หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[จันทร์ผา]

 :mc4:เย้ๆๆๆๆๆๆ

ในที่สุดนัทก็....

5555++++

แฟนคลับนัท ออกมาแสดงความยินดีหน่อยเร็ววววว :mc4:วู้ๆๆๆๆๆ

[andy_kwan]

เสร็จนัทไปซะแล้ว
โจออกมาด่วน ประตูหลังของนนท์ยังเวอร์จิ้นอยู่ อิอิ
 

[Blurry]

เยส!!! ให้มันได้อย่างงี้
ว้าววว 

[zene]

จะมี ว้าววววววววววว...ต่ออีกมั้ยอ่ะ...ยังไม่เห็นจริงเลย...

[seasons]

ว้าวววววววววว ด้วยคน

 

[badbad_maru]

เหอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ว้าวแล้วไงต่ออ่ะ
อย่าทำให้อยากแล้วจากไปสิครับ
ต่อด่วน....อิอิสนุกอย่างแรงนิ
รอต่อไปปปปปปปป

[patz]

หง่า... พอรู้สึกว่าโจจะตามทันนัททีไร นัทก็สปีดหนีทิ้งห่างไปทุกทีสิน่า เฮ้อ...


เอาเหอะโจ อย่าได้แคร์ ยังไงนัทก็ยังไม่ไ้ด้อะไรมากมายไปกว่าใช้มือ ว้าววววว ล่ะน่า หาโอกาสตีเสมอแล้วแซงมั่ง โจสู้ๆ 

[dahlia]

เป็นแบบนี้ได้ไงง่า   

[BaoBao]

โห....นัท ได้ใจม๊า.....ก 

[M@nfaNG]

ว้าววว...ด้วยคนซิ


ขอว้าว...ต่ออีกนิดซิคะ

[august_may]

wow ว้าวววววว

แต่คุณแม่เค้าไม่ว่าอะไรแน่ๆนะคะ  เริ่มกลัวว่าหลังจากนี้จะว้าวไม่ออก หุหุหุ

[Tumz]

ได้อ่านแล้ว.... ก็ขอ


ว้าว......ด้วยคน 


 ๕๕๕๕๕๕๕


มาต่ออีกนะครับ ยังค้างคาอะ

 


 

 

[~•SAkurAIro•~]

ม่ายยยยยยยยย ไม่อาวววว ไม่ยอมมมมม
แล้วโจละ โจ ๆ ๆ ๆ
รอโจอยุ่นะงับบบบบ 

[ISACBTMN]

 

[Turn_righT]

โจของเจ้หายไปหนายยยย!!!!   

[orangedew]

ก้าวแรก ... เป็นของนัท

ก้าวต่อไป ... ของใคร หง่ะ ...

โอม... กำลังดลใจคนแต่ง ... (โหมดวูดูดอล)

[l3iZal2l2e]

ตอนที่ผ่านมาต้อง  สิ
แต่....
ทำไมรู้สึกเหมือนจะมีแต่ ไอ่ตัวนี้อ่ะ >> 
 

[paulla]

wow ด้วยคนคับ +1 เป็นกำลังใจคับ wow

[SongjiGun]

 :3123:ยังไม่ได้อ่านแต่ขออนุญาติ copy ไว้อ่านนะครับ

[mantdash]

ในที่สุดก็ได้กลับมาอ่านอิอิ

ตอนนี้ติดเรทด้วยอะ 

ว่าแต่ยังไม่จบใช่ไหมพี่ต้น ฉากนี้อะ

รีบๆเขียนต่อโดยด่วนเลยนะ 555+

[ExecutioneR]

ไม่มีอะไรครับ แวะมาบอกว่า เด็กคนนี้ >> น่ารักจิงๆเยยย น่าเอาไปนอนมองดูเล่นจั๊กคืนงิ อิอิ

 

[❝CHŌN❞]

 ว้าวๆๆๆ

  ถูกใจ



แต่ไม่ใช่โจมาแบบหัวเราะทีหลังดังกว่า   ไม่ยอมนะ

[ปี้ปี้ปี้~PalmY]

สงสัยยังไม่มาต่อ   

[imac]

 ว้าวๆๆๆ อิอิ รอตอนต่อไปอยู่นะคร๊าฟ........

[seasons]

นั่นแน่ คุงต้น คิดเหมือนกันเลย 

มารอตอนต่อไปเน้อ 

[ExecutioneR]

มาต่อให้ก้อด้ะ อิอิ ชดเชยให้ที่ครั้งที่แล้วหายไปนาน

แต่ก่อนอื่น....... ขอกดบวกแทนคำขอบคุณให้ทุกคนก่อนนะค้าบ 

[ExecutioneR]

A 37


“หวัดดีครับพี่โก๋” ผมยกมือไหว้พี่โก๋ก่อนที่จะเปิดประตูรถออก

“เย็นนี้น้องนนท์จะให้พี่มารับเวลาเดิมรึเปล่าครับ” พี่โก๋ถาม

“อืมมม ก็คงอย่างนั้นแหละครับ แต่ถ้ามีอะไรเปลี่ยนแปลงแล้วไว้นนท์จะโทรบอกพี่อีกทีก็แล้วกันนะครับ”

พี่โก๋พยักหน้าเบาๆ “อ้อ จริงด้วย น้องนนท์อย่าเพิ่งลืมนี่สิ เสื้อผ้าของเพื่อนน้องนนท์ที่จะเอาไปคืนเค้าน่ะครับ” พี่โก๋เอื้อมไปที่เบาะหลังแล้วหยิบถุงกระดาษที่วางอยู่ยื่นส่งให้กับผม

“ขอบคุณมากครับพี่” ผมรับถุงกระดาษนั้นมาแล้วก็เดินลงจากรถไป

“โชคดีนะครับ” พี่โก๋ยิ้มให้ผมอีกครั้งก่อนที่ผมจะปิดประตูรถลง

ผมยืนมองพี่โก๋ขับรถจากไป ก่อนจะก้มลงมองดูชุดนักเรียนที่ตัวเองใส่อยู่ว่าเรียบร้อยแล้วหรือยัง เพราะว่าถึงตอนนี้จะยังเช้าอยู่มาก แต่ผมก็ยังคงอาจจะเดินไปเจอเข้ากับอาจารย์ฝ่ายปกครองคนไหนเข้าให้ก็ได้ทุกเมื่ออยู่ดี โดยเฉพาะเมื่อผมยืนอยู่ใกล้ๆกับบริเวณหอพักซึ่งปกติจะมีอาจารย์เวรเดินไปเดินมาอยู่ตลอดเวลาแบบนี้ด้วยแล้ว ผมก็ยิ่งต้องระวังเรื่องการแต่งตัวให้เรียบร้อยมากขึ้นไปอีก

ผมเดินถือถุงกระดาษที่มีเสื้อผ้าของนัทที่ซักเรียบร้อยแล้วอยู่ข้างในไปนั่งอยู่บนม้าหินข้างหน้าหอพัก ที่เดิมโต๊ะเดิมที่ผมเคยนั่งเป็นประจำ และแน่นอนว่าถ้าหากผมมานั่งอยู่ที่นี่ ผมจะมารอใครคนอื่นเป็นไปไม่ได้เลย นอกจากว่าผมจะมานั่งรอ “เขา” เจ้าของเสื้อผ้าเหล่านี้นั่นเอง

ผมนั่งมองไปยังสวนหย่อมและต้นไม้ใหญ่ที่กิ่งก้านกำลังลู่ไหวไปตามแรงลมเบื้องหน้า นาฬิกาในข้อมือของผมบอกเวลาหกโมงสี่สิบนาที ซึ่งก็นับว่ายังเช้าอยู่มากสำหรับนักเรียนที่ไม่ได้นอนหอหลายคนที่จะมาโรงเรียน และถึงจะสำหรับนักเรียนที่นอนหอเองก็ตาม เวลาเช้าขนาดนี้ก็คงยังมีเด็กจำนวนเพียงแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่น่าจะเตรียมตัวพร้อมที่จะออกจากห้องนอนของตัวเองลงมาสู่บริเวณโรงเรียนแล้ว

แต่ทำไมผมถึงกำลังมานั่งอยู่ที่นี่รอเขาอยู่แบบนี้ได้ทั้งๆที่เมื่อคืนเขาน่าจะนอนอยู่ที่บ้านของผม และวันนี้เราน่าจะมาโรงเรียนพร้อมกันน่ะหรือ

นั่นล่ะ คือสิ่งที่ผมคิดมาตลอดเวลาที่ผ่านมานับจากที่เขาขอตัวกลับหอไปก่อนตั้งแต่เมื่อวานนี้........

.
.
.

คืนนั้นหลังจากที่เราสองคนได้เดินก้าวผ่านข้ามเส้นแบ่งที่เราต่างก็เคยขีดกั้นเอาไว้แล้ว เมื่อถึงตอนเช้าผมก็พบว่าผมตื่นขึ้นมาโดยมีนัทนอนกอดผมเอาไว้จากทางด้านหลัง ท่าเดียวกับที่เราเข้านอนกันไปในคืนก่อน และนั่นก็หมายความว่าผมได้นอนหลับลงไปในอ้อมแขนของเขาเป็นเวลาตลอดทั้งคืนเลยทีเดียว ผมนอนลืมตายิ้มให้กับความอบอุ่นเล็กๆนี้คนเดียวอยู่สักพักหนึ่ง ก่อนที่ความรู้สึกอยากจะเข้าห้องน้ำมันรุนแรงมากขึ้นจนผมต้องค่อยๆลุกออกจากเตียงไปอย่างเบาๆ และหลังจากที่ผมฉี่เสร็จ ผมก็เดินกลับเข้าไปในห้องเพื่อพบว่านัทกำลังนอนลืมตารอคอยผมให้เดินกลับเข้ามาอีกครั้งอยู่แล้ว

“ไง........” เขาทักผมพร้อมด้วยรอยยิ้ม

“ตื่นแล้วเหรอ” ผมยิ้มตอบกลับไปก่อนจะคลานขึ้นไปอยู่บนเตียงอีกครั้ง

นัทยื่นมือออกมาให้ผมจับเอาไว้ และเมื่อผมคว้ามือของเขาเอาไว้แล้ว เขาก็ออกแรงดึงให้ผมล้มกลับลงไปนอนอยู่ข้างๆเขาอีกครั้งทันที นัทรวบตัวผมเอาไว้ในวงแขน ก่อนจะหอมแก้มผมเบาๆ และแน่นอนว่าผมก็ต้องรู้สึกเขินมากแบบสุดๆอีกครั้ง ถึงก่อนหน้านี้เราจะเคยนอนกอดกันมาแล้วบ้าง และถึงแม้ว่านี่จะไม่ใช่การหอมแก้มผมครั้งแรกของเขา แต่ทุกๆครั้งที่เขาทำสิ่งแบบนี้กับผม มันก็ทำให้ผมรู้สึกว่ามันเป็นราวกับสัมผัสครั้งแรกที่ผมได้รับจากเขาอยู่เสมอๆเลยทีเดียว

“นนท์.........” เขาเรียกชื่อผมเบาๆ “นัทมีอะไรจะบอกอ่ะ”

“หืมมม อะไรอ่ะ”

“คือ นัท.........” เขาเงียบลงไป

“นัทอะไร” ผมถามด้วยความรู้สึกที่เริ่มเปลี่ยนเป็นความกังวลเล็กน้อย

“นัท.........” เขาเงียบลงไปอีกครั้ง “นัทปวดฉี่ว่ะ นี่จะไม่ไหวแล้วเนี่ย”

“อะไรวะ!” ผมร้องออกมา “งั้นก็รีบๆไปเลย”

นัทหัวเราะแล้วค่อยๆดันตัวเองให้ลุกออกจากเตียง ดูท่าทางว่าเขาคงจะดีขึ้นมาแล้วจริงๆ เพราะนอกจากที่เขาจะสามารถนอนตะแคงกอดผมได้ทั้งคืนแบบนั้นแล้ว เขายังสามารถลุกออกจากเตียงได้ด้วยตัวเองโดยไม่ต้องร้องโอ๊ยออกมาสักแอะอีกแล้วด้วย

“ท่าทางจะหายดีแล้วนี่ งั้นก็คงอาบน้ำเองได้แล้วดิ่” ผมแกล้งแซว

นัทหันมามองหน้าผมแล้วทำหน้าเหมือนคิดๆอะไรอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มออกมา “อืมม ก็จริงนะ งั้นนัทไปอาบน้ำก่อนเลยก็แล้วกัน”

คำตอบของเขาทำให้ผมต้องรู้สึกแปลกใจขึ้นมาทันที เพราะผมไม่ได้คิดมาก่อนเลยว่าเขาจะตอบแบบนั้นออกมา ผมคิดว่าเขาจะต้องทำหน้างอแล้วร้องโวยวายให้ผมไปอาบกับเขาด้วยเหมือนเดิมมากกว่า

“จริงอ่ะ” ผมถาม

“อือ” เขาพยักหน้าเบาๆ

“พูดจริงเหรอ”

“อือ ก็จริงอ่ะดิ่” เขาพยักหน้าอีกครั้ง “ทำไมเหรอ”

“ก็เปล่านิ” ผมยักไหล่

เขายิ้มแล้วยักคิ้วข้างเดียวให้กับผมก่อนจะเดินออกจากห้องไป

หลังจากนั้นเราสองคนก็ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปอาบน้ำ โดยที่ผมก็ยังคงคิดสับสนและไม่ค่อยเข้าใจกับความคิดของนัทสักเท่าไหร่อยู่เลย จะว่าไปจริงๆผมก็รู้สึกว่าเขาดูแปลกๆไปตั้งแต่ตอนที่เราอาบน้ำด้วยกันเมื่อคืนแล้ว แต่ว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น ทั้งรอยยิ้ม คำพูด และท่าทางการแสดงออกของเขาที่มีต่อผมต่างๆนั้นมันก็ไม่ได้ดูมีอะไรแปลกไปเลยแม้แต่นิดเดียว ดังนั้นตอนนี้ผมจึงรู้สึกค่อนข้างสับสนอยู่พอสมควรทีเดียว ระหว่างเรื่องของการอาบน้ำ กับการทำตัวเป็นปกติของเขาเนี่ย

อืมมม......... หรือว่าผมจะแค่คิดมากจนเกินไปนะ 

“นนท์ แคะหูให้หน่อยได้ป่าว” นัทถามผมหลังจากที่ผมเพิ่งอาบน้ำเสร็จและเดินกลับเข้ามาในห้องแล้ว

“โหหห จะได้ใจไปใหญ่แล้วม๊างงง”

“น่าาาา นะๆๆ” เขาทำหน้าอ้อน “นัทยกแขนไม่ถนัดอ่ะ มันเจ็บจี๊ดด.......”

“เว่อร์!” ผมหัวเราะ “เออๆ ก็ได้ๆ งั้นมานอนตักนนท์นี่มา แต่นนท์ไม่เคยทำให้ใครมาก่อนเลยนา แทงหูทะลุไม่รู้ด้วยนะเว้ย”

ผมเดินไปนั่งลงบนเตียง และนัทก็ค่อยๆคลานมานอนลงบนตักของผม ผมเอื้อมไปหยิบคอตตอนบัดที่หัวเตียงมาค่อยๆแหย่และเช็ดลงในรูหูของเขาอย่างเบามือ ตลอดเวลาที่ผมแคะหูให้เขาอยู่นั้นเขาก็เอาแต่นอนหลับตาพริ้มไม่ได้พูดอะไรออกมาเลยสักคำ จนกระทั่งผมสั่งให้เขาพลิกตัวและเปลี่ยนไปเช็ดหูอีกข้างให้เขาอยู่นั้น เขาก็ใช้มือข้างหนึ่งมาเขี่ยที่เป้ากางเกงผมเบาๆ

“เฮ้ย!!” ผมสะดุ้ง

นัทหัวเราะคิกคัก “อะไร แตะนิดแตะหน่อยไม่ได้เหรอ”

“ทะลึ่ง! เดี๋ยวก็ไม้แยงหูตายหรอก เล่นอะไรไม่เล่น!” ผมดุ

“ทีเมื่อคืนยังได้กำไปทั้งมือเลย........”

ผมหน้าแดงฉ่าทันที “ทะลึ่ง!”

นัทหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเงียบลงไปพักหนึ่ง“นี่ นนท์.......”

“อะไรอีก”

“ซีเรียสแล้วนะ”

“ก็แล้วอะไรเล่า”

“คือ ตกลงว่านี่เรา........ เป็นแฟนกันรึยัง”

คำถามของเขาทำให้ผมต้องสะอึกออกมาเลยทีเดียว “อะ เอ่ออ...... นนท์ก็......”

“นนท์ไม่อยากเหรอ” เขาแหงนหน้ามาถามผม

“เปล่าๆ ไม่ใช่แบบ....... นั้น........” ผมหลบสายตาของเขาไปด้วยความอาย

“งั้นนัทขอเลยได้ป่ะ” เขายิ้มให้ผม แต่แล้วจู่ๆรอยยิ้มของเขาก็จางหายไป “แต่ อืมมม ไม่เอาดีกว่าว่ะ”

“หา อ้าว” ผมร้องออกมาด้วยความประหลาดใจปนความผิดหวังนิดๆ

“เอาไว้นัทค่อยขอทีหลังดีกว่า แต่ยังไงตอนนี้ นัทก็ขอแค่เป็น ‘คนพิเศษ’ ของนนท์แบบนี้ไปก่อนดีกว่า เนอะ” เขายิ้มออกมาอีกครั้งแล้วค่อยๆดันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง จากนั้นเขาก็คว้ามือของผมไปกุมเอาไว้ “นัทขอเป็นคนพิเศษของนนท์ และขอมีนนท์เป็นคนพิเศษของนัทก็แล้วกันนะครับ”

ผมไม่สามารถห้ามรอยยิ้มและห้ามใบหน้าของผมไม่ให้แดงฉ่าขึ้นมาได้จริงๆ และถึงแม้ผมอยากจะพูดอะไรตอบเขาออกไปบ้าง แต่ผมก็ทำได้แค่พยักหน้าออกไปเบาๆเพราะความเขินอายเท่านั้นเอง

นัทยิ้มกว้างออกมาอย่างอารมณ์ดีทันที “ถ้างั้นวันนี้นัทกลับหอก่อนนะ”

“หา!” ผมร้องออกมาด้วยความตกใจ “ดะ เดี๋ยวก่อนดิ่ นัท เมื่อกี๊นัทพูดว่าไงนะ” ผมถามเขาออกไปอีกครั้งด้วยความไม่แน่ใจว่าผมอาจจะฟังผิดไป

“นัทบอกว่านัทขอกลับหอก็แล้วกันนะ นนท์ไม่ต้องไปส่งหรอก นัทกลับเองก็ได้”

“อ้าว......” ผมเริ่มรู้สึกใจไม่ดีขึ้นเรื่อยๆ “ทำ ทำไมอ่ะ”

“ก็ไม่ทำไมหรอก” เขายิ้ม “ก็แค่ว่า ถ้าเกิดนัทยังอยู่ที่นี่ต่อล่ะก็ นัทคงจะ........”

“คงจะอะไร”

“นัทคงจะห้ามใจตัวเองอีกต่อไปไม่ไหวแล้วน่ะสิ เพราะแค่นี้นัทก็รักนนท์จะแย่อยู่แล้ว”

.
.
.

และนั่นแหละ คือเหตุผลที่ทำไมผมถึงได้มานั่งรอเขาอยู่ที่หน้าหอโรงเรียนคนเดียวในเวลาเช้าตรู่แบบนี้ นัทไม่อยากจะอยู่ที่บ้านของผมต่อไปนานกว่านั้นอีกแล้ว เพราะว่าจริงๆแล้วใจเขานั้นอยากจะอยู่กับผมมาก มากจนเขาต้องหักห้ามใจตัวเองและเลือกที่จะเว้นระยะห่างระหว่างเราสองคนออกไปบ้าง เขาบอกผมว่าเขากลัวว่าเขาจะห้ามใจไม่ได้และทำอะไรกับผมที่มากเกินกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวันก่อนลงไป และถึงผมเองจะไม่ได้รังเกียจที่ถ้าเรื่องพวกนั้นมันจะเกิดขึ้นจริง ผมก็ยังคงรู้สึกกลัวๆอยู่บ้างจริงๆนั่นแหละ เพราะฉะนั้น ถึงมันจะเหงานิดหน่อย แต่ผมก็คงต้องทน และที่สำคัญ ถึงมันจะเป็นความเหงา แต่มันก็เป็นความเหงาที่เกิดขึ้นจากผลพวงของความอบอุ่นและความใกล้ชิดที่เรามีให้แก่กันและกันต่างหาก เพราะฉะนั้น ถ้ามันเป็นความเหงาที่แสนจะอบอุ่นหัวใจแบบนี้ล่ะก็ ผมทนได้อยู่แล้ว........

“นนท์ รอนานยัง” เสียงของนัทดังขึ้นจากหน้าทางเข้าหอ เขากำลังเดินตรงเข้ามาหาผมพร้อมรอยยิ้มสดใสของเขาเหมือนเดิม

แค่ได้เห็นหน้าเขาแค่นี้ผมก็รู้สึกว่าใจของผมมันเต้นแรงผิดจังหวะขึ้นมาทันทีแล้ว “ไม่นานหรอก เอ้านี่ ถุงเสื้อผ้า” ผมยื่นถุงกระดาษให้กับเขา

“งั้นนัทเอาของไปเก็บก่อนนะ แล้วเดี๋ยวเราไปโรงอาหารกัน กินอะไรมายัง”

ผมส่ายหน้า “ยังอ่ะ แล้วคนอื่นๆล่ะ”

“เดี๋ยวก่อนลงมานัทจะไปตามพวกมันให้ก็แล้วกันนะ รอแป๊บนึง” เขายิ้มให้ผมก่อนจะหันหลังเดินกลับเข้าไปในหอพักอีกครั้ง

ผมนั่งมองเขาเดินหายลับเข้าไปในตึกแล้วก็อดที่จะรู้สึกหวิวๆแปลกๆที่ข้างในหน้าอกข้างซ้ายไม่ได้ มันเป็นความรู้สึกหวั่นไหว เป็นความอบอุ่น และเป็นความรู้สึกบอบบางแบบแปลกๆที่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไร มันทำให้ผมรู้สึกกลัว แต่ก็ยังทำให้ผมรู้สึกยินดีและมีความสุขมากด้วยเช่นกัน

ผมนั่งรอนัทอีกสักพักหนึ่ง เด็กหลายๆคนก็เริ่มที่จะทยอยเดินออกมาจากอาคารหอพักกันแล้ว และในที่สุดผมก็เห็นป๊อป ตี๋เล็ก เคน และ เจย์เดินตรงเข้ามาหาผม

“อ้าว แล้วนัทอ่ะ” ผมถามพวกเขา

ทั้งสี่คนหันไปมองหน้ากันแล้วยิ้มๆ ก่อนที่เจย์จะหันมามองหน้าผม “แหม มาถึงก็ถามไอ้นัทเลยนะเว้ย ทักทงทักทายเพื่อนเพื่อนฝูงเนี่ย แม่งไม่มีเล้ยย”

ผมหน้าแดงทันที “ก็เมื่อกี๊นัทบอกกูว่าเค้าจะไปตามพวกมึงลงมาอ่ะ แล้วนี่จู่ๆก็มีพวกมึงเดินลงมาแค่สี่คน กูก็เลยสงสัยอ่ะดิ่”

“นัทมันต้องตรวจเวรไง แล้วเมื่อกี๊มันโดนไอ้ป๋องเรียกไว้ด้วย” ตี๋เล็กพูดขึ้น

“ไอ้ป๋อง” ผมสงสัย

“ไอ้ป๋องห้องหนึ่งน่ะ ประธานนักเรียนมอต้นไง คนที่ใส่แว่น ตัวสูงๆควายๆหน่อย” ไอ้เคนอธิบายต่อหลังจากที่เพิ่งอ้าปากหาวเสร็จ

“เออ จริงด้วย ไอ้ป๊อป” ผมพูดขึ้นพลางหันกลับไปล้วงหยิบกล่องของขวัญในกระเป๋านักเรียนออกมา “สุขสันต์วันเกิดนะเว้ย ขอให้มีความสุขมากๆ”

ป๊อปรับของขวัญไปจากมือของผมพร้อมรอยยิ้มกว้าง “ขอบใจมากเลยว่ะ มึง”

“เออ กูว่างั้นเราไปรอไอ้นัทที่โรงอาหารกันก่อนเหอะ เดี๋ยวสักพักพวกไอ้คริสก็คงมาแล้วด้วยมั๊ง” เจย์พูดพลางออกเดินนำพวกเราไปยังโรงอาหาร

หลังจากที่เรานั่งกันอยู่ที่โรงอาหารไม่นาน คริสก็มาถึง ตามมาด้วยนัทที่กลับออกมาจากหอ และคนสุดท้ายที่มาถึงก็คือวายุ พอเราได้มานั่งกันอยู่ครบทุกคนแบบนี้แล้ว ผมก็รู้สึกว่าทุกสิ่งทุกอย่างมันกลับมาสู่ภาวะปกติอีกครั้งแล้วจริงๆ ช่วงเวลาสองสามวันที่ผ่านมานั้นมันดูเหมือนราวกับความฝัน แถมยังเป็นฝันดีที่ราวกับจะไม่ได้เกิดขึ้นจริงเลยทีเดียว แต่ทว่าสิ่งที่ช่วยย้ำเตือนผมว่าสิ่งเหล่านั้นมันคือ “ความจริง” นั่นก็คือรอยยิ้มและแววตาของนัทที่เขาคอยส่งมาให้ผมอยู่เรื่อยๆนั่นเอง

หลังจากนั้นพวกเราก็เข้าเรียนกันไปตามปกติ แต่อย่างหนึ่งที่ผมรู้สึกไม่ค่อยจะปกติสักเท่าไหร่นั่นก็คือ ผมไม่เจอหน้าโจเลยเกือบทั้งวัน ในตอนเข้าแถวตอนเช้าผมก็ไม่เห็นเขาอยู่ในแถว และตอนกลางวันผมก็ไม่เห็นเขานั่งอยู่กับพวกไอ้แม็กซ์และคนอื่นๆด้วย จนผมเริ่มอดผิดสังเกตและอดคิดไม่ได้ว่าเขาอาจจะป่วยหรือเกิดอะไรขึ้นจนถึงขั้นมาเรียนไม่ได้รึเปล่า ผมรู้สึกสงสัยอยากจะรู้นิดๆเหมือนกันนะว่าเขาหายไปไหน แต่ผมก็ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงผมถึงจะรู้ได้ ดังนั้นผมก็เลยตัดสินใจปล่อยเรื่องของเขาไปและไม่ได้เก็บมันเอามาคิดอีก

แต่ทว่าหลังจากที่พวกเราเรียนคาบที่สองของในช่วงบ่ายจบ วิชาถัดมาเป็นวิชาที่เราต้องเดินย้ายตึกเรียน ตอนแรกผมก็ว่าจะเดินแวะไปที่ห้องน้ำกับนัทก่อน แล้วค่อยเดินตามคนอื่นๆไปทีหลัง แต่ว่านัทกลับถูกเป้รั้งตัวและเกาะเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อยจนทำให้เขาไปกับผมไม่ได้ ผมก็เลยต้องเดินไปเข้าห้องน้ำคนเดียว

 แต่แล้วเมื่อผมเดินไปถึงตรงหัวมุมตึกที่จะเลี้ยวไปเข้าห้องน้ำ ผมก็ต้องชะงักฝีเท้าลงเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของคนกลุ่มหนึ่งดังขึ้นเบาๆ แต่ว่าสิ่งที่ทำให้ผมต้องหยุดเดินและหลบเข้าไปแอบอยู่ตรงมุมตึกนั้นไม่ใช่เป็นเพราะว่าเสียงหัวเราะของพวกเขา แต่เป็นเพราะสิ่งที่ผมได้ยินพวกเขากำลังคุยกันอยู่ที่ดังแว่วออกมาจากในห้องน้ำต่างหาก

“เออจะว่าไป มึงว่าทำไมไอ้เชี่ยโจไม่มาเรียนวะ มึงได้คุยกับมันรึเปล่า ไอ้แม็กซ์”

“ไม่ได้คุยว่ะ มันก็ไม่ได้โทรมาบอกกู กูก็เลยไม่ได้สนใจเท่าไหร่”

ผมจำเสียงของทั้งสองคนนั้นได้ทันที และเมื่อผมมองไปยังหน้าประตูห้องน้ำ ถึงประตูจะถูกปิดอยู่ แต่เมื่อดูจากช่องกระจกที่บานประตูแล้ว ผมก็รู้ได้เลยว่าคนที่อยู่ในนั้นคงต้องกำลังสูบบุหรี่กันอยู่แน่ๆ

ผมตั้งท่าจะเดินออกจากที่นั่นแล้วไปเข้าห้องน้ำที่อื่นแทน แต่แล้วผมก็ต้องหยุดตัวเองลงเมื่อได้ยินถึงสิ่งที่พวกเขาพูดกันต่อไป

“กูว่าวันนี้กูจะเรียกไอ้ปั๊กออกมาอีกว่ะ อยากลองหาเรื่องมาแกล้งมันอยู่อีกเหมือนกัน เอาแบบเนียนๆอ่ะ แต่ไอ้โจแม่งเสือกไม่อยู่ เลยไม่มีคนคิดแผนเลย”

“สาดดด ก็กูนี่ไง มึงอยากได้แบบไหนมึงก็บอกมาดิ่วะ กูคิดเองก็ได้นะเว้ย”

แม็กซ์หัวเราะ “ไม่เอาว่ะ ถ้ามึงคิดเองนะ ไอ้ติ๊ก กูว่าไอ้ปั๊กมันต้องไม่หลงกลง่ายๆแน่เลยว่ะ มึงแม่งไม่เนียนอ่ะ”

“กูว่าไอ้โจแม่งทำตัวแปลกๆไปว่ะ หลังๆนี้น่ะ” คราวนี้เป็นเสียงของเคพูดขึ้นบ้าง

“ไม่รู้เว้ย เรื่องนั้นกูก็ไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่หรอก แต่กูก็ยอมรับว่าถ้าไม่ได้มันเมื่อครั้งก่อน ตอนนี้พวกเราก็คงไม่ได้สั่งสอนไอ้ปั๊ก และได้มันมาแกล้งอยู่อย่างทุกวันนี้หรอก”

“แต่จะว่าไป แต่ก่อนนี้ไอ้โจแม่งก็ช่างคิดแล้วก็ช่วยตอแหลพวกอาจารย์ให้พวกเราได้มาหลายครั้งอยู่นะเว้ย........”

ผมค่อยๆหมุนตัวเดินออกจากหน้าห้องน้ำแล้วมุ่งตรงกลับไปหาเพื่อนๆของผมทันที ใจของผมมันเต้นแรง และหน้าของผมมันก็รู้สึกร้อนผ่าว ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผมเพิ่งได้ยินสิ่งที่ผมเพิ่งได้ยินไปเมื่อครู่นี้จริงๆ เท้าของผมรีบก้าวเดินออกจากบริเวณนั้นให้เร็วที่สุด จนกระทั่งผมมาเจอเข้ากับนัทที่กำลังเดินตรงเข้ามาหาผมอยู่พอดีด้วยเหมือนกัน

“อ้าว นัทกำลังจะไปหานนท์ที่ห้องน้ำพอดีเลย”

ผมไม่ตอบแต่เดินสวนเขาไปเลยทันที “รีบไปเหอะ เดี๋ยวไปเรียนไม่ทัน”

นัทรีบวิ่งเหยาะๆตามผมมาติดๆ “เฮ้ย นนท์ เป็นไรป่าว”

“ไม่เป็นไรหรอก ไม่มีอะไร” ผมส่ายหน้า “ไม่มีอะไรจริงๆ.........”

[Caution]

เอาอะไรออกไปอะพี่
 




สงสัย โจ จะงานเข้า

[nopkar]

เง้ออออ น้องนนท์คุยกับโจก่อนาน้าาาาาาา 

[ExecutioneR]

หลังจากแปะ b ของเคนเสร็จ ทำโพลสำรวจความนิยมตัวละครดีกว่ามะ ฉลองกระทู้ครบร้อยหน้าด้วย 5555

คนนึงเลือกได้สามคน อันดับหนึ่ง สอง สาม ในใจของตัวเอง
อันดับหนึ่งได้สามคะแนน อันดับสองสองคะแนน อันดับสามหนึ่งคะแนน

แล้วเรามาดูกันว่าใครได้ความนิยมสูงสุด และใครจะเป็นพระเอกดี (เผื่อเปลี่ยนพล็อต - ฮา)

หลังไมค์มาบอกผมไรงี้ เด๋วผมรวมคะแนนเอง ไม่โพสไว้หน้าบอร์ด เด๋วมีคนแอบนับคะแนนและสปอยล์ แล้วอาจทำให้คนมาหลังๆเปลี่ยนใจเทคะแนนให้คนอื่น แบบนี้มันจะได้ดูยุติธรรม อิอิ

ระยะเวลาลงคะแนนเริ่มตั้งแต่ตอนนี้ (หรือควรรอให้ถึงจบ b ของเคนก่อน จะได้เห็นด้านอื่นๆของคนอื่นๆด้วย) ไปจนถึง b ของป๊อปหรือตี๋เล็ก

ปล. รออีกนิด เด๋วได้อ่านเรื่องราวในวันเกิดของป๊อปที่บ้านของตี๋เล็กแน่นอน ใครเชียร์คู่นี้อยู่ รอลุ้นได้เลยว่าจะเป็นยังไง

 

ปล2. ขอบคุณมากค้าบ