หัวข้อ: Between us...รักข้างเดียว ►[End] - หนังสือ พร้อมส่งค่ะ

[sodaa]

เพราะมีผู้หญิงแบบฝ้ายเยอะไง ผู้ชายถึงไปคบกันเอง

[Himbeere20]

อูยยยยยยย ใจคอไม่ดี เม้นไม่ถูกเลย
ไม่ใช่ว่าคราวนี้ก็เป็นแต่พี่อิงที่กังวล แล้วนังเล้งยังชิวเหมือนเดิม คบก็ได้เลิกก็ไม่มีปัญหานะ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

นึกแล้ว ต้องเป็นฝีมือนางมารฝ้าย
จริงๆแม้ไม่มีอิง เล้งก็ไม่เอานาง
นางเสียหน้า ด่าว่า ทำร้ายอิง
ยังไม่วายมาปากเน่าปากหนอน มาฟ้องแม่อิงอีก
ไม่ได้สำนึกเลยว่า ยังไงก็ไม่ได้เล้ง
หรือถือคติ นางไม่ได้ อิงก็ต้องไม่ได้ น่ารำคาญนางมากกกกกกกกก
       
 

[iceman555]

 

[sirin_chadada]

ตั้งใจสินะฝ้าย

[mooping-7]

อิงอิงสู้ฟน้า

[ป่ามป๊ามป่ามปาม]

แม่อุ่นยอมรับรักร่วมเพศได้แต่ต้องไม่ใช่กับลูกของตัวเอง มันน่าเศร้าตรงนี้นี่แหละ ดีนะที่อิงอิงมีอ้อนที่เข้าใจ ถึงจะเพราะเห็นว่าอิเล้งมันหล่อก็เถอะ   
อิงอิงต้องสู้นะ เล้งก็ดีขึ้นมากๆแล้วด้วย การกระทำชัดเจนไปทางรักแล้ว ขอให้ผ่านเรื่องนี้กันไปด้วยดี แต่ว่าฝั่งครอบครัวเล้งจะเป็นยังไงเนี่ย จะรับได้ไหม
มีนกวนติงอิงอิงเพราะชอบแกล้งแบบเล้งปะ แบบอิงอิงน่าแกล้ง

[puiiz]

เจ็บตรงลูกคนอื่นยอมรับได้แต่ลูกตัวเองรับไม่ได้นี่แหละ   
อิงอิงสู้ต่อไปน้าาา   

[Billie]

 

 

[mystery Y]

จะดราม่าเหรอ~

[crazydoii]

อ้าว ไม่ได้เล้งแล้วพาล. เพราะแบบนี้ไง ถึงไม่มีใครเอา ฝ้าย!!!

[labelle]

อ่านรัวมากค่ะ

เล้งย้อนแย้งมากบอกเลย แต่ก็ชัดเจนในความเป็นเล้ง หล่อ รวย จะทำไรก็ได้
ชอบเล้งตรงที่ซื่อตรงกับตัวเอง ซื่อตรงกับความรู้สึก แต่ยกเว้นตอนมีนนะ

อิงมาแบบเหนือมาก เข้มไปหมด จริงจังไปหมด หน้าตายมาก 5555
แต่จริงๆ ใจดี อบอุ่น ชอบให้มุ้งมิ้ง ขี้อายด้วย

สงสารอิงนะ คิดว่าแม่จะเข้าใจ

[OoniceoO]

น่าสงสารเดียวต้องพิสูจน์ตัวเอง

[marionatte]

เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ

[k2blove]

ถึงแม้เราจะเลยช่วงที่ว่ารักใครชอบใครได้ไม่มีปัญหาแล้ว
แต่พอได้อ่านแบบนี้ก็เข้าใจทั้งแม่และอิงเหมือนกันนะ
สู้ๆ นะจ๊ะ
 

[larynx]

ตามอ่านทันตอนตึงๆพอดีเลยยย

[marionatte]

25th Step : เมื่อมีรัก มักต้องมีอุปสรรค
[Leng]



รถสวย พริตตี้แจ่ม

"มุมนี้ชัดมากครับมึง"

ผมมองไอ้เป้ถ่ายรูปพริตตี้ที่กำลังเลื้อยโชว์ความเซ็กซี่อยู่บนรถสปอร์ตด้วยรอยยิ้มขำ

"สรุปมึงจะมาดูรถหรือพริตตี้"

ไอ้แชมป์ถาม ไอ้เป้ก็ละสายตาจากแอพพลิเคชั่นกล้องในโทรศัพท์มือถือแล้วเลื่อนมามองอีกฝ่ายอย่างจริงจัง

"รถน่ะดูเมื่อไหร่ตอนไหนก็ได้ แต่พริตตี้ก็มีเฉพาะงานแบบนี้เท่านั้นแหละเว้ย"

"เออ บ่งบอกสันดานชัดเจนดี"

ผมยิ้มขำกับบทสนทนาระหว่างเพื่อนสนิทสองคน อันที่จริงพริตตี้ก็เข้าตาอยู่หลายคนแถมเจอผู้ชายหน้าตาดีเดินสวนกันให้มองเพลินตาไม่น้อย แต่ในหัวใจของผมตอนนี้มันเต็มแล้วครับ

"กูผู้ชายแท้ แมนทั้งข้างนอกและข้างใน ไม่เหมือนบางคน"

ไอ้เป้หันมาพูดกัดผมที่เอาแต่เดินเอื่อย ผมยักคิ้วกลับแบบไม่สะทกสะท้าน อีกฝ่ายเลยพูดแซวต่อ

"ตั้งแต่ได้ผัว ก็ไม่มองหญิงเลยนะมึง"

ผมยกยิ้มรับ ก่อนจะแกล้งบีบก้นของมันกลางงาน ไอ้เป้สะดุ้งก่อนจะหันมาโวยวายใส่ผมด้วยความไม่พอใจ

"ไอ้เหี้ย!"

"หึ! กูมีผัวแล้ว กำลังมองหาเมียอยู่ มึงสนใจป่ะวะ"

"ไปไกลๆ กูเลยไอ้สัตว์"

ผมมองไอ้เป้ที่เสียขวัญอย่างนึกสนุก โดยที่มีไอ้แชมป์หนุนหลังเหมือนอย่างเคย ผมไม่ใช่คนชอบแกล้งใครแต่เห็นท่าทางของมันแล้วตลกดีครับ

"น่าสนใจ ถ้ามึงเป็นเมียไอ้เล้ง กูจ่ายหมื่นนึง"

"ไอ้สัตว์! มึงก็ไปเป็นเองแล้วกัน"

ไอ้เป้หันไปว่าไอ้แชมป์ที่ยิ้มรับ ผมหัวเราะเบาๆ ถึงผมจะไม่เคยระบุตำแหน่ง พวกมันก็เข้าใจไปแล้วว่าผมตกเป็นคนที่ถูกกระทำ ซึ่งผมก็ไม่ได้เดือดเนื้อร้อนใจอะไร ในเมื่อผมหน้าตาดีแล้วยังหล่อกว่าผู้ชายหลายคนเสียอีก

คนมีเงินและหน้าตาดี ทำอะไรก็ไม่ผิดครับ

เราสามคนเดินชมงานจนทั่ว เมื่อไอ้เป้ถ่ายรูปพริตตี้จนพอใจ พวกผมก็แยกย้ายกันกลับบ้านในเวลาเกือบสี่ทุ่ม หลังจากเข้ามานั่งในรถ ผมก็ยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเพื่อติดต่อแฟนทันที และรอสายได้เพียงไม่นานอีกฝ่ายก็รับ

[ไง]

คำทักทายแบบเดิมที่ฟังประจำไม่ได้ทำให้ผมสนใจนัก นอกจากน้ำเสียงเนือยที่แปลกไปจากเดิม

"พี่อิงเป็นไรวะ"

ความเงียบเกิดขึ้นครู่หนึ่ง ผมขมวดคิ้วออกมาเล็กน้อย ถึงแม้แอร์จะทำงานจนอุณหภูมิเย็นกำลังดี แต่ผมกลับรู้สึกไม่สบายตัวนัก

"พี่อิง"

[ไม่มีอะไร กลับมายัง]

"ถามแบบนี้ แสดงว่ายังไม่ได้กลับห้องเหรอ"

[อืม]

"อ้าว! จะให้กูไปรับที่บ้านหรือเปล่า"

[ไม่ต้อง เดี๋ยวคืนนี้กูค้างที่บ้าน]

ผมนึกแปลกใจขึ้นมาอีกครั้ง เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ไอ้อิงไม่ทำตัวติดกับผมตอนนอน ตั้งแต่ที่เราสองคนเป็นแฟนกัน

"เหรอ"

[ถึงห้องแล้วโทรหากูอีกที เข้าใจใช่ป่ะ]

"อืม"

[แค่นี้แล้วกัน]

ผมยังไม่ทันได้โต้ตอบอะไร ไอ้อิงก็ตัดสายไปแล้ว ผมมองโทรศัพท์มือถือที่ตอนนี้กลับมาที่หน้าจอหลักอีกครั้ง ภาพของมันที่ผมตั้งเป็นพื้นหลังเอาไว้ ทำให้ผมจ้องเขม็งราวกับอีกฝ่ายกำลังอยู่ตรงหน้าครู่หนึ่ง ก่อนจะขับรถออกจากลานจอดรถ

เอาเถอะ..อาจจะไม่มีอะไรก็ได้...


..........


ทั้งที่ก็เป็นคอนโดของตัวเอง ห้องนอนของตัวเอง เตียงนอนของตัวเอง แต่เวลานี้กลับรู้สึกแปลกเหมือนไม่ใช่ที่ของตัวเองเลยครับ

ผมถอนหายใจพลางนอนมองเพดาน ก่อนจะขยับตัวไปมองด้านข้างที่ตอนนี้ว่างเปล่าด้วยความเหงาที่ก่อตัวขึ้น ตอนนี้ผมพอจะเข้าใจความรู้สึกของคนที่คิดถึงแฟนแล้วล่ะครับ

ผมมองเวลา และเมื่อเห็นว่ามันล่วงเลยเข้าวันใหม่แล้ว ก็เลยไม่กล้าโทรศัพท์ไปกวนให้ไอ้อิงมันด่าเล่น
แต่ถึงอย่างนั้น...

[ไง]

"พี่อิงนอนยัง"

[มีคนกวน กูเลยตื่น]

"ใครกล้ากวนมึงนอน เดี๋ยวกูจัดการ"

ผมแกล้งบอกเสียงเข้ม ถึงจะไม่เห็นหน้าแต่ผมก็มั่นใจว่ามันคงส่งสายตาดุใส่ผมแน่

[เออ ฝากตบกะโหลกแล้วบอกมันว่า นอนได้แล้ว]

"มันบอกว่านอนไม่กลับอ่ะ"

[หึ!]

ผมอมยิ้มออกมา ก่อนจะคว้าหมอนข้างมากอดเอาไว้

"พี่อิงกล่อมนอนหน่อยดิ"

[ทำไมกูต้องทำเรื่องปัญญาอ่อนแบบนั้น]

"พรุ่งนี้กูมีเรียนเช้าด้วย สงสัยไม่ได้ไปแล้วว่ะ"ที่

[หาเรื่องโดด]

"ก็ไม่เคยสนเรื่องนั้นเท่าไหร่อยู่แล้ว"

[พูดมาก นอนได้แล้วไป]

"ก็...คิดถึงมึงอ่ะ"

อีกฝ่ายเงียบไปอีกครั้ง จนผมต้องเรียกชื่อซ้ำ น้ำเสียงทุ้มที่คุ้นเคยถึงดังขึ้นต่อ

[เพ้อเจ้อ กูง่วงแล้ว แค่นี้]

"โหย...ไม่กล่อมก็ต้องบอกฝันดีหน่อยดิ"

[เรื่องมาก กวนอยู่ได้]

"พี่อิงครับ"

[ฝัมดี พอใจยัง]

"พอใจครับผม พี่อิงก็ฝันดีนะครับ"

ผมอมยิ้มเล็กน้อย เมื่อเหลือแต่เสียงสัญญาณที่ดังตอบกลับมา ผมวางโทรศัพท์มือถือไว้ที่หัวเตียง หลังจากมองตัวเลขบอกเวลา แล้วปิดเปลือกตาของตัวเองลง


..........


ผมขยับตัวลืมตาตื่นอีกครั้ง ก็ต้องเบิกตากว้างขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อไม่ได้อยู่ตามลำพังอย่างที่คิด

"มาตั้งแต่เมื่อไหร่"

ผมถามออกไปด้วยน้ำเสียงเพิ่งตื่นนอน ส่วนไอ้อิงที่ยืนมองวิวตรงระบีบงก็หันมามอง แล้วผมก็ต้องขมวดคิ้วขึ้นหลังจากได้เห็นสีหน้าของอีกฝ่าย

"ก็สักพัก สรุปว่ามึงก็โดดจริงๆ"

"เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ว่าแต่ทำไมหน้ามึงโทรมแบบนี้วะ"

ผมลุกขึ้นจากเตียงเพื่อมองใบหน้าหล่อที่ตอนนี้โทรมผิดไปจากเติมอบ่างเห็นได้ชัด ไอ้อิงก็ทำหน้านิ่งให้ผมพิจารณาแต่โดยดี

"ก็เมื่อคืนใครกวนกูตอนนอน"

"อ้าว...แค่ตีหนึ่งเองนะเว้ย แต่หน้ามึงเหมือนไม่ได้นอนมาทั้งคืน"

ผมจับใบหน้าของไอ้อิงมาหันซ้ายหันขวาอย่างข้องใจ จนมันดึงมือของผมออก แล้วเราสองคนสบตากัน

"ไปอาบน้ำไป เที่ยงแล้ว"

ผมมองไอ้อิงอีกครั้ง ก่อนจะยกอ้อมแขนขึ้นกอดคนตรงหน้าเอาไว้ อีกฝ่ายตัวแข็งวูบหนึ่ง แล้วยกมือขึ้นกอดตอบ เแรงกระชับที่แน่นขึ้น รวมไปถึงใบหน้าของมันที่ซบลงกับหัวไหล่ของผม ทำให้ผมต้องเลื่อนสายตาไปมอง ทั้งที่ตอนแรกก็แค่อยากกอดแล้วอ้อนเล่น แต่ตอนนี้ผมรู้สึกว่ามันต้องมีอะไรสักอย่างแน่

ไม่ว่าจะเป็นสีหน้าและท่าทีเบื่อชีวิตแบบนั้น มันไม่เหมือนไอ้อิงที่ผมรู้จักเลย

"มึงเป็นอะไรวะ"

"เปล่า"

ผมเลื่อนมือที่กอดเอวของมันข้างหนึ่งขึ้นมาลูบหัวของคนที่ยังซบใบหน้าลงกับหัวไหล่ของผมอยู่เบาๆ ไอ้อิงกดจูบที่ต้นคอของผม ก่อนที่มันจะดึงตัวเองออกมาจากอ้อมแขนของผม

"มัวแต่โอ้เอ้อยู่นั่นแหละ ไปได้แล้วไป"

ไอ้อิงส่งสายตาดุมาให้เล็กน้อย และไม่ทันที่ผมจะได้โต้ตอบอะไร มันก็ก้าวฉับออกไปจากห้องนอนเหมือนหนีเจ้าหนี้

ผมมองตามแผ่นหลังที่หายไปหลังบานประตูครู่หนึ่ง ก่อนจะจำใจเดินเข้าห้องน้ำ ยังมีเวลาอีกเยอะที่จะหาคำตอบกับสิ่งที่ผมกำลังสงสัยอยู่


.........

[marionatte]

"วันนี้ฝีมือตกนะ"

ผมแกล้งว่า พลางมองคนที่นั่งกินผัดมักกะโรนีไปด้วย ไอ้อิงเลื่อนสายตามองด้วยแววตาไร้อารมณ์และทำให้ใบหน้าโทรมดูหม่นหมองมากกว่าเดิม

"อืม"

 ไอ้อิงมองผมเล็กน้อย แล้วกินอาหารของตัวเองต่อ ผมนึกฉงนกับผลตอบรับที่ซึมกะทือของอีกฝ่าย ตั้งใจจะยั่วให้มันด่าเล่น แต่มาเจอแบบนี้ผมเริ่มรู้สึกเครียดขึ้นมาแทน

"วันนี้กูยังไม่เห็นมึงยิ้มเลย"

"กูไม่ได้บ้า"

"อ่าฮะ ไม่บ้าแต่ถ้ามีความสุขก็ยิ้มได้หรือเปล่าวะ"

ผมเลิกคิ้วมองคนตรงหน้า ก่อนจะส่งยิ้มไปให้ มันไม่ได้ยิ้มตอบแต่ก้มหน้าหลบ

ผมมองท่าทีนั้น ก่อนจะโน้มตัวไปจับมือที่กำลังตักมักกะโรนีของมันเอาไว้ ไอ้อิงมองผมด้วยความสงสัย

"ตอนนี้อยู่กับกูแล้วไม่มีความสุขเหรอ"

ผมถามเสียงเรียบ ถึงมันจะชอบทำหน้าไม่พอใจหรือหงุดหงิดออกมา แต่ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกแย่เท่ากับสีหน้าไร้ความรู้สึกแต่สายตาหม่นหมองแบบนี้

"ถึงกูจะไม่ฉลาดแต่ไม่ได้ตาบอดนะพี่อิง"

ผมปล่อยมือของมันออก ก่อนจะกลับมานั่งลงบนเก้าอี้ของตัวเองอีกครั้ง ไอ้อิงมองหน้าผมครู่หนึ่ง ก่อนที่มันจะวางช้อนกับส้อมที่ถืออยู่ลง

"ตอนนี้เรากำลังมีปัญหา"

ผมเลิกคิ้วขึ้นรับ พลางกินมื้อเที่ยงของตัวเองอย่างไม่รีบร้อน สายตาก็ทอดมองคนตรงหน้าพลางรับฟังอย่างสงบ ทว่าภายในใจเริ่มครุ่ยคิดถึงเรื่องที่อีกฝ่ายกังวล

ไอ้อิงทำท่าคิดหนักออกมา คิ้วขมวดเข้าหากัน ก่อนสายตาที่ไม่สดใสจะเต็มไปด้วยความไม่มั่นใจ ผมมองท่าทีของอีกฝ่ายอย่างข้องใจ

ปัญหาอะไรที่ทำให้มีนต้องเครียดขนาดนั้น...

"แม่รู้เรื่องที่กูกับมึงเป็นแฟนกันแล้ว"

"อ่า..."

ผมยึกประหลาดใจครู่หนึ่ง ก่อนจะวางช้อนและส้อมที่ตัวเองถืออยู่ลง เวลาของมื้อเที่ยงคงจบลงแล้ว

"มึงบอก?"

"เปล่า เพื่อนกูบอก"

"พี่กลม?"

ผมนึกถึงใบหน้ายิ้มแย้มและเป็นมิตรของคนที่พูดถึง ท่าทางอัธยาศัยดีแบบนั้น ก็คงไม่แปลก ถ้าหากจะเผลอหลุดปากออกไป

"ไม่ใช่ ฝ้ายเป็นคนบอก"

"ฝ้ายไหน"

ไอ้อิงมองผมนิ่ง ผมเองก็ไม่ได้หลบสายตาพร้อมกับพยายามนึกถึงเจัาของชื่อไปด้วย แล้วไม่ทันได้นึกออก อีกฝ่ายก็เฉลยออกมา

"คนที่ทำให้กูมาเจอมึงไง"

"อ้อ..."

เพื่อนของมันที่ผมเคยทำไม่ดีเอาไว้แล้วก็จำไม่ได้นั้นเอง ไอ้อิงถอนหายใจออกมา  ก่อนจะพูดต่อด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก

"แม่กูไม่ยอมรับมึง"

ผมเข้าใจทุกอย่างที่สงสัยในทันที เมื่อวานในขณะที่ผมกำลังเพลิดเพลินอยู่กับงานแสดงรถยนต์พร้อมกับเพื่อน ไอ้อิงคงเจอศึกหนักไม่น้อย

"แล้วทำไมเพิ่งมาบอกตอนนี้วะ เราเป็นแฟนกัน มีอะไรก็ต้องบอกกันดิ"

ผมอดไม่ได้ที่จะว่ามัน ทั้งที่เมื่อวานก็คุยกันตั้งหลายรอบ แต่อีกฝ่ายก็เอาแต่เก็บเรื่องเงียบ

นี่เป็นครั้งแรกเท่าที่ผมจำได้ที่ไอ้อิงเถียงไม่ออก คนตรงหน้ายอมรับด้วยความเงียบ ใบหน้านิ่งเฉยราวกับมีหมอกทะมึนรายล้อมมากกว่าเดิม

"แม่อุ่นจะให้กูเลิกกับมึงใช่ป่ะ"

ผมถามตามตรง ในเมื่อเรื่องมาถึงตรงนี้แล้ว ก็เดาได้ไม่ยาก ให้ตายสิ! นึกไม่ถึงเลยว่าชีวิตจะต้องมาเจอปัญหาแม่สามีไม่รักเนี่ย

"อืม แต่กู..."

"พอเลยพี่อิง กูจจะจัดการเรื่องนี้เอง"

ผมมองไอ้อิงอย่างจริงจัง มันมีท่าทีงุนงงและแปลกใจ ผมลุกขึ้นจากที่นั่งของตัวเองไปยังฝั่งตรงข้าม แล้วจับมือทั้งสองข้างงของมัยเอาไว้

"อันที่จริงกูตั้งใจจะทำให้ดีกว่านี้ พิเศษกว่านี้ รอเวลาที่เหมาะสมกว่านี้ แต่ตอนนี้ก็คงทำแบบนั้นไม่ได้แล้ว"
ไอ้อิงมองผมด้วยแววตาแปลกใจ สายตาของเราสบกัน ก่อนที่ผมจะยกมือที่จับเอาไว้ทั้งสองข้างจรดที่ริมฝีปากของตัวเองอย่างอ่อนหวานแล้วส่งยิ้มให้

"กูรักพี่อิงนะครับ"

ไอ้อิงเบิกตากว้าง ผมมองท่าทีนั้นไม่ละสายตา ทั้งที่อยากจะทำเซอร์ไพรซ์หคืออะไรที่โรแมนติกกว่านี้ แต่ตอนนี้คือเวลาที่ควรเอ่ยคำนี้ออกมามากที่สุดแล้ว

"กูไม่ได้ต้องการกักขังหรือเหนี่ยวรั้งมึงด้วยคำว่ารัก แต่ความรู้สึกตอนนี้มันเป็นแบบนั้นจริงๆ แล้วกูก็จะไม่ยอมให้ใครมาทำลายมันลง แม้แต่แม่อุ่นก็ตาม"

"...เล้ง"

"พี่อิงไม่ต้องคิดมาก กูจัดการเรื่องนี้ได้แน่"

ผมส่งยิ้มหวานสำทับเพื่อยืนยันคำพูดของตัวเองอีกครั้ง ไอ้อิงยังคงนั่งนิ่งมองผมอยู่ด้วยความตกตะลึง

"เชื่อใจเล้งนะครับ"

"อืม"

ไอ้อิงคลี่ยิ้มได้ในที่สุด ผมลอบถอนหายใจออกมา ก่อนจะก้มลงไปประทับจูบอย่างลึกล้ำเพื่อยืนยันสัญญาในครั้งนี้ พลางครุ่นคิดถึงสิ่งที่ต้องทำไปด้วย

เรื่องภายในระหว่างแม่กับลูกคงต้องเก็บไว้ก่อน ตอนนี้ควรจัดการปัญหาภายนอกที่อาจจะทำให้เรื่องแย่ลงกว่าเดิม

ฝ้าย...

ผมไม่รู้หรอกว่าอีกฝ่ายเป็นใคร มาจากไหน และทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร ถึงแม้เพื่อนของไอ้อิงคนนี้จะเป็นต้นเหตุที่ทำให้ผมกับมันได้เจอกัน แต่ผมจะไม่ยอมให้เธอเป็นสาเหตุให้เราสองคนต้องเลิกกันเด็ดขาด


.........


หลังจากวางแผนการคร่าวๆ เอาไว้ในใจ ผมก็ถามเรื่องราวของฝ้ายจากไอ้อิง สิ่งที่ถูกถ่ายทอดออกมา ไม่ได้ทำให้ผมแปลกใจอะไรนักรวมไปถึงเรื่องส่วนตัวหลายอย่างเกียวกับผมก่อนหน้านี้ที่มันรู้มาจากเพื่อนคนนี้

"เพื่อนมึงเป็นดาวคณะเหรอ"

ผมมีเหตุให้นอนกับผู้หญิงไม่บ่อย แต่ถ้าเป็นช่วงที่เล่นเกมสอยดาวก็คบอยู่หลายคน ถึงตอนนี้จะจำได้บ้างไม่ได้บ้างก็ตาม แถมหลังจากที่ผมเพิ่งจบเกมได้พักหนึ่ง ผมก็เจอกับไอ้อิง

"เกี่ยวอะไรกับดาวคณะ"

ไอ้อิงมองผมอย่างสงสัย ผมเลยจำเป็นต้องแฉวีรกรรมของตัวเองที่ไม่อยากให้มันรุ้สักเท่าไหร่ออกมา

"ก็มีช่วงนึงกูฟันดาวตณะเล่น เผื่อเพื่อนมึงเป็นหนึ่งในนั้น"

ไอ้อิงตาวาวขึ้นมาด้วยความไม่พอใจ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรออกมา ผมส่งยิ้มเจื่อนแล้วรีบแก้ตัวให้ตัวเองทันที

"เรื่องไม่ดีแบบนี้ ก็สัญญาว่าจะไม่ทำอีกแล้วไง ตกลงแล้วเพื่อนมึง?"

"เปล่า เท่าที่จำได้ ฝ้ายไม่ได้เป็นดาวคณะ"
"อ่าฮะ"

ผมได้แต่ขบคิดอยู่ในใจ การที่มาคร่ำครวญกับไอ้อิงว่าผมฟันเธอทิ้งนั้นสร้างความงุนงงได้ไม่น้อย และเมื่อไอ้อิงเอารูปผู้ต้องหาให้ผมดู ผมก็ต้องกะพริบตาปรับความทรงงจำยกใหญ่

