ขอโทษนะคับอาจจะไม่ได้มาเป็นประจำทุกวันเหมือนเดิม
ฝึกงาน ยุ่งมากกกกกก
แต่จะพยายามมาให้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้นะครับ สงสารคนรอเหมือนกัน แหะๆ
ไปอ่านกันเลยละกันครับ
ตอนที่39 เวลาที่เราคลาดกัน
ผมนอนหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้
ตื่นมาอีกทีก็สายแล้ว
ผมยันตัวลุกขึ้นอย่างเชื่องช้า ร่างกายปวดเมื่อยไปหมด ตาพร่ามัวแถมยังแสบตาอีกต่างหาก อาการปวดหัวเริ่มกลับมาเล่นงานอีกครั้ง
ผมเริ่มจะจำเรื่องราวเมื่อคืนได้ ผมหนีออกมาจากหอผมแล้วไปนั่งร้องไห้ที่สะพาน แล้วก็โดนเพื่อนสุดรักไอ้วิทลากมาที่บ้านของคุณพ่อเก
อแลง(มันเหมือนพ่อผมจริงๆนะตอนนี้ ผมรู้สึกอย่างงั้น หมายถึง พ่อ ที่คอยดูแลเอาใจใส่อะนะ...)
ผมเดินออกไปจากห้องนอนเกอแลงมัน ก็เจอไอวิทกำลังนั่งอ่านการ์ตูนอยู่
มันเงยหน้า
"ตื่นแล้วหรอวะมึง"
ผมพยักหน้า แล้วก็ปวดหัวแปล๊บ ไม่น่าเลยตู...
"เกอแลงอยู่ไหนวะ?"ผมถามมัน
"ออกไปข้างนอก ไปซื้อของ กับไปรับใครไม่รู้"
ผมเกาหัวตัวเอง
"วันนี้วันอะไรวะ"
"วันเสาร์"
"กูรู้แล้ว วันที่เท่าไหร่?"
ไอวิทเงยหน้ามองแบบงงๆ
ผมก็มองกลับ มึงจะงงห่าไรวะ ผมด่ามันในใจ
"ลืมวันลืมคืนจริงๆหรอวะ?"
ผมขมวดคิ้วใส่มัน มันถอนหายใจอย่างปลงตก
"วันนี้วันที่14 เดือน 9"มันตอบ
ผมพยักหน้าตอบรับ แล้วก็เดินมานั่งข้างๆมัน
มันหยุดอ่านการ์ตูน แล้วก็มองหน้าผม
"ไอธัณ"
"ไรวะ?"
มันเงียบ ผมเลยหันไปมองหน้ามัน
ไอวิททำหน้าลำบากใจ ก่อนจะถามผมว่า
"มึงเป็นไงบ้างแล้ววะ"
"ก็เป็นอย่างที่เห็น"
เท่านั้นแหละมันก็บ๊องหัวผมแทบจะทันที
"ไอห่าาาากูปวดหัวอยู่แม่ง" ผมด่ามัน
"มึงก็ทำกูปวดหัวเหมือนกันไอธัณ ทั้งมึง ทั้งไอพามันเลย"
ผมอ้าปากจะด่ามันตอบแต่ก็ชะงัก
เพราะความสำนึกผิดที่ทำให้เพื่อนลำบากมันแล่นเข้ามาแทรกในความคิดก่อน
ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากก้มหน้า
"กูขอโทษ..."
ผมได้ยินเสียงไอ้วิทมันถอนหายใจอีกครั้ง นี่ครั้งที่ล้านแล้วมั้งเนี่ย เดี๋ยวก็แก่หรอกมึง
พอดีกับที่เสียงประตูเปิดเข้ามา
"อ่าวธัณ ตื่นแล้วหรอ"
ผมเงยหน้าไปมองเกอแลง ไอ้วิทลุกขึ้นไปช่วยมันถือข้าวของแทบจะทันที
เกอแลงทำท่าเหมือนจะบอกว่าไม่เป็นไร
"เอามานี่น่ะ"ไอวิทพูดแล้วแย่งถุงจากมือเกอแลงแล้วเดินเข้าครัวไป เกอแลงยิ้มพร้อมถอนใจน้อยๆ
ไอ้สองตัวนี้ทำไมมันชอบถอนหายใจกันจังวะ...
แล้วก็มากับ...
เห้ย!!!!
"เอ้ยยยย!!!!!" เราทั้งสองคนร้องพร้อมกัน
"อะไรหรอ?"เกอแลงหันมาถามงงๆแทบจะทันทีที่เสียงอุทานเปล่งออกมา
"เธอ/นาย ยาย/ไอ้ บ้าเมื่อตอนนั้นนี่!!!!"
ยัยตัวแสบที่ผมเคยเกือบโดนชนชี้นิ้วมาที่หน้าผม
"นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงเนี่ย"
"เออ ฮันนา นี่เพื่อนพี่เอง เขาไม่ค่อยสบายอย่าไปโวย..."
"หา!!!! ไอ้บ้านี่เพื่อนพี่หรอคะ"
"เอ้ะนี่เธอ" ผมอุทานอย่างมีน้ำโห
"ฮันนา"เกอแลงทำเสียงดุใส่ ทำให้สาวเจ้าสะดุ้งแล้วเงียบเสียงลง
"พี่เคยบอกหลายรอบแล้วว่าให้มีมารยาทหน่อย อย่าโวยวายแบบนี้"
เธอกัดริมฝีปากล่างแล้วก้มหน้าอย่างสำนึกผิด
เกอแลงแม่งก็ดุกะเค้าเป็นเหมือนกันนิ...
"แล้วนี่เมื่อวานเราไปไหนมาเนี่ย ไหนว่าจะกลับตั้งแต่เมื่อวาน"เกอแลงถามน้องสาวเขา
"อ๋อ เมื่อวานไปเคลียร์อะไรมานิดหน่อย แถมยังจบไม่ค่อยสวยด้วย"เธอพูดสะบัดๆ
"นั่น ไปทำอะไรมาอีกล่ะ?" เกอแลงถามอย่างจับผิดน้อยๆ
"ป่าวนะ น้องก็แค่ไปจัดการศัตรูพี่ก็เท่านั้นเอง"
"ใคร?"
"ก็ คนที่เคยมาบุกบ้านพี่ไง"
บุกบ้าน? ผมทวนคำในหัว....
"เธอไปทำอะไรเค้าอีกละนั่น เฮ้อ..."เกอแลงพูดพร้อมถอนหายใจ
"พี่ก็เคยบอกแล้วว่าไม่มีอะไรๆ ทำไมเธอถึงได้ดื้อแบบนี้นะ"
"ก็ เค้าไม่ยอมอะ ใครก็ไม่รู้อยู่ดีๆก็มาหาเรื่องพี่ถึงที่แบบนี้..."
หาเรื่อง?
"เขาไม่ได้ทำร้ายอะไรพี่นี่นา อีกอย่างที่เขามาเพราะเขามาตามเพื่อน พี่ว่าพี่พูดเคลียร์แล้วนะ"
"ยังไงหนูก็ไม่ยอมอยู่ดีแหละ พี่อะทำไมยอมคนอื่นเขาแบบนี้ล่ะ"เธอยังเถียงไม่เลิก
เกอแลงถอนหายใจอย่างปลงตก
"อืมๆๆ งั้นเธอไปจัดของในห้องให้เรียบร้อยก่อนละกัน แล้วก็ อย่าเสียมารยาทกับเพื่อนพี่อีกนะ"
"แต่.."
"ฮันนา"
เธอหมดทางเลือกจึงได้แต่พยักหน้ารับ ก่อนจะเดินมามองผมค้อนๆแล้วก็ขึ้นชั้นบนไป
"นั่น..."ผมทัก
"น้องสาวเราเองน่ะ ชื่อฮันนา"
หรอ ฮันนาสินะ
ผมหันไปมองฮันนาที่กำลังเดินขึ้นไปชั้นบน
เอ๊ะ....
!!!!
ผมปะติดปะต่อเรื่องราวได้ทั้งหมด
เธอไปพบคนที่หาเรื่องพี่เธอ
ซึ่งคนๆนั้นอ้างว่ามาตามเพื่อนกลับไปที่บ้าน
ไอพา...
ผมรีบเดินเข้าไปในห้องของเกอแลง แล้วหาโทรศัพท์มือถือที่ผมปิดทิ้งไว้เมื่อวาน
พอหาเจอผมก็รีบโทรหาไอ้พา
"ขอโทษครับ ตอนนี้ผมยังไม่ว่างจะรับสาย ไว้ลองติดต่อมาใหม่อีกรอบนะครับผม ถ้ามีอะไรจะฝากก็..."
ผมจ้องมือถือตัวเองที่กำลังส่งเสียงจากเครื่องตอบรับอัตโนมัติที่ไอพามันตั้งไว้
แล้วผมก็กดตัดสายไป
เอากับเขาสิ....
กูพลาดอีกแล้ว
ผมรีบเก็บของแล้วก็คว้ากุญแจรถมอเตอไซค์ผมแล้วเดินออกมาจากห้อง
"ธัณจะไปไหนหรอ"เกอแลงถามพร้อมๆกับที่วิทโผล่หน้ามา
"ไปข้างนอกน่ะ ธุระด่วน ไปละนะ"ผมตอบแล้วก็รีบวิ่งออกไปที่รถ
ได้โปรดๆๆๆๆ อย่าให้มันสายเกินไปเลยนะ.... ได้โปรดเถอะ....
"ไอธัณไปแล้วหรอ"ผมถามคนตัวสูงกว่าตรงหน้าผม ซึ่งมันหันกลับมายิ้มอ่อนโยนให้
"อืม คิดว่าคงจะไปหาพาเขาน่ะ"
"งั้นแบบนี้ก็แสดงว่า"
"อืม นั่นแหละ อย่างที่วิทคิด"
ผมส่ายหัวอย่างปลงอนิจจัง เพื่อนกูหนอเพื่อนกู แม่งซวยจริงๆ... เหอะๆ
to be continue
เรื่องรักระหว่างผมกับไอ้พานี่ยิ่งกว่านิยายน้ำเน่าอีกครับ ถึงจะไม่น่าเชื่อแต่มันก็....เออ เป็นแบบนั้นจริงๆแหละ เหอะๆ
ใครเริ่มตะหงิดๆว่ามันมีอะไรแอบแฝงนอกจากคู่ผม...ก็รอดูไปละกันนะครับ ว่าจะเป็นยังไง
เพิ่งรู้ว่าผมกับไอ้พาฝึกงานห่างกันไม่กี่ตึก เหอๆ เมื่อวานเจอมันตอนออกมาจากบริษัท จะไปกินข้าว
มันเลยลากไปด้วยเลย กลับมาเกือบไม่ทัน
มันพาไปซะโคดจะไกล
ถ้ากูกลับมาทำงานไม่ทันมึงตายยยยยย
(ไอพา: มึงรึกูตายกันแน่/ยิ้มหื่น)
เลวววววววววววววววววววววววววววววววววว
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
