หัวข้อ: รักเอย : จริงหรือที่ว่าหวาน ? หรือทรมานใจคน

[dokjarn]

 

 

หวานแบบจะหยุดกินน้ำตาลซะสามวัน

ชอบครับเขียนแบบนี้ก็พอแล้ว

ฉากอย่างว่า จินตนาการ เอาเองได้ อิ อิ

ทำเหมือนมีประสบการณ์งั้นแหละ..ก๊ากก..ก๊ากก

บทเดียว สองตอน ยาวได้อารมณ์กำลังดีเลยครับ

ขอบคุณ ชอบ

 
 

[peemakarn]

พี่โน้ตขา แต่ละคำที่พูดเนี่ยหวานได้อีกนะคะ
อิอิ ถ้าพีมเป็นโอห์มคงเขินบิดม้วนไปเลยอ่ะ

คุณราชบุตรแต่งได้ดีมากค่ะ ภาษาสวยจัง
อ่านแล้วลื่นไหล สื่ออารมณ์ได้ดีมาก

อยากจากดบวกให้จังเลย แต่จำนวนโพสยังไม่ถึงค่ะ
ตอนนี้เอาเป็นกำลังใจจากคนอ่านไปก่อนนะคะ
ไว้โพสถึงเมื่อไหร่ ค่อยว่ากัน อิอิ

ส่วนเรื่องระหว่างโน๊ตกับอาร์มนั้น
โดยส่วนตัวชอบอาร์มค่ะเพราะคิดว่า
ความรักของอาร์มมันยิ่งใหญ่
เหนือคำบรรยายจริงๆๆ
พูดไปพูดมาก็คิดถึง อาร์ม โก โอ๋ แดน แห่ง
รักฤาผูกพันก็เจ็บปวดเท่ากันจังเลยค่ะ

[zandwizz]

รีบน

จิงคับบบบ

อยากได้รวมเล่มที่มีเพียงเล่มเดียวจิง ๆ

เอิ๊กกกกกกก

[anata9]

อ่านแล้ว ยังบอกไม่ได้ว่าชอบใครครับ

ผ่านมาสิบตอน ในปัจจุบันจะมีเฉพาะบทพูดของ โอห์ม เท่่านั้น เลยไม่รู้ว่าปัจจุบัน โน๊ต เป็นอย่างไร

ส่วนในอดีต ชอบ โน๊ต ครับ แม้จะออกเชิงเจ้าชู้ (หรือไม่ก็เพราะกลัวว่าความลับที่ตัวเองเป็นแตก) แต่กับแจง ก็บอกแจงไปตรง ๆ ว่าเป็นแค่เพื่อน ส่วนกับโอห์ม ก็บอกไปตรง ๆ ว่ารัก ตรงไปตรงมาดีครับ

แต่ตอนนี้เทใจไปที่ "โน๊ต" หละ อิอิ แม้จะไม่รู้ว่าปัจจุบันเป็นอย่างไร แต่เพราะรักโอห์ม เลยทุ่มเทกับโอ๊ตมาก
 

[charus]

อ๋อยยยยยยยยยย

มดขึ้นเต็มเลย
 

[sakiko]

ให้ได้เจอกันซะทีเถอะคร้าบบ
ลุ้นจนทุรนทุรายแร้วววว 

^
^
^

เหงด้วย อย่าง แรง

ช่วยๆๆๆๆๆ      

[RAJCHABUT]

เข้ามาบอกว่า . . .

เม๊า . . . เมา

พรุ่งนี้อาจไม่มาต่อ  เพราะไม่มีสต๊อค


. . . นิยายถ่ายทอดสด . . . ก็แบบนี้แหละครับ


คาดว่าเรื่องนี้จะหวานไปจนจบ . . . หาก

คนเขียนไม่อกหักเสียก่อน  อิอิอิ

[kit]

วั้ย ค่ะ หึหึ
ขอบคุณนะคะ คุณ ราชบุตร

[mecon]

หวานมากกกกกกกกกกกกกกกคะพี่โน๊ต
บรรยายฉากเอ็นซีได้หวานหยด ทั้งคำพูดของพี่โน๊ต สำนวนภาษา
อ่านแล้วสะท้อนภาพได้เป็นฉากๆเลยคะ เลิศ!!!
คำพูดของพี่โน๊ตไม่ใช่แค่เพียงลมปากเท่านั้น แต่แบบว่ามันสะท้อนตัวตน
และการกระทำ ยิ่งอ่านก็ยิ่งอิจฉาไอ้ตัวเล็ก
ส่วนกิริยาเจ้าโอห์มเรียกได้ว่า สะดีดสะดิ้งพอเป็นพิธี อั๊ยยย
นางเอกช่องเจ็ดมาก 55 แต่ว่าน่ารักเอาโล่ห์

 “ไม่ ว่าตอนนี้หรือตอนหน้า  หัวใจพี่เป็นแบบนี้เสมอ  หากอะไรก็ตามที่ทำให้โอห์มกับพี่ต้องจากกัน  พี่สัญญานะ  ว่าพี่จะตามหา  จะเฝ้ามองโอห์ม วันไหนที่โอห์มไม่มีใคร  วันไหนที่โอห์มอยากเจอพี่  พี่จะไปอยู่ตรงหน้าโอห์ม  สิ่งแรกที่พี่จะทำ  พี่จะกอดโอห์มเอาไว้แบบนี้  พี่จะกอดหัวใจของพีเอาไว้  พี่สัญญา”
ซึ้งอ่ะ

ขอบคุณคะคุณราชบุตร  คนเขียนเมา คนอ่านก็อยากเมาด้วย

[un_john2006]

 




 



 



  .


อยากมีรักอย่างงี้บ้างจังเลย

[namtaan]

โน้ตเท่าที่รู้จักคือความรักและความเสียสละ
โอห์มคือผู้ผิดหวังและผู้รอคอยอยู่ลึกๆ
แต่ไม่รู้ว่าท้ายที่สุดโอ๊ตคือผู้ที่จะเติมเต็มทุกสิ่งทุกอย่างให้สมบูรณ์หรือเปล่า

ที่แน่ๆ คือ ตอนนี้หวานเหลือเิกิน ก้อหวานกันขนาดนี้ เวลาจากกันที่ผ่านมาโอห์มถึงแย่ไง

ลุ้นๆอย่าให้คนแต่งอกหักเลย 

ปล ขออนุญาตคุณราชบุตรทั้งเมนท์และกดบวกจ้า 

[maggy]

ชอบนะคะที่ฉากไม่ต้องอลังการมาก(สำหรับเรื่องนี้)(งืออออ แต่ถ้าใครว่าอลังการมากๆดีกว่าก็ขอโทษนะคะ)
เพราะเรื่องนี้ให้อารมณ์อบอุ่นอะค่ะ ถ่ายทอดความรักของคนๆนึงที่จะให้กับคนๆ มันสวยงามอะค่ะ
ชอบตรงภาษานะคะ หวานจริงๆเลยค่ะ โห ถ้าชีวิตจริงมีคนมาพูดแบบนี้ด้วยนี้ เขิลตายเลย
แต่ถึงหวานยังไงถ้าไม่ได้ออกมาจากใจก็คงไม่มีความหมายอะไร พี่โน๊ตรักโอห์มได้มากมายจริงๆ
ส่วนเรื่อง อาร์มกับพี่โน๊ต อืม ขออ่านต่อไปอีกซักหน่อยดีกว่าค่ะ
ตัดสินใจยังไม่ได้อะค่ะ
ทั้งสองคนล้วนมีความรักที่สุดยอดมากๆ
เป็นกำลังใจให้นะคะ

[zandwizz]

รอ รอ รอ .....

เอิ๊กกกกกก

อ่านท่อนการจากลา แล้ว เหมือนดูรักแห่งสยามเลยเนอะ

โอม เพี้ยง ขออย่าให้อกหักเล๊ย....

[Ploy-Tawan]

รักเอย รักนี้เคลือบคาราเมลหรือเปล่าคะ หวานหยดย้อย หวานจนอ่านแล้วจะเป็นเบาหวานตาย
มีภาษาในเรื่องบางถ้อยคำ ไม่ทราบว่านำมาจากเพลงล้อมใจด้วยรักหรือเปล่า เคยได้ยินตอนเด็ก

ล้อมดวงตะวันด้วยผืนฟ้า
ล้อมสายธาราด้วยคลื่น
ล้อมกลางวันด้วยกลางคืน
ล้อมกองฟืนด้วยกองไฟ
ล้อมกายเธอด้วยกายฉัน
ล้อมดวงใจคงมั่นด้วยใจ
ล้อมวันเวลาด้วยสายใย
ล้อมรักให้ด้วยรักเธอ...

ขออวยพรให้คุณราชบุตรมีรักที่หวานหยดย้อยไปนานๆ ไม่สิ้นสุด นิยายเรื่องนี้จะได้หวานตามอารมณ์คนแต่ง (หวานแบบดึงมาจากชีวิตจริงหรือเปล่าคะเนี่ย) 

[RAJCHABUT]

^

^

ครับ . . . ส่วนหนึ่งของเพลงประกอบภาพยนตร์

. . . จากวัน  ที่เหลืออยู่ . . .

http://media.imeem.com/m/of7bmqLpIJ

ตอนที่ ๑๑

   ผมจัดเวลาเรียนสำหรับโอ๊ตเป็นเวลาสองชั่วต่อวัน  เพราะไม่อยากให้หนักมากเกินไป  สำหรับคนที่ไม่มีพื้นฐานมาก่อนเลย  การสอนของผม  จะแตกต่างจากคนอื่น ๆ  เพราะผมเริ่มจากการที่ถามเอากับโอ๊ตว่าอยากรู้อะไร    เพราะผมคิดว่า พื้นฐานแบบเริ่มต้น  อย่างภาษาไทยที่หัดเรียนตั้งแต่ ก.เอ๋ย  กอ ไก่  คงใช้ไม่ได้

   การเรียกขนานสถานที่มันสำคัญกว่าสำหรับคนที่ไปใช้ชีวิตเมืองนอก   โอ๊ตบอกกับผม  ว่าอยากรู้เกี่ยวกับการใช้ชีวิตประจำวันมากกว่า  ซึ่งมันก็ตรงกับใจผม  ที่คิดว่า  อย่างน้อยที่สุด  โอ๊ตน่าจะได้รู้ว่า  แอร์พอร์ต  คนเยอรมันเรียกอะไร  สถานีรถไฟ  คนเยอรมันเรียกแบบไหน  เพราะเมื่อถึงเวลาที่ไปที่โน่น  จะหาคนเยอรมันที่พูดภาษาอังกฤษน้อยมาก  เพราะเยอรมันเองคิดเสมอว่าตนเองก็เคยเป็นที่ ๑ ในโลกมาก่อน

   การเรียนรู้ . . .

   . . . ควรเริ่มจากสถานที่จริงมากกว่า

   สิ่งเดียวที่ผมทำ  และสอน  เป็นได้แค่แนวทางมากกว่า แล้วการเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนแค่ปีเดียว  อาจไม่มีผลมากนัก  เพราะอาจจะไม่ได้อะไรกลับมาเลยนอกจากประสบการณ์ในการใช้ชีวิตกับครอบครัวที่เราไม่เคยรู้จักมาก่อนในชีวิต

   “อาโอห์มเข้าไปข้างในเหอะ โอ๊ตกลับเองได้”   ไอ้ตัวแสบบอกผม  เมื่อผมไปรับบอร์ดดิ้งพาสจากสายการบินเรียบร้อยแล้ว

   “อีกตั้งชั่วโมงกว่า  ยังไม่รีบ” 

   “อาไม่รีบแต่โอ๊ตดิ  ต้องรีบ”

   “รีบก็ไปสิครับ  ใครใช้ให้ตามมาละครับ”  ผมมองหน้ามัน 

   “นั่นคนเรา  จะทิ้งไปสมุยสองคืนยังมีหน้ามาไล่เราอีก”

   “ต้องไปแก้ปัญหาลูกค้า  ไม่งั้นไม่อยากไปหรอก  ร้อนจะตายทะเลน่ะ”   ผมชอบทะเล  แต่ชอบทะเลหน้าฝน  มากกว่าหน้าร้อน  เพราะผมชอบมองเม็ดฝนที่หล่นไล่ระดับในทะเลมากกว่าที่จะไปนอนอาบแดดริมหาด

   “อยากไปด้วยจังเลย  เกิดมายังไม่เคยไปสมุยเลย”

   “แล้วไม่บอก”

   “ไม่อยากรบกวนอาโอห์ม   อีกอย่าง   ไม่อยากเที่ยวกับคนแก่”  มันหันมาทำหน้าทะเล้นใส่ผม 

   รอยยิ้ม  ความสดใส  ขี้เล่นตามวัยของโอ๊ต  ทำเอาผมอดหลงรักไม่ได้  ผมไม่รู้ว่าทำไม  ผมชอบมองรอยยิ้มนั้น  อาจเพราะว่า  ทุก ๆ  ครั้งที่ผมมองโอ๊ต  ผมจะเห็นตัวเองในช่วงวัยเด็กตามมาเสมอ  วัยที่สนุกสนานร่าเริง  มีเรื่องให้คิดมากมายเหมือนวัยทำงาน

   “ตกลงเดี๋ยวกลับยังไง”  ผมไม่วายอดห่วงไอ้ตัวแสบ

   “กลับถูกน่าอาโอห์ม”

   “รู้ว่ากลับถูก  แล้วกลับยังไงล่ะ”

   “ก็นั่งรถวนที่หน้าเทอร์มินัล  ไปที่ศูนย์ขนส่ง  โอ๊ตก็นั่งรถตู้ไปลงที่เซ็นทรัลลาดพร้าว  แล้วค่อยกลับคอนโด  เห็นมะ  ไม่เห็นจะยากเลย”  ผมยืดอก

   “ดีมาก  หายห่วง”

   “จะห่วงทำไม  พ่อโอ๊ตยังไม่ห่วงเลย   ตั้งแต่วันที่อาโอห์มเอาโอ๊ตไปปล่อยที่บางนา  พ่อไม่เคยโทรหาโอ๊ตเลย  พ่อนะพ่อ  กลับไปต้องชำระความกันหน่อยแล้ว”

   ผมยิ้ม  คำพูดคำจาของโอ๊ต  ไม่แตกต่างจากใครบางคน . . .

   สิ่งที่โอ๊ตบอก  ผมรู้ดี  พี่โน้ตหรือจะไม่ห่วงไอ้ตัวแสบ   ห่วงอยู่และห่วงมาก  แต่พี่โน้ตคงรู้ว่าผมไม่มีวันปล่อยให้หัวใจดวงนี้ต้องหล่นตกพื้นแน่ ๆ   อย่างไรเสียผมจะต้องดูแลหัวใจที่พี่โน้ตส่งมาหี้กว่าที่พี่โน้ตเคยดูแลผม

   “งั้น  อาโอห์มลงไปที่เล้าจน์ดีกว่า  โอ๊ตจะได้กลับ”

   “โอเคกลับ  เดินทางปลอดภัยนะครับ  คุณอาที่ร๊ากกกกกกก”  มันอ้าแขนมาโผกอดผมเอาไว้

   ผมกอดมันตอบ  ตามธรรมเนียมชาวตะวันตกที่ชอบร่ำลากกันด้วยการกอด หัวใจเต้นแรงจังวุ้ยโอห์ม   ผมรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ  ก่อนที่จะตบไหล่โอ๊ตมันเบา ๆ  . . .

   ผมโชว์บอร์ดดิงพาสก่อนที่จะเดินจากชั้นสี่ลงมาที่ชั้นสองของสนามบิน  ก่อนที่จะแยกไปทางซ้ายมือ  จุดหมายปลายทางอยู่ที่ห้องรับรองลูกค้าของสายการบินที่อยู่ตรงกันข้ามกับประตูขึ้นเครื่องของผมในไฟลท์นี้

   ทันทีที่เข้าไปในเล้า  สายตาของผมไปสะดุดกับคนสองคน   ผู้ชายสองคน  ผมเหมือนคุ้นหน้า  หากแล้ว  ผมยิ้มกับตัวเอง  เมื่อนึกขึ้นได้ว่า  คนสองคนที่ผมเห็นในเวลานี้    คือสองคนที่ผมเจอที่สตาร์บัคเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมา

   คนที่นั่งหันมาทางผม  มองผม  แววตาของเขาก็แปลกใจไม่ต่างไปจากผมหรอก  ผมยิ้มให้บาง ๆ  เขายิ้มตอบทักทาย  หากผมจำไม่ผิด . . .

   . . . เขาชื่อ  อาร์ม

   ผมเดินมานั่งที่เบาะฝั่งตรงกันข้าม  ก่อนเดินหยิบอาหารรับรองที่ซุ้มอาหาร ตักเอาขนมมาสองสามชิ้น  พร้อมทั้งน้ำผลไม้  ก่อนกลับมานั่งที่เดิม  รอเวลาบอร์ด . . .

   “ใจคอจะไปกันสองคนเลยเหรอพี่อาร์ม” 

   ครู่ใหญ่ต่อมา  ผมได้ยินเสียงทักทายจากคนที่เดินมาตรงเข้าทักทายโอ๋กับอาร์มที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว   

   “ไอ้แดน . .” 

   ผมมองผู้ชายอีกคนที่นั่งลงใกล้ ๆ  โอ๋    ได้ยินชื่อมาตั้งแต่วันนั้น  เพิ่งเห็นตัวจริงก็ตอนนี้นี่เอง    ผมมองชายรูปร่างสูงร้อยเจ็ดสิบกว่า ๆ  ใบหน้าคมคายทีเดียว

   แปลกดี . . . 

   อะไรไม่รู้ในช่วงเดือนเดียวกัน  ผมเจอเหตุการณ์แบบนี้สองครั้งแล้ว   คนที่มาใหม่  ตรงดิ่งไปนั่งโซฟาตัวเดียวกันกับอาร์ม

   “เออ  ผมเองพี่อาร์มนะพี่อาร์ม  หายไปสองปี  พอกลับมาชวนแต่พี่โอ๋เท่านั้น  ทีกับผมไม่สนใจเลยนะ” 

   “โทษที  พอดีไอ้เหี้ยนี่ลากไปเที่ยว” 

   “สัสสสสส  อย่ามาโยนขี้”

   “หรือไม่จริง  ใครชวนกูไปทะเล”      อาร์มจ้องหน้าเพื่อนเอาไว้

   “แล้วใครออกตังค์”

   “เหี้ยนี่  กูตามเก็บคอยดู”

   “เสียใจเพื่อน  เมียให้ใช้อาทิตย์ละพัน”

   ผมอดที่จะยิ้มกับการทุ่มเถียงกันของสองคนไม่ได้  บางครั้งการเถียงกันในเรื่องไร้สาระ  นำมาซึ่งความสนิทสนมกลมเกลียวกันมากยิ่งขึ้น  ผมไม่รู้หรอกว่าความสัมพันธ์ของแต่ละคนมากน้อยขนาดไหน  แต่จากการพูดจา  ผมเดาเอาว่า  อย่างน้อยที่สุด ทั้งอาร์มและโอ๋ น่าจะสนิทกันมากกันทีเดียว

   “พี่สองคนนี่จะทะเลาะกันจนแก่เลยใช่มั้ยครับ . .

   “. . . พี่อาร์มเอาแลปท้อปไปด้วยเหรอ”

   “อืม  พกตลอด  เดี๋ยวเขาสั่งงาน  ไม่รู้เรื่องซวยอีก  แล้วไอ้นี่สั่งจัง  ให้เอาไปด้วย  เครื่องเก่าก็ได้  มันอยากให้เอาไป  ไม่รู้จะให้เอาเครื่องเก่าไปทำไม”

   “ก็เครื่องโน่นมันใหม่  ไม่อยากเอาไปเจอไอทะเล”   

   “เครื่องนี้ที่เอาไปปายก่อนไปนอกป่ะพี่”

   “ใช่  ทำไมเหรอ”

   “ป่าว ๆ  พี่ฟอร์เมทมันบ้างป่ะ” 

   “ไม่มีนี่  ไม่เคยฟอเมท  ไม่มีปัญหาฟอเมททำไม”

   “สาธุ  ขอให้อยู่เหอะ”  ผมเห็นแดนยกมือไหว้ท่วมหัว  นึก ๆ  ไป  ก็แอบอิจฉาทั้งสามคนไม่ได้  อย่างน้อยที่สุด  พวกเขามีเพื่อน  สำหรับผม  แทบจะไม่มีเพื่อนที่เมืองไทยที่ติดต่อกันได้เลย  ที่พอจำกันได้มันก็ห่างกันมาก

   เวลา . . .

   . . . อาจจะทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับเพื่อนคลายลง

   “ไอ้นี่ท่าจะบ้า  มี พวกมึงเล่นอะไรกันนี่  เด๋วกูไม่ไปแม่งเลย”

   “เฮ้ย  ไม่มี  กูแค่โทรชวนไปไอ้แดนไป  รับรองไม่มีอีกแล้ว” 

   “เอาน่าพี่  คนเดียวหัวหาย  สองคนเพื่อนตาย  สามคนกลับบ้านได้   สามคนกำลังดี  ไม่มีสี่คนให้ระคายเคืองหัวใจแน่นอน”   

   ไม่มีสี่ . . .

   ผมนึกถึงใบหน้าของอีกคน .  .

   . . . คนที่แอบปาดน้ำตาตอนที่อาร์มเดินออกจากสตาร์บัค  ผมจำได้ดี  วันนั้น  วันที่ผมเองก็หยุดและคิดถึงใครอีกคน



   ผมมองอาร์มที่เดินออกไปจากร้าน  คนที่เดินหนีคนที่ตัวเองรัก  มันเจ็บปวดแบบนั้นนี่เอง  มันจะมีอะไรที่เจ็บปวดมากไปกว่าการที่เราอยู่ใกล้คนที่เรารัก  แต่เราไม่สามารถที่จะจับต้องหรือเหนี่ยวรั้งคนที่เรารักเอาไว้ได้

   “ไม่ต้องตาม”  โอ๋ดึงข้อมือของโกเอาไว้

   “ทำไมล่ะพี่  ผมอยากคุยกับพี่อาร์มให้รู้เรื่อง”

   “แน่ใจเหรอ  ว่าตามมันไป  แล้วมันไม่หนีไปไกลกว่านี้อีก”

   “พี่โอ๋”

   “เชื่อพี่  เดี๋ยวไอ้แดนโทรมาบอกเอง  ว่ามันอยู่ที่ไหนกัน  โกตามอาร์มมันไปตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์หรอก  อาร์มมันดื้อจะตาย  ทำเหมือนไม่รู้จักอาร์มมัน”  อีกฝ่ายบอกเหตุผลพอที่โกจะนั่งลงอีกครั้ง

   “ผมกลัวนะพี่โอ๋  ผมกลัว”

   “อย่ากลัวไปเลย”

   “ผมทำผิดเอาไว้มาก  ผมทำผิดกับพี่อาร์มอย่างที่สุดแล้วพี่โอ๋” 

   “เอาน่า  ทุกคนผิดกันได้  แล้วแต่ละคนก็มีเหตุผลสำหรับตัวเองทั้งนั้น  โกอาจจะทำผิด แต่โกเคยถามตัวเองไหม  ว่าทำไมต้องทำ  มันมีเหตุผลอะไรรองรับการกระทำของตัวเอง”  โอ๋ยิ้ม

   “ครับพี่  แต่ผมรักพี่อาร์ม”

   “พี่รู้  บางทีคนเรากว่าจะรู้จักหัวใจตัวเอง มันก็อาจจะสายเกินไป”

   สายเกินไป . . .

   . . . คำนี้บาดลึกในหัวใจ

   ผมมองหน้าโอ๊ต  เจ้าตัวนั่งเปิดเอกสารการเรียนภาษาที่ได้มา  โดยไม่มีทีท่าว่าจะสนใจอะไรที่รอบ ๆ  ตัวเหมือนกับผม

   “ผมรู้พี่  สำหรับผม  เป็นได้แค่อะไรที่น่ารังเกียจสำหรับพี่อาร์ม  ผมคงทำกับพี่อาร์มเขาเอาไว้มาก  มากจนพี่อาร์มไม่มีวันที่จะให้อภัยผมอีก  ผมเสียใจที่ผมไม่สามารถรักษาความรักที่พี่อาร์มมีเอาไว้ได้”  เสียงเจ้าตัวสั่น ๆ 

   บางที . . . 

   . . .  การที่เรารู้ว่าผิด  มันบั่นทอนหัวจิตหัวใจของเราได้เช่นกัน

   “ไม่หรอกโก  สักวันอาร์มมันอาจจะเข้าใจกับทุก ๆ  สิ่งที่โกทำลงไป”

   “มันอาจจะไม่มีวันนั้นหรอกพี่  เพราะสิ่งที่ผมทำกับพี่อาร์ม  มันเหมือนคนทำลายความฝัน  ความหวังที่พี่อาร์มมี”

   “เล่าได้มั้ย  พี่พร้อมรับฟัง”  โอ๋มองหน้าโกนิ่ง

   ผมขยับตัวเพียงเล็กน้อยเพื่อให้สัญญาณการได้ยินมันชัดเจนที่สุด  ผมพอจะปะติดปะต่อเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้ราง ๆ    ทุก ๆ  อย่างมันเกิดขึ้นจากสิ่งที่เรียกว่า . . . ความรัก

   “เหมือนที่พี่รู้”

   “อย่ามาตีสำนวนไอ้น้อง  หากยังคิดอยากให้พี่ช่วย . . .”  โอ๋มองหน้าโก

   “. . แปบนะ  แดนโทรมา”

   โอ๋หันไปคุยโทรศัพท์  ผมได้แต่มองคนที่นั่งหันหน้ามาทางผม  แววตาคล้ายคนสิ้นหวัง  เหมือนคนที่หมดแล้วทุก ๆ  อย่าง  เขานั่งพิงตัวลงกับพนักเก้าอี้  ปล่อยตัวไหลไปตามแรงน้ำหนักตัว  ภาพที่ผมเห็น  คงไม่แตกต่างจากเมื่อตอนที่ผมเริ่มรับรู้ในการหายไปของพี่โน้ต

   “แดนบอกกำลังตามอาร์มไปที่สถานีรถไฟใต้ดิน”  โอ๋ปิดเครื่องก่อนหันมาบอกโก

   “ตามไปดีไหมพี่โอ๋”

   “อย่าเลย  ปล่อยเป็นหน้าที่ของแดนมัน . . .”  โอ๋ยิ้ม

   “. . . ตกลง  โกชอบหน่อยจริง ๆ  หรือปล่าว”

   “ไม่เลยครับพี่  ไม่เคยอยู่ในหัว”

   “รู้ตัวว่ารักอาร์มตั้งแต่เมื่อไหร่”  อีกฝ่ายตั้งคำถามใหม่

   “ผมไม่รู้นะพี่  ว่าผมรักพี่อาร์มตอนไหน  แต่ทุก ๆ  ครั้งที่มีเรื่องทะเลาะกันมันมีแต่ความเจ็บปวด  ผมเห็นน้ำตาพี่อาร์มทีไร  ผมแทบจะตายเสียให้ได้  ผมได้แต่เกลียดตัวเอง  ทำไมผมต้องทำให้คนที่ดีกับผม  คนที่รักผมต้องเสียน้ำตามากขนาดนี้”   โกเบือนหน้าหนี  เพราะอ่อนแอเหลือกำลัง

   “โก . . .”  โอ๋ส่งผ้าเช็ดหน้าให้

   “ผมรู้พี่  พี่อาร์มทำเพื่อผม  ทำเพื่อผมทุก ๆ  อย่าง  ตั้งแต่แรกที่พี่อาร์มชวนผมมาเรียน  ตอนนั้น  ผมรู้แค่ว่าพี่อาร์มเหมือนพี่ชายคนนึง  ที่มีมุมมองชีวิตมากกว่าผม  แกตั้งคำถามเรื่องการเรียน  เรื่องอนาคต  เรื่องความเปลี่ยนแปลงไปของที่บ้าน  ทีแรก  ผมไม่เคยคิดนะพี่โอ๋  แต่พี่อาร์มทำให้ผมคิด  ทำให้ผมอยากเรียนต่อ”

   “ก็ดีแล้วนี่”

   “ผมเลยมาเรียน  ยอมตามพี่อาร์มมาเรียน  พี่รู้ไหม  ทุก ๆ  อย่างในกรุงเทพฯ  มันไม่เหมือนที่บ้านผมเลย  มันแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง  ผมกลัว ๆ  ไปหมด  กลัวหลง  กลัวเรียนไม่ได้  กลัวเรียนไม่จบ  แต่พี่อาร์มให้กำลังใจผม  ดีกับผม  ผมรักพี่อาร์มนะในตอนนั้น  รักกว่าพ่อผมเสียอีก”  โกยิ้มให้  รอยยิ้มนั้นอ่อนโยนอย่างที่สุด

   ผมเองก็ยิ้ม  ไปกับสิ่งที่ได้ยิน . . .

