หัวข้อ: รักเอย : จริงหรือที่ว่าหวาน ? หรือทรมานใจคน

[mecon]

งานหลวง . . . มากมายก่ายกอง


งานราษฏร์ฯ . . . ก็เยอะอ่ะครับ


งานรัก . . .ทุกวี่วัน


เลยมะได้ปั่นต้นฉบับ  แอบอาย            

ชอบที่คุณราชบุตรยุ่งงานรัก เหอะๆ อิจ!!!
รอได้คะ เป็นกำลังใจให้

[zandwizz]

รอได้เช่นเดียวกันครับ

ติดไปแล้วนิ

เอิ๊กกกกกก

[HuaTangMo]

เข้ามาดิ้นรอครับ คุณราชบุตร
ดีจัง มีทั้งงานราษฎร์ งานหลวง
แถมยังมีงานรักอีกต่างหาก อิจฉาๆ
มาดูตัวเอง
งานราษฎร์หด งานหลวงหาย
งานรักก็ยังไม่โผล่มาตั้งแต่ครั้งกระโน้น
 ป.ล.  สงกรานต์จะสาดน้ำใครดี อิอิ

[tonsai_2520]

อี จขกท.  มาต่อหน่อยเร้วววววววววววว






อันนี้ขอบ่น


เมื่อวานกรูติดบนถนน ๔ ชั่วโมง

แสรดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

คนรวยใช้สนามบิน . . . .

ส่วน

คนจน . . . รถเมล์  โลดพี่น้องเอ้ยยยยยย


ปล.  หมายถึง  การเดินทางกลับภูมิลำเนา  ช่วงหยุดยาวนะเฟ้ย

[kit]

อี จขกท.  มาต่อหน่อยเร้วววววววววววว


อันนี้ขอบ่น

เมื่อวานกรูติดบนถนน ๔ ชั่วโมง

แสรดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

คนรวยใช้สนามบิน . . . .

ส่วน

คนจน . . . รถเมล์  โลดพี่น้องเอ้ยยยยยย

ปล.  หมายถึง  การเดินทางกลับภูมิลำเนา  ช่วงหยุดยาวนะเฟ้ย

ต๊าย แปลตรงๆว่า อู้ ใช่ไหมคะ อิอิ
ขอบคุณนะคะ คุณ ราชบุตร

[namtaan]

ทั้งงานราษฎร์ งานหลวง งานรักเข้า
จขกท.นี่งานชุกจริงๆ ยังไงขอให้งานรักเข้าเยอะๆ หวานๆเลยน้า
เต็มที่ๆ เลยนะจ๊ะ รอจ้ารอ

[RAJCHABUT]

http://media.imeem.com/m/of7bmqLpIJ

หวาย . . .

สัญญาว่าจะไม่เกิน ๒๔ ชั่วโมง

แต่คาดว่าเกินนิดหน่อย  เจออิทฤทธิ์กระบือเข้าไปทำให้การมาส่งต้นฉบับช้าไปหลายชั่วโมงครับผม  งานนี้ผมไม่ผิดนะครับ  แต่ผิดที่กระบือ  มันทำให้ผมเจอกับโน้ตบุคช้าอ่ะครับ  เลยโพสต์ช้า  เสียเวลาในรถนานมากกกกกกก

  ไม่น่าขีดเส้นตายเลยกรู

ปล.  ขอใช้อักษรสีควาย ๆ  ก่อนนะวันนี้  ไว้อาลัย  แด่ความโง่ . . .

ตอนที่ ๑๓

   ในเวลาแห่งการลาจากมันทรมาน  และทรมานมากที่สุดที่คนที่เรารักต้องห่างหาย  แม้ผมจะติดพี่โน้ตมากมายขนาดไหน  แต่เมื่อยิ่งใกล้วันที่พ่อกับแม่ต้องย้ายไประยองจริง ๆ  หัวใจผมรู้สึกเบา ๆ  หวิว ๆ  บอกไม่ถูกเช่นกันว่าเพราะอะไร  ผมรู้เพียงแต่ว่าโลกทั้งโลกมันเหงาดีเหลือเกิน 

   สายใย . . .

   . . . มันมองไม่เห็นเป็นรูปธรรมที่ชัดเจน  แต่มันสามารถสัมผัสได้ด้วยความรู้สึกทั้งหมดกระมัง  เวลาที่ผมอยากให้เดินช้าลง  เพื่อนที่จะมีเวลาอยู่กับพ่อ แม่  มากขึ้น  กลับเดินเร็วขึ้นอย่างผิดหูผิดตาเสียด้วยซ้ำ

   ช่วงอาทิตย์สุดท้าย มันยิ่งวังเวง . . .

   พี่โน้ตเหมือนจะรู้  ไม่กวนผมเหมือนเมื่อครั้งก่อน ๆ  มันจะอยู่ใกล้ ๆ  ผม  ไม่พูดกวนโมโหแบบที่ผ่านมา  เวลาที่ไม่มีคนอยู่  มันจะดึงผมมากอดเอาไว้แนบอก  จูบที่ศรีษะผมเบา ๆ  โดยที่ไม่มีคำพูดอะไรอกมา  เท่านั้นก็พอเพียงแล้วสำหรับผม

   แล้วในเวลาที่พี่โน้ตมีคาบว่าง  มันจะเดินมาวนเวียนที่หน้าห้องที่ผมเรียนเป็นประจำ  บางครั้งมันจะเดินเลยไป  แล้วนั่งที่ระเบียงหน้าห้อง   นั่งอ่านหนังสือ  หรือไม่ก็นั่งเล่นเกมส์กดของมันไปเรื่อย ๆ    พี่โน้ตนั่งรอจนหมดคาบ  ก่อนจะเดินหายไปกับผู้คนที่แยกย้ายไปหาห้องเรียนในคาบถัดไป 

   ผมแปลความหมายเอาเองจากสายตาที่ผมเห็น  ไม่มีคำพูดจากปากของคนที่ผมรัก  มีเพียงร่างของคนที่ผมรักไม่ไกลสายตาผมเสมอ   เป็นความสุขที่ผมสัมผัสได้จริง  และอิ่มเอมในหัวใจเป็นที่สุดแล้ว

   ภาพความทรงจำของผม . . .

   . . . ภาพเหล่านั้นผมไม่เคยลืมเลือนได้เลย

   ในคืนสุดท้ายที่พ่อ กับ แม่จะอยู่ที่หาดใหญ่  เราสองครอบครัวพากันไปเลี้ยงส่งที่ร้านอาหารทะเลเปิดใหม่ที่เกาะยอ   

   “ห่วงโอห์ม  ไม่อยากย้ายเลย”    พ่อมองหน้าผม

   ผมยิ้ม  หากแววตาเศร้า    เพราะผมเองเป็นคนตัดสินใจที่จะเรียนต่อที่เดิม  เพราะเหลืออีกแค่เทอมเดียวก็จะจบ ม.๓  ผมไม่อยากย้ายในเทอมสุดท้ายของ ม.ต้น  เพราะมันอาจจะยุ่งยาก  ในการเรียนที่ใหม่

   “โอห์มอยู่ได้ครับ  เดี๋ยวสอบเสร็จอาทิตย์หน้า โอห์มจะไประยอง”

   “เอาน่า  แกจะห่วงทำไม  ไอ้โอห์มใช่อื่นไกล  เหมือนลูกเราอีกคน”  ลุงตุ้ยที่นั่งอยู่  ยกแก้วขึ้นชนกับพ่อ

   “เกรงใจพี่ตุ้ย”  แม่พูดขึ้น  ก่อนหันมามองหน้าผม  แววตาแม่  ผมรู้  มีแต่ความห่วงใย  ไม่อยากให้ผมอยู่หาดใหญ่เลยสักนิด

   ใครเลยอยากให้ลูกน้อยไกลร้าง . . .

   . . .  ห่างหู  ห่างตา

   “อย่าห่วงเลยน้องแป้ง  เกรงจงเกรงใจทำไมกัน  เราใช่คนอื่นไกล”  แม่พี่โน้ตจับมือแม่เบา ๆ

   “ดื้อเอาการอยู่นา  ไอ้ลูกคนนี้”  พ่อมองด้วยสายตาล้อเลียน

   “ตามวัยน่าอาท  ลูกผู้ชายไม่ซนไม่ดื้อ  ไม่ฉลาดหรอก  ดูอย่างเจ้าโน้ตสิ  ตอนเท่าโอห์ม  แสบหาใครเหมือน”

   “อ้าวพ่อ  ไหงมาลงที่ลูกแบบนี้ล่ะ”

   “หรือมันไม่จริง   พี่มันแสบยังไง  น้องมันก็แสบยังงั้นแหละ พิมพ์มันมาแบบไหน  คนตามมาก็ไม่แตกต่างหรอกอาท  อย่าห่วง ๆ”   ลุงตุ้ยใจดี  ยกแก้วขึ้นกระดกอีกรอบ

   “รู้แบบนี้  ย้ายไปก็ดี”  พ่อถอนหายใจเบา ๆ

   รู้แบบนี้ . . .

   . . . แปลว่า

   สายไปแล้วพ่อ  ไม่ทันแล้ว  จะย้ายไม่ทันแล้วแน่ ๆ  คงต้องแหงนคอรอไอ้ลูกชายอีก ๑ เทอม  เพราะยังไง ๆ  ก็ไม่ย้าย  ยอมเหงาที่ไม่มี พ่อ กับ แม่  สักเดือน  พอเปิดเทอม  เพื่อนเต็มโรงเรียนก็หายเหงา

   “ไอ้นี่  เราคุยเรื่องนี้กันหลายเดือนแล้วนะเนี่ย”  ลุงตุ้ยหัวเราะเบา ๆ

   “รู้  แต่ลูกคนเดียวนะพี่  อดห่วงไม่ได้”

   “เข้าใจ  แต่ลูกโตขึ้นทุกวันนะโว้ย  จะเก็บเอาไว้กับอกเราจนตายไม่ได้หรอก  ให้เรียนรู้การอยู่กับคนอื่น ๆ  ตั้งแต่วันนี้  เผื่อวันหน้าไปอยู่ไกลหูไกลตาไม่ลำบาก  ตอนไอ้แสบมันบอกสอบได้เยอรมัน  เราห่วงแทบตาย  กังวลไปสารพัด  มันจะไปอยู่ยังไง  กินยังไง  แทบอยากตามไปด้วย  แต่พอมันมาบอกไม่ไปแล้ว  โล่ง  อย่างกะยกภูเขาออกจากอก”  ลุงตุ้ยหันมาทางพี่โน้ต

   หัวอกพ่อ . . .

   . . . รักจากแม่

   แม้ลูกจะโตแต่ไหนก็ห่วง  ความห่วงเหมือนวัฏฏะ  วนเวียนอยู่มิรู้จักจบสิ้น  จะห้ามก็ไม่ได้ ด้วยนั่นคือเลือดเนื้อเชื้อไข  จะห้ามรักได้อย่างไร

   “ยังไงอาฝากน้องด้วยนะโน้ต  อย่าทิ้งน้องนะโน้ต” 

   “ครับผม  ไม่ทิ้งครับ  ไม่มีวันทิ้งแน่นอนครับ”

   มันรับปากเต็มคำ   มือไม้มันอยู่สุขเสียทีไหน  เอามาจับมือผมไว้ใต้โต๊ะ  มันบีบมือผมเสียแน่นตอนที่รับปากพ่อ  นี่คือสิ่งเดียวกระมังที่ทำให้ผมรู้สึกว่า  แม้ไกลห่างจากพ่อ  กับ  แม่    แต่ผมจะไม่มีวันทุกข์  ไม่มีวันที่ผมจะเหงาแน่นอน

   มือที่กระชับแน่น . . .

   . . . ดุจสัญญา  ไม่ทอดทิ้งกัน

   ผมบีบมือตอบพี่โน้ตเบา ๆ   คำสัญญา  ที่ผูกมัดหัวใจของผมเอาไว้  หัวใจมันเต้นแรง  ทั้ง ๆ  ที่บางมุมของความรู้สึกมันบอกว่าเหงา  ที่ห่างจาก พ่อ กับ แม่  ตั้งสามเดือน

   “เอางี้  พอไอ้สองแสบนี่สอบเสร็จ  ลาพักร้อนไประยองสักอาทิตย์ดีมั้ยแม่”  ลุงตุ้ยหันมาทางแม่พี่โน้ต

   “ก็ดีนะพ่อ   ไม่ได้ไปเลยชุมพรมาหลายปีแล้ว”

   “ให้มันแน่  ไปจริง ๆ เหอะเต็มที่ละครับพี่ตุ้ยงานนี้”  พ่อหัวเราะเบา ๆ  ดูจะปล่อยความหนักใจที่มีอยู่ไปมาก

   “ตกลงสอบเสร็จพ่อพาเที่ยวระยองว่ะโอห์ม  เป็นพยานนะแม่  พ่อพูดแล้วห้ามคืนคำ”  พี่โน้ตมันกระดี้เปนกระดี่ได้น้ำ

   “เห็นยังอาท  พี่มันแสบยังไง   ก็มีตัวอย่างแสบ ๆ  แบบนี้ไง น้องมันถึงได้ทำตาม”  ลุงตุ้ย   หัวเราะอีกครั้ง  ก่อนเอามือมาโยกหัวพี่โน้ตเบา ๆ

   ผมรู้ว่านั่นคือเวลาแห่งความสุข  . . .

   . . . . ไม่มีอะไรห่วงใยเราเท่าครอบครัว

   ผมออกจะโชคดีที่เติบโตมาท่ามกลางความรักของทุก ๆ  คน  และดูเหมือนว่า  ความรักที่ผมได้รับมันมากมายเสียเหลือเกิน  ผมมีพ่อและแม่ที่รักผมยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด

   ความรัก . . .

   . . . ที่ผมได้รับ  ดูงดงามเหลือหลาย 

   ผมโชคดี  มีพี่  มากกว่าพี่  สิ่งดี ๆ  ที่ผมได้รับในวันเก่าก่อน  คือ ภูมิต้านทานชั้นดี  ยามที่ผมอ่อนล้าจากเรื่องราวทั้งหลาย  ผมคงไม่มีอะไรที่จะบอก  นอกจากขอบคุณทุก ๆ  ความรักที่ผมได้รับ  ความรักที่อยู่รอบ ๆ ตัวผม



   บ่ายจัดแล้ว  หากท้องฟ้ายังมีแต่ม่านน้ำฝนที่พรำไปทั่วทั้งเมือง   ความมืดจากม่านน้ำฝน  คล้ายเวลาพลบค่ำ  ผมไม่ได้เรียนตั้งแต่เช้า  เพราะห้องเรียนที่ศูนย์ศิลปะฯ  ห้องที่ผมเรียน  เป็นห้องโดดเดี่ยวหลังพระพุทธรูปปางลีลา  ยามลมพัดมา  ฝนจะสาดเข้ามา  อีกทั้งเสียงฝนที่กระทบหลังคา  ทำให้อาจารย์สอนไม่ได้    สิ่งเดียวที่ทำได้  คือนั่งเรื่อย ๆ  เพื่อรอเวลาเลิกเรียน

   “ตกทำไมนักหนาว่ะ  หลายวันแล้วนะเนี่ย”  ไอ้ศาลมันบ่น  สายตาเหม่อมองออกไปนอกห้องเรียน

   “นั่นดิ  เมื่อเช้าตอนกูมาพ่อเลยไปส่งพี่ที่ ญรส.  ก่อน  ขากลับกูเห็นที่คลองหาดใหญ่ในน้ำขึ้นเต็มแล้วนะโว้ย  ตกแบบนี้  มีหวังท่วมแน่ ๆ”    ไอ้บอลร่วมด้วยช่วยกัน

   “ไอ้โอห์ม  นั่งทำพระเอกมิวสิคนะมึง”  ไอ้ศาลย้ายมานั่งข้าง ๆ  กู

   “เรื่องของกู  คนยิ่งเปลี่ยว ๆ ฝนดันตกอีก”

   “คิดถึงแม่หรือมึง”   ไอ้ศาลยื่นหมากฝรั่งกั้มส์  รสองุ่นของอร่อยที่พวกผมชอบซื้อกันที่ตลาดกิมหยงมาให้เคี้ยวแก้เซ็ง

   “เออดิ  ทำไมไม่ย้ายตอนกูเรียนจบไม่รู้  แม่งย้ายห่าไร  ตอนตุลา  เวรชิบ”

   “ตอนปิดเทอม  มึงไปอยู่มาสองอาทิตย์ไม่ใช่เหรอ    เพิ่งกลับมาไม่ถึงเดือนเองนะโว้ย”

   “เออ”

   “เอาน่ามึง ไม่กี่เดือนเอง  ว่าแต่ จบ ม.๓  มึงจะเรียนต่อที่นี่มั้ย” 

   มันหันมามองหน้าผม  เรื่องเรียนต่อ ม.ปลายอีก  เป็นเรื่องที่มันหนักหัวพอสมควร  ผมคงไม่มีโอกาสได้เรียนต่อที่เดิมอีกแล้ว  เพราะหากผมเรียนต่อที่เดิม  ผมจะอยู่อย่างไร  ในเมื่อพ่อกับแม่ย้ายไประยองหมดแล้ว 

   ผมอาจจะต้องไปเรียนที่ระยอง . . .

   . . . หรือ

   หาก . . . พี่โน้ตเรียนที่กรุงเทพฯ  ผมอาจจะขอพ่อกับแม่เรียนที่กรุงเทพฯ  แต่มันอยู่ที่ว่าผมจะสอบเข้าโรงเรียนไหนได้ล่ะ  แล้วผมก็ไม่เคยรู้เกี่ยวกับเรื่องโรงเรียนที่กรุงเทพฯ  เลยด้วยซ้ำ  ปัญหาที่ผมพยายามไม่คิด  เหมือนจะค่อย ๆ  โผล่มาในในสมองเมื่อไอ้ศาลมันพูดถึง

   “คงไม่ว่ะเพื่อน  พ่อคงไม่ยอม  ที่ยอมให้อยู่ต่อจนจบ ม.๓  นี่ก็บุญเท่าไหร่แล้ว”  ผมเริ่มเศร้า  เมื่อนึกถึงวันที่ต้องจากเพื่อน ๆ ที่เคยเรียนกันมาสามปี

   “ไอ้โอห์ม  พวกกูคิดถึงมึงแย่เลยว่ะ”   ไอ้บอลมันมานั่งประกบผมอีกข้าง  มันเอามือมาโอบไหล่ผมเอาไว้

   “อย่ามาเพื่อน  อย่ามาทำซึ้งคนยิ่งเหวง ๆ  อยู่”

   “ห่านี่  กูพูดจริง ๆ  นะโว้ย  ไอ้ศาลนะมั่นโควตาเห็น ๆ  แต่กูนี่ดิจะสอบได้ที่เดิมหรือปล่าวยังไม่รู้  มึงนะเห็นท่าจะยากที่สุด  พ่อมึงย้ายไปไกลขนาดนั้น  แถมพี่มึงก็จบอีก  ถ้าพี่มึงไปเรียนที่กรุงเทพฯ  มึงคงไม่ได้อยู่ที่นี่  กูบอกมึงไง  ว่าพวกกูคิดถึงมึง  เพราะมึงมันต้องไปก่อนใครเห็น ๆ กันอยู่”

   สิ่งที่มันพูด  ผิดเสียที่ไหน . . .

   . . . พี่โน้ตไม่ยอมเอ็นท์ฯ  ตรงเข้า มอ.

   . . . พี่จะไม่เอ็นท์ฯเข้า มอ.  นะโอห์ม  พี่จะไปเรียนกรุงเทพฯ   ถ้าเข้ามหาวิทยาลัยของรัฐฯ  ไม่ได้  พี่จะเรียนเอกชน  อย่างน้อยที่สุด  พี่ยังมีหวัง  ว่าพี่จะได้อยู่ใกล้โอห์มกว่าที่หาดใหญ่  เพราะลุงอาทคงไม่ยอมให้โอห์มเรียนต่อที่นี่แน่ ๆ . . .

   พี่โน้ตเคยบอกไว้ . . .

   . . . เพียงแต่ผมไม่คิด  ไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อน  อาจเพราะผมเกิดที่นี่  โตที่นี่  ผมคิดว่าผมจะเรียนต่อจนจบมัธยมที่นี่    ทุก ๆ  อย่างของผมมันเกิดขึ้นที่นี่   แต่ทุก ๆ  สิ่งในโลกนี้ล้วนเปลี่ยนแปลงเสมอ

   “ทำไมต้องย้ายก็ไม่รู้  กูล่ะเซ็ง”

   “เอาน่า  แยกกันสักสามปี  แล้วค่อยเอ็นเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกัน”  ไอ้ศาลมันตบไหล่ผมเบา ๆ

   “แม่ง  มึงพูดอย่างกะง่าย ๆ  นะคุณไพศาล  ไอ้กระผมลำพังจะเอาตัวเองเข้าต่อ ม.๔  ที่นี่ยังไม่รู้จะไหวหรือไม่  จะวาดฝันไกลถึงมหาวิทยาลัย”

   “ลองฝันสิครับคุณบอล  แล้วลองเดินตามฝันดู  พยายามหน่อย  เปลี่ยนจากเวลาแตะบอลสองชั่วโมงมาสนใจกองตำรา  อีกเทอมนึงยังทันนะเพื่อน”  ไอ้หนอนหนังสือหันมายิ้ม

   “มึงจะติวให้กูมั้ยล่ะ”

   “ยินดีครับ  หากคุณท่านจะให้กระผมติวจริง ๆ  แต่คิดว่าติวแพงนะโว้ย”

   “ไอ้ยิว”

   “ของแบบนี้มันต้องมีติดปลายนวมกันหน่อยดิคร๊าบ  ไม่งั้นมันไม่มีลุ้น  มีเสียว  เอาน่ามึง  ต่อจากนี้เลิกเรียน  กูจะติวให้มึง  ชั่วโมงครึ่งก่อนกลับบ้าน  เสาร์อาทิตย์สองชั่วโมงต่อวัน  แล้วถ้ามึงสอบได้  กูขอ . . .”  มันมองหน้า

   “. . . มึงว่าขอไรดีว่ะโอห์ม”  มันหันมาถาม

   “กูไม่รู้  อย่ามาถาม  เพราะกูหมดโอกาสเรียนที่นี่แน่ ๆ  แล้วเพื่อนเอ้ย”  ผมหันไปยักคิ้วให้มัน

   “มึงจะเอาอะไรบอกมาดีกว่า”

   “ตั๋วรถทัวร์ไปกลับ  ไปหาไอ้โอห์มมัน  โอเคมั้ย”  ไอ้ศาลขยับแว่น

   “สุดยอดเลยมึง  ความคิดมึงนะอัจฉริยะแท้ . . .”  ไอ้บอลเอื้อมมือมาผลักหัวไอ้ศาลเบา ๆ 

   “. . . เฮ้ย  น้ำท่วม”    มันร้องเสียงหลง  ก่อนดึงขาขึ้นนั่งยอง ๆ  เอาไว้กับก้าวอี้

   “ชิบหายล่ะมึง  ทำไงดีว่ะ”  ผมยกขาตาม  ในขณะที่เพื่อน ๆ  ในห้องร้องกันลั่น  เพราะน้ำที่ทะลักเข้ามาในพื้นห้องอย่างรวดเร็ว

   เพียงครู่เดียวก็มีเสียงประกาศให้นักเรียนรีบกลับบ้านโดยเร็วที่สุด  เพราะน้ำจากคลองหาดใหญ่ในทะลักเข้ามาทางท่อระบายน้ำ  และคาดว่าน้ำคงจะท่วมแน่ ๆ   สิ้นเสียงประกาศเท่านั้น  ในโรงเรียนเหมือนมีการจรจลย่อย ๆ 

   “โอห์ม  รีบกลับเหอะมึง”  ไอ้บอลบอก  ก่อนที่จะไปคว้ากระเป๋า

   “ไอ้ศาลกลับบ้านดี ๆ  นะมึง”   ผมหันไปหามัน

   “ห่วงมึงเหอะไอ้ห่าโอห์ม  เดี๋ยวกูแวะกลับกับน้าที่โรงเรียนพล  มึงกับไอ้บอลเหอะ  ไกลกว่ากูอีก  คอหงส์โน่น”

   “เออ ๆ  งั้นไว้พรุ่งนี้เจอกัน”  ไอ้ศาลโบกมือก่อนเอาเสื้อฝนมาคลุม

   ผมกับไอ้บอลมองหน้า  เพราะไม่มีใครเอาเสื้อฝนมา    ไอ้พอหันไปหาร่มที่กางผึ่งเอาไว้หลังห้องมันก็อันตธานหายไปกับเสียงประกาศของครูเมื่อสักครู่เรียบร้อยโรงเรียนโจรไปแล้ว  สิ่งเดียวที่ทำได้ตอนนี้คือ  เอากระเป๋าปิดบนศรีษะ  ก่อนเดินออกมาจากห้องเรียน

   “รีบเหอะมึง  เด็กเยอะขนาดนี้ตุ๊ก ๆ  คงมีหรอก  แม่งแย่งกันอย่างกะไรดี”  ไอ้บอลเร่ง  เมื่อผมยกมือไหว้พระประจำโรงเรียน

   “เออ  ห่านี่เร่งจัง”  ผมพยายามก้าวเท้าสูง ๆ  เพราะน้ำมันเลยตาตุ่มมาแล้ว

   “สวรรค์โปรดแล้วไอ้โอห์ม”  เสียงไอ้บอลร้องออกมา  เมื่อออกมาเกือบถึงประตูโรงเรียน  ผมหันไปมองตามเสียงของมันก่อนยิ้มออกมา

   “พี่โน้ตนี่หว่า”

   “กลับบ้าน  น้ำท่วมหาดใหญ่แน่ ๆ”  พี่โน้ต  จอดรถเทียบที่ผม  ก่อนที่จะถอดเสื้อกันฝนให้ผม

   “พี่ใส่เหอะ”

   “ใส่ไป  เร็วเข้า  ตอนมาน้ำทะลักจากคลองหาดใหญ่ใน  เดี๋ยวคงขึ้นเยอะกว่านี้”  พี่โน้ตส่งเสื้อกันฝนให้ผม

   “ไปเร็ว  น้ำจะท่วมเมืองอยู่แล้ว  เขยิบมาอีกสิโอห์ม. . .”  พี่โน้ตบอก  เมือผมขึ้นคร่อม

   “. . . มึงจะยืนอีกนานมั้ยไอ้บอล  รีบขึ้นมาเร็วสิ  ห่านี่  ฝนตกกูหนาว”  พี่โน้ตหันไปหาไอ้บอล  ที่ยืนมองอยู่

   “นึกว่าจะไม่ชวน  แต่ซ้อนสามมันจะดีหรือพี่”

   “ปากดีอีกมึง  เดี๊ยะ  ทิ้งไว้แม่งเลย  เร็ว ๆ  เข้า  มึงไม่เห็นเหรอ  น้ำจะถึงหัวเข่าแล้ว  หมาต๋าตัวไหนจับกูจะด่าแม่งให้”    ปากมันตะโกนแข่งกับสายฝน  มือมันบิดคันเร่งเลี้ยงเครื่องเอาไว้ 

   ทันทีที่ไอ้บอลนั่งซ้อนพี่โน้ตออกรถไปอย่างรวดเร็ว  ผมนั่งเบียด  เอาใบหน้าหลบสายฝนที่ปลิวมาปะทะใบหน้า  กับหลังพี่โน้ต  รถเคลื่อนที่ไปได้ไม่เร็วนัก  เพราะน้ำจากท่อน้ำทิ้งดูเหมือนจะทะลักขึ้นมาตามฝาตะแกรง

   ระดับน้ำค่อย ๆ  ต่ำลง  เมื่อมาถึงหน้าสถานีตำรวจหาดใหญ่  แต่รถก็ยังไม่สามารถเคลื่อนไปได้เร็วเท่ากับวันอื่น ๆ    อาจเพราะสายฝนที่ยังคงพรำอยู่ตลอดเวลา  ทำให้เมืองหาดใหญ่เริ่มกลายเป็นอัมพาต  เมื่อมาถึงสะพานลอยข้ามทางรถไฟ

   “ทำไมรถมากแบบนี้พี่โน้ต”  ผมตะโกนแข่งกับสายฝน  เมื่อรถค่อย ๆ เลี้ยวซ้ายมาถึงหน้าตลาดกิมหยง

   “น้ำท่วมอุโมงค์ไง  เลยมาได้ทางนี้ทางเดียว  ถ้าฝนยังไม่หยุดสงสัยน้ำท่วมหาดใหญ่แน่ ๆ”  ปากมันตะโกนกลับมา

   “อย่ามาตลก  ตั้งแต่เกิดมา  น้ำไม่เคยท่วม”

   “ไม่เคยก็เคยได้โว้ยไอ้ห่าโอห์ม  มึงไม่เห็นเหรอ  ขนาดที่ศูนย์ศิลปฯ  แม่งน้ำมาโครตเร็วเลย  ดีนะมึงที่พี่โน้ตไปรับ  ไม่งั้นป่านนี้มึงกับกูจะเรียกตุ๊ก ๆ  กลับได้ยังก็ไม่รู้  อัศวินขี่ม้าขาวมาช่วยไว้เลยว่ะ  ขอบใจนะพี่”

   “แล้วทำไมพี่โน้ตถึงไปรับ  ไม่กลัวเหรอ”  ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมถามไปแบบนั้น

   “ถ้ากลัวคงไม่ไปหรอก  พอปกครองประกาศกลับบ้านด่วน  รีบเผ่นมาที่รถก่อนเลย  บิดแข่งกับพายุ  เพราะเพื่อนที่มันอยู่คลองหอยโข่ง  มันบอก  ถ้าฝนตกแบบนี้อีกครึ่งวัน  น้ำทะลักแน่ ๆ  หาดใหญ่ในจะท่วมก่อน  เลยใจคอไม่ดีตั้งแต่เช้า  เพราะโอห์มไปเรียนศูนย์ศิลปฯ”

   “ทำไมกูไม่มีพี่แบบนี้มั่งวะ”

   “เป็นไรมากมั้ยมึง”

   “อิจฉาโว้ย  พี่กูไม่เห็นมันจะสนใจเท่าพี่มึงเลย  ขนาดพี่มึงห่วงมึงขนาดนี้  มึงยังชอบกวนตีนพี่มึงเรื่อยเลย  เป็นกูนะ  มีพี่ดี ๆ  แบบนี้กูรักตายเลย” 

   ผมไม่ตอบคำถามหรืออะไรก็แล้วแต่ที่ไอ้บอลบอก  หากแต่มือที่โอบเอวพี่โน้ตเอาไว้  กระชับแน่นกว่าเดิมอีก  ภาษากายมมันมีค่ามากกว่าคำพูดเสมอ  ผมเชื่อเพราะคำพูดโกหกได้  แต่สิ่งที่เรากระทำกับอีกคน  มันไม่สามารถหลอกกันได้

   “เออ  เรื่องของกู”

   ผมตอบมันหากแต่แอบเอาจมูกกดไปที่ท้ายทอยพี่โน้ตอย่างเต็มแรง  ขอบคุณทุก ๆ  ความห่วงใยที่ผู้ชายคนนึงมีให้กับผม  ผู้ชายที่แบ่งความรัก  ความห่วงใย  ความอบอุ่นให้กับผมยามที่สายฝนพรำแบบนี้   

   ขอบคุณผู้ชายในสายฝน . . .   

   

   
   

[kit]

• ผมตอบมันหากแต่แอบเอาจมูกกดไปที่ท้ายทอยพี่โน้ตอย่างเต็มแรง
ว้าย มิน่า.......โอห์ม ดังแหมบ 5555555
ขอบคุณนะคะ คุณ ราชบุตร

[namtaan]

ซาบซึ้งกับผู้ชายในสายฝนจริงๆ

ขอบคุณนะจ๊ะ บวก 1 แต้มด้วยจ้า

[dokjarn]

หวาย . . .

สัญญาว่าจะไม่เกิน ๒๔ ชั่วโมง

แต่คาดว่าเกินนิดหน่อย  เจออิทฤทธิ์กระบือเข้าไปทำให้การมาส่งต้นฉบับช้าไปหลายชั่วโมงครับผม  งานนี้ผมไม่ผิดนะครับ  แต่ผิดที่กระบือ  มันทำให้ผมเจอกับโน้ตบุคช้าอ่ะครับ  เลยโพสต์ช้า  เสียเวลาในรถนานมากกกกกกก

  ไม่น่าขีดเส้นตายเลยกรู

ปล.  ขอใช้อักษรสีควาย ๆ  ก่อนนะวันนี้  ไว้อาลัย  แด่ความโง่ . . .

 

+1 แต้ม ชอบข้อความนี้ อย่างไม่มีเหตุผล

อ่านตอนที่ 13 นี้ ด้วยความรู้สึกว่า

ไอ้พี่โน๊ต นี่เค้ารักน้องโอห์ม ของเค้าอย่างไม่มีเงื่อนไขเหมือนกัน

ห่วงตลอด นึกถึงตลอด ดูแลทุกห้วงเวลาจริงๆ

อิ อิ จนเพื่อนมันบอกว่า.. “ทำไมกูไม่มีพี่แบบนี้มั่งวะ”..555

เอาใจช่วยคุณราชบุตร นะครับ

ตอนนี้คงดีขึ้นแล้วละมั๊ง

ควายกลับเข้าคอกหมดแล้วนี่

รอตอนต่อไปนะคร้าบบบ

 
 

[cmos]

 

[nanao]

ขอพี่แบบนี้สักคนด้วยได้ไหม ^^

[kinosawa]

โห แบ็กกราวด์เรื่องนี้ตั้งแต่สมัย ญ.ส. ยังเป็นศูนย์ศิลป์ของ ญ.ว. เลยเหรอคะ
คิดถึงตอนน้ำล้นคลอง ต้องลุยน้ำกลับบ้านเลยค่ะ ให้บรรยากาศมาก

ขอบคุณมากนะคะ

ปล. คลองหาดใหญ่ในตอนนี้ คือ คลองอู่ตะเภา ค่ะ

[mecon]

จะจบม.ต้นแล้วนี่เนอะก็ต้องเลือกเส้นทางของตัวเองอีกแล้ว
อยากจะใกล้พ่อกับแม่แต่ก็อยากจะใกล้พี่โน๊ตเหมือนกัน
ชอบจังบางการกระทำของพี่โน๊ตไม่ต้องพูดไม่ต้องเ่อ่ยอะไร
แต่การกระทมันบ่งบอกถึงความห่วงใยน้องยังเห็นได้ชัด
ส่วนเจ้าน้องถึงจะพยายามไม่อ่อนแอแต่จริงๆแล้วคงไม่มีใครสะกดกลั้นความ
อ่อนแอให้จมไปได้หรอก จะต้องห่า่งกับคนที่เรารักและไม่เคยห่างจากเรา
เลยก็ขอหน่อยเหอะ แต่ที่อุ่นใจคือยังมีพี่โน๊ตคอยดูแลอยู่ข้างๆ ไม่ทิ้งให้รู้สึกเดียวดาย

หาก แต่มือที่โอบเอวพี่โน้ตเอาไว้  กระชับแน่นกว่าเดิมอีก  ภาษากายมมันมีค่ามากกว่าคำพูดเสมอ 
ผมเชื่อเพราะคำพูดโกหกได้  แต่สิ่งที่เรากระทำกับอีกคน  มันไม่สามารถหลอกกันได้
>> อบอุ่นเกินคำบรรยายจริงๆ

ขอบคุณคุณราชบุตรคะ 

[RAJCHABUT]

โห แบ็กกราวด์เรื่องนี้ตั้งแต่สมัย ญ.ส. ยังเป็นศูนย์ศิลป์ของ ญ.ว. เลยเหรอคะ
คิดถึงตอนน้ำล้นคลอง ต้องลุยน้ำกลับบ้านเลยค่ะ ให้บรรยากาศมาก

ขอบคุณมากนะคะ

ปล. คลองหาดใหญ่ในตอนนี้ คือ คลองอู่ตะเภา ค่ะ

อุ้ย . . .

คนหาดใหญ่อีกคนแร่ะ  ในเล้านี่คนหาดใหญ่เยอะจังเนาะ

เข้ามากด +  รีบน ๆ  เพราะสาแก่ใจ . . .  ควายมุขเป้ก  กลับสู่ที่เดิมแร่ะ

[IZE]

ขอแบบพี่โน๊ตสักคน

พอมีเหลือปะ

อิอิ

[C2U]

อืมม   ดูโน๊ต  ห่วงใยโอห์ม ม๊ากมากอ่ะ

น่ารัก  น่าอิจฉาจิง   

[Ryuse]

ก่อนอื่นขอพูดจาไม่สวยก่อนนะครับ

ไม่ชอบอารมณ์ประมาณ "รักจำพราก" เลย

ส่วนนอกนั้น . . . รักหมดใจครับ

ป.ลิง รักคนแต่งที่ซู้ดดดดดดดดดดดดดดดด

[RAJCHABUT]

เลยตั้งสมมติฐานเล่น ๆ  ดู

๑. โน้ตยังมีชีวิตหรือไม่ . . .

๒.  มิลล์รู้เรื่องราวทั้งหมดหรือปล่าว . . .

๓. คนรักกันมาก  จะมีแรงเหวี่ยงอะไรที่ทำให้ต้องเดินจากอีกคน  (อันนี้อยู่นพล๊อตแรกตอนที่อยากเขียน)

๔.  การมาของโอ๊ตไม่ใช่เรื่องบังเอิญใช่ไหม . . .

๕. โอห์มจะได้เจอกับโน้ตอีกหรอไม่ . . . จะเจอในสถานะตัวเป็น ๆ  เจอในสถานะอีกฝ่ายเจ็บป่วยหนัก  หรือจะเจอ  แค่เศษกระดูก  (อันนี้ยังเลือกไม่ได้ว่าจะเจอแบบไหน  เพราะยังเขียนไม่ถึง)

๖. คนเขียนกวนตรีน . . . ชอบเล่นกับความรู้สึก 

๑. โน้ตยังมีชีวิตหรือไม่ . . . 

- โอ๊ต  โทรหาพ่อ  แปลว่ายังมีชีวิตอยู่  แต่จะครบสามสิบสองหรือปล่าว  อันนี้น่าคิด


๒.  มิลล์รู้เรื่องราวทั้งหมดหรือปล่าว . . .

-  น่าจะไม่รู้  เท่าที่คุยมา


๓. คนรักกันมาก  จะมีแรงเหวี่ยงอะไรที่ทำให้ต้องเดินจากอีกคน  (อันนี้อยู่นพล๊อตแรกตอนที่อยากเขียน)

- ยังอยู่ในหัวเช่นเดิม  อิอิอิ  ไม่บอก  บอกเรื่องก็จบเด่ะ


๔.  การมาของโอ๊ตไม่ใช่เรื่องบังเอิญใช่ไหม . . .

- ไม่บังเอิญ  เพราะโน้ตส่งมา  


๕. โอห์มจะได้เจอกับโน้ตอีกหรอไม่ . . . จะเจอในสถานะตัวเป็น ๆ  เจอในสถานะอีกฝ่ายเจ็บป่วยหนัก  หรือจะเจอ  แค่เศษกระดูก  (อันนี้ยังเลือกไม่ได้ว่าจะเจอแบบไหน  เพราะยังเขียนไม่ถึง)

- เจอดีไหมหว่า  แต่ไม่เจอแบบเศษกระดูกแน่ ๆ   หรือ  ไม่เจอเลยชาตินี้


๖. คนเขียนกวนตรีน . . . ชอบเล่นกับความรู้สึก 

-  กวนตีนสุด ๆ  อีกเนาะคนเรา

[kit]

• โอห์มจะได้เจอกับโน้ตอีกหรอไม่ . . . จะเจอในสถานะตัวเป็น ๆ  เจอในสถานะอีกฝ่ายเจ็บป่วยหนัก  หรือจะเจอ  แค่เศษกระดูก  (อันนี้ยังเลือกไม่ได้ว่าจะเจอแบบไหน  เพราะยังเขียนไม่ถึง)

- เจอดีไหมหว่า  แต่ไม่เจอแบบเศษกระดูกแน่ ๆ   หรือ  ไม่เจอเลยชาตินี้

ต๊าย ท่าจะมีไตรภาค อิอิ
ขอบคุณนะคะ คุณ ราชบุตร

[RAJCHABUT]

http://media.imeem.com/m/of7bmqLpIJ

ตอนที่ ๑๔

   ระหว่าง . . . คนที่เรารัก

   . . . กับ . . .

   คนที่รักเรา . . .

   เราควรจะเลือกใครดี

   . . .  คำถามที่ดูเหมือนจะง่าย ๆ  เพราะมันไม่มีความสลับซับซ้อนอะไรเลย   แต่ทำไมเวลาที่จะคิดหาคำตอบมันถึงยาก . . . 

   ยากมากส์ . . . เสียด้วย  ไม่รู้ใครหนอช่างตั้งคำถาม  คำถามที่  เราต้องเลือกเพียงแค่หนึ่งเดียวเท่านั้น 

   คนที่เรารัก . . .

   . . . เขาอาจรัก  หรือ  ไม่รักเราก็ได้  เพราะไม่ได้ขยายความในคำถาม  หากเป็นอย่างแรก  คนที่เรารัก  และ เขารักเราด้วย  มันก็มีความสุขดีอยู่หรอก  สำหรับคนสองคนที่รักกัน

   แต่ . . .

   . . . ถ้าเป็นเพียงแค่  เรารักเขาล่ะ?

   วานใครตอบแทนได้ไหม

   ส่วน . . . คนที่รักเรา

   คนที่รักเรา  แล้วเรารักเขามั้ย  ถ้าเรารัก  ก็คือคนสองคนรักกันอีกนั่นแหละ  แต่ถ้าเราไม่ได้รักเขา  มันจะแตกต่างอะไรไปจากสิ่งแรก . . . คนที่เรารัก และเขาไม่ได้รักเรา

   ความรัก . . .

   . . . จึงเป็นอะไรให้น่าค้นหาเรื่อย ๆ สำหรับการเกิดเป็นคน

   แต่ . . .

   อาจจะไม่ใช่ผมหรอก  เพราะผมไม่มีความรักมานานมาก  เหมือนคนที่ทำเวลาหล่นหายไปในชีวิต  มาตอนนี้  เราได้เจอเวลานั้นแล้ว  เวลาที่ควรจะสุขที่สุด  เวลาที่เราจะไม่หนีหัวใจตัวเองอีกต่อไป

   . . . มีใครบ้างที่จะหลีกหนีหัวใจตัวเองพ้น

   ไม่มีหรอก . . .

   . . . เราอาจจะหนีอะไรก็ได้  หาก  การหนีหัวใจตัวเองมันยากเหลือประมาณ  ยากเกินกว่าที่เราจะทำมันได้ หรือ มีใครจะคัดค้านว่าหนีหัวใจตัวเองได้พ้น

   . . . ห้ามกลางคืนมิให้มีดวงดาวและพระจันทร์ 

   ห้ามกลางวันมิให้มีแสงแห่งตะวัน . . .   

   . . . ห้ามคนเอากัน . . . ห้ามยากครับพี่น้อง 

   จงทำสิ่งที่ดีที่สุด . . . แล้วเราจะได้สิ่งที่ดีที่สุดกลับมา

   ความรัก . . . ไม่ใช่สิ่งเลวร้าย

   หากแต่ . . .

   มันคือแรงขับ  คือ ขุมพลังแห่งพลานุภาพอันยิ่งใหญ่  พลังที่มีสองด้านทั้งด้านดีและด้านร้าย  มันขึ้นอยู่กับว่าเราจะเลิกเอาสิ่งใดนั่นต่างหาก

   ทุกอย่างในโลกนี้ล้วนมีสองฝั่งเสมอ . . .

   ทำไม . . .

   ต้อง . .  . สอง 

   ปล.  มันจะใช่ . . . สองตัวแม่ของเล้าหรือเปล่าหว่า  ข่าวแว่วมาว่าแรงเกินร้อย  สวยเกินพิกัดแค้น  กะเทยเจอเจ้เป็นต้องหลบ  ชะนีเป็นต้องหลีก  สิบล้อเบรคแตกยังหักพวงมาลัยหนี  เพราะเจ้แกแรงส์ . . . 

   สองในที่นี้ คือ . . . คู่

   ทุกสิ่งทุกอย่างในโลก . . . 

   ล้วนมีคู่ด้วยกันทั้งนั้น  บางทีก็เป็นคู่ที่ส่งเสริมกัน  หากบางอย่างนั้นเล่า  คือคู่ที่หักล้างกันดี ๆ  นี่เอง  แต่โอห์มจำไว้นะ  จงเลือกเอาสิ่งที่ดีที่สุดหยิบยื่นให้คนอื่น

   เพราะว่า . . .

   . ..  หากเราอยากได้สิ่งใด  จงมอบสิ่งนั้นให้เขาก่อน

   อยากได้ความรัก . . .

   . . . จงมอบความรักให้

   แล้วสักวันหนึ่ง . . .

   . . . สักวัน . . .

   . . . เราจักได้ความรักตอบแทน

   เคยถามตัวเอง . . .

   . . . ความรักมันต้องใช้ช่วงเวลาหรือ ? 

   คนเราต้องเจอกันนานขนาดไหนถึงจะรักได้หรือ  ความรักมันเกิดได้ทุกแห่งทุกเวลา  มิใช่หรือ

   ความรัก . . .

   . . . ไม่เกี่ยวกับเวลา

   ผมรู้แค่ว่ามันเกี่ยวเนื่องกับหัวใจตัวเอง . . .

   . . . หากแต่

   ไม่รู้หัวใจอีกคน . . .

   แต่วันนี้  ทุก ๆ  คำถามที่คั่งค้างในหัวใจ  มันค่อย ๆ  ผ่อนคลายไปในทางที่ดี  ความรักที่มีในวันก่อน  เพิ่มพูนมากมายตามวันเวลา  คอยอีกหน่อยนะโอห์ม  คอยอีกสักนิดเดียว  รออีกไม่นานหรอก  แล้วเวลานั้นจะเป็นเวลาที่โอห์มจะเป็นคนที่มีความสุขมากที่สุด

    อีกแค่ไม่นานหรอก . . .   

   แค่ให้เวลามันได้ผ่านไปอีกสักนิด  ขอเวลาให้โอห์มได้ปรับความรู้สึกจากการโหยหา  เพราะอีกฝ่ายร้างลา   ให้โอห์มได้สัมผัสว่านี่คือความจริงแท้ที่สุดก่อน  แค่นิดเดียวเท่านั้นเองนะโอห์ม  บางครั้งสิ่งที่ยากที่สุดของคนเราคือ . . . การตัดสินใจ   

   การตัดสินใจ  ต้องใช้เวลา

   เหมือนที่ผ่านมาไง . . . 

   ความรักความผูกพันในสายใยรักที่เคยมี  ที่เคยสัมผัสได้ในวันเก่าก่อน  มันคือบทเรียนที่เราต้องเอามาเป็นแนว  ไม่ให้เกิดเหตุการณ์อย่างที่ผ่านมาอีก   เพราะหากเจอกันคราวนี้  โอห์มจะยอมให้พี่โน้ตห่างหายไปอีกหรือ   ไม่มีทางหรอก  ไม่มีทางปล่อยพี่โน้ตไปอีกแล้ว  เราต้องใช้โอกาสให้คุ้มค่ามากที่สุดกับเวลาที่เรามี

   เวลา . . .

   . . . มันไม่เคยรอใครหรอกนะ

   เพราะฉะนั้น . . .

   . . . จงใช้ทุก ๆ  วินาทีให้คุ้มค่ามากที่สุดเท่าที่จะมากได้

   โอห์มมีบทเรียนแล้วไง . . . 

   โอห์มผ่านวันเวลาที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตมาแล้ว  ผ่านช่วง เหงา  ทุกข์ ทรมานหัวใจอย่างที่สุดมาแล้ว  โอห์มผ่านมันมาได้อย่างสวยงามแล้วไง  ที่ผ่านมาสิ่งที่โอห์มคิดมันถูกต้อง  ถูกต้องที่สุดแล้วล่ะโอห์ม

    . . . คนที่รักกัน  ไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกัน  สิ่งที่เหลืออยู่เพื่อเป็นอนุสรณ์ของความรัก มันมีเพียงแค่สองอย่างเท่านั้นเองนะ 

   หากแต่ . . . เลือกได้แค่หนึ่ง

   หนึ่งเดียวเท่านั้นที่   ‘จำ’   ต้องเลือก

   เดินออกไปจากชีวิตของอีกฝ่าย . . .

   . . . หรือ . .

    . . . เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน

   สำหรับเวลาที่ผ่านมา . . .

   . . . สิ่งที่อีกฝ่ายหยิบยื่นให้โอห์ม คือ . . . อย่างแรก

   เห็นมั้ย ! 

   ในความรัก  มันต้องเลือก . . . 

   คนเราต้องเลือกเสมอนะ    การเลือกอาจจะมีทั้งดีและไม่ดี  แต่โอห์มต้องมองให้ดี  พิจารณาให้ถ่องแท้  การที่เราจะเดินไปหยิบอะไร  อย่าสักแต่ว่าของนั้นสวย  ของนั้นงาม  สีที่สวย  สิ่งที่งามอาจเคลือบไว้ซึ่งยาพิษ   

   สำหรับโอห์ม  ในเวลานี้  เป็นเวลาที่โอห์มน่าจะรู้หัวใจตัวเองเป็นที่สุด  ของที่โอห์มจะหยิบต่อจากเวลานี้  เป็นของที่โอห์มมองมันด้วยหัวใจ  สัมผัสมันด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่โอห์มมี 

   . . . สิ่งที่โอห์มเลือก

   จะสวยงามไปตราบจนลมหายใจสุดท้ายของชีวิตโอห์มเลยนะ . . .

   โอห์มต้องมั่นใจ . . .

   สิ่งที่พี่โน้ตกระทำลงไปทั้งหมด  พี่โน้ตทำดีที่สุดแล้ว   ดีที่สุดในห้วงเวลานั้น  ทุก ๆ  อย่างที่พี่โน้ตทำ  มันอาจจะทำให้โอห์มเสียใจที่ต้องพลัดพรากจากสิ่งอันเป็นที่รัก 

   แต่ . . .

   โอห์มก็ผ่านมาได้    โอห์มมองเหรียญอีกด้านนะ  หาก  วันนั้น  พี่โน้ตรั้งโอห์มเอาไว้  ป่านนี้  ชีวิตโอห์มจะสวยงามแบบนี้หรือไม่ 

   โอห์มจะเสียใจทำไม   กับสิ่งที่ผ่านมาแล้ว  และโอห์มก็ไม่ต้องกลัวกับสิ่งที่ยังไม่เกิด  สิ่งที่ยังมาไม่ถึงจักกลัวไปใย

   . . . ผมสูดลมหายใจลึก ๆ ยาวที่สุด

   แน่ใจ . . .  แน่ใจแบบที่ไม่เคยแน่ใจมาก่อนในชีวิต

   ตอนนี้ . . .

   . . . เวลานี้

   หัวใจผม . . . ผมรักตัวเองมากกว่าเวลาที่ผ่านมา   ผมรักและหวงแหนตัวเองมากพอ ๆ  กับที่หัวใจผมรู้สึกรักใครสักคน

   ใครสักคน . . .

   คนที่ผมรู้สึกรักอย่างเต็มหัวใจ . . . พี่โน้ต

   “อาโอห์มไม่นอนอีก”  ไอ้ตัวแสบที่นอนบนเตียงส่งเสียงร้องบอก  จนผมต้องหยุดคิด  หยุดตัดสินใจก่อนหันไปหาโอ๊ต

   “เดี๋ยวดิ๊  งานค้างอยู่”

   “นอนดึกแก่เร็วนะอา  แถมขอบตาจะเหมือนช่วงช่วง”  มันลุกมาจากเตียง  ก่อนเดินมาที่โต๊ะทำงาน  ที่ผมนั่งเปิดคอมฯ  ทิ้งเอาไว้

   “กำลังฟังเพลง  หากันจนเจอ อินมากตอนนี้”    ผมหันไปยิ้มกับโอ๊ต

   “แปลว่า  กำลังมีความรักหรืออา”

   “ไม่รู้สิ  อาจจะเจอสิ่งที่หล่นหายไป  เคยฟังมั้ยนี่  เพลงนี้ไง”  ผมยิ้มอีกครั้ง  ก่อนที่จะใช้นิ้วกดที่เพลงเดิมอีกรอบ

   นั่นไง . . . 

   ทำไมหรือ  โอห์มมีอะไร  ทำไมไม่พูดออกไปตรง  มันชอบมากหรือไง กับการให้คนอื่น ๆ ต้องตีความหมายเอาเองนะ . . . หากันจนเจอ

   . . .  สิ่งที่ฉันหวัง  สิ่งที่ฉันคอย  อาจดูเหมือนเลื่อนลอยเกือบจะฝันไป  มองหาคน ๆ  นึงที่ไม่รู้เป็นใคร  และไม่รู้เมื่อไหร่จะพบเธอผู้นั้น . . .   เสียงกบ  เสาวนิตย์  แว่วมาจากลำโพงเล็ก ๆ  ที่ผมเปิดเล่นเพลงนี้ซ้ำไปซ้ำมา   

   โปรแกรม . . iTunes 

   เพลงนี้เปิดซ้ำไปซ้ำมาร้อยกว่ารอบ . . . หากันจนเจอ

   . . . .  ส่วนชีวิตฉัน  บอกเลยว่ามี  เจอะคนที่แสนดีอยู่ทุก ๆ  วัน  เพียงแค่ไม่ใครที่จะฝันตรงกัน  แต่ว่าฉันมั่นใจจะพบในไม่ช้า . . . โอ้ย  เสียงพี่ใหญ่แห่งสามหนุ่มสามมุม  ผู้ที่เคยทำให้โอห์มหลงไหลกับพลง . . .ปาฏิหารย์

   . . .  อาจบางทีในเมืองกว้างใหญ่  หมอกและควันช่วยกันพรางตา  มีขอบรั้วขอบกำแพงสร้างมา . .

   . . . ตึกระฟ้าคอยบังเราอยู่ . . .

   แต่ . . . เราก็หากันจนเจอ  มันนานแค่ไหนที่คอยเธอมา  รู้สึกไหม  ว่าชีวิตคุ้มค่า  เมื่อมีใครสักคนข้างกาย  เกิดมาเพื่อหาใครคนนึง  เป็นคนที่ฟ้าสร้างมาตรงใจ  เราต่างรู้โลกมันแสนกว้างใหญ่  แต่มันคงไม่ยากเกินไป  ที่ฉันจะพบเธอ . .

   . . . อาจมีสักครั้ง . .

    ที่เราสองคน . . .    

   ผ่านทางที่วกวน   อยู่ใกล้ ๆ  กัน  ใบไม้เพียงใบหนึ่งหล่นตอนที่เดินผ่าน  ฉันคงจะมองมันเมือ่เธอเดินผ่านมา  อาจบางทีในเมืองกว้างใหญ่  หมอกและควันช่วยกันพรางตา  มีขอบรั้วขอบกำแพงสร้างมา . .

   . . . ตึกระฟ้าคอยบังเราอยู่ . . .

   แต่ . . . เราก็หากันจนเจอ  มันนานแค่ไหนที่คอยเธอมา  รู้สึกไหม  ว่าชีวิตคุ้มค่า  เมื่อมีใครสักคนข้างกาย  เกิดมาเพื่อหาใครคนนึง  เป็นคนที่ฟ้าสร้างมาตรงใจ  เราต่างรู้โลกมันแสนกว้างใหญ่  แต่มันคงไม่ยากเกินไป  ที่ฉันจะพบเธอ . .

   โอ้ย . . .

   โดนครับเพลงนี้  โดนใจโอห์มอย่างที่สุดในเวลานี้จริง ๆ     หาใครหรือ   มีคนที่โอห์มต้องตามหาด้วยใช่ไหม  ผมยิ้มกับตัวเอง  ทุก ๆ  อย่างอยู่แค่ปลายจมูกนี่เอง. . .

   “ฟังเพลงไปอมยิ้มไป  ท่าจะเจออะไรดีที่สมุย”  ไอ้ตัวแสบมีแอบแซว

   “ไม่หรอก  บอกแล้วไปทำงาน  เหนื่อยจะตาย”

   “แล้วอาโอห์มพักบ้างมั้ยนี่  พักมั่งเหอะอา  ดูกระจกเสียหน่อยก็ดีนะครับ  วันนี้ที่โอ๊ตเห็น  กับวันแรกที่โอ๊ตเจออาโอห์มนะ  ต่างกันลิบ”

   “ทำไมว่ะ”  ผมรีบเอามือมาจับที่ใบหน้าตัวเองเบา ๆ

   “วันแรกหน้าใสเด้ง  วันนี้โทรมอย่างกับคนไม่หลับไม่นอนมาสักสามคืน”   ไอ้ตัวแสบมองหน้าผม  สายตาของมัน  ไม่แตกต่างจากแววตาของอีกคนที่เคยห่วงหาผมเลยแม้แต่น้อย

   ผมไม่ได้นอนมากี่ชั่วโมงแล้ว . . .

   นานนะ  เกือบสองวันแล้วกระมัง  ตั้งแต่ที่คุยกับอาร์มที่ชายหาดสมุย  หัวใจมันเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก   จะว่าทรมานก็ไม่ใช่  เพราะผมกำลังใช้ความคิดว่า  แท้ที่จริงแล้ว  ผมจะไปเจอพี่โน้ต  หรือผมจะรอให้พี่โน้ตเดินกลับมาหาผมมากกว่า 

   แปลกจัง . . . 

   ทำไมตามันยังไม่หลับ . . . 

   ผมเหนื่อยมาก  เหนื่อยเหลือเกิน    มันไม่ใช่อาการของคนเหนื่อยใจหรอก   เพราะสิ่งที่มันเกิดขึ้นกับผมตอนนี้คืออาการเหนื่อยที่เกิดจากหน้าที่การงาน . . .  แค่คนเหนื่อยกาย

   ก้อนเนื้อก้อนเล็ก ๆ  เท่ากำปั้นเจ้าตัว  หากมันทรงพลานุภาพกว่าอาวุธใด ๆ  บนโลกนี้

   มีใครเป็นแบบผมบ้างมั้ย . . .

   ในเวลาที่ผ่านมา . . .

   . . . ผมรอใครคนนึง

   มันช่างยาวนาน . . . นานราวชั่วนิจนิรันดร์แห่งชีวิต ผมอยู่ด้วยความหวังว่า  พรุ่งนี้จะเป็นวันที่ดี  เป็นทีของผมบ้าง  เพราะผมคิดว่า  เราคงไม่ตกต่ำตลอดกาลหรอก 

   หาก . . . ยามเช้ามีตะวัน

   ความหวังของผมก็ไม่มีวันมืดมน  ผมจะต้องมีวันที่สว่าง  เพราะทุก ๆ  อย่างมันไม่ได้เลวร้ายไปทุกเรื่องมิใช่หรือ

   น้ำตา . . . ไม่ได้แปลว่าเราอ่อนแอใช่หรือปล่าว . . .

   . . . หรือ . . .   

   แปลว่า . . .ใช่ 

   ถ้าแบบนั้น . . . ผมก็ยอมรับแล้วล่ะว่าผมอ่อนแอ   

   ตอนนั้น . . . 

   . . . เมื่อสิบแปดปีก่อน 

   ผมเคยอ่อนแอจนถึงที่สุดแล้ว  อะไรมารู้  แล่นมาจากข้างในมันมาจุกแน่นอยู่ที่คอ  มันคับแน่น  มันจุกมันเจ็บ ผมไม่ที่จะฝืนมันอีกต่อไป  ได้แต่ปล่อยให้สิ่งที่มันเก็บอยู่ภายในส่วนลึกปลดปล่อยออกมา

   เหมือนขวดน้ำที่ล้มลง . . . 

   สิ่งที่อยู่ภายในทะลักออกมา  ผมได้แต่เก็บเสียงสะอื้นเอาไว้อย่างมิดชิดที่สุด  ทุกอย่างในสายตามันพร่ามัวด้วยม่านน้ำที่ผมเองก็หยุดมันไม่ได้   แม้แต่จะร้องไห้  ผมยังไม่กล้าจะร้องให้เสียงดัง  ยิ่งเก็บยิ่งกดเอาไว้มันยิ่งเจ็บยิ่งปวด   มันรวดร้าว ผมเกลียดตัวเอง  เกลียดอาการอ่อนแอแบบนี้

   แล้วสิ่งที่ผมทำได้ . . .

   ผมได้แต่ปลดปล่อยความอ่อนแอในหัวใจของผมให้มันออกมาทั้งหมด  ผมหอบเสียตัวโยน  ก่อนที่จะนอนขดตัวให้เล็กที่สุดบนที่นอน  กอดหมอนใบเก่าเอาไว้แน่น

   ผมได้แต่เอามือมาลูบหัวตัวเองไปมา  ทั้ง ๆ  ที่ผมอยากมีมือที่มองไม่เห็นมากกว่า  ผมได้แต่ปลอบตัวเอง  เอามือตบหัวตัวเองเบา ๆ 

   . . . อย่าร้องนะ  กูอยู่นี่  กูอยู่กับมึงไง  ไม่มีใครรักมึงกูรักมึงไง  นิ่งซะนะไอ้โอห์ม นิ่งซะ . . .

   ผมได้แต่ปลอบตัวเองทุกครั้งยามที่อ่อนล้า เพราะผมคิดเสมอ  คน ๆ  นั้นไม่มีวันทิ้งผม  ไม่มีวันที่เขาจะเดินจากผมไป  การจากไปอย่างไม่คาดคิด  และไม่สามารถติดต่ออีกคนได้  มันจึงเป็นเวลาที่มรมานที่สุดในชีวิตของผม

   หาก . . .

   ยิ่งปลอบมันยิ่งเจ็บ  มันยิ่งปวดยิ่งรวดร้าว  ทำไมนะ  ทำไมผมถึงไม่ลืมสิ่งเก่า ๆ  ภาพใบหน้าพี่โน้ต  การกระทำที่บ่งบอกว่าห่วงใย  มันคอยตามมาหลอกหลอนเสมอ   สิ่งที่มันผ่านมา  เราย้อนคืนไม่ได้  แล้วทำไม  หัวใจผมมันไม่แกร่งพอสักที

   . . . คนเราอ่อนแอได้ไอ้โอห์ม 

   การร้องไห้ไม่ได้แปลว่าเราพ่ายแพ้  จงเลือกที่จะหยัดยืนแล้วสู้กับมันสิ  สู้กับมันอย่ายอมแพ้เลยนะ   อย่ายอมให้มันเข้ามามีอำนาจเหนือเราโดยเด็ดขาด  จำเอาไว้

   บนโลกใบนี้ไม่มีที่สำหรับคนพ่ายแพ้หรอก  วันนี้เราอาจอ่อนแอ  อ่อนล้า  นั่นเพราะว่าหัวใจเรามันเกินที่จะอดทนแล้ว  ถ้าเหนื่อยมากนัก  พักซะก่อนนะโอห์ม  แล้วค่อยมาสู้ใหม่ . . .

   สู้ . . .

   สู้เพื่อ?

    ถ้าผมเลือกได้ . . .

   . . . ผมไม่อยากหายใจอีกแล้ว

   ผมได้แต่นอนนิ่ง ๆ  ไม่อยากขยับกาย  มองฝ้าเพดานสีขาว  ในห้องแคบ ๆ   บนเตียงที่ครั้งหนึ่งเคยมีคน ๆ  หนึ่งนอนอยู่ข้าง ๆ  กาย  ในเวลาที่ผมอ่อนแอ  ผมจะขดตัวแล้วซุกเข้าหาอกของมัน  แต่วันนี้ . . .

   . . . มีแค่ผม

   สิ่งที่ผ่านมาแล้ว . . . หวนคิดไปเพื่อ?

   ผมค่อย ๆ  ปล่อยน้ำตาให้เหือดแห้งไปกับกาลเวลา  เวลาที่มันทำหน้าที่ของมันอย่างสม่ำเสมอ 

   เวลา . . .

   . . . ไม่เคยทรยศต่อหน้าที่ของตัวเอง  มันยังคงเดินไปข้างหนา  เดินไปอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อน

   เหมือนผมกระมัง  ผมไม่เคยทรยศต่อหัวใจตัวเอง . . .

   แล้วทำไม . . . พี่โน้ตถึงทรยศกับผม

   ความคิดอันเลวร้ายในวันเก่าย้อนมา  เมื่อผมมองหน้าโอ๊ต  ผมอยากกอดลูกชายของคนที่ผมรักเอาไว้  แต่มันคงไม่เหมือนกับอ้อมกอดของพี่โน้ต   ในเวลาสามเดือนที่พี่โน้ตหายไป  ผมทรมานอย่างที่สุด  หากตอนนั้นผมคิดสั้น

   ป่านนี้ . . .

   . . . ผมจะยิ้มอย่างเต็มหัวใจ  ที่ได้รู้ความจริงไหม

   ผมขอบคุณ  ทุก ๆ  อย่างที่ผ่านมา  ทุก ๆ  เรื่องราวที่สอนให้ผมผ่านช่วงเวลาอันเลวร้ายมาได้  ทุก ๆ  คนที่ทำให้ผมมีวันนี้  วันที่ผมมีทุก ๆ  อย่างในชีวิต  จะขาดก็แต่เพียง . . . พี่โน้ต

   คนที่ผมรอมาตลอดสิบแปดปี . . .

[C2U]

เพิ่งดูข่าว   เวรกรรม   




คนที่เรารัก  หรือคนที่รักเรา  ถ้าต้องเลือก
คำตอบ คือ เลือกคนที่เรารัก 
ไม่ว่า เค้าจะรักหรือไม่รักเรา   เราก็รักเค้าอยู่ดี

รักให้มีความสุข  รักอย่างไม่ทำร้ายใจตัวเอง   



เชียร์ ให้ พี่โน๊ตกะ โอห์มเจอกันซะทีเหอะ    

แอรั๊ยยยยยย  ชอบเพลง หากันจนเจอ  เหมือนกัน    หวีทดี   

[/font]

[kit]

วั้ย ๓๕ จริงๆรึคะนี่ กิต.นึกว่า ๕๓(อีก ๕ วันรวยค่ะ) หุหุ
ขอบคุณนะคะ คุณ ราชบุตร

[zandwizz]

เฮ้อ สงสารโอห์ม

สงสารโน๊ต

เมื่อไหร่หนอ เมื่อไหร่จะได้เจอกัน

ขอบคุณครับคุณราชบุตร
208

[namtaan]

หากันจนเจอ
พี่โน้ตไม่ต้องหาเพราะคงมีโอห์มในสายตาตลอดเวลา
โอห์มเองก้อหาพี่โน้ตเจอแล้ว เจอเพราะพี่โน้ตเป็นผู้เปิดโอกาสให้
พี่โน้ตอยู่ข้างๆโอห์ม เป็นผู้กำหนดการจากไปและกลับเข้ามาในชีวิตโอห์มเองเลย
หากันจนเจอ แต่ยังไม่พานพบ ไม่งั้นจบเรื่อง ใช่มั้ยจ๊ะ
บวก 1 เช่นเคยจ้า ขอบคุณนะ

[IZE]

หากันจนเจอ

ฟังนี้ที่ไรอด จะเศร้าใจไม่ได้

เพราะผมยังหาไม่เจอเลย

[kinosawa]

ฝนตก เน็ตเน่า เฝ้าข่าว ร้าวรานใจ(สุดๆ ค่ะ)
มาเจอคุณราชบุตรเอาบรรยากาศทึมๆ มาฝากอีก ToT
เมื่อไหร่โอห์มจะลงมาหาดใหญ่ค่ะ พี่โน๊ตรออยู่แท้ๆ
ว่าแต่บ้านพี่โน๊ตอยู่ไหนคะ จะได้เอาดอกไม้ไปให้กำลังใจก่อนเลย อิอิ

ขอบคุณคุณราชบุตรค่ะ

[dokjarn]

อ่านตอนนี้ด้วยความเศร้าสร้อย...เหงาๆ ไงไม่รู้

อายุก็ไม่ใช่น้อยแล้ว...แต่ทำไมยังอ่อนไหวกับความรู้สึก

และอารมณ์ ที่รับรู้ จากภายนอกมากขนาดนี่น้า

เฮ้อ...ปวดใจ ปวดตับ

ยิ่งฟังข่าว  ดูทีวี

ปวดหัวใจไปใหญ่

จะทำไงกันเนี่ย

ไม่กินเนื้อควายมาหลายปีแล้ว

เปลี่ยนใจดีม้ายยย

รอตอนต่อไปนะคร้าบบบ
 
 

[เด็กแว่นน้อย]

ขอให้ได้เจอกันเร็วๆ นะครับ

อยากให้สมหวังกันจริงๆๆ

[myxt]

อ่านแล้วเห็นบรรยากาศหาดใหญ่ลอยมาเป็นฉากๆ 555 บ้านใกล้เรือนเคียงกันนี่เอง

ความรักที่พี่โน้ตมีให้โอห์ม มันดูยิ่งใหญ่มากจริงๆนะคะ
มีใครซักคนทำแบบนี้ให้บ้าง คงโชคดีพิลึก
พี่โน้ตตั้งใจส่งโอ๊ตมาเจอโอห์มเพื่ออะไรเหรอ อยากรู้ไวๆ
แล้วโอห์มจะทนได้อีกนานแค่ไหน ทั้งๆที่รู้ว่าพี่โน้ตอยู่แค่เอื้อม 

(ขอบคุณน้องนิวค้าบที่แนะนำเรื่องนี้  )