ตอนที่41 แล้วกูก็เจอมึง
ผมรีบลงจากมอไซค์และตะบี้ตะบันวิ่งขึ้นไปบนหอ พอถึงห้องไออู้ดก็เคาะประตูห้องมันเสียงดัง
"ไออู้ด"
ผมกระหน่ำเคาะลงไปอย่างต่อเนื่อง
"โอยไอห่า กูมาแล้วๆๆๆ"
มันโผล่หน้าออกมาจากห้อง
"มีไรวะ...อ้าวเห้ย ไอ้เชี่ยธัณ" มันหน้าตื่นทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นผม
"ไอ้พาล่ะมึง"ผมถาม
"โอย เพิ่งออกไปเมื่อกี้"
"ห๊ะ มันไปไหน" ผมครางเมื่อรู้ว่ามันไม่อยู่แล้ว
"ไม่รู้ว่ะ มันไปห่าไหนก็ไม่รู้ เห้ยกูถามจริงเหอะวะมึง...เห้ยๆๆๆ ฟังกูก่อนซิวะ" ผมได้ยินไอ้อู้ดมันตะโกนไล่หลังมาหลังจากที่วิ่งลงมา
มันไปไหนอีกแล้ว
เชี่ยตอนนี้ติดต่อก็ไม่ได้
"แม่งจะทำตัวยุ่งยากไปถึงไหนวะ"ผมสบถเสียงดัง
แล้วผมก็สะอึกคำพูดตัวเอง
ก็ที่เป็นแบบนี้ ไม่ใช่เพราะว่า กูทำตัวเองให้ยุ่งยากก่อนเหรอ?....
แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาจิตตก กูต้องรีบหาไอ้แมวให้เจอ
ก่อนที่มันจะทำอะไรบ้าๆ
เดี๋ยวเหมือนเมื่อตอนในโรงยิมจะเป็นยังไง
ผมขึ้นควบรถผม แล้วก็คิดว่า ไอพามันจะไปไหน
ถ้าเป็นมัน จะไปที่ไหน?
ผมก้มลงดูนาฬิกาของตัวเอง
บ่ายสามโมง...
แล้วผมก็นึกถึงคำพูดไอวิทขึ้นมา
"วันนี้ วันที่14เดือนเก้า"
..
.
..
.
.
.
.
แล้วผมก็ออกรถไป ยังสถานที่ๆผมคิดว่ามันน่าจะอยู่
ผมเดินอยู่ในสวนสาธารณะที่ปกติผมจะมาพักหัว หลายๆครั้งที่ผมมาที่แห่งนี้เพื่อสงบจิตใจ เหมือนเมื่อตอนที่วิทมาเจอ และหลายๆครั้ง
ที่มากับไอธัณมัน เวลาไม่รู้จะไปไหนดี มานั่งพักเย็นๆก็สบายดีเหมือนกัน
ผมนอนอยู่ในที่ๆผมเคยพาไอธัณมันมาเมื่อตอนวันเกิดมัน ตอนนี้ก็บ่ายจนจะเย็นแล้ว และวันที่14 ก็กำลังจะหมดไป
พอเที่ยงคืน ผมก็จะอายุเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งปี
ผมไม่ได้ใส่ใจวันเกิดตัวเองมานานพอควรแล้วตั้งแต่ผมเริ่มเข้าประถมปลาย ประมาณป.ห้าละมั้ง
แต่ที่ผมกลับมาสนใจอีก ก็เพราะ....
ย้อนกลับไปปีที่แล้ว
เวลาเดียวกัน บ่ายสามโมงครึ่ง ผมกำลังนั่งทำของให้น้องๆเพื่อสปอตเดย์อยู่ ไอ้เชี่ยธัณมันก็วิ่งพรวดเข้ามาในห้อง
"เห้ยไอเชี่ยพา แม่งแย่แล้ว"
"อะไรวะ"
"พี่ปีแก่เรียกว่ะ"
ผมรู้สึกใจคอไม่ดีหน่อยๆ
"เรียก? เรียกใครวะ"
"ก่กูกะมึงเนี่ยยยย เร็วๆเดวก็โดนหรอก"
พี่ปีแก่ของไอธัณ คือพี่ปีสามและปีสูงกว่านั้น
ซึ่งรับหน้าที่เป็นคนคุมพวกปีสองอย่างผมทีนึง
และมักจะว๊ากพวกผมอยู่บ่อยๆรองจากน้องเฟรชชี่ปีหนึ่ง
ผมถึงได้รู้สึกเหมือนว่าจะโดนเชือดอยู่ตอนนี้ไง เพราะตอนปีหนึ่งไปทำวีรกรรมไว้เยอะ...
ไม่ใช่กับใครที่ไหน ก็ไอ้คนที่เข้ามาเรียกไปเนี่ยแหละ แม่งต่อยกันแทบจะทุกวันเลยตอนนั้น
แต่ไม่ใช่ว่าพอขึ้นปีสองแล้วจะดีขึ้นเท่าไหร่หรอก
"มึงหลอกกูปะ"ผมกวนตีนใส่มัน
"เห้ หลอกให้มึงขี้หดเล่นหรอสาด กูมีวิธีที่ดีกว่าน้าน"
ผมรู้สึกเส้นเลือดปูดที่ขมับ ก่อนจะลุกพรวดคว้าไอ้หมาธัณ แต่มันก็หลบได้อย่างสวยงาม แม่งพลิ้วนะเดี๋ยวนี้
"สัดกูจับมึงตอนแน่"ผมด่ามัน
"เออ จับกูได้ค่อยว่ากัน รีบไปได้แล้วแม่งเดวก็โดนหนักจริงๆหรอกไอ้บ้า" แล้วมันก็โดดแผล่วออกไป
ผมก็รีบวิ่งตามมันออกไป
"เห้ยไอ้สองตัวนี่ แม่งมาช้านะพวกมึง" พี่ปีแก่คนนึงตะคอกเสียงดังเมื่อพวกผมวิ่งเข้าไป
"ขอโทษครับ"ผมสองคนพูดก้มหน้า ถึงไอ้คนที่ว๊ากอยู่จะตัวเล็กกว่าพวกผม แต่ก็ยังเกรงอยู่ดี
"ไป นั่งลงไปกับพื้น"
ผมสองคนมองหน้าพี่เขาแทบจะพร้อมๆกัน
"มองห่าอะไร นั่งลงไปดิ"พี่เขาตะคอกใส่อีกครั้ง พวกผมรีบนั่งลงอย่างลนลาน
"ก้มหน้าลงไป"
พวกผมทำตามอย่างว่าง่าย ผมกับไอธัณนั่งหลังชนกัน ต่างคนต่างก้มหน้าไม่สบตากับรุ่นพี่
"มึงสองตัว เดี๋ยวนี้ทำเปรี้ยวหรอ แดกเหล้าในสโมเนี่ย"
ผมสะอึก พี่เขาจับได้ที่ผมกับพวกไอวิทเอาเหล้ามาแดกในสโมดิเนี่ย...ชิบหายแล้วทำไมไอห่าวิทไม่โดน
แล้วที่โดนไหงเป็นไอธัณแทน?
"เก๋านักหรอหา"พี่เขาตะคอกใส่ ผมรู้สึกว่าไอธัณมันสะดุ้งหน่อยๆ
"มึงสองตัว เลือกเอา ว่าจะโดนฑัณบนจากคณะ หรือว่าจะโดนจากพวกกู"
"พักการเรียนเลยนะเว้ย อยากให้พ่อแม่เสียใจรึไง"
พี่ยังระดมยิงเข้ามาไม่ยั้ง ไอผมอะพ่อแม่ไม่เป็นไรหรอก แต่ไม่รู้ไออีกคนที่นั่งอยู่จะเป็นไง
"ตอบพวกกูดิ"
ผมกลืนน้ำลาย จะตอบว่าจากอาจารย์ก็ไม่กล้า ถ้ามาคนเดียวคงตอบไปนานละเพราะมั่นใจว่าไงๆพี่เขาก็ไม่เตะต่อยหรอก แถมยังโดนคนเดียว แต่นี่มีไอหมาธัณอีกคน ถึงจะเหม็นขี้หน้ามันอยู่แต่ก็ไม่ไร้จรรยาบรรณขนาดให้มันมาโดนทั้งๆที่มัน
ไม่ได้ทำหรอก
ระดับผมต้องอัดมันเองกับมือ
"ผม.....รับกับพี่ครับ" ผมไม่ได้แปลกใจเมื่อได้ยินคำตอบจากไอธัณมัน ก็รู้อยู่ว่าไอห่านี่มันกลัวรุ่นพี่
"ใครพี่คุณ"พี่ตะคอกใส่หน้าไอธัณ
ตอนนี้เขายังไม่ได้รับผมเป็นน้องเลย ตามกฎของรุ่นพี่ เหมือนจะรับตอนปลายๆหลังสปอตเดย์
ไอธัณก้มหน้านิ่ง ตัวสั่นน้อยๆ ผมเหลือบไปมองมันแล้วก็...
"หันไปมองห่าอะไร" พี่เขาตะคอกใส่ผมบ้าง ผมหลับตาข้างนึงทำหน้าแหยงๆ เพราะน้ำลายพี่มันกระเด็นใส่หน้า
"มีปัญหานักหรอ ตามพวกกูมานี่เลย"
แล้วก็ตามสูตร ผมกับไอธัณก็เข้าห้องมืดกันครับ โดนเลย....
ออกมาอีกที ผมก็แทบจะโดนรมควันปอดอยู่ละ แต่ไอธัณดูจะอาการแย่กว่า
เห็นมันหอบแปลกๆมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว
"เห้ย"
ผมเรียก มันหันมาสบตาผม ใบหน้ามีเหงื่อไหลประปราย
"เป็นไรปะ"
มันส่ายหน้า
แต่ผมดูก็รู้ว่ามันไม่ปกติ เอออยากจะฝืนก็ตามใจ
แล้วมันก็เซลงไป
"เอ้ยไอ้เชี่ย"
ผมรีบคว้ามันขึ้นมา
มันเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผมแล้วหอบน้อยๆ
"ไอ้เหี้ยมึงทำใจดีๆ"
แล้วผมก็แบกมันถูลู่ถูกังไปห้องพยาบาล(ที่สโมนั่นแหละ)
พออาการมันเริ่มปกติดีแล้ว ผมก็พามันกลับหอ มันยืนกรานจะขับรถกลับเอง แต่ไม่รู้จะไปรถชนที่ไหนรึเปล่าเลยไม่ปล่อยให้ไป
แม่งเดวกลายเป็นผีมาหลอกมาหลอนกูทุกวัน บรื๋อออ
ไปถึงมันก็เดินตรงไปล้มตัวนอนบนที่นอน
ผมเดินไปหามัน
"เอ้ยไอห่า แม่งนอนดีๆ"
มันหันหน้ามามองผม แล้วก็ลุกพรวดเดินผ่านผมไปแล้วทำท่าจะเข้าห้องน้ำ
"เดี๋ยว"
ผมคว้าข้อมือมัน มันหันมามอง
"ทำไมมึงยอมโดนห้องมืดกะกูวะ"
มันมองหน้าผมกวนๆ แล้วพูดว่า
"ปล่อยมือกู"
ผมมองหน้ามัน แล้วมองมือผม แล้วก็ปล่อย มันก็เดินไปเข้าห้องน้ำ
"เอ้ย ตอบกูก่อนสิวะ"
มันหันหน้ามา ยิ้มกวนส้นตีนแล้วพูดว่า
"กูกลัวมึงเหงา"
แล้วมันก็ปิดประตูห้องน้ำใส่หน้าผม
ไอสัดดดคนเป็นห่วงแม่งกวนตีน เออไปตายห่าไหนก็ไป
ผมเดินไปที่โต๊ะทำงาน เห็นสมุดกำหนดการวางอยู่
ผมหยิบมาเปิดๆดู ไอธัณมันเขียนทุกอย่างไว้ใส่สมุดเผื่อมันกันลืม
แต่พอไล่สายตาดูก็ต้องตกใจเมื่อเห็นวงปากกาสีแดงวงไว้ที่วันนึง...
15/9
วันเกิดกูนี่หว่า
กำ แล้วไอหมามันจะวงวันเกิดกูเพื่อ
ผมได้ยินเสียงเปิดประตูห้องน้ำเลยวางสมุดไว้ที่เดิม ทันกับที่ไอธัณมันออกมาพอดี
"ทำไรวะ"
"ยืน"
มันทำหน้านิ่วใส่ แล้วก็เดินผ่านผมไปในห้องครัว
ผมยังไม่อยากอาบน้ำเลยไปนั่งที่โซฟาแทน แล้วเปิดทีวีดู แต่ก็ไม่มีอะไรน่าสนใจเลยปิดไป
ไอธัณเดินมาพร้อมกาแฟของมัน แล้วก็ไปนั่งที่โต๊ะทำงาน
"มึงเอาสมุดกูมาเปิดดูหรอ"
"ใช่ ทำไม"
ผมตอบไปด้วยความปากไวและสันดานชอบเอาชนะบวกกวนตีน จะคว้าปากก็ไม่ทันแล้ว
"เสือก"
แล้วมันก็หันกลับไปเปิดโน้ตบุค
ผมฉุนมันขึ้นมาเลยรีบเดินไปอาบน้ำ เพราะว่าไม่อยากต่อปากต่อคำกับมัน แม่งเดี๋ยวเผลอต่อยปากแตก
ออกมาอีกทีก็เหลือบไปดูนาฬิกา
11.50
เย่ อีกสิบนาทีกูจะแก่ขึ้นอีกปี
แม่งก็แค่วันๆนึงจะอะไรกับมันนักหนา กูไม่เห็นจะเข้าใจ
ผมหัวเราะเบาๆก่อนจะออกมานอกห้องไอธัณมันก็หันมามองหน้าผม
ผมก็มองหน้ามันแล้วก็เมินไปอีกทาง เดินเข้าไปในครัวกะชงกาแฟมาแดกมั่ง
ผมต้มน้ำร้อนในกา แล้วก็ยืนดูไฟแก้ส ก่อนจะเบนสายตาออกไปนอกหน้าต่าง
ข้างล่างไม่มีแสงไฟแล้ว มีแต่ไฟถนนดวงเล็กๆ ก็แหง แม่งจะเที่ยงคืนแล้วนี่
พอชงเสร็จก็ออกมา จะนั่งที่โต๊ะก็เห็นกล่องอะไรบางอย่างบนโต๊ะ
"อะไรวะไอธัณ"ผมถามมัน
มันหันมามองเป็นเชิงถามกลับว่าห่าอะไร ผมชี้ไปที่กล่อง มันก็หันไปมองนาฬิกา แล้วก็เดินมาที่ผม
"นับหนึ่งถึงสิบดิ"
ผมมองมันงงๆ
"ห่าอะไรของมึงเนี่ย"
"นับแล้วกูตอบ"
ผมงง มันยักคิ้วกวนตีนใส่
"ไม่นับกูนับก็ได้แม่งเสียเวลา สิบ เก้า แปด เจ็ด หก ห้า สี่ สาม สอง หนึ่ง..."
แล้วมันก็เงียบ
ผมงง
"เย่ะ" มันพูดเบาๆแล้วดึงไอกล่องเมื่อกี้มา
"อะไรวะ"
มันก็เปิดกล่อง ผมมองเข้าไป
ในนั้นมีเค้กชิ้นเล็กๆอยู่ชิ้นนึง เป็นเค้กชอคโกแลตร้านที่ผมชอบ
"สุขสันวันแก่"มันพูด
ผมมองหน้ามันอย่างไม่เข้าใจ
"กูสงสาร แม่งตัวคนเดียวไม่มีใครมาอวยพรให้"
"สนุกหรอมึง"ผมถามเคืองๆ
"อืม หนุกดี ได้ทำอะไรบางอย่างเพื่อใครบางคนใกล้ๆตัว กูว่ากูรู้สึกดี"
แล้วมันก็เดินไปทำงานต่อเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น
ผมนั่งงงเป็นไก่ตาแตก
แต่อย่างน้อยก็เพราะเหตุการ์ณวันนั้นทำให้ผมจำวันเกิดตัวเองได้ จนถึงวันนี้
ถ้าไม่เปิดสมุดนั่นและไอธัณไม่ทำอะไรแปลกๆ ผมก็คงจะผ่านวันนั้นไปตามปกติผม
ผมนอนหลับตาใต้ต้นไม้ใหญ่ นั่งคิดถึงความทรงจำตลกๆเมื่อสมัยปีที่แล้ว
ถึงตอนนี้เพื่อนคนนั้นจะไม่เป็นเหมือนเดิม ถึงอะไรๆจะเปลี่ยนไป สิ่งนี้ก็ยังเป็นสิ่งที่ผมไม่มีทางลืม
เพราะว่ามันเป็นสิ่งแรกที่ไอธัณมันทำให้ผม
แล้วผมก็ลืมตา เมื่อได้ยินเสียงมอไซค์ใกล้เข้ามา
เสียงนั้นหยุดลง พอดีกับที่ผมลุกขึ้นมานั่งดู
ผู้ชายตัวสูงโปร่งผอมบาง ท่าทางลนลานวิ่งตรงมาทางผม แล้วก็หยุดอยู่หน้าพุ่มไม้ที่ผมนั่งอยู่ด้านหลัง
มันมองหาอะไรซักอย่างที่ผมค่อนข้างจะแน่ใจว่ามันคือตัวผมเอง และยิ่งแน่ใจเมื่อมันป้องปากแล้วพูดว่า
"ไอ้พา มึงอยู่ไหนวะ"
ผมไม่ได้ตอบอะไรมัน ผมไม่อยากจะคุยกับมัน
มันทำท่าจะตัดรอนผมตั้งแต่แรก แล้วทำไมยังจะต้องมาคุยกันอีก
ผมนอนนิ่งอยู่ข้างหลัง ได้ยินเสียงเท้าก้าวไปมาในพงหญ้า เหมือนมันจะยังตามหาผม แต่สุดท้ายเสียงก็หยุดไป
ผมเงยหน้ามองผ่านพุ่มไม้
ไอหมาสีหน้าเป็นกังวล เครียดแล้วก็กลัวในเวลาเดียวกัน ท่าทางมันทำอะไรไม่ถูก มันเดินวนไปมาหลายรอบเหมือนพยายามจะหาผม แต่สุดท้ายก็ต้องคอตกแล้วเดินกลับไปที่มอไซ
ผมอยากจะเดินออกไปหามัน
แต่ว่า
เงียบอยู่แบบนี้จะดีกว่า...
ไม่รู้เหมือนกัน ว่าที่มันมาตาม เพราะมันเปลี่ยนใจ มันห่วงผมตามประสาเพื่อน หรือว่ามันยังพะว้าพะวงอะไรอยู่
แต่ที่แน่ๆ ไม่ใช่เพราะมันรักผมหรอก
เพราะมันไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้ว
ผมยันตัวลุกขึ้นนั่ง แต่ผมทับกิ่งไม้ไปดังเป๊าะ
เชี่ยเอ้ย
ตามคาด ไอหมาหันมาแทบทันที แล้วก็เดินตรงดุ่มๆมาทางผม
ผมได้ยินเสียงกิ่งไม้หัก จากพุ่มไม้ตรงใกล้ๆที่โขดเนินที่ไอพาเคยพามาตอนวันเกิดผม
ผมเดินไปใกล้เรื่อยๆๆๆๆ
ผมแหวกพุ่มไม้ออก....
แล้วก็....
ไม่มีใครอยู่ที่นั่น
ผมถอนหายใจ
มันคงไม่ได้มาที่นี่หรอก
ผมพลาดอีกแล้ว
มันคงจะไปไหนไกลๆแล้วละมั้ง
อย่างน้อยๆสองสามวันนี้ก็คงไม่ได้เจอมัน
ผมเดินตรงกลับไปที่มอไซผม แล้วก็ขึ้นควบ
ผมกำลังจะสตาร์ทรถ ความคิดงี่เง่าของผมก็แล่นมาในหัว
มึงเป็นคนตัดเขาทิ้งเอง...
ก็ในเมื่อไม่อยากเจอ แล้วจะตามหาไปทำไม?
มันน่าเจ็บใจ ช่วงนี้ คิดแบบนี้ทีไร น้ำตาพาลจะไหลทุกที
ผมลุกขึ้นนั่งตัวตรง เอามือข้างหนึ่งมาปิดตา ก่อนจะเลื่อนมาปิดหน้าเพื่อกันเสียงสะอื้น
ตั้งแต่ตอนที่กดตัดสายโทรศัพท์จากไอพาแล้ว
ทั้งๆที่แถวนี้ก็ไม่มีใคร แต่ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องพยายามกลั้นเสียง
แค่มันไป ตามสัญชาติญาณของผมแค่นั้นเอง
มันเป็นไปตามอัตโนมัติโดยที่ผมก็ไม่รู้ว่าทำไม...
ผมได้ยินเสียงสูดหายใจติดขัด นั่นทำให้ผมหันออกไปดูข้างนอกอีกครั้ง
ผมเห็นไอธัณมันนั่งร้องไห้อยู่ที่มอไซค์มัน มันพยายามกลั้นเสียงไม่ให้ดัง
ผมเห็นน้ำตามันไหลลงมาอาบแก้มเรื่อยๆ พร้อมๆกันกับที่ตัวมันเริ่มจะสั่น
แล้วตัวมันก็สั่นหนักขึ้นเรื่อยๆ มันก็ก้มลงไปเรื่อยๆ
จนสุดท้ายมันก็ล้มจากมอไซไปกองกับพื้นทั้งอย่างงั้น
นั่นทำให้ผมไม่สามารถดึงดันเล่นแง่ได้อีกต่อไป....
to be continue
พานะครับ มาโพสแทนไอธัณ เพราะมันบอกว่าผมเขียนไปซะเยอะเว่อ
แล้วมันก็นอนหลับไปก่อนนานแล้ว ผมว่างเลยมาเล่นเนต รวดช่วยที่รักโพสเรื่องด้วย ฮ่าๆๆ
อย่างที่บอกช่วงนี้ฝึกงานมันเหนื่อย ผมไม่เท่าไหร่ ไอธัณมันจะตายเอางานเยอะ
สมน้ำหน้า ดันเก่งแล้วโชว์ ฮาๆ
(แต่ส่วนหนึ่งก็เพราะผมด้วยแหละ ตั้งแต่นี้ไป จะพยายามระงับ "อารมณ์" นะจ๊ะ ที่รัก)
ไปละครับ ไว้เจอกันโอกาสหน้า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
