- ภุชงค์เล่นแสง ๐๖ ครึ่งหลัง -"ข้าอิ่มกล้วย"ตรัสแล้วก็ดำเนินหนีบ่าวคนสนิททั้งสองเข้าตำหนักไปอย่างมิรีรอ
"อิิ่มกล้วยหรือ ยี่สุ่นเจ้าน้อยท่านทรงไปเสวยกล้วยที่ใดมา ตำหนักพระชายาชมนาดหรือเจ้า"ชงโคเอ่ยถามด้วยคามฉงน
"นั่นสิชงโค"
"เช่นนั้นรีบไปเตรียมอ่างสรงให้เจ้าน้อยก่อนเถิด เมื่อครู่ข้าได้กลิ่นกล้วยจากพระวรกายเจ้านม้อย"
"เช่นนั้นข้าจักไปเตรียมอ่างสรงให้เจ้าน้อย เจ้าก็ไปเตรียมฉลองพระองค์ให้เจ้าน้อยก็แล้วกันหนา"
"อื้ม"บ่าวคนสนิททั้งสองของเจ้าน้อยแสงแรกต่างแยกย้ายกันไปเตรียมถวายงานรับใช้เจ้านายตน
จ๋อม
"ทรงไปทำกระไรที่ตำหนักพระชายาชมนาดหรือพระเจ้าค่ะเจ้าน้อย เหตุใดพระวรกายจึงมีกลิ่นกล้วยคลุ้งเช่นนี้"ชงโคเอ่ยถาม ยามลูบไล้ทำความสะอาดพระฉวีขาวของคนเป็นนาย
"มิมีอันใดดอก"เจ้าแสงก้มพักตร์ตรัสตอบคนสนิท
"พระเจ้าค่ะ"
.
.
.
ค่ำนี้เมื่อเจ้าแสงปฏิเสธที่จักร่วมมื้อกายาหารกับเจ้านายภุมริกา เมื่อเสวยกายาหารแล้วแล้วองค์รัชายาทที่ห่วงคู่หมั้นคนงามสุดหัวใจก็เสด็จมาที่ตำหนักรับรองของเจ้าน้อยแสงแรกทันที
"ทูลเจ้าน้อยแสงแรกองค์ภุชงค์เสด็จมาหาเพคะ"ข้าหลวงหน้าทวารกราบทูลความแก่เจ้าน้อยต่างแคว้น
"องค์ภุชงค์มาพระเจ้าค่ะ"ชงโคที่บีบนวดปลีน่องเล็กกราบทูล
"จักให้หม่อมฉันไปเชิญพระองค์เข้ามาหรือไม่พระเจ้าค่ะ"ยี่สุ่นเอ่ยถามคนเป็นนาย
"อืม ไปกราบทูลพระองค์ให้เข้ามาเถิด"แจ้งแสงตรัส แลลุกขึ้นประทับให้เรียบร้อย ภูษาสีหวานถูกคว้ามาคลุมอังสะบาง
"เจ้าแสง"
"ถวายพระพรพระเจ้าค่ะ"
"เหตุใดค่ำนี้ น้องจึงมิรับกายาหารเย็นเล่า เจ็บป่วยที่ใดฤา"มิตรัสเปล่าลูบคลำแขนเรียวไปมา
"หามิได้พระเจ้าค่ะ"เจ้าแสงตรัสตอบ
"แลใยจึงมิกินข้าวเล่า"
"หม่อมฉัน...."
"ว่าอย่างไร"
"..."
"รู้สึกมิดีตรงไหนก็บอกพี่เถิด"
"หม่อมฉันเพียงแต่อิ่มกล้วยก็เท่านั้นพระเจ้าค่ะ"
"กล้วยหรือ"
"แลไปกินที่ใดมา"
"ที่ตำหนักพระชายาชมนาดพระเจ้าค่ะ"
"ตำหนักเสด็จแม่?"
"พระเจ้าค่ะ"
"ช่างเถิด หากแต่กินแค่กล้วย กลางดึกกลางดื่นเจ้าจักมิหิวดอกหรือ"
"มิหิวดอกพระเจ้าค่ะ แลฝ่าบาทเสด็จมาหาหม่อมฉันถึงตำหนักมีเรื่องอันใดหรือพระเจ้าค่ะ"
"คิดถึง"กระซิบพระสุรเสียงพร่าริมกรรณเล็ก
"..."เจ้าแสงแรกปรางแดงซ่าน
"ไปเดินเล่นที่สวนพฤกษากับพี่หนา"
"...พระเจ้าค่ะ"
“เช่นนั้นก็ไปกันเถิดประเดี๋ยวค่ำกว่านี้อากาศจักเย็น เจ้าจักมสบายเอาได้”
“พระเจ้าค่ะ”
ทรงเสด็จสวนพฤกษาโดยมีองครักษ์คนสนิท ยี่สุ่น แลชงโคตามเสด็จห่างๆ เจ้าภุชงค์ถือโอกาสกุมหัตถ์นุ่มของน้องน้อย จับจูงไปตามทาง กลิ่นดอกชมนาดหอมคลุ้งไปทัวทั้งสวนพฤกษา
"กลิ่นดอกชมนาด"เจ้าแสงพึมพำ
"เสด็จพ่อท่านทรงปลูกให้เสด็จแม่ชมนาด ดอกไม้ในสวนพฤกษาของภุมริกามากกว่าครึ่งจึงเป็นดอกชมนาด"
"...พระเจ้าค่ะ"
"หากแต่เมื่อใดที่เจ้าตกปากรับคำจักตบแต่งกับพี่ เมื่อนั้นพี่จักปลูกดอกแก้วให้เจ้า...ครึ่งสวนพฤกษาของภุมริกาจักเป็นดอกแก้ว"
"ฝ่าบาท"
"หากแต่พี่มิบังคับรวบรัดเจ้าดอกหนา แม้พี่จักใคร่ตบแต่งเจ้าเป็นเมียใจแทบขาดก็ตาม"
"ฝ่าบาท...ขอบพระทัยที่เมตตาหม่อมฉัน แลขอประทานอภัยด้วยเถิดพระเจ้าค่ะ หม่อมฉันทำพระองค์ทุกข์พระทัย"เจ้าแสงแรกกราบลงบนพระอุระกว้าง
"ว่ากระไรเยี่ยงนั้น"เจ้าภุชงค์ถือโอกาสโอบอังสะเล็กกกกอดร่างแน่งน้อยให้ซบอุระตน
"...”เจ้าแสงยกกรเรียวเสลาของตนโอบรอบพระกฤษฎีสอบหลวมๆ หากแต่นั่นก็ทำให้พระทัยองค์ภุชงค์แกว่งไกวราวยอดไผ่ลู่ลม
“เจ้าแสง”โอบกระชับร่างบางแนบพระอุระจนแน่น
“ขอเพลาหม่อมฉันสักน้อยหนาพระเจ้าค่ะ หากถึงเพลานั้นเมื่อใด หม่อมฉันจักกราบทูลพระองค์ด้วยตนเอง”
“พี่รอเจ้าได้คนดี ทั้งชีวิตพี่ก็จักรอเจ้า”เอียงพักตร์จูบแผ่วเบาที่ปรางนวล
“ขอบพระทัยพระเจ้าค่ะ”
“...”
“...”
ทั้งสองพระองค์โอบกอดกันท่ามกลางแสงจันทร์อยู่ครู่ใหญ่จึงได้ผละออกจากกัน องค์ภุชงค์ทรงจับปอยเกศานุ่มที่ร่วงระดวงพักตร์งามทัดกรรณเล็ก
"ค่ำแล้ว กลับตำหนักกันเถิด ประเดี๋ยวน้ำค้างจักแรง แลจักป่วยไข้เอาได้"เจ้าภุชงค์ตรัส
"พระเจ้าค่ะ"
องค์รัชทายาทภุมริกาทรงดำเนินมาส่งเจ้าน้อยการเวกจนถึงตำหนักที่ประทับ พระหัตถ์อุ่นประคองหัตถ์บางทั้งสองข้างขึ้นกอบกุม
"นอนหลับฝันดีหนาเจ้า อย่าได้มีฝันร้ายใดมาแผ่วพานให้เจ้าหวาดกลัว แลทุกข์ใจเลย"
"ขอบพระทัยพระเจ้าค่ะ"
"..."
"...หม่อมฉันก็ขอให้ฝ่าบาทบรรทมสนิททรงพระสุบินดีหนาพระเจ้าค่ะ"
"พี่คงจักฝันดีหากได้เจ้าไปนอนกอด"
"..."เจ้าแสงหน้าม้าน"
"หึหึหึ พี่ไปแล้วหนาคนดี"
"กราบทูลลาพระเจ้าค่ะ"กราบลงบนพระอุระกว้าง
"จ้ะ"ยกพระหัตถ์ลูบเกศานุ่ม พระทัยหรือทรงอยากจูบหอมน้องน้อยเสียให้สมกับที่ทำตัวน่ารังแกเช่นนี้
เมื่อองค์ภุชงค์เสด็จกลับตำหนักไปแล้ว เจ้าแสง แลบ่าวทั้งสองก็เข้าตำหนัก ยี่สุ่น แลชงโคจัดแจงพระแท่นบรรทมให้คนเป็นนาย เจ้าแสงคลานขึ้นพระยี่ภู่พับเพียบ หลับเนตร ประนมมือขึ้นเพื่อสวดมนต์ก่อนบรรทม
"สวดมนต์แล้วแล้วก็นอนกันเถิด"เจ้าแสงตรัส เมื่อลืมเนตรขึ้น หัตถ์ที่ประนมอยู่กลางอุระวางลงบนพระเพลา
"พระเจ้าค่ะ"ยี่สุ่นขานรับ ก่อนจักจัดแจงห่มผ้าให้คนเป็นนาย เจ้าแสงพลิกพระวรกายนอนตะแคงข้าง พักตร์งามหนุนหัตถ์ตัวเองไว้ นัยน์ตางามหลับลง โอษฐ์บางยกขึ้นระบายสรวลน้อยๆ คืนนี้คงจักหลับฝันดีดังที่คนพี่อวยพร
"รอหม่อมฉันสักน้อยหนาพระเจ้าค่ะ อีกมินานแล้ว"
[/b][/i]
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
