ขอโทษนะคับ หายไปพักนึง
ไอพามันเปน ไข้หวัดใหญ่อะคับ เลยต้องพามันไปโรงบาล นอนค้างโน่นคืนนึง แหะๆ
ตอนนี้ดีขึ้นละ กลับหอมาได้ เลยมาโพสต่อ
ตอนที่36 คนรู้จัก?
ผมหลับไปนานมาก ตื่นมาอีกทีก็เช้าละ ตาผมยังสู้แดดแรงไม่ค่อยไหวเท่าไหร่
ผมพยุงตัวเองลุกขึ้น แต่กลับเจ็บเอวแปล๊บทันที
สงสัยผลจากการนอนผิดท่า และก็...นั่นแหละ
ผมลุกขึ้นมานอนได้สำเร็จในที่สุด และก็หันไปข้างเตียง
ไอ้พามันหายไปไหนวะ?
เออ ก็ดี ไม่อยากเจอหน้ามัน...
ผมลงยืนที่พื้นอย่างช้าๆ ความเจ็บแล่นริ้ว แต่ก็ยังพอทนได้
อย่างน้อยๆอาการปวดหัวก็หายไปแล้ว
ผมเดินออกไปนอกห้อง ก็ไม่เห็นวี่แววสิ่งมีชีวิตซักตัว
มีแต่โนตบุคผมที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ...
เมื่อวานกูเล่นคอมด้วยหรอวะ?
ผมไม่ได้คิดอะไรมาก เปิดขึ้นมาดู
ห่าแม่งไม่ได้ปิด
ผมก็เปิดดู มีคนทักเอ็มมาแฮะ?
ไอ้วิทมันคุยกะกูตอนไหนเนี่ย?
เมื่อวานกูจำได้ว่านอนไม่รู้เรื่องนี่หว่า
ไอ้แมว มึงแอบมาเล่นคอมกูหรอวะ แถมไม่พอแม่งเนียนเป็นกูอีก!!!
ไอ้นี่นับวันทำตัวให้เคืองขึ้นทุกวัน เห้อ
ผมปิดคอม แล้วก็เก็บของก่อนจะดูนาฬิกา
มันก็ยังเช้าอยู่นะ ไม่ต้องรีบก็ได้มั้ง
ผมเดินออกจากห้องไปแล้วก็ขี่มอไซไปคณะ
ผมขับไปตามถนน แม่งวันนี้รถเยอะโคดๆ
งี้แม่งเสียวโดนชนชิบหาย
ปี๊นนนนนนนนนนนนนนน
ผมหักรถหลบอย่างรวดเร็ว
นั่นไงยังไม่ทันคิดจบเลยแม่ง
"เห้ยคุณ ขับรถภาษาอะไรเนี่ย?"
คนขับมันลงรถมา
สาวน้อยใส่เสื้อสายเดี่ยวสีชมพูเข้มกับรองเท้าส้นสูงสีแดงเดินออกมา
สวยดีว่ะ
"ขอโทษค่ะคือ พอดีคุยโทรศัพท์อยู่เลยไม่ทันเห็น"
นี่คุณ ผมสูงตั้ง180 ยังจะบอกไม่เห็น...
"คราวหลังก็หัดดูหน่อยสิครับ นี่ถ้าผมตายก่อนวัยอันควรคุณจะรับผิดชอบยังไงเนี่ย"
น้านนิสัยปากหมากูกำเริบอีกแล้ว หลังจากไม่ได้เป็นมานาน
สาวเจ้ามองผมค้อนขวับ ดูท่าทางแล้วเป็นพวกคุณหนูเอาแต่ใจนะเนี่ย...
ผมหันไปดูรถ
เบนซ์สปอร์ต
พระจ้าวววว
"นี่คุณ ชั้นยอมรับนะว่าชั้นสะเพร่า แต่ไม่เห็นจะต้องว่าแบบนั้นเลยหนิ"
ผมหันไปมองหน้าเธอ ผมสีทองสวยดัดลอนใหญ่ๆ ใบหน้าฝรั่งจ๋าอย่างเห็นได้ชัด
แม่งระยะนี้ไมกูเจอแต่ฝรั่งวะ...
โทรศัพท์เธอก็ดังขึ้น
"ฮัลโหล อยู่ระหว่างทางเนี่ย เมื่อกี้ขอโทษนะที่อยู่ๆตัดสายไป"
แล้วเธอก็พูดอะไรสองสามอย่าง แต่ผมไม่ได้สนใจ
รู้สึกว่าหน้าเธอคุ้นๆ
"จ้าแล้วเจอกัน"เธอวางสาย แล้วหันมามองหน้าผมเชิดๆ
"นี่ ถ้าอยากได้ค่าเสียหาย ชั้นจะจ่ายให้ ว่าไง เท่าไหร่ล่ะ รีบอยู่นะรู้มั้ย"
ผมเหวอแดกกับความอวดดี
"โอ๊ย ไม่อยากได้หรอก ตังคุณหนูเนี่ย แค่มีชีวิตอยู่ก็ดีแล้วคร้าบ กลัวจะโดน คุณบอดี้การ์ดสั่งเก็บ"
เธออ้าปากค้างอย่างรับไม่ได้ ก่อนที่ผมจะควบรถตัวเองแล้วออกไป ปล่อยให้เธอโวยวายอยู่อย่างงั้นคนเดียว
เป็นไงล่ะ ซวยแต่เช้า แม่งกะจะมาให้ทันก็สายจนได้
ผมเดินเข้าห้องเลคเชอร์ไป มองหาไอ้วิทมัน เห็นโบกมือหยอยๆอยู่...
ไอ้คนข้างๆนั่นมัน...
ผมเดินเลี่ยงไปอีกทางแล้วไปนั่งที่ว่างเดี่ยวแทน หันไปมองเห็นไอ้วิททำหน้างงๆ
ขอโทษนะมึง กูยังไม่พร้อม...
"ไอ้เชี่ยธัณมันมองไม่เห็นรึไงวะ"ไอ้วิทมันบ่น
ผมมองไปทางเดียวกับที่มันมองอยู่ มองหน้าคนที่เมินไม่สนใจและพยายามทำตัวตั้งใจเรียน
ทั้งๆที่มันไม่ได้มีสมาธิเลยซักนิด
ผมถอนหายใจเบาๆ แล้วก็นอนลงเอาหน้าแนบกับโต๊ะ
"เริ่มไม่ถึงครึ่งชั่วโมงแม่งมึงจะนอนแล้วหรอวะ คราวนี้ไทร์มากูไม่รู้ด้วยนะเว้ย"
"เอออออ กูไม่ไทร์หรอกแค่นี้แม่ง ฟังอยู่ๆ"
ไอ้วิทถอนหายใจอย่างปลงจิต ผมเงยหน้าไปมองมัน
"มึงนี่ตลอดเวลา แม่ง"
ผมหันกลับไปมองไอธัณต่อ ในหัวคิดถึงทางเลือกสองทางที่ยากจะตัดสินใจ
หนึ่งบอกมันไป
ว่าคิดยังไงกะมัน
แล้วเตรียมตัวโดนมันเตะ ต่อย หรือฆาตกรรม
สอง
เฟค ว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่ก็หนีหน้ากันอยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆ
เผื่อเวลาจะช่วยอะไรได้
ผมคิดแล้วถอนหายใจก่อนเริ่มหลับตาลง
ไม่มีคนคอยจิกให้เรียน ก็ไม่มีกะจิตกะใจจะเรียนแล้ว...
ตอนนี้ผมเรียนไม่รู้เรื่องเลย ไม่มีสมาธิ คิดแต่เรื่องอะไรก็ไม่รู้ไปเรื่อยเปื่อย
รู้สึกเหมือนกับวิญญาณจะหลุดลอยออกไปได้ทุกเมื่อที่ต้องการ
ผมหันไปมองไอ้พามัน ตอนนี้มันนอนหลับไปกับโต๊ะเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ถึงมันจะมาเข้าเรียนแต่ถ้าไม่ฟังแล้วสอบไม่ได้ ก็เท่านั้น...ไอ้วิทบอกว่ามันใกล้ไทร์แล้ว
เพราะไม่มีใครคอยจ้ำจี้จ้ำไชเขให้มันตื่น
ผมมองมันพลางคิด
จะดีแล้วจริงๆเหรอที่ปล่อยให้มันเป็นงี้ต่อไปเรื่อยๆ...
จะต้องหนีหน้ามันไปอีกนานแค่ไหนนะ?
ใครกันแน่ที่กำลังหลบหน้ากันอยู่?
แล้วนี่มันใช่ทางออกจริงๆเหรอ?
ผมถอนหายใจอย่างปลงตก ก่อนจะเหลือบไปเห็นยางลบผม...
ผมคิดอะไรบางอย่าง แล้วก็ตัดสินใจได้อย่างรวดเร็ว ว่าจะทำอะไรต่อไป
ในเมื่อเป็นแบบนี้ จะหนีไปคงไร้ประโยชน์
ผมเหลือบมองอาจารย์ ซึ่งหันหน้าเข้าหากระดานอยู่
ไวเท่าความคิด ผมหยิบยางลบสีขาวมาเขียนข้อความบางอย่าง
ก่อนจะขว้างใส่หัวไอ้พาเต็มแรง
ลงกลางกระหม่อมมันพอดี
ผมสะดุ้งเมื่ออยู่ดีๆอะไรแข็งๆกระทบใส่หัว แล้วเหลียวซ้ายแลขวาหาไอ้ห่ามือบอนที่แกล้งผม
แต่ก็ไม่เจอ
ผมมองไปบนโต๊ะ มียางลบก้อนนึงวางอยู่
ผมหยิบมาดู ไอ้นี่สินะที่กระแทกหัวผมเมื่อกี้
ก่อนจะสังเกตเห็นตัวหนังสือบนนั้น
ลายมือแบบนี้ผมจำได้ดี ว่าใครเป็นเจ้าของ
"ไอแมว วันนี้อยู่หอด้วย หนีมึงเป็นตุ๊ด"
ผมมองข้อความอย่างงงๆก่อนจะหันไปทิศเดิม...
ไอ้ธัณมันรีบเปลี่ยนเบนหน้าไปมองอาจารย์แทบจะทันที
ผมยิ้มนิดๆ ก่อนจะเริ่มหันกลับไปฟังอาจารย์ต่อ
to be continue
เหมือนตอนนั้นจะขว้างสุดแรงเลยนะ มึงไม่เจ็บไม่อะไรบ้างหรอไงแวะ
อยากจะบอกว่าเมื่อคืนเป็นคืนที่นอนหลับสบายที่สุด ฮ่าๆๆๆ หล้บอิ่มอย่างแรง(ไม่ได้ออกกะลังกาย เหอๆ
)
สงสารไอแมวมัน ซึมไปเลยทีเดียวไม่สบาย
ไปละ มันเรียก เดวงอน
รักคนอ่านทุกคนจ้า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
