หัวข้อ: หรือจะให้เป็นแค่ความทรงจำ โดย ภัคD เพิ่มตอนพิเศษในรวมเล่ม P.14

[DATAs]

กลับมาอ่านอีกรอบ ชอบมากๆ เลยค่ะ 

คิดถึงเอกกับพี่เหยาจัง 

[thenununu]

เป็นเรื่องที่โคตรเศร้า
ชอบการบรรยายลักษณะท่าทาง อุปนิสัย และการดำเนินตัวละครที่ไหลลลื่น และราวกับว่ามีชีวิตจริงๆ
ชอบตัสละครเหยาที่เหมือนจริงที่สุด เพราะมนุษย์ไม่ได้มีแค่มิติเดียว แต่เหยานี่มีหลายมิติมาก ไหนจะเอก ไหนจะใอ้ฝรั่งนั่นอีก
ส่วนเนื้อเรื่อง แรกๆนึกว่าจะมาดีนะ แต่พอถึงตอนสี่ห้า โอ้ยยยยยยย โคตรบีบจิตและยิ่งไกลยิ่งโคตรบีบใจ
มันเหมือนเรากำลังอ่านชีวิตจริงของคนๆหนึ่งที่โดนทำร้ายทั้งทางร่างกยและจิตใจแต่ต้องทนอยู่เพราะ ความจำเป็น
ไม่รู้จะพิมพ์อะไรอีก เพราะมันหน่วงมากกก  ยกให้เหยาคือ นายเอกที่โคตรอึดและน่าสงสารที่สุด ตั้งแต่ที่เคยอ่านนิยายวายมา

[critical99]

ขออนุญาตเขียนยาวหน่อยนะคะ  ต้องสมัครและ login เข้ามาเพื่อเรื่องนี้เลยทีเดียวและอันนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของหนูเองด้วย

เพิ่งได้รู้จักเรื่องนี้เมื่อประมาณอาทิตย์ที่แล้ว  ไม่รู้ว่าอะไรทำให้ search Google ว่า...”นิยาย หน่วง” แล้วก็มาเจอชื่อเรื่อง ๆ นี้
คือตอนแรกเลยคิดว่าเรื่องนี้คงหน่วงประมาณว่าไม่รู้ใจตัวเอง...ประชดประชันกันไปมา  เหมือนเรื่องอื่น ๆ ที่เคยอ่านมา

แต่อ่านเรื่องนี้จบ...กระบวนการความคิดเปลี่ยนไปเลยค่ะ  ว่าคำว่า “หน่วง”  มันคือจุดไหน  มันคือแค่ไหนที่เรียกว่า “หน่วง”

กระบวนการคิดของตัวละครที่พี่ถ่ายทอดออกมาซับซ้อนมาก  ถ่ายทอดมุมชั่วร้ายด้านมืดของคนได้ดีมาก
ขอสารภาพว่าในท้ายที่สุดแล้วหนูคิดว่าคนเราต้องการความสมหวังซึ่งตอนแรกที่อ่านก็คิดว่าเรื่องนี้น่าจะเป็นอย่างนั้น  แต่พออ่านไปเรื่อย ๆ
ขอยอมรับว่าอ่านไปบางช่วงบางตอนต้องเลื่อนข้ามตอนไปเลยก็มีหรืออ่านแล้วต้องหยุดไปทำอย่างอื่น  ไปอ่านเรื่องอื่นก่อนเพื่อปรับอารมณ์
เพราะเหมือนเราไม่อยากพบเจออะไรบางอย่างระหว่างทาง
บางครั้งพลาดตอนสำคัญไป  หนูรู้ดี...
ถ้าถามว่าให้กลับไปอ่านซ้ำ  กลับไปอ่านตอนที่ข้ามได้ไหม.....คำตอบคือ “ได้นะ” ... แต่หนูขอเลือกที่จะไม่อ่าน T^T

ตอนไล่อ่านแต่ละตอนแอบเกลียดและสงสาร “พี่เหยา”  ในเวลาเดียวกัน  คือ....
รู้ทุกอย่างว่าอะไรเป็นอะไร  รู้ว่าทำแล้วจะเกิดผลอย่างไร
รู้ว่าสุดท้ายแล้วทุกคนต่างต้องเจ็บปวดแม้แต่ตัวเอง
รู้ว่าทางออกมันมี...แต่ไม่ทำ
ยอมดำดิ่งลงไปเรื่อย ๆ
ในทางกลับกัน “ทอม” ก็แทบจะเหมือนผู้มีพระคุณต่อครอบครัวตัวเอง  ไม่ว่าจะเหตุผลใดก็แล้วแต่ถึงทอมไม่สั่งก็พร้อมจะทำ
และเหมือนที่เค้าว่ากันไว้...”ใครทำเราเจ็บ  มันต้องเจ็บกว่า 100 เท่า”  ซึ่งวิธีที่ “พี่เหยา” ใช้มันได้ผลจริง ๆ สำหรับทุกตัวละครเลย

ส่วน “เอก”  หนูสงสารนะ  ทุกอย่างมันดูลัดขั้นตอนไปหมด  ทุกอย่างผู้ใหญ่แทบจะเป็นคนจูงมือให้ทำให้เดินตั้งแต่เด็กแล้ว
สะท้อนปัญหาสังคมได้ดีมาก  ผู้ใหญ่จะสนใจไม่บ่นไม่ด่าไม่เปรียบเทียบเด็กก็ต่อเมื่อเห็นน้ำตาเด็กที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
แล้วพอวันเวลาผ่านไปก็จะวนกลับมาสู่จุดเดิม ๆ อีกอยู่ดี  พอเด็กไปเจอโลกใหม่ที่ไม่เคยพบเจอ  ความผิดชอบชั่วดียังต่ำ
ก็พร้อมจะเสี่ยงทำทุกอย่างเพราะลอง  พอทุกอย่างไม่ได้ออกมาในแบบที่วาดฝันไว้  ก็รู้สึกผิดหวัง  กลัว  แสดงออกผิดแบบไปหมด
แต่สุดท้ายที่ชื่นชม “เอก” ก็คือจะมีใครสักกี่คนที่รู้อดีตอันเลวร้ายของคนรักแล้วยังยอมรับได้และเลือกที่จะยังรักต่อไป
ถึงแม้อาจจะรู้สึกผิดอยู่บ้างที่อดีตอันเลวร้ายนั้นตัวเองจะมีส่วนอยู่ด้วยก็ตาม

โชคดีที่พี่เขียนจบแบบโล่งใจ  จบแบบให้ทุกตัวละครฝังอดีตไป  แล้วเริ่มต้นใหม่ในแบบที่ควรจะเป็น

ขอบคุณค่ะสำหรับนิยายดี ๆ แบบนี้

[Timber]

 

[Monkey D]

เป็นนิยายที่มีชีวิต มีตัวตนในความรู้สึกเราจริงๆ เป็นนิยายที่สามารถเป็นไกด์ให้กับชีวิตเราเองไดด้วย คือดีงาม อ่านแล้วถึงจะแนวมืดมนแต่ก็ละมุนเพลินไปกับภาษาและการเล่าเรื่องหยุดอ่านไม่ได้ อินมาก บางบอกความเป็นมนุษย์สุดๆ

เราชอบอ่านนิยายเก่าๆมาก แบบกว่าจะได้รักกันมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ทุกอย่างขึ้นอยู่กับการกระทำล้วนๆ ไม่มีคำพูดจาเสี่ยวๆให้กรี้ด มีแต่การกระทำที่บ่งบอกว่ารักมากแค่ไหนถึงจะไม่เคยพูดออกมา ซึ่งเอกก็ตรงใจมาก อ่านแล้วรู้สึกได้เลยว่าเอกรักพี่เหยามาก  แค่การกระทำเล็กๆอย่างที่พี่เหยาจะไปกดล็อคประตู แล้วเอกบอกว่า พี่นอนเถอะ ผมไปล็อคเอง เราชอบมากคือเอกใส่ใจพี่เหยาทุกเรื่องแม้แต่เรื่องเล็กๆน้อยๆ น่ารักมาก ดูแลพี่เหยาสมกับคำสัญญาจริงๆ

เป็นนิยายขึ้นหิ้งจริงๆ ผ่านมาเป็น10ปี แต่ก็เป็นนิยายที่ไม่เคยหายไปจากความทรงจำเลย

[Khamcheek]

แอบสารภาพว่าเป็นเรื่องที่หน่วง และแอบเข้าไม่ถึง
ตอนเอ็นซี เเทบจะรีบข้าม ทนอ่านใม่ไหว สงสารมากกกก
.
.
.
แต่รวมๆแล้วนิยายเรื่องนี้สมเป็นนิยายอมตะ น่าจะอยู่ไปได้ในทุกยุค ฆ่าไม่ตายจริงๆค่ะ ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่านนะคะ

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

เข้ามาอ่านอีกรอบ บอกได้คำเดียวว่า
ปวดลึกเข้าไปในหัวใจ

[แมวสลิด]

เอาลง fictionlogด้วยครับดันๆๆๆๆ

[BitterCucumber]

เป็นดราม่าเรื่องแรกที่เราเคยอ่าน ที่เล่าเหตุการณ์ความรู้สึกผ่านมุมมองของพระเอกทั้งเรื่อง แถมาษาก็ดีมากๆ ทำให้อารมณ์มันปนๆกัน หดหู่ เศร้า อบอุ่น โกรธเกรี้ยว ไม่เข้าใจ แต่ทุกๆความรู้สึกมันกลับสวยงามมากๆ ยิ่งอ่านไปก็ยิ่งทึ่งว่าทำไมคุณภัคD เขียนได้ลึกซึ้งขนาดนี้ ขอบคุณจนิงๆค่ะที่เขียนนิยายดีๆแบบนี้ ขอบคุณที่เอามาลงในเล้าให้เราได้อ่าน ตอนแรกนึกว่าจะจบไม่แฮปปี้ซะละเพราะเอกพเอาแต่พูดว่า ตอนนั้นๆ และพูดว่าตอนนี้ๆ เราก็เลยกลัวว่าตอนนี้ที่เป็นปัจจุบันของเอกจะไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ดีกับพี่เหยา จะไม่ได้มีความสุขอยู่กับพี่เหยาอีกต่อไป ดีใจมากเลยที่จบแบบแฮปปี้

[19th]

พอรู้รางๆ ว่าจะบีบหัวใจก็ถอนตัวไม่ได้แล้ว กว่าจะฝ่าฟันมาถึงปลายทาง เสียน้ำตาไปหลายกระติก 
รักคนแต่งมากที่แต่งเรื่องที่เจ็บปวดแต่งดงามได้ขนาดนี้ แต่คราวหน้าจะจำชื่อไว้เตรียมใจก่อนอ่าน 555 ไม่ไหว ใจระบม

[MsMin]

10ปีผ่านไปกลับมาอ่านซ้ำอีกครั้ง ก็ยังร้องไห้เหมือนเดิม ไม่ว่าจะอ่านมาอีกเท่าไหร่ก็ยังไม่มีนิยายเรื่องไหนที่เขียนดีได้เท่าเรื่องนี้
ทุกอย่างเหมือนเรื่องจริงๆที่เกิดขึ้นในชีวิตคนสองคน ทุกการกระทำทุกความรู้สึกมัน real มาก มนุษย์ตัดสินใจพลาดและทำเรื่องเลวร้ายได้ทุกเมื่อ และบางทีคนที่ทำร้ายเราได้มากที่สุดก็คือคนที่เรารักมากที่สุดเหมือนกัน
แต่ลงท้ายแล้วเพราะรัก เลยไม่สามารถปล่อยมือ ไม่ปล่อยให้เป็นเพียงความทรงจำ
อ่านเจอคอมเม้นนึงที่ว่าเรื่องนี้ควรเป็นสุดยอดวรรณกรรม Y  เราเห็นด้วยจริงๆ
ไม่มีเรื่องไหนมาทำให้ปวดหัวใจแล้วร้องไห้ตามมากกว่านี้แล้วจริงๆ
ยังรอว่าซักวัน คุณภักD จะกลับมาเขียนนิยายอีกครั้ง

[DalbitDef]

ทำใจอ่านรวดเดียวจบถึงตอนสุดท้าย ขนาดจบแฮปปี้มีตอนพิเศษหวานๆ ก็ยังรู้สึกเศร้า เป็นเรื่องราวที่เหมือนเรื่องที่เกิดขึ้นจริง ความคิดการกระทำของตัวละครล้วนดึงเอาจิตใต้สำนึกออกมาตีแผ่ได้เศร้าและน่ากลัวมาก ลึกๆแล้วก็ยังอยากอ่านต่อ อยากรู้เรื่องราวของทอม อยากรู้ว่าตอนสุดท้ายครอบครัวทั้งสองจะรับรู้ไหม อยากเห็นการเติบโตของทั้งคู่และทุกๆคนรอบข้าง แต่ที่อยากที่สุดคืออยากได้หนังสือมากๆเลย 55555 ผ่านมาเป็นสิบปีแล้ว ยังมีโอกาสจะ Re-print ไหมนะ เข้าไปดูในเพจก็เห็นหายไปนานแล้ว มือสองหายากมากกก ถ้านักเขียนมีโอกาสได้ผ่านเข้ามาอ่านตรงนี้ อยากบอกว่ามีคนรออยู่น๊าาา อยากเก็บเป็นเล่มมากๆ

[chonaun]

เป็นนิยายที่อ่านแล้วหายใจไม่ออกมันจุกแน่นไปหมดครับ ทรมานมาก

[mingming99]

เข้ามาสมัครเพื่อเม้นเลย คือไม่เข้าใจเหยาตั้งแต่ต้นจนจบ กับทอมยอมมันทำไม รักก็ไม่รัก แค่ต้องการแก้แค้นงี้ป่ะ เราเข้าใจถูกไหม ยอมให้เพื่อนไอ้เชี่ยทอมรุมเ-ด ยอมสารพัดเพื่อแก้แค้น มันได้ไม่คุ้มเสียอ่ะ เราคนนึงไม่เมคเซ็นต์
เอกเหมือนเด็กไม่รู้จักโต รักเหยาอยากได้เหยาคนเดียว หวง หึง แต่กลัวแม่รู้ WTF!!! ไปกินนมนอนไป แต่ก้อเข้าใจนางนะ นางอยากทำอยากปกป้องเหยาแต่เหยาเหมือนโรคจิตอ่อนๆอ่ะ เสพย์ติดความเจ็บปวด เหมือนไม่ชอบที่ทอมเ-ดแต่ก็ยิ้มแย้มหัวเราะยอมตลอด อย่ามาอ้างว่าโดนยา โดนแค่บางครั้งเหอะอิหอยหลอด อิเอกก็ไม่กล้าออกตัวแรงไงจะทำไงอ่ะก็นางห้ามตลอด กลัวทอมรู้ กลัวโน่นนี่ อ้อ แถมยังเป็นพระเอกที่โลเลและอ่อนแอน่าสมเพชพึ่งพาอะไรไม่ได้เลยค่ะอิดอกกก ยิ่งฉากเหยาถูกข่มขืนโดยที่มือโดนมัดกับหัวเตียง โดนตบจนยอมอยู่นิ่งๆไม่ขัดขืนโดนเอาขวดยัดเข้าไปในรูโดยที่คนบงการคืออิทอมคืออะไรอ่ะ แล้วแมร่งบอกให้เพื่อนเอาสดด้วยน้ำกามไหลตามขาเลยอ่ะโคตรระยำคือจงใจมากถ้าเหยาติดโรคก็เพราะมันอ่ะสั่งให้เพื่อนไปรุมหลายคน คนแบบนี้ทำดีบังบังหน้าเบื้องหลังแมร่งระยำตำบอน แถมอิเอกยังขี้ขลาดหลบอยู่ใต้เตียง เป็นชั้นนะลงไปต่อยไอ้ทอมระยำนั่นแล้วไม่มานั่งฟูมฟายอยู่หรอกไม่มีประโยชน์ ทำร้ายคนอ่านมาก เราคนหนึ่งไม่ชอบอะไรแบบนี้(หาว่ากระแดะก็ยอมรับ) มันเกินไป ถ้าเรื่องจริงคงมองหน้ากันไม่ติดไปแล้ว แถมสุดท้ายคนที่ทำร้ายเหยาตั้งแต่ยังเด็กอย่างอิทอมและคนที่ข่มขืนเหยาไม่โดนลงโทษไม่เป็นอะไรยังใช้ชีวิตได้ปกติถึงตอนจบบอกต้องไปบำบัดจิตคืออะไร บำบัดที่ตัวเองติดเซ็กส์อะไรงี้อ่อ ทำเพื่อตัวเองชัดๆ ก็สมควรแล้วไอ้สัดนาโร้กก แล้วอิทอมเหมือนจะบอกว่าเป็นพ่อพระดูแลเหยาแต่ทำร้ายเหยาเพื่อประกาศสิทธิ์ตัวเองคือต้องทำขนาดนี้อ่อ ไม่ไหวอ่ะมันเกินไปแถมพอทำระยำกับเหยาแต่เหยากลับปกป้องมันบอกว่ามันคงโกรธ WTF โกรธแล้วมีสิทธิ์ทำแบบนี้ด้วยเหรอ ยิ่งอ่านยิ่งอึดอัดไง ต้องระบาย สุดท้ายแล้วได้คู่กันแต่มันสูญเสียอะไรไปเยอะแบบได้ไม่คุ้มเสียอ่ะ จะจบแบบแบดเอนด์ต่างคนต่างไปก็ดีนะ นี่ไม่ได้อะไรกับเหยาแต่รู้สึกนางเปลืองตัวไป เอาจริงถ้าไม่ปรับนิสัยกันจะไปกันรอดรึทั้งคู่อ่ะ ในใจมีอะไรไม่พูดไม่เคลียกัน เอาแต่น้อยใจเสียใจคิดไปเองกันทั้งนั้นจนเรื่องมันบานปลายอ่ะ ทั้งๆที่มันมีทางออกถ้าหันหน้าคุยกันและแก้ไขไปทีละนิด ใครอ่านละเป็นไงไม่รู้แต่นี่ยิ่งอ่านยิ่งโมโห5555

[Gade_ka]

เฆี่ยนอ่านจนจบในวันเดียว นอนตีสาม ยอมรับว่าเหม่อไปพักใหญ่ ㅠㅠ

ก่อนอื่นเราต้องขอบคุณคุณ ภัคD มากที่เขียนนิยายแบบนี้ให้อ่าน และก็คงต้องขออภัยที่เราคงกลับมาอ่านซ้ำไม่ได้ เพราะตวามเรียลของเนื้อเรื่อง ทำให้เราจมดิ่งมากกว่าที่คิด แต่สัญญาค่ะว่าถ้าทำรีปริ้นท์เล่ม เราจะซื้อเก็บไว้

ตอนอ่าน มีหลายช่วงที่อยากจะคิดกดปิด แต่ก็ด้วยความที่เราอยากจะเข้าใจเหยาอีกสักนิด ทำให้เราด้นอ่านจนจบ และอยากจะขอบคุณตัวเองเหลือเกิน

แน่นอนว่าคนที่น่าสงสารที่สุดในที่นี้คือเหยา ทั้งความสับสน การสูญสิ้นศรัทธาจากคนที่เรารักและนับถืออย่างทอม การโดนทำร้ายโดยคนที่เรารักและไว้ใจอย่างเอกซ้ำแล้วซ้ำเล่า การหลงอยู่ในวังวนของความสัมพันธ์ที่บิดเบี้ยวแลัหาทางออกไม่ได้

บอกตามตรงว่าถ้าเรื่องนี้จบให้เหยาตาย เราจะไม่แปลกใจสักนิด โชคดีที่เหยาเอาใจส่วนที่เปราะบางฝากไว้กับโลกของครอบครัว เลยทำให้เหยาผ่านมันมาได้เพราะใจส่วนที่เข้มแข็ง เห็นได้ชัดว่าต่อให้เหยาโดนทอมและเอกทำร้ายมากแค่ไหนเหยาก็ทนไหว แต่ถ้าเพียงแค่ครอบครัวจะต้องมารับรู้เรื่องราวบ้าๆ เราว่าเหยาคงไม่ทน และตอนจบน่าจะต่างออกไป

ส่วนเอก หลายคนไม่ชอบนิสัยนาง แต่เรากลับสงสาร เราสงสารในความเยาวว์วัย และความไม่แน่ใจในการแสดงออกหลายต่อหลายครั้งของเหยา ที่บั่นทอนและทำให้เอกทำเรื่องแย่ๆ ใส่คนที่ตัวเองคิดว่ารักครั้งแล้วครั้งเล่า
หลายคนอาจจะมองว่าเอกเห็นแก่ตัว คิดแต่จะเก็บเหยาไว้กับตัวเอง แต่เราอยากให้มองอีกแง่ว่าทำไมเอกถึงทำอย่างนั้น เรามองว่าเอกทนไม่ได้ที่เหยาถูกทำลายซ้ำแล้วซ้ำเล่าโดยทอม เหยามักจะเข้าข้างทอมและพูดทุกครั้งว่าเข้าใจ มองในมุมของเอก มันน่าน้อยใจนะที่คนที่เราเฝ้าอยากจะถนอมเขามองไม่เห็น ทั้งยังเอาใจเข้าข้างอีกคนที่ทำร้ายมาตลอด มันไม่แปลกที้เอกจะไม่เข้าใจ ไม่คิดว่าที่เหยาทำไปเพราะเหยามีเหตุผลของเหยา เอกโตแบบก้าวกระโดดในความสัมพันธ์ มีเซ็กส์ก่อนจะรู้จักความรัก ทำร้ายเขาก่อนก่อนที่จะรู้ว่าเป็นห่วงเขามากแค่ไหน และอีกอย่างเด็กผู้ชายอายุ 17 (เพิ่งขึ้นปี 1) จะมีประสบการณ์การใช้ชีวิต และการอดทนต่อรักโลภโกรธหลงได้สักแค่ไหนกัน

สำหรับเรา เรามองว่าสิ่งเดียวที่เอกมองหาคือการปลดล้อคตัวเองของเหยา เอกรอมาตลอดให้เหยาเพียงแต่จะอนุญาตสักนิดให้เอกปกป้อง เพราะที่ผ่านมาพอเอกจะพยายาม เหยาก็เข้าข้างทอมตลอด จุดนี้เราเห็นใจเอกนะ มันไม่แปลกเลยที่เอกจะเป็นผีบ้า เพราะความไม่แน่นอนของเหยาเนี่ย จะเห็นได้ว่าพอเหยาบอกว่าจบความสัมพันธ์กับทอมไปแล้วเอกก็เชื่อทันที เชื่อแบบไม่ระแวงทีหลังด้วย นั่นเพราะเอกเชื่อใจในตัวเหยา เชื่อมาโดยตลอดแค่เหยาเอ่ยปาก แต่เหยากลับชอบเห็นใจทอมไง เอกเลยสติแตกบ่อยๆ เพราะความเชื่อใจเหยานี่แหละ เอกจะไม่เป็นอิสระทั้งทางใจและทางความรู้สึกเลย ถ้าเหยายังฝังทุกอย่างอยู่กับทอม เราเลยคิดไงว่าเอกน่าสงสาร นางรอแค่เหยานั่นแหละ รอแค่เหยาอนุญาตให้นางปกป้องแค่นั้นเอง

ส่วนทอม เราไม่มีความเห็นใจใดๆ ทั้งนั้น เราเกลียดที่ทอมอาศัยหลอกใช้ความรักและความศรัทธาที่เหยามีต่อตัวเองมาทำเรื่องชั่วๆ เราไม่ให้อภัยทั้งปวง ไม่ว่าทอมจะทำมันไปเพราะอะไรก็ตาม แต่ทอมทำลายวัยเด็กอันงดงามของเหยาและเอกจนย่อยยับ เราให้อภัยไม่ได้ ไม่ได้จริงๆ

สุดท้ายเราไม่รู้จะมีความเห็นอะไรในความสัมพันธ์ที่บิดเบี้ยวของทั้งสามคน ดีใจที่สุดท้ายแล้วเหยากับเอกก็ลงเอยกันได้ การที่ทั้งสองผ่านอะไรด้วยกันมาขนาดนี้ จะทำให้ทั้งคู่รักและเข้าใจกันมากกว่าคู่รักคู่อื่นๆ

สุดท้ายและท้ายสุด ขอบคุณคุณ ภัคD อีกครั้งนะคะสำรับนิยายดีๆ แบบนี้ ขอตอนพิเศษในเล่มที้จะรีปริ้นใหม่นี่หวานๆ นิสสสนึงงงนะคะ ขอเยียวยาาา ฮ่าๆๆ

ขอบคุณจริงๆ ค่ะ ❤

[Ac118]

นิยายเรื่องดีงามจนเรียกว่า เป็นวรรณกรรมที่ยอดเยี่ยมได้อย่างเต็มปากเต็มคำ มันสะท้อนภาพของความเป็นมนุษญ์ได้อย่างลึกซึ้ง ความกลัว ความเห็นแก่ตัว กิเลสตัณหา ความไร้คุณธรรมและศีลธรรม โกหก หลอกลวง โกรธ โลบ หลง จนไปถึงความรัก และการยอมรับในตัวตนของคนที่เรารัก มันลึกซึ้งกินได้ลึกสุดใจจริงๆค่ะ มันทำให้เราต้องรับยอมไปพร้อมๆกับร้องไห้ อึดอัด หนักหน่วงในใจจนหายใจแทบไม่ออก มีแต่คำว่าทำไมๆๆๆๆๆๆๆๆอยู่เต็มไปหมด เหยาคือคนที่เราและสงสารมากที่สุด เด็กไร้เดียงสาที่ถูกพรากความใสบริสุทธิ์ไปอย่างไร้ทางสู้จากคนใจบาป จนคับข้องใจว่าทำไมยังให้รักและอภัยทอม แต่สุดท้ายพอเหยาบอกว่ามันคือการแก้แค้น ในแบบที่เหยาพยายามดิ้นรนอยู่ภายใต้ความขลาดกลัวและสิ้นหวัง ก็เข้าใจในสิ่งที่เหยาทำ ส่วนเอก หลงเข้าไปในวังวนนั้นด้วยความเด็ก ความขลาดกลัว ความโกรธ และความไม่เข้าใจไม่รู้ ด้วยความสับสน จนทุกอย่างพังทลาย มันทั้งเกลียดและก็สงสารเอก สุดท่้ายก็เข้าใจน้องมัน เพราะสุดท้ายเมื่อเอกเข้าใจหัวใจตัวเองและพี่เหยาอย่างแท้จริง ถึงมีวันที่เอกและเหยามีความสุขที่เฝ้ารอมาตลอด และทอมคือคนที่เราเกลียดไม่เคยเปลี่ยน เพราะอะไรคงไม่ต้องอธิบาย ไม่ว่าจะป่วยด้วยโรคจิตเพศ แบบไหน มันก็ไม่ทำให้เกลียดน้อยลงไม่ได้จริงๆ

ขอบคุณ คุณภัค D เป็นวรรณกรรมที่ที่ลึกซึ้งกินใจเหลือเกิน จะประทับอยู่ในใจเราตลอดไปเลยค่ะ

[LadyPant]

แต่งนิยายที่เครียด อ่านแล้วค่อนข้างจะอึดอัด
แต่ต้องยอมรับว่าเนื้อเรื่องมันไม่เวอร์ มันมีเหตุผล มันมีความเป็นไปได้ในชีวิตสังคมปัจจุบัน และมันเกิดขึ้นได้จริง  เหมือนหยิบยกชีวิตใครสักคนมาเขียน ยังอ่านตอนพิเศษไม่จบ แต่ขอมารีวิวก่อน
ทอม ปฏิเสธไม่ได้จริงๆว่าเราสามารถพบเจอคนแบบนี้ได้ในสังคมจริงๆ แต่สิ่งที่ไม่เข้าใจเลยคือในเมื่อคุณก็มีความรู้สึกผิดชอบชั่วดี ความเป็นผู้ใหญ่ มันน่าจะจัดการปัญหาให้จบ ในวันที่ตัวเองสำนึกได้แล้ว

เหยา ทั้งเรื่องมันอึดอัดเพราะเหยา เพราะความสำคัญของทอมกับเหยา เหยาโกรธทอม แต่ก็รักทอม ความรักตรงนั้นมันมากกว่ารักตัวเอง พูดไม่ออกกับตัวละครตัวนี้
เอก ตัวละครที่เราเกลียดที่สุด เห็นแก่ตัวที่สุด มีสมองเหมือนจะคิดได้แต่สุดท้ายก็ทำทุกอย่างเพื่อความสะใจ เหมือนจะคิดสิ่งดีๆแต่ไม่เคยเอาชนะความชั่วร้ายในตัวเองได้ อยากบอกว่าเอกคือผู้ชายประเภทที่เราจะไม่ยอมเป็นเพื่อนด้วยเด็ดขาด ดูเห็นแก่ตัวเอาแต่ความรู้สึกตัวเองเสมอ บางครั้งไม่ได้สนใจในความรู้สึกของคนที่บอกว่ารักเลยสักนิด ต่อให้สุดท้ายจะบอกว่ารักยังไง เราไม่อยากให้สมหวัง อยากให้จมอยู่กับความรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต เอกไม่เคยโทษตัวเอง อาจจะมีเสี้ยวนึงที่นึก แต่สุดท้ายก็ยังเป็นความผิดของคนอื่น
เราเข้าใจในเหตุผลของตัวละครแต่ละตัวทั้งหมด ทุกตัวละครเหมือนคนๆหนึ่งในชีวิตจริง
หลายครั้งที่คิดจะหยุดอ่าน รังเกียจความนึกคิดของเอก ไรท์เขียนได้ดีมากเลยค่ะ ถ้าเป็นละครก็คงบอกว่าแสดงได้ดีจนคนอยู่เกลียด
มันจะติดตามนิยายทุกเรื่องที่ writer เป็นคนเขียน
ขอให้รักษามาตรฐานนี้ไว้นะคะ สังเกตได้เลยว่าคอมเม้นวิจารณ์ เป็นคอมเม้นยาวๆ ที่สื่อความรู้สึกได้มากที่สุด เราตามอ่านทุกเม้น และจะติดตามทุกเรื่องค่ะ

[darinsaya]

  ไม่กล้าอ่านนนนนนนนนนนนนนน
 

[170cmd]

เป็นเรื่องที่ต้องวนกลับมาอ่านตลอด พอได้เห็นอะไรที่เป็นเชียงใหม่ คือเรื่องมันติดอยู่ในหัวมาก ๆ อยากรู้ความคิดของทอมว่าทำไมทำแบบนั้น แต่จริงๆก็สงสารทุกคน แค่บางทีเราเข่าไม่ถึงตัวละครของเหยาตอนอยู่กับทอม ว่าจริงๆเหยาก็รักทอมแต่ก็รักเอกด้วย หรือเปล่านะ อยากรู้ว่าทอมรักเหยาๆจริงๆมั้ย ถ้ารักทำไมถึงทำแบบนั้น ฮืออ เศร้า

[angelninae]

เป็นนิยายเรื่องแรก ที่เราอ่านไป หยุดเพื่อที่จะร้องไห้ไปพลาง  เป็นนิยายที่คลาสสิคจริงๆค่ะ ผ่านมาแล้ว10ปี ทั้งสนุก ทั้งเจ็บปวด บีบคั้นหัวใจมาก ตอนแรกๆเราตกหลุมรักความใจดีและความพิเศษที่พี่เหยามีให้เอก ต่อมา เราก็สงสารพี่เหยาที่ต้องมาเจอเรื่องร้ายๆแบบนั้น  อ่านต่อ เรากลับยิ่งเกลียดพี่เหยามากๆเกลียดความไม่ชัดเจน เกลียดการมองผิดเป็นถูกของพี่เหยา เกลียดการยึดติดของพี่แก เสียใจที่แกทำเหมือนเอกไม่มีค่า  แต่ในท้ายที่สุดก็ได้เข้าใจพี่เหยามากขึ้น ขอบคุณเอกที่ไม่ยอมแพ้ จนได้ลงเอยกันในที่สุด รักนิยายเรื่องนี้มากๆค่ะ ขอบคุณนะคะ 

[Gatjang_naka]

  กดดันสุด หน่วงสุด

[sakurako38]

พึ่งมีโอกาสได้อ่านผลงานของคุณนักเขียนเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกครับ ตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนจบ ความรู้สึกคือไม่ชอบเนื้อเรื่องนี้เอาเสียเลย แต่เพราะภาษาเขียนของคุณดีจึงทำให้อ่านมาจนจบได้ เรียกได้ว่าภาษาเขียนทำให้อ่านได้สนุก แต่ก็ยังไม่ชอบพล็อตของนิยายเรื่องนี้จริง ๆ ขอย้ำเป็นรอบที่สอง เนื้อหามีความรุนแรงทางอารมณ์อย่างมาก เครียดตลอดเวลาที่อ่าน เล่นกันอารมณ์ผู้อ่านได้ดี โดยผู้อ่านจะเห็นเพียงมุมมองจากตัวละครเพียงตัวเดียวซึ่งมันดีมาก และยิ่งมีการบรรยายความรู้ของตัวละครพระเอกได้ดีจึงง่ายต่อการคล้อยตามอารมณ์ของตัวละครได้ง่านขึ้น ต่างจากที่นิยายในเรื่องอื่น ๆ ที่มีมุมมองของตัวละครที่หลากหลาย หากไม่สามารถ keep character ได้ดีแล้ว นิยายก็จะไม่น่าอ่านคล้ายมีตัวละครคนเดียวเพียงแต่เปลี่ยนคำพูด แต่กับนิยายเรื่องนี้ คุณทำได้ดีเล่นกับอารมณ์ผู้อ่านได้ดีจริง ๆ

[DATAs]

อ่านวน 10 รอบ ก็ยังร้องไห้ 10 รอบ 

[Xiaoyongyi]

ไม่รู้ตอนพิเศษจะเฉลยปมเหยาไหม  เพราะตั้งแต่อ่านจนจบเราไม่ได้รู้สึกว่าเหยาน่าสงสารสักนิด  เหมือนเหยาชอบแบบนั้นด้วยซ้ำ

[airicha]

 

[Narugojang]

ก่อนอื่นเลย ขอขอบคุณ คุณภัคD มากๆเลยค่ะ ที่รังสรรค์วรรณกรรมแบบนี้ ขอใช้คำนี้เลยละกัน เพราะสำหรับเรามันมากกว่านิยายไปแล้ว ถ้อยคำ สำนวนมันดีมากจริงๆ อีกทั้งมันสะท้อนอะไรในจิตใจเราออกมาได้หลายอย่างเหมือนกัน

ครั้งนี้เราเข้ามาอ่านอีกรอบเป็นรอบที่สอง ในใจก็แอบถามตัวเองว่า ถ้ามาอ่านตอนนี้ จะยังรู้สึกเหมือนเดิมอยู่มั้ย ครั้งแรกที่อ่านคือตอนประมาณ8ปีที่แล้ว ที่ชีวิตไม่ได้เปิดกว้างอะไรมาก เป็นเด็กที่กรอบศีลธรรมหรืออะไรก็ตามที่มันโอบล้อมความคิดยังชัดเจน แถมดูเหมือนจะหนาจนไม่เข้าใจอะไรหลายๆอย่าง ไม่ยอมรับในบางเรื่อง รวมถึงไม่อยากรับรู้ในบางส่วนที่สะเทือนจิตใจที่บอบบางในตอนนั้น เลยเลือกที่จะอ่านข้ามไปบ้าง

พอมาตอนนี้ ตอนนี้ชีวิตผ่านอะไรมาพอสมควร เห็นโลกที่มันกลมๆเทาๆ ความรู้สึกความเข้าใจมันค่อนข้างต่างออกมาก อันแรกคือเราอ่านได้จนจบ แบบไม่ข้ามสักตอน ยอมรับเลยว่าตัวเองเมื่อแปดปีที่แล้วยังไม่ค่อยเข้าใจในหลายหลายการกระทำของทุกตัวละคร เอก เหยา หรือแม้กระทั่งทอมเอง ซึ่งตอนนั้นก็ไม่ได้คิดที่จะหาเหตุผลมาเข้าใจด้วย

แต่ตอนนี้เรียนรู้อะไรมากขึ้นและรู้สึกว่าโลกของเรามันบิดเบี้ยวอยู่แล้ว มันไม่มีอะไรที่เป็นเหตุผลอย่างตรงไปตรงมาเสมอ มนุษย์มันซับซ้อนกว่านั้น ก็เลยทำให้รู้สึกว่าครั้งนี้ความรู้สึกเศร้าไปกับตัวละครนั้นมันต่างออกไป ไม่ได้สงสารใครจนหน่วงไปหลายวันเหมือนตอนเด็กๆ แต่ก็เศร้าในห้วงอารมณ์ของตัวละครพร้อมกับเข้าใจความสับสนของการกระทำมากขึ้น

รู้สึกดีมากที่ได้มีโอกาสกลับมาอ่านอีกครั้ง ผ่านแว่นสบประสบการณ์ของคนวัยทำงาน สิ่งหนึ่งที่ตัวเองได้ข้อคิดเลยคือ อย่าเอาสายตาตัวเองไปตัดสินการกระทำของคนอื่น เพราะเราไม่ได้มีประสบการณ์หรือผ่านอะไรมาเหมือนเขา ขนาดเราที่แค่โตขึ้น เรายังมองเรื่องราวเรื่องเดิมในอีกมุมเลย

ขอบคุณที่ได้กลับมาพบกันอีกครั้ง

[Kacha_mm]

เป็นเรื่องที่เคยอ่านตั้งแต่8ปีที่แล้วแต่ทำใจอ่านให้จบไม่ได้ซักที เริ่มใหม่กับเรื่องนี้หลายครั้งมากๆ เป็นเรื่องที่ทำให้รู้สึกไปกับทุกตัวละครได้จริงๆ หลงรักพี่เหยากับเอกมาก แม้จะมีบางช่วงที่ขัดใจ แต่ทุกการตัดสินใจในเรื่องมีความเป็นมนุษย์สูง รู้สึกถึงความมีชีวิตของตัวละครจริงๆ แต่คงต้องพักดราม่าไปอีกหลายเดือน อ่านเรื่องนี้จบทำหม่นไปอีกหลายเดือน
ปล.เกลียดตัวละครทอมมาก อาจจะเพราะรู้สึกว่าเป็นตัวละครที่มีอยู่จริงเสียเหลือเกิน