เปลี่ยนแปลงไปในทางที่เป็นเขา
คนดีถ้าโลกใบสีฟ้านี้ประกอบด้วยธาตุเหล็ก นิกเกิลและธาตุบางชนิด โลกของผมคงจะประกอบด้วยโต้ซังกับพี่คู้
ผมไม่เคยมีแฟน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าการมีแฟนคืออะไร เพราะผมเองมีความสุขอยู่แล้วที่ได้เรียนสิ่งที่ชอบ มีโต้ซังคอยสนับสนุนทุกอย่างที่อยากทำ กลับบ้านมามีพี่คู้คอยทำกับข้าวให้ ผมว่าสำหรับคนแบบผมความสุขแค่นี้ก็เกินพอแล้ว
จนได้มาเจอคราม...
ผมชอบครามมากๆ ชอบแบบที่ครามคงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมผมถึงชอบเขาขนาดนั้น ผมเจอครามครั้งแรกในคาบเรียนรวม ครามโดดเด่นออกมาจากกลุ่มเพื่อนและคนในห้องนับร้อย เขาเป็นคนที่หน้าตาและรูปร่างดี ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมหลายๆคนถึงชอบเขา ตอนนั้นผมจำได้ว่าเผลอจ้องเขานานมากจนครามเองหันมาสบตา
ผมถึงได้หันกลับมามองมือตัวเอง รอยสักสีเข้มทำให้ผมนึกได้ว่าผมคงไม่เหมาะกับเขาเลยไม่ว่าจะตรงไหนก็ตาม
ตอนนั้นในห้องโถงใหญ่นั้นไม่มีเพื่อนผมสักคน ผมไม่รู้จะทำงานกับใคร แถมทุกคนก็ยังมองผมเหมือนไม่กล้าเข้าใกล้ แต่ครามกลับเดินเข้ามาหากัน น่าแปลกเหมือนกันที่ครามเลือกที่จะทักผมก่อน บางทีเขาอาจจะเห็นผมนั่งเหงาอยู่คนเดียวก็ได้
สำหรับผมครามเป็นคุณหมีตัวโตที่ใจดี แต่คนรอบตัวผมเตือนอยู่ประจำว่าเขาเป็นเสือไม่ใช่หมี ผมว่าผมพอจะเข้าใจแต่ถ้าวันหนึ่งเขากลายเป็นเสือขึ้นมา ผมก็คงต้องปล่อยเขาไป เพราะผมเองไม่คิดด้วยซ้ำวันวันนี้ผมเองจะได้เป็นแฟนเขา
ผมมองตามสายตาของสา เห็นคนที่กำลังผุดลุกผุดนั่งอยู่ข้างนอกห้องโถงสำหรับทำงาน
“ทะเลาะกันเหรอวะ ทำไมไอ้ครามมันไม่เข้ามา”
สาหันมาถามผม ผมกับสาสนิทกันมากเพราะสาเป็นคนที่เข้าใจคนเซ่อซ่าอย่างผมได้เป็นอย่างดี ไม่แปลกเลยที่สาจะดูออก
“อ่า ครับ”
“ไปเคลียร์ไป โตๆกันแล้ว”
ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้ไม้ในห้องก่อนจะเดินออกไปหาผู้ชายตัวใหญ่ด้านนอก
“เข้ามานั่งข้างในไหมครับ ตรงนั้นยุงเยอะ”
“คนดี”
ครามแตะแขนผมเบาๆ ก่อนจะเลื่อนมาจับมือไว้
“โกรธครามไหม”
ผมส่ายหน้า ผมไม่ได้โกรธเลยจริงๆ แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมครามถึงต้องโกหก ถ้าครามอยากจะคุยหรือคบกับผู้หญิงผมก็ทำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว
“งอนใช่ไหม”
ผมมองใบหน้าคม ผมเคยงอนพี่คู้บ่อยๆเหมือนกันเพราะพี่คู้ชอบยึดเคโระไป ถึงได้รู้ว่าตัวเองคงงอนมากกว่าโกรธ
“ครับ”
ผมตอบตามจริง ครามถอนหายใจก่อนจะดึงมือผมออกไปที่ลานหญ้าด้านหลังตึกติดกับทะเลสาปของม. ผมกับพวกเพนท์ชอบมานั่งวาดรูปที่นี่บ่อยๆเพราะมันค่อนข้างเงียบ
“ครามกลัวคนดีคิดมาก เลยตัดสินใจโกหก”
ผมยิ้มพร้อมกับมองมือที่จับกันไว้ ครามมีผิวขาวเนียนสะอาดสะอ้านต่างจากหลายๆคนและก็ต่างจากผมที่ด่างพร้อยไปทั้งตัว
“แล้วคนที่ครามไปส่งที่รถไฟฟ้าวันนั้นคือเขาใช่ไหมครับ”
ครามพยักหน้า ผมบอกตัวเองว่าคงไม่เป็นไรก่อนจะดึงมือออกจากมือใหญ่ของเขา แต่พอเห็นตาแดงเหมือนจะร้องไห้ของเขาผมก็รู้ว่าคงทำอะไรผิดไป
“ผมไม่น่าถามเลย ขอโทษนะครับ”
“เอื้อเป็นแฟนเก่าคราม”
ผมถอยออกมาหนึ่งก้าวเพราะไม่อยากอยู่ใกล้กับครามมาก มันทำให้ผมทำตัวไม่ถูก แต่เขากลับดึงผมเข้าไปกอด
“ฟังครามก่อนนะคะ”
ปกติผมจะชอบกอดของครามมากๆ เพราะมันอุ่น แต่วันนี้ผมกลับรู้สึกว่าความผิดหวังที่ผมเกลียดมีอิทธิพลมากกว่า
“ครามกับเอื้อเลิกกันไปตั้งแต่ครามอยู่ปี 1 แล้วหลังจากนั้นครามก็คุยไปทั่วเลย แบบที่คนดีรู้”
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เพื่อนๆผมบอกอยู่ตลอด
“ครามเจ้าชู้”
ผมพูดแบบที่ได้ยินมาจากคนอื่น เขาลูบหัวผมเบาๆอย่างเคย
“ตอนนั้นครามโดนเอื้อบอกเลิกเลยหาคนคุยไปทั่ว แต่สุดท้ายก็เลิกทำพราะว่ามันไม่ดี”
ผมเองไม่เคยรักมาก่อนได้แต่เงียบฟัง โต้ซังเคยสอนว่าความรักมีหลายแบบ ซึ่งผมไม่รู้เหมือนกันว่าความรักของครามเป็นแบบไหน
“ตอนที่ไปส่งเพราะครามบังเอิญเจอเอื้อที่ห้าง เขาขอติดรถไปลงรถไฟฟ้า ส่วนเรื่องหมวก ครามผิดเอง...”
ครามกดจมูกลงที่ไหล่ผม
“ครามไม่อยากให้คนดีคิดมาก”
ผมแปลกใจเหมือนกันที่ครามคิดมากขนาดนี้
“แล้วถ้าวันนี้ผมไม่รู้ ครามก็จะคุยกับเขาต่อไปเหรอครับ”
ผมถามตามตรง ก่อนจะดันตัวครามออก เพราะถ้าคนอื่นมาเห็นคงไม่ดีเท่าไหร่ ผมเองไม่มีปัญหาอะไรแต่กลัวว่าคนจะเอาเขาไปพูดในทางที่ไม่ดี
“ครามไม่ได้คุยกับเขาลับหลังเลยนะคะ ครามบอกเขาไปแล้วว่ามีแฟน”
ผมได้แต่สงสัยว่าทำไมถึงต้องเป็นผม คนแบบครามไม่ควรที่จะต้องมาง้อผมแบบนี้ด้วยซ้ำ
“ไหน ขอดูหน้าลูกเจี๊ยบหน่อย”
ผมที่ก้มหน้ามาสักพักเงยหน้ามองตาคราม นอกจากโต้ซังกับพี่คู้แล้วผมไม่หวังให้ใครมารักผมอีก เพราะขนาดพ่อแม่จริงๆ เขายังไม่รักผมเลย เพราะฉะนั้นการที่มีครามเป็นแฟนผมถึงได้ทำตัวไม่ค่อยถูก
“หายงอนคุณหมียังคะ”
ผมยิ้มก่อนจะพยักหน้าให้เขา เพราะผมชอบครามมากๆ ถึงไม่มีประโยชน์อะไรที่จะต้องงอนนานๆ
“ขอโทษนะคะ ต่อไปนี้ครามจะไม่โกหกอีก คนดียกโทษให้ครามนะ”
ผมพยักหน้าอีกรอบอีกคนถึงได้ดูโล่งใจ
“ขอกอดอีกทีนะคะ”
ผมมองซ้ายขวาก่อนจะเดินเข้าไปหาอีกคนที่อ้าแขนไว้ ครามกอดผมแน่นก่อนจะก้มจูบแก้มอยู่หลายครั้ง
.
.
.
.
ที่ผมเริ่มสักไม่ใช่เพราะความชอบ แต่สักเพราะอยากปิดร่องรอยแผลเป็นบนร่างกาย ผมไม่ได้มีปัญหาอะไรหากผิวผมจะเป็นรอยมีดบาดลึกหรือเป็นแผลที่เกิดจากอุบัติเหตุ แต่ถ้าเป็นแผลที่เกิดจากความทรมานตอนเด็ก ผมเลือกที่จะซ่อนมันไว้ใต้รอยสีดำ
และอย่างที่หลายๆคนบอก ถ้าได้ลองสักครั้งแรกแล้วจะมีครั้งต่อๆไป
ผมเลือกลายช่อมะกอกจะเป็นลายสุดท้าย ผมคิดไว้ตั้งแต่แรกว่าถ้าหากผมสามารถจัดการกับจิตใจตัวเองได้ในระดับที่ดีแล้วผมจะสักมัน ประจวบเหมาะกับที่ตกลงคบกับครามและเป็นช่วงที่จะเรียนจบพอดี
“คนดี”
“ครับ”
ผมขานรับคนที่คิดว่าหลับไปแล้ว ครามขยับตัวมากอดผมไว้ เขาวนจูบที่แผ่นหลังผมอยู่หลายครั้ง
“ครามเป็นแฟนคนดีใช่ไหมคะ”
ผมพลิกตัวมาหาเขา ครามขยับตัวไปเปิดโคมที่หัวเตียง ผมมองแผ่นอกกว้างของเขาก่อนจะโดนดึงไปกอดไว้อีกรอบ เพราะเราเปลือยกันทั้งคู่ ผมถึงได้รู้สึกว่ามันน่าอาย แต่ครามเขาชอบแกล้งเขาชอบทำให้ผมอาย
“ครามถามได้ไหม”
ผมผยักหน้าเบาๆกับอกเขา
“รอยพวกนี้ มาจากไหน”
เขาแตะไปทั่วตัวผม ผมเองแตะไปที่รอยแผลเล็กๆตรงอกเขาบ้าง
“แล้วรอยนี้มาจากไหนครับ”
ครามขำเพราะรู้ว่าผมกำลังบ่ายเบี่ยง
“โดนลูกเจี๊ยบข่วนค่ะ เผลอฟัดแรงไปหน่อย”
“เจ็บไหมครับ ผมขอโทษ”
ผมลูบมันเบาๆและขอโทษที่ทำให้ผิวเขาเป็นรอย แต่ถ้าเล็บผมไม่เผลอไปข่วนเข้า ป่านนี้คุณหมีก็คงยังไม่หยุดแกล้ง
“เจ็บ แต่ก็คุ้ม”
ผมหัวเราะคนขี้แกล้ง
“วันนั้นผมเห็นครามโมโห”
ผมพูดถึงวันก่อนที่มีคนขับรถมาเบียดเขา ครามมักจะใจร้อนอย่างเห็นได้ชัดเวลาขับรถ วันนั้นครามหน้านิ่งแบบที่ผมไม่เคยเจอมาก่อน เขาสบถอยู่สองสามคำ บทสนทนาที่เรากำลังคุยกันเรื่องของแต่งบ้านถึงได้จบไปเพราะผมไม่อยากให้เขาอารมณ์เสียไปมากกว่าเดิม
“ถ้าไม่มีคนดีอยู่ด้วยอาจจะเป็นข่าวหน้าหนึ่ง”
ผมมองหน้าของคนที่เป็นคุณหมีใจดีกับผม แต่บางมุมของครามก็ดูน่ากลัว
“คนดีกลัวครามเหรอ”
ผมมองมือของตัวเองที่โดนจับไปจูบ ครามชอบจูบนิ้วนางของผมที่มันเบี้ยวเพราะเคยหักมาก่อน
“ตอนเด็กๆผมโดนคนโมโหทำร้ายบ่อยๆครับ เลยไม่ชอบ”
ผมว่าตามจริง ผมเองก็ไม่อยากจะปิดเรื่องที่เคยเกิดขึ้น แต่ที่ผมไม่อยากเล่าเพราะทุกครั้งที่ผมเล่ามักจะมีคนเดือดร้อนเพราะผมบ้าง และมันก็เหมือนกับการราดแอลกอฮอล์ลงที่แผลเดิมซ้ำๆ
มันเป็นแผลที่ทำยังไงก็ไม่หาย...
“พ่อกับแม่ใช่ไหม”
ครามเดาถูก ผมยิ้มทั้งๆที่ก้อนน้ำตาจุกอยู่ในลำคอ ผมไม่ชอบตัวเองเวลาอ่อนแอพอๆกับไม่ชอบที่ตัวเองเผลออ้อนครามไปมากขนาดนี้ ผมกอดแผ่นหลังไว้แน่น ครามลูบหลังผมไปมา
คุณหมีใจดีกับผมมากๆเพราะคอยถามผมอยู่บ่อยๆว่าผมมีเรื่องอะไรไม่สบายใจไหมหรือมีอะไรให้ช่วยไหม ซึ่งมันยิ่งทำให้ผมเกรงใจเขา ที่ผมไม่อยากเล่าให้ครามฟังเพราะไม่อยากให้เขาคอยเป็นห่วงผมแบบที่โต้ซังเป็น และอีกใจผมเองก็ไม่อยากพึ่งครามมากเกินไป
เพราะผมไม่รู้จริงๆว่าผมกับเขา...เราจะยังอยู่กันแบบนี้อีกนานไหม ผมไม่กล้าหวังอะไรเลย
“ครามอยากแบ่งความไม่สบายใจของลูกเจี๊ยบมาบ้าง ลูกเจี๊ยบไม่ไว้ใจครามใช่ไหมคะ”
ครามถามผมหน้าเศร้า ผมเลยลูบแก้มเขาเบาๆแบบที่ครามชอบทำเวลาปลอบผม
“โต้ซังกับพี่คู้ เหมือนเทวดาเลยครับ”
ผมเริ่มเล่าเหมือนที่เล่าให้โต้ซังฟัง มันยาก แต่พอเล่าจบก็จะโล่ง ถ้าครามจะเกลียดผมหลังจากนี้ ผมก็คงทำได้แค่กลับไปยืนที่เดิมที่เคยมา
“ยังไงคะ”
ผมซุกหน้าเข้ากับอกเขา ร่างกายของเรากอดก่ายกันจนไร้ช่องว่าง
“โต้ซังกับพี่คู้ใจดีมากๆเลยครับ ทั้งๆที่ไม่ใช่พ่อกับพี่แท้ๆ แต่โต้ซังกับพี่คู้ก็ให้ทุกอย่างที่โต้ซังให้ได้”
โต้ซังเป็นพ่อที่ดีมากๆ พี่คู้เองก็เหมือนกัน ถึงตอนเด็กๆเราจะตีกันบ่อย แต่ก็ไม่มีครั้งไหนเลยที่ผมจะไม่รักพี่คู้
“เพราะทุกคนรักคนดีไง”
ครามว่า มือใหญ่ของเขาลูบที่แผ่นหลังผม
“ผมรู้ ผมก็รักโต้ซังมากๆ แต่โต้ซังก็เอาแต่โทษตัวเอง”
ผมพยายามบอกตัวเองว่าอย่าร้องไห้ แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้
“ตอนประถม พ่อแม่เคยมาขอผมคืน ผมดีใจมาก เลยขอโต้ซังว่าจะกลับไป”
โต้ซังไม่เคยโกหกผมเลยตั้งแต่เด็กว่าเราไม่ใช่พ่อลูกกันจริงๆ เพราะฉะนั้นสิ่งที่ผมยังรู้สึกค้างคาอยู่ในใจตลอดก็คือเรื่องของพ่อกับแม่แท้ๆ โต้ซังไม่เคยเล่าถึงเรื่องพวกนั้น
“ตอนแรกโต้ซังไม่ยอม แต่ผมเด็ก ไม่ค่อยเข้าใจ รู้แต่ว่าคิดถึงพ่อแม่มากๆ”
ครามดึงตัวออก เขามองหน้าเปื้อนน้ำตาของผม
“สุดท้ายโต้ซังก็ให้กลับไปเหรอคะ”
“ครับ ผมดื้อ”
ตอนนั้นผมรั้นมากจริงๆ ผมเคยพูดไม่ดีขนาดที่บอกว่าโต้ซังไม่รักผมถึงไม่ยอมให้ผมกลับไป ครามจ้องหน้าผม เขาใช้นิ้วโป้งเกลี่ยน้ำตาให้ ก่อนจะดึงให้ผมลุกขึ้นนั่งคร่อมตัวเขาไว้
“กอดไว้แบบนี้นะคะ”
ครามยิ้มให้เหมือนอยากจะให้กำลังใจ ก่อนจะจูบลงที่ไหล่ผม
“แผลพวกนี้ ตอนที่กลับไปบ้านหลังนั้น...”
ภาพที่ผมแบกกระเป๋าใบโตกลับไปหาพ่อแม่ยังแจ่มชัด โต้ซังเดินเข้าซอยแคบๆในชุมชนแออัดเพื่อไปส่งผมในบ้านไม้หลังเก่า พ่อแม่ผมตอนนั้นพึ่งอายุ 20 ปลายๆ เขายิ้มเหมือนดีใจที่ผมกลับไป
ผมก้าวเท้าขึ้นไปในบ้านหลังนั้น นอนในห้องแคบๆที่ด้านหลังติดกับคลองน้ำ ช่วงวันแรกๆพ่อกับแม่ดูจะดีใจที่มีผม ต่างจากน้องชายวัย 8 ขวบของผมที่ไม่ยอมพูดอะไรเลย
แต่หลังจากนั้นแค่ไม่นานผมก็โดนใช้ไปขายของช่วยพี่แถวบ้านเพื่อเป็นค่าแรงเข้าบ้าน ผมเข้าใจว่าต้องช่วยพ่อแม่ทำงาน แต่ผมเริ่มเห็นความแตกต่างจากตอนที่ผมอยู่กับโต้ซัง
พวกเขาไม่ชอบใจที่ผมขอไปโรงเรียน...พวกเขาเริ่มด่าทอและทุบตีผม
“ชู่ว ลูกเจี๊ยบไม่ร้องนะคะ คนดีของคราม”
เสียงของครามทำให้ผมนึกได้ว่าผมไม่ใช่เด็กตัวเล็กเมื่อก่อนแล้ว ผมไม่อยากร้องไห้ให้ใครเห็นอีกแล้ว ตอนนี้ผมรู้เลยว่าที่ของผมคือที่ไหน
“โต้ซังนี่เป็นคุณพ่อที่สุดยอดเลยนะ พาคนดีของครามกลับมาได้”
ดูเหมือนครามจะเข้าใจโดยไม่ต้องเล่าอะไรมากไปกว่านี้ พอยิ่งโดนปลอบก็ยิ่งรู้สึกอยากร้องไห้มากกว่าเดิม
“คนดีรู้ไหม ถ้าจะทำให้โต้ซังหรือพี่คู้ไม่เป็นห่วง คนดีต้องเล่าทุกอย่างให้โต้ซังฟังนะ”
“ผมทำให้ทุกคนลำบาก”
ผมว่าด้วยเสียงแหบพร่า ครั้งนั้นก็เป็นโต้ซังที่ต้องวิ่งเต้นทุกอย่างเพื่อที่จะได้ผมกลับมา ทำแม้ทุกอย่างเพื่อไม่ให้พ่อแม่เข้ามาใกล้ผมได้อีก
“ครามไม่ลำบากเลย จะลำบากก็แต่ตอนที่คนดีไม่เล่าให้ฟัง พอไม่รู้เลยดูแลคนดีไม่ได้”
ผมเบียดตัวเข้าไปหาคราม ซบหน้าลงตรงบ่าเขา
“คนที่ครามเห็น เขาคือน้องชาย”
โต้ซังบอกว่าตอนเด็กๆผมไม่คุยกับคนแปลกหน้าเลยเพราะกลัว ทำให้ผมนึกถึงน้องชายที่อยู่ที่นั่น น้องชายของผมตัวสูงใหญ่ต่างจากผม แต่ตอนเด็กๆเขาก็ไม่พูดอะไรเลยเหมือนกัน
“เขามาหาเพื่อบอกว่าผมหนีเอาตัวรอดคนเดียว”
ผมยิ้มให้กับตัวเอง ถ้าตอนนั้นผมโตพอ ผมคงกล้าที่จะดึงเขาออกมาจากที่นั่นด้วย แต่ผม...
“เขาพาผมกลับบ้านหลังนั้น ไปดูพ่อ พ่อป่วยหนัก เขาอยากให้ผมกลับไปดูแล”
วันที่ครามติดธุระเป็นวันที่น้องชายผมมาหาอีกครั้ง ผมยอมไปกับเขาแต่โดยดีเพราะเขาร้องไห้แบบคนหมดหนทาง ผมเดินตามทางคับแคบกลับไปยังบ้านหลังนั้น มันยังคับแคบและอับชื้นอย่างเคย
กลิ่นของความทรงจำผุดขึ้นมาจนผมแทบจะอาเจียน ผมจำได้ดีว่าผมเคยโดนตีหรือโดนทำร้ายร่างกายตรงพื้นที่ตรงไหนบ้าง
“ผมไม่รู้จะช่วยเขายังไง ผมไม่อยากกลับไป"
น้ำตาที่เริ่มเหือดไปไหลลงมาอีกครั้ง
“ผมอ่อนแอใช่ไหมครับ ผมเป็นลูกที่ไม่ดีใช่ไหม ผมสงสารน้อง...”
เด็กผู้ชายคนนั้นเติบโตจากที่ๆโต้ซังสร้างให้ผมโดยสิ้นเชิง ผมเคยคิดว่าผมเป็นคนที่พ่อแม่ไม่รักเพราะโดยทอดทิ้ง แต่เมื่อได้กลับไปเจอน้องชายแท้ๆของตัวเองแล้วถึงรู้ว่า...ผมเองโชคดีเหลือเกิน
“ไม่เลย คนดีเข้มแข็งมากต่างหาก แล้วคนดีก็เป็นลูกที่โต้ซังภูมิใจมากๆนะ”
ครามลูบหัวผมเบาๆ
“ถ้าเป็นคราม คงโตมานิสัยน่ารักแบบนี้ไม่ได้”
ครามกอดผมไว้หลวมๆ จนผมเริ่มสงบลงแล้ว เขาถึงได้ช้อนหน้าผมขึ้น
“ปวดหัวไหม”
ผมส่ายหน้า ครามยื่นมือไปหยิบทิชชู่ตรงหัวเตียงมาให้ เขายิ้มตอนที่เห็นผมปาดน้ำมูก
“มา ครามช่วย”
ผมรีบส่ายหน้า
“ไม่เป็นไรครับ”
ครามยิ้มก่อนจะขยับตัวออกจากตัวผม เขาเดินไปในห้องน้ำก่อนจะออกมาด้วยผ้าเปียกผืนเล็ก
“ครามอาจจะช่วยคนดีได้ไม่หมด แต่ครามจะทำเท่าที่ครามทำได้ เพราะฉะนั้นคนดีไม่ต้องเกรงใจนะ”
มือใหญ่ถือผ้าผืนเล็กไว้ในมือก่อนจะค่อยๆเช็ดหน้าให้ผม สำหรับผม...ครามใจดีมากจริงๆ
“ตอนไปรับผมกลับมาอีกรอบ โต้ซังพูดอยู่ตลอดเลยว่าจะเลี้ยงพี่คู้กับผมให้ดี แล้วโต้ซังก็ทำดีมากๆ”
ผมเล่าไปปล่อยอีกคนเช็ดหน้าให้ไปด้วย
“คนดีทำให้ครามคิดถึงคุณพ่อเลย พ่อครามเสียเร็วไปเลยไม่มีโอกาสตอบแทนบุญคุณเขา ทำได้แค่จะโตแล้วดูแลทุกคนในบ้านให้ดี คนดีก็อยากดูแลโต้ซังใช่ไหม”
ผมพยักหน้า
“ส่วนเรื่องพ่อแม่กับน้องชายของคนดี ครามขอพูดในฐานะแฟนได้ไหมคะ”
ผมพยักหน้าอีกครั้ง
“คนดีช่วยเขาเท่าที่ช่วยได้นะ ไม่ต้องรู้สึกผิด ครามเข้าใจว่าใครๆก็รักพ่อแม่แต่...แคร์คนที่เขารักเรานะ”
ผมพยักหน้าพร้อมกับสูดหายใจเข้าให้ลึก
“ผมรักโต้ซัง รักพี่คู้มากๆ"
ผมบอกพลางสบตาคราม
“แล้วคุณหมีรักคนดีไหมครับ”
ครามยิ้มกว้างก่อนจะดึงผมเข้าไปกอด
“รักค่ะ รักมากๆเลย”
.
.
.
.
หัวข้อ: #น้องคนดีมีรอยสัก - แจ้งข่าวรูปเล่ม [24/09/19] (อ่าน 332275 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก