หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[zene]

เหมือนจะเข้าใจโจ...แต่ก็ไม่เข้าใจ

เข้าใจนัทก็พอดีกว่า.....ง่ะ

[จันทร์ผา]

 :เฮ้อ:เหนือยใจแทนนท์

แต่ถึงยังไงก็จะเชียร์นัทสุดใจขาดดิ้น

ผลออกมาไงนัทก็จะอยู่ในใจเสมอ

[ปี้ปี้ปี้~PalmY]

เห็นด้วยกับการให้จจับปล้ำ
แล้วแบบนนท์ก็มาคิดว่าทำไมเราถึงโกรธเค้าไม่ลง  น้ำเน่า นางเอกนิยายช่องเจ็ด
ตี๋เล็กเป็นไงแล้วบ้าง กับไอ้คุณป๊อปป

[andy_kwan]

ตอนนี้เหมือนกับไม่ใช่นนท์คนเดิมนะ นนท์คนเดิมไม่กล้ารุกขนาดนี้
แล้วโจก็ดูจะยอมเกินไป โจน่าจะอัดนนท์ไปแล้วนิหรือไม่งั้นก็จับกดเลย อิอิ

[~•SAkurAIro•~]

ว้าวววววว อะไรกันเนี่ยยย ทำไมทะเลาะกันรุนแรงอย่างงี้อ่า
แล้ววนนท์ก้จะแบล๊กโจอีกก
ที่โจไม่อยากให้นนท์ยุ่งเพราะเป็นห่วงหรอกกก (ใช่ม่ะ?)
แล้วจะเป็นไงต่อเนี่ยย
งอล ๆ ๆ ๆ งอลนนท์มั่ก ฮ่า ฮ่า (ตุไม่ได้ห่วงไอ่น้องปั๊กเล้ยย )

ต่อไปคงเป็น b ของ ตี่เล็กกะป๊อปอ่ะเป่าเนี่ยย
เด๋วจะส่งลำดับตัวละครและ จะตัดคะแนนนนนนนนท์ 

แหม่ ตอนอ่านก้ลุ้นอยุ่ ว่าเมื่อไหร่โจจะจับกดนนท์ซะที่ ฮ่า ฮ่า
แต่ดันไม่มีอะไรเกิดขึ้นซะอีก โถ่ ๆ ๆ ๆ เสียดายย

[seasons]

มาตามต่อแระค๊าบ

[Blurry]

ตอนนี้เสียวนนท์โดนจับกดไปแบล็คเมล์เหลือเกิน...คิดไปได้นะเรา

[Ex'ecuzě]

เฮียๆ เชียร์นัทเหมือนเดิมอ้ะ
>.<
น่าร๊าาาากกกกกกกกก

แต่ก้อเริ่มเอนเอียงทางโจเล็กน้อย ...
หุหุ ชอบคนเลวก้องี้แหละเนอะ - -"

ปล. โจ เลว หรอ? - -" ห่ะๆๆๆๆๆ

[Lacus]

โหยยยยย....อ่านตอนนี้แล้วอยากอ่าน B side ของน้องโจมากๆ

ความน่าจะเป็นของ นนท์xโจ ห่างออกไปเรื่อยๆ  เอิ๊กๆ  ต้องรอดูต่อไปว่าจะมีเหตุให้ทั้งคู่กลับมามีปฏิสัมพันธ์ลึกซึ้งกันรึเปล่า (ทำไมเราพิมพ์ดูมันเป็นทางก๊ารทางการ  อะหุๆ)

 

[wan]

แรงไป ก็แรงมา

แล้วนนท์จะเอาความลับของโจ มาแบ็คเมล์ จะทำใจได้หรือ

คิดว่าเพียงแค่ขู่เฉย ๆ มั่ง เรื่องกำลังสนุก รีบมาต่อด่วนนะจ๊ะ ต้น

รอ รอ รอ

[dahlia]

นี่ถ้าโจไม่รู้สึกดีๆ กับ นนท์ สงสัย นนท์ โดนอัดเละ 

แต่ว่าตอนนี้มันเริ่มวิกฤตแล้ว ม่ายยยยยยยยยยย   

[nubeebaa]

250 *0*

งั้นต้องรีบปั๊ม

พี่ต้นนนนน

น่าจะเอาแบบ นนท์ต่อยโจ  โจจับปล้ำ แบบนั้นน่าจะเรียกเลือดได้เยอะเลยคะ    555+

[patz]

เฮ้อ... นึกว่าจะมีการลงไม้ลงมือกันซะแล้ว

นนท์นี่ อีคิวสูงใช้ได้เลยนะเนี่ย ถึงจะมีหลุดๆกลับไปบ้าง แต่ก็ควบคุมอารมณ์ตัวเองอยู่อะ

[THIP]

โจของป้า    สถานการณ์เลวร้ายลงเรื่อยๆ จะได้เป็นพระเอกกะเค้ามั๊ยลูก 

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

จากการวิเคราะห์เหตุผลว่า ทำไมคนเราถึงชอบมีแฟนเป็นคนไม่ดี
นิยามจาก เวลาเลิกกันมักจะบอกว่า เธอดีเกินไป หรือ ฉันดีไม่พอ แสดงว่าไม่เธอก็ฉันเป็นคนไม่ดี แล้วจะมาชอบทำไมฟะ

เชื่อว่าการมีคนไม่ดีเป็นคู่ เช่นเจ้าอารมณ์ เอาแต่ใจ ชวนทะเลาะ ไร้เหตุผล
ซึ่งอีกฝ่ายต้องตามง้องอนเอาใจนั้น

ฝ่ายที่ถูกกระทำมักจะได้การกระตุ้นจาก ผู้กระทำ ทำให้ต้องหลั่งสารอะดีนารีน ซึ่งมีลักษณะเสพย์ติดได้อย่างหนึ่ง ประมาณว่าโดนบ่อยๆ แล้วชอบว่างั้นเถอะ 
ส่วนฝ่ายที่กระทำก็อาจจะไม่คิดรู้สึกอะไร ดีซะมีคนคอยรับใช้

ฉะนั้น เพื่อความถูกต้อง ที่ดีงาม และสนับสนุนคนดี เราต้องให้คนดี ต้องได้กับคนดี โดยเอาความดีเข้าสู้กับสารเสพย์ติดนั้นให้จงได้

หึหึ

นี่กรูพิมพ์อะไรเกี่ยวกับคอมเมนต์เรื่องนี้ไหมฟะเนี่ย
โจ อ่ะ ร๊ายยยยย ร้ายยยยย ถึงร้ายก็ยังรักนนท์ เนาะ แต่..... 

ขอบคุณและจะติดตามครับ

[imac]

ไม่เข้าใจโจเลย แต่คิดว่าโจคงมีเหตุผลบางอย่างที่บอกใครไม่ได้....

[nopkar]

อ่านจบแล้วเครียดๆๆง่ะ 

[mantdash]

ไม่อ่านซะนานโผล่มาตั้ง 3-4 ตอน อิอิ

ดูเหมือนเรื่องจะเริ่มพีคขึ้นเรื่อยๆแล้ว

นนท์ก็ใจกล้ามาก แต่โจคงคิดหนักเลยทีเดียว

เพื่อนกับคนที่ชอบ 

บวกหนึ่งให้คร้าบบบ

ปล. เหมือนว่าจะต่อยกันตอนหน้าอะไรทำนองนั้น เหอๆ

[tutankamen]

 

ยังไงก็เชียร์โจ

[M@nfaNG]

อ่านตอนนี้แล้ว...อืมม..ชอบคนเลวจริงๆวุ้ย...

[nubeebaa]

จิ้มเพ่ต้นนนนนนนนนนนนนนนนนน ! รอนานแล้วน๊าค๊ะ ! 

[~prince™~]

ติดตามเหมือนเดิม 

[three]

ทะเลาะกันแค่นี้ก็ยังดี ดีกว่าลงไม้ลงมือกัน

[kikipanda]

หวาดเดยามเช้าคะ X))

พี่ต้นคะ ขอตอนใหม่ด่วนคะ อยากอ่าน มาก ๆ

(ปล. กด+ให้คนอื่นยังไงอะคะ โง่ จังเรา บอกหน่อยคะ อยาก + ให้)

ต้องกระทู้ 250 ขึ้นก่อนน่ะครับ (ใช่ 250 ป่าวหว่า) ถึงจะมีปุ่มให้กดบวกลบได้ 

ปล. ขอโทษนะครับ วันนี้กดบวกให้ไม่ไหว เหนื่อยมากๆเลยย เฮ้อออ 

หุหุ คุณnubeebaaถามตรงใจมากค่ะ ป้าก็อยากรู้ แต่ไม่กล้าถาม พยายามหากที่กดบวกมาหลายทีล่ะ ไม่เจอซะที 



แย่ล่ะท่าทางคะแนนนัทตอนช่วงนี้จะกระฉูด แถมโจยังทะเลาะกับนนท์อีก   


จะเป็นไงต่อเนี๊ยะ น้องต้น 

[ExecutioneR]

A 40


ใช่ ผมโกรธมาก ผมหงุดหงิด ผมไม่เข้าใจ และผมก็รู้สึกเหมือนกับโดนทรยศหักหลังจริงๆ แต่จริงๆแล้วผมเองก็ไม่ค่อยแน่ใจกับไอ้ความรู้สึกอย่างสุดท้ายนั่นสักเท่าไหร่หรอก มันเป็นความรู้สึกที่เหมือนกับผมโดนเพื่อนหรือคนที่ผมไว้ใจและเชื่อใจโกหกหักหลัง แต่จะว่าไปผมเองก็ยังไม่ได้รู้จักเขาดีพอที่จะพูดได้ว่าเขาเป็นทั้งเพื่อนและคนที่ผมเชื่อใจที่สุดจนผมต้องรู้สึกเจ็บปวดขนาดนี้ได้ แต่ทว่าในตอนนี้ผมก็รู้สึกแบบนั้นไปซะแล้ว และผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมผมถึงสามารถรู้สึกรุนแรงมากได้ถึงขนาดนี้กันนะ

และคืนนั้นผมก็ต้องกินพาราไปถึงสองเม็ดเพื่อช่วยบรรเทาอาการปวดหัวของผมก่อนที่ผมจะเข้านอน......

ตอนกลางดึกผมต้องตื่นขึ้นมาเพราะเสียงโทรศัพท์มือถือที่ดังขึ้น ผมงัวเงียลุกขึ้นมากดปุ่มรับสายโดยไม่ได้สนใจมองเลยว่าใครโทรเข้ามา เพราะผมก็แค่อยากจะรีบๆกดปุ่มรับสายให้ไอ้เสียงเพลงนรกที่ผมเคยคิดว่ามันเพราะดีนี่ดับๆลงไปสักทีเท่านั้นเอง

“อาโหลววง่าาาา.......” ผมรับสาย จากนั้นคนในปลายสายก็พูดอะไรสักอย่างออกมา ผมไม่ได้สนใจฟังเลยสักนิดว่าเขาพูดอะไรออกมาบ้าง แต่ผมก็ยังคงมีสติพอที่จะส่งเสียงอือๆอาๆตอบเขากลับไปได้เรื่อยๆ จนกระทั่งเขาวางสายลงไป ผมก็โยนมือถือลงข้างๆตัวแล้วก็เริ่มที่จะหลับลงไปอีกครั้ง

แต่แล้วเสียงมือถือของผมก็ดังขึ้นอีกจนได้ ผมคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดปุ่มรับสาย จากนั้นก็พึมพำออกไป “อารายยยย............ อือออ.......อืออออ.........งืมมมมม” ผมตอบกลับไปด้วยเสียงอือในลำคอโดยไม่ได้สนใจสิ่งที่อีกฝ่ายพูดเลยสักนิดเดียว แต่หลังจากที่เขาพูดต่อไปอีกสักพักหนึ่ง สติของผมก็ค่อยๆเริ่มตื่นตัวขึ้นทีละช้าๆจนในที่สุดผมก็พอที่จะตอบสนองสิ่งที่เขาพูดออกมาได้บ้างแล้ว

“นี่ครายวะเนี่ยย.......” ผมถามออกไป

“มึงเพ้อเจ้ออะไรของมึงเนี่ย กูโทรหามึงสามรอบกว่ามึงจะรับ และคุยกับมึงเป็นรอบที่สองแล้วมึงก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่ากูเป็นใครงั้นเหรอวะ”

“กูขอโทษษง่าาา” ผมขยี้ตาตัวเองเบาๆ “นี่กี่โมงแล้วง่ะะะะ”

“ตีสองกว่า” คนจากทางปลายสายพูดเซ็งๆ

“แล้วตกลงนี่ครายอ่าาา”

“พอเลย ถ้ามึงพูดแบบนี้งั้นกูวางแล้ว แม่งง!” เขาพูดอย่างหัวเสีย และไอ้คำพูดที่แสดงอาการเอาแต่ใจแบบนี้ก็ทำให้ผมพอจะนึกออกได้เพียงคนเดียวเท่านั้นเอง

“ไอ้โจเหรอวะะะ”

“เออกูเอง”

“มึงมีอารายอ่าาาา”

“กูพูดธุระของกูออกไปจนหมดแล้ว”

“ง่าาา เหรออ......” ผมยังคงงัวเงียอยู่ “งืมม งั้นก็ไม่เป็นรายยย”

“ไม่เป็นไรเหี้ยอะไรของมึงวะ!”

“งืมมม ไม่เป็นรายยยย”

“ไอ้เชี่ยนี่! นี่ตกลงมึงไม่ได้ฟังกูเลยสักนิดจริงๆใช่มั๊ยวะ ไอ้นนท์”

“งืมมม ไม่เป็นรายยยย”

โจเงียบลงไปชั่วอึดใจหนึ่ง แต่ผมก็รู้สึกว่ามันดูยาวนานราวกับสักสิบหรือสิบห้านาทีได้ และนั่นก็ทำให้ผมเกือบจะหลับลงไปอีกครั้งแล้วจริงๆ แต่ทว่า........

“กูชอบมึง”

คำพูดนั้นของเขามันทำให้ผมตื่นขึ้นมาเต็มตาจนต้องดันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งทันที “เมื่อกี๊มึงพูดว่าไงนะ”

เขาเงียบลงไปอีกครู่หนึ่ง “ตื่นได้แล้วเหรอวะ”

“เมื่อ...... เมื่อกี๊มึงพูดว่าไงนะ”

“มึงก็ได้ยินไปแล้วนี่”

ผมเกาหัวตัวเองเบาๆและคิดว่าผมคงจะหูฝาดไม่ก็คิดไปเองมากกว่า เหมือนกับ........ เหมือนกับเมื่อตอนที่ผมฝันถึงเขาตอนนั้น.........

เมื่อคิดถึงเรื่องนั้นขึ้นมาผมก็ต้องนั่งหน้าแดงและไอ้น้องชายของผมมันก็เริ่มจะตื่นตามผมขึ้นมาติดๆทันที

“เฮ้ย” โจร้องทักขึ้น “หลับลงไปอีกแล้วรึไงวะ”

“หะหา ป่าวๆ......... แล้วนี่ตกลงมึงโทรหากูตอนตีสองเนี่ย มึงมีธุระอารายว้าาาาฮ้าาาฮ้าาาาฮ้าววววว.........” ผมจบประโยคด้วยเสียงหาว

“กูบอกแล้วนี่ว่ากูพูดจบไปแล้ว”

“อ้าวเหรอ....... แต่กูไม่รู้เรื่องอ่ะะะ ขออีกทีได้ป่าว”

เขาถอนหายใจเบาๆ “กูบอกว่ากูขอโทษ.......”

“ขอโทษเรื่องอารายวะ” ผมงง

“มึงนี่มันขี้เซาจนน่าเตะตูดสักทีจริงๆนะเนี่ย แม่งงง” ผมสามารถนึกใบหน้าของเขาขณะที่กำลังพูดอยู่ได้เลย “เออ กูบอกว่ากูขอโทษที่กูเกือบทำร้ายร่างกายมึงไป กูไม่ได้ตั้งใจให้มันออกมาเป็นแบบนั้น”

“เออออ ไม่เป็นรายหรอกกก.......” ผมอ้าปากหาวอีกครั้ง “มึงคงไม่ได้โทรมาหากูตั้งสองสามรอบเพราะเรื่องแค่นี้หรอกใช่ป่าว”

“ห้า”

“หา อะไรนะ”

“กูโทรหามึงห้าครั้ง”

“อ่าวเหรอ” จากนั้นเราต่างก็เงียบกันลงไปครู่หนึ่ง “นี่ ตกลงว่าห้าครั้งของมึงเนี่ย มึงมีอะไรจะพูดอีกรึป่าวว” ผมหักห้ามใจจะไม่พูดว่าผมง่วงและอยากจะรีบๆกลับไปนอนเต็มแก่แล้ว เพราะผมรู้สึกว่าถ้าผมพูดออกไปล่ะก็ เขาจะต้องงอนแล้ววางสายไปก่อนแน่ๆ

“กูบอกว่ากูขอโทษที่เกือบจะทำร้ายมึง และอีกอย่าง.........” เขาเว้นช่วง “กูโทรมาเพื่อบอกมึงว่า กูจะพยายามช่วยมึงเรื่องไอ้แม็กซ์ให้ก็ได้ แต่กูคงรับปากไม่ได้นะว่ากูจะทำอะไรได้มาก”

“มึงหมายความว่ามึงจะยอมช่วยไอ้ปั๊กมันแล้วเหรอ”

“เปล่า”

“อ้าว”

“แต่เป็นมึง”

“หาาา หมายความว่ายังไงวะน่ะ”

“มึงไม่รู้ก็เรื่องของมึงเหอะ กูง่วงแล้ว กูไปนอนและนะ”

“เดี๋ยวไอ้โจ” ผมรีบร้องห้ามก่อนที่เขาจะวางสายไป “ขอบใจนะเว้ย........”

“เก็บเอาไว้ก่อนเถอะ” เขาตอบกลับมา “แค่นี้นะ”

จากนั้นสัญญาณโทรศัพท์ก็ถูกตัดไป และผมก็ล้มตัวกลับลงไปนอนบนเตียงและหลับลงไปอีกครั้งอย่างรวดเร็ว.......

วันต่อมา ผมสังเกตเห็นว่านัทดูเงียบลงไปกว่าปกติเล็กน้อย และผมก็ยังสังเกตเห็นอีกด้วยว่าเขาชอบมองมาที่ผมด้วยสายตาแปลกๆอยู่เป็นระยะๆ ถึงเขาจะไม่พูดออกมา แต่ผมก็รู้ดีเลยว่าเขากำลังคิดเรื่องอะไรอยู่ เพราะเมื่อวานนี้หลังจากที่ผมเดินออกมาจากห้องของโจ ผมก็ยังไม่ได้เล่าให้เขาฟังเลยว่าเราคุยอะไรกันไปบ้าง แถมผมยังมีท่าทางหัวเสียอย่างเห็นได้ชัดด้วย เพราะฉะนั้นในวันนี้ถ้าเขาจะรู้สึกเป็นห่วงและเป็นกังวล มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกเลยแม้แต่นิดเดียว

“นท์ขอโทษทีนะนัทที่เมื่อคืนนนท์ไม่ได้คุยด้วยอ่ะ” ผมพูดกับเขาขณะที่เรากำลังจะเดินออกจากโรงอาหารไปเข้าแถวกัน

“ไม่เป็นไรหรอก ก็นนท์บอกว่านนท์ปวดหัวนี่”

“อืมมม.......” ผมเว้นช่วง “เมื่อคืนนี้ไอ้โจโทรมาหานนท์อ่ะ”

“หืออ” นัทหันมาหาผมทันที

“ตอนตีสอง” ผมทำหน้าเซ็งๆ “แม่งบ้าป่าววะ”

นัทหัวเราะ “แล้วตื่นมารับได้ด้วยเหรอเราน่ะ”

“มันบอกมันโทรมา...... กี่ครั้งนะ สามสี่ครั้งมั๊ง กว่านนท์จะรับอ่ะ”

“ก็นั่นน่ะสิ” นัทหัวเราะในลำคอเบาๆ “แล้วไง มันว่ายังไงบ้าง”

“นี่แหละ ที่นนท์อยากจะคุยกับนัทก็เรื่องนี้แหละ รวมถึงเรื่องเมื่อวานที่นนท์ไปคุยกับมันในห้องมาก็ด้วย”

“นนท์จะเล่าให้นัทฟังเหรอ” เขาถามด้วยน้ำเสียงมีความหวัง

“ก็ถ้าไม่เล่าแล้วนนท์ต้องทนเห็นนัทมองนนท์ด้วยสายตาแบบนั้นอีกต่อไปล่ะก็ นนท์ต้องทนไม่ได้แน่ๆเลยว่ะ บอกตามตรง”

นัทยิ้มอายๆ “ไปเถอะ ไปเข้าแถวกัน แล้วเอาไว้เวลาว่างๆเราค่อยคุยกันก็ได้”

หลังจากนั้นเราสองคนก็แทบไม่มีเวลาเป็นส่วนตัวให้คุยกันเลย จนกระทั่งถึงชั่วโมงก่อนกินข้าวซึ่งเป็นชั่วโมงวิทยาศาสตร์ที่เราต้องนั่งจับกลุ่มในห้องแล็ปกลุ่มละห้าถึงหกคนนั่นแหละ เราถึงจะพอมีเวลาคุยกันตามลำพังได้ เพราะว่าอาจารย์ถูกเรียกตัวเพื่อไปประชุมกะทะหัน และอาจารย์ก็จำเป็นต้องปล่อยให้เราอ่านหนังสือกันเองไปก่อนอย่างน้อยๆก็ราวๆสิบห้าถึงยี่สิบนาที..........

“โอ้ววว สวรรค์” ป๊อปเดินเข้ามากอดคอผม “ต่อให้เรียกประชุมทั้งวันกูก็ไม่ว่าเลยนะเนี่ยแบบเนี๊ยยยย น้องป๊อปชอบบบบบ”

“เหมือนที่พ่อแม่มึงรู้สึกชอบเวลาเห็นเกรดมึงหลังสอบเสร็จอะเหรอวะ ไอ้ป๊อป” วายุพูด

“แหงะ ไอ้เชี่ยยุแม่งใจร้ายยย”

“กูไม่ได้ใจร้าย กูพูดความจริง สาดดด”

“มึงดูดี่ ไอ้ตี๋ พอกูไม่ได้โดนไอ้นัทกัดขากูก็มาโดนไอ้เชี่ยยุกัดแขนแทนอ่ะ” ป๊อปหันไปหาตี๋เล็ก “กูคบพวกมันมาตั้งนานกูเพิ่งรู้ว่ากูมีเพื่อนปากหมาง่าาาา แม่งชอบกัดกูอยู่เรื่อย”

“อ้าวๆๆ ไอ้เชี่ยป๊อป พูดหมาๆงี้เดี๋ยวกูก็จับโบกซะหรอก” วายุลุกขึ้นยืน

“แล้วมึงก็ไม่ต้องลากกูไปเกี่ยวด้วยเลย ไอ้ฟายป๊อป กูอุตส่าห์นั่งเฉยๆแล้วนะ” นัทหันไปดุป๊อป

“สมน้ำหน้ามึง ไม่ต้องมาหลบหลังกูเลย ไอ้ป๊อป ไปไกลๆกู!” ตี๋เล็กหัวเราะ

หลังจากนั้นตรงกลุ่มของเราก็วุ่นวายกันต่อไปอีกพักหนึ่งจากการทะเลาะกันของวายุกับป๊อป ส่วนคนอื่นๆในห้องก็ไม่ต้องพูดถึงอยู่แล้ว เพราะทุกคนต่างก็ฮือแตกกันนับตั้งแต่วินาทีแรกที่อาจารย์เดินออกไปจากห้องเรียนแล้ว

“เราออกไปคุยกันข้างนอกดีกว่ามั๊ย” นัทหันมากระซิบกับผม

“อืมม” ผมพยักหน้าเบาๆจากนั้นก็ลุกขึ้นยืน

“เฮ้ย พวกกูออกไปห้องน้ำนะ เดี๋ยวมา” นัทยืนขึ้นตามผมและหันไปบอกคนอื่นๆ

ทุกคนที่เหลือหันมามองพวกเราสองคน แม้กระทั่งวายุกับป๊อปที่กำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่ก็ยังหยุดแล้วหันมามองพวกเราสองคนไปด้วยเลย

“งั้นเดี๋ยวพวกกูกลับมา บอกพวกมันอย่าให้เสียงดังกันนักนะเว้ย กูฝากดูแลเพื่อนด้วย ไอ้ยุ” นัทพูด

“เออๆ แหมเว้ย ความรับผิดชอบในฐานะหัวหน้าห้องสูงจริงๆ เพื่อนกู” วายุยิ้ม

“เปล่า กูไม่อยากโดนด่าทีหลังเพราะพวกมึงทำเสียงดังกันต่างหาก” นัทยิ้มตอบ จากนั้นเขาก็หันมาพยักหน้าให้กับผม “ไปกันเหอะ”

ผมกับนัทเดินออกจากห้องไปพร้อมๆกัน และก่อนที่ผมจะก้าวพ้นขอบประตูหลังห้องไปนั้นผมก็ได้ยินเสียงวายุเปรยขึ้นกับคนอื่นๆประมาณว่า สงสัยว่าเขาจะได้เสียงตังค์กินเอ็มเคอย่างแน่นอนอะไรนี่แหละ

“นี่นัดไว้ว่าจะไปกินสุกี้ด้วยกันอีกแล้วเหรอ” ผมหันไปถามนัทขณะที่เรากำลังจะเดินผ่านห้องเรียนไป

“เปล่านี่” นัทส่ายหน้า “ไม่เห็นใครเคยพูดอะไรเลย”

“แล้วเมื่อกี๊ที่วายุบอกจะไปกินเอ็มเคอะไรนั่นอ่ะ”

นัทยักไหล่ “นัทก็ไม่รู้เหมือนกัน”

เราสองคนเดินลงจากชั้นสามไปนั่งกันอยู่ที่ม้าหินใต้ต้นพุทธรักษาหน้าอาคารเรียน และแน่นอนว่าเนื่องจากตอนนี้ยังคงเป็นเวลาเรียนทำให้เราสองคนมีความเป็นส่วนตัวค่อนข้างสูง ไม่ต้องห่วงว่าใครจะได้ยินสิ่งที่เราคุยกัน และที่สำคัญ เรายังสามารถมองเห็นอาจารย์ได้ก่อนที่เขาจะทันเดินกลับมาถึงตัวตึกอีกด้วย

“เมื่อวานนนท์คิดขึ้นมาได้ว่านนท์น่าจะลองไปคุยกับไอ้โจเรื่องของปั๊กดูก่อนน่ะ เพราะไหนๆนนท์ก็รู้สึกว่านนท์เป็นเพียงคนเดียวในกลุ่มของเราที่สามารถไปคุยกับมันดีๆได้อยู่แล้ว” ผมเริ่มเล่าให้นัทฟัง

“นัทเองก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลย.......” นัทนิ่วหน้าเล็กน้อย “เพราะนัทก็คิดแต่ว่าถ้าเกิดพวกไอ้แม็กซ์มันรู้ว่าเรารู้เรื่องนี้ล่ะก็ มันก็อาจจะยิ่งแกล้งไอ้ปั๊กหนักขึ้นหรืออาจจะเอาเรื่องที่มันแบล็คเมล์ไอ้ปั๊กอยู่ออกมาแฉก็ได้”

“นนท์ก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน เพราะงั้นนนท์ถึงได้เลือกที่จะลองไปคุยกับไอ้โจดูไง”

“หมายความว่ายังไงน่ะ” นัทสงสัย “ก็ในเมื่อไอ้โจเองมันก็อยู่กลุ่มเดียวกับไอ้แม็กซ์ด้วยไม่ใช่รึไง”

“มันก็ใช่.......” ผมพยักหน้า “แต่นนท์รู้สึกว่านนท์เองก็น่าจะคุยกับมันได้น่ะ นนท์รู้สึกว่ามันคงไม่ได้เลวร้ายถึงขนาดนั้น.........” ผมเงียบลงไปอีกพักนึง “และที่สำคัญก็คือ นนท์เองก็มีความลับของมันเก็บเอาไว้อยู่ด้วยเหมือนกัน”

นักเลิกคิ้วขึ้นทันที “ความลับของไอ้โจน่ะเหรอ”

ผมพยักหน้า “แต่นนท์ก็ไม่ได้อยากจะเที่ยวเอาเรื่องนั้นไปโพนทะนาบอกใครหรอกนะ เพราะถึงไงนนท์ก็เคยสัญญากับมันไว้แล้ว และถ้าไม่จำเป็นจริงๆนนท์ก็ไม่อยากจะใช้เรื่องนี้มาข่มขู่ไอ้โจมันหรอก”

นัทมองหน้าผมอย่างใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันไปมองทางอื่น เรานั่งเงียบกันอยู่อีกชั่วอึดใจนึงก่อนเขาจะหันกลับมาสบตาผมอีกครั้ง “แล้วที่นนท์ไปคุยกับมันเมื่อวานผลออกมาเป็นยังไงมั่งล่ะ”

“ก็ไม่ดีเท่าไหร่หรอก นัทก็น่าจะเห็นสีหน้านนท์เมื่อวานนี่นะ ก็แม่งงง มันเอาแต่บอกว่ามันไม่รู้เรื่องและมันช่วยอะไรไม่ได้ เราก็เลย........ ทะเลาะกันนิดหน่อยน่ะ แต่ก็ไม่ได้มีอะไรมากหรอก”

“ทะเลาะกับคนอย่างไอ้โจเนี่ยนะ” นัททำสีหน้าประหลาดใจ

ผมหัวเราะในลำคอเบาๆ “ก็ประมาณนั้นแหละ”

“ไม่ต้องมายิ้มเลย” นัทมองผมด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “มันได้ทำอะไรนนท์รึเปล่า มันต่อย ขู่ หรือทำร้ายร่างกายอะไรมั๊ย”

“เอ่ออ........ ก็ไม่มีนะ” ผมโกหกออกไป “ก็แค่........ เกือบๆน่ะ”

นัทมีสีหน้าโมโหขึ้นทันที “แค่เกือบๆงั้นเหรอ นั่นมันหมายความว่ายังไงวะน่ะ! อย่าบอกนะว่าไอ้โจมัน.......”

“เฮ้ยยๆ แต่นนท์ไม่ได้โดนมันทำอะไรจริงๆนะ ก็แค่ด่ากันไปด่ากันมาอะไรประมาณนั้นเท่านั้นเอง” ผมรีบพูดขึ้น

“นนท์........ นนท์ไม่รู้รึไงว่าแต่ก่อนนี้ไอ้โจกับเพื่อนมันน่ะเคยเจอข้อหาทำร้ายร่างกายเด็กคนอื่นไปไม่รู้กี่ครั้งแล้ว และยังมีข่าวลือเรื่องที่มันเคยไปชกต่อยกับเด็กโรงเรียนอื่นนอกโรงเรียนอีกด้วยนะ ใครๆเค้าก็รู้กันทั้งนั้นว่ามันน่ะอารมณ์ร้อนจะตายไป” นัทพูดอย่างหัวเสีย

“เอ่ออ นนท์ไม่รู้หรอก นนท์เพิ่งย้ายมาใหม่ได้แค่ไม่กี่อาทิตย์เองนะ นัท”

นัทส่ายหน้าเบาๆ “โอเค เรื่องเมื่อวานก็จบไปก็ได้ แต่คราวหลังนนท์ต้องระวังตัวเองให้มากกว่านี้นะ ยิ่งเข้าไปคุยกับคนอย่างพวกมันน่ะ นนท์จะโดนมันทำอะไรบ้างก็ไม่รู้ นัทเป็นห่วงนนท์จริงๆนะเว้ย”

“ไม่ต้องห่วงหรอกนัท ถึงยังไงนนท์ก็ดูแลตัวเองได้น่า และที่สำคัญ อย่างน้อยๆนนท์ก็ไม่คิดว่าโจมันจะกล้าทำอะไรนนท์เท่าไหร่หรอก”

นัทมองหน้าผม “โอเค ก็ได้ แล้วเมื่อคืนล่ะ มันโทรมาบอกนนท์ว่ายังไงบ้าง”

เอาล่ะ คราวนี้ก็ถึงส่วนที่ผมต้องเลือกเนื้อหาที่จะเล่าและคำพูดที่จะใช้เล่าดีๆแล้ว “อืมม เอาจริงๆนนท์ก็ไม่ค่อยแน่ใจหรอกนะว่ามันพูดอะไรบ้างอ่ะ เพราะนนท์ก็งัวเงียอยู่นานเลยเหมือนกัน กว่าจะตื่นมาฟังมันดีๆได้มันก็พูดจบไปแล้ว แต่ถ้าให้สรุปๆก็คงประมาณได้ว่า มันจะลองพยายามช่วยคุยกับพวกไอ้แม็กซ์ให้ก็ได้ แต่มันจะไม่รับรองนะว่ามันจะทำอะไรได้มากน่ะ ก็อะไรประมาณนั้นอ่ะ”

“แล้วทำไมจู่ๆมันถึงเปลี่ยนใจได้วะเนี่ย” นัทนิ่วหน้าด้วยความสงสัย

“เอ่ออ........” ผมเริ่มรู้สึกใบหน้าค่อยๆร้อนผ่าวมากขึ้นเรื่อยๆทันทีเมื่อนึกถึงคำพูดของโจ ให้ตายสิ! ผมเพิ่งจะเริ่มเข้าใจคำพูดของเขาที่เขาบอกว่าเขาไม่ได้ทำเพื่อช่วยปั๊กแต่ทำเพื่อช่วยผมก็ในตอนนี้นี่เอง

“เป็นอะไร นนท์”

“ปล่ะเปล่าหรอก ไม่มีอะไร” ผมส่ายหน้า “มันก็คงกลัวว่านนท์จะเอาความลับของมันไปแฉเหมือนกันล่ะมั๊ง”

นัทพยักหน้าเห็นด้วย “ก็แปลว่าอย่างน้อยๆตอนนี้ ถ้าพวกไอ้แม็กซ์จะทำอะไร เราก็ยังมีไอ้โจคอยช่วยปรามให้ หรือคอยบอกเราเพื่อที่เราจะได้หาทางป้องกันหรือแก้ไขได้ทันแล้วสินะ”

“นนท์ก็ยังไม่ได้คุยรายละเอียดกับไอ้โจหรอกนะ แต่มันก็น่าจะเป็นอย่างนั้นล่ะมั๊ง”

“งั้นที่เหลือตอนนี้ก็แค่ ทำยังไงเราถึงจะหาทางทำลายไอ้สิ่งที่พวกไอ้แม็กซ์ใช้แบล็คเมล์ปั๊กอยู่ได้ และทำยังไงเราถึงจะช่วยให้มันเลิกมาวุ่นวายกับน้องมันได้โดยที่พวกมันไม่รู้ตัวก่อนว่าเรารู้แล้วเท่านั้นใช่มั๊ย” เมื่อพูดจบ นัทก็ลุกขึ้นยืนทันที “ไปเถอะ นนท์ อาจารย์กำลังเดินมานั่นแล้ว รีบเข้าห้องเรียนกันก่อนเถอะ”

ผมหันไปมองทางด้านหลังก็เห็นว่าอาจารย์สอนวิทยาศาสตร์ของพวกเรากำลังเดินตรงมายังเราสองคนจริงๆ ผมจึงรีบลุกขึ้นยืนและเดินตามนัทตรงไปยังบันไดขึ้นชั้นเรียนทันที

“นัทไม่ชอบมันเท่าไหร่หรอกนะ ไอ้โจน่ะ.......” จู่ๆนัทก็พูดขึ้น “และตอนนี้นัทก็มีเหตุผลอื่นที่ยิ่งทำให้นัทไม่ชอบมันเข้าไปใหญ่แล้วด้วย”

“อ้าว ทำไมอ่ะ ไหนๆมันก็กำลังจะช่วยพวกเราอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ” ผมสงสัย

นัทหันกลับมามองผม “ไม่ใช่เพราะเรื่องนั้น......” เขาหันกลับไปมองเบื้องหน้าอีกครั้ง ซึ่งก็ทำให้ผมไม่สามารถเห็นสีหน้าของเขาได้ “แต่นัทเริ่มคิดว่ามันคงจะเป็นคู่แข่งของนัทจริงๆจังๆแล้วน่ะสิ”

เขาพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นและไม่ยอมตอบคำถามของผมที่ถามเลยว่าเขาหมายความว่ายังไง และนั่นก็เป็นคำพูดปริศนาอีกหนึ่งอย่างที่ผมคงต้องเก็บเอาไปคิดหาทางตีความหมายเองคนเดียวอีกแล้ว.........

[ExecutioneR]

ตอนหน้าสองตอน ยิ่วกะป๊อป เตรียมตัวส่งคะแนนโหวตให้หนุ่มๆเหล่านี้ได้เลย

บวกหนึ่งให้ทุกคนครับ  

ปล.   ตายๆๆๆ นิยายเริ่มจะหมดสต๊อกเนื่องจากงานยุ่งมากและเหนื่อยมากจนไม่มีเวลาพิมพ์  

[andy_kwan]

 
จิ้มคนแต่ง เด๋วมาอ่านต่อ อิอิ

[จันทร์ผา]

นัทสู้ๆๆถึงจามีโจเป็นคู่แข่งสำคัญ

อย่างน้อยก็มีเราที่เป็นกำลังใจให้นะนัท

เยร์นัทสุดใจขาดดิ้น

[Lacus]

น้องโจกลับตัวทันแฮะ  หุหุ  อย่างงี้มีสิทธิ์แข่งลุ้นกันต่อว่าใครจะเป็นพระเอกกันแน่ 

ส่วนน้องนัทนี่เซ้นท์ดีแหะ  อุอุอุ

[nubeebaa]

เพ่ต้นนนนนนนนนนนนน

ไม่เอาอ่า จาเอา นนท์กะโจ T^T