   . . .พี่อาร์ม

   คงเหมือนคนที่ผมรัก . . .พี่โน้ต

   สิ่งที่ผมได้ยิน  ทำให้ผมคิดถึงอีกคนอย่างจับหัวใจ  เมื่อก่อนผมเคยคิดว่า  จะมีใครโชคดีเท่าผมบ้าง  ที่มีคนดูแลได้ดีขนาดนี้  ผมคิดว่าผมน่าจะเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลกแล้วล่ะ  เพราะผมมีพี่โน้ตเคียงข้างเสมอ

   “จนกระทั่ง . .”

   “กระทั่งอะไร”

   “วันที่พี่อาร์มเขามามีอะไรกับผม  วันนั้นเป็นวันที่ผมรู้สึกกลัวมากที่สุดในชีวิต  พี่ชายผมหายไปแล้ว ต่อจากนี้ผมไม่มีพี่ชายอีกแล้ว  เพราะสิ่งที่พี่อาร์มทำ  มันทำให้ผมสูญสิ้นทุกอย่าง  ผมสูญเสียความมั่นใจ  มันบอกไม่ถูกหรอกนะพี่  ว่าสิ่งที่มันเกิดขึ้นทำให้ผมรู้สึกแย่ขนาดไหน”

   “แล้วไปยอมมันทำไม”

   “เพราะผมรักพี่อาร์ม  ความสุขของพี่อาร์ม  ผมยอมได้นะพี่  ถึงแม้ผมจะเจ็บปวดกับสิ่งที่ผมได้รับ  แต่หากมันคือความสุขของพี่อาร์ม  ผมยอม”

   ผมหลับตานิ่ง . . .

   . . . ซ่อนน้ำตาเอาไว้  บางทีผมอาจจะโชคดีกว่าโก  ตรงที่ผมยอมมีอะไรกับพี่โน้ตด้วยความเต็มใจ  แต่คนที่รักและศรัทธากับอีกคน  ต้องมาสูญเสียความศรัทธาจากคนที่ตัวเองรักเพราะเรื่องแบบนี้มันจะเจ็บปวดขนาดไหน

   “ไอ้ห่าอาร์ม  แม่ง  ทำอะไรลงไปว่ะ”

   “อย่าว่าพี่อาร์มเลยครับ  เพราะหากผมไม่ยอม  มันคงไม่มีเรื่องมาจนถึงเดี๋ยวนี้”

   “โก  อยู่มาได้ไง  ยอมมันทุกครั้งเลยหรือ”

   “แรก ๆ  ผมก็ไม่ชอบ  ผมเกลียดเสียด้วยซ้ำ  แต่ผมคิดเสมอนะว่าหากไม่มีพี่อาร์ม  ผมคงไม่ได้เรียนต่อหรอก  คงเป็นเด็กบ้านนอกไม่รู้เรื่องรู้ราว  พี่อาร์มเขาบอก  เขาไม่มีวันทิ้งผม  ผมไม่อยากมาเรียนแค่เทอมสองเทอมแล้วกลับไปอยู่บ้าน  ไม่อยากให้แม่อายเพราะเรียนไม่จบ” 

   ชีวิตคนเรา . . .

   . . .หักเหเสมอ

   “แล้วเรื่องหน่อย”

   “ผมพลาดเองพี่  ผมสัญญากับพี่อาร์มเอาไว้  ว่าจะไม่มีผู้หญิงคนไหนก่อนเรียนจบเด็ดขาด  แล้วผมก็ทำไม่ได้”

   “อ้าว  แล้วบอกไม่ได้รัก”

   “ครับ  ไม่ได้รักเลย  เพราะตอนนั้นผมรักพี่อาร์มแล้ว  ผมรักพี่อาร์มเกินพี่ไปแล้วล่ะ”

   “ตั้งแต่ตอนไหนว่ะ”

   “ตอนพี่อาร์มเตือนเรื่องอาจารย์  ทีแรก  ผมไม่เชื่อ  ผมยังว่าพี่อาร์มคิดอะไรแบบนั้น  พอตอนหลังผมถึงรู้ว่าสิ่งที่พีอาร์มคิดถูกต้องเสมอ  พี่อาร์มมองโลกกว้างกว่าผม  โลกของผมเป็นสิ่งแคบ ๆ  แต่มุมมองที่พี่อาร์มมี  ทำให้ผมรู้ว่า  คนที่รักผม  หวังดีกับผมคือพี่อาร์ม”  แววตาที่เจ้าตัวเล่ามีแต่ความรู้สึกชื่นชม

   “เจอหน่อยได้ไง”

   “ผมกลับบ้านพี่    คนแถวบ้านเขาลือกันว่าผมกับพี่อาร์ม  มาอยู่กินกันแบบนั้น    เดินไปทางไหน  มีแต่ข่าวลือเรื่องผมกับพี่อาร์ม  ผมมองหน้าแม่ได้ไม่เต็มตาเลยนะพี่  ผมละอายใจที่สร้างแต่เรื่องราวมาให้แม่เสมอ  แม่ทุกข์  ผมรู้  เพราะเรื่องของผมกับพี่อาร์ม  มันยากที่คนสังคมต่างจังหวัดจะเข้าใจ”

   “พี่พอจะนึกภาพออก  เลยกะหาแฟนกลบข่าว  และที่จะกลบได้ดีที่สุดก็ต้องหาแฟนในสถานที่มีข่าว”

   “ครับ”

   “ผมอยากให้แม่สบายใจ”

   “มันยากนะโก  ที่จะทำให้ใครสบายใจ  แต่อีกคนต้องทุกข์ใจ พี่ดีใจที่โกเลือกที่จะทำให้แม่ไม่เจ็บปวด  โกเลือกในสิ่งที่ถูกต้องที่สุดแล้ว ไม่ยอมทำร้ายความรู้สึกของแม่”

   “แต่ผมเลือกที่จะทำร้ายความรู้สึกของพี่อาร์ม”  เสียงนั้นละห้อยหา

   “โกทำถูกที่สุดแล้ว  อาร์มมันรู้มันคงดีใจ  ที่คนที่มันรัก  เลือกทำในสิ่งที่ดีที่สุด  เพราะไม่อย่างนั้น  โกอาจบาปที่สุดหากโกเลือกที่จะทำร้ายความรู้สึกของคนที่ไม่ใช่อาร์ม   แต่เรื่องนี้ไอ้อาร์มไม่รู้”

   “ผมไม่ได้บอกพี่อาร์ม”

   “นึกแล้ว แม่งไอ้นั่นเลยไปเจอกับตา . . .”  โอ๋คล้ายรันทดในโชคชะตา

   “. . . เวรกรรมโกเอ้ย  ไม่รู้จะพูดยังไงดี  แล้วที่รถคว่ำ  เพราะทะเลาะกันเรื่องนี้ด้วยหรือเปล่า”

   “ครับ  มันก็ใช่ . . .”  โกยิ้มอีกครั้ง

   “. . . พี่อาร์มไปเจอผมกับหน่อย  ในเมื่อผมเล่นเป็นแฟนกลบข่าว  มันก็ต้องมีเจอกันบ้างใช่ไหมพี่  แต่พี่อาร์มไม่ฟังผมเลย  พี่อาร์มแกเข้าใจไปว่าผมรักหน่อยไปแล้ว  ผมสาบานนะพี่  ผมไม่เคยรัก  ไม่เคยรักสักนิดเดียว  ผมเลยบอกหน่อยว่าเราเป็นเพื่อนกันแบบเดิมได้ไหม  หน่อยถามเกิดอะไรขึ้น  เขาโทรมาหาผม  เพื่อขอคำตอบ  ผมบอกว่าผมเรียนหนัก  เพราะปีสุดท้ายแล้ว  แต่พี่อาร์มมาเจอ  พี่อาร์มดึงโทรศัพท์ไปจากมือผม  แกมองหน้าจอ  แล้วแกบอกว่า  พี่ไปเอง” 

   “ใจร้อนตามเคย”

   “ผมไม่รู้จะทำยังไงดีแล้วนะพี่โอ๋    ผมตามไปที่บ้านน้าปู  น้าปูบอกผมว่าพี่อาร์มออกไปแล้ว  ผมตามมาที่ท่ารถ  ขอไม่ให้พี่อาร์มกลับ  แต่พี่อาร์มจะกลับท่าเดียว  ก่อนขึ้นรถ  พี่อาร์มบอกผมว่า . . . ลาก่อน”  คนเล่าคล้ายมีอะไรมาจุกที่ลำคอ

   ลาก่อน . . .

   . . . ไม่เจอกันอีกแล้ว

   ความหมายที่ผมแปลได้แบบนี้

   “โก”  โอ๋เอามือมาแตะที่มือโกเบา ๆ

   “พี่โอ๋รู้ใช่ไหม  ลาก่อนของพี่อาร์ม  แปลว่าอะไร  แปลว่าจะไม่มีวันได้เจอกันอีก  ผมไม่ยอมหรอก  ไม่ยอมเด็ดขาด  เมื่อรถออกไป  ผมโทรเข้าเครื่องพี่อาร์ม  แต่พี่อาร์มไม่รับสาย  ผมขับตามมาเรื่อย ๆ  เลยสะพานท่าปาย  ผมรู้  ถ้าผมไม่ทำอะไรสักอย่าง  ไม่มีวันที่ผมจะเจอพี่อาร์มอีก”

   “เฮ้ย . . .”  เสียงโอ๋คล้ายตกใจ

   “. . . อย่าบอกนะว่า”

   “ครับพี่  มันอย่างที่พี่คิด”  โกยิ้มอีกครั้ง

   “. . . ผมตัดสินใจแล้ว  ในเมื่อพี่อาร์มคิดว่าผมผิด  และไม่ฟังผม  ไม่ให้อภัยผม  การจะอยู่บนโลกนี้สำหรับผมมันไม่สำคัญ  ก่อนถึงทางเข้าห้วยน้ำดัง  ผมเลยปล่อยมือที่ผมจับแฮนด์มอเตอร์ไซด์ ผมจะใช้ความผิดทั้งหมดที่ผมทำไปกับพี่อาร์ม”  โกเอามือปาดน้ำตาทิ้ง

   ผมใจหายวาบ . . .

   . . . ความรัก   เจ็บปวดแบบนี้เลยหรือ 

   หาก . . .

   . . .  ความรักคือความเจ็บปวด

   ใยคนทั้งหลายอยากมี . . . รัก

   “ไหวมั้ยโก”  โอ๋เอ่ยเบา ๆ

   “ไหวครับพี่  มันผ่านมาแล้ว  ผมผ่านจุดนั้นมาแล้ว  ก็คงเหมือนกับคืนนั้น  คืนที่พี่อาร์มวิ่งออกไปให้รถชน  ผมรู้นะ  รู้ตั้งแต่ทีแรกที่พี่อาร์มบอกว่าจะทำให้ดู  ผมเลยวิ่งตามไปกอดพี่อาร์มเอาไว้  หากผมจะตาย  ผมขอตายพร้อมพี่อาร์ม  เผื่อว่าพี่อาร์มจะรับรู้บ้างว่าผมรักพี่อาร์มมากแค่ไหน”

   “เอ็งนี่ลูกบ้าเยอะเหมือนกันนะเนี่ย  เอาน่า  ยังไง  พี่ก็จะช่วยเอ็ง”

   “ขอบคุณครับพี่”

   “เอาน่าพอแดนโทรหา  โกค่อยไปดักมันที่คอนโดก็แล้วกัน   พูดกับมันดี ๆ  มันใจแข็งได้ไม่นานหรอก  เชื่อพี่”  อีกฝ่ายเอามือมาตบที่ไหล่โกเบา ๆ

   ผมนั่งนิ่ง . . .

   . . . เรื่องที่ผมได้ยินมา  หากผมต้องเลือกแบบโก  ผมจะเลือกอะไรหว่า  ผมไม่รู้ว่าจริง ๆ  แล้วในชีวิตของคนเราจะมีทางเลือกมากน้อยขนาดไหน  แล้วหากเรื่องนี้  ผมต้องเลือก  ผมจะเลือกรักษาน้ำใจของใคร

   แม่ . . .

   . . . หรือ

   พี่โน้ต


   เสียงประกาศจากทางสายการบิน  บอกให้ผู้โดยสารไปพร้อมที่ประตูทางออก  ทำให้ผมต้องกลับมาสู่โลกของความเป็นจริงอีกครั้ง  ผมมองคนทั้งสาม  ได้แต่ภาวนา  ขอให้ทุก ๆ อย่างมันจบลงด้วยดีอย่างที่ควรจะเป็น

   ความรัก . . . ควรเป็นสิ่งสวยงามมิใช่หรือ?   
   
   
   
   
   
   

   

   

[YO DEA]

ใช่ครับ

ความรักคือสิ่งสวยงาม 

[kit]

• ผมขยับตัวเพียงเล็กน้อยเพื่อให้สัญญาณการได้ยินมันชัดเจนที่สุด
ต๊าย โอห์มเป็น voyeurist อิอิ
194 + 1 = 195
ขอบคุณนะคะ คุณ ราชบุตร

[badcow]

อยากบอกว่า ชอบเปิดอ่านเรื่องนี้ซ้ำไปซ้ำมาอ่ะ
เพลงเพราะ

อีกกี่ตอนกว่า"โอห์ม"จะบุกไปหาดใหญ่ครับ 555

[RAJCHABUT]

^

^

^

ไป . . . หาดใหญ่



เรื่องก็จบอ่ะดิ๊


พรุ่งนี้เลยดีไหม . . . ตามไปนอนที่ โตนงาช้าง

[sakiko]

^

^

^

ไป . . . หาดใหญ่

^
^
^

จะมาเมื่อไหร่บอกด้ายนะ  เด๋วจาไปรับ

เมื่อไหร่จาเจอกัลซะทีเนี่ย   

[mecon]

หลานโอ๊ตเตรียมติวแล้น เฮ้อ...อยากให้อาโอห์มไปนู้นด้วยจัง
ห่วงหลาน กลัวหลานใจแตกที่เยอรมัน 

[nanao]

ใกล้จะเจอกันรึยังเนี่ยครับ
ตื่นเต้นจังเลย ^^

[namtaan]

โอห์มคงเห็นตัวเองในวัยเด็กจากโอ๊ต
สิ่งที่โอ๊ตปฏิบัติต่อโอห์มคงคล้ายกับที่โอห์มดื้อกับพี่โน้ต
สิ่งเหล่านั้นน่าจะกระตุ้นให้โอห์มอยากกลับไปพบกับพี่โน้ตเร็วขึ้น
แต่พบแล้วจะสุขหรือเศร้า หวานหรือขม ไม่อยากเดา
ได้แต่ภาวนาให้คุณราชบุตรมีความรักหวานชื่นตลอดเวลา
พี่โน้ตกับโอห์มจะได้มีความสุขกันเสียที
  ขอบคุณนะ

โอ๊ตกลายเป็นโอห์มไปอีกแล้วค้าบบบ แก้หน่อยค้าบ
V
V
“อาโอห์มเข้าไปข้างในเหอะ โอห์มกลับเองได้”   ไอ้ตัวแสบบอกผม  เมื่อผมไปรับบอร์ดดิ้งพาสจากสายการบินเรียบร้อยแล้ว

[kunkai]

โกน่าสงสารพอๆกับพี่อาร์มเลย
ต่างต้องทำในสิ่งที่คิดว่าดีที่สุด
การพูดคุยกันให้เข้าใจ .....ดีที่สุด
เหมือนพี่โน๊ตกะอาโอห์มนะแหละ
ค้าบ
:pig4:สำหรับเพลงหวานๆด้วยค้าบ

[charus]

ถ้าหลานมันไปรักคนรักของพ่อ
มันจะไม่ยุ่งไปกันใหญ่เหรอ

 

รักกันไว้เถิด หุหุ

[zandwizz]

ว้าว เข้าใจขึ้นเยอะเลย

เอิ๊กกกกกกกก

[zingiber]

ลุ้นให้โอห์มกับพี่โน๊ตได้เจอกันเร็วๆ

[C2U]

  ดีจัง   อ่านเรื่องนี้ แล้วต่อเนื่องกะเรื่องโน้นด้วย 


จริงๆ  ประทับใจเรื่องอาร์ม กะ โก๋  แบบอ่านแล้วไม่ต่อเนื่อง  เลยยังคาราคาซังอยู่ 
แต่ให้เปรียบเทียบ ตัวละคร  ว่าชอบใครมากกว่า  ยังตอบไม่ค่อยได้
มันคนละแบบกันน่ะ 

ไงๆก็ชอบทั้งสองเรื่องอยู่แล้ว 

[zandwizz]

ปายหนายหว่า

[imon]

คงต้องรออีกนานเลยสั่งมาทีเป็นกระสอบเลย