หัวข้อ: << หักเหลี่ยมรักซาตาน >> Pre order 5 เม.ย.-5 มิ.ย.63]

[Belove]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ  เผ่าพันธุ์  ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ  ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม





                             




สารบัญ

บทที่ 1
บทที่ 2
บทที่ 3
บทที่ 4
บทที่ 5
บทที่ 6
บทที่ 7
บทที่ 8
บทที่ 9
บทที่ 10
บทที่ 11
บทที่ 12
บทที่ 13
บทที่ 14
บทที่ 15 ตอนจบ








                           

[Belove]

                                               หักเหลี่ยมรักซาตาน

                                                     บทที่ 1



            ปักบุญหน้าซีดเมื่อหลักฐานแห่งความเลวร้ายในชีวิตปรากฏอยู่คาตาและคามือของเขา โดยที่นางพรรณีมารดานั่งน้ำตาซึมอยู่ข้างๆ มือเหี่ยวย่นเอื้อมมาวางแนบบนมือของบุตรชายคนเล็กเพื่อแบ่งเบาความทุกข์ที่มาเยือน


           “เพราะเหตุนี้นี่แหละที่แม่ต้องเรียกปักกลับบ้าน ปัญหาที่เกิดขึ้นมันใหญ่เกินกว่าที่แม่จะรับมือได้คนเดียวแล้วล่ะลูก”


            “ทำไมพี่ปองทำแบบนี้ ก็รู้ทั้งรู้ว่าที่ดินผืนนี้คือสมบัติที่พ่อเก็บไว้ให้ก่อนตาย”


            ไร่ชมจันทร์ คือสมบัติที่ปักบุญเอ่ยถึง เป็นที่ดินซึ่งตกทอดมาตั้งแต่รุ่นทวดที่รวบรวมกำลังทรัพย์ซื้อไว้และลงจอบดายหญ้าปลูกพืชไร่พืชสวนจนกลายเป็นสมบัติเลี้ยงชีพมาถึงรุ่นของเขา ก่อนที่บิดาจะเสียชีวิตจึงย้ำหนักหนาว่าให้ดูแลไร่แห่งนี้ไว้ให้ได้ แต่ตอนนี้แผ่นสัญญาจำนองที่ดินกลับอยู่ในมือของปักบุญด้วยฝีมือของพี่ชายแท้ๆที่แก่กว่าเขาสี่ปีนามว่าปองชัย


           “ปองมันติดเมีย” พรรณีเช็ดน้ำตาป้อยๆ “ปีที่แล้วมันไปได้ผู้หญิงมาจากในเมือง หลังจากนั้นมันก็ไม่ค่อยทำงานในไร่ เอาแต่เข้าเมืองไปกับเมีย ไปเที่ยวหัวราน้ำแถมยังติดการพนัน แม่ห้ามเท่าไหร่ก็ไม่ฟัง”


           “แล้วทำไมแม่ไม่บอกผม”


            ปักบุญตกใจ ขึ้นชื่อว่าการพนันย่อมไม่มีอะไรดีแน่ๆ พรรณีเริ่มสะอื้นขณะเล่าเรื่องให้ลูกชายคนเล็กฟัง


          “แม่เกรงใจปัก ปักเป็นอาจารย์ในมหาวิทยาลัยก็เหนื่อยแล้ว อีกอย่างแม่ไม่นึกว่าปองมันจะลุ่มหลงอบายมุขขนาดนี้ มารู้อีกทีก็มีเจ้าหนี้หลายคนมาทวง และมีจดหมายจากธนาคารว่าที่โฉนดแผ่นนี้กำลังจะถูกยึด ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าปองมันแอบเอาไปจำนองตอนไหน”


            “แล้วนี่พี่ปองอยู่ไหน”


             ปักบุญมองหาพี่ชายแต่มารดาส่ายหน้าถอนหายใจ


            “มันหายไปจากบ้านนานเป็นเดือนแล้ว ก็คงหนีเจ้าหนี้นั่นแหละ แม่ไม่รู้จะทำยังไงถึงต้องให้ปักกลับมานี่แหละ ปัก เราจะทำยังไงเพื่อรักษาที่ดินผืนนี้ไว้ วิญญาณพ่อรู้คงโกรธแน่ถ้ามันหลุดจำนอง”


            ปักบุญเองก็เครียดไม่น้อย เขาคร่ำเคร่งกับการทำงานในมหาวิทยาลัยจนไม่ได้รับรู้ปัญหาของทางบ้าน ซึ่งก็ถือว่าเป็นความบกพร่อง ไม่กี่วันก่อนมารดาโทรมาร่ำไห้บอกว่าเกิดเรื่องด่วนให้เขารีบกลับบ้าน โชคดีที่เป็นช่วงปิดเทอมของมหาวิทยาลัยแล้ว เขารีบจัดการคะแนนสอบของนักศึกษาให้เสร็จก่อนกลับมาบ้านเพื่อรับรู้ปัญหาที่ไม่เคยคาดคิดว่าจะเกิดขึ้น


            ครอบครัวของเขาเป็นเจ้าของไร่เล็กๆ มีลูกจ้างในไร่อยู่จำนวนหนึ่งที่ทำงานกันมานานรุ่นสู่รุ่น พ่อกับแม่ส่งเสริมให้เขาเรียนหนังสือสูงๆเพราะว่าปักบุญผลการเรียนยอดเยี่ยม เขาเข้าไปเรียนในตัวเมืองจังหวัดและสอบเข้ามหาวิทยาลัยชั้นนำในกรุงเทพได้ เมื่อเรียนจบก็ได้ทุนเรียนปริญญาโทไปพร้อมกับเป็นอาจารย์สอนนักศึกษาไปด้วย ดังนั้นปักบุญจึงไม่ค่อยได้ช่วยงานที่ไร่เท่าไหร่นักเพราะทางนี้มีปองชัยดูแลอยู่แล้ว


            “มึงเรียนไปเหอะปัก ปล่อยให้กูทำไร่นี่ก็ได้” ปองชัยบอกกับเขาเช่นนั้น ตั้งแต่ปักบุญเพิ่งจะเข้าชั้นมัธยมต้น “กูมันเรียนไม่เก่งเหมือนมึง เรียนวิทยาลัยเกษตรแถวนี้ก็พอแล้ว เรียนๆเล่นๆเดี๋ยวก็จบ แล้วก็กลับมาทำไร่ ส่วนมึงก็ตั้งใจเรียนจะได้เป็นใหญ่เป็นโตสมใจพ่อแม่”


             ถึงแม้ว่าพี่ชายจะเกเรบ้างตามประสาชายหนุ่มวัยกำลังห้าว แต่ไม่นึกว่าในวัยใกล้สามสิบของปองชัยจะทำตัวเลวร้ายติดการพนันงอมแงมขนาดนี้ 


             “เราจะทำยังไงกันดีลูก”


             พรรณีมองเขาราวกับคือความหวัง มารดาเป็นช้างเท้าหลังมาโดยตลอด เมื่อสมัยบิดามีชีวิตอยู่แม่ก็พึ่งพิงสามี และเมื่อพ่อเสียชีวิตไม่กี่ปีที่ผ่านมา พรรณีก็ยกการบริหารจัดการไร่ให้ปองชัยโดยที่นางทำหน้าที่ควบคุมคนงานในไร่ให้ทำงานเท่านั้น ตอนนี้การพึ่งพิงจึงย้ายมาที่ปักบุญ


            “ผมจะไปคุยกับธนาคาร คงต้องปรึกษาเขาว่าควรทำยังไง”


             ชายหนุ่มวัยเพิ่งพ้นเบญจเพสได้แต่ถอนหายใจด้วยความกลัดกลุ้ม





มีต่ออีกนิด...

[Belove]

อ่านต่อตรงนี้...





            วันรุ่งขึ้นปักบุญเดินทางเข้าตัวเมืองไปที่ธนาคารตั้งแต่เริ่มเปิด เมื่อแนะนำตัวเองว่าเป็นเจ้าของอีกคนของไร่ชมจันทร์แล้วจึงได้ปรึกษาปัญหานี้กับเจ้าหน้าที่ฝ่ายสินเชื่อ


            “มันมีทางเดียวคือต้องรีบหาเงินมาชำระนั่นแหละค่ะ เพราะกำหนดมันใกล้จะถึงเร็วๆนี้แล้ว หากจะให้แนะนำ คิดว่าคุณน่าจะแบ่งที่ส่วนหนึ่งขายแล้วนำเงินมาใช้หนี้ เพื่อเก็บไร่ส่วนใหญ่ที่เหลือไว้นะคะ ไร่ของคุณมีโฉนดแยกกันหลายใบ ไม่ลองดูส่วนที่ไม่ได้ใช้ประโยชน์เพื่อนำมาขายใช้หนี้ล่ะคะ”
คำแนะนำของพนักงานธนาคารทำให้ปักบุญคิดหนัก เขาไม่อยากเสียพื้นที่ไร่อันเป็นสมบัติตกทอดมาเลย ชายหนุ่มเดินใจลอยออกจากธนาคารจนกระทั่งเดินชนไหล่ของผู้อื่นโดยไม่ได้ตั้งใจ


            “ขอโทษครับ ผมใจลอยไปหน่อย อ๊ะ!”


             ปักบุญเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าเดินชนใครเข้า บุรุษหนุ่มร่างสูงผิวดำแดงหน้าตาคมเข้ม ไม่มีใครในจังหวัดที่ไม่รู้จักเขาคนนี้


            “ขอโทษครับคุณทินภพ”


            เจ้าของชื่อทินภพคนดังของจังหวัด เขาเป็นเจ้าของไร่เชิญตะวันรุ่นล่าสุด ปักบุญจำเป็นต้องรู้จักผู้ชายคนนี้เพราะไร่เชิญตะวันกับไร่ชมจันทร์มีอาณาเขตบางส่วนติดกัน ต่างกันตรงที่ไร่เชิญตะวันมีพื้นที่มากกว่าหลายเท่า


            “ปักบุญงั้นหรือ”


            เกลียดสายตายามถูกมองอย่างพิจารณาเช่นนี้เหลือเกิน ปักบุญเชิดหน้าเม้มปากแน่นเมื่อมองเห็นอาการเหยียดยิ้มของชายตรงหน้า แววดูแคลนส่งผ่านมาทางดวงตาจนขอบตาร้อนผ่าว


           ใช่ ทินภพเกลียดหน้าเขา อันที่จริงก็คงจะเกลียดทุกคนที่ไร่ชมจันทร์นั่นแหละ เหตุเนื่องมาจากเมื่อหลายสิบปีก่อนตั้งแต่พ่อของปักบุญยังเป็นเด็กด้วยซ้ำ อาของพ่อหรือนับญาติว่าเป็นปู่เล็กของปักบุญพาย่าของทินภพหนีไป พ่อเล่าให้ฟังว่าอันที่จริงปู่เล็กรักอยู่กับย่าของทินภพ แต่กลับถูกจับคลุมถุงชน ทั้งคู่อยู่กับความเจ็บช้ำมาเป็นสิบปีจนย่าของทินภพมีลูกชาย แต่ทั้งคู่ก็ยังคงรักกันอยู่ วันหนึ่งจึงหนีตามกันไป และเมื่อปู่ของทินภพตามไปคนรักที่ถูกพลัดพรากจึงฆ่าตัวตายตามกัน ทำให้ทั้งสองตระกูลไม่ถูกกันนับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา


            “นึกไม่ถึงว่าจะเห็นนักเรียนดีเด่นที่นี่อีกครั้ง นึกว่าไปได้ดีที่เมืองหลวงแล้วจะไม่ชายตาแลบ้านเกิดเสียอีก”


            ปักบุญฉุนกึกขึ้นมาทันที น้ำเสียงยียวนของทินภพทำให้เขาขัดเคือง ผู้ชายตรงหน้าอายุเท่าปองชัย ทินภพเรียนในโรงเรียนประจำจังหวัดเช่นเดียวกับปักบุญ จำได้ว่าเขาเป็นหนุ่มฮอตในตอนนั้น มีแต่สาวๆล้อมรอบเต็มไปหมด ไม่น่าแปลกใจหรอก ก็ทินภพน่ะเรียนเก่ง เล่นกีฬาได้เกือบทุกชนิด เรียกได้ว่ามีแต่คนอยากเข้าใกล้ยกเว้นเด็กเรียนอย่างปักบุญ แถมครอบครัวยังไม่ถูกกันอีกต่างหาก


             “ผมไม่ใช่คนลืมตัวแบบนั้น คุณอย่ามาหาเรื่องจะดีกว่า ขอโทษที่เดินชนคุณก็แล้วกัน ผมไม่ได้ตั้งใจ”


            ก็รู้ว่าไม่ชอบหน้ากันแล้วจะเสวนากันทำไมปักบุญไม่เข้าใจ ชายหนุ่มสะบัดหน้าหนีก่อนจะเดินเลี่ยงกลับไปที่รถยนต์คันเก่าที่ไร่โดยมีสายตาคมมองตามหลัง จนขับรถลับสายตาไปแล้วทินภพจึงเดินไปยังโต๊ะที่ปักบุญนั่งก่อนหน้านี้


           “ขอโทษครับ ผมรู้จักกับผู้ชายที่เพิ่งลุกไปเมื่อครู่ เขามาทำไมเหรอ”


            พนักงานธนาคารยิ้มแย้มต้อนรับ ใครบ้างจะไม่รู้จักทินภพคนดังเจ้าของไร่เชิญตะวัน


           “สวัสดีค่ะคุณทินภพ นั่งก่อนสิคะ คุณปักบุญกำลังตัดสินใจจะขายที่น่ะค่ะ”


            ทินภพชะงัก เขาได้ข่าวมาเหมือนกันเรื่องปองชัยสร้างหนี้จนครอบครัวเดือดร้อนไปด้วย เขาอาจจะไม่สนใจเรื่องนี้จนกระทั่งได้พบกับปักบุญในวันนี้ เห็นหน้าตาเชิดหยิ่งนั่นแล้วก็ยิ่งหมั่นไส้ ปักบุญไม่ได้เปลี่ยนไปจากสมัยเป็นเด็กตัวกะเปี๊ยกเลย ทินภพนึกถึงอดีตที่เขาเรียนมัธยมปลายในขณะที่ปักบุญอยู่มัธยมต้นโรงเรียนเดียวกัน ทุกครั้งที่เดินสวนปักบุญมักจะหลบสายตาราวกับรังเกียจ ทั้งที่จริงควรเป็นเขาที่รังเกียจคนของไร่ชมจันทร์มากกว่า


            อยากรู้นักว่าหากถึงเวลาพ่ายแพ้ต้องยอมจำนนปักบุญจะยังเชิดหน้ายโสได้เช่นนี้หรือไม่


            ดวงตาคมกร้าวริมฝีปากเหยียดยิ้ม ทินภพหันไปกล่าวกับสาวพนักงานด้วยน้ำเสียงชวนเคลิบเคลิ้ม


            “โอ น่าสนใจมากครับ ถ้าหากคุณปักบุญตัดสินใจขายที่จริงๆ ช่วยติดต่อผมด้วยนะครับ ผมอยากจะช่วยเหลือเขา ไหนๆก็คนคุ้นเคยกัน”


            “ได้สิคะคุณทินภพ ดิฉันจะรีบติดต่อคุณค่ะ”



                                                   TBC


                 เรื่องใหม่สไตล์ไทยพิศาลจ้า หวังว่าจะหลงรักปักบุญกันนะคะ



                               

[AkuaPink]

 
 
รออ่านต่อเลยค่ะ

[k2blove]

มารอเลยจ้าาา ยินดีที่มาขึ้นเรื่องใหม่ให้ได้อ่านอีกครั้งนะ
 

[Leenboy]

รอติดตามจ้า

[DrSlump]

 

ชื่อเรื่อง บวกสไตล์ไทยพิศาล

นี่มันแนวตบจูบ ๆ สินะ

[cavalli]

 

[Januarysky]

คุณซาตานนามว่า ทินภพ
ปักบุญสู้ๆ

[Belove]

                                                       หักเหลี่ยมรักซาตาน

                                                               บทที่ 2



            “พ่อจ๋ากลับมาแล้ว”


           ร่างป้อมวัยไม่เกินหกขวบถลาเข้ามาหาจนผู้เป็นบิดาต้องอุ้มไว้ก่อนจะหอมแก้มยุ้ยของเด็กหญิงหน้าตาน่าเอ็นดูดังฟอด


           “แมงปอ น้ำหนักเท่าไหร่แล้วลูก ทำไมแขนพ่อเกือบจะหักแล้วเนี่ย อีกหน่อยจะอุ้มไม่ไหวแล้วนะคะ”


            ทินภพหัวเราะเมื่อเห็นสีหน้าง้ำของเด็กหญิงแมงปอลูกสาวของเขา   


            “พ่อจ๋าอุ้มแมงปอไม่ไหว แต่ทำไมอุ้มสาวๆที่มาหาพ่อเข้าห้องไหวล่ะ โธ่ ไม่แน่จริงนี่คะ”


            “แมงปอ ใครสอนให้พูดแบบนี้”


            ทินภพทั้งเคืองทั้งขำ เขาวางลูกสาวลงบนพื้นก่อนจูงมือไปนั่งที่เก้าอี้โซฟาในห้องนั่งเล่น เด็กหญิงแมงปอยิ้มแก้มยุ้ยขณะตอบคำถามบิดา


           “คุณปู่ไงคะพ่อ ปู่บอกว่าคุณพ่ออุ้มสาวๆเข้าห้องหน้าตาไม่ซ้ำกันเลย”


            ผู้เป็นบิดาส่ายหน้าระอา พ่อของเขามักจะแซวเรื่องนี้อยู่บ่อยๆ


            “ปู่ของแมงปอสอนอะไรหลานก็ไม่รู้”


            “ก็จริงไหมล่ะ”


            เสียงบุรุษวัยชราดังขัดคอก่อนจะปรากฏกายขึ้นและเดินเข้ามาร่วมวงสนทนา แมงปอโผเข้าหาพลางกอดคุณปู่ไว้แน่น บิดาของทินภพชื่อทูลอายุราวหกสิบปีแล้วแต่ยังแข็งแรงกระฉับกระเฉง


            “พ่อก็พูดเกินไป ผมไปอุ้มใครที่ไหนล่ะ ผู้หญิงพวกนั้นเดินตามผมเข้าห้องเองต่างหาก”


            ทูลหัวเราะอย่างรู้ทัน บุตรชายของเขาเจ้าชู้เนื้อหอมตั้งแต่วัยรุ่น แต่เคยจริงจังกับผู้หญิงแค่คนเดียวคือมารดาของแมงปอ ทินภพกับมารดาของแมงปอแต่งงานกันตั้งแต่เรียนจบมหาวิทยาลัยใหม่ๆ ทั้งคู่รู้จักกันตั้งแต่ทูลส่งทินภพไปเรียนด้านการเกษตรที่ต่างประเทศ และทินภพไปพบรักก่อนจะพากันกลับมาแต่งงานให้กำเนิดบุตรสาว แต่เมื่ออยู่กันไปไม่กี่ปีทินภพกับภรรยาก็รู้ว่าทัศนคติไม่ตรงกันจึงเลิกรากันด้วยดี


            ทินภพกับอดีตภรรยาไม่ได้เกลียดชังกัน ทั้งคู่ตกลงกันได้ว่าให้ทินภพเลี้ยงดูบุตรสาวเพราะมีเวลามากกว่า แม่ของแมงปอเป็นสาวรักการทำงานจึงไม่ค่อยมีเวลานัก แต่ก็มาหาแมงปอบ่อยๆ ทั้งคู่ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันแมงปอจึงไม่ใช่เด็กมีปัญหา
เมื่อเลิกกับภรรยาแล้วทินภพจึงกลายเป็นหนุ่มเนื้อหอมอีกครั้ง ใครๆก็อยากมาเป็นคุณนายที่ไร่เชิญตะวันกันทั้งนั้น สาวๆทั้งหลายต่างก็ทอดสะพานให้ทินภพแต่เขาก็ยังไม่จริงจังกับใครจนบิดาเริ่มเป็นห่วง


           “แกก็มัวแต่สนุกกับสาวๆ เมื่อไหร่จะหาคนถูกใจสักคนวะทิน แมงปอจะได้มีเพื่อนด้วย”


            ทินภพมองเด็กน้อยที่นั่งตักปู่สาละวนเปิดการ์ตูนในโทรศัพท์มือถือดูแก้เหงา ดวงตาคมละมุนลงพลางยิ้มบางๆ


            “ผมยังไม่เจอคนที่ใช่นี่พ่อ ถ้าเจอเมื่อไหร่ผมก็หยุดเองนั่นแหละ อ้อ พ่อ วันนี้ผมเจอลูกชายไร่โน้นด้วย ปักบุญไงพ่อ ลูกคนเล็กน้องของปองชัย พ่อจำได้ไหม”


            นายทูลทบทวนความจำ คำว่าไร่โน้นของทินภพหมายถึงไร่ชมจันทร์อย่างไม่ต้องสงสัย


            “ปักบุญ ที่เรียนเก่งๆสอบอะไรก็ติด จนได้ทุนไปเรียนที่กรุงเทพแล้วเป็นอาจารย์ใช่ไหม”


           “นั่นแหละพ่อ ปักบุญคนนั้นแหละ ผมพบเขาที่หน้าธนาคาร เห็นว่ากำลังจะขายที่หาเงินใช้หนี้ที่ปองชัยมันก่อไว้”


            แม้นายทูลจะไม่ค่อยได้ออกไปจากไร่นัก แต่เรื่องต่างๆเขาก็ยังมีหูมีตาอยู่ ข่าวปองชัยหนีหายไปและทิ้งหนี้ไว้ให้ครอบครัวเขาก็รับรู้


            “น่าสงสารนะ เป็นเด็กดีแท้ๆ ทำงานเป็นครูบาอาจารย์แต่ต้องมาปวดหัวเพราะเรื่องที่ตัวเองไม่ได้ก่อ”


            ทินภพเลิกคิ้ว เขามองบิดาอย่างไม่เห็นด้วย


            “น่าสงสาร? พ่อสงสัยคนครอบครัวนั้นได้ยังไง เขาทำให้พวกเราเจ็บช้ำเสียใจแค่ไหน พ่อยังสงสารลงอีกเหรอ”


            ทูลถอนหายใจ บุตรชายของเขาเป็นคนรักศักดิ์ศรี เรื่องเลวร้ายในอดีตยังคงฝังใจแม้จะผ่านมาหลายสิบปีแล้วก็ตาม


             “เรื่องมันผ่านไปนานแล้วตั้งแต่พ่อยังเด็ก ไม่มีใครยินดีกับเรื่องที่เกิดขึ้นแต่มันก็เป็นความจริงที่ต้องยอมรับ พ่อสูญเสียย่าของแก ทางโน้นเขาก็เสียลูกชายของเขา แกคิดว่าเขาไม่เสียใจอย่างนั้นหรือ เมื่อก่อนพ่อก็เคยคิดแค้นแบบแกนะทิน แต่พอแก่ตัวลงก็คิดอะไรได้เยอะ ถ้าเราไม่ปล่อยวางเสียบ้างก็ต้องอยู่กับความคับแค้นไปจนวันตาย อีกอย่าง ปักบุญเขาไม่ใช่คนก่อเรื่องแกจะไปโกรธเกลียดเขามันก็ไม่ถูก”


            ทินภพไม่ได้เถียงแต่เขาขอไม่เชื่อบิดาเรื่องนี้ ทูลจะให้อภัยเขาก็ไม่ได้ขัด แต่ทินภพไม่ต้องการให้อภัย ในเมื่อครอบครัวของเขาเคยอับอายขายหน้าเพราะคนของไร่ชมจันทร์ หากมีโอกาสที่จะทำให้อีกฝ่ายขายหน้าบ้างเขาจะไม่ละเว้น


            “ปักบุญต้องการแบ่งขายที่ดินเพื่อเอาเงินไปใช้หนี้ และไม่ให้พื้นที่ส่วนใหญ่ของไร่ถูกยึด ผมจะซื้อที่จากเขา”


            หยุดพูดเรื่องความแค้นเพื่อจะดึงเข้าสู่จุดประสงค์ ทูลมองบุตรชายอย่างรู้ทัน ชายชรากล่าวเสียงเนิบราวกับกำลังเตือนสติทินภพ


            “มีแผนอะไรหรือเปล่า เรื่องซื้อที่พ่อไม่ว่า แต่ขอให้แกซื้อเพราะต้องการพื้นที่มาขยายไร่ ไม่ใช่ซื้อเพราะต้องการแกล้งเขาในเวลาที่เขาเดือดร้อน”


           “พ่อจะแกล้งใครหรือคะปู่” แมงปอเอ่ยถามอย่างไร้เดียงสา “แมงปอไม่ชอบเลยค่ะ เหมือนเพื่อนแมงปอที่ชอบแกล้งเปิดกระโปรงแมงปอ”


           ทูลยิ้มให้หลานสาวก่อนจะกล่าวตอบพร้อมกับส่งสารไปถึงบุตรชายด้วย


            “พ่อเขาไม่แกล้งใครหรอกแมงปอ ปู่สอนให้พ่อเป็นคนดีมาตลอดตั้งแต่ตัวเท่าแมงปอนี่แหละ ถ้าพ่อเขาไปแกล้งใครปู่จะตีให้ก้นลายเลย”


            เด็กหญิงตัวป้อมปีนลงจากตักผู้เป็นปู่ไปหาบิดาก่อนจะเอ่ยคำจนบิดาตอบคำถามไม่ถูก


           “พ่อจะไม่แกล้งใครใช่ไหมคะ เดี๋ยวถูกคุณปู่ตีนะคะ ก้นลายเลยนะพ่อ”


            ทินภพไม่ตอบ เขาอุ้มแมงปอขึ้นก่อนจะเดินหนีบิดาไปที่อื่น เขาเชื่อฟังคำสั่งสอนของบิดามาโดยตลอด แต่บางเรื่องทินภพมีความคิดเป็นของตนเองเกินกว่าจะเชื่อที่ผู้ให้กำเนิดห้ามไว้


            อย่างน้อยก็ขอให้คนจากไร่ชมจันทร์ได้รับความอับอายบ้าง ก็แค่นั้นเองที่ทินภพต้องการ








             คำแนะนำจากธนาคารที่ให้แบ่งที่ขายนำเงินมาชำระหนี้สินที่ปักบุญนำมาบอกทำให้พรรณีน้ำตาไหล หล่อนคิดไปถึงสามีที่เสียชีวิตไปแล้ว รู้สึกผิดที่รักษามรดกที่สามีทิ้งไว้ให้ไม่ได้


           “โธ่เอ๋ย ทำไมต้องเป็นแบบนี้นะ ไอ้ปองนะไอ้ปอง ไอ้ลูกเนรคุณ”


            ปักบุญเข้าใจว่ามารดาเสียใจแค่ไหน แต่ตอนนี้ไม่มีเวลาให้เสียใจก่อนที่ที่ดินจะถูกยึด เขาเอื้อมมือไปกุมมือเหี่ยวย่นของมารดาไว้


             “แม่ อย่าเพิ่งร้องไห้ เราต้องตัดสินใจให้เด็ดขาด ที่ธนาคารเขาแนะนำมาก็ถูกแล้ว เพื่อไม่ให้เสียที่ทั้งหมดจนเราไม่มีที่อยู่ ก็คงต้องแบ่งขายไปบ้าง ส่วนคนงานในไร่ ถ้าใครอยากไปทำงานที่อื่นก็ให้เขาไป เหลือไว้แต่คนที่ยังอยากอยู่กับเรา ใครไปเราก็ต้องมีสินน้ำใจให้เขาติดตัวไปบ้างที่อยู่กับเรามานาน”


            “ปักคิดจะทำอะไรก็ทำเถอะลูก แม่คิดอะไรไม่ออกแล้ว ตอนนี้แม่ก็เหลือแต่ปักนี่แหละ อย่าทำให้แม่ผิดหวังเหมือนไอ้ปองนะลูก”


              พรรณีเป็นช้างเท้าหลังมาโดยตลอด ตอนที่สามีเสียชีวิตหล่อนก็มีบุตรชายคนโตเป็นที่พึ่ง แต่บัดนี้เหลือเพียงปักบุญ บุตรชายคนเล็กที่พ่อแม่ภาคภูมิใจมาตั้งแต่เด็ก ปักบุญสร้างชื่อเสียงอันดีงามให้แก่วงศ์ตระกูลด้วยการศึกษาอันดับหนึ่งในรุ่นเดียวกันทั้งจังหวัด มีหรือที่พ่อแม่จะไม่มีหน้ามีตากับเสียงชื่นชม


             ปักบุญได้แต่พยักหน้า มาถึงตอนนี้เขาจำเป็นต้องคิดถึงความจำเป็นในชีวิต หากแก้ปัญหาเรื่องหนี้สินที่พี่ชายก่อไว้เรียบร้อยแล้ว หลังจากนั้นเขาควรทำเช่นไรต่อเมื่อไม่มีใครอยู่ดูแลไร่ ดีที่เพิ่งส่งผลงานวิทยานิพนธ์ที่แก้ไขครั้งสุดท้ายไปแล้ว คะแนนของนักศึกษาก็ส่งหมดแล้ว ปักบุญจึงตัดสินใจว่าเขาจะอยู่ช่วยมารดาที่ไร่ทั้งที่แทบไม่มีความรู้ด้านเกษตรกรรมเลยเพราะปักบุญเรียนทางสายที่ไม่เกี่ยวกับด้านเกษตร


           ช่วงเวลานั้นที่ปักบุญต้องติดต่อกับธนาคารเพื่อมอบฉันทะให้ขายที่ พนักงานบอกว่ามีคนสนใจพื้นที่ด้านบนของไร่ชมจันทร์ เมื่อมองจากโฉนดแล้วมันเป็นพื้นที่ติ่งเล็กๆที่เกินไปจากพื้นที่ส่วนใหญ่ของไร่ และได้ราคาสูงพอจะหักลบกลบหนี้ได้ ปักบุญจึงตัดสินใจไม่ยากนัก แต่ในวันเซ็นขายให้ธนาคารปักบุญเองก็อดใจหายไม่ได้


           เขากลับไปยื่นเรื่องลาออกจากการเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยและจัดการขนข้าวของจากกรุงเทพกลับมาที่บ้านเป็นการถาวร หรือจนกว่าจะหาวิธีที่ดีกว่านี้ กว่าจะเสร็จธุระก็เป็นสัปดาห์ และเมื่อกลับถึงบ้านปักบุญจึงพบปัญหาใหม่ที่ทำให้ต้องกุมขมับอีกครั้ง


           “น้ำในลำธารแห้งหมดเลย”


            คนงานที่ยังทำงานอยู่กับเขาบอกปัญหาใหญ่


             “ปกติมันมีน้ำไหลตลอดทั้งปี เราปันน้ำลงมาที่บ่อเก็บน้ำ แต่ตอนนี้ไม่มีน้ำมาเลย”


            “อ้าว แล้วปกติน้ำในลำธารมันมาจากไหนล่ะ”


             ปักบุญปวดหัว สมัยเด็กเขาอยู่แต่ในบ้าน ไม่เคยตามบิดามารดาไปทำงานในไร่ และกลายมาเป็นปัญหาตอนนี้เพราะเขาแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับไร่ของเขาเลย


              “มันเป็นลำธารที่ไหลมาจากบนเขา” พรรณีบอกลูกชาย “มันมีฝายน้ำล้นอยู่ตรงเชิงเขา เอ๊ะ เดี๋ยวนะ หรือว่า..แย่แล้ว ตรงนั้นมันเป็นพื้นที่ตรงที่ปักขายที่ไปนี่นา”


             ปักบุญใจหายวาบ ไม่รู้มาก่อนเรื่องฝายน้ำล้นในเขตไร่ ชายหนุ่มหน้าซีดรีบขับรถกระบะไปกับคนงานยังฝายน้ำดังกล่าว มองเห็นแต่ไกลว่ามีคนงานหลายคนกำลังทำการปิดฝาย เมื่อจอดรถได้ปักบุญก็แทบกระโดดลงไป


            “หยุด ทำอะไรกัน ปิดฝายทำไม รู้หรือเปล่าว่าไร่ของผมไม่มีน้ำใช้”


              บรรดาคนงานชะงักมือพลางทำหน้าเลิ่กลั่ก เสียงโวยวายของปักบุญเรียกความสนใจจากผู้ที่ยืนคุมงานอยู่ใต้ต้นไม้ไม่ไกลนัก ร่างสูงเดินออกมาเผชิญหน้า


             “หยุดทำไม ทำงานกันไปสิ แล้วนี่มาโวยวายอะไร”


             ปักบุญเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าเจ้าของเสียงแข็งแสนเย่อหยิ่งเป็นใคร เขาเม้มปากแน่น






มีต่ออีกนิด..

[Belove]

อ่านต่อตรงนี้...




               “คุณทินภพ คุณมาทำอะไรที่นี่ พวกนี้คนของคุณใช่ไหม เขากำลังปิดฝายน้ำใช่หรือเปล่า บอกให้พวกเขาหยุดเดี๋ยวนี้”


            ทินภพจ้องมองใบหน้าที่กำลังชี้นิ้วสั่งเขาปาวๆ หน้าตาโกรธขึ้งของปักบุญทำให้เขาอารมณ์ดีเป็นพิเศษ เขาเดินนำไปให้ห่างจากกลุ่มคนงานเพื่อจะพูดคุยกับปักบุญ ปักบุญเดินตามหลังด้วยความหัวเสียอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน


            “ทำไมต้องหยุด ฉันต้องถามนายต่างหากว่ามาทำอะไรที่นี่”


             “ก็ตรงนี้มันไร่ของผม”


             ปักบุญโต้กลับอย่างลืมตัว เมื่อไกลจากคนอื่นแล้วเขาไม่จำเป็นต้องรักษากิริยา ท่าทางยียวนของทินภพทำให้เขาหัวร้อน ยิ่งโมโหมากขึ้นไปอีกเมื่อทินภพเงยหน้าหัวเราะเบาๆพลางมองเขาด้วยความเวทนา


           “แน่ใจเหรอ ไม่ใช่ว่านายเพิ่งเซ็นขายไปเมื่อสัปดาห์ที่แล้วหรอกหรือ”


             ปักบุญชะงักงัน คำพูดของทินภพดึงสติของเขากลับคืนและต้องนิ่งคิด เมื่อคิดถึงพื้นที่ของโฉนดที่ดินทั้งหมดแล้วปักบุญถึงกับเบิกตากว้าง


             “ไม่จริง ไม่นะ มันเป็นพื้นที่ตรงนี้งั้นหรือ”


            พึมพำอยู่ในลำคอเมื่อรู้ว่าตนเองทำอะไรลงไป เขาขายพื้นที่สำคัญของไร่ไปแล้ว ทินภพส่ายหน้าเบาๆพลางดึงกระดาษแผ่นหนึ่งที่พับเก็บอยู่ในกระเป๋าเสื้อเชิ้ตสีเข้มออกมาคลี่ออกแล้วกางให้ปักบุญยิ่งหน้าซีด กระดาษแผ่นนั้นคือสำเนาถ่ายเอกสารการซื้อขายที่นั่นเอง


            “อยากรู้ไหมว่าใครที่ช่วยสงเคราะห์ซื้อที่เพื่อให้นายเอาเงินไปใช้หนี้ ก็ฉันนี่ไงล่ะ เงินจำนวนไม่น้อยเพื่อให้นายกับแม่และคนงานที่เหลือยังมีที่ซุกหัวนอน นายควรขอบใจฉันนะ”


            “แกล้งกันใช่ไหม คุณแกล้งผม”


            ปักบุญยืนตัวสั่น เขากำหมัดแน่นเพื่อระงับอารมณ์ ทั้งโกรธทั้งเกลียดชายตรงหน้าที่ยืนยิ้มด้วยความเป็นต่อ


           “คุณแกล้งซื้อที่ของผม แกล้งปิดฝายน้ำเพื่อให้ไร่ของผมไม่มีน้ำใช้ คนเลว”


            ทินภพยิ้มรับคำบริภาษ เห็นท่าทางโกรธจนตัวสั่นของปักบุญแล้วแสนจะสะใจ


           “ฉันจะปิดฝายแล้วผิดตรงไหน ตอนนี้ฉันเป็นเจ้าของจะทำยังไงกับมันก็ได้ จำไว้”


           ชายหนุ่มจากไร่เชิญตะวันขยำกระดาษปาใส่หน้าปักบุญ เขายืนกัดฟันเมื่อคิดถึงความจริงว่าตนเองกำลังเป็นรองอีกฝ่าย


           “เปิดฝายส่งน้ำไปให้ไร่ของผม คุณไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้กับเส้นทางน้ำสาธารณะ”


            “คิดจะมาขอความช่วยเหลือก็พูดจาให้มันหวานๆหน่อยสิ ไม่ใช่กระโชกโฮกฮากไม่มีมารยาทแบบนี้”


           ปักบุญกัดฟันกรอด เขามองทินภพที่ถือไพ่เหนือกว่าด้วยสายตาเกลียดชัง


           “คุณอยากได้อะไรตอบแทนก็บอกมา ผมจะหามาให้”


            ร่างสูงมองมายังเขาราวประเมินราคา ปักบุญอับอายจนหน้าร้อนเห่อ ทินภพเดินตรงเข้ามาใช้ปลายนิ้วเชยคางเขาขึ้น แล้วพูดในสิ่งที่ปักบุญคาดไม่ถึง


            “นายยังมีสิ่งมีค่าอะไรมาตอบแทนฉันอีกล่ะ เหลืออะไรบ้างนอกจากร่างกายของนาย เอางี้สิ นอนกับฉันแลกกับน้ำไปใช้ในไร่ คืนเดียวเท่านั้นแหละ”


           เพียะ!


           ปักบุญตบหน้าเขา ชายที่กล้าดูหมิ่นศักดิ์ศรี


           “เลว นายมันเลวที่สุด อ๊ะ!”


            ก่อนที่ปักบุญจะด่าทอมากกว่านี้ ทินภพกลับฉุดแขนดึงเขาเข้าไป แล้วบดจูบที่ปากของเขาอย่างไม่ปรานีสักนิด





                                                               TBC



                                                    ตบแรงๆ จะได้จูบถนัดๆ



                                               

[AkuaPink]

 
 

[Leenboy]

อุ๊ย!!!มีแววลูกจะดก

[Dee^daY]

ดีๆ หนุกหนาน ..

[k2blove]

หูยย... คนเขียนมาเล่าย้อยหลังเลยนะ ว่าทินภพคนมาดแมนแฮนซั่ม หญิงติดตรึม ไปชอบผู้ชายตอนไหน
 

[cavalli]

 



ชอบๆๆๆ

[DrSlump]

 

น่ามสารนู๋ปัก

[Belove]

                                                            หักเหลี่ยมรักซาตาน

                                                                   บทที่ 3



                ไม่รู้ว่าอะไรดลใจเหมือนกันทินภพถึงกล้าทำในสิ่งที่กำลังทำอยู่ อะไรที่ทำให้ทินภพถึงกับดึงปักบุญเข้าหาตัวและใช้มือเหนี่ยวท้ายทอยอีกฝ่ายไว้ก่อนจะปิดปากปักบุญด้วยปากของเขา อาจเป็นเพราะสีหน้าแสดงถึงความไม่พอใจ โกรธขึ้ง ถือตัวของปักบุญ ยิ่งเห็นก็ยิ่งหมั่นไส้และอยากจะกลั่นแกล้งให้คนจากไร่ชมจันทร์ได้บทเรียนเสียบ้าง


                ปักบุญดิ้นขลุกขลักพยายามผลักไส แต่มีหรือที่คนเอาแต่เรียนจะหาญสู้คนที่ออกกำลังกายเป็นประจำจนมัดกล้ามขึ้นเป็นลอนได้ ยิ่งดิ้นก็ดูเหมือนจะยิ่งถูกดึงเข้าไปแนบชิด เอวของเขาถูกทินภพกอดรั้งเอาไว้จนกลายเป็นร่างกายแนบชิด ริมฝีปากที่ถูกบดขยี้อย่างไปปรานีปราศรัยร้อนเห่อไปหมด ปักบุญกลั้นหายใจจนอากาศแทบหมดจึงเผลอหายใจเฮือก ไม่นึกว่านั่นเท่ากับเปิดโอกาสให้ลิ้นร้อนของทินภพหลุดรอดเข้าสู่โพรงปากของเขาด้วยความชำนาญเยี่ยงเสือ


                 “อึก”


                 ปักบุญเบิกตากว้างเมื่อทินภพกวาดลิ้นของเขาไปครอบครองได้อย่างง่ายดาย กำปั้นของเขาเพียรทุบลงไปที่กลางแผ่นหลังกว้างและต้นแขนเพื่อตอบโต้ให้ทินภพปล่อยเขา แต่ปักบุญคิดผิดเพราะทินภพแข็งแกร่งราวกับยักษ์ และยิ่งปล่อยให้เวลาผ่านไปรสจูบรุนแรงกลับแปรเปลี่ยนเป็นเร่าร้อนหนักหน่วงจนปักบุญหมดแรงต่อสู้


                 “ฮึก ไอ้บ้า ไอ้สารเลว”


                  กว่าจะยอมคืนอิสระให้ใบหน้าของปักบุญก็แดงก่ำไปหมด ทินภพผลักเขาออกห่างราวกับรังเกียจทั้งที่เพิ่งดึงเขาไปจูบ ดวงตาคมคล้ายยิ้มเยาะให้ปักบุญเจ็บใจเล่น ชายหนุ่มยกท่อนแขนมาเช็ดกลีบปากตนเองแรงๆ เพื่อลบรอยจารึกแต่ก็แทบไม่ได้ผล


                “พูดดีๆหน่อยปักบุญ ฉันเป็นผู้มีพระคุณของนายนะ ไร่ของนายไม่ถูกยึดก็เพราะฉันช่วย”


                 ดวงตาของปักบุญร้อนผ่าวด้วยความอดสู ริมฝีปากสั่นระริกเพราะนัยน์ตาดูแคลน เขาเกลียดทินภพ เกลียดที่คนตรงหน้าใช้ความเหนือกว่ามาเป็นเครื่องมือหยามเกียรติ มือเรียวที่แทบไม่เคยทำงานหนักจึงเงื้อขึ้นสูงหวังจะทำร้ายให้ทินภพรู้สึกถึงความเจ็บปวดบ้าง


                 “ถ้าตบอีกก็จะจูบอีก”


                  ทินภพเอ่ยท้าทาย แปลกที่เขากลับชอบรสชาติของริมฝีปากที่เพิ่งล่วงเกินไป ใครจะนึกว่าจูบกับผู้ชายด้วยกันจะทำให้รู้สึกดีเช่นนี้ หรือเป็นเพราะผู้ชายที่เพิ่งจูบไปคือปักบุญ ชายที่เขาเคยเขม่นตั้งแต่ยังเป็นเด็กจนถึงวินาทีนี้ และดูเหมือนโทสะของปักบุญจะยั่วขึ้น เพราะแค่พูดจบไม่กี่วินาทีฝ่ามือของปักบุญก็ลอยมากระทบซีกหน้าดังเพียะเป็นครั้งที่สอง


                แรงฝ่ามือนั้นไม่แรงพอจะทำให้ใบหน้าของทินภพหันเหไปด้วยซ้ำ แต่มันแรงพอที่จะกระตุ้นให้ภูเขาไฟปะทุขึ้นมาจนใกล้ระเบิด ทินภพออกแรงไม่มากแต่ก็สามารถผลักร่างที่บางกว่าให้เสียหลักหงายหลังลงไปนอนแผ่หราอยู่บนพื้น จากนั้นทินภพจึงโถมกายลงไปทาบทับ เขายึดขัอมือทั้งสองข้างของปักบุญขึ้นเหนือหัวตรึงไว้กับพื้นดิน ใบหน้าคมเข้มกดลงมาอย่างรวดเร็วเกินกว่าปักบุญจะหนีทัน


                  ปากปิดด้วยปาก บดขยี้ราวกับกลีบดอกไม้บอบช้ำ ปักบุญเจ็บจนน้ำตาซึมทั้งกายและใจที่ไร้ทางสู้ ร่างหนาใช้น้ำหนักทาบทับเบื้องบนจนไม่อาจดิ้นรน จำต้องปล่อยให้ทินภพล่วงเกินจนเขายอมผละปากออกเอง


                   ทินภพมองกรอบหน้านั้น ใบหน้าที่เขาคุ้นเคยตั้งแต่เด็กจนโต ยอมรับว่าดวงตาของปักบุญเรียวสวย ยิ่งมันเอ่อท้นด้วยหยาดน้ำยามโกรธขึ้งก็ยิ่งน่ามอง ทินภพเหยียดยิ้มพลางดึงนามบัตรแผ่นหนึ่งที่พกไว้ในกระเป๋าเสื้อเชิ้ตออกมา เขาเสียบมันลงไปที่กระเป๋าเสื้อของปักบุญ


                  “กลับไปก็ลองไตร่ตรอง ข้อเสนอที่ไม่ได้มีอะไรเสียหายนอกจากตัวนาย แลกกับชีวิตความเป็นอยู่ของคนที่หวังพึ่งนาย โทรมาหาฉันได้ทุกเมื่อที่นายต้องการ”


                   พูดจบร่างสูงก็ลุกขึ้นยืน ปักบุญรีบตะกายขึ้นยืนตามก่อนจะกัดฟันจ้ำอ้าวเดินกลับไปที่รถกระบะของเขา คนงานที่พามารีบขับรถพากลับไปที่ไร่ ระหว่างนั้นปักบุญได้แต่นิ่งเงียบตลอดทางทินภพผู้ชายคนนี้แสนอันตราย ไม่ควรที่ใครก็ตามจะไปล้อเล่นหรือท้าทาย ปักบุญควรอยู่ห่างที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้


                   เขาได้แต่บอกตนเองเช่นนั้นแต่ความเป็นจริงไม่เป็นเช่นนั้น อีกไม่ถึงสัปดาห์น้ำในบ่อกักเก็บน้ำก็เริ่มแห้งขอดเพราะไม่มีน้ำส่งมาจากลำธาร ต้นไม้ในไร่เหี่ยวเฉารวมถึงน้ำบริโภคของทุกคนในไร่ ปักบุญสบตาตนเองที่สะท้อนจากกระจกในห้องส่วนตัว เขาเกลียดที่รู้ว่าจำต้องยอมพ่ายแพ้ให้แก่เจ้าของไร่เชิญตะวัน มือเรียวหยิบนามบัตรแผ่นเล็กขึ้นมา ปักบุญกดโทรศัพท์ตามหมายเลขที่ปรากฏบนแผ่นกระดาษ ไม่นานปลายทางก็รับสาย ปักบุญกล่าวออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ


                   “ตกลงคุณชนะ จะเอายังไงก็ว่ามา”


                     นิ่งฟังอีกฝั่งพักหนึ่งปักบุญจึงกดวางสาย เขาหลับตาลงด้วยหัวใจที่แสนปวดร้าว





มีต่ออีกนิด...

[Belove]

อ่านต่อตรงนี้...



                 วันรุ่งขึ้นปักบุญขับรถคันเก่าออกจากบ้านตั้งแต่ยามสายของวัน สีหน้าของเขาไม่ได้ดีขึ้นสักนิดแต่ก็ต้องฝืนยิ้มให้มารดา


                “ปัก จะไปไหนลูก”


                “ไปธุระจ้ะแม่ จะไปลองถามคนรู้จักว่าพอจะช่วยเหลืออะไรเราได้ไหม”


                 เกิดมาไม่เคยโกหกก็ต้องทำในตอนนี้ ปักบุญไม่อยากให้ใครรู้เรื่องข้อตกลงระหว่างเขากับทินภพ ชายหนุ่มขับรถเข้ามาในตัวจังหวัด ไปยังหมู่บ้านจัดสรรสร้างใหม่แห่งหนึ่งที่ยังมีผู้คนเข้าไปอาศัยอยู่บางตา เขาเลี้ยวรถเข้าไปในเขตรั้วของบ้านหลังหนึ่งที่มีรถอีกคันจอดรออยู่แล้ว ปักบุญเดินตัวสั่นเข้าไปในตัวบ้านชั้นเดียวแต่กว้างขวาง


                 ภายในตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ที่มีรสนิยม แต่ปักบุญไม่มีเวลาชื่นชมเมื่อเห็นเจ้าของบ้านนั่งเพียงลำพังกับแท็ปเล็ตเครื่องหนึ่งอยู่บนโซฟารับแขก เขายืนนิ่งกำหมัดแน่นขณะสบตากับซาตานในร่างมนุษย์


                 “คุณต้องทำตามสัญญา ต้องปล่อยน้ำมาให้ไร่ของผม”


                 จมูกของปักบุญแสบขัด หัวตาร้อนผ่าวเมื่อทินภพมองมาราวกับกำลังประเมินคุณค่าของสินค้า ร่างสูงลุกขึ้นยืนอวดความผยองจนใกล้เพียงเอื้อมมือ


                “ฉันไม่เคยผิดคำพูดอยู่แล้ว”


                มือใหญ่เอื้อมแตะที่กระดุมเสื้อเม็ดแรก ทินภพปลดมันออกและตามมาด้วยเม็ดถัดไปจนกระทั่งหมด เขาถอดเสื้อออกจากร่างกายที่ยืนนิ่งเป็นหุ่นปั้น หากมีลมหายใจอุ่นร้อนเมื่อเขาเข้าไปใกล้เพื่อรูดซิปกางเกงลงและปล่อยให้มันลงไปกองกับพื้น ร่างกายขาวอวดสู่สายตาและมีเพียงกางเกงชั้นในเท่านั้นที่ยังเกะกะขวางทาง


                “ถอดกางเกงใน”


                 ทินภพสั่งเสียงเข้ม มองเห็นร่างขาวราวกับไม่เคยออกแดดตัวสั่นสะท้านหากแต่ฝืนให้นิ่ง ดวงตามองมาทางเขาด้วยความเจ็บแค้น ชิงชัง


                  เอาสิ โกรธเข้าไป เกลียดเข้าไป จะได้รู้สึกอับอายเมื่อศักดิ์ศรีถูกริดรอน


                 “เดี๋ยวนี้”


                  ปักบุญกลืนก้อนสะอื้น คิดถึงแม่ คิดถึงไร่และคนงานที่ฝากชีวิตไว้ มือเรียวดึงขอบกางเกงในลงจนถึงข้อเท้า ใบหน้าแดงก่ำด้วยความอับอายที่ต้องยืนแก้ผ้าให้ทินภพมองไล่ตั้งแต่หัวจรดเท้าไปมา เขาได้แต่หลับตาลงหนีความรู้สึกเหล่านั้น จึงไม่ทันเห็นนัยน์ตาที่มองด้วยความพึงพอใจ


                   ปักบุญสูงราวร้อยเจ็ดสิบเซ็นติเมตร รูปร่างผอมเพรียว สีผิวขาวเนียนแทบไม่มีจุดด่างดำ ยอดอกสีเนื้ออ่อนอวดสายตาอยู่ตรงแผ่นอก ทินภพไล่สายตาลงมาจนถึงจุดกึ่งกลางขนาดพอดีตัวสีคล้ายกับยอดอกของเจ้าของ น่าแปลกที่ร่างกายของผู้ชายด้วยกันกำลังดึงดูดสายตาจนไม่อยากละไปไหน ทั้งที่เขาก็มีเพื่อนผู้ชายมากมายแต่ทินภพไม่เคยรู้สึกเช่นนี้ ปักบุญกำลังล่อลวงให้เขาเกิดความต้องการ


                  มือร้อนแตะต้องไปที่ยอดอกล่อสายตาจนเจ้าของมันสะดุ้งเฮือก ก่อนที่จะลูบไล้ไปทั่วแผ่นอกเบื้องหน้า ทินภพเลื่อนมือต่ำลงมากอบกุมจุดอ่อนไหวแล้วบีบเค้นคลึง เขาเริ่มมองเห็นปฏิกิริยาจากร่างที่ฝืนยืนนิ่ง ไหล่ของปักบุญไหวสะท้านยามเขาบีบมือนวดเฟ้น ริมฝีปากกัดจนห้อเลือด ทินภพแค่ผลักเบาๆปักบุญก็เสียหลักหงายหลังลงไปบนโซฟาตัวยาว ทินภพตามติดไปใช้เข่ายันต้นขาของปักบุญไม่ให้ลุกขึ้นมา


                มือสากร้อนยังตามมาลูบไล้สัมผัส ปลายนิ้วเคล้าคลึงไปกับปลายมนสีชมพูฉ่ำ อุ้งมือช้อนใต้พวงแฝดขยับกดบีบ ปักบุญเริ่มหายใจถี่เมื่อถูกกระตุ้นจากทินภพ


                “ฮึก ไม่”


                 ปักบุญโกรธที่ร่างกายของเขาตอบรับมือสาก ความอ่อนนุ่มเริ่มกลายเป็นแข็งขืน ลมหายใจของเขาร้อนจนรู้สึกได้ มือเรียวจิกไปกับแผ่นหนังของเก้าอี้โซฟาเมื่อทินภพรูดรั้งท่อนเนื้อของเขา พยายามกลั้นเสียงไม่ให้มันหลุดออกมาจากลำคอ แต่ก็ยากเต็มที


                 “อื้อ ฮัก ไม่นะ”


                 เพราะความด้อยประสบการณ์ และไม่เคยสนใจเรื่องกามารมณ์ เมื่อถูกกระตุ้นไม่กี่ครั้งร่างกายของปักบุญจึงปลดปล่อยออกมาอย่างรวดเร็ว เจ็บใจเหลือเกินเมื่อเห็นรอยยิ้มของทินภพราวกับเขาคือผู้ชนะ ทินภพใช้มือที่เปียกชื้นผลผลิตของปักบุญป้ายลงบนกลางหน้าอกเจ้าของมัน ก่อนที่ทินภพจะโน้มตัวลงมาใช้ปากงับลงที่ยอดอกสีอ่อนจนปักบุญสะดุ้ง


                  “ถอดเสื้อผ้าให้ฉัน”


                  ร่างสูงร้อยแปดสิบกว่ายืดกายขึ้นเมื่อกล่าวคำสั่งต่อไป ปักบุญจำต้องลุกขึ้นมาถอดเสื้อยืดที่ทินภพสวมใส่ตามด้วยกางเกงยีนส์ราคาแพง เหลือเพียงกางเกงในที่ห่อหุ้มความเป็นชายไว้ ปักบุญชะงักเมื่อทินภพปัดมือเขาออก รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นมาบนใบหน้าคมเข้ม


                   “ชิ้นนี้ใช้มือถอดไม่ได้ นายต้องใช้ปากของนายถอดกางเกงในของฉันออก”


                   ปักบุญอยากจะร้องไห้ เขาเกลียดทินภพ เกลียดซาตานตนนี้ที่ทำลายศักดิ์ศรีของปักบุญจนหมดสิ้น




                                                                  TBC


                                                         ไอ้พี่ทินมันแกล้งน้อง





                                                 

[Leenboy]

อื้อหือ!!!! Nc น่าจะดุเดือด 555

[ommanymontra]

 


 

[k2blove]

ว๊ากกกก ทินภพ อย่ารุนแรงกับน้องปักมากนะ คนไม่เคยสงสารมาก
 
นี่แหนะ อีตาทินขี้แกล้ง

[DrSlump]

 

งงอ่ะ   เขม่นกันตั้งแต่เด็กตอนไหน?

เห็นมีแต่...

[AkuaPink]

 
 

[Dee^daY]

ทำไมต้องร้ายอ่ะ

[Belove]

                                                           หักเหลี่ยมรักซาตาน

                                                                  บทที่ 4




             “อย่าลีลา ฉันสั่งอะไรก็ทำสิ”


              ร่างสูงยังออกคำสั่งด้วยสีหน้ายียวน ปักบุญไร้ทางออกจนต้องจำยอมย่อตัวนั่งคุกเข่าพลางใช้ฟันและริมฝีปากขบกัดที่ขอบกางเกงชั้นในเนื้อดีแล้วค่อยๆลากมันลงจนถึงต้นขาแกร่ง ท่อนเนื้อแข็งตึงเมื่อโผล่พ้นขอบกางเกงสะบัดกระแทกแก้มของเขาดังเผียะ ปักบุญถึงกับนั่งหน้าร้อนเห่อ


              “ยังไม่พอปักบุญ”


               เม้มปากด้วยความเจ็บใจ ก่อนจะขบกัดกางเกงชั้นในที่ต้นขาให้ร่นต่ำลงมาจนผ่านข้อเข่า ทินภพจึงค่อยสะบัดมันออกทิ้งอย่างไม่สนใจนัก บัดนี้ตัวเขาเองก็เหลือเพียงร่างกายที่เต็มไปด้วยความแข็งแกร่งอย่างคนที่ชอบออกกำลังกาย สีผิวเข้มเพราะไอแดดยิ่งชวนมองในสายตาของผู้หญิงที่เขาเคยผ่านมา


               “เอาล่ะ ทีนี้นายก็ปลุกฉันให้ตื่นขึ้นมา ด้วยปากเล็กๆของนาย”


                ปักบุญผงะ เพราะความที่มุ่งมั่นแต่เรื่องการเรียนทำให้เขาไม่เคยผ่านเรื่องเช่นนี้กับใครมาก่อน เขามองว่าเป็นเรื่องน่ากระดากอายด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้ปักบุญกลับต้องมากระทำเรื่องน่าอายกับคนที่ได้ชื่อว่าทายาทของตระกูลที่ชิงชังกันมาเป็นสิบๆปี


               “ไม่นะ ผมทำไม่ได้”


               “คิดถึงน้ำในไร่ของนายไว้ แล้วนายจะทำได้เองนั่นแหละ”


                คำสั่งของผู้ถือไพ่เหนือกว่า ช่างเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของปักบุญจนแทบจมดิน น้ำตาของความเจ็บใจเอ่อท้นออกมาแต่เขาพยายามสะกัดมันไว้ ปักบุญไม่อยากให้ทินภพรู้ว่าเขาเจ็บปวดแค่ไหนถึงแม้จะตกเป็นเบี้ยล่างก็ตาม ชายหนุ่มจำต้องใช้นิ้วกำไปรอบโคนของความใหญ่โตนั่น สายตาจดๆจ้องๆก่อนที่จะเปิดปากแตะปลายลิ้นลงกับยอดมน ตามด้วยริมฝีปากที่ค่อยๆเม้มลงตาม


               หรือปักบุญจะลองกัดมันให้ขาดไปเลย?


               ลองต่อสู้เผื่อว่าจะรอดจากการกระทำอันแสนอัปยศนี้ ของมันคาอยู่ในปาก ก็แค่อ้าปากให้กว้างขึ้นแล้วใช้คมเขี้ยวกัดทีเดียวให้จมมิด แค่นี้ทินภพก็ต้องดิ้นพล่านด้วยความเจ็บปวด แล้วใช้ช่วงเวลานั้นคว้าเสื้อผ้าก่อนวิ่งหนีไปขึ้นรถยนต์ที่จอดอยู่หน้าบ้าน


              ทันใดนั้นมือสากๆก็บีบขากรรไกรของปักบุญบังคับให้อ้ากว้าง ปักบุญเงยหน้าสบตา เขาสะดุ้งเมื่อเห็นแววตารู้ทันจากคนหน้าดุที่ก้มมองเขาอยู่


             “อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่านายคิดอะไรอยู่ รู้ไหม หน้าตานายน่ะแสดงความคิดออกมาชัดมาก อยู่ไกลไปร้อยเมตรยังเดาได้ว่าคิดอะไรอยู่ เพราะฉะนั้น อ้าปากกว้างๆแล้วกินมันเข้าไป”


               หมดหนทางปฏิเสธเพราะกรามที่ถูกบีบให้อ้ากว้าง และเป็นทินภพที่ดันเอวเข้าใส่ปากเขา ปักบุญสำลักเมื่อมันกระแทกที่ผนังลำคอจนน้ำลายไหลเลอะขอบปาก มือสากที่บีบบังคับอยู่ใต้คางดึงใบหน้าของเขาให้เลื่อนเข้าออกอยู่ตรงท่อนเนื้อที่ขยายคับในช่องปากมากขึ้นเรื่อยๆ


               อา...


              ความจริงทินภพก็ไม่คิดว่าความต้องการของเขาจะ “ขึ้น” ได้หากอีกฝ่ายเป็นผู้ชายด้วยกัน เมื่อครั้งไปเรียนต่างประเทศก็มีเพื่อนเพศเดียวกันมากมายที่เป็นเกย์และพร้อมที่จะพลีกายให้เขา ทั้งหลอกล่อและยั่วยวนกันตรงๆแต่ทินภพก็แค่หัวเราะแล้วเดินไปตบบ่าก่อนจะบอกว่าของเขาไม่ “ขึ้น” หากเป็นเพศเดียวกัน แต่ตอนนี้กับปักบุญมันช่างแตกต่าง


               ดูออกชัดเจนว่าปักบุญไม่เคยผ่านเรื่องโลกีย์เช่นนี้มาก่อน ทั้งสีหน้าและการกระทำเงอะๆงะๆ รวมถึงสายตาตัดพ้อชิงชังนั่นอีก ราวกับเขากำลังรังแกเด็กน้อยสักคนทั้งที่อีกฝ่ายก็เป็นถึงครูบาอาจารย์ในระดับมหาวิทยาลัยแล้ว แต่ทั้งหมดที่เป็นปักบุญกำลังกวักมือเรียกให้ทินภพ “ตื่น” ไปกับความต้องการที่เกิดขึ้นมา


              “อึก”


              ปักบุญแทบอาเจียนเมื่อครั้งสุดท้ายที่ทินภพกระแทกมันใส่ปากแล้วค้างไว้ น้ำอุ่นคาวลื่นมันฉีดเข้าใส่กระพุ้งแก้มของเขาด้วย รสชาติฝาดคอกับการบังคับกลายๆด้วยการกดค้างไว้ในท่านั้นทำให้ปักบุญจำต้องกลืนมันลงคอ น้ำตาของเขาซึมที่หางตาเพราะความคับแค้น แต่กระนั้นดูเหมือนจะยังไม่เป็นที่พอใจเมื่อทินภพดึงเอวตนเองออกปล่อยให้ปักคุณไอออกมา แล้วร่างสูงก็ก้มลงรวบเอวของปักบุญยกขึ้นพาดบ่า พาเดินไปยังประตูบานหนึ่งไม่ไกลนัก เมื่อทินภพผลักบานประตูพาเขาเข้าไปด้านใน ปักบุญจึงรู้ว่านี่คือห้องนอน


              “อย่านะ”


               ทินภพเหวี่ยงปักบุญลงบนเตียงจนสปริงทำงานเด้งขึ้นลง เขาคิดจะหนีแต่ทินภพกลับกระโจนตามมาใช้เข่ากดลงที่ลิ้นปี่ของปักบุญจนดิ้นไม่หลุด แขนยาวคว้าซองเล็กซองหนึ่งจากหลายซองที่วางไม่เป็นระเบียบนักบนชั้นหัวเตียง ทินภพใช้ฟันขบแล้วฉีกฟอล์ยพลางดึงชิ้นส่วนภายในออกมา


                ถุงยาง!


                ปักบุญที่ถูกกดทับด้วยเข่าและท่อนขาเบิกตากว้าง เขาได้แต่มองทินภพสวมมันด้วยความชำนาญเข้ากับความแข็งขันที่อวดตัวชี้หน้าเจ้าของอยู่ พริบตาเดียวเปลือกห่อหุ้มเนียนใสบางเบาก็แนบไปกับเนื้อหนังจนแทบกลายเป็นเนื้อเดียว ก่อนที่ทินภพจะออกคำสั่งอันแสนเจ็บปวดสำหรับปักบุญ


               “อ้าขา”


                “ไม่!”


               “งั้นก็ไม่ได้น้ำเข้าไร่”


               ปักบุญตัวสั่นเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเขามาที่นี่เพื่ออะไร ใบหน้าของแม่ ใบหน้าคนงานเก่าแก่หลายคนที่ยังอดทนทำงานกับเขาลอยขึ้นมาเป็นความกดดัน ในที่สุดปักบุญก็ต้องยอมแพ้ เขาหยุดดิ้นทิ้งกายลงไปอย่างหมดแรง น้ำตาแห่งความอดสูไหลรินจากหางตาจนเปียกชื้นที่ไรผม ขณะที่จำยอมเปิดขาแยกทางออกจากกัน





มีต่ออีกนิด...

[Belove]

อ่านต่อตรงนี้...



              ร่างสูงใหญ่ราวกับยักษ์แสนใจทรามขยับมาอยู่ระหว่างขา ทินภพผลักต้นขาของปักบุญให้กว้างออก น่าแปลกที่ยิ่งมองร่างกายที่ขาวราวกับไม่เคยต้องไอแดด ใบหน้าแดงก่ำเพราะกำลังกลั้นสะอื้นเขาก็ยิ่งต้องการ ตอนนี้ต่อให้ช้างมาฉุดก็หยุดทินภพไม่ได้ เขาก้มหน้ามองรอยจีบพับซึ่งมั่นใจว่าเป็นช่องทางเดียวของผู้ชายที่จะสร้างความสุขสม ทินภพจ่อท่อนเนื้อถูไถสร้างความคุ้นเคยไม่ทันอึดใจ เขาก็ดันมันเข้าไปทันที


              “อ๊ากก”


               ปักบุญร้องลั่น สีหน้าเจ็บปวดพร้อมกับผวาร่างขึ้นมา ช่องทางเบื้องล่างราวกับจะปริแตกเมื่อถูกความใหญ่โตแทรกกายเข้าไปในทันทีจนถึงช่วงกว้างสุด หากแต่เสียงของเขากลับถูกปิดไว้ด้วยจูบหนักหน่วงที่บดขยี้ลงมา น้ำหนักตัวมากกว่าโถมทับคล้ายกระสอบทรายล้อมกรอบปักบุญไว้ให้อยู่ใต้อำนาจ สองแขนของปักบุญถูกตรึงไว้เหนือหัว มือสากนั่นประสานทั้งห้านิ้วเข้ากับมือของเขา จูบหนักทะลวงเข้าไปตวัดลิ้นชื้นก่อนจะเปลี่ยนอารมณ์เพิ่มความเร่าร้อนในทุกอณูของโพรงปาก คนด้อยประสบการณ์อย่างปักบุญถึงกับงงงันและลืมตัว ลืมกระทั่งความเจ็บปวดและการรับรู้ว่าท่อนเนื้อใหญ่กำลังขยับดันลึกเข้าสู่ด้านในมากขึ้นเรื่อยๆ


               ทินภพลอบผ่อนลมหายใจเมื่อเขาดันกายเข้าไปจนหมด ความรู้สึกไม่เหมือนยามกระทำเช่นนี้กับหญิงสาว ปากทางคับแน่นและฝืดในช่วงแรกเพราะไม่ใช่ช่องทางธรรมชาติสำหรับการนี้ แต่เพราะถุงยางราคาแพงลื่นพอที่จะช่วยให้เขาแทรกกายเข้าไปจนหมด ตอนนี้ไม่ใช่เวลาคำนึงถึงเรื่องเหล่านี้ ในเมื่อเขาอยากจะครอบครองร่างกายของปักบุญให้เป็นของเขาอย่างเสร็จสิ้นสมบูรณ์


               “อื้อ”


                เมื่อริมฝีปากถูกปล่อยให้เป็นอิสระปักบุญจึงเพิ่งจะหาเสียงตนเองเจอ เขาส่งเสียงออกมาอย่างไม่ตั้งใจเมื่อทินภพขยับดึงเอวออกแล้วกระแทกกลับเข้ามาอีกครั้ง และยังเผลอเช่นนี้ซ้ำๆทุกครั้งที่ร่างสูงทำเช่นนี้ น่าแปลกที่เมื่อความเจ็บปวดเลือนหาย ความรู้สึกบางอย่างกลับก่อตัวขึ้นมาแทนที่ ร่างกายของปักบุญเริ่มร้อนวูบวาบ แรงกระแทกที่เร่งจังหวะทำให้เขาเสียวไปทั่วท้องน้อย ปักบุญไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังยกเอวขึ้นสูงรองรับแรงที่ทินภพเร่งเร้า


                ตอนนี้ทินภพไม่จำเป็นต้องยึดร่างเพรียวข้างใต้ไว้ด้วยกำลังอีกแล้ว ดวงตาที่เพิ่งมองเห็นว่าเรียวโตแดงก่ำบอกถึงแรงปรารถนาที่เขาจุดไฟสำเร็จ ปักบุญวางมือข้างหนึ่งกำแน่นที่บ่าของเขา เล็บจิกลงไปจนเกือบจม อีกข้างก็ส่งไปกำท่อนเนื้อพอดีมือของตนเองรูดรั้งไปมาโดยไม่รู้ตัว เขามองเห็นปักบุญดิ้นพล่านทินภพก็ยิ่งออกแรงมากขึ้น


                “อะ อ๊า ฮึก ไม่นะ มัน อื้อ...”


                เสียงกระเส่าเปล่งออกจากลำคำที่แหงนหน้ายกสูง ปักบุญหลับตาพริ้มเมื่อกล้ามเนื้อช่วงล่างหดเกร็งเต็มที่ มือที่รูดรั้งตนเองชะงักค้างเมื่ออยู่ๆน้ำอุ่นๆก็พุ่งออกมาจนเปียก เขาเกร็งไม่กี่วินาทีก็พลันผ่อนคลายกะทันหัน


                “เสียวฉิบ”


               ทินภพที่รั้งตนเองไว้เมื่อปักบุญถึงไคลแม็กซ์สบถออกมา เขารอจนปักบุญผ่อนคลายจึงผลักต้นขาของปักบุญยกสูง จากนั้นก็ยันกายขึ้นอีกนิดเพื่อจะส่งแรงลงไปให้ถนัดถนี่ เขากลั้นใจโยกเอวลงไปกับความคับแน่นที่บีบคั้นอยู่ ไม่นานเท่าไหร่เขาก็กระแทกลึกและค้างในท่วงท่านั้น ทินภพเป่าปากออกมาก่อนจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มสาแก่ใจ


                “เก่งนะ นายทำฉันแตกได้ทั้งที่นี่เป็นครั้งแรกของนายกับฉัน”


              เหมือนจะชมแต่ปักบุญฟังแล้วคล้ายทินภพเยาะเย้ยเขา บัดนี้ปักบุญพ่ายแพ้แล้วอย่างแท้จริงเมื่อรู้แก่ใจว่ามันคือเซ็กส์ที่ผ่านมาถึงจุดสุดยอด  ทินภพดึงเอวออกมาจากช่องทาง เขาถอดถุงยางออกพลางยกขึ้นโชว์ให้ปักบุญมองเห็นความเปียกชื้นที่บรรจุภายใน


               “ดูสิ ปักบุญ นายรีดน้ำออกจากฉันได้เยอะขนาดไหน”


               “ไอ้บ้า คนสารเลว”


               ปักบุญแค้นจนต้องคว้าหมอนใกล้มือปาใส่ทินภพที่ยังยิ้มอย่างอารมณ์ดี เขาไม่สนใจหมอนที่ปาใส่หน้าจากปักบุญที่ตะแคงกายพลิกหน้าซบลงกับที่นอน เดาว่าคงแอบซ่อนน้ำตาไว้ ทินภพมองร่างเปลือยที่ได้สัมผัสแล้วว่าแสนบริสุทธิ์ เขาคว้าโทรศัพท์มือถือมากดสายไปหาหัวหน้าคนงานที่ไร่


                “สมชัย ไปปล่อยน้ำที่ฝายให้ไหลตามปกติ น้ำในไร่เราพอใช้แล้ว ทำตามที่สั่งเถอะน่า”


               ทินภพทิ้งกายนอนหงายพลางผิวปากเบาๆ เขาดึงปักบุญให้พลิกกายกลับมาเขา มือสากเชยคางปักบุญให้หันมาสบตา รอยยิ้มของผู้มีชัยปรากฏบนใบหน้า


               “ฉันทำตามข้อตกลงแล้ว ไม่ต้องขอบใจนะปักบุญ นายอุตส่าห์เอาตัวเข้าแลกขนาดนี้ฉันจะผิดสัญญาได้ยังไง จริงไหม”


              “เกลียด”


               ปักบุญตะโกนใส่หน้า เขาผลักร่างสูงออกไปให้ห่าง ดวงตาบ่งบอกถึงความเจ็บช้ำ


               “ผมเกลียดคุณที่สุด ผมไปทำอะไรให้คุณ ถึงต้องทำร้ายกันขนาดนี้”


              รอยยิ้มของทินภพหายไปกลายเป็นดวงตาดุกร้าว เขาคว้าท่อนแขนของปักบุญมายึดไว้


              “เพราะปู่ของนายทำให้ครอบครัวของฉันอับอายขายขี้หน้าไปทั่วไงล่ะ นายไม่รู้หรอกว่าเสียงนินทามันดังแค่ไหน คนหน้าหนาอย่างไร่ชมจันทร์คงไม่รู้สึก แค่นี้ยังน้อยไปสำหรับนาย”


                ปักบุญสะบัดแขนออก เขาตบหน้าทินภพดังเผียะก่อนจะรีบหนีลงจากเตียงเปิดประตูไปด้านนอก คว้าเสื้อผ้ามาใส่ได้ลวกๆก็รีบวิ่งไปที่รถยนต์ของเขาแล้วสตาร์ทเครื่องขับหนีไปจากบ้านหลังนั้น จนกระทั่งไกลพอสมควรจึงได้หยุดรถข้างทางเพื่อจะซบหน้าลงกับพวงมาลัยแล้วร้องไห้ออกมา


                เกลียด เขาเกลียดทินภพ ไม่มีวันที่เขาจะยอมตกเป็นเบี้ยล่างให้กับคนใจร้ายคนนี้อีกแล้ว


                ปักบุญสัญญากับตัวเอง




                                                                TBC



                                               เกลียดกัน แค้นกันให้ตลอดเด้อพี่น้อง


                                           

[DrSlump]

 


เรื่องในอดีต  มันน่าอับอายขนาดนั้นเลยเหรอ?

[Leenboy]

เรื่องในอดีต มันต้องเป็น ทอล์กออฟเดอะทาวน์แน่ๆ

[k2blove]

ทั้งรักทั้งเกลียดแน่เลยปักบุญ ครั้งแรกของตัวเองบางทีมันก็ฝังใจน้าาา อิอิอิ