หัวข้อ: รักเอย : จริงหรือที่ว่าหวาน ? หรือทรมานใจคน

[Lesses]

love the story!  keep it coming!

[YO DEA]

 
ทั้งเศร้า ทั้งยิ้ม
ปรับอารมณ์ตามไม่ทัน

[MaryGoesRound]

หลงรัก...รักเอย

กำลังคิดว่า จะออกมา เยี่ยงไร
ความผูกพันของคนสองคน มันมี
แต่พ่อจะกล้าบอกลูกมั๊ย ว่ารักผู้ชาย
แล้วถ้าหลานดันรักอา จะยุ่งหนัก รึเปล่า


ท่านราชบุตรค่ะ

[zandwizz]

งง สรุปแล้ว คุณราชบุตร คือ พี่ต้นหรือ

[IZE]

สู้ๆๆๆๆๆนะคับ

แวะมาเป็นกำลังใจให้

และมาตามดูว่า สองคนจะได้เจอกันอักมั๊ย

[C2U]

แอรั๊ยยยยยยยยยย

ตามอ่านทันแล้ว   


ชอบเรื่องที่คุณราชบุตรเขียนมากๆ       เรื่องก่อนนี้ เซฟไม่ทัน  หวังว่าเรื่องนี้คงไม่พลาด



อยากให้ โน๊ตกะโอห์ม เจอกันจัง   

[mecon]

หลานโอ๊ตน่ารักอีกแล้ว ทั้งแสบ ทั้งขี้อ้อนแบบนี้
ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมทั้งอามิลล์อาโอห์มถึงได้หลง พ่อเลี้ยงมาดีจริงๆ
ตามใจกันแบบ ที่ตอนเด็กๆพี่โน๊ตเลี้ยงโอห์มมายังไงยังงั้น
อีกอย่าง แสบเหมือนทิงเจอร์เลยนะเนี่ย มีต่อรองด้วย
หนอยๆ ตัวแสบอยู่บ้านเราจะเอาโน้นเอานี่ได้แต่ถ้าไปโน้น
จะไปอ้อนใครล่ะเนี่ย

ส่วนพี่โน๊ตพูดได้คำเดียวว่าเห็นใจมากๆ ต้องใช้คำว่ามากกว่า
เสียสละสินะ เพราะไม่คิดจะเห็นแก่หัวใจตัวเองสักนิดเลือกที่จะ
ปล่อยโอห์มไป ทิ้งไปแบบหักดิบด้วย เฮ้อ
. . . พี่โน้ตอยู่ได้อย่างไร  บนซากของความเจ็บปวดของตัวเอง
>ชอบคำนี้จัง เจ็บมากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้คงได้แต่กอดค.ทรงจำเก่าๆและดีๆของไอ้ตัวเล็กกับตัวเองไว้ใช่มั๊ยพี่โน๊ต

หัวใจ . . .
   . . . ที่พี่โน้ตตั้งใจที่จะส่งมาให้ผม
 รู้ค.เคลื่อนไหวของโอห์มทุกอย่าง และพอถึงเวลาก็เอาหัวใจของตัวเองมาให้โอห์มดูแล  ซึ้งสุดๆ ส่งยามารักษาทางใจถึงจะช้าแต่ก็ไม่สายเกินไป กรี๊ดดดด

ขอบคุณคะคุณราชบุตร 

[RAJCHABUT]

รักเอย



ปกติ  มีแต่คนบอก  ทำไมชอบเขียนเรื่องเศร้า  ไม่รู้อ่ะ  มันไปเองเวลานั่งพิมพ์ มาเรื่องนี้  ไม่แน่ใจอีกว่า  มันเป็นเรื่องแบบไหนกันแน่ . . . เศร้า   ซึ้ง  อิ่มเอมใจ  หรือ  จะตลกกับโชคชะตาที่เกิดขึ้นดี  เอ้ยยยยยยยยย  กรรม



โดยส่วนมาก . . .


จะมีแค่พล๊อตคร่าว ๆ  ในหัว แต่เรื่องนี้  หามีไรในหัวเลยไม่  เขียนออกมาจากความรู้สึก  ณ  ปัจจุบัน


โน้ต . . . รักเอย


อาร์ม . . . รักฤๅผูกพันฯ


สองคนต่างติดอยู่ในบ่วงของความรัก  แต่เป็นรักคนละแบบ  ที่ไม่เหมือนกัน  แต่สิ่งหนึ่งที่ทั้งสองมี  น่าจะเป็นความรักที่มีให้คน ๆ  นึง อย่างมากมาย  เป็นรักที่หลาย ๆ  คนอยากมี  มั๊ง . . .


คนอ่านละครับ . . . รักใครมากกว่ากัน


โน๊ต   หรือ อาร์ม

[mango]

 


 

[mecon]

ส่วนตัวยังเทคะแนนให้พี่อาร์มมากกว่าพี่โน๊ตคะ
เพราะว่าพี่อาร์ม รักโกสินทร์ แบบไม่มีเงื่อนไข แบบว่าุทุ่มไปทั้งตัว ทั้งใจ
รู้ทั้งรู้ว่าวันนึงถ้าอีกฝ่ายมีทางไปหรือว่ามีใครทีดีกว่า ถ้าโกจะไปพี่อาร์ม
ก็จะไม่มีวันปริปากร้องห้าม
ความรักของพี่อาร์มดูยิ่งใหญ่มากๆ เหมือนผู้มีพระคุณชุบชีวิตของโกก็ว่าได้
รักแล้วให้โอกาส เปิดโลก เปิดมุมมอง แล้วก็วางอนาคตไว้ให้เรียบร้อยแล้ว
รอแต่ว่า เจ้าตัวจะสานต่อเจตนารมย์ แล้วมองค่าสิ่งที่พี่อาร์มให้มานั่นมากน้อยแค่ไหน
ยกระดับชีวิตค.เป็นอยู่ให้โก ถ้าไม่มีพี่อาร์ม คิดเหรอว่าคุณค่าในตัวจะมากขึ้นจนไปสะดุด
ชีภูธรให้อยากจะจับโกจนตัีวสั่นอะไรแบบนี้ พูดง่ายคือ พี่อาร์มเป็นคนเพิ่ม add value ในโก55
อีกอย่างพี่อาร์มดูแลโกแล้วยังดูแลหัวใจของโกซึ่งก็คือแม่ของโกด้วย
ช่วยเหลือทั้งครอบครัวของโก โดยไม่ปริปากบ่นอะไรสักคำ
พร้อมกับปิดบังค.ลับทุกสิ่งทุกอย่างที่ตัวเองทำโดยที่โก ไม่มีวันฉลาดพอที่จะรู้

และจุดจบของค.รักที่พี่อาร์มเลือกให้ตัวเองก็สุดๆจริงๆ  น้ำตาไหลไปแปดโอ่ง สามไห
ยิ่งอ่านยิ่งอิน จะมีใครที่ทุ่มทั้งตัวและใจให้ใครสักคนขนาดนี้ แล้วได้ผลลัพธ์อย่างที่โกตอบแทนให้พี่อาร์มบ้างล่ะ
มันก็สมควรที่โกจะไม่ได้อะไรกลับไปอีกแล้วเหมือนกัน

 

[nanao]

เมื่อครั้งห่างกันก็เศร้าหาเหตุผลต่าง ๆ นา ๆ
แต่เมื่อครั้งรู้ความจริง ก็ทำให้หัวใจได้เบิกบาน
รีบไปหาพี่โน้ตเลยครับ ^^



คุณราชบุตรสุดยอดเลย แต่งได้ดีมากเลยอ่ะชอบมากเลยครับ

[DEMON3132]

+1 ให้คุณราชบุตร สนุกน่าติดตามมากค่ะ ถามว่ารักใครระหว่างอาร์มกับโน้ต
ขอตอบว่ารักโอ๊ตค่ะ เด็กปู้จายน่ารักกว่าเนอะ จริง ๆ รักทั้งคู่แหละ ที่ต้องจากกัน
ในตอนต้นก็เพราะต่างมีเหตุผลที่จำเป็นทั้งคู่ และเป็นเรื่องที่ไม่เข้าใจกันด้วย
ไม่รู้ถึงเหตุผลจริง ๆ ทำให้เศร้า แต่หวังว่าจากนี้ไปคงไม่เศร้าแล้วนะ อยากให้
อาร์มกับโน้ตพบกันสักทีค่ะ 

[tamtam]

อ่านแล้วรู้สึกหวานจัง

เหมือน 2 คนสื่อสารกัน ผ่าน โอ๊ต

อยากบวก แต่บวกไม่ได้ ยังไงก็ขอบคุณละกัน

[RAJCHABUT]

http://media.imeem.com/m/of7bmqLpIJ



ขอบคุณทุกเสียง +



แลกไมล์บินฟรีแบบรอยัลออคิดได้มะครับ  . . .

. . . บอกดัง ๆ  อีกครั้ง  เขียนเพราะอยากเขียน  หาใช่เขียนเพราะหวังคะแนนบวกครับ  ใครกดบวกกดลบ  ผมขอบคุณทุกคน  แต่ในสถานการณ์ที่ไม่ค่อยปกติ  ได้แต่กรวดน้ำไปยังคนขอส่วนบุญ

เปลี่ยนจากกดบวกมาเป็น  . . .  คอมเมนท์ให้กำลังใจทุกตอนดีไหม

ปล.  วันนี้รมณ์ดี  ไปดูหนังรอบค่ำมา  เก้ง  กวาง  บ่าง ชะนี  มองเหลียวเชียว  คนที่ไปด้วยกัน . . . หล่อ     ว่าแล้วความหวานทะลัก  เอาไปอีกครึ่งตอน

ตอนที่ ๑๐
   
   ผมไม่รู้ว่าในชีวิตนี้จะมีใครที่สามารถรักคนได้เพียงคนเดียวหรือไม่  และคน ๆ  นั้นคงเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลก  เพราะเขาได้ครอบครองความรักจากคนที่เขารัก  ความรักที่ไร้รูปแบบใด ๆ  มาเป็นกรอบ  มีเพียงสัมผัสที่รับรู้ได้จากหัวใจดวงหนึ่งไปสู่หัวใจอีกดวงหนึ่งเท่านั้น

   ผมยอมรับว่าตัวเองฟังไม่ได้ศัพท์จริง ๆ

   แต่ . .

   . . . จะให้ยอมรับเลยหรือ  ว่าที่เอะอะโวยวายไปทั้งหมดเพราะอารมณ์หึง มันก็ใช่ที่  ผมรู้ตัวว่าผิด  แต่จะให้หันไปบอกว่าผิดในเวลานี้มันก็คงไม่ใช่  ผมเดิน  ไปเรื่อย ๆ  ริมรั้วด้านในของโรงเรียน  ยิ้มเหมือนคนบ้า  เป็นรอยยิ้มที่เปื้อนน้ำตาตัวเอง

   ผมเดินออกมานั่งรอรถประจำทางที่ศาลารอรถหน้าโรงเรียน  เพิ่งเลิกเรียน  เด็กนักเรียนมากมาย   ผมไม่อยู่ในห้วงที่อยากมองคนอื่น  เพราะในหัวใจของผมตอนนี้มันมีแต่คนแค่คนเดียว  คน ๆ เดียวที่ผมเพิ่งสร้างวีรกรรมหน้าแตกเอาไว้

   “โอห์ม”   

   เสียงเรียกที่ไม่ค่อยคุ้นหู  ปลุกผมให้ตื่นมามองสิ่งรอบ ๆ ตัวในเวลานี้  ในเวลาที่ผมรู้สึกว่าผิด  แต่จะให้รับว่าผิด  มันไม่ใช่นิสัย 

   “พี่แจง” 

   ผมขมวดคิ้ว  เพราะคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าผม  ยิ้มหวานสมเป็นดรัมเมเยอร์ไม้หนึ่งของโรงเรียน  แถมคราวนี้มาแปลกด้วย  ไม่ยักจะเรียก . . . ตัวเล็ก

   “ไงล่ะเรา  หัดโดดเรียนตั้งแต่ยังเล็กนะเนี่ย”  พี่แจงยิ้มหวาน

   “เรื่องของผม    คนอื่นโดดถมเถไป”   ผมยืนขึ้นพิงรั้วเหล็กของโรงเรียน  เพราะรู้สึกว่าตัวเองเล็กมากเมื่อมีดรัมเมเยอร์โรงเรียนมายืนคุยด้วย

   “ซ่าเหมือนที่โน้ตเล่าจริง ๆ”

   “เรื่องของไอ้พี่มัน    บอกมันด้วยไม่ชอบให้ใครเอาโอห์มไปนินทา” 

   ทั้ง ๆ ที่พี่แจงพูดจาดี ๆ  แต่ไม่รู้ทำไม  หัวใจผมมันต่อต้านผู้หญิงคนนี้  อาจเพราะว่า  ผมเองก็รู้สึกได้ว่า  ไม่ใช่มีแค่ผมที่มีหัวใจให้กับพี่โน้ต  แต่ยังมีอีกหลาย ๆ  คนที่มีความรู้สึกเดียวกับผม  ผมไม่อยากให้พี่โน้ตมองใคร  นอกจากผม

   “ไม่มีหรอก  นินทาอะไรกัน  เวลาคุยถึงไอ้น้องตัวเล็กทีไร  โน้ตมันมีความสุขจะตาย  ใคร ๆ ก็รู้มันหวงน้องชายมันอย่างกะอะไรดี”   ผมแอบยิ้มเล็กน้อย

   จะเรียกว่ามีความสุขกับสิ่งที่ได้ยินก็ถูกเหมือนกัน

   “มาบอกไรโอห์ม”

   “คุยด้วยไม่ได้หรือไง  ไม่เคยเห็นเราจะคุยดี ๆ  กับพี่เลย  หวงพี่ชายเหรอ”

   “หวงมันทำบ้าไร . . .”  ผมหัวเราะบา ๆ 

   “อย่ามันนะมีลูกขอตัวด้วยซ้ำ  เอาไปเฝ้าสวนยาง   ใครเอาไปเลี้ยงที่บ้านนะปวดหัวตาย  ชอบแกล้ง  ชอบกวน”  ผมโต้กลับในทันที

   พี่แจงยิ้มหวาน . . .

   “ไม่หวงพี่จีบนะ”

   มันเสียดแทงหัวใจผมอย่างจัง  แต่ก่อนที่ผมจะหลุดมากกว่านี้  ผมมองหน้าพี่แจง  แล้วยิ้มให้อย่างอ่อนหวานที่สุดเท่าที่เคยยิ้ม

   “ชอบเด็กเหรอพี่  พี่มาขอจีบผมแบบนี้ผมอายแย่ดิครับ”   

   ผมแกล้งทำเขินอาย  ทั้ง ๆ  ที่รู้กับความหมายของสิ่งที่พี่แจงบอกมา  มันไม่ใช่ผม  ไม่ใช่พี่แจงหรอกที่จะมาอะไรกับคนอย่างผม  แต่คนที่พี่แจงมาดหมายเอาไว้  พี่โน้ตมากกว่า  ผมมันแค่สะพานสำหรับพี่แจงเท่านั้น

   “น่ารักนะโอห์มนี่  เหมือนที่โน้ตเล่า  ขี้เล่น”

   “น่ารักก็รักไม่ได้ครับ  ต้องไปขอกับแม่โอห์มก่อน”

   “ตายไปเลย  พี่ไปไม่ถูกเลย”

   “ไปไม่ถูกให้ไอ้ดำไปส่งดิครับ โน่นมันจอดรถโน่นแล้ว”  ผมบุ้ยปากไปที่ริมถนนที่พี่โน้ตมันเอามอเตอร์ไซด์มาจอด  ก่อนที่มันจะเดินมาหาผมกับพี่แจง

   “ไม่เอาดีกว่า  นะโอห์มนะ  ถ้าโอห์มไม่หวง   อย่าลืมติดต่อให้พี่นะ  ไปล่ะ . . .  ตัวเล็ก”  เจ้าตัวทิ้งทุ่นระเบิดเอาไว้ให้ผมอีก

   แม่ง . . .

   . . . บอกไม่เคยจำ  ไม่ชอให้เรียก  ตัวเล็ก

   “อ้าว  จะกลับแล้วหรือแจง”  พี่โน้ตหันไปทักทาย

   “อืม  ไว้พรุ่งนี้เจอกัน”

   “โน้ตไปส่งมั้ยแจง” 

   ผมอยากกระโดดถีบมันจริง ๆ  ปากบอกไม่มีอะไร  แต่จะไปส่งเขานี่นะ  ชอบมากล่ะซิเวลาที่ดรัมเมเยอร์ไม้หนึ่งซ้อนท้าย  คงมีความสุขมากสิท่า  มีคนสวย ๆ  นั่งเชิดอยู่บนอานมอเตอร์ไซด์  ใช่ดิ๊  ดีกว่ามีเราซ้อนเป็นไหน ๆ

   “ไม่เป็นไร  กลับเองดีกว่า  แจงจะแวะที่ตลาดกิมหยงก่อนแม่สั่งซื้อเต้ากัว”  พี่แจงยิ้มก่อนเดินข้ามอีกฟากฝั่งของถนน

   พี่โน้ตเดินมาหยุดตรงหน้า . . .   

   ผมรู้ว่าผมกำลังโดนจับจ้องอยู่แต่ผมไม่อยากมองหน้า  เพราะตอนนี้ผมกำลังเล่นบทงอนพระเอกอยู่  ประมาณว่าตัวเองเป็นนางเอกใสซื่อเห็นภาพบาดตาที่แปลความหมายทั้งหมดไม่ออก  แต่ที่จริงรู้  รู้ทุก ๆ  ความหมาย

   “คุยอะไรกัน  เห็นทุกทีกัดกันอย่างกะอะไรดี”  พี่โน้ตนั่งลงใกล้ ๆ 

   อยากรู้ทำไมไม่ถามเพื่อนตัวเองเล่า  จะมาถามโอห์มทำไม  ตอนนี้ใช่เวลาที่จะมาถามนะเฟ้ย  ไม่อยากเล่า  ไม่อยากคุย

   “เงียบทำไมเนี่ย  ไป๊กลับบ้าน”  พี่โน้ต  เอื้อมมือมาจับมือผม  หมายจะดึงลุกกลับไปด้วยกัน

   ผมสะบัดมือออก  ก่อนเดินไปขึ้นตุ๊ก ๆ  ที่มาจอดรอนักเรียน    ผมรู้นะ  ว่าผมผิด  รู้ทุก ๆ  เรื่อง  แต่ผมคิดว่า  ยังไงเดี๋ยวพี่โน้ตก็ตามง้อผมอยู่ดี

   ผมคิดถูก . . .

   . . . เมื่อรถตุ๊ก ๆ  ค่อย ๆ เคลื่อนออกจากหน้าโรงเรียน  มุ่งหน้าไปทางคอหงส์  ไอ้พี่โน้ตมันก็ขึ้นคร่อมโนวาคู่กายของมัน  ก่อนจะขี่ตามรถตุ๊ก ๆ  คันที่ผมขี่มาอย่างช้า ๆ  เมื่อรถหยุด  มันก็หยุด  เมื่อรถออกตัวอีกครั้งมันก็ขับตามมาอย่างช้า ๆ  เช่นเคย

   รถมาจอดที่สามแยก  เพราะจะเลี้ยวซ้ายไปทางหน้าสวน  ผมจำต้องเดินจากสามแยกไปทางขวาริมถนนที่จะไปยังศูนย์วิจัย  ไอ้พี่ตัวแสบมันก็ขับตามมาอย่างช้า ๆ

   “ตกลงจะเดินให้ถึงบ้านเลยใช่มั้ยนี่”

   “อย่ามายุ่ง”

   “งอนอะไรนักหนาว่ะ. . .”    คราวนี้มันดับเครื่อง  ก่อนที่จะเข็นไปนั่งไป

   “. . . หนักนะโว้ย  รถทั้งคัน”    มันโวยวายเมื่อเข็นมาได้สักพัก

   ผมอมยิ้ม  มีความสุขได้แกล้งมัน  ดี  อยากเข็นก็ตามสบาย  โอห์มไม่ได้อยากให้ตามมาสักหน่อย  จะขี่เข้าบ้านไปก่อนก็ไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว

   “จะฟ้องลุงอาทเรื่องโดดเรียน”

   “ดี   จะได้ไปอยู่ระยอง”   ผมหันไปแลบลิ้นใส่มัน

   “รู้งี้ไปเยอรมันเสียก็ดี”   พี่โน้ตก้มหน้าบ่นกับตัวเองเบา ๆ

   “แล้วไม  ไม่ไปเล่า  จะมาพูดทำไม”   ผมหันไปตวาดใส่พี่โน้ต

   “ไปได้ไง  หัวใจโดนล่ามเอาไว้  ใครจะปล่อยหัวใจให้ไกลตัว  รักมันขนาดนี้มันยังไม่รู้อีก  งอนยิ่งกว่าสาว ๆ  อีก” 

   ไอ้พี่เลว  ทำเอาโอห์มขาแทบจะพันกัน  คนเชี่ยไรปล่อยมุขไม่รู้เวลา

   เราเดินมาถึงริมบึง  ถนนเลี้ยวไปทางขวาอ้อมบึงเพื่อจะไปบ้านพักข้าราชการ  ผมต้องหยุดเดิน  เมื่อรถของพ่อที่แล่นมาจากที่บ้านจอดเทียบอีกฝั่งของถนน

   “รถเป็นอะไรไปโน้ต”   พ่อลดกระจกลงถาม

   “น้ำมันหมดครับ”

   ไอ้พี่ตอ . . . มาทำเป็นแหลเห็น ๆ  ผมมองไปในรถ มีทั้งพ่อ  แม่  ลุงตุ้ย  ป้าแววแม่พี่โน้ตนั่งไปด้วยในรถ

   “พอดีอาจะไปงานแต่งลูกชายนายอำเภอที่ระโนด  กว่าจะกลับก็ดึก  โน้ตดูน้องด้วยนะลูก”  พ่อหันมาสั่ง

   “ครับผม”

   “ถ้าน้องดื้อก็ตีมั่งสิโน้ต  ตามใจน้องจนเคยตัว”  พ่อสำทับมาอีกรอบ

   “โหพ่อ  นี่ลูกนะเนี่ย”  ผมชี้ที่ตัวเอง

   “โน้ตนอนเป็นเพื่อนน้องที่บ้านก่อนนะโน้ต  เพราะกว่าจะเสร็จงาน  กว่าอาจะขับรถมาถึงบ้านคงเที่ยงคืน”  พ่อนะพ่อ  สั่งความอะไรแบบนั้น

   “ครับผม  คืนนี้โน้ตจะไปนอนเป็นเพื่อนน้องเองครับ  จะสอนการบ้านด้วยครับ”  มันรับคำสั่งเสียงดัง  ก่อนหันมาทำสายตากรุ้มกริ่มใส่ผมอีก

   “ดี ๆ  แล้วอย่าลืมบังคับให้น้องอาบน้ำด้วยนะโน้ต  รายนั้นไม่บังคับไม่ยอมอาบ”  เสียงแม่บอกมา

   “ได้ครับอาแป้ง ถ้าโอห์มไม่อาบ  โน้ตจะจับน้องอาบน้ำเองเลยครับ”  ไอ้พี่เลวรับคำแม่อย่างเป็นมั่นเป็นเหมาะ  ก่อนที่จะหันทำท่าเอานิ้วเชือดคอตัวเองใส่ผม

   “แม่”  ผมเรียกเสียงหลง  อย่าสั่งแบบนั้นดิครับ  แม่ไม่รู้หรือ ไอ้พี่เลวมันไว้ใจได้เสียที่ไหนกัน  แบบนี้มีหวังโอห์มเดินไม่สะดวกอีกเด่ะพรุ่งนี้

   “นอนกับน้องล๊อคกุญแจบ้านดี ๆ  นะโน้ต”  ป้าแววหันมาสั่งพี่โน้ต

   “ครับแม่”

   กลายเป็นว่าทุกคนส่งเสริมให้ไอ้พี่เลวมันสามารถเข้ามารังแกโอห์มได้อย่างสะดวก    ผมไม่อยากคิดเลย  คืนนี้มีหวังโดนไอ้พี่มันเช็คบิลที่ค้างเอาไว้ตั้งแต่เมื่อเย็น  เห็นสายตาของมันแล้วหวาดวิตกจริง ๆ  เลยดิครับ

ตามด้วย . . .

. . . ตัวอย่างของครึ่งตอนหลัง

ไอ้พี่โน้ตมันบ้าไปแล้ว  มันใช้คางที่มีเคราแค่ตอ  ค่อย ๆ  วางเอาไว้ริมกกหูของผม  ก่อนที่จะใช้ลิ้นวนไปมาที่ซอกคอ  ผมมันพวกแพ้ทางอยู่แล้ว  หนักก็หนักที่มันทาบทับผมอยู่  แต่ความต้องการบางอย่างมันมากกว่า   ลมหายใจแรง ๆ  ที่ผ่านมาจากจมูกพี่โน้ต  ผมรู้ว่านี่ไม่ใช่การเล่นแบบธรรมดา  แต่มันจะต้องจบลงด้วยร่างที่ไร้อาภรณ์ปิดกายแน่ ๆ  ผมสัมผัสถึงบางสิ่งที่มันเบียดแน่นที่สะโพกของผมจากร่างกายของอีกคน   พี่โน้ตมันเคลื่อนตัวไปมาเป็นจังหวะเบา ๆ แต่หนักหน่วงทุกครั้งที่มันกดทับมายังสะโพก

   “อย่า โอห์มจักจี้”  เสียงผมคล้ายคนหมดเรี่ยวแรง

   มือที่จับข้อมือผมเอาไว้  ค่อย ๆ  เลื่อนมาประสานกัน  มือพี่โน้ตเลื่อนมาตามร่องนิ้วของมือผม  ก่อนที่นิ้วจะกระหวัดกันราวกับแง่งขิง  ผมผงกตัวขึ้น  เมื่อใบหน้าของพี่โน้ตค่อย ๆ  ซอกซอนลงมาตามเผ่นหลัง

[zandwizz]

มาจิ้มก่อนไปอ่านคับคุณราชบุตร

เหวอออออ มามีตัวอย่างครึ่งหลังอีกอ่ะ

แถมครึ่งหลังก็.......... อยากจะบ้า

มาต่อด่วนเลยค๊าบบบบบบบบ พี่น้อง

ปล. อิจฉาจัง มีคนหล่อเดินข้างกาย อิอิ......

ฝันดีครับ

[MaryGoesRound]

ขี้งอน เคยตัว  เอาแต่ใจ สารพัดโดน spoil ทั้งหมดเพราะรักใช่มะ 

[kit]

ต๊าย อ้อล้อนะยะ ยัยโอห์ม ชิส์
ขอบคุณนะคะ คุณ ราชบุตร

[เด็กแว่นน้อย]

อยากจะรู้จังว่าเรื่องจะจบยังไงอ่ะครับ

แต่อ่านเรื่องไปเรื่อยๆ มันทำให้นึกถึงความรู้สึกเก่าๆ สมัยเรียนอ่ะครับ

น้ำตาแทบไหลเลย

[YO DEA]

 
มารอครึ่งหลังอะครับ

[charus]

รอครึ่งหลังครับ

จะได้เจอกันเมื่อไรเน้อออออ
ลุ้นให้เจอกันไวๆ อิอิ

[kunkai]

อยากรู้จัง
ตัวอย่างครึ่งหลังมีจริงอ่ะป่าว
ถ้ามีจริงมาต่อเลยค้าบ
ไม่มาต่อก็ไม่เชื่อ
รออยู่นะค้าบ
 

[nanao]

มาต่อไว ๆ นะคร้าบคุณราชบุตร
น่ารักดีจังคู่นี้ ^^

[C2U]

อ่านตัวอย่างของครึ่งตอนหลัง แล้ว   


มาต่อไวๆนะคะ   

[RAJCHABUT]

เหอะ ๆ ๆ

ไม่ถนัดบทรักแบบใต้สะดือเท่าไหร่

พยายามจะถีบตัวเองให้หลุดจากบทแบบนั้นอ่ะดิ  ครับ


   เพราะเท่าที่จำได้  มีแค่เรื่องเดียวที่เขียนแบบนั้นทุก ๆ  ตอน

แต่ . . .

มาเรื่องนี้ . . . ขอบทรักที่สวยงามดีกว่าเนาะ  ไม่มั่นใจจะมีคนชอบหรือป่าวอ่ะดิ๊

ตอนที่ ๑๐ (ต่อ)

เสียงฝีเท้าที่เดินขึ้นมาบนห้องทำผมหวาดหวั่น  จะใครเสียที่ไหนล่ะครับ  ไอ้พี่โน้ตตัวดีนั่นแหละ  มันคงจะมาทวงบัญชีหนี้แค้นที่ผมทำเอาไว้กับมัน  ซึ่งผมเองก็เตรียมใจเอาไว้อยู่แล้ว  ชอบแกล้งมัน  แต่เวลามันแกล้งคืนนี่สิ 

   อิอิอิ . . .

   . . . แอบชอบ

   เหอะ ๆ ๆ  จะอะไรล่ะครับ  ก็เพราะว่ามันนะชอบกอดผมเอาไว้  ผมมีความสุขนะ  ที่ได้อยู่ภายใต้วงแขนของคนที่ผมรัก

   “ทำการบ้านยัง”    เสียงมันมาก่อนตัวเลยครับงานนี้

   ผมเฉย . . .

   . . . นอนคว่ำอ่าน  เจ้าหนูสิงห์นักแตะต่อไป  ทั้ง ๆ  ที่หูคอยเงี่ยฟังอยู่ตลอดเวลา  ว่าคุณพี่มันจะทำอะไรกับผมต่อไป

   ไอ้พี่เลวมันหันไปปิดประตู  เสียงล๊อคลูกบิดนั่น . . .

   อย่านะ . . .

   . . . อย่า . . . อย่าช้าดิไอ้คุณพี่

   หวาย . . .

   . . . คิดอะไรออกไปหว่า

   “ถามว่าทำการบ้านยัง  หูแตกเหรอ”  มันเอาจมูกมาชอนไชที่ข้าง ๆ  หู  เล่นเอาผมขนลุกซู่  จุดบอดของผม  มันจะเล่นไรว๊า

   “อย่ามายุ่ง    กลับไปนอนบ้านตัวเองไป”  ผมทำสะบัดไปอย่างนั้นแหละ

   “จะงอนไรนักหนานี่  หรือ  คิดว่าพี่กับพี่แจงชอบกันจริง ๆ”

   “ไม่เกี่ยวกับโอห์ม”

   “เกี่ยวดิ”

   “ไม่เกี่ยว  โอห์มไม่เกี่ยวกับพี่โน้ตอีก”  ผมหันไปตะโกนใส่หน้า

   “ทำไมจะไม่เกี่ยว  ต้องเกี่ยว” 

   มันได้ทีขึ้นนอนทับบนตัวผม  ก่อนที่จะเอามือของมันจับมือผมกดเอาไว้กับที่นอน  ก่อนที่จะเอาจมูกมาไซร้ไปตามท้ายทอย  ผมนะหรือ  แทบจะตายเสียให้ได้  เจอมันจู่โจมจุดอ่อนเสียขนาดนี้  แถวกกหู  ซอกคอ  ใครอย่ามาเล่นมันเจี๋ยววววว

   แม่ง . . .

   . . . . รู้จุดตายของโอห์มแบบนี้  โอห์มก็ไม่รอดมันอีกแหง ๆ

   “อย่าเล่น  ไม่เอา”

   “ไม่ได้เล่น  ทำจริง ๆ  คนอะไรทำผิดไม่รับ  แบบนี้ไม่มียอม” 

   ไอ้พี่โน้ตมันบ้าไปแล้ว . . . 

   มันใช้คางที่มีเคราแค่ตอ  ค่อย ๆ  วางเอาไว้ริมกกหูของผม  ก่อนที่จะใช้ลิ้นวนไปมาที่ซอกคอ  ผมมันพวกแพ้ทางอยู่แล้ว  หนักก็หนักที่มันทาบทับผมอยู่  แต่ความต้องการบางอย่างมันมากกว่า   ลมหายใจแรง ๆ  ที่ผ่านมาจากจมูกพี่โน้ต  ผมรู้ว่านี่ไม่ใช่การเล่นแบบธรรมดา  แต่มันจะต้องจบลงด้วยร่างที่ไร้อาภรณ์ปิดกายแน่ ๆ  ผมสัมผัสถึงบางสิ่งที่มันเบียดแน่นที่สะโพกของผมจากร่างกายของอีกคน   พี่โน้ตมันเคลื่อนตัวไปมาเป็นจังหวะเบา ๆ แต่หนักหน่วงทุกครั้งที่มันกดทับมายังสะโพก

   “อย่า โอห์มจักจี้”  เสียงผมคล้ายคนหมดเรี่ยวแรง

   มือที่จับข้อมือผมเอาไว้  ค่อย ๆ  เลื่อนมาประสานกัน  มือพี่โน้ตเลื่อนมาตามร่องนิ้วของมือผม  ก่อนที่นิ้วจะกระหวัดกันราวกับแง่งขิง  ผมผงกตัวขึ้น  เมื่อใบหน้าของพี่โน้ตค่อย ๆ  ซอกซอนลงมาตามเผ่นหลัง

   “พี่โน้ต  อย่าทำ”  ผมได้แต่ร้องห้ามเบา ๆ 

   คงไม่มีประโยชน์ในการร้องขอ เพราะดูเหมือนว่า  พี่โน้ตจะพลิกร่างผมให้นอนหงายในอ้อมกอด  ผมหลับตาพริ้มไม่กล้ามองหน้าพี่โน้ต  รับรู้เพียงลมหายใจอุ่น ๆ  ที่อยู่ใกล้ ๆ  ใบหน้า ก่อนที่ริมฝีปากของผมจะถูกทาบทับจากอีกฝ่าย  ลิ้นอีกฝ่ายเหมือนจะแตะที่ริมฝีปากผมเบา ๆ  สลับกับการบดขยี้  จนผมแทบจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว

   ผมลืมตาเมื่ออีกฝ่ายค่อย ๆ  ถอนริมฝีปากออกไป . . .

   . . . สายตาคู่นั้นที่มองมายังผม  เป็นประกาย  เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก  เหมือนแสงสว่างที่นำทางหัวใจของผม

   “ชอบแกล้ง”

   “พี่ไม่ได้แกล้ง  ทำจริง ๆ. . .”  พี่โน้ตบอกก่อนก้มจงเอาจมูกที่โด่งได้รูปแตะค้างเอาไว้กับจมูกของผม

   “. . . เมื่อตอนเย็นที่ต้นมะขามได้ยินว่าอะไร  แล้วคิดอะไรอยู่หรือ  ที่ได้ยินน่ะแน่ใจหรือว่ามันชัดเจนน่ะ”   พี่โน้ตบอกทั้ง ๆ  ที่ยังไม่ได้ถอนจมูกออกไปจากที่เดิม

   “. . . เงียบอีก  ต้องโดน” 

   ไม่ทันขาดคำพี่โน้ตมันเอาริมฝีปากมาบดขยี้ที่ปากโอห์มอีกครั้ง  ก่อนที่จะค่อย ๆ จูบพรมไปทั่วใบหน้า  และมาหยุดที่ข้างหู  เอาริมฝีปากกัดติ่งหูเอาไว้เบา ๆ

   “อย่า . . .”  ผมร้องห้ามเสียงหลง  เมื่อพี่โน้ตระรัวลิ้นมาที่ใบหู

   จะตายอยู่แล้วครับพี่ . . .

   “ร้อนถอดเสื้อนะครับ” 

   มันหอมที่แก้มผมเบา ๆ  ก่อนที่จะค่อย ๆ  ดึงขอบเสื้อของผมช้า ๆ  ถึงผมจะพยายามขัดขืนมันก็คงไม่ยอม  ทางเดียวที่ทำได้ในเวลานี้ก็คือดิ้นเพียงเล็กน้อย เพื่อให้เสื้อที่ผมนอนทับอยู่โดนถอดออกจากร่างกายง่ายยิ่งขึ้นนั่นเอง

   ว๊าย . . .

   . . . แอบคิดจริง ๆ  หรือโอห์ม

   ลมที่พัดผ่านเข้ามาหาได้ช่วยดับความร้อนรุ่มในตัวของเราทั้งสองไม่  เพราะแค่เพียงไม่นาน  บนเตียงที่ผมนอนประจำก็มีเพียงร่างเปลือยที่นอนกอดกันราวกับจะหลอมให้เป็นเนื้อเดียว  ผมสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่รุนแรงจากอีกร่าง

   “พอก่อนเหอะ  โอห์มจะไม่ไหวอยู่แล้ว”

   “อะไร  ยังไม่ได้ทำอะไรเลย” 

   ไอ้พี่เลว มันบอกพลางแนบส่วนกลางลำตัวของมันมาแนบชิดสะโพกของโอห์ม  มือของมันเกลี่ยเล่นอยู่ตรงหน้าอก  มันใช้นิ้วชีกับนิ้วกลางบี้ไปมา  จนโอห์มต้องเกร็งตัว  ไม่รู้ว่าที่นอนกอดในตอนนี้คืออะไรกันแน่

   “พี่โน้ตรักพี่แจงหรือ”

   “รักครับ”

   ผมขยับตัวหนี  เมื่อได้ยินคำตอบ   แต่มันแข็งแกร่งกว่า  มันรัดโอห์มเอาไว้  ไม่ยอมให้โอห์มดิ้นหลุดจากออมกอดของมัน  ผมเป็นอะไรไม่รู้  หงุดหงิดทุกครั้งที่ได้ยินพี่โน้ตบอกว่ารักคนอื่น   ผมไม่อยากให้มันไปรักใคร  อยากให้มันบอกรักแค่ผมคนเดียวเท่านั้น

   “มิน่า” ผมดิ้น

   “มิน่าอะไร”

   “เห็นผมเป็นแค่ตัวสำรองยังไม่พอ  ยังพกกุญแจสำรองเอาไว้เยาะโอห์มอีก”  ผมดึงมือพี่โน้ตมาแนบไว้ที่แก้ม

   “โอห์มนะตัวจริงของพี่เสมอ  แล้วที่พกกุญแจสำรอง  เพราะใครล่ะ”

   “จะบอกว่าโอห์มอีกละสิ”

   “แล้วใครล่ะที่ทำกุญแจหายเมื่อเดือนก่อน  จนพี่ต้องนั่งโทรให้พ่อเอากุญแจอีกดอกมาให้  พ่อด่าซะเปิงเลย  หาว่าแค่กุญแจดอกเดียวรักษาไม่ได้  ต่อไปจะรักษาอะไรได้  คนทำหายไม่เห็นโดนด่า  แต่คนโดนด่ากลับเป็นคนที่ไม่รู้เรื่อง แล้วแบบนี้จะไม่ให้พี่พกกุญแจสำรองหรือไง”   มันบอก  ก่อนที่จะเอาลิ้นมาละเลงที่ซอกหูของผม  ผมดิ้นไปมาเพราะความเสียวซ่านปนจั๊กจี้

   “ปล่อย”

   “เป็นอะไรไปอีก”

   “รักคนอื่นมากอดโอห์มทำไม”

   “เหมือนกันที่ไหน  นั่นมันเพื่อน  แจงมันเพื่อนผู้หญิงที่พี่สนิทที่สุดนะ”

   “อีกหน่อยก็เกินเพื่อน”

   “ไม่มีหรอกโอห์ม  สำหรับพี่  เพื่อนก็คือเพื่อนไม่มันเปลี่ยนสถานะของเพื่อนเอาไว้เป็นอย่างอื่นได้หรอก  ความสัมพันธ์แบบเพื่อนมันยืนยาวที่สุดแล้ว”  พี่โน้ตจูบลงที่ท้ายทอยของผม

   “แบบนี้ยิ่งต้องปล่อยเลย”

   “ทำไมอีกล่ะ”

   “วันข้างหน้าหากใครเปลี่ยนไป”

   “คนนั้นไม่ใช่พี่. . .”  เสียงพี่โน้ตหนักแน่นที่สุด

   “. . . หันมาทางนี้นะครับคนดี” 

   เสียงนั่นนุ่มนวลระรื่นหูอย่างที่สุด  พี่โน้ตขยับร่างผมให้นอนตะแคงหันหน้ามาเจอกัน ก่อนที่จะสอดมือขวาให้ผมใช้ต่างหมอน เลยกลายเป็นว่าตอนนี้  ต่างคนต่างดึงดาบในร่างกายออกมาพร้อมที่จะเข้าฟาดฟันกัน  แม้ดาบของผมจะเล็กกว่าของไอ้พี่โน้ตก็เหอะ

   “โอห์มกลัวนะพี่โน้ต”

   “กลัวอะไรครับ”   แววตาพี่โน้ตที่อ่อนโยน  มองผมด้วยความรัก

   “สมมตินะครับ  หากวันนึงเราต้องจากกัน” 

   มันไม่ปล่อยให้ผมพูดจบ  พี่โน้ตเอาจมูกมาปิดที่ปากของผม  ก่อนเลื่อนริมฝีปากมาประกบเอาไว้  เนื้อสัมผัสเนื้อบ่งบอกถึงความรู้สึกทั้งหมดที่มี  ผมเผยอปากเบา ๆ รับการมาเยือนของอวัยวะที่ใช้สัมผัสรส

   ตอนนี้สิ่งที่ผมรู้ . . .

   . . . ร่างกายสองร่างของเรา  แนบแน่นกว่าสิ่งใดทั้งหมด  วงแขนโอบกระชับร่างกายของอีกฝ่ายเอาไว้  ราวกับกลัวว่าร่างที่เราโอบเอาไว้จะมลายหายไปต่อหน้า    ส่วนขาเราป่ายเปะไปมาอย่างไร้ระเบียบ แต่เป็นไปตามท่วงทำนองของความรู้สึกในหัวใจ

   “การจากลาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตมนุษย์ทุกคนนะโอห์ม  และทุกคนก็จะต้องเจอกับการจากลา  ไม่จากเป็น . . .”  สายตาหวานปานน้ำเชื่อมมองมายังผม

   “. . . ก็จากกันด้วยความตาย”   มือที่แข็งแกร่งดึงผมเอามากอดไว้แนบอก

   ผมเอามือลูบไล้เคราบาง ๆ  ของพี่โน้ตเล่น . . .

   “นั่นคือสิ่งที่โอห์มกลัวที่สุด  กลัวการจากลา”

   “พี่ก็กลัวนะโอห์ม . . .”  เจ้าตัวเอาจมูกมาแนบที่ศรีษะเบา ๆ  ก่อนที่จะกระชับวงแขนให้แน่นขึ้นอีก

   “. . . แต่  มีสิ่งหนึ่งที่ยึดเราสองคนเอาไว้คือความรัก สำหรับพี่  การจากลาจากโอห์ม จะเพราะด้วยเหตุผลอย่างใดก็แล้วแต่   พี่อยากให้โอห์มรู้ไว้เสมอ  ว่าหัวใจของพี่ดวงนี้  ไม่เคยให้ใครอีกเลยนอกจากโอห์ม”

   “ตอนนี้พี่ไม่เจอใคร พี่ก็พูดได้สิ”

   “ไม่ว่าตอนนี้หรือตอนหน้า  หัวใจพี่เป็นแบบนี้เสมอ  หากอะไรก็ตามที่ทำให้โอห์มกับพี่ต้องจากกัน  พี่สัญญานะ  ว่าพี่จะตามหา  จะเฝ้ามองโอห์ม  วันไหนที่โอห์มไม่มีใคร  วันไหนที่โอห์มอยากเจอพี่  พี่จะไปอยู่ตรงหน้าโอห์ม  สิ่งแรกที่พี่จะทำ  พี่จะกอดโอห์มเอาไว้แบบนี้  พี่จะกอดหัวใจของพีเอาไว้  พี่สัญญา”

   คำพูดที่ออกมาจากปากพี่โน้ตมันแจ่มชัดในความรู้สึก  ผมแหงนหน้าไปจูบที่คางพี่โน้ตเบา ๆ  ตอบแทนความรักที่พี่โน้ตมีให้กับผม

   ความรักที่หอมอบอวลรอบ ๆ  กายในเวลานี้ . . .

   . . . ความสุขที่ผมไม่เคยลืมเลือน

   “อะไรก็ตามที่จะทำให้โอห์มเสื่อมเสีย  พี่ไม่มีวันทำ ไม่มีวันทำเด็ดขาด  ต่อหน้าคนอื่นพี่อาจจะกวนโอห์ม  ไม่สนใจโอห์ม  นั่นเพราะว่าพี่ไม่อยากให้ใครมองโอห์มไม่ดี  พี่อยากให้ภาพทุก ๆ  คนที่เขามองโอห์ม  เป็นน้องคนเล็กของพี่  ไม่ใช่พี่ไม่รักนะ  เพราะพี่รักโอห์ม  รักมากจนพี่ทนไม่ได้หรอกหากใครมองโอห์มในทางไม่ดี  เข้าใจมั้ยครับ”

   “ครับ”

   “ที่โรงเรียนพี่อาจจะไม่ค่อยเอาใจใส่โอห์มมาก  เพราะที่นั่น  โอห์มมีสังคมของโอห์ม  พี่มีสังคมของพี่  พี่ไม่อยากดึงโอห์มมาอยู่กับพี่ตลอดเวลา  เพราะวันข้างหน้า  โอห์มต้องเรียนจบ  ต้องทำงาน  เราต้องมีสังคมอีกแบบ  แต่เวลาที่เราอยู่กันสองคนแบบนี้ พี่จะเป็นทุกอย่างที่โอห์มอยากให้พี่เป็น ทุก ๆ  ความรู้สึกที่พี่มี  ในเวลาที่พี่อยู่กับโอห์มสองคนแบบนี้คือความจริงที่สุด  ความจริงที่พี่ไม่ต้องสวมหน้ากากหลอกคนอื่น ๆ  เวลาที่เขามองพี่กับโอห์ม”   มันพูดไป  แต่ก็เบียดส่วนกลางลำตัวมาแนบชิดกับโอห์ม  เพื่อเป็นสัญญาณว่า ทั้งคำพูดและการกระทำของพี่โน้ตเป็นจริงเสมอ

   “ขอบคุณครับ  ขอบคุณที่พี่รักผม”

   “พี่ก็ขอบคุณ  ขอบคุณทุก ๆ อย่างบนโลกนี้ที่ทำให้พี่ได้เจอโอห์ม”  ไอ้พี่ตัวแสบมือไม้อยู่ไม่นิ่ง  ค่อย ๆ  ใช้มือเลื่อนมาตามบั้นเอว ก่อนที่จะเลื่อนมายัง ก้อนเนื้อร้อน ๆ  สองก้อนที่เบียดเสียดกันเพื่อแสวงหาไออุ่นจากเนื้ออีกก้อน

   “ถ้าโอห์มเป็นพระอาทิตย์”

   “พี่จะเป็นนภา  ล้อมดวงตะวันเอาไว้ด้วยผืนฟ้า  ท้องฟ้าจะรองรับรัศมีแห่งแสงสุริยา” 

   “แล้วหากโอห์มเป็นน้ำ”  ผมยังคงแนบหน้ากับอกกว้างของพี่โน้ต

   “พี่ก็จะล้อมสายธารานี้เอาไว้ด้วยเกลียวคลื่น  เพราะเกลียวคลื่นจะอยู่คู่กับสายนทีตลอดไป”

   “งั้นโอห์มเป็นกลางวัน”

   “พี่ก็เป็นกลางคืน  เราจะเป็นสิ่งสมดุลกัน  เพื่อให้ประโยชน์สูงสุดเกิดแก่มวลมนุษยชาติไง”  มันหัวเราะเบา ๆ

   “แหวะ  พูดเหมือนประธานาธิบดีอเมริกาในหนัง  เวลาโลกเจอสิ่งที่ไม่คาดฝัน” 

   คราวนี้กลับกลายเป็นผม  ที่เอื้อมมือไปจับเนื้อตรงนั้นเอาไว้  มันคล้ายพองตัวอยู่ในมือ  ร้อน ๆ แต่แข็งแรงในตัวของมันเอง  พี่โน้ตเกร็งตัวเมื่อนิ้วของผมเกลี่ยไปมา  ตรงทางแยกคล้ายร้องน้ำเล็ก ๆ  บนจุดเหนือสุดของแท่งเนื้อ

   “โอห์มเป็นฟืน”

   “พี่ก็จะล้อมกองฟืนด้วยกองไฟ”

   “ไฟมันร้อน  มันเผาฟืนหมดสิ”

   “แล้วตอนนี้ท่อนฟืนร้อนไหม  พี่ว่าร้อนนะ ร้อนจนอยากลงน้ำบ่อน้อย”  ไอ้พี่เลว หาเรื่องไปลงที่เรื่องนั้นจนได้  มันมองโอห์มด้วยสายตาวิงวอน

   “หื่นอีก”

   “ใครกันแน่  จับท่อนฟืนเอาไว้”  มันจูบที่หน้าผากโอห์มเบา ๆ

   “แต่ตอนนี้พี่ขอล้อมกายเธอ  ด้วยกายของฉันก่อนนะ”   พี่โน้ตค่อย ๆ พลิกร่างมาอยู่บนร่างของผม  ก่อนที่จะไล้จมูกลงมาช้า ๆ  ที่อกข้างขวา  ก่อนที่จะวนลิ้นเบา ๆ  ผมเกร็งตัวตามกอดร่างพี่โน้ตเอาไว้แน่น

   ตอนนี้พี่โน้ตใช้ลิ้นนำทาง  ค่อย ๆ  ใช้ลิ้นเป็นการเดินทางจากอกข้างขวามาช้า ๆ  สู่อกทางด้านซ้าย  แล้วก็ทำแบบเดียวกันกับเมื่อสักครู่  ผมแทบจะหยุดหายใจอยู่ตรงนั้น  โลกทั้งโลกเหมือนความฝัน จะว่าแจ่มชัดก็ไม่ถูก  จะว่ามืดมิดก็ไม่ใช่

   มันค่อย ๆ หยุดการกระทำ ก่อนที่จะนอนเอาหูแนบไว้ที่อกข้างซ้ายของผม . . .

   “พี่จะล้อมหัวใจคงมั่นของพี่เอาไว้ที่หัวใจอีกดวง” 

   มันจับมือผมมาแนบที่แก้ม    มันคือช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตของผมแล้ว    คน ๆ  นึงมาบอกคำหวาน ๆ  ก็น่าหลงใหลได้ปลื้ม  และชายคนนั้นคือคนที่เรารักสุดหัวใจแบบนี้  จะให้ผมตายไปในเวลานี้เลยก็จะไม่เสียใจเลย

   “แล้ววันข้างหน้า  พี่ไม่กลัวอีกแล้วหรือ”  ผมเอานิ้วเกลี่ยที่ข้างหูพี่โน้ตเบา ๆ

   “ไม่กลัว  เพราะพี่จะล้อมวันเวลาเอาไว้ด้วยสายใย  ด้วยความผูกพันอันยาวนาน”  ร่างนั้นเขยิบตัวขึ้นมา  สายตาเราประสานกัน 

   ผมยิ้มทั้งน้ำตา . . .

   มันอิ่มเอมที่สุดแล้วสำหรับชีวิตของผม  เพราะคนที่อยู่ตรงหน้าคือคนที่ผมรักที่สุด

   ผมเอามือประคองใบหน้าพี่โน้ต ก่อนที่จะโน้มลงมาให้ใกล้ใบหน้าของผม . . .

   “ครับ  ล้อมวันเวลาด้วยสายใย  ล้อมใจพี่โน้ตด้วยใจของโอห์ม”  ผมบอกก่อนที่จะดึงพี่โน้ตให้มาประกบที่ริมฝีปากของผมเอง

[kit]

ขอบคุณนะคะ คุณ ราชบุตร

[zandwizz]

เอ่อ จิ้มไม่ทัน

ไปอ่านก่อนครับ

ตอนนี้สุดยอดอ่ะ

ขอบคุณนะครับ

[IZE]

 

 

[nanao]

หวานได้อีก
ตอนนี้โอมห์อยากเจอพี่โน้ต
พี่โน้ตออกมาหาได้แล้ว ^^

ขอบคุณคุณราชบุตรมากคร้าบ

[kunkai]

เฮ้อ.............ละลายแล้วเรา
พูดมะออก
 

[badcow]

ให้ได้เจอกันซะทีเถอะคร้าบบ
ลุ้นจนทุรนทุรายแร้วววว