทำให้ความกังวลเกียวกับสายตาของคนรอบข้างที่มีต่อมันลดน้อยลง จนมาถึงตอนนี้ผมก็ไม่ได้สนใจปัญหานี้อีก

ผมลุกขึ้นอาบน้ำ แล้วเตรียมตัวไปเรียนตอนบ่าย และเมื่อผมเดินกลับเข้ามาในห้องนอนอีกครั้ง ก็เห็นไอ้เล้งลืมตานอนขี้เกียจอยู่บนเตียง ก่อนที่มันจะทักชึ้นด้วยน้ำเสียงงัวเงีย

"จะไปเรียนแล้วเหรอ"

"อืม ลุกไปล้างหน้าแปรงฟันได้แล้ว"

"พี่อิง วันนี้กูไปด้วยนะ"

ผมมองมันอย่างสงสัย ก่อนจะนึกเซ็งออกมา เมื่อได้ยินคำขยายความเพิ่ม

"นัดกับมีนไว้ มันว่างบ่ายพอดี"

ผมไม่ได้โต้ตอบอะไร นอกจากเดินออกจากห้องนอนด้วยความรู้สึกไม่สบอารมณ์นัก


.........


ทั้งที่เมื่อหลายวันก่อนไอ้เล้งเปิดตัวผมในฐานะแฟนแถมยังจูบโชว์ให้หัวใจของผมเต้นแรงก็ตาม แต่ส่วนลึกของความรู้สึกก็ยังมีความไม่มั่นใจอยู่ดี

คงเป็นเพราะมันยังไม่เคยบอกรักเลยสักครั้งล่ะมั้ง แล้วผมก็เคยบอกมันว่าจะรอ เพราะไม่อยากกดดัน ถ้าหากมันยังไม่รู้ใจของตัวเองดีพอ

ผมลอบถอนหายใจกับความคิดมากมายที่วิ่งวุ่นอยู่ในสมอง อีกทั้งยังไม่ค่อยพอใจที่แฟนยังกระตือรือร้นไปหาเพื่อนที่ไม่แน่ใจว่ามันยังรู้สึกแบบไหนอยู่ แต่ผมไม่อยากทำตัวงี่เง่าด้วยแรงหึงหวง

วันนี้ไอ้เล้งเป็นคนขับรถครับ เมื่อมันจอดที่หน้าตึกคณะ ผมก็เปิดประตูลง โดยที่มีเสียงของอีกคนปิดท้าย

"พี่อิงเลิกแล้วโทรหากูนะ เดี๋ยวมารับ"

"อืม"

ผมไม่ได้รอให้รถสปอร์ตของมันเคลื่อนผ่านไป แต่เดินเข้าตึกด้วยพื้นอารมณ์ไม่มั่นคงนัก และเมื่อเดินเข้ามาในห้องก็กวาดสายตามองหาไอ้กลมแล้วเดินเข้าไปนั่งข้างกัน

"เป็นอะไรวะ ทะมึนมาเลย"

ผมทำหน้าเบื่อออกมา อันที่จริงก็ไม่อวากใส่ใจอารมณ์ของตัวเอง แต่ก็ยังอดบ่นออกมาไม่ได้

"กูหงุดหงิดนิดหน่อย ไม่มีอะไรหรอก"

"อะไรกันวะ ทะเลาะกับแฟนเหรอ"

ผมปรายตามองเพื่อนสนิทของตัวเอง ตอนนี้ใบหน้าของมันกำลังแสดงอาการอยากรู้อยากเห็นอย่างชัดเจน

"เฮ้ย! อย่ามองด้วยสายตาเย็นชาแบบนั้นสิวะ เราเป็นเพื่อนกัน มึงไม่สบายใจ กูก็พร้อมรับฟังเท่านั้นเอง"

ผมมองรอยยิ้มหน้าเป็นของมัน แล้วถอนหายใจออกมา ตอนแรกตั้งใจจะกลับไปสนใจอาจารย์ที่เพิ่งเดินเข้ามาสอนแต่เสียงของคนที่นั่งอยู่ข้างกันก็ดังขัดขึ้น

"ตั้งแต่วันนั้น มึงก็ไม่เคยเล่าเรื่องแฟนให้กูฟังเลย เวลามีความสุข กูก็ไม่อยากสนใจหรอก แต่เวลาทุกข์ มึงมาระบายให้กูฟังได้"

ผมมองไอ้กลมอีกครั้ง ผมไม่ได้รู้สึกรำคาญอะไรที่อีกฝ่ายยังพูดถึงเรื่องเดิมไม่เลิก ธรรมดาไอ้กลมก็เป็นคนร่าเริงอัธยาศัยดี แต้ก็ไม่ใช่คนจุ้นจ้านเอาแต่อยากรู้เรื่องของคนอื่น ต้่งแต่ที่ผมแนะนำไอ้เล้งให้มันรู้จัก มันก็ไม่ได้ถามภึงหรือล้อแซวอะไรที่ผมคบกับผู้ชายและยังเป็นเพื่อนสนิทที่ดีของผมเหมือนเดิม

"กูแค่หึงแฟน มึงไม่ต้องใส่ใจหรอก"

"อ้อ... มีแฟนหน้าตาดี มึงก็ต้องทำใจนะ เอ่อ...กูเป็นกำลังใจให้"

"อืม ขอบใจ"

ไอ้กลมทำหน้าปั้นยาก ก่อนที่มันจะส่งยิ้มมาให้แล้วชวนผมคุยเรื่องอื่นต่อ ผมได้แต่ตอบรับไปตามเรื่องตามราว ทั้งที่ไม่ค่อยสนใจสิ่งที่อีกคนพูดนัก


..........

[marionatte]

ผมเลิกเรียนตอนประมาณสี่โมงเย็นครับ ทว่ายังไม่ทันได้โทรศัพท์ไปหาไอ้เล้ง ก็เห็นอีกฝ่ายกำลังนั่งรออยู่ที่ม้านั่งไม่ไกลจากตึกที่ผมเรียนอยู่โดยที่มีใครอีกคนกำลังนั่งคุยอยู่ด้วย ผมชักสีหน้าออกมาทันที เมื่อเห็นว่าเป็นใคร

"นั่นเล้งใช่ป่ะ"

ไอ้กลมที่เดินมาด้วยกันทักขึ้น ผมก็พยักหน้ารับพร้อมกับเดินไปหาคนที่กำลังนั่งคุยเล่นกันอย่างมีความสุข ผมสูดลมหายใจเพื่อปรับอารมณ์ของตัวเองให้เป็นปกติ ทั้งที่สายตายังมองคนที่ไม่อยากเจอด้วยสายตาไม่เป็นมิคร
ไอ้เล้งที่เห็นผมเดินมาก็ส่งยิ้มให้ ก่อนที่เพื่อนของมันจะหันมามองทางผม

ใบหน้าที่ผมเคยอัดจนบวมช้ำตอนนี้ไร้ร่องรอย แต่ผมว่าภายในใจของมันคงมีแผลจากความโกรธเคืองไม่ต่างจากผมหรอก

"ไงเล้ง สบายดีป่ะ"

"สบายดีพี่กลม"

ไอ้เล้งยิ้มทักไอ้กลมที่ทำหน้ายิ้มระรื่นจนผมหมั่นไส้ แต่ก็ไม่ได้สนใจนัก เพราะยังมีใครอีกคนที่ทำให้ผมขุ่นเคืองยิ่งกว่า ไอ้มีนก็เลิกคิ้วทำหน้ากวนประสาทใส่ ก่อนจะหันไปทางแฟนของผม

"ใครวะเล้ง"

"ไอ้สัตว์"

ผมสบถออกมาแบบไม่ปิดบัง และก็ทำให้คนร้อนตัวหันมามองอย่างเอาเรื่องทันที ถ้ามันเริ่มเมื่อไหร่ ผมก็พร้อมจะสวนกลับทุกเมื่อ

"อ้าวเฮ้ย! อยากมีเรื่องหรือวะ"

"กูพร้อมตลอด"

"อะไรวะเนี่ย มึงมานั่งนี่เลยพี่อิง"

ไอ้เล้งลุกขึ้นมาดึงตัวผมให้ไปนั่งข้างมัน ผมก็ผ่อนลมหายใจระบายความหงุดหงิด แต่ก็ยอมทำตามที่อีกคนบอก โดยที่ยังมองศัตรูอย่างเอาเรื่อง

"งั้นกูกลับก่อนดีกว่า"

ไอ้กลมหันมาบอกผม เเมื่อเห็นสถานการณ์ไม่ชวนให้นั่งคุยเล่นต่อ ผมก็พยักหน้ารับแบบไม่ใส่ใจ

"เดี๋ยวดิพี่กลม"

ไอ้เล้งรั้งเพื่อนของผมเอาไว้ ไอ้กลมมีท่าทีแปลกใจ ผมเองก็เหมือนกัน คนที่ถูกมองยังคงมีรอยยิ้มอย่างอารมณ์ดี

"ถ้าว่าง ไปกินข้าวด้วยกันดิ"

ผมนึกแปลกใจหนักกว่าเก่า แต่ก็ไม่ได้พูดขัดอะไร ไอ้กลมยิ้มกว้างขึ้นพลางพยักหน้ารับ

"อืม เอาดิ"

"แล้วมึงขับรถมาเปล่าวะพี่กลม"

ไอ้กลมก็ทำหน้าประหลาด เมื่อได้ยินสรรพนามขัดกันที่ถูกเรียก แต่มันก็ไม่ใส่ใจ แล้วตอบด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร

"พี่มีมอเตอร์ไซค์"

"อืม งั้นไปเจอที่ห้างข้างมอนะพี่"

"อืม ได้"

"งั้นไปกันเลย"

ผมลุกขึ้นตามแฟนของตัวเอง ทว่าก็เหล่มองใครอีกคนที่เกะกะสายตาอยู่ แล้วผผก็ขมวดคิ้วขึ้น เมื่อได้ยินเสียงทุ้มของคนที่ยืนอยู่ข้างกัน

"มีน เดี๋ยวไปเจอกันที่ห้างเลยนะเว้ย"

ฮะ?! มันไปด้วยหรือวะ!


........


การเดินทางมาห้างสรรพสินค้าก็ยังเป็นไอ้เล้งที่เป็นคนขับรถครับ ผมนั่งหน้านิ่งอย่างไม่ค่อยพอใจที่จะต้องร่วมมื้อเย็นกับคนที่ไม่ถูกกัน

"ทำไมทำหน้าอย่างนั้นอ่ะ"

ผมไม่ตอบ แล้วมองวิวข้างทางเหมือนไม่ได้ยิน จนไอ้เล้งถามขึ้นอีกครั้งด้วยเสียงที่ดังมากกว่าเดิม

"พี่อิง กูถาม"

"ไม่มีอะไร"

"ไม่พอใจเรื่องมีน?"

ผมชักสีหน้าเป็นคำตอบ ก่อนที่ผมจะหันไปมองอีกคนตาขวาง เมื่อมันโยกหัวของผมเล่น ไอ้เล้งส่งยิ้มมาให้

"มีนเป็นเพื่อนกู ที่ชวนมันมากินข้าวด้วย ก็อยากให้ดีกับมึงนั่นแหละพี่อิง"

"หึ!"

ผมเข้าใจจุดประสงค์ของมันอยู่ แล้วก็ไม่ได้อยากต่อต้านเจตนานั้นด้วย แต่ภายในใจก็ยังขุ่นมัวด้วยควมไม่พอใจอยู่ดีครับ

หึ! คงไม่มีแฟนคนไหนอยากญาติดีกับคนที่เกือบเปันชู้หรอกน่า!

ไอ้เล้งเลี้ยวรถเข้าลานจอดรถ ก่อนที่มันจะดับเครื่องแล้วหันมาทางผมที่ยังทำหน้านิ่งไม่รับแขกอยู่

"เพื่อนกูก็เหมือนเพื่อนมึงนะพี่อิง"

"หึ! เพื่อนที่จูบปากกันได้น่ะเหรอ"

ผมหันไปมองไอ้เล้ง สายตาของเราสองคนสบกัน ก่อนที่อีกฝ่ายจะทำหน้าอ่อนใจออกมาให้เห็น ผมเบือนหน้าหนี

"กูไม่ได้รักมันแบบนั้นแล้ว"

ผมไม่ได้ตอบอะไร ทั้งที่ดับเครื่องไปพักหนึ่งแล้วแต่เราสองคนก็ยังไม่ลงจากรถ ไอ้เล้งถอนหายใจออกมาเบาๆ

"เมื่อก่อนกูอาจจะไม่แน่ใจ แต่ตอนนี้กูมั่นใจแล้ว"

ผมหันไปมองด้านคนขับอีกครั้ง สายตาที่มองตรงมาที่ผมเต็มไปด้วยความจริงจังอย่างชัดเจน บรรยาการอบตัวถูกบีบอัดจนรู้สึดหายใตไม่สะดวก

"ชีวิตกูไม่มีมีนก็ได้ แต่ขาดมึงไม่ได้นะพี่อิง"

ผมผ่อนลมหายใจออกมา ก่อนจะเลื่อนใบหน้าเข้าไปจูบมันอย่างที่ใจต้องการ ถึงจะไม่มีคำว่ารักเอ่ยออกมา แต่เพียงแค่นี้ก็ทำให้หัวใจของผมพองโตแล้ว

ความรัก...ทำให้ใจง่าย แค่คำหวานเพียงประโยตเดียวก็ทำให้คนเป็นบ้าได้

ผมถอนจูบอย่างอ้อยอิ่ง ก่อนจะช้อนสายตามองคนตรหน้าด้วยความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่เต็มหัวใจ

"ปากดีนะมึง"

ไอ้เล้งยกยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะจูบปากของผมเบาๆ หลายทีเหมือนต้องการจะหยอกเล่นจนผมขมวดคิ้วออกมา ถึงแม้จะไม่ทำให้ใบหน้าลดความร้อนลงเลยก็ตาม

"พี่แว่นที่หนึ่งในใจเล้งเลยครับ"

พี่แว่น?

"เพ้อเจ้อ"

ผมเบ้หน้าออกมา เมื่อได้ยินคำเรียกกับประโยคชวนหัวของมัน ก่อนที่จะรีบเดินลงจากรถแล้วลอบยิ้มกับตัวเอง


........


ถึงจะรู้สึกเขม่นทางสายตาไปบ้าง แต่เหตุการณ์ที่ลานจอดรถก็ทำให้ผมพยายามไม่ใส่ใจนัก พวกเรามาเจอกันที่หน้าร้านอาหารญี่ปุ่นแห่งหนึ่งครับ

ผมไม่ได้นิยมอาหารต่างประเทศนัก ส่วนใหญ้ก็กินตามไอ้เล้ง มันอยากเข้าร้านไหนก็กินร้านนั้น แล้วครั้งนี้ก็เช่นเดียวกัน

เมื่อเข้ามาในร้าน ผมก็นั่งข้างไอ้เล้ง ส่วนไอ้ห่ามีนนั่นก็นั่งข้างไอ้กลม ผมหยิบเมนูมาดูผ่านๆ แบบไม่ได้อยากกินอะไรเป็นพิเศษ ก่อนจะเลื่อนสายตามองคนที่นั่งข้างกันว่ามันสั่งอะไร ดูเหมือนว่ามันจะสั่งข้าวหน้าอะไรสักอย่างพร้อมกับซูชิอีกหนึ่งชุด

"มึงสั่งให้หน่อย"

ผมปิดเมนูในมือของตัวเอง แล้วโยนภาระเรื่องการกินให้แฟนจัดการ ไอ้เล้งก็ ไม่คิดอะไรมาก แล้วสั่งข้าวกับซูชิอะไรสักอย่างให้ผมอีกหนึ่งชุดครับ

หลังจากพนักงานรับออร์เดอร์ ความเงียบก็ล้อมรอบโต๊ะที่มีผู้ชายสี่คนนั้งเผชิญหน้ากันอยู่ ก่อนที่คนอัธยาศัยดีสุดจะทำลายบรรยากาศ

"ไอ้อิงไม่ค่อยเล่าเรื่องเล้งให้ฟังเลย เจอกันได้ยังไง มาคบกันตอนไหนเหรอ"

ไอ้กลมมองผมเล็กน้อย แล้วหันไปสนใจไอ้เล้งที่เลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะมองคนถามด้วยรอยยิ้มมุมปาก

"พี่ถามเหมือนสัมภาษณ์คู่รักดาราเลยว่ะ"

"แหะๆ งั้นเหรอ ไม่ตอบก็ไม่เป็นไร"

ไอ้กลมยิ้มเจื่อน ผมไม่อยากให้เพื่อนรู้สึกอึดอัดมากไปกว่านี้เลยเป็นคนสาน ต่อบทสนทนาแทน ผมรู่สึกเหมือนไอ้เล้งกำลังแกล้งเพื่อนของผมอยู่กลายๆ เลยครับ

"พวกกูเจอกันที่ผับ แล้วก็คบกันหลังจาดนั้นเดือนนึงมั้ง"

ไอ้เล้งหันมามองผมอย่างแปลกใจ คงไม่ติดว่าผมจะพูดเรื่องแบบนี้ออกมาหน้าตาเฉย ผมไม่ได่สนใจสายตาของมันแต่มองอีกคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

"มึงไม่ชอบไปผับไม่ใช่เหรอ"

"พอดีวันนั้นไปทำธุระ"

"ทำธุระที่ผับเนี่ยนะ?"

"เออ"

 ไอ้กลมทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ และเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ของไอ้เล้ง ผมก็ปรายตามองเล็กน้อย พอนึกถึงตอนนั้นก็ไม่เคยคิดเลยว่าเรื่องราวจะพามาถึงตรงนี้ได้ จากความเคืองโกรธกลับกลายเป็นความรักได้ยังไงก็ไม่รู้เหมือนกัน

"มึงอยากรู้อะไรอึก"

"ไอ้เหี้ย ถามกลับมาแบบนี้ใครจะกล้าถามต่อวะ"

ไอ้กลมบ่นอุบ บรรยากาศรอบตัวเหมือนจะเบาบางลง ทว่าก็มีเสียงหนึ่งทำให้ความกดอากาศทำงานอีกครั้ง

"แล้วเมื่อไหร่จะเลิกกัน"

ผมมองคนถามตาขวาง ไอ้ห่านี่! ถ้าเลือดไม่กบปากก็คงไม่หยุดหาเรื่อง  แต่ยังไม่ทันที่อารมณ์ของผมจะเสียไหมากกว่านี้ ไอ้เล้งก็ขัดขึ้น

"อย่ากวนตีนพี่อิงดิมีน"

ไอ้ห่ามีนก็ทำหน้าไม่ใส่ใจ ก่อนจะหยิบตะเกียบมาหมุนเล่น สายตาของ
มันมองผมครู่เดียว ก่อนจะเลื่อนไปมองไอ้เล้งที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

"กูพูดเล่น จะได้สนิทกันไวๆ ไง"

ผมแคืนลมหายใจออกมาอข่างไม่พอใจพร้อมกับปรับอารมณ์ของตัวเอง ไอ้กลมมองผมกับเพื่อนของไอ้เล้งแบบไม่สู้ดีนัก

"ว่าแต่มีนเรียนคณะไรวะ"

มันหันมาสนใจไอ้กลม ใบหน้าที่ไม่แยแสปรากฏความเป็นมิตรมากขึ้น ผมมองท่าทีของอีกฝ่ายอย่างคน ไม่ชอบหน้า

"ผมเรียนหมอ"

"โห! สุดยอดเลยว่ะ แล้วจะไปต่อหมอด้านไหนเหรอ"

"ศัลยกรรม"

"เจ๋งว่ะ"

ไอ้กลมมีท่าทีตื่นเต้นขึ้นมาอีกครั้ง ผมมองเพื่อนของตัวเองอย่างอ่อนใจ แล้วอดไม่ได้ที่จะว่าอึกฝ่ายด้วยความหมั่นไส้ที่กำลังผลิบานอยู่ในใจ

"มึงจะตื่นเต้นห่าอะไร"

"เผื่ออนาคตกูจะได้ไม่ต้องไปทำหน้าที่เกาหลี แต่มาให้น้องเขาทำให้ไง"

"ไม่เห็นต้องไปทำของพรรค์นั้น"

"ไอ้อิงครับ คนหน้าตาดีไม่เดือดร้อน อย่ามาพูดเถอะว่ะ"

ไอ้กลมหันมาว่าผม ก่อนที่มันจะหันไปทางไอ้ห่ามีนอีกครั้งด้วยความกระตือรือร้นที่ผมต้องลอบถอนหายใจออกมา

"ได้ใช่ป่ะ"

"ได้ดิพี่"

ไอ้กลมยิ้มกว้าง โดยที่มีไอ้ห่ามีนหัวเราะออกมาเบาๆ ผมขมวดคิ้วกับรอยยิ้มที่ทั้งสองคนกำลังมีให้กัน ก่อนจะหันไปสนใจเสียงของไอ้เล้งแทน

"มึงทำให้พี่กลมเขาฟรีด้วยนะ"

เมื่อคำพูดของไอ้เล้งจบลง เพื่อนของมันก็หันไปมองไอ้กลมที่ยังมีรอยยิ้มติดใบหน้าแล้วหันมายกยิ้มกวนประสาทให้แฟนของผม

"ไม่เก็บเงินพี่เขา แต่เก็บที่มึงแทนใช่ป่ะเล้ง"

"กล้ามาไถเงินกู เดี๋ยวโดน"

"ฮ่าๆ ไม่กลัวโดนคืนก็เอาดิ"

"เฮ้ยๆ พี่ไม่ให้มีนทำให้ฟรีหรอก ขอลดสักเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ก็พอ"

"ถ้าพี่จะหักราคาขนาดนั้น ก็ทำฟรีไปเลยเถอะ"

ผมมองผู้ชายสามคนพูดคุยหัวเราะกันเงียบๆ ก่อนที่พนักงานจะเริ่มทยอยเสิร์ฟอาหารแต่ละอย่างมาให้ ผมไม่รู้ว่าไอ้เล้งสั่งอะไรมาให้ แต่เมื่ออาหารวางตรงหน้า มันก็พูดขึ้นมาทันที

"พี่อิงกูกินด้วยนะ "

ผมไม่ได้ตอบรับอะไร เพราะตอนนี้ไอ้เล้งตักของที่มันอยากกินไปใส่จานของตัวเองแล้ว ผมคีบซูชิหน้าไข่หวานมากิน ตอนนี้ถ้าไม่นับว่าอารมณ์ของผมยังไม่ค่อยดีเพราะมีคนไม่ชอบหน้ามานั่งด้วย ทุกอย่างก็จะโอเคและเป็นสุขกว่านี้เยอะเลยครับ

ไอ้ห่ามีนก็มองผมบ้างเป็นบางครั้งระหว่างที่อยู่ในมื้ออาหาร ผมพยายามไม่สนใจใบหน้ากวนประสาทของมัน อันที่จริบผมก็ไม่อยากมีเรื่องกับใคร ถ้าไอ้เล้งไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันแบบนั้นแล้ว ผมก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะเกลือดเพื่อนของแฟน ยกเว้นแต่ว่า...

"เล้ง นี่ของโปรดมึง กูสั่งมาเผื่อ"

"ลืมสั่งไปเลย ขอบใจว่ะมีน"

ผมขมวดคิ้วมองเพื่อนสองคนที่ส่งยิ้มให้กันแล้วชักจะหงุดหงิดขึ้นมาอีกแล้ว แต่ก็พยายามทำเป็นไม่สนใจแล้วเพ่งสายตาไปยังจานข้าวของตัวเองอย่างเต็มที่ ทว่าประสาทกรารับฟังก็ยังหาเรื่อง

"ไม่มีใครรู้ใจมึงเท่ากูหรอก"

"อืมๆ"

ผมว่า...วันนี้ก็คงจะผูกมิตรกับเพื่อนของแฟนไม่ได้หรอกครับ

.

.

.

Next step loading...


Marionetta ::: มาต่อแล้วค่ะ เนื่องจากไม่สบายเลยไม่ได้ปั่นนิยายเลย แฮะๆ
ตอนนี้ก็ยังเป็นเนื้อเรื่องเรื่อยๆ ก่อนเข้่วงสุดท้ายของเรื่องค่ะ ^^ ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามาถึงตอนนี้ ยังไงก็เป็นกำลังใจกันต่อไปจนจบเลยนะคะ
 
ปล. ตอนหน้าอาจได้กลิ่นมาม่าเล็กน้อย ><

[B52]

คงไ่ม่ตีกันตายก่อนทานข้าวเสร็จนะ

[Billie]

 

มีนก็กวน ตี- อะ

[Himbeere20]

อยากบอกว่าตัวเองรู้จักเล้งดีกว่าพี่อิงเหรอ? สำคัญกว่าเหรอ?
อ๋อ!!!! ล้อเล่น
เพื่อนแบบนี้กระทืบอีกทีก็ดีนะพี่อิง

นี่โกรธแทนพี่อิงไปก่อนแล้วบอกเลย

[iceman555]

พี่อิงอย่าไปยอมอีมีนนะ เชอะๆๆๆๆ พี่อิงสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[OoniceoO]

ฆ่ากันให้ตายไปข้างนึงเลย

[mooping-7]

อิง อิงใจเย็นๆน้าอย่าโมโหหึงเกินนนนไปมีนแค่ล้อเล่งงงงงง(มั้ง)55555

[♥►MAGNOLIA◄♥]

มีน รู้ใจเล้งไม่จริง ถ้ารู้จริง ก็น่ารู้ว่าเล้งชอบมีน ตั้งแต่ยังเรียนด้วยกันไปแล้ว

มีน คิดกลับมาหาเล้งสินะ
แสดงว่า รักที่มีนมีจบลง แล้วมาคิดได้ว่าเล้งดีกับตัวเองมากกว่าใครๆ

ขอให้เล้งจำที่พูดกับอิงได้นะ  "ชีวิตกูไม่มีมีนก็ได้ แต่ขาดมึงไม่ได้นะพี่อิง"
ว่าไม่มีมีน เล้งอยู่ได้ แต่ขาดอิง เล้งอยู่ไม่ได้

กลม กับมีน เหมือนจะสานอะไรๆกันได้
       
 

[puiiz]

   

[crazydoii]

วางมวยกลางห้างแน่ๆ

[aunszMT]

พี่อิงถ้าเล้งทำเสียใจไปหามีน อย่าไปเสียใจให้มันนะ อย่าไปง้อมัน ชั้นอินน

[mystery Y]

รอตอนต่อไป~

[continued]

นี่ก็รู้สึกว่ายังคงไม่ญาติดีกันนะ5555555

ปล. หมอตอนป.ตรีไม่ได้มีแบ่งสาขานะคะ ไปเรียนเฉพาะทางหลังจากจบป.ตรีอีกที
น่าจะถามประมาณว่า อยากต่ออะไรให้อนาคตมากกว่า ><

[marionatte]

ขอบคุณทุกความคิดเห็นมากเลยค่ะ จะมาต่อไม่เกินอาทิตย์นี้แน่นอน ^^

นี่ก็รู้สึกว่ายังคงไม่ญาติดีกันนะ5555555

ปล. หมอตอนป.ตรีไม่ได้มีแบ่งสาขานะคะ ไปเรียนเฉพาะทางหลังจากจบป.ตรีอีกที
น่าจะถามประมาณว่า อยากต่ออะไรให้อนาคตมากกว่า ><

อ๊ายยยย ขอบคุณที่แนะนำมาค่ะ อายจัง จะรีบแก้ไขเลยค่ะ

[marionatte]

24th Step : เพราะเกี่ยวกับความรัก
[Ing]



ตอนนี้ผมกำลังทำอาหารเช้าอยู่ครับ วันนี้ผมมีเรียนตอนบ่าย อันที่จริงก็ไม่ค่อยอยากตื่นสักเท่าไหร่ แต่ไอ้เล้งมีเรียนเช้า ผมก็พลอยต้องตื่นตรมไม่อย่างนั้นแล้วใครจะปลุกมันล่ะครับ

ไม่นึกเลยว่ามีแฟนจะเหมือนได้เลี้ยงลูกแบบนี้

ผมปิดเตาแก๊สแล้วตักข้าวผัดอเมริกันใส่จาน ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนเพื่อเริ่มภารกิจประจำวัน

"เล้ง! ตื่น!"

ผมมองคนที่นอนกอดหมอนข้างปากหวออย่างเหนื่อยหน่าย ไม่เคยมีสักครั้งที่เรียกแล้วจะได้ผล

"เฮ้ยๆ! ตื่นได้แล้ว!"

ผมเขย่าพร้อมกับเรียกอีกฝ่ายไปด้วย ไอ้เล้งก็แค่ขยับตัวเล็กน้อย แล้วมุดใบหน้าแนบไปกับหนอนข้าง ซึ่งก็ไม่ใช่ปฏิกิริยาที่เหนือความคาดหมายของผมหรอกครับ

ผมถอนหายใจออกมา ก่อนจะก้มหน้าลงไปใกล้ใบหูของคนที่ยังเอาแต่นอนไม่ตื่นแล้วตะโกนสุดเสียง

"คื่นโว้ย!!!"

ไอ้เล้งสะดุ้งเฮือกลืมตาขึ้นมาทันที ผมมองใบหน้าตกใจระคนงุนงงของมันด้วยรอยยิ้มบาง ก่อนที่นัยน์ตาง่วงงุนจะเลื่อนมามอง

"ไปอาบน้ำได้แล้ว จะได้มาแดกข้าวเช้า"

"โหย...ยังง่วงอยู่เลย แล้วทีหลังจะปลุก ไม่ต้องตะโกนก็ได้ ตกใจหมด"

"ตื่นยากแล้วอย่าพูดมาก"

ไอ้เล้งตีหน้ามุ่ยใส่แล้วทำท่าอิดออดไม่ยอมลุกจากเตียงนอน จนผมต้องไล่อีกสองรอบกว่ามันจะเข้าไปอาบน้ำได้

ผมถอนหายใจออกมาอย่างระอา ก่อนจะเดินออกไปรอมันข้างนอก ก่อนหน้านี้ผมเคยถามเกี่ยวกับชีวิตประจำวันที่ไร้วินัยของมันมาบ้าง แล้วผมก็ต้องปลงตกกับคำตอบที่แสนจะลอยชาย

"ตื่นทันก็ไป ขี้เกียจก็โดด คิดไรมาก"

ผมเคยลองใจ แล้วปล่อยให้มันตื่นเองอยู่สัปดาห์หนึ่ง ปรากฏว่าตื่นทันบ้างไม่ทันบ้าง ถ้าทันก็ออกไปแบบตาลีตาเหลือก ด้วยเหตุนี้ผมเลยต้องช่วยให้คุณภาพชีวิตของมันง่ายและดีขึ้น

"น่ากินว่ะ"

ไอ้เล้งออกมานั่งด้วยชุดนักศึกษาเรียบร้อย ใบหน้าเพิ่งตื่นนอนถูกเปลี่ยนเป็นแจ่มใสน่ามอง พวกเรานั่งกินมื้อเช้าด้วยกัน และเมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ไอ้เล้งก็เดินตัวปลิวออกไปเรียนครับ

ถ้าหากเราสองคนมีเรียนวันเดียวกันแต่คนละเวลาก็จะผลัดกันไปส่งแล้วอีกคนก็เลยไปเรียนต่อ แต่วันนี้ไอ้เล้งจะไปเที่ยวกับเพื่อนหลังเลิกเรียน พวกเราเลยต่างคนต่างไปครับ

ผมเดินเข้าไปล้างจานในห้องครัวได้เพียงครู่เดียว เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น และเมื่อเห็นชื่อที่บันทึกเอาไว้ ผมก็รีบรับสายทันที

"ครับแม่"

[อิงอิงมีเรียนหรือเปล่าลูก]

"มีเรียนบ่ายครับ"

[งั้นเหรอ เย็นนี้มาหาแม่หน่อยนะ]

ผมนึกแปลกใจ เพราะมีไม่บ่อยนักที่แม่จะโทรศัพท์ให้กลับบ้านในวันธรรมดาแบบนี้ หรือว่าที่ร้านจะมีปัญหาอะไร

"มีอะไรหรือเปล่า เดี๋ยวอิงไปหาเลย"

[ไปเรียนก่อนเถอะลูก แล้วค่อยมา]

น้ำเสียงเรียบเรื่อยของแม่ ทำให้ผมเบาใจลง แต่ก็ยังคาใจอยู่ดี

[ตั้งใจเรียนนะลูก]

"ครับแม่"

แม่ตัดสายไปก่อน ผมมองโทรสัพท์มือถือที่กลับมายังหน้าจอหลักอีกครั้ง แล้วก็ต้องขมวดคิ้วออกมาเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าภาพพื้นหลังถูกเปลี่ยนด้วยฝืมือของคนมือบอนอีกแล้ว

หึ!

ผมยิ้มออกมา เมื่อภาพถ่ายคู่ตอนไปเที่ยวเมื่อหลายสัปดาห์ก่อนถูกเปลี่ยนเป็นภาพของไอ้เล้งกำลังทำปากจู๋เต็มหน้าจอ

ผมวางโทรศัพท์มือถือไว้บนชั้นวางใกล้มือ ก่อนจะเดินไปที่ระเบียง เมื่อเห็นท้องฟ้าที่เคยมีแสงแดดจ้าถูกปกคลุมด้วยเมฆสีดำ


.........


ทั้งที่ไม่ใช่ฤดูฝนเลยสักนิด แต่ตอนนี้ท้องฟ้าก็เต็มไปด้วยหยดน้ำที่ร่วงหล่นมาไม่ขาดสาย ผมขมวดคิ้วออกมาพลางมองภาพเบื้องหน้าอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะรีบวิ่งไปยังป้ายรถเมล์ แล้วรออยู่ครู่หนึ่งก็เรียกแท็กซี่กลับบ้าน

เพราะเป็นช่วงเลิกงานแถมฝนก็ยังตกอย่างต่อเนื่อง การจราจรจึงติดขัดเกือบจะเป็นอัมภาพ ผมนั่งมองวิวข้างทางที่มีแต่รถยนต์ขนาบข้างได้พักใหญ่ เสียงโทรศัพท์มือถือของผมก็ดังขึ้น

"ไง"

[พี่อิงฝนตก มึงกลับไงวะ เดี๋ยวกูไปรับ]

เสียงของไอ้เล้งที่ดังมาตามสาย ทำให้ผมยิ้มออกมาเล็กน้อน บรรยากาศน่าเบื่อที่ก่อตัวขึ้น ก็เหมือนจะหายไปในทันที

"ไม่ไปเที่ยวแล้ว?"

[ไปรับมึงก่อนแล้วค่อยไปก็ได้]

"ไม่ต้อง เดี๋ยวกูกลับเอง กูจะกลับบ้าน"

[เฮ้ยๆ แค่นี้ก็งอนจนต้องหนีกลับบ้านเลยเหรอ]

"กวนตีน"

เสียงหัวเราะดังขึ้นรับคำต่อว่าของผม ผมมองความเคลื่อนไหวของการจราจรที่เป็นไปอย่างเชื่องช้าแล้วอมยิ้มออกมาเล็กน้อยพร้อมกับฟังเสียงของคู่สนทนาที่พูดคุยไม่หยุดระหว่างการเดินทางที่ยาวนานและน่าเบื่อ

"คุยกับกูนาน เพื่อนไม่ว่า"

[คุยกับแฟนไง ใครกล้าว่า เดี๋ยวโดน]

"หึ!"

ตอนนี้ไอ้เล้งกับเพื่อนไปงานแสดงรถยนต์ครับ มันก็ชวนผมไปด้วย แต่ผมปฏิเสธไป ผมได้ยินเสียงเพื่อนของมันดังแทรกเป็นระยะ แล้วมันก็หันไปพูดกับเพื่อนบ้างเป็นครั้งคราว แล้วกลับมาคุยกับผมต่อ

"แค่นี้แล้วกัน เปลือง"

[ได้ข่าวว่ากูเป็นคนโทรไปแล้วกูก็จ่ายเงินค่าโทรเอง]

"เปลืองแบต"

[เดี๋ยวกูซื้อพาวเวอร์แบงค์ไปให้]

"กูไม่รับของจากคนกวนตีน"

[ตอนนี้ใครกวนใครกันแน่ มึงง้อเลย]

"ปัญญาอ่อน กูเบื่อเสียงมึงแล้ว ขี้เกียจฟัง"

[โหย...ต้องให้กูครางให้ฟัง มึงถึงชอบสินะ]

"ทะลึ่ง"

ผมลอบหัวเราะกับคำพูดกวนประสาทของมัน ไอ้เล้งก็หัวเราเะออกมาเบาๆ ก่อนที่มันจะพูดทิ้งท้ายแล้ววางสายไป

[เดี๋ยวถ่ายรูปพริตตี้ไปฝากนะครับ]

ผมนึกหน่ายใจและเอ็นดูไปพร้อมกัน ตั้งแต่วันที่เราสองคนเปิดใจคุยกันมากขึ้น ก็ดูเหมือนไอ้เล้งจะกวนประสาทและออดอ้อนมากกว่าเดิม

ผมเก็บโทรศัพท์มือถือ ก่อนะจะกลับไปสนใจข้างงทางอีกครั้ง และหลังจากนั้นประมาณสิบนาทีผมก็กลับถึงบ้านครับ


........

[marionatte]

วันนี้ร้านอิ่มอุ่นยังเปิดบริการเหมือนเคย และเมื่อผมเดินเข้าไปในร้านก็เห็นพี่ลำไยกำลังเก็บโต๊ะเตรียมปิดร้าน

"เดี๋ยวอิงช่วย"

"ไม่ต้องๆ เดี๋ยวพี่จัดการเอง น้องอิงไปข้างบนเถอะ แม่อุ่นรออยู่จ้ะ"

"ครับ"    

ผมเดินขึ้นไปชั้นสอง ซึ่งเป็นที่อยู่อาศัย ธรรมดาแม่มักจะเปิดโทรทัศน์ดูไปเรื่อย แต่วันนี้ท่านกลับนั่งบนโซฟาเฉยๆ เท่านั้น

"แม่"

แม่หันมามองก่อนที่ผมจะยกมือไหว้แล้วเดินเข้าไปนั่งที่โซฟา ผมนึกฉบนขึ้นมา เมื่อเห็นใบหน้าที่ติดรอยยิ้มอ่อนโยนมองนิ่งแปลกไปจากทุกที

"เปียกฝนมาเหรอ ไปอาบน้ำสระผมก่อนไป เดี๋ยวไม่สบาย"

"โดนนิดเดียว ไม่เป็นไรหรอก"

ตอนที่ผมวิ่งไปที่ป้ายรถเมล์เพื่อเรียกรถแท็กซี่ก็เปียกอยู่พอควร แต่ตอนนี้ก็เหลือแค่ความชื้นที่สะสมอยู่เท่านั้น

"ดื้อจริงๆ แล้วหิวหรือเปล่า"

"ยังครับ แล้วอ้อนไปไหน"

ปกติน้องสาวของผมจะต้องมานั่งดูละครช่วงเน็นกับแม่แล้วก็ช่วยเตรียมของสำหรับเปิดร้านในวันพรุ่งนี้

"อยู่บนห้องน่ะ เห็นว่าการบ้านเยอะ"

"อ้อ ว่าแต่ที่ให้อิงกลับบ้าน มีอะไรหรือเปล่า"

ผมพูดเข้าเรื่องที่สงสัยมาตั้งแต่เช้า หลังจากบทสนทนาทั่วไปจบลง และก่อนที่แม่จะได้ตอบอะไร เสียงของพี่ลำไยก็ดังขึ้น

"แม่อุ่น หนูกลับบ้านก่อนนะคะ"

"ขอบใจมากลำไย กลับบ้านดีๆ ล่ะ"

แม่พยักหน้ารับไหว้ของพี่ลำไย ก่อนความเงียบจะกลับมาอีกครั้ง ผมมองคนที่นั่งข้างกันอีกครั้ง

"แม่...."

"อิง"

แม่ทำสีหน้าจริงจังและสรรพนมมที่ต่างไปจากทุกทีก็ทำให้ผมรู้สึกเกร็งขึ้นมา ยิ่งบรรยากาศรอบตัวมีแต่ความเงียบ ผมก็รู้สึกอึดอัด แล้วน้ำเสียงนุ่มนวลที่ต่างจากเดิมไปเล็กน้อยจะดังขึ้นต่อ

"ลูกมีแฟนแล้วเหรอ"

คำถามที่คาดไม่ถึง ทำให้ผมต้องมองคนตรงหน้าด้วยความตกใจ ทว่ายังไม่ทันที่ผมจะได้ตอบอะไร แม่ก็พูดต่อราวกับได้รับคำตอบที่ต้องการแล้ว

"แม่ไม่ว่าอะไรหรอก ถ้าอิงจะมีแฟน แต่คนนั้นต้องไม่ใช่ผู้ชาย"

ผมเม้มริมฝีปากแน่นอย่างกลั้นอารมณ์ ผมไม่รู้ว่าแม่รู้เรื่องนี้ได้ยังไง แต่ในเมื่อเรื่องราวมาถึงขั้นนี้ก็คงไม่มีประโยชน์อะไรที่จะต้องโกหกหรือพูดปัด

"แม่จะให้อิงเลิกคบกับมันเหรอ"

ผมถามกลับเสียงนิ่ง ถึงแม้ภายในใจจะสั่นไหวมากก็ตาม แม่จ้องผมอย่างกดดัน นัยน์ตาที่เคยทอดมองด้วยความอ่อนโยนกลับแข็งขึ้นอย่างชัดเจน

"อิงจะคบเป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นน้อง แม่ไม่ว่าและยินดีเสมอ แต่ต้องไม่ใช่แฟน เข้าใจไหม"

"แต่อิงรักมันนะแม่ ก็แค่ผู้ชายไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย"

ผมตอบอย่างเอาแต่ใจพร้อมกับมองอีกฝ่ายด้วยสายตาตัดพ้อและไม่พอใจ และแม่เองก็มีอารมณ์ไม่ต่างกัน

"อิงเป็นผู้ชายนะ! เป็นลูกชาคนเดียวของแม่! อย่าทำให้แม่ผิดหวังจะได้ไหมอิง!"

"อิงขอโทษ แต่อิงคงต้องทำแม่ผิดหวังต่อไป"

"อิง!!!"

แม่ลุกขึ้นยืนพร้อมกับตวาดดังลั่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ผมเองก็สู้หน้าไม่ถอย สายตาเกรี้ยวกราดที่ส่งมาให้เต็มไปด้วยความเสียใจและผิดหวังอย่างที่สุด

"แม่ครับ แม่ก็เอ็นดูเล้งมันไม่ใช่เหรอ"

ผมกลั้นใจถามแม่ด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง แม่ตีหน้านิ่งแข็งกระด้างราวกับไม่รับรู้สิ่งใด ทว่าความร้อนจากไฟโทสะแผ่ออกามาจนรู้สึกได้

"อิงไม่เคยขออะไรแม่เลย แต่เรื่องนี้อิงขอได้ไหม อิงรักมันนะแม่"

ผมบอกออกไปอย่างอ้อนวอนพร้อมกับเดินไปจับมือที่กำแน่นของแม่เอาไว้ สายตาก็สบมองด้วยความจริงจัง

"หึ! ความรักแบบนี้มันไม่มั่นคงหรอก เรื่องแค่นี้อิงก็ไม่รู้หรือไง!"

"จะผู้หญิงหรือผู้ชายก็มีหัวใจเหมือนกันไม่ใช่หรือครับแม่ แม่เองก็เคยบอกว่าไม่เคยรังเกียจพวกที่คบเพศเดียวกัน ขอแค่เขาเป็นคนดีก็พอ"

"แต่นั่นต้องไม่ใช่ลูกของแม่! พอเถอะอิง...แม่ขอ ถ้าพ่อยังอยู่ก็คงเสียใจมากแน่ที่ลูกชายกลายเป็นคนแบบนี้"

ผมพูดไม่ออกได้แต่อดกลั้นอารมณ์ที่เอ่อล้นอย่างเต็มที่ แต่ถึงอย่างนั้นภาพใบหน้าของผู้หญิงที่รักที่สุดในชีวิตก็เริ่มมัวลง และเมื่อผมกะพริบตาเพื่อปรับโฟกัสของสายตา หยดน้ำก็ไหลลงมาตามแก้ม

"แม่อย่า..."

"อิงเสียใจ แม่ก็เสียใจยิ่งกว่าอิงสิบเท่าร้อยเท่า แต่อย่าถลำลึกไปมากกว่านี้เลยนะลูก"

แม่ดึงมือของตัวเองออกจากมือของผม แล้วยกขึ้นลูบหัวของผมอย่างอ่อนโยน แต่ผมกลับไม่รับรู้ถึงความอบอุ่นจากสัมผัสที่ส่งมาให้เหมือนอย่างเคย

"อิงโตแล้วนะลูก แม่อยากให้อิงมีอนาคตที่ดี มีครอบครัวที่สมบูรณ์ มีลูกมีหลานให้แม่เลี้ยง"

"การที่เราได้อยู่กับคนที่รักแล้วมีความสุขก็เป็นครอบครัวที่สมบูรณ์ได้ไม่ใช่หรือครับ"

ผมถามกลับเสียงสั่น แม่เบือนหน้าหลบแล้วเดินหนีไป ผมได้แค่มองท่าทีนั้นอย่างปวดใจ

"แม่ให้เวลาอิงไปคิดดูดีๆ อีกที"

ทั้งที่อยู่ในบ้าน แถมฝนก็หยุดตกไปนานแล้ว แต่ทำไมผมถึงหนาวแล้วก็เปียกไปหมดแบบนี้


........


ผมไม่แน่ใจว่ายืนอยู่ที่เดิมนานเท่าไหร่ แต่อ้อมแขนที่โอบมาจากด้านหลังก็ทำให้ผมรุ้สึกตัว และเมื่อผมเอี้ยวตัวไปมองก็เห็นใบหน้าคุ้นเคยที่กำลังมองมาอย่างห่วงใย

"อิงอิงไม่เป็นไรนะ"

เสียงหวานของอ้อนที่ดังขึ้น ทำให้ผมเม้มริมฝีปากของตัวเองแน่น แล้วลูบผมนิ่มด้วยรอยยิ้มบาง

"อืม ไม่เป็นไรหรอก"

"ถึงแม่จะไม่เห็นด้วย แต่อ้อนเชียร์นะ อ้อนชอบพี่เล้ง"

อ้อนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสดใสเช่นเดิม ผมพยักหน้ารับ ก่อนจะปรับสติและอารมณ์ของตัวเอง แล้วเริ่มไถ่ถามสาเหตุของเรื่องนี้

"ว่าแต่แม่รู้เรื่องนี้ได้ยังไง"

ถึงแม้ว่าไอ้เล้งจะเคยมาที่บ้านหลายครั้ง แต่ผมก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรมาก หากไม่ตั้งใจจับผิดก็ไม่น่าจะสังเกตได้ และถ้าแม่รู้ก่อนหน้านี้ก็คงพูดเรื่องนี้มานานแล้ว

"ก็..."

อ้อนมีท่าทีลังเลและไม่แน่ใจ ก่อนจะดึงแขนผมขึ้นไปที่ห้องของตัวเอง และเมื่อผมได้เข้าไปอยู่ในห้องนอนของน้องสาวก็อดขมวดคิ้วไม่ได้ เมื่อเห็นภาพโปสเตอร์นักร้องแปะอยู่เต็มผนัง

"อย่าเพิ่งสนใจเรื่องของอ้อนน่า"

อ้อนทำหน้ามุ่ยคงเพราะเดาความคิดของผมได้ ผมไม่ได้ตอบรับอะไร นอกจากมองใบหน้าหวานของน้องสาวต่อ

"ก็เมื่อวานพี่ฝ้ายมาบอกน่ะสิ"

ผมนิ่งไปเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้เหนือความคาดหมายอะไร ถ้าหากจะลองไล่พิจารณาดู

"เมื่อวานพี่ฝ้ายเอาของมาฝาก แล้วก็ถามหาอิงอิงนะ จากนั้นก็พูดเรื่องพี่เล้งออกมา แบบว่าคิดว่าแม่อุ่นรู้ว่าอิงอิงกับพี่เล้งเป็นแฟนกันแล้ว"

ผมได้แต่ฟังน้องสาวเล่าเรื่องตามประสาคนพูดเก่ง ก่อนที่มือบางจะจับมือทั้งสองข้างของผมเอาไว้ด้วยสายตามุ่งมั่น

"อ้อนบอกพี่อุ้มแล้ว อิงอิงรักใครพวกเราก็รักคนนั้นด้วย แถมพี่เล้งก็หล่อมากด้วย"

"เพ้อเจ้อ"

ผมยิ้มบางมองน้องสาวที่คงตั้งใจจะทำให้ผมคลายความเสียใจลง ถึงผมกับอ้อนจะทะเลาะกันบ่อย แต่เราสองคนต่างก็รู้ดีว่ารักและเป็นห่วงกันมากแต่ไหน

"ไม่ว่ายังไงพวกเราก็รักอิงอิงที่สุดเลยน้า"

อ้อนเข้ามากอดผมอีดครั้ง ผมสูดลมหายใจเข้าลึกพร้อมกับกอดคอบอ้อมแขนเล็ก ความรู้สึกหน่วงที่ทำให้หัวใจจมดิ่งงสู่ความเศร้าก็เหมือนจะฟื้นตัวได้อีกครั้ง

"ขอบใจ"

ในยามที่ทุกข์ใจหรือมีปัญหา แค่อยากมีคนที่เข้าใจสักคนก็พอ

.

.

.

Next step loading...

Marionetta ::: มาต่อแล้วค่ะ มาพร้อมกับมาม่าอย่างที่บอก แฮะๆ ยังไงก็ฝากติดตามและเป็นกำลังใจให้ต่อไปด้วยนะคะ สามารถแนะนำและติชมมาได้ค่ะ ขอบตุณที่ติดตามมาจนถึงตอนนี้

ปล. หลังจากปล่อยให้อิงอิงโดนรังแกมานาน ก็ถึงตาอิน้องเล้งจะต้องโดนบ้าง ฮ่าๆ

[B52]

ไม่คิดว่าคุณแม่จะดราม่า เห็นรักลูกและเข้าใจลูกทุกอย่าง

[NuNam]

สงสารอิงอิง อิเล้งจะทำไงอ่ะ ลั้นลาตลอด เจอโหมดดราม่า จะแนวไหนละทีนี้เล้ง