ใบหน้าหวานที่แต่งแต้มเครื่องสำอางค์อย่างลงตัว รอยยิ้มสดใสที่ฉายอยู่ในภาพ ทำให้เธอดูน่ารักและมีเสน่ห์พอสมควร แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความรู้สึกในใจของผมเปลี่ยนไป

"กูจะไปลองคุยกับเพื่อนมึงก่อนแล้วกัน จะได้ไปขอโทษกับเจ้าตัวโดยตรงเลยด้วย"

"ถึงไม่อยากจะไปด้วยแต่กูว่าง"

"ไม่ต่องห่วง พี่อิงแค่คิดเรื่องทำอาหารให้กูกินก็พอ"

"หึ! ประสาท ใครจะไปห่วงคนนิสัยเสียอย่างมึงกัน"

ผมยิ้มรับคำว่านั้น ก่อนจะจับใบหน้าของคนที่กำลังนั่งอยู่ข้างกันด้วยมือทั้งสองข้าง แล้วจุ๊บที่ริมฝีปากตรงหน้าเบาๆ

"ไม่ได้ห่วงแต่โคตรรักเลยใช่ป่ะ"

"เพ้อเจ้อ น่ารำคาญ"

ไอ้อิงขมวดคิ้วแน่นแล้วลุกหนีไปทางอื่น ถึงอีกฝ่ายจะมีสีหน้าเหมือนหงุดหงิดใจแต่แก้มที่กำลังแดงระเรื่อนั่น ก็ทำให้ผมยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี

.

.

.


Next step loading...

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ฝ้าย นี่ยังไง ดาวคณะก็ไม่ได้เป็น 
เพราะเล้งเคยฟันดาแต่ดาวคณะ 
เล้ง จำฝ้ายไม่ได้ หรือฝ้ายแอบรักเล้ง แล้วมโนไปเอง 

แต่ชอบเล้ง ที่พอรู้เรื่องว่าแม่อุ่นให้เลิกกัน
ก็ไม่ยอมเลิกกับอิงตามที่แม่ต้องการ ไม่โมโห
แต่ถามสาเหตุ  แล้วคิดแก้ปัญหาด้วยตัวเอง ยอดมาก 
       
 

[Bronc]

ฝ้ายมโนไปเองใช่ไหมเนี่ย เล้งไม่มีทีท่าว่าจำได้เลย
อย่างนี้ต้องสั่งสอน

[B52]

รอดูผลงานเล้ง

[Pa'veaw]

ฝ้ายนี่อะไรยังไง ชอบเองมโนเองรึป่าวจ๊ะ

รอดูเล้งว่าจะทำยังไงให้แม่ของอิงยอมรับ

[puiiz]

 

[larynx]

รอดูผลงานนังเล้ง

[k2blove]

สู้ๆ นะอิง

[iceman555]

 

[ป่ามป๊ามป่ามปาม]

ไม่น่าเชื่อว่าจะมาถึงจุดที่คิดว่าอิเล้งมันน่ารักอะ อ้อนแฟนเหลือเกิน อีกคนก็น่าแกล้ง น่าหยอก น่ารักจังว้อย 
ในที่สุดก็สารภาพรักสักที อิงอิงไม่ต้องรอแล้ว 
แม่อุ่นอย่าใจร้ายกับอิเล้งเลย แต่เอาคืนแทนลูกชายแม่ให้หนักๆนะคะ 

[Himbeere20]

จริงจังขนาดนี้ ขอเป็นกำลังใจ ให้น้องเล้งชนะใจแม่ปั๋วได้เร็วๆนะจ๊ะ
ส่วนฝ้ายคงไม่มีปัญหา.....มั๊ง

[kenghan]

สู้ๆ อิงอิง  เล้งจัดฝ้ายหนักๆเลย

แอบคิดว่าที่แม่อุ่นไม่ชอบเล้งมาจากฝ้ายไปพูดไรด้วยไหม

[crazydoii]

ลุ้นๆๆ จะเป็นไงต่อ,,,