-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2. ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
----------------------------------------------------
ผมเป็น เด็กใหม่ครับเพิ่งโพสเรื่องนี้เป็นเรื่องแรก เป็นเรื่องเล่าของรุ่นพี่ผมที่ผมรู้จัก พอดีว่าเขาเป็น พี่รหัสของผม ที่มหาลัย นี้เป็นเรื่องที่เขาเขียนเล่าประสบการณ์ตรงที่เขาประสบพบเจอมา แต่ผมเอามาปรุงแต่งเล็กน้อยให้ตลกๆ(จริงๆออกแนวเครียด แหะๆ) ยังไงก็ฝากด้วยนะครับ ขอบคุณมากคับผม
เรื่อง "เพื่อนสนิท...รึป่าวแวะ"- พาเด็กเทพ ปะทะ ธัณฑ์เด็ก(บ้าน)นอก
ตอนที่ 1 วันปฐมนิเทศ
สวัสดีครับ ผมชื่อว่า ธัณฑ์ เป็นเด็กหน้าตาดีมาจากบ้านนอกครับ โน่น อยู่ทางภาคเหนือแหน่ะ ผมสอบติดคณะสถาปัตย์ที่ผมใฝ่ฝันอยากจะเข้าได้ที่มหาลัยXXX ผมจึงต้องย้ายจากบ้านนอกตีนดอยมาที่หอพักแถวๆในมอแทน
ตอนนี้ผมกำลังอยู่ในพิธีปฐมนิเทศนักศึกษาใหม่ ณ หอประชุมใหญ่ของมหาลัยฯ ตอนแรกที่มาถึงผมเดินเก้ๆกังๆเข้าไปข้างใน แล้วก็หลงทางอย่างง่ายดาย จนมาเจอพี่สต๊าฟที่เขาคุมงานอยู่
"น้อง ปีอะไรหรอคะ?"พี่เค้าถามผม เหมือนไม่แน่ใจว่าผมอยู่ปีหนึ่งรึเปล่า
"เอ่อ ผมเป็นนักศึกษาใหม่น่ะครับ"
"คณะอะไรคะ?"
"สถาปัตย์ครับ"
"เออะ น้องคะ คณะสถาปัตย์เขาเข้าหอประชุมไปแล้วค่ะ"
"หะ จริงหรอครับ"
ซวยแล้วไงล่ะ สายตั้งแต่วันแรกเลย เพราะมัวแต่หลงทางนั่นแหละ เห้อ ทำไมเราต้องมาคนเดียวด้วยนะ แต่ก็อย่างว่าเด็กบ้านนอกเข้าเมืองวันแรกนี่นะ
"เดี๋ยวพี่จะพาไปหาสต๊าฟของคณะน้องนะคะ ตามพี่มาค่ะ"
ผมเดินตามพี่เค้าไป สวรรค์โปรดอย่างน้อยพี่สาวคนนี้ก็ใจดี แถมหน้าตาก็น่ารักดีซะด้วย อิอิ
"ถึงแล้วค่ะ เนี่ย เดินตามทางนี้เข้าไปเลยนะ เดี๋ยวก็เจอสต๊าฟคณะน้องแล้วล่ะ"
โห ผมละนึกว่าพี่จะไปส่งให้ถึงที่ แต่เอาเถอะแค่นี้ก็ช่วยมากพอแล้วล่ะนะ ผมเดินเข้าไปข้างในแถว
เพื่อนๆรุ่นเดียวกันก็มองผมเป็นตาเดียวเลย ทำเอารู้สึกเกร็งๆยังไงก็ไม่รู้เหมือนกัน
"ปีหนึ่งคนนั้นน่ะ เข้าแถวกับเพื่อนๆสิ ยืนเอ๋ออะไรคนเดียว"
ผมอ้าปากกำลังจะอธิบายพี่สต๊าฟที่ดูเหมือนจะเป็นคนคุมแถว แต่กลับโดนผลักให้เข้าไปในแถวอย่างรวดเร็ว อันที่จริงผมสูงกว่าพี่คนนั้นมากพอควรทีเดียว แต่เพราะผอมแห้งละมั้งเลยโดนผลักปลิวแบบนี้ ไม่ก็คงเพราะไม่ทันได้ตั้งตัว เด็กปีหนึ่งข้างๆผมก็หัวเราะเบาๆ นั่นทำให้ผมรู้สึกอายขึ้นมา
"น่าอายชะมัด เริ่มมาวันแรกก็เป๋อซะละเรา" ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆ ทันใดนั้นไอ้คนข้างๆผมก็หัวเราะเสียงเหมือนสำลักอะไรซักอย่าง
"..."ผมหันไปมองหน้า มันยักคิ้วให้ผมกวนๆ ซึ่งผมก็หันหน้าหนี เนื่องจากดูหน้าตาและการกระทำ ไม่ใช่คนที่สมควรไปยุ่งด้วยเดี๋ยวจะมีเรื่องเปล่าๆ
"สายตั้งแต่วันแรก งี้ชีวิตจะมีอะไรดีมั้ยเนี่ย" มันพูดเสียงเบา แต่ตั้งใจให้ผมได้ยินแบบชัดเต็มสองรูหู
ผมยังคงอดทน เพราะยังไม่อยากสะดุดตาไปมากกว่านี้
โชคดีที่หลังจากมันพูดประโยคนั้นออกมา ก็ถึงคิวการแสดงของเฟรชชี่คณะสถาปัตย์พอดี พวกผมก็เลย
มัวแต่ใจจดใจจ่อกับการแสดงสปีริตครั้งแรกของรุ่น เลยไม่ได้สนใจอะไรกับมันอีก(แม้มันจะยังอยู่ข้างๆผมก็ตาม)
ตกเย็น ผมกลับไปที่หอพัก ก็พบว่ารูมเมทผมยังคงไม่มา ผมเอาอาหารที่ซื้อมาวางบนโต๊ะกินข้าว แล้ว
หยิบเสื้อผ้าเดินเข้าไปอาบน้ำ ผมเป็นคน ค่อนข้างอนามัยหน่อย เพื่อนผมที่โรงเรียนเก่าบอกอย่างงี้ พออาบเส็ด ผมก็ออกมาใส่ชุดนอนเรียบร้อย ผมแกะห่อข้าวออกแล้วก็กินเงียบๆในหัวก็แอบคิดถึงไอ้คนข้างๆที่มันกวนตีน แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไรมาก คิดว่าน่าจะเป็นพวกเด็กเกนั่นแหละ อย่างว่าละถาปัตย์ก็อย่างงี้แหละ...
"ห้องเหิ้งไม่คิดจะลอคหรือไงพ่อคุณ ขโมยเข้ามาฆ่าตายไม่รู้ตัวนะจะบอกให้"
ผมหันกลับไปที่ต้นเสียง แล้วก็รู้สึกเหมือน เดจาวู
ก็ไอ้คนพูด มันคนที่อยู่ข้างผมในห้องประชุมนี่หว่า...
"มีธุระอะไรหรอ"ผมถามมันอย่าง ใจดีสู้เสือ
"มา ขนของเข้าห้องตัวเอง มีไรม่ะ"
"งั้นนายก็รูมเมทชั้น?"
"เออ ช่าย ห้องนี้แหละ 237 จะดู บัตรหอมั้ย ดูทำหน้าเข้า" หน้าผมมันมีอะไรงั้นหรอ? ก็แค่สงสัยนี่
"หน้าตาไม่เอาอ่าวแล้วยังจะสะเออะทำหน้าเป็นตูดอีก ฮ่าๆ" นั่น ดูคำพูดคำจาของมัน...
"นี่นาย พูดให้มันดีๆหน่อยไม่ได้รึไง ตั้งแต่ตอนนั้นแล้วนะ"
"หือ? ตอนไหน...อ๋อ นายมันไอ้เด็กที่ยืนทำเด๋อเมื่อเช้านี่หว่า ฮ่าๆ ก็ว่าหน้าตาบ้านนอกๆคุ้นๆยังไงชอบกล" มันจะอะไรกะหน้าผมนักหนาเนี่ย ผมไม่ได้หน้าตาขี้ริ้วขี้เหร่อะไรขนาดนั้นซักหน่อย
"เออะ นายนี่พูดจาไม่เข้าหูคนเลยนะ แบบนี้ระวังจะโดนคนอื่นดักจับไปสถานสงเคราะห์ไม่รู้ด้วย" ผมแอบหลอกด่ามันนิดๆ
"เห้ย ไอ้เชี่ยจืดนี่ พูดให้มันดีๆหน่อย"มันใช้เวลาคิดนานพอควรก่อนจะโวยออกมาเสียงดัง
"นายยังไม่พูดดีเลย ทำไมชั้นต้องพูดดีกับนายด้วย"
"หาเรื่องๆ เดี๊ยะปั๊ดตบปากแตก กูจะพูดไงก็เรื่องของกู แต่มึงมาหาเรื่องงี้เดวโดนๆ"
"นายไม่มีความเป็นปัญญาชนเลยหรือไงนะ ติดมาได้ยังไงเนี่ยมหาลัยเนี่ย รู้มั้ยว่าทำตัวแบบนี้เนี่ย นอกจากจะไม่มีใครอยากคบแล้ว ยังอาจจะโดนมองว่าพ่อแม่ไม่สั่งสอนได้นะ"ผมด่ามันอย่างสุภาพ
"โหพ่อคุณ จริยธรรมมโนธรรมเยอะเหลือเกิน คิดว่าตัวเองเป็นพระหรือไงเนี่ยหามาเทศชาวบ้านเนี่ย"
"นาย ชั้นไม่ได้คิดว่าชั้นเป็นพระนะ แต่แค่อยากจะเตือนนายไว้เฉยๆ หวังดีนะเนี่ย"
"..."
อยู่ๆมันก็เงียบไป ผมก็งงสิครับ เถึยงๆกันกะลังจะมันส์ดันหยุดเฉย แถมยังมองหน้าผมงงๆอีก แล้วมันก็ยิ้มน้อยๆแบบยิ้มเยาะ
"ยิ้มอะไร?"ผมถามมัน น้ำเสียงเริ่มหงุดหงิดเล็กน้อย มันมารบกวนเวลาการกินข้าวของผมนี่นา
"แกนี่มัน..." มันเว้นช่วงให้ลุ้น ผมยิ่งงงใหญ่
...........
........
......
....
..
.
"เชี่ย พูดเหมือนตุ๊ดเลยว่ะ 555++" โห มันหัวเราะดังลั่นเลย สะใจจริงๆ แล้วหมายความว่ายังไงผมพูดเหมือนตุ๊ด? คนอ่านงงกับมันมั้ยครับ?
"เหมือนยังไง? อย่ามาพูดแบบนี้นะ" ผมก็เถียงมันดิ ก็ ไม่รู้ว่าเหมือนตรงไหน กำลังสอนสั่งให้มีมนุษยธรรม ไอ้นี่อยู่ดีๆมาว่าผมเป็นกระเทยสะงั้น
"ก็แม่ง เดี๋ยวก็ชั้นอย่างโง้น นายอย่างงี้ นายๆๆ พูดจาซะเรียบร้อยยังกับผ้าพับไว้ โอ๊ยยยย ไอ้กระเทย ฮ่าๆๆๆ" พูดจาแบบนี้สมควรประเคนเท้าให้มั้ยครับเนี่ย
"เอ๊ะ มาว่าแบบนี้ได้ยังไงกัน เค้าเรียกว่าพ่อแม่สอนมาดี ไม่ได้ถ่อยสถุลแบบนายนี่นะ"
"อ่าวเวร กัดกูอีก เอาเหอะแม่งขี้เกียจคุยกะตุ๊ดว่า พูดไปเสียหมา"ว่าแล้วมันก็เดินเข้าไปเอากระเป๋าโยนข้างเตียงมันแล้วก็เริ่มเก็บของของตัวเอง
ผมโกรธมันมากที่อยู่ดีๆก็ยัดเยียดความเป็นสาวให้กับผมกับแค่ว่าเพราะผมพูดจามีชาติตระกูล อย่างงี้ไม่เคลียร์ไม่ได้
"นี่นาย อย่าหนีแบบนี้ดิ หันมาคุยกันก่อน"
"บอกแล้วพูดไปเสียหมา"
"ก็เสียแล้วนี่ไง พูดอยู่อ่ะ"
"..."
มันหันมามองหน้าหาเรื่อง แล้วก็หันกลับไปเก็บของมันต่อ
เอาเถอะในเมื่อไม่อยากจะคุยกันก็ไม่ต้องคุย ผมก็คงต้องหาทางระบายอารมณ์โกรธของผมด้วยวิธีอื่นแทน ผมรีบกินข้าวให้หมด แล้วก็เอาห่อข้าวที่เหลือไปทิ้ง จากนั้นก็เดินออกไปข้างนอกรับลมเย็นๆที่ระเบียง หวังจะให้หัวเย็นลงบ้าง
เพราะยังไงซะ คนปกติๆก็คงไม่อยากจะกัดกับหมาอยู่แล้วนี่ครับ เนอะ^ ^
...
to be continue...
*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
ทิพย์โมบอร์ดนิยาย
-
:mc4:....ต้อนรับเรื่องใหม่จ้า...
....สนุกดี..ขิงก็ราข่าก็แรง...
....แรงทั้งคู่ไม่มีใครยอมใคร..
....เป็นกำลังใจให้จ้า... :L2:
-
:mc4: +1 ต้อนรับเรื่องใหม่ครับ
ตอนแรกออกคุ้น ๆ .... รอตอนต่อไปน้า .... กัดกันแต่แรก ต่อไปถ้าจะสนุก
ขอบคุณนะครับ
-
:mc4:
รับเรื่องใหม่ครับ สู้ๆนะครับผม
:กอด1:
:L2:
:pig4:
-
เจิมๆๆเรื่องใหม่คนที่4วุ้ย :z2: :z2:
-
มาเจิมเรื่องใหม่ :mc4: เป็นกำลังใจให้จ้า
-
:mc4: :mc4: :mc4:
มาจิ้มๆ เจิมๆ เรื่องใหม่
มาถึงก้อทะเราะกันซะแว้วว
คู่รักคู่กัดป่าวเนี่ยย
-
อ้าวๆๆๆ
มาถึงวันแรกก็กัดกันซะละ
แบบนี้น่าติดตาม...
คู่รักคู่กัด :-[
-
ยะฮู้...เจิมเรื่องใหม่ :mc4:
วันแรกก็กัดกันซะแล้ว แล้วจะอยู่ด้วยกันรอดไหมเนี่ย :m20:
ปล. บวกหนึ่งให้กำลังใจคนแต่ง :m18:
-
:กอด1:
อืมมาถึงก็มีเรื่องซะแล้ว....
ยินดีต้อนรับเรื่องใหม่ครับ
-
จอง
-
:z13:ด้วยคน :laugh:
-
ขอจัดหน้ากระดาษนิดนึงนะครับพอดีเหมือนจะอ่านไม่ค่อยรู้เรื่องและได้อารมณ์เท่าที่ควร แหะๆ
ตอนที่ 2 ก้าวแรกสู่ 'ถาปัตย์
เช้าวันรุ่งขึ้นผมตื่นแต่เช้าล้างหน้าแปรงฟันเรียบร้อย เดินออกมาก็เจอคุณรูมเมทปากหมานอนอยู่บน
โซฟา นี่สงสัยเมื่อวานคงดูทีวีจนหลับสิเนี่ย นั่น ยังไม่ได้ปิดซะด้วย เห้อ เปลืองไฟจริงๆให้ตายสิ
ผมคว้ารีโมทตรงโต๊ะกาแฟขึ้นมาแล้วก็กดปิด ตอนแรกก็กะว่าจะแต่งตัวแล้วออกไปหาอะไรกินข้างนอกเลย
แต่...
"นี่ๆ ตื่นได้แล้ว"
ผมก็อดทิ้งไอ้หมอนี่ไม่ได้ซะทีเดียว ทำไงได้ยังไงมันก็รูมเมท แถมยังเป็นเพื่อนคณะเดียวกัน ยังไงก็คงต้องช่วยกัน
"นี่ นาย ตื่นๆ ตื่นดิ ไม่ได้ยินหรอ" ผมเขย่าแขนมัน มันปัดมือผมทิ้งอย่างไม่ใยดี แล้วพลิกตัวไปหลับต่อ เอาล่ะทำแบบนี้ใช่มั้ย ปลุกดีๆไม่ยอมตื่นก็ต้องเจออย่างงี้ ผมเดินไปที่โซฟาอีกด้าน(ด้านหลังเก้าอี้) แล้วก็เอาเท้ายันมันตกลงไป
"โอ๊ย อะไรวะแก!หาเรื่องแต่เช้าเลยหรออีตุ้ด" นั้น ทำคุณบูชาโทษรึเปล่าเนี่ยแบบนี้?
"ก็ชั้นปลุกแล้วนายไม่ลุกซักทีอะ แล้วนี่อะไรว่าชั้นตุ้ดอีกละ เดี๋ยวทีหลังปล่อยให้ไปสายเลยหนิ" ผม
โต้กลับฉุนๆ มันก็มองหน้าผมแบบแอบแค้น นิด ผมเองก็อดคิดไม่ได้ว่า อันที่จริงผมก็สะใจไม่น้อยที่ได้
แกล้งมัน
"ห่า..."มันพูดเบาๆแล้วลุกขึ้นมาเหมือนจะเดินไปเปลี่ยนผ้า แล้วอยู่ดีๆก็หันหลังกลับมาผลักผม
เต็มแรง จนผมล้มก้นจ้ำเบ้า
"โอ๊ย"ผมร้อง
"ฮ่าๆๆๆ เอาคืนมั่งล่ะ"มันหัวเราะสะใจ ผมเลยรู้สึกโกรธขึ้นมา ไม่น่าเลยไม่น่ายุ่งกะไอ้คนงี่เง่าพรรค์นี้
เลยให้ตายสิ =*=
พอมาถึงคณะแล้ว ผมก็รีบวิ่งเข้าห้องอย่างรวดเร็ว เพราะมันก็สายมากแล้ว ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เพราะไอ้รูมเมทที่รักของผมเนี่ยแหละ เห้อ
"มาสายนะแก กูมารอโคดจะนานแล้วแมะ"
เพื่อนในรุ่นคนหนึ่งของผมพูดขึ้น ลักษณะมันเรียกว่าอวบระยะสุดท้าย หน้าก็เหมือนหมู มันชื่อว่า "อู๊ด" ครับผม
"มีเรื่องนิดหน่อยอ่ะ เลยมาสาย"
"ดีนะเว้ยอาจารย์ยังไม่มา ไม่งั้นมีเฮวันแรกแน่มึง 555"
"อนะ"
"เอ้อ เมื่อวานมึงไปนอนหอแล้วใช่ปะ เป็นไงมั่ง"
"ก็โออะ"
"เจอดีมะๆ"
"แปลว่าอะไรวะเจอดี?"
"เอ๊า มึงไปอยู่หอชายล้วน ไม่เจอพี่ๆกระเทยวีนอะไรแบบนี้บ้างเรอะ เผื่อมันจะลากมึงเข้าชมรม"
"บ้าเรอะ ชั้นผู้ชายทั้งแท่งว้อย จะไปเข้าอะไรชมรมนั้น เหอะๆ"
"555+ กูล้อเล่นน่า อย่าเครียดๆ"
ไอ้อู๊ดมันเป็นคนอารมณ์ดีครับ น่าเสียดายที่มันสมองมันมีไม่เท่าอีคิว หึหึ
ผมไม่ใช่คนชอบดูถูกคนนะครับ แต่ไอ้อู้ดเนี่ย จริงๆแล้วมันสอบไม่ติดคณะนี้หรอกครับ แต่ว่ามีคน
ฝากฝังมันเข้ามา หรือที่เค้าเรียกว่าเด็กเส้นนั่นแหละ ผมไม่ค่อยชอบคนแบบนี้เท่าไหร่ แต่กับไอ้นี่ข้อยกเว้นครับ ปกติมันไม่ค่อยจะพูดผิดหูคนฟังเท่าไหร่
"เอ้อ แล้วรูมเมทมึงเป็นคนไงวะ นิสัยดีป่าวๆ"
ขอถอนคำพูดครับ ไอ้นี่มันพูดแทงใจผมดังจึ๊ก
"ก็ดีว่ะ"
"ก็ดีอะไรวะ มึงอธิบายด้วยดิไอ้ธัณ หรือว่ามึงยังไม่เจอรูมเมทมึง?"
"ป่าวๆ เจอแล้วๆ"
"แล้วมันเป็นคนไงวะ หรือว่ามันนิสัยเหี้ย มึงไม่ต้องกลัวเดว กูจัดให้"
"มึงจะจัดใครไม่ทราบ"
โอ รูมเมทที่รักผมปรากฎกายแล้วครับ หลังจากที่มันหายตัวไปตอนที่ผมเข้ามาในห้องเรียนวิชาแรก มัน
สูงกว่าไอ้อู้ดเหมือนที่ผมสูงกว่ามัน แต่พอมาดูแบบนี้เหมือนหมาป่าจะฆาตกรรมหมูยังไงชอบกล หึหึ
"อ้าว เชี่ยพา กูตกใจหมด"
อ่าว รู้จักกันหรอกเรอะ
"ก็กูเนี่ยแหละ"
"สาดดดด มึงก็ติด'ถาปัตย์เหมือนกันหรอวะ ไอ้เหี้ยยยย"ไอ้อู้ดพูดเสียงดัง พลางกอดตบหลังทักทายกะ
ไอ้คุณรูมเมทของผม
"เมื่อกี้แกเรียกรูมเมทชั้นว่าไงนะ"
ผมถามไออู้ด
"หา? เห้ย ไอ้พา มึงเป็นรูมเมทของธัณหรอวะ"
"เออ ใช่ มึงไม่เคยเห็นบอกกูเลย ว่ามึงมีเพื่อนเป็นตุ๊ดด้วย"
อ่าวไอ้นี่...
"เห้ย ไอ้ธัณ จะไปไหนวะ" ไอ้อู้ดเรียกผมที่กำลังเดินหนี
"ไปที่ไหนก็ได้ ที่ไม่มีหมาเห่า"ผมตอบมัน
ไอ้อู้ดอ้าปากค้าง ส่วนไอ้รูมเมทผมก็ยืนอยู่ตรงนั้นแหละ มองตามผม แต่ผมไม่อยากจะสนใจเลยรีบเดิน
ไปนั่งที่โต๊ะด้านหน้าซึ่งมีคนนั่งอยู่ก่อนแล้วคนนึง
"เอ่อ หวัดดี" ผมทักทาย
"ดี"
"นั่งด้วยได้ปะ"
"เอาดิ"
ผมนั่งลงที่นั่งข้างๆที่ว่างอยู่ แล้วหันไปมอง หมอนี่รูปร่างผอมสูง แต่ตัวเล็กกว่าผม หน้าตี๋ๆ ขาวๆเหมือนผู้หญิงนิดๆ
"นายชื่ออะไรอะ"
"วิท"
"เราธัณนะ"
"อืม"
"ยินดีที่ได้รู้จัก"
"ยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกัน"
อืม อย่างน้อยในคณะนี้ก็ยังมีคนที่มนุษย์สัมพันธ์ดีเหมือนกันแหะ
"ถอยหน่อยดิ"
มือปริศนาผลักผมน้อยๆ ผมหันไปมองก็เจอไอ้รูมเมทของผม อีกและ
"มีไร"
"จะนั่ง"
ผมเขยิบให้มันนั่ง มันก็เบียดผมอย่างจงใจ ผมเลยถอยไปไกล้วิทแทน
"นั่งได้ปะนั่น" วิทถาม
"ได้ๆ ไม่มีปัญหา"
"เพื่อนมึงหรอ"
รูมเมทผมถาม
"เออ"
"ตอบดีๆไม่เป็นวะ"
"นายยังไม่พูดดี ทำไมต้องดีตอบ ฝันไปเหอะ" ผมพูด
"ก็นายไม่เคยเรียกชื่อชั้นดีๆซักทีนี่"
หือ? อยู่ดีๆไอ้นี่ก็มาพูดดีกะเรา? งงอะ
"ก็ นาย ชั้นไม่รู้ชื่อนายอะ..."
มาถึงตอนนี้ผมเพิ่งรู้ตัวว่า ผมไม่รู้ชื่อไอ้คุณรูมเมทของผม
"ชั้นชื่อพา ทีนี้ต่อไปก็เรียกชื่อด้วย เข้าใจปะ" มันยิ้มให้ผม
ผมเอ๋อไปนิดนึง มันดีกับผมแปลกๆอ่ะ ความรู้สึกมันแปลกๆไงไม่รุ
"ไม่อะ นายมีสิทธิอะไรมาสั่งชั้น" น่าน ด้วยทิฐิ ผมเลยตอบไปแบบนั้น
"เอ้า ดีด้วยก็ไม่เอา มึงจะเอาไงเนี่ย" กลับโหมดโหดเหมือนเดิมแล้วครับท่าน
"มาดีด้วยก็สายไปแล้ว"
"ไอ้นี่..."
มันหมดสิทธิจะพูดต่อ เพราะว่าอาจารย์เดินเข้ามาสอนแล้ว
เที่ยงวันนั้นผมก็ไปกินข้าวเที่ยงที่โรงอาหาร ไปกับเพื่อนใหม่ที่ชื่อว่าวิท
"นายมาจากที่ไหนอะ"
"เชียงรายน่ะ"
"โห มาจากภาคเหนือนี่ เหมือนเราเลย"
"นายมาจากไหนล่ะ"
"เชียงใหม่อะ แถวๆจอมทอง"
"อืม เราไม่เคยไปเชียงใหม่อ่ะ"
"ไว้วันหลังไปเที่ยวดิ เราก็ยังไม่เคยไปเชียงรายเหมือนกัน"
"อืมๆ"
ผมรู้สึกเข้ากันกับวิทได้ดีทีเดียว เราสองคนมาจากภาคเหนือเหมือนๆกัน เลยคุยอะไรก็ถูกคอเป็นพิเศษละมั้ง?
"ธัณ นายไม่ถูกกะรูมเมทนายหรอ" วิท ถามผม
"มัน งี่เง่าอะ เริ่มมาก็เอาแต่ว่าเราเป็นตุ๊ดเป็นกระเทย อะไรของมันก็ไม่รู้"
"แต่เราว่านายก็แอบเหมือนนะ"
"หา"
"ล้อเล่นน่า ห้าๆ จะบ้าหรอ แมนขนาดนี้จะเป็นตุ๊ดอะไรได้ยังไงกัน"
เราหัวเราะร่วน
"แล้วนายจะไม่มีทางสนิทกับพาเลยหรอ"
"ไม่มีวันอะ เราไม่อยากยุ่งกะคนปากหมางั้น"
"เราว่าอีกหน่อยนายก็เปลี่ยนความคิดเองแหละ คนเรานะ เดี๋ยวชินแล้ว อะไรๆก็ธรรมดาไปหมด"
"จิงดิ เหอะๆ"
"เดี๋ยวนายอยู่กะพาไปนานๆเข้าก็สนิทกันเอง"
"ฝันไปเหอะ"
ในตอนนั้นผมคิดแบบนั้นจริงๆนะ....
to be continue
ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์จ้า :กอด1:
-
สวัสดีครับ
^
^
^
จิ้มเรื่องใหม่ :mc4:
น่าติดตามครับ โอ้คู่รักคู่กัดคู่ใหม่ แจ่อย่ามองกันมากนะครับเดี๋ยวจะท้อง (ใครเป็นคนท้องหว่า???)
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
อ่านเรื่องใหม่ด้วยคน คู่กัดกับรูมเมท
สงสัยต่อไปก็ต้องกลายเป็นแฟนกัน อิือิ
-
..ไอ้พา..มันกวนจริงๆๆๆ...
...สักวันห้องต้อง..ระเบิด...
...ไม่มีใคร..ยอม..ใคร.. :เฮ้อ:
-
:mc4: :mc4: :mc4:
+1 เจิมเรื่องใหม่คราบ อิๆ คนเขียนชื่อไรเนี่ย
ผม นิวนะคราบ ท่าทางแนวเรื่องจะมาอีหรอบเดียวกับ เรื่องของ หมอต้น กับนายช่างภีมนะเนี่ย
โผล่มาตอนแรกก็กัดกันอย่างเนี่ยแหละแต่ไปๆมาๆก็... กันอิๆ
แล้วจะรออ่านต่อ ชอบพาอะมีวิธีการพูดที่กวนบาทาเหลือเกินเหอะๆ
-
ลืมแนะนำตัว ชื่อรินจ้า
เดี๋ยวจะไปอ่านดูมั่ง อิอิ
พี่พาตัวจริงก็กวนงี้แหละ เคยเจอครั้งสองครั้งกับพี่ธัณ
ผมเป็นน้องรหัสพี่ธัณเค้าอ่ะคับสนิทกันมากพอสมควร เจอพี่ธัณกับพี่พาบ่อยมาก เลยลองแซว
ว่าเป็นอะไรกันป่าว พี่แกก็ชอบเล่าเรื่องพวกนี้ให้ฟังอะครับ ทำนองบ่นๆ
อะไรแบบนี้
:laugh: :laugh: :laugh:
-
จิ้ม+เจิม
-
เดี๋ยวก็สนิทกัน จะเป็นตอนไหนเนี่ย :laugh:
-
+1 .ให้คนเขียนนะคะ เป็นกำลังใจให้นะ เข้ามาอ่านเพราะชื่อเรื่องเลยนะเนี่ย
ติดตามอ่านค่ะ o13
-
ท่าจะสนุกมากๆ o13
-
เริ่มมาก็ไม่ถูกกันซะแล้วววววว
-
แบบนี้สนุกแน่ :mc4:
-
เนื้อเรื่องตอนนี้สั้นนิดนึงนะครับ พอดีจะไม่เน้นช่วงปีหนึ่งเท่าไหร่ เรื่องนี้เมนหลักจริงๆอยู่ตอนปีสามครับ(เพราะเรื่องที่พี่เค้าเล่าส่วนใหญ่ก็ตอนปีสามทั้งนั้น :z2:)
ตอนที่3 ไม่คาดคิดว่าจะ...
ผมมาอยู่ที่นี่ได้จะเทอมนึงแล้ว ตอนนี้เป็นช่วงสอบไฟนอล โปรเจคผมก็ต้องส่ง ทำให้ผมรู้สึกเครียดมากพอสมควร ไหนจะต้องอ่านหนังสือไหนจะต้องส่งโปรเจคอาทิตย์ละครั้งเพื่อตรวจความก้าวหน้า เพื่อนในกลุ่มก็ไม่ค่อยจะได้เรื่องได้ราวเท่าไหร่ โดยเฉพาะไอ้พาเนี่ยแหละ เก่งซะเปล่า จะใช้งานทีไรหายหัวทุกทีเลย
"ธัณเหนื่อยหรอจ๊ะ"
"อืม เหนื่อยมากเลยช่วงนี้ งานเยอะไปหมด ไม่ได้เจอเจนเลยอ่ะ"
ตอนนี้ผมมีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วหนึ่งคน ชื่อว่าเจนครับเป็นเด็กคณะเภสัชศาสตร์ เธอเป็นคนขาว สวย ตัวสูงบอบบาง น่ารักน่าถนอม ช่วงนี้เราไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่ เพราะต่างคนต่างก็ยุ่งกันเป็นพัลวัน งานท่วมหัวไปหมด หึหึ
"นี่ งั้นวันนี้ไปทานข้าวด้วยกันมั้ย นานๆทีนะ"
"ได้สิ เจอกันที่ไหนดี"
"เราจะรอธัณที่โรบินสันนะ แล้วเจอกันจ้ะ"
"จ้ะ เดี๋ยวอีกซักพักจะเข้าไปนะ"
ผมวางสายไป เอาเถอะยังไงงานผมก็เคลียร์ไปได้ส่วนหนึ่งแล้ว ขอไปเจอหน้าที่รักให้หายเหนื่อยหน่อยก็แล้วกัน
ผมกลับไปที่หอพักก่อนเพื่อเปลี่ยนเสื้อ ก็พอดีกับที่ไอ้พามันกลับมา
"ไปไหนวะ"
"ไปหาเจน"
"อืม เมียเรียกหรอ" ดูมัน
"นัดไปทำไรกันวะ"
"ทำไมต้องบอกแกด้วย ธุระก็ไม่ใช่"
"ก็กูอยากรู้อะ"มันแถ
"ก็บอกว่าไม่ใช่ธุระ อย่าเจือก"
"อะไรแค่นี้บอกไม่ได้เลยรึไงวะ?" ไอ้พาเริ่มเสียงแข็ง เป็นแบบนี้ตลอดเวลาไม่ถูกใจอะไร
"เรานัดกินข้าวกัน แค่นั้น พอใจ?" ผมบอกมันเพราะขี้เกียจเถียงด้วย
"ไหนว่างานยุ่งไง"มันถามผม
"ก็ที่มันยุ่งเพราะใครบางคนไม่รับผิดชอบไปทำของตัวเองให้เสร็จๆไง นี่ไปคลายเครียดเจอหน้าสาวหน่อย เหอะๆ ไปล่ะ"
ผมติดกระดุมเสื้อเชิต แล้วคว้ากระเป๋าผมเดินผ่านมันไปทันที
ผมรับรู้ได้ว่า สายตามันจ้องผม แม้ผมจะมองไม่เห็นก็ตาม มันมองผมจนผมเลี้ยวหายไปในระยะที่มันมองไม่เห็น
ผมขับมอไซค์มาจนถึงหน้าโรบินสันตรงสี่แยก ตอนนี้ติดไฟแดงอยู่ ควันก็เยอะอะไรก็เยอะ ผมเกลียดจริงๆ
กริ๊งงงงง
ผมหยิบโทรศัพท์ผมขึ้นมาแล้วกดรับ
"ธัณอยู่ไหนแล้วอะ"เจนเองครับ
"ธัณอยู่ตรงสี่แยกอะ เดี๋ยวจะไปหาแล้ว"
"จ้า เจนรออยู่ด้านหน้าโรบินสันนะ เห็นเจนมั้ยๆ"
ผมมองข้ามไป เห็นสาวร่างบอบบางคนหนึ่งโบกมือให้หยอยๆ ผมยิ้มแล้วโบกมือให้ พอดีกับที่ไฟเขียวพอดี
ผมออกรถ แล้วเลี้ยวไปทางขวาเพื่อเข้าไปในโรบินสัน...
..............
............
.........
....
แต่ทันใดนั้น ก็มีรถที่ไหนไม่รู้โผล่มาทางด้านขวามือของผม
เปรี้ยง!!!!!!!!!!!
ผมได้ยินเสียงกรีดร้องของเจน กับเสียงรถเบรคและเสียงแตร แล้วสติของผมก็ดับวูบไป...
"..."
"..."
"...ณ"
"...ธัณ"
ผมได้ยินเสียงคนเรียก
"ไอ้ธัณ"
ผมลืมตาขึ้น ตาผมพร่าเพราะแสงจ้าในห้องสีขาว ซึ่งแน่ใจได้ว่าที่นี่ไม่ใช่หอของผมแน่นอน ผมเห็นเงาดำๆย้อนแสงสว่างของหลอดไฟ
"...พา?"
"เหี้ยธัณ มึงฟื้นแล้วววว!!!!" เสียงนั่น เสียงไออู้ดนี่
"ธัณ!!!"นี่ก็ เสียงเจน
ทันใดนั้นก็มีเงาอีกสองเงามาล้อมรอบผม ตอนนี้ตาผมปรับแสงได้แล้ว ผมจึงรู้ว่าตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล
"เกิด...อะไรขึ้น?"
"มึงถูกรถชนเว้ยไอ้ธัณ เหี้ยทำอีท่าไหนให้โดนชนได้วะ"
"..."
รถชน? งั้นเหรอ อา จริงสิ ผมโดนรถเก๋งที่มันฝ่าไฟแดงเสยเอานี่นะ
"ธัณ ดีจังเลยที่ไม่เป็นไร รู้มั้ยเจนตกใจมากเลย" เจนพูดเสียงสั่น
"ดีนะเว้ย ที่ไอ้พามันพอดีผ่านทาง ทันเห็นมึงแบบพอเหมาะพอเจาะเลย มันถึงได้แบกมึงมาโรงบาลได้เนี่ย ถ้ารอรถพยาบาลป่านนี้มึงได้เฝ้า
ถนนแน่เลยว่ะ"ไอ้อู้ดพูด
ผมหันไปมองไอ้พา มันไม่สบตาผม มองออกไปนอกหน้าต่าง
"แต่ธัณไม่เป็นไรก็ดีแล้วละนะ รถคันนั้นชนแรงมาก เจนดีใจที่ธัณไม่ตาย" เจนพูดทั้งน้ำตา
แล้วประตูก็เปิดออก พร้อมกับนางพยาบาลและวิท
"วิท"
"พยาบาลครับ เพื่อนผมมันฟื้นแล้ว!!!"ไอ้อู๊ดถลาไปหาพยาบาล ส่วนไอ้วิทก็เดินมาหาผม
"เป็นไงบ้างมึง" สรรพนามที่มันเรียกบ่งบอกความเปลี่ยนแปลงด้านความสนิทสนม
"ก็ดีวะ ยังไม่ตาย ครบสามสิบสอง ฮ่าๆ" ผมหัวเราะแห้งๆ
"ขอบคุณไอ้พามันซะ ที่ทำให้มึงอยู่ครบสามสิบสองอะ"
สักพัก พยาบาลก็ให้พวกนั้นออกไปข้างนอกเพราะรบกวนผู้ป่วย จนเหลือผมกับไอ้พาสองคนในห้อง เพราะมันเป็นเวรต้องนอนเฝ้าผมคืนนี้
"..."
ผมมองมันเก็บของไปเรื่อย
"อะไรวะ"มันถามผม สงสัยมันรู้ว่าผมจ้องมันอยู่ละมั้ง
"นายช่วยชั้นไว้หรอที่สี่แยกนั่น"
"เออ ขอบคุณซะสิ ผู้มีพระคุณนะเนี่ย รู้จักปะสำนึกอะ" มันพูดกวน
แต่ตอนนี้ผมไม่อยู่ในอารมณ์จะโกรธเท่าไหร่
"ขอบคุณ"
เพราะไอ้คนตรงหน้า มันช่วยผมไว้ครั้งหนึ่ง
"อะไรนะ?!"
"ไม่มีอะไร!!"
"เมื่อกี้มึงพูดอะไรนะ กูไม่ได้ยินเอาใหม่ดิ๊!!"
"ก็บอกว่าไม่มีอะไรไงว้อย!!!"
มันหัวเราะเสียงดังใหญ่ แล้วก็ทิ้งตัวนั่งตรงขอบเตียงผม
ผมพลิกตัวนอน ยิ้มน้อยๆ แวบหนึ่งผมแอบเห็นไอ้พามันก็ยิ้มเหมือนกัน
บางที อะไรๆมันคงไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด...
to be continue
ขอบคุณทุกคอมเมนท์อีกครั้งจ้า :mc4: :mc4:
-
...ดูเหมือนเป็นการจงใจมากกว่าที่ พา จะไปแถวนั้น...
...ไม่ใช่ความบังเอิญแหงๆๆ สงสัยจะสะกดรอยตามธัณไป..
...แต่ก็ดีแล้วที่ช่วย..ธัณ..ไว้ได้ทันเวลาพอดี....
...น้องริน แสดงว่าอยู่มหาลัยเดียวกันดิ..
...เรื่องนี้ก็เกิดไม่นานสิเนอะ.. :L2:
-
:z2: :z2: :z2:
เป็นไปได้ว่า พา จะเริ่มคิดไรบางอย่างกับธัณนะเนี่ย
เพราะเท่าที่อ่านและจับความดู พา น่าจะขับรถตามไปมากกว่าเผอิญไปผ่านแถวนั้นพอดี
แถมตอนท้ายยังมีแอบเห็น พา ยิ้มอีกอันนี้ก็เป็นประเด็นที่น่าจะนำกลับมาคิดนะว่าบางที
พา อาจจะเป็นคนประเภทที่ แข็งนอกอ่อนใน ปากเสียแต่ใจดี พูดง่ายๆคือ ปากไม่ตรงกับใจ
ก็เป็นไปได้จากที่รินบอกเอาไว้ว่าเรื่องราวในช่วงปีหนึ่งไม่ค่อยมีอะไร
มีอย่างมาก็คงเป็นการค่อยๆรู้สึกดีๆต่อกัน
แล้วยิ่งเนื้อหาเริ่มจะชัดเจนตอนปีสามก็ยิ่งเป็นเครื่องยืนยันถึงลักษณะนิสัยของพาได้บ้างนะ
ถึงอย่างไรก็เถอะเพิ่งตอนที่ 3 เองคงบอกอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้
แต่อย่างนึงที่บอกได้คือ ธัณ เริ่มจะรู้สึกดีกับ พา ขึ้นมาแล้วละ อิๆ
คู่นี้มีไรที่น่าลุ้นเยอะนะเนี่ย แต่อย่างที่บอกว่า พา ปากไม่ตรงกับใจดังนั้นคงต้องนานหน่อยอะนะ
เป็นกำลังใจให้น๊า :L2: :L2: :L2:
-
อ่า...
ถึงพาจะเหมือนปากร้าย แต่ก็นะ..
อุตส่าไปช่วยไว้แบบนี้ ... มันคงไม่เลวร้ายอย่างที่คิดหรอก
ครึๆๆๆ
แววดีๆเริ่มฉายออกมาละเนอเ
:กอด1:
-
เริ่มจะสนิทแหละ :laugh:
-
ค่าความสัมพันธ์ +10
-
มาต่อแล้วอย่างรวดเร็ว ขอบคุณที่ให้การสนับสนุนจ้า :impress2: :impress2: :impress2:
ตอนที่4 ห้องเชียร์
"ไอ้พา!!! ไอ้ห่าพา!!!มึงอยู่ไหนวะ"
"กูอยู่นี่ไอ้เชี่ยธัณ"
ผมเดินไปตามเสียงตอบรับ มันดังมาจากหลังตึกสโมสรนักศึกษาของคณะ พอไปข้างหลังก็เห็นกลุ่มคนกลุ่มใหญ่แวดล้อมด้วยขวดเหล้าเบียร์และควันบุหรี่โขมง แม่งมานั่งดูดบุหรี่อยู่นี่เองไอ้พวกนี้:m16:
"เรียกซะดังลั่นเชียว เวร กลัวกูหายตัวรึไงวะ"
"มึงรู้มั้ยว่าวันนี้วันอะไร"
"วันอะไรวะ?"
"ไอ้บ้า วันนี้วันเปิดห้องเชียร์ ไอ้พวกปีหนึ่งมันมารวมกันที่หน้าคณะกับน้องๆปีสองแล้วนะโว้ย แล้วพวกมึงอะไรกันเนี่ย มานั่งสุมกันอะไรตรงนี้ไม่ไปประจำตำแหน่งหน้าที่ตัวเองวะหา"
"โวยวายไปได้ว่ะ ยังไงพวกปีสองก็ต้องต้อนไอ้พวกปีหนึ่งไปในห้องก่อนอยู่แล้ว เดี๋ยวค่อยไปก็ได้นี่"
"ทำเป็นพูดไป มึงเป็นใครกูเป็นใครก็รู้ๆกันอยู่ แม่งทำเสียหน้าที่แล้วเด็กที่ไหนมันจะมากลัววะ"
...นี่ธัณเองนะครับ เจ้าเก่า หลังจากต้องตกที่นั่งลำบากกันมาตอนปีหนึ่งปีสอง ตอนนี้พวกผมก็มาอยู่ปีสามกันแล้วล่ะครับ ตัวผมสูงกว่าเมื่อก่อนอีกนิดหน่อย จากที่เป็นเสาไฟฟ้าอยู่แล้ว สรรพนามการแทนตัวในบางครั้งก็เปลี่ยนไปบ้าง ตามกาลเทศะนะ หึหึ อ้อ และที่ผมต้องมาตามไอ้พวกนี้เพราะว่า ปีสามของคณะสถาปัตย์ต้องเป็นคนทำห้องเชียร์ให้น้องปีหนึ่ง และตอนนี้ผมก็ดำรงตำแหน่ง ประธานเชียร์ ของคณะอยู่ ส่วนไอ้ห่าพา มันเป็นประธานปกครองครับ แล้วไอ้เซตที่สุมกันอยู่ตรงนี้ก็แก๊งค์ปกครองทั้งนั้น เห้อ
:เฮ้อ:
"เออๆ เดี๋ยวหมดมวนแล้วกูไป โอเคปะ"
"ให้ไวๆนะเว้ย ไม่งั้นโดนๆ"ผมขู่มัน มันยักไหล่
หลังจากนั้นผมก็ไปอยู่กับน้องปีสองด้านหลัง ดูสต๊าฟข้างหน้าทำสันทนาการให้น้องไปเรื่อยๆ รอจนกว่าเซตปกครองเจ้าปัญหามันจะมานั่นแหละครับ
"ไอ้ห่าพามันงี่เง่าอีกละ นี่มันจะเป็นชั่วโมงแล้วนะเว้ย ทำไมยังไม่มาเนี่ย" :m16:
ผมบ่นงึมงำกับตัวเอง ก็พอดีกับที่มันโผล่มาพร้อมกับแก๊งค์ปกครอง
ตายยากชิบหาย...
"กูมาละๆ"
"เออ แม่ง หมดมวนแล้วไป กูว่ามึงดูดจนหมดห่อเลยมั้งเนี่ย แช่งให้ปอดทะลุเลยหนิ"
"เอ้อๆๆ วะ มึงนี่ขี้บ่นว่ะ กูมาแล้วนี่ไง" มันหัวเราะร่วนพร้อมเดินมากอดคอแล้วเอามือเกาคางผมเล่นๆ แต่ผมไม่อยู่ในมู้ดจะเล่นกับมันเลยทำหน้าหงิกใส่
มันหัวเราะหนักกว่าเดิมพร้อมสั่งไอ้แก๊งค์ปกครองของมันให้เตรียมพร้อมปั้นหน้าดุ ซึ่งแต่ละคนนี่หน้าตาหมายังกลัวยักษ์ยังเกรงทั้งนั้น พอมันพร้อมกันแล้วผมก็ให้มันเข้าไปในห้อง
ไอ้พาก็เดินไปที่ประตู แล้วถีบอย่างแรงจนประตูกระเด็นออก
แม่งเปิดตัวเอิกเกริกได้อีก...
"เล่นอะไรกัน!!!!!!"มันคำรามเสียงดังลั่น เหมือนสิงโตคำรามไม่มีผิด
"ปีสอง ออกไป!!!!!"
"ไปเด้!!!"
"เร็วๆชักช้า!!!"
"ไอ้พวกปีสองออกไป!!!!"
เหล่าแก๊งค์ปกครองประสานเสียงกันเยี่ยงวง อะแคปเปลล่า พอปีสองออกไปกันหมด ผมก็เดินเข้าไป
"ผมขอโทษ ที่ปล่อยให้น้องผม ทำพวกคุณเบื่อ ด้วยสันทนาการไร้สาระพวกนี้!!! น้องของผม ยังไม่เก่ง ไม่มีประสบการณ์ ถึงได้ทำอะไรผิดพลาดบ่อย แต่มันจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว ต่อไปนี้ ห้องเชียร์ พวกผม จะเป็นคนคุมเอง!!!"
"ผม! ประธานเชียร์คณะสถาปัตย์!!! " ผมพูด
"ผม! ประธานปกครอง คณะสถาปัตย์!!!" ไอ้พาต่อ
"ต่อจากนี้ ใครมีปัญหาอะไร ก็มาคุยกับผมนี่!!!"
น่าน ผงาดกันได้อีกเรา หึหึ
"ขำอะไร!!!" ไอ้พาตะคอกใส่เด็กปีหนึ่งคนนึง อันที่จริงมันไม่ได้ขำอะไรหรอก ผมว่ามันสะอึกเพราะกลัวมากกว่า
"ขำนักหรอ เพื่อนผมพูดเนี่ย!!!"ผมต่อ
แล้วเหล่าบรรดาว๊ากเกอร์ก็ปฏิบัติหน้าที่อย่างเข้มแข็ง ต่างกับตอนเรียนชะมัด... :เฮ้อ:
"เดี๋ยวน้องพวกผม! จะมาสอนเพลงเชียร์! ฟังน้องผมด้วย ถ้าใครทำน้องผมเสียใจ มันตาย!!!"
ไอ้พาทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกไป ผมก็เดินตามมันออกไป
จนถึงที่ลับตามันก็หัวเราะ
"แม่งไอ้เด็กคนเมื่อกี้ ไม่รู้มันจะฉี่ราดมั้ยนั่นน่ะ ฮ่าๆๆๆ"
"เอ้อว่ะ มึงนี่ ตะคอกทีแม่ง กูยังสะดุ้งเลย" ไอ้อู้ดเสริม มันก็หนึ่งในแก๊งค์ปกครองเหมือนกัน
"แววมันได้อยู่แล้วไอพาอ่ะ หน้าโหดจะตายห่า"ไอ้วิทพูด
ตอนนี้ไอ้พามันไว้หนวดไว้เคราครับ หน้าใสๆของมันเลยโหดสัดๆตอนนี้ ผมเผ้าก็ยาว ดูๆไปก็เหมือนสิงโตจริงๆนั่นแหละ
"แต่กูว่ามันเป็นสิงโตก็สิงโตเรื้อนวะ แม่งตัวโคดผอม ฮ่าๆๆ"ผมหัวเราะ :laugh: :laugh: :laugh:
"อ้าวๆ งี้ไดเสียดิไอ้แห้ง มึงแห้งกว่ากูอีกอย่ามาพูดดี"ไอ้พาพูดพลางชี้หน้าผม
"เอ้า อย่ามาๆ ตัวกูกะมึงก็พอๆกันนั้นแหละ"
ผมเป็นคนรูปร่างสูงโปร่งครับ ประมาณ 180-182 เพราะเป็นนักบาส แต่ถึงอย่างงั้นไอ้พามันก็สูงกว่าผมนิดนึงอยู่ดี ประมาณ 185-187ละมั้ง? แถมมันยังหนักกว่าผมอีก ถ้าเอาตอนที่ไปเที่ยวโรบินสันแล้วลองชั่งน้ำหนักกันเล่นๆดูอนะ ผมหนัก 70 มันหนัก 77 แม่งหนักกว่าไปเจ็ดโล แสรด แต่ยังไงก็ตัวประมาณเดียวกันละครับ
"เอาละ เริ่มแข่งกันทางกายภาพอีกละไอ้สองคนนี่" ไอ้วิทพูดขำๆ
"ก็แม่งถ้าเรื่องไอคิว ยังไงไอ้พาก็จอดสนิทนี่" ไอ้ไม้พูดเสริม
"เชี่ยไม้เดี๋ยวมึงโดนๆ" ไอ้พาวิ่งไล่เตะไอ้ไม้ แล้วทั้งแก๊งค์ก็ฮาครืน
"เดี๋ยวเราต้องไปว๊ากเด็กมันอีกปะวะ"
"ไม่ต้องแล้วล่ะ ปล่อยน้องปีสองมันสอนไป วันแรกๆ เอาขำๆ"
"แต่ยังไงเราก็ต้องเข้าไปตรวจเพลงอยู่ดีนี่"ไอ้วิทถาม
"เออว่ะ งั้นเดี๋ยวคงต้องโชว์ อีกรอบ"ไอ้พาแสยะยิ้ม
มันนี่ ถ้าทางจะสนุกกับกานแกล้งเด็กมาก เหอะๆ ผมส่ายหัวหน่ายๆ แต่ก็เอาเถอะ ยังไงซะมันก็หน้าที่อยู่แล้วนิ
แล้วพวกผมก็เข้าไปเขย่าขวัญเด็กมันอีกรอบ...
เย็นวันนั้นผมเสียงแหบนิดๆ เพราะตะเบ็งเสียงดังเกินไปติดๆกัน พอกลับถึงหอผมตรงไปที่ตู้เย็นแล้วหยิบมะนาวออกมาสองลูก
"ทำไรวะเชี่ยธัณ" ไอ้พาถาม
"บำรุง คอตัวเอง"
"เหอะๆ ทำเผื่อกูแก้วก็ดีนะ"
"ทำเองเดะ"
"งกว่ะ" มันทำหน้าบูด งอนเหมือนเด็กๆ หมดกันมาดป.ปก ฮ่าๆๆ :m20:
ผมหัวเราะ แล้วก็ส่งแก้วน้ำมะนาวน้ำผึ้งให้มันจิบ
"ทำห้องเชียร์แม่งเหนื่อยเหมือนกันว่ะ"มันบ่น
"อะไรอะที่ว่าเหนื่อย ว๊ากเด็กหรอ"
"ไอ้ว๊ากอะ ไม่เท่าไหร่หรอก"
"แล้วอะไรล่ะวะ"
"กูต้องมานั่งเก๊กหน้าเข้มตลอดเวลาเนี่ยไง แม่งเดี๋ยวหน้ามีแต่ริ้วรอยไปหมด"
"ควายยย กูก็นึกว่าอะไร"
แล้วเราสองคนก็หัวเราะเสียงดังลั่น
บอกตามตรงถ้าใครก็ตามที่เคยเห็นผมกะมันเมื่อก่อน แล้วมาเจอตอนนี้ จะรู้สึกเหมือนมันขัดๆกันอย่างประหลาด เมื่อก่อนนี่ผมแทบจะไม่ค่อยคุยกะมันเท่าไหร่ อย่างมากก็ต่อปากต่อคำเล็กๆน้อยๆ แต่เดี๋ยวนี้นี่แทบจะตบหัวกอดคอกันทุกวัน ผมมานั่งนึกแล้วยังประหลาดใจเลย เหอะๆ
"แม่ง ง่วงโคตร"ไอ้พาพูด
"ไปอาบน้ำก่อนเลยนะมึง กูไม่อยากนอนข้างกองขยะ เหม็น"
"โหปากหรือท่อน้ำทิ้งวะนั่นน่ะ"
"สาดดดด ไปเดี๋ยวนี้เลย กูก็จะอาบอยู่เนี่ย"
"มึงไปก่อนก็ได้ เดวกูหาอะไรกระแทกปากนิดๆก่อน"
"เอาเข้าไป เดี๋ยวเหอะมึง ถ้ามึงเมาแล้วไม่ยอมทำงานนี่กูเอามึงตายนะว้อย"
"โอย วันนี้สไตรควันนึง"
แล้วมันก็เดินไปเปิดตู้หยิบกระป๋องเบียร์มาดื่มที่โซฟา ผมก็เข้าไปอาบน้ำ ออกมาอีกทีแม่งหลับคาโซฟาอีกละ เห้อ...กูละหน่าย ไอ้แมวยักษ์นี่... :m16:
to be continue
ขอบคุณทุกคอมเมนท์อีกครั้งจ้า
คราวหน้าคนโพสอาจจะเป็นพี่ธัณเองนะ เขาบอกเขาอยากรู้ว่าใครว่าไงมั่ง หุหุ :bye2:
-
:z13:
จิ้มรินน้อย อิๆ
อ่านแล้วรู้สึกว่าสองคนนี้เริ่มจะสนิทกันจริงๆแล้วสินะ อิๆ
ท่าทางเรื่องคงจะเริ่มเดินอย่างที่ควรจะเป็นในตอนหน้าแล้วละสิเนี่ย
แต่แหมตอนหน้าพีธัณจะมาลงเองเลยหรอชักจะกลัวแล้วสิ ประธานปกครองหน้าสิงโต อิๆ
:z2: :z2: :z2: :z2:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน :L2:
ความสัมพันธ์คืบหน้าไปเยอะเลยนะ
ท่านประธานเชียร์กับท่านประธานปกครอง :L2:
รอตอนต่อไปนะ :z2: :z2: :z2:
-
:z13: จิ้มคนเขียน
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
สนิทกันแล้ว จะมีอะไรคืบหน้าต่อไป :z1:
-
เริ่มสนิทกันแล้ว ลุ้นๆๆ รอตอนคชต่อไปค่ะ
:L2: :L2:>>for คนแต่ง
-
มารอต้อนรับธัณ มาเร็วๆ นะ :pig2:
-
...หนิดหนม..หนุกหนาน...
...อยากเห็น..พา..ว่ะมันเหมือนสิงโตไงวะ..แต่ชอบ พานะมันแสบๆๆดี...
...อะ น้องธัณ มาช่วยน้องริน โพสเป็นระยะๆๆก็ได้...จะได้คุยกัน.. :pig2:
-
หวัดดีครับ อันนี้ธัณนะครับ ยืมไอดีไอ้รินมันมาคุย (ยังไม่ได้สมัคร) หะๆ
เห็นว่าไอรินมันเอาเรื่องที่ผมเล่ามาแต่งเป็นนิยาย เลยลองมาอ่านดู มีการเล่าตอนห้องเชียร์ด้วยไอ้นี่ เดี๋ยวจับเข้าห้องมืดเลยนี่ 555 o18
ตอนนี้เป็นตอนที่ ผม...ไม่ได้เล่าให้มันฟัง แต่อยากเอามานำเสนอให้อ่านกัน คือมันอยู่ในไดอารี่ผมอะครับมาอ่านตอนนี้แล้วก็ขำดี เรื่องเก่าๆ
ลองอ่านดูนะครับ เป็นไงลองบอกด้วยละกัน ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับผม ^ ^ รินแกลองอ่านดูก็ดีนะ จะได้รู้ว่าความจริงพี่ๆแกมันเป็นไง ฮ่าๆ
ตอนที่ 5 ดูหนัง
"เย็นนี้ไปหอมึงนะเว้ย" ไอ้อู้ดพูด
"มึงจะไปทำห่าอะไร" ผมถามมัน
"กูมี หนังเด็ด ฮ่าๆๆ" มันพูดอย่างภาคภูมิใจ
วันนี้มันจะมาสุมกันที่หอผมเพื่อดูหนังโป๊
เหตุผล เพราะหอผมมันไม่ใช่หอ มันเป็นคอนโด อะไรๆก็สะดวกสบายกว่าหอที่พวกนั้นอยู่และที่สำคัญ เป็นส่วนตัวกว่าด้วย
ทั้งๆที่วันนี้ว่าจะอ่านหนังสือแท้ๆ เห้อช่างมัน ยังไงก็ได้วะ
"ไอ้พาไม่ได้มากะมึงหรอวะธัณ"ไอ้วิทถาม
"ไม่ว่ะ มันไปกะน้องเฟรม แฟนมัน"
"น้องเฟรมดาวคณะปีหนึ่งอนะ โห อิจฉาว่ะ" ไอ้อู้ดพูด
"อนะ มันหล่อนี่ ถ้ามึงหล่อได้ครึ่งของมันบางทีอาจมีสิทธิก็ได้นะ" ผมพูดขำๆ
"เอ้อๆ ใช่สิกูมันไม่หล่อ อย่างกะมึงหล่อนักนี่ไอ้ธัณ"
"อย่างน้อยกูก็ดูดีกว่ามึงแหละ"ผมว่า
บอกแล้วผมหน้าตาไม่ได้ขี้เหร่อะไร ถึงจะไม่ได้เรียกว่าหล่อเข้มแบบไอ้พามันก็เถอะ
"เออไอ้หล่อ หล่อมากกกก กูว่าไอ้วิทยังดูดีกว่ามึงเลยนะ ออกแนวหวานๆ ฮ่าๆ"
"เขาเรียกแบบเกาหลีเว้ย"ไอ้วิทว่า พร้อมหัวเราะ
"เอาเป็นว่า เย็นนี้เดวพวกกูไปหอมึงละกัน ขอไปหอไปเปลี่ยนผ้าก่อน แล้วเจอกันเว้ย" ว่าแล้วมันก็ไป ผมก็ขึ้นมอไซค์ แล้วก็ขับกลับไปที่หอ
พอกลับไปถึง ปรากฎว่าไอ้พามันไปนอนแหมะอยู่ที่โซฟาตัวเดิมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ไหนว่าไปกับน้องเฟรมสุดที่รักไงวะ
"ไอ้พา ไมมานอนนี่วะ"
"กูง่วง"
"ไหนว่าไปกับน้องเฟรมไง"
"เฟรมเค้าติดธุระ ต้องไปกับแม่เค้า"
"มึงเลยมาแกร่วอยู่คนเดียวนี่ดิ ฮ่าๆ"
"ไม่ต้องมาหัวเราะกูเลย แล้วเจนมึงอะ ไปไหนละ"
"อ๋อ เห็นว่าไปทำรายงานกับเพื่อนเค้าอะ"
"หนีไปกะกิ๊กป่าว"
"บ้า ไอ้สัด"
"ฮ่าๆๆ"
แล้วมันก็นอนตีพุงต่อไปอย่างสบายใจ ผมเดินไปที่โซฟา ยกขามันออกแล้วนั่งแทน
"คนจะวางขาอ๊ะ"มันงอแง
"คนจะนั่ง"ผมตอบมันแล้วเปิดทีวี
บางทีช่วงนี้มันก็งอแงผมแปลกๆ ทำตัวเหมือนเด็กประถมขี้อ้อนซะงั้น ถ้าผมมีอารมณ์เล่นกับมันบางทีผมก็จะแกล้งมันกลับแบบนี้แหละ
"เวร" แล้วมันก็เอาขามันวางบนหัวผม
"สัด ไอ้นี่"ผมผลักขามันออก มันก็เอามาวางอีกรอบ ผมเลยปล่อยมันไป มันลดจากหัวมาวางไหล่แทน เหอะๆ
ซักพักเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ผมเลยลุกขึ้นไปเปิดประตู
"กูมาแล้วมึง" ไอ้อู้ดพูด นอกจากมันแล้วก็มีไอ้วิท ไอ้เคน แล้วก็ไอ้ไม้
"เออ ไอ้พาอยู่ข้างใน"
แล้วพวกมันก็เดินเข้าไปข้างในกัน แล้วห้องก็โกลาหลเสียงดังโหวกเหวกเพราะพวกมัน แม่งไม่น่าให้มาสุมอยู่หอผมเลยให้ตาย
ไอ้พาก็นอนเอกเขนกอยู่ที่เดิม ผมก็ไปทวงที่ผมคืน ปล่อยให้ไอ้อู้ดมันเอาเครื่องเอาอะไรมาต่อตามเรื่อง ไอ้วิทก็ไปที่ครัวไปหาอะไรกิน ส่วนไอ้เคนกับไอ้ไม้ก็นั่งคุยรอไอ้อู้ดเปิดเครื่อง ตอนนี้หน้าทีวีมีลังเบียร์วางอยู่หนึ่งลังย่อมๆ อย่างน้อยก็ได้กินเหล้าฟรีละ ฮ่าๆ
ตอนนี้ตีนไอ้พาเริ่มลามปาม มันเอาเท้ามันถูแขนผมเล่น
"ไอ้เวร ตีนมึงอยู่ดีๆไม่เป็นรึไงวะ"
"แล้วใครให้มึงมาเกะกะที่วางตีนกูละวะสาด"
ผมดีดหลังเท้ามัน มันร้องโอ้ยเบาๆแล้วชักกลับ ก่อนจะถีบผม
"โอ้ย เจ็บนะว้อย"ผมด่ามัน
"ฮ่าๆๆ"มันหัวเราะ ผมเลยจับขามันยันออกไป มันก็ยันกลับ เราสองคนยื้อไปมาเล่นกัน ซักแป๊บเปลี่ยนมาเป็นแข่งดันมือกันแทน
"มึงเล่นอะไรกันเนี่ย เสียงดังรบกวนสมาธิกู!" ไอ้อู้ดพูดรำคาญๆ แต่พวกผมก็ยังไม่หยุด จนไอ้วิทมันเอาหมัดลุ่นๆขาวๆของมันเขกกบาลผมสองคนให้หยุดตีกัน
"หนังจะฉายแล้วว้อย" ไอ้อู้ดเรียก
แล้วทุกคนก็นั่งอยู่หน้าทีวีกันดูหนังที่ไอ้อู้ดเอามา มันคือหนังโป๊นั่นเองครับหนังเด็ดที่มันว่า เหอะๆ
ผมก็ดูไปเฉยๆ ไม่ค่อยคิดอะไรมาก ของมันเคยๆอยู่ หึหึ แต่ท่าทางไอ้อู้ดมันจะเอ๊กไซต์มากพอควร
ไอ้พาก็นั่งดูข้างผม ดูไปแดกเบียร์ไป ทั้งกลุ่มไม่ค่อยมีบทสนทนาอะไรเท่าไหร่นอกจะเสียงเห้ยๆ เว้ยๆเวลามันเจอฉากที่มันตื่นเต้นกว่าปกติ ซักพักผมสังเกตได้ว่าไอ้วิทดูไปแม่งหน้าแดงไป ฮ่าๆ เอ็นดูง่าว
ทำตัวยังกะเด็กเวอร์จิ้น ดูไปดูมาอารมณ์มันก็เริ่มพุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ จนสุดท้ายไอ้อู้ดก็พูดว่า
"มึงกูไปห้องน้ำก่อนนะ"
พวกผมที่เหลือก็ฮาเลยครับ โหนี่แม่งตื่นเต้นขนาดนั้นเลยเรอะ ฮ่าๆๆ
แล้วเราก็เริ่มเมากันครับ เบียร์พร่องไปแล้วลังนึง เหลืออีกลังรออยู่ ผมก็เริ่มกึ่มๆนิดๆ กินไปสามสี่กระป๋อง เหอะๆ ไม่รู้เหมือนกันว่านี่เรียกว่าเมาง่ายมั้ย
แต่ไอ้พามันล่อไปหกเจ็ดกระป๋องแล้วล่ะครับ...
มันเริ่มเอนมาทางผมเรื่อยๆ
"ไอ้พา มึงอยู่ดีๆดิวะ"
"หืมมม อาราย"
"นั่งดีๆไอ้สัด ไม่ต้องมาเบียดกู"
"กูจานอนนน"
แล้วมันก็ไถลไปหนุนตักผมเรียบร้อย
"เชี่ย ลุกเว้ยลุก เกะกะ" ผมเขย่าขาตัวเองเล่น แกล้งมัน
"งืมมมมมมมมมม" มันเอาแขนมันกดขาผมให้อยู่นิ่งๆ แล้วก็หนุนใหม่ ผมเลยเอามือไปยีหัวมันเล่น
"อย่ากวน กูจานอนนนนน" มันปัดมือผมทิ้งไป แล้วเปลี่ยนไปนอนตะแคงแทน ผมขี้เกียจเล่นเลยปล่อยมันนอนอย่างงั้นไป ดี เงียบๆก็ดีเหมือนกัน
สักพักมือมันเริ่มโอบรอบเอวผม
"เชี่ยมึงจะนอนก็นอนดีๆดิ"ผมแกะมือมันออก
"ฟี้~~"แต่คราวนี้มันหลับไปจริงๆแล้วครับ
"อ้าวไอ้พาแม่งหลับไปแล้วหรอวะ"ไอ้วิทถาม
"เมาแล้วหลับ เหมือนทารกแดกนม ห้าๆ"ไอ้เคนพูด
"เด็กแดกนมเส็ด เรอแล้วก็นอนหลับ บนตักคุณแม่ ฮ่าๆๆ"
"ไอ้เคนมึงอยากเป็นแม่แทนกูมั้ย ขากูเหน็บแดก"
"ไม่ว่ะ ปล่อยมึงรับเคราะห์ไป"
"อ่าวไอ้จวยนี่ นึกว่าจะช่วยกู"
"มึงก็ค่อยๆลุกออกก็ได้ ไอ้พาเวลาหลับก็หลับเป็นตายอยู่แล้ว"ไอ้วิทบอก
ผมก็ทำตามคำแนะนำ ค่อยๆเอามือช้อนหัวไอ้พา แล้วลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล จนในที่สุดผมก็เป็นอิสระ
"เห้อ ค่อยยังชั่ว"
"เบียร์ปะๆ"ไอ้วิทยื่นกระป๋องเบียร์ให้
ผมรับมาเปิด แล้วก็ดื่มต่อ ไอ้อู้ดก็ออกมาจากห้องน้ำพอดี
"โอวว สวรรค์"
"มึงว่าวตัวเองนี่ก็สวรรค์แล้วหรอวะไอ้หมู"ไอ้เคนถาม
"เอ้า เรื่องของกูไอ้จวยอย่าเสือก"ไอ้อู้ดด่า"แล้วแม่งอย่ามาเรียกกูไอ้หมู"
"ฮ่าๆๆๆๆๆ ยังไงชื่อมึงก็ไม่ต่างกะคำว่าหมูอยู่แล้วนี่วะ"
"เออ กูเห็นด้วย"ผมเสริม
"โห แม่งรุมกูกันใหญ่ ไอ้จวย ไอ้ตุ๊..."ไอ้อู้ดชะงัก
เพราะว่านอกจากไอ้พาแล้ว ผมไม่อยากจะให้ใครเรียกผมแบบเสื่อมๆแบบนั้นอีก แต่ไม่ใช่ว่าผมจะให้มันเป็นกรณีพิเศษอะไรนะ เป็นเพราะว่าห้ามไปร้อยแปดพันล้านครั้งยังไงๆก็ไม่เป็นผลต่างหาก...
"โทดว่ะ"
"ไม่เป็นไร คนเรามันพลาดกันได้ เอ๊ยลืม มึงเป็นหมูนิ"
"อ้าวสาดด ด่ากูอีก"
ผมหัวเราะ แล้วก็จิบเบียร์ต่อพลางนั่งลงที่พื้นข้างๆตรงโซฟา ไอ้พาก็นอนกรนอย่างมีความสุข เห็นแล้วหมั่นไส้ว่ะ...
"อย่าไปกวนมันมึงเดี๋ยวแม่งตื่นมาอาละวาด"ไอ้วิทปรามเมื่อเห็นผมกำลังจับผมมันเล่นอย่างสนุกสนาน
ผมเลยเลิกทำแล้วกลับมาดูหนังของไอ้อู้ดมันต่อซึ่งตอนนี้ก็เริ่มเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ มีท่าทางลีลามากมายไปหมด บางอันผมก็เคยลองกับแฟนผมไปบ้างแล้วเหมือนกัน หึหึ
พอหนังจบแล้ว พวกผมก็กินเบียร์จนหมด แถมไม่พอไอ้ไม้ก็เอาแสงโสมมาเปิดต่อ คราวนี้เลยเมากันเละนอนมันหน้าทีวีนั่นแหละครับ เหลือผมคนเดียวที่ยังไม่สลบไปกับเขา
ผมเก็บกระป๋องเปล่า ขวดเหล้าขวดน้ำไปทิ้ง แล้วก็เก็บแก้วไปวางบนซิงค์ในครัวแล้วก็เริ่มต้นล้างแก้ว
อยู่ดีๆก็มีมือมาโอบรอบเอวผมอีกแล้ว
"ไม่นอนวะมึง"
"กูตื่นเมื่อกี้"
ไอ้พาเอาคางเกยกับไหล่ผม พูดเสียงงัวเงีย กลิ่นเหล้าอ่อนๆจากตัวมันลอยมาแตะจมูกผม
"เกะกะกูจะล้างจาน"
"หิวว่ะ หาไรให้กินหน่อยดิ"
"ตู้เย็นมีเยอะแยะ ไปหาเองดิ"
มันก็ยังไม่ยอมขยับ เกาะผมอยู่อย่างงั้น
"ไอ้ห่าพามึงอย่ารุงรัง จะหาไรกินก็ไปดิวะ เกาะกูจัง"
"กูง่วงนี่ มึนหัวด้วย งงๆ ต้องหาอะไรเกาะ"
"สาดดดด" ผมด่ากลั้วหัวเราะ แล้วเอามือตีกบาลมันเบาๆ มันปล่อยผมแล้วก็เดินงัวเงียไปหาอะไรกินที่ตู้เย็น ผมก็ล้างแก้วต่อจนเสร็จ ก็เห็นมันต้มมาม่าอยู่
"อ่าว แดกมาม่าหรอ เดี๋ยวผมแม่งร่วงหมดหัวหรอก แดกโคดบ่อยมึงอ่ะ"
"ก้อบอกแล้วให้มึงหาให้กูกิน ถ้ากูหาเองก็กินแบบนี้แหละ ฮาๆ"มันหัวเราะพลางหยิบกระป๋องเบียร์ของผมมาจิบต่อ
"ตามใจมึง"ผมเดินออกไปข้างนอกดูสถาพไอ้ตัวยุ่งที่เหลือ ซึ่งนอนก่ายกันอยู่บนพื้นนั้นแหละ
ไอ้พายกถ้วยออกมากินข้างนอกตรงโต๊ะ
"มึงกินด้วยกันปะ"
"ไม่อะกูไม่หิว"
"อืม แล้วแต่"
แล้วมันก็ลงมือจัดการอาหารตรงหน้า ผมเดินเข้าไปในห้องเก็บของเพื่อเอาผ้าห่มให้พวกไอ่อู้ด ออกมาอีกทีมาม่าก็หายไปจากจานมันเรียบร้อยแล้ว เร็วชิบหาย
"ล้างม่ะ"
"ไม่ต้องเดวกูล้างเอง"
"ดี ขี้เกียจ เดี๋ยวกูไปนอนก่อนละ"
ผมพูดแล้วก็เดินไปที่ห้องนอน เปลี่ยนเสื้ออะไรเสร็จก็ล้มตัวนอนบนเตียงคู่ขนาดใหญ่ในห้อง แล้วก็หลับไปเลย...
กลางดึกคืนนั้น ผมรู้สึกได้ว่า ไอ้พามันมานอนข้างๆผม แล้วก็แม่ง แย่งผ้าห่มผมไปหมด เวง...
to be continue
ปล. หลังจากที่มันแย่งผ้าห่มไป ผมก็ถีบมันตกเตียงครับ หลังจากนั้นมันก็โวยใส่ผม ผมเลยฉวยโอกาสดึงผ้าห่มมาห่มแม่งเลย 555+ สมน้ำหน้า
ปปล. มีใครอยากเห็นหน้าไอ้พาบ้างครับ หึหึ...
-
แหมนึกว่าจะมีกิจกรรมกลุ่มร่วมกันซะอีก :laugh:
-
อ่านเพลินเลย....... สนุกดี.... มาต่อไวๆนะคร้าบ
-
ปปล. มีใครอยากเห็นหน้าไอ้พาบ้างครับ หึหึ...
...ยกสองมือเลยน้องธัณ..เอามาลงให้ดูหน่อย..
...อยากเห็นหน้า..ตัวแสบ..ที่เพื่อนๆๆบอกว่าหล่อ..
ขอบคุณที่เอาตอนที่ 5 มาลงให้อ่านเน้อ..ว่างๆมาเที่ยวอีกนะ..พร้อมรูป..พา.. :L2:
-
อ่านเพลินเลย....... สนุกดี.... มาต่อไวๆนะคร้าบ
คิดเหมือนกันเลยนิคอุตส่าห์ลุ้นนะเนี่ยอิๆ
ขอยกมือด้วยคนนะคราบอยากเห็นหน้า พี่พาด้วยโฮะๆ
-
สนุกดีครับ
ออกแนว เพื่อนสนิท คิดไม่ซื่อ อิอิ
-
ตอนแรกกะว่าจะโพสวันพรุ่งนี้ แต่มันก็เลยเที่ยงคืนมาแล้ว ก็โพสเลยละกันเนอะ เป็นตอนที่ผมไปเที่ยวเขาดินเพื่อเก็บข้อมูลทำโปรเจคกัน ฮ่าๆ เหนื่อยได้อีก
ขอบอกว่าไอ้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้ ตอนที่มันเกิดจริงๆอ่ะใจหายวาบเลยนะครับ เหอะๆ o22
ก็ลองอ่านดูละกันนะครับ เป็นยังไงก็บอกกันด้วยละกันนะ
อาจจะงงๆหน่อยนะเพราะผมเขียนให้เล่าในสองมุมมอง ไอ้พามันอยากเสนอหน้าด้วย หึหึ...
ก็ถ้าตอนไหนผมเป็นคนเล่า จะขึ้นหัวว่า Tan's POV
ถ้าเป็นไอ้พาก็จะเป็น Pa's POV นะครับ
ตอนที่ 6 ไปสวนสัตว์
PA's POV
หวัดดี นี่พานะครับ ตอนนี้ผมอยู่ที่สวนสัตว์ มารีเสิร์ชข้อมูลทำโปรเจคออกแบบบ้านกับกลุ่มเพื่อนผมนั่นแหละ ถือโอกาสเที่ยวไปในตัว เพราะผมไม่ได้มาเขาดินนานแล้ว ตั้งแต่ป.ห้าแล้วละมั้งน่ะ ที่นี่เปลี่ยนไปเยอะพอสมควรทีเดียว มีสัตว์มีอะไรเพิ่มใหม่มากมาย บรรยากาศก็ใช้ได้ต้นไม้เยอะดี นานๆทีเปลี่ยนจากห้าง ผับบาร์ มาเดินอะไรแบบนี้ก็ไม่เลวเหมือนกัน
"เห้ยมึงดู ลิงเผือก แม่งหน้าเหมือนไอ้วิทเลย ห้าๆๆ"
"ควาย ไอ้หมู มึงก็เหมือนฮิปโปเลยวะ"
เสียงเพื่อนผมมันทะเลาะกันโหวกเหวก หนวกหูแถมรบกวนประชาชีเป็นที่สุด
"ไอ้สัตว์ พวกมึงจะเสียงดังไปถึงไหนวะ แม่งสัตว์ตัวอื่นแตกตื่นกันหมด"ผมบอกพวกมันพลางหัวเราะ
แล้วก็คว้ากล้องขึ้นมาถ่ายนกฟลามิงโก้ข้างๆกรงลิง ถ่ายเสร็จก็เหลือบไปมองไอ้เพื่อนสนิทผมที่กำลังสเกตช์รูปนกกระตั้วอยู่
"เขียนสวยดีว่ะไอ้ธัณ มึงว่างๆวาดรูปกูมั่งดิ"
"ไม่ว่ะ เสียมือ ไม่อยากวาดแมว ฮ่าๆ"
"ไอ้เชรี่ยยยย" ผมด่ามัน มันก็ไม่สนใจผมหันไปดูนกกระตั้วต่อ
ไอ้เพื่อนผมคนนี้มันก็กวนตีนเหลือเกิน ตั้งแต่เจอมันครั้งแรกละ ตอนนี้ดีกรีการจิกกัดมันก็ยังไม่ลดลงซักกะนิด
"มึงถ่ายรูปอะไรมั่งวะ"มันถามผม
"นี่ กูจะอวดๆ"
ผมยื่นกล้องไปให้มันดู
"ถ่ายลิงทำต้อยไรวะ"
"เห้ย กูถ่ายฟลามิงโก้มึงบอกลิง เวรกรรม"
"ก้อมึงถ่ายลิงจริงๆนี่หว่า เนี่ย" มันชี้ไปตรงมุมขวา
"เวร กูให้ดูกลางรูปไอ้เชี่ย มึงไปดูอะไรลิง ติดใจลิงเรอะ"
"ป่าว ก็มึงถ่ายมาซะฟลามิงโก้เป็นกลุ่มก้อนขาวๆชมพูๆ ใครจะไปนึกว่าเป็นนกวะ ฮ่าๆ"
"เออแม่งไม่ต้องดูละ พูดซะเสียเลย"ผมชักกล้องกลับ
"เอ้ย เดี๋ยวดี๊ เอามาดูก่อน"ไอ้ธัณมันลุกขึ้นพยายามคว้ากล้องจากผม จนมันพลาดทำดินสอตกลงไปในบ่อข้างหน้า
"กรรม เวรเอ้ยยย"มันโวยวาย แล้วพยายามเอื้อมไปเก็บ แต่นกกระตั้วที่มันวาดอยู่ก็ร้องแกว๊กแล้วกระพือปีก
"โว้ย ไอ้นกบ้า"มันด่านกครับ...
"มึงไม่ต้องเก็บหรอก เอาของกูไปก่อนปะ"ผมยื่นแท่งถ่านให้มัน
"มึงทำไมใช้แท่งถ่านวะ มือเปื้อนหมดดิงี้"
"ภาพที่ได้มันติสดี"
"ฟาย"
"แล้วจะเอาไม่เอา"
"เอา"
มันคว้าแท่งถ่านวาดรูปไปจากมือผม แล้วก็เริ่มวาดนกกระตั้วต่อ
"มึงไปเดินกะกูปะไอ้ธัณ"
"ไม่"
"ไปกะกูหน่อยดี๊ นะๆ"ผมลองอ้อนมันดู
"มึงอยากไปก็เชิญ กูไม่ว่าง โอปะ"
"ควาย มึงอ่ะ แค่นี้ก็ไม่ได้"
"กูยังทำงานกูไม่เสร็จดี กูขอไว้ก่อนละกานนะ"
แล้วมันก็หันกลับไป แม่งงี้ประจำเลยชวนไปไหนก็ไม่ไป เอาตัวมันว่าก่อนทุกที เหอะๆ
ผมก็หันกลับไปถ่ายรูปสัตว์ตัวอื่นๆต่อ มีทั้งกวาง จระเข้ งู ช้าง ฯลฯ เยอะแยะเต็มไปหมด พวกนี้ผมจะเอาไปทำอินทีเรียนะครับ แล้วก็อาจจะใช้ตกแต่งอะไรด้วย ผมเดินตามทางไปเรื่อยจนรู้ตัวว่า ไอ้คนอื่นมันไม่ได้ตามผมมา...
Tan's POV
"ไอ้ห่าพามันหายหัวไปไหนวะ"ผมถามขึ้น
"ไม่รู้ว่ะ เห็นมันเดินๆอยู่แปบๆก็หายไปละ"ไอ้วิทตอบ ตอนนี้ไอ้อู้ดกับไอ้เคนไปหาอะไรกินที่ร้านขายอาหารของสวนสัตว์
"เวรกรรม ตะลอนไปเรื่อยแล้วก็หายไปประจำไอ้นี่"
"เดี๋ยวมันกลับมาแหละน่ามือถือก็มี"
Pa's POV
ผมหยิบมือถือขึ้นมาจะกดเบอร์โทรหาไอ้ธัณแต่......
แบตหมด...
Tan's POV
"ขอโทษค่ะ ไม่สามารถติดต่อหมายเลขที่คุณเรียกได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้ง..."
"วะ มือถือก็ไม่เปิดไอ้เวรนี่"
"บ้าเรอะ แบตมันหมดป่าว มันจะปิดมือถือไปทำไมล่ะ"ไอ้วิทแย้ง
"มันอาจเบื่อดูสัตว์เลยแอบดอดไปดูสาวก็ได้นะ ฮ่าๆ"ไอ้เคนพูด
"เออ ไม่แน่ว่ะๆ ไอ้นี่ยิ่งขี้หลีอยู่"ไอ้อู้ดเสริม
ความจริงผมก็ไม่ได้ห่วงอะไรมันมากหรอกนะ โตเป็นควายแล้วแค่นี้ก็น่าจะดูแลตัวเองกับเขาได้ เพียงแต่ว่า...
กุญแจรถผมอยู่ที่มัน...
Pa's POV
ป่านนี้ไอ้ธัณแม่งโกรธผมตายแน่ๆแล้ว ปกติยิ่งฟิวส์ขาดง่ายๆอยู่ด้วย เห้อ ผมคิดขณะเดินลากขาตัวเองไปเรื่อยๆ แล้วตอนนี้เราอยู่ที่ไหนกันละเนี่ย?...
ผมเดินไปจนเจอกับสวนพฤกษาในสวนสัตว์ ไหนๆตอนนี้ก็หลงอยู่แล้ว แอบแว๊บดูหน่อยจะเป็นไรไป
ผมเดินเข้าไปข้างใน แล้วก็ต้องตะลึงกับภาพตรงหน้า สวนดอกไม้ต้นไม้นานาพันธุ์เรียงรายเกาะกลุ่มกันเต็มไปหมด มันช่างเหมือนกับป่าในเทพนิยายเสียจริง ว่าแล้วผมก็อดไม่ได้ที่จะหยิบกล้องขึ้นมา...
Tan's POV
ผมเดินไปตามทางที่คิดว่าไอ้ห่าพามันจะไป พร้อมกับตะโกนเรียกชื่อมันเป็นระยะๆ แต่ก็ยังไม่เห็นเงาไอ้แมวยักษ์ตัวปัญหาเลยซักนิด
"พา! ไอ้พามึงอยู่ไหนวะ ตอบกูด้วยดิ!!!" คนแถวนั้นบางคนก็หันมามองหน้าผมแบบงงๆ อายชิบหาย คอยดูเหอะถ้าเจอตัวมึงเละแน่สัด
ผมยังคงตามหามันอยู่นานหลายชั่วโมง แต่ก็ยังไม่เจอมันซักกะที แล้วอยู่ดีๆโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้นอีกครั้ง
"ไอ้ธัณ มึงเจอไอ้พายังวะ"เสียงไอ้วิทดังขึ้น
"ยัง เดินจะทั่วแล้วเนี่ย ยังไม่เจอมันเลย"
"มึงไม่ให้ประชาสัมพันธ์เค้าประกาศวะ"
"เออ กูลืมไป"
"โหยไอ้ง่าว แค่นี้มึงทำไมนึกไม่ออกวะ ปกติมึงออกจะไม่ลงแรงอะไร ทำไมงวดนี้ลงทุนเดินตามวะ"
"เพราะถ้ากูหามันไม่เจอกูก็ไม่ได้กลับสิวะ กุญแจรถกูอยู่ที่มัน สาดดดด" แล้วผมก็วางสายไป
"พา มึงอยู่ไหนวะ พา!!! ไอ้พา!!!"
คนรอบตัวเริ่มหายไปเรื่อยๆ นี่ก็เริ่มจะเย็นมากแล้ว แต่ผมก็ยังหามันไม่เจอเลย
ความกังวลมันเริ่มเพิ่มขึ้นเรื่อยๆอย่างไม่รู้ตัว ผมเริ่มจะลนลาน จากเดินก็กลายเป็นวิ่งหาแทน แต่ไม่ว่าจะที่ไหนก็ไม่เจอมันเลย
ผมเริ่มหอบหนักๆและถี่ขึ้น ใจก็เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ ปกติร่างกายผมก็ไม่ค่อยจะแข็งแรงอยู่แล้ว นี่ต้องมาเดินรอบเขาดิน จะบ้าตาย ผมหยุดพักตรงป้ายโชว์เส้นทางแล้วมองไปอีกฟาก ข้างหน้านั่นเป็นสวนพฤกษา ที่เดียวที่ผมยังไม่ได้เดินเข้าไป
ผมรีบตรงดิ่งไปที่นั่น แหวกม่านลูกปัดตรงประตูหน้าเข้าไปข้างใน ภาพพันธุ์ไม้นานาชนิดเรียงรายอยู่เต็มไปหมดเลย เยอะจนผมมองไม่ค่อยเห็นว่าอะไรเป็นอะไรเท่าไหร่ ผมฝ่าดงป่าเข้าไปข้างใน
"แฮ่กๆ.. พา มึง...อยู่นี่ป่าววะ"ผมหอบแต่ก็พยายามตะโกนเรียก
ไม่มีเสียงอะไรตอบรับ ผมยังเดินเข้าไปต่อ ลึกเข้าไปเรื่อยๆ
"พา?"
ผมเดินไปจนถึงทางแยก มีประตูบานหนึ่งอยู่ทางด้านซ้ายมือ อีกทางเป็นทางเดินเข้าไปต่อ
ผมลังเลว่าจะไปทางไหน แต่สุดท้ายก็เดินไปทางด้านขวาที่เป็นทางเชื่อม
ทันใดนั้นที่ผมผ่านประตู อยู่ดีๆประตูมันก็เปิดเอง ผมสะดุ้งสุดตัวแล้วหันไปมอง...
แต่ก็ไม่มีอะไร
ผมถอนหายใจ ตกใจหมดนึกว่ามีใครอยู่นอกจากผมอีก ผมเดินไปทางด้านขวาต่อ โดยที่ไม่รู้ว่ามีใครบางคนเดินตามมา
พอพ้นทางเดินยาวนั่นแล้ว เข้ามาปรากฎว่าเป็นเรือนกระจกครับ แสงแดดจากข้างนอกส่องลอดลงมาจากข้างบนกระทบกับยอดไม้ต่างๆ บรรยากาศนี่สวยงามมากจนน่าเก็บภาพไว้แต่
"เสียดายไม่ได้เอากล้องมา เห้อ"ผมพึมพำกับตัวเอง แม่งกล้องก็อยู่ที่ไอ้พา กุญแจรถก็อยู่ที่มัน ประเสริฐจริงผ่าดิ
"เอ้า"
กล้องถ่ายรูปยื่นมาอยู่ตรงหน้าผม ผมเหลียวกลับไปมอง
"มึงอยากได้กล้องไม่ใช่?"
"ไอ้ฟายยยยยยย"
ผมอึ้งไปนิดนึงก่อนจะอุทานลั่น
"มึงหายหัวไปไหนมาไอ้ห่า รู้มั้ยกูเดินจะทั่วเขาดินแล้วแม่ง ไอ้เลว เมื่อยก็เมื่อย เหนื่อยก็เหนื่อย สาดดดดดดด"
"ก็กูเดินหาแรงบันดาลใจไปเรื่อย รู้ตัวอีกทีก็นะ"
"ไอ้ห่าพา ไอ้สัด ไอ้เชี่ยเวร โอ๊ยยยยย แค่จำทางที่เดินมานี่มึงจะทำไม่ได้เชียวเหรอวะ แม่งตัวโตอย่างควายยังจะมารุงรัง ไม่ใช่เด็กประถมนะเว้ยหายไปต้องให้คนมาตามหาเนี่ย"
"แล้วทำไมมึงต้องมาเดินตามกูด้วยละวะ?"
"ก็แม่ง มึงรู้มั้ยของกูอยู่ที่มึงอะ"
"อะไรอยู่? หัวใจมึงเหรอ"แน่ะยังมีอารมณ์มากวนตีน
"กุญแจรถเฟ้ยไอ้สาด ถ้าไม่ติดว่ามันอยู่ที่มึงป่านนี้กูชิ่งกลับปล่อยมึงเฝ้าสวนสัตว์ไปแล้ว เชรี่ยยยเอ้ย"
"เออๆๆๆ กูขอโทษอะ แม่งก็ตอนแรกกูจะโทรหามึงแล้ว แต่แบตกูหมดอ่ะ ทำไงได้ ตู้โทรศัพท์แถวนี้ก็ไม่มี"
"ฟาย กูถึงได้บอกมึงไง ว่าให้หัดชาร์จแบตเตรียมไว้เวลาจะไปไหน ไม่งั้นก็ซื้อแบตสำรองมาเตรียมไว้สิฟระ โอยย กูละปวดหัว"
"เออออออ"มันลากเสียง เอามือล้วงกระเป๋าควานหาอะไรซักอย่าง
"เห้ย ชิบหายละ"มันร้อง
"อะไรวะ"
"มึง คือ..."
"กุญแจ แม่งไม่อยู่ที่กูว่ะ"
"ห๊า!!!!อะไรน๊าา!!!"ผมอุทานลั่น
"ไอ้บ้า กุญแจไม่มีแล้วจะกลับยังไงละวะ"
"กูไม่รู้ ไม่ใช่ว่ากูเอากุญแจให้มึงแล้วหรอ"มันแย้ง
"ไม่ ไม่ได้มีที่กู เวร ชิบหายละกู งี้จะทำไงละเนี่ย เพราะมึงแท้ๆไอ้ห่าพา" ผมจับคอเสื้อมันเขย่าๆแรงๆ
"เอ้ยยยย อะไรวะ แม่งมาโทษอะไรกูหาาาาาาาา"เสียงมันสั่นเพราะแรงเขย่าผม แล้วมันก็ผลักผมออกไปด้วยแรงโมโห
แกร๊ก...
เสียงอะไรบางอย่างกระทบพื้น
กุญแจรถ...
"ไอ้เชี่ยธัณ..."ไอ้พาคำรามเสียงต่ำ
"เอ้ย กุญแจกู!"ผมรีบกูลีกูจอไปเก็บกุญแจรถ เอ่อ รู้สึกเหมือนว่า...มันจะเด้งออกมาจากกระเป๋าของผมเอง...
"เอ่อ แหะๆ"ผมหัวเราะเจื่อนๆ แต่ตอนแรกมันไม่มีจริงๆนะ ผมหาแล้วนี่นา
"ไอ้เวร แล้วแม่งมาด่ากู มาหาว่ากูผิดลูกเดียว มึงมันก็เปนงี้ประจำ ไอ้ห่าเอ้ย ทีหลังหัดหาของให้ดีๆก่อนดิวะ แม่ง"
"กูหาแล้วนะเว้ย ก็มันไม่มีจริงๆนี่นา"
"ไม่ต้องมาเถียงง่าวๆเลยไอ้สัด มึงนี่มันงี้ประจำ อะไรแม่งก็คิดว่าตัวเองถูกอย่างเดียว เคยหัดมองดูเงาตัวเองในกะละมะหา ไอ้โง่เอ้ย"
"เห้ย แต่ยังไงมึงก็ผิดอยู่แหละดีวะ แม่งจู่ๆก็เดินออกมาคนเดียวแบบนี้รู้มั้ยว่าคนอื่นเขาเป็นห่วงกันอะไอ้พา"
"เอ้อ เรื่องประหลาดนะเนี่ย ปกติ มึงเคยห่วงกูด้วยหรอวะ เคยสนใจ คนอื่นๆรอบตัวมึงด้วยหรอไงกัน"มันประชดประชัน เสียงเยาะเย้ย
"เอ้อ! กูห่วงมึง รู้มั้ยวะ กูห่วงมึง!!!"ผมตะโกนใส่หน้ามันไปโดยไม่รู้ตัว
...มันเงียบ มองผมงงๆ
"อะไรวะ?"ผมถามมัน
"อะ...ก๊ากกกๆๆๆๆ"มันหัวเราะเสียงดังลั่น แล้วชี้หน้าผม ผมรู้สึกกระอักกระอ่วนแปลกๆ ยังไงชอบกล
"แม่งแค่นี้ไม่เห็นจะต้องโวยขนาดนั้นเลยก็ได้นี่หว่า จริงจังไปได้ ฮ๋าๆๆ"มันพูดไปหัวเราะไป"พูดซะอย่างกะเด็กผู้หญิงเลย คุณ รู้มั้ยชั้นเป็นห่วงคุณ ฮ่าๆๆๆๆ"มันยังจะมีหน้ามาล้อผมต่ออีก
"ไอ้บ้า มึงรู้มั้ยกูเครียดแค่ไหนเนี่ย ไอ้เวร ไอ้ห่าเอ้ย"ผมโวย หน้านี่ร้อนผ่าวไปหมด แม่งดันไปโชว์ให้มันเห็นว่าผมกังวลเกี่ยวกับมันไม่น้อย...
"เออๆๆ ขอบคุณที่ห่วงกู อย่างน้อยก็ได้รู้ว่ามีคนสนใจ"มันยิ้มให้ผม
ผมเงียบแล้วมองหน้ามัน แม่งเวลาไอ้นี่ยิ้มทีไรผมก็ใจอ่อนเป็นประจำ ผมถอนหายใจเบาๆ รู้สึกผ่อนคลายลงนิดนึง
"แหน่ะดูทำหน้าๆ เขินใหญ่แล้วๆ"มันแซว
"ไอ้เวรรรรร "ผมด่ามันลากเสียงยาวแล้วหัวเราะแห้งๆ
"เอ้า ยังจะถ่ายมั้ยรูปอะ"
"เอากล้องมาดิ"
ผมคว้ากล้องมาจากมันอย่างรีบร้อน แล้วหันกลับไปถ่ายวิวสวยๆที่ผมเล็งไว้ตั้งแต่แรก
"ไหนดูหน่อย"ไอ้พาแย่งกล้องไปจากมือผมแล้วกดดู
"สวยดีว่ะ มึง กูขอนะ เอาไปทำงาน"
"เห้ยได้ไง กูเป็นคนถ่ายนะว้อยยย"
"แต่นี่มันกล้องกูนี่นา งั้นภาพนี้ก็ของกูดิ"
"ไอ้ห่าาาา เอามาเลยมึง"ผมเข้าไปแย่งกล้องกะมัน มันหลบผมไปหัวเราะไป
"ประกาศๆ เด็กชายพาเด็กชายธัณ กรุณามาพบคุณวิท ผู้ปกครองที่หน้าประตูเขาดินด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ" เสียงประกาศดังขึ้น แม่งเพิ่งจะมาประกาศตอนนี้...
"ไอ้วิทมันเป็นพ่อกูตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย"
"หรือแม่ก็ไม่รู้สิ ฮ่าๆ"
แล้วเราสองคนก็รีบออกไป ก่อนที่จะได้อยู่เฝ้าเขาดินจริงๆ...
to be continue
..........................................................................................
ปวดหัวจริงๆนะครับตอนนั้น แต่ไอ้ตอนที่เจอกุญแจนี่ หน้าแตกเลยแหละครับ แหะๆ :o8:
จากคราวที่แล้วที่ใครๆอยากดูรูปไอ้พา...
วันนี้ผมก็เอามาให้ดูนะครับ
นี่ไง
[deleted]
เล็กไปนิด นี่ตอนมันเป็นป. ปกครับ โหดมั้ยล่ะ ฮ่าๆ
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
ไปล่ะครับไว้เจอกัน :bye2:
-
อ๊ายยยย
>///<
หน้าแตกเรยเนอะธัญ ... ดันไปโวยวายใส่เค้า
แต่กุญแจอยู่กะตัว ='=
ก็นะ...
แค่ห่วงกันไม่เห็นต้องเขินขนาดนั้นเล้ย~
พาก็อย่าแอบหัวเราะเซ่ะ :angry2:
เหนรูปพาแล้วๆๆๆๆ
เซอได้อีก :impress2:
ต่อไปอยากเหนรูปธัญบ้างอ่ะ .. จะได้เหนไม๊น๊า
:o8: :o8: :o8:
-
:-[ :-[ :-[
ไม่เห็นโหดเลยน่ารักดีออกดูจะตีสๆไปบ้างก็นะ อิๆ
แต่อยากบอกว่าอ่านตอนนี้แล้ว :m20: :m20: :m20:
จี้สุดๆอะทั้งเรื่องกุญแจ เรื่อง คุณพ่อด้วย
-
น่ารักทั้งสองคนเลย :laugh:
-
ตอนนี้ฮามาก ๆ ทั้งเรื่องกุญแจรถแล้วก็เรื่อง เด็กชายพากับเด็กชายธัณ :m20:
แต่ธัณก็น่ารักนะ มีเป็นห่วงพาด้วย :-[
ส่วนรูปพาก็ดูดีออก ติสนิด ๆ แล้วไม่เห็นรูปธัณเลย
:z2: :z2: :z2:
-
รูปดูโหดเถื่อนมาก :o12:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
อยากเห็นรูปธัณด้วยงะ นะนะ
-
พี่ธัณเขา ไม่หล่อเท่าพี่พาหรอก เลยไม่อยากเอารูปมาให้ดู ฮ่าๆๆ :laugh: :laugh: :laugh:
รีบหลบก่อนดีก่าเด๋วโดนพี่รหัสเจื๋อน เอิ๊ก :o12:
-
แหน่ะ ไอ้นี่ นินทาพี่อีก เดี๋ยวโดนๆอยากเจอ ว๊ากเดี่ยวรึไงกัน o18
-
ฮ่าๆ :jul3: :m20: :laugh:
ระวังพี่รหัส จะ จับ บัด ปี๊บ
เเล้วเผา ยาง นะครับ ^^"
น่ารักดีครับ :กอด1:
-
เย้ๆๆ ได้เจาะไข่ คุณ kutan o13
เรื่องนี้น่ารักดี ติดตามค่ะ :L2: :L2:
-
เง้อ ไม่เอาน้า กลัว :monkeysad:
พี่อย่าใจร้ายกับผมงั้นดิ ผมไม่ได้นินทาพี่น้า :impress2:
ใกล้หมดโหลดองแล้ว งี้ต้องรีบปั่นๆ เอิ๊กๆ
ผมอ่านไอ้สองตอนก่อนหน้านี้แล้วนะ พี่ หน้าแตกเลยนะเนี่ย อิอิ
แก้หัวตอนให้แล้วนะพี่ รีบๆโพส :z2:
-
มาละๆ
ตอนที่7 สาว
"เจนอยากเจอธัณจังเลยอ่า พรุ่งนี้มาหาที่คณะหน่อยสิ นะๆ"
นั่นเป็นข้อความที่เมื่อวานผมได้รับ วันนี้ผมเลยแวะมาหาสุดที่รักของผมซักหน่อย ผมแต่งตัวหล่อหน่อยเพราะวันนี้ไม่มีเรียน แล้วก็เตรียมจะออกไปข้างนอก
"ไปไหนวะ"เสียงทุ้มแหบถาม มาจากบนเตียง
"กูจะไปหาแฟนกู มึงหาไรกินเองนะวันนี้อะ"
"งืมมมมมมม"
มันตอบรับแล้วพลิกตัวไปนอนต่อ ผมก็เก็บกระเป๋าเก็บของต่างๆเรียบร้อยแล้วก็รีบออกไป
ผมมาถึงคณะเภสัชละ ที่นี่แตกต่างจากคณะผมโดยสิ้นเชิง มองไปทางไหนก็มีแต่คนที่ดูสะอาดสะอ้าน ผิดกับไอ้พวกแก๊งค์ปกครองที่สถาปัตย์ลิบ
"ธัณมาแล้วหรอจ้ะ"
"เจน..."ผมหันไปหาเธอด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แล้วยิ้มก็หุบลงนิดๆเมื่อเห็นว่าเจนไม่ได้มาคนเดียว
"เอ้อ ธัณ นี่แม๊ก เพื่อนของเจนนะ"
"ยินดีที่ได้รู้จักครับ"ไอ้ตี๋นี่มันเพื่อนเจนหรอวะ แม่ง
"อืม"
มันยื่นมือมาให้ผม ผมก็จับมือมัน แอบบีบมือมันนิดๆเป็นเชิงขู่
"แม๊ก นี่แฟนเจนนะ ชื่อว่าธัณ"
"ดูดีกว่าที่ผมคิดไว้นะเนี่ย"มันพูด ผมรู้สึกไม่ค่อยถูกชะตากับมันเท่าไหร่
"เจนเรียกธัณมาทำไมหรอ"
"อ๋อ พอดีเจนมีของจะให้นะ พรุ่งนี้วันเกิดธัณ แต่เจนติดธุระอะ เลยว่าจะให้วันนี้ก่อน"
เจนยื่นกล่องสีชมพูให้ผม ผมรับมาอย่างดีใจ
"ขอบคุณนะ เจนนี่น่ารักจังเลย" ผมหอมแก้มเธอเบาๆหนึ่งที เจนหัวเราะคิกคัก
"งั้นเดี๋ยวเจนไปเรียนก่อนนะ ปะแม๊ก เดี๋ยวเข้าเรียนไม่ทัน"แล้วเจนก็เดินไปกับไอ้ตี๋นั่น ถึงตอนนี้ความดีใจชั่ววูบเมื่อกี้มันก็หายไปแล้ว
ผมกลับมาที่หอ อารมณ์ไม่ค่อยจะดีนัก ผมมองกล่องในมือ ข้างในจะมีอะไรกันนะ?
"กลับมาแล้วเหรอวะ"เสียงไอ้พาดังขึ้นทันทีที่ผมเดินเข้าไป
"อืม แค่ไปเอาของน่ะ เจนเค้าให้มา"
"อ่อ"
ผมเดินไป เห็นมันกำลังนั่งกินข้าวที่ครัว
"มีไรให้กูกินมั่งปะ"
"กูซื้อข้าวมันไก่มาเผื่อมึงอะ จะกินปะเดี๋ยวอุ่นให้"
ผมพยักหน้า มันก็ลุกไปเครียมอาหารให้ผม ผมเดินไปที่ตู้เย็นหยิบกระป๋องเบียร์ออกมาดื่มที่โต๊ะอาหาร
ไอ้พาเอาข้าวมาวางให้ แล้วมันก็ยืนมองหน้าผม
"อะไรวะ?"
"มึงเครียดอะไรมาวะ"มันถาม
ไอ้พานี่มันถามได้ตรงเวลาตลอด
"ป่าว ไม่มีไร"ผมก้มหน้า แล้วเริ่มกินข้าว
"มีไรก็บอกกันได้นะเว้ยเพื่อนกัน" มันนั่งลงข้างๆผม แล้วพูดขึ้น
"...."
มันยังนั่งอยู่ข้างๆผมอย่างงั้น จนผมกินข้าวเสร็จ
"มึงจะไปไหนก็ไปดิวะ มานั่งเฝ้ากูทำไมเนี่ย"
"กูรอมึงพูด"มันตอบ
"..."
ผมไม่พูดอะไรต่อ แต่เดินไปเข้าห้องน้ำ ออกมาอีกทีก็เจอมันยืนอยู่หน้าประตู
"อะไรอีกเนี่ย"
"กูจะตามมึงไปเรื่อยๆเนี่ยแหละจนกว่ามึงจะพูด"
"..."
ผมเดินผ่านมันไป เก็บจานไปไว้ในห้องครัว แล้วก็ไปนั่งที่โซฟาดูทีวี ไอ้พามันก็มายืนค้ำผม แล้วก็มองผม ผมรู้สึกรำคาญสายตามันเลยปิดทีวีแล้วเดินหนีไปที่ห้องนอน พอปิดประตูหันมาอีกทีมันก็ไปนั่งอยู่ที่ขอบเตียง
เรียบร้อยแล้ว...
ผมละเชื่อเลยไอ้แมวนี่ให้ตายดิ...
"มึงจะให้กูพูดอะไรล่ะในเมื่อแม่งไม่มีอะไรให้พูด"
"ตามึงฟ้อง"
"..."
"มึงสำเร็จวิชาอ่านใจจากตาคนจากเทือกเขาหิมาลัยมารึไงหา ถึงกล้ามาเดาสุ่มว่าใครคิดไงเนี่ย"ผมกวนมัน
"ถึงกูจะไม่ได้สำเร็จวิชาอ่านใจ แต่ในเมื่อคนๆนั้นมันเป็นเพื่อนที่กูสนิทที่สุด ทำไมกูจะไม่รู้ว่ามันคิดยังไง"
ผมอึ้งกับคำพูดมันเลยทีเดียว...
"ทีนี้พอรึยัง บ่ายเบี่ยงอยู่ได้"มันบ่นอุบ
"..." ผมทิ้งตัวลงนั่งข้างๆมัน
"วันนี้กูไปหาเจนมา"
"กูรู้แล้ว"
"เออ เงียบดิ จะให้เล่าก็นั่งฟังไป"
มันก็เงียบตั้งใจฟังผมต่อ
"กูไปเจอเพื่อนของเจนเขา ชื่อว่าแม๊ก"
"มึงเลยไม่พอใจ?"
"เออมึงนี่ขัดกูจริง ใช่ กูไม่พอใจที่มันอยู่กับเจน มันดูสนิทกันแปลกๆยังไงก็ไม่รู้"
"แล้วไง"
"เจนก็เอาของมาให้กู"
"ของอะไรวะ"
"ของขวัญวันเกิด"
"อืม แล้วไงต่อ"
"ก็ไม่มีอะไร เจนก็ไปกับไอ้แม๊ก บอกว่าไปเข้าเรียนอะไรเนี่ยแหละ..."
"มึงรู้สึกใจคอไม่ดีงี้ปะ?"
"ก็ไม่เชิง แต่รู้สึกเหมือนเจนไม่ค่อยสนใจกูเท่าไหร่ว่ะ"
"แต่ไม่รู้ดิเขาอาจจะรีบก็ได้"
"..."ไอ้พามันเงียบไป
"แล้วมึงจะเอาไง"มันถาม
"ก็ไม่เอาไงอ่ะ เจนคงไม่ใช่คนแบบนั้น"
"ไอ้เชี่ยแม๊กนี่มันหน้าตาดีมะ"
"ก็หล่อเอาเรื่องอยู่ว่ะ"
"งั้นมึงต้องระวังตัวให้ดีๆแล้วล่ะกูว่านะ ยิ่งอีกฝ่ายแม่งหล่อกว่ามึงงี้"
"ไอ้บ้า พูดไรเป็นลาง อีกอย่างยังไงกูก็หล่อกว่าเว้ย ฮ่าๆ"
"แม่ง หลงตัวเองว่ะมึงเนี่ย"
"เอ้าไอ้นี่ ด่ากูอีก"
"ฮ่าๆๆ"
เออได้คุยกะมันนี่รู้สึกสบายใจขึ้นมานิดนึงแฮะ
"เห้ยธัณ พรุ่งนี้บ่ายว่าง ไปเที่ยวกันป่ะ"
"เหอ? มึงไม่ไปกะน้องเฟรมหรอ"
"เฟรมเขาว่างที่ไหนล่ะ ติดสอบ"
"อ่อ แหม พอเมียไม่อยู่ละแม่งเรียกหากูเชียว งอนๆ"ผมล้อมันเล่น
"เอ้อไม่อยากไปก็ไม่ต้องไปกูไม่ง้อ"แล้วมันก็ทำท่าจะลุกไป
"ฮ่าๆ ไอ้ฟาย มึงนี่จะง้อหน่อยไม่ได้รึไงวะ คนกะลังเปลี่ยว เห้อ"ผมถอนหายใจ
"งั้นพรุ่งนี้เรียนเส็ดไปเดินห้างกัน"
"ไปไหนอ่ะ"
"ไม่รู้ดิ เดวค่อยว่ากัน ตกลงตามนี้นะเว้ยห้ามเบี้ยวไม่งั้นโดน"มันพูดขู่
"เออจ้า ไอ้คุณป.ปก แม่งดุจัง" ผมพูดกลั้วหัวเราะ มันก็หัวเราะแล้วก็เดินออกไปจากห้อง...
ผมล้มตัวลงนอนกับเตียง พยายามผ่อนคลายมองออกไปนอกหน้าต่าง แล้วคิดอะไรเรื่อยเปื่อย แล้วพอดีเหลือบไปเห็นกล่องสีชมพูที่เจนเขาเอาให้
ผมเลยเปิดกล่องออกดูว่าข้างในเป็นอะไร...
ข้างในมีสมุดไดอารี่อยู่เล่มนึง สีฟ้าลายเมฆ ผมหยิบขึ้นมาเปิดๆดู ก็มีการ์ดใบนึงหล่นลงมาจากสมุด
"เอาไว้บันทึกความทรงจำ เพื่อวันข้างหน้าจะได้ไม่ลืมกันนะ จากเจน"
กริ๊งงงงงง
"ว่าไง"
"เห้ยไอ้ธัณ พรุ่งนี้วันเกิดมึงใช่ปะ"เสียงไอ้เคน
"อืม"
"พวกกูจะเลี้ยงเหล้ามึงฉลองว่ะ มาด้วยกันป๊ะมึง ไอ้อู้ดไอ้วิทไรงี้ก็มา"
"ไม่อะ กูมีนัดแล้ว"
"หา ไปกะแฟนปะ?"
"ป่าว ไปกะไอ้พา"
"หา? ไปกะไอ้พา ไปกี่คนวะ"
"ก็กูกะมันเนี่ยแหละ แค่นี้นะ"
แล้วผมก็ตัดสายมันไป ขี้เกียจพูดมาก อธิบายมาก ก็แค่จะไปเที่ยวกับเพื่อนสนิท มันแปลกตรงไหนวะ...
ผมกลับไปดูสมุดไดอารี่นั่นอีกครั้ง ปกเป็นรูปเมฆสีขาวกับท้องฟ้าสีคราม มีตัวหนังสือเขียนว่า
"For the days we belong together"
ผมพลิกดูข้างในอีกรอบนึง กระดาษเนื้อสีเหลืองอ่อนแบบถนอมสายตา เป็นแบบที่ผมชอบด้วย ผมยิ้มกับตัวเองน้อยๆแล้วก็วางสมุดนั่นลงไปในกล่องเเหมือนเดิม แล้วเอากล่องวางไว้ใต้เตียงแล้วก็เดินออกไปจากห้อง
to be continue
หวัดดีทุกคนอีกครั้งนะครับผม ก่อนอื่นมีของฝาก
คราวแล้วเอารูปไอ้พามาให้ดูเหมือนจะไม่ค่อยชัด
[deleted]
อันนี้รูปใหม่ เพิ่งหาเจอเมื่อวาน ตอนไปแดกเหล้ากัน เหอะๆ
และก็มีคนบอกว่าอยากเห็นรูปผม ได้~~~~
มีคนอื่นด้วยครบเลย
[deleted]
ฮาๆๆๆ
เป็นไงกันบ้างครับ รูปผมนี่ไว้คราวหน้าละกันนะ อายย เอิ๊กๆ
:-[ :m18: :m18:
-
เอามาลงจริงๆสะงั้น เอิ๊กๆๆๆ :laugh: :laugh:
-
เพิ่งมาอ่าน +1ให้ธัณ +1ให้รินไว้เป็นแรงใจ :L2:
เรื่องมันเกิดเอาปี3 ดูใจกันนานจังน่ารักดี ธัณหล่อมากเลยจริงนะเนี่ย o22
-
รูปพาตอนผมสั้นนี่แอบหล่อ :o8:
แต่...
ธัญรูปแค่นั้น ... มันมองไม่เห็นความหล่อนะ
ไม่ต้องอายๆๆๆ เอาชัดมาลงเลย
มา +1 ให้ไว้ละกัน
:impress2:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
พา ดูหล่อแบบเข้มๆนะเนี่ย
แหม ธัณมะยอมเอารูปมาให้ดูชัดซะได้นะ
แต่รูปอู๊ดนี่ชัดทั้งชื่อทั้งรูปเลยอะ :laugh: :laugh:
แล้วจะรออ่านบวกรูปธัณด้วยน๊าอิๆ
+1 ให้ทั้ง ธัณ และ ริน เลย
-
มารอดู เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ :z1:
-
:กอด1:
อิอิ
-
ธัณช่วยหันหน้ามายิ้มให้หน่อย :laugh:
-
+1 ให้ธัณกับริน
แต่ธัณช่วยหันหน้ามาอีกหน่อยก็ดีนะ :laugh:
-
มีแต่คนอยากเห็นหน้าแหะ เหอๆ ใกล้หมดโหลดองแล้วนะครับ หลังๆอาจมาช้าหน่อย
ตอนที่8 ของขวัญ
วันถัดมาหลังจากเรียนเสร็จผมก็ลงมาที่หน้าอาคารของคณะ แล้วโทรหาไอ้พา
"..."
"ฮัลโหล"
"พามึงอยู่ไหนวะ"
"กูอยู่ที่ช็อป มึงมาหากูดิ"
"กูอยู่หน้าคณะ มึงก็มาหากูดิ"
"งานกูยังไม่เส็ด มึงไปทำอย่างอื่นรอก่อนก็ได้ถ้าไม่อยากเข้าช็อปอ่ะ"
"อ่าว ไม่เป็นไรงั้นเดวกูไปหา"
ผมวางสายแล้วก็เดินตรงไปที่ช็อปงานไม้
พอไปถึงก็เห็นไอ้พา ไอ้วิทแล้วก็ไอ้อู้ดกำลังทำงานกันอยู่
"อ่าวไอธัณ มีไรวะมานี่ งานมึงเส็ดแล้วไม่ใช่"ไอ้อู้ดทัก
"กูมารอไอ้พา"
"หา มารอมันทำไมวะ แอ่นแน่ พวกมึงนี่เดี๋ยวนี้เริ่มสนิทกันแปลกๆนะเว้ยย"ไอ้อู้ดแซว
"บ้านพ่อมึงดิ กูแค่จะไปเวิ่นกะมันบ่ดาย"สำเนียงบ้านเก่าเริ่มออกเวลาผมเขินจะเป็นงี้ประจำ
"อย่าพูดเมืองกูฟังไม่รู้เรื่อง"ไอ้อู้ดพูดพร้อมทำท่าโอดโอย น่าเตะเป็นที่สุด
"มึงไปกันกี่คนอะ กะไอพาสองคนหรอ"ไอ้วิทถาม
"อืม มึงอยากไปกะกูด้วยมั้ยล่ะ"ผมถามมัน"อย่างน้อยกูจะได้ไม่ตกเป็นเป้าสายตากะไอ้พามันสองคน"
"ก็ดีนะ แต่ไม่ดีกว่าว่ะ"อ่าวกำ"กูยังมีรายงานรอกูอยู่ แล้วเดี๋ยวกูต้องไปหาน้องวีด้วยตอนเย็น"
"น้องรหัสมึงอะหรอ ไปทำไรวะ"
"วันนี้กูมีเลี้ยงสายรหัสอ่ะ"ไอ้วิทตอบ
"อ๋อ เออ แล้วแต่ว่ะถ้างั้น ไอ้อู้ดมึงไปกะกูปะ"
"ไม่กูไม่อยากเป็นกขค. ปล่อยมึงสองตัวสวีทกันไปแหละดีละ อะฮึ้ย~~"
"โหอีตุ้ยมึงหาเรื่องกูหรอ"ผมด่ามันแล้วก็วิ่งไล่เตะมัน มันก็กระโดดหนี แม่งเหมือนหมูแต่ไวเป็นบ้า
"เอ้ยยยย ไอ้พา มึงห้ามแฟนมึงหน่อยเร็ว มันจะฆ่ากูแล้ว"
"สาดดดด สมน้ำหน้ามึงแล้วอะ"ไอ้พาพูดพลางปาดเหงื่อดูเหมือนมันกำลังจะฝนไม้ทำอะไรซักอย่าง ผม
เดินไปหามัน
"ทำอะไรวะ"
"กูจะทำ โมเดล เรือนกระจก"
"นี่มึงเอารูปเมื่อตอนนั้นมาทำโปรเจคจริงๆดิ"
"เออ เดี๋ยวมึงคอยดูฝีมือกู รับรอง"มันอวด ผมแกล้งทำหน้าสะอิดสะเอียนใส่มัน แล้วก็หัวเราะ
"อีกนานมั้ยวะกว่าจะเส็ดเนี่ย เดววันนี้ไม่ได้ไปกันพอดี"ผมบ่น
"เอองั้นไปเลยก็ได้"
"เห้ย งานมึงยังไม่เส็ดเลย ทำให้เส็ดก่อนสิวะ"
"อีกนานว่ะ ไว้ไปกันเส็ดแล้วกลับมาทำต่อก็ได้ไม่เป็นไร"
"เห้ยแต่ว่า"
"มาเหอะน่า ไอ้วิทไอ้อู้ด พวกกูไปก่อนนะเว้ย"ว่าแล้วมันก็ลากผมออกมาจากช็อปเฉยเลย...
ต่อมาผมก็มาโผล่ที่ห้างแห่งหนึ่งเรียบร้อย ผมก็เดินไปกับไอ้พาเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย เดินไปส่องสาวไป
หุหุ
"มึงจะพากูไปไหนเนี่ยพา"ผมถามมัน หลังจากเดินเวิ่นเว้อมาได้พักหนึ่ง
"ก็พามึงมาเดินเล่นเฉยๆ กลัวเครียด"
"กรรม กูไม่เครียดอะไรขนาดน้านหรอกมึง"ผมตอบมันไปตามที่ผมคิด
"อืมก็ดีแล้ว"
มันเป็นบ้าอะไรขึ้นมาเนี่ยห่วงผมซะจริง เหอะๆ
เราเดินไปอีกหลายที่ เดินเข้าร้านโน้นออกร้านนี้ ไปร้านหนังสือบ้างอะไรบ้าง มีตอนนึงไปที่ร้านขาย
เสื้อผ้าผมรู้สึกว่าเขามองเราแปลกๆด้วย ตอนที่ผมเอาเสื้อมาทาบดูแล้วถามไอ้พาว่าเท่ป่าว - -"
"นี่กี่โมงแล้ววะ"
"จะทุ่มละ"
"กูชักหิวแล้วดิ"ผมบอกมัน
"เหมือนกันว่ะ ไปหาอะไรกินปะ"
แล้วเราก็เดินไปโซนร้านอาหาร ผ่านแมคโดนัล ผ่านเคเอฟซี มอสเบอเกอ โอปองแปง ไอเบอรี่ และ
หลายๆที่ ยังไม่ได้ร้านที่จะกินซักกะที
"มึงจะเอาร้านไหนเนี่ยไอ้พา มึงพากูเดินวนจะรอบละนะ"
"เดี๋ยวดี๊ กูก็ดูอยู่"
ผมถอนหายใจระหว่างที่ไอ้ตัวเลือกยากมันกำลังเดินดูอยู่ ระหว่างทางก็มีสาวๆน่ารักๆหลายคนเหมือนกัน
ต่างคนต่างก็มองมาทางผมกะไอ้พา ดูเหมือนเขาจะสนใจมันเป็นพิเศษ ก็มันหล่อหนิทำไงได้ ยืนข้างมัน
นี่โดนมันกลบรัศมีไปเลยทีเดียว เห่อ....ผมรู้สึกไปเองรึเปล่าว่า สาวๆพวกนั้นเขาซุบซิบอะไร
บางอย่างแล้วชี้มาทางผม
"ไอ้ธัณ มานี่ ยืนเหม่ออะไรวะ" ผมสะดุ้งนิดนึงก่อนจะตามมันไป
สุดท้ายก็ไปกินชาบูชิกัน อืม เลือกตั้งนานไอ้นี่... เราผ่านร้านนี้มาสองรอบแล้วได้ข่าว
พอได้คิวเข้าไปแล้วก็ไปนั่งกินกัน มันเป็นโต๊ะแบบรวม หม้อเดียวสองซุป
"มึงกินปลาหมึกดองปะ"
"ไม่อะ กูไม่กิน"
"อร่อยนะเว้ยขอบอก"
"กูไม่ชอบอ่า"
"แล้วปลาอะชอบกินปะ"
"ก็พอกินได้"
"เอ้า แล้วชอบอะไรอะ"
"กินเนื้อ"
"เออะ กินเนื้อเยอะไม่ดีนะเว้ย กินปลาดีกว่ากูว่า"
"กูไม่ใช่แมวเหมือนมึงนิไอ้พา"
"สาด กินไปๆ นี่ซูชิ" มันยื่นจานซูชิแซลมอนให้ผม ผมก็รับมากิน
อันที่จริงอย่างที่บอกไปว่า ผมชอบกินเนื้อมากกว่า แต่ตั้งแต่อยู่กับมันนี่แทบจะไม่ได้กิน บ้านมันนับถือ
กวนอิมครับมันเลยไม่กินเนื้อ ผมเลยพลอยไม่กินไปด้วย เหอะๆ กินแต่ไก่กะปลาอะไรแบบนี้
ปกติบ่อยครั้งที่ผมจะมาเที่ยวกับไอ้พา มาหาข้าวกินตอนเย็นบ้าง มาเดินเหล่สาวบ้าง ซื้อของบ้าง ตั้งแต่
ประมาณตอนปีสองแล้ว จำได้อยู่เลยว่าครั้งแรกที่มากับมันไปสยามกัน แล้วมันก็ไปจีบสาวแทนที่จะมา
ซื้อรองเท้าตามที่บอกไว้ตอนชวนผมไป
พอกินกันเสร็จแล้ว เราก็ไปกินไอติมกันต่อที่สเวนเซ่น พอถึงที่นั่งพนักงานสาวน่ารักก็มารับออเดอร์
"จะรับอะไรดีคะ"
"พามึงจะกินอะไร"
"มึงสั่งอะไรกูกินด้วย"
"เอากินคนเดียวหรือสองคน"
"แล้วแต่"
"เอาชอคโกแลตฟองดูที่นึงครับ"
"ค่ะ รับน้ำอะไรเพิ่มมั้ยคะ"
"มึงเอาอะไร"
"เอามิลค์เชคชอกโกแลต"
"ค่ะ แล้วอีกท่านละคะ"
"เอาเหมือนกันครับ"
"ค่ะ รอไอศครีมประมาณ 5 นาทีนะคะ" แล้วเธอก็เดินจากไป ผมเห็นว่าตอนรับออเดอร์เธอมอง
ผมกับไอ้พาแปลกๆ
มันมีอะไรแปลกขนาดนั้นเลยหรอ?
พอไอศครีมมาเสิร์ฟ เราก็กินกันไปคุยกันไปสัพเพเหระ มีบางทีผมเล่นป้อนมัน มันก็กินเหมือนกัน
เล่นกันอย่างกับคู่รัก จนโต๊ะข้างๆมันมองนั้นแหละครับถึงได้เลิกเล่นกัน เหอะๆ สำหรับคนที่ไม่รู้จักพวก
เราก็คงเป็นเรื่องแปลกนั่นแหละเนอะ แต่สำหรับผมเอง ส่วนตัวผมก็เล่นงี้กับไอ้พาเป็นประจำอยู่แล้ว
ไม่ได้คิดอะไรมากก็เพื่อนกันนี่หว่า...
พอกินเสร็จ ไอ้พามันก็ชวนผมไปที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ไปถึงก็เย็นมากแล้ว บรรยากาศมันเงียบสงบ
และร่มรื่น เป็นบรรยากาศที่ผมชอบมากเลยทีเดียว ผมไม่ชอบอากาศร้อน มันทำให้ผมหายใจไม่ออก
บางที และก็ไม่ชอบอากาศหนาวจัด เพราะหายใจไม่ออกเหมือนกัน ติดๆขัดๆ ไอ้โรคที่ติดตัวผมนี่ทำให้
ผมลำบากเวลาอยู่ในสภาพอากาศร้อนหรือเย็นจัดๆ ซึ่งผมเซงตัวเองไม่น้อยเหมือนกัน
ไอ้พามันลากผมไปตรงที่ฐานลับที่มันเคยบอกผมสมัยปีสอง มันบอกว่าเป็นมุมที่จะมองเห็นตัวเมืองได้ทั้ง
เมือง และไม่มีใครมารบกวนได้ด้วย พอมาถึงมันก็ให้ผมนั่งแล้วก็ยื่นกระป๋องเบียร์ให้
"ที่นี่ไงมึง"
"โห แม่งสวยจริงๆว่ะ"
ภาพตรงหน้าผม คือเมืองที่ผมอยู่ ในเวลากลางคืนมันเต็มไปด้วยแสงสี แลดูสวยงามเหมือนดอกไม้หลาก
สีที่มีทั้งกลมกลืนและตัดกัน พระจันทร์ก็เต็มดวงฉายแสงส่องสว่าง รับกับบรรยากาศนี้อย่างลงตัว สุดๆไป
เลย
นี่ถ้าพาสาวมาคงประทับใจไม่น้อย
"มึงเคยพาน้องเฟรมมานี่แล้วดิ ใช่ปะ ถ้าทางน้องเค้าน่าจะชอบนะเว้ย โคดสวยเลย"
"ไม่อะ"
"อ่าวจริงดิ"
"มึงเป็นคนแรกที่กูพามา"
"เหรอ"
"เอ้อ ภูมิใจไว้นะเว้ย เป็นบุญหัวมึงเลยนะเว้ยที่กูพามึงมาฐานลับกูเนี่ย"
"เหอะๆ ภูมิใจจ๊างงงง"
"ไรวะแม่ง ทำเป็นประชด ขอบคุณกูซักคำอะมีแมะ ชิ"มันงอนครับมันงอน ฮ่าๆๆ
"ค้าบๆๆ ขอบคุณคับๆ บุญคุณนี้ไม่ลืมชั่วชีวิตเลยย"
แล้วทั้งผมทั้งมันก็หัวเราะ เบียร์ในมือก็พร่องลงไปบ้าง นานๆที มาดูวิวสวยๆไปพลางจิบเบียร์ไปพลางนี่
มันก็ไม่เลวแฮะ
"เออ ไอ้ธัณ"
"ไรวะมึง"
"วันนี้วันเกิดมึงใช่ปะ"
"ถูก มึงจำได้ด้วยเรอะ"
"มึงบอกกูเมื่อวาน"
"อ่อใช่ ทำไมวะ"
ไอ่พาไม่พูดอะไร มันทำท่าเหมือนหยิบอะไรซักอย่างจากกระเป๋าย่ามที่มันชอบสะพายไปไหนมาไหน
ประจำ แล้วเอากล่องสีฟ้าครามออกมา มีโบว์สีขาวเล็กๆติดตรงมุม
"อะไรวะ?"
"ของขวัญไง ตาบอด ดูไม่ออกเรอะ"
ผมอึ้งไปเลยครับ อยู่ดีๆทำไมวันนี้มันมาผิดปกติ ไม่นึกว่ามันจะเอาของขวัญให้แบบนี้
"เห้ย มึงให้กูจริงๆอะ"
"จริงๆเว้ย"
ผมรับกล่องเล็กๆนั่นมา ขนาดมันไม่เล็กไม่ใหญ่ ประมาณกล่องใส่ของประดับ
"เปิดดูเลยๆ"ไอ้พาบอก
ผมเลยแกะโบว์ออก แล้วก็เปิดดู ก็พบว่าสิ่งที่มันให้คือ....
ไม่มีอะไรเลย...
"อ่าว ไม่เห็นมีเหี้ยไรเลยนี่หว่าไอ้พา"ผมถามมัน
"เห้ยมีดิ มึงมองไม่เห็นหรือไงวะ อยู่ในนั้นอะ"มันเถียง
"ไหนวะ กูไม่เห็นอะไรเลย มึงอำกูเล่นใช่ปะเนี่ย"ผมเริ่มรู้แกวมัน อนะ ไปหวังอะไรกะมันมาก ปกติ
นิสัยก็กวนส้นตรีนอยู่แล้ว ไม่น่าจะเป็นคนที่จำอะไรอย่างงี้ได้
...
แล้วมันจะแปลกมั้ยครับ ที่วันนี้ออกมากินข้าวกะมันสองคน เสือกตรงกะวันเกิดผมพอดี
แทนที่จะไปกับแฟน หรือกับพ่อแม่ หรือไปกับเพื่อนกลุ่มใหญ่ๆ ผมดันเลือกที่จะมากับมันแทน...
นี่มันไปสำคัญอะไรกับชีวิตผมนักหนาเนี่ย?
...
"กูไม่ได้อำมึงนะ แล้วก็ไม่มีทาง ที่มึงจะมองไม่เห็นมัน"ไอ้พาพูด สายตามันจริงจังมาก
"มิตรภาพ"
"นั่นแหละ สิ่งที่กูจะให้มึง และ มันจะอยู่กับกูและมึง ไปจนวันตายเลย"
ผมพูดอะไรไม่ออก ได้แต่มองตาไอ้พาที่ฉายแววมุ่งมั่นและจริงใจ แล้วค่อยๆยิ้มออก
"มึงสัญญานะเว้ย ว่าจะดูแลของขวัญชิ้นนี้ให้ดีที่สุด"
"เออ สัญญาลูกผู้ชายเลยเว้ย"
แล้วผมกับมันก็เอากระป๋องเบียร์ชนกัน
ตอนนี้ผมเริ่มรู้แล้วว่าทำไมผมเลือกมากับมัน...
to be continue
ยืมไอดีน้องรหัสสุดรักเปลี่ยนหัว เหอๆ
อ่ะ
ถ้าไม่กลัวฝันร้ายก็เลื่อนลงมานะครับ
[deleted]
รูปผมเอง เหอๆ ผิดหวังกันมิครับ
ไปละชิ่ง อายยยยย :o12: :o12: :o12:
-
หน้าเบลอมากมาย :laugh:
ปล. เริ่มโหมดเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อแล้วจินะ
-
ตอนนี้ให้มิตรภาพไปก่อน ถัดไปค่อยเป็น.... :impress2:
-
:กอด1:
-
น่ารักอ่ะ บอกว่ายิ้มให้หน่อยงัย :กอด1:
-
ธัณน่ารักดีอะแต่ยิ้มหน่อยจะดีกว่านี้อีก อิๆ
แหมเพื่อนรัก รักเพื่อนอีกละสิเนี่ย :impress2: :impress2:
-
เพื่อนสนิทคิดจะเอากันอีกแล้ว
-
มาโพสแล้วจ้า
ตอนที่9 แตกหัก
"มึงไปไกลๆเลยนะเว้ย!!! แล้วอย่ามาให้กูเห็นหน้ามึงอีก!!!"
"เออ!!! แล้วมึงอย่าหวัง ว่ามึงจะได้อยู่อย่างเป็นสุขอีก!!!" แล้วเขาก็กระแทกประตูปิดลงจากไป...
"ไอ้พามึงยังไม่หลับอีกหรอวะ"ผมงัวเงียเพราะเพิ่งตื่นจากการฟุบโต๊ะหลับคากองรายงาน ตื่นมาก็เห็นไอ้บ้านี่นั่งดูละครรอบดึกอยู่ซะงั้น
"ยางงง กูรอมึงอยู่"มันตอบเสียงยานคาง ตาไม่ละจากทีวี
"เวร มึงจะมารอกูทำซากอะไรวะ แล้วเวลาพูดแม่งหันมาดูคู่สนทนาหน่อยได้มั้ยสัด"
"เออๆๆ เหี้ยไรของมึงเนี่ย อารมณ์เสียเพราะง่วงนอนรึไงวะ"
มันหันมามองผม แล้วทำหน้าตกใจ
"ไอ้ธัณ ตามึงโคตรแดงเลยว่ะ"
"กูนอนน้อย ร่างกายอ่อนแอ ไม่ต้องแปลกใจหรอกว่ะ กูเป็นบ่อย"ผมปัดมือไอ้พาที่ยื่นมาจะจับหน้าผม
"มึงรีบไปนอนเดี๋ยวนี้เลยป่ะ ไอ้ห่าแม่งทำงานถึงตีห้าทุกคืนแล้วไปเรียนแปดโมง มึงตายพอดี"มันจะมาบ่นให้ผมฟังทำไมเนี่ย
"อือๆๆๆ ไปแปรงฟันก่อนเดวกูนอนละ มึงก็ปิดทีวีซักทีสิวะ เดวแม่งป่วยตายห่ากูจะหัวเราะให้ฟันหัก"ผมกัดมันกลับ
"กูถึกทน ไม่เป็นไรหรอก ฮ่าๆๆ" ดูมันจะภูมิใจซะเหลือเกิน...
ผมก็ไปทำธุระส่วนตัวต่างๆจนเสร็จเรียบร้อยและกำลังจะเดินไปนอน ก็ยังเห็นมันอยู่ที่เดิม
"ไอ้ห่าพามึงมานอนได้แล้ว"ผมตะโกนเรียกมันอย่างหัวเสียนิดๆ
"มึงนอนไปก่อนเลย"
ผมขี้เกียจจะพูดต่อละเลยล้มตัวลงนอน แล้วก็หลับไปตอนไหนไม่รู้...
ตื่นมาอีกทีประมาณตีสี่ ก็ยังพบว่ามันยังอยู่ที่โซฟาเหมือนเดิม ผมเดินออกไปดูมันก็เห็นมันนอนกรนอยู่ทีวีก็ไม่ปิด ซึ่งเป็นนิสัยที่ผมค่อนข้างจะเอือมระอาอยู่พอสมควร
"พา ตื่นๆ ไปนอนให้ห้องไป"ผมพูดพลางเขย่าตัวมันเบาๆ
มันก็ไม่ขยับเขยื้อนเลย ยังนอนกรนอยู่อย่างงั้น ผมเขย่าตัวมันแรงขึ้น มันก็ยังไม่ตื่น
"พาาาาาาาาาาาาาา" ผมลากเสียงยาว ง่วงก็ง่วง ไอ้หอกนี่ก็ไม่ตื่นซักที
"งือออออออออออ" มันส่งเสียงครางแล้วปัดแขนผมออก
"..."ผมยืนอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องแล้วเอาผ้าห่มสำรองออกมาห่มให้มัน
"แม่งหนาวก็หนาว ไอ้นี่ก็ไม่เคยจะดูแลตัวเองเลย เห้อ..."ผมบ่น
"กูดูแล งืมมมม..."ขนาดมันหลับยังจะอุตส่าห์ตอบได้อีก....
หือ? แล้วมันตอบผมได้ไงถ้ามันหลับอยู่?
"ไอ้พา"ผมพูดเสียงต่ำ
"อารายยยย" มันพูดทั้งๆที่ไม่ลืมตา
"ไอ้เวรกูเรียกมึงตั้งนาน มึงแกล้งหลับเรอะวะไอ้ควาย"
"กูป่าวแกล้ง กูเพิ่งตื่นตอนเมิงเอาผ้าห่มมาให้กูเองงงงง"มันยังไม่ลืมตาครับ
ผมเกิดอาการเซงจิต บวกกับง่วงนอนอยู่ สมองเลยประมวลผลออกมาเป็นคำว่า "ช่างแม่งมัน" ในหัวผม
ผมเลยเดินเข้าไปในห้องนอนอีกครั้งและก็ล้มตัวลงนอนห่มผ้าห่ม
แปบๆก็มีเงาดำๆตะคุ่มๆเดินมาค้ำหัวผม แล้วมันก็ล้มลงทับผมอย่างแรง
"โอ๊ยยย"ผมอุทาน
"กูนอนโด้ยยยย" มันพูดลากเสียงอู้อี้เพราะเอาหน้าซุกผ้าห่ม
"มึงลงไปจากตัวกูก่อน จะนอนก็นอนไปไอ้ควาย"ผมผลักมันไปด้านข้าง มันก็กลิ้งไปนอนข้างผมอย่างสบายใจ
"งืมมมมม นุ่มดี~~~"มันงึมงำ
"เชี่ย"
แล้วผมก็เริ่มหลับตา...
ท่อนอะไรแข็งๆแม่งพาดตัวกูวะ....
ผมลืมตาหันไปมอง ก็เจอไอ้แมวยักษ์มันเกาะผมอยู่
นี่กูกลายเป็นหมอนข้างมันตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย
ผมพยายามผลักมัน แต่ยิ่งยันมันยิ่งเกาะ แถมกอดซะแน่นเชียว ไอ้ฟายนี่
ทันใดนั้นมันก็เอาหัวมาซุกแถวๆคอผม แล้วผมมันก็โดนที่คอ...
"อะ..ฮะๆ ฮ่าๆๆๆ ยะ..."ผมหัวเราะแต่ก็ยังพยายามผลักมันออก สงสัยแม่งหลับสนิท ยิ่งดันแม่งยิ่งซุก โว้ยยยยย ปล่อยกู กูจั๊กจี้ไอ้พาาาาาา
"วะ ไอ้นี่"ผมออกแรงผลักมันเต็มแรง
"โอ๊ยย" มันเอามือกุมหน้ามัน
ผมเผลอผลักแรงไปหน่อยโดยไม่ได้ดูว่ามือผมไปยันเข้าที่หน้ามัน
"อะไรของมึงเนี่ย"มันด่าผม
"มึงแหละอะไร จะเอากูมาเป็นหมอนข้างรึไงวะ!"ผมด่ามันกลับ "มึงก็รู้อยู่ว่ากูบ้าจี้ มึงมาซุกๆกูอยู่อย่างงี้กูก็สติกระเจิงหมดอาละวาดอย่างงี้แหละแม่ง"
"ห่าเอ้ย หน้ากูเสียโฉมมึงรับผิดชอบด้วย"มันว่า แล้วก็พลิกตัวกลับไปนอนอีกฟาก
ผมถอนหายใจเสียงดัง แม่ง แทนที่จะได้นอนดีๆ เห้อ...
"ธัณ ตื่นๆๆๆๆๆๆ"
"...."
"ไอ่ธานนนนนนนนนนนนนนนนนนน"
"โอย อะไร! กูจะนอนสัด"
"มึง นี่เที่ยงแล้วนะเว้ย จะนอนห่าไปไหนวะ"
"อืออออ" ผมครางแล้วก็พลิกตัวนอนต่อ
"ไอ้ธัณ ไอ้ธัณ ไอ้ธานนนนนนนนนนนนนนนนน"
"โว้ยยยยยยย อะไรของแกวะหาไอ้ห่าพา มึงจะกวนกูไปถึงไหนเนี่ย"
"ก็นี่มันเที่ยงแล้ว มึงบอกว่ามึงนัดตรวจงานอาจารย์เขาตอนเที่ยงครึ่งไม่ใช่?"
"เอ้อ ช่างมันแมะ...ห๊าาา!!!มึงว่าอะไรนะนี่เที่ยงแล้วหรอ เห้ยย ตายๆๆๆๆ"ผมลุกพรวดแล้วรีบเปิดตู้เสื้อผ้าควานหาชุดนักศึกษาทันที
"เดี๋ยวกูไปส่งมึงละกัน ถ้าทางหน้าตามึงไปไม่ไหวว่ะ"
"เอ้อๆๆ เดี๋ยวกูแต่งตัวแป๊บ อ้าาาา ให้ตายสิ"ผมโวยวายแล้วก็เข้าห้องน้ำไป
พอผมออกมาอีกที ไอ้พามันก็แต่งตัวของมันเรียบร้อยละ เราสองคนก็รีบลงไปข้างล่าง ผมกระโดดขึ้นรถมินิของมัน แล้วมันก็ซิ่งออกไปทันที
"คุณนัดผมกี่โมงเนี่ย"
"เอ่อ เที่ยงครึ่งครับ.."
"อืม ก็ยังดีนะที่มาทันเวลาแต่..."
"ทำไมสารรูปคุณมันเป็นงี้ล่ะ"
ผมกระเซิงชี้เด่ เสื้อก็ยับ กางเกงก็ดันใส่กางเกงยืนส์มา รองเท้าก็รองเท้าแตะ บอกตามตรงสารรูปผมตอนนี้นี่มันโคตรจะไม่ให้เกียรติสถาบันเลยครับ
ก็ทำไงได้ล่ะ รีบนี่หว่า
"ขอโทษด้วยครับ"
"เอ้า ไม่เป็นไรๆ ผมไม่ได้ถืออะไรมากอยู่แล้ว ว่าแต่คุณน่ะไม่เป็นไรแน่นะ โทรมเชียว"
"ผมปกติดีครับ"
"เอ้อดี งั้นเริ่มการพรีเซนต์เลยก็แล้วกัน"
การพรีเซนต์ก็เริ่มขึ้น ผมก็พรีเซนต์งานไปตามเรื่อง มีอาจารย์อยู่ราวๆห้าหกคนเป็นกรรมการตรวจโปรเจค ทุกอย่างมันก็ดูจะราบรื่นดี..
ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือผมก็ดังขึ้น
กริ๊งงงงงง
"เอ้ย!"ผมสะดุ้งสุดตัว แล้วลืมไปว่าผมอยู่ในห้องตรวจงาน
"อะ ขอโทษนะครับ"
ผมกดตัดสายไป แล้วก็พรีเซนต์งานต่อ
กริ๊งงงงงงง
ผมก็กดตัดสายอีกครั้ง
พรีเซนต์ไปได้อีกห้านาที
กริ๊งงงงงงง
คราวนี้ปิดมือถือแม่งเลยครับ...
ใครมันโทรมาหากูนักหนาว่ะ เชี่ย
"คุณไม่ปิดมือถือก่อนพรีเซนต์งานละครับ"
"เอ่อ ผมขอโทษจริงๆครับ"
"รู้มั้ย ว่ามันเสียมารยาทกับอาจารย์ผู้สอนมากเลยนะคะ"อาจารย์อีกคนพูดขึ้น
"แล้วอีกอย่าง งานของคุณเนี่ย ทำไมดูมันไม่ค่อยตั้งใจเลยล่ะคะ"อาจารย์กรรมการนักศึกษาพูด
ผมอ้ำอึ้ง
"ทั้งๆที่คุณเป็นนักเรียนทุนเรียนดี คุณน่าจะพยายามให้มันมากกว่านี้หน่อยนะ ไม่อย่างงั้นคิดว่าทางเราอาจจะพิจารณาเรื่องทุนของคุณ"
ผมรู้สึกว่าตัวเองหน้าชา พูดอะไรไม่ออกไปเล็กน้อย
หลังจากนั้นก็ฟังคอมเมนท์อาจารย์เรื่องโปรเจคต่อนิดหน่อย
พอเดินออกมาจากห้องก็เจอไอ้พากับไอ้วิทอยู่ข้างนอก
"ไงมึง สภาพดูไม่จืดเลยว่ะ"ไอ้วิททักผม
"อืม ตื่นสายอ่ะ"
"แล้วพรีเซนต์งานเป็นไงมั่ง"
"ก็ดี จานก็ไม่ได้ว่าไรมาก"ผมโกหกมันไป
"โหดีว่ะ ตอนกูนี่แม่งด่าเอาๆ"ไอ้พาพูด
"ก็มึงเสือกอยากทำงานยากเองนิ เอาเรือนกระจกมาออกแบบเป็นที่พัก จะบ้าเรอะ"
ผมพูดถึงงานโปรเจคที่คราวแล้วมันแย่งชิงเอารูปถ่ายผมไปทำงาน
"เดี๋ยวมึงดูๆ รับรองออกมาเทพ"มันอวด
"โหยแล้วกูจะรอดู"ไอ้วิทพูด
"ว่าแต่มึงเหอะ ไหวป่าวนั่นน่ะ"มันหันมาถามผม
"ไหวดิๆ กูไม่เป็นไรมากหรอกน่ะ หิวแล้วอ่ะไปหาไรแดกกันเหอะ"ผมพูดกลบเกลื่อน จริงๆแล้วผมอยากจะนอนมากกว่า แต่ก็ช่างแม่ง แค่นี้เองไม่น่าจะเป็นไร
เราไปกินข้าวกันที่โรงอาหารคณะกัน ก็พอดีไปเจอไอ้อู้ดแอนด์เดอะแก๊งค์พอดี
"เอ้ยยย ไอ้ธัณ ไอ้พาไอ้วิท มานี่เลยๆ กูจองที่ไว้ให้วีไอพีหมดและ"ไอ้อู้ดโบกมือหยอยๆ
พวกผมก็เดินไปหามัน ไอ้พาไปซื้อข้าวส่วนผมก็นั่งคุยกับไอ้อู้ด
"เชี่ยแม่ง วันนี้กูโคดพลาดอ่ะ ตอนพรีเซนต์งาน"
"มึงไปทำเห้ไรไว้ละวะ?"
"กูตื่นสายเว้ยเรื่องของเรื่อง"
"มึงอะชอบทำงานเช้านอนกลางวันไอ้ห่า"ไอ้วิทมันพูด แล้วก็หัวเราะ
"เออ คนมันงานเยอะ แม่งไม่ได้ว่างเหมือนพวกมึงนี่หว่าสาด"
"เอ้านี่"
ไอ้พามันยื่นจานข้าวมาให้ผม กระเพาไก่ไข่ดาว
"เหอ มึงนี่บริการเมียมึงดีจังว่ะไอ้พา"
"ฟายไอ้หมู ใครเมีย"ผมด่ามัน
"มันไม่สบายเว้ย ไอ้สัด ไม่งั้นกูไม่ทำให้เสียหมาหรอก"
"เออนะ ไม่งั้นแม่งมันได้ไปเที่ยวกับน้องเฟรมแล้ว"ไอ้วิทพูด
"หือ?"
"ไอ้เชี่ยวิทมึงจะพูดทำห่าไรวะ"
"อะไรเหรอมึง"ผมถามไอ้วิท
"ก็ไอ้พาอะดิ ตอนเมิงพรีเซนต์งานอยู่น้องเฟรมโทรมาชวนมันไปเที่ยว มันก็บอกปัดไปเพราะว่ามึงไม่สบาย"
ผมหันไปมองหน้าไอ้พาแบบงงๆ
"เอ้าถ้ามันตายห่าไปทำไงวะ กูไม่อยากอยู่หอที่มีผีเฝ้าหรอกแม่งกลัว"มันพูดปัดๆ แถมไม่มองหน้าผมอีก
"เออโทดทีที่ทำตัวเป็นภาระแม่ง"
"เอ้อ รู้ตัวก็ดีสัด"
"อย่าให้ถึงทีมึงมั่งละกันไอ้ห่าพา"
"โคย รอไปเหอะว่ะเชี่ย กูแข็งแรงสมบูรณ์ทั้งร่างกายและจิตใจ"
แล้วโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น ผมจึงปลีกตัวไปคุย
"ฮัลโหล"
"ธัณ นี่เจนนะ"
"เจนหรอ ว่าไง"
"ธัณทำไมไม่รับโทรศัพท์เจนอะ"
"ออ เอ่อ คือเมื่อกี้ธัณพรีเซนงานอยู่อะ"
"จริงเหรอ"
"จริงสิ"
"แล้วทำไมธัณไม่โทรกลับล่ะ"
"เอ่อ"
ผมลืมไปว่าเมื่อกี้ตอนพรีเซนต์งานมีโทรเข้า ผมเพิ่งเปิดมือถือเมื่อตอนมาโรงอาหารนี่เอง
"คือธัณลืมอ่ะ เมื่อกี้เพิ่งเปิดโทรศัพท์"
"..."
"เจน?"
"..."
"เจน ทำไมเงียบล่ะ"
"เปล่า ไม่มีอะไร แค่นี้นะ"
ตู้ด...ตู้ด...ตู้ด...
เจนก็ตัดสายไป เสียงเจนเมื่อกี้ขุ่นมาก ผมรู้สึกไม่ดีเลย ทำไมจะต้องทำแบบนั้นด้วย ผมรู้ว่าเจนงอนผม แต่ตอนนี้ผมไม่อยู่ในอารมณ์อยากจะง้อเขา
ผมจึงไม่ได้โทรกลับไป แล้วเดินกับไปหาไอ้พวกนั้น
มันกำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน
"ไอ้หนูมึงแข็งแรงด้วยป่าววะสาด ฮ่าๆๆ"ไอ้อู้ดแซว
"โหย ของมันแน่อยู่แล้ว"มันรับมุข
"แม่งมึงนี่หมกมุ่นว่ะไอ้หมู"ไอ้วิทแซว
"โหย เค้าเรียกมีความเป็นเพศชายสูงเว้ยไม่ได้หมกมุ่น"
"เออมันก็ไอ้คือกันละวะ"
"เหี้ยแม่งหรือว่ามึงไม่แข็งแรงวะไอ้วิท"
"คิดเอา ระดับกู ฮ่าๆ"
"น่าน มึงก็หมกมุ่นอย่างกูแหละแสรดดด"
"ฮ่าๆๆ"
"เห้ย ไอ้ธัณ ไมเงียบวะ?"
"ไอ้ธัณ?"
"..."
"กู..."
ไม่มีเสียงอะไรออกมาจากปากผม ผมตกใจมาก อยู่ดีๆรู้สึกเหมือนเครื่องชอต...
แล้วทุกอย่างก็ดับวูบลง...
"อืม..." แสงอะไรซักอย่างแยงตาผม
ผมลุกขึ้นมา ในห้องของตัวเอง...
"ตื่นแล้วหรอวะ"เสียงไอ้พาดังขึ้น
"หืม? เกิดไรขึ้น"
"ไอ้ห่า อยู่ดีๆแม่งมึงก็ล้มพับไป คนเขาตกใจกันทั้งบางรู้มั้ยนั่น"มันว่า
"เนี่ย กูเพิ่งพามึงไปโรงบาลมา หมอบอกว่าน้ำตาลในเลือดมึงต่ำ เพราะพักผ่อนน้อย" มันนั่งลงข้างๆแล้วโยนแผงยาลงบนตักผม
"จริงดิ กูไม่เห็นรู้.."
"ก็มึงวูบไปรู้ตัวก็แปลกแล้วไอห่า แล้วนี่อะไรวะ มึงไม่เห็นเคยบอกกูเลย"
"บอกอะไร"
"ว่ามึงเป็นโรคหัวใจ"
"..."
ผมอึ้ง ที่ผ่านๆมาผมมักบอกกับคนอื่นว่าผมเป็นหอบ ร่างกายอ่อนแอ เพราะไม่อยากจะให้ใครมาเครียดเรื่องโรคภัยไข้เจ็บจนไม่กล้าจะทำอะไรผม ที่มันรู้ก็คงเป็นเพราะหมอตรวจอาการแล้วก็บอกมันแน่ๆ
"แล้วไงวะ?"
"โรคหัวใจ โลหิตจาง ความดันต่ำ แต่ละโรคนี่มันโคตรจะร้ายแรงเลยนะเว้ย แล้วมึงก็ยังจะดันทุรังทำงานดึกๆดื่นๆอีก"
"ก็งานกูมันเยอะ กูทำทั้งงานนอกแล้วก็งานเรียนนี่หว่า"
"แล้วมึงทำไมไม่บอกกูวะ อย่างน้อยๆกูจะได้ช่วยอะไรมึงได้บ้าง"
"ไม่จำเป็น กูดูแลตัวเองได้"
"ดูแลได้ตรงไหนวะ วันนี้ยังล้มเลยไอ้สัด"
"วันนี้มันข้อยกเว้นเว้ย คิดว่าเพราะใครล่ะวะกูถึงพักผ่อนไม่เพียงพอหา"
"อันนั้นมันคนละเรื่องเว้ย ปัญหาอยู่ที่มึงจะปิดพวกกูทำซากอะไรว่ามึงเป็นไร"
"ก็เพราะแบบเนี้ย กูถึงได้ไม่อยากให้ใครรู้ว่ากูเป็นอะไร แม่งต้องมานั่งเทศนั่งประคบประหงมกูกันทั้งนั้น"
"ไม่ใช่เว้ย แต่ถ้ามึงทำอย่างงี้ แล้วมันเกิดเหตุการณ์อย่างวันนี้อีก คราวนี้จะให้พวกกูเชื่อได้ไงว่ามึงจะไม่เป็นไรอ่ะ"น้ำเสียงมันเริ่มมีอารมณ์
"เอ้าไอ้ห่า กูจะทำอะไรเป็นอะไรมันก็เรื่องของกู มึงจะมาหัวเสียอะไรกับกูด้วยเล่า"
"กูไม่ได้หัวเสีย แต่กูไม่เข้าใจว่า..."
"บ้านกูยากจน ที่กูเข้ามาเรียนที่นี่ได้เพราะกูสอบชิงทุน แต่ถึงอย่างงั้นกูก็ไม่อยากจะรบกวนเรื่องค่าใช้จ่ายกับแม่กู กูเลยต้องทำงานนอกด้วย แล้วอีกอย่าง ถ้ากูไม่รักษาผลการเรียน เขาก็ระงับทุนกูอีก"
"..."
"ทีนี้มึงเข้าใจรึยัง ว่าทำไมกูต้องดันทุรัง ทำไมกูถึงไม่ได้ดูแลตัวเองอย่างที่ควรจะเป็น"
"แต่มันก็ไม่ใช่ประเด็น แล้วอย่างงี้ถ้าเกิดอะไรขึ้นแล้วมึงเป็นอะไรไปจะว่าไงวะ"
"กูบอกว่ากูไม่เป็นไร กู ไม่ เป็น ไร มึงอ่านปากกูออกมั้ย แค่วันนี้มันพลาดวันเดียวเพราะเหตุสุดวิสัยเว้ย"
"ไอ้ห่า นั่นมันประเด็นที่ไหนวะ"
"พอแล้ว กูขี้เกียจพูดแล้ว มึงเป็นพ่อกูรึไงวะถึงมาสั่งมาสอนกูเนี่ยหา ไอ้พา"
"ไม่ใช่ โอ้ยไอ้เวรมึงอย่าวกไปชวนตีได้มั้ยวะ"มันเสียงแข็งใส่ผม
"อะไร มึงนั่นแหละเริ่มก่อน จะมาเสียงแข็งใส่กูทำไม มันหนักหัวมึงมากมั้ยแค่รู้ว่ากูไม่ได้ปกติเหมือนชาวบ้านเนี่ย"ผมพูดใส่อารมณ์ แม่งยิ่งเป็นคนที่ไม่อยากให้รู้ด้วย
"มึงรู้ตัวมั้ยว่ากูโคดจะรำคาญเวลามึงเซ้าซี้กูแบบนี้อะไอ้พา มึงเคยรู้ปะ"
"..."
"บางเรื่องอะ ไม่แส่บ้างก็ดีนะเว้ย แล้วบางเรื่องอะ ไม่พูดแม่งยังจะดีกว่า"ผมพูด
"รู้ไปแม่งก็เสียหมา แถมยังทำให้เป็นทุกข์อีก เวรกรรมจริงๆ"
"มึงนี่ดื้อว่ะ เชี่ยกูรู้อยู่แล้วว่ามึงอะอีโก้สูง แต่ไม่นึกว่าจะเป็นคนดันทุรังแบบนี้"มันพูด
"ไอ้ห่า หุบปากเลย!!!"ผมตะโกนใส่มัน ลุกขึ้นจากที่นอนมายืนประจันหน้ากับมัน
"กูบอกว่าอย่าแส่ มึงก็ไม่ต้องมาแส่ได้มั้ย แค่นี้กูก็แบกรับภาระทางจิตใจเยอะแล้วนะเว้ย"ผมโวยวาย เรื่องเจน เรื่องงาน แล้วยังเรื่องนี้อีก มันจะมากเกินไปแล้ว
ผมหอบหนักๆด้วยแรงอารมณ์ ตรงข้ามกับไอ้พาที่มองผมด้วยสายตาแปลกๆ
สายตาที่บ่งบอกความไม่เข้าใจ ซึ่งผมไม่เคยเห็นจากมันมาก่อน
"กูก็ไม่รู้นะ จริงๆก็ถูกของมึง มันไม่ใช่เรื่องของกู และกูก็ไม่มีสิทธิอะไรมาก้าวก่ายมึง"
"มึงเคยบอกกูใช่มั้ย ตอนที่ไปเขาดิน ว่ามึงเป็นห่วงกู แต่ที่มึงทำ มันบ่งบอกว่ามึงไม่ได้ห่วงความรู้สึกกูเลย"
......เงียบ ทั้งผมทั้งมัน ไม่มีใครพูดกันเลยนานพอควร
"งั้นกูไปละนะ"มันเอ่ยในที่สุด แล้วก็เดินออกห้องไป ทิ้งแผงยากับน้ำไว้ให้ผม
ผมรู้สึกจุกในคอแปลกๆ และรู้สึกปวดมวนในท้องอย่างรุนแรง
แปลกเหลือเกิน ที่แค่มันพูดแค่นี้ กลับทำให้ผมรู้สึกผิดเหลือเกิน...
เป็นครั้งแรกในรอบหลายปี ที่ขอบตาผมร้อนผ่าว...อย่างไม่มีสาเหตุ...
to be continue
พี่ธัณฝากมาฮะ ติดโปรเจค เอิ๊กๆ บางทีพี่เค้าอาจมาใน ไอดีผมนะ เพราะผมให้พาสไว้ จะได้เปลี่ยนหัวได้
อย่าตกใจนะครับผม อิอิ
เอ้อ ผมมีรูปมาฝากด้วย รูปพี่วิทอะคับ คราวแล้วพี่ธัณเอารูปรวมมาให้แล้วมองไม่เห็นหน้า พี่เขาไม่ยอมบอกอยากลงมั่ง ผมเลยจัดให้
[deleted]
น่ารักมั้ยล่า อิอิ
-
น่าสงสาร พา จังเลย เป็นห่วงธัณ แต่โดยธัณพูดมาแรงขนาดนั้น :m15:
แต่ก็เข้าธัณนะ เพราะตอนนั้นปัญหาต่าง ๆ มันรุมเข้ามาพร้อม ๆ กัน
เป็นกำลังใจให้ทั้งสองคนนะ :L2: :L2: :L2:
ปล. รูปแต่ละคน ทั้งหล่อ ทั้งน่ารักทั้งนั้น :o8:
-
...ความรู้สึกของทั้งสองคนมันเริ่มเปลี่ยนมั้ง...
...มันเลยเกิดอาการ..เกร็งๆๆๆ....
...ธัณ...ร่างกายไม่แข็งแรง..สมควรมีคนดูแล...
...แก๊งค์นี้มันแก๊งค์..รวมคนหล่อ..เหรอฟะ.. :L2:
-
อ่า...
ธัญไม่น่าไปพูดแรงๆแบบนั้นกะพาเลยอ่ะ
พาคงเสียใจละมั้ง ชอคเรย :a5:
ที่พูดก็เพราะว่าเป็นห่วงนี่ละ
ตอนนี้เริ่มรู้สึกเปลี่ยนไปมากกว่าเพื่อนละมั้ง
เลยรู้สึกแปลกๆต่อกัน :-[
เห็นธัญหน้าตรงแล้ว ... ทำไมไม่ยอมยิ้ม
แต่แบบนี้กะหล่อเนอะ
ส่วนวิทแอบหน้าหวานแหะ :o8:
-
เมื่อเพื่อนสนิทเริ่มห่วงใยมากกว่าเพื่อน...
โปรดติดตามตอนต่อไป - -"
ปล. เฮียวิทหล่อน่ารักดีงะ
-
ทำไมไปพูดอย่างงั้นเล่า เจ้าพาอุตสาห์เป็นห่วง :z3:
-
ทำมัยเป็นแบบนี้ :sad4:
-
o13 o13 o13
เริ่มแรกมันก็อย่างงี้แหละอยู่ๆไปทำห่วงใยมากก็ลำบากใจอะนะ
มันเรื่องส่วนตัวด้วยแหละ
ปล.พี่วิท น่าร๊ากกกกกกก :impress2:
-
เฮ้ออ :เฮ้อ:
-
:3123: :3123: :3123: :L2: :3123: :3123: :3123:
คู่นี้กว่าจะรู้ใจตัวเองคงอีกนาน
เป็นกำลังใจให้ครับผม
จะรอตอนต่อไปครับ
:3123: :3123: :3123: :L2: :3123: :3123: :3123:
-
ธัณนะครับ ยึดไอดีน้องรหัสตัวเองเรียบร้อย....ฮ่าๆๆๆ :laugh: :laugh:
คิดถึงตอนนั้นแล้ว แอบเครียดเหมือนกัน...
ตอนที่ 10 ใจหาย
ผมไม่ได้คุยกับไอ้พามาจะอาทิตย์นึงแล้ว ทุกครั้งที่ผมเจอหน้ามัน มันก็จะพยายามหลบหน้าผม ผมเคยลองพยายามจะเริ่มบทสนทนากับมันหลายครั้ง แต่ว่าสิ่งที่ได้กลับมาถ้าไม่ใช่ความเงียบ ก็เป็นเพียงสายตาที่ดูแล้วเสียดแทงจิตใจยังไงชอบกล
หลังจากเหตุการณ์วันนั้นที่ผมเป็นลม(อีกแล้ว) ผมรู้สึกผิดมากที่ไปว่าไอ้พามัน ถ้ามันไม่ห่วงผมมันก็คงไม่เซ้าซี้อะไรมากมายแบบนั้น แต่ตอนนั้นที่ผมไม่ทันได้คิดเพราะว่ามันมีเรื่องเครียดหลายเรื่องเข้ามาพร้อมๆกันในเวลาเดียวกัน
แต่ตอนนี้ดูเหมือนเรื่องน่าปวดหัวมันจะเพิ่มมาอีกอย่าง เรื่องที่มันงอนไม่ยอมพูดกับผมเนี่ยแหละ
บางครั้งมันก็เหนื่อยนะครับ ต้องมาทำอะไรที่มันผิดนิสัยผมอย่างเช่นง้อด้วยการชวนมันพูดคุย หรืออะไรก็แล้วแต่
ทำแบบนี้แม่งเหมือนเด็กประถมว่ะ
แต่ผมจะไปว่าอะไรมันก็ไม่ได้ ก็ไอ้ที่มันโมโหอยู่ตอนนี้เพราะผมไปทำตัวเหมือนเด็กๆใส่มันนั่นแหละ
หลังจากเรียนคาบเช้าเสร็จ ผมก็เดินไปหาไอ้วิท
"มึง เห็นไอ้พาปะ"
"ไม่ว่ะ กูไม่เห็นมันเลยนะ สงสัยรีบกลับไปแล้วละมั้ง ไม่รู้ช่วงนี้แม่งมันเป็นห่าอะไร เรียนเสร็จกลับๆ"
ไอ้วิทบ่น"บางทีกูยังไม่เห็นมันเข้าเรียนด้วยนะ"
"อืม..."
"เชี่ยจริงๆไม่รู้เกิดอะไรขึ้นรึเปล่ามันถึงเป็นแบบนี้"
ผมพอจะรู้อยู่แหละ...
"เห้ยเหี้ยวิท เหี้ยธัณ มึงมายืนเมาท์อะไรกันตรงนี้วะ"ไอ้อู้ดโผล่มาพร้อมเสียงทักทายอันโคตรจะดัง
"กูกำลังสงสัยว่าไอ้เหี้ยพามันหายไปไหน"ไอ้วิทตอบแทนผม
"เหอ? เออว่ะ กูไม่เห็นมันเลยช่วงนี้ หายหัวไปไหนวะ?"
"มันไปติดสาวรึเปล่า ช่วงแล้วก็เห็นเป็นงี้ตอนมันติดน้องเฟรมอ่ะ"ไอ้ไม้พูด
ผมลืมบอกไป ไอ้พามันเลิกกับน้องเฟรมแล้ว วันเดียวกับที่ผมเป็นลมนั่นแหละ
ไม่รู้ว่ามันจะพาลเอาเรื่องนี้มาเป็นความผิดผมด้วยอีกรึเปล่า...
"ไม่แน่ว่ะ มันยิ่งกะลังเฮิร์ทอยู่ช่วงนี้ เชี่ยแม่งน้องเฟรมเชียวนะ โคตรเสียดายอ่ะถ้าเป็นกู"
"กูว่าอย่างไอ้พาแม่งหาได้ใหม่อยู่แล้ว"
"เออ ก็มันหล่ออยู่แล้ววว คารมก็ดียังไงก็มีสาวติดตรึมวะ"ไอ้อู้ดบ่น
"มึงอิจฉามันรอบที่ล้านเก้าแล้วนะเว้ย"ไอ้วิทพูด
"เออมึงเป็นอะไรป่าววะ ไอ้ธัณ"ไอ้ไม้หันมาถามผม
"เห็นแม่งเงียบมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะเว้ย"
ผมไม่ตอบอะไร ในหัวกำลังคิดอยู่ว่าไอ้พามันอยู่ไหนแล้วตอนนี้
"เห้ยไอ้ธัณ"
"..."
"ไอ้ธัณ"
"!!"
ผมสะดุ้งแล้วหันไปมองหน้าไอ้วิท มันมาเรียกผมในระยะประชิดเกินไปนิด
"อะ..อะไรวะ?"
"เหี้ยมึงเป็นอะไรอีกคนเนี่ย เหม่ออะไรวะตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว"
"กูคิดอะไรนิดหน่อย"
"มึงเป็นห่วงไอ้พามันเหรอ"ไอ้วิทถาม
"ป่าว ทำไมต้องห่วงมันด้วยวะ แม่งโตๆกันแล้ว ไปไหนก็เรื่องของมันแหละ พวกมึงก็ไม่ต้องไปคิดมากหรอกเดี๋ยวมันก็กลับมาเอง"พูดเสร็จ ผมก็ลุกเดินออกไปคนเดียว
ทั้งๆที่จริงๆแล้วตอนนี้ผมเครียดจนแทบจะบ้า...
บ่ายนี้ผมก็ไม่มีเรียนอีกแล้ว ผมเองไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนดีเลยแวะซื้อของนิดหน่อย แล้วก็มุ่งหน้ากลับบ้าน
ผมนั่งทำงานไปเรื่อยๆ จนประมาณหกโมงเย็น ผมถึงรู้ตัวว่ายังไม่ได้กินข้าวเลย
ผมคว้ามือถืออกมากดเบอร์โทร ว่าจะโทรหาเจนแฟนผม แต่พอเลื่อนลงมาเรื่อยๆ...
ผมก็เจอเบอร์ไอ้พา
ผมคิดว่าจะชวนมันไปดีมั้ย แต่ไปๆมาๆก็ไม่ได้โทร ในที่สุดผมก็โทรหาเจน
"ฮัลโหล"
"นี่ธัณนะ"
"อื้ม ธัณ มีอะไรหรอ?"
"วันนี้ตอนเย็นไปทานข้าวกันมั้ย"
"อ๋อ ได้สิๆ ไปที่ไหนกันดีล่ะ"
"นั่นสิ ไปที่ไหนดี เรานึกไม่ออกอ่ะ"
"งั้น ไปโออิชิที่สยามกันนะ"
"อืม แล้วเจอกันนะ"
แล้วผมก็วางสายไป
กว่าจะไปถึงที่โน่นก็ประมาณทุ่มนึง ผมมองหาเจนรอบๆแต่ก็ยังไม่เห็น
"ธัณๆ ทางนี้" เจนยืนโบกมืออยู่หน้าร้าน ผมยิ้มแล้วเดินไปหาเธอ
เราเดินเข้าไปในร้าน พอได้โต๊ะแล้วก็นั่งคุยสัพเพเหระไปเรื่อยเปื่อย เจนพูดถึงเรื่องของตัวเองเป็นส่วนใหญ่ ซึ่งผมก็ฟังมั่งไม่ได้ฟังมั่ง ผมรู้สึกเบื่อๆยังไงชอบกลกับเรื่องที่เธอเล่าให้ฟังเพราะมันไม่เคยจะหนีพ้นเรื่องเรียน เรื่องชีวิตประจำวันที่สาวๆชอบหยิบมานินทา และ...
"นี่แล้วก็นะ แม๊กเค้าก็พาเจนไปส่งที่หอด้วยล่ะ เป็นคนดีมากๆเลยนะเจนว่า เค้าสุภาพบุรุษมากเลย"
"หรอ อืม..."ผมก็ตอบรับเป็นเชิงว่าฟังอยู่ สายตาก็มองออกไปข้างนอกหน้าต่าง...
ผมเห็นไอ้พาเดินอยู่ข้างนอก...กับใครก็ไม่รู้ที่ผมไม่รู้จัก
ผมตกใจ แล้วเผลอมองตามสองคนนั้นไป สาวน้อยคนนั้นผมสั้นสีน้ำตาล หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารัก ผิวขาวแบบที่ไอ้พามันชอบ ทั้งเธอทั้งพาคุยกันหัวเราะร่วนอย่างมีความสุข
แล้วทั้งสองคนก็หายลับตาไปในกลุ่มฝูงชน
"ธัณๆ" ผมหันกลับมาหาเจน
"มีอะไรหรอธัณ" เจนถามผมทำหน้าสงสัย
"เอ่อ ไม่มีอะไร"
พอดีกับที่อาหารมาเสิร์ฟพอดี ผมจึงใช้โอกาสนี้นิ่งเงียบกินไป
พามันมากับใครวะ? ไม่ยักกะเคยเห็นหน้า?
หรือว่าแฟนใหม่มัน?....
แล้วกูจะไปคิดมากทำต้อยอะไรฟะ ผมด่าตัวเอง
หลังจากกินข้าวกันเสร็จ ผมกับเจนก็ไปเดินเล่นด้วยกัน เธอเข้าร้านโน้นออกร้านนี้อย่างสนุกสนาน ผมดีใจที่เห็นเธอมีความสุข
แต่ไม่รู้ทำไมใจผมมันไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไหร่ หลายๆครั้งที่เจนต้องทักผมเพื่อให้ผมตอบรับเธอ
ตกเย็นผมก็ไปส่งเจนที่บ้าน เพราะตอนแรกเจนนั่งรถมา
"ขอบคุณนะธัณ วันนี้เจนสนุกมากเลย ฝันดีนะ ไว้เจอกัน"
"อืม เจนก็เหมือนกันนะ"
เจนยิ้ม แล้วเธอก็เดินมากอดผม
"เรารักธัณนะ รักมากๆเลย..."
ผมจับมือเธอ เธอก็ปล่อยผม แล้วยิ้มให้อีกครั้งก่อนจะเดินขึ้นบ้านไป
ผมรู้สึกว่าน้ำเสียงของเธอมันดูว่างเปล่า ยังไงก็ไม่รู้
ระหว่างทางกลับบ้าน ผมผ่านร้านขายน้ำเต้าหู้ของโปรด เห็นแล้วอยากกินเลยลงไปซื้อ
"เอาน้ำเต้าหู้ถุงนึงครับ"ผมพูด
เถ้าแก่เขาก็ตักน้ำเต้าหู้แล้วใส่ถุงให้ผม แล้วผมก็ตรงกลับไปที่หอ
เปิดประตูเข้าไป ในห้องไม่เปิดไฟ แปลว่าไอ้พามันยังไม่กลับ
ผมเปิดไฟที่ทางเดิน พอเดินเข้าไปในโซนห้องนั่งเล่นก็เห็นโป๊ะไฟเล็กๆเปิดอยู่ ผมลืมปิดก่อนออกไปรึไงนะ?
ผมเดินไปที่ห้องครัว เปิดไฟในห้องแล้วกำลังจะเอาถุงน้ำเต้าหู้วาง...
บนนั้นมีน้ำเต้าหู้อยู่แล้วสองถุง...
ผมเดินไปที่ห้องนอนก็เห็นคนบางคนนอนอยู่บนนั้น จากสภาพคงจะเดินเข้ามาแล้วก็ล้มตัวลงนอนไปเลย
ผมเดินเข้าไปหามัน แล้วนั่งลงข้างๆมัน มันกรนน้อยๆ บ่งบอกว่าหลับสนิท
อยู่ดีๆมือผมก็ยกขึ้นแล้วก็ไปลูบหัวมันเบาๆ ผมชอบเล่นกับผมของมัน ผมนิ่มๆเหมือนขนแมว
"สัด ลูบหัวกูทำไม"มันเหลือบตามองผม ผมสะดุ้งน้อยๆ นึกว่ามันหลับไปแล้ว
"มึงยอมพูดกับกูแล้วหรอ"
"กูเหงาปากว่ะ"
มันพูดแล้วก็มองหน้าผม ผมเงียบไม่พูดอะไร พร้อมกับยกมือที่ลูบหัวมันขึ้น
มันจับข้อมือผม
"ลูบไปเหอะ เพลินดี"
แม่ง ทำตัวเหมือนแมวชิบหาย บทจะอ้อนก็อ้อน บทจะไปก็ไป...
ผมลูบหัวมันต่อ มองหน้ามันแวบนึง ก่อนจะหลับตาลงแล้วหลับไปทั้งนั่งอย่างงั้น..
to be continue
แวะมาโพสก่อนนอนครับ
ง่วงโคดๆ - -"
-
^
^
^
จิ้ม จึกๆ
:z13:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ยังดีที่พามันไม่เป็นหนักมากไม่งั้นคงง้อยากชัว
และที่มันนอยแดกเนียคงรวมเอาเรื่องของเฟรมเข้าด้วยละ
เท่าที่ดู พา มันคงเริ่มรู้สึกแล้วละว่ามันขาด ธัณ มะได้
แล้วจะรออ่านต่อไปน๊า อิๆ
-
คนเขียนน่ารัก ขยันลงเรื่องมากมาย ... ตามอ่านอย่างยาว ^__^ บวก 1 ให้เลย
ขอบคุณนะครับ :กอด1:
-
+1 ให้ก่อนเลย...
ธัญขยันลงเรื่องมากมาย o13
แบบนี้รักตายเลยอ่ะ :o8:
ในที่สุด,,,
ลูกแมวก็กลับมาคุยกันเหมือนเดิม
ว่าแต่ .. เด็กใหม่คือครายยย ย ย ย
:z3:
-
อาการเริ่มออกแว้ว :mc4:
-
ฮั่นแน่ หวั่นไหวกันแล้วล่ะสิ
-
:-[ :-[ :-[
ความเหงาไม่เข้าใจออกใครจริงๆ
-
หายงอนแล้ว :กอด1:
-
:3123: :3123: :3123: :L2: :3123: :3123:
ครับผมแล้วจะรออ่านครับ
คู่นี้ยังไงๆกันอ่าเนี้ย
ได้กันซะทีซิครับ อิอิ
:3123: :3123: :3123: :L2: :3123: :3123:
-
อาการออกแล้วๆๆๆๆๆๆ
รู้ตัวกันได้แล้วมั้งเนี่ย ตอนหน้า
-
เริ่มรุ้กันและ ว่าขาดกันไม่ได้นะ
อิอิ อย่างนี้ไม่นานเปนเรื่องแน่
รออ่านนะคร้าบบบบบบบ :z1:
-
หลังจากตอนนี้อาจจะมาช้าแล้วนะครับ ต้องขอโทษด้วยพอดีงานเข้า โปรเจคไฟนอลน่ะคับ
:sad4: :sad4:
ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์นะครับผม
ตอนที่11 จิตตก
"กูขอโทษ ที่กูไปว่ามึงอย่างงั้น"
"อืม กูเข้าใจ ไม่เป็นไรมึง"
"กูขอโทษจริงๆนะ"
"กูก็บอกแล้วว่าไม่เป็นไร คนเราถ้าพูดซ้ำบ่อยๆแปลว่าแก่แล้วนะรู้ป่าว"
"โหหห มึงว่ากูแก่หรอ"
"ฮ่าๆ แหม มึงนี่ฉลาดว่ะ หลอกด่าไม่ค่อยได้เลย ฮ่าๆๆ"
มันพูดไปหัวเราะไป
ตอนนี้ไอ้พากลับจากโหมดอ้อนแล้วครับ กลายเป็นโหมดน่าหมั่นไส้ ตั้งแต่เช้าหลังจากที่ผมตื่นนั่นแล
"ฟายไอ้สัด"
"โทรฯ มึงดังอะไอ้ธัณ"
ไอ้พายื่นโทรศัพท์ให้ผม ผมก็รับมาแล้วกดรับสาย
"ครับ ธัณครับ"
"ธัณเหรอ นี่เจนนะ"
"อ๋อเจน ว่าไงหรอครับ"
"ธัณ เจนมีเรื่องอยากจะคุยด้วยอะ ธัณมาหาเจนที่บ้านหน่อยสิ"
"หืม อ่อ ได้สิ เดี๋ยวไปหานะ ซักสิบโมง นี่เพิ่งตื่นเองอ่ะ"
"จ้าๆ แล้วเจอกานนะ"
ผมวางสายไป
"มึงจะไปข้างนอกหรอ?"ไอ้พาถามผม ตอนนี้มันนอนหนุนตักผมอยู่
"อืม เจนมีเรื่องอยากจะคุยด้วย ไม่รู้ทำไม"
"แล้วทำไมไม่คุยกันทางโทรไปเลยอ่ะ กลัวกูได้ยินหรอ"มันแซว
"บ้า ทำไมต้องกลัวมึงได้ยินด้วยวะ มึงไม่ได้เป็นพ่อกูซักหน่อย"
"งี้แปลว่ามึงกลัวพ่อมึงดิ"
"ก็กลัวอ่ะ ตอนที่เขายังอยู่อนะ"
"หมายความว่า..เอ่อ กูขอโทษที..."มันทำหน้าจ๋อย มันรู้ว่าผมหมายความว่ายังไง
"ไม่เป็นไร มันนานมาแล้ว เมื่อก่อนพ่อเขาชอบทุบตีแม่กู แล้วก็พาลลามมาถึงกูด้วยทุกที"ผมอธิบาย
"ยิ่งกูไม่ค่อยสบายแบบนี้ด้วย แม่งทนแรงวัวแรงควายกับเขาไม่ค่อยได้หรอก"
"อืม"มันตอบรับเบาๆ
"เอ้าไอ้สัด ลุกได้แล้วกูจะไปหาเจน"ผมตีหัวมันเบาๆ
"หื้อออ เดี๋ยวดิ อีกแปบ กูยังไม่ตื่นดีเลย"มันกวนตีน
"เอ้าไอ้ห่า ไม่ตื่นแล้วแม่งพูดกะกูเป็นวรรคเป็นเวรแบบนี้ได้ไงวะ จวย"
"พี่ธัณอ่าอยู่กะผมอีกแป๊บดิค้าบบบบบบ" มันแกล้งอ้อนใส่ผม
"พ่อมึงดิ กูไปละ"ผมพูดกึ่งหัวเราะ แล้วลุกพรวดขึ้น หัวไอ้พาเลยกระแทกลงไปบนเบาะนอนแทน
"โหยย อะไรวะแม่งกูขอดีๆก็ไม่ยอม ไอ้ธัณบ้า"ดูมันสะดีดสะดิ้ง
ผมหัวเราะกับท่าทางของมัน แม่งดัดจริตชิบหาย สักพักมันก็หัวเราะ แล้วก็บิดขี้เกียจนอนครางเสียงดังต่อไป ผมก็เดินออกมา
แต่งตัวเรียบร้อย แล้วก็ออกจากหอ
ผมใช้เวลาแค่15นาทีในการเข้าถึงบ้านของเจน เพราะว่านี่ยังเช้าอยู่แถวบ้านเจนยังรถไม่ค่อยติดนัก
"ธัณ" เจนเรียกผมแล้วโผเข้ากอด
"ฮ่าๆ อะไรของเจนเนี่ย ธัณงง"
"เจนคิดถึงไง"
"เข้ามาข้างในบ้านก่อนสิ"เจนให้ผมเข้าไปข้างใน ผมเดินตามเจนเข้ามาในบ้าน เธออยู่บ้านคนเดียวตั้งแต่ตอนผมเริ่มคบ
เธอแรกๆ แล้วตอนนี้มันก็ยังคงเป็นอย่างงั้นอยู่
เจนรีบกุลีกุจอเอาน้ำมาให้ผม แล้วเธอก็นั่งลงที่โซฟาตัวตรงข้ามกับที่ผมนั่ง
"เจนมีเรื่องอะไรจะคุยกับธัณหรอ"
"..."
"เจน?"
เจนนิ่งเงียบ ไม่ตอบอะไร
"คือธัณ เจนมีเรื่องจะต้องบอกธัณน่ะ"
"เรื่องอะไรหรอ"
"...เจน ต้องไปเรียนต่อที่ต่างประเทศอะ"
"หรอ อืม ไปที่ไหนหรอ"
"ไปที่สวิสเซอร์แลนด์ ประมาณสองปีน่ะ"
"เหรอ..."
"เจนคง...ไม่ค่อยได้เจอธัณแล้วน่ะนะ"
"อืมไม่เป็นไรหรอก ธัณเข้าใจเจน ไม่ต้องเป็นห่วงนะ"
"ไม่ธัณ ไม่ใช่อย่างงั้น"
ผมมองหน้าเธองงๆ
"คือ....ไม่ใช่ว่า จะไม่ค่อยได้เจอ..."
"เจนจะย้ายไปที่โน่นกับครอบครัวเลย...และเจนก็คิดว่าจะทำงานที่โน่นด้วย เพราะมีตำแหน่งงานรองรับไว้แล้ว..."
ผมเริ่มรู้แล้ว ว่าเธอต้องการจะบอกอะไรผม
"เจน คงไม่ได้เจอธัณอีกแล้ว"
.......
"....อืม...ก็..ไม่เป็นไรหรอก"ผมตอบเสียงเบา ในตอนนั้นหูผมอื้อไปหมด เจนพูดอะไรต่อก็ไม่รู้สองสามประโยค
แต่ผมก็ไม่ได้สนใจ
"เจนมีเรื่องจะบอกธัณแค่นี้แหละ..."
แล้วเจนก็ไปส่งผมหน้าประตู
"งั้น ถ้าโชคดี เราคงได้เจอกันอีกนะ.."ผมพูด มองหน้าคนที่ผมรักเป็นครั้งสุดท้าย
ทั้งๆที่เมื่อตอนเช้ายังคุยกันตามปกติอยู่เลย ทำไมกันพอถึงเวลาจะต้องจาก มันถึงได้ง่ายดายแบบนี้
เจนทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ เธอเดินเข้ามาสวมกอดผมแล้วเอาหน้าแนบกับอกผม เป็นท่าที่เธอชอบทำเป็นประจำเวลาจะ
ปลอบผมให้สบายใจ
"เจนจะไม่ลืมธัณเลย ไม่ลืมจริงๆนะ"เจนพูดเสียงสั่น เหมือนกับว่าเธอกำลังสะอื้นเบาๆ เราต่างก็รู้กัน ว่าเราไม่อยากที่จะ
แยกจากกัน ว่าเรารักกันมากขนาดไหน
ในตอนนั้น ไม่มีน้ำตาสักหยดไหลออกมาจากตาของผมเลย ไม่มีเลยจริงๆ...
จะมีก็แค่ สายตาอาลัยอาวรณ์ที่ผมส่งให้เธอก็แค่นั้น
พอผมออกมาแล้ว ผมก็เดินไปตามทางเดินเรื่อยๆ เนื่องจากวันนี้มอไซค์ผมเอาไปซ่อม ผมจึงต้องเดินทางกลับเองโดยการเดิน
หรือขึ้นรถก็ตามแต่
ในหัวผมคิดย้อนไปถึงตอนที่ได้เจอเจนครั้งแรก เธอดูโดดเด่น แตกต่างจากคนรอบกายเธอโดยสิ้นเชิง จนไม่คิดว่าคนอย่างเธอ
จะลดตัวลงมาคบกับคนหน้าตาไม่เอาอ่าวอย่างผม
ความทรงจำต่างๆที่ดีๆค่อยๆไหลวนมาในหัวของผมเรื่อยๆ และก็ผ่านไปราวกับมันเป็นน้ำที่โดนเทใส่แก้วที่ก้นรั่ว
ผมเดินไปเรื่อยเปื่อย ไม่รู้ว่าเท้าของผมมันนำทางผมไปที่ไหน แต่ที่แน่ๆ ผมใช้เวลาในการเดินนานมาก และไม่มีท่าทีว่าการ
เดินเล่นครั้งนี้จะจบลงง่ายๆ
ผมหยุดนั่งพักลงที่สนามเด็กเล่นเล็กๆเก่าๆแห่งหนึ่ง เด็กๆแถวนั้นก็เล่นของเล่นกันไปอย่างสนุกสนาน ผมมองเด็กพวกนั้นเล่น
ตอนนี้พระอาทิตย์เริ่มจะลับขอบฟ้าแล้ว แสงไฟเทียมต่างๆก็เริ่มติดขึ้นตามบ้านทดแทนกับแสงอาทิตย์ที่กำลังจะจากไป
ผมยังนั่งอยู่อย่างงั้น นั่งเหม่อลอย คิดอะไรไปเรื่อยและไม่ได้คิดจะดึงตัวเองกลับมาเลยแม้แต่นิด
กริ๊งงงงงงงง
เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น ผมไม่ได้รับสายมัน มันดังสักพักก่อนจะเงียบไป
แล้วก็ดังขึ้นอีก เป็นแบบนี้ราวห้าหกครั้ง
จนครั้งที่เจ็ด ผมก็ตัดสายไปแล้วก็ปิดเครื่องทิ้ง
เวลาที่ผมเศร้า หรือไม่สบายใจ ผมจะเป็นแบบนี้เสมอ พยายามตัดตัวเองออกจากโลกภายนอก และไม่คิดจะสนใจอะไรอย่างอื่น
จนบางทีใครๆก็บอกว่าผมมันพวกจิตตกง่าย
กว่าผมจะลุกขึ้นจากที่สนามเด็กเล่นนั่น รอบตัวผมก็มืดแล้ว มีแสงไฟตามถนนซอยเล็กๆและตรงถนนใหญ่ประมาณร้องเมตร
จากที่ผมนั่ง เด็กๆเขาก็กลับกันไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
ผมยืนขึ้น แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดู
"ข้อความใหม่ 1 ฉบับ"
ผมเปิดข้อความดู
"โคย มึงอยู่ไหนวะสัด โทรกลับหากูเดี๋ยวนี้เลยไอ้เชี่ยธัณ"
ผมปิดข้อความ แล้วกดโทรหามัน
"..."
"มึงอยู่ไหนวะไอ้สัด"เสียงไอ้พาดังขึ้น
"..."
"ไอ้ห่ากูถามว่ามึงอยู่ไหน เชี่ย ตอบกูมาดิ"
"..."
"ไอ้เชี่ยธัณ!!!กูบอกให้มึงตอบกู!!!!"
"..."
"มึงพูดกับกูดิไอ้เชี่ยธัณ ไอ้ธัณ!!!! อย่าเงียบดิวะ พูดดิ!!!!ไอ้ห่านี่!!!!"เสียงมันเปลี่ยนจากตะโกนเป็นตะคอก
"กูอยู่ที่สนามเด็กเล่น"
"ที่ไหนวะ!? สนามเด็กเล่นไหน"
"....สนามเด็กเล่น..."
ตู๊ด.... ตู๊ด.... ตู๊ด....
ผมมองที่โทรศัพท์ตัวเอง
แบตหมด....
ผมเก็บมันลงในกระเป๋ากางเกง แล้วก็นั่งลงที่เดิม ผมนั่งชันเข่าเอาหน้าซุก หัวผมว่างเปล่า รู้สึกสิ้นหวังแปลกๆ ช่างเหมือนกับ
ตอนที่ผมคิดจะฆ่าตัวตายเลย ตอนนั้นผมยังเด็กอยู่ ประมาณป.4 พ่อผมอาละวาดทุบตีผมอย่างหนัก แม่ผมร้องไห้ฟูมฟาย
ผมบอบช้ำไปทั้งตัวแต่ก็ยังตะเกียกตะกายหนีเข้าห้องตัวเอง ผมขังตัวเองไว้อย่างงั้น หวาดกลัว ผมอยากจะจบชีวิตอันแสน
ทรมาณนี้ ผมคิดจะฆ่าตัวตาย ผมออกมายืนที่ระเบียงชั้นหกจากคอนโดสูงเจ็ดชั้น มันสูงพอที่จะพรากชีวิตของเด็กเล็กๆอย่าง
ผมได้ทีเดียว ผมปีนขึ้นไปตรงขอบระเบียง มองลงไปชั้นล่าง ก่อนที่จะตัดสินใจกระโดดลงไป
"ทำอะไรน่ะ?"
ผมหันไปมองตามเสียง เด็กผู้ชายอายุรุ่นราวคราวเดียวกับผมมองกลับมา
"นายจะทำอะไรอ่ะ? มันสูงนะ"
"..."
"นี่ ตอบชั้นหน่อยสิ"
แล้วความทรงจำของผมก็สิ้นสุดแค่นั้นเมื่อหยดน้ำเริ่มตกลงมาจากฟ้า ผมเงยหน้าขึ้นไปมอง ฝนตกลงมาเรื่อยๆแล้วเริ่มแรงขึ้นๆ
แต่ผมก็นั่งอยู่อย่างงั้น ปล่อยให้น้ำฝนชโลมทั่วตัวเผื่อว่ามันจะทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นบ้าง
ผมแหงนมองไปบนฟ้า เมฆบังไม่เห็นพระจันทร์เลย มีแต่ห่าฝนตกลงมาเรื่อยๆอย่างไม่มีท่าทีว่าจะหยุดง่ายๆ
ทันใดนั้น รถมินิที่ขับมาด้วยความเร็วสูงก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าผม
คนขับลงมาจากรถของเขา แล้วกระชากคอเสื้อผมอย่างแรง
"มึงเล่นอะไรของมึง!!!"เสียงมันเกรี้ยวกราดมาก แต่ผมไม่รู้สึกอะไรแล้ว
"รู้มั้ยว่ากูจะบ้าตายเวลามึงทำอย่างงี้น่ะ หา!!! ไม่มีหัวคิดหรือไงวะ มึงหายตัวไปไหนไม่รู้ กูติดต่อมาก็ไม่ได้ พอมึงโทรมา
อยู่ดีๆก็แม่งตัดสายทิ้ง แล้วก็แม่งมานั่งตากฝนตากลมอยู่ที่สนามเด็กเล่นโทรมๆ มึงเล่นอะไรของมึง!!! มึงเล่น
อะไร!!!!!"มันเขย่ากระชาก ผมก็เซไปตามแรงมัน
"มึงฟังกูอยู่มั้ย ไอ้ธัณ!!!ไอ้สัด!!!"
ผมมองหน้ามัน สายตาผมว่างเปล่า ผมรู้สึกเศร้าเกินกว่าจะต่อล้อต่อเถียงกับมัน
"..."มันเงียบลงเมื่อเห็นความผิดปกติของผม สบถอะไรซักอย่าง แล้วก็ลากผมไปที่รถมัน โยนผมเข้าไปที่นั่งด้านข้าง
แล้วมันก็ขึ้นมาอีกฟาก ก่อนจะออกรถไป
เรากลับมาถึงที่หอ มันเปิดรถออกแล้วก็มาเปิดประตูฟากผม แล้วดึงผมออกมาจากรถ ผมสะบัดมือทิ้งจากมัน มันหันกลับมา
มองหน้า ผมเดินนำมันขึ้นไปที่ห้อง
พอเข้าไปข้างในห้องผมก็คิดที่จะเดินเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง
"มึงจะไปไหน!!!"มันตะคอกใส่ผม
ผมหันกลับมาหามัน มองมันด้วยสายตาหาเรื่องปนสิ้นหวัง แบบคนจิตตกทั่วๆไปเขาเป็นกัน
"กูจะไปนอน"
"มึงยังไปนอนไม่ได้ มึงตอบกูก่อนดิ วันนี้มึงเป็นห่าอะไรอีกเนี่ย"
"ไม่มีอะไร มีเรื่องให้คิดนิดหน่อย"
"มึงก็งี้ทั้งปี ไม่มีอะไรๆ แล้วมึงก็จิตตกเอง เครียดเอง"
"อืม กูก็เป็นของกูงี้"
"เพิ่งจะหายเมื่อวาน แม่งวันนี้เป็นอีกละ มึงมีอะไรให้คิดนักหนาวะเชี่ยธัณ ชีวิตมึงมันแย่ขนาดนั้นเชียว"
"เออ ชีวิตกูมันห่วยแตก มันเลว ไม่มีเหี้ยไรดีเลย พอใจยัง กูจะไปนอน"
ผมกำลังจะเดินหลบไปอยู่ๆไอ้พามันก็มาคว้าไหล่ผมให้หันกลับไปหามัน
แต่สิ่งที่ผมเห็นกลับไม่ใช่ความเกรี้ยวกราด...
"กูไว้ใจไม่ได้ขนาดนั้นเลยหรอวะ?"
"...."
ผมเงียบ สบตากับมัน มันจ้องผมกลับอย่างคาดคั้น สุดท้ายผมก็เป็นฝ่ายหลบสายตาไปเอง ผมปัดมือมันออก แล้วก็เดินกลับเข้า
ไปในห้อง ซึ่งคราวนี้ มันไม่ได้ห้ามอะไรผม
to be continue...
เศร้ามั้ยครับตอนนี้ หะๆ.....
ปล. ขี้เกียจทำไฟนอลโปรเจคจัง
-
อืมเศร้าไหม ก็เศร้านะ แต่ก็สงสารพาอ่ะ ที่เป็นห่วงธัณขนาดนั้น
แต่สิ่งที่ธัณตอบกลับมามันก็นะ :m15: แต่อารมณ์ของธัณก็เข้าว่าจิตตก
ยังไม่อยากพูดอะไรกับใคร อยากอยู่อยากคิดอะไรคนเดียว
:เฮ้อ: อุตส่าห์คืนดีกันได้แล้วแท้ ๆ
:L2: :L2: :L2:
-
...ทำไมชีวิตธัณมัน..รันทด..อย่างนี้ฟะ...
...มีอะไรอีกเนี่ยที่ยังไม่ได้เล่า..เขียนออกมาให้หมด...
...เก็บทุกสิ่งทุกอย่างไว้เป็นความทรงจำ...แล้วก็...สู้ต่อไป...
...พา มันเป็น..เพื่อนที่ดีคนหนึ่ง...เลยเนอะ... :กอด1:
-
ได้เวลาปลอบกันแว้ว
-
หร่า ทันโสดแล้ว เหลือพาเอางัยทีนี้
ลุยเลยลูกพี่ เชียจัยขาดดิ้นเรย
-
เฮ้อ~!!! ... อ่ะนะ มันต้องมีปัญหา ๆ จะได้พึง "พา" งายยย
:L2: เป็นกำลังใจให้คนเขียนน้า สู้ สู้ ! ! !
ขอบคุณนะครับ ^__^
-
เอ๊า !!
ได้ข่าวว่าเพิ่งจะดีกันได้ไม่นาน ... ไงเปนแบบนี้อีก
ธัญก็นะ,,, :เฮ้อ:
น่าสงสารพาอุตส่าขับรถตามหาจนเจอ
แบบนี้แล้ว คงเส้าน่าดู :serius2:
แต่ให้เวลาธัญซะพักอะไรๆมันคงดีขึ้น
อย่าไปเครียดมากเน้อ
ไฟนอลโปรเจคเรากะโดน :o12:
สู้ต่อไปนะ +1 ให้คะแนนความขยัน *^^*
-
:impress3:
เศร้า....
-
:z13:
จิ้มรีบนอิๆ
:m15: :m15: :m15:
เศร้าแต่ก็เจ้าใจอารมณ์ในตอนนั้นนะว่าเป็นยังไง
มันไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะพูดอะไรกับใคร
อยากอยู่กับตัวเองได้คิดอะไรคนเดียวเคยเป็นเหมือนกันมันทรมานมาก
ไม่อยากแบกไว้หรอกแต่อยากเก็บไว้คนเดียวไม่อยากทำให้คนอื่นมาเป็นเดือดเป็นร้อนอะไรกับเรา
มันเหมือนแค่นี้กูก็จะไม่ไหวแล้วมึงอย่ามาทำเป็นสงสารกูเลยขอเหอะนะ
ขอให้กูได้มีเวลาได้ใช้ความคิดมากๆหน่อยว่ากูผิดอะไร ทำไมมันถึงเป็นอย่างนี้
หลายคนอาจจะคิดนะเป็นกูคงต้องหาคนระบายออกไปวะมันอัดอั้น
มันอึดอัดไปหมด มันหลายอย่างอะนะอย่างว่าถ้าได้ระบายก็คงจะดี แต่นั้นสำหรับบางคน
กับบางคนการทำอย่างนั้นมันมีแต่จะแย่ขึ้นไปอีก
ที่เข้าใจเพราะเคยมีอารมณ์แบบนี้อะ
ก็เรามันคนอ่อนไหวง่าย :-[ :-[ :-[
-
เพิ่งได้มาตามอ่าน รวดเดียวจบ
อ่านแล้วชีวิตจริงดี :เฮ้อ:
นึกถึงตัวเองเลย กร๊ากกก
ปล สู้ๆนะกับโปรเจค เข้าใจเลยว่ามันเหนื่อย เราเองก็เรียน แต่ไม่ใช่สถาปัตย์นะ ใกล้เคียงๆ
:กอด1:
-
:3123: :3123: :3123: :L2: :3123: :3123: :3123:
ครับผมทะเลาะกันอีกแล้วคู่นี้
:3123: :3123: :3123: :L2: :3123: :3123: :3123:
-
เศร้าอ่ะ :sad4:
-
หมดสตอคจริงๆละ
ต่อไปต้องรอกันหน่อยนะงับ แหะๆ - " - :impress2: :impress2:
พี่ธัณเป็งคนเขียนนะงับต่อจากนี้ แต่ผมจาเอามาโพสให้ฮับ
ตอนที่12 กลัว
ผมถอดเสื้อที่เปียกโชกออก คว้าเอาเสื้อผ้าชุดใหม่แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ อาบน้ำอาบท่าอะไรเสร็จออกมาก็เอาเสื้อผ้าที่เปียกๆไปซักในห้องน้ำ
ไอ้พาไปทำอะไรอยู่วะ ปกติเรื่องแบบนี้แม่งมันจะตามเคลียร์กะผมให้รู้แล้วรู้รอด แต่ไหงคราวนี้เงียบนักก็ไม่รู้ แต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรกับมันมากเท่าไหร่เพราะผมง่วงนอนเต็มทีแล้ว
ผมเอาผ้าไปตากตรงระเบียงห้องนอน แล้วก็เดินกลับเข้ามาห่มผ้าห่มแล้วหลับแทบจะทันที
ผมตื่นมาในที่ๆผมไม่รู้จัก มันอับชื้นและสาปกลิ่นเลือด ผมตกใจมาก มองไปทางไหนก็มืดไปหมด มีแต่แสงสลัวๆนิดหน่อยพอมองเห็นทางเดินที่ดูเหมือนท่อน้ำทิ้ง พอความตกใจทุเลาลง ความสงสัยก็เข้ามาแทนที่ ผมเดินไปตามทางเดินที่เปียกชื้น สักพักก็เหยียบถูกอะไรลื่นๆเหนียวๆ คงจะเป็นเมือกอะไรซักอย่างตามท่อน้ำนั่นแหละ พอแสงส่องมานิดหน่อย ผมจึงเห็นว่ามันคืออะไร
เลือด...
ผมรู้สึกสะอิดสะเอียนจนแทบอ้วก เพราะเลือดมันไหลมาจากศพของอะไรบางอย่างที่เน่าเฟะ ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ จนถึงระยะที่พอจะมองเห็นว่ามันคืออะไร
ศพของมนุษย์ผู้หญิง ที่ดูน่าคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก...
เจน!!!!
"เหวอออออ!!!!!" ผมสะดุ้งสุดตัว อุทานลั่น
"ไอ้ธัณ!!!!เป็นไรวะ!!!"ไอ้พาโผล่เข้ามา
ผมนั่งหอบอยู่บนเตียง ภาพในฝันเมื่อกี้น่าสยดสยองที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา ผมเอามือปิดปาก แล้วลุกพรวดเข้าไปในห้องน้ำ ไอ้พามันวิ่งตามผมไป พอมันเห็นผมอ้วก มันก็เดินเข้ามาลูบหลังช่วย
"อ่อก..."
"เชี่ยธัณ มึงเป็นอะไร ไม่สบายเหรอวะ?"มันถามผม
ผมไม่ตอบอะไรมัน พออ้วกจนไม่รู้จะมีอะไรออกมาอีกแล้วผมก็ลุกขึ้นบ้วนปากในซิงค์ ไอ้พาส่งผ้าขนหนูให้ผม ผมรับมันมาเช็ดหน้าเช็ดตา
แล้วผมก็ทำท่าจะเดินออกไปข้างนอก...
"มึงตอบกูหน่อย ไม่ได้เหรอวะ?"
ไอ้พามันถาม คราวนี้มันไม่ได้ตะคอกแล้ว แต่น้ำเสียงมันดูอ่อนแรงเหลือเกิน
ผมหันมามองหน้ามัน สีหน้ามันเป็นกังวลมากอย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน
"ตอบอะไรวะ?"ผมถามมัน เสียงแหบ
"มึงเป็นอะไร? มึงบอกกูหน่อยสิ มีอะไรก็บอกกูหน่อย ได้โปรดเหอะ"มันพูด ดูมันเหนื่อยใจชอบกล หน้าตามันไม่ยิ้มแย้ม ไม่โหด แต่มันดูเหนื่อยมาก
"กู...ไม่สบาย แค่นั้นแหละ"ผมโกหกมัน
"มึงตอบความจริงหน่อยได้มั้ย!!!"คราวนี้มันตะคอกอีกครั้ง"ต้องให้กูบอกกี่ครั้ง ว่าไม่มีประโยชน์ที่มึงจะโกหกกู กูดูตามึงกูก็รู้แล้ว ว่ามึงไม่ใช่ไม่สบายปกติ"
ผมนิ่ง มองหน้ามันตาปรือเพราะความเหนื่อย
"ก็กูไม่สบายจริงๆ"
ไม่สบายทั้งร่างกาย และจิตใจด้วย...
ไอ้พาถอนหายใจอย่างปลงตก ผมหันหลังกลับเดินไปที่เตียงแล้วพยายามข่มตาหลับอีกครั้งแต่ทำยังไงก็ไม่หลับซักที ภาพเมื่อกี้มันยังติดอยู่ในหัวของผมอยู่เลย...
จู่ๆก็มีอะไรอุ่นๆมาแตะหน้าผากผม ผมเลยปรือตาขึ้นมอง ไอ้พา...
"มึงนอนเหอะ" มันว่า แล้วก็ลูบหัวผม ผมมองมันงงๆง่วงๆ แต่ก็ทำตามที่มันว่า ผมรู้สึกผ่อนคลายขึ้นเยอะ ชักจะเข้าใจแล้ว ว่าทำไมมันชอบให้ผมลูบหัวนัก...
ตื่นมาอีกทีก็เช้าแล้ว ผมลืมตาช้าๆ รู้สึกมีอะไรอุ่นๆเกาะผมอยู่ หันไปมองก็เจอไอ้แมวยักษ์นอนอยู่ข้างๆผม เมื่อวานนั่งลูบหัววันนี้นอนกอดกูเฉย...
แต่ผมก็ไม่ได้ปัดไม่ได้ยันมันเหมือนทุกที ตรงกันข้าม ผมเอนหัวไปซบกับหัวมัน กลิ่นแชมพูอ่อนๆแตะจมูกผม ผมยังไม่อยากขยับตัว ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น อยากนอนอยู่อย่างงี้เรื่อยๆ
ผมกำลังจะเคลิ้มหลับอีกรอบ ไอ้พามันก็ตื่นพอดี เหมือนมันเพิ่งรู้ตัว มันลุกพรวดขึ้นงงๆ แล้วมองผม
"เช้าแล้วหรอวะ"
"เออ" ผมตอบมัน "สว่างจ้าขนาดนี้กลางคืนมั้ง"
"โหยไอ้ห่า แม่งเมื่อวานซึมกะทือแทบตาย วันนี้ปากดีเชียวนะเว้ย"มันกัดผม
"หะๆ"ผมหัวเราะแห้งๆ ยังคงนอนอยู่ ไอ้พามันก็ลุกขึ้น แล้วก็ออกไปนอกห้องนอน ส่วนผมก็ยังนอนนิ่ง อยากจะหลับต่อ...
ผมได้ยินเสียงโหวกเหวกข้างนอก เสียงมันเข้ามาใกล้ห้องผมเรื่อยๆ
"เห้ยไอ้ธัณ เป็นไงบ้างวะ"เสียงนี่มัน...
"เชี่ยอู้ด..."ผมสบถ พลางมองไอ้อู้ดแอนด์เดอะแกงค์ที่ทยอยเดินเข้ามาในห้องผม
"ได้ข่าวว่าเมื่อวานมึงจะตายห่า"ไอ้วิทถาม
"ข่าวจากใคร"
"จากคนแถวนี้แหละ"มันว่าแล้วเหลือบไปมองไอ้พา
"ข่าวโคมลอยๆ"
"พ่อตายมึง สารรูปอย่างงี้ กูเชื่อไอ้พาว่ะ"ไอ้เคนมันพูด
ผมนิ่งไป นอนยิ้มแหยๆ
"แล้วเป็นไงมาไงทำตัวเองเน่าขนาดนี้วะหา มึงไปโดนนิโกรดำล่ำบึกข่มขืนมารึไงวะ"
"ควายไอ้หมู ปากมึงนี่สรรสร้างเรื่องดีๆทั้งนั้น"ผมด่ามัน มันหัวเราะร่าเริง
"เอ้า ก็ดูจากสภาพการณ์มันให้นี่หว่า ไอ้พา มึงทำอะไรแฟนมึงเนี่ย"
"โคยไอ้สัด"ไอ้พาสบถ
"มึงป่วยแล้วไมไม่ไปหาหมอวะไอ้ธัณ แม่งอยู่งี้กูไม่เห็นแววว่าอาการมึงจะดีขึ้นเลยว่ะ"ไอ้วิทพูด
"นั่นดิ อีกอย่างถ้ามึงไปหาหมอ พวกกูจะได้ไปเหล่พยาบาลด้วย"ไอ้เคนพูด
"มึงนี่นะ คิดแต่เรื่องงี้ตลอดเวลา เรื่องสาวเนี่ย"ไอ้ไม้ด่าไอ้จวยเคน คนอื่นๆก็พลอยหัวเราะไปด้วย
"กูผู้ชายนะว้อย จะให้คิดเรื่องผู้ชายรึไงบ่ะ"ไอ้เคนโวยวาย
"โอยๆๆๆมึงจะโวยก็ไปโวยกันข้างนอกไป กูปวดหัวว"ผมคราง
"เห้ยมึง รบกวนคนป่วยๆ"ไอ้พาปราม
"งั้นพวกกูไปอยู่นอกเน้อ ไอ้พามึงเตรียมตัวเสร็จก็ตามไปละกัน"ไอ่วิทบอก
ผมงง
"ไอ้พา มึงจะไปไหนหรอ"
"พามึงไปเปิดหูเปิดตา"ไอ้พาตอบ
"พ่อมึง"
"กูล้อเล่นน่า แหม จะพามึงไปหาหมอนั่นแหละ หมอนัดคราวแล้ว"
"เอ๋อ มึงไม่เห็นบอกกูเลย"
"เขาโทรมาหากูเมื่อวาน ก่อนที่มึงจะแพ้ท้องนั่นแหละ"ไอ้พาพูดกลั้วหัวเราะ
"โคยยย"
"ฮ่าๆๆๆๆๆ"แล้วมันก็ถอดเสื้อโยนไปในตะกร้า แล้วเปิดตู้หยิบเสื้อใหม่ออกมาให้ตัวเองแล้วอีกตัวโยนให้ผม
บ่ายวันนั้นผมกับแก็งค์ก็ไปหาหมอที่คลีนิคแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นคนรับไข้ผมตอนที่ผมเป็นลมคราวที่แล้ว
"อาการเป็นยังไงบ้างแล้ว"หมอเมธ เจ้าของไข้ผมถาม
"ก็ดีขึ้นบ้างแล้วครับ แต่ว่ามันยังมีอาการแปลกๆอยู่อ่ะครับ อย่างเมื่อวานอยู่ดีๆมันก็อาเจียนอ่ะครับ"ไอ่พาตอบแทนผมที่นั่งนิ่งอยู่ข้างๆมัน ไอ้อู้ดแอนด์เดอะแก๊งยืนเป็นแบกกราวนด์ประกอบข้างหลัง...
แม่งทำยังกะจะว๊ากหมอ...
"อืม แล้วมีอาการอะไรอย่างอื่นอีกมั้ย อย่างเครียด หรือว่าอาการผิดปกติอื่นๆ"
"ไอ้บ้านี่มันดูเครียดๆด้วยครับ ไม่รู้เป็นอะไร เหมือนมันจิตตกไปช่วงนึง"ไอ้พาชิงผมตอบอีกละครับ
"อืม ผมว่านะ อาการป่วยที่คุณบอกเนี่ยสาเหตุน่าจะมาจากความเครียด ไม่ใช่เชื้อโรคอะไรหรอกครับ เพราะเท่าที่ผมดูจากสภาพร่างกายคุณธัณ และจากแฟ้มประวัติอาการเจ็บป่วย ดูเหมือนคุณจะเป็นคนที่ได้รับผลกระทบทางจิตใจง่าย บวกกับโรคประจำตัวเลยทำให้เกิดอาการป่วยแบบนี้ขึ้นน่ะครับ ไม่ได้ร้ายแรงอะไร ก็ไม่มีอะไรมากแล้ว ถ้ายังไงเกิดออะไรขึ้นก็มาหาผมอีกได้นะครับ"
"ครับ ขอบคุณมากครับ"
พวกผมก็ขอบคุณคุณหมอ แล้วก็เดินออกมากัน
"เดี๋ยวครับ คุณ มากับผมหน่อย"หมอเมธเรียกไอ้พาให้ไปคุยด้วย
"ไอ้พาไปไหนแล้ววะ"
"หมอเรียกมันให้ไปคุยอะไรไม่รู้"
ผมแอบดอดชิ่งออกมาจากกลุ่ม แล้วเดินไปข้างๆห้องที่ไอ้พากับหมอเมธอยู่
"มีอะไรหรอครับหมอ"
"หมอมีเรื่องอยากจะขอร้องคุณหน่อยน่ะ คือคุณอยู่ที่เดียวกันกับคุณธัณใช่รึเปล่าครับ"
"ครับ"
"ตอนนี้จากที่ผมดู อาการของคุณธัณค่อนข้างน่าเป็นห่วงนะครับ"
"เรื่องโรคหัวใจ?"
"ไม่ใช่ครับ เรื่องนั้นก็เป็นเรื่องนึง แต่ที่ผมห่วงจริงๆเห็นจะเป็นเรื่องสภาพจิตใจเขานะครับ คือตอนนี้ผมกลัวว่าคุณธัณจะเป็นโรคเครียดน่ะครับ และอาการเครียดเนี่ยมันสามารถนำไปสู่สภาพจิตใจหดหู่ จนอาจฆ่าตัวตายได้นะครับ"
"อ๋อ..."
"เป็นไปได้พยายามคุยกับเขาเยอะๆนะครับ อย่าปล่อยให้เขาอยู่คนเดียวนานๆ ไม่งั้นเขาอาจจะฟุ้งซ่านได้"
"ครับ ผมจะพยายามครับ"
ไอ้พาเดินออกมาจากในห้อง มันตกใจเมื่อเห็นว่าผมยืนพิงอยู่ข้างประตู ผมมองมันด้วยสายตากวนตีน
"ตกใจอะไรวะ"
"มึง...ได้ยินเมื่อกี้รึเปล่า"มันถาม
"ไม่ได้ยินมั้ง?"ผมพูดลอยๆ เมินหน้ามาจากมัน
มันทำหน้าลำบากใจ ผมเหล่มองมันด้วยหางตา
"หมอกลัวกูจะบ้าขึ้นขนาดนั้นเชียว?"ผมถามมัน ยิ้มหยันๆ
"หมอเขาก็วินิจฉัยโรคไปตามเรื่องนั่นแหละ มึงอย่าไปใส่ใจเลย ไปหาไรกินกันเหอะ กูหิวแล้วๆ"มันว่าแล้วลอคคอผมบังคับให้เดินไปกับมัน
"มึงไม่ต้องทำหน้าเครียดหรอก กูดูแลมึงเองน่า"
ตลอดการเดินทางไอ้พาและคนอื่นๆดูเหมือนจะพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน แต่ผมกลับไม่มีอารมณ์ร่วมกับพวกนั้นเลย
นี่หมอเขาคิดว่าผมจะทำอะไรโง่ขนาดนั้นได้เลยงั้นเหรอ?
เออแต่ผมก็เคยคิดมาครั้งนึงแล้วนี่นะ
ผมหัวเราะกับตัวเอง ในใจนึงก็ตลกในใจก็นึงสมเพชตัวเองนิดๆ ไอ้พาหันมามองผม ผมส่ายหน้าให้มันบอกว่าไม่เป็นไร
แล้วมันก็พาผมไปกินข้าว เสร็จแล้วก็พาไปที่...
"คาราโอเกะ?"
"ใช่มึง ถือเป็นการระบายอารมณ์ชั้นเยี่ยมเลยนะเว้ยเวลามึงเครียดเนี่ย"ไอ้อู้ดพูด
"การเปล่งเสียงออกมาดังทำให้แกรู้สึกดีไม่พอ ยังช่วยหลั่งสารเหี้ยอะไรซักอย่างที่มันทำให้แกรู้สึกดีนะเว้ย แล้วการหัวเราะก็กระตุ้นให้สารแอนโดรมีด้าอะไรซักอย่างหลั่งทำให้มึงแฮปปี้ๆด้วย"มันพยายามบรรยายสรรพคุณแบบที่ผมก็ฟังไม่ค่อยเข้าใจ
"ไอ่ห่า เขาเรียนสารแอนโดรฟินเว้ย"ไอ้วิทบอก
"เออนั่นแหละๆ"มันรีบเห็นด้วย คนอื่นๆก็หัวเราะกับความง่าวของมัน ผมก็หัวเราะด้วยน้อยๆ ผมรู้สึกเหมือนไอ้พาจะหันมามองผมเป็นระยะๆ
แล้วเราก็ไปคาราโอเกะกัน ไอ้อู้โชว์พลังเสียงอันน่าสยองขวัญให้พวกผมได้ยลกัน เสียงมันเหมือนกับควายออกลูกเลยทีเดียว ต่อมาก็เปลี่ยนเป็นไอ้วิทและคนอื่นๆ ซึ่งทำให้บรรยากาศสบายหูขึ้นมาเยอะ
ไอ้พาก็ขึ้นไปร้องกับเขาด้วย ตอนแรกมันไม่ยอมไปร้องแต่ไอ้อู้ดเลือกเพลงให้มันจนได้
ผมก็นั่งฟังมันร้องเพลงไปเพราะผมรู้สึกฝืดคอตัวเองมาก และก็ยังไม่อยากจะให้มันเจ็บมากไปกว่านี้
"ไอ้ธัณมึงร้องมั้งดิวะ แม่งนั่งเป็นรูปปั้นหินอยู่ได้สัด" ไอ้อู้ดทักผมขึ้น ผมหันไปมองหน้ามันช้าๆ เลิกคิ้วขึ้นเป็นคำตอบแล้วก็หันกลับไปเหมือนเดิม
อยู่ดีๆก็มีไมค์ยื่นมาหน้าผม ผมหันไปมองคนที่ยื่นมาให้
"ซักเพลงว่ะ" ไอ้วิทบอก
ผมมองหน้ามันเซงๆ ไอ้ห่ากูเพิ่งบอกไปว่าไม่ร้องๆ
"เสียงมันห่วยแตกเว้ย เลยไม่อยากร้อง ฮ่าๆ" ไอ้พาพูด ผมหันไปมองหน้ามันต่อ
"โคยไอ้สัด กูเจ็บคอๆ มึงไม่ได้ยินเหรอวะ"ผมด่า
"ก็ร้องเบาๆก็ได้ จอยกันหน่อยดิๆ"มันเซ้าซี้
ผมสบถเบาๆ มองหน้ามันค้อนๆ แล้วก็จับไมค์...
แล้วเสียงโทรศัพท์ไอ้พามันก็ดังขึ้น
"ฮัลโหล...เอ้อว่าไง...จ้าๆ เดี๋ยวไปหานะ แค่นี้จ้า"มันพูดแล้วก็วางสายไป
"ขอตัวนะมึงๆ กูงานเข้าว่ะ ฝากดูไอ้ธัณมันด้วย"
"อ้าว โยนขี้นี่หว่าไอ้สาดดดด"ไอ้อู้ดด่า
"เอ้า กูเป็นขี้มึงตั้งแต่เมื่อไหร่วะ"
"ฮ่าๆๆๆ"
"สาวโทรตามเหรอวะ"ไอ้วิทถาม
"ทำนองนั้น"มันก็ตอบ ผมมองหน้ามัน
"งั้นกูไปละนะ"ไอ้พาพูดแล้วก็จากไป...
เชี่ย ไหนว่าจะดูกูไงวะสาด สาวโทรตามแม่งกระดิกหางเชียว
วันนั้นผมว่าจะถนอมวรกายให้สมกับเป็นคนป่วยซักหน่อย ไอ้บ้าพวกนี้ก็แม่งทำตัวเป็นเพื่อนที่ดีครับ หลังคาราโอเกะเส็ดก็ไปเดินเล่นกัน มันก็เหล่สาวไปพลาง ส่วนผมไม่มีอารมณ์ครับแม่ง แล้วสุดท้ายก็จบที่
พากันไปเมา...
ผมก็ตอบรับน้ำใจมันครับ แดกไปเกือบจะสามสี่ขวด ว่าจะเพลาๆแล้วนะ ฮาๆ
"ไอ้เอี้ย มึงมาวกันรึยังแวะ"ไอ้อู้ดถาม
"ฟรายยยยย ยังโว้ยยยยย กูยางไม่มาวว"ไอ้วิทตอบกลับ แต่ดูสภาพแต่ละตัวแม่งก็เมาเยี่ยงหมากันหมดแหละครับ
"ไม่เมาอ้วกแตกไม่เลิกโว้ยยยยย"คำปฏิญาณของมันครับ
"เออ เอาเข้าไป แล้วใครจะพากูกลับเนี่ยๆ"ผมหัวเราะ ดูสภาพหมาแต่ละตัวมันเมากัน
"เอ้ยยยยยย ไม่ต้องกลัวๆ เดว พวกกูจัดห้ายยยย"ดูมันพูดลากเสียง สวัสดิภาพผมจะเหลือมั้ยเนี่ย...
แล้วมันก็หันไปก้งกันต่อครับ ดูเหมือนจะเหลือผมตัวเดียวที่สติสตังยังเหลืออยู่...
คืนนั้นพวกผมก็ลากสังขารกัน ไปที่หอผมได้สำเร็จ เพราะมันอยู่ใกล้สุด... เข้าใจเลือกโลเกชั่นจริงๆ
มันก็ไปนอนเหี้ยกันอยู่บนพื้นห้องเหมือนกันกับคราวที่แล้วที่มารวมตัวกันดูหนังเด็ด
ผมก็มึนๆไม่น้อย เลยเดินตัวลอยไปนอนในห้องแทน ปล่อยไอ้ที่เหลือมันนอนเหี้ยกันอยู่เยี่ยงนั้น
เตียงนุ่มทำให้ผมรู้สึกง่วงมาก แล้วก็นอนหลับไป...
ผมรู้สึกตัวตื่นอีกทีตอนประมาณตีสอง เห็นไอ้พามันกำลังปิดประตูห้องพอดี ผมแกล้งหลับตาต่อ ขี้เกียจคุยกับมัน งอน(ล้อเล่นนะครับ)
มันก็หยิบเสื้อผ้ามัน เดินไปในห้องน้ำ สักพักก็ออกมาพร้อมชุดนอนมัน แล้วก็เดินมาข้างเตียงด้านผม
"เชี่ยแม่ง ไปกินเหล้ามาแน่ๆ ไอ้ห่านี่.."มันถอนหายใจ แล้วก็จับตัวผมพิงกับหัวเตียง ก่อนจะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวผืนเล็ก เสื้อผมพร้อมกับผ้าขนหนูออกมา
จะทำอะไรกูวะ...
มันเข้าไปในห้องน้ำแล้วก็เอาผ้าผืนเล็กใส่ในกะละมัง เปิดน้ำใส่แล้วก็บิดผ้าหมาดๆ แล้วก็ปล่อยผ้าลงไปในน้ำอีกรอบ แล้วยกกะละมังมาทางผม...
ไอ้พามันเอากะละมังมาวางไว้ข้างๆเตียง แล้วเอื้อมมือมาจับเสื้อผมถอดออก ลมเย็นๆจากหน้าต่างระเบียงพัดหวิวผ่านเนื้อตัวผม จนผมสะท้าน แต่ก็ยังแกล้งหลับต่อไป
มันก็โยนเสื้อผมใส่ในตะกร้าผ้า แล้วบิดผ้าชุบน้ำขึ้นมาเช็ดตัวผมให้ พอเสร็จแล้วก็ใส่เสื้อให้ผม แล้วมือมันก็ลดไปที่กางเกง...
"จะทำอะไรกูวะ"ผมถาม
มันตกใจนิดหน่อย
"กูทำมึงตื่นนอนหรอ"
"ป่าว กูตื่นอยู่แล้ว ตั้งแต่ตอนที่มึงเข้ามานั่นแหละ"
"โหไอ้ฟาย แล้วปล่อยให้กูทุลักทุเลเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เนี่ยนะ แม่งลำบากนะเว้ย"มันโวยใส่
"ฮ่าๆๆๆ ชดเชยที่เมิงหนีกูไปหาสาวไง ฮ่าๆๆ"ผมหัวเราะมันอย่างสะใจ
"โหไอ้นี่ โดนๆ"มันว่าแล้วผลักผมลง เราเล่นมวยปล้ำกันหัวเราะกิ๊กกั๊กอีรุงตุงนังกันบนเตียงนั่นแหละ
"เห้ยบะห้าสองตัวนี่เล่นอะไรกันวะ"ไอ้วิทโผล่หน้าเข้ามาเห็นพอดี ไอ้พารีบลุกขึ้นจากเตียงแทบจะทันทีที่วิทเข้ามา
"มันกวนตีนกูอ่า แม่งตื่นอยู่ก็ไม่บอกกูหลอกให้กูเปลี่ยนเสื้อผ้าให้มัน"มันรีบฟ้องครับ
"เหรอๆ แล้วไอ้เมื่อกี้นี่ส่วนหนึ่งของการเปลี่ยนผ้าด้วยรึเปล่านั่น"มันยิ้มมุมปากแซว
"ป๊าววววว ไม่ใช่ๆ กูแค่อยากจะลงโทษมันที่แกล้งกูแค่น้านเอง"มันรีบแก้ตัว
ผมหัวเราะกับการกระทำของมัน ไอ้เวรนี่แค่นี้ทำเป็นลุกลี้ลุกลน บ้าป่าววะ ทำยังกะตัวเองเป็นฝ่ายเสียเปรียบ ทั้งๆที่ไอ้ที่โดนคร่อมมันกรูแท้ๆ
ไอ้วิทก็หัวเราะมันด้วย"ไอ้ห่า กูไม่ใช่เมียหลวงจับผิดผัวกะเมียน้อยนะเว้ย ทำเป็นลนไปได้"
"ใครลนวะ กูไม่ได้ลนซักหน่อย"มันบอกปัดๆ "กูไปหาไรแดกละ กูยังไม่ได้แดกข้าวเลยเนี่ย"
"แหมที่รัก จะรีบไปไหนจ๊ะ"ผมแซวมันต่อ เล่นหน้าเล่นตาเต็มที่
มันทำท่าอ้วกแตกแล้วเดินออกไปนอกห้อง ทิ้งผมกับไอ้วิทหัวเราะกันอยู่สองคน แม่งแกล้งมันนี่หนุกดีชิบหาย ฮ่าๆๆๆๆ
to be continue....
อ่านไปอ่านมาจะเศร้าหรือจะฮากานแน่เนี่ยพี่ธัณ :-[ :-[
ปล.มีรูปแอบถ่าย....
[deleted]
นอนหลับในห้อง...
[deleted]
นอนหลับในหอ ฮาๆๆๆ
แปะให้ส่งท้าย ก่อนไปเน่ากะไฟนอลต่อ แง้งงงงงงงงงง
-
อ่ะ อยากรู้จะเป็นยังไงต่อไป
รอ
แล้วก้อลุ้น
แล้วก้อ +1 ครับ
-
....คู่นี้มันยังไงกันเนี่ย...ยังจดๆๆจ้องๆๆกันอยู่...
....ดีเหมือนกัน..ปล่อยให้มันค่อยๆๆ..ซึมซับความรู้สึก..กันไป...
....น้องริน ไปแอบถ่าย ชายหนุ่มรูปหล่อ ที่ไหนมาเนี่ย ดูท่าไหนก็น่ารักไปหมด... :3123:
-
ค่อยๆทีละนิดๆ :-[
-
:impress2: :impress2: :impress2:
รูปแอบถ่ายน่า๊ากทั้งสองรูปเลยอิๆ
ส่วนในเรื่อง พาน่ารักนะเนี่ยมีการดูแลเทคแคร์อย่าดี อิๆ
-
:กอด1:
อบอุ่นจัง
-
เอางัยนี่ ยังไม่คืบน่าเรยงิ
ทันอาการหนักนะนี่ พาดูแลโต๊ยเน้อ
-
น่ารักกันจังเลยค่ะ :-[
ดูแลตัวเองดีๆน๊~า :กอด1:
-
ธัณว่างแล้ว แต่พายังไม่ว่าง รีบทำตัวให้ว่างด่วนนนนนน
-
ไม่น่ารีบตื่นเลย พาจะทำยังงัยต่อ :z1:
-
เพิ่งตามมาอ่าน
ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป
สนุกดีงะ จะตามมาเฝ้าทู้ทุกวันเลย หึหึ
ดูรูปแล้ว...
เฮียวิทน่ารัก หุหุ
พี่พา ลุกหล่อเลวได้ใจมาก (ไม่ได้ว่าน้า อันนี้ชม 55)
พี่ธัณ ..ดูแอบเจ้าเล่ห์ๆ แสบๆอะ :laugh:
-
ตอนพิเศษ on valentine's day(special)
ผมกำลังนั่งอยู่ในห้องเวิร์คช็อปคอมพิวเตอร์กราฟฟิก กำลังปั่นงานอยู่อย่างรีบเร่ง เพราะว่ามันจวนเจียนได้เวลาส่งแล้ว
ผมเหลือบมองนาฬิกาที่ด้านขวาล่างของจอคอม
11.20น.
ผมถอนหายใจเบาๆ แล้วเอนกับพนักพิงด้วยความเหนื่อยล้า บนหน้าจอมีงานที่ผมรับจ้างทำแสดงอยู่เด่นหรา มันเป็นโปสเตอร์โปรโมทงานคอนเสิร์ต
ของวันวาเลนไทน์...
ผมมองไปดูปฏิทินบนโต๊ะ มีปากกาขีดฆ่าวันที่13 เดือนกุมภาพันธ์อยู่
พรุ่งนี้เป็นวันที่14 วันวาเลนไทน์
ผมนวดหัวคิ้วเบาๆ หัวผมปวดตึ๊บๆไปหมด นี่ผมคงจะทำงานนานเกินไปซะแล้ว
คิดได้แบบนั้น ผมก็เริ่มต้นเก็บของใส่กระเป๋าเป้ เก็บโน้ตบุคลงกระเป๋าและปิดคอมเครื่องใหญ่ ก่อนจะจัดการตรวจความเรียบร้อยของแลปแล้วก็ล๊อคห้อง
ผมเดินออกมาจนถึงลานจอดรถ เหลือแค่มอไซค์ของผมคันเดียวที่จอดอยู่
ผมนึกไปถึงเรื่องเมื่อกลางวัน
ผมกำลังนั่งอยู่ในห้องแลปคอมฯ อยู่ๆไอ้พามันก็เดินมาหน้าบูด
"เป็นอะไรวะมึง"ผมถามมันงงๆ
"..."มันเอาถุงอะไรซักอย่างวางบนโต๊ะ มันมีขนาดใหญ่มากพอสมควรเลยทีเดียว
ผมก็มองหน้ามันงงๆ
"อะไรวะ?"
มันไม่พูดอะไร แต่แกะปมถุงนั่นแล้วก็เทของที่อยู่ข้างในออกมาจนหมด
ชอคโกแลต
ชอคโกแลตมากมายหลากหน้าตาหลายสีสันร่วงกราวออกมากองเต็มโต๊ะผม เล่นเอาผมชอคเลยทีเดียว
"กูได้ไอ้พวกนี้มา"มันพูด
"แล้วมึงไม่ดีใจหรอวะ ทำไมทำหน้าบูดงั้นอะ"ผมถามมัน ปกติมันออกจะภูมิใจ ถ้าได้ของจากสาวๆนิ
"ไม่รู้ดิ"
"..."
"กูไม่ชอบชอคโกแลต"
"อย่ามาโกหกกู ปกติมึงกินไม่เลี้ยง"
"...ก็ได้ กูได้มันมาจากน้องเฟรม"
เท่านั้นผมก็ถึงบางอ้อ มันได้จากแฟนเก่ามันนี่เอง
"แล้วไม่ดีหรอวะ บางทีน้องเค้าอาจจะมาขอคืนดีก็ได้"
"แต่กูไม่อยากคืนดี..."
มันพูดงอนๆ แล้วก็เดินออกห้องไปเฉย
กูละงงกับมันจริงๆ ไอ้ห่านี่
เที่ยงวันนั้นผมชวนมันไปกินข้าว มันก็ขอตัวไปไหนไม่รู้ แล้วผมก็ไม่ได้เจอมันอีกเลยจนถึง ณ บัดนี้
ผมขึ้นมอไซค์ แล้วก็ขับกลับไปที่หอ ระหว่างทางผมก็แวะซื้อข้าวให้ตัวเอง แล้วก็อีกห่อเผื่อไอ้พามัน ไม่รู้เหมือนกันว่ามันจะกินข้าวรึยัง
ปรกติพวกผมมักจะได้ชอคโกแลตจากคนที่รู้จักในช่วงวันที่13-14นี่แหละ ผมก็ได้มาอันสองอันจากคนรู้จักกับรุ่นน้องบางคนแต่ก็
เทียบกับไอ้พาไม่ได้หรอก มันนี่แทบจะเป็นซานต้าครอสแจกชอคโกแลตได้อยู่ละ นี่ไม่รวมไอ้ถุงที่มันเอามาเททิ้งไว้นะ...
ผมก็เก็บกลับมาด้วย ถ้าปล่อยไว้แบบนั้นมีหวังมดขึ้นคอมแหง
ผมกลับมาถึงหอ หิ้วถุงข้าวกับชอคโกแลตของไอ้พามันแล้วก็เดินขึ้นไปข้างบน
ประตูลอค ไฟก็ปิดอยู่ นี่มันยังไม่กลับอีกหรอวะ
ผมเปิดประตูแล้วก็เดินเข้าไปเปิดไฟ ห้องไม่มีร่องรอยใครอยู่เลย รองเท้าไอ้พาก็ไม่อยู่
นาฬิกาบอกเวลา
11.50น.
ผมเดินไปเอาของวางที่ครัว แล้วก็แกะห่อข้าวของตัวเองกินก่อน ขืนรอมันกลับมากินพร้อมกันนี่กูหิวท้องกิ่วพอดี
ระหว่างที่ผมกำลังกินอยู่ มือถือผมก็สั่น ผมจึงหยิบมาเปิดดู
ข้อความส่งมา 1 ฉบับ
ผมเปิดดู
แม้ว่าห่างไกล แต่ก็ยังรักกันนะ จากเจน...
ผมรู้สึกหดหู่ขึ้นมาทันทีที่เห็นข้อความนี้ ผมวางมือถือลงบนโต๊ะ แล้วก็พาลไม่อยากกินข้าวขึ้นมาซะเฉยๆ...
ผมเก็บข้าวที่เหลือเข้าตู้เย็นด้วยความเสียดาย แล้วก็เก็บของไอ้พามันเข้าตู้ด้วย
พอออกมาผมก็เหลือบไปเห็นถุงชอคโกแลตที่ไอ้พามันทิ้งไว้ ผมก็ลองแกะดู แม่งน่ากินสัด แต่ผมก็ไม่ได้แตะนะ ไม่อยากเสียมารยาทกับเจ้าของ
แล้วเสียงประตูเปิดปิดก็ดังขึ้น แล้วไอ้พาก็เดินเข้ามา หน้ามันแดงเรื่อๆ นี่คงไปกินเหล้ามาสิ...
"ไปแดกเหล้ามาหรอวะ"ผมถามมัน
มันไม่ตอบอะไร แล้วก็เดินไปนอนที่โซฟา ผมเดินตามมันไปพร้อมถุงชอคโกแลต
"ของมึงอะ" ผมโยนถุงลงตรงหน้ามัน
มันมองถุงตาขวางๆ แล้วก็ปัดทิ้งร่วงกราวตรงหน้ามัน
ผมยืนมองมันอย่างสงบนิ่ง
"ทำไมทำงั้นวะ"ผมถามมัน
"ถ้ามึงได้ของแบบนี้จากเจน มึงจะดีใจมั้ยล่ะ"
ผมเงียบ ถ้าเป็นผมก็คงเสียใจ
"ไม่ กูไม่ทำหรอก"
"กูไม่ทำแบบนี้แน่ๆ มันเหมือนไม่รักษาน้ำใจของคนที่ให้ว่ะ"
"มึงมาสอนกูทำไม"
"..."
"กูถามมึงมาสอนกูทำไม!!!"มันตะคอก แล้วลุกขึ้นมายืนประจันหน้ากับผม
"กูไม่ได้สอนมึง"
"มึงเมาละแน่ๆเนี่ย"
"กูไม่ได้เมา"
"มึงเมา"
"มึงอย่ามาหาเรื่องกับกู ตอนนี้กูอารมณ์เสียอยู่"มันขู่
"ก็ไม่ได้อยากจะหาเรื่อง"
"งั้นก็หุบปากไปซะ!!!"มันตะคอกใส่ผมอีกรอบ
เงียบกันไปครู่หนึ่ง มันหายใจหนักๆอย่างโมโหโกรธเคือง ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าสาเหตุห่าอะไร แต่ผมไม่ชอบที่มันมาทำนิสัยแบบนี้ใส่
เหมือนกับเมื่อตอนที่ผมเจอมันแรกๆ...
"งั้นกูไปละ"
สีหน้าผมนิ่งเฉย แล้วผมก็หันหลังเดินไปที่ห้องนอน
ก่อนจะเข้าไปข้างใน อยู่ดีๆไอ้พามันก็กอดผมแน่นจากด้านหลัง
"กูขอโทษ..."
มันพูดเสียงอู้อี้ เพราะเอาหน้าซุกกับหลังซอกคอผม ผมยืนนิ่งไม่ขยับ เอามือไปแตะผมมัน
"อืม...ช่างเหอะ"ผมพึมพำเสียงเบา มันก็ยิ่งกอดยิ่งซุกผมมากกว่าเดิม ผมก็ไม่ได้ทำอะไร ปล่อยให้มันกอดไปอย่างงั้น
บางทีมันอาจจะมีเรื่องอะไรให้คิด เหมือนกับที่ผมจิตตกก่อนหน้านี้
แล้วผมก็อยากจะช่วยมัน เหมือนกับที่มันเคยช่วยให้ผมรู้สึกดีเหมือนอย่างตอนนี้...
ผมได้ยินเสียงนาฬิกา...
00.00น.
อย่างน้อยๆ วันนี้ ก็เป็นวันดีๆที่ไม่มีความสำคัญกับคนโสดทั่วไป
แต่มีความสำคัญ สำหรับคนที่มีความรักทุกคน....ทุกรูปแบบ...และทุกลมหายใจ
fin for valentine's special
หวัดดีครับ ธัณนะครับ
อันนี้เป็นตอนพิเศษครับ สำหรับวาเลนไทน์แรกของผมกับมัน
ช่วงที่ผมกับมันกำลังเปลี่ยวนั่นแหละครับ ไม่มีแฟนให้เทคแคร์เหมือนชาวบ้านเค้า
ก็มาเทคแคร์เพื่อนสนิทก็ได้ ก็รักก็ห่วงเพื่อนเหมือนกันนิครับทำไงได้ ฮาๆๆ
ไปล่ะครับ ขอให้มีความสุข แฮปปี้วาเลนไทน์เดย์ครับผม :bye2: :bye2:
-
:L1: :L1: :L1:
อ่านแล้วเข้าใจอารมณ์ตอนนั้นเลยอะ
(http://www.up-pic.com/2/pic/1322009-23568-61403.gif) (http://www.up-pic.com)
ขอให้มีความสุขในวันแห่งความรักมากๆนะคราบ
-
เทคแคร์เพื่อนสนิท(คิดม่ายซื่อ) :L2:
สุขสันต์วันวาเลนไทน์ ขอให้ทุกๆคนมีความสุขมากๆนะคับ รักตัวเอง ครอบครัว เพื่อนพ้องพี่น้องและคนรอบข้างมากๆนะคับ
-
มาต่ออีกๆๆๆๆๆๆๆๆ :z3:
-
ดูแลกันดีๆนะคะ :L2:
-
แบบว่าไม่มีต่อหรอ
อิอิ แอบหวังแต่อารมอย่างนั้นผมเข้าจัยคับ
มันคงได้แต่เยบๆเข้าไว้
ลุ้นต่อไปละกันครับ
-
สุขสันต์วันวาเลนไทน์จ้า
แว่บไปดู A Moment in Juneรอบดึกมา
อินขั้นรุนแรง เฮ้ออ
ไปดูกันเถอะพี่น้องง~
วาเลนไทน์ของสองหนุ่ม มันเหงาๆ แต่ไม่โดดเดี่ยวเนอะ ^^
-
:กอด1:
รักกันมากๆ นะครับ
-
มาดันค้าบ
มาต่อเร็วๆนะ
อย่าให้คว่ำโหล(ดอง) o11
5555
-
:L2:...Happy Valentine's Day...ให้..เพื่อนสนิททั้งสองคน...
...อยากอ่าน on valentine's day(special)ของ..คู่รัก..อะมีปล่าว... :L2:
:L2:....น้องริน...Happy Valentine's Day...
....มีคู่ยังหว่า ถ้ายังก็ขอให้..หาคู่...ให้เจอในเร็ววันเน้อ.... :L2:
-
ตอนพิเศษ on valentine's day2
ผมมองเพื่อนรักของผมสองคนที่กำลังนั่งเล่นกันในห้องเรียนเลคเชอร์
ตอนแรกไอ้ธัณมันก็นั่งเรียนของมันไปตามปกติ
สักพักไอ้พามันก็เอื้อมมาเขียนคำพูดในกระดาษของมัน
"เบื่อว่ะมึง"
ไอ้ธัณมันก็เขียนกลับไปว่า
"กูก็เหมือนกัน"
ไอ้พาก็เขียนว่า
"เย็นนี้ไปไหนดี"
ไอธัณมันนั่งนึก แล้วก็เขียนไปว่า
"ไปไหนก็ไป"
ไอ้พามองหน้าไอ้ธัณแล้วยิ้ม ไอ้ธัณยักคิ้วให้มันแล้วก็หัวเราะเองเบาๆ
"ที่รักอยากไปไหนล่ะ"
ไอ้ธัณเขียน
"ไปที่ที่มีเธอ"
ไอ้พาเขียนตอบ
ไอ้ธัณหัวเราะดังขึ้นนิดนึง
"แหวะจะอ้วก"มันเขียนลงไป
"อยากมาหวานก่อนทำไมล่ะ"ไอ้พาก็เขียนตอบ
"เชรี่ย"ไอ้ธัณเขียนตอบ
แล้วมันสองตัวก็หัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ผมมองแล้วก็ส่ายหัวนิดๆ
วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ครับ ช่วงนี้ผมเริ่มสงสัยว่า ไอ้เพื่อนผมสองคนนี่มันมีความสัมพันธ์แปลกๆยังไงชอบกล
ชอบเล่นอะไรแบบนี้แล้วหัวเราะกิ๊กกั๊กกันสองคน
แม่งไอ้สองตัวนี้เล่นกันยักกะคู่รัก - -"
แค่คิดผมก็ขนลุกนิดๆ เพราะมันก็โหดเถื่อนแม่งทั้งคู่ ขืนมาเป็นแฟนกันนี่ถ้าจะสยอง
ผมหันไปดูมันเขียนเอ็มกระดาษกันต่อ
"พูดไม่สุภาพเลยนะจ๊ะ"ไอ้พาเขียนต่อ
"ทำไมวะ?"ไอ้ธัณเขียน
"ปากไม่ดี"ไอพาตอบ
"แล้วไง ก็เป็นอย่างงี้อะ ฮ่าๆ"ไอ้ธัณเขียน
"สรุปจะเอายางไงละเนี่ย ไปไหนดี"ไอ้พาเขียน
"ไปเดินเล่นอะไรงี้ก็ได้ อยากไปเวิ่น"
"อนะ"
"วันนี้เลิกบ่ายด้วย"
"รู้แล้วจ้า"
"รู้ก้อดี"
"ฮาๆ"
"เรียนต่อเหอะ แล้วไว้คุยกันนะ"
"จ้าที่รัก"
"แอบหยองนะเนี่ยเรียกแบบนี้"
"เขินอ่าดิ"
"ฮ่าๆๆ"
แล้วไอ้ธัณก็หันกลับไปฟังเลคเชอร์ต่อ ส่วนไอ้พาก็เอนลงไปนอนหลับ
"มึง จารย์ถึงไหนแล้ววะ"ไอ้ธัณหันมาถามผม
"ไกลแล้ว"
"แสรดด"มันสบถ
"ก็มึงสองตัวมัวแต่พลอดรักกัน"
"เวรรรร เล่นกันเว้ยสาด"
"ฮาๆ ร้อนตัวไมวะ"
"โคยไอ้วิท"
"ฮ่าๆๆ"
ผมหัวเราะเยาะมัน แม่งหมั่นไส้ มาหวานกันในห้องเรียน ไม่เลือกเล้ยมึงกูเห็นหมดละ
ผมไม่เครียดอะไรหรอกครับเรื่องวันวาเลนไทน์ ถึงแม้ผมจะยังไม่มีคู่รักในใจก็ตามที ผมมันหล่อเลือกได้อยู่แล้วนี่นา ฮ่าๆ
ถ้าไม่เชื่อ ก็ลองดูถุงชอคโกแลตข้างๆตัวผมสิครับ ต้องให้ไอ้อู้ดช่วยถือนนะนั่น(มันบ่นเยอะเหมือนกัน แต่ผมให้มันกินได้เลยเลิกบ่น)
เย็นนั้นผมก็ไปเดินเล่นที่ห้างคนเดียว เดินผ่านสาวน้อยสาวใหญ่ก็มองผมเป็นตาเดียว มีคนเคยบอกว่าผมหน้าตาผิวพรรณเหมือนพวกดาราญี่ปุ่นเกาหลีอะไรทำนองนี้ ก็ไม่แปลกที่จะมีคนสนอกสนใจ ยิ่งผมเดินคนเดียว
อีกด้วย ผมก็มีแอบเล่นหูเล่นตาอะไรให้เขาใจเต้นเล่นนิดหน่อย สนุกดี
แล้วผมก็ต้องเลิกเล่นอะไรแบบนั้น เมื่อผมเห็นคนสองคนที่โคดจะคุ้นเคย
"ไอ้ธัณกับไอ้พานี่หว่า..."
มันสองคนกำลังเดินเข้าไปในร้านหนังสือ ตอนแรกผมว่าจะไปทักแต่รู้สึกสงสัยเลยแอบเดินตามเข้าไปด้วย
ก็นึกว่าไอ้ที่มันเขียนตอนเช้านั่นล้อเล่นซะอีก...
ผมเดินตามมันสองคน ไอ้สองคนนี้เดินไปที่มุมหนังสือศิลปะ แล้วซักพักกก็ไปที่มุมทำอาหาร
"มึงอันนี้น่ากินดีว่ะ"
ไอ้พาพูดพลางชี้ไปที่ชอคโกแลตในหนังสือ
"กูก็อยากกิน แต่แต่งมาซะอย่างกะไม่ใช่ชอคโกแลต"
"สวยเกินว่ะ ถ้าได้กินจริงๆก็คงกินไม่ลงอ่ะ เสียดาย"
"นั่นดิ"
ผมยืนอยู่ที่ชั้นข้างหลังมัน มันเลยมองไม่เห็นผม ผมหยิบหนังสือมาทำเป็นอ่านดูแต่หูก็ฟังที่มันสองตัวพูด
"มึง"ไอ้พาเรียก
"ไรวะ"
"มึงทำชอคโกแลตให้กูกินหน่อยดิ"
"ควาย บ้าเรอะ ไม่ขอให้รุ่นน้องมึงทำวะ ที่มึงกิ๊กอยู่อ่ะ"ไม่รู้คิดไปเองรึเปล่า แต่ว่าผมรู้สึกเหมือนไอ้ธัณเสียงมันขุ่นๆนิดๆ
"ไม่อาว"
"ทำไมแวะ อยู่ชมรมทำอาหารเชียวนะเว้ย รับรองอร่อย"
"กูม่ายอาว"
"ไมล่ะวะ"
"กูอยากกินที่มึงทำ" มันพูดแล้วยิ้ม
"...เพื่อ?"ไอ้ธัณพูดเสียงสูง
"ไม่รู้ดิ มันอธิบายไม่ถูก"ไอ้พาตอบแล้วยื่นหน้าไปใกล้ๆมันจมูกนี่แทบชนกัน ผมชอคเล็กน้อยกับภาพตรงหน้า
"อย่ามาใกล้ดิวะแม่ง"ไอ้ธัณเอามือยันหน้าไอ้พาออก
"เขินอะดิ"ไอ้พาแสยะยิ้ม
"พ่อเมิงเดะ"ไอ้ธัณพูดแล้วหันกลับไปดูรูปในหนังสือต่อ มันพลิกหน้าหนังสือเร็วๆ ผมเห็นว่าหูมันแดงๆ
ไอ้พาถอยห่างไปนิดๆแล้วเอามือเอื้อมไปจิ้มไหล่ไอ้ธัณอีกข้าง ไอ้ธัณเลยหันหน้าไปทางที่มันสะกิด แล้วไอ้พาก็หอมแก้มมัน
ถึงตรงนี้ผมชอคจริงๆแล้ว
"ไอ้เชี่ย!"ไอ้ธัณหันหน้ามาด่ามัน ไอ้พาหัวเราะน้อยๆ
"เอ้า ทำไมวะนิดเดียว"
"โคย แม่งคนอื่นเห็นทำไงวะ แม่งอายชาวบ้านตาย"
"อายทำม้าย ไม่ใช่มีใครสนใจ"ไอ้พาพูดลอยหน้าลอยตา
ไอ้ธัณอ้าปากจะพูดอะไรต่อ แล้วก็เงียบไป มันเอาหนังสือวาง แล้วก็เดินหนีไอ้พา
"จะไปไหนๆ"ไอ้พาลากมันกลับมา
"ควายยย"มันลากเสียงแล้วก็พยายามจะเดินหนีต่อ
ไอ้พาลากมันมากอดจากด้านหลัง ไอ้ธัณก็โวยวายตีมือไอ้พา ไอ้พาหัวเราะแล้วก็ปล่อยมัน แล้วมันสองตัวก็เถียงกันไปเถียงกันมาเล่นๆจนออกจากร้าน
ผมยังชอคไม่หายเลยครับ ไอ้เมื่อกี้นี่ความฝันรึเปล่าเนี่ย...
แล้วจากความชอค ก็กลายเป็นอารมณ์ตื่นเต้นปนสนุก
เจออย่างงี้ ไม่ตามไม่ได้แล้วครับ หึหึ..
ผมก็เลยตัดสินใจว่า เอาเวลาเดินเล่นไปตามไอ้พวกนี้ดีกว่า 55+
ไอ้พากับไอ้ธัณมันก็เดินไปเรื่อยๆของมันครับ มันไม่รู้เลยว่าผมเดินตามมันอยู่ ผมรู้จักมันดีและแกล้งมันบ่อยถึงขนาดรู้ว่าไอ้พวกนี้เดินตามระยะไหนแล้วมันจะไม่สังเกตเห็น
แล้วมันก็เดินเข้าร้านพิซซ่าฮัทไป ผมก็ตามไป
ไอ้สองคนนี้มันก็ไม่นั่งที่ริมหน้าต่าง ผมก็เดินไปนั่งด้านหลังมันอีกโต๊ะ
เชื่อมั้ยว่าขนาดนี้มันยังไม่รู้ตัวเลยครับ
แล้วมันสองตัวก็สั่งอาหารมากิน
มันคุยสัพเพเหระไปเรื่อยจนอาหารมา แล้วมันก็เริ่มลงมือกินกันครับ
แล้วสักพักก็...
"กินหน่อยดิ"ไอ้พาพูด
"เอ้ย"ไอ้ธัณอุทาน
"มึงอะ กูอุส่าเก็บไว้กินทีหลัง"
"สายไปและ ฮ่าๆ"
ท่าทางไอ้พาคงแย่งอะไรมันกินซักอย่าง
"มึงงงง"ไอ้ธัณลากเสียงง้องแง้ง อย่างที่ผมไม่เคยเห็นมันทำเวลาอยู่กับพวกผม
"เอาน่า กูให้กินของกูบ้างอ่ะ"
...
"อร่อยปะ"
"ก็ดี"
"เจ๊ากันละนะ"
"ไม่ เมื่อกี้กูเก็บไว้อย่างดี มึงแค่ตัดเอาให้กูกินเฉยๆ ความสำคัญไม่เท่ากันเว้ย"
"โอ๋~~ แล้วจะเอาไงล่ะ หือ"
"ไม่รุ"ไอ้ธัณมันทำเสียงงอน
"อย่างอนดี๊~~"ไอ้พาลากเสียง
"ชิๆ"ไอ้ธัณยังเล่นตัวครับ
...
"โอ้ย ไอ้บ้า มาจิ้มเอวกูทำไม"
"ฮ่าๆ ก็งอนไม่หายซักที"
"เวง"ไอ้ธัณด่าไอ้พา
แล้วมันก็หัวเราะ ไอ้พาก็หัวเราะตาม แล้วมันก็คุยกันต่อ
อืม...ช่างแตกต่างจริงๆ
ผมนึกถึงมันสองตัวเวลาอยู่กับพวกผม แม่งด่ากันจะตายห่า กวนกันจนจะตีกันตาย
มาเจองี้รู้สึกจั๊กกะเดียมยังไงไม่รุ
หลังจากร้านพิซซ่า มันก็ไปเดินเล่นกันต่อ
คราวนี้ไปร้านเสื้อครับ
ไอ้ธัณเข้าไปเดินดูเสื้อ ไอ้พาก็เดินตามมัน
คุณเคยเห็นเวลาผู้หญิงเดินดูของแล้วแฟนเดินตามมั้ยครับ คล้ายๆงั้นเลย
"มึงจะซื้อเสื้ออีกแล้วหรอ"ไอ้พาถาม
"ปล่าว กูดูให้มึงนั่นแหละ แม่งเสื้อผ้าจะหมดตู้แล้วแมะแต่ละตัวเก่าได้อีก"
"ออ"
"ดูนี่ดิ๊"ไอ้ธัณมันเอาเสื้อมาทาบดูกับตัวไอ้พา
มันทำอยู่หลายรอบ บางตัวที่เอาไอ้พาก็เป็นคนถือไว้
แล้วพอเสร็จมันก็ไปคิดเงิน แล้วก็เดินออกมา ถือกันคนละถุง
"เยอะว่ะ งี้จะใส่หมดมั้ยเนี่ย"ไอ้พาบ่น
"หมดชัว มึงอ่ะ แม่งชอบเปลี่ยนผ้าวันละห้าชุด"
"ฮาๆ ว่าไป"
มันคุยกันเล่นกันไปตลอดทาง
ผมเดินตามมันไปเรื่อยๆ เดวก็แวะร้านโน้น แวะดูนี่
วันนั้นที่ห้างก็มีบูทงานวาเลนไทน์ มันสองตัวก็ไปดูเขาแสดงการแสดง แล้วก็มีบูทงานกิฟชอฟต่างๆเต็มไปหมด
มันก็ไปหยุดกันที่หน้าบูทหนึ่ง
"ผูกข้อมือมั้ยคะ สำหรับคู่รักนะคะ"สาวน่ารักที่เป็นพนักงานประจำบูทพูดขึ้นหน้าตายิ้มแย้ม
"เพื่อนนี่ผูกได้มั้ยครับ"ไอ้พาพูดแซว
"ได้สิคะ เพื่อนกันก็ผูกได้นะ รักกันแบบเพื่อนไง"สาวเจ้าเล่นกลับ
"สนใจมั้ยละคะ"
"เอามั้ยมึง"มันหันไปถามไอ้ธัณ
"ไม่เอ๊า เอาไปทามไม"
"เอาน่า ผูกให้มันหน่อยครับ"ไอ้พาว่าแล้วก็คว้าข้อมือไอ้ธัณไปให้เธอ
"เอ้ย ไอ้บ้า"มันยื้อๆ แต่ไอ้พาก็จับไว้ แล้วก็ให้สาวน้อยคนนั้นผูกจนเสร็จ
"ฮ่าๆเ ข้ากับมึงดีว่ะ สีแดง"
"เชรี่ยย"
"เห้ยไม่เป็นไรกูจ่ายเอง ไม่ต้องห่วง"มันว่าพร้อมยื่นข้อมือตัวเองไปให้สาวน้อยพนักงาน
"กูไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น แม่งที่คณะเห็นกลายเป็นขี้ปากสาวเลิกแลกูไม่รู้นะเว้ย"
"ฮ่าๆ ไม่มีทาง ยังไงกูก็เนื้อหอมเหมือนเดิม ไม่ได้เหมือนมึงนิ ฮ่าๆ"
"เวร เดวกูถอดทิ้งเลยสัด ยิ่งไม่ค่อยมีสาวมองอยู่"
"อย่านะเว้ย ถอดกูงอน"แล้วไอ้พาก็หัวเราะชอบใจกับพนักงานสาว
"เชรี่ย อย่างกะกูสน"ไอ้ธัณว่ากลับ
แล้วหลังจากนั้นมันก็เดินกันไปต่อ จนห้างใกล้ปิดมันถึงกลับกัน
ผมก็เลยได้เลิกตามมมันนั่นแหละครับ แค่นี้ก็รู้จะหมดไส้ละว่ามันเป็นอะไรยังไง เหอะๆ
เย็นนั้นผมไม่ได้ไปหามันที่หอ เพราะเดวจะเป็นการขัดจังหวะมัน
ผมกลับหอผมแล้วพอดีกลับที่โทรฯดัง
"มึงอยู่ไหนเนี่ยไอ้วิท"
"กูอยู่หอกูแล้ว"
"อ้าว ไหนว่าจะแวะมาหอกูไง"
"อ่อ ไม่เป็นไร กูว่าจะไปหาเพราะไม่มีไรทำเว้ย นี่เพิ่งกลับจากเดทเนี่ย"
"จริงดิ แม่งน่าอิจฉาว่ะ"
"มึงก็นะไอ้ธัณ"
"หือ?"
"ได้ไปไหนกะสาวป่าวๆ"
"เห่ย ไม่มี๊ ช่วงนี้กูว่าง แม่งเซงคนเดียว"
"จริงเร้อ..."
"จิงดิ ทำไมแวะ"
"ป่าว ไม่มีไร แค่นี้นะเว้ย แฮปปี้วาเลนไทน์"
"เออะ อืมๆ เช่นกันเว้ย"
แล้วผมก็วางสายไป
ขำมันที่ไม่รู้ตัวเล้ยยยว่าผมรู้อะไรมากกว่าที่มันคิด....
to be continue
กูรู้แล้วเว้ยยยย แสรดดดดด
ทำกะกูได้ไอ้วิท....
เอามาโพสให้ดูครับ มันมาเล่าให้ผมฟัง เพิ่งรู้ว่ามันแอบตามมม เวรรรรรร
เห็นหมด กูบอกแล้วววว ไอ้พา มึงตายยยยยย มึงด้วย ไอ้วิทททท
:m31: :m31: :m31: :m31:
-
จิ้ม คนแต่ง+คนโพส+เจ้าของเรื่อง
น่ารักดีออกค่ะ
เพื่อนกันๆ อย่าคิดมาก (เหรอ?)
ล้อเล่นนะ
มีความสุขรับวาเลนไทน์นะคะ :L2: :L2: :L2:
-
+ ให้พี่วิทที่แอบตามไปเนอะ ,,,,
ว่าแต่..
2 คนเดินกันยังไงเนี่ย ... ขนาดไม่รู้ว่ามีคนแอบตาม
หนุ่นโสด 2 คนกุ๊กกิ๊กกันน่าดูเลยน๊า~ :-[
แอบชอบที่พี่วิทตามไป
ห้าๆๆๆ
นึกถึงหน้าธัญกะพาตอนรู้ความจิงละแบบ...
เออนะ ='= คงจะชอคน่าดู
อยากอ่านตอนต่อไปละอ่ะ
อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นอีกกกกกก :z3:
-
:กอด1:...ขอบคุณ..วิท...มากๆๆๆเป็นกระจกสะท้อน...
....ทำให้เห็นอีกมุมนึง ของพาและธัณ...
....เป็นมุม กุ๊กกิ๊ก ถ้าไม่มีคนอื่นเห็น...
....พา และ ธัณ ก็คงไม่มาเล่าหรอกมั้ง..
....เพราะไม่สามารถ มองเห็นตัวเองได้นี่หว่า...
...รู้หรือยังว่า..ทั้งคู่..หวานกันขนาดไหน... :กอด1:
-
เล่าต่อ เล่าต่อ
หือ แอบไปหวานกันกลางห้าง
...
:กอด1:
-
หุหุโดนสะกดรอย o13
-
เพื่อนที่สนิทรู้ ดีกว่าคนที่ไม่สนิทรู้แล้วเค้ามามองเราแปลกๆเน้อ
เพื่อนสนิทรู้ก้อดีหละ เราจะได้ไม่ต้องพูดเอง เพราะพูดเองแล้วเขิน
:z2: :z2: :z2:
-
:-[
-
:z13:
จิ้มโยเดีย อีกละ อิๆ
อ่านตอนนี้แล้วอยากบอกว่า
วิทไมมึงทั้งกวนทั้งน่าร๊ากกกกขนาดนี้อะ ขอกอดที :กอด1:
อิๆแต่จะว่าไปตอนนี้ พาก็น่ารักนะเล่นซะ ะัณหูแดงเลย
:z2: :z2: :z2: :z2:
-
มาดันเอาไว้ ก่อนนอน
หึหึ
พรุ่งนี้มาตามต่อใหม่
มาต่อเร็วๆนะค้าบ :z13:
-
+1 ..จัดไปอย่าให้เสียยย
แหมม พี่วิท ริทำตัวเป็นนักสืบ..... :m20: :m20:
-
พี่วิททำดีมากๆ :m20:
-
เรื่องนี้น่ารักมาก ชอบจังเลย ชอบพา ดูเหมือนเทคเเคร์ดูแลเอาใจใส่ธันดีมากๆ
ฮาวิทตอนเดินตามนี้เเหละ 5555 ขำตอนที่คิดว่าช่างแตกต่าง ก็เเหงละวิท เค้ามันเพื่อนร๊ากกก กันหนิ คริๆๆๆ
สุขสันวันวาเลนไทน์ทั้งเดอะเเกงค์เลยน่า ขอให้รักกันยืนยาว แล้วรีบมาต่ออีกเร็วๆ น่าจ๊า ธัณสุดหล่อ :z2:
-
เด๋วหนหน้าตามใหม่ แล้วอย่าลืมมาเล่าให้ฟังบ้างนะ :laugh:
-
ขนาดตอนเป็นเพื่อนยังหวานกันขนาดนี้ ถ้าเป็นแฟนจะขนาดไหน :z1:
-
แหะๆๆ มีคนล่วงรุ้ความไม่ชอบมาพากลแระ
อิอิ หนุกหนานๆๆๆ
-
ยังไม่มาหรอ :z2:
-
ตอนที่ 13 ไกด์
ตอนนี้ผมอยู่ที่ช็อปไม้กับไอ้พา มันกำลังตอกตะปูต่อเรือนกระจกของมันอยู่ ที่สำหรับผมมันเหมือนกับกรงไก่มากกว่า
"ไอ้พา มึงต่อกรงเลี้ยงไก่หรอวะ"ผมแซวมัน
"เวร กูต่อโมเดลบ้านกูอยู่ มึงอยากเลี้ยง ไก่ หรือไง?"มันพูดแล้วแสยะยิ้ม
"มีซักตัวก็ดีว่ะ แก้เหงา หึหึ"ผมพูดพลางยิ้มกรุ้มกริ่ม ไอ้พาหัวเราะเบาๆชอบใจ คงจะรู้นะครับว่าผมหมายถึงไก่ไหน
ผมใช้เวลาตลอดเช้าเวิ่นเว้อไปกับการนั่งในช็อปไม้ทั้งๆที่ผมทำงานทั้งหมดทุกอย่างเสร็จแล้ว ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เพราะ ผมดันไปตบปากรับคำกับไอ้พาว่าจะไปเที่ยวพิพิธภัณฑ์กับมันบ่ายนี้ โดยมันอ้างว่าไปเพื่อหาแรงบันดาลใจในการทำโปรเจคของมัน
"ธัณ เบื่อมั้ยเนี่ย นั่งนี่ตลอดเลย"
"ม่ายว่ะ ถือซะว่ากูนั่งเฝ้าลูกแมวผู้น่ารักน่าเอ็นดูของกู"ผมตอบมันแล้วยิ้ม ไอ้พาหัวเราะ
"โอ้ย ดีจัง มีหมาน้อยมานั่งเฝ้า น่ารักเชียว ฮ่าๆ"มันพูด
"ครายๆ ลูกหมา กูลูกคนเว้ย"
"แล้วใครลูกแมว กูลูกคนเหมือนกันเว้ย"
แล้วเราก็หัวเราะร่วน ช่วงนี้ผมกับมันเล่นโยนรับมุขกันบ่อยมาก มันชอบแหย่ผมเล่นแต่ไม่ใช่การทะเลาะกันแบบเมื่อก่อน ผมรู้ว่ามันพยายามทำให้ผมสบายใจ ผมก็พยายามเล่นมันตอบถ้าเกิดว่ามีอารมณ์ แต่แม่งเล่นทุกวันบางทีก็น่ารำคาญเหมือนกัน...
"ไอ้พาไอ้ธัณ มึงมาสุมหัวทำอะไรกันอยู่เนี่ย"ไอ้อู้ดโผล่หน้าหมูๆของมันเข้ามาในช็อป
"มึงอะ ขัดจังหวะพวกกู~"ไอ้พามันพูดเสียงยาน
"ไมวะ กะลังพลอดรักกันอยู่รึไงหา"ไอ้อู้ดแซวพลางหัวเราะ
"เอ้อสิวะ กะลังอินเลยเนอะพาจ๋า"ผมแกล้งแหย่ไอ้พามันเล่น
"ช่ายแล้วที่ร๊ากกก~~~~"มันตอบเสียงยาน แม่งเมื่อวานยังทำเป็นสะดีดสะดิ้งรับไม่ได้อยู่แมะ...แถมยังมีการเดินมาสวมกอดผมอีก โอ้ว สมจริงมากกกก
"เอ้ยยยย!!!~~~ เชี่ย มึงเลิกเล่นงี้เหอะว่ะสาด กรูสยองง"ไอ้อู้ดทำท่าขนลุก ผมกับไอ้พาก็ฮาลั่นสิครับ
"พอๆ ปล่อยได้แล้วไอ้ฟาย"ผมพูดแล้วตบหลังไอ้พามัน มันก็หัวเราะชอบใจแล้วกลับไปทำงานต่อ...
"แล้วมึงมาทำอะไรที่นี่วะไอ้คุณอู้ด มึงไม่มีเวิร์คชอพงานไม้ไม่ใช่เรอะ"
"กูมา หาสมุดจดวิชาอินทีเรียของกูเว้ย ไม่งั้นแม่งไม่ขัดจังหวะเวลาส่วนตัวพวกเมิงสองตัวหรอก"มันพูดกวนตีน
"หาอะไรนะ สมุดวิชาฮิสทีเรีย???"ไอ้พาพูดปนขำ
"โคย อินทีเรียเว้ยไอ้บ้า หูมึงนี่สร้างสรรค์ชิบหาย"ไอ้อู้ดตกใจ
"แน่นอน 555+"
"เชี่ยช่วงนี้มึงนี่ฝักใฝ่ใต้กางเกงจังวะ เปลี่ยวหรอมึงอ่ะ"ไอ้อู้ดแขวะ
"ไม่หรอก กูเล่นไปเรื่อยของกูแหละ อีกอย่างกูก็มีธัณอยู่แล้ว กูไม่เปลี่ยวหรอก"
"น้าน ลากกูไปเอี่ยวจนได้นะมึง ขนาดกูอยู่เฉยๆนะเนี่ย"
"กูหมายถึง กูมีเพื่อนร๊ากกกก~~~อยู่แล้ว กูไม่เปลี่ยวหรอก ไรงี้ 55+"ดูมันอารมณ์ดีชิบหาย ไปถูกรางวัลที่หนึ่งมารึไงวะเนี่ย
"เอ้อๆ จ้า ไอ้เพื่อนเลิฟ แม่งทำงานเร็วๆ เด๋วพิพิธภัณฑ์ปิดแล้วอย่ามาหน้างอใส่กูนะเว้ย" ผมด่ามัน
"มึงจะไปกันหรอวะ พิพิธภัณฑ์"ไอ้อู้ดถาม
"เออ ไปหา inspiration"ผมตอบมัน
"มึงไม่ต้องกระแดะตอบเป็นภาษาอังกฤษเลยสาด ฟังแล้วน่าหมั่นไส้อยากเอาตีนตบ"
ผมยิ้มเยาะให้ไอ้อู้ดแล้วพูดว่า"มึงพูดสำเนียงอย่างกูไม่ได้ดี๊"
"สำเนียง มหาลาวอย่างมึงใครก็เลียนแบบไม่ได้หรอกว่ะ" ไอ้พากัดผมแทน
"อ้าวๆๆ แล้วมึงอะไอ้ลำปาง สำเนียงดีจ๊าง" นี่เป็นอีกเรื่องที่ผมเพิ่งรู้ไม่นาน ว่าไอ้พามันเป็นคนลำปางครับแต่ย้ายมาอยู่กทม.ได้ห้าหกปีแล้ว
"กูสำเนียงออกจะดี เงียบไปเลยไอ้แม้วตีนดอย"แน่มันพูดจา
"ไหนพูดดิ๊ๆ ดีๆของมึงอ่ะ"ผมท้ามัน
"ได้ๆ ฟังนะ ฟังให้ดีๆ I really love to fuck your ass ฮ่าๆๆๆ"
"โคย ไอ้ห่าาา~~~" แล้วผมกับมันก็หัวเราะ
"มึงสองตัวนี่นับวันยิ่งน่ากลัวจิ๊บหาย"ไอ้อู้ดสยองจัด แล้วพอมันเจอสมุดฮิสทีเรีย เอ้ย อินทีเรียของมัน มันก็รีบชิ่งไปแทบจะทันทีทันใด เหตุผลของมันก็คือ
"กูยังไม่อยากเสียตูดให้กระเทยควายสองตัว"
"โคย พูดมาได้ ถึงกูจะกลายเป็นกระเทยไปจริงๆ กูก็เลือกนะเว้ย"ผมด่ามัน
แล้วมันก็เปิดตูดแน่บไป ชิท
หลังจากนั้นผมกับไอ้พาก็ช่วยกันทำโมเดลกรงไก่ของมันต่อ เพราะถ้าเมากะรอให้มันทำคนเดียวนี่ไม่ต้องไปละ พิพิธภัณฑ์
พิพิธภัณฑ์แห่งชาตินั้นโคตรจะอลังการงานสร้าง มีงานศิลปะสวยๆอยู่เต็มไปหมด พวกผมเดินเข้าไปก็เจอกับคณะน้องๆม....ที่ดูเหมือนจะมาเป็นไกด์ให้กับพิพิธภัณฑ์
"เชิญลงทะเบียนทางนี้เลยครับพี่"น้องคนหนึ่งเรียกผมให้ไปลงทะเบียน
"นี่อยู่ปีอะไรกันหรอ"ผมถามเขา
"อ๋อ ปีสองครับผม"
"ทั้งกลุ่มอยู่ปีสองกันหมดเลยหรอ"
"ไม่หรอกฮะ พวกผมที่อยู่ตรงนี้เป็น ปีสองครับ แต่พี่ที่นำไกด์จะเป็นปีสาม"
ผมพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้
"ไอ้ธัณ มึงมาเซนชื่อดิวะ"ไอ้พาดึงแขนเสื้อเรียกผม ผมจึงก้มลงไปเซนชื่อลงทะเบียน
"เชิญทางนี้เลยครับ เดี๋ยวผมจะพาพี่ไปหาไกด์นะครับ"แล้วน้องเขาก็พาผมไปหารุ่นพี่ของเขาที่เป็นไกด์
พวกผมได้ไกด์ร่างสูง ผิวสีออกแทนๆ หน้าตาคมเข้มไม่แพ้ไอ้พา แต่ตาเป็นสีเทา ถักเดรดลอกทั้งหัว แม่งไอ้นี่ลูกครึ่งแหง
"เดี๋ยวผมจะพาคุณสองคนไปเดินชมงานนะครับ เราจะเริ่มกันที่ชั้นบนสุดแล้วไล่ลงมาเรื่อยๆ แล้วก็ ในจุดใดที่ไม่ได้รับอนุญาติให้ถ่ายรูปก็ขอความกรุณาให้ความร่วมมือด้วยนะครับ..."
ไอ้เดรดลอคพูดมาเป็นชุดๆ ซึ่งรู้สึกเหมือนจะพูดตามสคริปเปี๊ยะๆ ผมแอบนึกขำในใจตอนเห็นท่าทางมันพูดแบบหุ่นยนต์
"ครับผม ผมทราบดี"
ส่วนไอ้พาดูจะไม่ค่อยถูกโฉลกกับมันเท่าไหร่ ผมบอกได้จากสายตาขวางๆที่มันส่งให้ ไอ้นี่แม่งชอบหาเรื่องคนที่หน้าตาดีกรีใกล้ๆมันงี้แหละครับ...ไม่รู้ทำไม?
เราก็เดินชมงานศิลปะ ซึ่งไอ้เดรดลอคก็บรรยายเป็นอย่างดี ดูเหมือนจะมีความรู้ด้านงานศิลปะมากพอๆกับระดับอาจารย์เลยละมั้งเนี่ย ท่าทางการแนะนำมันก็เป็นมืออาชีพ ทำเอาลูกทัวร์สาวที่ไปกับผมสองคนเคลิ้มจนเหมือนจะไม่ได้ฟังคำบรรยายเพราะมัวแต่มองหน้ามันนั่นแล สาวสองนางนั้นหน้าตาก็ไม่ได้เด่นเท่าไหร่ ผมเลยไม่ค่อยจะสนใจ
ส่วนไอ้พานี่เหมือนจะเข้าภวังค์ไปเลยครับ เวลาถ้ามันเจองานที่ถูกใจมันก็จะยืนจ้อง พลางบ่นพึมพำอะไรของมันก็ไม่รู้ บางทีก็ทำท่าเหมือนคิดอะไรอยู่ และที่สำคัญ มันไม่ค่อยจะทำตามกฏข้อที่ว่า ให้พยายามเดินติดตามไกด์ ซักเท่าไหร่
"คุณครับ เพื่อนคุณเขายืนตรงนั้นนานแล้วนะครับ เดี๋ยวเราจะไปอีกจุดแล้วช่วยเรียกเขาให้หน่อยได้มั้ยครับ"ไอ้เดรดลอคถาม
"อ่อ ได้ครับ"ผมรับคำแล้วเดินไปหามัน
"ไอ้พาๆ เขาจะไปกันแล้วมึง"ผมไปสะกิดมัน มันก็หันมามองหน้าผมยิ้มๆแล้วก็เดินตามมา
ตั้งแต่มันเข้ามาในส่วนแสดงงานนี่ดูมันเงียบๆไงพิกล?
เราก็เดินทัวร์ตั้งแต่ชั้นบนสุดลงมาเรื่อยๆ ซึ่งขนาดตามบันไดเวียนเขายังมีการตกแต่งด้วยงานศิลปะไว้มากมาย ผมหยิบกล้องออกมาถ่ายส่วนที่เขาไม่ได้ห้ามไว้
ตรงทางเดินที่เป็นเหมือนบันใดเวียนขนาดใหญ่มีงานศิลปะจากญี่ปุ่นที่ดูเป็นเหมือนกับรูปปั้นพลาสติกขนาดใหญ่เรียงรายเป็นทางยาว ผมเห็นมันจากด้านตรงข้ามผมจึงเดินเข้าไปชิดที่ขอบทางเดินเพื่อถ่ายรูป
มันซูมไม่ได้ระยะที่ผมต้องการ ผมจึงยื่นตัวออกไป...
"เอ้ย!!" ผมอุทานเมื่อเสียหลักจนเกือบจะตกลงไป...
แต่ก็ไม่ได้ตกเพราะมีมือใครไม่รู้คว้าเอวผมไว้
"เอ่อ..."ผมหันไปมองก็พบ
"คุณครับ ระวังหน่อยสิครับ แบบนั้นมันอันตรายนะครับ"
ไอ้เดรดลอคที่เป็นไกด์ผมนี่เอง
"เอ่อ ขอบคุณครับ"ผมรู้สึกอายอย่างบอกไม่ถูก แหมก็เสียฟอร์มเหมือนกับเด็กเลยให้ตายดิ...
พอผมได้มาอยู่ในระยะใกล้ ผมก็พบว่า ไอ้เดรดลอคมันสูงกว่าผมอีกครับ ตัวมันก็เหมือนจะบึกกว่าผมด้วย ผมเงยหน้าไปมองสบตามัน มันก็มองผมกลับ ตาที่ผมเห็นเป็นสีเทา จริงๆเป็นตาสีน้ำข้าว มันมองผมแล้วเลิกคิ้วงงๆ นั่นทำให้ผมรู้สึกตัวแล้วก็รีบกลับมายืนตามปกติ แล้วรีบปัดเนื้อปัดตัวแก้เขิน
"ขอโทษครับ"ผมพูด
"ไม่เป็นไรครับ"มันตอบอย่างมีมารยาท แต่กระนั้นสายตามันก็มองผมแปลกๆ พอผมมองหน้ามัน มันก็เหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง
"ทำอะไรกันอยู่เหรอ"ไอ้พาโผล่มาจากไหนไม่รู้มายืนข้างๆผม มันพูดกับผมแต่ว่าสายตามันมองไปที่ไอ้เดรดลอค
"อ่อ เมื่อกี้กูเกือบร่วงอะ จะถ่ายรูป แล้วไกด์เขาช่วยจับกูน่ะ"ผมตอบมันไป
มันพยักหน้าตอบรับ แต่สายตามันก็ยังจ้องที่ไอ้เดรดลอคอยู่
"ถ้างั้น ผมจะพาพวกคุณชมงานต่อเลยนะครับ"มันว่าพร้อมผายมือให้พวกผมเดินไป
พวกผมก็เดินตามไอ้เดรดลอคนั่นไปต่อ ซึ่งมันก็ทำหน้าที่ได้ดีเหมือนเดิม ระหว่างที่มันปล่อยให้พวกผมชมงานศิลปะอย่างอิสระ ผมก็ได้ฤกษ์ถามมัน
"นาย อยู่ปี3หรอ"
"ครับ"
"นายอยู่คณะอะไรอ่ะ ศิลปะศาสตร์หรอ เหมือนพวกวิจิตรศิลป์อะไรงี้ป่าวอะ"
"ก็ ทำนองนั้น"
"เอ่อ ถามไรหน่อยดิ"
"ครับ"
"นายเป็น ชาวต่างชาติหรอ"
"ทำนองนั้น อันที่จริงผมเป็น ลูกครึ่งไทย-ฝรั่งเศสครับ"มันบอก
"มีคนทักผมบ่อยๆเหมือนกัน เพราะสำเนียงภาษาไทยของผมไม่ค่อยจะดีนัก"
หน้าตาเอ็งนั่นแลที่ทำให้คนเขาถามกัน ผมอยากจะบอกมันงี้เหลือเกิน หน้าโคตรจะฝรั่ง
"หรอ แล้วนายเกิดที่ไหน ไทยรึป่าวอะ"
"ผมเกิดที่ ฝรั่งเศส แต่ย้ายมาอยู่กับพ่อที่ไทยครับ"
"ออ"ผมถึงบางอ้อ"แล้วนายอายุเท่าไหร่หรอ"
"ปีนี้จะ21ครับ"
ควาย เด็กกว่ากูอีกแระ
"งี้ก็เรียนเร็วดิ"
"ก็ทำนองนั้นครับ"
....
"นายนี่ชอบลงท้ายด้วยคำว่า ทำนองนั้นจังนะ"ผมอดถามมันไม่ได้ ก็แม่งเล่นตอบงี้ตลอดเวลา
"ติดหรอ"
"ก็ทำนองนั้น"ดูมัน...
"..."ผมทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเล็กน้อย ไอ้นี่จงใจกวนตีนกูป่าวเนี่ย
"ผมขอ เสียมารยาท อะไรหน่อยได้มั้ยครับ"มันขัดจังหวะก่อนผมจะพูดต่อ
"อะไรหรอ"
"เราเริ่มบทสนทนามาได้พอสมควรแล้ว คุณไม่คิดจะถามชื่อผมสักหน่อยหรอครับ"
ผมอึ้งแดกเลยครับ เออว่ะ กูยังไม่รู้ชื่อมันเลยแม่งยืนเม้าท์กันโคดจะนานแล้ว อายชิบ
พอรู้ตัวว่าเสียมารยาท ผมเลยรีบถามมันครับ
"เอ่อ...แล้วนายชื่ออะไรหรอ"
"ธรรมดาเขาต้องแนะนำตัวเองก่อนถามชื่อคนอื่นไม่ใช่หรอครับ"แหน่ะดูมันย้อน ผมรู้สึกคันเท้าตะหงิดๆ
"ครับๆ ผมชื่อธัณนะคร้าบ ธณกานต์ พิทักษ์มงคลค้าบบบ แล้วคุณชื่ออะไรค้าบ" ผมแกล้งประชดมัน มันก็ตีหน้าตาย
"เกอแลง มอร์เฟียส อินทกุลครับ ยินดีที่ได้รู้จัก"มันยื่นมือมาให้ผม
ผมก็เชคแฮนด์มันตามมารยาท
"เช่นกันครับ"แม่งพิธีรีตองงี้ กระดากไงไม่รู้เว้ย
"ธัณ มึงมาดูนี่ดิ" ไอ้พามันก็โผล่มาอีกแล้วครับ
"อะไรวะมึง"ผมเดินตามมันไป
ไอ้พากำลังจะชี้ให้ผมดูรูปปั้นอะไรซักอย่าง(เหมือนจะเป็นรูปหน้าคน?)
พอมันเห็นไอ้เดรดลอคเอ้ย เกอแลงก็ทำหน้าตาขวางทันทีทันใด
"มึงจะให้กูดูอะไรวะ?" ผมถามมันอีกรอบ พลางตบไหล่มันเบาๆ
"มึง รูปปั้นอันนี้หน้าตาตลกดีว่ะ แม่งมึงว่ามันหน้าเหมือนไอ้เชี่ยอู้ดมะ?"
"เอ้อ เหี้ยแม่งโคดเหมือนอะ"ผมก็เออออไปกะมัน
มันฉวยโอกาสนี้คว้าคอผมมาใกล้ๆมัน
"เมื่อกี้มึงคุยอะไรกะมันวะ"
"หา?"
มันบุ้ยใบ้ไปทางไอ้เดรด..เกอแลง
"อ๋อเมื่อกี้กูถามมันว่ามันชื่ออะไร อะไรงี้นิดหน่อย"
มันมองหน้าผมจิกๆ
"ไรวะ ไมมองหน้ากูงั้นอ่า"
"ป่าว ไม่มีไร แค่แปลกใจว่าไมมึงสนิทกับมันเร็วจัง"มันว่า
"เดี๋ยวเราจะไปจุดต่อไปแล้วนะครับ คุณสองคน"
อยู่ดีๆเสียงไอ้เกอแลงมันก็ดังมาจากด้านหลังในระยะประชิด ผมกับไอ้พาสะดุ้ง มันเล่นโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ไอ้บ้านี่
"เออะ รู้แล้ว ทีหลังไม่ต้องโผล่มาแบบนี้ก็ได้"ผมหันไปบอกมัน ไอ้พาก็มองหน้ามันแว๊บนึงก่อนจะผละจากผมแล้วเดินนำไป
หลังจากชมจนทั่วแล้ว เราก็กลับมาที่จุดลงทะเบียนอีกครั้งหนึ่ง
"ขอบคุณนะครับที่มาเยี่ยมชมพิพิธภัณฑ์ของเรา ถ้ายังไงมาอีกก็ได้นะครับ"เด็กปีสองที่อยู่ตรงบูทลงทะเบียนพูด
"ครับ แล้วไว้จะมาใหม่ครับ"ผมกับไอ้พาพูด พอกำลังจะเดินออกมาจากที่นั่น ก็หันมาเจอเกอแลงพอดี
"ไว้เจอกันนะ"ผมบอกลามันตามประสาคนรู้จัก มันก็ยิ้มให้น้อยๆ ก่อนจะเดินไปกับคณะทัวร์ใหม่
"กูแม่งไม่ชอบหน้ามันเลย"ไอ้พาพูด
"ทำไมวะ กูว่ามันก็นิสัยดีนะเว้ย ถึงจะกวนตีนเป็นบางครั้ง"
"ไม่รู้ว่ะ กูรู้แค่กูไม่ถูกชะตา"
"..."
"ช่างแม่ง ไปหาไรกินกัน เย็นแล้ว"แล้วไอ้พาก็จับข้อมือผมแล้วก็จูงเดินไป
"เออๆ มึงปล่อยกูได้มั้ยอะ"ผมถามมัน
"ไมวะ แค่นี้เองไม่เห็นเป็นไร เพื่อนกัน"
เออ ก็จริงของมัน ผมจึงไม่ได้ค้านอะไรต่อ แล้วก็เดินตามมันไป
ทว่า ผมก็ยังไม่รู้เลย ว่าทำไมพอผมเห็นไอ้พาแล้ว ยังคิดถึงไอ้เดรดลอคนั่นเป็นระยะๆหว่า?
to be continue
ธัณนะคับ มาต่อแล้วนะค๊าบผม ช่วงนี้ยุ่งมากมายไม่มีเวลาเขียน เหอะๆ
อ่านตอนนี้แล้ว....
ผมรู้นะว่าคุณคิดอะไรอยู่....หึหึหึ
-
:z13:
ก็สนิทกันเร็วอย่างพาว่าอ่ะแหล่ะ :laugh:
จูงมือแบบเพื่อนสนิท เข้าใจคิดดีจริงๆ:m20:
-
สงสัยงานนี้จะมีหึงรึเปล่า :laugh:
-
มีแอบหึงรึเปล่า :laugh:
-
:impress2: :impress2:
แหมๆพามีหึงด้วย อิๆ
น่าร๊ากจริงๆ
-
:เฮ้อ:..มะตอบให้...คุณชายธัณ.. :เฮ้อ:
อ่านตอนนี้แล้ว....
ผมรู้นะว่าคุณคิดอะไรอยู่....หึหึหึ
...คูณชายธัณ..หวั่นไหว..กับ...หนุ่มลูกผสมไง...จริงปล่าว.. :z3:
-
:เฮ้อ:..มะตอบให้...คุณชายธัณ.. :เฮ้อ:
อ่านตอนนี้แล้ว....
ผมรู้นะว่าคุณคิดอะไรอยู่....หึหึหึ
...คูณชายธัณ..หวั่นไหว..กับ...หนุ่มลูกผสมไง...จริงปล่าว.. :z3:
ถ้าบอก ก็ไม่หนุกดิครับ.... ฮ่าๆ
-
^
^
...จิ้มน้องริน...ทะลุถึง..หัวจาย...แอบ :กอด1:ด้วย..อิอิ..
......แฟนใครไม่รู้..ยิ่งคุยด้วย..ยิ่งน่าร๊ากกกกกกกกก....
-
แหะๆๆ ออกแววจะมีชู้
พาต้องตีตราจล้วนะเฟ้ย
ดูท่าจะไม่ดีซะเเล้วววว :m16:
-
ใจเย็นๆ
ค่อยๆว่ากันไป... อิอิอิอิอ :z1:
-
:beat:
อิอิ
-
:3123: :3123: :3123: :L2: :3123: :3123:
ครับผม พาหึงแน่ๆเลยครับผมว่า
งั้นก็เป็นแฟนกันสะทีซิครับ
จะได้หึงได้ หวงได้ อิอิ
:3123: :3123: :3123: :L2: :3123: :3123:
-
o18 o18 o18
คุณก้อรู้ว่าเราคิดอะไร
:jul3: :jul3: :jul3:
-
นะ ธันเเอบทำให้พาหึงนะ รู้ตัวป่ะเนี่ย มีเเอบปล่อยฟีโรโมนเรี่ยราด เฟริสหนุ่มซะแล้ว
แต่หนุ่มลูกครึ่งงี้ก็น่าสนน้อยซะเมื่อไหร่ กร๊ากกกกก
เคืองแทนพาซะและ อิอิ แต่ก็ดี พาจะได้จัดการธันซ๊ากที 5555
ชอบจัง เริ่มมีอารมณ์หึง กร๊ากกกกก
ยังไง เพื่อนร๊ากกก็ยังเป็นที่หนึ่งในใจชิมิล่า โฮะๆๆๆๆๆ
รอตอนต่อไปเน้อ
-
. .. เข้ามาอ่านด้วยคนค่ะ รวดเดียวเลย . . . .รอตอนต่อไปค่า . .. มีหึง มีหึง . . อย่างอู้ดว่าเลยค่ะ . ...
.. . สยองดีเหมือนกัน วิทมีแบบตามด้วยอ่ะ คนถูกตามก็ยังกล้าไม่รู้สึกตัวอีก เอาเข้าไป . .. จะมีตอนหวานกะเค้ามั้ยเนี้ย
อิอิอิ . . .. :z1:
-
ตอนที่14 ไม่เข้าใจ
ผมมองไอ้พามันนอนหลับที่โซฟา รอบที่ล้านเก้าแล้วมั้งที่มันหลับไปทั้งดูทีวีเนี่ย
ด้วยความขี้เกียจจะปลุกมัน ผมเลยเดินไปเอาผ้าห่มมาห่มให้ เปลืองพลังงานน้อยกว่าด้วย
ผมทำงานเพิ่งเสร็จ แล้วก็ง่วงมาก เลยไม่อยากเซ้าซี้มันเท่าไหร่
วันนั้นผมฝันแปลกอีกแล้วครับ ฝันว่าผมเดินป่าอยู่ สำรวจหาอะไรซักอย่างก็ไม่รู้
แล้วอยู่ดีๆก็ได้ยินเสียงเสือไม่ก็สิงโตคำราม
ผมตกใจกลัวมากเลยวิ่งหนี แต่ก็ยังไม่เห็นตัวมัน เสียงมันไล่ตามมาติดๆ กระชั้นเข้ามาเรื่อยๆ
ทันใดนั้นเอง ก็มีเสือดำตัวใหญ่กระโจนมาตะครุบผม มันคำรามใส่แล้วก็ขู่ผม
ผมกลัวจนทำอะไรไม่ถูก ตัวผมสั่นไปหมด...กลัวจนน้ำตาเล็ดทีเดียว
ในใจก็ภาวนาขอให้รอด แม้ดูมันจะเป็นไปได้ยากก็ตามที
ทันใดนั้นเองก็มีสิงโตโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ มันซัดเสือดำตัวนั้นออกไปให้พ้นทาง ผมได้โอกาสจึงตะเกียกตะกายหนีไปหลังชน
ต้นไม้ใหญ่ ผมเห็นมันสองตัวฟัดกัน
สุดท้ายเสือดำตัวนั้นก็หนีไป...
สิงโตมันขู่แล้วเดินเข้ามาใกล้ผม ผมลนลาน จะวิ่งหนีก็วิ่งไม่ออก ผมขาอ่อนไม่มีแรง ตัวก็สั่นไปหมด สงสัยจะตายเพราะโดน
ขย้ำนี่ละมั้ง
แล้วมันก็กระโจนใส่ผม ผมหลับตาปี๋ รู้ว่ากรงเล็บมันจิกเข้าเนื้อผม
แต่ที่น่าแปลกคือ มันไม่ได้กัด หรือขย้ำผมเลย...
ผมรู้สึกเหมือนมีอะไรมาตบๆหน้าผม
"ไอ้ธัณๆ"
ผมครางเบาๆแล้วลืมตา ก็เห็นหน้าไอ้คนที่ตบหน้าผมอยู่
"อะ..."
ผมเหลือบมองมืออีกข้างของมันที่จับไหล่ผมอยู่
"เป็นอะไรวะ กูเห็นมึงคราง แล้วเหงื่อก็ท่วมตัวเลย"มันถาม
"ฝันร้ายอ่ะ ไม่มีไรหรอกๆ"
มันก็มองหน้าผม แล้วก็ปีนขึ้นเตียงมานอนข้างๆ
ผมหลับตา พยายามนอนหลับอีกครั้ง
แขนไอ้พาพาดมาผ่านตัวผม มือมันอีกข้างจับหัวผมแนบกับอกมัน
ผมเหลือบมองหน้ามันงงๆ
"หลับๆ"มันพูดแล้วก็หลับตา
ผมก็พยายามหลับต่อ แต่คราวนี้หลับไม่ลง ไม่ใช่เพราะฝันร้าย
แต่เพราะว่าไอ้พามันหายใจรดหน้าผม...
ผมหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ รู้สึกตัวอีกทีก็เที่ยงแล้ว
ผมตื่นมา งัวเงียออกไปนอกห้อง ก็เห็นไอ้พามันกดมือถือมันอยู่
"ตื่นแล้วหรอวะ"มันถามผม
"งืมมมม"ผมเดินเมาขี้ตาไปหยิบแก้วน้ำ แล้วเทน้ำใส่แก้วดื่ม
หันมาอีกทีมันก็ยังกดมือถืออยู่
"โทรหาใครวะ?"
"ส่งข้อความ"
มันตอบทั้งๆที่ยังไม่เงยหน้า
ผมเดินไปล้างหน้าแปรงฟัน แต่งตัว แล้วก็เก็บของเตรียมออกไปข้างนอก
"ไปกะกูมะ คณะ"ผมถามมัน
"อืม"มันเก็บมือถือลงกระเป๋า แล้วก็คว้ากระเป๋าย่ามของมันแล้วเดินตามผมมา
วันนี้ผมขับมอไซค์ แล้วมันซ้อนท้ายครับ บางทีก็เอารถมาคันเดียว เพราะช่วงนี้ไปไหนมาไหนด้วยกัน
แทบจะตลอดเวลา
พอมาถึงที่คณะ ก็ตรงดิ่งไปห้องเรียนเลยครับผม วิ่งกันแทบไม่ทัน เหอๆ ตื่นเที่ยง เรียนบ่าย
อาจารย์ยังไม่มา โชคดีของผมเลยครับ
"ไมมาสายวะ"ไอ้วิทถาม
"กูตื่นสาย"ผมตอบมัน
แต่ไม่ทันจะได้คุยต่อ จารย์ก็เข้ามา
"วันนี้มีวิทยากรพิเศษมานะ จากวิจิตรศิลปน่ะ ตั้งใจฟังกันด้วยนะ"จารย์พูดอย่างเป็นกันเอง
แล้วก็มีลุงแก่ๆเดินเข้ามาคิดว่าน่าจะเป็นวิทยากร...กับเด็กนักศึกษาคนหนึ่ง...
ไอ้นั่นมัน
"นี่คือศาสตราจารย์ปีเตอร์ คาร์ตัน จะมาบรรยายพิเศษเรื่อง Fine Art Interier และนั่นก็ลูกศิษย์เขา ชื่อ
เกอแลง มอร์เฟียส อินทกุล"
โลกนี่กลมชิบ
ผมหันไปมองไอ้พาอัตโนมัติ มันจะเครียดมั้ยเนี่ย สงสัยแม่งต้องตาขวางอีกแหง....
แต่ขอโทษ มันหลับครับ....
เวร กูอุส่าห่วง
ผมฟังบรรยายไปเรื่อยๆ แต่ตากลับมองไปที่ไอ้เกอแลงเป็นระยะๆครับ มันไม่ได้มองมาทางผมเลย ดูมันจะใจจดใจจ่ออยู่กับ
อาจารย์ของมันและพรีเซนเทชั่น
ส่วนไอ้พาก็เข้าสู่ห้วงนิทราอย่างที่บอกข้างต้น
ดีละจะได้ไม่มาหาเรื่องกันกลางห้องเลคเชอร์
แล้วมันก็ตื่น...
ตามันปรือๆตามประสาคนเพิ่งตื่นนอน มันมองมาทางผม แล้วก็มองไปทางอาจารย์เฒ่าลงพุง ก่อนจะกวาดสายตาไปเจอ...
เท่านั้นแหละครับตามันสว่างเลยทีเดียว
มันลุกพรวดขึ้นมานั่งตัวแทบจะตรง จ้องหน้าไอ้เกอแลงไม่วางตาเลยครับ สายตามันนี่ปานจะกรีดแทงมันให้ทะลุเลยทีเดียว
ผมรู้สึกสยองแทนชอบกล เหอะๆ
แล้วไอ้เกอแลงก็หันมาสบตาผมพอดี ผมหายใจกระตุกเล็กน้อย พร้อมเหลียวไปทางไอ้พามัน
ชัดเลยครับมันแทบจะแยกเขี้ยวแล้วทีนี้...
ผมหันกลับไปหาเกอแลง มันก็ยิ้มน้อยๆให้ผมเหมือนตอนนั้นอีก ผมก็ได้แต่ยิ้มเจื่อนๆให้ไป
ก็คนมันไม่รู้จะทำไงนี่.....- -"
เกอแลงมองผมงงๆ เลิกคิ้ว แล้วก็หันไปมองทางไอ้พา แล้วยิ้มให้
ไอ้พามันก็ได้แต่แยกเขี้ยวขู่นิดๆ ทำอะไรเขาไม่ได้เพราะว่าเป็นวิทยากร เหอะๆ เอ็นดูง่าว
แล้วตูจะไปเครียด ไปลังเล ไปเก้ออะไรกะไอ้สองตัวนี่วะ?
"กูแม่งอยากต่อยหน้ามัน"ไอ้พาพูดหลังจากออกมาจากห้องแล้ว
"ทำไมวะ มันมาสอยมึงก่อนรึไง"ไอ้วิทถาม
"เหี้ย มึงดูหน้ามันดิ แม่งกวนตีน มียิ้มกวนตีนให้กูอีก ถ้าไม่ติดว่ากูเกรงใจอาจารย์นี่กูซัดละ"
"มันโจกย์เก่ามึงรึไงวะ มึงถึงได้เหม็นหน้าแม่งขนาดนี้"
"..."
ผมได้แต่เงียบฟังไอ้สองตัวนี่สนทนากัน ไอ้วิทก็พยายามจะถามไถ่ไอ้พามันเรื่องเกอแลง แต่ดูเหมือนไอ้พาจะได้รับมาแต่ความ
เหม็นขี้หน้าล้วนๆ ผมก็ขี้เกียจจะไปอธิบายให้ไอ้วิทมันฟังว่านี่มันสันดานไอ้พามัน ก็ในเมื่อมันไม่ได้ถามก็ไม่จำเป็นต้องไปตอบนิ
ผมหันหน้าไปที่ทางเดิน ก็เห็นอาจารย์ผมกำลังคุยกับเกอแลงและอาจารย์ เหมือนจะพูดขอบคุณอะไรซักอย่าง
แล้วเกอแลงก็หันหน้ามาทางผมอีกและ ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่าแต่รู้สึกเหมือนกับมันจะรู้ว่ามีคนจ้องมันอยู่ มันพูดอะไรซักอย่าง
กับอาจารย์มัน อาจารย์มันก็หัวเราะแล้วพยักหน้าพร้อมตอบอะไรซักอย่าง
แล้วมันก็เดินมาทางผม
แว๊กกกก
"วันนี้เรียนเป็นยังไงบ้าง?"
มันถามพวกผม หลังจากเดินมาถึง
ไอ้วิทมองหน้ามันงงๆ ไอ้พาก็มองหน้ามันแบบหาเรื่องหน่อยๆ ส่วนผมก็มองแบบ...เชรี่ย มึงจะเดินมาทำต้อยอะไร
"ก้อดีอะ"ไอ้วิทหายจากอาการเงียบเป็นคนแรก
"เข้าใจหมดเลยรึเปล่า?"มันเลยหันไปคุยกะวิทแทน
"ก้อ...มีบางที่ฟังไม่รู้เรื่องอะ มันบรรยายเป็นภาษาอังกฤษ"ไอ้วิทตอบ
"อืม งั้นคราวหน้าจะแปลไทยให้แล้วกันนะ"มันตอบ
"งืมๆ"
"นายจะถามไปทำไม?"ไอ้พาถามเสียงกระแทกหน่อยๆ
"...พอดีอาจารย์ผมเขาให้มาถามเก็บข้อมูลน่ะครับ ว่านักศึกษาเขาฟังกันรู้เรื่องรึเปล่า พอดีเห็นว่ารู้จักพวกนายเลยมา
ถามดูน่ะ เป็นตัวแทน ประมาณนี้"มันตอบกลับเสียงเรียบ มองหน้าไอ้พากลับ
ไอ้พาไม่ได้ตอบรับอะไร แต่มองหน้ามันเซงๆ
"แล้วธัณล่ะ เป็นยังไงมั่ง"
"เอ๋อ? อ่อ ก็ ก็ดี โอเคดีเราไม่มีปัญหาเรื่องภาษาเท่าไหร่อ่ะ"ผมตอบมันแบบงงๆ
มัวแต่มองไอ้พากับไอ้เกอแลงมันจ้องกัน
รู้สึกเหมือนมีสายฟ้าเปรี๊ยะๆแบบในการ์ตูน เหอๆ
"So you know what I'm saying now?"มันพูดอย่างรวดเร็วด้วยสำเนียงบ้านเกิดมัน
ผมชอคไปแปบนึงด้วยความไม่ทันตั้งตัวก่อนตอบมันกลับ
"Of corse, why not?"
"Well that's good, really good indeed."มันพูดชม
"Thanks, Aren't your master waiting for you?"ผมถามมันไป
"I almost forgot, I gotta go now."
มันเดินไปนิดนึงแล้วหันมาพูด
"Hope we'll meet again, someday."
ผมก็มองหน้ามัน แล้วก็ตอบไปว่า
"See ya then."
มันก็หัวเราะนิดๆ ผมเหลือบไปมองหน้าไอ้พา ก็พอดีสบตามัน
มันมองไอ้เกอแลงแบบอาฆาตนิดๆ
"เป็นอะไรวะ หน้าบูดเชียว"ผมเดินไปตบไหล่มัน
มันก็หันมามองหน้าผมงอนๆ แล้วก็เดินไปหาไอ้วิท
"ไปกินข้าวป๊ะมึง"
"หา? เอ้อ ไปๆ ธัณมึงจะไปด้วยมั้ย...เอ้ยไอ้พา รอกูด้วย"ไอ้วิทพูดแล้วรีบวิ่งตามไอ้พาไป
เป็นเชี่ยอะไรของมันเนี่ย...
ตอนนี้ผมเลยโดนทิ้งโดดเดี่ยว ด้วยความเซงสันดานไอ้พามัน ผมเลยเดินไปทางที่เกอแลงมันเดินไปเมื่อกี้
ไม่เข้าใจว่ามันจะเป็นอะไรกะไอ้เดรดลอคนักหนา แม่งจะอาฆาตอะไรขนาดนั้น...เท่าที่เห็นไม่เห็นว่ามันจะไปทำอะไรให้ไอ้พามันเลยนี่หว่า
หรือว่าจะแค่ไม่ถูกชะตากันจริงๆวะ?...
โอ๊ยยย กูไม่เข้าใจโว้ยยยยย ไอ้ห่าพาาาา มึงอธิบายให้กูเคลียร์หน่อยได้ม๊ายยยยยยยยยย เวรรรรรรรร
ผมก็ได้แต่ตะโกนด่าในใจ เพราะว่าไอ้ตัวที่กำลังด่าอยู่มันไม่อยู่ให้ระบาย เซงมัน
จะมางอนอะไรกูแวะ?
to be continue
ฝันประหลาดได้อีกตู...
ผมม่ายได้เฟริสหนุ่มหนา ตอนนั้นเค้าช่วยเจงๆ - -"
เพื่อนรักก็ต้องมาที่หนึ่งสิครับแหม...
ไอ้พามันหวงของครับ แต่ตัวเองชอบมั่วไปเรื่อย ชิ เบื่อสันดาน :m16:
ผมไม่ได้ทำอารายเลยนะ :เฮ้อ:
เอ่อ....ใครจะจัดการผม ใครจะตีตราผ๊ม? ไอ้แมวนั่นนะ ไม่มีทาง ไม่มีท๊างงง(เสียงสูง)
555+
:o12: :o12: :o12:
ว่างๆจะมาใหม่ครับ ใกล้ตายเต็มทีละครับผม...
ปวดกบาล ทั้งเรียน ทั้งเล่น เรื่องกิ๊กอีก :serius2: :serius2:
-
โฮ๊ะ ดีใจได้จิ้มเป็นคนแรก(อ่ะเปล่าหวา) อิอิ :laugh:
โหย พาของเรา ลมหึงเข้าซะแล้ว เเอร๊ยยยย ธัณนี้ก้ดูไม่ออกบ้างเลยหรือไงเนี่ย
พาออกจะแสดงความรู้สึกออกมาเช่นนั้น อิอิ
ไม่ทันไรเดินตามหนุ่มเดรกร็อกไปซะแล้ว กรี๊ดดดดด เดินกับไปหาพาซิจ๊ะ อิอิ :angry2:
สิงโตที่ฝันเห็นนี้ใครหวา ท่าทางจะเป็นจิตใต้สำนึกของธัณ กรั๊กๆๆๆ เริ่มกังวลแล้วอ่าดิ
อีกไม่นานนี้ธัณคงโดนขย้ำ กร๊ากกกกก อยากให้ถึงวันนั้นเร็วๆ โฮะๆๆๆๆๆ
ปล.ปวดหัวเรื่องเรียน เรื่องงานนี้ยังพอเข้าใจน่า แต่ว่าเรื่องกิ๊กนี้มันยังไงหวา ฮี่ๆๆๆ
แอบเจ้าชู้หรอธัน ระวังจะโดยขย้ำเละนะจิบอกให้ (ได้ข่าวว่าลมหึงรุนแรงอยู่มิใช่น้อย) :z2:
-
ก้อหยุดที่คนเดียวจิ จะได้ไม่ปวดหัวเรื่องกิ๊ก
แต่ปวดหัวเรื่องคนที่หยุดอยู่ด้วยอีกที
:z2: :z2: :z2:
-
คาดว่าจะมีพายุใหญ่ในไม่ช้า อิอิ
-
ชอบตอนพิเศษ on valentine's day 2 มั๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเลยอ่ะ :-[
เรื่องนี้น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกทูกกกกกกกโคนนนนนนนนเลย :m3:
ว่าแต่...นายเกอแลงจะเป็นไงต่อน้อออออออออออออ :z1:
-
ง่อย ท่าจะงานเข้าหนัก
แต่ไม่สน มาต่อเปนพอ :m16:
อ่ะ ล้อเล่นคร้าบ :impress2: จัยร่มๆ เรื่องหลังนี่ไม่น่าจะเอามาเปนประเด็นน่า
เหอๆๆ ว่ากานปาย คับ :z10:
-
ไม่มีอะไร
แค่เข้ามากอดคนแต่ง
:กอด1:
อิอิ
-
อยากบอกว่าชอบเรื่องนี้... o13
มันดูชีวิตจริงดี แล้วก็ คล้ายๆอะไรที่เคยเกิดขึ้นกับตัวเอง... อิอิ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
มีการงอนกันเกิดขี้นอีกแล้ว :laugh:
-
ตอนที่15 เพื่อนรัก
ผมนั่งดีดกีตาร์อยู่ที่ห้องเวิร์คชอพปีสาม กำลังพยายามแต่งเพลงที่ค้างไว้ให้หมด และจะได้ระบายอารมณ์โกรธที่ค้างไว้กับไอ้ห่าเดรดลอคนั่นด้วย...
ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงได้เกลียดขี้หน้ามันนัก ตอนเห็นแรกๆก็แค่ไม่รู้สึกถูกชะตาด้วย
แต่พอเห็นไอ้ซีนที่มันคว้าไอ้ธัณตอนนั้น....
แม่งน่าโมโหชิบ ถึงจะไม่รู้ว่าตัวเองโมโหอะไรก็เหอะ มันขึ้น...
ว่าแล้วผมก็หยิบดินสอมาเขียนเนื้อเพลงต่อ แต่เขียนไปได้พักนึงก็ขีดฆ่าทิ้ง
แม่งไม่มีอารมณ์เลยให้ตายดิ....
ผมเลยดีดกีตาร์เป็นเพลงเล่นไปเรื่อยๆ แบบไม่มีเนื้อนั่นแหละ
ในหัวผมก็ยังวนเวียนไปเรื่องไอ้เชี่ยธัณกับไอ้ห่าเดรดลอคนั่น...
เรื่องของเรื่องคือ เมื่อตอนเที่ยงน่ะ...
หลังจากที่ผมฟังมันพูดสนทนาภาษาต่างแผ่นดินกัน ผมก็เกิดอาการไม่สบอารมณ์ขั้นรุนแรงเลยลากไอ้วิทมันออกมากินข้าวด้วยกันแค่สองคน
"มึงเป็นเหี้ยไรวะเนี่ย ไม่รอไอ้ธัณมันหน่อยวะ เดินดุ่มๆมาเฉยเลย"ไอ้วิทมันท้วงผมขึ้นหลังจากเดินมาถึงที่กันแล้ว
"ทำไมกูต้องรอมันด้วยวะ แม่งโตเป็นควายแล้ว แค่เดินมาโรงอาหารมันไม่หลงทางหรอก"ผมพูดเสียงดังใส่ไอ้วิท
"เชี่ย มึงจะกินรังแตนที่ไหนมากูไม่รู้หรอก แต่แม่งอย่ามาพาลใส่กูสัด"
"...เออ โทดทีว่ะ"
ไอ้วิทมองหน้าผม สีหน้ามันทั้งโกรธและก็เป็นกังวลในเวลาเดียวกัน
"มึง กูถามจริงๆเหอะว่ะ มึงทะเลาะกับไอ้ธัณมาหรอวะ?"
"ป่าว กูไม่ได้ทะเลาะ"
"แล้วมึงจะไปโกรธมันทำไมล่ะ เมื่อกี้ตอนมึงเดินมากูหันกลับไปมองมัน มันหน้าเสียเลยนะเว้ย"
"ก็กูไม่ได้โกรธมัน แค่กูไม่สบอารมณ์ เรื่องของกูเอง มันจะมาอะไรกะกูล่ะ"
"เชี่ย มึงไม่รู้จริงๆเหรอว่ามึงแกล้งโง่เนี่ย"
"เรื่องอะไร?"ผมถามไอ้วิทมัน
"..."มันไม่ตอบอะไรผม
"เหี้ยมึงพูดไรวะ พูดให้จบดิสัด"
"กูว่าไอ้ธัณมันก็เครียดเรื่องมึงเหมือนกันนะ "
"มึงไปรู้ใจมันได้ไง ใจเดียวกันรึไง"
"ไม่ใช่เว้ย ห่า แค่ดูท่าทางมันกูก็รู้แล้ว กูว่าตอนนี้มันก็น่าจะโกรธมึงเหมือนกันแหละ"
"มันจะมาโกรธกูไมวะ"
"มึงบอกว่ามึงไม่ได้ทะเลาะกับมัน นั่นแสดงว่ามันไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรกะที่มึงอารมณ์เสีย เหมือนที่กูไม่รู้ตอนนี้ไงสัด แล้วมึงคิดเหรอ ว่าถ้าเป็นมึงอยู่ดีๆก็โดนทำเมินทำโกรธใส่แล้วจะไม่ขึ้นอ่ะ"ไอ้วิทพูดยาว
ผมก็นิ่งคิด มันก็จริง ไอ้ธัณมันไม่ได้รู้อะไรด้วย แล้วอีกอย่างผมแค่โมโหเรื่องไม่เป็นเรื่องของผม แต่ดันเผลอไปทำท่าทางแบบนั้นใส่มัน...
เหี้ยนี่ยิ่งชอบคิดมากอยู่ แม่ง สงสัยต้องไปเคลียร์กับมันละ
แล้วผมก็เห็นมันนั่งอยู่ข้างในพอดี สงสัยมันจะมาถึงก่อนนานละ
"เห้ยไอ้ธะ..."
มันนั่งอยู่กับไอ้เดรดลอคนั่น
ดูมันสองคนคุยกันสนุกสนาน หัวเราะระรื่นเชียว
"อ้าววิท มึงอยู่นี่หรอวะ"ไอ้ธัณพูด แล้วรีบเดินกึ่งวิ่งมาหา
"มึงมากับใครอะ? ใช่คนที่เป็นลูกศิษย์วิทยากรเมื่อกี้ป่าววะ?"
"เออ พวกมึงอ่ะแม่งไม่รอกูกันเลย อยู่ดีๆก็เดินดุ่มๆมากันเฉย"
"เอ้า ก็ไอ้ห่าพานั่นแหละแม่งอยู่ดีๆก็เดินนำกูมา กูก็ชวนมึงละแมะ"ไอ้วิทแย้ง
ผมหันไปสบตากับไอ้ธัณ มันมองผมค้อนๆ แล้วก็หันไปคุยกะวิทต่อ
"เออ งั้นเดวกูกลับไปที่หอก่อนนะ กินข้าวเส็ดแล้ว"
แล้วมันก็เดินชนไหล่ผ่านผมไปเลย...
แบบนี้จะไม่ให้ผมขึ้นได้ไงล่ะ?
ผมนึกถึงตอนนี้แล้วก็แทบอยากจะขว้างกีตาร์ทิ้ง แต่มันแพงเลยยังไม่ทำ เหอะๆ
เสียงกีตาร์มันเพี้ยนๆมาตั้งแต่แรกๆแล้ว ปรับยังไงก็ไม่เข้าที่ซักที
ผมเลยเก็บกีตาร์ แล้วก็เก็บของใส่กระเป๋าแล้วเดินไปที่ช็อปไม้
พอไปถึงหน้านั่นก็เห็นไอ้วิทมันกำลังโทรศัพท์อยู่ มันหันมาเห็นผมพอดี
"เห้ยไอ้พา พอดีเลย มึงเปิดช็อปไม้ให้กูหน่อยดิ กูจะทำงาน"
"มันไม่เปิดหรอวะ"
"กุญแจช็อปอยู่ที่มึงนี่วะ มันจะเปิดได้ไง"มันโวย
ผมก็เลยเปิดให้มัน มันก็เข้าไปวางของ แล้วก็เริ่มทำโปรเจคของมันต่อ
"มึงจะอยู่นี่ถึงกี่โมง?"ผมถามมัน
"ก็เรื่อยๆว่ะ ทำไม มึงจะฝากช็อปไว้หรอ?"
"อืม เดี๋ยวกูจะไปธุระหน่อย"
"เคลียร์กะแฟนมึงป่ะ?"
"แฟนไหนวะ?"
"ไอ้ธัณไง"
"พ่อมึง กูอารมณ์เสียอยู่อย่ากวน"
"เหอะๆ สิงโตอารมณ์บูด"ไอ้วิทพูดแล้วหัวเราะน้อยๆ
"เจ้าป่าอารมณ์เสีย ระวังเผลอไปขย้ำหมาน้อยละกัน ฮ่าๆๆ"
"เหอะๆ กูไปก่อนล่ะ แม่ง"ผมว่าแล้วโยนกุญแจให้มัน มันก็รับได้อย่างพอเหมาะ
ผมออกมาจากคณะแล้วก็ไปที่ร้านเครื่องดนตรีขาประจำ กะจะให้เขาเชคกีตาร์ให้หน่อย
แต่พี่ที่ร้านเขาก็บอกว่า มันไม่ได้ผิดปกติอะไร
ผมก็ยังยืนยันว่ามันเสียงเพี้ยน พี่เขาก็เลยให้จูนเนอร์พี่เขามาลองปรับ ปรากฎว่ามันก็ปกติดี
นี่หูผมไม่ดีหรอไงเนี่ย
ผมเลยขอบคุณพี่เขาแล้วก็ออกมาจากร้าน ก่อนจะขับรถไปที่สวนสาธารณะ
ไปถึงผมก็นั่งเวิ่นเว้ออยู่ที่โน่นจนเย็น เพราะไม่รู้จะไปไหนดี
อีกอย่างผมชอบบรรยากาศเย็นๆที่โน่นด้วย นั่งดูใบไม้ใบหญ้า เชื่อมั้ยว่าเมื่อก่อนผมมองว่ามันโคดจะน่าเบื่อ
แต่หลังจากมาบ่อยๆก็พบว่ามันก็ทำให้อารมณ์เย็นได้ดีเลยทีเดียว...
แต่บางทีมันก็ทำให้เหงาๆเหมือนกัน บรรยากาศเงียบๆอย่างนี้
เพราะทุกทีมันจะมีคนให้คุยด้วย ให้ระบาย ให้หนุนตัก
หลายๆคนก็มองว่า ผมทำตัวผิดวิสัยเพื่อน หรือพูดง่ายๆคือเกินเพื่อนไปกับไอ้ธัณมัน จนบางทีก็รู้สึกแปลกๆกับผมสองคน กระทั่งไอ้วิทกับไอ้อู้ดก็พูดงี้
แต่จริงๆแล้วมันก็ไม่ได้มีอะไรซับซ้อนหรือแอบแฝงเลย นี่มันก็เป็นสิ่งที่พวกผมรู้กันดี การกระทำมันไม่ได้สื่ออะไรที่ผิดปกติ
มันก็แค่การกระทำของเพื่อนสนิทแค่นั้นแหละ
แต่ทำไม เวลาแบบนี้ ผมถึงชอบคิดถึงมือที่คอยลูบผมของผมตลอดก็ไม่รู้....
"นอนกินลม สบายใจมะแก"
ผมเงยหน้ามอง
"ก็ดีว่ะ หัวเย็นลง เยอะ มากกก"ผมลากเสียงยาว
"ดี จะได้เลิกง่าว"
ไอ้วิทนั่งลงตรงที่ว่างบนม้านั่งที่ผมนอนอยู่ ผมก็เงยหน้ามองมัน มันเหลือบสายตามองผม
"มึงไม่ทำงานแล้วหรอวะ"
"กูห่วงมึงว่ะ กลัวมึงโดดน้ำตาย"
"555"
ผมหัวเราะ...
"มึง กูขอไรอย่างได้มั้ย"
"ไรวะ?"ไอ้วิทถาม
ผมไม่พูดอะไร ผมกระเถิบขึ้นเอาหัวหนุนตักไอ้วิทมัน มันก็สะดุ้งหน่อยๆแต่ก็นิ่งๆให้ผมหนุนไป
เงียบกันไปพักนึง
"คิดอะไรอยู่หรอ"มันถามผม
"หลายๆอย่าง"
ผมตอบ
"บางที กูก็รู้สึกว่าตัวเองงี่เง่าว่ะ"
"ไม่ต้องบางที ทุกทีเลยยังได้"ไอ้วิทตอบ
"เชี่ยแม่ง มึงหลอกด่ากู"
"แล้วแต่จะคิดว่ะ"
แล้วเราสองคนก็มองไปที่ทะเลสาบตรงหน้า ใบไม้ร่วงกราวเพราะแรงลม ดูแล้วโรแมนติคดี...
"กูถามไรอย่างได้ปะ"ไอ่วิทพูด
ผมเงียบแทนคำตอบ
"มึงกับไอ้ธัณ เป็นอะไรกันวะ"
ผมลุกขึ้นมามองหน้าไอ้วิท
"แล้วมึงคิดว่าอะไร?"
"..."
"ว่าไง?"
"มึงต้องไม่โกรธกูนะเว้ยถ้ากูเล่าให้ฟัง"ไอ้วิทต่อรอง
"เออ"
"คือเมื่อวาเลนไทน์ที่ผ่านมา กูบังเอิญไปเห็นมึงในร้านหนังสือพอดี ตอนแรกกูไม่ได้เอะใจอะไรนะกะลังจะทัก แล้วกูก็เห็น..."
"เห็นอะไร?"
"มึงหอมแก้มไอ้ธัณ"
"อืม"
ผมตอบรับมันง่ายๆ
"กูเครียดนะเนี่ย"ไอ้วิทพูด
"ก็ไม่ได้มีอะไร"
"มึง.."
"ผู้หญิงที่เป็นเพื่อนกัน บางทีก็หอมแก้มกันเลย ทำไมกูจะทำไม่ได้วะ?"ผมตอบไปตามความรู้สึกผม
ก็มันจริงอ่ะ
"กูแค่เห็นมันแล้วหมั่นเขี้ยวเลยลองแกล้งดู แค่นั้นเอง"
ไอ้วิทเงียบ มองหน้าผมอย่างไม่เชื่อ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ
"ถ้านั่นจากใจจริง มึงนี่แอบผิดปกติว่ะ"
"เอ้า ว่ากูอีก ก็กูคิดงี้"
"อืมๆ เอาล่ะ กูว่ามึงรีบกลับไปคุยกะมันให้รู้เรื่องดีกว่าว่ะ ก่อนจะเสียเพื่อนแล้วไม่มีโอกาสได้ทำอะไรแบบนั้นอีก"มันแซว
"ฟรายยยยย"
"ฮ่าๆๆๆ"
แล้วผมก็ลุกขึ้น
"งั้นกูไปก่อนะละนะ ขอบคุณที่ให้หนุนตัก"
"เออ คิดตังด้วยนะว้อยทีหลังอ่ะ"
"เอ้าไอ้นี่"
"ค่าตัวกูแพง ฮ่าๆๆๆ"แล้วไอ้วิทก็เดินไปขี่มอไซค์มันจากไป
ตอนนี้ผมก็คงต้องกลับไปง้อมันอีกแล้วสินะ?
ไอ้คุณเพื่อนรัก...
to be continue
เชี่ยพา
กูอ่านที่มึงแต่งแล้ว...
กูเขิน... :m29:
:o12: :o12: :o12: :o12:
ไปและ ไอ้บ้า กล้ามาแกล้งกู งอน
ปล. อันนี้ไอ้พามันแต่งครับ ลืมบอก แหะๆ ไว้จะมาใหม่อีกนะครับ
-
อ่านที่พาแต่งละน่ารักเนอะ :กอด1:
ธัญเอ๊ย !!!
แบบนี้แล้วคงเข้าใจสิงโตขึ้นอีกเยอะ (รึป่าว)
แต่จะว่าไปมันกะแอบเขินอยู่นะ
หุหุ,,,
ตอนนี้เปนเพื่อนรัก แล้วเมื่อไรจะเลื่อนเปน..
รักเพื่อนอ่ะ :)))
+1 ให้คะแนนความน่ารักของพา
ปลล.นึกไปถึงตอนหอมแก้มทีไร เขิ๊นนนนน
แทนทุกทีเรยอ่ะ :o8:
-
ธัณอ่านแล้วมีเขินด้วย :z1:
ตอนนี้ยังเป็นได้แค่เพื่อนสนิท เพื่อนรัก
แล้วเมื่อไรจะได้เป็น เพื่อนรักเพื่อนอ่ะ :-[
-
...เออ..ช่วยกันเล่าก็ดีเหมือนกันเนอะ...
...ได้เห็น..มุมมอง..ของทั้งสองคน...
...จะเชื่อดีไหมฟะว่ามัน..แกล้งหอมแก้มธัณ...
...กลัวว่า...เพื่อนสนิท..มันคิดไม่ซื่ออะสิ....
...ตอนหอม..ธัณ...ใจสั่น...ปล่าวฟะ..พา... :z3:
-
น่ารักจัง
จริงๆนะ
ชอบจังเลย ดูผูกพันกันดี
"เพื่อนรัก" เหรอ ก็มีเหตุผลนะ.... อืมๆๆๆๆ
กอดทุกคนเลย ชอบเรื่องนี้งะ :กอด1:
-
เริ่มจะกลายเปงรักเพื่อนแล้วสินะ :mc4:
-
อ่านตอนของพาแล้วน่ารัก อีกละ อิอิ :L1:
มุมหึงหวงอยู่คนเดียวเงียบๆ กับวิทเพื่อนรัก
ธัณใจเย็นๆ นะพากำลังจะไปง้อในไม่ช้านี่แล้ว
อย่าเพิ่งเคลิ้มไปกับหนุ่มหล่อซะก่อนน่า ไม่งั้นจะยุให้พาขย้ำไม่เลี้ยง ฮี่ๆๆๆๆ :z2:
-
ติดเรื่องนี้ ต้องเข้ามาแอบดูทุกวัน ว่าอัพยัง :impress2:
พี่พาอ้ะ ..ยังงี้เค้าเรียกว่าหึงแล้ววว
-
:m20: :m20: :m20:
พาแอบหึงโดยไม่รู้ตัว ถ้ารู้ตัวนี่สงสัยคงจะถึงกลับหัวแตกแน่ๆ
:z2: :z2: :z2:
-
อ่านทันแล้ววว :-[
ธัณน่ารัก วิทย์เหมือนเด็กวิศวะมากกว่าเด็กถาปัตย์ :jul3:
รออ่านตอนต่อไปน้า :กอด1:
-
:กอด1:
-
มาช่วยกันเขียนน่ารักจริงๆ :กอด1:
-
หึงแน่ ๆ :z2:
-
พา ตอนผมสั้นดูดีกว่าผมยาวนะค่ะ อย่าไว้ผมยาวเลย เดี๋ยวไม่หล่อน๊า
ธัญ ดูแล้วหน้าตาน่ารักค่ะ เสียดายที่ไม่ยิ้ม ไม่งั้นจะน่ารักกว่านี้นนะค่ะ
มาคอยลุ้นค่ะว่า จริงๆ แล้ว 2 คนนี้รักกันเกินเพื่อนสนิทหรือเปล่า
-
. . . . หลายคนคงกำลังคิดเหมือนกันแน่ๆ เลย ว่า . . . ..ผู้ชายปกติเค้าก็เข้าบอร์ดแบบนี้กันเหรอ ????? ..... . ..
. . .เชียร์สิงโตน้อยค่า . . .. . o13
-
ความรักเริ่มผลิบาน แล้วก็เริ่มหึงแล้ว อิอิ :m20:
-
นั่นสิเนาะ ผู้ชายปกติเขาจะเข้ามั้ยนะบอร์ดแนวนี้ ฮ่าๆๆๆ
ไม่รู้จินะ รอไปละกัน ว่าใช่รึไม่ ฮ๋าๆ
ตอนที่16 รักเพื่อน
ผมนอนที่โซฟาตรงห้องนั่งเล่น ที่ประจำของไอ้แมวขี้เกียจ ผมเอาแขนข้างหนึ่งของผมปิดตาก่ายหน้าผากไว้
ปวดหัวจัง...
ผมพลิกตัวไปมาบนโซฟานั่น กระสับกระส่าย แล้วก็ลุกขึ้นเดินไปเปิดตู้เย็น หยิบกระป๋องยาแก้ปวดสุดชะงัดของผมออกมา
ผมดื่มไปอึกใหญ่ แล้วก็ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา เอากระป๋องวางไว้ที่โต๊ะกาแฟ ก่อนจะนอนแผ่บนโซฟาต่อ
ผมคิดแล้วคิดอีก แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจการกระทำของไอ้พามันเลย ที่มันโกรธอย่างไม่มีสาเหตุ แล้วก็มาพาลใส่ผม อาจจะเป็นเพราะมันไม่ได้เกิดมานานแล้ว การกระทำงีเง่าของมันแบบนี้
แล้วผมก็ไม่เข้าใจ ว่าทำไมผมต้องมานั่งคิดนั่งกังวลกับเพราะว่ามันเมินที่ผมเข้าไปพูดกับมัน
ผมไม่เข้าใจว่าทำไมหลังจากนั้นผมถึงได้โกรธมันมากมายนัก
หลังจากนั้นผมก็ได้ไปคุยกับเกอแลง เรื่องที่ผมไม่สบายใจเรื่องไอ้พามัน แล้วก็ขอโทษที่เสียมารยาท มันก็บอกไม่เป็นไร แล้วก็ชวนผมไปกินข้าว เพื่อจะได้คุยเรื่องนี้กัน
พอได้คุยกับมันถึงได้รู้ว่าพ่อมันเป็นจิตแพทย์ และมันก็พอจะรู้เรื่องการปรับอารมณ์และสามารถให้คำปรึกษาเรื่องแบบนี้ได้ และมันก็ยินดีที่จะให้คำปรึกษาผมหากไม่สบายใจ
ผมเหลือบไปดูที่กระดาษแผ่นเล็กบนโต๊ะข้างๆกระเป๋าผม ในนั้นมีเบอร์ของเกอแลงที่มันให้ไว้เผื่อโทรหา
ตอนแรกผมก็ไม่คิดว่ามันจะสลักสำคัญอะไรกับแค่เรื่องทะเลาะกันนิดๆหน่อยๆ
แต่นี่มันก็จะเที่ยงคืนแล้ว ไอ้เชี่ยพาก็หายหัวไปไหนของมันไม่รู้...
ผมกะจะนั่งรอมัน คุยกับมันเรื่องวันนี้ แต่นี่มันหายหัว ไม่รู้ว่าที่มันทำนี่เพราะอยากจะหนีหน้าผมรึเปล่า
รึไม่ก็คงจะไปหาความสุขส่วนตัวของมันเองตามนิสัยแมวๆของมัน
ผมโคตรจะเครียด จะนอนก็นอนไม่หลับ ไม่งั้นก็คงไม่มานอนรอมันที่โซฟาแบบนี้หรอก มันก็รู้อยู่ว่าผมเป็นคนคิดมาก แล้วทำไมทำตัวให้คิดวะ
พักนี้ผมรู้สึกว่ามันจะชอบลวนลามผมแบบไม่มีสาเหตุ ไม่ก็งอนผมแบบไม่มีสาเหตุ บางทีก็อ้อนแปลกๆ ผมรู้สึกว่าการกระทำของมันเริ่มจะเกินกว่าที่เพื่อนทั่วๆไปจะทำกัน
ผมมองข้อมือตัวเอง สายผูกข้อมือเด่นหราอยู่บนนั้น มีชื่อผมกับชื่อมันเขียนอยู่ ปากมันบอกว่าเพื่อนกันผูกเล่นๆ
แต่ตอนนั้น...
"กูเอาออกละนะ"ผมเอ่ยหลังจากกลับมาถึงหอ
"เห้ย อย่านะเว้ย ไม่งั้นกูงอน"
"เมิงงอนก็เรื่องของเมิงไม่เกี่ยวกะกู กูไม่ได้เต็มใจผูกนิ"
"โห กูอุส่าซื้อให้ แม่งมาถึงหอยังไม่ทันครบวันดีเลยจะถอดทิ้งละ"มันพูดงอนๆ
"เออ ก็ไม่ได้ขอให้ซื้อนิ"ผมตอบมันไปกวนๆ พลางยิ้มบางให้
"เออๆ อยากถอดก็ตามใจ"มันพูดแล้วก็เดินหนีไป
ผมก็ไปจับแขนมันแต่มันสะบัดทิ้งครับ
ผมก็หัวเราะที่มันทำ มันก็เข้าไปอาบน้ำอะไรของมันตามเรื่อง ผมก็ไปหาน้ำดื่ม
พอมันออกมาอีกทีผมก็ทัก
"อาบเส็ดแล้วหรอมึง? ไวว่ะ วิ่งผ่านน้ำปะเนี่ย"ผมแซว
"..."
นี่มันงอนจริงๆหรอเนี่ย
ผมเดินไปหามันที่โซฟา แล้วก็เท้าแขนกับเบาะโซฟาเบาๆ
"เป็นไรเนี่ย ไม่พูดไม่จาเลย" ผมพูดกับมัน ยิ้มๆ
มันเหลือบมองผมด้วยหางตาแล้วก็หันไปมองทีวีต่อ
ผมลองเขย่าๆตัวมันเล่น มันก็ปัดมือผมทิ้งแล้วหันมามองค้อนๆ ผมก็ยิ้มให้ มันก็หันกลับไปแบบสะบัดๆ
"พาอ่าาา โหหห อย่างอนดิ มึงก็รู้ว่ากูไม่แกะหรอก กูแค่ล้อเล่นเองอ่าาา"ผมอ้อนมัน เผื่อว่ามันจะใจอ่อนบ้าง
แต่มันยังเมินครับ ไอ้นี่
"ไอ้พา"
"..."
"ไอ้พา หันมาคุยกะกูเดี๋ยวนี้เลยนะ"
มันก็หันไปอีกทาง ผมเริ่มขึ้นนิดๆ
"ไอ่เชี่ยพา "ผมโผล่หน้าไปเรียกข้างๆมัน แล้วพูดกรอกหู
"อะไรวะ?"มันหันมาครับ
"เมิงจะงอนไรนักหนา เอ้า ดูๆ เนี่ย กูยังไม่ได้ถอดเห็นมะๆๆๆ"ผมเอาข้อมือไปโบกๆให้มันเห็น
"ก็ไม่ได้ว่าอะไรนิ"มันถอนสายตาจากข้อมือหันมามองหน้าผม
"อ่าว แล้วมึงเมินกูทำไม หา"ผมด่ามัน
แล้วมันก็หอมแก้มผมรอบสอง...
"เห้ย ไอ้...!!!"
"ก็เมิงจะได้เข้ามาในระยะที่กูสามารถ เอื้อมถึงมึงได้ไง"
"ไอ้...ไอ้บ้า ไอ้ห่าพา โหนี่มึงกล้า!!!"
มันหัวเราะหึหึแล้วยิ้มกรุ่มกริ่มให้
"ทำแมะ? มึงจะทำอะไรกู? เดวกูก็ดูดปากเลยนี่"มันเยาะเย้ยเต็มที่ แล้วก็คว้าหัวผมไปใกล้แล้วทำปากจู๋ใส่
"เอ้ยยยยย ไอ้บ้า มึงอย่านะเว้ยยยย"ผมขืนเต็มที่
"ฮ่าๆๆๆ"แล้วมันก็ปล่อยผมเป็นอิสระ ผมได้ทีตั้งตัวหอบน้อยๆแล้วชี้หน้ามัน
"มึงจำไว้เลยไอ้พา กูจะไม่ง้อมึงอีกคอยดู"
ผมก็เดินหนีมันเข้าห้องน้ำด้วยความเขิน มันก็หัวเราะสะใจอย่างมีความสุข
แล้วความคิดผมก็กลับมาสู่ปัจจุบัน
ผมนอนถอนหายใจ ตาก็เหลือบไปมองที่นาฬิกา ตอนนี้จะตีหนึ่งแล้ว
ผมลุกขึ้นมานั่ง แล้วหยิบมือถือที่โต๊ะขึ้นมากดหาเบอร์ไอ้พา
แต่สุดท้าย ผมก็วางมันลงที่โต๊ะกาแฟเหมือนเดิม
หรือที่มันยังไม่กลับมาเพราะมีเรื่องอะไรรึเปล่าเนี่ย
...
.
.
..
.
.
..
ผมเปิดประตูหอเข้ามา ไฟข้างในก็ยังเปิดสลัวๆอยู่แม้ตอนนี้จะตีสามกว่าๆแล้ว นี่ไอ้ธัณมันยังไม่หลับอีกหรอวะ
ผมเดินเข้าไปข้างในแล้วลอคประตู แล้วก็เดินไปที่ห้องครัววางของ
หันมาอีกทีที่ห้องนั่งเล่น...
ผมเดินไปใกล้ๆเพื่อนรักที่นอนหลับสนิทอยู่บนโซฟา ที่โต๊ะกาแฟมีมือถือมันวางอยู่ กับกระดาษอะไรบางอย่าง
แต่ผมไม่ได้สนใจมากเท่าไหร่
ผมเดินไปข้างๆมัน แล้วก็นั่งยองๆข้างๆ
มันหันหน้าตะแคงหลับไม่รู้เรื่อง ผมเข้าไปใกล้มันมากกว่าเดิม ก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะตื่น
หน้าตามันเวลาหลับนี่...ดูสบายๆไม่เหมือนเวลามันตื่นเลย คิ้วนี่ผูกโบว์ซะ
ผมเห็นหน้ามันตอนนี้แล้วอดยิ้มไม่ได้ แถมรู้สึกสบายใจไปกับมันด้วยซะอีก
ผมเอื้อมมือไปลูบหัวมันเบาๆ มันครางหน่อยๆ แล้วก็เอาหน้าซบกับมือผม...ทำท่านอนหลับซะสบายเชียว
ตอนแรกกะจะกลับมาเคลียร์กะมันหน่อย แต่แบบนี้...
ปล่อยให้มันนอนต่อไปดีกว่ามั้งเนี่ย...
ผมมองหน้าคนที่หลับอยู่ แล้วนั่งคิด...
มันจะรู้มั้ย ว่าเพื่อนมันคนนี้มีอะไรแปลกไป
จะยังไงก็ช่าง ตอนนี้ผมเริ่มแอะใจแล้วแหละว่าตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกกับมันแปลกๆ
บางทีมันไม่รู้นั่นแหละดีแล้ว...
...
.
.
.
ผมตื่นนอนมาอีกทีก็พบว่าตัวเองหนุนอะไรบางอย่างที่ผิวสัมผัสไม่ใช่ผ้าโซฟา
ผมเงยหน้าขึ้นมาก็เจอไอ้แมวยักษ์นอนพิงกับที่เท้าแขนโซฟา มันกรนเบาๆ หลับตาพริ้มเชียว...
ผมมองหน้ามันเงียบๆ คิดอะไรไปเรื่อย
เวลามันหลับ มันดูสงบและสบายใจ ผมชอบเวลาที่เพื่อนผมคนนี้รู้สึกดี
แต่เกลียดเวลามันหาเรื่องคนอื่น โมโหไปเรื่อย และพาลใส่คนไม่เป็นเรื่อง
ผมอยากจะให้มันเป็นเหมือนกับเวลาที่มันหลับตลอดเวลา
ผมไม่อยากจะเห็นมันเป็นทุกข์ไม่ว่าจะเรื่องอะไร งี่เง่าแค่ไหนก็ตามแต่
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม พักนี้ผมถึงได้คิดแต่เรื่องของมัน บางทีห่างกันชั่วโมงเดียวแต่ผมกลับคิดถึงมันยังกับไม่ได้เจอเป็นชาติ
มันจะรู้มั้ย ว่าทำไมผมถึงได้นอนอยู่ตรงนี้ รอมันกลับมา
มันจะรู้มั้ย ว่าตอนนี้ผมห่วงมันมากกว่าห่วงตัวเองอีก
มันจะรู้มั้ย ว่าเพราะอะไร ผมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ที่ได้เห็นสีหน้าของมัน ที่ไม่มีใครได้เห็น
นอกจากผม...
มันอาจจะไม่รู้ก็ได้ เพราะผมเอง ยังไม่รู้เลยว่าเพราะอะไร?
to be continue
ไข ข้อ กระจ่าง ไป บางข้อ ฮ่าๆๆๆๆ :laugh: :laugh: :laugh:
ไอ้พามันไม่ได้หึง มันหวงของครับ แมวหวงก้าง ฮ่าๆๆๆ
-
ต่างคนต่างคิดกันเกินเพื่อนไปแหละ แล้วเมื่อไรมันจะคลิ๊กกันสักที :เฮ้อ:
-
เดี๋ยวต้องมีอีกสักปัญหาก่อนจะหวานแหงๆ
-
:z13:
เริ่มจะเพื่อนรัก รักเพื่อนขึ้นทุกทีแล้ว :laugh:
คนเขียนขยันอัพมากค่ะ +1 ให้นะคะ
-
" เพื่อนรัก รักเพื่อน " ไปแล้วหละ
เหลือแต่เพียงว่า จะยอมรับกับหัวใจตัวเองหรือเปล่าว่าคิดยังไงกับคนใกล้ตัว และจะกล้าบอกออกไปหรือเปล่าเท่านั้น
-
อุ๊ย เริ่มจะรู้ใจตัวเองแล้ว ได้แต่รอเวลาให้พูดออกมากันซะที :laugh:
ใจตรงกันนะเนี่ย น่ารักตอนพางอนแล้วเเกล้งหอมแก้มอ่า อุ้ย
ถ้าไม่ใจตรงกัน ป่านนี้คงมีถีบไปแน่ๆ อิอิ จิ้นแล้วอิจฉา :impress2:
รอตอนนต่อไป เอาหวานๆ กว่านี้อีกน่า อิอิ อยากอ่านตอนเป็นเเฟนกันเร็วๆ จังเลย ฮุๆๆๆ :z2:
-
คู่นี้น่ารักดีนะครับ
ชอบจางเลยเรื่องแบบนี้
จะรออ่านเรื่อยๆนะครับ
-
หันหน้ามาคุยกันเลยมั้ย สารภาพรักกันไปเลย
จะได้สมหวังกัน เอิ๊กๆ
:z2: :z2: :z2:
-
โอย อยากอ่านต่อ ค้าบบ
:z3:
-
พารู้คำตอบแล้วนะ ธัณก็รีบ ๆ รู้ตัวสักทีสิ :impress2:
-
:3123: :3123: :3123: :L2: :3123: :3123: :3123:
ครับผมทีนี้รู้ซะทีว่าพามันรักพี่ธันของเรา
แล้วพี่ธันละครับคิดไงกับพี่พาอะ
:3123: :3123: :3123: :L2: :3123: :3123: :3123:
-
:a5: เน่ๆๆ จาต้องหั้ยทะเลาะกานอีกช่ายมะถึงจะรุ้ว่ารักกันนะ
หุหุ โทษที อินมากปาย ว่าแต่เฉยๆ อย่างนี้คงจะรุ้หลอกนะ
โหลๆๆ เลอเกงมาเร่งปฏิกิริยาหน่อยเน้อ
ขัดจัยๆๆ มาต่อไวๆ นะคร้าบบ
-
:กอด1:
-
. . . เชียร์กันจ๊า ง ง ง ง ง ง เค้าบอกว่าไม่ ว่าไ ม่ จริงป่ะคะ . .. . . :z2: . . . .
-
อย่าเก็บคำตอบไว้แค่ในหัวใจครับ.... บอกไปเลยยยยยยย...55555
-
อย่ามัวแต่พูดเล่นๆ กะ ไม่พูดอะไรเลยสิ :angry2:
อยากทำไรก้อทำไปเล้ยยยยยยยย :impress2: อยากกอดอยากจับดูดปากจ๊วบๆๆ :จุ๊บๆ: :กอด1: ก้อเอาเล้ยยยยยยย :-[
-
ต่างคนต่างรู้ใจตัวเองแล้วดิ :m1:
-
คืนนี้มาป่าวครับ
แต่ว่าผมรออ่านนะคร้าบ
อิอิ :jul3: แบบว่าไม่ค่อยจะกดดันเลยอ่ะ
-
555
เริ่มละ แย้มๆละ
-
เพื่อนรัก รักเพื่อนซะแย้ว
-
ตอนที่ 17 ผู้หญิงเหมือนไม้จิ้มฟัน จิ้มไม่มันก็ทิ้งมันไป กอดเพื่อนกูแทนดีกว่า
"ธัณคะ วันนี้ธัณว่างมั้ยคะ อยากจะเจอจังเลย จาก สาวที่แอบมองอยู่"
นั่นคือข้อความที่ผมได้รับเมื่อเช้านี่ ซึ่งก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันของจริงหรือว่าหลอกกันเล่น แต่ที่แน่ๆ สาวคนนี้คงจะแอบหลงและปลื้มผมอยู่ไม่น้อย ที่สำคัญ ใครที่ไหนมันให้เบอร์โทรศัพท์ผมกับสาวเจ้าไปละเนี่ย?
ถ้าไม่ใช่...
"เห้ยมึง ไอ้ธัณได้ข้อความจากสาวว่ะ ฮ่าๆๆ"ไอ้อู้ดมันพูดเสียงดัง
"ได้แล้วมันหนักหัวมึงนักรึไงอีตุ้ย"ผมด่ามัน
"เอ้า มาว่างี้กะกูได้ไง รู้มั้ยมึงกูอุส่าคัดสรรค์ สาวหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูมาเพื่อดูแลเอาใจใส่มึง โดยเฉพาะเลยนะเว้ย"ดูมันโฆษณาซะสาวเหมือนกับของขายของพวกเซลแมนเลย เหอๆ
"มึงไปกะกูปะเดว กูพาไปยล โฉม"นั่น ยังไม่เลิกครับ
"แล้วน้องเค้าเคยเห็นกูแล้วหรอวะ ถึงได้กล้าตบปากรับคำมึงเนี่ย"
"โหย ระดับกู ก็ต้องมีการส่งพรีวิวสินค้าไปให้ลูกค้าก่อนซิวะ"
"อ่าวเหี้ย สรุปมึงจะหาแฟน หรือจะขายเพื่อนตัวเองวะสาด"
"เอ้อเอาน่ะ แม่งมากะกูก่อนแล้วจะรู้ๆ"
อืม แม่ง ของไอ้อู้ดเขาดีจริง ขาว สวย หน้าตาหมวยๆน่ารัก สเปคกูเลย
เธอชื่อพีชครับ เห็นว่าไออู้ดมันไปโม้เรื่องผมให้เธอฟังบ่อยๆ เลยอยากจะเจอ มันจึงจัดนัดบอดให้พวกผมครับ
ก็อย่างที่กล่าวมาเลยครับ เราก็ไปเดทกันตั้งแต่แรกที่เจอกันเลย เธอเป็นคนน่ารักอัธยาศัยดี แถมรู้สึกจะชอบเทคแคร์คนซะด้วยสิ ชนิดว่าพลีกายถวายใจให้ไปเลย
วันนั้นผมไปกินข้าวและก็เที่ยวกับเธอครับ เราไปด้วยกันหลายที่มาก เธอก็ดีครับ เป็นคนที่ดี หน้าตาก็ดี เธอดึงดูดสายตาคนหลายๆคนมากเลยครับผม ผมก็อดปลื้มไม่ได้ที่มีสาวน้อยน่ารักมาหลงผม
คืนนั้นเธอก็ไปที่ผับกับผมครับ เราก็ไปดื่มไปเต้นอะไรกันตามภาษาวัยรุ่นนี่แหละครับ
แล้ว ก็ถึงไคลแมกซ์ครับ เธอชวนผมไปห้องน้ำ
ห้องน้ำที่นั่นเป็น ห้องน้ำรวม เธอไปถึงแล้วก็บอกว่าจะใช้ปากทำให้ผม
ผมก็ ไม่ได้ว่าอะไร ถ้าอยากนักก็ลองดู เอาเหอะ ผมก็ไม่ได้หวงเนื้อหวงตัวอะไรอยู่แล้ว
เธอก็บรรเลงเพลงรักไปตามลีลาของเธอครับ แม่งดูๆไป จากสาวน้อยน่ารักตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับอีตัวเลยซักนิด ในความคิดผม
และทีสำคัญและทำให้ผมประหลาดใจมากก็คือ
ทำไมแม่งมันไม่รู้สึกดีเหมือนที่ผ่านๆมาวะ?....
คือก่อนหน้านี้นะครับ ผมจะเอ็นจอยและรู้สึกดีมากเมื่อมีสาวเกรดสูงอย่างนี้มาปรนเปรอ แต่คราวนี้มันไม่ยักกะเป็นอย่างงั้น ผมรู้สึกว่ามันไม่สนุกเลยซักกะนิด ไม่เหมือนสมัยก่อน
ผมก็ก้มหน้าดูเธออมลูกชายผม เธอเงยหน้าขึ้นมาเหมือนกัน หน้าตานี่เงี่ยนมากเลยครับผม ให้ตาย
แต่ขอโทษ ผมไม่มีอารมณ์เลยครับ
ผมผลักหัวเธอออก แล้วก็รูดซิบกางเกงเดินออกมา เธอก็เดินตามมาโวยวาย แต่ผมก็ไม่ได้สนใจเสียงของเธอเลยซักนิด แถมยังไล่ให้เธอไปไกลๆอีกต่างหาก แม่งทำอย่างงี้ กูไปหาอีตัวมาควงยังได้เลย เหอะๆ
หลังจากที่เธอโมโหผม แล้วก็จากไปแล้ว ผมก็ดื่มต่อตามเรื่องผม จนเมาเลยครับ แล้วมือถือผมมันก็ดังขึ้น
ผมก็กดรับ
"ฮาโหลลล"
"ไอ้เชี่ย มึงอยู่ไหนเนี่ย"อืม เสียงคุ้นๆ
"หาาาาา อารายนะ มึงเป็นคราย"
"กูผัวมึงไงไอ้ห่า เชี่ยมึงอยู่ไหนเนี่ยกูจะไปรับ"
"ครายยยยผัวกู อย่างกูไม่เคยมีผัวเว้ย เคยแต่ฟันเหยงงงงง"ผมลากเสียงยาว
"พ่อมึง กูจริงจังนะเนี่ย อยู่ไหนวะ กูจะไปรับ"
"แล้วมึงเป็งพ่อออออ กูหรออออ จามารับกูเนี่ยยยยย จาอาวกูไปทำรายว้าาาา"
"ไอ้ธัณ แม่งมึงเมาเละแล้วเนี่ย"
"อารายยย มึงยังไม่ตอบบกูเลยยยยย ว่ามึงเป็นครายยยย"
"..."
แล้วมันก็ตัดสายไป ผมก็มองมือถือเซงๆ เหี้ย ควายยยที่ไหนมันมากวนตรีนกูเนี่ยยยย
ระดับกูไม่มีผัวเว้ย มีแต่เมียเยอะแยะไปหมด ฮ๋าๆๆๆ
ผ่านไปประมาณ15นาที ร้านก็ใกล้ปิดละ ผมก็จ่ายตังแล้วเดินออกมาตรงไปที่มอไซ
แล้วอยู่ดีๆก็มีคนกระชากแขนผม
"โอ๊ยเหี้ย มึงกวนตีนหรอ"ผมด่าไป
"มึงแหละกวนตีนกู ไอ้ธัณ เดี๋ยวนี้แม่งไปไหนฉายเดี่ยวตลอดนะมึง"
อืมมม ครายวะแม่งหน้าคุ้นๆ
"อารายยย กูก็ฉายเดี่ยวอยู่แล้วดิวะ มึงเป็นใครเนี่ยมาเสือกกู"ผมว่าแล้วสะบัดมือทิ้ง แต่มันก็ยังไม่ปล่อยครับ
"โคยยย ปล่อยเดะวะ"
"..."
มันไม่ว่าอะไร แล้วอยู่ดีๆก็ลากผมไปเฉยเลยครับ
"อ้าววว ไอ้ห่านี่ จะเอากูไปไหนเนี่ยยย"ผมด่ามัน แล้วพยายามยื้อ แต่ด้วยความเมาแรงผมเลยลดไปเกือบ80เปอเซน
เชรี่ย ไม่น่าดื่มหนักเลยตู
"เอามึงกลับหอดิวะ หรืออยากนอนตากน้ำค้างหน้านี่ หรือว่าอยากขี่มอไซไปเสยสิบล้อตาย เลือกเอา"
"กูม่ายกลับกับมึง หอมึงมันหอเดียวกะกูที่หนาย"
"เออ หอเดียวกับมึงนั่นแหละ"
มันว่าครับแล้วก็โยนผมเข้าไปที่เบาะหลัง ก่อนจะขึ้นประตูคนขับ
ผมก็อยากจะด่ามันต่อ แต่ว่าด้วยความเมาก็นอนหลับไปเสียก่อน
รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่มันหยุดรถ แล้วก็เดินมาเปิดประตูแซะผมออกจากเบาะนั่นแหละ
"อาราย มึงพากูมาไหนเนี่ยยยย"
มันไม่ได้ตอบอะไร แต่พยุงผมขึ้นบันไดไป แล้วก็เปิดประตูห้องเข้าไป
ห้องกูนี่หว่า?
"เหี้ยยย มึงเป็นโจรหรอว้าาาา มาเข้าห้องกูได้งายยยยย"
"อืมๆๆๆๆ กูเข้าห้องมึงได้อย่างน้อยๆก็ไม่ต้องเป็นโจรล่ะวะ"
"อ้าวววว แล้วมึงเข้ามาได้ไงเนี่ยยย"
"มันห้องกูเหมือนกันทำไมกูจะเข้าไม่ได้วะ?"
"หึ๊? ห้องมึง?"
ผมหันไปมองหน้ามัน มันหันมาสบตาผม จังหวะนี้ผมเริ่มสร่างนิดๆแล้ว
ไอ้พานี่หว่า
"อะ ไอ้พา?"
"เออ กว่าจะจำกูได้แม่ง เหล้าเข้าปากทีไรมึงนี่เมาหมาตลอดเลยวะ"
"อารายยยยมึง กู ไม่ได้เมาซักกะหน่อยยย"ผมเถียงมัน
"เอ้อ ไอ้หมาน้อย ไม่เมาไม่เมอวอะไรวะ แม่งกว่าจะจำหน้าเพื่อนตัวเองได้ใช้เวลาร่วมชั่วโมง งี้ถ้าโดนคนลากไปข่มขืนทำไงเนี่ย"
"อ้าวววว ไม่มีทางเว้ยยย ระดับกู"
"อืม ระดับมึงนี่แหละ กูจะลักหลับได้หลายทีละรู้ตัวปะ"มันพูดแล้วหัวเราะ
"โคยยยย มึงมาลักหลับกู กูจะตัดน้องหนูมึงทิ้งเลยไอ้แมวววว"ผมด่ามัน
"ฝันไปเหอะว่ะ ก่อนหน้านั้นกูว่ามึงได้เสียวจนครางไม่หยุดก่อนแน่ไอ้หมา"
"เชรี่ยยยย"
แล้วมันก็โยนผมลงบนโซฟา แล้วเดินไปที่ห้องครัว ผมนอนลงที่โซฟา ยังมึนนนนอยู่เลยยยย เอิ๊กๆ
มันเดินมาพร้อมผ้าชุบน้ำ ก่อนผมจะได้ถามอะไรมันก็จัดการเช็ดหน้าเช็ดตาผมเรียบร้อย ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง แต่ก็นะ คนเมาก็ยังเมาอยู่ดี
"ไม่ต้องงง กูทำเองด้าย"ผมแย้งแล้วปัดมือไปมา
"เหี้ย อยู่นิ่งๆดิวะ"มันว่าแล้วใช้มือมันข้างเดียวรวบข้อมือสองข้างผมออกไป แล้วอีกข้างก็เช็ดหน้าต่อ
"ปล่อยกูวววว"ผมพูดเสียงยาน มันก็ปล่อย แล้วปล่อยผมนอนอยู่นั่น ก่อนจะกลับมาอีกทีพร้อมพูดว่า
"ไอ้สัด ไปนอนในห้องดีๆป่ะ"
"ม่ายอ๊าววว กูจานอนนี่"ผมงอแง
"อีตุ๊ด มึงจะไปนอนไม่ไปนอนวะ?"
"โหหหห กล้าเรียกกูงี้เลยหรอวะเดวนี้หา ไอ้แมวววว"ผมลุกพรวดขึ้นมาชี้หน้าด่ามัน
"อืม แม่ง ตุ๊ดเอ๊ย ถ้ากูไม่ไปตามมึงป่านนี้มึงโดนสอยตูดไปแล้ว"
"ไอ้สาดดดดด"ผมด่า ลุกขึ้นยืนแต่ก็ทรุดลงไปกองกะพื้น แม่งงง มึนหัวววชิบบบ
มันก็เข้ามาอุ้มผมขึ้น ท่าเจ้าสาวนั่นแลครับ
"ไอ้ห่าาา ปล่อยกู"ผมดิ้นๆ
"โอ๊ยไอ้ควายนี่ อยู่นิ่งๆสิวะ"
"ก้อปล่อยกูดิวะๆๆๆๆ"ผมยังดิ้นไม่เลิกจนผมกับมันล้มไปทั้งคู่ แน่นอนผมกะมันก็ตัวพอๆกาน มันจาไปยกไหวได้ง๊ายยยย
"ไอ้เหี้ยนี่ ดีนะข้างล่างเป็นเตียง ไม่งั้นหัวแตกแล้วแน่กู"มันด่าผมครับ
ผมหัวเราะเอิ๊กอ๊าก สะจายได้แกล้งมัน ฮ่าๆๆๆ
"ช่วยไม่ได้แม่งอยากอุ้มกูมาเอง"
"อืม แม่งไม่นึกว่าอุ้มหมาจะหนักขนาดนี้ เหมือนหมาเวลาดิ้นเลยว่ะ"
"หา มึงว่าอารายกูนะ"ผมว่า แล้วกระโจนคร่อมมันโดยที่มันไม่ได้ตั้งตัว
ดูท่าทางมันจะตกใจเล็กน้อยที่โดนคร่อม ผมก็กดมันกับเตียง มันก็พยายามขืนครับ แต่คนอยู่ล่างมันก็สู้แรงน้ำหนักตัวคนข้างบนทั้งหมดไม่ได้หรอกกก ฮ่าๆ
"ไงไอ้แมว ทีนี้ยังจะว่ากูอีกม๊าย หาาา"
"โอยอีตุ๊ดเอ๊ยยย มึงเลิกเล่นเหอะว่ะก่อนเสียตูดไปไม่รู้ตัว"
"เควี่ย มึงไม่เลิกว่ากูอีก เดวเหอะกูจะทำมึงเสียวให้ดู"
แล้วผมก็แกล้งขย่มตัวมันเล่นครับ มันก็หัวเราะ ผมก็หัวเราะ แล้วอยู่ดีๆมันก็พลิกตัวผมลงไปนอนล่างแทนแล้วเอาตัวมันทาบทับผม
"สาด มึงมาเล่นงี้บ่อยๆระวังกูหวั่นไหวนะ ฮ่าๆๆ"มันว่าแล้วหัวเราะ
"ยิ่งน่ารักน่าเอาอยู่"
"โคย อย่ามาล้อเล่น มึงปล่อยกูวววววววว"ผมโวย แล้วดิ่นๆ มันก็ยังหัวเราะอยู่ครับแล้วก็ก้มมาดูดคอผมไปทีนึง
"โอ๊ยไอ้สาด เจ็บหนาว้อย"ผมด่า
"นิดเดียวน่ะ มึงนี่ชอบไปแรดตอนกลางคืน ขอกูตีตราหน่อย เดวหมาอื่นมันจะมาเอาไป"มันว่างี้ ผมยังไม่ค่อยเข้าใจความหมายมันเท่าไหร่เพราะเมาอยู่
"เหี้ยยย กูจะไปแรดยังไงก็ไม่แรดหาผัวหรอกสาด มึงไม่ต้องเป็นห่วง"ผมว่า
"กันไว้ก่อนดีกว่าแก้ ฮ่าๆ"มันว่า แล้วก็ลุกขึ้นไปนั่ง
"พ่อมึง กันห่าอะไร"ผมว่าพลางลุกขึ้นมากึ่งนั่งกึ่งนอน แล้วก็กระโจนไปลอคคอมันจากทางด้านหลังลงมานอนด้วยกัน
มันก็หัวเราะ
"ไอ้เชี่ยปล่อย หายใจไม่ออก"
"ดี ตายยยยไปเลยยยย"ผมพูดพลาง หัวเราะไปพลาง มันก็แกล้งทำเป็นหายใจไม่ออก ก่อนจะดึงมือผมออก แล้วดีดจมูกผม
"โอ๊ย"
"ฮ่าๆ เล่นกูดีนัก นี่ๆๆ"มันเอามือมันเขย่าหัวผม
"อ๊อยยยยย หยุดดดด"ผมพูด แม่งคนยิ่งเมาหัวอยู่ เดี๊ยะอ๊วกรดใส่หน้าเลย แล้วผมก็ตีๆมันมันก็หัวเราะชอบใจ
"เดี๋ยวกูไปละ ไอ้หมาเมามึงนอนไปป่ะ"
"มึงก็มานอนกะกูดิไอ้แมว"
"ไม่เอา เหม็นเหล้า"
"อย่า มานอนกะกูซะดีๆ"ผมว่าแล้วดึงมันลงมานอน ก่อนที่มันจะทันลุกไปไหนผมก็กอดมันแน่นไม่ให้มันหนีไปได้ มันก็พยายามดิ้นพักนึงก่อนจะยอมแพ้แล้วนอนลง ผมก็เอาหัวไปซบกับอกมันแล้วก็หลับไปอย่างรวดเร็ว
โดยมีเสียงหัวใจมันเต้นเป็นเสียงกล่อมนอน
to be continue
ปล. หลังจากสร่างเมานี่ผมแทบจะแทรกแผ่นดินหนีเลยทีเดียวเชียว... อายยว่ะแม่งงง
ไอ้ห่าพามันก็ชอบเผากูจ้างงงงงง :o12: :o12:
-
อ๊ากกกก มาจิ้มธัน อิอิ :z13:
เมาแล้วน่าร๊าก น่าฟ้าดดด อย่างนี้ เดี่ยวพาก็อดใจไม่ไหวหรอก
อ่อย เสียวมากตอนเล่นคล่อมกันไปกันมา เสียวเหลือเกิน กร๊ากกกกก
พาก็ เมาๆ อย่างนี้สู้ไม่ไหวหรอก ทำไมไม่จับเป็นมะเอียซะเลยนะ แว๊กกกก :z2:
ลุ้นจริงๆ อันนี้สำหรับเรายังไม่นับว่าแรงน่า ขอแรงกว่านี้อีกได้ไหม โฮกกกกกกกกก
ดีใจธันมาต่อทุกวันเลย เราก็รออ่านทู๊กกกวัน เรื่องนี้น่ารัก รักเพื่อน ฮ่าๆๆๆๆ :laugh:
-
:z2:
เอ่ออออ พึ่งเข้ามาอ่านคับ
เห็นตัวละครชื่อพา เลยเข้ามาดู
กระผมชื่อพาเหมือนกัน ไม่คิดว่าจะมีคนชื่อพาแล้วสะกดด้วยพ.พานนะเนี่ย
ยินดีที่ได้รู้จักคร้าบบบบบ
:mc4:
-
ธัณก้ออย่าเมาปล่อยนะ เด๊วจะเสียตัวโดยไม่รู้สึกตัว
ไว้เสียตอนมีสติครบดีกว่า จะได้มีอารมณ์ร่วมด้วย
:m20: :m20: :m20:
-
ho~~ จับกด ดูดคอกันแล้วเว้ย :z1:
ไอ้พาจับดูดคอซะงั้น ธัณดูดกลับเลย :laugh:
รอตอนต่อไปน้า o13
-
พอเมาแล้ว มันเละเทะเนอะ
ไอ้ธัญยืนไม่เป็น ไอ้พาระงับใจตัวเองไว้ (จะ) ไม่อยู่แล้ว 555+
คนเล่าน่ารักจังค่ะ มาต่อให้เราได้อ่านทุกวันเลย ขอบคุณนะค่ะ :pig4:
-
ไม่ได้ว่าอย่างนู้นอย่างนี้นะพา
ขอเตือนหน่อยเหอะ แบบว่าเหนมาเยอะแล้ว ที่แบบปล่อยหั้ยสบายตัวอยู่อย่างนี้
แล้วก็โดนคาบไปดรกอ่ะค้าบ
ผมว่า จะทำไร ก็รีบๆ ทำเห๊อะ บิ่งทันไปแรดบ่อย ช่ายมะ
ประทับตราอย่างเดียวมันไม่พอหรอก เชื่อเหอะ
อิอิ ยุแยง เสดก็นอนหลับได้อย่างสบายจัย พร้อมกับรอตอนถัดไป
ปล. ทันไม่มีความรุ้สึกร่วมกะคนอื่นแระ พา อย่ารอช้า รีบโดยไวเน้อ เอาจัยช่วย กร๊ากกกกกกกกก
ปล. 2 เกอแลง (ชื่อถูกป่าว) มาช่วยเร่งปฏิกิริยาหน่อยดิ นะนะนะ อดจัยรอจะไม่ไหวแระ คริๆๆๆ
-
แบบนี้ต้องมอมเหล้าบ่อยๆ อิอิ :laugh:
-
ธัญเมาแล้วน่าลากไปกดจริงๆๆๆๆๆๆๆ
-
ไม่มีอะไรในกอไผ่เลยเหรอ เสียใจ อุตส่าห์ลุ้นอ่ะ :z3:
-
เริ่มๆ เห็นแววแล้ว.... อีกซักนิดสิคับ.... 5555
-
เริ่มๆ เห็นแววแล้ว.... อีกซักนิดสิคับ.... 5555
เห็นด้วยยย
แววเริ่มมาละ จริงๆ
ชอบอะเรื่องนี้ เพื่อนรัก แล้วดันรักกันเอง
ยิ่งมาต่อบ่อยๆงี้ รักตายเลย :กอด1:
-
:m11: เอาแล้วไงๆๆ :m3: :-[ :impress2:
ตอนนี้ช่างโดนนนนนนนนนนนนนนนนใจสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
ธัณเวลาเมาช่างน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก น่าโดนจับกดจริงๆ :haun5: :interest:
แหมๆๆๆ~~ พาไม่แน่จริงนี่นา (แต่ก้อกล้าพูดเนาะ) :m18:
ไงก้อน่าลงมือปล้ำซะเลย จะได้กลายเป็นสามีจริงๆไปเลยอย่างที่พูดไง :z1:
:catrun:
-
อ่านทันชาวบ้านแล้ว
เย้!*จุดพลุ*
พา. . .อย่าดีแต่พูดดิ่ Q.E.D
อย่างนี้ต้องพิสูจน์!
-
:3123: :3123: :3123: :L2: :3123: :3123: :3123:
ครับผม จะเสียตัวก็คราวนี้แระครับ
เอาเลยๆ เอาใจช่วยอยู่แล้ว
:3123: :3123: :3123: :L2: :3123: :3123: :3123:
-
:L2: :L2: :L2: :L2:
ความจริงเริ่มออกละอีกไม่นานเกินรอ อิๆ
:impress2: :impress2:
-
ยิ่งน่ารัก น่าเอาอยู่ :laugh:
-
. . . . ห๊า !!! ! ธัณ จะโดนลักหลับ . . . .พาทำเลย ทำเลย . .. . 5 55 5 ไม่น่าแค่เกือบเลยอ่ะ .. เสียรม :z10:
. .. . อยากรู้จะจบไง . .. .
-
...สองคนนี่เค้ากำลัง..จูนหัวใจ..เข้าหากัน..เริ่มแคร์ความรู้สึกกันแล้ว...
...สังคมมันเปลี่ยนไป..ชะนีเด็กๆๆบางคนเดี๋ยวนี้...แรงมากๆๆ...
...ธัณ..เริ่มเข้าสู่..วัฐจักรของการเป็นเกย์แบบเต็มตัวแล้ว..ไร้ความรู้สึกกับ..ชะนี..
...พา..ถามจริงเถอะ..กล้าไม๊..กล้าไม๊..ถ้าไม่กล้า..อนาคต..เกียมัว..อิอิ.. :z3:
-
ตอนที่ 18 กลัว
ผมวิ่งตามพวกกลุ่มหมอและพยาบาลที่ช่วยกันเข็นเตียงผู้ป่วยไปยังห้องฉุกเฉินอย่างรีบเร่ง ในใจภาวนาให้คนบนเตียงปลอดภัย แม้จะยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก็ตาม...
ตอนเช้า ผมตื่นมาก็เห็นไอ้หมาเมาง่าวเมื่อวานมันนอนหนุนอยู่กับหน้าอกผม หลับตาพริ้มกรนเบาๆหลับไม่รู้เรื่องเลยทีเดียว สงสัยเมื่อคืนมันคงจะใช้พลังงานกะการฟัด
กับผมไปเยอะเกิน
ผมยิ้มน้อยๆแล้วก็เอามือผมไปลูบหัวมันเบาๆ แต่มันก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะตื่น ผมก็เลยค่อยๆเคลื่อนตัวออกจากเตียงเพราะไม่อยากกวนมัน
"มึงจาไปหนายวะ..." อืมแต่ก็พลาดจนได้...
"กูว่าจะไปห้องน้ำ"
"งืมมมม" แล้วมันก็พลิกตัวไปมา ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ห้องครัว
ผมล้างหน้าแปรงฟันเสร็จก็ออกมา ไม่เห็นมันผมก็เลยล้มตัวไปนอนกลิ้งเล่นที่เตียงต่อ เมื่อวานแม่งขยับตัวไม่ได้เพราะมีมันนอนทับเนี่ยแหละ
"ไอ้แมวขี้เซา ตื่นๆ" น่าน ไอ้นี่เข้ามาก็เอาตีนมาเขี่ยๆผม
"เออ ไอ้แมวตัวนี้เฝ้าไอ้หมาคออ่อนมาทั้งคืน ขอนอนหน่อยได้มั้ยวะ"
"โห พูดยักกะมึงตื่นตลอดเวลางั้นแหละไอ้ควาย"มันด่า
ก็จริงอะครับ ผมตื่นเกือบทั้งคืน จะหลับๆมันก็ชอบดิ้นไปมาแล้วก็เปลี่ยนท่ากอดผมเรื่อยๆ งี้จะให้หลับยังไงเนี่ย -*-
"ก็หมาไหนไม่รู้แม่งนอนดิ้นตลอดคือน กูจะได้หลับมั้ย"
"หรอ เออ ซวยไป ฮ่าๆๆ"มันหัวเราะผมครับ
แม่งทำคนเขาตาคล้ำแล้วยังไม่สำนึกอีก
"ไม่สำนึกเหรอๆ อย่างงี้ต้องทำโทษ" ว่าแล้วผมก็ดึงมันที่ยืนอยู่ลงมานอนกับผม แล้วพลิกตัวอย่างรวดเร็วพร้อมคร่อมมันแล้วกดบนเตียง
"โอ๊ยๆๆ หายใจไม่ออกไอ้เชี่ย" มันด่าแล้วทุบหลังผม ผมก็หัวเราะปล่อยมันดิ้นขลุกขลักอยู่ด้านล่าง
"หือๆ ดื้อเหรอๆ ไอ้หมาน้อย"ผมว่าแล้วก็แกล้งซุกๆไซร้ๆมันเล่น มันก็หัวเราะไปดิ้นไปด้วย
"ไอ้บ้า กูบ้าจี้ มึงเลิกๆๆๆ"
"ไหน บ้าจี้หรอ บ้าจี้หรอ"ผมก็แกล้งมันหนักขึ้นครับ แถมยังเอามือไปเกาๆหลังคอกับหลังหูมันเล่น คราวนี้มันฮาแตกเลยครับ
"เอ้ยยย ไอ้บ้า ฮ่าๆๆ อย่าโว้ยยย อย่าๆๆๆ"มันโวยวายแล้วดิ้นพราดๆ ผมนี่ฮามันมากเลย ดูไงตอนนี้มันก็เหมือนลูกหมาจริงๆนั่นแหละครับ เกาๆไปก็ดิ้นไป
เสียแต่ว่าแม่งดิ้นแรงชิบหาย ผมนี่พลอยเจ็บตัวไปกับมันด้วยเลย เหอๆ แถมยังเห่าดังไปนิด
"เชี่ยๆ พอ กูเลิกละ แม่งดิ้นทีเครื่องในกูกระเทือน"
"ไอ้ห่า แล้วใครใช้ให้มึงเล่นงี้ละวะ"มันด่า หูมันนี่แดงเชียว
ผมก็หัวเราะกับท่าทางและความแดงของหูมัน มันก็แยกเขี้ยวใส่ส่งเสียงขู่ โอ๊ย อย่าทำได้โปรด ทำแล้วเหมือนหมาน่อย ฮ่าๆๆๆๆ
"พอๆ กูจะไปละแม่ง"
"ไปไหนวะ"
"วันนี้กูนัดดูงานกะไอ้วิทมัน"
"นัดไว้กี่โมง?"
"บ่ายอ่ะ"
"นี่เพิ่งเก้าโมงเองมึงจะรีบไปไหนวะ"
"เอ้อน่ะ ไอ้เชี่ยวิทมันชอบมาก่อนเวลาสองชั่วโมง เดวกูไปฟังมันบ่นอีก รำคาญ ไปละๆ เจอกันเย็นนะเว้ย"
"เออๆ รีบไปๆ เดี๋ยวแม่ด่า ฮ่าๆ"
"ถูกกกกก"
แล้วมันก็รีบไปแต่งตัว แล้วก็ออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว
ด้วยความที่ผมว่าง วันนี้ผมจึงว่าจะไปเดินเล่นซักหน่อย พักผ่อนๆ
ผมก็ไปเดินเล่นแถวสยาม เพราะนึกไม่ออกว่าจะไปที่ไหนดี ปกติเวลาแบบนี้ผมมักจะมากับไอ้ธัณมัน แล้วมันจะเป็นคนเลือกสถานที่ไปแทบจะทุกครั้ง ซึ่งผมก็ไม่ได้ว่า
อะไรเพราะปกติ
เป็นคนที่คิดไม่ค่อยออกว่าจะไปไหนอยู่แล้ว ผมเดินไปเรื่อยๆ ดูของโน่นนี่ จนไปหยุดที่ร้านรองเท้า ผมนึกไปถึงไอ้ธัณมัน สถาพรองเท้ามันนี่ควรจะขว้างทิ้งได้นานแล้ว
แต่ว่ามันก็ยังใส่รองเท้าผ้าใบเน่าๆคู่เดิมอยู่
ผมก็เดินเข้าไปในร้าน ดูรองเท้าไปเรื่อย จนไปสะดุดเข้ากับรองเท้าคู่หนึ่ง
มันเป็นรองเท้าผ้าใบแฟชั่น สีเบจลายสกอตสีครีม ตรงที่ส้นรองเท้าก็มีลายปักเป็นรูปใบเมเปิลอยู่ เชือกรองเท้าสีขาวเหมือนกับยางที่พื้นรองเท้าและส่วนหัวรองเท้า
ผมรู้สึกชอบรองเท้าคู่นี้เป็นพิเศษ ก็เลยถามราคาดู มันก็ไม่ได้แพงเท่าไหร่ประมาณพันกว่าๆ ผมเลยซื้อมันมา
แล้วผมก็ได้เสื้อยืดมาอีกตัว เป็นลายหลุยวิคตอง สวยดี สีเบจกับน้ำตาลอ่อน แล้วก็ไปที่ร้านหนังสือต่อ ผมเดินดูหนังสือไปเรื่อย ทั้งนิตยสาร หนังสือทำอาหาร หนังสือ
ดนตรี ศิลปะ...
ผมกำลังจะหยิบหนังสือสถาปนิกตรงที่วางหนังสือใหม่ ก็เห็นหนังสือเล่มข้างๆพอดี
มันเป็นหนังสือเกี่ยวกับโรคหัวใจและโรคแทรกซ้อนเกี่ยวกับโรคหัวใจ
ผมเปลี่ยนใจหยิบเล่มนั้นขึ้นมาอ่านแทน
ในนั้นบอกว่า
มีโรคอื่นมากมายที่อาการคล้ายๆกับโรคหัวใจ และอาจจะเป็นโรคที่กลายเป็นโรคแทรกซ้อนได้
อาการที่เกี่ยวกับโรคหัวใจมีหลายอย่างเช่น
-เจ็บหน้าอกเฉียบพลัน
-หอบ เหนื่อยง่าย
-ใจสั่นบ่อยๆ
-เป็นลม วูบ
แต่มีอันหนึ่งที่สะดุดตาผม มันเขียนอยู่ท้ายเล่ม
"โรคแพนิค"
โรคนี้จะไม่มีสาเหตุจากเชื้อโรคหรือว่าโรคหัวใจ แต่ว่าจะเป็นอาการทางจิตที่พบในคนที่ความเครียดสูง และมักจะกังวลเกี่ยวกับเรื่องต่างๆเป็นประจำ
อาการก็คือ มักจะเกิดความกลัวขึ้นโดยไม่มีสาเหตุ และจะเกิดการหายใจกระตุกหรือว่าหายใจไม่ทัน ถ้าเป็นหนักๆอาจจะเกิดการวูบไปได้...
ทำไมพออ่านถึงตรงนี้ผมรู้สึกกังวลใจอย่างบอกไม่ถูกขึ้นมานะ?...
แต่ผมก็ไม่ได้อ่านต่อ เพราะว่าพอดีมือถือมันดังขึ้นมาก่อน
ผมหยิบขึ้นมาดู ไอ้วิทนี่
"มีอะไรมึง"
"เชี่ยพา มึงรีบมาที่โรงบาล...เร็ว!!!"
"อะไร เกิดอะไรขึ้น?!"
"ไอ้ธัณมัน..."
ผมไม่ได้ฟังต่อ แต่รีบกดวางแล้วก็วิ่งออกไปจากร้านแทบจะทันที
พอผมไปถึงโรงพยาบาล ผมก็โทรหาไอ้วิทมันอีกที
"วิทๆ มึงอยู่ไหนเนี่ย"
"กูอยู่ที่ห้องฉุกเฉิน มึงมาเร็วๆ"
ผมก็รีบวิ่งไปที่ห้องฉุกเฉิน ไปถึงก็เห็นไอ้วิทมันเดินวนไปมาหน้าเครียดอยู่หน้าห้อง ผมก็เดินไปหามัน
"เกิดอะไรขึ้น"
"พวกกูกำลังตรวจงานกันอยู่ดีๆ ไอ้เชี่ยธัณมันก็ขอไปห้องน้ำเว้ย"
"แล้วยังไง"
"แล้วมันก็หายไปนานมาก กูก็สงสัยเลยเดินตามไปดู ก็เจอมันนอนกองอยู่ในห้องน้ำนั่นแหละ"
"ไอ้เหี้ยแล้วมึงปล่อยมันไว้นานแค่ไหนวะ!!!"
"กูจะไปรู้กับมันหรอแม่ง ให้กูทำไงวะ กูก็ไม่นึกว่าอยู่ดีๆมันจะไปวูบในห้องน้ำนี่หว่า"ไอ้วิทมันโวยผมกลับ ท่าทางมันก็กังวลไม่น้อย
"เออๆ แล้วมันหายไปนานแค่ไหน"
"เกือบชั่วโมง..."มันตอบเสียงเบา
ผมตกใจกับคำตอบมันมากพอควร แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ผมหันไปดูไอ้ธัณในห้อง มันโดนสวมหน้ากากช่วยหายใจ ข้างๆมีเครื่องวัดระดับการเต้นหัวใจอยู่กับถัง
ออกซิเจน และเครื่องอะไรอีกไม่รู้ ในนั้นมีพยาบาลและหมอวิ่งวุ่นเต็มไปหมด
ซักพักเขาก็เข็นเตียงไอ้ธัณออกมา เหมือนจะพาไปที่ห้องไหนซักห้อง แต่ที่รู้คือเขารีบกันมาก ผมก็วิ่งตามกลุ่มหมอนั่นไปกับไอ้วิทมัน
"หมอครับ นี่จะไปไหนครับ"ผมถามระหว่างวิ่งไป
"อาการคนไข้น่าเป็นห่วงมาก อัตราการเต้นของหัวใจก็ลดต่ำลงมาก ตอนนี้จะไปที่ห้อง...(จำชื่อไม่ได้ครับผม ขอโทษด้วย)เผื่อจะต้องใช้เครื่องชอทไฟฟ้ากระตุ้นหัวใจ
ถ้าเกิดคนไข้หัวใจหยุดเต้น..."
หมอมันพูดอะไรอีกไม่รู้ เป็นศัพท์ทางแพทย์ แต่ที่แน่ๆผมไม่ได้ฟังแล้วครับ
หัวผมว่างเปล่าไปหมด รู้สึกใจหายกับคำว่า หัวใจหยุดเต้น
หลังจากที่ไอ้ธัณเข้าไปในห้องพร้อมคณะหมอและพยาบาลแล้ว ไอ้วิทมันก็ถามผม
"มึงจะกลับก่อน หรือว่าจะอยู่เฝ้าไอ้ธัณมัน"
"มึงจะกลับแล้วหรอ"ผมถาม
"ตอนนี้หมอเขาก็ยังไม่ยอมให้พวกเราเข้าไปเฝ้าข้างในอยู่ดีแหละ กูจะออกไปส่งงานจารย์พร้อมลาไอ้ธัณให้ มึงจะอยู่รอฟังผลก็ได้นะเว้ยแต่ถ้ามีธุระก็ไม่เป็นไร กูบอก
เบอร์โทรหมอไปแล้ว"
"อืมๆ เดี๋ยว กูอยู่เอง มึงไปเหอะ ฝากลาให้กูด้วยละกันกูจะอยู่เฝ้ามัน"
"อืมๆ กูไปละ"
"ขอบใจมาก"
แล้วไอ้วิทมันก็วิ่งไป
ผมทิ้งตัวลงนั่งที่ม้านั่งหน้าห้อง ได้แต่นั่งจ้องหน้าประตูห้องเงียบๆคนเดียว
ผมหวนนึกถึงตอนที่วิ่งเมื่อกี้ ผมเหลือบไปมองหน้าไอ้ธัณที่นอนนิ่ง ไม่ขยับบนเตียง
ใบหน้ามันซีดลงกว่าเดิมมาก ซีดน่ากลัวจนเหมือนศพ...
...ถึงตอนนี้ ผมกลัวเหลือเกิน ว่าเพื่อนผมอาจจะต้องจากผมไปจริงๆ...
to be continue
ไอ้พา กูยังอยู่นี่....ยังไม่เป็นผี มึงไม่ต้องห่วง
ตอนนั้นนี่แอบรู้สึกเหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่างไปชั่วขณะ เหอๆ
แอบกลัวนะว่าจะตายจริง เห็นมันเล่าให้ฟังว่าหมอบอกหัวใจหยุดเต้นไปแป๊บนึง
เสียววววว :sad4:
-
ดีจังเลยนะครับที่ยังรอดมาได้
บททดสอบความรู้สึกพาเยอะจัง
ธัณดูแลตัวเองด้วยนะครับ
-
โหยยยย อะไรเนี่ย ปรับตัวไม่ทัน เกิดอะไรขึ้นกะธัณอ่า :a5:
ธันเครียดเรื่องอาราย อย่าวูบไปอย่างนี้เซ่ โฮกกกก
แต่ตอนนี้ยังมีชีวิตก็ยังไม่กลัวเท่าไหร่ แต่ตอนนั้น พาคงตกใจทำอะไรไม่ถูกน่าดู
พา ต่อไปต้องดูแลธัณดีๆ นะเนี่ย ปล่อยวางไม่ได้เลย โอ๊ยเดี่ยววูบไปไม่มีใครเห็น
สุดหล่อธัณ รักษาสุขภาพนะจ๊ะ เป็นอย่างนี้บ่อยๆ ไม่ดีนะ
โดยเฉพาะกับคนที่รักธันทั้งหลาย หัวใจพลอยจะวายไปด้วย
โอ๊ววว ตอนนี้กลัวสมชื่อจริงๆ เงออออออ
-
:3123: :3123: :3123: :L2: :3123: :3123: :3123:
ครับผม ขอให้ธันน์หายเร็วๆและอย่าป็นไรนะครับ
สงสารพาเค้า ลุ้นๆต่อไป
:3123: :3123: :3123: :L2: :3123: :3123: :3123:
-
แอบกลัวแทนนะเนี่ย ดียังไม่หลุดจากร่าง
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
ขวัญเอ๊ยขวัญมา
:L2: :L2: :L2:
-
...โรคที่เกี่ยวกับ..หัวใจ..มันน่ากลัวมากๆๆ..
...มันไม่..บอกเวลา..มันไม่มีคำเตือน..ว่าเมื่อไหร่..
...ยังไงก็..พา..ฝากดูแล..หัวใจธัณ..ด้วย..
...ธัณ..ดูแลหัวใจตัวเอง และหัวใจพา..ด้วย...
...ปัจจุบันคงมี..หัวใจที่เข้มแข็ง..แล้วสินะ..
...เพราะ...หัวใจสองดวง..มันมารวมเป็นดวงเดียว..
ป๋อล๋อ..ชอบจังที่อีกคนมาโพสเรื่อง อีกคนจะมาโพสถึง..กันและกัน..ไว้ท้ายบท... :n1:
-
บททดสอบครั้งใหญ่
แต่ความรู้สึกเหมือนวิญญาณหลุดนี่เป็นไงหว่า
-
:เฮ้อ: ลุ้นระทึกอ่ะ แต่ก็โชคดีมากมายที่รอดมาได้
ทำงัยดี พาดูแลทันดีๆ เน้อ อย่าปล่อยหั้ยวูบไปอีกละ
รอตอน 19 ถ้าไม่ผิดคงเปนตอนสำคัญอีกตอนช่ายป่ะ
รอๆๆๆๆ นะคร้าบ :3123:
-
โอ๋ๆๆๆ~~ ขวัญเอ้ยขวัญมาๆ :กอด1: :กอด1: อยู่กับเนื้อกับตัวน๊~า
ดูแลตัวเองให้ดีๆหน่อยซีคะคุณพี่ธัณ :angry2:
เกือบไปแล้วไหมล่ะ :serius2:
:เฮ้อ:
-
อ่านตอนนี้แล้วตกใจ o22
เกิดอะไรขึ้นกับธัญเนี่ยยยยยยยยยยยย
อยู่ดีๆก็วูบไป ... ใจหายแว๊บ ~
ดีแล้วเนาะ ,,,
ที่ตอนนั้นไม่เปนอะไรไปเนี่ย
แต่พาท่าทางเปนห่วงและกลัวมาก
ธัญอย่าเปนอะไรอีกนะ
ดูแลตัวเองเยอะๆด้วย :L1:
-
:กอด1: ขอกอดปลอบขวัญทีนึง
อ่านแล้วยังกลัวเลย
ดีแล้วล่ะค่ะที่ไม่ได้เป็นอะไรมาก
-
ใจหายวูบเลย ตกใจแทนพาด้วย :z3: :z3:
กอดๆ :กอด1:
รอตอนหน้านะคะ
-
พา...ดูแลหัวใจธัณให้ดีๆนะครับ...
จากผู้สนับสนุนกำลังใจอย่างไม่เป็นทางการ....
-
อุ๊ยๆๆๆน่ากัวเนอะ
รีบๆๆมาต่อนะครับ
แต่คงไม่เปนไรมากเพราะยางมาลงเรื่อยต่อได้
-
สุขภาพสำคัญมากนะค่ะน้องธัญ ให้ความสำคัญกับการดูแลตัวเองมากๆ นะ
ไม่งั้นนอกจากตัวเองจะเป็นทุกข์เจ็บปวดจากการทรมานร่างกายแล้ว คนรอบข้างที่รักธัญก็จะเป็นห่วงไปด้วยนะค่ะ
ถ้าทราบว่าเป็นอะไรจริงๆ ก็ต้องรักษาแบบจริงจังนะ เพื่อตัวน้องธัญเอง คนที่น้องธัญรัก และคนที่รักน้องธัญค่ะ
-
:กอด1:
-
หัวใจหยุดเต้นด้วย o22
-
ตอนที่19 ที่ปรึกษา
ผมฟื้นมาอีกทีก็พบกับห้องสีขาวสะอาดตา กลิ่นเฉพาะที่คุ้นเคยของโรงพยาบาล กับเสียงตี้ดๆของเครื่องวัดอัตราการเต้นของหัวใจ
สำหรับผมสิ่งเหล่านี้ดูจะธรรมดาเหลือเกิน เพราะผมเจอมันมาตั้งแต่สมัยผมยังเด็กๆแล้ว
เครื่องช่วยหายใจถูกถอดออกไปจากใบหน้าของผมตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
ทันใดนั้นประตูก็เปิดออก พร้อมกับการมาเยือนของคนที่ผมคุ้นเคย
"อาการเป็นยังไงบ้างแล้ว?"
"เกอแลง"
เกอแลงเดินมาหาผมแล้วเอากระเช้าเยี่ยมคนป่วยวางที่โต๊ะข้างๆแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆเตียง
"ผมได้ยินว่าคุณล้มไปที่คณะ"
"อืม เป็นแบบนี้บ่อยๆ ยกเว้นอย่างเดียวคราวนี้สถานที่ไม่ค่อยดี"
"แปลว่าอะไร?"
"ก็ล้มในห้องน้ำไง"
ผมพยายามพูดติดตลก แต่มันไม่หัวเราะ ได้แต่ยิ้มน้อยๆเหมือนทุกที
"ก็ยังดี ที่อาการไม่ได้วิกฤติเท่าที่ผมคิด"
"อนะ"
"ได้ทานข้าวรึยัง"
"โดนจัดอาหารพิเศษให้น่ะ เดี๋ยวพยาบาลคงเอามาให้"
"อืม"
ว่าแล้วประตูก็เปิดพร้อมกับนางพยาบาลสาวสวยที่ยกถาดข้าวเข้ามาให้ เธอเอามันมาวางบนโต๊ะที่ติดกับเตียง
"ทานเองไหวมั้ยคะ"เธอถาม
"อ่อครับ ไม่เป็นไรผมทานเองได้"
ผมตอบเธอยิ้มๆ เธอก็ยิ้มให้แล้วก็เดินออกไป
ผมหยิบช้อนขึ้นมาแล้วตักโจ๊ก แต่พอมันแตะปากผมก็ต้องรีบชักออกเพราะร้อน
"มาผมป้อนให้"
เกอแลงว่าแล้วเอาช้อนไปจากผม มันตักโจ๊กแล้วเป่าเบาๆ ก่อนจะป้อนให้ผมกิน ทำแบบนี้ไปเรื่อยๆจนหมดชาม
"ขอบใจนะ"ผมบอก
"อืม"
"แล้วมานี่มีอะไรหรอ"ผมถาม
"ก็มาเยี่ยมคนป่วยไง" มันพูดแล้วยิ้ม ผมรู้สึกหน้าร้อนๆยังไงชอบกล
"แหะๆ"
"แล้วก็เอานี่มาให้ด้วยน่ะ"
มันว่าแล้วก็หยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋า เหมือนจะเป็นนาฬิกา...
"นาฬิกา?"
"อืม เป็นนาฬิกาพิเศษน่ะ ของเพื่อนพ่อผมเขาเอามาฝาก เป็นแพทย์อยู่ที่สถาบันวิจัยโรคหัวใจที่แคนาดาน่ะ"
"แล้วมันทำอะไรได้หรอ"
"ตรงนี้ จะมีแถบตัวเลขแสดงชีพจรอยู่ เอาไว้ดูอัตราการเต้นของหัวใจ จะได้คอยระวังเวลามันสูงๆแล้วรักษาตัวทันไง"
"ออ จะดีหรอท่าทางมันจะแพงเอาเรื่อง" ผมพูดแบบเกรงใจ ก็แหมใช่ว่าจะสนิทสนมมากมายเอาของแพงๆมาให้งี้ก็รู้สึกไม่ค่อยดีดิ
"ไม่เป็นไรหรอก ถือซะว่าเป็นอุปกรณ์การแพทย์ประจำตัวอย่างนึงละกัน" มันว่าแล้วยิ้มให้
ผมก็ได้แต่อ้ำอึ้งพูดไม่ออก ยังไงมันก็เกรงใจอยู่ดีอ่ะ แต่เจ้าตัวก็ไม่รอใช้ใส่ให้เลยซะงั้น
"อืม พอดีแขนเลยแฮะ" มันจับแขนผมขึ้นมาดู มือมันใหญ่มาก นิ้วก็เรียว ก็มือฝรั่งนี่หว่าแม่ง...
มันจับๆมือผมดูแล้วก็ถามว่า
"ธัณเล่นกีตาร์ด้วยรึเปล่าเนี่ย"
ผมแปลกใจนิดๆ
"อืม ทำไมหรอ"
"เปล่า จับมือดูแล้วนิ้วตรงปลายด้านน่ะ เลยสงสัย"
"อ่อ"
ไอ้นี่มันแปลกดีแฮะ ชอบพูดอะไรให้ประหลาดใจตลอดเวลา เหอๆ
"ช่วงนี้ มีเรื่องอะไรเครียดไหม?"
"ก็ไม่ค่อยนะ เฉยๆอ่ะ"
"เรื่องเรียน เรื่องเพื่อน อะไรไม่มีเลยหรอ?"มันยังเซ้าซี้
"..."ตอนแรกผมกะจะตอบว่าไม่มีแต่ อยู่ดีๆก็มีความคิดหนึ่งแล่นเข้ามาในหัวผม
"เออ เกอแลง ถามไรหน่อยดิ"
"ว่ามาครับ"
"ที่ฝรั่งเศสน่ะ เกย์เยอะใช่ปะ"
"...ก็ทำนองนั้น"มันตอบกลับมา
"ธัณสงสัยว่าผมเป็นเกย์หรอ"
"เอ้ย ไม่ใช่ๆ คือแบบ อยากจะถามว่า นายเคยมีเพื่อนเป็นเอ่อ อะไรแบบนั้นปะ"
"ก็มีนะครับ"
"แล้วคนที่ตอนแรกไม่มีทีท่าว่าจะเป็นแต่ตอนหลังเป็นนี่นายเคยเจอมะ"
"ก็มีนะครับ เพื่อนสนิทผมเลยล่ะคนนั้น"
"..."
"ธัณอยากจะถามอะไรผมรึเปล่า อย่างเช่นไปเจอเหตุการณ์อะไรที่มันแปลกๆมา..."
มันเล็งตรงจุดครับท่าน
"คืองี้ วันก่อนที่ชั้นจะเข้าโรงบาลอ่ะ ชั้นไปที่ผับมา ควงสาวไปด้วยคนนึง"
"แล้วยังไงต่อ"
"คือแบบ สาวเขาก็ชวนชั้นไปดื่มไปเต้นอนะแล้วก็ อย่างว่า ในห้องน้ำ"
"อืม" มันตอบกลับแบบไร้ปฎิกิริยาใดๆ
"ทีนี้ตอนระหว่างนั้น ชั้นควรจะรู้สึกดีใช่มั้ย"
"ก็ใช่ ผู้ชายถ้าผู้หญิงทำให้ก็ควรจะเป็นงั้น"
"แต่..."
"แต่อะไร"
"...คือชั้นไม่ได้รู้สึกอย่างงั้นอ่ะ...นี่แปลว่าชั้นเป็นเกย์ป่าวอ่ะ"
"..." มันเงียบไปนาน ทำท่าเหมือนคิดอะไรอยู่
"น่าา เครียดจริงๆนะเนี่ยเกอแลง บอกชั้นมาเหอะ"
"ก็ ที่ผมคิดนะ อันนี้มันก็แล้วแต่ตัวธัณเองแหละ เพราะว่า บางทีมันอาจจะเป็นแค่ว่าธัณไม่ได้ชอบผู้หญิงคนนั้นก็ได้ มันก็ไม่ได้หมายความว่าธัณจะไม่ชอบผู้หญิงไปเลยนี่"
"หรอ"
"แต่ถ้าธัณจะกลายเป็นเกย์ ก็ต่อเมื่อธัณเริ่มชอบผู้ชายด้วยกันนั่นแหละ ตอนนี้ยังไม่เป็นหรอก ไม่ต้องไปคิดมาก" เกอแลงพูดแล้วตบหัวผมสองสามที
"งืม..."แต่ผมก็ยังไม่ค่อยแน่ใจอยู่ดี
"น่า คิดมากไปก็เท่านั้น เอางี้ ธัณมีคนที่ชอบมั้ย?"
"ก็มี"
"เขาเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย"
"ผู้หญิงอ่ะ แฟนเก่าทิ้งไปละ"
"หรอ ก็ เสียใจด้วยนะ แต่นี่ก็แปลว่าธัณยังคิดถึงเขาอยู่ใช่มั้ยล่ะ แปลว่าธัณยังชอบผู้หญิงอยู่นะ โดยส่วนตัวที่ผมคิดน่ะ"
"อืมม"
สงสัยผมคงทำท่าลังเลออกไป เกอแลงถอนใจเบาๆแล้วก็จับผมเบาๆที่บ่าแล้วเข้ามาใกล้ๆ
"ธัณไม่ต้องคิดมากหรอก เป็นอย่างที่ธัณคิด อย่างที่ธัณอยากจะให้เป็นนั่นแหละดีที่สุดแล้วล่ะ"
เกอแลงพูดพลางตบไหล่ผมสองสามที แล้วก็ลุกขึ้นยืน
"เดี๋ยวผมมีเรียนบ่ายสาม ต้องขอตัวก่อนนะ ไว้เจอกัน"
"อื้ม"
แล้วมันก็หันหลังเดินออกไป
"เกอแลง"
มันหันกลับมา
"เอ่อ ขอบคุณนะ ทั้งเรื่องนาฬิกา แล้วก็...ที่...ยอมรับฟัง และเป็นที่ปรึกษาให้ชั้น..."
"..."
มันไม่ว่าอะไร ได้แต่ยิ้มให้ ยิ้มอบอุ่น เหมือนกับให้กำลังใจตลอดเวลาของมันนั่นแหละ...
to be continue...
รู้สึกดีจริงๆนะ ไอ้เกอแลงนี่มันเป็นเพื่อนที่ดีของผมมากเลย รับฟังหลายๆเรื่อง ยิ่งเวลามีปัญหากับไอ้พานี่
ผมมักจะหนีไปนั่งคุยกับมันเนี่ยแหละครับ :m1:
แต่ไอ้พาจนปัจจุบันนี้ก็ยังไม่ค่อยชอบหน้ามันอยู่ดีแหละครับ แต่ก็ดีกว่าตอนที่เล่าๆนี่ละกัน
ตอนหลังๆมันบอกผมว่าที่มันไม่ชอบหน้าเกอแลงเพราะว่ามันหึงผม
ผมนี่อึ้งไปเลย 55+
อย่าหึงกูเลยนะพาเอ๊ย อิอิ :o8: ยังไงกูก็รักแมวยักษ์ของกูที่สุดละ :m11: :m3:
ปล. ไอ้รินมันหายไปเลยใช่มั้ยครับ ไม่ต้องสงสัยนะ มันบอกว่าติดโปรเจค เหมือนผมเนี่ยแหละ ไม่อยากกวนน้อง เอ็นดู
:m19:(จริงๆหาเรื่องจะได้อู้ทำโปรเจคด้วย)
-
ช่วงนี้เจอพาโหมดหึงโหดแน่ๆเลย :laugh:
เกอแลงเทคแคร์ดีจังนะนั่น ไม่ว่าคิดตลบไหนก็เทคดีเกินเพื่อนแน่ๆ
-
ก็น่าหึงมั้ยหล่ะรู้จักไม่นานคุยกันสนิทสนมเชียว :laugh:
-
ตอนนี้พาหายไป ไม่ทำตัวเป็นพระเอกเอาซะเล๊ยยย
นายเอกตื่นขึ้นมา คนแรกที่เห็นก็ต้องเป็นพระเอกซิ พาหนิ จิ๊ๆ ขัดใจ :m16:
แต่เกอแลงก็น่ารักดี มีให้อุปกรณ์นาฬิกาอะไรน่ารักด้วย ดูจะเป็นเพื่อนที่ดี อิอิ
ดีใจวันนี้ธัณมาต่อเรื่องแต่หัววัน เเอบหวังว่าวันนี้จะได้อ่านสองตอน หรือเปล่าหวา 5555
ขยันลงเรื่องอย่างนี้น่ารักที่สุด สมเป็นธัณสุดหล่อ
ดูแลตัวเองน่า ดีจังที่ไม่เป็นอะไรมาก จะรอตอนต่อไป โฮะๆๆๆ พามาเล่าความรู้สึกหึงหวงให้อ่านมั้งน่า อิอิ :z2:
-
เกอแลง. . .ทำดีขนาดนี้สมแล้วที่พาจะหึง
ว่าแต่นาฬิกายังอยู่ดีนะครับ
เป็นประโยชน์สุดๆนะนั่น
-
แต่ไอ้พาจนปัจจุบันนี้ก็ยังไม่ค่อยชอบหน้ามันอยู่ดีแหละครับ แต่ก็ดีกว่าตอนที่เล่าๆนี่ละกัน
ตอนหลังๆมันบอกผมว่าที่มันไม่ชอบหน้าเกอแลงเพราะว่ามันหึงผม
ผมนี่อึ้งไปเลย 55+
อย่าหึงกูเลยนะพาเอ๊ย อิอิ :o8: ยังไงกูก็รักแมวยักษ์ของกูที่สุดละ :m11: :m3:
. . . . กล้าเนาะ เรื่องนี้ใครสามีใครพันยาเนี้ย เห็น ข้างบน เค้าจัดแบ่งกลุ่มเรียบร้อยแล้ว . .. . ชี้แจ้งด่วน!!!!!!!
-
...ถ้าพา มันชอบหน้า กาแลง นั่นแหละแปลก..
...แต่นี่มันไม่ชอบหน้า นั้นแหละถูกต้องแล้ว..พา คงดูออก ว่ากาแลง คิดยังไง..
...แล้ว..กาแลง มันชอบ..ธัณ ปล่าว หรือว่า..แค่อยากเป็นเพื่อน มีบทสรุปไหม.. :L2:
-
แล้วคิดว่าใครสามีศรีภริยาล่ะครับ?
หุ หุ หุ... o18
:m29:
รอดูกันต่อไปนะครับถ้ายังไม่รู้ สำหรับใครที่รู้แล้วก็ขอแสดงความยินดีด้วยครับ ฮ่าๆๆๆ :laugh:
ปล. อย่าตีผมนะ เดี๋ยวไอ้พาโกรธ...5555555 (เออะ เกี่ยวไรกะมันแวะ) :serius2:
-
เรื่องนี้น่ารักอ้ะ :o8:
ชอบๆๆ ขอบคุณค่า เริ่มจะติดแล้วเนี่ย
:z2:
เอาใจช่วยแมวยักษ์นะ อิอิ :z1:
-
ใจหายโม้ดดดดดดดดดดดด
-
วันนี้สองตอนรวดเลยครับ ฮ่าๆๆ
โพสไว้เผื่อต้องหายหน้าไปวันสองวัน จะสอบแง้ววววววว :sad4: :sad4: :sad4:
ตอนที่20 my ex-girlfriend
ตอนนี้ผมออกจากโรงพยาบาลมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว หลังจากขาดเรียนไปสองวันเต็ม วันที่สามก็ดันเป็นวันที่ผมว่างทั้งวันซะอีก
ผมเข้าคณะไปเพื่อพบกับอาจารย์ที่ปรึกษาผมเรื่องลาป่วย
"แล้วเราเป็นยังไงบ้างน่ะ ดีขึ้นมากแล้วยัง" อาจารย์จูนถาม เธอมักจะเป็นห่วงผมเสมอๆ เหมือนกับพี่สาวของผมเลยทีเดียว
"ก็ดีครับ ผมจะมาตามเรื่องงานค้างน่ะครับ ที่ขาดไปสองวัน"
"พี่ดูให้แล้วนะ ก็มีแค่งานโมเดลอันเดียว ธัณก็ไม่ต้องรีบทำก็ได้นะพี่ไปแจ้งอาจารย์ประจำวิชาให้แล้ว เดี๋ยวโหมงานแล้วจะป่วยเอาอีก"
"ครับ ขอบคุณมากนะครับ"
"เอ้อนี่ ธัณ อาจารย์พลับเขาฝากของมาให้น่ะ"
พี่จูนว่าพร้อมหยิบยกเอากระเช้าใส่แบรนด์มาให้ผม
"โห ให้อย่างกับผมเป็นคนแก่งั้นแหละ"
"นี่นายธัณ เขาให้มาบำรุงเธอโดยเฉพาะเลยนะรู้มั้ย อ่ะ เอากลับไปด้วยนะ ถ้าไปไม่ไหวยังไงก็ไปกับนายพาก็ได้"
"ครับๆ เอ่อ พี่ ว่าแต่ไอ้พามันอยู่ไหนอ่ะ"
"พี่ก็ไม่เห็นตั้งแต่เช้าแล้วนะ ไม่รู้ว่าไปไหนเหมือนกัน"
ช่วงสองวันที่ผ่านมา ผมอยู่ที่โรงพยาบาล ไอ้พามันก็มาหาผมเป็นบางครั้ง กับมานอนเฝ้า เราแทบไม่ได้คุยกันเท่าไหร่เพราะผมเอาแต่นอนอย่างเดียว ฮ่าๆ
แต่ก็นั่นแหละ หลังจากออกโรงพยาบาล มันก็ไปส่งผมที่หอ แล้วก็เอาผมมาดรอปที่คณะ แล้วก็หายไปเลย
ผมเดินคนเดียวไปตามทางเดิน มือหิ้วกระเช้าแบรนด์อันเบ้อเริ่มไปตามทางด้วย
"เชี่ยธัณมึงหายดีแล้วหรอวะ"ไอ้อู้ดนั่นแหละ ตัวดีแม่งเอาสาวแพศยามาให้กู
"มึง สาวมึงทำพิษจนกูเข้าโรงบาลแหน่ะ รู้ป่าว"
"เห้ย ว่างี้ได้ไง รู้มั้ยน้องเค้ามาร้องไห้กะกู บอกว่ามึงทำหยาบคายใส่น้องเค้า"
"เหอๆ แม่งชวนไปอมKให้กูในห้องน้ำแล้วยังมาว่ากูหยาบคาย เห้อ"
"จริงดิ๊ ว่าไป"
"เออเดะ จริงสิวะกูโกหกให้ได้ตังเรอะ ผู้หญิงแบบนั้นกูไม่เอาหรอกสัด จะไปอมให้ใครอีกก็ไม่รู้"
"เออนะ ช่างมัน แต่มึงไม่เป็นไรแล้วแน่นะเว้ย กูว่าหน้ามึงยังซีดๆอยู่เลยว่ะ"
"หรอ อืม ช่างแม่ง"
"ช่างแม่งได้ที่ไหนเดี๋ยวก็เข้าโรงบาลอีกรอบหรอก"
ผมหันกลับไปก็เจอไอ้วิทมันเดินมาพอดี
"พาบอกให้กูไปส่งมึงทึ่หอ มึงจะกลับยังเนี่ย"
"แล้วทำไมมันไม่ไปเองวะ"
"มันติดเรียนเมคอัพ ที่ไปนอนเฝ้ามึงสองวันนั่นแหละ"
"อ่อ"
ผมรู้สึกผิดนิดๆนะที่ทำให้มันต้องมานั่งเรียนเสริม แหะๆ
"แล้วจะกลับยังเนี่ย"
"อ่าๆ กลับก็กลับจ้ะ"
"ปะ ไปกันได้ละ เดวบ่ายกูต้องกลับมาเรียนอีกรอบ"
"อืมๆ"
แล้วไอ้วิทก็พาผมมาส่งที่หอ แล้วก็รีบกลับไปเรียนต่อ
ผมพอกลับมาแล้วก็ไปนอนที่เตียง ไม่รู้จะทำอะไรดี งานก็มีแต่ไม่อยากทำ
มันเบื่อๆยังไงก็ไม่รู้
ผมมองไปที่มือถือผม แล้วก็หยิบขึ้นมากดเบอร์โทร
"..."
"ฮัลโหล?"
"นี่ธัณนะ"
"อืม มีอะไรหรอ"
"ทำไรอยู่อ่ะ"
"กำลังปั้นดินอยู่"
"อ้าวเหรอ โทรมากวนปะเนี่ย แล้วรับโทรศัพท์ยังไงอ่ะ"
"Bluetooth เอา"
"อ่อ บ่ายนี้ว่างมั้ยอ่ะ"
"ก็ว่างนะ จริงๆตอนนี้ก็ว่างอยู่ แค่ปั้นดินเล่นเฉยๆ"
"...ไปเที่ยวกันมั้ย"
"หืม?"
"ก็ อยากจะเลี้ยงข้าวตอบแทน เรื่องนาฬิกาน่ะ"
"ไม่ต้องหรอกน่ะ"
"ไม่เอา เอ่อ ชั้นอยากตอบแทนจริงๆนะ"
"แต่ผมไม่อยากรับ"
"ง่ะ"
"ล้อเล่นน่ะ ถ้าธัณอยากไปข้างนอกเดี๋ยวผมไปด้วยก็ได้"
"อ่อนะ แหม"
"จะไปตอนกี่โมงล่ะ"
"ก็ เสร็จเมื่อไหร่ก็มาละกัน"
"okay งั้นเดี๋ยวออกไปรับละกันนะ"
แล้วผมก็วางสายไป....
ว่าแต่มันรู้ที่อยู่หอผมด้วยหรอ?
ผ่านไปครึ่งชั่วโมงเสียงกริ่งหน้าห้องก็ดัง ผมเดินไปส่องตาแมวก็เห็นหน้าอันคุ้นเคย
"พร้อมรึยังครับ?" มันถามหลังจากผมเปิดประตูให้
"ขอเก็บของแปบนะ เกอแลงเอ่อ นายเข้ามารอข้างในก่อนก็ได้"
แล้วมันก็เดินเข้ามา สภาพห้องตอนนี้ไม่พร้อมจะรับแขกอย่างรุนแรง ห้องรกมากมาย
"รกนิดนะ"
"อืม ไม่เป็นไร"
ว่าแล้วเกอแลงก็นั่งรอที่โซฟาตรงห้องนั่งเล่น ผมก็เข้าไปเก็บของที่ห้องนอน แล้วก็ออกมา
"ปะไปกัน"
"อืม"
ผมลงมาที่ชั้นล่าง ก็พบกับฮาร์เล่ย์คันใหญ่สีแดงเลือดหมูเหลือบเงิน ที่ผมอยากจะได้มานานแสนนานแต่ก็ยังไม่ได้ซักที ไม่มีปัญญาครับ แหะๆ
"ขึ้นมาสิ" เกอแลงเรียกหลังจากที่เห็นผมตะลึงงันกับรถมัน
"หา? อะ อืมๆ"
ผมก็ขึ้นไปนั่งซ้อนท้าย แล้วเราก็ขับออกไป
เกอแลงพาผมไปเดินเล่นที่สยามเซนเตอร์ แล้วผมก็พามันไปเลี้ยงไอติมที่สเวนเซ่น
"จะรับอะไรดีคะ"
"เอ่อ"
ผมเปิดเมนูดู ปกติมากะไอ้พาจะสั่งฟองดูกินกัน แต่นี่ไม่รู้ว่าเกอแลงจะชอบมั้ย
"เกอแลงนายสั่งตามบายเลยนะ"
"ธัณอยากทานอะไร"
"หะ?"
"ธัณอยากจะทานอะไร"มันถามซ้ำ
"เอ่อ ก็ อะไรก็ได้"
"ปกติมาทานอะไรล่ะ"
"ก็ ชอคโกแลตฟองดู..."
"เอานั่นแหละครับ" เกอแลงหันไปสั่งพนักงานสาวที่ดูตัวจะลอยๆชอบกลแล้วเธอก็เก็บเมนูและโบยบินจากไป
พอผมได้มีโอกาสมาอยู่ใกล้ๆมัน ผมเริ่มสังเกตว่าไอ้เกอแลงนี่ทั้งรูปร่างและหน้าตาดีถึงขั้นเป็นดารานายแบบได้เลยทีดียวครับ
ผมมากะมันนี่ดับไปเลย ยิ่งกว่ามากะไอ้พาอีก เพราะว่ามันมีความเป็นลูกครึ่งทำให้ยิ่งน่าดึงดูดใจไปอีก เห้อ
"ถอนหายใจอะไรเหรอ"
มันถามผมแล้วมองตาไม่กระพริบ
"อะ หา? อ่อ ไม่มีอะไร คิดไรนิดหน่อย"
"ผมเชื่อแล้วว่าธัณนี่ชอบคิดมากจริงๆ"มันว่าแล้วยิ้มน้อยๆ
ผมก็หัวเราะแห้งๆ อยู่กับมันนี่บางทีรู้สึกเขินแปลกๆชอบกล
ผมเลยแก้เก้อด้วยการมองไปที่โต๊ะข้างๆรอบๆ ก็รู้สึกได้ถึงเสียงกระซิบนินทาของเหล่าสาวๆโต๊ะข้างๆ แถมด้วยสายตาที่มองเกอแลงแบบเคลิบเคลิ้ม
"นี่ คนนั้นน่ะ ดารารึเปล่าเธอ"
"ไม่รู้สิ ถ้าไม่ใช่คงเป็นนายแบบแหละ"
แล้วคุณเธอก็วี้ดว้ายกัน
"หล่อจังเลยเนอะ"
"ใช่ หล่อเข้ม คมจริงๆ"
"แล้วอีกคนนั่นใครน่ะ น่ารักดี"
ผมแอบดีใจนิดๆ แล้วยกน้ำขึ้นมาจิบ
"เอ๊ะ เป็นแฟนกันรึเปล่าเนี่ย"
แล้วคุณเธอก็วี้ดว้ายกันอีก ไอ้ท่อนหลังนี่ทำผมแทบสำลักน้ำ
"เป็นอะไรหรอธัณ"เกอแลงถามผม
"เอ้ออ ไม่มีอะไร มันสำลักน้ำนิดหน่อย"
"อะนี่กระดาษ"มันยื่นทิชชู่ให้ผม ผมก็รับมาซับปาก อายยยยชิบบบ
แล้วไอติมที่สั่งก็มาถึง พวกผมก็เริ่มทานกัน
"อันนี้นี่ผมชอบมากเลยนะ"มันว่าพร้อมชูแคนตาลูปสีเขียว หรือฮันนี่ดิลให้ผมดู
"หรอ จริงดิ เราก็ชอบนะหวานดี"
"หรอ งั้นผมยกให้"
"เอ้ยไม่เป็นไร ทานเหอะๆ"
แต่ไม่ทันแล้วครับ มันเอามาจ่อปากผมเลยทีนี้
"คนป่วย อยากทานอะไรก็ต้องทานเยอะๆนะครับ จะได้สบายใจ"มันพูดแล้วยิ้ม ยิ้มที่ทำผมใจอ่อนทู้กที
ผมเลยจำต้องอ้าปากรับของที่มันยื่นให้แต่โดยดี
แล้วเราก็ทานกันจนเสร็จแล้ว ผมก็ไปจ่ายตังแล้วก็เดินออกร้านมากัน
"ไปไหนต่อดี"
"ธัณ ผมแวะไปซื้ออุปกรณ์หน่อยได้ไหม พรุ่งนี้จะต้องส่งงานแล้วน่ะ"
"อ่อ ห๊ะ แล้วไหนว่าว่างไง"
"ก็วันนี้ว่าง"
"เอ๊า ไม่บอกว่าส่งงาน จะได้ชวนมาวันอื่นเอา งี้ก็ไปกวนเวลานายดิ"ผมบ่น
"ฮ่าๆ ไม่เป็นไร ไม่ต้องคิดมากหรอกครับ มันไม่ใช่งานใหญ่"มันว่า
แล้วเราก็เดินไปร้านเครื่องเขียนกัน ไปถึงเกอแลงก็เดินไปตรงมุมสีน้ำมัน แล้วก็หยิบเลือกสีที่จะใช้
ผมก็เดินตามไปแล้วดูๆของบนชั้น มีอุปกรณ์แปลกๆเต็มไปหมดเลยแหะ - -"
"อันนี้ใช้ทำอะไรอ่ะ"ผมถามแล้วหยิบไอ้ที่ดูเหมือนที่ฉาบปูน
"เขาไว้ใช้ปาดสีน่ะครับ ทำtexture ให้กับชิ้นงาน ดูมีมิติขึ้น"
"หรอ แล้วนั่นล่ะ"
"อันนั้นแปรงรูปพัดครับ ไว้ทำสีน้ำ เวลาอยากเขียนภาพหญ้า หรือพวกป่าไม้ทุ่งหญ้า"
"อ๋อ อันนี้นี่สีอะไร"
ผมถามพลายหยิบกระปุกผงสีๆ
"สีฝุ่นครับ"
"ใช่ยังไงน่ะ"
"ก็ต้องเอาไปผสมก่อนครับ ลักษณะการใช้ก็เหมือนพวกสีน้ำ"
"อ๋อ"
"ธัณนี่คงไม่ค่อยได้วาดรูปศิลปะสินะ"
"ก็วาดนะ แต่ว่าวาดแบบ ใช้แต่สีน้ำอ่ะ"
"อนะ"
พอได้ของครบแล้วก็เดินไปจ่ายตังกัน
แล้วเราก็ออกจากร้านมา เดินตามทางเดิน วันนี้คนเหมือนจะไม่ค่อยเยอะ ดีเหมือนกัน
"อยากไปไหนต่อรึเปล่า"เกอแลงถามผมต่อ
"อยากไป..."
ผมชะงัก เมื่อเห็นคนบางคนตรงหน้า
เจน แฟนเก่าผม เดินมากับแม๊ก เพื่อนของเธอ
แต่ท่าทางมันดูจะเกินเพื่อนกันไปแล้ว แม๊กโอบเอวเธอแล้วทั้งคู่ก็เดินคุยกันหัวเราะสนุกสนาน
เธอเคยบอกผม ว่าเธอต้องไปที่สวิสเซอร์แลนด์ นั่นเป็นสาเหตุที่เธอขอเลิกกับผม
แล้วภาพตรงหน้านั้นมันอะไรกัน
"ธัณครับ"
ผมเพิ่งได้สติ แล้วก็รีบหันไปหาเกอแลง
"เธอคนนั้น คนที่ธัณเคยพูดถึงรึเปล่าครับ"
"...เอ่อ"
ผมไม่ได้ตอบอะไรไปมากกว่านั้น
"อยากเข้าห้องน้ำหน่อยน่ะ"
แล้วผมก็เดินนำไป โดยมีเกอแลงเดินตามผม
ไปถึงในห้องน้ำ ก็ไม่มีคนซักคน ผมเดินเข้าไปแล้วก็รองน้ำล้างหน้าสองสามที
เกอแลงก็เดินตามเข้ามาแล้วยืนพิงที่กรอบประตูห้องน้ำ
ผมหายใจแรงๆ รู้สึกโกรธและฉุนขึ้นมา พร้อมๆกับรู้สึกเสียใจที่เจนโกหกผม เพื่อจะไปกับแม๊กแฟนใหม่
มันรู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบแรงๆ ผมหลับตาแล้วรู้สึกเหมือนจะวูบไปอีก
แต่แล้วก็มีแขนคู่หนึ่งโอบกอดผมไว้จากข้างหลัง ผมลืมตาขึ้นแล้วหันไปดูอย่างตระหนก ดวงตาสีน้ำข้าวก็จ้องกลับมาที่ผม
"someone told me that hug can cure the grief and sorrow."
มันว่าแล้วก็ปล่อยผม เมื่อเห็นผมสงบขึ้น
"you don't have to worry if her didn't care about you..."
"Just care about yourself..."
มันเว้นช่วงแล้วยิ้ม
"and the one who you beloved."
ผมมองมันอย่างอึ้งๆ แล้วก็ยิ้มนิดๆ
"ขอโทษด้วยถ้าทำให้รู้สึกกระอักกระอ่วนใจ แต่ว่าเคยมีคนบอกผมอย่างงั้น" เกอแลงยิ้มบางๆ
"งั้นไปเที่ยวกันต่อนะ"
คืนนั้นมันก็มาส่งผมที่หอ
"วันนี้สนุกดี ขอบคุณที่ยอมไปเป็นเพื่อนนะ"ผมหันไปบอกมัน
"อืม ไม่เป็นไร คราวหน้าถ้าว่างๆก็ชวนผมได้นะ"มันว่างี้
ผมก็ยิ้มให้ไป
"แล้วเจอกันนะ"
ผมหันหลังจะเดินขึ้นไป
"Bless you happy."
มันพูดแล้วโบกมือลาผม
ผมก็ได้แต่ยิ้มแล้วก็โบกมือตอบ
วันนี้เฟล ที่รู้ว่าโดนหลอกก็จริง
แต่ก็รู้สึกดีเหมือนกันนะ ที่ได้รู้ว่ามีคนห่วงเรา...
to be continue
ไปละกิ๊บ ขอไปง้อแมวก่อน มันโกรธเมื่อวานไม่ได้รอมันกลับ แอบกลับก่อน - -"
ก้องานกูจะไม่เส็ดและแมะ :m31: :m31: เห้อ...ต้องหาของกินไปง้อ 555 o22
ขอให้อ่านอย่างมีฟามสุขนะครับ บะบาย :bye2: :bye2:
ปล. หาข้อสรุปตำแหน่งให้ได้นะ ใครเดาถูกมีรางวัล ฮ่าๆๆ o18
-
:z13:
น้องเจนทำกันได้นะ :m16:
-
ภาพบาดใจ แต่ก็ยังดีนะที่มีคนคอยปลอบ(มั้ง) ตอนนี้เกอแลงรุกหนักเลยน้าเนี่ย
ส่วนตำแหน่งเดาว่าสลับกัน
-
:L2: เอาดอกไม้มาเยี่ยมค้~า :L2:
:กอด1: ดูแลตัวเองดีๆหน่อยน๊~า คนรอบข้างเขาเป็นห่วงนะคะ ^^
-
เกอแลง.....เอ่อ..กอดกลางห้องน้ำในห้างเลยเหรอ?
เจ๋งหว่ะ!!!! o13
เทคแคร์ดีสุด ๆเลยอ่ะ
เริ่มรู้สึกว่าไอ้ฝันบอกเหตุมันใกล้จะเป็นจริงแล้ว
หึๆ
-
ปล. หาข้อสรุปตำแหน่งให้ได้นะ ใครเดาถูกมีรางวัล ฮ่าๆๆ
คิดว่าพาน่าจะเป็นฝ่ายจับกดนะ :oo1: :laugh:
เกอแลงคนดีมาก o13 แต่เชียร์พา :laugh:
+1 ให้น้า
-
:z3: :z3: :z3:
เง้ยยยย อย่าทำให้แมวยักษ์เสียใจน๊า :m31:
-
ผมก็ว่างั้น
หรอเค้าจะเน้นเสมอภาคกันนะ อันนี้ไม่แน่จัย
แต่พี่ทันเปนโรคหัวจัย เหนื่อยมากไม่ดีน่า นอนเฉยๆ ดีก่ามั้งผมว่านะ :z1:
เกอแลง น่ารักมาก
ผมว่า ขึ้นห้องไปนี่โดนพาเล่นแน่ เหอๆๆ รอดูชม :laugh:
-
อยากเฉลยอยู่นะว่าจะโดนอะไรตอนขึ้นไปบนหอ
แต่วันนี้แปะไปสองละ
เพราะง้าน รอลุ้นกันต่อไปนะคร๊าบบบ ฮ่าๆๆๆๆ :laugh: :laugh: :laugh:
ตอบเม้นบ้าง อะไรบ้าง
คุณ Relos: ผมโดนรุกอยู่หรอเนี่ย ตอนนั้นไม่รู้ตัวเหมือนกัน แต่ตอนนี้มาสังเกตแล้ว เออ จริง...
คุณ เกริด้า(๐-*-๐)v : ขอบคุณสำหรับดอกไม้คับผม
คุณ HeVeN : ฝันไหนอ่ะ 55+ ที่ว่าเหมือน
คุณ Donald~duck : จะถูกมั้ยนะ... :z2:
คุณ brownfatcat : มันจะเสียใจมั้ย รอดูตอนต่อไป หุหุ :m16:
คุณ andyus1 : ถึงผมจะเป็นโรคหัวใจแต่บ่ได้เป็นง่อยหนา ยังขยับได้บ้างอะไรบ้าง นอนเฉยๆก็ไม่หนุกดิครับ...ฮ่าๆๆ :o8:(กรุณาอย่าจริงจัง :o12:)
ไว้จะมาพูดคุยอีกเป็นครั้งคราวครับผม
รักคนอ่านคนเม้นท์ทุกคนครับ :กอด1:
-
นายพา หายไปอีกละ เกอแลงเด่นจริงเว้ย แต่ก็ทำตัวให้น่าหลงไหลอยู่มิใข่น้อย
แต่เค้าเชียร์พาไปแล้วอ่ะ ยังไงก็จะรอพามาจัดการ อิอิ
แอบฮาตอนที่อ่านมาถึงที่วิทบอกพาไปเรียนเมคอัพ
ไม่รู้จิ้นไปยังไง นึกไปถึงพานั่งเรียนแต่งหน้าอยู่ ฮ่าๆๆๆ
ขำขึ้นมาซะเฉยๆ 5555 :laugh:
เดี่ยวกลับขึ้นหอพาไม่เจอธัณเดี่ยวมีหึงเลือดขึ้นหน้าแน่นอน
ควาวนี้คงจะได้รู้ว่าใครรุกใครรับเป็นแน่ ฮ่าๆๆๆๆ
แต่ก็คิดว่าธัณเป็นรับละ อิอิ ไม่รูดิ ก็เห็นเรียกเเมวยักษ์ๆๆ 5555
รอตอนต่อไป จะไม่ได้อ่านอีกสองวันเชียวหรอ ลงแดงตายพอดีเลยเรา
วันๆ ก็มานั่งรออ่านเรื่องนี้เรื่องเดียวเนี่ย
และแล้วพาก็มาต่อให้สองตอนจริงๆ ดีใจที่ซู๊ดดดดด
ขอจุ๊บทีนะ สุดหล่อ อิอิ :L2:
-
มาต่อไวไวน้าาาาา ชอบ o13
-
o13
-
ธัณเรียกพาว่าแมวยักษ์
แล้วพาเรียกธัณว่า. . .?
สรุปที่บอกจะไปง้อๆ สำเร็จมั๊ยครับ
-
ง้อกันดีๆเน้อ อย่าง้อข้ามคืนน้า เด๊วเหนื่อยไป
กลัวตอนต่อไปจะไม่มา :jul3: :jul3:
:z2: :z2: :z2:
-
น่าร้ากกกดี
อิอิ
-
กอดกันในห้องน้ำเหยอ :กอด1:แล้วพา...หายไปไหนอะ...เกอแลงเค้าเริ่มมาประชิดแย้ว... :angry2:...แต่ก็เชียร์พาอยู่น้า...สู้ๆ o13
-
ความน่ากลัวน่ะ มันหลังจากนี้ เหอ ๆ o22
-
น่ากลัวยังไงหยอ คิ คิ คิ คิ ....แบบนี้อ๊ะเปล่าค๊าบ :beat: :z6: คิ คิ
-
. . .. เดากันใหญ่ อย่าหลงเดาเลยค่ะ คุณธัณก่าจะมาตั้งสองวันใช่ป่ะคะ ค้างเลย อยากรู้แมวน้อยจะทำโทษไรบ้าง . ..
. .. .เกอแลงน่ารักจัง . รุกน่าดู ...ไหง ไม่คู่กะเกอแลงล่ะคะ ..เอรึว่า ??? . คิดว่างานเน้ 3P โล๊ด ด ด ด ด ด ด ด . ... 2 หล่อ 1 น่าฟัด (พาบอกว่างั้นย้อนกับไปอ่าน)
. . .. งึม !!!!! กล้า มม ม ม มมม มม มม . .. .
-
ขอเป็นแฟนคลับเกอแลง
ดูแลดีเกิ๊นนนน
ดีอะ อิจฉาจัง o13
-
ในที่สุดก็ตามอ่านจนทัน
อ่านเสร็จเกิดอารมณ์... :a5: อย่างแรง
เจอคำว่า เชี่ยพา ห่าพา อ่านเจอทีไรสะดุ้งทุกที
นึกว่าตัวเองโดนด่า 555+
หนุกมากกกกกกกกกก มาต่อไวๆน้า
o13
-
:3123: :3123: :3123: :L2: :3123: :3123: :3123:
ครับผมชอบมากๆเลยครับเรื่องนี้
มาคอยอ่านทุกวันเลย
เป็นกำลังใจให้ครับผม
แล้วเมื่อไรจะได้รักกันครับ
:3123: :3123: :3123: :L2: :3123: :3123: :3123:
-
ดีใจ.... ธัณได้เพื่อนที่แสนดีเพิ่มมาอีกคนแล้ว.....
-
โหยๆๆ พี่ทันอ่ะ เอชไม่ได้ว่าพี่จะขยับไม่ได้ซะหน่อย พี่ก็ขยับได้นี้ ครายห้าม ขยับเข้าหางายย กร๊ากกกกกกกกกกกกก
ผมเปนห่วงพี่น่า กัวพี่เหนื่อยอ่ะ จิงจิงนะคั๊ฟ :monkeysad:
ไม่มาจิงอ่ะ วันนี้ มาหน่อยเด่เพ่ นะนะ หั้ยผมรอตั้งสองวัน ผ่านไปแค่วันเดียวผมก็จะแย่และ
มาต่อนะคับ จะดู ปฏิกิริยาแมวยักษ์หน่อย จะแสดงออกมานรูปไหน
ผมว่าคราวนี้คงเด่นชัดละ เพาะของรักกำลังจะโดนแย่งนะ เรืองอย่างนี้มันยอมกันไม่ได้อ่ะคับ
อย่างนี้มันต้องตีตราประทับความเป็นเจ้าของ
:laugh: เชียพี่พาสุดตรีนคร้าบบบบบบบบบบบ พี่พาสู้โว้ย!!!!!!
-
:serius2: :serius2: :serius2:
มาแสดงตัวว่าเป็นอีกคนที่อ่าน
^^
:-[
-
. .. .. มารอค่า . .. . แมวน้อยกะหมาน้อย .. . มะไหร่จะฟัดกันน้า . . . .
-
P'tan and p'pa are so adorable :D :call: :z1:
-
เป็นยังไงกันบ้างแล้วเนียะ หายไปสองวัน เหมือนจะเห็นหลายๆคนลงแดง ฮ่าๆ
มาต่อให้แล้วนะๆ
ก่อนหน้านั้น ขอตอบเม้นท์บางคนหน่อย
คุณ sooyuu : เรียนเมคอัพ... โอ๊ย คิดตามแล้วผมนี่ หัวเราะจนเมื่อยเลยทีเดียวเชียว :laugh: :m20:
คุณHeVeN : ลองย้อนไปอ่านตอนก่อนหน้านี้แล้วจะรู้ว่ามันเรียกผมว่าอะไร เหอะๆ :m16: :m16:
คุณ MoSHI : ไม่ต้องข้ามคืนก็แทบแย่แล้วครับ :sad4:
คุณ sai_zai : อนะ สะดุ้งเป็นพักๆเลยหรอเนียะ ขอโต๊ดคับ แหะๆ :m5:
คุณ andyus1 : ขยับเข้าหา...น่ากัวนะคับนั่น กัวว่าจะโดนลากก่อนได้ขยับ ฮ่า :laugh: ล้อเล่นนะ
ให้มันตีตรานี่ จะประทับรอยตีนให้มันก่อน คอยดู :m16:
ล่อซะยาวเลย มาอ่านกันได้แล้วจ้า
ตอนที่21 หวั่นไหว
ผมเดินขึ้นมาถึงบนห้อง เปิดประตูเข้าไป
"ไอ้ธัณ!!"
ไอ้พามันถลามาหาผม
"อะไรวะ?"
"มึงไปไหนมาเนี่ย!!!รู้มั้ยว่ากูห่วงแทบตาย มึงเพิ่งออกจากโรงบาลแท้ๆ จะไปไหนก็ดูตัวเองด้วยสิวะ"
"อืม คือ...กูขอโทษ"ผมพูดแล้วเดินเลี่ยงมันมาจะเข้าไปในห้อง แต่มันก็จับแขนผมไว้
"ธัณ กูมีเรื่องอะไรจะพูดกับมึงหน่อย"
"..."
มันลากผมไปนั่งที่โซฟา
"ธัณ กูถามจริงๆนะ เอาจริงๆเลยนะเว้ย"
"อืม"
"ช่วงนี้มึงมีเรื่องอะไรเครียดมั้ย"
"ป่าวนี่"ผมโกหก
"อย่าโกหกกูเลย มึงจะโกหกไปจนตัวมึงตายเลยหรอ"มันพูดเสียงอ่อน
"ก้อ...มันไม่มีอะไรหรอก ก็เรื่องงานเรื่องเรียน ธรรมดาเนี่ยแหละ"ผมบอกมัน
"เหรอ..."
"อืม"
มันมองผมแบบไม่ค่อยเชื่อ ถึงจะไม่แสดงออกทางสีหน้าแต่แค่มองตาผมก็รู้แล้ว...ว่ามันสงสัย
"กู..."ผมพูดขึ้นเมื่อมันทำท่าจะลุกไป
มันหันกลับมามองผมด้วยสายตาเอาเรื่อง ทุกทีแค่นี้ไม่ทำให้ผมระคาย แต่ไหงคราวนี้ผมถึงรู้สึกกระอักกระอ่วนใจนัก...
"คือ...กู....กูเอ่อ"
มันยังเงียบ แล้วก็มองผม
"กูไปกับเกอแลงมา"
"มึงไปกับใครนะ!!!"มันตวาดเสียงดัง
"กูไปกับเกอแลงมา พามันไปเลี้ยงตอบแทนที่เอานี่มาให้"
ผมยื่นข้อมือไปให้มันดู ซึ่งมีนาฬิกาที่เกอแลงให้ไว้สวมอยู่
มันคว้าข้อมือผมไปดู แล้วมองหน้าผม อารมณ์ทั้งโกรธ ไม่เข้าใจ และสงสัยรวมกัน
"มันเป็นนาฬิกาพิเศษ ใช้วัดชีพจรได้เผื่อไว้ในกรณี..."
"ถอดออกซะ"
"หา?"
"กูบอกให้ถอดออก"
"ทำไมวะ"
"บอกให้ถอดก็ถอดซิวะ!!!"มันตะคอก
"ก็กูถามมึงอยู่ว่าเหี้ยอะไร!!!"ผมตะคอกกลับ
"กูไม่ชอบ"มันตอบมา
"แค่ไม่ชอบ เนี่ยนะ มึงพาลเอาความไม่ชอบหน้าของมึง มาลามถึงกูไม่ได้หรอก"
"มึงชอบมันรึไง"ไอ้พาถาม
"มันเป็นเพื่อนที่ดี ดีมากด้วย"
"แล้วกูล่ะ ไม่ใช่เพื่อนมึงหรอ"
"ไอ่พามึงจะพาลใหญ่แล้ว มึงก็เพื่อนสนิทกูก็รู้อยู่"
"จะจริงเรอะ"
"ถ้าไม่จริงกูจะยังอยู่กะมึงมั้ยเนี่ย กูยังจะทนนิสัยชอบอาละวาดเหี้ยๆของมึงได้อยู่มั้ยหา มึงรู้รึยังทีนี้ ห๊าาา"ผมด่ามัน
"ไม่ มึงไม่ได้เห็นกูเป็นเพื่อนมึง"
"ทำไมจะไม่เห็นวะ มึงคิดหรอว่าแค่กูไม่ได้ไปไหนกะมึงเหมือนก่อนเนี่ย มันจะทำให้กูไม่เห็นว่ามึงเป็นเพื่อนกูเนี่ยหา ไอ้เชี่ยพา มึงก็เพื่อน เกอแลงก็เพื่อน ถึงมันจะไม่ใช่เพื่อนสนทิก็เหอะ แต่ว่ามันมีความใจเย็น ดูแล้วพึ่งพาได้ แถมมันยังเป็นที่ปรึกษากูได้ในหลายๆเรื่องด้วย เพราะงั้น..."
"มึงก็เลยบอกมันไปงั้นดิ ทุกเรื่องของมึง"
"กูก็ไม่ได้บอกทุกเรื่อง แต่ว่ากูก็ปรึกษากับมันบ้าง มันก็รับฟังกู พูดกับกูดีๆ ให้คำปรึกษาดีๆหลายอย่าง กูถึงได้เลิกคิดมากไปได้ไงเล่า!!!!"
"แล้วมึงจะมาอะไรกับกูอีก!!!สรุปมึงอยากให้กูเลิกเครียด หรืออยากให้กูตายห่าไปเลยกันแน่วะ หา มึงเลิกทำนิสัยแบบนี้ได้มั้ยวะ!!!"
"บอกตามตรง กูไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจว่ามึงจะมาอะไรกับกูนักหนา พักนี้กูรู้สึกเหมือนมึงจะเป็นห่วงกูเว่อร์เกินเหตุไปแล้ว กูไม่ใช่เด็กๆนะเว้ย จะได้อยากมีคนมาตามดูทุกฝีก้าวเนี่ย กูก็รู้ว่าตัวกุมันอ่อนแอ แต่จะไห้ทำไงวะ ให้กูเป็นง่อย อยู่กับที่เลยมั้ย หา แล้วไอ้พฤติกรรมแปลกๆของมึงทั้งหลายแหล่นั่นอีก กูไม่เข้าใจในสิ่งที่มึงพยายามสื่อว่ะกูพูดจริงๆ มึงจะเอาไงกับกู ก็บอกกูมาได้มั้ยหา!!!"
ผมหอบเหนื่อย เวลาผมตะคอก หรือโวยวายอะไรเยอะแยะ ผมจะหายใจไม่ค่อยทัน...
"แล้วแบบนี้จะให้กูรู้ได้ไง ว่ามึงคิดไร ถ้ามึงไม่บอก ไม่กล่าวอะไร ได้แต่มาอารมณ์เสีย มาพาลใส่กูแบบนี้น่ะ..."
"แล้วมึงล่ะ?"
"หะ"ผมพูดทั้งหอบ
"มึงเคยคิดจะบอกอะไรกูมั้ย?"
ผมมองหน้ามัน มันมองหน้าผม สายตามันดูเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก
"เวลามึงไปไหน มึงเคยบอกกูมั้ย เวลาจะทำอะไรมึงเคยบอกกูมั้ย ไม่ว่ามึงจะคิดอะไร ไตร่ตรองอะไร มึงก็ยังคิดของมึงคนเดียวเลย มึงไม่เห็นเคยบอกกูซักอย่าง"
ผมอ้าปากจะพูด..แต่มันก็พูดต่อ
"แล้วรู้มั้ย เวลามึงเป็นอะไรไปที กูแทบจะบ้าตาย เวลามึงวิตกจริต มึงเครียด กูก็พลอยจะเป็นไปกับมึงด้วย มึงออกไปข้างนอกตอนกลางคืน กูก็กลัวมึงจะเป็นอะไรไป เวลาที่มึงไม่อยู่ในสายตากู กูก็เอาแต่คิดถึงมึง ไม่รู้ว่ามึงจะวูบไปตอนไหน"
เสียงมันสั่นๆ มันก้มหน้ามองพื้น ผมอึ้งที่จู่ๆมันก็เป็นอะไรก็ไม่รู้ ผมเดินเข้าไปใกล้มัน
"พามึง..."
"กูห่วงมึงมากแค่ไหน มึงเคยรู้มั้ย มึงเคยเข้าใจมั้ย กับคนที่ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับคนสำคัญน่ะ มันรู้สึกยังไง มึงเคยรู้มั้ย..."
มันเงยหน้ามาสบตาผม ผมเห็นน้ำตาคลอเบ้ามันนิดๆ นั่นทำให้ผมยิ่งชอคหนัก มือที่เอื้อมไปจะแตะตัวมันก็ชะงัก
"ตอนที่มึงเข้าโรงพยาบาลครั้งล่าสุด หมอมาบอกกู ว่ามึงหัวใจหยุดเต้นไป หัวใจกูก็แทบจะหยุดเต้นไปกับมึงตรงนั้นเลย กูทำอะไรไม่ได้เลย ทั้งๆที่มึงนอนอยู่บนเตียงนั่น กูได้แต่ภาวนา ขอให้มึงไม่เป็นไร ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้กูไม่เคยจะภาวนาให้ใครแม้แต่ตัวของกูเอง"
"กูไม่อยากจะให้มึงเป็นอะไรไป ไม่อยากให้เป็นอะไรไปทั้งนั้น มึงเป็นเพื่อนที่กูให้ความสำคัญมากที่สุดในชีวิต"
ผมไม่เข้าใจในสิ่งที่มันพูด ไม่เข้าใจ ว่ามันต้องการสื่ออะไรกับผม ผมได้แต่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น...
"ถึงอย่างงั้น มึงก็ยังไว้ใจคนอื่น มากกว่ากูอีกงั้นเหรอ?"
มันมองผม ด้วยสายตาเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิม มันทำหน้าราวกับจะร้องไห้ออกมาเมื่อไหร่ก็ได้
"มึงเคยคิดมั้ย ว่ากูรู้สึกยังไง..."
ผมอยากจะตอบมัน...
แต่ก็ไม่มีเสียงอะไรหลุดรอดออกมาจากปากผม...
มันแค่นเสียงหัวเราะเบาๆ
"เอาเถอะ มึงไม่ต้องตอบกูหรอก กูรู้อยู่แก่ใจแล้วล่ะ...มึงไปทำไรก็ไปเหอะ..."
แล้วมันก็หันหลังให้ผม แล้วเดินออกไปจากห้อง...
ขาผมไม่มีแรง ทำให้ผมทรุดลงไปกองกับพื้น
ผมนั่งนิ่งอยู่อย่างงั้น ในหัวคิดทบทวนสิ่งที่มันพูดมา...
"กูห่วงมึงแค่ไหน มึงเคยรู้มั้ย"
ใช่...มันห่วงผม...
"กูทำอะไรไม่ได้เลย ทั้งๆที่มึงนอนอยู่ตรงนั้น"
...จริงๆเหรอ...
"กูได้แต่ภาวนา ขอให้มึงไม่เป็นไร"
มึงทำแบบนั้นจริงๆเหรอ...
น้ำตาไหลออกจากตาผมช้าๆ หลังจากที่ผมได้ประจักษ์ในทุกเรื่อง
ผมนั่งพิงผนัง หอบแรงๆ เอามือกุมหน้าอกซ้ายของผม ใจมันเต้นเร็วขึ้นผิดปกติ...
ผมเริ่มไหลลงไปนอนกองกับพื้น ตาพร่ามัว ความเจ็บปวดมันแล่นริ้วไปทั่วก่อนจะกลับมาสุมที่ทรวงอก...
เหงื่อผมแตกเต็มตัว ตัวผมเริ่มสั่นหนักขึ้น หนักขึ้น...
ผมนึกเกลียดตัวเอง ที่มีโรคและสันดานประจำตัวเลวๆ
ซึ่งมันก็มักจะวกกลับมาทำร้ายตัวผมเป็นประจำอยู่แล้ว
"มึงเคยคิดมั้ย ว่ากูรู้สึกยังไง..."
....แต่ผมไม่เคยนึกเลย ว่ามันจะทำร้าย เพื่อนที่ผมรักที่สุดด้วย.....
...
.
.
.
ผมมองตัวเองผ่านกระจกใสของร้านค้าที่ปิดบริการมานานโขแล้ว ในตาของผมสะท้อนกลับมาแต่ความเกรี้ยวกราด ความไม่เข้าใจ ความเจ็บปวด ผสมปนเปกัน
ผมเดินหนีออกมาจากห้องที่ผมอยู่มาสามปีเต็ม เพียงเพราะว่าทนมองหน้าเพื่อนที่ผมรักที่สุดไม่ได้
ในตอนที่ผมระบายทุกอย่างออกไป ผมไม่ได้มองหน้าของธัณเลยแม้แต่นิดเดียว
แต่พอผมเงยหน้าขึ้นมา
ใบหน้าของมัน เหมือนกับจะร้องไห้ออกมาตรงนั้น
น้ำตาไหลออกมาช้าๆ จากดวงตาที่ฉายแววเจ็บปวด อย่างที่ผมไม่เคยเห็นจากมัน
มันทำท่าเหมือนจะพูดอะไรซักอย่าง แต่ไม่มีเสียงอะไรลอดออกมาจากปากมันเลย
เพล้ง...
กระจกตรงหน้าแตกเป็นเสี่ยงๆ ผมก้มลงมองดูมือที่เปื้อนเลือด และเต็มไปด้วยบาดแผล
แต่มันก็ไม่เท่าที่ผมเจ็บอยู่ตอนนี้
ผมถามตัวเองช้าๆ ว่าโรคหัวใจเนี่ย มันเป็นโรคติดต่อรึเปล่า...
...หัวใจผม มันถึงได้เจ็บปวด ราวกับจะฉีกเป็นเสี่ยงๆแบบนี้...
to be continue
:m15:
รักคนอ่านทุกคนเลยนะคับ
:กอด1:
แล้วเจอกันใหม่จ้า :bye2: :bye2:
-
เศร้า....
แต่เข้าใจ
อ่อ ๆ ...พายังเรียกธัณอย่างนั้นอีกเหรอ? ไม่เปลี่ยนสักนิดเหรอครับ?
-
ขอเศร้าตามอีกคน
อ่านแล้วหวั่นไหว...ตาชื้นจะปริ่มๆจวนติ๋งๆแล้ว
-
ฮึก ตอนนี้อ่านแล้วสะเทือนอารมณ์
:sad11:
กอดพา :กอด1: กอดธัณ :กอด1:
-
อะโห ใกรธใส่กันเต็มที่ไม่มีใครยอมใครเลยแล้วก็เจ็บทั้งสองคนเลย :sad4:
-
เจ็บทั้งสองฝ่าย แต่เหมือนใกล้จะมีความกล้าบอกความในใจแล้วนินา
-
...สองคนนี้ มีมุมนี้กันด้วยเหรอ...
...มุมที่คนอ่านๆๆแล้วทุกข์ทรมาณใจ...
...รีบๆๆกระชาก..เส้นบางๆๆที่ขวางคำว่า..เพื่อน..ออกซะ.. :L2:
-
บีบคั้นอะ
ฮือออออออออออออออ :o12:
-
เป็นกำลังใจให้กับหัวใจทั้ง 2 ดวง... ที่หวังให้มาบรรจบกันในเร็ววันครับ....
-
โอย แทบจะเป็นคำถามเดียวกับที่ หมอนั่น ถามผมเลย แล้ว ผมก็ตอบสนองด้วยอาการเดียวกันเลย :serius2: เศร้าที่สุด
-
แอบไปร้องไห้ก่อนนะครับ....
:impress3:
-
:monkeysad: เศร้าจัง TT o TT
-
ทำไมไม่บอกรักกานไปเลย
เก็บไว้แบบนี้แระเค้าจะรุ้ไหมนี้
-
:serius2: :serius2: :serius2:
เก็บไว้ ไม่พูดหรือแสดงออกมา
ใครมันจะไปรู้กัน เฮ้อสุดท้ายก้อกลาเป็นแบบนี้
เศร้า แต่ก้อรู้ว่ามันอึดอัดกัน เหนื่อยใจแทน
ยังไงก้อเคลียร์กันให้ได้น้า ถึงยังไงก้อยังเหลือความรู้สึกดีๆให้กันอยู่นี่หน่า
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เอ้ยพี่พารีบคิดได้ แล้วอย่มัวทำเอ็มวีอยู๋
กับไปหาพี่ทันเหอะ ล้มไปแล้วนู่น
จะหนีความจริงกันทำไมทั้งสองคน
หืมๆๆๆ มาเคียกันด้ความรุ้สึกได้แระเน้อออ
ปล. พี่ทันไหงโหดร้ายจังเลยอ่ะ จะประทับรอยพระบาทหั้ยพี่พาซะงั้น พี่พาโว้ย จัยการเลยพี่ ผมเชียสุดพลัง ฆ่ามานๆๆๆ อ่อ มะช่ายแระ ตบจูบๆๆ เลยเพ่ :laugh: สุขล้น เอิ้กๆๆๆ
-
:m15:
เศร้ามากมายอะชอบอ่านซีนแบบนี้ที่สุดแล้ว
เขียนออกมาได้ดีมากๆอ่านแล้วเห็นภาพเข้าใจความรู้สึกเลย
ซีนแบบนี้บอกเลยนะว่าเขียนยากมากที่จะทำให้คนอ่านอินไปกับเรื่องราวได้
ส่วนใหญ่ก็ได้อย่างมากแค่ดึงอารมณ์ให้รับรู้ว่าเศร้า
แต่เรื่องนี้ o13 o13 o13 ว่าเขียนได้ดีมากสำหรับซีนนี้
ส่วนตอนอื่นๆไม่ขอพูดถึงละกันน๊า อิๆ
-
:m15:
ธัน จะแย่อยู่แล้ว พารีบกลับไปดูธันด้วย :o12:
ธันเป็นซะน่ากัวอ่ะ
เราเป็นลิ้นหัวใจรั่ว แต่ไม่หนักเท่าไหร่ ลืมไปตรวจมา3-4 ปีแระ
ชักกลัว เหอๆ :m29:
-
อ๊ากกกกกกกกก ทรมานใจแทน
พาสู้ๆ เหอๆ
:sad4:
-
o22 :z3:
-
. . . . เฮ้อออ อ อ อ อ อ :เฮ้อ: นี่เรียกว่าลดระดับความเครียดแล้วใช่ปะคะ .. . . . รู้สึกร่วมเลยที่พาบอกว่า . . . .
. . .รู้สึกยังไง ที่ไม่รู้คนสำคัญหายไปไหน เป็นยังไง . .. . . แต่ตอนเนี้ย พากลับมาก่อนดีมั้ยคะ ธัณแย่แล้วอ่ะ . . . . .
-
สงสารทั้งสองคน ก็ปากแข็งทั้งคู่ :t3:
-
:serius2: :serius2:
:เฮ้อ:
-
เย้ย !!! :serius2: เรื่องมันหนักหนาสาหัสขนาดนี้ เพราะไม่มีใครฟังใครอ่ะ :angry2:
มีแต่คนจะพูด จะระบายความในใจกัน หยุดฟังกันซะนิดไม่ได้
โอยยย อ่านแล้วเครียด สงสัยจะเป็นโรคติดต่อมาจากธัณแน่ๆ
แล้วธัณจะเป็นไรไหมอ่า ตอนนี้ค้างไปอย่างไม่ต้องสงสัย :a5:
โอ๊ยยย พูดกันซะนิดสิเเวะ อะไรเนี่ย พาก็อารมณ์ร้อนจังเลย ถ้าใจเย็นอีกนิดก็คงจะดี
ธัณก็ ชอบเก็บอะไรไว้คนเดียวอ่ะ พึ่งพาพาบ้างนะ ดูดิเค้าอยากให้พึ่งพาซะขนาดนั้น
เป็นเรานะจะอ้อนเอาให้เข็ด จิ๊ ทั้งเศร้า ทั้งอืม หลายๆ อารมณ์ ที่แน่ๆ อารมณ์ค้างอ่ะเยอะสุด
พาเอ๊ย! กลับไปดูธัณด่วนเลย :angry2:
งือ เศร้า T^Tน้ำตาแทบบจะไหล รักกันขนาดนั้น แต่ปากหนักกันเหลือเกิน
คืนนี้เค้าจะเข้ามารอตอนต่อไปน่า จุ๊บๆ ธัณ :z3:
-
เข้ามาแอบดู อ้ากกกกกกกก!!!!!! ยังมิม้า จะบีบคั้นกานไปถึงหนาย
จายร้ายยยยย พี่พาช่วยจัดกาหั้ยทีเร้ววววววววววววววว :oo1:
555+
-
คืนนี้มาม้ายยยยยยย
:เฮ้อ: บีบคั้นกันจัง จัดแบบหวานๆซักตอนได้มะ :impress2:
-
มาแล้วๆ
วันนี้เพิ่งเลิกงานที่ช็อปอ่ะ เลยมาช้า แหะๆ
ตอนที่22 แพนิค
ผมยังคงนอนอยู่ที่เดิม หอบหายใจ แม้จะไม่แรงมากแล้ว แต่สภาพจิตใจผมนั้นตกต่ำ
ผมรู้สึกเจ็บมาก แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่ามันไม่ใช่เจ็บเพราะโรคเหมือนกับที่ผ่านๆมา
แต่เพราะว่าหัวใจมันถูกบีบด้วยคำพูดที่เพิ่งได้ยินมาไม่นานนี้เอง
แล้วประตูมันก็เปิดออก พร้อมกับคนที่ทำให้ผมเจ็บใจเดินเข้ามา
ผมเงยหน้าดูมัน มันมองผมด้วยสายตาเกรี้ยวกราด ผมมองมันด้วยสายตาว่างเปล่า ไม่รู้จะเริ่มพูดกับมันยังไง
แต่ยังไม่ทันจะคิดเสร็จ มันก็สาวเท้าเข้ามาใกล้ผม แล้วกระชากคอเสื้อผมขึ้นไปเผชิญหน้ากับมัน
"มึงคิดว่า มีแค่มึงที่เจ็บหรอ" มันแค่นเสียงต่ำใส่ผม แล้วกระแทกผมกับผนังห้อง
"มึงคิดว่ามึงเจ็บที่สุดใช่มั้ย"
มันตะโกนใส่ผม ผมตกใจ ด้วยสภาพจิตใจตอนนี้ผมไม่สามารถรับอะไรรุนแรงได้
ใจผมเริ่มสั่นอีกครั้ง ตัวผมสั่น ดวงตาเบิกโพลง ผมรู้ว่าในตาผมฉายแววหวาดกลัว ปากก็สั่น แต่ก็ยังคงไม่มีเสียงอะไรออกจากปากผม
ผมคิดได้อย่างเดียวคือ หนี...
ทันใดนั้นผมก็ผลักมันออกไป แล้วรีบวิ่งออกไปทางประตูทางเดิน
แต่ก็ไม่ทัน มันคว้าเอาขาผมทำให้ผมล้มไปนอนที่พื้น มันขึ้นมาคร่อมผมแล้วบีบคอผมอย่างแรง
"กูจะไม่ยอมเจ็บเพราะมึงอีกแล้ว"
มันบีบคอผมแรงขึ้น ผมเริ่มหายใจติดขัด มือจับมือมันที่บีบคอผม พยายามแกะมือมันออก
แต่ก็ไม่มีผลอะไร ตรงกันข้ามยิ่งทำมันก็ยิ่งบีบแรง
มันก็ยื่นหน้าเข้ามา แล้วกระซิบเสียงเบา...
"คราวนี้แหละ มึงต้องเจ็บเพราะกูบ้าง"
เสียงมันเย็นเยียบ ผมมองมันตาปรือ สติผมเริ่มจะไม่อยู่แล้ว ผมค่อยๆหลับตา หูผมได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆของมัน ก่อนจะ....
"ธัณ!!!"
ผมลืมตาสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ เหงื่อแตกพราวเต็มตัว แล้วมองไปทางต้นเสียง
ดวงตาสีน้ำข้าวบนใบหน้าผิวแทนมองตอบกลับมา บ่งบอกว่าเจ้าตัวก็ตกใจไม่น้อยที่เจอผมสภาพนี้...
"กะ..เกอแลง"ผมพูดช้าๆ
"เกิดอะไรขึ้นครับ ผมกำลังจะออกรถก็ได้ยินเสียงคนตะโกนโวยวายจากห้องคุณ ผมเลยลงมา ตอนที่กำลังจะเดินขึ้นไปก็สวนกับเพื่อนคุณ"
สวนกับไอ้พางั้นหรอ
"ไอพา...เป็นไง...บ้าง?" ผมถามอย่างยากลำบาก พลางเอามือกุมคอตัวเอง
มันไม่ได้เจ็บ ไม่ได้มีร่องรอยการโดนทำร้าย
เมื่อกี้แค่คิดไปเองสินะ...
เกอแลงรีบเข้ามาพยุงผมให้นั่งพิงกับกำแพง
"พาเค้าก็ไม่ได้เป็นอะไรหรอก แต่เค้ามองผมแปลกๆ ก่อนจะวิ่งลงไปแล้วก็่หายไปเลย..."เกอแลงบอกผม พลางทำหน้าสงสัย
ก็ยังดี ที่มันไม่ได้ทำอะไรเกอแลง...
"ไม่มี..อะไรหรอก...เราแค่ทะเลาะกันนิดหน่อย แค่นั้นเอง..."ผมพูด
"แล้วทำไมธัณไม่สบตาเวลาพูดกับผมล่ะ?" เกอแลงถาม เสียงมันดุๆนิดหน่อย
ผมหันไปมองหน้ามัน ดูมันจะกังวลไม่น้อย เพราะปกตินอกจากหน้าเฉยกับหน้ายิ้มแล้ว ผมไม่ได้เห็นสีหน้าอื่นของมันเลย นี่เป็นสีหน้าที่สาม...
"..."ผมก้มหน้าแล้วนิ่งเงียบ
"ธัณครับ?"มันยังถามผมต่อ
"ธัณ บอกผมเถอะครับ ว่าเกิดอะไรขึ้น เผื่อบางทีผมจะช่วยอะไรได้บ้างไงครับ"มันยังเซ้าซี้ผม แต่ผมก็ไม่ได้ตอบอะไร
ผมไม่อยากจะให้มารับรู้ เดี๋ยวจะกลายเป็นว่ามีคนต้องมาพะว้าพะวงเพิ่มอีก...
"ธัณครับ อย่าทำร้ายตัวเองไปมากกว่านี้จะได้มั้ย?"
จากที่ก้มหน้าหลับตา ผมก็ลืมตาเบิกโพลง แต่ก็ยังคงก้มหน้า...
"ผมไปเจอเพื่อนของธัณมา ก่อนที่วันนี้จะไปเที่ยวกับธัณ วันที่ธัณเข้าโรงพยาบาลนั่นแหละ หลังจากที่ผมออกมาจากห้องตอนนั้น ผมก็เจอกับวิท"
"วิทเขาบอกว่า ธัณไม่สบาย เพราะเครียดหลายเรื่อง ชอบวิตกกังวล และที่สำคัญ มีอะไรจะชอบเก็บไว้คนเดียว อย่างงั้นใช่มั้ยครับ"
"ผมเห็นท่าทางของวิทเขา ดูเครียดมากเลยนะ เค้าไม่ได้มาคนเดียว แต่มากับเพื่อนอีกสองสามคน รู้สึกจะชื่ออู้ด ไม้ เคน แถมเขายังบอกด้วยว่า อาจารย์ที่คณะ เป็นห่วงธัณมากเลยนะ"
ผมรู้สึกปวดหัวตึบๆแปลกๆ และรู้สึกว่าขอบตาเริ่มร้อนผ่าว
"ธัณรู้ใช่มั้ยว่ามีหลายคนเขาเป็นห่วงธัณ ทั้งผม เพื่อนๆ พี่ๆน้องๆของธัณ...ไม่มีใครอยากเห็นธัณเป็นอย่างงี้นะ"
"โดยเฉพาะพา..."
"วันเดียวกันนั้น ผมเห็นพาเขาก็มากับวิทด้วย ถึงแม้สายตาเขาจะเคืองๆที่เห็นผม แต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร เขาแค่เดินผ่านผมเข้าไปในห้องที่ธัณนอนพักอยู่ ตอนนั้นธัณหลับไปแล้ว เลยไม่รู้ละมั้ง ว่าวันนั้นพาโดดเรียนทั้งวันแล้วไปนั่งเฝ้าธัณที่นั่น" มันพูดแล้วหัวเราะเบาๆ
"เขาคงเป็นห่วงธัณมากๆเลยนะ ผมรู้สึกอย่างงั้น"
ผมหันไปหาเกอแลง เกาะซบหน้าลงกับตัวของมัน น้ำตาที่ผมกลั้นเอาไว้ตอนแรกที่เจอ ตอนนี้มันไหลออกมาเป็นสายไม่หยุด
ผมไม่สนว่าเกอแลงมันจะตกใจ หรือประหลาดใจที่ได้เห็นผมในสภาพนี้
ผมไม่ขายหน้า ไม่อายที่จะร้องไห้ออกมา เพราะถ้าเก็บไว้ หัวผมคงจะกลายเป็นเสี่ยงๆแน่...
"แล้วชั้นควรจะทำยังไงดีล่ะ.....ชั้นควรจะทำไงดี....."
ผมพูดพลางสะอื้น แต่ก็ยังไม่ยอมเงยหน้ามามองหน้ามัน
ผมพูดซ้ำไปมา เหมือนเทปที่เล่นซ้ำๆ และไม่มีท่าทีว่าจะหยุด
เกอแลงก็ไม่ได้ว่าอะไรต่อ มันก็ได้แต่นั่งให้ผมพิงสะอื้นไห้
ในตอนนั้น ถ้าเป็นผมแล้วมาเจอคนซบแบบนี้ ผมคงทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน...
ใจผมที่ป่วยด้วยโรคร้าย ตอนนี้มันกลับเจ็บปวด เจ็บมากกว่าที่เคยผ่านๆมา...
มันเป็นเพราะ ความเสียใจ และ ความรู้สึกผิดที่สุมอยู่ในอก รวมกันจนแทบจะทำผมอกแตกตายไปตรงนั้น...
........
.....
...
.
.
ผมนั่งอยู่ที่ร้านเหล้าโต้รุ่ง ไม่รู้เลยว่าดื่มไปกี่แก้วกี่ขวดแล้ว
รู้แต่ว่าที่แน่ๆผมมาอยู่ที่นี่นานมาก
ผมมองมือที่เต็มไปด้วยบาดแผล ที่พันผ้าเช็ดหน้าลวกๆไว้
ตอนที่สั่งเครื่องดื่มแรกๆบาร์เทนเดอร์ก็มองผมด้วยสีหน้าแปลกๆ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรมากมายเท่าไหร่นอกจาก ไปโดนอะไรมา ทำนองนี้
"รูปหล่อทำไมมานั่งคนเดียวล่ะ"
เสียงสาวคนหนึ่งดังขึ้น ผมหันไปมอง
เธอสวยมาก รูปร่างเซ็กซี่ ผิวขาวผ่องดึงดูดสายตาคนหลลายๆคนเป็นอย่างดี แต่การที่เธอมาโผล่ที่นี่ทำให้ผมพอจะรู้สถานะเธอดี...
ผมรู้สึกผิด ที่เคยว่าไอ้ธัณว่ามันชอบไปควงสาวที่ไหนไม่รู้
รู้ตัวอีกทีผมก็นอนอยู่ในโรงแรมพร้อมสาวเจ้าที่นอนหลับสนิทในสภาพเปลือยเปล่าแล้ว..
ผมลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว แล้วก็วางเงินไว้ที่หัวเตียง แล้วก็เดินออกมาอย่างเงียบๆ
ผมเดินไปตามทาง มองบนท้องฟ้า พระจันทร์เต็มดวงฉายกลับมา ผมมองที่พระจันทร์ ในใจรู้สึกหม่นหมอง เหมือนกับทางเดินมืดมัวที่ผมกำลังเดินอยู่ไม่มีผิด
ผมเดินไปจนถึงที่ๆผมจอดรถ แล้วก็เข้าไปนั่งในรถผม นั่งนิ่งคิดอะไรคนเดียวอยู่ในนั้น...
ใจนึงก็อยากจะกลับหอไป อีกใจก็ไม่อยากจะกลับ
ที่อยากกลับเพราะอยากจะเห็นหน้า
และที่ไม่อยากกลับ ก็เพราะไม่อยากจะเห็นหน้า...
ผมไม่ค่อยเข้าใจตัวเองเท่าไหร่ สรุปว่าจะเอายังไงกันแน่
สุดท้าย ผมก็ได้เห็นพระอาทิตย์ขึ้น จากในรถของผม
มันช่างอ้างว้างเหลือเกิน.......
to be continue
เครียดจัง... เห้อ...
:sad4:
-
เครียดสุดๆ
อ่านช่วงแรกตกใจ
แมวยักษ์ หมาน้อย น่าสงสารๆ
ช่างเป็นค่ำคืนทีแสนทรมานจริงๆ
-
งืม เม้นไม่ออกเลยตู ตอนนี้เครียดจริงๆ
ธัณ เป็นคนคิดมาก จิตตกมากไปแล้วนะ
คล้ายๆ เหมือนจะเริ่มทำร้ายตัวเองโดยไม่รู้ตัวซะแล้ว
ดีที่ยังมีเกอแลง เกอแลงว่าไปแล้วน่ารัก ดูเป็นคนอบอุ่นอ่ะ
แล้วแบบว่า มาถูกที่ถูกจังหวะตลอดเลย แล้วดูเป็นผู้ใหญ่ดีด้วย
อิตาพา ไม่ทันไร ไปโรงแรมเสียแล้ว งืม ขัดใจ :z3:
เดี่ยวบั๊ด ไปเขียร์เกอแลงซะเลยนี่ ช่วงนี้ยิ่งมาแรงอยู่ งืมมมมม
-
ง่ะ ไม่แนวเลย เครียดกันเข้าไปหย่ายเลย
พี่พาก็หลวมตัวไปกะคายม่ายรุ้ ป่านนี้เกอแลงปอปพี่ทันไปถึงไหนต่อไหนแล้ว เพี้ยง ๆๆ ยังมีอารมอีกนะคนเรา ที่พี่ทันไปอ่ะ เค้าไม่ได้ไปนอนกะคายนะเฟ้ย เอ่ หรอผมไม่รุ้อ่ะ โหยๆๆ เซงจิตคร้าบบบ
สม ... อยากไม่คุยกันด้วยเหตผล แง่ๆๆๆ :sad4: เสียสติละตรู
มาต่อไวๆ เลย หั้ยผ่านมรสุมไปซักที มันทรมาน สัมผัสได้เลยเลยว่าเปนค่ำคืนที่ทรมาน แต่ทั้งสองก็ยังสยิวได้นี่
งงๆ ตามอารมไม่ทัน :m31: มาเลยก่อนจะคลั่งไปก่านี้ สงสารผมหน่อยคร้าบบบบบบบบบบบ :o12:
-
ง่ะ
ทำไมพักนี้มันถึงได้ดูเครียดๆเนอะ
:z3:
พาอ่ะ ,,,
ทำไมปล่อยธัญไว้แบบนั้น ไม่ดีเลยๆๆๆ
ปล่อยให้อยู่กะเกอแลง เด่วเผลอใจทำไง
ไม่ได้นะๆๆๆ :serius2:
ธัญก็...
มีอะไรบอกกับพาบ้างซิ อย่าเก็บไว้คนเดียว
สงสารพาออก TT^TT
-
คืนทรมาน
ต่างฝ่ายต่างก็ไม่ยอมเข้าใจตัวเอง
ต่างฝ่ายก็ต่างไม่ยอมพูด
แล้วเมื่อไรทั้งสองจะลงเอย
อิอิ
:t3:
-
:z3: :z3: :z3:
เครียดแทนเลยนะเนี่ย ก้อแค่พูดออกมาก้อเคลียร์กันหละ
มัวแต่ปิดปากเงียบกันทั้งคู่นี่นะ
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ทำไมเป็นอย่างนี้ :sad4:
-
ตอนแรกอุตส่าห์ดีใจนึกว่าจะมาแนว SM :m20:
-
:เฮ้อ: เมื่อไหร่จะรู้ใจกันซะทีน้อ :monkeysad:
-
มาต่อละ อย่างรวดเร็ว
ช่วงนี้ปั่นโปรเจคนะครับ หายไปนานๆอย่าสงสัยกัน
เนื้อเรื่องมันเปลี่ยนอารมณ์เร็ว ตามให้ทันแล้วกันนะครับ
เพราะมันไม่ใช่นิยาย ฮ่าๆ อะไรเป็นอะไรของมันก็ไม่รู้
ตอนที่23 มันไม่ใช่
ผมหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ ตื่นมาอีกทีก็รู้ว่าที่นี่ไม่ใช่หอผม..
ห้องขาวเกินไป สะอาดเกินไป ที่สำคัญ...
กูไม่มีเตียงคิงไซส์.....
ผมลุกมานั่ง ตามัวๆ งงๆ มองซ้ายมองขวา ห้องเป็นสไตล์โมเดิร์นแต่งสีขาวสะอาด มีหน้าต่างบานเลื่อนอย่างสวย ดูแล้วหรูมาก
กูมาอยู่นี่ได้ไง?...
ผมก้มดูสภาพตัวเอง กางเกงผมยังเป็นตัวเดิมของผมอยู่ แต่เสื้อมันตัวโคร่งเกินไปนิด...
ไม่ใช่เสื้อตู
แล้วผมก็ถึงบางอ้อ เมื่อมีคนเปิดประตูห้องเข้ามา
"ตื่นแล้วหรอครับ?"
เชี่ยยยยยยย
"เอ้ยยยย เกิดอะไรขึ้นเนี่ยยย"
ผมโวยขึ้นมา แต่มันก็ไม่มีท่าทีสะดุ้งแม้แต่น้อย
"ก้อเมื่อวานคุณเล่นวิตกจริตขนาดนั้น ผมจะไปกล้าทิ้งคุณไว้คนเดียวได้ไง ก็เลยพามาที่คอนโดผมแทน"
"คอนโด?"
ผมงงไปหมดแล้วแนี่ย คอนโดอะไรแวะ แล้วเมื่อวานเกิดอะไรขึ้นแวะ โอ้ยยยยย
"มึนหัวว่ะ"ผมบ่นแล้วไหลลงไปนอนที่เดิม
"เล่นลุกพรวดพราดแบบนั้นก็ไม่แปลกหรอกครับ"เกอแลงว่าแล้วเอาข้าวที่มันยกมาวางไว้ที่โต๊ะหัวเตียง
"อ้าว ฟื้นแล้วหรอพ่อหนุ่ม"
ชายวัยกลางคนคนหนึ่งเดินเข้ามา ผิวเผือกตาสีน้ำข้าว สวมชุดกาวน์เหมือนพวกคุณหมอ สวมแว่นกรอบสีดำ ดูแล้วคงแก่เรียนมาก
สัญลักษณ์ประจำตัวหมอ หูฟังที่หมอมันชอบห้อยคอกันอ่ะ คล้องอยู่บนคอเขาเหมือนกัน
เขาเดินมาหยุดข้างๆเกอแลง
"ปาป๊า"
เกอแลงเรียก
"เพื่อนเราเป็นไงแล้วบ้างน่ะ"
"เค้าเพิ่งฟื้นครับผม"
"หรอ อืมก็ดี ไหนขอผมดูอาการหน่อยซิ"
ผมกะลังอึ้งอยู่เลยไม่ได้ทักท้วง เขาก็นั่งลงข้างๆผมแล้วเอาไอ้หูฟังนั่นแหละมาทาบตรงหน้าอกด้านซ้ายผม พร้อมกับวัดชีพจรตรงข้อมือ
"อืม ปกติดีไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงนะ ลูก"เขาหันไปพูดกับเกอแลง
"เอ่อ...หวัดดีครับคุณ"
"ผมชื่อวิทยา เป็นพ่อของเกอแลงเขา ยินดีที่ได้รู้จัก"
"ครับผม ผมธัณนะครับ"
"ผมรู้แล้ว เกอแลงน่ะชอบเล่าเรื่องเธอให้ผมฟัง ได้ข่าววว่าติดต่อกันทางเมลบ่อยๆใช่มั้ย?"
โอ้ว เขารู้ได้งายเนี่ย - -" เกอแลง ขนาดนี้เอ็งยังต้องบอกพ่ออีกเร้อ
"ถ้ายังไงลูกก็คุยกันกับเพื่อนลูกไปก่อนก็แล้วกัน เดี๋ยวพ่อขอติดต่อกับเพื่อนป๊าหน่อยนะ มีอะไรก็เรียกป๊าได้"
แล้วเขาก็เดินออกไป
"พ่อนายไม่ใช่คนไทยหรอ"
"พ่อผมเป็นคนฝรั่งเศสแต่มาอยู่ไทยนะครับ นามสกุลผมเลยเป็นไทยไปด้วย"
"อ่อ"
บ่ายวันนั้นผมก็ขอตัวกลับไปที่หอของผม เกอแลงก็อาสาไปส่งผมที่หอพัก เพราะกลัวว่าจะเป็นอะไรขึ้นมาอีก
เราขับรถออกจากคอนโดของมันและไปถึงหอผมในไม่ช้า
"เราขึ้นไปเองก็ได้นะ"ผมหันไปบอกกับเกอแลง
"ธัณกลัวว่าพาเขาจะว่าหรอ"มันถามผมกลับ
ผมก็ไม่ได้กลัวนะ แต่แค่ไม่อยากให้อะไรๆมันยุ่งยากไปกว่านี้
อันที่จริงแค่เพื่อนขึ้นไปส่งที่ห้องมันก็ไม่ได้เป็นอะไรหรอกนะ แต่ไอ้ห่าพามันจะยอมเข้าใจมั้ยเนี่ยดิ...
ว่าแต่มันต้องเข้าใจอะไรวะ?....
มันมีเห้ไรยากตรงไหนเนี่ย ก็แค่เพื่อน
"อ่า งั้นแล้วแต่นะ"ผมตอบไป เกอแลงยิ้มนิดๆ แล้วก็เดินตามผมขึ้นมา จนถึงประตูห้อง
"ขอบคุณนะ นายช่วยเรามาหลายเรื่องแล้ว ไม่รู้จะตอบแทนไงดี" ผมพูด ออกมาจากใจจริง
"ไม่ต้องหรอก ก็แค่ความช่วยเหลือจากเพื่อนกัน ไม่จำเป็นต้องตอบแทนก็ได้" มันพูดแล้วยิ้มให้
มึงนี่จะเป็นคนดีเกินไปแล้ววววว ผมคิดในใจ
ผมก็ยิ้มตอบกลับให้ และเอื้อมมือไปเปิดลูกบิดประตู
พอเปิดเข้าไป ก็เจอกับคนที่ไม่อยากจะเจอ...
ไอ้พายืนอยู่ตรงทางเดินเล็กๆหน้าห้องผม ที่ไว้วางชั้นรองเท้า มันหันมามองผมด้วยสีหน้าตกใจนิดหน่อย ก่อนจะแพนสายตาไปยังเกอแลง
ดวงตามันฉายแววเกรี๊ยวกราดขึ้นมาแทบจะทันทีเหมือนกับทุกๆครั้งที่มันเห็นเกอแลง ผมก็ตั้งท่าจะห้าม ถ้าเกิดมีมวยขึ้น
แต่มันก็แค่ถอนหายใจแรงๆ เมินหน้าหนี แล้วเดินออกไปจากห้อง....
ทั้งๆที่ถ้ามันกระโดดไปตีกับเกอแลง หรือว่าชกหน้าผม หรืออะไรอย่างอื่น น่าจะเกิดขึ้นแท้ๆ
แล้วมันก็คงรู้สึกดีกว่า ที่มันจะเดินไปเฉยๆแบบนี้...
เกอแลงหันมองตามพาไปจนสุดทาง แล้วก็หันมาทางผม
"ไหวแน่นะ?"
"อืม ไม่เป็นไรหรอก แล้วจอกันนะ"
เกอแลงมองผมด้วยความเป็นห่วง แต่ก็ทำแค่ยิ้มน้อยๆแบบทุกที แล้วก็เดินจากไป
พอเดินไปจนถึงบันได มันก็หันมาหาผมแล้วพูดว่า
"ถ้ามีอะไร โทรเรียกผมเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ"
แล้วผมก็เดินเข้าไปในห้องของผม ที่ตอนนี้ว่างเปล่า เพราะคนบางคนออกไปแล้ว...
ผมเดินไปนั่งที่โซฟา มือยกกุมขมับ หลับตาพยายามสงบใจ
ทั้งๆ ที่ความรู้สึกนี้มันหายไปแล้วแท้ๆ แต่พอเจอหน้ามันแค่ไม่ถึงนาที กลับทำให้ความรู้สึก ปวดมวนๆในท้องมันกลับมาอีกแล้ว
ผ่านไปราวๆสิบห้านาที ไอ้พามันก็กลับมา พอมันเดินมาเห็นผมนั่งอยู่ มันก็มองผมครู่นึง ก่อนจะเดินผ่านไปแล้วก็เข้าไปในครัว
สักแปบก็เดินออกมา แล้วก็เดินเข้าไปในห้องนอน ผมได้ยินเสียงปิดประตูห้องน้ำ
ผมรู้สึกเหมือนมีอะไรจุกที่คออีกแล้ว มันอึดอัดแปลกๆ
ปกติไอ้พาไม่เคยเป็นอย่างงี้ ถ้ามันโมโห หรือไม่ถูกใจ หรือว่าทะเลาะกับผม มันก็จะโวยวาย ด่า หาเรื่อง บางทีถึงขั้นเกือบต่อยกะผมเลยทีเดียว
แต่คราวนี้ มันกลับเมินเฉย ทำเหมือนกับผมไม่มีตัวตนอยู่ในห้องๆนี้
พอมันออกมาจากห้องน้ำ มันก็เดินไปในครัวอีกรอบ แล้วก็เอากาแฟมาจิบ อ่านหนังสือนิตยาสารอะไรซักอย่าง
ผมเดินไปในห้องนอน เข้าไปในห้องน้ำ เปิดฝักบัวให้มันราดรดหัวทั่วตัวเพื่อสงบจิตใจ
ทั้งๆที่ผมไม่ชอบเวลามันโวยวายหรือหาเรื่อง และพร้อมจะโต้กลับเสมอถ้ามันเริ่มก่อน
แต่ไหงคราวนี้กลับรู้สึกแย่กว่าที่คิด
มันมาแบบนี้ ผมเลยทำอะไรไม่ถูกเลย ไม่รู้ควรจะทำยังไงดีเพราะไม่ใช่รูปแบบเดิมๆที่เคยเจอ
ผมเดินออกมาตัวเปียกปอนไปที่ตู้เสื้อผ้า ถอดเสื้อเปียกๆออกแล้วโยนไปที่ขอบตะกร้าผ้า แล้วจัดการเปลี่ยนเสื้อ
ไอ้พามันก็เปิดประตูมาตอนที่ผมใส่กางเกงเสร็จพอดี
มันก็มองผม แล้วก็หลบตาไปทางอื่น เดินไปเอาของมันที่หัวเตียง
"มึงจะเอาไงเหนียะ" ผมพูดขึ้น
มันไม่หันมามองผม ยังก้มลงเก็บของของมันอยู่ในกระเป๋าย่าม
"ฟังกูป่าววะ"
มันยังไม่สน
"ไอ้พา.."
มันโยนย่ามทิ้ง แล้วหันมามองหน้าผม
"แล้วมึงจะเอาไง"
มันถามผม
ผมเงียบ ไม่ได้ตอบอะไร แต่จ้องตามันกลับ เอาเรื่องพอกันทั้งสองคน
"กูห่วงมึง มึงไม่เคยเห็นหัวกู กูเลยไม่สนมึง แค่นั้นเอง"
มันพูดแล้วก้มลงไปเก็บของต่อ
"จะไปแรดไปร่านไหนก็เชิญ"
ผมเดินไปกระชากคอเสื้อมันแล้วกระแทกมันติดกำแพง
"มึงคิดว่ากูชอบหรอ ให้มึงมาคอยห่วงเนี่ย" ผมแค่นเสียงใส่มัน
"มึงคิดว่าสำคัญนักหรอ มึงอ่ะ ขอบอกให้เลิกคิดเลยนะ กูไม่ได้สนใจอะไรมึงอยู่แล้ว"
"ที่กูถามมึง ก็แค่ตามมารยาทแค่นั้นแหละไอ้พา จำใส่กะโหลกหนาๆของมึงไว้ซะ"
ผมคิดว่ามันจะผลักผมออก หรือมองด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว อะไรซักอย่างก็ได้ที่แสดงปฎิกิริยาว่ามันไม่ใช่
แต่ว่าที่ผมได้รับ กลับเป็นแค่สายตาเย็นชา ที่มองผมอย่างไม่แยแส
มันจับมือผม แล้วดันออกช้าๆ ผมปล่อยมัน มันเดินหนีผมไปที่ประตูห้อง
"จะให้กูพูดกี่ครั้ง?"
ผมหันไปมองมัน
มันมองผมกลับ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
"ว่ามึงโกหกกูไม่ได้"
มันพูดอยู่แค่นั้น แล้วก็เดินออกไป ทิ้งให้ผมยืนนิ่งอยู่คนเดียว
มันคงจะเอือมนิสัยปากแข็งของผม เหมือนกับที่ผมเอือมตัวเองแล้วสินะ...
...
.
.
.
.
.
ผมเดินออกมาจากห้องนอน ทิ้งให้ไอ้ธัณมันอยู่คนเดียวในนั้น
ผมไม่ได้เลิกแยแสหรอก
ผมยังห่วง และก็ยังสนใจเหมือนเดิม ว่ามันไปทำอะไรที่ไหน
แค่ผมไม่ได้ถาม เหมือนกับทุกที ก็แค่นั้น
แค่อยากให้มันรู้ตัว แล้วก็เลิก โกหกผมซักที...
เพื่อนกันจริงๆน่ะ เค้าไม่ทำแบบนั้นหรอก
ธัณ....
to be continue
โอยๆ ไปละ ใกล้ตายเต็มทีละครับ ช่วงนี้โทรมมาก
ไว้เจอกันพรุ่งนี้ ไม่ก็มะรืนนี้นะครับ :bye2:
-
:z13: :z13: :z13: จิ้มให้หนำใจเลย เพิ่งรู้ว่าข้อดีของเน็ตช้า
มันคืออย่างนี้นี่เอง เย้ . .. . . เครียดเลย ทำไมต้องโกหกล่ะ ไม่เข้าใจเลยค่ะ เพื่อนกัน ไม่ต้องบอกทุกเรื่องก็ได้
แต่ขอให้บอกบ้างเวลามีปัญหาช่วยกันระบายก็ยังดี . .. . แต่เรื่องที่ธัณไม่ยอมบอกเนี้ย มัน ก็ เอาเรื่องอยุ่นะ แต่ถามไปเลย
จะไม่ดีกว่าหรอ ถ้าไม่ชอบก็บอกไปเลยสิ ว่าไม่ได้รักนะ อย่ามายุ่งกะชั้น ดูเหมือนไม่อยากยอมรับความรุ้สึกมากกว่า . . .
รอวันเปิดใจ . .. . .
-
ยังคงปากหนักกันทั้งคู่ :z3: :serius2:
อารมณ์นั้นคง เงอ ไม่รู้ไม่อยากง้อ ไม่มีใครง้อใครก่อน
หวังว่าคงไม่ถึงงขั้นแตกหักขอแยกห้องนะ คงไม่จิ ไม่งั้นคงไม่มารักกันเหมือนตอนนี่ ฮิๆๆๆ
จะรออ่านว่าจะเคลียร์กันได้ยังไง ที่แน่ๆ ธัณคงต้องปากกับใจให้ตรงกันกว่านี้
ปล.ช่วงนี้ติดโปรเจ็คเหมือนกันเลย ยุ่งมาก แต่ของเราแย่แล้วละ ทำไม่ทัน ติดไอเลยเวงกำ
ยังไงก็เป็นกำัลังใจให้ธัณ แล้วก็เดอะเเกงค์นะ อย่าเครียดมาก เห็นบอกว่าโทรมแล้ว ไม่ดีม้าง อย่าโทรมดิ๊ เดี่ยวไม่หล่อ
พักผ่อนเน้อเป็นห่วง พาฝากดูแลลูกหมาด้วย (พาบอกตูก็แย่เหมือนกัน อิอิ) รอตอนต่อไป แม้จะเป็นมะรืน มะเรื้องก็ตาม
-
ใจแข็งด้วยกันทั้งคู่ :เฮ้อ:
-
:z3:
เง้อ อึดอัดแทน เอาคีมง้างปากเลยพา 555+
รอ รอ รอ ทุกวันเด้อ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ไม่มีอะไรจะพูดอ่ะ ก้อรู้ๆกันอยู่ว่าควรทำยังไง
แต่ก้อไม่มีใครทำ
:z3: :z3: :z3:
-
ก็ยังบีบคั้น...เหมียนเดิม :sad4:
-
:เฮ้อ:
-
เข้าใจอารมณ์พาสุดๆ
ต่างกันแค่แต่กับคนนั้นผมไม่ได้นึกชอบอะไร
อึดอัดๆ
-
ซึนทั้งคุ่ แต่มันก้เริ่มใกล้ความจริงแย้วมั้ง
-
กำจิง
ทำไมไม่คุยกานตรงๆเลย
ว่าคัยคิดไง
บ้างอย่างไม่บอก อีกฝ่ายก้ไม่รู้นะ
-
บีบคั้นสุดๆ :z3:
มาต่อรวดเดียวจบเลยได้ป่ะ
ล้อเล่น :เฮ้อ:
-
เครียดดดด
ดีกันเถอะนะ ดีกานนน
รอตอนต่อไปน้าาา
กอดธัณกับพา :กอด1:
-
คำพูดกับความคิด..ทำไมมันสวนทางกันได้ถึงขนาดนั้นล่ะครับ.... เศร้า...........
-
:z2: :z2: :z2: :z2:
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เครียดจังเลยอะต่างฝ่ายต่างไม่ยอมพูดออกมาตรงๆ
มันก็เลยทำให้เรื่องราวเป็นแบบนี้ไง แต่จะว่าอะไรได้...
ต่างคนก็ย่อมมีชีวิตเป็นของตัวเอง การที่ต่างฝ่ายต่างไม่พูดออกมาทั้งคู่
มันย่อมหมายความว่า ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมถอย ความรักมันจะเกิดได้หรอ...
หากต่างฝ่ายยังคงทำกันแบบนี้ ต้องยอมถอยคนละก้าว อย่างเป็นฟืนเป็นไฟกันตลอด
บางทีความรักก็ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลหรอกนะ ขอแค่ คำพูด ความเข้าใจ แค่นี้ละก็พอแล้ว
ปล. อยากเห็นหน้าเกอแลง จังอะเอามาโชว์ได้ปะ อิๆ
-
....
รูปเกอแลงหรอ?
ก็มีอะ แต่ระวังใจหายวาบนะ คือหน้ามันผิดกะนิสัยมากกกกกกกกก ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
.....
..
.
.
ถ้าอยากเห็น ก็เลื่อนลงมานะ....
.........
.
.
.
.
..........
..
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
(http://img.photobucket.com/albums/v232/Daio/gelang.jpg)
มันส่งรูปนี้มาให้อ่ะ....เหอะๆ.........
โหดได้อีก ผิดนิสัยว้อยๆๆๆๆ เอารูปที่เอ็งยิ้มดีๆมาให้ไม่ได้เรอะ :m16: :m16: :m31: :m31:
ตอนนี้มันไม่ได้ทำทรงเดรดลอคแล้วนะครับ อันนี้เป็นรูปที่เจอมันแรกๆอ่ะ
มันบอกว่าพ่อมันรับไม่ได้เลยให้โกน...
ตอนมันมาเป็นไอ้โล้นนี่ผมหัวเราะท้องแข็งเลยทีเดียว แต่ตอนนี้ผมมันก็ยาวและ เซอร์ๆ :m20: :m20:
:เฮ้อ:
เอาละ งั้น
อ่านต่อกันเลยค๊าบ
ตอนที่ 24 แล้วกูกับมึงก็...
ผมตื่นเช้ากว่าปกติ มองไปที่ข้างๆผมที่ว่างเปล่า
เมื่อวานไอ้พาไม่ได้เข้ามานอนในห้อง
ผมเดินออกไปที่ห้องนั่งเล่น ไอ้แมวยักษ์ก็ไม่อยู่ ไม่รู้ว่ามันหายไปไหน
ผมล้างหน้าแปรงฟัน แล้วก็อาบน้ำแต่งตัวอะไรเสร็จ ก็เดินลงไปที่จอดรถ
รถมินิมันไม่อยู่แล้ว...
ผมคิด แล้วก็ขึ้นควบมอไซค์ของผม ขับออกไปจากหอ
ผมยังไม่ได้ทานอะไรเลย และนี่ก็ยังเช้ามาก ผมเลยขับไปที่ร้านขายน้ำเต้าหู้
ผมซื้อน้ำเต้าหู้มาสอง และปาท่องโก๋อีกตัวใหญ่ แต่จริงๆก็กินแค่คนเดียว
ตอนที่สั่ง ปากผมมันบอกไปอัตโนมัติว่าเอาสองถุง แต่จะยกเลิกก็ไม่ทันเพราะป้าเขาใส่ให้เรียบร้อยแล้ว
เอาเถอะ เดี๋ยวก็กินหมดแหละ
พอไปถึงที่คณะ ก็เดินไปที่ช๊อปปีสาม ว่าจะไปหาแก้วใส่น้ำเต้าหู้ที่โน่น
ไปถึงเปิดประตูเข้าไปเสียงกีตาร์ก็เข้ามากระทบโสตประสาทผม
ไอ้พา?
แต่ที่มาของเสียงกลับเป็นไอ้วิท
"มาเช้าว่ะมึง"มันทักผม
"อือ อยากกินน้ำเต้าหู้"ผมตอบมันไป
"ว่าไป แค่เนี๊ยะมึงเลยต้องตื่นเช้า ฮ่าๆ"มันหัวเราะ ผมก็หัวเราะแห้งๆให้มัน
"เป็นไรวะ" มันสังเกตเห็นความผิดปกติของผมได้ แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร
ผมก็เดินไปหยิบแก้วประจำ แก้วมัคสีกาแฟ แล้วเทน้ำเต้าหู้ใส่
"กินมะ กูซื้อมาเกิน"
"เหอ? พูดซะกูอยากกินเลยแม่ง"ไอ้วิทพูดแล้วทำท่างอนๆ ผมก็หัวเราะกับท่ามัน แล้วเทใส่อีกแก้วให้
ผมเดินไปยื่นแก้วให้มัน มันก็รับไป
"ไม่ใช่ว่าซื้อให้ไอ้พามันหรอ"
ผมชะงักไปนิดหนึ่ง
"ป่าว มันงอนกูอยู่ไอ้นั่นน่ะ"
"หืม"ไอ้วิทขึ้นเสียงสูง
"แปลกนะ เมื่อเช้ามามันก็พูดงี้"
ผมหันไปมองหน้ามัน
"มึงรู้มั้ยว่ากูแดกน้ำเต้าหู้นี่เป็นแก้วที่สองอ่ะ"
ไอ้วิทพูดแล้วหันมายิ้มๆ อย่างมีเลศนัย
"เมื่อเช้า ไอ้พาก็มา ซื้อน้ำเต้าหู้มาเกิน แล้วก็เทมาให้กูแดก แล้วก็พูดเหมือนมึงเดี๊ยะ รู้ปะ เห็นกูเป็นกระติกใส่น้ำเต้าหู้รึไง"
ผมเงียบ รู้สึกแปลกๆที่ไอ้วิทมันพูด
ไอ้พามาที่นี่เมื่อเช้าแล้วหรอ
"เหอะๆ แล้วตอนนี้มันอยู่ไหน?" ผมถามมันกลับ
"มันไม่บอกว่าจะไปไหน พอกินเสร็จก็ออกไปเลย"
"อืม เดี๋ยวกูไปส่งงานจารย์ก่อนนะ เดี๋ยวมา"
ผมว่าแล้วรีบเดินออกไป จากเดินเร็วๆก็กลายเป็นวิ่ง จนไปใกล้ถึงหน้าห้องอาจารย์
โครม!!!!
แล้วผมก็ชนใครบางคนที่ออกมาจากห้อง
"โอ๊ยยย" ทั้งผมทั้งเขาร้องพร้อมกัน
"เห้ย ดูหน่อยดิวะแม่งวิ่งมะ..."
ผมเงยหน้าขึ้นมอง...
ไอ้พา...
มันก็มองหน้าผมแบบตกใจ ก่อนจะเมินสายตาอีกรอบแล้วทำท่าจะเดินหนี
"เดี๋ยว" ผมเดินไปคว้าแขนมัน มันหันมามอง สายตาแบบนั้นอีกแล้ว... สายตาเย็นชาแบบนั้น
"มึง..."
มันมองผม นิ่ง ไม่พูดอะไรซักคำ
"คืนนี้ กลับเร็วหน่อยนะ กูมีเรื่องจะพูดด้วย..."
ผมพูด แล้วปล่อยมือมัน มันชักกลับ มองผมตาขวางนิดๆ แต่ก็ยังเย็นชาเหมือนเดิม ก่อนจะเดินจากไป
แม้มันจะไม่ได้ตอบ แต่ผมก็คิดว่ามันน่าจะยอมทำตามที่ผมพูด.... ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงคิดแบบนั้น
แล้วผมก็เดินเข้าไปส่งงานอาจารย์ ก่อนจะไปเรียนในคาบเช้าต่อ
เที่ยงวันนั้น มีสายเรียกเข้ามาที่มือถือผม แต่ผมรับไม่ทัน พอหยิบขึ้นมาดู ก็มีข้อความส่งมา 1 ฉบับ
"เป็นยังไงบ้างแล้ว อาการดีขึ้นมั้ยครับ ผมหวังว่าธัณจะรู้สึกดีขึ้นมาบ้างนะ ถ้าไม่สบายใจ ผมพร้อมคุยทุกเมื่อนะ"
ผมยิ้มกับข้อความนั้น แล้วหัวเราะเบาๆ
"ใครส่งมาวะ"ไอ้วิทถาม เล่นเอาผมสะดุ้งโหยง
"เอ้ยยย มึงนี่ โผล่มาแม่งไม่ให้สุ้มให้เสียง ไอ้บ้า"
"กูก็เรียกมึงอยู่ตั้งนานและ มึงก็มัวแต่ยิ้มกับข้อความอยู่นั่น ไหนขอกูดูหน่อยดิ"มันว่าแล้วพยายามจะคว้ามือถือ แต่ก็แย่งไม่สำเร็จ
"ไม่ เรื่องส่วนตัว ไม่ให้ดู ฮ่าๆ"ผมว่า มันทำหน้าบูด
"เออ ตามใจ"แล้วมันก็เดินไปเก็บจาน
ผมเก็บมือถือลงกระเป๋าแล้วก็เดินตามไปเก็บจานกับมัน
ไอ้วิทก็กำลังคุยโทรศัพท์อยู่กับใครไม่รู้พอดี
"อืมๆ ก็ว่างั้นอ่ะ....ใช่ๆ เหมือนกันมากเลย เอ่อ ไว้แค่นี้ก่อนนะ"
"อะไรเหมือนวะ"
"เรื่องส่วนตัว"
"โหหหหห ไอ้นี่เล่นกูคืนเลยนะเว้ย"
"แน่นอน" ไอ้วิทว่าแล้วก็เดินหัวเราะนำผมไป
ผมส่ายหัวแล้วก็เดินตามไป
เย็นวันนั้น ผมกลับหลังเลิกเรียนประมาณหกโมง ไอ้พามันเดินออกห้องมาแล้วแต่ไปที่ไหนก็ไม่รู้ ผมไม่รู้เหมือนกันว่ามันจะทำตามที่ผมขอมันไปเมื่อเช้าป่าว
ก่อนกลับผมก็แวะไปหาอะไรกินหน่อย แล้วก็ไปซื้อเบียร์ที่ร้านขายของชำด้วยสองแพค เพราะที่หอมันจะหมดละ(พูดเหมือนว่ามันจำเป็นจังเนอะ)
ผมก็กลับไปที่หอ เปิดประตูหอไป ไอ้พาก็ยังไม่มา นึกแล้วมันคงจะคิดว่าไร้สาระแน่ๆ - -"
จะไปคาดหวังอะไรกับ...
"มึงจะยืนบังทางเข้าอีกนานมั้ยวะ"
ผมงี้สะดุ้งเลย เพราะไอ้คนที่คิดถึงมันโผล่มาข้างหลังแถมพูดซะชิดหูเชียว
ผมกระโดดหลบไปด้านข้างๆด้วยความตกใจ มันก็มองผมเฉยๆเมินๆแล้วก็เดินเข้าไปข้างในห้อง ผมได้แต่สบถด่ามันในใจนิดๆ แล้วก็เดินเข้าไปเอาของวางที่โต๊ะ
มันก็เดินไปที่ตู้เย็น แล้วก็เดินหน้าเซงๆออกมา ผมรู้ว่ามันหาอะไร
"อะ"
ผมแกะแพคเบียร์แล้วยื่นให้มัน มันมองนิ่งๆ ผมเลยโยนให้มันเลยต้องรับไม่ว่าจะเต็มใจรึไม่
ผมแกะอีกอันแล้วก็เอาไปนั่งดื่มที่โซฟา มันก็เดินตามมานั่งที่เก้าอี้อีกตัว
"มึง"
"ไร"มันตอบ
"กูขอโทดว่ะ"
"ขอโทดไร"
"ก็ที่เม้งใส่มึง"
"ขอโทดทำไม มึงไม่ได้สนใจไรกูอยู่แล้วนิ"
มันยังงอนอยู่ครับ ผมก็มองหน้ามันนิดๆ มันเมินไม่มองผม
"น่า จริงๆ วันนั้นกูรมไม่ดีบ่ดาย"
"รมไม่ดี ไปเที่ยวกะเพื่อนใหม่แล้วรมไม่ดีเนี่ยนะ มันคงจะแย่น่าดูสิท่า"
"..." ผมมองมัน ไอ้นี่หนิ ประชดกูจัง
"ให้กูทำไงมึงถึงหายโกรธอะ" ผมถาม
"เก่งนัก หาเอง"
อารมอยากง้อมันเริ่มหด ผมเลยหันไปดื่มเบียร์คนเดียวเงียบๆ
พอหมดก็เดินไปกะหยิบป๋องใหม่ แต่นึกได้เลยเดินไปในตู้ในครัว
เปิดประตูเคาน์เตอร์ข้างบน ก็เจอขุมทรัพย์ครับ ที่ผมเก็บไว้นานแล้ว เคยมีรุ่นพี่เขาไปญี่ปุ่นแล้วซื้อมาให้
เหล้าขาว ดีกรีอย่างโคดแรง...
ไอ้พามันคอเหล้าอยู่แล้ว ให้มันกินเดวมันก็หายโกรธ หึหึ
ผมก็ยกขวดออกไปข้างนอกกับแก้วอีกสอง มันก็มองผมงงๆ
"อ่ะ เนี่ยวิธีกู แดกเหล้าให้เมาตายไปเลย"
ผมก็เทให้มัน แล้วก็ส่งให้ มันก็รับไปดื่ม ผมก็ดื่มด้วย
แบบนี้มันต้องคืนดีด้วยวิธีแบบลูกผู้ชาย เมาให้ตายไปข้าง มั้ง?
โห เจอไปไม่กี่อึกเล่นเอามึนเลยครับผม เริ่มรู้สึกว่าตัวเองจะเมาก่อนไอ้แมวมันละเลยเบรกๆไว้ก่อน จะได้คุมเกมอยู่
ผมลองมองมัน มันหมดไปสองแก้ว ยังไม่มีท่าทีเลย ไอ้นี่คอทองแดงทองเหลืองทองคำ สัด
"ไง ดีปะ"
"อืม" มันตอบ แล้วก็กระดกต่อครับ
"เมื่อวันนั้น ตอนเย็นหายหัวไปไหนมาวะ"
"เรื่องกู"
ยังหลอกคุยกะมันไม่ค่อยได้ครับ
"วันนี้กูตกบันได"
"อืม"
นิ่งมาก
ผมเลยไม่ได้พูดไรต่อ ก่อนจะนั่งดูมันแดกเหล้าไปเงียบๆ
ผ่านไปราวสิบห้านาทีแม่งคราวนี้มันเริ่มเมาละครับ หน้าแดง ตาลอยๆ
"เมาแล้วดิ" ผมถามมัน
มันหันมามอง
"ไม่มาว" มันตอบ เออ เมาจริงๆละ
"มึงเมาแล้วเนี่ย ยอมพูดกะกู ฮ่าๆ"ผมว่า
"กูบอกไม่มาวเอะมึงนี่"มันว่าแล้วลุกขึ้นยืนค้ำหัวผม แล้วก็เดินมาใกล้
"เห่ยๆ ไม่เมาก็ไม่เมา แม่งไปนั่งดีๆ"ผมว่าแล้วโบ้ยมือไป
ไอ้พามันยืนนิ่ง แล้วอยู่ดีๆมันก็ก้มลงมาหาผมอย่างรวดเร็วแล้วผลักผมลงไปนอนกะโซฟา
"เห้ยยยยย!!!!" ผมร้องเสียงหลง ด้วยความตกใจ ไอ้พามันจ้องหน้าผมเอาเรื่องมาก
"กูบอกว่ากูไม่ได้เมา มึงอย่ามาว่ากู กูไม่ชอบ"มันว่า กลิ่นเหล้านี่คลุ้งเลย
สรุปแทนที่จะดีขึ้นกลายเป็นทำตัวเองติดบ่วงซะละ แม่ง
"กูก็บอกแล้วว่าไม่ได้เมาก็ไม่ได้เมามึงก็ไปนั่งดีๆดิ เอะ ปล่อยกูไอ้พา"
มันยังนิ่งเหมือนเดิม ผมก็มองมันงงๆ ก่อนที่มันจะเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
"เมื่อวันนั้น กูไปนอนกับผู้หญิงมา"
ผมนิ่ง มันจะบอกผมทำซากอะไร
"แล้วกูก็ทำแบบนี้"
แล้วมันก็เข้ามาประกบปากกับผม
เพราะไม่ทันได้ตั้งตัว ผมจึงไร้การป้องกันโดยสิ้นเชิง แทบจะทันทีผมรีบปิดปากแน่น มันก็เอามือมันมาบีบตรงกรามผมบังคับให้ผมอ้าปาก กัดฟันไม่ได้
แล้วก็สอดลิ้นเข้ามาในปากผม ผมกับมันจูบกันนานมากโดยมีมันนำ มันจูบเก่ง สมควรละกับประสบการณ์มัน แต่ผมไม่ได้ปลื้มที่มันเก่งด้านนี้ -*-
"...ทำเห้ไรวะ" ผมพูดขึ้นหลังสูดเอาออกซิเจนเข้าปอด มันมองผมเย็นชา แล้วแสยะยิ้มแปลกๆ
"มึงถามกูเมื่อกี้ ว่าวันนั้นกูทำอะไร กูก็กำลังจะตอบมึงนี่ไง"
ผมอึ้ง คนเมานี่แม่งบ้าจริงๆ
"ไอ้ห่า มึงลุกเลย กูเตือน ก่อนกูจะถีบมึง"
"กล้ามึงก็ลองสิ"
มันท้า
ผมก็ดีดตัวขึ้นมาหวังจะผลักให้มันตกโซฟาแล้วหนี แต่...
เชี่ย กูพลาดละ กูแดกเหล้าไปนี่หว่า
ผมอาจจะลืมบอกไป แต่ถ้าผมกินเหล้าจนถึงสถานะก่อนเมา(แบบตอนนี้) ผมจะไม่มีแรงเลยครับ นี่เป็นสาเหตุว่าทำไมเวลาผมเมาไอ้พามันถึงต้องมาคอยลากผมกลับหอ
บ้าจริง ทั้งๆที่อุส่ากะๆเบรกไว้แล้วแท้ๆ
"ไง ไม่มีแรงอะดิ ไอ้เชี่ยธัณ กูถึงได้บอกมึงบ่อยๆ เตือนมึงบ่อยๆ ว่าอย่าแส่ไปทำเปรี้ยวแดกเหล้าไปเรื่อย"
มันว่าแล้วก็กดให้ผมลงไปนอนกับโซฟา มือมันบีบที่ไหล่ผมอย่างแรง
"คราวนี้กูจะสอนให้มึงรับรู้ ว่าไอ้ที่กูเตือนนักเตือนหนาเนี่ยมันเป็นยังไง"
to be continue
ปล่อยให้ค้างเล่น :laugh: :laugh:
ไปละ ทำงานต่อ :z3:
ไอ้พา มึงมาช่วยงานกูเดวเน้~~~~~~~~อย่าเมาแต่อู้ :angry2: :angry2:
-
:z13: :z13: :z13:
รูปเกอแลงมะเข้ากับนิสัยอย่างแรงอะ
แต่แหมมาค้างฉาก NC ที่รอคอยอีก ชิ รีบมาลงละจะรออ่าน
-
:z13:
:z13:
:z13:
จิ้มนิวววว
ทำกันได้ ฉากสำคัญเลย มาทำให้ค้างคาแล้วจากไปอีกแล้ว
กลับมาน้า กลับมาต่อให้จบเลย อารมณ์คั่งค้าง ชิส์
:z3: :z3: :z3:
-
มีได้เสียล่ะงานนี้ ธัณแกล้งมอมเหล้าตัวเองหรือเปล่าเนี่ย
-
เฮ้ยยยยยยยยยยยยย :m31: ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงแบบนี้ไม่อาวววววววววววววววว :serius2:
-
ลุ้น NC หรือเปล่าหว่า อยู่ :impress2:
-
อ่านช่วงแรกๆ
นอยด์ๆ
กินเหล้า? อืมๆ พาทำตัวเหมือนผู้หญิงงอนแหะ
เมา? พิสูจน์? ไม่มีแรง?
เฮ้ย!!!!!
พาจะรุกหนักไปม๊าย
ทำไมผมรู้สึกว่ามันน่าจะหยุดแค่จูบล่ะเนี่ย
-
รอต่อไป :impress2:
-
:z3: :z3: :z3:
ได้ไงเนี่ย...
ดันมาค้างเอาตอนสำคัญพอดี
รอลุ้นตอนต่อไป
หึหึ !!
-
แอร๊ยยยยย คุณพระ!!! ค้างเงอะ ทำเงี้ยได้งายยยยย เค้ามะยอมมมมมม ลูกหมาใจร้ายยยยยย :o12:
พาาาาา เเอร๊ย รุกแล้วฟะเร่ย คิดได้แล้วสินะ ทำงี้ซะต้องนานก็ดี
ธัณ นี้คือเเผนของธัณใช่หรือไม่? ยอมรับมาซะดีๆ
มอมทั้งตัวเอง มอมทั้งเพื่อนเลิฟฟฟ เพื่อที่จะ.... :oo1:
แอร็กกกก แล้วก็ตัดฉับมาที่ปลายเตียง
เล่นกันงี้อีก คนอ่านค้างมากมาย :a5:
-
ผมไม่ได้มอมทั้งตัวเองและมันแหละครับ
แค่ไม่คิดว่าจะมาเจออะไรที่มันชอคโลกสำหรับผมก้อเท่านั้นเอง
ไอ้พา บอกตามตรงตอนนั้นกูไม่นึกว่ามึงจะเอากูนะนั่นน่ะ กูนึกว่ามึงเล่นเฉยๆแม่งแต่ก็....
เออ อ่านเอาในนี้ละกันนะ
ขอไปนอนตายก่อน โทรม ทั้งสภาพกายและสภาพจิตใจ
เรทก็ติดไว้หัวตอนงั้นแหละ จริงๆผมเขียนบรรยายอะไรงี้ไม่เก่งอ่ะ
อาย.... :o8: :o12:
ตอนที่ 25 แล้วกูกับมึงก็...ภาคสอง
"คราวนี้กูจะสอนให้มึงรับรู้ ว่าไอ้ที่กูเตือนนักเตือนหนาเนี่ยมันเป็นยังไง"
เท่านั้นแหละผมนี่ตาโตเป็นไข่ห่านเลยครับ ไอ้ห่าพา มึงเมาแล้วววว!!!
"ไอ้เวร อย่านะเว้ย ปล่อยกู"
มันไม่ปล่อย และก็ไม่คลายมือที่จับหัวไหล่ผมด้วย มือผมก็ยังผลักๆมันเป็นระยะๆ แต่มันก็นิ่ง แล้วก็จ้องผมอยู่อย่างงั้น
"มึงกูพูดจริงๆ ปล่อยกู ได้โปรด กูไม่เล่นแล้ว กูยอมมอะ"
ผมพูดเสียงอ่อน แล้วก็เลิกผลักแล้วด้วย ผมเลือกที่จะนอนนิ่งๆเพราะไม่เห็นว่ามันจะมีประโยชน์อะไร
มันก็ยิ้ม แล้วพูดว่า
"ไง เลิกดิ้นแล้วหรอ ไหนล่ะ ที่เคยบอกว่าไม่เป็นไรๆ ที่บอกว่าดูแลตัวเองได้ นี่ดูดิ แค่โดนแค่นี้มึงก็ขยับไม่ได้ละแมะ"
แล้วมันก็หัวเราะ กลิ่นเหล้ายังคลุ้งอยู่เลย
ที่เขาว่าคนเมาเดาอารมณ์ไม่ได้ก็เป็นงี้นี่เอง
"เออ กูเลิกละก้อได้ กูไม่ไปกินเหล้าดึกๆแล้วค้าบบ แม่ง ไอ้ห่า ตัวก็หนัก มาทับกูจังวะ แล้วเมื่อกี้ทำไรไป รู้ตัวปะ"
"รู้"
มันตอบผม
"แล้วก็ไม่หยุดแค่นั้นด้วย"
เห้ย...
"มึงว่าไรนะ"
"ของดี มีครั้งเดียว"
แล้วมันก็ยก เอ่อ อุ้มผมขึ้นอย่างรวดเร็ว
"เห้ยไอ้ห่า มึงจะเอากูไปไหนวะเนี่ย!!!"
"หนวกหู แม่งเรี่ยวแรงก็ไม่มี ไร้น้ำยาแล้วยังจะดีดดิ้นอีกแกนี่"
"ไอ้เชี่ย มึง อย่านะเว้ยยย"
"อย่าไร รู้แล้วเหรอว่ากูจะทำไรอ่ะ"
ผมยังไม่ทันได้ตอบมัน มันก็โยนผมลงบนเตียงเรียบร้อย แล้วนี่จะให้คิดว่าทำอะไรล่ะ
ผมโดนมันกดลงบนเตียง แล้วปีนขึ้นมาคร่อมตัวผมไว้ตอนที่ยังไม่ทันตั้งตัว ผมเงยหน้าขึ้นมาสบตาเข้ากับมันพอดี แววตามันน่ากลัวมากเลยครับ ผมงี้ทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว
เจี๊ยย แผนเอาเหล้าคืนดีกลับเป็นแผนวอนเสียตัวแล้วกู
"ไอ้พามึงจะทำอะไรวะ"ผมโวยไป
"ทำเมีย" มันตอบกลับมาหน้าตาเฉยเลยครับ พระจ้าว
"เอ้ยยย จะไปทำเมียก็ไปหาเมียอื่นซิวะ มาเอาอะไรกะกูเนี๊ยะ"
"ก้อกูเคยบอกมึงแล้วไง ว่ากูรู้แล้ว กูไม่ได้แค่ห่วงธรรมดา และไม่ได้อยากให้มึงเป็นแค่เพื่อน ที่แท้ กูก็อยากได้มึงเป็นเมียนี่เอง"
มันทำเป็นพูดเหมือนเด็กเวลาตอบคำถามคุณครูประถมยังไงอย่างงั้น ยกเว้นtopicมันไม่ใช่สำหรับเด็กอายุต่ำกว่า18
"ไอ้บ้า มึงจะบ้าเหรอวะ กูออกลูกไม่ได้นะเว้ยสาด มึงทำเมียกะกูก็ไม่ได้เห้อะไรหรอกนะเว้ยยย" ผมยังพยายามค้านแม้ว่าจะรู้ชะตากรรมตัวเองลางๆ
"ไอ้เหี้ยกูไม่นึกว่ามึงจะเป็นเกย์นะเว้ยไอ้พา!!!"
"กูไม่ได้เป็นเกย์ กูไม่ได้มองผู้ชายคนอื่น กูมองแค่มึงคนเดียวเอง" น้าน ดูมันยังข้างๆคูๆครับ
"ไอ้ห่านั้นแหละใช่แล้ว มึงเป็นไปแล้วโว้ยรู้ตัวป่าวเนี๊ยย"ผมด่ามัน
"อืม งั้นกูจะทำให้มึงเป็นอีกคน"
"เอ้ยยย"
ผมชอคกับคำพูดมันมากเลย ไอ้ห่านี่เป็นคนเดียวไม่พอยังจะลากกูไปด้วยอีกคน พระจ้าวววว
"มึงอย่ามาแมวแถวนี้นะเว้ยไอ้พา กูไม่เอากะมึ..."
ผมพูดได้แค่นั้น เพราะมันจัดการปิดปากผมไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เล่นจู่โจมเอาตอนไม่ได้ตั้งตัวซะด้วย
"ไอ้พาอย่า ไอ้ห่า มึงอย่า"ผมเบือนหน้าหนีแล้วพูด มือเปะปะไปเรื่อย ดันหน้าไอ้พามันออก ไอ้พามันก็งับนิ้วผมทำให้ผมตกใจเลยชักมือออก
"เหอะๆ ขอกูแก้เผ็ดมึงหน่อยเหอะ ไอ้ตัวแสบ" ไอ้พามันพูด ถึงน้ำเสียงมันจะเล่นๆ แต่อย่างที่บอกแหละ ตามันไม่ได้เล่นๆด้วย
"แก้ แก้ด้วยต่อยสักหมัดสองหมัดกูไม่ว่านะ แต่กูไม่ยอมให้มึงแก้ผ้ากูนะเว้ย"
"ลองดู ว่ามึงจะทำได้มั้ย" มันว่า แล้วก็เริ่มปฎิบัติการโฉดมันทันที
โอ้แล้วคิดว่าผมจะยอมหงอเป็นหมาหูตูบหรอครับ ฝันไปเถอะ มึงมาแรงกูแรงกลับไอ้สาดดด(ถึงแรงจะไม่ค่อยมีก็ตาม)
ผมก็ทั้งดิ้น ทั้งปัด ผลัก และถีบไปเรื่อย มันก็คว้าข้อมือผมสองข้างดันผมติดกับเตียง แล้วเอาขามันพาดข้ามผ่านตัวผมกันไม่ให้ถีบมันได้ ผมก็ยื้อสู้มัน
ไอ้พา มึงเล่นตอนกูพลังเหลือไม่ถึง30 เปอเซนต์ของปกติ ใครจะไปสู้มึงได้แวะ ธรรมดานี่ก็แทบแย่แล้ว เจอภาวะนี้ไป โอ้ยไอ้บ้าาาเอ๊ยยยย
"มึงเลิกดิ้นเหอะว่ะแม่ง ยุ่งยาก"มันว่า
"ทำตัวอย่างกะสาวจะโดนพรากซิง"
"ไอ้ห่า กูไม่เล่น กูจริงจัง แล้วอะไรสาวโดนพรากซิง ปากมึงนี่มัน..."อีหรอบเดิม ที่เหลือก็เป็นความคิดที่ผมได้แต่คิดในใจ เพราะปากมันไม่ว่าง...
มึงก็รู้อยู่ว่าระบบเดินเลือดลำเลียงออกซิเจนกูมันไม่ดี แล้วยังจะบังคับให้กูทำอะไรที่มันไม่ได้หายใจนานๆอีกกกก ไอ้บ้าาาา
........
.....
.
.
.
.
กว่ามันจะถอนปากออกไปได้เล่นเอาผมนี่เรี่ยวแรงหดหายหมด ได้แต่นอนหอบนิ่งๆ ดิ้นไม่ออกเลยทีเดียว
"นิ่งๆแล้วค่อยน่ารักหน่อย" แหน่ะยังมาชมกูอีก แต่ชมแบบนี้กูไม่อ๊าวววว
"กูไม่อยากน่ารัก"ผมพูดทั้งหอบ แล้วยังดันทุรังพยายามดันมันออกจากบนตัวผม
แล้วมันก็เอามือสอดเข้ามาในเสื้อผม ลูบไล้เล้าโลมอย่างเชี่ยวชาญชำนาญการ ประสบการณ์อันโชกโชนของมันบวกกับมันรู้จุดอ่อนผมเลยทำให้มันได้เปรียบ
มันรู้ว่าผมบ้าจี้ มันก็เอาเลยครับ ไอ้แถวๆคอน่ะ ไซร้กูจัง ผมก็เลยยิ่งระทวยเลยคราวนี้ มือที่ผลักอยู่ก็กลายเป็นขยุ้มผมมันแทน พยายามดึงหัวมันออก ตัวก็ดีดดิ้นน้อยๆด้วยความจักกะจี้ มันก็เล่นของมันไป ผมได้ยินมันแอบหัวเราะเบาๆ คงสะใจสินะแม่ง ทำร้ายคนไม่มีทางสู้ ไอ้เลวววว
"อะ ไอ้พา ยะ ฮ่าๆ กะ กู บ้าจี้ ไอ้.."ผมพูดอะไรทำนองนี้อยู่นานพอควร มันก็ยังไซร้คอผมต่อ จนมือมันเริ่มต่ำลงไปเรื่อยๆ....
แล้วมันก็รูดซิบกางเกงผมออก แล้วเอามือสอดไปในบอกเซอร์แล้วจับน้องชายผม
ไอ้เหี้ยยยย
มันก็จับแล้วคลึงเล่นอย่างสนุกสนาน(สำหรับมัน) ผมอ้าปากจะด่ามันก็ปิดปากผมต่อ กันไม่ให้พูด มีเว้นช่วงให้หายใจเป็นระยะๆ(กลัวกูม่องละสิ)
มันลูบแล้วชักขึ้นลง เก่งเชียวนะแกแม่ง ว่าวตัวเองบ่อยอะดิ แต่ไม่ต้องมาว่าวให้กูแบบเน้
ทำไปทำมานานหน่อยๆ ผมก็เสร็จคามือมัน...
ไอ้สาดดดดด พ่อตายยยยยย
กูเสียตัวให้กับไอ้คนที่เพิ่งทะเลาะกันมาสดๆร้อนๆไปแล้วววววว
"แม่งมึงนี่ไปไวเหมือนกันนะเนี่ย" ดูมันพูด
"วะ ไว หา พ่อ..." แล้วผมก็เงียบอีกรอบ ด้วยวิธีเดิม ไม่ต้องบรรยายซ้ำ
เจอดูดปากไปหลายๆทีแม่งเลบเมตายก่อน
ไอ้พามันก็ถอนปากออกไป ผมก็ทิ้งตัวลงกับเตียงนอนหอบ ตาปรือ เมา หมดแรง เหอะๆ
แล้วอยู่ดีๆผมก็รู้สึกเย็นๆช่วงล่าง
เหี้ยกางเกงกูหายยย
ผมเลยตกใจ มีสติมานิดนึง แต่สายไปแล้วครับไอ้พามันงัดเอาน้องมัน(เรอะ) ออกมาแล้ว แข็งโด่เลยทีเดียว
"เดี๋ยว มึงจะ....บ้าเรอะ!!! ไอ้พา อย่านะเว้ย!!!"
"มาตอนนี้ก็สายไปแล้ว"มันพูด
"อย่า แล้วเดี๋ยวมึงจะเสียใจ ถ้ามึงสร่างแล้ว ไอ้พา"ผมยังโวยวายไม่เลิก แล้วก็พยายามกันมันเต็มที่
ไอ้แมวยักษ์แม่งไม่สนใจครับ มันคว้าเอาขวดโลชั่นของผมเอง(ผมวางไว้ในลิ้นชักหัวเตียงอ่ะ - -"ไว้ทามือกับตัว) มาทำการหล่อลื่นทั้งตัวมันเองและผมอย่างเร็ว(มาก)
มาอีกทีนึงน้องมันก็จ่ออยู่ที่รูผมแล้ว
"ไอ้พะ..."แล้วผมก็พูดอะไรไม่ออก เพราะเกิดอาการจุกท้องน้อยอย่างรุนแรง พร้อมๆกับที่มันกระแทกเข้ามานั่นแหละครับ
ผมนี่ร้องไม่ออกเลย คือร้องนะ แต่ไม่มีเสียงอะไรออกมาง่ะ แล้วมันก็คาไว้อย่างงั้น
"แล้วมึงก็เสียซิงตูดให้กูจนได้"มันก้มลงมากระซิบข้างหูผม
ผมอ้าปากพะงาบๆ จะเถียงก็จะเถียง แต่แม่งเจ็บชิบ....
"โอ๊ย" ผมร้องเบาๆ เมื่อมันเริ่มขยับช้าๆ ก่อนจะเร็วขึ้นๆ เรื่อยๆ แม่งเจ็บจนน้ำตาเล็ดเลย...
ผมครางเป็นระยะๆ ผสมกับบอกให้หยุด แต่มันมีรึจะฟัง มิหนำซ้ำยิ่งพูดแม่งยิ่งจงใจกระแทกแรงขึ้น กูรู้นะว้อย มึงจงใจแกล้งกู ไอ้แมวววว
นานมากครับกว่ามันจะถึงสวรรค์ แล้วหยุดการกระทำอะไรต่อมิอะไรของมัน
มันทิ้งตัวลงทับผม ผมนอนหอบ รู้สึกจะหายใจไม่ทันนิดๆ สักพักไอ้พามันก็ถอนออกไป
ตอนนี้ร่างกายผมเริ่มเข้าสู่สภาวะ หมดสภาพแล้ว...
......
.
.
..
.
..
.
.
..
..
.
ผมนอนตาปรือ จะหลับแหล่มิแหล่ ใจก็เจ็บ กายก็เจ็บ กูจะตายมั้ยเนี่ย...
แต่ขอโทษ มันไม่จบแค่นั้นครับ ไอ้ห่าพามันขึ้นมาคร่อมผมอีกแล้ว
"อะไรอีกกกกก" ผมคราง มองหน้ามัน ตาจะเปิดไม่ขึ้นอยู่แล้วเนี่ยยย
"กูไม่ได้หมดแรงแค่ยกเดียวหรอก"มันพูด
"รับรอง คืนนี้มึงไม่ได้นอนแน่ ไอ้หมาน้อย"
ผมครางอย่างเจ็บปวด ก่อนจะโดนทารุณกรรมอย่างโหดร้ายอีกหลายๆรอบ...
ไอ้เชี่ยพา มึงจำไว้เลยนะ คอยดูกูจะแก้แค้นนนนนที่มึงขืนใจกู ไอ้แมวเลวววววววววววว ฮือๆ
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
วิธีการคืนดีแบบลูกผู้ชาย(ดวดเหล้า) อาจทำให้คุณเสียความเป็นชายไปได้โดยไม่รู้ตัว(เสียตูดให้แมว)
to be continue
โอ้วกูเขียนอะไรลงป๊ายยยยยยยยยย
ไว้เจอกานใหม่ครับผม :bye2: :bye2:
หวังว่าวันนี้จะได้นอนอย่างปกติสุขนะ ขอทีเถอะ ก่อนจะตายจริงๆ เฮ้อ... :sad4: :sad4:
-
o13
-
อ่านมาหลายเรื่องแระ เสียตัวเพราะเมานี่เยอะเลย เหอๆ :z10:
แต่มะเป็นไร น้องแมวยักษ์เค้ารับผิดชอบบบบบ :-[
-
ไม่เห็นจะเป็นรัยเลย คนทำเขาก็พร้อมรับผิดชอบอยู่แล้ว
อิิอิ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยย อาายยยยยยยยย ฮิ๊วววว
โอ๊วววว ฉากนี้ รอมานอน โฮะๆๆๆๆๆๆ
ไม่รู้ทำไม เราอ่านแล้วรู้สึกดีอ่ะ แบบว่าไม่ได้รู้สึกหื่นนะ อ่านแล้วมันฮาอ่ะ
ธัณเขียนฮาดี แบบอ่านไปก็ขำๆ จะเรทก็เรทนะ แต่ก็ขำเวลาบรรยายเอยอะไรเลย ตลกอ่ะ
ไมไ่ด้ตลกแบบอะไรอย่างนั้นนะ คือบรรยายได้น่ารัก อ่านแล้วอมยิ้มดี ดีจัง พอดีไม่ค่อยชอบอะไรแบบหื่นมาก(เหรอ?)
พา :L2: ขอแสดงความดีใจอย่างสุดซึ้ง ในที่สุดก็ทำสำมะเร็ดนะ กร๊ากกกกก
หมาน้อยเรียบร้อยโรงเรียนแมวยักษ์แล้ว โหยยยยย ชอบบบบบบ
-
อ๊าง จับกด ได้ใจจิงๆเยย :-[
-
:-[ :-[ :-[
ฉากนี้ที่รอคอย ในที่สุดก้อได้อ่าน
เย้ๆๆๆๆ :z2: :z2: :z2:
-
เรียบร้อยแล้วยินดีด้วยนะพา
-
ในที่สุดดดดดด :o8:
-
หวายยยยย
เจ็บแย่ :o12:
แฮะๆ แค่ลองนึกตามดูอะ
-
:z1:
ว่ากันไป...
-
อ่านแล้วฮาอ่ะ
คตินี้ผมต้องจำไว้ ยิ่งกินเหล้าไม่เก่ง
-
อยากรู้ว่า...
รวมทั้งหมดแล้วกี่รอบกันแน่
:z1: :z1: :z1:
-
ปวดตับ
.
.
.
:-[
-
o13
-
จู่ๆก็เรทกันซะงั้น :m10:
จะตามลุ้นว่าธัณจะงอนพาเหมือนเรื่องอื่นๆอ่ะเปล่า :confuse:
รออ่านตอนต่อไปจ้า อ่านตั้งแต่เริ่มลงใหม่ๆแต่เพิ่งเม้นท์ครั้งแรกอิอิ :oni1:
-
อีกนิดๆ
อยากอ่านตอนนี้เวอร์ชั่นพาเขียนจังครับ
ดูเหมือนตอนนั้นพาทำไปโดยไม่เมานะ
-
. . . . เฮ๊ย ยย ย ย ย ยย แบ่งกลุ่มสำเร็จแล้ว เริ่มทำงานภาคปฏิบัติกัน อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย หึหึ :haun4: ช้อบบบ บ บบ บชอบบบบบ
แมวยักษ์ซัดหมาน้อยเต็มๆเลย :oo1: . . .. คิดว่าไม่มานานไม่คิดว่า พอวันนี้เข้ามา อิอิอิ :z1:
.. .คิดเหมือนคนข้างบนนี้ ว่าพาไม่น่าจะเมามากมายนะ รึมากหว่า และก็คิดเหมือนคนข้างบนโน้น ไม่ได้รู้สึกหื่น แต่ฮามากกว่าค่ะ .. . . และก็เหมือนคนข้างบนโน่น ว่าจะงอนกันเหมือนเรื่องอื่นๆ ต่อหลังจากปฏิบัติการ
โฉดเสร็จ (กี่รอบหว่า?) ที่เรื่องอื่นชอบเป็นรึเป่า . . .หว้า อุตส่าห์ คิดว่าจะได้เห็นของดี 3P โชว์เราซะหน่อย
ว่าแต่ถ้า 3P ใครจะอยู่กลุ่มไหนกันล่ะเนี้ย ? . .. .
-
:z3: กรี้ดดดด ได้กันไปแล้ว
-
ตอนที่26 เมื่อคราวกูเมาแล้วบ้าขึ้น...
วันนั้นหลังจากที่เจอมันชนใส่ตอนไปส่งงานแล้ว ผมก็ไม่ได้เห็นหน้ามันอีกเลยจนเย็น
ตอนแรกผมกะไม่กลับหอด้วยซ้ำวันนี้ แต่ว่าไอ้วิทมันไม่ยอมให้ไปค้างหอมัน
"มึงไปคุยกะไอธัณให้รู้เรื่องปะ แม่งหนีหน้ากันแบบนี้เดวก็ลำบากพวกกูตลอด หวังว่ามึงมีน้ำยาพอนะ" มันว่าแล้วหัวเราะ
ผมก็เลยจำต้องกลับไปห้องอย่างช่วยไม่ได้ ไม่ใช่เพราะอยากจะเจอมันหรอกนะ
พอไปถึงก็เจอมันยืนเก้ๆกังๆอยู่หน้าห้อง
"มึงจะยืนบังทางเข้าอีกนานมั้ยวะ"
มันสะดุ้งโหยง ผมนี่เกือบหลุดหัวเราะแล้ว
ก็รู้ว่ามันบ้าจี้บริเวณคอกับหลังหู เลยแกล้งมันเล่น
แล้วผมก็เดินไปที่ตู้เย็นว่าจะหาเบียร์แดกแก้เซง เปิดไปก็ว่างเปล่า
เชี่ย หมดเมื่อไหร่วะ...
ผมถอนหายใจแล้วหันหน้ากลับมาก็
"อะ"
ไอ้ธัณมันยื่นกระป๋องมาให้ ผมมองมันงงๆ
จะมาไม้ไหนอีกเนี่ย...
แล้วมันก็โยนให้ผมเลย เล่นเอารับเกือบไม่ทัน
ไอ้ธัณมันเดินไปแกะอีกอันแล้วก็เดินไปนั่งโซฟา ผมเลยเดินตามไปนั่งที่ตรงเก้าอี้ข้างๆ
"มึง"
"ไร"ผมตอบ
"กูขอโทดว่ะ"
...
"ขอโทดไร"
ผมถามเสียงกระแทกหน่อยๆ นึกถึงแล้วมันเซง
"ก้อที่เม้งใส่มึง"
"ขอโทดทำไม มึงไม่ได้สนใจไรกูอยู่แล้วนิ"
ใช่สิ แม่งอยากไปไหนก็ไป อยากทำไรก็ทำ แล้วจะมาแคร์กูทำหอกไรวะ
"น่าจริงๆ วันนั้นกูรมไม่ดีบ่ดาย"
ไม่เชื่อ กุไม่เชื่อเมิงหรอก เมิงยังไปเที่ยวกะไอ้ห่าหน้าฝรั่งหัวขี้อยู่เลย
ผมก็ไม่สนมันครับ มันก็เดินไปในครัวอีกรอบ ออกมาพร้อมเหล้าขาว
แบบที่ผมชอบ
แหน่ะ มาไม้นี้ จะง้อกูอะดิ
"อะ เนี่ย วิธีกู แดกเหล้าให้เมาตายไปเลย"
อืม มึงอะเมาตาย ไม่ใช่กู คอยดูๆ...
.....
..
.
.
.
มันถามผม
"เมาแล้วดิ"
"ไม่มาววว" ผมตอบลากเสียง แกล้งมัน จริงๆก็ยังไม่เมาหรอกครับผม
"มึงเมาแล้ว ยอมพูดกะกู ฮ่าๆ" อื้ม หัวเราะไปๆ
"เห้ยยยย"
แล้วมันก็ร้องเสียงหลงเมื่อผมก้มลงไปผลักมันลงบนโซฟา
"กูบอกว่ากูไม่ได้เมา มึงอย่ามาว่ากู กูไม่ชอบ"
มันนี่ซีดเลยครับ หูตกเชียวไอ้หมาน่อย
"กูก็บอกแล้วว่าไม่ได้เมาก็ไม่ได้มามึงก็ไปนั่งดีๆดิ เอะ ปล่อยกูไอ้พา"
แหม ยังจะกล้าสั่งกูอีกนะ หน้านี่คนละฟีลกะเสียงเลย
ผมเลยคิดไรหนุกๆขึ้นมาได้
"เมื่อวันนั้นกูไปนอนกับผู้หญิงมา"
"แล้วกูก็ทำแบบนี้"
แล้วผมก็ก้มลงไปจูบมัน
มันพยายามปิดปาก ผมก็เอามือบีบตรงช่วงกรามมันให้อ้าปากแล้วก็สอดลิ้นเข้าไปข้างใน
มันก็พยายามใช้ลิ้นมันดันลิ้นผมออก สักพักผมก็บังคับให้มันคล้อยตามได้
ผมกลัวมันจะตายก่อน เลยเว้นช่วงให้หายใจนิดนึง
"...ทำเห้ไรวะ"มันถาม หลังจากหอบน้อยๆ
แม่ง ทำหน้าให้กูอยากแกล้งจัง....หึหึ
มันดีดดิ้นประท้วงผมเป็นระยะๆ ผมก็แกล้งหยอกมันเล่น
"ไง ไม่มีแรงอะดิไอ้เชี่ยธัณ กูถึงได้บอกมึงบ่อยๆ เตือนมึงบ่อยๆว่าอย่าแส่ไปทำเปรี้ยวแดกเหล้าไปเรื่อย"
"คราวนี้กูจะสอนให้มึงรับรู็ว่าไอ้ที่กูเตือนนักเตือนหนาเนี่ยมันเป็นยังไง"
โอ้โหมันนี่ทำหน้าชอคมากเลยครับ
"ไอ้เวร อย่านะเว้ย ปล่อยกู"
มันโวยวายแล้วเริ่มดิ้นอีก
แต่ผมก็ลอคมันไว้กับที่ได้ มันดิ้นจนมันหมดแรง
"มึงกูพูดจริงๆ ปล่อยกูได้โปรด กูไม่เล่นแล้ว กูยอมอะ"
ผมยิ้มให้ แล้วก็พูดแดกดันไปว่า
"ไง เลิกดิ้นแล้วหรอ ไหนล่ะ ที่เคยบอกว่าไม่เป็นไรๆ ที่บอกว่าดูแลตัวเองได้ นี่ดูดิแค่นี้มึงก็ขยับไม่ได้ละแมะ"
ผมหัวเราะน้อยๆ
เอ้อ ให้ไอ้คนที่มันไม่เคยยอมอะไรนี่ยอมจำนนได้นี่มันรู้สึกดีจริงๆ
"เออ กูเลิกละก้อได้ กูไม่ไปกินเหล้าดึกแล้วค้าบบบแม่งไอ้ห่า ตัวก็หนักมาทับกูจัง แล้วเมื่อกี้ทำไรไปรู้ตัวปะ"
"รู้"
ผมตอบมัน มันมองผมงงๆ
"แล้วก็ไม่หยุดแค่นั้นด้วย"
ผมพูดแล้วยิ้ม
แม่ง นานๆกูจะเอาคืนมึงได้ ขอให้หายแค้นหน่อยเหอะ
"มึงว่าไรนะ"
"ของดี มีครั้งเดียว"
....
..
ผมอุ้มมันไปโยนที่เตียงแล้วขึ้นคร่อมมัน มันมองผมตาตื่น เห็นแล้วยิ่งอยากแกล้งหนักข้อว่ะ
"ไอ้พา มึงจะทำอะไรวะ"
"ทำเมีย"ผมตอบกวนๆ มันทำหน้าชอคกว่าเดิม
"เอ้ยยย จะไปทำเมียก็ไปหาเมียอื่นซิวะ มาเอาไรกะกูเนี่ย"
"ก้อกูเคยบอกมึงแล้วไง ว่ากูรู้แล้ว แกไม่ได้แค่ห่วงธรรมดาและไม่ได้อยากให้มึงเป็นแค่เพื่อน ที่แท้ กูก็อยากได้มึงเป็นเมียนี่เอง"
แหม พูดเล่นแค่นี้ มึงลนลานใหญ่เลยไอ้
ผมยิ้มกับท่าทางมัน พูดไปก็พยายามดันตัวหนีไป ไอ้หมาเอ้ย
"ไอ้บ้า มึงจะบ้าหรอวะ กูออกลูกไม่ได้นะเว้ยสด มึงทำเมียกะกูก็ไม่ได้เห้ไรหรอกเว้ย ไอ้เหี้ย กูไม่นึกว่า มึงจะเป็นเกย์นะเว้ยไอ้พา"
เอ้า มาว่าผมเป็นเกย์อย่างงี้ได้ไงเนี่ย ไอ้นี่
"กูไม่ได้เป็นเกย์ กูไม่ได้มองผู้ชายคนอื่น กูมองแค่มึงคนเดียวเอง"
จริงๆนะ สำหรับผม การที่ผมยังไม่ได้เลิกเห็นสาวในชุดบิกินี่แล้วตื่นเต้นแปลว่าผมยังไม่ได้เป็นเกย์
ก็แค่ผมรู้สึกอะไรบางอย่างเป็นพิเศษกับมันแค่นั้นเอง
"ไอ้ห่านั่นแหละใช่แล้ว มึงเป็นไปแล้วโว้ยรู้ตัวป่าวเนี้ยย" มันยังไม่เลิกครับ
เออนะ อยากให้เป็นก็เป็นอะ
"อืม งั้นกูจะทำให้มึงเป็นอีกคน"
"เอ้ยย"
ผมพูดให้มันใจเสียเล่น หึหึ...จริงๆก็ไม่ได้กะทำไรมันมากหรอก
แค่จูบสองจูบมันไมเสียหายหรอก หึหึ คุ้มกับการได้ปั่นหัวมันเล่นละกันนะ
ตอนนั้นผมคิดแค่นี้จริงๆนะ
....... ....
.
.
.
.
.
.
..
.
ภาพมันนอนหอบ ทำตาปรือใส่ผม มันรู้สึกเย้ายวนใจอย่างบอกไม่ถูก
มันดิ้นน้อยๆ พยายามขัดขืนผมแทบทุกการกระทำ แต่สุดท้ายก็ต้องยอม
ยิ่งเห็นมันทำแบบนั้น ผมนี่ยิ่งอยากจะทำต่อใจจะขาด
ผมจูบมันหลายครั้ง มันถูกผมชักให้คล้อยตามได้อย่างง่ายดาย
ทุกครั้งที่ผมถอนปากแล้วก็มองหน้ามัน ความต้องการผมก็ยิ่งทวีสูงตามความแดงของหน้ามัน
...
.
.
.
.
..
.
.
.
.
"แล้วมึงก็เสียซิงตูดให้กู" ผมพูดติดตลก แต่ในหัวผมจริงๆตอนนี้ไม่คิดอะไรแล้ว
ไอ้ธัณพยายามจะพูดอะไรซักอย่างแต่ก็ไม่มีเสียงอะไรออกจากปากมัน
มันครางเป็นระยะ แต่ตอนนี้เสียงมันทำให้ผมกลับอยากจะกระแทกแรงขึ้นๆ
อารมณ์ผมมันกระเจิดกระเจิงไปไหนต่อไหนก็ไม่รู้แล้ว
ถึงแม้รอบแรกจะผ่านไปแล้ว แต่ความต้องการผมมันก็ยังไม่หยุดแค่นั้น
ผมนอนทับมันอยู่นานพอสมควร ก่อนที่ผมจะลุกขึ้นเพราะกลัวมันหายใจไม่ออกตาย
ผมให้เวลามันหายใจแปบนึงก่อนจะขึ้นไปคร่อมมันอีกรอบ
"อะไรอีกกกก"มันครางเบาๆ เหลือบตาที่ปิดแทบสนิทของมันมาทางผม
"กูไม่หมดแรงแแค่ยกเดียวหรอก"
"รับรองคืนนี้มึงไม่ได้นอนแน่"
มันครางเบาๆ แล้วก็หันหน้าหนีผม แต่พอผมก้มลงไปหามัน มันก็หันหน้ามามอง และเปิดโอกาสให้ผมได้เริ่มต่อ
คิดว่าตอนนั้นทั้งผมทั้งมัน อารมณ์คงไปกันแล้วทั้งคู่ ไม่งั้นคงไม่เลยเถิดมาจะเป็นสิบรอบแบบนี้...
ผมคงจะบ้าไปแล้ว ที่ทำอะไรอะไรกับเพื่อนผม แล้วรู้สึกดีแบบนี้
แต่ในขณะเดียวกัน ผมก็หลับไปโดยไม่รู้ว่า รุ่งขึ้น ความรู้สึกผิดมหันต์มากมายจะโถมใส่ผมอย่างรุนแรง...
to be continue
พานะครับ ลักขโมยไอดีของไอ้ธัณมันมาโพส
เห็นมีคนบอกอยากเห็นในมุมของผมบ้าง
ผมเลยลองเขียนเล่นๆดูให้
หลังจากนั้นมันงอนผมมั้ย? จะว่างอนก็ไม่ถูกนะ
รอตามอ่านของมันก็แล้วกัน
แต่ถ้าเป็นตอนนี้ผมว่ามันคงไม่โกรธแล้วแหละ น่าจะเป็นความรู้สึกอื่นมากกว่า หึหึ...
ไปล่ะครับ ผมไม่ได้สมัครเพราะไม่ค่อยได้เล่นเนตอ่ะ ชีวิตวุ่นวายพอละแค่นี้ก็มีคนคุยตลอดเวลาแล้ว
-
ค้างมากๆๆๆ
มาต่อหั้ยไวเลยนะครับ
ตอนเช้าจะเปงไงนี้
-
:z1:
-
รับทราบบบบบ....
:z1:
-
10รอบ
ยันเช้าเลยสินะครับ
ไปเอาเรียวเอาแรงมาจากหน๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ตื่นมาตอนเช้า....ลงท้ายซะน่ากลัว
แต่ก็แน่ล่ะครับ การโดนขืนใจ(แม้สุดท้ายจะสมยอม) มันยอมรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่
แต่ถ้าเป็นตอนนี้..... :z1:
หวา ๆเดี๋ยวผมจะไม่อยู่5วัน คงคิดถึงทั้งสองคนแย่เลยครับ
-
หวัดดีอ่ะพา สรุปแล้ว นี้มันเป็นสิบรอบเลยใช่ม๊ะ :oo1: :oo1:
อือหือ กินเหล้าขาวจากญี่ปุ่นหรือยาดองม้ากระทืบโรงกันเเน่ฟร่ะ 5555
ไมถึงอึดได้ขนาดนั้น โฮกกกก ธัณ เช้ามามะคางเหลืองเลยเร๊อะ กร๊ากกกกก :laugh:
วันหลังพามาทักทายกันบ่อยๆ น่า กำลังจะถามอยู่เชียวไม่เห็นพามาคุยบ้าง มีแต่แอบๆ เขียน
ปล.พามาเขียนแล้ว ธัณก็อย่าอู้จิ มาต่อส่วนของธัณอย่างไว
เอ๊ะหรือว่ายังคางเหลืองอยู่ กร๊ากกกกกกกก o18 o18
-
เหนื่อยมั้ยธัณ โดนไปหลายรอบจัด
พาหาไรให้ธัณโด๊ปหน่อยดิ จะได้มีแรง
:laugh: :laugh: :laugh:
-
สิบรอบ !!!!!!!!!! :z1:
จะแกล้งเขาแต่ดันเลยเถิดซะงั้น หึงจนหน้ามืดอ่ะดิแบบนี้
ไม่อยากจะนึกสภาพหมาน้อยเลยอ่ะ o22
-
หวาย.....
เกือบ 10 :a5:
น่าสงสารงะ หมาน่อย
กอดปลอบโยน :กอด1:
-
:-[ จะเป็นไงต่อน๊า
:กอด1: กอดธัณกับพาคนละที อิอิ
-
โอ๊ะ !!!
แบบนี้กะต้องมารอลุ้นตอนต่อไป
อยากรู้ว่าธัญตื่นมาจะเปนไงน๊า
:impress2:
+1 ให้พาที่มาเขียนบ้าง
-
ตื่นมาจะเข้าหน้ากันติดไหมน้อ :เฮ้อ:
-
ตื่นเช้ามาจะทำหน้าไงดี
-
เม้นท์รวบยอดตั่งแต่ตอนที่ 23 มาน้า
ตอนแรกเครียดกันอยู่ดีๆ ก็มาถึงฉากที่รอคอย :impress2: :-[
:oo1:
อยากรู้ว่าตื่นมาธัณจะทำไง แล้วพาจะทำไง
อยากอ่านตอนต่อไปปปปปป
ปล. ตอนนี้ธัณกับพาอยู่ปีสามช่ายมั้ยเอ่ย
-
10 ร๊อบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ o22
ครั้งแรกของธัณนะนั่น มะเบาเลยนะคุณพา
น้องธันว่าไงเนี่ย ตอนเช้า :jul1:
ปล."ฝรั่งหัวขี้ " ดูคุณพาขี้หึงเค้าเรียกเกอแลงผู้แสนดี จิ :laugh:
-
และแล้วธัณก้อตกเป็นของพาจนด้ายยยยยยยยยย :o8:
:oo1: เพียงครั้งแรกก้อสิบกว่ารอบแล้ว!!!!!!!!! :a5: o22
ธัณไม่ไข้ขึ้นเลยเรอะ!!?? แบบนี้มีระบมแหงๆ แล้วตอนตื่นจะลุกไหวหรอนั่น~~ :o7: :sad2: :dont2:
(แบบว่าสลบคาเตียงเลยอ๊ะป่าวอ่ะ :m23:)
อยากอ่านตอนต่อไปจัง :impress:
เห็นพาบอกว่าตอนนั้นธัณไม่ได้งอน แล้ว..................
(มาเติมประโยคลงในช่องว่างโดยด่วนนนนนนนนนนนนน! :m13:)
-
ธันทำหน้าให้เสียตัวเหรอเนี่ย :o8:
รอต่อไป :impress2:
-
จองไว้แต่ๆแต่พึ่งเข้ามาอ่านได้จิงๆก็คลาวนี้ละอิอิแต่..........เกือบ10รอบทำไปได้ไง!!! :z3: :z3: :z3:
-
" คิดว่าตอนนั้นทั้งผมทั้งมัน อารมณ์คงไปกันแล้วทั้งคู่ ไม่งั้นคงไม่เลยเถิดมาจะเป็นสิบรอบแบบนี้..."
. . .อุแม่จ้าวว ว ว วว ว !!!!!! o22. . .หมาน้อยเป็นไงมั่งอ่ะ . .เม้นด้วยความตกใจกันหมดเลย ว่าน้องเต้ยแน่แล้วนะ เหอ เหอ .. คิดว่าตื่นขึ้นมาคงโกรธพามิใช่น้อยแน่ๆ . . ..
. . . .สงสัยต้องให้พี่พี่ในนี้สอนแล้วมั้ง (แต่คงไม่ทันแระ) ว่าครั้งแรกเนี้ย ถ้าหักโหมมากไป จะทำให้โดนทีนได้ . . .
. .. เมื่ออาการของคนรัก (หมาน้อย) หายดี . . . รึไม่งั้นเค้าอาจจะหนีไปมีเมีย (รึสามี ? ) ใหม่ได้ .. ต้องระวัง ...
. . .. . . . ลุ้นอ่ะ อยากให้เช้าไวไว
.. .
-
10 รอบ เหอๆๆๆ
ครั้งแรกก้อเล่นซะ แล้วธัณจารับไหวไหมเนี่ย จาไม่สบายอ่ะเปล่า
รอดูผลงานตอนหน้าจ้า
-
ตอนที่ 27 After effect
"นายธนสิต"
ผมเงยหน้ามองจารย์ผู้ประสิทประสาทวิชาอย่างงัวเงีย ก่อนจะฟุบหลับลงไปอีกรอบ
อาเจ๊จูน เอ๊ย อาจารย์จูนที่น่ารักเลยเอาหนังสือเลคเชอร์ฟาดกบาลน้อยๆนี่ปวดตึบๆของผมเต็มๆ
"โอ๊ยยยยยยยอะไรเนี่ยจ๊าน" ผมแว๊ก
"นี่ ชั้นไม่เด้งเธอออกไปนอกห้องตั้งแต่เริ่มก็ดีแค่ไหนแล้ว อุส่าห์ปล่อยให้นอนหน่อยเผื่อจะสำนึกว่าตัวเองทำอะไรผิดบ้าง แล้วยังจะมาแว๊ดใส่ชั้นอีก"
"โห ก้อๆ ผมไม่สบายอ่ะ เลยง่วงนิดนึง ขอโทดละกันค๊าบ จานจูนคนสวย"
"ไม่ต้องทำปากหวานเลยนายธนสิต"
แล้วอาเจ๊จูนก็กลับไปสอนต่อ
ผมนั่งเอาคางเกยโต๊ะ แล้วมองเจ๊แกสอนไปอย่างเซงๆ
"ไปทำเห้ไรมาวะไอ้ธัณ" ไอ้วิทที่นั่งข้างๆถามผม
"เมื่อวานกูเจอเรื่องไม่คาดฝัน"
"หะ?"
แล้วผมก็หันไปนอนตะแคงอีกรอบ
แม่งเกือบมาเรียนไม่ทัน ดีนะที่วันนี้เรียนบ่ายสอง ไม่งั้นได้โดดแน่นอน
เมื่อเช้าผมตื่นมาด้วยสภาพที่ดูไม่จืดสุดๆ เสื้อผ้าก็ไม่ได้ใส่ มีแค่ผ้าห่มบางบ๊างคลุมตัวอยู่ เนื้อตัวก็เลอะ(?) แถมตัวยังช้ำเป็นจ้ำๆอีก
ไอ้ตัวการที่ทำผมให้เป็นแบบนี้มันไม่อยู่แล้ว สงสัยแม่งกลัวโดนฆ่าเลยรีบหนีออกไปก่อน
แต่ผมคิดผิดแฮะ
"ตื่นแล้วหรอวะมึง" มันโผล่หน้าเข้ามาในห้อง สีหน้ามันตอนนี้กับเมื่อวานนี่ คนละเรื่องเล๊ย เมื่อวานแม่งทำหน้าอย่างโหดผสมเฒ่าหัวงู วันนี้หงอมาเชียวไอ้แมว
"..." ผมมองหน้ามันอย่างเซงจิต แล้วก็ลุกขึ้นจะนั่ง....
"โอ๊ยยยย"
แล้วผมก็ลงไปนอนกองอีกรอบ
"เอ้ยไอ้ธัณ" มันรีบปราดมาดูผมแท๊บจะทันที ผมหันไปมองมันด้วยสายตาโกรธเคืองอย่างรุนแรง มันผงะถอยไปนิดนึง คงจะรู้ตัวละสิว่ากูนี่อยากจะจับมึงถ่วงน้ำทิ้งเหลือเกินไอ้ห่า
"เอ่อ...มึง...เป็นไรมากปะ" มันถามเสียงเจื่อนๆ ไม่ยอมสบตาผมเลย
"มึงลองให้กูตุ๋ยมึงกลับมั้ยล่ะหา" ผมแค่นเสียงใส่มัน
"ไม่อ่า ขอบคุณ" มันหัวเราะแหะๆ
"งั้นก็หุบปากไปเลย ไอ้สัด"ผมพูดกระแทกเสียง แล้วค่อยๆดันตัวลุกขึ้นอีกรอบขนาดแค่นั่งเฉยๆขาผมยังสั่นริกๆเลย ไม่ดิ ไม่ใช่แค่ขา ทั้งตัวเลยครับ
"ออกไปได้ยังวะ"ผมแว๊ดใส่มัน มันสะดุ้งนิดๆ
"มึงไหวมั้ยล่ะ ถ้าอยู่คนเดียว"
"แค่นี้กูไม่ตายหรอก ขอบคุณที่เป็นหะ...เหวอ!!!" ผมพูดพร้อมยันตัวกับหัวเตียงเพื่อลุกขึ้นยืน แต่ทันทีที่ทิ้งน้ำหนักไปที่เท้าผมก็ทรุดลงไปทันที
แต่ไม่ได้ร่วงไปกองพื้นครับ เพราะไอ้ห่าพามันเข้ามารับผมพอดี
"นั่น ก็บอกดิถ้าไม่ไหวอ่ะ อย่าทำเก่งเลยมึง"มันพูด ผมหันไปมองมันตาเขียว
แล้วแมวตัวไหนแวะที่มันทำกูหมดสภาพงี้
"พากูไปห้องน้ำเด๊ะ" ผมว่า แล้วแกล้งทิ้งน้ำหนักตัวลงเต็มที่ ไอ้พามันไม่ว่าไรตอบ แต่ก็พยายามพยุงผมไปอย่างทุลักทุเล
"เออ มึงไปได้ละ หมดหน้าที่"ผมว่าเมื่อถึงห้องน้ำ แล้วปิดประตูใส่หน้ามันทันที
เชี่ย มันจะทำหน้าจ๋อยทำหอกไรแวะ
ผมคิด แล้วมองไปที่กระจก
อื้อหือ เต็มเลยครับ รอยแดงๆ แถวๆคอกับไหปลาร้ากูเต็มไปโม้ด....
เห้อ ไอ้แมวเอ๊ย อย่าคิดว่ากูจะยอมยกโทษให้มึงง่ายๆ
แล้วหลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยผมก็รีบแจ้นออกจากหอแทบจะทันทีโดยไม่ได้รอดูดำดูดีอะไรไอ้พามันเลย
โตเป็นควายแล้ว ไอ้เวร เรื่องดิทำไมกูต้องสนใจ มึงทำกับกูขนาดนั้น...
...
.
.
โว้ยคิดแล้วยิ้งอยากจะกระโดดเตะมันตกหน้าผา
"ว่าแต่ทำไมวันนี้ดูมึงแต่งตัวเรียบร้อยเป็นพิเศษวะ" ไอ้วิทมันทักผม
เรียบร้อยอะไร แค่กูติดกระดุมเสื้อครบทุกเม็ดแค่นั้นเอง
"เหรอ เห้ยมึงไม่รู้เหรอเนี่ยเทรนด์ เด็กแนวๆ"ผมแถ
มันถอนหายใจหน่ายๆแล้วก็หันไปมองหาคน
"ไอ้พามันไปไหนของมันวะ ไม่เห็นหัวเลย"
"ดีแล้ว อย่าให้มันโผล่ศีรษะมันมาเด็ดขาด..."ผมพึมพำเบาๆ
"มึงว่าไรนะ?"
"ป่าว ไม่มีไร กูหิวแล้ว ไปหาไรแดกเหอะ"
"เออ ไอ้ธัณ มึงขาเจ็บหรอวะ"
"ป่าว ไมแวะ"
"ไมเดินเหมือนริดสีดวงแตกงั้นอะ กะโผลกกะเผลกไปมาแม่ง โคดฮา 5555" เอ้อ หัวเราะเยาะกูซะงั้น...
มึงเคยโดนผู้ชายตุ๋ย ครั้งแรกเกือบสิบครั้งมั้ยล่ะ....
กูลุกมาเดินเหินได้แบบนี้ก็ปาฎิหาริย์แล้ว....
ตลอดวันนั้นผมไม่ได้เห็นหน้าไอ้พามันเลย ซึ่งนับว่าเป็นเรื่องที่ดี ไม่งั้นมีเฮกลางคณะแน่นอน
"พี่ธัณวันนี้ดูเหนื่อยๆจัง"
รุ่นน้องที่ชมรมบาสผมทักขึ้น หลังจากมันเลิกซ้อมกัน ผมมานั่งดูมันซ้อมเพราะได้ข่าวว่ามันจะไปแข่งกีฬามหาลัย
ตอนแรกก็อยากเล่นด้วยนะ แต่สังขารไม่ให้ ขอกูนั่งนิ่งๆละกันนะ น้องๆ
"โปรเจคมันเยอะ"ผมแถ
"อนะ เออพี่ เดวผมจะไปมินิมาร์ทกัน เอาไรปะคับ"
"เอาไรก็ได้ที่กินแล้วมันสดชื่นมาให้ขวด" ผมบอก
แล้วมันก็หายไปกัน ทิ้งผมไว้กะรุ่นน้องสองสามคน
"พี่ธัณวันนี้มาชมรมด้วย โห แปลกใจ" เสียงไอ้รินน้องเลิฟ(?)ของผมเอง(ดีใจมั้ยแกได้โผล่ในเรื่องด้วย)
"ฝนยังไม่ตก" ผมตอบมัน มันทำหน้างง เออ ไม่เกทก็เรื่องของเอ็ง ผมเอนลงไปนอนราบกับม้านั่งแล้วครางเบาๆ
"ไอ่เหี้ยยยยย เมื่อยยยโว้ยยยยย"
"อื้อหือ หาวจนแมงวันเข้าปากละ"โอ้โหปากน้องกูประเสริฐ ติดใครมาเนี่ย
"หนายวะแมงวันไม่เห็นซักตัว"
"อ้าว แก่เกินไปซะละพี่เรา"น้านปาก...
"แล้วพี่พามีไหนเนี่ย"
"อย่าพูดชื่อนั้น"
"อ่าว ไมอะพี่" ไอ้รินถาม เพื่อนๆมันก็มองผมอย่างสนอกสนใจ
"ไม่อยากได้ยิน แม่ง"
"ทำมายพี่ โดนป๊ะป๋าพาทำร้ายร่างกายมาหรอ"
โหไอ้น้อง ถ้ากูถีบมึงตกอัฒจรรย์นี่เป็นไรป่าววะ
"ใครป๊ะป๋าแก"
"อ้าว พี่ธัณไม่รู้หรอน้องไปขอพี่พาเขาเป็นพ่อเทค"
ใครรู้จักพ่อเทคบ้างครับบ มันก็ไอ้คือกะพี่เทคแหละแต่อันนี้คือสนิทกันมากพอสมควรแค่นั้นเอง เลยเลื่อนระดับจากพี่เป็นพ่อ
"เออช่างแม่งมัน"
"พี่ธัณ"
"ไรแวะ"
"ทำไมพี่ธัณใส่เสื้อแปลกๆวันนี้"
โอยไอ้น้องเอ้ย ไม่ต้องมาแอ๊บแบ๊วทำเป็นเด็กประถมช่างถามตอนนี้ได้มั้ย
"วันนี้มีพรีเซนงาน"ผมแถ
"อ่าว ไม่เห็นป๊าเค้าบอกเลย"
"มันไม่ได้เข้าเรียน"
"พี่วิทก็ไม่เห็นบอกว่ามี"
...นี่มึงถามทุกคนเลยหรอวะ...
"มันหลับ"ผมก็ยังแถต่อ
"อ่อ อนะ"เออ หยุดถามได้ก้อดี
"แต่ร้อนตับจะแตก นี่พี่มันเลิกเรียนแล้วปลดกระดุมคอออกก็ได้"
"ไม่เป็นไรพี่ไม่ร้อน"
"เหงื่อท่วมหลังแล้วเนี่ยนะ"
ไอ้คุณน้องค้าบบบ วันนี้น้องเป็นไรค้าบบบบ ทำไมถึ๊งได้จับผิดคุณพี่จังเลยค้าบบบบบ
"เออช่างพี่เหอะ พี่ต้องบ่มตัวเอง เดวอุณหภูมิร่างกายต่ำ"
มันทำหน้างงอีกรอบ เออ หยุดถามซักที...
"ผมกลัวพี่จะปริตายก่อนสิครับเนี่ย"
"แล้วนี่เดวเย็นนี้พี่จะไปไหนป่าวคับเนี่ย"
"..."
ผมขี้เกียจตอบคำถามมันเลยทำเป็นแกล้งหลับ
แปบๆน้องที่มันออกไปซื้อของก็กลับมากัน ผมจึงได้ดื่มน้ำซักที
"อะของพี่ธัณ"
มันว่าพร้อมยื่นขวดมาให้...
กระทิงแดง....
มึงซื้อเห้ไรมาให้กูเนี่ย
"หยิบมาผิดป่าวนิ"
"ก้อพี่บอกให้ซื้ออะไรที่กินแล้วสดชื่นนิครับ นี่ ผมการันตีเลย ฮ่าๆ"มันพูดอย่างภูมิใจ
"แถมท่าทางพี่ธัณจะเจอศึกหนักมาสินะครับเนี่ย โทรมมากเลยอ่ะ"
ผมก็ได้แต่มองไอ้เด็กซื่อ(บื้อ)เหล่านี้อย่างปลงอนิจจัง เออนะ
ซื้อมากูแดกก็ได้แวะ
"อ้าวพี่พา!!!" ปู้ดดด~~~~!!!! หะ อะไรน๊า
"อี๋พี่ธัณ สกปรกทำไรเนี่ย"ไอ้รินน้อยบ่น แล้วก็หันไปมองที่ประตู
"ป๊ะป๊าาาาา" แล้วมันก็วิ่งไปหาไอ้คนที่ผมไม่อยากเห็นหน้ามันที่สุดตอนนี้
โอ้ว กูอุส่าหนีมาหาที่พักพิงที่บ้านหลังที่สองของกู มึงก็ยังจะโผล่หน้าแมวๆมาอีก กลับชมรมบอลเมิงไปเดวเน้
"ป๊ะป๊ามาทำไรเนี่ย"ไอ้รินพูดเอาหน้าซบแขนมัน น่าร๊ากเชียว แม่ง
"มาหาคน"มันว่าแล้วมองหน้าผม
ผมเมินไปทางอื่นแล้วแกล้งหลับอีกรอบ
"อ่าว พี่ธัณหลับไปอีกและ"
"แล้วพี่พาจะทำไงอะ พี่ธัณเค้าหลับไปแล้ว" เสียงไอ้รินพูด
"ไม่เป็นไรริน เดวพี่ "อุ้ม"มันไปเองก็ได้"
ผมลูกพรวดทันทีแล้วมองหน้ามันอย่างตกใจปนโกรธนิดๆ ไอ้ห่านี่
"มึงมีอะไรแวะ"
"กูอยากคุยกะมึงหน่อย"
"แต่กูไม่มีเห้ไรจะคุยกะมึง เพราะงั้นไสหน้าแมวๆของเมิงไป"
"หรือว่าอยากให้พูดตรงนี้ ก็ได้นะ คนก็ไม่ได้เยอะมาก"มันพูดแล้วมองไปรอบๆ
"คุยเรื่องไรหรอป๊า"ไอ้รินน้อยถาม
"อ๋อ ก็เรื่อง.."
ผมรีบวิ่งไปเอามือปิดปากมัน
"ไม่มีไรวะริน เดวพี่ขอไปคุยกะมันหน่อยนะ" ผมพูดแล้วหัวเราะกลบเกลื่อนก่อนจะลากคอไอ้พาไปทั้งปิดปากอย่างงั้น
แล้วอะไรอุ่นๆเปียกๆก็โดนฝ่ามือผม
"เอ๊ยย"
ผมร้องแล้วชักมือออก ไอ้พาแลบลิ้นแล้วแสยะยิ้มทะเล้นใส่ ผมแยกเขี้ยวให้แล้วรีบเดินนำมันลิ่วๆไป
จนมาถึงด้านหลังโรงยิม ตรงห้องลอคเกอร์
....
to be continue
โปรเจคเริ่มไปเกือบหมดละ เลยมีเวลาดอดมาโพส o22
ท่าทางจะมีคนแปลกใจกับจำนวน "รอบ" เยอะจัง...
ผมก็ปางตายนะ แต่ว่าก็นอนพักมันจนเที่ยงนั่นแหละ แล้วก็เลยพอจะเดินเหินได้ "บ้าง"
ว่าไปกูก็ถึกเหมือนกันนะเนี่ย......
มันไม่ได้จบแค่โดนทีนหรอกครับ ถ้าจะเอาให้สาแก่ใจจริงๆคงต้องจับมันถ่วงน้ำ เอาให้ไม่ได้ผุดได้เกิดเลยทีเดียว หึหึหึ....
แต่ก็ไม่ได้ทำ เพราะอะไร รอดูกันต่อไปนะครับ... :bye2:
ปล. ไอ้พา มึงเอาไอดีกูมาโพส ไม่สมัครแวะ(ได้ข่าวตูก็ยึดไอดีน้องมา หุหุ)
ปปล. เมื่อวานมึงเอาอีกแล้วนะไอ้พา เขียนฟิคแล้วติดลมใช่แมะไอ้นี่ เดวปั๊ดโดน.... :m31: :m31: :m31:
-
พาจะโดนไรอ่ะ ธัน อย่าไปรุนแรงนะ :-[
รอๆๆ ไปตกลงกันอิท่าไหนหว่า
-
เคลียร์กันเลย ว่าจะตอลงไปสู่ขอรับผิดชอบเมื่อไหร่
เอาค่าสินสอดให้คุ้มเลยนะครับ....ล้อเล่น!!!!
ลุ้นต่อๆ รออ่านต่อ(ได้ข่าวพรุ่งนี้ก็จะต้องตัดออกจากโลกภายนอกแล้วฮือออ)
-
5555
ลุ้นว่าจะตกลงกันไง :impress2:
แง่งอนกันอีกป่าวอ่ะ
-
อึดจิงๆๆๆ 5555
เข้ามาเป็นกำลังใจให้นะครับ....
-
อึดจริงๆยังไปเรียนได้อีก o13
-
. ... เคลียร์ไรกันอ่ะ อยากรู้วุ้ยย ย ย ยย ย อย่าเพิ่งทิ้งกันไปน้า กำลังได้รมณ์ เลยอ่ะค่ะ . . . หน้าโน้นเค้าบอกว่าให้ตกลง
สินสอด แต่เราว่า น่าจะเป็นสินไหมทดแทนมากกว่านะ . .. . ป่านนี้ กรวยไตที่ถูกใช้การอย่างหนักคงแย่ละ ยังเดินเหินได้
ต้องบอกว่าของเค้า แรง ( สำเนียงพี่โน๊ต อุดมนะ) จริงๆ .. . . .. .
-
พาไปสู่ขอธัณเมื่อไหร่บอกด้วยเน้อ
เด๊วไปช่วยถือของกะไปเซิ้งในขบวน
:jul3: :jul3: :jul3:
-
โห ไอ้พามันแน่จริงเว้ย เคลียร์ทันทีเลยเหรอเนี่ย o13
-
ตกลงว่า เดี๋ยวจะนัดวันให้พ่อแม่มาสู่ขอ
อิอิ
-
หวัดดีคับ ตามอ่านแต่ยังมะเคยเม้นท์ให้
ขอประทานโทษขอรับ สำนึกผิดแล้ว
อ่านแล้วอยากเห็นมุมของพี่วิทอะคับ
พี่เค้าต้องรู้อะไรแหงๆ
-
:laugh: :laugh: เพื่อนๆน้องๆจับผิดธัณกันน่าดู
พาก้อแน่น่าดูเหมือนกันนะเนี่ยยยยยยยยยย (แบบว่ายังอยู่และมาเคลียโดนเร็วไว) o13
ธัณก้อถึกทนน่าดูจริงๆนั่นแหละ o13 ถึงแม้จะเดินถ่างๆปนเจ็บๆแต่ก้อยังไปเรียน (ขยันได้โล่เลยค่ะ!) o13 o13
ปล.ท่าทางหลังจากพามาเขียนเมื่อคืนธัณคงจะโดนหนักน่าดู :z1:
-
. . . .มารอคิดว่ามีรอบ ดินเนอร์ . . . . :t3:
-
ปปล. เมื่อวานมึงเอาอีกแล้วนะไอ้พา เขียนฟิคแล้วติดลมใช่แมะไอ้นี่ เดวปั๊ดโดน.... :m31: :m31: :m31:
แหม ข้องใจประโยคหลังนี่ล่ะ หรือจามีการทำลายสถิิติอาไรหรือเปล่า :z1:
-
เป็นกำลังใจให้นะคะ :L2: :กอด1:
-
ท่าทางการตกลงคราวนี้จะไม่ต้องพูดอะไรยาวๆ คงพูดได้แค่คำสั้นๆ :laugh:
-
ได้กานแระดีจัยจาง
เอาอีกครับ
ช่วยลงเยอๆๆหน่อย
รอๆๆนะครับ
-
ตอนที่28 ก้อกูชอบมึง
"มีเห้ไรจะคุยกะกูแวะ" ผมถามมันทันทีที่ลับตาคน
"ป่าว มาดูว่ามึงยังอยู่ดีป่าวแค่นั้นเอง กลัวเดินตกท่อ"
"แสรด นี่มึงจะให้กูเจอวิบากกรรมอีกเรอะไง แค่เดินยักกะริดสีดวงแตกนี่มันก็เต็มทนแล้ว"
เดินทีแม่งยักกะเข็มหมื่นเล่มทิ่มแทง ทรมานนนนน สัด
"อ่า กูขอโทด"
"ขอโทดแล้วมันหายมั้ยวะ"ผมแว๊กใส่มัน
"ก้อกูไม่รู้จะทำไงแล้วอ่ะ ให้แก้ตัวเมิงก็ไม่ชอบ ให้ง้อเมิงก็ไม่ฟัง แล้วให้กูทำไงอ่ะ"
"มึงไปโดดอัฒจรรย์ตายปะแล้วกูจะให้อภัย"
"เออได้"
แล้วมันก็เดินดุ่มๆทำท่าจะออกไป
คิดเรอะว่าทำงี้แล้วกูจะสนใจ....ฝันไป...
"เอ๊ยย พี่พา!!!!จะทำอะไรอะ ลงมาเหอะคร๊าบบบ"
เหอ?
ผมเดินออกไปชะโงกหน้าดู
โอ้ไอ้เชี่ยพา มึงนี่แน่จริงๆ กูสั่งให้ไปตาย มึงก็จะเอากะเค้าจริงๆหรอว๊าาาา!!!!!!!!!!!!!!!!
มันยืนอยู่บนอัฒจรรย์ ทำท่าจะโดด....
"เอ้ยไอ้บ้ามึงลงมาเดี๋ยวนี้เลยนะเว้ยยยยย"ผมตะโกน มันมองหน้าผม
"แล้วถ้ากูลงไปมึงจะยกโทษให้กูมั้ยล่ะ"
"ไม่มีทาง"ผมตอบทันที
"เหรอ งั้น..."
มันยื่นขาออกไปข้างหน้าหนึ่งก้าว
"เห้ยยย อย่านะเว้ย"
"มึงยอมยังอะ"
ไอ้ห่าพา สรุปมึงจะง้อให้กูยกโทษหรือจะขู่กรรโชกกูเนี๊ยะ
"เอ้อ มึงอยากโดดก็โดดไป แล้วแต่มึงละ" ผมทำเป็นไม่สนใจ
ยังไงมันก็ไม่มีทาง....
โครม!!!!!
"เห้ยยยยยย ไอ้พาาาา"
....
..
..
.
.
.
..
.
..
ผมใจหายวูบ แล้วต่อมาก็โล่งใจ
มันกระโดดจริงๆครับ แต่กระโดดใส่ตรงที่มันเป็นกองลูกบาสพอดี
เออแม่ง บุญเยอะจริง
ผมวิ่งแจ้นไปหามัน มันหันหน้ามามองผม ผมโผเข้าหามัน
แล้วก็กระโดดถีบขาคู่ใส่
ก่อนจะล้มไปกองทั้งสอง มันโดนถีบ ผมทรุดเพราะลืมตัว กูบาดเจ็บอยู่นี่หว่าแม่ง ดันเผลอทำแบบทุกที
"พี่ธัณ ป๊า เป็นอะไรมากมั้ย"ไอ้น้องเลิฟถลามาดูศพสองตัว ผมพยายามยันตัวเองลุกอย่างทุลักทุเล
ไอ้พาลุกขึ้นมาเอามือกุมสีข้างที่โดนถีบร้องโอดโอย รินมันเลยหันไปสนใจแทน
ไม่รู้เล้ยว่าไอ้ที่นอนกองอยู่นี่สาหัสกว่าเยอะ
อืม อุส่าเดินได้หนอกู หาเรื่องใส่ตัวจนได้
"พี่ธัณเป็นอะไรมากปะเนี่ย"น้องตัวอื่นๆมันมาสนใจผม ผมเลยต้องแก้ปัญหาเฉพาะหน้า...
"เหมือนพี่จะขาแพลงอะ"
ไอ้น้องน้อยทุกตัวร้องอ๋อเป็นเสียงเดียวกัน
"สมน้ำหน้าอยากโดดถีบป๊าเค้าทำไม" ไอ้รินสะดีดสะดิ้ง อีน่อยนี่ มึงเป็นเกย์ด้วยอีกตัวปะเนี่ยแม่งดูทำ
"งั้นเดวป๊าพาไปส่งห้องพยาบาลก่อนนะ"ไอ้พาพูดกับรินแล้วก็เดินมาที่ผม
"ไม่ต้องงงกูเดินเองด้ายยย" ผมพูดเสียงสูง เมื่อมันทำท่าจะมาอุ้ม อีกแล้ว
"เมิงไม่ต้องทำเก่งเลย มานี่" แล้วมันก็ย่อตัวข้างๆผม...
อ่อ คราวนี้มึงจะให้กูขี่(หลัง)สินะ...
ผมก็ยังทำหยิ่งไม่ยอมขึ้น มันก็เดินมาเตะผมเบาๆ
"เอ้ยไอ้บ้านี่ มาเตะกูทำต้อยอะไร"
"เอ้าแล้วมึงจะนั่งนี่ทั้งวันเลยรึไง อย่ามาทำเล่นตัวเร็วๆ"
ไอ้ห่า ได้ข่าวเมื่อกี้ยังพูดเสียงอ่อนกะกูอยู่เลย ตอนนี้มาแม่งขู่กูจัง...
ผมก็เบ้ปากนิดๆ แล้วก็ปีนขึ้นเกาะหลังมัน มันก็ลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า
"แม่ง หนักชิบ"
...
"แล้ว สะเออะ ทำตัวเป็นพระเอกทำไม"
...
"ก็กูอยาก ได้ใจ นางเอกนี่หว่า" มันพูดให้ผมกะมันได้ยินสองคน
ผมเลยตบกบาลมันไปหนึ่งที มันก็หัวเราะก่อนจะเดินไปที่ห้องพยาบาล...
ไปถึงมันก็เอาผมวางที่เตียง(ผมใจหายวูบเล้กน้อย) ก่อนจะเดินไปที่ตู้ยา(ตอนนี้รู้สึกโล่งใจ)
"ไหนกูดูข้อเท้ามึงหน่อย" มันว่าแล้วจับข้อเท้าผมดู
....
.
.
..
ผมเลยเอาตีนยันหน้ามันอย่างรวดเร็ว
"โอ๊ย ไอ้เชี่ยธัณ อะไรของมึงเนี่ย"
"ไอ้ง่าว ใครว่ากูเท้าแพลงวะ"
"อ้าวเมื่อกี้มึงบอกเอง"
"มึงก็รู้ว่ากูเจ็บอะไร..."ผมพูดเสียงต่ำ จ้องตามันเขม็ง
"หา? อ่อ แล้วไมบอก"
"มึงจะให้กูป่าวประกาศให้รุ่นน้องรู้เลยมั้ยล่ะว่ากูเจ็บตูด ไอ้สัด"ผมด่ามัน
"อนะ อายขนาดนั้น"
"มึงอยากลองมั้ยล่ะแม่ง"
"สังขารไหวเรอะนั่น ฮ่าๆๆๆ"มันเยาะเย้ยครับ แม่ง
เออ เย้ยได้เย้ยไป อย่าให้ถึงตากูละกัน...แม่งงง
"ไอ้เหี้ย มึงรู้มั้ยว่ามึงทำลายเกียรติชาติชายของกูหมดเกลี้ยง กูเคือง"ผมว่า
"อืม มึงไม่ต้องเป็นละ ชาติชายอะไรของมึงน่ะ"
"อ่าวไอ้ห่านี่ แม่ง มากำหนดอะไรกู"
"ก้อมึงมาเป็นเมียกูแทน"
"ไอ้แมวมึงนี่พูดไม่รู้เรื่องหรอวะ ให้กูพูดภาษาแมวมะ กูเป็น ผู้ชาย มึงก็รู้กูยังชอบเหล่สาว"
"กูก็ชอบ แล้วไงอะ?"
"มึงก็ชอบ ก็ไปเซะว๊ะ มาอะไรกะกูเนี๊ยะ หน้าตาก็ไม่หมวย เต้าก็ไม่มี ตูดก็ไม่มี ดำอีก"
"ก้อกูชอบมึงอ่ะ"
"หา?"
"ก้อกูชอบมึงอะ แค่นั้นเอง เหตุผลไม่มีว่ะ กูก็เพิ่งรู้เมื่อวานนิเองตอนที่กะลังอะไรๆกะมึงอะ"
"กูไม่ได้ถามเหตุผลและอย่าพูดเรื่องเมื่อวานได้โปรด ก่อนกูจะฝืนสังขารจับมึงมัดถ่วงน้ำ"
"แล้วมึงชอบกูปะ"
"ขนาดนี้ยังต้องถามอีกหรอวะ แม่ง กูจะบอกอะไรให้ตอนนี้ กูไม่อยากจะเห็นหน้ามึง กูถึงได้หลบมึงเอ๊าหลบเอา แล้วมึงก็ยังเสนอหน้า
แมวๆของมึงมาให้กูเห็นอีก ยิ่งอยู่ใกล้ๆยิ่งอยากถีบ อยากสับเป็นชิ้นๆแล้วเอาให้หมากิน อย่างงี้ให้เรียกว่าอะไรอ่ะ คิดเอาละกัน"
มันเงียบ...
"อืม แปลว่ามึงชอบกู"
โอ้ว การประมวลผลในสมองมันช่างผิดมนุษย์จริงๆ
"มึงคิดได้ไงเนี่ยยย"
"มึงบอก มึงไม่อยากเห็นหน้ากู ทั้งๆที่จริงๆถ้าเป็นชายอื่นคงจะหาตัวกูแล้วต่อยตี ฆ่าอะไรตามเรื่อง แต่มึงหลบหน้า แปลว่ามึงเขิน กูโผล่
หน้ามึงก็โวยวาย นั่นก็แปลว่ามึงโคดจะอายที่โดนกูทำแบบนั้นใส่"
กูลืมไป มึงเป็นแมว ย่อมไม่เข้าใจภาษาคน
"เออแล้วแต่มึงจะคิดแล้วกัน กูจนปัญญาจะอธิบาย"
"ธัณ"
"ไร?"
มันจูบปากผม ผมชอค...
"กูชอบมึงว่ะ"
"ถึงมึงบอกไม่ชอบกู หรือไม่ได้ชอบจริงๆ เชื่อดิ เดวกูก็ทำให้มึงชอบกูได้"
เออ ทำได้ รอไปสิบชาติละกัน ไอ้แมว ผมคิด ก่อนจะเอาหมอนที่ห้องพยาบาลเขวี้ยงใส่มัน...
"เออ อยากดันทุรังก็เชิญ!!!!!"
to be continue
ไอ้เชี่ย ถ้าตอนนั้นมึงตกมาคอหักกูจะหัวร่อให้ :m16: :m16:
ถึกจริงๆกู กระโดดถีบคนได้อยู่ โค้ว เอาโล่ไปเลย :sad4:
ลองดูกันต่อไปว่ามันจะจีบผมยังไง หึหึ....(ข่มขืนกูไปรอบละยังจะด้านมาจีบกู นับถือมึงจริงๆไอ้แมวยักษ์.... :m16: o18)
-
จิ้มคนแต่ง
มาบ่อยๆงี้รักตายเลย 55
มามะ :กอด1:
-
+1 ให้กับความขยัน
ที่สำคัญ....ท่าโดดถีบขาคู่ทั้งๆที่ยังเจ็บตูดส์อยู่นี่ได้ใจมาก
ให้คะแนนกับถึกของธัณไปเลย o13
-
พระเอกจิงๆ คุณพา ดีไม่ตกมาคอหักก่อนได้พิสูจน์ความรักนะเนี่ย :m20:
-
ตอนนั้นสงสัยธัณจะลืมตัว ว่าบาดเจ็บสาหัสอยู่
ดีเนื้อเยื่อตรงนั้นไม่ฉีก ไม่งั้นมีหวังเข้าห้องน้ำตอนเช้าๆไม่ได้แน่ๆ
:m20: :m20: :m20:
-
โหย มาต่อไวจริงๆ
ขอบคุณนะคร้าบ :pig4:
อยากรู้ว่าจะจีบไงกันบ้าง 5555 :z2:
-
หวัดดีครับ คือผมติดตามเรื่องนี้มาได้สักพักแล้วหล่ะครับแต่ว่าเพิ่งจะมาโพสนี่หล่ะครับ โทดทีนะครับ
อยากจะบอกว่าชอบเรื่องราวที่เขียนนี้มากอ่ะครับ ก็เลยสมัครมาเพื่อขอบคุณที่อุตส่าห์พิมพ์และเล่าเรื่องราวให้ฟังครับ
ทั้งธันแล้วก็พาและก็รุ่นน้องคนแรกที่เอามาโพสเลยครับ อาจจะเพราะผมก็เคยมีเรื่องราวคล้ายๆอย่างนี้ด้วย ก็เลย
รู้สึกชอบเป็นพิเศษด้วยครับ (แต่ไม่ได้รุนแรงถึงขั้นนี้)
ไงๆก็ขอฝากตัวเป็นแฟนคลับเรื่องนี้ด้วยนะครับ (รับรึเปล่าหว่า) :pig4:
-
ฮาทั้งคู่ :m20:
-
:impress2:
ต่อไปก็จะจีบกันแล้วซินะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านครั้งแรก
ฝากเนื้อฝากตัวด้วยคร้าบบบ
หนุกหนานมากมาย
เฮฮา ภาษาเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อดี
ชอบครับผม
-
หง่อย มีเฮ คั้บงานนี้
หายน่าไปสองสามวัน กับมาสถานะกานเปนเยี่ยงนี้
เออ แปกดี พี่พาสู้เว้ย จัดไปอีกหลายๆ ชุดเลย
เอาหั้ยปติเสดไม่ออกไปเลย
คริๆๆ พี่ทันยังซ่าได้อีกเนอะ ถามจิง ไม่คิดไลกะพี่พาเลยหลอตนนั้นอ่ะ
เอิ้กๆๆ สุขสมอารมหมายย ห้องพยาบาลเปนงัย (ก็ดีนะ)
-
มีตามจีบด้วยเหรอค่ะน่ารักกันจริงๆ :laugh:
-
ธัณก็อึดนะโดนซะขนาดนั้นยังมีแรงไปเรียน แถมโดดเตะได้อีก(ถึงจะลงท่าไม่สวยก็เหอะ)
พาก็นะ...ก็กูชอบมึง....ตรงไปตรงมาดี
-
"ลองดูกันต่อไปว่ามันจะจีบผมยังไง หึหึ....(ข่มขืนกูไปรอบละยังจะด้านมาจีบกู นับถือมึงจริงๆไอ้แมวยักษ์.... )"
. . .นั่นดิ ฮาได้อีกอ่ะ . . . . กระโดถีบขาคู่เลย อุข้าวจ้าว ว ววว จะถึกไปไหนอ่ะ . ... .
. . .รอดูค่ะ แมวยักษ์จะจีบยังไงหนอ . . . . ขนาดง้อ ยังกะขู่ฆ่า .. . .ฮึ๊ย ย ย ย ไม่อยากจะคิด .. . คิดว่ามีรอบสอง
แน่เลย . .. .
-
โอ๊ะ !!!!
ธัญอึดนะเนี่ย ... ขนาดเกือบสิบรอบ
ยังไปโดดขาคู่ได้อีก
ทั้งๆที่ยังบาดเจ็บหนักอยู่แท้ๆ :o8:
รอดูต่อไป...
แมวยักษ์จะจีบธัญยังไงน้อ???
-
พารุกแล้ววววววว o13
-
เข้ามาดัน ดัน ไว้ให้อยู่บนๆ
จะได้หาง่ายๆ หน่อย :เฮ้อ:
.
.
รอ อ่านตอนจีบกันนะค้าบ ตื่นเต้น :z2:
-
โอ้....สุดยอด
นายแน่มาก
นับถืบๆๆๆๆ :call:
-
เหอๆๆ
เกินจะเอื้อนเอ่ย
เทคเเคร์เเละกันคับ
:n1: :n1: :n1:
-
โทษครับหายหน้าไป
งานเข้าอีกแล้ว
คงไม่ได้เจอกันสองสามวันนะครับ
มาโพสไว้ให้อ่านละกัน
ตอนที่29 กูพลาด อีกแล้ว
ผมเดินนำไอ้แมวลิ่วๆ มาอย่างไม่ใยดีมันแม้แต่น้อย มันก็วิ่งตามมาข้างๆผม
"รีบไปไหนอะมึง"
"ไปให้พ้นหน้ามึง"
ผมพูดใส่หน้ามัน มันยิ้ม
"รีบไปเดวก็เจอกันที่หออยู่ดี"
"เหอะๆ ไม่มีทาง กูไม่ไปค้างหอวันนี้"
"อ่าวแล้วมึงจะไปไหนอ่ะ"
"บอกก็โง่เดะวะ บอกให้มึงตามมารังควานกูรึไง"
"ไม่ได้รังควาน เค้าเรียกตามดูแล มึงนี่พูดจาไม่น่ารักเลย"
แหมคำว่าน่ารักออกจากปากมึงทีนี่กูขนลุก
"กูบอกมึงไปแล้วว่ากูเกลียดคำว่า น่ารัก " แล้วผมก็เดินไปถึงประตูห้องแล้วเปิด
ก็ประจันหน้ากับไอ้วิทพอดี
"รีบไปไล่ควายหรอมึง" มันพูด
"เห็นเมื่อเช้ายังเดินกะโผลกกะเผลก ไหงบ่ายแม่งเดินคล่องแล้ววะ?"
"เรื่องของกู" ผมว่าแล้วเดินไปหยิบกระเป๋าสะพาย
"อ่าวกลับละหรอ"
"เออ"
"งั้นเดวเจอกันที่หอกูนะ"
"เอ้ยไอ้บ้ามึงจะพูดทำ..."
ไอ้วิททำหน้างง ไอ้พาหันมามองผมแล้วยิ้มเยาะๆ
หืมไอ้วิท มึงจะปากไวไปไหน
"อ่าว ทำไมกูจะพูดไม่ได้วะ" มันถามงงๆๆ
"เออช่างเหอะแม่ง เดวเจอกันๆ"
บ่ายวันนั้นผมก็นั่งคิดว่าจะทำไงดีไม่ให้ไอ้แมวมันตามเจอได้
ตอนแรกก็กะจะไปค้างอยู่ที่หอไอ้วิทมัน แต่มันก็ดันปากไวบอกไปแล้วว่าผมจะไปค้างที่นั่น
จะไปหอไอ้อู้ด ก็ไม่อยากไป ห้องมันมีที่ให้นอนป่าวก็ไม่รู้
ไอ้เคนก็เหมือนจะพาแฟนไปบ้าน (คงสนุกกันถึงเช้า)
ไอ้ไม้ก็ไม่ได้อยู่หอ อยู่กะแม่มันไม่อยากกวน...
...
แล้วผมก็นึกออก พร้อมคว้ามือถือขึ้นมากดโทรออก
"ฮัลโหล"
"วันนี้ว่างปะนิ"
"อ่อ ธัณนั่นเอง ว่างสิ ทำไมหรอ เพิ่งส่งงานจบไปเนี่ย"
"วันนี้ขอไปค้างบ้านหน่อยดิ"
"หืม? ทำไมหรอ"
"มีปัญหานิดหน่อย ไว้จะเล่าให้ฟัง"
"อ่อ อืมๆ ก็ได้แล้วแต่ธัณน่ะ"
"อ่า แล้วเจอกันๆ"
ผมกดวางไปแล้วรู้สึกโล่ง ที่อย่างน้อยวันนี้ก็มีที่ให้หลบหน้าคนบางคนไปหนึ่งวัน
"มีอะไรหรอมานี่เนี่ย" มันพูดขึ้นหลังจากที่ผมเข้าไปในบ้านมันแล้ว
"พอดี ทะเลาะกับเพื่อนอ่ะ"
"หืม? เพื่อนคนที่หน้าดุๆเหมือนสิงโตนั่นปะ?"
มันคือสัตว์ผสมระหว่างแมวกับสิงโต กลายร่างและนิสัยกลับไปกลับมาได้ต่างหาก...
"เออนั่นแหละ"
"อืม เอ้อ ธัณ"
"ไรหรอ"
"วันนี้ทำไมธัณเดินแปลกๆ?"
"อ่า หรอ"
นี่กูยังมีพิรุธอยู่หรอแวะ
"แล้วทำไมแต่งตัวเหมือนชุด เอ อะไรนะ"
"ชุดไร?"
"อ๋อๆ ที่มันเรียกอะไรนะ ชุดราดชะปะแตน อะไรซักอย่างเนี่ยแหละ"
.....
นี่มึงเห็นกูเป็นมหาดไทยรึไงแวะ...
"ว่าไป"
"ก็ ติดกระดุมสูงจังอ่ะ เหมือนจริงๆนะ ว่าแต่ทำไมต้องติดหมดด้วยล่ะ ร้อนจะตายแล้วเนี่ย ผมยังต้องใส่เสื้อกล้ามเลย"
เกอแลงมันบ่น แล้วก็ขยับเสื้อมันระบายอากาศ
ร้อนกูก้อต้องทน เหอๆ
"เรามันพวก อุณหภูมิร่างกายต่ำ ต้องให้ความอบอุ่น"
"อนะ อุ่นจนร้อนเลย เหงื่อเต็มหลังเลยนั่นน่ะ" มันว่าแล้วหัวเราะ
ผมได้แต่หัวเราะแห้งๆ
ทำไมมันพูดเหมือนมันรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นนะ?
หรือกูคิดไปเองหว่า...
"ธัณนอนที่ห้องผมละกันนะ เดี๋ยววันนี้ผมนอนข้างนอกให้"
"เอ้ยไม่ต้องหรอก รบกวนอ่ะๆ เดี๋ยวเรานอนข้างนอกเนี่ยแหละ"
"ไม่เอาให้แขกนอนโซฟาได้ไง ไม่ดีๆ"
แล้วมันก็ดันหลังผมให้ไปในห้องมันเพื่อเก็บของ
"งั้นนาย นอนกะเรามะ" ผมถามไป
"ไม่ดีหรอก ตัวเราใหญ่เดี๋ยวเบียดกัน ไม่สบาย" มันพูด
เตียงคิงไซส์ มันบอกนอนเบียด...
แล้วเสียงโทรศัพท์บ้านมันก็ดังขึ้น
"ธัณนอนนี่แหละ เดี๋ยวผมไปรับโทรศัพท์ก่อนนะ เก็บข้าวของก่อนเลย" แล้วเกอแลงก็เดินออกไป
อืม ในเมื่อไม่มีทางแย้งแล้วผมก็เลยเอากระเป๋าวางไว้ แล้วเดินตามมันออกไป
ก็เห็นมันกำลังคุยโทรศัพท์อยู่
"อืมครับ ครับ แค่นี้นะครับ"
"ไมหรอ"
"อ๋อ วันนี้พ่อเราโทรมาน่ะ ว่าต้องอยู่เวรดึก เลยไม่กลับบ้าน"
"ออ..."
เดี๋ยวดิ งี้ก็ต้องอยู่กะเกอแลงมันสองคนเดะ....
มันคงไม่เป็นบ้าขึ้นเหมือนไอ้พาหรอกนะ....
"เป็นอะไรรึเปล่าครับ?"
"เอ๋อ? อ้อๆ ป่าวไม่มีไร"
มันมองหน้าผมงงๆ ก่อนจะยิ้ม
"อืม ไม่มีไรก็ไม่มีอะไร"
"เอ้อ เย็นนี้ไปกินข้าวข้างนอกนะ ผมขี้เกียจล้างจาน"
"ได้ดิ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว"
"ป้าครับ เอาขนมจีนน้ำยาสองครับ"
ผมก็นึกว่าคนอย่างมันจะกินข้าวตามข้างถนนไม่ได้ซะอีก สถานภาพคุณหนูขนาดนั้น...
"โห เราไม่นึกเลยนะว่านายจะกินแบบนี้ได้"
"อนะ มาอยู่ตั้งนานกินไม่ได้ก็เกินไปละ"
แล้วเราก็หัวเราะ
อืมอยู่กับมันนี่สบายใจดีจริงๆด้วยแหละ...
ผมไปที่หอไอ้วิท เพื่อรับหมาบางตัวกลับบ้าน
"หืม อ่อ ไอ้ธัณไม่ได้มาหอกูนิ"
"อ้าว"
"มันบอกว่ามันต้องไปธุระอะไรซักอย่างเนี่ยแหละ กูไม่รู้เหมือนกัน มันไม่ได้ไปกะมึงหรอ"
"ป่าวอ่ะ อืมไม่เป็นไร เดวกูไปตามหามันก่อน"
"เออ กูไปด้วยละกัน เผื่อเกิดไรขึ้นมา ไอ้นี่ยิ่งไม่ค่อยปกติอยู่ด้วย"
นั่นสิ ยิ่งไม่ค่อย ปกติอยู่
แล้วนี่มันไปอยู่ไหนกันนะ?
ผมคิดระหว่างที่ขับรถ โดยไม่รู้ว่ามีสายตาของไอ้วิทมองผมอย่างจับพิรุธ...
ตอนนี้ผมกะเกอแลงกลับมาที่บ้านแล้ว หลังจากไปเดินเล่นหลังกินข้าวนานพอควร
เดินจนมันได้เสื้อมาตัวนึง
"นายใส่เสื้อสไตล์นี้บ่อยนะ"
เสื้อที่มันซื้อมาออกแนวฮิปปี้ผสมเรกเก้ เข้ากับทรงผมมันมาก
"อืม ใส่สบายดี ผ้าแนวนี้มักจะเป็นแบบนี้แหละนะ" มันพูด ผมยิ้ม
"ธัณลองไปหาใส่ดูบ้างสิ เราว่ามันดีนะ เสียอย่างที่เวลาซักบางทีแรกๆสีมันชอบตกอ่ะ"แล้วมันก็ถอนหายใจเบาๆ
คนละเรื่องกับไอ้พาเลยวึ้ย กริยาท่าทางเนี่ย....
อ่าว แล้วกูจะเอามันสองคนมาเทียบกันทำต้อยไรเนี่ย.....
แล้วเสียงมือถือผมก็ดังขึ้น
"โหล"
"มึงอยู่ไหนเนี่ย"
"ม่ายบอก"
"อ่าวไอ้นี่ อย่ากวนตีนดิวะ กูเป็นห่วงมึงนะเนี่ย"
"ห่วงว่าจะได้แอ้มกูมั้ยนะหรอ"
"ไม่ใช่ กูห่วงมึงจริงๆ นี่มึงอยู่ไหน"
"ไม่บอก เรื่องดิบอกมึงก็มาลากกูกลับ"
"กูไม่ทำงั้นหรอก แค่บอกกูหน่อยกูจะได้สบายใจแค่นั้นเอง"
"กูเป็นลูกมึงหรอ"
"ไม่ มึงเป็นเมียกู"
"เห้ เลิกพูดเลย กูจะวางละนะ" ผมทำท่าจะกดตัดสาย
"เอ้ยเดี๋ยวๆ โอเคๆกูไม่กวนมึงแล้ว ไม่ไปลากมึงกลับด้วยอะ แต่บอกกูหน่อยเหอะกูจะได้แน่ใจว่ามึงโอเค"
"เออ กูอยู่กับคนที่ดูแลกูได้ โอเคปะ แค่นี้ เจอกัน"
แล้วผมก็ตัดสายมันไป....
"พาหรอครับ"
"อืม"
"พูดแบบนั้น จะดีหรอครับ ไม่กลัวเขาเป็นห่วงหรอครับ"
"ช่างหัวมันดิ มันทำการกระทำชนิดที่ไม่สมควรจะให้อภัยกับช้าน" ผมแว๊กกับตัวเอง
เกอแลงมองผมแล้วส่ายหัว
"แต่ก็ไม่น่าจะทำแบบนั้นนะ เดี๋ยวเค้าเฟลมากๆ ระวังเขาจะทำอะไรที่ไม่คาดคิดนะ"
มันทำไปแล้ว
แล้วมือถือเกอแลงก็ดัง
"สวัสดีครับ.....หา?"
ผมมองมันงงๆ
"อ่อ ธัณเหรอ ก็อยุ..."
ผมรู้ละว่าใครโทรมาเลยทำปากบอกให้มันเงียบ แล้วส่ายหัว
"..."
มันอ้ำอึ้งนิดๆก่อนจะบอกว่า
"ธัณไม่ได้อยู่นี่อ่ะครับ ผมยังไม่เจอเลยตั้งแต่เช้าละ"
"อ่าครับๆ สวัสดีครับ"
แล้วมันก็วางสายไป
"ไอ้พาโทรมาใช่ปะ"
"อืม โทรมาถามหาธัณอะ"
"แล้วมันว่าไง"
"ผมบอกไปแล้วเขาก็ไม่ว่าไง แล้วก็วางสายไปเลย"
มันจะรู้มั้ยเนี่ยว่าผมอยู่นี่.....
เชี่ย ถ้ามันรู้นี่ ตายห่าแน่ๆ...
ผมมองดูโทรศัพท์มือถือ
"เห้พา มึงจะนั่งจ้องมือถืออีกนานมะ"
"..."
"ไอ้พา"
"กูรู้ละ ว่าไอ้เชี่ยธัณมันไปไหน"
รอก่อน..... เดี๋ยวกูจะไปรับหมาน้อยกูคืนเดี๋ยวนี้แหละ ไอ้หัวขี้.....
to be continue
ไปละจ้ะ งานเยอะ เครียด
ไอ้พามันก็จะตายละ โทรมทั้งคู่เลยช่วงนี้.... :sad4: :sad4:
-
ใครไม่รุ้ก้แปลกละ ตอบแบบมีพิรุธซะขนาดนั้น
-
เกอแลงจะช่วยไหวหรือเปล่าหนอ เอาใจช่วยพา..เอ๊ยธัณน้าาาาา
-
อิอิ พาน่ารักฟ่ะเร้ย ตามหาเมียใหญ่เลยง่ะ
เอาใจช่วยนะพา เงี้ยเเหละระยะแรก อาจจะยังไม่เข้าที่เข้าทาง
เดี่ยวง้ออีกซะหน่อยก็จะดีขึ้นละกร๊ากกกกก
คนเค้าไม่สนใจกันอ่ะ เค้าไม่รับโทรศัพท์ มะเล่นเเง่ให้เค้าเป็นห่วงกันหรอก โฮะๆๆๆๆ
ดีจังเพื่อนร๊ากกก เริ่มจะร๊ากกก เพื่อนแล้ว ชอบเกอแลงด้วย
มีความเป็นผู้ใหญ่ดี รอตอนต่อไปเน้อ
-
แล้วนู๋ธัญจะรอดหรือเปล่า(อีกสิบดอก) อิอิ
-
ไปตามกลับมาด่วน :laugh:
-
. . . . ถ้าพาตามเจอว่าอยู่กะเกอแลงเนี้ย จะจีบรึถีบดีคะ คิดว่าไงกัน . . . .
. .กด 1 จีบ กด 2 ถีบ กด 3 ถูกทุกข้อค่ะ . . .. 5 5 5 5 5 . .. . งานเน้มีเฮแน่ . .. .
-
3 แหง
กร๊ากกกก
ถีบ+จีบ
ถีบก่อนแล้วค่อยจีบตามหลัง :laugh:
-
สามีจะมาลากกลับบ้านละเว้ยยย :laugh:
จะมีตุ๊บตั๊บกันก่อนละป่าวเนี่ย :pigha2:
-
ตอนหน้า น่าจะเป็น พา VS เกอแลง
ว่าแต่ความจะแตกกันงานนี้ไหมเนี่ย
-
ตอนหน้ามีเฮ :laugh:
พาเอ๊ย !!!
รีบตามเมียกลับบ้านด่วน
หึหึ
-
ราชรถจะมารับธัณกลับบ้านน้อยของเราหละ
สงสัยกลับไปโดนกักบริเวณไม่ได้ไปไหนแน่ๆ
:laugh: :laugh: :laugh:
-
ว๊ากๆๆๆ คราวนี้มีเปิดเผยฐานะที่แท้จริงกันแน่เลย
หรอพาจะชั้ยเปนข้อบังคับหั้ยหมาน้อยกับบ้าน
หุหุ แต่ผมว่าเค้ารุ้กันทั้งบางแล้วแหละ
เอาเลยเพ่พา ไปเมียกับบ้านมาได้แล้ว
ฝากไว้กะคนที่เมียไว้จัยนานๆ ไม่ดี เด๋วแก้ไม่ทันอ่ะ
-
ปล่อยให้ลุ้นได้ทุกตอนเลยอ่ะ :z3:
ขอให้มีแรงทำงานเสร็จทันนะค้าบ ใจเย็นๆ :call:
-
tun fight :z1:
-
สามีจะมารับกลับบ้านแล้ววว
จะมีการเสวนากันก่อนรับกลับมั้ยเนี่ย
-
เขิลมากหรอออ ธัญ
อ่านเรื่องนี้ อ่านไปยิ้มไป
คิด ๆ แล้วก็อิจฉาในความหวาน 555 :impress2:
คุณสะ..มี..จะไปรับกลับบ้านแล้ว ดีใจมั้ย 555
ชอบเรื่องนี้จัง +1 กับอีก 1 ใจ :กอด1:
-
ธัณกับพาน่ารักกกก :o8:
ตอนหน้่าเกอแลงคงได้รู้อะไรป่าววว
กอดทั่งคู่เลย :กอด1:
-
พ่อแง่...แม่งอน....น่ารักดีครับ... :-[
-
มาจิ้มๆๆๆๆๆ เข้ามาอ่านวันเดียวจบ
ฮามากมาย :laugh: :laugh: :laugh:
ปอลอ แล้วจาเกิดไรชึ้นเนี่ย เพหาเจอแน่ 555+
-
อิอิ
:z1:
จะเกิดอะไรขึ้นต่อไปน้า
-
กำแระ ถ้าตามมาเจอ ตามแน่ๆๆ
งานนี้เป็นไงต่อหว่า
มาต่อไวๆๆนะครับอยากรู้
-
เม้นๆๆๆๆ อ่านมาตั้งนานเพิ่งจะเม้นน :impress3:
แต่ไม่เกี่ยวกันน...
ร๊าก สอง คน มากมายยยย
เปงกำลังใจให้ จะลงแดงแว๊ววว รีบมาต่อ ดิค๊าบบ :m15:
:bye2: :z13:
-
เป็นกำลังใจให้นะคะ
เห็นบอกว่าเหนื่อย... :กอด1:
สู้ๆค่ะ :L2:
-
. . .. รออ่านอยู่นะคะ . . มะไหร่หน๊อออ อ อ อ อ อ อ อ . . . .. :z2:
-
ตอนที่ 30 ของกู
ผมนั่งอยู่ที่โซฟาตัวใหญ่สีขาวในบ้านของเกอแลง
ตอนนี้มันไม่อยู่บ้านเพราะว่าเมื่อกี้
"อ๋า เแชมพูหมดแฮะ เดี๋ยวผมออกไปซื้อก่อน"
"หรอ ไปที่ไหนอ่ะ"
"ไม่ไกลหรอก แค่มินิมาร์ทข้างล่างนี้เอง"
ผมพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้
แล้วเกอแลงก็เดินลงไปข้างล่าง เหลือผมอยู่ในห้องคนเดียว
ระหว่างผมนอนรออยู่ที่ห้องนั่งเล่น ผมรู้สึกเบื่อเลยเดินดูรอบๆห้องเล่นว่ามีอะไรบ้าง
แล้วก็เหลือบไปเห็นรูปภาพนึงที่วางอยู่บนชั้น...
ในภาพมีคนอยู่สี่คน ชายหนุ่มวัยกลางคนหนึ่งคน หญิงสาวอีกหนึ่งคน เธออุ้มเด็กชายผิวแทนไว้ในอ้อมกอด ในขณะที่มืออีกข้างของชาย
หนุ่มแตะไว้ที่บ่าของเด็กหญิงอีกคน
เด็กผู้ชายในรูปคงเป็นเกอแลงล่ะนะ ผมจำสีตากับสีผิวแล้วก็ลักษณะหน้าตาได้
ถ้าอย่างงั้นแล้วเด็กผู้หญิงคนนี้...
"ดูอะไรอยู่หรอธัณ"
ผมสะดุ้ง หันกลับไปก็เจอเกอแลงเวอร์ชั่นตัวโต
"เอ้ย ตกใจหมดเลย"
มันหัวเราะเบาๆแล้วก็หันไปดู
"นั่นน้องสาวผมเอง"
ผมมอง
เด็กหญิงมีใบหน้ายิ้มแย้ม ตกกระเล็กน้อย ผิวขาวจัด ผมทอง ดูแล้วไม่เหมือนเกอแลงเลย
จะเหมือนอย่างเดียวก็แค่ดวงตาเท่านั้น ทั้งคู่ได้ดวงตามาจากพ่อ แต่น้องมันได้ลักษณะภายนอกจากแม่เต็มๆ
"น้องสาวกับแม่นายอยู่ที่ฝรั่งเศสหรอ"
"...ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน" มันพูด ตาลอยๆเหมือนคิดอะไรบางอย่าง
"แม่กับป๊ะป๊าหย่ากันตั้งแต่ผมกับน้องยังเรียนประถมอยู่เลย"
"อ่อ ขอโทษที..."
ผมเงียบไปนิดนึง
"ไม่เปนไรหรอก ผมก็ไม่ได้เครียดอะไรมากมาย ถ้าเขาทำแล้วมีความสุขก็ปล่อยเขาไปเถอะ"
"นายนี่ชอบพูดแบบนี้ประจำเลยเนาะ"
"ฮ่าๆ"
"แล้วแบบนี้นายจะได้เคยทำอะไรตามใจตัวเองบ้างมั้ยเนี่ย"
"มีสิ หลายอย่างเลย อย่างการได้เรียนวิจิตรศิลป์นี่ไง"
"อนะ"
มือถือผมดังขึ้น ผมหยิบมาดูปรากฏว่า มีข้อความส่งมา 1 ฉบับ
"ระวัง"
ไอ้วิทส่งมา
มันล้อไรผมเล่นเนี่ย...
"อะไรหรอ"เกอแลงถาม
"เพื่อนมันส่งมาแกล้งเล่นอ่ะ ไม่มีอะไรหรอก" ผมพูดขำๆ
"อืม เดี๋ยวผมมานะ"แล้วเกอแลงก็เดินขึ้นไปชั้นบน
มันขึ้นไปได้เดี๋ยวเดียว เสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้น
ผมเดินไปกดอินเตอร์โฟนถาม
"ใครครับ"
"กูเอง"
ผมซีด แล้วไปส่องที่ตาแมวตรงประตู
มองผ่านตาแมวเจอแมวยืนทำหน้าเข้มอยู่....
ผมเอาหลังพิงประตู แกล้งทำเป็นไม่มีใครอยู่ ทั้งๆที่รู้ว่ายังไงมันก็ไม่สำเร็จ
"เมิงเปิดประตูให้กูทีดิ" มันพูด
ผมนิ่งไม่ขยับ
"เปิดประตู"เสียงมันเริ่มเย็น
อะไรกะกูนักหนาวะเนี่ย
"เกิดอะไรขึ้นหรอครับ"เกอแลงลงมาพอดี กับเสียงอินเตอโฟนดังอีกรอบ
"กูบอกให้เปิดประตู!!"
เกอแลงมันตกใจนิดนึง ก่อนจะเดินไปส่องตาแมว
"เพื่อนธัณมานี่ ทำไมไม่เปิดประตูให้ล่ะ"แล้วมันก็เปิด
ผมเตรียมออกตัววิ่งทันที แต่ก็ไม่ทันโดนคว้าคอเสื้อไว้ก่อนแล้วไอ้พามันก็กระชากผมกลับไปหามัน
"จะหนีกูทำไมวะ? กูไม่ได้มาฆ่ามึงซักหน่อย?"
"คุยกันดีๆก็ได้ ไม่เห็นจะต้องรุนแรงเลย" เกอแลงมันแทรก ไอ้พาหันไปหามัน
เชี่ยๆซวยแล้วไง
"เรื่องของกู มึงอย่ายุ่ง"
มันหันไปแล้วแยกเขี้ยวใส่
"แต่นั่นเพื่อนผม จะให้ผมนิ่งดูดายยังไง"
ไอ่เกอแลงมันโต้ สายตามันเริ่มดุดันขึ้น
แม่งเหมือนจะกัดกันเลย ชิบหายยยยย
"มึงอย่าแส่ กูขอเตือน"
"ผมไม่ได้แส่ นี่มันก็บ้านของผม คุณไม่มีสิทธิอะไรจะมาทำเสียมารยาทที่นี่"เกอแลงพูดเสียงแข็ง
มันยืดตัวแล้วหันไปมองประจัญหน้ากัน
แต่มือไอ้พายังไม่ปล่อยจากคอเสื้อผม
"ผมไม่รู้นะว่าคุณจะทะเลาะอะไรกันมา แต่การกระทำของคุณบอกตามตรงมันไม่ฉลาดเลย ไม่อย่างงั้นธัณก็คงไม่หนีมานี่หรอก"
ไอ้พาหัวเราะกับคำพูดของเกอแลง
"โอ้ย ไอ้นี่หรอ พูดดีก็แล้ว ง้อก็แล้ว มันก็ยังไม่ฟังกูเลย กูเลยต้องมาตามของกูคืนจากบ้านนี้ไง"
"หา?"
เกอแลงทำหน้างง
"เดี๋ยวๆๆๆ ขอกูพูดหน่อยได้มั้ย"ผมแทรก
ไอ้พาเงียบ แล้วหันมามองหน้าผมแบบเครียดๆ เกอแลงก็หันมามองหน้าผมแบบไม่เข้าใจสถานการณ์
"มันเป็นความผิดกูเองที่หนีปัญหา กูรับผิดชอบเอง แต่ขอร้องมึงอย่าทำอะไรเพื่อนของกู"
ผมพูดออกไปหลังจากนิ่งเงียบคิดหาคำพูดนานมาก ไอ้พามันก็เงียบ แล้วก็หัวเราะเบาๆ
"ปกป้องจังนะเพื่อนคนนี้ กูเห็นหลายรอบละ ตั้งแต่คราวก่อนมึงก็อย่างงี้"
"กูก็เห็นมึงชอบหาเรื่องอย่างงี้ตั้งแต่คราวแล้วละ เมื่อไหร่มึงจะเลิกนิสัยแบบนี้ซักทีเนี่ย"
"กูพยายามเลิกละนะ แต่มึงชอบทำให้กูเลิกไม่ได้ทุกที"
ผมอ้าปากจะพูดแต่เกอแลงก็ขัดขึ้นมา
"ผมขออะไรหน่อยได้มั้ยครับ ผมไม่อยากจะให้เรื่องมันเลยเถิดเหมือนคราวที่แล้วอีก"
"มึงจะขออะไรกู? ถ้าจะขอ กูก็ขอมั่งได้ปะ มึงเลิกยุ่งกะเพื่อนกูได้มั้ยวะ"
"ทำไมคุณไม่อยากให้ผมเป็นเพื่อนกับธัณขนาดนั้น มีเหตุผลอะไรพิเศษมั้ย?"
ผมชอค ทำไมมึงถามแบบนั้นวะ
ไอ้พาได้ยินก็ยิ้ม แล้วก็พูดว่า
"แล้วทำไมมึงถึงอยากรู้นัก ว่าทำไมกูไม่อยากให้มึงเป็นเพื่อนกับธัณ"
"เพราะผมจะได้รู้สาเหตุที่คุณชอบกักตัวเพื่อนคุณไว้โน่นไว้นี่"
เกอแลงมันตอบ
"ผมเห็นคุณชอบทำร้ายเพื่อนคุณตลอดเวลาเลย ผมไม่อยากให้เพื่อนผมเค้าทรมาณเพราะนิสัยเอาแต่ใจตัวเองของคุณนะ"
"มึงรู้จักกับกูมานานแล้วหรอ ถึงได้มาหาว่ากูชอบทำร้ายเพื่อนกูเนี่ย มึงไม่ได้รู้อะไรก็อย่ามาพูดแบบนี้ดีกว่า"
เดี๋ยวๆ
"ผมอยากให้เพื่อนผมมีความสุข ไม่ใช่มัวนั่งวิตกกังวลกับเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้"
"กูก็อยากให้มันมีความสุข จริงๆ แต่ว่ามันก็ชอบวิตกอะไรของมันไปเรื่อย คิดเหรอว่ากูไม่ได้พยายามหาทางให้มันดีขึ้นน่ะ"
เห้ย
มึงสองตัว นอกเรื่องแล้ว
"เห้ยมึงหยุด!!!!!" ผมตะโกนแทรกมันทั้งสองตัว
"มึงอย่ามาพูดเหมือนกะกูเป็นหง้อยได้มั้ยวะ"
"กูจะคิดอะไรมันก็เรื่องของกูสิวะ ทำไมพวกมึงถึงได้ทำเหมือนกะกูเป็นผู้หญิงดูแลตัวเองไม่ได้แวะ กูไม่ได้อะไรขนาดนั้นนี่หว่าเฮ้ย"
"แล้วมึงถ่อสังขารมึงมานี่ยังจะเรียกว่าดูแลตัวเองได้หรอวะ"ไอ้พามันพูด
"แล้วไอ้ที่สังขารกูมันกลายเป็นงี้ไม่ใช่เพราะเมิงเรอะห๊า"ผมแว๊ด ไอ้พามันชะงักไปหน่อยนึง เกอแลงด้วย
"มึงรู้มั้ยกูรำคาญมึงสุดจะทนแล้วนะเว้ยไอ้เชี่ย มึงชอบทำอะไรตามใจแล้วก็ไม่ฟังกูอยู่เรื่อยเลยว่ะ ไอ้เรื่องเมื่อวานนี่ก็เหมือนกัน ทั้งๆที่
จริงๆกูแค่อยากจะขอโทษ
แต่มึงก็ไม่ได้ฟัง แถมยังมาทำร้ายกูอีก รู้มั้ยว่ากูโกรธมึงมากแค่ไหนห๊า"ผมระเบิดต่อเนื่อง ทำมันสองตัวนิ่งเงียบไปเลยทีเดียวเชียว
"หา? คุณไปทำอะไรธัณเค้า?"
"เรื่องของกูกะมัน เมิงไม่เกี่ยว"ไอ่พาพูด เกอแลงเงียบไป แล้วมองผมอย่างเป็นห่วง
เอาเข้าไป ไอ้คนนึงก็ร้ายชิบ ไอ้คนนึงก็ดีเกิ๊น โอ้ยยยย
"ไปธัณ มึงกลับหอกะกู กูมีเรื่องต้องคุยกะมึงเยอะ"
แล้วมันก็เดินมาล็อคคอผมแล้วก็ลากผมออกไป
"ไอ้บ้า ไอ้พากูไม่ไป มึงปล่อยกูเดี๋ยว..."
"หรือมึงอยากให้เพื่อนสุดที่รักรู้ว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้น?"
ผมนิ่ง ชอคกับคำพูดมัน
นี่มันเอาเรื่องนี้มาขู่เลยหรอ...
ผมหันไปมองหน้าไอ้พา ตามันเป็นประกายเจ้าเล่ห์ นี่แปลว่าถ้ากูดีดดิ้นต่อกูก็โดนแฉสินะ
"ไอ้ฟาย"
"เอาไงละ"
"..."
"เออ กลับก็กลับ พอใจ?"
"ดี"
แม่งพลาดไปวันเดียว กูโดนเลย...
ผมหันไปมองเกอแลง มันมองผมแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เพราะกลัวว่าถ้ามันยุ่งไปมากกว่านี้ไอ้พามันอาจจะทำอะไรผมก็ได้
ขอโทษด้วยที่ทำให้ลำบากใจ ไว้เดี๋ยวจะมาบอกละกันว่าเกิดอะไรขึ้น แต่มันไม่ใช่ตอนนี้นะ....
to be continue
พรุ่งนี้พรีเซนงาน แล้วก็ต้องไปเชียงรายอาทิตย์นึงกะเพื่อนๆ อาจจะหายไปนานหน่อยนะครับ
แล้วไว้จะกลับมาต่อให้ ขอบคุณทุกคอมเมนนะครับ :bye2:
-
:z3: :sad4:
ง๊าาาาา อาทิตย์นึงเลยเหรอออ
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ
:m15:
-
เป็นกำลังใจให้นะคะ :กอด1:
รอได้ค่ะ :L2:
-
เคลียร์กันบนเตียงแบบเลือดสาดแน่ๆ
-
ง่า อาทิตย์นึงเเหนะ เศร้าเลย ไม่มีไรอ่านง่า แต่ก็ขอให้สนุกน่ะ
มาตอนนี้ก็ค้างจิ แบบว่าอยากรู้ว่าจะไปเครียร์กันยังไง เคลียร์กันบนเตียงหรือไม่
รุนแรงเลือดสาดกันขนาดไหน อ่อนหวานละมุนละไมหรือเปล่า
แบบว่ามันเป็นอะไรที่อยากรู้จริงๆ นะจ๊ะ อิอิ
อาทิตย์นึงๆๆๆๆ เศร้าาาาา
-
รอได้เสมอครับ.... เดินทางโดยสวัสดิภาพครับผม....
-
ค้างนานเลยอ่ะ เที่ยวให้สนุกนะค้าบ อยากกินไส้อั่ว :z2:
-
อ่า...
ไปตั้งอาทิตนึงเลยเหรอ ....
เที่ยวให้สนุกน๊า
อย่าลืมของฝากด้วยละ
:bye2:
-
กลับไปเคลียร์กันอีก :oo1: สิบดอกอีกแล้ว อิอิ
-
อ่านะ ตรูว่าและ พาต้องมาไม้นี้ แต่มันเปนความคิดที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่น่า
ทันเค้าไม่ชอบหั้ยบังคับ แล้วยังทำอีก แต่ดูท่า น่จะเปนทางออกที่ดีนัยตอนนั้น
พาเลยทำ เชื่ออย่างนั้น จากนี้ก็คอยดูว่าพาจะแก้เกมยังงัย เอาหัยดีนะคร้าบ
ว่าแต่ วิทไปหนาย ส่งแค่วอนนิ่งมา ม่ายก้าอยู่แน่เลย กัวโดนเหวี่ยงไปด้วย
แมวยักษ์นี่รายไม่เบาเลยน่า เนอะพี่ทันเนอะ คริๆๆ แต่ผมก็ดันพี่พาอยู่ดี
แบบว่าเข้าจัยอาลมนะ
ไปเชียงรายเปนอาทิดเลยหลอคับ อย่างนี้ผมก็คิดเถิงแย่เลย
เง้อโชคดี ปลอดภัยกะทริปนี้นะคับ
แต่อย่าลืมมาเล่าสู่กันฟังมั่งน่าคับ
หุหุ โดยเฉพาะ........... :z1:
-
พาเอาแต่ใจเจงๆ หมาน้อยสั่งสอนแมวให้ร้องหง่าวเลย
ไม่งั้นเราจะตกเป็นเบี้ยล่างนะ กร๊ากกกกก
:z2: :z2: :z2:
-
แมวยักษ์ร้ายกาจมากกก
เกอแลงช่างแสนดี จริงจริ๊งง อยากได้เป็นเพื่อนซักคนจัง :impress2:
ไปตั้งอาทิตย์นึง :serius2:
คิดถึ งแย่เลย :เฮ้อ:
-
โชคดีครับ...
:man1:
-
. . . เกอแลงดีเกิ๊น น น พาจริงแล้วไม่ได้ร้ายนะ ออกจะน่ารัก . :man1: .. . หมาน้อยจะเป็นไงหน๊อ กลับไปมิโดนอีกเหรอ
.. .เอาให้เคลียร์เลย ค่ะ . . .จัดหนักเลยค่ะ . . . . 1 อาทิตย์เลยเหรอคะ นานจัง กลับมาไวไวน้า
-
ง่าอาทิตย์ 1 o22
รอนานมาก
พานิสัยไม่ดี ได้แล้วข่ม
:beat: :beat: :beat:
-
แรงกันขนาดนี้ กลับบ้านไปธัณจะโดนอะไรบ้างน้อ :call:
-
อ้ากก 1 อาทิตย์ อยากไปมั่งจัง ไงก็เที่ยวให้หนุกนะครับ
ปล.เที่ยวเผื่อด้วย
-
มาให้กำลังใจ เที่ยวเผื่อด้วยค่ะ :L2:
-
:z2: :z2: :z2: :z2:
อ่านทันละไม่ได้อ่านมาหลายตอนละ คิๆ
อ่านถึงตรงนี้แล้วชอบ พา จังโหดโดนใจ :impress2: :impress2:
-
รู้ว่ายังไม่มา....
แต่มาดันกระทู้รอคนแต่ง...
เดินทางปลอดภัย..นะจ๊ะ :กอด1:
-
เข้ามาดันกระทู้ ให้รู้ว่ายังรอ ...........รอของฝาก :man1:
-
กำ กำ กำ
หายไป 1 อาทิตย์ แม่เจ้า อารายกันเนี่ย :seng2ped:
-
ง่ะ อาทิตย์หนึ่ง เหมือนหนึ่งปี
จะรอนะครับ
-
เข้ามาบอกว่า คิดถึงพี่พา กะพี่ทันคร้าบบบบบ
เปนงัยมั่งเอ่ย แอ่วเหนืออ่ะคับ ส่งข่าวคาวหน่อย :z1:
-
เข้ามาดันรายวัน อ่ะนะ :mc2:
.
ให้รอตั้งอาทิตย์นึงเนี่ย :m16:
.
กลับมาช่วยมีตอนพิเศษซัก 7 ตอนเลยเป็นไง :m5:
-
. . . . แวะมาเยี่ยมหน่อยเจ้าของไม่อยู่ . .. . . :z2: รอ ร๊อ รอ .. .
-
:L2:
แวะมาเยี่ยม
-
แวะมาดู :oni1:
-
รอตอนต่อไปนะครับ
ไงก็มาต่อหั้ยไว้ๆๆหน่อยนะครับ
-
แค่จะบอกว่า คิดถึง...
ง่า อยากอ่านต่ออ่า
-
มาต่อให้ละนะจ๊ะ
พอดีเนทบ้านไอ้วิทมันต่อได้เลยลองโพสดู จะติดมั้ยวะ...
มีสองตอนนะ ตอนพิเศษกะตอน31
เพื่อนสนิท...รึป่าวแวะ
ตอนพิเศษ แอ่วเจียงฮาย
ปิดเทอมนี้พวกผมก็ได้ไปค่ายอาสาและพัฒนาที่จังหวัดเชียงรายครับ กลับบ้านเก่าไอ้วิทมัน รวดไปเที่ยวด้วยเลย ที่ไปก็มีผม
ไอ้พา ไอ้วิท(แน่นอนก็กลับบ้านมัน)ไอ้อู้ด ไอ้ไม้ ไอ้เคน ไอ้อ้น ไอ้ดิว ประมาณนี้
เราไปอาสาพัฒนาโรงเรียนแห่งหนึ่งในตำบลวาวี ชื่อมันเหมือนกับร้านกาแฟเลยแฮะไม่รู้จะอันเดียวกันรึเปล่า
ก็ไปถึงไปสร้างโรงเรียนเพิ่มเติมให้เขา แล้วก็ค้างอยู่ที่โน่นประมาณสี่วัน นอนกันในเตนท์นั่นแหละครับ
เอาเตนท์ไปสามเตนท์ ผมนอนกับไอ้พาและก็วิท ที่เหลือมันก็จัดสรรค์เอง(รู้สึกเหมือนเตนท์ที่ไอ้อู้ดอยู่จะอยู่ได้แค่สองคน เหอะๆ)
อาจารย์ใหญ่ที่โน่นเขาก็ดีครับ ดูเป็นคนใจดี เด็กๆเป็นเด็กชาวเขาส่วนใหญ่ พูดกันไม่ค่อยรู้เรื่องอะครับ มีไอ้วิทนั่นแหละรู้สึกจะได้เรื่อง
ได้ราวสุดละ รองลงมาก็ผมเพราะพูดเมืองได้บ้าง จนไอ้คนอื่นมันแซวผมสองคนว่า
"มึงเป็นแม้วรึเปล่าวะ 555"
แม้วเหรอ ไอ้ผมอาจจะใช่(หน้าให้อยู่) แต่ไอ้วิทนี่แม้วเกาหลีรึเปล่า ดูหน้ามันก่อน เหอๆ
แต่เหมือนมันจะชอบนะ ที่โดนว่าเป็นแม้วเนี่ย แม่งหัวเราะชอบใจซะงั้น
ผม ไอ้พา ไอ้อู้ด ไอ้เคนไปช่วยเขาสร้างห้องน้ำกับอาคารเรียน ส่วนไอ้วิท อ้น ไม้ละก็ดิวอยู่เล่นกะเด็กและทำอาหาร
ยกกระสอบปูนไปกลับเนี่ยมันเล่นเอาผมแทบหลังหัก ทำงานได้ไม่นานก็โดนไอ้ที่เหลือไล่ให้ไปเปลี่ยนตัวกับไอ้ไม้มัน
"แม่งไอ้ไม้โคดจะถึก เสือกให้มันไปทำอาหารซะงั้น บ้าป่าววะ มึงไปเลยไอ้ขี้โรคไปปะ"
ไอ้พามันไล่ผม ผมเคืองมันเล็กน้อยแต่ก็ยอมไปโดยดี ก่อนจะตายก่อน
ไปถึงผมก็เรียกไอ้ไม้มันไป มันก็เปลี่ยนเวรกับผม เลยต้องมาทำอาหารแทน
ผมก็พอทำเป็นบ้างนะ ถึงจะไม่เซียนเท่าไอ้ไม้มันก็ตาม และอีกอย่างก็มีแม่ครัวมีอะไรช่วยด้วย
ในครัวทำแกงเขียวหวานไก่ กับกะเพราไก่กัน ผมก็ไปช่วยเขาทำแกงเขียวหวานไก่ ออกมาก็ดูน่ากินดี
ไม่รู้ว่าเพราะหิวแล้วด้วยรึเปล่า เหอๆ
"ไอ้ธัณอยู่ไหน?" เสียงพามันดังขึ้น ผมหันไปดู พอมันเห็นผมมันก็หัวเราะ
"ฮ่าๆ โอ้ยมึง ใส่ผ้ากันเปื้อนโคดเหมาะว่ะ ฮ่าๆ"
"เออ แน่นอน กูมันพ่อบ้านอยู่แล้วนี่ คอยเก็บกวาดบ้านทุกวัน"ผมแขวะมัน เพราะปรกติมันชอบทำห้องรกเป็นประจำ เผื่อจะสำนึกบ้าง
อะไรบ้าง
"ทำไรกินอะ" มันว่าแล้วก็มายืนค้ำหัวซ้อนหลังผม
"ไข่เจียวมั้ง?"ผมถามประชด แม่งเห็นอยู่ว่ากูยืนอยู่หน้าหม้อแกง มึงยังจะถามอีก
"บ้านมึงไข่เจียวหน้าตางี้หรอวะ กูไม่ยักกะรู้"
"กูก็ไม่ยักกะรู้ว่าบ้านมึงมีลูกง้าวง่าวแบบนี้"ผมกัดมัน พลางหัวเราะน้อยๆ
"โหๆ คนยิ่งเหนื่อยๆมากัดเอาๆ มึงนี่นะ"มันว่า แล้วก็เอานิ้วจิ้มเอวผม ผมสะดุ้ง
"ไอ้เชี่ย เดี๋ยวแม่งเอาทัพพีทุบกบาลเลยหนิ" มันหัวเราะอย่างไม่สะทกสะท้านก่อนจะรีบแจ้นออกไป
แม่งมันน่าโมโหชิบ...
แต่แล้วผมก็หันไปเห็นป้าคนนึงที่ทำหน้าตื่นๆ
"อ่อ ไม่มีอะไรครับ แค่เล่นกันเฉยๆ แหะๆ" ป้าแกก็หัวเราะน้อยๆ แล้วก็กลับไปทำครัวต่อ
เห้อ...มึงนะมึง ทำกูเสียเลย กูอุส่าเล่นบทเด็กดี
พออาหารเส็ด ผมกับไอ้ดิวก็ช่วยกันยกไปที่โต๊ะในโรงอาหารของเด็กๆ ไอ้วิทที่นั่งเล่นกับเด็กอยู่กับไอ้อ้นก็พาเด็กๆมานั่งประจำที่ ถึงจะซน
ไม่น้อยแต่เด็กๆก็เข้าแถวกันอย่างเป็นระเบียบ นี่สินะที่เขาว่า แม่งเด็กบนดอยยังมีระเบียบกว่าเด็กในเมืองอีก
แล้วเราก็ช่วยกันตักข้าว จนเด็กได้ครบ ก็โมทนาคุณค่าอาหาร เห็นแล้วนึกถึงสมัยเด็กๆเลย ตอนนั้นนี่จำได้ว่ามีครั้งนึงหิวแทบท้องกิ่วแต่ก็
ยังต้องสวดและนั่งสมาธิก่อนกินข้าว โอยย นึกแล้วสงสารตัวเองจัง
พอเด็กๆกินข้าว เราก็เลยไปนั่งพัก แล้วป้าๆเขาก็ตักส่วนของเรามาให้ที่มุมข้างๆครัว ตรงนี้แดดไม่ส่องเย็นสบาย แถมมองออกไปยังเห็น
ดอยอีกด้วย
สักพักไอ้พวกแรงงานก็กลับมากันสภาพเหงื่อโทรมกายกันหมด
"ไอ้เหี้ย กูแม่งจะตายห่ากลางแดดและกองปูน"ไอ้อู้ดบ่นทันทีที่มันทิ้งก้นหนักๆมันลงบนพื้น แล้วร้องสบถเสียงดัง
"เวร พวกกูก็เหนื่อยเหมือนกันแหละ"
"แต่อย่างน้อยก็ไม่ต้องตากแดดละว้า แม่ง"
"โหย เล่นบอลกะเด็กก็กลางแดดเหมือนกันละว้า แถมยังต้องดูเด็กที่มันทะเลาะกันอีก แม่งเหนื่อยชิบหาย"
"ไอ้วิทกับไอ้อ้นแม่งกลายเป็นพี่เลี้ยงเด็กไปซะละ" แล้วเราก็หัวเราะกัน
"ไอ้ธัณดิ กลายเป็นแม่ครัวไปแล้วเมื่อกี้ กูเห็นมันใส่ผ้ากันเปื้อน โคดฮา"ไอ้พาพูด แล้วไอ้ตัวที่เหลือก็หัวเราะกันใหญ่ ผมก็หัวเราะแห้งๆไป
แม่งทำไมมึงชอบเทียบกูกะเพศแม่จังวะไอ้แมว...
พอกินข้าวกินอะไรกันเส็ด เราก็แยกย้ายกลับไปทำงานตัวเองกันต่อ ผมก็ไปล้างจาน ล้างครัว กวาดถูห้อง...
แม่งกูนี่กลายเป็นพ่อบ้านไปจริงๆละ
หันไปมองก็เห็นไอ้พวกกรรมกรแบกหามจำเป็นอยู่ข้างนอก ไอ้พามันกะลังแบกถุงปูนสองสามถุง ข้างๆไอ้อู้ดที่แบกอันเดียว
แม่งจะถึกไปไหน แต่ก็สงสารมันเหมือนกันนะ ต้องตากแดดตากลม สงสัยกลับไปงานนี้ดำขึ้นแหงๆ ฮ่าๆๆ
เย็นนั้นเราทำกิจกรรมรอบกองไฟกับเด็กๆ ร้องเพลงเล่นเต้นรำกันไปตามเรื่อง ผมเล่นกีตาร์แล้วก็ร้องเพลงรอบวง เด็กๆก็หัวเราะชอบใจ
แล้วก็ปรบมือเป็นจังหวะ สนุกดี ไอ้อู้ดมันก็เอามาร์ชเมลโล่ถุงใหญ่ๆขึ้นมาด้วย(ไอ้ที่มึงใส่ถุงดำขึ้นมานั่นเอง กูก็นึกว่าอะไรแม่งโคดกินที่)
ให้เด็กๆกินกัน ดูเหมือนจะชอบใจและประหลาดใจไปในเวลาเดียวกัน เพราะไม่เคยกิน เด็กดอยอะนะ(กูก็ไม่เคยกิน)
พอให้เด็กๆเข้านอนกันแล้ว ไอ้วิทกับไอ้อ้นก็ทำหน้าที่กันไป(พี่เลี้ยงเด็ก) พวกผมก็เริ่มกางเตนท์ แล้วก็ทยอยกันไปอาบน้ำ
ไอ้พามันเอากองไม้จากกองไฟใหญ่ที่ดับไปแล้วมาสุมเป็นอันเล็กๆ หน้าเต้นท์ เหมือนพวกแคมป์กลางป่าไรงี้
แล้วก็ตามคาดครับ อีกอย่างที่อยู่ในถุงอันใหญ่ของไอ้อู้ด คือเบียร์สามลังย่อมๆนั่นเอง
แล้วพวกผมก็ก๊งกันตามเรื่อง คุยกันไปเรื่อยเปื่อย ก่อนจะง่วงนอนแล้วก็เข้าไปนอนหลับกัน
ผมคลานเข้าไปในเต้นท์ตั้งแต่แรกๆละ เพราะคออ่อนกว่าชาวบ้านเขา พอมันเลิกกันก็ทยอยเข้ามา ไอ้วิทเข้ามาก่อนแล้วก็ไปนอนอีกมุม
เหลือที่อีกมุมทางซ้ายมือ(ผมนอนตรงกลาง)เล็กๆให้ไอ้แมวมัน โทษฐานเข้ามาช้า ฮาๆ
แล้วไอ้แมวก็เข้ามาหลังจากเก็บข้าวของเรียบร้อย(ผมเดาว่าอย่างงั้นเพราะได้ยินเสียงอะไรก๊องแก๊งๆข้างนอก)
"โหแม่งที่อย่างกะให้แมวนอน"
อ้าว ก็ถูกแล้วนิ ไอ้แมว
ผมไม่ตอบอะไร แค่นอนหลับตาแล้วยิ้มขำมัน
"แหน่ะมาแกล้งหลับอีก เขยิบหน่อยเดะ"มันว่าแล้วนอนเบียดผม
"นอนดีๆดิวะแม่ง" ไอ้วิทโวยเบาๆ ก่อนจะหันไปหลับต่อ
"จ้าๆ"ผมตอบกวนไป แล้วก็โดนดึงไปใกล้ไอ้พาอย่างรวดเร็ว
"มาทางนี้จะได้ไม่โดนมัน เดี๋ยวมันกัด"ไอ้พากระซิบเบาๆ ผมหัวเราะ
"ไอ้วิทมันเปลี่ยว แฟนมันไม่มาด้วย"ไอ้พานินทาต่อ ระยะเผาขนมากมึง
ไอ้วิทไม่ตอบ แค่กระฟึดกระฟาดแล้วก็หลับ
ไอ้พาก็นอนหลับ มือสองข้างกอดผม ขาข้างนึงก่าย
"กูไม่ใช่หมอนข้างนะเว้ย"
"เออน่า มันหนาว หลับๆไปเหอะแม่ง"
ผมถอนหายใจนิดๆ ก่อนจะเอาหัวซบอกมันแล้วนอนหลับไป
เช้ามาก็ตื่นด้วยเสียงโวยวายของไอ้อู้ดที่มันยังไม่ชินกะภาพผมกะไอ้พา
ปีสี่แล้วนะว้อย คุ้นได้ซักกะทีสิวะแม่ง...
วันที่เหลือก็ทำนองนี้แหละ ไม่ค่อยมีอะไรเท่าไหร่ ยกเว้นเรื่องที่ไอ้พามันเกือบตกดอย แค่นั้นเอง ฮ่าๆๆ
เราใช้เวลาสามวันที่เหลือค้างคืนกันที่บ้านไอ้วิทมัน บ้านมันหลังไม่ใหญ่ไม่เล็กมาก ข้างหน้ามีสวนเล็กๆ ข้างหลังมีสวนผักที่
แม่มันปลูกไว้ บรรยากาศบ้านสวนมันอบอุ่นไม่น้อย แม้จะอยู่บน
ทางเหนืออย่างเชียงรายก็ตาม
แม่ไอ้วิทเป็นคนที่ทำอาหารเก่งมาก อร่อยทุกอย่างเลยทีเดียว โดยเฉพาะไอ้อู้ดที่เหมือนจะหลงใหลอาหารเหนือขึ้นมาทันใด(จริงๆมึงก็
กินทุกอย่างปริมาณเกินพิกัดอยู่แล้วนี่นะ)
และพวกผมก็ได้เห็นความประหลาดอีกอย่างคือ ภาพหนุ่มน้อยหน้าเกาหลีขายข้าวแกงกับอาหารเมืองอยู่ที่ตลาด
ไอ้วิทมันกลับบ้าน เลยมาช่วยแม่มันขายของ ผมเห็นมันทำไปยิ้มไป สงสัยมันคงคิดถึงแม่มันมากแหละ นานๆจะกลับบ้านที ผมแอบอมยิ้ม
นิดๆกับภาพตรงหน้า
"ยิ้มใหญ่เชียวนะพวกแก กูเขิน"ไอ้วิทตะโกนมา
พวกผมเลยหัวเราะกันใหญ่ แม่งก็เห็นแบบนี้มันน่าเอ็นดูนิ
วันที่สองผมไปภูชี้ฟ้ากัน บรรยากาศสุดๆอะ โคดจะสวยเลย แม้จะทำให้ผมหายใจไม่ออกเป็นบางครั้งเพราะอากาศหนาวก็เหอะ... ผม
ยืนขาสั่นเลยทีเดียวแม้จะมีเสื้อหนาวใส่ไว้แล้วก็ตามที
"เอ้า" เสื้อหนาวอีกตัวคลุมที่บ่าผม ผมหันไปก็เจอไอ้หน้าแมวมันชนิดห่างกันไม่เกินสองเซน
"เอ้ย แล้วมึงจะเอาไรใส่เนี่ย"
"โอ้ย กูทนหนาวกว่ามึงเยอะ"
มันว่าแล้วก็เดินไปท้าลม แล้วก็จามออกมาเสียงดัง ผมหัวเราะลั่นแทบทันที
"แม่ง สมน้ำหน้า"
มันสูดน้ำมูกฟืด แล้วหัวเราะแห้งๆ
"มึงก็กอดกูดิจะได้อุ่น"
"สาด ฝันไปเหอะ"ผมด่ามัน
มันก็หัวเราะ แล้ววิ่งมากอดผม
"มึงไม่กอดกูกอดเอง"
ผมมองหน้ามันอ้าปากจะด่ามัน แต่ก็หุบเงียบไปอีกทีเพราะชอคพูดไม่ออก
มันยื่นหน้ามาประชิดจนลมหายใจอุ่นๆมันรดหน้าผม
"ถอยหน่อยได้มะมึง"
มันยิ้ม แล้วก็เข้ามาใกล้หนักกว่าเดิม ใกล้เรื่อยๆแล้วก็.....
"เฮ้ยไอ้ห่าสองตัว เลิกสวีทได้แล้วคนเขาจะลงดอยกันละ"ไอ้อู้ดตะโกนเสียงดัง แล้วตามมาด้วยเสียงหัวเราะอีกหลายคน ผมกับมันเลยรีบ
ผละออกจากกันทันที
แม่งไอ้พวกนี้ก็ดีนะ รู้ว่าเพื่อนเป็นอะไรกันแต่ก็ไม่ได้ทำตัวแปลกไป เพื่อนแท้จริงๆว่ะ แม้จะชอบแขวะไปหน่อยก็ตามที
ลงมาก็ไปอนุสาวรีย์พ่อขุนเม็งราย กู่พระเจ้าเม็งราย วัดพระแก้ว วัดพระสิงห์ หลายที่จนวนทั่วเมืองเลยทีดียว
กลับมาอีกทีก็เย็นแล้ว พวกผมคุยกันว่าจะไปแม่สายกัน ไปหาเหล้ากิน ฮ่าๆๆ
ล้อเล่นนะครับ ไปหาซื้อของหลายอย่างอยู่แหละ
ตอนก่อนจะเข้าไป ที่ด่านเขาไม่ยอมให้วิทมันผ่าน เพราะไม่เชื่อว่ามันเป็นคนไทยครับ พวกผมนี่กลั้นหัวเราะกันแทบไม่อยู่ เพราะไอ้วิ
ทต้องควานหาบัตรประชาชนมาให้ดู แถมตอนเอาให้มีการโดนหาว่าบัตรปลอมอีก โอย จะขำตาย แถมนึกว่ามันจะโดนคนเดียว ที่ไหนได้
ไอ้พาก็โดนเหมือนกัน ซะงั้นไป นี่แปลว่ามีมันสองตัวที่หน้าตาอินเตอร์สินะแม่ง
แล้วตอนไปซื้อเหล้ากันนี่ขนกันแทบไม่หมด แถมไอ้อู้ดก็ต่อราคาอย่างเชี่ยวชาญ สมเป็นลูกแม่ค้าจริงๆมึง ฮ่าๆๆ
ผมได้ไฟแชคใหม่มาอันนึง ลายไฟสีบรอนซ์สวยดี แต่ไม่นานก็โดนไอ้พามันแย่งไป โดยมันอ้างว่า
"ของภรรยาก็เหมือนของสามี"
ผมเซงเลยทีเดียว -*- ตั้งแต่ยอมคบกับมันมานี่รู้สึกจะเอาใหญ่นะมึงเนี่ย
พอมันเห็นผมทำหน้าบูดมันก็หัวเราะ แล้วเอาไฟแชคมาจุดบุหรี่มัน แล้วเอาบุหรี่ที่มันสูบมาจ่อปากผม
"ดูดหน่อยปะจะได้สดชื่น" ผมเหล่ตาไปมองมัน ผมก็ดูดควันเข้าปอด แล้วพ่นใส่หน้ามัน มันหลับตาปี๋
"เอ้ย ไอ้ธัณแม่ง"
ผมหัวเราะแล้วก็วิ่งหนีมัน มันก็ไล่ตามไปเรื่อยจนเจอพวกไอ้อู้ด แล้วก็ซื้อของต่อจนเสร็จก็กลับบ้านกัน
กลับมาผมก็มานั่งเขียนตอนพิเศษนี่แหละ จริงๆเขียนตั้งแต่ตอนค้างบ้านไอ้วิทวันแรกละ แต่ไม่ได้ลงเพราะไปแอ่วกัน แล้วเลยมีเรื่องที่ไป
แม่สายเพิ่มเติมมาอีก
หลายๆคนอาจจะงงว่าผมไปคบกะมันตอนไหน ต้องรอติดตามในเรื่องเล่านะครับ ในเรื่องเล่าจะเป็นการเล่าเรื่องทั้งหมดก่อนจะคบ แต่
ตอนพิเศษนี้เป็นการเขียนปัจจุบัน งงหน่อยก็ขอโทษด้วยนะครับ แหะๆ
จบไปละตอนพิเศษ อานนิของจิง(นิยาย)
ตอนที่ 31 แก้ตัว
พอไปถึงหอ ผมก็สะบัดข้อมือที่มันจับผมไว้ทิ้ง
ตอนนี้ไอ้พามันไม่ได้ฉุนเฉียวเหมือนเมื่อตอนที่อยู่บ้านเกอแลงแล้ว แต่ดูมันจะลำบากใจอะไรซักอย่าง
คงเป็นเรื่องเกี่ยวกับพวกเราเนี่ยแหละแม่ง...
ผมโกรธ ที่มันทำอะไรไม่คิดตอนที่ไปพาตัวผมกลับมา โกรธมากเลยด้วย
ตอนนี้เลยไม่อยากจะพูดอะไรกับมัน เดี๋ยวจะบานปลายอีก ผมจึงเดินเลี่ยงไปที่ห้องนอน
"ไปไหนอ่ะ" มันถามผม
"อาบน้ำ"ผมตอบสั้นๆ พยายามทำน้ำเสียงให้ปกติแต่มันก็ออกจะติดแข็งๆหน่อย
สิ่งที่ได้รับกลับมาคือเสียงถอนหายใจเบาๆ ผมเดินต่อไปที่ตู้เสื้อผ้า แล้วก็หยิบเอาเสื้อที่จะใส่นอนออกมา
ผมรู้ว่ามันเดินเข้ามาในห้อง แล้วมันก็เดินมาข้างหลังผม
มันมองผมหงอยๆ แต่ผมก็ไม่สนใจ ผมมองมันแปบนึงแล้วก็เมินมันเดินหลบออกไป
"ธัณ"
ผมปิดประตูห้องน้ำ แล้วก็อาบน้ำอาบท่าอะไรไปตามเรื่อง
ผมอาบน้ำนานผิดปกติ เพราะว่าไม่อยากจะออกไปเจอไอ้แมวยักษ์มันเท่าไหร่ อยากอยู่คนเดียวมากกว่า
มันนะ บางทีก็โมโหร้าย บางทีก็เอาแต่ใจเป็นเด็กๆ บางทีก็ขี้อ้อน คนอะไรวะมันจะรวมนิสัยทุกรูปแบบไว้ในคนเดียวเนี่ย...
ผมคิดแล้วถอนหายใจ แต่ที่ผมยังโกรธมันไม่ใช่เพราะเรื่องที่มัน...เอ่อ นั่นแหละช่างเหอะ แต่เป็นเพราะว่ามันทำตัวไร้สาระใส่คนที่เคยช่วยผมไว้หลายๆเรื่อง คนที่ตอนนี้เกือบจะกลายเป็นเพื่อนสนิทอีกคนของผมแล้ว...
แต่ถ้าผมเจอมันทำหน้าหงอยเข้าบ่อยๆ เดี๋ยวกลัวว่าผมจะใจอ่อนเนี่ยดิ...
ถึงอย่างงั้นการยืนตากน้ำเย็นๆนี่ก็คงจะไม่ใช่ความคิดที่ดีนัก...
ผมเช็ดตัวแล้วก็เช็ดผมจนแห้งก่อนจะแต่งตัวในห้องแล้วก็เดินออกมา
ไอ้พามันก็นอนหลับไปเรียบร้อยโรงเรียนแมวแล้ว
สัด แม่งน้ำก็ไม่อาบ นอนเฉยไอ้นี่
ผมลงไปนั่งข้างๆมันแล้วก็เขย่าเพื่อจะปลุก ก่อนจะนึกได้ว่ายังโกรธมันอยู่เลยเลิกไปแล้วเดินออกไปข้างนอกห้อง
ผมหยิบเอาขวดน้ำเปล่าออกมาแล้วดื่ม เวลาอาบน้ำ หรือดื่มน้ำเย็นๆนี่รู้สึกสบายดี มันเย็นไปทั้งตัวเลย ผมเลยชอบน้ำเย็นมากกว่าน้ำอุ่น
ผมอาบน้ำอุ่นมากๆแล้วผิวชอบลอก แสบ
ผมไม่อยากเข้าไปนอนในห้อง มันเสี่ยงอันตรายยังไงไม่รุ ผมเลยนอนที่โซฟาแทน ทั้งๆที่จริงๆลองคิดดีๆมันก็ไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่ ถ้าบทไอ้พามันจะทำอะไรง่าวๆตามประสาสมองแมวของมันอีก...
แค่อย่างน้อยก็อยากเว้นที่ว่างนิดนึง ก็ยังดี
ผมนอนอยู่ที่โซฟาจนเคลิ้มๆแล้วเริ่มจะหลับ เสียงโทรศัพท์ผมก็ดัง
"ไรแวะ"ผมตอบไป
"เป็นไงมั่งวะมึง" เสียงไอ้วิทดังมาจากปลายสายอีกทาง
"เป็นไร ก็ไม่มีไร แค่มันไปลากกูกลับหอแค่นั้นแหละ"
"กูไม่ได้บอกมันนะ เพราะกูยังไม่รู้เลยว่ามึงไปไหน แต่เห็นท่าไม่ดีกูเลยเตือนมึงแค่นั้นเองอ่ะ" มันตอบ ทำไมทุกคนวันนี้แม่งทำเสียงหงอยกันหมดแวะ
"กูยังไม่ทันได้ว่ามึงเลย ก็ขอบใจอ่ะ ที่ส่งมาเตือน แต่กระชั้นชิดไปนิดนึงไม่มีเวลาให้กูได้ระวัง ฮ่าๆ" ผมตอบไปทีเล่นทีจริง
ผมก็รู้สึกขอบคุณนะที่มันห่วง แต่ขอโทษทีหลังให้เร็วกว่านี้นิดก็จะดี เหอะๆ
"แต่ไอ้ห่าพามันก็ลนมากเลยนะ ตอนที่มันมาถามหามึงกะกูอ่ะ กูว่ามันคงกลัวมึงไปนอนตายในส้วมอีกรึเปล่า อะไรทำนองนั้นกูว่า มึงก็ไม่ต้องไปถือสามันนะถ้ามันจะอาละวาด"
"กูก็ไม่ได้อะไรมากหรอก ถ้าไม่ติดว่ามันเกือบฆ่าเกอแลงที่บ้านเขาเอง"
"เออนะ แม่งกูอยู่กับไอ้พาบนรถ มันนี่หน้าตาโหดสัดๆ กูว่า มึงระวังตัวช่วงนี้หน่อยก็ดีนะ แม่งไม่รู้ไอ้พาเมนส์มาป่าว ฮ่าๆๆ"
พระเจ้า มึงเทียบแมวยักษ์กับไอ้แมวตัวเมีย...
ผมนี่กลั้นหัวเราะแทบไม่ทัน แม่งถ้าหัวเราะดังเกินเดี๋ยวมันตื่นมาเซ้าซี้อีก
"อืมนะ ก็ยังไง ขอให้โชคดีละกัน กูหวังว่ามึงจะอยู่ครบสามสิบสองนะ"
"ขอบคุณที่เป็นห่วง ไอ้เพื่อนยาก" แล้วผมก็วางสายไป
แล้วมือกับแขนหนักๆสองข้างก็มาเกาะที่หลังผม
ผมเหลือบตากลับไปมอง สายตาอีกคู่ก็จ้องกลับมา
"ไรวะ?"
มันไม่พูดอะไร แต่หลบตาผมแล้วซบหน้ามันลงกับซอกคอผม
"อะไรของมึง"ผมเสียงเขียวใส่มัน แต่ไม่ได้ขยับ
มันก็ไม่พูดอะไรเหมือนเดิม แถมยังซุกหนักกว่าเดิมอีก
จริงๆผมควรจะระวังตัวหากคำนวณและไตร่ตรองจากเหตุการณ์ที่ผ่านมาสดๆ
แต่ไม่รู้เพราะอะไร ผมถึงยังปล่อยให้มันทำแบบนี้...
ผมหันหน้าไปมองด้านข้าง มันเงยหน้ามาสบตาผม...
"ธัณ..."
มันพูดได้แค่นั้น ก่อนจะเงียบไปอีกรอบ
ผมจ้องตามันเอาเรื่อง มันก็จ้องตอบ
แต่คราวนี้มันหลบตาผม
"ธัณ กูไม่ได้ตั้งใจ"
ผมยังมองมันอยู่
"คือ กูแค่...ห่วงมึง เท่านั้นเอง..."
ผมยังมองมันเหมือนเดิม ไม่ได้พูดอะไร ดูซิมันจะว่าไงต่อ
"ก็..แบบว่า มัน...โอยให้ตาย กูไม่รู้จะพูดไงอ่ะ...เกอแลงมันดูดีเกินไป แปลกๆยังไงก็ไม่รู้"
ผมมองมัน ยิ้มมุมปากเยาะมันนิดๆ
"มึงก็รู้ไม่มีใครดีอย่างกะเทพบุตรได้ขนาดนั้นหรอก จริงๆนะ กูว่ามันเฟคอะ แต่กูไม่ได้อยากจะกล่าวหามันนะ แค่พูด...ตามที่คิดเฉยๆ"
ผมพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ แต่ยังยิ้มเยาะมันอยู่
"ทำไมมึงต้องยิ้มเย้ยกูงั้นอะ กูห่วงมึงจริงๆนะเว้ย"
"ห่วงในฐานะไร"
"หะ?"
"กูถามว่าห่วงมึงในฐานะไร เพื่อนหรอ หรือเมีย?"
มันมองผมอึ้งๆ
"ถ้าในฐานะเพื่อนก็ขอบใจ แต่ในฐานะอันหลังนี่กูขอบายว่ะ" แล้วผมก็ลุกขึ้นยืนทำท่าจะเดินหนี
แต่มันก็รั้งผมเอาไว้
"ธัณ มึงเข้าใจกูมั้ย?"
มันถามผมเบาๆ แววตามันสั่นระริกนิดๆถ้าผมตาไม่ฝาด
ผมมองมันด้วยสายตานิ่งเฉย ทั้งห้องเงียบ ไม่มีเสียงอะไรดังแม้แต่เสียงเดียว
ผมโกรธที่มันทำร้ายเพื่อนผม
ไม่ชอบที่มันทำท่างี่เง่า
เกลียดที่มันชอบทำตัวเหี้ยแล้วก็มาขอโทษทีหลังแบบนี้
ผมแม่งอยากจะต่อยหน้าที่มันมองผมอยู่ตรงหน้าโทษฐานตามที่กล่าวข้างต้น
ทีตอนทำละไม่คิด ทีตอนนี้ทำมาเสียใจ...
แต่สิ่งที่ผมทำคือยื่นหน้าไปใกล้... มากๆ
มากจนจมูกเราแทบชนกัน หายใจแทบจะรดกัน....
ก่อนที่ผมจะถอยออกมา แล้วก็เดินหนีมันเข้าไปในห้อง
ปล่อยให้มันยืนงงอยู่อย่างงั้น...
ผมไม่ได้จงใจแกล้งนะ เพราะผมก็ไม่รู้ว่าทำงั้นไปทำไม อย่างน้อยก็ในตอนนั้น
to be continue
ไปคราวนี้ไอ้พามันกลับมาดำเลยทีเดียว ฮ่าๆๆ สะใจ
ไว้เจอกันคราวหน้านะคับ บะบาย :bye2:
-
มาแปะไว้ก่อน ยังมิได้อ่าน
เย้ๆๆ เพ่ทันกับมาแระ ของฝาก ฝากของอ่ะเพ่
เอามาซะดีๆๆๆ ฮึ่มๆๆๆ
-
จิ้มทะลวงถึงธัณ :z13:
ตอนปัจจุบันน่ารักจังเลย :impress2: ขำวิทกับพาเป็นคนต่างชาติซะงั้น :jul3:
ตอนที่ 31 ยังมาคุกันอยู่เลย แต่พาเค้าง้อแล้วน้าา ธัณคุยกับพาหน่อยๆ :-[
:กอด1:
-
:m16: :3125:
-
งอน งอน ง้อ ง้อ เด๋วก้อคืนดีกัน อิอิ
-
ขอบคุณ ธัณ นะค้าบ มาอัพให้หายค้าง ..... เอ หรือ ค้างมากกว่าเดิม หว่า
-
สู้ๆพา ง้อกะตื้อเท่านั้นที่จะทำให้ธัณยกโทษให้
หรือไม่สำเร็จ จับกดอีกทีมะ เผื่อจะได้
:laugh: :laugh: :laugh:
-
หร่า พี่พาเดินตามไปเลย เข้าห้องไป
พี่ทันทำเมื่อกี้ก็น่าจะรุ้แล้วนะ ว่าต้องง้อยังงัยอ่ะ
หุหุ มาต่อไวๆ เน้อ เชียเพ่พาสุดตรีนค้าบบ
:z2:
-
อุ๊ย ดีใจจัง มาต่อแว้ววววววววววว
มาที 2 ตอนแน่ะ o13
-
พาสู้ๆ
ง้อๆอีกหน่อยเด่วธัญกะใจอ่อนละ
:impress2:
-
กลายเป็นแมวหงอยไปเลย :laugh:
-
เย้ๆๆๆ ดีใจมว๊ากกกก ธัณกลับมาแล้ว มีเรื่องให้อ่านแล้ว :laugh:
ตอนพิเศษน่ารักอ่ะเหอะ ขอโบกกก
ถึงว่าจะคบกันแล้ว พาก็ยังดูโหดดิบเถื่อนอยู่นิดๆ นะ กร๊ากกกกก
มีหวีด วี๊ด วิ๊ว ให้พอหม้อเเกงหวานเล่น เเอร๊ยย มื้อนั้นเด็กไม่บ่นหรอก ทำไมกับข้าวเลี่ยนเกิน กร๊ากกกกก
สำหรับเรื่องราวย้อนอดีตยังคงคลุมเครืออยู่
ไ่ม่เป็นไร ปัจจุบันหวานกันซะขนาดนั้น ไม่ซีเครียสส
จะรออ่านตอนต่อไปน่า ฮี่ๆๆๆๆๆ
ร๊ากกกธัน+พา
-
:mc4: เย้ๆ มาต่อแล้ว
ตอนพิเศษน่ารักมากกกกกอ่ะ
สาวนในนิยายก็ ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก
-
. . . คำคมเข้มข้นประจำวันนี้ ""ของภรรยาก็เหมือนของสามี"" . . . . :jul3: .. . . ดีจังค่ะ มีสามีเป็นแมว ตัวใหญ่
อีกตั้งหาก . .. . อยากเห็นแมวดำยักษ์ค่ะ . .. .
-
เมื่อไหร่ธัณจะใจอ่อนนะ :เฮ้อ:
-
o13
น่ารักดี ชอบๆ
-
^
^
^
เห็นด้วยกะรีบนนะครับ
-
มาต่อแล้วจ้า
ตอนที่32 กูงงตัวเอง จริงๆ
ผมนอนเอาหน้าซุกหมอน พยายามข่มตาหลับ แต่ในหัวกลับมีแต่เรื่องเมื่อกี้เต็มไปหมด
ผมไม่เข้าใจว่าทำไมอยู่ดีๆผมถึงทำแบบนั้น
แต่มันก็ทำไปแล้ว...ถึงจะไม่ได้ทั้งหมดก็เหอะ
ไอ้พามันไม่เข้ามาแฮะ ปกตินี่มันจะตามมาอย่างรวดเร็ว แต่ก็ดีละ แปลว่าวันนี้ผมไม่ต้องเสียตัวเสียตูดให้มันอีก เหอะๆ
ผมยังพยายามต่อไป แม้มันจะยากเหลือเกินกับการหลับในอารมณ์แบบนี้
มันตะขิดตะข่วงใจไงชอบกล...
ผมนอนพลิกตัวไปมาหลายรอบ ก่อนสุดท้ายจะลุกขึ้นมานั่ง ผมถอนหายใจหนักๆอย่างเซงจิตก่อนจะลุกขึ้นแล้วออกไปนอกห้อง
ไม่มีร่องรอยของไอ้แมวเลยแม้แต่นิดเดียว สงสัยมันคงออกไปข้างนอกละมั้ง?
ผมคิด แล้วก็เดินไปดื่มน้ำ แล้วก็เดินกลับมาเหลือบเห็นมือถือ....
ของมันนี่หว่า
ผมหยิบขึ้นมาแล้วดู แม่งสงสัยรีบออกไปแล้วลืมชัวร์ มันจะรีบอะไรนักหนาวะ?
แล้วมือถือมันก็ดังขึ้น ผมสะดุ้งตกใจ ก่อนจะดูที่ชื่อ....
พลอย....
ใครแวะ?
ผมกดรับ
"ฮัลโหล?"
"พา? พารึเปล่าอะ?"
เสียงที่ตอบกลับมาหวานใสน่ารัก
ผมอึ้งไปแป๊บนึง
"พา?"
"เอ่อ พาเขาลืมมือถือไว้ที่หอครับ"
"อ๋อ ค่ะ นั่นใครหรอคะ?"
"ผมชื่อธัณครับเป็น..."
ผมเงียบไป
"คะ?"
"เอ่อ ผมเป็นเพื่อนของพาเขานะครับ ชื่อธัณ"
"อ๋อค่ะ ถ้าเกิดพากลับมาแล้ว ช่วยให้โทรหาด้วยนะคะ มีเรื่องอยากจะคุยด้วยนิดหน่อยอะค่ะ"
"ครับ แล้วจะบอกให้ครับ"
"ขอบคุณมากค่ะ"
แล้วเธอก็ตัดสายไป...
ผมวางมือถือมันลงที่เดิม ตอนนี้ในหัวมีหลายคำถามไปหมด
เธอเป็นใคร?
เธอเป็นอะไรกับไอ้แมว?
แล้วเธออยากคุยเรื่องอะไร?
ที่สำคัญที่สุด....
ทำไมกูต้องชะงัก ตอนที่เธอถามด้วยว่ากูเป็นอะไรกับมัน...
ผมเอามือกุมหัวตัวเอง รู้สึกปวดหัวชอบกลแฮะ อยากนอนแต่นอนไม่หลับ
ความคิดวิ่งวนไปมาในหัว
แล้วตกลงกูกับมันเป็นอะไรกันเนี่ยตอนนี้?
ก็ต้องเป็นเพื่อนกันสิ ใช่มั้ย?
เพื่อนกันเค้าทำอะไรๆกันด้วยหรอวะ?
มันแค่อุบัติเหตุแค่นั้นเอง
ไม่เดะ เค้าเรียกเหตุอาเพศ ต้องโทษเหล้าแหละน่า...
แล้วที่สำคัญที่สุด
กูจะคิดมากทำไม?
โอย ปวดหัวว่ะ
ผมเดินไปที่ตู้ยาแล้วหยิบยานอนหลับออกมา ก่อนจะทานไปเม็ดนึง
แล้วก็เดินกลับไป หวังจะนอนหลับ
แต่สิ่งที่ได้กลับเป็นอาการตาค้างหนักกว่าเดิมอีก...
ยานอนหลับบ้านไหนของไอ้แมวมันวะ...
ผมเดินไปที่ตู้ยาอีกครั้ง แล้วก็เทออกมากินอีกหลายเม็ด
แต่กลายเป็นว่าร่างกายผมเริ่มเหงื่อแตก และรู้สึกร้อนวูบวาบอย่างไม่มีสาเหตุ
มันใช่ยานอนหลับจริงๆป่าววะเนี่ย?
แล้วผมก็พลิกขวดดูฉลาก...
เชี่ยละ....
ไอ้พ๊าาาาา มึงเอาอะไรมาใส่ตู้ยาวะเนี๊ยยย!!!!!
ผมเขวี้ยงขวดทิ้งกับพื้น พอดีกับที่ไอ้ตัวการโผล่หน้ามาพอดี
มันมองหน้าผมงงๆ
"ธัณมึงยังไม่..."
ผมได้ยินแค่นั้นเพราะผมรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำด้วยความเร็วสูงก่อนจะปิดประตูเสียงดัง
ผมนั่งพิงกับผนังประตูห้องน้ำ ก่อนจะมองลงไป
ไอ้เห้เอ๊ย....
น้องชายผมกำลังพยายามดันออกมาจากบอกเซอร์ ยิ่งตอกย้ำใหญ่ว่าไอ้ที่กินไปเมื่อกี้มันคืออะไร
เชี่ยแม่งแล้วเอามาใส่ไว้ในตู้ยาสามัญเนี่ยนะ
แถมขวดแม่งหน้าตาก็เหมือนๆกันหมดอีก โอ๊ยยยยย
ผมได้ยินเสียงมันวิ่งมาอย่างรีบเร่งแล้วทุบประตู
"ธัณ เห้ยธัณ เป็นอะไรวะ!!!" ผมได้ยินมันตะโกน แต่ตอนนี้ตัวผมเริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ แล้วเหงื่อก็แตกมากขึ้น ผมหอบน้อยๆ พยายามอยู่นิ่งๆ
"...กู...ไม่เป็นไร"ผมตะโกนตอบไป
"มึง ไปไหนก็ไป"
"ไอ้ห่า ไมมึงพูดงี้วะ เห้ยเปิดประตู มึงเป็นอะไรวะ"
มันยังทุบประตูไม่เลิก ผมหลับตาปี๋ แบบนี้ยิ่งปวดหัวหนักกว่าเดิมอีก...โดนยาไปด้วยสัด...
เพราะมึงนั่นแหละ ไอ้แมวบ้าเอ้ยยยยยยย
"กูบอกว่าไมเป็นไรไง ไปไหนก็ไปไป๊ อึ๊ก" ผมตะโกนออกไปอีกรอบ ก่อนจะชะงักด้วยความเจ็บปวด
ไอ้เหี้ย จะกลั้นไว้ก็ไม่ได้อีก ล่อไปซะหลายเม็ดเลยกู แม่งงง...
"เห้ยไอ้ธัณ อะไรของมึงวะ เห้ยย ไม่เปิดแม่งกูจะพังประตูแล้วนะ"
"อย่า กูนั่งอยู่ไอ้บ้า พังมากูก็โดนดิวะ"
อาการเริ่มหนักละกู ตาเริ่มพร่าละแม่ง เหี้ยเอ๊ยย
ผมแทบจะไถลนอนไปกับประตูแล้วตอนนี้ ตัวมันเริ่มอ่อนไปหมดละ...
"ก็ถ้ามึงยังทำอะไรไม่รู้เรื่องแบบนี้กูก็จะพังละ"
โอ๊ยยให้มันได้งี้สิ...
ผมยืนขึ้นเซๆ แล้วก็เปิดประตู
พอเปิดประตูออกไปมันก็ยืนประจันหน้ากับผม
"เออ แม่งไม่เป็นไรก็ออกมาโชว์ตัวให้ดูก็จบแค่นี้แม่งทำเป็นเรื่อง..."มันเงียบแล้วมองหน้าผมแปลกๆ
"เห้ยไอ้ธัณ มึงโอเคแน่นะ"
แต่ก่อนจะได้ตอบอะไรมัน ผมก็โผเข้าไปประกบปากกับมันละ...
รู้ตัวอีกทีก็แม่งเช้าแล้ว ผมก็อยู่ในโหมด หมดสภาพ เหมือนเดิม
เห้เอ้ย กูพลาดรอบสองแล้ว
แม่งแถมไม่พอ เป็นการพลาดด้วยตัวเองอีก
กูอยากเอาหัวโขกเต้าหู้ตาย....
to be continue
เห็นความง่าวของผมมั้ยครับ.... :o12:
ทุกวันนี้ยังอายตัวเองอยู่เลย โอย :serius2: :serius2:
แต่มันก็ผิดด้วยนะ เอาไอ้ของพรรค์นั้นไปใส่ในตู้อ่ะ :m16: บ้าเรอะ :angry2:
ว่าแต่ทำไมขนาดมียาเป็นตัวช่วย กูยังข่มมันไม่ลงอีกวะ...
มันเป็นโดยกำเนิดเลยรึไงนะ :z3: โอ้วเฮงซวยเอ้ยยยยยยยยย
-
แอร๊ยยยย อ่านไปก็ขำนะ ไม่ดิ เรียกว่าฮากร๊ากกกเลยดีกว่า :m20:
กินยาไม่อ่านฉลากเลยหรือไงธัณ เสร็จโจรอีกละ :laugh:
แอร๊กกก อะไรๆ ก็เข้าทางของพาไปหมดเลยเนอะ เงี้ยเเหละ เนื้อคู่ โห๊วววววว
แต่ว่าตัวเองลืมอะไรป่ะ แบบว่า มันตัดฉึบไปที่หัวเตียงแล้ว เช้าเลยหรอ ได้ไงอ่ะ
เล่าไม่ประติดปะต่อนะ แย่จริง อยากรู้อ่ะ เล่าอย่างนี้เรื่องมันสะดุดนะตัว 55555+ :oo1:
-
คนมันจำไม่ได้อ่ะ :o12:
จำเรื่องตอนนั้นไม่ได้จริงๆเลยซักกะนิดเดียว
ไว้รอไอ้พามันมาเล่าละกัน ขานั้นเหมือนจะจำได้ทุกรายละเอียด
ผมไม่ให้มันเล่าให้ผมฟัง ฟังแล้วกระดากหูกระดากจิต :m25:
โอ๊ยยยยเซ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงง :m31: :m31: :m31:
-
พี่ธัณคะ
พูดได้คำเดียวว่า 'สมน้ำหน้า' ค่ะ :m20:
-
อ่าน NC แล้ว ฮาอะ :m20:
อ่านเรื่องอื่นๆไม่เป็นนะเนี่ย มีเรื่องเนี้ย
แต่ชอบนะคะ ดูผูกพันกันดี
รอพามาเล่าอะ นะๆ :impress2:
-
:m20:
-
ยามันพาไป อิอิ :m20:
-
คริๆๆ เเอบเหนด้วยกะรีบนคั้บ
เอิ้กๆๆ ตื่นเช้ามานี่ อะไรๆ มันจะชัดเจนขึ้นช่ายมะ
หุหุ รอดูชม ว่าเเต่พี่พาจะจัดการไงหว่า
ฮิ้วๆๆๆ มาไวๆ ค้าบ อดจัยรอมิไหวแระ
:m20: ผิดพลาดคั้งหย่าย
-
เย้ๆมาต่อแล้ว อ่านตอนแอ่วเหนือแล้วดูมีความสุขดีจัง
แต่ล่าสุดนี้ พลาดไปอีกรอบ แล้วจะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย
-
:m20: :m20: :m20:
ไม่ไหวแล้วๆ ตกลงธัณพลาดเอง
หรือว่าเป็นแผนพาเนี่ย อันนี้สงสัยต้องไปซักฟอกกะผู้ต้องหาเอาเองหละกัน
:z2: :z2: :z2:
-
ธัญพลาดเอง
อ่านไป ขำไป จิงจังนะเนี่ย
พาเอ๊ย~
แผนแน่ๆ เอายาแบบนั้นไปใส่ในตู้เนี่ย
หึหึ!!
รอพามาเล่าตอน NC โน๊ะ
:z1:
-
:m20:
จะสงสารดีมั้ยเนี่ย
ยอมรับความจริงซะเถอะ
-
:m20:
โอย ทำไมถึงเบลอได้ขนาดนี้เนี่ยครับ คุณธัณ
โดน :oo1: ย้ำเลย
ว่าแต่ ตงิดๆ กะสายจาก"พลอย" ถึงพาจังเลยอ่ะ
รีบมาต่อด่วน :z13:
-
พา สุดยอดอ่ะ เอายานี้มาใส่ในตู้ด้วย คิดไม่ซื่อกะธันย์ป่าว แผนชัวร์ :z1:
ธันย์คราวก่อนกินยาอย่าลืมอ่านฉลาก มิเช่นนั้น ท่านจะเสียตัวได้ :haun4:
แมวยักษ์ว่าไงเนี่ย คืนนั้นทำงานหนักเลยดิ ธันย์กินซะหลายเม็ด
อู้ยยย ข้องใจ มาเคลียร์ด่วน มิฉะนั้น เราจะคิดว่าแผนท่านนะ :laugh:
-
ประมาณมาทำให้อยากแล้วจากไป (เข้าห้อง) เลยนะเนี่ย :z3:
-
รอแมวพามาเล่า :haun4: :pighaun:
รีบมาต่อๆ
+1 ให้ธัณด้วย :กอด1:
-
ดันข่ะ
ขำม๊อกๆ ยานอน...หลับ55555 :impress2:
-
. . .. .กร๊าก ก ก ก ก กก กก ก ก ก ก กกกกกก ก :jul3: . . . . ฮาได้อีกนะ เรื่องนี้อะไรก็สุดสุดนะคะ ถึงตอนX ก็X สุดสุด ฮาก็ฮาสุดสุด
เครียด ก็ยังเครียดสุดสุดอีก . .. . รักตายเล ย ย ยยย ย . .... ถ้าพาได้มาเล่าตอนนั้นถึงจะลงคะแนนให้ค่ะว่าธัณอ่ะ เซ่อ แค่ไหน 55 5 5 5 5 :laugh:
-
พาครับผม มาต่อให้แล้วนะครับ
จะอายไปทำไมวะธัณ ทำตัวเองแท้ๆ
ขำเมียตัวเอง ฮ่าๆๆๆๆๆ :laugh: :m20:
ตอนที่33 ความฝัน
จู่ๆไอ้ธัณมันก็โผเข้าหาผม แล้วก็มีอะไรนิ่มๆมาสัมผัสกับริมฝีปากผม
ผมตกใจที่จู่ๆมันก็ทำอะไรไม่คาดฝันแบบนี้ขึ้นมา เมื่อมันเริ่มตอนแรกผมตามไม่ค่อยทันเพราะไม่ได้ตั้งตัว
แต่ใช้เวลาไม่นานผมก็ตามเกมมันทัน
เราจูบกันอยู่พักหนึ่ง พอผมจะถอนปาก ไอ้ธัณมันก็ไม่ยอม เอามือมันมากดหัวผมไม่ให้เงยหน้า อีกพักนึงผมถึงได้มีโอกาสหายใจ
เพราะคิดว่าไอ้ธัณมันคงใกล้หมดลมเลยยอม
ผมมองหน้ามัน มันทำตาปรือใส่ผม หอบหายใจหนักๆ แววตามันนี่เต็มไปด้วยอารมณ์อยากกระหายมาก
มันไม่เคยเป็นแบบนี้....
ผมสงสัยว่าอะไรทำให้ไอ้ธัณที่พยายามหลบหน้าผมเอาๆเพราะเหตุการณ์ทำนองนี้เมื่อไม่นาน มาเป็นฝ่ายเริ่มก่อนอย่างน่าประหลาดใจ
แต่ก่อนที่ผมจะได้รู้อะไร ไอ้ธัณมันก็ผลักผมลงไปกับเตียงแล้ว
"เฮ้ยไอ้ธัณ"
มันซุกไซร้ตามคอผม แล้วก็ขึ้นมาหอมแก้มผม
"มึง..."
ผมมองหน้ามันตื่นๆ คราวนี้มันมาแปลกจริงๆนั่นแหละ
ผมรู้สึกเหมือนอะไรบางอย่างแข็งๆมันโดนต้นขาผม และแน่นอนว่าผมใช่เวลาไม่นานเลยที่จะรู้ว่ามันคืออะไร
"ไอ้ธัณ นี่มึง..."
"กูไม่ไหวแล้ว"
มันพูดเสียงแหบพร่า แล้วก็จูบปากผมเบาๆอีกครั้ง
แค่นั้นแหละสติผมก็แทบกระเจิงแล้ว
ผมพลิกตัวขึ้นมาอยู่ข้างบนแทน มันนอนนิ่งอยู่ข้างล่าง แขนมันสองข้างโอบรอบลำคอผม มือก็ลูบผมของผมเล่นเบาๆ
ผมก้มลงจูบมัน แล้วเอาลิ้นสอดเข้าไปในปาก คราวนี้มันไม่แข็งขืน ไม่ดึงดัน ไม่อะไรทั้งนั้น ไม่พอยังตอบสนองผมอย่างดีด้วย
ดีจนผมตกใจ...
ผมถอนแล้วมองหน้ามัน มันยิ้มกรุ้มกริ่มให้ผม แล้วหัวเราะเบาๆ
ท่าทางมันเหมือนคนเมายาไม่มีผิดเลย...
ผมเริ่มจะรู้แล้ว ว่ามันเป็นแบบนี้เพราะอะไร...
นี่กูยังไม่ได้เอาไอ้ยานั่นไปทิ้งอีกหรอวะ
ยาปลุกที่ผมได้มาจากไอ้อู้ดเมื่อสมัยขึ้นปีสามใหม่ๆ ตอนนั้นผมกำลังคบหญิงที่หวงพรมจรรย์อยู่มากพอสมควร จะทำๆก็ไม่กล้าซักที
ไอ้อู้ดมันก็บอกว่านี่ช่วยได้แน่นอน แล้วให้ผมทดลองดู
ผลเป็นไงหรอครับ.....
คืนนั้นก็สนุกสุดเหวี่ยงเลยสิครับ แถมยังเล่นเอาผมแย่พอควรเหมือนกัน
แต่ตอนนั้นเธอกินแค่เม็ดเดียว....
นี่ไอ้หมามันแดกไปกี่เม็ดวะ? เป็นได้ขนาดนี้เนี่ย
"อย่าหยุดดิ นะ?" มันพูดเบาๆ แล้วยกตัวขึ้นมาหอมแก้มผม
พนันได้เลยว่ามันไม่รู้ตัวแน่ๆว่าทำอะไรอยู่
และไม่รู้ด้วยว่าทำแบบนี้คนที่มันจะอดจะกลั้น จะกลั้นไม่อยู่เอาเนี่ย
ผมเริ่มทำงานด้วยการไซร้ซอกคอมันก่อน มันไม่ดีดดิ้นเหมือนทุกทีเวลาจักกะจี้ ตรงกันข้าม มันหัวเราะเบาๆ แล้วเอาแก้มแนบหัวผมอย่างพอใจ มือมันลูบไล้แผ่นหลังผมไปช้าๆอย่างเบามือระหว่างที่ผมซุกไซร้มันไปเรื่อย
แม่งยานี่เปลี่ยนนิสัยคนได้จริงๆว่ะ...
ผมเลื่อนปากมาขบยอดอกมันเล่น มันครางเบาๆ มือผมเริ่มลูบไล้มันบ้าง ไล้ตามตัวไปเรื่อย ลดต่ำลงเรื่อยๆจนถึงขอบกางเกง
แล้วผมก็เลื่อนมือลงต่อไปในกางเกงบอกเซอร์มัน ก่อนจะกอบกุมสัดส่วนความเป็นชายของมันที่แข็งไว้
มันอุทานเบาๆ แล้วมองหน้าผม ตามันหวานมากตอนนี้ หยาดเยิ้มเชียว มีน้ำตาคลอเบ้านิดๆ
น่ารักว่ะ...
ผมหอมแก้มมันเบาๆก่อนที่มือจะเริ่มชักขึ้นลง แล้วค่อยๆเร่งจังหวะเร็วขึ้นๆ มันครางไม่เป็นภาษาคน มือข้างนึงจับแขนผมที่เท้ายันตัวเอาไว้ ไม่นานมันก็เสร็จคามือผม เหมือนครั้งแรก...เมื่อไม่นานนี้
ผมรู้ว่าถ้าเช้ามา มันต้องโกรธผมอีกแน่ๆ
แต่ถึงอย่างงั้นก็ยังหยุดไม่ได้...
และมันในตอนนี้ก็ไม่ยอมด้วย...กรรมจริงๆ
ผมดึงกางเกงมันลงมาหมด จนท่อนล่างมันเปลือยเปล่า ก่อนจะปลดซิบตัวเองแล้วงัดเอาของผมออกมาบ้าง
ตอนนี้มันแข็งและตื่นตัวเต็มที่เหมือนกัน
ผมจัดการหล่อลื่นตัวเอง ด้วยน้ำของมันที่มือนั่นแหละ จะไปเอื้อมเอาโลชั่นหรือวาสลีนก็ไม่ได้เพราะมันไม่ยอมให้ไป แล้วก็ค่อยๆพยายามดันเข้าไปช้าๆ ไม่อยากจะให้มันเจ็บเหมือนคราวที่แล้ว
กดเสร็จจนมิด แล้วก็แช่ไว้พักนึง ก่อนจะขยับช้าๆ ไอ้ธัณมันหอบหนักๆแล้วเอาหน้าผากมันมาชนกับหน้าผากผม
"เร็วๆ"
มันพูดแค่นี้
ถือว่ามึงอนุญาติกูแล้วนะ
ผมเริ่มขยับ เร็วขึ้น เร็วขึ้นเรื่อยๆ มันก็ร้องครางเสียงดัง แล้วมีสะดุดบ้างเป็นระยะๆตามจังหวะการกระแทก จนสุดท้าย ทั้งผมทั้งมันก็เสร็จเกือบจะพร้อมๆกัน
ไม่นานนักมันก็มาเกาะแล้วก็เริ่มไซร้ๆผมอีกแล้ว
ผมกะว่าแค่ครั้งเดียวพอ มันก็คงจะฆ่าผมตายแล้ว
แต่ดูท่าสถานการณ์แบบนี้ ผมไม่ได้ตายแค่ครั้งเดียวแน่ๆ
ในเมื่อหมาน้อยหิว เจ้าของก็ต้องให้อาหาร จริงมั้ย?
แต่ยังไงก็....ขอให้เป็นแค่ฝันเหอะ...นะ...
กูไม่อยากโดนสัตว์เลี้ยงตัวเองขย้ำตาย...
to be continue
แต่เช้ามาผมก็ไม่โดนอะไรนะ เพราะมันหายหัวไปไหนไม่รู้
ตื่นไปคณะก็ไม่ปลุกเลย แม่ง
แต่ก็ดีกว่าโดนฆ่าตัดตอนละวะ ฮ่าๆๆๆๆ :laugh:
ไปละครับ บะบาย :bye2:
-
ขอบคุณสำหรังเรื่องดีๆมาให้อ่านครับ เป็นกำลงัใจให้ครับ +1 ให้เลย
-
ตกลงกี่รอบหร่าพี่พา คริๆๆ :z1:
อยากรุ้ๆๆ หลังจากนั้นจะเปนยังไงหว่า
เพ่ทันต้องหลบน่าอีกแน่เลย แต่พี่พาอย่ายอมนะครับ
หลบๆ กันอย่างนี้ เมื่อไหร่จะรุ้เลื่องกันซ้ากกะที
รุกคาดคร้าบ :oo1: 55+
-
ดีนะเนี่ย ที่พา ไม่หลับไปตลอดกาล
ยังตื่นมาได้ ธัญยังไม่ใจร้ายฆ่าหั่นศพนะเนี่ย
:laugh: :laugh:
-
:haun4: :z1: พามาต่อแล้วว
ธัณตอนโดนยาน่ารักวะค่ะ :o8: :laugh:
-
กำไรได้อีก พา :oo1:
ธันย์จะน่ารักไปไหนเนี่ย อิอิ
แอบอึดอีกแล้วธันย์ ลุกก่อนพาทุกทีเลย มีแรงได้อีก :laugh:
-
อาา แอบอึดจริงๆ :m20: อยากรู้อ่ะว่าจะยังไงต่อไป ไม่รุ้ว่าจะยังต้องตามง้อธัณอีกรึเปล่า
ปล.+1 ให้กับตอนพิเศษ
-
ห้าห้า+,,
จะว่าไปธัญนี่อึดดีเนอะ ขนาดไม่กี่รอบ ยังตื่นก่อนตลอด
ไม่รู้เอาเรี่ยวแรงมาจากไน๋
แต่ตอนโดนยาน่ารักเนอะ
แอบคิดว่าถ้าโดนบ่อยๆมันกะดีเหมือนกัน
:z1:
-
แล้วหนนี้ธัณจะทำไงต่อน้อ
-
พี่พาแร้วกี่รอบอ่ะ :z1:
พี่ธัณมาต่อเร็วๆดิ..อิอิ
ไม่ยักจะรู้นะเนี๊ยะว่าพี่ธัณก้อแอบน่ารักด้วย
มีบอกให้..เร็วๆ..ด้วย :m12: :m20: :laugh:
-
เพิ่งได้มาอ่านค่า....ครบรสในเรื่องเดียว.... o13
รอลุ้นต่อไปค่ะ ว่าเรื่องเรื่องราวน่ารัก ๆ ของน้องหมากะน้องแมว
จะเป้นยังงัยต่อไป :-[
-
ความฝันบนความจริง :m10:
รู้สึกว่าตอนนี้ธัณจะน่ารักเป็นพิเศษ :o8:
-
ถามจริงทำไมอึดจังงะธัณ
ลุกก่อนเฉยเลย
:m20:
-
:o8:
อิอิ
-
ธันไม่ต้องเขินๆ ชอบๆๆๆๆๆ :laugh:
-
มาแล้วๆๆ สุดยอด NC ที่รอคอย :laugh5:
ธัณร้อนแรงมาก อิอิ เพราะฤทธิ์ยาชิมิเนี่ย?
หรือว่าความชอบส่วนตัว กร๊ากกก เค้าล้อเล่นนะ o13
ร้อนแรงมว๊ากกกกกกกกกก
ปล.พาเมื่อก่อนเเอบร้ายนะเนี่ย จากประสบการณ์ที่เล่า โฮะๆๆๆๆ
เดี่ยวนี้ยังเจ้าชู้อยู่ไหมอ่า คงไม่แล้วมั้ง เพราะแมวน้อยนี่...ใช่ย่อย กร๊ากกกก ฮา ขำอยู่คนเดียว :laugh:
-
.. .+1 ให้เจ้าของหมาน้อยค่ะ . . .. เฮ้อ อ อ อ ออ :เฮ้อ: ให้คะแนนหง่าว หมาน้อย เท่ากับ 90 และกันนะคะ . . .
. . . ที่ไม่เต็มร้อยเพราะว่าจริงๆ แล้ว ก็อยากได้อาหารของเจ้านายใช่ม๊า .. . . ไม่งั้นก็คงนอนหลับไปแล้ว . . ..
.. . . มีชมนะมีชม .. .. อยากรู้จังค่ะ ว่าพาคิดว่าหมาน้อยน่ารักเนี้ย เฉพาะตอน จึ๊ก เวลาเดียวรึว่าจริงก็เห็นว่าน่ารัก
ตั้งนานแล้ว ถึงไม่ค่อยยอมให้กินเหล้าที่อื่นดึกๆคะ ชี้แจงหน่อยค่า .. . . :z2:
-
o13
-
:m20:
สงสารธัณ
:m20:
-
:haun4: สติแตกไปแน่ ๆ เลย เลยไม่ปลุกไงพา
-
ตอนที่34 เจ็บตับ
"เชี่ยเกิดไรขึ้นกะมึงเนี่ย?"ไอ้วิทพูดขึ้น
หลังจากที่เห็นผมเดินโขยกเขยกอีกครั้ง
"กูตกบันได" ผมแถ
"บันได? เดี๋ยวนี้แม่งมึงเดินขึ้นบันไดด้วยหรอวะ เห็นทุกทีแม่งขึ้นลิฟ"
"เรื่องของกู"
แล้วผมสองคนก็เดินมาเจอไอ้พากับไอ้อู้ดตรงทางเดิน...
ผมมองหน้าไอ้พา แล้วก็เบือนหน้าหลบมันเดินลิ่วๆมา ไอ้วิทก็เรียกชื่อผมแล้ววิ่งตามมา
ผมไม่ได้โกรธมันแล้วไอ้พาอ่ะ ผมหายโกรธตั้งแต่เมื่อวานแล้ว
แต่ตอนนี้โกรธตัวเอง ที่ทำให้เกิดเหตุทุเรศอาเพศกับตัวเองอีกแล้ว
โอ๊ย ทำไมกูซวยซ้ำซวยซ้อนแบบนี้วะ แม่งงง
ผมเหลือบหันไปมอง เห็นไอ้พามันทำหน้าเศร้าใส่
กูไม่ได้โกรธเมิ๊งงงงงง แต่กูไม่กล้าสู้หน้าเมิงตะหากกกก
แต่ก็เคืองนิดๆนะ แม่งยาพรรค์นั้นเอาไปเก็บที่อื่นไม่ได้หรอวะ...
"ไอ้พา มึงจะมองไอ้ธัณมันอีกนานมั้ยวะ ช่วงนี้มึงสองตัวเป็นไรเนี่ย กูโคดงงเลยห่า"ไอ้อู้ดบ่น
ผมไม่ได้สนใจมัน แต่มองคนที่เดินลิ่วๆไปแล้วโดยไม่สนใจแม้แต่จะทักผม
ผมถอนหายใจเบาๆ ก็รู้อยู่แล้วว่าเช้ามาผลจะเป็นไง
แต่ก็ยังทำใจรับไม่ค่อยได้อยู่ดี
สุดท้ายก็ไม่ได้ตามไอ้ธัณมันไป ก็เดินไปอีกทางแทน
"ไอ้ธัณ มึงจะไปไล่ควายที่ไหนวะเนี่ย รอกูด้วยสิวะ"
ผมเดินมาจนหยุด แล้วก็หันไปมองหน้าไอ้วิท กำลังจะพูดไอ้วิทก็ทำหน้าเหวอ
"อะไร?"
"มึง หน้ามึงแดงมากเลยว่ะ"
"หา?"
ไอ้วิทเดินมาแล้วจับหน้าผาก
"ไอ้เหี้ย มึงตัวร้อนมากเลย ไปห้องพยาบาลปะ"
"หา ไม่ต้องกูไม่ได้เป็นไร"
แม้จริงๆจะปวดหัวตุบๆก็ตามทีเหอะ
"เดวกูลาจานให้ก็ได้ เขารู้แหละน่า มาไปกันเหอะ"มันว่าแล้วจับข้อมือผมลากไป
ผมเข้าไปในห้องเลคเชอร์มองหาไอ้ธัณ ที่ตอนนี้ดูเหมือนมันจะไม่อยากเจอหน้า
แต่ผมก็อดห่วงไม่ได้ว่ามันจะเป็นไงบ้าง
แต่ก็ไม่มีวี่แววของมันในห้องเลย ตอนนี้ก็เริ่มเรียนไปราว30นาทีแล้ว มันไม่เคยพลาดเรียนแบบนี้(ยกเว้นมันจะมาเรียนไม่ไหวด้วยโรคประจำตัวมัน)
ผมลองโทรเข้ามือถือมัน มันก็ไม่รับ...นั่นดิก็มันไม่อยากเจอหน้าผมอยู่นี่นา จะไปรับได้ยังไงล่ะ
แล้วไอ้วิทก็เดินเข้ามาในห้อง มันหอบนิดๆ สงสัยจะวิ่งมาเข้าห้องเรียนล่ะมั้ง...ผมมองต่อหลังมันว่ามีใครตามมามั้ย แต่ก็ไม่มีวี่แววเลย...
แล้วไอ้ธัณอยู่ไหน?
ไอ้วิทมันมองเห็นผม เลยเดินตรงมานั่งกับผม แล้วหยิบสมุดจดออกมา
"ไอธัณอยู่ไหนวะ"ผมถามมัน
"กลับหอไปแล้ว"
"อ่าว มันเป็นไรวะกลับหอ"
"กูไม่รู้เหมือนกัน มันตัวร้อนๆ สงสัยมันเป็นไข้มั้ง?" มันตอบไป
"เดี๋ยวตอนเที่ยงกูว่าจะกลับไปดูมันอีกที"
ผมเงียบ ไอ้วิทหันมามองหน้าผม
"มึงเป็นไรวะ?"
"หา? ป่าว ไม่มีไร" ผมว่าแล้วก็หันไปมองอาจารย์ที่กำลังเลคเชอร์ต่อ...
ก็ไม่ได้อะไรหรอกแค่รู้สึกแปลกๆ เพราะทุกทีผมจะเป็นคนที่รู้ก่อนเสมอเวลาไอ้ธัณมันเป็นอะไร
แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่ ผมจะโผล่หน้าไปหามันก็คงไม่ดีมั้ง?
ก็ทำไปตั้งขนาดนั้น มันคงไม่อยากจะเห็นหน้าผมอีกแล้วแหละ...
แย่จริงๆ เพราะความไม่ยับยั้งชั่งใจแท้ๆ แต่ตอนนั้นจะให้แก้ยังไงล่ะ ปล่อยให้มันอยู่ในห้องน้ำนิ่งๆไปก็ดีแล้ว ไม่น่าเรียกมันออกมาเลย...
ผมเอามือกุมหัว รู้สึกปวดขมับยังไงชอบกล
ไอ้วิทมันก็เหลือบมามองผมเป็นระยะๆ
หลายๆครั้งเข้าจนกระทั่ง
"เห้ย ไอ้พา มึงเป็นเหี้ยไรเนี่ย"มันว่าแล้วเอามือมาตบหลังผม ผมหันไปมองหน้ามัน มันมองผมอย่างเป็นห่วงเป็นใย คงจะงงไม่น้อยสินะที่อยู่ดีๆเพื่อนมึงสองคนกลายเป็นเหี้ยอะไรไม่รู้พร้อมๆกันเนี่ย
"กูปวดหัวนิดหน่อยแม่งเมื่อวานไม่ได้นอน" ผมตอบไปตามตรง แต่เลือกที่จะไม่พูดถึงสาเหตุ
"อะไรของมึงสองตัวเนี่ย ไอ้ธัณก็ไม่สบาย มึงก็ปวดหัว แม่งไปทำอะไรกันมาวะ วิ่งแจกของตากน้ำข้างกลางคืนกันมารึไง"มันพูดติดตลก แต่แววตามันไม่ตลกด้วย
"ว่าไปไอห่า กูยังไม่อยากโดนพักการเรียนหรอก"
"กูก็ไม่อยากเหมือนกัน...เห้ย กูจริงจังนะ แม่งมึงสองตัวเป็นเหี้ยไรกัน กูไม่ชอบเลยว่ะมึงเป็นงี้อะ"
"มึงหมายความว่าไง"
"มึง คิดว่ากูดูไม่ออกหรอ ว่ามึงสองตัวมีอะไรแปลกๆอ่ะ ถึงกูจะยังไม่รู้แน่ว่ามันคืออะไรแต่ว่า กูไม่อยากให้มึงสองตัวผิดกันนะเว้ย"
ผมเงียบ มันหมายความอย่างที่พูด หรือพูดเพื่อให้ผมคายความจริงออกมานะ
"เพื่อนกันทั้งคู่แหละ"
มันว่าแล้วหันกลับไปเรียนต่อ
ผมหันกลับไปอีกรอบ รู้สึกว่าอยากจะกลับหอมากกว่านั่งในห้องเลคเชอร์ซะแล้ว...
ผมนอนซมอยู่ในห้องนอน ที่ตอนนี้อย่างน้อยๆก็เปลี่ยนผ้าปูที่นอนแล้ว หลังผ่านศึกอะไรบางอย่างมาเมื่อคืน
ดูเหมือนไข้จะขึ้นสูงมากพอสมควร ผมขยับตัวไม่ค่อยได้ ตาก็พร่ามองอะไรไม่ค่อยชัด ที่สำคัญรู้สึกหนาวมาก
เหมือนกับเมื่อคืนโดนดูดความร้อนออกจากตัวไปหมดยังไงอย่างงั้นแหละ
ผมพลิกตัวอีกรอบ ผ้านวมไม่ได้ช่วยให้อุ่นขึ้นเท่าไหร่เลยในความรู้สึกผมตอนนี้
ผมมองไปที่นาฬิกา เดี๋ยวไอ้วิทมันคงจะมาหาผมแล้ว ตามที่มันบอกไว้
ผมหลับตาลงก่อนจะม่อยหลับไปอีกรอบโดยไม่รู้ตัว
ผมเปิดประตูหอพัก แล้วให้ไอ้วิทมันเดินเข้าไปก่อน จึงปิดประตูตาม
มันก็เดินไปวางถุงข้าวในห้องครัว แล้วก็เดินไปดูไอ้ธัณในห้อง ผมเดินตามไป แต่มันก็ออกมาก่อน
"เชี่ยธัณมันยังหลับอยู่เลย สงสัยกูจะได้อยู่เฝ้าไข้ละ"
"มึงไปเหอะ เดวกูอยู่เอง"
"ได้ไงวะไอบ้า มึงขาดเรียนมารอบที่ล้านเก้าละ เดวก็ไม่ต้องสอบพอดี มึงแหละต้องไปเรียน กลับไปเหอะ ทางนี้เดวกูจัดการเอง"
ผมจะเถียง แต่มันทำตาดุใส่ บวกกับที่มันพูดก็เรื่องจริงทั้งนั้น ช่วยไม่ได้เลยต้องกลับไปเรียนต่อ
ผมตื่นมาเห็นภาพเบลอๆของใครบางคน
"พา?"
มันไม่ตอบ
"ไอ้แมวห่า นั่นมึงหรอ" ผมงัวเงีย แล้วหลับตาลงต่อ
"แมวเห้อะไร กูเองวิท"
ผมลืมตาดูอีกครั้ง พอตาปรับกับแสงได้แล้วก็พบว่าใบหน้าที่ควรจะคมเข้ม กลับจิ้มลิ้มแทน
"กูเบลอว่ะ มึงเล่นทำผมซะทรงเดียวกันไอห่า"
"เบลอถึงขั้นเพ้อหาที่รักเลยเรอะ"ไอ้วิทแซว
"ห่า พ่อมึงดิ"
มันหัวเราะเบาๆ
"หิวแล้วใช่ปะ มึงยังไม่ได้แดกไรตั้งกะเที่ยงละ ตอนนี้แม่งจะเย็นแล้ว"
มันว่าแล้วก็เดินออกไปนอกห้อง
ผมนั่งพิงหัวเตียง ตัวยังร้อนๆอยู่ แต่ก็ดีกว่าตอนที่กลับหอมาแรกๆ
ไอวิทเดินเข้ามาแล้วก็ตรงมาที่เตียงพร้อมกับถาดข้าว
ผมทำหน้างงๆ
"หอกูไม่มีถาดข้าวนี่?"
"นั่นแหละกูเลยไปซื้อมาไง"ไอ้วิทตอบง่ายๆ แล้วนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆเตียง
มันวางถาดตรงที่ตักผม
"กูไม่อยากกิน"
"ให้กูป้อนแมะ"มันว่า แล้วทำหน้าจิกใส่
ผมเลยต้องกิน แม่ง มึงนี่เหมือนแม่กูชิบหาย รู้ปะ
"มึง กูถามไรหน่อยดิ"มันพูดขึ้น
"อะไออะ"ผมคาบช้อนไว้ในปากแล้วถามมัน
"มึงกะไอพาเป็นแควนกันแล้วหรอวะ"
ช้อนตกจากปากผม...
"เอาส้นตีนคิดปะเนี่ย"
"เอาสมองกูเนี่ยแหละคิด ว่าไง คำตอบ?"
ไอ้วิทยังจี้ต่อ
ผมเงียบไม่ยอมตอบอะไร แต่ก้มลงกินข้าวต่อ
ไอ้วิทมันก็มองผม แล้วก็พูดยิ้มๆว่า
"เสร็จกันไปแล้วสินะ"
ผมสะอึก เกือบพ่นข้าวออกมาเลยทีเดียว
ผมไอค่อกแค่กก่อนจะหันไปมองหน้ามัน
แววตาไอ้วิทฉายประกายประหลาดๆ มันมองผมยิ้มๆ แล้วเลิกคิ้วซ้ายขึ้น
หรือว่ามันจะรู้จริงๆวะ?....
ชิหายแล่ว
"บ้าเหรอมึง จินตนาการบรรเจิดสุดๆ"ผมตอบไม่สบตามันแล้วหัวเราะแห้งๆกลบเกลื่อน แต่มันก็ยังมองผมไม่เลิก...
"เอ่อ...แหะๆ ทำไมวะมึง"ผมตอบมันเสียงสั่นนิดๆ ผมยังรู้สึกเลย แล้วยิ่งมาเจอสายตากรีดแทงของไอ้วิทมันเข้าไปอีก...
พระจ้าววววววววว
"ป่าว กูถามเล่นๆ" ไอ้วิทพูดแล้วหัวเราะ
ผมเห็นมันหัวเราะ เลยถอนหายใจอย่างโล่งอก
"มึงถอนหายใจแปลว่าจิงดิ"
"เอ้ย ป่าว กูเหนื่อยใจตะหากว่ามึงคิดได้ไง"
"อ่อง้านหรอ"
จี้ กู จัง ไอ้ ห่าาาาาาา
ผมเลยตัดปัญหาด้วยการส่งถาดข้าวให้มันแล้วก็พลิกตัวนอนต่อเลย
"เอย ไอธัณ ยายังไม่ได้แดก"
ผมลุกขึ้นมาอีกรอบ คว้ายาในมือกับแก้วน้ำ แล้วก็แดกลงไปอย่างรวดเร็ว
แล้วก็คลุมโปงไม่รับรู้อะไรอีก
ซวยแล้ว มีคนจี้โดนจุดซะแล้วสิ...
to be continue
ไม่ได้ปลุกพา เพราะลืม...
:m16:
-
อ่ะนะ...
ถ้าไม่ไข้ขึ้นกะไม่รู้จะว่าไงแล้วนั่น
ได้ข่าวว่าไม่ได้นอน หึหึ !!
เพ่วิทสุดยอด o13
จี้จุดได้ตรงสุดๆ แบบนี้เค้าเรียกว่าเซ้นดี
สงสารพาน้อ ~
เข้าใจผิดไปไน่ต่อไน่ กะแค่อาย :o8:ไม่ได้โกด
-
พี่วิทเนี่ย
โดนใจจิง
ถามทีเล่นเอาสะอึก
5555++
-
คำถามน้องวิทโดนใจมาก :impress2:
น้องธัณไม่โกรธแต่ไม่กล้าสู้หน้าอย่างนี้แสดงว่าคิดอะไรกับพาแล้วล่ะสิ :z1:
-
ปากแข็งทั้งสองคนเลย
สงสัยวิทรู้แล้วแน่ๆ :laugh:
-
ยิ่งอ่านถึงตอนนี้ ยิ่งชอบวิทแฮะ แหะๆ
-
วิทอ่ะ พี่เเกเล่นหลอกถามซะทุกคนเลย
คงจะระแคะระคายมิใช่น้อย โฮะๆๆ
มันก็น่าอยู่ พิรุธซะอย่างเว่อ ฮ่าๆๆๆๆๆ
แต่เป็นเค้า เค้าก็สงกะสัยนะ อะไรกันคู่นี้
ได้เสียกันแล้วอ่ะจิ อุ๊ยจี้จุดมาก กร๊ากกกกกก
-
วิทรู้แล้วชัวร์ๆๆ o18
จะเป็นไงต่อไปปปป :-[
-
:laugh: :laugh: :laugh:
วิทย์คงรู้แล้วหละมั้ง แต่ทำไก๋ ให้เพื่อนบอกกะตัวเอง
:z2: :z2:
-
ก็แววพิรุธออกทั้งสองคนเลยนี่น้อ จะไม่ให้วิทสงสัยยังไงไหว :laugh:
-
หนุก หนุก ....
เล่นซะไข้ขึ้นเลย หรอ พา แบบนี้ ธัณก้อแย่ดิ
..
..
..
ว่า เเต่ จะเสร็จกันอีกเมื่อไร ก้อมาต่อ อีกน่ะ...
ชอบ คร้าบบบบบบบบบบบ
อิอิอิอิ
-
วิทช่างสังเกตุอ่ะ แถมตรงอีกต่างหาก
อิอิ เล่นเอาคนถูกถามตอนนั้นใจหายแว๊บเลยป่าวเนี๊ย
รออ่านเรื่องราวตอนต่อไปนะค๊า :กอด1:
-
555 อายเพื่อนจนไม่กล้าบอกเลย อิอิ
-
เอาน่าๆ อายไรคนเยอะแยะ
เพื่อนๆกันหมด เนาะ :impress2:
-
:กอด1:
ปรับความเข้าใจกันด่วน...
-
หุหุ...ในที่สุดก็อ่านจบ...(หลังจากแอบอ่านอยู่นาน) :a5:
:impress3:น่าสงสานพี่พา...พี่ธัณอ่ะหนีมัย พี่พาเข้าใจผิดเลยว่าเป็นเพราะพี่โกรธเค้า o22
:laugh:หุหุ...แต่บางครั้งก็สะใจดี อิอิ...เอาแต่ใจดีนัก+55555
แล้วรีบมาต่อนะคร๊าบบบบบ... :z13:
ลากเก้าอี้มานั่งรอตอนหน้า...+555 :z2:
-
ยังไม่ยอมรับอีก :laugh:
-
เพื่อนไม่สงสัยก็แย่แล้ว มีพิรุธกันเสียขนาดนั้น
ธัณก็ขยันหาเรื่องใส่ตัวเนอะ คราวที่แล้วมอมเหล้าตัวเอง
เที่ยวนี้มอมยาตัวเองอีก เลยโทษใครไม่ได้เลย55555
-
ในที่สุดก็มีคนสงสัย
ผมว่าบอกไปเลยดีก่า
รับรองเรื่องจะเงียบ
ถ้าปิดไว้แบบนี้เด่วก็ต้องถามกานอีก
-
อ่านตามทันแล้วคราฟ :mc4:
อ่นแล้วสนุกดีคราฟยังไงก็ขอสมัครเป็นแฟนคลับด้วยคนนะคราฟ :z2:
ปล.เชียงรายร้อนมากมายอ่ะแถมมีหมอกควันอีก เฮอ :เฮ้อ:
-
. . .2 วันติดไม่ไข้ขึ้น ก็ขั้นมหาเทพละ ไม่ใช่เทพธรรมดานะ .. . . . เอาล่ะสิ วิทรู้แน่เลยอ่ะ ชัวร์ เค้าก็คงสังเกตุได้นะคะ
เพื่อนกันอยู่ใกล้กันซะ ไม่เห็นความผิดปกติเลยคงไม่ใช่ แต่คงอยากให้บอกเองมั้งไม่อยากถาม . .. . . แมวจะไม่ได้สอบเหรอคะ ถ้าขาดเรียนอีก ทำไมน้า??? . .. .
-
ตอนที่35 เพื่อนกูเป็นเกย์
ผมเดินออกมาจากหอไอ้ธัณหลังจากที่มันคลุมโปงหลับไปเป็นที่เรียบร้อย
ปฏิกิริยาตอบรับของมันโจ่งแจ้งกว่าที่ผมคาดไว้เยอะ นั่นยิ่งทำให้ผมแน่ใจว่าไอ้สองตัวนี้มันต้องมีอะไรซักอย่างแน่ๆ
ผมคิดระหว่างเดินลงบันไดมา ก็พอดีเจอไอ้พามัน อีกรอบ
"กูบอกให้มึงไปเรียนนิ"
"ก้อเรียนเส็ดแล้ว"มันบอก
"เลิกบ่ายสามไม่ใช่เรอะ"
"นี่บ่ายสามแล้วอะ"
"บ่ายสองครึ่ง"
"..." มันเงียบ แล้วก้มดูนาฬิกา
"กูขอจานออกมาก่อน"
แหน่ะมีแถ นิสัยคุ้นๆนะ
"เออนะ ตามใจมึงละกัน ไอ้ธัณหลับไปแล้วอยู่ข้างบน"
"เหรอ อืมๆ"
มันตอบรับ แล้วก็เดินผ่านผมขึ้นไปที่บันได
"ห่วงจังนะ เพื่อนมึงเนี่ย" ผมแซวมันดู
"อนะ"มันไม่ตอบอะไร แต่รีบเดินขึ้นไปอย่างรวดเร็ว
เนียนนะมึงๆๆ
กูจำได้นะเว้ย เรื่องเมื่อวาเลนไทน์น่ะ...
ที่มึงสองตัวไปเดินเล่นกันที่ห้างสองตัวอ่ะ
ผมขับรถหลีดออกไปตรงไปที่หอผม
เมื่อมาถึงก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์
"ฮัลโหล"
"นี่ชั้นเองนะ"
"วิทหรอ"
"อืม มีเรื่องอยากจะถามอะ"
"ว่ามาดิ"
"แก ไม่นานมานี่ไอ้ธัณไปค้างที่บ้านแกหรอ"
"อืม ช่าย มาค้างบ้านเราอะ ไม่ดิเรียกว่าเกือบได้ค้าง"
"ไอ้พาไปตามกลับนิได้ข่าว แล้วเป็นไง เจอหนักมั้ย"
"ไม่อะ ก็เฉยๆ แต่มีเถียงกันนิดหน่อย"
"อืม นึกว่าจะโดนหนักซะแล้วสิ"
"เป็นห่วงเราหรอ"
"เออ"
"ชอบเราหรอ"
"บ้าเรอะ ห่วงว่าพามันจะฆ่าทิ้งเอา"
ปลายสายหัวเราะอย่างสนุกสนาน ผมยิ้มกับเสียงหัวเราะมัน
"แหม แซวหน่อยไม่ได้นะเรา"
"เออ ไม่ชอบ แม่ง โดนคนอื่นว่าเป็นสาวบ่อยๆ แล้วจะรู้"
มันหัวเราะหนักกว่าเดิม
"เอาน่า วิทหล่ออยู่แล้วๆ ฮ่าๆ"
"อย่ามาประชด ไอ้คุณชาย"
"ฮ่าๆๆ วิทคุณชายกว่าเราอีก รู้มั้ย หน้าตาให้กว่า"
"แกมานเหมือนนิโกรนิ บอกแล้วให้เปลี่ยนทรงผมได้แล้ว"
"อือ ไว้มีเวลาก่อน ให้วิทเลือกเลยเอ๊า"
"เหอๆ ได้ข่าววว่ามันต้องโกนผมทิ้งก่อน"
"แกะเอาก็ได้ แล้วทำให้สีเป็นเหมือนเดิม"
"เสียดายผมแก แม่งผมทองแล้วสะเออะย้อมดำ"
"อนะ ก็ผิวแทนผมทองมันดูเพลย์บอยไป ไม่ชอบอ่ะ"
"อนะ แค่นี้ก็สาวเต็มละ เออ ไว้แค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวคุยยาว มีเรื่องต้องทำอีก แค่อยากถามเรื่องไอ้ธัณมันแค่นั้นแหละ"
"จ้า ไว้มีอะไรอยากถามก็โทรมานะ ว่างๆไปข้างนอกกันบ้างก็ดี"
"อืม รอว่างก่อน เดี๋ยวไปเที่ยวกัน"
"อืมจะ"
"บายๆๆ แค่นี้นะเพื่อน"
ผมวางสายไป แล้วก็เดินไปอาบน้ำในห้องน้ำ
ออกมาก็ออนเอ็มดู ไอ้ธัณออนแฮะ
ผมลองทักไป
"บ้านแตกมั้ย วันที่หนีไปค้างบ้านเพื่อนคนนั้นอะ"
สักพักมันก็ตอบมา
"อะไร"
"ที่หนีไอ้พาไปอะ"
"ไม่รู้เรื่อง"
ดูมันตอบดิ แหมเป็นเอ็มนี่นะ
"อย่ามาเลยมึง ตอนแรกจะไปหอกูไม่ใช่"
"หรอ? จำไม่เห็นได้"
"อนะ คราวหลังมีปัญหาอย่ามาขอรอ้งกูละกัน"
ผมพิมตอบไป แล้วหัวเราะกับตัวเองเบาๆ
ไอ้นี่มันเล่นตัวดีจริงๆ
ผมมองข้อความในเอ็มที่ไอ้วิทมันคุยมา แล้วคิด
ไอ้ธัณมันหนีผมจริงๆสินะ...
ผมหันไปมองคนที่หลับบนเตียง แล้วก็ถอนหายใจ
จะเป็นแบบนี้อีกนานแค่ไหนเนี่ย...
จากที่ไม่ได้สนใจอะไร จนมาเป็นเพื่อน แล้วจากเพื่อนก็เริ่มสนใจมันแปลกๆ
จนตอนนี้ก็กลายเป็นชอบมันไปซะแล้ว
แถมยังได้โบนัสกลายเป็นมีอะไรกับมันไปแล้วด้วย
ผลกระทบก็คือ มันไม่ยอมจะพูดหรือคุยกับผม
ผมอยากจะขอโทษ ซึ่งก็ไม่รู้ว่ามันจะยกโทษให้ผมมั้ย
แม้ว่าตามจริงมันก็มีส่วนในเรื่องเลยเถิดแบบนี้เหมือนกัน
หรือว่าบางที
ทำให้มันจบเลย จะดีกว่า...
จะได้ไม่ต้องมาดันทุรังอะไรต่อไปอีก...
เรื่องมันเป็นไปไม่ได้ จะให้มันเป็นไปได้ได้ยังไง....
นั่นสิ พอแค่นี้แหละ
to be continue
ไอ้พามันเริ่มถอดใจละ o18
ติดตามกันนะครับว่ามันจะเป็นไงต่อไป ฮ่าๆๆ
ตอนนี้ไอ้วิทมันเป็นคนเขียน กะไอ้พาต่อท้ายหน่อยๆ
สรุปตอนนี้สมรู้ร่วมคิดกันแล้วสี่คน(?) :laugh:
ใกล้จะปลายเรื่องแล้ว...มั้ง?
รักคนอ่านทุกคนนะคร้าบ ขอบคุณทุกคอมเมนต์เลย
ขอตัวไปเอาใจแมวก่อน มันไข้ขึ้น โดนพิษโปรเจค ฮ่าๆๆๆ
ขนาดไปเที่ยวมาแล้วนะมึง....
ปล. ตอนนี้เชียงรายกะทางเหนือควันเยอะมากกกกก....มันบินมาจากไร่กาแฟ.... o22
-
:z13:
:z13:
:z13:
จิ้มคนแต่ง
พาเค้าแค่ท้อเฉยๆ แต่คงไม่ถอยหรอกมั้ง
ยังไงก็คงจะทำอะไรสักอย่างให้มันชัดเจนหละ
:z2: :z2:
-
:z13: :z13:
จิ้มรีบนไปถึงคนแต่ง
ป้าอยู่ลำปางก็หมอกควันเพียบเหมือนกัน
ทั้งพาและธัญคงต้องทำใจกันอีกนิด
-
วิทย์สงสัยนานแล้วอ่าดิ o18
พากับธัณดีกันนนได้แล้ววว
แมวยักษ์รักษาสุขภาพด้วยเน้อออ :L2:
-
กรี๊ดดดดดดเกอแลงปิ๊งวิทเหรอเนี่ย ถูกใจมากมาย
แล้วพาจะมาถอดใจกันง่ายๆตอนนี้ได้ไง ทนได้จริงๆอ๊ะ
-
เป็นกำลังใจให้นะคะ o13 :กอด1: :L2:
-
เพ่วิทกะเกอแลงแอบมีซัมธิงลองกัน o22
พาเริ่มจะท้อซะละ
ต้องสู้เซ่!! ธััญกะแค่อายเฉยๆ
ง้ออีกนิดกะตกลงปลงใจกันละ :o8:
อ๊ะ,,
แมวยักษ์ไม่สบาย รักษาสุขภาพด้วย
-
take care นะครับ
:L2:
-
:L2: :L2: :L2: :3123: :L2: :L2: :L2:
ยังอ่านไม่ทันเลยครับผม
มาเป็นกำลังใจให้ก่อนครับผม
:L2: :L2: :L2: :3123: :L2: :L2: :L2:
-
พาจะยอมแพ้เหรอ o22
วิทกับเกอแรงคุยกันแปลกๆ จะมีอีกคู่มั้ยนี่ :laugh:
-
เริ่มได้เวลาจับคู่ :laugh:
ปล.กลับมาแว้ววว
-
. .. 5 55 ขอเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดด้วยคนค่า .. .. เค้ารู้กันหมดแล้วยอมรับเถอะน้า ธัณ . . .พาจะถอดใจแล้วอ่ะ . ..
.. . ยอมรับเร็วว ว ว ว ว ว่าชอบเค้าเหมือนกันอ่ะ . . .. ไอ่คนที่วิทโทรไปหาเนี้ย เกอแลงใช่ป่ะ อย่าบอกนะว่า .. . .
. .. เกอแลงกะวิท .. . อ๊ะ จุด จุด จุด กันอ่ะ เย้ เย้ เย้ ชอบบ บ บ บ บบ บ บ บ . . . .(รึเปล่าไม่รู้แต่เราจิ้นแระ :haun4: )
. .. . แมวยักษ์หายไวไวนะคะ . . . .
-
อุแหมมมมมม
แอบมีเกอแลงกะวิทมาให้จิ้นอีกคู่ซะนี่
ฮ่า ๆ ๆ
-
รอๆๆตอนต่อไปอยู่นะครับ
-
หึหึหึหึ
มาต่อเร็วๆนะ :z2:
-
อะนะให้แมนๆดิ อย่าเพิ่งถอดใจคนเรามันต้องสู้ถึงจะได้มา
:L2: :L2: :L2:
ปล. แล้วตอนนี้ เกอแลงไว้ทรงไรอะ
-
:เฮ้อ:
เหนื่อยใจแทนจริงๆ
พา อย่าไปยอมแพ้ง่ายๆ แมนเข้าไว
ปล.พาหายไวๆนะ ฝากธัณดูแลด้วย
กร๊าก เชียร์พาสุดริด
-
:L2: :L2: :L2: :3123: :L2: :L2: :L2:
ครับผม คนเราถ้ายอมทำ ตามใจที่เราต้องการ
การใช้ชีวิตก็จะง่ายขึ้น อิอิ
:L2: :L2: :L2: :3123: :L2: :L2: :L2:
-
วิทคงรู้แล้วจริงๆแหละ แต่ปล่อยรอเวลาให้มาบอกเอง งุงิๆ มารอตอนต่อไป
-
หุหุ เริ่มจิ้นพี่วิทกับเกอแลงซะแล้ว
พี่พากับพี่ธัญเปิดใจคุยกันเห๊อะ
-
หลังจากหายไปนาน แล้ววุ่น ๆกลับมาอ่านตามเยอะเลยทีเดียว
อืม....เป็นความหง่าวส่วนบุคคลจริง ๆครับธัณ ไอ้ตอนเสียเอกราชทางประตูหลังครั้งที่สอง
เพราะงี้ไงครับ พวกหมอพวกเภสัชเขาถึงเตือนให้อ่านฉลากก่อนกินยาทุกครั้ง
ธัณเป็นตัวอย่างที่ดีจริง ๆ
วิท....ถ้าวิทไม่เอะใจคงบ้าไปแล้ว เล่นไปเห็นตำตาซะขนาดนั้น ไหนจะเวลามีปัญหาก็เป็นตัวกลางอยู่ออกบ่อย
เกอแลง...รู้ก็ไม่แปลก....พาเล่นหึงใส่ซะขนาดนั้น
ว่าแต่วิทกับเกอแลงไปสนิทกันจนได้เบอร์โทรมาตั้งแต่เมื่อไหร่? รึผมอ่านข้ามไป?
เกอแลงเนี่ย...ชอบทำดีกับพูดจาชวนคิดกับทุกคนจังนะครับ ถ้าไม่ติดว่าเพราะเป็นคนดี
แถวบ้านผมเรียกว่าปากหวาน หม้อไปทั่ว....คาสโนว่าเลยนะครับเนี่ย หึๆ
ผมว่า...เกอแลงพูดกับวิทแบบหยอกโดยไม่คิดอะไรหรอก อ๊ะ! ทำไมผมคิดต่างจากคนอื่นล่ะเนี่ย?
รอตอนต่อไปนะครับ
ไปแอ่วเหนือมา....เชียงรายเหรอครับ
ออกค่ายหลังจากผมไปออกเลยนะเนี่ย แต่ผมไปออกที่เชียงใหม่ครับ
....โธ่ เสียดาย เราอาจจะได้เจอกันก็ได้นะเนี่ย
ว่าแต่ทำไมธัณถึงไม่โดนคิดว่าเป็นกะเหรี่ยง แต่พาโดนล่ะครับ?
พาเหมือนตรงไหนเนี่ย? แต่วิท.....กะเหรี่ยงอิมพอร์ทป่ะครับ 555
-
เหอๆๆ รุ้ละ ทะมายตอนนี้พาไม่ค่อยเคืองเกอแลงเท่าไหร่
ที่แท้วิท กะ เกอแลง ยังไง มาเคลียร์ด่วนๆ 555+ ไม่เบานะนั่น ไวฟายยย
ง่ะ มะแนวพาจะยอมแพ่แล้ว เด๋วได้เจอริดเพ่ทันละ
ได้เค้าแล้วกะชิ่ง ตายแย่อ้ายเพ่พา แหมๆๆ แก้งง้อไม่ตรงจุดป่ะนั่น
เพ่ทันจัดไปหนักๆๆ อารายทำเพ่ทันไข้ขึ้นขนาดนั้น ยังไม่มาสารภาพว่าคิดจะได๋อยู่น่อ
ตอนน่า เอาหั้ยดีเพ่พา ม่ายงั้นตอนน่า สงสัย โดนเพ่ทันเล่นแน่
มาไวๆ ค้าบ วันนี้มาป่าวค้าบบ :3123:
-
อ้าวววว ไอ้พา จะฟันแล้วทิ้งเหรอ o18
-
พาน่าสงสารจัง
ธัณ ก้อเล่นตัวจังคร้าบบบบ
ส่วน วิท น่ารัก น่ารัก
อิอิอิอิ
-
แฮ่ๆๆ งานเยอะหรอ ไม่มาต่อ
มาดันๆๆๆๆๆ :call:
-
พระเอกพาจะท้อเสียแล้ว เพราะนายเอกธัณเอาแต่หลบหน้า ไม่เเปิดใจตัวเองสักที
เพื่อนก็ลุ้น อยากรู้ความจริง คนอ่านก็ลุ้นให้หัวใจสองดวงรวมเป็นหนึ่งเดียว
เป็นเรื่องที่น่ารักที่สุด อ่านไปยิ้มไป
ฮาสุดก็ตอนที่กินยาผิด เป็นเรื่องเดียวที่อ่าน NC แล้วไม่เขิน ฮากระจาย :pigha2:(ถึงแม้จะสงสารความเป๋อก็เถอะ)
+1 ให้ค่ะ
-
ดันๆ
วันนี้มามั๊ย?
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
หือ หนีไปเที่ยวไหนกันหน่ะ สองหนุ่ม
ไม่มาต่อรือวันนี้ :z3:
-
:sad4:ยังไม่มาเลย
แต่ไม่เป็นไรยังรอได้เสมอ...
หรือว่าพาไม่สบายหนักจนไม่มีเวลามาต่อ ไงก็ขอพาหายไวๆนะครับ ธัณก็ดูแลตัวเองดีๆด้วยละกันหล่ะ เด๋วติดไข้มาด้วย(แล้วมาต่อไม่ได้ อิอิ)
-
ขอโทษนะคับ หายไปพักนึง
ไอพามันเปน ไข้หวัดใหญ่อะคับ เลยต้องพามันไปโรงบาล นอนค้างโน่นคืนนึง แหะๆ
ตอนนี้ดีขึ้นละ กลับหอมาได้ เลยมาโพสต่อ
ตอนที่36 คนรู้จัก?
ผมหลับไปนานมาก ตื่นมาอีกทีก็เช้าละ ตาผมยังสู้แดดแรงไม่ค่อยไหวเท่าไหร่
ผมพยุงตัวเองลุกขึ้น แต่กลับเจ็บเอวแปล๊บทันที
สงสัยผลจากการนอนผิดท่า และก็...นั่นแหละ
ผมลุกขึ้นมานอนได้สำเร็จในที่สุด และก็หันไปข้างเตียง
ไอ้พามันหายไปไหนวะ?
เออ ก็ดี ไม่อยากเจอหน้ามัน...
ผมลงยืนที่พื้นอย่างช้าๆ ความเจ็บแล่นริ้ว แต่ก็ยังพอทนได้
อย่างน้อยๆอาการปวดหัวก็หายไปแล้ว
ผมเดินออกไปนอกห้อง ก็ไม่เห็นวี่แววสิ่งมีชีวิตซักตัว
มีแต่โนตบุคผมที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ...
เมื่อวานกูเล่นคอมด้วยหรอวะ?
ผมไม่ได้คิดอะไรมาก เปิดขึ้นมาดู
ห่าแม่งไม่ได้ปิด
ผมก็เปิดดู มีคนทักเอ็มมาแฮะ?
ไอ้วิทมันคุยกะกูตอนไหนเนี่ย?
เมื่อวานกูจำได้ว่านอนไม่รู้เรื่องนี่หว่า
ไอ้แมว มึงแอบมาเล่นคอมกูหรอวะ แถมไม่พอแม่งเนียนเป็นกูอีก!!!
ไอ้นี่นับวันทำตัวให้เคืองขึ้นทุกวัน เห้อ
ผมปิดคอม แล้วก็เก็บของก่อนจะดูนาฬิกา
มันก็ยังเช้าอยู่นะ ไม่ต้องรีบก็ได้มั้ง
ผมเดินออกจากห้องไปแล้วก็ขี่มอไซไปคณะ
ผมขับไปตามถนน แม่งวันนี้รถเยอะโคดๆ
งี้แม่งเสียวโดนชนชิบหาย
ปี๊นนนนนนนนนนนนนนน
ผมหักรถหลบอย่างรวดเร็ว
นั่นไงยังไม่ทันคิดจบเลยแม่ง
"เห้ยคุณ ขับรถภาษาอะไรเนี่ย?"
คนขับมันลงรถมา
สาวน้อยใส่เสื้อสายเดี่ยวสีชมพูเข้มกับรองเท้าส้นสูงสีแดงเดินออกมา
สวยดีว่ะ
"ขอโทษค่ะคือ พอดีคุยโทรศัพท์อยู่เลยไม่ทันเห็น"
นี่คุณ ผมสูงตั้ง180 ยังจะบอกไม่เห็น...
"คราวหลังก็หัดดูหน่อยสิครับ นี่ถ้าผมตายก่อนวัยอันควรคุณจะรับผิดชอบยังไงเนี่ย"
น้านนิสัยปากหมากูกำเริบอีกแล้ว หลังจากไม่ได้เป็นมานาน
สาวเจ้ามองผมค้อนขวับ ดูท่าทางแล้วเป็นพวกคุณหนูเอาแต่ใจนะเนี่ย...
ผมหันไปดูรถ
เบนซ์สปอร์ต
พระจ้าวววว
"นี่คุณ ชั้นยอมรับนะว่าชั้นสะเพร่า แต่ไม่เห็นจะต้องว่าแบบนั้นเลยหนิ"
ผมหันไปมองหน้าเธอ ผมสีทองสวยดัดลอนใหญ่ๆ ใบหน้าฝรั่งจ๋าอย่างเห็นได้ชัด
แม่งระยะนี้ไมกูเจอแต่ฝรั่งวะ...
โทรศัพท์เธอก็ดังขึ้น
"ฮัลโหล อยู่ระหว่างทางเนี่ย เมื่อกี้ขอโทษนะที่อยู่ๆตัดสายไป"
แล้วเธอก็พูดอะไรสองสามอย่าง แต่ผมไม่ได้สนใจ
รู้สึกว่าหน้าเธอคุ้นๆ
"จ้าแล้วเจอกัน"เธอวางสาย แล้วหันมามองหน้าผมเชิดๆ
"นี่ ถ้าอยากได้ค่าเสียหาย ชั้นจะจ่ายให้ ว่าไง เท่าไหร่ล่ะ รีบอยู่นะรู้มั้ย"
ผมเหวอแดกกับความอวดดี
"โอ๊ย ไม่อยากได้หรอก ตังคุณหนูเนี่ย แค่มีชีวิตอยู่ก็ดีแล้วคร้าบ กลัวจะโดน คุณบอดี้การ์ดสั่งเก็บ"
เธออ้าปากค้างอย่างรับไม่ได้ ก่อนที่ผมจะควบรถตัวเองแล้วออกไป ปล่อยให้เธอโวยวายอยู่อย่างงั้นคนเดียว
เป็นไงล่ะ ซวยแต่เช้า แม่งกะจะมาให้ทันก็สายจนได้
ผมเดินเข้าห้องเลคเชอร์ไป มองหาไอ้วิทมัน เห็นโบกมือหยอยๆอยู่...
ไอ้คนข้างๆนั่นมัน...
ผมเดินเลี่ยงไปอีกทางแล้วไปนั่งที่ว่างเดี่ยวแทน หันไปมองเห็นไอ้วิททำหน้างงๆ
ขอโทษนะมึง กูยังไม่พร้อม...
"ไอ้เชี่ยธัณมันมองไม่เห็นรึไงวะ"ไอ้วิทมันบ่น
ผมมองไปทางเดียวกับที่มันมองอยู่ มองหน้าคนที่เมินไม่สนใจและพยายามทำตัวตั้งใจเรียน
ทั้งๆที่มันไม่ได้มีสมาธิเลยซักนิด
ผมถอนหายใจเบาๆ แล้วก็นอนลงเอาหน้าแนบกับโต๊ะ
"เริ่มไม่ถึงครึ่งชั่วโมงแม่งมึงจะนอนแล้วหรอวะ คราวนี้ไทร์มากูไม่รู้ด้วยนะเว้ย"
"เอออออ กูไม่ไทร์หรอกแค่นี้แม่ง ฟังอยู่ๆ"
ไอ้วิทถอนหายใจอย่างปลงจิต ผมเงยหน้าไปมองมัน
"มึงนี่ตลอดเวลา แม่ง"
ผมหันกลับไปมองไอธัณต่อ ในหัวคิดถึงทางเลือกสองทางที่ยากจะตัดสินใจ
หนึ่งบอกมันไป
ว่าคิดยังไงกะมัน
แล้วเตรียมตัวโดนมันเตะ ต่อย หรือฆาตกรรม
สอง
เฟค ว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่ก็หนีหน้ากันอยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆ
เผื่อเวลาจะช่วยอะไรได้
ผมคิดแล้วถอนหายใจก่อนเริ่มหลับตาลง
ไม่มีคนคอยจิกให้เรียน ก็ไม่มีกะจิตกะใจจะเรียนแล้ว...
ตอนนี้ผมเรียนไม่รู้เรื่องเลย ไม่มีสมาธิ คิดแต่เรื่องอะไรก็ไม่รู้ไปเรื่อยเปื่อย
รู้สึกเหมือนกับวิญญาณจะหลุดลอยออกไปได้ทุกเมื่อที่ต้องการ
ผมหันไปมองไอ้พามัน ตอนนี้มันนอนหลับไปกับโต๊ะเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ถึงมันจะมาเข้าเรียนแต่ถ้าไม่ฟังแล้วสอบไม่ได้ ก็เท่านั้น...ไอ้วิทบอกว่ามันใกล้ไทร์แล้ว
เพราะไม่มีใครคอยจ้ำจี้จ้ำไชเขให้มันตื่น
ผมมองมันพลางคิด
จะดีแล้วจริงๆเหรอที่ปล่อยให้มันเป็นงี้ต่อไปเรื่อยๆ...
จะต้องหนีหน้ามันไปอีกนานแค่ไหนนะ?
ใครกันแน่ที่กำลังหลบหน้ากันอยู่?
แล้วนี่มันใช่ทางออกจริงๆเหรอ?
ผมถอนหายใจอย่างปลงตก ก่อนจะเหลือบไปเห็นยางลบผม...
ผมคิดอะไรบางอย่าง แล้วก็ตัดสินใจได้อย่างรวดเร็ว ว่าจะทำอะไรต่อไป
ในเมื่อเป็นแบบนี้ จะหนีไปคงไร้ประโยชน์
ผมเหลือบมองอาจารย์ ซึ่งหันหน้าเข้าหากระดานอยู่
ไวเท่าความคิด ผมหยิบยางลบสีขาวมาเขียนข้อความบางอย่าง
ก่อนจะขว้างใส่หัวไอ้พาเต็มแรง
ลงกลางกระหม่อมมันพอดี
ผมสะดุ้งเมื่ออยู่ดีๆอะไรแข็งๆกระทบใส่หัว แล้วเหลียวซ้ายแลขวาหาไอ้ห่ามือบอนที่แกล้งผม
แต่ก็ไม่เจอ
ผมมองไปบนโต๊ะ มียางลบก้อนนึงวางอยู่
ผมหยิบมาดู ไอ้นี่สินะที่กระแทกหัวผมเมื่อกี้
ก่อนจะสังเกตเห็นตัวหนังสือบนนั้น
ลายมือแบบนี้ผมจำได้ดี ว่าใครเป็นเจ้าของ
"ไอแมว วันนี้อยู่หอด้วย หนีมึงเป็นตุ๊ด"
ผมมองข้อความอย่างงงๆก่อนจะหันไปทิศเดิม...
ไอ้ธัณมันรีบเปลี่ยนเบนหน้าไปมองอาจารย์แทบจะทันที
ผมยิ้มนิดๆ ก่อนจะเริ่มหันกลับไปฟังอาจารย์ต่อ
to be continue
เหมือนตอนนั้นจะขว้างสุดแรงเลยนะ มึงไม่เจ็บไม่อะไรบ้างหรอไงแวะ :m16:
อยากจะบอกว่าเมื่อคืนเป็นคืนที่นอนหลับสบายที่สุด ฮ่าๆๆๆ หล้บอิ่มอย่างแรง(ไม่ได้ออกกะลังกาย เหอๆ :o8:)
สงสารไอแมวมัน ซึมไปเลยทีเดียวไม่สบาย :laugh: :laugh: :laugh:
ไปละ มันเรียก เดวงอน
รักคนอ่านทุกคนจ้า :bye2:
-
ฮ่าๆ ๆๆ
ท่าทางพาจะหัวแข็งจิง ๆ แฮะ
ยินดีด้วยนะครับที่เมื่อคืนนอนหลับสบายเต็มอิ่ม หุหุ
ขอให้พาหายไว ๆ นะครับ
-
คุณธัณ จะอึดไปหนายยยยยย
o13 แข็งแรงทนทานจริงพ่อคุณ
คุยกันดีๆนะคะ รออ่านค่า :กอด1:
-
ปรับความเข้าใจเร็วๆ นะครับ
:กอด1:
-
พาหายไวๆเน้อ จะได้หาย มาชวนธัณออกกำลังกายกันอีก
:laugh: :laugh:
-
:o8: รออ่านฉากบอกรัก อิอิ :-[
ธัณกับพาน่ารักเหมือนเดิมเลยค๊า :กอด1:
พาหายป่วยไวไวนะคะ :L2:
-
ธัณก็นอนเอาแรงไว้นะช่วงนี้ ก่อนพาจะหายป่วย
-
พาหายเร็วๆ :L2: ธัณจะได้ออกกำลังกาย :laugh:
ดีกันไวๆ รออ่านต่อน้าา :กอด1:
-
ขอให้พี่พาหายป่วยเร็วๆนะคับ
ปล. เด๋วให้หมอธัณฉีดยาให้พี่พานะรับรองหายขาด อิอิอิ
:z2: :z2: :z2: :z2:
-
ใกล้จะไคลแมกซ์แล้ว :laugh:
-
+1 เปนกำลังใจให้พาหายไวๆ
จะได้มีแรงมาออกกำลังกายกะธัญ ครึๆๆ
ไม่รุ้ว่าคราวนี้จะเคลียกันรู้เรื่องป่าวน๊า
ตกลงเปนแฟนกันเลยดีก่
o13
-
พาหายไว ๆนะครับ พักผ่อนเยอะ ๆเดี๋ยวร่างกายเราก็ซ่อมแซมตัวเราเอง แค่ต้องพักผ่อนให้เพียงพอ
บรรยากาศยังอยู่ในช่วงอึดอัดอยู่เลยแหะ
อืม...ถ้าอยู่ดี ๆ หลังจากเกิดเรื่องอย่างนี้แล้วหันมายิ้ม หัวเราะให้กันโดยไม่รู้สึกถึงที่ที่เกิดขึ้นคงแปลก
ผมล่ะกลัวจริง ๆว่าตอนเย็นจะมีเหตุให้ต้องคลาดกัน
หืม? นอนหลับสบายจริงเหรอ? แน่ใจอ่ะครับ?
ปกติน่าจะนอนหลับสบายกว่านะ...ก็ได้ปลดปล่อยนิ่ครับ 55555
-
เขวี้ยงกะยางลบเพ่พามันคงเจ็บอยู่หรอกนะคับ โหยๆๆ
ว่าแต่ เพ่พาต้องหั้ยเพ่ทันมาง้อ+เคลียร์เนี่ยนะ ได้งายนี่
ตอนต่อไปอย่างด่วน ขัดจัยเพ่พาเกิ้น :z3:
-
เคลียร์กันแล้ว ตกลงเป็นแฟนกันเลยป่ะ :impress2:
-
. . . ไข้หวัดใหญ่เลยเหรอคะ อู้ . . . . .. น่ากลัวค่ะ ธัณ ดูแลสุขภาพด้วยน้า เดี๋ยวติดหวัด . . . . ว่าแต่พยาบาลธัณจะ
เหมือนพยาบาลป่าน (ที่น่ารัก) รึเป่าน้า พี่เอเค้าหายแล้วน้า . . . ถ้าสนใจวิธีพยาบาลคนป่วยที่ถูกวิธีจะถามให้เอามั้ยคะ . .
รู้สึกว่ามีคนบอกว่าดี ใช้ดีช่วยบอกต่อ . . . :haun4:
-
:L2:หายไวๆนะค่ะ
-
วันนี้ มามั้ยคะ :impress2:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
หายป่วยไวๆ นะพา (จะได้มาต่อเรื่องไวๆ อิอิ)
รักแมวยักษ์ :L1: รักหมาน่อย :L1:
ชอบจังเลยเรื่องนี้ อ่านทีไรมีความสุขทุกที
-
อ้ะ มาแล้วๆ หูยเป็นไข้หวัดใหญ่แนะ ขอให้หายไวๆละกันนะครับ
ในที่สุด..ก็จะหันหน้าเข้ามาพูดกันซะที
-
มัวแต่พยาบาลแมว เอามาลงนิสเดี๊ยะ
ไหนว่ารักคนอ่านไง มาต่อไว ๆ เลยพี่ธัญ
พี่พาหายไว ๆ นะค้า
-
พา ไม่สบายหรอครับ :sad4:
ธัณ ก็หยิบ "ยา" ในตู้มาให้กินซักเม็ดสองเม็ดซิค้าบ o18
เด๋วก็หาย :oo1: หุหุหุ
ว่างก็มาต่อนะค้าบ รอรอรอรอ :bye2:
-
ล้าลาาาาา.... :z2:
พี่พาเเละพี่ธัณ :กอด1:
พี่พาเเละพี่ธัณ :กอด1:
พี่พาเเละพี่ธัณ :กอด1:
พี่พาเเละพี่ธัณ...โฮะโฮะ...น่ารักกันได้อีก :z2:
ว่าเเต่ผู้หญิงนั่นเปนครายอ่ะ...อย่าบอกนะว่าาาา :z3:
-
ตอนที่37 นี่สินะเรื่องจริง ไม่ใช่ละครหรือนิยาย
ผมเดินตัวลอยออกมาจากห้องอย่างรวดเร็ว
จนโดนไอ้วิทกระชากเสื้อดึงกลับก่อนจะลอยหายไปบนฟ้า
"ไอ้เชี่ย มึงอารมณ์ดีมาจากไหนวะเนี่ย"
มันถามผม ผมหันไปยิ้มให้ แล้วก็บอกว่า
"เรื่องของกู"
ไอ้วิทหรี่ตามองแบบเซ็งๆก่อนจะพูดว่า
"แฟนมาง้ออะดิ"
ยิ้มผมหายแทบจะทันทีกับสะอึก ไอ้นี่พูดทีแม่งโดน
"แฟนเฟินอะไร กูไม่มีๆ"
"อย่ามาไอ้สาด เพื่อนกันมาสามปีมีหรือจะไม่รู้"
"เออนะแม่ง แล้วแต่เมิงจะคิดละกัน"
ไอวิทหัวเราะ
"เออ โชคดีละกันมึง ขอให้ดีกะแฟนเร็วๆ"
"กะบอกแล้วว่าไม่ใช่แฟนๆ"
"แล้วอะไร กิ๊กหรอ"
ผมเงียบคิด แล้วก็ตอบไปว่า
"ทำนองนั้น"
ไอ้วิทยิ้มหุบ ผมสังเกตเห็นความผิดปกติ
"ไรวะมึง?"
"ป่าว ไม่มีไร แค่คำพูดมันคุ้นหู"แล้วมันก็หลบสายตาก่อนจะหนีหายไปอย่างรวดเร็ว
ผมงงกะมันชิบหาย...
ด้วยความรีบผมเลยรีบขับรถกลับหอ แต่พอใกล้ถึงลองดูนาฬิกา พบว่ายังเหลือเวลาอีกนานพอควร...
ซื้ออะไรไปง้อมันหน่อยดีกว่า
ผมเลยเดินเข้าเซเว่น หาของกินที่มันชอบดู
เดินไปตามชั้นเรื่อยๆ
ของดองมันก็ไม่ชอบ
เบเกอรี่ก็ไม่กิน
ไส้กรอกก็ไม่กิน
นมก็ไม่แตะ
ซาลาเปามันก็ขว้างทิ้ง
ขนมจีบมันก็ไม่ชอบอีก
กาแฟก็กินจนจะผิวเป็นสีกาแฟละ
โยเกิร์ตมันบอกอาหารตุ๊ด(กูออกจะชอบกินไอ้นี่..)
ขนมกรุบกรอบก็ไม่กิน(มันบอกอ้วน)
แบรนด์เดวมันกะหาว่าจะโด๊ปอีก
แซนวิชก็ไม่เอา....
สุดท้ายผมเลยซื้อโออิชิไปสองขวด ก่อนจะเดินออกมาข้างนอกซื้อน้ำเต้าหู้ไปให้มันแทน
แล้วก็ขับรถกลับหอไป
พอไปถึง ผมเห็นรถเบนซ์สปอตคันหนึ่งจอดอยู่หน้าหอที่พวกผมอยู่
ผมก็ไม่ได้เอะใจอะไรจนขึ้นไปบนหอ
ประตูไม่ได้ลอค....
ผมเปิดเข้าไปอย่างช้าๆ มีใครแอบงัดห้องกูวะแม่ง
"หวัดดีนายพา ยินดีที่ได้รู้จัก"
ผมหันไปเห็นสาวผมบลอนด์ ตาสีฟ้า
เธอมองหน้าผมอย่างเอาเรื่องเลยทีเดียว
"เอ่อ?"
ผมงง พูดอะไรไม่ออกไปแป๊บนึงก่อนจะตั้งตัวใหม่
"นี่คุณ แล้วเข้ามานี่ได้ยังไงเนี่ย"
"ไม่ใช่ประเด็น ชั้นจะมาคุยกับคุณให้รู้เรื่อง เรื่องพี่ชายชั้น"
"หาพี่ชาย?"
เธอเดินมาจับคอเสื้อผมแล้วพูดเสียงเบาว่า
"ไม่นานมานี้นายบุกไปบ้านพี่ชายชั้นมาใช่มั้ย?"
ผมชอค กูไปบุกบ้านไหนวะ?
เฮ้ยเดี๋ยว...
อย่าบอกนะว่า....
"พี่เธอคือ?"
ตุบ
ผมหันไปมอง ไอ้ธัณยืนมองตาตื่นอยู่ตรงทางเดิน ที่เท้ามันมีกระเป๋ามันกองอยู่
ผมชอค ก่อนจะรู้ว่าภาพที่มันเห็นมันเป็นยังไง
"เห้ยไอ้ธัณคือ..."
"โทษทีว่ะ มากวน ต่อเหอะ"
แล้วมันก็หันหลังเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว
"เฮ้ยไอ้ธัณ!!!"
ผมรีบวิ่งตามไปอย่างรวดเร็ว
ก่อนที่ผมจะต้องเสียมันไปจริงๆกับแค่ความเข้าใจผิด
ผมเดินหนีลงมา รู้สึกขอบตาร้อนผ่าว ก่อนจะวิ่งไปที่มอไซผมอย่างรวดเร็ว
ไอ้พามันตะโกนเรียกชื่อผม แต่ผมไม่สนใจ ออกรถไปทันที
ผมขับรถเร็วมาก มากพอที่ไอพามันจะตามผมไม่ทันในเร็วๆนี้
ระหว่างที่ขับไป ผมรู้สึกเหมือนหยดน้ำอะไรบางอย่างไหลผ่านแก้มผมไปข้างหลังอย่างรวดเร็ว
ผมขับไปหยุดที่สะพานแห่งหนึ่งก่อนจะยืนทอดหุ่ยอยู่ที่ตรงนั้น
น้ำตาผมไหลเป็นสายและไม่มีท่าทีว่าจะหยุด
ผมทรุดตัวลงนั่งพิงกับสะพาน ก้มหน้างุดเหมือนกับเด็กไม่มีที่ไป
มือถือผมดัง และสั่นในกระเป๋าผม แต่ผมไม่สนใจ ปล่อยมันดังจนเงียบไป
ผมนั่งร้องไห้อยู่นานเหมือนกัน ก่อนที่...
รถหลีดสีแดงจะมาจอดหน้าผม
"กูว่าแล้ว"
ผมเงยหน้ามองคนพูด ตาสีดำจ้องกลับมาอย่างเคร่งเครียด และค่อนขอด
"เกิดเหี้ยไรขึ้นอีกเนี่ย"
ไอ้วิทจอดรถ ก่อนจะลงมานั่งกับผม
"ไอ้พาโทไปหาหรอวะ"ผมพูดเสียงอู้อี้หลังจากก้มหน้าซบเข่าอีกรอบ
"ป่าว พอดีกูผ่านทาง นี่มันทางกลับหอกู"
ผมเงียบ พยายามกลั้นเสียงสะอื้น ไอ้วิทเอามือแตะที่ไหล่ผมเบาๆ
"เหี้ยธัณ มึงใจเย็นก่อน เล่าให้กูฟังทีว่าเกิดอะไรขึ้น"
ผมยังไม่พร้อมจะเล่าให้ฟัง ผมว่ามันน่าจะทำให้ผมร้องไห้หนักขึ้น
แต่กระนั้นก็ยังพูดออกไปด้วยเสียงสั่นเครือ
"ไอพา....อยู่กะผู้หญิงในหอ...."
ไอ้วิทเงียบ ไม่ได้พูดอะไร
"แล้วมันยังไงวะ?"
"แปลว่าอะไร"
"มึงจะอะไรกะไอ้พามันล่ะ? ก็สิทธิของมัน ที่จะพาผู้หยิงมาหอ ไม่ได้มีกฎอะไรที่บอกว่าไม่ให้มันเอาสาวเข้าห้องนี่"
"แล้วทำไมมึงจะต้องร้องไห้ด้วย?"
ผมเงียบ อึ้งกับสิ่งที่มันพูด
"มึงบอกว่าไม่ได้คิดอะไร ไม่ได้เป็นอะไรกัน แล้วทำไมจะต้องแคร์มันด้วยว่ามันจะไปพาใคร...หรือไปชอบใคร"
นั่นสิ...
ทำไมล่ะ?
ผมยิ่งร้องไห้หนักขึ้น ตัวผมสั่นเทิ้ม
ไอ้วิทดูเหมือนจะทำอะไรไม่ค่อยถูก มันก็ได้แต่ลูบหลังผมเบาๆช้าๆ เหมือนจะปลอบผม
จริงของมัน ถ้าไม่ได้คิดอะไร ทำไมกูต้องร้องไห้ล่ะ...
นี่แสดงว่า กูคิดไปแล้วจริงๆใช่มั้ย?
กูชอบ...ไอ้พาไปแล้วจริงๆเหรอ?
ผมสูดหายใจ เอาแขนปาดน้ำตาทิ้ง
"กูเป็นเกย์ไปแล้วจริงๆสินะ มานั่งเสียน้ำตาให้ผู้ชายเนี่ย..."
ไอ้วิทมองผมอย่างเป็นห่วง แต่มันก็ไม่ได้พูดอะไร
มันนั่งเป็นเพื่อนผมนานพอควร ก่อนจะลุกขึ้นแล้วพูดว่า
"มึงขับรถไหวมั้ย ไปกับกูหน่อยสิ"
ผมพยักหน้าน้อยๆ มันสบตาผมเป็นเชิง แล้วก็ควบรถหลีดมันก่อนจะขับไป โดยที่ผมก็ขับตามไปด้วย
มึงจะพากูไปไหนวะ ไอ้วิท?
to be continue
ไอพายังยมอยู่ครับ แต่มีแรงเขียนฟิค เชื่อเค้าเลย o18
แหมคุณ badcow ให้กิน"ยา" ก็คงจะหายอนะครับ
แต่ผมจะตายก่อนอะดิ เหอๆ
ไปละบะบาย
-
เจอช๊อตเด็ดพอดีเดะ
ยังกะละครน้ำเน่า
ใครเจอแบบนี้ก้อต้องหนีก่อนล่ะฟระ
แล้วค่อยว่ากันอีกที
เหอ ๆ
ว่าแต่วิทนี่พูดแต่ละทีโดน ๆ ทั้งนั้นเลย หุหุ
-
อ่า นะ มาจิ้มไม่ทัน 5555
ขอบคุณที่มาต่อนะค้าบ o13
ตื่นเต้นทีเดียว ว่าผู้หญิงคนนั้นจะเป็นใครกันหนอ :serius2:
ลืมบอกไปว่า ให้พากิน"ยา"ในตู้เนี่ย
ธัณก็น่าจะกินด้วยนะ กันไว้ก่อนเด๋วติดหวัดใหญ่ เป็นห่วง 555555 :z1:
-
ง่าาา มีเรื่องเกิดอีกจนได้อ่ะ อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆเลยอ่าพอเกิดอย่างนี้ขึ้น(อ่านช่วงตอนหนีหน้าแล้วมันก็นึกผมตอนช่วงที่ผมมีปัญหากับเพื่อนเหมือนกันเลย)
ปล.โหย เป็นไข้ยังอุตส่าห์มาเขียนต่ออีก งี้รักตายเลย เอาไปเลย+1
-
ชีวิตจริง มันเน่ากว่านิยายอีกล่ะค่ะ เพราะละครมันก็มีพื้นฐานมาจากชีวิตจริงอะนะ
เป็นกำลังใจให้จ้ะ :L2:
-
แจ็คพ็อตแตก!! แต่ก้ดีเลยธันจะได้รู้ใจตัวเองด้วย
วิทนี่มาจังหวะเหมาะทุกที อิอิ o13
ปล.พาป่วยอยู่งี้ธันก็ไม่ได้ออกกำลังกายอีกแล้วดิ :z1:
-
"แล้วอะไร กิ๊กหรอ"
ผมเงียบคิด แล้วก็ตอบไปว่า
"ทำนองนั้น"
ไอ้วิทยิ้มหุบ ผมสังเกตเห็นความผิดปกติ
"ไรวะมึง?"
"ป่าว ไม่มีไร แค่คำพูดมันคุ้นหู"แล้วมันก็หลบสายตาก่อนจะหนีหายไปอย่างรวดเร็ว
เอิ่มกระผมข้องใจกับอาการเหมือนจะเศร้าๆของพี่วิทจัง
มีใครเคยพูดทำนองนี้กับพี่วิทเน้อ...เอ๊ะหรือเราจะเข้าใจผิดไปเอง :confuse:
-
ถ้าไม่มีไอ้วิทมาช่วยนี่ สองคนนี้มันจะพูดกันรู้เรื่องป่าวนะ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เรื่องเข้าใจผิดเล็กๆน้อยแบบนี้อีกแล้วหรอเนี่ย
-
แหมๆๆๆ ไมสบายยังมาลง
หายไวๆๆน่ะนายพา :L2:
-
โห พาไม่สบายยังสามารถมาลงเรื่องได้ กำลังใจดีช่ายมั้ย :laugh:
ธัณยอมรับแล้วววว แต่ก็เข้าใจผิดกันอีกแล้ว ดีกันไวๆ
กอดธัณและพา :กอด1:
-
พาสามารถขนาดไม่สบายยังมาเขียนเรื่องได้
ธัญรู้ใจตัวเองแล้วจะเปนยังไงต่อไป...
จะเคลียกันรุ้เรื่องไม๊
วิทเหมือนพระเอกขี่ม้าขาวเรยอ่ะ
คอยช่วยทุกคนจิงจัง
+1 ให้พาหายไวๆ :กอด1:
-
หุหุ พี่วิทนี่ สงกะสัยชอบเกอแลงแหง ขนาคำพูที่พี่ทันบังเอินพูดไปตรงกะที่เกอแลงเคยพูดก็กระตุกเลย
แล้วอย่างนี้หั้ยคิดไง
ขัดจัยเพ่พาอีกแล้ว ไรอ่ะ แค่นี้ก็รั้งพี่ทันไว้ไม่ทันอ่ะ
เอ่อ แล้ว พี่วิจะพาพี่ทันไปหนายอ่ะ งง
:a5:
-
:L2: :L2: :L2: :3123: :L2: :L2: :L2:
อ่าครับผม ใจเย็นๆก่อนดิครับ
อิอิ สงสารพาด้วยนะครับเข้าใจพาผิดแบบนี้อ่า
:L2: :L2: :L2: :3123: :L2: :L2: :L2:
-
ธัณกำลังอ่อนไหวไง
เห็นแค่นั้นก็จี๊ดแล้วล่ะ
วิททำหน้าที่กาวใจหน่อยครับ
-
:เฮ้อ:
แอบเหนื่อยแทน
-
ธัณจะได้รู้ใจตัวเองซะที :impress2:
-
+1 ให้ อัพได้รวดเร็วถูกใจ
อ่านไปอ่านมา เจ้าของบทประพันธ์ละครช่องไหนนะเนี่ย
คุ้นๆ นางเอกหนีพระเอกเพราะความเข้าใจผิด
แต่ก็ดี เป็นตัวเร่งปฏิิิกิริยาเคมีให้ธัณเข้าใจตัวเองได้ดีขึ้น
พระเอกพา ง้อนายเอกหน่อยเร้ว
:n1: รักกันหนอ
-
ในที่สุดก็รู้ใจตัวเองแล้ว ต่อไปก็ต้องคุยกันล่ะนะ
ช่วงนี้มีฝนลงมาเล็กน้อย หมอกควันลดลงไปหน่อยแล้ว
พายังไม่หายดีพยามยามทำร่างกายอบอุ่นไว้ ใส่เสื้อปิดคอ
ไว้ร้อนก็ทนหน่อยอากาศเช้า+กลางคืนยังเย็นอยู่ ร้อนๆหนาวๆ
จะจับไข้อีก ถ้าไม่ยุ่งยากต้มนํ้าตะไคร้ใส่กระติกนํ้าร้อนไว้กินแทนนํ้า
อย่าเพิ่งกินนํ้าเย็นนะ รักษาแบบพื้นบ้านประยุกต์จ๊ะ
-
ถึงแม้จะมีมือที่สาม แต่ก็ทำให้ได้รู้ใจตัวเองอ่ะนะ โฮะๆๆๆ
เดี่ยววิทจะเป็นกามเทพสานสายสัมพันธ์ให้ใช่ไหมเนี่ย
วิทนี่ดีจริงๆ อิอิอิ
พาไม่สบายขอให้หายไวๆ เน้อ
เดี่ยวธัณไม่ได้ออกกำลังกาย สุขภาพจะแย่เอา
เป็นห่วงธัณนะกร๊ากกกกกกก
พาเหงื่อออกมากๆ จะหายไวนะจะบอกให้ กรั่กๆๆๆ
จะรอตอนต่อไปเต้อคร้าบบบบ
-
. . .ยอมคุยกันเถอะ มันคลาดเคลื่อนกันแค่นิดเดียวเอง .. .ตกร่องปล่องชิ้นกันแล้วอ่ะ . .. แค่เปิดใจคุยกันเองนะคะ
อย่ามัวแต่หนี . . . แล้วคุณผู้หญิงคนนั้นอ่ะ มาทำไมไม่ทราบ .. . เค้ากำลังจะง้อกันได้อยุ่แล้วเชียว .. .
. .แมวยักษ์หายไวไวนะคะ .. . :L2:
-
เอากันเข้าไป ลุ้นตัวโก่งแล้วเนี่ย
มีเรื่องอีกจนได้ :เฮ้อ:
พาสู้ๆ ธัณสู้ๆ วิทสู้ๆ
:กอด1:
-
น้องสาวเกอแลงท่าจะเฮ้วเอาเรื่องอยู่ มีมาหาเรื่องแทนพี่ชายด้วย
ทำไมนิสัยต่างกันจังพี่น้องคู่นี้
ธัณมองจากด้านหลังเลยเข้าใจผิดซะงั้น
วิทนี้มาได้เหมาะเจาะตลอด
รออ่านตอนต่อไปครับ
-
นึกว่า ตอนนี้จะสวีทหวานแหวว วี๊ดวิ้วกันซะอีก :seng2ped:
-
วิทย์ จัดการเลย เอาให้เคลียร์กันทั้งคู่
ต้องให้กามเทพวิทย์ออกโรงซะหละ
:z2: :z2:
-
เข้าใจผิดกันอีกเเล้ว เมื่อไรจะได้กัน เอ้ยย!!!
เเล้วเมื่อไร จะเข้าใจกันซะที น๊ออออ....
เอาใจช่วย พา .....คร้าบบบ
สงสัย พาต้อง รวบหัว รวบหาง นายธัณเเล้วล่ะ
ถึงจะเข้าใจกัน...
สู้ สู้ สู้....
-
เข้ามาอเพ่ทันอ่ะ ว่าแต่พี่พาหายป่วยยังคั้บ
เอากำลังจัยมาฝากค้าบ
:3123:
-
มาต่อ สั้นๆ
งานเยอะ ต้องดูเด็กรับน้อง
จะต้องไปฝึกงานอีก เซงงงงงง
ตอนที่ 38 ที่พึ่ง
ผมออกรถมาตามไอ้ธัณมัน แต่ก็ไม่เห็นว่าจะมีวี่แววเลย โทรหาก็ไม่รับ สุดท้ายก็นั่นแหละ ต้องกลับหอไปอย่างช่วยไม่ได้
พอกลับไป ก็ยังคงเห็นสาวเจ้าอยู่ในห้องเหมือนเดิม
"เพื่อนเหรอคนเมื่อกี้"
"ไม่ใช่เรื่องของคุณ ออกไปได้แล้ว" ผมพูดเสียงเย็น
"ยัง จนกว่าเราจะคุยธุระให้เสร็จก่อน"
"เหอะๆ ผมหูฝาดรึเปล่า ผมได้ยินว่า"เรา" แต่ขอโทษ ผมไม่ได้มีธุระอะไรกับคุณซักหน่อย แม้แต่ชื่อ ผมยังไม่รู้จักเลย"
"อ่อ เดี๋ยวคุณต้องรู้แน่ ชั้นชื่อฮันนา เครก แต่ชื่อเก่าชั้น ฮันนา ลอว์เรน อินทกุล"
ผมตกใจกับนามสกุลเก่าของเธอ มันของไอ้...หัวขี้นี่หว่าถ้าจำไม่ผิด
"เธอเป็นน้องไอ้หัวขี้นั่นเรอะ มิน่าแม่งนิสัย"
"นี่ อย่ามาเรียกพี่ชายชั้นอย่างงั้นนะ ดีแค่ไหนที่ชั้นไม่ฟ้องคุณโทษฐานบุกรุกและทำลายทรัพย์สินในบ้านน่ะ"
"เห้ย ผมยอมรับว่าไปบ้านมันจริง แต่ผมไม่ได้พังของอะไรในบ้านซักหน่อยนี่หว่า คุณมั่วแล้ว"
"ไม่รู้ แต่ยังไงคุณก็ผิดอยู่ดี กล้าดียังไงมาเสียมารยาทในบ้านคนอื่นแบบนั้น แถมยังทำร้ายเพื่อนของพี่ชายชั้นอีก"
"เพื่อนพีชายเธอ? หมายถึงไอ้ธัณอะดิ มันทะเลาะกับผม เลยหนีไปบ้านไอ้หัวขี้นั้น"
"ทำไมคุณมันปากเสียอย่างงี้ได้เนี่ยหา เรียกคนอื่นว่าหัวขี้เนี่ย"
"อ๋อ ทำไม เข้าหูคุณหนูอย่างเธอไม่ได้ละสิ หูอันแสนจะบอบบางของคุณหนูจอมเสือกเนี่ย"
ยัยคุณหนูปากมากถึงกับชะงักด้วยความโกรธ ใบหน้าเธอแดงก่ำ
"กล้าดียังไง..."
"เธอนั่นแหละ กล้าดียังไงทำทุกอย่างพังหมด รู้ตัวมั้ยเนี่ยหา"
เธอชี้หน้าผมอย่างโกรธเคือง
"เรื่องมันกำลังจะจบด้วยดีแท้ๆ กะว่าวันนี้จะพูดเคลียร์กันให้รู้เรื่อง แต่เธอก็มาทำให้ทุกอย่างล้มไม่เป็นท่าเลย แล้วเนี่ยตอนนี้เพื่อนผมมัน
หายไปไหนก็ไม่รู้ ไม่รู้ว่าจะไปตายห่าที่ไหนรึเปล่า มันยิ่งไม่แข็งแรงอยู่ด้วย"
เธอยังคงทำหน้าโกรธเคืองผม แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
"ถ้าจะให้ดี เชิญสาวเท้าใส่ส้นสูงแหลมๆของเธอออกไปจากหอผมจะดีกว่า ก่อนที่ผมจะมีน้ำโห"
เธอเม้มปาก แล้วก็เดินไปที่ประตูหน้าหอ
"จำไว้เลยนะ ไม่จบแค่นี้หรอก คอยดู"
แล้วเธอก็กระแทกประตูออกไป
ผมล้มตัวลงบนโซฟา
แม่งยุ่งเหมือนกันหมดทั้งพี่ทั้งน้อง ให้ตายดิ
พังหมดแล้ว แล้วจะทำยังไงดีเนี่ย ไอ้ธัณ มึงหายไปไหนวะ
ผมหยิบโทรศัพท์มากดเบอร์มนโทรหา แต่มันก็ยังไม่ยอมรับโทรศัพท์อยู่ดี
รับหน่อยได้มั้ย มึงไม่ต้องหายโกรธกูทันทีก็ได้
แต่อย่างน้อยก็ขอให้กูรู้หน่อยว่าไม่เป็นไร
ผมกดโทรออกอีกหลายครั้ง แต่มันก็ไม่รับสาย
จนครั้งสุดท้าย
"ขอโทษค่ะ หมายเลขที่คุณเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้ง..."
ผมกดวาง แล้วขว้างมือถือลงกับพื้นห้อง มันแตกพังเป็นชิ้นกระจายบนพื้น
ผมกุมหัวอย่างปลงตก
ธัณ มึงจะหนีกูอีกนานมั้ยเนี่ย
แล้วผมก็ลงไปที่ะออกรถไปจากหอ...
"เป็นเรื่องอีกแล้วสิเนี่ย..."
เกอแลงพูดหลังจากที่ผมถูลู่ถูกังพาไอธัณมันมาที่บ้าน
"แล้วอย่างงี้จะทำยังไงล่ะ เราว่าก็น่าจะไปคุยกันดีๆก่อนนะ อาจจะเป็นแค่การเข้าใจผิดก็ได้"
"ไม่หรอก ตอนนั้นมันก็ชัดอยู่แล้ว ว่าอะไรเป็นอะไร"
ผมส่ายหัวอย่างเหนื่อยหน่าย
"มึงก็รีบตัดสินไป ถึงไอพามันจะคาสโนว่าแต่ก็ไม่ใช่ว่ามันจะมั่วอะไรขนาดนั้น..."
"มึงไม่รู้หรอกแม่ง"
ผมมองหน้าไอธัณ ตอนนี้มันดื้อยิ่งกว่าเด็กประถมเสียอีก
ผมหันไปมองหน้าเกอแลง มันก็ทำหน้าเหนื่อยใจเหมือนกัน สงสารก็สงสารนะ แต่เหมือนมันจะด่วนสรุปไปหน่อยอะ
"เออแล้ว ผู้หญิงคนนั้นเค้าหน้าตาเป็นยังไงวะ"
ผมถาม
"..."ไอธัณไม่ตอบ มัวแต่นั่งขมวดคิ้ว น้ำตาคลอเบ้าหันออกไปนอนหน้าต่าง
"เหย กูถามอะมึงตอบกุ..." แต่อยู่ดีๆก็มีมือมาปิดปากผมเบาๆ ผมหันไปมองก็เห็นสายตาปรามๆจากไอเกอแลงมัน ผมจึงต้องเงียบลง
ไอธัณมันก็ยังจิตตกอยู่อย่างงั้น ผมมองหน้าเกอแลงเป็นเชิงขอความช่วยเหลือ มันก็มองทำหน้าลำบากใจ แล้วก็
"ธัณครับ เออ ลองตอบวิทเขาหน่อยน่ะ เผื่อว่าจะช่ววยอะไรได้บ้าง"
ไอธัณมันก็ยังเงียบ ผมรู้สึกขึ้นนิดๆ กำลังจะเดินไปคุยกับมันให้รู้เรื่อง แต่ก็โดนดึงแขนออกห้องไปก่อน
"ปล่อยธัณเขาอยู่เงียบๆไปก่อน รอให้ใจเย็นแล้วเราค่อยไปคุย"
ผมมองหน้าเกอแลง มันยิ้มให้เป็นเชิงปลอบใจ
แต่ผมก็ยังเครียดกับไอ้ธัณมันอยู่ดีแหละ
ผมตกลงกับเกอแลงว่าจะไม่บอกพาเรื่องที่ธัณมันอยู่ที่นี่ เพราะว่าเดี๋ยวเรื่องมันจะบานปลาย
เราว่าจะหาทางแก้กันเอง เพราะไอ้พามันเป็นคนเบรกแตกง่ายๆอยู่ ยิ่งถ้ารู้ว่าอยู่ที่นี่เดี๋ยวจะยิ่งไปกันใหญ่
แต่ผมอยากรู้จริงๆ ว่าไอคนที่ทำให้เรื่องเป็นแบบนี้มันใคร
"เกอแลง พอจะคิดออกมั้ยว่าไอพามันอยู่กับใครอะ"ผมเงยหน้าไปถามมัน
"ไม่รู้สิครับ เราอยู่กับพาเขาน้อยกว่าวิทอีกนะ"
"เออจริง ลืมไป"ผมพูดแล้วยิ้มเจื่อนๆ
"ก้อคงต้องรอไปแหละ แล้วนี่ กินอะไรมารึยัง"
"เจอไอธัณนั่งเน่าอยู่ข้างสะพานก็หมดอารมณ์จะหาข้าวกินละ"ผมตอบเซงๆ
"วิทนี่เป็นห่วงเพื่อนจังนะ"มันพูดแล้วยิ้ม
"ไมหรอ?"
"ป่าว น่ารักดี"
"เออนะ"ผมหัวเราะแห้งๆ
ไอเกอแลงบางทีก็พูดแปลกๆแฮะ
"เราก็ยังไม่ได้กิน เดวหาอะไรให้กินนะ ธัณก็คงยังไม่ได้กินเหมือนกัน"
"ให้ช่วยปะ"ผมถาม
"ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวทำเอง"
ผมก็นั่งที่โซฟา มันเดินเข้าครัว สักพักผมก็เดินไปดูไอธัณมัน ก็ยังนั่งแกร่วเหมือนเดิม
ผมเลยเดินไปหา
"เป็นไงมั่งมึง"
ไอธัณหันมามองผม ตามันแดงมาก เพราะร้องไห้นาน
"กูเหนื่อยว่ะวิท กูเหนื่อยกับตัวเองมากเลยตอนนี้"มันพูดเสียงสั่น
"มึงก็อย่าไปคิดมาก บางทีมันอาจจะแค่เรื่องเข้าใจผิด"
"เข้าใจอะไรผิดล่ะ มึง ไอพาอยู่ในห้อง มีสาวเกาะอยู่ มันจะเข้าใจอะไรผิดล่ะ"
ไอธัณพูดแค่นเสียง ผมรู้ว่าไอนี่มันคิดมากอยู่แล้ว
แต่ถ้าจากรูปการณ์เป็นผมก็คงทำอะไรไม่ถูก
ผมจับหัวมันให้เอนมาซบผม แล้วลูบหัวเบาๆ
ผมทำแบบนี้กับทุกคนเวลาอยากปลอบใคร
ไอธัณก็สะอื้นเป็นพักๆ
"กูเป็นเกย์จริงๆแล้วสิเนี่ย" มันพยายามพูดตลก
"ไม่รู้ดิ"ผมตอบไป
"มึง กูถามอะไรหน่อย"
ผมมองหน้ามันเป็นเชิงอนุญาติ
"เวลามึงเห็นคนๆนึง มีคนที่เขารักแล้วเอาใจใส่มากกว่ามึง แล้วมึงรู้สึกเจ็บปวด แปลว่ามึงรักเขารึเปล่า?"
"กูไม่รู้ว่ะ"ผมตอบไป
"เพราะกูไม่เคยเป็น"
มันเงยหน้ามามองผม แล้วยิ้มแห้งๆ
"เออ กูก็เพิ่งเคยเป็น จริงจังครั้งนี้ครั้งแรก..."
มันว่า ผมรู้สึกเหมือนหยดน้ำอุ่นๆหยดใส่ขาผม
ไม่ว่าจะอะไรก็ตาม ขอให้สิ่งที่ไอธัณเห็น มันเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิดเหอะ
กูไม่อยากเห็นเพื่อนกันต้องมาเข้าใจผิดแล้วเจ็บด้วยกันทั้งคู่แบบนี้
กูเอือม และเบื่อการเข้าใจผิดมามากแล้ว มันไม่เคยทำให้อะไรดีขึ้นหรอก
แค่กูคนเดียวก็พอแล้ว ขออย่าให้เกิดกับพวกมึงเลย...
แต่ถ้ามึงจงใจ มึงก็โหดร้ายที่สุดแล้ว ไอพา...
to be continue
ใช่แล้ว มึงมันโหดร้ายไอพา
มึงทำให้วันแรกของการฝึกงานกูสาย
กรูเซง :m16: :m16: :m16:
ชดใช้ซะดีๆ o18
-
จิ้มธัน โฮะๆๆ :laugh:
พาทำอารัยเหรออออ ถึงไปฝึกงานสายยย :z1:
ตอนนี้ยังเข้าใจผิดกันอยู่ เศร้า วิทเนี่ยเป็นกามเทพช่ายม้ายย
เมื่อไหร่พากับธันจะได้คุยกันดีๆซะทีน้อ :เฮ้อ:
+1 ให้ธัน ปลอบใจไปฝึกงานสาย :3123:
-
ไม่รุ้จะพูดไงอ่ะ เห็นใจทุกคนในตอนนี้มาก โดยเฉพาะธัณ... หวังว่าตอนหน้าจะได้คุยกันแล้วนะ :กอด1:
-
วิท.. มีเรื่องอะไรกับการเข้าใจผิดอะ ถ้าอ่านไม่ผิด....
ง่า อย่าเศร้าสิ
แต่ ชีวิตจริงมันยิ่งกว่านิยายนี่นะ :เฮ้อ:
-
รู้สึกเศร้ากะวิทขึ้นมาทันที
ว่าแต่ว่าทำไมไปฝึกงานสายละเนี่ย
หุหุ
-
อะนะ
:z1:
-
ง่ะ ยังไม่เข้าจัยกันอีก
ไม่เข้าจัยกันนานๆ ขนาดนี้เสียสุขภาพจิตน่า
หันน่าชนกัน เอ้ยเข้าหากันแล้วคุยดิคั้บ
น้องสาวเกอแลงค้าบ รีบกับมาบ้าน เอาตัวมาหั้ยทันเหนหน่อย
จะได้รุ้ว่าพาไม่ได้นอกจัยอ่ะ จะได้รีบกับไป คืนดีกันซะที
แหมๆๆ บางครั้งช่งเวลา จังหวะ และ โอกาศ นี่มันเล่นตลกกะเราเนอะ
ชอบทำหั้ยเข้ยผิดจากสถานะกานที่มันไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิดนะ
เง้อ ปลงๆๆๆๆๆๆๆ
ปล. เข้าสายวันแรกหรอคั้บ ม่ายเปนไรมั้ง แต่วันหลังอย่าสายอีกละกันค้าบบ สู้ๆๆๆๆ
-
เย้ๆตามอ่านทันละ สนุกมากๆ ชอบธัญ พา ซะแล้วสิน่ารักมาก แหมครั้งแรกล่อไปสิบรอบ ฟ้าเหลืองกันเลย ติดตามให้กำลังใจนะคะ อยากบอกว่าสนุกมากๆฮามาก ปล น้องรินก็น่ารักนะคะ อิอิ o18
-
คุยกันเถอะค่ะ ทรมาณอย่างไร้เหตุผลกันมานานแล้ว . . . ว่าแต่ความเข้าใจผิดทำให้คนเราน่ารักแบบวิทได้ด้วยเหรอคะ
. . .??? เกี่ยวกันมั้ยเนี้ย .. .
-
:เฮ้อ:
เหนื่อยได้อีก ลุ้นจะแย่
วิทเป็นไรเนี่ย ถ้าจะมีเรื่องเหมือนกัน
สู้ๆคับ :กอด1:
-
อร๊ากกกก งี้เมื่อไหร่จะเคลียร์กันได้เนี่ย :z3:
-
ยังไม่เจอกันอีก :sad4:
-
ว่าแต่ว่าวิทเคยมีประสบการณ์อันใดนิ ชักอยากรู้ซะแล้วซิ o18
-
อย่างนี้ต้องให้พาใช้เหล้าขาวมาง้อคืน :z1:
ฝึกงานแล้วคงยุ่ง มีเวลาก็มาอัพต่อนะจ๊ะ จะรอ
-
จับมัดอยุ่ด้วยกันก้จบเรื่อง :z10:
วิทมีอะไรใกล้วเป่าหว่า + +
-
น่า :beat:มั้ยเนี่ย จะดีกานอยู่แล้วเนี่ย :m16: :m31: :m31: :m31: :seng2ped:
-
มาดันๆ แอบตกไปหน้า2ได้งายยยย
-
อ่ะหูยยย มีลางสังหรณ์ว่า วิทกับเกอแลงจะมีซัมติงรวองอะไรแน่ๆ กร๊ากกกก o18
วิทอ่ะ ตัวเองเหมือนเคยมีอดีตอะไรเลยนะ อยากรู้เจงๆ
ส่วนคู่หมาเเมวเล็กใหญ่นั้น ก็กัดกันเ็ป็นเรื่องธรรมดาไปซะและ กร๊ากกกก
เดี่ยวพาเค้าก็เคลียร์ของเค้าได้แน่ๆ เรื่องมันยั่งกับนิยาย
อะไรๆ ก็ประจวบเหมาะไปซะหมดเลยอ่ะ ตื่นเต้นเร้าหัวใจเป็นที่สุด
จะรอตอนต่อไปเน้อธัณสุดหล่อ ว่าแต่นายพาหายดีแล้วซินะ เล่นซะะธัณไปฝึกงานฉายเลย กร๊ากกกกก
เสียเหงื่อวันละนิดจิตแจ่มใส่จริงๆ โว้ววววววว :z2:
-
ดันและรอ. . .
-
มาลอด้วยคน
เพ่ทันมาป่าวค้าบบบ
:3123:
-
มารอด้วย... แต่สงสัยวันนี้ไม่มาแน่เลย
-
ขอโทษนะคับอาจจะไม่ได้มาเป็นประจำทุกวันเหมือนเดิม
ฝึกงาน ยุ่งมากกกกกก :serius2: :serius2: :serius2:
แต่จะพยายามมาให้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้นะครับ สงสารคนรอเหมือนกัน แหะๆ
ไปอ่านกันเลยละกันครับ
ตอนที่39 เวลาที่เราคลาดกัน
ผมนอนหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้
ตื่นมาอีกทีก็สายแล้ว
ผมยันตัวลุกขึ้นอย่างเชื่องช้า ร่างกายปวดเมื่อยไปหมด ตาพร่ามัวแถมยังแสบตาอีกต่างหาก อาการปวดหัวเริ่มกลับมาเล่นงานอีกครั้ง
ผมเริ่มจะจำเรื่องราวเมื่อคืนได้ ผมหนีออกมาจากหอผมแล้วไปนั่งร้องไห้ที่สะพาน แล้วก็โดนเพื่อนสุดรักไอ้วิทลากมาที่บ้านของคุณพ่อเก
อแลง(มันเหมือนพ่อผมจริงๆนะตอนนี้ ผมรู้สึกอย่างงั้น หมายถึง พ่อ ที่คอยดูแลเอาใจใส่อะนะ...)
ผมเดินออกไปจากห้องนอนเกอแลงมัน ก็เจอไอวิทกำลังนั่งอ่านการ์ตูนอยู่
มันเงยหน้า
"ตื่นแล้วหรอวะมึง"
ผมพยักหน้า แล้วก็ปวดหัวแปล๊บ ไม่น่าเลยตู...
"เกอแลงอยู่ไหนวะ?"ผมถามมัน
"ออกไปข้างนอก ไปซื้อของ กับไปรับใครไม่รู้"
ผมเกาหัวตัวเอง
"วันนี้วันอะไรวะ"
"วันเสาร์"
"กูรู้แล้ว วันที่เท่าไหร่?"
ไอวิทเงยหน้ามองแบบงงๆ
ผมก็มองกลับ มึงจะงงห่าไรวะ ผมด่ามันในใจ
"ลืมวันลืมคืนจริงๆหรอวะ?"
ผมขมวดคิ้วใส่มัน มันถอนหายใจอย่างปลงตก
"วันนี้วันที่14 เดือน 9"มันตอบ
ผมพยักหน้าตอบรับ แล้วก็เดินมานั่งข้างๆมัน
มันหยุดอ่านการ์ตูน แล้วก็มองหน้าผม
"ไอธัณ"
"ไรวะ?"
มันเงียบ ผมเลยหันไปมองหน้ามัน
ไอวิททำหน้าลำบากใจ ก่อนจะถามผมว่า
"มึงเป็นไงบ้างแล้ววะ"
"ก็เป็นอย่างที่เห็น"
เท่านั้นแหละมันก็บ๊องหัวผมแทบจะทันที
"ไอห่าาาากูปวดหัวอยู่แม่ง" ผมด่ามัน
"มึงก็ทำกูปวดหัวเหมือนกันไอธัณ ทั้งมึง ทั้งไอพามันเลย"
ผมอ้าปากจะด่ามันตอบแต่ก็ชะงัก
เพราะความสำนึกผิดที่ทำให้เพื่อนลำบากมันแล่นเข้ามาแทรกในความคิดก่อน
ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากก้มหน้า
"กูขอโทษ..."
ผมได้ยินเสียงไอ้วิทมันถอนหายใจอีกครั้ง นี่ครั้งที่ล้านแล้วมั้งเนี่ย เดี๋ยวก็แก่หรอกมึง
พอดีกับที่เสียงประตูเปิดเข้ามา
"อ่าวธัณ ตื่นแล้วหรอ"
ผมเงยหน้าไปมองเกอแลง ไอ้วิทลุกขึ้นไปช่วยมันถือข้าวของแทบจะทันที
เกอแลงทำท่าเหมือนจะบอกว่าไม่เป็นไร
"เอามานี่น่ะ"ไอวิทพูดแล้วแย่งถุงจากมือเกอแลงแล้วเดินเข้าครัวไป เกอแลงยิ้มพร้อมถอนใจน้อยๆ
ไอ้สองตัวนี้ทำไมมันชอบถอนหายใจกันจังวะ...
แล้วก็มากับ...
เห้ย!!!!
"เอ้ยยยย!!!!!" เราทั้งสองคนร้องพร้อมกัน
"อะไรหรอ?"เกอแลงหันมาถามงงๆแทบจะทันทีที่เสียงอุทานเปล่งออกมา
"เธอ/นาย ยาย/ไอ้ บ้าเมื่อตอนนั้นนี่!!!!"
ยัยตัวแสบที่ผมเคยเกือบโดนชนชี้นิ้วมาที่หน้าผม
"นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงเนี่ย"
"เออ ฮันนา นี่เพื่อนพี่เอง เขาไม่ค่อยสบายอย่าไปโวย..."
"หา!!!! ไอ้บ้านี่เพื่อนพี่หรอคะ"
"เอ้ะนี่เธอ" ผมอุทานอย่างมีน้ำโห
"ฮันนา"เกอแลงทำเสียงดุใส่ ทำให้สาวเจ้าสะดุ้งแล้วเงียบเสียงลง
"พี่เคยบอกหลายรอบแล้วว่าให้มีมารยาทหน่อย อย่าโวยวายแบบนี้"
เธอกัดริมฝีปากล่างแล้วก้มหน้าอย่างสำนึกผิด
เกอแลงแม่งก็ดุกะเค้าเป็นเหมือนกันนิ...
"แล้วนี่เมื่อวานเราไปไหนมาเนี่ย ไหนว่าจะกลับตั้งแต่เมื่อวาน"เกอแลงถามน้องสาวเขา
"อ๋อ เมื่อวานไปเคลียร์อะไรมานิดหน่อย แถมยังจบไม่ค่อยสวยด้วย"เธอพูดสะบัดๆ
"นั่น ไปทำอะไรมาอีกล่ะ?" เกอแลงถามอย่างจับผิดน้อยๆ
"ป่าวนะ น้องก็แค่ไปจัดการศัตรูพี่ก็เท่านั้นเอง"
"ใคร?"
"ก็ คนที่เคยมาบุกบ้านพี่ไง"
บุกบ้าน? ผมทวนคำในหัว....
"เธอไปทำอะไรเค้าอีกละนั่น เฮ้อ..."เกอแลงพูดพร้อมถอนหายใจ
"พี่ก็เคยบอกแล้วว่าไม่มีอะไรๆ ทำไมเธอถึงได้ดื้อแบบนี้นะ"
"ก็ เค้าไม่ยอมอะ ใครก็ไม่รู้อยู่ดีๆก็มาหาเรื่องพี่ถึงที่แบบนี้..."
หาเรื่อง?
"เขาไม่ได้ทำร้ายอะไรพี่นี่นา อีกอย่างที่เขามาเพราะเขามาตามเพื่อน พี่ว่าพี่พูดเคลียร์แล้วนะ"
"ยังไงหนูก็ไม่ยอมอยู่ดีแหละ พี่อะทำไมยอมคนอื่นเขาแบบนี้ล่ะ"เธอยังเถียงไม่เลิก
เกอแลงถอนหายใจอย่างปลงตก
"อืมๆๆ งั้นเธอไปจัดของในห้องให้เรียบร้อยก่อนละกัน แล้วก็ อย่าเสียมารยาทกับเพื่อนพี่อีกนะ"
"แต่.."
"ฮันนา"
เธอหมดทางเลือกจึงได้แต่พยักหน้ารับ ก่อนจะเดินมามองผมค้อนๆแล้วก็ขึ้นชั้นบนไป
"นั่น..."ผมทัก
"น้องสาวเราเองน่ะ ชื่อฮันนา"
หรอ ฮันนาสินะ
ผมหันไปมองฮันนาที่กำลังเดินขึ้นไปชั้นบน
เอ๊ะ....
!!!!
ผมปะติดปะต่อเรื่องราวได้ทั้งหมด
เธอไปพบคนที่หาเรื่องพี่เธอ
ซึ่งคนๆนั้นอ้างว่ามาตามเพื่อนกลับไปที่บ้าน
ไอพา...
ผมรีบเดินเข้าไปในห้องของเกอแลง แล้วหาโทรศัพท์มือถือที่ผมปิดทิ้งไว้เมื่อวาน
พอหาเจอผมก็รีบโทรหาไอ้พา
"ขอโทษครับ ตอนนี้ผมยังไม่ว่างจะรับสาย ไว้ลองติดต่อมาใหม่อีกรอบนะครับผม ถ้ามีอะไรจะฝากก็..."
ผมจ้องมือถือตัวเองที่กำลังส่งเสียงจากเครื่องตอบรับอัตโนมัติที่ไอพามันตั้งไว้
แล้วผมก็กดตัดสายไป
เอากับเขาสิ....
กูพลาดอีกแล้ว
ผมรีบเก็บของแล้วก็คว้ากุญแจรถมอเตอไซค์ผมแล้วเดินออกมาจากห้อง
"ธัณจะไปไหนหรอ"เกอแลงถามพร้อมๆกับที่วิทโผล่หน้ามา
"ไปข้างนอกน่ะ ธุระด่วน ไปละนะ"ผมตอบแล้วก็รีบวิ่งออกไปที่รถ
ได้โปรดๆๆๆๆ อย่าให้มันสายเกินไปเลยนะ.... ได้โปรดเถอะ....
"ไอธัณไปแล้วหรอ"ผมถามคนตัวสูงกว่าตรงหน้าผม ซึ่งมันหันกลับมายิ้มอ่อนโยนให้
"อืม คิดว่าคงจะไปหาพาเขาน่ะ"
"งั้นแบบนี้ก็แสดงว่า"
"อืม นั่นแหละ อย่างที่วิทคิด"
ผมส่ายหัวอย่างปลงอนิจจัง เพื่อนกูหนอเพื่อนกู แม่งซวยจริงๆ... เหอะๆ
to be continue
เรื่องรักระหว่างผมกับไอ้พานี่ยิ่งกว่านิยายน้ำเน่าอีกครับ ถึงจะไม่น่าเชื่อแต่มันก็....เออ เป็นแบบนั้นจริงๆแหละ เหอะๆ :sad4:
ใครเริ่มตะหงิดๆว่ามันมีอะไรแอบแฝงนอกจากคู่ผม...ก็รอดูไปละกันนะครับ ว่าจะเป็นยังไง
เพิ่งรู้ว่าผมกับไอ้พาฝึกงานห่างกันไม่กี่ตึก เหอๆ เมื่อวานเจอมันตอนออกมาจากบริษัท จะไปกินข้าว
มันเลยลากไปด้วยเลย กลับมาเกือบไม่ทัน
มันพาไปซะโคดจะไกล :m16: ถ้ากูกลับมาทำงานไม่ทันมึงตายยยยยย
(ไอพา: มึงรึกูตายกันแน่/ยิ้มหื่น)
เลวววววววววววววววววววววววววววววววววว :m31: :m31: :m31:
-
คู่นั้นอ่ะคู้นั้น น่าสงสัยตะหงิดตะหงิด :z1:
พากะธันก้อเข้าใจกันเร็ว ๆ นะ ลุ้น ๆ :-[
-
วิทสนิทกับเกอแลงตั้งแต่เมื่ไหร่เนี่ย? อยากรู้จังครับ
เรื่องในตอนนี้ยังอึดอัดอีกเช่นเคย
แต่เรื่องนอกตอน...พาครับ พาธัณไปใกล้ ๆ ดิ่ครับ กลับไม่ทัน ฝึกงานไม่ผ่าน
เดี๋ยวจบไม่พร้อมกันนะครับ
ไอ้ตายไม่ตายเนี่ย.....ผมว่าธัณมีแนวดน้มตายมากกว่า มียิ่มหื่นด้วยแหะ
-
เนอะ..
คู่นั่นน่าสงสัยจัง ความสัมพันธ์แปลกๆ
ขอให้ตามพาให้เจอ
สู้ๆ :mc4:
-
พลาดกันอีกแล้ววว ตอนต่อไปดีกันแล้วช่ายมั้ยยยย
วิทกับเกอแลงอ่ะป่าวว ฮิ้ววว
พากับธัณฝึกงานสู้ๆนะ o13
:กอด1:กอดทั้งคู่เลย
-
ดีๆ ฝึกงานใกล้ๆกันด้วย จะได้ไม่ห่างกัน อิอิ :z1:
ลุ้นๆคู่วิทกะเกอแลง มีอารายในก่อไผ่มั้ยอ่ะ น่าสงสัยที่สุด
ลุ้นๆนะตอนนี้ ยังกะเล่นวิ่งไล่จับแน่ะ
-
เคยไปกินข้าวแล้วกลับมาทำงานไม่ทันเหมือนกัน แฮ่ๆๆ
โดนหัวหน้าเห็นทั้งสองครั้งอีกตะหาก เซ็งเป็ดเลย
มากอดธัณทีนึง :กอด1: ตอนนี้พาไม่ออกโรงเลย :serius2:
มาต่อไวไวน๊า รอเสมอจ้า :pig4:
-
อ่ะ เพ่ทันไปว่าพี่ทันเลวมัยอ่ะ เด๋วพพาเข้ามอ่านเจอ ได้เจอดีหรอก (ผมแอบดูได้ป่าว :m20:)
หวังว่าพี่พาคงอยุ่ที่คอนโดนะ พะเจ้าคงไม่เล่นตลกอีกช่ายม้าย
แค่นี้พี่ทันก็ปวดหัวจะแย่และ
ทีหลังก็รอดูสถานะการก่อนเน้อพี่ทัน ตัวก็ไม่ค่อยสบายอยู่ อย่าหนีบ่อยๆ นะคั้บ
(หนีไปหาฝาระมีพี่วิท เด่วพี่วิทเค้าเคืองเอา 555+)
เข้ามารอตอน่า หวังว่าคงเข้าจัยกันซั้กทีนะคั้บ ผมว่าเพ่ทันงอลแน่
พี่ทันเอ๋ยเตรียมบอดี้ ไว้หั้ยดี โดนเล่นหนักแน่ (ของเดิมยังไม่หายดี ตายแน่ๆๆ :z1:)
-
ง้อด่วนเลยงานนี้
-
ผลัดกันตามหาต่อไป :laugh:
-
ใกล้จะคืนดีกันแล้ว เย้ๆ รอตอนต่อไปค่ะ ปล ตอนนี้พาไม่มีบทเลย :m20:
-
กว่าธัณจะรู้ตัว ไม่รู้พาจะเป็นไงบ้างน้อ ยิ่งขี้เป็นห่วงอยู่ :เฮ้อ:
-
พระเจ้า!! รักครั้งนี่มันยิ่งกว่ามหาภารตะอินตะระเดียอีกนะเนี่ย
ตามกันไปหากันมารอบเขาแล้วน่านั้น โว๊ววววว :o12:
มีลางสังหรณ์(อีกและ) ว่า ตาคุงพี่พาจิไม่อยู่หอรอ เอิ๊กกกก :o211:
สังเกตุเอาจากคำคิดทิ้งท้ายของนายวิท หึ้ยยยยย อะไรจะซวยหรอวิทง่ะ
ธัณอ่ะ พยายามเข้านะ อย่าให้สายเกินไป แต่เค้ารู้ว่าไม่สายหรอก
แต่มันก็เีสียวไส้อยู่มิใช่น้อย หวังว่าจะไม่มีอะไรมาทำให้เข้าใจผิดกันอีกน่ะ
แบบว่าปวดใจ อยากให้ร๊ากกกัน
ปล.ปัจจุบันนี้หวานเเหววกันเจงๆ อิอิ ร๊ากกันไปนานเน้อๆ เป็นกำลังใจให้น่า จร๊วบบบบ :จุ๊บๆ:
-
เกอแลง กับ พี่วิท ไม่ทันตามต่อแล้วมั้งพี่ธัญ
เพราะคิดไปไกลตั้งแต่ 2 ตอนก่อนหน้านี้แล้ว
55
ฝึกงานสู้ๆ นะคะพี่ทั้ง 2
-
. . .มะวานไม่ได้เข้ามา มะคืนเลยฝันถึงซะเลยอ่ะ หึหึหึ ไม่ได้ฝันว่าใครเปียกนะคะ แค่ฝันเห็นน่า พากะธัณ เท่านั้น . . .
.. . .. . จะคลาดกันอีกมั้ยหน้อ . .. .ขอให้อย่าคลาดกันเลย นี่ถ้าไม่ได้บอกว่าเป็นเหตุการณ์จริงนะ จะคิดว่า เน่ามากกก ก
........ . . อย่างที่ธัณว่าเลยค่ะ เปิดใจคุยกันนะคะ จะได้อ่านตอนหวานเร็วๆ อยากรุ้ว่าอย่างคู่อึดแห่งปีเนี้ย จะจัดการ
กับความรักนี้ยังไง แล้วเรื่องครอบครัวอีก ทำไงกันอ่ะ . .. แล้วใครจะได้หัวใจกระเหรี่ยงอิมพอร์ต ( ก็มีคนเค้าเรียกอย่างนี้)
อย่างที่คิดๆ กันอยุ่รึเป่า . . . ฝึกงานเสร็จไวไวนะคะ จะได้เรียนจบกันอย่างหายห่วง มาต่อให้เท่าที่ได้ก็แล้วกันค่ะ
ไม่อยากขัดขว้างการทำงาน . . . .
-
เอาให้สะดวกธัณดีกว่านะครับ ไม่ต้องรีบลงทุกวันก็ได้ ไงๆผมก็รอได้อยู่แล้วครับ
ในที่สุดภาพความหลังก็ปะติดปะต่อได้ซะที เหอๆ ใกล้แล้วซินะ
ความรักครั้งนี้จะเป็นอย่างไร
ฉันควรจะต้องทำใจรึเปล่า...
เอาเพลงมาฝาก... :laugh:
-
คุ่นี้มันต้อง SM มะงั้นมะหนุก :laugh:
-
งี้แหล่ะ ชีวิต o13
มันเน่ากว่านิยายซะอีก ชอบน่ะ
-
พี่ธัญสู้ๆเน้อ คิคิ
-
รักต้องลุ้น ลุ้นอยู่ว่าจะคืนดีกันยังไง
:n1: รักกันให้ยืนยาวนะ
ยิ้มได้ทุกทีเมื่อนึกถึงคู่นี้ เถื่อนๆ เซอร์ๆ แต่น่ารักได้ใจ
ปล. อยากเห็นรูปที่ไปออกค่ายที่เชียงรายจัง พอจะโพสต์ให้ดูสักรูปได้ไหมคะ
-
เข้ามานอเล่นลอเพ่ทันค้าบบ
มาป่าวดูดิ๊ พี่จะไปพูดกะเพ่พาว่างัยกัน
รอลุ้น :haun4:
-
ถึงน้ำเน่า แต่ก็ยังเห็นเงาพา เอ้ย เงาจันทร์นะธัณ
555+ ไปได้เนาะเรา
เอาใจช่วย ลุ้นอีกแระ o13
-
อะไรเนี้ยยยยย
แบบนี้ ก้อเเย่ ดิ....
สู้ สู้ น่ะธัณ
-
อีกคู่อ่ะรู้สึกน่าสงสัยมั่ก ๆ
-
:กอด1:
เฮ้อ!!!!
ปรับความเข้าใจกันให้เร็วๆ นะครับ
-
มาต่อแล่ว เห่อ
วันนี้ทำงานเจ้านาย(พี่เลี้ยง)ชม ดีใจ ฮาๆ
เอ้อ ทีสิดก็มีอีก โค้วววววว
ตอนที่40 คราวก่อนมึงตามกู คราวนี้กูตามมึง
สภาพหอที่ผมเคยอยู่ ตอนนี้มันแตกต่างไปจากเดิมโดยสิ้นเชิง...
ที่พี้นมีเศษแก้วแตก ข้าวของบนชั้นเล็กข้างทางเดินก็โดนล้ม แถมเก้าอี้โต๊ะกินข้าวยังลงไปนอนตะแคงกับพื้นอีก
ผมเดินข้ามกองเศษแก้วบนพื้นไป แล้วมองลอดเข้าไปในครัว แล้วก็เปลี่ยนเบนเป้าหมายมาเป็นในห้องนอน แต่ถึงอย่างงั้น ก็ไม่มีวี่แววไอ้พาเลย...
ผมรู้สึกเจ็บหน้าอกแปลกๆ แต่ก็เมินมันไป แล้วเดินไปหยิบไม้กวาดกับที่ตักผงมากวาดเศษแก้วที่พื้น
เกิดอะไรขึ้นนะ?
ไอพามันจะอาละวาดหรอ...หรือว่าอะไร?
ผมกวาดพื้นบริเวณที่เป็นแก้วแตกเสร็จเรียบร้อย แล้วก็เดินไปที่โต๊ะกินข้าวก่อนจะเหยียบเข้ากับอะไรแข็งๆ
ผมจึงก้มลงมองดูที่พื้น
มันคือเศษมือถือ omnia ของไอพามัน...
นี่มันโกรธ ขนาดนี้เลยหรอ...
ผมกลืนน้ำลายลงคอ แล้วนึกสงสัยว่าป่านนี้ไอพามันจะอยู่ที่ไหน
ตอนขึ้นมา รถมันก็ไม่อยู่
ผมหยิบมือถือตัวเองขึ้นมา คิดจะโทรก็โทรไม่ได้ เพราะมือถืออีกฝ่ายก็กลายเป็นเศษอะไรซักอย่างอยู่ข้างหน้านี่
ผมล้มตัวนั่งที่เก้าอี้โต๊ะกินข้าวอย่างอ่อนแรง นึกเสียใจที่รีบร้อนออกมาก่อน แม้มันจะแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วก็ตามที
น้ำตาเริ่มไหลอีกแล้ว
พักนี้ผมเริ่มรู้สึกตัวแล้ว ว่าสงสัยผมจะเป็นไอ้ตุ๊ดเหมือนที่ไอพามันชอบว่าบ่อยๆ
เพราะผมมันอ่อนแอ ไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงเลย อย่างน้อยๆก็ด้านจิตใจ
"เชี่ยยยยย นี่มึงโต้รุ่งเลยหรอวะ"
เสียงกวนส้นตีนของไออู้ดดังกรอกหูผม หลังจากมันเห็นผมนั่งจ้องโทรศัพท์ไร้สายที่หอมันจนเช้า
"เห้ยพา กูว่ามึงโหมเกินไปแล้วว่ะ"ไอไม้พูด
"จริงนะเว้ย กูว่าไอธัณมันไม่เป็นไรหรอก มึงอย่ามานั่งจิตตกงี้เลย"ไออู้ดส่งเสริม
"มึงก็รู้...ว่าไอธัณมันเป็นโรคหัวใจ...มันจะไปล้มไหนก็ไม่รู้"
ผมตอบมันไป
แต่ถึงอย่างงั้นความพยายามตามหาของผมมันก็ริบหรี่เต็มที
เมื่อคืนผมขับรถไปแทบจะทั่ว กทม.แล้ว แต่ก็หามันไม่เจอ มือถือก็เจ๊งบ๊ง เลยมาที่หอไออู้ด เพื่อยืมโทรศัพท์มันโทรหาไอธัณ
แต่ถึงอย่างงั้นก็ยังติดต่อมันไม่ได้จนบัดนี้
"มึงลองโทรดูดีมั้ย"
ผมหันไปมองหน้ามันอย่างเซงๆ ก็กูโทรจนไม่รู้จะโทรไงแล้วเนี่ย
"มึง กูว่ายังไงไอธัณมันก็ไม่รับหรอกว่ะ มันปิดมือถือ"
"ไอพา บางทีไอธัณอาจจะเปิดมือถือแล้วก็ได้ มึงลองโทรอีกรอบดิ นี่มันก็เช้าแล้ว"ไอไม้พูด
"ใช่มึง ไอเชี่ยธัณเวลามันคิดมากมันก็ชอบปิดมือถือ แล้วพอมันหายเครียดก็เปิด มึงก็รู้ดีนี่ไอพา"ไออู้ดพูดพลางหยิบโทรศัพท์มาให้ผมอีกรอบ
ผมมองมันอย่างปลงตก ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ไร้สายมันมาแล้วลองโทรออกอีกรอบ
เสียงมือถือผมดังขึ้น ผมเงยหน้ามอง แล้วก็หยิบมันมาดู
ไอเชี่ยอู้ดนี่
มันจะโทรมาทำหอกไรวะ
ผมกดรับ แล้วพูด
"ไอ้เชี่ย โทรมาทำไม"
"ไอธัณ"
ดวงตาผมเบิกโพลงด้วยความตกใจเมื่อได้ยินเสียงที่ตอบกลับมา
"ไอ...พา?"
"ไอธัณกู..."
ผมได้ยินแค่นั้นเพราะมือผมมันกดตัดสายไปอย่างไม่ทันตั้งตัวแล้ว...
โอ๊ยยย บ้าเอ๊ยยยยยยย
"ตู้ด....ตู้ด....ตู้ด....."
เมื่อเสียงนี้ดังขึ้นผมก็ถอนหายใจอย่างปลงอนิจจัง ก่อนจะวางโทรศัพท์ลงเบาๆ
"เกิดไรขึ้นวะ"ไออู้ดถาม
"ไอธัณมันตัดสายทิ้ง"
ทั้งไออู้ดและไอไม้ดูหน้าเหวอ แล้วก็ซีดลงตามๆกัน
"เห้ย ไม่หรอกมั้ง...อาจจะแบบ สัญญาณไม่ดีไรงี้"
"อืม ก็คงงั้น" ผมตอบปัดๆไป
ไอ้อู้ดได้ยินงั้นเลยเงียบลง ส่วนไอไม้ก็ไม่รู้จะทำยังไงดี
ผมก็รู้สึกไม่ดี ที่เพื่อนต้องมาลำบากใจกับผม แต่อีกนัยหนี่ง ก็รู้สึกดี ที่มันลำบากใจเพราะอยากจะช่วยเพื่อนเลวๆอย่างผมเนี่ย
พอมาเจอแบบนี้ ไอที่ลังเล ก็ได้คำตอบแน่ชัดแล้ว
ก็รู้ตัว ว่าทำตัวไม่ดี อารมณ์เสียง่าย ชอบหาเรื่อง ทำอะไรผิดพลาดไปหลายอย่าง แต่นั่นมันก็พยายามทำให้ดีที่สุดแล้ว
ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ตอบรับ ก็ไม่รู้จะทู่ซี้ทำไม
คงต้องให้มันจบซักที เพื่อตัวเอง...
แล้วก็เพื่อไอเพื่อนรักคนนี้ด้วย....
ผมรีบโทรกลับแทบจะทันทีที่กดตัดสาย แต่ก็ไม่มีใครสนใจจะรับแล้ว
"โอย กูจะทำยังไงดี กูจะต้องทำยังไงเนี่ย" ผมบ่นพึมพำกับตัวเอง พลางกดโทรไปอีกเรื่อยๆ
แต่ก็ไม่มีใครรับเลย
ไอพามันต้องโกรธมากแน่ๆ
ผมลนจนทำอะไรไม่ถูก น้ำตาก็พาลจะไหลอีกแล้ว ทำไมกูอ่อนไหวงี้วะ...
"เชี่ยพามึงไม่เป็นไรแน่นะเว้ย"
ไออู้ดถามขณะที่มันเดินลงมาส่งผมที่ข้างล่าง
"เออ ไม่หรอก เดี๋ยวไปเดินเล่นไปอะไรก็สงบได้เองแหละ"
ผมตอบมันไป
"อืม ยังไงก็ อย่าไปทำอะไรบ้าๆแล้วกันนะเว้ย"ไออู้ดปราม
"เห้ย สู้ๆนะมึง อย่าเพิ่งคิดอะไรไร้สาระ"ไอไม้พูด
ผมหันไปมองไอ้เพื่อนสองคน
"เออ ยังไงก็ขอบใจมากนะเว้ย"
"เห้ย ไม่เป็นไร เพื่อนกัน ต้องช่วยกันดิวะ"ไออู้ดพูด
"มีไรก็ โทรหาพวกกูละกัน"ไอไม้พูดยิ้มๆ แล้วทำท่าเป็นเชิงบอก
"เออ กูไปละ"
ผมพูด แล้วก็ขึ้นรถมินิ ขับออกไป ที่ไหนซักที่....ที่ผมจะสามารถ นั่งเงียบๆคนเดียวเพื่อสงบจิตใจได้
ผมหยิบโทรศัพท์มาเปิดดูอีกทีเพื่อจะโทรหาวิท
แต่พอกดเจอเบอร์ last call...
เมื่อกี้มันเบอร์หอไออู้ด ไอพาต้องอยู่ที่โน่นแน่ๆ
ผมคิดได้ดังนั้นจึงรีบตรงไปที่หอไออู้ดทันที
โดยไม่ได้สนใจ อาการเจ็บหน้าอก ที่มันทวีความเจ็บปวดรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ....
to be continue
/เงยหน้าไปดูไอ้ที่โพสๆมา
ห่า ชีวิตกูนี่มันเน่ากว่านิยายจริงๆด้วยวะ...
บางครั้งผมยังแอบคิดเลยนะ ว่าทำไมบางทีอะไรๆมันช่างงงงเหมาะเจาะชิบหาย
ไม่ก็พล้าดดดดดชิบเป๋ง
แหม อีกคู่คิดกันไปไกลละ....งี้ก็ไม่ต้องเล่าแล้วดิ กะว่าจะต่อสะหน่อย ฮาาาาา
ไปละ ปวดเอว แก่ๆ :o12:
-
:z1:
-
ฉากต่อไปต้องหมดสติแล้วพามาเจอสินะจะได้แบบละครจิงๆ พระเอกมาเจอนาย(นาง)เอกหมดสติ :laugh:
-
อ๊าคคคคคค ยังไม่ทันได้คุยกันเลยยยย ตัดสายทิ้งงงงงซะง้านน
เมื่อไหร่จะเจอตัวกันเนี่ยะ :z3:
พากลับหอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ธันจะแย่แล้ว ฮ่วยยยยยย!!!
ตกลงวิทยืกะเกอแลงจิงๆอ่ะ เล่าๆๆๆๆๆ อยากรู้ๆๆ :impress2:
-
อะ อ่าว เล่าเหอะนะ อีกเรื่อง อย่ากั๊กๆ :-[
งี้ล่ะค่ะ ชีวิต บทจะดีก็ดีใจหาย บทจะร้ายก็ร้ายได้อีก
รออ่านตอนมัน "ประจวบ" เหมาะกันนะ o13
สู้ๆกะ thesis ประเดี๋ยวเราก็ต้องทำเหมือนกัน :serius2:
-
แล้วเมื่อไหร่จะหากันเจอ ลุ้นจนเหนือยแล้ว
ธัญปวดเอวไปทำอะไรมาล่ะ
-
น้ำเน่าจิงด้วยแหละ
รอลุ้นจนตัวโก่ง ปวดเอวไปด้วยละ
แต่เรื่องของอีกคู่..
เล่าเหอะธัญ เราัยังไม่รู้เรยว่าอะไรเปนอะไร :impress2:
-
ธัณ :oo1: ปวดเอวไปทำอะไรมา o18
ตอนนี้แบบชีวิตจริงยิ่งกว่านิยายจริงๆด้วยอ่ะ
ทุกอย่างพอเหมาะพอเจาะได้ใจจริงๆ
ธัณเริ่มปวดหน้าอกอีกแล้วว
รีบๆเจอกันน :กอด1:
-
ธัณเอ๊ย ตัดสายทำม้ายยย ไอพามันจะถอดใจแล้วนะ
-
อ๊ากกกก... เมื่อหร่ายจะได้คุยกันให้รู้เรื่องซะที แอบลุ้นจนจะปวดเอวตามแล้ว :serius2:
ตอนหน้าหวังว่าคงได้พบกันโดยบังเอิญนะ (ตามสไตล์นิยายน้ำเน่า 555)
ส่วนวิทนี่ผมยังไม่ได้คิดอะไรเลยจริงน๊าา :impress2:
-
เค้าว่ากันว่า นิยายก็เอามาจากชีวิตคนจริง ๆ นั่นแหละ ว่าแต่ว่า ไอ้พา ทำไมตัดใจง่ายดายจริงเนี่ยยยยยยยยยย :m31:
-
อ่าว พี่ทันก็ตั้งจัยจะไปง้อเค้าอยู่เเล้วพอเค้าโทมาตัดสายไมอ่ะ
โหยแล้วนี่ก็ต้องฟุบคนเดียวนัยห้องรอพี่พา ทำใจได้แล้วค่อยกับมาหรอ
เพ่พาค้าบ รีบกับมาเร้ว เมียพี่ฟุบอีกแล้ว
หวังว่าจะเผชิญน่าความจริงซักทีนะคั้บ กกันทั้งคู่ จะมาทนเจ็บกันเพื่อ....
สู้ๆ ค้าบพี่ ฝึกงานเปนงัยมั่ง :3123:
-
เอาใจช่วย ให้พามาเจอธัญเร็วๆ "พาธัญกำลังแย่แล้ว" ! :z3:
-
โอียยยย อีกและอ่า แบบว่าคลาดกันตลอดเลย
วิ่งพล่านหากันรอบเมืองเลย งือออ
ธัณอ่า ลางสังหรณ์ไม่ค่อยดี ยิ่งเป็นคนคิดมากอ่ะเนาะ
แบบว่าสถาณการณ์นั้นมันคงเคลียด โถ่ๆๆๆ
พานายก็อย่าไปไหนนักซิ่ อยู่เฉยๆ ธัณกำลังจะไปหาแล้ว โว้ววววว
ตื่นเต้นเร้าใจ อยากอ่านตอนต่อไปแบบทันทีทันด่วน ธัณจ๊าสุดหล่อ
คืนนี้มาต่อเร็วๆ น่าจะรอ ร๊อ รอ อ่า มันลุ้นมาก ฮือออออออ
อึดอัดแทนสองคนนี้เจงงๆๆๆๆ
-
แหม่ ชักอยากจะอ่านเรื่องของ "คู่ที่ชักตะหงิดๆ" ซะแร้ววว :impress2:
อ๊ะ อ๊ะ ธัณ กะ พา ก็มาต่อเร็วๆนะค้าบ กะลังลุ้นอยู่ :z3:
-
:serius2: อ๊ากกกกกกกกเอาอีกคู่ๆ
-
ตามในละครถ้านางเอกกับพระเอกคลาดกันตลอดแบบนี้
เดี๋ยวจะไปเจอกันบนสะพานแล้วก็วิ่งมากอดกัน
ท่ามกลาง พระอาทิตย์ใกล้ตก
แล้วทั้งคุ่ก็โผเข้ากอดกัน อรั๊ยยย!!~~
(เรื่องไหนวะ งงตัวเอง จิตนการบรรเจิดเหลือเกิน)
แต่ก็จริงเหมือนที่พี่ว่าเนาะเหมือนนิยาย
แต่ชีวิตคนหน่ะมันยิ่งกว่านิยายอีก - -"
พี่ธัญเลาเรื่องพี่วิทกะเลอแกงต่อก็ได้นะ อยากรู้
ว่าเหมือนที่จิ้นอ่ะเปล่า(555)
-
. .. . ใครจะขาดใจตายก่อนกัน พากะธัณเนี้ย . . . รู้สึกเริ่มเหมือนหนังแขกแระ .. .เฮ่ ฮัด ช่า .. . 55 5 5
. . .พอเจอกันคราวนี้กระโดดกอดกันและอักษรวิ่ง "จบบริบูรณ์" มีเรื่องนะคะ .. . อีกคู่ยังไม่ได้คิ๊ด อะไรเล๊ย ยย มาเล่า
ให้ฟังหน่อยนะคะ อยากรู้อ่ะ ยิ่งทิ้งท้ายแบบนี้ยิ่งอยากรู้ .. . ใครว่าคนแก่จะปวดเอว ไม่ใช่ละ อายุมากกว่าไม่เห็นเป็นไรเลย
ทำไรมาบอกมาซะดีดี . . :haun4:
-
แฮ่กกๆ ๆ ๆ รีบอ่านอย่างด่วนๆ
แอร๊ยยยย....หนุกหนานอ่านแล้วหยุดไม่ได้ :z1:
ลุ้นจะแย่แล้ว จะได้ปรับความเข้าใจกันเมื่อไหร่เนี๊ยะ
รอลุ้นตอนต่อปายจ้า :z10:
-
เขาเรียกว่า กว่าจะหา(ใจ)กันจนเจอค่ะ
มันอาจจะดูน้ำเน่า แต่เผอิญน้ำเน่าเรื่องนี้มาจากชีวิตจริงที่เราต้องแสดงเอง ไม่มีบท ไม่มีผู้กำกับ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับเราว่าจะเดินก้าวไปทางไหน เหนื่อยเนอะ :o10: แต่ต้องทน
ถึงวันนี้ ขอให้ขอบคุณโชคชะตาฟ้าลิขิต หรืออะไรก็ตามแต่ที่ทำให้คุณสองคนได้มาเจอกัน และรักกันอย่างทุกวันนี้ อาจจะไม่สมบูรณ์แบบร้อยเปอร์เซนต์ แต่เราดีใจนะที่ธัณมีคนคอยดูแลแล้ว :pig3:
การที่ผู้ชายร้องไห้ ไม่ได้แปลว่าเป็นตุ๊ดหรอก หรือผู้ชายเสียใจไม่เป็นอย่างเพลงเขาว่าแหละ
-
ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย ยังไงก็สู้ๆกันเน้อจะได้มีความสุขกันซักที
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
มาปูเสื่อ รอ :impress2: :impress2:
หวังว่าจะดีวันดีคืนน น๊า
:bye2: :bye2: o13
-
:z2: :z2: :z2: :z2:
นี่ละชีวิตจริง อย่างที่ตั้งชื่อตอนไว้มันยิ่งกว่าในนิยายเยอะ
แล้วจะรออ่านต่อ กำลังลุ้นอยู่ว่า จะตามหากันเจอไหม อิิๆ
-
ตามหากันเป็นหนังอินเดียเลยทีเดียว :laugh:
ลุ้นให้หมาน่อยกับแมวยักษ์ปรับความเข้าใจกันได้เร็วๆ
ป.ล. แอบลุ้นว่าจะมีอีกคู่รึเปล่า :call:
-
นึกว่าละครหลังข่าวช่องเจ็ดสี
ยิ่งกว่าละครอีก ชีวิตพาธัญ กว่าจะได้กัน...เฮ้ยรักกันเนี่ย
ฮ่าๆ ๆ ๆ ๆ
-
ตอนที่41 แล้วกูก็เจอมึง
ผมรีบลงจากมอไซค์และตะบี้ตะบันวิ่งขึ้นไปบนหอ พอถึงห้องไออู้ดก็เคาะประตูห้องมันเสียงดัง
"ไออู้ด"
ผมกระหน่ำเคาะลงไปอย่างต่อเนื่อง
"โอยไอห่า กูมาแล้วๆๆๆ"
มันโผล่หน้าออกมาจากห้อง
"มีไรวะ...อ้าวเห้ย ไอ้เชี่ยธัณ" มันหน้าตื่นทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นผม
"ไอ้พาล่ะมึง"ผมถาม
"โอย เพิ่งออกไปเมื่อกี้"
"ห๊ะ มันไปไหน" ผมครางเมื่อรู้ว่ามันไม่อยู่แล้ว
"ไม่รู้ว่ะ มันไปห่าไหนก็ไม่รู้ เห้ยกูถามจริงเหอะวะมึง...เห้ยๆๆๆ ฟังกูก่อนซิวะ" ผมได้ยินไอ้อู้ดมันตะโกนไล่หลังมาหลังจากที่วิ่งลงมา
มันไปไหนอีกแล้ว
เชี่ยตอนนี้ติดต่อก็ไม่ได้
"แม่งจะทำตัวยุ่งยากไปถึงไหนวะ"ผมสบถเสียงดัง
แล้วผมก็สะอึกคำพูดตัวเอง
ก็ที่เป็นแบบนี้ ไม่ใช่เพราะว่า กูทำตัวเองให้ยุ่งยากก่อนเหรอ?....
แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาจิตตก กูต้องรีบหาไอ้แมวให้เจอ
ก่อนที่มันจะทำอะไรบ้าๆ
เดี๋ยวเหมือนเมื่อตอนในโรงยิมจะเป็นยังไง
ผมขึ้นควบรถผม แล้วก็คิดว่า ไอพามันจะไปไหน
ถ้าเป็นมัน จะไปที่ไหน?
ผมก้มลงดูนาฬิกาของตัวเอง
บ่ายสามโมง...
แล้วผมก็นึกถึงคำพูดไอวิทขึ้นมา
"วันนี้ วันที่14เดือนเก้า"
..
.
..
.
.
.
.
แล้วผมก็ออกรถไป ยังสถานที่ๆผมคิดว่ามันน่าจะอยู่
ผมเดินอยู่ในสวนสาธารณะที่ปกติผมจะมาพักหัว หลายๆครั้งที่ผมมาที่แห่งนี้เพื่อสงบจิตใจ เหมือนเมื่อตอนที่วิทมาเจอ และหลายๆครั้ง
ที่มากับไอธัณมัน เวลาไม่รู้จะไปไหนดี มานั่งพักเย็นๆก็สบายดีเหมือนกัน
ผมนอนอยู่ในที่ๆผมเคยพาไอธัณมันมาเมื่อตอนวันเกิดมัน ตอนนี้ก็บ่ายจนจะเย็นแล้ว และวันที่14 ก็กำลังจะหมดไป
พอเที่ยงคืน ผมก็จะอายุเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งปี
ผมไม่ได้ใส่ใจวันเกิดตัวเองมานานพอควรแล้วตั้งแต่ผมเริ่มเข้าประถมปลาย ประมาณป.ห้าละมั้ง
แต่ที่ผมกลับมาสนใจอีก ก็เพราะ....
ย้อนกลับไปปีที่แล้ว
เวลาเดียวกัน บ่ายสามโมงครึ่ง ผมกำลังนั่งทำของให้น้องๆเพื่อสปอตเดย์อยู่ ไอ้เชี่ยธัณมันก็วิ่งพรวดเข้ามาในห้อง
"เห้ยไอเชี่ยพา แม่งแย่แล้ว"
"อะไรวะ"
"พี่ปีแก่เรียกว่ะ"
ผมรู้สึกใจคอไม่ดีหน่อยๆ
"เรียก? เรียกใครวะ"
"ก่กูกะมึงเนี่ยยยย เร็วๆเดวก็โดนหรอก"
พี่ปีแก่ของไอธัณ คือพี่ปีสามและปีสูงกว่านั้น
ซึ่งรับหน้าที่เป็นคนคุมพวกปีสองอย่างผมทีนึง
และมักจะว๊ากพวกผมอยู่บ่อยๆรองจากน้องเฟรชชี่ปีหนึ่ง
ผมถึงได้รู้สึกเหมือนว่าจะโดนเชือดอยู่ตอนนี้ไง เพราะตอนปีหนึ่งไปทำวีรกรรมไว้เยอะ...
ไม่ใช่กับใครที่ไหน ก็ไอ้คนที่เข้ามาเรียกไปเนี่ยแหละ แม่งต่อยกันแทบจะทุกวันเลยตอนนั้น
แต่ไม่ใช่ว่าพอขึ้นปีสองแล้วจะดีขึ้นเท่าไหร่หรอก
"มึงหลอกกูปะ"ผมกวนตีนใส่มัน
"เห้ หลอกให้มึงขี้หดเล่นหรอสาด กูมีวิธีที่ดีกว่าน้าน"
ผมรู้สึกเส้นเลือดปูดที่ขมับ ก่อนจะลุกพรวดคว้าไอ้หมาธัณ แต่มันก็หลบได้อย่างสวยงาม แม่งพลิ้วนะเดี๋ยวนี้
"สัดกูจับมึงตอนแน่"ผมด่ามัน
"เออ จับกูได้ค่อยว่ากัน รีบไปได้แล้วแม่งเดวก็โดนหนักจริงๆหรอกไอ้บ้า" แล้วมันก็โดดแผล่วออกไป
ผมก็รีบวิ่งตามมันออกไป
"เห้ยไอ้สองตัวนี่ แม่งมาช้านะพวกมึง" พี่ปีแก่คนนึงตะคอกเสียงดังเมื่อพวกผมวิ่งเข้าไป
"ขอโทษครับ"ผมสองคนพูดก้มหน้า ถึงไอ้คนที่ว๊ากอยู่จะตัวเล็กกว่าพวกผม แต่ก็ยังเกรงอยู่ดี
"ไป นั่งลงไปกับพื้น"
ผมสองคนมองหน้าพี่เขาแทบจะพร้อมๆกัน
"มองห่าอะไร นั่งลงไปดิ"พี่เขาตะคอกใส่อีกครั้ง พวกผมรีบนั่งลงอย่างลนลาน
"ก้มหน้าลงไป"
พวกผมทำตามอย่างว่าง่าย ผมกับไอธัณนั่งหลังชนกัน ต่างคนต่างก้มหน้าไม่สบตากับรุ่นพี่
"มึงสองตัว เดี๋ยวนี้ทำเปรี้ยวหรอ แดกเหล้าในสโมเนี่ย"
ผมสะอึก พี่เขาจับได้ที่ผมกับพวกไอวิทเอาเหล้ามาแดกในสโมดิเนี่ย...ชิบหายแล้วทำไมไอห่าวิทไม่โดน
แล้วที่โดนไหงเป็นไอธัณแทน?
"เก๋านักหรอหา"พี่เขาตะคอกใส่ ผมรู้สึกว่าไอธัณมันสะดุ้งหน่อยๆ
"มึงสองตัว เลือกเอา ว่าจะโดนฑัณบนจากคณะ หรือว่าจะโดนจากพวกกู"
"พักการเรียนเลยนะเว้ย อยากให้พ่อแม่เสียใจรึไง"
พี่ยังระดมยิงเข้ามาไม่ยั้ง ไอผมอะพ่อแม่ไม่เป็นไรหรอก แต่ไม่รู้ไออีกคนที่นั่งอยู่จะเป็นไง
"ตอบพวกกูดิ"
ผมกลืนน้ำลาย จะตอบว่าจากอาจารย์ก็ไม่กล้า ถ้ามาคนเดียวคงตอบไปนานละเพราะมั่นใจว่าไงๆพี่เขาก็ไม่เตะต่อยหรอก แถมยังโดนคนเดียว แต่นี่มีไอหมาธัณอีกคน ถึงจะเหม็นขี้หน้ามันอยู่แต่ก็ไม่ไร้จรรยาบรรณขนาดให้มันมาโดนทั้งๆที่มัน
ไม่ได้ทำหรอก
ระดับผมต้องอัดมันเองกับมือ
"ผม.....รับกับพี่ครับ" ผมไม่ได้แปลกใจเมื่อได้ยินคำตอบจากไอธัณมัน ก็รู้อยู่ว่าไอห่านี่มันกลัวรุ่นพี่
"ใครพี่คุณ"พี่ตะคอกใส่หน้าไอธัณ
ตอนนี้เขายังไม่ได้รับผมเป็นน้องเลย ตามกฎของรุ่นพี่ เหมือนจะรับตอนปลายๆหลังสปอตเดย์
ไอธัณก้มหน้านิ่ง ตัวสั่นน้อยๆ ผมเหลือบไปมองมันแล้วก็...
"หันไปมองห่าอะไร" พี่เขาตะคอกใส่ผมบ้าง ผมหลับตาข้างนึงทำหน้าแหยงๆ เพราะน้ำลายพี่มันกระเด็นใส่หน้า
"มีปัญหานักหรอ ตามพวกกูมานี่เลย"
แล้วก็ตามสูตร ผมกับไอธัณก็เข้าห้องมืดกันครับ โดนเลย....
ออกมาอีกที ผมก็แทบจะโดนรมควันปอดอยู่ละ แต่ไอธัณดูจะอาการแย่กว่า
เห็นมันหอบแปลกๆมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว
"เห้ย"
ผมเรียก มันหันมาสบตาผม ใบหน้ามีเหงื่อไหลประปราย
"เป็นไรปะ"
มันส่ายหน้า
แต่ผมดูก็รู้ว่ามันไม่ปกติ เอออยากจะฝืนก็ตามใจ
แล้วมันก็เซลงไป
"เอ้ยไอ้เชี่ย"
ผมรีบคว้ามันขึ้นมา
มันเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผมแล้วหอบน้อยๆ
"ไอ้เหี้ยมึงทำใจดีๆ"
แล้วผมก็แบกมันถูลู่ถูกังไปห้องพยาบาล(ที่สโมนั่นแหละ)
พออาการมันเริ่มปกติดีแล้ว ผมก็พามันกลับหอ มันยืนกรานจะขับรถกลับเอง แต่ไม่รู้จะไปรถชนที่ไหนรึเปล่าเลยไม่ปล่อยให้ไป
แม่งเดวกลายเป็นผีมาหลอกมาหลอนกูทุกวัน บรื๋อออ
ไปถึงมันก็เดินตรงไปล้มตัวนอนบนที่นอน
ผมเดินไปหามัน
"เอ้ยไอห่า แม่งนอนดีๆ"
มันหันหน้ามามองผม แล้วก็ลุกพรวดเดินผ่านผมไปแล้วทำท่าจะเข้าห้องน้ำ
"เดี๋ยว"
ผมคว้าข้อมือมัน มันหันมามอง
"ทำไมมึงยอมโดนห้องมืดกะกูวะ"
มันมองหน้าผมกวนๆ แล้วพูดว่า
"ปล่อยมือกู"
ผมมองหน้ามัน แล้วมองมือผม แล้วก็ปล่อย มันก็เดินไปเข้าห้องน้ำ
"เอ้ย ตอบกูก่อนสิวะ"
มันหันหน้ามา ยิ้มกวนส้นตีนแล้วพูดว่า
"กูกลัวมึงเหงา"
แล้วมันก็ปิดประตูห้องน้ำใส่หน้าผม
ไอสัดดดคนเป็นห่วงแม่งกวนตีน เออไปตายห่าไหนก็ไป
ผมเดินไปที่โต๊ะทำงาน เห็นสมุดกำหนดการวางอยู่
ผมหยิบมาเปิดๆดู ไอธัณมันเขียนทุกอย่างไว้ใส่สมุดเผื่อมันกันลืม
แต่พอไล่สายตาดูก็ต้องตกใจเมื่อเห็นวงปากกาสีแดงวงไว้ที่วันนึง...
15/9
วันเกิดกูนี่หว่า
กำ แล้วไอหมามันจะวงวันเกิดกูเพื่อ
ผมได้ยินเสียงเปิดประตูห้องน้ำเลยวางสมุดไว้ที่เดิม ทันกับที่ไอธัณมันออกมาพอดี
"ทำไรวะ"
"ยืน"
มันทำหน้านิ่วใส่ แล้วก็เดินผ่านผมไปในห้องครัว
ผมยังไม่อยากอาบน้ำเลยไปนั่งที่โซฟาแทน แล้วเปิดทีวีดู แต่ก็ไม่มีอะไรน่าสนใจเลยปิดไป
ไอธัณเดินมาพร้อมกาแฟของมัน แล้วก็ไปนั่งที่โต๊ะทำงาน
"มึงเอาสมุดกูมาเปิดดูหรอ"
"ใช่ ทำไม"
ผมตอบไปด้วยความปากไวและสันดานชอบเอาชนะบวกกวนตีน จะคว้าปากก็ไม่ทันแล้ว
"เสือก"
แล้วมันก็หันกลับไปเปิดโน้ตบุค
ผมฉุนมันขึ้นมาเลยรีบเดินไปอาบน้ำ เพราะว่าไม่อยากต่อปากต่อคำกับมัน แม่งเดี๋ยวเผลอต่อยปากแตก
ออกมาอีกทีก็เหลือบไปดูนาฬิกา
11.50
เย่ อีกสิบนาทีกูจะแก่ขึ้นอีกปี
แม่งก็แค่วันๆนึงจะอะไรกับมันนักหนา กูไม่เห็นจะเข้าใจ
ผมหัวเราะเบาๆก่อนจะออกมานอกห้องไอธัณมันก็หันมามองหน้าผม
ผมก็มองหน้ามันแล้วก็เมินไปอีกทาง เดินเข้าไปในครัวกะชงกาแฟมาแดกมั่ง
ผมต้มน้ำร้อนในกา แล้วก็ยืนดูไฟแก้ส ก่อนจะเบนสายตาออกไปนอกหน้าต่าง
ข้างล่างไม่มีแสงไฟแล้ว มีแต่ไฟถนนดวงเล็กๆ ก็แหง แม่งจะเที่ยงคืนแล้วนี่
พอชงเสร็จก็ออกมา จะนั่งที่โต๊ะก็เห็นกล่องอะไรบางอย่างบนโต๊ะ
"อะไรวะไอธัณ"ผมถามมัน
มันหันมามองเป็นเชิงถามกลับว่าห่าอะไร ผมชี้ไปที่กล่อง มันก็หันไปมองนาฬิกา แล้วก็เดินมาที่ผม
"นับหนึ่งถึงสิบดิ"
ผมมองมันงงๆ
"ห่าอะไรของมึงเนี่ย"
"นับแล้วกูตอบ"
ผมงง มันยักคิ้วกวนตีนใส่
"ไม่นับกูนับก็ได้แม่งเสียเวลา สิบ เก้า แปด เจ็ด หก ห้า สี่ สาม สอง หนึ่ง..."
แล้วมันก็เงียบ
ผมงง
"เย่ะ" มันพูดเบาๆแล้วดึงไอกล่องเมื่อกี้มา
"อะไรวะ"
มันก็เปิดกล่อง ผมมองเข้าไป
ในนั้นมีเค้กชิ้นเล็กๆอยู่ชิ้นนึง เป็นเค้กชอคโกแลตร้านที่ผมชอบ
"สุขสันวันแก่"มันพูด
ผมมองหน้ามันอย่างไม่เข้าใจ
"กูสงสาร แม่งตัวคนเดียวไม่มีใครมาอวยพรให้"
"สนุกหรอมึง"ผมถามเคืองๆ
"อืม หนุกดี ได้ทำอะไรบางอย่างเพื่อใครบางคนใกล้ๆตัว กูว่ากูรู้สึกดี"
แล้วมันก็เดินไปทำงานต่อเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น
ผมนั่งงงเป็นไก่ตาแตก
แต่อย่างน้อยก็เพราะเหตุการ์ณวันนั้นทำให้ผมจำวันเกิดตัวเองได้ จนถึงวันนี้
ถ้าไม่เปิดสมุดนั่นและไอธัณไม่ทำอะไรแปลกๆ ผมก็คงจะผ่านวันนั้นไปตามปกติผม
ผมนอนหลับตาใต้ต้นไม้ใหญ่ นั่งคิดถึงความทรงจำตลกๆเมื่อสมัยปีที่แล้ว
ถึงตอนนี้เพื่อนคนนั้นจะไม่เป็นเหมือนเดิม ถึงอะไรๆจะเปลี่ยนไป สิ่งนี้ก็ยังเป็นสิ่งที่ผมไม่มีทางลืม
เพราะว่ามันเป็นสิ่งแรกที่ไอธัณมันทำให้ผม
แล้วผมก็ลืมตา เมื่อได้ยินเสียงมอไซค์ใกล้เข้ามา
เสียงนั้นหยุดลง พอดีกับที่ผมลุกขึ้นมานั่งดู
ผู้ชายตัวสูงโปร่งผอมบาง ท่าทางลนลานวิ่งตรงมาทางผม แล้วก็หยุดอยู่หน้าพุ่มไม้ที่ผมนั่งอยู่ด้านหลัง
มันมองหาอะไรซักอย่างที่ผมค่อนข้างจะแน่ใจว่ามันคือตัวผมเอง และยิ่งแน่ใจเมื่อมันป้องปากแล้วพูดว่า
"ไอ้พา มึงอยู่ไหนวะ"
ผมไม่ได้ตอบอะไรมัน ผมไม่อยากจะคุยกับมัน
มันทำท่าจะตัดรอนผมตั้งแต่แรก แล้วทำไมยังจะต้องมาคุยกันอีก
ผมนอนนิ่งอยู่ข้างหลัง ได้ยินเสียงเท้าก้าวไปมาในพงหญ้า เหมือนมันจะยังตามหาผม แต่สุดท้ายเสียงก็หยุดไป
ผมเงยหน้ามองผ่านพุ่มไม้
ไอหมาสีหน้าเป็นกังวล เครียดแล้วก็กลัวในเวลาเดียวกัน ท่าทางมันทำอะไรไม่ถูก มันเดินวนไปมาหลายรอบเหมือนพยายามจะหาผม แต่สุดท้ายก็ต้องคอตกแล้วเดินกลับไปที่มอไซ
ผมอยากจะเดินออกไปหามัน
แต่ว่า
เงียบอยู่แบบนี้จะดีกว่า...
ไม่รู้เหมือนกัน ว่าที่มันมาตาม เพราะมันเปลี่ยนใจ มันห่วงผมตามประสาเพื่อน หรือว่ามันยังพะว้าพะวงอะไรอยู่
แต่ที่แน่ๆ ไม่ใช่เพราะมันรักผมหรอก
เพราะมันไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้ว
ผมยันตัวลุกขึ้นนั่ง แต่ผมทับกิ่งไม้ไปดังเป๊าะ
เชี่ยเอ้ย
ตามคาด ไอหมาหันมาแทบทันที แล้วก็เดินตรงดุ่มๆมาทางผม
ผมได้ยินเสียงกิ่งไม้หัก จากพุ่มไม้ตรงใกล้ๆที่โขดเนินที่ไอพาเคยพามาตอนวันเกิดผม
ผมเดินไปใกล้เรื่อยๆๆๆๆ
ผมแหวกพุ่มไม้ออก....
แล้วก็....
ไม่มีใครอยู่ที่นั่น
ผมถอนหายใจ
มันคงไม่ได้มาที่นี่หรอก
ผมพลาดอีกแล้ว
มันคงจะไปไหนไกลๆแล้วละมั้ง
อย่างน้อยๆสองสามวันนี้ก็คงไม่ได้เจอมัน
ผมเดินตรงกลับไปที่มอไซผม แล้วก็ขึ้นควบ
ผมกำลังจะสตาร์ทรถ ความคิดงี่เง่าของผมก็แล่นมาในหัว
มึงเป็นคนตัดเขาทิ้งเอง...
ก็ในเมื่อไม่อยากเจอ แล้วจะตามหาไปทำไม?
มันน่าเจ็บใจ ช่วงนี้ คิดแบบนี้ทีไร น้ำตาพาลจะไหลทุกที
ผมลุกขึ้นนั่งตัวตรง เอามือข้างหนึ่งมาปิดตา ก่อนจะเลื่อนมาปิดหน้าเพื่อกันเสียงสะอื้น
ตั้งแต่ตอนที่กดตัดสายโทรศัพท์จากไอพาแล้ว
ทั้งๆที่แถวนี้ก็ไม่มีใคร แต่ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องพยายามกลั้นเสียง
แค่มันไป ตามสัญชาติญาณของผมแค่นั้นเอง
มันเป็นไปตามอัตโนมัติโดยที่ผมก็ไม่รู้ว่าทำไม...
ผมได้ยินเสียงสูดหายใจติดขัด นั่นทำให้ผมหันออกไปดูข้างนอกอีกครั้ง
ผมเห็นไอธัณมันนั่งร้องไห้อยู่ที่มอไซค์มัน มันพยายามกลั้นเสียงไม่ให้ดัง
ผมเห็นน้ำตามันไหลลงมาอาบแก้มเรื่อยๆ พร้อมๆกันกับที่ตัวมันเริ่มจะสั่น
แล้วตัวมันก็สั่นหนักขึ้นเรื่อยๆ มันก็ก้มลงไปเรื่อยๆ
จนสุดท้ายมันก็ล้มจากมอไซไปกองกับพื้นทั้งอย่างงั้น
นั่นทำให้ผมไม่สามารถดึงดันเล่นแง่ได้อีกต่อไป....
to be continue
พานะครับ มาโพสแทนไอธัณ เพราะมันบอกว่าผมเขียนไปซะเยอะเว่อ
แล้วมันก็นอนหลับไปก่อนนานแล้ว ผมว่างเลยมาเล่นเนต รวดช่วยที่รักโพสเรื่องด้วย ฮ่าๆๆ :laugh:
อย่างที่บอกช่วงนี้ฝึกงานมันเหนื่อย ผมไม่เท่าไหร่ ไอธัณมันจะตายเอางานเยอะ
สมน้ำหน้า ดันเก่งแล้วโชว์ ฮาๆ
(แต่ส่วนหนึ่งก็เพราะผมด้วยแหละ ตั้งแต่นี้ไป จะพยายามระงับ "อารมณ์" นะจ๊ะ ที่รัก)
ไปละครับ ไว้เจอกันโอกาสหน้า :bye2:
-
:z13: จิ้มพา
ตอนนี้ยาวมากจิงๆ
ตอนท้ายในที่สุดก็เจอกัน แต่ธัณล้มไปแล้วนะ :o12:
พาให้ที่รักพักบ้างนะจ๊ะ o18
กอดทั้งคู่ :กอด1:
-
หร่า ยังอุส่าเล่นซ่อนแอบกันอีกเนอะ คนเรา ช่างตั้งแง่กันจิงๆ
เปนงัยละ ล้มไปเลย เพ่พา อย่าหั้ยมันค้างคาอีกนะคร้าบบบ
หวังว่าตอนน่าคงจะมีเรื่อง ดีๆ นะคั้บ
ว่าพี่ทันงานเยอะขนาดนั้นเลยหรอพา ผมว่างานที่บ้านละมั้งนั่น
:z1: สุขล้นๆๆ
-
โว้ววๆๆ กำลังอินเลย :sad4: ยิ่งอ่านยิ่งชอบครับเรื่องนี้ :o8: ขอบคุณนะครับที่ขยันลงทุกวัน
ปล. ตอนที่ธัณถามว่าทำไร แล้วตอบกลับไปว่า "ยืน" นี่ อ่านแล้วฮากลิ้งทันทีเลยครับ :jul3: ตอบได้เหมือนผมเวลาเจอสถานการณ์อย่างนี้เลย :m20:
-
อ่านไปยิ้มไป ธันน่ารักง่ะ แต่ละมุกนี่กวนได้อีก
พาจะงอนไปถึงไหน หมาน่อยยิ่งไม่ค่อยแข็งแรง
เดี๋ยวจะกลายเป็นซีรีส์เกาหลีนะ :laugh:
-
สงสารหมาน้อย พาช่วยดูแลดีๆนะ
แล้วตอนนี้ก็ยังไม่ได้คุยกันเยยยยย
ชอบเล่นซ่อนแอบกันจริงนะคู่นี้
ว่าไป ธันเนี่ย เก่งทั้งงานราษงานหลวงเลยนิ :-[
-
ไปคุยกันในโรงพยาบาล บรรยากาศโรแมนติกสุดๆ
ก็ยังดีในที่สุดก็หากันเจอเสียที
พาดูแลที่รักให้ดีๆ ใช้งานแบบทะนุถนอมหน่อยนะ
เดี๋ยวจะพาลไม่สบายเอา
-
เจอกันซะที หนูธัณสลบไปซะละ
-
ไอ้พา เล่นตัวจริง o18
-
หากันจนเจอ :laugh:
-
เป็นกำลังใจให้พี่พากะพี่ธัณนะคับ
ดูแลสุขภาพด้วยนะคับ
:z2: :z2:
-
:impress3:
อ๊ากซซวววว
-
จะเป็นไรมั้ยนี่ o22
-
. . . (แต่ส่วนหนึ่งก็เพราะผมด้วยแหละ ตั้งแต่นี้ไป จะพยายามระงับ "อารมณ์" นะจ๊ะ ที่รัก) . . .
.. อึ๊ย ย ย ย ย ขนลุกอ่ะ .. . ยังคิดถึงเรื่องหวานๆ ของคู่นี้ไม่ออกเลยคะ . . . . คู่อื่นแบบว่าอีกคนจะดูนิ่มๆ อีกคนแข็งๆ
แต่คู่นี้ทั้งคู่เลย พอได้อ่าน ข้างบนเนี้ย ^ มัน :-[ . . . ไม่ให้หนังแขกแระค่ะ . .. หนังแนวรันทดหดหู่แระ .. .
เค้าอุตส่าห์ตามหาออกมาเถอะค่ะ .. . หัวใจกำเริบแระ .. . พาดูแลหมาน้อยหน่อยนะคะ อย่าใช้แรงงานมาก . . .
. . . ยิ่งบอบบางอยู่ :m1: .. .
-
ไม่สบายไปซะแระ
อุตส่าห์คิดว่า ธัณ จะให้อะไร พา เป็นของขวัญวันเกิด อ่ะ :oo1:
-
พา เอิ่ม พักบ้างก้อไดน่ะ สงสารธัณ
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
พักบ้างอะไรบ้างก็ได้นะพา สงสารธัณ
เอาเป็นว่าวันเว้นวันหละกัน แต่กี่รอบนั้นแล้วแต่ดุลยพินิจเน้อ
:laugh: :laugh:
-
หวายๆๆๆ ทิ้งท้ายซะคนอ่านนี่คิดไปไกล
o13
ตอนนี้อ่านแล้วเข้าใจอารมณ์เลยอะ สู้ๆนะกับทุกเรื่อง :กอด1:
-
มาไม่ทันจิ้ม ฝากรีบน ๆ ไปจิ้มพี่พา
ล้มลง!! o22 พี่ธัญช๊อคหัวใจหยุดเต้นอีกหรือเปล่า
ฝึกงานสู้ๆ นะคะพี่ ฝึกงานก็เหนื่อยแบบนี้แหละ
ดีกว่าไปฝึกงานแบบภาคสนาม หาข้อมูล
เก็บตัวอย่าง เคยทำแล้วเหนื่อยสุดๆ - -"
-
เอ๊า กร๊ากกก ค้างอีกและโว๊ยยยย
เีรื่องมันยิ่งกว่านิยาย อ๊ากกก ธัณเป็นอะไรไปอ่า โอ็ว ใจคอมะค่อยดี
คือถ้าเค้าเป็นพาเค้าคงตกกะใจมากอ่ะ แบบที่รักวูบไปตำตา
งืม หวังว่าคราวนี้พาและธัณจะไม่ปล่อยให้โอกาศพูดกันสูญเปล่าไปนะ งือๆๆๆ
น่ารักอ่ะตอนย้อนอดีต รู้สึกแบบว่า หวานเล็กๆ
(ปล.ที่ผ่านมายังไม่เคยอ่านอะไรหวานๆ จากคู่นี้เลย เหอๆ)
ได้ข่าวว่าฝึกงานก็หนัก ที่รักแมวก็มือหนักอีก โอ้ววว รับศึกสองด้านเลยนี่เนอะธัณ
แต่ไม่เป็นไรเรื่องหลังที่รู้สึกธัณจะบ่ยั่น กร๊ากกกกกก
พานายก็เอ็นดูธัณมากๆ เน้อ ออมมือมั้ง
เค้ายังอยากอ่านเรื่องนี้แบบสม่ำเสมอทู๊กวันอ่า อิอิ เค้าเฉียว กลัวธัณจะเหนื่อยเขียนมะไหว กร๊ากกกก
-
:z2:
พาคับ เล่นตัวได้อีก
พอธัณฟื้นแล้วบอกรักเลยนะ 555+
-
หร่า วันนี้พี่ทันจะเหลือแรงมาโฟสต่อไหมนี่
โถๆๆ พี่พาทำกันขนาดนั้นเลยหรอ :z1:
พี่ทันกรูช้ำหมดพอดี รักษาสุขภาพนะคร้าบพี่ :3123:
-
:o11: พูดไม่ออก บอกไม่ถูก
รอตอนต่อไป
-
:a2:
:a9:
อ่านรวดเดียวจบเลย...โอ้~ สุดยอดมาก
กว่าจะมาถึงวันนี้ได้ก็ต้องผ่านอะไรเยอะแยะ คิดแล้วคิดอีก
มันไม่ได้ผ่านไปง่ายๆเลยจริงๆ....
:L2: ฝึกงานก็สู้ๆ (แอบสงสารน้องธัญ...รับสองจ๊อบ :pigha2:)
-
. . .ไม่มาก็รออยุ่นี่แหละ :o10: . . ..
-
:L2: :L2:ฝึกงานสู้ๆ :L2: :L2:
รอตอนต่อปายน๊า :bye2:
-
:กอด1:...หากันจนเจอ แต่เจอแบบอีกคน..เป็นลม..
...ชอบท้ายบทจัง คู่นี้..พูดจากัน..ดูแลกัน..น่ารักดี.. :L2:
-
รอพากับธัณ :man1:
-
มารอ(อีกสักพัก)ด้วยคน . . .
-
เข้ามาดูลาดเลา
หร่ายังมิมา
:jul3:
-
. . . :เฮ้อ: ยังไม่มา . . .. ไม่ใช่ไม่สบายอีกชิมิ คะ พาดูแลหมาน้อยด้วยน้า ...... :กอด1:
-
เข้ามารอ ด้วยรักและคิดถึงเลยนะ
งานยุ่งหรือไม่ฉบายอ่า เป็นห่วงเน้อ
ดูแลสุขภาพน่า ทั้งสองคน จุ๊บๆๆๆ :กอด1:
-
มาให้กำลังใจในการฝึกงานค่ะ :L2:
-
เข้ามารอ วันนี้จะมาใหมน้อ
ตั้งใจฝึกงานนะค๊าบบ
ดูแลสุขภาพด้วย
:L2:
-
. .โหหหห ตั้งใจฝึกงานกันขนาดนั้นเลยเหรอ :onion_asleep: .. .
-
วิ่งไล่ หา กัน เหมือนหนังอินเดียเลย
หนุกมั้ยละนั้น......
เเต่ก้อดีใจ ที่ได้เจอกันซะที
ปรับความเข้าใจ กันน่ะ
ปอ.ลอ. ไม่อยากให้ธัณเป็นไร เลย :call:
-
รอวัยรุ่นมาต่อ o13 o13 o13
-
อ่า สงสัยพี่ทันงานหนแน่เลย :haun4:
วันนี้ ม่ายรุ้หนักอีกป่าว :z1:
ยังงัยก้รอน้าค้าบบ
-
ตอนพิเศษ เดินเล่นหลังงาน
ผมทิ้งตัวลงบนเก้าอี้พลางจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่มีงานผมอยู่ในนั้น ก่อนจะปิดลงหลังจากที่ผมมองนาฬิกาบอกเวลาเลิกงาน
แล้วก็เดินลงไปข้างล่างเพื่อรอรถแท๊กซี่ส่วนตัว
ไม่นานรถมินิก็ขับมาจอดที่หน้าบริษัทผม กระจกหน้าเลื่อนเปิดลงเผยให้เห็นใบหน้าของคนขับ
"รอนานมั้ยเนี่ย"
"ไม่อะ"
ผมว่าแล้วเปิดประตูรถ กระโดดเข้าไปนั่งที่นั่งข้างคนขับอย่างรวดเร็ว แล้วไอพาก็ออกรถไปตามถนน
ผมเอนตัวนอนคลายความเมื่อย วันนี้นั่งหน้าจอคอมทั้งวันแม่งโคดจะเบื่อ
"ฝึกงานเป็นไงบ้าง" ผมถามไอพามัน
"ก็ดีว่ะ พี่เลี้ยงสวยดี"
"ไอห่า"
ผมด่ามันแล้วหัวเราะเบาๆ
"ใจดีด้วย วันนี้พากูไปเลี้ยงข้าว"
"โหๆๆ ไรเนี่ยมีพาไปเลี้ยง กูไม่เห็นมีงี้เลย"ผมบ่น ไอพาก็หัวเราะ
"เดี๋ยวไปหาอะไรกินกันปะ ขี้เกียจซื้อเข้าหอว่ะ"
"เออ ไงก็ได้ งานกูไม่มาก"ผมว่า ไอพามันก็เลยเลี้ยวไปทางสยามพารากอน
จริงๆมันเป็นที่สำหรับคนไฮโซนะครับ ชาวบ้านอย่างผมนี่ไม่ค่อยได้ไปหรอก แต่สงสัยวันนี้ไอพามันคงอยากไปเที่ยวมั้ง
แหงดิไอนี่มันรวยนิ ไม่เหมือนกู
"ไปไหนดี" มันว่าหลังจากจอดรถเส็ด
ผมยักไหล่เป็นเชิงให้มันเลือก มันก็เดินนำผมไปลิ่วๆ ผมเดินตามมันดูของตามทางไปเรื่อยๆ
"นี่ตัวเอง เค้าอยากกินอาหารจีนอ่า"
"ได้จ้ะที่รักงั้นไปกันเลยนะ"
ผมเดินผ่านคู่หนุ่มสาวคู่หนึ่งเดินกระแซะจนตัวแทบจะติดกัน ผมมองตามหลังไปอย่างหน่ายๆ
แม่งอะไรมันจะขนาดนั้นวะ
"ดูอะไรอยู่วะ"ไอพามาพูดข้างหู ผมนี่สะดุ้งโหยงเลย
"ไอสัดแม่ง กูตกใจหมด"ผมว่าแล้วตีแขนมัน มันหัวเราะร่วนแล้วก็มาคว้ามือผมลากไป
"เอ้ย ปล่อยๆ"ผมพูดท้วงหลังจากมันลากผมได้แปบนึง
"ไรวะ"
"ไม่ต้องจับมือกูๆ"ผมพยายามดึงมือออก
"เอ้า ทำไมวะ?"
"กูร้อนมือ"ผมไถไป
จริงๆกูอายตะหาก แม่งเพิ่งด่าคนอื่นเขาไปไม่ทันไร จะกัดลิ้นตัวเองซะละ
"โอ้ย อายก็ไม่บอกแหม คิดมากน่ะ" มันหัวเราะใส่ผมแล้วก็เดินต่อ ลากผมต่อ
"เอ้ยบอกให้ปล่อยไง"ผมพูดพยายามทำเสียงดุ
"ไม่"แล้วมันก็ลากไป
ผมเลยต้องเดินตามมันไป มันจับมือผมแน่นไม่ยอมให้ดึงออก ผมก็พยายามยื้อแป๊บๆแต่ก็ต้องเลิกเพราะท่าทีจะยาก
ผมกลัวคนจะมองแปลกๆ ผู้ชายตัวโตๆสองคนเดินจับมือกันกลางห้าง แถมคนนึงยังหล่อเข้มกระชากใจสาว สงสัยหลายคนเห็นคงจะ
เสียดาย เหอๆ(ผมนี่คงไม่มีคนมอง หน้าตาไม่ถึงเกณฑ์ไฮโซ แต่ก็มีกิ๊กหน้าตาดีวะ 555)
ระหว่างทางมีผู้หญิงกลุ่มนึงมองไอพาแล้วก็มองผมพลางซุบซิบนินทากันด้วย คนไฮโซก็ไม่ได้ต่างอะไรกะชาวบ้านนะ ยังชอบนินทาคน
อื่นอยู่ดี
ผมหันไปมองนิดนึง สาวเจ้าทั้งหลายก็ทำเป็นไม่สนใจทันควัน ผมละเซงเลย ทำยักกะเป็นตัวประหลาด
"ไม่ต้องไปสนหรอก"ไอพาพูดแล้วหันไปมองสาว
มีคนนึงใจกล้าหน้าด้านโบกมือให้ไอพามัน ไอพามันก็ยิ้ม....
แล้วก็คว้าผมไปหอมแก้มให้เธอดูซะงั้น
ผมนี่ชอคเลย
สาวคนนั้นก็เหมือนจะชอคพอกัน
แล้วไอพาก็เดินยิ้มอย่างสะใจ
"ไอ้ห่าาาาา มึงทำอะไรของมึงวะ"ผมด่ามันทันที
"เอ้า จะได้เลิกตามซักทีไง กูรำคาญ"
"เลว มึงจะเลวก็ไปคนเดียวเดะอย่ามาเกี่ยวกับกู"
"ได้ไง ก็เมิงเมียกูเดี๋ยวคนอื่นมาชิงคาบไปทำไง กูต้องแสดงความเป็นเจ้าของก่อน"
"กำ ไม่เห็นหรอว่าสาวเขาเล็งมึงไม่ใช่กู"
"ก็ไม่แน่ กันไว้ก่อน"แหน่ะแม่งแถกูอีก
แล้วมันก็พาผมไปกินร้านแมคกัน ดี กูไม่ต้องกระเป๋าฉีกแม่งแต่ละร้านในนี้ดูแพงทั้งนั้น
"มึงไปหาที่นั่งก่อนเดี๋ยวกูสั่งให้"
เออะ รู้เหรอว่ากูอยากแดกอะไร
ผมก็พยักหน้ารับแล้วเดินไปนั่ง มองข้างนอกก็มีแต่คนไฮโซเดินเต็มไปหมด แม่งรู้สึกเหมือนตัวเองแปลกแยกยังไงไม่รู้
"มาแล้ว"
ไอพาเดินมาพร้อมถาดอาหาร แล้วนั่งลงฟากตรงข้ามผม
"ไหนสั่งไรให้กู"
มันดันไก่ทอดให้ผม
"รู้ได้ไงว่ากูจะสั่ง"ผมถามมันเล่นๆ
"หมาก็ต้องชอบแทะดิ"
โหหหห ปากมึงนี่นะ
"เหอๆ แต่ปากมึงนี่ หมาซูฮกเลย ไอแมวววว"
มันหัวเราะ แล้วหยิบเบอเกอร์ปลามันมากิน
"ไอแมวมึงก็สั่งได้สมตัวจัง"
"กูชอบของกูงี้ แต่นอกจากปลามีอีกอย่างที่กูชอบ"
"เหรอ อะไรเนื้อควายรึไง"ผมกัด
"ป่าว กูชอบกินหมาว่ะ"มันพูดแล้วยิ้มแปลกๆ
"มึงชอบกินเนื้อหมาหรอวะ"ผมยังกัดมันไม่เลิก พลางหัวเราะอย่างสะใจ
"ป๊าว กูชอบกินหมาตัวบางๆ โปร่งๆ สูงๆ อ่อนแอๆ แต่น่ารักน่ากัดดดดด"มันพูดเสียงเบาให้ผมได้ยินคนเดียว
"สาดดดดดด"ผมร้องออกมาเมื่อรู้ว่ามันหมายถึงอะไร
ทำเอาอีป้าข้างๆหันมามองผมราวกับสิ่งรบกวนทันที
ขอโทษคับ แม่งทำอะไรไม่ถูกหูคนไฮโซ
หลังจากนั้นผมก็ไปร้านหนังสือ kinokuniya มีหนังสือหลายเล่มที่ผมอยากได้แต่ว่าไม่มีงบ เลยต้องมานั่งอ่านเอา
"มึงนี่เป็นหนอนหนังสือจริงๆว่ะ"ไอพามันพูดขึ้นหลังจากมาส่งผมดูหนังสือนานเกือบชั่วโมง
"หนุกดีออก มึงไม่ดูของมึงอะ ไม่ต้องเดินตามกูก็ได้"ผมว่า เพราะรู้สึกมันน่าจะเบื่อ
"ไม่ กูชอบดูมึงอ่านหนังสือ"
"เหอๆ"ผมหัวเราะแล้วรีบก้มหน้าลงอ่านต่อ
"หูแดงเลยมึง"มันว่าแล้วเอามือมาจับหูผม
"เห้ย เดียม อย่าๆ"ผมเอาศอกกันมันออก มันหัวเราะนิดๆแล้วเอามือไปจับหลังคอผม ผมสะดุ้งโหยงอีกรอบ
"ไอ้บ้า บอกว่าเดียมๆเอ้..."ผมค้อนใส่มัน มันก็ยังยิ้มแป้นแล่น ไอนี่ แกล้งกูจัง
ไอพามันหยิบหนังสือเล่มนึงออกมาแล้วก็เปิดดู
"โหห แม่งอยากไปเที่ยว"
ผมเงยหน้ามองหน้ามัน มันหันมายิ้มๆ
"ไปภูเก็ตกันปะมึง ถ้าฝึกงานเส็ดแล้วอ่ะ"
"ไม่เอา"
"ไมวะ"
"กูกลัวผี"ผมพูดแล้วทำท่าสยอง แต่ไอห่าพากลับหัวเราะแทน
"ไรแวะ คนเราก็ต้องมีของที่กลัวกันบ้างดิ"
"ไม่มีผีไหนกล้าหลอกมึงหรอกกก ถ้าจะมีก็มีอย่างเดียว"
"ผีอะไรวะ"
"ผีผ้าห่ม"
ผมเอาหนังสือที่ผมถืออยู่ตบหัวไอพาฐานพูดจาลวนลามผมมาหลายรอบในวันนี้
รู้สึกช่วงนี้จะเป็นเอามากนะมึง
"เปลี่ยวรึไง เห็นพูดทำนองนี้หลายรอบละ"ผมพูด
"เออ แม่ง ฝึกงานไม่ได้พักเลย"มันว่าแล้วหันมามองผม
"ก็นี่ไง พักอยู่"
"มึงอ่าได้พัก แต่กูยังไม่ได้พักเลย"
"เอ้า งั้นก็ไปเดินเล่นก่อนก็ได้กูบอกแล้วไม่ต้องมารอกูหรอกก"
"กูต้องกลับหอก่อนถึงได้พัก"มันว่าแล้วเอามือมาโอบเอวผม
ผมหันไปมองหน้ามันอย่างเซงจิต มันยิ้มตอแหลกลับให้
สุดท้ายผมก็วางหนังสือลง แล้วก็เดินออกจากร้านเพื่อขึ้นรถกลับ
ให้มันนั่งแกร่วรอก็สงสารมัน ไปหอมันจะได้นอนพัก
ว่าแต่มันจะได้นอนจริงๆหรือป่าววะ
end of special chapter
เอามาแปะ คั่นเวลา
เกิดเมื่อเย็น ตอนนี้ยังไม่ได้คำตอบ
ว่าสรุปตูข้ากะไอแมวจะได้นอนมั้ย
เหอๆ :o8:
-
น่ารักดีง่ะ
ว่าแต่ตกลงได้นอนยังหว่า ตอนนี้ :o8: :o8: :o8:
-
:pighaun:
อิอิ
นั้นสิจะได้พักเปล่า
ฮ่าๆๆๆ
ชอบเรื่องรี้มากเลยครับบบ
ท่านทั้งสอง
หุหุหุหุุ
-
หุหุ
แล้วได้พักรึป่าวเนี่ย
ว่าแต่ว่า
หอมแก้มโชว์สาวเลยหรอเพ่ แจ่ม o13
-
555+ ผมว่าและ งานหนักจิงๆ พี่พา ก็มานอย่างนี้แหละ ปกติพี่เรยนด้วยกัน เจอกันตลอดงัย
นี่ กางวันไม่ได้เจอกานเลย กางคืนเลย คิดถึงเยอะหน่อย สงสัยต้องรอตอพิเศษ กันไปก่อนเนอะ
เอิ้กๆๆๆ ผลเปนงัยมาบอกกันมั่งค้าบบบบ :m25:
-
โต้รุ่งโลดดดดดด :z1:
-
นอนครับ
นอนบนตัวธัณไงครับ 555
-
:o8: น่ารักมากมายน้องแมวกะน้องหมาคู่นี้ :-[
แล้วคืนนี้จิได้พักผ่อนมั้ยละเนี่ย........
ฝากน้องพา :กอด1: น้องธัณ
-
...สดๆๆร้อน...เลยตอนพิเศษ..เหตุเกิด..เมื่อเย็น..
...รอคำตอบอยู่นะว่า...ได้นอน..หรือเปล่า..อิอิ :haun4:
-
พากับธัณน่ารักไปแล้วววววว :man1:
ชอบพาที่ห้อมแก้มธัณโชว์สาว o13
อยากไปพารากอนวันนี้ 555 :laugh:
ธัณจะได้พักมั้ยเนี้ยย :o8: :z1:
กอดทั้งคู่เลย :กอด1:
-
อ๊ะๆๆๆ
อยากรู้ว่าตอนนี้ได้เปนไงบ้างแล้วเนี่ย
จะได้นอนไม๊น๊า~~~ :o8:
แต่พา.. เจ๋งมากกกกกกกกกกกกก
หอมโชว์สาวเรยทิเดียว
-
ตอนพิเศษน่ารักดี... :m1:
เหมือนพาจะไม่ยอมให้ธัญคลาดสายตาเลยที่เดี๊ยว...
....แล้วสรุปรีบกลับหอแล้ว......
...............ได้พักผ่อนรึป่าวเนี่ย...... :impress2:
-
อร๊ายยย เขิลลลลลล :o8:
นอนดึกแน่ๆคืนนี้ :haun4:
-
ว้าวๆๆ ตอนพิเศษ แล้วจะมียังอะไรพิเศษอีกอ่ะเปล่าาาาา
(เหมือนเป็นตอนคั่นโฆษณาก่อนจะไปสู่ตอนใหม่เลย) ตอนนี้อยากอ่านตอนหน้ามั่กๆ :impress2:
-
อ่านมาระยะหนึ่งแล้ว อยากบอกดังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ว่า
ชอบอ่ะ น่ารักทั้งสองคนเลย :o8: :-[
-
สรุปว่า.......... :z1:
-
พักผ่อนเยอะๆน้า :haun4:
-
อั๊ยๆๆๆ เค้าหวานกันแบบว่า ดิบๆ เถื่อนๆ ดีจริงๆ เอิ๊กกก
ฉองคนว่าไปแล้วน่ารัก ณ ปัจจุบัน อดีตนั้นยังไม่เคลียร์ อิอิ
ดีใจจาง ธัณมาต่อตอนพิเศษให้
เป็นห่วงนะเนี่ย เมื่อคืนนี้ได้นอนไหม อิอิ
อิจฉา หวานเเหว่วกันเหลือเกิน
-
. . . . "ป๊าว กูชอบกินหมาตัวบางๆ โปร่งๆ สูงๆ อ่อนแอๆ แต่น่ารักน่ากัดดดดด" . .. . แหม
แหม เชื่อละว่าหวานกันได้ น่ารักด้วยอ่ะ . . . มิน่าเชื่อ นอกจากความรักจะทำให้คนเราตาบอดกันได้แล้ว(ซึ่งชั้นไม่เคย?)
ยังทำให้คนเราพักผ่อนหน่อย( รึได้พักผ่อนหว่า) .. . ขอพิเศษอีกตอนค่ะ เฉลยว่าได้พักผ่อนกันยังคะเป็นห่วง ... :haun4:
-
น่ารักจัง :impress2:
ขอบคุณตอนพิเศษ หวานได้ใจ :pig4:
-
มาเฉลยด้วยอ่ะ ว่า ได้นอนป่าว
555
รู้สึกว่า ตอนพิเศษ นี่ ทิ้งประเด็นให้จิ้นอีกแระ
ลืม เรื่องหลักไปเลยย 55555
-
ไม่ได้นอนชัวร์ๆ
-
มาต่อแล้วจ่ะ
ตอนที่ 42 คำสาบานในใจ
มันเริ่มจากน้ำตาที่ค่อยๆไหลลงมาอาบแก้มเรื่อยๆ มากขึ้นเรื่อยๆ จนผมหายใจไม่ออก
แล้วสติผมก็หมดไปแค่ตรงนั้น...ไม่รับรู้อะไรอีกเลย
ผมวิ่งเข้าไปหาคนที่นอนกองกับพื้นด้วยความตกใจ
"ไอ้ธัณ"ผมเรียกชื่อมันแล้วเขย่าตัวมัน
แต่มันนอนนิ่งเหมือนเดิม ผมลองตบหน้ามันให้มันได้สติ แต่ก็ไร้ผล
"ไอ้ธัณ พูดกับกูหน่อยสิ!!!!" ผมตะคอกเสียงดัง แล้วเขย่ามันแรงขึ้น
มันก็ยังคงนอนนิ่ง นิ่งเสียจนน่ากลัว...
ผมช้อนตัวมันขึ้นพาดไหล่ ซึ่งนับว่าทุลักทุเลพอควรเพราะสูงต่างกันไม่มาก ยังโชคดีที่มันตัวเบา แล้วก็วิ่งไปที่รถผม
หมอเดินออกมาจากห้องไอซียู
ผมลุกขึ้นยืนหลังจากที่นั่งเฝ้าหน้าห้องนานสองสามชั่วโมง
"เป็นยังไงบ้างครับ?"ผมถามเสียงเบา
หมอส่ายหน้าช้าๆ แล้วพูดว่า
"ยังไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงเลยครับ ผู้ป่วยมีร่างกายที่อ่อนแอมากๆ น่าจะเกิดจากการทำร้ายตัวเองทางอ้อมไม่ด้วยวิธีใดวิธีหนึ่ง ซึ่งถ้าหากเกิดกับคนปกติที่ไม่ได้เป็นโรคหัวใจ ก็คงจะไม่เป็นไรมาก แต่..."
ผมรู้สึกเหมือนหัวผมขาวโพลนทันควัน
"ประกอบกับสภาวะทางจิตใจที่ดูจะตกต่ำมากติดกันเป็นเวลานาน เลยยิ่งส่งเสริมให้เจ้าตัวทำร้ายตัวเองได้หนักขึ้นไปอีก ระดับน้ำตาลในเลือดต่ำลงมาก และผลที่ได้จากการตรวจกระเพาะ พบว่าผู้ป่วยไม่ได้ทานอะไรมามากกว่าสองสามวันแล้ว"
"อัตราการเต้นของหัวใจต่ำลงมาก ผู้ป่วยหายใจเบา ตอนนี้หมอก็ใช้เครื่องช่วยหายใจอยู่ นั่นจะช่วยได้มากทีเดียว แต่ที่เหลือก็อาจจะต้องขึ้นอยู่กับเจ้าตัว..."
"ไม่จริงน่ะ มันหนักหนาขนาดนั้นเลยหรอครับ" ผมถามทวนอีกครั้งทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าคำตอบคืออะไร
"หมอเสียใจด้วยนะ แต่ก็ไม่ใช่จะไม่มีโอกาสเลยเสียทีเดียว ขอให้เอ่อ คุณใจเย็นๆก่อนนะ"
แล้วหมอก็เดินจากผมไป ทิ้งให้ผมอยู่คนเดียวหน้าประตูห้องไอซียู
ผมรู้สึกตัวเองเป็นแค่ไอ้โง่ไร้ประโยชน์ตัวหนึ่ง ที่ทำอะไรไม่ได้เลย
ยังไม่พอยังทำให้ทุกอย่างเลวร้ายลงกว่าเดิมอีก
แม้จะรู้ว่าส่วนหนึ่งมันก็ผิด แต่ผมผิดยิ่งกว่าที่เอามันมาเป็นข้ออ้างในการทำตัวงี่เง่า
ผมทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ ผมจำได้ว่าเคยทำแบบนี้มาแล้วหนนึง ที่ไอ้ธัณมันเป็นหนักๆ เหมือนจะเมื่อไม่นานมานี้ด้วย
ทั้งๆที่คิดว่าไม่อยากให้มันเกิดขึ้นอีกแท้ๆ แต่สุดท้ายก็ต้องมาเป็นแบบนี้
ผมคงได้อ้อนวอนพระเจ้าอีกครั้ง แต่ไม่รู้ว่าท่านจะยอมฟังคำขอของคนเขลาคนนี้มั้ย
ผมเห็นทุ่งหญ้ากว้างกับท้องฟ้าใส ดูไม่มีที่สิ้นสุด
หากแต่ว่ามันเป็นสีขาวดำทั้งหมด
ผมก้มลงดูมือผมเอง มันเป็นสีขาวเทา เหมือนกับภาพขาวดำเวลาทีวีเสียแล้วสีไม่ออก
หันไปซ้ายขวาก็ไม่มีใคร
ผมเดินไปเรื่อยๆ สงสัยว่ามันจะมีอะไรแปลกไปจากนี้มั้ย
ผมเดินมาหยุดที่บ้านหลังหนึ่งที่เหมือนไม่มีคนอยู่
ลองเปิดประตูเข้าไปก็ปรากฎว่าไม่ได้ลอคกลอน
ผมเดินเข้าไป บ้านมืดสนิท ผมลองคลำดูหาสวิทช์ไฟ ก็เจอแล้วเปิดออก
เป็นบ้านหลังเล็กๆ ที่เหมือนจะมีคนอยู่สองคน แต่ไม่มีร่องรอยใครเลย
ผมเดินเข้าไปในห้อง ที่นี่มีห้องครัวในตัวเอง มีโซฟาคุ้นตาตั้งอยู่ กับโต๊ะกินข้าวที่คุ้นพอกัน
ผมเดินไปในห้องอีกห้อง มันมีห้องนอนที่ผมรู้สึกคุ้นเคยมากๆ ห้องนี้มีห้องน้ำในตัวด้วย
นี่มันเหมือนคอนโดผมเลย...
ผมได้ยินเสียงคนเปิดประตู ผมหันไปด้วยความตกใจ แล้วก็ตกใจยิ่งกว่ากับคนที่เดินเข้ามา
ไอพาเดินเข้ามา หน้าตามันโทรมมาก เหมือนกับไม่ได้หลับมาหลายวัน ขอบตาดำคล้ำ ช้ำน้อยๆ
เหมือนกับมันร้องไห้มา หลายวันพอๆกับที่ไม่ได้นอน
มันเดินเข้ามาแล้วทิ้งตัวลงบนเตียง ผมเอื้อมมือไปจะจับทักมัน
แต่มือผมทะลุผ่านไป
ผมตกใจมากๆ แล้วรีบชักมือกลับ
"พา..."
ผมเรียกเสียงเบา
อีกฝ่ายนิ่งเฉย
"ไอ้พา!!!" ผมเรียกเสียงดังขึ้นกว่าเดิมมาก แต่มันก็ยังไม่ตอบ
ผมตรงเข้าไปหวังจะผลักให้มันรู้สึก แต่ผลที่ได้คือ มือผมก็ยังคงทะลุผ่านเข้าไปในตัวมัน
ไม่จริง....
นี่กู....ตายแล้ว.....
น้ำตาไหลออกมาเป็นสายระลอกใหญ่ ผมไม่สนใจจะกลั้นมันไว้อีกแล้ว
"พา มึงพูดกับกูสิ มึงพูดกับกู!!!!" ผมตะโกนเรียกอีกรอบ
ไอพาเงยหน้าเหมือนจะได้ยิน แต่แววตาเลื่อนลอยบอกให้ผมรู้ว่าไม่ใช่
"ได้โปรดไอพา พูดสิ อะไรก็ได้ จะด่ากูจะแช่งกูขุดโคตรก็ได้ จะทำอะไรก็ได้!!!!"
มันหลุบตาลง ไปจ้องที่พื้น ใจผมแทบจะสลายอยู่ตรงนั้น
จู่ๆมันก็ชักเอามีดคัตเตอร์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง ก่อนจะปักลงไปที่ข้อมือตัวเองทั้งอย่างงั้น!
มันไม่ได้กรีดเพื่อประชดชีวิต แต่มันตั้งใจจะตาย
"ไอ้พา!!! หยุดนะเว้ยย!!!!" ผมกรีดร้องเสียงหลงถลาเข้าไปจะจับมือมันห้าม
แต่ก็ไร้ผล มือผมก็ยังทะลุผ่านมันไปเหมือนเดิม
มันแทงซ้ำที่แผลเก่า ครั้งแล้วครั้งเล่า ผมพยายามจะห้ามมัน แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะพยายามเท่าไหร่มือผมก็ไม่ต่างอะไรกับอากาศลอยผ่านไป
ผมได้ยินมันพึมพำกับตัวเองเบาๆ
"กูมันไร้ค่า ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม..."
"รอก่อนนะไอธัณ กูจะตามมึงไปโลกโน้นเดี๋ยวนี้แหละ...."
"ไม่ มึง มันต้องไม่ใช่แบบนี้!!!!"
ผมตะโกนร้องห้ามมัน แต่มันก็ไม่สน เหมือนกับไม่ได้ยินสิ่งที่ผมพูด...
สุดท้าย มันก็ล้มลงไปตรงหน้าผม นอนหลับตาไม่ได้สติ แน่นิ่งอยู่อย่างงั้น...
ผมทรุดตัวลงนั่งร้องไห้ ร้องไห้จนแทบจะให้ขาดใจตายไปได้อีกรอบ
ไม่อยากให้จบแบบนี้
ผมมันบ้าที่ทำอะไรแบบนั้นลงไป
ผมไม่เคยที่จะคิดถึงหัวอกไอพามันเลย
ผมมันเลว ผมมันเห็นแก่ตัว
คราวนี้ผมจะไม่หนีอีกแล้ว ได้โปรดให้โอกาสผมอีกครั้ง ได้โปรด
ผมอ้อนวอนกับความว่างเปล่า ที่รู้แก่ใจว่าไม่มีทางเป็นไปได้
แต่ก็ยังทำแบบนั้น ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
แล้วทุกอย่างก็มืดลง ผมเข้าสู่สภาวะไม่รับรู้อะไรอีกครั้ง
มือที่ผมจับตลอดหลายคืนกระดิกนิดๆ ผมตกใจสะดุ้งตื่นเพราะมัน
ผมเงยหน้ามองคนที่หลับอยู่
"ธัณ?..."
มันลืมตานิดๆ ช้าๆก่อนจะเหลือบตามาทางผม
"พา?"
"นอนไปเหอะ อย่าเพิ่งพูด"ผมปรามเสียงอ่อน เมื่อเห็นท่าทางมันพยายามจะลุกขึ้นมาพูด
มันมองผมตาปรอย แล้วยิ้มอ่อนแรงให้ ก่อนจะหลับตาลงไปอีกรอบ
ผมได้ยินเสียงประตูเปิด หันไปก็เจอคุณหมอเจ้าของไข้เดินเข้ามา
"หมอมาตรวจอาการผู้ป่วย เขาเป็นยังไงบ้างแล้ว"
"เมื่อกี้เค้าลืมตานิดนึง"
"ดีแล้ว นับเป็นสัญญาณที่ดี คิดว่าอาการของเพื่อนคุณน่าจะดีขึ้น"
ผมได้ยินจากหมอแบบนั้นแล้วก็รู้สึกใจชื้นขึ้นมาก อาการไอธัณคงไม่ได้หนักมากเท่าที่คิด
ผมเดินออกมานอกห้องเพื่อจะไปเดินเล่นที่ระเบียง
ผมมองออกไป ตอนนี้เริ่มจะสว่างแล้ว ลมเย็นพัดมาปะทะใบหน้าผม รู้สึกเย็นสบายและตัวเบาเยอะ
ตลอดอาทิตย์ที่ผมนอนเฝ้าไอธัณมัน ใจผมไม่เคยสงบเลย รู้สึกกลัวมากกว่าตอนที่เจอคราวก่อนมาก เพราะคราวนี้มันเล่นสลบไสลไปหลายวันมาก และที่สำคัญคือมีช่วงที่หัวใจหยุดเต้นไปอีกแล้วด้วย
คืนก่อนวันเกิดของผมนั่นแหละ
เพราะไอธัณเข้าห้องไอซียูตอนราวๆสักสามทุ่ม หลังจากนั้นมันก็นอนอยู่ในอาการร่อแร่จนราวๆห้าทุ่ม
จู่ๆมันก็อาละวาดอย่างไม่มีสาเหตุ พยาบาลหลายคนต้องรีบมาจัดการให้มันอยู่นิ่งๆ มันไม่ได้ตื่น มันอาละวาดทั้งที่ยังหลับอยู่นั่นแหละ
ปากก็ร้องโหยหวนอะไรไม่รู้ จับเป็นคำพูดไม่ได้
แต่ฟังแล้วคล้ายเสียงคนกำลังร้องไห้....
แล้วจู่ๆมันก็แน่นิ่งไป พร้อมกับเสียงเครื่องวัดอัตราการเต้นของหัวใจ
ตี้ดดดดดดดดด.........
ผมก็เหมือนจะขาดใจตายตรงนั้น อยากจะพังประตูเข้าไปหามัน แต่ก็ทำไม่ได้
บรรดาหมอๆรีบลนลานเอาเครื่องปั้มหัวใจมากระตุ้นหลายครั้ง แต่ก็ไม่สำเร็จ
ผมเอามือทุบประตูเหล็กที่ป้องกันห้องพิเศษไอธัณมันเอาไว้
คราวนี้ผมไม่ได้ขอพระเจ้าให้ช่วยสร้างปาฏิหาริย์
แต่แค่ขอให้เพื่อนคนนี้ที่ทำให้ผมได้รู้ว่าวันเกิดมีค่า ต้องมาทำให้ผมจดจำว่ากลายเป็นวันที่เลวร้ายที่สุดเลย...
ตี้ดๆ ตี้ดๆ
ผมก้มลงดูนาฬิกา
00.00น.
ตี้ด...ตี้ด....ตี้ด.....
"หมอครับคนไข้หัวใจเต้นแล้วครับ!!!!!"
ผมเงยหน้าเมื่อได้ยินเสียงตะโกนที่ลอดออกมาเบาๆ แล้วมองเข้าไปข้างใน
น้ำตาผมไหลออกมาช้าๆ ด้วยความดีใจ....
ขอบคุณครับ ที่ยังไม่ทอดทิ้งคนเลวๆอย่างผม
เสียงมือถือผมดังขึ้น ดึงให้ผมกลับมาจากห้วงความคิด
"ฮัลโหล นี่พาพูดครับ"
"พาหรอ"
เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น ผมตาโตด้วยความตกใจเมื่อรู้ว่าเจ้าของเสียงเป็นใคร
"ยังจำเราได้มั้ย?"
to be continue
ไม่รู้ว่าใครโทรมาหาไอพา มันแต่งอ่ะ....
มาเฉลยคำตอบ เมื่อวานได้นอนครับผม....
ประมาณ ตีสาม เห็นจะได้ :m16:
ไปทำงาน ตาโหลเลยครับ เมื่อยด้วย เหอะๆ
ไปละจ้าไว้เจอกันอีกที
-
กว่าจะได้นอนเนอะ >_<
:impress2: :impress2:
-
มีวิญญาณหลุดจากร่างด้วยอ่า :sad3:
หนักเลยอ่ะดิธัน ตอนนั้นอ่ะ
พาทำรายตัวเองอีก :serius2:
ดีนะไม่เป็นไรมาก ไม่งั้นธันว์ตื่นมาแล้วใครจะดูแล :กอด1:
ว่าแต่สายที่รับเป็นครายยยยยยย
-
อ่านตอนนี้แล้วใจหาย....เข้าใจความรู้สึกของน้องพา
ถ้าในวันนั้น....เกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันขึ้นกับน้องธัณ
วันเกิดของน้องพา....จากที่ไม่เคยจดจำ แต่สามารถจดจำได้ เพราะคนๆ หนึ่งที่ได้ชื่อว่าเพื่อนสนิท
แต่ถ้าในวันหนึ่ง....จะต้องมาจดจำอีกครั้ง เพราะคนที่ได้ชื่อว่าเป็นมากกว่าเพื่อนสนิทและมีความสำคัญกับหัวใจ .... แต่เป็นความทรงจำที่เจ็บปวด
ดีใจที่วันเกิดของน้องพายังเป็นวันที่น้องพาจดจำได้.....โดยที่ไม่ต้องเจ็บปวด และทุกวันเกิดของน้องพายังมีน้องธัณอยู่เคียงข้าง
ผ่านเหตุการณ์วันนั้นมาได้....เชื่อว่าคงไม่มีปัญหาอะไรที่ทำให้น้องธัณกะน้องพาต้องหนักใจ
...
.....
......
น้องธัณรักษาสุขภาพเน้..... ช่วงนี้ฝึกงาน นอนน้อย เอ๊ะ..ทำไม ก๊ากกกกกกกก
อากาศก็ร้อนอบอ้าว ทานให้เยอะๆ ...
แล้วก็อย่าเครียดนะจ๊ะ :L2:
....
.....
.......
ฝากน้องแมว :กอด1: น้องหมา
ปล.... Who's she????? น้องพามาเคลียร์ด่วน :m16:
-
หร่า โอกาศมีอีกครั้ง พี่พาต้องไม่ปล่อยหั้ยมันเกิดขึนเปนครั้งที่ 3 - 4 อีกนะคั้บ
ว่าแต่ คายโทมาเอาวเกิด ดูท่า อยากจะเปนคนแรกที่อวยพรวันเกิด คงเปนคนสำคัญมากซินะ
รอดูไปละกานคั้บ ทำหั้ยพี่ทันเสียจัย โดนแน่เพ่พา :m16:
-
พี่ธัญฝันใช่มั้ย -*- เหมือนกลายเป็นวิญญาณคนเป็ฯเลยตอนนี้
ช๊อคแทนพี่พา ถ้าหยุดเต้นไปจริง ๆ พี่พาคงหัวใจสลาย (หรือเปล่า)
แต่มันผ่านมาแล้วนี่เนาะไม่งั้นพี่พากับพี่ธัญคงไม่มาเวียนเขียนเรื่องให้อ่านหรอก
:กอด1:ตอนนี้ก็รักษาสุขภาพนะคะพี่ ๆ สู้ๆ
-
อ๊ากกกกกกกก มันช่างเศร้า
ยังไงก็รักษาสุขภาพด้วยนะ ทั้งสองคนเลย
:กอด1:
แล้วจะมีใครโผล่อีกเนี่ย
-
หง่า เศร้าอ่ะ :monkeysad: ยิ่งถึงตอนนี้ชีวิตของพากับธัณยิ่งเหมือนนิยายเข้าไปใหญ่เลย แต่ก็เพราะเรื่องราวต่างๆพวกนี้แหละเนอะ ที่ทำให้ทั้งสองคนเข้าใจกันได้ดีขนาดนี้
ยังไงก็ดูแลกันให้ดีๆนะค้าบ อย่าให้ธัณเป็นไรไปอีกหล่ะ
ปล.อยากรู้อ่ะ ว่าในเหตุการณ์ในฝันอ่ะนั่นธัณฝันจริงๆเลยหรอ
-
:impress3:
-
อ่านแล้วน้ำตาคลอเลย
ไงก็อย่าหักโหมนะครับพักผ่อนเยอะๆ
-
งื้อ ตอนนี้เครียด
ดีใจที่ธัณปลอดภัย โล่งอกไปพร้อมกับพา
แล้วผู้หญิงโทรหาพาอีกก :z3:
ธัณรักษาสุขภาพด้วยน้าจ๊ะ กอดๆ :man1:
เมื่อคืนนอนตีสามกันทำไรอยู่ :z1:
-
ซึ้งมากมาย :monkeysad:
แต่มีสาวที่ไหนโทรมาหาพา o18
-
อ่านแล้วเศร้า แต่มันผ่านมาแล้ว ดีใจด้วยที่รักกัน ตอนนี้ฝึกงานเหมือนกัน เซงโคตร
-
:m15: :monkeysad:ตอนนี้เศร๊า เศร้าอ่า แล้วคือมันเกิดขึ้นตอนวันเกิดพอดี
เหมือนจะเป็นสัญญาณอะไรซักอย่างให้เหตุการณ์นี้มันแบบว่า ถูกจดจำไว้ไม่ลืม
เกิดมาเพื่อกันและกันจริงๆ เนาะ(พูดดูเว่อร์แต่ก็รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ)
โรคนี้น่ากลัวจริงๆ อ่ะ เหมือนบทจะมาก็มา บทจะไปก็ไป แล้วแบบว่าขึ้นอยู่กับใจอย่างสุดๆ
จิตใจอยู่เหนือร่างกายจริงๆ ถ้าอารมณ์จิตใจดีอย่างปัจจุบันเรือ่งอย่างนี้คงไม่เกิด
ขนาดนอนตีสามยังไม่เป็นไรเลย อิอิ กร๊ากกกกกก พักผ่อนน๊อยน้อยน่ะ ไหนจะฝึกงานอยู่
ก็ยังเเจ่มใส อิอิ(วกเข้ามาเรืองนี้ได้ไงเนี่ย โฮะๆๆๆ :o8:)
-
. .. .โหยยย ย ย ย ย +1 ให้เลยค่ะ ตอนนี้สุดยอด o13 อ่ะ จริงๆ นะ น้ำตาไหลเลยอ่ะค่ะ . . . ผ่านกันมาขนาดนี้
มีความสุขให้มากๆ นะคะ ทดแทนวันที่ต้องทุกข์ใจ รักษาสุขภาพด้วยนะคะ . .. นอนดึกบ่อยๆ ไม่ดี แต่ถ้าไม่นอนดึกมั้ง
พาก็ไม่ได้พักผ่อนเน้อ :z1: . . (แต่อย่าให้เสียสุขภาพนะคะ รณรงค์ให้คนไทยรักการออกกำลังกายค่ะ(โดยเฉพาะ กีฬา
เข้าจังหวะ :haun4: )
-
สงสัยอย่างโจ่งแจ้ง ใครโทรมาหว่า :m28:
-
เหตุการณ์ลุ้นระทึก
-
เป็นวันเกิดที่ดีที่สุดจริงๆ ถ้าวันนั้นธัณไม่ฟื้น วันเกิดที่ดีที่สุดคงจะกลายเป็นความทรงจำที่เลวร้ายที่สุดของพา
โรคหัวใจเป็นโรคที่ต้องใช้ใจดูแลรักษา ดีแล้วที่วันนี้มีกันและกัน คงไม่ปล่อยมือกันและกันอีกอีกนะ :n1:
..................
นี่ขนาดพาพยายามระงับ "อารมณ์" ธัณยังได้นอนตี 3
ถ้าไม่ระงับ โอ้.. คงถึงเช้าทีเดียว :pighaun:
โรคหัวใจกับการออกกำลังกายกิจกามเข้าจังหวะ :-[
น่าสนับสนุน เข้าใจล่ะว่าฮอร์โมนพลุ่งพล่าน
แต่เอ้อ...หักโหมไปหน่อยป่าว :z1:
-
...ตอนนี้นะ อ่านไป กลัวไป เสียวไปด้วย...
...กลัว ธัณ..ไม่หายใจ...
...กลัว พา...เสียเลือดมาก...
...พออ่านจบเหมือนได้...อ๊อกซิเจน...
...ได้นอน...ตีสาม...สุขสันต์วัน..วันเดินเล่นหลังงาน...
...ถ้าบ่อยๆๆคง....ซีดดดดดดดดดดด...อิอิ.. :z3:
-
กว่าจะได้นอน :-[
รักษาสุภาพด้วยเน้อ ทั้งคู่แหละ
-
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกก
ชีวิตพี่พาพี่ธัญ เอาไปทำหนังได้เลยนะเนี่ย
พี่พาดูแลพี่ธัญดี ๆ นะครับ
ให้ได้นอนเยอะ ๆ พักผ่อนมาก ๆ
จะทำได้มะเนี่ย ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
-
. .. รอหน่อยดีก่า :onion_asleep: . .
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
จะดีๆกันอยู่แล้วใครมันยังโทรมาอีกนะ เซ็งเลยเนี่ย
-
ตอนที่43 แฟนเก่า
"ยังจำเราได้มั้ย?"
"เฟรม"
ผมครางชื่อเธอออกมาเสียงเบา
คนที่ผมเคยรักที่สุด และทำให้ผมต้องเจ็บปวดที่สุด...
"แฮปปี้เบิร์ทเดย์นะ พี่พา"
เสียงหวานใสพูด
"นี่ เป็นยังไงบ้าง?"
"โทรมา มีเรื่องอะไรรึป่าว?"ผมถามเสียงเรียบ
"อยากจะอวยพรวันเกิดให้น่ะ"
"เหรอ อืม ขอบใจมากนะ"ผมพูดเสียงเรียบเหมือนเดิม
"พี่พา เฟรมอยากเจอพี่พาอะ ไปหาได้มั้ย?"
"อ่อ คือตอนนี้พี่ ติดธุระอยู่น่ะ"ผมบ่ายเบี่ยง
"ธุระอะไรหรอ?"
"เพื่อนพี่เขาเข้าโรงพยาบาลน่ะ เอาไว้วันหลังละกันนะ"
"เพื่อนพี่? พี่ธัณหรอ? พี่เค้าเป็นอะไรมากมั้ย" เสียงเธอดูเป็นกังวลเล็กน้อย
"เอ่อ...ก็ ไม่ได้มีอะไรมากหรอก"
ผมโกหกเธอไป
"เหรอ....อยู่ที่ไหนล่ะ เดี๋ยวเฟรมไปเยี่ยม"เธอพูด
"อ่อ....อยู่ที่ศิริราชน่ะ"
"อ่าค่ะ เดี๋ยวจะเข้าไปหานะคะ บายค่ะ" แล้วเธอก็วางสายไป
จะให้ผมไปพูดปัดว่าเธอมาไม่ได้ ก็ไม่ใช่เรื่องอีก...
เพราะผมสัญญาว่าจะไม่คิดมาก
สัญญากับตัวเองอ่ะนะ
แต่ก็ไม่ค่อยอยากจะเจอหน้านักหรอก...
รู้สึกไม่ค่อยดี ยังไงไม่รู้
คนที่เคยรักกัน ดูแลกัน อยู่ดีๆก็มากลายเป็นคนแปลกหน้า
มันก็คงต้องรู้สึกปรับตัวไม่ทันแหละ
ถึงมันจะผ่านมาหลายเดือนแล้วก็ตาม...
ผ่านไปราวๆครึ่งชั่วโมง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ผมเดินไปส่องดูที่ตาแมวก็เห็นสาวน้อยตาโตยืนอยู่ข้างนอก
ผมเปิดประตูให้ เธอยิ้มให้เมื่อเห็นหน้าผม
"พี่ธัณนอนอยู่หรอ"
เธอพูดแล้วเดินไปที่เตียงคนไข้
"มันเพิ่งหลับน่ะ"
"อืม...พี่ธํณเป็นหนักเหมือนกันนะเนี่ย" เฟรมพูดขึ้นเมื่อมองไปที่เครื่องวัดระดับการเต้นหัวใจ
"ก้อเป็นงี้บ่อยๆ"
เธอหันมามองผมตาโต
"แบบนี้พี่พาก็ลำบากแย่เลยสิ"
เธอพูดยิ้มๆ ผมรู้สึกกระอักกระอ่วนใจ มันเจ็บแปลกๆเมื่อโดนทำเป็นไม่เคยรู้จักสนิทสนมแบบนี้
สุดท้ายผมก็เลือกที่จะเไม่ทน
"เออ เฟรม มีเรื่องอะไรจะคุยกะพี่ป่าว?"
"อ๋อ ก็..."
เธอเว้นช่วง แล้วก็หยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าถือ
"นี่ค่ะ"
เธอยื่นกล่องกระดาษสีชมพูให้
ผมหยิบมาเปิดดู
ข้างในเป็นสร้อยไม้กางเขนสีเงิน ที่ผมเคยให้เธอไว้
"น้องเอานี่มาคืนพี่พา"
ผมมองหน้าเธออย่างไม่เข้าใจ
เธอมาทำแบบนี้ เพื่อจะตอกย้ำความรู้สึกที่เคยมีให้กันเมื่อก่อน ให้มันรู้สึกแย่ลงไปอีก งั้นหรอ....
"ทำแบบนี้แล้ว น้องจะได้ไม่มีพันธะกับพี่ ในฐานะแฟนเก่าอีก..."
"พี่พา..."
"น้อง อยากจะเริ่มใหม่ อีกซักครั้ง..."
ผมมองหน้าเธออย่างไม่อยากจะเชื่อ
"ให้น้อง ได้เป็นคนดูแลพี่อีกซักครั้ง ได้มั้ย?"
ผมอึ้ง ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่นิ่งเงียบ แล้วมองลงไปในกล่องอีกครั้ง
"ถ้ายังไม่แน่ใจ ก็ยังไม่ต้องให้คำตอบน้องก็ได้นะ"
เธอยิ้มให้ผมอีกครั้ง
แล้วเดินไปที่ประตูห้อง
"น้องยังรอเสมอ รอคนที่น้องรักตลอดไปนะคะ"
แล้วเธอก็จากไป
ผมเดินไปเอากล่องวางบนโต๊ะในห้อง
ในหัวว่างเปล่า คิดอะไรไม่ออก
มันเป็นความรู้สึกประหลาด
ดีใจ?
เสียใจ?
รู้สึกดี?
รู้สึกแย่?
โล่งใจ?
ผมอยากจะตัดเธอทิ้งไป แต่ก็ทำไม่ได้....
สับสน?
ผมหันไปมองคนที่นอนอยู่บนเตียง
ถ้าเป็นมึง มึงจะทำยังไงวะ?....
ช่วยบอกคำตอบให้ไอแมวโง่ๆตัวนี้รู้ทีได้มั้ย...
to be continue
พาแต่งจ่ะ
เพิ่งได้อ่านเหมือนกัน....ชอค
ไม่เห็นเมิงจะเล่าให้กูฟังเลยนิ ไอแมววววววว
งอนนนน :m16: :m16:
-
กลับมาทำไมมมมมมมม ฉันลืมเธอไปหมดแล้วววววววววว~~(แต่พาไม่ลืม :z3:)
มาได้ตรงจังหว่ะมากกก คุณแฟนเก่า ธันกำลังเจ็บเลย :o12:
แต่พาก็เลือกธัน :กอด1:
-
แม่เจ้า
ชีวิตจริงยิ่งกว่านิยาย
ป.ล คุณธัณอย่างอนไปเลย เขาเลือกแล้วแหล่ะ o13 o13 o13
-
:serius2: กลับมาทำหยั๋งง่าา จั่งซี่มันต้องถอน :z3:
แต่ยังไงพาก็เลือกธัณเนอะ :laugh:
ธัณรีบๆตื่น :กอด1:
-
...มีต่อว่าเล็กๆๆ ด้วยนะ..
...คุณน้องธัณ ค่ะบางอย่างเนี่ย..
...เล่าให้คนบางคนฟัง..คนบางคน..ก็อาจไม่สบายใจ...เข้าใจไหมค่ะ
...อย่างเงี้ยเค้าเรียกกันว่า...แคร์ความรู้สึก..อะค่ะ..
..ตอนแรกนึกว่าเฟรม จะมาบอกเลิกถาวร ไหงกลายเป็นมาขอคบใหม่วะ..
..ปู้หยิงบางคน เข้าใจยากส์วุ้ย..นี่แสดงว่าคุณน้องพา เคียร์เรียบร้อยแล้วสิ ถึงได้มาแต่งตอนนี้...
..ให้..คนบางคน...รู้... :L2:
-
มาสั้นๆ แต่ทิ้งปมทางจิตใจไว้
-
แฟนเก่ากลับมาขอคืนดี....ในเวลาที่หัวใจต้องการความมั่นใจจากใครสักคนหนึ่ง
ความรู้สึกสับสนมากมายที่เกิดขึ้นกับน้องพาในเวลานั้น....ส่วนหนึ่งมาจากน้องธัณ ...การไม่พูดกันสร้างความไม่เข้าใจเป็นบทเรียนบทหนึ่งที่ต้องจดจำ
แต่เมื่อถึงเวลาที่ต้องเลือก.....หัวใจจะให้คำตอบได้ดีที่สุด
ซึ่งมาถึงวันนี้....น้องพาก็ได้เลือกคำตอบที่หัวใจต้องการแล้ว....ชิมิค่ะ :L2:
..
...
....
เอิ่ม...น้องธัณค่า~~ งอนหรือโกรธค่า~~ เห็นอิโมน้องลิงน้อยแล้ววววว ออกแนวโกรธเคืองนะนั่น อย่างอนไปเลย ...ยังงัย ณ วันนี้ เจ้าแมวน้อยก็เลือกทำตามที่หัวใจตัวเองแล้วเน้.... :กอด1: น้องธัณให้หายงอน
-
แสรด มัยต้องมาช่วงนี้ด้วยว่ะ ทันยังป่วยอยู่ ได้อีกๆๆๆ
แต่ก้ดีเหมือนกัน พาจะได้เลือกซักที ว่าจะเดินทางไหน
หวังว่า คงไม่พลิกโผที่ข้างบนเค้าคาดไว้นะ
ไม่งั้น :z6: :beat: เพ่พา แน่ๆๆ
-
มารักทำไมป่านนี้ วันที่มันสายเกินไป ~ :z3:
-
เป็นช่วงที่สับสนดีจริงๆ :เฮ้อ:
-
พา เอ่ย...
ยังไงธัณ ก้อดี ที่สุดล่ะ..
คิดไรมากมาย
คิดนาน ระวัง หมา คาบ ไป แด๊ก น่ะ เฟ้ยยยยยยย
จะหาว่าไม่เตือน
-
.. . .. เววว แล้ว พาไม่ได้บอกธัณเรื่องนี้เหรอ .. . ลุ้นตั้งกะมะวานล่ะ . .. :m26: ธัณ เราว่านะ ไอ่แมวมันยังชอบน้องเค้าอยู่แน่เลยอ่ะ .. . หึหึ สร้างความร้าวฉานคืองานของกรู๊ . . . :z1: . . จะดูว่าคนที่นอนอยู่จะทำไงถ้ารู้เรื่องนี้ . .
-
^^^ขำคุณ boboaje สร้างความร้าวฉานคืองานของกรู๊ เราเองก็ประเภท ตีกันฉันชอบ แต่ขอเกาะอยู่ขอบสนาม(ดูเมิงตีกัน)... มาอยู่ด้วยกันเหอะ :-[
คนเคยทิ้งไป ถึงจะกลับมาอีกครั้งจะให้แน่ใจได้ไงว่าจะไม่ทิ้งไปอีก ไม่เอา ไม่ชอบคนโลเล :z6:
อยากรู้พาจะตอบยังไง
-
:a5: มาแระ ๆ ยัยแฟนเก่า ทิ้งเราไปแล้วกลับมาคืนดี อย่างโง้น อย่างงี้
พอบอก เราเปลี่ยนไปแล้ว ก็ดีดดิ้น โวยวาย ว่าหลอกลวง :m16:
ฮึ๊ยยยย อ่านท้ายตอนนี้แล้วหงุดหงิด :z3:
แต่ เอ๊ะ พา ยังไม่มาเล่าต่อเรยนี่หว่า จิ้นเองซะงั้น :เฮ้อ:
มาต่อเร็วๆ นะค้าบ ตอนนี้มันค้างใจอย่างแรง :m31:
-
แฟนเก่ากลับมาซะงั้นอีก :o12:
โฮกกกกกกก
อย่างนี้เป้นใครมันก้อมีสับสนบ้างอ่ะนะ
แต่พี่ธัญงอนไปซะแล้ว ฮ่า ๆ ๆ ๆ ง้อโดยด่วนพี่พา เอิ๊ก ๆ
-
แอร๊ยย ในที่สุดก็อ่านทันปัจจุบันสักที
สวัสดีค่ะธัณกับพา สโนว์นะคะ^^
ช่วงปี3ความสัมพันธ์คืบหน้าไปเร็วมากเลยเน๊อะ ก้าวกระโดดเลย(หลังจากผ่านจุด turning point)
ธัณป่วยบ่อยจนหน้าตกใจเลยทีเดียว เข้าใจว่ามาจากเรื่องจิตใจด้วยเลยทำให้ป่วย
ตอนในเรื่องกำลังเข้มข้นเลย ดีที่ปัจจุบันหวานกันแล้ว
รักกันนานๆนะคะ พาดูแลธัณด้วยล่ะ
+1ให้ปิดท้าย
-
. . . จะรออ่ะ :o10: มีรายป่ะ .. .
-
ไม่มาแฮะ
แต่ก็ดันๆๆๆๆๆ กันต่อปาย
หึ อ่าน รี ซ้ำฆ่าเวลารอ ตั้งแต่ต้นก็ได้ ไม่ง้อ :o12:
-
มารึปล่าวน๊า...วันนี้
รอธันกับพา
มานะๆๆ
:call:
-
รอตอนต่อไปอยู่นะครับ
-
:z1: สงสัยงานหนักต่อเนื่อง พี่ทันกุช้ำหมดแล้ว เพลาๆ มั่งคร้าบบบบบ
ผมว่าเพ่พาจัดการเรื่องนี้ได้ ผมเชื่อพี่ พี่จัดการหั้ยเงียบเชียบ อย่าหั้ยสะเทือนจนพี่ทันรุ้นะคั้บ
หั้ยว่องๆ พี่ คิคิ :3123:
-
เข้าชื่อรอด้วยคนคับ
รอ รอ แล้วก้อรอ
-
ธัณกับพาไปไหนน คิดถึงงง
:กอด1:
-
หายไปไหนกันๆ :serius2:
คิดถึงแย๊วนะ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
มารอคิวด้วยคน...
-
เอ้า หายยยยยยย !!!!!!! :a5:
-
. . . . กลับมาเห่อ ... . . .. คิดถึงแล้วน้า ..
-
เข้ามาบอกว่า...
กฏข้อที่ 2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณถูกแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกัน
การแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน
แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต
และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่น
ช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆ
ก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเอง
เพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่ง
***ส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์
ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย
ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่ห้องอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ***
ต่อไปนี้จะเป็นการปฏิบัติหน้าที่ของดิฉันในฐานะโมฯ นะคะ
เพื่อธำรงไว้ซึ่งกฏระเบียบของเล้าฯ ไม่ได้ทำไปเพราะสาเหตุส่วนตัวใดๆ ทั้งสิ้น
ถ้าใครไม่สบายใจได้การปฏิบัติหน้าของดิฉัน เชิญตั้งกระทู้เพื่อสอบถามได้ที่ "ห้องพูดคุยทั่วไป" นะคะ
เพราะห้องนั้นเรามีไว้ให้พูดคุย ซักถาม แสดงความคิดเห็น-คิดถึง ต่อกันได้อย่างอิสระ
ผิดจากห้องนี้ซึ่งเป็นห้องนิยายที่เปรียบไปก็คล้ายกับห้องสมุดกลายๆ
ดังนั้นหากต้องการจะพูดคุย-ไต่ถามกันก็เชิญได้ที่ห้องพูดคุยนะคะ
แล้วดิฉันจะได้เรียนชี้แจงเป็นรายบุคคล และถี่ถ้วนนะคะ
หวังว่าจะได้รับความร่วมมือเป็นอย่างดี ทั้งจากผู้อ่าน แฟนคลับ นักโพสต์ และนักเขียน นะคะ
เราเตือนคุณแล้วนะคะ
เจ้สอง กะเทยอาวุโส อิอิ :bye2:
-
แล้วพาขาทำอย่างไรต่อไป
อิอิ
-
...น้องธัณ น้องพา..งง..วุ้ยยยยยย.. :seng2ped:
-
อ่าครับ รับทราบและจะปฏิบัติตามนะครับ
แหะๆ ถ้าทำอะไรผิดไปก็ต้องขอโทษด้วยนะครับ และก็ขอบคุณที่มาเตือนจะได้ไม่ลามไป
อ่านต่อๆ มาต่อให้แล้ว
ตอนที่44 แทงข้างหลัง
ผมลืมตาช้าๆ แสงสว่างมีไม่มากนัก นั่นทำให้ผมรับรู้ว่านี่คงจะเป็นเวลากลางคืนแล้ว
ผมมองไปรอบๆอย่างเชื่องช้า เนื่องจากยังไม่ค่อยจะมีแรงขยับร่างกายมากนัก...
แต่ก็ไม่มีวี่แววใครในห้อง
ผมเพิ่งรู้สึกตัวว่า หน้ากากออกซิเจนที่ผมใส่อยู่นั้นได้ถูกถอดออกไปแล้ว เหลือเพียงแค่สายน้ำเกลือที่โยงเข้ามา
หาแขนข้างซ้ายของผมเท่านั้น
ผมยันตัวลุกขึ้นช้าๆ มองไปนอกห้องผ่านระเบียงที่กั้นด้วยกระจกใส
ข้างนอกมีดาวเต็มท้องฟ้า คืนเดือนมืด สวยงามสำหรับผมเสมอ
ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ผมถึงได้ไม่ค่อยชอบคืนที่มีพระจันทร์
แสงดาวมันสวยกว่าในความคิดของผม
ผมมองไปที่โซฟา มีหมอนใบหนึ่ง กับกองผ้าห่มผืนบางอยู่บนนั้น
คงจะมีใครบางคนนอนเฝ้าผมตลอดเวลาที่ผมไม่ได้สติมานี่แน่นอน
และคำตอบก็มาเมื่อเสียงประตูเปิดดังขึ้น
ผมหันไปยังทิศที่เสียงดังมา ร่างสูงโปร่งของเพื่อนผมเดินเข้ามา มันใส่เสื้อแจ็กเก็ตสีดำ ในมือมีถุงเซเว่น
"ตื่นแล้วหรอวะ"มันถามผม
ผมพยักหน้าตอบมัน ตัวผมเองยังรู้สึกเพลียๆอยู่เลย
"หิวยัง"
มันพูดพลางเดินมานั่งข้างเตียง
"ยัง เพิ่งตื่น"
"อืม..."
มันหยิบขนมปังในถุงขึ้นมากิน
"รู้มั้ย มึงหลับไปกี่วัน"
ผมมองหน้ามันเป็นเชิงถามกลับ มันเลยถอนหายใจแล้วก็พูดต่อ
"เกือบอาทิตย์"
แล้วมันก็หัวเราะเบาๆเมื่อเห็นปฏิกิริยาผม
สงสัยคงเผลอทำหน้าเหรอหราใส่มั้งกู...
"ขำไร"
"ป่าวๆ ไม่มีอะไร"
ผมรู้สึกแปลกๆ
"รู้สึกยังไงบ้าง" ไอพาถามผม
"เพลีย"
"อืม..."
"..."
ผมเห็นมันเงียบไม่พูดไรต่อ
แล้วอยู่ดีๆมันก็มาจับมือผมที่วางบนเตียง
"ไรวะ?"
ผมถามงงๆ
"ป่าว ไม่มีไร"
ผมเงียบอีกครั้ง สีหน้าไอพามันดูแปลกๆ ไปจากเดิม...
เหมือนมันเครียดอะไรซักอย่างอยู่...
"ไอพา"
"ว่าไง"
"มึงเป็นเหี้ยไรวะ"
มันเงียบ แล้วถามผมกลับ
"หมายความว่ายังไงวะ?"
"ก่อมึงเป็นเหี้ยอะไร กูรู้สึกเหมือนมึงทำตัวแปลกๆ"
มันเงียบอีกครั้ง ถอนหายใจเบาๆแล้วก็เอาครึ่งตัวบนก้มลงมานอนนาบเตียง
"กูมีอะไรให้คิดนิดหน่อย"
ผมทำหน้ายุ่งใส่มัน มันเงยหน้ามาสบตาผม พอมันเห็นหน้าผมมันก็ยิ้ม
"อะไรๆ เพิ่งฟื้นแม่งทำหน้าบูดอีกละ"
"หน้ากูเป็นงี้อยู่แล้วหนิ"
มันหัวเราะเบาๆอีกครั้ง แล้วบีบมือผมแน่นขึ้น
"ธัณ กูจะไม่ทิ้งมึง..." มันพึมพำเสียงเบา
อะไรของมันวะ
"ทิ้งไรกู?"
มันเงยหน้ามามองผมด้วยสายตาแปลกๆ
สายตาที่มีแต่ความสับสนปนเปอยู่ข้างใน กับความกังวลอะไรซักอย่าง
"มึงคิดเหี้ยไรอยู่ บอกกูหน่อยดิ"
"ธัณ"
"ไรแวะ" ผมเริ่มรำคาญท่าทางไอพาละ
"มึงจะอยู่ข้างกูใช่มั้ย"
ผมชอค...
"แปลว่าไรเนี่ย"
"ตอบกูหน่อย" มันพูดเสียงอ่อย และไม่ยอมสบตาผม
ผมเงียบ...
"มึงคิดว่า กูจะไปอยู่ข้างใครอีกล่ะ"
มันเงยหน้ามองผม ผมก็มองหน้ามัน
ผมคิดว่านี่เป็นคำตอบที่ดีที่สุดแล้ว อย่างน้อยๆก็ตอนนี้
มันยิ้มนิดๆ แบบอ่อนใจ แล้วก้มลงซบกับมือผม
"ขอบใจ"
ในเวลานั้น ผมทำตัวไม่ถูกเลย จริงๆนะ
คงจะมีอะไร ที่ทำให้มันคิดมาก
และเรื่องที่ว่า ก็คงเกี่ยวกับผมด้วย
ลางสังหรณ์ มันบอกอย่างงั้น...
to be continue
หายไปนานเพราะเหตุเดิมครับ
ขอบคุณทุกคอมเมนเช่นเดิมนะครับผม
แล้วเจอกานตอนหน้า
-
กรี๊ดดมาแล้วๆ ดีใจ
ธันหลับไปตั้งอาทิตย์นึงแน่ะ o22 เป็นหนักมากเลยดิ คนเฝ้าใจเสียนะเนี่ย
แถมพา คิดตกหรือยังหว่า รักแรกฝังใจ :เฮ้อ:
รอตอนต่อไปนะค๊าบ ลุ้นอ่ะ
-
ในที่สุดน้องพาก็เลือกคำตอบให้กับตัวเอง....โดยที่ไม่ต้องใช้ตัวแปรใดๆ มาช่วยในการตัดสินทั้งสิ้น... เหตุผลในการตัดสินใจของน้องพามาจาก "หัวใจ" ...แม้ในเวลานั้นน้องพาจะยังไม่ได้คำตอบที่ชัดเจนและความมั่นใจจากน้องธัณ แต่เพียงแค่คำตอบของน้องธัณที่ว่า "กูจะไปอยู่ข้างใครอีกล่ะ" เพียงเท่านี้....น้องพาก็สามารถตัดสินใจได้....เหตุการณ์นี้ยืนยันและก็ชัดเจนว่า....น้องพาเลือกด้วย "หัวใจ" เยี่ยม!!!! :L2:
ดีใจที่ในวันนี้น้องทั้งสองคนยืนอยู่เคียงข้างกันเป็นกำลังใจให้กันและกัน.... ความรักเมื่อเกิดขึ้นแล้วก็เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของคนสองคนที่จะเริ่มต้นมีคำว่า "เรา" และสิ่งที่ต้องดำเนินควบคู่กับคำว่า "เรา" คือ การประคับประคองความรัก...ซึ่งแต่ละคู่เหมือนกันจะรู้ดีว่าอะไรที่เหมาะจะนำมาปรับใช้กับคู่ของเรา ชิมิค่ะน้องพาน้องธัณ.....รักเจ้าเพื่อนสนิทคู่นี้จัง :กอด1: น้องธัณน้องพา
ปล...อากาศปุแหล่งๆๆ รักษาสุขภาพด้วยนะจ๊ะ ....น้องพาดูแลน้องธัณด้วยเน้~~~ อย่าหักโหม :-[ เดี๋ยวน้องธัณจะไม่สบาย.....เป็นห่วงนะจ๊ะ :L2:
-
เย้ๆๆ ฟื้นแล้วๆๆดีจัยด้วย
ว่าแต่ ต่อไปคงมรเรื่องดีๆ แล้วช่ายม้าย
คงไม่ปล่อยหั้ยพี่ทัน ฟุบ อีกช่ายม้าย
ว่าแต่ ที่หายไปนะ เล่าสู่กันฟังบ้างเด้อ :haun4:
-
เย้ๆๆ ดีใจจจ มาต่อแร้ววววว :-[
ตอนนี้ดูพาเครียดๆจริงๆอ่ะ เกิดอะไรขึ้นตอนธัณยังไม่ฟื้นน้ออ
ข้องใจๆๆ
คิดถึงธัณกับพาน้าา :กอด1: กอดดดด
-
พาครับ ตัดสินใจได้แล้วบอกไปเลย อย่าอ้ำอึ้ง พูดกันให้เคลียร์
-
เอาใจช่วยจ้า o13
-
คู่นี้ลุ้นแล้วลุ้นอีก
ยิ่งกว่าละครช่อง 7
พี่พาคงสับสนเรื่องแฟนเก่าแน่ ๆ หึหึ
-
ตอนนี้น้ำตาลและมดเริ่มมาแล้ว
เหลือแค่เคลียรเรื่องเข้าใจผิดเท่านั่นเอง
-
เย้ๆมาแล้วๆ
ปล่อยให้รอซะคิดถึงเลย :กอด1:
-
:serius2: ตอนนี้สั้นจังเลย
:a5: หลับไปตั้งเกือบอาทิตย์
พรุ่งนี้มามั๊ย รออ่านต่อนะคะ :กอด1:ธัณ&พา
-
ว้าว ธัญมาต่อแล้ว แต่สั้นไปนิด อิอิ แต่เข้าใจตอนนี้ทั้งคู่คงยุ่งจริงๆ ให้กำลังใจนะคะ ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ ปล. พาเลือกด้วย "หัวใจ" นะ :กอด1:
-
หายไปด้วยสาเหตุเดิม :m21: แล้วมันสาเหตุอันไหนหว่า
กว่าจะยอมรับได้ ก็ต้องถึงเข้าไอซียู น้องธัณก็ยังงงได้อีกนะคนเรา
-
หายไปนานไม่ว่า
แต่กลับมาแระขอแบบเยอะๆนะครับ
-
. .. หายไปสาเหตุเดิมเนี้ยคือ ? คงไม่ได้ป่วยอีกใช่มั้ยคะ ดูแลสุขภาพด้วย สำหรับคนที่แพ้อากาศ พักนี้คงหนักหน่อย . .
.. .ไม่รู้จะมีกี่ฤดูใน1 วัน มะวานเกือบ 4 ฤดูเลยมั้งคะ ปรับตัวไม่ทันจะแย่เอาสิ . .. ธัณรักษาสุขภาพด้วยนะคะ .. .
. .. รอดูว่าพาจัดตัดสินใจอย่างไรในเมื่อ ธัณบอกแล้วนะ "จะให้อยู่ข้างใครได้อีก" เน้อ .. .
-
แอบเครียดตามไอ้พาเล็ก ๆ :serius2:
-
ชีวิตคนเราก้อเหมือนละครทั้งนั้นแหละค่ะ (๐^_________________^๐)
เป็นกำลังใจให้พี่ๆต่อไปค่ะ o^^/ :a2:
แล้วพี่ธัณดูแลสุขภาพใส่ใจตัวเองให้มากๆๆๆหน่อยนะคะ! :angry2:
แอนด์พี่พาก้อดูแลพี่ธัณให้ดีๆน๊~า อย่าให้สุดที่ร๊ากเปนไรไปนะเคอะ! o18
-
"ธัณ กูจะไม่ทิ้งมึง"
คิดว่าคำพูดนี้ของพา น่าจะเป็นสัญญาณบอกกลายๆ แล้วนะว่าพาจะเลือกธัณ
ส่วนคำตอบของธัณ
"มึงคิดว่ากูจะไปอยู่ข้างใครอีกล่ะ"
ก็น่าจะเป็นคำตอบรับกลายๆ ของธัณเหมือนกัน ถ้าหากพาจะมองให้ลึกเข้าไปในใจของธัณสักหน่อย
พากลัวเมื่อเลือกธัณแล้ว ถ้าธัณยังไม่ยอมยกโทษให้ ยังคงเมินเฉย คงจะทำให้พาเจ็บหนักยิ่งกว่าเก่า กลัวสุดท้ายจะไม่เหลือใครเลย ก็เลยได้แต่ทอดถอนใจ ไม่รู้สิ่งที่ตนตัดสินใจผิดหรือถูก
ความรักตอนนี้เหมือนรถไฟที่วิ่งสวนทางกัน ไม่ยอมมาต่อหัวท้ายแล้ววิ่งไปทางเดียวกัน
ได้แต่รอเวลาเท่านั้น เฮ้อ
ขอให้อดทนต่อช่วงเวลาฝึกงาน เพราะอย่างน้อยมันเป็นประสบการณ์ติดตัวเวลาไปสมัครงาน
งานเยอะ อย่าลืมพักผ่อนให้เพียงพอนะจ๊ะ ไม่งั้นจะเจ็บป่วยขึ้นมาอีก แม้จะมีคนดูแลแล้วก็ตาม :3123:
-
ต่อแล้วจ่ะ
ตอนที่ 44.2 แทงข้างหลัง ภาค 2
"เชี่ยแม๊งงงง"
"มึงจะตะโกนหาพระแสงห่าไรวะห๊า"
ไออู้ดด่าผม
"กูรู้สึกเหมือนกูเป็นเด็กไร้สมรรถภาพ"
"ตอนนี้ก็กลายๆแหละวะ"
หลังจากที่ผมออกโรงพยาบาลมาแล้ว ผมรู้สึกว่าอากัปกิริยาของไอ้เพื่อนผมมันแปลกไปกว่าเดิม
มันถามผมทุกๆห้านาทีว่าเป็นไงบ้าง เลิกเรียนก็ตรงดิ่งมาหาผม มาประคองเหมือนผมจะร่วงลงไปกลายเป็นของเหลว
มันไปกินข้าวกับผมทุกครั้งไม่ว่าจะมื้อไหน มันไปทุกที่ที่ผมไปแม้ว่าจะมีธุระอะไรก็ตาม มันเดินไปกับผมตลอดเวลาผมไปไหน...
และ...
"ไอ้ห่าพามึงไม่ต้องตามกูมานะโว้ย"
ผมแว้ดใส่มันเมื่อมันบอกว่าจะเข้าห้องน้ำอาบน้ำกับผม
"ทำไมอ่ะ?" มันถามแล้วทำหน้างง
"อะไรของมึงเนี้ยยยย มึงจะตามกูเป็นปลิงไปทำมายว๊า ห๊า กูไม่เกิดการแตกสลายกลายเป็นผงไประหว่างอาบน้ำหรอก"
"แล้วถ้ามึงลื่นหัวกระแทกตายคาที่ทำไงอ่ะ"
"ไอ้ห่าแม่งปากสร้างสรรค์ พอเลยมึงไม่ต้องตามกูมา อยากจะรอหน้าห้องน้ำก็เชิญตามสบาย!!!" ผมยื่นคำขาดให้มันทันทีที่เห็นว่ามันจะ
เถียงต่อ สุดท้ายก็ได้แต่ทำหน้าจ๋อยรอผมอยู่หน้าห้องน้ำนั่นแหละ
เอากะมันสิอะไรกันนักหนาวะเนี่ย
และ....
"เชี่ย มึงจะมาเบียดกูอีกเยอะมั้ยเนี่ย"
ผมวีนแตกอีกรอบเมื่อไอพามันเข้ามานัวเนียกอดผมตอนจะนอนหลับ
"กูเปลี่ยวอ่า" มันตอบผมอย่างกวนส้น
"เรื่องของมึง เกี่ยวกะกูที่หนายวะห๊า"ผมแว็กแล้วเอามือยันมันออก แต่มันกลับรั้งตัวผมไปใกล้หนักกว่าเดิมอีก
"ไม่เอาน่า อย่าดีดดิ้นดิ" มันว่าแล้วก็นอนซบกับตัวผม ผมอ้าปากค้างจะด่ามันแต่นึกคำด่าไม่ออก เลยยื่นมือลงไปแกะแขนไอพาที่โอบรัด
เอวผมอยู่
ผมพบแล้ว ว่ามันเป็นสัตว์สปีชี่ส์ใหม่ ผสมระหว่างแมว และก็ตุ๊กแก มือแม่งเหนียวชิบหาย
สุดท้ายก็ต้องจำยอมเมื่อสู้ความง่วงไม่ได้
เป็นแบบนี้มาหลายวัน นี่ก็ย่างเข้าวันที่หกแล้ว
ผมรู้สึกอึดอัดกับพฤติกรรมแปลกๆของไอ้แมวมาก
เพราะเวลามันทำอย่างงี้มีสองมุมให้คิด
หนึ่ง แกล้งเอามัน
ซึ่งเป็นสันดานประจำของมันอยู่แล้ว และเป็นบ่อยมากกว่าเก้าสิบเก้าจุดเก้าเปอเซน
กับอีกมุม...
คือมันกำลังพิสูจน์อะไรซักอย่างอยู่
นี่เป็นมุมมองที่ผมคิดได้ และพยายามสังเกตอยู่
ผมก้มมองดูว่ามันหลับไปรึยัง
ซึ่งมันส่งเสียงกรนเบาๆกลับมาเป็นสัญญาณ
ผมค่อยๆเอาแก้ม แนบกับผมมันช้าๆ
ถึงปากจะบอกว่าไม่ชอบ ไม่ให้ยุ่ง
แต่จริงๆแล้ว ผมไม่อยากจะบอกเลย ว่าไอความรู้สึกแปลกๆของผมมันชักจะมีมากขึ้นเรื่อยๆแล้ว...
และตอนนี้ ผมก็เริ่มจะเกิดความกลัวน้อยๆในใจ
ว่าจะเป็นยังไง ถ้าอะไรไม่ได้ราบรื่นอย่างที่ผมคิด
เพราะอย่างงั้น ถึงได้ไม่บอกไปตามตรง
ถึงได้ทำเป็นไม่ชอบ ไม่อยากจะยุ่ง
กลัวว่าวินาทีที่คำว่า "รัก" หลุดออกจากปากผม
ทุกอย่างจะเปลี่ยนไป อย่างไม่มีวันเหมือนเดิม
ผมรู้สึกถึงอ้อมแขนที่กอดผมช้าๆ แล้วก็กระชับแน่นขึ้น
ผมลืมตาแล้วเหลือบมองใบหน้าของเพื่อนผม
มันหลับตา แล้วเอาแก้มซบกับหัวผม
ลมหายใจอ่อนๆของมันกระทบกับหน้าผากผมเบาๆ
ผมกำลังจะหลับตาลงต่อ
ก็ได้ยินเสียงไอธัณมันละเมอออกมาเบาๆ
"...หนาว..."
ผมกอดมันแน่นขึ้น
"ไม่เป็นไร..."
มันขดเข้าหาผม ผมเอื้อมมือไปลูบหัวมัน
"กูอยู่นี่..."
กูไม่ทิ้งมึงไปไหนแน่ๆ...
ไม่มีวัน
to be continue
ที่แบ่งเพราะกลัวจะยาวอ่า กลายเป็นสั้นหรอเนี่ย
แหะๆ
ไปละง่วงนอน แอร์หนาวมาก
ขอบคุณทุกเม้นเช่นเคยคับผม
-
จิ้มธัณ+พา
ความรู้สึกเปลี่ยนกันทั้งคู่แล้ว ทั้งคำพูดและการกระทำสอดคล้องกัน
ขาดแต่ คำพูด ชี้ชัดออกไปเท่านั้น อีกนิดนึงๆก็จะรู้แล้ว
ทั้งสองคนมัวแต่กลัวอยู่ได้(ปากแข็งทั้งคู่เลย)
นึกแล้วก็ขำ พาเคยกดธัณไปแล้วแท้ๆ(ไม่ใช่ครั้งเดียวด้วย) แต่แค่คำพูดคำนึงกลับไม่กล้าบอก เพราะกลัวจะเปลี่ยนไป
โนว์คิดว่าจริงๆ ต่อให้ธัณไม่ชอบพาแบบแฟน ความสัมพันธ์ก็คงไม่มีวันเปลี่ยนไปในทางเลวร้ายหรอก
เพราะพาก็สำคัญสำหรับธัณเหมือนกัน
-
:a5: ตอนนี้ลึ้กซึ้งได้ใจอะ o13
-
เอาใจช่วยนะคะ
รักมันไม่ยากเกินกว่าที่จะเข้าใจหรอกค่ะ
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกอย่างนึงคือ "อบอุ่น"...
น่าอิจฉาจัง :m15:
-
หูย ชอบตอนนี้อ่ะ เหมือนเป็นจุดเริ่มต้นอะไรหลายๆอย่าง
ชอบที่แบ่งช่วงของธัณเขียนกับพาเขียนอ่ะ อ่านแล้วมันได้รับรู้ความรุ้สึกหลายๆด้านดี
(เวลาอ่านของธัณกับของพา เสียงในจินตนาการก็เปลี่ยนตามไปด้วย555+)
-
:-[ ชอบบบบบบบบบอ่า
รักกันอย่างนี้ตลอดไปน้า สู้ๆ
-
. . .ธัณอย่า เพิ่ง งง ง ง ง บอกนะคะ มันมีลับลมคมในอ่ะ เราเห็นตอนที่แล้วอ่ะ อย่านะ . . . . รอตอนต่อไปนะคะ
-
o13 o13 o13 o13
อ่านแล้วเป็นปลื้มอย่างแรงอะคราบ อิๆ
การกระทำบางอย่างอาจบอกอะไรไม่ได้
แต่บางครั้งแม้จะเพียงนิดเดียวกลับบอกอะไรได้มากมาย
แล้วจะรออ่านต่อไป
-
:กอด1:ด้วยคน :laugh:
-
หนาวเหรอ แล้วคนกอดไปไหนซะล่ะจ้ะ :impress2:
-
เพราะทุกสิ่งที่กระทำคือ...ความรัก
:L1: :L1: :L1:
-
อยากจะบอกว่า ชอบตอนนี้จัง
มีความรู้สึกอ้างว้าง
แต่ก็อบอุ่นไปในคราวเดียวกัน
-
มาต่อแระ อ่านแล้วเหมือนจะโล่งใจอ่ะนะ
อืมมม แล้วยัยแฟนเก่าล่ะครับคุณพา เคลียร์ยัง เอ๊ะ หรือว่าอ่านข้าม :a5:
นอยด์ๆๆๆๆ :z3:
-
น้องพาน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกก....เป็นคนที่เลือกแล้วเลือกเลย ไม่มีเปลี่ยนใจ... o13
น้องธัณ..พาร์ทนี้หวั่นไหวนะเนี่ย ความกลัวในสิ่งที่เราไม่เห็น แต่เป็นสิ่งที่หัวใจต้องการนั้น...เชื่อมั้ยว่า "ยิ่งหนีเท่าไหร่....สิ่งนั้นก็จะยิ่งพุ่งเข้ามาหาเราไวเท่านั้น" เรื่องแบบนี้...หลับตาแล้วทำตามที่เสียงหัวใจเราต้องการสิค่ะ...ดูอย่างน้องพาสิ.... :o8:
ปล...รักษาสุขภาพด้วยนะน้องธัณเป็นห่วงนะจ๊ะ แต่เชื่อว่าเจ้าแมวยักษ์สปีชี่ตุ๊กแกต้องดูแลน้องหมาน้อยตัวนี้เป็นอย่างดีแน่.....รักเพื่อนสนิทคู่นี้จัง :กอด1:
-
๐น้องธัญอ่ะ....ทำเป็นปากแข็งนะเนี่ย...ที่จริงใจอ่อนไปตั้งนานแล้ว แต่ก็นะเข้าใจว่ามันมีอะไรให้ต้องคิดหลายเรื่อง
ยิ่งต้องกลัวว่าความรู้สึกกับคำว่า "เพื่อนรัก" มันจะจางไป พะวงต่างๆนาๆ ....
กว่าที่น้องธัญจะมาถึงจุดนี้ได้คงต่อสู้กับตัวเอง และรอบด้านอีกมากมาย...
๐น้องพา...เจ๋งมากค่ะ บอกว่าจะไม่ทิ้งคือไม่ทิ้ง แถมเป็นกาวสายพันธ์ใหม่อีกตะหาก :laugh: ทำตามที่ใจอยากทำ สุดยอด... o13
การกระทำกับคำพูดตรงกันมาก และที่สำคัญแม้ดูเหมือนเป็นคนไม่หวาน แต่เอาใจใส่คนที่เค้ารักเป็นที่สุด
ทุกรายละเอียดไม่เคยละเลย ...... :3123:
...รักกันน่ะมันดีที่สุดแล้วค่ะ.... :กอด1:
-
:z13:
พี่ธัญ+พี่พา
สู้ๆ
[/size] [/color]
-
ต่อคับต่อ
เรื่องรักผมนี่ก็อย่างที่รู้ ยิ่งกว่าละครน้ำเน่า
แถมยังมีหลายระลอกด้วย ไม่เชื่อก็ลองอ่านต่อไป แล้วจะรู้เอง เหอๆ
ตอนที่ 44.3 แทงข้างหลัง ภาค 3
ผมรู้สึกเหมือนอยากจะอ้วก
ในหัวมันหมุนไปหมด อยากจะลงไปนอนกองกับพื้น
ผมวิ่งออกมาไกลแค่ไหนแล้วก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ ผมคงไม่มีทางหามันเจอ
ไอพา มึงไปอยู่ที่ไหน...
ย้อนกลับไปเมื่อบ่าย
ผมกำลังนั่งอยู่ในชอป ทำงานฆ่าเวลาไปเรื่อยๆเพราะขี้เกียจแบกกลับไปทำหอ
ไอพามันก็เดินเข้ามา
"ทำไรอยู่วะ"
มันว่าพร้อมกับเดินมานั่งข้างๆผม
"ซักผ้า"ผมตอบมันกลับไปแล้วหันไปยิ้มยิงฟันให้มันอย่างกวนตีน
มันยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ผม แล้วยื่นหน้ามาใกล้ไม่ให้ทันตั้งตัว
"ไอเวร" ผมสบถหลังจากถอยหลบมันอย่างรวดเร็ว
มันก็หัวเราะ
"สม แม่งกวนส้นนัก"
"โคย"
ผมด่ามันแล้วหัวเราะบ้าง ไอพามันก็เอื้อมมือมาโอบผมไปใกล้ ผมหันหน้าไปมองมันแล้วถามว่า
"กูถามจริงเหอะว่ะ ถ้าไม่ทำงี้ซักวันนี่มึงจะตายมั้ย"
"แค่ไม่ได้เห็นหน้ากูก็ตายแล้ว" ไอพาพูดพลางส่งสายตาซึ้งมาให้
"แหวะ จะอ้วกแม่ง"
"ฮ่าๆๆๆ"
ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรมันต่อ เพราะดีดดิ้นไปมันก็ไม่ปล่อย เสียเวลาเปล่า และหันกลับไปทำงานต่อ
"เขียนตีฟเก่งว่ะมึงเนี่ย"
"แน่นอน กูเก่งทุกอย่าง"
"ถุยไอหลงตัวเอง"
"มึงก็พอกะกูวะสาด"
"เห้ยมึงสองตัวทำไรเนี่ย"
ไออู้ดโผล่มาเห็นไอพามันโอบผมพอดี ไอพารีบชักมือแล้วกลับไปนั่งตามเดิม
"กูดูงานไอธัณมันอยู่"
"ว่าไปเรื่อย กูเห็นตำตา อย่ามาบ่ายเบี่ยงๆ" ไออู้ดพูดแซวอย่างสนุกสนาน ส่งผลให้ไอพาลุกขี้นไปไล่เตะมันอย่างรวดเร็ว
ผมเห็นแล้วก็หัวเราะ ไอเชี่ยอู้ดก็แม่งปากมากจริงๆ
แต่ถึงมันปากพล่อยไปบอกใคร นอกจากกลุ่มผมก็ไม่มีใครเชื่อหรอก
เพราะดูแล้วมันค่อนข้างจะ impossible ไปนิด หน้าตาผมสองคนมันไม่เหมือนคนเป็นเกย์น่ะสิครับ
ก้อไม่ได้เป็นจริงๆ นอกจากไอแมวแล้วผมก็ไม่ได้สนใจผู้ชายคนอื่นซักคน
หมายถึงผมก็ไม่ได้โดนใครตุ๋ยอีกอ่ะนะ...
ผมเคลียร์งานจนเสร็จแล้วก็เงยหน้าดูนาฬิกา
"ไอพา กลับยังวะ"ผมว่าแล้วเดินไปหามัน มันนั่งเกากีต้าร์อยู่ที่เก้าอี้อีกตัวในห้อง
"มึงเส็ดยังอ่ะ"
"เดวกูไปส่งงานจานก่อน"
"อือ"
ผมเดินไปที่ห้องอาจารย์ที่อยู่ชั้นห้า ระหว่างทางโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
"ฮัลโหล"
"ธัณครับ นี่เกอแลงนะครับ"
"หา? อ่อ ว่าไง มีอะไรหรอ"
"ธัณครับ เห็นวิทมั่งมั้ยครับช่วงนี้"
"หือ?"
เออ ว่าไปก็ไม่เห็นไอวิทเลยแฮะหลังจากฟื้นมาเนี่ย
"ไม่อ่ะ มีอะไรหรอ"
"เอ่อ ธัณครับคือ..."
"ทำไม เกิดอะไรขึ้นหรอ?"ผมถามเกอแลงเพราะดูท่าทางจะมีอะไรผิดปกติ
"ผม....ทะเลาะกับวิทเค้าน่ะครับ"
"ห๊ะ?"
"พอดีมีเรื่องนิดหน่อยน่ะครับ"
"เอ้า แล้วไปทำอีท่าไหนเนี่ย"
"เดี๋ยวค่อยเล่าแล้วกันครับผมจะไปหาเขาดู แค่นี้นะครับ"
"เดี๋ยวดิ"
แล้วสายก็ตัดไป
ผมรีบวิ่งกลับไปหาไอพามัน
"ไอพา แย่แล้วเว้ย"
"ไมวะ?"
"ไอเชี่ยวิทหายไปไหนก็ไม่รู้"
"หา? มันไม่ได้บอกมึงหรอ"
"บอกว่าไรวะ?"
"เอ้า ก็มันจะกลับบ้านไปเยี่ยมแม่มัน แม่มันไม่สบายไง"
"หา ไม่เห็นจะรู้เลย เมื่อกี้เกอแลงก็โทรมาถามกูเนี่ย"
"เกอแลง?....ไอหัวขี้หรอ"
"ไอห่าปากแม่ง เรียกมันว่างั้นได้ไงวะ"
"ก็มันเหมือนนี่"
"เดวกูโทรบอกมันก่อนละกัน"
"ไม่ กูเอง"
ไอพาว่าแล้วคว้ามือถือไป ผมอ้าปากจะเถียง
"ไอหัวขี้กิ๊กมึงเขากลับบ้านโว้ย รู้แล้วก็ติดต่อไปซะ อย่ามายุ่งกะของกู"
"เอ้ไอ้ห่านี่ แม่งทำไมทำตัวงี้วะ" ผมว่าแล้วคว้ามือถือกลับจากมัน
"เออ เกอแลงเดี๋ยวโทรกลับนะ"
แล้วผมก็วางสายไป
"กูบอกแล้วว่าอย่าไปพูดงั้น"
"แล้วไง"
"เอะ มึงนี่ อะไรวะ เดี๋ยวผีเข้าผีออก เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย กูงง" ผมโวยใส่
"ก้อกูหวง"
มันแถ
ถ้านี่เป็นการ์ตูน ผมคงมีเส้นเลือดปูดที่ขมับแล้วไอพาคงโดนต่อยกระเด็นติดฝังเข้าไปในผนังแล้วแน่แท้
"หวงเห้ไรวะ ไร้สาระ"
มันชักสีหน้าใส่ ผมแลบลิ้นใส่มัน
"โห กล้าทำงี้กะกูหรอ" มันว่าแล้วพุ่งใส่ผม ด้วยไม่ทันตั้งตัว ทั้งผมทั้งมันเลยไปกองกะพื้น
"เห้ยๆ แม่งเงี่ยนได้แต่อย่ามาทำในห้องนะเว้ย" ไออู้ดว่า
ทั้งผมทั้งไอพาหันไปแยกเขี้ยวใส่มัน
"ลุก"
"ขอโทษกูก่อน"
"ไม่"
"..."
ไอพามันก้มลงมาใกล้ขึ้นแล้วกระซิบ
"หรือให้กูเอามึงตรงนี้เลย?"
เท่านั้นตาผมก็โตเท่าไข่ห่านแล้วคับ
"ไอ้พะ..."
"กูจะได้ไม่ต้องห่วงไงว่ามึงจะไปอะไรกะใคร เพราะไงๆก็ของกู"
ทฤษฎีว่าด้วยสมองแมวศาสตร์(สาด)
"พ่อมึงตาย"
"เกี่ยวไรกะพ่อกู"
ผมลุกขึ้นถอยไปชิดพนังไอพาก็ไล่มาติดๆ
"เอาไง"
"ไม่เอาไง เอามึงออกไปจากตัวกูด่วน"
"ขอดูดปากที"
แล้วก็โดนไปโดยไม่ฟังคำอนุญาติซักกะติ๊ด
"โคยยยยยแม่งงงงงง"ผมโวยหลังจากไอพามันปล่อยผมแล้วลุกจากไปพลางหัวเราะอย่างร่าเริง
ผมเอากล่องดินสอเขวี้ยงใส่มันด้วยความหมั่นไส้
โดนหลังหัวมันอย่างจัง
"ฮ่าๆๆๆ สมน้ำหน้า"ผมหัวเราะอย่างสะใจ
มันหันหน้ามามองผมเคืองๆ แล้วก็เดินกระแทกเท้าปิดประตูเสียงดังออกไป
"เหี้ยแม่งมึงเล่นโหดนะเนี่ย"
ไออู้ดทัก
"โห ทีมันอัดกูติดกำแพงแล้วดูดปากมึงยังไม่เห็นว่าอะไรเลย"
"ก็กูไม่เห็นว่ามึงจะเสียหายอะไร"
สัด....
ผมก็ไม่สนใจและหันกลับไปเก็บของต่อ ยังไงไอพาก็ต้องรออยู่ข้างนอกอยู่แล้ว....
ซึ่งผมคิดผิดถนัด
ผมหามันมาหลายชั่วโมงแล้ว ทั้งที่คณะ ที่หอ และที่อื่นๆ ก็ไม่เจอ
ทำไมเวลางอนมันถึงได้หาตัวยากนักนะ
โทรหาก็ไม่รับ เชี่ยเอ้ย
สุดท้ายก็มาตายรังที่สวนสาธารณะเหมือนเดิม ผมนอนเหนื่อยหอบบนม้านั่งยาวตรงทางเดินใกล้ๆกับที่จอดมอไซไว้
ลองคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาโทรอีกทีก็ไม่รับ
ผมรู้สึกมวนๆในท้อง บวกกับมึนหัว สงสัยเพราะออกแรง(วิ่ง)เยอะไป
ลองโทรอีกรอบ
ตู้ด....ตู้ด......
กริ๊ก
"ฮัลโหล"
ผมกำลังจะยิ้มด้วยความดีใจ แต่ยิ้มก็หุบลงเมื่อเสียงที่ได้ยินกลับไม่ใช่...
"อะ... พาอยู่..มั้ยครับ?"
"พี่พาหรอ...ไม่อยู่อะ"
"อ้าวก็นี่เบอร์ไอพามันไม่ใช่หรอ"
"ก็พี่พาไม่อยู่นี่นา เขาทิ้งมือถือไว้แล้วก็หายไปไหนไม่รู้ ว่าแต่นั่นพี่ธัณใช่มั้ย?"
"เรา...."
อยากจะให้ไม่ใช่เหลือเกิน
"เฟรมใช่มั้ยน่ะ?"
"อื้มค่ะ"
"พี่พาเขาอยู่ไหนน่ะ"
"พี่พาเขาไปไหนไม่รู้ อยู่ดีๆก็มาที่หอเฟรม แล้วก็โยนมือถือไว้ให้เฟรม บอกว่าถ้าไอธัณโทรมา ให้บอกว่าไม่อยากจะคุยด้วย"
ผมอึ้ง...
"....เหรอ....ไม่เป็นไร ขอบคุณ น้องเฟรมมากนะ"
แล้วผมก็วางสายไป
อะไรกันวะ
อะไรกันวะๆๆๆๆๆๆ
กะอีแค่เรื่องแค่นี้ ทำไมต้อง...
ผมรู้สึกน้อยใจมันมากๆ น้ำตาพาลจะไหลอีกแล้ว
ช่วงนี้แม่งอ่อนไหวว่ะ แถมไอ้ช่วงที่ว่านี่ชักจะนานเกินไปแล้ว
เออ ไม่อยากคุยก็ไม่ต้องคุย ไม่สนเว้ย สัด...
ผมโยนมือถือตัวเองทิ้งขยะ แล้วก็ขับมอไซผมไป...ที่ไหนซักที่
ไปปล่อยลมในหัวซักหน่อยดีกว่าแม่ง.....
to be continue
งอนกับมันได้หลายรอบมากๆ
ตอนนี้ก็ยังเป็น แต่พอหายงอนแล้วมานั่งดูก็อดขำไม่ได้เกือบทุกที
ก้อนะ ถือเป็นสีสันของชีวิต
ไปละคับผม ไว้เจอกันจ้าๆ
ปล. ฝึกงานใกล้เส็ดแล้ว วางแผนจะไปทะเลกัน ประมาณช่วงสงกรานต์
ถ้าหายไปนานก็ไม่ต้องสงสัยนะคับผม
ขอให้สนุกกับสงกรานต์ทุกคนนะครับ :bye2: :bye2:
-
ชีวิตรักของคู่นี้ น่าจะเอาไปทำละครจริงๆ มีให้ลุ้นตลอดเลยอ่ะ
-
โยนมือถือทิ้งขยะ !? เสียดายอ่าธัณ
อิอิ อินจัด เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ สนุกกับสงกรานต์เน้อออออ :กอด1:
-
ธัณมาแล้วว :man1: กอดดด :กอด1:
ทำไมพาไปหาเฟรมอีกแ้้ล้ว :z3: ชีวิตยิ่งกว่าละครจริงๆด้วย
ธัณกับพาฝึกงานหนัก รักษาสุขภาพด้วยน้า
เที่ยวสงกรานต์ให้สนุก :กอด1:
-
บรรยากาศดูอบอุ่นปนความเหงาลึก ๆ
เหงาเพราะไม่เข้าใจในจิตใจของอีกฝ่าย....จึงทำให้รู้สึกถึงความห่างไกลทางความรู้สึก
แต่...คงอีกไม่นานใช่มั๊ยครับที่จะเข้าใจกันและกัน
จะได้อ่านแบบหวาน ๆ แล้วใช่มั๊ยครับ เย้ๆ
ตอนต่อมา
คงงอนเรื่องที่เหมือนธัณไม่ค่อยอยากแสดงออกว่ารักเลย ไหนจะยุ่งกับเกอแลงที่มีคดีเก่า ๆกันอยู่(เกอแลงกับวิทกิ๊กกันจริงอ่ะ?)
แต่ทั้งสองคนก็เล่นโหด ๆอย่างนี้ตลอดนิ่ครับ
-
งอนน กันเข้าปาย เฮ้อ เหนื่อยใจ
ก่อนไปเที่ยวไม่มาอัพทิ้งไว้ซัก 20 ตอนเป็นไร5555
เที่ยวให้สนุกนะคร้าบ
-
ก่อนหน้าที่จะทะเลายังน่ารักกันอยุ่เลย
เปลี่ยนอารมปุ๊ปปั๊ปมากคู่นี้
แต่ยังไงก็เอาใจช่วยนะ :กอด1:
เกอแลงกับวิทย์ น่าสนใจมากก
-
เอาเข้าไปคู่นี้ ขยันทะเลาะกันจริง :เฮ้อ:
-
:L2: :L2: :L2: :3123: :L2: :L2: :L2:
ครับผม ทะเลาะกันอีกแล้วนะครับ
ว่าแต่พาอะแกล้งพี่ธันเค้าใช่มะ
:L2: :L2: :L2: :3123: :L2: :L2: :L2:
-
เค้าว่ากันว่ายิงกัดกันยิ่งรักกัน เอ๊ะ หรือ ทะเลาะกันยิ่งรักกันชัก งงๆ :really2:
แต่ใช้กัดแหละดีแล้วเหมาะดี 555+ :m20:
:L1: Cat&Dog :L1:
ตรงดีเนอะ
o13
-
มีงอนสองคู่เลย :laugh:
-
. . . สวนที่ว่านี่มันอยู่ทีไหนคะ . . .จะเก็บทอสับอ่ะ .. . ใจเย็นๆค่ะ คุยกันเน้อ แต่พอเรื่องความรักนี่ทำให้คนฉลาด
กลายเป็นคนโง่ได้เลยเน้อ . .. เรื่องไอ่หัวขี้กะกิ๊กเค้าเนี้ยอยากรู้จักเลยอ่ะ . . . ถึงไม่มีอะไรก็อยากรู้ค่ะ เล่าให้ฟังหน่อยน้า
-
ใช่เลย ธัณน่ะเก่งทุกอย่าง
ยกเว้นเรื่องหัวใจ จูนคลื่นไม่ค่อยตรงกันสักที
แต่พาก็ขี้น้อยใจใช่เล่น ชอบหนีให้คนเป็นโรคหัวใจตามหา
ยินดีด้วย ฝึกงานเกือบเสร็จแล้ว :mc4:
อีกตั้งหลายวันกว่าจะสงกรานต์ จะรีบลาไปไหน
เอาเรื่องมาเซ่นก่อน แล้วจะให้ไปเที่ยว :z2:
-
เอ่อน้องแมวน้องหมาคะ งอนกันบ่อยได้โล่
น้องแมวเจ็บหัวนะ ขอให้ตามง้อให้สำเร็จ
ว่าแต่เสียดายโทรศัพท์มากๆ
-
แหมมม
ท่าเป็นเค้านะ
เค้าคงสิงพี่ธัญไปแหละ
กลัวเป็นไรไปอีก
----------------------------
ว่าแต่พี่พางอนหายไปอีกแหละ
แถมทิ้งโทรศัพท์ไปกับแฟนเก่าอีก
โฮกกกก ปวดตับ :เฮ้อ:
-
อ่านมานาน ได้ฤกษ์สมัครมาเม้นซะที
อยากบอกว่า ชอบเรื่องธัญ กับ พา มากเลย
....ชีวิตรักเข้มข้นมาก มีให้ลุ้นตลอด
+1 ให้เลย
รออ่านอยู่ มาต่อบ่อย ๆ นะ :bye2:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ไม่รู้จะพูดว่าไง นอกจากจะงอลไปไหนเนี่ย ไม่ไหวเลย
-
เข้ามารอตอนต่อไป ฮ่าๆๆ o18
:กอด1:
-
ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย...ขนาดมีอะไรกันแล้วขนาดนั้นยังไม่รู้อีกหรือธัณ
ชักกลุ้มใจแทนพาซะแล้ว
-
....วันนี้พวกคุณ..งอน...กันเรื่องอะไร
....ถามใจตัวเองกันหรือยัง...
....ตอบให้ วันนี้พวกคุณงอนกันเรื่อง....ไม่เป็นเรื่อง...
....แต่ถ้ามันเกิดขึ้นแค่คน 2 คนมันคงจบง่าย...
....แต่เมื่อมีมือที่ 3 เข้ามาเกี่ยงข้องด้วย และยังเป็น... คนเคยสำคัญ...
.... มันเลยกลายเป็นเรื่องใหญ่เพราะมันดันไป.. ตกตะกอน... อยู่ในใจ...ของใครคนหนึ่ง...
.....ส่วนอีกคนนะหรือทำเหมือน....ประชด...สะใจแล้วหนีไปเลย...อิอิ :z3:
-
โอ๊ย พาก็หายไป :serius2:
คู่วิทกับเกอแลง มีเรื่องอะไรกันเนี่ย ลุ้นๆๆ :กอด1:
-
ตอนที่45 ไอหมาโง่
ผมกะลังเดินมาที่รถ ว่าจะไปซื้อไรกินไม่รอไอหมาแล้ว งอนมัน
ก็มาเจอกับคนบางคนพอดี
"พี่พา"
"อ่าว ว่าไง เฟรม" ผมทักทายไปตามประสาคนรู้จักกัน
"พี่พาว่างมั้ยเนี่ยตอนนี้"
"ก็...ว่างอะนะ ว่าจะไปหาอะไรกิน"
"อ่าวแล้วพี่ธัณล่ะคะ"
"ไอธัณมันทำงานอยู่อ่ะ"
"อ๋อ งั้นไปกับน้องมั้ยอะ กะลังว่าจะไปพอดี"
ผมกำลังจะปฏิเสธ แต่อะไรฉุกใจให้ผมคิด
ก็แค่ไปกินข้าวเอง ไม่เป็นไรนี่?
"อ่า ก็ได้ครับเดี๋ยวไปด้วยกัน"
เธอยิ้ม แล้วก็เดินขึ้นรถผมอย่างรวดเร็ว
แล้วผมก็ออกรถไป
เฟรมพาผมไปกินข้าวที่เซนทรัลเวิล แล้วก็เดินเล่นอยู่ที่โน่นนานพอควร
รู้ตัวอีกทีก็ ประมาณสองสามทุ่มละ
"เดี๋ยวพี่พา พาเฟรมไปส่งที่หอทีนะคะ"
"อืม ได้ๆ"
แล้วผมก็พาเธอไปส่งที่โน่น พอไปถึงก็ปวดฉี่พอดี
"เฟรม พี่เข้าห้องน้ำหน่อยดิ"
"ค่ะ"
ผมวางมือถือและกระเป๋าตังค์ไว้ที่โต๊ะกินข้าว แล้วก็เข้าห้องน้ำไป
ออกมาอีกทีก็เห็นเฟรมถือมือถือผมไว้ในมือ
"ใครโทรมาหรอ"
"พี่ธัณโทรหาค่ะ"
เธอพูด
"แล้วมันว่าไงมั่ง?" ผมยังแอบงอนๆมันอยู่ แต่ก็ไม่ได้โกรธอะไรมาก
"พี่ธัณบอกว่าให้โทรกลับ"
ผมก็โทรกลับไปหามัน
แต่ไม่มีการตอบรับ
"เวง อะไรของมันเนี่ย โทรไปก็ไม่รับ"
ผมลองโทรอีกสองสามครั้งแต่ก็เหมือนเดิม เลยเริ่มรู้สึกแปลกๆ
"เฟรมงั้นพี่กลับละนะ ไปหาไอธัณมันก่อน สงสัยงอนที่หนีมากินข้าวกะน้อง"
"ค่ะ ไว้เจอกันนะคะ"
เธอว่าแล้วเดินมาเขย่ง
แล้วหอมแก้มผม
ผมแค่หันไปมองแล้วยิ้มๆ ก่อนจะเดินออกมา
ผมกดโทรออกอีกครั้ง ไอนี่ก็ไม่รับ
ผมเลยออกรถกลับหอ
พอกลับไปถึง ปรากฏว่าหอมืดสนิท ไม่มีใครอยู่
ผมเลยเริ่มกังวลว่าไอธัณมันหายไปไหน
ผมออกตามหามันอีกทีนึง ลองไปที่ๆคิดว่าจะไป
ไปคณะอีกรอบ ไม่เจอ
ไปห้าง ไม่เจอ
ไปที่ร้านขายอุปกรณ์ดนตรี ก็ไม่เจอ
สุดท้ายก็ไปจบที่สวนสาธารณะ
ผมลองโทรหามันเรื่อยๆ ระหว่างที่เดินหา
แล้วก็ได้ยินเสียงริงโทนของมันที่ผมเปลี่ยนให้ไม่นาน
"เธอจะมีใจรึเปล่า เธอจะมองมาที่ฉันรึเปล่า...."
ผมได้ยินเสียงมาจากที่ตั้งม้านั่งยาวตัวหนึ่ง เลยลองวิ่งไปดู
เสียงมันดังมาจากถังขยะ ข้างๆ....
เวร ไอหมาโง่ ทำห่าอะไรของมันอีกวะ....
หาเรื่องใส่ตัวอีกแล้วววววววว
ผมนั่งแดกเหล้าอยู่ที่บาร์ประจำ มีเสียงเพลงจังหวะมันส์ๆ สาวโคโยตี้เต้นเคล้าเคลียกับลูกค้า แสงสีเสียง และอื่นๆอีกมากมาย
ผมกำลังกึ่มๆพอดี เพราะนั่งมานานแล้ว อยู่ดีๆก็มีผู้ชายวัยทำงานคนนึงมาคุยกับผม
ผมคุยกับเขานานพอควรเหมือนกัน แล้วอยู่ดีๆเขาก็ลากผมออกไปเต้น
ผมเต้นคู่กับเขา ด้วยความเมาทำให้ผมรู้สึกสนุกที่ได้เต้นสนุกๆบ้าๆไม่ต้องเครียด
โดยที่ก็ยังรู้ตัวบ้างว่าโดนเขาจับเนื้อต้องตัวผิดปกติ
แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากเพราะว่า...แหมก็สันดานผู้ชายจะให้ไปคิดอะไรมากล่ะ?
อีกฝ่ายก็คงเมาเหมือนๆกัน
สักพักผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ซึ่งมันอยู่ด้านนอก เขาก็ไปส่งผม
ความซวยมันเริ่มตรงนี้
ระหว่างที่ผมกำลังล้างหน้าที่ซิงค์ด้านนอก อยู่ๆไอ้นรกนั่นมันก็เข้ามาทางด้านหลังแล้วกอดผม
"เห้ยทำอะไรปล่อยกู"
ผมโวยใส่ แต่มันหายใจกระเส่า แปลกๆ...
ผมตาโตสร่างเมานิดนึ่ง อย่างน้อยก็พอจะรับรู้ได้ว่าไอเหี้ยนี่กำลังหื่น
ผมดิ้นขัดขืน แต่ก็สู้แรงไม่ได้ เลยศอกเข้าที่ท้องมัน มันผงะไปนิดนึง แต่ก็ไม่ได้คลายแขนมัน
มือมันล้วงเข้ามาในเสื้อผม ผมสะดุ้งตกใจ
"ใครก็ได้ช่วยกุ..." ผมพูดได้แค่นั้นก่อนที่มืออีกข้างจะมาปิดปากผมแน่น
มืออีกข้างของมันเลื่อนต่ำลงไป แล้วล้วงเข้าไปในกางเกงผม พลางบีบเค้นตรงนั้นอย่างรุนแรง
ผมร้องเสียงหลงแต่ก็โดนมือปิดไว้ ทำให้เสียงไม่ดัง
"แหะๆ มึงเส็ดกูแน่ ไอหนู" มันพูดกระซิบเสียงหื่นใส่หู ผมรู้สึกกลัวจับใจ
นี่ขนาดกูตัวโตแบบนี้นะ...ยังโดนได้อีก
"มาทำอะไรสนุกๆดีกว่า"
"อื้อๆ!!!"
ผมดิ้นขัดขืนอีกรอบ มันเลยเอากำปั้นทุบท้องผม ผมจุกตัวงอ แล้วก็ร่วงไปที่พื้น
มันก็เริ่มทำงานของมันต่อ
เชี่ย นี่กูต้องมาเสียตัวอีกแล้วหรอเนี่ย แม่ง
สงสัยต้องไปทำบุญแล้ว
ใครก็ได้ช่วยกูที
ผมรู้สึกขยะแขยงมากๆ มากกว่าที่เคยเป็น...
ตอนที่โดนไอพา มันไม่ได้รู้สึกแบบนี้....
ตอนที่ผมกำลังจะยอมแพ้...
ปึก!!!!!
เสียงของแข็งกระทบเข้าที่หัวของไอหื่นนั่น
มันล้มไปกองสลบที่พื้น
ผมเงยหน้ามองคนที่มาช่วยผม
"ไอพา"
ผมพูดเสียงเบา มันเดินมาใกล้...
เพียะ
แล้วตบหน้าผมอย่างจัง
ผมหันไปมองมันอย่างตกใจ
"ชอบนักหรอ ทำให้กูเป็นห่วงเนี่ย"
มันแค่นเสียงถาม
ผมชอค พูดอะไรไม่ออก มือค่อยๆเลื่อนไปกุมแผลช้าๆ
"ทำแบบนี้สนุกหรอ ปั่นหัวกูเล่นเนี่ย?"
มันตะคอกใส่ผม
"ใครกันแน่..."
มันมองหน้าผม
"ใครกันแน่ปั่นหัว มึงแหละที่ปั่นหัวกู"
ผมว่าพลางลุกขึ้นยืนจัดสภาพตัวเองให้เรียบร้อย แล้วเดินผ่านมันไป
ก่อนจะโดนมันกระชากกลับ
แล้วกระแทกผมเข้ากับผนัง
....
...
..
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
รู้สึกตัวอีกที ผมก็อยู่ที่เตียงที่หอแล้ว และผมก็เพียงแค่ลืมตานิดๆ น้ำใสไหลอาบแก้มผมผ่านทางคราบน้ำตาเดิม
ก่อนที่ตาผมจะปิด แล้วหลับไปอีกครั้ง
to be continue
-
โห....ไหงจบแบบเบตัวอย่างนี้ละจ๊ะ
พา...แก้ตัวด่วน เลย
ไม่ไหวจะเคลียร์
-
เกือบแล้วธันว์ :m15:
เศร้าจัง เหมือนสองคนนี้เล่นวิ่งไล่จับ ยังไงไม่รู้
รู้สึกเหมือนกันแท้ๆ แต่ไม่เข้าใจกันซะที
-
โห.... ผ่านเรื่องราวมาเยอะมากๆเลยนะคะ กว่าจะมาถึงจุดนี้
ดูแลกันและกันดีๆนะ :L2:
-
:z3:
ยกนิ้วให้ทั้งคู่เลย o13 ผ่านอะไรกันมาเยอะมาก กว่าจะรักกันได้
เข้าใจผิดกันไปกันมา :o12:
-
:o12:
รักกัน แต่เข้าใจผิดกันเรื่อยเลย
ธัณกับพาคุยกันดีๆน๊า วิทกับเกอแลงด้วยหายไปไหน
ตอนหน้าขอยาวๆนะคะ ธัณที่ร๊ากกกก
ร้องกระซิกๆอีกรอบ ฮือๆๆ :o12:
-
โอ้ว ไม่ได้เข้ามาอ่านสักพัก ยังเป็นเรื่องเป็นราวได้อีก แต่ก็นะ ยิ่งงอนกันเท่าใหร่แสดงว่ายิ่งแคร์กันมากเท่านั้น อิอิ
เห็นด้วยกับรีบนๆ ผ่านอะไรกันมาเยอะมากจริงๆ
-
เหนื่อยแทนทั้งคู่เลย จะยอมรับและเข้าใจกันเมื่อไหร่หนอ
-
^^^เอาใจช่วยคราฟ^^^
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เศร้าจับใจโดยไม่ต้องใช้คำพูด
เพราะเรื่องราวที่เกิดขึ้นมันเกินจะพูดเป็นคำพูด
แต่แค่นี้ก็เห็นภาพละ ความรักทำให้คนเราแสดงออกในรูปแบบต่างๆ
หลายครั้งอาจจะดี แต่บางครั้งมันอาจจะมากเกินไปหรือเปล่า...
เพราะเราอาจไม่รู้เลยว่าได้ทำร้ายจิตใจของคนที่เรารักไปแล้ว
ทางที่ดีที่สุดต่างฝ่ายควรยอมถอยคนละก้าวพูดคุยกันให้ มากกว่าที่เคยแค่นั้นละ...
แล้วจะรออ่านต่อ
นิว
-
ปากไม่ตรงกะใจก้งี้แหละ
-
เกือบไปแล้ว o22
-
คู่รักแสนซาดิส สมเป็นชายแท้จริงๆ อ่ะ โอ้วววว
อ่านแล้วลุ้นมากกกก ไม่น่าเชื่อว่ามันจะเกิดขึ้นจริงๆ
แบบว่าน้ำเน่าโคดดดเลยอ่ะ โฮกกกก ผ่านมาได้ไงเนี่ย
เนื้อคู่ละมั้ง ที่ผ่านมานี้บททดสอบรักแท้จริงๆ
พากะธัณจะไปเที่ยวหรอ ก็คงไม่ได้อ่านจนกว่าจะหลังสงกรานต์สิเนี่ย
จะรอน่ะ เที่ยวให้สนุก ดูแลตัวเองด้วย เดี่ยวดำ 5555 อย่าลืมพกกันเเดดเน้อ
เล่นน้ำนานๆ ระวังผีทะเลด้วยนะธัณ อิอิ ขอให้สนุกสุดๆ น่า
-
ยิ่งอ่านยิ่งเศร้าจาย :sad4: :o12: :m15: :monkeysad: :sad11: :a5: :serius2:
-
อืม.....เศร้าอ่ะ :m15: :monkeysad:
พารุนแรงไปรึป่าวอ่ะ
สงสารธัณบ้างอะไรบ้างนะ
-
เศร้าอีกแระ เฮ้อ
ปล. น้องเฟรม นี่น่ารักป่าวคับ หุหุหุ
-
:-[ :z1: :o12:
-
เมื่อไหร่จะเปิดใจกันซะทีละคับ
รออ่านวิทกับเกอแลงด้วยนะ
-
รู้สึกตัวที่บนเตียงนี่ ไอ้พาปล้ำเอาอีกแล้วใช่ป่ะ :m28:
ป.ล. น้องเฟรมนี่ ตอแหลได้โล่
-
มันเหมือนการเล่นซ่อนหาเลยเนอะ...พอคนหนึ่งซ่อน อีกคนก็หา สลับกันอยู่อย่างนั้น
น้องธัญอ่ะ ซ่อนความรัก ซ่อนความสงสัย ซ่อนความหวง ไม่ให้พารู้ ปากแข็งอีก พูดไม่ตรงกับใจอีก
เป็นประเภท "อยากรู้แต่ไม่อยากถาม" เหมือนริงโทนโทรศัพท์เล๊ยยย
น้องพาซะอีก ที่วิ่งเข้าชนทุกอย่าง และส่วนมากก็เป็นคนหา ไม่ปิดบังความรู้สึกตัวเอง
แต่ก็ไม่เข้าใจนะว่า ทำมั๊ยทำมัย...มันต้องมีมือที่สามเข้ามาเกี่ยวด้วยละนี่ ยิ่งรับโทรศัพท์ด้วยแล้วใครเค้าจะไม่คิดล่ะ
อย่าว่าแต่น้องธัญเล๊ย ขนาดเพื่อนกันโทรมาแล้วแฟนเก่ารับเนี่ยใครๆก็สงสัยทั้งนั้นแหละ แล้วนี่...
น้องธัญ....เป็นคนคิดมากขั้นเทพ จะเหลือเหรอคะ (ไม่ต้องโง่ก็คิดแบบนั้นอ่ะ จริงๆนะ)
กว่าจะเข้าใจ กว่าจะผ่านพ้น กว่าจะยอมรับ...กว่าจะมาถึงวันนี้ได้
มันช่าง....หนักหนาสาหัสซะจริง..
.....ถือซะว่าสิ่งต่างๆที่ผ่านมาเป็นสิ่งสำคัญเก็บไว้เตือนใจในวันข้างหน้า
ถ้ามีเหตุการณ์ที่มันจะทำให้เราต้องยุ่งยากแบบนี้อีก ก็มองย้อนไปและใช้ประสบการณ์ที่ผ่านมา
ช่วยให้เราผ่านปัญหาเหล่านั้นไปได้ โดยที่ต่างฝ่ายต่างทำความเข้าใจซึ่งกันและกัน ...
-
มีคนบอกว่ายิ่งทะเลาะกัน ยิ่งทำให้เข้าใจกันมากขึ้น (หลังปรับความเข้าใจกันแล้ว)
แต่ก็ไม่ควรทะเลาะกันด้วยเรื่องความผิดเดิมๆ เพราะจะทำให้ยิ่งเบื่อหน่ายกันมากขึ้นไปอีก
สำหรับคู่นี้ สาเหตุหลักๆ มาจากต่างคนต่างน้อยใจกัน
เหมือนๆ จะไม่รัก แต่อันที่จริงนั้นรัก เหมือนจะไม่แคร์แต่อันที่จริงแคร์มาก
แต่แสดงออกไม่ตรงกับความรู้สึก
ก็เลยเจ็บด้วยกันทั้งคู่
กว่าจะมีวันนี้ ทั้งคู่ผ่านบททดสอบมากี่บทแล้วนะ o18
-
อืม...เสียงริงโทนนี่ไม่ค่อยจะบ่งบอกเลยนะคับ
:z3: ค้างโค ตะ ระ
-
เสียงริงโทน.....สื่อความคิดออกมาเยอะเลยว่ามั๊ยครับ?
แต่ก็แค่สื่อที่ไม่ชัดเจน...ยิ่งแมวอย่างพาคงไม่ค่อยเข้าใจ หึ ๆ
แต่หมาเองก็ไม่อาจจะพูดภาษาแมวให้แมวเข้าใจได้สักที ทำได้เพียงเห่าเงียบ ๆ แล้วก็เศร้าที่แมวไม่เข้าใจตัวเอง
ตอนนี้ก็คงเฝ้ารอวันที่ทั้งหมาและแมวจะเลิกใช้ภาษา...แต่ใช้หัวใจในการพูดแทนนะครับ
กว่าจะมาถึงวันนี้.....เกิดเรื่องเยอะมากมายจนดูเหมือนเรื่องที่เล่ามันเป็นช่วงเวลานานแสนนานเลยนะครับ^^
-
เฮ้ออออออออออออ :เฮ้อ:
กว่าจะได้กัน เฮ้ยยยย กว่าจะรักกัน
มันช่างทรหดจริงๆ
กว่าจะมีวันนี้ได้ ต้องดูแลรักษาความรักนี้ดี ๆ นะครับ
ชอบพี่พากะพี่ธัญมากมาย
-
วันนี้ไม่มีตอนที่ 46 เหรอ :serius2:
มาร๊อรอตั้งแต่เย็นเลยแหละ :z3:
งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้มารอใหม่น๊า คิดถึงธัณและพาเสมอค่ะ :กอด1:
-
. . .เราเกียจ "จุดอ่ะ" มันทำให้เรางง และก็ อดอ่านเลย ว่ามันเกิดไรขึ้นอ่ะ ตัดซะยิ่งว่า โคมไฟอีกค่ะ ธัณไม่ได้เรื่องเลย
พาเล่าแทนหน่อยค่ะ . .. .เกือบแล้วมั้ยล่ะ เนี้ย เฮ้อ อ อ อ กลับมาหอแล้วใช่ป่ะ หายใจทั่วท้องหน่อย .....
-
ตอนที่46 ความโกรธ
ผมกำลังนั่งเซงอยู่ที่โซฟานอกห้อง เซงกับความงี่เง่าของตัวเองที่เกิดขึ้นเมื่อคืน
ผมค่อนข้างจะมั่นใจ ว่าไอเชี่ยธัณมันคงจะโกรธผมมากๆ มากกว่าที่เคยแน่ๆ
เพราะเมื่อคืนเป็นครั้งที่สามที่ผมทำร้ายมัน....
ผมเอามือกุมขมับตัวเอง
พระเจ้า อะไรสรรสร้างให้กูหื่นได้ขนาดนั้นวะ?
มันไปเพราะแรงโกรธด้วยแหละ...จริงๆแล้ว....
ย้อนกลับไปเมื่อวาน
ผมตามหามันไม่เจอ และไม่รู้จะทำยังไงถึงจะหามันได้ในเมื่อแม่งเขวี้ยงมือถือลงถังไปเรียบร้อยแล้ว
ในขณะที่ผมกำลังจนตรอก ก็พอดีกับที่วิทมันโทรเข้ามาหา
"ไงพา คุยได้ป่าววะ"
"ไม่ เกิดเรื่องว่ะ"
"หา? เกิดเชี่ยไร?"
"ไอเชี่ยธัณดิ..."
ไอวิทเงียบไป มันคงจะรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น
"คราวนี้เป็นอะไรล่ะ มันงอนมึงแล้วหายหัวอีกรึไง"
"หืม มึงนี่น่าไปเป็นหมอดู แม่นสัด"
"นั่นชมใช่ปะ"
"คิดเอง แม่ง มันเอามือถือโยนทิ้งถังขยะ"
"กำ แล้วจะตามไงละเนี่ย"
"กูกะลังถามตัวเองเหมือนกันเนี่ย"
"เห้ย กูนึกออกแล้ว"
"ไรวะ"ผมเริ่มมีความหวังนิดๆ
"มึงก่อลองไปหาเกอแลงดิ"
"....กูจะไปหาไอหัวขี้ทำซากอะไร"
"ก่อมันมีเครื่องติดตามที่นาฬิกาไม่ใช่เรอะ ที่ไอธัณมันใส่อยู่"
"หือ?"
"อารมเดวกะ gprs แหละ กูไม่รู้ละเอียด ไปถามมันก่อนดิ"
"เออๆ ขอบใจว่ะเพื่อน กิ๊กมึงนี่ก็มีประโยชน์นะเนี่ย"
"หืมๆ ไอปากหมาแม่ง เดวโดนตีนกู กิ๊กเกิ๊กห่าไร"
แล้วผมก็หัวเราะแล้ววางหู ก่อนจะตรงไปที่บ้านไอหัวขี้
แล้วก็ข่มขู่ เอ้ย ขอให้มันช่วยตามหาไอธัณ
"นี่น่ะครับ ถ้าดูจากมือถือผมก็จะเห็นตำแหน่งของธัณ" มันอธิบายพร้อมชี้ไปที่จุดบนแผนที่
"นายนี่รวยแฮะ"
"ป่าวคับ พอดีเพื่อนพ่อเขาทำเกี่ยวกับด้านนี้เลยมีน่ะครับ"
"แกนี่เป็นลูกมาเฟียป่าววะ"
"หา?" เกอแลงทำหน้างง
ผมเบือนหน้าหนีมันอย่างเซงๆ แล้วก็หันกลับไปดูในมือถือมัน
"ขอยืมนี่ก่อนนะ"
"ครับ ตามสบาย"
"แล้วนายไม่ต้องใช้ติดต่อใครแน่นะ?" ผมหันไปถามมันอีกครั้งเพื่อย้ำความแน่ใจ
"ไม่มีแล้วครับ อันนี้เป็นเบอร์ที่ผมใช้ติดต่อกับธัณเขาคนเดียวน่ะครับ เบอร์ของคนไข้" มันรีบเสริมเมื่อเห็นผมแยกเขี้ยวน้อยๆ
เมื่อได้ของที่ใช้ตามหาแล้วผมก็ออกรถไปจากบ้านมัน
ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังทิศที่ในเครื่องนั้นบอกตำแหน่งไอ้เพื่อนสนิทผม
ผมถอนหายใจยาวเมื่อเห็นเพื่อนของธัณเขาขับรถออกไป
ไม่รู้เหมือนกันว่าธัณหายไปไหน และไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงแล้วบ้าง
บางทีผมยังอดคิดไม่ได้ ว่าธัณนี่บางทีก็ทำตัวให้พาลำบากใจเหมือนกัน
เหมือนกับคนบางคนเลย...
ผมมาถึงที่บาร์แห่งหนึ่งที่เครื่องของไอหัวขี้มันกะพริบบอกที่อยู่ไอธัณมัน
แล้วก็รีบลงจากรถไป
ผมวิ่งเข้าไปในบาร์ ก็ไม่เห็นอะไรนอกจากโคโยตี้เต้นยั่วกับแหล่งคาวโลกีย์
ไอเพื่อนผมมันอยู่ไหนเนี่ย?
ผมเดินมาถึงหลังบาร์ ทางไปห้องน้ำ ก็ได้ยินเสียงคนโวยวายกับเสียงเหมือนคนทะเลาะกัน
พอโผล่หน้าไปดู ก็เจอไอคนที่ผมตามหา
กับไอแก่ห่าหน้าไหนไม่รู้....
สัด แม่ง
ผมมองไปทางซ้ายเห็นกองขยะ มีแท่งเหล็กอันหนึ่งวางอยู่ ผมคว้ามันมาอย่างไม่ลังเล
ก่อนจะเดินตรงไปที่ไอ้ชั่วนั่น แล้วฟาดเข้ากับกระโหลกมันจังๆ
จนมันสลบไป
ผมสบตากับไอธัณที่มองมาทางผมเหมือนเห็นผี
"ไอพา"
โดยไม่ได้คิด ผมเดินไปหามัน
แล้วก็ตบหน้ามันอย่างจัง
เพียะ....
มันเอามือกุมแก้มข้างที่ผมตบ แล้วหันมามองผมด้วยความตกใจ
แต่ในตอนนั้นความเวทนาสงสารมันไม่มีในใจผม
"ชอบนักเหรอ ทำให้กูเป็นห่วงเนี่ย"
ผมหายใจเสียงดัง ความโกรธเริ่มปะทุขึ้นในใจมากขึ้นเรื่อยๆ
โกรธที่มันทำตัวงี่เง่า จนเดือดร้อน
โกรธมัน ที่ทำให้ผมร้อนรนใจอยู่ตลอด
โกรธ ที่มันไม่เคยหวง หรือห่วงตัวเองเลยซักนิด...
ทั้งๆที่ผมห่วงมันแทบบ้า
"ทำแบบนี้สนุกเหรอ ปั่นหัวกูเล่นเนี่ย"
ผมพูดเสียงสั่น พลางมองเข้าไปในตาของไอธัณ
ตาที่ตอนนี้ฉายแววแปลกๆ
"ใครกันแน่"
ผมมองมันเป็นเชิงตั้งคำถาม
"ใครกันแน่ปั่นหัว มึงแหละปั่นหัวกู"
แล้วมันก็ลุกขึ้นจัดสภาพน่าทุเรศของมันให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินผ่านผมอย่างไม่ใยดี
ทำอย่างกับกูเป็นแค่อากาศ ที่ไม่มีค่าจะใส่ใจ...
เท่านั้น ผมก็หยุดความโกรธไม่ได้แล้ว...
ผมกระชากไอธัณกลับมาแล้วกระแทกมันเข้ากับผนัง มันร้องอุทานด้วยความเจ็บปวด แก้มนาบติดกับกำแพง
"มึง...จะทำอะไรกู" มันถามเสียงเบา เหลือบตามามองผม มันพยายามดิ้นนิดๆ แต่ก็คงจะรู้ตัวดีว่าเปล่าประโยชน์
มันไม่เคยชนะแรงผมเลยซักครั้งเดียว
"ทำอะไร" ผมกระซิบเสียงเบา แล้วบีบมือที่จับแขนมันไพ่หลัง มันทำหน้าเจ็บปวด แต่ก็ไม่มีเสียงลอดออกมา
ความคิดของผมเวลาโกรธ มันช่างเลวสถุลสิ้นดี
แต่ ณ ตอนนั้น ผมก็ไม่คิด ที่จะห้ามความเลวของตัวเอง แม้แต่นิดเดียว
คิดแต่ว่า ไอหมานี่ มันต้องโดนสั่งสอนซะบ้าง...
"มึงอยากรู้จริงๆเหรอ ว่ากูทำอะไร"
ผมกระซิบเสียงกระเส่าใส่หูมัน ตามันเบิกโพลงเกือบจะทันทีที่พูดจบ พลางหันหน้ามาสบตาผมช้าๆ นัยน์ตาของมันตื่นตระหนก เหมือนจะรู้อยู่แล้วว่าที่พูดหมายถึงอะไร
ยิ่งเพิ่งเกือบโดนไปเมื่อกี้ ยิ่งน่าจะแน่ใจมากกว่าเดิม...
"อย่า..." มันพูดเบาๆพลางส่ายหน้าช้าๆ
นั่นทำให้ผมยิ้ม ยิ้มแสยะเหมือนเวลาสัตว์ป่าจะตะครุบเหยื่อ
"มึงจะเสียใจทีหลัง...แน่ๆ...."มันพูดช้าๆ ผมรู้สึกเหมือนตัวมันสั่นน้อยๆ
"รู้อะไรมั้ย?"
ผมพูดเสียงต่ำ เสียงทุ้มของผมเหมือนจะทำให้ใจมันเต้นรัว จะด้วยความรู้สึกอะไรก็ตาม
"กูอยากจะรู้มานานแล้ว ว่าเวลาที่ทำให้คนที่เรามอบความรักให้....แต่เขาไม่เคยมองมา....หนำซ้ำยังทำร้ายเราทางจิตใจ....เจ็บปวด ให้สาสมกับที่เขาทำ มันเป็นยังไง..."
ผมค่อนข้างมั่นใจว่าสติผมคงโดนความโกรธเข้าครอบงำเต็มที่ ไม่อย่างงั้นผมคงไม่พูดอะไรแบบนั้นออกไป
ไม่มีทางแน่ๆ....
หลังจากนั้นคงไม่ต้องพูด
เสียงไอธัณกรีดร้อง คราง เสียงมันอ้อนวอนตะกุกตะกักให้หยุด ดังซ้ำรีเพลย์ในหัวผมไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
แต่ก็ไม่ได้ทำให้ผมหยุดกิจกรรมที่ผมทำเพื่อความสะใจในตอนนั้นเลย
หลังจากที่คลื่นความโกรธโถมใส่ผมแล้วซาลง ผมถึงได้รู้ตัวว่าทำผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่อีกแล้ว
และไม่เข้าใจว่าทำไมจะต้องพลาดซ้ำๆ
แต่ ครั้งนี้ มันไม่เหมือนครั้งก่อนๆ
ที่อย่างน้อยก็ยังไม่ได้รุนแรงเท่าไหร่
ผมไม่อยากจะพูดเลย ว่านี่มันก็ไม่ต่างอะไรกับข่มขืนดีๆนี่เอง
ผมเอามือกุมขมับ หลังจากนั้นผมจำได้ว่าผมเอาเสื้อตัวเองห่มไอธัณที่สลบเพราะความเหนื่อยและความเจ็บ แล้วพามันขึ้นรถผมกลับมาที่หอ
แล้วมันก็ไม่ตื่นเลยตั้งแต่ตอนนั้น จนตอนนี้
ผมไม่อยากจะเข้าไปดูมันในห้องนอน เพราะความรู้สึกผิดมันจะโถมเข้าใส่ผมอย่างไม่ปราณี
เหมือนกับที่ผมทำกับมันไป....
ณ ตอนนี้ ผมกลับอยากจะให้มันหลับไปอย่างงี้เรื่อยๆ
เพราะผมไม่รู้ว่าจะทำหน้ายังไง ถ้ามันตื่นขึ้นมา
ผมเอามือทาบกับหน้า รู้สึกถึงน้ำอุ่นใสที่ไหลลงมาช้าๆ
ไม่รู้จริงๆ.....
to be continue
ขอไม่เล่ารายละเอียดนะคับผม หึหึ...
see you again :bye2:
ปล. พาครับผม ^ ^
-
SM ได้ใจ + +
ปล. แต่คนโดนคงตายทั้งเป็น - -"
-
อ้าว มาแปลก วันนี้ลงตอนสายๆ
อ่านแล้วสะเทือนใจน่าดู
ผ่านอะไรกันมาเยอะมากๆเลยนะ
ดูแลกันและกันดีๆนะ ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆที่มาแบ่งปันกัน :pig4:
-
แง...เกิดเรื่องอีกแล้ว กว่าจะเข้าใจกันช่างยากเย็นเข็ญใจ จะอีกนานมั้ยเนี่ย คนอ่านลุ้นจนเหนื่อยเลยนะเนี่ย นึกถึงว่าถ้าเกิดกับตัวเองจะเข้มแข็งพอมั้ยหว่า :เฮ้อ:
-
ตั้งแต่อ่านเรื่องในเล้ามาเรื่องนี้อ่านไปลุ้นไป เหนื่อยที่สุดเลย
เมื่อไหร่จะจูนความรู้สึก ความในใจให้ตรงกันได้หนอ
-
:เฮ้อ: เมื่อไหร่จะเคลียร์กันได้น้อ ใจก็ออกจะตรงกัน
-
....แต่คำคำนั้นเราลืมพูดกัน
ปล่อยให้เป็นแค่ความเข้าใจ....
บอกสิบอกว่ารัก บอกสิบอกว่ารัก
มันพูดไม่ยากสักหน่อย
บอกสิจะได้รู้ อย่าเก็บอยู่ในใจ
มีใครบางคนอยากฟัง
........
บอกก่อนที่จะสาย หากต้องจากกันไป
วันนี้เธอบอกรักหรือยัง....
:L2: คนสองคนกับคำหนึ่งคำที่ลืมพูดออกมา :L1:
-
แว๊กกก กรี๊ดดด ดีใจได้อ่านเร็วแฮะวันนี้
ฮามากตอนที่พาบอกว่า พระเจ้า อะไรสรรสร้างให้กูหื่นได้ขนาดนั้นวะ?
อืม อยากถามด้วยเหมือนกัน หื่นใช่เล่นเลยนะเนี่ย อิอิ
เห๊อ แล้วก็ยังคงไม่เข้าใจกันอยู่นั้นอ่ะ เมื่อไหร่จะพูดกันดีๆ หนอ
อึดอัดแทน ช่วยเวลานั้นได้นอนหลับเต็มตากันบ้างไหม
ดูเหมือนจะมีแต่เรื่องให้คิด อะไรก็คลุมเครือไปหมดเลยอ่ะ
-
อ่า..เพิ่งเข้ามาอ่านครั้งแรกค่ะ
แล้วก็ชอบมากเลย.... :-[
ไม่รู้จะสงสารใครดีระหว่างพี่พากะพี่ธัณ
แต่เอาใจช่วยให้สมหวังเร็วๆดีกว่า
เคลียร์กันเร็วๆสิคะ................. :serius2:
-
เออ.....พาโหดไปรึป่าว
สงสารธัณอ่ะ :sad11:
คุยกันดีๆ ดีกว่ามั้ยอ่ะ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
อ่านแล้วเจ็บลึกๆนะเนี่ย รออ่านต่อคราบ
สงสารธัณ มากมายอะไม่เข้าใจเลยทำไมต้องเอาอารมณ์เป็นที่ตั้งด้วยมีแต่จะทำร้ายกัน
-
สงสารธัณ :beat:พา
ใจร้ายยยยยย :o12:
-
โหด...จัง :เฮ้อ:
สงสานพี่ธัณอ่ะ...เเง๊พี่พาโคตรโหดเลย
ดูแลพี่ธัณดีดีหน่อยสิจะได้เก็บไว้ใช้นานๆ :o8:
(ใช้อะไร...ลืมอารมณ์เศร้าเลย) :z3:
-
อารมณ์โกธรเน้อออ อารมณ์โกธร :z3: :z3:
ปรับความเข้าใจกันไวๆน้า :sad4:
-
:L1: ....แรง....เพราะรัก..... :L1:
-
น้องพาใจร่มๆ เน้อ อย่ารุนแรงกับน้องธัณมากนัก
สงสารน้องธัณจ้า
ป.ล. เกอแลงน่ารักอ่ะ อย่าลืมเล่าเรื่องระหว่างเกอแลงกับวิทนะ (รอลุ้นอยู่ว่าจะ...ไหม อิอิ)
-
. . . ไม่ต้องเล่าก็ได้ค่ะ อึ๊ย ย น่ากลัวจริงๆ ค่ะ พาซี้แน่เลยค่ะ คราวนี้ สงสารธัณเหมือนกันนะ ก็น้องคนนั้นบอกว่าไม่อยากคุย แล้วทำไมไม่ถามกันดีดี เน้อ ทำอย่างนี้แล้วเมื่อไหร่จะคุยกันดีดีล่ะ พาไม่รู้ไรตอนที่แล้ว ธัณมันตื่นขึ้นมาแล๊ว ....
... ร้องไห้ด้วย กาซิก กาซิก ... :m15: สงสารอ่ะ
-
คนอ่านลุ้นจนเกร็งไปหมดแล้ววววว
พี่พาแอบ SM นะเนี่ย
หุหุ
-
คำเดียวสั้น ๆ
...อึดอัด....
-
เบิ้ลสอง เพราะว่างงานทั้งคู่
ฮาาาาาา
ตอนที่ 47 เจ็บ
ผมลืมตาขึ้นมาอย่างอ่อนล้า เจอกับเพดานห้องสีคุ้นเคย
ก็หอผมเองนี่นะ
ผมหันไปทางขวามือช้าๆ ก่อนจะพบว่าที่ด้านข้างว่างเปล่า
จากนั้นผมก็พยายามลุกขึ้น แต่ก็ล้มเหลวเพราะความเจ็บที่แล่นริ้วเข้าใส่
เชี่ยเอ้ย....
นั่นคือเสียงสบถในหัวผม
ความเจ็บทำให้ผมจำได้ว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้นกับผม
ว่าไอพามันทำอะไรผมไปบ้าง...
ถามว่าผมโกรธมันมั้ย?
ผมไม่โกรธมัน เพราะมันเป็นแบบนี้เพราะผม
และมันซะอีกที่เป็นคนมาช่วยผมไว้....
แล้วถามว่าผมรู้สึกยังไง?...
ผมคงต้องตอบว่า ไม่รู้
ผมไม่รู้ ว่าผมเสียใจ งอน หรือเจ็บใจ หรืออะไรก็ช่าง
รู้สึกแค่ว่า หัวผมว่างเปล่า และ ไม่อยากจะทำอะไร นอกจากนอนไปเฉยๆ
สภาพจิตใจของผม ไม่สามารถรับเรื่องกระทบกระเทือนอะไรได้มากนักในตอนนี้
ความเจ็บยังไม่หายไป และความรู้สึกเหนอะหนะก็ไม่ได้หายด้วย ก็ผมยังอยู่สภาพเดิมเหมือนเมื่อวานอยู่นี่นะ
ในที่สุดผมก็พยายามลุกจนสำเร็จ แม้จะมีความเจ็บทิ่มแทงขัดขวาง จนมาอยู่ในท่านั่งพิงกับหัวเตียง
ผมมองออกผ่านประตูห้อง เห็นไอพานั่งอยู่ที่โซฟา มันเอามือกุมหัว แล้วนั่งนิ่งตรงนั้น
ผมทายได้เลยว่าตอนนี้มันคงจะนั่งจิตตกอยู่
ผมอยากจะเดินไปหามัน แต่ทำไม่ได้ แค่แรงลุกมานั่งได้นี่ก็ปาฏิหารย์แล้ว
ผมอยากจะเรียกให้มันมาหา...แต่ตอนนี้มันคงทำไม่ได้
แล้วเสียงโทรศัพท์ใหม่ของมันก็ดังขึ้น
"ฮัลโหล"
"ว่าไงคับ เฟรม"
ผมหายใจกระตุกเมื่อได้ยินชื่อนั้น
"อืม ไม่มีอะไร....จ่ะ....ถ้าเกิดเรียบร้อยแล้วจะไปหานะ...คับ เหมือนกันนะคับ...แค่นี้ครับ" มันพูดเสียงอ่อนโยน ก่อนจะวางหูไป
น้ำเสียงอ่อนโยนที่มันใช้เสมอสมัยที่สองคนนั่นเป็นแฟนกัน
น้ำเสียงที่ให้กับคนที่มันรัก...
น้ำเสียงที่ผมคงไม่มีวันได้ยินจากปากมัน
ตอนนี้หัวใจผมปวดร้าว เหมือนมีคีมเหล็กมาบีบมันแรงๆ
ขอบตาผมร้อนผ่าว ก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมา ผมรีบปาดมันทิ้งเร็วๆ ก่อนจะแกล้งทำเป็นหลับต่อเมื่อเห็นว่าไอพามันทำท่าจะเดินเข้ามา
ไอพาทำท่าเหมือนจะเดินผ่านผมไป แต่มันก็ชะงักแล้วเดินมาทางด้านที่ผมนอนอยู่
มันยืนนิ่ง ก่อนจะเดินจากไป เข้าไปในห้องน้ำ
มันคงจะอาบน้ำ เตรียมตัวออกไปหาน้องเขา...
คงจะไม่แคร์อะไรผมแล้วสินะตอนนี้...
ผมรู้สึกน้อยใจ อีกแล้ว
ทำไมเวลาไอพามันพูดกับน้องเขา ผมถึงได้รู้สึกน้อยใจ มาตลอด...ตั้งแต่ตอนที่ยังหวานกันแล้ว...
แม้ตอนนั้นผมจะไม่ได้คิดอะไรกับไอพาชัดเจนเหมือนตอนนี้ แต่ผมกลับรู้สึกน้อยใจเวลามันพูดกับน้องเฟรมนานๆทุกครั้ง...
ไม่อยากให้ไอพามันพูดกับน้องเขา...
ผมบอกได้แค่นี้
นี่เรียกว่า "หึง" สินะ...
ผมตัดสินใจลุกขึ้นมานั่งอีกครั้ง โดยไม่แคร์ความเจ็บปวดที่โจมตีผมอยู่เนืองๆ ก่อนจะหันไปหาไอพาที่เดินออกมาจากห้องน้ำ แล้วมองผมด้วยสายตาตื่นตะลึงอยู่
ขอพูด ให้มันรู้เรื่องเหอะ
"ไอธัณ..."
มันพูดแค่นั้น ก่อนจะหลบสายตาผมอย่างเห็นได้ชัดแม้มันจะพยายามไม่แสดงออกอย่างโจ่งแจ้ง
"มองหน้ากูดิ" ผมพูดเสียงแหบ เหมือนเสียงผมจะหายเพราะเหตุการณ์เมื่อคืน
ไอพาหันมาทางผม แต่มันยังไม่ยอมสบตา ท่าทางมันตอนนี้เหมือนเด็กเวลาถูกจับได้ว่าแอบกินขนม
"กูบอกให้มองหน้ากูไง" ผมยังคงพูดเสียงแหบ แต่น้ำเสียงอ่อนลง
แต่ไอพายังไม่ยอมสบตา....
นั่นทำให้ผมเจ็บแปล๊บในใจขึ้นมา
"เอาเถอะ ไม่ต้องก็ได้..." ผมเบนหน้าหนีมัน ก่อนจะพูดช้าๆ
"มึง...ไม่ต้องกลัวว่ากูจะโกรธนะ....มันผิดที่กูเอง...."
ผมหันไปอีกครั้ง ก่อนจะพบว่าไอพากำลังก้มมองพื้นอยู่
"จริงๆ...กูไม่โกรธมึงจริงๆนะ กูดีใจ ที่มึงมาช่วยกูตอนนั้น ถึงมันจะตามมาด้วยอะไรที่ไม่คาดคิดแบบนี้ก็เหอะะ"
ถ้าตาผมไม่ได้พร่า ผมสาบานได้ว่าเห็นไอพาตัวสั่น
"...กูอยากจะ...ถามอะไรมึงหน่อย ได้มั้ย"
มันเงยหน้ามามองผมเป็นเชิงตั้งคำถามกลับ ประมาณว่า ถามอะไร
"สัญญากับกูก่อน ว่าจะไม่โกรธกู"
มันเงียบ ไม่ตอบอะไร ผมยังมองมันเพื่อรอคำตอบ
ในที่สุดมันก็พยักหน้าน้อยๆ
"มึง คืนดีกับน้องเฟรมแล้วหรอ?"
มันยืนนิ่ง ค้าง ถึงท่าทางจะไม่มากแต่ก็รู้ได้ว่ามันตกใจ
"ตอบกูได้มั้ย?"
"ถ้าไม่จริง ก็บอก ถ้าจริง ก็บอกมา..."
กูจะได้ตัดใจ จากมึงได้ซักที
เพราะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้...
มันยังนิ่ง อ้าปากเหมือนจะพูด แล้วก็หุบไป
เรื่องอย่างงี้ ถ้าพูดกับเพื่อน มันไม่น่าจะต้องอ้ำอึ้งขนาดนี้...
"ถ้ามึงเงียบ กูจะถือว่าจริง" ผมว่า เพื่อกระตุ้นให้มันตอบ...ตอบในคำที่ผมอยากได้ยิน
บอกกูสิ ว่าไม่จริง
บอกกู ว่ามึงไม่ได้เป็นอย่างที่กูคิด
แล้วความหวังริบหรี่ของผมก็ดับไป เมื่อไอพายังคงยืนนิ่ง และไม่ตอบอะไร...
"เหรอ นั่นสิ... มันควรจะเป็นอย่างงั้น" ผมกระซิบเสียงแผ่ว เหมือนให้ตัวเองได้ยินคนเดียว
"ไปเหอะพา กู...กูไม่มีอะไรจะพูดแล้ว...โชคดีนะเพื่อน" น้ำเสียงผมสั่นด้วยความปวดร้าว ที่ได้รู้ว่าจริงๆมีแค่ผมที่คิดคนเดียว
มันมาทำดีกับผมจนน่าใจหาย ผมโดนมันทำอะไรไปสามครั้ง ซึ่งมันไม่น่าจะเกิดขึ้นกับคนที่ปกติ
นั่นทำให้ผมเผลอคิดไป ว่าไอพามันเป็นอะไร...
แต่นี่ พิสูจน์แล้วว่าที่ผมคิดมันไม่ใช่
ผมล้มตัวลงนอน ทำเป็นไม่สนใจไอพาที่ยืนนิ่ง...
ในใจก็ยังแอบหวังเล็กๆ ว่าไอพาจะเดินมาที่ข้างหน้าผมอีกด้าน...
แต่ ไอพาก็เดินออกจากห้องไป โดยไม่ใยดีผมเลย...
ผมก็ไม่เสียใจ ที่ผลออกมาเป็นแบบนี้
ถึงมันจะพลาดกับผมไปมากกว่าครั้งนึง แต่ยังไงมันก็เป็นผู้ชาย
มันเป็นเรื่องที่ถูกต้องอยู่แล้ว ที่มันจะรักผู้หญิง
รักกับคนที่พร้อม จะรักมันตอบได้อย่างเปิดเผย
ถึงจะเคยผิดพลาดกัน แต่ครั้งนี้คงจะดีกว่าเดิม
และผม ก็ต้องทำหน้าที่เพื่อนที่ดี
ผมจะยอมถอยเอง เพื่อให้รักมันสมหวัง
แม้มันจะรู้สึกผิดหรือไม่ก็ตามกับความผิดพลาดที่ผมกับมันทำร่วมกันไว้
ผมจะต้องแก้ไข และทำให้เป็นเหมือนเดิมให้เร็วที่สุด
ผมคิดกับตัวเอง พยายามตอกย้ำ เพื่อให้ลืม ความเจ็บปวดที่ทิ่มแทงจิตใจ
ความเจ็บที่มากกว่าทางกาย
ความเจ็บที่ต้องได้รับรู้ ว่าผมรักมันไปแล้ว...
รักมัน มากเลยด้วย...
"มึงจะอยู่ข้างกูใช่มั้ย"
คำพูดที่โรงพยาบาลกลับเข้ามาในหัวผมอีกครั้ง
น้ำตาผมไหลรินออกมาเป็นสายอีกครั้ง แต่คราวนี้ผมไม่ได้เช็ดมันทิ้ง
เสียงสะอื้นของผมดังขึ้น ผมเอามือจับตรงหน้าอกซ้าย เหมือนกับว่าทำแบบนี้แล้วความเจ็บปวดจะหายไป
ไม่ใช่ความเจ็บที่มาจากโรค
แต่มันเป็นความเจ็บ ทางจิตใจ
และมันร้ายแรงมากกว่าไอโรคเส็งเคร็งของผมนัก....
"แล้วมึงคิดว่า กูจะไปอยู่ข้างใคร..."
.....
.
.
.
.
ผมขับรถไปตามทาง อย่างไม่มีสมาธิ จนไอรถข้างผมบีบแตรใส่เมื่อผมไปเบียดเลนมันโดยไม่รู้ตัว
"กูไม่โกรธมึงหรอก"
เสียงไอธัณวนเวียนในหัวผม เหมือนผีหลอกหลอนตลอดเวลา
"มึงคืนดีกับน้องเฟรมแล้วใช่มั้ย"
อะไรทำให้มึงคิดอย่างงั้น?
"กู ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว"
มีสิ ต้องมี
กูอยากจะพูดกับมึงใจจะขาด กูอยากขอโทษมึง อยากจะเข้าไปกอดมึง อยากให้มึงรู้ว่ามึงเข้าใจผิด
และอยากให้รู้ว่ามึงรักกูมากแค่ไหน
แต่มึงส่งสายตาเหมือนกับจะห้ามไม่ให้กูทำแบบนั้น
เหมือนกับว่าถ้ากูทำตามที่กูคิด แล้วมึงจะตายไปตรงนั้น
มึงดูบอบบางจนน่าใจหาย กูไม่เคยเห็นมึงเหมือนจะแตกสลายไปตรงหน้าได้เหมือนที่กูเห็นเมื่อกี้
ธัณ กูมันดื้อ
กูมันหัวแข็ง และไม่เคยพูดอะไรให้มึงรู้สึกดีซักอย่าง
สันดานกูมันเลว เลวมากที่ทำให้มึงต้องเจอเรื่องอะไรแบบนี้
กูมันเหี้ย ที่ทำให้มึงคิดมาก และเกือบตายหลายๆครั้งเพราะไอ้เรื่องไม่เป็นเรื่องพวกนี้
มึงอาจจะไม่โทษกู แต่กูรู้อยู่กับใจว่ากูผิดเต็มประตู
และกูก็ดื้อมากๆ ที่ไม่ทำตามที่มึง "พูด" ออกมาว่าอยากให้เป็น
ที่กูออกมา เพราะกูมีเรื่องต้องสะสาง
แล้วหลังจากนั้น กูจะกลับไปหามึง กูต้องกลับไปหามึงแน่ๆ
และกูจะบอก ว่ากูรู้สึกยังไง
กูจะบอกให้มึงรู้ ว่ามึงมีค่าแค่ไหน
เพราะถ้าขาดมึงไป กูคงตาย
อย่างน้อยๆ ก็คงตายทั้งเป็น
..
.
.
.
.
.
..
"พี่พา"เฟรมพูดขึ้นหลังจากที่ผมพาเธอออกมาทานข้าว
"คับ?"
"พี่พาบอกมีอะไรจะพูดกับเฟรม เรื่องอะไรหรอคะ?" เธอถามผมด้วยแววตาใสซื่อ
"ก็นิดหน่อย เฟรมอยากจะฟังแล้วหรอ"
"อื้ม พี่พาจะมาบอกรักน้องใช่ม้า"เธอพูดแล้วหัวเราะคิกคัก
ผมขำกับท่าทางน่าเอ็นดูของเธอ
แต่...
"ปล่าวครับ ตรงกันข้ามเลยต่างหาก"
"คะ?" เธอมองตาผมบ๊องแบ๊ว
"เลิกยุ่งกับพี่เถอะ"
ผมพูดเสียงเรียบ แต่นั่นก็พอแล้วที่จะทำให้เธอหยุด...
"หมายความว่าไง?"
"ตามที่พูดแหละครับ" ผมตอบกลับเสียงเรียบแล้วยิ้ม
"ทำไมล่ะ"
"ไม่มีอะไร ก็เรื่องของเรามันจบไปนานแล้ว"
"แต่พี่พาทำไม่ถูกนี่!" เธอชักสีหน้าแล้วขึ้นเสียงใส่ผม ผมมองเธอด้วยแววตานิ่งสนิท
"แล้วพี่พาจะทำแบบนี้ทำไม จะพาน้องมากินข้าว พามาเที่ยว พามา..."
"ก็น้อง ขอพี่เองไม่ใช่หรือไง?"
เฟรมพูดอะไรไม่ออก เธออ้าปากจะเถียงแต่ก็ไม่ได้พูด
"พี่จำได้ว่า พี่ไม่เคยเป็นคนขอเลยนะ ว่าให้มากินข้าวมาอะไรด้วย"
"พี่แค่ทำตามที่น้องเฟรมขอ เหมือนกับที่ พี่ชาย คนนึงจะพึงกระทำเพื่อ น้องสาว ได้" ผมเน้นย้ำคำว่าพี่กับน้อง
"แต่..."
"ก็ไม่มีอะไรแล้ว ที่อยากจะพูดมีแค่นี้ แล้วก็..."
ผมลุกแล้วพูด
"ถ้ามีอะไรพี่พร้อมจะช่วยเสมอ... แต่อย่าได้หวังว่าอะไรจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม"
"เลิกยุ่งกับพี่เถอะ" ผมย้ำคำนี้อีกรอบ
เฟรมนั่งค้าง ปากสั่นริกๆ
"นี่เงินนะ พี่เลี้ยง แล้วก็กลับบ้านเองดีๆล่ะ" ผมวางแบงค์พันให้ แล้วก็ทำท่าจะเดินออกมา...
"เพราะพี่ธัณใช่มั้ย?"
ผมชะงักนิดๆ แล้วหันกลับไปมองเธอ
"เพราะพี่ธัณใช่มั้ย พี่ถึงได้เป็นแบบนี้!!!!!" เธอตวาดใส่ผม คนในร้านแถวนั้นหันมามอง
ผมเงียบ ไม่พูดอะไร
"เฟรมไม่นึกเลย ว่าพี่จะเป็นเกย์"
"เฟรมยังรักพี่นะ และไม่อยากให้พี่เป็นอย่างที่เฟรมคิด"
"เพราะงี้เฟรมถึงได้บอกพี่ธัณ ว่าพี่พาไม่อยากจะพูดด้วย"
ผมยังนิ่ง เพราะที่เธอทำยิ่งพูดก็ยิ่งเข้าตัวเอง
"ทั้งๆที่พยายามไม่ให้มันเป็นแบบนี้แล้วแท้ๆ แล้วทำไม ทำไม!!!!"
ยัยนี่นะ...
ผมยิ้มให้ แล้วพูด
"มันก็แค่ พี่ไม่ได้รักน้อง แค่นั้น"
แล้วผมก็หันหลังโบกมือลา แล้วก็เดินจากไปอย่างไม่ใยดี
ก่อนจะรีบกลับไปหาคนที่ผมรัก ที่หอ...
ผมหยิบมีดคัตเตอร์ที่โต๊ะทำงานขึ้นมา แล้วดันใบมีดออกมาช้าๆ
ใบคมกริบสะท้อนแสงที่ลอดออกมาจากหน้าต่าง....เป็นแสงวาบเข้าตาผม
น้ำตาผมไหล เมื่อผมเอาใบมีดจรดที่ข้อมือ...
พา กูรักมึงนะ...
to be continue
ลงไว้ก่อน เดวจะหายไปหลายวัน
ครับผม
เรื่องอีกคู่นั้น รอเรื่องเราจบ เดี๋ยวก็ได้อ่าน หึหึ ติดต่อไว้แล้ว
(ไอวิทบอกไม่ เกอแลงบอก ก็ได้คับ)
รอไว้ก่อนละกันนะ
ไว้เจอกันครับผม :bye2:
จาก ธัณสุดหล่อ :laugh: :laugh:
-
เออ....มีเรื่องให้ต้องเข้าโรงบาลอีกแล้ว
หายไปหลายวันเหรอครับ...ผมก็หายเหมือกัน
จะบอกว่าผมเองก็เคยนะ กรีดข้อมือ
แต่ก็ไม่เห็นว่าอะไรจะดีขึ้นมาเลยแหะ .... แถมน่าแปลกที่ผมกรีดตั้งเยอะแต่ไม่มีรอนแผลที่ข้อมือผมเลย
น่าแปลก....
วิทครับ...ไม่ลงไม่เป้นไร อ่านมุมของเกอแลงก็ได้
แต่ระวังเกอแลงจะแอบเขียนโม้อะไรนะครับ ฮ่าๆๆ
-
โอ๊ะ ดีจัง วันนี้ได้อ่านตั้ง 2 ตอนแหน่ะ..
เฮ้อ อ่านแล้วบีบคั้นน่าดู ก็อย่างว่า นี่มันชีวิตจริง ไม่ใช่ละคร
กรีดข้อมือ สารภาพว่า ก็เคยทำ
รอยก็ยังอยู่ จนทุกวันนี้เลย สงสัยกรีดลึกไปละมั้ง
+1 ให้ไม่ได้แระ เพราะเพิ่ง + ไป ตอนหน้าจัดให้นะ :กอด1:
-
:m15: :monkeysad:
ส่งสารธัณจังเลย
อย่าหายไปนานนะ...เค้าคิดถึง :impress2:
-
กำลังลุ้นเลย ตัดจบซะแล้ว พาจะมาทันไหมเนี่ย :m15:
-
:z2: ขอบคุณนะงับ
แต่ว่า หายไปหลายวันอีกแล้วเหรอ เง้ออออ :sad4:
อ่านแล้วเครียดแฮะ หวังว่าน้องแมวจะกลับไปทัน น้องหมาพลิกดูใบมีดไปก่อนนะ ช้าๆ
-
อิจฉาคนได้ไปพักจังเลย :m15: :m15: :m15: :m15:
แล้สทำไมสงกรานต์ เราต้องมาทำงานด้วยเนี่ย :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
เที่ยวเผื่อป้า ด้วยนะ :impress3: :impress3: :impress3:
-
แมวดื้อ กะ หมาดื้อ เฮ้อ ตูละกลุ้ม อิอิ
-
:m15:
พารีบกลับมาบอกรักธันว์ให้ไวเลย
-
ทำไมทำก้ันอย่างงงงี้อ่ะะะะะะะะะะะะะะะะะะ
ค้าาางงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
何で 何で ？？？？？？？？？？？？？？？？？
-
วันนี้มาเห็น ดีใจว่ามีสองตอน แต่พออ่านถึงตอนสุดท้าย....
กาาามมมมมม ค้างอย่างแรง อยากอ่านต่ออออออออ :m31:
ขอให้เที่ยวให้สนุกน้าาา (ถ้าให้ดีแอบมาลงไว้อีกตอนก่อนไปก็ดีเน่อ 55)
+1 ให้ความขยันค้าบ
ปล."มันก็แค่ พี่ไม่ได้รักน้อง แค่นั้น" แล้วผมก็หันหลังโบกมือลา แล้วก็เดินจากไปอย่างไม่ใยดี (อ่านแล้วอย่างกะฉากในหนังแน่ะ)
ชอบกับการตัดสินใจของพาครั้งนี้มากครับ และก็ธัณด้วย : )
-
ธัณอย่ากรีดลึกน๊า พามาไวๆด่วนจี๋ :a5:
มาบอกรักกะพาไปโรงพยาบาลด่วนๆๆ :o12:
:pig4: วันนี้มาเบิ้ลถูกใจแฟนๆ แต่ว่าเรื่องไมมันเศร้ารันทดจัง
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
อ่านแล้วใจหายเลยอะ
ไมมันถึงเป็นอย่างนี้ไปได้เนี่ย พา กลับมาให้ทันเถอะนะ
-
พุ้งนี้ก้อควร เบิ้น เบิ้ล o13
ก่อนไปน๊ะ
bon voyard
:bye2:
-
พาเอ๊ย ทำไรเนี่ย ไม่เข็ดนะแก ไม่ได้ดั่งใจสักอย่าง บอกสักหน่อยว่า "มึงรอกูนะ" ก็ยังดี ไอ้ทึ่มเอ๊ย
เห็นใจธัณสุดๆอ่ะ
-
ชีวิตมีสีสันน่าดูเลยแหะ
ของเดี๊ยนเสะ :เฮ้อ:
สู้ๆข่ะเป็นกำลังใจ
-
เว้ยยยยยยยยยยยยยยย กรี๊ดดร้องไม่เป็นภาษา :serius2:
ค้างมากพะยะค่ะ อ๊ากกกกกกกกก :angry2:
วันนี้กลับมาเบิ้ลอีกได้ม๊อยยยยย อยากอ่านต่ออ่ะ จะนอนหลับไหมเนี่ย
เอาคัตเตอร์ออกมาตัดกระดาษชิมิ คงไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอกนะ เจ็บนะตัวเอง เสียวเเทนเลย เว้ย
พาอ่ะ พูดอะไรมั้งก็ได้นะ อึดอัดแทนจริงๆ เป็นผู้ชายที่ต้องให้อ่านความหมายในแววตาหรือไง
เค้าจะไม่รอคุณแล้ว โว้ยยย อินมาเหอะ เศร้าค่อดๆๆๆๆๆ
ปล. ระหว่างวิทกับเกอแลงนี้มันคือเรื่องจริงตามที่จิ้นใช้ม๊อย แว๊กกกน่าอ่านมากมายอ่ะ
จะรอเน้อ ฮิฮิๆๆๆๆ :z2:
-
ได้อ่านสองตอนรวดมันก็สะใจดีนะ
แต่........ :a5: มันค้างไง
-
คนหนึ่งก็คิดเองเออเองไปคนเดียว ไอ้อีกคนก็ไม่พยายามจะพูดหรืออธิบาย
ทั้งๆที่ใจตรงกันแล้วเนี่ย คนที่น่าเห็นใจที่สุดก็คือธัณ คิดมากจนจะคิดสั้นไปแล้ว :angry2:
-
ตอนที่48 ความในใจที่ตรงกัน แค่มันสวนทางกันทุกที
ผมขับรถด้วยความเร็วสูงไปที่โรงพยาบาล ซึ่งผมคิดว่าผมได้มีโอกาสมาเยือนแล้วไม่ต่ำกว่าห้าครั้งในช่วงเวลาไล่เลี่ยกัน
พอไปถึงประตูใหญ่ด้านหน้าก็รีบกระโดดลงแล้วเรียกบุรุษพยาบาลแถวนั้นให้มาพาคนป่วยไปทันที
ผมยังชอคไม่หาย ที่กลับไปเห็นภาพไอธัณนอนกองกับพื้น ทั้งๆที่ควรจะชินได้แล้วเพราะมันล้มบ่อยมาก
ต่างแค่ครั้งนี้ บนพื้นมีเลือดไหลนองอยู่ด้วย...
ไอธัณหมดสติไปตอนไหนผมไม่ทราบแน่ชัด แต่อะไรทำให้มันบ้าได้ขนาดนี้
หรือจะเป็นเรื่องเมื่อคืนกันนะ?
ความเครียดโถมใส่เมื่อผมคิดถึงเรื่องนี้
จะเป็นยังไงถ้าสิ่งที่ผมทำ มันคือการฆ่าเพื่อนตัวเองทางอ้อม
ก่อนที่ผมจะได้คิดอะไรฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้ หมอเจ้าของไข้ก็เดินออกมา
แล้วยืนคุยกับหมอจิตแพทย์อีกคน
ผมเดินไปหาหมอเจ้าของไข้
"ไอธัณเป็นไงบ้างครับ"
"อาการไม่ต้องเป็นห่วง แต่เสียเลือดไปมากเลยต้องให้เลือด และต้องพักน่ะ"
"เลือดในคลังก็ไม่พอเสียด้วยสิ..."พยาบาลข้างๆบอก
ไอธัณเลือด AB...
"ให้กรุ๊ปอื่นไม่ได้ด้วย เพราะผู้ป่วยมีโรคหัวใจอีก อาจจะรับการเปลี่ยนเลือดไม่ไหว"
"ให้ผมแทนก็ได้"
กลุ่มคนทั้งหมดหันไปมองที่ต้นเสียง แน่นอน รวมทั้งผมด้วย
ไอหัวขี้เดินเข้ามาพร้อมกับวิท
"ผมก็เลือดกรุ๊ป ABเหมือนกัน"
ไอหัวขี้พูดอีกครั้ง หลังจากนั้นมันก็ตามหมอเข้าห้องไป
ส่วนวิทก็เดินมาข้างๆผม
"เกิดอะไรขึ้น?"
ผมหันไปมองหน้ามัน มันจ้องผมกลับด้วยแววตาจับผิดสุดๆ
"ไว้ก่อนได้มั้ย"
ผมตอบมันเสียงแผ่ว
มันหรี่ตาลง ก่อนจะหันไปแล้วไม่พูดอะไรต่อ
โชคดี ที่การให้เลือดเป็นไปด้วยดี ตอนนี้ไอธัณเลยอยู่ในระยะปลอดภัยแล้ว
เหลือก็แต่รอให้มันตื่นจากการหลับพักฟื้น
และในระหว่างนั้นผมก็โดนตรวจสอบความผิด
"ทำไมเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้วะ" ไอวิทถามผมอย่างคาดคั้น
ผมนิ่งเงียบ ไม่รู้จะตอบมันยังไงดี
"ช่วงนี้มันเกิดห่าอะไรขึ้น ทำไมไอธัณถึงเข้าโรงพยาบาลบ่อยนัก มึงไปทำอะไรมันรึเปล่าวะ"
"...ก็มี นิดหน่อย..." ผมตอบเสียงอ่อย
"อะไรล่ะ" ไอวิทถามต่อ
ผมไม่ได้ตอบ นิ่งเงียบอีกครั้งหนึ่ง พอไอวิทจะถามซ้ำอีกรอบ ไอหัวขี้ก็เอามือมาปิดปากห้าม
"พอแล้วน่า ก็เห็นอยู่ว่าตอนนี้พาเขาไม่พร้อมจะตอบ"
"วิท.."ไอหัวขี้เรียกชื่อไอวิทมันเมื่อเห็นว่าจะไม่ฟัง ไอวิทหันไปมองหน้า แล้วก็เงียบ ไม่ได้ถามอะไรต่อ
"กูไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้" ผมพูดเสียงแผ่ว
"กูก็ไม่คิด"ไอวิทตอกย้ำ ผมเริ่มจะเข้าสู่โหมดซืมเศร้าซะแล้ว
"คืนนี้ มึงนอนเฝ้าไอธัณมันนะ กูไม่ว่าง" ไอวิทพูด
"อืม..."ผมตอบเสียงหงอย
แล้วไอวิทกับไอหัวขี้ก็เดินไปที่ประตูทางออก
"โชคดีนะครับ" ไอหัวขี้บอกผมส่งท้าย ก่อนจะเดินออกไปแล้วปิดประตู
ปล่อยให้ผมนั่งมองคนบางคนที่นอนอยู่บนเตียง
มันหลับสนิท ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ ใบหน้าผ่อนคลาย
อย่างที่ผมไม่ได้เห็นมานานมาก......
ผมเอื้อมมือไปลูบเรือนผมมัน ผมมันยาวกว่าเดิมมากโข ตั้งแต่ตอนที่ขึ้นปีสามใหม่ๆ
จำได้ว่ามันไปตัดทรงหัวตั้งๆมา แล้วก็ไม่ได้เข้ากับหน้ามันเลย
ผมยังหัวเราะเยาะวันแรกที่มันมาปรากฎตัวพร้อมรูปโฉมใหม่
ไออู้ดคอมเมนต์ว่า มันเหมือนนักเตะบอลตีนดอยมาก
แล้วหลังจากนั้นไออู้ดก็โดนตีนไอธัณไล่เตะไปทั่วห้อง สร้างเสียงหัวเราะให้พวกผมอย่างครื้นเครง
ตอนนี้ผมหน้าม้ามันยาว จนมาปรกหน้าผากมันหมด ผมข้างหลังก็ยาวประบ่าแล้ว แต่ผมมันก็ยังนิ่มเหมือนทุกครั้งที่ผมสัมผัส
ผมยิ้มให้มันน้อยๆ ยิ้มด้วยความรู้สึกดี และรู้สึกผิดไปในเวลาเดียวกัน
ไม่รู้ว่า เมื่อไอหมามันตื่นแล้ว มันจะยอมให้อภัยในสิ่งที่ผมทำไปมั้ย
แต่ยังไงซะ ผมก็เตรียมใจไว้มากพอสมควร หากไอธัณจะทำเหมือนผมไม่ใช่เพื่อนมันอีกต่อไป
หรือหากมันจะทำเหมือนผมไม่มีตัวตนสำหรับมัน ผมก็พร้อมที่จะรับ และปฏิบัติตามเกมที่มันจะวางต่อไป
และยังจะคอยดูแลมันอยู่ แม้ว่าจะห่างไกลแค่ไหน
ผมเอื้อมมือผมไปจับมือมันที่วางบนเตียง จับไว้เหมือนกลัวว่าจะหายไป
ก็อยากจะให้มันไม่มีวันจบ...
อย่างน้อย ถ้าหากครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย
ก็ขอให้ได้สัมผัส คนที่รัก และห่วงมากกว่าอะไร ให้นานกว่านี้ก็ยังดี...
ผมลืมตาขึ้นมา หลังจากสลบไป ระยะเวลาคาดว่าน่าจะเป็นวัน
ตอนนี้เป็นเวลากลางคืน และผมเริ่มจะชินชากับบรรยากาศเดิมๆที่ผมเจอบ่อยๆ จนเหมือนจะเป็นบ้านหลังที่สองของผมไปละ
เนื้อตัวผมเบาสบาย ชุดคนป่วยสำหรับผมมันก็โล่งสบายดี
ผมเหลือบไปมองข้อมือด้านซ้าย ที่ตอนนี้มีผ้าก็อตช์ติด ปกปิดแผลที่เกิดจากการทำร้ายตัวเองของผม
ผมเคยคิด และรู้สึกว่าคนที่กรีดข้อมือตัวเอง มันโง่สิ้นดี ทำอะไรไม่ห่วงชีวิต
แต่ ณ ตอนนั้น ผมมันก็แค่คนโง่ ที่ไม่รักชีวิตตัวเอง แค่เพียงเพราะได้รู้ว่า คนที่เรารัก ไม่ได้รักเรา
แล้วผมก็รู้สึกถึงไออุ่นที่มาจากมือขวาของผม
ผมหันไปมอง ก็พบกับคนที่ผมรัก และแคร์มากที่สุดคนหนึ่งในชีวิต นอนหลับอยู่ข้างๆ
มือของมันกุมมือผมไว้เหมือนกับจะไม่ปล่อยไปไหน
ผมยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นใบหน้าที่หลับไม่รู้เรื่อง ท่าทางตอนนี้เหมือนกับเด็กที่นอนเฝ้าอะไรซักอย่างจนผลอยหลับไปโดยไม่รู้ตัว
แล้วก็พาลจะรู้สึกเจ็บอีกครั้ง เมื่อนึกถึงความเป็นจริงที่ผมต้องทำใจรับ
เรื่องที่มันกลับไปหาน้องเฟรม
แล้วมันกลับมาหาผมเพื่ออะไรนะ?
หรือแค่กลับมาเฝ้า ดูแล ในฐานะเพื่อนคนนึง...
ผมไอพายาวขึ้นกว่าเดิม ผมสีดำสนิทของมันที่เมื่อก่อนตัดเป็นทรงเกาหลี ยิ่งผมหยักศกยิ่งเหมือนเข้าไปใหญ่
ใบหน้าของมันตอนแรกเกลี้ยงเนียนขาวสะอาดจนสาวไหนเห็นเป็นต้องกรี๊ดด้วยความชอบใจ
ตอนนี้เต็มไปด้วยหนวดเครา ที่ไม่รู้ว่าจงใจเลี้ยงให้ยาวหรือว่าไม่มีเวลาจัดการกับมัน...
ตาคมกริบของมันหลับสนิท คิ้วโก่งเข้มสีดำคลายออก
ดูแล้วก็พลอยรู้สึกสบายไปกับมันด้วย
ผมเลื่อนมือออกช้าๆ ไปลูบกับหัวมันเล่นอย่างเอ็นดู
ถึงไอพาจะอายุน้อยกว่าผมไปปีเดียว แต่ก่อนหน้านี้นอกจากเพื่อนสนิทแล้ว ผมยังเอ็นดูมันเหมือนน้องชายคนนึงด้วย
แม้ว่าไอพาจะไม่ได้มองผมเป็นพี่ก็ตามทีอนะ
และถึงอะไรจะเปลี่ยนไป ไม่เหมือนเดิม และอาจไม่มีวันกลับมาเป็นแบบเมื่อก่อน
แต่สำหรับผมตอนนี้ แค่นี้ก็ดีใจแล้ว...
แค่ได้เห็นหน้าคนที่เรารัก ก็ดีมากแล้ว...
to be continue
โอ้ย คิดถึงตอนนั้นแล้วน้ำตาไหล....
:m15:
พา ขอกูกอดที :o12:
(โดนไอพาถีบ ร้อนโว้ย)
ไปละคับ แล้วเจอกัน ถ้าโชคดีไอพาอาจจะมาต่อตอนเย็น หุหุ :bye2:
-
.. . o22 ห๊า!!! คิดทำไรกันอ่ะ เดี๋ยวหอเค้าก็ไม่มีคนอยู่ . .. พากลับมาเร็วนะ จะทันมั้ยเนี้ย อ้ำอึ้ง กันอยุ่นั่น ....
. . . บอกพาแล้ว ว่าอิน้องเฟรม มันบอกธัณว่าพาไม่อยากคุยด้วยอ่ะ . . . . เกอแลงน่ารัก มาเล่าให้ฟังหน่อย ...
...พูดจาดีตลอดเลยอ่ะคนนี้ ... :กอด1: (วิทไม่เล่าเองระวังโดนเผาเกินจริงนะ)
edit ค่ะ
ได้ลาปแต่เช้าเลย ขอข้าวเหนียวด้วย . .. . มาก็ได้จิ้มเลยดีจัง .. . .. เอาแล้วสิ จริงตามนั้นเลยค่ะ
ใจตรงกัน เหลือแต่ปากล่ะจะตรงกันใจแค่ไหน ได้เลือดกันจริงๆ เลย เฮ้ออ อ อ อ อ อ
ต่อตอนต่อไปก่อนนะคะ แล้วจะไปเที่ยวจะได้ไม่ต้องระแวงว่าใครจะแช่งตามหลัง หึหึ ล้อเล่นค่ะ
เที่ยวเผื่อด้วย
-
:z3:ตาทึ่มเอ๊ยยยยยย ทึ่มๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
อ่านะ มีเล่นมุขตบท้าย o13
แต่ช่วงนี้ร้อนจริงๆอะ ร้อนจนต้องเด้งจากที่นอนโดยอัตโนมัติเลย ร้อนมากกกกกกกกกกกกกกก
มาอีกทีตอนเย็นๆเหรอ จริงเปล่า รออ่านนะ มาบ่อยๆงี้รักตายเลย 55+ :กอด1:
+1 ให้นะ จัดไปจ้า
-
หมา แมว ทะเลาะกันสุดท้ายก็กลับมานอนด้วยกัน เหมือนที่บ้านป้าเลยนิ
-
จะพูดดีกับอีกคนก็ตอนเขาหลับอยู่ พอกันเลยทั้งหมาทั้งแมว
พอตื่นมาก็เข้าโหมดหลบหน้า ตามองพื้น ลุ้นจนหายอยากไปเลยอ่ะ
-
:call: สาธุ ขอให้โชคดี ไอ้พามาต่อเถ๊อะ อยากรู้ว่ามันจะรักกันรึยัง ทรหดเหลือเกิ๊น คู่นี้
-
ช่วงนี้มีแต่ตอนเศร้าๆ เครียดๆแฮะ :เฮ้อ: แต่ผมก็ยังชอบเรื่องนี้น้า
เย็นนี้มาต่อเถอะนะๆๆ :impress2:
แต่ผมเข้าใจอารมณ์ของธัณเลยนะ ขอบอก ตอนนี้
-
นอนโรงพยาบาลเป็นงานอดิเรกเลย :laugh:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: เอากันเข้าไป
ขอตำหนิพาหน่อยนะ ที่ลำดับเหตุการณ์เคลียร์เรื่องน้องเฟรม ไรนั่นก่อน แทนที่จะพูดไรกับธัญให้เข้าใจกันก่อน แล้วค่อยไปเคลียร์
เลยกลายเป็นทำให้ธัญเข้าใจผิดไปใหญ่โต จนเกิดเรื่อง :เฮ้อ: (แต่ก็เข้าใจแหละ ว่าคงไม่คิดว่าธัญจะคิดสั้น และอยากจะเคลียร์ไรก่อน)
และถึงแม้ว่าธัญจะไม่กรีดข้อมือทำร้ายตัวเอง ....ในช่วงเวลาที่พาไปเคลียร์กะแฟนเก่านั่น มันทำให้ธัญเสียใจนะ แม้ว่าจะแค่ 5 นาที 10 นาที แล้วพากลับมาปรับความเข้าใจกับธัญได้สำเร็จก็เถอะ .........เชื่อว่าพาไม่อยากให้ธัญมีช่วงเวลานั้น แม้เพียงเสี้ยวนาที ......การพูดคุยกันเป็นสิ่งที่ดีที่สุดนะเราว่า :sad11:
ให้กำลังใจทั้งคู่นะ :L2: :L2: ชอบเรื่องนี้มากๆ สนุกมากๆ +1 จ้า
-
:เฮ้อ: เครียดๆๆๆๆ~~~
-
ตามมาอ่านหมดเลย เพิ่งได้อ่านเป็นครั้งแรก
ยิ่งอ่าน ยิ่งเศร้าจังเลยค่ะ
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะค๊า ..
พี่ธัญ หายไวๆนะคะ
-
:o12: :sad4: :angry2:
ช็อคง่ะ โธ่พา อารมณ์ชั่ววูบมากมายเลยจิตอนนั้น
แต่มันคงเศร้าจริง อารมณ์ประมาณว่าเราเป็นอะไรกับมันว่ะ
แล้วแม่งไม่พูดอะไรให้ตรูเครียร์กับสถานะเลย
พานี้ก็ปากแข็งมากที่สุดเท่าที่เคยเจอ เก็บอารมณ์แบบเก่งมาก
ไม่น่าจะเข้ากันได้กับคนที่คิดมากง่ายๆ อย่างธัณเลย ฮือออ เศร้าจริงๆ
ขอบคุณที่มาต่อเร็วน่ะ แต่ก็ยังค้างอยู่
เว้ยโลภมากจริงเรา อยากอ่านวันละสิบตอน เหอๆๆๆ อิอิ
-
. . . มารอแมวยักษ์ค่ะ ....
-
o13 พาแมนมาก จบความสัมพันธ์กับน้องเฟรมได้เด็ดขาด ไร้เยื่อใย
แต่กว่าจะมีวันนี้
ธัณเข้าโรงพยาบาลไปกี่รอบแล้วเนี่ย
มีน้องที่รู้จักกันคนหนึ่งให้ดูรอยแผลจากที่กรีดข้อมือ ถึงจะไม่ลึก แต่ก็ทำให้ขนลุก กลัวใจคนทำแบบนี้จริงๆ
-
o13 ยิ่งอ่านก็ยิ่งเหมือนลุ้นตลอดเวลา
คอยดูว่าอะไรจะเกิดอีกม๊าย...
ธัญจะทำอะไรอีกเนี่ย...แล้วพา...ต้องทำไงต่อ...
:เฮ้อ: เหมือนกลั้นหายใจตอนอ่านอีกด้วย....เฮ้อออ
ปล...รอพาใจดีมาต่อ...(วิ่งไปสูดหายใจให้เต็มปอดก่อน เฮือกก)
ปล 2 ตอนบอกเลิกนี่ได้ใจดี แต่ว่าทำไมไม่บอกธัญก่อนอ่ะ (ขนาดเรื่องผ่านมาแล้วยังอินขนาดนี้เหอะ...)
-
ง่ะ :a5:...ถึงขั้นจะฆ่าตัวตายเลยหรอ
เฮ้ออออออออออออออออออออออ
ทั้งๆที่ใจตรงกันแท้ๆ
แต่ก็ไม่ยอมเปิดใจคุยกันซักที :serius2:
แถมยังเข้าใจกันไปคนละทิศละทางอีกตะหาก :o12:
:z3:
-
กร๊าซซซซ ทำไมช้านนนเพิ่งจะมาอ่านเรื่องเน้!!
กว่าจะตามทันเล่นเอาซะตาลาย55
อ่านจบเกิดคำถามขึ้นในใจ ช้านนพลาดเรื่องนี้ไปได้ไงเนี่ยยย!!! ไมเพิ่งเห็นแว้!!!!!!
เรื่องนี้สนุกมากๆอะ เหมือนดูซีรี่ย์เกาหลี555
อ่านไปลุ้นตัวโก่ง รีบมาต่อนะ ลุ้นมากมาย อิอิ
-
ใกล้จบแลว้นะครับกับเรื่องของผมกะธัณ
ตอนที่ 49 จะไม่ปล่อยไปอีกแล้ว
ผมรีบขึ้นรถที่จอดอยู่ตรงลานจอดรถที่คณะ หลังจากเลิกเรียนได้สิบนาทีกว่าๆ
เพื่อตรงไปยังโรงพยาบาลที่ไอธัณมันพักอยู่
หมอบอกว่าอาการของไอธัณทรงตัวแล้ว แต่ตอนนี้ไม่ยอมให้เข้าเรียนเพราะว่า
เดี๋ยวจะอาการกำเริบ จึงให้นอนพักเฉยๆอยู่ที่โรงพยาบาล
ผมแวะข้างทางเพื่อซื้อขนมให้มันกิน ก่อนจะไปถึงห้องพักของมันในเวลาไม่นาน
"ไง"
ไอธัณทักผม มันนอนพิงเตียงที่ยกสูงขึ้นด้านหลังเพื่อให้สามารถนั่งได้สะดวก ในมือมีหนังสือเล่มหนึ่ง
ผมยิ้มแล้วเดินไปหามัน
"เพิ่งเลิกหรอวะ"
"อืม นี่ กูซื้อของกินมาฝาก เห็นพยาบาลบอกมึงไม่ค่อยยอมกินข้าว"
"กูไม่ชอบอาหารโรงบาลหนิ" มันตอบขำๆ เสียงมันแผ่วเบามากกว่าแต่ก่อน เข้าใจว่าเพราะยังไม่ค่อยจะมีแรงสมบูรณ์100%
"อ่านอะไรอยู่วะ" ผมถามมันพลางมองไปที่หนังสือเล่มที่มันถือ
"นิยายเกย์"
ผมมองหน้ามันอย่างตกใจ
"กูล้อเล่น แม่งดูทำหน้าเข้า" แล้วมันก็หัวเราะน้อยๆกับความเอ๋อของผม
อืม ถือว่าไม่สบายอยู่นะ ไม่งั้นกูตบกบาลไปละ ไอหมา
"หนังสืออ่านเล่น"
ผมแบมือขอมันมาดู มันก็วางให้โดยดี
พอได้มาก็ลองพลิกอ่านดู
มันเป็นหนังสือเกี่ยวกับศิลปะ มีภาพงานศิลป์หลายอันอัดแน่นเต็มเล่มเลยทีเดียว
"กูอยากไปฝรั่งเศสซักครั้งว่ะ" ไอธัณพูดขึ้น แล้วมองมาที่ผม
"ทำไมวะ"
"มันเป็นเมืองแห่งศิลป์เลยนะเว้ย กูว่า ถ้ากูทำงาน กูก้อจะเก็บเงินไปที่นั่น"
"...ให้กูพาไปมั้ยล่ะ"
"ไอห่า มึงอย่ามาล้อเล่น นี่ความฝันสูงสุดกูเลยนะเว้ย"
"เอ้า ไม่ได้ล้อเล่น ถ้าไปจริงกูก็ไปด้วย" ผมว่าแล้วส่งหนังสือกลับให้มัน
ไอธัณมองผม แล้วยิ้มน้อยๆ ก่อนจะหันกลับไปอ่านหนังสือมันต่อ
"นี่จะเกาะกูไปตลอดเลยรึไง" มันถามเบาๆ ฟังจากน้ำเสียง ไม่รู้ว่ามันพูดเล่นหรือพูดจริง
"กูจะตามไปจนกว่ามึงจะตายเลย"ผมพูด แม้น้ำเสียงจะเหมือนเล่นๆ แต่ผมพูดออกมาจากใจ
มันเลิกคิ้วให้ผมเป็นเชิงตั้งคำถาม และสีหน้ามันแบบนั้นทำให้ผมขำ
"หัวเราะไรวะ" มันว่าผม ถ้าตาไม่ฝาดเหมือนผมจะเห็นหน้ามันแดงน้อยๆ
"มึงนั่นแหละ" ผมพูดแล้วหัวเราะต่อ แล้วก็โดนหนังสือตีหัวเพราะไอหมามันหมั่นไส้
"โอ้ย เจ็บๆ" ผมว่าแล้วเอามือข้างหนึ่งกุมหัว ก่อนจะเงยหน้ามาเห็นไอธัณหัวเราะ
"นานแค่ไหนแล้ววะ"
"หา?"
"นานแค่ไหนแล้ว ที่มึงไม่ได้หัวเราะแบบนี้" ผมพูดเสียงเบา แต่ก็ดังพอให้อีกฝ่ายได้ยิน
มันอึ้งนิดๆ ก่อนจะรีบกลบเกลื่อนทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"ธัณ"
มันเงียบไม่ตอบผม แกล้งทำเป็นอ่านหนังสือต่อ
ทั้งๆที่ดูก็รู้ว่าสมาธิแม่งไม่ได้อยู่ในนั้นซักกะนิด
"ธัณ"
ผมเรียกมันอีกรอบ มันก็ยังเงียบอยู่ แถมรู้สึกเหมือนหูแดงๆด้วย
"ธัณ.."
"เอ้ย!"
คราวนี้ได้ผล เพราะผมไปกระซิบชื่อมันข้างๆหู มันสะดุ้งโหยงแล้วเอี้ยวตัวหลบอัตโนมัติ
"โอ้ย" แล้วก็อุทาน
"เห้ย เป็นอะไรๆ" ผมตกใจแล้วรีบไปประคองมัน ไอธัณยกมือขึ้นเป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไร
"ไม่เป็นไรมึง แค่ปวดเนื้อปวดตัวเฉยๆ" มันว่าแล้วหัวเราะแหะๆ
"ปวดตัว? หรือว่ามึงปวดเพราะ..." ผมพูดแล้วเว้นวรรค เมื่อนึกถึงสาเหตุที่ไอหมามันปวดตัวอยู่ตอนนี้
หรือว่าเพราะที่มันโดน...
แล้วผมก็หันไปมองไอธัณ มันนิ่งค้างเพราะสิ่งที่ผมพูดเมื่อกี้
"กูขอโทด" ผมพูดเสียงจ๋อย
"ขอโทดห่าไร มึงไม่ผิดกูบอกแล้ว" มันพูดอย่างไม่ใส่ใจ
"แต่อย่าพูดถึงก็ดี"
ผมเงยหน้ามามองมันอย่างไม่เข้าใจ
สรุปมันโกรธมั้ยเนี่ย?
"ทำไม...มึงโกรธกูสินะ"
มันเงียบ
"มึงโกรธก้อไม่ต้องโกหกกูก็ได้"
"ป่าว ก้อบอกแล้วว่าไม่ได้โกรธๆ"
"อย่าโกหกกูดิ ไอธัณมึง..."
"โอย ก็บอกว่าไม่ได้โกรธ แค่ไม่อยากให้พูดถึง" มันโวยนิดๆ แต่ก็เพราะสังขารทำให้ออกแรงได้ไม่มาก
"แล้วทำไมวะ..."ผมถาม
มันเงียบ
แล้วอยู่ดีๆหน้าก็แดงขึ้นเรื่อยๆๆ
ผมงง
"ก้อกูอาย....สัด"
มันว่าแล้วเอาหนังสือมาปิดหน้า
ผมเลยถึงบางอ้อ แล้วก็หัวเราะออกมาเสียงดัง
"ไม่ต้องมาหัวเราะกูเลยนะไอแมวว" มันด่าผมเสียงดัง ก่อนจะไอค่อกแค่ก
"นั้น ไม่สบายอยู่เลิกซ่าเลยนะแก นอนไปๆ" ผมพูดเสียงใส
ดีใจนะที่มันไม่ได้โกรธผม ดีใจมากด้วย
แต่ก็อดขำไม่ได้ แม่งก็ดูมันดิ....
ทำท่าอย่างกะผู้หญิงอ่ะ เวลาอายเนี่ย
"ธัณ"
"ไรอีกแวะ" มันหันมาแว๊กผม
"กูรักมึงนะ"
ผมพูดเสียงเบา มันอึ้งค้าง
"อะ...อะไรนะ" มันพูด
"กูรักมึง"
มันยังทำหน้าเอ๋ออยู่ ผมเลยยิ้มแล้วพูด
"กูรักมึงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เข้าใจรึยังงงง กูรัก..."
"โอ๊ยยย พ้อ!! ครั้งเดียวพอแล้วไอ้ห่านี่" มันโวยผมเสียงดัง ขัดกะหน้าแดงแป้ดของมันเลย
"อ้าว ก็นึกว่าไม่รู้เรื่อง"
"ห่า กูไม่ได้ตกภาษาไทย" มันวีน
"แล้วมึงง่ะ?"
"ห๊ะ?" มันอุทานเสียงสูง
"มึงรักกูมั้ย?"
มันอึ้งแดกอีกรอบ
แม่งคนอะไร...
"มึงรักกูมั้ยธัณ?"
มันเม้มปาก แล้วเมินหน้าไปทางอื่น
"ธัณ..." ผมว่าแล้วหันไปเผชิญหน้ามัน
มันก็ยิ่งหลบเรื่อยๆ
"ธัณ ตอบหน่อย มึงรักกูมั้ย" ผมทำเสียงอ่อนใส่
"....อือ"
มันครางเสียงเบา
"อะไรนะ?"
"อือ" มันส่งเสียงตอบ
"กูไม่รู้เรื่องว่ะ" ผมยังไม่เลิก
"ตอบไปแล้ว จบ!" ไอธัณว่าแล้วเอาผ้าห่มคลุมหัว
"ธัณ ธัณอ่า" ผมว่าแล้วก็ซุกมือเข้าใต้ผ้าห่ม ดึงออกให้เห็นหน้า แน่นอนว่าไอหมาก็ดีดดิ้นขัดขืนเมหือนเดิม
"ก้อตกลงไปแล้วไงงง" ไอธัณแว้กใส่ผม
"กูไม่ได้ยิน"
ผมว่าแล้วยิ้ม ไอ้ธัณตอนนี้น่ารักมากมาย หน้าแดงแป๊ดเชียว
"..." มันทำหน้าลำบากใจ ก่อนจะพูดออกมาเบาๆ
"กูก้อรักมึง..."
"อะไรนะ?"ผมถามซ้ำ
"กูก้อรักมึง..."
"ไม่ได้ยิน เอาใหม่"
"โอ้ยยยย กูรักมึง กูรักมึ๊ง!!! ได้ยินยังวะไอสาดดด" มันแว๊กใส่ผมอีกรอบ เสียงดังตามดีกรีหน้าที่แดงขึ้นเรื่อยๆ
ผมนี่ยิ้มแก้มปริเลยตอนนั้น แล้วก็คว้าไอธัณเค้ามากอด
"โอ้ย! กูป่วยอยู่นะมึง" มันว่า
"ขอโทษละกัน" ผมยิ้ม แล้วสบตากับมัน
มันจ้องผมกลับ แววตาสั่นระริกๆ
"อะไรวะ?" มันถามผม
"ป่าว กูดีใจ" ผมพูดแล้วเอาคางเกยไหล่มัน
"ดีใจมากเลยด้วย..."
...
..
.
"กูรักมึง"
คำที่ผมไม่คาดฝันว่าจะได้ยินหลุดออกมาจากปากไอพามันเบาๆ แต่มันดังมากสำหรับผม
ดังจนสะเทือนเข้าไปในจิตใจ...
นั่นทำให้ผมอึ้งทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว
"อะ...อะไรนะ" ผมหลุดปากออกไปโดยไม่ได้คิด ไปตามสัญชาติญาณเวลาได้ยินอะไรที่เหลือเชื่อ
"กูรักมึง"
มันพูดอีกรอบ ผมนี่แทบจะเป็นลมตรงนั้น สมองหยุดทำงานคิดอะไรไม่ออก
และเมหือนว่าไอพาจะเห็นผมนิ่งไป มันยิ้มแสยะน้อยๆ แล้วก็พูด
"กูรักมึงๆๆๆๆๆๆๆ เข้าใจรึยังงงงง กูรัก..."
"โอ๊ยยย พ้อ!! ครั้งเดียวพอแล้วไอ้ห่านี่" ผมโวยเสียงดัง หน้านี่ร้อนผ่าวไปหมด
"อ้าว ก็นึกว่าไม่รู้เรื่อง"แหน่ะไอ้นี่ ยังจะมา...
"ห่า กูไม่ได้ตกภาษาไทย" ผมด่ามัน ใจนึงอยากจะตบหัวมันซักรอบโทษฐานกวนตีน
"แล้วมึงง่ะ?"
คำถามนี้ทำให้ผมติดสถานะมึนทีเดียว...
"ห๊ะ?" นั่นคือเสียงที่รอดออกมาจากปากผม
"มึงรักกูมั้ย?"
มันถามย้ำอีกรอบ แล้วจ้องผมไม่วางตา
"มึงรักกูมั้ยธัณ?"
ผมก็อึ้งแดกดิครับ อยู่ดีๆมาถามอะไร คนยิ่งใจสั่นอยู่
ผมเม้มปากแล้วเมินหน้าหนีสายตามัน
"ธัณ..." มันยังตามรังความผมไม่เลิก
ผมก็หลบไป หลบมา สุดท้ายพอเจอหน้าตรงๆเลยหลับตาปี๋ใส่
"ธัณ ตอบหน่อย มึงรักกูมั้ย" มันทำเสียงอ่อนใส่
โอ้ยไอ้เลววววววววววว
"....อือ"
"อะไรนะ?" เชี่ย อย่าให้กูต้องย้ำได้มั้ย
"อือ"
"กูไม่รู้เรื่องว่ะ" บ๊ะ ไอ้นี่...
"ตอบไปแล้ว จบ!" ผมว่าแล้วเอาผ้าห่มคลุมหัว หลบมัน
"ธัณ ธัณอ่า" ไอเชี่ยพามันดึงผ้าห่มผมออก แล้วก็จับข้อมือผมไว้ไม่ให้ดิ้น
"ก้อตกลงไปแล้วไงงง" เมื่อแรงสู้ไม่ได้แหงๆ ผมเลยวีนมันกลับไปนิดๆ
"กูไม่ได้ยิน"
สัด แหน่ ยังมันทำหน้าเป็น ยิ้มแป้นแล้นให้กูอีก
กูอายยยยยนะมึงรู้มั้ยวะ
เล่นมาไม่ให้กูตั้งตัวเลยเนี้ยยยยย
"กูก้อรักมึง..."
"อะไรนะ?" โอ้ยยยยยยยยยยยยยย
"กูก้อรักมึง..."
"ไม่ได้ยิน เอาใหม่"
"โอ้ยยยย กูรักมึง กูรักมึ๊ง!!! ได้ยินยังวะไอสาดดด" คราวนี้ผมตะโกนกรอกหูมันเลย แม่งงงกวนตีนอ่ะ รู้อยู่แก่ใจว่ากูอายยังจะมาแกล้งกูอีก
พอได้ยินงั้นไอพาก้อยิ้มแก้มปริเลยทีเดียว ก่อนจะคว้าผมเข้าไปกอด
"โอ้ย! กูป่วยอยู่นะมึง" ผมด่ามันเพราะมันดึงผมไปแล้วทำให้เจ็บ....เออ นั่นแหละ
"ขอโทษละกัน" มันยิ้ม แล้วสบตาผม
เวลามึงทำงี้รู้มั้ยว่ากูหวั่นไหว...
"อะไรวะ?" ผมถามไป
"ป่าว กูดีใจ" มันพูดแล้วเอาคางเกยไหล่ผม พลางกอดแน่นขึ้น
"ดีใจมากเลยด้วย..."
ผมไม่ได้ตอบอะไรมัน แค่ยกแขนขึ้นมาสวมกอดมันตอบ
เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว...ที่จะบอก ว่าผมก็รู้สึกเหมือนกัน...
"คงไม่มีไรต้องห่วงแล้วสิเนี่ย"
เสียงที่ดังขึ้นทำให้ผมกับไอ้พาผละออกจากกันแทบจะทันที แล้วมองไปยังต้นกำเนิดเสียง
ก่อนจะพบเกอแลง กับไอ้วิทที่ยืนยิ้มพิงประตูอยู่
"เอ่อ...." ผมกับไอพาพูดพร้อมกัน
นั่นทำให้เสียงหัวเราะดังไปทั้งห้องเลยทีเดียว....
to be continue
ลงไว้ ก่อนไปเที่ยว ฮาๆ
แล้วเจอกันคับ :bye2:
-
การี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด...แบบว่าหายไปหลายวัน...จากฉากเศร้ารันทด...เป็นฉากเลือดสาด...จนกลายมาเป็นฉากหวานหยดดดดดดดดดดดดด :-[ น้องธัณน้องพาน่ารักมากมาย....เง้อออออออออออออ
ชอบความรักของน้องธัณกะน้องพาที่มีพื้นฐานของความเข้าใจ....ไม่ต้องอธิบายอะไรให้มากความ ไม่ต้องมานั่งซักไซ้้ไล่เรียงถามหาเหตุผลว่า "ทำไม???" ไม่ต้องมานั่งตอบคำถามกับสิ่งที่เกิดขึ้น...แต่ ณ วันที่สองคนเปิดใจพูดคำว่า "รัก" เท่านั้น ทุกอย่างก็ชัดเจน....อดีตคือสิ่งที่ผ่านไปแล้ว...แต่สิ่งที่ยังดำเนินต่อไปคือ "เรา" :L2: ขอให้รักกันดูแลกันไปอย่างนี้ตลอดเน้...... :กอด1:
นั่งอ่านตอนที่ 49 บอกได้คำเดียวว่า... หวานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก อาจไม่ใช่การบอกรักที่หวานซึ้งไ ม่มีการพรรณาโวหารพร่ำบอกว่ารักมากแค่ไหน ไม่ต้องมีบรรยากาศที่โรแมนติค...แต่อะไรจะดีเท่ากับ "ใจของคนสองคนที่ตรงกัน" เป็นคู่ที่น่ารักมากกกกกกกกก :3123:
ปล...ปารีสเป็นเมืองที่เหมาะกับคู่รักนะจ๊ะ...
ปล 2... เที่ยวให้สนุกนะจ๊ะ น้องธัณรักษาสุขภาพด้วย ส่วนน้องพาก็ดูแลน้องธัณให้ดีๆ น้า.... รักเจ้าเพื่อนสนิทคู่นี้จริงๆ :กอด1:
-
โฮะโฮะ...ในที่สุดดดด...ก้อเข้าใจกัน+555 o13
ลุ้นซะตัวโก่งเล้ยยยยยยยยยยยยย...หุหุ ถึงเวลาหวีดกันนี่
หวีดกันสุดสุดเลยนะ... :z2:
-
โฮกกกกกกกกกกกกก
กว่าจะลงเอย
ลุ้นตัวโก่งเลย
บทจะสวีท ก็หวานซ้า
:o8:
-
"รัก" คำเดียวสั้นๆ แต่อธิบายความในใจทั้งหมดได้ดีกว่าคำพูดไหนๆ
อาจไม่ใช่คนแรกของหัวใจ
แต่ขอให้เป็นคนสุดท้ายที่จะรัก
มีความสุขไปด้วยเมื่ออ่านถึงตอนนี้
ทั้งสองคนเป็นคู่ที่น่ารัก
แต่ชอบใช้อารมณ์น้อยใจมาทำลายความสัมพันธ์บ่อยๆ
มีอะไรก็ควรเปิดใจพูดกัน
จะได้ไม่ต้องผิดพลาดเหมือนที่ผ่านมา
อยากรู้จริงๆ ค่ะว่าพาแฟนไปบ้านไหว้พ่อแม่บ้างหรือยัง
-
เฮ้อ ค่อยยังชั่ว บอกรักกันได้สักที ทำเอาใจคอหายไปหลายหน :z2:
-
:m3: น่ารักเกินไปแล้วววววว อิจฉามากมายยยยย
ดีใจที่คืนดีกันได้แล้ว :m11:
รอติดตามความคืบหน้า พร้อมทั้งคู่ต่อไปค่ะ :pig4:
-
สุดยอดดดด o13
ลุ้นเพื่อรอวันนี้โดยเฉพาะนะเนี่ย...
ไม่รู้จะพูดไร... สุดๆเลยน้องเอ๊ย o13
-
ในที่สุด ความรัก ก้อทำให้ คนสองคน เข้าใจกัน
..
..
อยากให้รัก กัน นาน นาน คร้าบ
กว่าจะได้รัก กว่าจะเข้าใจ
เล่นเอาเหนื่อยกันเลยเดียว
ยังไง ก้อรักกันนาน นาน จะคร้าบบ
อย่าให้คนไทยรักกัน
-
เฮ้อออออ ลุ้นแทบแย่แน่ะ
อ่านแล้วรู้สึกดีจัง
เห็นว่าจะไปเที่ยว..ขอให้เดินทางปลอดภัยนะ :กอด1:
ป.ล จะจบแล้วเหรอ อยากอ่านตอนพิเศษจัง... :-[
-
อ่านตอนนี้แล้วน้ำตาไหล
(เหอะๆๆ....เผอิญตาแพ้แสง)
ฮาๆๆๆๆ
ดีใจด้วยครับ
-
อุอุ ป้าเดาไม่ผิดจริงๆ
สุดท้ายหมากะแมวก็ยอมกันจนได้
-
อยากจะกรี๊ดดดดดดดดดด ดังดัง เย้ๆๆๆๆๆๆๆ
ได้บอกรักกันแล้ววววววววววว
ดีใจจจจจ :L1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :-[
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ในที่สุดก็ลงเอยกันได้ซะที...ลุ้นแทบแย่ :mc4:
:L1:
-
:mc4:
อ่านทันแล้ว
และแล้ว... :o8:
อิอิ เที่ยวให้สนุกนะ
-
:o8: อ๊ายยยยยย ตอนนี้น่ารักสุดๆๆๆๆๆ :กอด1: :z1:
รักคำนึง ด่าคำนึง หน้าแดงทีนึง กี๊ดดดดดดดดดดดดดดด :L1:
ขอบคุณนะจ๊ะ เป็นแบบนี้นานๆ นะ อ่านไปยิ้มไปไม่หุบเรย แฮ่ๆๆๆ
เที่ยวเผื่อด้วยน๊าน้องแมวน้องหมาที่ร๊ากกกก
-
ดีกันแล้นนน
พาบอกธัณเรื่องน้องเฟรมด้วยดิ
-
รักกันแล้ว :laugh:
-
หู
หวานซ้า
แหะๆ
ฟ้าวม๊าเด้อ
-
เอ่อ.............. :z3:ค้างอีกรอบ
เที่ยวให้สนุกนะคับ พาก็ดูแลธัณดีๆด้วย
:mc4:
-
Happy :L1:
-
โอ้ยเครียดติดกันมาหลายตอน พอมาถึงตอนล่าสุดเนี่ยสมกับที่รอคอยเวลานี้จริงๆ o13
มีความสุขมากๆนะคร้าบ ลุ้นจริงๆคู่พี่พากับพี่ธัญเนี่ย(เตรียมรอพี่เกอแลงกับพี่วิทต่อหุหุ)
เที่ยวให้สนุกนะครับ
-
โฮ้วว นี่คือหนึ่งในตอนที่ผมอ่านแล้วมีความสุขที่สุดเลยคับ เป็นความรักที่...รักกันจริงๆครับ
อ่านแล้วไม่รู้อะไรจะทำให้คู่นี้หยุดรักกันได้
ถ้านี่เป็นตอนสุดท้ายก่อนจะเที่ยว ก็ขอให้เดินทางปลอดภัยนะครับ เที่ยวให้อุรา...
-
เย้่ ในที่สุดก็บอกรักกันแล้ว ดีจายๆๆๆ
ไม่อยากให้จบเลย ชอบทั้งพาทั้งธัณ ถ้าไม่ได้อ่านคงเหงาแย่
ยังไงเอาตอนพิเศษมาลงเรื่อยๆ น่า เป็นสุขอ่า
จะรอเรื่องของวิทกะเกอแลงด้วย
ไปรักกันตอนไหนหนอ อิอิ :z2:
-
เที่ยวให้สนุกนะครับ คนว่างงาน
:bye2:
-
ในที่สุดดดดดดดดด :-[ ก็บอกรักกันแล้ว เข้าใจกันแล้ว เย้ๆๆ :-[
แต่แบบว่าชื่อบอกใกล้จบแล้ว ยังไม่อยากให้จบเลยอ่ะ มาเล่าเรื่องตอนปัจจุบันกันด้วยได้มั้ยอ่า :m17: :m5:
อยากอ่านไปเรื่อยๆ อยากอ่านเรื่องพากับธัณอีก :m13: :m1:
เดินทางไปเที่ยวให้สนุกน้า :กอด1:
-
บอกรักกันแล้ว ดีมากๆ ธัณนี่น่ารักจริงๆเลยว่าไหม
พาต้องดูแลดีๆนะต่อไปนี้ ไม่งั้น..หึ..หึ
วิทกับเกอแลงรู้จักกันมาก่อนหรือเปล่า ดูวิทจะรู้เรื่อง
เกอแลงดีทีเดียว
-
55+
น่ารักจิงๆคู่นี้ เข้าใจกันซักที กว่าเรื่องจะเคีย เล่นเอาใจหายใจคว่ำ
บอกรักกันที เล่นเอาอึ้ง น่ารักมากกก 55+
อิอิ รอคู่ต่อไปพี่วิท กะ เกอเเลง จะเปนไงหว่า
เเหะๆ บายครับ
เทคเเคร์เน้อ
:n1: :n1: :n1: :n1:
-
:m1: :m1: :m1:
อ่านแล้วเป็นปลื้ม ชอบมากๆตอนนี้ทั้งตอนมีแต่
กูรักมึง กูรักมึง อือ อือ พอแล้ว 555+
-
ว้าว ว วพี่พา คิดจะบอกก้อกเลยน๊า น่ารักๆ
พี่ธัญ ก้ อายกันไป ฮ่าๆๆ
น่าร๊ากอ่า อ่านไปยิ้มไปเลย ยย
-
:m4: :m4: :m4:
เย้ๆๆๆๆๆๆๆ บอกรักกันซะที ทำเอาลุ้น o13
น่ารักมากๆๆ
ปล. ถึงจะจบแล้วแต่ก็อยากให้มีตอนพิเศษออกมาเรื่อยๆนะ :m5:
:L2: :L2: ให้ดอกไม้กับพาและธัญ
-
ในที่สุดก็เข้าใจกันแล้ววววว :mc4:
กว่าจะมาถึงวันนี้.... :z3:
แต่ว่า.........อยากอ่านตอนหวานแหววของสองหนุ่มบ้าง อะไรบ้าง จะมีไม๊น้อ
(ซุบซิบ : เจอแต่ตบจูบตลอด แถม smอีกตะหาก :m25:)
รอพากะธัณมาเล่าต่อหลังกลับจากไปเที่ยวลั๊ลลานะจ๊ะ
-
ในที่สุด..ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง
ลุ้นแทบแย่แหนะ555
จะจบแล้วหรอ แง่มๆๆขอตอนพิเศษด้วยนะๆๆๆ อิอิ
-
ดีจัยจางที่บอกรักกานซะที
ขอหั้ยรักกานนานนะครับ
-
ในที่สุดก็บอกรักกันสักที
หลังจากมีแต่เรื่องตลอด เฮ้อ
จะได้อ่านฉากหวานๆแล้วใช่มั๊ย :impress2:
-
:mc4:
จุดพลุให้ตัวเองที่อ่านรวดเดียวจบสี่ห้าชั่วโมง ฮ่าๆ
ลุ้นตั้งนานล่ะกว่าจะลงเอยด้วยดีแล้วก็บอกรักกันได้
เรื่องเยอะ + อุปสรรคเยอะมาก แต่ก็คงอย่างที่พี่ธัณบอก
พอมาอ่านมันก็เวิ่น ขำได้ว่าเคยเป็นงี้จริงเหรอ
แต่ในที่สุดก็ลงเอยกันด้วยดี :o8:
ชอบตอนพิเศษ เพราะมันหวาน
ส่วนภาคปกติจะยังเหลืออีกกี่ตอนหนอ
รักกันแล้วด้วย :n1:
ตามอ่านต่อไปค่ะ XDD
ชอบหมากับแมว ฮ่าๆ
อยากอ่านตอนของเกอแลงกับพี่วิทด้วยเน๊อออ :z2:
อยากบวกให้ 10 เลยอ่ะ แต่ตอนนี้ +1 ไปก่อนนะคะ (^^)
-
เที่ยวเผือด้วยนะจ๊ะ สงกรานต์อยู่โยง
ต้องเป็นโรคกัวน้ำ 1 อาทิตย์
เซ็งจิต :z3: :z3: :z3: :z3:
-
พึ่งกลับเข้ามาอ่านอะตอนสุดท้ายหวานจางเลย :z1: :-[
แต่อ่านแล้วงงนิดน่อยอ่าตอนที่สลับพี่ธัญเป็นพี่ธันเล่าหรือพี่พาเล่นเป็นพี่ธันเล่าอะอยากให้ขีดเส่นกันสักนิ๊สนึ่งจะได้ไม่สับสนว่าตรงใหนใครเล่นอะคับ
:bye2: :bye2:ไกล้วันสงกรานต์กันแล้วสุขสันต์วันสงกรานต์กัยทุกคนนะคับ
-
:-[ :o8: น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกทั้งคู่เลยค่ะๆๆๆ
-
อยากจะบอกว่าอ่านแล้วลุ้นมาก ว่าเมื่อไหร่จะเข้าใจกันซะทีฟร่ะ
ดีใจที่ในที่สุดก็เข้าใจกันซะทีนะ
รักกันนานๆ นะกว่าจะมาถึงวันนี้ผ่านอะไรมามากมายเลย
ป.ล. เที่ยวให้สนุกเน้อ แล้วก็รออ่านเรื่องของเกอแลงด้วยจ้า
-
...คู่นี้นะอ่านตอนแรกๆๆเรื่องราวก็เรื่อยๆๆ เริ่มต้นด้วยความเป็น..เพื่อน
...แต่ต่อมามันเข้มข้นเรื่อยๆๆ เรื่องราวมันมีเรื่องให้ตื่นเต้น หวาดเสียว หักมุมอยู่เรื่อยๆๆ
...สองคนดูเป็นผู้ชายแกร่งๆๆ พูดจาก็ไม่มีใครอ่อนหวาน หรือเอาอกเอาใจกัน
...ทั้งๆๆๆที่ใจตรงกันนะ..แต่ไม่แสดงออก สิ่งสำคัญคือ..ชอบคิดแทนอีกคน..แทนการพูดคุย
...ไม่ซักถาม ไม่บอกกล่าว คิดไปเองว่า..ธัณน่าจะเป็นอย่างนั้น..พาน่าจะเป็นอย่างนี้
...ทั้งๆๆที่รักกันมาแต่เหมือน..กลัว..ว่าอีกคนจะไม่รับความรู้สึกดีๆๆ ที่มีให้กัน
...ใช้วิธีประชด ประชัน ทำร้ายตัวเองแทน..สร้างความอึดอัด..ใส่กัน
...หวังว่าประสพการณ์ใน..อดีต..จะนำมาใช้เป็น..บทเรียนบทต่อๆๆไปของความรัก..ในอนาคตนะ
...เรื่องเล่าใกล้จบแล้ว..ดูเหมือนปัจจุบันจะมีความสุขกันดี..รักกันตลอดไปนะ.. :L1:
-
เฮ้ออ เข้ามาอ่านซ้ำซ้ำ
รอกลับมาจากเที่ยว
และก็ดันด้วยขี้เกียจมาหาหน้าสอง
-
แบบว่าเพิ่งเข้ามาอ่าน ก็ยังอ่านได้ไม่กี่หน้า แต่เห็นว่าเคยมีการโพสท์รูปของธัณ+พา และอีกหลายๆ คน
แต่ว่าน่าเสียดายมาช้า โดนลบไปซะแล้ว :sad4: :sad4: :sad4: (เสียใจอย่างแรง) :z3:
อดเลยอ่ะ ไม่ทราบว่ายังจะพอมีโอกาสได้เห็นอีกไหมครับ :impress2: (หวังไว้เล็กๆ อิ อิ อิ)
++สงกรานต์นี้ขอให้ธัณและพาเที่ยวให้สนุกนะครับ++
-
สงกรานต์ ที่ไหน กันบ้าง.....
อยู่บ้าน เหงา เหงา :sad11: :sad11:
รีบมาต่อน่ะคร้าบบบ
สุขสันต์วันสงกรานต์คร้าบบบบบ
-
อ่านทันแล้วว :impress2:
สนุกและชอบมากเลยค่ะ ตอนแรกคิดว่าจะเศร้าซะแล้ว
พออ่านๆไปมีตอนพิเศษหวานๆเข้ามา อ่อยย มีความสุข :impress2:
มีอุปสรรคผ่านเข้ามาทดสอบเยอะ ก็เพื่อนจะทำให้เข้มแข็ง
และเห็นคุณค่าของรักนี้ :L2:
ชอบหมาน้อยกับแมวยักษ์ :กอด1:
อยากอ่านเกอแลงกับวิท เป็นไงมาไงเนี่ย
-
^
^
^
........แวะมาดู เพราะน้องสาวและพี่สาวบอกว่าหนุกมาก...........
มาแปะโป้งไว้ก่อนนะคับ........พรุ้งนีจะนั่งอ่านยาวเลยยยย
poom_โอ๋ :really2:
-
^
^
มีคนแนะนำให้อ่าน อ่านแล้วชอบมากๆ มันแสดงให้เห้นทั้งความผุกพัน มิตรภาพ ความรักระหว่างคนทั้ง 2
อ่านไปก็แอบลุ้นไปด้วย ฮ่าาา ขอให้ทั้งคู่มีความสุขมากๆนะคะ
:กอด1:
-
^
^
อ่านทันจนได้
:-[ น่ารักมากเลย ขอให้ทั้งสองคนมีความสุขมากๆนะ
-
อ่านทันแล้ว ชอบมากๆๆๆ
ขอให้รักกันนานๆ มีความสุขมากๆน้า
:L1: :L2: :L1: :L2:
-
......เข้ามาอ่าน........
หลังจากอ่านทันแล้วจะเม้นนะคับ...........
poom_โอ๋ :กอด1:
-
อ้ากกกกกกกกกกในที่สุดก็บอกรักกันจนได้ลุ้นจนเหนื่อย
อิอิเ้ที่ยวให้สนุกน่ะค้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
สวัสดีปีใหม่ไทยน้องธัณกะน้องพา...เจ้าเพื่อนสนิทที่น่ารักที่ซู๊ดดดดดดดดด
มีความสุขมากมาย ความทุกข์ทั้งหลายขอให้หายไปกับสายน้ำ... :กอด1:
และก็เที่ยวสงกรานต์ให้สนุก....แล้วอย่าลืมรักษาสุขภาพด้วยเน้...เป็นห่วงนะจ๊ะ
ปล...เชื่อว่าน้องพาดูแลยน้องธัณเป็นอย่างดี...แต่อย่าหักโหมเน้ ... :o8:
(http://www.uploadtoday.com/thumb.php?263252&A=771917) (http://www.uploadtoday.com/download/?263252&A=771917)
-
(http://i162.photobucket.com/albums/t260/jansida/songkran.gif)
สวัสดีวันสงกรานต์ค่ะ เที่ยวสงกรานต์แล้ว อย่าลืมมาอัพต่อนะคะ
-
มาสุขสันต์วันสงกรานต์กับคู่แมวหมาคับ เที่ยวให้หนุก ปลอดภัย พร้อมกับตอนพิเศษช่วงสงกรานต์นะคับ อิอิ แอบหวัง : D
-
hope ว่า กลับมาจะมาจบ แบบแฮปปี้ๆ + ตอนพิเศษมากมาย + เรื่องวิทกะเกอแลง
555
เข้ามาดันตามระเบียบ
-
ไล่อ่านวันเดียวจบเลย สุดยอดสำหรับชีวิตของน้องหมาน้องแมวคู่นี้ :mc4:
ยังไงน้องหมา ก็ดูแลสุขภาพมาก ๆ นะครับ ส่วนน้องแมวก็ดูแลน้องหมามาก ๆ ด้วยนะ :กอด1:
ปล. เสียดาย อดเห็นรูปเลย มาช้าไป :เฮ้อ:
ปล2 หวังว่าเที่ยวสงกรานต์อย่างสนุกนะครับ :bye2:
-
ฉลองเม้นท์ที่ 1000 :mc4: :mc4:
สุขสันต์วันสงกรานต์ด้วยนะจ๊ะพากับธัณ :L1:
-
หรือว่าไปฉลองสงกรานต์จนลืมกลับมา ต่อ กันน้อ . . . รอกานต่อไป . . รอตอนจบแบบแฮปปี้ ๆ :-[
-
เดินทางปลอดภัยนะจ๊ะ สงกรานต์อ่า
ใกล้จบละดิ
ขอตอนพิเศษหวานๆซักตอน..นะ :กอด1:
-
อย่าเล่น น้ำ เพลิง น่ะ
..
..
รีบ ๆ มา ต่อ น่ะคร้าบบบ
..
..
เข้าใจกันซะที
o13
-
ตอนนี้น่ารักจังเลย...^^
ฮาตอนที่พาถามว่ารักมั้ย....ธัณน่ารักมากๆเลยอะคะ......^_______^
-
ขอให้เที่ยวสงกรานต์ให้สนุกค่ะ :L2:
-
:o8: :o8:
ตามอ่านจนทันแล้ววววว
สู้ๆต่อไปนะจ๊ะ
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกก :m1:
เที่ยวสงกรานต์หนุกๆ นะคะ
-
สุขสันต์วันสงกรานต์นะจ๊ะสองหนุ่ม :mc4:
ขอให้เที่ยวให้สนุกเน้อ
กลับมาแล้ว ก็เอาตอนหวานๆ (จะมีไม๊น้อ) มากำนัลแฟนๆด้วยน้า :z1:
-
:catrun:
วิ่งเล่นรอไปก่อนทั้งตอนหลัก และตอนพิเศษสงกรานต์ด้วยล่ะ :5555:
-
อ่านเรื่องพี่แล้วหนุกดีอ่าาา
ลุ้นดี ฮะๆๆๆ :laugh:
กลับมาจากไปเที่ยวยังคร๊าฟฟฟ :m16:
รออ่านอยู่นะ :impress2:
-
ในที่สุดก็ตามทันแล้ว
เย้!!!
:m11:
ชอบอ่ะ ไม่ได้หวานอะไรมากกมาย
แต่มีความรักและความห่วงใยให้กันเสมอ
:-[
สวัสดีปีใหม่ไทยด้วยค่าาาาา :mc3:
มีความสุขมากๆ สุขภาพร่างกายแข็งแรง คิดอะไรก็ขอให้สมหวังจ้า
^O^
รอตอนต่อไปเน้อ
^___________^
-
เพิ่งกลับมานิ ยังไม่ได้เขียนตอนหลักต่อเลย
เอาตอนพิเศษไปแก้ขัดก่อนละกันเนาะ
ตอนพิเศษ โอ้ทะเลแสนงาม 1
เดี๋ยวอีกสองสามวันพวกผมจะไปทะเลกัน
ฉลองฝึกงานเส็ด 555
วันนี้มีโอกาสเนื่องจากเลิกงานเร็ว เลยแวะไปที่ห้างหาซื้อชุดว่ายน้ำ อันเก่ามันขาดหมดแล้ว
ไปกันยกก๊กเลยทีเดียวเชียว
"ไอ้ธัณแม่งเหมาะกับมึงว่ะตัวนี้" ไออู้ดว่าพร้อมชูกางเกงว่ายน้ำสีชมพูดแจ๋นสุดๆมาให้ผม
ผมก็รับมาแล้วก็ขว้างกลับใส่หน้ามัน
"เห้ยไอ้ห่าทำงี้ได้ไง"
"เสือกทำกวนส้นกูก่อนนิหว่า" ผมตอบกลับ
"ไอวิทมึงได้ยังวะ"
"กูไม่ได้ซื้อ กูมีของกูอยู่แล้ว"
"เออ นั้น ไอ้เชี่ยธัณมึงรีบหาเร็วๆเขารอกันอยู่คนเดียวเนี่ย"
"ห่า แล้วมึงได้แล้วหรอวะไออู้ด"
"โอ๊ย กูมันใส่อะไรก็ดูดี"
"ควายยยยย"
ผมสบถเสียงดังแล้วกระโดดหลบตีนไออู้ดไปหากางเกงต่อ
ผมเดินไปเรื่อย แม่งของในห้างมันเยอะเกิน แถมเดินมาตั้งนานไม่มีอันไหนโดนเลย
"ได้ยังเนี่ย"
จู่ๆไอเชี่ยพาก็มายืนซ้อนข้างหลังผมตั้งกะตอนไหนไม่รู้ แล้วกระซิบข้างหู
"เอ้ย ขนลุก"ผมพูดแล้วสะดุ้งผงะถอย
"ไม่ชินซักทีวะ" มันพูดยิ้มๆ ยืนกระดิกเท้าเล่น
"ไออู้ดอ่ะ"
"มันบอกว่าเบื่อขี้เกียจรอ ขอไปหาไรแดก"
"เหอๆ ตลอดเวลา" ผมพูดอย่างเซงๆ....
"แล้วมึงไม่ไปกะเค้าอ่ะวะ?"
"ก้อรอมึงไง" มันตอบอย่างธรรมดามาก
"ไม่ต้องกะได้ ไปกะไอพวกนั้นแล้วเดี๋ยวกูโทรตาม"
"ฮื้อ ไม่ไป" มันทำเสียงอ้อน
"โหะ บ่าห้านี่งิหยังมารุงรัง" ผมบ่นเป็นภาษาบ้าน
ไอพาทำหน้างงทันที...
"แป๋งหน้าหยังวะ"ผมแกล้งถามมันต่อ
"โหย อย่ากลับภาษาถิ่นซีวะ กูงง"
"เรื่องของฮา คิงเกี่ยวหยังวะ กะบอกฮื้อไปหัดมาๆ" ผมยังไม่เลิก แกล้งมัน นานๆจะได้แกล้งที(แกล้งแล้วได้เปรียบอนะ)
มันทำหน้าบูด แล้วก็เดินหนีผมไปด้านนอก
เอ้า งอนซะละ
ผมเดินดูของผมต่อ จนในที่สุดก็ได้ตัวที่ชอบ เลยจัดการไปลอง แล้วจ่ายตังอะไรเส็ดเรียบร้อย
เดินออกมาก็เจอไอแมวนั่งรออยู่ที่ม้านั่ง
มันเห็นผมก็ทำค้อนใส่ ผมยิ้มแล้วเดินไปหามัน
"อะไร งอนหรอ"
"..."มันไม่ตอบแต่ลุกขึ้นแล้วเดินนำผมไป
ผมก็เดินตามมัน มันเดินลิ่วๆไม่รอผมเลย ผมจึงวิ่งเหยาะๆไปแล้วคว้ามือมันมา
"รอกันบ้างดิ"
"ไม่รอแล้ว งอน"
โหหหหห มึงนี่นะ...บทจะงอนก็งอนได้แหมมม....
"โห อย่างอนดิ๊ แค่นี้เองๆ"
มันยังไม่หายงอน เมินหน้าหนีผม
"เอ้า ทำไงหายงอนเนี่ย" ผมบ่นเบาๆ
ไอพาก็แม่งเสือกได้ยินอีก คราวนี้มันสบัดมือผมทิ้งแล้วเดินหนีเลย
เอ้า อะไรของมันเนี่ย...
เย็นนั้นพอกลับหอ มันก็ยังไม่เลิกงอนผม
"พาาาาา" ผมพูดลากเสียงยาว ไอแมวไม่สนเดินเข้าห้องนอนไป
ผมก็เดินตามเข้าไป เห็นมันกำลังค้นตู้เสื้อผ้าพอดี
"อาบน้ำหรอวะ"
มันไม่ตอบผม แต่พอได้ชุดที่ต้องการแล้วก็เดินเข้าห้องน้ำไป
-*-
อะไรเนี่ย กะอีแค่แกล้งนิดเดียว ทำไมงอนขนาดนี้ว้า
เดี๋ยวแม่งกะงอนกลับเลยหนิ ไม่สนละ ชริ
ผมคิด แล้วก็ทิ้งตัวลงนอน วันนี้เหนื่อยมากพอควร หลับเอาแรงแปบดีกว่า
แล้วผมก็หลับไปตอนไหนไม่รู้ ตื่นอีกทีก็เพราะ...
มีหมอนมาปิดหน้าผม
"!!!" ผมสะดุ้งตื่น แล้วดิ้นไปมา มือก็คว้าเอาข้อมือไอ้คนยันหมอน แล้วพยายามดึงออก แต่ไอเหี้ยนี่ก็แม่งกดๆอยู่ได้
"อื้อๆ!!!" คราวนี้ผมเลยทั้งดิ้น ทั้งถีบเลยครับ ไปได้ซักพักก็ได้ยินเสียงหัวเราะแล้วหมอนก็ชักออกจากหน้าผม
"โอ้ย ทำเหี้ยไรเนี่ย" ผมแว้ดใส่ไอแมวที่มันนั่งหัวเราะจนหงายท้องบนเตียง
"เอ้า เห็นหลับสบายแล้วมันน่าหมั่นไส้ ไหนๆ ชอบไล่กูไปอาบน้ำดีนัก ทีตัวเองละนอนได้สบายเชียว" มันพูดไปหัวเราะไป
ผมหมั่นไส้มันเลยกะถีบตกเตียง แต่มันก็หลบได้แล้วกระโจนใส่ผมแทน
"โอ้ยไอห่า หนักๆๆ" แล้วเราก็กลิ้งไปมาบนเตียงอยู่นานพอควร (เล่นมวยปล้ำ 555)
"เอ้ย พอๆๆๆ เห้อ มึงนี่"ผมพูดในที่สุด หัวผมยุ่งหมดเพราะไอแมวมันเอามือมายีหัวผมตอนฟัดกันเมื่อกี้
"ฮาๆ ยอมแพ้แล้วอะดิ"
"เออๆ ยอมแล้ว แม่ง กูก้อนึกว่ามึงงอนกูซะอีก" ผมบ่น
"เอ้า งอนดิ แล้วมึงง้อไม่โดน กูก้อเลยเลิก"
"กรรม ไอเวร" ผมด่ามันยิ้มๆ
ไอแมว เอาใจยากสมเป็นแมวจริงๆ แถมอารมยังแปรปรวนอีกต่างหาก เหอะๆ
"เห้อ ลุกดิวะ กูจะไปอาบน้ำ"ผมว่าเมื่อยังเห็นมันคร่อมผมอยู่
"ทำให้กูทำดิ" มันว่า แล้วทำหน้าทะเล้นใส่
ผมนิ่งด้วยความเอือม แล้วก็ยันมันลงไปนอนด้านข้าง แล้วลุกไปอาบน้ำด้วยความรวดเร็ว
โดยที่ยังได้ยินไอแมวบ่นว่า
"โอย ไม่มีออมแรงเลยนะมึง ไอหมาเอ้ย"
นั่นทำให้ผมยิ้มเลยทีเดียว ดี สมน้ำหน้า
อยากมาแกล้งกูดีนัก...
"เถิบหน่อยดิวะ"
ผมว่าพลางถีบไอพาที่นอนหลับอย่างสบายอารมณ์แผ่เต็มเตียง
"บะไอนี่" ผมบ่น แล้วลงไปนั่งข้างๆ หลังจากที่มันกลิ้งไปฟากมันแล้ว ก่อนจะล้มตัวลงนอนบ้าง
แล้วมันก็กลิ้งมากอดผม ตอนนี้ผมไม่ค่อยรู้สึกตกใจกะพฤติกรรมแนวนี้ของมันแล้ว จะเรียกว่าชินก็คงไม่แปลก ช่วงแรกๆนี่ดีดดิ้นจะเป็นจะตาย มาดูตอนนี้ยังแอบขำไม่หายเลย
ผมหันไปมองหน้าไอพาที่หลับสนิทไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ด้วยความเอ็นดูผมเลยเอามือลูบหัวมันเบาๆ
"ยังไม่หลับหรอ" ไอพาพูดทั้งหลับตา ทำไมมันตื่นง่ายจังวะ?
"กะลังจะ" ผมตอบไปเบาๆ
มันยิ้มให้ แล้วก็กระเถิบมาใกล้ผมมากกว่าเดิม พร้อมก้มหน้าซุกกับคอผม
"อะไรเนี่ย"
"หนาว" มันตอบ แล้วก็หลับไปในเวลาไม่นาน
และผมก็ตามมันไปอย่างไม่ยากเย็น
to be continue
เดี๋ยวมาต่อจ้า ไปละ :bye2:
-
^^'
-
น่ารักอ่ะ :z1:
-
:m11: น่ารักจริงด้วย
-
ฮึ่ยยยย น่ารักกว่าโลกอ่ะพี่พา :o8:
-
:o8:
อู้กำเมืองโตย :laugh:
น่าฮักอ่ะชอบบบบ
-
กระทั่งยังไม่ได้ไปทะเลยังเเหว๋วกันขนาดนี้
มะรู้ถึงทะเลแล้ววจิเป๋นจั๋งได๋ อิอิ
ว๊า เซ็งนิดหน่อยมีแต่(มวย)ปล้ำกันหลอกๆ
อยากอ่านปล้ำกันจริงๆ (หื่นได้อีก :laugh:)
รอตอนต่อไปนะธัณสุดหล่อ ทะเลแสนหวาน โฮะๆๆๆ อิจฉา
-
น่าฮัีกกกกทั้งคู่เลย
พางอนน่ารักจัง ฮ่าๆ ตอนเล่นกันบนเตียงก็น่ารัก :-[
ชอบๆๆๆ :กอด1:
-
โอ้ หวานนนนนนนนนน
-
มีการงอนแล้วง้อไม่โดนด้วย :laugh:
-
โอ้ว ว ว ว o13
-
น่ารักจิงๆๆๆมีงอนง้อกันก่อนไปเที่ยวด้วยอิอิ
-
ฮ่าฮ่า เล่น soundtrack คำเมือง ไม่มี sub จนโดนงอน
เป็นเขยคนเหนือได้ไง ฟังไม่ออก หรือครูสอนไม่ดี :confuse:
ตกลงได้กางเกงว่ายน้ำสีอะไรคะ ชมพูหรือเปล่า:a3:
..ไม่มีผ้าห่มใด อุ่นใจเท่าอ้อมกอด กอดคือผ้าห่มที่มีหัวใจ..
เป็นตอนพิเศษที่น่ารักมากกกก
-
น้องธัณมาแย้ววววววว กึดเติงหาจ๊าดนัก (สะกดแบบนี้หรือเปล่า 555+++) :กอด1:
ตอนพิเศษน่ารักมากกกกกกกก เพิ่งรู้ว่าเวลาที่น้องแมวงอนน้องหมาน่ารักมิใช่หยอก มิไหวจะเคลียร์... เป็นคู่ที่ง้อกัน เล่นกัน หยอกกัน ได้น่ารักมากมาย :-[
ปล ... ถ้าไปเที่ยวทะเล....น้ำทะเลที่ว่าเค็มจะหวานมั้ยน้า...รอตอนพิเศษตอนต่อไป :L2:
-
น่ารักมากมายยยย :pighaun:
รอตอนต่อไปอยู่นะคร๊าฟฟฟ :impress2:
เหนื่อยก็พักก่อนก้อได้เน้อเปนห่วงแฮ่ๆ :กอด1:
-
. . .เรื่องอื่นไปทะเลกัน จากเค็มๆ กลายเป็นหวาน เรื่องนี้จะหวาน ร้อน หรือเค็มเหมือนเดิมอยากรู้จังค่ะ ....
มะกี้ยังไม่บอกเลยว่าชุดว่ายน้ำของธัณสีอะไร ....
-
เป็นคู่ที่น่ารักจังงงง
..
..
อิจฉาว่ะ
5555+++
รักกัน รักกัน
อยากให้คนไทยรักกันคร้าบบบบบบ
-
น่ารักจังเลย อิอิ หวานๆๆๆ
-
:o8:จะไปฮันนีมูนแล้ว
-
ทะเลนี่ไปเสม้ดปะ :laugh:
-
โอ้วววว......
หวานซ้า......น่าร๊ากกกกกกกกก :-[
-
:sad4: อิจฉาจนน้ำตาไหล อยากได้มั่งซักคน
-
โว้ว ตอนพิเศษอย่างที่ request เลย o13
อ่านแล้วรู้สึกดีคับ :กอด1:
-
น่าฮักกกกกก
จริง ๆ คู่นี้
:กอด1:
-
รักกันๆ
แต่ไอ่ถีบตกเตียงนี่ฮาเนอะ
เวลาทำเองอย่างขำ กร๊ากกกกก :jul3:
-
:z2: :z2: :z2: :z2:
พาน่ารักดีอะ แกล้งงอลด้วยฮุๆ
แล้วจะรออ่านตอนต่อนะคราบทั้งตอนหลัก และตอนพิเศษ
-
:-[ :-[
น่ารักอ่ะ เป็นคู่รักที่น่ารักจริงๆๆ
ชอบความน่ารัก เป็นธรรมชาติ ของคู่นี้จัง o13
ธัญ :n1: พา
-
อ่านทีไรก็อมยิ้มไปกับความน่ารักทุกครั้งเลย
ยิ่งอ่านด้วยกันกับแฟนนี่ ทำให้อยากกอดแฟนขึ้นมาดื้อๆ :กอด1:
-
...น่า HUG แท๊ :bye2:
-
คู่นี้น่ารักกกกเท่าโลก :man1:
งอนกันน่ารัก ง้อกันน่ารัก
มีความสุขที่ได้อ่านค่ะ o13
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
วิ้ว วิ้ว วิ้ว วี๊วววววววว
น่ารักอ้ะ
รอค้าบบ
บาย
เทคเเคร์พี่พา พี่ธัณค้าบบ
:n1: :n1:
-
น่ารักงี้ขอกอดทีน้า :กอด1:
-
ตอนพิเศษ โอ้ทะเลแสนงาม2
ผมเดินไปตามชายหาดด้วยความสุขใจ ก่อนที่ไออู้ดจะวิ่งตัดหน้าผมไปแล้วกระโดดลงทะเล
"ยะฮู้ววววววว"
แล้วปรมณูก็ลงทะเล ก่อเกิดระเบิดน้ำเป็นวงกว้าง
"ไอ้เชี่ย มึงจะกระโดดให้น้ำกระเซนเพื่อ"
เสียงไอวิทตะโกนด่าไออู้ด แต่ผลตอบแทนคือกระสุนน้ำลูกเบ้อเริ่มจากถังน้ำในมือไออู้ด
"ลงมาเด้ๆๆ"ไออู้ดท้ามัน ไอวิทเลยสนองให้ด้วยการกระโดดลงไปลอคคอไออู้ดถึงที่ แล้วไอไม้กับไอเคน และก็ไออ้นก็ตามลงไปด้วย
ผมหัวเราะกับภาพตรงหน้า เห็นไอ้เพื่อนๆของผมสนุกแบบนี้ก็ดี
ทันใดนั้นก็มีกระสุนน้ำสาดมาที่ผม
"ไอธัณลงมาดิวะ"
ผมเอามือปาดน้ำออกจากหน้า ก่อนจะตะโกนไปว่า
"กูแพ้แดด ไอสาดดดด"
นั่นแหละเหตุผลที่ทำไมผมถึงได้แต่เดินตามชายหาด ไม่ลงไปกะพวกมัน มิหนำซ้ำยังต้องมีร่มกางเหนือหัวผมตลอดเวลา
"แม่งเหมือนสาว เลยท่ามึงถือร่มเนี่ย"
และนั่นคือนิยามที่ไอเชี่ยอู้ดให้ผม
เอาเหอะ ถึงความอยากเล่นมันจะมีมากมายแต่ก็แลกกับการที่ต้องเสี่ยงลงไปตากแดดจนอาจเป็นลม ผมเลือกที่จะยืนดูไอ้พวกบ้านั่นเล่น
ต่อสู้กันใต้น้ำแบบนี้ดีกว่า
ตอนนี้พวกเราทั้งหมดอยู่ที่เกาะมันนอกครับ วิธีการเลือกสถานที่ๆจะไปก็เป็นไปดังนี้
"กูเอาเกาะเต่า" ไอวิทพูด
"กูเอาภูเก็ต" ไอพาพูด
"กูที่ไหนก็ได้"ไอไม้บอก
"กูเหมือนไอไม้"ไออ้นบอก
"กูอยากไปพัทยา"ไอเคนบอก
"ห๊ะ พัทยาเนี่ยนะ"
"กูอยากดูอัลคาซ่าร์ ฮาาาาา"
แล้วพวกผมก็หัวเราะกันลั่น
"กูไปเกาะพีพีว่ะ"ไออู้ดพูด
"ผมไปที่ไหนก็ได้"เกอแลงพูดแล้วสบตาวิทอย่างมีความหมาย ไอวิทหน้าแดงแล้วหันไปทางอื่น
"แล้วมึงล่ะวะไอธัณ ไปไหน?"ไออู้ดหันกลับมาถามผม
"กูแพ้แดด"
นั่นคือคำตอบ
"สาด เราจะไปเที่ยวนะเว้ยเห้ยไม่ได้ถามว่ามึงเป็นอะไร"
"ก่อเพราะกูแพ้แดดไง กูถึงได้ไม่เลือก"ผมยังยืนกราน
"เห้ย เลือกมาซักที่ดิวะแสด เขาเลือกกันหมดแล้วเนี่ย"
"เออ มึงก่อเลือกกันไปเหอะ"
"งั้นมาโอน้อยออกกัน"
ผลสรุป เราทั้งหลายก็มายืนอยู่ที่เกาะมันนอก อันเป็นที่ๆผมเลือกนั่นเอง
เนื่องจากตอนแรกไม่ได้เลือกไว้ พอโอได้(ไออู้ดบังคับ) เลยใช้วิธีปิดตาจิ้มเอา
"โอ้ว กูจะจมน้ำตายแล้วววววว" ไออู้ดตะโกนบอก ผมหันไปดู สภาพมันเหมือนหมู อืดพองน้ำที่มีอะไรบางอย่างรัดคอ
และไอ้บางอย่างคือขาไอวิท....
"สม เป็นไง ท้ากูดีนักๆ" ไอวิทพูดพลางเอามือตบหัวมันอย่างสะใจ ก่อนที่ไอไม้จะผลักทั้งคู่จมน้ำไป
ไอไม้หัวเราะ แล้วก็โดนถีบลงน้ำไปอีกคนด้วยฝีตีนไออ้น แต่ก็ไม่ลืมจะคว้าไอคนถีบลงไปด้วย แล้วไอเคนก็กระโจนตาม ไปตะลุมบอลกัน
ในน้ำ
ผมถอนหายใจอย่างปลงจิต แม่งกูก้ออยากเล่นเหมือนกันนะ...
"ไงที่รัก"
แล้วผมก็สะดุ้งโหยงเมื่อไอพาโผล่มาจากข้างหลัง
"ไรแวะ ตกใจหมด" ผมด่ามัน ไอพาหัวเราะ
"เอ้า แล้วนั่นเกิดไรขึ้นน่ะ" มันว่าแล้วชี้ไปที่กลุ่มสนามรบสึนามิ
"เด็กเล่นน้ำ" ผมตอบไปเซงๆ
"แหม น่าสงสารเด็กคคนนี้จัง"ไอพาลูบหัวที่เปียกน้ำของผมเบาๆ(กระสุนน้ำไออู้ด)
"เหอะๆ"ผมหัวเราะ
"แล้วมึงไม่ไปบ้างอ่ะ"
"ไม่อะ ขี้เกียจ"
"อ่อเรอะ..." ผมมองหน้ามันเซงๆ แล้วทิ้งตัวลงนั่งบนหาด
"ฮาๆ ก้อนั่งเป็นเพื่อนแกไง" มันว่าแล้วนั่งลงข้างผม
"แล้วเกอแลงอะ?"ผมถาม
ไอพาชี้นิ้วไปที่กลุ่มสึนามิ
ก้อเห็นไอเกอแลงอยู่ใกล้ๆโน่น
"วิทครับขึ้นมาก่อนเถอะ ยังไม่ได้ทานข้าวเลยนะครับ"
ออ ที่แท้ก็ไปตามลูกตัวเองขึ้นมากินข้าวนี่เอง
"เดว ขอกูฆ่าไอหมูนี่ก่อน" ไอวิทว่าพร้อมลอคคอไออู้ดอีกรอบ
เกอแลงส่ายหัวอย่างปลงอนิจจัง ก่อนจะเดินกลับไปตรงที่นั่งรอ
"แหม ดูเด็กนี่เหนื่อยนะ"ผมว่า
"ไอวิทตั้งแต่มีพ่อนี่มันก็เลิกขี้บ่นไปเยอะนะ"ไอพาพูด
แล้วผมกับมันก็หัวเราะ
"หัวเราะกิ๊กกั๊กอะไรกานสองคนวะ ไอ้คู่โฮโมนี่" เสียงไอเคนนั่นเอง
"โคยสัด เล่นน้ำไปไป๊"ผมตะโกนใส่มัน มันก็หัวเราะแล้วไปต่อ
"อานะ โฮโม งั้นหรอ"ไอพาทวนคำแล้วทำท่าคิด
"ไรวะ?"ผมถามมัน
"เราเป็นโฮโมจริงๆด้วยสิเนี่ย"ไอพาหันมาพูดกับผม
"นี่มึงคบกูมาจะครึ่งปีแล้วยังเพิ่งรู้สึกตัวหรอวะ"ผมด่ามันไป
"เอ้า ก่อปกติกูไม่ได้มองผู้ชายนิหว่า"
"กูก็เหมือนกันแหละ ผู้ชายก็ต้องมองสาวดิวะ ถามง่าวๆ"
"แล้วไหงเราถึงได้มาเป็นงี้ได้วะ"
"ถามกูแล้วกูจะถามใครต่อเนี่ย" ผมตอบพลางเกาหัว
ก็มันน่าเหลือเชื่อมั้ยล่ะ ผู้ชายธรรมดาๆ สองคนที่ชอบแข่งกันเหล่หญิงอยู่เป็นนิจ กินเหล้าเมาเบียร์กอดคอกันอยู่ทุกวัน
อยู่ดีๆดันกลายมาเป็นแฟนกันซะงั้น
ขนาดผมยังแปลกใจตัวเองเลย คิดดู...
"แล้วเป็นห่าไรอยู่ดีๆมาถามกูเรื่องนี้เนี่ย" ผมถามมันกลับ
มันส่ายหน้าทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แล้วยักคิ้วให้ผม
แหม่เห็นแล้วมันน่า....-*-
"ไรๆ ทำหน้ากวนตีนแม่ง"
"ฮ่าๆ ไปละ ไปฆ่าบอสหมูน้ำก่อน ช่วยไอวิทมัน เดี๋ยวมานะ" แล้วมันก็วิ่งไป ปล่อยผมนั่งดูคนเดียว
ชริ ไรว้าๆ
"ธัณไปนั่งตรงที่ร่มๆดีกว่ามั้ยครับ เดี๋ยวไม่สบายเอานะ" เกอแลงเดินมาหาผมแล้วพูดชวน
"อือ ไปก็ได้" ผมว่าแล้วเดินตามมันไป
อิจฉาไอวิทนิดๆว่ะ ถ้ามีคนแทคแคร์ดีๆแบบนี้ก้อดีดิ
ผมคิดตอนเดินไปนั่ง แล้วอยู่ดีๆก็มีเสียงโวยวาย เกอแลงก็เลยรีบวิ่งไปที่กลุ่มบอสหมูน้ำ
เกิดไรขึ้นอะ?
ผมคิดแล้วก็หยิบร่มเดินไปดู สภาพกูเหมือนคุณนายจริงๆด้วยว่ะแม่ง...
ปรากฎว่าเดินไปได้นิดเดียว เกอแลงก็เดินกลับมาแล้ว พร้อมวิทในอ้อมกอด....
ท่าแบบเจ้าหญิง....
ขอถอนคำพูด มันเหมือนคุณนายมากก่ากูอีก กร๊ากกกกก
"เป็นไรวะไอวิท" ผมถามมัน
"ขาเป็นตะคริวน่ะครับ"เกอแลงตอบแทน
เออ ไอวิท มึงมีกิ๊ก หรือมึงมีคนใช้เหนี่ย?
"โอ้ย เจ๊บๆๆ"ไอวิทร้องเมื่อเกอแลงมันออกแรงนวดขาให้
"ก็บอกแล้วไง ว่าอย่าเล่นอะไรแผลงๆ แล้วนี่ลงน้ำไม่ได้วอร์มร่างกายใช่มั้ย เฮ้อ จริงๆเลย.."แล้วมันก็บ่นอะไรไม่รู้ยาวเหยียด ผมเงยหน้า
ไปมองไอวิทเห็นมันทำหน้าบูดใส่
เหี้ย เปลี่ยนสถานะด่วน มันไม่ใช่คนใช้ มันเป็นพ่อไอวิทนี่เอง ฮาาาาาาา
"บ่นจริง"ไอวิทพึมพำเบาๆ แต่เหมือนอีกฝ่ายจะได้ยิน เลยเงยหน้าขึ้นมามอง
"อุ้ย..."ไอวิทอุทานเสียงเบาเมื่อได้รับสายตาดุๆ
ก่อนจะจ๋อยไปตามระเบียบ
ผมเห็นแล้วอดขำไม่ได้เลย ก็แหม ไอคนที่ชอบบ่นเหมือนแม่พวกผม มาเจอคนขี้บ่นกว่างี้ ก็จ๋อยไปตามระเบียบสิครับ ฮ่าๆ
"เอ้ยยยย"แล้วผมก็ร้องลั่นเมื่อโดนอะไรบางอย่างกระโจนใส่ จนล้มไปกองกะพื้นทราย โดยที่ไอบางอย่างที่ว่าก็หัวเราะร่วนอย่างสนุกสนาน
"ไอ้เลววว แม่งดีนะที่พื้นทรายนี่ไม่ใช่พัทยา" ผมด่า
"อ่าวเกี่ยวห่าไรกะพัทยาวะ" ไอเคนว่าอย่างไม่พอใจ
"มึงนิเป็นเชี่ยไรกะพัทยานักวะ เอ้ย หนัก ลุกเด๊ะ" ผมหันไปถามไอเคน ก่อนจะหันกลับมาตีไอสิงโตยักษ์ที่ทับผมอยู่
"ว่าไป แค่นี้เองไม่น่าจะอะไรขนาดนั้น ทรายที่นี่ออกจะนุ่ม" ไอพาพูดแล้วลุกขึ้นไปยืนปัดตัว
"สัด ลองให้ไออู้ดพุ่งชนมึงเดะ" ผมบ่นอุบ ลุกขึ้นมานั่งเซงๆพลางเอามือนวดๆหลังคอ
"ไม่เอา โดนหมูน้ำชน กูกระดูกแหลกพอดี"ไอพาพูดแล้วหันไปยิ้มแหย่ไออู้ด
"โห ว่าไงนะไอพา มึงมานี่เลยๆ" แล้วไออุ้ดก็วิ่งไล่อย่างไม่เจียมสังขาร เพิ่งเกือบขาดอากาศหายใจมาหมาดๆ
ไอวิทมองไอสองตัวนั่นรอบๆแล้วหัวเราะ ปากก็ร้องเชียร์ไออู้ดให้ทับไอพาเป็นระยะๆโดยมีเกอแลงนั่งมองยิ้มอ่อนใจอยู่ข้างๆ
พอหายปวดไปนิดหนึ่งผมก็ลุกขึ้นปัดทรายตามตัวก่อนจะพูดว่า
"ไออู้ด เอาให้แบน"
พอได้ยินงั้น ไอพาก็เปลี่ยนทิศวิ่งมาทางผมทันที
"เห้ย ไอ้ห่า อย่ามาทางนี้" ผมร้องด้วยความตกใจ ก่อนจะออกวิ่งอีกคน เพราะไอพามันวิ่งไล่ผมมาติดๆ
แล้วไอพาก็ใช้ไม้ตาย แมวกระโจนตะครุบผมจนลงไปนอนกับพื้นอีกรอบ ผมครางเบาๆด้วยความเจ็บ(หน้ากระแทกพื้นนะพ่อคุณ ถึงจะ
พื้นทรายก็เหอะ...) ก่อนจะร้องด้วยความตกใจเมื่อไออู้ดกระโดดใส่
"อ๊ากกกกกกก"
โครม!!!!!!!!
เสียงกระแทกดังสนั่น แต่ไม่ใช่ไออู้ดกระแทกผมกะไอพานะ แต่มันกระแทกพื้นต่างหาก....
ไอพาที่ตะครุบผมเมื่อกี้ พอเหลือบไปเห็นไออู้ดก็กลิ้งหลบทันที โดยดึงผมติดมือไปด้วย
อืม เจ๊าที่มึงแกล้งกูเมื่อกี้...-*-
"เชี่ย กูเพิ่งเห็นหมูดำทราย 555"
"จวยไอห่าเคน"ไออู้ดลุกขึ้นมาด่าไอเคน ผมเห็นว่าเลือดกำเดามันไหลด้วย
แล้วนั่นเรียกเสียงหัวเราะได้เป็นอย่างดี แน่นอนได้ผลกับผมด้วย
แผนการท่องเที่ยวของพวกเราคือ ใช้เวลาในเกาะมันนอกนี้สองวันแล้วก็ไปแวะพัทยาอีกวันนึง ก่อนจะกลับไปที่กทม.กัน แล้วกลับ
เชียงใหม่(ซึ่งตอนนี้ผมก็ยังไม่ได้กลับเลยเชียงใหม่เนี่ย -*-)
อันที่จริงก็กะไปเล่นน้ำที่พัทยาด้วยแหละ 555
ตอนนี้ก้อเย็นแล้ว พวกผมก็เลยเลิกเล่นน้ำกัน แล้วแยกย้ายเข้าบ้านพักไปอาบน้ำเตรียมตัวไปกินข้าว
"ไอธัณเร็วๆ" ไออู้ดเร่งผม
"เออออ กูรีบอยู่" ผมตะโกนตอบมันไปผ่านห้องน้ำ
เรามีห้องพักอยู่สองห้อง ห้องนี้มีผม ไอพา ไออู้ดแล้วก็ไอเคนพัก อีกห้องมีเกอแลง ไอวิท ไอไม้แล้วก็ไออ้น
"เร็วดีเห้ยแม่งจะขัดสีไปนานแค่ไหนมึงก็ไม่ขาวขึ้นหรอก" ไออู้ดกัดผมอีกรอบ
"ไอ้หมูถ้ามึงรีบมากก็ไปห้องรวมดิวะแม่ง"
"โห ด่ากูหรอไอสาดดดดด" ไออู้ดทำเสียงดัง แล้วผมก็ได้ยินเสียงไอเคนพูดอะไรซักกะอย่าง ก่อนที่จะกลายเป็นเสียงดังโคดพ่อโคดแม่ ดี
นะที่เกาะมันไม่ค่อยมีคน เห้อ
"เฮ้ย กัดกันเส็ดยังวะไอพวกสัตว์ทั้งหลาย" ผมว่าเมื่อออกมาจากห้องน้ำ อืม สภาพแต่ละตัวเยี่ยงหมาจริงๆ ฟัดกันจะเป็นจะตาย
"เออ ออกมาซักทีไอคุณชาย จะอาบทีเป็นชั่วโมงเลยรึไงวะ แม่ง" ไออู้ดบ่นก่อนจะเข้าห้องน้ำไป ก่อนที่ผมจะสังเกตเห็นว่าไอเพื่อนที่เหลือ
สองตัวนั้นอาบเส็ดกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
"แล้วไมเมิงไม่ลากไอ่อู้ดไปด้วยว่ะ?" ผมถาม
"มันไม่ยอมไปโว้ย บอกต้องการความเป็นส่วนตัว"
"เออะ ประสาทไอนี่"ผมบ่น ก่อนจะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า และ...
"เอ้ย!!!ไอ้พวกเวร ทำห่าไรเนี่ย!!!!" ผมอุทานเสียงดังเมื่อไอเคนและไอพาพร้อมใจกันดึงผ้าเช็ดตัวที่ผมพันสะโพกไว้(ดีนะกูคว้าทันแม่ง = =")
"ฮ่าๆๆๆๆๆ" แล้วมันก็หัวเราะเป็นลูกคู่กันเสียงดัง มือก็ยังคงพยายามกระตุกผ้าเช็ดตัวผม
"ไอ้เลว ปล่อยเว้ยเห้ย กูจะแต่งตัว" แล้วผมก็ใช้ตีนยันไอสองตัวหน้าหงายได้ ก่อนจะรีบคว้ากางเกงกะเสื้อแล้วหนีไปบ้านพักหลังข้างๆ
"อ่าว วิ่งมาไมวะไอธะ..." ไอวิทถามไม่ทันจบผมก็กระโจนเข้ามาแล้วปิดประตูห้งอทันที
"กูยืมห้องน้ำหน่อย"
"เอ่อ...เอาดิ" มันว่า แล้วมองผมหิ้วเสื้อในสภาพผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเข้าห้องน้ำไป
"เกิดอะไรขึ้นหรอครับ?" เกอแลงเดินมาถามผมที่ยังคงยืนเอ๋อกับพฤติกรรมของไอเพื่อนสนิทผม
"ไม่รู้ไอธัณมัน" ผมตอบไป
"แล้วเราเดินได้แล้วหรอ"
"ก่อพอไหวน่ะ ไม่ได้ขาหักซักหน่อย"ผมประชดเมื่อเห็นว่ามันเริ่มตั้งท่าจะบ่น
แต่มันก็ไม่ได้ว่าไร แค่ถอนหายใจแล้วก็เดินผ่านผมไปหยิบของในกระเป๋า
"เตรียมตัวเสร็จแล้วบอกผมนะครับ เดี๋ยวไปด้วยกัน ห้ามไปคนเดียว" มันห้ามก่อนจะออกไปอาบน้ำที่อาบน้ำรวมข้างนอก
ชิ ทำเป็นสั่ง เหอะ
"ทำหน้าตูดทำไมวะ"ไอธัณที่ออกมาจากห้องน้ำทักขึ้น เล่นเอาผมสะดุ้งโหยง
"อะไร มึงว่าใครหน้าตูด" ผมวีนใส่มันนิดๆ มันเอียงคอทำท่างงๆ
"เออะ แค่ล้อเล่นทำไมต้องวีนกูแวะ" มันบ่นเล่นๆแล้วก็เดินออกไป
"เห้ยไอวิทถ้าจะไปแล้วเรียกกูด้วยนะ จะได้จับเหล่าทะโมนไปด้วย" ไอธัณตะโกนบอกผม ผมพยักหน้าให้มันเห็นเป็นเชิงตกลง
ก่อนจะเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ เตรียมตัวไปกินข้าว
ผมกลับมาที่ห้องในชุดที่หยิบออกไปเรียบร้อย ก่อนจะพบว่า
"พวกมึงถอดเสื้อกันทำไมวะ"
ไอทะโมนที่เหลือตอบกลับว่า
"กูร้อน!!!"
ผมนิ่วหน้าก่อนจะพูด
"แอร์ก็มีไม่เปิดวะ..."
"ก็คิดว่าเมิงไม่น่านานไงเลยไม่เปิด เปลือง นี่ดันหายไปเกือบครึ่งชั่วโมง พวกกูจะกลายเป็นหมูอบละเนี่ย" ไออู้ดพูด
"เห้ยๆ พวกกูอะไร มึงตัวเดียวว้อย" ไอเคนพูด ซึ่งก็รับเกือกกี๊บ เอ้ย รองเท้าแตะลอยฟ้าของไออู้ดไปเต็มๆ
ผมส่ายหัวหน่ายๆอย่างระอา ก่อนจะเดินเข้าไปเก็บของให้เรียบร้อย
ผมหันไปทางไอพาที่ตอนนี้เปลือยท่อนบนนั่งเล่นโน้ตบุคอยู่
"เล่นไรวะ"ผมปีนขึ้นไปบนเตียงที่มันนั่งอยู่
"เล่นยิงลูกแก้ว"
"มึงประชดกูหรอวะ"
"ป่าว ก็กูเล่นจริงๆ"
"..."ผมหันไปดูที่หน้าจอ เออ มันเล่นเกมยิงลูกแก้วจริงๆด้วยเว้ย...
"ไม่มีอย่างอื่นเล่นหรอวะ"ผมบ่น มันส่ายหน้า
"เครื่องมึงเคยมีเกมที่ไหน"
เออว่ะ กูไม่เคยลงเกมในโนตบุค เยี่ยม...
ผมเกาหัวอย่างเซงจิต ก่อนจะล้มตัวลงนอนไป รอไอวิทมัน
"ไปกันยังวะมึง" ไออู้ดถามหลังจากที่มันทับไอเคนแบนไปเรียบร้อย และกำลังหักขาไอเคนที่ร้องโหยหวนอยู่
"รอไอวิทก่อน" ผมตอบไปทั้งยังไม่ลืมตา รู้สึกเพลียอย่างบอกไม่ถูก นี่ขนาดไม่ได้โดนแดดเยอะนะเนี่ย...
"หลับอีกและ"ไอพาบ่น แล้วแกล้งมาดึงจมูกผม ผมก็เลยกัดนิ้วมันไปที
"โอ๊ย ดุจริง" มันพูด
ผมหัวเราะเบาๆ แล้วไอวิทก็เดินมาที่บ้านผมพอดี
"ปะ ไปกันได้แล้ว" มันบอก ข้างหลังมีเกอแลงยืนอยู่ เหมือนมีผีเฝ้าตลอดเวลา ห้าๆๆ
"อืมๆ" แล้วเราก็ไปกินข้าวกัน
ทางรีสอร์ทเขาจัดอาหารทะเลชุดใหญ่ให้เรา กินกันเปรมเลยทีเดียว เกิดมาผมยังไม่เคยเห็นอาหารเต็มโต๊ะและหลากหลายขนาดนี้มาก่อน
เล่นเอาไม่รู้ว่าจะกินอะไรเลยทีเดียว เหอะๆ
"ไม่หิวหรอวะธัณ" ไอพาพูดแล้วหันมามองผมที่ยังไม่ได้เริ่มตักอะไรเลย
"เดวไอเชี่ยอู้ดกะไอเคนมันก็ธรณีสูบหมดหรอก"
ผมหันไปดูไอเพื่อนสองตัวนี่มันกำลังกระทำการเผาผลาญอาหารอย่างรวดเร็ว ข้างไอเคนไอไม้กะไออ้นนั่งกินไปคุยไปอย่างร่าเริง
"กูไปเจอสาวมา โคดน่ารักเลย สงสัยจะพักอยู่บ้านถัดไป"
"เหรอ อืมนะ ไว้เจออีกทีกูจะลองพิจารณาให้ว่าผ่านป่าว"
"เห้ย แบ่งสาวมาให้กูบ้างดิไอ้อ้นหน้าหวาน อย่าฮุบคนเดียว"
"มึงไปลดไซส์ตัวมาก่อนเดี๋ยวสาวก่อมองเองแหละ ห้าๆ"
บทสนทนาคนโสดดำเนินต่อไป
ถัดไปที่ข้างไออู้ด เกอแลงกำลังนั่งกินข้าวอย่างสงบในมาดผู้ดีอย่างรุนแรง
ส่วนวิทที่นั่งข้างผมก็แค่เอาส้อมเขี่ยอาหารอย่างเซงๆ
"ไม่กินวะ"ผมถามหลังจากที่ผมเริ่มตักแกงทะเลมากิน(ไอพาก็เอาปลามาโยนใส่จานผมแทบจะทันที)
"กูไม่หิวอ่ะ" มันตอบผม แล้วมองไปทางเกอแลงที่กินข้าวอย่างสงบ(เน้นว่าสงบจริงๆ...)
"ถ้าไม่หิว ก็ยังไม่ต้องกินก็ได้นะครับ"เกอแลงตอบ โดยที่ไม่ได้หันไปมองไอวิทเลย
ซึ่งนั่นนับว่าแปลกทีเดียว
ไอวิทเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนที่จะ...
"เกอ กลับห้องก่อนนะ" ไอวิทพูดแล้วเดินออกไปจากโต๊ะ
"..."เกอแลงมองตามวิทที่เดินจากไปอย่างรวดเร็ว
"เกิดไรขึ้นป่าววะ"ผมถามมันเบาๆเมื่อเห็นท่าทางแปลกๆของวิท
"โรคประจำตัวกำเริบน่ะครับ" เกอแลงตอบยิ้มๆ
"หะ?"
"โรคขี้งอนน่ะครับ" มันเน้นชื่อโรคอีกครั้ง
"ออ..ไปทำอะไรให้งอนนั่น" ผมหัวเราะแห้งๆแล้วถามมัน ไอพาหันหน้ามาด้วยความสนใจ
"ไม่รู้สิครับ" เกอแลงตอบแล้วก็กินอาหารต่อไป
ผมหันไปมองหน้าไอพางงๆ ซึ่งการที่มันยักไหล่ตอบ แปลว่ามันก็ไม่รู้เหมือนกัน...
ผมเดินไปที่บ้านพักฝั่งของไอวิท เพื่อดูว่ามันยังอยู่ในห้องมั้ย
ตอนนี้คนอื่นกำลังกินอาหารยังไม่เสร็จ ผมอิ่มแล้วเลยฉวยโอกาสออกมาดูเพื่อนรักผมหน่อย
"ไอวิท อยู่มั้ยวะ?"
ไม่มีเสียงตอบ
ผมเลยลองแหวกม่านดู ปรากฎว่าข้างในไม่มีใคร แต่ไฟห้องเปิดทิ้งไว้...
ผมวิ่งกลับไปที่ศาลาห้องอาหาร
"เห้ยมึง ไอวิทหายไปไหนก็ไม่รู้" ผมพูด
และนั่นทำให้คนบางคนตาโตด้วยความตกใจอย่างที่ไม่เคยเป็นได้ทันที
"เอ้า หายไปไหนวะนั่น"ไอพาตอบผมก่อน ส่วนคนอื่นเงียบ ไม่มีใครพูดอะไรเลย
"เดี๋ยวผมไปดูเอง" แล้วเกอแลงก็ลุกพรวดวิ่งไปทันที
"เขารักกันจริงเนอะ..."นั่นคือสิ่งที่หลุดออกมาจากปากไอเคนตอนนั้น
ผมเดินตามชายหาดยามกลางคืนคนเดียวอย่างล่องลอย เบื่อที่ต้องมามัวแต่คิดอะไรก็ไม่รู้อยู่คนเดียวประจำ
จริงๆก็ไม่ได้มีเรื่องอะไรมากมายกว่าชาวบ้านเขาหรอก ก็แค่ติดใจอะไรนิดหน่อย
ป่าวหรอก อันที่จริงคืองอนคนบางคนที่ทำตัว...
ผมลงนั่งยองๆที่พื้นทราย แล้วเอาไม้มาเขี่ยเล่นเป็นรูปวงกลม โน่นนี่ไปเรื่อย
อยู่เงียบๆคนเดียวก็ดี ลมเย็นของทะเลช่วยผมได้เยอะ
หลายๆคน คงจะคิดไม่ถึงว่าผมเป็นคนที่คิดอะไรเล็กอะไรน้อย
ตอนนี้ผมก็กำลังคิดเรื่องเดิมๆ ที่ชอบคิดตั้งแต่ก่อนที่จะคบกับเกอแลงนั่นแหละ
เห้อ...
ผมเงยหน้ามองท้องฟ้า วันนี้ไม่ยักกะมีพระจันทร์ ดาวเต็มฟ้าไปหมดเลย
สวยจัง....
ที่เชียงรายบางทีวันที่ฟ้าเปิด ถ้าขึ้นดอยไปก็เห็นดาวเยอะแบบนี้เหมือนกัน
คิดถึงบ้านว่ะ...
ไม่รู้แม่จะเป็นไงแล้วบ้าง สบายดีมั้ยนะ...
"มานั่งอะไรคนเดียว"
ผมหันไปมองตามทิศทางของเสียง ก่อนจะหันหน้ากลับมามองทะเลอีกครั้ง
"นี่..."
เสียงของไอ้บ้านี่เริ่มแข็งนิดๆ ผมได้ยินเสียงเท้าเดินบนทรายเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
ก่อนที่ร่างสูงจะนั่งลงข้างผมอย่างช้าๆ
"เป็นอะไร หืม?" มันถามผม
ผมเงียบ ไม่ได้ตอบอะไร เกอแลงถอนหายใจหน่ายๆ ก่อนจะหันหน้าไปมองทะเลบ้าง
"วันนี้ คุณดูแปลกๆนะ" มันถามผม
"..."ผมเงียบ
"ถ้ายังเงียบอยู่แบบนี้ ผมจะรู้ได้ยังไงว่าคุณเป็นอะไร?"
"ก้อไม่มีอะไร"
"แล้วทำไมออกมาเดินคนเดียว"
"..."
"วิท รู้ตัวมั้ย เวลาที่คุณทำอะไรเงียบๆคนเดียว นั่นแปลว่าคุณคิดมากอยู่นะ"
"รู้ก้อดี"
"แล้วเรื่องนั้น สามารถบอกผมได้มั้ย?"
"ไม่"
มันมองหน้าผมอย่างเหนื่อยใจ ผมเห็นได้จากหางตาผม
"...งั้นก็ไม่เป็นไรครับ"
"อืม"
"มานี่สิครับ"
ผมหันไปมองเกอแลง ที่กำลังยิ้มอ่อนโยนให้ผม
"คุณรู้มั้ย เวลาที่ใครรู้สึกไม่ดีน่ะ การกอดจะทำให้ความรู้สึกนั้นหมดไปนะ"
มันไม่พูดเปล่า แต่ลุกขึ้นยืน ก่อนจะนั่งลงแล้วสวมกอดผมจากข้างหลัง
"คุณไม่บอกผมไม่เป็นไร แต่อย่างน้อยขอให้ผมได้ทำให้คุณรู้สึกดีบ้างนะ..."
ผมเม้มปากแน่น ก่อนจะก้มหน้าลงเพื่อข่มอารมณ์สะเทือนใจของตัวเอง
"ถามอะไรหน่อยสิ"
"ครับ"
"ทำไมนายต้องคอยบ่น คอยว่าชั้นอยู่เรื่อยเลยล่ะ?"
"...อะไรทำให้คิดแบบนั้น?"
"วันนี้ ขนาดมาเที่ยว มันควรที่จะสนุกสิ แต่นายก้อเอาแต่บ่น ว่าชั้น ตำหนิชั้นทางสายตาอยู่เรื่อย อย่าคิดว่าชั้นไม่รู้นะ"ผมพูดออกไประลอก
ใหญ่
เกอแลงเงียบ ผมหันกลับไปมองหน้ามันอย่างเค้นคำตอบ แต่ที่ผมได้คือ...
มันยิ้มให้ผม
ยิ้มอ่อนโยนตามแบบฉบับมันนั่นแหละ
"ผมขอโทษ ถ้านั่นทำให้คุณรู้สึกไม่ดีนะ ผมทำไปเพราะเป็นห่วง ไม่ได้คิดจะตำหนิอะไรคุณหรอก"
"แต่..."
"คุณรู้อะไรมั้ย ใครๆก็มองว่าผมเป็นคนเพอร์เฟค ทั้งที่จริงๆไม่มีอะไรในโลกที่สมบูรณ์แบบ ผมก็แค่คนธรรมดาคนนึง ที่รัก เป็นห่วง และ
อยากจะทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้ให้กับคนที่ผมรัก มันก็แค่นั้นเอง" มันพูดเสร็จแล้วก็มองไปบนฟ้า
"ฟ้าออกจะสวย อย่าให้อารมณ์ขุ่นมัวมาทำให้มันหมองสิครับ" มันกลับมายิ้มให้ผม
ผมค่อยๆยิ้มให้มันช้าๆ แล้วเอนไปซบมันข้างหลัง...
"เออ หนีมาสวีทที่ชายหาดนี่เอง" ผมบ่นอุบ
"เอาน่า ไม่ต้องไปยุ่งเขาหรอก เรากลับกันดีกว่า"ไอพาพูดกับผม
"เอ้ย นานๆจะได้เห็น กูอยากดูต่อ" ผมแย้ง
"แสด มึงทำยักกะแอบถ้ำมองคน"
"ฟาย กลับก็ได้วะ แม่งว่ากูซะเสียเลย"
แล้วผมกับไอพาก็กลับบ้านพักกัน ปล่อยให้คนสองคนเขาสวีทกันไป
ในคืนที่มีแสงดาวพราวเต็มฟ้า....
โรแมนติกชิบ...
to be continue
ปล่อยให้ไอสองคนนี้เด่นไปก่อน เดวพรุ่งนี้ได้รู้กัน ห้าๆ
ไปละจ้า หลับก่อน ง่วงนอนมากมาย :bye2:
-
วิ๊วววววววว มาต่อแระ
ชอบมากเลยเรื่องนี้ +1 ให้นะ o13
-
เป็นกะลังใจให้คนเขียนเน้อ
:จุ๊บๆ:
:pig4:
-
จุใจเลยค๊าป :กอด1:
-
มะ มะ มาแ้ว้ววววว ยังไม่ได้อ่านเลย เม้นก่อน แฮ่ๆ :-[
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวน่ารัก ๆ ของสองหนุ่ม .. เอ๊ะ หรือสี่หนุ่ม
เอ๊ะ ๆ ห้า หก เจ็ด เอ้าทั้งหมดนั่นเลยแหละค่า..
อยากให้น้องธัณช่วยทำสีตัวอักษรให้แตกต่างกันได้มั้ยคะ
แทนเรื่องราวของธัณ พา วิท และเกอแลง จะทำให้แยกได้ชัดเจนน่ะค่ะ
....แบบว่า...ป้าน่ะแก่แล้วอ่ะจ้า...
...ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ ... :กอด1: ให้กำลังใจคนเขียนค่ะ
-
ยาวได้จัยมาก o13
+ 1 ให้ฉลองสงกรานต์
-
แอร๊ยยยย เสียดาย ถ้ามาพีพีเราจะได้เจอกัน(ทำยังกับพีพีมันแคบนิ)
อยากอ่านคู่วิทกับเกอแลงเหมือนกันนะนี่ วิทขี้งอนขึ้นรึเปล่า
ส่วนธัณ+พา ดีใจจริงๆที่ไปทะเลแล้วธัณไม่ป่วย (อ่านในเรื่องแล้วใจหายเป็นช่วงๆ ป่วยบ่อยเกิ้น)
:L2:ดอกไม้ขอบคุณค่ะ
-
เป็นทริปที่สนุกและฮาอย่างรุนแรง o13
-
คู่นี้ก็น่ารักแฮะ :o8:
-
เย้ ตอนพิเศษ :impress2:
อยากมีตอนพิเศษบ่อย ๆ จังเลย :-[
-
จ้า..จะคอยดูช๊อตเด็ดของดาวเด่น อยากรู้ว่า
บ่าวเจียงใหม่กับบ่าวเจียงฮายใคร...กว่ากัน :laugh:
-
เพิ่งอ่านจบค่ะ รวดเดียวเลย
ตาแฉะเลย :laugh:
แต่เราก็ไม่ท้อ
สนุกมาเลยค่ะช่วงแรกมีร้องไห้ตามน้ำตาซึมด้วยอะ
แต่ชอบช่วงหลังที่แฮปปี้แล้วมากกว่า
ลืมค่ะ +1 ไปเลยค่ะ :bye2:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
โหอ่านแล้วแทบละลายหวานซะขนาดนี้ แล้วจะรออ่านต่อนะคราบ
-
อร๊ายยย เขิลลล วิทย์กะเกอแลงค์ ชายหาดกลายเป็นน้ำตาลทรายแร๊ววววว
พรุ่งนี้เพื่อนๆคงแปลกใจ ทะเลหวาน ฮิ้วววววว
ธันย์กับพาโชว์สวีทหน่อยงั๊บ อย่าให้น้อยหน้า :impress2:
-
หวานกันน่าดูเลย :laugh:
-
ออเดิฟยังหวานขนาดนี้
-
เล่นกันสนุกสนานเชียว น่ารัก
มีธัณยืนเป็นคุณนายกางร่ม มองดูลูกๆ หลานๆ เค้าสนุกสุดเหวี่ยงกัน
น่าฉงฉานจริงๆ เนาะ เราก็เเพ้เเดดเหมือนกันนะ เเพ้เพราะเจอมันทีไรดำเอาๆ ทุกที
ไม่ได้จะเป็นลงเป็นลมอะไรหรอก 5555
คู่พ่อลูกวิทเกอแลงนี้ ดูผู้ดี๊ ผู้ดีจริงๆ เกอเเลงช่างสรรหาคำพูดคำจา หวานซ่า
เจลเิลแมนสุดๆ วิทก็น่ารัก อยากอ่านตอนวิทเกอแลงเร็วๆ เเอบไปรักกันตอนไหนหนอ
รอตอนต่อไปเน้อธัณ อิอิ มาต่อเร็วๆ น่า จร๊วบบบบบ :กอด1:
-
อ๊ายยย
หวานแต้หวานว่า
อิจฉาบะเฮ้ย o18
-
เป็นทริปไปทะเลทีี่สนุกหรรษาจริงๆ ยิ่งไปกับเพื่อนสนิทแบบนี้ยิ่งสนุกประทับใจ
เกอแลงพูดเพราะจัง เป็นแฟนที่น่ารัก อ่อนโยน และเป็นผู้ใหญ่ดี
อยากรู้ว่าวิทคิดมากเรื่องอะไร แต่ไม่เป็นไร ตอนนี้สวีทกับเกอแลงไปก่อนละกัน
จบเรื่องของธัณกับพาคงได้อ่านเรื่องของวิทกับเกอแลงต่อ
ชอบตอนพิเศษทุกตอน อ่านแล้วมีความสุข
:pig4:
-
น่ารักที่สุดเรยคู่นี้อ่ะ
รักกัลนานๆน๊า...
-
ว้าววว ไปเกาะมันนอกนี่เอง เป็นทริปไปเที่ยวทะเลที่สนุกมากกกกก เที่ยวกับเพื่อนได้เฮฮาปาร์ตี้สุดๆ
น้องธัณแพ้แดดอดเล่นน้ำทะเลเลย ....แบบนี้ต้องเล่นน้ำทะเลตอนกลางคืนกะน้องพารู้มั้ย แบบสองต่อสองงัย :-[
คู่น้องวิทกะเกอ เอิ่ม...lสมเป็นคู่พ่อลูกได้อีก น้องวิทอย่างอนไปเลย เพราะรักหรอกถึงได้คอยเตือน ....
-
ชอบอ่ะ อ่านแล้วลืมช่วงเนื้อเรื่องหลักๆไปเลย 55 อ่านแล้วดูทุกคนมีความสุขดีนะคับ ดีใจด้วยคับที่มีเพื่อนดีๆแบบนี้
อยากไปเที่ยวกับเพื่อนมั่งจางงง ไม่มีโอกาสไปเลยจิงๆ :sad4:
-
น่าร้ากกกกกกก
-
อ้ากกกกก น่าร้ากกกกกกกก :-[
ว่าแต่เร็วๆนะพี่ธัณ
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกก :-[
รอดูคู่เด่น...อิอิ
-
หืมมม ตอนพิเศษยาวจุใจ น่ารักทุกคู่เลย
ว่าแต่น้องแมวน้องหมาอ่ะ บ๊งเบ๊งกันอยู่นั่นแหละ รอดูอะไรหวานๆ อยู่น๊า
เอาให้เพื่อนแซวไม่เลิกเลย นะๆ อยากเห็นนน เอ้ย อยากอ่าน :o8:
ขอบคุณมากๆ นะค๊า
-
ตอนนี้วิทกับเกอแลงเด่นจิงๆ ฮ่าๆ น่ารักกกก วิทน่ารักจัง :impress2:
จินตนาการภาพธัณถทอร่มเดินชายทะเลแล้ว ... :jul3: คุณนายจริงๆ :laugh:
+1 ให้ :impress2: รอตอนหน้าน้าาาา :กอด1:
-
แอร้ยยยยยยย
ชอบมากเรื่องนี้
:impress2:
-
^^
-
+1 ให้ไม่ได้
แต่ขอเป็นกำลังใจให้นะค่ะ ^^
คู่วิทกะเกอแลงน่ารักจัง ^///////^
-
อ๊ากกก เกอแกลง วิท สวีทวิดวิ้ว ว ว วว 5555
-
. . .บอกเกอแลงเลยค่ะ ขึ้นเรื่องใหม่เถอะอยากอ่าน .. . คอดดด ด ด ด ด ด พระเอกเลยอ่ะ วิทก็น่ารักตั้งกะได้เห็นรูปแระ
โดน . . .อยากรู้ตอนต่อไปใครจะดับ . .. ธัณเปลี่ยนใจมารักเกอแลงไม่ทันแล้วใช่ป่ะ .. . :o10:
-
...น่ารักทั้งสองคู่..
...สองคู่ ก้ สองแบบ...
...แต่ไม่เคยคิดว่า วิท กับเกอแรง จะมาคู่กัน..
...เค้าสองคนน่ารักดี แต่เหมือนวิทเค้ามีอะไรอยู่ในใจ
...ถ้ามีโอกาส ช่วยกันลุ้นให้เขาสองคนมาเล่าเรื่องให้ชาวเล้า
...ฟังบ้างนะน้องธัน อยากรู้...จุดเริ่มต้น... :กอด1:
-
ตอนพิเศษๆๆๆๆ
เข้ามาอ่านตอนพิเศษ
:-[
เกาะมันนอก
เหอๆๆ งั้นก้อ...ธัญก้อโดน เจอไอ่นกยูงโรคจิต ปีนต้นไม้แอบดูตอนอาบน้ำด้วยซิมิ (หรือเปล่าหว่า??)
-
โอยยยยยยยยยยยยยย
ไปเกาะมันนอกกันด้วย
ชอบพี่วิทย์กับพี่เกอแลง :o8:
ดูเค้าน่ารักกันดี
ตอนนี้คู่สองคนนี้สวีทกันแล้ว
คู่พี่พากับพี่ธัณอ่ะ ตอนหน้าด้วยนะ :impress2:
-
ตอนที่ 50 บทส่งท้าย
"เห้ย!!!!!!!"
"ตะโกนเชี่ยไรวะห๊ะ ไอธัณ"
"มึงมาทำอะไรกะหนังสือกูเนี่ย"
ผมโวยลั่นพลางชี้ไปที่หนังสือที่ไอพาอ่านอยุ่
"หมายถึงไดอารี่นี่อะนะ?"
"เออ นั่นแหละ เอาคืนมานะว้อย"
ผมกระโจนเข้าไปแย่งของผมคืน แต่ก็พลาด
"ไม่ให้"
มันว่าแล้วแลบลิ้นใส่ผม
ผมเลยขึ้นคร่อมมันแล้วพยายามยื้อเอาหนังสือคืน แต่ว่าไอพาก็หลบได้อีก แล้วพลิกเอาผมลงมานอนแทน
"ไอสัด ของกู มึงเอาไปดื้อๆงี้ได้ไงวะ"
"ไหนดูซิ 'ผมรู้สึกแย่มากที่วันนี้ไอพามันไม่หือไม่อือตอนผมถามมันว่าจะไปด้วยกันมั้ย?' อะไรเนี่ย มึงเขียนอะไรแบบนี้ด้วยหรอวะ อีตุ๊ดเอ้ย"
แล้วมันก็หัวเราะอย่างสนุกสนาน ตรงกันข้ามกับผมที่หน้าร้อนผ่าวไปหมด
"ไอเหี้ยเอ้ย เอาคืนมาไม่งั้นกูโกรธจริงๆนะเว้ย" ผมขู่มัน
"เหรอ มึงโกรธกูหรอ 'แค่ไอพามันทำหน้าไม่พอใจใส่ ผมก็รู้สึกแย่แล้ว' ไหนมึงว่าไว้งี้ไม่ใช่หรอ"
มันอ่านข้อความในไดอารี่ของผมต่อ
ผมทำอะไรไม่ได้เลยเลิกยื้อแย่งของมัน แล้วนอนนิ่งๆอย่างปลงตก
"เหอะ โอเค กูยอมแพ้แล้ว อยากทำอะไรก็เชิญ" ผมพูดเสียงเรียบแล้วเมินมันไปทางอื่น
"โอ๋~~~กูขอโทดดดดด คืนแล้วค้าบที่ร๊ากกก" มันว่าแล้วก็ยื่นหนังสือไดอารี่ผมมาแตะๆที่แก้มผม ผมเหล่ตามองมันเคืองๆแล้วกระชากหนังสือคืน
"แม่งเล่นอะไรไม่ดู ไอเวร" ผมบ่นอุบอิบเบาๆ
"น่า แค่นี้เองจะงอนอะไรนักหนา"มันดึงผมไปกอดจากด้านหลังแต่ผมยังคงทำหน้ามุ่ย
"ถ้ามีคนเอาของที่มึงรักไปโดยไม่ได้ขออนุญาติมึงจะรู้สึกไงอ่ะ"ผมถามมันเสียงปัดๆ
"ห๊ะ โอยไม่มีทางหรอก"
"โห อะไรทำให้มั่นใจขนาดนั้น" ผมหันไปถามมันอย่างเอาเรื่อง
มันยิ้มแล้วหัวเราะแทนคำตอบ
"อะไรวะ" ผมถามอย่างงงๆ เปลี่ยนท่าทีจากเมื่อกี้แทบจะทันที
"ก็ที่รักกูโหดซะขนาดนี้ ใครมันจะกล้าทำอะไรว้า"
ตอนแรกผมก็งงกับคำพูดมัน ก่อนจะหน้าแดงแป๊ดเมื่อถึงบางอ้อ
ไอนี่ เล่นไม่ให้กูตั้งตัวอีกและ
ตั้งแต่วันนั้นที่บอกรักกันในโรงพยาบาล(โลเกชั่นโคดจะดี) ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับมันก็เปลี่ยนไป ถึงจะไม่ได้มากมายจากที่เป็นอยู่นัก แต่ก็เปลี่ยนไปจนสังเกตได้บ้างล่ะนะ ไอพามันก็ดูจะแฮปปี้กว่าช่วงที่ผ่านๆมาเยอะ นั่นก็ทำให้ผมรู้สึกดีตามไปด้วย แต่มันยังมีเรื่องนึงที่ผมยังคาใจ
"ไอพา"
"หือ?" มันก้มหน้าลงมามองผม ที่นอนซบไหล่มันอยู่
"แล้วมึงทำไงกะน้องเฟรมเค้าวะ?"
"อ๋อ"ไอพาพูดพลางทำท่านึก
"ก็บอกเลิกไป"
"หา แล้วน้องเค้ายอมหรอวะ"ผมเงยหน้าไปสบตามัน
"เอ้า ยอมไม่ยอม กูก็บอกเลิกไปแล้ว แล้วก็ไม่คิดจะกลับไปหาเค้าด้วย"
"อ่าว แล้วที่มึงพาน้องเค้าไป..."
"โอย มึงนี่ถามเหมือนน้องเค้าเลยว่ะ"
อ่าว จิงดิ น้องเค้าก็ถามไอพางี้ด้วยหรอวะ?
"ไม่เคยมีอ่ะ ที่กูจะไปอาสาเอง น้องเค้าขอทั้งนั้นมึงรู้ไว้" มันว่างี้
"ถามงี้แปลว่ามึงไม่เชื่อกูดิ?"แล้วมันก็มาซักผมต่อ
"ป่าววว กูแค่สงสัยแค่นั้นเอง"ผมตอบมันไป แต่มันจ้องหน้าผมจริงจังมาก
"จริงๆนะ"ผมย้ำ
"พิสูจน์ดิ"มันตอบ
แล้วจะให้กูทำไงเนี่ย?
"พิสูจน์ไงอ่ะ" ผมถามมันไปตามตรง
"ไม่รู้ คิดเอง"
"เอาอีกแล้วนะมึง คราวแล้วก่บอกให้กูคิดเอง แล้วก็ไม่ถูกใจ มึงบอกมาเลยดีกว่าน่า" ผมบ่นนิดๆ ไอพามองผมแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์
"ตอนนั้นมันเป็นในฐานะเพื่อน ตอนนี้ในฐานะเมียกู ลองคิดเอา"
โห....คิดได้เนาะ....
ผมขมวดคิ้ว แล้วก็คิด แล้วก็คิดไม่ออก...
อืม กูเป็นเมียมันไปแล้วเรอะ ว่าแต่... -*-
"เอ้ย ใครบอกกูเป็นเมียมึงเนี่ย?"
"เอ้า กูบอกอยู่นี่ไง" มันตอบ
"แล้วใครบอกว่ากูยอมรับสถานะ กูไม่อยากอยู่ล่างนะว้อย" ผมวีนมันไป
"ไม่อยากหรอ ที่ผ่านมาเห็นออกจะพอใจ"
"สาดดดดดดดด"
แล้วมันก็หัวเราะอย่างสนุกสนาน
เออ ที่ผ่านมามึงบังคับกูเป็นเบี้ยล่างตลอดหนิ
"ไม่เอากูไม่อยากเป็นผู้หญิง"ผมพูด
"เอางี้ละกัน"
มันว่า
"ถ้ามึงข่มกูได้ กูยอมล่างอ่ะ ถ้าไม่ได้ ก็อย่าหวัง"
แล้วมันก็พลิกตัวปล่อยผมหัวกระแทกที่นอน(พูดเหมือนเจ็บ) แล้วขึ้นมาคร่อมผมทันที
"เอ้ยยยยย ขี้โกงนี่หว่า" ผมก็พยายามจะยันตัวลุก แต่ก็ไม่มีประโยชน์ ยิ่งเพิ่งฟื้นไข้เหมือนน้ำหนักผมจะลดไป 2-3 โล เรี่ยวแรงก็ไม่ค่อยจะมี ไอ้เชี่ยนี่ก็เสือกแรงควายอีก
"ใครเร็วใครได้เว้ย"
"ไอ้หน้าด้านนนนนนน"
ผมเถียงมันได้แค่นั้น เพราะมันก้มลงมาปิดปากผมซะก่อน...
"!!!!" ผมตกใจจนพูดไม่ออก แม้ว่าตอนนี้ไอพาจะเลิกปิดปากผมไปแล้
"อะไรมึงเนี่ย แค่นี้ชอคขนาดนั้นเชียว" มันทำหน้าเซงจิตแล้วถามผมหน่ายๆ
"ควาย อะไร ทำไมจะไม่ชอค ห๊า" ผมวีนแตกใส่มันอีกรอบ แต่กลับทำให้มันหัวเราะ อีกแล้ว
"มึงพี้กัญชาป่าววะเนี่ยแม่งกูทำอะไรก็หัวเราะลูกเดียว"
"พี้ก็พี้มึงแหละไอห่า แม่งขี้ตื่นโคด ฮ่าๆๆๆ"
"เออ ใครทำกูตื่นล่ะ"
"หือ? มึงตื่นจิงเหรอ"
มันว่าแล้วก็เอามือจับน้องผมซะงั้น
"เย้ยยยยย!!!!"
"โวยทำไมเนี่ย" มันบ่นเบาๆ
"มึงทำห้าไรละว๊าา" ผมด่ามัน
"อ่าว ก็มีงบอกว่าตื่นนี่นา...กูเลยอยากรู้ ว่าจริงมั้ย"
มันจับไม่พอ ยังลูบเล่นอย่างสนุกสนานอีก...เล่นเอาผมเคลิ้มเลยทีเดียว
"ไอพา"ผมพูดเสียงกระเส่า
"หืมม" มันส่งเสียงตอบรับ
"มึงนี่หื่นว่ะ" ผมว่ามัน
"อืม ก็ยอมรับ แต่มันก็มีปัจจัยเร่งด้วยนะ" มันพูดพร้อมส่งสายตาหื่นกระหายให้ผม
ผมกลืนน้ำลายเอื้อกเมื่อรู้ว่ามันหมายถึงอะไร
หลังจากนั้นไม่ต้องบรรยาย อีกแล้วครับท่าน เหอๆ
"เฮ้อ แม่งเหนื่อย" ไอพาบ่นหลังจากผ่านมรสุมไป
"มึงเหนื่อย กูปางตาย" ผมพูดเสียงแหบ เป็นแบบนี้เสมอเวลาผมผ่านการออกแรงอย่างฝืนกำลังเป็นเวลานาน
และก็เพราะยังไม่ฟื้นไข้ดีด้วย ดีนะ ที่มรสุมมันแค่...ลูกเล็กๆ
"แต่ก็ชอบใช่มั้ยล่า"มันหันมายิ้มให้ผม ผมแยกเขี้ยวใส่มันตอบ
"ชอบปะแกดิ เจ็บก็เจ็บ เหนื่อยก็เหนื่อย"ผมบ่น
"อ้าว แล้วไม่บอกให้หยุด?"
"กูบอกกกกกแล้วมึงเคยฟังมั้ย?"
"ฟังดิๆ ถ้าไม่ชอบก็บอก คราวหลังกูจะได้ไม่ทำ"
"ไม่ทำกะกูแล้วมึงจะไปเอากะหรี่หรอวะ ไม่เอา เดี๋ยวเอาเอดส์มาติดกู" ผมพูด
"โหหห แรงงนะมึง ว่าไปเรื่อย กูไม่เอาหรอก"
"กูไม่เชื่อ 555 ผู้ชายเวลาหน้ามืดตามัว กระเทยบึกมันยังเอาเลย555"
"เอ้า งี้กูก็หน้ามืดตามัวดิ?"
"โหมึงด่ากูเป็นกะเทยบึกหรอวะ"ผมแว๊กใส่มันเท่าที่เสียงจะอำนวย
"ป้าววววว ไม่ได้พูดซักคำเลยน้าาา" มันพูดเสียงสูงทำหน้าอินโนเซนใส่ ทั้งๆที่โครตะ-ระจะกร้านโลก ไอแมวว
"เออ ทำแบ๊วต่อไปๆ แม่งหน้าอย่างโจรยังจะแอ๊บอีก" ผมว่าแล้วหัวเราะ
"กูโจรมึงก็โจรว้า หน้าไม่ได้ดีกว่ากันเล้ย"
"โห้ ใครบอก อย่างน้อยกูก็ไม่ได้ไว้หนวดไว้เคราเยี่ยงมึงละกัน"ผมเถียงกลับ ไอพาหัวเราะ
"เหรอๆ ไม่ชอบไว้หรอ" มันว่าแล้วเอาหนวดมันมาไซร้ๆคอผม
"เห้ยอย่า จั๊กกะจี้ ไอ้เลว" ผมพูดไปหัวเราะไป มือก็ดันมันออกแต่ก็ไม่อาจห้ามไอแมวที่หมั่นเขี้ยวผมอยู่ตอนนี้ได้
"พอๆ กูไปอาบน้ำละ แม่งอยู่แบบนี้หวัดแดกพอดี" ผมพูดแล้วลุกขึ้นช้าๆ เพื่อไม่ให้กระเทือน
"ไปอาบน้ำกะกูม่ะ" โดยไม่รอคำตอบไอพาก็ลากผมเข้าห้องน้ำไปกับมันทันที
ขอไม่บรรยายอีกรอบ...
เช้าวันต่อมา
"เหี้ย มึงไปทำไรมาวะไอธัณ หน้าตาอย่างกะศพเดินได้"
"ป่าว แค่กูไม่ได้นอนแค่นั้นเอง"
"เหรออออ" ไอวิทพูดลากเสียงแล้วเหล่ไปที่ไอพา ซึ่งก็ยักคิ้วตอบกลับอย่างมีความหมาย
"ไหวป่าวเนี่ย" ไอพาเข้ามาถามผมเมื่อเห็นผมเดินเซ
"ไหวเด่ะ แค่นี้เอง" ผมพูดประชดโต้กลับไป เดินได้ก็บุญแล้ว แสรด
"เหรอ งั้น คืนนี้ต่อนะ" แล้วมันก็เดินไปหาไอวิททันที ทิ้งให้ผมยืนค้างอยู่อย่างงั้น
อืมมม เอาเข้าไป คบกะมันแล้วต่อจากนี้กูจะตายมั้ยเนี่ย
ตายเพราะราคะจุกอก เอิ๊ก...
"มึง เย็นนี้ไปกะกูนะ" ไอพามาพูดกับผมตอนจะเริ่มเข้าเรียน
"ไปไหนวะ" ผมถามมัน
"ไม่บอก"
"เอ้า ไม่บอกกูไม่ไป"
"น่าๆ ไปกะกูหน่อย นะๆ"มันอ้อน
ผมมองหน้ามันเซงๆ อะไรของมันเนี่ย จะให้ไปเป็นเพื่อนแต่เสือกไม่ยอมบอกว่าจะไปไหน
"เออๆ ไปก็ไป เรียนก่อน" ผมว่าแล้วก็หันกลับไปฟังเลคเชอร์ต่อ
เพราะว่าผมเข้าโรงพยาบาลบ่อยครั้ง จนอันที่จริงต้องหมดสิทธิ์สอบไปนานแล้ว แต่ว่าได้อาจารย์จูนช่วยไว้หลายอย่าง เลยแค่เพียงต้องเรียนซ่อมในวันเสาร์-อาทิตย์มากกว่าเดิม และดูเหมือนว่าไอพาก็จะโดนไปด้วย ถึงมันจะขาดไม่ได้เยอะเท่าผมก็ตาม
เย็นวันนั้น พอเลิกเรียน ผมก็ไปติดต่อเรื่องเรียนกับจารย์จนเสร็จเรียบร้อย ก่อนจะเดินลงมาหาไอพาที่ช็อปปีสาม
"เส็ดละมึง ไปยัง?" ผมถาม
"ปะ" มันวางกีต้าลง แล้วก็เดินออกห้องมาหาผม ปิดไฟแล้วลอคประตูเรียบร้อย
"มึงจะบอกกูได้ยังเหนี่ยะว่าไปไหน"
"เออๆ เดี๋ยวก็รู้น่า แต่ก่อนหน้านั้นไปหาอะไรแดกกันก่อนดีกว่า"
"ฮืม"
ผมตอบรับ และก็ปล่อยให้เพื่อนรัก(?) ของผมลากแขนผมไป
แล้วเราก็ไปทานอาหารกันที่สยามเซนเตอร์ ร้านอาหารญี่ปุ่นร้านหนึ่งแถวๆนั้น
"ไอพา"
"ฮึ?" มันเงยหน้ามามองผม
"ร้านนี้แพงป่าววะ"
"ไม่นิ"
หืม ไม่ของมัน ดูราคาแล้วปาดเหงื่อเลย ไอพวกลูกคนมีกะตังนี่มันกินเปลืองจริงๆว่ะ
"อยากกินไรล่ะ" มันถามผม
ผมกลืนน้ำลายแล้วดูเมนูต่อ
กูไม่เคยกินอาหารแนวนี้ ปลาดิบเรอะ? กูกินแต่ลาบดิบอ่ะที่ผ่านมา = ="
"กูเลือกไม่ถูกอ่ะ" ผมพูดเสียงอ่อย
มันหัวเราะน้อยๆ แล้วก็ยื่นตัวมาทางผม
"มานี่ เดี๋ยวเซียนแนะนำให้"
"โห เซียน เพราะมึงเป็นแมวใช่มะกินปลาบ่อยอะดิ" ผมยังไม่วายกัดมัน
"เหอๆ ยอมให้เพราะรักนะ" มันพูดแล้วหยิกแก้มผม
ผมค้างเลยทีเดียว
"อะไร ทำไมต้องทำหน้าชอคขนาดนั้นวะ" มันว่าแล้วหัวเราะใหญ่ ผมรู้สึกแก้มร้อนผ่าวทันที แล้วหันไปแยกเขี้ยวให้มัน
"นี่ อันนี้เลย" มันว่าแล้วชี้ไปที่ชุดอาหารอันนึงที่มีข้าวปั้นหน้าตาหลายๆแบบจัดมาในเรือทะเลจำลองลำเล็ก
"หือ ทำไมมันต้องจัดเว่อร์แบบนี้เนี่ย" ผมว่าพร้อมดูหน้าตาอาหารที่มันชี้
"อร่อยแน่นะ" ผมถามมัน
"ไม่อร่อยจะแนะนำหรอ?" มันย้อนเสียงหวาน จักกะจี้หูชอบกล
"มึง ไม่ต้องทำเสียงแบบนั้นก็ได้ กูฟังแล้วขนลุก"
"อ่าวเวร อุส่าบิ้วอารมณ์ เอ้อ" มันพูดเซงๆแล้วกลับไปนั่งตามเดิม พร้อมเรียกพนักงานมารับออเดอร์
ซึ่งผมก็ปล่อยมันสั่งไปตามที่มันชอบ เพราะผมก็ไม่รู้ว่าจะเอาอะไรดีเหมือนกัน
พอมันสั่งเส็ด ก็นั่งจิบชาไป
"ไอพา" ผมเรียกอีกครั้ง
"..." มันทำเมินผม
ผมยิ้ม สงสัยมันแอบงอน ผมเลยเอื้อมมือไปจับมือมัน
"น่า ขอโทด ก็กูไม่ชิน"
เท่านั้นแหละมันก็หันมายิ้มเหมือนเดิม
แล้วพออาหารมา พวกผมก็ลงมือกินกัน นี่เป็นครั้งแรกที่ผมกินอาหารญี่ปุ่น ก็อร่อยดีแฮะ แต่เหมือนจะจืดๆไปนิดนึง
กินเสร็จก็เก็บตัง ตอนแรกผมกะจะช่วยมันออก แต่มันก็เสือกบอกว่า
"เก็บตังไว้เหอะ กูรู้มึงจน"
เออ ขอบใจ ที่ห่วง -*-
"มึงจะบอกกูได้ยังเนี่ยว่าจะไปไหนกัน"
"เห้ย ใจเย็นดิๆ ของดีไว้หลังสุด" เออ ลีลามากจริง ไม่รักไม่ยอมตามนะเนี่ย แม่ง
"แล้วจะเอาไง" ผมถามมันเซงๆ
"ก็ ไปเดินเล่นกัน"
ป๊าดโท๊ะ ยังจะลากกูไปไหนอีกเนี่ย?
ผมก็คิดได้แค่นั้น แต่ว่าก็เดินตามมันไป
เราก็ไปเดินที่ต่างๆ ไปร้านเสื้อผ้า ไปร้านอิเลคโทรนิค ไปโน่นไปนี่ จน...
"พา กูเหนื่อยแล้ว" ผมพูด
"อะไร แค่นิเองหนา"
"เอ้า กูยังไม่ใช่หายดีนะเว้ย" ผมแว๊กใส่มัน มันก็ยิ้มกวนตีนใส่
"จ้าๆ แม่คนบอบบาง งั้นพาไปที่สุดท้ายละ"
แสรด ไอ้เลว ใครแม่บอบบาง -*-
แล้วรู้มั้ยมันพาผมไปที่ไหน
"นี่มัน..."
สวนสาธารณะที่ผมชอบมาบ่อยๆ
"กูจะพาไปฐานลับ"
ผมรู้ว่ามันคือที่ไหน
แล้วเราก็เดินมาถึงที่จุดชมวิว ที่ไอพาเคยพาผมมาเมื่อตอนวันเกิดผม
"วิวที่นี่ยังสวยไม่เปลี่ยนเลยว่ะ" ผมพูด
"อืม"
"ไอพา?"
ผมหันไปหามันแต่
มันหายไปแล้ว
ผมยืนงง ก่อนจะหันไปทางซ้ายทางขวา แต่ก็ไม่เจอ
"ไอพา?"
ผมเดินออกไปข้างนอก ก็เจอมันนั่งอยู่ที่ม้านั่ง
"ทำไมออกมานี่ล่ะ?"ผมถามมัน
"กูอยากได้ที่นั่งอ่ะนะ"มันพูดพลางหัวเราะแหะๆ
ผมยิ้มกวนตีนใส่มัน แหม มึงทำมาพูดก็เหนื่อยเหมือนกูเนี่ยแหละ ห้าๆ
"กูมีอะไรจะให้มึง" มันพูด
ผมทำหน้างงใส่มัน เมื่อเห็นมันล้วงกระเป๋ากางเกงตัวเองก่อนจะหยิบของบางอย่างออกมา
มันคือแหวนสีเงินสองวง...
"นี่ กูให้มึง" มันว่าแล้วลุกขึ้นเดินมาหาผมที่เหวอแดกอยู่
ก่อนจะสวมแหวนวงนั้นเข้าที่นิ้วผม
"ห้ามถอด ห้ามหาย ไม่งั้นกูโกรธ เข้าใจมั้ย" มันว่างี้
ผมมองที่แหวนนั้น แล้วก็พูดว่า
"เวร งิกูก้อโดนเขาแซวเดะ"
นั่นหลุดออกไปโดยที่ผมไม่ได้ตั้งใจ จริงๆนะ
ไอพามองผมงงๆ ก่อนจะหัวเราะออกมาเสียงดัง
"โอ้ย สมเป็นมึงจริงๆไอธั๊ณ ฮ่าๆๆๆๆ"
ผมหน้าแดงแป๊ด แล้วอ้าปากจะด่ามัน แต่ก็โดนมันขัดขึ้นมาก่อน
"อายก็เรื่องของมึง กูยืนยันคำเดิม"
ผมเลยเดินไปหยิบแหวนอีกวงจากมือมัน
"งั้นมึงต้องใส่ด้วย ห้ามถอด ห้ามหาย ไม่งั้นกูจะถอดของกูเขวี้ยงทิ้ง"
ผมพูด ทั้งๆที่รู้ว่าหน้าผมยังไม่หายแดง นั่นทำให้ไอพายิ้มกว้างไม่หุบ
แล้วผมก็สวมแหวนให้มัน ก่อนจะโดนมันดึงเข้าไปกอดแน่น
"กูรักมึงนะ" มันพูด
ทั้งๆที่เคยได้ยินมาแล้ว แต่มาได้ยินแบบนี้อีกที หัวใจผมก็พองโตอย่างเป็นสุข
ดีนะ ที่คนมันน้อย ไม่มีใครมาเห็น
ไม่งั้นคงได้อธิบายยาวว่าทำไมผู้ชายตัวอย่างควายสองคนมาทำอะไรหวานซึ้งชวนอ้วกแบบนี้
ผมกอดมันตอบ ก่อนจะพูดเสียงเบาว่า
"อืม กูก็เหมือนกัน"
จากนี้ และตลอดไป
ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง...
fin
จบแล้วคับ เรื่องของผมกะไอพา
เดี๋ยวรอบหน้าจะต่อตอนพิเศษให้
แล้วพอหมดลอต.....
ถ้าโชคดี จะได้เจอกันกับอีกคู่นะคับ อิอิ
รักทุกคนเลยนะคับ ไว้เจอกันอีกนะครับผม
-
^
จิ้มพี่ธัณก่อนน
+1 จบตอนของพี่ธัณแล้ว
น่ารักเท่าโลกกกก หวานกันได้อีก
แต่ว่าพอรักกันแล้ว พี่พาเอ่อ แบบว่าตลอด ฮ่าๆๆๆ
กะให้กระอักกันไปข้างทีเดียว
รอตอนพิเศษกับอีกคู่นะคะ (^^)X
-
:laugh:
พี่พายังกวนได้ไม่เลิก o13
ยังรออยู่นะคะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณพี่ธัณมากมายคราบที่เอาเรื่องดีๆมาเล่าให้ฟัง
ส่วนตอนพิเศษจะรออ่านต่อนะ
ปล.ของอีกคู่ก็อยากอ่าน อิๆ
-
เอาอีก เอาอีก เอาอีก เอาอีก เอาอีก
.
5555 o13
-
:pig4:ขอบคุณค๊าบบบบ :pig4:
ที่เขียนเรื่องดีๆ มาให้อ่าน
รอตอนพิเศษ กะอีกคู่อยู่นะ :impress2:
ง่าไม่อยากให้จบเร็วเร้ยยย :o12:
-
อ่านแล้วมีความสุข
รอตอนพิเศษ
และอีกคู่
หุหุ
-
^^
-
น่ารักกกกกก
เป็นตอนจบที่นั่งอ่านแล้วยิ้มตลอดเลยค่ะ
ชอบเวลาที่บอก ไม่รักไม่ทำนะเนี่ย
สนุกมากจริงๆ ขอให้มีความสุขกันตลอดไปนะคะ :L2:
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆค่ะ :pig4:
-
ขอบคุณนะคะที่ถ่ายทอดเรื่องราว และแบ่งปันความรู้สึกดีๆ ให้ได้รับรู้ อ่านเรื่องนี้ทีไรต้องได้อมยิ้มและหัวเราะทุกครั้งกับความน่ารักของเจ้าเพื่อนสนิทคู่นี้ :กอด1: น่ารักมากมายเจ้าเพื่อนสนิทคู่นี้...ความรักที่เริ่มต้นจากพื้นฐานของคำว่าเพื่อน มีทั้งความเข้าใจและความผูกพันเป็นสายใยแห่งรัก นับจากนี้....ก็อยู่ที่น้องทั้งสองคนที่จะทำให้ความรักมั่นคง ตลอดไป และไม่เปลี่ยนแปลง ...แต่เชื่อว่าน้องธัณกะน้องพาทำได้ :L2: รักเจ้าเพื่อนสนิทคู่นี้จริงๆ เง้ออออออออออออออออออออออออ
เป็นคู่ที่บทจะหวานก็หวานจนมดหวานน้ำตาลหก ...บทจะฮาก็ฮาน้ำตาเล็ด เอิ่มปลาดิบกับลาบดิบ น้องธัณคิดได้งัยง่ะ :try2: ... แล้วตายเพราะราคะจุกอก อันเน้ไม่เคยได้ยินเน้ เอาน่าไม่รักไม่ทำหรอก เย่ยยยยย :-[
น้องธัณค่ะ...สถานะไม่สำคัญหรอกเน้...แค่น้องพารักก็พอเนอะ :o8: แต่ถ้าลองขอบ่อยๆ ไม่แน่นะ น้องพาอาจจะใจอ่อนยอมเปลี่ยนสถานะให้ก็ได้เน้...ว่าแต่น้องธัณจะทำได้เร้อออออ :laugh:
ปล... ไม่อยากให้จบเลยจริงๆ นะเนี่ย!! น้องสอง 2 คน เป็นคู่ที่น่ารักมากจริงๆ เขียนเรื่อยๆ ก็ได้เน้...เหมือนไดอารี่ประจำวันระหว่าง "น้องหมากะน้องแมว" น่ารักดีออก ยังอยากอ่านเรื่องราวของน้องธัณกะน้องพาอยู่เรื่อยๆ นะคะ :กอด1: น้องธัณกะน้องพา
-
:กอด1:....น่ารักจัง...
....ชอบภาษาที่เขียนมากๆๆ ตรงๆๆดี ไม่ต้องตีความมาก
....เป็นคู่รักที่ไม่เหมือนคู่อื่นๆๆๆ..ติดดินทั้งคู่ แล้วก็ก้าวไปพร้อมๆๆกัน
....คู่อื่นจะเป็นแบบแรกๆๆ โหด + โหด ต่อไป หนี่งคนจะเริ่ม...หวาน
....แต่คู่นี้ โหด+โหด ถาวร หรือปล่าว แต่พักหลัง..น้องธัณ..เริ่มหน้าแดงบ่อยๆๆๆ
....ชักไม่ค่อยมั่นใจแล้ววุ้ย ว่าน้องพามันทำให้น้องธันเริ่มเปลี่ยนไปหรือเปล่า
....แต่น่ารักมากๆๆคู่นี้ ยังไงก็ต่อไปขอเป็นตอนพิเศษละกัน ยังอยากอ่านอยู่
....รักกันตลอดไป ดูแลกันตลอดไปนานๆๆนะ ยินดีด้วยที่จบแบบมีความสุข :กอด1:
-
โอย......ๆๆๆ
มดจาขึ้นคอม
พากับธัณหวานซ้าาาาาาาาา
น่าอิจฉา :-[
ขอบคุณที่แบ่งปันเรื่องราวดีๆ นะครับ :pig4:
-
จากนี้ และตลอดไป
ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง...
^
^
^
ชอบมาก คำลงท้ายมากๆ...
และขอบคุณสำหรับเรื่องราวชีวิตที่เต็มไปด้วยความประทับใจ
เป็นชีวิตที่หลากรสชาด :pig4:
กว่าจะมาถึงจุดนี้ ถึงวันนี้ได้ ผ่านวันคืนทั้งดี และเลวร้ายที่สุดมา
เห็นความห่วงใย มิตรภาพ ความรัก ที่ต่างคนต่างมีให้กัน
ทำให้อิ่มเอมกับเรื่องราวของน้องทั้งสองคนมาก
ขอให้มีความสุขตลอดไปค่ะ :L2:
ปล. ชอบน้องธัญตอนซาวด์แทรกภาษาเหนืออ่ะ อ่านแล้วคิดถึงบ้าน
-
พากับธัณ :กอด1:
ตอนนี้หวานและซึ้งอ่ะ ประทับใจตอนพาให้แหวน น่ารักกกกกกกกกกกก
ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆ ประทับใจที่มาเล่าสู่กันฟังน้าา กอดทั้งคู่เลย :กอด1: :man1:
มาลงตอนพิเศษบ่อยๆนะตัวเอง
คิดถึงเรื่อยๆน้า :L1:
-
อิอิ น้องหมากะน้องแมว หวานหวีดแล้วก็กัดกันได้ตลอด
น่ารักโคตรเลย ป้าหนับหนุนจ๊ะ รออ่านตอนพิเศษอีก
อิอิ
-
หวานกันได้เรื่อย ๆ เลย :-[ :-[
ชอบมากกกกกเลยอ่ะ เรื่องนี้ :z2:
อ่านแบบวันเดียวจบเลยน้า
รอตอนพิเศษต่อไป..อิอิ
-
รู้สึกว่าดีจังที่ได้มาอ่านเรื่องนี้ :L1: ดูแล้วน้องสองคนน่ารักดี :กอด1:
แต่ว่า......งอนกันแรงไปนิดส์ ถ้าเข้าใจกันได้ก็ดีไป
แต่ถ้าวันไหนพระศุกรเข้าพระเสาร์แทรกนี้ มีแหลกกันไปข้างเปล่าง่ะ :m29:
(รึว่าไม่ใช่หว่า...) แต่ป้าว่าคนสองคนจะคบกันมันก็ต้องอาศัยความเข้าใจ
ไว้ใจ สติ และเหตุผลนะ o16 อย่าใช้อารมณ์นะจ๊ะ เด็กๆๆ :110011: :z7:
ปล1. มีแหวนแทนใจแล้วก็ต้องถนอมกันและกันให้มากๆๆ นะจ๊ะ :กอด1:
ปล2. รอตอนพิเศษอยู่น๊า :mc4: :mc4: :mc4:
-
โอยยยยย...เบาหวานจุกอก... :o8:
กร๊าซซซซซซซซ...ทำไมถึงได้น่าร๊ากกกกกันอย่างงี้... :-[
ไม่อยากหั้ยมีตอนจบเล้ยยยยย... :impress3:
เด๋วที่บ้านไม่มีน้ำตาลใช้+555 o13
-
พากะธัณ น่าร้ากกกกกกกกกกกกก
วิทกะเกอแลงก็น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกก
:really2:
รออ่านตอนพิเศษ กะเรื่องของอีกคู่ อิอิ
:bye2:
-
อยากได้งี้บ้างจังแฮะ
อิจฉา :m31:
-
ขอคู่ต่อไปด้วยนะคร้าบอิอิ
ปล.น่ารักกันจิงๆเลย :o8: :o8:
-
อีกคู่ๆๆๆๆ
ตอนพิเศษๆๆๆ
-
ยังหวานได้อีก :-[
มารอชมอีกคู่ด้วย งิงิ
-
ว๊าวววว จบอย่างน่ารักอ่ะ มีมอบเเหวนให้กันด้วย
ถึงว่าสิ ปัจจุบันหวานซะลืมโลก อิอิ
แต่จริงๆ ก็ไม่ไ้ด้หวานอะไรมาก แต่ดูเป็นธรรมชาติและเข้ากันสุดๆ อ่ะ
เหมือนเกิดมาเพื่อกันและกันไรงี้ น่ารักๆๆๆ อิจฉาเลย ยังไม่เคยมีใครให้เเหวนไรงี้มั้ง
ไม่อยากให้เรื่องนี้จบเลยอ่ะ เพราะชอบมากและติดตามธัณมาตลอดเลยอ่ะ
วันไหนไม่มาต่ออ่ะมีเซ็งทุกที งั้นรีเควสขอตอนพิเศษแบบเรื่อยๆ นันสต๊อบได้ไหมอ่ะธัณสุดหล่อง่ะ
อยากอ่านทุกวัน ถ้าวันไหนไม่ได้อ่านคงใจหาย อิอิ
และก็สาธุ ขอให้ได้อ่านคู่ต่อไปไวๆ ด้วยน่า คู่นั้นก็โห น่าสนใจเเอนด์น่ารักมากเลยอ่ะ อิอิ
ขอบคุณมากนะ ขอให้รักกันตลอดไป รักไปนานๆ เลย จุ๊บๆๆๆ
-
o13 น่ารักมากมาย ตรงไปตรงมา อ่านแล้วรู้สึกได้ถึงความจริงใจที่มีต่อกัน
แต่ไอ้ตอนที่ไม่ยอมบรรยายละเอียดนี่ แอบขัดใจจริงๆ :z3:
จะรอตอนพิเศษนะคะขอหวานๆแบบเดิม แล้วก็ส่วนอีกคู่นึงก็ขอแบบหวานๆเหมือนกัน
พอดีชอบความหวานนะคะ เบาหวานไม่กลัว
ปล.อยากราคะจุกอกมั่งจัง :-[
-
น่ารักมากกกเลย
รอตอนพิเศษด้วยคับ :o8:
-
จบแล้ว
ให้ :L2:
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆๆ นะคะ
แล้ว เหอๆๆ รอตอนพิเศษ กะ คู่ของวิท เกอแลง เสมอนา
-
. . .อยาก +10 ให้นะคะ แต่เค้าให้ +1 ได้ เลยกดได้แค่นี้ . .. กดโหวตตอนนี้หวานกันมากมายเลยค่ะ หึหึ เสียดายไม่ได้
เก็บรูปไว้บิ้วอารมณ์ว่างๆ โพสรูปปัจจุบันให้ดูหน่อยนะคะ จำหน้าพาได้ วิทได้ เกอแลงได้ จำธัณไม่ได้เซ็งเลย .. .
. .. รอเกอกะวิทด้วยค่ะ สงสัยคู่นั้นพิกัดความหวานจะล้น . . .
-
เลือกฉากบอกรักได้ประทับใจมาก
สถานที่ที่ทั้งสองคนชอบ และมีความหลังร่วมกัน
น่ารักจัง
บอกรักกันบ่อยๆ มันอาจเป็นคำซ้ำๆ ได้ยินจนชินหู
แต่ทุกครั้งที่ได้บอกว่ารักกัน เชื่อเถอะว่ามันทำให้อีกฝ่ายรู้สึกดีได้เสมอ
รักกันและกัน เข้าใจกันและกันให้มาก อย่าเก็บงำความรู้สึกต่างๆ ไว้ในใจ
เวลาทะเลาะกันขอให้ย้อนนึกถึงวันคืนที่เคยผ่านร่วมกันมา
ทั้งสุขและทุกข์
ก้าวที่ผ่านมานับว่าหนักหนาแล้ว แต่ก้าวต่อไปยิ่งหนักหนามากขึ้นไปอีก
ครอบครัว ความหวัง อนาคตของทั้งสองฝ่าย รวมถึงอาจมีใครคนใหม่เข้ามาในชีวิตให้เป็นบททดสอบ
จับมือกัน เชื่อใจกัน แล้วทั้งสองคนจะผ่านวันเหล่านั้นไปด้วยดี
เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่เรียนสำเร็จ และผ่านบททดสอบต่างๆ ไปด้วยกันนะคะ
:L2:
-
น่ารักจิงๆๆคู่นี้
ขอหั้ยรักกานนานๆนะครับ
-
พี่ก็ปลื้มไปกะน้องทั้งสองด้วย หลังจากฝ่าฟันมรสุมมามากมาย ในที่สุดก็แฮปปี้เอนดิ้ง สมใจเรา :m1:
-
น่ารักมากกกกกกก หวานกันซ้าาาาาาาาาาา
รอตอนพิเศษ เลยไปจนถึงอีกคู่นึงค่ะ ^^
-
ในที่สุดก็มาถึงตอนสุดท้ายแล้ว ยังไม่อยากให้ถึงตอนจบเลย ยังอยากอ่านไปเรื่อยๆ
ขอยอมรับว่าเรื่องนี้ติดตามอ่านตลอดมาทุกคืนเลย พอตกดึกปุ๊บก็จะเปิดอ่านก่อนนอนเป็นยาเสพติดไปแล้ว 555
ผมชอบเรื่องนี้มากเลยคับ หากมองถึงลักษณะการบรรยายของธัณและพาแล้ว เป็นการบรรยายที่ใช้คำง่ายๆ เรียบๆ
แต่ก็สามารถเข้าใจในอารมณ์ได้ และผมรู้สึกว่าอ่านแล้วเป็นการใช้คำที่จริงใจดี
อีกเหตุผลนึงที่ผมชอบเรื่องนี้คือ ผมว่าเรื่องราวชีวิตนี้เป็นชีวิตที่เป็นชีวิตดีอ่ะ (งงป่ะ 55) คือมีทั้งสุข เศร้า ฮา เซ็ง มันส์ ลุ้น หลากหลาย
รสชาติรวมอยุ่ด้วยกัน แต่ทั้งหมดก็อยู่ในแวดล้อมที่มีรักให้กัน (Love is all around you)
หากพูดถึงคู่นี้ ดีใจด้วยครับที่ทั้งสองเดินมาถึงจนจุดนี้ได้ สำหรับผม ผมว่าสิ่งที่ผ่านๆมาในชีวิตทั้งหมด ตั้งแต่เริ่มรู้จักกัน ทะเลาะ
ง่องแง่งใส่กัน ซึ้งหรือเซ็งเป็ดใส่กัน ทุกๆอย่างมันมีค่าสำหรับชีวิตหมดคับ หากวันใดเกิดมีปัญหาหรือจะไม่มีทางมีก็ตาม ลองมองย้อนกลับไปดูสิ่งเหล่านี้ดู
แล้วจะพบว่ามันมีค่ามากเกินกว่าที่จะทำลายมันลงได้
ในชีวิตคนเรา จะมีสักกี่คนที่พบเจอเรื่องราวที่ดีและร้าย เกื้อหนุนและแก้ไขกันมาตลอด รักษาคนๆนั้นให้ดีนะครับ ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม
สุดท้ายแต่ยังไม่ท้ายสุด(มั่ง) หากมีโอกาสก็มาเขียนตอนพิเศษอีกนะครับ ผู้อ่านคนนี้จะดีใจมากเลย
ยังไงๆก็ขอบอกว่า ชอบเรื่องมาก จริงๆนะครับ ขอบคุณคับที่มาแบ่งประสบการณ์ดีๆให้กัน
ขอบคุณจริงๆ
หากมีโอกาส ลองมาอ่านเรื่องของผมบ้างนะคับ อ่านเรื่องนี้แล้วอยากลองลงบ้าง แต่ไม่รู้ลงดีเปล่า ช่วงนี้ต้องเตรียมตัวสอบ
(ถ้าเกิดธัณกับพามาอ่านด้วยก็ถึงไหนถึงกัน มีแอบหยอด 5555)
-
กี๊สสส ส ส
แบบว่า สวีทมาเลย ได้ใจจิงๆเลยอ่า ฮ่าๆๆๆ
มดขึ้นๆ อิอิ ^________^
-
อารายอ่าจบและหรอ
กำลังซึ้งเลยเนี่ย แฮบปี้ ๆ
รออีกคู่น่ะ มาต่อไว ๆอ่า + ตอนพิเศษด้วยก้อดี
555+ โลภมาก ๆๆ
-
อ๊ากกกกกกก อีกคู่ๆๆๆๆๆๆ
:mc4:
-
มารอของคู่ต่อไป (ของวิทหรือเปล่าน้อ) :-[
สำหรับคู่ของพากับธัญ ขอให้รักมั่นคงตลอดไปนะครับ :L1:
-
หุหุ แอบย่องมาเปิดคอมเล่น555
ภาคพี่พากับพี่ธัญจบซะแล้ว o22
เพลิดเพลินกับการติดตามมานาน ใจหายแวบ
แต่ไม่เป็นไร ยังมีตอนพิเศษให้ตามอยู่ รออ่านครับผม
รอพี่เกอกับพี่วิทด้วยน้า
-
มีเรื่องจะบอกคับผม
คือผมงานเข้าอ่ะ...
เรื่องของเรื่อง ผมสมัครทุนที่จะไปฮ่องกง ไปดูงานอะครับผม(จริงๆก็ไปเที่ยวนั่นแล)
เลยจะมาแจ้งไว้ว่าอาจจะหายไปราวๆอาทิตย์นึงนะครับ
ก้อ ขอโทดไว้ก่อนละกันถ้าเกิดมาลงนิยายช้าไปหน่อย
แต่ยังไงถ้ากลับมาแล้วก็จะมาลงอีกเหมือนเดิมครับผม
:z3: :z3: :z10: :z10: :z10:
ขอบคุณมากนะครับที่ติดตามเรื่องของผมตลอดมา อิอิ
รักทุกคนอย่างแรง :กอด1:
ไปละครับ แล้วเจอกันน้า
:bye2:
จาก นายธัณ ผู้หล่อที่สุดในโลก(อิอิ ไม่ค่อยหลงตัวเองเลย....)
-
จะรอจ้า
ป.ล. ว่าแต่งานนี้ธัณไปคนเดียวเหรอ พาไปด้วยป่ะ อยากรู้จัง :impress2:
-
. . .อ้าว ถ้าไม่ได้แพ็คคู่นี่ . . . หมาไม่อยุ่แมวร่าเริงเลยนะเนี้ย .. . . รอค่ะ ไม่อยากให้จบเลยอ่ะค่ะ มีอะไรก็เขียนมาอัพให้พวกเราได้ชื่นชมกันหน่อยก็ดีนะคะ . ..
-
จะรอนะ
เดินทางปลอดภัยจ้า
:bye2:
-
แวะมารอ
-
วู้ๆ ดีใจด้วยน่า ได้ไปทั้งดูงานและเที่ยวไปในตัวอ่า
ขอให้เดินทางปลอดภัย เที่ยวให้สนุก
จะรอเน้อ ธัณสุดหล่อ โฮะๆๆๆ :L2: :L1:
-
ไล่่อ่านตั้งแต่ต้นจนจบ แฮ่กๆ แอบเหนื่อยเล็กน้อย
สนุกมากๆเลยค่ะ อ่านไปก็ลุ้นไปด้วย แต่ในที่สุดก็จบด้วยดี
ขอให้ไปเที่ยวให้สนุกนะคะ
ว่าแต่...หมาไปเที่ยวแบบนี้ แมวไปด้วยมั้ยคะเนี่ย? อิอิ
-
จะรอนะคะพี่ธัณ
ขอให้โชคดีกับการดูงาน(และเที่ยว)นะคะ :L2:
-
รับทราบ และจะรอถึงวันนั้นคับ
ปล.ตอนแรกที่อ่านนึกว่าจะสมัครทุนไปเรียนต่อฮ่องกง ตกใจหมด(กลัวไม่ได้อ่านต่อ 55)
เพลิดเพลินกับการดูงานคับ :bye2:
-
รอได้ ครับบบ
เดินทางปลอดภัยนะครับ :3123:
-
น่ารักจังเลย :-[
เป็นเรื่องราวที่น่าประทับใจมากๆเลยคะ
ขอให้พี่ๆมีความสุขและรักกันนานๆน๊า
ชอบเรื่องนี้มากๆแม้ว่าจะได้ติดตามอ่านตอนที่มันใกล้จะจบแล้วก็ตาม
จะรอตอนต่อไปเรื่อยๆน๊าค๊า
ปล.ขอให้เดินทางปลอดภัยนะคะ :L2:
-
วิ๊ววววววววววววววว
จบได้น่ารักจิงๆก๊าบ
ใจเต้นไปด้วยเลยน่ะนั่น
ของพี่วิทกะพี่เกอเเลง (อิจฉาๆๆ ตาร้อนผ่าวๆ)
ยิ้มเเก้มเเทบเเตก
จบหวาน ซ่าส์
เเบบฉบับ พา ธัณจริงๆ
หวานเจี๊ยบ เผ็ดซ่า ไม่เลี่ยน คิกๆ
เอาเปนว่าสุดท้าย ท้ายสุดนี้ ขออวยให้ พี่พา พี่ธัณ รักกันไปนานๆน่ะก๊าบบบ
เทคเเคร์
รักคร๊าบบบบบบ
:n1: :n1: :n1: :n1:
:-[ :-[
จะตามติด ติดตาม ตอนพิเศษก๊าบบ
-
อิจฉาจังเลยคร้าบบบ
++
++
อยากเจอบ้างจังงงงงงง
สุดท้ายก้อ แฮป.....ปี้.....
..
..
ตอนพิเศษรีบมา น่ะคร้าบบบ
จะรอ จะรอ
-
...ดีใจด้วยที่ได้ไปเที่ยว..บ้านเค้าน่าเที่ยวมากๆๆโดยเฉพาะตอนกลางคืน
...เหมือนเค้าไม่หลับไม่นอนกัน ยิ่งวันศุกร์กลางคืนนี่เดินกันยันสว่าง
...แล้วมันก็สว่างทั้งเมืองด้วยนะ..เดินทางปลอดภัย..ช๊อปๆๆให้กระจายเลยนะ
...ขอตังค์..พ่อรูปหล่อ..ไปเยอะๆๆ แล้วพ่อรูปหล่อไปด้วยหรือเปล่าละ..
...จะได้ ..ฮันนีมูน...อิอิ :L1:
-
เค้าหวานกันดีจัง ดีแล้ว ยิ่งฝ่าฝันอะไรมาเยอะ ก็หวังว่าจะรักและประคองกันต่อไปเรื่อยๆนะคะ
:call:ขอให้ได้อีกคู่มาด้วยเถอะ อยากอ่านอยู่นะนี่ เกอแลง
-
ครบทุกลีลา และอารมณ์ ....
น้อง ธาญญญญญญ รักษาสุขภาพให้มากๆ นะครับ ....
รักษาทั้งเพื่อตัวเอง แล้วก็ คนที่รักน้องที่สุด ... น้องพา ... ด้วยนะคับ
-
:o8: น่ารักมากเลยค่ะ
ในที่สุดก้อตามมาทัน
แต่ทันตอนเค้าจบแล้ว อิอิ
ไงกลับมาเร็วๆๆๆนะคะ
รอตอนพิเศษอยู่ค่ะ อิอิ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เดินทางปลอดภัย...คุณพระคุ้มครองนะจ๊ะ :L2:
ไปดูงานก็ถือโอกาสเที่ยวไปด้วยเนอะ...ว่าแต่พาน้องแมวไปด้วยหรือเปล่าเน้.... สวีทกันต่างแดน :o8:
-
ขอบคุณสำหรับความน่ารักที่แบ่งปันกนัให้อ่านตลอดมานะค๊า
รอคอยอะไรๆ ก็ตามที่จะมีมาให้อีก ชอบทั้งนั้นค่า :n1:
-
มารอค่ะ :3123:
-
:a5: อ่านเรื่องพวกดี่แล้วมีความสุจังเลย
ว้าว ๆ ในที่สุดก็แต่งงานกันซะที
(แลกแหวนเขขาบอกว่าแต่งงานใช่มั้ย เหอๆ :o8:)
ลุ้นแทบแย่ แต่แหมอ่านแล้วอิจฉา เมื่อไรจะมีแบบนี้บ้างน้อ เหอ้ๆ
พี่ธัญอย่าลืมเอาเรื่องพี่วิทมาต่อนะ
ลุ้นพวกพี่เสร็จขอลุ้นคู่พี่วิทบ้าง อยากรู้เขารักกันยังไงอิอิ
สู้ๆ ขออวยพรแด่คู่รัก แสนสวีท ขอให้ถือไม่เท้ายอดทองกระบองยอดเพรชนะค้า o13
-
เข้ามารอ กลับมาไวๆน๊า
-
:n1: ขอให้ธัณกับพารักกันหนักแน่นอย่างนี้ตลอดไปนะคะ
:กอด1: ติดตามมาตั้งแต่ตอนแรกเลย จะรอตอนพิเศษกับเรื่องของวิทค๊า
:pig4: ขอบคุณอีกครั้งค่ะ :pig4:
-
มาดันๆ รอธัน กลับมายังน้อ
-
. . .ตกใจเลยค่ะ เรื่องหาย :serius2: โดนmove ซะละ เมื่อไหร่ธัณจะกลับมาอ่ะ . . .คิดถึงแล้วน้า .. .
. . เกอแลงมาลงตอนพิเศษของตัวเองได้เลยมั้ยคะ รอกันเพียบเลยค่ะ...
-
โย้ว ไล่ตามอ่านมาเจ้าค่ะ อิอิ
อ่านแบบตอนท้ายสุดก่อน เหอๆ ช่วงนี้เจอคนในบอร์ดทำร้ายมาเยอะั เรื่องเล่าต่างๆนั้นช่างน่าเจ็บปวด เดี๋ยวไปไล่ตามอ่านตอนแรกๆเจ้าค่ะ..
ps. ตอนบอกรัก น่ารักจริงๆนะ ขอบอก ฮุๆ
ไปฮ่องกง เหรอเจ้าคะ ((เพิ่งกลับมา ฮุๆ ไปฟรีมาเหมือนกันเจ้าค่ะ))
แบบว่าต้องไปแถบฮ่องกงหงะ ตื่นตาตื่นใจมากหลาย แต่ถ้าแถบเกาลูน ก็ ช็อปปิ้งเท่านั้น...เอิ๊กๆ
ขอให้สนุกเจ้าค่ะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ
ขอบคุณมากๆ
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
สนุก ได้รสชาติ มาก ๆ
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
แปะ...ว้ายก่อนเน้อ...
ยังตามอ่านม่ะทัน..แฮะ..
วิ้วววว...ฟิ้ววว....ก้าววว...
น่ารักเจงเจง...เรื่องนี้..
-
น่ารักดีคับ
-
. . .ไหนว่าไปอาทิตย์เดียวไงค่ะ . . . คิดถึงแล้วนา .. .
-
สงสัยน้องธัณกลับมาแล้วหากระทู้ไม่เจอแน่เลย เพราะโดนย้ายมาตอนธัณไม่อยู่
พอดีนี่
-
โฮกกก!! ตกใจหากระทู้ตั้งนานย้ายมาห้องนี้เอง...
น้องธัญกลับจะหาเจอรึเปล่านี่...อยากอ่านตอนพิเศษต่อแล้ววววว
คิดถึงน้องธัญ&พา :3123:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวที่น่าประทับใจค่ะ
เป็นเรื่องจริงที่ยิ่งกว่านิยาย o7 55
กว่าจะยอมรับหัวใจตัวเอง ลุ้นจนจะวูบไปด้วย ฮ่าๆ
ดูแลรักษาสุขภาพด้วยนะคะ ธัญ
ขอให้มีความสุขมากๆ ค่ะ :bye2:
ป.ล. เอามะๆ o11 พิเศษคู่วิทกะเกอแลง
-
เรื่องเล่าสุดยอดแห่งปี 1 ใน 5 ขอยกนิ้วให้เลย o13
-
อ่านแล้ว รักเกือบทุกคนเลย น่ารักดีจริง ๆ ^^
มีความสุขทุก ๆ คนนะครับ
-
5555 นึกว่าหายไปไหน
ที่แท้มาอยู่ในนี้ นี่เอง
รออยู่น๊า เมื่อไหร่จะมาอะ^^
-
เข้ามารอน้องพากะน้องธัณ :กอด1:
ว่าแต่น้องธัณจะหาเจอมั้ยล่ะเนี่ย! 555++ รอตอนพิเศษของน้องพากะน้องธัณเน้~~~
คิดถึง ๆๆ :-[
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ :pig4:
-
. . .มารออีกรอบค่ะ ยังไม่มาซะทีเลย . . . :t3:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ
รอตอนต่อไป
:pig4:
-
นั่งอ่านมาตั้งแต่ต้น จนตามทันแล้ว :laugh:
ไม่มีคำพูดไหน แค่อยากจะบอกว่า ชอบมากมาย :-[
อ่านแล้วรู้สึกว่า ดีจัง ความรัก :impress2:
ถึงแม้ว่า จะมีเรื่องหลายๆเกิดขึ้น แต่ก็ฝ่ามันมาได้
ยังไงก็จะติดตามต่อไปนะคะ :bye2:
-
เย้
อ่านจบแล้ว รวดเดียวเลยอ่า
อ่านเรื่องธัณกะพาแล้ว ลุ้นตามมาก ๆ
ตามหากันตลอด คลาดกันก็บ่อย โฮววววว :เฮ้อ:
เครียดตามเลยทีเดียวค่ะ เวลามีอะไรแล้วไม่ยอมบอกกัน
ฮืออ สงสารธัณได้อีกอ่ะ เข้าโรงพยาบาลบ่อยเชียว
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ความรักของธัณกะพานะคะ
แอบอยากอ่านเรื่องของวิทย์แหละ :o8:
รอติดตามตอนต่อไปคะ :กอด1:
-
เป็นเรื่องที่ดีมากเลย รู้สึกว่าน่ารักดี แต่เหมือนละครเลยเนอะ ชอบมากๆๆๆๆๆๆๆ มาคอยตอนพิเศษ :n1:
-
o13
เป็นเรื่องที่น่ารักมากเลยนะ!!
ลุ้นตัวโก่งเลยค่ะ เรื่องจริงที่สุดๆเลยอ่ะ
อยากอ่านเรื่องของวิทย์บ้างๆ ^^
-
สนุกคับพี่น้อง
ธัณต้องดูแลตัวเองด้วยน้า
ให้ไอพาดูแลดีๆหละ อย่าให้เครียดมาก
เสียใจมาอ่านช้า ดูรูปไม่ทัีนเลย เห็นแต่รูปเกอแลง 5555555
ยังไงรีบมาต่อนะ อยากรู้วิทเสียตัวให้เกอแลงยัง แล้วจีบกันยางงายอะ :z2:
-
เฮ้อ....อ กว่าจะรักกันได้ กว่าจะลงเอย
ลุ้นซะเหงื่อตก
รักกันแล้วจงคงมั่น
รักกันแล้วจงดูแลรักนี้ให้นิรันดร์
รักกันตลอดไปนะ
จะติดตามเรื่องของน้องวิทย์กะพ่อเทพบุตรตาน้ำข้าวนะจ๊ะ
เหอ เหอ ชอบของนอก :z1:
-
:L2: สนุกมากเลยค่ะ อ่านสองคืนถึงจบค่ะ แล้วจะรอผลงานเรื่องต่อไปนะคะ ของเป็นกำลังใจให้ด้วยคนค่ะ :pig4:
-
หนุกมากๆเรยค๊าบ
ชอบๆ
น่ารักกันทั้งคู่เรย งิงิ
เสียดายมาไม่ทันเหนรูป อุอุ
ขอให้รักกันนานๆนะคร๊าบ
ปล. เปนเรื่องแรกที่อ่าน NC แล้วขำกร๊ากกกก :z3:
ฮาจิงๆให้ดินตาย-.-
-
ง่ะ....อ่านจบแล้วดีจายยยย
นั่งอ่านสองวันติด มะดั้ยออกไปไหนเลย หุหุ
อ่านเรื่องของพี่ธัญกับพี่พาแล้วรู้สึก นี่เรื่องจริง?...ทำไมมันถึงได้มีอุปสรรค์อะไรเยอะขนาดนี้
เคยเจอแต่ในหนัง ละคร
แต่ก็อย่างว่า หนังละคร มักเอามาจากเรื่องจริงทั้งนั้นแหละ
อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกว่าชีวิตตัวเองยังไม่ได้เจออะไรบางอย่างเยอะไปหมด
- -* แบบ เรื่องของพวกพี่เกินกว่าจะพูดอ่ะ
แบบเฉียดตายบ้าง อะไรบ้าง เยอะแยะ เอาซะ คิดเลย
ชีวิตนี้ต้องใช้ให้คุ้ม เหอๆ
แล้วแบบว่า เพิ่งมาอ่าน ไม่ได้เห็นรูปเลยอ่า
ToT
โคดอิจฉาคนที่ได้เห็นรูปพวกพี่อ่ะ >.<
ง่ะๆๆๆ...
แล้วนี่จบจริงแล้วหรออ่า ....(ไม่อยากให้จบ)
ไงก็พี่ธัญดูแลตัวเองมากกกๆๆๆๆๆๆๆๆๆน๊า
พี่พาดูแลพี่ธัญมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆด้วย
พี่ธัญก็อย่าจิตตกบ่อยๆน๊า เหอๆ มันไม่ดีเอาซะเลย
เฮฮาดีกว่า คัยจาหาว่าบ้าก็ช่างมัน แต่ขอให้เราและคนรอบตัวเรามีความสุขก็พอ
^^
:เหอะ1: :laugh5:
-
:impress2: น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
รอๆๆๆๆ ตอนพิเจดดดดดดดดดดดดด
อิอิ
-
สนุกมากเลยครับมีทุกรสชาติเลยอะ ชอบมากเลยครับ :impress2:
-
อ่านจบแว้ววว 2 วัน สนุกมากก อยากอ่านต่อแต่เจ้าของกระทู้ล่ะ??
:z2:
........
ภาวนาให้หากระทู้เจอ :monkeysad:
-
ผมเพิ่งได้มีโอกาสเข้ามาอ่านเมื่อสองสามวันนี้เอง
ตอนนี้อ่านจบแล้ว ชอบมากค้าบผม
ขอให้ธัณกะพา รักกันตลอดไปนะคับ :กอด1:
น่าเสียดายที่มาอ่านตอนโพสจบไปซะแล้ว
เลยไม่ได้มีโอกาสเห็นหน้า ธัณ พาและก็วิทเลยอ่ะค้าบ -_-''
จะรอตอนพิเศษนะคับ ,,, จากคนเชียงใหม่เหมือนกันค้าบ o13
-
ตีกันไป .. ตีกันมา สุดท้ายก็รักอย่างมากมาย
อิจฉาวุ้ย .. กลับไปนอนกบดาล ตามประสาคนโสด
เหมือนเดิมดีกว่า :t3:
-
อ่านได้ครึ่งละลุ้นว่าจากุ๊กกิ๊กสักฉากสองฉาก
แต่หาม่ายเจอเลยอ่า แต่หนุกดีคับ
-
เพิ่งมาตามอ่านค่ะ .. อ่านตั้งแต่ราวๆทุ่มครึ่ง .. ถึงบัดนี้ก็ร่วมๆ 6 ชั่วโมง :m2:
ในที่สุดก็อ่านจบ .. แต่ดูเหมือนว่าน่าจะยังมีตอนพิเศษที่ค้างไว้เน้อ ..
ไม่แน่ใจว่าธัณกะพาจะมาต่อให้อีกหรือเปล่าหว่า? :กอด1:
สิ่งนึงที่ได้หลังจากอ่านจบคือรอยยิ้มอ่ะค่ะ >__________< ยิ้มจนแก้มจะแตกเลย ..
ทั้งที่ตอนอ่านไป .. มันไม่ได้มีแต่เรื่องที่มีความสุขสักหน่อย ..
อุปสรรคที่ทั้งสองคนเจอ .. มันยังกะซีรีย์สเกาหลีกันเลยทีเดียวอ้ะ .. เรียกน้ำตานองสุดๆ :o12:
(ดีเลยเพราะเค้าตาแห้งหมอสั่งให้หยอดน้ำตาเทียมบ่อยๆ .. ทีนี้เลยตาแฉะเองเลย ฮ่าๆ)
จริงๆในความคิดเราน้า .. อุปสรรคตัวเป็นๆเนี่ย .. มันกำจัดไม่ยากเท่าอุปสรรคเรื่องสุขภาพอ่ะค่ะ ..
อ่านไปก็เป็นห่วงว่าธัณจะเป็นไรมั้ยเนี่ย ?
แต่ตอนนี้มีคนดูแลแล้วเนาะ .. ยังไงพาก็อย่าหักโหมจนธัณเดี้ยงนะคะ 55+ :laugh:
งื้อ .. อยากไปเดินพารากอนวันนั้นแล้วได้เห็นชอตหอมแก้มจังงุงิ >< .. เราจะไม่ช็อคหรอกแต่จะเขินแทน :-[ เอิ๊กๆๆๆ ~
ขอบคุณมากค่ะสำหรับเรื่องดีดีแบบเน้ ~!
อ่อ .. เกือบลืม ..
"..ขอให้พากะธัณมีความสุขมากๆ และรักกันๆ ตลอดไปนะคะ .." :กอด1:
-
:o8: :o8: :-[ :-[
อ่านจบแล้วล่ะค่ะ เย้ๆๆๆๆๆๆ
อ่านไปอ่านมา แล้วก็ติดนะคะ น่ารักมากๆๆเลยอ่ะ
ตอนที่อ่านไปตอนแรกๆแบบว่าแอบคิดนะว่า ทำไมพี่พาโหดจังเลยอ่ะ
แล้วพี่ธันก็บางทีแม๊น แมนนน สองคนนี้เหมือนเพื่อนซี้กันมากมายจริงๆ
ไม่น่าเชื่อจริงๆว่าจะมาเป็นแฟนกันได้
แต่ก็เป็นไปแล้วจริงๆ อิอิ
อยากจะบอกว่าอ่านๆไปนี่สงสารพี่ธันมากๆเลยนะ
ทั้งตอนที่กรีดข้อมือ ทั้งตอนที่ป่วยเข้าโรงพยาบาล
แต่ว่าก็ผ่านมาได้ด้วยดี รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
อยากจะบอกว่าชอบเกอแลงงงงงงงงง :L2:
ตอนแรกคิดว่าพี่เค้าจะมาคอยตามพี่ทันซะแล้ว ไปๆมาๆก็กิ๊กพี่วิทนี่เอง
พี่เกอแลงอบอุ่นมากกก
พี่วิทที่เป็นคุณแม่ของทีม ก็มาเจอคุณพ่อแล้วล่ะเนอะ :L2:
พี่อู๊ดและเดอะแกงค์น่ารักมากๆค่ะ ชอบตอนที่ไปทะเลอ่ะ
รุมพี่อู๊ดกันจริงๆๆๆ อ่านแล้วฮาก๊ากก
ตอนไหนมีพี่อู๊ด อ่านแล้วฮาค่ะ ฮาค่ะ
รอตอนพิเศษ เกอแลงวิทนะคะ ชอบๆๆๆๆๆๆๆ
ยังไงก็ขอบคุณสำหรับเรื่องเล่าเรื่องนี้นะคะ
น่ารักมากกๆๆๆๆๆๆๆ ชอบค่ะ :L2: :pig4:
-
ชีวิตจริงยิ่งกว่าละคร เพราะละครเกิดจากชีวิตจริง :z3:
สุดท้ายก็รักกัน น่าร๊ากกก ๕๕๕
-
สนุกดีชอบมากอะ ขอบคุณนะ o13 o13 o13 o13 o13 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :L2: :L2: :L2:
-
ง่า....อ่านมาได้ครึ่งนึงละ...สนุกมากมายยย...แต่ไม่ไหวละ จาไม่ไหวตั้งกะสิบหน้ากว่าๆละ o6
เดี๋ยวอ่านใหม่พรุ่งนี้ดีกว่า.....ธัญนี่วิวัฒนาการดีนะมาแรกๆเรียบร้อยมาก...เรียนๆไป ใช่เลย...เด็กถาปัดชัวๆ :laugh:
ปล.เรื่องแนวนี้ชอบมากมายอ่ะ เพราะเพื่อนกานต้องร้ากกกกกานมากๆๆ
กร๊ากกกกกกกกกก :laugh:
-
น่ารักเกินไปแล้ววว
แต่กว่าจะได้รักกัน
ทั้งเลือดตก ยางออก
นอนโรงบาล น้ำตาไหลตั้งกี่ปี๊บ
ขอให้รักกันตลอดไปน้า :กอด1:
-
ในที่สุดชั้นกะอ่านจบละ.... :-[...ช่างน่ารักซะมิมีอ่ะ
ขอเปนกำลังใจให้ฟามรักยืนยาวนะเคอะ
-
:-[น่ารักมากกกกกกกกกก ไม่ไหวแล้วค่ะชอบสุดๆเลย
อ่านไปแล้วก็ฮาไป น่ารักทั้งคู่เลย พาดูแลธัญดีๆน้า
และตั้งแต่เริ่มอ่านมาก็ตะหงิดวิทมาตั้งแต่ต้นแระ 5555 แอบลุ้นมาตลอด
แต่งมีเลยค่ะ จะรออ่านต่อนะค่ะ
-
:-[ น่ารักมากเลยคู่นี้
เสียดายที่เข้ามาอ่านช้าไปหน่อย
อยากเห็นรูปจัง ส่งมาให้ดูหน่อยได้ม่ะ
อยากเห็นอ่ะ
newfriend_24atจดหมายร้อน.คอม
หวังว่าคงจะไม่ได้เป็นการรบกวนนะจ๊ะ.. :bye2:
-
:sad4: พยายามจะอ่านรวดเดียวจบ
แต่ตาไม่ไหวแล้วอ่ะ
-
:monkeysad: พออ่านถึงตอนที่ธัณกรีดข้อมือตัวเองน่ะ
อ่านเศร้าเลยน้ำตาคลอเลยอ่ะจะร้องไห้ ต่อว่าแมวยักษ์ในใจ
ทำไมต้องทำร้ายจิตใจกันขนาดนี้ ทำไมไม่บอกไปตรงๆว่าคิด
อะไรอย่างไง ปล่อยให้อีกฝ่ายคิดไปเอง แต่พออ่านมาถึงตอน
ที่เข้าใจกันแล้ว ยิ้มเลยเข้าข่ายรักนะแต่ไม่กล้าแสดงออก :-[ :-[
-
น่ารักมากๆเลยยิ่งฉากที่บอกรักกัน
อ่านถึงตอนนี้แล้วเขิลล์แทน :m3:
-
สนุกสนาน..มาก!!!!~
-
อ่านจบแล้วครับ
สุข เศร้า เคล้าน้ำตา จริงๆ :o12:
เสียน้ำ(ตา) ไปเป็นโอ่งเลย :m15:
อ่านภายในสองวัน พี่พาแอบซาดิสต์ ฮร่าๆๆๆๆ
สุดยอดไปเลยครับ ชอบจริงๆ ขอให้มีความสุขไปนานๆครับ :กอด1: :L2:
-
หนุก หนาน หนุก หนาน คร๊าบบบบบ
:z2: :z2: :z2:
-
แอบบ่น ก่อนเม้น
เมื่อวาน อ่านจบ เม้นเสร็จ
เน็ตหลุด...เยี่ยมหมดอารมณ์เริ่มเม้นใหม่ เลยหนีไปนอนก่อน
วันนี้ เลยเข้ามาเม้นใหม่(แต่ คำเม้นมันไม่เหมือนเดิมแล้วอ่ะ :o12:)
อ่านไป ก็นั่งอมยิ้มกับคอม เดี๋ยวๆก็น้ำตาคลอ
แต่อีกเดี๋ยวก็หัวเราะ เป็นบ้า เอ่อ เนอะ
มันทุกรส ของจริงดิ กร๊ากกก
ชอบค่ะ ชอบ รักกันนาน นะคะ คุณพาคุณธัณ
แอบอยากให้ มีเรื่องมาเล่าอีก กร๊ากๆ
อยากจะรู้จริงๆ ว่าตอนนี้คู่หมาแมว จะเป็นยังไง
เฝ้ารอ คุณธัณ นะ เผื่อจะแวะเข้ามา เล่าอีกครั้ง อิอิ
ขอบคุณมากค่ะๆ
-
กว่าเราจะรักกันได้รู้ไหมยากเย็นยิ่งเอย
จนกว่าจะได้ชมเชยเคียงเขนยสมดังฤทัย
รักกันแล้วก็ขอให้อยู่คู่กันไปนาน ๆ นะคะ
-
:L1:ชอบสุดๆเลย เวลาเศร้าก้อเศร้าสุดๆเวลาหวานก้อหวานจนมดขึ้น
:L1: :L1:ของให้รักกันไปนานๆค่ะ
-
อ่านรวดเดียวจบเลย
น่ารักดีค่ะ มีหลากหลายอารมณ์เลย ทั้งฮา ทั้งหวาน ทั้งเศร้า ทั้งซึ้ง
สุดๆไปเลย :L2:
-
ยังไม่ได้อ่าน..............
แต่มาเม้นให้ก่อนครับผม................
:L1:
-
o13
อ่านแบบรวดเดี่ยวจบเลย
สนุกมากค่า น่ารักสุด ๆ
:bye2:
-
นี้แหละที่เค้าเรียกว่าเพื่อนสนิท(ของแท้) :laugh: :laugh:
:bye2:
-
เพิ่งเจอ เลย อ่าน
บอกได้คำเดียว
ชอบ มาก
ทำให้รู้ว่า..โลก น่าอยู่ที่สุด ของยุค เลย
ปลี้ม ๆๆๆๆ :o8: :o8: :impress2: :-[:impress2: :o8: :o8:
-
ชอบอ่า
ชอบมาก ๆๆๆๆๆๆๆๆ
เสียดายมาอ่านช้าไปหน่อย
อยากเห็นรูปอ่า
ส่งให้หน่อยได้ป่ะ
tazzy_w@hot
-
มาเม้นให้รับปีใหม่ครับ
มาอ่านรวดเดียวจบชอบมากสนุกมากเรยครับเนี่ย
น่ารักกันทั้งคู๋เรยอะ พึ่งจะเข้ามาอ่านเรยไม่มีโอกาสได้เห็นรู็ปเรยครับเนี่ย
-
เสียดายจังนะคะ ที่มาไม่ทันตอนเรื่องนี้โพสต์
มาเจออีกทีก็อยู่ในห้องนี้ซะแระ o18
แต่ว่าชอบจังเลยค่ะ ความรักที่เริ่มจากความเป็นเพื่อนก่อนเนี่ยย
ตอนนี้ก็ยังรักกันหวานชื่นอีกต่างหาก :z1:
ปีใหม่ผ่านไปแล้วแต่ว่าวันใหม่มาเยือนทุกวัน ไงก็ขอให้มีความสุขมากๆนะคร้าทั้งพากะธัณเลย :L1:
-
เค้าอยากได้บ้าง :sad4:
อิจฉาจัง :-[
-
น่าร๊าก ก มาก ๆเลยครับ บ บ
ถ้าเป็นไปได้ก็อยากอ่านตอนพิเศษเหมือนกันนะเนี้ยย
-
อ๊ากกกกกก สนุกมากๆๆเลยค่ะ
แบบว่าเราเพิ่งเข้ามาเจอเรื่องนี้ แล้วลองอ่านดู
โอ้ววววว :m25: แค่ตอนแรกก็ฮาแล้วค่ะ เลยอ่านมันทั้งวันทั้งคืน อ่านแบบรวดเดียวจบเลยค่ะ
แต่แอบเสียดายอ่ะที่มาช้าเกิน เลยอดเห็นหน้าพวกพี่ๆๆกันอ่ะ :serius2:
แว๊กๆๆๆ อยากเห็นค๊า อยากเห็น ทำไงดี
ตอนช่วงท้ายๆเนี้ยหวานซึ้งกันจริงๆเลยน่ะค่ะ แบบว่าตรงกับนิสัยพวกพี่ๆกันจริงๆๆเลย
ขี้เล่นแต่ก็แอบหวาน ฮ่าฮ่าฮ่า
อยากจะบอกว่าเรื่องนี้ อ่านแล้วได้ทุกรสชาดจริงๆค่ะ บางตอนอ่านแล้วก็นั่งบิดไปบิดมาด้วยความหวาน
บางตอนก็นั่งขำจนน้ำตาร่วง แต่บางตอนดันนั่งเศร้าจนต้องเช็ดน้ำตา
ยังไงสุดท้ายแล้ว ถึงผ่านเรื่องต่างๆมามากมายแต่พวกพี่ทั้งสองก็รักกันแน่นเหนียวจริงๆค่ะ
ก็ขอให้พวกพี่ทั้งสองรักกันไปนานๆๆน่ะค่ะ
จะรอติดตามตอนพิเศษน่ะค่ะ
-
อ่านยังไม่จบเลย
แต่ต้องไปทำงานก่อน
เป็นกำลังใจให้นะครับ
เสียดายเพิ่งเข้ามา
เลยอดได้ดูรูปอะครับ
-
ขอบคุณทั้งธัณทั้งพา แล้วก็ผองเพื่อน(รวมถึงรุ่นน้อง)ทุกๆคนนะคะ
อ่านเรื่องของพวกคุณแล้วมีความสุขมาก ตอนเศร้านี่ถึงกับน้ำตาร่วง(เวรแท้)
ชอบที่ทั้งคู่รักกันจริงๆ คือพออ่านไปอ่านไปมันรู้สึกว่าทั้งคู่ใส่ใจแล้วก็ห่วงใยกันมาก
แบบว่ารู้เลยว่าที่เขียนมาว่าถ้าขาดอีกคนแล้วคนที่เหลือจะอยู่ไม่ได้นั่นมันเป็นยังไง
ขอให้ดูแลกันดีๆอย่างนี้ต่อไปนะคะ แล้วก็คนไม่แข็งแรงกรุณาใส่ใจสุขภาพตัวเองด้วย
มีคนที่รักมากทั้งทีจะได้อยู่ด้วยกันไปนานๆ
ปล.สงสารคุณอู๊ด ไม่รู้ป่านนี้จะชินรึยัง กร้ากกกกกกกกกกส์ :z2:
-
น่ารักมาเลยเลยค่ะ
มีครบทุกรสชาติ
อ่านจบแล้วมีความสุขมากเลย
ขอให้มีความสุขมากมากนะคะ
จะรออ่านตอนพิเศษต่อ ๆ ไป
:L2:
ขอบคุณนะคะสำหรับเรื่องดี ๆ
:กอด1:
-
อิจฉาโคตรๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:impress2: :-[
-
ในที่สุด ก็อ่านจบแล้วววววว
ใช้เวลาอ่าน ไป 4 วันละน้าาา
นานมากมายยยยย
สนุกมากๆๆ มันมีหลายอารมณ์ หลายความรู้สึก
ขอให้รักกันอย่างนี้ ไปนานๆๆน้า ธัญ กะ พา
เวลาทะเลาะกัน ต้องคิดถึงช่วงเวลาที่ยุ่่งยาก ที่กว่าจะมารักกันได้อ่ะ
แอบลุ้น วิทกะคุณพ่อ อยากอ่านตอนพิเศษด้วย
รอกันต่อไป
+1 ให้เลย :L2:
-
ตามทันแล้ว เย้้
สนุกมากมาย อ่านแล้วรู้สึกดีมากเลยอ่าา
ตอนหวานๆกัน อ่านแล้วก็ยิ้ม
ตอนทะเลาะกัน อ่านแล้วก็เศร้าตามอ่ะ
แต่ไงก็รักกันนานๆๆๆนะ มีความสุขมากๆๆ
ถ้าทะเลาะกันก็คุยกันนะ
:pig4: สำหรับเรื่องราวดีๆๆนะ
-
เตรียมตัวอ่านเจ้าค่ะ หลังจากเห็นมานาน แบบว่าแอบเยอะ ต้องมีเวลาจริงๆ
อ่านเสร็จละจะมารายงานตัวอีกรอบ ๕๕๕๕
ขอบคุณเจ้าค่ะ
-
ขอบคุึณสำหรับเรื่องราวดีๆนะครับ
ขอให้รักกันนานนะครับ :bye2:
-
เพิ่งได้มาอ่าน มีหลากหลายคำพูดแต่พอเอาเข้าจริงกลับพูดไม่ออก
นอกจากบอกว่า อบอุ่นแบบดิบเถื่อนจริงๆ
ยิ้มและเศร้าไปด้วย
ชีวิตเหมือนละครมาก
สุดท้ายด้วยใจจริง อยากบอกว่า
ขอให้รักกันมากๆ และอยู่ด้วยกันตลอดไปชั่วนิรันดร์
-
อ๊าก.. จบซะหวานเลยอ่าา. มีแลกแหวนกันด้วย โฮะๆๆ
แอบลุ่นอยู่ตั้งนาน เฮ้อ.... จบซะแล้ว
หน้ารักได้อีกอ่า เป็นคู่รักในอุดมคติเลยนะนิ กัดกันไปกัดกันมา อิจฉาอ่า รักกานนานๆ น้า...
อยากได้แบบพาสักคนจังเลยเนอะ....
-
ฮ่องกง นานไปนะ
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องเล่าน่ารักๆนะคะ
อ่านแล้วเหมือนได้นั่งดูลครเรื่องนึง กว่าจะเข้าใจกันลุ้นซะหัวใจจะวาย
บางตอนอ่านแล้วน้ำตาแทบไหล
ขอให้ทั้งสองคนรักกันอย่างนี้ตลอดไปนะคะ
-
อ่านรวดเดียวจนจบเลยนะเนี่ย
ถ่ายทอดได้ดีมากๆเลยค่ะ
กว่าจะเข้าใจกันได้เนี่ย มันผ่านช่วงเวลายากลำบากมาเยอะน่าดู
ขอบคุณมากค่ะ สำหรับเรื่องราวดีๆนี้
ดูแลกันและกันตลอดไปนะ
-
อ่านตั้งสองวันแหนะกว่าจะจบ
ลุ้นแทบแย่ว่าจะได้รักกันหรือป่าว
เข้าๆออกๆโรงพยาบาลจนน่าเป็นห่วง
แต่สุดท้ายก็แฮปปี้จนได้ :impress2: :impress2:
-
อ่านตั้งแต่ต้นเลยค่ะ เกือบจะจบแล้วนะ
อยากมาเม้นเป็นกำลังใจให้คนเขียนก่อน
เพราะว่าอ่านแล้วมันน่ารักมากกกก : )
ชอบหลายตอนมากเลย โดนเฉพาะตอนที่แกล้งกัน
น่ารักดี >///< เดี๋ยวอ่านจบแล้วจะมาคอมเม้นให้อีกทีนะคะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆและน่ารักๆเรื่องนี้ด้วยนะค้าาาา !!
-
พึ่งอ่านไปได้แค่นิดเดียวเองค่ะ
ชอบตอนที่พี่พาถีบประตูตอนว๊ากน้อง :m3:
ขอไปอ่านต่อก่อนนะคะ :oni1:
-
สนุกมากครับจะรีบอ่านตามให้ทันนะ
-
อ่านกี่ครั้งๆเรื่องนี้ก้สนุก
-
เพิ่งอ่านจบใช้เวลา 2 วันกว่า ๆ
ซึ้งงงดีจัง ขอให้มีความสุขกันมากๆน่ะค่ะ
รักกัน ๆ ตลอดไป ทั้งสองคู่เลย เย้ ๆ เป็นกำลังใจให้ ^^
-
:z3: จบแล้ว
อยากอ่านต่ออีกจัง
ตอนนี้ความรักเปนงัยบ้างฮะ
ขอบคุณมากๆฮะ :L2:
-
โอ้โหวววววนั่งอ่านตั้งแต่ตีสี่ เจ็ดโมงเช้าถึงจบ o22
ชื่นชมในความรักของทั้งคู่ ขอให้รักกันไปนานๆนะค่ะ
กว่าจะผ่านมาถึงจุดนี้ได้ก้เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกันเน๊าะ
ทั้งสองคนน่ารักมาก อ่านไปก้ลุ้นไป เห่อออ ชีวิตจริงนี่มันเน่ากว่านิยายจริงๆ
รักกันไปนานๆนะค่ะ :กอด1:
-
เพิ่งมาตามอ่าน น่ารักจิงๆคู่นี้ :-[ ฮาไปหวานไป :m20:
-
เป็นกำลังใจให้ค่า
-
เพิ่งมาเจอเรื่องนี้
อ่า่นรวดเดียวเลยค่ะ
สนุกมากอะ ชอบเรื่องแบบเป็นเพื่อนกันมาก่อน
:impress2:
-
:z3:มา ช้าไปเป็นปีอะ เสียดาย ไม่ได้เห็นหน้าธัญ กะ พา เลย เห็นแต่เกอแลงกะผมทรงหลอด 555
:a5: นี่คิอชีวิตจิง โอ้ววววว ไม่อยากเชื่อเลย ผ่านอะไรมากมายขนาดนี้มาได้ยังไงเนี่ย ธัญป่วยบ่อยนะคะ ดูแลตัวเองด้วย อย่าโหมมากนัก(เอ๊ะ หรือต้องบอกพา55)
อยากให้ทั้งคู่ดูแลกัน อย่าใช้อารมณ์ เพราะกว่าจะมาถึงวันนี้ได้...สุดๆอะ
โดยเฉพาะพา ดูแลธัญด้วย อย่ารังแกมากนะ ยิ่งบอบบางอยู่ o18
อ่านรวดเดียวตั้งแต่เมือวานจนถึงเช้านี้ แถบกอดคอม นอน สนุกมากๆๆ แต่พอช่วงที่เศร้าเนี่ยโหหหห....อินอะ
จะมีตอนพิเศษมาอีกหรอคะ ถ้ามีก็ดีนะ
อยากบอกว่าทั้งคู่แต่งเก่งแหะ บรรยายได้ธรรมชาติอะ ถ่ายทอดได้ดี
สุดท้ายถ้าจำไม่ผิด Happy birthday นะจ๊ะ พา รัก ธัญมากๆละ :o8:
o13
-
สองคนน่ารักมากเลยอ่า :-[
อ่านแบบรวดเดียวจบบบบบสนุกมากเลยค่ะ :laugh:
กว่าจะมาถึงจุดนี้ได้ต้องผ่านอะไรมากตั้งเยอะขอให้รักกันไปนานนนนนนเลยเนอะ o18
FC.พากับธัณ :bye2:
-
สนุกมากเรยครับ ลุ้นจนเหนื่อย เครียดตามเรย กว่าจะลงเอยกันสักที ชอบๆๆๆๆๆๆ :n1:
-
สนุกมากเลย น่ารักกันทั้งคู่
-
เย้ อ่านจบแล้วค่าา
เรื่องราวของพี่ธัณกับพี่พานั้นสนุกมาก
อีกทั้งยังให้แง่คิดในหลายๆด้าน
อ่านแล้ว ยิ้มตาม :D ตลอดเลย
น่ารักมากจริงๆพี่สองคนนี้ รวมทั้ง เพื่อนในแก๊งค์พี่ๆอีกด้วย
ไม่รู้ป่านนี้พี่เป็นไงกันบ้าง แต่หวังว่าคงสบายดีกันนะค๊าบบ
ขอบคุณพี่มากๆที่มาแชร์ประสบการณืดีดีอย่างนี้
ขอให้พี่ๆทั้งสองรักกันนานๆเลยเน้อออออออ
คิดถึงพี่ๆด้วยยย ><
-
:L2:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านจบแล้วก็รู้สึกยินดีกับทั้งสองคนมากๆเลย เชื่อว่าความรักที่มาในรูปแบบนี้ หากมีอุปสรรคใดๆคงยากที่จะทำลายได้ มันเป็นรักที่รักในตัวตนของกันและกัน รับได้ว่าคนๆนั้นจะเป็นอย่างไร รักที่ไม่ได้มองเรื่องความเหมาะสม รูปลักษณ์ เพศ แต่รักเพราะว่าอยากรัก หวังว่าถึงตอนนี้ทั้งคู่ยังแฮปปี้อยู่นะค่ะ อยากให้เข้ามาเล่าตอนพิเศษอะไรบ้าง รู้สึกคนอ่านหลายคนคิดถึงยังคิดถึงอยู่นะค่ะ :กอด1:
-
สนุกมากครับ พี่พาเหมือนเพื่อนผมเลยอะ ขี้อ้อน ชอบงอล แต่ไม่รุว่าเขาคิดยังไงกันแน่ ก็เป็น ชายทั้งคู่ o13
-
อ่านจบแล้ว
คู่นี้น่ารักอะ ^^
-
ชอบเรื่องนี้มากๆเลย น่ารักทั้งพี่พาพี่ธัญ พี่วิทพี่เกอแลง เลยค่ะ
อยากมีแบบนี้บ้าง
ขอให้รักทั้ง 2 คู่ เป็นนิรันดร์นะคะ o13
-
เป็นคู่ที่น่ารัก
ธันแอบขี้งอลพาก็ขี้แกล้งเรื่อยเลย
รักกันนานๆตลอดไปน๊า :L2:
-
ขอบคุณที่เล่าให้ฟังนะคะ น่ารักทั้งคู่เลย ^^
ตอนนี้สบายดีมั๊ยคะ
ถนอมความรักที่มีให้กันไปนาน ๆ นะคะ
-
อ่าน 2 วันจบคร๊าบบบบบบบบบบบ รักพา รักธัญ :m15:
-
ขอให้ทั้งคู่รักกันยาวนานด้วยจ้า
อ่านเรื่องนี้แล้วชอบมากเลย
-
:o8:ขอให้ทั้งสองรักกันตลอดไปนะคับ...ธัญ&พา
-
:mew1:
-
คู่นี้น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารักๆๆๆๆๆๆ มากกกกกกกกกกกก
เป็นเรื่องเล่าที่เขียนได้ดีมาก ตอนเศร้านี่น้ำตาไหลเลย
ของคุณที่แบ่งปันเรื่องรักดีๆเรื่องนี้ค่ะ
ขอให้มีความสุขทั้งคู่นะ พา ธัน ^^
-
สนุกและก็เป็นความทรงจำดีๆค่ะ
หวังว่าตอนนี้ พี่ๆจะมีความสุขดีน่ะคะ
ส่วนพี่ธัณก็ดูแลสุขภาพดีๆนะคะ
God bless khaa :L2: :กอด1:
-
:-[