สวัสดีตอนบ่ายครับ โทษทีนะครับ ตอนเช้าไม่ได้เข้ามาโพส วันนี้งานหนักหนาสาหัสมากครับ มีเรื่องผิดพลาดเกี่ยวกับเรื่องงานอย่างร้ายแรง เลยไม่ได้เข้ามาโพส แตว่าตอนนี้ดีขึ้นและ เลยมาโพสซะหน่อย กลัวผู้อ่านที่น่ารักทุกท่านจะลืมชื่อแล้วก็ไม่คิดถึงผมในช่วงสุดสัปดาห์นี้
ป.ล. ผมก็ยังเีชียร์กฤษณะเหมือนเิดิมอ่ะ คนอะไร ช่างเหมือนกันกับเรานัก
แ่ต่ว่า ไม่ต้องกลัวจะมีการลำเอียงหรืออะไรนะครับ คฑาวุธเขียนเรื่องนี้จบแล้ว เพียงแต่ว่าต้องเพียรพยายามแกะลายมือและิจิ้มดีดหน่อยเท่านั้นเอง (ลายมือเขาแย่มากๆ เลยละรู้ป่าว)
ต่อบทที่ 29
เช้าวันจันทร์
แทนรีบตื่นแต่เช้า แล้ววิ่งตรงไปที่ทะเล แหวกว่ายร่าเริงอยู่ในทะเลราบเรียบตอนเช้ากว่าครึ่งชั่วโมงแล้วปั่นจักรยานมาทำงาน สถาปนิกหนุ่มใช้เวลา 15 นาทีก็มาถึงที่ทำงานที่อยู่ไม่ไกลจากที่พักเท่าใดนัก อากาศตอนเช้าสดชื่นจนแทนอยากจะโดดงานไปนอนอาบแดดต่อให้หนำใจ บ่ายวันเสาร์และวันอาทิตย์ทั้งวัน เขาใช้เวลาอยู่ริมหาดและในท้องทะเลแทบตลอดเวลา แต่ก็รู้สึกว่าไม่จุใจอยู่ดี
แทนไม่รู้ว่าความสดชื่นของตนกำลังจะหมดลงในไม่ช้าเมื่อจอดรถพิงไว้กับต้นไม้ข้างตู้คอนเทนเนอร์ที่ดัดแปลงเป็นสำนักงานชั่วคราว ทันที่ที่ชายหนุ่มเดินพ้นหัวมุมตู้คอนเทนเนอร์เพื่อเข้าประตูด้านหน้า เท้าที่ก้าวฉับๆ ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นร่างสูงของชายคนหนึ่งยืนขวางทางอยู่
"กริช"
แทนอุทานเบาๆ ไม่นึกฝันว่าจะเจอคนที่เขากำลังยืนมองอยู่ ภาพในอดีตหวนกลับมาทันที สี่ปีในมหาวิทยาลัย นอกจากเขา สงคราม บุริณทร์ และเพื่อนสนิทอีกสี่ห้าคน กริชคืออีกคนหนึ่งที่อยู่ในภาพเหล่านั้น
แทนหรี่ตาที่เรียวเล็กอยู่แล้วให้เล็กคงไปอีก ถอนหายใจแรงๆ แล้วเดินช้าๆ ตรงไปประตูทางเข้าออฟฟิส
...เย็นไว้แทนเอ๋ย เรียนจบกันมาตั้งนาน เวลาก็ผ่านไปหลายปีแล้ว ยังไงๆ คนเราก็ต้องเปลี่ยนไปบ้างล่ะน่า...
...แต่ว่าจะเปลี่ยนไปแบบดีขึ้น หรือแย่ลงกว่าเดิมนี่อีกเรื่อง...
"แทน"
กริชตกใจไม่แพ้กันเมื่อแทนเดินไปหยุดยืนหน้าประตูสำนักงาน ชายหนุ่มผมเกรียนเงยหน้าขึ้นจากแบบแปลนที่วางอยู่บนโต๊ะสนามที่ตั้งอยู่หน้าตู้คอนเทนเนอร์ ละมือสองข้างที่เท้าอยู่บนโต๊ะมาเท้าสะเอว มองชายหนุ่มผู้มาใหม่ที่อยู่ในชุดเสื้อยืน กางเกงขาสั้น รองเท้าผ้าใบอย่างไม่เชื่อสายตา
"อย่าบอกนะว่านายเป็นวิศวกรโครงการ" แทนเอ่ยเสียงเบา
"ถ้าให้เดา แทนเป็นสถาปนิก" กริชพูดเสียงเบาเช่นกัน
"พี่โจ คิดอะไรอยู่วะ" แทนพึมพำ "หรือไม่คิดเลย"
มุมปากของกริชกระตุก เข้าใจความหมายของสถาปนิกหนุ่ม ในใจพูดว่าใครจะทันแทนเท่าเขาไม่มีอีกแล้ว
"แล้วทันแย่ตรงไหนที่เราเป็นวิศวกร"
"ไม่แน่หรอก" แทนยักไหล่ "แต่ว่า..."
กริชทำหน้ารู้ทัน เวลาแทนพูดแต่ว่า...แล้วหน้าเอียงเหมือนจะพยายามนึกอะไรให้ออก ที่จริงแทนนึกออกแล้วและอีกไม่นานก็จะหันหลังกลับ ไม่พูดอะไรต่อ แต่จะพึมพำเบาๆ หลอกด่าเขา
สถาปนิกหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาดังๆ แล้วหันหลังก้าวเท้าขึ้นบนบันไดเล็กๆ สองชั้น เปิดประตูสำนักงานชั่วคราวแล้วปิดแรงๆ
...เมื่อวานนี้ที่คิดไว้ว่าจะเริ่มทำงานด้วยความสดชื่นสบายอุรา แต่พอเห็นหน้าเพื่อนร่วมงานคนแรก เขาก็อยากจะฆ่าตัวตายเสียแล้ว...
กริช...คู่แค้นที่พยายามเอาชนะกันและกันมาตลอดตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย แม้อยู่กันคนละคณะ แต่มหาวิทยาลัยไม่กว้างพอที่จะกันไม่ให้ทั้งสองต้องพบกันอยู่บ่อยๆ และแทบทุกครั้งต้องมีเรื่องเขม่นกัน จนวันหนึ่ง แทนทนไม่ได้ สติแตก ถีบกริชตกลงจากอัฒจันทร์สนามกีฬา "วิศวกรขี้โอ่" ที่แทนตั้งฉายาให้โกรธมาก กระโดดขึ้นมาคอเสื้อ "สถาปนิกจอมกวน" ที่กริชตั้งฉายาให้ เงื้อหมัดจะต่อยปาก แต่เพื่อนๆ ห้ามไว้ ปากแดงๆ ของสถาปนิกเลยไม่มีเลือดกลบปากอย่างที่กริชขู่ว่า "ปากดีนัก เดี๋ยวต่อยเลือดกลบปากซะเลย"
"เอาสิ แน่จริงก็เอา มีมือเหมือนกัน" แทนลอยหน้า ไม่กลัวกริชแม้แต่นิด
แต่กริชก็ไม่ทำ มือที่ง้างขึ้นจะต่อยใบหน้าขาวๆ ของหนุ่มหน้าตี๋ลดลงเมื่อเพื่อนพยายามแยกทั้งคู่ออกจากกัน
"ว่าไงแทน เมื่อกี้ยังพูดไม่จบ แต่ว่าอะไร" กริชตามเข้ามาในห้อง ถามแทนเสียงเข้ม
...เหมือนเคย เหมือนเมื่อก่อน กริชชอบเซ้าซี้เหมือนสมัยเรียน...
แทนนึกในใจ แล้วหันไปตอบเสียงเข้มเช่นกัน "แต่ว่า..." เขาชะงักชั่วครู่ "ก็แต่ว่า...อืม จะว่าอะไรลืมไปแล้วล่ะ"
กริชกัดฟัน หันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่าง ท่าทางควบคุมอารมณ์เช่นกัน
...นี่ล่ะแทนตัวจริง ถนัดยั่วนักไม่เคยเปลี่ยน กวนได้สุดๆ ยิ่งทำลอยหน้าลอยตายิ่งกวนประสาท...
"เอาเถอะ แต่ว่าอะไรก็ช่าง เรามาอยู่ที่นี่แล้ว ต่างคนก็ต่างทำงานของตัวเอง ขอให้รับผิดชอบต่องานก็แล้วกัน"
แทนเดินเข้าไปด้านในสุดของสำนักงาน วางของในมือบนโต๊ะอย่างกระแทกกระทั้นแล้วพึมพำเบาๆ
"ทำขี้โอ่"
ได้ผล คนที่ถูกกล่าวหาว่าขี้โอ่มาตั้งแต่อายุ 18 ปี หันขวับ "แทน เมื่อกี้ว่าเราทำไม"
"ว่าอะไร"
"ว่าขี้โอ่"
"ว่าใคร"
"เรา"
"ออกชื่อหรือ อย่ามาหาเรื่อง"
...พึมพำเบาๆ ยังหูดีได้ยินอีก เป็นวิศกรภาษาอะไร พวกนี้ควรจะหูหนวกไม่ใช่หรือ ฟังแต่เครื่องเจาะดินทั้งวัน...
แทนทำตากลิ้งกลอกไปมา แล้วทำหน้าส่ายกระดุกกระดิก รู้อยู่เต็มอกว่าท่าทางแบบที่เขากำลังทำอยู่นั้น กวนโมโหกริชมากถึงมากที่สุด
กริชเป็นคนยั่วขึ้นมาแต่ไหนแต่ไร เวลาไม่พอใจจะหน้าแดงเห็นได้ชัด แล้วก็เปลี่ยนเป็นสีขาวเมื่อความโกรธจางลง เขาเคยล้อว่าเป็นจิ้งจก เปลี่ยนสีตามอารมณ์
ในเมื่อกริชทำอะไรสถาปนิกหนุ่มไม่ได้จึงเดินกระแทกเท้าออกไปข้างนอก แล้วเปิดประตูทิ้งไว้ ด้วยรู้อยู่ว่าแทนจะต้องเดินไปปิดประตูทันใด เขารู้ว่าแทนไม่ชอบให้ใครเป็นประตูอ้าทิ้งไว้ บอกว่าเป็นการไร้ความรับผิดชอบ ทำอะไรค้างคาไม่เสร็จ เปิดแล้วไม่ปิด ทนไม่ได้
...ล๊อคซะเลย ไม่ต้องเข้ามา วันนี้จะไม่พูดกับกริชเลย ลองดูสิ...
แทนเดินไปปิดประตูออฟฟิสแรงๆ แล้วกดล๊อค นั่งคอยเวลาว่าอีกไม่เกินสิบนาที ต้องได้ยินเสียงเคาะประตู
กริชชอบหาเรื่องให้เขาโมโหอยู่บ่อยๆ พอโดนเขาตอกกลับ ก็ทำท่าทางโกรธ แต่ก็ไม่เคยเข็ด จะชอบมาโดนให้ "ซ้ำสอง" อยู่ร่ำไป
...หาเรื่องใส่ตัวจริงๆ ชอบถูกด่า...
ทันทีที่บุริณทร์รับสายลูกน้องที่ส่งไปทำงานออกแบบสปาที่กระบี่ แทนก็ใส่ไม่ยั้ง เพราะฝ่ายนั้นเพียรพยายามโทรหาแต่เจ้านายไม่เปิดเครื่อง อารมณ์คุกรุ่นตั้งแต่เช้ายิ่งอัดเพิ่มเข้ามาในอกของสถาปนิกหนุ่ม เหมือนลูกโป่งอัดแก๊สรอเวลาระเบิด
"แทน พี่ไม่รู้" บุริณทร์ครางเสียงอ่อย
"เวลารับงานพี่เคยดูอะไรไม๊ พี่บุ แทนไม่ทำนะ แทนจะกลับกรุงเทพฯ" สถาปนิกวัย 27 ย่าง 28 ขวบโวยวายเป็นเด็ก"
"ไหนบอกว่าอยากไปนักหนาไง"
"ก็ไม่นึกว่าจะมาเจอคู่แค้นนี่นา พี่รินทร์จะแกล้งผมใช่ไหม จะแกล้งให้ทนอยู่กระบี่ไม่ได้แล้วกลับกรุงเทพฯ คอยดูนะ ถึงทำงานเสร็จ ผมก็จะอยู่เที่ยวต่อ ไม่กลับไปทำงงทำงานแล้ว จะไล่ออกก็ตามใจ"
"อ้าว เมื่อกี้ยังบอกว่าจะกลับ" บุริณทร์เกาหัว
"พี่บุริณทร์" แทนเรียกเจ้านายด้วยชื่อเต็ม เสียงเข้มขึ้น
"โธ่ แทนจ๋า พี่ไม่รู้จริงๆ บริษัทวิศวกรรมเขาไม่ได้แจ้งเปลี่ยนวิศวกรนี่นา"
"ผมไม่ยอมนะพี่โจ ถ้าต้องทำให้ทำงานกับคนหลงตัวเอง ขี้โอ่ ปากร้ายอย่างนายกริช ผมจะต้องกลายเป็นฆาตรกรก่อนที่สปาจะเสร็จแน่นอน" แทนลดเสียงแปดหลอดลงเพราะรู้ว่าบุริณทร์คงต้องแคะหูภายหลังจบการสนทนากับเขา ไม่ก็ดึงโทรศัพท์ออกไกลๆ หูเหมือนตอนที่ฟังเสียงสงครามโวยวายเวลาทะเลาะกับลูกค้าที่สงครามเรียกว่า "ตำรวจขี้เต๊ะ"
"พี่ไปขอเปลี่ยนตัววิศวกรวันนี้เลยนะ เอานายคนนี้ไปไกลๆ ให้เขาส่งไปทำงานสร้างอุโมงค์ลอดอ่าวไทยไปเกาะบาหลีได้ยิ่งดี แล้วนี่ปิดโทรศัพท์ทำไม ผมโทรหาตั้งแต่เช้าแล้ว"
"พี่ประชุม" บุริณทร์พูดเสียงเรียบ พยายามใจเย็น ทุกครั้งที่แทนกับสงครามโวยวายเหมือนผีเข้า เขาจะอารมณ์เย็น คอยดึงสองคนนั้นไม่ให้พุ่งเป็นจรวดขึ้นสู่ท้องฟ้า เมื่อไม่ครู่ใหญ่ เขาก็ปลอบสงครามไปแล้วหนึ่งรอบ ไม่ทันได้ทานอาหารกลางวัน ก็เจอแทนอีกหนึ่งราย ตอนนี้เขาแทบจะไม่อยากนึกภาพโปรเจ็คต่อไปที่ให้สงครามร่วมกับนฤชล สองคนนั้นเป็นคู่กัดกันไม่น้อยไปกว่าที่แทนไม่ค่อยถูกกับกริช รุ่นน้องต่างคณะที่เขารู้จักดีสมัยเรียน
"เถอะน่า แทน มันไม่หนักหนาอะไรหรอก ทนเอาหน่อย"
...พอๆ กับที่กริชก็คงต้องทนแทนเหมือนกันนั่นล่ะ...บุริณทร์พูดในใจเพราะไม่กล้าพูดออกมาตรงๆ ด้วยรู้ว่าการพูดเช่นนั้น ไม่ต่างจากสาดน้ำมันเข้ากองไฟ
"ทนจนจะขาดใจตายอยู่แล้ว" แทนเสียงเบาลง
"ทนมาครึ่งวันนี่นะ"
"พี่บุ" แทนเสียงเรียกเจ้านายเสียงห้วน
"ไว้พี่จะคุยกับบริษัทเขาให้ แต่จะให้เปลี่ยนวันสองวันนี้ไม่ได้หรอก อย่าลืมนะ โปรเจ็คนี้เป็น joint-venture วิศวกรไม่ใช่ของเรา จะขอเปลี่ยนตัวนี่มันก็ยังไงๆ อยู่ จะหาเหตุผลอะไรไปอธิบายกับเขาล่ะ ตราบใดที่เขาไม่ได้ทำให้งานผิดพลาดหรือก่อให้เกิดความเสียหาย" บุริณทร์อธิบายยืดยาวด้วยเสียงอ่อนโยน หวังจะช่วยให้ผ่ายที่เต้นผางอยู่เย็นลงมาบ้าง
...ทำงานผิดพลาดก่อให้เกิดความเสียหายหรือ...
แทนนิ่งชั่วครู่ หรี่ตาลงช้าๆ
"แทน แทน" บุริณทร์เรียกชื่อลูกน้องที่รัก เพราะอีกฝ่ายเงียบไปเฉยๆ
"แทน อย่าคิดทำอะไรบ้าๆ นะ"
...เอ๊ะ พี่โจนี่ อยู่ไกลขนาดนั้นยังมารู้ทันอีก...
แทนพ่นลมหายใจหนักๆ แล้วบอกบุริณทร์ว่าไม่ได้คิดอะไรร้ายกาจอย่างที่บุริณทร์กังวล แต่ทว่า ก่อนจบการสนทนา ชายหนุ่มยังย้ำให้เจ้านายรีบหาวิธีการเปลี่ยนตัววิศวกรเสียโดยเร็ว ก่อนที่เขาจะหาวิธีการเอง
...เซ็งจริงๆ เริ่มงานวันแรกก็เจอแจ๊คพอต ที่ว่าจะมาทำงานที่กระบี่ให้สบายอุราก็เครียดตั้งแต่เริ่มต้น...
***************** end of chapter 29 ****************
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
