หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[จันทร์ผา]

รักหลายเศร้าแท้ๆๆ

อนิจา

[ปี้ปี้ปี้~PalmY]

มารอต่อ 

[imac]

ขอบคุณมากครับผม

[timeless]

ได้แต่แอบรักเธอ อยู่ในใจ 

[myxt]

ขอประมวลผลอีกแป๊บ แล้วจะส่งคะแนนนะคะ 555
เคนนี่น่ารักเนอะ ดูเข้าอกเข้าใจเพื่อนไปซะทุกคู่เลย
วายุจะเชียร์นัทกะน้องนนท์เหรอ  ฝ่าด่านแฟนคลับโจไปก่อนดีมั้ยจ๊ะหนุ่มน้อย

[artkung]

เอ่อ เคนนี่ ท่าทางจะอ่านเพื่อนออกหมดเลยนะเนี่ย เป็นคนที่น่ากลัวจริงๆ

อยากให้เคนเห็นตอนที่โจกับนนท์อยู่ด้วยกันซักที จะได้รู้ว่านู๋นนท์เนี่ยไม่ได้มีแต่นัทนะที่จ้องจะงาบน่ะ 

นี่ๆ วายุน่ะ คิดจะเชียร์นัทให้นู๋นนท์อ่ะ แฟนคลับจะดักตีหัวอยู่นะ ระวังไว้ให้ดีๆ ล่ะ 


แล้วมาต่อไวๆ นะครับพี่ต้น 

อ้อ ฝากกอดพี่ทึ่มด้วยนะคร้าบบ คิดถึง 

[ปี้ปี้ปี้~PalmY]

FC โจ มาบุกแล้ว

ระวังนะจ๊ะ เคนน้อยๆ ยังไม่รู้เรื่อง โจ ละซิ

ทำไงได้เนาะ เขาไม่ค่อยถูกกันซะด้วย 

[~•SAkurAIro•~]

โว้วววววว  ของอยุ่ในหน้า 100 ด้วยคนน

ตอนนี้เริ่มมีลำดับ 1 2 3 อยุ่ในใจและ ฮ่า ฮ่า
ไม่รุ้ป๊อป+ตี๋เล็กจะทำให้ลำดับเปลี่ยนรึเป่า เด๋วรอดุๆ

[seasons]

อ่ะคึๆ มาติดตามต่อ 

[Blurry]

ขอให้ได้กินสุกี้กัน เพราะเราก็เชียร์ไอ้คู่นี้
กลุ่มนี้ดูนิสัยดีทุกคนเลยแฮะ เคนก็น่ารักนะ ชอบลูกครึ่งญี่ปุ่นเป็นทุนเดิม

ฉลอง 100 หน้า

[patz]

ในกลุ่มนี้ ก็เหมือนจะเหลือแค่เคนละมั้ง ที่ไม่แอบรักแอบชอบหรือมีอะไรให้กุ๊กกิ๊กกับเพื่อนในกลุ่มเลยอะ เอ๊ะ รึว่าจะเริ่มมีทีหลัง หุ หุ หุ

[wan]

เปิดเข้าไปไอ้ความในใจด้าน b นะ อ่านแล้วได้ความรู้สึกของทุกคนจริง ๆ

ขอบคุณนะครับ สำหรับ + ให้คืนเหมือนกันนะครับ ต้น

[M@nfaNG]

  หน้า100 แล้ว ดีใจด้วยค่ะ

[nubeebaa]

55555555555 มาใหม่คะ ฝากด้วยนะ
 

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

 
หน้าที่ 100 ถ้วนๆ

เคนนี่ รู้ไปเสียหมด ก็ดีเหมือนกัน ช่างสังเกต ช่างจดจำ หึหึ
โหวตไปแล้วอ่ะ พร้อมเหตุผล

ใช่มะ ต่งต๊น

เอาตามนั้น

สนับสนุนคนดีคู่สังคม

ขอบคุณและจะติดตามครับ

[orangedew]

ฉลองด้วยคน

[imac]

มาติดตามต่อค๊าบ............

[seasons]

 

งึมงำ มารออ่านตอนต่อไปคร๊าบบบ

[DEK-JANGRAI™]

เกือบตกหน้าแรกแล้ว เลยมาดัน

[OitJi]

ตอนนี้จากที่อ่านขอเดาว่าต้องคู่กับโจ แน่เลยอ่ะ   แต่จะเชียร์นัทต่อไป 5555+

[zene]

 .....หน้า 100 ด้วยคน.....

แป่ว....ไม่ทัน 101 ก็ได้....

[❝CHŌN❞]

หน้า 100 ไม่ทัน

งั้น 101 แล้วกันนะพี่ต้น

ดีใจด้วยคร่า 

[*SparklinG*]

  ไม่นะนนท์ เราเชียร์โจ อย่านะนนท์อย่าเลยจุด จุด จุดไปกับนัท

[ExecutioneR]

ขอบคุณที่ช่วยดันครับ แล้วก็ขอโทษด้วยที่ไม่ได้มาต่อ
เซ็งแสดดๆ เพิ่งกลับมาถึง กทม เนี่ยครับ (เกือบๆตีสอง)
เน็ตที่บ้านหลังนู้นเจือกเสีย แม๊งงง เซ็งแสดดดดด -"-

เสียดาย อดเข้ามากรี๊ดดดดดดดดดดดแล้ววิ่งแก้ผ้าเล่นในหน้าที่ 100 เลยอ้ะ!!  

ไม่เป็นไร เก็บไว้รอหน้าที่ 200 ก็ได้ 5555  

จริงๆกะจะมาลงพรวดๆๆแล้วน่าจะปิดโหวตได้ราวๆวันพุธนะเนี่ย สงสัยกว่าจะจบ b ในวันเกิดของป๊อปก็น่าจะเป็นราวๆปลายสัปดาห์อ่ะครับ
อิอิ

ปล. ขอเก็บ +1 ไว้ก่อนนะ กดไม่ไหวง่ะ ไหวแค่มาต่อตอนต่อไปให้


ปล2. เห็นมีน้องใหม่แว้บๆ หวัดดีนะค้าบบ  

[ExecutioneR]

A 38


คราวนี้ผมก็พอรู้แล้วว่ามันน่าจะเกิดอะไรขึ้นกับปั๊ก และถึงผมจะพอรู้มาก่อนอยู่แล้วว่าหลายๆคนนั้นทั้งกลัวรึไม่ก็รู้สึกไม่ชอบกลุ่มของแม็กซ์และโจ แต่ผมก็ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ามันเป็นเพราะอะไร แต่ทว่าในตอนนี้ผมพอจะนึกออกแล้วว่าสาเหตุที่ทำให้พวกเขามีชื่อเสียงไม่ค่อยดีนั้นมันน่าจะเกิดมาจากอะไรกันแน่

ตอนนี้ผมกำลังรู้สึกหงุดหงิดมาก ทั้งหงุดหงิดที่ไม่รู้ว่าผมควรจะทำยังไงต่อไปดี ผมไม่รู้ว่าผมจะช่วยเหลือปั๊กด้วยวิธีไหน หรือแม้แต่ผมจะสามารถทำอะไรได้บ้างมั๊ย ผมไม่แน่ใจว่าผมควรจะบอกนัทเรื่องนี้ดีหรือไม่ ผมไม่รู้ว่าผมควรที่จะลองแก้ปัญหาทั้งหมดด้วยตัวเองก่อนดีรึเปล่า และที่สำคัญก็คือ ผมไม่รู้เลยว่าผมกำลังรู้สึกยังไงกับโจกันแน่........

แต่ที่แน่ๆมันไม่ใช่ความรู้สึกที่ดีเลย........ ไม่ดีเลยจริงๆ

จนกระทั่งถึงเวลาหลังเลิกเรียน คริสที่สังเกตเห็นความผิดปกติของผมมาตลอดเพราะว่าเรานั่งเรียนอยู่ด้วยกันก็ล้มเลิกในการถามผมไปแล้วว่าผมเป็นอะไร แต่จะมีก็นัทเพียงคนเดียวที่ยังคงมีท่าทางเป็นห่วงผมอยู่มากและยังคอยถามผมอยู่เรื่อยๆว่าผมมีเรื่องอะไรอยู่ในใจกันแน่

“นนท์ บอกนัทมาเถอะว่านนท์กำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ วันนี้จู่ๆนนท์ก็ดูแปลกไปทั้งวันเลยนะ” เขาถามผมหลังจากที่เราเพิ่งเลิกเรียนกันเสร็จ

“นัท นนท์บอกแล้วไงว่านนท์ไม่ได้เป็นอะไรหรอก คิดมากไปรึเปล่า” ผมหันไปยิ้มให้กับเขา

“จะไม่ให้คิดมากได้ไงล่ะ ก็นนท์โกหกไม่เก่งเลยแบบนี้น่ะ” เขามองหน้าผมด้วยสีหน้าเป็นกังวล

“ก็นนท์บอกแล้วไงว่าไม่มีอะไรจริงๆ.......”

นัทยืนมองผมเงียบๆอยู่ครู่หนึ่ง จนกระทั่งเป้ที่โผล่มาจากไหนไม่รู้กระโดดเข้ามาหานัทและพยายามจะแหย่เขาเล่นเหมือนตามปกติ

“นัทททท วันนี้ตอนเย็นนัทไปไหนป่าวววว” เป้คว้าเข้าที่แขนของนัท

“เป้” นัทหันไปหาเป้ก่อนจะดึงแขนตัวเองออก “ตอนนี้นัทไม่ว่าง อย่าเพิ่งยุ่งกับนัทได้ป่ะ ขอนัทคุยธุระกับนนท์ให้รู้เรื่องก่อน”

ผมหันไปมองนัทด้วยความประหลาดใจทันที เพราะว่าผมไม่เคยเห็นเขามีท่าทีแบบนี้มาก่อนเลย มันก็จริงที่ผมเคยเห็นเขาพูดและแสดงความเป็นผู้นำอยู่บ้างหลายครั้ง แต่ผมก็จำไม่ได้ว่าผมเคยเห็นเขามีท่าทีโมโหและพูดจากับเพื่อนในห้องด้วยน้ำเสียงอย่างนี้มาก่อนเลยจริงๆ

เป้หน้าเสียลงไปทันที จากนั้นเขาก็ยอมเดินถอยออกไป ทิ้งให้ผมยืนอยู่กับนัทสองคนตามลำพังเหมือนเดิม นัทหันกลับมาหาผมอีกครั้ง คราวนี้แววตาของเขาดูเปลี่ยนไปเล็กน้อย จากแววตาเป็นกังวลในตอนแรกและแข็งกร้าวอย่างเมื่อครู่ กลับกลายมาเป็นแววตาที่แสดงถึงความเศร้าและดูไม่มั่นคงออกมาอย่างชัดเจน

“มันเป็นเพราะเรื่องของนัทใช่รึเปล่า” เขาพูดเสียงอ่อย “ถ้าเกิดว่าใช่ นัทก็จะไม่ถามนนท์อีกต่อไปแล้วก็ได้.........”

“เดี๋ยว นัท!” ผมรีบคว้าข้อมือของเขาเอาไว้ก่อนที่เขาจะเดินจากไป แต่แล้วก็ต้องรีบปล่อยมือออกเมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าคนอื่นๆที่อยู่ในห้องอาจจะเห็นเข้าก็ได้ “มันไม่เกี่ยวกับนัทหรอก จริงๆ”

“แปลว่านนท์กำลังมีเรื่องไม่สบายใจอยู่จริงๆด้วย” เขาพูด “ถ้างั้นก็บอกนัทหน่อยได้มั๊ย นัทเป็นห่วงนนท์นะ”

ผมมองหน้าเขาครู่หนึ่ง และตอนนั้นเองที่ผมคิดอะไรขึ้นมาได้อย่างหนึ่ง “งั้นนนท์ว่าเราไปคุยกันข้างนอกเหอะ มาเร็ว” ผมเริ่มเดินนำเขาออกจากห้อง

ผมกับนัทเดินผ่านเพื่อนสี่ห้าคนรวมทั้งวายุกับคริสออกจากห้องไป ผมพาเขาเดินออกไปยืนคุยอยู่ที่หน้าระเบียงตึก ถึงมันจะไม่ใช่สถานที่ที่เป็นส่วนตัวที่สุด แต่ว่าถ้าหากเราสองคนยืนคุยกันตรงนี้แบบนี้ อย่างน้อยๆคนที่เดินผ่านไปผ่านมาก็คงไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่งวุ่นวายกับเรา และเราก็จะได้เห็นอีกด้วยว่ามีใครที่กำลังเดินเข้ามาใกล้เราจนจะถึงระยะที่สามารถได้ยินสิ่งที่ผมกำลังจะคุยกับเขาได้อีกด้วย

“ตกลงว่าไง........” นัทถาม “เอ่ออ คือ........ นัทบอกไว้ก่อนนะนนท์ ถ้าเกิดว่ามันเป็นเรื่องของครอบครัวนนท์ล่ะก็ นัทไม่อยากรู้ก็ได้ คือ ตอนแรกนัทก็แค่กังวลน่ะว่ามันจะเป็นเรื่องของนัท แต่ถ้าเกิดนนท์บอกว่ามันไม่ใช่จริงๆ และนนท์ไม่สบายใจที่จะบอกให้นัทรู้ล่ะก็ นัทก็คงไม่เซ้าซี้นนท์หรอก........”

“ไม่ใช่แบบนั้น นัท” ผมพูดขึ้น “คือ.......... เรื่องนี้มันก็พูดยากอยู่นะ” ผมรู้สึกลำบากใจและไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดสิ่งที่ผมกำลังคิดอยู่ออกมายังไงดีเพื่อให้มันเกิดผลเสียน้อยที่สุด “นัท คือแบบว่า นนท์ขอร้องนัทอย่างนึงก่อนเลยนะ นัทใจเย็นๆและค่อยๆฟังนนท์ไปเรื่อยๆก่อน อย่าเพิ่งถามอะไร อย่าเพิ่งใจร้อนหรือด่วนตัดสินใจอะไรแบบนั้นอ่ะ จะได้มั๊ย”

นัทมองหน้าผมงงๆ “นี่มันเรื่องอะไรกันแน่เนี่ย นนท์”

“คือ ตอนนี้นนท์กำลังรู้สึกเป็นห่วงไอ้น้องปั๊กมันมากๆเลยอ่ะ นัท” ผมเริ่มต้นเล่าความรู้สึกของผมออกไป “นัทพอจะรู้มั๊ยว่าวันนี้น้องมันมาเรียนรึเปล่าน่ะ”

“ทำไมเหรอ”

“นนท์อยากรู้อ่ะ นัทช่วยลองโทรถามเพื่อนมันดูให้หน่อยได้ป่ะ นัทอย่าเพิ่งถามอะไรนนท์เลย นนท์บอกนัทไปแล้วนี่ นะ”

นัทมองหน้าผมนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าเบาๆและล้วงหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง ขณะที่เขากำลังกดเบอร์อยู่ เขาก็เหลือบมามองหน้าผมด้วยสายตาสงสัยอยู่เช่นเคย

“เออ ไอ้ค็อปเหรอ นี่พี่เองนะ วันนี้ไอ้ปั๊กมันเป็นไงมั่ง” นัทพูดกับค็อปที่อยู่ในปลายสาย “เหรอๆ อืมม มันมาเรียนใช่มั๊ย........” เขาหันมามองผม

“แล้วตอนนี้มันอยู่ด้วยกันรึเปล่า” ผมถาม

“แล้วตอนนี้เราอยู่กับไอ้ปั๊กมันรึเปล่า” นัทถามค็อป “........ อืม อยู่เหรอ เออก็ดีแล้ว เปล่าหรอก ไม่มีอะไร พี่ก็แค่ถามเฉยๆน่ะ”

ผมพยักหน้าเบาๆ “บอกมันให้ดูแลเพื่อนด้วยแล้วกัน ถ้ามันไปไหนก็ให้บอกด้วย”

นัทนิ่วหน้าเล็กน้อย “เออ งั้นเดี๋ยวแค่นี้ก่อนแล้วกันนะ....... ไม่มีอะไรหรอก พี่ก็แค่เป็นห่วงมันน่ะ แต่พี่ไม่มีเบอร์มันไง.......... เออ เอางี้ เดี๋ยวพอวางสายแล้วค็อปส่งเมสเสจเบอร์มันมาให้พี่หน่อยก็แล้วกันนะ แล้วถ้าเกิดหลังจากนี้มันจะไปไหนหรือมีท่าทางผิดสังเกตอีกล่ะก็ โทรมาบอกพี่ด้วยแล้วกัน เข้าใจรึเปล่า.......... อืมมมม โอเค ถ้างั้นก็แค่นี้ก่อนนะ” หลังจากนัทวางสายลงแล้ว เขาก็หันกลับมามองผมที่กำลังยืนคิดอะไรคนเดียวอยู่ “นนท์ ตกลงว่านี่มันเรื่องอะไรยังไงกันแน่เนี่ย”

“คือว่า........ นัท เรื่องนี้นนท์ว่ามันค่อนข้างซีเรียสมากเลยนะ แต่นนท์ก็ขอสารภาพเลยว่านนท์ไม่รู้ว่าจะเริ่มเล่ายังไงดีจริงๆอ่ะ”

“ไม่เป็นไร นนท์ค่อยๆพูดมาก็ได้ นัทเข้าใจ และนัทจะไม่ใจร้อนไปก่อนเด็ดขาดอย่างที่นนท์กังวลหรอก นัทจะพยายาม”

ผมสังเกตเห็นว่าเขาไม่ได้ใช้คำว่า “สัญญา” แต่เป็นคำว่า “จะพยายาม” แทน แต่แค่นั้นมันก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ผมเชื่อใจในตัวเขาและสบายใจที่จะเล่าสิ่งที่ผมเพิ่งได้ยินจากหน้าห้องน้ำเมื่อตอนบ่ายออกไปให้เขาได้ฟัง

“เมื่อตอนก่อนเปลี่ยนคาบที่นนท์จะไปเข้าห้องน้ำน่ะ จำได้เปล่า แต่นนท์ไม่ได้เข้าหรอกนะ เพราะว่านนท์ได้ยินเสียงคนคุยกันอยู่ข้างใน และคิดว่าคนในนั้นกำลังสูบบุหรี่กันอยู่ ตอนแรกนนท์ก็เลยว่าจะเดินกลับไปหานัทและค่อยไปเข้าห้องน้ำห้องอื่นน่ะ แต่พอนนท์ได้ยินว่าคนที่อยู่ในนั้นคุยเรื่องอะไรกันอยู่และจริงๆแล้วคนพวกนั้นคือใคร นนท์ก็เลย..........”

“อะไรอ่ะ นนท์ได้ยินอะไร แล้วไอ้คนพวกนั้นมันคือใคร” นัทถามด้วยสีหน้าเป็นกังวล

“คนพวกนั้นคือพวกไอ้แม็กซ์น่ะ” ผมตอบ “น่าจะมีแม็กซ์ ติ๊ก แล้วก็เคแค่สามคนมั๊ง เพราะนนท์ได้ยินชื่อกับเสียงแค่นี้ ส่วนเรื่องที่พวกมันคุยกันก็เรื่องของ......... เรื่องของ.........” ผมก้มหน้าลงอย่างลำบากใจที่จะพูดออกมา แต่ดูเหมือนว่านัทก็จะเข้าใจความหมายของสิ่งที่ผมกำลังจะบอกออกไปได้เป็นอย่างดี

“ไอ้พวกเหี้ยนั่น!” นัทสบถออกมาอย่างโกรธเคือง

ผมพยักหน้า “แต่นนท์ก็ไม่ได้แน่ใจหรอกนะ”

“นนท์ได้ยินพวกมันคุยอะไรกันอยู่มั่ง เล่ารายละเอียดมาให้นัทฟังได้มั๊ย”

“มันก็ได้อยู่หรอก เพราะนี่นนท์ก็ตั้งใจจะเล่าให้นัทฟังเท่าที่นนท์จำได้อยู่แล้ว”

“มีเรื่องอะไรกันวะ พวกมึง” เจย์ที่กำลังเดินตรงเข้ามาหาพวกเราพูดขึ้น “ทำไมมายืนคุยกันอยู่ตรงนี้วะ พวกมึงมีปัญหาอะไรกันอยู่รึเปล่าเนี่ย”

“เปล่าๆ พวกกูไม่ได้มีปัญหากันอยู่หรอก” นัทส่ายหน้า “แต่จะว่าอย่างนั้นมันก็ไม่ถูกซะทีเดียวว่ะ.........”

“อะไรของมึงวะ” เจย์มองหน้านัทอย่างสงสัย

นัทหันกลับมาหาผม “นนท์ นัทคิดว่านนท์ควรจะเล่าเรื่องนี้ให้พวกเราทุกคนฟังกันหมดทุกคนนะ”

“จะดีเหรอ........” ผมลังเล

“ก็นนท์ไม่อยากให้นัททำอะไรหุนหันใช่มั๊ยล่ะ เล่าให้พวกเราทุกคนฟังเราจะได้ช่วยกันคิดแก้ปัญหาไง นัทสัญญาว่าพวกเราจะไม่จู่ๆวิ่งเข้าไปหาเรื่องกับใครก่อนหรอก และอีกอย่างถึงยังไงจะช้าจะเร็วเดี๋ยวพวกมันก็ต้องรู้เรื่องอยู่ดี เพราะงั้นนัทว่านนท์เล่าให้นัทฟังพร้อมพวกมันไปเลยทีเดียวจะดีกว่าน่ะ”

เจย์มองหน้าผมกับนัทสลับกันงงๆ “เฮ้ย นี่พวกมึงมีเรื่องอะไรกันแน่วะเนี่ย”

“อืมม เอาแบบนั้นก็ได้” ผมพยักหน้า “ถ้างั้นพวกเราทุกคนไปคุยกันที่ใต้ลั่นทมเหมือนเดิมดีมั๊ย”

นัทหันไปหาเจย์ “แล้วไอ้เคนอ่ะ มึงไปตามมันมาที แล้วเดี๋ยวพวกมึงสองคนไปเจอพวกกูที่เดิมก็แล้วกันนะ ไอ้เจย์”

เจย์พยักหน้าก่อนจะเดินกลับห้องไป และจากนั้นผมกับนัทก็เดินกลับเข้าไปในห้องเรียนเพื่อหยิบกระเป๋าของพวกเราออกมา นัทบอกอีกสี่คนที่เหลือว่ามีเรื่องสำคัญที่ทุกคนจะต้องมาฟังด้วยกันพร้อมๆกัน วายุ คริส ป๊อป และตี๋เล็กต่างก็สนใจและถามขึ้นมาทันทีว่ามันคือเรื่องอะไร แต่นัทเองก็ได้แต่บอกว่าเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน แล้วก็ยังบอกอีกด้วยว่าผมนี่แหละที่จะเป็นคนเล่ารายละเอียดให้ทุกคนฟังพร้อมๆกันทีเดียว ซึ่งคราวนี้ผมก็เริ่มที่จะรู้สึกตัวว่าสิ่งที่ผมไปได้ยินมานี้มันกำลังจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ไปจริงๆซะแล้ว

“ไหน สรุปว่าพวกมึงสองคนมีเรื่องอะไรกันวะ” เจย์ถามขึ้นเป็นคนแรกหลังจากที่เราอยู่กันพร้อมหน้าแล้ว และนั่นก็ทำให้ทุกคนหันมามองหน้าผมเป็นตาเดียวกันทันที

“พวกกูไม่ได้มีเรื่องอะไรกันหรอก ไอ้เจย์ แต่ว่า........” นัทปรายตามองมาทางผมครู่หนึ่ง ก่อนจะหันกลับไปหาทุกคนอีกครั้ง “เอางี้ พวกมึงรู้กันอยู่แล้วใช่มั๊ยวะ เรื่องไอ้ปั๊กที่อยู่มอสองอ่ะ”

“เรื่องที่มันมีเรื่องกับพวกไอ้แม็กซ์ที่สระว่ายน้ำตอนนั้นอ่ะเหรอวะ” ตี๋เล็กถาม

“ถ้าเรื่องนั้นกูว่ามันก็คงรู้กันไปทั้งโรงเรียนแล้วมั๊ง” ป๊อปพูดต่อ

“เออ เรื่องนั้นมันก็คงใช่ด้วย แต่จริงๆมันมีอีกเรื่องนึงไง หลังจากนั้นอ่ะ ที่จู่ๆไอ้ปั๊กมันก็ไม่มาโรงเรียนแล้วขาดสอบไปน่ะ”

“อ๋ออ เออ ใช่ เรื่องนั้นกูก็รู้” วายุพยักหน้า และคนอื่นๆก็พยักหน้าไปพร้อมๆกันด้วยเช่นกัน

“พวกมึงทุกคนพยักหน้าแปลว่าพวกมึงก็รู้กันหมดแล้วใช่มะ” นัทถาม

“ก็พอรู้มาบ้างว่ะ ก็มึงก็เคยพูดๆอยู่ด้วยไง ที่ว่าน้องมันทำตัวแปลกๆไปใช่มะ” ตี๋เล็กถาม

“ใช่ และคราวนี้ตอนนี้กูคิดว่ากูพอจะรู้แล้วไงว่าน้องมันเป็นอะไร........” นัทมองมาที่ผม “แต่จริงๆแล้วก็ไม่ใช่กูหรอก ที่เป็นคนรู้น่ะ”

ผมกลืนน้ำลายเบาๆก่อนจะมองไปยังทุกคนที่ทั้งนั่งและยืนรอให้ผมพูดขึ้นอยู่รอบๆ “คือเมื่อตอนบ่ายอ่ะ กูจะไปเข้าห้องน้ำ แล้วกูบังเอิญได้ยินพวกไอ้แม็กซ์ที่มันสูบบุหรี่กันอยู่ในนั้นคุยกันเกี่ยวกับเรื่องของไอ้น้องปั๊ก.........”

“พวกไอ้เชี่ยแม็กซ์เหรอวะ!” เจย์ของขึ้นเป็นคนแรกทันที

“มึงใจเย็นๆก่อนไอ้เจย์ กูรับปากนนท์ไว้แล้วว่าพวกเราจะต้องใจเย็นและไม่มีการตีโพยตีพายไปก่อนเด็ดขาดนะเว้ย และที่สำคัญ มึงรอฟังนนท์เล่าให้จบก่อนจะดีกว่า”

“มึงรู้เรื่องนี้อยู่แล้วรึเปล่า ไอ้นัท” ตี๋เล็กถาม

“เปล่า กูก็กำลังจะรู้พร้อมๆมึงนี่แหละ” นัทส่ายหน้าเบาๆก่อนจะหันมาหาผม “นนท์เล่าต่อเลยเหอะ”

“คือ...... เอาจริงๆมันก็ไม่ได้มีอะไรมากมายหรอกนะ เพราะกูก็ไปยืนฟังพวกมันคุยกันอยู่แค่แป๊บเดียวเอง กูได้ยินมันพูดประมาณว่ามันทำอะไรกับไอ้ปั๊กไปไม่รู้ เพื่อเป็นการสั่งสอนน้องมันน่ะ ซึ่งกูก็เดาว่ามันคงจะพูดถึงเรื่องที่พวกมันมีเรื่องกันในสระว่ายน้ำคราวก่อน และมันก็เลยได้มีไอ้ปั๊กไว้คอยแกล้งแล้วข่มขู่อยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆนั่นแหละมั๊ง”

“แล้วไอ้ที่ว่าแกล้งหรือทำอะไรน่ะ มันทำอะไรวะ” เจย์ถาม

“กูก็ไม่รู้ว่ะ” ผมส่ายหน้า “พวกมันไม่ได้พูดถึงน่ะ แต่ว่า........”

“แต่อะไร นนท์” นัทหันมาถามผม

“แต่พวกมันบอกว่ามันอยากจะแกล้งน้องมันไปแบบนี้เรื่อยๆน่ะสิ เพราะงั้นเมื่อกี๊นี้นนท์เลยให้นัทลองโทรถามค็อปดูไงว่าปั๊กยังอยู่กับเพื่อนๆอยู่รึเปล่า”

เจย์สบถออกมาเบาๆ พร้อมกับนัทที่ลุกขึ้นยืนและหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงทันที เขาเดินห่างออกไปจากพวกเราเล็กน้อยเพื่อที่จะไปโทรศัพท์ และถึงผมจะไม่ได้ถามเขาว่าเขาจะโทรหาใคร แต่ผมก็พอจะเดาได้ในทันที

“ไอ้พวกจัญไรนี่แม่งชั่วจริงๆ!” วายุพูดขึ้น

“แล้วนี่เราจะทำไงดีวะ”

“ก็ไปกระทืบแม่งเลยสิวะ! ถามได้ ไอ้เคน” เจย์ฟึดฟัด

“โว้วๆๆ พอเลยมึง ไอ้เจย์ มึงหยุดเลย มึงจะทำเหี้ยอะไรก็คิดให้มันดีๆก่อนเว้ยเฮ้ย” วายุปราม

“งั้นมึงคิดว่าเราจะทำอะไรได้มั่งวะ มึงจะปล่อยให้พวกมันแบล็คเมล์และคอยแกล้งเด็กมันอย่างนี้ไปเรื่อยๆเหรอวะ”

“พวกกูรู้ ไอ้เจย์ แต่ไอ้สิ่งที่มึงพูดมามันก็ไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาเลยนะเว้ย มึงใจเย็นๆก่อนเหอะ” ตี๋เล็กพูดขึ้นบ้าง

“กูก็ว่างั้นว่ะ แต่มึงไม่ต้องห่วงนะ พรรคเพื่อน.......” ป๊อปเดินไปตบบ่าเจย์เบาๆ “ถ้าถึงเวลาต้องลุยนะ พวกกูจะจับมึงส่งเข้าแนวหน้าของแถวบู๊เป็นอันดับแรกเลย มึงไม่ต้องห่วงว่ะเฮ้ย”

“แต่กูสงสัยว่ะ.......” เคนพูดขึ้น “กูสงสัยว่าพวกมันเคยแกล้งอะไรน้องมันไปวะ น้องมันถึงได้เครียดและดูเปลี่ยนไปขนาดนั้น”

คำพูดของเขาทำให้พวกเราทุกคนเงียบลงไปทันที จนกระทั่งนัทเดินกลับเข้ามาหาพวกเราอีกครั้ง

“กูคุยกับไอ้ค็อปแล้วนะ มันบอกว่าตอนนี้ไอ้ปั๊กกลับบ้านไปแล้ว แม่มันมารับ และกูก็เลยลองถามๆดูด้วยว่าวันนี้มันดูมีอาการแปลกๆไปหรือดูเครียดๆอีกรึเปล่า แล้วไอ้ค็อปมันก็ยืนยันคำเดิมว่ะว่าไอ้ปั๊กมันก็ยังดูเงียบๆลงไปเหมือนเดิมอ่ะ ไม่ค่อยคุยไม่ค่อยสุงสิงอะไรกับพวกมันเหมือนเก่า แต่อีกอย่างนึงที่แปลกก็คือ มันบอกว่ามันรู้สึกเหมือนกับไอ้ปั๊กมันจะคุยและอยู่กับเพื่อนมันอีกคนที่ชื่อบอลบ่อยขึ้นว่ะ”

“ไอ้บอล...... บอลไหนวะ” วายุถาม

“กูก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน” นัทส่ายหน้า

“แต่กูรู้จักว่ะ” ป๊อปพูดขึ้น “ไอ้บอลเพื่อนไอ้ค็อปที่อยู่ชมรมเทนนิสรึเปล่า”

“ใช่” คริสพยักหน้า และนั่นก็ทำให้ทุกคนหันมามองที่เขาพร้อมๆกัน “อะไรเล่า พวกมึงลืมไปแล้วเหรอว่ากูก็อยู่ชมรมเทนนิสนะ”

“เออออว่ะ จริงด้วย” ป๊อปหัวเราะเบาๆ “กีฬาเพียงอย่างเดียวที่ไอ้คริสเล่นเป็น”

คริสหน้าแดงขึ้นมาทันที

“เล่นเป็นและเล่นเก่งกว่ามึงด้วย ไอ้เตี้ย” วายุตบหลังหัวของป๊อปเบาๆ

“งั้นพวกมึงคิดว่าจะเอายังไงต่อไปดี แต่ที่แน่ๆสำหรับกูนะ พอกูรู้แบบนี้แล้ว กูก็ไม่อยากปล่อยพวกมันไปเฉยๆแล้วว่ะ สงสารน้องมันอ่ะ” ตี๋เล็กพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่สบายใจ

“จริงๆก็ไม่เห็นต้องไปยอมแม่งเลยนี่วะ ถ้าเราไม่ยอมซะอย่างพวกแม่งจะทำอะไรได้” ป๊อปยักไหล่

“เดี๋ยวนะ........” วายุพูดขึ้น “ใช่ จริงอย่างที่มึงว่า ไอ้ป๊อป ถ้าไม่ยอมซะอย่าง พวกแม่งจะมาทำอะไรได้ อืมมม นั่นน่ะสินะ........” เขาพยักหน้าอย่างใช้ความคิด

“มึงคิดอะไรอยู่วะ ไอ้ยุ” เจย์ถาม

“ก็คิดถึงสิ่งที่มึงเพิ่งพูดไปนั่นแหละ ไอ้เจย์” วายุชี้นิ้วไปที่เจย์ จากนั้นก็หันไปที่ป๊อปอีกครั้ง “เมื่อกี๊มึงเพิ่งพูดใช่มะ ว่าถ้าไม่ยอมสักอย่างมันก็จบ ส่วนไอ้เจย์ มึงพูดว่ามึงไม่อยากปล่อยให้น้องมันถูกแบล็คเมล์อยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆ และตอนนี้น้องมันก็ดูเครียดมากจนผิดสังเกต ซึ่งถ้าเราลองเอาเรื่องสองเรื่องนี้มารวมกัน.........”

พวกเราทุกคนเงียบกันลงไปครู่หนึ่งก่อนที่นัทจะเป็นฝ่ายพูดขึ้น “แปลว่าน้องมันน่าจะกำลังถูกแบล็คเมล์ด้วยอะไรบางอย่างอยู่ มึงคิดอย่างนั้นอยู่ใช่มั๊ยวะ ไอ้ยุ”

วายุพยักหน้าเบาๆ “ก็อาจจะเป็นไปได้ว่ะ”

“และนั่นก็แปลว่าถ้าเกิดว่าพวกเราทำอะไรไม่ระวังล่ะก็ พวกเรานั่นแหละที่อาจจะเป็นต้นเหตุให้ความลับของน้องมันรั่วไหล และทำให้น้องมันแย่หนักยิ่งไปกว่าทุกวันนี้” คริสพูดต่อ

“โอ.........” ป๊อปพยักหน้าแบบอึ้งๆก่อนจะตบลงบนบ่าของเจย์เบาๆอีกครั้ง “แบบนี้มึงยิ่งต้องใจเย็นๆเข้าไปใหญ่เลยว่ะ ไอ้หมีเอ๊ยย”

“ก็แล้วมึงจะให้กูทำยังไงวะ จะให้ปล่อยไปแบบนี้น่ะเหรอ!”

“ยังไม่มีใครบอกว่าจะปล่อยให้เรื่องนี้มันผ่านไปเฉยๆเลยนะเว้ย ไอ้เจย์” วายุพูด

“และกูก็ไม่มีทางปล่อยพวกมันไปเฉยๆแบบนั้นด้วยแน่นอน” นัทยืนยัน

“ถ้างั้นเราควรทำยังไงดีอ่ะ” ผมพูดขึ้นเป็นครั้งแรกหลังจากที่เล่าเรื่องที่ผมได้ยินออกไปจบ

“คริส มึงคิดว่าไง” วายุหันไปถามคริส

“เออใช่ ไอ้คริส มันสมองของกลุ่ม มึงเสนอความคิดมึงมาดิ๊” ป๊อปพูด

“ไอ้ป๊อป คนเค้ากำลังเครียดๆ ไอ้ห่านี่” เจย์ล็อคคอป๊อปเบาๆ

คริสเงียบลงไปพักหนึ่งก่อนจะพูดขึ้น “กูคิดว่า........ สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ก็คือ เราต้องคิดถึงความปลอดภัยของน้องเค้าเป็นหลักก่อนว่ะ เราคงยังทำอะไรไม่ได้มาก นอกจากคอยดูแลน้องเค้าอยู่ห่างๆ และต้องไม่ให้ใครรู้ด้วยว่าเรารู้เรื่องนี้แล้ว”

“แล้วเราจะทำแบบนั้นได้ยังไงวะ”

“ก็ไม่ยากนี่ อย่างมึง ไอ้นัท มึงก็บอกไอ้ค็อปไปว่าให้คอยดูแลไอ้ปั๊กด้วย ถ้ามันจะไปไหนหรือมีท่าทีผิดสังเกตอะไร ก็ให้โทรมาบอกมึง ส่วนมึง ไอ้เจย์กับไอ้เคน พวกมึงอยู่ห้องเดียวกับไอ้โจ ส่วนไอ้โจก็อยู่กลุ่มเดียวกับไอ้แม็กซ์ เพราะงั้นมึงก็ลองสังเกตดูก็ได้ว่าในตอนเย็นหรือตอนไหนๆที่ไอ้โจมันดูเหมือนวางแผนจะไปไหนหรือทำอะไร มึงก็บอกไอ้นัทมา ถ้าช่วงเวลามันตรงกัน มันก็อาจจะใช่”

เมื่อได้ยินชื่อของโจ ผมก็รู้สึกกระตุบวูบเบาๆขึ้นมาเลยทีเดียว ผมรู้สึกถึงทั้งความโกรธแล้วก็ความกังวลด้วย เพราะว่าผมไม่ได้เล่าให้ทุกคนฟังว่านอกจากเรื่องพวกนั้นแล้ว ผมยังรู้มาอีกด้วยว่าโจนั่นแหละที่เป็นคนต้นคิดแผนการทั้งหมดขึ้นมา.......

“มันจะฟังดูง่ายอย่างนั้นเลยเหรอวะ ไอ้คริส” นัทถาม

“ไม่ง่ายหรอก” คริสส่ายหน้า “เปอร์เซ็นต์มันต่ำมากๆ แต่เริ่มแรกกูว่าเราก็ควรทำแบบนี้ไปก่อนว่ะ และอีกอย่างนะ....... กูจะเข้าไปลองสืบๆทางไอ้บอลดูให้เอง เผื่อว่าจะได้อะไรบ้าง มึงเองก็ควรคุยกับไอ้ค็อปให้รู้เรื่องด้วย ไอ้นัท บอกน้องมันไปตรงๆก็ได้ว่ามึงคิดจะทำอะไร แต่อย่าบอกหมด ไม่ต้องบอกเรื่องพวกไอ้แม็กซ์เลยเด็ดขาด เพราะไม่งั้นน้องมันอาจจะพลอยซวยไปอีกคนก็ได้”

“มึงก็ลองๆคุยกับไอ้ปั๊กดูด้วยสิวะ ไอ้นัท ไหนๆมึงก็รู้จักกันแล้วก็สนิทกันพอสมควรอยู่แล้วนี่ บางทีถ้าน้องมันไว้ใจมึงมันก็อาจจะยอมเล่าให้มึงฟังก็ได้นะเว้ย” วายุเสนอ

“มันก็จริงของมึง” นัทพยักหน้า

“งั้นนนท์ขอไปกับนัทด้วยนะ เผื่อว่านนท์จะช่วยอะไรได้บ้าง” ผมพูดกับนัท

“สิ่งที่เราทำได้ก็คือ คงต้องพยายามหลีกเลี่ยงไม่ให้ไอ้แม็กซ์มันเจอน้องมันได้โดยเด็ดขาดว่ะ ถ้าเกิดมันจะทำอะไรน้องได้ นั่นก็แปลว่ามันต้องได้เจอน้องเค้าก่อน เพราะงั้นเราต้องพยายามขัดขวางมันให้ได้มากที่สุด........”

ทุกคนพยักหน้าให้กับคำพูดของคริส เราทุกคนต่างคนก็คงต่างกำลังคิดถึงการแก้ปัญหาและสิ่งที่พวกเราสามารถช่วยเหลือหรือทำอะไรได้อยู่ในใจ จนในที่สุด เจย์ก็เป็นฝ่ายที่ยิ้มออกมาพร้อมกับพูดขึ้น “แต่กูว่ากูมีวีธีที่ดีกว่านั้นว่ะ........”

“วีธีอะไรของมึงวะ” นัทพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล “อย่าบอกนะว่ามึงจะใช้กำลังอีกแล้วน่ะ ไอ้เจย์”

“ไม่ใช่หรอก มึงเชื่อใจกูได้เลย คราวนี้กูไม่ด่วนทำอะไรลงไปก่อนแน่นอน กูสัญญาก็ได้ เอ้า”

“เฮ้ย มึงจะทำอะไรมึงก็ปรึกษาเพื่อนๆก่อนนะเว้ย ไอ้เจย์ นี่มันเรื่องใหญ่นา”

“ใช่ ไอ้ยุพูดถูก มึงอย่าลืมนะเว้ยว่าถ้าพวกไอ้แม็กซ์มันกำลังแบล็คเมล์น้องมันอยู่จริงล่ะก็........”

“มึงไม่ต้องห่วงน่า ไอ้ยุ ไอ้ตี๋ พวกมึงไว้ใจกูเหอะน่า กูมีความคิดดีๆอยู่ในใจแล้วเหมือนกันน่ะ”

และเมื่อได้ยินเจย์พูดแบบนั้น ผมก็เริ่มนึกถึงความคิดดีๆของผมเองที่ผมพอจะนึกออกขึ้นมาแล้วด้วยเช่นเดียวกัน

[Lacus]

ไม่ได้เข้ามาอ่านหลายวัน เลยได้หลายตอน อ่านคุ้มจริงๆ

แต่น่าเสียดาย  ไม่ทันมาเกาะติดขอบตอนเข้า ว้าว ว้าว กัน หุหุ 

แต่โจลำบากซะแล้ว คะแนนตกฮวบๆ

[น้ำค้าง]

เป็นพี่ที่แสนดีจริงๆ วางแผนช่วยน้องปั๊กกันใหญ่เลย จัดการไอ้แมกซ์กันซะทีสิน่า

[ExecutioneR]

อ่ะ มากดบวกให้ฉลองเช้าวันใหม่แล้วนะค้าบบ + กระทู้ ที่ 2009 วะวะวะวะว้าวววววว!!
ต่อไปจะเป็นทู้ไข้หวัดใหญ่สายพันธุ์ใหม่(สุดๆ) 2010 อิอิอิ

 

ปล. มีใครสังเกตลายเซ็นต์ผมมั๊ยเนี่ยว่ามันเปลี่ยนไปเรื่อยๆตามเนื้อเรื่องและตัวละครงิ แต่เสียดายง่าาาา ไฟล์ที่ผมเซฟลายเซ็นต์ตัวเองไว้ทุกครั้งดันหายไปเฉยเลย ฮืออๆๆ T__T

[three]

มีรุ่นพี่แสนดีอยางนี้ดีใจจังเลย น้องเอ๋ยสู้ๆนะพี่เป็นกำลังใจให้ ตาโจแกจะทำไงดีเนี้ย

[nubeebaa]

พี่ต้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน   ทำไมถึงทำกันได้อ่า T^T

อ๊าคคคคคคค 2009 เลขไม่ดีเท่าไหร่เลยอ่า ยิ่งเป็นหวัดอยุ่