หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[M@nfaNG]

ต้องจัดการให้หลาบจำนะ..พวกชอบแกล้งคนเนี่ย

[ExecutioneR]

พี่ต้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน   ทำไมถึงทำกันได้อ่า T^T

ทำอารายขาา 

[nubeebaa]

พี่ต้น เรื่องนี้จะมี NC ระหว่าง นนท์กะโจ ไหมคะเนี๊ย (แอบหื่น -..-)

รอฉากนั้นคะ !

[ปี้ปี้ปี้~PalmY]

NC ไม่รีบ ขอเนื้อเรื่องต่ออย่างด่วนจี๋

นนท์ กับโจไม่ได้เจอกันนาน จับมาเจอกันหน่อยซิ๊ 

[seasons]

อ้า ในที่สุดก็มาต่อแล้ว 

[timeless]

NC ไม่รีบ ขอเนื้อเรื่องต่ออย่างด่วนจี๋

นนท์ กับโจไม่ได้เจอกันนาน จับมาเจอกันหน่อยซิ๊ 

ถ้าเจอกันแบบ ไม่ค่อยดีอะ ไม่อยากจะคิด 

 

[THIP]

น้องโจของป้า  แบบนี้จะยิ่งห่างไกลกับนนท์อีกซี 

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

มาต่อ A ซะทีนะต่งต๊น

เจย์จะจัดการไงนะนี่ หรือว่าจะให้พวกนั้นโดน  คืน.....
โอ้.... น่าติดตามอย่างยิ่ง
แล้วงี้ คะแนนของคู่แข่งนัทก็ตกไปอีกหลายโขเลยสิ จากสิ่งที่ชาตินนท์ได้ยิน

ขอบคุณและจะติดตามครับ

[*SparklinG*]

  แล้วโจละ โจหายไปอีกแล้วววว


ขอบคุณคนแต่งหลายๆคะ

[imac]

มาเชียร์นนท์คับผม 

[จันทร์ผา]

 :เฮ้อ:สงสารน้องปั๊กจังเลย

เจย์มีความคิดไรของเขาน๊า

มาต่อไวๆนะคุณต่นต้น

[lomekung]

น่าสงสารน้องปั๊กจัง

แต่ก้อยังเชียร์โจ

[Blurry]

ความคิดดีๆของนนท์เกี่ยวกับโจป่าวหว่า

อยากอ่านป๊อปกะตี๋เล็ก...

[BaoBao]

น่าสงสารน้องๆ ที่โดนแกล้งจัง 
แต่ก็ยังดีที่พวกพี่ๆ เค้ารู้แล้ว และกำลังเข้าไปช่วย... 

[nubeebaa]

หวาดเดยามเช้าคะ X))

พี่ต้นคะ ขอตอนใหม่ด่วนคะ อยากอ่าน มาก ๆ

(ปล. กด+ให้คนอื่นยังไงอะคะ โง่ จังเรา บอกหน่อยคะ อยาก + ให้)

[tsuya]

เป็นรุ่นพี่ที่ดีจัง รักกันๆ
เป็นความโชคดี ในความโชคร้าย ของน้องปั๊กจริงๆ (งงมะ) อิอิ

เอาใจช่วยพวกนนท์ และเป็นกำลังใจให้น้องปั๊กด้วย

เป็นกำลังใจให้พี่ต้นด้วย 

[patz]

พวกนัทกะนนท์ เหมือนเป็นกลุ่มขบวนการพิทักษ์โลกเลยอะ 


หวังว่าเรื่องราวของโจ คงจะมีทางออกที่ดีนะ เฮ้อ... 

[~prince™~]

ติดตามอยู่นะครับ 

[~•SAkurAIro•~]

อ๊ากกกก ยิ่งอ่าน a ก้ยิ่งงานเข้าโจของเรา
แต่คิดว่าคะแนนโจคงไม่ตกหรอกก เพราะยังไงก้รุ้ก่อนอยุ่แล้วนิ ว่าโจเป็นคนวางแผน
แค่ต้องรอดุต่อจากนี้ ว่าโจของเราจะเดินไปยังไง ถ้าไม่ดีก้เตรียมเจื้อนน แต่ถึงยังไงก้เชียร์โจ 
แอบรอลุ้นว่าแผนของนนท์เอง จะเป็นยังไง ฮ่า ฮ่า

[ปี้ปี้ปี้~PalmY]

ขอ B โจก็ดีนะ 
เอาแบบให้ได้เจอหน้ากันก่อน แล้วค่อย B โจ

(มีสั่ง) 

[Tumz]

คนดีกันจริงกลุ่มนี้

นายโจ ย้ายแก๊งด่วน



รอ ตอนหน้านะ 

[ExecutioneR]

A 39


หลังจากกลับถึงบ้าน ผมก็รีบตรงขึ้นไปบนห้องแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหาโจทันที

“ว่าไง” เขารับสาย “แปลกนะ มึงโทรหากูเนี่ย”

ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่พอผมได้ยินเสียงของเขาแบบนี้แล้ว ผมก็เริ่มรู้สึกโกรธเขามากขึ้นทันที

“กูมีเรื่องจะคุยกับมึง”

“เรื่องอะไร”

ผมนิ่งไปครู่หนึ่งเพราะจู่ๆผมก็เกิดลังเลและรู้สึกสงสัยเรื่องอื่นขึ้นมาอีกด้วย “........ทำไมวันนี้มึงถึงไม่มาเรียนวะ”

ผมได้ยินเสียงเขาหัวเราะเบาๆ “ทำไม คิดถึงกูเหรอ”

ผมกลอกตา “กูไม่ได้โทรมาพูดเล่นกับมึงนะเว้ย”

“กูไม่ไปเรียนแล้วมึงจะทำไมกูวะ มันก็เรื่องของกูไม่ใช่รึไง”

“เออ งั้นกูไม่ถามก็ได้วะ แม่งงง” ผมเริ่มหัวเสีย “แต่กูมีเรื่องอยากจะคุยกับมึง”

“เรื่องอะไรล่ะ มึงก็รีบๆว่ามาสักทีสิวะ ตอนนี้กูกำลังยุ่งๆ”

“อืมมม.........” ผมเว้นช่วง “ถ้างั้นเอาไว้กูไปคุยกับมึงพรุ่งนี้ที่โรงเรียนดีกว่า บางทีกูอาจจะอยากคุยกับมึงต่อหน้ามากกว่าคุยทางโทรศัพท์ก็ได้”

“ก็แล้วแต่มึง แล้วนี่มีอะไรอีกรึเปล่า ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็แค่นี้นะ” เมื่อพูดจบเขาก็วางสายไปทันที

เมื่อถึงวันรุ่งขึ้น ในตอนเช้าที่โรงอาหาร หัวข้อคุยของพวกเราก็ยังคงเป็นเรื่องของปั๊กและพวกไอ้แม็กซ์อยู่ดี และในที่สุดเจย์ก็ยอมเผยให้พวกเราฟังจนได้ว่าความคิดดีๆที่เขาคิดได้เมื่อวานนี้มันคืออะไร และเมื่อเขาพูดจบ ถึงจะไม่มีใครเห็นด้วยหรือปฏิเสธความคิดของเขาร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่นั่นก็ทำให้พวกเราทุกคนต้องช่วยกันนั่งคิดและนึกจำลองเหตุการณ์ต่างๆกันในอีกหลายๆแบบ เพื่อพยายามที่จะคาดเดาว่าท้ายที่สุดแล้วผลลัพธ์มันอาจจะออกมาเป็นในรูปแบบใด

เราคุยกันอยู่สักพักหนึ่ง ตี๋เล็กก็ส่งสัญญาณเตือนให้เราลดเสียงลงเมื่อเขาเห็นว่ามีคนกำลังเดินเข้ามาใกล้โต๊ะของพวกเรา

“ไอ้โจมาว่ะ........” ตี๋เล็กกระซิบ

“มาคนเดียวเหรอวะ” นัทที่นั่งอยู่ข้างๆผมถามขึ้น และก็เป็นคำถามที่ผมเองก็กำลังสงสัยอยู่ด้วยเหมือนกัน

“เปล่า ไอ้เอกก็มาด้วย” ป๊อปตอบ

“แค่เห็นหน้าก็อยากเดินเข้าไปตบหัวแม่งให้คว่ำแล้วว่ะ!” เจย์ฟึดฟัด

“เบาๆสิวะไอ้เจย์!” เคนพูด “เดี๋ยวแม่งก็ได้ยินที่เราคุยกันหรอก”

“ก็ให้มันได้ยินไปสิวะ” เจย์ชักสีหน้า “ยังกะแม่งไม่รู้ว่ากูเกลียดมันอย่างนั้นแหละ” เขาพูดต่อด้วยเสียงที่ดังขึ้นเล็กน้อยราวกับตั้งใจจะให้โจได้ยินด้วย

ผมหันไปมองที่โจแล้วก็เห็นว่าเขากับเอกกำลังมองมาที่โต๊ะพวกเราอยู่จริงๆ เอกกำลังกระซิบอะไรบางอย่างกับโจในขณะที่พวกเขากำลังเดินผ่านโต๊ะเราไปอยู่ และผมกับเขาก็ได้สบตากันอีกครู่หนึ่งด้วย เขามองหน้าผมด้วยแววตาและสีหน้าที่นิ่งเฉย ก่อนที่เขาจะหันกลับไปมองตรงยังเบื้องหน้าและเดินเลยพวกเราไปยังโต๊ะที่เพื่อนๆของเขานั่งอยู่เช่นเคย

หลังจากที่โจกับเอกเดินผ่านไปแล้ว พวกเราก็หันมาจับกลุ่มคุยกันต่อทันที แต่ว่าหลังจากที่เราเพิ่งคุยกันต่อได้ไม่นาน โทรศัพท์มือถือของผมก็ดังเตือนว่ามีข้อความใหม่เข้า และเมื่อผมกดเปิดมันขึ้นมาดูก็พบว่าคนที่ส่งเข้ามาก็คือโจนั่นเอง

