บทที่ 15 แตกหัก 100%
รถยนต์หรูของพลลภัตม์ขับเลี้ยวเข้ามาในซอยบ้านของตัวเอง หลังจากที่เขาขับกลับมาจากไปส่งนิมานลดาที่คอนโดของอีกฝ่าย ดวงตากลมมองไปเห็นรถยนต์คันคุ้นตาที่จอดสนิทที่หน้าบ้านของเขา พัดเองก็จำได้ในทันที ป้ายทะเบียนที่คุ้นเคย เขาจำมันได้หมดทุกตัวอักษรและหลักเลข มันเป็นรถยนต์ของคนเคยรัก
รถยนต์ของเรวัต
พัดขับไปถึงหน้าบ้านของตัวเองและเดินลงจากรถเพื่อไปเปิดประตูบ้าน เขาทำเป็นไม่สนใจรถของใครคนนั้นที่มาจอดรออยู่ก่อนแล้ว ทันทีที่กำลังจะเอื้อมมือไปเปิดประตูแขนของเขาก็ถูกเจ้าของรถคันนั้นเดินลงมาคว้าเอาไว้ซะก่อน
"มาคุยกันให้รู้เรื่อง" เรวัตเอ่ยเสียงเข้มก่อนที่พัดจะสะบัดแขนให้หลุดจากการกอบกุมของอีกฝ่าย
"อยากคุยก็ไปคุยกันในบ้าน ผมเองก็อยากคุยกับคุณเหมือนกัน" เขาเอ่ยพร้อมยืนประจันหน้ากับอีกฝ่ายอย่างที่ไม่มีท่าทีเกรงกลัว มือเรียวดันประตูบ้านให้เปิดออกก่อนที่จะเดินกลับไปขึ้นรถของตัวเองเพื่อขับเข้าไป ในตอนนั้นหางตาของเขาก็เหลือบไปเห็นว่ารถยนต์ของชานนท์ขับเข้ามาในซอยพอดี
"เขามาทำไม" เป็นเสียงของภีมพลที่เอ่ยถามออกมา
"เดี๋ยวแม่จะคุยกับพ่อ ภีมกับภาไปรอแม่ที่บ้านน้านนท์ก่อนนะลูก" เขาหันไปเอ่ยบอกลูกชายทั้งสองก่อนที่จะขับรถเข้าไปจอดในบ้าน ในตอนนั้นเรวัตเองก็เดินตามรถยนต์ของพลลภัตม์เข้ามาในบ้านด้วย ทันทีที่รถจอดสนิทพัดก็เดินลงจากรถพร้อมกับลูกๆ และบอกให้ลูกไปรอที่บ้านของชานนท์ก่อน พัดชำเลืองมองเรวัตที่มองเขาอย่างโกรธแค้นก่อนที่จะเดินนำอีกคนเข้าบ้านไป
"พัดไปไหนมา" เรวัตเดินตามอีกคนเข้ามาในบ้านและเอ่ยเสียงต่ำถามอีกคนทันที
"ผมไม่จำเป็นต้องบอกคุณ เราไม่ได้เกี่ยวข้องกันแล้ว" พลลภัตม์เองก็ไม่ยอมเช่นเดียวกัน
"จะหาพ่อใหม่ให้ลูกรึไง ลืมไปหรือเปล่าว่ามีพี่เป็นผัวพัดอยู่ทั้งคน!" เมื่อเห็นว่าพัดไม่ได้มีท่าทีรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไป ไฟในอกของเขาก็ลุกโชนมากยิ่งขึ้น แรงอารมณ์ที่พัดเหวี่ยงไปมาทำให้เขาเริ่มที่จะฉุดเอาไว้ไม่ได้
"ผมไม่เคยลืมหรอกว่ามีคุณเป็นสามีตามกฎหมาย แต่คุณต่างหากลืมไปหรือเปล่าว่ามีผมและลูกอยู่ตรงนี้!" ทำไมถึงกล้าด่าเขาด้วยคำพูดแบบนี้ ทำไมถึงกล้าทวงถามถึงสถานะที่ตัวเองเป็นคนทำลาย
ทำไมเห็นแก่ตัวขนาดนี้นะ
"พี่ไม่เคยลืม พะ..."
"ไม่เคยลืมแต่ไม่เคยโทรหา! เอาเวลาไปอยู่แต่กับมัน ลูกไม่มาดูแล! งานวันเกิดลูกก็ลืม! งานประชุมผู้ปกครองที่รับปากเอาไว้ก็ผิดนัดมัวแต่เอาเวลาไปทำเรื่องต่ำๆ...คุณมันไม่เหมาะที่จะเป็นพ่อคนจริงๆ เรวัตพฤติกรรมเหมือนสัตว์เข้าไปทุกวัน!" พัดเองไม่รอให้เรนพูดจบเขาก็สวนกลับไปทันที เขาระบายความอัดอั้นในใจผ่านคำพูดและสาดอารมณ์ที่เขาต้องทนทุกข์กับเรื่องทั้งหมดผ่านคำด่าทอต่างๆ ที่เขามอบให้ผู้ชายคนนี้ ตั้งแต่เกิดมาจนถึงตอนนี้การด่าหรือว่าร้ายคนอื่นเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นน้อยมากๆ และคนที่ทำให้เขาหมดความอดทนได้ขนาดนี้
มันต้องเป็นคนที่เลวร้ายขนาดไหนกัน
"งานประชุมผู้ปกครองอะไร...พี่ไม่เข้าใจ" เรวัตเองหลังจากฟังสิ่งที่พัดพูดมันก็ทำให้เขาสับสนและมึนงงขึ้นมาในทันที เขาไม่เข้าใจว่าพัดกำลังหมายถึงอะไร
"สามวันก่อนโรงเรียนลูกมีงานประชุมผู้ปกครอง ผมไม่ว่างก็เลยส่งข้อความไปหาคุณแล้วก็คุณก็รับปากจะไปให้ แต่สุดท้ายคุณก็ผิดสัญญา คุณมัวแต่เอาเวลาไปสืบพันธุ์กับมัน!"
"พี่ไม่เคยได้ข้อความอะไรจากพัดเลย ไม่มีอะไรเลย" เรวัตเองก็ยังคงงุนงงกับเรื่องที่เกิดขึ้นตั้งแต่เขาย้ายออกจากบ้านเขาไม่เคยได้ข้อความอะไรจากอีกฝ่ายเลย เขายืนยันได้
พลลภัตม์พยายามปะติดปะต่อเรื่องราวในสมองของตัวเอง และก็ได้ข้อสรุปออกมา มือเรียวล้วงลงไปในกระเป๋ากางเกงของตัวเอง เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนที่กดเข้าหน้าช่องแชทระหว่างเขากับเรวัตและเปิดให้อีกฝ่ายดูข้อความทั้งหมดที่สนทนากันในวันนั้น
เรวัตหยิบโทรศัพท์ที่พัดยื่นมาให้ก่อนที่จะใช้สายตาอ่านข้อความที่ปรากฏบนหน้าจอดิจิตอลนั้น มันเป็นห้องแชทระหว่างเราสองคนที่มีการคุยตกลงในเรื่องการไปประชุมผู้ปกครองของภาณินอย่างเรียบร้อย เขาเองก็หยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาเปิดดูห้องแชทระหว่างเขาและพัดเช่นเดียวกันแต่ภายในโทรศัพท์ของเขา กลับไม่มีข้อความพวกนั้นเหลืออยู่เลย ในตอนนั้นเองสมองของเขาก็ย้อนไปถึงเหตุการณ์ของเช้าวันนั้นที่เขาสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาและมองไปเห็นเขมินทร์ยืนกดโทรศัพท์ของเขาอยู่ แต่เพียงแค่แวบเดียวเขาก็หลับต่อ ตอนนั้นเขาคิดว่าอาจจะเป็นแค่ความฝัน
แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่ามันไม่ใช่
"พัดพี่ไม่รู้จริงๆ นะ ข้อความมันหายไป มีคนลบข้อความพี่" เรวัตพูดเสียงสั่นๆ ก่อนที่จะยื่นโทรศัพท์ของตัวเองให้พัดดู พัดเหยียดยิ้มก่อนที่จะดึงโทรศัพท์ของตัวเองกลับมา นิ้วเรียวกดเปลี่ยนจากหน้าจอช่องแชทไปยังคลังข้อมูล ก่อนที่เขาจะกดเปิดไฟล์ๆ หนึ่งออกมา ไฟล์เสียงที่เขาบันทึกเอาไว้ตอนที่โทรหาเรวัตวันนั้น
(อ๊ะ...อ๊ะ พะ พี่เรนอืม เขมแน่นมันแน่นรู อื้อ)
"..." ทันทีที่เรวัตได้ยินเสียงบ้านทั้งหลังก็ตกอยู่ในความเงียบ
(เขม...เขมมันดีมาก เขม อืม แน่นไปหมด พี่ใกล้แล้วเขม อ๊า)
พัดทนฟังต่อไปไม่ไหวเขากดปิดทันที หากทนฟังอีกนิดเขาอาจจะอาเจียนออกมาตอนนี้เลยก็ได้
"ผมรู้ว่าคุณไม่โง่ ขนาดที่จะไม่รู้ว่าเป็นฝีมือใคร" เขาพูดเสียงนิ่งเรียบๆเหมือนอารมณ์ที่เริ่มจะนิ่งลงไม่มีได้เหวี่ยงเหมือนเมื่อสักครู่
"พี่ขอโทษ...พี่จะจัดการเรื่องนี้เอง" เรวัตเดินเข้ามาใกล้พัด หวังที่จะวิงวอนขอโอกาสแต่สิ่งที่พัดทำคือการยืนอยู่เฉยและเบี่ยงตัวหลบมือหนาที่ยื่นมาหมายจะจับเนื้อต้องตัวของเขา
"มันไม่มีโอกาสสำหรับคุณอีกแล้ว ผมเคยบอกคุณแล้วว่าอย่าให้คนของคุณเข้ามายุ่งวุ่นวายผมกับลูก แต่คุณก็ทำไม่ได้"
"..."
"ในเมื่อการรับผิดชอบสองครอบครัวมันยากเกินไปสำหรับคุณ ผมก็จะช่วย...ช่วยหย่าให้คุณรับผิดชอบแค่เขาส่วนเราไม่เกี่ยวข้องใดๆ กันอีก!" พัดเอ่ยกระแทกเสียงให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขาเอาจริง เขาจะไม่ทนอีกต่อไป ทางที่ทำให้เขาและลูกหลุดพ้นจากคนเห็นแก่ตัวได้ มันมีแค่วิธีนี้วิธีเดียวเท่านั้น
"พัด...ไหนพัดบอกพี่ว่าจะไม่หย่าไง ไหนพัดบอกว่าเราจะแค่แยกกันอยู่" เรวัตแทบจะทรุดเมื่อพลลภัตม์เอ่ยคำนั้นออกมาอีกครั้ง แววตาของพลลภัตม์ที่พูดประโยคนั้นคือแววตาของคนที่ไม่เหลือใจให้กันแล้ว
"ผมจะหย่า เราจะไม่เกี่ยวข้องกันอีกไม่ว่าทางไหน คุณกับผมและลูกจะไม่ใช่ครอบครัวเดียวกันอีกต่อไป" เรวัตคุกเข่าลงต่อหน้าเขาและเริ่มที่จะร้องไห้ขอโอกาสอีกครั้ง เสียงสะอื้นของเรวัตมันทำให้ใจพัดกระตุกไปนิดหนึ่ง อย่างน้อยก็คนเคยรักกันแต่ถ้าจะหวังให้เขากลับไปให้โอกาส เขาก็จะไม่ทำ
"พะ...พัด ฮึก พี่ไม่ยะ...หย่านะ ฮึก พี่ไม่หย่า" เรวัตคานเข้ามาจับมือเขาและซุกหน้าลงไปกับฝ่ามือนุ่มนิ่ม เพื่อให้มันช่วยซับน้ำตา
"ปล่อยผมไปเถอะ ถ้าคุณยังรักและห่วงผมอยู่สักนิด ช่วยปล่อยผมไป" พัดก้มลงมองผู้ชายที่เป็นครึ่งหนึ่งของชีวิตเขากำลังร้องไห้เสียใจอยู่ตรงหน้า ภาพตรงหน้าอาจจะเลือนรางเพราะหยาดน้ำตาที่คลออยู่รอบดวงตากลม พัดชักมือออกจากการกอบกุมของอีกฝ่ายและถอยหลังห่างออกไป
"พวกคุณทำร้ายผมกับลูกมาตั้งเท่าไหร่ ปล่อยพวกเราไปเถอะ ปล่อยพัดไปเถอะนะ...หย่ากับพัดเถอะนะพี่เรน พัดขอร้อง ฮึก" อารมณ์ของพัดเริ่มสั่นไหว เขาคุมเสียงและน้ำตาไม่ได้ พัดทำได้แค่ปล่อยมันไหลอยู่เงียบ ไม่มีเสียงสะอื้นจากคนตัวเล็ก มีเพียงหยดน้ำที่เอ่อล้นขอบตาและหยาดน้ำใสที่ไหลอาบแก้ม เขาไม่คิดจะยกมือขึ้นมาเช็ดมันด้วยซ้ำ อาจเป็นเพราะเหนื่อยเกินกว่าที่แม้แต่น้ำตายังไม่มีแรงเช็ด
บ้านทั้งหลังเหมือนถูกปกคลุมไปด้วยหมอกของความเศร้าโศกและรมควันกลิ่นไปด้วยความเสียใจ เสียงสะอื้นของเรวัตดังก้องกังวานอยู่ในหูของเขาทั้งคู่ พวกเราทำร้ายกันมามากเกินไปแล้วคนที่เจ็บก็คือพวกเขาเอง เราควรหยุดมันเอาไว้แค่ตรงนี้ เราควรจบมันสักที
"พัด...ฮึก พี่...พี่ขอโทษแต่พี่ไม่หย่า ฮือ พัดพี่ไม่หย่า"
"พี่เรน...พัดเจ็บมาตลอดหนึ่งเดือน พัดร้องไห้ตลอดเวลา ลูกเองก็เสียใจ พัดและลูกถูกพี่ทำร้ายด้วยคำว่านอกใจ และไหนจะคนของพี่ที่คอยระราน แม่ของพี่ที่กดดันพัด พัดเหนื่อยแล้วพี่เรน พัดไม่อยากสู้กับใครแล้ว" เขาเอ่ยบอกถึงความทุกข์ที่มันทำให้เขาจมอยู่กับมันตลอดทั้งเดือน พัดไม่เคยนอนหลับสนิทได้เลยตั้งแต่ตอนนั้น
"แม่พี่...แม่พี่ทำอะไร ฮึก" เป็นอีกครั้งที่เขาไม่รู้ว่าคนรอบกายที่บอกว่ารักเขากำลังทำร้ายคนตรงหน้า คนที่เขารัก
"แม่พี่ขู่พัด...เขาจะไม่ยอมให้พัดหย่า ไม่อย่างนั้นเขาจะภีมกับภาไป ฮึก" เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าพัดต้องทรมานเพราะเขามากถึงขนาดไหน
ทุกอย่างมันเป็นเพราะเขา
"พี่ขอโทษ ฮึก ขอโทษที่ทำให้มันเป็นแบบนี้ ฮือ" เสียงสะอื้นดังมากยิ่งขึ้นเมื่อเขารู้ว่าคนตัวเล็กต้องเจ็บและทนมากขนาดไหน การนอกใจมันทำให้ทุกคนที่เรารักต้องเสียใจแม้กระทั่งตัวเขาเอง
ผลลัพธ์ของการนอกใจ...มันไม่เคยสวยงาม
"พี่เรนกลับไปก่อนเถอะ...เดี๋ยวพัดจะนัดวันหย่าไปอีกที"
"ขอบคุณมากนะจ๊ะน้องเขมที่มางานอีเวนท์ให้พี่" หญิงสาวผู้เป็นเจ้าของแบรนด์เอ่ยขอบคุณเด็กหนุ่มตรงหน้า ถึงเรื่องการมาโชว์ตัวในงานอีเวนท์ของสินค้าเธอในวันนี้ แม้ค่าตัวของอีกฝ่ายจะสูงเฉียดฟ้าแต่เธอเชื่อว่าสินค้าของเธอจะขายดีเป็นเทน้ำเทท่า
"ไม่เป็นไรเลยครับ พี่แก้ว เขมสิต้องขอบคุณที่ชวนเขมมาเป็นพรีเซนเตอร์ เขมใช้สินค้าตัวนี้มาตลอดอยู่แล้ว ก็แค่เอามาบอกต่อให้คนรู้จักเท่านั้นเองครับ" เขมินทร์ยิ้มรับคำขอบคุณของอีกฝ่าย และเอ่ยขอบคุณอีกคนกลับเป็นมารยาท
"ไว้ยังไงเดี๋ยวคราวหน้าร่วมงานกันใหม่นะ"
"ครับพี่แก้ว" หลังจากจบบทสนทนาเขมินทร์ก็เดินแยกตัวออกมาหาพี่ปุยผู้จัดการสาวข้ามเพศของตัวเองเพื่อเดินทางกลับ
"เขม พี่ไปเข้าห้องน้ำแป๊บเดียวนะ เดี๋ยวมา" ปุยยืนกระเป๋าดาราในสังกัดของตัวเองถือก่อนที่เธอจะเดินตรงไปยังห้องน้ำ ของห้างสรรพสินค้า
Rrrrrrrrrrrrr
โทรศัพท์ในมือของเขมินทร์สั่น เพราะมีการแจ้งเตือนว่ามีข้อความส่งเข้ามาเพียงแต่ว่ามันไม่ใช่โทรศัพท์ของเขา
Pink : โอนค่าตัวน้องเขมเพิ่มให้แล้วนะคะพี่ปุย ขอบคุณมากๆ ค่ะ
Pimk : ส่งรูป
เป็นข้อความของเจ้าของแบรนด์ๆ หนึ่งที่เขาเพิ่งไปร่วมงานอีเวนท์มาเมื่อไม่กี่วันก่อน เขมหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาถ่ายรูปข้อความเก็บไว้ก่อนที่จะเก็บมันลงไปในกระเป๋า ตั้งแต่วันที่รู้ว่าปุยโกงเงินค่าตัวของเขา ดาราหนุ่มก็ไล่โทรหาคนที่เคยจ้างงานคนก่อนๆ เพื่อสอบถามในเรื่องนี้และเขาก็ได้คำตอบเดียวกันคือ
ผู้จัดการของเขาขอส่วนต่างค่าตัวเพิ่มในตอนที่เขากำลังมีชื่อเสียง
"เขม...พี่เสร็จแล้ว ไปไหนต่อหรือเปล่า" ปุยเดินออกมาจากห้องน้ำและตรงกลับมาหาเขมินทร์ที่ยืมรออยู่
"ไม่ครับ เขมอยากกลับไปพัก" เขาหันไปตอบอีกคนก่อนจะส่งสัมภาระให้และออกเดินตรงไปยังลานจอดรถทันที
"เออนี่เขม...สัญญาเราน่ะอีกเดือนเดียวก็จะหมดแล้วนะ จะต่อเลยไหม" ในระหว่างทางที่เดินไปยังลานจอดรถ ปุยก็เอ่ยทักในเรื่องของสัญญาโมเดลลิ่งของตัวเอง
"เขมยังไม่อยากคุยงานตอนนี้นะครับ เขมเพลีย" แต่เขมินทร์ก็บอกปัดออกไป ไม่ใช่เพราะเขาเหนื่อยแต่เพราะเขาไม่อยากที่จะต่อสัญญาต่างหาก ขาเรียวก้าวเข้ามาถึงลานจอดรถของห้างสรรพสินค้าใหญ่พร้อมกับผู้จัดการของตัวเองที่เดินมาส่งถึงรถยนต์หรู
"ขับรถกลับดีๆ นะเขม เดี๋ยวเจอกันวันเรียนแอคติ้งเดี๋ยวพี่ไปรับ" ปุยเอ่ยบอกอีกคนตอนที่กำลังจะก้าวขึ้นรถ หล่อนยืนส่งดาราหนุ่มที่ข้างรถหรู
"ไม่ต้องหรอกครับ เดี๋ยวเขมขับรถไปเอง"
"ก็ได้ตามนั้น โชคดีนะ" เธอเอ่ยอวยพรร่างเล็กก่อนที่จะเดินแยกออกไปยังรถของตัวเอง เขมินทร์เองก็ปิดประตูรถและขับออกมาจากห้างสรรพสินค้าในทันที จุดหมายปลายทางของอีกฝ่ายคือมุ่งหน้าไปยังคอนโด
"มาช้าจังเลย" ป้องกุลคู่ขวัญของเขมินทร์ออกมาเปิดประตูรับร่างเล็กที่กดกริ่งเรียก ทันทีที่ขาเรียวก้าวเข้าในห้องชุดคอนโดของพระเอกหนุ่ม ร่างทั้งสองก็พุ่งเข้ามาหากันเหมือนสัตว์ที่อยากกัดทึ้งเหยื่อ
"อื้อ...ป้อง เขมเสียว" เขมินทร์ครางหวานข้างหูอีกฝ่ายที่ซุกไซร้ซอกคอกเขาด้วยความหื่นกระหายกาม
"เขมไม่มาหาป้องสักที ป้องรอตั้งนาน" ป้องกุลเงยหน้าจากซอกคอขาวมาเอ่ยเสียงน้อยใจใส่อีกฝ่าย
"เขมก็มาแล้วนี่ไง มาให้ป้องลงโทษ"
"ป้องจะลงโทษเขมให้เสียงที่สุดเลย" ร่างสูงก้มลงไปตะโบมจูบร่างเล็กเกิดเสียงเฉอะแฉะน่าเกลียดดังไปทั่วห้องคอนโดหรู
"อื้ม อ๊ะ ปะ...ป้อง เบาๆนะป้อง เบา อ๊า เบาๆมันสะเทือน อื้อ ปะ...ป้อง"
"เขม อื้อ เขมมันดีมาก อ๊า แน่น แน่นไปหมดเลย"
"ป้อง อ๊า เขมจะสะ เสร็จ อื้อ ป้อง"
"เขม ป้องก็จะเสร็จ อื้อ เขม อ๊า"
"ป้อง อ๊า ป้อง"
หลังจากที่เขมินทร์ไประเริงสุขที่คอนโดของป้องกุลเสร็จ ร่างเล็กก็ทำการอาบน้ำชำระล้างคราบต่างๆ ที่คอนโดของพระเอกหนุ่มก่อนที่เขาจะกลับมายังคอนโดของตัวเองในเวลาที่พระอาทิตย์ตกดินไปแล้ว มือเรียวแตะคีย์การ์ดเข้ากับประตูห้องก่อนที่จะเปิดเข้าไป ภายในห้องมืดไปหมดมองอะไรไม่เห็นเลยแม้เพียงนิดเดียว เขมจึงเอื้อมมือไปกดเปิดไฟของคอนโด และเขาก็เห็นเรวัตที่นั่งก้มหน้าอยู่ที่โซฟาหน้าทีวี
"พี่เรน...ทำไมมานั่งมืดๆคนเดียว เขมตะ..."
เพี๊ยะ
เขมินทร์ยังพูดไม่ทันจบประโยคก็ถูกเรวัตที่ลุกขึ้นเดินเข้ามาหาและฟาดมือลงไปยังใบหน้าของร่างเล็กเต็มแรง จนหน้าของเขมหันไปอีกทาง
"พี่เรน! พี่ตบเขมทำไม!?" เขมินทร์ที่ตั้งสติได้หลังจากถูกทำร้ายร่างกาย ก็หันกลับมาตวาดร่างสูงที่จ้องมองเขาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
"มึงจะไปยุ่งกับพัดและลูกทำไม!? ไปยุ่งกับเขาทำไม!" เรวัตพุ่งเข้าไปบีบคออีกฝ่ายด้วยแรงอารมณ์ที่พุ่งสูงมากยิ่งขึ้น เขากำรอบคอของร่างเล็กแน่นจนข้อนิ้วขึ้นสีขาว เขมมินทร์เองก็พยายามสะบัดตัวออกจากการกอบกุมของอีกคน ก่อนที่จะฟาดฝ่ามือลงไปบนหน้าของอีกคนเช่นกัน
เพี๊ยะ
"พี่เป็นเหี้ยอะไร! มาทำร้ายเขมทำไม"
"แล้วมึงลบข้อความกูทำไม พัดบอกกูหมดแล้วว่าวันประชุมผู้ปกครองเขานัดกูให้ไปแทน แต่มึง! มึงสวมรอยเป็นกู ตกลงรับนัดเขาแล้วอ่อยให้กูนอนเอากับมึงทั้งวัน! มึงทำให้กูไม่ได้เจอลูก สารเลว! พัดเขาขอหย่ากับกูเพราะมึง!" เรวัตตะคอกใส่เขมินทร์ เขาหวังว่าอีกคนจะทำหน้าตาตกใจที่เขารับรู้เรื่องนี้ แต่มันกลับไม่เป็นอย่างนั้น เขมเหยียดยิ้มออกมาก่อนที่จะระเบิดเสียงหัวเราะที่ดูสะใจ
"กูก็ช่วยมึงตัดขาดจากมันไง มึงมัวแต่ทำตัวโลเลแบบนี้ แล้วเมื่อไหร่กูจะมีจุดยืนสักที! กูก็แค่ทำให้มึงกับมันหย่ากันเร็วขึ้นก็แค่นั้น" เขมินทร์ตะคอกกลับใส่เรวัตก่อนที่จะเดินเข้าไปหาอีกคน มือเรียวโอบรอบคอของร่างสูงก่อนที่จะเขย่งจุ๊บคางอีกฝ่ายและเอ่ยกระซิบข้างหู
"ที่เขมทำทั้งหมดก็เพื่อพี่เรนนะ หึ" หลังจากที่เรวัตได้ยินประโยคนั้น เขาก็ผลักอีกคนออกทันที
"มึงคิดว่าทำแบบนี้แล้วกูจะเลือกมึงงั้นเหรอ ถ้าพัดหย่ากับกู กูก็จะเลิกกับมึงเหมือนกัน"
"ไม่ได้! พี่จะเลิกกับเขมไม่ได้"
"ทำไมจะไม่ได้!"
"เขมท้อง!" เสียงตะโกนของเขมินทร์หยุดสงครามการปะทะอารมณ์ของสองร่างได้ในทันที ประโยคนี้ที่ทำให้เรวัตชาไปทั้งตัว ดวงตาของอีกคนเปิดกว้างก่อนที่จะทรุดลงไปนั่งคุกเข่าบนพื้นคอนโด
...
- TBC -
แตกเป็นแตก แบกเอาไว้ก็หนักกกกก แต่เขมเธอนี่มันจริงๆเลยนะ
ท้องยังไปมีอะไรกับคนอื่นได้อีก คันไปไหมเอาดีๆ
ฝากกดไลก์กดแชร์กดสับตะไคร้ด้วยนะครับ ฝากเมนท์ติชมด้วยน้าาา
พูดคุยกันใน #เกมนอกใจ ในทวิตเตอร์ได้นะค้าบ
ทวิตเค้าเอง >>
https://twitter.com/lopittupp
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
