[07]
“แอ๊ะ แอ๊ะ”
เสียงร้องอ้อแอ้ของหนูน้อยเรียกความสนใจจากรเณศที่ก้าวพ้นธรณีประตูเข้ามา หนูน้อยในชุดนอนที่ถูกห่ออยู่ในเปลชูมือขึ้นทำท่าจะไขว่คว้าอะไรสักอย่างน่าเอ็นดูไม่น้อย ดวงตากลมโตใสแจ๋ว จมูกจิ้มลิ้ม ริมฝีปากกระจุ๋มกระจิ๋ม แก้มสีมะเขือเทศกลมบ๊อกน่าเอ็นดูที่สุดในสายตาของรเณศจนชายหนุ่มต้องเอื้อมมือไปช้อนเจ้าตัวนุ่มนิ่มขึ้นมากอดแนบอกก่อนจะจรดริมฝีปากที่แก้มสองข้าง กลิ่นนมผสมกับกลิ่นตัวเด็กหอมจน รเณศเผลอสูดดมอยู่นานสองนาน มือกลมป้อมอันน้อยพยายามจับใบหน้าเขาก่อนจะหัวเราะเอิ้กอ้ากอย่างชอบใจ
“ลูกสาวใครน้อ น่ารักที่สุดเลย”
“ลูกสาวผมครับ”
เจ้าเปลวที่พ้นบันไดบ้านขึ้นมาพร้อมกับขวดนมในมือตอบเสียงดังฟังชัด รเณศเลยอดขำไม่ได้
“กะว่าจะขโมยเป็นลูกพี่ซะหน่อย”
“ไม่ต้องขโมยหรอกครับ ผมยกให้เลย”
เปลวอดตื้นตันใจไม่ได้เมื่อมองตามสายตาของรเณศที่ทอดมองหนูน้อยในอ้อมแขนด้วยความรัก
“พูดแล้วนะ”
รเณศยิ้มจนตาหยีแล้วกระชับหนูน้อยที่รู้งานขยับเอียงแก้มมาซบที่แผ่นอกรเณศราวกับจะอ้อน
“มาเป็นลูกพี่เนตรนะคะน้องแก้มใส”
“แอ๊ะ แอ๊ะ”
เด็กน้อยร้องเสียงใส
“นั่นๆ ลูกสาวเปลวตกลงเป็นลูกพี่แล้วเห็นมั้ย”
เจ้าเปลวส่ายหัว
“เดี๋ยวก็ยกให้จริงๆ ซะเลยนิครับ”
“งั้นพี่ก็ไม่ขอปฏิเสธ”
พูดกับคนพ่อแล้วเขาก็หันไปฟัดแก้มคนลูกที่จนหัวเราะร่า
“ถ้าแก้มใสเป็นลูกพี่เนตรจริงๆ ก็ดีสิครับ”
“...”
“แกคงจะสบายกว่านี้”
รเณศมุ่นหัวคิ้วเมื่อได้ฟังน้ำเสียงที่แปร่งไปของคู่สนทนา ยิ่งพอเงยหน้าจากเจ้าตัวนิ่มในอ้อมแขนแล้วสังเกตว่าเปลวเหม่อมองไปไกลด้วยสายตาเศร้าสร้อย
“เปลว”
“ผมคงเป็นพ่อที่ไม่ได้เรื่อง”
“ไม่เอาน่า”
รเณศอุ้มเด็กน้อยไปใส่มือคนพ่อที่เขย่าขวดนมในมือรอท่าอยู่ เจ้าเปลวยื่นมือออกไปรับแล้วค่อยประคองขวดนมให้ลูกสาวดื่ม ท่าทางเด็กหนุ่มที่ทะมัดทะแมงไม่น้อยบ่งบอกว่าเจ้าตัวคงทำหน้าที่นี้เป็นประจำ
“ผมพูดจริงๆ นะพี่เนตร” เปลวถอนหายใจก้มมองหน้าหนูในอ้อมแขน “แก้มใสน่าสงสาร เกิดมาไม่กี่เดินแม่มันก็ทิ้งไป ถึงจะอยู่กับผม แต่มันก็ไม่สุขสบายนักหรอก”
“บทบาทความเป็นพ่อของแต่ละคนมันไม่เหมือนกันหรอกนะเจ้าเปลว” รเณศเกลี่ยแก้มหนูน้อย “แต่สิ่งที่พ่อทุกคนมีเหมือนกันคือความอบอุ่นและปลอดภัยเพราะความรักของพ่อที่มีต่อลูก”
เปลวยิ้มน้อยๆ
เขายอมรับว่าผิดพลาดที่ดันไปมีความสัมพันธ์ฉาบฉวยจนเกิดปัญหาใหญ่ตามมา แต่พอได้เห็นหน้าแก้มใสแล้ว เปลวได้สัญญากับตัวเองว่าเขาจะเป็นพ่อที่ดีและจะดูแลชีวิตน้อยๆ นี้ให้ดีที่สุด
“เห็นมั้ยหนูแก้มยิ้มหวานเชียว อ้อนพ่อน่าดูเลยนะเรา”
เปลวหัวเราะก่อนจะยื่นเด็กน้อยกลับไปให้รเณศอุ้ม
“พี่ไม่เคยอุ้มเด็กพร้อมกับให้นมไปด้วยนะ”
“ก็ลองสิครับ”
เจ้าเปลวแนะนำ “อยากเป็นพ่อแก้มใสพี่ต้องผ่านด่านทดสอบนี่ซะก่อน”
“กลัวเจ้าแก้มจะหลุดมือจัง”
“เกาะแน่นๆ นะลูกนะ”
เปลวกระซิบข้างหูลูกน้อย รเณศเลยค้อนให้ทีหนึ่ง
“ยกลูกสาวให้พี่เลยนะเจ้าเปลว”
รเณศแกล้งขู่หลังจากที่หนูน้อยนอนดูดนมขวดตาใสแจ๋วอยู่ในอ้อมกอดของเขา
“เอาสิครับ แต่พี่ต้องรับปากนะว่าเอาไปแล้วจะไม่เอามาคืนผมน่ะ”
“แก้มใสไม่ใช่ของเล่นสักหน่อย เนอะลูกเนอะ”
รเณศทำเสียงเล็กเสียงน้อยกับแก้มใส หลังจากให้เด็กน้อยกินนมและเดินรอบบ้านได้สามรอบ สุดท้ายเด็กน้อยก็หลับตาพริ้มได้อย่างน่ารักน่าชังในอ้อมกอดเขา
“อยู่ง่าย กินง่ายจริงนะเรา”
เขากดจูบที่แก้มหอมเจือกลิ่นนมและกลิ่นแป้ง
“หลับแล้วเหรอครับ”
“อื้อ”
ระหว่างนั้นเปลวที่ถือเป้สัมภาระซึ่งซักมาใหม่ๆ แต่มีรอยปะสองสามรอยขึ้นมาพอดี
“กระเป๋านั่นสมควรปลดระวางได้แล้วมั้ง”
เปลวหัวเราะร่วน
“เป้ยังชีพน่ะพี่ เห็นสภาพแบบนี้ใช้ดีมากเลยนะครับ ผมเอาไว้ใส่สัมภาระในการลาดตระเวนครับ”
“หือ?”
“มะรือนี้ต้องออกลาดตระเวนกับเจ้าหน้าที่สายตรวจครับ”
รเณศพยักหน้าหงึกหงักสายตายังวนเวียนที่เป้สมบุกสมบันนั่น
“มันจะใส่ไปถึงในป่ามั้ยเนี่ย”
“โธ่พี่เนตร ของผมยังดีกว่าของพี่เพลิงนะ รายนั้นน่ะ ใช้งานคุ้มค่ากว่าผมอีก เป้นี่ปะรอบทิศจนจะไม่มีเย็บแล้ว ส่วนกระเป๋าตังนะพี่ เปื่อยจนยุ่ยพี่แกก็ไม่ยอมทิ้งซะที บอกแต่ว่ามันยังใช้ได้อยู่ พอๆ กับโทรศัพท์แกเลย ไอ้พวกคนงานที่ไร่ป้าอนงค์ยังใช้ของดีกว่าพี่เพลิงอีก นี่ลุงแสวงเห็นไอ้โทรศัพท์ที่ฝาไม่ประกบจนต้องใช้หนังยางรัดของพี่เพลิงทีไร แกของเอาไปทิ้งทุกทีสิน่า”
เจ้าเปลวเล่าไปเรื่อยอย่างสนุกปาก เลยไม่ทันเห็นว่าคนฟังนิ่งคิดตาม ไม่แปลกหรอกที่คนๆ นั้นจะทำตัวสมถะแบบนั้น ก็ฟังที่จากเล่ามาเจ้าตัวดูทำตัวตรงข้ามกับวัตถุนิยม แวบหนึ่งเขาอดนึกถึงภาพเหตุการณ์วันที่โผล่ไปยังน้ำตาใกล้ที่พักเจ้าหน้าที่ในอุทยาน
“แล้วเขาไปลาดตระเวนด้วยมั้ย”
“ใครครับ?”
เปลวทำหน้างง
“ก็เมื่อกี้เราพูดถึงใครล่ะ”
“อ๋อ”
เด็กหนุ่มหัวเราะน้อยๆ
“ไปครับไป พี่เพลิงแกเป็นหัวหน้าชุดลาดตระเวนครั้งนี้”
รเณศพยักหน้าหงึกหงัก
“ว่าแต่ไอ้ลาดตระเวนที่นี่มันทำอะไรบ้างล่ะ”
“ก็เหมือนการตรวจป่า ดูสภาพความสมบูรณ์ทางธรรมชาติ ดูมีการลับลอกกระทำความผิดอย่างการตัดไม้หรือลักลอบดักจับสัตว์หรือเปล่า แต่ที่นี่เรื่องหลักๆ คงเป็นการลักลอบตัดไม้พะยูงครับ ป่าบ้านเรามันอุดมสมบูรณ์ทั้งป่าและสัตว์ พูดถึงสัตว์นะพี่ เข้าป่าช่วงนี้ต้องระวังตัวเหลือบดูดเลือดเลย”
รเณศฟังแล้วขนลุกแทนเพราะไอ้แมลงที่ว่ามันเจาะผิวหนังดูดเลือดซ้ำยังกัดเจ็บ
“นอกจากตัวเหลือบก็ตัวทากกับปลิงนี่แหละ ผมกะว่าจะไปซื้อยากันทากก่อนเข้าป่าอยู่พอดี ตอนกลางคืนนะพี่ บางทีเผลอหลับไป ตื่นมามันก็มาเกาะที่ขาแล้ว”
“แล้วพวกเราไม่ได้นอนกลางเต็นท์กันเหรอ”
“ส่วนใหญ่ผูกเปลวกับต้นไม้แล้วกางผ้าเต็นท์มุงเป็นหลังคาครับ ตอนกลางคืนนี่หนาวจนสั่นเลย”
ได้ยินสภาพความยากลำบากของเจ้าหน้าที่แล้วรเณศก็นึกเห็นใจ ไม่รู้ว่าผู้ชายตัวโตๆ บางคนจะต้องเผชิญกับงานที่เสี่ยงอันตรายและยากลำบากขนาดนี้เลย
“งานคงหนักน่าดูสินะ”
เปลวพยักหน้าหงึกหงัก
“ส่วนใหญ่ที่ทำก็เพราะใจรักกันทั้งนั้นแหละครับ”
‘คุณอาจเรียกสิ่งนั้นว่าอุดมการณ์ แต่ผมขอเรียกมันว่าความรัก’คนเมืองหวนนึกถึงบทสนทนาวันนั้น
‘วันหนึ่งผมอาจเป็นไข้ป่าตาย ระหว่างลาดตระเวนอาจปะทะกับพรานป่า ผู้มีอิทธิพลหรือกลุ่มผู้กระทำผิดแล้วโดนยิงตาย ถ้าโชคร้ายหน่อยคงโดนช้างป่าเหยียบตายเข้าสักวันหนึ่ง’รเณศเผลอกัดริมฝีปากของตัวเอง
“ดูอย่างพี่เพลิงสิพี่ ข่าวว่าแกสอบเข้าทำงานในกระทรวงได้นะ แต่แกขอเลือกออกมาประจำอยู่ต่างจังหวัด แกบอกว่าป่าก็เหมือนบ้านแก เป็นบ้านหลังใหญ่ที่ต้องดูแล”
☘☘☘☘
“เป็นยังไงพอใจมั้ย”
คำถามของป้าอนงค์ดังขึ้นตอนที่เขากวาดสายตามองไปรอบๆ ตึกแถวในตลาดซึ่งบัดนี้ถูกปรับปรุงใหม่ทั้งต่อเติมและทาสีใหม่เพื่อเปิดร้านขายยา ตั้งแต่ที่ป้าอนงค์เคยเปรยเรื่องนี้หลังจากพาไปดูตึกแถวแกก็จัดการหาช่างมาทำงานทันที
รเณศมองเค้าความสำเร็จที่กำลังจะเกิดขึ้นในอนาคตแล้วขยับไปเกาะแขนพี่สาวของแม่ นั่นทำเอาป้าอนงค์ทำหน้ามึนงง
“ขอบคุณนะครับ”
คนกรุงบีบหัวไหล่เจ้าของเงินราวกับจะอ้อน
“ทำอะไรของแกเนี่ย”
ป้าอนงค์พูดเสียงห้วนแต่ก็ไม่ได้ปัดมือของรเณศออก ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆ เมื่อสังเกตเห็นว่าสีหน้าป้าแกกำลังกลั้นยิ้มอยู่
“ผมขอบคุณป้าอีกครั้งนะครับ” รเณศประนมมือไหว้คนสูงวัย “ก่อนที่ผมจะมาที่นี่ผมคิดมาตลอดว่าผมตัวคนเดียว ไม่มีความหวังที่ไหนจนกระทั่งผมเจอกับป้า”
“เอาเถอะๆ”
ป้าแกโบกมือไหวๆ
“ฉันเองก็ไม่มีใคร ตัวคนเดียวเหมือนกัน มีแกมาอยู่เป็นเพื่อนก็ดี อีกอย่างนะ ไม่ว่าเมื่อก่อนแกจะเจออะไรมา ขอให้รู้ไว้ว่าที่นี่เป็นบ้านของแก ไร่ปลายดอยปลอดภัยสำหรับแกเสมอ...รเณศ”
ชายหนุ่มน้ำตาคลอกับแววตาเอื้ออาทรของคนตรงหน้า เขาทำใจกล้าเดินไปกอดคนสูงวัยถึงแม้อีกฝ่ายจะยืนอึ้งคล้ายจะทำอะไรไม่ถูก แต่สุดท้ายมือเหี่ยวย่นนั่นก็ลูบแผ่นหลังเขาอย่างแผ่วเบา
“เจ้าเนตรเอ๊ย ร้องไห้เป็นเด็กไปได้”
รเณศกอดคนตรงหน้าแน่นขึ้น
“กระดูกฉันหักพอดีไอ้เด็กนี่”
ป้าอนงค์บ่น รเณศเลยคลายกอดก่อนจะหัวเราะออกมาทั้งน้ำตา
“หน้าตาดูไม่ได้ๆ ไปๆ ไปล้างหน้าล้างตาเถอะ”
“ครับ”
เขาพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะผละออกมา แต่ถึงอย่างนั้นรเณศยังอดที่จะเอี้ยวกลับไปมองคนสูงวัยที่เดินอย่างกระฉับกระเฉงไปดูคนงานฉาบปูน ความใส่ใจที่แสดงออกมานั่นเรียกรอยยิ้มและความตื้นตันจากคนช้ำรัก
รเณศกลับออกมาด้านนอกอีกครั้ง ทันได้เห็นป้าอนงค์กับหญิงสูงวัยรุ่นราวคราวเดียวกันคนหนึ่ง และหญิงสาวรุ่นๆ เขาอีกคนคุยกำลังคุยกันอยู่มุมหนึ่ง พอพี่สาวของแม่เหลือบตามาเห็นเขา ฝ่ายนั้นจึงกวักมือเรียกให้เข้าไปหา
“นี่หรือลูกนังนงนุช”
หญิงสูงวัยที่เกล้ามวยผมในชุดพื้นบ้านคนหนึ่งทำหน้าประหลาดเมื่อเห็นเขา ท่าทางราวกับรู้จักกับบุพการีนั่นทำให้รเณศรีบยกมือไหว้ทำความเคารพ
“ไหว้พระเถอะลูก”
“ชื่ออะไรงั้นหรือเรา”
“รเณศครับ”
“ตาเหมือนนังนุชมันนะ”
“ป้านุชที่หนีตามผู้ชายไปน่ะเหรอป้า”
หญิงสาวคนที่ยืนข้างๆ โพล่งขึ้นนั่นทำเอารเณศถึงกับทำหน้าไม่ถูก ไม่ต้องพูดถึงป้าอนงค์ที่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเม้มปากแน่น
“ไฮ้ พูดอะไรแบบนี้กันเล่านั่งคนนี้”
“แล้วมันจริงหรือเปล่าล่ะ”
“จริง”
ป้าอนงค์ที่ยืนนิ่งฟังอยู่นานตอบเสียงเรียบ
“เห็นว่ากลับมาอยู่บ้าน หลานป้าอนงค์นี่จบอะไรมาเหรอถึงได้กลับมาอยู่บ้านน่ะ”
“เภสัชฯ”
“หา”
หญิงสาวฝีปากไม่น่าคบหาทำตาโตก่อนจะมองรเณศหัวจรดเท้า
“รเณศน่ะเขาจบเภสัชกรมา ไอ้ห้องแถวที่ปรับปรุงนี่ก็กะจะเปิดร้านขายยา” ป้าอนงค์พยักพเยิดมาทางเขา “จริงๆ ไอ้สวนผลไม้นั่นก็พอกินสบายอยู่หรอก แต่เจ้าเนตรมันไม่อยากนั่งกินนอนกินให้พ่อแม่เลี้ยงไปจนตาย”
ฝ่ายนั้นหน้าซีดเผือดลงถนัดตา
“ว่าแต่แกเถอะเห็นว่าไปเรียนมหาลัยในเมืองตั้งเจ็ดแปดปีแล้วนี่ จบรึยังล่ะ เห็นว่ากลับบ้านมาให้พ่อแม่เลี้ยง เอ้ย มาเลี้ยงดูพ่อแม่เหรอ”
รเณศกลั้นขำจนปวดแก้มเมื่อเห็นสองป้าหลานตรงหน้าอ้าปากค้าง ก่อนที่คนเป็นหลานจะทำหน้าแดงสลับซีด หญิงสาวคนนั้นมองค้อนให้ป้าอนงค์ก่อนจะทำตาเขียวปั๊ดใส่เขา
“พอดีฉันมีธุระ ไปก่อนนะป้า”
หลานสาวเดินกระแทกส้นเท้าฉุดแขนป้าออกไป พอดีกับที่ป้าอนงค์ทำเสียงขึ้นจมูก
“ดูเอาเถอะเด็กสมัยนี้ปากคอเราะร้ายเหลือเกิน”
รเณศยิ้มน้อยๆ ในใจคิดว่าป้าอนงค์นี่ไม่ธรรมดาเหมือนที่เจ้าเปลวพูดจริงๆ พูดทีเดียวกระเจิงหนีแทบไม่ทัน
☘☘☘☘
“ป้าว่าจะแวะไปที่อุทยานสักหน่อยนะเจ้าเนตร”
ป้าอนงค์แกพูดขึ้นหลังจากที่กระบะท้ายบรรทุกอาหารกระป๋อง บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปและน้ำเปล่าจนเต็มจากร้านขายส่งในเมือง หลังจากที่แวะไปดูความคืบหน้าของร้านยาในตลาด ป้าอนงค์ก็พามาซื้อของใช้ในห้างก่อนจะพาแวะร้านขายส่งซึ่งรเณศจำได้ว่าครั้งหนึ่งเพลิงเคยพามาครั้งก่อน
“จะเอาอาหารแห้งพวกนี้ไปบริจาคที่อุทยาน ได้ยินเจ้าเปลวบอกว่าเจ้าหน้าที่จะออกลาดตระเวนมะรืนนี้”
รเณศมุ่นหัวคิ้ว
“ผู้ช่วยเพลิงซื้อไปสัปดาห์ที่แล้วนี่ครับ”
ป้าอนงค์โบกมือไหวๆ
“จะไปพออะไรกันเล่า ลาดตระเวนทีไปกันหลายวัน”
คนเมืองทำหน้าไม่เข้าใจ
“เสบียงอาหารของเจ้าหน้าที่น่ะ ส่วนใหญ่ได้รับบริจาคจากเงินของนักท่องเที่ยวที่มาเที่ยวอุทยาน ซึ่งมันก็ไม่มากนักหรอก บางทีเจ้าหน้าที่ต้องเจียดเงินเดือนตัวเองในการซื้อหา แค่ไปลาดตระเวนก็ยากลำบากแล้ว ถ้าต้องอดอยากกินไม่พอ เจ้าหน้าที่ไหนจะมีแรงทำงานกันเล่า ป้าสงสารคนทำงานทุกเดือนเลยต้องซื้อเสบียงพวกนี้ไปบริจาค”
แวบหนึ่งเขาอดนึกถึงยากันทากและบรรดายาพื้นฐานที่ไปขนซื้อมาจากห้างเมื่อกี้ รวมถึงกระเป๋าเป้สัมภาระอีกสองใบที่ซื้อติดมา
รเณศให้เหตุผลกับตัวเองว่าซื้อมาให้เจ้าเปลว...แต่มันก็เหลืออีกใบหนึ่งที่ยังไม่มีเจ้าของ
คนเมืองเม้มปากแน่น
.
.
อุทยานแห่งชาติดอยห่มรักเวลาบ่ายกว่าๆ แต่อากาศกลับเย็นสบายจนเขาเผลอสูดลมหายใจเข้าปอดอยู่นานสองนานก่อนจะเดินตามป้าอนงค์เข้าไปในที่ทำการ
“อ้าวป้าอนงค์”
“หัวหน้าพิเชษฐ์”
รเณศรีบยกมือไหว้ตามผู้สูงวัย ระหว่างนั้นเขาลอบสังเกตบุคลิกตรงหน้าเงียบๆ ผู้ชายร่างสันทัดอายุเข้าสู่วัยกลางคน ผมสีดอกเลาขึ้นแซมไปทั่วศีรษะ บุคลิกดูจริงจังแต่แววตาอ่อนโยนราวกับผู้ใหญ่ใจดี
“ขอบคุณป้าอนงค์มากครับ ลำบากป้าอีกแล้ว”
หัวหน้าอุทยานหันไปเรียกเจ้าหน้าที่มาขนเสบียง ท่าทางทุกคนที่นี่จะคุ้นชินกับการปรากฏตัวของญาติผู้ใหญ่ของรเณศ ระหว่างนั้นเขาเลยแวบออกมาข้างนอกก่อนจะเดินลัดเลาะไปยังน้ำตก จำได้ว่าความงดงามของมันติดตาตรึงใจเขาไม่น้อย ถึงแม้วันนั้นจะเปียกปอนจนไม่ได้สังเกตอะไรมากมาย แต่เสียงน้ำตาที่กระทบกับพื้นดินก็เหมือนมนต์สะกดที่ทำให้รเณศเดินเรื่อยเปื่อยจนมาหยุดที่ธารน้ำใสแจ๋ว
ชายหนุ่มตัดสินใจถอดรองเท้าก่อนจะจุ่มปลายเท้าลงไปในธารน้ำเย็น รเณศยิ้มกว้างเมื่อเห็นปลาตัวเล็กตัวน้อยแหวกว่ายเข้ามาใกล้ เขาจุ่มมือลงไปหมายจะสัมผัสสิ่งมีชีวิตนั่น แต่กลับทำให้สัตว์ตัวเล็กว่ายหนีไป พอเขายกมือออกมันก็ว่ายกลับมาที่เดิม ภาพความสวยงามเหมือนสะกดใจคนมองจนถอนสายตาออกไม่ได้
“เขตน้ำตกใกล้ที่พักเจ้าหน้าที่ไม่อนุญาตให้คนนอกเข้ามา”
รเณศสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงทุ้มดังขึ้นเหนือศีรษะ เขารีบผุดขึ้นเมื่อเห็นไปเห็นคนตัวโตกอดอกมองเขาด้วยสีหน้าบึ้งตึง คนเมืองรีบผุดลุกขึ้นแต่บริเวณริมฝั่งนั่นมันมีหินเลื่อน รเณศจึงถลาไปข้างหน้า อารามตกใจเขาจึงหมายจะคว้ามือเพลิงซึ่งขยับเข้ามาใกล้
หมับ
“อ๊ะ”
รเณศสะดุ้งโหยงก่อนจะผละถอยหลังด้วยใบหน้าร้อนผ่าวเมื่อรู้ตัวว่าจับพลาด
“คุณ”
น้ำเสียงเพลิงเย็นเฉียบ
“ผะ ผมไม่ได้ตั้งใจ”
รเณศละล้ำละลักบอก แต่นอกจากเพลิงจะไม่ฟังแล้ว ร่างสูงใหญ่ในชุดลายพรางยังเดินลิ่วๆ หนีไปโน่น รเณศทันเห็นใบหูสีแดงก่ำนั่น คนเมืองชะงักกึกก่อนจะขำออกมาอย่างเมื่อเห็นปฏิกิริยาเขินอายของคนตัวโตที่เขินอายราวกับหนุ่มน้อยเมื่อถูกจับของสงวน
“คุณ”
“...”
“คุณเพลิง”
“...”
“เดี๋ยวสิคุณ”
รเณศวิ่งไปตัดหน้าอีกฝ่าย จนแผ่นอกของทั้งสองกระแทกกันเต็มๆ รเณศทำหน้านิ่วเมื่อรู้สึกเจ็บไม่น้อยที่ถูกกระแทกอย่างแรง ขณะที่เพลิงยืนมองตัวต้นเหตุนิ่ง
“คุณนี่มัน...” เพลิงกระซิบเสียงห้วน “ตัวปัญหา”
รเณศเม้มปากแน่นก่อนจะตวัดสายตามองอีกฝ่ายอย่างเอาเรื่อง
“แค่จับของสงวนคุณแค่นี้ไม่เห็นต้องด่ากันเลย ผมไม่ได้ตั้งใจสักอย่าง”
“หุบปาก”
“ผมตั้งใจจะจับมือคุณ” รเณศเบะปาก “ใครจะไปคิดว่ามือจะ...”
“รเณศ”
เพลิงขึงตาใส่อีกฝ่าย
“ผมขอโทษไม่ได้ตั้งใจ”
“ผมบอกว่าให้คุณหุบปาก”
รเณศเชิดหน้าขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้
“ไม่รู้ล่ะ ถ้าคุณจะไม่พอใจผมก็ถือว่าขอโทษที่จับของลับคุณแล้วกัน”
รเณศพูดจบก็สะบัดหน้าเดินหนีไปอีกทาง แต่ติดที่ข้อมือถูกระตุกอย่างแรง
“อ๊ะ”
“ผมบอกให้คุณหุบปาก”
เสียงกระซิบข้างใบหูนั่นทำเอาขนอ่อนรเณศลุกตั้งแทบจะทันที
“คะ คุณ”
คนเมืองสะดุ้งโหยงเมื่อปลายจมูกคมเฉี่ยวแก้มเขาเบาๆ
“ถ้าคุณยังไม่หยุดพูด ผมจะให้คุณจับมันอีกครั้ง”
“บ้า”
รเณศละล้ำต่อว่าอีกฝ่ายเสียงสั่น ยิ่งเห็นใบหน้าของเพลิงในระยะประชิดแบบนี้ แววตาระยิบระยับนั่นแสบตาคนเมืองจนหายใจติดๆ ขัดๆ
“ปล่อย”
“แน่ใจว่าปล่อยแล้วจะไม่เผลอตกใจจับอะไรๆ ของผมอีก”
รเณศอ้าปากพะงาบๆ ด้วยความอับอาย
“ผมไม่ได้โรคจิตที่อยากจับของคนอื่นๆ ทั้งๆ ที่ตัวเองก็มี”
“แน่นอนมันห่างไกลจากของผมเยอะ”
“โว้ย”
รเณศโกรธหน้าดำหน้าแดง
“ผู้ช่วยโรคจิต”
“คุณคงไม่ได้ดีไปกว่าผมนักหรอก คนอะไรจับของลับคนอื่น”
แม่งงง
เพลิงกระตุกยิ้มมุมปากตอนที่ฝ่ายนั้นแยกเขี้ยวใส่เขาแล้ววิ่งหายลับไป
“คุณนี่มัน...”
“...”
“แก้มหอมจริงๆ”
“อะไรหอมๆ อ่ะผู้ช่วย”
เสียงเกิ้งดังมาจากข้างหลังก่อนที่เจ้าตัวเดินมาหยุดอยู่เบื้องหลังเขา
“ไม่มีอะไร”
“เมื่อกี้ผมได้ยินผู้ช่วยบอกว่าอะไรหอมๆ นะ”
เพลิงยักไหล่
“เกิ้ง”
“ถามหน่อยสิ”
“ครับ”
“ทำไมผู้ชายถึงแก้มหอมได้วะ”
เกิ้งแทบจะสำลักน้ำลายก่อนจะมองหัวหน้าจนตาเหลือก
“ผู้ช่วย”
“ช่างเถอะ”
เพลิงโบกมือปฏิเสธ “คิดว่าไม่เคยถามแล้วกัน”
“นอกจากแก้มหอมแล้วแก้มนิ่มด้วยรึเปล่าผู้ช่วย”
เพลิงเงียบไป คำตอบนั่นจึงทำให้เกิ้งยิ้มกว้าง
“ไปดมอีกทีสิ เดี๋ยวก็รู้คำตอบเองแหละครับ”
ดมอีกที?
“จริงๆ ดมอีกหลายๆ ทีก็ได้”
เพลิงส่ายหัวเมื่อรู้ตัวว่าถูกแกล้งเข้าแล้ว เกิ้งหัวเราะหึๆ ก่อนจะผละออกไป
“ไม่ดมก็รู้ว่าหอม”
กลิ่นหอมละมุนนั่นยังอบอวลอยู่ใต้จมูก
ผู้ชายอะไรกลิ่นแก้มหอมขนาดนั้น
ไม่ใช่สิ ไม่ใช่มีดีที่แค่แก้มหรอก อย่างอื่นก็ดีด้วย เพลิงสะบัดศีรษะตัวแรงๆ เมื่อนึกถึงภาพสะโพกกลมมนของอีกฝ่าย
“ให้ตายเถอะ ทำไมมึงหมกมุ่นแบบนี้วะไอ้ห่าเพลิง”
☘☘☘☘
นุ้งเนตรจับอะไรก็ไม่จับน้อ 5555555555+++
หวีดในทวิตติดแท็ค #ป่าห่มรัก ด้วยเด้อ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
