28….เล่นบอลนะครับ!
พลั่ก
ตุ้บ
"โอ๊ยยย ไอ้สัสเอ้ย!!"
"ปรี๊ดดดดดดดดด"
"เฮ้ยๆ เป็นไงบ้างวะ"
"ไอ้สัส หลายทีแล้วนะพวกมึงอ่ะ"
"หลายทีแล้วยังไงวะ อุบัติเหตุห้ามกันได้เหรอ"
"อุบัติเหตุพ่องมึงสิ กูเห็นอยู่ว่ามึงตั้งใจทำน้องกู อย่าคิดว่าพ่อมึงใหญ่แล้วจะทำไรใครก็ได้นะเว้ย" เสียงพี่แสงนี่หว่า
"กูทำอะไร มันโง่วิ่งมาชนกูเอง" ด่ากูเฉย
"เอ้า ไอ้สัสนี่!!"
"เฮ้ยๆๆ ไอ้อิฐ! ไอ้ม่าน! ใจเย็นเพื่อน"
โอยยย ผมนอนแผ่หราพึ่งแดดเป็นครั้งที่สี่กลางสนามบอลจากการโดนศอกกระแทกเข้าที่ก้านคอ นี่ผมต้องสำนึกบุญคุณมันไหมวะที่เว้นลูกกระเดือกกูไว้ เฮ้อ ท้องฟ้าวันนี้มันช่างอึมครึมยิ่งนัก กูหิวป็อปคอร์น
"พี่ฤกษ์เป็นไงบ้าง"
"เออ กูรู้สึกสบายขึ้นเมื่อได้นอน" ผมตอบไอ้ขลุ่ยน้องรหัสผมเสียงเอือย กว่าผมจะรู้จักน้องรหัสตัวเองกูแม่งต้องลงทุนไปดักรอมันที่หอพักเป็นชั่วโมง ไม่ใช่ว่าเกิดรักสายรหัสตัวเองขึ้นมานะแต่ไอ้พี่ตังค์แม่งเสือกอวดรวยอยากเลี้ยงสายรหัสน่ะสิ ใช้ผมให้รับน้องรหัสมางานด้วย ส่วนผมจะทำไรได้ ไอ้สัส! น้องรหัสกูเป็นใครยังไม่รู้เลยโว้ย? ถ้าไอ้พวกพี่ตังค์ พี่อิฐมันรู้ว่าผมยังไม่เจอน้องรหัสตัวเอง กูน่วมครับ ผมนี่ตามหาแทบพลิกมหาลัย พลิกร้านเหล้า ไปตามเฝ้าหน้าหอมันเป็นชั่วโมง เพื่อ?? ไปดักรอที่หน้าห้องเรียนมันกูก็เจอละไอ้สัส!! (พึ่งคิดได้) หาตัวยากกว่าน้องกูก็มึงนี่ล่ะ
"กีฬาสีมหาลัยแม่ง!! เล่นแรงเอาโล่กันเหรอวะ"
"เขาเรียกงานบอลมหาลัย" ไอ้ปัดที่นั่งประคองผมอยู่ท้วงขึ้น กูเข้าใจผิดตรงไหนก็งานกีฬาเหมือนกันปะ?
"พี่แม่งเคยมีเรื่องอะไรกับพวกแม่งหรือเปล่าวะ ทำไมพวกแม่งเล่นแต่พี่ ตัวยิ่งแค่กระดูกหมาอยู่" ไอ้ขลุ่ยถามอย่างไม่พอใจ แหม่~เปรียบเทียบซะกูน่ารักเชียว
"มันไม่ได้ตั้งใจเปล่าวะ" มันอาจมองไม่เห็นอ่ะ จะว่าไปผมก็สูงแค่หัวไหล่พวกมันเอง บางทีมันมองมามันอาจไม่เห็นหัวผมที่อยู่ใต้คางมันก็ได้ เอิ่ก ทั้งทีมกูหล่อกระทัดรัดอยู่คนเดียว ปัดโถ่ววว
"กูเห็นมันตั้งใจ!! เวลานี้อย่ามาโลกสวยเก็บความโง่ไว้ใช้ที่บ้าน เจ็บตรงไหนหรือเปล่า" ไอ้เทียนไม่รู้มาจากไหนประคองผมที่นอนหนุนตักไอ้ขลุ่ยอยู่ให้ลุกมานั่งดีๆ โดยที่ฉากข้างหลังผมมีการทะเลาะกันของพวกทีมฟุตบอลกันเสียงดังสนั่นหวั่นไหวโดยมีพวกไอ้ตี๋ ไอ้คัตโตะกระโดดเกาะหลังพี่อิฐเพื่อห้ามกันจ้าละหวั่น ทะเลาะไรกันว้าา นี่พึ่งจะเตะได้ครึ่งแรกเองนะเว้ย เอ๊ะ!! ว่าแต่ว่า...กูเป็นคนโดนอัดนะไหงกลายเป็นคนโง่ น้องมันด่าหรือมันห่วงเอาดีๆ
"มึงจะเอาไง มีปัญหาอะไรกับพี่กู" ผมลุกขึ้นนั่งได้ดีๆยังไม่ทันจะตอบอะไรน้อง ไอ้เทียนก็ลุกกระโจนไปผลักอกไอ้คนที่เอาศอกกระแทกหน้าผม(ใช่เปล่าวะ?ผมก็จำหน้าไม่ได้)
"เฮ้ยๆใจเย็นโว้ยยยย มันเป็นแค่อุบัติเหตุกูไม่ได้เป็นไรมาก" ผมรีบลุกขึ้นไปยืนคั่นกลางแทบจะทันทีเมื่อเห็นน้องเริ่มจะมีเรื่อง มีเซนิดหน่อยแต่ไอ้ขลุ่ยยังคอยประคองไม่ทิ้งกูไปไหน ซึ้งใจน้องรหัสฉิบหาย
ผมกัดฟันพูดทั้งที่ยืนแทบทรุด หันไปมองคนที่เป็นต้นเหตุด้วยสายตาตรงเป็นครั้งแรก รูปร่างสูงใหญ่เกินคนเอเชีย ผมสีเทาเด่นสะดุด แววตาร้ายกาจบนใบหน้าหล่อมองผมอยู่ก่อนแล้ว ปากได้รูปแสยะยิ้มร้ายมาที่ผม ก่อนที่จะก้มลงมากระซิบที่ข้างหูผม
"อึดดีนี่…"
"..."
"ขายไหม? เท่า..."
พลั่ก
"มีอะไรมาเคลีย์กับฉัน" เสียงเย็นดังขึ้น แผ่นหลังกว้างใหญ่เด่นตระหง่านอยู่เบื้องหน้าของผม เพียงชั่วพริบตา ที่ฝ่ามือใหญ่ของไอ้หัวเทากำลังสัมผัสที่ผิวแก้มผมขณะที่ผมกำลังยืนงงกับคำถามของมัน? กูใส่ชุดบอลเตะบอลหล่อๆอยู่ดีๆ ไหงกลายเป็นสินค้าไปได้วะ?
ร่างไอ้หัวเทาตรงหน้าโดนผลักออกอย่างแรงแทบจะล้มลงกับพื้นถ้าเพื่อนที่อยู่ข้างหลังรับไว้ไม่ทัน พี่ราล์ฟในเสื้อสต๊าฟสีน้ำเงินสวมปลอกแขนสีขาวสัญลักษณ์ตราพยาบาลขณะนี้ยืนแผ่รังสีความหล่ออำมหิต(!?)อยู่เบื้องหน้า เอ่อ มายังไงครับพี่!? ผลุบๆ โผล่ๆ อย่างกับผีปอบ
ผมสะกิดแขนพี่หมอยิกๆเป็นเชิงบอกให้ขยับหน่อย ยืนบังเป็นกำแพงแบบนี้ผมมองไม่เห็นอะไรเลยอ่ะ แต่ก็นั่นแหละ หลบกูที่ไหนมองไม่เห็นโว้ย
ผมค่อยๆเบี่ยงตัวไปด้านข้างเพื่อที่จะเดินไปข้างหน้ายืนข้างๆพี่ราล์ฟ แต่เพียงแค่ขยับตัวสายตาคมดุก็มองมาเป็นเชิงปราม เออ โผล่ไปแค่หัวก็ได้ ไม่ได้กลัวนะครับพอดีหลังพี่ราล์ฟมันบังแดดผมพอดีอ่ะ แฮร่
"วันนี้ไม่อยากมีแล้วว่ะ ไว้วันหน้าก็แล้วกัน"
"..."
"ของเล่นชิ้นใหม่ของฉันท่าทางจะเหนื่อยแล้ว สงสัยจะโดน 'ใช้งาน' หลายคน"
ผัวะ!!!
"เฮ้ยๆ พี่ราล์ฟอย่าพี่!!"
"ฉันขอเตือนถ้ายังอยากแก่ตายอย่าได้มายุ่งกับคน 'ของฉัน' ถ้ายังขืนมายุ่งอีกฉันจะส่งแกไปอยู่กับปู่ของแก"
"ราล์ฟ…แกคงจะไม่รู้ว่าขณะนี้'ซานโดร'แข็งแกร่งเพียงใด 'ซาล์เลโอเน่' น่ะหรือ? ถึงเวลาจบความยิ่งใหญ่แล้ว ฮึๆ"
"มาร์คัส!! ฉันขอเตือนความหยิ่งผยองโอหังของแกจะทำให้ชีวิตแกถึงจุดจบเร็วขึ้น"
"งั้นเหรอ? แล้วเราจะได้รู้กันราล์ฟ!!"
ไอ้หัวเทาแสยะยิ้มกวนส้นเท้ายกหลังมือเช็ดเลือดที่ปลายคางอย่างขบขันจากหมัด5Gความไวแสงของพี่ราล์ฟ ตาคมแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ก่อนจะปรายตามาที่ผมแวบนึงและกลับหลังหันเดินจากไปพร้อมกับพรรคพวกที่มีร่างกายใหญ่ไม่แพ้กันอีกสี่ห้าคน ผมไม่รู้ว่าเขาพูดอะไรกันเพราะผมฟังไม่ออกแต่พี่ราล์ฟนั้นนิ่งจนน่ากลัว ใบหน้าไม่แสดงอารมณ์อะไรทั้งนั้น แต่ผมรู้ว่าเขาโมโหมากแน่ๆ สายตาคู่นั้นของไอ้หัวเทาที่มองมายังผมเมื่อครู่นี้ มันช่าง...กวนส้นตีนดีแท้!!
"ไม่ต้องอันเดรียอยู่เฉยๆ"
"อ้าวพี่!!มาตอนไหนเนี่ย" พี่อันเดรียกับพี่ชิโนในชุดสต๊าฟสีเดียวกับพี่ราล์ฟขณะนี้ยืนปั้นหน้านิ่งอยู่ใกล้ๆผม แล้วพวกพี่ทำไมมาเป็นสต๊าฟได้ล่ะเนี่ยพวกพี่ไม่ได้เป็นนักศึกษามหาลัยผมนี่
"แต่ว่า…"
"เอาไว้ค่อยคุยกัน" พี่ราล์ฟยกมือปรามพี่อันเดรีย พี่อันเดรียกับพี่ชิโนทำได้เพียงก้มหัวแล้วยืนมองไอ้หัวเทาเดินจากไปด้วยสีหน้าไม่พอใจ
"โอเครๆ ไม่มีอะไรแล้วแยกย้ายพักครึ่งแรก" พี่รอน(ที่ไม่รู้มาตอนไหน)ตะโกนลั่นสนามก่อนจะลากคอพี่อิฐที่มีท่าทางโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยงอย่างไม่ยอมรามือเดินกลับที่พักนักกีฬา
"โหววว ไรวะยังไม่ได้กระทืบพวกแม่งเลย" ไอ้ตี๋โอดครวญ
"ไปๆ นี่มันกีฬาฟุตบอลไม่ใช่สนามมวย"
"แต่พวกแม่ง..เฮ้ย!!อุ้มผมทำไมเนี่ย ปล่อยกูโว้ยย"
"เออน่า!! มันไม่ใช่ตอนนี้" พี่หมอแข่งที่โผล่มาเหมือนผีพุ่งใต้ลากคอไอ้ตี๋ที่เลือดกำเดาไหลอยู่ขณะนี้ กลับเข้าที่พัก เอ่อ อย่างง่ายดาย
เอ่อ คือว่า...ผมไม่รู้ว่าสถานการณ์ตอนนี้มันยังไง นักศึกษาต่อยกันกลางสนาม? นั่นก็คือพี่ราล์ฟนั่นเองที่ไปต่อยเขา พวกผมมีเรื่องกัน(?)หรือเปล่า แต่ดูเหมือนไม่มีใครมายุ่ง ใครที่หมายถึงก็คืออาจารย์ ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเหมือนเป็นเรื่องที่ไม่ผิดกฎอะไรใดๆ มันแปลกไหมนะ?
"หยุดคิดอะไรที่มันเกินกำลังได้แล้ว"
"เอ๋..ใคร?ผมเหรอ?" รู้ตัวอีกทีผมก็เดินตามแรงจูงมือจากพี่ราล์ฟมาที่ข้างสนามแล้ว พวกผมเดินมาที่ข้างสนามไม่ใช่เพราะมีเรื่องกัน แต่เพราะหมดเวลาครึ่งแรกพอดี ที่ได้ยินเสียงปรี๊ดดดดด เมื่อสักครู่เนี่ยไม่ใช่เป่าเพราะผมนอนแดกหญ้าอยู่ เป่าเพราะหมดเวลาครึ่งแรกโว้ย ไอ้ฉิบหาย!!
"พี่ราล์ฟ พี่จะโดนลงโทษอะไรปะ? มีเรื่องชกต่อยกันอ่ะ" ผมถามอย่างเริ่มกังวล เอ๊ะ หรือผมกังวลแล้ววะ
"ไม่หรอกพี่คุยได้" พี่ราล์ฟตอบเสียงเรียบ
"คุยยังไงอ่ะ พี่จะข่มขู่อาจารย์เหรอ เหมือนในข่าวใช่ป่ะที่พวกมีเงิน มีอิทธิพลเยอะๆเขาทำกันอ่ะ"
"ฮึๆ เลิกเพ้อเจ้อแล้วนั่งรอพี่ตรงนี้" พี่ราล์ฟกดไหล่ผมให้นั่งเก้าอี้ในเต็นท์แพทย์ก่อนจะเดินออกไปข้างนอก เฮ้ออออ ให้ถามให้จบก่อนก็ไม่ได้เดี๋ยวผมก็ลืมถามกันพอดี!!
"เป็นไงบ้าง" ไอ้เทียนที่อยู่ในชุดกีฬาฟุตบอลของคณะตัวเองเพื่อรอเตะในรอบชิงชนะเลิศถามเสียงขรึมก่อนจะเอาผ้าเย็นโปะลงบนกลางกบาลผมที่นั่งมึนอยู่ เออ สดชื่นดีว่ะ ท่ามกลางเสียงกรี๊ดกร๊าดและซุบซิบเบาๆ ของคุณหมอและสาวๆในเต็นท์แพทย์
"ไม่มีตรงไหนหักใช่ปะ" ไอ้ตี๋เดินตามหลังไอ้เทียนมาติดๆ ถามสมทบ พร้อมกับเอาทิชชู่ยัดรูจมูกไปด้วย สังขารไม่ให้แต่ใจรักจะมาหากูสิหน่า
"กูไม่ได้อยากมาหรอกนะพอดี ไอ้นก ไอ้ลำไยมันเป็นห่วงแต่ทิ้งภาพตรงหน้าที่มีหุ่นล่ำๆถอดเสื้อไม่ได้ พวกมันก็เลยเตะให้กูมาดูมึงเนี่ย" ไอ้ตี๋ตอบหน่ายๆ
"เออ ไอ้สัสขอบคุณ ซาบซึ้งไปถึงไส้ติ่งฉิบหาย กูไม่เป็นไรแค่งงๆนิดหน่อย"
"เออ ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ปกติมึงก็งงของมึงอยู่แล้วไม่ใช่เรื่องแปลก" อ้าวไอ้ตี๋ มึงว่ากูปะเนี่ย
"แล้วก่อนหน้านี้เคยไปมีเรื่องอะไรกับพวกบริหารหรือเปล่า" ไอ้เทียนถามอย่างกังวล
"ไม่นี่ พี่ไม่เคยเห็นหน้าพวกนั้นเลยด้วยซ้ำ" ผมนึกๆดูยังไงก็ไม่เคยเห็นหน้าจริงๆนะไอ้หัวเทาๆน่ะ
"งั้นเหรอ" เทียนตอบรับด้วยสีหน้าเครียดๆ
"เครียดไรว้า มันอาจเป็นเรื่องเข้าใจผิดก็ได้นะโว้ย บางทีกูอาจจะหล่อจนพวกมันอิจ...เอ้า!! ไอ้นี่!?"
"ฝากด้วยนะพี่" ไอ้เทียนผลักหัวผมก่อนจะเดินจากไปด้วยท่าทางหล่อๆของมัน ไม่เคยอ่ะ ไม่เคยที่จะฟังกูให้จบ!!
"แล้วมึงอ่ะ เป็นไงบ้างกูเห็นได้เลือด โดนใครวะ" ผมถามไอ้ตี๋ขณะที่มันนั่งลงข้างๆ ใบหน้าหล่อๆของมันก้มๆเงยๆอยู่ตรงหัวเข่าที่มีรอยช้ำของผม
"เออ กูก็ไม่รู้แม่งแต่จำหน้าแม่งได้อยู่ ถ้าไอ้เชี้ยพี่แข่งมันไม่โผล่มากูคงได้เอาคืนมั้ง"
"เออใช่ โผล่กันมาอย่างกับเป็นผีเดี๋ยวโผล่เดี๋ยวหาย ว่าแต่มึงดูสนิทกับพี่เขานะ ยังไงๆแดกเหล้ากันบ่อยเหรอ" หรือผมเข้าใจผิด?
"แดกเหล้าพ่องดิ มันแม่งชอบเสนอหน้าไปซื้อเหล้าร้านกู รวยซะเปล่าขอลดราคาแม่งอยู่นั่น ร้านกูขายราคาส่งแล้วเหอะลดมากกว่านี้มึงไม่ขอแม่งแดกฟรีไปเลยล่ะ"
"งั้นก็ดีดิวะ มึงก็บอกพี่แม่งไปว่าถ้าอยากได้ลดกว่านี้ก็มาแบกลังเบียร์ไปส่งลูกค้า ถ้าเกิดพี่มันทำจริงขึ้นมามึงแม่งสบายเลยนะเว้ยไม่ต้องแบกลังเบียร์ให้เหนื่อย"
"เฮ้ย!! จริงของมึงว่ะ มึงแม่งทำไมฉลาดในเรื่องโง่ๆแบบนี้วะ" ไอ้ตี๋ทำหน้าชอบอกชอบใจ
"มึงจะชมก็ชมดีๆ อย่าทั้งชมทั้งด่า กูปลาบปลื้มไม่ถูกไอ้สัส ว่าแต่...ทำไมพี่แข่งไปร้านมึงบ่อยล่ะ บ้านพี่มันอยู่แถวนั้นเหรอ"
"ไม่รู้ว่ะ สงสัยอยู่แถวนั้นมั้ง" ไอ้ตี๋มังกรตอบขอไปที คล้ายๆจะบอกว่า 'กูไม่อยากรู้เรื่องมัน ไอ้ห่าน'
"เออ พี่มันคงอยากช่วยอุดหนุนอ่ะแหละแต่กวนตีนไปหน่อย ว่าแต่ว่า นี่มึง...นัดนี้เราเตะกับพวกบริหารเหรอวะ" ผมหันไปถามไอ้ตี๋ที่นั่งทายาให้รอยช้ำตรงเข่าผมที่เกิดจากการถูกเสียบจากด้านหลังเพื่อแย่งบอล
" ไอ้ฤกษ์!! ก็ใช่น่ะสิวะ มึงคิดว่าแข่งกับคณะไหนอยู่"
"คิดว่าแข่งกับวิศวะเห็นชุดสีแดง ไม่น่าล่ะไม่เห็นพี่แสงกับพวกพี่กริชเลยว่ะ กูก็มองหาตั้งนานเตะเสร็จจะชวนไปร้านหมูทะสักหน่อย"
"โอ๊ยยยยยย"
"ไอ้ตี๋ ร้องทำเชี่ยไรเจ็บตรงไหน"
"กูเครียด!!"
"ประสาทนะมึงอะ นั่งอยู่ดีๆก็เครียด" ผมพูดตามหลังไอ้ตี๋ที่ลุกหนีไปแดกน้ำหวานกับพวกไอ้ขลุ่ยด้วยท่าทางหัวฟัดหัวเหวี่ยง อะไรของแม่งมันอีกอ่ะ
"กูผิดอารายยย"
(มีต่อจ่ะ)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
