ช่อมะกอกลายสุดท้าย
ตอนเช้ามืด ผมลืมตาขึ้นในห้องของตัวเองที่มีกลิ่นหอมของอีกคนปะปนอยู่ในมวลอากาศ เพราะโคมไฟส้มนวลทำให้ผมมองเห็นแผ่นหลังเปลือยเปล่ารูปนกอินทรีย์ของคนดีอยู่ใกล้ๆกับสายตา ผมแตะเอวบางของเขาก่อนจะขยับตัวเข้าไปใกล้
“เช้าแล้วเหรอครับ”
คนที่โดนกวนหันมาถาม ผมมองนาฬิกาบอกเวลาตีห้าส่ายหน้าไปมา เรายังนอนต่อกันได้อีกหน่อย
“ครามได้อ่านหนังสือหรือเปล่า”
“อ่านค่ะ”
ผมตอบคนที่ดูกังวลกว่าคนสอบเสียเอง ก่อนจะขยับตัวเข้าไปกอดคนดีไว้แน่น
เมื่อคืนนี้คนดีหลับไปตั้งแต่ตอนห้าทุ่ม น่าจะเพราะเขาเองเหนื่อยจากงานของพี่คู้มากอยู่แล้ว แล้วไหนจะผมที่คอยกวนเขาอีก ผมลากมือไปทั่วแผ่นหลังลายนกอินทรีย์ ก่อนจะหยุดที่เนินก้นสวย
“เจ็บไหมคะ”
คนดีซุกหน้าเข้ากับอกผม ก่อนจะตอบ
“ไม่ครับ”
เพราะไม่อยากให้คนดีโกรธอีก เมื่อคืนผมถึงได้ค่อยๆทำ ก่อนจะไปนั่งอ่านหนังสือต่อ แต่เพราะค่อยๆทำนั่นเองเลยรู้สึกว่ามันยังไม่พอ
“ทำไปรอบเดียวเอง”
ผมกดจูบที่หน้าผากมน คนดีจับมือผมที่กำลังบีบนวดก้นนุ่มมือออก
“คราม เดี๋ยวสาย”
ผมยิ้มก่อนจะค่อยๆสอดนิ้วเข้าไปในช่องทางที่เฉอะแฉะตั้งแต่เมื่อคืน คนดีสะดุ้งแต่ก็ส่งเสียงหวาน
“ยังเช้าอยู่เลย ไม่สายหรอก”
ผมพลิกตัวขึ้นมาคร่อมเขาไว้แล้วดันสิ่งที่ตื่นขึ้นมาในตอนเช้ามืดเข้าไปในช่องทางอ่อนนุ่ม คนดีหลุดร้องเสียงดังผมถึงได้ก้มลงไปจูบแล้วจับสิ่งที่ค่อยๆตื่นตัวของเขาไว้ในมือ
“อีกนิดนะคะ”
ผมบอกก่อนจะกลั้นหายใจแล้วดันสะโพกเข้าไปจนสุด มันเข้าไปง่ายกว่าเมื่อคืนอยู่เยอะ คนดีตัวสั่นเหมือนลูกนกทุกครั้งที่ทำ ผมบดสะโพกเข้าไปในตัวเขาเนิบๆ ความร้อนของคนดีที่บีบรัดแน่นทำให้ผมอยากจะแช่ไว้อีกนานๆ
“คราม...อืม”
คนสวยของผมเชิดหน้าขึ้นแล้วกัดปากไว้ คนดีพยายามกลั้นเสียงเท่าที่เขาทำได้แต่สะโพกเล็กกลับบดเบียดเข้าหาหน้าขาผม
“คราม…”
“เรียกคุณหมีก่อน”
ผมซุกเข้าไปที่ซอกคอเขา
“คุณหมีครับ ผม...”
ดูจากสิ่งที่อยู่ในมือผมก็รู้ว่าเขาจะเสร็จแล้ว
“เอาขาเกี่ยวไว้แบบนี้จะได้ไม่เมื่อยนะคะ”
ผมจับขาเพรียวสวยขึ้นเกาะเอวตัวเองไว้ก่อนจะโถมตัวเข้าไปให้เร็วและหนักจ นได้ยินเสียงเตียงลั่นไปทั่วห้อง
“ผม ไม่ไหว”
คนดีว่าก่อนจะเกร็งตัวแล้วปล่อยทุกอย่างออกมาจนล้นมือผม เขาแอ่นอกขึ้นเพื่อให้ผมชิมยอดอกแข็งเด่นได้ถนัด ไม่นานนักผมก็ปล่อยให้ตัวเองเสร็จข้างในจนท่วมช่องทางเล็ก ก่อนจะถอนตัวออกมามองน้ำสีขุ่นไหลออกมาจากช่องทางสีแดงที่กำลังขมิบถี่
“อย่าดู”
คนดีพยายามหุบขาแต่ก็สู้แรงผมไม่ได้
“สวยมากเลยเลยค่ะ”
“คราม หยุดมอง”
ผมก้มลงไปฟัดปากอิ่มของเขาจนมันบวมเจ่อ ถึงได้เดินไปหยิบผ้าเปียกมาทำความสะอาดเนื้อตัวของเขา เห็นที่ว่าพรุ่งนี้ผ้าปูและผ้าห่มคงต้องรื้อออกไปซักใหม่ทั้งหมด
“นอนต่ออีกนิดนะคะ เดี๋ยวครามจะไปส่ง”
ผมว่าพร้อมกับก้มลงจูบเขาอีกครั้ง ส่วนตัวเองลุกขึ้นมาอ่านหนังสือต่อ
.
.
.
.
“ทำได้ไหมวะ”
กรออกมาจากห้องสอบด้วยหน้าตาที่ไม่ค่อยพอใจกับการทำข้อสอบของตัวเองนัก ผมเองก็มีส่วนที่ไม่แน่ใจเหมือนกัน
“น่าจะพลาดข้อกาว่ะ”
ผมบอกกร แต่แซมดันพูดแทรก
“พลาดสิวะ กูนั่งสรุปรอแม่งตั้งแต่สี่ทุ่ม ไอ้ครามแม่งโผล่มาอ่านตอนห้าทุ่ม วาร์ปมาอีกทีตีห้า”
“ทำเหี้ยอะไร หายไปทั้งคืน”
ปัณณ์หันมาถาม ปกติเวลาก่อนสอบพวกผมมักจะนัดติวกันบ้าง ติวกันในมือถือบ้าง และเมื่อคืนคนที่หายไปจากกลุ่มคือผมคนเดียว
“คนดีมาค้างด้วย”
พอบอกออกไปแบบนั้นพวกมันก็แซวกันสนุกปาก
“คนเห่อเมีย”
“มิน่า เมื่อเช้าแม่งมาสอบ หน้านี่อิ่มเอมมาเลย”
ผมเงียบให้พวกมันพูดไป เลยถือเป็นการยอมรับกลายๆ
“มึงสอบตกมาคิดว่าพี่เขาจะดีใจไหม”
แซมถาม
“ไม่ตก กูอ่านมาเยอะอยู่”
“ทำไมกูอิจฉาวะ อยากมีฟีลแฟนมาค้างห้องบ้าง”
ปัณณ์ว่าพลางขำ
“น้องครีมกลับมาคุยกับมึงแล้วนี่”
“สายไปแล้ว กูรู้สึกน้อยลงแล้วว่ะ”
“งั้นก็บอกน้องเขาไปตรงๆ อย่าให้ความหวังเขาแบบที่เขาให้ความหวังมึง อย่าเหมือนไอ้เหี้ยคราม”
แซมวนมาหาผมอีกรอบ
“เกี่ยวอะไรกับกูอีกวะ”
“ตั้งแต่มีพี่คนดีก็ไม่มีข่าวฉาวเลยนะมึง”
กรว่า ผมส่ายหัวไปมาเพราะรำคาญพวกมันเต็มทน
“ถ้ากูจะฉาวก็เพราะพวกมึงนี่แหละ”
“แล้วพี่เอื้อล่ะวะ เขาดูอยากจะกลับมาหามึงนะ”
แซมว่าบ้าง ผมไม่ตอบเพราะไม่มีอะไรให้พูด
“ใครวะ”
แอลหันมาถามแซม แซมยิ้มๆก่อนจะตอบ
“รักแรกมันฝังใจ”
แซมตอบ ทำเอาพวกมันขำกันสนุก
ผมมองนาฬิกาที่บอกเวลาเกือบสี่โมงเย็น อีกหน่อยก็ต้องไปรับคนดีแล้ว วันนี้ผมจองคิวร้านอาหารวีแกนไว้ เดี๋ยวจะพาลูกเจี๊ยบไปกินสปาเกตตี้เห็ดเจ้าอร่อย
“เอาที่พวกมึงสบายใจ”
ผมว่า ก่อนจะมองน้องผู้ชายที่รู้จักกันเพราะเล่นบาสด้วยกัน มันเดินเอาขนมมาให้แล้วบอกว่ามีคนฝากมา ผมรับมางงๆ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าข่าวลือที่ว่าผมชอบกินขนมมาจากไหน หรืออาจะมาจากตัวแสบอย่างน้องแนน
แต่แปลกที่คราวนี้เป็นขนมที่ผมชอบกินจริงๆ ไม่ใช่คุกกี้หรือช็อคโกแล็ตอย่างเคย
“เทศกาลขนมวนมาอีกรอบแล้วว่ะ คราวนี้ใครวะ”
“ไม่รู้ว่ะ”
ผมตอบตามตรง ก่อนจะพลิกโน๊ตที่ติดมากับกล่องขนมปังไส้ถั่วแดง
“พี่เอื้อนี่หว่า”
แซมว่า พวกกรทำหน้าเหมือนไม่เข้าใจ
“แฟนเก่ามันไงที่กูบอก ปีสี่เรียนเอกอิ้งที่นี่แหละ ช่วงหลังกูเห็นเขาคอมเมนต์ในรูปมึงเต็มเลย”
แซมหันมาหาผมท้ายประโยค
“ก็ เออ”
ผมเห็นอยู่เหมือนกันว่าหลังๆเอื้อมักจะมาคอมเมนต์ภาพที่ผมถ่ายบ้าง หรือกดไลค์ให้บ้าง แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร
“รีเทิร์นเหรอวะ”
แอลถาม
“รีเทิร์นบ้านมึงสิ”
“แล้วพี่เขาถามอะไรไหมวะ”
“พี่ไหน”
ผมถามแซม พี่ที่ผมนึกถึงตอนนี้ก็มีอยู่คนเดียว
“ถ้าเป็นคนดีไม่ถามอะไรหรอก”
ผมว่าพร้อมกับถอนหายใจ ไม่อยากให้เขารู้เรื่องพวกนี้เลย
“ถ้าเป็นเมื่อก่อนแฟนแม่พระแบบนี้กิ๊กมึงเป็นร้อย”
ไอ้แอลว่าพร้อมกับขำ
“กูกลับกับมันบ่อยกูรู้ กูขอเปลี่ยนข้างได้ไหมวะ กูว่าพี่คนดีนี่น่าจะปราบเสืออยู่ว่ะ”
ปัณณ์ที่ช่วงหลังติดรถกลับบ้านกับผมบ่อยเปลี่ยนข้างเสียดื้อๆ
“กูว่าถ้าพี่เขาไม่ทิ้งมันไอ้เสือครามไม่เลิก”
ผมขำมันก่อนจะบอกบ้าง
“ถึงทิ้งกูก็ไม่เลิก”
.
.
.
.
“อ้าวคราม ไม่ได้เจอนานเลย”
ผมมองคนที่เคยคุ้นตาในตอนที่กำลังจะเดินกลับไปที่รถ บ่ายวันหนึ่งหลังจากเลิกเรียน ผมกับเพื่อนออกมากินข้าวที่ห้าง แต่พวกมันกลับไปหมดแล้ว ส่วนผมกำลังจะไปรับคนดี เห็นว่าเป็นอาทิตย์สุดท้ายที่จะฝึกงานเสร็จ นั่นหมายความว่าผมก็ใกล้จะสอบไฟนอลของปี 3 แล้วเหมือนกัน
“เอื้อเป็นยังไงบ้าง”
ผมถามเธอ
เอื้อเป็นรุ่นพี่ตั้งแต่สมัยมัธยม เราคบกันตั้งแต่ผมอยู่ม.3 จนกระทั่งผมขึ้นปีหนึ่ง ผมเลือกมหาวิทยาลัยนี้ก็เพราะว่าเธอเรียนที่นี่ แต่สุดท้ายก็ห่างกันไปเพราะเราก็ต่างก็รู้กสึกว่ามันไปต่อไม่ได้
“สบายดี ครามล่ะ”
“ก็สบายดีครับ”
“เห็นว่ามากับเพื่อนไม่ใช่เหรอ”
เธอคงเห็นที่ผมลงรูปในโซเชียล
“พึ่งกลับกันไปเมื่อกี้ครับ แล้วเพื่อนเอื้อไปไหน”
“พึ่งกลับไปเหมือนกัน”
ผมมองนาฬิกาบนข้อมือที่บอกเวลาเกือบสี่โมงเย็น จากนี่ไปที่ทำงานคนดีใช้เวลาเกือบชั่วโมง ผมถึงต้องรีบ เพราะอยากไปรอเขาก่อนอย่างเคย
“แล้วครามจะกลับยังคะ เดินเล่นกันไหม”
“เดี๋ยวต้องไปแล้วครับ ไปรับแฟน”
“อ้าว เอื้อนึกว่าครามยังโสด ในไอจียังไม่เห็นรูปใครเลย”
เธอดูแปลกใจ
“จริงๆก็อยากลงครับ”
ผมตอบยิ้มๆ ผมมีรูปที่แอบถ่ายคนดีอยู่เต็มมือถือ แต่เขาเองโลกส่วนตัวสูง แล้วตัวผมเองก็หวงเขามากด้วยเลยไม่ได้อยากให้ใครรู้
“ถ้าเอื้อจะขอติดรถไปด้วยได้ไหมคะ ขอไปลงที่รถไฟฟ้า”
จริงๆผมไม่ได้ผ่านเส้นนั้น แต่เพราะห้างนี้ไม่ค่อยมีรถสาธารณะผ่านด้วยจะให้วนไปส่งก็ได้ ยังไงก็ไม่ได้ไกลมาก
“ได้ครับ”
ผมตอบรับ ก่อนจะวนรถไปส่งเอื้อ คิดว่าจะไปหาคนดีในเวลาเลิกงานพอดี แต่รถกลับติดจนไม่ขยับ ผมนั่งแกร่วรอสัญญาณไฟอยู่เกือบครึ่งชั่วโมง กลัวก็แต่ลูกเจี๊ยบจะออกมาจากออฟฟิศก่อน เพราะบางวันเขาก็เลิกเร็ว
“คนดี เลิกงานยังคะ”
ผมกดต่อสายออกไปผ่านลำโพงของรถอย่างเคย เพราะตัวเองขับรถอยู่
“เลิกแล้วครับ ไม่เห็นครามเลย”
บางทีลูกเจี๊ยบคงออกมารอที่ถนนอย่างเคย แถวนั้นรถเยอะมากด้วย ผมไม่อยากให้เขาออกมาเจอฝุ่นข้างนอกด้วยซ้ำ
“รถยังติดอยู่เลยค่ะ คนดีรอครามในตึกนะ อย่าออกมาข้างนอก”
“ได้ครับ ครามขับรถดีๆนะ”
เสียงปลายสายเงียบไปแล้ว ผมถอนหายใจกับไฟแดงที่นับถอยหลังช้าเหลือเกิน
“ผู้ชายเหรอคะ”
ผมหันไปหาเอื้อที่ยังนั่งอยู่บนรถ
“อ่า ครับ”
“เอื้อไม่คิดว่าครามจะคบกับผู้ชาย”
ผมไม่ได้ตอบอะไร เพราะมัวแต่ตกใจเสียงกดตัดสายของปลายสาย เพราะผมเองลืมกดวางสายอย่างเคย
พอเป็นแบบนั้นในรถก็ตกอยู่ในความเงียบ ผมโกรธตัวเองที่ไม่กดวางสาย โกรธที่เอื้อพูดแบบนั้น แต่สุดท้ายแล้วมันก็ไม่ใช่ความผิดใคร
เหลือแต่ความรู้สึกผิดที่หนักอึ้งอยู่ในใจผมที่ว่า... ผมไปรับคนดีสายเพราะมัวแต่มาส่งแฟนเก่า
หลังจากส่งเอื้อเสร็จ ผมก็รีบโทรหาคนดีแต่เขาก็ไม่รับสายผมอีกเลย ผมกลัว...
“พี่ครับ คนดีอยู่ไหน”
ทันทีที่มาถึงหน้าตึกผมก็รีบลงจากรถแพร้อมกับมือถือที่โทรหาเขาเกือบสิบรอบแล้ว เจอพี่ผู้หญิงเดินออกมาจากตึกพอดี
“มารับน้องคนดีเหรอคะ”
“ใช่ครับ”
“เห็นเดินออกไปสักพักแล้วนะคะ”
ผมกำมือแน่น บอกบอกเองแต่ว่าจะให้โกรธยังไงก็ได้ แต่อย่าให้เขาหายไปแบบนี้ ผมเป็นห่วง
ผมว่าจะโทรหาโต้ซังหรือไม่ก็พี่คู้ให้เร็วที่สุด แต่สายตากลับมองเห็นอีกคนกำลังเดินเข้ามา
“คราม”
คนดีเรียกผม ในมือมีถุงจากร้านสะดวกซื้อ ผมถอนหายใจยาว ปล่อยให้ความหงุดหงิดตอนต้นค่อยๆจา
ไป
“รอนานไหมคะ”
ผมลูบผมนิ่มของเขา คนดีส่ายหน้า
“หิวไหม ผมซื้อขนมมาเผื่อ”
คนดีว่าพร้อมกับชูถุงขนมให้ดู
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์ครามเลย”
ผมที่ปล่อยให้เขารอเกือบชั่วโมงถามคนที่กำลังเดินเข้าไปเอากระเป๋าใบโตของเขาในตึก
“ผมเก็บมือถือไว้ในกระเป๋าครับ”
ผมฉวยเป้ใบใหญ่มาไว้ในมือ แล้วเดินนำอีกคนมาที่ลานจอดรถก้านหลัง
“พอดีมีเพื่อนขอติดรถไปลงที่รถไฟฟ้า ครามเลยแวะไปส่งเขาก่อน ขอโทษที่มาช้านะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ”
คนดีว่าพร้อมกับยิ้มอย่างเคย
“คนดี”
“ครับ”
“โกรธครามไหม”
ผมดึงมือเรียวมาจับไว้ คนดียิ้มก่อนจะส่ายหน้าไปมา
“ไม่โกรธครับ ผมจะโกรธครามทำไม แค่มารับก็เกรงใจแล้ว”
ผมยิ้มให้เขาบ้างทั้งๆที่ใจข้างในหนักอึ้ง
.
.
.
.
ช่วงนี่ใกล้สอบไฟนอลแล้ว นั่นก็หมายความว่าคนดีเองก็ใกล้จะฝึกงานเสร็จแล้ว ช่วงนี้ลูกเจี๊ยบทำงานดึกๆดื่นๆ พาลทำให้ผมนอนไม่หลับไปด้วย เพราะบางทีผมทักแชทไปหาเกือบตีสาม คนดียังตอบกลับมาอยู่เลย
“เมื่อคืนไม่ได้นอนใช่ไหม”
ผมถามคนที่พึ่งเลิกงาน คนดีพยายามยิ้มแต่ตากลับไม่ให้ความร่วมมือเอาเสียเลย
“ทำไมครามรู้”
“ดูตาก็รู้แล้ว”
ผมบอกก่อนจะเอื้อมมือไปปรับเบาะให้
“หลับไปก่อน เดี๋ยวถึงบ้านแล้วครามปลุก”
คนดีพยักหน้ารับ ในตอนที่ผมจะเงยหน้าขึ้นกลับมาที่เบาะตัวเองเขาก็เอื้อมมือเมาแตะที่แขนผม ผมมองหน้าคนที่ดูเหนื่อย คนดีจ้องตากันไม่นานก่อนจะหลบไป
“วันนี้โต้ซังไม่กลับบ้าน...ผมไปค้างด้วยได้ไหม”
ลูกเจี๊ยบแก้มแดงจนถึงหู ผมก้มลงกดจูบที่แก้มเขา
“โต้ซังน่าจะนอนร้านบ่อยๆเนอะ จะได้สะดวกๆ”
“สะดวกใครครับ”
คนดีถามพร้อมกับขมวดคิ้วแน่น
“สะดวกโต้ซังไงคะ”
“สะดวกคุณหมีมากกว่า”
ผมหัวเราะก่อนจะลูบแก้มเขาเบาๆ คนดีเอียงหน้าซบกับมือผม ก่อนจะหันไปหลับ เห็นแล้วอยากฟัดพิกล
ชีวิตประจำวันของผมหลังจากคบกับเขาจะสี่เดือนแล้วยังเป็นอยู่แบบนี้แทบจะทุกวัน แต่ก่อนผมเป็นคนเบื่อง่าย ไฮเปอร์อยากทำนู่นทำนี่ ไปเที่ยวที่ไกลๆ
แต่กับคนดี...ผมก็แค่อยากอยู่ข้างๆเขาไปเรื่อยๆ
.
.
.
.
“คุณครับ มีคนเอาของมาให้ที่ล้อบบี้”
พี่พนักงานดูแลตึกหันมาบอกผมที่กำลังเดินไปขึ้นลิฟท์คอนโด ผมอยู่ที่นี่มานานแล้ว ถึงได้จำคนที่ทำงานตรงนี้ได้ทุกคน
“น่าจะเป็นแนนหรือพี่จอย”
ผมหันไปบอกคนที่อยู่ข้างกัน ก่อนจะจูงมือเขามาที่ล็อบบี้ที่รับฝากของไว้ คิดว่าน่าจะเป็นของแนนหรือพี่จอยมากกว่าของตัวเอง
“ของขวัญวันเกิดครามเหรอครับ”
ผมเองก็ลืมไปเหมือนกันว่าวันนี้เป็นวันเกิดตัวเอง
“อ่า ใช่ค่ะ”
ผมไม่เคยบอกเรื่องจุกจิกแบบนี้กับเขา คนดีเองก็ไม่เคยถาม ผมถึงไม่ได้เห็นมันเป็นสาระ
“ผม ขอโทษ”
เขาว่าพลางมองกล่องของขวัญในมือผม
“ขอโทษทำไมคะ ครามไม่ได้คิดมากเลย”
ผมมองคนที่ดูเหมือนกำลังรู้สึกผิด บางอิ่มเม้มแน่นเหมือนกำลังใช้ความคิด
“ลูกเจี๊ยบอย่าคิดมากนะ วันเกิดลูกเจี๊ยบวันไหนครามก็ไม่รู้เหมือนกัน ผ่านไปแล้วหรือเปล่า”
ผมแกล้งถามทั้งๆที่จำวันเกิดเขาได้แม่น คนดีส่ายหน้าไปมา
“นั่นไง เจ๊ากันแล้ว”
ผมบอกคนดีก่อนจะดึงให้เข้ามาเดินใกล้ๆแล้วจับหัวกลมของเขา ตอนนี้ผมเขายาวเกือบจะถึงกลางหลังแล้ว ผมชอบเวลาที่เขารวบขึ้นไปจนเห็นซอกคอขาว แล้วมีปอยผมเล็กๆคลอเคลียอยู่ตรงกรอบหน้า
“น้องแนนให้มาเหรอครับ”
คนดีถามถึงกล่องของขวัญสีเงิน...และผมเลือกที่จะโกหก
“ใช่ค่ะ น้องแนนให้มา”
ผมว่าก่อนจะกดลิฟต์ขึ้นไปยังชั้น 10 พร้อมกับเปิดกล่องของขวัญที่ได้มา เห็นว่าเป็นหมวกแก๊ปแบรนด์ดัง
“หมวกสวยจัง”
“คนดีสวยกว่า”
คนที่ถูกชมย่นจมูกก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง
“ลืมเลย ผมมีของจะให้น้องแนนด้วยครับ”
“อะไรคะ”
“เป็นเซ็ตดื่มชา โต้ซังเขาสั่งมาจากญี่ปุ่นเผื่อหลายอันเลย น่ารักมากๆ”
ผมเห็นน้องแนนคุยกับคนดีเรื่องแบบนี้อยู่หลายครั้ง สองคนนี้ชอบของที่ผมเข้าไม่ค่อยถึง แต่เห็นสนุกกันก็พาลทำให้ผมรู้สึกดีไปด้วย
“น่ารักเท่าคนดีไหมคะ”
ผมแกล้งถาม
“ผมไม่ได้น่ารัก ไม่ได้สวยด้วยครับ”
และคงแกล้งมากไปวันนี้ลูกเจี๊ยบถึงได้โกรธ แต่โกรธได้สมกับเป็นเขา
“ครามเข้าใจผิดไปเองเหรอเนี่ย”
ผมขำพร้อมกับแกล้งจะหอมเขา คนดีขมวดคิ้วแน่นก่อนจะบ่นไปตามทาง ว่าผมชอบแกล้งเขา
ผมพึ่งสังเกตว่าช่วงนี้ระยะห่างของผมกับคนดีลดน้อยลงบ้างแล้ว จากที่ต้องนอนที่ห้องตัวเอง คนดีเองก็หลับสนิทอยู่ในห้องนอนผม ในห้องผมมีของใช้ส่วนตัวของเขาหลายอย่าง มันทำให้ผมรู้สึกดี
“อาบน้ำกันนะ”
คนดีหันมามองผม
“ครามอาบก่อนเลยก็ได้ครับ”
“อาบด้วยกัน”
“ไม่เอาครับ”
คนสวยเริ่มหน้าหงิก
“ทำไมล่ะคะ”
ผมถามพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้ ฉวยมือเขาขึ้นมาวางบนอกตัวเอง ก่อนจะค่อยๆปลดกระดุมเสื้อนิสิตสีขาวออกจากตัวเขา
“ผมถอดเองได้ คราม...”
คนดีหน้าแดงไปถึงหู
“นี่คนดี ที่ตรงนี้ คืออะไร”
ผมชี้ไปที่แขนเขาข้างที่ไปสักมาใหม่ เป็นลายใบมะกอกพันรอบแขนเส้นบางๆ
“ช่อมะกอกครับ เอาไว้สำหรับความสำเร็จ”
“ยังไง”
ผมดึงแขนเขาขึ้นมาจูบมัน
“น่าจะเป็นลายสุดท้ายแล้วครับ”
ผมมองหน้าคนดี ไม่เข้าใจความหมายลึกๆของมันเท่าไหร่ แต่ก็เคารพการตัดสินใจของเขา
“แล้วเจาะล่ะ จะเจาะเพิ่มไหม”
คนดีวางมือลงที่สะพกผมก่อนจะตอบ
“ไม่แน่ใจครับ”
“ครามว่าถ้าเจาะตรงนี้ต้องสวยมากแน่เลย”
ผมแกล้งบี้ยอดอดเขา คนดีสะดุ้งก่อนจะจับมือผมไว้
“คราม…”
“ครามเจาะบ้างดีไหมคะ”
ผมโน้มหน้าลงแนบแก้มกับเขา
“ครามจะเจาะทำไม”
“ครามอยากรู้ว่าคนดีเจ็บแค่ไหนไง”
คนดีขำก่อนจะบอกว่าเลี่ยน ผมเลยขยี้ผมนิ่มไปหลายทีเพราะมันเขี้ยว
.
.
.
.
“เป็นอะไรวะ”
แซมถาม สันนี้เป็นวันสอบวันสุดท้ายก่อนจะจบปี 3 เรามีนัดเลี้ยงกับรุ่นพี่ พี่รหัสและพี่เทคกันตอนเย็น รวมแล้วก็เป็นกลุ่มใหญ่ๆ เพราะสุดท้ายแล้วก็รู้จักกันเกือบทั้งสาขาอยู่ดี
“กูไม่อยากมา กูอยากไปรับคนดี วันนี้เขาฝึกงานวันสุดท้าย”
ผมบอกแซม
“กูเข้าใจนะ แต่พวกเขาก็ช่วยมึงมาเยอะ นี่ก็วันสุดท้ายพี่เขาเหมือนกัน”
“กูก็เข้าใจ”
ผมว่าก่อนจะถอนหายใจ กรถึงได้หันมาถาม
“บอกแฟนมึงยัง”
“บอกตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”
“พี่เขาไม่น่าจะมีปัญหาอะไรนะ”
กรว่า คนดีไม่เคยมีปัญหาอะไรอยู่แล้ว ผมเองก็รู้
“กูเองมากกว่าที่ห่วงเขา”
“พี่เขาก็โตแล้ว ให้ space เขาบ้าง”
ผมพยักหน้ารับให้เพื่อนตัวเอง บางทีผมก็รำคาญตัวเองที่ยุ่มย่ามกับเขาเยอะเกินไป
งานเลี้ยงวันนี้สนุกดี เพราะมีแต่คนสนิทกัน ส่วนมากเราคุยกันว่าจบไปจะทำอะไร ซึ่งผมเองที่ยังไม่มีทางแน่ชัดนักก็พลอยได้โอกาสฟังพวกพี่เขาไปด้วย แต่สุดท้ายแล้วก็เมากันตามเสต็ปเดิม
ผมเองพยายามทำตัวให้เมากับและสนุกพวกพี่ๆเขาเพื่อที่จะเลี่ยงบทสนทนากับน้องครีมที่เอาแต่มอง
จนเกือบสามทุ่มผมถึงได้ลุกออกมาจากโต๊ะ เพราะมองเห็นว่ามีสายที่ไม่ได้รับจากคนดี แต่พอโทรกลับ เขากลับไม่รับสาย ผมคิดว่าเขาอาจจะอยู่บนวินมอเตอร์ไซค์หรือรถเมล์ที่กำลังกลับบ้านและไม่สะดวกรับ ถึงได้ล้มเลิกความพยายามในการโทรไป แล้วแชทไปบอกว่าถ้าถึงบ้านแล้วให้บอกด้วย
แต่สี่ทุ่มคนดีก็ยังไม่โทรกลับมา เป็นโต้ซังที่โทรมาแทน
“อยู่ไหนกัน โต้ซังกลับบ้านแล้วยังไม่เจอใคร”
ผมเดินออกมานอกร้านอาหารกึ่งผับเพื่อหาที่ที่เงียบที่สุด
“คนดียังไม่กลับเหรอครับ”
ผมกับโต้ซังแลกเบอร์กันไว้พักใหญ่แล้ว เพราะรู้ๆกันว่าคนดีมักจะไม่ค่อยพกมือถือติดตัว ตามตัวยากยิ่งกว่าอะไร
“ครามไม่ได้อยู่กับคนดีเหรอ”
เสียงของพ่อเขาตระหนกพอสมควร ผมถึงได้รีบตอบ
“เปล่าครับ วันนี้ผมมีธุระ คนดีบอกจะกลับเอง”
“โต้โทรไปแล้วเขาไม่รับ”
โต้ซังวางไปแล้วแต่เป็นผมที่กำลังเริ่มหงุดหงิดตัวเอง
ผมเดินเข้าไปในร้านเพื่อบอกแซมกับพี่ๆว่าขอกลับก่อน ก่อนจะรีบขับรถไปถึงที่ทำงานเขา อย่างน้อยก็อยากเห็นว่าเขาโปรเจคอยู่ดึกแล้วลืมเปิดเสียงโ?รศัพท์เหมือนทุกที แต่กลับเห็นว่าออฟฟิศคนดีไฟปิดสนิทแล้ว
ผมโทรพยายามโทรหาคนดีหลายต่อหลายรอบจนูเหมือนโทรศัพท์ของเขาแบตหมดไปแล้ว
ผมใจหล่นวูบ พยายามคิดว่าเขาอาจจะพึ่งถึงบ้าน เขาอาจจะแวะกินข้าวแล้วแบตหมด ถึงได้รีบขับรถย้อนกลับไปทางบ้านคนดี แต่โชคคงไม่เข้าข้างผม กว่าจะมาถึงบ้านคนดีก็เกือบเที่ยงคืนแล้วเพราะว่ารถติดมาก
ผมเดินเข้ามาในบ้านที่เปิดไฟสว่าง ผมภาวนาให้เขาถึงบ้านแล้ว ผมจะได้ถามแค่ว่าไปไหนมา อาจจะดุให้ลูกเจี๊ยบหงอยหน่อยเพราะทำให้เป็นห่ง
แต่ภาพที่เห็นเขากำลังสะอื้นทั้งยังหอบหนักอยู่ในกอดของพ่อเขาทำให้ผมไม่กล้าแม้แต่จะถามอะไรด้วยซ้ำ
“คนดี”
“คนดีคะ”
ผมเดินเข้าไปหาเขา ก่อนจะวางมือแตะไหล่เขาเบาๆ
“เธอกลับไปก่อน”
โต้ซังบอกด้วยสีหน้าติดจะนิ่ง ต่างจากผู้ชายที่ดูใจดีตลอดเวลา
“คนดี เป็นอะไรคะ บอกคราม”
“กลับไปก่อนนะ โต้ซังขอร้อง”
พ่อเขาว่าอีกรอบ
“ผมอยากช่วย”
ผมบอกความจริงทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอกว่าอาจจะช่วยอะไรเขาไม่ได้เลย
ผมมองไหล่บางที่ห่อเข้าจนตัวเขาเองดูเล็กลงกว่าเดิม โต้ซังตบไหล่เขาเบาๆพร้อมกับลูบผมยาวนุ่มมือ ผมอยากจะดึงเขาเข้ามากอดแล้วถามว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง
...แต่ผมไม่รู้เลยว่าจะแทรกเข้าไปที่ตรงไหน…
และไม่รู้เลยว่าเขาเจ็บปวดเพราะอะไร
“มึงกลับไป ครอบครัวเราจะจัดการกันเอง”
พี่คู้ที่พึ่งจะมาถึงบ้านบอกผม เขามองพ่อลูกด้วยความเป็นห่วงก่อนจะหันมามองผมด้วยความหมายอย่างที่เขาบอก
...ว่าผมต้องกลับไปก่อน...
.
.
.
.
“คนดีคะ เป็นยังไงบ้าง”
ผมโทรหาคนดีทันทีในเช้าวันรุ่งขึ้นเพราะนอนไม่หลับทั้งคืน คนดีรับสายด้วยเสียงที่เหมือนปกติทุกวัน
“ผมไม่เป็นไรครับ ขอโทษที่ทำให้ครามเดือดร้อนนะ”
“ครามเป็นห่วง ไม่ได้เดือดร้อนอะไรเลย”
ผมว่าพร้อมกับยิ้มน้อยๆ คนดียังไงก็เป็นคนดีอยู่วันยังค่ำ
.
.
.
.
หลังจากวันนั้นเกือบอาทิตย์ผมก็ไม่ได้เจอคนดีอีกเลย ผมโทรหาเขาทุกวันและแทบจะทั้งวัน เพราะปิดเทอมแล้ว คนดียืนยันว่าตัวเองไม่เป็นไร และก็ยังไม่อยากจะออกไปไหนในเวลานี้ เพราะเขาอยากอยู่บ้านก่อนที่จะพรีเซนต์โปรเจคจบ
เป็นผมเองที่รู้ว่ามันมีอะไรมากกว่านั้น
“มาทำไม”
ผมมารับคนดีไปม.ตอนบ่ายของวันศุกร์เพราะคนดีบอหว่าจะออกไปคุยกับเพื่อนเรื่องโปรเจค และเป็นเวลาที่พี่คู้กำลังจะออกจากบ้านพอดี
“ผมมาหาคนดีครับ”
“นี่ถามจริง มึงรู้ว่ามีคนไปดักรอมันไหม”
พี่คู้ถามหน้าเครียด ผมพยักหน้า
“รู้ครับ”
พี่คู้เหมือนอยากคุยด้วย แต่คนดีกลับเดินออกมาก่อน
“คราม”
“ไปไหนกัน”
พี่คู้หันไปถามน้องชายเขาในสีหน้าที่เปลี่ยนไปเป็นคนละคน
“ไปม.ครับ พี่คู้ไปไหน”
คนดีถามพี่ชายที่ดูไม่เหมือนกันสักระเบียดนิ้ว
“งั้นเดี๋ยวพี่เข้าร้านเสื้อ อย่ากลับเย็นนะ”
“ครับ”
คนดียิ้มให้พี่ชาย ก่อนจะหันมาหาผมในตอนที่ผมฉวยกรพเป๋าใบโตเขามาถือ
“วันนั้น ครามขอโทษนะที่ไม่ได้ไปรับ”
ผมว่าพร้อมกับมองหน้าเขาไปด้วย คนดียิ้มให้บางๆอย่างเคย
“ไม่เป็นไรครับ ครามบอกแล้วว่าครามไม่ว่าง”
ผมยื่นมือไปหาเขา คนดีวางมือลงบนมืผมอย่างที่ทำเป็นประจำ ผมออกแรงดึงให้เขาเดินตาม
“เขาทำอะไรคนดี มันเกิดอะไรขึ้น”
ลูกเจี๊ยบเอาแต่ยิ้ม ผมถึงได้ถอนหายใจ
“ครามเป็นแฟนคนดีใช่ไหมคะ”
เขาพยักหน้าเขินๆ
“มีอะไร บอกให้ครามรู้บ้างได้ไหม”
มันอึดอัดนะ เพราะผมไม่รู้เลยว่าผมจะช่วยอะไรเขาได้บ้าง ไม่รู้เลยว่าใต้รอยยิ้มสวยของเขามีอะไรบ้าง
บางที...ก็เหมือนผมเข้าไม่ถึงเขาเลย
“นะคะ ครามอยากช่วยคนดีนะ”
“เรื่องครอบครัวเก่าครับ”
คนดีเปิดปากในที่สุด แปลกที่มือที่จับกับผมไว้เกิดสั่น
แค่นั้นก็รู้แล้ว...ว่ามันยากกับเขาแค่ไหน
“ครามขอโทษนะ”
ผมว่าพร้อมกับยกมือสวยขึ้นมาจูบเบาๆ
“คุณหมีไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่ต้องขอโทษเลยครับ”
“เขาไม่ได้ทำอะไรลูกเจี๊ยบของครามใช่ไหม”
คนดีส่ายหน้า
“ไม่ได้ทำครับ”
“ไม่เจ็บตรงไหนใช่ไหมคะ”
เขาส่ายหน้าอีกครั้ง ผมจูงเขามาถึงหน้าบ้าน วันนี้อากาศครึ้มเหมือนฝนจะตก คนดีปล่อยมือผมลงเมื่อถึงรถแล้ว
“ที่ไม่อยากเล่าเพราะไม่อยากให้คุณหมีเกลียด”
ผมมองคนที่ยิ้มฝืนๆ มือเขาจับกันไว้แน่นเหมือนเวลาประหม่า
“ครามจะเกลียดคนดีทำไมคะ”
เขาไม่ตอบอะไร...เอาแต่ยิ้ม
“ขอผมพร้อมก่อนนะครับ ถึงจะเล่าให้ฟัง...ครามไม่เบื่อผมใช่ไหมครับ”
เขาหลุบตาต่ำมองพื้น ผมที่เห็นว่าบรรยากาศเริ่มไม่ดีคว้าเอวเขามาแนบตัว เห็นแบบนี้แล้วอยากจะขอคืนคำพูดทุกอย่างที่ถามเขาไป
“ครามไม่เคยเบื่อคนดีเลย คิดถึงมากกว่า คนดีต่างหากที่น่าจะเบื่อครามที่คอยโทรตามบ่อยๆ ใช่ไหม”
คนดีส่ายหน้า
“คนดีรู้ว่าคุณหมีเป็นห่วง”
ผมโน้มหน้าลงจูบหน้าผากเขา บางทีผมก็คิดว่าถ้าเขาไม่ใช่ของผม...ถ้าเขาไปน่ารักแบบนี้กับคนอื่น ผมจะทำยังไง
.
.
.
.
“เดี๋ยวครามจะเอากาวติดกับลูกเจี๊ยบไว้ เดี๋ยวหาย”
ผมว่าในตอนที่เรามาถึงม.แล้ว คนดีเขาชอบออกไปเดินห่างๆเวลาคนเยอะ ทั้งๆที่อยู่สองคนจะเป็นคนละเรื่อง
เขาหัวเราะตอนที่ถูกผมดึงตัวเข้าไปใกล้
“พวกพี่เพนท์มายัง”
“รออยู่ที่ใต้ตึกครับ”
“งั้นคนดีไปหาเพื่อนนะ เดี๋ยวครามมจะไปซื้อของกินให้”
ผมว่าเมื่อเห็นเขายังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เที่ยง
“คนดีไปด้วยครับ ไม่ยากกวนคราม”
ผมยิ้มก่อนจะลูบผมเขาเบาๆ ในเวลาเดียวกันก็เจอกับคนที่ไม่ค่อยอยากจะเจอเท่าไหร่ ผมพยายามจะไม่สบตากับเอื้อ แต่ก็เหมือนจะไม่ทัน
“วันนี้ครามมาม. ด้วยเหรอคะ”
“อ่า ครับ”
ผมตอบเธอ แต่ตาก็ยังมองคนดีที่ดูสงสัยอยู่
“หมวกที่เอื้อส่งให้วันเกิด ครามชอบไหม”
นี่คงเป็นความผิดของคนที่เลือกจะโกหก ผมมองหน้าของคนดี เขาดูตกใจแต่ก็กลับมายิ้มในเวลาไม่นาน คนดีปล่อยมือที่แตะแขนผมไว้ออก
“คนดี...”
ผมเรียกชื่อคนที่ก้มหน้าลงกับมือตัวเอง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง
“ใครคะ”
เอื้อที่ดูสับสนถามขึ้น เป็นเวลาเดียวกับที่คนสวยของผมถอยห่างออกไป
“ผมไปหาเพื่อนก่อนนะครับ”
TBC.
_____________________________
นังคราม หึ
หัวข้อ: #น้องคนดีมีรอยสัก - แจ้งข่าวรูปเล่ม [24/09/19] (อ่าน 332295 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก