A 35
จริงๆผมก็เริ่มที่จะคิดมากแล้วนะ ทั้งเรื่องของนัทแล้วก็เรื่องของโจด้วย ผมไม่อยากเป็นแบบนี้เลยจริงๆ ไม่อยากต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่เคยเจอมาก่อนแบบนี้ และที่สำคัญก็คือ ผมไม่สามารถตอบตัวเองได้จริงๆว่าตอนนี้ผมกำลังรู้สึกยังไงอยู่กันแน่ ผมรู้สึกดีกับนัทมาก อยากจะอยู่กับเขา อยากจะสนิทสนม อยากเป็นเพื่อนคนพิเศษสำหรับเขามากยิ่งไปกว่านี้ และรอดูว่าสิ่งที่เรามีอยู่นี่มันจะสามารถพัฒนาไปสู่สิ่งอื่นที่มากกว่านี้ได้หรือไม่ ซึ่งผมก็หวังว่ามันจะเป็นไปได้ด้วย แต่ในขณะเดียวกัน มันก็น่าแปลกที่สำหรับโจแล้ว เขาคือคนที่เพื่อนๆของผมต่างก็ไม่มีใครคิดที่จะคบหรือยอมสนิทสนมด้วย แต่เวลาที่ผมอยู่กับเขา ผมกลับไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเลย ถึงเขาจะมีนิสัยกระด้างๆและทำให้ผมต้องหงุดหงิดอยู่บ้าง แต่ผมก็รู้สึกถึงบางอย่างที่ซ่อนอยู่ข้างใน และเขาก็แสดงมันออกมาเฉพาะเวลาที่เขาอยู่กับผมเท่านั้น ซึ่งนั่นมันก็ทำให้ผมรู้สึกเหมือนเป็นคนพิเศษคนหนึ่งของเขา........
ไม่ๆๆ ไม่ใช่ๆ! ผมหมายถึงว่า มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนกับว่า ผมกับเขาสนิทกันมากขึ้นเมื่อเทียบกับคนอื่นๆต่างหาก และที่สำคัญก็คือ ผมยังไม่เจอเหตุผลไหนที่จะทำให้ผมไม่ชอบเขาเลยแม้แต่นิดเดียว ตรงกันข้าม ผมกลับคิดว่าผมกับเขาสามารถเป็นเพื่อนต่อกันได้ดีมากกว่าที่ผมคิดเอาไว้ตั้งแต่ตอนแรกมากเลยด้วยซ้ำ
“เป็นไร นนท์ หน้าเครียดเชียว” นัทถามผมหลังจากที่เราสองคนแต่งตัวกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“ห๊ะ หืออ อ๋อ เปล่าหรอก ก็แค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ”
“แน่ใจนะ”
“อื้อ ไม่มีอะไรจริงๆ ไปเหอะ เราลงไปกินข้าวกัน เดี๋ยวแม่กะไอ้โจจะรอนาน”
ผมเดินนำนัทลงไปยังชั้นล่างและเดินตรงไปยังโต๊ะกินข้าว แต่เมื่อไปถึงที่นั่นผมกลับพบว่ามีแม่กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์รออยู่ที่โต๊ะเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น
“อ้าว โจยังไม่ลงมาเหรอครับ แม่ งั้นเดี๋ยวนนท์กลับขึ้นไปตามให้ก็แล้วกัน”
“เดี๋ยว ไม่ต้องตามแล้ว” แม่ร้องห้ามก่อนที่ผมจะทันเดินออกจากตรงนั้นไป “เพื่อนเราเค้ากลับไปแล้วล่ะ ไหนเค้าบอกว่านนท์รู้แล้วไง”
“หาาา มันกลับไปแล้วเหรอ” ผมตกใจ “นนท์ไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
“อ้าว ก็เค้าบอกแม่ว่าเค้าคุยกับนนท์แล้วว่าเค้ากำลังจะกลับบ้านแล้วไม่ใช่เหรอ จากนั้นเค้าก็เดินมาลาแม่แล้วก็กลับไปเลย เห็นบอกว่าแม่เค้าโทรมาตามให้รีบกลับเดี๋ยวนี้เลยน่ะ แม่ก็ชวนให้อยู่กินข้าวก่อนแล้วนะ แต่เพื่อนเราเค้าบอกว่าเดี๋ยวจะสายเกินไป เพราะว่าบ้านเค้าไกล” แม่พับหนังสือพิมพ์แล้ววางลงบนโต๊ะ “นี่ตกลงเราไม่รู้เรื่องเลยเหรอ”
ผมส่ายหน้า “ไม่รู้เรื่องเลย...... อึ๊ ไม่นะ เดี๋ยวก่อน อืออๆๆ ใช่ๆ มันก็บอกนนท์แหละครับว่าอีกเดี๋ยวมันก็จะกลับแล้ว และก็บอกว่ามันเพิ่งคุยโทรศัพท์ไปด้วยเหมือนกัน แต่มันไม่ได้บอกว่าคุยกับแม่แล้วก็จะกลับไปเดี๋ยวนั้นเลยนี่นา นนท์ก็เลยไม่รู้อ่ะ”
แม่พยักหน้า “อืม เห็นมั๊ย เรานั่นแหละ ไม่รู้จักดูแลเพื่อนเลย นิสัยไม่ดี”
“อ้าววว”
“มาๆ มานั่งลงแล้วกินข้าวกันได้แล้ว จะยืนไปถึงไหน แล้วเดี๋ยวเราสองคนจะออกไปข้างนอกกันกี่โมง เพราะเดี๋ยวแม่ก็จะออกไปธุระเหมือนกัน จะให้ไปส่งที่ไหนมั๊ยล่ะ”
“ไม่เป็นไรก็ได้ครับแม่ ว่าแต่ตกลงเดี๋ยวแม่จะออกไปกับพี่โก๋ใช่มั๊ยครับ” ผมเดินมานั่งลงข้างๆนัท
“ใช่ แล้วก็อาจจะกลับมาค่ำๆหน่อยนะ เพราะงั้นถ้าเราสองคนจะกลับกันเย็นก็ซื้ออะไรเข้ามากินหรือไม่ก็หาอะไรกินกันก่อนเข้ามาบ้านเลยก็ได้ จะได้ไม่ต้องทำกับข้าวน่ะ”
ผมกับนัทพยักหน้ารับคำ จากนั้นเราก็นั่งกินข้าวด้วยกันไปตามปกติ แต่จะมีเพียงสิ่งเดียวที่ไม่ปกติก็คือ ใจของผมมันมัวแต่จะวกกลับไปคิดถึงแต่เรื่องของโจเสียอยู่เรื่อย ไม่ว่าจะเป็นการกระทำหรือแม้แต่คำพูดของเขาทั้งหมดในคืนที่ผ่านมา ถึงมันจะเป็นเพียงแค่ช่วงเวลาสั้นๆ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นนั้นมันก็มากพอที่จะเปลี่ยนโลกของผมให้พลิกกลับตารปัดไปได้จนหมดเลย
“โชคดีนะที่ฝนหยุดแล้วอ่ะ” นัทพูดขึ้นหลังจากที่เรากลับขึ้นมาบนห้องกันแล้ว “แบบนี้ก็ค่อยยังชั่วหน่อย เนอะ” เขาหันมายิ้มให้กับผม ส่วนผมก็ได้แต่ยิ้มตอบเขากลับไป
หลังจากนั้นไม่นานแม่ก็ออกจากบ้านไป และเราสองคนก็เริ่มเตรียมตัวที่จะออกไปเดินเลือกซื้อของขวัญให้แก่ป๊อปด้วยกัน ตอนแรกเราคุยกันว่าเราจะไปเดินเล่นสยามกันสองคน แต่ว่าเมื่อคืนตอนก่อนนอนวายุโทรมาคุยกับพวกเรา และเราก็เลยเปลี่ยนแผนและตัดสินใจว่าวันนี้เราจะไปเจอกับพวกวายุและคนอื่นๆด้วยกันที่เซ็นทรัลลาดพร้าว ที่เดิมและที่แรกที่ผมเคยเดินเที่ยวกับพวกเขาหลังจากผมย้ายโรงเรียนมาไม่นาน
เราออกจากบ้านกันตอนสิบเอ็ดโมง และเมื่อไปถึงที่เซ็นทรัลก็ได้เวลาที่เราสองคนต่างก็รู้สึกหิวกันขึ้นมาพอดี ดังนั้นผมกับนัทจึงไปนั่งกินข้าวด้วยกันที่แม็คโดนัลด์ซึ่งเป็นร้านโปรดของผมเลย เพราะว่าผมชอบเฟรนช์ฟรายส์ของที่นี่มากกกก
“กินมาก เดี๋ยวก็อ้วนหรอก” นัทแซวผมหลังจากที่ผมเดินไปซื้อเฟรนช์ฟรายซ์ขนาดกลางมาเพิ่มอีกที่นึง
“ห่วงตัวเองก่อนเหอะ กินไปได้ไงวะ เบอร์เกอร์ตั้งสองชิ้นแถมยังกินไอติมอีกเนี่ย” ผมหัวเราะ
“งี้แหละ วัยกำลังโต” เขายักไหล่
“งั้นนนท์ก็เหมือนกันนั่นแหละวะ”
“ดีๆ โตไวๆ โดยเฉพาะ........” เขาเลื่อนสายตามองต่ำลงข้างล่างราวกับกำลังมองทะลุโต๊ะที่บังผมเอาไว้อยู่
“โดยเฉพาะอะไร” ผมหัวเราะแล้วดีดเศษเฟรนช์ฟรายซ์ชิ้นเล็กๆบนโต๊ะใส่เขา “ลายเริ่มออกนะเนี่ย ทุเรศจริง หื่นทุกที่ทุกเวลาอ่ะ”
“ใครบอก” นัทหยิบกระดาษที่ใช้ห่อเบอร์เกอร์ที่เขาขยุ้มวางไว้บนโต๊ะขึ้นมาปาใส่ผมคืน “เฉพาะเวลาที่นัทอยู่กับนนท์เท่านั้นต่างหาก”
ผมกำลังจะหยิบก้อนกระดาษก้อนนั้นปากลับใส่เขาไป แต่แล้วโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นซะก่อน ผมเลยต้องวางมันกลับลงบนโต๊ะเหมือนเดิมด้วยความเจ็บใจที่เอาคืนเขาไม่ได้ นัทล้วงหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกางเกงแล้วเหลือบมองผมด้วยรอยยิ้มและแววตาเจ้าเล่ห์ จนสุดท้ายผมก็อดไม่ได้ที่จะปากระดาษก้อนนั้นกลับไปใส่เขาอีกครั้งจนได้
นัทโยกตัวหลบพร้อมเสียงหัวเราะเบาๆก่อนจะกดปุ่มรับสาย “เออว่าไง ไอ้ยุ มึงมาถึงแล้วเหรอ”
ผมหยิบแก้วโค้กของตัวเองขึ้นมาดูดแล้วมองดูเขาคุยโทรศัพท์กับวายุอย่างเงียบๆ
“เออ....... เออก็ดีแล้ว........ โอเค......... ได้ๆ” นัทพยักหน้าหงึกๆในขณะที่พูดไปด้วย “อือ งั้นกูรออยู่ที่แม็ค......... นั่งอยู่ข้างในริมกระจกอ่ะ โอเค แล้วเดี๋ยวเจอกัน” เขาวางสาย จากนั้นก็หันมาหาผม “พวกมันมาถึงกันแล้วนะ แล้วนี่ก็กำลังเดินมาหาพวกเราแล้วล่ะ”
จากนั้นไม่ถึงห้านาทีดี ท่ามกลางผู้คนจำนวนมากมายที่ทั้งยืนและเดินผ่านหน้าร้านแม็คโดนัลด์กันอยู่นั้น ผมก็เห็นพวกเขากำลังเดินตรงเข้ามาในร้าน ให้ตายสิ การที่จะมองหาพวกเขานั้นมันไม่ยากเลยแม้แต่นิดเดียวจริงๆ เพราะนอกจากทุกคนจะหน้าตาดีอยู่แล้วด้วยเนี่ย คริสก็ยังเป็นลูกครึ่งยุโรป ส่วนเคนก็เป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น ซึ่งทั้งสองคนนั้นก็มีหน้าตาและผิวพรรณที่ดูโดดเด่นกว่าคนเดินผ่านไปผ่านมาทั่วไปมากอยู่แล้ว แถมเมื่อผมเจอพวกเขาแล้วผมก็ยังต้องรู้สึกแปลกใจนิดหน่อยด้วย เพราะอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้พวกเขาทุกคนนั้นดูเด่นและเตะตากว่าคนอื่นๆมากขึ้นไปอีกนั่นก็คือ ลูกครึ่งคนสุดท้ายที่ตัวสูงใหญ่ผิดคนอื่นที่มีชื่อว่าเจย์นั่นเอง
“อ้าว นี่ตกลงเจย์ก็มาด้วยเหรอ” ผมถามนัท
“นั่นดิ่ นัทก็เพิ่งรู้เหมือนกันนี่แหละ”
ทั้งสี่คนเดินตรงเข้ามาหาพวกเราพร้อมด้วยรอยยิ้ม จะเว้นก็มีแต่เจย์เพียงคนเดียวที่ดูเหมือนจะกำลังอารมณ์ไม่ค่อยดีกว่าใครเพื่อน และเมื่อพวกเขามาถึงที่โต๊ะที่ผมกับนัทนั่งกันอยู่และเริ่มกำลังจะนั่งลงบนเก้าอี้ที่ว่างอยู่นั้น ผมก็สังเกตเห็นคนหลายคนในร้านกำลังมองมาที่โต๊ะของพวกเรากันใหญ่เลย........ แต่จะว่าไปจริงๆพวกเขาก็มองมาที่ทั้งสี่คนนี้ตั้งแต่พวกเขาเริ่มเดินเข้ามาในร้านแล้วนั่นแหละนะ
“แม่งงง กูล่ะเบื่อจริงๆ เดินกับไอ้พวกลูกครึ่งพวกนี้ทีไรแม่งมีแต่คนมองพวกมัน กูเลยหมองหมดเลย ไอ้ห่าาาา” วายุบ่นขึ้นมาลอยๆ จากนั้นเขาก็หันมามองหน้าผมสลับกับนัท “เมื่อกี๊นี้ไอ้เคนแม่งมีเด็กผู้หญิงวิ่งมาขอเบอร์ด้วยอ่ะ มึงเชื่อป่ะ”
“ก็กูน่ารักอ้ะ ช่วยไม่ได้นิ” เคนคว้าแก้วโค้กของผมไปดูด จากนั้นเมื่อเขาวางมันกลับลงบนโต๊ะแล้ว เขาถึงเพิ่งถามออกมา “ของใครอ่ะ ของมึงป่าววะ นนท์ กูขอกินทีนะ”
“เออ กินไปเหอะ ของกูเอง ว่าแต่แล้วมึงได้ให้เบอร์เค้าไปป่าววะ” ผมถาม
“ให้เหี้ยอะไร ก็ไอ้เชี่ยยุอ่ะ แม่งอิจฉากูแล้วเลยเสือกไปบอกเค้าว่ากูเป็นเกย์แถมยังเป็นเมียมันด้วย เค้าเลยหน้าเสียแล้ววิ่งหนีหายไปเลย”
ผมกับนัทหัวเราะออกมาพร้อมๆกันทันที
“มึงพูดยังกะว่ามึงจะให้เบอร์เค้าไปจริงหยั่งงั้นน่ะ ไอ้เคน” คริสพูดขึ้น “ผมสั้นติ่งหูแบบนั้นนั่นสเป๊กมึงเหรอวะ หืออ”
“กูไม่ให้หรอกน่า สาดดด แฟนกูก็มีอยู่แล้ว แต่ไม่เห็นต้องบอกว่ากูเป็นเมียแม่งเลยนี่หว่า กูเสียหมด ไอ้ห่าาา” เคนหันไปทำหน้าดุใส่วายุ
วายุยิ้มแบบกวนๆแล้วยักไหล่ “ก็กูน่ารักอ้ะ ช่วยไม่ได้นิ คนน่ารักทำอะไรก็ไม่ผิด”
คำพูดของวายุทำให้พวกเราต้องหัวเราะกันออกมาอีกครั้ง ยกเว้นก็แต่เจย์เพียงคนเดียวที่ยังคงดูเงียบกว่าคนอื่นๆและเงียบไปกว่าทุกๆวันมากทีเดียว
“แล้วนี่ทำไมตกลงมึงมาได้วะ ไอ้เจย์ เห็นตอนแรกมึงบอกว่ามาไม่ได้ไม่ใช่เหรอ” นัทถามเจย์ “อย่าบอกนะว่ามึงทะเลาะกันอีกแล้วอ่ะ หน้าเป็นตูดเชียวมึง”
“ก็เออดิ่ แม่งงง” เจย์พ่นลมหายใจออกทางจมูกอย่างหงุดหงิด “ตอนแรกกูก็ไม่ได้อะไรแล้วนะเว้ย แต่แม่งเพิ่งส่งเมสเสจมาด่ากูเมื่อกี๊ตอนก่อนกูจะมาถึงอ่ะ แล้วพอกูโทรกลับไปแม่งก็ปิดเครื่อง หงุดหงิดชิบหายเลยว้อยยย”
“ไอ้เจย์มันทะเลาะกับพี่แจ๊คเมื่อวานไง มันเลยตัดสินใจมากับพวกกูด้วย” วายุพูดขึ้น “ตอนแรกมันก็ไม่ได้เป็นอย่างนี้หรอก เมื่อกี๊แม่งยังดีๆอยู่เลย แต่พอมันอ่านเมสเสจของพี่แจ๊คตอนอยู่บนแท็กซี่เมื่อกี๊อ่ะ มันก็เลยประสาทแดกไปเลย”
“โอ๋ๆ มึงไม่ต้องคิดมากน้า หมีน้อยของกู” เคนยกมือขึ้นลูบหัวเจย์เบาๆ “ไปช็อปปิ้งดีกว่าว่ะ จะได้หายเครียด ไม่ต้องไปคิดถึงมันเว้ย มึงอยู่กะเพื่อนๆแล้วนิ เดี๋ยวอะไรๆมันก็ดีเองแหละน่า”
“กูรู้มึงชอบช็อปปิ้ง ไอ้เจย์ กะเทยไทยไม่แพ้ใครเรื่องช็อปปิ้งเว้ย วันนี้มึงก็แร่ดให้เต็มที่สักวัน เดี๋ยวมึงได้ใช้เงินมึงก็หายอารมณ์เสียเองแหละ เชื่อกูเด่ะ” วายุพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“ไอ้.......... ครวยยยยยยย” เจย์หันไปมองยังวายุแล้วด่าออกมาด้วยสีหน้าและแววตาที่ดุที่สุดเท่าที่เขาทำได้ แต่แล้วเขาก็ค่อยๆหลุดยิ้มออกมาทีละน้อยๆจนสุดท้ายก็กลายเป็นเสียงหัวเราะ และนั่นก็ทำให้พวกเราทุกคนต้องหัวเราะออกมาพร้อมๆกันไปด้วย
“เอาเว้ย ไปเหอะป่ะ ไปหาซื้อของขวัญให้ไอ้ป๊อปกัน อย่าลืมว่ากฎกติกาเดิม งานนี้ตัวใครตัวมันไม่มีหารนะเว้ยย” วายุพูดขึ้นก่อนจะลุกขึ้นยืนเป็นคนแรก
ผมหันไปมองหน้านัทงงๆขณะที่เรากำลังลุกออกจากโต๊ะด้วยกัน “กติกาเดิมเหรอ กติกาอะไรอ่ะ”
นัทยิ้มให้ผม “กฎของกลุ่มพวกเราน่ะว่าเวลาซื้อของขวัญวันเกิดหรืออะไรพวกนี้ให้กันอ่ะ ห้ามมีการหารหรือแชร์ค่าของขวัญเด็ดขาด ทุกคนต้องซื้อของๆตัวเองท่านั้น นั่นก็คือ....... ตอนนี้มีนนท์เพิ่มขึ้นมาอีกคนแล้ว ก็จะกลายเป็นว่าในวันเกิดของแต่ละคน ทุกคนต้องได้รับของขวัญอย่างต่ำคนละเจ็ดกล่องไง”
“ป้องกันการขี้เกียจซื้อ กินแรงเพื่อน และเสียน้ำใจผู้รับน่ะ” คริสหันมาพูดกับผม “อาจจะฟังดูเปลืองหน่อย แต่คนรับก็ดีใจอ่ะ จริงมั๊ย”
ผมพยักหน้าเห็นด้วย จากนั้นพวกเราทุกคนก็เคลื่อนพลออกจากร้านแม็คโดนัลด์ โดยที่แน่นอนว่าพวกเราก็ต้องตกเป็นเป้าสายตาจากคนอื่นๆอีกสองสามโต๊ะจนได้ และคราวนี้ก็ไม่ใช่แค่ผมเพียงคนเดียวที่สังเกตเห็นอีกแล้วด้วย
“คราวนี้เค้ามองกู ไอ้เคน ไม่ใช่มึง” วายุพูดขึ้นพลางกระทุ้งสีข้างเคนเบาๆ “กูมั่นใจ เพราะกูน่ารัก”
“แต่กูเพิ่งถูกขอเบอร์ เพราะงั้นกูน่ารักกว่า คอนเฟิร์ม!” เคนเถียงกลับ
“สาดด ก็แค่วันนี้วันเดียว ไอ้เหี้ย”
“พ่อกูสอนว่าคนที่ว่าคนอื่นไอ้เหี้ยอ่ะ เป็นคนเหี้ยกว่าและขี้เหร่ว่ะ คอนเฟิร์มมม”
“ครวยสิ! พ่อมึงอยู่ญี่ปุ่น คอนเฟิร์มมม!”
“Callete!!” เจย์หันไปดุใส่ทั้งสองคน “ไอ้หน้าส้นตีนเป็ด! และคราวนี้ถ้าพวกมึงยังไม่หยุดทะเลาะอีกเนี่ย กูจะตบมึงทั้งสองคนคว่ำหน้าแหกจนหมดหล่อแน่ กูคอนเฟิร์มมมม....... ครวย!”
ผมหันไปเห็นนัทกำลังหัวเราะอยู่เบาๆ ผมจึงถามเขาว่าไอ้ ‘เต้ๆ’ ที่เจย์พูดน่ะ มันแปลว่าอะไร
“‘กายยัทเตะ’ แปลว่า ‘หุบปาก’ ในภาษาสเปนน่ะ ไอ้เจย์มันพูดบ่อยจะตายไป คำนี้อ่ะ” เขาหันมากระซิบตอบผมพร้อมเสียงหัวเราะในลำคอเบาๆ
หลังจากนั้นตลอดเกือบทั้งบ่ายพวกเราก็เดินเลือกซื้อของขวัญให้แก่ป๊อปกันจนเกือบทั้วทั้งห้าง บางครั้งเราก็ไปกันเป็นกลุ่ม ส่วนบางครั้งเราก็จะแยกกันเดินบ้าง ซึ่งจริงๆแล้วตอนแรกเคนเสนอให้พวกเราเข้าร้านไดโซแล้วซื้อของในนั้นให้กับป๊อปกันคนละชิ้น แต่ก็แน่นอนว่าต้องถูกคนอื่นๆส่ายหัวให้พร้อมคำสรรเสริญในความช่างคิดของเขาอีกเป็นชุด แต่แล้วในที่สุดอีกสองสามชั่วโมงถัดมา ผมรวมทั้งคนอื่นๆต่างก็ได้ของขวัญที่ถูกใจกันคนละชิ้นจนได้
พอมาถึงวันนี้ผมก็รู้ตัวและสามารถยืนยันให้กับตัวเองได้เป็นที่แน่นอนแล้วว่า ยิ่งผมได้ใช้เวลาอยู่กับพวกเขาทุกคนแบบนี้มากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกรักพวกเขามากขึ้นเท่านั้นจริงๆ ทุกคนต่างมีนิสัยและบุคลิกที่โดดเด่นเป็นตัวของตัวเอง และที่สำคัญ ผมยังรู้สึกได้อย่างชัดเจนด้วยว่าพวกเขามีความรักและความจริงใจให้แก่กันและกันมากแบบที่ผมแทบไม่เคยได้สัมผัสจากเพื่อนคนไหนของผมมาก่อนเลยด้วย
“คืนนี้มึงไปนอนบ้านไอ้นนท์อีกป่าววะ ไอ้นัท” เจย์หันมาถามนัท หลังจากที่พวกเรานั่งพักหลังซื้อของเสร็จกันอยู่ในร้านสเว่นเซนส์
“อืม....... แล้วกูก็คงกลับหอวันพรุ่งนี้อ่ะว่ะ” นัทตอบ
“จริงๆแล้วนัทก็นอนยาวไปเลยแล้วค่อยกลับวันจันทร์เช้าก็ได้นี่นา” ผมหันไปหาเขา
“ก็จริงนะเว้ย มึงจะได้ไม่ต้องรบกวนให้บ้านไอ้นนท์มันมาส่งมึงวันพรุ่งนี้ไง มึงก็ออกมาพร้อมกันวันจันทร์ไปเลยทีเดียว และพอถึงหอมึงก็ค่อยขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเข้าแถวไง” วายุพูดขึ้นบ้าง
“อืมมมม........” นัทพยักหน้าให้กับคำพูดของวายุเบาๆก่อนจะหันมาหาผม
“อย่างนั้นก็ดีแล้วนี่” ผมยิ้มให้กับเขา
“จะอะไรก็ช่างเหอะ ว่าแต่ไอ้นัท นี่คอมึงยังไม่หายอีกเหรอวะ หน้ามึงแม่งเชิดมากกกก มึงไม่เมื่อยคอมั่งรึไงวะเนี่ย ถามจริง” เจย์พูดขึ้น
“จริงเหรอวะ หน้ากูเชิดเหรอวะ” นัทมองพวกเราทุกคน ก่อนจะก้มคอลงเล็กน้อยให้อยู่ในระดับปกติ “กูว่ากูก็ปกติแล้วนะเนี่ย”
“เหมือนผู้ดีอ่ะมึง หน้าเชิดๆหยิ่งๆ ไรงี๊อ่ะ” คริสหัวเราะเบาๆ
“และเวลามึงหันซ้ายหันขวามึงก็โคตรฮาเลย ไอ้นัท” เคนหัวเราะขึ้นบ้าง “เหมือนหุ่นยนต์อ่ะ ฮ่าๆๆๆ”
“เฮ้ยย จริงเหรอวะ กูไม่รู้ตัวเลยนะเนี่ย”
“แล้วตกลงมึงดีขึ้นมั่งมั๊ยล่ะวะเนี่ย” เจย์ถาม
“ก็ดีขึ้นนะเว้ย แต่กูไม่รู้ตัวเลยว่ะว่ากูเป็นอย่างที่พวกมึงพูดอ่ะ.......” เขาทำหน้าเซ็งๆ “มิน่าล่ะว่ากูถึงได้เห็นคนบางคนแม่งเดินผ่านกูแล้วมองกูแปลกๆชอบกล สาดดด พวกมึงก็ไม่มีใครเตือนกูก่อนเลยนะ”
“เตือนก่อนก็ไม่ฮาสิวะ” เจย์หัวเราะ
“แล้วว่าแต่เวลานอนมึงยังเจ็บอยู่รึเปล่าเนี่ย” คริสถามขึ้นบ้าง
“ก็เจ็บอ่ะว่ะ มันยังหาท่าไม่ค่อยได้ แต่ก็ดีขึ้นเรื่อยๆแล้ว ก็นอนได้สบายมากกว่าเดิมอ่ะนะ”
“งี้แปลว่าอีกเดี๋ยวมึงก็เล่นท่าได้แล้วน่ะสิวะ”
“เนี่ยนะ กูว่ามันทนเก็บทนกลั้นมานานมากกว่าว่ะ ไอ้เจย์ เดี๋ยวพอแม่งหายเจ็บนะมึงคอยดู๊ กูว่าไอ้นนท์ไม่ได้นอนหรอกเนี่ย” วายุร่วมด้วยช่วยหัวเราะขึ้นอีกคน
“ครวยยยยยยยย!!!” นัทด่าเจย์กับวายุและคนอื่นๆที่นั่งหัวเราะอยู่ด้วยกัน ยกเว้นผมเพียงคนเดียวที่ได้แต่นั่งหน้าแดงด้วยความอายจากสิ่งที่พวกเขาพูด
ผมรู้ว่าพวกเขาแค่กำลังพูดเล่นกัน แต่ใครจะรู้บ้างล่ะว่าสิ่งที่พวกเขาเพิ่งจะพูดไปเล่นๆนั้นมันเกือบจะเกิดขึ้นจริงกับผมไปกี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว และที่สำคัญ............
“คืนนี้มึงก็ระวังตัวไว้ดีๆนะว้อยยย ไอ้นนท์” เจย์หันมาพูดกับผม “แล้วกูจะรอคอยยินดีต้อนรับมึงเข้าสู่วงการเอง”
“วงการพ่องงง! ไอ้สัสเจย์!” นัทคว้าช้อนไอติมที่พนักงานเพิ่งเดินมาเสิร์ฟขึ้นมาถือไว้ในมือแล้วทำท่าจะเขวี้ยงใส่เจย์
“เอาน่าๆ กินไอติมกันก่อนเหอะพวกมึง เดี๋ยวละลายนะเว้ย อย่าเพิ่งทะเลาะกันมาก กูเริ่มอายคนอื่นเค้าแล้วนะเนี่ย” คริสพูดปรามทุกคนลง
“ใช่ๆ รีบๆแดกไอติมมึงได้แล้วไอ้นัท แล้วเดี๋ยวคืนนี้มึงค่อย ‘ดูด’ ไอติมแทน” วายุพูดขึ้น ทำให้ทุกคนหัวเราะออกมาพร้อมๆกันอีกครั้ง ยกเว้นก็แต่คริสที่กำลังนั่งยิ้มแบบอายๆ นัทที่หันไปด่าเพื่อนๆทุกคนที่เหลือ แล้วก็ผมที่กำลังนั่งหน้าแดงอยู่คนเดียวเท่านั้นเอง
โอ๊ยยยยย ให้ตายเถอะ! นี่ถ้ามีรูอยู่ตรงนี้ให้ผมมุดลงไปได้ล่ะก็ ผมก็อยากจะรีบมุดลงไปแล้วไม่โผล่ขึ้นมาอีกเลยจริงๆๆ สาบานให้ตายเลยว่าพวกเขาก็แค่กำลังล้อผมกับนัทเล่นอยู่ แต่ไหงทำไมสิ่งที่พวกเขาพูดเล่นกันอยู่นี้มันถึงได้ตรงกับสิ่งที่ผมกำลังคิดอยู่ด้วยเหมือนกันขนาดนี้ล่ะเนี่ย!
หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก) (อ่าน 1569035 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก