----------- ต่อจากด้านบน ตอนที่ 18 -----------
ต้นน้ำตื่นแต่เช้าเดินลงบันไดมาในชุดนักศึกษาพร้อมแล้ว เจอนทีที่อยู่ในชุดนักศึกษาเหมือนกันยืนหันหลังอยู่ที่เคาน์เตอร์ห้องครัว “ทำอะไรน่ะ?” ต้นน้ำถามก่อนไปยืนริมเคาน์เตอร์ข้างนที
นทียื่นแก้วน้ำส้มคั้นให้
“ทำเองเหรอ?” ต้นน้ำถามพร้อมกับรับแก้วน้ำส้มมาดื่ม
“หึ” นทีส่ายหน้า “ป้าแม่บ้านทำไว้ให้ แต่นี่ทำเอง” เขายื่นจานขนมปังปิ้งให้ต้นน้ำ
ต้นน้ำรับมา ทั้งสองคนยืนพิงเคาน์เตอร์กินขนมปังปิ้งเคียงข้างกัน
“เดี๋ยวไปรถคันเดียวกันนะ” นทีชวน
“แต่ตอนเย็นเราเลิกช้านะ”
“ไม่เป็นไร รอได้”
“มันจะเหนื่อยหรือเปล่า? นายทำเหมือนเดิมเถอะ”
“เหมือนเดิม? ทำยังไงล่ะ? ก็มันไม่เหมือนเดิมแล้ว” นทีพลิกตัว ใช้สองมือเท้ากับเคาน์เตอร์ค่อมต้นน้ำ มือใหญ่ดีดหน้าผากต้นน้ำ ไม่แรงมาก...แต่ก็แรงพอที่จะจะทำให้รู้สึกเจ็บนิดหน่อย “ตื่น! ฝันอะไรอยู่? อยากได้น้องชายดีๆคนเดิมเหรอ? ไม่มีอีกแล้ว เหลือแต่แฟนดีๆ นี่แหละ เอาไหม?”
ต้นน้ำเม้มปาก ตาวาว “.....” ไม่เอาโว้ย! เขาอยากตะโกนใส่หน้าหล่อๆ ให้หงายไปเลย แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะอีกใจก็ตะโกนกลับมาเหมือนกันว่า ‘
เอา’ เขาไม่แน่ใจว่าจิตใจฝั่งไหนตะโกนดังกว่ากัน
นทีหัวเราะให้กับความดึงดันของต้นน้ำ “เป็นแฟนกันไหม?”
ต้นน้ำกัดขนมปังค้าง ตาคู่สวยเหลือบสบตาคมที่ไม่ละสายตาจากใบหน้าเขา แต่ได้แค่เพียงชั่วแวบเดียวก็หลบสายตา สีระเรื่อแล่นจับบนแก้มนวล เขาขยับหนีตามสัญชาติญาณ แต่ขยับซ้ายก็ติดแขน ขยับขวาก็ติดแขน และคนที่ล็อคเขาไว้ก็ไม่ยอมปล่อยง่ายๆ วิธีเดียวที่จะหลบเลี่ยงได้คือหันหลังหนี แต่หันหลังหนีก็ใช่จะพ้น มือแกร่งเลื่อนจากเคาน์เตอร์มาโอบรอบเอวเขาแทน อกแน่นๆ ของนทีแนบอยู่กับแผ่นหลังเขา รู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ อยู่หลังใบหู
ต้นน้ำยืนนิ่งให้กอด แค่นี้นทีก็ยิ้มออกแล้ว เมื่อคืน...ไม่ว่าจะขยับไปทางไหน ต้นน้ำก็ดูจะหลบเลี่ยงเขาไปซะทุกอย่าง ไม่สบตา เก้ๆ กังๆ หากจะว่าเขาไม่มีประสบการณ์เรื่องความรักแล้ว ต้นน้ำดูท่าจะอาการหนักกว่า อย่างน้อย...เขาก็ยังใกล้ชิดผู้หญิงมาบ้าง แต่คนที่นอกจากบ้านแล้ว ก็มีแค่มหา’ลัยกับร้านอาหารอย่างต้นน้ำ จะเอาเวลาที่ไหนไปสานสัมพันธ์กับคนอื่น และต่อจากนี้...ต่อให้ต้นน้ำอยากจะไปสานสัมพันธ์กับใคร ก็คงไม่มีโอกาสนั้นแล้ว
เขากดจูบลงไปบนใบหูแดงๆ อย่างหมั่นเขี้ยว “ไม่ตกลงเป็นแฟนกันสักที ถ้าทนไม่ไหว...ให้ทำยังไงล่ะ?”
ต้นน้ำ “.....” ทน ไม่ ไหว คือ อะ ไร? ทน อะ ไร? สมองเขาเหมือนทำงานช้ามาก ยิ่งช้าเข้าไปใหญ่เมื่อเทียบกับอัตราการเต้นของหัวใจ
“ปล้ำนะ” เสียงทุ้มช่วยตอบคำถามในใจเขา “ปล้ำก่อน แล้วค่อยเป็นแฟนกันทีหลัง”
ด้วยอัตราการเต้นของหัวใจที่เร็วเกินไป ทำให้มือสั่น ร่างโปร่งเผ่นผลุงออกจากอ้อมกอดหลวม ก่อนตะโกนโดยไม่หันหลังกลับมา “ไปเรียนเถอะ สายแล้ว” สิ้นสุดประโยคสุดท้าย...ต้นน้ำก็อยู่ที่หน้าประตูบ้านแล้ว
ประตูบ้านปิดลง ทุกอย่างเงียบงัน แม้แต่เสียงตะโกนก็ไม่มีแล้ว
แม้แต่กระเป๋าตัวเองที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์ก็ยังไม่หยิบไป
หนีเก่งนัก...หนีให้ได้ตลอดเถอะ นทีโคลงศีรษะก่อนหยิบกระเป๋าทั้งของตัวเองและของต้นน้ำเดินตามออกไป
“นายลงไปรับดิวสิ” นทีบอกคนข้างๆ เมื่อรถญี่ปุ่นของต้นน้ำแล่นมาจอดหน้าบ้านดิว “เราเหรอ?” ต้นน้ำชี้ตัวเอง มันก็แปลกๆ อยู่นะถ้าเขาเป็นคนลงไปรับดิว
“หรือจะให้เป็นเรา?”
ดิวเจ็บขา...ต้องพยุงกันด้วยนี่ “เราก็ได้ เห็นว่าเป็นคนขับรถหรอกนะ”
นทียักคิ้วให้ต้นน้ำ ส่งยิ้มตามหลังคนที่ปลดเข็มขัดลงจากรถไป เขาเคยคิดไปได้ยังไงว่าที่ผ่านมา...ต้นน้ำรังเกียจเขา หากรังเกียจคงไม่ยอมให้เขาจูบแน่ ต้นน้ำขี้อายและปากแข็งยิ่งกว่าที่คิด นทียิ้มกับตัวเองก่อนหันสายตามายังหน้ารถ มีก้อนกลมๆ สีน้ำตาลเล็กๆ ปรากฏอยู่ตรงกระโปรงรถ เขาเปิดประตูรถลงไปดูเจ้าหอยทากตัวน้อยที่ไม่รู้ว่าเกาะมาตั้งแต่เมื่อไร เจ้าตัวน้อยไม่ยอมขยับเขยื้อน...ไม่รู้ว่าขี้เกียจหรือเกาะจนเหนื่อยแล้ว
“ไปหาแฟนเหรอ? บอกมาซิ...อยู่ตรงไหน? จะพาไปส่ง” มือใหญ่หยิบมันขึ้นมาแล้วพาหอยทากน้อยลงไปส่งในร่มใต้ต้นไม้ ตัวเล็กแค่นี้...มีขาก็เดินยากแล้ว แล้วนี่ยังต้องคลานกระดืบๆ อีก...เมื่อไรจะถึงจุดหมาย?
“ทำอะไร?” ต้นน้ำถามเมื่อพยุงดิวมาถึงรถ
นทีไม่ตอบแต่ออกคำสั่งแทน “ขึ้นรถเถอะ ร้อน”
“ร้อนแล้วจะลงมาทำไมเล่า?” ต้นน้ำบ่นก่อนเปิดประตูด้านหลังให้ดิวขึ้นไปนั่งก่อน
นทีเดินมาเปิดประตูรถ “หมายถึงกลัวนายจะร้อนต่างหากล่ะ”
ดิวรู้สึกแปลกใจตั้งแต่ที่เห็นรถต้นน้ำมาจอดที่หน้าบ้าน และคนที่เดินลงมารับเขาคือต้นน้ำแล้ว แต่ก็ไม่ได้เอะใจอะไรเพราะรู้ดีว่าสองคนนี้อยู่บ้านเดียวกัน จวบจนที่เขาได้มาเจอนที เขาก็แน่ใจว่าคนที่นทีชอบน่าจะเป็นต้นน้ำจริงๆ สายตาแข็งกระด้างของนทีเมื่อวานนี้หายไปหมดแล้ว แม้จะรู้สึกวูบๆ อยู่บ้าง แต่ดวงตาแวววาวราวกับยิ้มได้ของนที...มันก็ดีกว่าจริงๆ
---------- tbc ----------
A's Talk :
เขากลับมาเจอกันแล้วคร้า
จุดพลุ...ที่นิยายรายสัปดาห์ของเรา ก็ยังเป็นรายสัปดาห์อยู่
เกือบไม่ทัน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
