หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[myxt]

มีคะแนนในใจแล้ว แต่ยังไม่โหวตละกันน๊า
ขอรอ b ของเคนก่อน เผื่อมีการพลิกโผ 

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

โอ้.....
โห.....
ชาตินนท์ เสร็จด้วยเพราะมือของนัทหรือนี่...

นี่มันนิยายสำหรับเด็กหรือผู้โฉด กันแน่นะ น่ากลัวจริงๆ

รอ B เพื่อต่อ A เร็วๆ นะต่นต๊น

ตอนนี้งานเข้า อาจจะไม่ได้มาเมนต์บ่อยๆ นะ

ขอบคุณและจะติดตามครับ

[BaoBao]

กดโหวตไปแล้ว 

นัทสู้ๆๆ

[three]

ตาโจเอ๋ยงานเข้าแล้วเนี้ยคราวนี้จะเคลีย์ยังไงล่ะ

[tongner]

โจกลับมาด่วนเลย 

[gumrai]

คิกคิกไม่ได้อ่านเเปปเด๋ว นัทว้าวกับนนท์วะเเล้วคุคุคุ

โจเอ๋ยงานเข้าเเล้ว

  :mc4:นัทนัท

[timeless]

แฟนคลับของสองคนนี้กำลังจะเผากระทู้แล้ว กร๊ากก

ช่วยเผ่าด้วยคน ไม่ได้อย่างใจ แอร๊ยยย

[imac]

กร๊ากก  สงสัยโจจะงานเข้า

[wan]

สงสารโจจัง คะแนนเสียหมดเลยแบบนี้

ต้น รีบเอาโจออกมาแก้ต่างเร็ว ๆ นะครับ 

แต่เอ ผมอยู่ตรงกลางนะ ไม่ได้เชียร์คนใดคนหนึ่งนะครับ แฟนคลับ โจ - นัท

ขอบคุณ และเป็นกำลังใจให้ ต้น เสมอ ๆ

[okotba]

 

และแล้ว.......นนท์ก็ตกเป็นของนัท !!!    

เศร้าใจแทนโจด้วยอีกคนฮับ

[lomekung]

โจไปหนายยยยยยยย

[ExecutioneR]

ขอบคุณทุกคนมากนะครับ +1 ให้ทุกคนเลย 

แล้วก้อเข้ามาย้ำด้วยนะครับว่า คะแนนสามารถส่งมาได้เรื่อยๆจนกว่าจะถึง b ของป๊อปและตี๋เล็ก ซึ่งก็คงอีกสักพัก
ตอนนี้ยังมีเวลาให้ตัดสินใจนะครับ ใครอยากเปลี่ยนก็ยังสามารถเปลี่ยนได้ และถ้าเป็นไปได้ เอาให้ครบสามคนก็ดีนะครับ อิอิ

อีกเรื่อง สำหรับคนที่อ่านแต่ไม่ได้รีพลายก็ส่งหลังไมค์มาได้นะครับ ไม่ต้องกลัวหรือกังวล ผมไม่ว่าอะไรหรอก ดีใจด้วยซ้ำ อิอิ 
ใครแอบอ่านอยู่แล้วเชียร์ใคร หลังไมค์มาได้ตลอดเวลาเลยนะครับ

 

[ExecutioneR]

b16


วายุ


ผมกำลังนั่งอยู่บนรถกับป่ะป๊าตามลำพัง เพราะวันนี้ป๊ากำลังจะพาผมไปส่งที่บ้านของคริส และท่ามกลางความรู้สึกดีใจที่ผมจะได้ไปนอนค้างที่บ้านของเพื่อนนั้น ผมก็ยังมีความรู้สึกสับสนและกังวลปนอยู่ลึกๆด้วยเช่นกัน.........

เราสองคนนั่งกันอยู่เงียบๆไม่ได้มีใครพูดอะไรกันออกมาพักใหญ่ๆแล้ว เสียงเพียงเสียงเดียวที่ดังก้องอยู่ในรถนั่นก็คือเสียงเพลงบรรเลงเบาๆจากวงโปรดของป๊ากับพ่อเล็กที่ทั้งสองคนชอบฟังเวลาในขับรถ ผมหันไปมองใบหน้าด้านข้างของป่ะป๊าแล้วก็รู้สึกลังเลว่าผมควรจะพูดออกไปดีหรือไม่

“เป็นอะไร ยุ วันนี้ดูมีเรื่องให้คิดเยอะรึไง หืมม” ป่ะป๊าพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มโดยที่ไม่ได้ละสายตาออกไปจากถนนเบื้องหน้า

ป๊านี่ดูเหมือนจะอ่านความคิดของผมหรือแม้แต่ทุกๆคนออกได้ตลอดเวลาไม่เคยเปลี่ยนเลยจริงๆนะเนี่ย........

“ก็เปล่าหรอกครับ ยุก็แค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยเท่านั้นเองอ่ะ ทำไมเหรอ” ผมโกหกออกไป

“งั้นเหรอ......” ป๊าหันมายิ้มให้ผมเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปมองยังเบื้องหน้าเหมือนเดิม “ถ้างั้นก็ดีแล้ว”

ผมนั่งเงียบไปอีกครู่หนึ่ง “...........นี่ป่ะป๊า ตอนแรกก่อนที่ป๊าจะคบกับพ่อเล็กอ่ะ ป๊าเองก็มีแฟนอยู่แล้วใช่ป่ะครับ”

“ใช่” ป๊าพยักหน้า “แล้วทำไมเหรอ”

น้ำเสียงของป๊าฟังดูตึงขึ้นเล็กน้อย แต่ผมรู้ดีว่ามันไม่ใช่เป็นเพราะผมหรอก แต่เป็นเพราะเรื่องแฟนเก่า “คนนั้น” ของป๊าต่างหาก จริงๆผมก็เคยถูกบอกมาตั้งนานแล้วล่ะนะว่าผมไม่ควรจะพูดถึงเรื่องของผู้หญิงคนนั้นให้ป๊าหรือพ่อเล็กได้ยิน โดยเฉพาะกับป่ะป๊า เพราะพ่อกับแม่เคยบอกผมว่าคนๆนั้นเคยสร้างปัญหาให้กับครอบครัวของป๊ามามาก และป๊าก็ยังคงคิดว่าสาเหตุนึงที่ปู่ต้องมาจากไปเมื่อไม่นานนี้ก็เป็นเพราะผลกระทบที่ผู้หญิงคนนั้นเคยสร้างเอาไว้เมื่อหลายปีก่อนนี้อีกด้วย

แต่ถึงยังไงผมก็ไม่ได้ตั้งใจจะพูดเรื่องนี้ขึ้นมาเพราะคนๆนั้นอยู่แล้วล่ะนะ เพราะสิ่งที่ผมอยากจะถามป๊าจริงๆน่ะ มันคือเรื่องอื่นต่างหาก........

“แล้วป๊า......... แล้วที่ป๊ามารู้สึกชอบพ่อเล็กอ่ะ ป๊าไม่รู้สึกแปลกๆมั่งเหรอ”

ป๊าเงียบลงไปชั่วอึดใจหนึ่งเหมือนกำลังนึกอะไรบางอย่างอยู่ก่อนจะตอบคำถามของผม “รู้สึกสิ เป็นความรู้สึกแปลกๆที่แม้แต่ตอนนี้ป๊าเองก็ยังคงจำได้ดีอยู่เลย.........” ผมเห็นป๊ายิ้มออกมาเล็กน้อยอีกครั้งก่อนที่เขาจะหันมามองผม “ถามทำไมเหรอ ฮึ กำลังคิดอะไรอยู่ในใจอยู่รึเปล่า”

“เปล่าหรอกครับ ก็แค่ถามไปเรื่อยน่ะ ยุก็แค่อยากรู้ว่า ถ้าตอนแรกป๊ามีแฟนเป็นผู้หญิงอยู่แล้ว และแบบว่า ทำไมอีท่าไหน ป๊าถึงได้ไปคบกับพ่อเล็กได้น่ะ”

“ไม่ใช่ล่ะมั๊ง....... ป๊าจำได้ว่าพวกป๊าเคยพูดไปหลายรอบแล้วนี่นาว่าป๊ากับพ่อเล็กน่ะ ไม่ได้คบกันทันทีหรอกนะ พวกเราเองก็ผ่านอะไรๆมากันเยอะเหมือนกัน จริงๆแล้วแม้แต่พ่อกับแม่ของเราก็เหมือนกันนั่นแหละ กว่าที่พวกเค้าสองคนจะแต่งงานกันแล้วมีเราขึ้นมาได้น่ะ พวกเค้าก็ใช้เวลาไปหลายปีอยู่เหมือนกันนะ”

“อืมมม ก็นั่นสินะครับ ยุเองก็ลืมไป” ผมพยักหน้า “แล้ว.......... แล้วตอนที่ป๊ารู้สึกขึ้นมาว่าชอบพ่อเล็กเข้าแล้วอ่ะ ป๊าเครียดมั๊ยครับ แบบว่า เราเคยชอบผู้หญิงอยู่ดีๆแล้วจู่ๆก็มาแอบชอบเพื่อนตัวเองที่เป็นผู้ชายอะไรแบบนั้นอ่ะครับ”

“ไม่เลย” ป๊าตอบอย่างมั่นใจ “ป๊ารู้แค่ว่าป๊ารักมัน แต่นั่นจะเป็นความรักแบบไหนป๊าไม่ได้สนใจหรอก ตอนนั้นป๊าก็แค่คิดว่า ป๊ารักมันและผูกพันกับมันมาก ป๊าจะไม่ยอมเสียความเป็นเพื่อนไปจากมันแน่นอน ตอนนั้นเราเองต่างก็ไม่มีใครเคยพูดหรือแสดงความรู้สึกส่วนนี้ออกมากันหรอกนะ ป๊าเองก็ค่อยๆเรียนรู้ไปเรื่อยๆว่าสิ่งที่ป๊ามีนั่นแหละ ที่เค้าเรียกว่า ‘ความรัก’ และมันก็เกินจากคำว่าเพื่อนไปมากแล้ว แต่ป๊าก็ไม่ได้สนใจ ป๊าคิดแค่ว่าถ้าป๊ารักใครสักคน มันจะต้องสวยงามและเป็นความรักที่มีความหมายสำหรับป๊าและคนๆนั้นมากพอ ไม่สำคัญว่ามันจะจบลงด้วยการที่ป๊าต้องผิดหวังหรือเสียใจอยู่คนเดียวก็ตาม........ เรื่องมันก็เท่านั้น”

ผมฟังแล้วเงียบลงไปครู่หนึ่ง “........ฟังดูยากจังเลยอ่ะครับ ยุว่ายุไม่ค่อยเข้าใจเลยอ่ะ”

ป๊าหัวเราะออกมาเบาๆ “แล้วสักวันนึงยุจะเข้าใจเองนั่นแหละ แต่ยุจำที่ป๊าเคยพูดได้ใช่มั๊ยล่ะว่า ‘คนที่กำลังมีความรักน่ะ ไม่ใช่เพราะว่าเขามีคนที่จะให้เขารัก แต่เป็นเพราะเขามีความรักที่อยากจะแบ่งปันให้กับคนที่เขาเลือกต่างหาก’ น่ะ”

“ครับ จำได้” ผมพยักหน้า และนึกถึงสิ่งที่ผมเคยพูดกับไอ้นัทไปเหมือนกัน “แต่อันนั้นยุเข้าใจนะ”

“ถ้าอย่างนั้นยุก็น่าจะเข้าใจได้ไม่ยากหรอกว่า ‘ความรัก’ ของยุที่ยุเลือกน่ะ จะเป็นอย่างไร.......”

ผมพยักหน้าตามที่ป่ะป๊าพูด แต่แล้วก็ฉุกใจคิดขึ้นมาได้จึงรีบหันกลับไปหาป๊าทันที “เอ๊ยย! ยุไม่ได้กำลังมีความรักนะ ป๊า อย่าเพิ่งเข้าใจผิดดิ่!”

ป๊าหัวเราะเบาๆ “อ้าวงั้นเหรอ ถ้างั้นแล้วมันยังไงกันแน่ล่ะ ลองบอกป๊าดูซิ”

“คือ ยุอ่ะ ไม่ได้ชอบผู้ชายหรอกนะครับ ป๊าก็รู้ แต่..........” ผมชะงักไป จากนั้นก็รีบหันกลับไปหาป่ะป๊าอีกครั้ง “เฮ้ยย ป๊าขี้โกงอีกแล้วอ้ะ! นี่ป๊ากำลังหลอกถามยุอยู่นี่หว่า” ผมต่อยลงบนต้นแขนของป๊าเบาๆ

“ฮ่าๆๆๆ เหรอๆ เอ้า ไม่หลอกถามก็ได้ ถามตรงๆเลยก็แล้วกัน ตกลงยุมีอะไรไม่สบายใจอยากจะคุยกับป๊ารึเปล่า”

“ก็ไม่ได้ไม่สบายใจอะไรหรอกก มันก็แค่ทำให้ยุต้องคิดอะไรนิดหน่อยน่ะครับ.......” ผมถอนหายใจเบาๆ “คือแบบว่า ตอนนี้มันมีเพื่อนยุคนนึงมาชอบยุอ่ะ แต่ยุไม่ได้คิดอะไรกับเค้านอกจากคำว่าเพื่อนเลยอ่ะครับ บางทียุก็เลยเกิดไม่ค่อยแน่ใจว่ายุควรจะทำตัวยังไงต่อไปดีน่ะ.......”

“แล้วไอ้ที่ว่า ‘ทำตัวยังไง’ เนี่ยมันหมายความว่ายังไงกัน”

“ก็แบบว่า ยุไม่ได้รังเกียจอะไรเค้าหรอกนะครับ และยุก็รู้มาสักพักแล้วด้วยว่าเค้าคิดยังไงกับยุอ่ะ เพียงแต่เราไม่เคยคุยถึงเรื่องนี้กันเลย จนเมื่อไม่นานมาเนี๊ยเราเพิ่งได้เปิดอกคุยกัน และยุก็บอกเค้าไปแล้วว่ายุคิดยังไง แต่แบบว่า ยุก็กลัวนะ กลัวว่าการที่ยุยังทำตัวเป็นปกติแบบนี้ มันจะทำให้เค้าเข้าใจผิดหรือดูเป็นการให้ความหวังเค้ารึเปล่าน่ะครับ”

“แล้วเค้าเสียใจมั๊ยที่เราไม่ได้รักเค้าแบบนั้นน่ะ”

ผมนิ่งไปพักหนึ่ง “อืมม เค้าก็คงไม่ได้มีความสุขหรอกนะ ป๊า แต่เค้าก็แบบว่า คงจะรู้และทำใจเอาไว้อยู่ก่อนแล้วบ้างเหมือนกันแหละมั๊ง”

“ถ้างั้นป๊าว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดและยุควรจะจำเอาไว้ก็คือยุจะต้องรู้ตัวอยู่ตลอดว่ายุกำลังทำอะไรอยู่นะ เพราะว่าเค้าจะสุขหรือเศร้าน่ะ ก็อยู่ที่การกระทำของยุก่อนเท่านั้นแหละ มันจะดูเป็นการให้ความหวังกันหรือเป็นการแสดงออกแบบมิตรภาพของเพื่อน ยุเองเท่านั้นแหละที่เป็นคนตัดสิน จริงรึเปล่า”

ผมพยักหน้า “ยุก็คิดแบบนั้นแหละครับ แต่บางครั้งยุก็รู้สึกเข้าใจและสงสารเค้ามากๆอยู่เหมือนกันนะ แล้วก็กลัวด้วยว่าสักวันนึงยุจะทำให้เค้าต้องเสียใจไปมากกว่านี้น่ะ ยุก็เลยเครียดๆอยู่เหมือนกันไง”

“ความสงสารก็เป็นบ่อเกิดของความรักได้นะ” ป๊าหันมายิ้มให้ผม “ป๊าไม่ได้จะบอกให้ยุไปชอบผู้ชายหรอกนะ แต่ยุก็รู้ว่าพ่อกับแม่เราเองเค้าก็ไม่ได้รังเกียจถ้าเกิดยุจะมีแฟนเป็นผู้ชาย แล้วเค้าจะได้ลูกเขยเข้าบ้านมากกว่าลูกสะใภ้ก็ตามน่ะ”

“โหห ป๊าไม่ต้องมาพูดเลย นี่ยุเครียดจริงๆนะเนี่ย” ผมชกลงบนต้นแขนของป่ะป๊าอีกครั้ง “ยุก็บอกแล้วไงว่ายุไม่ได้ชอบผู้ชายน่ะ ถึงยุจะมีพ่อที่เป็นเกย์อีกสองคนก็เหอะนะ”

ปำหัวเราะชอบใจ “ป๊าเองก็ไม่ได้อยากให้เราเป็นเกย์หรอกนะ แต่ป๊าอยากให้ยุรู้ว่าความรักน่ะ ไม่ว่ามันจะเกิดในรูปแบบไหนหรือจากใครก็ตาม มันก็คือความรักที่สวยงามที่สุดอยู่ดี ทุกอย่างมันอยู่ที่เราเลือกที่จะมองมันก็เท่านั้นเอง”

“ยุรู้ครับ เพราะยุเองก็เห็นพวกพ่อๆกับแม่เป็นแบบนั้นมาตั้งแต่ยุยังเด็กแล้วนี่” ผมยิ้มกว้าง

และนั่นก็เป็นความจริง เพราะตั้งแต่เด็กที่ผมเติบโตขึ้นมา ผมก็จำไม่ได้เลยว่าจะมีวันไหนสักวันที่ผมไม่ได้รับความรักจากทุกๆคนที่อยู่ล้อมรอบกายของผม ผมกล้าพูดได้เลยว่าผมเติบโตขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ความอบอุ่น ความเข้าใจ และความรักที่ไม่มีที่สิ้นสุด แต่ในขณะเดียวกัน ผมก็ถูกสอนให้รู้ถึงความไม่เท่าเทียม ความแปลกแยก บาดแผล และความเศร้าที่ล้ำลึกที่สุดในช่วงเวลาต่างๆที่ทุกคนต้องเผชิญมาตลอดด้วยเช่นเดียวกัน.......

ตั้งแต่ผมยังเล็กผมจะลืมตาขึ้นมาพบว่าผมมีผู้คนรายล้อมผมอยู่มากมาย หากใครคนหนึ่งในนั้นกำลังสูญเสียรอยยิ้มไปอยู่ชั่วขณะและเดินห่างออกจากผมไป ผมก็จะมีคนอีกคนมาอุ้มผมและกอดปลอบโยนผมไว้แทน ถ้าหากว่ามีใครคนอื่นทำให้ผมต้องเสียใจหรือเสียน้ำตา ก็จะมีคนอื่นอีกคนเข้ามาเช็ดน้ำตาให้ผม และช่วยชี้แจงว่าน้ำตาที่ผมเสียไปนั้นมันเปรียบเหมือนดั่งหยดเลือดที่ไหลออกมาจากจิตใจของคนที่ทำให้ผมต้องร้องไห้เลยทีเดียว ผมจะถูกสอนให้เข้าใจว่าความรักที่ยิ่งใหญ่ที่สุดนั้นมันคือความรักที่ไม่มีเงื่อนไขใดๆ แม้ว่าในบางครั้งผู้ที่รับมันไปอย่างผมอาจจะเข้าใจเจตนาของคนที่ส่งมันมาผิดไปแม้เพียงแค่ชั่วคราวก็ตาม

ผมมีพ่อกับแม่แท้ๆที่รักผมมาก และผมยังมีพ่อเล็กกับป๊าที่เป็นเพื่อนรักของทั้งสองคนช่วยมอบความรักที่งดงามที่สุดให้แก่ผมอีกด้วย ทั้งสี่คนเป็นเพื่อนรักกันที่ผมทั้งรู้สึกชื่นชมและอิจฉาในเวลาเดียวกัน พวกเขาทำให้ผมคาดหวังเอาไว้ในใจด้วยเช่นกันว่าผมกับเพื่อนของผมทุกๆคนก็จะต้องเป็นให้ได้อย่างทั้งสี่คนนี้ด้วยสักวันและตลอดไป นอกจากนั้นผมยังมีปู่ย่าตาและยายจากครอบครัวทุกๆครอบครัว ผมมีอาไคล์กับอาพีที่เป็นน้องชายที่รักที่สุดของพ่อเล็กกับป๊า และผมยังมีเพื่อนๆของผมทุกคนที่โรงเรียนอีกด้วย นั่นก็คือผมพูดได้เลยว่าผมเป็นเด็กที่เติบโตมาพร้อมด้วยความรักความปราถนาดีหลากหลายรูปแบบที่ได้รับ ได้เห็น ได้สัมผัส และได้เรียนรู้ด้วยตัวเองอย่างแท้จริง

“ป๊ารู้มั๊ยว่ายุรักพวกป๊าที่สุดเลยจริงๆนะ” ผมพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้ม

“พวกเราทุกคนก็รักยุเหมือนกัน” ป๊าหันมายิ้มให้ผมพร้อมกับคำพูดเดิมๆที่ผมฟังไม่เคยเบื่อเลยจริงๆ เพราะผมรู้ดีว่าคำว่า “พวกเรา” ที่ป๊าพูดนั้นมันคือตัวแทนของ “พวกเขาทุกคน” ที่รักผมจริงๆ

“ยุรู้นะว่าความรักมันมีทั้งความสวยงามและความเจ็บปวดอยู่ในตัวของมันเองน่ะ แต่ยุก็อยากทำให้ทุกคนที่ยุรักและรักยุได้สัมผัสแต่ด้านดีๆของมันมากกว่าน่ะครับ”

“ป๊ารู้ จริงๆแล้วยุเป็นคนอ่อนโยนเหมือนกับแม่นะ แล้วก็เป็นคนที่มุ่งมั่นเหมือนกับซันด้วย แต่สักวัน.......อีกไม่นานหรอก เมื่อยุโตขึ้นกว่านี้อีกนิด ยุจะได้เรียนรู้ทุกๆอย่างของความรักด้วยตัวยุเอง”

“ยุอ่อนโยนเหมือนแม่ ยุมุ่งมั่นเหมือนพ่อเล็ก ยุอารมณ์ดีเหมือนป่ะป๊า แล้วยุจะเหมือนพ่อกอล์ฟพ่อแท้ๆของยุตรงไหนมั่งมั๊ยเนี่ย”

“ตรงที่สักวันพอเราเริ่มแก่ตัวลงเราก็จะอ้วนลงพุงเหมือนมันไง”

“โหหห ไม่อาวอ่ะะะ!” ผมร้องออกมา

ป๊าหัวเราะ “ความเข้าอกเข้าใจและรักเพื่อนนั่นไง คือสิ่งที่ไอ้กอล์ฟมีและเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดที่พ่อได้รับจากมันมาตลอดกว่ายี่สิบปี และยุก็มีสิ่งนั้นอยู่ในตัวเองด้วย” ป๊าหันมายิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน “ป๊ารู้ว่าเพื่อนๆของยุทุกคนก็ต้องคิดแบบนั้นและได้รับมันความรู้สึกแบบนั้นไปจากยุจริงๆแบบเดียวกับที่ป๊าคิด”

ผมล่ะชอบรอยยิ้มของป๊าที่สุดเลย มันเป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นและช่วยคลายความกังวลออกจากใจของคนรอบข้างได้เป็นอย่างดีจริงๆ เมื่อผมเห็นรอยยิ้มและแววตาแบบนี้ของป๊าทีไร มันทำให้ผมอยากจะกลับไปเป็นเด็กอีกครั้งแล้วคลานขึ้นไปขดตัวนอนอยู่บนตักของป๊าเหมือนอย่างที่ผมเคยทำทุกทีเลยจริงๆ

“ยุก็หวังว่าเพื่อนยุและคนที่เค้ารักยุจะเข้าใจยุและเห็นยุอย่างที่ป๊าพูดนะครับ เพราะยุไม่อยากทำให้ใครต้องเจ็บปวดเพราะยุเลยจริงๆ”

“พวกเขาต้องเห็นอยู่แล้วสิ ยุเองก็น่าจะรู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”

“มันก็ใช่อ่ะครับ ยุรู้ว่าพวกมันรักยุมาก และเราก็คงจะเป็นแบบนี้ไปอีกนานเลยล่ะ แต่สำหรับ.........” ผมลังเลว่าผมกำลังคิดอะไรของผมอยู่กันแน่ ผมรู้ว่าคริสคิดยังไงกับผมและคงไม่มีวันเข้าใจความรักของผมที่มีต่อเขาผิดไปอย่างแน่นอน แต่ว่าถ้าหากหนึ่งในร้อยเขาเข้าใจผมผิด และกลายเป็นว่าผมเป็นฝ่ายที่ทำให้เขาต้องเจ็บปวดล่ะ ถ้าหากเหตุการณ์เลวร้ายที่สุดเหล่านั้นมันเกิดขึ้นจริงจนทำให้เราต้องสูญเสียคำว่าเพื่อนไปล่ะก็ ผมคง........

ป๊าหันมามองผมด้วยหางตาครู่หนึ่ง จากนั้นเมื่อรถของเราติดไฟแดง ป๊าก็ถอนหายใจเบาๆ จากนั้นก็ยิ้มแล้วค่อยๆวางมือลงบนหัวของผมก่อนจะลูบเบาๆสองสามครั้งอย่างเอ็นดู

“ป๊าเชื่อว่าถึงมันอาจจะเศร้าไปสักหน่อย แต่เมื่อได้ความจริงใจจากลูกแล้วก็เพื่อนๆคนอื่นๆ คริสเค้าจะต้องมีความสุขจากความรักที่เขาเลือกได้อย่างแน่นอน ยุไม่ต้องกังวลไปหรอก”

ผมสะดุ้งเมื่อได้ยินชื่อของคริสออกมาจากปากของป๊าทันที “ป๊ารู้เหรอ.........”

ป๊ายิ้มแล้วตบหัวผมเบาๆหนึ่งที “จะไม่รู้ได้ไง แค่ป๊าเห็นสายตาที่คริสเขามองลูกมาตลอด ป๊าก็รู้แล้ว และไม่ใช่แค่ป๊าหรอกนะ ซันกับพวกอาไคล์เองก็รู้เหมือนกัน หรือเผลอๆพ่อเราเองเค้าก็คงจะรู้ด้วยเหมือนกันแหละมั๊ง ป๊าเองก็ยังไม่เคยคุยเรื่องนี้กับพ่อแม่เราเลย”

“โหๆๆ ไม่ต้องคุยเลยนะครับ ป๊า โดยเฉพาะแม่น่ะ ยังไม่ต้องให้รู้เลยนะ” ผมรีบร้องห้าม “อะไรเนี่ย นี่สรุปว่าทุกคนรู้กันหมดแล้วเหรอนี่ผมกับคริสมองออกได้ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอครับเนี่ย”

“ก็เปล่าหรอก แต่มันเป็นเพราะพวกเราสังเกตเห็นเองกันมากกว่าน่ะ และที่สำคัญ พ่อกับแม่ส่วนมาเขาก็มักมองลูกตัวเองออกกันทั้งนั้นแหละนะ”

“โหห....... นี่พ่อแม่ทุกคนในโลกน่ากลัวเหมือนพ่อแม่บ้านนี้กันหมดเลยมั๊ยเนี่ย” ผมทำท่าขนลุก

“เออ ก็ไม่แน่เหมือนกันนะ” ป่ะป๊าหัวเราะชอบใจ

ผมหัวเราะเบาๆแล้วนึกขอบคุณป๊าอยู่ในใจ ผมรู้ว่าถึงในวันนี้ตอนนี้ผมจะยังหาคำตอบให้กับความสับสนและความรู้สึกของผมที่มีต่อคริสไม่ได้ แต่ผมรู้ดีเลยว่าถ้าหากว่ามันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเราในอนาคตภายภาคหน้านี้ล่ะก็ ผมก็ยังมีเพื่อนๆที่โรงเรียน และที่สำคัญที่สุดก็คือเพื่อนๆที่บ้านทุกคนคอยให้คำปรึกษาและช่วยผมแก้ปัญหาอยู่อย่างแน่นอน

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

^
^
^
จิ้มต่นต๊น 
อย่าบอกนะว่านี่เป็นเหตุผลที่ให้ไอ้เราไปแอบอ่านเรื่องสั้นเคล้าน้ำตาอีกรอบ  (เรื่องอื่นแอบอ่านหมด เรื่องนี้แหละ อ่านออกหน้าออกตา)

เอาละ b ไปแล้ว ต่อไปก็ aaa+ สักที
ส่วนจะให้โหวตกะใครนั้น

รู้ป่ะ ชีวิตคนเราทำไมชอบรักคนไม่ดีกันนักนะ ฉะนั้น เราต้องส่งเสริมคนดีที่แสนน่ารักให้อยู่คู่สังคม หึหึ
เข้าใจความหมายไหม

ขอบคุณและจะติดตามครับ
ปล.นี่แกหายหวัดแล้วเหรอ บอกแล้วอย่าออกกำลังกายบนเตียงมาก มันเพลีย

[nopkar]

แค่อ่านยังรู้สุกเลยว่าครอบครัวของวายุ เค้ามีความรักให้กันมากจริงๆ...

[micaeal]

พายุ จะกลายเป็น ยุพา  รึเปล่าน้า เอิ้ก ๆ




เป็น กำลังใจให้คนแต่ง  คนโพส คนอ่าน นะคาฟฟฟฟฟ

[M@nfaNG]

ให้คนแต่งเลือกดีกว่าให้ใครเป็นพระเอก ชอบลุ้นนน

[ExecutioneR]

5555

อ่านเหตุผลที่เลือกตัวละครของบางคนแล้วแอบอมยิ้ม
โหวตๆกันมาและกัน มีเหตุผลบอกแบบนี้ก็ดี ผมจะได้เลือกๆเอามาแปะให้เพื่อนๆได้อ่านกัน อิอิ

ปล. ส่งทางเมล์ก็ได้นะ ถ้ารู้เมล์ต้นน่ะ เอิ๊กกส์ส์

ปล2. หายหวัดแล้วคับ แต่วันนี้จะไปดู transformer ภาคจ๋องงงง อิอิอิ ใครไปดูเจอกันที่เซ็นลาดตอนหกโมงเย็นเน้ออ 5555

[august_may]

มาจิ้มคุณต้น 

ไม่ได้โหวตแต่มารอฟังผลคะ

ส่วนตอนของยุเนี่ย กลายเป็นว่าพ่อแม่รู้กันหมดแล้วชิมิเนี่ย

ยุมิต้องเครียดเน้ออออ  คริสเค้าเลือกแล้วเค้าก็ต้องไม่เป็นไรอ่ะแหละนะ

[andy_kwan]

 :z13:จิ้มรีบน ทะลุไปถึงน้องต้น
ครอบครัวของวายุนี่ช่างน่ารักอบอุ่นจริง ต่างกับโจลิบลับเลยนะ อิอิ

[tsuya]

เฮ้อ...ในที่สุดก็อ่านทันจนได้ น่ารักมากเลย

อ่านตั้ง 2-3 วันแน่ะ กว่าจะทัน

สนุกมากกกกกกกก  น่ารักทุกคน

ป.ล. จะบอกว่าอยากให้นนท์คู่กับโจนะ  แต่ก็อยากเก็บไว้เองมากกว่า 

+1 ให้เป็นกำลังใจจ้า.....

[ปี้ปี้ปี้~PalmY]

วายุ เริ่มกลัว สรุปผลโหวตยังครับ 

[lomekung]

รึว่าจะคือ 'ความรัก' 

[imac]

น่ารักมากเลยคราฟ....

[timeless]

เป็นครอบครัวอบอุ่นจนอยากจะเข้าไปเป็นสมาชิกด้วยคน

ปล.เพศแม่มักจะน่ากลัวกว่า ฉลาดกว่า และอันตรายกว่าเป็นที่สุดด (เพราะรักอะนะ)

[Tumz]

 ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักและอบอุ่นนี้ครับ

 


 

[จันทร์ผา]

จะว่าไปก็สงสารคริสเหมือนกันนะนี้

  เชียร์นัทสุดใจขาดดิ้น

[seasons]

กลับมาอ่านต่อแระ หลังจากไปดู ทรานฟอเมอร์มา

เด๋วขอโหวตมั่ง 

[Blurry]

หรือจะโหวตเมฆกะซันดี ชอบตั้งแต่เรื่องก่อนละ 
แต่ๆๆ ทดนัทในใจเป็นอันดับ 1 ก่อน อีก 2 อันดับยังเลือกไม่ได้...
 

[BaoBao]

อ่านเรื่องของวายุแล้ว...เป็นครอบครัวที่อบอุ่นมาก แต่กว่าจะมาถึงจุดนี้ได้ก็เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกันนะ
ปล. แต่ยังไงก็ยังเชียร์นัทอยู่ดี