หัวข้อ: Personal Driver : คนขับ(รัก)ส่วนบุคคล | นิยาย Y ตอนที่ 40 P.12 @11/11/20

[DrSlump]

 

โลกกลมมากมาย

[BitterCucumber]

พี่ไม่เคยเข็ดเลยกับบลูฮาวาย กินเมื่อไหร่เสียน้ำไม่รู้ตัวตลอด55555555
คู่รองโผล่แล้ว

[bun]

หนึ่งตงฉิน คาดว่าคงได้เกี่ยวดองกันอีกทาง

[seaz]

มีสองคู่ใช่ไหมเนี่ย? อิอิ

[แก่ เหี่ยว เคี้ยวยาก]

“บลูฮาวายพี่ อร่อยดีนะ”

อร่อยพ่อง....

อิอิ.........ลุงเอก

[Chompoo reangkarn]

 

[Leenboy]

น่ารักดีอ่ะ

[t2007]

หนึ่งหึง ตงฉิน

[จากต้นจนอวสาน]

Personal Driver : คนขับ(รัก)ส่วนบุคคล

ตอนที่ 13 มาเหนือเมฆขนาดนี้เลยเหรอครับ

             โดนจับได้ขนาดนี้ผมก็ได้แต่อึ้งเงียบล่ะสิ แหม่...เหมือนกับอยู่ในสายตาตลอดเลยแฮะ เอาวะ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว จะมาหลบๆซ่อนๆก็ใช่ที ดื่มให้เห็นตรงหน้านี่แหละ ทางเจ้าภาพเขาจัดมาแล้ว ไม่หยิบมาจะเสียของ เจ้านายหนุ่มได้แต่ยิ้ม เป็นยิ้มที่มีเลศนัยมากจนผมไม่กล้าสบตา ยืนเงียบเป็นสากอยู่นานสองนานกว่าจะมีคนมาดึงตัวคุณต่อพงษ์ไปร่วมวงสนทนา

“แหม ไม่เบาเลยเนาะเจ้านายพี่เนี่ย หล่อสุดๆ” น้องชายตัวดีของผมเองครับ ไม่รู้มาเดินมาตั้งแต่เมื่อไหร่

“ใช่ หล่อมาก” ผมได้แต่เออออ

“แล้วเมื่อไหร่พี่จะใจอ่อน”

“ใจอ่อนอะไรของมึงวะ” ผมเกาหัว

“โธ่พี่ เค้ารู้กันหมดละ มีแต่พี่แหละไปอยู่ไหนมา”

“รู้อะไรวะ”

“อืม พี่นี่ท่าจะขาดสติ ก็รู้เรื่องที่พี่ต่อชอบพี่ไง”

“เดี๋ยวๆๆๆ ไปรู้มาจากไหน” ผมถามด้วยความสงสัย ผมไม่เคยเล่าเรื่องงานให้ฟังแล้วไอ้โทมันจะไปรู้ได้ยังไง

“อ้าวพี่ลืมไปแล้วเหรอว่าผมกับไอ้ตงเป็นเพื่อนซี้กัน”

“เออ ก็เพิ่งรู้เนี่ยแหละ”

“นั่นแหละ ตอนพี่มาทำงานแรกๆ ไอ้ตงมันมาถามเรื่องพี่ถี่ยิบเลยนะ ถามละเอียดจนผมยังแปลกใจ”

“หืม”

“จริง มันมีอะไรมันก็มาเล่าให้ฟังด้วย พี่อย่าลืมสิ ไอ้ตงมันก็ทายาทบริษัทคนนึง มีอะไรภายในมันก็รู้ ทั้งเรื่องอยู่ๆพี่ก็ได้งานทั้งที่ไม่มีการสัมภาษณ์ ไม่มีการคัดกรอง เงินเดือนมากกว่าชาวบ้านชาวช่อง ไหนจะมือถือราคาแพงนั่นอีก” ผมเผลอไปลูบมือถือที่นอนแอ้งแม้งในกระเป๋ากางเกงเลยครับ

“ปกติพี่ต่อเค้าเนี้ยบจะตาย คนขับรถทำอะไรไม่พอใจนิดหน่อยก็ไล่ออก แต่คนอย่างพี่กลับทำงานมาได้ตั้งหลายเดือน เป็นใครบ้างไม่แปลกใจ” ผมนี่เริ่มคล้อยตามละ ... ว่าแต่ คนอย่างกูนี่แบบไหนวะ

“ไม่เชื่อพี่ลองดูดิ เราคุยกันตอนนี้พี่ต่อยังมองพี่แบบไม่ละสายตาเลย” ผมหันไปมองเจ้านายหนุ่มที่ยืนเด่นทางกลางฝูงชน เช็ดเข้...มองมาทางนี้จริงด้วย

“มึงก็พูดไปเรื่อย” ผมเถียง นึกถึงเรื่องที่พัทยาขึ้นมาทันที

“พี่นั่นแหละเอ๋อ ไม่รู้เรื่องว่าพี่ต่อเค้าชอบ”

“อ้าว กูเป็นผู้ชาย จะไปสนใจเรื่องแบบนี้ทำไมวะ”

“เหอะ พี่” น้องชายผมจิบเครื่องดื่มในมือ คงเพราะพูดมากคอเลยแห้ง

“กูไม่สนใจเรื่องนี้ด้วยโว้ย ภาระกูเยอะ”

“พี่อย่าเอาภาระมาอ้างเลย เพื่อนสมัยเรียนพี่ที่ไม่เรียนต่อแถวบ้านเราน่ะ ฐานะก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันเลยนะ ตอนนี้ลูกสามหลานสี่กันหมดละ” ไอ้โทมันพล่ามหนักเลยทีนี้

“อีกอย่างไม่ใช่ว่าจะไม่เคยมีคนมาจีบพี่ อย่างนังแววลูกเจ๊าสอนเจ้าของตลาดน่ะ หน้าตามันก็ไม่ได้ขี้เหร่นะ ดีกรีเป็นถึงนางสงกรานต์ เทียวไล้เทียวขื่อมาหยอดพี่ทุกวี่วัน พี่ก็ไม่สน สุดท้ายมันก็โดนสอยจนท้องป่องไปแล้ว” ผมนึกถึงผู้หญิงที่เคยมาจีบอยู่ช่วงหนึ่ง ตอนนั้นผมสนใจแค่หาเงินมาเลี้ยงที่บ้านจนไม่ได้ตอบรับอะไร

“พี่รู้มั้ย นังแววน่ะ พออกหักจากพี่ มันก็ไปป่าวประกาศใหญ่โตเลยว่าพี่น่ะไม่ชอบผู้หญิง”

“เห้ย ตอนไหนวะ ทำไมกูไม่รู้เรื่อง”

“เหอะ ใครมันจะกล้ามาเล่าให้พี่ฟังล่ะ อีกอย่างพี่ไปขับรถ กลับบ้านก็ดึกดื่นแล้ว” ผมล่ะต้องยอมจำนน

“กูไม่ได้ชอบผู้ชายโว้ย กูชอบผู้หญิง” ผมเถียงเสียงแข็ง

“พี่ ผมไม่ได้รังเกียจหรืออะไรหรอกนะถ้าพี่จะชอบใครน่ะ แต่พี่คิดดูสิ ปีนี้พี่ก็จะสามสิบแล้ว หน้าตาก็ไม่ได้แย่ หุ่นก็ดี แต่ดันไม่มีลูกเมีย แถวบ้านเราเค้าปั๊มลูกกันจนวิ่งเตะบอลเต็มสนามแล้ว”

“แล้วไงวะ” ผมยังคิดตามไม่ทัน

“เห้อ ผมละเบื่อพี่จริงโว้ย”

“คุณต่อจ้างมึงมาเป่าหูกูรึไงเนี่ย เดี๋ยวกูจ้างสองเท่าให้มึงหยุดพูด”

“หึหึ พี่ต่อเค้าไม่ต้องจ้างหรอก ก่อนหน้าที่พี่จะมา พ่อแม่ไอ้ตงมาถามผมใหญ่เลยเรื่องพี่ ว่าเป็นใครมาจากไหน ไม่มีใครจะเกลียดพี่สักคนนะ โดยเฉพาะแม่พี่ต่อเค้าน่ะ บอกว่ายังจำที่พี่คอยช่วยเหลือตอนนั้นได้เลย”

“หืม”

“พี่เอกอย่าลืมสิ พี่ต่อน่ะเป็นใคร คิดเหรอว่าพ่อแม่เค้าจะปล่อยให้ไปไหนมาไหนโดยไม่ดูแล แต่แกเป็นเด็กนอกไง ไม่ชินกับการอยู่กับคนเยอะๆเลยย้ายไปอยู่อีกบ้าน”

“นี่มึงรู้เรื่องเจ้านายกูมากกว่ากูอีกนะเนี่ย”

“ก็บอกแล้วว่ามีอะไรไอ้ตงก็มาเล่าให้ฟัง” ผมมองมันยักคิ้วอย่างหมั่นไส้ “อีกอย่าง พี่ต่อเค้าก็บอกพ่อแม่เค้าแล้วนะว่าคิดยังไงกับพี่”

“...” ผมอ้าปากค้างสิงานนี้

“ตอนที่ท่านมาถาม ผมก็ตอบตามความจริงแหละ ยังถามอีกนะว่าพี่มีทีท่าจะสนใจลูกชายเค้ามั้ยด้วย”

“แล้วมึงตอบไปว่าไงวะ”

“ผมก็บอกไม่รู้ ก็ผมไม่รู้ว่าพี่คิดยังไงนี่นา แต่ถ้าถามแม่เรานะ รายนั้นน่ะปลื้มพี่ต่อสุดๆ ถึงขั้นบอกว่าเสียดายไม่มีลูกสาว ไม่งั้นจะมาสู่ขอไปเป็นเขย”

“เดี๋ยวๆๆๆ แม่เนี่ยนะ”

“แม่เรานี่แหละ พี่ไม่รู้เหรอว่าพี่ต่อทำคะแนนกับแม่เยอะเลยนะ ตอนที่แม่ป่วยก็ส่งกระเช้ามาเยี่ยมแทบทุกวัน วันเกิดแม่ที่พี่ไม่ได้กลับ พี่ต่อก็ซื้อกระเป๋าใหม่ให้ นี่ยังจ้างแม่บ้านไปทำความสะอาดให้อาทิตย์ละครั้งอีกด้วย”

“ทำไมกูไม่รู้เรื่องเลยวะ”

“ก็พี่ซื่อบื้อไง ถามจริงเถอะพี่ พี่ต่อเขาเก็บอาการมิดชิดเลยเหรอ พี่ถึงไม่รู้เรื่องอะไรเลยเนี่ย” ผมส่ายหัวแทนคำตอบ ไม่อยากคิดถึงเรื่องจูบกันหลายครั้งที่ผ่านมา

“เอาจริง ถ้าพี่ต่อกล้าจีบพี่นะ ผมว่าพี่ไม่รอดหรอก ต้องมีหวั่นไหวกันบ้างแหละน่า หน้าตาก็อย่างกับเทพบุตร ไม่รู้ว่าทำกรรมอะไรไว้ถึงได้มาชอบเบ้าหน้าเถื่อนๆแบบพี่เนี่ย”

“อ้าวไอ้โท นี่กูพี่มึงนา”

“นี่ผมมาคุยกับพี่ ก็แค่อยากบอกให้รู้ เพราะพี่เป็นแบบนี้ไง ถึงไม่รู้เรื่องอะไรกับเค้า”

“นี่มึงจริงจังขนาดนี้เลยเหรอ พี่มึงเป็นผู้ชายนะโว้ย จะให้ไปชอบป่าเดียวกันดื้อๆได้ไง”

“ย้อนกลับไปเรื่องนังแววเลยพี่ สวยขนาดนั้นพี่ยังไม่เอา เป็นใครก็คิดปะ... เอาจริงๆนะ แม่เรานี่แหละตัวดี พี่เคยเห็นแกคาดคั้นให้พี่แต่งงานมีลูกมั้ยล่ะ มีแต่มาบ่นกับผมว่าอยากอุ้มหลาน นี่ผมเพิ่งเรียนปีหนึ่งเองนะ ไม่รู้จะรีบไปไหน” ผมฉุกคิด...อายุปูนนี้แล้วแม่ไม่เคยถามเรื่องนี้สักคำ

“แม่บอกว่า พี่จะเป็นอะไร รักใครชอบใครแม่ไม่ว่าหรอก เป็นห่วงแค่ตอนแก่จะไม่มีคนดูแล”

“มึงนี่แสนรู้เรื่องนี้จังเนาะ”

“พี่ ผมไม่ใช่หมานะ โฮ่ง” มีล้อเลียนอีก “เอาตรงๆดิพี่ พี่ไม่หวั่นไหวเลยเหรอตอนอยู่กับพี่ต่อ” ผมได้แต่นิ่ง ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ปฏิเสธเสียงแข็ง แต่กลับกลายเป็นว่าตัวเองไม่รู้อะไรอยู่คนเดียว คิดว่าการทำดีของเจ้านายหนุ่มมาจากความเป็นเจ้านายลูกน้องเท่านั้น

“คุยอะไรกันครับพี่น้อง” เจ้านายหนุ่มส่งเสียงถาม แถมยังยิ้มกรุ้มกริ่มมาอีกด้วย

“ไม่มีอะไรครับคุณต่อ”

“ไม่มีอะไรได้ไง” นั่นไงไอ้โท ใจคอมันจะปูดเรื่องที่คุยกันไปเหรอวะ

“หือ เรื่องอะไรเหรอ เห็นคุยกันจริงจัง” เจ้านายหนุ่มถามด้วยน้พเสียงอ้อแอ้ แถมยังเอาไหล่มาชนผมอีก

“ไม่มีอะไรหรอกครับคุณต่อ เมาแล้วใช่มั้ยครับเนี่ย” ผมถาม

“พี่ต่ออย่าไปฟังพี่เอก เราคุยกันเรื่องหัวใจกันนิดหน่อยน่ะครับ”

“หัวใจ” เจ้านายหนุ่มทำหน้างง แก้วในมือชะงักไปเลย

“ครับ พอดีว่าคนแถวนี้มีคนมาชอบแล้วยังไม่รู้ตัว” เจ้านายหันขวับมาทางผมเลยทีนี้ สีหน้าบึ้งตึงเป็นคนละคน

“ใครมาชอบนาย” อ้าว สรรพนามเดิมกลับมาทันที แถมน้ำเสียงนี่หาเรื่องสุดๆ

“ไอ้โทโว้ย ถ่ายรูป” เสียงเจ้าของงานวันเกิดตะโกนมา ไอ้น้องชายตัวดีก็ขอตัวไปทันที แถมทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้ให้ด้วย...

“สรุปว่าใคร” เจ้านายท่าทางจะไม่ลดละเรื่องนี้เลย

“ไม่มีอะไรหรอกคุณพ่อ ไอ้โทมันล้อเล่นน่ะครับ”

“พี่เอกเป็นของผม” เสียงเข้มกระซิบข้างหู “จำไว้นะครับ ไม่ว่าใครหน้าไหนก็อย่ามาแหยม” งานเข้าแล้วมั้ยกู...

             แล้วเจ้านายผมก็หมุนตัวกลับไปในวงสนทนาต่อ ผมยืนหัวเดียวกระเทียมลีบแล้วตอนนี้ มือใหญ่ยกแก้วเครื่องดื่มกรอกปากไม่หยุด ท่าทางกรึ่มๆเมื่อครู่ก็ดูเหมือนจะเริ่มเมาแล้ว ใบหน้าแดงก่ำไม่รู้ว่าเมาหรืออะไรยังคงจับจ้องมาทางผมอย่างไม่เป็นมิตรจนรู้สึกอึดอัด

“พี่เอก พวกผมกลับก่อนนะ” ไอ้หนึ่ง หลานชายผมตะโกนบอกด้วยใบหน้าบึ้งตึง

“อ้าวทำไมรีบกลับวะ”

“เดี๋ยวผมเล่าให้ฟังนะพี่” น้องชายผมรีบวิ่งตามญาติในคราบเพื่อนขึ้นรถที่มารออยู่แล้ว ผมได้แต่ยืนงงในดงผู้ดีแล้วครับ...

[จากต้นจนอวสาน]

ฝากนิยายอีกเรื่องด้วยนะครับ เป็นเรื่องของน้องชายพี่ต่อพงษ์เอง

ชื่อเรื่องว่า เตี้ยนักจะรักปะล่ะ? - My Dearest 20 cm.



https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71558.0

[Leenboy]

เหนื่อยใจจัง  ความรู้สึกช้ามาก555

[Dee^daY]

รักซึมๆ

[แก่ เหี่ยว เคี้ยวยาก]

ลุงเมาแล้ว......

ต้องติดตาม ตอนต่อไป

[DrSlump]

 

โถ ๆๆๆๆๆๆ  คนอื่นเขารู้กันหมด

มีอิพี่ต่อคนเดียวที่ไม่รู้อะไรเลย  ซึนลูกเดียว

[seaz]

พี่เอกเอ๊ย ... จะเรียกว่า ซึน ได้ไหม? //ไม่อยากใช้คำว่าซื่อบื้อ สงสารคุณเอก

[bun]

 :มีความหึงแรง

[Chompoo reangkarn]

 

[ommanymontra]

 


 

[วายซ่า]

พี่เอกยอมๆ คุณต่อไปเถอะ เค้าลงทุนไปเยอะแล้วนั่น 

[t2007]

ลุงงงงง ซื่อบื้อ

[Ac118]

พี่เอกคนซื่อ(บื้อ)จะรอดไหมคืนนี้ คุณต่อหึงเมา ตีเนียนชัวร์ๆ

[BitterCucumber]

ผ่านด่านพ่อแม่แบบง่ายๆเลยเว้ย      หนึ่งหนีกลับก่อนนี่ ทะเลาะอะไรกันป่ะเนี้ย

[จากต้นจนอวสาน]

Personal Driver : คนขับ(รัก)ส่วนบุคคล

ตอนที่ 14 ทำไมปล่อยตัวให้เมาขนาดนี้ล่ะครับ

             กว่างานเลี้ยงจะเลิกก็เกือบสี่ทุ่ม สองหมูเจ้าของวันเกิดไปนอนตั้งนานแล้ว เหลือแต่บรรดาเพื่อนฝูงของตงฉินน้องชายของเจ้านายที่กำลังดวลแอลกอฮอล์กันอย่างครื้นเครง หนึ่งในนั้นก็รวมถึงคุณต่อพงษ์ด้วยนั่นแหละ ดื่มอึกๆเหมือนตายอดตายอยาก ท่านประธานกับคุณนายก็หายไปในตัวเรือนแล้ว เสียงดนตรีก็เงียบเชียบ บรรยากาศก็ร้อนได้ใจจริงๆ ยังดีที่มีพัดลมไอน้ำปัดเป่า ไม่อย่างนั้นคงเหนียวเหนอะไปทั้งตัว

RRRRRRRRRRR

[ถึงบ้านแล้วนะพี่]

“เออ ดีละ แม่นอนยัง”

[เรียบร้อย]

“แล้วทำไมรีบกลับวะ งานวันเกิดเพื่อนสนิทไม่ใช่เรอะ” ผมถามเรื่องที่สงสัย

[ก็ไอ้หนึ่งน่ะสิ มันงอนไอ้ตง]

“งอนเชี่ยอะไรอีก”

[อ้าว พี่ไม่รู้เรื่องนี้เหรอ]

“เรื่องอะไรอี๊ก” ผมถามเสียงสูง

[อ้อ ไม่แปลก คือไอ้หนึ่งกับไอ้ตงน่ะมันกิ๊กกัน] ผมอ้าปากค้างเลยตอนนี้

[ไอ้หนึ่งมันเพิ่งเห็นรูปที่ไอ้ตงไปถ่ายแบบมาไง มันไม่ชอบที่ไอ้ตงถ่ายชุดว่ายน้ำ นี่ก็ทะเลาะกันหลายยกแล้วในงาน]

ชิบหาย

“ละ แล้วมันไปกิ๊กกับเค้าได้ไงวะ คุณตงก็มีลูกแล้วเนี่ยนะ”

[ผมจะรู้มันมั้ยล่ะ แล้วอีกอย่าง ไอ้ตงมันก็ได้หมดมั้งเห็นมันบอก] ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่

“นี่กูตกข่าวเยอะขนาดนี้เลยเหรอ”

[ฮ่าๆๆๆ ไม่แปลกหรอกซื่อบื้อขนาดนี้ ถ้าพี่รู้เรื่องนี่สิแปลก] กัดกูอีกละ ไอ้น้องเวร

[เออ ผมโทรมาบอกแค่นี้แหละ ยังไงพี่ก็ดูไอ้ตงหน่อย ไอ้หนึ่งมันเป็นห่วงกลัวเมา ถึงมันจะงอนแต่มันก็แคร์อยู่ดี]

“เออ ไม่ต้องห่วงหรอกน่า นี่บ้านเค้า ใครจะกล้าทำอะไร”

[ก็ไม่รู้สิพี่ ไอ้ตงมันหล่อระดับนั้น คนของเราก็หน้าตาระดับรากหญ้าขนาดนี้] มึงกล้าว่าคนในตระกูลเราขนาดนี้เลยเหรอวะ

[ฝากพี่ดูผู้หญิงสวยๆที่มัดผมจุกหน่อยนะ คนนั้นน่ะแฟนผม]

“เดี๋ยว...”

[เอาน่า พี่ไม่ต้องงง ไม่ต้องอิจฉาด้วยที่ผมมีแฟนเป็นดาวคณะ นี่ถ้าไม่ติดว่าค่าแท็กซี่แพง ผมคงอยู่ต่อแล้วล่ะ แฟนผมชื่อขวัญนะ ไม่ต้องกลัวว่าเค้าจะตกใจ เค้ารู้จักพี่ดี ผมส่งข้อความไปหาแล้วว่าให้พี่ส่งขึ้นแกรป]

ถ้ามึงจัดแจงขนาดนี้ ก็ไม่บอกกูพรุ่งนี้เลยล่ะ...

             ผมวางสายและเดินเข้าไปในงานที่คนเริ่มร่อยหรอ ผู้หญิงหน้าตาสละสวย สวยจนตะลึงเดินมาทางผมและยกมือไหว้ ผมที่มัดจุกไว้ทำให้รู้ว่าเป็นแฟนน้องชาย

“สวัสดีค่ะพี่เอก หนูชื่อขวัญนะคะเป็นแฟนโท”

“สวัสดีครับ” ผมรับไหว้ น้องชายผมแม่ง...โคตรเจ๋งได้แฟนสวยมาก อื้อออออ

“เดี๋ยวหนูจะกลับแล้ว แต่โทกำชับว่าให้พี่เอกช่วยส่งขึ้นรถน่ะค่ะ”

“ดะ ได้สิ ไม่มีปัญหา” ผมยิ้ม แค่เห็นก็ใจละลายแล้ว อื้ออออออ อย่ายิ้มให้พี่ พี่ใจคอไม่ดี..

“รบกวนพี่เอกแย่เลย หนูต้องขอโทษด้วยนะคะ”

“รบกงรบกวนอะไรกัน แฟนน้องชายก็เหมือนเป็นน้องสาวพี่อีกคนนั่นแหละ”

“พี่เอกใจดีจัง เหมือนที่โทเล่าให้ฟังเลย” ไอ้โทมันเล่าอะไรไปบ้างวะเนี่ย

“งั้นหนูไปก่อนนะคะ ขอบคุณมากค่ะพี่เอก”

“จ้า ถึงแล้วก็บอกไอ้โทมันด้วยนะ”

“ค่ะ สวัสดีนะคะพี่เอก” หญิงสาวที่เข้าไปอยู่ในรถยนต์ส่วนบุคคลที่จองผ่านแกรปยกมือไหว้และปิดประตู ผมมองรถยนต์คันนั้นแล่นหายไปจนลับตา

“ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลยนะ ชอบเหรอ” เอาแล้วไงเสียงนี้

“คุณต่อจะกลับแล้วเหรอครับ”

“สนใจด้วยเหรอว่าจะอยู่ไหนจะทำรายยย” เมา งานนี้เมา

“พี่เอกๆ ผมฝากพาพี่ต่อกลับบ้านหน่อยนะครับ เมาหนักมากแล้วเนี่ย” น้องชายแท้ๆของเจ้านายไหว้วาน ยิ่งยืนคู่กันยิ่งดูดี คนบ้านนี้หน้าตาดีทั้งบ้านจริงๆนะ

“ได้ครับ คุณตงไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวทางนี้ผมจัดการเอง”

“ไม่เอาสิพี่เอก เรียกผมน้องตงหรือไอ้ตงก็ได้ครับ เรียกแบบนี้มันดูห่างเหิน” รอยยิ้มเจ้ากรรมถอดแบบมาจากพี่ชายไม่ผิดเพี้ยน

“มึงไปเลยไอ้ตง อย่ามายุ่งกับคนของกู” เห้อ...เมาหนักใช้ได้เลยนะเนี่ย ผมส่งยิ้มแหยๆให้เจ้าของบ้าน ก่อนจะยกแขนล่ำพาดไหล่และพาเดินข้ามถนนในซอยไปฝั่งตรงข้าม

“ไหนบอกมา นายไปชอบใคร ผู้หญิงคนเมื่อกี้เหรอ” เอาแล้วไง เมาแล้วโวยวายอีก ปกติเมาแล้วหลับเป็นตายไม่ใช่เรอะ

“ถึงบ้านแล้วครับ คุณต่อค่อยๆเดิน” ผมกำกับการเดินซัดเซของเจ้านายหนุ่ม ร่างใหญ่หนักเหมือนอุ้มหินขนาดสี่ตันก็ว่าได้

“ไม่ต้องมายุ่ง หึ นายมัน นายมัน...ฮืออออ” เอาแล้วไง อารมณ์ไหนอีกเนี่ย อยู่ดีๆก็ร้องไห้

“อย่าให้รู้นะว่านายชอบใคร พ่อจะจัดการให้ยับเลย” เอ๊า...ดูหน้ากูด้วยครับเจ้านาย หน้าตาแบบนี้ใครจะมาชอบ

...คำพูดไอ้โทดังมาในหัว...

ก็มีแต่เจ้านายแหละที่ชอบผม...

“ฮือออ นายมันไอ้คนใจดำ เราอุตส่าห์รัก อุตส่าห์ดูแล” ถึงขั้นใช้คำว่าอุตส่าห์เลยเหรอ แหม่... แล้วที่กร่นด่า บ่นใส่ทุกวันเนี่ยเรียกว่ารักเหรอห๊ะ

             ผมไม่สนใจอาการเมาแล้วโวยวายนี่แล้วครับ ได้แต่จัดแจงให้คนเมานอนบนเตียง เปิดแอร์ให้เพื่อคลายร้อน ยังดีหน่อยที่วันนี้พอจะมีสติ ไม่ทิ้งดิ่งเหมือนครั้งก่อนโน้น ไม่งั้นปล่อยนอนโซฟาอีกทีแน่ๆ

“ฮืออออ” ยัง ยังไม่หยุด ... ผมถอนหายใจแล้วนั่งลงข้างๆ ใบหน้าหล่อเหลานั้นหลับตาพริ้ม น้ำตาไหลเป็นสายเลย สงสัยจะเศร้าจริงๆ

“เด็กน้อเด็ก ตอนเมายังออกฤทธิ์ได้ขนาดนี้เลยนะ” ผมพูดแล้วก็ยิ้ม มองใบหน้าที่นอนนิ่งอย่างเนิ่นนาน

เดี๋ยวนะ...ผมยิ้ม

ยิ้มทำไม

ยิ้มให้เจ้านายที่นอนอยู่เนี่ยนะ

ไอ้โท...ไอ้น้องไม่รักดี มาพูดอะไรใส่หัวกูเนี่ย สลัดเท่าไหร่ก็ไม่ยอมออก

“เอกกกกก ลุงเอกกกก ฮืออออ พี่เอก” เอาแล้วไง นึกว่าหลับไปแล้ว

“ครับคุณต่อ”

“อย่าไปไหนนะ ผมชอบพี่เอกจริงๆนะ” นี่ละเมอปะ พูดไหลลื่นเชียว จะต้องตอบว่าไงล่ะเนี่ย

“คุณต่อเมาแล้ว นอนนะครับ” เหมือนกำลังเลี้ยงลูกเลยครับ

“ต่อไปผมจะไม่แกล้งพี่แล้ว แต่พี่ห้ามไปชอบใครนะ” ผมถอนหายใจอีกรอบ น้ำเมานี่มีฤทธิ์รุนแรงได้ถึงเพียงนี้เลยเหรอเนี่ย

             เขาว่าคนเมามักจะพูดความจริง ที่ผ่านมาผมก็แค่คิดว่าเจ้านายหนุ่มล้อผมเล่น ทั้งเรื่องกอด จูบและ...ผมส่ายหน้า พยายามไม่นึกถึงภาพตอนที่คุณต่อใช้ปากกับไอ้หนูของผมที่พัทยา ...

“ผมชอบพี่เอกนะ” เสียงพึมพำนั้นยังมีมาต่อเนื่องทำเอาผมใจหวิวไปเลยครับ ไม่คิดมาก่อนจริงๆว่าจะมีคนชอบผมจริงจังขนาดนี้

“อย่าชอบใครเลยนะ” ผมเป๋เลยครับ เพราะท่าทางคนที่นอนอยู่ไม่ได้แกล้ง น้ำตาเม็ดใหญ่ไหลอาบแก้มอีกครั้ง

...ไม่รู้โว้ย จะชอบก็ชอบ ไม่ห้ามละกัน แต่อย่ามาคาดหวังนะว่าจะต้องชอบกลับน่ะ

ผมย้ำกับตัวเอง นั่งมองใบหน้าหล่อเหลาที่นอนสงบนิ่งอยู่อย่างนั้นจนเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้

“อื้อ” ผมครางในลำคอ รู้สึกร้อนวูบวาบในช่องปาก

จ๊วบ

“อื้อ อื้อ” สะดุ้งสิครับงานนี้ ไม่ผิดจากที่คิดไว้ เจ้านายหนุ่มกำลังขโมยจูบผมอยู่ แถมอยู่บนเตียงด้วย นี่ไปลากตัวผมขึ้นมาตอนไหนวะ

“อ่อยอ่อนอุนอ่อ (ปล่อยก่อนคุณต่อ)” พอได้สติผมก็รีบขัดขืนจนร่างใหญ่ละริมฝีปากออกไป น้ำลายเหนียวหนืดย้อยเยิ้มเลยครับ เห้อ

“ตื่นแล้วเหรอ” ทักมาได้หน้าตาเฉยมาก

“คุณต่อตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ” ผมจะพลิกตัวหนี แต่ถูกดึงไปกอดทันควัน

“ก็นานแล้ว เห็นพี่เอกฟุบข้างเตียงเลยอุ้มมา”

“อุ้ม” ผมตัวไม่ใช่น้อยๆนะครับ

“ช่ายยย เห็นหลับสนิทเลยไม่อยากปลุก” แม่ง...ไม่อยากปลุกแต่บดปากขนาดนั้นเนี่ยนะครับ

“คุณต่อ ปล่อยผมก่อน อึดอัด”

“ไม่ จนกว่าพี่เอกจะบอกว่าพี่เอกชอบใคร” นั่นไง ตื่นมาก็หาเรื่องเลย

“โอยคุณต่อ ผมบอกแล้วไงไอ้โทมันล้อเล่น”

“ผมไม่เชื่อ” สร้างงานสร้างอาชีพให้กูจังเลยนะไอ้น้องเวร

“จริงๆ ผมทำงานตัวติดคุณต่อขนาดนี้จะมีเวลาไปจีบใครล่ะครับ” คนที่กอดอยู่คลายอ้อมแขน ผมก็ไม่ดิ้นหนีไปไหนเพราะเดี๋ยวก็ถูกดึงมากอดอยู่ดี

“ก็จริง แต่ว่าเมื่อคืน...” เจ้านายทำท่าครุ่นคิด

“ไม่มีอะไรจริงๆครับคุณต่อ” ผมตอบเสียงอ่อน หวังว่าเขาจะเชื่อ

“แล้วทำไมน้องพี่ถึงพูดแบบนั้น” เอาแล้วไงล่ะ จะโกหกว่าไงดี แล้วมันจะเนียนมั้ย หรือต้องพูดความจริง ผมล่ะสับสนสุดๆ ใบหน้าหล่อๆก็แนบแก้มจนดิ้นหนีไปไหนไม่ได้ มือใหญ่ก็ล้วงไปในเสื้อเขี่ยหัวนมที่ชูชันอย่างไม่เคอะเขิน

“มะ ไม่มีอะไรจริงๆ”

“ถ้าไม่พูด ผมจะสานต่อเรื่องที่ทำค้างไว้ที่พัทยานะ ผมพยายามหักห้ามใจมาทั้งเดือนละ แต่ถ้าพี่อมพะนำ ผมจะไม่ทนแล้ว” ผมงี้เสียววาบเลยครับ เรื่องที่พัทยาคือผมโดนโม้กจนพ่ายแพ้ ถ้าสานต่อ... สานต่อ

...ภาพเรือนร่างเจ้านายหนุ่มที่ไม่ใส่อะไรเลยก็พุ่งมาในหัว

“พะ พูดก็ได้ครับ” หมดปัญญาที่จะหลบเลี่ยงแล้วล่ะ

....

“ฮ่าๆๆๆๆ เรื่องนี้เองเหรอ เดี๋ยวผมจะตบรางวัลน้องชายพี่อย่างงามเลย”

“หยุดเลยครับ คุณต่ออย่าให้ท้ายมันสิ” ยิ่งเล่าก็เหมือนคนร่างใหญ่จะได้ใจ คนใจแข็งอย่างผมก็เริ่มเป๋ ไม่เคยโดนผู้ชายหน้าไหนกอดนานขนาดนี้มาก่อนด้วย แรกๆก็ไม่ชิน ตอนนี้กลับรู้สึกว่าอุ่นดีจัง

...กูคิดอะไรอยู่เนี่ย...

“แล้ว พี่เอกชอบผมบ้างมั้ยล่ะ” นั่นไง งานเข้า ถามแบบนี้จะต้องตอบยังไง

“พี่เอกไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นก็ได้นะ ผมไม่ทำอะไรพี่หรอกน่า” สงสัยว่าหน้าตาของผมจะดูไม่ได้จริงๆแหละครับ

“ผมไม่เร่งรัดพี่เอกหรอกนะครับ ผมรู้ว่าพี่เอกเป็นผู้ชาย แล้วผมก็เป็นผู้ชาย”

คิดได้แบบนี้ก็ดีแล้วไอ้น้อง...

“แต่ถ้าลองตัดเรื่องเพศออกไป มันก็แค่ความรู้สึกของคนๆหนึ่งที่มีให้ใครอีกคนนะครับ” จุกสิงานนี้ อยากเอามือปิดหู

“ผมอยากขอให้พี่เอกปล่อยวางเรื่องที่เราต่างก็เป็นผู้ชายไปก่อน แล้วมองผมเป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่งที่กำลังบอกความในใจกับพี่นะครับ” ทำไมใจกูสั่นขนาดนี้วะเนี่ย

“ถ้าพี่เอกคิดว่า ผมไม่ใช่คนที่พี่ชอบ ผมก็จะพร้อมหยุดทุกอย่าง ขอแค่อย่างเดียว...”

“ครับ”

“พี่เอกอย่าลาออกนะครับ อย่างน้อย ขอให้ผมได้ช่วยพี่เอกแบบนี้ไปเรื่อยๆนะ” อึ้งสิครับ จุกด้วยงานนี้...ผมเข้าใจแล้วว่าที่ผ่านมาเจ้านายพยายามช่วยเหลือและตอบแทนเรื่องที่ผมเคยช่วยไว้ แต่มันก็เป็นเรื่องที่ไม่น่าเก็บมาเป็นบุญคุณปะ อาชีพของผมคือคนขับแท็กซี่ มีผู้โดยสายเรียกก็ต้องไป

“คุณต่ออย่าคิดเรื่องนั้นเป็นบุญคุณเลยนะครับ ผมแค่ทำตามหน้าที่”

“ผมทำไม่ได้ ตอนนั้นผมเรียนอยู่ที่อเมริกา กลับมางานแต่งงานพี่สาว ผมยังเด็กยังคึกคะนอง อยากขับรถกลับเอง ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น แต่แม่ก็เป็นห่วงเลยนั่งมาด้วย ใครจะคิดว่าจะขับหลง แถมแม่ดันป่วยอีก ถ้าวันนั้นไม่เจอพี่ ผมไม่กล้าคิดเลยว่าจะให้อภัยตัวเองได้ไหม”

“...”

“ทีแรกผมก็แค่อยากจะตอบแทน แต่ผมก็ไม่เคยเจอพี่อีกเลย ผมจำเลขทะเบียนรถพี่ขึ้นใจเลยนะ เอาไปถามที่อู่ก็พอจะรู้ว่าเป็นใครมาจากไหน แต่ก็ไม่กล้าติดต่อเพราะมัวแต่กลัวอะไรก็ไม่รู้” เจ้านายหนุ่มสารภาพ

“แต่พอวันนั้นที่เราบังเอิญเจอกันอีก ผมจำพี่ได้ทันที ผมสัญญากับตัวเองเลยว่าจะไม่ปล่อยพี่ไปอีกเลยหาทางดึงพี่มาอยู่ใกล้ๆให้ได้”

“โดยการไล่คนขับรถคนเก่าออก” ผมพูดสวน เจ้านายหนุ่มค้อนขวับเลยครับ

“โอย คนกำลังอิน พี่มันตัวทำลายมู้ด” ผมได้แต่ยิ้ม

“แต่พออยู่ใกล้ชิดพี่ พี่รู้มั้ยว่าผมสบายใจ ผมกล้าที่จะแสดงตัวตนให้พี่เห็น ไม่ต้องเก๊กมาดขรึมเหมือนอยู่ในออฟฟิศหรือต่อหน้าลูกค้า” ผมนี่อยากจะบอกว่าตอนแรกมึงน่ะเก๊กหน้าดุใส่กูครับ...แต่กลัวโดนด่า

“จนผมรู้สึกดีกับพี่ ไม่รู้มันเริ่มตอนไหน แต่มันก็มากขึ้นทุกวัน” เชี่ยยยยยย ขนลุกซู่เลยครับ เหมือนกำลังโดนสารภาพรัก

“พี่เอก อย่ารังเกียจผมเลยนะ ถ้าพี่ไม่ชอบผม หรือถ้าพี่ไม่ได้ชอบผู้ชาย อย่ารังเกียจผมนะครับ”

...กำแพงผมพังครืนเลยครับงานนี้

[Leenboy]

ใจสั่นเลยงานนี้

[seaz]

พี่เอกครับ อย่าใจร้ายกับคุณต่อเลยนะครับ

[แก่ เหี่ยว เคี้ยวยาก]

ลุงเอก......................

เค้าสารภาพแล้ว ................

[t2007]

อยากอ่านต่อ คืนนั้นที่พัทยา

[ommanymontra]

 


 

[วายซ่า]

วั้ยๆๆ คุณต่อสารภาพรักลุงเอกแร้ววว

[Yarkrak]

เรื่องสนุกนะ แต่จะให้ดีไม่ต้องมีภาพอิมเมจประกอบก็ได้