รักเอย : จริงหรือที่ว่าหวาน ? หรือทรมานใจคน
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: รักเอย : จริงหรือที่ว่าหวาน ? หรือทรมานใจคน  (อ่าน 258088 ครั้ง)

toeyz12

  • บุคคลทั่วไป
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #90 เมื่อ25-03-2009 19:36:49 »

 :impress2:     รอตอนต่อไปๆๆ   

+1  ให้จ้า 

imageriz

  • บุคคลทั่วไป
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #91 เมื่อ25-03-2009 20:01:14 »

มีงอนกันเล็กน้อย ก่อนที่จะเผยความในใจกันออกมา

พี่น๊อตก็เข้าเลือกสถานที่ในการบอกรักจริง ๆ 

ตัวเล็กคงจะมีความสุขในวันเกิด ที่ได้ทั้งตัวและหัวใจของคนที่รัก

และแหวนแทนใจอีก  น่ารัก ทั้งพี่น๊อตทั้งโอห์มเลย  :L2: :L2: :L2:

peemakarn

  • บุคคลทั่วไป
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #92 เมื่อ25-03-2009 20:34:21 »

ต๊ายยยยยยยยยย ตอนนี้น่ารักมากค่ะ

อิอิ บรรยากาศเชิงเขาคอหงส์

อ่างน้ำ มอ. ค่ายเสนา

ศูนย์วิจัยยาง

โดนจายยยยยยยยยเจงๆๆๆ


tamtam

  • บุคคลทั่วไป
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #93 เมื่อ25-03-2009 21:13:04 »

รออ่านต่อปาย  :z1:

Siri_nan

  • บุคคลทั่วไป
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #94 เมื่อ25-03-2009 21:33:03 »

 :impress2: มารอติดตาม

YO DEA

  • บุคคลทั่วไป
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #95 เมื่อ25-03-2009 21:34:56 »

จะไม่อธิบาย NC หน่อยหรือครับ

 :z1:

HuaTangMo

  • บุคคลทั่วไป
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #96 เมื่อ25-03-2009 22:44:49 »

มารอติดตามครับ
เห้อ ท่าทางจะเศร้าอีกแล้ว
อุตส่าห์ห่างแล้วเชียวนะ
เป็นกำลังใจให้ครับ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ

ออฟไลน์ M@nfaNG

  • ชีวิตคือการตรวจสอบ...
  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4453
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +847/-18
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #97 เมื่อ25-03-2009 22:46:50 »

น่ารักจังเลย แล้วทำไมตอนหลังต้องมาแยกจากกันละ  :เฮ้อ:


ปล.ตอนสุดท้ายตัดฉึบไปโคมไฟเลยนะคุณราชบุตร อิอิ

ออฟไลน์ kit

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1082
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +186/-3
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #98 เมื่อ25-03-2009 23:14:58 »


• “แม้รักร่วมสวมใส่ไว้ติดกาย  ต่อเสียไพ่วายวอด....ถอด..จำนำ”
วุ้ย ซึ้งค่ะ ซึ้ง หุหุ
ขอบคุณนะคะ คุณ ราชบุตร


nanao

  • บุคคลทั่วไป
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #99 เมื่อ26-03-2009 00:08:02 »

ซึ้งอ่ะ ชอบ ๆ

แต่ไม่เอาแบบเศร้ากระชากใจนะครับ หุหุ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: [นิยาย] รักเอย
« ตอบ #99 เมื่อ: 26-03-2009 00:08:02 »
ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






mecon

  • บุคคลทั่วไป
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #100 เมื่อ26-03-2009 02:05:11 »

อ่านแล้วอิ่มใจจัง แอบเคืองเจนมาเรียกตัวเล็กเหมือนพี่โน๊ตได้ยังไง
ชื่อนี้เค้าสงวนสิทธิผูกขาดให้พี่โน๊ตเรียกได้คนเดียวเท่านั้น
มาสวีตกันให้เห็นต่อหน้าต่อตาแบบนี้ใครจะไม่น้อยใจล่ะ
แต่น้อยใจได้ไม่นาน พี่โน๊ตก็แก้ตัวได้สำเร็จ

“พี่ว่าพี่รักโอห์มว่ะ  รักมากกว่าน้องชายแล้วล่ะ”

เป้นการบอกรักที่เท่โคตร ไม่ต้องหวาน ไม่ต้องออดอ้อนอะไรมากมาย
ค.จริงใจของพี่โน๊ตที่แสดงออกมาเนี่ยสุดๆจริงๆ รักน้อ ห่วงน้อง ไม่เคยลืมแม้กระทั่งรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ
ของโอห์มเลย

“น่านะ  สัญญา  ไม่แกล้ง  พี่จะดูแลโอห์มเท่าชีวิต”

แมนจริงๆ จะดูแลเท่าชีวิต วุ้ยๆอ่านแล้วซึ้งดีแท้

ขอบคุณคุณราชบุตรคะ ชอบมากกกกกกกกกกก  :L2:

ออฟไลน์ konnarak

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2183
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +182/-0
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #101 เมื่อ26-03-2009 02:08:23 »

 :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:



ชอบบบบบบอ่า  พีต้นนนนนนนนนนนนน




 :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:

tonsai_2520

  • บุคคลทั่วไป
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #102 เมื่อ26-03-2009 09:16:29 »



^

^

^

ชอบพี่เหรอน้อง . . . เหอะ ๆ ๆ


พี่มีคนคอยหวงแล้วดิ  ทำไงดี  อิอิอิ


 :o8:   :o8:   :o8:



ออฟไลน์ kunkai

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3734
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +229/-2
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #103 เมื่อ26-03-2009 09:58:16 »

มาตามอ่านค้าบ
น่ารักได้อีก :-[
ขอบคุณค้าบ :pig4:

nartch

  • บุคคลทั่วไป
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #104 เมื่อ26-03-2009 10:11:23 »

:m4:
ไม่เคยผิดหวังเลยกับงานเขียนคุณต้น...

ปล. ไม่นิยมให้ผู้อ่านชี้นำผู้เขียน อยากให้นิยายเป็นธรรมชาติ
เป็นเหตุเป็นผล ผลลัพธ์ออกมาจะเศร้าก็เศร้า จะสุขก็สุข รับได้
งานเขียนจะให้คุณค่าและได้อรรถรสมากกว่า...ว่ามะ  :L2:

ออฟไลน์ konnarak

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2183
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +182/-0
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #105 เมื่อ26-03-2009 11:35:19 »


มานั่งรอ.............................


 :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 26-03-2009 11:37:07 โดย konnarak »

Ploy-Tawan

  • บุคคลทั่วไป
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #106 เมื่อ26-03-2009 14:24:01 »

"แม้รักร่วมสวมใส่ไว้ติดกาย  เมื่อใดวายสวาทมอดจึงถอดเอย" เคยอ่านนิยายเรื่อง"อย่าลืมฉัน" เหมือนกัน นานมากแล้ว แต่ยังจำประโยคนี้ได้ ซึ้งกินใจ
ถ้าชีวิตจริง มีผู้ชายน่ารัก แสนดี จริงใจและซื่อสัตย์กับความรู้สึกตัวเองแบบพี่โน้ตนี่ คงรักไม่ลืมเหมือนอย่างโอห์มเช่นกัน  เสียดาย..หาไม่ได้ ที่ได้ก็ไกลลิบจากพี่โน้ต  :serius2:
ภาษาสวย เนื้อเรื่องกินใจ อยากรู้ว่าใครจะเป็นตัวเอกของเื่รื่อง โน้ตหรือโอ๊ต  ไม่รู้เรื่องนี้จะยาวหรือเปล่า แต่ชอบและติดไปแล้ว
ขอบคุณเจ้าของเรื่อง  :pig4:
รอตอนต่อไป  :z2:

yee

  • บุคคลทั่วไป
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #107 เมื่อ26-03-2009 16:49:30 »

อ่านเรื่องนี้นึกฝากออกเลยสนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ติดอีเรื่องแล้วมาต่อเร็วๆๆนะ

ออฟไลน์ IZE

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4601
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +227/-3
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #108 เมื่อ26-03-2009 17:33:03 »

รักมากกว่าน้องแล้ว อิอิ

 :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:

RAJCHABUT

  • บุคคลทั่วไป
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #109 เมื่อ26-03-2009 19:08:49 »



ตอนที่ ๕

   ผมไม่รู้เหมือนกันว่า  อันไหนคือความฝันหรือว่าอันไหนคือความจริงกันแน่  ผมรู้เพียงแต่ว่า  สำหรับผม  ภาพใด ๆ  ก็ไม่แจ่มชัดเท่าภาพของความทรงจำ  ภาพความทรงจำที่ติดตัวผมมาที่สุดคือภาพของพี่โน้ต


   คนที่เป็นเหมือนทุก ๆ  อย่างในชีวิตของผม

   เมื่อเช้าผมตื่นขึ้นมา  โดยมีโอ๊ตอยู่ในอ้อมกอด  ผมไม่รู้หรอก  ว่าผมรู้สึกอย่างไรในเวลานั้น  แต่ผมกลับรู้สึกเหมือนกับว่า  ชีวิตของผมกลับไปสู่วัยเด็กอีกครั้ง 

   วันคืนเก่า ๆ  ไม่เคยผ่านไปไกลเลยสำหรับตัวผมเอง

   “โอ้ย  ทำไมไม่มีหลักสูตรภาษาเยอรมันเลยอ่ะครับอาโอห์ม”  โอ๊ตมันบ่น  เมื่อผมพาโอ๊ตตะรอนหาที่เรียนมาเกือบทั้งวัน

   “ไม่ค่อยมีคนเรียนไง” 

   “เซ็งเลย  แบบนี้ลำบากอาโอห์มแน่ ๆ”  ไอ้ตัวสบมองหน้าผม

   “ยินดีจะลำบาก   ยินดีอย่างที่สุด . . .”  ผมยิ้ม 

   “. . . ไม่เอาไปสมูทตี้ช๊อค  เขาเรียกหาอยู่น่ะ”  ผมชี้ไปที่เคาน์เตอร์ของร้านกาแฟดังข้ามชาติ  ที่ชั้นสองของห้างที่แยกลาดพร้าว

   ไอ้ตัวแสบเดินไปอย่างว่าง่าย . . .

   ผมมองตามโอ๊ต  บอกไม่ถูกเหมือนกัน  ว่าจะดีใจหรือเสียใจดี  ที่มีโอ๊ตเข้ามาในชีวิต  บางครั้งในยามที่เหงา  ผมอยากมีใครสักคนที่พอจะคุยกันได้  แต่ทำไม  ฟ้าเล่นตลกกับผมได้ขนาดนี้ก็ไม่รู้

   ผมหันกลับมามองมือตัวเองเอานิ้วเกลี่ยที่แหวน . . .

   . . . จำไว้นะ  อย่าลืมฉัน . . . แม้รักร่วมสวมใส่ไว้ติดกาย  เมื่อใดวายสวาทวอดจึงถอดเอย . . .   เสียงสั่งจากหัวใจของผมบอกเอาไว้  ผมจำได้ดีไม่มีวันลืม

   แม้เวลาจะผ่านไปนานกี่ปี  ผมก็ไม่ลืม  ไม่มีวันลืมโดยเด็ดขาด  จะลืมได้อย่างไร  ในเมื่อทุก ๆ  อย่างที่มันเกิดขึ้น  มันคือความผูกพันอันยาวนาน   ที่ยากจะหาอะไรมาลบเลือนมันได้  ผมไม่ลืม  และไม่เคยคิดที่จะลืม

   ลืมช้าก็ไม่ลืม . . .

   . . . มันจารจดจรดอยู่ในหัวใจของผมมาตลอดเวลา

   “แน่ะ  นั่งใจลอย  คิดถึงเจ้าของแหวนอ่ะดิ๊”  ไอ้ตัวแสบมันมานั่งแหมะตรงกันข้าม

   ผมยิ้มบาง ๆ  เอามือข้างซ้ายมากุมมือข้างขวาเอาไว้ กะว่าจะปิดแหวนวงนั้น  แต่กลับกลายเป็นว่า  ผมโชว์แหวนอีกวง

   “ทำไมอาใส่แหวนนิ้วก้อย”

   “นิ้วอื่นคงใหญ่ไปแล้วล่ะ”

   “โห  แสดงว่าใส่มานาน  ของแฟนอ่ะดิ๊”  ไอ้ตัวแสบยิ้มก่อนเอาหลอดตักวิปปิ้งครีมเข้าปาก 

   “ไม่รู้จะเรียกว่าแฟนดีไหม”

   “ทำไมอ่ะครับ”

   “ก็คนให้เป็นผู้ชาย”

   “แป่ว  อย่าบอกโอ๊ตนะว่าอาโอห์ม . . .”  มันมองหน้า

   “อืม  อาชอบผู้ชาย”  ผมยิ้ม  ไม่รูจะต้องปิดบังไปทำไม  ในเมื่ออายุอานามก็ปาเข้าไปครึ่งค่อนคนแล้ว

   “อย่ามาตลก  โอ๊ตไม่เชื่อหรอกว่าเมื่อคืนคนที่โอ๊ตนอนกอดจะเป็น . . .”  ดูเหมือนเจ้าตัวแสบจะลำบากใจที่จะเอ่ยออกมา

   “เป็นเกย์”

   “หูย  โอ๊ตไม่ได้พูดนะ”

   “ไม่เห็นเป็นไรเลย  อามิลล์ไม่ได้บอกโอ๊ตหรือว่า  อาไม่ได้ชอบผู้หญิง”  ผมมองหน้าโอ๊ต  ที่ดูเหมือนว่า  เจ้าตัวจะมองผมแปลกตาไปกว่าเดิมนิดนึง

   “โอ๊ต  อาน่ะสามสิบห้าเข้าแล้ว  ผู้ชายสามสิบห้า  มีพร้อมทั้งหน้าที่การงาน  บ้าน  รถ  แต่ไม่แต่งงาน  โอ๊ตคิดว่า  คุณสมบัติแบบนี้จะมีชายแท้เหลืออยู่หรือหากอายุเข้าสามรอบแบบอา”  ผมยิ้มให้อีก  เพราะไม่มีอะไรที่ต้องปิดบัง 

   ผมไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้ใครนี่หว่า . . .

   “ครับ”  เจ้าตัวแสบรับรู้สั้น ๆ

   ผมนั่งมองไปนอกร้าน  ที่ตอนนี้ผู้คนเริ่มมากมาย  เพราะเป็นช่วงบ่าย  วันนี้ผมเกเรงาน  เพราะกะว่าจะหาที่เรียนคอร์สสั้น ๆ  ให้กับไอ้ตัวแสบมันเสียก่อน  เพราะหากหาไม่ได้  คงต้องเป็นผมที่จะสอนแทน  ซึ่งมันก็คงต้องจัดสรรตารางเวลาการทำงานของผมใหม่

   “โอ๊ตขอดูแหวนหน่อยได้มั้ยครับ”

   “หึ  เอาดิ”   ผมเอามือข้างซ้ายกลับมา  ก่อนถอดแหวนที่นิ้วก้อยออกส่งให้โอ้ต

   “เฮ้ย  แหวนรุ่นนี่”  เจ้าตัวทำตาโต

   “ก็แหวนรุ่น  ตกใจอะไรขนาดนั้น”  ผมยิ้ม 

   “ที่โอ๊ตตกใจ  เพราะมันแหวนที่มีตรีจักร . . .”   เจ้าตัวคงสะดุดกับหัวแหวนที่เป็นรูปตรีทับซ้อนกับจักร

   “หวายโรงเรียนโอ๊ตนี่ . . .”    ไอ้ตัวแสบคงอ่านชื่อโรงเรียนด้านล่าง

   “. . . แหวนอาโอห์มเหรอครับ” 

   “ไม่ใช่ของอาหรอก  วงนี้พี่ข้างบ้านให้มา” 

   ผมหมายความอย่างที่พูดจริง ๆ  เพราะตอนที่ผมได้แหวนวงนี้มา  ผมเป็นคนเอ่ยปากขอแหวนรุ่นจากพี่โน้ต  ตอนที่พี่เขากำลังจะจบ  ม.๓ 

   “ถ้าโอห์มสอบเข้าได้  พี่ถึงจะให้”  พี่โน้ตบอก  ผมจำได้  ไม่เคยลืม

   แล้วในที่สุด  ผมก็ได้ครอบครองแหวน  เป็นแหวนวงแรกในชีวิต  ที่ผมใส่ติดนิ้วเอาไว้ไม่เคยถอด  จนกระทั่งเวลาต่อมา

   “ทำไม่ใส่นิ้วนางขวาล่ะ”  พี่โน้ตถาม  ตอนที่ผมได้แหวนวงนี้

   “ผู้หญิงเขาชอบใส่นิ้วนางซ้าย  แต่สำหรับโอห์ม  โอห์มไม่ชอบเหมือนใคร  อยากใส่ไว้ด้านขวา  เพราะโอห์มไม่อยากเหมือนใคร”

   ผมจำได้ดี  จำได้ดีเสมอ  แม้ว่าเวลามันจะผ่านมานานขนาดไหน . .  .

   “พี่ชายอาโอห์มเรียนที่เดียวกับโอ๊ตเลย”

   “แล้วไม่คิดว่าอาเรียนที่เดียวกับโอ๊ตบางเหรอ”  ผมมองหน้า  ไอ้ตัวแสบมันทำตาโต  แต่แล้วมันก็ส่ายหน้า

   “ไม่อ่ะ  ไม่ใช่แน่ ๆ”

   “เหรอ  สมัยก่อน  ที่หน้าโรงเรียนไม่มีสะพานลอย  ทางเข้าสองทาง  ทางถนนใหญ่เรียกประตูหน้า  มีศาลาไลอ้อน  เดินตรงเจอประตูข้าง  ที่อยู่ตรงลานพระพิฆเณศวร์  แล้วขวามือ  จะเป็นตึก ๑  เราเรียกว่าตึกวิทย์  ติดกับ  ตึกสอง  เอ . . . อะไรอีกหว่า”  ผมทำท่านึก

   “อย่ามาอำโอ๊ต”

   “ไม่อำ  อ้อ  สมัยก่อน  คนที่เอามอเตอร์ไซด์ไป  จะต้องดับเครื่องก่อน  แล้วจูงเข้าไปในโรงเรียน  ไปจอดที่หลังตึกวิทย์  ส่วนด้านหน้าของรั้วริมถนนจะมี  ต้นมะขามปลูกเรียงรายกันไป  อะไรอีกหว่า   อ้อ  มีศาลาโค้ก  ที่หน้าห้องพักครูพละ  ที่อยู่ฝั่งแบงค์ชาติ”

   “จริงดิ  อาโอห์มจบมาจากที่เดียวกับโอ๊ตจริงดิ”  เจ้าตัวดูตื่นเต้น

   “ไม่เชื่ออีก”

   “ไม่อยากเชื่อ”

   “งั้น  คนที่ได้เหรียญจากโอลิมปิควิชาการคนแรกของประเทศไทย ในสาขาคณิตศาสตร์  ได้มาจากประเทศอะไร”  เจ้าตัวแสบมองหน้า

   ผมยกกาแฟขึ้นจิบ . . .

   “แหม  ถ้าอาเรียน  ม.ปลายที่นั่น  คนที่ได้อาจจะเป็นอาก็ได้  เพราะคนที่ได้นะ  ได้มาจากเยอรมัน  แถมปีต่อมายังได้อีกเหรียญจากประเทศจีนเสียด้วย”  ผมยิ้ม

   “ดร. ไพศาล  เก่งโครต ๆ  โอ๊ตยังอยากเก่งแบบนั้นเลย . . .  อย่าบอกนะว่ารุ่นเดียวกัน”

   ผมไม่ตอบ  ไม่จำเป็นที่จะต้องตอบ  เพราะในความเป็นจริง  เรื่องราวบางอย่าง  มันแจ่มชัดในตัวของมันเองเสมอ

   “อาโอห์มรุ่นไหนครับ”

   “จำไม่ได้ว่ารุ่นไหน  แต่จำได้ว่าที่นั่นอามีความสุขมากขนาดไหน”

   “มีคนรักที่นั่นอ่ะดิ๊”

   ผมมองหน้า  ไอ้ตัวแสบนี่เอาเรื่องพอดู  ผมพอจะนึกภาพออก  เวลาที่มันทะเลาะ  หรือ โต้แย้งกับพี่โน้ต  มันจะสนุกเพียงไร

   “ครับ  รักครั้งแรกของอาเกิดขึ้นที่นั่น  และมันก็เป็นรักเดียวมาจนทุกวันนี้”

   “อูยยยยยยยยย  หวาน   ผู้หญิงโชคร้ายคนนั้นเป็นใครหว่า”

   “ผู้ชายต่างหาก” 

   “เวรกรรม  อำผมป่ะเนี่ย”

   ผมหัวเราะเบา ๆ  ผมพูดความจริง  แต่ดูเหมือนมันจะไม่เชื่อในคำพูดของผมเลย  หรือมันอาจจะมองโลกที่สวยเกินไป  มันไม่มองอะไรที่อยู่ฝั่งตรงกันข้ามบ้างเลยหรือ  ในเมื่อทุก ๆ  วันนี้  โลกมันเปลี่ยนไปเร็วจนเราตามแทบไม่ทัน

   หรือจะเรียกให้ถูก . . .

   . . . คนเราเปลี่ยนไป  จนโลกตามไม่ทัน

   “อาโอห์ม  ขอดูแหวนอีกวงดิครับ”   ไอ้ตัวแสบไม่เลิก  ใช้นิ้วจิ้มที่นิ้วก้อยข้างขวาของผม  ผมยื่นไปให้

   “เงินหรือครับ”

   “ทองคำขาว”

   “อาโอห์มชอบใส่แหวนนิ้วก้อยหรือครับ”  มันจับนิ้วผมพลิกไปพลิกมา  ผมมองมันเงียบ ๆ  ทุก ๆ  อาการที่มันทำ  เหมือนคน ๆ นึงที่อยู่ในหัวใจของผมเสมอมา

   “ตอนได้มาทีแรก  ใส่นิ้วนางก็หลวม ๆ  นิดนึง  พอตอนหลังมันเริ่มวงเล็ก  เพราะนิ้วใหญ่  อาเลยเอามาใส่ที่นิ้วก้อย”

   “ถอดให้โอ๊ตดูหน่อยได้มั้ยครับ”  ไอ้ตัวแสบแววตาเว้าวอน

   “ไม่ได้หรอก”

   “มันคับจนถอดไม่ได้แล้วหรือครับ”

   “ไม่ใช่  ถอดได้  แต่อาไม่ถอด  เลยถอดไม่ได้ไง”  ผมเอนหลังพิงพนักเก้าอี้    สายตาเหลือบมองไปเห็นผู้ชายคนนึงเดินเข้ามานั่งฝั่งตรงกันข้ามของอีกโต๊ะ  ก่อนที่ผมจะหันกลับมามองโอ๊ต

   “งง  ถอดได้  แล้วทำไมไม่ถอดให้โอ๊ตดูหน่อยละครับ”

   “ก็ไม่ถอดไง  แหวนวงนี้อาถอดมันครั้งเดียวในชีวิต  ตอนที่ถอดจากนิ้วนางเอามาใส่ไว้ที่นิ้วก้อยนี่ไง”

   “แฟนให้มาอ่ะดิ๊  วงนี้”

   “อืม คนที่อารักที่สุดในชีวิตให้อาตอนวันเกิดครบรอบสิบห้าปี  แถมยังบอกอาอีกว่า . . .”  ผมหยุดเว้นจังหวะนิดนึง

   “. . . จำไว้นะ  อย่าลืมฉัน . . . แม้รักร่วมสวมใส่ไว้ติดกาย  เมื่อใดวายสวาทวอดจึงถอดเอย”  ผมท่องประโยคที่พ่อมันเคยบอกกับผมให้มันฟัง

   “โห  โครตเลี่ยนเลย  เน่าสุด ๆ   เมื่อใดวายสวาทวอดจึงถอดเอย  ใครหนอช่างกล้าพูด”

   “พ่อของโอ๊ตไงที่กล้าพูดเน่า ๆ  ได้ขนาดนั้น”

   “ห๊า . .”   ไอ้ตัวแสบอ้าปากค้าง

   “. . .  อำเก่งจริงอาโอห์มนี่”

   ผมบอกไปแล้ว  มันอยู่ที่ว่าเขาจะเชื่อหรือไม่  ผมไม่ได้โกหก  เพราะผมพูดความจริง  แม้จะไม่มีรายละเอียด  แต่ในเมื่อเจ้าตัวไม่ถาม  ผมเองก็ไม่จำเป็นต้องอธิบายใช่หรือ

   ผมเหลือบมองโต๊ะตรงกันข้าม  ผู้ชายน่าจะอ่อนกว่าผม . .   

   . . .แต่

   . . .  ผมว่าผมหน้าตาดีกว่าคนนั้นเยอะ  เขามานั่งนิ่ง ๆ  เอาช้อนคนแก้วกาแฟในมือ  แต่แปลก แววตาเขาเหม่อ  เหมือนคนที่ค้นหาอะไรสักอย่าง  หรือ  กำลังตัดสินใจอะไรในชีวิต

   “มึงจะเปลี่ยนร้านหาหอกอะไรว่ะ”     ผมเห็นผู้ชายอีกคนเดินมานั่งตรงกันข้าม  ก่อนที่จะยกกาแฟถ้วยนั้นกิน 

   “ถ้าจะนัดซ้อนบอกกู  กูจะได้ไม่ต้องมา”  เสียงคนที่นั่งอยู่ก่อน  ค่อนข้างที่จะดังกว่าระดับปกติ  ผมต้องก้มหน้า  เพราะหาไม่แล้วกลายเป็นว่า  แอบฟังโต๊ะข้าง ๆ  คุยกัน

   “สงสัยคู่นี้ทะเลาะกัน . . .”  ผมหันไปกระซิบกับโอ๊ตเบา ๆ 

   “. . .อย่าหันไปมอง  เสียมารยาท”  ผมปรามด้วยสายตา

   “พ่อคนดี . . .”  โอ๊ตยิ้มให้   

   “. . . ที่ทำอยู่เนี่ยะ  เขาเรียกว่าเงี่ยหูแร่ะอา”  มันมากระซิบตอบ

   ผมเอนตัวกลับมานั่งในท่าปกติ  คอยสังเกตโต๊ะข้าง ๆ  เพราะดูเหมือนว่าทั้งสองกำลังทุ่มเถียงอะไรกันสักอย่าง  ที่ยังหาข้อสรุปหรือจุดลงตัวไม่ได้

   “เอ้า  มึงทำยังกับมันเป็นคนอื่น”    เสียงคนที่เพิ่งมาใหม่บอก 

   ผมมองอีกรอบ  อยากให้เขารู้ว่า  บางครั้งเราควรจะเบา ๆ  เสียงลงหน่อย  สถานที่บางสถานที่ควรจะรู้จักการแบ่งปันกันใช้

   “คนอื่น”    เสียงผู้ชายที่นั่งอยู่ก่อนบอก  ก่อนจ้องหน้าคนที่นั่งตรงกันข้าม

   “มันเป็นน้อง”

   “ไม่ใช่  ระหว่างมันกับกู  ไม่มีความผูกพันทางสายเลือด  เพราะฉะนั้นมันกับกูก็เหมือนคนอื่นไปแล้ว”   เสียงนั่นสั่น ๆ  เหมือนกับคนที่พยายามจะเก็บกดเอาความรู้สึกทั้งหมดเอาไว้

   “แล้วมึงจะกลับไปบินอีกเมื่อไหร่”     คนที่มาใหม่ เสียงอ่อน

   “อาทิตย์หน้า  ก็คัมโฮมสองอาทิตย์”

   ผมคิดเอง  คนที่มาก่อน  คงทำงานเกี่ยวกับสายการบิน  ดูจากลักษณะท่าทางน่าจะไม่หนีสจ๊วต

   “ไปหาหลวงพ่อมายัง . . .”   

   ผู้ชายคนที่มาทีหลังถาม    คนนี้อาจจะเพื่อน  ทั้ง ๆ  ที่ตอนที่เขาเข้ามาครั้งแรก  ผมยังแอบคิดว่าเขาเป็นคนรักกัน  ผมวิเคราะห์เรื่องราวชาวบ้าน ฆ่าเวลา  ไอ้ตัวแสบมองหน้าผม  ทำท่าแบบกวนอวัยวะเบื้องล่างสุด ๆ

   “. . . แล้วหลวงพ่อว่างัย”    

   “อาโอห์ม”  เสียงโอ๊ตเรียกผมเบา ๆ  ผมเอานิ้วชี้มาแตะที่ริมฝีปาก  เป็นเชิงบอกให้โอ๊ตเงียบเอาไว้ก่อน

   คนเราก็แบบนี้ . . .

   . . . อยากรู้เรื่องคนอื่นเสมอ

   “เรื่องอะไร  หลวงพ่อจะว่าอะไร”   เสียงจากโต๊ะติดกันยังดัง  พอที่ผมจะสามารถปะติดป่ะต่อเรื่องราวที่เขาคุยกันได้

   “กลับมาเมืองไทย”   

   “ก็สัญญาจะกลับทุกคัมโฮม”

   “กูหมายถึงว่ากลับมาอยู่ถาวร”

   “แล้วกูจะเอาอะไรแดกเข้าไป  ทำงานสายการบินห้าดาว  กลับมาทีจีไม่รับหรอก  โน่นต้องไปเมกา” 

   “ไอ้เหี้ย  ไกลหนักไปอีก”

   จากสิ่งที่ผมฟัง  อย่างน้อยผมก็รู้ว่า  สองคนนี้สนิทกันมาก  เพราะไม่อย่างนั้น  สรรพนามนการคุยกัน  คงจะดีกว่าที่ผมได้ยิน

   “เออวะ  ส่งรีซูเม่ ไปแล้วด้วย  รอเขาสัมภาษณ์” 

   “กูนึกแล้ว  มึงจะพอใจและหยุดเมื่อไหร่”

   “เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น  ตราบใดที่เรายังมีลมหายใจ  เงินมันสำคัญเสมอ  และคนที่ไร้ญาติแบบกรู   ต้องเก็บเงินเอาไว้ให้มากที่สุด  วันข้างหน้าจะเป็นยังไงเราไม่รู้ อาชีพแบบกรู  อีกไม่กี่ปีเขาก็ไม่ให้บินแล้ว”

   “มึงจะไปเมกาจริงหรือ  มึงจะหนีไอ้โกอีกหรือ”

   ไอ้โก . . . คนมาใหม่เอ่ยชื่อบุคคลที่สามในวงสนทนาของคนสองคน  ผมเดาเอาว่า  คนแรก  น่าจะสนิทกับคนที่สอง  ส่วนคนที่สาม . . .

   ความสัมพันธ์ของคนที่สาม  กับ คนที่หนึ่ง  น่าจะมากกว่าอัตราปกติ

   “ไม่หนี  จะหนีทำไม  กูกับมันจบกันนานแล้ว  ไม่มีอะไรที่จะต้องปฎิสัมพันธ์กันอีก  ชีวิตของใครก็ของคนนั้น” 

   “มันอยากคุยกับมึง”

   “แต่กูไม่มีอะไรจะคุย  จบแล้วไอ้โอ๋  มึงไม่เข้าใจหรือว่าจบแล้ว”

   “มึงไม่ให้โอกาสมันพูดบ้างล่ะว้า”

   “กูเคยให้มันพูด  ในวันที่กูอยากฟังมากที่สุดมันไม่พูด  วันนี้  กูไม่มีอะไรที่อยากฟัง  ถึงมันจะมานั่งพูด  นั่งร้องไห้ต่อหน้ากู กูก็ไม่มีเรื่องอะไรที่จะพูดกับมัน   กูขอร้องเหอะไอ้เพื่อนรัก  ถ้ารักกูจริง  อย่าให้กูกลับไปเจ็บแบบที่มึงเคยเห็นอีกเลย” 

   คราวนี้ชัดเจนอย่างที่สุด  สิ่งที่ผมคิดอยู่ใช่จริง ๆ   คนสองคน  ผิดใจกัน  จะด้วยเรื่องอันใด  ไม่รู้ชัด  แต่ที่รู้  คนที่ชื่ออาร์มหนีไปไกล  ไปทำงานต่างแดน  ทิ้งคนที่รัก  หรืออาจจะหมดรักเอาไว้แล้วอยู่เบื้องหลัง

   “มันตามหามึงมาตลอดสองปี  มันโทรถามกูตลอดว่ามึงอยู่ที่ไหน”

   ผมก็เคยรู้สึก  และเคยตามหา  เคยถามตัวเอง  ในวันที่พี่โน้ตหายไป  ในตอนนั้นผมถามตัวเอง  พี่โน้ตไม่รักผมแล้วหรือ  ถึงหายไปแบบนี้  ผมไม่เข้าใจ  แม้จวบวันนี้ผมก็ยังไม่เข้าใจ  ว่าทำไมพี่โน้ตต้องหายไป ทั้ง ๆ  ที่รักผมอยู่

   . . .เมื่อคนนึงหมดรัก

   แต่ . . . อีกคนรักเต็มหัวใจ

   คนที่เจ็บปวดที่สุดคือใคร ?

   “มึงก็เลยบอกมันไปงั้นสิว่ากูอยู่ที่ไหน”

   “กูบอกแค่ตะวันออกกลาง”

   แค่นี้เอง . . .ตะวันออกกลาง  ผิดกับผมลิบลับ  ผมไปไกลกว่านั้น  ไปไกลแบบครึ่งค่อนฟ้าเสียด้วยซ้ำ  ของเขาแค่สองผี  แต่สำหรับผม  สิบแปดปีเต็ม ๆ  ที่ผมไม่เคยเจอหน้าคนที่ผมรักเลย  สองปีมันน้อยนิดหากเทียบกับสิ่งที่ผมเจอ

   บางครั้ง . . .

   . . . คนที่รอคอย  อาจจะมีคนรอนานกว่าผมก็เป็นได้

   “ก็ยังดี”

   “อาร์ม  ไอ้โกมันรอมึงอยู่หน้าร้าน  นานแล้วนะ”

   “ไอ้โอ๋  กูบอกแล้วว่ากูไม่อยากเจ็บอีก  ถ้ามึงอยากเห็นกูคัมโฮมคราวหน้า  กูขอร้องมึงเลยนะ  อย่าพูดเรื่องนี้กันอีก  ไม่อย่างนั้นกูไม่กลับ”

   คนที่มานั่งคนแรก . . . อาร์ม

   โอ๋ . . . คือคนที่เข้ามาเคลียร์

   ส่วนคนที่ยืนแบบกล้า ๆ  กลัว ๆ  อยู่หน้าร้านนั่น  น่าจะเป็นโก  คนที่โอ๋มันพูดถึง  ผมมองคนที่หน้าร้าน  คนที่ตามหาอีกคนมาสองปี  ผมสงสารมันในทันที  เพราะผมรู้ดี  คนที่รอ  คนที่ตามหาอีกคน  มันเป็นอย่างไร

   คนไม่เคยรอ . . .

   . . . จะรับรู้ถึงหัวอกหัวคนเคยรอได้อย่างไร

   เหมือนผม . . .

   ผมรอมาทั้งชีวิต  รอหัวใจของผม . . .

   “มึงนี่บทใจแข็งขึ้นมานี่  ใครก็ง้างไม่ออกสิน่า

   “พี่อาร์มผมมีเรื่องที่ต้องคุยกับพี่”     

   คนที่ผมลุ้นให้เข้ามาเคลียร์ลุ้นขึ้นเสียด้วย  เมื่อเขาเดินมานั่งลงใกล้ ๆ โอ๋    เสียงของมันทำเอาคนแทบทั้งร้านหันไปมอง

   มันไม่อายใครทั้งร้าน . . .

   . . . ข้อนี้ผมนับถือหัวใจมัน

   “ผมขอโทษ”   เสียงนั่นอ่อนหวานที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยินมา

   หากเป็นผม . . .

   ผมจะไม่รีรอเลย  ที่คนที่เรารักมาขอโทษ จะผิดเรื่องอะไร  ผมไม่รู้  ผมรู้แค่ว่า  หากเขารู้ว่าผิด  เขายอมมาขอโทษตามง้อ  ผมคงไม่ทิ้งโอกาสที่จะคืนดีเป็นแน่  ผมจะเก็บจะกอดคนที่ผมรักเอาไว้  ยอมอภัยกับทุก ๆ  สิ่งที่ผ่านมา

   “กลับก่อนนะโว้ยไอ้โอ๋” 

   ผมคาดผิด  เพราะดูเหมือนว่าคนชื่ออาร์มจะลุกขึ้น  แต่มันก็ช้ากว่าอีกคนที่เอื้อมมือไปจับมือของอาร์มเอาไว้   

   “พี่อาร์ม” 

   เสียงนั้นละห้อยหา  ผมเองใช่คนที่เข้มแข็ง  ได้แต่แอบมองเงียบ ๆ  หากในหัวใจคอยลุ้นให้มีการอภัย 

   “ผมรู้ว่าผมผิด  ผิดมาก  แต่ใครไม่รู้เคยบอกผม  ความรักที่ไม่รู้จักให้อภัยยังเรียกว่าความรักได้หรือ” 

   ความรักที่ไม่มีการอภัย . . .

   . . .  จะยังเรียกว่าความรักได้หรือ

คำพูดนั้นโดนหัวใจผมเต็ม ๆ  จนผมน้ำตารื้น  ถูกของโก  ความรักสำหรับคนอื่นผมไม่รู้  แต่ความรักสำหรับผม  ไม่เคยมีคำว่าโกรธหรือเกลียดมาผสมอยู่เลย  แม้แต่ตอนที่พี่โน้ตจากไป  ผมอาจโหยหา  ทรมาน  แต่ไม่มีสักครั้งที่ผมจะเกลียดพี่โน้ต

    “พี่ให้โอกาสผมสักครั้งได้ไหม  ครั้งสุดท้าย”

   ผมแทบจะหัวใจหยุดเต้น  สงสารมันจัง  หากเป็นผม  ผมจะหันกลับมา  แล้วดึงคนที่ผมรักมากอดเอาไว้  ให้สาสมกับสองปีที่ห่างหาย 

   แต่ . . .

   . . . คนเราไม่เหมือนกัน

   ภาพที่ผมเห็น . . .

   อาร์มค่อย ๆ  แกะมือโกออกอย่างช้า ๆ  ผมเห็นแววตาอาร์มแวบเดียว  แวบเดียวเท่านั้นที่มันบอกผมว่า  แท้ที่จริงแล้ว  ในท่าทีอันเข้มแข็งของอาร์ม  มีแต่ความอ่อนแอ  แววตาของอาร์มเหมือนคนที่เจ็บปวดอย่างหนักกับการเอาชนะหัวใจตัวเอง

   ผมหลับตานิ่ง . . .

   . . . ถ้า

   ผมเจอพี่โน้ต . . .

   พี่โน้ตจะยังเป็นพี่โน้ตคนเดิมของผม  หรือพี่โน้ตจะเป็นอาร์ม  ที่สลัดหัวใจตัวเอง  เหมือนที่อาร์มสลัดหัวใจจากโก  แค่คิดผมก็หนาวเหน็บไปทั่วทุกอณูรูขุมขน
   
   
   







« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 28-03-2009 19:03:22 โดย ราชบุตร »

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: [นิยาย] รักเอย
« ตอบ #109 เมื่อ: 26-03-2009 19:08:49 »





ออฟไลน์ IZE

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4601
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +227/-3
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #110 เมื่อ26-03-2009 19:23:09 »

อ่า  แอบมี อาร์ม โอ๋ โก มาด้วยเหรอแน่ย  อิอิ

ออฟไลน์ DEMON3132

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1704
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +170/-1
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #111 เมื่อ26-03-2009 19:26:39 »

+1 ให้คุณราชบุตร หวังว่า อาร์ม โอ๋ โก คงไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้นะคะ คงเป็นแค่เหตุการณ์เปรียบเทียบ
ที่ผ่านเข้ามาให้โอห์มได้คิดถึงเรื่องของตัวเองกับโน้ตเท่านั้น น้องโอ้ตน่ารักค่ะ ฉลาด รู้ทันคนดี
แต่คงไม่ใช่ตัวแทนที่จะเข้ามาแทนที่โน้ตนะคะ จะรอติดตามตอนต่อไปค่ะ  :pig4:

ออฟไลน์ konnarak

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2183
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +182/-0
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #112 เมื่อ26-03-2009 20:13:10 »

 :jul3: :jul3: :jul3: :jul3: :jul3: :jul3: :jul3: :jul3: :jul3: :jul3: :jul3:



เหมือนรีพายข้างบน.......


 :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 26-03-2009 20:39:12 โดย konnarak »

dokjarn

  • บุคคลทั่วไป
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #113 เมื่อ26-03-2009 21:37:03 »

:sad11:

รักเอย.....ยอกย้อนซ้อนอารมณ์สุดๆ

ภาษาสวยงามจริง มีบางสิ่งที่ทำให้สัมผัสความรู้สึกนั้นได้

เรียบง่ายก็จริง แต่ถ่ายทอดสายใยความผูกพันของคนสองคนไว้อย่างละมุน

ไม่ง่าย ที่จะทำได้ขนาดนี้   คุณราชบุตร(ต้น..อิ อิ แอบเรียกด้วย..ถูกป่าวเนี่ย)สามารถ


อ้างถึง
“ไม่ใช่แหวนหมั้น  ไม่ใช่แหวนแต่งงาน  แต่เป็นแหวนแทนความรักทั้งหมดที่พี่มีให้กับคนคนนึง  คนเดียวที่พี่จะรักได้ในชีวิตนี้     จำไว้นะ  อย่าลืมฉัน . . . แม้รักร่วมสวมใส่ไว้ติดกาย  เมื่อใดวายสวาทวอดจึงถอดเอย” 

มีการพาดพิงถึงประโยคนี้หลายครั้งหลายครา...หวานซะ

ยิ่งคำนี้นะ..กับคนคนนึง  คนเดียวที่พี่จะรักได้ในชีวิตนี้..มุ่งมั่นมาก

เรียกว่าเน่าแบบน่ารักอ่ะ...ผมชอบนะครับ

โอ๊ต...ฉลาด...น่ารัก....ทันคนไปหมด

โน้ต...มั่นคง  ลึกซึ้ง   เสียสละ ทำได้ทุกอย่างเพื่อคนที่รัก

ไอ้พี่โน้ต...สุดยอดมาก แมนมั่ก มั่ก

ไอ้น้องโอห์ม  หรือ  อาโอห์ม...น่ารัก เอาแต่ใจ(แต่กับพี่โน้ต คนเดียวน้า)

คุณ ราชบุตรต้น คุณทำให้ผม เกิดอาการมีความสุขแบบวูบวาบอีกแล้วครับ

อิ  อิ  บางตอน น้ำตารื้น บางทีนั่งอมยิ้ม บางครั้งเหมือนเครียด

ตกลงเป็นไรมากป่าววะเนี่ย...ตรู

ชอบเรื่องนี้ครับ

กด+เป็น 174 ด้วยความชื่นชมจริงๆ

ขอเป็นคนติดตามด้วยคนนะครับ

ขอบคุณมาก


 :z2: :pig4: :pig4: :pig4: :z2:

 :L1: :L1:



« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 26-03-2009 21:43:08 โดย dokjarn »

nanao

  • บุคคลทั่วไป
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #114 เมื่อ26-03-2009 22:17:38 »

หวังว่าพี่โน้ตจะไม่ทำแบบนั้นบ้างนะครับ

แต่ในเมื่อพี่โน้ตได้บอกกับโอ๊ตไปแล้วว่าตัวเล็กสำคัญในชีวิต

พี่ก็คงจะไม่ทำแบบนั้นใช่ไหมครับ ^^"

MaryGoesRound

  • บุคคลทั่วไป
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #115 เมื่อ26-03-2009 22:28:33 »


อ่านแล้วชอบค่ะ แต่กลัวเศร้าจัง...

:L2:

ออฟไลน์ kunkai

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3734
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +229/-2
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #116 เมื่อ26-03-2009 22:29:37 »

โห......ตัวเอกจากเรื่องรักฤาผูกพัน.....ใช่ไม๊ค้าบ :-[
แหมมาแจมถึงนี่เลยน้า :o8:
เกาะติดขอบจอรออ่านนะค้าบ :impress:
ชอบบบบบบบบ
:impress2:

mecon

  • บุคคลทั่วไป
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #117 เมื่อ27-03-2009 00:59:57 »

โหยอาโอห์มบอกเลยรึนั่นว่าเป็น คนแก่ประสบการณ์ก็อย่างนี้แหละเนอะ
ไม่รู้จะปิดบังไว้ทำไมแต่ว่า เรื่องแหวนจะเล่าให้โอ๊ตฟังก็นะ ยิ่งเล่ายิ่ง
คิดถึงพ่อโอ๊ตแทนเลยล่ะ

อาโอห์มไปตกเป็นผู้สังเกตการณ์ กับฉากเด็ดนี้ด้วยเหรอเนี่ย
บรรยายซะเห็นภาพแล้วก็ ให้อารมณ์ร่วมมากๆเลยคะ โอห์มเห็นแค่ด้านนึงของโก
ว่าน่าสงสาร น่าเห็นใจแค่ไหนกับคนที่ทำหน้าที่รอ ไม่ต่างจากตัวเองที่ก็รอเหมือนกัน
แต่จนแล้วจนรอด ก็นะ ยังไม่เห็นจุดหมายปลายทางสักที 

ภาพที่เห็น กับความจริงที่เป็น มันช่างต่างกันลิบลับเลยจริงๆ
จำได้ว่าอ่านตอนนี้ในเรื่องโน้น น้ำตาซึมเลยคะ กินใจมากกไม่รู้ว่าจะสงสารหรือเห็นใจใครมากกว่ากัน

แต่ตอนนี้เห็นใจโอห์มจริงๆ ไอ้เรื่องที่กลัวเนี่ย น่ากลัวเหมือนกันแหะไม่ได้กลัวว่าพี่โน๊ตไม่รักเหมือนเดิม
แต่กลัวว่า สิ่งที่เลือกมันคงมาจากอะไรหลายๆอย่างไม่ใช่แค่เรื่องของคนสองคนแล้วล่ะ ไม่ใช่ไม่รักอะไรแบบนี้
ขอบคุณคุณราชบุตรมากๆนะคะ เยี่ยมจริงๆคะ :L2:

« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 27-03-2009 01:05:09 โดย mecon »

ออฟไลน์ kit

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1082
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +186/-3
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #118 เมื่อ27-03-2009 03:02:18 »


ขอบคุณนะคะ คุณ ราชบุตร


namtaan

  • บุคคลทั่วไป
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #119 เมื่อ27-03-2009 07:00:00 »

อ่านต่อสองตอนรวด บวก 1 ให้เช่นเคยค่ะ  o13

เป็นสองตอนที่ทำให้เห็นว่า โอห์มเปิดเผยและจริงใจต่อความรู้สึกของตนเอง
โอห์มยังรักพี่โน้ตไม่เปลี่ยนแปลงแน่อยู่แล้ว จากการสวมแหวนไว้เช่นเดิม
และจากการร่วมลุ้นอาร์มกับโก แสดงให้เห็นว่าโอห์มน่าจะที่จะให้อภัยพี่โน้ต
ให้อภัยเพราะโอห์มมีใจรักที่แท้จริงและมั่นคง
พี่โน้ตก้อคงไม่ต่างกัน มิฉะนั้นคงไม่มีเรื่องเล่าถึงตัวเล็กออกจากปากโอ๊ต
แต่ความรักและการให้อภัย อาจมิได้หมายถึงการสานต่อความสัมพันธ์อีกครั้งเสมอไป
มิฉะนั้นคงมิใช่ "รักเอย"

อ่านตอนนี้แล้วนึกถึงเพลงเ่ก่าที่นำมาคัฟเวอร์ใหม่ ตามชื่อเรื่อง "รักเอย"
ต้นเพลงตรงตามความรู้สึกคนอ่านหลังจากอ่านตอนนี้มากทีเดียว

ไม่ได้ลงเพลง เดี๋ยวเสียบรรยากาศ
แต่ขออนุญาตแปะลิงค์ไว้นะคะ  http://www.imeem.com/fairypla/music/ASLnHWiL/note/

รักเอย จริงหรือที่ว่าหวาน
หรือทรมานใจคน
ความรักร้อยเล่ห์กล
รักเอยลวงล่อใจคน
หลอกจนตายใจ
รักนี่มีสุขทุกข์เคล้าไป
ใครหยั่งถึงเจ้าได้คงไม่ช้ำฤดี
รักเอย รักที่ปรารถนา
รักมาประดับชีวี
หวั่นในฤทัยเหลือที่
เกรงรักลวงฤดี รักแล้วขยี้ใจ...
    :L1:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด