หัวข้อ: #น้องคนดีมีรอยสัก - แจ้งข่าวรูปเล่ม [24/09/19]

[Dangdang]

อ่านจบแล้วสนุกมากเลยค่ะ ไม่อยากให้จบเลย ชอบคนดีและครามมาก

[bnmshhhhhhh]

กลับมาอ่านพี่คนดีอีกกี่รอบๆพี่คนดีก็ยังน่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆเหมือนเดิม

[Bebii123]

คนดีของเฮียคราม น่ารักๆๆ

[IAmber]

สวัสดีค่า zearet 17 ค่าา 
แวะมาเปิดเรื่องใหม่ในปีใหม่ แม้เรื่องเดิมยังไม่จบก็ตาม 5555
เรื่องนี้ได้ inspiration มาจากหนุ่มรอยสักค่ะ ทั้งเจาะเยอะๆด้วย
ดูเป็นรสนิยมที่บางครั้งเราเองก็เข้าไม่ถึง แต่ก็เห็นว่ามีเสน่ห์ดี จนทุกวันนี้อยากไปสักแล้ว 55555
โทนเรื่องโดยรวม feelgood ค่ะ ไปเรื่อยๆ ไม่ดราม่าแต่ก็มีปมเล็กๆให้คิดตาม

ไม่รู้จะถูกใจรึเปล่าแต่ฝากอ่านมันด้วยนะฮะ

ถ้าเล่นทวิตเตอร์ฝากติดแท็ก #น้องคนดีมีรอยสัก ด้วยนะคะ เราจะตามไปป่วน :]

*ตอนแรกว่าจะลง #ผู้ชายในทินเดอร์ ให้จบก่อน แต่ทนความฟุ้งซ่านตัวเองไม่ไหวค่ะ 555555

*เรื่องนี้จะอัพอาทิตย์ละครั้งทุกวันอังคารนะคะ เพราะจะกลับมาเขียนเป็นนิยายตอนยาวแบบปกติ ไม่ได้สั้นกุดแบบผชในทินเดอร์ แบบนั้นเราเกรงใจคนอ่าน มันทำให้มาได้ไวก็จริงแต่ก็สั้นเกินTT ส่วนเรื่องนี้ประมาณ 15-17 ตอนจบค่ะ

*จริงๆคือชื่อเรื่องยังคิดไม่ออกค่ะ 55555

________________________________________________________________

Intro : กลุ่มดาวที่ไม่ได้อยู่บนท้องฟ้า




...เขาดูเหมือนจะน่ากลัว โดดเดี่ยวและรักอิสระ แต่พอมองลึกลงไปเขากลับเปราะบางและเคยแตกหัก ถึงจะเป็นแบบนั้นลวดลายที่เคยแตกร้าวกลับสวยจนละสายตาไม่ได้....


ผมนั่งมองผมสีน้ำตาลเข้มหนาที่ยาวประบ่า มันถูกตัดตรงเหมือนกับว่าเจ้าตัวจงใจให้มันเท่ากันเหมือนไม้บรรทัด หน้ารูปไข่ของเขาจ้องมองกระดานไวท์บอร์ดข้างหน้าอย่างตั้งใจ สิ่งที่ดึงความสนใจใครหลายคนจากห้องนี้คือจิลสีเงินที่แทงอยู่ตรงหางคิ้วซ้ายได้รูป

ภายใต้เสื้อนิสิตแขนสั้นตัวโคร่ง ผมมองเห็นลวดลายสีดำโผล่ออกมานอกชายเสื้อตัดกับแขนผอมบางขาวสว่าง ข้อนิ้วเรียวสวยมีลายตัวอักษรจีนตัวบางที่อ่านไม่ออกสักไว้ที่บางนิ้ว ในตอนที่ผมพึ่งนึกได้ว่าจ้องเขานานจนเกินไป เจ้าตัวก็หันกลับมามอง ตาสีน้ำตาลกลมโตจ้องที่ตาผมก่อนจะเสหลบไป

“กลุ่มสามคนว่ะ รู้แบบนี้ลากไอ้จินมาลงจิตวิทยาอีกคน กูแม่งไม่ชอบวิชาเรียนรวมต่างคณะแบบนี้เลย”

เพื่อนผมบ่น ผมถือกระดาษรวบรวมรายชื่อเดินเข้าไปหาคนที่นั่งอยู่คนเดียวมาตั้งแต่แรกแล้ว

“มีกลุ่มยัง”

เขาดูตกใจอยู่ในทีกับแต่ก็หันมาตอบ

“ยังครับ”

เสียงเขาดูธรรมดากว่าที่คิด ผมที่คาดหวังให้มันแหลมกว่าโทนผู้ชายสักหน่อยสลัดความคิดนั้นออกจากหัว

“เรียนคณะอะไร”

“สินกำครับ”

“มิน่า”

เพื่อนผมที่นั่งทายว่าเขาเรียนคณะไหนมาตั้งแต่ต้นคาบเรียนหลุดปากออกไป

“กูชื่อคราม อยู่รัฐศาสตร์”

ผมบอกก่อนจะยื่นกระดาษเขียนรายชื่อให้

“กูชื่อแซมอยู่รัฐศาสตร์เหมือนกัน”

เพื่อนผมบอก เขายิ้มน้อยๆก่อนจะตอบ

“ชื่อคนดีครับ”

“จริงเหรอวะ”

เพื่อนผมอดแปลกใจไม่ได้ ผมเองก็เหมือนกัน

“อ่า...ครับ”

“เลือกหัวข้ออะไรดีวะ ทำไมกูไม่เคยได้ยินสักอย่าง”

แซมว่า ผมหันไปมองคนที่กำลังมองไปที่กระดาน

“เลือกให้หน่อย”

ริมฝีปากอิ่มเผยอขึ้นแต่ก็ยังไม่กล้าพูดอะไรเมื่อเพื่อนผมพูดออกมาก่อน

“เรื่องที่ 3 ไหม พฤติกรรมนิยม น่าจะหาข้อมูลง่าย”

เขาพยักหน้ารับก่อนจะเขียนหัวข้อที่ต้องทำลงไป มือเรียวยาวของเขาจับปากกาแปลกดี ผมมองเล็บเรียวสวยที่ทาสีดำไว้บางนิ้วก่อนจะมองข้อมือบางที่มีรอยสักเล็กๆรูปสายรุ้งเจ็ดสีไว้ ถ้าศิลปะคือสิ่งที่มนุษย์สร้างขึ้น เขาอาจจะเป็นศิลปะหนึ่งอย่างที่ผมเห็นว่าสวย...แต่ก็เข้าไม่ถึง

“ปราชญ์ โอกาวะ ลูกครึ่งเหรอ”

ผมถามถึงชื่อที่เขียนไว้บนกระดาษ

“พ่อเลี้ยงเป็นคนญี่ปุ่นครับ ผมเป็นคนไทยแท้ บ้านอยูปากคลองตลาด”

แซมหัวเราะ ก่อนจะยกนิ้วให้

“มุขนี้ได้ๆ พวกไอ้กรมารอแล้ว”

มันว่า ท้ายประโยคบอกก่อนจะเดินออกไปนอกห้องเรียนรวมขนาดใหญ่เพื่อไปหากลุ่มเพื่อน

“ไม่ได้มุกนะ”

เขาว่า ผมมองนาฬิกาที่ได้เวลาจะห้าโมงเย็นแล้ว ได้เวลาที่นัดกับเพื่อนไว้แล้ว ก่อนจะยื่นโทรศัพท์มือถือของตัวเองให้เขา

“เบอร์หรือไลน์ก็ได้ ไว้ติดต่องาน”

มือผอมบางของเขารับมันไปก่อนจะพิมพ์ชื่อให้ ผมกดเพิ่มเพื่อนในโปรแกรมแชท อดไม่ได้ที่จะกดเข้าไปดูรูปโปรไฟล์ของเขา...ที่มีแค่ท้องฟ้าเวิ้งว้าง


.

.

.

.


“พี่ครามคะ พรุ่งนี้แนนเลิกดึกนะ อยู่ซ้อมหลีด”

“ได้ค่ะ เดี๋ยวพี่มารับ”

ผมตอบรับคนที่นั่งอยู่ข้างกันก่อนจะหันไปมองคนที่พึ่งเจออยู่ตรงป้ายรถเมล์ ไม่ว่าจะมองจากตรงไหน...เขามักจะโดดเด่นออกมาเสมอ

“เพื่อนเหรอคะ”

“ไม่เชิงครับ เจอในคาบเรียนรวม”

“อ๋อ นั่นพี่คนดีนี่”

ผมมองคนข้างกาย

“รู้จักเหรอคะ”

“พี่เขาพึ่งได้รางวัลวาดภาพประกอบอะไรสักอย่างที่ฝรั่งเศส เห็นในเว็บม.ลงข่าว เพื่อนหนูชอบพี่เขามากเลย”

ผมยังจำท่าจับปากกาแบบแปลกๆของเขาได้ติดตา

“ถ้าไม่สักกับเจาะ พี่เขาจะดูเข้าถึงง่ายกว่านั้นนะหนูว่า”

ผมแอบเห็นด้วยกับที่เธอบอก

“แต่พี่เขาสวย เป็นผู้ชายแต่สวยจนน่าอิจฉา”

“ก็ไม่ได้สวยขนาดนั้นนะ”

ผมที่นั่งเขามองอยู่นานบอก ผมว่าเขาดึงดูด แต่ก็ไม่ได้สวยแบบที่แนนหรือเพื่อนแนนสวย เขาดูตัวบางแต่ไม่ได้ดูนุ่มนิ่มหรือบอบบาง

“แนนสวยกว่าใช่ไหมคะ”

เธอถามพร้อมกับยิ้มสวย ผมเลิกคิ้วก่อนจะตอบรับ

“ใช่ค่ะ”

“พูดแบบนี้อยากให้แนนค้างใช่ไหม คิดถึงเค้าเหรอ”

ผมหัวเราะคนรู้ทัน ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบหัวเธอ

“รู้ก็ดีแล้ว”

.

.

.

.

ผมมองมือถือที่บอกเวลาเกือบตีสาม แซมกับกรแชทมาบอกให้ผมเข้าไปร่วมกลุ่มเพื่อเล่นเกมส์ ผมมองรูปท้องฟ้าก่อนจะกดเข้าไปแล้วพบว่าเขากดรับผมเป็นเพื่อนแล้ว จุดสีเขียวตรงหน้าบ่งบอกว่าเขายังไม่นอน

ผมกดสติกเกอร์รูปหมีสีน้ำตาลที่มีติดเครื่องไป เขาอ่านมันในทันทีและตอบกลับมาด้วยกระต่ายตัวสีขาว ที่ทำหน้างงๆ

“ทำอะไรอยู่”

ผมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าถามเขาทำไม แต่ผมนึกภาพไม่ออกว่าดึกขนาดนี้เขาจะทำอะไรอยู่ ทำแบบที่ผมทำอยู่หรือเปล่า

[ทำงานครับ]

“งานอะไร”

“ออกแบบให้ลูกค้า”

ผมกำลังจะถามเขาต่อว่างานออกแบบที่ว่าคืออะไร คนที่พึ่งออกมาจากห้องน้ำก็เรียกก่อน

“พี่ครามคะ หยิบโลชั่นตรงนั้นให้หนูหน่อย”


.

.

.

.

ทฤษฎีกลุ่มพฤติกรรมนิยม (Behaviorism) นักคิดกลุ่มนี้มองธรรมชาติมนุษย์ในลักษณะที่เป็นกลางคือไม่ดีไม่เลว การกระทำของมนุษย์เกิดจากอิทธิพลของสิ่งแวดล้อมภายนอก พฤติกรรมของมนุษย์เกิดจากการตอบสนองต่อสิ่งเร้า (stimulus-response) การเรียนรู้เกิดจากการเชื่อมโยงระหว่างสิ่งเร้าและการตอบสนอง การเรียนรู้ของกลุ่มนี้ใช้การวัดและสังเกตุและทดสอบพฤติกรรม

“ทำไมกูไม่เข้าใจเลยวะ”

แซมอ่านสิ่งที่ตัวเองสรุปมาในสมุด ก่อนจะหันมาถามคนที่นั่งอยู่ใกล้กัน

“เข้าใจไหม”

“ไม่รู้ว่าเข้าใจถูกรึเปล่าครับ”

พวกเรานั่งทำงานอยู่ที่บ้านของแซมที่ไม่ได้ไกลจากม.นัก ผมว่ามันสะดวกดี ถึงได้นัดเขามาที่นี่ แทนที่จะเป็นห้องสมุดของม.ที่คนเบียดเสียดกันแทบจะตลอดเวลา

ผมมองลายมือเป็นระเบียบของเขาในสมุดไม่มีเส้นก่อนจะถาม

“ทำถึงไหนแล้ว”

“เหลือยกตัวอย่างครับ”

เขายื่นสมุดเล่มนั้นให้ดู กลิ่นหอมอ่อนๆจากผมยาวของเขาปัดผ่านจมูกผม เขาดูตกใจ

“ผมขอโทษ”

เขาว่าก่อนจะใช้หนังยางอยู่ตรงข้อมือรวบขึ้นไป ในตอนที่ผมสีเข้มถูกรวบขึ้นไป ผมก็เห็นว่าตรงต้นคอขาวเนียนด้านหลังมีเส้นเรียวบางรูปร่างคล้ายหมาจิ้งจอกอยู่

“ไอ้เสือ หลุดฉิบหาย”

แซมว่า ผมหันไปเจอมันกำลังจ้องอยู่ ถึงได้ส่งนิ้วกลางให้ที

“ยกตัวอย่างแบบข่าวล่าสุดนี่ได้ไหมวะ ที่ลุงข่มขืนหลานแล้วเด็กก็กลับมาฆ่าเพื่อแก้แค้น”

แซมเสนอ อีกคนนิ่งไป ลิ้นของเขาเลียอยู่ตรงจิลสีเงินตรงมุมปากล่างเหมือนติดเป็นนิสัยเวลาที่ใช้ความคิด

“แล้วสิ่งเร้าของลุงคือตรงไหนครับ”

“เออว่ะ”

แซมว่าพร้อมกับถอนหายใจ

“สมมุติขึ้นมาก็ได้มั้งครับ”

“งั้นเดี๋ยวเขียนให้”

ผมว่าก่อนจะลองเขียนสมมุติฐานขึ้นมาหนึ่งอัน

“ลายตรงต้นแขนคืออะไร ถามได้ไหม”

แซมถามพร้อมกับชี้ไปที่ท่อนแขนข้างซ้ายด้านในของเขา

“เข็มทิศครับ”

“บนตัว มีกี่ลาย”

ผมถามบ้าง เขามองตรงมาก่อนจะตอบ

“จำไม่ได้เหมือนกันครับ”

“เริ่มสักตั้งแต่เมื่อไหร่”

แซมกับผมสลับกันถามเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวก็ไม่ได้จะปิดบังอะไร ที่ผมเห็นตอนนี้คือรอยเล็กๆที่ต้นคอ เส้นเข็มทิศที่แขนซ้าย ตัวอักษรจีนที่ข้อนิ้วบางนิ้ว แปลกที่พออยู่บนตัวเขา ลายบางๆพวกนั้นไม่ได้ทำให้ดูรกแต่อย่างใด แต่ยังไง...แบบทีขาวสะอาดก็น่าจะดีกว่า

“ตั้งแต่จบม.หก สี่ปีพอดีครับ”

แซมขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเขาบอกแบบนั้น

“อยู่ปีไหน”

“ปีสี่ครับ"

“ฉิบหาย”

แซมบอก ผมมองหน้าเพื่อนที่พึ่งขึ้นปี 3 มาด้วยกัน

“ไม่เป็นไรๆ ผมไม่ถือครับ”

เขาว่าพลางยิ้มในตอนที่แซมไหว้ขอโทษเขาหลายต่อหลายครั้ง

.

.

.

.

พวกเรานั่งทำงานกันตั้งแต่เที่ยง จนตอนนี้เกือบห้าโมงเย็นแล้ว แซมที่นัดกับเพื่อนในกลุ่มว่าจะไปรับเข้ามากินข้าวกันตอนเย็นลุกขึ้นเมื่อเห็นว่างานที่ตัวเองรับผิดชอบเสร็จหมดแล้ว

“ไปรับพวกเหี้ยกรที่ปากซอยก่อนนะ”

“ตกลงพวกมันจะมากินข้าวหรือกินเหล้า”

ผมถามถึงพวกที่ชวนกันในกลุ่มแชท

“เออ มันบอกจะมากินข้าวแต่แบกเบียร์มาสองลัง พี่เอาอะไรไหม”

ปลายประโยคแซมหันมาถามคนที่ยังนั่งทำงานอยู่ เขาส่ายหน้าพร้อมกับยิ้มให้

“ไม่เป็นไรครับ"

“จะกลับตอนไหน”

ผมถามคนที่ยังนั่งพิมพ์สรุปอยู่ ตรงนิ้วนางข้างซ้ายเขาผิดรูปแปลกๆ มันเลยทำให้เขาจับปากกาแปลกแบบที่ผมเคยเห็น

“ทำเสร็จ เดี๋ยวก็กลับแล้ว”

เขาว่า แต่ตาก็ยังมองตรงที่จอคอม ท่าทางนั่งขัดสมาธิหลังตรงของเขาทำให้ผมนึกถึงน้องสาวตัวเองเวลานั่งทำงาน

“นี่”

“ครับ”

เขาหันมามองผม

"ตรงข้อมือทำไมถึงเป็นรุ้งเจ็ดสี ตรงอื่นเห็นเป็นขาวดำ”

ผมมองมันมาสักพักแล้วถึงถาม เขาเสหลบตาก่อนจะตอบ

"คือผม...ชอบผู้ชายครับ”

เขาว่าพร้อมกับขยับนาฬิกาข้อมือที่ดูหลวมให้ปิดตรงข้อมือ

"มันน่าเกลียดใช่ไหม บางคนก็ไม่ชอบ”

ผมมองการกระทำแบบนั้นก่อนจะบอกออกไป

“ชอบสิ”

“หมายถึง...ก็สวยดี”

“อ่า ขอบคุณครับ”

ผมมองยิ้มสวยนั่นก่อนจะเบนสายตามาที่ตรงเอวเขาแทน ตอนที่เขายกมือขึ้นผมเห็นดาวหลายดวงตรงนั้น

“ที่เอว เป็นลายอะไร”

เขาเลิกเสื้อขึ้นนิดหน่อยให้เห็นก่อนจะตอบ

“ถ้าฝั่งนี้ เป็นดาวครับ”

“ขอดูได้ไหม”

ผมถาม เขามองตรงมายังผมก่อนจะค่อยๆเลิกเสื้อตัวโคร่งให้สูงขึ้น และใช้อีกมือดึงขอบกางเกงให้ต่ำลง

“มันลึกนิดหน่อย”

ดาวเล็กๆที่เป็นลายเส้นสีเข้มประปรายไล่ตั้งแต่ขอบชายโครงลงไปยังเอวและสะโพก ผมโน้มหน้าเข้าไปใกล้ ไม่รู้ทำไมถึงแตะมือยังไปยังเอวบาง เขาสะดุ้งเล็กน้อย มือบางข้างหนึ่งกุมมือผมไว้เหมือนกำลังจะบอกให้ขยับออกไป แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว

ผมมองจมูกเรียวโด่งกับตากลมสวยของเขานิ่ง มือที่แตะเอวเนียนเปลี่ยนเป็นจับมันให้แน่น ก่อนจะโน้มหน้าเข้าไปหาเจ้าของกลุ่มดาวเหล่านั้น

“นี่”

ผมเรียกในตอนที่ปลายจมูกของตัวเองชนกับปลายจมูกเขา ผมไม่เข้าใจตัวเองพอๆกับไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงได้ดึงดูดนัก

“มาช่วยแบกของหน่อย"

เสียงดังเอะอะมะเทิ่งดังมาจากหน้าบ้านในตอนที่รถของแซมดับลง แลปกดีเหมือนกันที่ผมไม่ได้ยินเสียงรถมันเลย

“ขอเข้าห้องน้ำได้ไหมครับ”

เขาว่าในตอนที่ผมผละตัวออกมา

“เอาสิ เลี้ยวขวาตรงนั้น”

ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินออกไปหาพวกเพื่อนที่ขนกันมาถล่อมบ้านไอ้แซม

“ขนอะไรกันมาวะ”

“ของกินเล่น”

ผมมองเบียร์และขนมขบเคี้ยวที่เป็นกับแกล้มอีกจำนวนหนึ่ง ก่อนจะช่วยพวกมันขนเข้าไปในบ้าน เห็นใครบางคนเดินออกมาจากห้องน้ำแล้ว

“ใครวะ”

เพื่อนผมถาม

“พี่ที่เรียนวิชาเลือกด้วยกัน มาทำรายงาน”

แซมตอบให้ ก่อนจะหันมาถามผม

“เออแล้วพี่เขาจะกลับเลยไหวมะ เดี๋ยวกูไปส่ง”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูไปส่งเอง”

.

.

.

.

“ตรงนี้ก็ได้ครับ”

เขาว่าก่อนจะชี้ไปที่ป้ายรถเมล์หน้าม.

“เมื่อเช้าแซมก็มารับที่นี่เหรอ”

ผมถามก่อนจะมองไปตรงป้ายรถเมล์ที่ไม่มีคนอยู่เลย ติดจะมืดมากด้วยซ้ำ

“ใช่ครับ”

“บ้านอยู่ไหน”

“แถวดอนเมืองครับ”

ผมขมวดคิ้วก่อนจะหันไปถามเขา

“แล้วเมื่อเช้ามายังไง”

“ก็มารถตู้แล้วต่อรถไฟฟ้ากับรถเมล์มา”

ผมที่กะว่าจะส่งเขาใกล้ๆรถไฟฟ้าเปลี่ยนใจหักเลี้ยวขึ้นทางด่วนที่อยู่ใกล้ๆ

“ทำไมไม่บอกว่าไกล”

“ไม่เป็นไรครับ”

เขาบอกพร้อมกับมองมือผมที่ส่งมือถือให้

“กด gps ให้หน่อย เดี๋ยวไปส่ง”

“ไม่เป็นไรครับ ส่งแถวนี้ ผมกลับได้”

“ฝนจะตกแล้ว”

ผมจ้องหน้าคนข้างตัวด้วยความไม่ชอบใจเท่าไหร่ ตัวก็แค่นี้ ใส่เสื้อตัวขาวบางๆ ในกระเป๋าผ้าใบบางนั้นก็ไม่มีร่มหรืออะไรที่ดูเหมือนจะฝ่าฝนไปได้เลย

“ผมเกรงใจ”

ผมมองมือถือตัวเองในมือเขาเพื่อบอกให้รีบหน่อย เพราะถ้าเกิดเข้าผิดเลนส์มันจะแย่เอา

“ถ้าเส้นนี้ ต้องวิ่งไปดินแดงครับ”

ผมมองฝนปรอยแล้วมองไปยังป้ายที่บอกว่าทางด่วนดินแดงต้องวิ่งไปเส้นไหน ก่อนจะบอกคนข้างตัว

“บอกทางด้วยก็แล้วกัน”

.

.

.

.

‘ขอบคุณอีกครั้งนะครับ’

[ไม่เป็นไร]

ผมมองโทรศัพท์ที่ปกติเอาไว้เล่นเกมส์ด้วยความรู้สึกต่างออกไป

“เป็นเหี้ยอะไร หายไปสามชั่วโมง ไอ้ห่า นึกว่าเสือครามกูไปส่งพี่เขาที่เชียงใหม่”

ไอ้กรที่เมาล่วงหน้าไปแล้วบ่น ก่อนที่แซมจะบอกบ้าง

“คนนี้ไม่ธรรมดามึง”

“ยังไงวะ”

ปัณณ์เพื่อนในกลุ่มอีกคนขมวดคิ้วแน่น

“ก็ทำให้ระดับพี่ครามที่ดาวอักษรจีบไม่ติดเสียอาการได้”

“เสียเหี้ยอะไร”

ผมหันไปหาไอ้แซมที่เริ่มสนุก

“พวกมึงต้องมาเห็นตอนที่มันมองพี่เขา”

กรหัวเราะก่อนจะหันมาหาผม

“เปลี่ยนมาชอบพวกติดเข็มเหรอมึง”

ผมจ้องหน้าเพื่อนตัวเองที่พอเมาแล้วจะปากไม่ดีเท่าไหร่ ก่อนจะเตือนด้วยความหวังดี

“พูดจาดีๆหน่อย”

.

.

.

.

TBC.



เห็นหลุมอะไรไหมคะ อ๋อ หลุมรัก 55555555555555

[bnmshhhhhhh]

กลับมาอ่านพี่คนดีซ้ำๆ เป็นอีกเรื่องที่ชอบมากๆ ตอนนี้พี่คนดีจะได้เป็นแม่ไก่ ครามจะได้เป็นพ่อหมีหรือยัง?? อิหมีจะยังวอแวลูกเจี๊ยบทุกนาทีอยู่ไหม คิดถึงทั้งคู่จัง

[evz]

เป็นเรื่องที่น่ารักหวานๆนัวๆ น้องคนดีน่ารักมากกกกกกกเป็นคนดีได้สมชื่อคนดีจริงๆ ไม่แปลกใจที่ใครๆก็รัก แต่เราทีมคราม55555 แพ้คนแบบครามค่ะ แพ้คนพูดคะขา จะเป็นลม 

[taran]

ทำไมเพิ่งรุ้จักน้องคนดี น่ารักมาก ชอบ ๆๆๆๆ
ถึงจะรุ้ช้า แต่ก็รักนะคะคนดีของคราม
 

[Bear Company]

 

[Gatjang_naka]

 

[sk_bunggi]

กลับมาอ่านใหม่ ฉันก็จะฉาปแกใหม่เหมือนเดิมนังเสือคราม  หื่นตลอดทุกที่ทุกเวลาจิงๆทำน้องคนดีของฉันบอบช้ำหมดแล้วววว

[oohsg94]

เป็นอย่างที่คุณนักเขียนหวังไว้จริง ๆ ด้วยค่ะ ว่าอยากให้เป็นเรื่องที่กลับมาอ่านใหม่ก็ยิ้มได้เสมอ เรากลับมาอ่านใหม่แล้วยิ้มไม่หุบทุกตอนเลย น้องคนดียังน่ารักเหมือนเดิม ครามก็ยังทำให้เราหมั่นไส้เหมือนเดิม อยากมีน้องคนดีเหมือนเดิมเพิ่มขึ้นมากเรื่อย ๆ พอได้กลับมาอ่านอีกครั้งทำให้คิดถึงบรรยากาศเก่า ๆ ในช่วงเวลานั้นเลยค่ะ เลื่อน ๆ ไปเจอคอมเม้นตัวเองงี้ 555555555555 ดีใจมากที่ได้รู้จักเรื่องนี้ ขอบคุณคุณนักเขียนที่เขียนน้องคนดีกับครามขึ้นมานะคะ ไม่แน่ว่าในอนาคตอีกหลายเดือนหรือปีถัดมาอาจจะได้กลับมาย้อนอ่านใหม่อีกครั้งก็ได้ค่ะ คิดถึงเรื่องนี้มาก ๆ ติดอันดับในใจเสมอ