หัวข้อ: ภุชงค์เล่นแสง [ย้อนยุค,Mpreg] ตอนที่ ๒๔ (จบ) ๐๗.๐๗.๖๓ หน้า ๙

[JokerGirl]

ปากยื่นปากยาว ปากไม่มีหูรูดโดนแบบนี้ก็สมควรแล้ว 

[mypink801]

เจ้าชมนาดโหดมาก

[panpang]

ต้องโดนสะบ้าง

[Leenboy]

ต้องเจอแบบนี้แหละ

[Caramel Syrup]

แม่ก้อคือแม่ค่ะ #พระชายาชมนาถ 

[AkuaPink]

 
 

[miikii]

เด็ดขาดมากค่าเจ้าชม

[Jibbubu]

เด็ดขาดมากสมแล้วที่เป็นพระชายา

[mystery Y]

สมน้ำหน้าพวกปากพล่อย!

[ooomukooo]

รอตอนต่อไป 

[ดาวโจร500]

ขอบคุณที่มาต่อให้อ่านนะคะ ร้อนแรงมาก

[Yara]

ปรบมือให้เจ้าชมนาด เจ้าแสงแรกควรดูพระมารดาเป็นตัวอย่างนะ เพราะต่อไปก็ต้องปกครองคนเหมือนกัน

[Thichadad3938]

ภุชงค์เล่นแสง ๑๑ ครึ่งหลัง


หลังจากที่มารดาออกพระบัญชาให้พาเจ้าแสงแรกกลับตำหนักเพื่อพักผ่อนองค์ภุชงค์จึงได้ประคองเมียรักกลับตำหนักรับรองพร้อมบ่าวรักยม แลพ่อขันธ์องครักษ์ประจำพระองค์

"ฝ่าบาท"

"หืม ว่าอย่างไรเจ้า"

"หม่อมฉันยังมิใคร่กลับตำหนักพระเจ้า"

"แลเช่นนั้น น้องใคร่อยากไปที่ใด บอกพี่เถิด พี่จักพาไป"องค์ภุชงค์ตรัส แลจับเกศานุ่มทัดกรรณเล็ก

"หม่อมฉันใคร่อยากไปนั่งที่ศาลาริมสระหลวงพระเจ้าค่ะ"

"ได้สิเจ้า ประเดี๋ยวพี่พาไปหนาคนดี"ตรัสเอาอกเอาใจ

"ขอบพระทัยพระเจ้าค่ะ"

"จ้ะ เช่นนั้นพี่จักให้บ่าวรักยะ...บ่าวชงโคยี่สุ่นไปห้องเครื่องเอาผลหมากรากไม้มาให้น้องดีหรือไม่"

"พระเจ้าค่ะ หม่อมฉันใคร่อยากกินมะดันจิ้มเกลือพระเจ้าค่ะ"

"ได้ยินหรือไม่ยี่สุ่น ชงโค เจ้าแสงใคร่อยากกินมะดันจิ้มเกลือ เจ้าสองคนไปห้องเครื่องนำมะดันถวายเจ้าน้อยเสีย"

"พระเจ้าค่ะ"

"...เอาน้ำขิงร้อนๆ ด้วยหนาเจ้า"เจ้าแสงตรัสกับบ่าวคนสนิท

"พระเจ้าค่ะเจ้าน้อย"

"ไปรอที่ศาลาริมสระหลวงเถิดน้อง"

"พระเจ้าค่ะ"


.

.

.


ทั้งสองพระองค์ดำเนินไปรอบ่าวท้้งสองที่ศาลาริมสระหลวง พร้อมด้วยองครักษ์ประจำพระวรกายองค์รัชทายาท องค์ภุชงค์ประคองน้องน้อยให้ประทับอย่างอ่อนโยน พระหัตถ์ลูบปรางนวลแผ่วเบา สงสารน้องน้อยคนดีจับพระทัยที่ถูกใส่ร้ายจากนังข้าหลงฃปาดพล่อยพวกนั้น

"โธ่ คนดีของพี่"

"หม่อมฉันกลัวเหลือเกินพระเจ้าค่ะ ว่าพระองค์จักชัง จักเลิกรักหม่อมฉัน เพราะ หม่อมฉันเป็นผีปอบ ผีป่า"เจ้าแสงแรกตรัส แลยกหัตถ์ทาบวางบนพระหัตถ์องค์ภุชงค์ เอียงปรางแนบซบกับหัตถ์อุ่นอย่างออดอ้อน

"ว่ากระไรเช่นนั่น พี่รักเจ้ามากหนาเจ้าแสงแรก พี่จักชัง จักเลิกรักเจ้าได้อย่างไร"

"หม่อมฉันหาได้มีกระไรคู่ควรพระองค์ไม่"

"ไยน้องจึงดูถูกดูแคลนตัวเองเช่นนี้เจ้าแสงแรก"

"..."

"พี่รักเจ้า เพราะ เจ้าคือเจ้า รักที่ตัว แลหัวใจเจ้า เช่นนี้มีกระไรที่น้องมิคู่ควรกับพี่"

"ฝ่าบาท..."

"อย่าดูแคลนตนเองเช่นนี้อีก หากพี่ได้ยินเจ้าดูแคลนตนเช่นนี้อีกพี่จักกริ้วเจ้า"

"หม่อมฉันขอประทานอภัยเพคะ"ประนมหัตถ์กราบลงบนอุระกว้าง องค์ภุชงค์จึงได้ถือโอกาสตระกองกอดน้องน้อย องคุลียาวสางเกศานุ่มให้เจ้าแสงเบาๆ มินานบ่าวยี่สุ่น แลชงโคก็ยกพานทองบรรจุมะดัน แลเกลือบดละเอียด พร้อมกาน้ำขิงร้อนๆเข้ามาในศาลาริมสระกลวง

"ทูลองค์รัชทายาท แลเจ้าน้อยผลมะดัน แลน้ำขิงร้อนๆ มาแล้วพระเจ้าค่ะ"

"ขอบใจหนาเจ้ายี่สุ่นเจ้าชงโค"ผละออกจากอ้อมพระอุระ
"มิได้พระเจ้าค่ะเจ้าน้อย"เจ้าแสงแรกหยิบผลมะดันดิบจิ้มลงบนเกลือป่น แลกัดกรวมๆ รสชาติเปรี้ยวฝาดตัดรสเค็มของเกลือทำเอาเจ้าแสงแรกยกมุมโอษฐ์อย่างพึงพระทัย มะดันลูกแล้วลูกเล่าถูกจิ้มเกลือ แลส่งเข้าโอษฐ์จิ้มลิ้มจนพร่องไปเสียครึ่งพาน

"อร่อยมากหรือเจ้า"องค์ภุชงค์ตรัสถาม เมื่อทอดพระเนตรน้องน้อยกินอย่างเอ็ดอร่อย

"พระเจ้าค่ะ ลองเสวยดูหนาพระเจ้าค่ะ"เจ้าน้อยแสงแรกตรัส แลหยิบมะดันดิบลูกใหม่จิ้มเกลือปัอนองค์รัชทายาท องค์ภุชงค์อ้าโอษฐ์กัดมะดันที่น้องป้อนหากแต่เมื่อเนื้อมะดันสัมผัสถูกพระชิวหา พระโลมาทั่วทั้งพระวรกายก็ลุกซู่ รสชาติเปรี้ยวฝาดทำเอาองค์พักคร์เหยเก

"คิกๆ ฝ่าบาท"เจ้าแสงยกหัตถ์ปิดโอษฐ์หัวร่อแผ่วเบา

"เปรี้ยวเสียจนเข็ดฟัน กินเข้าไปได้อย่างไรเจ้าแสง"ตรัสถาม พระเขฬะเอ่อจนท่วนโพรงพระโอษฐ์

"หม่อมฉันกินได้พระเจ้าค่ะ ใคร่อยากกินแต่ของเปรี้ยวๆ"เจ้าแสงตรัส แลหยิบเอาซับพระพักตร์ที่เหน็บตรงชายพกขึ้นซับที่มุมพระโอษฐ์ของภัสดา องค์ภุชงค์คว้าหัตะ์เมียขึ้นจูบหอม พระทนต์ขบเย้าองคุลีเรียว

"กินเปรี้ยวก็ต้องเอาหวานล้างปาก"ตรัส พระเนตรจดจ้องจนเจ้าแสงหน้าม้าน

"ฝ่าบาท"เจ้าแสงหลุบเนตรมองตักตน

"หึหึหึ กินต่อเถิด พี่มิกวนเจ้าแล้ว"ยอมปล่อยหัตถ์เจ้าแสงให้เป็นอิสระ


.

.

.


หลังจากวันที่พระชายาชมนาดลงอาญาข้าหลวงปากพล่อยพวกนั้น ก็มีรับสั่งให้เจ้าแสงแรกเข้าเฝ้าเช่นเดิม ทรงสั่งสอนเรื่องการเป็นเมียที่ดีทั้งบนพระแท่นบรรทม แลเบื้องหน้าว่าต้องทำเช่นไร

"เจ้าแสงแรก เป็นกระไรไปเจ้า"วางเข็มร้อยมาลัยลงบนพานทอง แลผินพักตร์ไปหาว่าที่สุณิสา เจ้าแสงแรกยกหัตถ์ขึ้นปิดโอษฐ์ตน เมื่อรู้สึกพะอืดพะอม แลยังเวียนเศียรจสเนตรพร่า

"...หม หม่อมฉันเวียนเศียร แลพะอีดพะอมนักพระเจ้าค่ะ ฮึก"

"ตายล่ะ จักอาเจียนหรือไม่"

"อึก พ พระเจ้าค่ะ ฮึก"

"ช้าอยู่ไย เอากระโถนให้เจ้าน้อยเสียสิ"ตรัสเอ็ดข้าหลวง
"เพคะๆ"กุลีกุจรถวายกระโถนให้เจ้าน้อยต่างแคว้น ยี่สุ่นรีบนำกระโถนรองใต้หนุคนเป็นนาย เจ้าแสงยกหัตถ์ทาบอุระตน แลขย้อนสำรอกใส่กระโถนยกใหญ่

"เป็นเช่นไรบ้างเจ้า"เจ้าชมนาดดำเนินจากตั่งที่ประทับ เข้าดูอาการว่าที่สุณิสา คลี่พัดจีนประจำพระองค์สะบัดพัดให้เจ้าแสงแรกที่หลับเนตร หอบหายใจถี่ๆ

"อึก"ร่างบางซวนเซ แลฟุ่บหน้าหมดสติ

"เจ้าแสงแรก เจ้าแสง! ไปตามหมอหลวงมาประเดี๋ยว
นี้!"ประคองเจ้าแสงให้พิงอุระตน ยี่สุ่น แลชงโคกุลีกุจรบีบนวดปรนนิบัติคนเป็นนาย

"เพคะ"ข้าหลวงสาวรับพระบัญชาจากพระชายา แลรีบวิ่งออกจากตำหนักหลวงไปยังสำนักหมอหลวง



.

.

.


"..."หมอหลวงที่ถูกตามมาตำหนักหลวง แตะนิ้วลงบนข้อพระหัตถ์ของเจ้าน้อยต่างแคว้น แลขมวดคิ้วมุ่น ส่ายหน้าไปมา หมอหลวงถอนหายใจเฮือกใหญ่ ยกมือขึ้นลูบอกตัวเอง แลลองแตะนิ้ววัดชีพจรเจ้าน้อยอีกครา แต่ผลที่ได้ก็เป็นเช่นเดิม จึงได้ถอยออกมา แลให้หมอหลวงอีกสองคนที่ถูกตามมาเช่นกันเข้าผลัดกันตรวจ หมอหลวงทั้งสามลอบมองหน้ากันเลิ่กลั่ก กระซิบกระซาบ แลยกมือลูกหน้าลูบอกตัวเองก่อนจักลองอีกครา

"ตกลงว่าเจ้าแสงแรกเป็รกระไร ไยท่านทั้งสามจึงได้ทำหน้าเยี่ยงเห็นผี"หมอหลวงทั้งสามสะดุ้งเฮือกใจหล่นไปอยู่นรกขุมที่ลึกที่สุด เมื่อพระชายาชมนาดทรงโพล่งถามขึ้น

"ขะ ขะ ข ขอให้หม่อมฉันได้ตรวจอีกคราหนาพ่ะย่ะค่ะ"หมอบกราบทูลพระชายาคนงาม

"เช่นนั้นก็รีบเข้าเถิด"

"พ่ะย่ะค่ะ"หมอหลวงทั้งสามขมักเขม้นตรวจเจ้าน้อยต่างแคว้นอีกครา ทั้งๆ ที่เหงื่อตกจนไหลเต็มกรอบหน้า

"ว่าอย่างไร"ตรัสถามเมื่อหมอหลวงทั้งสามหมอบกราบตัวสั่นงก

"ทูลพระชายา หม่อมฉันสามคนสมควรตาย ฮึก สมควรตาย"

"กระไร! เจ้าแสงเป็นกระไร"

"ค คือ ช ชีพจร ข ของเจ้าน้อย ต เต้นเร็ว ค คล้าย ต ตั้ง ค..."

"โอ๊ย! พูดตะกุกตะกักเช่นนี้ ข้าหาได้ฟ้งรู้ความไม่!"

"ข ขอประทานอภัยพ่ะย่ะค่ะ"

"มีกระไรกันเจ้าชมนาด ไยจึงเอ็ดหมอหลวงท่านเช่นนั้น แลนั่นเจ้าแสงแรกเป็นกระไรไป"องค์ภุมริน แลองค์รัชทายาทที่เพิ่งกลับจากทรงงานตรัสถามขึ้น

"เสด็จพี่ เจ้าแสงแรกจู่ๆ ก็บอกว่าเวียนเศียร พะอืดพะอมพระเจ้าค่ะ พอสำรอกแล้วก็หมดสติไป น้องจึงได้ตามหมอหลวงท่านมาตรวจ หากแต่ก็พูดจาตะกุกตะกักฟังมิรู้ความ"

"เจ้าแสง"องค์ภุชงค์รีบรุดเข้าดูอาการเมีย พระหัตถ์แนบลงบนปรางซีด

"เอาล่ะๆ หมอหลวงว่าอย่างไร เจ้าแสงแรกเป็นกระไร"

"ทูลฝ่าบาท ช ชีพจรของเจ้าน้อยแสงแรก ต เต้นเร็ว ค คล้ายกับว่า ต ตั้งครรภ์พ่ะย่ะค่ะ"หมอบกราบทูลความตัวสั่น น้ำตาแทบจักไหล ถึงคราวหัวขาดก็ครานี้แล เจ้าน้อยยังมิได้ตบแต่งกับองค์รัชทายาท แลจักตั้งครรภ์ได้เช่นไร

"เหลวไหล!!"เจ้าชมนาดตวาด แลผุดลุกชี้หน้าหมอหลวง

"เฮือก ฮึก หม่อมฉันสมควรตายพ่ะย่ะค่ะ"

"เจ้าแสงแรกจักท้องได้อย่างไร หาได้ตบแต่งกับเจ้าภุชงค์แล้วไม่!!"

"...ส เสด็จแม่"เจ้าภุชงค์ตรัสขึ้น แลผละออกจากเมียมาประคองร่างบอบบางของมารดา

"...ท่านหมอออกไปก่อนเถิด ประเดี๋ยวข้าจักเรียกหาอีกครา"องค์ภุมรินตรัส

"ข ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท"หมอบกราบ แลลนลานคลานออกจากท้องพระโรง

"พวกเจ้าออกไปให้หมด...ยี่สุ่น ชงโคพวกเจ้าอยู่ก่อน"ข้าหลวงถูกไล่ออกจากตำหนักหลวง จักเหลือเพียงคนสนิทเท่านั้น

"เสด็จพ่อ เสด็จแม่ คือลูกมีเรื่องจักสารภาพพ่ะย่ะค่ะ"

"...กระไรเจ้าภุชงค์ อย่าบอกแม่หนาว่า..."เจ้าชมสาดยังมิทันได้ฟังที่ลูกจักตรัสก็กวักหัตถ์เรียกหายาหอมยาดมเตรียมเสียแล้ว อุ่นรีบยัดหลอดยาหอมใสหัตถ์คนเป็นนาย

"ล ลูกได้เสีย ป เป็นผัวเมียกับเจ้าแสงแรกแล้วพ่ะย่ะค่ะ"ทรุดพระวรกายกอดกฤษฎีมารดาแน่น ซบพักตร์กับอุทรแบนราบ

"..."

"ตั้งแต่คราวที่ไปน้ำตกท้ายวังหลวง"

"...ล แลหลังจากนั้น"ตรัสถามโอรสองค์โต แลยกยาหอมขึ้นสูดเฮือกใหญ่

"ท ที่กระโจมกลางป่า คราที่ไปเยี่ยมเจ้าบัวงามที่ศศิมณฑลพ่ะย่ะค่ะ"

"ชมนาด!"องค์ภุมรินรีบเข้าประคองหลังเมีย เมื่อเจ้าชมนาดทำท่าจักหงายหลัง

"อ อุ่น"

"เพคะ"

"ป ไปเอา หว หวายมาให้ข้า"

"เสด็จแม่"ครางใส่มารดาสุรเสียงอ่อย

"เจ้าชมนาด"องค์ภุมรินตรัสเรียกเมียรัก เจ้าชมนาดหาได้เคยตีลูกไม่

"ไปเอาหวายมาให้ข้าประเดี๋ยวนี้!"

[Lotsa]

โดรแล้วไหมล่ะ เจ้าภุชงค์

[Rumraisin]

เจ้าภุชงค์จะโดนหวายซะแล้ว รังแกน้องไว้เยอะ  ขอบคุณมากค่ะ

[miikii]

โดนแล้วเจ้าภุชงค์
โตแล้วก็โดนได้ 
แต่ค่อยๆพูดกันก้ดีกว่าหนาาา 

[Leenboy]

น่องลายแน่ๆๆ

[muiko]

สมควรโดนแล้วอ่ะ
นี่มองว่าองค์ภุชงค์นี่ไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจ
ไม่ให้เกียรติเจ้าแสงจริงๆ
ท้องก่อนแต่งให้น้องอายไปอีก
ควรโดนเยอะๆให้ทำอะไรคิดถึงผลบ้าง
แต่เอาจริงๆ นี่ก็ชอบทีเค้าได้กัน 

[JokerGirl]

โดนแม่ลงหวายล่ะทีนี้ รีบจัดงานแต่งเลย

[milin03]

แม่กริ้วเเล้ววว

[mypink801]

เจ้าชมนาดโหดมาก
เจ้าภุชงค์รีบขอน้องแต่งงานได้แล้ว

[mystery Y]

รอๆ

[kun]

เอาแล้วๆๆๆๆ ภุชงค์โดนแน่

[Jibbubu]

ตาย ตาย ตาย นั้นหวายเลยหนาเจ้าภุชงค์

[Yara]

โดนแม่หวดหนักแน่เจ้าภูชงค์

[panpang]

โดนเลย5555

[Thichadad3938]

ภุชงค์เล่นแสง ๑๒




เมื่อได้รับพระบัญชาจากคนเป็นนายอุ่นก็อิดออดมิใคร่อยากทำตามเสียเท่าใด ตั้งแต่เล็กจนโตพระชายาท่านหาได้เคยตีลูกไม่ ไม่ว่าจักเป็นองค์รัชทายทภุชงค์ หรือ เจ้าน้อยบัวงาม หยิบหวายใส่พานคลานเชื้องช้ามาถวาย เจ้าชมนาดปรายเนตรมอง หากแต่ก็ไม่ได้เร่งเร้า หรือ เกรี้ยวโกรธ

“เสด็จแม่”เจ้าภุชงค์กอดรอบกฤษฎีมารดามิปล่อย พักตร์งามถูไถอุทรแบนราบออดอ้อน หากแต่คนเป็นแม่มิพระทัยอ่อนให้

“...แม่ตี เพราะเจ้ามิให้เกียรติน้อง ทำเช่นนี้ได้อย่างไรเจ้าภุชงค์ น้องเป็นลูกมีพ่อ มีแม่เป็นถึงเจ้าน้อยการเวก ไยจึงทำราวกับน้องมิมีเกียรติให้รักษาเยี่ยงนี้”เจ้าชมนาดตรัสสุรเสียงสั่นเครือ

“ลูกผิดไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ ลูกมิยับยั้งชั่งใจ ทำลายเกียรติน้อง มิคิดหน้าคิดหลัง เสด็จแม่ตีลูกเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

“...”

“...”

 “หันหลัง”ตรัสกับลูก

“พ่ะย่ะค่ะ”ปล่อยหัตถ์จากกฤษฎีบางของมารดา แลคุกเข่าหันหลังรอรับหวาย





ฟึ่บ เพี๊ยะ



ฟึ่บ เพี๊ยะ



ฟึ่บ เพี๊ยะ



ฟึ่บ เพี๊ยะ



ฟึ่บ เพี๊ยะ





เจ้าชมนาดเงื้อกรสะบัดหวายลงบนขนองกว้างของลูกหลายทีติดกัน จนคนเป็นพ่ออย่างองค์ภุมรินต้องเข้ามากุมหัตถ์เมียไว้ให้หยุด เมื่อดวงพักตร์งามของเจ้าชนาดนองไปด้วยน้ำตา

“ฮึก...”สะอื้น ทิ้งหวายลงพื้น แลทิ้งพระวรกายให้พระภัสดากอดปลอบ

“เสด็จแม่ อย่ากรรแสงเลยหนาพ่ะย่ะค่ะ ลูกขอประทานอภัย เสด็จแม่หยุดกรรแสงเถิด ลูกช่างบาปหนายิ่งนัก”องค์ภุชงค์พระเนตรแดงก่ำ คลานมากราบแทบพระบาทคนเป็นแม่

“ฮึก...ฮือ”เจ้าชมนาดทรุดพระวรกายลงกอดโอรสองค์โต ตีลูกให้เจ็บกายเท่าใด หากแต่พระทัยคนเป็นแม่นั้นเจ็บยิ่งกว่า

“ลูกขอประทานอภัยพระเจ้าค่ะ”เจ้าภุชงค์โอบประคองร่างของมารดาไว้แนบอุระตน

“ฮึก...แลเป็นเช่นนี้แล้ว จักทำเยี่ยงไรต่อไป”เจ้าชมนาดประคองพักตร์ลูกด้วยสองหัตถ์ ก่อนจักตรัสถาม

“ลูกคงต้องขอรบกวนเสด็จแม่ ให้จัดเตรียมพิธีให้ลูก แลเจ้าแสงพ่ะย่ะค่ะ”องค์ภุชงค์ตรัส

“...”

“อึก อือ”เจ้าแสงแรกส่งพระสุรเสียงครางเครือในลำพระศอยามได้สติ ดวงเนตรหวานปรือปรอย ยกหัตถ์กุมขมัยตน

“เจ้าน้อย ฟื้นแล้วหรือพระเจ้าค่ะ”ยี่สุ่น แลชงโครีบกุลีกุจรเข้าหาคนเป็นนาย หลังจากอ้าปากค้างอยู่นานสองนานตั้งแต่ได้ยินว่ามีเจ้านายน้อยๆ อยู่ในครรภ์เจ้าน้อยแสงแรก ยี่สุ่นทูลถามพลางยกยาหอมส่ายใต้พรนาสิกโด่งรั้น

“อืม...ยี่สุ่น ที่นี่”

“ที่นี่ท้องพระโรงตำหนักหลวงอย่างไรเล่าพระเจ้าค่ะ เจ้าน้อยเวียนเศีนร แลหมดสติไปจำได้หรือไม่พระเจ้าค่ะ”บ่าวคนสนิทตอบ

“ทรงเป็นเช่นไรบ้างพระเจ้าค่ะ ใคร่อยากได้กระไรหรือไม่ชงโคจักไปหามาให้”บ่าวคนสนิทว่าอย่าเอาพระทัย

“ข้ามิใคร่อยากได้กระไร”

“เจ้าแสงแรก ฟื้นแล้วหรือเจ้า”องค์ภุชงค์ผละออกจากมารดา แลดำเนินมาหาเมียรักเมื่อได้ยินเสียงน้องน้อยพูดคุยแผ่วเบากับบ่าวคนสนิท

“ฝ่าบาท”เจ้าแสงขยับวรกายลุกขึ้น โดยมีภัสดา แลบ่าวคนสนิททั้งสองช่วยประคอง

“ค่อยๆ หนาคนดี”องค์ภุชงค์ตรัส

“ขอบพระทัยพระเจ้าค่ะ อ๊ะ...ถวายพระพรเจ้าหลวงพระเจ้าค่ะ”ขบัยวรกายจักหมอบกราบเจ้าหลวงภุริน

“มิต้องมากพิธีดอกเจ้าแสง พักก่อนเถิด”ตรัสอย่างพระทัยดี ทรงเอ็นดูเจ้าแสงแรกราวลูกในอกอยู่แล้ว แลยิ่งเจ้าแสงตั้งครรภ์นัดดาของพระองค์อีก องค์ภุมรินยิ่งเอ็นดูเจ้าแสงแรกเข้าไปใหญ่

“หามิได้พระเจ้าค่ะ”เจ้าแสงก้มพักตร์

“เจ้าแสงแรก เจ้าหมดสติไป แม่จึงเรียกหมอหลวงท่านมาตรวจ”เจ้าชมนาดปาดน้ำตาบนพักตร์ตน ก่อนจักผินพักตร์มาตรัสกับสุณิสา

“...พระเจ้าค่ะ”...พระชายาท่านแทนองค์เองกับเจ้าแสงว่าแม่หรือ? เจ้าแสงดำริอย่างแปลกพระทัย

“จักให้แม่บอก หรือ เจ้าจักบอกน้องเองเจ้าภุชงค์”

“...”เจ้าภุชงค์เงียบ แลพยักพักตร์บอกมารดาว่าจักเป็นผู้บอกกล่าวแก่เจ้าแสงแรกเอง

“หม่อมฉันเป็นกระไรหรือพระเจ้าค่ะ”เจ้าแสงตรัสถาม เมื่อเจ้าหลวง พระชายา แลองค์รัชทายาทนิ่งเงียบไป แม้แต่บ่าวคนสนิททั้งสองอย่างยี่สุ่น แลชงโคยังก้มหน้าหลบเนตรคนเป็นนาย

“เจ้าแสง”องค์ภุชงค์ตรัสเรียกน้องน้อย หัตถ์อุ่นประคองปรางนวลไว้ พระอังคุฐลูบแผ่วเบาบนฉวีเนียน

“พระเจ้าค่ะ”ความหวาดกลัวเริ่มเกาะกุมพระทัยเจ้าน้อยการเวก

“...พี่รักเจ้าหนาคนดี”

“...”เจ้าแสงขบกลีบโอษฐ์ตนอย่างเป็นกังวล

“ในท้องเจ้า...มีลูกของเราอยู่แล้วหนา”องค์ภุชงค์ตรัส แลจ้องพักตร์ชายาตนนิ่ง

“...ว่าอย่างไรหนาพระเจ้าค่ะ”เจ้าน้อยแสงแรกพระพักตร์เสีย ตรัสถามสุรเสียงสั่น

“เจ้าท้อง...ท้องลูกของเรา”

“...”เจ้าแสงแรกนิ่งค้าง นัยน์เนตรงามแดงก่ำคลอน้ำ

“เจ้าแสง”องค์ภุชงค์พระทัยเสียเมื่อได้ทอดพระเนตรอาการของเจ้าแสง

“ท ท้อง...ท ท้อง ท ทั้งๆ ที่ ย ยัง มิ ได้ ตบ ต แต่ง”เนตรหวานเลื่อนลอย น้ำตาร้อนๆ กลิ้งออกจากดวงเนตร ลวกปรางซีดเซียว

“เจ้าแสง คนดี”องค์ภุชงค์รีบรั้งร่างแน่งน้อยเข้าซบพระอุระ หัตถ์ลูบขนองเล็กปลอบ

“...ฮึก...ฮึก”เจ้าแสงแรกสะอื้น น้ำตาร่วงเผาะๆ หัตถ์บางยกขึ้นวางบนอุทรตน ดีพระทัยที่รู้ว่ามีเลือดเนื้อเชื้อไขของตน แลคนรักอยู่ในอุทร เสียพระทัยที่ท้องก่อนจักได้ตบแต่ง หากแต่จักโทษใครได้ สมยอมให้เขาเองทั้งนั้น หากจักอับอายก็เป็นเพราะผลจากการกระทำของตนเอง

“มิเป็นไรๆ มิเป็นไรหนาคนดี เป็นเรื่องดีแล้วที่ลูกมาเกิด”กดจูบที่ขมับอุ่น

“ฮึก...ฮึก...ฮือ ห หากแต่ หม่อมฉัน ฮึก ล แลพระองค์ ฮึก ย ยัง มิ ด ได้ ตบ ต แต่ง ต ตาม ประเพ ณ ณี...ฮึก”

“ใครว่า...”องค์ภุชงค์ตรัส สร้างความฉงนให้บิดา มารดา เมีย แลบ่าวคนสนิท

“...ฮึก พระเจ้าค่ะ?”เจ้าแสงแรกผละออกจากอุระภัสดา สบเนตรอย่างฉงน

“ใครว่า ว่าพี่ แลเจ้ายังมิได้ตบแต่ง”องค์ภุชงค์ตรัส แลแย้มสรวล ปาดน้ำตาที่ไหลเปรอะปรางขาวออกให้

“...”

“ที่การเวก พี่ แลเจ้าได้เข้าพิธีผูกข้อไม้ ข้อมือ แลกธำมรงค์กันแล้วเช่นไรเล่า”พระหัตถ์แตะลงบนธำมรงค์ประจำตำแหน่งองค์รัชทายาทที่คล้องอยู่บนศอระหงของเจ้าแสงแรก แลยกพระหัตถ์องค์เองขึ้นให้เจ้าแสงทอดพระเนตรธำมรงค์ของเจ้าหลวงสิงห์ผู้เป็นบิดา

“...”

“...ต่อหน้าพระพักตร์เจ้าหลวงภุมรินบิดาพี่ แลต่อหน้าพระพักตร์เจ้าหลวงสิงห์บิดาเจ้า”แย้มสรวลให้น้องน้อยที่หยุดกรรแสงแล้ว หากแต่ยังสะอื้นฮั่กๆ อยู่

“นั่นหนาสิ”เจ้าหลวงภุมรินตรัส แลแย้มสรวลให้โอรสองค์โต แลสุณิสา พระหัตถ์ก็ยังลูบขนองปลอบเมียอยู่

“หยุดไห้หนาคนดี ป่านนี้ลูกคงจักร้องโยเยตามแม่จนหน้าเบี้ยวบูดแล้วกระมัง”ตรัสเย้าพลางโยกพระวรกายปลอบ

“ฮึก อย่าว่าลูกหนาพระเจ้าค่ะ”เจ้าแสงแรกปรางแดงซ่าน

“กระไรกัน มิทันไรก็รักลูกมากกว่าพี่แล้วหรือเจ้า”องค์ภุชงค์ตรัสเย้าแหย่

“แลพระองค์มิรักลูกหรือพระเจ้าค่ะ”ช้อนเนตรตรัสถาม

“หึหึหึ จักมิรักได้อย่างไร ก็รักแม่ของลูกออกปานนี้”

“...”เจ้าแสงแรกปรางแดงก่ำ ซบพักตร์กับอังสะกว้างหลบสายพระเนตรเจ้าชู้นั้น

“เสด็จพี่”เจ้าชมนาดตรัสเรียกภัสดา

“จ๋า”

“...น้องว่า น้องไปสั่งงานข้าหลวงก่อนดีกว่าพระเจ้าค่ะ”เจ้าภุชงค์ แลเจ้าแสงแรกคงจักลืมบิดา แลมารดาไปชั่วขณะ

“เช่นนั้นพี่ไปด้วยก็แล้วกันหนาเจ้า”

“พระเจ้าค่ะ”สองผัวเมียประคับประคองกันออกจากท้องพระโรง รับสั่งให้บ่าวออกไปให้หมด ปล่อยให้โอรส แลสุณิสาอยู่กันลำพัง



.

.

.



หลังจากที่บิดา มารดา แลข้าหลวงคนสนิทพากันออกไปจนหมด เหลือเพียงตน แลน้องน้อย องค์ภุชงค์จึงได้ปลอบขวัญเมียรักอีกครา กดนาสิก แลโอษฐ์ทั่วทั้งพักตร์ของเจ้าแสง กลีบโอษฐ์แดงถูกจูบจนช้ำ

“อือ ฝ่าบาท”เจ้าแสงยกหัตถ์ทาบลงพระอุระอุ่น ลูบเบาๆ แลเงยพักตร์รับจุมพิตที่พระภัสดาประทานให้

“...อืม”พระกรแกร่งโอบรัดรอบกฤษฎีบางแผ่วเบา ส่วนหัตถ์อีกข้างก็ยกแนบปรางนวลประคองดวงพักตร์งามให้รับจูบหวานๆ จากรพระองค์

“อึก อืม”ชิวหาเล็กถูกไล่ต้อนในโพรงปากเล็กจนเขฬะใสไหลเลอะขอบโอษฐ์

“จุ๊บๆๆ”จุมพิตบนกลีบโอษฐ์ช้ำซ้ำๆ หยอกเย้า

“อื้อ”เจ้าแสงยกหัตถ์ทุบลงบนพระขนองกว้างให้หยุด เอียงพักตร์หนีโอษฐ์ร้อนที่ป้อนจุมพิตให้จนแทบสำลัก

“อ โอ๊ย”องค์ภุชงค์สะดุ้งตัวโยน เมื่อถูกน้องน้อยทุบขนอง

“ฝ ฝ่าบาท”เจ้าแสงตกพระทัยพักตร์เสีย เมื่อทอดพรเนตรเห็นสีพระพักตร์เจ็บปวดจากภัสดา

“โอย เจ้าแสง พี่เจ็บเจ้า”ได้ทีจึงรีบออดอ้อนเมีย

“เป็นระไรไปพระเจ้าค่ะ ขอหม่อมฉันดูหน่อยเถิด”เจ้าแสงตรัส

“เจ็บที่หลังจ้ะ”ตรัส แลถอดฉลองพระองค์ออกให้เมียดูริ้วรอยแผลจากหวายของมารดา

“ตายจริง ไปถูกกระไรมาพระเจ้าค่ะ”ตรัส แลแตะดรรชนีเรียวลงบนริ้วแดงแผ่วเบา

“...”จักให้บอกได้อย่างไรว่าถูกแม่ตี

“ฝ่าบาท...ไปถูกกระไรมาพระเจ้าค่ะ”

“...แม่ตี”ตรัสเสียงแผ่ว

“กระไรหนาพระเจ้าค่ะ หม่อมฉันมิค่อยจักได้ยินเท่าใด ตรัสดังกว่านี้หน่อยเถิด”

“ถูกแม่ตี...”

“...”เจ้าแสงแรกตรัสมิออก พระภัสดาถูกมารดาตีดอกหรือ ปีนี้ทรงมีอายุเท่าใดกัน

“ถูกแม่ตี เพราะทำเจ้าท้อง”

“...ฝ่าบาท”เมื่อรู้สาเหตุพักตร์งามก็แดงก่ำด้วยความอับอาย

“เจ้าจักตีพี่อีกคนหรือไม่ เจ้าแสง”วางพักตร์บนอังสะบาง แอบหอมดอมดมฉวีนุ่มหยุ่นของคนงาม

“...มิตีดอกพระเจ้าค่ะ หม่อมฉันจักกล้าตีพระองค์ได้อย่างไรกัน”

“น่ารัก”ตรัสชม

“ฝ่าบาท”

 “จ๋า”ขานรับ พลางไซร้อังสะบาง แลซอกศอหอมกรุ่น

“หม หม่อมฉันใคร่อยากกลับตำหนักแล้วพระเจ้าค่ะ”

“จ้ะ”

“อื้อ จ้ะแล้ว ก็ปล่อยหม่อมฉันเถิดพระเจ้าค่ะ”

“ฟอดๆๆ”

“อื้อ”

“หึหึหึ ไปเจ้า”ยอมปล่อยร่างหอมกรุ่นออกจากอ้อมพระกร

“ค่ำนี้ทรงอยู่เสวยกายาหารเย็นกับหม่อมฉันที่ตำหนักหนาพระเจ้าค่ะ”กอดพระกรภัสดาออดอ้อน ตั้งแต่ตั้งครรภ์เจ้าแสงแรกก็ช่างออดช่างอ้อนจนองค์ภุชงค์พระทัยละลาย

“จ้ะ”



 .

.

.

 

 

“เจ้าน้อยค่อยๆ หนาพระเจ้าค่ะ”ยี่สุ่น แลชงโคประกบคนเป็นนายซ้ายขวา กางแขนหน้าหลังกันคนเป็นนายจักล้มให้ได้เจ็บตัว แลเจ้านายน้อยๆ ในพระครรภ์จักเป็นกระไรไป

“ยี่สุ่น ชงโค พอเถิด ยิ่งพวกเจ้าทำเช่นนี้ข้ายิ่งเวียนเศียร”เจ้าแสงแรกตรัส แลยกยาหอมขึ้นจ่อพระนาสิก เพลานี้เจ้าน้อยแสงแรกกำลังเสด็จไปตำหนักหลวงเพื่อเข้าเฝ้าพระสัสสุ

“พวกหม่อมฉันสองคนกลัว่าเจ้าน้อยจักล้มนี่พระเจ้าค่ะ”ชงโคว่าหน้าหงอย

“มิเป็นไรดอก ขอบใจเจ้าสองคนมากหนา”เจ้าแสงตรัส แลแย้มสรวลให้บ่าวคนสนิททั้งสอง



หนึ่งนาย สองบ่าวเข้าเฝ้าพระมารดาแห่งภุมริกาตามปกติ หากแต่ที่ไม่ปกติ คือ วันนี้พระมารดาชมนาดท่านดำเนินมารับเจ้าแสงแรกถึงหน้าตำหนักหลวง แม้จักกริ้วที่โอรสองค์โตมิให้เกียรติ แลย่ำยีเจ้าน้อยต่างแคว้นก่อนพิธีตบแต่งตามประเพณีภุมริกา จนท้องไส้ หากแต่ก็ปฏิเสธมิได้ว่าดีพระทัยเหลือเกินที่จักมีหลานอีกคนให้ได้อุ้มชู

“ถวายพระพรพระชายาชมนาดพระเจ้าค่ะ”เจ้าแสงตั้งท่าจักทรุดกายลงหมอบกราบ หากแต่พระชายาท่านกลับรั้งไว้เสียก่อน

“มิต้องมากพิธีดอกเจ้าแสงกลับท้องกำลังไส้ลุกๆ นั่งๆ ประเดี๋ยวก็เป็นลมกันพอดี”

“ขอบพระทัยพระเจ้าค่ะ”

“เป็นเยี่ยงไรบ้างเจ้า แพ้ท้องบ้างหรือไม่”ตรัสถาม แลประคองสุณิสาเข้าตำหนัก

“ทูลพระชายา อาการแพ้ท้องมีบ้างเล็กน้อยตอนเช้าตรู่พระเจ้าค่ะ นอกจากนั้นยังมิมี จักมีก็เพียง...หม่อมฉันกินได้เยอะกว่าเดิมมากนักพระเจ้าค่ะ”เจ้าแสงทูลความแด่พระสัสสุ

“ดีแล้วเจ้า กินมากๆ หนา หลานแม่จักได้โตวันโตคืน”

“พระเจ้าค่ะ”



วันนี้เจ้าชมนาดมิได้ให้เจ้าแสงเรียนการบ้านการเรือนอันใด ที่เจ้าแสงมาเข้าเฝ้าวันนี้ก็เพียงแค่สนทนาพูดคุย แลจิบน้ำชากันเท่านั้น

“เจ้าแสงแรก”

“พระเจ้าค่ะ พระชายา”

“พระชายากระไรกัน อีกมิกี่วันเจ้าก็ต้องเข้าพิธีศาสน์ ตบแต่งเป็นเมียเจ้าภุชงค์แล้ว ก็มิต่างกระไรกับเป็นลูกข้าอีกคน เรียกข้าว่าแม่ตามเจ้าภุชงค์เถิด หากเจ้ามิรังเกียจที่มีข้าเป็นแม่”เจ้าชมนาดตรัส แลจิบพระสุธารสชาไปพลาง

“หามิได้พระเจ้าค่ะ หม่อมฉันจักรังเกียจเสด็จแม่ได้อย่างไร”

“หึหึหึ”เจ้าชมนาดสรวลแผ่วเบา พยักพักตร์อย่างพึงพระทัยที่เจ้าแสงแรกยอมเรียกพระองค์ว่าแม่ตามเจ้าภุชงค์

“...”

“...ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นเด็กดี ดีมากเสียจนจักกลายเป็นจุดอ่อนของเจ้าภุชงค์”เจ้าชมนาดตรัสอย่างจริงจัง

“...”เจ้าแสงก้มพักตร์นิ่ง รู้ดีว่าตนอ่อนแอเพียงใด ยากนักที่จะเคียงข้างองค์รัชทายาทโดยมิมีอุปสรรค

“ที่แม่พูดหาได้ตำหนิเจ้าไม่”เจ้าชมนาดตรัส แลวางหัตถ์ลงบนกระหม่อมของสุณิสา

“พระเจ้าค่ะ”

“ร้ายบ้างให้ถูกที่ ถูกเพลา ถูกเรื่อง”

“...”นิ่งฟังที่พระสัสสุสั่งสอน

“เข้าใจหรือไม่”

“พระเจ้าค่ะ”

“แม้เจ้าจักหัวอ่อน แลดูอ่อนแอ แต่หาใช่คนโง่ไม่”

“...”

“แม่เชื่อว่าเจ้าฉลาดพอที่จักเอาตัวรอดได้”

“พระเจ้าค่ะ”

“เอาล่ะ พอเรื่องนี้ไว้ก่อนเถิด ประเดี๋ยวหลานย่าจักกังวลเอาได้”เจ้าชมนาดตรัส แลพาสุณิสาเปลี่ยนเรื่องสนทนา

[Leenboy]

ไม่มีดราม่าแล้วแหละเนาะ

[miikii]

คุณแม่พูดให้ระวังหรืออย่าให้น้องยอมคนพวกนั้น
แต่คุณแม่ก็จัดการไปแล้วเรียบร้อย 

[Yara]

ชอบพระชายาชมนาดก็ตรงนี้ ร้ายให้ถูกที่ถูกเวลานะ เจ้าบัวงามคงได้ส่วนนี้ของแม่ไปเต็มๆ