หัวข้อ: รักเอย : จริงหรือที่ว่าหวาน ? หรือทรมานใจคน

[zandwizz]

ชอบด้วย ๆ

[kit]

วุ้ย ฝากแมวไว้กับปลาย่างแท้ๆเทียวค่ะ คุณพ่อขา
โดยเฉพาะประโยคปิดฉากของป๊ะป๋า.......นอกหน้าไปนิ๊ดนึง ไหมคะ อิอิ



ขอบคุณนะคะ คุณ ราชบุตร

[mecon]

พี่โน๊ตน่ารักเกิ๊น ส่วนโอห์มก็นะ เหอะๆ กินปูนร้อนท้องไปก่อน
แ่ต่วิธีอ้อนพ่ออ้อนแม่เนี่ยน่าัรักไ่ม่มีใครเกิีน

ขอบคุณคะคุณราชบุตร 

[maggy]

อยากให้โอท์มลงเอยกะพี่โน๊ตอ่า
หายหน้าหายตาไปนาน
กลับมาตามอ่านแถมไม่ทัน
เศร้านะคะ เวลาที่ต้องมารับรู้ว่ามีใครคนนึงเสียสละอะไรๆให้เรามากมายขนาดนี้
ความรักคือการเสียสละ.............แต่ทำไม............ไม่พยายามที่จะรักษาความรักของเราด้วยหล่ะ
สงสารพี่โน๊ต สงสารทั้งโอท์ม
เป็นกำลังใจให้คุณราชบุตรนะคะ

[oaw_eang]

เข้ามาบอกว่า...
กฏข้อที่ 2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณถูกแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน

ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด  คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกัน

การแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน
แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต
และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่น

ช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ    เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆ
ก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเอง
เพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่ง

***ส่วนการพูดคุยนั้น  ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์
ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย
ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่ห้องอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ***

ต่อไปนี้จะเป็นการปฏิบัติหน้าที่ของดิฉันในฐานะโมฯ นะคะ
เพื่อธำรงไว้ซึ่งกฏระเบียบของเล้าฯ  ไม่ได้ทำไปเพราะสาเหตุส่วนตัวใดๆ ทั้งสิ้น
ถ้าใครไม่สบายใจได้การปฏิบัติหน้าของดิฉัน  เชิญตั้งกระทู้เพื่อสอบถามได้ที่ "ห้องพูดคุยทั่วไป" นะคะ
เพราะห้องนั้นเรามีไว้ให้พูดคุย ซักถาม แสดงความคิดเห็น-คิดถึง ต่อกันได้อย่างอิสระ
ผิดจากห้องนี้ซึ่งเป็นห้องนิยายที่เปรียบไปก็คล้ายกับห้องสมุดกลายๆ
ดังนั้นหากต้องการจะพูดคุย-ไต่ถามกันก็เชิญได้ที่ห้องพูดคุยนะคะ
แล้วดิฉันจะได้เรียนชี้แจงเป็นรายบุคคล และถี่ถ้วนนะคะ
หวังว่าจะได้รับความร่วมมือเป็นอย่างดี ทั้งจากผู้อ่าน  แฟนคลับ  นักโพสต์ และนักเขียน นะคะ

เราเตือนคุณแล้วนะคะ
เจ้สอง  กะเทยอาวุโส  อิอิ 

[nartch]

อูยยยยย ถ้าโน๊ตนี้...ใจสั่นด้วยคนนนนน 

[RAJCHABUT]

จากคอมเมนท์นี้เป็นต้นไป


ขอความกรุณา  คนอ่านทุกท่าน . . .  ห้าม   มิให้โพสต์รูปภาพใด ๆ  ในกระทู้ . . . รักเอย . . .


มิฉะนั้น  เราจะ . . . ดองนิยายเรื่องนี้



จึงบอกมาให้ทราบโดยทั่วกัน





เมื่อเข้าใจตามที่คนเขียนบอกแล้ว    จงสนุกกับเรื่องราวของตัวละครเราต่อไป


อิอิอิ


http://media.imeem.com/m/of7bmqLpIJ

ตอนที่ ๘ (ต่อ)


   ปกติเวลามีคาบว่าง  ผมมักจะแอบไปหาที่งีบในห้องสมุด  หรือหากวันไหนเกิดเป็นกบก็จะเถมาไกลหน่อย  มาที่ริมรั้วหน้าถนนใหญ่  ก่อนแปลงกายเป็นหนุมานไปสิงสถิตอยู่บนต้นมะขามริมรั้ว  รอจนกว่าจะได้ยินเสียงออดเปลี่ยนคาบก็จะรีบแจ้นไปเรียนคาบต่อไป  หลังจากที่วิญญาณกบออกจากร่าง

   แปลงร่างเป็นกบ  =  โดด

   โดดเรียนครับผม  ก็อย่างว่า  เดินเรียน  ใครจะมาสนใจว่าระหว่างเปลี่ยนห้องเรียนจะมีใครหายไปกี่คน

   วันนี้ก็เช่นเดียวกัน  สองคาบสุดท้ายเรียนวิชาลูกเสือ  วิชาที่น่าเบื่อที่สุดในชีวิต   แล้วห้องเรียนวิชาลูกเสือมันก็อยู่ที่อาคารไม้ชั้นเดียวห้องสุดท้ายของอาคารพละ  ติดกับศาลานั่งเล่นที่ริมรั้วข้างแบงค์ชาติ

   ผมเล็งไว้แล้ว . . .

   . . . ต้นมะขามต้นที่สองจากศาลานั่งเล่น

   ไม่เคยได้ยินหรือ . . .

   ที่ . . . ที่อันตรายที่สุด  คือ ที่ ที่ปลอดภัยที่สุด   

   เกือบสองชั่วโมงที่มานั่งเป็นลิงอยู่บนต้นมะขามนั่งมองเพื่อน ๆ  ในห้องมันเรียนวิชาอันน่าเบื่อ  สัญญาณภาพจากตรงนี้ไปที่ห้องชัดแจ๋วเลยครับ  แม่ง  แอบมองเพื่อนเรียนมีความสุขกว่าไปนั่งเรียนเองอีก  พิลึกคนโครตเลยไอ้โอห์ม

   เหมือนฟ้าจะไม่เข้าข้างคนผิด . . .

   ผมเห็นชัด  คนสองคนที่เดินมานั่งที่ม้าหินขัดใต้ต้นมะขามที่ผมนั่งอยู่  มันไอ้พี่โน้ตนี่หว่า  แถมมันไม่ได้มานั่งคนเดียวเสียด้วย    ผมจำได้ดี  คนที่มานั่งกับมัน . .

   . . .พี่แจง

   เลือดในกายมันปรี๊ด ๆ  อย่างไรไม่รู้  ขนาดว่าพี่โน้ตบอกว่าเป็นเพื่อน  แต่ที่ผมเห็นเพื่อนเชี่ยไรว่ะ  มานั่งเบียดพี่โน้ตของผมซะขนาดนั้น    ว่าแล้วก็เดือดปุดด้วยอารมณ์อันเป็นสิ่งลึกลับที่ซ่อนอยู่ในตัวเอง

   เย็นไว้โอห์ม . . .

   . . . ผมจำต้องสั่งตัวเองแบบนั้น  เพราะหาไม่แล้ว  หากทำสิ่งอันไม่บังควรแสดงตัวในตอนนี้  มีหวัง  อาจารย์ที่สอนอยู่ในห้องรู้แหง ๆ  ว่าผมโดดเรียน

   “มีไรว่ะแก  ลากมานั่งเสียไกลผู้คน”  เสียงพี่โน้ตถาม  ก่อนเอาเมาท์ออแกนออกมาเป่า

   เพลงนี้ . . .

   . . .  อัสนีวสันต์ 

   . .. . จากเคยรักอยู่  จากเคยรักกัน  กลับมาไหวหวั่น  กลับมาเหินห่าง  ก็ใจของเธอ แบ่งเป็นสองทาง  แบ่งเป็นสองอย่าง  เกิดลังเลหัวใจ . . .

   สาสสสสสสสสสสสสสสสสสสส 

   ทำซึ้งนะไอ้คุณพี่    เรื่องที่เขาลือกันว่าคุณมึงกับดรัมเมเยอร์ไม้หนึ่ง  เป็นแฟนกันท่าจะจริง     แถมแอบมาทำหวานต่อหน้ากันอีกมันจะมากไปหรือไม่ครับผม

   “เพราะจัง  โน้ตเล่นเครื่องดนตรีได้ตั้งหลายอย่าง  แถมร้องเพลงก็เพราะอีก”

   “แกเป็นไรมากป่ะเนี่ย  ตัวร้อนป่ะ . . .”  พี่โน้ตมันหยุดเป่า  แถมเอามือไปอังที่หน้าผากพี่แจง

   “. . . ตัวก็ไม่ร้อน”

   แต่ . . .

   กูร้อน  ต่อหน้าต่อตานะไอ้พี่เลว  แม่งทำแบบนี้ได้ยังไง  แอบมาทำซึ้งกันอะไรขนาดนี้  ไม่รู้หรือไง  ว่าในหัวใจของโอห์มมันเดือดขนาดไหน

   “บ้า  ไม่ได้เป็นไข้สักหน่อยตัวจะร้อนได้ไง”

   “เออ  แล้วมาอายทำบ้าอะไรเนี่ย”

   “โน้ต . . .”  เสียงพี่แจงเรียก

   ผมน่ะ อยากลงไปเดี๋ยวนั้น  แต่มันทำไม่ได้  ทำได้แค่เพียงนั่งนิ่ง ๆ  รอฟังอย่างเดียว  ไว้ค่อยเคลียร์กันนะไอ้คุณพี่  เคลียร์ไม่ได้เมื่อไหร่  โอห์มจะขอให้พ่อย้ายเลย  ไม่อยู่ใกล้แล้วคนหลอกลวง  มาทำกันแบบนี้

   “เป็นบ้าไรของแก  เรียกแล้วเงียบ”

   ไอ้คุณพี่เอามือผลักหัวพี่แจงเบา ๆ  ด้วย  โห  แบบนี้ฆ่ากันเลยดีกว่า  เล่นกันขนาดนี้  ไม่รู้หรือ  คนบนนี้แทบทนไม่ไหวแล้ว

   “ก็เรื่องที่เขาลือกันไง”

   “ใครลือ  ลือเรื่องอะไร”  พี่โน้ตหันไปมองหน้า

   คืนนี้ก่อนเหอะ . . .

   . . .  มึงตาย  ไอ้พี่คนตัวดำเอ้ย มีแอบหันไปสบตากับพี่แจงอีก

   “เรื่องของเรา”

   “เรา”

   “ก็ที่เขาลือว่าเราเป็นแฟนกันไง  มันชักจะหนาหูขึ้นทุกวันนะโน้ต”

   “ก็ดีแล้วนี่”

   อย่าอยู่เลยมึง . . . ตอบมาแบบนี้ได้ไง  ตอบแบบใช้หัวหน่อยก็ดีนะไอ้คุณพี่  เล่นตอบแบบไม่นึกถึงความรู้สึกของคนฟังแบบโอห์มได้ไง  คุณพี่จะตอบอะไรคิดถึงหัวใจของคนที่คุณพี่บอกรักหน่อยได้มั้ยครับ

   “ดีจริงเหรอ”

   “จริงสิ  หรือแจงว่าไม่ดี”

   “ก็ดี”

   “ดีแล้วจะมาทำอายทำไมเนี่ย  อู้ย  ชวนมาถึงที่นี่จะบอกแค่เนี๊ยะ”  พี่โน้ตเอาเมาท์ออแกนมาเป่าอีก

   เพลงนี้ . . .

   เสียดแทงไปในหัวใจผมที่สุด . . .  หัวใจเธอมีหรือเปล่า  หรือเธอไร้ความรู้สึก  หรือมีใจเพียงแต่จมลึก  คำฉันวอนไม่อาจจับจิตใจ  เสียแรงเฝ้าวอนทุกอย่าง  ทุกคำพร่ำจางหายไป หรือเธอลังเลอยู่ภายใน  ควรเห็นใจคนเก่าที่รอหลายปี . . .

   ฟอร์เอฟเวอร์ . . . หัวใจเธอมีหรือเปล่า

   ผมเป็นอะไรไปก็ไม่รู้  รู้แค่ว่าหัวใจคล้ายมีใครมาบีบ  มันเจ็บเหลือเกิน  ผมจะทำอย่างไรดีหนอ  คนที่เขาบอกว่ารักผม  แต่พอลับตาผม  เขากลับมาบอกรักคนอื่นแบบนี้  ผมคงรักพี่โน้ตมากไป  มันจึงเจ็บปวดแบบนี้

   “เป็นจริง ๆ  ไม่ได้หรือโน้ต”  เสียงพี่แจงถาม

   “อะไรของแก”

   “เรื่องที่เขาลือไง”

   “แกจะอะไรเนี่ย  เราคุยกันแล้วไงแจง  ทุกวันนี้เราเป็นเพื่อนกันแบบนี้มันยังไม่ดีพอหรือ  ที่เป็นอยู่นี่แกว่าชั้นรักแกไม่มากพออีกหรือ  แกไม่กลัววันข้างหน้ามั่งเหรอ”

   “กลัวเรื่อง”

   “ก็หากคนนึงหมดรัก  อีกคนยังรัก  แกว่าใครจะเจ็บปวดที่สุด”

   “คนที่ยังรักสิ  ถามได้”

   “นั่นแหละ  ชั้นถึงบอกแกไง  ทุกวันนี้มันก็ดีที่สุดแล้ว  เราเป็นเพื่อนกันนะโว้ย  แล้วความเป็นเพื่อนของแกกับชั้นมันก็นานนะ  หกปีนะแก  แกไม่เสียดายเหรอ  หากวันข้างหน้าเกิดเราสองคนเลยคำว่าเพื่อนไป  แกคิดดี ๆ  นะโว้ย  อย่างน้อยชั้นก็รู้ว่าตอนนี้ชั้นก็รักแกนะแจง”

   มันพูดเรื่องอะไรของมันหว่า  ทำไมโอห์มไม่เห็นจะเข้าใจเลย  แต่ที่โอห์มหูอื้ที่สุดก็ตอนที่ไอ้พี่โน้ตบอกว่ารักพี่แจงนี่แหละ 

   แม่งเอ้ย  ไม่น่าโง่เลยโอห์ม   . . .

   เขามันผู้ชาย . . .

   . . .  รูปหล่อ  นักกีฬาโรงเรียน  นักดนตรี  มีผู้หญิงห้อมล้อมเขามากมาย  เขาจะมาสนใจใยดีอะไรกับผู้ชายด้วยกันว่ะ  อย่างแกมันก็แค่คนที่รู้จักกันมานาน  คนที่คุ้นเคยกัน  เขาเห็นแค่แกเป็นของเล่นเท่านั้นแหละโอห์ม . . .

   ผมได้แต่ปลอบตัวเอง  เก็บความเจ็บปวดรวดร้าวเอาไว้อย่างที่สุด . .

   “แต่ . . .”

   “แกอย่าบ้าไปหน่อยเลยแจง  ไหนแกบอกไง  แกจะช่วยชั้นเรื่องที่น้ำหวานมันคิดกับชั้น  แกอย่าบอกนะว่าแก”

   “ไอ้บ้า  จำได้น่า  ไม่ลืมหรอก”   ทำไมพี่แจงดูเหมือนร้อนตัวจังหว่า

   “งั้นเลิกพูด”

   “แกรัก . . . มากขนาดนั้นเลยเหรอ”

   “อืม  มากเท่าที่ผู้ชายคนนึงจะรักได้ มันบอกไม่ได้หรอกว่ามากแค่ไหน  แต่มันมากพอที่จะเปลี่ยนชีวิตของเราได้ว่ะแจง  สำหรับคนอื่นชั้นไม่รู้ใครจะมองความรักอย่างไรแบบไหน  แต่สำหรับชั้น  หัวใจที่มี  ชั้นมีดวงเดียว  รักคนได้แค่คนเดียว”

   “โชคดีจริ๊ง  จริง”

   พูดเรื่องอะไรกันนี่  มาสารภาพรักอะไรกันแบบนี้  ทำอะไรนึกถึงหัวจิตหัวใจของคนฟังบ้างก็ดีนะครับคุณพี่  คนฟังนี่หัวใจจะสลายอยู่แล้ว

   เสียงออดดังบอกหมดเวลาเรียน . . .

   . . . หรือหมดเวลาของผมกันแน่

   ผมได้แต่ยกมือปาดน้ำตาทิ้ง  มันไม่ได้รักผมแบบที่ผมรักมัน  เพราะในเวลาที่ไม่มีผม  มันยังบอกรักคนอื่นได้อีก  ผมเหรอ  คงเป็นแค่ของเล่น  เป็นแค่ที่ระบายอารมณ์ของมันเท่านั้น  เพราะผมมันผู้ชายไม่ใช่ผู้หญิงแบบพี่แจง

   เขาไม่ได้สร้างผมมาเพื่อพี่โน้ต . . .

   “เลิกเรียนแล้วว่ะ”

   “อืม  เมื่อไหร่จะได้เห็นหน้าคนโชคดีคนนั้นว่ะ”  พี่แจงมองหน้าพี่โน้ต  ยิ้มหวานเสียด้วย  รอยยิ้มเหมือนมีดกรีดในหัวใจผมให้เจ็บปวดเจียนตายเลยล่ะ

   “ไอ้โอห์ม  ลงมา  ไอ้ห่านี่  อยู่ได้ไงบนต้นไม้สองคาบ”  ไอ้ศาลกับไอ้บอลวิ่งหน้าตั้งมาตะโกนบอก

   พี่โน้ตที่นั่งหันหน้าไปทางหน้าถนนหันกลับไปตามเสียงของไอ้สองเพื่อนของผม

   “อ้าวพี่  โห มาทำแอบหวานกัน”  ไอ้ศาลยิ้มให้

   “อย่ามาทะลึ่ง  มาทำไมนี่”

   “มาตามไอ้ลิงไง  โน่นโดนเรียนมาแดกมะขามสองคาบ  คงเปรี้ยวไปเป็นเดือน”  ไอ้บอลมันชี้มาที่ผม

   “ตัวเล็ก”  พี่โน้ตแหงนหน้ามามองผม

   “เปรี้ยวกับเหี้ยไรอ่ะมึง  หวานซะจนกูแทบสำลักน้ำตาลตาย”    ผมกระโดดลงมาจากต้นมะขาม  มองหน้าพี่แจง  ยิ้มให้

   “แอบฟังไรตัวเล็ก”

   “ผมชื่อโอห์ม  บอกแล้วไม่เคยจำ”  ผมมองหน้าพี่โน้ต  ตัดพ้อมันด้วยสายตา

   “เราไปก่อนนะโน้ต  ไปนะตัวเล็ก”   พี่แจงยิ้มอีกครั้ง

   “เชิญเหอะครับ  คุณผู้หญิง  เพราะยังไงความรักที่พี่ผมมีมันมากเกิ๊น”  ผมย่นหน้าใส่พี่แจง

   ก่อนจะหันมาเล่นงานไอ้พี่โน้ต

   “. . .  มากเท่าที่ผู้ชายคนนึงจะรักได้ มันบอกไม่ได้หรอกว่ามากแค่ไหน  แต่มันมากพอที่จะเปลี่ยนชีวิตของเราได้ว่ะแจง  สำหรับคนอื่นชั้นไม่รู้ใครจะมองความรักอย่างไรแบบไหน  แต่สำหรับชั้น  หัวใจที่มี  ชั้นมีดวงเดียว  รักคนได้แค่คนเดียว”   ผมเลียนเสียงหวาน  เหมือนที่พี่โน้ตมันพูดเมื่อสักครู่

   พี่โน้ตอมยิ้ม . . .

   ผมน่ะหากไม่เกรงว่าเพื่อนสองตัวมันจะระแวง  ผมได้กระโดดต่อยหน้าไอ้พี่มันให้หายแค้นไปแล้ว  มาสารภาพรักต่อหน้าต่อตาแบบนี้  เป็นใคร ๆ จะทนไหว

   “เชิญมึงเคลียร์ไปเองนะมึง  กูสองคนกลับก่อนดีกว่า เอาไปกระเป๋ามึง”  ไอ้บอลมันโยนจาคอปมาให้ผม  ก่อนที่จะดึงไอ้ศาลออกไป

   “เฮ้ยกูกลับด้วย”

   “เดี๋ยว”  พี่โน้ตดึงข้อมือผมเอาไว้

   “ปล่อย”  ผมบิดข้อมือให้หลุดจากพันธนาการ

   “ไม่ปล่อย  ทำไมโดดเรียน”

   “ไม่โดดเรียนวันนี้ก็ไม่ได้ฟังช๊อตเด็ดสิ  สารภาพรักใต้ต้นมะขาม  ผมไม่ใช่ของเล่นนะพี่ . . .”  ผมมองหน้า

   “. . . ยังจะมายิ้มอีก”

   “โอห์มบอกให้หยุดยิ้มไง”  ผมฟาดงวงฟาดงาไปทั่วแล้วครับ  ไม่ฟังอะไรแล้วล่ะ  มาถึงขั้นนี้แล้ว  จะอยู่หรือจากก็ค่าเท่ากัน

   “ฟังไม่ได้ศัพท์”

   “ฟังชัด  ได้ยินเต็มสองหู  สารภาพรักพี่แจงซะขนาดนั้น”

   “เด็กหนอเด็ก”

   “ใช่ดิโอห์มมันเด็ก  ไม่มีนม ไม่มีไอ้นั่น”

   “อย่ามาหยาบคาย”

   “หรือมันไม่จริง    โอห์มไม่มีไอ้นั่น   แล้วพี่โน้ตจะมายุ่งกับโอห์มทำไม  ปล่อยเหอะพี่  ปล่อยโอห์ม  ปล่อยทั้งมือที่จับโอห์มเอาไว้ . . .”  ผมมองที่ข้อมือก่อนหันมามองหน้าพี่โน้ต  ผมเอ่ยมันออกมาช้า ๆ  แต่ชัดเจนที่สุด

   “. . .  แล้วก็ปล่อยทั้งหัวใจที่มัดหัวใจโอห์มเอาไว้”    ผมจ้องหน้าพี่โน้ต  น้ำตาเจ้ากรรมดันไหลมา

   “พี่พูดจริง ๆ  แต่หากโอห์มเข้าใจแบบนั้นพี่ก็เสียใจ”  พี่โน้ตปล่อยมือผมช้า ๆ

   “พี่แค่เสียใจ  แต่โอห์ม  เสียทุกอย่าง  เสียทั้ง ๆ  ที่โอห์มรู้ว่าโอห์มไม่น่าเชื่อพี่เลย  โอห์มไม่น่ารักคนอื่นมากกว่าตัวโอห์มเลย”

   “โอห์ม” 

   “อย่า  อย่าเข้ามา”  ผมมองหน้า  เว้นระยะห่างเอาไว้  เพราะหากไม่ทำแบบนั้นจะเป็นเป้าสายตาของคนที่เดินผ่านที่ริมรั้ว

   “เอากุญแจรถไปเลย  ต่อไปนี้  โอห์มกลับเอง  มาเอง  เราขาดกัน”  ผมยื่นกุญแจรถให้พี่โน้ต

   “พี่มีกุญแจสำรอง”   พี่โน้ตล้วงกุญแจอีกดอกออกมาจากกระเป๋า

   ใช่ . . .

   . . . กุญแจยังมีสำรองเลย  พี่โน้ตนี่รอบคอบจริง ๆ  ในเมื่อเขาไม่รับ  ผมเลยเขวี้ยงกุญแจไปโดนหน้าอกพี่โน้ตเต็ม ๆ  ก่อนที่ผมจะหันหลังกลับ

   ผมคงอ่อนแอ . . .

   . . .  น้ำตาผมไหล

   “แต่พี่ไม่มีคนสำรองนะ  หัวใจพี่มีดวงเดียว  พี่มีเพื่อรักคน ๆ เดียว”  พี่โน้ตตะโกนออกมาดัง  ดังมาก  ดังจนผมรู้สึกว่าคนหลาย ๆ  คนคงจะหยุดมอง

   “พี่ไม่รู้ว่าสิ่งที่โอห์มได้ยินจะใช่ทั้งหมดที่พี่รู้สึกหรือเปล่า  แต่หัวใจพี่มีดวงเดียวเท่านั้น   และถ้าโอห์มจะโกรธหรือเกลียดพี่  โอห์มลองกลับไปถามตัวเอง  ที่ผ่านมาใครกันแน่ที่ได้หัวใจพี่ไปแล้ว”

   ผมยืนนิ่ง . . .

   . . . ก่อนที่จะยิ้มออกมาทั้งน้ำตา 

   ตายห่า . .  . ไอ้โอห์มเอ้ย  ดันฟังไม่ได้ศัพท์เสียตั้งนาน  กว่าจะนึกได้ว่าที่พี่โน้ตกับพี่แจงพูดกัน  มันมีไหมที่พี่โน้ตหวานใส่พี่แจง  ไอ้บ้าเอ้ย  หึงจนหน้ามืดตามัว  แล้วทีนี้จะทำยังไงล่ะว๊า   หันไปขอโทษพี่โน้ตเหรอ

   เสียฟอร์มตายชัก . . .

   . . . ช่างมัน

   ปล่อยแบบนี้แหละ  ปล่อยให้ตามง้อดีกว่า   ขืนบอกว่าโอห์มผิด  มีหวังโดนพี่โน้ตรังแกอีก  ผมยิ้มกว้าง  อยากเขกกบาลตัวเองที่ปล่อยให้อารมณ์หึงมามีอิทธิพลเหนือใจตัวเอง  ผมไม่หันกลับไป  แต่เลือกที่จะเดินไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ

   “ถึงพี่จะพกกุญแจสำรอง  แต่พี่ไม่เคยมีคนสำรองนะ  ไอ้ตัวเล็ก” 

   เสียงพี่โน้ตยังตะโกนดังไล่หลังมาอีก    มันเหมือนตอกย้ำให้ผมรู้ว่า  บางทีสิ่งทีเราได้ยินไม่หมด  กับสิ่งที่เราคิดไปเองมันน่ากลัวขนาดไหน       

[Siri_nan]

“ถึงพี่จะพกกุญแจสำรอง  แต่พี่ไม่เคยมีคนสำรองนะ  ไอ้ตัวเล็ก” 

คำนี้มันจี้ใจดำ จิงๆ จ่ะ ติดตามกันต่อไป

[zingiber]

^
^
^
^
 
จิ้มคุณราชบุตร อิอิ

.
.
.
ตัวเล็กจะเดินหนีพี่โน้ตทำไม หันกลับไปก็ไม่เสียฟอร์มหรอกน่า

สงสารพี่โน้ตนะ เค้าออกจะรักเดียวใจเดียว

  กลับถึงบ้านจัดการให้หนักเลยพี่โน้ต 

[maggy]

  นั่งลุ้นตั้งนานกลัวว่าโอห์มจะเข้าใจพี่โน๊ตผิด
ชอบพี่โน๊ตจังเลย ชอบในความใจเย็น ความเป็นผู้ใหญ่ นิ่งและรับฟัง
โอห์มเนี่ยดูจะยังเด็กอยู่ก็จะร้อนเป็นไปตามวัย
ถ้าพี่โน๊ตพลอยร้อนด้วยก็คงจะแย่
ตอนที่โอห์มเข้าใจผิดเนี่ยสงสารพี่โน๊ตใจจะขาด(น้ำตาซึม.)
เฮ้อ ลุ้นและหวังที่จะให้พี่โน๊ตกับโอห์มสมหวังกัน
ส่วนโอ๊ต...........เฮ้ออออ คงได้แต่ต้องดูกันต่อไป

[IZE]

ไอ๊ยยยยยยยยยยยยยยย  อาย 

ช่างเปรียบ

[nanao]

หวานได้อีกอ่ะ 

[dokjarn]

ชอบการนำเสนอแบบนี้มากๆ

ชอบความคิดไปเองแบบเด็กๆไรเดียงสาของโอห์ม

แต่แอบเห็นใจพี่โน๊ต ที่ต้องใจเย็นกับน้อง คนที่รักท่สุดอ่ะ

ภาษา น่ารักเกินไปมั๊ย  ชอบ

ลืมน้องโอ๊ตไปเลย

 

 

[Ploy-Tawan]

"ถึงพี่จะพกกุญแจสำรอง แต่พี่ไม่เคยมีคนสำรองนะ ไอ้ตัวเล็ก"
ชอบประโยคนี้เหมือนกัน ฟังแล้วละลาย

ตัวเล็กเดินอมยิ้มจากไป  คนอ่านก็อมยิ้มกับหน้าจอคอมฯ เหมือนกัน อยากยกหัวใจให้แข่งกับพี่โน้ตเลยจริงเชียว 

[imageriz]

"ถึงพี่จะพกกุญแจสำรอง แต่พี่ไม่เคยมีคนสำรองนะ ไอ้ตัวเล็ก"


โห โดนใจมาก ๆ 

แล้วตัวเล็กจะทำไงละที่นี้

[zandwizz]

น่ารักอ่า

โน๊ต กับ โอม

ว่าแต่ น้องโอ๊ต น่ารักกว่านะ

คิกคิก....

[artday]

หวานจัง

[anata9]

เอ่อ อย่าเพิ่งดองเค็มเลยคร้าบบบบบ  เดี๋ยวจะติดรางวัลเซ็งเป็ด นิยายดองเค็มแห่งปี 

อ่านมาถึงตอนนี้ สงสัยเป็นบุบเพอาลาวาด มิลค์ น้องพี่แจงที่เป็นอดีตภรรยาพี่โน้ต โลกช่างกลมเสียจริง 

รออ่านตอนต่อไปนะคร้าบบบ 

[RAJCHABUT]

ประกาศ


ห้ามมิให้ผู้หนึ่งผู้ใดนำนิยายเรื่องนี้ไปโพสต์ ณ  ที่ใด ๆ อย่างเด็ดขาด  ทุก ๆ  กรณี  ไม่อนุญาต


หาก . . .


ใครละเมิด จะดำเนินคดีอย่างถึงที่สุด




โหมด . . . นักเขียนดุ





ปล.  เพื่อความมั่นใจ  ใครอยากเซฟเก็บไว้  เชิญตามอัธยาศัย  เพราะสสารอาจหายไปจากโลก

[mecon]

พี่โน๊ตทำซึ้งอีกแล้น เฮ้อ ทำไอ้ตัวเล็กเสียน้ำตาไปหลายหยด
แต่ก็เรียกรอยยิ้มได้ในเวลาเดียวกัน ดีนะเนี่ยมาเห็นซะก่อน
ไม่อย่างนั้นไม่รู้ว่าไอ้ตัวเล็กจะโกรธจนหนีหน้าไปไหนๆแล้ว
ตามประสาเด็กๆ ใจร้อน ขี้หึง เหอะๆเห็นกันตำตาหนิเนอะ
แต่พี่แจงนี่ก็แสบจริงนะ เอาตัวเป็นไม้กันหมาให้เพื่อนแต่ไหงจะกินซะเอง
ยิ่งโตยิ่งใจกล้าว่างั้น แร๊ง

“ถึงพี่จะพกกุญแจสำรอง  แต่พี่ไม่เคยมีคนสำรองนะ  ไอ้ตัวเล็ก”
สุดยอดมากพี่โน๊ต หวานจนตาลายเลย

ขอบคุณมากคะคุณราชบุตร 

[YO DEA]

 
ร้องไห้ตามเหมือนกัน

ตอนแรกๆ
อิอิ
 

[namtaan]

พี่โน้ตก้อหวานเข้าไป
ส่วนไอ้ตัวเล็กก้อทั้งซ่าทั้งงอน หูดับอีกต่างหาก หึงจนฟังอะไรไม่รู้เรื่อง

ไม่อยากนึกถึงตอนเศร้า หวานยังงี้ พอเศร้าจะขาดใจ
บวก 1 ขอบคุณจ้า

ปล รับทราบตามที่โมฯ และจขกท ประกาศนะจ๊ะ

[RAJCHABUT]

http://media.imeem.com/m/of7bmqLpIJ
วันนี้ใจดี

เอามาฝากแต่เช้าเลย

ตอนที่ ๙
   
   
   ในความทรงจำอันยาวนานของผม  มีคน ๆ นึงอยู่ในนั้นเสมอ  ผมเคยลืมวันเวลาที่ผ่านมา  แม้ตลอดสิบแปดปี  จะมีคำถามที่ค้างในหัวใจของผม  แต่เมื่อมาถึงเวลานี้  ผมมีความสุข  มีความสุขมากกว่าที่ผมเคยมี  เคยอยู่กับคน ๆ นั้นเสียอีก

   ทำไมหรือครับ

   . . . เพราะผมคิดว่า 

   ในความรักที่ผมมี  เราได้ก้าวข้ามทุก ๆ อย่างที่เป็นบททดสอบแห่งชีวิต  สำหรับบางคน  ความรักคือการได้อยู่ร่วมกัน   มีความสุข  ความทุกข์ด้วยกัน  แต่ในเวลานี้สำหรับตัวผมเอง  มันไม่จำเป็นอีกแล้ว

   ผมรู้เพียงแต่ว่า . . .

   . . . หากผมปิดตาลงในเวลานี้  คนที่ผมรักจะมายืนตรงหน้าผมเสมอ

   มันไม่ใช่แค่ความรักที่ผมสัมผัสได้  แต่มันคือทั้งหมดที่ผมมี  ตอนนี้หากจะมีคำถามที่มันจะเกิดขึ้นในหัวใจ  ผมคงจะมีคำถามที่ไม่เกี่ยวตัวผมสักเท่าไหร่กระมัง 

   . . . พี่โน้ตอยู่ได้อย่างไร  บนซากของความเจ็บปวดของตัวเอง

   ผมเจ็บปวดเพราะคิดว่า  ผมโดนทอดทิ้ง  แต่สำหรับอีกคน  คนที่รักเต็มหัวใจ  จะมีความสุขอย่างไรกับการตัดสินใจไปแบบนั้น  ผมไม่รู้เหมือนกันว่า  เวลาที่ผ่านมาระหว่างผมกับพี่โน้ตใครจะเจ็บปวดมากกว่ากัน

   “แก  โอ้ตโทรมา”  ไอ้เพื่อนรักผมมันสะกิดบอก

   “บอกมัน  อาโอห์มอยากจะคุยด้วย”

   ผมบอกมิลล์ไป  เพราะเห็นว่ามันค่อนไปทางดึกพอสมควรแล้ว  เพราะตั้งแต่ผมปล่อยมันที่บางนา  จนตอนนี้ก็ร่วมสี่ชั่วโมงกว่าแล้ว

   “โอ๊ต”  ผมกรอกเสียงไปตามสาย  เมื่อรับมาจากมิลล์

   “ครับผม  ตอนนี้โอ๊ตอยู่ที่อโศกครับ  กำลังจะไปที่ลาดพร้าว”

   โอ๊ตบอกกลับมา  ผมโล่งใจ  อย่างน้อยที่สุด  เจ้าตัวไม่ได้หลงทางแน่ ๆ  ตอนนี้เพียงแต่นั่งรถไฟใต้ดินมาไม่กี่สถานีก็ถึงปลายทางที่นัดเจอกันแล้ว

   “เดี๋ยว ๆ  โอ๊ตรู้จักเอสพละนาดไหม”

   “ไม่รู้จักครับ  มันอยู่ที่ไหนล่ะครับ”

   “ศูนย์วัฒนธรรมแห่งประเทศไทยล่ะ  รู้จักหรือปล่าว”  ผมถามจุดที่คาดว่าโอ๊ตน่าจะรู้  เพราะว่า  มันเป็นจุดใหญ่ของรถไฟฟ้าใต้ดิน

   “รู้จักครับ  ก่อนถึงสถานีลาดพร้าว”

   “โอเค  งั้น  โอ๊ตลงที่สถานีนี้ได้ไหม”

   “ทำไมครับ  ก็นัดที่ลาดพร้าว”

   “ก็ตอนนี้อากับอามิลล์อยู่ที่เอสพละนาด  ที่สถานีศูนย์วัฒนธรรม  อาเลยอยากให้โอ๊ตแวะที่นี่ก่อนไง”  ผมบอกกลับไป  เพราะอย่างไรเสีย  จากอโศกมาที่นี่  ถึงก่อนสถานีปลายทางอยู่ดี

   “แล้วมันใช่เรื่องของโอ๊ตมั้ยล่ะนั่น . . .”    เสียงมันกวนซะงั้น

   . . . ไอ้เด็กเวร . . . ผมแอบด่ามันในใจ

   “. . . นัดโอ๊ตที่ลาดพร้าว  แต่จะให้ลงที่ศูนย์วัฒนธรรม  ดีนะเนี่ยที่มีโทรศัพท์มือถือ  แล้วหากไม่มีโทรศัพท์  โอ๊ตไม่รอที่ลาดพร้าวจนแก่หรือเนี่ย”

   “ไอ้ตัวแสบ”  ผมเรียกมัน  เพราะรู้สึกเหมือนกำลังโดนเด็กแอบด่า

   “คุณอาโอห์ม  ไอ้ตัวแสบนะ  ขอแค่พ่อโน้ตเรียกคนเดียวพอเหอะ  อาอย่ามาเรียกตามคุณพ่อโอ๊ตเลย  โอ๊ตออกจะว่านอนสอนง่าย”

   สอนง่ายตายละคุณหลาน . . .

   . . . แสบสนิทจริง ๆ

   เหมือนใครหว่า . . .

   . . . ผมอาจลืมมองกระจกเงา

   “โอเค  ตกลง  อาโอห์มจะให้โอ๊ตลงที่ลาดพร้าวหรือที่ศูนย์วัฒนธรรมก็บอกมาเลยครับผม  แล้วแต่อาโอห์มจะบัญชามาครับ”

   “ลงที่นี่  ที่สถานีศูนย์วัฒนธรรมนี่แหละ    แล้วเดินมาทางประตูสาม ออกมาจากสถานีถึงเอสพละนาดพอดี  อากับอามิลล์จะนั่งรอโอ๊ตที่สตาร์บัค”  ผมบอกกลับไปอย่างรวดเร็ว

   “ลงที่นั่นนะได้  แต่ . . .”  มันเงียบไปชั่วครู่

   “แต่อะไรอีกฟร่ะ”

   “ในฐานะที่เปลี่ยนที่นัดพบ  ในขณะที่อีกฝ่ายเดินทาง  อาโอห์มต้องเลี้ยงหนังโอ๊ตรอบนึงโอเคไหม”

   ต่อรองจังนะมึง . . .

   . . . ไอ้ . . .  กวนจัง

   “ถ้าอาไม่โอเค”

   “โอ๊ตก็จะนั่งรถไปรอที่ปลายทาง  เร็ว ๆ  บอกมา  ถึงสถานีพระรามเก้าแล้วนี่”

   “โอเค  เลี้ยงก็เลี้ยง”  ผมรีบตัดบท

   แม่ง . . . งานนี้เสียรู้เด็กอีกแล้ว  หรือ  ว่าความจริงแล้ว  กรรมที่ผมเชื่อว่ามันมีจริง  กำลังมาย้อนสนองผมเข้าแล้ว  กรรมที่เคยสร้างเอาไว้กับคน ๆ นึง  มาถึงตอนนี้มันกำลังเดินมายิ้มอยู่ต่อหน้าผมซะงั้น

   “ไงล่ะแก   เจอไอ้ตัวแสบแผลงฤทธิ์ไรอีก”  มิลล์  ที่คอยเงี่ยหูฟังอยู่ถามเมื่อผมวางสายจากโอ๊ต

   “มันบอกว่านัดมันที่ลาดพร้าว  หากจะให้ลงที่นี่  ต้องเลี้ยงหนังมันรอบนึง”

   “นี่แหละ ไอ้โอ๊ต”   มิลล์หัวเราะเบา ๆ  แบบที่รู้จักหลานชายตัวเองดี

   ผมยิ้มตาม  มีความสุขเหมือนการได้เดินกลับไปในวันเก่า ๆ  อีกครั้ง  บางทีสิ่งที่ขาดหายไปในชีวิตของผม  มันค่อย ๆ  สว่างมาทีละนิด  ผมมีความสุขนะ  มันเป็นความสุขที่ผมเองก็บอกไม่ได้ว่าคืออะไรกันแน่

   “พ่อมันคงปวดหัวแย่”

   “ไม่หรอกแก  พ่อมันทั้งรักทั้งหลงอย่างกะอะไรดี”

   “ก็น่าจะหลงหรอก  ลูกออกจะน่ารัก”

   “ก็ได้ลูกนี่แหละ  ที่ช่วยให้พี่เขายิ้มได้” 

   ผมมองหน้าเพื่อน    รอให้เจ้าตัวมันเล่าต่อ  เรื่องราวที่ผมไม่มีส่วนได้รับรู้  เหมือนตัวจิ้กซอร์ที่มันขาดหายไปจากชีวิตของผม  ผมจะค่อย ๆ  เก็บภาพนั้นมาปะติดปะต่อกันใหม่ เพราะผมรู้แล้วว่าภาพนี้คุณค่าต่อผมมากเพียงใด

   ภาพที่หายไป . . .

   . . . มันจะกลับมาอยู่ในความทรงจำของผมอย่างสมบูรณ์

   “ทำไมว่ะ”

   “ก็ที่ชั้นบอกว่าพี่เขาจะซิ่วไง”

   “ตกลงพี่เขาซิ่วมั้ยล่ะ”

   “ซิ่ว”

   “โครตบ้าเลย  เรียนปีสอง  ครึ่งทางแล้ว  เสือกซิ่วอีก  คนบ้าอะไรจะยึดถือความรักเป็นสรณะได้ขนาดนั้นว่ะแก”

   “มีอยู่คนนึงไงแก  ไอ้พี่โน้ตของชั้นไง”

   ผมหน้าตึง . .. 

   . . . มองหน้าเพื่อนรัก  . . . พี่โน้ตของชั้น

   . . . ใครอนุญาตไม่ทราบย่ะ  แม่เพื่อนสาว

   “เป็นไรไป  ทำหน้าเข้า  อย่างกะอยากกินชั้นนี่” 

   กว่าผมจะรู้ตัวว่าแอบหึงก็ปิดไอ้เพื่อนรักแทบไม่ทัน  เวรกรรมละโอห์มเอ้ย  ขนาดนี้ยังไม่รู้หัวใจตัวเองอีกหรืออย่างไร

   “ป่าว ๆ”

   “ก็พี่แจงดันท้อง  จะพาไปหาดใหญ่ก็กลัวแม่พี่แจงรู้”

   “อ้าว”

   “ไม่อ้าวล่ะแก  ชั้นนะร้อนใจแทบตาย  จะเอายังไงดี  กลัวไปหมด  ขืนป้าแววแกรู้ว่าลูกสาวที่ส่งมาเรียนท้อง  มีหวังแกเอาตายแน่ ๆ  ชั้นนะกลัวแทบบ้า”   

   “แล้วทำไงล่ะ”

   “พี่โน้ตสิแกโครตแมนเลย  ไปสารภาพบอกพ่อกับแม่พี่โน้ตว่าทำพี่แจงท้อง  และจะไม่ยอมให้เอาเด็กออก”   

   ผมนิ่งเงียบ . . .

   ความเป็นสุภาพบุรุษของคนที่ผมรัก  มันแจ่มชัดในหัวใจของผมเสมอ  ผมยิ้มมีความสุข  กับสิ่งที่ได้รับฟังมาจากเพื่อนรัก  บางเรื่องมันก็ยากที่บอกว่า  เรื่องราวที่เกิดขึ้นมาทั้งหมด  มันเกิดจากสิ่งใดกันแน่

   “ถูกต้องที่สุด  ผู้ชายกล้าทำก็กล้ารับสิ”

   “บ้าสิไอ้โอห์ม  คนที่ทำนะพี่สาวชั้นยะ  บอกไปแล้วนี่”

   “แกนี่  มีผู้หญิงที่ไหนเขาทำเองล่ะแก”

   “บอกแล้วไง  พี่สาวชั้นมันขอมีอะไร  มันเล่าให้ชั้นฟังเองนะแก  ตลกมะ”

   “ไม่รู้”   ผมไม่อยากคิด  ไอ้พี่โน้ตมันจะยอมง่าย ๆ    มันจะง่ายเพียงเพราะอยากออกไปจากชีวิตของผมอย่างนั้นหรือ

   “ทำไมจะไม่ตลกละแก  อินังพี่สาวชั้นมันบอกว่า  มันขอ  แต่ไอ้พี่โน้ตมันเมาไม่รู้เรื่อง  แถมตอน . . .”  แม่เพื่อนสาวผมมันทำท่าขนลุกขนพอง

   “ตอนไรว่ะ”

   “แหม  หูกางเชียวนะแก  พอเล่าเรื่องแบบนี้”

   “ว่าได้เหรอ  คนมันอยากรู้”  ผมยิ้ม

   “อิพี่สาวชั้นนะดิมันบอกว่า  ตอนที่มันกำลังอะไรกันนะ  ไอ้พี่โน้ต  ดันเรียกแต่ว่า  ตัวเล็ก  พี่รักตัวเล็ก . . . ตัวเล็กของพี่  ชั้นเลยถึงว่าตลกไง  อีพี่สาวชั้นมันบ้าดีเดือดเหมือนกัน  ส่วนพ่อคุณพ่อไอ้โอ๊ต ชั้นนะ  สงสั้ย สงสัย . . .”  มันหยุดเล่าก่อนหันมายิ้มกับผม

   “. . . ไอ้พี่โน้ตมันคงกำลังคิดว่ากำลังเสกไอ้ตัวแสบเข้าท้องตัวเล็กอยู่มั้ง”  เจ้าตัวเล่าไปหัวเราะไป

   ผมนะหรือ . . .

   . . . โครตอยากจะร้องไห้  หัวใจเหมือนถูกบีบ  จะเรียกว่าดีใจก็เต็มปาก  จะเรียกว่าเสียใจ  ก็ไม่ใช่  เพราะสิ่งที่ได้ยิน  มันบอกไม่ถูก  ว่าที่ผมนั่งอยู่ตอนนี้มันจะเป็นความจริงหรือความฝันกันแน่  มันบอกไม่ถูกจริง ๆ 

     “อีกสองเดือนต่อมา  อิพี่สาวชั้นมันบอก  มันท้อง  มันดีใจที่ท้อง  ดีใจที่จะมีลูกกับคนที่มันรัก พี่แจงมันอยากอยู่กับพี่โน้ต  พ่อกับแม่พี่โน้ต  เลยให้พี่โน้ตไปเรียนต่อที่เชียงใหม่   พี่แจงไปอยู่ด้วยจนคลอด   ก่อนที่อินังพี่ของชั้นมันจะชิงหนีเอาตัวรอดไปอยู่อเมริกา  แกเอ้ย . . .  ชั้นเจอหน้าหลานครั้งแรก  น้ำตาชั้นตกเลยว่ะ”

   “มีไรว่ะ”

   “แม่ง  พ่อมันเลี้ยงลูกเอง  ตอนนั้นพี่โน้ตไม่กล้าบอกที่บ้านว่าเมียทิ้ง  ไอ้โอห์มเอ้ยยยยย”   มิลล์ลากเสียงยาว  แบบน่าหดหู่ที่สุด

   “. . . ถ้าแกเห็นกับตาแกนะแก โอ้ย  ไม่อยากเล่า  สงสารทั้งพ่อ  ทั้งลูก  คนพ่อนะ  ไหนกลางวันจะไปเรียน  เอาลูกไปฝากเขาเลี้ยง  ฉันนะเวทนาไอ้โอ๊ตที่สุด  ส่วนพี่โน้ต  แกเอ้ย  แววตาแห้งเหมือนคนทุกข์ใจแสนสาหัส  แต่ยามที่แกมองลูกนะ  ชั้นนะแอบปาดน้ำตาไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ   สงสารพี่โน้ตกลางวันเรียน  กลางคืนต้องมาเลี้ยงลูกเองอีก”

   ผมเพิ่งประจักษ์แจ้ง . . .

   . . . คอแห้งเป็นผุยผง

   คนที่ทำอะไรเพื่อคนอื่นแบบพี่โน้ต   ต้องมาเจอเรื่องราวแบบนี้  ผมหลับตาอยากร้องออกมาดัง ๆ  ให้สาสมกับที่รู้สึกเจ็บปวดอยู่ลึก ๆ ในหัวใจตัวเอง

   “ชั้นเลยแอบโทรไปบอกที่บ้านพี่โน้ต  ย่าไอ้ตัวแสบจะไปเอาหลานมาเลี้ยงที่หาดใหญ่  แต่ พ่อมันไม่ยอม  ยังไงก็ไม่ยอมให้หลานมาอยู่หาดใหญ่  สุดท้ายย่ามันเลยต้องไปเลี้ยงหลานที่เชียงใหม่จนกระทั่งพี่โน้ตเรียนจบ”

   พี่โน้ต  อาจจะดีกว่าผมตรงที่มีสิ่งยึดเหนี่ยวเอาไว้  ส่วนในเวลานั้นของผม  ผมไม่มีอะไรเลย  ผมไม่มีใคร  เหมือนโลกทั้งโลกมีแค่ผมคนเดียวเท่านั้น  ทางเดียวที่จะทำให้ผมลืมความทุกข์ได้  ผมทำได้แค่ตั้งหน้าตั้งตาเรียนตลอด

   “เวรกรรมจริง ๆ”  ผมได้แต่ยกสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดเป็นกรรม

   “แกเชื่อมั้ย  พี่โน้ตแกหวงลูกแกอย่างกับอะไรดี”

   “ก็น่ารักขนาดนั้น  เป็นชั้น ๆ  ก็ห่วง”

   “ทีแรก  ตอนมันบอก มันสอบชิงทุนไปเยอรมันได้  พ่อมันหน้าหงิก  แกไม่อยากให้ไป  แกบอกว่า  ในชีวิตของแก  ผิดพลาดที่สุดเพราะไอ้เยอรมันนี่แหละ”

   “ทำไมวะ”

   “ก็แกนะสอบได้เหมือนกัน  แต่แกไม่ไป  เพราะคุณตัวเล็กแกไม่อยากให้แกไป  ทีนี้คุณตัวเล็กของแกสอบได้  แกต้องทำในสิ่งที่แกไม่อยากทำที่สุด  แต่แกต้องทำ  เพราะมีใครบางคนอยากให้แกทำ   แกบอกว่า  ไม่มีอะไรเจ็บปวดเท่ากับการที่เราต้องเสียสละ  และการเสียสละนำมาซึ่งความเจ็บปวดของทุก ๆ  ฝ่าย   คุณตัวเล็กอาจจะโกรธจะเกลียด  แต่สักวัน  คุณตัวเล็กจะเข้าใจ  ว่าสิ่งที่แกทำลงไป  แกเจ็บปวดที่สุดในชีวิตเหมือนกัน   แกเคยเสียคุณตัวเล็กไปแล้ว  เพราะเยอรมัน  มาตอนนี้แกไม่อยากเสียไอ้ตัวแสบไปเพราะเยอรมันอีก”

   ผมนั่งนิ่ง  เก็บเอาความเจ็บเอาไว้

   . . . เก็บเอาไว้นะโอห์ม  เก็บเอาไว้ให้ลึกที่สุดในหัวใจ

   “ชั้นเข้าใจ  เพราะหากชั้นรู้เหมือนวันนี้  ชั้นไม่มีวันที่จะทำแบบวันนั้นเด็ดขาด”  ผมได้แต่เอ่ยออกมาเบา ๆ

   ถ้า . .

   . . . ผมรู้  ไม่มีวันที่ผมจะสอบชิงทุน

   “ตอนแรก  แกจะให้ชั้นสอนไอ้โอ๊ตมัน  ชั้นบอก  เข้าหม้อไปหมดแล้ว  ได้มาก็คืนเจ้าของประเทศไปแล้ว  เอามาแค่กระดาษใบเดียว  แกบอก  งั้นแกบอกหลานไปเลยไอ้มิลล์  ว่าไม่ต้องปงต้องไปมันแล้ว”

   “นั่นดิ  ชั้นเป็นพ่อโอ๊ตไม่ให้ไปหรอก”

   “พี่โน้ตก็ไม่ให้ไป  แต่ชั้นบอกว่า ไอ้โอห์มเพื่อนชั้นน่าจะช่วยได้   ทั้ง ๆ  ที่ชั้นก็รู้ว่าแกไม่เคยสอนใคร  ชั้นบอกพี่โน้ตไปว่า  แกไม่เคยสอนใคร แกอาจจะไม่สอน”

   “นั่นนะสิ  แล้วแกจะมาหักคอชั้นนี่นะ”

   “ก็พี่โน้ตนะสิแก  พี่แกถามขึ้นมาเลย  โอห์มเพื่อนมิลล์เหรอ  ดร. ปภิณวิชญ์นี่นะ    ชั้นพยักหน้ารับ  แกบอกชั้นเลย  โอเค  เอาโอ๊ตไปเลย  เขาสอน  เขาเห็นหน้าโอ๊ต  เขาต้องสอน”  มันมองหน้าผม

   ผมนะหรือ . . .

   . . . พี่โอห์มรู้ทุก ๆ  ย่างก้าวของผมอย่างนั้นหรือ

   “พี่โน้ตแกจะมารู้จักชั้นได้ไง”

   “นั่นดิ  ชั้นก็แปลกใจ  แต่แกบอก  หากแกไอ้โอห์ม . . .”  มิลล์ชี้มาที่ผม

   “. . . หากแกเจอกับโอ๊ต  แกต้องสอนแน่ ๆ  พี่โน้ตบอก  ดร. คนนี้เก่ง  อยู่เยอรมันตั้งแต่ได้ทุนแลกเปลี่ยน  ไม่ยอมกลับประเทศ  ภาษาคงจะดี”

   ผมแอบเบือนหน้าหนีไอ้เพื่อนรัก  เอามือปาดน้ำตาทิ้ง

   . . . ตัวเล็กจะไม่ไหวแล้วครับพี่โน้ต  ทำไมเรื่องราวมันถึงได้เป็นแบบนี้  ทุก ๆ  เรื่องของตัวเล็กพี่โน้ตรู้  รู้มาตลอด  รู้แม้กระทั่งก่อนจะส่งโอ๊ตมาด้วยซ้ำ  พี่โน้ตอยู่ได้อย่างไร  ทั้ง ๆ  ที่ได้อยู่กับคนที่พี่รัก  พี่ทำไปได้อย่างไรหนอ

   “นั่นดิ  พอชั้นเจอหลานแก  ชั้นอดใจอ่อนไม่ได้”

   “แกเลยทำชั้นเสียพนัน”

   “เกี่ยวไรกัน”

   “ก็ชั้นนะพนันกับพี่โน้ต    เพราะชั้นนะมั่นใจว่าแกไม่สอน  ต้องหักคอเท่านั้น  แต่พี่โน้ตแกมั่นใจ  โอ๊ตมันอ้อนเก่ง  ไม่ต้องหักคอหรอก  ใคร ๆ  ก็อยากสอนโอ๊ต  เลยพนันกัน  ใครแพ้ต้องจ่ายตั๋วเครื่องให้โอ๊ตมัน”

   “แล้วตกลงใครแพ้”  ผมมองหน้าเพื่อนรัก

   “น่าจะเป็นชั้นแล้วล่ะแก  ก็ไอ้ตัวแสบชั้นมันหว่านเสน่ห์มัดใจแกขนาดนี้”

   “อีนี่  ชั้นยังไม่อยากกินเด็กย่ะ  แต่หากเป็นผู้สูงวัย  ประมาณพ่อเด็กที่แกเอามาฝากชั้นนี่ว่าไปอย่าง . . .”    ผมทำตาหวานใส่เพื่อนรัก

   “อย่าฝัน  บอกแล้ว  พ่อไอ้โอ๊ต  ไม่มีใจให้ใครหร๊อก  ไม่มีทางมองแกแน่ ๆ”

   “ว่าได้เหรอ  ของแบบนี้ . . .”   ผมชายตาใส่เพื่อนสาว

   “. . .  ได้ปู้จายจะอี้สักคนหนาโอห์มฮักต๋ายเล๋ย”

   “เอาเข้าไป  แกจะมาอะไรกับพี่ชั้นนักหนาว่ะเนี่ย”

   “แหม  หวงเชียวนะแก  ไอ้ชั้นมันก็โสดมานาน  มีรักก็ครั้งเดียวในชีวิต  แกมีผู้ชายดี ๆ  ไม่อยากให้ชั้นรู้จักมั่งเหรอ    ใจคอนี่จะให้เพื่อนแห้งเหี่ยวอยู่บนคานแบบแกหรือไงย่ะ”

   “อีบ้า  บนคานนะเขาใช้กับผู้หญิงย่ะ”

   “ชั้นก็ใช่นะยะหล่อน”

   “ไอ้ . . . ไม่อยากด่าว่ะไอ้โอห์ม  อย่ามาทำเป็นเล่นไป”

   “ไม่ได้เล่น ๆ  เอางี้มั้ย  ถ้าพี่โน้ตแกเข้า  กรุงเทพฯ  นัดกินข้าวกัน”  ผมอยากเจอ  อยากเจอพี่โน้ตอย่างที่สุดแล้ว

   คนที่ผมรักยิ่งสิ่งใด ๆ  ทั้งหมดที่ผมมี . . .

   “ฝันไปเหอะย่ะ”

   “หวงอีก”

   “เรื่องหวงนะยกไว้ . . .”   มันจ้องหน้าผม

   “. . . แต่แกรู้มั้ย  ตั้งแต่พี่เขาซิ่วไปเรียนเชียงใหม่  เขาไม่เคยเหยียบมากรุงเทพฯ อีกเลย    พี่แกอยู่เชียงใหม่จนจบตรี  แล้วตอนขากลับ   พี่แกยังไม่ยอมผ่านกรุงเทพฯ  วิ่งออกสุพรรณฯ  นครปฐมโน่น”

   “เฮ้ย  อย่ามาตลก”

   “ไม่ตลกว่ะแก  ลุงตุ้ย ปู่ไอ้โอ๊ตพยานได้เลย  พี่โน้ตมันไม่ยอมแวะกรุงเทพฯ  ท่าเดียว  พี่โน้ตแกบอกเอง  เมื่อใครบางคนกำหนดมาแบบนี้  แกก็จะหลีกจนถึงที่สุด”

   “มิลล์ . . .”   ผมเรียกชื่อเพื่อน

   “ชั้นว่า  ศุกร์นี้เราบินลงหาดใหญ่กัน”    ผมแทบจะไม่ไหวอยู่แล้วเมื่อฟังสิ่งที่เพื่อนเล่า 

   ถ้า . . .

   . . . ผมเจอพี่โน้ต  สิ่งแรกที่ผมทำ  คือผมจะเดินไปใกล้ ๆ และจะกอดพี่โน้ตเอาไว้  ผมจะกอดเอาไว้ให้สาสมกับความรักที่พี่โน้ตมีให้ผม  ความรักที่มั่นคงไม่เคยเปลี่ยนตลอดมา  ผมจะกอดโดยที่จะไม่สนใจใคร ๆ  หรือสิ่งใด ๆ  รอบ ๆ  ตัวเลย

   . . . พี่เจ็บปวดไหมกับสิ่งที่ทำลงไป . . .

   คำถามที่ผมจะถามพี่โน้ตหากได้เจอกัน  ผมจะถาม  พี่ทำเพื่อผมมามาก  พี่มีความสุขหรือที่ทำไปแบบนั้น 

   . . . ต่อจากวันนี้  ขอผมทำเพื่อพี่บ้างได้ไหม

   ขอให้โอห์มได้ตอบแทนความรักที่พี่ให้โอห์ม  ให้โอห์มได้ทำอะไรเพื่อพี่บ้าง  เพราะที่ผ่านมา  พี่ไม่เคยทำอะไรเพื่อตัวเองเลย  จากวันนี้ไปจนวันหมดลมหายใจ  โอห์มขอทำทุก ๆ  อย่างให้พี่  เหมือนกับที่พี่เคยทำเพื่อโอห์มได้ไหม

   “ไปทำไม”

   “ชั้นอยากเจอพี่โน้ตของแกว่ะ  ไปนะแก  ชั้นออกค่าตั๋วให้”

   “อูย  อีนี่มากมายนะแก”  มันค้อนผมเสียด้วย

   “พูดจริง ๆ  นะแก  อยากเจอจริง ๆ”

   “แกเป็นบ้าอะไรไอ้โอห์ม  ร้อยวันพันชาติไม่เคยสนใจผู้ชายคนไหน  วันนี้แกกินยาผิดหรือไง  อยากเจอพ่อไอ้ตัวแสบมันขนาดนี้”

   “ใครแอบนินนาโอ๊ตขอให้ท้องเสีย”    เสียงดังมาจากด้านหลัง  ทำให้ผมหันไปมองและคิดว่า  คงจะไม่ได้รู้เรื่องของพี่โน้ตอีกแน่ ๆ  ในวันนี้

   “ไม่มี  ใครจะกล้า”   มิลล์มันยิ้มรับ

   “ว่าไง . . . มาถูกนะเนี่ย  ไอ้ตัวแสบ”   ผมหันไปทักทาย

   “ชื่อโอ๊ตคร๊าบบบบบบบบ  ผมชื่อโอ๊ต  คุณพ่อที่น่ารักตั้งมาให้ตั้งแต่เกิดแล้วครับ  โอ๊ต  ครับผม . . .”  มันยักคิ้วใส่ผมซะงั้น

   “. . . แต่หากอาโอห์มจะเรียก   ไอ้ตัวแสบ  โอเค  โอ๊ตยอม  ส่วนอามิลล์  โอ๊ตไม่ยอม  อย่ามาเรียกตัวแสบต่อหน้าโอ๊ตนะครับ  คุณอาคนสวย”

   “ปากหวานขนาดนี้เดี๋ยวอาหลงรัก”

   “รักได้  แต่ห้ามทิ้งนะครับ”    มันมานั่งแหมะชิดผมขนาดนั้น  แบบนี้ไอ้โอห์มหน้าบานเด่ะครับพี่น้อง  มีเด็ก ๆ  มานัวเนีย

   “ใครจะกล้าทิ้ง”  ผมเอามือโยกหัวมันเบา ๆ ด้วยความเอ็นดู  ยิ่งผมรู้เรื่องของโอ๊ต  และเรื่องของพี่โน้ตมากเท่าไหร่  ผมไม่รู้เหมือนกันว่าหัวใจของผม  มันสงสารเด็กผู้ชายคนนี้อย่างเต็มหัวใจ  คนที่เกิดมาจากอะไร . . .

   . . . จากอะไร  ผมไม่อยากคิด

   “ไอ้หลานทรยศ  ได้อาคนใหม่ลืมอาคนเก่า”    มิลล์มันมองหน้าโอ๊ตด้วยความเอ็นดู

   “ใครทิ้งใครก่อน  นี่ถ้าอาโอห์มไม่ไปรับที่บางซื่อ  ป่านนี้โอ๊ตจะเป็นยังไงก็ไม่รู้  จริงมั้ยครับอาโอห์ม”    มันเขย่าแขนผมไปมา

   ผมหัวเราะเบา ๆ 

   . . . แสบใช่ย่อย  มันเข้าใจหาพวกเสียด้วย 

   “แหม  ขืนชั้นทิ้งแกน่ะ  พ่อแกมาแหกอกอาตาย”

   “อามิลล์ไม่ทิ้งหรอก  โอ๊ตรู้”  มันหันไปประจบอีก

   แม่เพื่อนสาวของผมยิ้มเป็นจาน ASTV  คงถูกใจที่มีเด็กหนุ่มประจบ  แต่ก็อย่างว่า  อายุขนาดมิลล์  ขนาดผม  เวลาเจอเด็ก ๆ  ที่อ้อนเก่ง ๆ  หลงหัวปักหัวปำทุกราย  แล้วยิ่งไอ้ตัวแสบนี่อีก  มันช่างคล้ายใครบางคน . . .

   . . . คนที่ผมคุ้นเคยมากที่สุด

   “อย่ามาปากหวาน  รับรองอาไม่หลงกลแกแบบไอ้โอห์มหรอ”

   “ว่าได้เหรอ  ชั้นมันพวกใจอ่อนอยู่ด้วย  แล้วน่ารักแบบโอ๊ตนี่ใครไม่หลงก็เกินไปล่ะ  จริงป่ะโอ๊ต”

   “ถูกต้องนะครับ”  มันทำท่าตามพิธีกรดัง

   “พอกันเลย”

   ผมหันไปหัวเราะกับโอ๊ต  ดีใจที่แหย่ไอ้เพื่อนรักมันได้  มันมองแบบสงสัย  ทำไมไอ้สองตัวนี้สนิทกันเร็วนักว่ะ  นี่หากมันรู้  ว่านอนกอดกันกลมตั้งแต่คืนแรก  สงสัยมันจะรีบมารับหลานมันไปอยู่ด้วยแทบไม่ทัน

   “แก อย่ามารุ่มร่ามกับหลานชั้น”

   “ของแบบนี้มันอยู่ที่คนสองคนว่าใจจะตรงกันไหม  ถูกต้องใช่มั้ยโอ๊ต”

   “แน่นอนที่สุดครับอาโอห์ม”

   “โอ้ย  อยากจะบ้า  ชั้นคิดถูกป่ะเนี่ย เอาตาโอ๊ตไว้กับแก”

   “คิดถูกที่สุดในชีวิตเลยเพื่อนร๊ากกกกกก”    ผมยิ้มยั่วมันอีก

   “เลิกคุยเรื่องนี้เหอะ พอ ๆ . . .”  มันยกมือมาห้าม  ราวกับพระพุทธรูปปางห้ามญาติที่จะตีกัน 

   “. . .ว่าแต่เราเหอะพ่อตัวดี  โทรหาพ่อมั่งมั้ยเนี๊ยะ”

   “โทรดิ   โทรหาทุกวันเลย  วันนี้โอ๊ตบอกว่า  อาโอห์มเพื่อนอามิลล์เอาโอ๊ตไปปล่อยไว้ที่เซ็นทรัลบางนา  ทิ้งเงินไว้ร้อยเดียวเอง  โอ๊ตจะนั่งแท็กซี่ก็ไม่ได้ . . .”

   “อ้าว  แบบนี้อาตายเด่ะ”  ผมมองหน้าโอ๊ต

   “ผมดิ๊จะตายเอา”

   “เป็นไร”  ผมถามกลับอย่างรวดเร็ว

   . . . ห่วง

   กลัวโอ๊ตมันหลงกรุงเทพฯ . . .

   “พ่อนะสิ  บอกว่า  ดีแล้วล่ะโอ๊ต  จะได้รู้จักถนนหนทาง  เวลาไปอยู่เมืองนอกจะได้ไม่ลำบาก  ซ้อมหลงที่กรุงเทพฯ  เอาไว้ก่อนก็ดีนะโอ๊ต   จะได้รู้จักช่วยเหลือตัวเอง   แบบนี้พ่อเห็นทีต้องขอบใจคนเอาไปปล่อย  อามิลล์ดูดิ  พ่อไม่ห่วงลูกเลย”

   “ต๊าย    พ่อเราเปลี่ยนไปจริง ๆ  นะเนี่ย    ทีอาปล่อยโอ๊ตกลับบ้านเอง  บ่นซะสามวันเจ็ดวัน  จนอาไม่กล้าปล่อยเลย  แล้วทำไมพออีเพื่อนชั้นมันปล่อย  แกไม่ยักด่า”

   “ใครจะรู้อ่ะ  อามิลล์  โอ๊ตยังไม่รู้เลยว่าทำไม”

   ไม่มีใครรู้ . . . 

   . . . แต่โอห์มรู้ 

   ว่าเพราะอะไร . . . 

   ผมยิ้ม  อย่างน้อยที่สุดในเวลานี้ผมมีความสุขมากที่สุด  ความสุขที่ผมเองก็รู้ว่า  คนที่ผมรักฝากหัวใจเอาไว้ให้ผมดูแล     หัวใจของคนที่ผมรัก  ที่ผมสามารถสัมผัสได้ด้วยสองมือ  มองเห็นได้ด้วยสองตา

   หัวใจ . . .

   . . . ที่พี่โน้ตตั้งใจที่จะส่งมาให้ผม

[zandwizz]

โห ดีนะเนี่ยที่มาดูแต่เช้า

มาเม้นต์ก่อน ค่อยไปอ่านคับ

ขอบคุณนะครับ

เจอกันเร็ว ๆ ๆ ๆ ๆ นะ

[dokjarn]

 

เป็นเช้าที่มีความสุขก่อนทำงานมากมาย

ผมอ่านเรื่องนี้ด้วยความประทับใจเหลือเกิน

คุณราชบุตร ทำให้ผมคิดถึงความรักความผูกพันของคน 2 คน

ที่คนพี่ ทำทุกๆๆอย่างได้เพื่อ คนน้องที่รักที่สุด

คนน้องก็น่ารัก มันหวงพี่ซะ

อ่านแล้วอิ่มใจจริงๆ

ไอ้ตัวแสบ โผล่มาแล้ว หลังจากหายไปนาน

เอ๊ย...แล้วมันก็น่ารักอีกอ่ะ(ไรวะเนี่ย...งงตัวเอง)

ไอ้ตัวเล็ก...ไอ้ตัวแสบ...งงงง...น่าร๊ากกกก

ขอบคุณสำหรับอาหารตา  อาหารใจ...ตอนเช้านะครับ

คุณราชบุตร

 

 

[namtaan]

สงสารพี่โน้ตที่สุด สุภาพบุรุษที่สุดในโลก 
แต่ยังข้องใจ ทำไมพี่โน้ตจึงติดอยู่กับการที่ต้องการแยกจากตัวเล็ก ใครบางคนกำหนดที่พี่โน้ตบอกหมายถึงใครกัน (ไม่ได้หมายถึงคนแต่งน้า)
ณ เวลานี้ โอห์มคงเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกรัก คิดถึง สงสาร อาลัยอาวรณ์พี่โน้ตมากมาย จนถึงขั้นอยากไปเจอ
แต่พี่โน้ตเลี่ยงแล้วเลี่ยงอีกที่จะพบโอห์ม แต่กลับส่งดวงใจตัวเองมาแทนทั้งที่น่าจะรู้ว่าสักวันโอห์มก็คงรู้ว่าโอ๊ตเป็นใคร
หรือพี่โน้ตต้องการให้โอห์มในวันนี้ได้รู้เรื่องราวทั้งหมด แต่ไม่คิดจะกลับคืน
รออ่่านต่อไปดีกว่า
ขอบคุณคุณราชบุตรจ้า 

สงสัยนิดนึง ชื่อโอห์มตรงข้อความข้างล่างนี้ น่าจะเป็นโอ๊ตหรือเปล่าจ๊ะ

“โอห์ม” ผมกรอกเสียงไปตามสาย  เมื่อรับมาจากมิลล์

   “ครับผม  ตอนนี้โอห์มอยู่ที่อโศกครับ  กำลังจะไปที่ลาดพร้าว”

   โอห์มบอกกลับมา  ผมโล่งใจ  อย่างน้อยที่สุด  เจ้าตัวไม่ได้หลงทางแน่ ๆ


“แล้วมันใช่เรื่องของโอห์มมั้ยล่ะนั่น . . .”    เสียงมันกวนซะงั้น

   . . . ไอ้เด็กเวร . . . ผมแอบด่ามันในใจ

   “. . . นัดโอห์มที่ลาดพร้าว  แต่จะให้ลงที่ศูนย์วัฒนธรรม  ดีนะเนี่ยที่มีโทรศัพท์มือถือ  แล้วหากไม่มีโทรศัพท์  โอห์มไม่รอที่ลาดพร้าวจนแก่หรือเนี่ย”

[kunkai]

ขอบคุณค้าบ
ได้อ่านแต่เช้า
เรื่องหวานๆทำให้อารมณ์ดีแต่เช้า
หวังว่าคงไม่เศร้าแล้วนะค้าบ
พี่โน๊ตน่าสงสารมากมาย

. . พี่โน้ตอยู่ได้อย่างไร  บนซากของความเจ็บปวดของตัวเอง

อ่านประโยคนี้แล้วจุกอกเลย
รีบมาต่อนะค้าบ
 

[RAJCHABUT]

“โอห์ม” ผมกรอกเสียงไปตามสาย  เมื่อรับมาจากมิลล์

   “ครับผม  ตอนนี้โอห์มอยู่ที่อโศกครับ  กำลังจะไปที่ลาดพร้าว”

   โอห์มบอกกลับมา  ผมโล่งใจ  อย่างน้อยที่สุด  เจ้าตัวไม่ได้หลงทางแน่ ๆ


“แล้วมันใช่เรื่องของโอห์มมั้ยล่ะนั่น . . .”    เสียงมันกวนซะงั้น

   . . . ไอ้เด็กเวร . . . ผมแอบด่ามันในใจ

   “. . . นัดโอห์มที่ลาดพร้าว  แต่จะให้ลงที่ศูนย์วัฒนธรรม  ดีนะเนี่ยที่มีโทรศัพท์มือถือ  แล้วหากไม่มีโทรศัพท์  โอห์มไม่รอที่ลาดพร้าวจนแก่หรือเนี่ย”

ว๊าย . . .

พิมพ์ผิด . . . แก้ให้แร่ะครับ


ขอบคุณที่ช่วยทานนะครับผม

[M@nfaNG]

ทำไงดีล่ะหลงรักพี่โน๊ตไปแล้ว โอห์มทนได้ไงเป็นเราแจ้นไปหาที่นู่นแล้ววววว

[charus]

รอๆๆๆว่าเมื่อไรจะได้เจอกัน

วุ้ย อ่านไปยิ้มไป