“หลังเลิกเรียน ที่ห้องของกู”

หลังจากอ่านข้อความจบผมก็เงยหน้าขึ้นไปมองยังโต๊ะของเขาแล้วก็เห็นว่าโจกำลังนั่งคุยอยู่กับเพื่อนราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น มีเพียงสิ่งเดียวที่ช่วยบอกผมว่าเขานั่นแหละที่ส่งเมสเสจมาหาผมเมื่อครู่นี้จริง ซึ่งนั่นก็คือโทรศัพท์มือถือที่เขากำลังถือเอาไว้อยู่ในมือนั่นเอง

วันนี้ทั้งวันก็ดูเหมือนจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทุกอย่างรอบตัวผมล้วนก็ดำเนินไปอย่างปกติ พวกเราทุกคนต่างก็ช่วยกันจับตามองพวกของโจและแม็กซ์ รวมทั้งนัทก็บอกให้ค็อปคอยประกบติดปั๊กเอาไว้แล้วด้วยเหมือนกัน ซึ่งทั้งทางสองฝ่ายต่างก็ดูเหมือนจะยังไม่ได้ติดต่อกันหรืออย่างน้อยๆนั่นก็หมายความว่า แม็กซ์ก็คงจะยังไม่ได้วางแผนที่จะทำอะไรไม่ดีภายในวันนี้อย่างแน่นอน

แต่ปัญหาของผมในตอนนี้ก็คือ เมื่อถึงเวลาหลังเลิกเรียนแล้วผมจะหาทางแว้บไปหาโจที่ห้องโดยไม่ให้คนอื่นๆรู้ ได้ยังไง โดยเฉพาะนัท ผมพยายามคิดหาหนทางไปพบกับเขามาตลอดเกือบทั้งวัน จนกระทั่งใกล้ถึงเวลาเลิกเรียน ผมก็ยังไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี จนผมเริ่มคิดว่าผมคงจะต้องเป็นฝ่ายโทรไปบอกเขาแล้วว่าผมคงจะไปพบเขาไม่ได้และให้เราหาสถานที่พบกันที่อื่นแทน แต่เมื่อลองมาคิดดูดีๆ ต่อให้ผมนัดกับเขาที่อื่น ผมก็ไม่รู้จะต้องทำยังไงถึงจะไปหาเขาได้โดยไม่ให้คนอื่นรู้อยู่ดีนั่นแหละ

และในที่สุดผมก็นึกทางออกซึ่งน่าจะดูเป็นวิธีเดียวที่ผมทำได้นั่นก็คือ ผมคงจะต้องโกหกนัทและคนอื่นๆนั่นเอง

ผมไม่อยากจะทำแบบนั้นเลยจริงๆ แต่ว่ามันก็คงไม่มีทางอื่นอีกแล้ว เพราะอย่างน้อยๆสำหรับเรื่องของโจนี้ ผมก็อยากที่จะจัดการมันด้วยตัวเอง หรืออย่างน้อยๆ ผมก็อยากจะลองพยายามแก้ปัญหาและแก้ไขมันด้วยตัวเองก่อนที่ผมจะหันไปหาคนอื่นๆ.......

หลังจากเลิกเรียนผมก็บอกนัทว่าผมอยากขึ้นไปนั่งเล่นอยู่กับเขาบนห้องก่อนครู่หนึ่งเพื่อรอจนกว่าพี่โก๋จะมารับ ตอนแรกผมก็ตั้งใจเอาไว้ว่าหลังจากที่ผมนั่งคุยเล่นกับเขาอยู่ครู่หนึ่งแล้วผมจะบอกเขาว่าผมขอออกไปเดินเล่นคนเดียวหรือออกไปโทรศัพท์สักพัก แต่ไปๆมาๆคนอื่นๆก็กลับมานั่งเล่นอยู่ในห้องของเขาด้วย และโดยเฉพาะเมื่อผมมองหน้าของนัทแล้ว ผมก็ยิ่งรู้สึกไม่อยากโกหกเขาเข้าไปใหญ่เลย ดังนั้นเมื่อผมคิดว่าถึงเวลาที่ผมต้องไปหาโจแล้ว ผมจึงตัดสินใจแอบบอกนัทออกไปตามตรงว่าผมอยากจะไปคุยกับโจที่ห้องสักพัก

ตอนแรกนัทก็ดูลังเลหรือคิดอะไรอยู่นิดหน่อย แต่เขาก็ไม่ได้ถามผมว่าผมจะไปคุยเรื่องอะไร ซ้ำเขายังช่วยผมโกหกคนอื่นๆด้วยว่าเราสองคนจะลงไปซื้อของกินที่เซเว่นข้างล่างด้วยกัน แต่เมื่อหลังจากที่เราเดินออกมาจากห้องแล้ว เขาก็แยกกับผมที่หน้าลิฟต์และบอกผมว่าหลังจากที่ผมคุยธุระเสร็จแล้วก็ให้ไปรอเขาที่อยู่โถงกลางหน้าลิฟต์ก่อนที่จะเข้าห้องไปพร้อมๆกันอีกครั้ง

“นนท์ขอโทษนะนัท” ผมพูดกับเขาขณะที่เรารอลิฟต์อยู่ด้วยกัน

“เอาอีกละ จะขอโทษทำไม” เขายิ้ม “ไม่ต้องขอโทษหรอก ถึงนัทจะสงสัยนิดหน่อยก็เหอะว่านนท์อยากจะไปคุยกับมันเรื่องอะไรกันแน่น่ะ.......”

“นั่นแหละ ที่นนท์ต้องขอบใจนัทมากแล้วก็ขอโทษด้วยที่นนท์ยังเล่าให้ฟังตอนนี้ไม่ได้น่ะ”

เขามองหน้าผมครู่หนึ่ง “แต่หลังจากนี้ถ้าเกิดว่านัทอยากรู้ว่านนท์ไปคุยอะไรกับไอ้โจมันล่ะ........”

ผมพยักหน้า “แล้วนนท์จะเล่าให้นัทฟัง”

นัทยิ้มอีกครั้งพร้อมกับพยักหน้าออกมาเบาๆก่อนที่เขาจะเดินเข้าประตูลิฟต์ที่เพิ่งเปิดออกไป ผมรู้ว่าเขาคงคิดมากและอาจจะหึงผมด้วยซ้ำไป แต่ผมก็ยังไม่อยากบอกใครในตอนนี้อยู่ดีว่าผมจะคุบกับโจเรื่องอะไร เพราะแม้แต่ตัวผมเองผมยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าผมตั้งใจจะมาคุยกับเขาเรื่องอะไรกันแน่

ผมเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องของโจ จากนั้นก็เคาะประตูเบาๆ ผมหยุดยืนรออยู่ไม่นาน ประตูห้องก็ถูกเปิดออก

โจมองหน้าผมแล้วเขยิบตัวเบี่ยงออกไปด้านข้างเพื่อให้ผมเดินเข้าไปข้างในได้ “เข้ามาสิ”

ผมเดินเข้าไปในห้องแล้วก็หยุดอยู่ที่ปลายเตียง โจเดินผ่านผมไปแล้วก็นั่งลงบนเก้าอี้อ่านหนังสือก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองผม

“ไม่นั่งรึไง” เขาถาม

ผมส่ายหน้า “ไม่เป็นไร กูคงอยู่นานไม่ได้”

“นั่นสินะ เพราะมึงก็คงมีคนกำลังรออยู่เหมือนเดิมล่ะมั๊ง”

ผมนิ่วหน้า “เพราะเดี๋ยวพี่โก๋ก็จะมารับกูกลับบ้านแล้วต่างหาก”

เขายักไหล่ “ก็คงงั้น”

เราสองคนเงียบกันไปครู่หนึ่ง ผมไม่รู้ว่าผมจะเริ่มพูดเรื่องของน้องปั๊กขึ้นมายังไงดีจริงๆ แต่แล้วโจก็เป็นฝ่ายที่ทำลายความเงียบลงไปก่อน

“เมื่อวานกูไปโรงพยาบาลมา”

คำพูดที่คาดไม่ถึงของเขาทำให้ผมต้องรู้สึกตกใจและแปลกใจออกมาทันที “เฮ้ย แล้ว........ แล้วมึงเป็นอะไรอ่ะ”

เขามองหน้าผมแล้วยิ้มออกมาเล็กน้อย “กูไม่ได้เป็นอะไรหรอก กูพาน้องกูไปหาหมอน่ะ”

“น้องมึง....... เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนนั้นอ่ะเหรอ”

รอยยิ้มของเขาจางหายไปทันที “มึงรู้ได้ไงว่ากูมีน้องสาว”

อุ๊บบ ดูเหมือนผมจะหลุดไปซะแล้วสิ “อ่อ ก็ คือกูก็ไม่รู้หรอก เอ๊ย กูหมายถึงว่า กูก็ไม่แน่ใจหรอกว่าเด็กคนนั้นเป็นน้องสาวมึงน่ะ คือตอนนั้นกูเห็นมึงเล่นกับเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนนึงที่สวนตรงลานจอดรถหน้าหอน่ะ กูก็เลยเดาเอาว่าน่าจะเป็นน้องสาวมึงล่ะมั๊ง........”

เขาพยักหน้า “ใช่ นั่นแหละน้องสาวกู”

“แล้วเค้าเป็นอะไรมากรึเปล่า”

“ก็ไม่รู้สิ......” เขายักไหล่ “เรื่องนั้นน่ะช่างมันเถอะ ว่าแต่มึงมีอะไรที่อยากจะคุยกับกู........ อย่าบอกนะว่าเป็นเรื่องของไอ้นัทน่ะ”

“ไม่ใช่เว้ย จะบ้าเหรอวะ” ผมรีบปฏิเสธทันที

“งั้นเรื่องอะไร”

“กูจะมาถามมึงเรื่อง....... เรื่องของเด็กที่ชื่อว่าปั๊ก” เมื่อผมพูดจบผมก็จ้องมองเข้าไปในตาของเขาเพื่อพยายามที่จะจับพิรุธหรือความรู้สึกของเขาให้ได้ว่าเขากำลังคิดหรือรู้สึกอย่างไร แต่ก็ดูเหมือนว่าผมจะมองไม่เห็นอะไรในดวงตาคู่นั้นเลยแม้แต่นิดเดียว

“ไอ้ปั๊กทำไม” เขาถาม

“มึงก็รู้จักน้องมันใช่มั๊ย ไม่ดิ่ มึงอยู่ชมรมว่ายน้ำด้วยกัน มึงก็ต้องรู้จักมันอยู่แล้ว”

“ก็คงงั้นอ่ะ แล้วทำไมวะ” เขายักไหล่

“มึงอย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่องเลยไอ้โจ กูรู้เรื่องที่มึงและพวกของมึงทำหมดแล้วนะเว้ย”

โจลุกขึ้นยืนทันที “รู้เรื่องอะไร” เขาจ้องหน้าผม

“มึงนั่นแหละที่ต้องบอกกูว่าพวกมึงทำอะไรน้องเขาลงไปบ้าง”

“อะไรของมึง ไหนเมื่อกี๊มึงบอกว่ามึงรู้หมดแล้ว แต่ตอนนี้มึงกลับบอกว่ามึงอยากรู้ว่าพวกกูทำอะไรลงไปเนี่ยนะ นี่ถ้ามึงไม่รู้อะไรมึงก็อย่ามาพูดอะไรลอยๆมั่วๆ ไอ้นนท์” เขาเดินเข้ามาหาผม “กูไม่อยากจะโกรธมึงจริงๆเท่าไหร่หรอกนะเว้ย”

ผมรู้สึกเหมือนกับว่าผมอยากจะก้าวถอยหลังรักษาระยะห่างจากเขาเอาไว้ให้มันเท่าเดิม แต่ผมก็ไม่ได้ขยับตัวออกไปจากที่ๆผมยืนอยู่เลยแม้แต่น้อย ผมรู้สึกว่าผมขยับไปไหนไม่ได้ และผมก็ไม่อยากจะแสดงท่าทียอมแพ้ออกมาให้เขาเห็นด้วย ผมรู้ว่าเรื่องนี้ผมยอมไม่ได้ และผมก็จะไม่ยอมปล่อยให้เขา ซึ่งเป็นคนทำผิด มาข่มขู่ผมได้อย่างแน่นอน

ผมเดินก้าวไปข้างหน้าหาเขาอีกก้าวหนึ่ง “เมื่อวานกูได้ยินเรื่องที่ไอ้แม็กซ์กับเพื่อนๆคนอื่นของมึงคุยกันแล้ว โจ กูรู้แล้วว่าสาเหตุที่ตอนนี้น้องมันดูแปลกไปน่ะมันเกิดจากอะไร แต่กูอยากจะรู้ว่าพวกมึงทำอะไรน้องเค้าลงไปบ้าง”

โจจ้องหน้าผม “กูไม่รู้”

คำตอบของเขามันทำให้ผมต้องถึงกับอึ้ง “มึงไม่รู้งั้นเหรอ มึงพูดคำๆนั้นออกมาได้ยังวะเนี่ย ไอ้โจ!”

“ทำไมกูจะพูดไม่ได้ กูไม่รู้กูก็พูดว่ากูไม่รู้”

“มึงต้องให้กูพูดรึไงว่ากูได้ยินมากระทั่งว่ามึงเป็นคนคิดแผนการทั้งหมดนั่นขึ้นมาด้วยตัวเองน่ะ!” ผมพยายามควบคุมน้ำเสียงของผมไม่ให้มันสั่นเครือเพราะความโกรธ “แล้วมึงต้องให้กูพูดรึไงว่ากูยังรู้มาอีกด้วยว่าที่ผ่านๆมามึงกับเพื่อนของก็ทำไอ้เรื่องแบบนั้นลงไปตั้งไม่รู้กี่ครั้งแล้ว!”

“กูไม่รู้” เขายังคงยืนยันคำพูดเดิม และคำตอบของเขานั่นก็ยิ่งทำให้ผมต้องรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นไปอีก

“อะไรของมึงวะ! มึงรู้มั๊ย ไอ้โจ ว่าการที่พวกมึงทำเรื่องเหี้ยๆแบบนั้นลงไปน่ะ พวกมึงกำลังจะทำลายชีวิตของคนๆนึงลงเลยนะเว้ย! มึงรู้มั๊ยว่าน้องมันเครียดมากขนาดไหน และมันก็กำลังทำให้คนอื่นรอบตัวน้องคนนั้นเค้าไม่สบายใจขนาดไหนด้วย นี่ถ้าเกิดว่าน้องมันคิดมากจนเค้าคิด..........”

“พอแล้ว!” โจขัดผมขึ้น จากนั้นเขาก็ส่ายหน้าเบาๆออกมาด้วยความหงุดหงิด “กูไม่อยากฟังเรื่องไร้สาระพวกนั้นของมึงอีกแล้ว มึงมีธุระแค่นี้ใช่มั๊ย”

“มันอาจจะไร้สาระสำหรับมึง แต่มันไม่ใช่สำหรับกู” ผมยืนกราน “ไม่ใช่สำหรับน้องเค้า ไม่ใช่สำหรับครอบครัวเค้า และไม่ใช่สำหรับเพื่อนๆของเค้าด้วย”

เขาหันกลับมามองหน้าผมอีกครั้ง “กูเคยบอกมึงไว้ตั้งแต่แรกแล้วนะ ว่าถ้าเกิดมึงไม่อยากมีเรื่องล่ะก็ อย่าเข้ามายุ่งกับเรื่องของพวกกูให้มากนัก”

“สงสัยจะไม่ได้ซะแล้วว่ะโจ........” ผมส่ายหน้าเบาๆ “กูปล่อยเรื่องนี้ไปไม่ได้จริงๆ และที่สำคัญ กูยอมให้พวกมึงแกล้งน้องเค้าต่อไปแบบนั้นไม่ได้อีกแล้ว มันผิดนะเว้ย”

“งั้นมึงจะทำยังไง บอกเพื่อนๆมึงทุกคนให้มามีเรื่องกับพวกไอ้แม็กซ์..... กับพวกกูอย่างนั้นเหรอ” เขายิ้มเยาะ

“กูไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะเว้ย ไอ้โจ แต่มันตรงกันข้ามกับที่มึงคิดด้วยซ้ำ เพราะเรื่องที่กูมาคุยกับมึงวันนี้นี่ก็ยังไม่มีใครรู้เลยด้วยซ้ำ คนที่รู้ก็มีนัทแค่คนเดียว แต่เค้าก็ไม่รู้อยู่ดีว่ากูมาคุยเรื่องอะไร และที่สำคัญ กูก็ยังไม่ได้บอกพวกมันด้วยว่ามึงนั่นแหละที่เป็นคนคิดแผนการทั้งหมดขึ้นมาเอง กูมาที่นี่ด้วยการตัดสินใจของกูเองคนเดียว”

เขามองหน้าผมแล้วนิ่งไปอีกครู่หนึ่ง “ใช่ กูเป็นคนคิดวิธีการพวกนั้นขึ้นมาเอง แค่นี้มึงพอใจรึยัง”

“ก็แล้วมึงทำอะไรกับน้องมันไปบ้างเล่า”

“กูบอกมึงไม่ได้” เขาตอบ “และกูก็ไม่อยากบอกมึงด้วย มึงไม่จำเป็นต้องรู้เรื่องนั้นหรอก”

“แต่กูอยากจะช่วยน้องเค้านะเว้ย! โจ กูขอร้องล่ะ พวกมึงเลิกทำเรื่องแบบนี้สักทีได้แล้วได้มั๊ยวะ เลิกแบล็คเมล์น้องมันได้แล้ว”

“แต่กูทำแบบนั้นไม่ได้!” เขาตะคอกใส่ผม

“ก็แล้วทำไมมึงจะทำไม่ได้ล่ะวะ!” ผมตะโกนตอบกลับไปด้วยความโกรธ

“มึงนี่พูดไม่รู้เรื่องรึไงวะ!” เขาคว้าคอเสื้อของผมแล้วกระชากผมเข้าไปหาเขา “กูบอกแล้วไงว่ากูทำไม่ได้!”

“ทุเรศ!” ผมปัดมือเขาออกจากคอเสื้อของผม “มึงและเพื่อนๆของมึงนี่มันหน้าตัวเมียกว่าที่กูคิดเยอะเลยนะ ไอ้โจ! รุมรังแกเด็กที่อายุน้อยกว่าแถมยังไม่มีทางสู้ แล้วยังจะแบล็คเมล์เค้าอีกด้วยแบบนั้นน่ะ!”

“มึงว่าไงนะ!” เขาคว้าคอเสื้อผมอีกครั้ง และคราวนี้เขาก็ดันตัวผมไปจนสุดผนังห้องเลยด้วย

“กูก็หมายความอย่างที่พูดนั่นแหละ! ทำไม มันจี้ใจดำรึไงวะ!” ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมเป็นอะไรถึงได้พูดแบบนั้นออกไป แต่ที่แน่ๆก็คือผมรู้อยู่อย่างเดียวว่าผมกำลังโกรธเขามาก ผมไม่เคยรู้สึกโกรธใครมากขนาดนี้มาก่อนเลย และที่สำคัญ ผมยังรู้สึกเหมือนกับผิดหวังแล้วก็ถูกทรยศหักหลังอีกด้วย ผมรู้สึกเกลียดเขาแล้วก็ไม่อยากจะให้อภัยเขาเลยจริงๆ

“ก็กูบอกแล้วไงว่ากูไม่รู้เรื่อง! มึงจะเอายังไงกับกูวะ!”

ผมคว้าคอเสื้อของเขาแล้วกระชากเพื่อดึงหน้าเขาให้เข้ามาใกล้ผมมากขึ้นด้วยเช่นกัน “มึงจะไม่รู้เรื่องได้ยังไง ในเมื่อมึงเป็นคนคิดแผนการนั้นขึ้นมาเองน่ะ ไอ้โจ!”

“เออ กูคิด! แต่วันนั้นกูไม่ได้อยู่กับพวกมันด้วย เพราะวันนั้นกูอยู่ในรถของมึง เพื่อกำลังจะไปนอนที่บ้านของมึง!” เขาตะคอกใส่หน้าของผม และคำพูดที่เขาพูดนั้นมันก็ทำให้ผมต้องถึงกับชะงัก

ผมค่อยๆปล่อยมือออกจากคอเสื้อของเขาอย่างช้าๆ “เมื่อกี๊มึงว่ายังไงนะ”

โจจ้องหน้าผมก่อนจะสะบัดมือออกจากคอเสื้อของผมอย่างหัวเสีย จากนั้นเขาก็หันหลังให้กับผมพร้อมกับสบถออกมาเบาๆ “แม่งเอ๊ยย! ไอ้เหี้ย!”

ผมยืนมองแผ่นหลังของเขาอยู่ครู่หนึ่ง “แต่ถึงยังไงมึงก็รู้เรื่องที่เกิดขึ้นอยู่ดีใช่มั๊ย ไอ้โจ แล้วทำไมมึงถึงจะบอกกูไม่ได้วะ กูไม่เข้าใจ”

“ก็เพราะกูไม่อยากบอกให้มึงรู้น่ะสิวะ” เขาตอบทั้งๆที่ยังหันหลังให้กับผม “มึงเลิกพูดเรื่องนี้เหอะ กูไม่อยากคุยเรื่องนี้กับมึงอีกแล้ว มึงออกไปได้แล้ว และกูก็ช่วยอะไรมึงไม่ได้อีกแล้วด้วย”

“มันไม่ง่ายอย่างนั้นะเว้ย โจ กูปล่อยเรื่องนี้ไปเฉยๆไม่ได้จริงๆ!”

“มึงเลิกสนใจคนอื่นแล้วมาห่วงตัวเองสักนิดบ้างได้มั๊ยวะ!” เขาหันกลับมาตะคอกใส่ผม “มึงรู้มั๊ยว่าเมื่อกี๊กูโกรธมึงจริงๆและเกือบจะต่อยหน้ามึงไปกี่หนแล้ว! แทนที่มึงจะมัวมาสนใจและเป็นห่วงเรื่องของคนอื่น มึงหัดเป็นห่วงตัวเองซะก่อนจะดีกว่า! กูบอกมึงไปแล้วนะว่าถ้ามึงไม่อยากมีปัญหาล่ะก็อย่ามายุ่งวุ่นวายกับเรื่องของพวกกูให้มันมากนัก!”

“ทำไมมึงถึงได้ดื้อด้านอย่างนี้วะ ไอ้โจ ที่กูขอจากมึงกูก็แค่ไม่ให้มึงทำเรื่องเหี้ยๆแบบนั้นกับน้องเค้าอีกแล้วก็เท่านั้นเอง”

“มึงนั่นแหละที่ดื้อด้าน!” เขาดุ “ที่กูขอก็แค่ให้มึงอยู่ห่างจากเรื่องของไอ้แม็กซ์เอาไว้เท่านี้มึงไม่เข้าใจรึยังไง”

ผมจ้องหน้าของเขานิ่ง พยายามควบคุมอารมณ์ให้เย็นลงให้ได้มากที่สุด “โอเค........ กูว่าเราสองคนชักจะไปกันใหญ่แล้วว่ะ ดูท่าท่างว่าเราคงจะพูดกันไม่รู้เรื่องแล้วจริงๆ” ผมถอนหายใจออกมายาวๆ “กูว่ากูพูดสิ่งที่กูต้องการออกไปเกือบหมดแล้วนะ แต่เราก็ยังคุยกันไม่รู้เรื่องอยู่ดี เพราะงั้น กูว่าวันนี้กูพอแล้วดีกว่าว่ะ”

โจมองหน้าผมแล้วก็ถอนหายใจออกมาเบาๆด้วยเช่นกัน “กูบอกให้มึงกลับไปตั้งแต่ห้านาทีที่แล้วด้วยซ้ำ”

ผมนิ่วหน้าทันที “เออ กูผิดหมดแหละ สำหรับมึงแล้วกูทำเหี้ยอะไรก็ผิดทั้งหมดนั่นแหละ”

ผมเดินตรงไปยังประตูห้องและเปิดประตูออก ส่วนโจก็เดินกลับไปนั่งลงบนเก้าอี้เหมือนเดิม จากนั้นเขาก็หันมองมายังผมที่หยุดยืนอยู่หน้าประตูห้อง เราสองคนมองหน้ากันโดยไม่มีใครพูดอะไรออกมาครู่หนึ่ง ใบหน้าและแววตาของเขาในตอนนี้มันดูราวกับไม่ใช่โจคนเดิมที่ผมรู้จักเลยแม้แต่น้อย มันเหมือนกับว่าผมกำลังมองหน้าคนแปลกหน้าคนหนึ่งที่เพิ่งจะเดินมาตบหน้าผมแล้วไล่ให้ผมไปไกลๆยังไงหยั่งงั้นแหละ

“กูก็ไม่อยากที่จะพูดแบบนี้หรอกนะเว้ย แต่กูอยากให้มึงจำไว้แล้วอย่าได้ลืมเลยนะว่า กูเองก็กุมความลับบางอย่างของมึงเอาไว้อยู่เหมือนกัน” ผมพูด

โจลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ทันที “มึงหมายความว่ายังไง ไอ้นนท์”

“กูก็หมายความอย่างที่พูดนั่นแหละ........”

เขาจ้องหน้าผมด้วยแววตาราวกับจะกระโจนเข้าหาผมได้ทุกเมื่อ “นี่มึงจะแบล็คเมล์กูอย่างนั้นเหรอ”

ผมหลับตาลงแล้วส่ายหน้าเบาๆ “เปล่า...... เรื่องนั้นมันก็ขึ้นอยู่กับว่าครั้งหน้าที่เราคุยกันแล้วผลลัพธ์มันจะออกมาเป็นยังไงต่างหาก”

“นี่มึง......” เขาขบกรามและกำหมัดแน่น

“กูบอกแล้วไงว่ากูเองก็ไม่ได้อยากจะทำแบบนี้นักหรอก.........” ผมเงียบลงไปอีกครู่หนึ่ง “หวังว่าครั้งหน้าที่เราคุยกัน เราจะใจเย็นกันมากขึ้นแล้วก็คุยกันรู้เรื่องมากขึ้นกว่านี้นะ ไอ้โจ” หลังจากพูดจบ ผมก็เดินออกจากห้องแล้วปิดประตูลง ผมได้ยินเสียงโครมครามดังออกมาจากภายในห้องของโจ แต่ผมก็ไม่รู้สึกแปลกใจและอยากรู้เลยแม้แต่นิดเดียวว่านั่นคือเสียงอะไร

[ExecutioneR]

หวาดเดยามเช้าคะ X))

พี่ต้นคะ ขอตอนใหม่ด่วนคะ อยากอ่าน มาก ๆ

(ปล. กด+ให้คนอื่นยังไงอะคะ โง่ จังเรา บอกหน่อยคะ อยาก + ให้)

ต้องกระทู้ 250 ขึ้นก่อนน่ะครับ (ใช่ 250 ป่าวหว่า) ถึงจะมีปุ่มให้กดบวกลบได้ 

ปล. ขอโทษนะครับ วันนี้กดบวกให้ไม่ไหว เหนื่อยมากๆเลยย เฮ้อออ 

[ปี้ปี้ปี้~PalmY]

ต่ิอไป B โจ (รึป่าว) 

[myxt]

หายไปหลายตอน กลับมาอิ่มเลย
เรื่องราวชักจะรุนแรงขึ้นทุกทีแล้ว
น้องนนท์เนี่ย บทจะโหด ก็โหดเอาเรื่องอยู่เนอะ 555
เรื่องราวมันจะลงเอยยังไงน๊า มองไม่เห็นทางเลยอะคุณต้น

ปล. ยังไม่ส่งคะแนนโหวตเลย ยังทันใช่มั้ยคะ ^^

[ExecutioneR]

คะแนนโหวตรับส่งจนจบ b ของป๊อปกะตี๋เล็กนะครับ
ส่วน b ของโจ รอไปก่อน 5555
เด่นมามากแล้ว ให้ึคนอื่นเค้ามั่ง

[lomekung]

โจจจจจจจจจจจจจ

[ปี้ปี้ปี้~PalmY]

ใครก็ได้ ตอนไหนก็ได้ ช่วงนี้รับหมดดดดดดดดดดดด

[Taurus]

 

นนท์กับโจแย่ลงทุกทีๆเลย  แง้

[artkung]

มันเกิดอะไรขึ้นอีกล่ะเนี่ย

นนท์ดันเอาน้ำมันไปราดกองไฟซะแล้ว

ทำไงดีล่ะทีนี้


แล้วตกลงว่าแผนของเจย์มันคืออะไรอ่า

เรื่องมันยิ่งซับซ้อนซ่อนเงื่อนกันไปใหญ่แล้ววววว ... 



พี่ต้น อย่าให้โจกับนนท์ทะเลาะกันรุนแรงมากนักสิ กลัวจะต่อกันไม่ติดง่ะ

หรือไม่ ถ้านนท์เอาน้ำมันราดกองไฟของโจอีกที ก็ให้โจจับนนท์ปล้ำในห้องไปเลย 



แล้วมาไวๆ นะคร้าบ