เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 01-01-2019 23:22:39
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.เมื่อนิยายจบแล้วให้แก้ไขหัวกระทู้ต่อท้ายว่าจบแล้ว
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
เริ่มหัวข้อโดย: อิ๊อ๊ะชะเอิงเอย ที่ 01-01-2019 23:27:18
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 01-01-2019 23:28:19
สวัสดีค่า zearet 17 ค่าา :L2:
แวะมาเปิดเรื่องใหม่ในปีใหม่ แม้เรื่องเดิมยังไม่จบก็ตาม 5555
เรื่องนี้ได้ inspiration มาจากหนุ่มรอยสักค่ะ ทั้งเจาะเยอะๆด้วย
ดูเป็นรสนิยมที่บางครั้งเราเองก็เข้าไม่ถึง แต่ก็เห็นว่ามีเสน่ห์ดี จนทุกวันนี้อยากไปสักแล้ว 55555
โทนเรื่องโดยรวม feelgood ค่ะ ไปเรื่อยๆ ไม่ดราม่าแต่ก็มีปมเล็กๆให้คิดตาม
ไม่รู้จะถูกใจรึเปล่าแต่ฝากอ่านมันด้วยนะฮะ
ถ้าเล่นทวิตเตอร์ฝากติดแท็ก #น้องคนดีมีรอยสัก ด้วยนะคะ เราจะตามไปป่วน :]
แวะมาเปิดเรื่องใหม่ในปีใหม่ แม้เรื่องเดิมยังไม่จบก็ตาม 5555
เรื่องนี้ได้ inspiration มาจากหนุ่มรอยสักค่ะ ทั้งเจาะเยอะๆด้วย
ดูเป็นรสนิยมที่บางครั้งเราเองก็เข้าไม่ถึง แต่ก็เห็นว่ามีเสน่ห์ดี จนทุกวันนี้อยากไปสักแล้ว 55555
โทนเรื่องโดยรวม feelgood ค่ะ ไปเรื่อยๆ ไม่ดราม่าแต่ก็มีปมเล็กๆให้คิดตาม
ไม่รู้จะถูกใจรึเปล่าแต่ฝากอ่านมันด้วยนะฮะ
ถ้าเล่นทวิตเตอร์ฝากติดแท็ก #น้องคนดีมีรอยสัก ด้วยนะคะ เราจะตามไปป่วน :]
*ตอนแรกว่าจะลง #ผู้ชายในทินเดอร์ ให้จบก่อน แต่ทนความฟุ้งซ่านตัวเองไม่ไหวค่ะ 555555
*เรื่องนี้จะอัพอาทิตย์ละครั้งทุกวันอังคารนะคะ เพราะจะกลับมาเขียนเป็นนิยายตอนยาวแบบปกติ ไม่ได้สั้นกุดแบบผชในทินเดอร์ แบบนั้นเราเกรงใจคนอ่าน มันทำให้มาได้ไวก็จริงแต่ก็สั้นเกินTT ส่วนเรื่องนี้ประมาณ 15-17 ตอนจบค่ะ
*จริงๆคือชื่อเรื่องยังคิดไม่ออกค่ะ 55555
________________________________________________________________
Intro : กลุ่มดาวที่ไม่ได้อยู่บนท้องฟ้า
...เขาดูเหมือนจะน่ากลัว โดดเดี่ยวและรักอิสระ แต่พอมองลึกลงไปเขากลับเปราะบางและเคยแตกหัก ถึงจะเป็นแบบนั้นลวดลายที่เคยแตกร้าวกลับสวยจนละสายตาไม่ได้....
ผมนั่งมองผมสีน้ำตาลเข้มหนาที่ยาวประบ่า มันถูกตัดตรงเหมือนกับว่าเจ้าตัวจงใจให้มันเท่ากันเหมือนไม้บรรทัด หน้ารูปไข่ของเขาจ้องมองกระดานไวท์บอร์ดข้างหน้าอย่างตั้งใจ สิ่งที่ดึงความสนใจใครหลายคนจากห้องนี้คือจิลสีเงินที่แทงอยู่ตรงหางคิ้วซ้ายได้รูป
ภายใต้เสื้อนิสิตแขนสั้นตัวโคร่ง ผมมองเห็นลวดลายสีดำโผล่ออกมานอกชายเสื้อตัดกับแขนผอมบางขาวสว่าง ข้อนิ้วเรียวสวยมีลายตัวอักษรจีนตัวบางที่อ่านไม่ออกสักไว้ที่บางนิ้ว ในตอนที่ผมพึ่งนึกได้ว่าจ้องเขานานจนเกินไป เจ้าตัวก็หันกลับมามอง ตาสีน้ำตาลกลมโตจ้องที่ตาผมก่อนจะเสหลบไป
“กลุ่มสามคนว่ะ รู้แบบนี้ลากไอ้จินมาลงจิตวิทยาอีกคน กูแม่งไม่ชอบวิชาเรียนรวมต่างคณะแบบนี้เลย”
เพื่อนผมบ่น ผมถือกระดาษรวบรวมรายชื่อเดินเข้าไปหาคนที่นั่งอยู่คนเดียวมาตั้งแต่แรกแล้ว
“มีกลุ่มยัง”
เขาดูตกใจอยู่ในทีกับแต่ก็หันมาตอบ
“ยังครับ”
เสียงเขาดูธรรมดากว่าที่คิด ผมที่คาดหวังให้มันแหลมกว่าโทนผู้ชายสักหน่อยสลัดความคิดนั้นออกจากหัว
“เรียนคณะอะไร”
“สินกำครับ”
“มิน่า”
เพื่อนผมที่นั่งทายว่าเขาเรียนคณะไหนมาตั้งแต่ต้นคาบเรียนหลุดปากออกไป
“กูชื่อคราม อยู่รัฐศาสตร์”
ผมบอกก่อนจะยื่นกระดาษเขียนรายชื่อให้
“กูชื่อแซมอยู่รัฐศาสตร์เหมือนกัน”
เพื่อนผมบอก เขายิ้มน้อยๆก่อนจะตอบ
“ชื่อคนดีครับ”
“จริงเหรอวะ”
เพื่อนผมอดแปลกใจไม่ได้ ผมเองก็เหมือนกัน
“อ่า...ครับ”
“เลือกหัวข้ออะไรดีวะ ทำไมกูไม่เคยได้ยินสักอย่าง”
แซมว่า ผมหันไปมองคนที่กำลังมองไปที่กระดาน
“เลือกให้หน่อย”
ริมฝีปากอิ่มเผยอขึ้นแต่ก็ยังไม่กล้าพูดอะไรเมื่อเพื่อนผมพูดออกมาก่อน
“เรื่องที่ 3 ไหม พฤติกรรมนิยม น่าจะหาข้อมูลง่าย”
เขาพยักหน้ารับก่อนจะเขียนหัวข้อที่ต้องทำลงไป มือเรียวยาวของเขาจับปากกาแปลกดี ผมมองเล็บเรียวสวยที่ทาสีดำไว้บางนิ้วก่อนจะมองข้อมือบางที่มีรอยสักเล็กๆรูปสายรุ้งเจ็ดสีไว้ ถ้าศิลปะคือสิ่งที่มนุษย์สร้างขึ้น เขาอาจจะเป็นศิลปะหนึ่งอย่างที่ผมเห็นว่าสวย...แต่ก็เข้าไม่ถึง
“ปราชญ์ โอกาวะ ลูกครึ่งเหรอ”
ผมถามถึงชื่อที่เขียนไว้บนกระดาษ
“พ่อเลี้ยงเป็นคนญี่ปุ่นครับ ผมเป็นคนไทยแท้ บ้านอยูปากคลองตลาด”
แซมหัวเราะ ก่อนจะยกนิ้วให้
“มุขนี้ได้ๆ พวกไอ้กรมารอแล้ว”
มันว่า ท้ายประโยคบอกก่อนจะเดินออกไปนอกห้องเรียนรวมขนาดใหญ่เพื่อไปหากลุ่มเพื่อน
“ไม่ได้มุกนะ”
เขาว่า ผมมองนาฬิกาที่ได้เวลาจะห้าโมงเย็นแล้ว ได้เวลาที่นัดกับเพื่อนไว้แล้ว ก่อนจะยื่นโทรศัพท์มือถือของตัวเองให้เขา
“เบอร์หรือไลน์ก็ได้ ไว้ติดต่องาน”
มือผอมบางของเขารับมันไปก่อนจะพิมพ์ชื่อให้ ผมกดเพิ่มเพื่อนในโปรแกรมแชท อดไม่ได้ที่จะกดเข้าไปดูรูปโปรไฟล์ของเขา...ที่มีแค่ท้องฟ้าเวิ้งว้าง
.
.
.
.
“พี่ครามคะ พรุ่งนี้แนนเลิกดึกนะ อยู่ซ้อมหลีด”
“ได้ค่ะ เดี๋ยวพี่มารับ”
ผมตอบรับคนที่นั่งอยู่ข้างกันก่อนจะหันไปมองคนที่พึ่งเจออยู่ตรงป้ายรถเมล์ ไม่ว่าจะมองจากตรงไหน...เขามักจะโดดเด่นออกมาเสมอ
“เพื่อนเหรอคะ”
“ไม่เชิงครับ เจอในคาบเรียนรวม”
“อ๋อ นั่นพี่คนดีนี่”
ผมมองคนข้างกาย
“รู้จักเหรอคะ”
“พี่เขาพึ่งได้รางวัลวาดภาพประกอบอะไรสักอย่างที่ฝรั่งเศส เห็นในเว็บม.ลงข่าว เพื่อนหนูชอบพี่เขามากเลย”
ผมยังจำท่าจับปากกาแบบแปลกๆของเขาได้ติดตา
“ถ้าไม่สักกับเจาะ พี่เขาจะดูเข้าถึงง่ายกว่านั้นนะหนูว่า”
ผมแอบเห็นด้วยกับที่เธอบอก
“แต่พี่เขาสวย เป็นผู้ชายแต่สวยจนน่าอิจฉา”
“ก็ไม่ได้สวยขนาดนั้นนะ”
ผมที่นั่งเขามองอยู่นานบอก ผมว่าเขาดึงดูด แต่ก็ไม่ได้สวยแบบที่แนนหรือเพื่อนแนนสวย เขาดูตัวบางแต่ไม่ได้ดูนุ่มนิ่มหรือบอบบาง
“แนนสวยกว่าใช่ไหมคะ”
เธอถามพร้อมกับยิ้มสวย ผมเลิกคิ้วก่อนจะตอบรับ
“ใช่ค่ะ”
“พูดแบบนี้อยากให้แนนค้างใช่ไหม คิดถึงเค้าเหรอ”
ผมหัวเราะคนรู้ทัน ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบหัวเธอ
“รู้ก็ดีแล้ว”
.
.
.
.
ผมมองมือถือที่บอกเวลาเกือบตีสาม แซมกับกรแชทมาบอกให้ผมเข้าไปร่วมกลุ่มเพื่อเล่นเกมส์ ผมมองรูปท้องฟ้าก่อนจะกดเข้าไปแล้วพบว่าเขากดรับผมเป็นเพื่อนแล้ว จุดสีเขียวตรงหน้าบ่งบอกว่าเขายังไม่นอน
ผมกดสติกเกอร์รูปหมีสีน้ำตาลที่มีติดเครื่องไป เขาอ่านมันในทันทีและตอบกลับมาด้วยกระต่ายตัวสีขาว ที่ทำหน้างงๆ
“ทำอะไรอยู่”
ผมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าถามเขาทำไม แต่ผมนึกภาพไม่ออกว่าดึกขนาดนี้เขาจะทำอะไรอยู่ ทำแบบที่ผมทำอยู่หรือเปล่า
[ทำงานครับ]
“งานอะไร”
“ออกแบบให้ลูกค้า”
ผมกำลังจะถามเขาต่อว่างานออกแบบที่ว่าคืออะไร คนที่พึ่งออกมาจากห้องน้ำก็เรียกก่อน
“พี่ครามคะ หยิบโลชั่นตรงนั้นให้หนูหน่อย”
.
.
.
.
ทฤษฎีกลุ่มพฤติกรรมนิยม (Behaviorism) นักคิดกลุ่มนี้มองธรรมชาติมนุษย์ในลักษณะที่เป็นกลางคือไม่ดีไม่เลว การกระทำของมนุษย์เกิดจากอิทธิพลของสิ่งแวดล้อมภายนอก พฤติกรรมของมนุษย์เกิดจากการตอบสนองต่อสิ่งเร้า (stimulus-response) การเรียนรู้เกิดจากการเชื่อมโยงระหว่างสิ่งเร้าและการตอบสนอง การเรียนรู้ของกลุ่มนี้ใช้การวัดและสังเกตุและทดสอบพฤติกรรม
“ทำไมกูไม่เข้าใจเลยวะ”
แซมอ่านสิ่งที่ตัวเองสรุปมาในสมุด ก่อนจะหันมาถามคนที่นั่งอยู่ใกล้กัน
“เข้าใจไหม”
“ไม่รู้ว่าเข้าใจถูกรึเปล่าครับ”
พวกเรานั่งทำงานอยู่ที่บ้านของแซมที่ไม่ได้ไกลจากม.นัก ผมว่ามันสะดวกดี ถึงได้นัดเขามาที่นี่ แทนที่จะเป็นห้องสมุดของม.ที่คนเบียดเสียดกันแทบจะตลอดเวลา
ผมมองลายมือเป็นระเบียบของเขาในสมุดไม่มีเส้นก่อนจะถาม
“ทำถึงไหนแล้ว”
“เหลือยกตัวอย่างครับ”
เขายื่นสมุดเล่มนั้นให้ดู กลิ่นหอมอ่อนๆจากผมยาวของเขาปัดผ่านจมูกผม เขาดูตกใจ
“ผมขอโทษ”
เขาว่าก่อนจะใช้หนังยางอยู่ตรงข้อมือรวบขึ้นไป ในตอนที่ผมสีเข้มถูกรวบขึ้นไป ผมก็เห็นว่าตรงต้นคอขาวเนียนด้านหลังมีเส้นเรียวบางรูปร่างคล้ายหมาจิ้งจอกอยู่
“ไอ้เสือ หลุดฉิบหาย”
แซมว่า ผมหันไปเจอมันกำลังจ้องอยู่ ถึงได้ส่งนิ้วกลางให้ที
“ยกตัวอย่างแบบข่าวล่าสุดนี่ได้ไหมวะ ที่ลุงข่มขืนหลานแล้วเด็กก็กลับมาฆ่าเพื่อแก้แค้น”
แซมเสนอ อีกคนนิ่งไป ลิ้นของเขาเลียอยู่ตรงจิลสีเงินตรงมุมปากล่างเหมือนติดเป็นนิสัยเวลาที่ใช้ความคิด
“แล้วสิ่งเร้าของลุงคือตรงไหนครับ”
“เออว่ะ”
แซมว่าพร้อมกับถอนหายใจ
“สมมุติขึ้นมาก็ได้มั้งครับ”
“งั้นเดี๋ยวเขียนให้”
ผมว่าก่อนจะลองเขียนสมมุติฐานขึ้นมาหนึ่งอัน
“ลายตรงต้นแขนคืออะไร ถามได้ไหม”
แซมถามพร้อมกับชี้ไปที่ท่อนแขนข้างซ้ายด้านในของเขา
“เข็มทิศครับ”
“บนตัว มีกี่ลาย”
ผมถามบ้าง เขามองตรงมาก่อนจะตอบ
“จำไม่ได้เหมือนกันครับ”
“เริ่มสักตั้งแต่เมื่อไหร่”
แซมกับผมสลับกันถามเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวก็ไม่ได้จะปิดบังอะไร ที่ผมเห็นตอนนี้คือรอยเล็กๆที่ต้นคอ เส้นเข็มทิศที่แขนซ้าย ตัวอักษรจีนที่ข้อนิ้วบางนิ้ว แปลกที่พออยู่บนตัวเขา ลายบางๆพวกนั้นไม่ได้ทำให้ดูรกแต่อย่างใด แต่ยังไง...แบบทีขาวสะอาดก็น่าจะดีกว่า
“ตั้งแต่จบม.หก สี่ปีพอดีครับ”
แซมขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเขาบอกแบบนั้น
“อยู่ปีไหน”
“ปีสี่ครับ"
“ฉิบหาย”
แซมบอก ผมมองหน้าเพื่อนที่พึ่งขึ้นปี 3 มาด้วยกัน
“ไม่เป็นไรๆ ผมไม่ถือครับ”
เขาว่าพลางยิ้มในตอนที่แซมไหว้ขอโทษเขาหลายต่อหลายครั้ง
.
.
.
.
พวกเรานั่งทำงานกันตั้งแต่เที่ยง จนตอนนี้เกือบห้าโมงเย็นแล้ว แซมที่นัดกับเพื่อนในกลุ่มว่าจะไปรับเข้ามากินข้าวกันตอนเย็นลุกขึ้นเมื่อเห็นว่างานที่ตัวเองรับผิดชอบเสร็จหมดแล้ว
“ไปรับพวกเหี้ยกรที่ปากซอยก่อนนะ”
“ตกลงพวกมันจะมากินข้าวหรือกินเหล้า”
ผมถามถึงพวกที่ชวนกันในกลุ่มแชท
“เออ มันบอกจะมากินข้าวแต่แบกเบียร์มาสองลัง พี่เอาอะไรไหม”
ปลายประโยคแซมหันมาถามคนที่ยังนั่งทำงานอยู่ เขาส่ายหน้าพร้อมกับยิ้มให้
“ไม่เป็นไรครับ"
“จะกลับตอนไหน”
ผมถามคนที่ยังนั่งพิมพ์สรุปอยู่ ตรงนิ้วนางข้างซ้ายเขาผิดรูปแปลกๆ มันเลยทำให้เขาจับปากกาแปลกแบบที่ผมเคยเห็น
“ทำเสร็จ เดี๋ยวก็กลับแล้ว”
เขาว่า แต่ตาก็ยังมองตรงที่จอคอม ท่าทางนั่งขัดสมาธิหลังตรงของเขาทำให้ผมนึกถึงน้องสาวตัวเองเวลานั่งทำงาน
“นี่”
“ครับ”
เขาหันมามองผม
"ตรงข้อมือทำไมถึงเป็นรุ้งเจ็ดสี ตรงอื่นเห็นเป็นขาวดำ”
ผมมองมันมาสักพักแล้วถึงถาม เขาเสหลบตาก่อนจะตอบ
"คือผม...ชอบผู้ชายครับ”
เขาว่าพร้อมกับขยับนาฬิกาข้อมือที่ดูหลวมให้ปิดตรงข้อมือ
"มันน่าเกลียดใช่ไหม บางคนก็ไม่ชอบ”
ผมมองการกระทำแบบนั้นก่อนจะบอกออกไป
“ชอบสิ”
“หมายถึง...ก็สวยดี”
“อ่า ขอบคุณครับ”
ผมมองยิ้มสวยนั่นก่อนจะเบนสายตามาที่ตรงเอวเขาแทน ตอนที่เขายกมือขึ้นผมเห็นดาวหลายดวงตรงนั้น
“ที่เอว เป็นลายอะไร”
เขาเลิกเสื้อขึ้นนิดหน่อยให้เห็นก่อนจะตอบ
“ถ้าฝั่งนี้ เป็นดาวครับ”
“ขอดูได้ไหม”
ผมถาม เขามองตรงมายังผมก่อนจะค่อยๆเลิกเสื้อตัวโคร่งให้สูงขึ้น และใช้อีกมือดึงขอบกางเกงให้ต่ำลง
“มันลึกนิดหน่อย”
ดาวเล็กๆที่เป็นลายเส้นสีเข้มประปรายไล่ตั้งแต่ขอบชายโครงลงไปยังเอวและสะโพก ผมโน้มหน้าเข้าไปใกล้ ไม่รู้ทำไมถึงแตะมือยังไปยังเอวบาง เขาสะดุ้งเล็กน้อย มือบางข้างหนึ่งกุมมือผมไว้เหมือนกำลังจะบอกให้ขยับออกไป แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว
ผมมองจมูกเรียวโด่งกับตากลมสวยของเขานิ่ง มือที่แตะเอวเนียนเปลี่ยนเป็นจับมันให้แน่น ก่อนจะโน้มหน้าเข้าไปหาเจ้าของกลุ่มดาวเหล่านั้น
“นี่”
ผมเรียกในตอนที่ปลายจมูกของตัวเองชนกับปลายจมูกเขา ผมไม่เข้าใจตัวเองพอๆกับไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงได้ดึงดูดนัก
“มาช่วยแบกของหน่อย"
เสียงดังเอะอะมะเทิ่งดังมาจากหน้าบ้านในตอนที่รถของแซมดับลง แลปกดีเหมือนกันที่ผมไม่ได้ยินเสียงรถมันเลย
“ขอเข้าห้องน้ำได้ไหมครับ”
เขาว่าในตอนที่ผมผละตัวออกมา
“เอาสิ เลี้ยวขวาตรงนั้น”
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินออกไปหาพวกเพื่อนที่ขนกันมาถล่อมบ้านไอ้แซม
“ขนอะไรกันมาวะ”
“ของกินเล่น”
ผมมองเบียร์และขนมขบเคี้ยวที่เป็นกับแกล้มอีกจำนวนหนึ่ง ก่อนจะช่วยพวกมันขนเข้าไปในบ้าน เห็นใครบางคนเดินออกมาจากห้องน้ำแล้ว
“ใครวะ”
เพื่อนผมถาม
“พี่ที่เรียนวิชาเลือกด้วยกัน มาทำรายงาน”
แซมตอบให้ ก่อนจะหันมาถามผม
“เออแล้วพี่เขาจะกลับเลยไหวมะ เดี๋ยวกูไปส่ง”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูไปส่งเอง”
.
.
.
.
“ตรงนี้ก็ได้ครับ”
เขาว่าก่อนจะชี้ไปที่ป้ายรถเมล์หน้าม.
“เมื่อเช้าแซมก็มารับที่นี่เหรอ”
ผมถามก่อนจะมองไปตรงป้ายรถเมล์ที่ไม่มีคนอยู่เลย ติดจะมืดมากด้วยซ้ำ
“ใช่ครับ”
“บ้านอยู่ไหน”
“แถวดอนเมืองครับ”
ผมขมวดคิ้วก่อนจะหันไปถามเขา
“แล้วเมื่อเช้ามายังไง”
“ก็มารถตู้แล้วต่อรถไฟฟ้ากับรถเมล์มา”
ผมที่กะว่าจะส่งเขาใกล้ๆรถไฟฟ้าเปลี่ยนใจหักเลี้ยวขึ้นทางด่วนที่อยู่ใกล้ๆ
“ทำไมไม่บอกว่าไกล”
“ไม่เป็นไรครับ”
เขาบอกพร้อมกับมองมือผมที่ส่งมือถือให้
“กด gps ให้หน่อย เดี๋ยวไปส่ง”
“ไม่เป็นไรครับ ส่งแถวนี้ ผมกลับได้”
“ฝนจะตกแล้ว”
ผมจ้องหน้าคนข้างตัวด้วยความไม่ชอบใจเท่าไหร่ ตัวก็แค่นี้ ใส่เสื้อตัวขาวบางๆ ในกระเป๋าผ้าใบบางนั้นก็ไม่มีร่มหรืออะไรที่ดูเหมือนจะฝ่าฝนไปได้เลย
“ผมเกรงใจ”
ผมมองมือถือตัวเองในมือเขาเพื่อบอกให้รีบหน่อย เพราะถ้าเกิดเข้าผิดเลนส์มันจะแย่เอา
“ถ้าเส้นนี้ ต้องวิ่งไปดินแดงครับ”
ผมมองฝนปรอยแล้วมองไปยังป้ายที่บอกว่าทางด่วนดินแดงต้องวิ่งไปเส้นไหน ก่อนจะบอกคนข้างตัว
“บอกทางด้วยก็แล้วกัน”
.
.
.
.
‘ขอบคุณอีกครั้งนะครับ’
[ไม่เป็นไร]
ผมมองโทรศัพท์ที่ปกติเอาไว้เล่นเกมส์ด้วยความรู้สึกต่างออกไป
“เป็นเหี้ยอะไร หายไปสามชั่วโมง ไอ้ห่า นึกว่าเสือครามกูไปส่งพี่เขาที่เชียงใหม่”
ไอ้กรที่เมาล่วงหน้าไปแล้วบ่น ก่อนที่แซมจะบอกบ้าง
“คนนี้ไม่ธรรมดามึง”
“ยังไงวะ”
ปัณณ์เพื่อนในกลุ่มอีกคนขมวดคิ้วแน่น
“ก็ทำให้ระดับพี่ครามที่ดาวอักษรจีบไม่ติดเสียอาการได้”
“เสียเหี้ยอะไร”
ผมหันไปหาไอ้แซมที่เริ่มสนุก
“พวกมึงต้องมาเห็นตอนที่มันมองพี่เขา”
กรหัวเราะก่อนจะหันมาหาผม
“เปลี่ยนมาชอบพวกติดเข็มเหรอมึง”
ผมจ้องหน้าเพื่อนตัวเองที่พอเมาแล้วจะปากไม่ดีเท่าไหร่ ก่อนจะเตือนด้วยความหวังดี
“พูดจาดีๆหน่อย”
.
.
.
.
TBC.
เห็นหลุมอะไรไหมคะ อ๋อ หลุมรัก 55555555555555
เริ่มหัวข้อโดย: อเลนคุง ที่ 01-01-2019 23:59:45
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 02-01-2019 00:02:37
:L2: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: oilzaza001 ที่ 02-01-2019 03:34:58
ปล. ทำไมนิยายคุณนักเขียนพระเอกมันแนวเสือผู้หญิงทุกคนเลยฟระ! 5555 อิพี่ยูเอย อิกันต์เอย นี่มาเสือครามอีก เบื่อจริงจริ๊งผู้ชายเจ้าชู้ววว
เริ่มหัวข้อโดย: nokkkey ที่ 02-01-2019 04:40:23
เริ่มหัวข้อโดย: i.am.wee ที่ 02-01-2019 04:45:19
เริ่มหัวข้อโดย: makok_num ที่ 02-01-2019 04:48:28
เริ่มหัวข้อโดย: pigarea ที่ 02-01-2019 06:20:23
เริ่มหัวข้อโดย: TNM ที่ 02-01-2019 07:57:33
เริ่มหัวข้อโดย: 05th_of_06th ที่ 02-01-2019 08:46:59
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 02-01-2019 09:01:31
ชอบบบบ อยากเห็นดาวตรงเอวจัง
เริ่มหัวข้อโดย: ProserpinaW ที่ 02-01-2019 09:30:33
เริ่มหัวข้อโดย: wikawee ที่ 02-01-2019 10:43:46
เริ่มหัวข้อโดย: yasperjer ที่ 02-01-2019 13:11:02
เริ่มหัวข้อโดย: Jthida ที่ 02-01-2019 13:27:42
เริ่มหัวข้อโดย: juthamart ที่ 02-01-2019 20:19:34
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 02-01-2019 20:28:57
เริ่มหัวข้อโดย: lostinthelight ที่ 02-01-2019 20:43:49
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวลูกไก่ ที่ 02-01-2019 20:44:51
เริ่มหัวข้อโดย: moonoi1000 ที่ 02-01-2019 21:51:56
เริ่มหัวข้อโดย: PAtxxkMxxn ที่ 02-01-2019 22:04:52
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าหญิงขี้ลืม ที่ 02-01-2019 22:22:33
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 02-01-2019 23:31:19
เริ่มหัวข้อโดย: pranliew ที่ 02-01-2019 23:52:36
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 03-01-2019 02:55:47
แต่ก็เคยมีคนที่สัก เพราะเครียด หรือสักเพราะรู้สึกเฟล ก็เลยไปสัก สรุปคือเต็มตัวไปหมด เป็นการปลดทุกข์ในอีกรูปแบบนึง
แต่ครามดูเจ้าชู้เชียว ไปเลิกกับแนนก่อนเดี๋ยวยกน้องคนดีให้
เริ่มหัวข้อโดย: cinpetals ที่ 03-01-2019 07:39:25
เริ่มหัวข้อโดย: buathongfin ที่ 03-01-2019 08:46:29
เริ่มหัวข้อโดย: no.fourth ที่ 03-01-2019 10:09:19
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 03-01-2019 10:38:24
:3123: :pig4: :3123:
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 03-01-2019 19:43:17
เริ่มหัวข้อโดย: Ac118 ที่ 03-01-2019 23:03:39
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 05-01-2019 08:25:14
เริ่มหัวข้อโดย: junlifelove ที่ 05-01-2019 18:06:13
เริ่มหัวข้อโดย: mutyamania ที่ 05-01-2019 18:32:22
พระเอกก็เนียนโน๊ะ
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 05-01-2019 19:48:39
เริ่มหัวข้อโดย: ppch ที่ 05-01-2019 20:46:37
เริ่มหัวข้อโดย: no.fourth ที่ 06-01-2019 19:21:10
เริ่มหัวข้อโดย: ืnpht ที่ 07-01-2019 17:55:11
Sent from my iPhone using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: wikawee ที่ 07-01-2019 20:50:16
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 08-01-2019 22:57:11
รสหวานของจิวสีเงิน
‘อยู่ไหน’
[รออยู่ตรงม้านั่งหน้าคณะครับ]
ผมมองหาคนที่เอาเล่มรายงานมาให้ ใช้เวลาแค่ชั่ววินาทีก็หาเจอ...เพราะเขาโดดเด่นออกมาจากกลุ่มนักศึกษาจำนวนมากที่นั่งอยู่บริเวณนั้น เขาสวมเสื้อนักศึกษาตัวโคร่งอย่างเคย มือสวยกำลังเปิดรายงานเล่มหนาเพื่อเช็คอีกรอบ ผมที่กะว่าจะเรียกชื่อเขา เงียบเสียงลงเมื่อได้ยินโต๊ะข้างๆคุยกัน
"น่ากลัวแก เจาะปากด้วย"
"เออ ดูเหมือนพวกมีปัญหาอ่ะ”
“พวกเด็กอาร์ตมาทำอะไรแถวนี้วะ"
ผมมองไปทางกลุ่มรุ่นน้องในคณะตัวเอง ก่อนจะมองไปที่คนที่กำลังเม้มปากทั้งกุมมือตัวเองไว้เหมือนอยากปิดรอยสักสวยและเล็บที่ทาสีดำไว้ให้พ้นสายตาคนอื่น
“มานานยัง”
ผมเดินเข้ามาหาเขาก่อนจะแตะที่มือนั่นเบาๆแค่ครู่เดียว คนที่นั่งอยู่เงยหน้ามองก่อนจะยิ้มให้
“ไม่นานครับ"
"ทีหลังให้ไปหาก็ได้นะ ไม่ต้องมาที่นี่”
ผมนั่งลงตรงข้ามเขาพร้อมกับบอก ตากลมโตจ้องตรงมาที่ผมก่อนจะเสหลบไป มือที่คลายออกเมื่อครู่กลับไปกุมกันไว้แน่น
"เข้าใจแล้วครับ”
ผมที่ไม่รู้ว่าเขาเข้าใจไปในทิศทางไหนหยิบเล่มรายงานมาเปิดดู เห็นว่าเขาทำงานเป็นระเบียบเรียบร้อยกว่าที่คิด
แต่ตะกอนที่อยู่ในใจของผมตอนนี้คือกลัวเขาจะเข้าใจผิดไปว่า ผมไม่อยากให้เขามาที่นี่อีก
“นี่”
“ชินแล้วครับ มีคนชอบก็ต้องมีคนไม่ชอบเป็นธรรมดา”
เขายิ้มให้
“ชินได้เหรอ เรื่องแบบนี้”
“ไม่เป็นไรครับ คงไม่ได้มาที่นี่อีกแล้ว"
ผมมองรอยยิ้มของเขา และเห็นอะไรบางอย่างบนตรงกลางลิ้น
"ที่ลิ้น คืออะไร”
เขาอ้าปากน้อยๆห่อลิ้นเล็ก ก่อนจะตอบ
"จิวครับ เป็นเงินแท้”
ผมที่สงสัยว่ามันเข้าไปอยู่ตรงนั้นได้ยังไงถามเขา
"เจ็บไหม”
"ไม่เท่าไหร่ครับ"
เขาส่ายหน้า เส้นผมที่คลอเคลียอยู่กับบ่าไหวเล็กน้อย
"แล้วตอนจูบ...รู้สึกยังไง?”
ผมมองริมฝีปากสีสด ที่ใกล้กันกับมุมปากมีห่วงบางๆสีเงินสวมอยู่ และที่ลิ้น...ผมอยากรู้ว่ารสสัมผัสสีเงินบนนั้นจะเป็นยังไง
“ไงเสือ กินข้าวยังวะ”
เพื่อนของผมที่พึ่งเลิกเรียนเดินมาทักทาย หนึ่งในกลุ่มนั้นจ้องคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ตรงข้ามผม
“งานโอเคไหมครับ”
เขาถามถึงเล่มรายงานในมือถือ ผมพยักหน้ารับ
“ถ้างั้น ผมกลับก่อนนะครับ”
เขาว่าพลางยืนขึ้นเต็มความสูง ผมมองนิ้วมือสวยก่อนจะแตะมันเบาๆ
“เดี๋ยวไปส่ง”
“ไม่เป็นไรครับ ไปทานข้าวเถอะ"
เขาชักมือตัวเองกลับ ก่อนจะเดินออกไป ผมมองตามแผ่นหลังที่เดินห่างออกไปเรื่อยๆ
“เหมือนที่ไอ้เหี้ยแซมบอก”
กรนั่งลงตรงข้ามผม
“เรื่อง?”
“มึงชอบพี่เขาเหรอวะ”
“พี่ไหน”
ผมถามพร้อมกับมองเล่มรายงานในมือ
“พี่คนดี”
ผมมองหน้าเพื่อน ก่อนจะตอบ
“เปล่านี่”
ผมปฏิเสธ แอลที่ยืนมองมานานถามขึ้นบ้าง
“ตอนเย็นไปเล่นบาสกันไหม”
“เอาสิ”
ผมว่า
“ไม่ไปรับน้องแนนเหรอวะ”
“ไม่ วันนี้แนนกลับบ้าน”
.
.
.
.
ผมมักไปไหนมาไหนกับเพื่อนผู้ชายกลุ่มใหญ่เสมอ อย่างวันนี้หลังจากเรียนเสร็จตั้งแต่เที่ยง ผมกับเพื่อนก็มาเดินเล่นที่ห้างแถวม. หลังจากมื้อใหญ่ แอลก็สะกิดผมให้หันไปอีกทาง
“พี่คนดีว่ะ”
ผมมองตามสายตาของเพื่อน เห็นคนที่ไม่ได้เจอมาเกือบเดือนกำลังหอบของออกมาจากร้านเครื่องเขียน เขามองตรงไปยังฝั่งลิฟต์ ผมมองจมูกโด่งด้านข้างของเขาที่มีจิวสีดำติดอยู่ มันทำให้ผมคิดถึงจิวเล็กๆบนลิ้นสีสด
“เห็นแล้วว่ะ”
แอลว่าเมื่อเขาหันมาทางนี้พอดี
เขายิ้มให้เมื่อเห็นแซมยกมือไหว้ แล้วก็ยิ้มเผื่อมาถึงพวกเพื่อนๆผมที่คุ้นหน้ากัน เราสบตากันชั่วครู่ ผมมองตากลมโตที่มองตรงมา
“ซื้ออะไรพี่”
แซมถามถึงถุงขนาดใหญ่หลายถุงในมือเขา
“สีอะครีลิคครับ”
“ช่วยไหมพี่”
แซมถามพร้อมกับเดินเข้าไปถึงตัวเขาก่อนใคร
“ไม่เป็นไรครับ สบายมาก”
ถึงเขาจะว่าแบบนั้นแต่ก็ดูท่าทางทุลักทุเลพอสมควร ผมมองนิ้วมือที่แดงเป็นปื้นเพราะถุงพลาสติกสี่ใบใหญ่ ดูแล้วน่าจะหนักมาก ถึงได้ตัดสินใจเดินเข้าไปหาก่อนจะฉวยถุงสามใบออกจากมือเขา มันหนักกว่าที่คิดเยอะ
เขามองมาที่ผมด้วยความไม่เข้าใจเท่าไหร่
“เดี๋ยวช่วย”
ผมว่าก่อนจะหันไปบอกเพื่อน
“งั้นกูกลับก่อนนะ”
แซมทำหน้าเบื่อหน่าย แต่ก็พยักหน้ารับ ทำให้อีกหลายคนตอบรับออกมาด้วย
ผมรู้ว่าพวกมันจะเอาไปพูดอะไรบ้าง แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องของผม
ผมปล่อยให้เขาสะพายกระเป๋าผ้าของตัวเองกับถือถุงกระดาษอะไรสักอย่าง ก่อนที่ผมจะเดินนำลงมาข้างล่างลานจอดรถ ในมือมีของที่น่าจะหนักกว่า 5 กิโลกรัม ผมไม่เข้าใจว่าเขาจะแบกมันกลับคนเดียวได้ยังไง
“คือ…”
ผมได้ยินเสียงเรียกมาจากข้างหลัง ถึงได้หันมามอง
“จะไปไหนครับ”
อาจจะเพราะว่าผมตัวสูงกว่าเขาอยู่มาก คนที่สูงไม่น่าจะเกิน 170 ถึงได้เงยหน้ามองกันแบบนี้
“ลานจอดรถ”
ผมบอกเขา คนดีทำหน้าตกใจ เขาชี้ไปที่อีกฝั่ง
“ไปหน้าห้างดีกว่าครับ เดี๋ยวผมจะเรียกแท็กซี่”
ผมหันไปมองคนที่ยืนทำหน้าลำบากใจ วันนี้เขาถอดห่วงที่ปากออก ถ้าสังเกตดีๆจะเห็นว่ามีจุดแดงเล็กๆที่ใต้ริมฝีปากล่างสองข้าง แสดงว่าคงเจาะไว้ทั้งสองข้าง
ผมทำเป็นไม่สนใจสิ่งที่เขาบอก แต่ตั้งใจเดินไปหารถตัวเองที่จอดไว้ไม่ไกลจากทางออกลานจอดรถนัก
“เดี๋ยวไปส่ง”
ผมบอกพร้อมกับเปิดกระโปรงรถด้านหลัง ขยับรองเท้าส้นสูงหลายคู่ของแนนไปไว้ข้างๆ แล้ววางของพวกนั้นลง
“ผมไม่ได้จะกลับบ้านนะครับ”
ผมมองคนที่ยังไม่ยอมวางของที่เหลือลง
“แล้วจะไปไหน”
“ไปคณะครับ”
ผมฉวยถุงกระดาษจากมือเขาวางลงไป ก่อนจะเดินอ้อมไปที่ฝั่งคนขับ ให้คนที่ปฏิเสธไม่ได้เดินตามมานั่งข้างกัน
“คือ...ผมกลับเองได้ ผมเกรงใจ”
เขาว่าในตอนที่เสียงสัญญาณรัดเข็มขัดดังขึ้น ผมมองปลายจมูกที่มีเหงื่อซึมก่อนจะเอื้อมมือไปคาดเข็มขัดให้เมื่อเห็นว่าคนที่นั่งอยู่ยังวุ่นวายอยู่กับมือถือตัวเอง
จะว่าผมตั้งใจก็ใช่...ผมอยากมองเขาใกล้ๆ
“คือ…”
ผมว่าแนนตัวเล็กแล้ว เขากลับดูผอมบางมากกว่านั้นอีก อาจจะเพราะเขามีร่างกายที่ค่อนข้างเพรียวไม่ได้มีทรวดทรงแบบผู้หญิง และนั่นคงเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงชอบสวมเสื้อตัวใหญ่เกินจริง แต่ยิ่งเสื้อตัวใหญ่ คอเสื้อก็ยิ่งกว้างตามไปด้วย ผมเห็นตัวอักษรจีนตัวบางตรงไหปลาร้าข้างซ้ายของเขา
ปกติกลิ่นในรถของผมจะเป็นกลิ่นน้ำหอมหวานๆหน่อยเพราะแนนชอบ แต่กลิ่นที่ติดจมูกผมอยู่ตอนนี้เป็นกลิ่นหอมเย็นสดชื่นเหมือนกลิ่นน้ำหอมของผู้ชายมากกว่า
“ไม่เห็นต้องทำแบบนี้เลยครับ”
ผมมองหน้าคนพูด เขาไม่ได้ดูประหม่าหรือไม่ชอบใจ เขาดูนิ่งเฉยอย่างเคย มีเพียงแก้มที่ขึ้นสีระเรื่อที่บอกว่าเจ้าตัวคงไม่ปกติ
ผมเมินหน้าจากเขามาสนใจกับพวงมาลัยตรงหน้าแทน
“สินกำนี่อยู่ตรงไหนนะ”
“ข้างตึกวิศวะครับ”
“ดูไม่น่าจะอยู่ใกล้กันได้”
ผมว่า เพราะเคยได้ยินข่าวว่าสองคณะนี้ไม่ค่อยถูกกัน
.
.
.
.
ผมถือของจากหลังรถเดินตามอีกคนเข้ามาที่ห้องโถงใหญ่ เห็นนิสิตหลายกลุ่มกำลังนั่งทำงานอยู่ ต่างก็เป็นงานศิลปะที่ผมเห็นว่าสวยดี บางทีโจทย์ของงานคงเป็นภาพเหมือน ผมเห็นบางคนกำลังลงสีรูปเค้กที่มองไกลๆแล้วเหมือนจริงมาก
“ไปไหนมา”
หนึ่งในเพื่อนเขาถามพร้อมกับเดินมาดึงถุงออกจากมือเขา
“ซื้อของไง”
“ก็บอกแล้วว่าถ้าจะไปให้บอก แล้วถือมาได้ไง”
คนโดนเพื่อนดุหัวเราะแหะๆก่อนจะหันมาหาผม
“ครามมาช่วยพอดี”
เขายิ้มตาปิด
“ใคร”
คนที่น่าจะเป็นรุ่นพี่ผมหันมาถามด้วยแววตาไม่เป็นมิตรนัก
“รุ่นน้องที่เรียนจิตวิทยาตัวเดียวกัน”
ผมค้อมหัวให้รุ่นพี่คนนั้น ก่อนจะมองคนที่กำลังรื้อของออกมาจากถุง เขาที่ดูโดดเด่นในห้องเรียนรวมกลับดูกลืนไปกับบรรยากาศของที่นี่ ผมเองต่างหากที่ดูแปลกประหลาดในห้องโถงใหญ่ตรงนี้
“ขอบคุณนะครับ”
เขาหันมาบอก
“ไม่เป็นไร”
“คนดี”
เพื่อนเขาเรียกชื่อที่ผมรู้สึกว่ามันเรียกยากเหลือเกินในความรู้สึก
“อะไร”
“เสื้อมึงคอกว้างไปไหมวะ”
เพื่อนอีกคนที่พึ่งเดินเข้ามาชี้ที่เสื้อตัวใหญ่เกินตัวของเขา เพราะสะพายกระเป๋าผ้าไว้ที่บ่า คอเสื้อถึงถูกดึงลงไปจนเห็นไหล่ขาว
“เมื่อเช้ารีบ ลืมใส่เสื้อข้างใน”
เขาว่าพร้อมกับดึงคอเสื้อที่ตกขึ้น ผมมองไหล่ที่โดนปิดไปแล้วก่อนจะเบือนหน้าหนีเมื่อเหลือบไปเห็นหน้าอกขาวที่ลอดผ่านช่องว่างระหว่างกระดุมออกมา ตรงนั้นไม่มีรอยสักแต่มียอดอกสีอ่อนแต้มอยู่
นั่นทำให้ผมฉุกคิดได้ว่าเขาก็เป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง แต่อีกใจผมกลับยังพยายามหาเหตุผลที่ทำให้ผมนึกถึงเขาอยู่บ่อยๆ
ผมเห็นว่าคนดีกำลังคุยกับเพื่อนอยู่เลยเดินออกมาเงียบๆ แต่เขากลับรีบเดินเข้ามาหากัน
“เดี๋ยวผมเดินออกไปส่ง”
เขาว่า ก่อนจะเดินข้างกันเงียบๆออกมาลานจอดรถข้างนอกที่จอดรถไว้ตั้งแต่แรก
“ขอบคุณอีกครั้งนะครับ”
เขาว่า ผมเปิดประตูข้างหลังคนขับก่อนจะหยิบแจ็คเก็ตตัวโปรดออกมาแล้วส่งให้คนที่ยืนมองอยู่ คนเป็นรุ่นพี่เอียงคอมอง ผมเลยวางคลุมไหล่เขาไว้
“สวมไว้”
ผมบอกเขา คนดีส่ายหน้าไปมาเหมือนไม่เข้าใจมากกว่าที่จะปฏิเสธ
“มันเป็นเสื้อของครามแล้วผมก็ไม่ได้หนาว”
ผมก้มลงรูดซิปเสื้อตัวใหญ่ให้ถึงตรงคอเขา ทั้งๆที่แขนเพรียวนั่นยังไม่สวมเข้าไปด้วยซ้ำ
“เสื้อนักศึกษา มันเห็นไปถึงไหนต่อไหน”
ผมว่าก่อนจะปัดปลายผมของเขาให้ออกมานอกคอเสื้อแจ็คเก็ต เจ้าตัวดูตกใจ ถึงได้ใช้นิ้วรวบผมข้างหนึ่งขึ้นไปทัดหูไว้
ผมเสหลบตาจากใบหูที่ค่อยๆขึ้นสีแดงของเขาก่อนจะบอก
“ไปแล้ว”
“ขอบคุณนะครับ เดี๋ยวเอาไปคืน”
ผมพยักหน้ารับก่อนจะเดินขึ้นรถ
.
.
.
.
“พี่ครามคะ วันนี้มารับแนนหน่อยนะ”
“ได้ค่ะ”
ผมบอกคนข้างตัวที่หันหน้าไปมา เหมือนกับว่ากำลังหาอะไรสักอย่างในรถคันนี้
“เป็นอะไรคะแนน”
“หนูลืมเอาเสื้อคลุมมา พี่ครามมีให้ยืมไหม”
“อยากใส่เสื้อตัวนั้นก็บอก”
ผมว่า แจ็คเก็ตยีนส์ตัวนั้นเป็นเสื้อที่พี่สาวผมซื้อให้ตั้งแต่วันเกิดเดือนที่แล้ว เห็นบอกเป็นลิมิเต็ดของแบรนด์ดัง แนนชอบมันมากเพราะมันเป็นแบรนด์โปรดของเธอ เพียงแต่มันเป็นแบบของผู้ชายก็เท่านั้น
“รู้ทัน”
เธอขำ ผมมองกระจกหลังถึงนึกได้ว่าให้อีกคนยืมไป
“ขอโทษนะคะ พี่ให้เพื่อนยืมไปค่ะ”
“อ้าว”
คนสวยทำหน้าตาไม่พอใจ
“ไหนบอกแนนว่าหวงล่ะคะ ใครเอาไป พี่แซมใช่ไหม”
เธอถามถึงเพื่อนสนิทผม
“ไม่ใช่ค่ะ”
“สาวที่ไหน ปิดบังอะไรแนนรึเปล่า”
ผมหัวเราะก่อนจะตอบ
“เพื่อนผู้ชาย”
ผมมองคนที่จ้องมาอย่างไม่พอใจ
“นอกจากหนูพี่ก็ไม่มีใครแล้ว”
ผมว่าก่อนจะลูบหัวเธอเบาๆ
“อย่าให้รู้นะ เสือคราม”
ผมยิ้มให้คนข้างกัน ก่อนจะว่าบ้าง
“กับหนูพี่เป็นแมว”
เธอขำ ดูท่าทางพอใจ
“แนนเคยบอกเพื่อนนะว่าพี่ครามน่ารักมากๆ แต่ไม่มีใครเชื่อเลย ทุกคนหาว่าพี่ครามดุ เจ้าชู้ด้วย”
ผมส่ายหน้ากับข่าวลือเกี่ยวกับตัวผมที่ได้ยินอยู่บ่อย ก่อนจะบอกเมื่อถึงตึกเรียนของแนนแล้ว
“ไปเรียนเลย จะสายแล้ว”
.
.
.
.
“อะไรวะคราม”
แซมถามเมื่อเห็นว่าผมมองไปที่อีกฟากของร้านอาหารกึ่งบาร์แถวม.ที่เรามาประจำ ผมเห็นคนที่คุ้นตากำลังนั่งหัวเราะอยู่กับกลุ่มเพื่อนเขา ดูเหมือนรอยสัก การเจาะหรือทรงผมยาวจะไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับคนกลุ่มนั้น
คนดีหัวเราะจนตาปิดในตอนที่เพื่อนเขาเล่าอะไรสักอย่าง วันนี้เขาสวมเสื้อยืดตัวใหญ่ ผมมองแขนเพรียวของเขาที่กำลังกอดหมอนอิงของร้านไว้ จิวจมูกสีดำเล็กๆเมื่อวันก่อน ถูกเปลี่ยนเป็นห่วงสีเงิน
“ปากมึงก็บอกไม่ชอบ แต่ก็มองไม่หยุด”
กรว่า
“ก็เปล่า”
“แต่ก็สนใจ”
แซมว่า ก่อนจะบอกออกมาอีก
“มึงเคยได้ยินไหม ว่าถ้าแอบชอบใคร คนนั้นจะอยู่ในวงโครจรของมึง เป็นเพราะมึงเอาตัวเองเข้าไปในวงโคจรเขาบ้าง มึงมองหาเขาบ้าง ไปในที่ๆเขาชอบไป”
“มึงมาสายเพ้อแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”
แอลว่าพลางขำ
แต่แซมเถียง
“มึงเห็นอาทิตย์ที่แล้วไหมล่ะ เพื่อนมันไม่เคยไปส่ง แต่ไปส่งพี่เขาเฉย”
ผมยักไหล่กับคำบอกเล่าของแซม
“แต่เด็กคณะนั้นติสท์ฉิบหาย กูเข้าไม่ถึง เคยเจอน่ารักๆแต่ก็ไม่รู้จะเข้าไปคุยยังไง กูไม่เก็ทกับสไตล์เขา”
แอลบอก กรกระดกเบียร์ลงคอก่อนจะหันมาพูดกับผม
“ว่าก็ว่านะ แบบพี่คนดีกูก็เอา”
ผมมองไปที่โต๊ะนั้นอีกรอบ เห็นคนที่ทุกคนกำลังพูดถึงกำลังนั่งกินข้าวอยู่ แม้จะเห็นหน้าเขาไม่ชัดนักแต่ก็เห็นว่าเขากำลังนั่งเบียดกับเพื่อนของเขาที่ผมเคยเจอ
ผมไม่รู้ว่าโต๊ะโซนข้างนอกมันแคบ เพราะเขาเมา หรือเพราะผมอคติ ภาพข้างหน้าถึงทำให้ผมหงุดหงิด
“ไหวเหรอวะ”
ปัณณ์ที่เงียบมานานถามบ้าง
“ทำไมจะไม่ได้ ก็สวยดี”
แอลตอบแทน
ผมหันกลับมามองแก้วในมือ กระดกมันลงคอ ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาแล้วจมไปกับเกมออนไลน์ข้างหน้าแทน...แทนที่จะคิดถึงภาพเขาอย่างเคย
.
.
.
.
“คราม มีคนมาหา”
ผมหันไปที่หน้าห้องเรียนขนาดใหญ่ ผมแอบคิดไปถึงคนที่น่าจะเอาเสื้อมาคืนแต่พอมองถึงเห็นว่าไม่ใช่
“น้องครีมนี่หว่า”
แซมเปรยออกมา ผมรู้ว่าถ้านั่งอยู่เฉยๆแล้วไม่เดินออกไปหาเธอจะเสียมารยาทมาก ถึงได้ลุกออกจากโต๊ะ
“ว่าไงครับ”
“พี่ครามคะ ครีมเอาของมาให้”
ผมมองเด็กปีหนึ่งที่อายุน่าจะเท่าๆกับน้องสาวตัวเอง เธอหยิบขนมที่ทำเองออกมาให้
“ของขวัญพี่เทคค่ะ”
ผมรับมาไว้ในมือ เพราะเธอเคยบอกว่าจะทำให้พี่ๆทุกคนในสาย แต่คราวที่แล้วผมไม่ได้ไปกินเลี้ยงด้วย เลยติดค้างกันมาจนถึงตอนนี้
“ขอบคุณครับ”
พอบอกออกไปแบบนั้นแล้วก็ไม่รู้จะคุยอะไรกันต่อ เธอดูขัดเขิน
“เป็นไงบ้าง เรียนยากไหม”
ผมถาม
“สรุปของพี่แทนช่วยได้เยอะเลยค่ะ”
เธอพูดถึงน้องปีสองที่เป็นน้องเทคอีกคนของผม ผมพยักหน้ารับก่อนจะหันไปหาเพื่อนที่รอเล่นเกมส์อยู่
“แล้วน้องครีมมีเรียนอะไรต่อ”
ผมถามเพราะไม่รู้จะคุยอะไร
“เรียน Law ค่ะ”
เธอตอบพร้อมกับยิ้มให้ ครีมเป็นรุ่นน้องที่น่ารัก เธอดูเรียบร้อยและนิสัยดี ปัณณ์เพื่อนผมดูชอบเธอ ผมหันไปมองเพื่อนกลุ่มตัวเองอีกรอบ
“เรื่องขนมขอบคุณมากนะครับ เพื่อนพี่รอทำงานอยู่ แล้วไว้ไปเลี้ยงกันนะ”
ผมรีบบอกปัด ก่อนจะยิ้มให้เธอ ครีมยกมือไหว้ก่อนจะเดินออกไป ผมเดินกลับมาที่เดิม ผมรู้ว่าครีมคิดยังไงกับผมแล้วก็รู้ด้วยว่าปัณณ์คิดยังไง
ถึงผมจะเห็นใจเพื่อนแต่ผมไม่สามารถไปปฏิเสธครีมได้ว่าผมไม่ได้ชอบเธอ เพราะน้องยังไม่ได้พูดออกมาตรงๆ
“ขนมอะไรเสือ”
ต้องเป็นคนแรกที่เรียกผมแบบนี้ แล้วไม่นานนักทุกคนก็เรียกตามกันไปหมด
“ไม่รู้ว่ะ”
“ไม่กินเหรอวะ”
แซมถามเมื่อเห็นผมวางไว้บนโต๊ะและสนใจมือถือมากกว่า
“แกะเลย น้องบอกทำมาเผื่อทุกคน”
ผมโกหก แซมมันยิ้มก่อนจะเปิดกล่องคุ๊กกี้ที่ดูท่าทางน่ากิน ผมบิแล้วโยนเข้าปากไปนิดนึงแล้วก็พบว่ามันอร่อยดี
“การ์ดอะไร”
แซมว่าพร้อมกับหยิบกระดาษใบเล็กๆลายสวยขึ้นมา
“ให้พี่ครามค่ะ”
แซมอ่าน ผมคิดว่าในการ์ดคงเขียนชื่อไว้เหมือนที่แทนปี2 กับพี่น้ำปี3 ได้รับ ไม่ได้คิดว่าเนื้อความในนั้นจะต่างออกไปมากนัก
“ครีมชอบพี่ค่ะ”
ผมมองหน้าแซมเพราะคิดว่ามันแกล้ง ก่อนจะชูนิ้วกลางให้มันแล้วหันไปมองปัณณ์ ปัณณ์ฉวยกระดาษจากแซมไปก่อนจะพลิกมาให้ผมดู
เธอเขียนแบบที่แซมอ่านจริงๆ
.
.
.
.
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 08-01-2019 22:58:07
[ผมต้องไปคืนเสื้อที่ไหนครับ]
ผมมองแชทที่เด้งขึ้นมา พอเห็นว่าเป็นรูปโปรไฟล์เป็นรูปท้องฟ้าสว่างจ้า ใครผมก็กดเข้าไปทันที
‘ว่างเมื่อไหร่ค่อยคืน’
[ผมเกรงใจ]
‘ไม่เป็นไร’
เขาส่งสติกเกอร์ขอบคุณมาให้
ผมมองกระต่ายตัวสีขาวด้วยความรู้สึกหลากหลาย หลายวันนี้ผมรู้สึกหงุดหงิดเพราะผมกับปัณณ์มองหน้ากันไม่ติด และหงุดหงิดตัวเองที่ยังจำภาพของเขากับเพื่อนเขาวันนั้นได้ดี
แต่ตอนนี้...แค่เห็นท้องฟ้ากลมๆในโปรแกรมแชทกลับทำให้ผมสบายใจได้
‘ทำอะไรอยู่’
[ฟังเพลงครับ]
ผมส่งสติกเกอร์หมีฟังเพลงให้เขาบ้าง
[เป็นหมีไม่ใช่เหรอครับ ทำไมเพื่อนถึงเรียกว่าเสือ]
‘หมีอะไร’
เขาส่งสติกเกอร์หมีตัวเดิมกลับมา
บางทีอาจจะเป็นวันนั้นที่คนดีได้ยินเพื่อนผมเรียกว่าเสือ ผมนึกถึงยิ้มตาปิดของเขาแล้วยิ้มตาม
“เป็นอะไรคะ สาวเหรอ”
แนนที่นั่งดูทีวีอยู่โซฟาอีกตัวถาม ผมรีบปฏิเสธ
“ไม่ใช่ค่ะ”
“แล้วใครทำให้พี่ครามเป็นแบบนี้น้า เด็กปีหนึ่งที่ให้คุกกี้รึเปล่า”
เธอล้อ ผมถอนหายใจก่อนจะบอกเธอบ้าง
“ไปนอนก่อนเลยค่ะ เดี๋ยวหนูจะบ่นว่าหน้าโทรมอีก”
แนนหัวเราะท่าทางสนุก ก่อนจะลุกเดินออกไป ผมมองมือถือตัวเองที่ยังมีแชทของอีกคนค้างอยู่
[ขอโทษนะครับ ไม่ได้ตั้งใจจะว่านะ]
เขาคงเห็นว่าผมอ่านแล้วแต่เงียบไป ถึงได้ตอบกลับมาแบบนี้
‘ไม่เป็นไร’
คนดีส่งสติกเกอร์หมีขอโทษมาให้ ผมไม่เข้าใจคนที่บอกว่าเขาน่ากลัวเอาเสียเลย พอนึกถึงวันที่เขาโดนพูดถึงแบบนั้นก็ยิ่งหงุดหงิด
ผมพิมพ์และลบหลายครั้ง แต่สุดท้ายก็กดส่งไป
‘ถ้าครามเป็นหมี คนดีจะเป็นอะไร’
[หมายถึงผมเหรอครับ]
บางทีเขาก็อาจจะตกใจที่ผมเรียกชื่อเขาแบบนั้น...ผมเองก็เหมือนกัน เขาหายไปเกือบห้านาทีก่อนจะตอบกลับมา
[ผมอยากเป็นนกอินทรีย์]
‘คนดีน่าจะเหมือนตัวนี้มากกว่า’
ผมยิ้มก่อนจะส่งสติกเกอร์ลูกเจี๊ยบที่พึ่งฟักตัวออกจากไข่ไปให้ ก่อนจะนั่งมองข้อความที่ขึ้นว่าอ่านแล้ว แต่จนแล้วจนรอดเจ้าตัวก็ยังไม่ตอบกลับมา
‘โกรธหรือเปล่า’
.
.
.
.
หลังจากเราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลยเกือบอาทิตย์ ทั้งช่วงนี้เป็นช่วงสอบและส่งโปรเจ็ค ผมยุ่งมากและคิดว่าเขาก็คงยุ่งมากเหมือนกัน
ผมมองข้อความสุดท้ายของตัวเองที่สุดท้ายแล้วก็ไม่ได้คำตอบว่าเขาโกรธหรือเปล่าแทบจะทุกวัน
ความคาใจเลยทำให้ผมแวะมาที่คณะศิลปกรรมศาสตร์อีกครั้งในตอนสามทุ่ม เพราะแค่ได้ยินเพื่อนบอกว่าเด็กคณะนี้มักจะทำงานหามรุ่งหามค่ำ
“คราม พอดีเลย ผมซักเสื้อมาคืนแล้ว”
คนที่ผมกำลังมองหาเดินออกมาพอดี
“จะเอาไปคืนที่ไหน”
ผมถามคนที่เดินออกมาจากห้องโถงใหญ่ที่เหมือนเป็นห้องทำงานในตอนสามทุ่ม ในมือเขาถือแค่กระเป๋าตังค์ใบแบนกับมือถือ
“คิดว่าเดี๋ยวจะแชทไปหา”
เขาหยิบมือถือขึ้นมาก่อนจะกดเข้าแชทของเรา
“เอ๊ะ…”
มือเพรียวสวยแตะที่แขนผมเบาๆก่อนจะบอก
“ผมขอโทษครับ วันนั้นงานเข้าพอดี แล้วลืมตอบ”
สุดท้ายแล้วเหตุผลมันก็แค่นั้นเอง ผมยิ้มเมื่อในที่สุดก็โล่งใจ...เขาไม่โกรธ
“งานเสร็จหรือยัง”
ผมถามพร้อมกับมองเข้าไปข้างในประตูห้องโถงที่เปิดไฟสว่างแต่มีคนอยู่เพียงไม่กี่คน
“ยังครับ”
“แล้วจะกลับตอนไหน”
“คืนนี้คงไม่ได้กลับครับ”
เขาว่าพร้อมกับยิ้มเหนื่อยๆ
“แล้วจะไปไหน”
ผมมองกระเป๋าตังค์ในมือเขา
“ไปกินข้าวครับ”
คนดีว่า ก่อนจะมองหน้าผมเมื่อนึกอะไรบางอย่างออก
“เดี๋ยวเข้าไปเอาเสื้อมาให้ครามก่อนนะครับ”
ผมดึงแขนคนที่ตั้งหน้าตั้งตาจะวิ่งเข้าไปเอาของ
“ยังไม่ต้องคืนก็ได้”
ผมว่าก่อนจะค่อยๆคลายมือออก
“แต่ว่า…”
“ไปกินข้าวไหน”
“เซเว่นครับ”
“เดี๋ยวพาไป”
คนดีมองผม อาจจะเป็นเพราะตอนนี้มันดึกผมถึงเห็นสีหน้าเขาได้ไม่ชัด แต่กลับมองจิวสีเงินบนลิ้นเขาได้ชัด
“ผมไม่อยากกวนเวลาของคราม”
“ใครบอกว่ากวน”
ผมเดินเงียบๆข้างเขา เราค่อยๆเดินเลียบฟุตบาทออกไปที่เซเว่นหน้าถนนใหญ่
“เพื่อนไปไหน”
ผมอดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมเขาถึงได้ออกมาคนเดียว
“เดี๋ยวดึกๆตามมาครับ ตอนนี้กลุ่มผมมีแค่ผม”
คนดีว่า วันนี้เขาสวมเสื้อยืดคอกลมโอเวอร์ไซซ์ กับกางเกงผ้าท่าทางสวมสบาย เหมือนกับว่าวันนี้ไม่ได้มีเรียนแต่มาที่นี่เพื่อทำโปรเจคโดยเฉพาะ
“วันนี้ไม่มีเรียนเหรอ”
“มีครับ แต่ไปเปลี่ยนชุดมา”
“ที่บ้าน?”
ผมสงสัยเพราะบ้านเขามันไกลจากที่นี่มาก คงไม่คุ้มถ้าให้กลับไปเปลี่ยนแค่ชุดแบบนี้
“ไม่ใช่ครับ ที่หอเพื่อน”
ผมมองคนที่น่าจะสวมชุดของเพื่อนด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด ตอนเจอเขาครั้งแรกเมื่อเดือนที่แล้วผมรู้สึกเหมือนกับว่าเขาเข้าถึงยากและเหมือนอยู่คนละโลกกับผม
เขาแต่งตัวต่างจากนิสิตทั่วไป ทั้งรอยเจาะและรอยสัก แม้แต่ชื่อของเขาเองก็ยิ่งแปลก ผมสงสัยและอยากรู้หลายๆเรื่องของคนใช้ชีวิตและร่างกายเหมือนเป็นเส้นขนานของชีวิตตัวผมเอง แต่พอได้รู้จักแล้วผมกลับรู้สึกว่าสิ่งที่เขาทำให้ผมอยากรู้จักไม่ใช่สิ่งที่ต่างจากคนอื่นๆ
แต่เพราะเป็นเขา
“คนดี”
คนที่ถูกเรียกชื่อหันมามอง ก่อนจะตอบรับ
“ครับ”
“ภาษาจีนที่ไหปลาร้าคือคำว่าอะไร”
“เห็นเหรอครับ”
เขาดูตกใจ เพราะเสื้อคอกลมวันนี้ปิดแทบจะถึงคอ
“เคยเห็น”
“จิยูแปลว่าอิสระครับ ภาษาญี่ปุ่น”
เขาว่า ผมแตะไหล่ให้เขาขยับไปเดินฝั่งข้างในฟุตบาท เพราะเห็นว่ามีมอเตอร์ไซค์หลายคันขับเข้ามาใกล้
“อืม มันอยู่ข้างไหนนะ”
เจ้าของรอยสักหันมาถาม
“ซ้าย”
ผมแตะลงที่ไหปลาร้าฝั่งซ้ายมือของผม เขายิ้ม ก่อนจะบอกบ้าง
“ขวาต่างหาก”
.
.
.
.
ผมมองคนที่ค่อยๆจิ้มสลัดเข้าปาก ข้างตัวเขามีนมถั่วเหลืองกับขนมปังธัญพืชชิ้นเล็กๆ เรานั่งขัดสมาธิอยู่ในห้องโถงที่เกะกะไปด้วยสี ผ้าแคนวาส และสิ่งของมากมายที่ผมเรียกไม่ถูก ตอนนี้เพื่อนในสาขาของเขาสองสามคนคงออกไปหาข้าวกินเหมือนกัน
“ทำไมกินแต่ผัก”
ผมถามพร้อมกับมองคนที่ใช้มือหนึ่งข้างจับผมตัวเองไว้ไม่ให้ตกลงมาปรกหน้า ส่วนข้างซ้ายที่ถนัดใช้จับซ้อมเพื่อกินผักในกล่องพลาสติก
“ผมเป็นวีแกนครับ”
“ยังไง”
“คล้ายๆเจครับ ไม่กินหรือใช้ของที่ทำจากสัตว์”
เขาว่า
“ทำไมล่ะ”
“สงสารพวกเขาครับ”
ผมเลิกคิ้วมอง
“แล้วไม่สงสารตัวเองเหรอ ผอมแบบนี้”
ผมถามเขาพร้อมกับยกกาแฟกระป๋องขึ้นดื่ม
“ไม่ป่วยก็ไม่เป็นไรครับ”
เจ้าตัวว่า ก่อนจะเก็บกล่องสลัดเปล่าทิ้งลงในถุงพลาสติก
“แล้วคราม ทำไมดื่มกาแฟตอนนี้ครับ”
ผมยิ้มให้กับชื่อตัวเองที่หลุดออกจากปากของเขา
“เดี๋ยวกลับไปอ่านหนังสือ พรุ่งนี้มีควิชตอนเช้า”
คนดีที่เหมือนจะนึกอะไรได้ เดินไปที่อีกฝั่งของห้องโถง เขายื่นถุงกระดาษใบโตให้ผม
“ขอโทษนะครับ ลืมว่าครามรอเสื้ออยู่”
ผมส่ายหน้าเพื่อบอกว่าไม่เป็นไร
“ยังไม่ต้องคืนก็ได้”
“แต่ว่า…”
“เดี๋ยวจะมาเอาใหม่”
“ผม...ไม่เข้าใจครามเลย”
เขามองหน้าผมด้วยความสงสัย
“ไม่เข้าใจยังไง”
“ผมรู้นะว่าเสื้อแพงมาก วันนั้นเพื่อนผมบอก”
ผมยิ้ม ไม่ตอบรับอะไรเพราะมองแต่จิวสีเงินบนลิ้นอันนั้น
“ไม่เห็นเป็นไรเลย”
ผมบอกคนที่กำลังบิขนมปังเข้าปาก ท่าทางสบายๆของเขาทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายไปด้วย คนดีมีลักษณะทางกายภาพที่มองได้หลายมุม บางคนบอกว่าเขาดูน่ากลัว แต่บางคนกลับมองว่าเขาสวยหรือน่ารัก เขาไม่ได้ดูกระตือรือร้นจนเกินไปหรือเชื่องช้าจนเกินไป
คำว่านิ่งและสงบ...คงเหมาะกับเขา
“ปกติก็ใจดีใช่ไหมครับ”
เขาถาม ผมยิ้มน้อยๆก่อนจะตอบ
“ใช่มั้ง”
สิ่งที่เขาถามทำให้ผมนึกทบทวนได้ว่าก็ไม่ใช่เสียทั้งหมด ผมใจดี...แต่ไม่เคยใจดีกับเพื่อนมากขนาดนี้
“อร่อยไหม”
ผมถามคนที่กำลังละเลียดกิน ดูแล้วน่าจะฝืดคอ
“ชิมได้นะครับ”
ผมดึงมือเจ้าของขนมปังนั้นมา แล้วลองชิมที่เขาบิไว้ มันไม่ได้รสชาติเท่าไหร่ ผมรู้แค่ว่าเจ้าของขนมปังดูตกใจ เมื่อตาที่โตอยู่แล้วเบิกกว้างขึ้นอีก
ผมปล่อยให้เขากินมันจนหมด เขาเคี้ยวมันช้าๆ ก่อนจะเช็ดมือกับทิชชู่เปียกข้างตัว
ผมมองหน้าของคนที่เริ่มไม่สบตา
“นี่คนดี”
เขาไม่ตอบอะไร เอาแต่ก้มหน้า
ผมยิ้ม ก่อนจะมองไปทั่วห้องโถงที่เปิดไฟสว่างโร่ ข้างเราเป็นโต๊ะที่ระเกะระกะไปด้วยของใช้ของเด็กที่นี่ ผมมองประตูทางเข้าที่ปิดสนิทเพราะเปิดเครื่องปรับอากาศภายใน
“คนดี”
ผมเรียกซ้ำอีกครั้งเมื่อเห็นว่าคนที่หน้าแดงยังไม่เงยหน้ามามองกัน
“ว่าไง”
“วีแกน ดื่มกาแฟได้ไหม”
เขาเงยหน้ามามอง ก่อนจะตอบ
“ถ้าไม่มีนมวัวก็…”
ผมโน้มตัวเข้าไปจรดปากตัวเองลงที่มุมปากเขาเบาๆแค่เวลาชั่ววินาที ห่วงบางๆสีเงินให้ความรู้สึกเย็นและเกะกะ ผมถอนหน้าออกมามองหน้าเขา ตากลมโตเบิกกว้าง มือเรียวพยายามดันไหล่ผมออก
แต่ในตอนที่ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ใช้จมูกตัวเองแตะกลับปลายจมูกเขา เจ้าตัวก็ปิดตาสวยลง ผมคลี่ยิ้มก่อนจะค่อยๆจูบริมฝีปากอิ่มเบาๆ สองถึงสามครั้ง ในตอนที่เขาเผลอถึงได้เอียงคอแล้วสอดลิ้นเข้าไป
คนดีดูเงอะงะ...ทำให้ผมรู้ว่าเขาไม่ลองทำแบบนี้มาก่อน
และจิวตรงกลางลิ้นของเขา...ทำให้ผมรู้ว่ารสชาติมันหวานกว่าที่คิด
เสียงหอบเบาๆของเขาผมย่ามใจ มือที่ผลักบ่าผมออกในตอนแรกดูเหมือนจะอ่อนแรงลง ผมขยับเข้าไปใกล้กว่าเดิม จับหลังคอให้คนดีเงยหน้าได้ถนัด
เสียงฝีเท้าจากข้างนอกทำให้ผมต้องหยุดอย่างน่าเสียดาย
.
.
“หายใจเข้าลึกๆ”
ผมว่าก่อนจะลูบที่มือเขาเบาๆ ปากอิ่มที่วาววับไปด้วยลิ้นชื้นของผมก่อนหน้านี้ถูกเม้มไว้แน่น
“คนดี ทำไมมาเร็วจังวะ กินอะไรยัง”
ผมหันไปมองเพื่อนเขาที่เปิดประตูเข้ามา ดูเหมือนพวกพี่เขาพอจะจำหน้าผมได้ ผมยกมือไหว้ทุกคน
“ทำงาน อย่าหักโหมนะ”
ผมว่าก่อนจะดึงเสื้อตัวนั้นออกมา คลุมไว้ที่ไหล่สั่นให้
“ขอโทษนะคนดี แต่ครามตั้งใจ”
.
.
.
.
TBC.
______________________________
คุณตำหนวด ทางนี้ค่าาา มีคนแกล้งลูกเรา มือไวมากๆ //เอาสันไม้บรรทัดฟาด
เริ่มหัวข้อโดย: crOnOs ที่ 08-01-2019 23:21:22
เริ่มหัวข้อโดย: nisaday ที่ 08-01-2019 23:36:15
พี่คนดีทำตัวไม่ถูกแล้ว
:katai5:
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 09-01-2019 00:00:24
เขาร้ายนะคะหัวหน้า
แต่เรื่องนี้โนดราม่าโน๊ะะะะ กลัวจริงๆเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: no.fourth ที่ 09-01-2019 00:00:38
เริ่มหัวข้อโดย: Tayniiii ที่ 09-01-2019 00:01:31
เริ่มหัวข้อโดย: Seilong2 ที่ 09-01-2019 00:15:27
เริ่มหัวข้อโดย: grayliette ที่ 09-01-2019 00:38:23
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 09-01-2019 00:41:59
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 09-01-2019 01:20:02
:L2: :pig4: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: wikawee ที่ 09-01-2019 01:42:41
ไม่ชอบครามเลยอ้ะ นิสัยไม่ดี มือเร็ว ปากว่าอีกอย่าง แต่การกระทำอีกอย่าง ไหนบอกเพื่อน อย่าคิดจะเอาคนดีมาเป็นเพื่อนอุ่นเตียงนะ ไม่งั้นชั้นจะฆ่าแกแน่ๆ ฮือออออ ไม่พอยังมีพันธะอีก มีเมียเป็นตัวเป็นตน ถ้าคนดีรู้ไม่เสียใจแย่หรอ น้องเป็นวีแกน แน่นอนเรื่องเพื่อนมนุษย์น้องยิ่งใส่ใจ แกมันคนเฬววววววววว ออกไปให้ห่างจากลูกฉันเดี๋ยวนี้!!!!!!! :fire:
เริ่มหัวข้อโดย: oilzaza001 ที่ 09-01-2019 02:47:22
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 09-01-2019 02:48:38
เริ่มหัวข้อโดย: catka12 ที่ 09-01-2019 02:53:56
BTW: คนพี่น่ารัก.... น่าเอ็นดูมากกกก :hao7: แต่ตอนนี้อย่าพึ่งตกหลุมน้องเสือนะค่ะ :m16: ให้น้องไปจัดการคนที่อยู่ข้างๆก่อน ไม่อยากเห็นคนพี่เสียใจ :sad11:
ชอบค่ะ ตามค่ะ มาต่อเร็วๆบ่อยๆยาวๆนะค่ะ ติดงอมแงมเลยค่ะ o13
เริ่มหัวข้อโดย: mamarin_smile ที่ 09-01-2019 02:57:04
:katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: pigarea ที่ 09-01-2019 07:28:33
เริ่มหัวข้อโดย: magmild ที่ 09-01-2019 10:27:54
Sent from my GT-I8262 using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: yasperjer ที่ 09-01-2019 10:42:29
เริ่มหัวข้อโดย: magmild ที่ 09-01-2019 11:06:43
Sent from my GT-I8262 using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 09-01-2019 11:10:56
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 09-01-2019 11:17:43
เริ่มหัวข้อโดย: bowbeauty ที่ 09-01-2019 12:19:57
เริ่มหัวข้อโดย: mutyamania ที่ 09-01-2019 12:45:43
ถึงน้องจะดูน่ากลัวในสายตาคนอื่น แต่น้องดูเป็นที่เอ็นดูของเพื่อนๆนะคะเนี่ย
เริ่มหัวข้อโดย: Faii0518 ที่ 09-01-2019 12:56:42
เริ่มหัวข้อโดย: Quatree ที่ 09-01-2019 15:57:56
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 09-01-2019 17:18:24
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 09-01-2019 17:22:44
คราม สถานะแกคลุมเครืออ
หนูแนน น่ะ หนูแนน ยังไง ๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: juthamart ที่ 09-01-2019 19:47:25
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 09-01-2019 21:59:22
เริ่มหัวข้อโดย: i.am.wee ที่ 10-01-2019 05:32:37
เริ่มหัวข้อโดย: ★KVH™★ ที่ 10-01-2019 08:26:03
คนดีน่ารัก
เริ่มหัวข้อโดย: Stmmltww ที่ 10-01-2019 12:55:08
อยากสักตามพี่คนดีบ้างเลยค่ะ555555 ขอบคุณค่า สนุกมากเลย
เริ่มหัวข้อโดย: Ac118 ที่ 10-01-2019 18:00:27
เริ่มหัวข้อโดย: waiieiei ที่ 10-01-2019 19:52:56
เริ่มหัวข้อโดย: Patsz ที่ 10-01-2019 21:44:07
เริ่มหัวข้อโดย: junlifelove ที่ 12-01-2019 02:13:09
เริ่มหัวข้อโดย: Ta_ii ที่ 14-01-2019 20:55:34
มาดูกันว่าไอ้เสือจะรุกยังไงต่อ
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 14-01-2019 21:52:26
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 15-01-2019 14:28:23
ความโกรธลายซากุระ
“พี่ครามคะ”
ผมหันไปมองคนข้างตัวที่สอดมือเข้ามาเกาะที่แขน ในตอนที่เรากำลังจะเดินออกมาข้างนอกคณะเพื่อไปหาข้าวกิน
“ว่าไงคะ”
“แนนปวดเท้า”
ผมมองรองเท้าส้นสูงเกือบสามนิ้วของเธอ วันนี้แนนเลิกเรียนเร็วและกะจะกลับคอนโดพร้อมกัน
“พี่บอกแล้วว่าไม่ให้ใส่ส้นสูงไงคะ”
“ก็มันทำให้สูงขึ้น ขาเรียวด้วย”
คนดื้อบอก ผมส่ายหน้ายอมแพ้
“แค่นี้ก็สวยแล้ว”
ผมกระชับแขนให้แน่นขึ้นเมื่อเห็นว่าแนนเดินกระเผลก
“เดินดีๆ ถอดรองเท้าไหม เดี๋ยวพี่ไปเอารองเท้าที่รถให้”
แนนส่ายหน้า ก่อนจะมองตรงไปอีกฝั่งด้วยหน้าตาติดจะสงสัย ผมมองตามสายตาของเธอเห็นคนที่คุ้นตาเดินตรงมาทางที่กลุ่มเรากำลังยืนอยู่ เป็นเวลาเดียวกับที่แซมหันมาสะกิดผม
“มึง พี่คนดี”
วันนี้คนดีสวมเสื้อเชิ้ตนิสิตสีขาวแขนยาว ผมมองนิ้วสวยและเล็บที่ไม่ได้แต้มสี ผมยาวบระบ่าของเขาถูกรวบไว้ยุ่งๆ และบนหน้าไม่ได้มีจิวสีเงินติดอยู่ตรงไหน ทำให้เห็นดวงหน้าขาวสะอาดได้ชัด
“ผม เอาเสื้อมาคืนครับ”
เขาดูประหม่า ผมมองตาใสแจ๋วที่มองกันแค่ครู่เดียว ก่อนจะเสหลบไปมองที่อื่น ใช้มือข้างที่ว่างดึงถุงใบใหญ่มาถือไว้
“ทำไมถึงมาแถวนี้”
ผมก้มลงนิดหน่อยเพื่อถามเขา
“พอดีมาหาเพื่อนครับ ไปแล้ว”
ปลายประโยคเขาบอกเบาๆก่อนจะหันหลังกลับไป
“คนดี”
ผมเรียกเขาไว้ คนที่ถูกเรียกหันมามองก่อนจะขอบคุณอีกรอบ
“ขอบคุณนะครับ”
เขาว่าก่อนจะมองไปฝั่งแซมและกรที่ยกมือไหว้
“ไปแล้วเหรอพี่”
คนดียิ้มให้เพื่อนผมก่อนจะเดินออกไป ผมมองแผ่นหลังกับผมหางม้ายุ่งๆของเขาที่ไกลออกไปทุกที แนนกระตุกแขนผมเพื่อเรียก ก่อนจะถาม
“พี่ครามรู้จักพี่คนดีด้วยเหรอคะ”
“ทำงานกลุ่มด้วยกันค่ะ”
ผมตอบ แต่ตาก็ยังมองออกไปที่ถนนข้างหน้า คนดีหายไปแล้ว
“เสื้ออะไรวะ”
แซมถามพร้อมกับดึงถุงกระดาษในมือผมไปดู พอเห็นว่าเป็นเสื้อตัวที่ผมหวงนักหวงหนามันก็ยิ้มเยาะ กรมองหน้าผมบ้าง
“กูเชื่อมึงแล้วแซม ว่าไม่ธรรมดา”
กรว่า ท่าทางดูสนุกอีกคน
.
.
.
.
‘คนดี ทำอะไรอยู่’
ผมทักไปหาเขาในตอนเกือบสี่ทุ่ม เห็นว่าจุดที่รูปท้องฟ้ายังเป็นสีเขียว ไม่นานนักมันก็ขึ้นว่าอ่านแล้ว แต่รอนานเกือบครึ่งชั่วโมงคนดีก็ยังไม่ตอบ
.
.
.
.
‘คนดี งานยุ่งเหรอ’
เมื่อกลางวันผมกะจะถามว่าเขาจะกลับยังไง แต่ก็ไม่ได้ถามเพราะคนดีดูเหมือนรีบเกินไป แถมผมก็ทิ้งแนนไม่ได้ด้วย
.
.
.
.
‘โทรได้ไหม’
ผมถามคนที่เปิดอ่านทุกข้อความแต่ก็ไม่ยอมตอบกลับเลย
.
.
.
.
“แม่กับพี่จอยโทรมาบอกให้กลับบ้านบ้างนะคะ”
ผมมองคนที่พึ่งเดินออกมาจากห้องน้ำก่อนจะตอบรับ
“รับทราบค่ะ”
ผมว่าก่อนจะมองหน้าจอที่ดับไปเสียเฉยๆ ทั้งๆที่เมื่อกี้สัญญาณต่อสายยังดังอยู่แท้ๆ
“หนูคะ ถ้าโทรในไลน์แล้วเขาไม่รับ ทั้งๆที่พึ่งอ่านคือยังไงคะ”
แนนมองผม
“เขาไม่ว่างหรือเปล่าคะ”
เธอว่าก่อนจะทำท่าคิด
“ไม่งั้นก็บล็อคไปแล้ว”
ผมมองรูปท้องฟ้าที่จุดสีเขียวหายไปจากหน้าจอแล้ว ผมพอรู้ว่าช่วงนี้พวกปีสี่งานยุ่งมาก แต่เมื่อก่อนยุ่งแค่ไหน เขาก็จะส่งสติกเกอร์กระต่ายยิ้มมาให้ แนนเดินมานั่งใกล้กัน ก่อนจะมองหน้าจอของผม
“สาวที่ไหนคะ”
เธอถามพร้อมกับอมยิ้ม
“เพื่อนค่ะ”
“เพื่อนคนไหน เพื่อนพี่ครามแนนก็รู้จักทุกคน”
เธอว่าพร้อมกับทำหน้าตาล้อเลียน ผมถอนหายใจก่อนจะชี้ไปที่ห้องนอนห้องเล็กข้างห้องของผม
“เข้าห้องตัวเองไปเลยค่ะ”
แนนขำพร้อมกับพยักหน้าไปพลาง
“ก็ได้ เสือคราม ก็ได้”
.
.
.
.
วันนี้ผมมาส่งแนนเพราะเธอมีเรียนตั้งแต่เช้า กะว่าจะได้เลยไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุดด้วย เพราะเย็นนี้ผมมีควิซ สุดท้ายแล้วแนนก็โดนยกเลิกคลาส เราเลยตกลงกันว่าจะมานั่งที่ร้านกาแฟหลังม.ที่เธอชอบแทน
“หนูนั่งรอก็ได้ เดี๋ยวพี่ไปซื้อให้”
ผมบอกคนที่นั่งลงที่โซฟานิ่ม
“แนนเอาโกโก้นะคะ ไม่หวาน”
“ได้ค่ะ”
ผมตอบรับก่อนจะเดินออกมาที่เคาน์เตอร์
อาจจะเป็นอย่างที่แซมบอก ว่าถ้าเราสนใจอะไร สิ่งนั้นมักจะดึงดูดเรา ไม่อย่างนั้นเราก็จะดึงดูดมันเข้ามาเสมอ
“อ้าวไอ้น้อง”
ผมหันไปตามเสียงทัก เห็นว่าเป็นพี่ที่เป็นเพื่อนของคนดี
“สวัสดีครับ”
ผมยกมือไหว้เขา พี่เขาโบกมือว่าไม่เป็นไรก่อนจะแซวยิ้มๆ
“พาสาวมากินข้าวเหรอ”
ผมหัวเราะแต่ไม่ได้ตอบรับอะไร ตอนแรกที่ผมเจอเขาอยู่กับคนดี ผมคิดว่าเด็กคณะนั้นเข้าถึงยาก แต่พอเจอหน้ากันสองถึงสามครั้งเราก็คุยกันได้เหมือนคนปกติ แต่ผมก็ยังไม่เข้าใจทรงผมสีเงินของเขาสักเท่าไหร่
“คนดี เอาไร”
พี่เขาหันไปทักคนที่พึ่งเดินเข้ามาในร้าน ผมมองคนที่สวมหมวกปีกกว้างสีครีม เพราะแดดข้างนอกร้อนจัด แก้มเขาเป็นสีแดงระเรื่อ ผมมองเสื้อแขนกุดตัวโคร่งของเขาที่โดนตัดยาวจนเห็นถึงสีข้าง
“กาแฟดำครับ”
คนดีว่าพร้อมกับถอดหมวกออก เขาเหมือนจะมองเห็นผมแล้วแต่ก็เมินกันอย่างเห็นได้ชัด
“แก้วของคนดีต้องใส่นมเยอะๆ”
เพื่อนเขาว่า คนดีที่มักจะยิ้มอยู่เสมอหน้างอ ผมมองแพขนตาที่กระพริบไปมา เห็นเหงื่อซึมตามไรผมแล้วอยากเอื้อมมือไปปัดผมสีเข้มออกจากข้างแก้มให้
“เพนท์อย่าแกล้งเรา”
“ใส่น้ำเชื่อมไหม”
“ใส่นิดเดียวครับ”
เขาว่า
“เอาแซนวิชไก่ด้วยไหมคนดี”
คนดีทำหน้าเบื่อเพื่อนแต่ก็ขำ ผมแตะไหล่คนที่ไม่ยอมมองกันสักที
“คนดี”
คนถูกเรียกชื่อหันมายิ้มให้
“ครามมากินข้าวเหรอ”
ผมลอบถอนหายใจให้คนที่ไม่ยอมมองตากันเลย ถ้าอยู่ด้วยกันแค่สองคนผมคงอยากจะถามว่าโกรธอะไร เป็นเพราะจูบวันนั้นหรือเปล่า
“ช่วงนี้งานเยอะเหรอ”
ผมถาม
“ก็เยอะครับ”
คนดีตอบเสียงอ่อย พี่เพนท์หันมาสมทบ
“เยอะสิวะ ดูตาหมีแพนด้าของไอ้คนดี”
ผมมองใต้ตาที่คล้ำลงนิดหน่อยของเขา เพราะคนดีผิวใสมาก พอเป็นแบบนี้เลยทำให้เห็นได้ชัด
“ไหนมึงบอกรักสัตว์ เอาตาแพนด้ามาใช้ได้ไง”
พี่เพนท์ว่าพร้อมกับขยี้ผมอีกคนเล่น ผมรู้สึกไม่ชอบใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
“เพนท์ หยุดเลย”
คนดีจับแขนเพื่อนออก ผมเห็นที่ต้นแขนพี่เพนท์มีรอยสักรูปพระจันท์เป็นเส้นเล็กๆ แต่ผมก็หันกลับมามองอีกคนแทน เมื่อพี่เขาเดินไปรอรับกาแฟที่อีกฝั่งของเคาน์เตอร์
“ได้นอนบ้างยัง”
“คืนนี้คงได้นอนมั้งครับ”
คนดีตอบ ผมมองต้นแขนและหัวใหล่ของเขาที่ไม่ได้มีรอยสักอย่างที่ผมคิดว่าจะมีตั้งแต่แรก วันนี้ตรงติ่งหูเขาสวมแค่ห่วงเล็กๆสีดำติดไว้ บนลิ้นก็ไม่มีจิวสีเงินอย่างเคย
“นี่ คนดี”
ผมเรียก คนดีเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างเหมือนกัน แต่เพื่อนเขาเรียกไว้ก่อน
“คนดีมาถือแก้วของพวกไอ้สาที”
“ได้ๆ”
.
.
.
.
“แซม มีเบอร์คนดีไหม”
ผมถามไอ้แซมที่กำลังตั้งใจเก็บเวลอยู่ที่โรงอาหาร แซมเป็นลูกครึ่งอเมริกาแต่หน้าตาแทบจะไม่เหมือนฝรั่ง เราคบกันมาตั้งแต่มัธยม ต่างจากพวกกรหรือปัณณ์ที่พึ่งมาเจอกันตอนขึ้นปีหนึ่ง
“พี่คนดีเหรอ”
แซมหันมาถาม
“อืม”
“มี ทำไมวะ”
“ขอหน่อย”
หลังจากวันที่เจอคนดีที่ร้านกาแฟ เกือบอาทิตย์ที่ผ่านมาผมก็ไม่ได้เจอเขาเลย แถมคนดียังไม่ยอมตอบแชทผมเลย ช่วงนี้เป็นช่วงสอบมิดเทอม ผมรู้ว่าเขาคงยุ่ง ตัวผมเองก็ยุ่ง แต่ผมก็ยังอยากเจอเขา
“เอาไปทำไม”
“เขาน่าจะบล็อคไลน์กูว่ะ”
ผมบอกแซมไปตามตรง
“เขาจะบล็อคมึงทำไม”
แซมหยิบมือถือขึ้นมาส่งสติกเกอร์เข้าไปในกลุ่มที่เราเคยทำงานด้วยกัน ไม่ถึงสิบนาทีสติกเกอร์กระต่ายยิ้มก็ถูกส่งเข้ามาในกลุ่ม แซมยักไหล่เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น นั่นยิ่งทำให้ผมหงุดหงิด
“เอาเบอร์คนดีมา”
“มึงชอบพี่เขาใช่ไหม”
แซมถาม ผมถอนหายใจ
“เอาเบอร์มาก่อน เดี๋ยวกูบอก”
“มีสาวเหรอ น้องแนนเอามึงตาย”
กรที่พึ่งเดินมาถึงโต๊ะทักผมที่ยังวุ่นวายอยู่กับมือถือแซม
“ถ้ากูไม่รู้จักที่บ้านมึงกูก็คิดนะว่ามึงกับน้องคงไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ”
แอลว่าบ้าง
“คนห่าอะไรติดน้อง”
กรว่า แซมที่อยู่กับผมมานานยักไหล่ก่อนจะบอก
“เขาว่าคนเจ้าชู้มักหวงน้องสาว ถ้ามีลูกสาวจะยิ่งหวง เพราะเคยเลวมาก่อน”
มันว่า ผมถอนหายในกับหัวข้อนี้ที่วนเวียนมาในรอบหลายเดือน
“กูยังจำสมัยปีหนึ่งได้ คนเหี้ยอะไรคุยกับผู้หญิงทีเดียวสามคน”
ทุกคนเคยพลาด ผมก็เคย เพียงแต่พลาดในสิ่งที่พวกมันมักจะเอามาขยี้ซ้ำแล้วสนุก
“ดีนะน้องมันมาเรียนที่นี่ ถ้าเรียนที่อื่นกูว่าครามมันไม่เป็นคนดีแบบนี้หรอก”
“แม่งกลัวน้องแนนโดนผู้ชายเลวแบบมันหลอก”
“K”
ผมหันไปด่าไอ้กรที่กำลังสนุก
“แล้วที่มึงยังไม่มีแฟนเพราะแนนรึเปล่าวะ”
แอลถาม ผมพยักหน้า
“ก็ใช่ รอให้น้องเจอคนดีๆก่อน”
ผมว่า
แนนเป็นน้องคนสุดท้องของที่บ้านผม ที่พ่อแม่ดูแลมาดีมากมาตั้งแต่เกิด จนวันที่พ่อเสียไป พ่อก็ยังห่วงแต่ลูกสาวคนเล็ก เพราะตอนเด็กๆแนนไม่ค่อยสบาย แถมยังฝากฝังให้ผู้ชายคนเดียวในบ้านอย่างผมดูแลทุกคนดีๆ ตอนนั้นผมที่พึ่งจะป.3 ตอบรับคำขอของพ่อไปด้วยความไม่เข้าใจนัก
“แล้วถ้ามีคนมาชอบมึงแล้วมึงก็ชอบเขาล่ะวะ”
แซมถาม
“รอไป น้องกูสำคัญกว่า”
ผมบอกตัดรำคาญ แต่แซมกลับยิ้มกริ่ม
“คนที่รอไม่ไหวอาจจะเป็นมึงมากกว่ามั้ง”
มันว่า กรที่พอรู้เรื่องหัวเราะ
“กับพี่สาวมึงหวงแบบนี้ไหมวะ”
แอลถาม แซมหัวเราะบ้างก่อนจะตอบ
“แบบนี้แหละ เจ้จอยจะขึ้นคานเพราะมันแล้ว”
.
.
.
.
ผมได้เบอร์โทรของคนดีจากเพื่อนสนิท และเพราะไม่มีคนรับถึงได้มายืนอยู่ที่หน้าห้องโถงที่เดิม แต่ไม่โชคดีเหมือนคราวก่อนที่ได้เจอเขา
“อ้าว มาทำไมวะ”
เพื่อนของคนดีอีกคนเดินออกมาพอดี ผมยกมือไหว้เขาก่อนจะถามหาอีกคน
“คนดีล่ะพี่”
“พึ่งกลับไปเมื่อกี้”
“กลับยังไงครับ”
“นั่งรถรางออกไปมั้ง มันไม่ได้กลับบ้านหลายวันแล้ว”
พอรู้แบบนั้นผมก็กลับมาที่ลานจอดรถ แล้วขับรถเลียบไปกับทางออกหน้าม. แทนที่จะใช้ทางลัดอย่างเคย ไม่นานนักก็เจอกับคนที่อยากเจอ เขาเดินบนฟุตบาทที่เลียบไปกับคลองน้ำ มือสวยถือร่มเพราะฝนพึ่งจะหยุดตก ผมลดความเร็วก่อนจะเปิดกระจก
“คนดี ขึ้นรถ เดี๋ยวครามไปส่ง”
คนถูกเรียกดูตกใจนิดหน่อย เขาส่ายหน้าไปมา
“ไม่เป็นไรครับ ผมกลับเองได้”
“คนดี”
ผมเรียกเขา ไม่ชอบใจเลยที่ปฏิเสธกันแบบนี้
“ขอบคุณนะ แต่ไม่เป็นไร”
ผมเอื้อมมือไปเปิดไฟฉุกเฉิน จอดรถแล้วเปิดประตูไปหาอีกคน เพราะลมพัดแรงทำให้ฝนที่เกาะตามต้นไม้ตกลงมาโดนตัว เสื้อตัวบางของคนดีเปียกชุ่มไปบางส่วน
“โกรธครามใช่ไหม”
ผมถาม คนที่ยืนอยู่ก่อนส่ายหน้าไปมา
“ไม่ได้โกรธครับ”
“ไม่ได้โกรธแล้วทำไมไม่กลับด้วยกัน”
คนดีมองหน้าผมก่อนจะกระชับถุงผ้าใบใหญ่เข้าหาตัว
“ผมแค่เกรงใจ”
ผมถอนหายใจ ก่อนจะปัดหยดน้ำที่ตกลงบนแก้มเขาออก
“เกรงใจทำไม”
คนดีจับข้อมือผมออกจากหน้าเขา คิ้วสีเข้มขมวดยุ่ง
“เราไม่ได้สนิทกันครับ”
ผมยิ้มก่อนจะเอื้อมมือไปจับข้อมือเขาไว้แทน
“งั้นกลับด้วยกัน จะได้สนิทกันขึ้น”
คนดีส่ายหน้าอีกรอบ
“ผมจะเข้าร้าน ไม่ได้กลับบ้านเลย”
“ร้านอยู่ที่ไหน ครามไปส่งได้”
ผมว่าก่อนจะดึงแขนเขาเบาๆ ออกเดินไปที่รถเปิดประตูให้อีกคนเข้าไปนั่ง ก่อนจะรีบออกรถเพราะใกล้ค่ำแล้ว
.
.
.
.
“หูเป็นอะไร”
ผมถามเมื่อเห็นว่าต้านบนของหูเขามีพลาสเตอร์ติดอยู่ คนดีเอาผมทัดหูไว้ก่อนจะแตะๆที่พลาสเตอร์สีน้ำตาล
“ฉีกครับ นอนแล้วมันเกี่ยวกับเสื้อ”
ผมหันกลับมามองถนนข้างหน้า ก่อนจะถาม
“ไปหาหมอยัง”
“ผมเป็นบ่อย ไม่เป็นไร”
ผมจำได้ว่าตรงนั้นมักจะมีตุ้มหูรูปดาวเล็กๆเสียบไว้
“เจ็บไหม”
“ไม่ครับ”
“แล้วตรงไหนเจ็บที่สุด”
คนถูกถามทำหน้างง แต่ไม่นานก็ตอบออกมา
“ถ้าเจาะไม่เจ็บมากครับ”
“แล้วสักล่ะ ตรงไหนเจ็บสุด”
ผมว่าพร้อมกับหยุดรถเมื่อติดไฟแดง ผมว่ากรุงเทพเป็นเมืองที่ขับรถยากมากแถมไม่เข้าใจด้วยว่าทำไมแค่ฝนตกไม่นานการจราจรถึงได้แย่แบบนี้
“ตรงนิ้วก็เจ็บ”
ผมหันไปหาคนข้างตัวพร้อมกับมองนิ้วเรียว
“แต่ที่เจ็บมากสุดน่าจะเป็นต้นขาข้างในครับ”
พอเขาบอกแบบนั้นผมก็มองกางเกงผ้าดิบขายาว มองให้เขารู้ว่าผมอยากจะเห็นข้างใน
“เป็นลายอะไร”
คนที่รู้ว่าโดนมองไม่ตอบ ผมยิ้มก่อนจะกดจูบลงที่แก้มเขา กลิ่นน้ำหอมประจำตัวของเขาทำให้ผมยั้งใจไม่อยู่
“คนดี”
ผมลูบแก้มเขาเบาๆ
“ทำไมไม่ตอบแชทคราม”
“ก็...ไม่รู้จะตอบอะไรครับ”
คนตอบหันหน้าออกไปที่ฝั่งกระจก ผมขยับตัวมานั่งตัวตรงที่เดิม ก่อนจะถอนหายใจ
“ก็จริงเนอะ”
“ขึ้นทางด่วนชิดซ้ายนะครับ”
คนดีว่าในตอนที่ผมมุ่งหน้าขับรถตรงไป
“วิ่งข้างล่างดีกว่า”
คนที่ดูเหมือนอยากให้ถึงจุดหมายเต็มทนหันมามองหน้าผม
“แต่รถติด”
“ดีแล้ว”
ผมยิ้มให้เขา และรถติดที่ว่าก็ติดจนแทบไม่ขยับ ปกติผมจะหัวเสียและหงุดหงิด แต่วันนี้กลับรู้สึกว่าไม่ได้จะรีบไปไหน
“ไหน ดูตรงหูหน่อย”
ผมว่า แต่ก็กดจมูกตรงข้างแก้มเขาเหมือนเดิม คนดีดันหน้าผมออก เขาหลุบตามองมือตัวเอง
“ผมไม่เข้าใจครามเลย”
ผมที่ยังไม่ค่อยเข้าใจตัวเองเหมือนกันลูบผมเขาเบาๆ ผมคงทำให้คนดีกลัว พอรู้แบบนั้นถึงได้ผละตัวออกมา
“จิวที่ลิ้น เอาออกแล้วเหรอ”
ผมถาม
“ครับ”
“ทำไมของน้อย เห็นพี่เพนท์บอกคนดีไปนอนที่หอเพื่อนตั้งหลายวัน”
ผมชวนเขาคุยเรื่องจิปาถะ แต่ก่อนถึงเขาดูไม่พูดไม่เก่ง แต่ก็มักจะยิ้มและตอบแบบมีความสุข ต่างจากบรรยากาศตอนนี้
“ก็ใช้เสื้อผ้าเพื่อน”
“แล้วนอนสบายเหรอ”
“ก็ดีกว่าเบียดคนกลับบ้านครับ”
ผมคิดภาพคนที่ไปนอนหอในที่สภาพไม่ค่อยดีแล้วเหนื่อยแทน
“แล้วร้านที่จะไป เป็นร้านอะไร”
คนดีไม่ตอบ บางทีคงไม่ได้อยากให้รู้เรื่องของเขามากนัก
“หนาวไหม”
ผมถามคนที่กอดอกตัวเอง ตอนนี้เริ่มมืดแล้ว ฝนที่หยุดตกไปเมื่อเย็นกลับมาตกปรอยๆอีกรอบ
“สบายมากครับ”
ผมมองไปเบาะหลังเห็นมีแต่เสื้อของน้องสาวเลยไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่ก็เอื้อมมือไปลดแอร์ให้
รถติดที่คนดีบอกคือติดมากจริงๆด้วย เป็นชั่วโมงยังไม่ขยับออกจากแยกแถวม. ผมหันไปบอกคนที่นั่งมองข้างนอกอยู่ท่าทางเหนื่อย
“หลับก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวใกล้ถึงครามจะปลุก”
ผมลูบผมลื่นมือของเขาเบาๆ นึกภาพเวลาที่เขาขึ้นรถเมล์ไม่ออกเลยว่าจะเหนื่อยขนาดไหน
“จริงๆจอดข้างหน้า ผมไปเองอาจจะดีกว่า”
“จะทิ้งครามไว้ตรงนี้เหรอ”
ผมหันไปถามคนที่เอาแต่จะหนี
“ผมไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นครับ”
คนดีตอบเสียงอ่อย ผมที่รู้สึกว่าทำให้เขาเครียดขึ้นเรื่อยๆหันกลับมามองถนนอีกรอบ
“นี่คนดี กลัวครามรึเปล่า”
เขาเงียบไปนานกว่าจะตอบ
“แค่ไม่เข้าใจ...ว่าทำแบบนี้ทำไม”
เขาตอบแต่ก็ไม่ได้หันมามองกัน
“แล้วคิดว่ายังไง”
“ผมอาจจะแปลกมั้ง ครามเลยอยากเล่นด้วยเฉยๆ”
ผมไม่ได้ตอบอะไร สำหรับคนดีแล้วผมว่าเขาดึงดูด ไม่ใช่แปลก และผมก็ไม่ได้อยากเล่นกับเขาเลย เพราะถ้าแค่เล่น...ผมคงไม่เก็บเอาทุกอาการหรือคำพูดเขามาคิดมากขนาดนี้
.
.
.
.
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 15-01-2019 14:33:31
ใช้เวลาเกือบสามชั่วโมงผมถึงมาส่งเขาที่ร้านได้ คนดีเดินนำผมขึ้นมาบนตึกหรูใจกลางเมือง ก่อนจะเดินเข้าไปที่ร้านสักขนาดใหญ่ดูโอ่โถงและสะอาดสะอ้าน ข้างในมีลูกค้าอยู่เกือบห้าคน ดูแล้วน่าจะเป็นคนต่างชาติส่วนหนึ่ง
“โต้จัง สวัสดีครับ”
คนที่นั่งอยู่ตรงเคาน์เตอร์คิดเงินเงยหน้ามามองคนมาใหม่
“อ้าว นึกว่าจะกลับบ้านเลย”
เขาเป็นชายอายุน่าจะประมาณ 40 - 50 ปี ดูแข็งแรง คงเป็นพ่อเลี้ยงแบบที่ผมเคยได้ยินมา
“รอกลับพร้อมกันครับ”
คนดีว่า
“น้องคนดี ไม่เจอนานเลย”
หนึ่งในนั้นเดินมากอดคนที่พึ่งมาถึง คนดีกอดผู้หญิงที่น่าจะอายุเยอะกว่ากลับ ก่อนจะยิ้มกว้างให้
“งานเยอะครับพี่วี จะฝึกงานแล้ว”
“พี่คู้บอกอยู่ว่าถ้าอยากได้ลายใหม่ต้องให้น้องคนดีออกแบบให้”
เธอว่า พี่คู้ที่ถูกพูดถึงตอบกลับมา
“คนดีไม่มีเวลาเลยช่วงนี้”
“ครับ แต่ถ้าจ่ายแพงผมหาเวลาให้ได้”
เขาว่าพร้อมกับยิ้มจนตาปิด
“จะสักให้สวยๆเลย”
คนที่อยู่เคาน์เตอร์พูดบ้าง
“งกพอกันทั้งพ่อทั้งลูก”
เธอว่าพร้อมกับขำ ผมหันไปมองพ่อของคนดี เขามองหน้าผมงงๆก่อนจะยกมือขึ้นรับไหว้
“นัดไว้ไหมครับ”
ภาษาไทยสำเนียงปร่งถามออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม คนดีเดินไปหาก่อนจะบอกว่าผมเป็นรุ่นน้องที่ม.
“ครามมาดูเฉยๆ”
คนดีว่า คนเป็นพ่อเดินออกมาจากหบังเคาท์เตอร์พร้อมกับแฟ้มขนาดใหญ่
“มาดูแบบไหม เผื่ออยากได้สักลาย”
เขาหัวเราะชอบใจก่อนจะชี้ให้ดูอีกเล่ม
“เล่มนี้เป็นลายที่คนดีออกแบบ”
“ผมจะสอบข้าราชการครับ คงสักไม่ได้”
ผมว่า พ่อของคนดีทำหน้าติดจะเสียดาย
“อ้าว เสียดาย หุ่นแบบนี้สักตรงอกคงเท่น่าดู”
คนดีส่ายหน้าไปมา
“โต้ซังเลิกชวนคนอื่นสักทีครับ คนไม่ชอบก็มี”
พอบอกแบบนั้น พี่คู้ที่คนดีพูดถึงก็หันมาค้อมหัวให้
“ขอโทษนะครับ โต้ซังแกเป็นแบบนี้”
คนเป็นพ่อดูไม่ได้สนใจคำพูดลูกแม้แต่น้อย
“ดูๆ นี่ลายที่ก้นของคนดี”
ผมมองตามมือของคนที่น่าจะเป็นเจ้าของร้าน เห็นเป็นลายกิ่งซากุระสีชมพูอ่อนๆ นี่แสดงว่านอกจากข้อมือแล้ว เขายังมีรอยสักที่เป็นสีอีกที่ ผมมองไปยังอีกคนที่อยู่ดีๆก็เสียงดังขึ้นมา
“โต้ซัง!”
“โมโหแล้วๆ”
คนเป็นพ่อว่าพลางขำ ดูท่าทางสนุกที่ล้อคนใจเย็นให้โกรธได้ ผมขำตามแต่ไม่นานนักเจ้าของร้านก็โดนลูกค้าเรียก
“พี่คู้ครับ หูผมฉีก”
ผมมองคนที่เดินไปนั่งที่โซฟาด้านใน
“อ้าว เอามาดู”
ท่าทางนิ่งเฉยของคนดีทำให้ผมมองตรงไปที่เขาหลายต่อหลายครั้ง เขานิ่วหน้าเมื่อโดนอีกคนค่อยๆแกะพลาสเตอร์ออก
“พี่ว่าเลิกเจาะตรงนี้ไหม ขยับเข้าไปข้างในดีกว่า มันฉีกง่าย”
เขาไม่ตอบอะไรแต่มองตรงมายังผม ตากลมโตมองกันแบบไม่มีความหมาย
“เจ็บไหม”
พี่คู้ถามเหมือนกับที่ผมถามเขาบนรถ แต่คำตอบเขากลับต่างออกไป
“เจ็บครับ”
.
.
.
.
“ไปไหนมาเมื่อวาน พวกไอ้กรถามหา”
แซมถาม ผมเห็นว่าพวกมันหาเพื่อนกินเหล้าในกลุ่มแชทกันให้วุ่นวาย
“กูเห็นแล้วในแชท”
“กับไอ้ปัณณ์คุยกันยังวะ”
“ยัง”
ผมตอบ เพราะตั้งแต่ที่ได้ขนมมาจากน้องครีมผมกับปัณณ์ก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย มันรู้สึกอึดอัดแปลกๆ
“ไอ้ห่านั่นก็งี่เง่า มันบอกกูว่ามึงไม่ชัดเจน ทั้งๆที่น้องครีมก็น้องเทคมึง”
ผมตัดเรื่องนั้นออกไปจากหัวเพราะกำลังมองจุดเขียวบนโปรแกรมแชท หลังจากไปส่งคนดีที่ร้านวันนั้นผมก็ไม่ได้เจอเขาเกือบเดือนแล้ว
“พวกปีสี่ฝึกงานเดือนไหนนะ”
ผมถามแซม
“อีกสองเดือนเองนี่”
แซมมันตอบก่อนจะถามกลับ
“พี่คนดีฝึกที่ไหน”
“ถามกูทำไม”
ผมหันไปมองมัน แซมยิ้มๆ
“รอยบนตัวจะไม่มีผลกับงานเหรอวะ”
“ไม่รู้ว่ะ”
ผมที่แอบคิดเรื่องนั้นเหมือนกันตอบ แต่แนนบอกว่างานสายที่พวกคนดีทำไม่น่าจะมีข้อกำหนดอะไรแบบนั้น ผมถึงได้โล่งใจ
“เสือคราม มึงเอาให้แน่นะ จะได้เจอพี่เขาอีกแป๊บเดียว ฝึกงานเสร็จก็เรียนจบแล้ว”
แซมบอกในสิ่งที่ผมรู้อยู่แล้ว ผมพยักหน้าเบาๆ
“แซม มึงรู้จักร้านอาหารเจอร่อยๆไหมวะ”
“ทำไมวะ แนนจะกินเหรอ”
“จะพาคนดีไปกิน”
แซมยิ้ม
“กูต้องถามอีกรอบไหม”
ผมถอนหายใจ
“ไม่ต้อง กูยังไม่อยากตอบ”
.
.
.
.
“มีสาวฝากขนมมาให้ค่ะ”
แนนหิ้วถุงขนมมาให้หลังจากที่พึ่งจะกลับมาที่คอนโด ผมมองขนมหวานหลากสีในมือเธอ
“ใครฝากมาคะ”
“เพื่อนแนนบอกว่าไม่ให้บอก”
ผมหัวเราะคนที่หลุดปากออกมา
“เพื่อนหนู คนไหน”
แนนดูตกใจที่เผลอหลุดออกมาแต่ก็ยังไม่ยอมบอก
“ไม่บอกค่ะ”
ผมถอนหายใจก่อนจะถาม
“ไม่รับจะเสียน้ำใจไหมคะ”
แนนทำหน้าลำบากใจเพราะมันเกิดเรื่องแบบนี้อยู่บ่อยครั้ง
“แนนปฏิเสธไม่ได้เหมือนกัน”
ผมรับมันมาไว้ในมือ เห็นมีเครื่องหมายฮาลาลและตัวอักษรสีแดงว่าเจแล้วคิดถึงอีกคน
“คนที่บล็อคไลน์พี่ครามจะยิ่งโกรธหรือเปล่า”
เธอถาม ผมส่ายหน้า
“ไม่ได้โดนบล็อคค่ะ แค่ไม่ตอบ”
แนนยิ้ม หลายวันมานี้เธอเอาแต่พูดว่าจะฟ้องพี่จอยเรื่องที่ผมห้ามเธอมีแฟนแต่ผมกลับมีเสียเอง
“ใครคะ ถามได้ไหม”
ผมส่ายหน้า แต่น้องผมก็ดื้อเกินกว่าจะเข้าใจ
“งั้นขอหนึ่งคำถาม สวยไหม”
“สวย”
ผมตอบทันที แนนดูไม่ค่อยพอใจเพราะไม่ชอบให้ผมหรือแม่ชมใครว่าสวยกว่าเธอ น้องเล็กเป็นคนเอาแต่ใจ ใครๆก็รู้
“กับแนนใครสวยกว่า”
“ได้แค่คำถามเดียวค่ะ”
แนนทำหน้าเบื่อก่อนจะยากเสียงยาว
“ค่าาา”
.
.
.
.
‘นอนยังคนดี’
‘อ่านแล้วไม่ตอบเหรอคนดี’
พอเป็นแบบนี้ผมเลยตัดสินใจกดโทรหาเขาอีกรอบ
.
.
.
.
“ฮัลโหลครับ”
น่าแปลกที่คราวนี้เขารับ ผมยิ้มกับเสียงนุ่มที่ลอดเข้ามา ได้ยินเสียงเพลงที่ค่อนข้างดัง
“ยังไม่นอนเหรอ”
“ขอโทษนะ ใครพูดครับ”
ผมยิ้มให้กับคนที่มักจะสุภาพเสมอ นึกไม่ออกเลยว่าถ้าเขาโกรธจะน่ารักขนาดไหน
“คนดี”
พอผมเรียกชื่อออกไป คนที่เหมือนจะรู้ว่าเป็นเสียงผมก็กดตัดสายไปเสียดื้อๆ
“หนูคะ”
ผมเรียกน้องสาวที่นั่งดูทีวีอยู่ที่โซฟาอีกตัว
“ขา”
“ถ้าเราโทรไปแล้วเขาตัดสาย คือเขาโกรธใช่ไหมคะ”
แนนหันมาเลิกคิ้วมอง
“น่าจะแบบนั้นค่ะ”
“แล้วเขาจะโกรธพี่เรื่องอะไรคะ”
“แล้วพี่ครามไปทำอะไรเขาไว้ล่ะคะ”
“ตอนเจอตัวก็ยังคุยปกตินะคะ”
ผมว่า อาจจะบรรยากาศไม่ค่อยดีนักแต่คนดีก็ไม่ได้พูดอะไร
“พี่ครามก็คุยปกติกับทุกคน เขาคงไม่ชอบรึเปล่าคะ”
แนนพูดถึงผมที่มักจะอัธยาศัยดีไปเรื่อย
.
.
.
.
วันนี้ผมมายืนอยู่ที่หน้าคณะศิลปกรรมอีกรอบ ทั้งๆที่แต่ก่อนเหมือนเข้าไม่ถึงพวกเขาแท้ๆ
“มาหาคนดี?”
เพื่อนพี่เขาที่เจอผมถาม
“ครับพี่”
“กลับไปแล้ว”
“ไปบ้านหรือร้านครับ”
“ไม่รู้ว่ะ ไม่ได้ถาม”
พี่เขาส่ายหน้า ก่อนที่พี่อีกคนจะบ่นบ้าง
“ช่วงนี้คนดีแม่งราหูอมป่ะวะ ทั้งกับมึง กับเด็กอีกม. ตามกันเป็นเงาเลย”
พี่เขาทั้งพูดทั้งขำ ส่วนผมรู้สึกไม่ชอบใจเลย
“ใครครับพี่”
“ไปถามมันเอง กูก็ไม่รู้”
เพราะเป็นแบบนั้นผมถึงได้โทรเข้าไปที่ร้าน โต้ซังที่จำผมได้บอกว่าคนดีกลับบ้านไปแล้ว ผมชั่งใจอยู่ครู่เดียวก่อนจะขับรถผ่าเมืองมาที่อีกฝากของกรุงแม้จะมืดแล้วก็ตาม
“มาทำไมครับ”
คนหน้านิ่งถามเมื่อเห็นว่าคนกดกริ่งคือผม
“มาหาคนดี”
“เคโระ มานี่มา”
เขาเรียกแมวที่อยู่ๆก็เดินมาคลอเคลียกับขาผม
“อยู่คนเดียวเหรอ”
“ครับ โต้ซังกับพี่คู้ยังไม่กลับ”
ผมเดินตามเขาเข้าไปในบ้านหลังสวยโทนสีขาวตัดกับไม้สีน้ำตาลอ่อน ตกแต่งด้วยอารมณ์ศิลปินหน่อยๆ แต่ก็เป็นระเบียบ ถ้าแนนมาเห็นคงต้องชอบมากแน่ๆเพราะเธอเรียนเกียวกับพวกตกแต่งภายใน
“คนดีกินข้าวยัง”
ผมถามคนที่หยิบน้ำเปล่ามาให้
“ยังครับ”
“ออกไปกินไหม”
ผมชวน เพราะรู้ว่ามีร้านมังสวิรัติอร่อยอยู่แถวนี้ตามคำบอกของแซม แต่คนดีกลับส่ายหน้า คนดีก็ยังเป็นคนดีที่มีมารยาท แม้บรรยากาศจะบอกว่าเขาเองก็อึดอัดที่มีผมอยู่ตรงนี้
“โกรธอะไรครามรึเปล่า”
ผมถามเขาอีกรอบ คราวนี้คนดีไม่ตอบ
“เรื่องจูบใช่ไหม”
ผมถามอีกครั้ง คนดีส่ายหน้าเบาๆ
“แล้วทำไมถึงไม่ยอมคุยกับครามเลย”
ผมเดินมาหยุดตรงหน้าคนที่นั่งขัดสมาธิอยู่บนโซฟาพร้อมกับแมว กางเกงขาสั้นของเขาร่นขึ้นไปจนเห็นต้นขาเนียน แต่คงไม่ลึกพอที่จะเห็นรอยสักตรงต้นขาด้านใน แปลกดีที่ผมเห็นว่าขาเขาเรียวสวยทั้งๆที่เขาเป็นผู้ชาย
ผมจับผมที่ปรกหน้าขึ้นให้ เห็นว่าหูที่เคยฉีกแผลสมานแล้ว แต่ใบหูด้านในกลับถูกเจาะเพิ่มอีกรูเพื่อใส่ตุ้มหูรูปดาวอันเล็ก
“กลัวครามเหรอคนดี”
ผมถามคนที่เอาแต่เงียบ
“เกลียดกันใช่ไหม”
คนดีส่ายหัว ผมนั่งคุกเข่าลงที่พรมเพื่อจะได้มองหน้าคนที่ก้มหน้าอยู่
“ครามมีแฟนแล้ว ผมไม่อยากยุ่ง”
ผมที่คิดเรื่องเขามานานค่อยๆคลี่ยิ้มเมื่อได้คำตอบแล้วว่าทำไมเขาถึงมีท่าทีแปลกไป
“แนนเหรอ”
“ผมไม่รู้จักครับ”
“แนนเป็นน้องสาวของครามนะ น้องสาวแท้ๆเลย ที่คนดีเจอวันนั้น”
คนที่ก้มหน้าอยู่เงยหน้าขึ้นมามอง ก่อนจะหันหน้าหนีไป ผมเห็นแก้มขึ้นสีของเขาแล้วได้แต่ยิ้ม
“นี่ คนดี”
ผมเรียกคนที่เอาแต่ลูบขนแมว ก่อนจะลุกขึ้นแล้วทิ้งตัวลงนั่งข้างเขา จับมืออีกข้างที่ว่างจากการลูบขนเคโระขึ้นมา
“คนดีคิดว่าครามแค่อยากเล่นด้วย”
ผมใช้นิ้วโป้งนวดตรงข้อนิ้วที่มีรอยสักอยู่เบาๆ
“ไม่คิดว่าครามจะชอบคนดีเลยใช่ไหม”
เขาหันมามองผมพร้อมกับตาโตๆ ผมยิ้ม เสียดายที่ตรงนี้เป็นบ้านเขา ผมไม่ใจกล้าพอที่จะก้มลงไปจูบปากสวยอย่างเคย
“ที่โต้ซังบอกว่าซากุระสีชมพู…”
ผมพูดยังไม่ทันจะจบคนที่จับแมวอยู่ก็เอื้อมมือมาปิดปากผม
“ถ้าครามพูดอีก ผมจะโกรธ”
ผมหัวเราะ ก่อนจะแนบริมฝีปากลงไปที่มือสวย คนดีดูตกใจ เขาถอนมือออก
“เคโระ โต้ซังมาแล้ว”
ผมยิ้มตามคนที่ลุกพรวดพราดออกไปเมื่อได้ยินเสียงรถที่หน้าบ้าน ความร้อนที่ฝ่ามือเขายังติดอยู่ที่ผม
“อ้าว เพื่อนมาเหรอ”
พี่ชายเขาถามดูท่าทางแปลกใจ แต่ก็เหมือนจะจำผมได้
“ดีๆ มากินข้าวด้วยกันพอดี พี่ซื้อสลัดร้านดังมาให้ด้วย ใช้เด็กไปต่อคิวมา”
“เด็กไหนครับ”
คนดีถามพร้อมกับช่วยพี่ชายหิ้วของ ผมอาสายกน้ำแพ็คใหญ่ให้
“พี่ใช้โต้ซังไปซื้อ”
พี่คู้ว่าพร้อมกับขำ คนดีขำตามพี่ชายแต่พอหันมาเจอผมที่มองอยู่ก็ทำหน้านิ่งแต่เก็บแก้มแดงไม่มิด
“แล้ววันนี้โต้ซังไม่กลับเหรอครับ”
“เฝ้าร้าน เห็นบอกพรุ่งนี้ลูกค้านัดแต่เช้า มาจากญี่ปุ่น กับข้าวพอไหม”
ท้ายประโยคพี่คู้หันมาหาผม
“ไม่เป็นไรครับพี่ เดี๋ยวก็กลับแล้ว”
ผมว่า พี่เขามองนาฬิกาที่บอกเวลาเกือบจะสามทุ่ม
“บ้านอยู่ไหน”
พอผมบอกไปเขาก็ดูท่าทางตกใจ
“ไกล รถติดด้วย ทำไมไม่ค้างที่นี่ล่ะ พรุ่งนี้ค่อยไปม.พร้อมกันกับคนดี ฝากคนดีไปด้วย เพราะพรุ่งนี้พี่ไปร้านแต่เช้า คนดีเรียนบ่าย ไม่มีใครออกไปส่ง”
พี่ชายเขาบอก
“พี่คู้ เกรงใจครามเขา”
คนเป็นน้องว่า
“ให้เพื่อนกลับตอนนี้ยิ่งเหนื่อย นี่พี่ขับรถมาตั้ง 2 ชม. ถ้าครามกลับคงไม่ต่ำกว่า 3 ชม.”
พี่ชายว่า
“สมัยเรียนเพื่อนพี่ก็ค้างบ่อย บ้านมันอยู่พระประแดงมาทำงานทีค้างที”
“มาทีเสียงดังด้วยครับ”
คนดีว่าพลางหัวเราะ
“ครามก็นอนกับคนดีมัน เสื้อผ้าก็ใส่ด้วยกัน ผู้ชายมันไม่มีของจุกจิกเยอะหรอกมั้ง”
ผมมองตาใสแจ๋วที่เบิกกว้าง ปากอิ่มเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ก็ไม่ทันที่ผมตอบรับ
“ผมว่า…แบบนั้นก็ดีนะครับ”
ผมยิ้มให้เจ้าของเตียงคืนนี้ คนดีปฏิเสธไม่เก่ง...ผมรู้
.
.
.
.
TBC.
ครามนี่ไม่ใช่แนวพระเอกจ๋าเนอะ เป็นแนวต้อนให้กระต่ายวิ่งไปเจอทางตันแล้วจับรวบ หนีไปคนดี หนีปายยยยยยยย // ตีนังคราม
เริ่มหัวข้อโดย: no.fourth ที่ 15-01-2019 15:16:52
เริ่มหัวข้อโดย: Faii0518 ที่ 15-01-2019 15:20:25
ต้องชัดเจนได้แล้วนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Bradly ที่ 15-01-2019 15:27:30
เริ่มหัวข้อโดย: magmild ที่ 15-01-2019 16:41:58
Sent from my GT-I8262 using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: kokoro ที่ 15-01-2019 16:57:39
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 15-01-2019 17:12:50
เริ่มหัวข้อโดย: Ac118 ที่ 15-01-2019 17:15:45
เริ่มหัวข้อโดย: aha_aha ที่ 15-01-2019 18:03:13
เริ่มหัวข้อโดย: wikawee ที่ 15-01-2019 19:15:16
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 15-01-2019 19:23:13
เริ่มหัวข้อโดย: grayliette ที่ 15-01-2019 20:00:14
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 15-01-2019 20:23:41
คนดีทำถูกแล้วที่ไม่คุยกับคนที่ไม่ชัดเจนกับเรา
แต่คืนนี้สิ ...พี่คู้ก็นะ รู้อะไรบ้างไหมนี่
เริ่มหัวข้อโดย: pigarea ที่ 15-01-2019 20:25:53
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 15-01-2019 20:43:00
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 15-01-2019 20:53:17
เริ่มหัวข้อโดย: piiya ที่ 15-01-2019 21:13:43
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 15-01-2019 21:14:31
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าหญิงขี้ลืม ที่ 15-01-2019 21:22:59
เริ่มหัวข้อโดย: Quatree ที่ 15-01-2019 23:02:35
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 16-01-2019 00:07:00
เริ่มหัวข้อโดย: oilzaza001 ที่ 16-01-2019 00:19:00
เริ่มหัวข้อโดย: Krajeeqx ที่ 16-01-2019 00:32:24
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 16-01-2019 03:03:13
เริ่มหัวข้อโดย: Ta_ii ที่ 16-01-2019 07:56:06
แต่ชอบแบบนี้ :hao6:
อยากเห็นลายที่ต้นขา กับซากุระสีชมปูวววว
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 16-01-2019 08:41:42
เริ่มหัวข้อโดย: junlifelove ที่ 16-01-2019 14:11:13
แต่น้องคนดีน่ารักจังเลยลูกกกกกกก
ครามเค้าร้ายนะคะ คุณพี่ :hao3:
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 16-01-2019 15:09:58
:L2: :pig4: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: i.am.wee ที่ 16-01-2019 19:09:02
เริ่มหัวข้อโดย: HanATarO ที่ 16-01-2019 19:29:16
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 16-01-2019 21:36:28
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 16-01-2019 22:45:12
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 17-01-2019 14:30:32
เริ่มหัวข้อโดย: Patsz ที่ 17-01-2019 22:03:05
เริ่มหัวข้อโดย: Ezi ที่ 17-01-2019 22:20:50
อ่านละเขินง่ะ แบบบบบบบ เขินน
คิดเหมือนทุกคน ทุกวันคือวันอังคารรรร
เริ่มหัวข้อโดย: ★KVH™★ ที่ 18-01-2019 09:23:19
ฮื่ออออ :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: ►MoNkEy-PrInCe◄ ที่ 18-01-2019 11:28:48
เริ่มหัวข้อโดย: ►MoNkEy-PrInCe◄ ที่ 18-01-2019 11:36:19
เริ่มหัวข้อโดย: ►MoNkEy-PrInCe◄ ที่ 18-01-2019 12:00:47
เริ่มหัวข้อโดย: fullmoonny ที่ 18-01-2019 12:34:42
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 19-01-2019 11:38:28
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 21-01-2019 19:52:53
เริ่มหัวข้อโดย: HA-YOU ที่ 21-01-2019 20:22:25
เจิมมมม :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: todiefor ที่ 22-01-2019 01:22:32
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 22-01-2019 07:03:31
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 22-01-2019 10:29:33
คนดีที่เข้มแข็ง
ผมเดินเข้ามาในห้องสีขาวของคนดี มันเป็นระเบียบผิดกับห้องของเด็กอาร์ตที่ผมจินตนาการไว้ ทั้งได้กลิ่นน้ำหอมเฉพาะตัวเขาอ่อนๆ ปกติผมไม่ชอบค้างที่ไหน เพราะมันให้ความรู้สึกแปลกที่และไม่อุ่นใจ แต่ที่นี่กลับดูน่านอนกว่าห้องผมเสียอีก ผมมองผ้าห่มสีขาวสะอาดที่สะท้อนไฟสีเหลืองนวลตา
ตรงมุมห้องมีโต๊ะทำงานขนาดใหญ่ คนดีนั่งลงบนเก้าอี้ท่าทางสบาย เขาเริ่มจับงานชิ้นที่วางไว้มาดู ผมเดินไปเห็นลายสเก็ตของดอกไม้หลายแบบ สำหรับคนที่ดูของแบบนี้ไม่เป็นอย่างผมเห็นว่ามันสวยมากทีเดียว
“ครามกวนคนดีหรือเปล่า”
ผมถามตามจริง เขาหันมายิ้มให้
“ไม่เป็นไรครับ พวกเพนท์ก็มาค้างบ้าง”
คนดีเหมือนนึกได้ว่าผมไม่มีอะไรติดตัวมาเลยถึงเดินไปหยิบชุดนอนของเขามาให้ เขาเป็นพวกชอบใส่เสื้อผ้าใหญ่เกินตัว ผมถึงน่าจะสวมชุดนอนลายทางแบบนี้ได้
“อันนี้แปรงสีฟันอันใหม่”
เขาวางของลงที่มือผมพร้อมกับผ้าเช็ดตัว ผมถึงได้ฤกษ์เข้าไปอาบน้ำ
บ้านคนดีดูมีฐานะพอตัว ดูได้จากอ่างอาบน้ำใหญ่ภายในห้องน้ำส่วนตัว ผมมองโฬมล้างหน้าสูตรออแกร์นิคปราศจากไขมันสัตว์ของเขาแล้วได้แต่ยิ้ม
ผมแอบคิดนะว่าผมน่าจะรู้จักเขาให้เร็วกว่านี้ มากกว่านี้
พอผมเดินออกมาเจ้าของห้องก็สลับกันไปอาบน้ำ
ผมมองไปทั่วห้องสีขาว ก่อนจะหยุดมองที่รูปครอบครัวของเขา เป็นคุณพ่อกับลูกชายสองคนที่ไม่มีตรงไหนเหมือนกันเลย อย่างพี่คู้ดูตัวใหญ่กว่าผมเยอะทั้งๆที่คนดีตัวนิดเดียว ข้อมือบางอย่างกับอะไรดี
ผมอมยิ้มกับรูปของเด็กชายคนดีที่ดูน่ารักตั้งแต่เด็ก
“สระผมเหรอ”
ผมถามคนที่พึ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ
“ครับ”
คนดีเดินมาหยิบดินสอบนโต๊ะทำงานตัวใหญ่ทั้งๆที่ผมยังไม่ทันจะแห้งด้วยซ้ำ เขาเดินไปที่โต๊ะญี่ปุ่นหน้าทีวี นั่งขัดสมาธิแล้วเหมือนจะเริ่มวาดรูปลงในสมุดสเก็ต
“คนดี”
ผมเรียกคนที่ผมเปียกลู่แนบไปกับต้นคอขาวแต่เจ้าตัวกลับไม่ใส่ใจนัก
“ผมยังเปียกอยู่เลย”
“ไม่เป็นไรครับ”
น้องสาวผมก็เป็นแบบนี้ สุดท้ายก็ไม่พ้นเป็นหวัดหรือไม่ก็รังแค
“เดี๋ยวครามเช็ดให้”
ผมหยิบผ้าผืนเล็กที่ยังไม่ได้ใช้วางบนผมของเขา ก่อนจะนั่งซ้อนหลังแล้วเช็ดผมให้เบาๆจนมันหมาด
“มีไดร์เป่าผมไหม”
คนดีส่ายหน้า
“เดี๋ยวพัดลมเป่าก็แห้งครับ”
ผมมองข้ามไหล่เห็นเจ้าตัวกำลังวาดรูปแล้วลบสลับกันไป ดูเหมือนไม่พอใจสักที ผมมองเขาอยู่แบบนั้น
“ครามไปนอนเลยก็ได้นะครับ หรือว่าแสบตาหรือเปล่า เดี๋ยวผมไปทำงานข้างล่างก็ได้”
“ครามยังไม่ง่วง”
“แต่ผม...”
เขาดูไม่มีสมาธิ แล้วผมก็รู้ว่าเป็นเพราะอะไร
“รู้แล้ว ครามลุกแล้ว”
ผมถือวิสาสะลุกขึ้นมานอนเล่นมือถือบนเตียงกว้าง ปล่อยให้คนดีทำงาน
จนถึงเกือบเที่ยงคืนเขาถึงหยุดทำ ผมว่าเขาสมาธิดีมากๆ คนดีไม่แตะมือถือเลยระหว่างที่ทำงาน แสดงว่าที่พอตอบผมบ้าง...ผมอาจจะคิดเข้าข้างตัวเองได้
“เมื่อกี้ออกแบบรอยสักใช่ไหม”
ผมถามคนที่เข้าไปล้างมือแล้วกลับมานอนบนเตียงเดียวกัน
“ก็ใช่ครับ จริงๆเอาไปทำได้หลายอย่าง ขายเป็นรูปในอินเตอร์เน็ตก็ได้”
ผมไม่เข้าใจนักหรอก
“แล้วคนดีสักเป็นไหม”
“เคยลองครับ แต่ยังไม่มีเวลาฝึกฝีมือ”
“เรียนจบแล้วจะทำร้านกับโต้ซังใช่ไหม”
“คงไม่ครับ ยกให้พี่คู้ ผมอยากทำงานกราฟฟิคไปเลย”
“ยังไง”
“ก็ทำพวกในสตูดิโอครับ ออกแบบ packaging logo อะไรก็ได้ที่ได้ใช้ไอเดียเยอะๆ”
เขาใช้รีโมทปิดไฟ เหลือเพียงแค่ไฟสีส้มตรงหัวเตียง
“เหนื่อยไหม งานที่ทำ”
“เหนื่อยแต่สนุกครับ”
พอมองเห็นเขาแล้วก็เหมือนเห็นน้องสาวตัวเองที่ยอมเรียนหนักเพิ่อความสุขตัวเอง ต่างจากผมที่เดินตามรอยพ่อ
ที่บ้านผมตั้งแต่รุ่นทวดเป็นข้าราชการทั้งบ้าน พี่จอยกับผมไม่รอดจากการสืบเจตนารมย์ของปู่ ส่วนน้องเล็กอย่างแนนฉีกแนวไปหน่อย แต่ผมเองก็ไม่ได้กดดันอะไร เพราะเห็นว่าอาชีพที่พ่อทำก็เท่ดี หรือไม่ถ้าสุดท้ายแล้วไม่ไหวก็จะผันตัวมาช่วยบริษัทนำเข้าส่งออกของแม่แทน
“ทำไมถึงชื่อคนดี”
ผมถามคนที่นอนลืมตาอยู่ในความมืด เรานอนกันคนละฝั่งของเตียง
“จริงๆก็มีชื่อเดิมครับ แต่โต้ซังตั้งให้ใหม่ บอกว่าจะได้เป็นเด็กดี”
เขาหัวเราะ
“พี่คู้มาจากชื่อยาคูล์ เพราะตอนนั้นโต้ซังจีบสาวยาคูล์แต่ไม่ติด”
“ครามถามได้ไหม”
คนดีหันมามองผมที่ขยับเข้าใกล้เขาเข้าทุกที
“ได้ครับ”
“พี่คู้กับคนดีไม่ใช่พี่น้องแท้ๆใช่ไหม”
คนดีส่ายหน้า
“ไม่ใช่ครับ พี่คู้โต้ซังรับมาจากชลบุรีมั้ง ส่วนผมโต้ซังรับมาจากแถวคลองเตย รับมาตอนไม่ถึงสองขวบ”
นอกจากคนดีจะสุภาพแล้วเขายังเป็นคนดีที่เข้มแข็งอีกด้วย
“แล้วคนดีพูดญี่ปุ่นได้ไหม”
“ได้สิ”
เขาตอบแบบมั่นใจ
“ไหน ครามอยากฟัง”
“ญี่ปุ่น”
คนดีว่าพร้อมกับหัวเราะจนตาปิด ผมถอนหายใจ...ก็ว่าไม่อยากจะแกล้งแล้วนะ
"อย่าจี้ผม อย่า”
เสียงร้องห้ามของเขาปนไปกันเสียงหัวเราะ คนดีดิ้นพล่านจนเหมือนจะตกเตียง ผมถึงรีบดึงตัวเขาเข้ามา ผมกอดเขาไว้แน่น ก่อนจะยันตัวขึ้นมองหน้าคนที่นอนอยู่บนเตียง มองเข้าไปในดวงตาสีเข้ม แพขนตายาวของเขากระพริบถี่ขึ้นเมื่อผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้
ผมจูบแก้มเขาเบาๆ คนดีเงีนบเสียงลง ผมถึงได้จูบลงที่ปากสวยของเขา
“คนดี อ้าปากหน่อย”
ผมจูบลงที่เดิมซ้ำๆ อยากจะจูบให้หนำใจกว่าครั้งที่ผ่านมา
“อย่า คราม…”
“อืม”
ผมประกบปากและสอดลิ้นเข้าไปทันทีที่เขาเรียกชื่อผม เขาจูบไม่เป็นเลย เพราะทันทีที่ลิ้นกระวัดโดนลิ้นเขา คนดีก็ย่นคอหนี ผมหัวเราะในลำคอก่อนจะเปลี่ยนมาดูดที่ริมฝีปากสวยแทน
“ค...ราม”
ชื่อของผมถูกเรียกปนไปกับเสียงจูบและเสียงหอบ
คนดีทำให้ผมมีอารมณ์
ผมสอดมือเข้าไปในเสื้อตัวโคร่ง ทันทีที่มือโดนผิวเนื้อคนข้างล่างก็สะดุ้ง ผมรู้ว่าเขาเป็นผู้ชาย แต่เขาก็สวยมากจริงๆ สวยในที่นี้คือเขาไม่จำเป็นต้องหน้าอกโต มีสะโพกผาย แต่เขาดึงดูด
“คราม”
ยิ่งถูกเรียกชื่อผมก็ยิ่งเหมือนถูกปลุกอารมณ์ ผมจูบลงตรงแอ่งสะดือเขา เนื้ออุ่นและกลิ่นกายทำให้ผมหยุดตัวเองไม่ได้ ผมไล่จูบขึ้นมาถึงหน้าอกแบนราบ ผมใช้ปากจูบแล้วให้ฟันดึงจนมันชูเด่น ยิ่งคนดีดิ้นพล่านยิ่งทำให้เสียดสีกับตรงกลางร่างกายผมที่พองโต
“คนดี”
ผมลูบผิวกายเนียนมือของเขา ที่ตรงอกข้างขวาของเขามีรูปดาวกลมๆเล็กๆหลายดวง ผมจูบแล้วเม้มตรงนั้นให้แดง
“คราม”
ผมวนขึ้นไปจูบปากสวยนั่นอีกรอบ คราวนี้คนดีเริ่มจูบตอบบ้างแล้ว แขนเพรียวสวยของเขาเปลี่ยนมาขยุ้มผมของผมแทนที่จะดันออกอย่างเคย
“ดีไหมคะ”
ผมถามก่อนจะซุกลงที่คอขาว ผมอยากกัดแต่ก็ไม่อยากทำรอยนอกร่มผ้าให้คนอื่นเห็น
“คราม…พอแล้ว”
ผมหอบหนัก ก่อนจะยันตัวขึ้นเพื่อถอดเสื้อตัวเองออก ผมมองคนที่นอนตัวสั่นเป็นลูกนก เสื้อยืดตัวใหญ่ของเขาเลิกขึ้นไปถึงคอ ทำให้มองเห็นตุ่มไตสีอ่อนชัด มันแข็งชูชันเมื่อผมใช้นิ้วสะกิด คนดีพยายามบิดตัวหนี แต่ดูเขาจะไม่มีแรงเสียเท่าไหร่
ผมยกขาสวยหนึ่งข้างพาดบ่า พรมจูบเขาตั้งแต่ข้อเท้า น่อง ไปจนเข่า ยิ่งยกสูงกาเกงขาสั้นขากว้างยิ่งร่นลงไปจนเห็นขอบชั้นในสีขาว ผมมองตาเยิ้มของอีกคน มองด้วยสายตาที่ไม่น่าจะต่างกัน ก่อนจะกดจูบลงไปบนต้นขาเนียน ลากลิ้นพร้อมกับขบกัดไปเรื่อยๆจนถึงขอบกางเกงในสีขาว
...ขาฝั่งขวาไม่มีรอยสักอย่างที่คิด...
แต่ถึงแบบนั้นเนื้อเนียนและกลิ่นกายของคนดีก็ทำให้ผมควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ ผมสอดมือเข้าไประหว่างขากางเกงของเขาลูบสิ่งที่กำลังตื่น สุดท้ายแล้วก็ห้ามตัวเองไม่ไหว ผมซุกหน้าเข้าไปที่ระหว่างขาสวย สูดกลิ่นสบู่อ่อนๆ
“อย่า...”
คนดีร้องเสียงสั่น มือเขาที่สั่นระริกจับมือผมออกจากหน้าอกตัวเองหนึ่งข้าง และอีกข้างดันหัวผมออก ยิ่งเขาดิ้น จมูกแล้วปากผมก็ยิ่งเสียดสีกับสิ่งที่กำลังพองโตอยู่ใต้กางเกงตัวบาง
‘ Rrrr Rrrrr Rrrrrr ‘
“คราม ปล่อย”
ผมหอบหายใจหนัก เงยหน้ามองคนที่สั่นเทิ้มไปทั้งตัว ก่อนจะลูบลูกชายตัวเองให้ใจเย็นลง ผมปล่อยให้มือถือดังไปเรื่อยๆเพราะผมเองยังปรับลมหายใจไม่ได้ พอเริ่มมีสติแล้วถึงโทรกลับหาคนที่พึ่งจะโทรมา
“ว่าไงคะแนน”
“พี่ครามอยู่ไหนคะ”
“อยู่บ้านเพื่อนค่ะ พี่ไม่กลับนะคะ”
ผมลืมไปเสียสนิทว่าต้องโทรบอกน้อง
“เพื่อนคนไหนคะ”
เธอทำเสียงล้อเลียน
“พี่คราม แนนจะฟ้องคุณแม่”
ผมขำแต่ก็ไม่พูดอะไร ซึ่งแนนรู้ว่าควรทำยังไงต่อ
“วางก็ได้ค่ะ ไม่กวนแล้ว”
ผมมองชื่อคนโทรมายิ้มๆ เห็นทีว่าต้องพาไปช้อปปิ้งปิดปาก ก่อนจะถอนหายใจหนัก เมื่อหันไปเจอคนที่ลุกขึ้นนั่งด้วยใบหน้าแดงจัด ผมเดินเข้าไปลูบผมเขาที่ยุ่งไม่เป็นทรง ปากแดงช้ำของคนดีทำให้ผมที่ควมคุมอารมณ์ได้แล้วรู้สึกขึ้นมาอีกครั้ง
แต่ก็ไม่กล้าทำแล้ว...
“ขอโทษนะ ครามห้ามตัวเองไม่ได้”
ผมว่า คนดีเบือนหน้าออกจากร่างกายท่อนบนของผมที่เปลือยอยู่
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมไปนอนห้องโต้ซัง”
ผมรีบคว้ามือเขาไว้ ผมรู้...ว่าผมผิด เพราะถ้าผมไม่เริ่มมันก็คงไม่เป็นแบบนี้
“เดี๋ยว ครามนอนพื้นก็ได้ นะครับ”
ผมบอกเขา คนดีมองมาเหมือนไม่ค่อยแน่ใจนัก
“สัญญา จะไม่ปีนขึ้นไปบนเตียง”
ผมว่า
“ครามชอบผู้ชายเหรอ”
เขาถามผมด้วยท่าทีจริงจัง ซึ่งนั่นก็เป็นสิ่งที่ผมคิดมาบ้างแล้วเหมือนกัน
“แค่เป็นคนดี”
ผมตอบเขาอย่างที่ตอบตัวเอง
“ผมไม่เข้าใจ เพราะผมเหมือนผู้หญิงเหรอ”
ผมส่ายหน้า
“แต่ถ้าผมตัวใหญ่เหมือนครามล่ะ”
“คนดีก็คือคนดี ไม่ใช่คนอื่น”
ผมตอบคนที่เหมือนกำลังคิดอะไรหลายอย่าง ตาสวยของเขาหลุบลงที่มือตัวเอง
“เพื่อนผมบอกว่าครามเจ้าชู้”
อย่างที่พวกแซมบอก ผมเป็นคนที่ค่อนข้างจะมีผู้หญิงเข้ามาเยอะ และผมก็ปฏิบัติกับทุกคนดีเพราะบ้านผมมีแต่ผู้หญิง ผมถึงรู้ว่าพวกเธออยากได้คำพูดแบบไหน ชอบอะไร มันถึงกลายเป็นว่าพอใจดีกับทุกคนแล้วก็กลายเป็นคนเช้าชู้โดยปริยาย
“ครามไม่ได้เจ้าชู้”
ผมจับมือเขามาจูบ
“ครามชอบผมเหรอ”
คนดีถามออกมาตรงๆ ผมยิ้มกว้างก่อนจะถามเขาบ้าง
“แล้วคนดี ชอบครามหรือเปล่า”
คนดีเบือนหน้าหนี ถึงจะเห็นไม่ชัด แต่พวงแก้มนั้นแดงจนไม่อยากแกล้งต่อ
“โอเคๆ”
ผมยกมือขึ้นเพื่อบอกว่ายอมแพ้แล้วก่อนจะเนรเทศตัวเองลงมานอนบนพรมหน้าทีวีข้างกับโต๊ะญี่ปุ่นเล็กๆของเขาพร้อมกับหมอนข้างอีกอัน
ในตอนที่กำลังเคลิ้มจะหลับ อีกคนก็โยนผ้าห่มลงมาให้ ผมยิ้มทั้งที่หลับตา แล้วก็ยิ้มกว้างมากกว่าเดิมเมื่อเจ้าของเตียงอยู่ๆก็มุดเข้ามาใต้ผ้าห่มตัวเดียวกัน ผมคิดว่าจะทำเป็นไม่รู้ แต่ก็ตื่นมากลางดึกแล้วพบว่าตัวเองกำลังกอดอีกคนไว้แนบอก
เขาหลับสนิท ผมกดจูบลงที่กลุ่มผมหนาเบาๆ
“ฝันดีนะคนดี”
.
.
.
.
“ครามไปเรียนเลยนะครับ ผมไม่ไปม.แล้ว เพนท์โทรมาบอกว่าตารางพรีเซนส์ของผมถูกเลื่อนไปอาทิตย์หน้า”
ผมเดินลงมาข้างล่างได้กลิ่นกาแฟหอมฟุ้ง เสียดายที่ตื่นมาไม่ทันแกล้งเจ้าของห้อง คนดีก็หนีลงมาก่อนแล้ว
“วันนี้ครามก็ไม่มีเรียน เหลือสอบสองตัวก็หมดแล้ว นัดกับพวกไอ้แซมติวตอนดึกๆ”
“แต่ครามก็ต้องกลับบ้านไม่ใช่เหรอ”
เขาเอียงคอถามเหมือนจะไล่กัน แต่ผมก็รู้ดีว่าคนดีไม่ได้มีเจตนาแบบนั้น ผมหัวเราะก่อนจะมองเสื้อแขนกุดกับกางเกงผ้าดิบขายาวของเขา
“แล้วคนดีจะไปไหน”
“ว่าจะไปซื้อของครับ เดินเล่นด้วย”
“ไปกับใคร”
“คนเดียวครับ”
ผมมองอีกคน ก่อนจะถาม
“ครามไปด้วยได้ไหม”
คนดีหยิบขนมปังปิ้งขึ้นมาใส่จานก่อนจะบอกผม
“แต่ว่าอากาศร้อนนะ”
“สบายมาก”
“ของเยอะด้วย ผมกลัวครามจะลำบาก”
ผมยิ้มให้คนที่น่าจะเป็นห่วงตัวเองมากกว่า ผมแอบเห็นว่าเขามักจะไปไหนมาไหนคนเดียว และหอบของพะรุงพะรังอยู่เสมอ ตัวก็แค่นี้
“ไม่ลำบากเลย”
คนดีพยักหน้าก่อนจะยื่นขนมปังทาแยมในจานให้
“หิวยังครับ ที่บ้านไม่มีอะไรเลย”
ผมหยิบมันมาหนึ่งแผ่น
“ไม่เป็นไร ค่อยออกไปกิน”
“งั้นกาแฟไหมครับ”
“ขอกาแฟดำแบบคนดีก็ได้”
ผมมองคนที่เมื่อคืนโดนขโมยจูบไปตั้งหลายรอบ ตื่นมาก็ยังเป็นคนดีที่ใจดีเหมือนเคย
.
.
.
.
“ใส่อันนี้ได้ไหมครับ”
คนดีหยิบเสื้อยืดตัวใหญ่ของเขามาให้ผม เจ้าตัวหลุดหัวเราะตอนที่เอามันมาทาบตรงตัวผม ทำเอาผมขำตาม เพราะผมดูไม่เหมาะกับเสื้อสไตล์นี้เลย
“มีเสื้อเชิ้ตไหมคนดี เอาที่โตกว่านี้หน่อย”
ผมถาม คนดีส่ายหน้า
“ครามไม่เหมือนคนที่เด็กกว่าผมเลยครับ”
เขาว่าทั้งๆที่หัวเราะไม่หยุด มุมปากเล็กๆยกขึ้นดูน่ารักดี
“ทำไมล่ะ”
“ก็ครามชอบทำเหมือนโตกว่าผม”
“ก็โตกว่า”
ผมยิ้มล้อๆ คนที่งงในตอนแรกพอนึกได้ว่าผมพูดถึงอะไรก็เงียบไป ผมมองหูแดงๆของเขาแล้วได้แต่คิดว่าทำไมถึงขี้อายแบบนี้ มันพาลทำให้ผมประหม่าไปด้วย
“คนดี”
ผมมองคนที่ไม่ตอบ เอาแต่ก้มหน้าก้มตาหาเสื้อตัวใหม่ ผมมองเนื้อขาวที่โผล่พ้นช่องว่างของแขนเสื้อกว้างออกมา
“เปลี่ยนเสื้อได้ไหม”
“ไม่ชอบตัวนี้เหรอครับ”
เขาถามถึงเสื้อยืดสีเทาในมือของเขาที่พึ่งหยิบออกมาจากตู้
“ของคนดี เปลี่ยนตัวใหม่ได้ไหม”
คนดีก้มลงมองตัวเองอย่างไม่เข้าใจเท่าไหร่ ผมถอนหายใจก่อนจะเดินเข้าไปแตะเนื้อที่โผล่พ้นออกมา เห็นเป็นจ้ำแดงๆจางๆ ดูก็รู้ว่าเป็นรอยจากเมื่อคืน
“ครามไม่อยากให้ใครมอง”
“คือผม...ก็ได้ครับ”
.
.
.
.
วันนี้คนดีบอกว่าเขาจะไปซื้อเสื้อผ้าเตรียมพร้อมฝึกงานที่อนุญาติให้ใส่ชุดไปรเวทได้แต่ต้องสุภาพหน่อย คนดีแพลนว่าจะไปเดินแถวตลาดหลังมหาวิทยาลัยแถวเมืองเก่า เพราะตอนเย็นจะได้ไปเดินดูของแก้เครียดที่ตลาดของมือสองข้างแม่น้ำเจ้าพระยาที่อยู่ไม่ไกลกัน คนดีเล่าให้ฟังว่าเดือนที่ผ่านมาทำงานหนักมาก ทั้งวุ่นกับการหาที่ฝึกงาน
ผมขับรถออกมาจากบ้านหลังสวย ก่อนจะจอดรถทิ้งไว้ที่ลานจอดรถแถวรถไฟฟ้าเพราะคนดีบอกว่าที่จะไปไม่มีที่จอดรถ เขาพาผมขึ้นรถเมล์ที่ผมเองไม่ได้ขึ้นตั้งแต่สมัยมัธยมเวลาหนีแม่ไปเที่ยวกับเพื่อน
ผมแกล้งทำเป็นยืนงง คนที่ร้อนรนกลัวผมลงรถเมล์ไม่เป็นเลยเอื้อมมือมาจับมือกัน พอเห็นเป็นแบบนั้นผมก็จับมือเขาไว้แน่น แต่ก็ได้ไม่นาน เพราะคนดีดูประหม่าเกินไปเวลามีคนมอง
“น้ำไหมครับ”
คนดีถามเมื่อเห็นว่าผมมีเหงื่อเต็มกรอบหน้า ผมขี้ร้อน ไม่ชอบแดด ไม่ชอบเดินตลาดกลางแจ้งแบบนี้ ผมมองคนที่ยื่นน้ำมาให้ เขาสวมหมวกผ้าปีกกว้างสีครีมแบบที่แม่ผมชอบใส่ แต่พอเป็นเขากลับดูเข้ากันดี
“คนดีดื่มก่อน”
ผมว่า คนดีพยักหน้าก่อนจะดื่มมันลงไป ผมหยิบทิชชู่เปียกที่พึ่งซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อออกมาเช็ดที่กรอบหน้าให้เขา
“ครามก็มีเหงื่อ”
คนดีว่า ผมหยิบขวดน้ำจากเขาก่อนจะแตะไหล่ให้เขาเดินต่อ
“ปกติไปไหนมาไหนคนเดียวเหรอ”
ผมถามคนที่เดินเข้าร้านเสื้อเชิ้ตทำงานของผู้ชาย
“ครับ บางทีก็มีพวกเพนท์มาด้วย”
“แล้วไม่เหงาเหรอ”
คนดีหันมามองก่อนจะยิ้มให้
“ก็มีบ้างครับ แต่คนเดียวก็สบายใจดี”
เขาว่าก่อนจะหันกลับไปเลือกเสื้อเหมือนเดิม สำหรับผมคนดีมันจะดูเยือกเย็นและเรียบง่ายอยู่เสมอ
“มา เดี๋ยวครามถือให้”
ผมพูดถึงเสื้อสีฟ้าอ่อนที่เขาเลือกมาสองตัวในมือ
“ไม่เป็นไรครับ”
ผมยิ้ม บางที่คำว่าไม่เป็นไรคงเป็นคำติดปากของเขา
“ครามอยากกินอะไร แถวนี้เพนท์บอกว่าของอร่อยเยอะ”
คนดีมองไปรอบตลาด ดูท่าทางจะพอใจกับของที่ได้ในมือแล้ว
“แล้วคนดีจะกินอะไร”
ผมถามคนที่น่าจะกินยากกว่ากัน เมื่อเช้าเราทั้งคู่กินแค่ขนมปังคนละแผ่น
“เดี๋ยวครามไปกินก่อน ผมกินขนมปังนี่ก็ได้”
เขาพูดถึงขนมปังธัญพืชชิ้นเล็กที่เจ้าตัวซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อ ผมมองแก้มที่แดงเพราะแดดของเขา มองจิวสีเงินเล็กๆตรงหางคิ้วของเขา ก่อนจะแตะไหล่ให้เขาเดินมาอีกทาง
ก่อนหน้านี้แซมส่งรีวิวร้านอาหารเจมาหลายที่ ผมจำได้ว่าแถวนี้ก็มีแต่ต้องต่อรถไปหน่อย
“งั้นเดี๋ยวครามพาไปกินร้านอร่อย”
ผมโบกแท็กซี่แล้วพาเขามายืนอยู่ที่ร้านอาหารเจ ที่เจ้าของเป็นคนจีน คนดียืนมองก่อนจะหันมามองกัน
“ครามอยากกินเหรอ”
ผมยิ้ม
“ครับ”
ผมมองคนที่ละเลียดกินผัดผักใส่เต้าหู้ถั่วเหลือง คนดีรวบผมไว้ข้างหลังทำให้เห็นดวงหน้าชัดเจน ผิวเขาใสจนทำให้พาลคิดไปว่าเป็นเพราะเขาไม่กินเนื้อสัตว์หรือเปล่า
“อร่อยไหม”
คนดียิ้ม
“อร่อยครับ”
ผมมองผัดอะไรสักอย่างในจานตัวเองแล้วตักเข้าปากบ้าง ถึงรสชาติไม่ได้แย่แต่ก็ห่างไกลคำว่าอร่อยเยอะทีเดียว
หลังจากกินข้าวเสร็จก็เกือบบ่ายสอง คนดีพาผมนั่งเรือข้ามฟากมาที่พื้นที่ขายของกลางแจ้งติดแม่น้ำ ลูกค้าส่วนใหญ่เป็นนักท่องเที่ยว เราเดินไปเรื่อยๆ เพราะว่าคนเยอะพอสมควร ลำพังผมคงไม่เป็นไร แต่คนดีกลับโดนเบียด เสียจนไหลไปอีกทาง ผมเดินตามเขาก่อนจะรวบเอวมาไว้ใกล้กันแล้วขยับหมวกที่เบี้ยวให้
“เหนื่อยไหมครับ”
ผมมองคนที่หิ้วของเต็มมือ
“ยังสนุกอยู่เลย”
ผมว่าพร้อมกับมองพวกเทียนหอม กับอโรม่าในมือ สงสัยว่าจะชอบมากจริงๆ ผมดึงมาถือครึ่งนึง ปล่อยให้เขาถือของเล็กๆไป
ขากลับบนเรือคนเยอะกว่าที่คิด ผมกับคนดียืนอยู่ตรงหางเรือที่คนเบียดกันมาก คนดีมองไปตรงหน้าเวิ้งน้ำ ผมรวบของมาถือไว้มือเดียวส่วนอีกข้างดึงตัวเขามาชิดกับอก เพราะไม่อยากให้คนอื่นเบียด
ผมมองเห็นจิ้งจอกที่ต้นคอเขาชัด
เสียงเครื่องยนต์เรือ ละอองน้ำ แสงสีส้มของพระอาทิตย์ที่กำลังจะตกดินและกลิ่นน้ำหอมของเขาทำให้บรรยากาศที่น่าอึดอัดสงบลงได้ ผมก้มลงจูบที่ต้นคอเขาเบาๆ คนดีหันมาทำหน้าตกใจแล้วมองไปรอบๆที่ไม่มีใครสนใจ
“คนดี”
ผมเรียกคนที่เอามือปิดคอตัวเองไว้ อีกมือพยายามแกะมือผมที่เอวตัวเองออก
“คนดี”
ผมเรียกเขาที่แก้มแดงยิ่งกว่าแสงพระอาทิตย์
“คนดี”
“คนดีคะ”
“ผมไม่ใช่ผู้หญิงครับ”
ในที่สุดก็หันมามองกัน ผมยกมือออกจากเอวเขาปัดผมที่ปิดหน้าทัดหูให้ เห็นจี้รูปดาวเล็กๆและแผลตรงหูที่เกือบจะหายสนิทแล้ว
“ครามรู้”
ผมว่า จริงๆเมื่อกี้ตรงหลังคอเขาผมมองลอดคอเสื้อกว้างลงไปถึงหลังเห็นรอยสักอะไรสักอย่าง ยิ่งกว่านั้นคือรอยแผลเป็นทางยาว เลยลูบหลังนั้นเบาๆ
“คราม”
“ว่าไงคะ”
“เห็นแล้วเหรอครับ”
คนดีถามเสียงเรียบ
“ไม่ถามเหรอครับ”
ผมส่ายหน้า
“ปกติครามชอบถาม”
ผมลูบหัวทุยผ่านหมวกทรงคุณป้าของเขา
“กลัวคนดีไม่อยากบอก”
คนดียิ้ม ผมถึงรู้ว่าเขาคงไม่อยากบอกจริงๆ
.
.
.
.
“ไป ไหน มา คะ”
แนนยืนมองผมที่พึ่งไขกุญแจเข้าห้องมา
“หนูดุพี่เหรอคะ”
ผมถามคนทำหน้านิ่วคิ้วขมวด
“พี่แซมบอกแนนว่าพี่ครามไม่ได้ไปนอนด้วย แล้ว ที่ อัพ ไอ จี นั่น ใคร”
ผมมองหน้าน้องสาวที่ตามทันเหตุการณ์เหลือเกิน
“แฟน?”
“ยังไม่ใช่ค่ะ”
“แสดงว่าจะเป็นใช่ไหมคะ”
ผมยิ้มบางให้เธอ
“ตอนอยู่กับน้องนะก็บอกว่าน้องสำคัญที่สุด”
ผมขำคนที่กำลังทวงคืนความเป็นน้อง
“สำหรับพี่ยังไงหนูก็สำคัญที่สุดค่ะ”
“งั้นใครสวยกว่าคะ”
ผมยิ้ม...แต่ก็ไม่ตอบ
“แนนจะฟ้องพี่จอย”
แนนว่าหน้าเครียดแต่ไม่ทันไรก็หัวเราะร่า เพราะมีเรื่องที่เอาผมไปฟ้องแม่กับพี่สาวได้
.
.
.
.
คืนนี้ผมนัดกับพวกแซมเพื่อติวหนังสือไว้ที่ร้านกาแฟ 24 ชม.ข้างล่างคอนโด เพราะห้องนี้มีน้องสาวอยู่ด้วย ผมไม่อยากให้คนขึ้นมายุ่มย่าม ยิ่งเป็นเพื่อนผู้ชายด้วยแล้ว
ผมเดินลงมาเจอเพื่อนครบแกงค์และเจอปัณณ์ที่ไม่ได้คุยกันเกือบเดือน
“ว่าไงวะ”
“น้องแนนฟ้องกูว่าเมื่อคืนมึงหายไป”
แซมทัก ผมยิ้มๆให้กับเด็กแสบ
“คนในไอจีนั่นใครวะ”
กรถาม ผมไม่ตอบแต่นั่งลงข้างมันแทน แซมมันยิ้มล้อๆก่อนจะถาม
“คนที่ขอเบอร์กูไป”
“อืม”
ซึ่งผมไม่มีเหตุผลให้โกหก
“ใครวะ”
ปัณณ์ถาม ดูโล่งใจไม่น้อยที่ไม่ใช่น้องครีมที่มันชอบ
“เร็วไปไหมวะ รู้จักกันแป๊ปเดียวเอง”
แซมว่า
“สองเดือนกว่าแล้ว”
“เออว่ะ รู้สึกเหมือแป้ปเดียว”
“ใครวะ”
แอลถามขึ้นมาอีกคน ยิ้มหัวเราะก่อนจะท้าทุกคน
“กูให้พวกมึงเดา”
“นึกไม่ออกเลยว่ะ ที่มึงดูปลื้มสุดที่ผ่านมาก็พี่คนดี”
เป็นการเดาครั้งแรก และกรเดาถูกเพราะมันพอจะรู้บ้าง แซมหัวเราะร่วนก่อนจะยกนิ้วโป้งให้
“มึงถูก”
“เหี้ย”
แอลสบถ ก่อนจะหันมามองผมจริงจัง
“คบยังวะ”
ผมส่ายหน้า ยังไม่มั่นใจขนาดนั้น...ไม่มั่นใจว่าถ้าผมขอคบไป คนดีจะปฏิเสธกันหรือเปล่า ผมเดาไม่ออกเลย
“ไหนบอกรอน้องแนนมีแฟนก่อน”
ปัณณ์บอก แซมเลยรีบเถียง
“เดี๋ยวพี่เขาไปฝึกงานก็ไม่ได้เจอแล้วมึง”
“เออ พี่เขาก็ดูคนก็น่าจะชอบเยอะนะ กูเห็นคนที่อยู่กับพี่เขาบ่อยๆ คิดว่าคบกัน”
แอลว่า ผมถอนหายใจ
“หน้ามันไปแล้ว”
แซมชี้หน้าผมก่อนจะชำ ผมคิดเหมือนกันนะว่าถ้าไปฝึกงานแล้ว ผมจะได้เจอเขาอีกตอนไหน
‘คนดีนอนยัง’
ผมถามเขาไปเกือบสิบนาทีถึงได้สติกเกอร์กระต่ายทำงานหน้าเครียดกลับมา
[ครามยังไม่นอนเหรอครับ]
ผมส่งรูปนั่งติวกับเพื่อนให้เขาดู
“รายงานใคร น้องแนนเหรอ”
ปัณณ์ถาม ผมที่รำคาญความอยากรู้ของพวกมันตอบไปตามตรง
“คนดี”
‘ตั้งใจทำงานนะครับ’
ผมส่งหมีกอดกระต่ายไปให้ หายไปไม่นานคนดีก็ส่งสติกเกอร์กระต่ายต่อยหมีกลับมา เห็นแบบนี้แล้วยิ่งอยากขับรถไปหา
“เป็นเหี้ยอะไรกัน”
ผมถามพวกที่ไม่สนใจหนังสือตรงหน้าแต่นั่งหัวเราะผมแทน
TBC.
_________________________
คนดีลูกแม่ ลูบหัวๆ ไม่เป็นแม่ได้ไหมคะ อยากเป็นพระเอก T///T
เริ่มหัวข้อโดย: magmild ที่ 22-01-2019 11:23:00
Sent from my GT-I8262 using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 22-01-2019 11:34:54
สาธุรักพี่คนดี หลงพี่คนดี :katai2-1: นะครามนะ
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 22-01-2019 11:41:36
คนดีเป็นของเลาาาาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: nisaday ที่ 22-01-2019 11:59:44
หวงพี่คนดี ตัดมือนังครามได้มั้ยคะ
:serius2:
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 22-01-2019 12:07:05
:L2: :pig4: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 22-01-2019 12:09:32
เริ่มหัวข้อโดย: Jaebam ที่ 22-01-2019 13:16:22
ร้ายจังนะ ถึงเนื้อถึงตัวตลอด เอะอะจูบ
คะขา นี่พูดกับน้องแนนจนชินสินะ
คนดีก็คนดีจริง ๆ จะสู้รบกับเจ้าครามตัวร้าย ได้มั้ยย
ให้มานอนห้องบ่อย ๆ ไม่ดีแน่ ไม่ปลอดภัยเลยลูกเอ้ยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 22-01-2019 13:25:36
เริ่มหัวข้อโดย: i.am.wee ที่ 22-01-2019 14:02:45
เริ่มหัวข้อโดย: no.fourth ที่ 22-01-2019 14:26:01
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 22-01-2019 14:42:46
เริ่มหัวข้อโดย: wikawee ที่ 22-01-2019 15:00:04
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 22-01-2019 15:33:45
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 22-01-2019 16:36:16
เริ่มหัวข้อโดย: Ta_ii ที่ 22-01-2019 16:57:41
เริ่มหัวข้อโดย: Quatree ที่ 22-01-2019 17:18:06
เริ่มหัวข้อโดย: Ac118 ที่ 22-01-2019 18:10:47
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 22-01-2019 18:37:30
เริ่มหัวข้อโดย: HanATarO ที่ 22-01-2019 19:31:17
เริ่มหัวข้อโดย: HA-YOU ที่ 22-01-2019 19:52:11
เขาหลงเธอววแล้ววว
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 22-01-2019 20:05:26
เริ่มหัวข้อโดย: แพรวฐา ที่ 22-01-2019 20:08:54
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 22-01-2019 20:49:13
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 22-01-2019 21:27:35
หวงงงง
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 22-01-2019 21:39:19
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าหญิงขี้ลืม ที่ 22-01-2019 21:49:34
เบาๆหน่อยสิ คนดีช้ำหมด
เริ่มหัวข้อโดย: oohsg94 ที่ 22-01-2019 21:54:42
เริ่มหัวข้อโดย: fullmoonny ที่ 22-01-2019 22:12:38
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 22-01-2019 23:58:48
ครามอย่ารุกแรง แม่ๆคนดีหวงน้องมาก
ร้ายนักนะ เอะอะมือถึง ปากถึงตลอด อย่าไปยอมมันง่ายลูกก เล่นตัวให้หนักๆไปเลย
เหมือนว่าจะมีคู่แข่งนะ หนุ่มจากอีกม.ใช่มั้ย
ถ้านังครามมันไม่มือปลาหมึกแบบนี้
จะคิดว่ามันหล่อแบบพี่ติ๊กเจษแล้ว ในใจเราพี่ติ๊กเป็นผู้ชายคนเดียวที่พูดคะขาแล้วละลายยยย
เริ่มหัวข้อโดย: Faii0518 ที่ 23-01-2019 10:08:31
คนเขียนบอกเรื่องนี้ฟีลกู๊ด ขอให้กู๊ดไปตลอดนะ อย่าดราม่ารักสามเศร้าเหมือนเรื่องอื่นๆเลย สงสาร คนดีควรจะเจอกับเรื่องดีๆ แต่นี่ว่าคนดีมีปมเรื่องชีวิตส่วนตัวตอนเด็กก่อนโต้ซังจะรับมาเลี้ยงแน่ๆ แล้วรอยแผลเป็นนี่เป็นมานานแค่ไหนแล้วเกิดขึ้นได้ยังไงอยากรู้มากกกก
เริ่มหัวข้อโดย: Foggy Time ที่ 23-01-2019 13:25:03
เริ่มหัวข้อโดย: marisa9397 ที่ 23-01-2019 21:40:46
Sent from my iPhone using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: sompong ที่ 24-01-2019 19:56:40
เริ่มหัวข้อโดย: Majariga ที่ 26-01-2019 03:30:40
เริ่มหัวข้อโดย: Jaebam ที่ 27-01-2019 13:14:52
เริ่มหัวข้อโดย: teelalee ที่ 27-01-2019 14:28:32
เริ่มหัวข้อโดย: ★KVH™★ ที่ 27-01-2019 16:33:22
เป็นคนที่น่ากอดที่สุด
คุณครามมือไวมาก
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 28-01-2019 20:04:33
นกอินทรีที่ใครก็อยากเห็น
รูปคนผมประบ่าพร้อมกับหมวกปีกกว้างเห็นแค่ด้านหลังและไม่มีแคปชั่น เป็นภาพที่ถูกกดหัวใจให้เยอะที่สุดรองจากแค่รูปถ่ายหน้าตรงของผมเมื่อสองปีที่แล้ว ผมไล่ดูไอจีตัวเองที่เก็บภาพความทรงจำที่ตัวเองชอบไว้ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นภาพวิวบ้าง ครอบครัวบ้าง เพื่อนบ้างแต่แทบจะไม่มีรูปของตัวเองเลย
คนดีเป็นเป็นหนึ่งในความทรงจำที่ผมอยากเก็บไว้
“มึง เรื่องน้องครีมกูขอโทษ”
ในกลุ่มเพื่อนผม ปัณณ์เป็นคนไม่ค่อยพูดเท่าไหร่ เพราะฉะนั้นการที่มันขอโทษถึงเป็นเรื่องหาได้ยาก
“ไม่เป็นไร กูก็ไม่เคลียร์เองเหมือนกัน”
ผมว่า
วันนี้เป็นวันสอบวันสุดท้าย ช่วงนี้ผมได้คุยกับคนดีแค่วันละไม่กี่นาที เพราะเขากำลังยุ่งกับการแก้งานไฟนอลที่พรีเซนต์ไม่ผ่าน ผมอยากไปช่วยแต่นึกไม่ออกจริงๆว่าตัวเองจะทำอะไรได้นอกจากไปเกะกะ ผมที่ไม่ได้เห็นหน้าเขาเกือบอาทิตย์ว่าจะไปหาที่คณะ เพราะวันนี้คนดีมีนัดสอบพรีเซนต์รอบสุดท้าย
เท่าที่ผมจำได้ ใครๆก็บอกว่าคนดีเป็นตัวท็อปของคณะ การที่เขาต้องแก้งานผมเลยไม่รู้ว่ามันต้องเหนื่อยแค่ไหน
ผมหวังว่าจะเจอเขายิ้มให้อย่างเคยกลับเจอว่าเขากำลังโดนเพื่อนกอดไว้ที่แถวลานที่นั่งหน้าคณะ พี่เพนท์คนนั้นกำลังกอดคนดีแน่น
ผมชะงักฝีเท้า มองภาพคนที่ซบอยู่กับอกเพื่อน ก่อนจะสูดหายใจเข้าให้ลึก ถ้าไม่มองด้วยความหวง ผมเห็นว่ามีเพื่อนอีกหลายคนกำลังปลอบเขาอยู่
“มีคนมาหา”
พี่เพนท์บอกคนที่ก้มหน้าอยู่ คนดีเงยหน้าขึ้นมามอง ผมเห็นใต้ตาช้ำและแดงของเขาแล้วอยากโทษใครก็ตามที่ทำให้เขาร้องไห้
“มึงมาพอดี กูไม่อยากให้มันกลับบ้านคนเดียว”
พี่เพนท์หันมาบอกผม
“มีอะไรกันครับ”
ผมถามพร้อมกับยื่นมือให้ คนดีมองหน้าผมก่อนจะยื่นมือมาจับ ผมดึงเขาออกมาจากอกเพื่อนแล้วบีบมือนั้นไว้แน่น
พี่เพนท์เล่าให้ฟังว่าอาจารย์ที่มาสอบพรีเซนต์มาจากหลายที่ ทุกคนไม่ได้รู้จักใครเป็นการส่วนตัว และมีหนึ่งในนั้นไม่ชอบที่คนดีสัก ทั้งๆที่คนดีก็แต่งตัวเรียบร้อย พี่สาที่ผมเจอบ่อยบอกว่าบางทีอาจารย์คนนั้นคงอคติเป็นทุนเดิม แล้วพาลเอารูปลักษณ์เขามาวิจารณ์ถึงงานที่ทำ คนดีถูกสั่งให้แก้งานถึงสองรอบ
ซึ่งเวลาคนดีทำงาน ผมเห็นมากับตาแล้วว่าเขามักจะทำอย่างตั้งใจ
“ไม่เป็นไรเพนท์ ขอบคุณนะครับ”
คนดีบอกเพื่อนที่เล่าไปโมโหไป ก่อนจะหันไปหาพี่สาที่พาลจะร้องไห้ไปด้วย
“ยังไงก็ผ่านแล้ว ไว้ไปเลี้ยงกันนะสา”
“กลับดีๆ มีอะไรก็ไทรมาหาพวกกู”
คนดีพยักหน้ารับ ผมแตะไหล่ให้เขาออกเดินไปทางลานจอดรถหน้าคณะ คนดีเหมือนนึกได้ถึงปล่อยมือผม...แต่ผมไม่ยอม ผมสอดนิ้วเข้าไปประสานมือกันไว้แน่น
“ครามสอบเสร็จแล้วเหรอครับ”
เขาหันมาถาม ผมดึงกระเป๋าผ้าใบใหญ่ของเขามาถือไว้อีกมือก่อนจะตอบ
“อืม"
“เหนื่อยไหมครับ ทำได้ไหม”
คนที่เหมือนจะพึ่งหยุดร้องไห้ถามผม ผมถอนหายใจ เปิดรถก่อนจะวางกระเป๋าเขาไว้ที่หลังรถ
“แล้วคนดีเหนื่อยไหม”
ผมหันมาถามเขา
“หายเหนื่อยแล้วครับ”
คนดียิ้มอย่างเคยแม้ตาจะบวมจัด
ผมคิดว่าเขาคงร้องไห้เพราะความตั้งใจของเขาถูกมองข้าม ผมมองนิ้วสวยที่โดนรองพื้นทาทับตรงรอยสักไว้ พี่สาเล่าไปโมโหไปว่าเป็นคนปิดรอยพวกนี้ให้คนดี ทุกคนเห็นว่ารอยพวกนี้ไม่ได้เกี่ยวกับงานเลย ส่วนคนดีกลับเอาแต่ปลอบเพื่อนว่า ‘ไม่เป็นไรนะ’ ที่ถือเป็นคำพูดติดปากของเขารองจากคำว่า ‘ผมเกรงใจ’
“นี่คนดี”
ผมเรียกชื่อเขา
“ครับ”
ผมดึงเขาเข้ามากอดไว้ คนดีดันตัวผมออก
“ไม่มีคนหรอก”
พอบอกออกไปแบบนั้นอีกคนก็เอื้อมมือมากอดผมไว้แน่นแล้วซบหน้าลงตรงอก ผมลูบผมเขาเบามือ คนดีไม่ได้ร้องไห้แล้วแต่เป็นผมที่รู้สึกเสียใจแทน
“ขอโทษที่ไม่ได้ถามนะ ขอโทษที่ครามช่วยอะไรไม่ได้เลย”
ผมเจ็บใจนะ ผมรู้ว่ามันผ่านไปแล้ว ถ้าผมช่วยอะไรได้บ้าง สิ่งที่ต้องทำตอนนี้คือทำให้เขากลับมายิ้มกว้างได้เหมือนเดิม
"ตอนที่เหนื่อยมากๆ ผมคิดว่าถ้ามีครามอยู่ด้วย คงจะดีเหมือนกัน”
เขาว่าเสียงเบา ผมยิ้มกว้าง
“นี่คนดี”
ผมซบหน้าลงที่บ่าเขา ได้กลิ่นหอมของน้ำหอมที่เขาใช้ประจำ
“ถ้าคนดีไม่บอกว่าเหนื่อย ครามไม่รู้นะ”
ผมผละตัวออกอย่างเสียดายเพราะได้ยินเสียงคนเดินมาทางเรา คนดียิ้มแต่เป็นยิ้มที่เศร้าไม่เหมือนเคย
“ตอนที่เจอหน้ากันยังพอดูออก แต่ถ้าไม่ได้อยู่ด้วยกัน คนดีต้องบอกคราม”
“ผมไม่อยากกวน”
เขาว่า ผมเปิดประตูแล้วดันหลังให้อีกคนเข้าไปนั่ง ส่วนตัวเองก็รีบเดินไปฝั่งคนขับ
“ถ้าครามไม่ว่างครามก็จะบอกว่าไม่ว่าง แต่ที่ทำอยู่แบบนี้ก็เพราะอยากทำให้”
คนดีเอาแต่ยิ้มเหมือนเคย
“ไหน มีเบอร์ครามยัง”
ผมยื่นมือไปขอมือถือเขา คนดีส่งให้แบบงงๆ ผมเห็นเบอร์ตัวเองเคยโทรเข้าเมื่อนานมาแล้ว ก่อนจะหันไปหาอีกคน
“ให้เซฟเป็นชื่ออะไรดี”
คนดีมองหน้าผมก่อนจะตอบ
“หมีครับ”
เขาว่าพร้อมกับหัวเราะ บางที่เจ้าตัวคงอ้อนแบบไม่รู้ตัว ผมยิ้มก่อนจะกดเซฟอิโมติคอนรูปหมีสีน้ำตาลให้
“งั้นของคนดีเป็นอะไรดี”
ผมถามถึงชื่อเขาในผมเซฟไว้ก่อนหน้าเป็นชื่อเล่นเฉยๆ
“นกอินทรีย์”
เขาว่า แต่ผมกลับกดเป็นอีกอัน
“ลูกเจี๊ยบ”
เขาทำหน้าเหมือนจะบอกว่าไม่ใช่ แต่ก็ไม่เถียงอะไร ผมหัวเราะก่อนจะหันมาสนใจกับพวงมาลัยข้างหน้า
“โอเค หมีหิวแล้ว ไปกินข้าวกันค่อยกลับบ้านกันนะ”
“ครับ”
เขายิ้ม ผมมองใต้ตาแดง กับใบหน้าเกลี้ยงเกลาไร้พวกต่างหู จิวจมูกหรือลิ้นที่เขามักจะติดไว้สักจุดของจุดเสมอ ผมมองเสี้ยวหน้าของคนที่มองออกไปนอกกระจกรถ ปากอิ่มสวยเม้นแน่น เขาเหมือนคิดอะไรอยู่หลายๆอย่าง ผมพึ่งรู้ว่าเขายังก็ยังดูเยือกเย็นแม้จะผ่านเรื่องไม่ดีมา แล้วก็พึ่งรู้ว่าผมเกลียดทุกคนที่ทำร้ายรอยยิ้มเขา
คนอย่างคนดี...สมควรที่จะถูกรักเท่านั้น
.
.
.
.
ร้านอาหารเจร้านดังที่ผมตั้งใจหาข้อมูลมาสองวันวันนี้ปิดพร้อมกับป้ายที่ห้อยหน้าร้านว่าร้านจะเปิดอีกทีพรุ่งนี้ ผมมองหน้าอีกคนที่ดูเหนื่อยและน่าจะหิวแล้ว
“กลับดึกได้ใช่ไหมคนดี”
“แต่คราม...”
“ครามสอบเสร็จแล้ว สบายมาก”
ผมรีบบอก สิ่งที่ผมรู้เพิ่มมาอีกอย่างคือคนดีมักจะห่วงคนอื่นมากกว่าตัวเองเสมอ
“กินอะไรดี”
ผมถามคนที่นั่งข้างกัน
“ปกติครามกินอะไรครับ”
“ครามกินอะไรก็ได้”
ผมกินอะไรก็ได้จริงๆ อาจจะเพราะที่บ้านผมมีแต่ผู้หญิง เถียงอะไรไม่ค่อยได้ สาวๆทำอะไรผมก็กิน ไม่ค่อยได้คิดอะไรเยอะเพราะพวกเธอคิดแทนผมกันหมดแล้ว
“แล้วครามชอบกินอะไรครับ”
ผมยิ้ม ถ้าสิ่งที่อยากกินตอนนี้ก็คงมีแค่อย่างเดียว ผมมองตาสวยของเขา
“ก็อยากกิน แต่ยังไม่ได้กิน”
ผมเห็นเขาร้องไห้มายังไม่อยากแกล้งแต่สุดท้ายก็อดไม่ได้ คนที่พึ่งนึกได้ว่าผมพูดถึงอะไรก็หลบตากัน
“ไปที่ห้องครามไหม มีของให้ทำกับข้าวอยู่”
ผมว่า คนดีเงยหน้ามามองกัน ผมลูบหัวเขาเบามือ
“ห้องครามมีน้องสาวอยู่ ไม่แกล้งหรอก”
“ผมกินในเซเว่นก็ได้ครับ ครามไม่ต้องลำบาก”
ผมส่ายหน้า
“นะคนดี ครามหิวข้าวมากเลย”
คนดีพยักหน้าน้อยๆ ผมถึงยกมือถือขึ้นมาต่อสายถึงคนที่อยู่ที่ห้อง
“แนนคะ หนูอยู่ไหน”
[อยู่ที่ห้องค่ะ]
“หนูทำกับข้าวไว้ไหมคะ”
[แนนซื้อของไว้เต็มตู้เย็นเลยค่ะ ไปช้อปปิ้งกับพี่จอยมา]
“เดี๋ยวพี่พาคนขึ้นไปบนห้อง หนูโอเคไหมคะ”
แนนเงียบไป เพราะปกติผมไม่เคยพาใครขึ้นไปเลย
[มา เลย ค่ะ แนนรอเปิดประตูให้เลย]
ผมยิ้มเมื่อนึกถึงหน้าตาตื่นเต้นของเธอ ผมบอกแนนว่าอีก 20 นาทีเจอกัน ก่อนจะกดวางสาย คนดีหันมามองหน้าผม เขาดูกังวลอย่างเห็นได้ชัด
“ผม…”
ท่าทางประหม่าของคนดียิ่งทำให้ผมยิ้ม
“คนดีอยากกินอะไร”
“คราม...”
“ครามทำกับข้าวเป็นนะ”
ผมพยายามเบี่ยงเบนความสนใจ ไม่อย่างนั้นเขาก็คงคิดมากไปกันใหญ่
“ผมเกรงใจ”
ผมถอนหายใจ ก่อนจะถาม
“ทำยังไงคนดีถึงจะหายเกรงใจคราม”
เขามองหน้าผม ก่อนจะตอบ
“อย่างน้อยก็ให้ผมช่วยจ่ายค่าน้ำมันรถ ได้ไหมครับ”
ผมมองตาสวยของเขาแล้วยิ้มให้
“ได้ ครามจะให้คนดีจ่ายเอง”
.
.
.
.
“แต่งตัวสวยนะคะ”
ผมทักคนที่เปิดประตูมาด้วยชุดเดรสเหมือนออกไปข้างนอกมา แถมแต่งหน้าสวยด้วยทั้งๆที่ตอนนี้เป็นเวลาเกือบสองทุ่ม
“ปกติแนนก็สวยอยู่แล้วค่ะ”
ผมแอบขำน้องสาวตัวเองที่ยังคาใจว่าระหว่างแนนกับอีกคนใครสวยกว่า
“สวัสดีครับ”
คนดีที่เดินตาหลังผมมาเอ่ยทักอีกคน
“นี่น้องสาวคราม หนูแนน”
“แนนคะ นี่คนดี”
เธอทำตาโตก่อนจะบอกออกมาเสียงดัง
“พี่คนดี!”
“เบาค่ะ เดี๋ยวข้างห้องมาว่าเอา”
ผมแตะไหล่ให้คนดีเดินเข้ามาในห้อง
“ขอโทษที่มากวนนะครับ”
ยิ่งแนนดูตกใจ คนที่พึ่งเคยมาที่นี่ครั้งแรกก็หน้าเสีย ผมบีบมือเขาเบาๆเพื่อบอกว่าไม่เป็นไร ซึ่งไม่รอดจากสายตาน้องสาว
“โห เสือครามคะ”
แนนล้อดูท่าทางสนุก ผมส่ายหน้ากับความขี้เล่นของเธอก่อนจะถาม
“หนูคะ คนดีเขาเป็นวีแกน ในตู้เย็นมีอะไรบ้าง”
แนนทำหน้านึกอยู่หน่อย
“ซีซาร์สลัดค่ะ นมอัลมอนด์ก็ได้ พี่คนดีทานแป้งไหมคะ แพ้กลูเต็นไหม”
คนดีมองหน้าน้องสาวผม ก่อนจะค่อยๆตอบ
“ไม่แพ้ครับ”
“แนนทำแซนวิชไว้แต่มีไข่นะคะ ทานได้ไหม”
“ผมทานได้ครับ”
คนดีตอบพร้อมกับยิ้ม ผมมองหน้าเขา ยังจำภาพที่ตอนกินข้าวด้วยกันแล้วเลือกกับข้าวอยู่นานสองนานได้เลย
“ปกติกินไข่หรือเปล่า”
คนดีหันมาหาผมก่อนจะตอบ
“นานๆทีครับแต่ว่ากินได้”
ผมไม่รู้ว่าเขาพูดเพื่อให้ผมสบายใจหรือเปล่า
“เดี๋ยวครามทำให้ใหม่ดีกว่า แนนเอาอะไรไหมคะ”
“น้าผักปั่นค่ะ”
แนนตอบพร้อมกับยิ้ม
“งั้นรอกันข้างนอกนะคะ”
ผมบอกคนที่เหมือนจะเดินเข้ามาช่วย
“ให้ผมช่วยนะครับ”
“ไม่เป็นไรคนดี รอครามแป้บเดียว”
น้องสาวผมยิ้มก่อนจะชี้ไปอีกทาง
“พี่ครามเก่งค่ะ แป้ปเดียวจริงๆ พี่คนดีมาดูทีวีรอดีกว่า”
“อ่า ครับ”
คนดีมองผมก่อนจะเดินไปอีกทาง ผมเดินเข้ามาในครัวเล็กๆ ปิดประตูกระจกบานเลื่อนแล้วเตรียมของ ว่าจะทำสลัดกับข้าวผัดธัญพืชให้คนดี ปกติแนนกับพี่จอยกินคลีนมากอยู่แล้วเลยมีวัตถุดิบครบ
ผมมองเข้าไปในห้องนั่งเล่นเห็นสองคนกำลังนั่งดูสารคดี ได้ยินแว่วๆว่าคุยกันแต่ก็ไม่รู้คุยอะไรกัน แนนไม่ใช่น้องสาวขี้วีนหรือขี้หวง แนนน่ารักมากกับแฟนผมทุกคนที่เคยคบมา
และเพราะเราสนิทกัน...แนนคงจะรู้ว่าคนนี้พิเศษกว่าคนอื่นๆแค่ไหน
ไม่ถึงยี่สิบนาทีผมก็ยกกับข้าวง่ายๆออกมา ผมยื่นแก้วน้ำผักปั่นให้น้องสาวเพราะเธอมักจะไม่กินมื้อดึก
“ขอบคุณค่ะ”
ผมขยับไปเรียกอีกคนที่นั่งกอดหมอนดูสารคดีสิงโตในทีวีอยู่
“คนดี กินข้าวกัน”
คนดีเดินตามมาที่โต๊ะเล็กๆข้างระเบียง
“ไม่รู้จะถูกปากหรือเปล่า”
ผมว่าเมื่อเห็นเขาตักข้าวคำแรกเข้าปาก
“อร่อยครับ ขอบคุณนะครับ”
เขามองอาหารบนโต๊ะแล้วยิ้มให้ ผมโล่งใจที่อย่างน้อยเขาก็กินได้ เผื่อจะทำให้ตัวผอมนั่นมีน้ำมีนวลขึ้นมาหน่อย
“ไม่ทำงานเหรอคะ”
ผมถามคนที่มองออกมาแล้วยิ้มล้อๆ ก่อนจะหันมาถามอีกคน
“อึดอัดหรือเปล่า”
“ไม่ใช่แบบนั้นนะครับ ผมแค่...”
“คนดีแค่เกรงใจ”
ผมพูดแทน ดูเหมือนเขาจะเขินที่ผมรู้ทัน
“พี่ครามไม่เคยพาใครมาเลยนะคะ”
คนที่แอบฟังจากตรงทีวีว่า ผมถอนหายใจ
“หนูคะ ไม่ทำงานเหรอคะ”
แนนหัวเราะคิกคัก ก่อนจะรีบบอก
“พี่คนดีแนนมีเรื่องอยากคุยด้วยอีกเยอะเลย แต่พี่ครามไล่แล้ว”
แนนว่าก่อนจะเดินเข้าห้องตัวเองไป
“คุยเรื่องอะไรกัน”
ผมถามคนที่กำลังกินผักในชามสลัด
“น้องแนนขอให้ดูงานให้ครับ แต่ว่ายังไม่เสร็จ”
ผมพยักหน้ารับ
.
.
.
.
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 28-01-2019 20:05:19
.
.
.
เกือบสี่ทุ่ม ผมก็พาคนดีออกมาจากคอนโด แนนบ่นเสียดายเพราะกำลังคุยกันสนุก น้องบ่นว่าอยากให้อยู่นานๆ แต่เป็นผมเองที่เห็นว่าเขาควรจะพักผ่อนได้แล้ว
“ขอบคุณนะครับ”
เขาว่าในตอนที่รถผมจอกตรงรั้วบ้านเขา
“คนดีฝึกงานที่ไหน”
ผมถามเรื่องที่ควรจะถามมาสักพักแล้ว
“สตูดิโอแถวพระราม 9 ครับ”
ที่นั่นไม่ไกลคอนโดผมมาก แต่ไกลกับบ้านคนดีอยู่ดี
“แล้วไปกลับยังไง”
“รถไฟฟ้าครับ แล้วต่อรถตู้”
แม้การขับรถเข้าในเมืองไม่ใช่เรื่องสนุกแต่เดินทางหลายต่อแบบนั้นก็น่าจะเหนื่อยมากเหมือนกัน
“เริ่มฝึกตอนเปิดเทอมใช่ไหม”
ผมถามถึงระยะเวลาปิดเทอมหนึ่งเดือนหลังจากวันนี้
“ครับ”
เขาตอบ
“ปิดเทอมไปไหนหรือเปล่า”
คนดีส่ายหัวไปมา
“น่าจะทำงานอยู่ที่บ้านครับ ไม่งั้นก็ไปช่วยโต้ซังรับลูกค้า”
“ไม่ไปเที่ยวไหนเหรอ”
คนดีส่ายหน้าอีกรอบ ก่อนจะหันมาถามผม
“ครามไปเที่ยวไหนครับ”
“ครามว่าจะพาแนนไปเที่ยวทะเลกับเพื่อน”
ผมมองหน้าเขาก่อนจะถามในสิ่งที่อยากรู้
“คนดี ไปด้วยกันไหม"
คนดีส่ายหน้าอีกครั้ง ก่อนจะยิ้มให้
“เที่ยวให้สนุกนะครับ"
“นี่คนดี”
ผมยื่นมือไปให้ คนดีมองมือคู่นั้น มองหน้าผม เขาดูลังเลต่างจากเมื่อเย็นที่ยื่นมือมาจับกันไว้ ผมถึงได้เอื้อมไปจับมือเขาไว้แทน
“ครามอยากพาคนดีไปด้วย”
ผมบอกตามตรง
“แต่ผมไม่รู้จักใครเลย”
และคำตอบก็เหมือนอย่างที่คิดไว้
“รู้จักคราม น้องแนน แซม”
“แต่ว่า”
“ถ้าคนดีบอกว่าไม่ได้สนิทอีกรอบ จะใจร้ายมากเลยรู้ไหม”
ผมยังจำประโยควันนั้นได้ดีมาก วันที่ผมขอไปส่งแล้วเขาบอกไม่อยากไปเพราะไม่ได้สนิทกัน พอนึกย้อนไปถึงรู้ว่าเขาโกรธ
“วันนี้ขอบคุณนะครับ”
เขาเลี่ยงที่จะไม่ตอบ ผมลอบถอนหายใจ...ไม่ได้รู้สึกผิดหวังกับเรื่องแบบนี้มานานมากแล้ว
“ไม่เป็นไรเลย ครามอยากทำ”
ผมว่า เห็นเขารื้อของในกระเป๋าผ้าใบโตก่อนจะหยิบกระเป๋าตังค์ออกมา
“เรื่องค่าน้ำมัน”
คนดีบอก ผมรู้รู้ว่าเขาขี้เกรงใจ รู้ว่าเขาเองมักจะเว้นระยะห่างกับผมในบางครั้ง
“ครามไม่รับเงิน”
ผมยิ้ม ก่อนจะชี้เข้าที่ปากของตัวเอง
“นะคะคนดี”
คนโดนแกล้งส่ายหน้า ผมขำพร้อมกับกดปลดล็อกประตูโดยไม่คิดจะรั้งเขา เพราะดูคนดีเหนื่อยมากแล้ว แต่คนดีกลับมองผมด้วยสายตารู้สึกผิด
เขามองออกไปนอกรถก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาจุ๊บที่แก้มผมเบาๆ
“พอไหมครับ”
เขาก้มหน้าถาม ผมที่เหมือนตบหัวแล้วลูบหลังเอื้อมมือไปช้อนคางเขาขึ้นมา
“ไม่พอครับ”
ผมโน้มหน้าเข้าไปจูบอีกคนทันทีที่พูดจบ ตอนแรกเขาผลักผมออก แต่ในตอนที่ผมสอดลิ้นเข้าไป คนที่ผลักไหล่ก็เปลี่ยนมาขยุ้มเสื้อกันไว้
“คราม…อย่า”
เขาว่าในตอนที่ผมระดมจูบซอกคอเขา มือสวยดันหน้าอกผมออก ผมสูดกลิ่นหอมของเขาก่อนจะวนมาจูบที่ปากสวยอีกรอบ ถึงถอนหน้าออก
“เดี๋ยวโต้ซัง...ออกมาเจอ”
ผมเอื้อมมือออกไปลูบแก้มแดงเบาๆ
“ไม่แกล้งแล้ว ไปพักผ่อนนะ”
คนดีพยักหน้าก่อนจะยิ้มให้อย่างเคย
.
.
.
.
“คนดี ทำงานสร็จยัง”
[ยังครับ]
ผมอมยิ้ม นึกถึงคนทีนั่งลงบนพรมพร้อมกับโต๊ะญี่ปุ่นหนึ่งตัว เขาคงกำลังตั้งใจทำงาน แค่คนดีตอบแชทของผมในเวลาไม่กี่นาทีแบบนี้ก็ดีแค่ไหนแล้ว
“กินอะไรยัง ให้ครามสั่งอะไรให้ไหม”
คนดีเล่าให้ฟังว่าพ่อกับพี่ชายไปญี่ปุ่นกันสองอาทิตย์ ผมถึงได้กดสั่งเดลิเวอร์รี่ไปส่งให้เขาตอนดึกบ้าง เพราะรู้ว่าห้ามเขาให้ทำงานดึกไม่ได้
[วันนี้กินข้าวเยอะ ไม่เป็นไรครับ]
คนดีส่งสติกเกอร์กระต่ายตั้งใจทำงานมา ผมไม่อยากกวนเขาเลย แต่ก็ยังอยากคุย
“ครามคอลไปได้ไหม แค่แป๊ปเดียว”
เขาอ่านแล้วแต่เงียบไป ผมทำใจไว้แล้วแต่ไม่ทันไรก็ยิ้มกว้างเมื่ออีกคนวีดีโอคอลมาหาแทน
ผมมองผมที่ถูกมัดไว้ลวกๆของคนดี มองจิวตรงคิ้วสวย เห็นว่าเขาใส่ต่างหูยาวลงมาจนเกือบถึงไหล่ และตรงไหล่นั้น ถึงผมจะเห็นแค่เสี้ยววินาที แต่ก็รู้ว่าคนดีไม่ได้สวมท่อนบนอยู่แน่นอน
เราคุยกันแค่ไม่กี่ประโยคก็ต้องวางสาย
ผมมองรูปที่ตัวเองแคปไว้ เป็นรูปคนดีกำลังมองกล้องตาโต ผมอยากจะโพสต์บอกคนทั้งโลกว่าเมื่อกี้เราคุยอะไรกัน แต่อีกใจกลับหวง
...ผมอยากเก็บเขาไว้คนเดียว...
.
.
.
.
สำหรับผมคนที่เป็นผู้ใหญ่ไม่ได้ดูจากหน้าตา รูปร่าง อายุ แต่ดูจากความรับผิดชอบในงาน ความมีกาลเทศะและมารยาท ซึ่งสำหรับผม เวลาทำงานนั้น คนดีเป็นผู้ใหญ่ที่น่านับถือ ผมอยากปล่อยให้เขาทำงานในวันปิดเทอม แต่อีกใจก็อยากเจอ
ผมไม่ได้พึ่งจะเคยตกหลุมรัก แต่กับคนดีผมกลับรู้สึกต่างออกไป ผมคิดถึงเขาจนเกือบไม่เป็นตัวของตัวเอง
“สรุปแล้วเพื่อนแนนไปสามคนนะคะ”
น้องสาวผมบอก เราตกลงว่าจะไปหัวหินกันสองคืน แนนเลยได้ทีชวนเพื่อนๆไปด้วย ผมเองก็ชวนกลุ่มเพื่อนไปด้วย
“งั้นก็ต้องเอารถไปสองคันนะคะ”
ผมบอกเธอบ้าง ก่อนจะแชทหาแซมและกรว่าต้องเพิ่มรถอีกคัน
“กลุ่มพี่ครามใครไปบ้างคะ”
“น่าจะครบค่ะ แซม กร แอล ปัณณ์”
แนนมองหน้าผม
“แล้ว...”
ผมรู้ว่าแนนหมายถึงอะไร
“หนู ชวนให้พี่หน่อยได้ไหมคะ”
ผมที่ไม่รู้ต้องทำยังไงบอกน้องสาว แนนดูตกใจ
“ทำไมล่ะคะ”
“คนดีเขาไม่กล้าไปกับเราค่ะ”
ผมว่า
“พี่ครามคะ แนนถามจริง”
“คะ”
แนนทำหน้าเครียด พาลทำให้ผมคิดมากไปด้วย
“ใครสวยกว่ากันคะ”
ผมหลุดหัวเราะ ก่อนจะถามกลับ
“แล้วหนูว่าใครคะ”
แนนหน้าบูด เธอถอนหายใจ
“หนูส่งรูปให้พี่จอยดู พี่จอยบอกพี่คนดีสวยกว่าค่ะ”
ผมขำไม่หยุด แต่ผมเองก็ไม่เคยเห็นรูปของคนดีเลย
“รูปไหนคะ”
แนนยิ้มเหมือนเธอเหนือกว่าผม
“ไอจีพี่คนดีไงคะ แนนฟอลมาตั้งแต่ปีหนึ่ง ที่แนนเคยบอกว่าชอบงานพี่เขามากๆ แล้วอยู่ๆพี่ครามก็พามาที่ห้อง แนนช็อคไปเลยค่ะ”
“ขอพี่ดูหน่อย”
ผมไล่ดูไอจีส่วนตัวของคนดีที่ส่วนมากเขาจะลงรูปงานของตัวเองบ้าง รูปของตัวเองบ้าง ผมพึ่งรู้ว่านอกจากที่บ้านเขาจะทำร้านสัก พี่คู้ยังทำแบรนด์เสื้อผ้าอีกด้วย ซึ่งนายแบบเสื้อโอเวอร์ไซต์ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน คนดีเอง
“งานแบบนี้ เขาขายยังไงคะ”
ผมถามแนนถึงรูปวาดลายเส้น
“ก็ขายเป็นชิ้นค่ะ หรือใครจะจ้างออกแบบก็ได้ พี่คนดีทำขายมาตั้งแต่มัธยมเลย แนนเคยคิดว่าถ้าทำห้องอยากได้ภาพของพี่คนดีมาแต่งห้อง”
ผมมองหน้าแนน ก่อนจะถามน้องสาว
“พี่ทำงานบ้างดีไหมคะ”
“ตอนแนนบอกว่าเพื่อนที่อยู่นิเทศอยากจ้างพี่ครามถ่ายแบบพี่ครามก็ไม่เอา”
“ก็ตอนนั้นยังไม่อยากทำไงคะ”
แนนมองหน้าผมก่อนจะอมยิ้ม
“สำหรับแนนนะ ถ้าจะเป็นแฟนกัน ดูแลแนนให้ดีแบบพี่ครามได้ก็พอค่ะ ยังไม่ต้องเก่งมากหรอก”
แนนว่าพร้อมกับหัวเราะ แต่ผมไม่ขำไปด้วย
“โทรหาคนดีให้พี่เร็วค่ะ”
“ค่าจ้างคืออะไรคะ”
ผมมองยิ้มสวยของน้องสาวตัวเอง
“ได้หมดเลยค่ะ”
แนนหยิบมือถือไปจากมือผม เธอดูหน้าจอ
“พี่คนดีเป็นลูกเจี๊ยบเหรอคะ ลูกไก่ในกำมือเหรอคะ”
แนนยิ้มล้อ ผมเองว่าเขาเหมือนนกอินทรีย์ที่รักอิสระต่างหาก แนนเดินออกไปที่ระเบียงแค่ไม่กี่นาทีก็เดินกลับเข้ามา
“เรียบร้อย เจอกันวันไปเที่ยวค่ะ”
ผมอดแปลกใจไม่ได้
“หนูบอกว่าไงคะ”
“ก็ชวนค่ะ แล้วก็บอกว่าอยากเจอ พูดแบบที่ใจคิดเลย”
ผมยกนิ้วโป้งให้แนน
“ขอบคุณนะคะคนสวย”
“แน่นอนค่ะ”
แนนว่าพร้อมกับหันมายักคิ้วให้
.
.
.
.
.
สองอาทิตย์ที่ไม่เจอกันเหมือนเป็นผมที่กระวนกระวายอยู่คนเดียว คนดียืนยันว่าจะมาเจอกันที่จุดนัดพบเองไม่ยอมให้ไปรับ เขาให้เหตุผลว่าเพราะไม่อยากให้อ้อมไปอ้อมมา ผมนึกถึงคนที่ชอบหอบของพะรุงพะรังแล้วได้แต่เหนื่อยใจ
“รอใครวะ”
กรที่พึ่งเดินออกมาจากห้องน้ำตรงโถงคอนโดถามผมที่ยังไม่ขยับไปที่รถสักที
“แป๊ป”
ผมมองเห็นคนที่เดินกึ่งวิ่งอยู่ตรงฟุตบาทข้างหน้าตึก ก่อนจะรีบวิ่งออกไปหาเขา คนดีหอบเพราะน่าจะวิ่งมาตั้งแต่สถานีรถไฟฟ้าที่อยู่ห่างกันหลายร้อยเมตร ผมมองใบหน้าชื้นเหงื่อใต้หมวกแก๊ปสีขาว ผมเขายาวขึ้นนิดหน่อย วันนี้คนดีสวมกางเกงผ้าสามส่วนกับเสื้อกล้ามตัวโคร่งสีดำที่ตัดกับผิวของเขา ผมไม่ชอบเลย...
“ขอโทษนะครับ คือรถไฟฟ้ามันเสียไปเกือบครึ่งชั่วโมง”
“มา ครามช่วย”
ผมดึงกระเป๋าใบใหญ่มาถือไว้เอง ก่อนจะแตะแขนให้เดินมาทางเดียวกัน
“สวัสดีค่ะพี่คนดี”
“สวัสดีพี่”
“ขอโทษที่สายนะครับ”
“ไม่เป็นไรพี่ ไอ้กรพึ่งขี้เสร็จ”
แซมว่าพร้อมกับขำ คนดียิ้มให้ทุกคนที่ลุกเดินขึ้นไปที่ลานจอดรถ
“เอาไง รถมีสองคัน”
แอลว่าพร้อมกับมองรถเก๋งสองคันที่จุได้แค่คันละ 5 คนเท่านั้น
“สาวๆไปกับไอ้คราม 5 คนพอดี พี่คนดีมากับเราก็ได้ ชายโฉด 5 คนนะพี่”
แอลว่าเพราะยังไงสาวๆคงไม่ยอมแยกกันอยู่แล้ว แซมมองหน้าผมก่อนจะรีบบอก
“เดี๋ยวกูไปขับคันของมึงให้ มึงขับคันของกู”
ผมมองแนน ปกติผมมักจะไม่ชอบให้ใครขับรถตัวเอง ยิ่งมีน้องสาวตัวเองอยู่ด้วย
“แวะแมคด้วยนะคะพี่แซม แนนกับบุ้งอยากกินเบอร์เกอร์”
แนนรีบบอกแซม พร้อมกับขยิบตาให้แล้วเดินไปที่รถอีกคัน
“ได้เลยครับ”
ไอ้แซมขำ ก่อนจะเดินออกไป คนดีแตะมือผมที่กำลังมองน้องสาว
“ผมอยู่อีกคันได้ ครามไปอยู่กับน้องเถอะครับ”
ผมมองรอยยิ้มบางๆของคนที่คิดถึงมาหลายวัน
“ไล่ครามเหรอ”
ผมก้มลงถามเขา คนดีส่ายหน้า
“เปล่านะครับ”
ผมรู้ว่าเขาหมายความอย่างที่พูดจริงๆ
“หนีไม่รอดหรอกคนดี เราต้องนอนห้องเดียวกันด้วยนะ”
ผมแกล้งขู่ แล้วก็ได้ผลเมื่อได้เห็นคนที่เขินจนไม่ยอมสบตาแล้วก็ไม่ดื้อที่จะไล่ผมอีก
.
.
.
.
อาจจะเพราะบอกออกไปแบบนั้น คนข้างตัวเลยไม่ยอมสบตากันสักที
“หิวยัง ให้แวะไหนไหม”
ผมถามทุกคนในรถเพราะตอนนี้เกือบเที่ยงแล้ว แต่เรายังไม่ได้แวะไหนกันเลย ผมมองคนที่นั่งข้างคนขับ คนดีหันมามองผมก่อนจะตอบ
“ผม หิวแล้วครับ น้องๆหิวกันยัง”
คนดีหันไปหาพวกที่นั่งอยู่ข้างหลัง พวกที่ดูเกร็งๆในตอนแรกพอถูกตามก็ดูตื่นเต้นกันขึ้นมา
“ทำไมถึงชื่อคนดีอ่ะพี่”
พอได้เริ่มพูดก็เริ่มถามในสิ่งที่ตัวเองอยากรู้ ผมเองลอบมองไอ้กรผ่านกระจกหลัง ตอนแรกยังบอกว่าคนดีดูเข้าถึงยากอยู่เลย
“พ่อบอกว่าจะได้เป็นคนดีครับ”
เขาตอบพร้อมกับขำ ผมชอบตอนที่เขาเรียกว่าโต้ซังมากกว่า ดูน่ารักดี
“ลายที่แขนอย่างสวยเลยพี่”
แอลมันว่าบ้าง
“ที่บ้านผมเป็นร้านสักนะครับ ไปได้ เดี๋ยวลดให้”
ผมมองคนที่ตอนแรกก็เขิน แต่ตอนนี้เปลี่ยนมาขายของแทน
“มีเพจไหมพี่”
“มีครับ”
คนดียื่นมือถือตัวเองไปข้างหลัง พอพวกข้างหลังเห็นก็โวยวายกันใหญ่ว่าร้านใหญ่มาก
“ช่างเป็นคนญี่ปุ่นกับเกาหลีครับ ออกแบบลายให้ด้วย”
ผมอมยิ้มคนที่พูดเป็นต่อยหอย มิน่าโต้ซังถึงบอกว่าเวลาคนดีไปที่ร้านแล้วลูกค้าจะชอบ
“พี่มีกี่ลาย”
“น่าจะ 15 ลายมั้งครับ ส่วนมากเป็นลายเล็กๆ”
เขาว่า
“พี่ชอบลายไหนสุด”
คนดีทำท่านึก ก่อนจะตอบ
“นกอินทรีย์ที่หลังครับ”
“อยากเห็นว่ะพี่”
แอลว่าบ้าง คนดีสัญญาว่าเดี๋ยวถึงทะเลจะเปิดให้ดู
“กินข้าวก่อน”
ผมว่าตัดบทสนทนาก่อนจะแวะร้านอาหารรายทางไปทะเลหัวหิน คนดียกกล่องข้าวของตัวเองขึ้นมาจากถุงผ้าเป็นสลัดเต้าหู้ กับมะกะโรนีผัดท่าทางน่ากิน
“ทำเองเหรอคะ”
สาวๆที่ดูสนใจกับข้าวไร้เนื้อสัตว์ในกล่องถามเขา คนดียิ้มน้อยๆก่อนจะตอบ
“พี่ชายครับ ผมทำไม่อร่อย”
“พี่คนดีมีพี่ชายด้วยเหรอคะ”
แนนถาม เธอรีบหยิบมือถือขึ้นมา
“ใช่พี่คนนี้ไหมคะ แนนชอบเห็นในไอจีพี่คนดี”
“ใช่ครับ พี่คู้”
“พี่คู้อายุเท่าไหร่คะ”
“28 ครับ”
คนดียิ้ม เพื่อนๆแนนดูท่าทางสนุกกันใหญ่เมื่อพบว่าพี่คู้ยังโสด ผมมองคนที่ค่อยๆละเลียดกินอาหารของตัวเอง
“แซนวิชของพี่ครามเป็นหมันแล้ว”
“หนูคะ ไม่เอา”
ผมปรามคนที่อยากแซวเต็มแก่ คนดีมองน้องแนนสลับกับผมไปมา
“เมื่อเช้ามีคนลุกมาทำแซนวิชให้พี่คนดีค่ะ กลัวพี่คนดีจะกินข้าวข้างนอกไม่ได้”
พอแนนพูดจบทั้งโต๊ะก็เงียบ ไอ้แซมกับไอ้กรแอบยิ้มอยู่สองคน ผมถอนหายใจ ไม่ได้กลัวจะถูกแซว แต่ไม่อยากให้คนขี้เกรงใจคิดมาก
“ผมกินอีกได้นะ”
ผมมองตาสวยของเขา คนที่ปกติกินข้าวในปริมาณน้อยมากอย่างคนดีไม่มีทางกินข้าวกล่องไปพร้อมกับแซนวิชได้แน่นอน
“กินข้าวเถอะ ไม่เป็นไร ครามทำมาเผื่อเฉยๆ”
ผมบอกคนข้างตัว คนดีเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็ไม่พูด ผมเดาว่าเพราะคนเยอะไปเขาถึงไม่สบายใจที่จะบอก
.
.
.
.
เรามาถึงทะเลในตอนบ่ายสอง ผมเช็คอินโรงแรมและว่าจะพักสายตาสักงีบก่อนออกไปเล่นน้ำกับเพื่อนๆตอนเย็น เพราะตอนนี้แดดยังแรงมาก ผมมองคนที่ยืนมองเตียงคิงไซต์ด้วยสายตาอ่านไม่ออก
“ไม่ใช่แผนของคราม คนจองคือเพื่อนของน้องแนน”
ผมว่าพร้อมกับยกมือขึ้นสองข้างว่าผมบริสุทธิ์ใจ คนดีมองหน้าผมก่อนจะมองไปที่โซฟา
“ครามไม่นอนโซฟานะ ครามขับรถมาแล้วปวดหลัง”
“แล้วพวกแซม…”
ผมมองหน้าคนถาม
“ห้องแซมนอนสามคน แน่นมากแล้ว”
ผมถอนหายใจ
“ถ้าคนดีอึดอัด เดี๋ยวครามไปเปิดห้องใหม่”
ผมว่าพร้อมกับเก็บมือถือและกุญแจรถลงกระเป๋าแล้วลูบหัวคนที่ดูจะคิดมาก
“ผมไม่ได้คิดแบบนั้นนะครับ”
ผมมองคนที่จับแขนกันไว้ นิ้วเรียวสวยเลื่อนลงมาจับที่มือผม ผมยกมันขึ้นมาจูบก่อนดันหลังให้คนดีนอนลงไปบนเตียง แล้วก้มลงจูบที่แก้มเขา
คนดีมองตาผมนิ่ง แววตาเขาดูสับสน
“แล้วคนดีคิดอะไรคะ บอกครามสิ”
ผมสัญญากับตัวเองว่าสองวันนี้จะเค้นเขาให้พูดให้ได้ ...ว่าเขาเองก็คิดถึงผมเหมือนกัน…
ผมสอดมือเข้าไปในเสื้อ จับสะโพกเขาไว้ ไม่ชอบเลยที่คนดีแต่งตัวแบบนี้
“ก่อนไปเล่นน้ำ เปลี่ยนเสื้อด้วยนะ”
คนดีแกะมือผมสองข้าง เขาหน้าแดงแต่ก็ทำหน้าเหมือนไปชอบใจ นึกถึงวันที่เขาโมโหโต้ซัง มุมปากหยักเหยียดตรง คิ้วสวยก็ขมวดแน่น คนดีโมโหได้ไม่น่ากลัวเลยในสายตาผม ยิ่งเห็นก็ยิ่งอยากแกล้ง
“ผมจะถอดเสื้อเล่นน้ำครับ”
นับว่าได้ผล เขาประชดใช้ได้
“ไม่เล่นแบบนี้นะคนดี”
“พวกแซมอยากเห็นอินทรีที่หลังครับ”
ผมกลั้นขำพร้อมกับเลิกคิ้วมองคนหน้าสวย แปลกดีที่ยิ่งมองก็ยิ่งหลง
“เดี๋ยวครามทำให้ถอดไม่ได้เองค่ะ”
TBC.
แหมมม คิดถึงเขาแล้วงุ่นง่านจังเลยพ่อหนุ่ม :hao3:
ปล. เอามาแปะเร็วกว่าหนดแป้ปนึงค่ะ เพราะวันอังคารมีธุระตั้งแต่เช้าจนมืดเลยกลัวจะมาไม่ทัน อ่านให้สนุกนะฮะ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: grayliette ที่ 28-01-2019 20:43:31
เริ่มหัวข้อโดย: magmild ที่ 28-01-2019 20:44:30
Sent from my GT-I8262 using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: HanATarO ที่ 28-01-2019 20:55:07
คนดีอย่าหลงกลครามมากน้า
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 28-01-2019 21:00:52
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 28-01-2019 21:05:52
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 28-01-2019 21:08:56
อ่านแล้วมันแบบ เหมือนจะให้ความรู้สึกเซ็กซี่มากๆ บอกไม่ถูก
เริ่มหัวข้อโดย: i.am.wee ที่ 28-01-2019 21:12:06
เริ่มหัวข้อโดย: wikawee ที่ 28-01-2019 21:52:46
เริ่มหัวข้อโดย: แพรวฐา ที่ 28-01-2019 21:54:52
คนดีหนีไปปป
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าหญิงขี้ลืม ที่ 28-01-2019 21:58:32
อ่านไปเขินไป เดี๋ยวครามทำให้ไม่กล้าถอดเอง
อร๊ายยยย จะให้คิดอะไรได้อีก มโนไปถึงตอนหน้าแล้วจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 28-01-2019 22:22:51
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 29-01-2019 00:23:31
:L2: :pig4: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 29-01-2019 01:20:31
หายใจเข้าลึก ลึกกก นะเสือคราม อดทนไว้ เราเข้าใจนาย
เริ่มหัวข้อโดย: junlifelove ที่ 29-01-2019 01:27:18
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 29-01-2019 01:46:57
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 29-01-2019 01:57:36
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 29-01-2019 02:00:52
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 29-01-2019 06:54:14
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 29-01-2019 07:28:15
เริ่มหัวข้อโดย: Bradly ที่ 29-01-2019 08:17:30
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 29-01-2019 08:25:34
เริ่มหัวข้อโดย: Quatree ที่ 29-01-2019 09:32:12
เริ่มหัวข้อโดย: Krajeeqx ที่ 29-01-2019 09:32:32
เริ่มหัวข้อโดย: Majariga ที่ 29-01-2019 09:39:16
เริ่มหัวข้อโดย: HA-YOU ที่ 29-01-2019 09:45:50
เริ่มหัวข้อโดย: Ac118 ที่ 29-01-2019 11:36:30
นังครามมมมม อิหมีหื่นแกจะทำอะรไลูกเจี๊ยบน้อยของช้านน :z1:
คนดีอย่าไปยอมให้เขาแกล้ง รังแกหนูมากสิลู๊กก
เริ่มหัวข้อโดย: MimoreQ ที่ 29-01-2019 12:15:29
เริ่มหัวข้อโดย: Jaebam ที่ 29-01-2019 12:49:13
เสือครามไม่ได้มาเล่น ๆ ร้ายมากกกก ต่อให้ 10 คนดีก็ตามไม่ทันอ่ะค่ะ
ว่าแต่จะรอดไหมคืนนี้
อย่าพึ่งกินคนดีนะอิเสือคราม เก็บไว้ดูเล่นก้อนนนน ฮื้อออ
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 29-01-2019 14:55:22
อย่ามายุ่งกะน้องคนดีน้าา
ว่าแต่ร้านสักอยู่ตรงไหนคะ เจ้จะไปเพิ่มสักลาย 5555
เริ่มหัวข้อโดย: bowbeauty ที่ 29-01-2019 16:53:16
เริ่มหัวข้อโดย: nisaday ที่ 29-01-2019 23:29:06
หวงๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: teelalee ที่ 30-01-2019 00:33:21
เริ่มหัวข้อโดย: ★KVH™★ ที่ 30-01-2019 07:37:33
มีผู้ร้ายจ้องจะจับเนื้อคนดีกินค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 30-01-2019 10:53:45
คนพี่มีรอยสักแต่นุ่มนิ่มมาก
ชอบมากค่ะ เป็นกำลังใจให้
อยากให้ 1 สัปดาห์มีวันอังคาร 3 วัน
:katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: มนุษย์สาววาย ที่ 30-01-2019 10:56:03
ระวังนะคะ ต้องระวังค่าาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: IamLonelygirl ที่ 30-01-2019 11:29:59
คนดีเหมือนกระต่ายยยโดนครามล่อลวง โอโห
เขิน เหมือนรู้ตัวอีกทีก็ออกจากครามไม่ได้แล้วฮื่ออออ
เริ่มหัวข้อโดย: oohsg94 ที่ 30-01-2019 21:28:01
เริ่มหัวข้อโดย: mkianit ที่ 30-01-2019 23:38:29
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 31-01-2019 17:43:25
เริ่มหัวข้อโดย: juthamart ที่ 02-02-2019 07:53:46
เริ่มหัวข้อโดย: Lady Phantom ที่ 04-02-2019 14:55:20
เริ่มหัวข้อโดย: fammykiki ที่ 04-02-2019 22:02:39
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 04-02-2019 23:00:17
เริ่มหัวข้อโดย: buathongfin ที่ 05-02-2019 13:38:25
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 05-02-2019 16:02:48
ซากุระมีรสหวาน
ผมมองเส้นผมที่ยาวสยายบนเตียงของอีกคน คนดีลืมตาอยู่แต่ไม่ได้มองผม เขาเสมองออกไปนอกห้องพักในโรงแรม เป็นวิวทะเลสุดลูกหูลูกตา ผมกดจูบลงบนแก้มเขา ก่อนจะไล้ลงมาที่ปากอิ่ม
“คราม”
ผมชอบให้เขาเรียกชื่อผม ผมพยายามเบียดตัวลงไป แต่แขนเพรียวบางดันค้างไว้ที่อก
“ว่าไงคนดี”
“ผมอยากออกไปที่หาด”
ผมมองคนเฉไฉ แก้มแดงบอกว่าเขากำลังเขิน
“ยังร้อนอยู่เลย เดี๋ยวค่อยไป”
“แต่…”
ผมยิ้มก่อนจะแนบตัวลงไป
“ครามขับรถมาเหนื่อย ขอพักแป๊ปนะ”
“ผมหนัก”
“งั้นแบบนี้”
ผมพลิกตัวขึ้น แล้วดึงตัวอีกคนขึ้นมาทับตัวเองไว้ คนดีดันตัวขึ้นแล้วขมวดคิ้วแน่น แบบนี้คงกำลังเริ่มโมโหแบบที่โต้ซังชอบล้อ
“คราม”
ผมกอดเอวเขาไว้หลวมๆ ผมรู้ดีว่าผมทำตัวรุ่มร่ามแต่ก็ไม่ได้อยากหยุด
“ครามคิดถึงคนดีนะ”
อาทิตย์ที่ผ่านมาเราคุยกันทุกวัน วันละนิดละหน่อย มันอาจจะพอดีสำหรับคนดี แต่กับผม ยังไงมันก็ไม่พอ
“ครามรู้ว่าคนดีอาจจะอึดอัด แต่...คนดีคิดถึงครามบ้างไหม”
ตาสวยของเขาสบตากับผม คนดีอ้าปากเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็เงียบไป
“ขอโทษที่กวนนะครับ”
ผมยิ้มก่อนจะปล่อยมือออกแล้วขยับตัวออกจากเขา ผมลูบผมคนดีเบาๆ ไม่อยากให้คิดมาก เพราะมาเที่ยวทั้งที อยากให้เขาพักผ่อนก่อนไปฝึกงาน
ในตอนที่ผมคิดว่าจะพักสายตาสักหน่อย ก็รู้สึกเหมือนปอยผมนุ่มตกลงบนแก้ม ผมลืมตามองใบหน้าเรียวที่กำลังโน้มลงมาใกล้ คนดีก้มลงจูบผมแค่เสี้ยววินาที ก่อนจะผละออกไป
ผมอมยิ้ม ก่อนจะพลิกตัวไปหาคนที่นอนอยู่ข้างกัน ดึงเขาเข้ามากอด แล้วค่อยๆละเลียดชิมปากอิ่มสวย ผมจูบเขาเบาๆ ก่อนจะเริ่มมูมมามตามแรงอารมณ์
“พอก่อนครับ”
คนที่อยู่ใต้ร่างผมหอบหนัก ผมหยัดตัวลุกขึ้นก่อนจะลากมือเข้าไปในเสื้อตัวโคร่งของเขา แกล้งเฟ้นตรงอกหนักมือ
“ผม…”
คนดีสะดุ้งในตอนที่ผมเลิกเสื้อเขาขึ้นจนเห็นร่างกายท่อนบนที่เปลือยเปล่า ครั้งที่แล้วเป็นตอนกลางคืน ผมถึงมองเห็นผิวเนียนไม่ชัดเหมือนตอนนี้
“ครามไม่อยากให้ใครเห็นรอยของคนดี”
ผมบอกตามตรง เพราะไม่พอใจเลยที่เขาไปบอกพวกแซมแบบนั้น
“ไม่เห็นเป็นอะไรเลยครับ”
“เป็นสิ”
ผมโน้มหน้าลงไปไล่จูบตรงอกให้มันขึ้นรอย
“อย่า..”
และเสียงร้องห้ามของคนดีก็เหมือนยิ่งยุ ผมครอบปากลงที่อกเขา คนใต้ร่างดิ้นพล่านเมื่อผมแกล้งงับมันแล้วดึงขึ้น อกแบนราบแอ่นขึ้นตามริมฝีปาก ร่างกายเพรียวตอบสนองกับร่างกายผมเป็นอย่างดี
ผมดึงเสื้อเขาออกให้พ้นทางก่อนจะยืดตัวขึ้นดึงเสื้อยืดของตัวเองออก เขามองตรงมาด้วยใบหน้าแดงก่ำ
“คราม ทำแบบนี้ทำไมครับ”
เขาถามพร้อมกับใช้มือแตะตรงจุดที่โดนดูดจนขึ้นรอยแดง ตรงไหปลาร้าที่สักภาษาญี่ปุ่นไว้ ตอนนี้ปะปนไปด้วยรอยจูบ
“ครามหวง”
“หวงทำไมครับ”
ผมต้องตอบยังไงถึงจะเข้าใจ ทำขนาดนี้ยังไม่เข้าใจเลย
“ไหน ขอครามดูหน่อยนะ”
ผมจับเขาหันหลัง เห็นลายนกอินทรีตัวใหญ่ที่สะบักด้านขวาสีดำตัดกับผิวขาวเนียน มันไม่ได้สักเพื่อความสวยงาม แต่สักเพื่อปิดรอยแผลเป็นใหญ่ พอนึกได้แบบนั้นผมก็จับแขนเขาขึ้นมาดู เห็นเป็นรอยแผลสีจางๆ ผิวตรงไหนที่มีรอยสักมักจะสีไม่สม่ำเสมอเท่าไหร่
ผมสอดนิ้วเข้าไปนิ้วของคนดี ก่อนจะจูบนิ้วนางข้างขวาของเขา ผมสังเกตมาตั้งแต่แรกว่าคนดีจับดินสอแปลกๆ ที่จริงแล้วมันบิดอยู่นิดหน่อย
“ตรงนี้เขียนว่าอะไร”
ผมจูบที่มือเขา
“ปีกครับ”
เรามองตากันอยู่นาน ผมก้มลงไปจูบเขาอีกครั้ง ภาวนาขอให้สิ่งที่ผมเห็นบนร่างกายเขาเกิดจากอุบัติเหตุ ไม่ใช่เพราะมีคนทำ คนแบบคนดีไม่ควรโดนใครหน้าไหนทำร้ายทั้งนั้น
“นี่ คนดี”
คนที่ถูกเรียกชื่อเอื้อมมือขึ้นมากอดผม
“คราม ไม่เป็นไรนะครับ”
คนที่พูดแบบนั้นควรเป็นผมมากกว่า ผมยิ้มก่อนจะลุกขึ้นไปปิดม่าน คนดีจะได้ไม่สนใจอะไรนอกจากผม แล้วพอห้องมันมืดลง เขาเองจะได้ไม่ตื่นเต้นมาก
ผมไล่จูบตั้งแต่แอ่งสะดือขึ้นไปถึงยอดอกสีสวย วาดมือให้ทั่วกายขาว บีบเค้นให้ขึ้นรอยแดง แต่ก่อนผมเคยสงสัยว่ารอยสักจะมีรสและกลิ่นยังไง วันนี้ผมรู้แล้วว่ามันหอมหวานและเนียนมือ
“คราม”
ผมบดสะโพกเข้ากับสะโพกเขา คนดีอ้าขาออกเมื่อผมแทรกตัวเข้าไปตรงกลาง ร่างกายเล็กได้ร่างกายผมบิดเร่า มือของเขาไล้ไปทั่วแผ่นหลังของผม
นั่นยิ่งทำให้ผมมีอารมณ์
เราจูบกันเสียงดัง ตัวเราแนบสนิท
“คนดีคะ ถ้าเจาะตรงนี้จะเจ็บมากไหม”
ผมใช้นิ้วสะกินยอดอกที่ชูเด่น คนดีหอบหนัก หน้าแดงก่ำ
“พอแล้วครับ”
มือที่สั่นเทาของเขาจับมือผมไว้เหมือนจะบอกให้หยุด แต่ส่วนล่างที่ดันกางเกงผ้าออกมากลับเรียกร้องให้ผมทำมากขึ้น
ผมยกตัวขึ้นลูบมือลงที่กลางลำตัวผ่านเนื้อผ้า เสียงหอบและครางเบาๆของคนดีทำเอาผมเองยิ่งย่ามใจ
“คราม”
ผมจูบปากฉ่ำอีกรอบ ก่อนจะยกตัวเขาพิงกับหัวเตียง ยกขาขึ้นมาคร่อมตักผมเอง
“ทำไมถึงสักรูปดาวล่ะ”
ผมไล้มือที่สะโพกพอดีกับมือ คนดีสะดุ้ง เขาจับมือผมไว้แน่น
“คราม”
“ตอบครามก่อน”
ผมขยำร่างกายเขาเบาๆผ่านเนื้อผ้า แล้วค่อยๆสอดมือเข้าไปในกางเกงผ้ายางยืด คนสะดุ้ง ร่างกายเขาพยายามขืนตัวออก แต่ก็ไม่ทันผมที่ดึงกาเกงเขาลงมาจากสะโพก
ผมอมยิ้มเมื่อเห็นกายขาวแดงไปทั้งตัว ผมไม่เคยทำกับผู้ชาย แต่เพราะเป็นผู้ชายถึงรู้ว่าแตะตรงไหนเขาถึงจะรู้สึกดี
ในตอนที่ผมรูดรั้งร่างกายน่ารักของเขา คนดีก็แหงนหน้าสูดอากาศพร้อมกับปากเม้มแน่น ตาสวยของเขาแวววับไปด้วยน้ำตา
“อื้อ”
“ไม่มีใครได้ยิน ไม่ต้องกลั้นนะคะ”
ผมก้มลงสาละวนกับการจูบไปทั่วตัวเขา คนดีบิดตัวเร่า ไม่นานก็ขยุ้มผมของผมไว้จนติดนิ้ว เสียงครางแหบผสมไปกับเสียงน้ำลาย ไม่นานนักร่างกายสวยก็ถึงจุดสูงสุด ผมมองเขาพร้อมกับลูบของตัวเองที่ปวดหนึบ ก่อนจะจับมือสวยมาจูบตรงข้อมือแล้ววางที่กลางลำตัวของตัวเอง
“คนดีคะ”
“ผม…”
“ช่วยครามหน่อยนะคะ”
ผมหอมแก้มคนหน้าแดงพร้อมกับดึงกางเกงตัวเองลง กุมมือสวยของคนดีด้วยมือของตัวเองอีกทีแล้วขยับขึ้นลง ผมโน้มตัวไปจูบเขา ลากมือไปเฟ้นทั่วอก
เสียงหอบหายใจและกลิ่นกายหอมหวานของเขาทำผมอดทนได้ไม่นานนัก
ผมยืดตัวขึ้นแล้วแตะมันลงบนแก้มใส แค่เห็นหน้าคนดีผมยั้ก็งตัวไม่อยู่ ไม่นานนักน้ำขาวขุ่นก็เปรอะไปทั่วแก้มและมุมปากที่มีจิวสีเงิน คนดีหน้าแดงจัด
“ขอโทษนะคะ”
ผมหยิบทิชชู่มาเช็ดแก้มนิ่มก่อนจะจูบที่มุมปาก
“คราม”
คนดีมองผมตาปรือปรอยเหมือนจะปิด
มือและขาเขาสั่นน้อยๆ ผมลุกขึ้นสวมกางเกงให้เขา ดึงผ้าห่มคลุมตัวเราทั้งคู่ไว้ ก่อนจะกอดคนดีไว้แน่น
“ยังไม่หายคิดถึงเลย”
.
.
.
.
“แนนคะ พี่ไม่ให้สวมชุดว่ายน้ำมาเดินที่หาดนะคะ”
ผมบอกแนน พาลไปถึงเพื่อนๆแนนด้วย ถึงจะเป็นหาดส่วนตัวแต่ก็มีนักท่องเที่ยวอยู่ประปราย แนนหน้างอแต่ก็ยอมจูงมือเพื่อนเดินกลับไปเปลี่ยนชุด
“น้องยังหวงขนาดนี้เมียมันจะหวงขนาดไหนวะ”
กรขำ ผมหันไปมองคนที่นั่งวาดรูปตรงโขดหินไกลๆ
“ไม่ชวนพี่เขามาเล่นน้ำวะ”
ผมเดินเข้าไปหาคนที่พึ่งตื่นมาตอนเกือบสี่โมงเย็น คนดีไม่ยอมมองหน้าผมเลย ผมแตะมือลงบนไหล่บางเบาๆ คนที่บอกว่าจะถอดเสื้อเล่นน้ำตอนนี้สวมเสื้อยืดตัวใหญ่มิดชิด
“วาดรูปอะไร”
“คราม”
ผมเลิกคิ้วมองรูปเสก็ตของเขา
“ทะเลกับฟ้าสีครามครับ”
คนดีว่าอีกรอบ
“นึกว่ารูปคราม”
ผมแกล้งว่า คนดีวาดรูปคนเป็นก้างปลาลงที่มุมภาพ
“นี่ไงครับ คราม”
ผมขำ ก่อนจะก้มลงจุ๊บเบาๆที่กระหม่อมเขา คิดว่าไม่มีใครเห็นแต่ได้ยินเสียงของกรอยู่ไกลๆ
“ไอ้เหี้ยคราม!”
คนดีรีบผลักผมออก
“ไปไกลๆเลยครับ”
ผมยิ้ม คนดีไล่ได้น่ากลัวมากจริงๆ
“ไปเล่นน้ำกัน พวกกรชวน”
“ผม...”
“ป่ะ”
ผมยื่นมือให้ แต่เขาลุกขึ้นเอง ผมเดินตามคนที่สวมเสื้อยืดตัวโคร่งกับกางเกงผ้าขาสั้น เห็นแบบนี้แล้วอยากทำรอยไว้ที่ขาด้วย
“บานาน่าโบ้ทไหมมึง”
ไอ้แซมชวน แต่ผมส่ายหน้าแซมเลยหันมาชวนอีกคนแทน
“เอาไหมพี่”
คนดียิ้มกว้าง
“เอาครับ เล่นด้วย”
“งั้นสี่คนนะ”
“แนนกับบุ้งด้วยค่า”
ผมหันไปมองสาวๆที่พึ่งจะกลับมาจากเปลี่ยนชุด แนนสวมเสื้อยืดตัวยาวทับชุดว่ายน้ำของเธอ
“มึงไม่เล่นเหรอ”
แซมหันมาถามอีกรอบ ผมถอนหายใจ
“ไม่น่าพามาเลยกู”
ผมเดินเข้าไปห่น้องสาวกับเพื่อนแนน
“สวมชูชีพกันดีๆ”
ผมบอกให้ดึงเชือกให้รัดกับตัว ก่อนจะเดินไปหาอีกคนที่ตัวเล็กกว่าเสื้อชูชีพไซส์ฝรั่งอยู่เยอะ
“คนดี มานี่ก่อน”
ผมดึงเชือกและดูเสื้อเขาให้เรียบร้อย
“เดี๋ยวผมช่วยดูน้องแนนให้นะครับ”
ผมยิ้ม อยากจะบอกให้ดูตัวเองก่อนเลย ตัวก็แค่นี้
“พี่ครามไม่เล่นเหรอคะ”
ผมมองเรือยางรูปกล้วยที่คว่ำไปหนึ่งรอบทั้งๆที่พึ่งออกตัว คนที่คว่ำลงไปหัวเราะสนุกกัน แต่ผมใจหาย ดูน้องคนเดียวก็ว่าห่วงแล้ว ยิ่งมีอีกคนก็ยิ่งห่วง
“ไม่ครับ ไม่ชอบเท่าไหร่ แล้วน้องโอ๋ไม่เล่นเหรอ”
ผมหันมาหาเพื่อนของน้องสาวอีกคน
“โอ๋ว่าน่ากลัวค่ะ”
“พี่ก็กลัว”
ผมว่าพร้อมกับมองพวกคนที่ขย่มเรือกล้วยกันสนุก เห็นไกลๆว่าหัวเราะเอิ้กอ้ากกัน
“พี่ครามนี่หวงแนนจังเลยนะคะ พี่ชายโอ๋ไม่เห็นเป็นแบบนี้บ้าง”
ผมขำ เพราะใครๆก็พูดกับผมแบบนั้น
“พี่เป็นผู้ชายคนเดียวในบ้านครับ เลยรู้สึกว่าต้องดูแลทุกคน”
เพราะพ่อเองก็ฝากทุกคนไว้กับผม
“แล้วพี่คราม...มีแฟนยังคะ”
ผมหันมามองโอ๋ ผมเจอเธออยู่บ่อยครั้ง น้องโอ๋เป็นเด็กร่าเริง น่ารักดี ผมรู้ว่าขนมที่แนนเอามาให้บ่อยๆเป็นของโอ๋ แนนบอกว่ามีคนแอบปลื้ม ซึ่งผมเห็นเธอเหมือนน้องสาวอีกคน
“พี่มีคนที่ชอบแล้วครับ ว่าจะขอเขาเป็นแฟนแต่ยังไม่กล้า”
ผมทำเป็นไม่รู้ว่าขนมนั้นเป็นของใคร
“คนที่ชื่อครีมใช่ไหมคะ”
“ไม่ใช่นะครับ ไม่ใช่ครีม”
ผมรีบบอก เพราะไม่รู้ว่าข่าวลือนี้ไปถึงไหน ไปถึงหูคนที่กำลังสนุกอยู่ตรงนู้นหรือเปล่า
“บอกโอ๋ได้ไหมคะ เผื่อช่วยได้”
ผมมองเรือที่คว่ำลงไปอีกรอบ ไม่เข้าใจว่าจะเล่นอะไรกันขนาดนั้น
“คนนั้นครับ”
ผมชี้ไปที่จุดที่เขาเล่นกันอยู่
“บุ้งเหรอคะ” โอ๋ถามถึงเพื่อนกลุ่มน้องแนน ผมส่ายหน้า
“นู่นครับ ที่ปีนขึ้นตรงท้ายนั่น”
“พี่คนดี?”
ผมหันมายิ้มให้เพื่อนน้องสาว
“ครับ คนดี”
ผมมองรูปทะเลสีครามในมือที่คนดีฝากไว้ ตรงมุมภาพเขาเขียนว่าครามแล้วใส่วันที่เป็นวันนี้
.
.
.
.
“หอยบาดตีน ไอ้สัส”
แอลขึ้นมาจากน้ำแล้วบ่นหน้าตาเซ็ง
“ล้อบบี้มียา เขาบอกอยู่”
ผมบอกเพื่อนแล้วชี้ไปที่โรงแรมติดกับหาด
“สนุกไหมคะ”
“สนุกค่า”
ดูแล้วสาวๆไม่ได้เจ็บตรงไหน ผมหันไปหาอีกคนที่เดินกระเผลกอยู่
“คนดี เป็นอะไร”
“หอยบาดตรงฝ่าเท้าครับ”
คนดียิ้ม แต่ดูฝืน
“เลือดไหลเยอะเลยพี่ บาดลึกไหม”
แซมว่า
“ไม่รู้เหมือนกันครับ แสบๆ”
“กูว่าไปเล่นน้ำที่สระดีกว่านะ”
ผวว่าก่อนจะเดินเข้าไปจับแขนคนดี
“ไม่เป็นไรครับ ผมเดินได้”
ผมถอนหายใจ ห่วงขนาดนี้ยังไม่รู้ตัวอีก
“หรือจะให้ครามอุ้ม”
ผมโกรธตัวเองแล้วพาลโกรธเขาด้วยที่ไม่ระวัง
“กูก็เจ็บ” ไอ้แอลที่กำลังเดินกระเผลกว่า
“คลานไปมึง”
แซมชี้ไปที่ล้อบบี้โรงแรมก่อนจะขำ
.
.
.
.
คืนนี้มีปาร์ตี้บาร์บีคิวที่จองไว้กับโรงแรม ทุกคนดูสนกกับการปิ้งย่างและแอลกอฮอล์
“เนื้อโคตรดี”
ปัณณ์ว่า คนดียิ้มเมื่อเห็นทุกคนบอกว่าอาหารอร่อย ผมมองสลัดเต้าหู้ในจานเขา
“เอาอะไรเพิ่มไหมคนดี”
“ไม่เป็นไรครับ อิ่มแล้ว”
แซมที่ดูดบุหรี่อยู่อีกมุมเดินกลับมายื่นไฟแช็คคืนให้ผม
“เอาไหมพี่”
แซมถามคนที่มองอยู่
“ผมไม่ดูดครับ”
แซมมองหน้าผมก่อนจะหันไปถามเขาอีกรอบ
“เหล้าล่ะพี่”
คนดีส่ายหน้า
“กูรู้สึกเลวขึ้นมาทันที”
แซมว่าพร้อมกับขำ
“ถ้าจะเอาอะไรเพิ่มเรียกครามนะคะ”
ผมว่าก่อนจะเดินออกมาดูดบุหรี่บ้าง คนดีเขาน่าจะรู้เพราะตั้งแต่ครั้งแรกที่จูบ เพราะผมจูบเขาหลังจากดูดบุหรี่แค่แป้ปเดียว
ผมอยากเลิกนะแต่ก็ยังตัดใจเลิกไม่ได้เพราะดูดตั้งแต่สมันมัธยมแล้ว ตอนแรกก็ตามเพื่อนคิดว่าจะไม่ติด แต่เอาจริงๆก็ติดหนักอยู่เหมือนกัน ผมดูดมันวันละสี่ถึงห้ามวน แต่ช่วงนี้เหลือวันละมวน เพราะปิดเทอมแล้วอยู่ห้อง ไม่อยากดูดที่ห้องเพราะน้องสาวอยู่
และอีกอย่างก็เพราะคนดี..ผมไม่อยากจูบเขาด้วยกลิ่นเหม็นของมัน
พอกินเสร็จก็ล้อมวงเล่นเกมส์ พวกไอ้กรแบกเบียร์เหมือนเอามาอาบ ส่วนพวกแนนดื่มเป็นน้ำผลไม้ผสมแอลกอฮอล์ ผมไม่เคยห้ามน้องเรื่องนี้ เพราะคิดว่าให้น้องดื่มเป็นดีกว่าไปดื่มกับคนอื่น
แต่กับคนดีที่ไม่เคยลอง ผมไม่อยากให้เขาแตะมัน
“เอ้าตาพี่”
เราเล่นเกมส์หมุนขวดกัน หมุนเจอใครคนนั้นต้องคำถาม ถ้าไม่ตอบก็แค่ดื่ม มันคลาสสิคแต่ก็สนุกอยู่
“กูถามๆ”
แอลรีบยกมือเมื่อปากขวดหันไปที่คนดี
“พี่เริ่มสักครั้งแรกตรงไหน เป็นลายอะไร”
“ไม่ตอบต้องดื่มนะพี่”
แอลว่า ผมไม่อยากให้ตอบแต่ก็ห้ามไม่ทัน
“ตรงก้นครับ เป็นลายซากุระ”
คนตอบเขิน พาลทำให้คนฟังเขินตามไปด้วย
“ไอ้เหี้ยคราม ตามึง”
“หนูขอถาม”
น้องโอ๋ยกมือพร้อมกับยิ้มสนุก
“พี่ครามชอบคนแบบไหนคะ”
นี่กำลังแกล้งกันชัดๆ ผมว่าทุกคนรู้ เว้นก็แต่เจ้าตัวที่ไม่รู้คิดอะไรอยู่
“แฟนพี่ครามต้องเป็นคนดี ใจดี แล้วก็สวยๆ”
แนนว่า พวกไอ้กรขำร่วน แต่ผมไม่ตอบคว้าแก้วมาดื่มแทน
เราเล่นวนมาจนถึงไอ้ปัณณ์ กรที่เริ่มมึนแล้วถามมันบ้าง
“มึงได้ลองจีบคนที่ชอบดูยัง”
“จีบแล้ว แต่เขาไม่ได้ชอบกู เขาชอบไอ้เหี้ยคราม”
ปัณณ์ว่าพร้อมกับหัวเราะ เราคุยกันเรื่องนี้มาสักพักแล้ว ปัณณ์มันก็เหมือนคนอกหักที่เริ่มรับได้แล้ว
“อกหักไม่ตาย หาใหม่นะเพื่อน”
แซมว่าพร้อมกับตบบ่าเพื่อน
“ทำไมคนชอบพี่ครามเยอะจังคะ”
น้องทรายเพื่อนอีกคนของแนนถาม
“คนเจ้าชู้” กรว่า พอมันเริ่มเมาแล้วก็เริ่มปากมาก ผมส่ายหน้าก่อนจะมองหน้าคนดีที่ขวดหมุนไปหาเขาอีกรอบ
“คนนี้กูขอถาม”
ปัณณ์น่าจะเอาคืนผม
“พี่มีคนที่ชอบอยู่หรือเปล่าครับ”
คนดีนิ่งเหมือนคิดอะไรอยู่ แต่แล้วก็ยิ้ม
“ผมขอดื่มครับ”
พอเขาบอกแบบนั้นทุกคนก็เฮเสียงดัง เพราะรู้ว่าคนดีไม่เคยดื่ม
“เดี๋ยวครามดื่มให้”
ผมฉวยแก้วในมือเขามาดื่มแทน ในความไม่ชัดเจน มันมีความชัดเจนอยู่ในตัวของมันอยู่แล้ว สิ่งที่เขาอยากได้คือเวลา
.
.
.
.
“ปวดเท้าไหม กินยาก่อนนอนนะ”
ผมยื่นยาแก้อักเสบให้ คนดีเป็นแผลลึกกว่าแอล ผมอยากให้เขาไปเย็บแต่เขาก็ยืนยันว่าไม่เป็นไร
“ขอบคุณครับ”
“คราม เมาไหมครับ”
“มึนนิดหน่อย”
ผมลูบหัวเขาเบาๆ
“คราม”
คนดีเรียกในตอนที่ผมหอบหมอนอีกอันไปตรงโซฟาเบดตัวใหญ่
“เดี๋ยวครามนอนตรงนี้นะ คนดีนอนไปเลย”
“คราม ขอบคุณนะครับ”
“ขอบคุณเรื่องอะไร”
“ที่ทำแผลให้ เรื่องข้าวเมื่อเข้าด้วยครับ ทุกอย่างเลย”
คนขี้เกรงใจว่า
“ครามอยากทำให้ ไม่เป็นไร”
“คราม”
คนดีเรียก เขาแตะแขนผมเบาๆ
“นอนด้วยกันก็ได้ ไม่เป็นไรครับ”
ผมยิ้ม
“เป็นสิ ครามนอนเฉยๆไม่ได้หรอก”
พอได้เหล้าแล้วผู้ชายทุกคนก็อยาก... ทั้งนั้น ผมที่ไม่อยากแตะตัวเขาเท่าไหร่ยิ้มให้เขาอีกครั้ง
“ฝันดีนะคะ”
.
.
.
.
วันนี้เราตื่นกันเที่ยง คนดีกับแอลอยู่โรงแรมเพราะเดินไม่ถนัด แต่พวกแนนกับแซมออกไปเที่ยวในเมืองกัน เย็นนี้เรากินข้าวกันปกติ ไม่มีเหล้าเพราะเช้าพรุ่งนี้ต้องกลับแล้ว สาวๆเล่นน้ำในสระเพราะจะได้สวมชุดว่ายน้ำที่ซื้อมาให้เต็มที่และจะได้ไม่โดนหอยบาด
ผมปล่อยให้คนดีนั่งวาดรูปอยู่ที่ระเบียงห้องที่ยื่นออกฝั่งทะเลตั้งแต่บ่ายแก่ๆ เขาดูสงบเมื่อได้อยู่คนเดียว คนดีโลกส่วนตัวสูง ซึ่งผมพอรู้
“กินข้าวก่อนไหม”
ผมเดินเข้ามาในห้องในตอนเกือบหกโมงเย็นเพื่อเรียกเขา คนดีวางดินสอก่อนจะหันมาหา
“ไหนบอกว่าจะให้ผมไปช่วยไงครับ”
ผมไม่อยากกวนเวลาเขา
“แล้วครามกินยัง”
“ยัง รอกินพร้อมคนดี”
ผมเดินเข้ามาหา
“เท้าหายปวดยัง”
“หายแล้วครับ แต่ว่าก็ตึงๆ”
“มาเร็ว” ผมยื่นมือให้ คนดีมองมือของผม ก่อนจะค่อยๆยื่นมาจับ
เขาเดินได้ช้ากว่าเมื่อวาน ผมว่าอุ้มน่าจะเร็วกว่า แต่ก็ดีใจมือสวยเกาะแน่นอยู่ที่แขน เราค่อยๆเดินขึ้นมาชั้นดาดฟ้าข้างบน ที่มีสระว่ายน้ำปละที่ปิ้งย่าง
“หายยังพี่”
“หายปวดแล้วครับ แอลหายยัง”
“ดีขึ้นแล้วพี่ แต่เมื่อคืนดื่มหนัก เดินยังไงไม่รู้แผลปริ”
“สมน้ำหน้า”
กรว่า
“K”
แอลหันไปด่าเพื่อน
เรานั่งกันที่โต๊ะตัวเดิม วันนี้สาวๆอาสาทำกับข้าวกันเอง
“ปลาอร่อยนะคะพี่คนดี”
น้องโอ๋ว่าแล้วชี้ไปที่ปลาเผาตัวใหญ่ คนดียิ้ม
“พี่คนดีกินเจค่ะ”
น้องแนนบอกเพื่อน
“ผมก็นึกว่าเลือกกินบางวัน”
แซมบอกบ้าง คนดีส่ายหน้า
“กินทุกวันมาตั้งแต่เด็กแล้วครับ”
“โห มิน่าถึงหุ่นดี”
น้องบุ้งว่า
“โอ๋อยากผิวสวยแบบนี้ต้องกินผักใช่ไหมคะ”
“ลองดูครับ มันเบาตัวดีนะ”
“จริงแก วันไหนแบบกินแป้งไม่ขัดสี กับผักเยอะๆ เนื้อลีนๆนี่ดีมากเลย รู้สึกสวยมาจากข้างใน”
เพื่อแนนบอก
“ใช่นะ ช่วงไหนแนนกินคลีนร่างกายแบบดีมากๆเลย”
แนนเสริมจริงจัง พวกผมที่เป็นสายเนื้อ กินข้าวไปฟังสาวๆเขาพูดไป
“กูก็คลีน”
แซมว่า
“คลีนจานเลยมึง”
กรตบมุขให้เพื่อน ก่อนจะหันมาหาคนที่ม้วนเส้นพาสต้าอยู่
“แล้วพี่นับถืออะไรไหมครับ”
คนดีทำหน้างง
“แบบผมเห็นคนที่กินเจ ส่วนใหญ่นับถือเจ้าแม่”
คนดีส่ายหน้ายิ้มๆก่อนจะตอบ
“นับถือเทพเจ้าแห่งเงินครับ องค์เดียวเลย”
พอเขาพูดจบพวกแซมก็หัวเราะกัน
“ผมพูดจริงนะ บูชาแบงค์สีเทา เลยตั้งใจทำงาน”
ผมยิ้มให้คนที่ทำหน้าจริงจัง กับเพื่อนเขาก็คงเป็นแบบนี้ กับคนไม่สนิทคนดีอาจจะดูจับต้องอยาก แต่ตอนนี้เขากลับเข้ากันได้ดีกับทุกคน
“เอาเงินไปทำอะไรเยอะแยะวะพี่”
แซมถาม
“ผมอยากมีฟาร์มผักผลไม้ ต้องเก็บเงินก่อน”
“รับคนสวนไหมคะ”
น้องแนนถาม
“ให้ทำได้ก่อนนะครับ เดี๋ยวมาชวน”
ผมมองคนที่พูดเยอะขึ้น
“พาสต้าอันนี้ พี่ครามทำนะคะ”
แนนบอกยิ้มๆ คนดีหันมาหาผม
“อร่อยไหม”
เขาพยักหน้า
“ขอบคุณนะครับ”
ผมพยักหน้ารับพลางมองคนที่ค่อยๆเคี้ยวข้าว ปากอิ่มนั่นดูน่ากินกว่าข้าวในตอนนี้อีก
“มองจังเลยไอ้สัส”
กรว่า ผมหันมามองหน้ามัน
“กูเหรอ”
แซมถามยิ้มๆ
“เออ มองจนแทบจะแดกหัวเข้าไปแล้ว”
ผมชูนิ้วกลางให้เพื่อนตัวเอง ดูก็รู้ว่าพวกมันอยากกวน
.
.
.
.
เรานั่งเล่นไพ่จนเกือบตีสอง ผมอยากกลับตั้งนานแล้วแต่ดูคนดียังสนุกอยู่ ผมปล่อยให้เขาอาบน้ำหลังจากที่ตัวเองอาบเสร็จแล้ว ก่อนจะเดินวนมาดูภาพวาดที่ถูกวางไว้ตรงโต๊ะ เห็นภาพที่ชื่อว่าครามเริ่มมีรายละเอียดมากขึ้น คนก้างปลากลายเป็นหน้าของผู้ชายหนึ่งคน...ที่คล้ายผม
“โอ้ย”
เสียงร้องและเสียงของตกทำให้ผมไม่สบายใจ ผมรีบก้าวเท้าเข้าไปตรงประตูก่อนจะทุบมัน
“คนดี เป็นอะไร เปิดประตูให้ครามเร็ว”
ผมพยายามใจเย็น แต่คนข้างในกลับไม่ตอบอะไรกลับมา
“คนดีคะ เร็ว!”
“ไม่เป็นไรครับ ก้าวพลาดนิดหน่อย”
คนดีเปิดประตูออกมา ผมมองร่างกายขาวที่พันผ้าขนหนูไว้หลวมๆ ก่อนจะขอบพื้นต่างระดับตรงฝักบัวและชักโครก มันทำให้แผลตรงเท้าเปิดและเลือดไหลซิบ
“คราม”
ผมดึงตัวเขาเข้ามาหาก่อนจะอุ้มขึ้น ตัวเขาไม่ได้เบาอย่างที่คิด แต่ก็ห่างจากคำว่าหนักอยู่มาก
“ยิ่งเดินเลือดยิ่งไหล”
ผมว่าก่อนจะวางอีกคนลงที่เตียง
“รอนี่นะ ครามไปเอาอุปกรณ์ทำแผลมาก่อน”
ผมรีบเดินออกมาที่ล้อบบี้ โชคดีที่มันเปิด 24 ชม. ก่อนจะรีบเดินกลับขึ้นมาบนห้อง ผมเปิดประตูที่ล็อคไว้ด้วยกุญแจในมือ ก่อนจะเจอภาพอีกคนกำลังพยายามสวมกางเกงด้วยความทุลักทุเล พอเห็นผมอยู่ตรงประตูเขาก็ผงะ
“อย่ามอง”
คนดีว่า พยายามใช้มือปิดทุกส่วนของร่างกายทั้งที่ยืนได้ไม่เต็มเท้าด้วยซ้ำ ผมรีบปิดและล็อคประตู
“ขยับมากแผลมันเปิดนะ”
ผมเดินมาหาเขา เกาะเอวเปลือยไว้ก่อนจะดึงกางเกงขึ้นให้ แล้วนั่งลงตรงพื้น จับฝ่าเท้าเขาขึ้นมาดูอีกรอบ กลัวว่ามันจะอักเสบกว่าเดิม
“คราม”
ผมเงยหน้ามองคนที่นั่งอยู่สูงกว่า
“คนดีทำเองไม่ได้หรอก แผลมันอยู่ใต้ฝ่าเท้าแบบนี้”
ผมค่อยๆทายาแล้วพันผ้าก็อตให้
“เจ็บมากไหม”
คนดีส่ายหน้า
“ไม่ครับ”
เราเงียบกันอีกพักใหญ่ กลิ่นหอมจางๆของเขา เรียกสติผมคืนมา ผมจูบข้อเท้าเพรียว คนดีเบือนหน้าหนีเมื่อกางเกงที่พึ่งสวมถูกถอดออกจนเห็นท่อนล่างเปลือยเปล่า ผมจูบไล่ไปถึงโคนขาด้านในฝั่งซ้าย มันมีช่อดอกไม้ลายคมพันรอบต้นขาเนียนมืออยู่
ผมเงยหน้ามองตาเขา คนดีมองกันทั้งๆที่ดูตระหนกอยู่ไม่น้อย
“วันนี้ครามไม่ได้ดื่ม”
ผมลุกขึ้นแล้วปลดกระดุมเสื้อตัวเองออก แล้วเบียดคนดีให้นอนราบลงไปที่เตียง
ผมไม่อยากเมาแล้วใช้มันเป็นข้ออ้าง เพราะฉะนั้นวันนี้ผมถึงตั้งใจไม่ดื่ม แต่เมื่อไหร่ที่อยู่ต่อหน้าเขา ผมก็เหมือนคนเมาที่ควบคุมตัวเองไม่ได้ทุกที
“ครามขอนอนด้วยคนนะคะ”
“ผม…”
คนดีหลบตา เขามองมือผมที่จับเอวเขาไว้แน่น
“นะคะคนดี”
เขาไม่ตอบ แต่ความเงียบนั้นเป็นคำตอบอยู่แล้ว
เราจูบกันเป็นรอบที่หลายสิบของวัน เขาจูบเก่งขึ้น มือของคนดีจับตรงต้นคอผมแน่น ผมยาวของเขาคลอเคลียไปทั่วแก้ม
ผมจูบย้ำทุกจุดที่ยังเป็นรอยแดงจากเมื่อวาน เสียงครางหวานทำให้ผมรีบลุกไปหยิบถุงยางในกระเป๋า
“อย่า คราม”
คนดีร้องเสียงดังเมื่อปากผมครอบลงบนส่วนกลางลำตัวเขา ร่างกายเพรียวบางเหมือนจะขยับหนีแต่มือสวยกลับกดหัวผมไว้ไม่ให้หนีไปไหน
ผมปล่อยให้เขาเสร็จในปาก ในตอนที่เขากำลังไร้เรี่ยวแรงผมฉวยโอกาสพลิกตัวอ่อนปวกเปียกขึ้น
...ผมอยากเห็นรอยสักอันแรกของเขา…
กิ่งซากุระสีชมพูอมแดงแต้มอยู่บนเนื้อนุ่มขาว ผมที่สงสัยว่าเขาจะสวยไปทั้งตัวหรือเปล่าเข้าใจในที่สุด ในตอนที่ผมก้มลงไปจูบมันคนดีก็เอี้ยวตัวมาดันหน้าออก
“คราม อย่า”
ผมบีบมันให้ติดมือ แหวกมันออกแล้วฉกลิ้นเข้าไป เสียงหอบหายใจของเราปะปนไปกันเสียงเครื่องปรับอากาศ
ผมปาดเจลเหนียวที่ติดอยู่ในซองถุงยางลงไปที่รอยแยกที่ปิดสนิท เพราะไม่เคยเขาถึงเจ็บ และเพราะไม่เคยร่างกายเขาถึงได้สั่น ผมพยามยามบอกให้ตัวเองใจเย็น
ผมจูบไปทั่วแผ่นหลังขาวไปพร้อมกับการสอดนิ้วที่สองเข้าไปในช่องทางแคบ จินตนาการว่าตัวเองโดนรัดแน่นเหมือนนิ้ว
“ห้ามเกร็ง แล้วถ้าเจ็บบอกครามนะคะ”
ผมกระซิบบอกเขาก่อนจะสอดตัวเองเข้าไปตรงกลางก้นนุ่ม เขาถดตัวหนี แต่ก็โดนผมกอดเอวไว้แนบอก ยิ่งคนดียกสะโพกสูง มันยิ่งเข้าไปได้เร็ว
“ครามจะขยับแล้วนะคะ”
คนดีเหงื่อซึมไปทั่วตัว ขาสวยถูกจับแยกออกให้อยู่ในท่าคลานเข่า แต่หน้ากลับฝังลงบนหมอน มือเขากำผ้าปูที่นอนแน่น
ผมขยับตัวเนิบนาบแม้ข้างในจะร้อนจนแทบระเบิด ผมกลัวคนดีจะเจ็บ เลยช่วยรูดรั้งเพื่อเบนความสนใจเขา
“ผม ไม่ไหวแล้ว”
สะโพกเล็กกระตุกไม่หยุด เมื่อส่วนหน้าปลดปล่อยทำให้ก้นนุ่มขยับไปมาเพื่อให้ชิดกับตัวผมมากขึ้น
ผมกดจูบที่หลังคอสวย ก่อนจะหยัดตัวขึ้นตรงแล้วจับเอวเขาไว้แน่น
ลายซากุระสีชมพูอมแดงเด้งเป็นคลื่นเมื่อกระทบกับหน้าขาผมรุนแรง เสียงหลุดครางของคนดีทำผมหน้ามืดตามัว ผมบีบก้นแน่นมือไว้แน่น ตีให้มันขึ้นรอย
ก่อนจะเสร็จผมถอนตัวออกมาดึงถุงยางออก ก่อนจะดันตัวเข้าไปในรอยแยกคับคับจนสุด
ปล่อยให้ทุกหยดไหลเข้าไปข้างใน และทะลักออกมาข้างนอกเมื่อมันเต็มตื้น
คนดีตาแดงเพราะร้องไห้ เขาหอบหนัก ผมถอนตัวออกมามองสิ่งที่กำลังไหลออกมาจากช่องทางสีสด
...เขาสวยกว่าใครที่ผมเคยรู้จัก…
ผมพลิกตัวให้คนที่เหมือนไม่มีแรงแล้วนอนหงาย จูบซับน้ำตาให้ตากลมสวย ก่อนจะดันสิ่งที่ไม่ยอมอ่อนตัวเข้าไปอีกรอบ
“คราม”
เสียงแหบพร่าดังขึ้น
“อีกครั้งนะคะ”
ผมก้มลงจูบเขา คราวนี้ผมจะมองหน้าคนดีไปด้วย
TBC.
________________________________________
ครามไม่ได้พูดคะขากับคนดีตอนธรรมดาค่ะ คนละฟีลกับน้องแนน ติดจะเอาไว้อ้อนมากกว่า ซึ่งถ้าอ้อนแปลว่าต้องได้ เขียนแล้วมือสั่น อยากเอาส้อมฟาดอิคราม
เริ่มหัวข้อโดย: แพรวฐา ที่ 05-02-2019 16:31:42
โดนเสือครามล่อลวงไปแล้ววไอเจ้าบ้า เจ้าคนมือไว :-[ :o12:
เริ่มหัวข้อโดย: Quatree ที่ 05-02-2019 16:36:03
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 05-02-2019 16:39:13
เริ่มหัวข้อโดย: ข้าวสวย ที่ 05-02-2019 16:45:24
เริ่มหัวข้อโดย: หนูต๋าแห่ง iKON ที่ 05-02-2019 16:53:19
เริ่มหัวข้อโดย: chogogi92 ที่ 05-02-2019 16:54:21
เริ่มหัวข้อโดย: Bradly ที่ 05-02-2019 16:54:28
เริ่มหัวข้อโดย: Zestful ที่ 05-02-2019 17:13:46
เริ่มหัวข้อโดย: fammykiki ที่ 05-02-2019 17:29:21
เริ่มหัวข้อโดย: no.fourth ที่ 05-02-2019 17:45:36
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 05-02-2019 17:49:21
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 05-02-2019 17:59:15
รู้ว่าพี่คนดีสู้แรงไม่ได้ ยังไงก็ต้องยอมหรอ /ฟาดๆๆ คราม
มารังแกคนดีลูกชั้นนนนทำไมมม ฮื่อออ ได้แล้วห้ามทิ้งนะ
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าหญิงขี้ลืม ที่ 05-02-2019 18:12:29
คนดีของเจ้
เริ่มหัวข้อโดย: magmild ที่ 05-02-2019 18:14:43
Sent from my GT-I8262 using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 05-02-2019 18:41:57
คลานเข่าแล้วหมอบกราบลำตัวแนบพื้น ขอบพระคุณมากค่ะ รู้สึกอิโรติกมากๆ ยื่นพานพุ่มขอขมาพร้อมพานสินสอดเลยนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: suck_love ที่ 05-02-2019 18:52:36
อ่านแล้วอยากขยุ้มขย้ำน้องคนดีตาม
:katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: Faii0518 ที่ 05-02-2019 18:54:07
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 05-02-2019 18:54:33
เริ่มหัวข้อโดย: IamLonelygirl ที่ 05-02-2019 19:08:09
แง้เป็น uncut ที่อ่านแล้วเขินมากแม่
โอยยยยยยหุบยิ้มไม่ได้บ้าบออออ :z2:
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 05-02-2019 19:40:21
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 05-02-2019 19:41:10
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 05-02-2019 19:53:20
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 05-02-2019 20:01:15
เริ่มหัวข้อโดย: rariya ที่ 05-02-2019 20:18:52
เริ่มหัวข้อโดย: SimplyDelicious ที่ 05-02-2019 20:24:51
คือนิยายเรื่องนี้ไม่ใช่นิยายที่มีฉากเรทพร่ำเพรื่อ
แต่พออ่านแล้วมันมีกลิ่นอายความเป็นอีโรติกที่พอเหมาะพอดี
ซึ่งแบบนี้เราเขินมาก คืออ่านนิยายที่พรีเซ้นความแรงของบทอย่างว่าแล้วเฉยมาก
แต่เรื่องนี้อ่านแล้วใจเต้น
เริ่มหัวข้อโดย: มนุษย์สาววาย ที่ 05-02-2019 20:37:33
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 05-02-2019 21:07:49
เริ่มหัวข้อโดย: grayliette ที่ 05-02-2019 21:11:53
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 05-02-2019 21:23:15
พี่คนไม่รอดแน้ววว
:pighaun:
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 05-02-2019 22:11:50
เริ่มหัวข้อโดย: marisa9397 ที่ 05-02-2019 22:16:31
Sent from my iPhone using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: rk ที่ 06-02-2019 00:17:40
เริ่มหัวข้อโดย: i.am.wee ที่ 06-02-2019 00:19:48
เริ่มหัวข้อโดย: คุณซี ที่ 06-02-2019 00:21:12
เริ่มหัวข้อโดย: Luxfern ที่ 06-02-2019 00:26:32
เริ่มหัวข้อโดย: mkianit ที่ 06-02-2019 01:26:09
เริ่มหัวข้อโดย: Maccagadz ที่ 06-02-2019 01:59:27
พี่บอกว่าอย่าไง๊ หึ้ยย คายพี่ชั้นมาาา
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 06-02-2019 05:52:13
:katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 06-02-2019 06:49:30
เริ่มหัวข้อโดย: deuxspades ที่ 06-02-2019 09:03:58
เริ่มหัวข้อโดย: crOnOs ที่ 06-02-2019 11:17:19
เริ่มหัวข้อโดย: Majariga ที่ 06-02-2019 11:39:48
นังครามหล่อนล่อลวงลูกเรา ตีมันๆๆ :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: Ac118 ที่ 06-02-2019 13:59:13
ฮืออออ จะเปนโลมม คนดีหนูน่าฟัดน่ากินเกินไปนะลู๊กก
เริ่มหัวข้อโดย: Jaebam ที่ 06-02-2019 15:58:39
เป็นแฟนกันตอนไหน!!
ทำไมอิครามถึงร้ายแบบนี้ล่ะ
พี่คนดีของเก๊าาา ออยยย อิแม่จิเปนโลมมมม
เริ่มหัวข้อโดย: HanATarO ที่ 06-02-2019 20:38:09
ต่อไปนี้ต้องดูแลคนดีให้ดีนะคราม ก่อนอื่นต้องไปขอคนดีจากโต้ซังก่อนนะ
เริ่มหัวข้อโดย: paladin.kn ที่ 06-02-2019 22:37:31
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 06-02-2019 22:45:54
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 06-02-2019 23:21:22
อีนังครามมมม ไหนบอกช่วยทำแผล นี่เรียกทำแผลเพิ่มโว้ย ตีมันๆๆๆ จับมันมาทุบหัว
ร้ายกาจสุดๆ น่ากลัวมาก
ฮือออ น้องคนดีโดนล่อลวงค่ะคุณตำหนวด
เป็นเรื่องแรกที่ไม่อยากให้นายเอกเสียตัวเลย รู้สึกหวง
เริ่มหัวข้อโดย: nisaday ที่ 06-02-2019 23:21:48
ฮืออออ นุ่มนิ่มไปหมดทั้งตัวเยย
เริ่มหัวข้อโดย: kikilululu ที่ 07-02-2019 03:36:00
คือรู้สึกเจ็บใจยังไงไม่รู้ อยากฟาดหน้าคราม คนดีก็แบ๊บบลู้กกแม่ ทำไมไม่ฟาดมันตีๆๆเลย
เหมือนลูกโดนพรากไปจากอก เรื่องนี้จะต้องถึงหูโต้ซัง
น้องแนนก็ต้องแบนอิพี่คราม ชอบตรบที่คุณนักเขียนพาเข้าซีนนี้แบบไม่ต้องเกร่ินอะไรมามาย
แล้วก็ขออนุญาตหยาบคายนะคะ แม่งโคตรสมูทเลย จังหวะเรื่องนี้สำหรับเราคือมันไหลเอื่อยๆ
เหมือนน้ำตามลำธารอ่ะ เย็นๆเบาๆ ขนาดจะเข้าซีนนี้ไม่ต้องโปรยอะไรก็เข้าได้แบบไม่ขัดมู้ดอ่ะ
ที่ขัดก็คือคราม กินคนดีแบบเนียนมากเนียนม้ากกกมาก ตอนต่อไปขอซีนคนดีฟสดหน้าครามด้วยนะคะ หมั่นไส้เค้า
:katai1: :katai1: :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: Gugii ที่ 07-02-2019 11:50:30
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 07-02-2019 12:29:59
เริ่มหัวข้อโดย: buathongfin ที่ 07-02-2019 13:56:27
เริ่มหัวข้อโดย: ketekitty ที่ 07-02-2019 17:30:53
เริ่มหัวข้อโดย: oohsg94 ที่ 07-02-2019 18:52:14
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 08-02-2019 01:20:02
เริ่มหัวข้อโดย: ★KVH™★ ที่ 08-02-2019 09:39:18
เธอจะมากินพี่คนดีแบบนี้ไม่ได้
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 10-02-2019 20:49:14
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 10-02-2019 23:50:50
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 12-02-2019 16:27:34
หมีขี้กลัว
ผมเป็นคนคิดก่อนทำเพราะฉะนั้นเมื่อทำไปแล้วผมถึงไม่เคยเสียใจ ยกเว้นก็แต่ตอนนี้…
แปดโมงเช้าคือเวลาที่เราควรจะต้องตื่นไปอาบน้ำ เพราะนัดกับทุกคนไว้ตอนเก้าโมงเพื่อกลับบ้าน เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็เกือบตีสี่ ผมถึงได้โอ้เอ้อยู่บนเตียงเหมือนเดิม
พระอาทิตย์ยังขึ้นฝั่งเดียวกับหน้าต่างที่หันออกทะเลเหมือนเคย แสงที่สาดเข้ามาสว่างโร่ ผมมองเห็นแผ่นหลังขาวที่มีลายนกอินทรีและรอยแผลเป็นยาวชัดเจน พอยันตัวขึ้นดูเห็นเส้นผมประบ่าของเขาปรกไปทั่วใบหน้า
คนดีนอนหลับสนิท ผมขยับตัวเข้าไปกอดเขาไว้ แผ่นหลังเปลือยเปล่าที่แนบกับอกผมช่วยย้ำว่าเรื่องเมื่อคืน...ผมไม่ได้ฝันไป
เมื่อคืนนี้...ผมห้ามตัวเองไม่ได้เลย
เท่าที่ผมสังเกตุคนดีน่าจะเป็นคนตื่นง่าย ดูจากการที่เขาขยับตัวและชั่วอึดใจก็เปิดเปลือกตาขึ้น
“แปดโมงแล้ว ไปอาบน้ำกัน”
คนดีพยักหน้ากับอกตัวเอง แขนเพรียวบางพยามยามยันตัวเองให้ลุกขึ้น แต่ก็ทำได้แค่นั่งเท่านั้น ผมมองหน้าอกที่เต็มไปด้วยรอยจูบและรอยขบกัด มองตาบวมช้ำของคนดี มองคนที่แทบไม่มีแรง
“คนดี...”
ความรู้สึกผิดไหลบ่าเข้ามาเต็มหัวผม ผมลุกขึ้นทั้งๆที่เปลือย ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าตัวเขาขึ้นมา
“ไม่เป็นไรครับ”
คนดีดันผมออกและบอกด้วยเสียงแหบแห้งของเขา
“เดี๋ยวครามอาบน้ำให้”
.
.
.
.
“พี่เขาโอเคไหมวะ”
แอลถามถึงคนที่นั่งอยู่ข้างคนขับ คนดีเอาแต่นอนตั้งแต่ออกมาจากโรงแรม เท้าข้างที่เจ็บงอขึ้นเก็บขาไว้ที่เบาะ แล้วนอนตะแคงซบหน้าจมลงที่เบาะ ดูแล้วน่าจะไม่สบายตัวเอาเสียเลย
“มึงมาขับให้หน่อย”
ผมบอกเพื่อนก่อนจะรีบหาที่จอดรถแล้วรีบสลับให้เพื่อนไปนั่งข้างหน้าแทน
“คนดี ไปนั่งข้างหลังกับครามนะ”
คนที่ดูน่าจะเมื่อยไปทั้งตัวลืมตามองผม ผมค่อยๆดึงแขนเขาขึ้นและพาคนดีเข้าไปนั่งที่เบาะหลัง
“เดี๋ยวอีกนิดก็ถึงบ้านแล้วนะ”
ผมบอกเขา ก่อนจะกดหัวทุยให้นอนลงที่ไหล่ตัวเอง
“เท้าบาดลึกเลย ไข้ขึ้นไหมวะ เมื่อเช้าเห็นพี่แกบอกแผลมันปริ”
แอลถาม ผมที่รู้ว่ามันมีอะไรมากกว่านั้นรีบบอกเพื่อน
“แวะเซเว่นหน่อย ซื้อยา”
“คราม ผมไม่เป็นไรครับ”
ผมมองหน้าเขาก่อนจะบีบมือเบาๆ
“หลับไปก่อน เดี๋ยวครามปลุกนะ”
กรมองหน้าผมเหมือนอยากได้คำตอบ แต่ผมเลือกที่จะเงียบ ผมกลัวว่าจะทำให้อีกคนรู้สึกแย่ไปมากกว่านี้
.
.
.
.
“ผมอยากกลับบ้านครับ”
คนดีบอกเมื่อเห็นว่าผมวนรถไปส่งคนทุกหมดแล้วยกเว้นก็แต่เขา และเห็นว่ารถเลี้ยวเข้าคอนโดของผมกับน้องสาว
“ที่บ้านมีคนอยู่ไหม”
เขาส่ายหน้า ที่ผมพอรู้เพราะก่อนหน้านี้ได้ยินคนดีบอกว่าพี่คู้กับโต้ซังช่วงนี้นอนที่ร้านเพราะทำงานดึก
“งั้นอยู่กับครามก่อนนะ คนดีไม่สบาย”
ผมพูดถึงคนที่เริ่มตัวร้อนเพราะพิษไข้ ทั้งเล่นน้ำ ตากแดด เท้าเป็นแผล นอนดึกและ...เพราะผม
“ไม่เป็นไรครับ”
เขาส่ายหน้า เพื่อบอกว่าเขาเองไม่อยากอยู่ที่นี่จริงๆ
“ผม...อยากกลับบ้าน”
“งั้นเดี๋ยวครามไปส่งค่ะ”
ผมลูบหัวเขาเบาๆ ก่อนจะวนรถออกมาและโทรหาน้องแนนที่อยู่บนห้องแล้วว่าอาจจะกลับดึก
คนดีหลับตั้งแต่ที่ขับรถออกมาจนถึงบ้าน พอถึงบ้านหลังสวย เขาก็พยายามเดินด้วยเท้าข้างที่ไม่เจ็บเข้าไปข้างใน
ผมที่ใจจริงอยากจะอุ้มเขาด้วยซ้ำ ทำได้แค่จับต้นแขนนั้นไว้
“เคโระไปไหน”
ผมถามถึงแมวตัวสีขาวฟูที่เคยเห็น
“โต้ซังน่าจะพาไปที่ร้านครับ”
คนดีว่าก่อนจะค่อยๆเดินขึ้นชั้นสอง ผมเดินตามแผ่นหลังบาง รอยแดงตรงคอที่โผล่พ้นเสื้อออกมาทำเอาผมใจหาย
ผมไม่รู้ว่าจะต้องขอโทษเขาที่ตรงไหน เพราะที่ทำไปทั้งหมดนั้น...ผมตั้งใจ
คนดีไขประตูห้องเขาช้าๆ ทันที่ประตูปิดลง บรรยากาศของเขาก็เปลี่ยนไป ที่นี่คงเป็นคอมฟอร์ทโซนของเขา
คนดีดูสงบขึ้น เขาเอนตัวลงบนเตียงสีขาวครีมด้วยท่าทางไม่มีแรง แนบแก้มลงกับหมอน ก่อนจะมองตาผมที่ยืนทำตัวไม่ถูกอยู่ข้างเตียง
เราสบตากันอยู่นาน
“คราม”
เขาเรียกผมเสียงแผ่ว ผมรู้สึกจุกหน่วงในอก ผมอยากเข้าไปกอดเขาแล้วบอกว่าผมขอโทษ ขอโทษที่ผมตั้งใจ ที่ผมทำเพราะผมชอบเขาจริงๆ แต่บรรยากาศรอบตัวของคนดีในตอนนี้บอกได้เองว่า
เขาไม่ต้องการผม
“กลับไปได้แล้วครับ”
คนดีบอก ก่อนจะหลับตาลงไป
.
.
.
.
“พี่ครามคะ ทำอะไร”
“กับข้าวค่ะ”
ผมตอบแนนที่ออกมานอกห้องนอนของเธอ ก่อนจะแพ็คทุกอย่างลงกล่องใส่ของร้อนที่แม่กับพี่จอยทิ้งไว้ เพราะป่วยและเพราะเขาเป็นวีแกน ผมไม่รู้เลยว่าเขาจะกินอาหารเจตามร้านทั่วไปได้มากแค่ไหน
“ของใครคะ”
“คนดีค่ะ”
แนนมองผมก่อนจะพยักหน้ารับเพราะพอรู้เรื่องอยู่แล้ว
“ขับรถดีๆนะคะ มียายัง เจลลดไข้ซื้อยังคะ”
“มีแล้วค่ะ”
ผมบอกน้องสาว บ้านผมกับคนดีไม่ได้อยู่ไกลกันมาก ถ้ารถไม่ติดก็ขับแค่ 20 นาที แต่ถ้ารถติดก็กินเวลาเกือบชั่วโมง
ผมเสียใจนะ แต่ก็รีบบึ่งรถกลับมาบ้านเพราะรู้ว่าเขายังไม่ได้กินอะไรเลย แถมยังป่วยอีก
“พี่ครามคะ”
“คะ”
“พี่คนดีเขาน่ารัก เขาไม่โกรธหรอก”
แนนคงเห็นได้จากสีหน้าของผม
“พี่กลัวจะโดนเกลียดค่ะ”
“ไม่หรอกค่ะ”
ผมลูบหัวน้องสาวก่อนจะยิ้มให้เธอ ผมเองก็ได้แต่หวังว่าจะเป็นแบบนั้น
.
.
.
.
ผมกลับมาถึงบ้านเขาอีกครั้งในตอนเกือบทุ่มเห็นว่าไฟทุกดวงยังปิดอยู่ ทั้งถือวิสาสะใช้กุญแจที่หยิบออกมาจากห้องเขาไขเข้าไปแล้วเปิดไฟด้านในบ้านหลังใหญ่ ก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นสอง เห็นคนดียังหลับอยู่ที่เดิม
ผมไม่อยากให้เขาอยู่คนเดียว แม้เขาเองก็ไม่ได้อยากให้ผมอยู่ด้วยก็ตาม
“คนดี ลุกขึ้นมากินข้าวกินยาก่อนเร็ว”
ผมรู้ว่าผมผิด ผมยอมให้เขาโกรธ แต่ต้องเป็นหลังจากที่หายป่วยแล้ว คนที่ยังนอนอยู่ขยับตัว ก่อนจะค่อยๆเปิดตามองคนที่เขาไล่ให้กลับไปเมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว
“ผม ไม่สบาย”
ผมคลี่ยิ้ม ก่อนจะขยับไปฉุดแขนเขาขึ้น
“ครามรู้ว่าคนดีไม่สบาย”
ผมหยิบเจลเย็นที่ซื้อมาไปแปะให้ที่หน้าผากมน ผมยาวของเขาพันเกะกะ ผมหยิบยางมัดผมสีดำสนิทที่เห็นวางอยู่แถวนั้นค่อยๆรวบผมเขาขึ้น ในตอนที่ผมยาวพ้นจากกรอบหน้า ถึงได้เห็นตาและปากสีช้ำ ปลายจมูกและแก้มเขาแดงจากพิษไข้
ถึงแบบนั้นสำหรับผมแล้วเขากลับดึงดูดมากกว่าครั้งที่ผ่านๆมา
ผมกดจูบลงที่มุมปากที่มีจิวสีเงินแทงอยู่แผ่วเบา เพื่อบอกเขาโดยนัยว่าเขาเป็นของผม คนดีหลุบตาลงต่ำก่อนจะบอกเสียงเบา
“ผมนึกว่ากลับไปแล้ว”
“กลับไปทำกับข้าวให้ ลุกขึ้นมากินนะ”
“ผมไม่หิวครับ”
“งั้นครามจะป้อน”
พอบอกแบบนั้นคนที่บอกว่าไม่หิวก็ดูเหมือนจะเปลี่ยนใจ
คนดีละเลียดกินข้าวต้มซุปผักที่มีแครอทหั่นชิ้นเล็กๆ ตรงโต๊ะทำงานในห้องนอน ผมมองอาหารรสจืดสนิท ผมไม่ชอบใจเลยที่ผมทำให้เขาได้แค่นี้
พอเขากินจนเสร็จผมถึงได้ยื่นยาให้ เขากินมันง่ายๆก่อนจะพยายามเก็บกล่องและช้อนซ้อมที่ผมเอามา ผมได้ยินเขาพึมพำว่าต้องเอาลงไปล้างก่อนคืนแล้วก็ได้แต่ถอนใจ
ที่สุดแล้วผมก็ต้องไปเก็บทุกอย่างให้พ้นจากมือเอง
ผมมองร่างกายผอมที่ยังอยู่ในชุดตั้งแต่เมื่อเช้า เท้าซ้ายเขาถูกพันไว้ด้วยผ้าก็อต ผมหยิบผ้าเย็นมาค่อยๆเช็ดที่มือร้อนของเขา ไล่ขึ้นไปถึงแขนทั้งสองข้าง
“เจ็บมากไหมคะ”
คนดีมองหน้าผม ก่อนจะหลบตาไป เขาไม่ตอบอะไรแต่ล้มตัวลงนอนอีกรอบ อาจจะเพราะฤทธิ์ยา คนที่เหมือนจะเหนื่อยมากถึงได้หลับลงไปอีกครั้ง
ผมหยิบผ้าเย็นที่ซื้อมาเช็ดตัวคนที่หลับสนิทจนคิดว่าอุณหภูมิเริ่มปกติแล้วถึงได้สวมเสื้อผ้าชุดใหม่ให้เขา ผมเห็ยว่ารอยมือและรอยจูบจากคืนก่อนเริ่มชัดขึ้นในหลายจุด ตรงซากุระสีสวยช้ำไปด้วยรอยฟัน ผมแอบทายาให้ทุกจุดที่แดงช้ำ ก่อนสอดตัวเข้าไปที่ผ้าห่มผืนเดียวกัน แล้วดึงเขาเข้ามากอดหลวมๆ
“ขอโทษนะคนดี ครามขอโทษ”
.
.
.
.
“เป็นเหี้ยอะไร”
แซมหันมาถามผมที่นั่งเงียบมองดนตรีสดข้างหน้า
“ทำไมวันนี้มาเจอพวกกูได้วะ ปกติคืนวันศุกร์ไม่เห็นหัวเพื่อน ไม่ติดน้องก็ติดพี่คนนั้น”
แอลมันแซว
“พี่คนดีไม่อยู่?”
“อือ บอกจะไปเที่ยวกับเพื่อน”
“ที่ไหนวะ”
ผมส่ายหน้า
“ไม่รู้ได้ไงวะ คบกันยังไง”
หลังจากวันนั้นผมก็แทบจะไม่ได้เจอคนดีอีกเลย หลังจากหายป่วยคนดีก็ยุ่งกับที่ฝึกงานใหม่ ส่วนผมก็เปิดเทอมสอง ผมโทรหาเขาวันละหลายครั้งมากขึ้น เราคุยกันแค่ไม่กี่คำต่อครั้ง สำหรับคนอื่นอาจจะมองว่ามันดีแล้ว ที่พอรู้ว่าใครทำอะไรอยู่ แต่สำหรับผม...มันไม่พอเลยจริงๆ
ผมอยากอยู่กับเขาแทบจะทุกเวลา
“ยังไม่ได้คบ”
ผมตอบตามจริง
“แต่มึง…”
แซมขมวดคิ้วแน่น ผมว่าแซมมันรู้เรื่องที่ทะเลวันนั้น
“กูแม่งกลัวว่ะ”
ผมตอบตามจริง คนดีไม่เหมือนหลายคนที่ผมเคยเจอ ยิ่งเข้าใกล้เขายิ่งเหมือนจะถอยห่าง
“เขาก็อาจจะกลัวมึงอยู่หรือเปล่า ล่าวลือมึงเองก็ใช่จะไว้ใจได้”
กรว่า
“K”
ผมหันไปด่ามัน ทั้งๆที่กรพูดเรื่องจริง
“แต่ก่อนมึงรุกมึงไม่เห็นกลัวอะไร ขอสาวเป็นแฟนทีกุหลาบพันดอก”
แซมว่าพร้อมกับขำ
“คนนี้ยังไงวะ ทำไมยาก”
“ปกติมีแต่คนมาหลงแล้วแม่งเหลิง รอบนี้หลงเขา”
กรว่า ก่อนจะพูดต่อ
“แซมมึงอยู่รถคนละคันตอนกลับจากหัวหิน พี่เขาไม่สบายแต่คนที่จะตายคือไอ้คราม”
“ห่วงเขามากไหมเสือ”
แซมถาม
“หวงมากไหมพ่อ”
ไอ้แอลเสริมขึ้นบ้าง
“พ่อมึงสิ”
ผมมองดิสเพลย์รูปท้องฟ้ากว้างอันเดิม ก่อนจะใช้ความกล้าในการถามเรื่องธรรมดาๆ
“คนดีไปเที่ยวไหน ให้ครามไปส่งไหมคะ”
ไม่นานนักคนที่น่าจะอยู่บ้านหรือไม่ก็ร้านก็ตอบกลับมา
‘ไปแต่เช้าครับ ไม่เป็นไร’
ผมถอนหายใจก่อนจะตอบกลับไป
‘งั้นเจอกันพรุ่งนี้ตอนหกโมงนะ’
‘ตีสี่ครับ’
ผมยิ้มก่อนจะส่งรูปหมีกลับไป
“ยิ้มแล้วไอ้สัส”
แซมว่าพร้อมกับทำหน้าเบื่อๆ
“วันนี้ไม่ดึกนะ พรุ่งนี้ต้องไปส่งคนดีที่สนามบินตอนตีสี่”
ผมบอกแซม เพราะต้องวนรถไปส่งมันด้วย
“เกินไป”
กรว่า
“เออ ไหนบอกรอน้องแนนมีแฟนก่อนวะ”
ผมพูดแบบนั้นบ่อยๆจริงๆ ยิ่งช่วงที่น้องครีมหรือคนอื่นเข้ามา เพราะผมอยากตัดปัญหา แต่กับคนดี...
“คนนี้กูไม่อยากรอว่ะ”
“ตรรกะคนเจ้าชู้ไอ้สัส”
ปัณณ์ที่เงียบมานานว่า มันมองหน้าผมก่อนจะบอก
“พันนึง กูว่าแป้ปเดียวเสือครามก็เบื่อ”
“กูด้วย”
แอลเสริม แซมหัวเราะก่อนจะวางพนันอีกฝั่ง
“พันนึง กูว่าหลุมรักแม่งลึก ขึ้นไม่ได้”
“กูด้วย”
กรว่าพร้อมกับขำ
.
.
.
.
ผมมองหน้าคนที่ไม่ได้เจอกันสักพักแล้ว คนดีแบกเป๋าเป้ใบใหญ่ลงจากรถ ผมเดินตามเขาเข้าไปในสนามบินในตอนตีสี่ครึ่ง ก่อนจะดึงกระเป๋าใบนั้นมาถือไว้เอง
“ของครบใช่ไหม”
“น่าจะครบแล้วครับ”
ผมมองเสื้อแขนกุดตัวโคร่ง ที่แขนกว้างจนถึงเอวทำให้มองเห็นรอยสักรูปดาวบริเวณเอวเล็กน้อย ดูแล้วก็ล่อสายตาดี
และนั่นทำให้ผมหงุดหงิดตัวเองมากขึ้น
“ทำไมชอบใส่เสื้อแบบนี้นะคนดี”
ผมแตะเอวเขา ก่อนจะมองหน้าคนที่จะไปหารุ่นพี่ที่เชียงรายในวันหยุด
คนดีขืนตัวออกจากแขนผม แต่ผมไม่ปล่อยแน่นอน
“คนดีสัญญากับครามมาก่อนว่าจะสวมเสื้อทับ”
คนโดนบังคับส่ายหน้า ผมมองหน้าคนที่มักจะสุภาพ เรียบร้อยและว่าง่ายสำหรับเมื่อก่อน ก่อนจะยิ้มเมื่อได้ปฏิกิริยาที่ต่างจากเดิม
“นะคนดี ครามไม่อยากให้ใครเห็น”
เมื่อขยับตัวออกจากผมไม่ได้ ผมเลยฉวยเอวอีกคนเข้ามาแนบตัวก่อนจะเดินไปหาที่นั่งรอเพื่อนเขาอีกสองคนที่ยังมาไม่ถึง
“ผม…”
คนนั่งข้างกันหันหน้ามามองหน้าผม ก่อนจะหลุบตามองต่ำ
“ผมมีเรื่องอยากคุยกับคราม”
ผมยิ้ม ก่อนจะลูบตรงเอวเนียนมือเบาๆ
“ครามไปเชียงรายด้วยดีไหม”
ผมเปลี่ยนเรื่อง สิ่งที่ผมกลัวมากกว่าเรื่องที่เขาจะเลกียดผม คือผมกลัวเขาจะบอกว่าเราเป็นได้แค่เพื่อนกัน
และสุดท้ายแล้วเขาจะบอกให้ผมหายไปจากชีวิตเขา
“ฟังผมก่อน นะครับ”
ผมยิ้ม
“ฟังอยู่ค่ะ”
เรานั่งข้างกัน มองไปยังข้างหน้าที่คนเดินสวนกันมาขวักไขว่ คนดีเงียบไปนาน ก่อนจะถามในคำถามที่ผมพอจะรู้อยู่แล้ว
“ครามคิดอะไรอยู่ครับ”
ผมยิ้ม อยากจะต้อนเขาให้จนมุมเหมือนที่เคยทำ อยากจะให้เขาพูดก่อนว่าเขาก็ชอบผม แต่กับคนดี...ผมทำแบบนั้นไม่ได้
“แล้วคนดีคิดอะไรอยู่”
ผมเอี้ยวตัวหันมาถามเขา เขาส่ายหน้าไปมา ผมเส้นเล็กนุ่มมือคลอเคลียไปกับไหล่
“ผม ไม่รู้ครับ ไม่รู้ว่าที่ทำอยู่คืออะไร”
ผมลูบผมนั่นเบามือ จับมันทัดหูที่มีรูปดาว
“ครามชอบคนดีนะคะ ชอบมากๆ”
ผมบอกตามจริง
“ครามอยากเป็นแฟนกับคนดี ได้ไหมคะ”
ผมะยิ้มให้เขาทั้งๆที่ในอกปั่นป่วนไปหมด คนดีมองหน้าผม ตากลมโตวูบไหว เขาดูสับสนมากกว่าที่จะดีใจหรือรำคาญใจกับคำขอ
ผมมีแฟนมาแล้วหลายคน ไม่เคยรู้มาก่อนว่าการขอเป็นแฟนมันจะยากเท่านี้
“ผมไม่รู้”
“ผม ไม่เคยมีแฟน”
เสียงกระท่อนกระแท่นของคนดีทำให้ผมยิ่งใจแป้ว
“ผม...”
เหมือนที่เพื่อนผมบอก ในตอนที่ผมกลัว เขาเองก็กลัวอยู่เหมือนกัน
“กลับมาค่อยบอกครามก็ได้ ครามรอได้”
ผมว่าเมื่อเห็นสายเรียกเข้าจากมือถือในมือเขา เพื่อนเขาคงมาถึงแล้ว
“พรุ่งนี้เย็น ครามจะมารับนะ”
ผมลูบแก้มเขาเบาๆ
“ขอบคุณที่มาส่งนะครับ”
ผมยิ้มให้เขาอีกรอบ
“ยินดีครับ ถึงแล้วบอกครามด้วยนะคะ ครามเป็นห่วง”
.
.
.
.
“เป็นอะไรคะ”
ผมกลับมานอนที่โซฟาตั้งแต่ช่วงตีห้าจนกระทั่งเกือบเที่ยง นอนคิดอะไรไปเรื่อยเพราะนอนไม่หลับ จนน้องสาวเดินออกมาจากห้องครัว
“หนูคะ ถ้ามีคนแบบพี่มาขอหนูเป็นแฟนหนูจะตอบตกลงไหม”
“คนแบบพี่ครามนี่ยังไงคะ”
แนนถามพลางหัวเราะ แต่เมื่อเห็นว่าผมไม่ตลกด้วยแนนถึงได้นั่งลงที่เก้าอี้ใกล้ๆกัน
“จริงจังใช่ไหมคะ”
ผมพยักหน้า
“คือพี่ครามเป็นพี่ชายที่ดีที่สุดในโลกเลยค่ะ แต่ถ้าให้คบเป็นแฟนต้องคิดก่อน”
แนนบอกตามจริง
“พี่ดูไว้ใจไม่ได้ขนาดนั้นเลยเหรอคะ”
ผมโดนเพื่อนแซวเรื่องนี้บ่อย ผมไม่เคยเก็บมันมาคิดเลยจนกระทั่งวันนี้
“ก็มีครามมีคนชอบเยอะ ไม่รู้สิคะ”
ผมไม่ชอบคำว่าไม่รู้เลยจริงๆ
“คนดีก็บอกว่าไม่รู้”
แนนหันมาทำตาโตใส่ผม เธอขยับเก้าอี้เข้ามาใกล้
“ขอแล้วเหรอคะ”
ผมขำท่าทางของน้องสาวตัวเอง
“ค่ะ”
“โหย เสือคราม”
“พี่ไม่ชอบคำนี้เลยค่ะ”
ผมว่า แนนถึงได้รีบอธิบาย
“แนนรู้ว่าพี่ครามดูแลคนที่พี่ครามรักดีมากๆ แต่คนอื่นเขาก็มองแต่ภายนอกไง ภายนอกที่พี่ครามมีสาวเยอะ”
ผมเถียงไม่ออก เพราะเมื่อก่อนมันเป็นเรื่องจริง
ในตอนที่เป็นเด็กคิดไม่ได้ ผู้หญิงเป็นค่านิยมผิดๆของกลุ่มเพื่อนผม แต่พอโตขึ้น มันก็เปลี่ยนไป
“ถ้าเป็นพี่คนดี เดี๋ยวแนนช่วยเองค่ะ”
ผมมองหน้าแนน
“ทำไมเป็นอย่างนั้นล่ะคะ”
“พี่คนดีทั้งเก่งแล้วก็นิสัยดี”
แนนมักจะน่ารักเสมอ ไม่ว่าผมจะเลือกใครก็ตาม แนนมักจะเป็นน้องสาวที่ดี มีบ้างที่แนนไม่ชอบแฟนเก่าๆของผมหรือของพี่จอย เธอก็จะไม่เข้ามายุ่ง
“ถึงจะสวยกว่าก็ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ”
ผมถามพร้อมกับขำ
“ยอมก็ได้ค่ะ ฝากถามพี่คนดีหน่อยนะคะว่าใช้สกินแคร์อะไร”
แนนว่าท่าทางจริงจัง ผมยิ้มให้เธอ
“ถ้าคนดีตกลง พี่จะถามให้นะคะ”
.
.
.
.
“สนุกไหม”
ผมถามคนที่พึ่งเดินออกมาจากเกท คนดีหิ้วของพะรุงพะรังเหมือนเคย
“สนุกครับ อากาศดีมากๆ”
ผมดึงถุงทั้งหมดออกมาจากมือสวย แอบเห็นที่แขนข้างขวางมีพลาสติกใสพันอยู่
“ผมถือเองได้ครับ”
ผมยื่นกระเป๋าตังค์กับมือถือของตัวเองให้เขาถือแทน ก่อนจะเดินนำมาที่ลานจอดรถในตอนเกือบหกโมงเย็น
“ไปกินข้าวกันก่อนไหม คนดีหิวยัง”
เขาส่ายหน้า
“ผมอยากกินที่บ้านมากกว่า”
ผมยิ้มกับถุงกระดาษในมือตัวเอง
“พอดีว่าซื้อผักกับผลไม้มาเยอะเลย”
“งั้นเดี๋ยวครามไปส่งค่ะ”
ผมขับรถออกมาจากสนามบินในตอนที่รถติดขนัด ผมอยากใช้เวลากับเขาให้นาน แต่ผมกลับอึดอัด ผมไม่รู้ว่าตัวเองควรจะพูดอะไร
เมื่อคืนนี้ผมนอนไม่หลับ เอาแต่คิดว่าถ้าวันนี้เป็นวันสุดท้ายของเรา ผมจะทำยังไง
ถึงผมจะบอกว่ารอได้ แต่ใจผมกลับกระวนกระวาย
.
.
.
.
“ขอบคุณที่มาส่งนะครับ”
ผมส่ายหน้าเพื่อบอกว่าไม่เป็นไร ในตอนที่วางของในมือลงที่โต๊ะหน้าบ้านเขา
“ไม่ลืมอะไรใช่ไหมคะ”
ผมถามเขาทั้งๆที่กำกุญแจรถในมือแน่น นึกไม่ออกเลยว่าจะขับรถกลับบ้านยังไง ทั้งๆที่ผมตัวสูงกว่า 180 เซนติเมตรแต่กลับรู้สึกเหมือนตัวเองตัวเล็กมากในตอนนี้
ผมมองเขาให้เต็มตา มองตาเขา มองปากเขา มองแก้มใสและห่วงสีเงินที่มุมปาก
ตรงแขนข้างขวามีลายช่อมะกอกเส้นบางสวยลายใหม่พันรอบแขนเพรียว รุ่นพี่ที่ว่าคงเป็นช่างสักอยู่ที่เชียงราย ผมมองมันก่อนจะยิ้มให้เขา
...ถ้าเดินออกไปจากรั้วนี้ ผมคงไม่ได้กลับมาที่นี่อีก…
“คราม”
คนดีเรียกในตอนที่ผมหันหลังเดินออกมา
“ว่าไงคนดี”
ผมใช้ความกล้าอยู่มากในการหันกลับไปหาเขาแล้วทำสีหน้าให้ปกติที่สุด คนตัวเล็กกว่าเดินเข้ามาใกล้ คนดีมีสีหน้าลำบากใจอย่างเห็นได้ชัด
ผมรู้ว่าเขาขี้เกรงใจ
“ผม…”
คนดีเงียบไปนาน
“ไม่เป็นไร ครามเข้าใจค่ะ”
ผมบอกตัวเองว่าเพราะผมไม่เคยโดนปฏิเสธมาก่อนผมเลยกลัว ทั้งๆที่ผมรู้ว่าจริงๆแล้วเพราะเป็นคนดี ผมถึงได้กลัวมากขนาดนี้
เขาเองสอดมือเข้ามาที่มือผมแล้วจับไว้แน่น คนดีก้มหน้า เขาพูดอะไรสักอย่างอู้อี้อยู่ตรงอกผม
“ครามไม่ได้ยินนะคะ คนดีพูดดังๆ”
ตากลมโตเงยหน้ามองผม ผมก้มลงไปแนบแก้มกับแก้มของเขา ก่อนจะได้ยินเสียงพูดเบาๆ
“เป็นแฟนคราม ต้องทำยังไงบ้างครับ”
.
.
.
.
TBC.
_______________________________________
ซับน้ำตาให้ตัวเอง คนดีของพี่ TT
แต่อิหมีคืองุ่นง่านทั้งตอนเลยค่ะ เป็นหมีตัวโตหูตก กลัวทุกอย่าง 55555
เริ่มหัวข้อโดย: แพรวฐา ที่ 12-02-2019 16:49:00
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 12-02-2019 16:49:21
ถ้าทำคนดีร้องไห้อีกนะนังคราม ชุ้นจะตัดหนอกชาเขียวไปให้เป็ดมันกิน!!!!!!
เริ่มหัวข้อโดย: หนูต๋าแห่ง iKON ที่ 12-02-2019 17:06:16
เริ่มหัวข้อโดย: Zestful ที่ 12-02-2019 17:09:03
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 12-02-2019 17:25:33
เริ่มหัวข้อโดย: ข้าวสวย ที่ 12-02-2019 17:29:02
ปล. อยากให้มาอาทิตละ2ตอนได้ไหมคะ อาทิตละครั้งแบบนี้ใจจะขาด ต้องย้อนกลับไปอ่านเดิมๆซ้ำๆ #รักพี่คนดี
เริ่มหัวข้อโดย: Faii0518 ที่ 12-02-2019 17:38:26
เริ่มหัวข้อโดย: ★KVH™★ ที่ 12-02-2019 17:49:55
เริ่มหัวข้อโดย: aha_aha ที่ 12-02-2019 17:51:16
เริ่มหัวข้อโดย: fammykiki ที่ 12-02-2019 17:57:30
เริ่มหัวข้อโดย: magmild ที่ 12-02-2019 18:08:37
Sent from my GT-I8262 using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 12-02-2019 19:19:50
อนาคตขี้หึงต่อ อิอิ
เป็นแฟนกันแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: Bradly ที่ 12-02-2019 19:22:29
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 12-02-2019 19:23:43
จะกลายร่างจากเสือเป็นแมวแล้ว
ห้ามทำคนดีเสียใจนะ
:katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 12-02-2019 19:53:19
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 12-02-2019 19:56:23
เริ่มหัวข้อโดย: HanATarO ที่ 12-02-2019 20:04:38
ไม่งั้นจะยุให้คนดีหนีไปไกลๆ เลย
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าหญิงขี้ลืม ที่ 12-02-2019 20:07:30
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 12-02-2019 20:49:26
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 12-02-2019 20:50:10
หวงอะ หวง ไม่อยากยกน้องให้อิหมีเลย
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 12-02-2019 21:04:11
แต่เป็นแฟนกันแล้วก็ดี รักคนดี ถนอมคนดีให้มากหน่อย คนดีดูเปราะบางมาก
/ความอินของคนอ่าน :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: bowbeauty ที่ 12-02-2019 21:35:42
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 12-02-2019 21:37:08
น่าสงสารครามเค้านะคะ กระวนกระวายอยุ่เป็นตอนเลย เหมือนคนดีจะแกล้งดัดนิสัยครามเลยค่ะ555555555555555555555555555555555555555555555555555555
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 12-02-2019 21:59:59
เริ่มหัวข้อโดย: Quatree ที่ 12-02-2019 22:03:33
เริ่มหัวข้อโดย: Majariga ที่ 12-02-2019 22:16:13
ไม่อยากยกลูกให้ครามเลยยยยยย
แต่นางเป็นพระเอกไง :sad4:
เริ่มหัวข้อโดย: piiya ที่ 12-02-2019 22:22:11
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 12-02-2019 22:27:46
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 12-02-2019 22:41:23
เริ่มหัวข้อโดย: Caramel Syrup ที่ 12-02-2019 22:49:01
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 12-02-2019 22:52:35
เสร็จแล้วเข้าโหมดแม่ อินังคราม น้องคนดีของชุ้น
ถ้าแกทำน้องร้องไห้ จะเป่าหัวแก
พรุ่งนี้วันอังคารนะคนเขียน เทอรู้ยัง 5555 อยากอ่านต่องจุงงง
เริ่มหัวข้อโดย: i.am.wee ที่ 12-02-2019 23:10:16
เริ่มหัวข้อโดย: no.fourth ที่ 12-02-2019 23:11:30
เริ่มหัวข้อโดย: IamLonelygirl ที่ 12-02-2019 23:58:40
ใจหายคว่ำ
ครามเบาๆกับคนดีหน่อย
อย่าทำให้คนดีเสียใจนะ!
เริ่มหัวข้อโดย: grayliette ที่ 13-02-2019 10:01:50
เริ่มหัวข้อโดย: Gugii ที่ 13-02-2019 12:30:28
เริ่มหัวข้อโดย: CRP_N ที่ 13-02-2019 19:41:15
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 13-02-2019 22:43:02
:L1: :pig4: :L1:
o13
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 14-02-2019 00:54:28
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 14-02-2019 06:56:09
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 14-02-2019 11:09:47
เริ่มหัวข้อโดย: nokkkey ที่ 15-02-2019 01:02:29
จริงๆครามเป็นคนเอาใจเก่งมากเลยนะ แต่เธอมันมือไวใจเร็วเกินไปว้อยยย
วูบมากตอนเจ้าหมีเหมือนจะโดนครามปฏิเสธอะ
คบแล้วต้องรักให้มากนะพ่อคราม อย่าทำน้องน้องคิดมาก
เริ่มหัวข้อโดย: deuxspades ที่ 15-02-2019 10:57:21
เริ่มหัวข้อโดย: Ac118 ที่ 15-02-2019 21:50:00
คนดีจะเป็นแฟนเขาจริงลู๊กก ขอแม่ทำใจเเพ๊พ! :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: มนุษย์สาววาย ที่ 16-02-2019 16:12:01
เริ่มหัวข้อโดย: oohsg94 ที่ 17-02-2019 01:04:31
เริ่มหัวข้อโดย: Pakeleiei ที่ 17-02-2019 10:38:22
คนดีก็น่ารักครามก็น่ารัก :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: mukkai ที่ 17-02-2019 17:09:41
มองจากมุมนังหมี สถานการณ์เหมือนกลืนไม่เข้าคลายไม่ออกมาก
ไม่รู้คนดีคิดยังไง เค้าจะโอเคมั้ย สัมผัสไม่ค่อยได้
เเต่ยังดีที่คนดียังพอให้ครามทำนู่นทำนี่ให้
เอ้ะ รึนังครามมันหน้ามึน 5555555
ตอนสุดท้ายนี่ ถ้าแกไม่ยิ้มก็ร้องไห้สะนังคราม
คือเรายิ้มแก้มแตก โอ้ยย น้องคนดี ฮื่อออ
เริ่มหัวข้อโดย: junlifelove ที่ 17-02-2019 22:56:15
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 19-02-2019 13:18:36
A sweet lie
“เป็นแฟนครามต้องทำยังไงเหรอ?”
เป็นคำถามที่ดังอยู่ในหัวผมมาหลายวันแล้ว ตอนที่เขาถามผมคิดอะไรไม่ออกด้วยซ้ำ เพราะผมตื่นเต้น ฟังดูตลก...แต่คนดีทำให้ผมพูดอะไรไม่ออก ได้แต่บีบมือเขาไว้แน่น
ผมจำความรู้สึกตอนที่มีแฟนคนแรกได้ดี เธอเป็นรุ่นพี่ม.4ที่สวย ตอนที่ผมขอเธอเป็นแฟนเธอดูลังเลแต่ก็ตอบตกลง ตอนนั้นผมดีใจเหมือนคนบ้า แต่รู้ไหม มันยังไม่ตื่นเต้นเท่าตอนที่คนดีถามเลย ว่าถ้าเป็นแฟนผมจะต้องทำยังไง
ผมได้แต่ยิ้มแล้วบอกกับตัวเองว่า สำหรับคนดีแล้วแค่เป็นเขา...ก็พอแล้ว
“อารมณ์ดีฉิบหาย”
แซมว่าขึ้นในยามเช้าหลังจากควิซวิชาสาขาเสร็จ
“ทำควิซได้เหรอวะ”
กรถาม ซึ่งผมส่ายหน้า
“แม่งอารมณ์ดีแต่เช้าแล้ว กูนั่งรถมากับมันโดนเด็กแว้นขับปาด ปกติคนใจร้อนแบบไอ้ครามต้องเอาสักที แต่นี่ใจดี ปล่อยแม่งไปเฉย แลนโรเวอร์เป็นรอยเต็ม"
“ก็เด็กมันเจ็บ ประกันชั้น 1 จัดการได้”
พอผมบอกออกไปแบบนั้นพวกเพื่อนผมก็ทำหน้าตาเหมือนไม่อยากจะเชื่อ โดยเฉพาะแซม
“มีอะไรดีๆ บอกกูมา”
“หรือมีสาวมาติดอีก คราวนี้คณะไหน”
แอลถาม ซึ่งผมเองปฏิเสธ
“กูมีแฟนแล้ว”
พอบอกออกไปแบบนั้นทุกคนก็ดูตกใจ
“ก็เหี้ย บอกเขาหนีไป”
แอลว่าพร้อมกับขำเหมือนไม่เชื่อ แซมเลยได้ที
“พี่คนดีเหรอวะ”
พวกมันจ้องผมเหมือนต้องการคำตอบ
“อืม ใช่”
พอบอกออกไปแบบนั้นทุกคนก็ยิ้มกันเหมือนกำลังสนุก
“ยังไงวะเสือ ถึงได้คนนี้มา”
ผมเลือกที่จะไม่ตอบ พวกมันถึงหันไปเถียงกันเรื่องเงินพนันแทน
“พันนึงกูล่ะ”
ไอ้แซมว่าพร้อมกับแบมือไปหาแอล
“เดี๋ยวก็เลิก”
แอลตอบ ผมเลยหันไปชี้หน้ามัน
“ปากมึงนี่นะ”
“กูขอเล่นต่อสามพัน กูว่าคนนี้เกินปี”
กรว่า แต่แอลก็ยังยืนยันคำเดิม
“กูว่าเดือนเดียวเบื่อ”
“ไอ้ครามเบื่อ?”
“พี่เขาเบื่อมัน”
เอาเข้าไป ผมถอนหายใจเพราะเบื่อพวกมันนี่แหละ
.
.
.
.
ผมเคยมีแฟนมาหลายคน แต่ไม่มีแฟนคนไหนที่ทำให้ผมตื่นเต้นหรือประหม่ามากขนาดนี้
“เป็นแฟนแล้วทำไมแนนยังต้องชวนให้อีกล่ะคะ”
แนนถามขึ้นในเย็นวันศุกร์ พรุ่งนี้วันหยุด ผมอยากชวนคนดีไปดูหนังแต่ไม่รู้ว่าเขาจะชอบหรือเปล่า กลัวเขาไม่ชอบคนเยอะ กลัวจะทำให้เขาอึดอัด
แต่เวลาอยู่กับเขาผมมักจะคุมตัวเองไม่ค่อยได้
แอลบอกว่าผมหลงคนดี...ผมยอมรับว่าหลง หลงมากด้วย
“อยากได้อะไรคะ”
ผมหันมาถามน้องสาวที่ดูมีแผน
“แนนอยากให้พี่คนดีไปช่วยเลือกของแต่งห้องค่ะ”
“แผนใช้พี่ไปยกของเหรอคะ”
แนนยิ้มขำก่อนจะพยักหน้ารับ
“จะกดโทรแล้วนะคะ”
แนนว่าก่อนจะกดเปิดลำโพง ผมได้ยินเสียงสัญญาณอยู่ไม่นานปลายสายก็รับโทรศัพท์
“พี่คนดีขา นี่แนนเอง ว่างคุยหรือเปล่าคะ”
‘คุยได้ครับ’
ผมยิ้มเมื่อได้ยินเสียงของเขา แปลกดี ทั้งๆที่เมื่อเช้าเราพึ่งจะโทรคุยกันแท้ๆ
“แนนมีเรื่องอยากให้ช่วยค่ะ อยากให้พี่คนดีไปเลือกของแต่งห้องด้วยกัน พี่คนดีว่างไหมคะ”
เขาเงียบไปสักพักก่อนจะตอบกลับมา
‘ได้ครับ เสาร์อาทิตย์นี้ผมว่าง’
“พรุ่งนี้ได้ไหมคะ เดี๋ยวหนูให้พี่ครามขับรถไปรับ”
‘ครับ มากี่โมงให้พี่ครามโทรมานะ’
ผมพึ่งรู้ว่าคนดีเรียกผมตามที่แนนเรียก
สเป็คผมมักจะเป็นคนที่อายุเยอะกว่า พึ่งรู้ว่าการถูกเรียกว่าพี่ครามก็ดีไปอีกแบบ
แนนคุยกับคนดีอยู่อีกไม่กี่ครั้งก็วาง เธอหันมายักคิ้วให้ผม
“เรียบร้อยค่ะ”
“จริงๆพี่อยากไปเดทสองคนค่ะ”
ผมบอกตามตรง แต่แนนบอกว่าช่วยไม่ได้เพราะผมไม่กล้าชวนเอง
“อีเกียก็หวานได้ค่ะ เชื่อแนน มี่อาหารเวจจี้ให้ทานด้วยนะคะ พี่ครามไม่ต้องห่วงเรื่องกับข้าวเลย”
คนสวยว่ายิ้มๆ ผมมองน้องสาวที่เดินเข้าห้องไปแล้ว จะให้แนนไปหิ้วของคนเดียวก็ห่วงเหมือนกัน เพราะฉะนั้นไปด้วยกันหมดก็ดีแล้ว
.
.
.
.
ผมมองคนที่ขึ้นมานั่งบนรถในตอนเกือบเที่ยง คนดีสวมหมวกสีเหลืองทรงคุณป้าเหมือนเดิม แต่รวบผมจนเห็นกรอบหน้าชัด เขาสวมต่างหูเม็ดเล็กสีฟ้าอมเขียว ตัดกับผิวขาวเนียน ตรงจมูกปีกจมูกหนึ่งข้างมีห่วงสีเงินสวมอยู่ แต่วันนี้มุมปากสวยไม่มีอะไรให้ติดอยู่ มีก็แต่ริมฝีปากสีสดเท่านั้น
...คงจูบได้ถนัดดี…
“ครามหยุดมอง”
ผมหลุดขำตัวเอง ก่อนจะเอื้อมมือไปถอดหมวกให้เขา ปอยผมข้างหน้าตกลงมาเคลียแก้ม
“คราม…”
“โอเคครับ ไม่มองแล้ว ขับรถแล้ว”
ผมว่าก่อนจะออกรถ แต่ก็ลอบมองคนที่สวมเสื้อตัวโคร่งกับกางเกงผ้าหลวมๆอยู่ดี พอนึกได้ว่าเขาเป็นของผมแล้วก็…
ในตอนที่รถจอดติดไฟแดงเกือบสองนาทีผมก็โน้มหน้าเข้าไปฉกจูบที่ปากนิ่ม คนดีตกใจถึงได้สะบัดหน้าหนี แต่ไม่นานนักโดนจับมาจูบอยู่ดี
ผมกดย้ำที่ปากสวยให้มีเสียงจุ๊บอยู่หลายรอบก่อนจะถอนหน้าออกมา ได้ยินเสียงบ่นว่า ‘ตลอดเลย’ เบาๆ
“ไม่เจอตั้งอาทิตย์นึง”
ผมว่า พร้อมกับมองคนที่ก้มหน้างุด
“ผมต้องไปฝึกงานครับ”
ผมอมยิ้ม ก่อนจะออกรถเมื่อเห็นว่าไฟเขียวแล้ว เราต้องวนรถกลับไปรับน้องแนนก่อน ถึงจะได้ไปซื้อของด้วยกัน
“งั้นครามไปรับคนดีตอนเย็นที่ทำงานทุกวันดีไหม”
ผมยื่นข้อเสนอที่ดูแล้วคนที่ได้ประโยชน์น่าจะเป็นผม อีกเหตุผลก็เพราะไม่อยากให้เขาเบียดคนบนรถไฟฟ้าหรือรถเมล์กลับบ้าน นอกจากเป็นห่วงแล้วผมก็ยังหวงเขามาก
อย่างที่บอกว่าคนดีเขามักจะโดดเด่นอยู่เสมอ...แต่เขาแค่ไม่รู้ตัว
“ผมเกรงใจครับ”
มองมองแก้มใสที่ยังไม่หายแดงจากจูบเมื่อครู่
“เป็นแฟนครามแล้วไม่เห็นต้องเกรงใจเลยนี่คะ”
คนดีมองผมเขม็ง ปากอิ่มเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ก็เม้มไว้ในที่สุด
“ให้ครามไปรับนะคะ”
ผมลูบหัวเขาเบามือ คนขี้เขินพยักหน้าน้อยๆ ทำเอาผมยิ้มกว้าง
.
.
.
.
“เมื่อกี้พี่คนดีทานนิดเดียวเอง ไม่อร่อยเหรอคะ”
แนนถามคนที่กินสลัดไปแค่จานเดียวกับช็อคโกแล็ตร้อนอีกถ้วย คนดียิ้มก่อนจะตอบ
“อร่อยครับ ผมกินได้ไม่เยอะอยู่แล้ว”
คนดีว่าทั้งกำลังมองน้องแนนกดไอสกรีมที่เขามีตู้ให้กดเอง ผมมองเห็นว่ามีตู้อีกอันที่ใช้นมถั่วเหลืองทำถึงได้กดมาให้เขาบ้าง คนดียิ้มสวยก่อนจะขอบคุณเสียงเบา
“เลอะปากค่ะ”
ผมบอกน้องสาวคนสวยที่มีครีมเลอะปากพร้อมกับยื่นทิชชูให้ แนนยิ้มเขินก่อนจะรับมันไป ผมถึงได้หันมาหาอีกคนที่กำลังละเอียดกินไอศกรีมอย่างไม่กลัวว่ามันจะละลายไปก่อน
รอยสักบนนิ้วสวยให้อารมณ์ตัดกับกรวยขนมปังอย่างบอกไม่ถูก
“เลอะเหรอครับ”
คนดีถามพลางใช้มือแตะที่มุมปากตัวเอง ผมส่ายหน้าเพื่อบอกว่าไม่ใช่ ก่อนจะจับมือเขาข้างที่ถือไอศกรีมอยู่ขึ้นมาลองชิมบ้าง
“เหมือนน้ำเต้าหู้เอามาปั่น”
ผมว่าซึ่งคนดีพยักหน้าเห็นด้วย
“แนนอยากแต่งห้องแบบมินิมอลแบบที่คนญี่ปุ่นคนเกาหลีเขากำลังฮิตค่ะ ว่าจะเอาเตียงออกมีแค่ฟูก”
ว่าที่มัณฑนากรสาวว่า แนนเป็นผู้หญิงที่ชอบเฟอร์นิเจอร์พอๆกับเครื่องสำอางค์ ผมมองไปรอบๆห้างใหญ่ที่ขายเฉพาะเฟอร์นิเจอร์
แนนให้เหตุผลว่าเพราะพี่คนดีเรียนศิลปะน่าจะพอให้ไอเดียเธอได้ และเป็นผมเองก็บอกแนนอยู่หลายครั้งว่าห้องของคนดีสวยมาก
“พี่คนดีว่าอันนี้สวยหรือเปล่าคะ”
แนนชี้ไปที่ตู้กระจกทรงสูง เห็นแล้วรู้ได้ทันทีว่าเธอคงอยากได้ไปตั้งโชว์พวกโมเดล
“มีรูปห้องเดิมไหมครับ ได้วัดตรงผนังมาไหม”
คนดีถาม ในมือเขาถือสายวัดไว้ รวมกับหมวกแล้ว ถ้าใส่เป็นชุดหมีคงน่ารักดี
“คอนโดเจาะได้ไหมครับ”
แต่หมวกเหลืองแบบนี้คงเป็นลูกเจี๊ยบมากกว่า น้องแนนส่ายหน้า
“แนนจะกลับไปอยู่บ้านค่ะ พี่ครามยึดตัวไว้จนคุณแม่คิดถึงแล้ว”
ปกติแนนอยู่บ้านกับแม่และพี่จอย มีแค่ช่วงงานเยอะหรือสอบเท่านั้นถึงจะมาอยู่คอนโดกับผมบ้าง คอโดเรามีสองห้องนอน ผมยกห้องใหญ่ให้เธอเพราะแนนดูมีความสุขกับห้องใหญ่ที่แต่งสวยๆ แต่ยังไงก็คงไม่หนำใจเท่าที่บ้าน
“พี่ครามเขาขี้เหงาค่ะ ถ้าพี่คนดีมาอยู่ด้วยก็น่าจะดี”
คนสวยล้อ คนดีหันมาสบตาผมก่อนจะส่ายหน้า เห็นแล้วอยากจะจับมากอดแรงๆสักที
“ม่านนี่ก็สวยนะครับ”
คนดีพูดถึงม่านสองชั้น อันนึงโปร่งแสงอีกอันทึบ เอาไว้เปิดเวลาอยากได้แสงธรรมชาติแต่ก็อยากได้ความเป็นส่วนตัวด้วย
“ที่ห้องผมก็ติด”
เขาว่าพร้อมกับหยิบมือถือขึ้นมาเปิดรูปให้แนนดู น้องแนนตาโตกับห้องนอนใหญ่สีขาว พรมสีเทาอันใหญ่ และโต๊ะทำงานแบบที่แนนอยากได้
“ห้องสวยมากเลยค่ะพี่คนดี”
คนดียิ้มเขินๆ
“ของพี่คู้เป็นสีดำล้วนเลยครับ พี่คู้จัดสวยกว่านี้อีก”
ผมเคยได้ยินแนนเล่าว่าพี่ชายของคนดีเป็นช่างสักกับทำแบรนด์เสื้อผ้าของตัวเอง มีคนรู้จักประมาณหนึ่ง อย่างแนนกับเพื่อนๆหาลยคนก็รู้จัก ดูแล้วธุรกิจน่าจะไปได้ดีพอสมควร และที่แนนชอบที่สุดคือพี่เขาถ่ายรูปสวยมาก
เด็กสายอาร์ตคงเข้าใจกัน ส่วนผมเองไม่ค่อยมีศิลปะเท่าไหร่ ผมรู้แค่ว่าอะไรสวยหรือไม่สวย
อย่างคนที่กำลังเดินวนไปมาอยู่ข้างตัวนี่น่าจะเรียกว่าสวย
คนดีมองหน้าผมก่อนจะหลบตาไป ได้ยินเขาบ่นน้อยๆว่า ‘มองอะไรครับ’
“มองคนหน้าแดง”
ผมว่าพร้อมกับแตะที่แก้มเขาเบาๆ เลยโดนดันตัวออก
“ผลักครามทำไม”
ผมแกล้งถามพร้อมกับหัวเราะ ผมรู้ว่าเขาประหม่าสายตาของคนที่เดินไปเดินมา
“สีไหนดีคะพี่คนดี”
แนนเดินวนมาที่เราอีกรอบพร้อมกับชี้ให้ดูผ้าม่านที่ไปถ่ายรูปมา
“น้องแนนชอบสีไหนครับ”
“ขาวหรือเทาดีคะ”
“เทาน่าจะเลอะยากกว่าครับ แต่ผ้าแบบนี้ต้องดูดฝุ่นบ่อยๆนะครับ เดี๋ยวแพ้ฝุ่น”
ผมมองคนที่กำลังตั้งใจคุยกัย ตัวเท่ากันเลย
“มา เดี๋ยวพี่ถือให้จะได้เลือกของกัน”
ผมดึงกระเป๋าของน้องสาวและกระเป๋าสะพายหลังใบเล็กของคนดีมาถือไว้
แนนช้อปปิ้งตามประสาคนชอบแต่งบ้าน ผมเดินตามหลังคนสองคนที่เกินคุยกันอย่างออกรส
สุดท้ายก็ต้องจ้างขนส่งไปที่บ้านแทนเพราะขนขึ้นรถตัวเองไม่หมด
“เหนื่อยไหมคะ”
ผมยื่นน้ำเปล่าให้คนที่นั่งอยู่ด้านหลัง
“สนุกค่ะ”
แนนดูสนุกจริงๆแบบที่บอก ส่วนอีกคนก็หันมายิ้มให้
“สบายมากครับ”
“พี่คนดีตัดผมที่ไหนคะ แนนอยากตัดแบบนี้”
แนนพูดขึ้นในตอนที่เรากำลังจะกลับคอนโด ผมขับรถพร้อมกับเหลือบมองผมประบ่าที่เริ่มยาวลงมามากแล้ว
“ตัดเองครับ บางครั้งก็พี่คู้ตัด”
คนดีว่า
“ตรงปลายสวยดีค่ะ”
“ตัดตรงๆเฉยๆครับ ผมมันหนาปลายเลยงุ้มเข้า”
แนนพยักหน้าก่อนจะว่าบ้าง
“เดี๋ยวแนนไปตัดทรงนี้บ้าง”
คนสวยพูดถึงผมยาวถึงกลางหลังของตัวเอง
“เดี๋ยวพอมาเดินด้วยกันจะเหมือนแฝดค่ะ”
ผมว่าพร้อมกับขำทำให้แนนขำตามไปด้วย ส่วนคนข้างๆไม่รู้เขินอะไร
.
.
.
.
เรากลับมากินข้าวเย็นกันที่บ้าน เมื่อบ่ายคนดีกินไปนิดเดียวน่าจะเพราะคนที่ศูนย์อาหารเยอะมาก เขาเองคงรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่
“แนนสงสัยค่ะ ว่าเมนูวีแกนมีอะไรอร่อย”
คนที่กำลังล้างผักถามอีกคน
“ผมชอบสมูทตี้ครับ กับสลัดผักกรอบๆ เพื่อนชอบล้อว่าเคี้ยวเอื้อง”
คนดีเล่าพลางขำ
“แล้วกินซ้ำๆกันเหรอคะ”
แนนสงสัย
“ใช่ครับ ช่วงไหนที่โต้ซังกับพี่คู้ว่างก็จะได้กินเมนูหลากหลาย แต่ผมเป็นพวกขี้เกียจครับ บางทีก็กินแค่นมกับขนมปัง”
คนเล่าพูดไปยิ้มไป ผมที่ติดพวกอาหารรสจัดบางทีก็แอบคิดแทนเขาไม่ได้ว่าเวลากินข้าวเขาอร่อยหรือเปล่า
เหมือนคนดีจะรู้ เลยหันมาทางผมแทน
“อาจจะเพราะที่ไทยอาหารอร่อย คนเลยให้ความสำคัญกับการกินมั้งครับ แต่ผมชินกับแบบนี้แล้ว”
“กินเผ็ดได้ไหม”
คนดีมองชามยำเห็ดสามอย่างที่แนนเองก็ชอบกิน ผมเลยทำเมนูนี้บ่อย
“ผมกินเผ็ดไม่ได้ครับ”
“งั้นของคนดีไม่ใส่พริกเนอะ”
เขาพยักหน้าน้อยๆก่อนจะยิ้มให้
“ขอบคุณครับ”
.
.
.
.
“ไปไหนวะ”
แซมถามผมที่เก็บของเตรียมกลับบ้านในตอนเกือบห้าโมงเย็น ปกติพวกผมมีนัดเล่นบาสกันในเย็นวันพุธ
“รับคนดี”
“ลูปมีแฟนของเสือครามมากแล้ว”
ไอ้กรว่า
“ยังไงวะ”
ปัณณ์ถาม
“ถ้ามันมีแฟน มันจะไม่มีเวลาให้เพื่อน”
“โหมดติดเมียไง”
“คราวนี้กูว่าตี้โดดร่มเราเหลือ 3 คนว่ะ เล่นบาสก็เหลือ 3 ชีวิตน่าสงสาร”
แอลมันว่า ผมยักไหล่ พยายามไม่สนใจพวกมันที่เอาแต่ล้อ
“ไปไหมปัณณ์ กูผ่านบ้านมึงพอดี”
ผมหันไปถามปัณณ์เพราะเห็นว่าที่ทำงานของคนดีกับบ้านมันอยู่ใกล้กัน
“อ้าว คราวนี้เพื่อนก็สำคัญเหรอวะ”
ปัณณ์ว่า แต่ก็เก็บของ ทำเอาไอ้แซมที่อยากเล่นบาสบ่นตามหลังเพราะคนน้อยกว่าเดิม
“ไปรับพี่เขาทุกวันเหรอวะ”
ปัณณ์ถามในตอนที่ขึ้นมานั่งในรถแล้ว
แต่ก่อนปัณณ์กับผมไม่ได้สนิทกันพอที่จะคุยทุกเรื่อง แต่หลังจากที่เกิดเรื่องของน้องครีมเราห่างกันไป พอกลับมาคุยกันก็เหมือนกับว่าสนิทกันมากขึ้น
อาจจะเพราะผมเป็นพวกไม่คิดมากด้วย และปัณณ์มันเองก็ไม่ได้อะไรแล้วด้วย
“ก็เกือบทุกวัน บางวันเขาก็ไปกินเลี้ยงต่อกับที่ทำงาน”
ผมว่า ดูนาฟิกาบอกเวลาเกือบห้าโมงแล้ว น่าจะไปถึงตอนหกโมงพอดี
“กูไม่คิดว่ามึงจะคบกับผู้ชาย”
ผมก็ไม่คิดหรอก ลืมไปด้วยซ้ำว่าคนดีเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง รู้แค่ว่าชอบเขา
“กูก็ไม่คิด”
ผมตอบตามตรง
“เพราะมึงเบื่อผู้หญิงหรือเปล่าวะ”
ปัณณ์ถามพลางขำ ถึงปัณณ์กับผมจะพึ่งรู้จักกันตอนปี 1 แต่มันก็นานพอที่มันจะเห็นเรื่องเก่าๆของผม ทั้งเรื่องดีและไม่ดี โดยเฉพาะเรื่องผู้หญิง
“ไม่เกี่ยวหรอก ถ้าคนดีเป็นผู้หญิงกูก็จีบ”
“แล้วเขานิสัยเป็นยังไงวะ กูดูพี่เขาไม่ออก”
ผมขำ ตอนแรกใครๆก็บอกว่าเขาดูเข้าถึงยากทั้งนั้น
“ก็ขี้เกรงใจ ขี้เขิน น่ารักดี แต่เวลาทำงานเขาเก่งนะ สวยด้วย”
“มึงหลงเมียแบบที่ไอ้แอลบอกจริงๆนะ”
ผมหัวเราะเพื่อนตัวเอง
“ถ้ามึงเจอแบบกูมึงก็หลง”
.
.
.
.
หลังจากส่งปัณณ์แล้ว เพราะว่ารถติดผมเลยถึงสตูดิโอที่คนดีทำงานช้ากว่าที่คิดนิดหน่อย ผมพยายามโทรหาเขาแล้ว แต่ก็ไม่มีใครรับ จนกระทั่งเข้ามาจอดที่หน้าตึกใหญ่กลางเมืองก็เห็นคนดีกำลังยืนคุณกับผู้ชายที่ไม่น่าจะใช่เพื่อนเขา ผมคิดเองว่าน่าจะเป็นเด็กมหาลัยอื่นที่ฝึกงานที่เดียวกัน
ผมว่าจะโทรหาอีกสายให้เขาเดินมาหาที่รถ แต่พอเห็นว่าผู้ชายคนนั้นคว้าข้อมือบางไว้ในมือพร้อมกับดึงแขนของคนดี ผมก็รีบลงจากรถแล้วรีบเดินกึ่งวิ่งไปหาเขา
“ผมไม่ไปครับ ผมรอคนอยู่”
ผมได้ยินเสียงคนดีอยู่ไกลๆ
“ไปด้วยกัน!”
“ผมไม่มีธุระให้ไปที่นั่นครับ”
“ไปด้วยกันสิวะ!”
คนดีตัวเล็กกว่าเขามากพยายามดึงมือยังไงก็ไม่ออก ผมที่เห็นท่าไม่ดีตะโกนเรียกเขาเสียงดัง
“คนดี!”
ผมนึกถึงคำพูดของรุ่นพี่ที่เป็นเพื่อนคนดี ที่บอกว่าเขามีเด็กอีกม.คอยตามคนดี ถ้าเป็นแต่ก่อนคงไม่รู้ต้องทำยังไงแต่ตอนนี้ผมไม่สนใจแล้ว
ผมกระชากแขนของผู้ชายอีกคนออก ก่อนจะดึงคนของตัวเองมาไว้ข้างหลัง
“มีธุระอะไรกับแฟนผม”
.
.
.
.
“บอกครามได้ไหม เกิดอะไรขึ้น”
คนดีเงียบ ผู้ชายคนนั้นพอเห็นผมก็รีบวิ่งออกไป ผมที่กำลังจะก้าวขาตามแล้วดึงกลับมา โดนมือของอีกคนจับไว้แน่น เขาบอกเรียกชื่อผมแล้วบอกว่าพากลับบ้านที เราถึงได้มานั่งอยู่บนรถเหมือนเคย
ผมลูบหัวคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
“คนดีโอเคไหม”
คนดีเอาแต่เงียบ ในตอนที่รถติดผมถึงได้สอดมือตัวเองเข้าไปจับมือเขาขึ้นมาจูบ คนดีมองหน้าผม ก่อนจะจับมือผมไว้แน่นแทน
“ขอครามขับรถก่อนนะ”
ผมบอกก่อนจะค่อยๆดึงมือออกจากมือเล็ก ผมลอบมองมือสวยที่เอาแต่กำแน่น มองคนที่เหม่อตลอดทางจนถึงบ้าน
“โต้ซังกับพี่คู้ยังไม่กลับใช่ไหม”
“วันนี้กลับดึกครับ”
คนดีเปิดปากในที่สุด ผมอยากปล่อยให้เขาอยู่คนเดียว
“นี่คนดี…”
แต่แปลกที่ครั้งนี้เป็นเขาที่ร้องขอเอง
“ผม ไม่อยากอยู่คนเดียว”
มือสวยแตะที่แขนผม ผมมองคนที่ไม่ทันไรก็ชักมือกลับ เขาดูตกใจ
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่อยากกวนเวลา ผมขอโทษ”
ขอบตาแดงก่ำของเขาทำผมปวดหนึบที่ใจ
“นี่คนดี”
ผมเอื้อมมือไปจับมือเพรียวไว้ ก่อนจะก้มลงจูบที่โหนกแก้มเบาๆ
“ครามไม่ได้รีบไปไหน ครามอยากอยู่กับคนดีนะ”
เขาจูงมือผมเดินเข้ามาในบ้านที่มืดสนิท เขาไม่เปิดไฟแล้วให้ผมนั่งรอที่โซฟาเหมือนทุกที
ผมขึ้นมายังห้องที่คอมฟอร์ทโซนของเขา โดยที่มือของเรายังจับกันไว้แน่น คนดีสีหน้าดูดีขึ้นเมื่อเข้ามาในห้องสีขาวของตัวเอง
ผมดีใจนะที่ได้อยู่ในนี้ด้วย...อยู่ในที่ที่เขาสบายใจ
“ผม…”
“ถ้าคนดียังไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไร”
ผมดึงเขาเข้ามากอด คนดีเงยหน้ามองผม แววตาเขามีแต่ความสับสน
แขนเพรียวสวยของเขาโน้มคอผมลงไปจนปากเราแนบสนิท
เราจูบกันเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ แต่กลับไม่รู้เบื่อ ผมมองมือสวยค่อยๆปลดกระดุมตัวเองออก ภายใต้เสื้อนิสิตตัวโคร่งมีร่างกายสวยงามกับลวดลายหมึกประปราย
ผมเคยถามตัวเองว่ารอยสักจะให้ความรู้สึกยังไงเวลาจูบลงไป จนเมื่อได้ชิมร่างกายเขาทุกจุดผมถึงได้รู้ว่ามันหวานกว่าที่คิด
ผมไม่อยากใช้ความอ่อนแอของเขาเป็นเครื่องมือ แต่ตอนที่ค่อยๆเห็นรอยสักรูปดาวตรงเอวเผยออกจนถึงหน้าขาในตอนที่กางเกงแสล็คถูกถอดออก ผมก็สัญญากับตัวเองว่า
...ถ้าเขาบอกให้หยุดทีหลัง ผมจะไม่มีทางหยุด...
คนดีหุบขาลงทันทีที่ผมซุกหน้าลงกับกางเกงแนบเนื้อสีขาวกลางลำตัวเขา
“ไม่ชอบเหรอ”
ผมขยับตัวขึ้นมามองหน้าเขา คนดีเบือนหน้าหนีเมื่อผมถอดเสื้อนิสิตของตัวเองออกบ้าง
“ไม่ใช่ไม่ชอบครับ มัน...”
“คนดีเขินเหรอ”
ผมจับมือสวยของเขาให้สอดเข้าไปในกางเกงผม เขาทำท่าจะดึงมือออก ผมถึงได้รีบโน้มตัวลงไปกระซิบที่ข้างหู
ติ่งหูขาวที่มี่ต่างหูสีเงินโดนผมงับจนแดง
“กำไว้นะคะคนดี แล้วค่อยๆรูดขึ้นลงแบบนี้”
ผมทำจับมือเขาแล้วค่อยๆสอน คนดีตัวแดงไปหมด
ผมโถมตัวเข้าไปแนบกับตัวเขา ร่างกายเปลือยเปล่าของเราแนบสนิทกัน ผมจูบเขาทั่วตัว บีบเค้นให้ดอกซากุระตรงก้นขาขึ้นสีแดงจัด
“ครั้งที่แล้วเจ็บมากไหม”
ผมถามถึงครั้งแรกของเขา มันเกือบเดือนมาแล้ว คนดีมองหน้าผมก่อนจะหลุบตาลง
“ตอนทำไม่เจ็บมากครับั แต่เจ็บหลังจากนั้น”
“งั้นคราวนี้ครามจะทำเบาๆ”
ผมจูบลงที่ไหล่เขา
“ให้ครามทำนะคะ”
คนดีหน้าแดงจัด เขาเม้มปากแน่น
ภายใต้โคมไฟสีนวลตา ผมลูบแก้มเขาเบามือ สวนทางกับปฏิกิริยาทางร่างกายที่ถูไถไปกับส่วนล่างของเขาจนเหนอะหนะ
“คราม...ทำเบาๆนะครับ”
ผมเลียริมฝีปากที่แห้งผากของตัวเองก่อนจะป้อนจูบให้เขาอีกรอบ
คนดีคงเหมือนลูเจี๊ยบที่กำลังจะหัดบิน แขนของเขาคล้องอยู่ที่คอผม ลิ้นเล็กของเขาพยายามสู้กับลิ้นของผม
ผมบดเบียดท่อนล่างเข้ากับร่างกายของเขา คนดีอ้าขาออกกว้างในตอนที่ของผมถูไปกับร่องแคบด้านหลัง
ผมไม่อยากชมว่าเขาน่ารักหรือสวยเพราะกลัวเขาคิดมาก แต่เขาสวยมากจริงๆ
“อย่ากัด”
ถึงจะบอกแบบนั้นแต่เขาก็แอ่นอกสู้กับปากผม
“อย่ากัดครับ”
ผมซุกจมูกลงที่ซอกคอเขา ขบกัดให้ขึ้นรอยแดง ในขณะเดียวกันก็สอดนิ้วเข้าไปที่ช่องทางแคบ
“คนดียกก้นขึ้น แล้วจะไม่เจ็บนะคะ”
ผมยกก้นนุ่มขึ้นวางที่หน้าขาตัวเอง ใช้นิ้วสอดย้ำนำไปก่อนให้มันอ่อนนุ่ม ปาดเจลเย็นจากซองถุงยาง ถึงได้ค่อยๆสอดตัวเข้าไป
คนดีไม่บอกครามว่าผู้ชายคนนั้นคือใครก็ไม่เป็นไร เพราะไอ้นั่นไม่มีทางได้เห็นเขาแบบนี้แน่
ผมค่อยๆขยับสะโพกซึมซับสัมผัสอ่อนนุ่มแต่บีบรัดไว้ สะโพกเล็กเขาพยามถดหนีในตอนที่ผมเสือกไสตัวเองเข้าไปจนสุด
“เกร็งแล้วจะเจ็บนะคะ”
เมื่อได้ที่แล้วผมก็บดสะโพกลง เสียงหน้าขากระทบกับก้นนุ่ม คนดีเขาผอมแต่ตรงก้นกลับนุ่มหยุ่น
เขาหอมไปทั้งตัว ผมขยับตัวให้เร็วขึ้นแต่ไม่ทันไรคนดีก็ดันหน้าท้องผมออกเพราะเสียงรถจอดหน้าบ้าน ตามมาด้วยเสียงเลื่อนของรั้ว
“พี่คู้”
คนดีหอบฮัก พี่คู้กลับเร็วกว่าที่คิด
“หยุดก่อน คราม…”
เสียงเตียง ผสมกับเสียงหอบหายใจของผมปะปนไปกับสียงครางและพยายามร้องห้ามของเขา
“เบานะคะ เดี๋ยวพี่คู้ได้ยินนะ”
ผมประกบปากจูบ ใจจริงอยากอ้อยอิ่งมากกว่านี้ อยากแช่อยู่ในตัวเขานานๆ แต่กลับต้องทำเวลา
“หื้อ คราม”
คนดีเสร็จคามือผม ผมรีบกระแทกเมื่อข้างหลังบีบรัดแน่น
“ข้างนอก คราม”
“เรียกชื่อครามอีก”
ผมกระซิบข้างหูเขา แนบตัวลงให้สนิท ก่อนจะจับขาสวยขึ้นพาดตรงบ่าให้เข้าไปได้ลึกขึ้น
“คราม ผม…”
“อืม คนดีคะ”
คนดีบิดตัวเร่าในตอนที่น้ำขาวขุ่นสาดเข้าข้างในจนล้น ผมขยับย้ำอีกจนเกิดเป็นฟองขาว
“คนดี เพื่อนมาเหรอ กินข้าวยัง”
เสียงเคาะประตูหน้าห้องหยุดผมไม่ได้ คนดีจิกเล็บลงที่บ่าผม
“กินแล้วครับ”
เขาพยายามพูดให้เสียงนิ่งทั้งๆที่น้ำตาไหลเป็นสาย ผมจูบซับมันกดจะกดตัวเข้าไปให้ลึกที่สุดอีกครั้ง ปล่อยให้ขาสวยที่สั่นระริกตกลงบนเตียง
“โอเค พี่มาเอาของให้โต้ซัง เดี๋ยวกลับไปนอนร้าน ส่งเพื่อนแล้วปิดบ้านดีๆนะ”
“ครับ พี่คู้ขับรถดีๆนะ”
“อือ อย่านอนดึกล่ะ”
ผมแช่ตัวไว้นานจนได้ยินเสียงปิดประตูหน้าบ้าน
“คราม…”
ผมมองคนที่อยู่ใต้ร่าง เขาผวาเมื่อผมถอนตัวออก ผมแตะลงที่กลางลำตัวเขา
มันแข็งจัดขึ้นมาอีกรอบ
“ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะคะคนดี”
คนสวยของผมส่ายหน้า น้ำตาไหลพราก
“ครามไม่อยากแกล้งนะ แต่คนดีทำให้ครามหยุดไม่ได้”
ผมยกสะโพกเขาขึ้น กดตัวเองเข้าไปในช่องทางแดงฉ่ำอีกรอบ
เห็นทีคืนนี้ผมคงไม่ได้กลับบ้านแล้ว
.
.
.
.
“เจ็บไหมคะ”
คนดีขดตัวลงกับผ้าห่มนุ่มหลังจากที่โดนผมอุ้มไปอาบน้ำ เขาพยักหน้าน้อยๆ ผมถึงได้ลุกไปหายาที่ทิ้งไว้คราวที่แล้ว และพบว่ามันยังอยู่ที่เดิม
ผมจับก้นนุ่มเบามือ ก่อนจะแต้มยาให้ทุกจุดที่ทำเขาเจ็บ
ผมสอดตัวเข้าไปในผ้าห่มดึงเขาเข้ามากอดไว้ คนดีวางมือที่เอวผมก่อนจะค่อยๆหลับไป ผมได้ยินเขาพึมพำว่า
“ครามโกหก”
ผมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะกอดเขาให้แน่นขึ้น
.
.
.
.
“ไหนบอกว่าไอ้ครามมีเมียแล้วจะลืมเพื่อนไงวะ”
ผมนั่งติวหนังสืออยู่กับพวกแซม
“เมียไม่ว่างเหรอวะ”
“อืม”
ผมตอบง่ายๆ
“เต็มปากเต็มคำ อาการหนักว่ะ”
ผมถอนหายใจ วันนี้คนดีจะเข้าไปช่วยพี่คู้ที่ร้านถึงบอกไม่ให้ผมไปรับ ผมคิดมากเรื่องวันก่อนที่มีคนคอยตามเขาพอสมควร ถึงได้โทรเช็คกับเขาแทบจะทุกชั่วโมงหลังเลิกงาน ซึ่งคนดียืนยันว่าสบายดี
“คนดีเขามีคนตามว่ะ น่ากลัวฉิบหาย”
ผมตัดสินใจเล่าให้เพื่อนฟัง
“ยังไงวะ”
“เหมือนเป็นเด็กอีกม. กูถามแล้วเขาไม่ยอมบอก”
ผมเล่าเท่าที่ผมรู้ ถ้าเป็นคนอื่นผมอาจจะคิดว่าเป็นเรื่องชู้สาว แต่กับคนดี...มันแปลกไปหมด ทั้งแผลบนตัวเขา ผู้ชายที่คอยตามให้ไปที่ไหนสักที่ ทั้งพี่ชายและพ่อต่างสายเลือด
“ดูแล้วพี่เขาคงไม่อยากให้รู้ มึงไม่ลองถามเพื่อนเขาล่ะ”
ผมนึกถึงหน้าพี่เพนท์เป็นคนแรก ก่อนจะขอบคุณไอ้กรที่นึกอะไรดีๆออกมากว่าคนที่หวงหน้ามืดตามัวแบบผม
ถ้าเขาไม่บอก ผมจะตามสืบเอง
TBC.
_________________________________________
ครามคือคนขี้โกหกค่ะ :m31:
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 19-02-2019 13:48:59
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 19-02-2019 14:37:52
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 19-02-2019 14:44:06
เริ่มหัวข้อโดย: HanATarO ที่ 19-02-2019 14:51:25
ว่าแต่อยากรู้จังว่าคนดีมีอดีตอะไรที่ไม่อยากพูดถึงนะ
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 19-02-2019 15:16:10
เริ่มหัวข้อโดย: fida ที่ 19-02-2019 15:26:48
อยากจับมาเคี้ยวแล้วกลืน :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 19-02-2019 15:53:15
เริ่มหัวข้อโดย: magmild ที่ 19-02-2019 15:54:34
Sent from my GT-I8262 using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 19-02-2019 15:59:16
เริ่มหัวข้อโดย: rcbpdr ที่ 19-02-2019 16:04:08
เริ่มหัวข้อโดย: มนุษย์สาววาย ที่ 19-02-2019 16:12:57
เริ่มหัวข้อโดย: ข้าวสวย ที่ 19-02-2019 16:16:20
แอบกลัวอดีตของพี่คนดี ต้องร้ายๆแรงๆมากแน่เลย เกียมต้มน้ำไว้ก่อน สงสารพี่คนดี หนีไปคะพี่ อิครามมันเป็นเสือค่ะะะ
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 19-02-2019 16:26:28
เริ่มหัวข้อโดย: wikawee ที่ 19-02-2019 17:05:14
เริ่มหัวข้อโดย: grayliette ที่ 19-02-2019 17:22:29
เริ่มหัวข้อโดย: fammykiki ที่ 19-02-2019 18:01:00
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 19-02-2019 19:55:36
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 19-02-2019 20:00:33
เริ่มหัวข้อโดย: Pakeleiei ที่ 19-02-2019 20:27:19
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าหญิงขี้ลืม ที่ 19-02-2019 20:28:59
อยากรู้ประวัติของคนดีเลย ทั้งแผลเป็นอีก ต้องมีอะไรแน่ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: แพรวฐา ที่ 19-02-2019 21:12:49
ขนาดเค้ายังหลงคนดีเลยอะ งื้ออชอบๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 19-02-2019 22:21:39
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 19-02-2019 22:30:29
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 19-02-2019 22:49:04
เริ่มหัวข้อโดย: Majariga ที่ 19-02-2019 23:13:01
คนที่ตามพี่คนดีเป็นใคร แผลเป็นมาได้ยังไง อยากรู้แล้วววว :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 19-02-2019 23:39:51
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 20-02-2019 00:06:51
ฮือดักตีหัวอิครามแล้วอุ้มคนดีกลับบ้าน
เริ่มหัวข้อโดย: noy ที่ 20-02-2019 00:35:10
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 20-02-2019 00:38:41
เริ่มหัวข้อโดย: kikilululu ที่ 20-02-2019 02:17:54
แค่คิดว่าเบื้องหลังเค้าอาจจะเคยเจออะไรมาบ้างก็เจ้บที่จัยแล้วว รักเค้า อยากให้พี่คนดีแฮปปี้อยากปกป้องงงอยากดูแล เอาอินังครามออกปัยยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: Chobreadyaoi ที่ 20-02-2019 02:59:01
Sent from my iPhone using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: piiya ที่ 20-02-2019 05:37:13
เริ่มหัวข้อโดย: i.am.wee ที่ 20-02-2019 06:11:30
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 20-02-2019 08:19:47
กล้ามายังคับพี้คนดี เสือครามต้องจัดการๆ
:katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 20-02-2019 09:31:53
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 20-02-2019 10:34:11
เริ่มหัวข้อโดย: Ac118 ที่ 20-02-2019 18:14:31
โอ้ยย ลูกช้านนน ตัดพ้อต่อว่าเขา ยังน่าจับฟัด ฮือออ อยากจับลูกกลืนลงท้อง :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: monoo ที่ 20-02-2019 20:10:15
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: nisaday ที่ 21-02-2019 01:36:20
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 24-02-2019 12:07:15
เริ่มหัวข้อโดย: oohsg94 ที่ 24-02-2019 12:47:38
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 25-02-2019 23:42:46
คุณหมีกับลูกเจี๊ยบ
“คนนั้น เขายังมากวนคนดีอยู่ไหม”
ผมถามขึ้นในเย็นวันศุกร์ที่มารับเขาถึงที่ฝึกงาน ตั้งแต่เจอเรื่องวันนั้นจากที่ผมกะเวลาขับรถมารับเขาให้พอดีเลิกงาน ผมก็รีบออกมาก่อนเพื่อที่จะได้รอเขา
...ผมไม่อยากให้เขาเจออะไรไม่ดีอีก...
“ครามรู้ว่าคนดีไม่อยากเล่า แต่ครามเป็นห่วงคนดีมากเลยนะ”
ผมบอกคนข้างตัว คนดีส่ายหน้าไปมาอย่างเคยเวลาที่อยากจะปฏิเสธ
“ผมไม่เป็นไรครับ”
ว่าแล้วว่าต้องได้คำตอบแบบนี้ ผมถึงคิดเผื่ออยู่หลายอย่าง
“งั้นคนดีไปเรียนพวกมวยไทยมั้ย เวลาครามไม่อยู่ จะได้สู้เขาได้ หรือไม่ก็พกพวกอุปกรณ์ป้องกันตัว”
คนดีส่ายหน้า
“ตอนเด็กๆเคยเรียนเทควันโด้ครับ แต่ก็ไม่รอด”
เขาเล่าพร้อมกับยิ้มน้อยๆ
“แล้วครามจะช่วยอะไรคนดีได้บ้าง ครามไม่อยากให้คนดีโดนใครทำร้ายนะ”
“ผม…”
“ครามรักคนดี เลยเป็นห่วงคนดีมาก”
ผมว่า คนดีอาจจะไม่รู้หรือไม่ก็อาจจะไม่คิดก็ได้ว่าผมเป็นห่วงเขามากขนาดไหน
“ผมไม่เป็นไรครับ”
ผมถอนหายใจพร้อมกับมองไปยังแยกข้างหน้าที่รถติดขนัด เรานั่งเงียบกันไม่เหมือนอย่างเคย
ผมยอมรับว่าตัวเองหงุดหงิดและอย่างที่พวกไอ้แซมรู้ว่าผมเป็นคนใจร้อนมาก แต่กับคนดี ผมไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงจริงๆ
ผมมองไปยังถนนข้างหน้า ข้ามแยกนี้ไปก็จะถึงบ้านของคนดีแล้ว
“คราม โกรธเหรอครับ”
“โกรธใคร”
ตอนนี้ถ้าโกรธคงโกรธตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้เลย ผมเอาแต่คิดว่าถ้าเขาเจอเรื่องแบบนั้นแล้วผมไม่ได้บังเอิญไปทันพอดี คนดีจะเป็นยังไงบ้าง แล้วผมจะทำยังไงได้บ้าง
คนดีเขาเอื้อมมือมาจับมือผมตรงกระปุกเกียร์ ตาคู่สวยมองกันเหมือนกำลังรู้สึกผิดมากมาย
“ครามโกรธคนดีเหรอครับ”
ผมถอนหายใจอีกรอบ เป็นแบบนี้ใครจะโกรธลง
“คนดีฝึกงานเป็นไงบ้าง”
ผมเปลี่ยนเรื่องคุย เพราะถามเขาเรื่องผู้ชายคนนั้นทุกวัน และคนดีก็ไม่เคยให้คำตอบอะไรผมเลย
“ก็สนุกดีครับ ครามล่ะ ใกล้สอบแล้วอ่านหนังสือยังครับ”
“อ่านแล้ว”
ผมตอบก่อนจะจอดรถที่หน้าบ้านหลังสวย เห็นว่าไฟเปิดแล้ว
“วันนี้พี่คู้กับโต้ซังกลับมาแล้วใช่ไหม”
หลังจากเหตุการณ์วันนั้นผมไม่ปล่อยให้เขาอยู่คนเดียวเลย ซึ่งก็ดูเหมือนคนดีจะรู้ เขาถึงยอมให้ผมไปรับส่งทุกวัน และถ้าวันไหนที่บ้านเขากลับช้าก็จะเป็นผมที่อยู่กับเขาจนกว่าที่พี่คู้หรือโต้ซังจะกลับมา
“กลับแล้วครับ”
ผมพยักหน้ารับก่อนจะลูบหัวคนที่ผมยาวมากแล้ว
“งั้นครามกลับแล้วนะ”
คนดีแตะมือที่แขนผมเบาๆ ผมจับมือนั่นขึ้นมาแนบแก้ม
“ว่าไงคะ”
“คือจริงๆแล้วโต้ซังชวนกินข้าวเย็นนี้ครับ ไม่รู้ว่าครามสะดวกไหม”
พ่อกับพี่ชายเขาเจอผมแทบจะทุกวันที่บ้าน นอกจากทักทายแล้วก็ยังไม่ได้ถามไถ่อะไรกันมาก ผมว่าผู้ใหญ่ดูออก แค่รอเวลาที่จะพูดเท่านั้นเอง
“สะดวก แต่ครามจะไม่โดนโต้ซังตีใช่ไหม”
ผมถามพร้อมกับหัวเราะ แต่คนดีส่ายหน้า
“โต้ซังใจดี”
พ่อที่ไหนก็ใจดีกับลูกตัวเองทั้งนั้น แต่กับลูกคนอื่นน่าจะเป็นอีกเรื่อง ผมกดจูบที่ฝ่ามือเขาก่อนจะดับเครื่องยนต์
แต่ก่อนผมมักจะกังวลและกลัวกับการเจอพ่อแม่ของแฟน แต่กับบ้านคนดีที่เคยเจอหลายครั้งกลับคนละแบบ
“สวัสดีๆ”
โต้ซังที่กำลังทำอาหารอยู่ในครัวยกมือรับไหว้เรา คนดีเดินเข้าไปหาพ่อเขาก่อนจะถาม
“พี่คู้ล่ะครับ”
“พี่คู้อยู่ที่ร้านเสื้อผ้า คงไม่กลับ คนดีอยากกินอะไร โต้ซังทำผัดผักกับซุปให้ไหม”
คนดียิ้มพร้อมกับมองวิตถุดิบทำกับข้าวของคนเป็นพ่อ
“ได้หมดเลยโต้ซัง ขอบคุณครับ”
“ไปอาบน้ำ ค่อยลงมากกินนะ”
ผมมองพ่อเขาเหมือนเห็นตัวเองกับพ่อเมื่อก่อน คนดีพยักหน้ารับก่อนจะเดินออกจากห้องครัว ผมที่กะจะเดินตามเขาโดนรั้งไว้ในครัว
“เธอไม่ต้องขึ้นไป มานี่ๆ มาช่วยโต้ทำกับข้าว”
และผมก็รู้ว่าบทสนทนาของคนเป็นพ่อแฟนกับผมจะเริ่มที่นี่ ผมพยายามไม่เกร็งแต่กลับได้คำถามแรกมาตรงจุดอย่างไม่น่าเชื่อ
“ชอบคนดีเหรอ”
“ครับ”
ผมตอบตามตรง
“เรียนจบยัง”
“ยังครับ ผมเด็กกว่าคนดีอยู่ 1 ปี”
พ่อเขายิ้มๆอย่างที่เคยเห็นประจำ ก่อนจะหันมาถาม
“จบไปแล้วทำงานอะไรล่ะ”
เรื่องที่คนดีชอบผู้ชายพ่อและพี่ชายเขาคงรู้ดีอยู่แล้ว แต่คงเพราะเป็นห่วงถึงได้เรียกผมมาหา ผมเข้าใจนะ ถ้าแนนมีแฟนผมก็คงถามคำถามพวกนี้เหมือนกัน
“น่าจะสอบข้าราชการครับ”
โต้ซังทำท่าคิดอยู่หน่อย ก่อนจะหั่นผักต่อ
“ทำกับข้าวเป็นไหม”
“พอทำได้ครับ”
“มา ช่วยหน่อย”
ผมเดินไปล้างผักในซิงก์ อาจจะเพราะว่าผมเข้าครัวประจำ ถึงไม่ได้รู้สึกอึดอัดกับสถานที่ตรงนี้นัก
“เพราะโต้ซังให้กินแต่อาหารญี่ปุ่นตั้งแต่เด็ก คนดีถึงกินเผ็ดไม่ได้เลย”
นี่เป็นสาเหตุของคนที่กินแม้กระทั่งน้ำจิ้มของเต้าหู้ทอดไม่ได้ ผมเคยเห็นเขาพยามกินเพราะผมซื้อมาให้แต่สุดท้ายก็หน้าแดงจัดแล้วก็น้ำตาไหล ทำเอาผมจำขึ้นใจว่าเขาไม่ใช่แค่กินเผ็ดไม่ได้แต่กินอะไรที่มีพริกไม่ได้เลยต่างหาก
“โต้ซัง คนดีชอบกินอะไรครับ”
ผมถาม เพราะเวลาผมทำอะไรให้เขาก็จะบอกว่าอร่อย ซึ่งผมไม่เข้าใจความอร่อยของเขาเลย
“คนดีกินง่ายนะ ทำอะไรให้ก็กิน มีแต่โต้ซังที่กลัวเขาไม่อร่อย”
ผมหัวเราะก่อนจะพยักหน้าเห็นด้วยกับพ่อของเขา
“เขาเลิกกินเนื้อมานานแล้วใช่ไหมครับ”
ผมถามถึงอีกคำถามที่เคยถามเจ้าตัว แต่ก็ไม่ได้คำตอบอะไร ได้แค่ยิ้มหวานกลับมา
“ก็ตั้งแต่อายุ 12 มั้ง เขากลับมาแล้วก็กินไม่ได้อีกเลย”
โต้ซังยิ้มเศร้า
“กลับมาจากไหนครับ”
พ่อของคนดีเงียบไปเหมือนรู้ว่าตัวเองหลุดสิ่งที่ไม่ควรพูด
“เดี๋ยวให้คนดีเล่าเองนะ เดี๋ยวเขาพร้อมเขาจะบอกเอง”
ผมพยักหน้ารับ แปลกดีที่ไม่ได้รู้สึกน้อยใจหรือฟูมฟายอะไรแต่กลับเข้าใจ สำหรับผม การที่คนดีให้เข้ามาในที่ของเขาขนาดนี้ ผมก็ดีใจมากแล้ว
“แล้วครามกินเนื้อไหม โต้ได้เนื้อโกเบมา”
“กินครับ ของโปรดผมเลย”
พ่อคนดีหัวเราะก่อนจะพึมพำว่าเจอพวกเดียวกัน ผมยืนหั่นผักเพื่อที่จะทำหม้อไฟ พ่อคนดีทำกับข้าวเก่ง ถึงได้ช่วยบอกอะไรผมหลายอย่าง เขาสอนให้ผมจับมีดแบบที่ถูกต้อง ก่อนที่วกกลับมาคุยเรื่องคนดี
“โต้ไปเจอคนดีตอนสองขวบ ตอนนั้นไปเลี้ยงขนมบ้านเด็กกำพร้า เห็นเขากำลังนั่งวาดรูปอยู่คนเดียว เขากลัวคนนะ ไม่คุยกับใครเลย”
โต้ซังว่ายิ้มๆ
“แต่เขาก็พยายามเอารูปวาดมาขอบคุณขนมที่โต้ให้”
ผมยิ้มตามแต่กระบอกตากลับร้อนผ่าว เรื่องนี้คนดีไม่เคยปิดบังมาตั้งแต่แรก เขาบอกมาตั้งแต่วันแรกที่เรารู้จักกันว่านามสกุลของเขามาจากพ่อเลี้ยง
“จำได้ว่าเขาตัวเล็กมากๆเลย ตัวมีแต่แผล รู้ตัวอีกทีก็พามาอยู่บ้านแล้ว”
ผมนึกถึงแผลที่หลังกับหลายจุดบนร่างกายเขาที่โดนสักทับไว้
“ที่เล่าเพราะไม่อยากปิดบังเธอนะ ไม่อยากให้ใครมาเข้าใจอะไรคนดีผิด”
“ยังไงครับ”
ผมถามผู้ชายที่น่าจะอายุเท่าๆพ่อผมถ้าพ่อผมยังมีชีวิตอยู่
“มีคนแถวบ้านเคยพูดไม่ดี ว่าคนดีเขาเป็นเด็กของโต้ เด็กแบบในทางไม่ดี”
ผมนึกถึงตาสวยของเขาเวลามองตรงมา นึกถึงความสงบของเขา ไม่รู้เลยจริงๆว่าที่ผ่านมาเขาเจออะไรมาบ้าง
“โต้มีภรรยาและลูกสาวอยู่แล้วที่ญี่ปุ่นพอเลิกกันเลยมาทำธุรกิจไทย ทางนั้นก็มีครอบครัวใหม่แต่ก็ติดต่อกันอยู่ตลอด ตอนเด็กๆคนดีกับคู้ก็เคยไปเที่ยวที่นู่นบ่อย โต้เลี้ยงคู้กับคนดีมาก็รักเขาเหมือนรักลูก”
ภาษาไทยของพ่อคนดีมีสำเนียงแปร่งอยู่หน่อย แต่ผมว่าเขาเก่งมาก เก่งที่ทำงานมีร้านใหญ่โตแล้วก็เป็นพ่อที่ดีในเวลาเดียวกันได้
“ทำไมคนดีถึงสักครับ”
ผมสงสัยมานานแล้ว ผมอยากให้เป็นเพราะอิทธิพลจากร้านพ่อของเขา ไม่ใช่เพราะแผลพวกนั้น
พ่อของเขายิ้มเศร้าอีกครา ก่อนจะบอกเท่าที่พูดได้
“ที่ทำร้านสักก็เพราะคนดีนะ ธุรกิจของโต้จริงๆคือนำเข้าปลา”
.
.
.
.
“ทำงานเป็นไงบ้างคนดี”
โต๊ะอาหารของบ้านวันนี้มีผมนั่งอยู่ข้างคนดีแทนที่จะเป็นพี่คู้อย่างเคย
“ดีครับโต้ซัง ได้ทำโปรเจคกับพี่ที่เก่งๆด้วย เดี๋ยวมีจัดนิทรรศการ โต้ซังต้องไปดูนะ”
เขาว่าพร้อมกับยิ้ม
“ไปสิ ต้องไปอยู่แล้ว”
ผมนั่งฟังพ่อลูกคุยกันเรื่อยๆ คนดีดูเป็นธรรมชาติมากในตอนที่อยู่กับพ่อหรือพี่ชาย ต่างจากเวลาที่อยู่กับผม เขามักจะเก็บบางส่วนไว้ เหมือนไม่อยากให้เห็น
“ผมยาวไปไหม อยากตัดยัง”
พ่อเขาถามถึงผมดำหนาและยาวเลยบ่ามาแล้ว
“อยากรอจบแล้วค่อยตัดทีเดียวครับ”
“เขาเคยตัดสกินเฮดนะ เหมือนพระญี่ปุ่น”
พ่อเขาหันมาบอกผม คนดีทำตาโตเหมือนไม่อยากให้เล่าก่อนจะบอกออกมาเสียงเบา
“ตอนนั้นทำทรงเดร็ดร็อคตามเพื่อนครับแล้วรำคาญเลยตัดทิ้ง”
ขนาดคำว่ารำคาญจากปากเขา ยังดูไม่น่ารำคาญเท่าไหร่เลย
“โต้ซังมีรูปเก็บไว้ด้วยนะ”
ผมขำคุณพ่อที่ดูชอบล้อลูกชาย ผมมองคนผมยาว แอบนึกไม่ออกว่าถ้าผมสั้นคนดีจะหน้าตาเป็นยังไง
.
.
.
.
“มีอะไรวะ”
พี่เพนท์เพื่อนของคนดีนั่งลงในร้านกาแฟในห้างที่เรานัดกันไว้ ผมได้เบอร์พี่แกมาจากไอ้แซม ก่อนจะโทรนัดออกมา
“ผมอยากถามเรื่องคนดีครับ”
“ทำไม จะจีบมันเหรอ”
พี่เพนท์ถามพร้อมกับหันไปสั่งเครื่องดื่มกับพนักงาน ผมเลี่ยงที่จะตอบคำถามนั้นก่อนจะถามคำถามที่คุยกันมาบ้างแล้ววันก่อนในแชท
“ผมอยากรู้ว่าเด็กอีกม.ที่พวกพี่พูดถึงเป็นใครครับ”
พี่เพนท์ยิ้มๆก่อนจะบอก
“ไอ้โป้ง แม่งจีบคนดีมาตั้งแต่เข้าค่ายศิลปะรวมปีหนึ่งแล้ว แต่คนดีไม่ชอบ บอกว่าน่ากลัว”
“ใช่คอนที่ผอมๆสูงๆไหมพี่”
“ไม่ใช่นะ ทำไมวะ”
พี่เขาหยิบมือถือขึ้นมาเปิดรูปในโซเชียลให้ดู คนชื่อโป้งมีตัวสมส่วน หุ่นแบบคนออกกำลังกายมาดีมาก หน้าตาติดจะต่างจากคนที่เห็นวันนั้นลิบลับ
“วันนั้นผมไปรับคนดีที่ทำงานพี่ แล้วเจอใครไม่รู้จะลากเขาขึ้นรถ ผมคิดว่าเป็นคนชื่อโป้ง แต่ไม่ใช่”
พี่เพนท์ขมวดคิ้ว
“แล้วพวกมึงแจ้งความยัง”
“ผมถามคนดีหมดแล้วพี่ เขาไม่พูดอะไรเลย”
พอบอกออกไปแบบนั้นเพื่อนคนดีก็ถอนหายใจ
“มันเป็นคนเงียบ ต้องสนิทหน่อยถึงจะพูด”
“ผมเป็นแฟนเขา ยังไม่สนิทอีกเหรอวะพี่”
“ก็เหี้ย”
พี่เพนท์ทำหน้าแบบไม่อยากจะเชื่อ ผมได้แต่หัวเราะ
“ผมพูดจริง ฝากบอกคนชื่อโป้งด้วยนะพี่เพนท์”
“กวนตีนฉิบหายเลยมึง”
พี่เขาว่าพร้อมขำแต่ก็ดูเหมือนเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
“ไปทำยังไงวะ มันถึงยอม”
“ก็ขอดีๆครับ”
พี่เพนท์พยักหน้า
“มันแพ้คนเอาใจใส่ กูก็เคยถามว่ามึงเป็นใคร มันก็ไม่ตอบนะ แต่คุยกับสาว่ากลับบ้านก็ไม่เหนื่อยเพราะมึงมารับทุกวัน”
ผมยิ้ม
“คนดีเป็นคนที่ไม่ควรโดนใครทำร้ายนะ มึงรู้ใช่ไหม”
“ผมรู้ครับพี่”
ใครๆก็เป็นห่วงคนดี อันนี้ผมก็รู้ ขนาดแนนเองยังคอยถามอยู่ประจำว่าพี่คนดีเป็นยังไงบ้างทั้งๆที่ตัวคนดีเองก็สบายดี
“คนดีมันสนิทกับสา ชอบคุยเรื่องส่วนตัวกัน เดี๋ยวกูลองๆถามฝั่งนั้นให้”
“ขอบคุณมากเลยครับพี่”
ผมยกมือไหว้พี่เขา
“แล้วจะเอายังไงต่อวะ”
“ผมอยากไปลงบันทึกประจำวัน ทำอะไรให้มันเป็นกิจลักษณะพี่ แต่ผมไม่รู้จริงๆว่าคนนั้นเขาเป็นอะไรกับคนดี”
“คุยกับโต้ซังยัง”
“กลัวคนดีเขาไม่อยากจะให้พ่อเขารู้ว่ะพี่”
“เออ แม่งชอบทำให้คนอื่นห่วง ตัวแม่งไม่เดือดร้อนหรอก คนรอบตัวเนี่ยจะตายเอา เหมือนสอบโปรเจคเทอมที่แล้วไง กูก็โมโห ไอ้สาก็ร้องไห้จะตาย แม่งเอาแต่ยิ้มบอกไม่เป็นไรๆ”
พี่เพนท์พูดถึงตอนที่คนดีโดนว่าเรื่องรอยสัก ทั้งๆที่มันไม่เกี่ยวกับงานเขาแม้แต่น้อย
“แต่เห็นหน้าก็โมโหไม่ลงนะพี่”
ผมว่าพร้อมกับขำตัวเอง
“เออ จริง”
“ตอนแรกผมคิดว่าพี่ชอบคนดี”
ผมพูดถึงตอนแรกๆที่รู้จักพวกเขา พี่เพนท์กับคนดีเหมือนจะตัวติดกันตลอดเวลา พี่เพนท์ดูจะไม่ค่อยชอบใจผมเท่าไหร่ด้วย
“เฮ้ย กูชอบแบบมีนม”
เขาว่าพลางขำ
“แต่คนชอบมันเยอะกูเลยกลายเป็นไม้กันหมา”
ผมขำบ้าง คิดว่าดีเหมือนกันที่ผมเป็นหมีแบบที่คนดีบอก
.
.
.
.
“ไปหาเพนท์มาเหรอครับ”
“ใช่ค่ะ”
ผมตอบรับแล้วมองคนที่เหมือนจะพูดอะไร แต่ก็ไม่พูด เป็นแบบนี้ประจำเลย
“เคโระไม่อยู่อีกแล้วเหรอ”
ผมถามเมื่อเดินเข้ามาในบ้านของคนดีแล้วไม่เจอแมวตัวอ้วน วันนี้เหมือนพี่คู้กับโต้ซังจะกลับช้า
“เคโระโดนแฟนพี่คู้ยึดไปแล้วครับ”
คนดีว่าพลางขำ
“พี่คู้มีแฟนแล้วเหรอคะ”
“มีแล้วครับ”
พอได้ยินแบบนี้เดี๋ยวต้องเอาไปบอกแนน เพื่อนแนนคงอกหักกันเพราะเห็นบอกว่ามีหลายคนแอบปลื้มพี่คู้อยู่
“อันนี้คนดีใช่ไหม”
ผมถามถึงรูปในอินตราแกรมของร้านพี่คู้ คนดีสวมเสื้อตัวโคร่งกับกางเกงลูกฟูกสีน้ำเงินนั่งอยู่บนรถเก่า ดูจากภาพก็รู้ว่าใช้
โปรโมทเสื้อ แต่ก็เห็นหน้านายแบบอยู่บ้าง คนดียื่นหน้ามาที่มือถือผมก่อนจะพยักหน้าเบาๆ
“ใช่ครับ”
“สวยนี่”
“ใช่ครับ เสื้อที่พี่คู้ทำสวยทุกตัวเลย”
คนที่พยายามขายของให้พี่ชายว่า
“คนดีต่างหากที่สวย”
“ผม...เปล่า”
เขาส่ายหน้าไปมาแล้วก็หลบตา ดูก็รู้ว่าเขิน ผมยิ้มตามก่อนจะเอื้อมมือไปดึงเขาเข้ามาหาตัว กอดไว้จากข้างหลังแล้วเอาคางเกยไหล่ ก่อนจะดึงตัวเขามานั่งตักกันบนโซฟา
วันนี้พี่คู้กับโต้ซังน่าจะกลับดึก
“คราม...”
“ครามไปสักบ้างดีไหม”
ผมถามพร้อมกับกดจูบตรงหลังคอเขา ผมยาวนิ่มปัดไปมาตรงปลายจมูกผม
“อย่าเลยครับ มันจะยากกับงานครามนะ”
ผมสอดมือเข้าไปประสานกับนิ้วเขาไว้ นึกอยากรู้อดีตของเขาอยู่หลายอย่างแต่ก็ไม่อยากพูดถึงสิ่งที่เขาเองไม่อยากพูดถึง แต่ภาพวาดรูปวงกลมบูดเบี้ยวตามประสาเด็กที่โต้ซังสักไว้ที่แขนแล้วเปิดให้ผมดูเมื่อหลายอาทิตย์ก่อนยังติดตาผมอยู่จนถึงทุกตอนนี้
พ่อเขาบอกว่าภาพนี้เป็นของที่คนดีในวัย 2 ขวบ เอาไว้ขอบคุณสำหรับขนมแค่ไม่กี่ชิ้น
“สักไว้ลึกๆ คงไม่มีใครเห็นมั้ง”
“โดนโต้ซังล่อลวงใช่ไหมครับ”
คนดีถามพร้อมกับขำ ผมกระชับกอดให้แน่นขึ้น นึกขอบคุณอะไรก็ตามที่ทำให้เขาอยู่ตรงนี้กับผม
“ที่อยู่บนตัวคนดีทุกลาย ครามว่าสวยดี”
คนดีหันมามองผม
“ไม่น่ากลัวเหรอครับ บางคนก็บอกว่ามันสกปรก”
เขาถาม ผมเลยส่ายหน้าพร้อมกับยิ้ม
“ไม่น่ากลัวเลย”
คนดียิ้มบาง ผมจับตัวเขาพลิกให้นั่งคร่อมกันไว้ ก่อนจะเงยหน้าไปขอจูบ...ซึ่งคนดีก็ยอมให้โดยดี กลิ่นหอมจากน้ำหอมที่ติดตัวเขาทำผมอยู่ไม่เป็นสุข
“วันนี้โต้ซังกลับกี่โมง”
ผมถามพร้อมกับกอดเขาไว้แนบตัว และพอยิ่งได้กอดก็ยิ่งอยากทำมากขึ้น
“น่าจะอีกสักพักมั้งครับ ครามจะกลับยัง”
เพราะช่วงนี้น้องแนนกลับไปอยู่บ้านแล้ว ผมเลยไม่ค่อยพะวงเรื่องน้องสาวมากนัก
ผมเลื่อนมือจากเอวเขามาเกาะที่สะโพกบาง ลูบมือกับก้นนุ่มนิ่มผ่านกางเกงสแล็คนักศึกษาสีดำ หลังจากวันนั้นเกือบเดือนแล้ว ผมยังไม่มีเวลาอยู่กับเขาแค่สองคนเลย
“คราม…”
คนดีเรียกเมื่อผมจูบลงที่ไหปลาร้าเขา ขบให้เส้นสีดำที่สักไว้ช้ำขึ้นรอย
“ไปที่ห้องกันไหมคะ”
คนดีเบิกตากว้าง ผมอยากบีบก้อนก้นนุ่มให้ติดมือ อยากจะตีให้ขึ้นรอยแดง แต่เพราะคร้งที่แล้วผมทำเขาเจ็บ...ครั้งนี้ถึงได้ยากนัก
“ครามอยากกอดคนดี ได้ไหมคะ”
ผมเอียงหน้าเพื่อที่จะมองคนหลบตาได้ถนัด กดจมูกที่แก้มใสย้ำๆ ก่อนจะยื่นมือให้เขาจับ คนดีเหมือนจะะจับ แต่สุดท้ายก็ไม่จับ
“ไม่เอาครับ เดี๋ยวโต้ซังกลับมา”
เขาหลบตาแล้วส่ายหน้า ผมลูบผมยาวเบามือ ก่อนจะแตะเข้าที่ปากตัวเอง
“งั้นตรงนี้ ทำให้ครามได้ไหมคะ”
คนดีมองมือผม ก่อนจะมองไปรอบๆบ้านที่ยังเงียบสงัด เขาก้มหน้าลงกดจมูกลงที่แก้มผม
“ลูกเจี๊ยบขี้โกงคุณหมีเหรอคะ”
ผมว่าก่อนจะยืนขึ้นรวบตัวเขาเข้ามากอด แล้วก้มต่ำลงไปชิดปลายจมูกลงที่จมูกเรียวโด่งของอีกคน มองจิวบนมุมปากสวย
เห็นทีต้องสอนอีกรอบว่า...จูบ...ต้องทำยังไง
.
.
.
.
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 25-02-2019 23:43:05
ปกติเวลาคนดีทำงานผมจะไม่ค่อยอยากจะกวนเขา แต่ครั้งนี้คนดีมีถ่ายงานให้พี่คู้วันอาทิตย์ที่ผมเองก็ไม่ได้ไปไหน แม้จะต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบพรุ่งนี้ก็ไม่ได้เครียดอะไร ถึงได้มาเกาะติดดูว่าลูกเจี๊ยบหมวกสีเหลืองวันนี้ทำอะไรบ้าง
โลเคชั่นวันนี้เป็นโลเคชั่นกลางแจ้ง หน้าห้างสรรพสินค้าที่เช่าพื้นที่ไว้ ท่ามกลางแดดร้อนระอุ ผมนั่งอยู่ในเตนท์ออกกองของช่างภาพ มองอีกคนที่กำลังโดนช่างแต่งหน้ากับช่างทำผมรุมอยู่
“ผมน้องคนดีสุขภาพดีมากเลยค่ะ ดัดไม่อยู่ทรงเลย”
พี่ผู้หญิงคนที่กำลังทำผมให้คนดีว่า ผมมองแก้มใสที่โดนแต้มสีลงไป ถึงจะดูรู้ว่าเขาเป็นผู้ชาย แต่ก็คงไม่มีใครเถียงว่าเขาไม่สวย
“น้องคนนี้เป็นนายแบบด้วยไหมคะ มาต่อคิวแต่งหน้าเลย”
ช่างแต่งหน้าหันมาหาผม คนดียังไม่ได้ตอบอะไรเจ้าของแบรนด์เสื้อผ้าเจ้าของงานวันนี้ก็เดินมา
“เป็นเด็กยกน้ำพี่”
พี่คู้ว่า ผมยกมือไหว้คนที่เป็นรุ่นพี่อยู่เกือบสิบปี
วันนี้มีนายแบบสามคนและนางแบบสามคนถ่ายงานด้วยกัน งานค่อนข้างจะวุ่นวายและร้อนมาก ผมที่คิดว่าตัวเองคงจะมานั่งเฝ้าแฟนเฉยๆโดนพี่ของแฟนใช้ทำหลายอย่าง ตั้งแต่ซื้อกาแฟจนถือแฟลช แต่ผมว่ามันก็สนุกดี
ผมได้ยินเขาคุยกันว่าคอนเสปต์วันนี้เป็นเสื้อผ้าแบบ unisex คือสามารถใส่ได้ทั้งผู้หญิงและผู้ชาย เสื้อผ้าเป็นแนวสตรีทผสมวินเทจสีเรียบแบบที่ผมเห็นคนดีใส่ประจำ
งานเริ่มถ่ายตั้งแต่เช้าจนถึงบ่ายท่ามกลางอากาศร้อนจัดแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะเสร็จภายในวันเดียว คนดีเป็นนายแบบจำเป็นที่พี่คู้สั่งตากล้องว่าไม่ต้องถ่ายให้เห็นเต็มหน้า ซึ่งผมเห็นด้วย...ผมไม่อยากให้คนรู้จักเขา
“ร้อนไหมคะ”
คนดีเป็นคนแรกที่ถ่ายเสร็จ เขาเข้ามายืนในเตนท์ อาจจะเพราะแดดจ้าถึงเห็นเขากระพริบตาปรับแสงอยู่นาน
“แสบตาเหรอคนดี”
ผมที่พอรู้ว่าเขาตาแพ้แสงมองคนที่ขมวดคิ้วแน่น
“ครับ”
“เอาแว่นกันแดดมาหรือเปล่า”
คนดีส่ายหน้า ผมที่ปกติไม่พกของแบบนี้พึ่งฉุกคิดได้ว่าคราวหลังควรเอาติดรถไว้ด้วย
“เอายาหยอดตาไหม เดี๋ยวครามไปซื้อให้”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวก็หาย”
คนดีว่าก่อนจะเดินกลับไปหาพี่คู้ เขาคุยกันอยู่ไม่นานก่อนที่คนดีจะกลับมาเปลี่ยนเสื้อผ้าเพราะงานส่วนของตัวเองเสร็จแล้ว
“เหนื่อยไหม”
ผมถามพร้อมกับถือกระเป๋าแล้วเดินนำไปที่รถ
“ก็เหนื่อยครับ แต่ก็สนุกดี”
ถึงปากจะบอกแบบนั้นแต่ดูก็รู้ว่าเขาน่าจะล้าพอตัว
“ทำแบบนี้บ่อยไหม”
“นานๆทีครับ พี่คู้หาคนไม่ได้ถึงได้มาใช้ผม”
คนดีว่าพลางขำ เพราะมาวันนี้ผมถึงพึ่งรู้ว่าเขามักจะขี้อายแต่ไม่ใช่กับงานและคนที่สนิทใจ คนดีทำงานได้เก่งมาก
“โต้ซังทำกับข้าวไว้ยัง ให้ครามแวะซื้ออะไรไหม”
ผมถามคนที่น่าจะหิว
“วันนี้โต้ซังไม่กลับครับ”
ผมที่ได้ยินว่าพี่คู้จะนอนที่ร้านเหมือนกันรีบกลับรถไปที่ร้านอาหารที่เราไปประจำ ที่นั่นมีอาหารสำหรับวีแกนอยู่
“งั้นไปกินข้าวกันก่อนนะ เดี๋ยวครามไปส่ง”
.
.
.
.
“ครามไม่อยากให้คนดีอยู่ที่บ้านคนเดียว”
ผมบอกตามตรงเมื่อเห็นว่าคืนนี้เขาต้องนอนคนเดียว เรานั่งกันอยู่ในร้านอาหารฟิวชั่นไทย อินเดียน โชคดีที่อาหารที่นี่กลิ่นเครื่องเทศไม่แรง คนดีถึงได้ชอบ
“ผม…”
“เดี๋ยวครามนอนที่ข้างล่างก็ได้ ไม่อยากให้อยู่คนเดียวจริงๆ”
ผมบอกตามตรงก่อนจะสั่งอาหารจานของตัวเอง พออยู่กับเขามากๆก็เริ่มชินกับการที่ต้องกินผักเป็นส่วนใหญ่ ผมไม่ได้ฝืนอะไร เพราะวันไหนที่ไม่ได้อยู่กับเขาก็กินอาหารปกติ แต่ถ้าเลือกได้ก็อยากนั่งกินสลัดกับเขามากกว่า
“พรุ่งนี้ครามมีสอบแต่เช้าไม่ใช่เหรอครับ”
คนดีถามถึงสอบกลางเทอมของผม
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าไปส่งคนดีที่ทำงานก่อนค่อยกลับไปห้องยังทัน”
“แต่ครามยังไม่ได้อ่านหนังสือเลย วันนี้ก็ยุ่งเพราะโดนพี่คู้ใช้”
ผมยิ้มให้คนที่ดูกังวลกว่าคนสอบเสียอีก
“อ่านไปนิดนึงแล้ว ครามห่วงคนดีมากกว่า เดี๋ยวสรุปในมือถือกับเพื่อนอีกรอบก็ได้”
ผมว่าพร้อมกับมองชามสลัดที่พนักงานพึ่งเอามาวาง
“ผม...”
คนดีมองชามสลัดบนโต๊ะนิ่ง เวลาที่เขาต้องใช้สมาธิเขามักจะเป็นแบบนี้
“ผม...ไปนอนที่ห้องครามก็ได้ครับ”
แก้มเขาแดงจัดไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขินหรือเพราะที่แต่งหน้ามาตั้งแต่เช้า
“ผมอยากให้ครามได้อ่านหนังสือ”
ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาจะบอกผมว่าไม่เป็นไรเขาจะอยู่คนเดียว แต่หลังจากวันนั้น คนดีเองก็ดูกลัวเหมือนกันที่ต้องอยู่คนเดียว หรือถ้าผมจะคิดเข้าข้างตัวเองก็คงเป็นเพราะเขาเองไว้ใจผมบ้างแล้ว
“ถ้าอย่างนั้นไปห้องครามนะ”
.
.
.
.
“คนดีทำอะไร”
ผมถามคนที่กำลังเอาสำลีเช็ดหน้าอยู่ที่กระจกห้องน้ำส่วนตัวผมที่อยู่ติดกับห้องนอน
“เช็ดเครื่องสำอางค์ครับ”
ผมมองขนตายาวของเขา วันนี้ยิ่งเห็นชัดเพราะโดนปัดจนดำสนิทเป็นแพ ผมนึกถึงน้องแนนที่มักจะถามว่าพี่คนดีใช้สกินแคร์อะไรยืนมองคนที่ค่อยๆเช็ดหน้าออก
ผมว่าผมชอบแก้มใสแบบเดิมมากกว่า
“วันนี้ตอนถ่ายงานมีคนบอกว่าคนดีสวยหลายคนเลย”
เขาหันมามองผมก่อนจะส่ายหน้า
“ผมเปล่าสวย”
ผมขำกับคำปฏิเสธของเขา ตอนที่ถ่ายงานวันนี้ คนมองเขาเต็มไปหมด ผมไม่ชอบใจเลย
“ปกติคนดีก็ต้องทำแบบนี้เหรอ”
ผมถามถึงพวกเครื่องล้างหน้าในกระเป๋าใบเล็กของเขา เดาว่าแนนคงอยากรู้มากแน่ๆ
“เปล่าครับ อันนี้แฟนพี่คู้ให้มา”
คนดีว่า
“ที่จริงผมก็ไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้หรอกครับ พี่คู้ดูแลตัวเองเก่ง เลยชอบมาบังคับให้ทาครีม”
ผมยิ้มให้กับคำบอกเล่า
“หลับตา เดี๋ยวครามเช็ดตรงเปลือกตาให้”
ผมหยิบสำลีเปียกที่เขามีขึ้นมาแล้วก้มลงค่อยๆเช็ดสีส้มอ่อนๆที่เปลือกตาให้ กลิ่นเครื่องสำอางที่ฉุนไม่ได้ทำให้ผมละสมาธิจากปากอิ่มได้เลย
...ผมว่าคืนนี้คงไม่ได้อ่านหนังสือสอบอย่างที่บอกไว้…
“ถ้าเจ็บลูกเจี๊ยบต้องบอกครามนะ”
ผมว่าพร้อมกับพยายามเช็ดเปลือกตาคู่สวยเบาๆ คนดีเอื้อมมือมาจับที่เอวผมไว้เหมือนกลัว
“ถึงคนดีบอกว่าเจ็บ...คุณหมีก็ไม่หยุดอยู่ดี”
เขาว่าหน้าแดง
ผมหัวเราะเสียงดังก่อนจะก้มลงไปฟัดซอกคอร้อนของอีกคนแล้วแกล้งจี้เอว คนดีฟาดหลังผมไปหลายทีถึงได้หยุด ที่ทำกันครั้งที่แล้วคนดีเขาเมื่อยขา พยายามบอกยังไงผมก็ไม่หยุด จนเจ้าตัวเริ่มงอน ผมถึงได้บอกตัวเองให้พอ
ซึ่งเวลางอนก็จะเม้มปากแน่นแล้วก็เงียบ ไม่รู้น่ากลัวตรงไหน
“ลูกเจี๊ยบตีครามเหรอคะ”
ผมถามพร้อมกับจรดหน้าผากลงบนหน้าผากมน นึกอยากจูบเขาแรงๆแต่เดี๋ยวลูกเจี๊ยบตกใจ
“ทำไมครามถึงเป็นคุณหมีล่ะ”
ผมถามคนที่เงียบไป
“ครามตัวใหญ่มั้งครับ แล้วชอบส่งสติกเกอร์ไลน์เป็นหมี”
ผมหัวเราะกับคำตอบของเขา ผมสูงร้อยแปดสิบกว่าแถมยังเล่นบาสมาตั้งแต่มัธยมเลยทำให้ตัวใหญ่กว่าเขาเยอะ ทั้งๆที่คนดีเองก็สูงเท่าๆกับผู้ชายไทยทั่วไป เพียงแต่เขาติดจะผอมบาง
“ของใช้ในห้องน้ำใช้ได้ใช่ไหม”
ผมถามถึงของผมที่เป็นพวกสบู่เหลวกลิ่นของผู้ชายที่น้องแนนซื้อมาไว้ให้
“ได้ครับ ไม่เป็นไร”
คนดีว่าก่อนจะเดินเข้าห้องอาบน้ำไป ผมว่าผมต้องซื้อของใช้ที่เขาใช้ได้มาติดไว้บ้างแล้ว
.
.
.
ผมเงยหน้าขึ้นจากหนังสือเมื่อได้กลิ่นฉุนของครีมอาบน้ำผู้ชายที่ผมใช้ประจำ ก่อนจะเข้าไปอาบบ้างเพราะวันนี้ร้อนมาทั้งวัน
พอออกมาก็เห็นคนดีกำลังนอนคว่ำหน้าอ่านหนังสือเล่มเล็กที่ผมเห็นว่าช่วงนี้เขาพกไปไหนมาไหนด้วย เขาสวมเสื้อยืดของผม สวมบ็อกเซอร์ใส่นอนตัวใหม่ที่ผมมี ผมมองผมที่หยักเป็นลอนตั้งแต่เช้า ลำตัวผอมบาง ก้นกลม ไล่ไปจนถึงขายาวสวย เมื่อเขาเผลอขยับขาผมก็มองลึกจนเห็นรอยสักตรงโคนขาด้านในโผล่ออกมาเล็กน้อยเพราะกางเกงขาบานกว้าง
“คราม...”
ผมทาบตัวลงไปบนตัวเขาทั้งๆตัวเองพึ่งออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าขนหนูตัวเดียว
“ไปสวมเสื้อผ้าก่อน”
คนดีว่าก่อนจะเอี้ยวหน้ามาหา เขาเองดูตกใจ
“ไม่ไหวแล้วค่ะคนดี”
ผมว่าพร้อมกับลากมือเย็นเฉียบของตัวเองเข้าไปในเสื้อตัวโคร่ง เลิกมันขึ้น บีบหน้าอกแบนให้ยอดอกชูเด่น ก้มลงจูบซับไปทั่วแผ่นหลังรูปนกอินทรีย์
“ครามต้องอ่านหนังสือ”
คนดีว่าทั้งพยายามดันผมออก
“เดี๋ยวค่อยอ่าน”
เขาทำหน้าดุ แต่ไม่รู้น่ากลัวตรงไหน
“ทำไมครามชอบทำแบบนี้ครับ”
“คนดีไม่ชอบทำกับครามเหรอคะ”
ผมถามคนหน้างอ จูบสันกรามเขาซ้ำๆ พร้อมกับบดสะโพกเข้ากับก้นนิ่ม
“ไม่ชอบเหรอคะ”
ผมถามย้ำ
“คราม…”
คนดีตัวสั่นเมื่อผมดึงเสื้อออกจากตัวเขา ก่อนจะปลดผ้าเช็ดตัวที่อยู่บนเอวตัวเองออก ผมซุกจมูกเข้าที่คอด้านหลังเขา ดึงกางเกงขาขาสั้นออกจากขาเพรียวสวย แล้วบีบซากุระสีสวยให้แดงฉ่ำสมกับที่รอมาเดือนกว่า
ผมสูดหายใจเข้าลึก พยายามบอกให้ตัวเองใจเย็นทั้งๆที่ตามองแต่เนื้อตัวเขา
“คืนนี้”
ยิ่งเขาขยับหนี ลวดลายบนตัวเขายิ่งยั่วยวน
“ครามขอนะคะ”
.
.
.
.
TBC.
ระหว่างสอบกับซากุระ ครามเรียงลำดับความสำคัญได้ถูกต้องค่ะ เกรดเอแน่นอนเจ้าหมี 55555
จริงๆปมไม่มีอะไรมากค่ะ แต่ที่มีหลายๆตอนคือเนื้อเรื่องไม่ไปไหน มีแพชชั่นว่าจะเขียนแทะโลมน้องคนดีไปเรื่อยๆ 55555
อยากโดนเรียกว่าคุณหมีบ้างค่ะ v_v
มาเร็วเพราะพรุ่งนี้ต้องไปทำงานตั้งแต่เช้ามืดกลับอีกทีก็ดึก กลัวโดนลูกค้าคิลกลับมาแล้วไม่ได้สติค่ะ ต้องรีบลง 55555
เริ่มหัวข้อโดย: แพรวฐา ที่ 26-02-2019 00:20:01
คุณหมีร้ายตลอดดด ชั้นอิจฉาาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: grayliette ที่ 26-02-2019 00:22:31
เริ่มหัวข้อโดย: Majariga ที่ 26-02-2019 00:30:01
เริ่มหัวข้อโดย: magmild ที่ 26-02-2019 00:33:41
Sent from my GT-I8262 using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: pharuthai ที่ 26-02-2019 00:38:33
เริ่มหัวข้อโดย: nisaday ที่ 26-02-2019 01:07:47
นังคราม นังทัวร์ดีย์ตลอดเลยค่ะ
อยากอ่านตอนโต้ซังแซวพี่คนดีเยอะๆ
น่ารักกก แล้วไปลดแอร์ไทม์นังครามแทนค่ะ
555555
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 26-02-2019 01:49:22
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 26-02-2019 01:51:01
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 26-02-2019 01:52:17
เริ่มหัวข้อโดย: wikawee ที่ 26-02-2019 03:36:59
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 26-02-2019 04:09:03
เริ่มหัวข้อโดย: sripaerrr ที่ 26-02-2019 04:22:15
เริ่มหัวข้อโดย: noy ที่ 26-02-2019 06:34:21
เริ่มหัวข้อโดย: mameemamey ที่ 26-02-2019 09:26:53
เริ่มหัวข้อโดย: MmBb ที่ 26-02-2019 11:08:12
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 26-02-2019 11:08:59
อยากฟัดลูกเจี๊ยบอ้ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Ddubonie ที่ 26-02-2019 12:13:00
:hao6: :hao6:
เริ่มหัวข้อโดย: fammykiki ที่ 26-02-2019 12:19:24
เริ่มหัวข้อโดย: piiya ที่ 26-02-2019 12:50:11
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 26-02-2019 13:00:42
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 26-02-2019 18:17:51
ไม่ยอมๆๆ จะบีบด้วยๆ :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: HanATarO ที่ 26-02-2019 20:02:18
เริ่มหัวข้อโดย: องศาวาย ที่ 26-02-2019 20:47:23
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 26-02-2019 21:18:43
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าหญิงขี้ลืม ที่ 26-02-2019 21:54:02
มิน่า คุณหมีถึงไม่ห่างไหนเลย
อยากรู้เรื่องปมของคนดีด้วย
เริ่มหัวข้อโดย: Pakeleiei ที่ 26-02-2019 22:07:23
เริ่มหัวข้อโดย: Ac118 ที่ 26-02-2019 22:36:11
ตีนังหมีหื่น ตีๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: oohsg94 ที่ 26-02-2019 23:41:56
เริ่มหัวข้อโดย: i.am.wee ที่ 26-02-2019 23:44:15
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 27-02-2019 00:07:16
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 27-02-2019 01:44:04
เริ่มหัวข้อโดย: Tonplam ที่ 28-02-2019 01:19:03
เริ่มหัวข้อโดย: karuwarn ที่ 28-02-2019 16:53:58
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 28-02-2019 21:08:54
เริ่มหัวข้อโดย: monoo ที่ 28-02-2019 21:24:41
:hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: bowbeauty ที่ 28-02-2019 22:18:12
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 01-03-2019 01:31:28
:L1: :pig4: :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: MaTazz ที่ 02-03-2019 11:01:02
อย่าไปยอมคุณหมีมากซี่
คุณหมีก็แทะโลมเก่ง หวงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 02-03-2019 23:31:31
เริ่มหัวข้อโดย: junlifelove ที่ 03-03-2019 00:43:20
นี่ต้องอิจฉาครามทุกตอนเลยปะ ทำไมคนอย่างครามถึงได้บีบๆคนดี ฮือออ พี่อยากบีบบ้าง o18
ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร ปมอดีตของคนดีนี่อยากรู้มากกก
ครามต้องทำให้คนดีไว้ใจได้เร็วๆนะ ไม่ใช่มีเวลาก็หาจังหวะเอาแต่บีบๆ ซากุระ :ruready
เริ่มหัวข้อโดย: kungverrycool ที่ 04-03-2019 00:25:07
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 05-03-2019 09:40:27
ช่อมะกอกลายสุดท้าย
ตอนเช้ามืด ผมลืมตาขึ้นในห้องของตัวเองที่มีกลิ่นหอมของอีกคนปะปนอยู่ในมวลอากาศ เพราะโคมไฟส้มนวลทำให้ผมมองเห็นแผ่นหลังเปลือยเปล่ารูปนกอินทรีย์ของคนดีอยู่ใกล้ๆกับสายตา ผมแตะเอวบางของเขาก่อนจะขยับตัวเข้าไปใกล้
“เช้าแล้วเหรอครับ”
คนที่โดนกวนหันมาถาม ผมมองนาฬิกาบอกเวลาตีห้าส่ายหน้าไปมา เรายังนอนต่อกันได้อีกหน่อย
“ครามได้อ่านหนังสือหรือเปล่า”
“อ่านค่ะ”
ผมตอบคนที่ดูกังวลกว่าคนสอบเสียเอง ก่อนจะขยับตัวเข้าไปกอดคนดีไว้แน่น
เมื่อคืนนี้คนดีหลับไปตั้งแต่ตอนห้าทุ่ม น่าจะเพราะเขาเองเหนื่อยจากงานของพี่คู้มากอยู่แล้ว แล้วไหนจะผมที่คอยกวนเขาอีก ผมลากมือไปทั่วแผ่นหลังลายนกอินทรีย์ ก่อนจะหยุดที่เนินก้นสวย
“เจ็บไหมคะ”
คนดีซุกหน้าเข้ากับอกผม ก่อนจะตอบ
“ไม่ครับ”
เพราะไม่อยากให้คนดีโกรธอีก เมื่อคืนผมถึงได้ค่อยๆทำ ก่อนจะไปนั่งอ่านหนังสือต่อ แต่เพราะค่อยๆทำนั่นเองเลยรู้สึกว่ามันยังไม่พอ
“ทำไปรอบเดียวเอง”
ผมกดจูบที่หน้าผากมน คนดีจับมือผมที่กำลังบีบนวดก้นนุ่มมือออก
“คราม เดี๋ยวสาย”
ผมยิ้มก่อนจะค่อยๆสอดนิ้วเข้าไปในช่องทางที่เฉอะแฉะตั้งแต่เมื่อคืน คนดีสะดุ้งแต่ก็ส่งเสียงหวาน
“ยังเช้าอยู่เลย ไม่สายหรอก”
ผมพลิกตัวขึ้นมาคร่อมเขาไว้แล้วดันสิ่งที่ตื่นขึ้นมาในตอนเช้ามืดเข้าไปในช่องทางอ่อนนุ่ม คนดีหลุดร้องเสียงดังผมถึงได้ก้มลงไปจูบแล้วจับสิ่งที่ค่อยๆตื่นตัวของเขาไว้ในมือ
“อีกนิดนะคะ”
ผมบอกก่อนจะกลั้นหายใจแล้วดันสะโพกเข้าไปจนสุด มันเข้าไปง่ายกว่าเมื่อคืนอยู่เยอะ คนดีตัวสั่นเหมือนลูกนกทุกครั้งที่ทำ ผมบดสะโพกเข้าไปในตัวเขาเนิบๆ ความร้อนของคนดีที่บีบรัดแน่นทำให้ผมอยากจะแช่ไว้อีกนานๆ
“คราม...อืม”
คนสวยของผมเชิดหน้าขึ้นแล้วกัดปากไว้ คนดีพยายามกลั้นเสียงเท่าที่เขาทำได้แต่สะโพกเล็กกลับบดเบียดเข้าหาหน้าขาผม
“คราม…”
“เรียกคุณหมีก่อน”
ผมซุกเข้าไปที่ซอกคอเขา
“คุณหมีครับ ผม...”
ดูจากสิ่งที่อยู่ในมือผมก็รู้ว่าเขาจะเสร็จแล้ว
“เอาขาเกี่ยวไว้แบบนี้จะได้ไม่เมื่อยนะคะ”
ผมจับขาเพรียวสวยขึ้นเกาะเอวตัวเองไว้ก่อนจะโถมตัวเข้าไปให้เร็วและหนักจ นได้ยินเสียงเตียงลั่นไปทั่วห้อง
“ผม ไม่ไหว”
คนดีว่าก่อนจะเกร็งตัวแล้วปล่อยทุกอย่างออกมาจนล้นมือผม เขาแอ่นอกขึ้นเพื่อให้ผมชิมยอดอกแข็งเด่นได้ถนัด ไม่นานนักผมก็ปล่อยให้ตัวเองเสร็จข้างในจนท่วมช่องทางเล็ก ก่อนจะถอนตัวออกมามองน้ำสีขุ่นไหลออกมาจากช่องทางสีแดงที่กำลังขมิบถี่
“อย่าดู”
คนดีพยายามหุบขาแต่ก็สู้แรงผมไม่ได้
“สวยมากเลยเลยค่ะ”
“คราม หยุดมอง”
ผมก้มลงไปฟัดปากอิ่มของเขาจนมันบวมเจ่อ ถึงได้เดินไปหยิบผ้าเปียกมาทำความสะอาดเนื้อตัวของเขา เห็นที่ว่าพรุ่งนี้ผ้าปูและผ้าห่มคงต้องรื้อออกไปซักใหม่ทั้งหมด
“นอนต่ออีกนิดนะคะ เดี๋ยวครามจะไปส่ง”
ผมว่าพร้อมกับก้มลงจูบเขาอีกครั้ง ส่วนตัวเองลุกขึ้นมาอ่านหนังสือต่อ
.
.
.
.
“ทำได้ไหมวะ”
กรออกมาจากห้องสอบด้วยหน้าตาที่ไม่ค่อยพอใจกับการทำข้อสอบของตัวเองนัก ผมเองก็มีส่วนที่ไม่แน่ใจเหมือนกัน
“น่าจะพลาดข้อกาว่ะ”
ผมบอกกร แต่แซมดันพูดแทรก
“พลาดสิวะ กูนั่งสรุปรอแม่งตั้งแต่สี่ทุ่ม ไอ้ครามแม่งโผล่มาอ่านตอนห้าทุ่ม วาร์ปมาอีกทีตีห้า”
“ทำเหี้ยอะไร หายไปทั้งคืน”
ปัณณ์หันมาถาม ปกติเวลาก่อนสอบพวกผมมักจะนัดติวกันบ้าง ติวกันในมือถือบ้าง และเมื่อคืนคนที่หายไปจากกลุ่มคือผมคนเดียว
“คนดีมาค้างด้วย”
พอบอกออกไปแบบนั้นพวกมันก็แซวกันสนุกปาก
“คนเห่อเมีย”
“มิน่า เมื่อเช้าแม่งมาสอบ หน้านี่อิ่มเอมมาเลย”
ผมเงียบให้พวกมันพูดไป เลยถือเป็นการยอมรับกลายๆ
“มึงสอบตกมาคิดว่าพี่เขาจะดีใจไหม”
แซมถาม
“ไม่ตก กูอ่านมาเยอะอยู่”
“ทำไมกูอิจฉาวะ อยากมีฟีลแฟนมาค้างห้องบ้าง”
ปัณณ์ว่าพลางขำ
“น้องครีมกลับมาคุยกับมึงแล้วนี่”
“สายไปแล้ว กูรู้สึกน้อยลงแล้วว่ะ”
“งั้นก็บอกน้องเขาไปตรงๆ อย่าให้ความหวังเขาแบบที่เขาให้ความหวังมึง อย่าเหมือนไอ้เหี้ยคราม”
แซมวนมาหาผมอีกรอบ
“เกี่ยวอะไรกับกูอีกวะ”
“ตั้งแต่มีพี่คนดีก็ไม่มีข่าวฉาวเลยนะมึง”
กรว่า ผมส่ายหัวไปมาเพราะรำคาญพวกมันเต็มทน
“ถ้ากูจะฉาวก็เพราะพวกมึงนี่แหละ”
“แล้วพี่เอื้อล่ะวะ เขาดูอยากจะกลับมาหามึงนะ”
แซมว่าบ้าง ผมไม่ตอบเพราะไม่มีอะไรให้พูด
“ใครวะ”
แอลหันมาถามแซม แซมยิ้มๆก่อนจะตอบ
“รักแรกมันฝังใจ”
แซมตอบ ทำเอาพวกมันขำกันสนุก
ผมมองนาฬิกาที่บอกเวลาเกือบสี่โมงเย็น อีกหน่อยก็ต้องไปรับคนดีแล้ว วันนี้ผมจองคิวร้านอาหารวีแกนไว้ เดี๋ยวจะพาลูกเจี๊ยบไปกินสปาเกตตี้เห็ดเจ้าอร่อย
“เอาที่พวกมึงสบายใจ”
ผมว่า ก่อนจะมองน้องผู้ชายที่รู้จักกันเพราะเล่นบาสด้วยกัน มันเดินเอาขนมมาให้แล้วบอกว่ามีคนฝากมา ผมรับมางงๆ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าข่าวลือที่ว่าผมชอบกินขนมมาจากไหน หรืออาจะมาจากตัวแสบอย่างน้องแนน
แต่แปลกที่คราวนี้เป็นขนมที่ผมชอบกินจริงๆ ไม่ใช่คุกกี้หรือช็อคโกแล็ตอย่างเคย
“เทศกาลขนมวนมาอีกรอบแล้วว่ะ คราวนี้ใครวะ”
“ไม่รู้ว่ะ”
ผมตอบตามตรง ก่อนจะพลิกโน๊ตที่ติดมากับกล่องขนมปังไส้ถั่วแดง
“พี่เอื้อนี่หว่า”
แซมว่า พวกกรทำหน้าเหมือนไม่เข้าใจ
“แฟนเก่ามันไงที่กูบอก ปีสี่เรียนเอกอิ้งที่นี่แหละ ช่วงหลังกูเห็นเขาคอมเมนต์ในรูปมึงเต็มเลย”
แซมหันมาหาผมท้ายประโยค
“ก็ เออ”
ผมเห็นอยู่เหมือนกันว่าหลังๆเอื้อมักจะมาคอมเมนต์ภาพที่ผมถ่ายบ้าง หรือกดไลค์ให้บ้าง แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร
“รีเทิร์นเหรอวะ”
แอลถาม
“รีเทิร์นบ้านมึงสิ”
“แล้วพี่เขาถามอะไรไหมวะ”
“พี่ไหน”
ผมถามแซม พี่ที่ผมนึกถึงตอนนี้ก็มีอยู่คนเดียว
“ถ้าเป็นคนดีไม่ถามอะไรหรอก”
ผมว่าพร้อมกับถอนหายใจ ไม่อยากให้เขารู้เรื่องพวกนี้เลย
“ถ้าเป็นเมื่อก่อนแฟนแม่พระแบบนี้กิ๊กมึงเป็นร้อย”
ไอ้แอลว่าพร้อมกับขำ
“กูกลับกับมันบ่อยกูรู้ กูขอเปลี่ยนข้างได้ไหมวะ กูว่าพี่คนดีนี่น่าจะปราบเสืออยู่ว่ะ”
ปัณณ์ที่ช่วงหลังติดรถกลับบ้านกับผมบ่อยเปลี่ยนข้างเสียดื้อๆ
“กูว่าถ้าพี่เขาไม่ทิ้งมันไอ้เสือครามไม่เลิก”
ผมขำมันก่อนจะบอกบ้าง
“ถึงทิ้งกูก็ไม่เลิก”
.
.
.
.
“อ้าวคราม ไม่ได้เจอนานเลย”
ผมมองคนที่เคยคุ้นตาในตอนที่กำลังจะเดินกลับไปที่รถ บ่ายวันหนึ่งหลังจากเลิกเรียน ผมกับเพื่อนออกมากินข้าวที่ห้าง แต่พวกมันกลับไปหมดแล้ว ส่วนผมกำลังจะไปรับคนดี เห็นว่าเป็นอาทิตย์สุดท้ายที่จะฝึกงานเสร็จ นั่นหมายความว่าผมก็ใกล้จะสอบไฟนอลของปี 3 แล้วเหมือนกัน
“เอื้อเป็นยังไงบ้าง”
ผมถามเธอ
เอื้อเป็นรุ่นพี่ตั้งแต่สมัยมัธยม เราคบกันตั้งแต่ผมอยู่ม.3 จนกระทั่งผมขึ้นปีหนึ่ง ผมเลือกมหาวิทยาลัยนี้ก็เพราะว่าเธอเรียนที่นี่ แต่สุดท้ายก็ห่างกันไปเพราะเราก็ต่างก็รู้กสึกว่ามันไปต่อไม่ได้
“สบายดี ครามล่ะ”
“ก็สบายดีครับ”
“เห็นว่ามากับเพื่อนไม่ใช่เหรอ”
เธอคงเห็นที่ผมลงรูปในโซเชียล
“พึ่งกลับกันไปเมื่อกี้ครับ แล้วเพื่อนเอื้อไปไหน”
“พึ่งกลับไปเหมือนกัน”
ผมมองนาฬิกาบนข้อมือที่บอกเวลาเกือบสี่โมงเย็น จากนี่ไปที่ทำงานคนดีใช้เวลาเกือบชั่วโมง ผมถึงต้องรีบ เพราะอยากไปรอเขาก่อนอย่างเคย
“แล้วครามจะกลับยังคะ เดินเล่นกันไหม”
“เดี๋ยวต้องไปแล้วครับ ไปรับแฟน”
“อ้าว เอื้อนึกว่าครามยังโสด ในไอจียังไม่เห็นรูปใครเลย”
เธอดูแปลกใจ
“จริงๆก็อยากลงครับ”
ผมตอบยิ้มๆ ผมมีรูปที่แอบถ่ายคนดีอยู่เต็มมือถือ แต่เขาเองโลกส่วนตัวสูง แล้วตัวผมเองก็หวงเขามากด้วยเลยไม่ได้อยากให้ใครรู้
“ถ้าเอื้อจะขอติดรถไปด้วยได้ไหมคะ ขอไปลงที่รถไฟฟ้า”
จริงๆผมไม่ได้ผ่านเส้นนั้น แต่เพราะห้างนี้ไม่ค่อยมีรถสาธารณะผ่านด้วยจะให้วนไปส่งก็ได้ ยังไงก็ไม่ได้ไกลมาก
“ได้ครับ”
ผมตอบรับ ก่อนจะวนรถไปส่งเอื้อ คิดว่าจะไปหาคนดีในเวลาเลิกงานพอดี แต่รถกลับติดจนไม่ขยับ ผมนั่งแกร่วรอสัญญาณไฟอยู่เกือบครึ่งชั่วโมง กลัวก็แต่ลูกเจี๊ยบจะออกมาจากออฟฟิศก่อน เพราะบางวันเขาก็เลิกเร็ว
“คนดี เลิกงานยังคะ”
ผมกดต่อสายออกไปผ่านลำโพงของรถอย่างเคย เพราะตัวเองขับรถอยู่
“เลิกแล้วครับ ไม่เห็นครามเลย”
บางทีลูกเจี๊ยบคงออกมารอที่ถนนอย่างเคย แถวนั้นรถเยอะมากด้วย ผมไม่อยากให้เขาออกมาเจอฝุ่นข้างนอกด้วยซ้ำ
“รถยังติดอยู่เลยค่ะ คนดีรอครามในตึกนะ อย่าออกมาข้างนอก”
“ได้ครับ ครามขับรถดีๆนะ”
เสียงปลายสายเงียบไปแล้ว ผมถอนหายใจกับไฟแดงที่นับถอยหลังช้าเหลือเกิน
“ผู้ชายเหรอคะ”
ผมหันไปหาเอื้อที่ยังนั่งอยู่บนรถ
“อ่า ครับ”
“เอื้อไม่คิดว่าครามจะคบกับผู้ชาย”
ผมไม่ได้ตอบอะไร เพราะมัวแต่ตกใจเสียงกดตัดสายของปลายสาย เพราะผมเองลืมกดวางสายอย่างเคย
พอเป็นแบบนั้นในรถก็ตกอยู่ในความเงียบ ผมโกรธตัวเองที่ไม่กดวางสาย โกรธที่เอื้อพูดแบบนั้น แต่สุดท้ายแล้วมันก็ไม่ใช่ความผิดใคร
เหลือแต่ความรู้สึกผิดที่หนักอึ้งอยู่ในใจผมที่ว่า... ผมไปรับคนดีสายเพราะมัวแต่มาส่งแฟนเก่า
หลังจากส่งเอื้อเสร็จ ผมก็รีบโทรหาคนดีแต่เขาก็ไม่รับสายผมอีกเลย ผมกลัว...
“พี่ครับ คนดีอยู่ไหน”
ทันทีที่มาถึงหน้าตึกผมก็รีบลงจากรถแพร้อมกับมือถือที่โทรหาเขาเกือบสิบรอบแล้ว เจอพี่ผู้หญิงเดินออกมาจากตึกพอดี
“มารับน้องคนดีเหรอคะ”
“ใช่ครับ”
“เห็นเดินออกไปสักพักแล้วนะคะ”
ผมกำมือแน่น บอกบอกเองแต่ว่าจะให้โกรธยังไงก็ได้ แต่อย่าให้เขาหายไปแบบนี้ ผมเป็นห่วง
ผมว่าจะโทรหาโต้ซังหรือไม่ก็พี่คู้ให้เร็วที่สุด แต่สายตากลับมองเห็นอีกคนกำลังเดินเข้ามา
“คราม”
คนดีเรียกผม ในมือมีถุงจากร้านสะดวกซื้อ ผมถอนหายใจยาว ปล่อยให้ความหงุดหงิดตอนต้นค่อยๆจา
ไป
“รอนานไหมคะ”
ผมลูบผมนิ่มของเขา คนดีส่ายหน้า
“หิวไหม ผมซื้อขนมมาเผื่อ”
คนดีว่าพร้อมกับชูถุงขนมให้ดู
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์ครามเลย”
ผมที่ปล่อยให้เขารอเกือบชั่วโมงถามคนที่กำลังเดินเข้าไปเอากระเป๋าใบโตของเขาในตึก
“ผมเก็บมือถือไว้ในกระเป๋าครับ”
ผมฉวยเป้ใบใหญ่มาไว้ในมือ แล้วเดินนำอีกคนมาที่ลานจอดรถก้านหลัง
“พอดีมีเพื่อนขอติดรถไปลงที่รถไฟฟ้า ครามเลยแวะไปส่งเขาก่อน ขอโทษที่มาช้านะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ”
คนดีว่าพร้อมกับยิ้มอย่างเคย
“คนดี”
“ครับ”
“โกรธครามไหม”
ผมดึงมือเรียวมาจับไว้ คนดียิ้มก่อนจะส่ายหน้าไปมา
“ไม่โกรธครับ ผมจะโกรธครามทำไม แค่มารับก็เกรงใจแล้ว”
ผมยิ้มให้เขาบ้างทั้งๆที่ใจข้างในหนักอึ้ง
.
.
.
.
ช่วงนี่ใกล้สอบไฟนอลแล้ว นั่นก็หมายความว่าคนดีเองก็ใกล้จะฝึกงานเสร็จแล้ว ช่วงนี้ลูกเจี๊ยบทำงานดึกๆดื่นๆ พาลทำให้ผมนอนไม่หลับไปด้วย เพราะบางทีผมทักแชทไปหาเกือบตีสาม คนดียังตอบกลับมาอยู่เลย
“เมื่อคืนไม่ได้นอนใช่ไหม”
ผมถามคนที่พึ่งเลิกงาน คนดีพยายามยิ้มแต่ตากลับไม่ให้ความร่วมมือเอาเสียเลย
“ทำไมครามรู้”
“ดูตาก็รู้แล้ว”
ผมบอกก่อนจะเอื้อมมือไปปรับเบาะให้
“หลับไปก่อน เดี๋ยวถึงบ้านแล้วครามปลุก”
คนดีพยักหน้ารับ ในตอนที่ผมจะเงยหน้าขึ้นกลับมาที่เบาะตัวเองเขาก็เอื้อมมือเมาแตะที่แขนผม ผมมองหน้าคนที่ดูเหนื่อย คนดีจ้องตากันไม่นานก่อนจะหลบไป
“วันนี้โต้ซังไม่กลับบ้าน...ผมไปค้างด้วยได้ไหม”
ลูกเจี๊ยบแก้มแดงจนถึงหู ผมก้มลงกดจูบที่แก้มเขา
“โต้ซังน่าจะนอนร้านบ่อยๆเนอะ จะได้สะดวกๆ”
“สะดวกใครครับ”
คนดีถามพร้อมกับขมวดคิ้วแน่น
“สะดวกโต้ซังไงคะ”
“สะดวกคุณหมีมากกว่า”
ผมหัวเราะก่อนจะลูบแก้มเขาเบาๆ คนดีเอียงหน้าซบกับมือผม ก่อนจะหันไปหลับ เห็นแล้วอยากฟัดพิกล
ชีวิตประจำวันของผมหลังจากคบกับเขาจะสี่เดือนแล้วยังเป็นอยู่แบบนี้แทบจะทุกวัน แต่ก่อนผมเป็นคนเบื่อง่าย ไฮเปอร์อยากทำนู่นทำนี่ ไปเที่ยวที่ไกลๆ
แต่กับคนดี...ผมก็แค่อยากอยู่ข้างๆเขาไปเรื่อยๆ
.
.
.
.
“คุณครับ มีคนเอาของมาให้ที่ล้อบบี้”
พี่พนักงานดูแลตึกหันมาบอกผมที่กำลังเดินไปขึ้นลิฟท์คอนโด ผมอยู่ที่นี่มานานแล้ว ถึงได้จำคนที่ทำงานตรงนี้ได้ทุกคน
“น่าจะเป็นแนนหรือพี่จอย”
ผมหันไปบอกคนที่อยู่ข้างกัน ก่อนจะจูงมือเขามาที่ล็อบบี้ที่รับฝากของไว้ คิดว่าน่าจะเป็นของแนนหรือพี่จอยมากกว่าของตัวเอง
“ของขวัญวันเกิดครามเหรอครับ”
ผมเองก็ลืมไปเหมือนกันว่าวันนี้เป็นวันเกิดตัวเอง
“อ่า ใช่ค่ะ”
ผมไม่เคยบอกเรื่องจุกจิกแบบนี้กับเขา คนดีเองก็ไม่เคยถาม ผมถึงไม่ได้เห็นมันเป็นสาระ
“ผม ขอโทษ”
เขาว่าพลางมองกล่องของขวัญในมือผม
“ขอโทษทำไมคะ ครามไม่ได้คิดมากเลย”
ผมมองคนที่ดูเหมือนกำลังรู้สึกผิด บางอิ่มเม้มแน่นเหมือนกำลังใช้ความคิด
“ลูกเจี๊ยบอย่าคิดมากนะ วันเกิดลูกเจี๊ยบวันไหนครามก็ไม่รู้เหมือนกัน ผ่านไปแล้วหรือเปล่า”
ผมแกล้งถามทั้งๆที่จำวันเกิดเขาได้แม่น คนดีส่ายหน้าไปมา
“นั่นไง เจ๊ากันแล้ว”
ผมบอกคนดีก่อนจะดึงให้เข้ามาเดินใกล้ๆแล้วจับหัวกลมของเขา ตอนนี้ผมเขายาวเกือบจะถึงกลางหลังแล้ว ผมชอบเวลาที่เขารวบขึ้นไปจนเห็นซอกคอขาว แล้วมีปอยผมเล็กๆคลอเคลียอยู่ตรงกรอบหน้า
“น้องแนนให้มาเหรอครับ”
คนดีถามถึงกล่องของขวัญสีเงิน...และผมเลือกที่จะโกหก
“ใช่ค่ะ น้องแนนให้มา”
ผมว่าก่อนจะกดลิฟต์ขึ้นไปยังชั้น 10 พร้อมกับเปิดกล่องของขวัญที่ได้มา เห็นว่าเป็นหมวกแก๊ปแบรนด์ดัง
“หมวกสวยจัง”
“คนดีสวยกว่า”
คนที่ถูกชมย่นจมูกก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง
“ลืมเลย ผมมีของจะให้น้องแนนด้วยครับ”
“อะไรคะ”
“เป็นเซ็ตดื่มชา โต้ซังเขาสั่งมาจากญี่ปุ่นเผื่อหลายอันเลย น่ารักมากๆ”
ผมเห็นน้องแนนคุยกับคนดีเรื่องแบบนี้อยู่หลายครั้ง สองคนนี้ชอบของที่ผมเข้าไม่ค่อยถึง แต่เห็นสนุกกันก็พาลทำให้ผมรู้สึกดีไปด้วย
“น่ารักเท่าคนดีไหมคะ”
ผมแกล้งถาม
“ผมไม่ได้น่ารัก ไม่ได้สวยด้วยครับ”
และคงแกล้งมากไปวันนี้ลูกเจี๊ยบถึงได้โกรธ แต่โกรธได้สมกับเป็นเขา
“ครามเข้าใจผิดไปเองเหรอเนี่ย”
ผมขำพร้อมกับแกล้งจะหอมเขา คนดีขมวดคิ้วแน่นก่อนจะบ่นไปตามทาง ว่าผมชอบแกล้งเขา
ผมพึ่งสังเกตว่าช่วงนี้ระยะห่างของผมกับคนดีลดน้อยลงบ้างแล้ว จากที่ต้องนอนที่ห้องตัวเอง คนดีเองก็หลับสนิทอยู่ในห้องนอนผม ในห้องผมมีของใช้ส่วนตัวของเขาหลายอย่าง มันทำให้ผมรู้สึกดี
“อาบน้ำกันนะ”
คนดีหันมามองผม
“ครามอาบก่อนเลยก็ได้ครับ”
“อาบด้วยกัน”
“ไม่เอาครับ”
คนสวยเริ่มหน้าหงิก
“ทำไมล่ะคะ”
ผมถามพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้ ฉวยมือเขาขึ้นมาวางบนอกตัวเอง ก่อนจะค่อยๆปลดกระดุมเสื้อนิสิตสีขาวออกจากตัวเขา
“ผมถอดเองได้ คราม...”
คนดีหน้าแดงไปถึงหู
“นี่คนดี ที่ตรงนี้ คืออะไร”
ผมชี้ไปที่แขนเขาข้างที่ไปสักมาใหม่ เป็นลายใบมะกอกพันรอบแขนเส้นบางๆ
“ช่อมะกอกครับ เอาไว้สำหรับความสำเร็จ”
“ยังไง”
ผมดึงแขนเขาขึ้นมาจูบมัน
“น่าจะเป็นลายสุดท้ายแล้วครับ”
ผมมองหน้าคนดี ไม่เข้าใจความหมายลึกๆของมันเท่าไหร่ แต่ก็เคารพการตัดสินใจของเขา
“แล้วเจาะล่ะ จะเจาะเพิ่มไหม”
คนดีวางมือลงที่สะพกผมก่อนจะตอบ
“ไม่แน่ใจครับ”
“ครามว่าถ้าเจาะตรงนี้ต้องสวยมากแน่เลย”
ผมแกล้งบี้ยอดอดเขา คนดีสะดุ้งก่อนจะจับมือผมไว้
“คราม…”
“ครามเจาะบ้างดีไหมคะ”
ผมโน้มหน้าลงแนบแก้มกับเขา
“ครามจะเจาะทำไม”
“ครามอยากรู้ว่าคนดีเจ็บแค่ไหนไง”
คนดีขำก่อนจะบอกว่าเลี่ยน ผมเลยขยี้ผมนิ่มไปหลายทีเพราะมันเขี้ยว
.
.
.
.
“เป็นอะไรวะ”
แซมถาม สันนี้เป็นวันสอบวันสุดท้ายก่อนจะจบปี 3 เรามีนัดเลี้ยงกับรุ่นพี่ พี่รหัสและพี่เทคกันตอนเย็น รวมแล้วก็เป็นกลุ่มใหญ่ๆ เพราะสุดท้ายแล้วก็รู้จักกันเกือบทั้งสาขาอยู่ดี
“กูไม่อยากมา กูอยากไปรับคนดี วันนี้เขาฝึกงานวันสุดท้าย”
ผมบอกแซม
“กูเข้าใจนะ แต่พวกเขาก็ช่วยมึงมาเยอะ นี่ก็วันสุดท้ายพี่เขาเหมือนกัน”
“กูก็เข้าใจ”
ผมว่าก่อนจะถอนหายใจ กรถึงได้หันมาถาม
“บอกแฟนมึงยัง”
“บอกตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”
“พี่เขาไม่น่าจะมีปัญหาอะไรนะ”
กรว่า คนดีไม่เคยมีปัญหาอะไรอยู่แล้ว ผมเองก็รู้
“กูเองมากกว่าที่ห่วงเขา”
“พี่เขาก็โตแล้ว ให้ space เขาบ้าง”
ผมพยักหน้ารับให้เพื่อนตัวเอง บางทีผมก็รำคาญตัวเองที่ยุ่มย่ามกับเขาเยอะเกินไป
งานเลี้ยงวันนี้สนุกดี เพราะมีแต่คนสนิทกัน ส่วนมากเราคุยกันว่าจบไปจะทำอะไร ซึ่งผมเองที่ยังไม่มีทางแน่ชัดนักก็พลอยได้โอกาสฟังพวกพี่เขาไปด้วย แต่สุดท้ายแล้วก็เมากันตามเสต็ปเดิม
ผมเองพยายามทำตัวให้เมากับและสนุกพวกพี่ๆเขาเพื่อที่จะเลี่ยงบทสนทนากับน้องครีมที่เอาแต่มอง
จนเกือบสามทุ่มผมถึงได้ลุกออกมาจากโต๊ะ เพราะมองเห็นว่ามีสายที่ไม่ได้รับจากคนดี แต่พอโทรกลับ เขากลับไม่รับสาย ผมคิดว่าเขาอาจจะอยู่บนวินมอเตอร์ไซค์หรือรถเมล์ที่กำลังกลับบ้านและไม่สะดวกรับ ถึงได้ล้มเลิกความพยายามในการโทรไป แล้วแชทไปบอกว่าถ้าถึงบ้านแล้วให้บอกด้วย
แต่สี่ทุ่มคนดีก็ยังไม่โทรกลับมา เป็นโต้ซังที่โทรมาแทน
“อยู่ไหนกัน โต้ซังกลับบ้านแล้วยังไม่เจอใคร”
ผมเดินออกมานอกร้านอาหารกึ่งผับเพื่อหาที่ที่เงียบที่สุด
“คนดียังไม่กลับเหรอครับ”
ผมกับโต้ซังแลกเบอร์กันไว้พักใหญ่แล้ว เพราะรู้ๆกันว่าคนดีมักจะไม่ค่อยพกมือถือติดตัว ตามตัวยากยิ่งกว่าอะไร
“ครามไม่ได้อยู่กับคนดีเหรอ”
เสียงของพ่อเขาตระหนกพอสมควร ผมถึงได้รีบตอบ
“เปล่าครับ วันนี้ผมมีธุระ คนดีบอกจะกลับเอง”
“โต้โทรไปแล้วเขาไม่รับ”
โต้ซังวางไปแล้วแต่เป็นผมที่กำลังเริ่มหงุดหงิดตัวเอง
ผมเดินเข้าไปในร้านเพื่อบอกแซมกับพี่ๆว่าขอกลับก่อน ก่อนจะรีบขับรถไปถึงที่ทำงานเขา อย่างน้อยก็อยากเห็นว่าเขาโปรเจคอยู่ดึกแล้วลืมเปิดเสียงโ?รศัพท์เหมือนทุกที แต่กลับเห็นว่าออฟฟิศคนดีไฟปิดสนิทแล้ว
ผมโทรพยายามโทรหาคนดีหลายต่อหลายรอบจนูเหมือนโทรศัพท์ของเขาแบตหมดไปแล้ว
ผมใจหล่นวูบ พยายามคิดว่าเขาอาจจะพึ่งถึงบ้าน เขาอาจจะแวะกินข้าวแล้วแบตหมด ถึงได้รีบขับรถย้อนกลับไปทางบ้านคนดี แต่โชคคงไม่เข้าข้างผม กว่าจะมาถึงบ้านคนดีก็เกือบเที่ยงคืนแล้วเพราะว่ารถติดมาก
ผมเดินเข้ามาในบ้านที่เปิดไฟสว่าง ผมภาวนาให้เขาถึงบ้านแล้ว ผมจะได้ถามแค่ว่าไปไหนมา อาจจะดุให้ลูกเจี๊ยบหงอยหน่อยเพราะทำให้เป็นห่ง
แต่ภาพที่เห็นเขากำลังสะอื้นทั้งยังหอบหนักอยู่ในกอดของพ่อเขาทำให้ผมไม่กล้าแม้แต่จะถามอะไรด้วยซ้ำ
“คนดี”
“คนดีคะ”
ผมเดินเข้าไปหาเขา ก่อนจะวางมือแตะไหล่เขาเบาๆ
“เธอกลับไปก่อน”
โต้ซังบอกด้วยสีหน้าติดจะนิ่ง ต่างจากผู้ชายที่ดูใจดีตลอดเวลา
“คนดี เป็นอะไรคะ บอกคราม”
“กลับไปก่อนนะ โต้ซังขอร้อง”
พ่อเขาว่าอีกรอบ
“ผมอยากช่วย”
ผมบอกความจริงทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอกว่าอาจจะช่วยอะไรเขาไม่ได้เลย
ผมมองไหล่บางที่ห่อเข้าจนตัวเขาเองดูเล็กลงกว่าเดิม โต้ซังตบไหล่เขาเบาๆพร้อมกับลูบผมยาวนุ่มมือ ผมอยากจะดึงเขาเข้ามากอดแล้วถามว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง
...แต่ผมไม่รู้เลยว่าจะแทรกเข้าไปที่ตรงไหน…
และไม่รู้เลยว่าเขาเจ็บปวดเพราะอะไร
“มึงกลับไป ครอบครัวเราจะจัดการกันเอง”
พี่คู้ที่พึ่งจะมาถึงบ้านบอกผม เขามองพ่อลูกด้วยความเป็นห่วงก่อนจะหันมามองผมด้วยความหมายอย่างที่เขาบอก
...ว่าผมต้องกลับไปก่อน...
.
.
.
.
“คนดีคะ เป็นยังไงบ้าง”
ผมโทรหาคนดีทันทีในเช้าวันรุ่งขึ้นเพราะนอนไม่หลับทั้งคืน คนดีรับสายด้วยเสียงที่เหมือนปกติทุกวัน
“ผมไม่เป็นไรครับ ขอโทษที่ทำให้ครามเดือดร้อนนะ”
“ครามเป็นห่วง ไม่ได้เดือดร้อนอะไรเลย”
ผมว่าพร้อมกับยิ้มน้อยๆ คนดียังไงก็เป็นคนดีอยู่วันยังค่ำ
.
.
.
.
หลังจากวันนั้นเกือบอาทิตย์ผมก็ไม่ได้เจอคนดีอีกเลย ผมโทรหาเขาทุกวันและแทบจะทั้งวัน เพราะปิดเทอมแล้ว คนดียืนยันว่าตัวเองไม่เป็นไร และก็ยังไม่อยากจะออกไปไหนในเวลานี้ เพราะเขาอยากอยู่บ้านก่อนที่จะพรีเซนต์โปรเจคจบ
เป็นผมเองที่รู้ว่ามันมีอะไรมากกว่านั้น
“มาทำไม”
ผมมารับคนดีไปม.ตอนบ่ายของวันศุกร์เพราะคนดีบอหว่าจะออกไปคุยกับเพื่อนเรื่องโปรเจค และเป็นเวลาที่พี่คู้กำลังจะออกจากบ้านพอดี
“ผมมาหาคนดีครับ”
“นี่ถามจริง มึงรู้ว่ามีคนไปดักรอมันไหม”
พี่คู้ถามหน้าเครียด ผมพยักหน้า
“รู้ครับ”
พี่คู้เหมือนอยากคุยด้วย แต่คนดีกลับเดินออกมาก่อน
“คราม”
“ไปไหนกัน”
พี่คู้หันไปถามน้องชายเขาในสีหน้าที่เปลี่ยนไปเป็นคนละคน
“ไปม.ครับ พี่คู้ไปไหน”
คนดีถามพี่ชายที่ดูไม่เหมือนกันสักระเบียดนิ้ว
“งั้นเดี๋ยวพี่เข้าร้านเสื้อ อย่ากลับเย็นนะ”
“ครับ”
คนดียิ้มให้พี่ชาย ก่อนจะหันมาหาผมในตอนที่ผมฉวยกรพเป๋าใบโตเขามาถือ
“วันนั้น ครามขอโทษนะที่ไม่ได้ไปรับ”
ผมว่าพร้อมกับมองหน้าเขาไปด้วย คนดียิ้มให้บางๆอย่างเคย
“ไม่เป็นไรครับ ครามบอกแล้วว่าครามไม่ว่าง”
ผมยื่นมือไปหาเขา คนดีวางมือลงบนมืผมอย่างที่ทำเป็นประจำ ผมออกแรงดึงให้เขาเดินตาม
“เขาทำอะไรคนดี มันเกิดอะไรขึ้น”
ลูกเจี๊ยบเอาแต่ยิ้ม ผมถึงได้ถอนหายใจ
“ครามเป็นแฟนคนดีใช่ไหมคะ”
เขาพยักหน้าเขินๆ
“มีอะไร บอกให้ครามรู้บ้างได้ไหม”
มันอึดอัดนะ เพราะผมไม่รู้เลยว่าผมจะช่วยอะไรเขาได้บ้าง ไม่รู้เลยว่าใต้รอยยิ้มสวยของเขามีอะไรบ้าง
บางที...ก็เหมือนผมเข้าไม่ถึงเขาเลย
“นะคะ ครามอยากช่วยคนดีนะ”
“เรื่องครอบครัวเก่าครับ”
คนดีเปิดปากในที่สุด แปลกที่มือที่จับกับผมไว้เกิดสั่น
แค่นั้นก็รู้แล้ว...ว่ามันยากกับเขาแค่ไหน
“ครามขอโทษนะ”
ผมว่าพร้อมกับยกมือสวยขึ้นมาจูบเบาๆ
“คุณหมีไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่ต้องขอโทษเลยครับ”
“เขาไม่ได้ทำอะไรลูกเจี๊ยบของครามใช่ไหม”
คนดีส่ายหน้า
“ไม่ได้ทำครับ”
“ไม่เจ็บตรงไหนใช่ไหมคะ”
เขาส่ายหน้าอีกครั้ง ผมจูงเขามาถึงหน้าบ้าน วันนี้อากาศครึ้มเหมือนฝนจะตก คนดีปล่อยมือผมลงเมื่อถึงรถแล้ว
“ที่ไม่อยากเล่าเพราะไม่อยากให้คุณหมีเกลียด”
ผมมองคนที่ยิ้มฝืนๆ มือเขาจับกันไว้แน่นเหมือนเวลาประหม่า
“ครามจะเกลียดคนดีทำไมคะ”
เขาไม่ตอบอะไร...เอาแต่ยิ้ม
“ขอผมพร้อมก่อนนะครับ ถึงจะเล่าให้ฟัง...ครามไม่เบื่อผมใช่ไหมครับ”
เขาหลุบตาต่ำมองพื้น ผมที่เห็นว่าบรรยากาศเริ่มไม่ดีคว้าเอวเขามาแนบตัว เห็นแบบนี้แล้วอยากจะขอคืนคำพูดทุกอย่างที่ถามเขาไป
“ครามไม่เคยเบื่อคนดีเลย คิดถึงมากกว่า คนดีต่างหากที่น่าจะเบื่อครามที่คอยโทรตามบ่อยๆ ใช่ไหม”
คนดีส่ายหน้า
“คนดีรู้ว่าคุณหมีเป็นห่วง”
ผมโน้มหน้าลงจูบหน้าผากเขา บางทีผมก็คิดว่าถ้าเขาไม่ใช่ของผม...ถ้าเขาไปน่ารักแบบนี้กับคนอื่น ผมจะทำยังไง
.
.
.
.
“เดี๋ยวครามจะเอากาวติดกับลูกเจี๊ยบไว้ เดี๋ยวหาย”
ผมว่าในตอนที่เรามาถึงม.แล้ว คนดีเขาชอบออกไปเดินห่างๆเวลาคนเยอะ ทั้งๆที่อยู่สองคนจะเป็นคนละเรื่อง
เขาหัวเราะตอนที่ถูกผมดึงตัวเข้าไปใกล้
“พวกพี่เพนท์มายัง”
“รออยู่ที่ใต้ตึกครับ”
“งั้นคนดีไปหาเพื่อนนะ เดี๋ยวครามมจะไปซื้อของกินให้”
ผมว่าเมื่อเห็นเขายังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เที่ยง
“คนดีไปด้วยครับ ไม่ยากกวนคราม”
ผมยิ้มก่อนจะลูบผมเขาเบาๆ ในเวลาเดียวกันก็เจอกับคนที่ไม่ค่อยอยากจะเจอเท่าไหร่ ผมพยายามจะไม่สบตากับเอื้อ แต่ก็เหมือนจะไม่ทัน
“วันนี้ครามมาม. ด้วยเหรอคะ”
“อ่า ครับ”
ผมตอบเธอ แต่ตาก็ยังมองคนดีที่ดูสงสัยอยู่
“หมวกที่เอื้อส่งให้วันเกิด ครามชอบไหม”
นี่คงเป็นความผิดของคนที่เลือกจะโกหก ผมมองหน้าของคนดี เขาดูตกใจแต่ก็กลับมายิ้มในเวลาไม่นาน คนดีปล่อยมือที่แตะแขนผมไว้ออก
“คนดี...”
ผมเรียกชื่อคนที่ก้มหน้าลงกับมือตัวเอง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง
“ใครคะ”
เอื้อที่ดูสับสนถามขึ้น เป็นเวลาเดียวกับที่คนสวยของผมถอยห่างออกไป
“ผมไปหาเพื่อนก่อนนะครับ”
TBC.
_____________________________
นังคราม หึ
เริ่มหัวข้อโดย: Chucream.nabi ที่ 05-03-2019 10:08:52
เริ่มหัวข้อโดย: Faii0518 ที่ 05-03-2019 10:14:33
เริ่มหัวข้อโดย: Lady Phantom ที่ 05-03-2019 10:15:28
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 05-03-2019 10:17:30
ส่วนนังคราม โว้ยยยยยยย ฉันอยากจะตบแก แกทำพี่คนดีเสียใจกี่รอบแล้ว อิหมีขั้วโลก
เริ่มหัวข้อโดย: pigarea ที่ 05-03-2019 11:00:07
เริ่มหัวข้อโดย: magmild ที่ 05-03-2019 11:29:29
Sent from my GT-I8262 using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 05-03-2019 11:48:53
ส่วนนังครามหมียักษ์ ทำไมแกต้องโกหกลูกเจี๊ยบด้วย
สงสารคนดี
:sad4: :sad4:
เริ่มหัวข้อโดย: sripaerrr ที่ 05-03-2019 11:49:11
จริงๆไม่ควรโกหกตั้งแต่แรก แล้วยิ่งคนที่ปิดตัวเองแบบนี้กว่าจะกระเทาะเปลือกออกได้แต่ละชั้น //ฟ้องน้องแนนให้เล่นงานพี่ชายตัวดีหนักๆเลยค่าาาา
หลอกเราด้วยความหวานตอนต้นก่อนตบหน้าเราด้วยหมวกแก๊ปปป :ling1: :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 05-03-2019 12:51:02
เริ่มหัวข้อโดย: HanATarO ที่ 05-03-2019 13:54:30
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 05-03-2019 14:01:04
เริ่มหัวข้อโดย: Chobreadyaoi ที่ 05-03-2019 14:10:42
Sent from my iPad using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 05-03-2019 14:43:24
ไปส่งแฟนเก่า แต่โกหกว่าเพื่อน ได้รับของขวัญวันเกิด ก็ยังโกหกอีก พี่คนดีจะไม่รู้จริงๆ หรอ หรือแค่พี่เขาไม่พูด ระวังนะคราม
คนที่ไม่พูดอะไรเลย จู่ๆ จะหายไปก็ไม่แปลก อิหมีครามทำตัวเองอ่ะ :angry2:
เริ่มหัวข้อโดย: deuxspades ที่ 05-03-2019 14:57:48
ปล.เป็นกำลังใจให้ค่ะ ชอบเรื่องนี้มาก เป็นนิยายที่อ่านแล้วในความรู้สึกว่าเซ็กซี่ 5555+
เริ่มหัวข้อโดย: Majariga ที่ 05-03-2019 14:59:51
ทำไมเป็นคนแบบนี้!!! :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: oohsg94 ที่ 05-03-2019 15:16:59
เริ่มหัวข้อโดย: Funnycoco ที่ 05-03-2019 15:26:09
หน้าด้านรู้ทั้งรู้ว่าเขามีแฟนแล้ว :katai4:
เริ่มหัวข้อโดย: Pakeleiei ที่ 05-03-2019 15:27:55
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 05-03-2019 16:52:31
เริ่มหัวข้อโดย: Caramel Syrup ที่ 05-03-2019 18:16:47
เริ่มหัวข้อโดย: fammykiki ที่ 05-03-2019 18:43:45
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 05-03-2019 19:41:53
มันตีตัวเองเรียบร้อย คนดี มามะ ๆ กลับบ้านกัลลล
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 05-03-2019 19:53:21
เริ่มหัวข้อโดย: i.am.wee ที่ 05-03-2019 19:54:22
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าหญิงขี้ลืม ที่ 05-03-2019 20:27:19
เริ่มหัวข้อโดย: piiya ที่ 05-03-2019 20:30:06
หนีออกมาเลยค่ะน้องคนดี อย่าไปอยู่ใกล้คนโกหกเลย ออกมาหาพี่นะคะ :mew1:คุณหมีที่แท้จริง555
เริ่มหัวข้อโดย: nisaday ที่ 05-03-2019 20:35:02
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 05-03-2019 21:13:13
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 05-03-2019 21:17:20
เริ่มหัวข้อโดย: Ac118 ที่ 05-03-2019 22:21:55
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 05-03-2019 22:40:06
ทำตัวดีๆ อย่าให้ใครทำคนดีต้องขุ่นข้องหมองใจเด็ดขาด ริ้นไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม จำไว้ ไม่งั้นแกตายยยย o18
เริ่มหัวข้อโดย: Ddubonie ที่ 05-03-2019 23:22:17
นังครามทำไมแกไม่ทำให้มันชัดเจน พูดความจริงกับคนดีสิ ตัดมันออกไปเลยนังเอื้อน่ะ
ฉันเกลีบดนังเอื้อ :katai4: :katai4: :katai4:
เริ่มหัวข้อโดย: noy ที่ 05-03-2019 23:41:26
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 05-03-2019 23:59:14
เริ่มหัวข้อโดย: kungverrycool ที่ 06-03-2019 00:26:16
ในฐานะ อะไร ก็ได้ 555
:angry2:
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 06-03-2019 09:42:51
เริ่มหัวข้อโดย: grayliette ที่ 06-03-2019 14:12:08
เริ่มหัวข้อโดย: Jaebam ที่ 06-03-2019 16:40:07
จูงมือคนดีไปเดินเล่นทุ่งลาเวนเดอร์ดีกั่ว55555
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 06-03-2019 17:00:40
นังเอื้อนี้ไร้สาระ
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 06-03-2019 22:03:51
จะให้พี่คู้จัดการ กล้าทำคนดีเสียใจเหรอ แก :z6:
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 06-03-2019 22:36:24
เริ่มหัวข้อโดย: สีหราช ที่ 07-03-2019 09:47:31
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 07-03-2019 16:13:01
:L2: :pig4: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: มนุษย์สาววาย ที่ 08-03-2019 06:30:39
คือถ้าถึงจุดๆหนึ่งที่ต้องเลิกกันก็สมน้ำหน้าครามไว้ล่วงหน้านะ ทำตัวเอง ดูแลเขาไม่ได้ก็ปล่อยเขาเถอะ
ไม่เคลียร์ตัวเองก็ให้คนปัจจุบันเขาไปเจออะไรดีๆกว่านี้นะ
เริ่มหัวข้อโดย: Orange151987 ที่ 08-03-2019 12:01:05
เริ่มหัวข้อโดย: bowbeauty ที่ 08-03-2019 22:08:53
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 08-03-2019 22:49:32
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 12-03-2019 17:02:01
เปลี่ยนแปลงไปในทางที่เป็นเขา
คนดี
ถ้าโลกใบสีฟ้านี้ประกอบด้วยธาตุเหล็ก นิกเกิลและธาตุบางชนิด โลกของผมคงจะประกอบด้วยโต้ซังกับพี่คู้
ผมไม่เคยมีแฟน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าการมีแฟนคืออะไร เพราะผมเองมีความสุขอยู่แล้วที่ได้เรียนสิ่งที่ชอบ มีโต้ซังคอยสนับสนุนทุกอย่างที่อยากทำ กลับบ้านมามีพี่คู้คอยทำกับข้าวให้ ผมว่าสำหรับคนแบบผมความสุขแค่นี้ก็เกินพอแล้ว
จนได้มาเจอคราม...
ผมชอบครามมากๆ ชอบแบบที่ครามคงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมผมถึงชอบเขาขนาดนั้น ผมเจอครามครั้งแรกในคาบเรียนรวม ครามโดดเด่นออกมาจากกลุ่มเพื่อนและคนในห้องนับร้อย เขาเป็นคนที่หน้าตาและรูปร่างดี ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมหลายๆคนถึงชอบเขา ตอนนั้นผมจำได้ว่าเผลอจ้องเขานานมากจนครามเองหันมาสบตา
ผมถึงได้หันกลับมามองมือตัวเอง รอยสักสีเข้มทำให้ผมนึกได้ว่าผมคงไม่เหมาะกับเขาเลยไม่ว่าจะตรงไหนก็ตาม
ตอนนั้นในห้องโถงใหญ่นั้นไม่มีเพื่อนผมสักคน ผมไม่รู้จะทำงานกับใคร แถมทุกคนก็ยังมองผมเหมือนไม่กล้าเข้าใกล้ แต่ครามกลับเดินเข้ามาหากัน น่าแปลกเหมือนกันที่ครามเลือกที่จะทักผมก่อน บางทีเขาอาจจะเห็นผมนั่งเหงาอยู่คนเดียวก็ได้
สำหรับผมครามเป็นคุณหมีตัวโตที่ใจดี แต่คนรอบตัวผมเตือนอยู่ประจำว่าเขาเป็นเสือไม่ใช่หมี ผมว่าผมพอจะเข้าใจแต่ถ้าวันหนึ่งเขากลายเป็นเสือขึ้นมา ผมก็คงต้องปล่อยเขาไป เพราะผมเองไม่คิดด้วยซ้ำวันวันนี้ผมเองจะได้เป็นแฟนเขา
ผมมองตามสายตาของสา เห็นคนที่กำลังผุดลุกผุดนั่งอยู่ข้างนอกห้องโถงสำหรับทำงาน
“ทะเลาะกันเหรอวะ ทำไมไอ้ครามมันไม่เข้ามา”
สาหันมาถามผม ผมกับสาสนิทกันมากเพราะสาเป็นคนที่เข้าใจคนเซ่อซ่าอย่างผมได้เป็นอย่างดี ไม่แปลกเลยที่สาจะดูออก
“อ่า ครับ”
“ไปเคลียร์ไป โตๆกันแล้ว”
ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้ไม้ในห้องก่อนจะเดินออกไปหาผู้ชายตัวใหญ่ด้านนอก
“เข้ามานั่งข้างในไหมครับ ตรงนั้นยุงเยอะ”
“คนดี”
ครามแตะแขนผมเบาๆ ก่อนจะเลื่อนมาจับมือไว้
“โกรธครามไหม”
ผมส่ายหน้า ผมไม่ได้โกรธเลยจริงๆ แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมครามถึงต้องโกหก ถ้าครามอยากจะคุยหรือคบกับผู้หญิงผมก็ทำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว
“งอนใช่ไหม”
ผมมองใบหน้าคม ผมเคยงอนพี่คู้บ่อยๆเหมือนกันเพราะพี่คู้ชอบยึดเคโระไป ถึงได้รู้ว่าตัวเองคงงอนมากกว่าโกรธ
“ครับ”
ผมตอบตามจริง ครามถอนหายใจก่อนจะดึงมือผมออกไปที่ลานหญ้าด้านหลังตึกติดกับทะเลสาปของม. ผมกับพวกเพนท์ชอบมานั่งวาดรูปที่นี่บ่อยๆเพราะมันค่อนข้างเงียบ
“ครามกลัวคนดีคิดมาก เลยตัดสินใจโกหก”
ผมยิ้มพร้อมกับมองมือที่จับกันไว้ ครามมีผิวขาวเนียนสะอาดสะอ้านต่างจากหลายๆคนและก็ต่างจากผมที่ด่างพร้อยไปทั้งตัว
“แล้วคนที่ครามไปส่งที่รถไฟฟ้าวันนั้นคือเขาใช่ไหมครับ”
ครามพยักหน้า ผมบอกตัวเองว่าคงไม่เป็นไรก่อนจะดึงมือออกจากมือใหญ่ของเขา แต่พอเห็นตาแดงเหมือนจะร้องไห้ของเขาผมก็รู้ว่าคงทำอะไรผิดไป
“ผมไม่น่าถามเลย ขอโทษนะครับ”
“เอื้อเป็นแฟนเก่าคราม”
ผมถอยออกมาหนึ่งก้าวเพราะไม่อยากอยู่ใกล้กับครามมาก มันทำให้ผมทำตัวไม่ถูก แต่เขากลับดึงผมเข้าไปกอด
“ฟังครามก่อนนะคะ”
ปกติผมจะชอบกอดของครามมากๆ เพราะมันอุ่น แต่วันนี้ผมกลับรู้สึกว่าความผิดหวังที่ผมเกลียดมีอิทธิพลมากกว่า
“ครามกับเอื้อเลิกกันไปตั้งแต่ครามอยู่ปี 1 แล้วหลังจากนั้นครามก็คุยไปทั่วเลย แบบที่คนดีรู้”
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เพื่อนๆผมบอกอยู่ตลอด
“ครามเจ้าชู้”
ผมพูดแบบที่ได้ยินมาจากคนอื่น เขาลูบหัวผมเบาๆอย่างเคย
“ตอนนั้นครามโดนเอื้อบอกเลิกเลยหาคนคุยไปทั่ว แต่สุดท้ายก็เลิกทำพราะว่ามันไม่ดี”
ผมเองไม่เคยรักมาก่อนได้แต่เงียบฟัง โต้ซังเคยสอนว่าความรักมีหลายแบบ ซึ่งผมไม่รู้เหมือนกันว่าความรักของครามเป็นแบบไหน
“ตอนที่ไปส่งเพราะครามบังเอิญเจอเอื้อที่ห้าง เขาขอติดรถไปลงรถไฟฟ้า ส่วนเรื่องหมวก ครามผิดเอง...”
ครามกดจมูกลงที่ไหล่ผม
“ครามไม่อยากให้คนดีคิดมาก”
ผมแปลกใจเหมือนกันที่ครามคิดมากขนาดนี้
“แล้วถ้าวันนี้ผมไม่รู้ ครามก็จะคุยกับเขาต่อไปเหรอครับ”
ผมถามตามตรง ก่อนจะดันตัวครามออก เพราะถ้าคนอื่นมาเห็นคงไม่ดีเท่าไหร่ ผมเองไม่มีปัญหาอะไรแต่กลัวว่าคนจะเอาเขาไปพูดในทางที่ไม่ดี
“ครามไม่ได้คุยกับเขาลับหลังเลยนะคะ ครามบอกเขาไปแล้วว่ามีแฟน”
ผมได้แต่สงสัยว่าทำไมถึงต้องเป็นผม คนแบบครามไม่ควรที่จะต้องมาง้อผมแบบนี้ด้วยซ้ำ
“ไหน ขอดูหน้าลูกเจี๊ยบหน่อย”
ผมที่ก้มหน้ามาสักพักเงยหน้ามองตาคราม นอกจากโต้ซังกับพี่คู้แล้วผมไม่หวังให้ใครมารักผมอีก เพราะขนาดพ่อแม่จริงๆ เขายังไม่รักผมเลย เพราะฉะนั้นการที่มีครามเป็นแฟนผมถึงได้ทำตัวไม่ค่อยถูก
“หายงอนคุณหมียังคะ”
ผมยิ้มก่อนจะพยักหน้าให้เขา เพราะผมชอบครามมากๆ ถึงไม่มีประโยชน์อะไรที่จะต้องงอนนานๆ
“ขอโทษนะคะ ต่อไปนี้ครามจะไม่โกหกอีก คนดียกโทษให้ครามนะ”
ผมพยักหน้าอีกรอบอีกคนถึงได้ดูโล่งใจ
“ขอกอดอีกทีนะคะ”
ผมมองซ้ายขวาก่อนจะเดินเข้าไปหาอีกคนที่อ้าแขนไว้ ครามกอดผมแน่นก่อนจะก้มจูบแก้มอยู่หลายครั้ง
.
.
.
.
ที่ผมเริ่มสักไม่ใช่เพราะความชอบ แต่สักเพราะอยากปิดร่องรอยแผลเป็นบนร่างกาย ผมไม่ได้มีปัญหาอะไรหากผิวผมจะเป็นรอยมีดบาดลึกหรือเป็นแผลที่เกิดจากอุบัติเหตุ แต่ถ้าเป็นแผลที่เกิดจากความทรมานตอนเด็ก ผมเลือกที่จะซ่อนมันไว้ใต้รอยสีดำ
และอย่างที่หลายๆคนบอก ถ้าได้ลองสักครั้งแรกแล้วจะมีครั้งต่อๆไป
ผมเลือกลายช่อมะกอกจะเป็นลายสุดท้าย ผมคิดไว้ตั้งแต่แรกว่าถ้าหากผมสามารถจัดการกับจิตใจตัวเองได้ในระดับที่ดีแล้วผมจะสักมัน ประจวบเหมาะกับที่ตกลงคบกับครามและเป็นช่วงที่จะเรียนจบพอดี
“คนดี”
“ครับ”
ผมขานรับคนที่คิดว่าหลับไปแล้ว ครามขยับตัวมากอดผมไว้ เขาวนจูบที่แผ่นหลังผมอยู่หลายครั้ง
“ครามเป็นแฟนคนดีใช่ไหมคะ”
ผมพลิกตัวมาหาเขา ครามขยับตัวไปเปิดโคมที่หัวเตียง ผมมองแผ่นอกกว้างของเขาก่อนจะโดนดึงไปกอดไว้อีกรอบ เพราะเราเปลือยกันทั้งคู่ ผมถึงได้รู้สึกว่ามันน่าอาย แต่ครามเขาชอบแกล้งเขาชอบทำให้ผมอาย
“ครามถามได้ไหม”
ผมผยักหน้าเบาๆกับอกเขา
“รอยพวกนี้ มาจากไหน”
เขาแตะไปทั่วตัวผม ผมเองแตะไปที่รอยแผลเล็กๆตรงอกเขาบ้าง
“แล้วรอยนี้มาจากไหนครับ”
ครามขำเพราะรู้ว่าผมกำลังบ่ายเบี่ยง
“โดนลูกเจี๊ยบข่วนค่ะ เผลอฟัดแรงไปหน่อย”
“เจ็บไหมครับ ผมขอโทษ”
ผมลูบมันเบาๆและขอโทษที่ทำให้ผิวเขาเป็นรอย แต่ถ้าเล็บผมไม่เผลอไปข่วนเข้า ป่านนี้คุณหมีก็คงยังไม่หยุดแกล้ง
“เจ็บ แต่ก็คุ้ม”
ผมหัวเราะคนขี้แกล้ง
“วันนั้นผมเห็นครามโมโห”
ผมพูดถึงวันก่อนที่มีคนขับรถมาเบียดเขา ครามมักจะใจร้อนอย่างเห็นได้ชัดเวลาขับรถ วันนั้นครามหน้านิ่งแบบที่ผมไม่เคยเจอมาก่อน เขาสบถอยู่สองสามคำ บทสนทนาที่เรากำลังคุยกันเรื่องของแต่งบ้านถึงได้จบไปเพราะผมไม่อยากให้เขาอารมณ์เสียไปมากกว่าเดิม
“ถ้าไม่มีคนดีอยู่ด้วยอาจจะเป็นข่าวหน้าหนึ่ง”
ผมมองหน้าของคนที่เป็นคุณหมีใจดีกับผม แต่บางมุมของครามก็ดูน่ากลัว
“คนดีกลัวครามเหรอ”
ผมมองมือของตัวเองที่โดนจับไปจูบ ครามชอบจูบนิ้วนางของผมที่มันเบี้ยวเพราะเคยหักมาก่อน
“ตอนเด็กๆผมโดนคนโมโหทำร้ายบ่อยๆครับ เลยไม่ชอบ”
ผมว่าตามจริง ผมเองก็ไม่อยากจะปิดเรื่องที่เคยเกิดขึ้น แต่ที่ผมไม่อยากเล่าเพราะทุกครั้งที่ผมเล่ามักจะมีคนเดือดร้อนเพราะผมบ้าง และมันก็เหมือนกับการราดแอลกอฮอล์ลงที่แผลเดิมซ้ำๆ
มันเป็นแผลที่ทำยังไงก็ไม่หาย...
“พ่อกับแม่ใช่ไหม”
ครามเดาถูก ผมยิ้มทั้งๆที่ก้อนน้ำตาจุกอยู่ในลำคอ ผมไม่ชอบตัวเองเวลาอ่อนแอพอๆกับไม่ชอบที่ตัวเองเผลออ้อนครามไปมากขนาดนี้ ผมกอดแผ่นหลังไว้แน่น ครามลูบหลังผมไปมา
คุณหมีใจดีกับผมมากๆเพราะคอยถามผมอยู่บ่อยๆว่าผมมีเรื่องอะไรไม่สบายใจไหมหรือมีอะไรให้ช่วยไหม ซึ่งมันยิ่งทำให้ผมเกรงใจเขา ที่ผมไม่อยากเล่าให้ครามฟังเพราะไม่อยากให้เขาคอยเป็นห่วงผมแบบที่โต้ซังเป็น และอีกใจผมเองก็ไม่อยากพึ่งครามมากเกินไป
เพราะผมไม่รู้จริงๆว่าผมกับเขา...เราจะยังอยู่กันแบบนี้อีกนานไหม ผมไม่กล้าหวังอะไรเลย
“ครามอยากแบ่งความไม่สบายใจของลูกเจี๊ยบมาบ้าง ลูกเจี๊ยบไม่ไว้ใจครามใช่ไหมคะ”
ครามถามผมหน้าเศร้า ผมเลยลูบแก้มเขาเบาๆแบบที่ครามชอบทำเวลาปลอบผม
“โต้ซังกับพี่คู้ เหมือนเทวดาเลยครับ”
ผมเริ่มเล่าเหมือนที่เล่าให้โต้ซังฟัง มันยาก แต่พอเล่าจบก็จะโล่ง ถ้าครามจะเกลียดผมหลังจากนี้ ผมก็คงทำได้แค่กลับไปยืนที่เดิมที่เคยมา
“ยังไงคะ”
ผมซุกหน้าเข้ากับอกเขา ร่างกายของเรากอดก่ายกันจนไร้ช่องว่าง
“โต้ซังกับพี่คู้ใจดีมากๆเลยครับ ทั้งๆที่ไม่ใช่พ่อกับพี่แท้ๆ แต่โต้ซังกับพี่คู้ก็ให้ทุกอย่างที่โต้ซังให้ได้”
โต้ซังเป็นพ่อที่ดีมากๆ พี่คู้เองก็เหมือนกัน ถึงตอนเด็กๆเราจะตีกันบ่อย แต่ก็ไม่มีครั้งไหนเลยที่ผมจะไม่รักพี่คู้
“เพราะทุกคนรักคนดีไง”
ครามว่า มือใหญ่ของเขาลูบที่แผ่นหลังผม
“ผมรู้ ผมก็รักโต้ซังมากๆ แต่โต้ซังก็เอาแต่โทษตัวเอง”
ผมพยายามบอกตัวเองว่าอย่าร้องไห้ แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้
“ตอนประถม พ่อแม่เคยมาขอผมคืน ผมดีใจมาก เลยขอโต้ซังว่าจะกลับไป”
โต้ซังไม่เคยโกหกผมเลยตั้งแต่เด็กว่าเราไม่ใช่พ่อลูกกันจริงๆ เพราะฉะนั้นสิ่งที่ผมยังรู้สึกค้างคาอยู่ในใจตลอดก็คือเรื่องของพ่อกับแม่แท้ๆ โต้ซังไม่เคยเล่าถึงเรื่องพวกนั้น
“ตอนแรกโต้ซังไม่ยอม แต่ผมเด็ก ไม่ค่อยเข้าใจ รู้แต่ว่าคิดถึงพ่อแม่มากๆ”
ครามดึงตัวออก เขามองหน้าเปื้อนน้ำตาของผม
“สุดท้ายโต้ซังก็ให้กลับไปเหรอคะ”
“ครับ ผมดื้อ”
ตอนนั้นผมรั้นมากจริงๆ ผมเคยพูดไม่ดีขนาดที่บอกว่าโต้ซังไม่รักผมถึงไม่ยอมให้ผมกลับไป ครามจ้องหน้าผม เขาใช้นิ้วโป้งเกลี่ยน้ำตาให้ ก่อนจะดึงให้ผมลุกขึ้นนั่งคร่อมตัวเขาไว้
“กอดไว้แบบนี้นะคะ”
ครามยิ้มให้เหมือนอยากจะให้กำลังใจ ก่อนจะจูบลงที่ไหล่ผม
“แผลพวกนี้ ตอนที่กลับไปบ้านหลังนั้น...”
ภาพที่ผมแบกกระเป๋าใบโตกลับไปหาพ่อแม่ยังแจ่มชัด โต้ซังเดินเข้าซอยแคบๆในชุมชนแออัดเพื่อไปส่งผมในบ้านไม้หลังเก่า พ่อแม่ผมตอนนั้นพึ่งอายุ 20 ปลายๆ เขายิ้มเหมือนดีใจที่ผมกลับไป
ผมก้าวเท้าขึ้นไปในบ้านหลังนั้น นอนในห้องแคบๆที่ด้านหลังติดกับคลองน้ำ ช่วงวันแรกๆพ่อกับแม่ดูจะดีใจที่มีผม ต่างจากน้องชายวัย 8 ขวบของผมที่ไม่ยอมพูดอะไรเลย
แต่หลังจากนั้นแค่ไม่นานผมก็โดนใช้ไปขายของช่วยพี่แถวบ้านเพื่อเป็นค่าแรงเข้าบ้าน ผมเข้าใจว่าต้องช่วยพ่อแม่ทำงาน แต่ผมเริ่มเห็นความแตกต่างจากตอนที่ผมอยู่กับโต้ซัง
พวกเขาไม่ชอบใจที่ผมขอไปโรงเรียน...พวกเขาเริ่มด่าทอและทุบตีผม
“ชู่ว ลูกเจี๊ยบไม่ร้องนะคะ คนดีของคราม”
เสียงของครามทำให้ผมนึกได้ว่าผมไม่ใช่เด็กตัวเล็กเมื่อก่อนแล้ว ผมไม่อยากร้องไห้ให้ใครเห็นอีกแล้ว ตอนนี้ผมรู้เลยว่าที่ของผมคือที่ไหน
“โต้ซังนี่เป็นคุณพ่อที่สุดยอดเลยนะ พาคนดีของครามกลับมาได้”
ดูเหมือนครามจะเข้าใจโดยไม่ต้องเล่าอะไรมากไปกว่านี้ พอยิ่งโดนปลอบก็ยิ่งรู้สึกอยากร้องไห้มากกว่าเดิม
“คนดีรู้ไหม ถ้าจะทำให้โต้ซังหรือพี่คู้ไม่เป็นห่วง คนดีต้องเล่าทุกอย่างให้โต้ซังฟังนะ”
“ผมทำให้ทุกคนลำบาก”
ผมว่าด้วยเสียงแหบพร่า ครั้งนั้นก็เป็นโต้ซังที่ต้องวิ่งเต้นทุกอย่างเพื่อที่จะได้ผมกลับมา ทำแม้ทุกอย่างเพื่อไม่ให้พ่อแม่เข้ามาใกล้ผมได้อีก
“ครามไม่ลำบากเลย จะลำบากก็แต่ตอนที่คนดีไม่เล่าให้ฟัง พอไม่รู้เลยดูแลคนดีไม่ได้”
ผมเบียดตัวเข้าไปหาคราม ซบหน้าลงตรงบ่าเขา
“คนที่ครามเห็น เขาคือน้องชาย”
โต้ซังบอกว่าตอนเด็กๆผมไม่คุยกับคนแปลกหน้าเลยเพราะกลัว ทำให้ผมนึกถึงน้องชายที่อยู่ที่นั่น น้องชายของผมตัวสูงใหญ่ต่างจากผม แต่ตอนเด็กๆเขาก็ไม่พูดอะไรเลยเหมือนกัน
“เขามาหาเพื่อบอกว่าผมหนีเอาตัวรอดคนเดียว”
ผมยิ้มให้กับตัวเอง ถ้าตอนนั้นผมโตพอ ผมคงกล้าที่จะดึงเขาออกมาจากที่นั่นด้วย แต่ผม...
“เขาพาผมกลับบ้านหลังนั้น ไปดูพ่อ พ่อป่วยหนัก เขาอยากให้ผมกลับไปดูแล”
วันที่ครามติดธุระเป็นวันที่น้องชายผมมาหาอีกครั้ง ผมยอมไปกับเขาแต่โดยดีเพราะเขาร้องไห้แบบคนหมดหนทาง ผมเดินตามทางคับแคบกลับไปยังบ้านหลังนั้น มันยังคับแคบและอับชื้นอย่างเคย
กลิ่นของความทรงจำผุดขึ้นมาจนผมแทบจะอาเจียน ผมจำได้ดีว่าผมเคยโดนตีหรือโดนทำร้ายร่างกายตรงพื้นที่ตรงไหนบ้าง
“ผมไม่รู้จะช่วยเขายังไง ผมไม่อยากกลับไป"
น้ำตาที่เริ่มเหือดไปไหลลงมาอีกครั้ง
“ผมอ่อนแอใช่ไหมครับ ผมเป็นลูกที่ไม่ดีใช่ไหม ผมสงสารน้อง...”
เด็กผู้ชายคนนั้นเติบโตจากที่ๆโต้ซังสร้างให้ผมโดยสิ้นเชิง ผมเคยคิดว่าผมเป็นคนที่พ่อแม่ไม่รักเพราะโดยทอดทิ้ง แต่เมื่อได้กลับไปเจอน้องชายแท้ๆของตัวเองแล้วถึงรู้ว่า...ผมเองโชคดีเหลือเกิน
“ไม่เลย คนดีเข้มแข็งมากต่างหาก แล้วคนดีก็เป็นลูกที่โต้ซังภูมิใจมากๆนะ”
ครามลูบหัวผมเบาๆ
“ถ้าเป็นคราม คงโตมานิสัยน่ารักแบบนี้ไม่ได้”
ครามกอดผมไว้หลวมๆ จนผมเริ่มสงบลงแล้ว เขาถึงได้ช้อนหน้าผมขึ้น
“ปวดหัวไหม”
ผมส่ายหน้า ครามยื่นมือไปหยิบทิชชู่ตรงหัวเตียงมาให้ เขายิ้มตอนที่เห็นผมปาดน้ำมูก
“มา ครามช่วย”
ผมรีบส่ายหน้า
“ไม่เป็นไรครับ”
ครามยิ้มก่อนจะขยับตัวออกจากตัวผม เขาเดินไปในห้องน้ำก่อนจะออกมาด้วยผ้าเปียกผืนเล็ก
“ครามอาจจะช่วยคนดีได้ไม่หมด แต่ครามจะทำเท่าที่ครามทำได้ เพราะฉะนั้นคนดีไม่ต้องเกรงใจนะ”
มือใหญ่ถือผ้าผืนเล็กไว้ในมือก่อนจะค่อยๆเช็ดหน้าให้ผม สำหรับผม...ครามใจดีมากจริงๆ
“ตอนไปรับผมกลับมาอีกรอบ โต้ซังพูดอยู่ตลอดเลยว่าจะเลี้ยงพี่คู้กับผมให้ดี แล้วโต้ซังก็ทำดีมากๆ”
ผมเล่าไปปล่อยอีกคนเช็ดหน้าให้ไปด้วย
“คนดีทำให้ครามคิดถึงคุณพ่อเลย พ่อครามเสียเร็วไปเลยไม่มีโอกาสตอบแทนบุญคุณเขา ทำได้แค่จะโตแล้วดูแลทุกคนในบ้านให้ดี คนดีก็อยากดูแลโต้ซังใช่ไหม”
ผมพยักหน้า
“ส่วนเรื่องพ่อแม่กับน้องชายของคนดี ครามขอพูดในฐานะแฟนได้ไหมคะ”
ผมพยักหน้าอีกครั้ง
“คนดีช่วยเขาเท่าที่ช่วยได้นะ ไม่ต้องรู้สึกผิด ครามเข้าใจว่าใครๆก็รักพ่อแม่แต่...แคร์คนที่เขารักเรานะ”
ผมพยักหน้าพร้อมกับสูดหายใจเข้าให้ลึก
“ผมรักโต้ซัง รักพี่คู้มากๆ"
ผมบอกพลางสบตาคราม
“แล้วคุณหมีรักคนดีไหมครับ”
ครามยิ้มกว้างก่อนจะดึงผมเข้าไปกอด
“รักค่ะ รักมากๆเลย”
.
.
.
.
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 12-03-2019 17:08:57
ผมเป็นพวกไม่ค่อยเชื่อใน destiny หรือรักแรกพบหรือคู่แท้อะไรมากมาย ผมก็เหมือนผู้ชายทั่วไปที่มองคนจากหน้าตาก่อนแล้วค่อยเรียนรู้นิสัย แต่เดิมผมไม่ใช่คนที่โรแมนติคหรือเก็บเรื่องอะไรมาคิดเยอะ แต่กับคนดี เขาเป็นข้อยกเว้นทั้งหมดที่ผมมี
เมื่อคืนลูกเจี๊ยบร้องไห้จนผมกลัวว่าเขาจะปวดหัว....แปลกดีที่ผมเห็นว่าใบหน้าเปื้อนน้ำตาของเขายังคงสวย
คนดีเป็นที่รักของหลายๆคน แต่คนที่ควรจะรักเขาที่สุดอย่างพ่อแม่กลับไม่ได้เห็นเลยว่าเขาน่ารักขนาดไหน ผมไม่เคยเชื่ออยู่แล้วว่าคนเราเกิดมาจะมีโอกาสใช้ชีวิตได้เท่ากัน
เรื่องของคนดีผมไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจหรือให้ความเห็น ที่ผมทำได้คือช่วยเขาเท่าที่เขาอยากให้ทำ แค่เขาเปิดปากเล่าผมก็เบาใจแล้ว
ผมมองตาบวมช้ำของคนดี เขาที่พึ่งอาบน้ำเสร็จยิ้มให้กันอย่างเคย
“คนดีอยากไปไหนไหม”
ผมถามเพราะเห็นว่าเป็นวันอาทิตย์ และเราเองก็ว่างทั้งคู่
“อยากไปตัดผมครับ”
ผมสีธรรมชาติของคนดียาวจนจะถึงกลางหลัง พักหลังมานี้เวลาออกไปข้างนอกคนดีจะรวบไว้ตลอด จะได้เห็นมันยาวสยายก็ต่อเมื่ออยู่กับเขาแค่สองคนบนเตียง
“ผมยาวก็ดีแล้วนะคะ”
ผมพยายามเลี่ยงคำว่าสวย เพราะเดี๋ยวลูกเจี๊ยบจะได้หน้างออีกรอบ
“จะเริ่มสมัครงานแล้วครับ”
เขาใช้มือมัวนผมตัวเองไปมา
“งั้นตัดสั้นขึ้นอีกนิดเนอะ”
ผมพยายามตะล่อมเพราะไม่อยากให้เขาตัดทรงอื่น แต่ดูเหมือนคนดีจะไม่สนใจแม้แต่ร้อย
“ว่าจะตัดเหมือนครามครับ”
“ไม่ได้นะคนดี”
ผมรีบห้าม เพราะผมรองทรงสูงที่ผมตัดอยู่ไม่น่าจะเข้ากับเขา จริงๆผมแค่คิดว่าผมยาวมันเซ็กส์ซี่ดี
“ไม่เหมาะเหรอครับ”
คนดีเม้มปากเหมือนกำลังใช้ความคิด
“ไม่เหมาะๆ”
ถึงผมจะบอกแบบนั้นสุดท้ายก็พาเขามายืนที่ร้านตัดผมในห้าง คนดีบอกว่าโต้ซังเห็นแล้วคงจะตกใจ อย่าว่าแต่โต้ซังเลย ผมเองยังทำใจไม่ค่อยได้กับผมรองทรงแต่ปล่อยด้านหน้ายาวปิดคิ้ว
มันก็ดูดี...แต่....
คนที่ไม่ได้ผมสั้นมานานดูเขินๆ
“ดีไหมครับ”
ลูกเจี๊ยบถามพร้อมกับลูบต้นคอโล่งๆของตัวเองไปมา ผมฝืนยิ้มให้ก่อนจะตอบ
“ดีค่ะ”
“ครามโกหก”
ผมสูดหายใจเข้าให้ลึก สัญญากับเขาแล้วว่าจะไม่โกหกไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม เลยต้องบอกตรงๆ
“เหมือนใจจะสลายเลยลูกเจี๊ยบ ครามชอบผมยาว”
ผมว่าเสียงเหมือนจะร้องไห้ คนดีหัวเราะเสียงใส แก้มขึ้นสีแดงหน่อยๆ ผมเลยรวบเอวเขามาใกล้ๆ
“คุณเห็นแฟนผมไหม ที่ผมยาวๆสวยๆ เข้าไปในร้านเมื่อกี้แล้วหายไปเลย”
“ชอบแกล้ง”
คนดีว่าทั้งยิ้มกว้าง ถ้าผมสั้นแลกกับยิ้มแบบนี้ได้ก็คงพอแล้ว
“ครามหิวแล้ว เราไปกินอะไรดี สเต็กดีไหม”
ผมก้มหน้าถามคนตัวเล็กกว่า คนดีย่นจมูกดูไม่พอใจ ผมเริ่มเข้าใจพวกพี่เพนท์แล้วว่าทำไมถึงได้ชอบแกล้งคนดีนัก
สุดท้ายก็มาจบที่ร้านสลัดเจ้าเดิม คนดีดูตื่นเต้นกับมันเผาหน้าร้าน ผมมองลายเส้นหมาจิ้งจอกตรงต้นคอเขาที่ไม่มีอะไรมาบังแล้ว ใจจริงอยากจะก้มลงกัดสักที แต่ก็กลัวว่าคนดีจะโกรธเอา
“เอามันเผาด้วยนะ กินเยอะๆจะได้โตไวๆ”
ผมว่าก่อนจะลูบแก้มเขาเบามือ คนดียิ้มกว้างพร้อมกับพยักหน้ารับ
.
.
.
.
“มาที่นี่ทำไมครับ”
ลูกเจี๊ยบถามขึ้นในตอนที่ผมพาเขาเดินมาตรงร้านเครื่องเงินที่รับเจาะด้วย คนดีมองไปรอบๆร้าน
“ครามอยากเจาะหูบ้าง”
คนดีดูตกใจ เขามองหน้าผมนิ่ง
“จะดีเหรอครับ”
“ดีสิคะ คนดีว่าคู่ไหนสวย ครามอยากใส่คู่กับลูกเจี๊ยบ”
คนดีดูลังเล ผมชี้ให้เขาดูต่างหูเงินลายเรียบๆ แต่มือสวยกลับชี้ไปอีกทาง
“อันนี้ครับ”
เขาว่าก่อนจะยิ้ม
“ลายดอกไม้นะคะ”
คนดีพยักหน้า
“ครับ สวยดี"
ผมรู้ว่าอีกคนตั้งใจแกล้ง แต่ผมจะยอมให้แกล้งเพื่อแลกกับการที่เขายิ้มให้
.
.
.
.
“มึงเจาะหูเหรอวะ”
แซมถามขึ้นในวันนัดรวม เราปิดเทอมกันอยู่สามเดือนก่อนที่เปิดเทอมปีสี่
“อืม”
ผมตอบแซมพลางจับตุ้มหูฝั่งซ้ายที่เริ่มหายเจ็บแล้ว
“รูปอะไรวะ”
“ดอกไม้”
พอผมตอบพวกเพื่อนก็ขำกัน
“อย่างเสี่ยว มึงเลือกเหรอวะ”
ผมส่ายหน้าให้กร
“กูว่าเมียมันเลือก ไม่งั้นก็น้องแนน”
แอลว่า ผมพยักหน้าเพราะพวกมันเดาถูก
“เมียเลือก”
“มึงก็ยอมทุกอย่างเลยนะ”
ปัณณ์ว่าพร้อมกับขำ ผมนึกถึงหน้าเขาแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้า
“เป็นมึงมึงก็ยอม"
“หลงหัวปักหัวปำเลยว่ะ”
ผมพยักหน้าอีกรอบเพราะไม่รู้จะต้องแก้ตัวยังไง
.
.
.
.
วันนี้ผมตื่นเช้ากว่าปกติเพื่อเตรียมจะทำกับข้าวให้อีกคน พอมองของใช้คนดีที่วางไว้ในห้องน้ำแล้วก็ได้แต่ยิ้ม
“เมื่อไร่ลูกเจี๊ยบจะย้ายมาอยู่กับครามคะ”
ผมเดินย้อนกลับมาในห้องนอนเมื่อเห็นว่าเขาตื่นแล้ว ผมซอยสั้นของลูกเจี๊ยบชี้ไม่เป็นทรง ผมขำแต่ก็เดินไปดึงให้ลุก จะได้อาบน้ำพร้อมกันเลย
“ผมอยากอยู่กับโต้ซังครับ”
“แล้วไม่อยากอยู่กับครามเหรอ”
คนดีส่ายหน้า ผมเลยเดินเข้าไปกอดร่างกายเปลือยเปล่าไว้
“ให้ตอบอีกรอบ”
“ครามชอบแกล้ง”
“ครามเปล่า”
ผมหัวเราะ ก่อนจะก้มลงจูบคนที่พึ่งตื่น ยิ่งเห็นเขาเปลือยชัดๆผมก็ยิ่งอยากจะกินอย่างอื่นมากกว่าข้าวเช้า
“อืม...”
ผมครางเสียงต่ำเมื่อคนดีเบียดตัวเข้ามาหากัน ผมบีบก้นนุ่มเต็มมือว่าจะสอดนิ้วเข้าไปในตัวเขา แต่ก็ชะงักไปเพราะได้ยินเสียงกดออดหน้าห้อง
“ใครมาครับ”
คนดีถาม เขาพยายามผลักตัวผมออก แต่ก็ไม่ได้ผล
“คุณหมี”
“ขา”
“มีคนกดออด”
คนดีว่าหน้ายุ่ง
“งันไปอาบน้ำ หรือจะให้ครามอาบให้ดี”
ผมแกล้งถาม และก็ได้คำตอบว่าไม่อย่างที่คิด ถึงได้เดินมาหน้าห้อง ผมคิดว่าน่าจะเป็นน้องแนนมาเอาของ ไม่อย่างนั้นก็คุณป้าแม่บ้าน เพราะคอนโดนี้คนนอกเข้ามาไม่ได้อยู่แล้ว แต่พอส่องตาแมวตรงประตูออกไป ถึงได้รู้ว่าตัวเองคิดผิด
“บ้านช่องไม่มีเหรอคะน้องชาย”
“พี่จอยคะ”
ผมยกมือไหว้พี่สาว แต่คนมาใหม่กลับมองไปรอบๆห้อง
“มีอะไรจะสารภาพไหมคะน้องชาย”
“แนนฟ้องเหรอคะ”
แต่เดิมห้องนี้เป็นห้องที่พี่สาวคนโตซื้อไว้ แล้วยกให้ผมในตอนที่ผมขึ้นมหาวิทยาลัย
“แนนฟ้องอะไรคะ ดูบรรยากาศห้องก็รู้เลย น้องชายพี่จอยอยู่คนเดียวไม่มีทางสะอาดขนาดนี้ค่ะ”
พี่จอยว่า ผมที่ไม่ได้เจอพี่สาวหลายเดือนเข้าไปกอดพี่สาวคนสวยไว้หลวมๆ
“แฟนค่ะ อาบน้ำอยู่”
“ร้าย”
พี่จอยว่าก่อนจะหยิกผมไปหลายที
“ถ้าพี่ไม่มาคงไม่เปิดปากนะคะ”
จริงๆเรื่องคนดีก็ไม่ใช่ความลับอะไร น้องแนนก็รู้และผมว่าน้องแนนก็คงเล่าให้แม่กับพี่สาวฟังหมดแล้ว แต่ผมเองก็ยังไม่มีโอกาสพาไปเจอ เพราะเราเองพึ่งคบกันไม่ถึงปีด้วยซ้ำ ผมกลัวคนดีจะตกใจ
“น้องแนนบอกสวย...แต่เป็นผู้ชาย”
ผมยิ้มก่อนจะพยักหน้ารับ
“ค่ะ ผู้ชาย”
“พี่ไม่ได้ว่าอะไรนะคะ แต่ครามคิดดีแล้วใช่ไหม”
ผมได้แต่ยิ้มเพราะอยากให้พี่จอยเจอเขาเองมากกว่า พี่จอยถึงจะเป็นคนตรงๆหรือดุในบางที สุดท้ายก็ใจอ่อนอยู่ดี
“ไปทานข้าวกัน น้องแนนรออยู่ข้างล่าง”
“ได้ค่ะ ขอครามอาบน้ำก่อนนะคะ”
“คราม ผมอาบ...”
คนดีที่พึ่งอาบน้ำเสร็จเปิดประตูออกมางงๆ พอเห็นว่าในห้องไม่ได้มีแค่ผมคนเดียว คนที่เปลือยท่อนบนอยู่ก็หน้าแดงซ่าน
“ผม...”
ผมรีบก้าวเท้าเข้าไปหาเขา ก่อนจะปิดประตูห้องนอน
“ใส่เสื้อก่อนนะคะ พี่จอยมาหา”
“ผม...”
ตากลมโตมองที่ผมนิ่ง เขาดูตกใจและทำตัวไม่ถูก ผมก้มลงจูบหน้าผากเบาๆเพื่อบอกว่าไม่เป็นไร
“ไม่มีอะไรค่ะ พี่จอยน่ารักเหมือนน้องแนนเลย”
“ผมขอโทษครับ ไม่รู้ว่ามีคนมา นึกว่าครามอยู่คนเดียว...”
ผมมองคนที่กอดอกตัวเองไว้
“ผมไม่ได้ตั้งใจ...”
“ใส่เสื้อตัวนี้ดีไหมคะ”
ผมถามถึงเสื้อยืดสีขาวของผมเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจเขา คนดีส่ายหน้าไปมา
“แขนยาว ได้ไหมครับ”
คนดีมองผมก่อนจะก้มมองตัวเอง ทำไมผมจะไม่รู้ว่าเขาประหม่ากับลายเส้นพวกนั้นแค่ไหน
“คนดี เชื่อใจครามหน่อยนะ ไม่เป็นไร”
พี่เพนท์เคยบอกผมว่าคนดีมักจะไม่ชอบให้คนเข้าใกล้มากนัก อย่างเพื่อนๆที่สนิทกันเพราะชอบอะไรเหมือนๆกัน พี่เพนท์เองก็สักเลยไม่ได้สนใจว่าใครจะมองตัวเองยังไง ต่างจากคนดีที่สักเพราะชอบแต่ก็กลัวสายตาคนอื่นเสมอ
มันอาจจะดูย้อนแย้ง แต่ผมก็เข้าใจเขา
.
.
.
.
“สวัสดีครับ”
พี่จอยรับไหว้คนดีแต่ว่าก็จ้องหน้าอยู่นานจนคนถูกมองกลัว ผมแตะไหล่เขาเบาๆ
“ครามชอบคนสวยจริงๆนะเนี่ย”
พี่จอยว่าก่อนจะขำ
“พี่ชื่อพี่จอยนะคะ เป็นพี่สาวคนโตของครามกับน้องแนน”
คนดียิ้มเขินก่อนจะพยายามแนะนำตัวบ้าง ผมยืนมองคนที่ค่อยๆพูด
“ผม...ชื่อคนดีครับ”
“แนนเล่าให้ฟังแล้วค่ะ ว่าครามหลงพี่คนดีมากๆไม่ยอมกลับบ้าน”
ปลายประโยคพี่จอยหันมาหาผม
“เถียงไม่ออกเลยค่ะ”
ผมบอกพี่สาวตัวเอง ตั้งแต่ขึ้นมหาวิทยาลัยผมก็นานๆครั้งกลับบ้าน เพราะว่าแม่กับพี่จอยมักจะแวะมาหาที่คอนโดเรื่อยๆอยู่แล้ว แม่ผมถึงจะอายุเกือบหกสิบแล้วแต่ยังทำงานของที่บ้านอย่างขยันขันแข็ง พี่จอยเองก็งานยุ่ง
เพราะฉะนั้นการที่ผมกลับบ้านบางทีก็เหมือนไปเกะกะสาวๆ และบางทีกลับบ้านไปก็ไม่มีใครอยู่บ้านเลยเพราะไปโรงงานกันหมด
“พี่จะมาชวนไปกินข้าวด้วยกันค่ะ มีร้านอาหารที่มีอาหารเจอร่อยด้วยนะ”
คนดีไหว้ขอบคุณพี่จอยอีกรอบ ผมเดินเข้าไปในห้องเพื่อหยิบกระเป๋าตังค์และกระเป๋าผ้าของเขา ก่อนจะเดินออกมาแตะหลังคนที่ดูเหมือนไม่กล้าเดินตามพี่จอยไปด้วยซ้ำ
“ไม่ต้องกลัวๆ พี่จอยไม่ดุค่ะ”
ผมขยี้ผมสั้นของเขาเบาๆ คนดียิ้มตาหยี
“ครามนินทาพี่ให้แฟนฟังหรือเปล่า ทำไมน้องคนดีดูกลัวพี่คะ”
“ก็พี่จอยน่ากลัวเอง”
พอผมบอกแบบนั้นก็โดนพี่สาวหยิกไปอีกหลายที
“ปากเสียค่ะ”
พี่จอยว่าก่อนจะเดินนำลงไปที่โถงข้างล่าง ส่วนคนสวยผมดูไม่มั่นใจอะไรสักอย่าง
“ขอมือหน่อยนะเจ้าลูกเจี๊ยบ”
คนดีมองมือผม เขาส่ายหน้าเบาๆ
“ขอจับมือหน่อยนะคะ”
ผมว่าก่อนจะยื่นไปจับมือเขาไว้ ก่อนจะออกเดินตามพี่จอยไป
.
.
.
.
“กลัวพี่จอยเหรอ”
ผมถามคนที่กลับมาห้องตอนเกือบเที่ยง หลังจากออกไปกินข้าวเช้าพร้อมพี่จอยและน้องแนน คนดีเกร็งตั้งแต่แรกจนกลับมาแล้วก็ยังดูไม่สบายใจ
“เปล่าครับ ผม...”
ดีที่ตอนกินข้าวมีน้องแนนคอยคุยด้วย ไม่อย่างนั้นคนที่ยืนบีบมือตัวเองอยู่ตอนนี้คงจะเครียดหนัก ผมลูบต้นคอเขาเบาๆ
“พี่จอยมาไม่เจอตอนพี่คนดีผมยาว เสียดายเนอะ”
คนโดนเบี่ยงเบนความสนใจมองหน้าผม
“ทำไมครับ”
“ครามอยากอวด”
ผมบอกเขายิ้มๆ คนดีทำหน้างง บางทีคงไม่เข้าใจความรู้สึกไร้สาระของผม เวลาที่ได้คุยเรื่องคนดีกับพวกไอ้แซม ต่อให้มันจะด่าผมว่าผมหลง ผมกลับมีความสุขที่ได้เล่า ใจจริงเวลาไปเจอเพื่อนอยากพาคนดีไปด้วย แต่ก็กลัวลูกเจี๊ยบตื่นคน
“คนดีไม่เข้าใจครามหรอก”
“ผม ไม่เข้าใจครับ”
“ครามก็ไม่เข้าใจคนดีเหมือนกัน”
ผมถอนหายใจเพราะคนที่ดูเครียดยังไม่คลายกังวลเลย คิ้วสวยผูกขมวดแน่น ดูก็รู้ว่าคิดมากไปถึงไหนต่อไหน
“เป็นผม จะดีเหรอครับ”
“มีตรงไหนบ้างที่ไม่ดีล่ะ”
ผมแตะที่มือเขาเบาๆเพื่อบอกว่าให้เลิกบีบ ก่อนจะสอดมือตัวเองเข้าไปแทน
“ผม ไม่เหมาะกับครามเลย”
ตอนที่ยังไม่รู้จักเขา มองเผินเขาเหมือนคนง่ายๆสบายๆแต่ยิ่งรู้จักกันมากขึ้น และยิ่งเขายอมให้ผมเข้าใกล้มากเท่าไหร่ เขาก็กังวลมากเท่านั้น
“ตรงไหนที่ไม่เหมาะ”
คนดีเม้มปากแน่น วันนี้เขาไม่ได้ใส่จิวไว้ตรงไหนเลย เขาถอดแม้กระทั่งต่างหูอันที่เราใส่คู่กัน
“แสดงว่าคนดีไม่รักครามเลยใช่ไหม”
ผมก้มหน้าลงถามเขา คนดีเงียบไปนานจนผมใจแป้วก่อนจะบอกเสียงเบา
“ไม่ใช่แบบนั้นครับ”
ลูกเจี๊ยบดูเปลี่ยนไปมากมายตั้งแต่แรกเจอ และถ้าเขาจะเปลี่ยนไปอีกผมอยากให้เขาเป็นคนดีที่สามารถยิ้มได้โดยไม่กังวลอะไร
“ครามรักคนดีนะ รักแบบที่ไม่สนใจด้วยซ้ำว่าคนดีจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง”
เขามองตรงมายังผม
“แล้วคนดี รักครามบ้างไหมคะ”
คนดีนิ่งเงียบ ผมเองพอรู้ว่าเขารู้สึกยังไงแต่ก็อยากฟัง
“เหมือนครามรักคนดีฝ่ายเดียวเลย”
เขาพยักหน้า
“รักครับ”
ผมอมยิ้มเหมือนคนบ้า
“รักมากไหมคะ”
“รักมากครับ”
สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มกว้าง คนดีก้มหน้างุด เขาพยายามจะดึงมือออก แต่ผมไม่ปล่อย
“เห็นไหม ไม่เห็นต้องกังวลอะไรเลย ครามยังไม่เห็นกลัวพี่คู้หรือโต้ซังเลย”
คนดีที่ไม่รู้เขินหรือว่าโกรธที่โดนแกล้งมองหน้าผมนิ่ง
“ผมจะเอาไปฟ้องพี่คู้ ฟ้องโต้ซัง”
ผมหัวเราะ เพราะเขาขู่ได้น่ากลัวมาก
“ทำไมแกล้งครามคืนล่ะ”
TBC.
__________________________
เราก็รักคนดีเหมือนกัน รักมากกว่าครามอีก :m15: :กอด1:
// ลูบหัวพี่คนดี ขวัญเอ้ยขวัญมานะคนสวย
เริ่มหัวข้อโดย: GDNEE ที่ 12-03-2019 17:53:02
"รักมากครับ"
โอ้ยยยพี่คนดี พี่คนดีของน้องงงง
น้องไม่ไหวแล้ววว ฮือออ
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 12-03-2019 17:54:31
แต่คนดีเป็นเด็กที่ดี ดีด้วยตัวของคนดีเอง น้องคนดีต้องมีความมั่นใจมากกว่านี้นะลูกนะ
สู้ๆนะลูก สู้ๆนะคะไรท์ อยากให้พรุ่งนี้เป็นวันอังคารจังเล้ยยยยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: oohsg94 ที่ 12-03-2019 18:01:44
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 12-03-2019 18:36:56
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 12-03-2019 18:46:48
เริ่มหัวข้อโดย: Chobreadyaoi ที่ 12-03-2019 18:51:49
Sent from my iPhone using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: fammykiki ที่ 12-03-2019 18:52:32
เริ่มหัวข้อโดย: Nuch_Chii ที่ 12-03-2019 20:05:21
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 12-03-2019 20:17:58
ทำไมนังครามไม่ถามตัวเองบ้างว่าเหมาะกับคนดีมั้ย
นังครามเหมือนโจรขโมยเด็กกับนางฟ้า หื่นอีกต่างหาก
แต่ข้อนี้พอเข้าใจ เป็นเราก็อยากฟัดเช้าฟัดเย็น น่ารักไปทุกตรง
อยากได้คนดี ยักดั้ย อยากด้ายย :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: piiya ที่ 12-03-2019 20:26:12
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 12-03-2019 20:42:48
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 12-03-2019 20:48:52
คนดี แค่พูดว่ารัก คนอกหักกันระนาว มีย้ำว่ามากไปอีกกก ตายยย
อยากได้คนดีมาไว้ที่บ้านต้องทำไง :ling1: :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: monoo ที่ 12-03-2019 21:01:42
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 12-03-2019 21:25:11
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าหญิงขี้ลืม ที่ 12-03-2019 21:27:10
ทำไมน้องน่ารักขนาดนี้
อ้อนน่ารักมาก
นี่ถ้าเจอนะจะขอหยิกแก้มซักที หมั่นเขี้ยว
เริ่มหัวข้อโดย: MaTazz ที่ 12-03-2019 21:47:01
เราเข้าใจคุณหมีนะคะ ยัยลูกเจี๊ยบน่ารักขนาดนี้
:impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: Fiasarinya ที่ 12-03-2019 22:01:42
รักจนอยากได้มาเป็นของตัวเอง
รักจนอยากเขี่ยนังหมีขี้อวดให้กระเด็น
เริ่มหัวข้อโดย: AkuaPink ที่ 12-03-2019 22:02:49
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 12-03-2019 22:25:51
เริ่มหัวข้อโดย: sripaerrr ที่ 12-03-2019 22:40:09
ปล.เข้าใจความรู้สึกครามเลยอะ ใจสลายคนดีตัดผม ทำไมอะะะะ ครามทำไมไม่ห้ามอย่างหนักแน่นกว่านี้อะะะ แงงงงงงงง
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 12-03-2019 22:57:24
:L1: :pig4: :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 12-03-2019 23:11:14
เริ่มหัวข้อโดย: magmild ที่ 13-03-2019 00:21:27
เริ่มหัวข้อโดย: Pakeleiei ที่ 13-03-2019 00:32:40
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 13-03-2019 01:18:45
เริ่มหัวข้อโดย: i.am.wee ที่ 13-03-2019 05:34:45
เริ่มหัวข้อโดย: tipppppp ที่ 13-03-2019 07:45:42
เริ่มหัวข้อโดย: noy ที่ 13-03-2019 08:11:05
เริ่มหัวข้อโดย: deuxspades ที่ 13-03-2019 09:08:04
เริ่มหัวข้อโดย: HanATarO ที่ 13-03-2019 13:04:52
เริ่มหัวข้อโดย: Ac118 ที่ 13-03-2019 13:16:26
“เหมือนใจจะสลายเลยลูกเจี๊ยบ ครามชอบผมยาว”
/บีบมือนังหมีครามแน่น ฮือออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 13-03-2019 18:04:48
เริ่มหัวข้อโดย: Majariga ที่ 13-03-2019 19:26:23
อาบน้ำก็อาบน้ำดิ มาบีบกงบีบก้นไรลูกชั้นนนนน
ดีที่พี่แนนมาพอดี อดล้วงเลยจ้าาาาา :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: Pankwun ที่ 13-03-2019 19:32:20
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 14-03-2019 10:13:04
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 14-03-2019 22:24:59
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 16-03-2019 00:54:56
เริ่มหัวข้อโดย: cinpetals ที่ 16-03-2019 09:49:38
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 16-03-2019 12:29:15
โตมาเป็นคนดี คนน่ารักแบบนี้ อย่าไปกลัวอะไรอีกค่ะคนดี
ครามเป็นผู้ชายอบอุ่นขึ้นมาเลยจ้า อยู่กับพี่น้องว่าเยอะแล้วนะ
อยู่กับคนดี ยิ่งกว่าไปอีก ชอบความอ้อนนั้น และความตะล่อมจนได้
ครามใจร้อน แต่เพราะกับคนดี ครามถึงมีโหมดข่มใจไว้บ้าง 5555
เอาใจช่วยคนดีให้ผ่านแผลร้ายและสู้คนนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: M_wonderr ที่ 18-03-2019 01:03:14
เริ่มหัวข้อโดย: ★KVH™★ ที่ 18-03-2019 09:13:08
เริ่มหัวข้อโดย: DraCo_SLa13 ที่ 19-03-2019 08:21:20
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 19-03-2019 15:32:43
สัญญาใจ
“พรุ่งนี้ผมจะไปซื้อต้นไม้นะครับ ครามจะได้ไม่ต้องมาหาที่บ้าน” เจ้าของห้องว่าพลางดันตัวผมออก วันนี้เป็นวันหยุด ผมมาหาคนดีที่บ้านเพราะพี่คู้กับโต้ซังชวนกินข้าวเที่ยง เห็นว่าสองคนนั้นเมื่อคืนนอนที่ร้านและกำลังจะกลับมา
“ต้นไม้อะไร”
“หลายๆอย่างครับ อยากไปเดินดู” คนดีว่า มือสวยดันไว้ที่อกผมเพื่อขอระยะห่าง ส่วนใบหน้าก็กำลังเบือนหนีจากปากผม
“ครามไปด้วยไหม” ผมดึงเขาเข้ามากอดแนบตัว ผมว่าคนดีน่าจะเป็นสิ่งมีชีวิตที่แปลกๆหน่อย เพราะยิ่งกอดเขาผมยิ่งรู้สึกเหมือนได้ชาร์ตแบต แต่เป็นแบ็ตที่ชาร์ตยังไงก็ไม่เต็ม
“ผมกลัวครามจะเหนื่อย มันร้อนแล้วก็หนักด้วย” คนตัวเล็กกว่าบอก ผมจับเอวเขาไว้ รู้ดีว่ามันบางนิดเดียว
“แล้วคนดีจะไม่ร้อนหรือไม่หนักใช่ไหม”
“ผมไม่เป็นไรครับ”
ผมขำ ตัวก็แค่นี้ นึกภาพแล้วยังดูออกเลยว่าจะไปแบกต้นไม้แบบบ้าหอบฟางคนเดียว หน้าก็จะแดงๆเพราะแดด ที่สำคัญคงจะใส่เสื้อกล้ามแขนกว้างไปถึงเอว
ใครบอกว่าผู้ชายโป๊แล้วไม่เซ็กส์ซี่...ผมอยากให้มาเห็นคนดีมากจริงๆ
“ครามไปด้วยดีกว่าเนอะ”
เจ้าตัวยิ้มก่อนจะพยักหน้ารับ
“ครับ”
“แล้ววันนี้จะนอนไหนดี” ผมแกล้งถาม หร้อมกับก้มลงจูบแก้มของคนที่ยังพยายามดันตัวออก
“ที่บ้านครับ”
“ครามให้พูดใหม่อีกรอบ” ผมแกล้งแหย่แต่อีกคนส่ายหน้าหวือ
“ที่บ้านครับ”
“งั้นเริ่มงานแล้วมาอยู่กับครามไหม”
หลังจากฝึกงานเสร็จเทอมสุดท้ายคนดีก็ได้งานทันทีจากสตูดิโอในเครือเดียวกัน เห็นว่าหนึ่งอาทิตย์ต้องเข้าออฟฟิศแค่สามวัน นอกนั้นจะทำงานที่ไหนก็ได้ แต่ผมก็ยังรู้สึกว่าบ้านคนดีมันไกลจากเมืองเกินไปอยู่ดี
คนดียิ้ม ก่อนจะบอกผม
“ไม่ครับ คนดีจะอยู่กับโต้ซัง”
ผมนึกแล้วว่าคำตอบต้องออกมาแบบนี้ถึงได้จับเจ้าลูกเจี๊ยบขึ้นอุ้มแล้ววางลงบนเตียง เห็นแล้วมันเขี้ยวพิกล ผมดูนาฬิกาแล้วเห็นว่าอีกชั่วโมงกว่าๆโต้ซังถึงจะกลับมา
“คราม…” เขาเรียกผมในตอนที่เสื้อยืดสีขาวของเขาถูกถอดออกจากตัว
“เดี๋ยวโต้ซังมาเจอ อื้อ”
ผมยังจำตอนแรกที่ผมทำกับเขาในห้องนี้ได้ ตอนนั้นพี่คู้กลับมาบ้านพอดี ลูกเจี๊ยบถึงได้กลัวมาถึงทุกวันนี้ ผมจูบที่ริมฝีปากนิ่มเบาๆก่อนจะกวาดลิ้นเข้าไปข้างใน พร้อมกับแทรกตัวลงไปจับขาของคนดีแยกออก ทำให้กางเกงขาสั้นที่ใส่อยู่บ้านถลกขึ้นไปถึงไหนต่อไหน
“คนดีไม่อยากทำกับครามเหรอคะ” คนถูกอ้อนหน้าแดงจัดเมื่อผมยันตัวขึ้นถอดเสื้อของตัวเองออกบ้าง คนดีเบือนหน้าหนี เขาเม้มปากแน่นในตอนที่ถูกผมดึงกางเกงตัวบางพร้อมกับชั้นในออกไป ปกติเราทำกันตอนกลางคืน ผมถึงไม่ได้เห็นเขาชัดขนาดนี้
แสงอาทิตย์ที่สาดลอดผ้าม่านโปร่งเข้ามาทำให้ห้องของเขาสว่างโร่ตัดกับความเย็นของเครื่องปรับอากาศข้างใน ในกระทั่งเราเริ่มเบียดตัวเข้าหากัน ห้องนี้ถึงได้ร้อนขึ้น
“ทำอะไรคะ” ผมถามคนที่หยัดตัวขึ้นมาจูบตรงซอกคอผม ฟันคมขบลงเบาๆเหมือนกลัวผมจะเจ็บก่อนจะเงยหน้ามามองตาแป๋ว
“เอาคืนครับ” และสุดท้ายคนที่จะเอาคืนก็เขินเอง ผมยิ้มกว้างก่อนจะซุกหน้าลงไปที่คอขาว งับให้ขึ้นรอยก่อนจะดูดให้มันช้ำแลัวนมาที่หน้าอกเขา จูบและใช้ปันงับมันให้ชูชัน คนดีครางเสียงหวานอยู่ในลำคอ
“อยากเอาคืนอีกรอบไหมคะ” ผมพยายามกลั้นขำคนที่นอนตัวอ่อนปวกเปียก คนดียกมือขึ้นมากอดคอผมไว้ ผมยกตัวเขาให้นั่งทับตักผมในที่สุด ลิ้นเล็กๆค่อยๆเลียตรงยอดอกผม คนดีเงยหน้ามองผมเป็นระยะ จนเขาแน่ใจว่าผมอมยิ้มถึงได้หยุด
“ไม่ทำแล้ว”
ผมหลุดขำคนงอน
“ทำไมวันนี้ถึงอยากทำคะ” ผมไล้มือไปตามแนวกระดูกสันหลังเขา
“ผมอยากให้ครามรู้สึกดีบ้างครับ” คนดีบอกเสียงเบา ผมยิ้มจนปวดแก้ม เพราะแบบนี้ถึงอยากจะอยู่กับเขาตลอดเวลา
“งั้น…” ผมบีบก้นกลมให้แยกออก เบียดสิ่งที่คับแน่นใต้กางเกงกับท่อนล่างเขา
“วันนี้ คนดีอยู่ข้างบนตัวครามนะคะ”
.
.
.
.
“เริ่มงานแล้วไปอยู่ใกล้ๆที่ทำงานไหม จะได้ไม่ต้องเทียวไปเทียวมาแบบนี้” โต้ซังถามขึ้นกลางโต๊ะอาหาร วันนี้บ้านนี้ก็ยังเป็นเมนูอาหารญี่ปุ่นอย่างเคยและผมว่าโต้ซังทำได้อร่อยมากจริงๆ ผมคีบปลาย่างเข้าปากพร้อมกับมองคนข้างตัว
“แต่ว่าโต้ซัง...”
“โต้ไม่เหงา เดี๋ยวอามิจังจะมาอยู่ด้วยนานเลย” คนเป็นพ่อบอก คนดีวางช้อนส้อมในมือก่อนจะมองหน้าพี่ชายและพ่อ
“พี่อามิมาเหรอ!”
ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ผมไม่เคยเจอคนดีที่กำลังตื่นเต้นแบบนี้
“ใช่ อามิจะลองมาช่วยงานนำเข้าปลา ถ้าทำได้ก็จะมาอยู่ไทยด้วยกัน” โต้ซังว่า ผมเเดาว่าน่าจะเป็นพี่สาวคนญี่ปุ่นที่คนดีเคยเล่าให้ฟัง
“ในที่สุดห้องที่ทำไว้สิบปีก็ได้ใช้” พี่คู้ว่าพลางขำพ่อตัวเอง
“ยิ่งอยากอยู่บ้านเลยครับ อยากอยู่คุยกับพี่อามิ” คนดีบอก แต่พี่คู้รีบขัด
“ทำอย่างกับคุยกับเขารู้เรื่อง”
“ก็โต้ซังไม่สอนภาษาญี่ปุ่นให้ผม”
ผมเคยถามเขาเหมือนกันว่าพูดได้ไหม เพราะแอบเห็นพี่คู้พูดได้บ้าง แต่คนดีไม่รู้เรื่องเลย เขาบอกว่าตอนรับเขามาเลี้ยงโต้ซังเก่งภาษาไทยแล้ว
“วันไหนอยากมาคนดีก็ค่อยมา วันไหนเหนื่อยก็อยู่แถวที่ทำงาน คนดีไปหาคอนโดมาแล้วมาบอกโต้นะ” พ่อคนดีบอก แต่คนโดนบอกกลับทำหน้ายุ่ง
“อยู่กับครามไงโต้ ประหยัดดี” พี่คู้หันมาทางผม ผมยิ้มอยากจะบอกว่าผมเองก็ชวนเขาอยู่เหมือนกันแต่โต้ซังกลับไม่เห็นด้วย
“ไม่ดี อย่าไปกวนครามมาก”
“ไม่เป็นไรครับโต้ซัง ผมไม่อยากให้คนดีอยู่คนเดียว” ผมรีบบอก คนเป็นพ่อถอนหายใจก่อนจะมองที่ลูกชายคนเล็ก
“ที่อยากให้ไปอยู่ข้างนอกเพราะอยากให้ลองอยู่โดยแบบที่ไม่มีโต้กับพี่คู้บ้าง”
อย่างที่หลายๆคนรู้ว่าโต้ซังกับพี่คู้ดูแลคนดีดีมาก จนบางทีเจ้าตัวก็ไม่ค่อยสู้คน เรื่องง่ายๆอย่างกับข้าวก็ยังทำไม่เป็น พ่อของคนดีหลังๆมาก็ชอบมาบ่นกับผมว่าถ้าโต้แก่ไป คนดีจะดูแลตัวเองยังไง ผมว่าคนดีเก่งนะ….เขาคงอยู่ได้ แต่ยังไงพ่อกับพี่ชายก็ยังคงไม่สบายใจอยู่ดี
“เลี้ยงน้องแบบไข่ในหินไง ทีผมนะใช้เอาๆ”
“เดี๋ยวนะพี่คู้”
ผมขำคู่พี่น้องที่เริ่มทะเลาะกัน เข้าใจแล้วว่าทำไมโต้ซังถึงบอกว่าคนดีงอนพี่คู้บ่อย
“เออ พรุ่งนี้ตกลงให้พี่ไปส่งไหม ที่บอกจะไปซื้อต้นไม้”
“ไม่เป็นไรครับ ครามบอกจะไปด้วย” คนตัวเล็กกว่าว่า
“ตามใจกันเกินไปไหม” พี่คู้หันมามองผม ผมได้แต่ยิ้มกลบเกลื่อน
“ผมไม่อยากให้คนดีไปคนเดียวครับ”
“ให้ทำอะไรเองบ้างเถอะ เดี๋ยวพอโตไปจะพึ่งตัวเองไม่ได้”
“ทีพี่คู้ตั้งแต่มีแฟนยังไม่สนใจผมเลย”
“ทีคนดีมีแฟนก็ไม่ค่อยสนใจพี่เหมือนกัน”
“พี่คู้!”
“ก็ถามอยู่นี่ไงว่าให้ไปส่งหรือเปล่า!”
ผมนั่งกลั้นขำสองพี่น้อง พี่คู้อายุมากกว่าผมอยู่เกือบ 6-7 ปี ดูไม่่คนที่จะมาต่อล้อต่อเถียงกับน้องเท่าไหร่ แต่ดูก็รู้ว่าโอ๋น้องแค่ไหน
“ตีกันแล้ว” โต๋ซังส่ายหน้าไปมา แต่ก็ยิ้ม
“คนดีมีแฟนบ้านช่องก็ไม่ค่อยอยู่” พี่คู้ว่า คนเป็นน้องเหมือนจะเถียงแต่สุดท้ายก็นิ่งไป
“ไม่เถียงแล้วพี่คู้ ผมแพ้”
คนดีทำผมหลุดยิ้ม โต้ซังบ่นว่าไม่โตกันสักทีก่อนจะหันมาหาผม
“เรียนจบแล้วจะทำงานแล้ว เลี้ยงตัวเองได้แล้ว คบกับใครโต้ก็ไม่ว่าอะไรหรอก”
ผมพยักหน้ารับเพราะรู้ว่าโต้คงจะบอกว่าให้ดูแลเขาดีๆ
“ที่โต้ยังไม่เห็นว่าผมเลย แต่พี่คู้ว่าเอาว่าเอา ตัวเองนะแอบไปมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้”
“ไม่จบเหรอคนดี” คนเป็นพี่บ่นแต่มือก็ตักกับข้าวลงจานน้อง ผมมองคนดีกินข้าวไปบ่นไป เขาดูแปลกตามากจริงๆเวลาอยู่กับครอบครัว
.
.
.
.
ผมมองคนที่กำลังนั่งลงยองๆลงเลือกต้นไม่ประดับที่ถูกวางไว้เป็นกระถาง ถ้าผมไม่มาด้วยคงไม่รู้ว่าร้านต้นไม้ขนาดใหญ่ที่คนดีบอกจะไกลออกมาเกือบถึงนครนายก เขาบอกว่าถ้าผมไม่มาด้วยอาจจะนั่งรถตู้มา ขากลับก็คงจ่ายเพิ่มนิดหน่อยให้ต้นไม้นั่ง ผมได้แต่ถอนหายใจกับลูกเจี๊ยบ
“คนดีทำให้ครามคิดถึงน้องแนนเลย”
คนดีเอี้ยวหน้าขึ้นมามอง
“คนดีเหมือนน้องของคุณหมีเหรอคะ” เขาล้อผม คนดีชอบบอกว่าเวลาผมพูดคะขาแล้วทำให้เขารู้สึกแปลกๆ ซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่าเวลาเขาพูดแบบนี้มันน่าฟัดแค่ไหน
“ไม่เลยค่ะ” ผมนั่งลงข้างๆเขา มองกระถางต้นไม้ที่เยอะจนสุดลูกหูลูกตา น่าจะเป็นที่เพาะพันธุ์ด้วย
“ถ้าครามเห็นลูกเจี๊ยบเป็นน้องคงไม่อยากทำ”
“ทำอะไรครับ” คนดีถามหน้ายุ่ง ผมแอบใช้หลังมือเกลี่ยแก้มเขาเบาๆ
“ทำแบบที่เมื่อวานทำไงคะ”
คนดีลุกขึ้นยืนพร้อมกับบอกว่าผมขี้แกล้งแล้วเดินไปที่ต้นไม้แปลงอื่น ผมมองแก้มแดงใต้หมวกคุณป้าของเขา เห็นแล้วอยากจะจับมาจูบอีกที
“ไม่ได้เจอน้องแนนเป็นเดือนแล้วนะครับ” คนดีว่า ปกติถ้าเจอกันสองคนนี้จะคุยกันเหมือนคนสนิทกันมานาน ต่างจากเวลาอยู่กับผม คนดีมักจะคิดมากกว่าพูดเสมอ บางทีผมก็อยากคุยกับเขาเยอะๆแบบนั้นบ้าง
“แวะซื้อต้นไม้เสร็จไปหาแนนกันไหม” ผมถามพร้อมกับช่วยเขาหิ้วกระถางต้นไม้ประดับเกือบสิบกระถาง คนดีพยักหน้าเพราะบอกว่าซื้อเผื่อน้องแนนด้วย
“ไปที่บ้านครามนะ” พอบอกแบบนั้นคนที่ดูดีใจเมื่อครู่ก็เงียบลง
“ผม...จะดีเหรอครับ”
ผมยิ้มก่อนจะใช้ทิชชู่เปียกเช็ดมือให้เขา
“ดีสิ เดี๋ยวครามโทรบอกคุณแม่ก่อน”
คนดีดูอึกอัก แต่ก็ยอมพยักหน้าในที่สุด
“ดีมากค่ะลูกเจี๊ยบ” ผมลูบผมเขาเบามือ เห็นแพนิคน้อยลงแบบนี้ก็เบาใจ
.
.
.
.
แต่ผมคงคิดน้อยไป เพราะทันทีที่มาถึงบ้านคนดีกลับทำตัวไม่ถูก เพราะนอกจากครอบครัวผมแล้ว วันนี้ยังมีเพื่อนแม่มาเต็มบ้าน ผมโทรบอกแม่ว่าจะพาแฟนที่คบกันมาสักพักมาหา ท่านดูดีใจ แต่พอเจอตัวจริง แม่ผมกลับเงียบไปจนผมใจเสีย และนั่นก็ยิ่งทำให้คนดีกดดัน
...ผมบอกแม่ว่าจะพาแฟนมาที่บ้าน แต่ไม่เคยบอกแม่มาก่อนว่าคนที่คบเป็นผู้ชาย…
“พาคนดีขึ้นไปที่ห้องก่อนไหม เดี๋ยวน้องแนนมาค่อยลงมากินข้าวพร้อมกัน” พี่จอยบอก ผมพยักหน้ารับก่อนจะดันหลังคนดีขึ้นไปที่ห้อง เพราะแนนยังไม่กลับจากไปซื้อของที่ห้าง ทั้งแม่เอกก็ติดธุระกับเพื่อนอยู่
“คนดี”
“คนดีคะ…”
ถ้าเป็นปกติเขาจะดูประหม่าและพูดอะไรตะกุกตะกักบ้าง แต่ตอนนี้เขากลับส่งยิ้มฝืนๆมาให้ผม
“ขอครามกอดหน่อย” ผมเดินเข้าไปกอดคนตัวเล็กไว้จมอก
“คุณแม่ครามใจดีมากเลย เดี๋ยวเราค่อยลงไปสวัสดีแม่อีกทีกันนะ”
คนดีไม่ตอบอะไรเลย เขาเอื้อมมือขึ้นกอดผมไว้แน่น ผมได้แต่ภาวนาว่าอย่าให้เขาร้องไห้ หรือคิดมาก
“ไหน ขอครามดูหน้าลูกเจี๊ยบหน่อยเร็ว” ผมผละตัวออกก่อนจะดึงเขาลงมานั่งที่เตียงด้วยกัน แล้วมองใบหน้าที่กำลังกังวลแบบเห็นได้ชัด
“ห้องครามสวยเหมือนของคนดีไหม” ผมพยายามเปลี่ยนเรื่อง ดูก็รู้ว่าไม่ได้ผลเพราะคนดีตอบด้วยสีหน้าที่ไม่ได้ดีขึ้นเลย
“สวยครับ” เขาว่า ผมมองไปรอบห้องสีขาวที่ไม่ได้กลับมาอยู่นาน มันเรียบง่ายไม่มีตรงไหนเลยที่สวยแบบที่คนดีบอก
“คราม”
“ว่าไงคนดี”
“ผมขอโทษ” ผมมองหน้าคนที่บอกว่าขอโทษแบบไม่มีเหตุผล
“ขอโทษทำไมคะ”
“ไม่รู้ครับ แต่รู้สึกว่าต้องขอโทษ” ผมบีบนวดเบาๆที่หลังคอเขา คนคิดมากก็ยังเป็นคนคิดมากอยู่วันยังค่ำ
“ครามคิดว่าพี่จอยกับน้องแนนคงคุยกับแม่บ้างแล้ว ครามถึงไม่เคยบอกอะไรแม่เลย” ผมดึงเขามาซบ
“แต่เชื่อใจครามนะ แม่จะต้องรักคนดีแบบที่ครามรักแน่นอน”
เขายิ้มบางๆอย่างเคย แต่มือคนดีกลับบีบมือผมไว้แน่น
“หูย แนนมาขัดจังหวะหรือเปล่าคะ” ตัวแสบที่พึ่งจะกลับมาบ้านทำหน้าตาล้อเลียน
“น้องแนน”
“คุณแม่กับพี่จอยเรียกทานข้าวค่ะ” แนนว่า ก่อนจะเดินนำลงไป
.
.
.
.
“ไปไหนมากันคะ” พี่จอยทักทายคนที่ไหว้อีกรอบ คนดียิ้มก่อนจะตอบ
“ไปซื้อต้นไม้มาครับ”
“ของแนนด้วยใช่ไหมคะ” น้องแนนถามหน้าตาตื่นเต้น พอคนดีพยักหน้า น้องสาวคนเล็กของบ้านก็ยิ้มหวาน ก่อนจะกระพุ่มมือไหว้คนที่โตกว่า คนดียิ้มเขิน จนแม่ผมเดินเข้ามา เขาก็หน้าเจื่อนลงไป
“หกเดือนกลับบ้านทีนะคะลูกชาย” ผมยิ้มก่อนจะเข้าไปกอดคนเป็นแม่ ถ้าพี่จอยดุแม่ผมอาจจะดูดุยิ่งกว่า เพราะแม่ต้องทำธุรกิจที่บ้านเองทั้งหมดตั้งแต่พ่อเสีย เลยทำให้คุณแม่ใจดีของผมติดลุคเจ้าของโกดังที่จัดการทุกอย่างได้เนี้ยบอยู่เกือบตลอดเวลา
“แม่ครับ นี่คนดี” แม่ผมมองอีกคนปราดเดียว ก่อนจะยกมือขึ้นรับไหว้
“ขอโทษนะคะ พอดีเมื่อครู่เพื่อนมาเยอะ แม่เลยไม่ได้ตอนรับเลย”
คนดีทำหน้าตกใจ เขาส่ายหน้าไปมาก่อนจะบอกว่าไม่เป็นไรครับอย่างเคย
“เห็นน้องแนนบอกว่าสักด้วยนี่” แม่ถามคนที่สวมเสื้อแขนยาวคลุมถึงนิ้ว
“ครับ สักหลายที่เลย”คนดีตอบ เขายิ้มผืนๆก่อนจะดึงเสื้อขึ้นให้เห็นรอยบนนิ้วและเขมทิศบนแขน
บ้านผมค่อนข้างอยู่ในกรอบมาตั้งแต่สมัยพ่อแม่ แต่ก็ไม่ใช่จะหัวโบราณ แม่ผมมองมือเขาก่อนที่พี่จอยจะเข้ามาเรียก
“น้องกลัวจอยไปแล้วนี่ยังต้องมากลัวคุณแม่อีกเหรอคะ” พี่จอยว่าขำๆ
“ก็แม่อยากเห็นเฉยๆ” แม่ผมทำหน้านิ่งอย่างเคย
“ได้ยินว่าทำงานแล้วเหรอคะ” แม่ผมถาม คนดีที่เหมือนโดนรุกไล่นิ่งมากกว่าที่คิด
“ครับ เริ่มงานเดือนหน้าครับ”
“ทำงานอะไร อยู่แถวไหนคะ”
“เป็นอาร์ตสตูดิโอครับ แถวพระราม 9” คนดีว่า
“ที่บ้านพี่คนดีเป็น tattoo สตูดิโอด้วยนะคะคุณแม่ ทำแบรนด์เสื้อผ้าด้วย” น้องแนนช่วยเสริม แม่ผมทำท่านึกอยู่หน่อยก่อนจะหันไปหาลูกสาวคนเล็ก
“มิน่า น้องแนนถึงเอามาเล่าให้ฟังบ่อยๆ สายอาร์ตเหรอบ้านนั้น”
คนดียิ้มพร้อมกับตอบ
“ครับ จริงๆโต้ซังทำพวกนำเข้าปลาจากญี่ปุ่นครับ อย่างอื่นเป็นธุรกิจเสริม” เขาว่าเสียงเบา เหมือนจะรู้แล้วว่าแม่ผมก็แค่หน้าดุและมาดนิ่งไปบ้าง
“ทางนั้นเขาธุรกิจเยอะนะคะ แต่งเข้ามาช่วยบ.เราสบาย” พี่จอยเย้าแม่ ทำเอาอีกคนหน้าแดงจัด ผมมองคนที่ดูเบาใจลงแล้ว ก่อนจะดันหลังให้เข้าไปที่งที่โต๊ะกินข้าว
“พูดถึงงาน จบไปจะทำอะไรล่ะลูกชาย” แม่หันมาถามผม ผมรู้ว่าใจจริงแม่อยากให้จบแล้วมาช่วยงานที่บ้านมากกว่า แต่ผมก็ยังอยากทำงานเหมือนที่พ่อเคยทำ
“ว่าจะลองสอบดู สองปีสองปีถ้าไม่ติดก็จะเลิก” ผมคุยเรื่องนี้กับน้องสาวมาหลายรอบแล้วแต่ยังไม่บอกแม่ ผมกะว่าเรียนจบจะช่วยที่บ้านเท่าที่ช่วยได้ แล้ววิ่งสอบข้าราขการ ถ้าไม่ติดก็คงต้องคิดใหม่อีกรอบ
“น้องคนดีช่วยคุยให้แม่หน่อยนะคะ เจ้าครามอยากไปทำงานเงินเดือนสตาร์ทเจ็ดพัน” แม่ผมหันมาหาคนดี
“สมัยนี้หมื่นสองแล้วนะคะแม่” พี่จอยว่า ผมได้แต่ขำเพราะมันจริง ส่วนคนดีมองกับข้าวเต็มโต๊ะที่พี่จอยทำบ้าง สั่งมาจากข้างนอกบ้าง
“ซาลาเปาผักเจ้านี้อร่อย ครามเคยพาคนดีไปทานยังคะ” แม่ผมถาม ผมส่ายหน้าเพราะแทบไม่มีเวลากลับมาแถวบ้าน
“ลองชิมดู อร่อยนะคะ”
คนดียิ้มเขิน ก่อนจะรับกล่องของกินจากแม่ผม
“ขอบคุณครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ทานให้อร่อย”
.
.
.
.
ตอนนี้คนดีเริ่มทำงานได้เกือบเดือนแล้ว ผมเองอาทิตย์หน้าก็ตะเปิดเทอมใหม่ นึกไม่ชอบใจที่เกิดช้ากว่าลูกเจี๊ยบตั้งหนึ่งปี ผมยอมรับว่ากลัวสังคมที่กว้างขึ้นของคนดี แต่ก็เบาใจตรงนี้คนดียอมมาอยู่ด้วยกันจนได้ เพราะไม่อยากกวนให้โต่ซังช่วยค่าเช่าคอนโดที่สูงลิ่วและไม่อยากให้ผมวนไปรับไปส่ง
คนดีบอกว่าเขาอยากจะลองตั้งตัวและอยู่โดยไม่มีโต้ซังเอง ผมดีใจนะ...ที่เขาเลือกพึ่งผม
“นิ้วนั่น เจ็บไหมคะ” ผมถามถึงนิ้วนางของเขาที่ผิดรูป เวลาจับปากกาดูไม่ถนัดเท่าไหร่
“ชินแล้วครับ” คนดีว่าก่อนจะนั่งสเก็ตงานต่อ วันนี้วันหยุด ผมอยากให้เขาพักบ้างถึงได้มายืนมองคนที่เอาแต่ทำงาน
“โดนอะไรมา”
คนดีเหยียดนิ้วตัวเองเพื่อคลายความเมื่อย
“ตอนเด็กๆโดนทุบครับ” เสียงตอบเบา เป็นผมเองที่ไม่กล้าถามอะไรต่อ
“วันหยุด ไม่ทำงานได้ไหมคนดี”
คนดีมองหน้าผม ก่อนจะวางงานลงบนโต๊ะเพื่อบอกว่าเขาจะไม่ทำแล้ว
“มาดูหนังกับครามดีกว่า” ผมก้มลงจูบแก้มเขาแบบไม่รู้เบื่อ คนดีบ่นว่าผมกวนแต่ก็ยอมเดินออกจากโต๊ะทำงาน
“เดี๋ยวจะสายตาสั้น” ผมว่าคนที่เพ่งกระดาษอยู่นาน
“คงไม่เท่าคนที่เล่นเกมส์ทั้งคืนมั้งครับ”
ผมขำ เพราะมีอยู่คืนหนึ่งที่ผมกับแซมเล่นเกมส์กันทั้งคืน จนคนดีออกมาตามถึงได้ไปนอน
“เดี๋ยวนี้ลูกเจี๊ยบกล้าบ่นคุณหมีด้วยเหรอคะ” ผมถามเขา เจ้าตัวเงียบลงไปจนผมเองรู้สึกเหมือนตัวเองพูดอะไรผิดไป
“ต่อไปจะไม่บ่นแล้วครับ”
“ลูกเจี๊ยบขี้งอน” ผมว่าพร้อมกับดึงคนตัวเล็กกว่าเข้ามากอดพร้อมกับระดมจูบ คนดีไม่ได้งอนจริงๆหรอก ดูก็รู้ว่าอยากแกล้งผมบ้าง เห็นแล้วมันเขี้ยวเหลือเกิน
“อย่ากัดตรงนี้” เขาว่า พร้อมกับหดคอลงเมื่อผมพยายามจะงับให้มันขึ้นรอย
“งั้นตรงอื่นได้ใช่ไหม”
เขาดันหน้าผมออกพร้อมกับขำเพราะโดนจี้เอว ผมมองคนที่นั่งลงบนโซฟาทั้งหอบหนัก ปากและจมูกที่โดนงับไปหลายทีแดงระเรื่อ ผมที่เริ่มยาวขึ้นมาบ้างยุ่งเหยิง ผมนั่งลงข้างเขาก่อนจะลูบผมเบาๆ
“เมื่อไหร่ผมจะยาวเนอะ”
คนดีอมยิ้ม
“ครามชอบผมยาวมากเลยใช่ไหมครับ”
ผมมองหน้าเขา ตอนผมสั้นเขาก็น่ารักดี แต่ตอนที่ผมยาวกลับรู้สึกว่าดึงดูดไปอีกแบบ
“ถ้าคนดีไม่ไว้ผมยาวแล้ว คุณหมีจะยังชอบอยู่ไหมครับ”
ผมยิ้มกว้างก่อนจะถือวิสาละนอนลงบนตักเขา หันหน้าเข้าหาหน้าท้องแบนเรียบ ให้มือขวากอดเอวบางไว้ ทั้งเหลือบมองคนที่อ้อนเองแต่เขินเอง
“ลูกเจี๊ยบขี้อ้อน” ผมว่า ก่อนจะเลิกเสื้อยืดตัวโคร่งขึ้น
...ถ้าคอเป็นรอยไม่ได้ ตรงนี้คงไม่เป็นไร…
.
.
.
.
“คืนนี้ครามขอไปกินข้าวกับเพื่อนนะ” ผมบอกคนที่พึ่งจะอาบน้ำเสร็จ วันนี้ผมผัดฟองเต้าหู้ใส่ผักไว้ให้คนดี
“ทำไมต้องขอครับ”
ผมขำคนที่ดูไม่เข้าใจจริงๆ
“ผมผิดตรงไหนเนี่ย” คนดีว่าพร้อมกับย่นจมูก
“ขออนุญาตคนดีไง ถ้าคนดีไม่อยากให้ไปครามก็จะไม่ไป” คนดีมองผมตาแป๋ว ส่ายหน้าไปมา
“ไม่เป็นไรครับ ครามไปกินข้าวกับเพื่อนเถอะนะ”
“ขอดื่มนิดนึงนะคะ จะนั่งแท็กซี่ไป ไม่ขับรถ”
เขาพยักหน้ารับ
“ก็ไม่เห็นต้องขอนี่ครับ”
“ต้องขอสิ คนดีเป็นแฟนครามไง”
คนดีทำท่านึกอยู่หน่อยก่อนจะบอก
“งั้นเดินทางดีๆนะ”
ผมขำร่วน ก่อนจะดึงอีกคนมาใกล้ นึกถึงสมัยก่อนและแฟนคนก่อนๆ ถ้าผมจะไปร้านเหล้าหรือไปหาเพื่อนทีดูเหมือนจะเป็นเรื่องใหญ่ทีเดียว ต่างกับคนตรงหน้าโดยสิ้นเชิง
...ถ้าคนดีจะหวงผมแบบนั้นบ้างคงดี….
“ขอครามกอดหน่อย”
ผมเอาคางเกยไหล่คนตัวเล็กกว่าไว้ ลูบผมเขาเบามือ
“ถ้าง่วงนอนไปก่อนเลยนะคะ”
“ครับ” คนดีตอบรับพร้อมกับซุกจมูกเข้าที่อกผม
“คราม กล้บเร็วๆนะครับ”
ผมโยกตัวเขาไปมา ไม่คิดเลยว่าแค่ไปกินเหล้ากับเพื่อนจะต้องคิดเยอะขนาดนี้.
.
.
.
.
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 19-03-2019 15:33:52
“เมียปล่อยให้มาแล้วเหรอวะ” กรถามบ้าง เป็นแซมที่ขัดขึ้นก่อน
“มึงถามผิด ต้องถามมันว่าทำไมกล้าปล่อยเมียมา” พอแซมพูดจบคนในกลุ่มก็ขำกันสนุก
“สนุกนะพวกมึง”
“มึงนี่เหมือนพ่อบ้านใจกล้าขึ้นทุกวัน ทำอาหาร ไปรับส่ง นี่กูว่าสักพักถ้าพี่เขาโทรมาตามไอ้ครามแม่งลุกกลับเลย”
“จะลุกกลับเพราะพวกมึงนี่แหละ” ผมบ่นพวกมัน เรื่องแซวผมในวงเหล้านี่คงเป็นเรื่องสนุกไปแล้ว
“รายงานความประพฤติว่ะ” กรที่นั่งข้างผมว่าเมื่อเห็นผมพิมพ์แชทหาเขา ว่าผมเองมาถึงร้านแล้ว
“ทำไมไม่พามาด้วยเลยวะ”
“ไม่ดีหรอก คนดีดื่มไม่เป็น” ผมว่า เห็นพวกมันกำลังยิ้มล้อๆ ถึงได้เปลี่ยนเรื่อง
“พวกมึงพอเรื่องของกูได้ไหมวะ” พอผมบอกออกไปแบบนั้น ปัณณ์ก็พาเปลี่ยนเรื่องไปที่เรื่องเรียน เรื่องเกรดบ้าง ทั้งเรื่องงานในอนาคต สุดท้ายในวงเหล้าผู้ชายก็ไม่พ้นเรื่องผู้หญิง
“เอื้อป่ะวะ” แซมสะกิดถามผม ผมมองคนที่เหมือนกำลังจะเดินเข้ามาหาที่โต๊ะ
“น่าจะใช่”
“กูว่าเขามาหามึง” แซมว่าพลางยกมือถือที่เช็คอินร้านให้ดู
“มึงเช็คอินเหรอแซม” กรถาม
“เออ ก็ปกติกู” พวกผมยังคุยกันไม่เสร็จ เอื้อรวมถึงกลุ่มเพื่อนของเอื้อสามคนก็เดินมาถึงโต๊ะยาวบริเวณโซนด้านนอกของร้าน
“เอื้อกับเพื่อนขอนั่งด้วยนะคะ”
“ไม่ได้เจอกันนานเลย” กรเอ่ยทัก สมัยปีหนึ่งกลุ่มพวกผมรู้จักกลุ่มเอื้อหลายคน ชอบมากินที่ร้านกันบ้าง จนผมเลิกกับเธอไป ถึงไม่ค่อยได้เจอกัน
พอสาวๆมา กลุ่มเพื่อนผมก็ครึกครื้นกันขึ้น จากที่แค่จิบๆก็เริ่มดื่มเหล้ากันหนัก พวกเราเล่นเกมส์หลายเกมส์ โดยไม่ได้สนใจความอึดอัดใจของผมกับคนที่นั่งตรงข้ามกันเลย
หลังจากครั้งนั้นที่เอื้อให้ของมา เธอก็ไม่ได้รุ่มร่ามอะไร ผมได้ยินจากเพื่อนเอื้อตอนเมา เธอคิดว่าผมโกหกที่บอกว่าคบกับผู้ชาย ผมยอมรับว่าไม่ได้เปิดตัวอะไร เพราะถ้าเจอผมกับคนดีอยู่ด้วยกันใครๆก็รู้
...แต่สำหรับเอื้อและกลุ่มเพื่อน มันน่าจะเชื่อยากพอสมควร...
ผมดื่มน้อยสุดมาตั้งแต่แรก แต่สุดท้ายก็โดนพวกไอ้กรเอาคืนที่เบี้ยวมาหลายครั้ง ทำเอามึนจนเดินไม่ตรง
เราโบกแท็กซี่กลับตอนร้านเลิกเกือบตีสอง ผมส่งทุกคนกลับจนเหลือแค่ผมกับเอื้อที่บ้านใกล้กัน ผมมองมือถือแล้วเห็นแค่สติกเกอร์อันล่าสุดที่คนดีตอบรับว่ารับทราบที่ผมถึงร้านแล้วเมื่อห้าชั่วโมงที่แล้ว
เวลาผมเมาผมมักจะเงียบ และเป็นเพราะเมา เอื้อถึงกล้าพูด
“เอื้อคิดถึงตอนที่มีครามมากเลยนะ”
เอื้อพูดเรื่องเก่าๆ นั่นหมายความว่า เธอน่าจะไปได้ไม่ดีดีกับคนใหม่ของเธอ
“ตอนนั้น...ทำไมเอื้อถึงทำตัวแบบนั้นก็ไม่รู้”
ผมรู้ว่าเอื้อคุยกับคนอื่นก่อนที่เราจะเลิกกัน เอื้อเป็นรักแรกของผม ผมเคยรักเธอมากเพราะเอื้อนิสัยน่ารัก แต่พอเข้ามหาวิทยาลัย เอื้อที่แก่กว่าผมอยู่หนึ่งปีก็เริ่มเปลี่ยนไปทีละน้อย ผมพยายามประคับประคองเราไว้ ทำแม้กระทั่งสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่เดียวกับเธอให้ติด ทั้งๆที่ผมมีที่อื่นที่อยากเรียนอยู่ในใจ แต่สุดท้ายเราก็จบกันไป
“ถ้าเอื้อไม่ทำแบบนั้นเราคงไม่เป็นแบบนี้ใช่ไหม”
ผมได้แต่เงียบเพราะไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร
“เพราะเอื้อทำให้ครามเปลี่ยนไปคบผู้ชายใช่ไหม”
ผมส่ายหน้าก่อนจะบอกเธอ
“เปล่า ไม่เกี่ยวกับเรื่องนั้นเลย”
“กับแฟนคราม...คบกันนานยังคะ”
เอื้อยิ้มกับตัวเอง แต่ว่าตากลมสวยกลับรื้นไปด้วยน้ำตา
“จะครึ่งปีแล้วครับ” ผมตอบตามตรง
ในที่สุดเอื้อก็ร้องไห้ อาจจะเพราะว่าเธอเมาและกำลังอ่อนแอถึงควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ ผมคบกับเอื้อตั้งแต่ม.4 จนถึงปีหนึ่ง จะบอกว่าเวลาสี่ปีเป็นเวลาที่นานก็ได้ ผมถึงคิดว่าผมรู้จักเธอดี เอื้อไม่เคยคิดร้ายกับใคร เธอก็เป็นคนธรรมดาที่เข้มแข็งบ้างอ่อนแอบ้าง
“ขอกอดครามได้ไหม ครั้งสุดท้าย” ผมมองผู้หญิงตัวเล็กที่กำลังร้องไห้ไปและปาดน้ำตาไป ก่อนจะวางมือบนผมเธอก่อนจะดึงมือออก ไม่ได้ลูบปลอบแบบที่เคยทำ
อาจจะเป็นเพราะแบบนั้น เอื้อถึงโถมตัวเข้ามากอดกันไว้แน่น….
ใต้บรรยากาศอึดอัดในรถที่กำลังจะจอดหน้าบ้านของเธอ ผมสวมกอดเธอไว้เบาๆ
“ไม่เป็นไรนะ” ผมไม่อยากให้เอื้อร้องไห้ อยากให้เธอไปได้ดีในทางที่เธอเลือก
.
.
.
.
ผมที่ทั้งเมาและมึนงงกับสถานะการณ์ที่พึ่งเจอ ค่อยๆเปิดประตูห้องตัวเอง ก่อนจะพบว่าไปยังสว่างโร่ คนที่คิดว่าน่าจะหลับไปแล้วนั่งทำงานอยู่ตรงโต๊ะกินข้าว
“คนดี ทำไมยังไม่นอน”
คนที่ตาโรยเหมือนง่วงเต็มทนเงยหน้ามายิ้ม
“รอครามครับ”
ผมเหมือนมีก้อนน้ำตาจุกอยู่ที่คอ
“คนดี คราม…”
ผมเดินเข้าไปกอดคนดีไว้แน่น คนดีลูบหลังผมอย่างเคย
“เมาเหรอครับ อาบน้ำก่อนไหม”
เขาตัวเล็กกว่าผมมาก ในตอนที่ไม่มีสติ ผมเหมือนคุณหมีตัวใหญ่ที่แม้แต่ยืนด้วยตัวเองยังไม่ไหว ผมโถมน้ำหนักทั้งหมดลงที่เขา
“ขอโทษนะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ แค่เมาเองนี่” คนดีว่า ผมซบหน้าแนบกับแก้มเขา ก่อนจะเริ่มเล่าถึงความผิดที่ตัวเองพึ่งจะทำมา
“ตอนดื่มอยู่เอื้อกับเพื่อนเอื้อมาขอนั่งโต๊ะเดียวกัน”
มือที่ลูบหลังผมชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้หยุด
“ขากลับครามกับเอื้อลงแท็กซี่หลังสุด เลยคุยกันนิดหน่อย เอื้อเขาร้องไห้แล้วกอด...ครามก็เลยกอด” ผมซบหน้าลงที่ไหล่บางอย่างไม่มีสติ ได้ยินแต่เสียงเขาที่คอยบอกว่าไม่เป็นไร
“คุณหมีไม่ต้องร้องไห้นะ เดี๋ยวคนดีเช็ดตัวให้”
.
.
.
.
เมื่อคืนผมจำอะไรแทบจะไม่ได้ว่าหลับไปตอนไหน รู้ตัวอีกทีก็ตื่นมาบนเตียงของตัวเองแล้ว ผมปวดหัวมากแต่สามัญสำนึกกลับสั่งให้มือควาญหาอีกร่างบนเตียง แต่ก็ไม่เจอใคร…
“คนดี ทำอะไร”
ผมถามคนที่กำลังง่วงอยู่ในครัว
“ปิ้งขนมปังครับ ครามเอาด้วยไหม”
คนตัวเล็กกว่าถาม ผมมองดวงหน้าที่คุ้นตา มองเสื้อตัวใหญ่ของตัวเองที่อยู่บนร่างกายเขา ถึงผมจะจำเรื่องเมื่อคืนไม่ค่อยได้แต่สิ่งหนึ่งที่รู้คือผมจะเลิกเหล้าเด็ดขาด
“เห็นแบบนี้ผมก็พอทำได้นะ” คนดีว่า
“เมื่อคืนคนดีอาบน้ำให้ครามเหรอ” ผมถามพร้อมกับเดินไปหยิบยาแก้ปวดหัวและยาแก้แฮงค์มากิน ก่อนจะดื่มน้ำตาม
“เช็ดตัวครับ ครามเมามากเลย กว่าจะไล่ไปนอนได้” เขาว่าน้ำเสียงเหมือนปกติ แต่รอยช้ำใต้ตาสวยกลับทำให้ผมยิ่งรู้สึกผิด
“คนดี…ร้องไห้ใช่ไหม”
คนดีส่ายหน้า
“น่าจะนอนดึก ตาเลยเป็นหมีแพนด้าครับ ครามต่างหากที่เอาแต่ร้องไห้” เขาว่า ผมเดินเข้าไปกอดอีกคนจากด้านหลัง แต่ก่อนไม่เข้าใจเลยว่าทำไมแม่ถึงไม่ชอบให้พ่อออกไปดื่มเหล้ากับเพื่อน แต่ที่สุดผมก็เข้าใจ...ถ้าเมาแล้วไร้สติ ก็จะเผลอทำอะไรไม่ดีแบบที่ผมทำ
“รอนานไหม เมื่อคืน”
“รอได้ครับ ไม่เป็นไร” คนดีลูบแขนผมเบาๆ แต่ผมกลับไม่ยอมปล่อยเขาเสียที
“คุณหมีเป็นอะไรครับ”
ผมถอนหายใจ ก่อนจะก้มลงจูบหลังคอรูปหมาจิ้งจอก
“คุณหมีรู้สึกผิดมากๆ ลูกเจี๊ยบโกรธไหมคะ”
คนดีผละตัวออก เขาจับมือผมขึ้นไปแนบแก้มพร้อมกับส่ายหน้าไปมา
“ผมสัญญากับตัวเองแล้วว่าจะเชื่อใจคราม”
ผมดึงเขาเข้ามากอดอีกรอบ
“ขอโทษนะคนดี ครามทำอะไรไม่คิดเลย”
คนดีกอดผมไว้ เขายืดตัวขึ้นเพื่อจูบตรงปลายคางผมเบาๆเพื่อปลอบ
“ไม่เป็นไรนะคุณหมี คนดีเข้าใจ”
TBC.
_________________________
สวยแล้วยังนิสัยดีอีก อยากได้ TT
เริ่มหัวข้อโดย: Lady Phantom ที่ 19-03-2019 16:14:19
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 19-03-2019 16:18:41
เริ่มหัวข้อโดย: Fiasarinya ที่ 19-03-2019 16:23:16
โมโหว้อยยยยยย
ทำลูกสาวชั้นร้องไห้ นังตัวดีย์!!
ยัยเอื้ออีกคน เลิกไปแล้วมาเสียดายทำไม
ตอนนั้นทำไมไม่คิด!!
เฮ้อ อินไปหน่อย รักคนดีอะ ;-;
เริ่มหัวข้อโดย: Chobreadyaoi ที่ 19-03-2019 16:27:50
Sent from my iPhone using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 19-03-2019 17:46:59
ครามเสียใจเพราะคนดีบ้างน่าจะดีเนอะ เอาเรื่องมือที่สาม ให้เหมือนกับที่ครามทำบ้าง
คนดี ดีเกินไปสำหรับครามจริงๆ :angry2:
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 19-03-2019 17:49:39
เดี๋ยวเราเหวี่ยงเองงงง อิหมีีี!!!!!!!!!! ต้องจัดการ
เริ่มหัวข้อโดย: fammykiki ที่ 19-03-2019 18:00:34
เริ่มหัวข้อโดย: HanATarO ที่ 19-03-2019 18:27:15
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าหญิงขี้ลืม ที่ 19-03-2019 18:59:19
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 19-03-2019 19:07:49
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 19-03-2019 19:12:19
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 19-03-2019 19:48:59
ออกไป๊
คนดี มาหาเราดีกว่า มามะ มาๆๆ จะไม่ทำให้เสียใจแบบนังหมีเลย
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 19-03-2019 19:59:42
เชื่อใจกัน และฟังกันให้มากนะคะ ถึงจะเจอเรื่องร้ายแรงยังไง
ที่สำคัญสุด คือต้องไม่พาตัวเองไปเสี่ยง
เอ็นดูคนดีมาก ความไว้ใจ เชื่อใจมี แต่บางทีมันก็สั่นคลอนบ้างเนาะ
แล้วดูสิ หลอนทั้งแม่ทั้งพี่จอยแล้วตอนนี้
ครามตอนปกติก็เป็นคนดีที่ทำตัวน่ารักอยู่หรอก
แต่ตอนอารมณ์ไม่ปกติ อาการไม่เสถียร
ก็อย่าเป็นคนดี ที่ไม่ถูกที่ถูกเวลา
ครามหลายครั้งแล้วนะ กับคนนี้ ต่อให้มองว่าเค้าดี
แล้วถ้าดีจริง ไม่ทำแบบนั้น ทั้งคบซ้อนและพยายามเข้าหาน่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 19-03-2019 20:06:38
เริ่มหัวข้อโดย: sehuniie ที่ 19-03-2019 20:37:03
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 19-03-2019 20:41:22
/อินมากบอกเลย รักคนดีมาก นู๋ลูกไม่ไหวอย่าทนนะ /กอดดดดดคนดีนะลูก
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 19-03-2019 20:43:56
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 19-03-2019 21:58:41
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 19-03-2019 22:00:38
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 19-03-2019 22:27:52
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 19-03-2019 23:12:19
เริ่มหัวข้อโดย: nisaday ที่ 19-03-2019 23:16:34
หวงพี่คนดีจัง
เริ่มหัวข้อโดย: Funnycoco ที่ 20-03-2019 00:24:54
คนดีน่ารักสุด
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 20-03-2019 00:27:37
เริ่มหัวข้อโดย: แพรวฐา ที่ 20-03-2019 00:31:01
ไหนบอกว่าคนอย่างคนดีไม่ควรมีใครทำร้ายไง☹️
เริ่มหัวข้อโดย: Pakeleiei ที่ 20-03-2019 00:31:17
เริ่มหัวข้อโดย: Faii0518 ที่ 20-03-2019 00:39:20
อยากเห็นลูกเจี๊ยบหวงและอ้อนคุณหมีเยอะๆจัง คิดว่าคุณหมีต้องฟินจนหัวใจวายแน่ๆ อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 20-03-2019 01:21:59
เริ่มหัวข้อโดย: noy ที่ 20-03-2019 01:42:23
เริ่มหัวข้อโดย: Caramel Syrup ที่ 20-03-2019 01:44:53
เริ่มหัวข้อโดย: Luxfern ที่ 20-03-2019 02:35:10
เริ่มหัวข้อโดย: catka12 ที่ 20-03-2019 05:19:47
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 20-03-2019 05:56:07
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 20-03-2019 08:47:42
คนดีมีแค่คนเดียวนะ อย่าทำให้เสียใจไม่งั้นแม่จะฟาด
เริ่มหัวข้อโดย: deuxspades ที่ 20-03-2019 09:56:02
เริ่มหัวข้อโดย: Majariga ที่ 20-03-2019 11:26:23
แล้วฉกพี่คนดีมาเป็นของชั้นเอง
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 20-03-2019 23:05:01
เริ่มหัวข้อโดย: MaTazz ที่ 21-03-2019 12:51:29
น่ารักมากมายเลยเว้ย
นังเอื้อแกอย่าเข้ามาทำให้ลูกฉันเสียใจดี
คุงแม่จะปกป้องคนดีเอง
เริ่มหัวข้อโดย: Ac118 ที่ 21-03-2019 13:40:01
คนดีน่ารักนาทะนุถนอมเกินกว่าจะต้องมาเสียใจ จำวั้ย! :z6:
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 21-03-2019 15:11:14
เริ่มหัวข้อโดย: kikilululu ที่ 21-03-2019 17:56:20
ไม่ต้องอยู่กับนังครามแล้ว คุณหมงคุณหมีอะไรเชิกให้หมดด มาเปนพี่คนดีของเลาก้ะพอ
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 21-03-2019 23:31:07
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 21-03-2019 23:33:15
้
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 22-03-2019 00:33:28
เริ่มหัวข้อโดย: magmild ที่ 22-03-2019 08:31:00
รักพี่คนดีอ่ะ ไม่อยากให้ต้องเจอคนร้ายๆ แง้
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 22-03-2019 10:07:17
เริ่มหัวข้อโดย: Pankwun ที่ 22-03-2019 21:48:28
เริ่มหัวข้อโดย: bowbeauty ที่ 23-03-2019 09:49:57
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 26-03-2019 23:31:48
เหมือนเก่า
“ครามครับ” คนดีเรียกผมในตอนที่ผมกำลังง่วนอยู่กับการนั่งทบทวนวิชาเรียนเพราะอีกไม่กี่อาทิตย์ก็จะเริ่มสอบปลายภาคแล้ว
“ว่าไงคนดี” ผมละสายตาออกจากหนังสือ นึกแปลกใจว่าทำไมถึงเข้ามาหาตอนนี้ ปกติถ้าผมอ่านหนังสืออยู่เขาไม่เคยเฉียดมาใกล้ด้วยซ้ำ ผมดึงอีกคนให้นั่งลงบนตัก วางคางที่ไหล่บางแล้วกอดเขาไว้หลวมๆ
“พี่คู้ฝากมาถามว่าครามรับงานถ่ายแบบไหมครับ ทำแค่สองวันช่วงหลังสอบ”
ผมเลิกคิ้ว
“งานอะไรคะ”
“ถ่ายแบบเสื้อผ้าของพี่คู้ครับ”
“แล้วคนดีไม่ทำแล้วเหรอ”
คนดีจับมือผมที่ลูบตรงเอวเขาไว้พร้อมอธิบาย
“แต่ก่อนพี่คู้เขาทำเสื้อผ้าแบบ unisex ครับ แล้วทีนี้ลูกค้ามีแต่ผู้หญิง พี่คู้เลยอยากหานายแบบที่ลุคเท่ห์ๆบ้าง จะได้ขยายฐานลูกค้าครับ”
ผมอมยิ้ม มองผมที่ยาวขึ้นของเขา มองคนที่พูดเยอะขึ้นกว่าเมื่อก่อน พอนึกได้แบบนี้แล้วก็นึกออกว่าเราคบกันจะปีแล้ว เพราะผมเจอเขาช่วงนี้ปีที่แล้วในห้องเรียนรวม
“ครามเท่ห์เหรอ”
คนดีหันมามอง ตรงติ่งหูเขาแดงขึ้นนิดหน่อย
“ไม่รู้ครับ”
“คนดีไม่รู้ได้ไง” ผมเย้า
“พี่คู้บอกว่าครามน่าจะเหมาะ” เขาบ่ายเบี่ยง ดูก็รู้ว่าเขิน ความขี้เขินนี่เองที่ผมเห็นว่าทำยังไงก็ไม่ดีขึ้น พอเป็นแบบนี้ยื่งอยากแกล้ง
“ในสายตาคนดี ครามคงไม่เท่ห์เลยเนอะ” ผมแกล้งทำหน้าหงอย คนดีจับมือผมขึ้นแนบแก้ม
“ครามหยุดแกล้ง”
ผมหัวเราะ ใช้มือบีบแก้มอีกคนเบาๆ อยากขุนให้มีน้ำมีนวลกว่านี้หน่อย แต่คนดีกินน้อย แถมยังไม่กินจุกจิก ผมเลยไม่รู้ต้องทำยังไง
“ครามอยากทำงานนะ จะได้มีตังค์ไว้พาคนดีไปเที่ยว” ผมว่า คนดีเขาทำงานก่อน ส่วนตัวผมยังเรียนอยู่เวลาไปไหนมาไหนคนดีก็มักจะขอออกตังค์ให้เพราะเขาเห็นว่าผมยังต้องเรียนซึ่งผมไม่ชอบใจเลย
ก่อนหน้านี้ผมเคยเปรยกับน้องแนนว่าอยากทำงาน แต่ปีสี่เรียนค่อนข้างเยอะ เลยไม่รู้จะต้องไปทำงานอะไร ทำได้ก็แค่ช่วยงานที่โรงงานแม่บ้าง
“เดี๋ยวผมบอกพี่คู้ให้นะครับ” คนดีบอก เขาทำท่าจะปีนลงจากตักแต่โดนผมกอดไว้แน่น เขายิ้มเมื่อผมไม่ยอมปล่อย
“ตั้งใจอ่านหนังสือนะครับ” มือบางวางลงที่ผมของผมแล้วลูบเบาๆเหมือนเวลาที่ผมชอบทำให้เขา คนดีเริ่มที่จะกอดผมก่อนบ้าง จับตัวผมก่อนบ้าง ถึงบางทีจะยังดูตระหนกแต่แค่นี้ก็ดีขึ้นมากแล้ว
“ถ้าครามได้ A คนดีจะให้อะไร”
คนโดนถามทำหน้างง เขามองมือที่ลูบที่ก้นนิ่มมือ
“เดี๋ยวพาไปกินขนม”
ผมส่ายหน้า
“ไม่เอา อย่างอื่นได้ไหม”
“ผมไม่รู้ว่าครามอยากได้อะไร” เขาว่าหน้าเครียด
“คนดีรู้ แต่คนดีไม่อยากพูด” ผมว่า ยิ่งทำให้คนที่ดูเครียดหน้างอยิ่งกว่าเดิม คนดีก้มหน้าลงกับปลายเท้า ผมเห็นใบหูที่แดงจัดของเขา
“คุณหมีก็ทำทุกวันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอครับ”
ผมหลุดขำพร้อมกับลุกขึ้นบิดขี้เกียจ อดไม่ได้ที่จะดึงเขาเข้ามากอด
“คุณหมีนี่นิสัยไม่ดีเลยเนอะ ชอบแกล้งลูกเจี๊ยบ”
“หยุดเลยนะครับ” อีกคนว่าเมื่อผมทั้งขำทั้งพยายามนัวเนีย คนดีตีแขนผมไปหลายรอบจนแดง เจ้าตัวถึงเดินออกจากห้องไปบ่นไปว่ารู้แบบนี้ค่อยคุยดีกว่า
ผมมองตามหลังคนตัวเล็กกว่า มองขาเพรียวสวยของเขาที่สวมแค่กางเกงขาสั้นตัวบาง มันน่าสนใจกว่าหนังสือเป็นไหนๆ และเหมือนเจ้าตัวจะรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่
“หยุดมองเลยตุณหมี”
ผมเลิกคิ้วมองหน้าดุๆของลูกเจี๊ยบ
“ดุน่ากลัวจังเลยค่ะ”
.
.
.
.
“น้องผิวดีอยู่แล้วเนอะ ลงบางๆพอ”
คราวนี้กองถ่ายแบบของพี่คู้เป็นการถ่ายในสตูดิโอต่างจากครั้งที่แล้ว ผมนั่งสูดกลิ่นเครื่องสำอางค์ที่โดนพี่ช่างแต่งหน้าจัดการจับพลิกหน้าไปมา พึ่งรู้ว่าผู้ชายเองก็ต้องแต่งหน้าเยอะแบบนี้ด้วย
“มีรองพื้นโทนชมพูกว่านี้ไหม อันนี้มันติดเหลือง น้องเขาขาว” ผมฟังพี่ช่างแต่งหน้าสองคนคุยกันพลางเหลือบไปมองคนที่จ้องอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล พึ่งเข้าใจว่าโดนจ้องแล้วเขินเป็นยังไง
“มองครามทำไม” ผมถาม คนที่จ้องอยู่เลยทำตาโตเหมือนโดนจับได้ว่าแอบมอง คนดีหลบตาก่อนจะบ่นเบาๆให้ได้ยิน
“คุณหมีหวงตัว มองก็ไม่ได้”
ผมยิ้มๆ ถ้าอยู่บ้านจะดึงมาฟัดให้
“คนดี มาช่วยดูชุดให้พี่หน่อย” สุดท้ายเขาก็โดนพี่ชายเรียกไปใช้งาน
ถึงผมจะไม่ค่อยเข้าใจศิลปะอะไรนักแต่ก็พอมองออกว่าคนดีเขาค่อนข้างเลือกเสื้อผ้าเก่ง เขาจะเลือกใส่แต่อะไรก็ตามที่เหมาะกับรูปร่างเขาแล้วทำให้เขาดูดี ผมเองก็แอบคิดว่าพี่คู้เองอาจจะเหมือนโต้ซัง โต้ซังที่ทำร้านสักขึ้นมาเพื่อคนดี พี่ชายเขาอาจจะออกแบบเสื้อผ้าพวกนี้โดยมีน้องชายเป็นแรงบันดาลใจก็ได้ เสื้อผ้าถึงได้มีแต่แนวที่คนดีใส่ประจำ
งานของคนดีวันนี้คือเป็นคนจัดชุดให้นายแบบหลายคน ผมเห็นเขาดูจากรูปร่างของแต่ละครแล้วร่างแบบลงสมุดไว้ พอมาเจองานจริงถึงได้ดูไม่ลำบากมากเพราะเขาคุ้นเคยกับเสื้อผ้าพี่ชายอยู่แล้ว
“ของพี่เคนเป็นชุดนี้นะครับ เข้าไปเปลี่ยนในนั้นนะ เดี๋ยวออกมาผมจะช่วยดู”
ผมเหลือบมองคนดีที่ดูคุ้นเคยกับนายแบบหลายคน
“คนดี มันตึงตรงไหล่ พี่กลัวเสื้อจะขาด” คนที่พึ่งเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมาบอก
“เดี๋ยวผมดูให้ครับ” คนดีจับไหล่และเอวเขาเหมือนโอบกลายๆ ก่อนจะเดินตามเขาเข้าไปในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆนั้น ผมรู้ว่ามันเป็นงาน พอยิ่งมองกลับยิ่งหวง
“ตาละห้อยเลยมึง” เจ้าของแบรนด์เสื้อผ้าเดินมาทักทายผมพร้อมกับขำ ผมยกมือไหว้พี่คู้
“ผมก็คิดว่าคนดีจะดูแลผมคนเดียว” ผมว่า แต่พี่ชายเขากลับทำหน้าเบื่อๆ
“มึงฝันเอา” พี่คู้ว่า ตอนที่คุยเรื่องค่าจ้างกับพี่คู้ถึงรู้ว่าผมเป็นตัวแถม เพราะตอนแรกมีนายแบบครบแล้วแต่มีคนยกเลิกงานไป ผมถึงได้มาเสียบแทน
“มึงแม่งขาวจังวะ แล้วคนอื่นผิวแทนหมดเลย ตากล้องกูจะจัดแสงยังไงเนี่ย” พี่คู้บ่นแล้วเดินไปหาพวกพี่ตากล้อง ผมนั่งให้พวกพี่ช่างแต่งหน้าจัดการหน้าและผมอยู่สักพัก คนดีก็มาเรียก
“ครามแต่งหน้าเสร็จแล้วใช่ไหมครับ”
“เรียบร้อยแล้ว” พี่ช่างแต่งหน้าตอบแทน
“งั้นไปเปลี่ยนชุดกัน”
ผมเดินตามคนตัวเล็กกว่า เห็นเสื้อคอกว้างที่เอียงแล้วตกลงไหล่ขวาถึงได้เอื้อมมือไปดึงขึ้นให้ เจ้าตัวคงไม่รู้ว่าใส่แล้วมันทำให้คนมองวุ่นวายใจขนาดไหน
“อันนี้ชุดครามชุดแรกนะครับ”
วันนี้ผมต้องเปลี่ยนทั้งหมด 5 ชุด ผมหยิบเสื้อเชิ้ตตัวสีขาวเรียบๆแต่มีดีเทลด้านหลังขึ้นมาพร้อมกับกางเกงขายาวสีครีม มองคนหน้าสวยที่ดูวุ่นวายกับเสื้อผ้าอีกหลายตัว
“กลัวเสื้อขาวโดนหน้าแล้วเลอะจังเลยคนดี” ผมว่า คนดีถึงละมือออกจากราวแขวนผ้า
“เดี๋ยวผมช่วยเอง”
.
.
.
.
“กับคนอื่นก็ทำแบบนี้เหรอคะ” ผมถามคนที่กำลังกลัดกระดุมให้
“ครับ” เวลางานคนดีมักจะจริงจังเสมอ นี่คงเป็นสิ่งที่ผมว่าเขาเทห์
“ครามย่อตัวลงนิดนึงนะครับ” เขาว่า ผมย่อเข้าลงให้เขาจัดปกเสื้อให้ คนดีเห็นว่ามันเรียบร้อยแล้วถึงจะเดินออกไปนอกห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า
“ออกไปไหนคะ”
“รอข้างนอกครับ ให้ครามเปลี่ยนกางเกง” ถึงจะรู้ว่าเป็นเวลางาน ผมก็อดที่จะแหย่เขาไม่ได้
“ไม่เอา อยู่กับครามนะ” ผมดึงมือลูกเจี๊ยบไว้
“คราม...อย่าแกล้ง”
“เปล่าแกล้ง” คนดีหันหน้าออกจากตัวผม ปล่อยให้ผมเปลี่ยนกางเกง แต่หนียังไงก็คงไม่พ้นเพราะห้องนี้เป็นกระจกทั้งหมด ผมเดินเข้าไปเกือบชิดกับตัวเขา อยากกอดแรงๆแต่กลัวเสื้อจะยับเลยแตะแค่ที่สะโพกเบาๆ
“กางเกงหลวมนิดนึง หันมาดูให้ครามหน่อย” คนดีหันกลับมาด้วยแก้มแดงจัด ผมแตะที่แก้มเขา
“ต้องใช้เข็มกลัดไว้ครับ” คนดีมองสะโพกผม เขาจับขอบกางเกงของผมพับที่สะโพกสองข้าง ก่อนจะเอาเข็มกลัดมากลัดซ่อนไว้ข้างในเป็นอันเรียบร้อย
“จะถึงคิวครามแล้ว ขอกำลังใจหน่อยเร็ว” ผมเร้าหรืออีกคนที่ทำท่าจะออกไปจากห้อง คนดีจ้องหน้าผมครู่เดียวก่อนจะจับมือผมไปจูบ คงเพราะไม่อยากทำให้หน้าผมเลอะ
“คุหมีตั้งใจทำงานนะครับ” ลูกเจี๊ยบว่าเสียงเบา ผมกลั้นยิ้มจนปวดแก้ม
“ไอ้คราม! ตามึงแล้ว” ในที่สุดเสียงสวรรค์ก็เรียก
“กับคนอื่นพี่คู้ไม่เห็นโหดแบบนี้เลยลูกเจี๊ยบ” ผมว่า คนดีขำร่วน ก่อนจะดันหลังผมออกจากห้องแต่งตัว
.
.
.
.
การถ่ายแบบสำหรับคนที่เคยผ่านงานมาแล้วอาจจะไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่สำหรับผมที่เกร็งไปทุกท่าทำเอาพี่ตากล้องปวดหัวอยู่ไม่น้อย กว่าจะเสร็จเลยทุลักทุเลกว่าคนอื่นเกือบชั่วโมง ผมกลับมาเปลี่ยนชุดแล้วนั่งมองคนที่ยิ้มไปทำงานไป ใครชวนคุยก็คุยกับเขาไปเรื่อย
เท่าที่ผมสังเกต คนดีไม่ใช่คนคุยยากถ้าจะคุยกับเขาแบบผิวเผิน กลับกันถ้าจะให้นับเป็นเพื่อนหรือคนสนิทแล้ว เขาค่อนข้างมีระยะห่างที่มากพอตัว แต่กับเพื่อนพี่ชายเขาคนนี้น่าจะเป็นข้อยกเว้น พวกเขาคงจะสนิทกันมานานแล้ว
“คนดีนี่ดูยังไงก็ไม่เหมือนไอ้คู้เลยว่ะ” เพื่อนของพี่คู้ว่าพลางจับผมนิ่มมือของคนดี คนดียิ้ม ก่อนจะถาม
“แล้วพี่เคนว่าใครหล่อกว่าครับ”
ผมนั่งมองเพื่อนของพี่ชายเขาที่วันนี้น่าจะโดนรบเร้าให้มาถ่ายแบบเสื้อผ้าชุดใหม่เหมือนกัน เห็นสายตาที่มองคนดีแล้วพอจะรู้...ว่าคงคิดไม่ซื่อเท่าไหร่
“คนดีหล่อกว่า” พี่เคนชม คนโดนชมยิ้มจนตาปิด
“ดีมากเลยพี่เคน เดี๋ยวผมจะเลี้ยงขนมนะ”
พี่คู้ที่โดนพูดถึงหันมามองทางน้องชาย
“ตามใจกันเข้าไป ถ้าอย่างคนดีหล่อคนทั้งโลกก็หล่อกันหมด” พี่คู้ว่า ทำเอาคนดีหน้างอ เท่าที่ผมดูพี่น้องคู่นี้คงชอบแกล้งกัน
“พี่เคน พี่เคนต้องเข้าข้างผมนะ” คนดีว่า มือเพรียวสวยยื่นไปเขย่าแขน พี่เคนกอดคอคนของผมไว้หลวมๆ ผมลอบถอนหายใจแล้วหันไปสบตาพี่คู้ที่มองอยู่ก่อน
“เก็บสีหน้าไม่อยู่เลยนายแบบใหม่กู” พี่คู้ว่าพลางขำ ผมลุกขึ้นก่อนจะเดินเข้าไปหาคนดี วางมือบนผมนุ่มนั่นบ้างพร้อมกับมองเพื่อนพี่ชายเขาให้เต็มตา...ให้รู้ไว้ว่าคนข้างหน้านี้เป็นของใคร
“น้องครามเริ่มถ่ายเซ็ทสองนะครับ”
ผู้ช่วยตากล้องบอกเสียงดัง ผมถึงได้เดินเข้าไปในฉากที่เซ็ทไว้แล้ว
.
.
.
.
ผ่านไปแค่ไม่ถึงเดือนผมก็ถึงเวลาฝึกงาน ผมบอกตัวเองมาตลอดว่าจะสอบข้าราชการแต่สุดท้ายก็เลือกฝึกงานที่สนามบินเพราะไม่รู้ว่าจริงๆแล้วตัวเองอยากทำอะไรกันแน่ เป็นเวลาเดียวกับที่คนดีเริ่มเรียนขับรถเพราะผมทำงานไม่ค่อยเป็นเวลาทำให้ไปรับเขาไม่ได้
“ครามฝึกงานสนุกไหม”
วันนี้ผมกลับเกือบเที่ยงคืน ร่างกายที่ใช้มาตั้งแต่เช้าเหนื่อยจนอยากจะทิ้งตัวลงไปบนเตียงโดยที่ไม่อาบน้ำ แต่เพราะไม่ได้นอนคนเดียวถึงทำแบบนั้นไม่ได้
“สนุกดี วิ่งวุ่นทั้งวันเลยลูกเจี๊ยบ”
ช่วงนี้ผมกับคนดีเจอกันแค่วันละไม่กี่ชั่วโมง หน้าที่ของเราแต่ก่อนสลับกันแทบจะทุกอย่าง ผมไม่ได้ไปรับไปส่งคนดีอีกแล้ว ผมเกรงใจเขาหลายเรื่องเพราะงานเขาเองก็หนักพออยู่แล้ว งานบ้านก็กลายเป็นคนดีที่จะต้องทำ พวกกับข้าวกลายเป็นคนดีจะต้องไปหาซื้อมาไว้แทน
“คนดีทำเองเหรอ”
ผมมองข้าวผัดที่มีเนื้อสัตว์วางอยู่บนโต๊ะ คนดีพยักหน้าน้อยๆ
“ไม่เห็นต้องทำเลย ครามกินแบบคนดีก็ได้” ผมบอกเขา พร้อมกับตักมันเข้าปาก รสชาติมันค่อนข้างจืดสำหรับผม
“ผมไม่ได้ชิมครับ ไม่รู้อร่อยหรือเปล่า แต่อยากให้ครามกินเหมือนที่เคยกิน” เขาว่า หน้าตาคนดีกังวลอย่างเห็นได้ชัด
“อร่อย” ผมบอกก่อนจะยิ้มให้เขา แต่เดิมผมเองไม่ได้มีปัญหาอะไรอยู่แล้วถ้าจะต้องกินเหมือนเขาแค่มื้อเย็นของวัน เพราะตอนเช้ากับกลางวันผมกินที่ทำงานอยู่แล้ว
แต่ยิ่งเห็นแบบนี้...ผมก็หายเหนื่อย
ในขณะที่ผมเองอยากทำอะไรหลายๆอย่างให้เขา คนดีเองก็คงเหมือนกัน
“ขอครามกอดหน่อย คิดถึงจังเลย”
ผมอาบน้ำให้เร็วเพื่อที่จะออกมากอดคนบนเตียง
“เราเจอกันทุกวันนะครับ”
คนที่นอนดูทีวีว่า ดูหงุดหงิดที่ผมขัดขวางการดูหนังที่เขาชอบ
“วันละไม่กี่ชั่วโมงเอง ถ้าทำงานจริงๆแล้วเจอลูกเจี๊ยบแค่แป๊ปเดียวแบบนี้ครามน่าจะเฉาตาย”
เขาหัวเราะเมื่อผมจี้เข้าที่เอวบาง แขนเพรียวสวยยกขึ้นเมื่อรู้ว่าเสื้อจะโดนถอดออกไป
“แล้ววันนี้กลับบ้านยังไง” เขาพึ่งหัดขับรถ ถึงบางวันผมจะทิ้งรถไว้บ้างแต่ผมก็ยังไม่อยากให้เขาขับรถไปไหนมาไหนคนเดียว ทำให้เวลากลับมาที่นี่คนดีต้องเบียดคนบนรถไฟฟ้าอย่างช่วยไม่ได้
“พี่เคนมาส่งครับ”
ชื่อที่หายไปจากสารระบบผมเกือบเดือนวกกลับเข้ามาอีกครั้ง
“บ้านพี่เขาอยู่แถวนี้เหรอคะ”
“เปล่าครับ พี่เคนไปหาแล้วก็วนมาส่ง”
ชื่อของเพื่อนพี่คู้ทำให้ผมหงุดหงิดขึ้นมาเสีอดื้อๆ เพราะเป็นผู้ชายเหมือนกันถึงได้ดูออก ว่าเขามองคนดีแบบไหน
“พี่เขาไปหาทำไมคะ”
“พอดีพี่เคนเขาอยากสักครับ เลยคุยกันเยอะเลย ไม่ได้เจอกันนานด้วย”
ถ้าอยากสักจริงทำไมถึงต้องมาคุยกับคนดี เพื่อนตัวเองก็มี… ผมเก็บคำถามพวกนั้นไว้ในใจ
“พี่เคนอยากให้ผมดูลายให้ครับ”
“สนิทกันเหรอคะ” ผมถามพร้อมกับดึงกางเกงขาสั้นของเขาออก
“สนิทครับ คราม…เดี๋ยว”
ผมก้มลงฟัดที่หน้าอกแบนราบ ใช้ฟันขบจนยอดอกชูเด่น ก่อนจะก้มลงจูบคนที่อยู่ใต้ร่าง
“ครามอยากไปรับคนดีเหมือนเดิม” ผมว่าพร้อมกลับลูบแก้มเขาเบาๆด้วยมือซ้าย ส่วนมืออีกข้างลูบไปทั่วขาเพรียวสวย
“ครามต้องทำงาน” คนดีว่าทั้งพยายามดึงมือผมออกจากขาตัวเอง ผมเคยเบาใจว่าคนดีจะไม่สนิทกับใครมากกว่าพี่เพนท์หรือพี่สา แต่ผมพึ่งรู้ว่าไม่ใช่แบบนั้นเสียทีเดียวคนดีแค่ไม่ได้เล่าให้ฟัง…. ผมบอกตัวเองว่าให้ดูไปก่อน ผมจะไม่ใจร้อนแต่ผมไม่ไว้ใจคนที่เข้ามาใกล้คนดีทั้งนั้น
“สนิทกับพี่เคนมานานยัง”
“อื้อ” คนดีไม่ตอบแต่ครางลั่นเมื่อผมสอดนิ้วเข้าไปในตัวเขา คนสวยของผมเม้มปากแน่น ตากลมโตสั่นระริก ถึงจะบอกว่าผมจะค่อยๆดู แต่ไม่ได้หมายความว่าผมไม่หึง
“พรุ่งนี้วันหยุด”
ผมไล่มองผิวเนียนมือที่เริ่มเห่อแดง รอยสักเล็กๆบนตัวเขาหลายที่ขยับไปมาเหมือนจะเชิญชวนให้เข้าไปขบกัด ผมมองช่องทางร้อนที่ดูดนิ้วกลางผมหนึบ ร่างกายเขายั่วผมเหลือเกิน
“คืนนี้ คุณหมีขอนะคะ”
.
.
.
.
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 26-03-2019 23:33:10
“พี่เคน ตรงนี้ครับ”
ผมมองผู้ชายตัวสูงพอๆกันก้าวเข้ามาในร้าน เขามีผิวสีแทน ร่างกายดูดีเหมือนคนชอบออกกำลังกาย ผมที่ห่างหายจากยิมและลูกบาสไปนานเห็นว่าคงต้องเปลี่ยนพฤติกรรมตัวเองใหม่
“ไอ้คู้ล่ะ”
“เดี๋ยวมาครับ” คนดีว่า วันนี้ลูกเจี๊ยบรวบผมหน้าที่ยาวมากแล้วไปมัดไว้ข้างหลัง ทำให้เห็นใบหน้าชัด เขาใส่จิวสีเงินตรงมุมริมฝีปากสองข้างที่ไม่ได้มาสักพักแล้ว เขาสวมเสื้อแขนยาวตัวโคร่งและกางเกงผ้าขาสั้นเห็นน่องขาว รู้แบบนี้ผมน่าจะกัดตรงนั้นด้วย
“พี่เคนครับ นี่คราม น่าจะเคยเจอแล้ว”
คนดีหันมาหาผม ทางนั้นยกมือรับไหว้แบบเสียไม่ได้ ในขณะที่ผมกำลังพิจารณาคนข้างหน้า เพื่อนพี่คู้เองก็มองผมอยู่นานเหมือนกัน แต่ไม่ทันไรเขาก็หันไปสนใจคนที่พึ่งเดินมา
“โต้ซังสวัสดีครับ”
“สวัสดีเคน โดนคนดีหลอกมาเหรอ” พ่อของคนดีพูดกลั้วหัวเราะ เขาหันมายิ้มทักทาย ผมถึงได้ยกมือไหว้
“ลูกค้าใหม่ครับ” คนดีบอกพ่อของเขา ดูบรรยากาศการพูดคุยก็รู้ว่าเป็นคนกันเอง
“เคนเคยสักยังนะ”
“เคยแล้วครับโต้ซัง แต่อยากสักทับ”
“แล้วลายอะไร ดูไว้หรือเปล่า”
“ตอนแรกผมออกแบบเอง แต่เห็นของคนดีสวยกว่า เลยให้น้องทำให้ครับ”
ผมที่ไม่รู้ว่าควรจะแทรกบทสนทนาตรงไหน ถอยออกมานั่งที่โซฟาใกล้กัน เห็นว่าช่วงนี้ของวันลูกค้าแน่นมาก คนดีเดินนำพาเพื่อนพี่คู้เข้าไปสัก ส่วนผมก็นั่งเล่นมือถือรอเรื่อยๆ ไม่ทันไรโต้ซังก็เดินมาหา
“กินอะไรกันยัง”
“ยังเลยครับ โต้หิวไหม เดี๋ยวผมไปซื้อข้าวให้ก่อน”
ผมมาที่นี่บ่อยจนเคยชิน หรือไม่ก็เป็นเพราะโต้ซังเองใจดีมาก ผมถึงรู้สึกว่าเข้ากับที่บ้านคนดีได้ดี
“โต้กินแล้ว คนดีหลอกคนมาได้อีกแล้ว แต่ก่อนโต้ชวนเจ้าเคนสักตั้งนาน ไม่เห็นจะยอม ทีคนดีชวนกลับง่ายเชียว” เจ้าของร้านว่าพร้อมกับนั่งลงตรงข้ามผม
“เขาชวนครามบ้างไหม”
“ไม่เลยครับ เอาแต่ห้าม” ผมตอบตามจริง คนดีบอกว่ามันจะติดอยู่กับร่างกายไปตลอดชีวิต เพราะฉะนั้นเขาถึงไม่อยากเห็นผมสักเพราะแค่อยาก
“เคนจะสักลายนี้ ตอนแรกคนดีหวงลายนี้มากนะเพราะชอบเอง แต่ก็กล้าให้เคน” พ่อคนดีว่าพร้อมกับยื่นรูปในไอแพดให้ผมดู ผมเห็นมันเป็นลายจิ้งจอกเหมือนที่ต้นคอเขาแต่มีป่าสนและดอกไม้ปนกันอยู่ในรูปพระจันทร์ครึ่งเสี้ยว มันสวยเหมือนคนที่วาดมันออกมา
“เพราะสนิทกันมั้งครับ เลยกล้าให้” ผมว่าพร้อมกับยิ้มให้โต้ซังแต่ในใจกลับหนักอึ้ง
เราคุยกันอยู่ไม่นานพ่อของคนดีก็ต้องกลับไปงานต่อ ผมมองตรงมุมห้องไกลๆเห็นคนดียืนคุยไปหัวเราะไปกับเพื่อนพี่ชาย ผมจะไม่คิดมาเลยถ้าเขาไม่คอยแต่จะจับหัวหรือแตะตัวคนของผม
“อ้าว มาไวว่ะ” พี่คู้เดินมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ผมยกมือไหว้พี่คู้กับแฟนสาวที่น่าจะอายุมากกว่าผมไม่ถึงสองปี
“พี่คู้คะ เดียร์ลืมของที่รถ”
“ลืมอะไร ให้พี่ไปช่วยไหม”
พี่เดียร์ส่ายหน้าก่อนจะเดินกลับออกไปนอกร้าน เหลือแค่ผมกับพี่ชายคนดี
“ได้ยินว่าคนดีพาไอ้เคนมาเหรอ”
“ครับ”
“เออ เห็นรูปมึงในไอจีร้านยัง ใช้ได้อยู่นะ สาวๆกดหัวใจเต็ม” พี่คู้ขำ ผมเห็นตั้งแต่วันก่อนแล้วพยักหน้ารับ
“บ้านผมกับเพื่อนผมก็แซวพี่” โดยเฉพาะน้องแนนกับไอ้แซมที่โทรมาหาเพื่อแซวโดยเฉพาะ พอกลุ่มเพื่อนผมรู้ว่าเป็นแบรนด์เสื้อผ้าของบ้านคนดีก็หาว่าผมหลงเมียจนยอมมาถ่ายแบบให้ เพราะแต่ก่อนผมไม่ชอบงานพวกนี้เลย ถ้ารู้ว่าผมจะให้ค่าทำงานกับคนดีหมดคงไม่รู้จะแซวต่อกันยังไง
“เพื่อนกูอยากจ้างมึงด้วยนะ ถ่ายงานง่ายๆนี่แหละ แต่ของแบรนด์ใหญ่ในห้าง”
“รับพี่ เอามาเลย”
“ดี งั้นเดี๋ยวกูให้เบอร์ไปเลยนะ”
ผมขอบคุณพี่คู้แต่ตาก็ยังมองไปที่เตียงสักมุมในสุด ตรงนั้นมองออกไปเป็นวิวนอกกระจก แต่ตาผมกลับมองอยู่แค่คนของตัวเอง
“ไอ้เคนนี่ฮีโร่คนดีเลยนะ คนดีเลือกเรียนอาร์ตก็เพราะมัน”
ผมหันมามองพี่ชายแฟน
“ตอนเด็กๆคนดีก็ไม่รู้จะเรียนอะไร คือมันวาดรูปเก่ง แต่ก็ไม่มั่นใจในตัวเอง ให้ไอ้เคนติวให้เป็นปี”
ผมพยักหน้ารับ
“กูว่าแม่งเป็นรักแรกของคนดีว่ะ”
ผมถอนหายใจ ก่อนจะหันไปทางพี่คู้ที่ดูเหมือนกำลังสนุก
“หน้ามึงเหมือนมีคำถามไง กูถึงบอก”
พี่คู้หัวเราะร่วน ก่อนจะมองไปที่น้องชายตัวเอง ผมไม่เข้าใจเจตนาที่พี่คู้ต้องการจะสื่อแต่ที่รู้ๆตอนนี้ผมที่บอกให้ตัวเองใจเย็นกลับหัวร้อนขึ้นมาเฉยๆ
“แต่ก่อนกูว่ามันไม่กล้าจีบน้องกูหรอก แต่กลับมารอบนี้ไม่แน่”
เห็นที่คนดีบอกว่าพี่คู้ชอบแหย่น่าจะเป็นเรื่องจริง และที่สำคัญเขาแหย่ผมขึ้นง่ายมากเสียด้วย
“ผมไหว้ล่ะพี่” ผมยกมือขึ้นไหว้ ยิ่งทำให้พี่ชายเขาสนุก
“พี่คู้แกล้งอะไรคราม” คนดีเดินกลับเข้ามาหา มองพี่ชายตัวเองก่อนจะมองตรงมาที่ผม พี่คู้ยักไหล่ก่อนจะตบไหล่น้องชายแล้วเดินไปหาแฟนตัวเองที่พึ่งกลับเข้ามา คนดีทักทายแฟนพี่ชายก่อนจะหันมาหากัน
“เสร็จแล้วเหรอ” ผมถามคนที่หายไปเกือบชั่วโมง
“ยังครับ รอช่างสักเสร็จเดี๋ยวเข้าไปดูอีกรอบ เราออกไปกินข้าวกันก่อนไหม” ผมพยักหน้าเพราะยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้า
“ป่ะ” ผมยื่นมือให้เขา คนดีเอื้อมมือมาจับอย่างเคย
.
.
.
.
กลับมาจากกินข้าว ผมปล่อยให้คนดีเขาร้านไปก่อนเพราะอยากเข้าห้องน้ำ แต่ผมว่าผมคงเลือกเวลาผิดไปหน่อย
“อ้าว ว่าไง”
แปลกที่เพื่อนพี่คู้ทักผมก่อน ผมโค้งให้น้อยๆเพราะไม่อยากคุย อยากจะเดินออกไปให้พ้นๆถ้าไม่ได้ยินคำถามเขาก่อน
“คบกับคนดีเหรอ”
“ใช่...ครับ” เมื่อกี้ผมเกือบลืมหางเสียงไป
“ได้ยินว่าเรียนยังไม่จบนี่ จะดูแลเขาได้เหรอ”
ถ้าเป็นพี่คู้ถามผมจะคิดว่าเขาถามด้วยความหวงน้องชาย แต่สำหรับพี่เคน...มันไม่ใช่เรื่องของเขา
“แล้วเกี่ยวอะไรกับพี่”
ผู้ชายอีกคนมองผมด้วยสายตาไม่เป็นมิตร เพราะฉะนั้นผมเองก็ไม่จำเป็นที่จะต้องนับถือเขา
“กูกลับมาหาเขาช้าไปว่ะ ถ้าเร็วกว่านี้หน่อยนะ”
แต่เดิมผมไม่ใช่คนใจเย็น แต่กับคนกวนตีนแบบนี้ผมก็ไม่อยากจะต่อปากต่อคำด้วยมาก
“พี่มีอะไร พูดออกมาเลยก็ได้”
ผมรำคาญเต็มทน แต่เพื่อนพี่คู้กลับเอาแต่ยิ้ม
“กูว่าจะมาขอคืน”
.
.
.
.
ผมรับซองสีขาวจากพี่คู้กับงานอีกชิ้นที่พี่คู้หาให้มาหลายวันแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้เอาไปทำอะไร ผมเดินออกมาข้างนอกระเบียงคอนโดตัวเองยามดึกหลังจากอาบน้ำจะเข้านอนแล้ว เห็นคนกำลังนั่งเหม่ออยู่ตรงเก้าอี้ที่หันออกนอกระเบียง คนดีมองตรงไปที่วิวข้างนอก ริมฝีปากอิ่มเม้มเป็นเส้นตรง ผมค่อยๆเดินเข้าไปหาแล้วก้มลงจรดจมูกลงที่กระหม่อมอีกคน
“คราม…” คนดีเรียกผมเสียงแผ่ว หน้าตาที่ดูคิดมากเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นยิ้มกว้าง
“ครามให้” ผมยื่นซองสีขาวในมือให้เขา คนดีส่ายหน้าไปมา
“ของครามนะครับ”
“ให้คนดีเก็บไว้” ผมว่าพร้อมกับนั่งลงข้างเขา
“แต่ว่า”
“เดี๋ยวครามหางานทำเพิ่ม ถ้าได้ครบแล้ว เราไปเที่ยวกันนะ”
คนดีพยักหน้า ผมยิ้มให้เขาบ้าง ก่อนจะจับมือของเขาไว้
“เหนื่อยไหม” เขาถามถึงงานที่ผมพึ่งไปทำกับเพื่อนพี่คู้มาอีกงาน
“เหนื่อยแต่ก็ได้ตังค์” ผมว่า มองจมูกที่มีจิวรูปดาวเล็กๆ ก่อนจะถามคนที่ไม่ยอมเข้าไปนอน
“มาทำอะไรตรงนี้”
“ผมคิดอะไรนิดหน่อยครับ”
“บอกคุณหมีได้ไหมคะ”
เขามองหน้าผม ก่อนจะค่อยๆบอก
“มันเป็นเรื่องไร้สาระครับ เรื่องงานด้วยปนกับอะไรหลายๆอย่าง”
ผมไม่รู้ว่าพวกศิลปินเขาคิดอะไรซับซ้อนในหัวมากมาย ถึงทำให้คิ้วเรียงสวยขมวดปมแน่น มือที่จับกันอยู่ค่อยๆคลายออกเมื่อผมสอดนิ้วเข้าไปประสาน ก่อนจะจับให้มันแน่นขึ้น
“บางทีผมก็คิดเยอะ ผมก็ไม่ค่อยชอบ”
ผมมองคนที่ยิ้มไปพูดไป แต่ก็ยังไม่เข้าใจใจความที่เขาจะสื่อ
“พี่เคนมาชวนไปเรียนต่อโทด้วยกันที่อิตาลี่ครับ พี่เคนเขาทำงานที่นั่น เขากลับมาแป๊บเดียว เดี๋ยวก็กลับไปแล้ว” คนดีบอก กลายเป็นฝ่ายผมที่ขมวดคิ้วแทน
คำว่ามาขอคืนของผู้ชายคนนั้นติดอยู่ในหัวผมมาหลายวันแล้ว ผมทำเป็นไม่พูดถึง ไม่เล่าให้คนดีฟังเพราะผมยังไม่รู้ว่าระหว่างพวกเขามันมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง หลังจากวันที่ได้ยินคำนั้นผมไม่เคยไปฝึกงานด้วยความสบายใจเพราะผมรู้ว่าคนที่คอยมาส่งคนดีกลับบ้านเป็นใคร
“อิตาลี...ผมก็อยากไป”
ผมมองคนที่ยังไม่หันมาสบตากัน มองมือของเราที่จับกันไว้ ผมไม่ใช่คนใจเย็นนัก แต่ในเวลานี้ผมกลับไม่รู้จะต้องพูด ผมเข้าใจว่าแฟนที่ดีควรจะสนับสนุนกันไปในทางที่ดี
แต่กับเขา...ผมไม่อยากปล่อยไปไหนทั้งนั้น
“แต่ผมไม่ได้จะไปนะครับ ไม่อยากกวนโต้ซังไปมากกว่านี้ อยู่ไทยคนเดียวยังไม่รู้จะรอดหรือเปล่า”
คนดีว่าพร้อมกับส่ายหน้าไปมาเมื่อเห็นว่าผมเงียบไปนาน
“ทำไมครามไม่โตกว่าคนดีเนอะ” ผมว่า พี่สาวและเพื่อนผมชอบพูดว่าสังคมของคนทำงานต่างจากชีวิตวัยเรียนโดยสิ้นเชิง สิ่งที่เหนื่อยในตอนเรียนจะกลายเป็นความทรงจำที่สวยงามเมื่อหายเหนื่อย แต่กับชีวิตการทำงานมันไม่ใช่แบบนั้น
ไม่ใช่แค่เรื่องเงินที่ผมช่วยเขาไม่ได้ แต่เพราะผมไม่ได้โตพอที่เขาจะปรึกษาได้ต่างหาก
“คนดีอยากไปเรียนอะไรที่นั่นคะ” ผมถามเขา พยายามไม่ใส่ความรู้สึกหนักอึ้งในอกลงไปในคำถาม
“อยากไปเรียนอะไรที่ลึกกว่าเดิมครับ”
คนดีเขาจบ fine art สาขา painting แต่ตอนนี้ทำงานในสตูดิโอที่ทำงานกับ graphic design เป็นหลัก คนดีเขาเก่งมาตั้งแต่สมัยเรียน เขาทำทั้งงานส่วนตัวและงานประจำ สำหรับผมที่ไม่ค่อยกระตือรือร้นเรื่องอนาคตเท่าที่ควร มองเห็นลูกเจี๊ยบตัวเล็กๆที่กำลังจะกางปีกบินไปสักที่
“พี่เคนเพื่อนพี่คู้เขาจบตรีที่นู่นครับ เขาแนะนำให้ผมลองไปต่อโทดูเพราะจะได้คอนเนคชั่นกับหลายๆที่ด้วย ได้ฝึกฝีมือด้วย”
ผมพยักหน้ารับ ฟังเขาพูดอย่างตั้งใจ
“พี่เคนเขาจบช่างภาพจากที่นั่นมาครับ เก่งมากๆ เดินทางไปทั่วโลกเลย” คนพูดพูดด้วยแววตาชื่นชม
“คนดี” ผมเรียกชื่อเขา คนดีหันมามอง
“ครับ”
“เข้าไปข้างในนะ ข้างนอกฝุ่นเยอะ” ผมดันหลังอีกคนให้เข้าไปข้างใน คนดีมองมือผมที่จับไหล่เขาไว้
“คราม เป็นอะไรครับ”
ผมส่ายหน้า นึกถึงตอนมัธยมที่ตัวเองคบแฟนเป็นเด็กมหาลัย มันให้ความรู้สึกคล้ายๆกัน ในขณะที่คนดีเขาคิดไปถึงอนาคตอันไกล ผมกลับกำลังพะวงกับการฝึกงานและสอบ ผมเองไม่เคยคบกับใครแล้วรู้สึกว่าตัวเองด้อยกว่าเขาแบบนี้เลย
“พี่เคนคนนั้น เขาชอบคนดีใช่ไหม” ผมรู้ว่าผมงี่เง่า แต่ผมก็แค่อยากถาม คนดีนิ่งไปก่อนจะส่ายหน้า
“เราสนิทกันตั้งแต่เด็กแล้ว”
ตากลมสวยหลุบต่ำลงพื้น ผมเชยคางเขาให้มองตรงมา
“แล้วคนดี...”
นอกจากผมเห็นสายตาของเพื่อนพี่คู้ที่มองคนของผมแล้ว ผมยังเห็นสายตาของลูกเจี๊ยบที่ดูออกว่าปลื้มเขาอยู่ไม่น้อย
“ตอนเด็กๆผมเคยปลื้มพี่เคนครับ แต่พี่เขามีแฟนอยู่แล้ว” คนตัวเล็กกว่าว่า คนดียิ้มเพื่อพยายามให้ผมไม่เสียใจ เขารักษาสัญญาของเราว่ามีอะไรจะบอกกันทุกอย่าง แต่ผมกลับอารมณ์ร้อน
“แล้วถ้าพี่เขาไม่มีแฟนแล้วล่ะ คนดีจะทำยังไง” ผมรู้ว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่ควรถาม มันเป็นเรื่องอดีต แต่เรื่องไหนที่เป็นเรื่องของเขาผมกลับวู่วามอยู่เสมอ
“ทำไม….ถึงพูดแบบนี้ครับ” คนดีมองหน้าผมก่อนจะก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว ผมรีบดึงตัวเขาเข้ามากอด
“ครามขอโทษนะคะ” ผมกอดเขาไว้แน่น
.
.
.
.
“เป็นอะไรวะ” พี่ที่ทำงานด้วยกันถามผม วันนี้ผมลงมาช่วยขนกระเป๋า งานสนามบินเหมือนจะดูเทห์แต่พอทำจริงๆกลับเหนื่อยไม่หยอกเหมือนกัน
“ผมทำแฟนโกรธว่ะพี่” ผมว่าตามตรง เพราะผมเองที่ทำให้เขารู้สึกไม่ดี เมื่อวานนี้คนดีเงียบลงไปจากปกติที่เงียบอยู่แล้ว ผมที่เอาแต่ขอโทษเขาไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ ผมพยายามเงียบและไม่คุยเรื่องนั้นต่อเพื่อรักษาความรู้สึกเราไว้
ผมที่บอกให้เราแชร์ทุกอย่างด้วยกัน...กลับพูดอะไรไม่ออกเลย
“แฟนโกรธก็หาคนคุยใหม่แก้ขัดสิวะ หน้าตาออกจะดี” พี่เขาพูดไปขำไป ถ้าเป็นผมเมื่อก่อนอาจจะตลกกับมุกแบบนี้หรือไม่ก็อาจจะทำด้วยซ้ำ
“อย่าเลยพี่” ผมปฏิเสธ
“ก็คุยๆไปเฉยๆ”
ผมพอเข้าใจพี่เขา เพราะผมเคยเป็น แต่พอมีคนดีผมก็เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นมาก
“อย่าเลยพี่” ผมแบ่งรับแบ่งสู้ ไม่อยากคุยเรื่องนี้ไปมากกว่าที่เป็นอยู่
“เมียดุเหรอวะ”
“ไม่งั้นก็เมียสวยแน่เลยมึง” พี่อีกคนว่า ผมรีบพยักหน้ารับ
“ก็ สวยครับ”
“ไม่มีถ่อมตัวเลยมึง”
“เรื่องนี้ไม่ได้ครับพี่" ผมหัวเราะไปกับเขา รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย
วันนี้ผมเลิกงานหกโมงครึ่ง ผมออกมารอรถบัสเวียนออกจากสนามบินเหมือนเคย แต่สายตาดันเหลือบไปเห็นรถตัวเองจอดอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล ผมรู้ว่าคนดีมีใบขับขี่แล้ว หลังๆผมปล่อยให้เขาขับรถไปห้างใกล้บ้านบ้าง แต่ไม่เคยปล่อยให้เขาไปไหนมาไหนคนเดียวแบบนี้
“เป็นไหนครับน้อง” เจ้าของยิ้มสวยถามในตอนที่ผมเปิดประตูฝั่งคนขับออก แค่เห็นหน้าเขาผมก็ลืมเรื่องที่อยู่ในใจเกือบทั้งหมด ผมอยากจะดุเขาว่าทำไมถึงได้กล้าขับมาที่นี่ แต่สิ่งที่ผมทำคือการข่มความรู้สึกหงุดหงิดลงไป ไม่อยากให้รอยยิ้มเขาหายไปเหมือนเมื่อวาน
“อย่าลืมกดมิเตอร์นะ อย่าเห็นว่าสวยแล้วจะขับยังไงก็ได้”
ผมว่าก่อนจะขึ้นมานั่งข้างเขา มองคนที่ดูประหม่ากับพวงมาลัยตรงหน้า เหมือนตอนที่น้องแนนขับรถใหม่ๆ
“ทำไมถึงมานี่คะ”
“มารับครามไง” ลูกเจี๊ยบว่า
“ต่อไปนี้ผมจะได้กลับบ้านเองได้ แล้วไม่ต้องเบียดคนด้วยนะครับ” เขาว่า คนดีรู้ว่าผมไม่ชอบใจที่พี่เคนไปรับเขาเกือบทุกวัน เขาถึงได้ขับรถออกมาเองแบบนี้ ผมนอกจากจะดูแลเขาไม่ได้แล้วยังทำให้เขาคิดมากอีก
“ครามอยากกินอะไร เดี๋ยวผมพาไปนะ”
วันนี้คนดีใส่เสื้อฮู้ดตัวใหญ่กับกางเกงยีนส์ขากระบอก รวบผมสั้นประบ่าไว้ข้างหลัง จิวสีเงินที่ไม่ได้เห็นมาสักพักปักอยู่ที่แก้มสองข้าง คนดีบอกว่าที่สตูดิโอไม่ได้มีข้อห้ามเรื่องการแต่งตัวเลย มีบ้างถ้าต้องคุยกับลูกค้า
“กลับบ้านเราดีกว่า เดี๋ยวครามทำสลัดเต้าหู้ที่คนดีชอบให้”
ผมบอกก่อนจะลูบผมที่ยาวมากแล้ว
“คนดีมานั่งดีกว่าค่ะ มันจะมืดแล้วอันตราย ให้ครามขับนะ”
.
.
.
.
“สลัดต้นนี้เป็นสลัดที่ครามปลูกเองกับมือ”
ผมว่าพร้อมกับชี้ไปในชามสลัด คนดีย่นจมูก
“ผมปลูกต่างหาก”
เขาพูดถึงผักออแกนิคที่เจ้าตัวเพาะไว้ตรงระเบียง คนดีเขามือเย็นปลูกอะไรก็ขึ้น ต่างจากผมที่แม้แต่กระบองเพชรยังดูแลไม่ไหว
“นี่คนดี”
ผมมองคนที่ง่วนอยู่กับการล้างผัก ผมรู้ว่าคนดีทำทุกอย่างเพื่อให้เรากลับมาเป็นเหมือนเก่า แต่ผมไม่อยากให้เรื่องเมื่อวานมันติดค้างอยู่ในใจเราทั้งคู่
“ครับ”
“เรื่องพี่เคน ครามขอโทษนะ” ผมแตะไหล่เขา ทัดปอยผมที่ปรกลงมาบนหน้าเรียวให้ ผมพึ่งรู้ว่าทั้งการกระทำและคำพูดของผมไม่ได้ให้เกียรติคนของตัวเองเลย ในขณะที่คนดีเลือกที่จะไว้ใจคนอย่างผม ผมกลับหึงหน้ามืดตามัว
“ผมปลื้มพี่เคนมากก็จริง แต่ผมไม่ได้รักแบบที่รักครามนะ” เขาว่า
“ผมไม่รู้หรอกครับว่าถ้าตอนนี้ผมไม่รู้จักครามแล้วผมจะไปกับพี่เคนไหม แต่ตอนนี้...ผมอยู่กับครามนะ”
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ...ผมแม่งเกลียดตัวเองฉิบหาย…
“ครามคือคุณหมีจ๋อย” คนดีว่า นิ้วมือที่เปียกของเขาแตะลงที่แก้มผม
“เหรอคะ”
“ใช่ครับ เมื่อวานคุณหมีดูเศร้ามากเลย”
“ครามนิสัยไม่ดีเลยว่าไหม” ผมแนบแก้มเข้ากับมือเย็นของเขา มันทำให้ผมรู้สึกสงบขึ้นอย่างน่าประหลาด
“สำหรับคนดี คุณหมีดีที่สุดแล้วครับ”
TBC.
หาทาลงให้ตอนนี้ยากมากเลย 555555
ตอนแรกมาแบบคนดีร้องไห้ เขียนเองปวดใจเองเลยนั่งไล่แก้อยู่นานเลยค่ะ
ถ้ารู้สึกว่าตรงไหนแปลกๆบอกได้เลยนะคะ เพราะเราเองสลับไทม์ไลน์ไปมาเยอะมากเพราะกลัวนังครามจะร้องไห้ขี้มูกโป่ง สุดท้ายก็โดนพี่เขาง้อง่ายๆ กลายเป็นหมีงอแงไปเลย 555555
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 27-03-2019 00:18:30
สลับกันดูแลเนาะครามเนาะ
ถ้าจำไม่ผิดไรท์บอก15ตอนจบใช่มั้ย ใกล้จบแล้วสิ ไม่นะะะะะะะะะะะะ :o12:
เริ่มหัวข้อโดย: Faii0518 ที่ 27-03-2019 00:37:26
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 27-03-2019 00:39:31
o13
เริ่มหัวข้อโดย: tipppppp ที่ 27-03-2019 00:39:54
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 27-03-2019 01:44:47
เริ่มหัวข้อโดย: magmild ที่ 27-03-2019 02:16:57
Sent from my GT-I8262 using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: Caramel Syrup ที่ 27-03-2019 02:38:13
เริ่มหัวข้อโดย: องศาวาย ที่ 27-03-2019 02:42:54
เริ่มหัวข้อโดย: HanATarO ที่ 27-03-2019 05:23:02
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 27-03-2019 07:12:09
เค้ารู้สึกยังไง ฮ่า ๆ อิหมีจ๋อยมากตอนนี้
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 27-03-2019 08:18:50
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 27-03-2019 08:33:08
เริ่มหัวข้อโดย: Ashita ที่ 27-03-2019 08:33:58
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 27-03-2019 10:01:31
เริ่มหัวข้อโดย: grayliette ที่ 27-03-2019 10:05:27
เริ่มหัวข้อโดย: Pakeleiei ที่ 27-03-2019 10:15:12
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 27-03-2019 12:05:56
เริ่มหัวข้อโดย: fammykiki ที่ 27-03-2019 12:26:00
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 27-03-2019 12:32:25
เริ่มหัวข้อโดย: wanida023 ที่ 27-03-2019 12:42:34
เริ่มหัวข้อโดย: wikawee ที่ 27-03-2019 14:15:15
ครามคงรู้สึกไม่ดี ที่อยู่ๆคนที่แฟนตัวเองปลื้ม มาบอกว่าขอคืน ยิ่งคนดีไม่ชอบพูด ยิ่งทำให้อึดอัดเข้าไปใหญ่
เริ่มหัวข้อโดย: Majariga ที่ 27-03-2019 15:03:56
เริ่มหัวข้อโดย: kunt ที่ 27-03-2019 15:22:20
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 27-03-2019 18:47:33
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 27-03-2019 19:07:46
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 27-03-2019 20:45:11
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 27-03-2019 21:18:01
เริ่มหัวข้อโดย: i.am.wee ที่ 27-03-2019 21:18:55
เริ่มหัวข้อโดย: Mafiaziip ที่ 27-03-2019 22:25:08
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 27-03-2019 22:31:46
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 27-03-2019 23:46:35
เริ่มหัวข้อโดย: Ac118 ที่ 28-03-2019 00:28:23
...หมีครามดูแลลูกเจี็ยบดีจริงๆคอยห่วงหา เป็นห่วงทุกอณูของเมีย ถ้ามันกลืนลงท้องได้ คนดีคงไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวัน เห็นถึงความพยายามปรับตัว แล้วก็ต้องจำใจยอมนังหมีมันนนน :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: kikilululu ที่ 28-03-2019 01:51:53
เข้าใจเลยว่าเพราะรักมากมุมที่เรามองมันเลยแคบลง แต่ถึงยังงงั้นเพราะความพี่คนดีอ่ะมันช่วยครามไว้ทุกรอบจริงๆ
ยิ่งตอนที่พี่คนดีขับรถมาหาที่สนบนร่เราแบบน้ามตาร่วงฮืออ ยังไงเค้าก็รักเธออ่ะนังคราม ชั้นอยากได้เค้า
จะเคนหรือครามก็หลบไปได้แล้ว แงงง
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 28-03-2019 08:26:07
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 29-03-2019 00:20:36
นี่ก็ไม่ได้ปลื้มนังหมีหรอกนะ แต่น้องคนดีรักนังหมีไปแล้วไง ชิส์ หมั่นไส้นังคราม
แล้วคนดีคงน่าสงสารแย่ถ้าต้องไกลบ้าน ไม่ได้สงสารครามหรอกนะ
ส่วนน้องคนดีก็น่าร๊ากกเหมือนเดิม
เริ่มหัวข้อโดย: Zestful ที่ 29-03-2019 09:57:47
แต่คนดีก็ดีสมชื่อนะ แบบ โอ๊ยยยยยยยยย เป็นเมียหนูมั้ยคะพี่ 555555555
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 30-03-2019 08:25:55
ตอนเค้ามีคนที่สนิทด้วย ก็มาระแวง ทำคนดีเสียใจ
แล้วดูสิ พี่ก็มาง้อด้วย ครามต้องคิดให้เยอะ ใจเย็นๆ นะ
คนดีน่ารัก และชัดเจนมากมาตลอด พยายามขึ้นเรื่อยๆ
ครามก็ดูแลดี แต่ก็นอยด์เยอะกว่า ด้วยวัยและงาน
อย่าให้คนนอกมาทำให้นอยด์กันเยอะเลย สงสารคนดี
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 30-03-2019 13:39:37
แต่คนดี-ครามได้ความมั่นคงแทน เยี่ยมเลยเนอะ
เริ่มหัวข้อโดย: มนุษย์สาววาย ที่ 30-03-2019 17:49:28
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 31-03-2019 22:25:26
เพราะเฉยๆกับคนที่สัก แต่ส่วนตัวไม่ชอบสัก
พอวันนี้เห็น เฮ้ย ตอนที่ 12 แต่มี 20 หน้า
คนน่าจะอ่านเยอะ เรื่องน่าจะสนุก
เลยกดเข้ามา และทำให้รู้ว่าไม่ผิดหวังจริงๆ
คนดีน่ารักอ่ะ ครามก็โคตรหลงเมีย
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 01-04-2019 09:48:19
เริ่มหัวข้อโดย: miwmiwzaa ที่ 02-04-2019 07:14:26
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 02-04-2019 10:33:19
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 02-04-2019 23:45:48
ความพยายามของลูกเจี๊ยบ
“พรุ่งนี้พี่เคนจะกลับแล้ว ผมจะไปส่งพี่เคนกับพี่คู้นะครับ” ผมบอกคราม คิดไว้แล้วว่าคงจะไม่ชอบใจเท่าไหร่แต่ไม่คิดว่าจะหน้าบึ้งขนาดนี้
“คุณหมีหน้าบูด” ผมแตะมือลงที่แก้มของคราม มันสากมือนิดหน่อยเพราะไรหนวดแต่ก็ได้สัมผัสที่ดี
“หน้าปกติ” คนหน้าบึ้งว่า
จริงๆครามเป็นคนค่อนข้างดุเพียงแต่แค่ไม่เคยดุผม น้องแนนบอกว่าเวลาพี่ครามโมโหมากๆใครก็เข้าหน้าไม่ติด แถมอยู่กับครามจะดื้อมากไม่ได้ด้วย นั่นเลยเป็นอีกเหตุผลที่น้องแนนกลับไปอยู่บ้าน เพราะอยู่กับครามต้องกลับห้องเป็นเวลา น้องแนนบอกว่าพี่ครามดุกว่าคุณแม่เยอะ
“ปกติคุณหมียิ้มเยอะกว่านี้” ผมบอก
“โอเค ปกติก็ปกติครับ” ครามไม่พูดอะไรผมถึงปล่อยมือจากแก้มเขา
คนตัวใหญ่กว่าถอนหายใจ ผมรู้ว่าครามไม่ค่อยชอบที่ผมสนิทกับพี่เคน แต่ผมสนิทกับพี่เคนตั้งแต่เด็กแล้ว ตอนนั้นเราอยู่บ้านใกล้กัน พี่เคนเป็นเพื่อนสนิทพี่คู้มานาน พี่เคนรู้จักผมพอๆกับที่รู้จักพี่คู้ เรารู้จักกันมานานเกินกว่าที่จะคิดเป็นอื่นนอกจากพี่น้อง
พี่เคนกับพี่คู้เหมือนเป็นฮีโร่ของผมตั้งแต่เด็ก
และถ้าถามว่าระหว่างพี่เคนกับพี่คู้ใครขี้แกล้งมากกว่ากัน...อันนี้ผมตอบไม่ได้
“ไม่ง้อครามหน่อยเหรอ”
ผมอมยิ้ม มองคนที่โดนพี่คู้กับพี่เคนแกล้งจนหน้าตึง
“ต้องง้อยังไงครับ”
“ตรงนี้” ครามชี้เข้าที่ปากตัวเอง
ผมเดินเข้าไปหาก่อนจะหอมแก้มเขาเบาๆ ครามส่ายหน้าเพื่อบอกว่าไม่ใช่ คนที่หน้าตึงอยู่ตอนแรกยิ้มร้าย มือที่ช้อนท้ายทอยผมอยู่บีบเข้าที่หลังคอ ผมหลับตาลงเมื่อจมูกอีกคนปัดผ่านจมูกผม ผมรู้ว่าครามชอบจูบมากๆ เขาบดริมฝีปากลงที่ปากผมในตอนที่ผมเผลออ้าปาก ในตอนที่ลิ้นของเขาก็กวาดเข้ามาในปาก ผมก็ได้ยินเสียงชื้นแฉะของลิ้นและเสียงหอบหายใจของคราม
“พอก่อนครับ” ผมดันไหล่ของอีกคนออกเพราะหายใจไม่ทัน ครามพรมจูบไปทั่วหน้าผม เขาดูอารมณ์ดีขึ้นเยอะเลย
สำหรับผมคุณหมีง้อไม่ยากเลยแต่ต้องใจเย็น ถ้าครามโกรธอยู่ต้องค่อยๆทำให้เขาใจเย็นลงก่อน
“งั้นครามไปด้วยนะ”
“ตอนบ่ายพรุ่งนี้ครามทำงานหรือเปล่าครับ” ผมถาม ครามเขาฝึกงานที่สนามบินอยู่พอดี แต่มันเป็นเวลางาน
“ใช่ แต่เดี๋ยวอู้ไปหา”
“ไม่เห็นเป็นอะไรเลย” ผมบอก คนตัวใหญ่เลยหน้าบึ้งอีกรอบ
“คุณหมีหน้าบูดอีกแล้ว”
“ครามจะไปค่ะ”
ผมขำคนที่อยู่ดีๆก็ดึงเข้าไปกอด เลยวาดมือกอดครามไว้ด้วย
“ไปก็ไปค่ะ"
.
.
.
.
วันนี้พี่เคนบินตอนบ่ายสาม ผมลางานตอนบ่ายออกมาก่อนพี่คู้ที่แวะไปรับแฟนก่อนมา
“คนดีนี่พี่ไม่เจอแป๊ปเดียวก็มีแฟน คราวหน้ากลับมาคงแต่งงานไปแล้ว” พี่เคนว่า ผมยิ้มๆ
“ไม่ใช่แป๊ปเดียว ตั้งหลายปี”
ผมเจอพี่เคนล่าสุดคือตอนที่ผมเรียนม.6 นี่ก็เกือบ 4-5 ปีแล้ว ตอนนั้นพี่เคนตัดสินใจที่จะไปเรียนต่อโทพร้อมกับทำงานที่นู่น เป็นตอนเดียวกันกับที่ผมเลือกเรียนศิลปกรรม เพราะแย้งโต้ซังได้ว่าพี่เคนที่เรียนอาร์ตเหมือนกันก็มีงานที่มั่นคงดี
“คิดถึงพี่ไหม” มือใหญ่ลูบที่หัวผมเบาๆ
“ก็คิดถึงครับ”
พี่เคนดึงผมเข้าไปกอด มือใหญ่ตบไหล่เบาๆแทนที่นจะเป็นไล่เตะหรือฟาดอย่างที่ตอนเด็กเราเล่นกัน ตอนแรกผมนึกว่าเพราะเราโตขึ้น แต่มองจากสายตาพี่เคนที่มองไปยังครามแล้ว...
“พี่เคน ผมรู้นะ”
“รู้อะไร” คนที่กอดผมไว้พลางตบไหล่แปะๆทำหน้าตาเหมือนตัวเองไม่รู้เรื่อง
“พี่คู้บอกแล้ว” พี่คู้บอกหมดแล้วว่าพี่เคนกับพี่คู้คุยอะไรกับครามไปบ้าง พี่เคนปล่อยตัวผม ผมเห็นว่าพี่เคนพยายามไม่ขำแต่สุดท้ายก็หลุดขำ ยิ่งมองไปเห็นครามที่ยืนอยู่ไกลๆก็ยิ่งขำ
“ก็น้องพี่ทั้งคน ก็หวง”
“พอไม่มีแฟนก็มาหวงน้อง”
คนที่เพิ่งเลิกกับแฟนทั้งๆที่คบมาเกือบสิบปีเบ้หน้าก่อนจะถาม
“เขาดูแลดีใช่ไหม” พี่เคนถามถึงคราม ผมยิ้มกว้างให้
“ดีครับ สบายใจได้”
“มึงไม่มาตอนกูไปถึงแล้วล่ะ” พี่เคนหันไปทางพี่คู้ที่พึ่งจะมาถึง พี่คู้เดินมากอดเพื่อนไว้ทั้งๆที่เมื่อก่อนวิ่งไล่เตะกันทั้งวัน
“ได้เหรอวะ”
พวกพี่เขาคุยกันหลายอย่าง แต่ไม่นานนักพี่เคนก็ต้องเช็คอิน ผมกอดกับพี่ชายอีกคนพร้อมกับสัญญาว่าวันหยุดหน้าจะพาพี่เคนไปเที่ยว ครามเดินเข้ามาไหว้พี่เคนเลยโดนพี่คู้แกล้งบอกว่าผมร้องไห้เพราะไม่อยากให้พี่เคนไป เรียกได้ว่าแกล้งกันจนคุณหมีตาเขียวถึงได้หยุด
พอบ่ายสี่โมงครามก็กลับไปทำงาน ครามบอกว่าเลิกห้าโมงเย็นผมถึงได้มานั่งรอที่ร้านกาแฟในสนามบินเพื่อจะได้กลับบ้านด้วยกัน โชคดีที่พกโน๊ตบุ๊คมาด้วยถึงได้นั่งทำงานไปพลาง แป๊ปเดียวก็ผ่านไปเกือบชั่วโมงแล้ว ในระหว่างที่นั่งอยู่ผมก็เหมือนโดนจ้อง ผมไม่ค่อยชอบสถานการณ์แบบนี้เลย เวลาโดนมองมากๆมันไม่มีสมาธิ
“สวัสดีครับ”
ผมเงยหน้ามองคนที่เดินมาทักทายถึงโต๊ะตัวในสุด เขาเป็นผู้ชายวัยน่าจะยี่สิบปลายๆถึงสามสิบต้นๆและผมมั่นใจว่าเราไม่เคยรู้จักกัน
“สวัสดีครับ” ผมทักกลับบ้าง แต่ยังไม่ได้คุยอะไรกันคนที่พึ่งเลิกงานก็เดินมาพอดี
“คนดีคะ”
ผมโค้งให้คนที่พึ่งทักทายกัน ก่อนจะเก็บกระเป๋า คุณหมีเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะดึงกระเป๋าผมไปสะพายเองอย่างเคย ครามมองผมสลับกับพี่ผู้ชายคนนั้นแล้วยื่นมือมาจับมือผมไว้
“กลับบ้านเรากัน”
.
.
.
.
วันนี้ผมทำคุณหมีอารมณ์ไม่ดีอีกแล้ว ครามขับรถไปเงียบๆต่างจากปกติที่มักจะชวนผมคุยอยู่ตลอด
“ผมขอโทษนะครับ” ผมไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด แต่ผมรู้ตัวดีว่าชอบทำตัวให้คนอื่นหงุดหงิด สาเองก็บอกอยู่ตลอดว่าผมเป็นพวกที่ทำให้คนอื่นลำบากใจแต่ไม่รู้ตัว ครามหันมามองหน้าผม เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ขอโทษครามทำไม”
ผมก้มมองมือตัวเอง พยายามจะไม่ทำให้เขารู้สึกแย่ลง เลยทำได้แค่เงียบ
“เงยหน้ามองครามหน่อยเร็ว”
ผมค่อยๆมองตาอย่างเคย ครามถอนหายใจอีกรอบ
"ลูกเจี๊ยบกลัวครามเหรอ”
ผมพยักหน้าเบาๆ ผมกลัวครามจะโกรธมากจริงๆ
“เวลาที่ครามอยู่กับคนดี ครามทำให้คนดีอึดอัดบ้างไหม”
ผมส่ายหน้า ผมไม่เคยอึดอัดเลยเวลาที่อยู่กับคราม มีความสุขมากต่างหาก
“ครามทั้งหวงแล้วก็ขี้หึงมาก ครามกลัวคนดีจะเบื่อที่ครามเป็นแบบนี้”
ในที่สุดผมก็ยิ้มเมื่อรู้ว่าคุณหมีโมโหเรื่องอะไร
“ครามเป็นหมีขี้หึง”
คนโดนว่าแยกเขี้ยว
“กลับบ้านไปคนดีจะโดนครามตะปบแน่นอน”
ผมยู่หน้า
“ผมนั่งทำงานรอครามเฉยๆ พี่เขาเข้ามาทักยังไม่ได้คุยอะไรกันเลยครับ” ผมบอกคนขี้หวง ครามโคลงหัวไปมา
“ดูจากหน้าร้านกาแฟยังรู้เลยว่าเขาชอบคนดีของคราม”
“แสดงว่าแอบดูอยู่แล้วเหรอครับ”
ครามหัวเราะพร้อมกับพยักหน้า
“ยืนแอบดูลูกเจี๊ยบนั่งขมวดคิ้วทำงาน แฟนใครไม่รู้สวยมากเลย ตอนแรกว่าจะแอบดูต่อแต่เห็นคนลุกเข้าไปหาเลยต้องรีบพากลับบ้าน” คนเล่าเล่าไปขำไป ส่วนผมที่ยังงงอยู่มองหน้าครามนิ่ง
“เพราะฉะนั้นคนดีไม่ต้องขอโทษครามนะ ครามผิดเอง คนดีต้องโกรธครามต่างหาก”
“ผมจะโกรธครามทำไม”
ผู้ชายตัวโตเอื้อมมือมาลูบหัวผมก่อนจะผละออกไปขับรถต่อ
“ครามงี่เง่าไง แต่ก็เป็นกับแค่คนดีนะ” เขาว่าเบาๆ
ผมว่าช่วงนี้ครามเขาเครียดมากกว่า เขาทำให้ผมคิดถึงตอนที่ตัวเองฝึกงานใหม่ๆ ตอนที่ต้องเปลี่ยนจากการเรียนมาทำงานที่กดดันเพิ่มขึ้น ต้องไปอยู่ในสังคมของคนทำงานที่อายุต่างกัน ไม่ใช่ทำงานกับเพื่อนที่จะทำผิดแล้วเขาไม่ว่าอะไร
มันทั้งเหนื่อยแล้วก็เครียด...ครามเองก็คงเหมือนกัน
“คนดีอยากไปเรียนต่อไหม”
ผมรู้ว่าครามกังวลเรื่องนี้ด้วย ช่วงนี้ถึงได้เป็นคุณหมีหงอยบ้างคุณหมีขี้หงุดหงิดบ้าง
“อยากไปครับ แต่อยากอยู่กับครามมากว่า”
ผมตอบตามจริง ถ้าเป็นแต่ก่อนผมคงตัดสินใจไม่ยากเท่านี้ แต่เพราะผมอยากอยู่กับครามผมถึงยังอยู่ที่นี่ บางทีการไปเรียนที่นู่นแค่ปีสองปีอาจจะเปลี่ยนชีวิตและเรื่องงานผมไปตลอดกาล แต่การที่ไม่ได้อยู่กับคราม...ก็เป็นสิ่งที่ผมทำไม่ได้เหมือนกัน
วันนี้เราช่วยกันทำอาหารง่ายๆ ผมดื่มน้ำเต้าหู้ไปหนึ่งแก้วพร้อมกับสลัดอโวคาโด ส่วนครามเขากินข้าวกับไข่เจียวง่ายๆ เพราะผมทำได้ดีเท่านี้
“ครามปวดหลังเหรอครับ”
ผมถามคนที่ยืดหลังอยู่หลายครั้งแต่ไม่ยอมไปอาบน้ำสักที
“ใช่ ครามปวดหลังมากเลยลูกเจี๊ยบ”
“ผมนวดให้ไหม เคยนวดให้โต้ซังบ่อยๆ” ผมเดินเข้าไปหาคนตัวใหญ่กว่าแล้วดึงมือเขามานั่งที่เตียงแล้วนวดไหล่ให้ แต่ไหล่ครามหนาจนไม่รู้ว่าแรงที่กดลงไปมันได้ผลหรือเปล่า
“นี่คนดี”
“ครับ”
“ไม่ต้องทำกับข้าวให้ครามแล้วนะ” อยู่ๆครามพูดขึ้นมา ผมปล่อยมือจากไหล่กว้าง ผมรู้ว่าครามเขาชอบกินอาหารรสจัด แต่ผมที่แทบไม่เคยของแบบนั้นเลยทำทุกอย่างตามสูตรในอินเตอร์เน็ต ชิมได้บ้างไม่ได้บ้าง...แต่ผมก็พยายามแล้วจริงๆ
“ไม่อร่อยใช่ไหมครับ” ผมถามคราม ครามหันมาวางมือใหญ่บนหัวผม
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะ”
ผมยิ้มจางๆให้เขา ครามถอนหายใจ
“ครามรู้นะว่าคนดีไม่ชอบกลิ่นเนื้อ”
เมนูโปรดของครามที่ผมรู้มาเป็นแกงกะหรี่เนื้อเผ็ดๆ ผมพยายามทำอยู่หลายครั้ง ถึงจะไม่ชอบกลิ่นมันเลยก็ตาม ผมแค่อยากให้ครามกลับบ้านมาแล้วได้กินของอร่อยบ้าง
“ไม่เป็นไรครับ” ต่อให้ต้องพยายามอีกหลายร้อยครั้ง ถ้าทำให้ครามเขาชอบผมก็อยากทำ
“ผมก็รู้ว่าครามไม่ชอบอาหารรสจืดๆ” ผมว่าทั้งๆที่รู้ว่ามันคงไม่อร่อยจริงๆ
ในขณะที่ครามเขาทำทุกอย่างได้ดีผมกลับทำอะไรแทบจะไม่เป็นเลย แม้แต่ทำความสะอาดบ้าน หรือขับรถเองยังทำได้ไม่ดี เป็นภาระครามเกือบทุกอย่าง
ผมปล่อยมือจากไหล่เขา เพราะดูแล้วครามไม่ได้สบายขึ้นเลย
“นี่คนดี”
“ครับ”
“แช่น้ำกันไหม” ครามจับมือผมไปจูบ ทำให้ตัวผมที่นั่งอยู่ข้างหลังเขาแนบไปกับคราม
“แต่ว่า...”
“กลัวโดนแกล้งเหรอคะ” เขาหันมายิ้ม ผมส่ายหน้าไปมาแม้ใจจริงจะเขินมาก็ตาม
“เปล่าครับ”
ครามถอดเสื้อของผมออก ก่อนจะปลดกระดุมเสื้อของตัวเองออกบ้าง เขาลุกขึ้นถอดกางเกงแล้ววางลงในตระกร้าให้เหลือแค่ชั้นในแนบตัว ผมเบือนหน้าออกจากลำตัวสูงใหญ่ของเขา
“ยังไม่ชินอีกเหรอคนดี” ครามเดินเข้ามาหาผม ก่อนจะแกล้งก้มเอาจมูกถูที่ไหล่
“ขี้เขินจังเลย”
ผมดันไหล่อีกคนออก และยิ่งรู้สึกทำตัวไม่ถูกเมื่อครามจับมือผมไปวางที่ขอบชั้นในสีเข้ม
“ถอดให้หน่อยนะคะ จะได้ไปอาบน้ำกัน”
ผมหลบตาคราม พยายามไม่มองที่หน้าท้องแน่นและกลางลำตัวหรือขาเขา ผมที่ไม่รู้จะวางสายตาตรงไหนหลับตาปี๋ในตอนที่ดึงชั้นในของอีกคนลงจากสะโพกสอบ
ครามหัวเราะ เขาถอดชั้นในออกจากตัวไม่ทันไรก็เข้ามากอดผมไว้แน่น
“คนดีรู้ไหม แค่กอดคนดีก็หายเหนื่อยแล้ว”
สายตาพราวระยับของเขายิ่งทำผมเขิน ครามใช้มือรูดกางเกงผ้าของผมลงก่อนจะจูงมือเข้ามาในห้องน้ำ ที่มีทั้งฝักบัวและอ่างขนาดใหญ่
ผมอาบน้ำเงียบๆพยายามไม่มองไปที่ร่างเปลือยของอีกคนทั้งๆที่ตัวเรายืนอยู่แทบจะชิดกัน ครามเบียดตัวเข้ามาหาผม หน้าอกของเขาแนบสนิทกับหลังและไหล่ผม
“จะถูสบู่เองหรือให้ครามถูให้ดี”
ผมยังไม่ได้ตอบอะไรเพราะคิดไม่ทัน อีกคนก็เอื้อมมือไปกดสบู่เหลว มือใหญ่ของครามถูไปทั่วตัวผมจนมันเปียกลื่น ผมจับมือใหญ่ที่พยายามสอดนิ้วเข้าไปที่ด้านหลัง...แต่ผมแทบจะไม่มีแรงห้ามเขาเลย
“คนดีขยับขาออกหน่อยนะคะ”
เข่าของครามแทรกเข้ามาที่ระหว่างขาผม แขนของเขาหนึ่งข้างกอดตัวผมไว้ไม่ให้ไปไหน ส่วนมืออีกข้างค่อยๆแทรกนิ้วเข้าไปที่ช่องทางด้านหลัง นิ้วแรกมันทั้งคับแน่นและอึดอัด แต่พอน้ำสบู่ลื่นมือไหลเข้าไปครามก็สอดนิ้วเข้ามาเป็นนิ้วที่สาม
“ผมยืนไม่ไหว” ผมกลืนเสียงครางในคอลงไปเพื่ออ้อนวอนเขา ซึ่งครามเองดูสนุกกับร่างกายผมเกินกว่าที่จะฟังคำขอร้อง
“ครั้งเดียวนะคะ ค่อยไปแช่น้ำกัน"
ผมที่แทบจะไม่มีแรงยืนเกาะแขนครามไว้แน่น ลำตัวของเขาแนบสนิทกับแผ่นหลังผม ในตอนที่ครามถอนนิ้วออก เขาก็สอดตัวเข้ามาจนคับแน่น เพราะมันเป็นท่ายืนและผมตัวเล็กกว่า สิ่งนั้นถึงได้เข้ามาลึกจนเกินไปและผมก็ไม่สามารถถดตัวหนีได้อย่างเคย
“วางขาบนขอบอ่างนะคนดี จะได้ไม่เมื่อย”
ผมทำตามที่ครามบอก ผมวางขาข้างที่ถนัดบนขอบอ่าง ใช้มือเกาะแขนเขาให้แน่นเพราะตัวผมลื่นจนเหมือนจะล้มลงไปตลอดเวลา
“คราม...” ผมร้องเมื่อเขาใช้มือที่กอดเอวผมไว้เลื่อนต่ำลงมากุมที่ส่วนกลางร่างกายผม เมื่อโดนปรนเปรอ...มันก็ตื่นตัวขึ้นง่ายๆ เขาจูบไปทั่วหลังคอ กกหูและสันกรามของผมพร้อมๆกับขยับสะโพกให้ส่วนที่อยู่ในร่างกายผมเสียดสีจนร้อน ผมได้ยินเสียงของน้ำจากฝักบัวปนไปกันเสียงของสะโพกของตัวเองที่ถูกกระแทกจนดังก้องไปทั่วห้องน้ำแคบ
...ครามชอบทำแรงๆ ผมรู้ดี...
“เสียวไหม” ผมซบหน้าลงกับแขนของครามที่กอดตรงอกผมไว้ ทุกครั้งที่เรามีอะไรกันเหมือนผมลอยอยู่บนปุยเมฆนุ่ม ผมไม่มีแรงแม้แต่จะทรงตัวด้วยซ้ำ
“ผมจะยืนไม่ไหว" ผมบอกเขาเสียงสั่นแต่ครามก็ไม่ฟัง เขายืนรวบตัวผมไว้แน่นในตอนที่สะโพกกระแทกย้ำเข้ามาไม่หยุด ผมทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากกลั้นเสียงครางของตัวเอง มันน่าอาย...
ในตอนที่เหมือนจะเสร็จผมก้มลงฝังเขี้ยวกับท่อนแขนแข็งแรง ครามครางต่ำก่อนจะกระแทกเข้ามาจนสุดตัว ปล่อยให้ฉีดพ่นของเหลวอุ่นเข้ามาในร่างกายผม ผมแทบจะทรุดลงไปถ้าครามไม่กอดไว้แน่น
“เดี๋ยวนี้กล้ากัดครามเหรอ” คนโดนกัดถามพร้อมกับยิ้มล้อ ผมเบือนหน้าหนีจากตัวเขา ถึงครามจะเสร็จไปแล้วแต่ดูมันไม่สงบลงเลย
“มา ล้างตัวก่อน” คนตัวใหญ่กว่าว่า ครามล้างตัวให้ผมก่อนจะอาบน้ำให้ตัวเองบ้าง เขาคอยแต่ไล่ทั้งจูบและกัด ผมเดินหนีลงมาเปิดน้ำแช่ในอ่าง เพราะไม่อย่างนั้นครามก็จะไม่ยอมขยับไปไหนสักที
“ลูกเจี๊ยบหน้างอ” เขาว่าพร้อมกับเดินลงมาในอ่าง ครามนั่งลงก่อนจะดึงตัวผมเข้าไปนั่งระหว่างตักเขา ผมหันหลังให้เขาอย่างเคยถึงได้โดนงับที่หลังคอไปหลายรอบ
“เมื่อกี้มันลื่นมากเลยนะ ผมกลัวล้ม” ผมที่กลัวว่าตัวเองจะล้มหัวแตกสักวันบ่น แต่ครามกลับหัวเราะ
“ครามไม่ปล่อยให้ลูกเจี๊ยบล้มหรอก ตัวเบาแค่นี้เอง” ครามว่า พร้อมกับบีบที่ไหล่ผมเบาๆ
“เห็นนี่แล้วคิดถึงน้องแนนเลยครับ” ผมเปลี่ยนเรื่องเมื่อเห็นบาธบอมก้อนใหญ่หลายก้อนที่วางไว้ตรงตระกร้าแถวนั้น น้องแนนเป็นคนเอามาให้ บอกว่าแช่แล้วผิวนุ่มดี
“ถ้าน้องแนนรู้ว่าคนดีใช้คงดีใจ”
“ผมว่าน้องแนนเหมือนพี่อามิเลยครับ" ผมพูดถึงพี่สาวที่ไม่ได้เจอนาน
“ไหนเล่าเรื่องพี่อามิให้ครามฟังหน่อย”
ครามมันจะใช้คำพูดแบบนี้กับผมเสมอ เพราะเขารู้ว่าถ้าไม่ถามผมเองก็จะไม่เล่า สำหรับผม ครามเป็นคนที่พิเศษมากๆ ผมชอบผู้ชายมาตั้งแต่จำความได้และไม่เคยหวังว่าตัวเองจะเจอรักที่ดีเลย เพราะสังคมและการใช้ชีวิตของผมดูจะสวนทางกับคนอื่นๆ ผมถึงคิดว่าตัวเองโชคดีมากที่มาเจอคราม
“พี่อามิเป็นลูกสาวโต้ซังครับ แต่โต้ซังหย่ากับคุณแม่พี่อามิ พี่อามิก็อยู่ที่นู่น ตอนเด็กๆผมก็เคยไปหา พี่อามิชอบอาหารไทยมากๆ กินได้ทุกอย่างเลย”
พี่อามิกับผมเรียกได้ว่าไม่เคยคุยกันจริงๆจังๆด้วยซ้ำเพราะต่างฝ่ายต่างพูดภาษาของกันและกันไม่ได้ แต่ความทรงจำของผมกับพี่เขากลับเป็นความทรงจำที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม เรามักจะคุยกันโดยใช้ภาษากายบ้าง ใช้พี่คู้แปลบ้าง แต่มันสนุกมากจริงๆ
“พี่ชอบว่าผมด้วยว่าไม่สมกับเกิดเป็นคนไทย เพราะถ้าพี่อามิอยู่จะกินทุกอย่างเลย”
ครามกอดมไว้หลวมๆ เขาหัวเราะไปกับสิ่งที่ผมเล่า
“ครามว่าน่าจะบรรยากาศเหมือนพี่จอยมากกว่า”
“เล่าเรื่องพี่จอยให้ฟังบ้างได้ไหมครับ” ผมถามครามบ้าง ครามเงียบไปจนผมต้องหันไปมองหน้า พอหันไปหาก็โดนขโมยจูบไปหลายทีถึงได้ยอมเล่าเรื่องของตัวเองบ้าง
“พี่จอยเป็นพี่สาวคนโต ถึงครามจะบอกตัวเองว่าอยากเป็นที่พึ่งของทุกคนในบ้านแต่คนที่ทำได้จริงคือพี่จอย พี่จอยเข้มงวดแต่เก่งแล้วก็ใจดีมากๆ” ผมว่าผมเข้าใจนะ แล้วพาลนึกถึงวันก่อนที่พี่จอยมาหาเลย
“วันก่อนพี่จอยมาหานะครับ แล้วครามยังไม่เลิกงาน ผมลืมบอกไปเลย”
“พี่จอยว่าไงบ้างคะ”
“พี่จอยบอกว่าเพื่อนทดลองทำฟาร์มผักออแกนิค เลยขนผักมาให้เต็มตู้เย็นเลย”
“อ๋อ ครามนึกว่าคนดีไปซื้อมาไว้เอง”
ผมส่ายหน้า
“พี่จอยขอให้ช่วยชิมว่ามันหวานพอดีไหม”
คนฟังขำพรืด ผมว่าพี่จอยคงเข้าใจว่าผมกินผักมานานถึงจะแยกได้ แต่จริงๆแล้ว...
“ผมชิมแล้วแยกไม่ออกครับ” ผมบอกคราม ครามที่เอาแต่ขำโยกหัวผมไปมา
“โถ ลูกเจี๊ยบ”
“หยุดขำเลย" ผมว่าอีกคนพร้อมกับพิงเขาไว้ทั้งตัว มันสบายจนอยากจะหลับ
“ครามว่าเรียนจบครามจะไปรับช่วงงานที่บ้าน พี่จอยเขาแยกไปทำงานของเขาแล้ว น้องแนนก็ไม่สนใจธุรกิจที่บ้าน ครามอยากให้แม่พักผ่อนแล้ว”
บ้านครามเขาทำพวกโรงงานเหล็กกับขายอุปกรณ์ก่อสร้างบางอย่าง ผมเองก็ไม่เคยไปเห็นแต่ได้ยินครามเล่าอยู่บ่อยๆ
“แล้วที่ครามบอก...”
ครามเคยบอกผมว่าเขาอยากเป็นข้าราชการเหมือนพ่อ เพราะพ่ออยากให้เป็น
“ครามคุยกับแม่แล้ว แม่บอกพ่อคงเข้าใจว่ามันไม่พอกิน” เขาเล่าไปขำไป
“ถ้าผมช่วยอะไรครามได้ ผมจะพยายามช่วยนะครับ” ผมบอกคราม แม้จะรู้ตัวดีว่าแค่ไม่ทำตัวเป็นภาระคงจะง่ายกว่า
“ช่วยไปนั่งเป็นอาซ้อให้หน่อย” เขาพูดพร้อมกับจูบลงตรงหลังคอผมอีกรอบ
“อาซ้อคืออะไร” ผมเคยได้ยินคำแบบนี้จากทีวีบ่อย แต่ก็ไม่เคยเข้าใจความหมายจริงจัง
“เมียอาเฮียคราม”
ผมหันขวับไปมองคนขี้แกล้ง ก่อนจะตีมือเขาที่เริ่มเลื้อยต่ำลงไปด้านล่าง
“ซ้ออย่าตีเฮีย” ครามว่าไปขำไป ผมว่าครามเริ่มไม่เหมือนคนที่ทำงานมาเหนื่อยเลย ดูยังมีแรงเหลือเฟือ
“ครามจะทำงานกับที่บ้าน แสดงว่าครามสักได้ใช่ไหม” เขาถาม ครามวางคางไว้บนไหล่ผม
“จะดีเหรอครับ”
“สักไว้ในร่มผ้าไง ลูกเจี๊ยบว่าตรงไหนดี”
ผมเหลือบมองหน้าจริงจังของเขา ผมไม่อยากให้เขาสักเลยแต่เห็นหน้าแล้วก็ไม่กล้าห้าม กลัวคุณหมีจะหงอยอีกรอบ
“โต้ซังบอกว่าครามสักตรงอกน่าจะสวย” ผมอ้างคำที่โต้ซังว่าบ่อยๆ
“เป็นลายอะไรดี หน้าคนดีดีไหมคะ แล้วเขียนข้างล่างว่ารักเมียนะ” เขาเย้า ดูก็รู้ว่าอยากแกล้ง พราะแบบนั้นเลยโดนผมหยิกไปที
“โอ้ย” ครามร้องเหมือนว่ามันเจ็บมากทั้งๆที่ผมหยิกเบาๆ
“ที่พี่เคนคนดียังทำให้เลย” คุณหมีบ่น เพราะโต้ซังอีกคนที่แกล้งอะไรก็ไม่รู้ เลยกลายเป็นว่าครามงอนผมเรื่องพี่เคนหลายทอดเลย
“ผมก็ออกแบบให้ตั้งหลายคน จ่ายตังค์มาก็ทำให้ครับ ลายไหนสวยก็คิดแพงๆ” ผมว่าแต่ดูเจ้าหมียังไม่เชื่อ
“ก็โต้ซังบอกว่าคนดียอมให้ลายที่หวงไป”
“มีหวงเป็นพันชิ้นเลยครับ เดี๋ยวเอาให้ดู” ผมบอกพร้อมกับหันไปจ้องตาเขา พอเห็นแบบนั้นครามเลยหัวเราะแหะๆ
“ครามโดนพี่คู้กับโต้ซังแกล้งแน่เลยค่ะ”
“ใช่ค่ะ” ผมตอบแทน ไม่ใช่แกล้งธรรมดาแต่รวมหัวแกล้งด้วย ครามถอนหายใจหนักพร้อมกับบ่น
“ว่าแล้วเชียว ปกติพี่คู้คุยอะไรกับครามที่ไหน”
.
.
.
.
ผมกับครามเป็นพวกที่แทบไม่มีอะไรเหมือนกันเลย ทั้งการใช้ชีวิตหรือสิ่งที่ชอบ ผมชอบไปเดินตลาดร้อนๆส่วนครามชอบไปดื่มกับเพื่อนตอนมืดๆ ถ้าไม่มีผมครามคงกินแต่เนื้อแบบที่เขาชอบ ครามแต่งตัวค่อนข้างจะสุภาพ ส่วนผมเป็นพวกชอบใส่เสื้อผ้าสบายๆ ถ้าไม่มีผมครามคงเป็นคนที่หลายคนให้ความสนใจ ส่วนถ้าผมไม่มีครามผมก็คงเป็นคนที่นั่งทำงานเงียบๆเช่นเคย
“ครามครับ เช้าแล้ว” ผมแกะมือที่พาดตัวเองไว้ออกก่อนจะเอื้อมมือไปกดปิดนาฬิกาปลุก ผมมักจะทำให้ตัวเองตื่นโดยการเปิดเพลงหรือวิทยุเสียงดังๆในตอนเช้า
“คุณหมี เช้าแล้ว” ผมจูบหน้าผากของคนที่หลับแบบไม่สนใจทั้งนาฬิกาปลุกหรือเสียงเพลง
“ลักหลับครามเหรอ” เขาถามทั้งๆที่ไม่ลืมตา ผมปล่อยให้เขาหลับอีกสักพักโดยการลุกขึ้นมาอาบน้ำก่อน
รอยจากเมื่อวานแถวต้นคอและหลังคอค่อนข้างเห็นได้ชัด ผมลูบมันเบาๆพลางนึกถึงเสื้อตัวที่จะปิดมันได้ พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ต้องรีบมาปลุกอีกคน
“อาบน้ำได้แล้วนะครับ” ผมเรียกคนที่ตื่นแล้วแต่ยังนอนเล่นมือถืออยู่บนเตียง ครามมองผมก่อนจะขมวดคิ้วแน่น
“เสื้อบางไปค่ะ” เขาพูดถึงเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนสั้นของผม ถึงจะบางไปหน่อยแต่ปกเสื้อมันก็บังตรงหลังคอได้ดี
“ผมเป็นผู้ชาย” ผมอ้าง เพราะเอาจริงๆก็ไม่มีคนสนใจหรอกว่าผมจะใส่อะไร เพราะผมไม่ได้มีหน้าอกนูนสวย
“ไม่สนค่ะ เปลี่ยนเลย” คุณหมีเป็นคนขี้หวงคือสิ่งที่ผมทำใจให้ชินไม่ได้เสียที ไม่นานนักผมก็เดินออกมาจากห้องแต่งตัวด้วยชุดใหม่ แต่ดูแล้วครามคงไม่ชอบใจเท่าไหร่
“ไม่ให้ใส่กางเกงรัดรูปค่ะ”
“ครามครับ มันคือกางเกงยีนส์” ผมบอกเขา ครามส่ายหน้าไปมา
“ไม่ได้เหรอครับ”
คนที่นอนอยู่ลุกขึ้นมาทั้งๆที่เปลือยเปล่า ผมพยายามหลบสายตา แต่เจ้าของร่างกายสูงใหญ่กลับเดินเข้ามาหากันแทนที่จะเดินเข้าไปอาบน้ำ
“คนดีไม่ต้องไปทำงานดีกว่า อยู่บ้านเป็นแม่บ้าน” เขาว่าหน้าตาจริงจัง
“คุณหมีกวน”
ครามหัวเราะร่วน
“ครามพูดจริงๆ แต่มันแค่ทำไม่ได้” เขาพูดไปขำไป ก่อนจะจับผมเข้าไปกอด พอกวนผมได้พอใจแล้วถึงยอมรามือไปอาบน้ำ
.
.
.
.
“มีไส้กรอกด้วย” ครามมองจานอาหารเช้าตัวเอง ผมที่พึ่งไปซื้อมาวันก่อนพยักหน้ารับ
“ครับ เขาบอกอร่อย ผมเลยซื้อมา” ผมยังยืนยันที่จะทำอาหารให้เขาเหมือนเดิม รอวันที่เขาบอกว่ามันอร่อยผมถึงจะยอมเลิก
“ของผมเป็นไส้กรอกผักครับ พอลองกินแล้วก็อร่อยดีแต่เค็มไปหน่อย” ผมชี้ลงที่จานตัวเอง
“ขอครามชิมหน่อย” เขาฉวยไส้กรอกจากมือผมไป ก่อนจะเคี้ยวจนแก้มป่อง ผมเคยบอกหรือยังนะว่าครามเขาน่ารักมากๆเวลาที่เราอยู่ด้วยกันสองคน
“วันนี้ครามจะไปหาพวกไอ้แซมหลังเลิกงานนะคะ คนดีไปด้วยกันนะ”
ผมส่ายหน้า
“ครามไปอยู่กับเพื่อนเถอะครับ” ผมบอกเพราะครามไม่ได้ดื่มกับเพื่อนนานแล้ว ครามบอกผมว่าเขาเลิกดื่มแล้วเพราะไม่อยากให้ผมเป็นห่วง ผมดีใจนะเพราะมันดีต่อสุขภาพเขา แต่ก็ไม่อยากให้ครามฝืน
“อยากพาแฟนไปหาเพื่อนบ้าง” เขาบอก ผมหลบสายตาขี้เล่นนั่น
“ก็เคยเจอแล้ว” ผมว่า นึกถึงตอนไปทะเลด้วยกัน ผมยังจำสายตาสงสัยของทุกคนได้อยู่เลย ถ้าไปเจออีกทีผมคงทำตัวไม่ค่อยถูก เพราะรู้ว่าทุกคนดูออกหมดเลยตั้งแต่แรก
“ตอนนั้นยังไม่ได้คบเลยค่ะ งั้นเดี๋ยววันนี้ครามเอารถไป ขากลับจะได้แวะรับคนดีไปด้วยกันดีไหม”
ผมพยักหน้ารับ...สุดท้ายก็แพ้ลูกอ้อนเขาอีกจนได้
“ดีมากเจ้าลูกเจี๊ยบ” ครามยิ้มกว้าง
“ไปแล้วนะครับ” ผมว่าหลังจากเก็บจานของตัวเองเรียบร้อย เราแยกกันไปทำงานตั้งแต่ที่ครามเริ่มฝึกงาน แต่ที่นี่อยู่ไม่ไกลจากรถไฟฟ้า ชีวิตผมเลยดูสะดวกขึ้นมาหน่อย
“มากอดหน่อย” คนที่ยังกินข้าวไม่เสร็จว่า ผมเดินไปกอดเขา
“เดินดีๆ ขึ้นรถก็ระวังด้วยนะคะ”
เขาแนบแก้มลงกับแก้มผม เราอ้อยอิ่งแบบนี้ทุกเช้าเหมือนตอนเด็กๆที่ไปโรงเรียนอนุบาลเลย โต้ซังเคยบอกผมว่าครามดูจะหวงยิ่งกว่าโต้ซังเสียอีก นั่นเป็นเหตุผลว่าพี่คู้กับโต้ซังถึงรวมหัวกันแกล้งคราม
“คุณหมีก็ตั้งใจทำงานนะ” ผมว่าก่อนจะกดจมูกลงที่แก้มเขา
“รับทราบครับ”
.
.
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 02-04-2019 23:46:04
.
“กว่าจะนัดได้ไอ้ห่า” แซมเป็นคนแรกที่ทักทายพวกเราที่พึ่งจะเดินมาถึงโต๊ะ ผมคิดถึงสมัยเรียนที่ตามเพนท์กับสาไปร้านเหล้าบ่อยๆปล้วคอยเก็บกวาดพวกเพื่อนที่เมาไม่รู้เรื่อง
“สวัสดีครับ” ผมยกมือรับไหว้เพื่อนของคราม รู้สึกเขินอยู่ไม่น้อย
“ไหว้เมียเพื่อนหน่อยทุกคน” กรว่าเสียงดังต่างจากเมื่อก่อนที่ยังพอเห็นผมเป็นพี่บ้าง
“สวัสดีคร้าบ” พวกเพื่อนของครามประสานเสียง มีหลายคนที่ผมไม่เคยเจอ แซมบอกเป็นเพื่อนในคณะที่ฝึกงานด้วยกัน
“คนดีกินอะไรได้บ้าง” ครามดันให้ผมนั่งลงที่เก้าอี้ตัวด้านในใกล้กับแซม ส่วนเขาเองนั่งตรงทางเดิน ก่อนจะเปิดเล่มเมนู
“เหล้านี่ก็เจนะพี่” แซมว่าพร้อมกับชูขวดให้ผมดู เห็นว่าพร่องไปเยอะแล้ว
“ครามมึงเอาอะไร” กรที่นั่งอยู่ตรงข้ามถาม ครามส่ายหน้าไปมา
“กูขับรถ”
“ไม่ได้ดิวะ มึงมาทั้งที” เพื่อนอีกคนของครามบอก
“เดี๋ยวผมขับให้ก็ได้นะครับ” ผมหันไปบอกเขา ครามลูบหัวผมเบาๆ
“จริงๆกูว่าจะเลิกแล้วว่ะ”
“มึงแม่งเหี้ย มาวงเหล้าแล้วบอกจะเลิกเหล้า” แอลร้องบอก ทำเอาเพื่อนๆขำใหญ่ ผมก็พลอยขำไปด้วย
“งั้นพี่ต้องดื่มแทนแล้วว่ะ” กรหันมาทางผม ผมส่ายหน้าไปมาเพราะผมไม่เคยดื่ม กลัวเมาแล้วจะกลายเป็นภาระคนอื่น
“ไอ้ปัณณ์มากับใครวะ” ผมมองไปตามสายตาของแซม เห็นปัณณ์มากับสาวสวย ผมได้ยินครามเล่าว่าปัณณ์มีแฟนแล้ว อีกอย่างคอนโดครามกับบ้านปัณณ์ใกล้กัน ผมถึงได้เจอปัณณ์บ่อยกว่าเพื่อนของครามคนอื่น
เมื่อเป้าหมายใหม่มาให้แซว พวกเพื่อนเขาก็เลิกสนใจผม
“คนดีนั่งนี่ก่อนนะ เดี๋ยวครามไปสั่งกับข้าวให้” คนข้างตัวผมว่า
“ไม่เป็นไรครับ วันนี้ลองกินเหมือนครามดูก็ได้” ผมบอกตามจริงเพราะไม่อยากเดือดร้อนคนอื่น ผมเลิกกินเนื้อเพราะเคยถูกให้กินเนื้อหมูที่เหม็นและมันทำให้ผมท้องเสียตอนกลับไปอยู่ที่บ้านพ่อแม่ หลังจากกลับมาหาโต้ซังผมก็กินไม่ได้อีกเลย เป็นเวลาเดียวกับที่ตอนนั้นลูกหมาที่พี่เคนเลี้ยงและผมรักมากมันตาย ผมเลยเลิกกินละใช้ของที่ทำเกี่ยวกับสัตว์ ผมเอาแต่คิดว่าผมไม่อยากเบียดเบียนสัตว์ แต่ตอนนี้ผมกลับทำให้คนรักตัวเองลำบากในบางที
“งั้นเดี๋ยวครามช่วยดูนะว่าอันไหนคนดีกินได้บ้าง”
ผมยิ้มรับกับความใส่ใจของเขา
พวกเพื่อนครามทุกคนน่ารักและนิสัยดี ผมเคยกังวลเสียมากมายว่าเพื่อนครามจะมองครามยังไงที่มาคบกับผม แต่ดูทุกคนไม่ได้สนใจเรื่องเพศหรือรูปลักษณ์ของผมแบบที่ผมคิดไปเองเลย ติดจะแซวกันหนักเฉยๆ พวกเขาคุยกันเรื่องที่ฝึกงานและบ่นกันเสียส่วนใหญ่ ผมนั่งกินถั่วไปฟังไปโดยที่มีมือใหญ่เกาะอยู่ที่เอวแทบจะตลอดเวลา
“ไอ้คราม นั่นพี่เอื้อนี่”
ผมมองตามคำบอกเล่าของเพื่อนเขา เห็นผู้หญิงสวยในชุดเดรสสั้นสีขาว ผมหลบตากลับมามองที่แก้วโค้กตัวเองทันทีที่รู้ว่าเขาเป็นใคร บางทีนี่คงเป็นร้านโปรดของครามและเอื้ออย่างที่ครามเคยบอก
ไม่ใช่แค่เอื้อที่มองมาทางครามบ่อยๆ เท่าที่ผมสังเกต ใครๆก็มองมาที่คราม ผมเริ่มรู้แล้วว่าที่ครามชอบบอกว่าหึงมันรู้สึกยังไง โดยเฉพาะแฟนเก่าคนนั้นของครามที่มองมา ผมเห็นครามหันไปสบตากับเขาสองถึงสามครั้ง
“พี่ อันนี้ผสมโค้ก ผมอุตสาห์ชงให้พี่เลยนะ” แซมยื่นแก้วน้ำสีน้ำตาลใสให้ในตอนที่ครามลุกไปห้องน้ำ
“จะดีเหรอครับแซม” ผมถามแต่ก็เกรงใจเกินกว่าที่จะไม่รับไว้
“ลองพี่ ครั้งเดียวในชีวิต” คนที่เริ่มเมาแล้วว่า ผมรับมันมาไว้ในมือ ก่อนจะลองชิม รสมันขมๆเฝื่อนๆ ผมถือว่ามันรสชาติดีกว่าสมู้ทตี้แบบแรนดอมของโต้ซังเยอะ รายนั้นเอาทุกอย่างมาปั่นให้ผม ซึ่งบางทีมันก็ไม่เข้ากันจนพี่คู้ออกปากว่าห้ามโต้ซังปั่นผักเล่นอีก
เรื่องที่ผมไม่กินเหล้าหรือดูดบุหรี่ไม่ใช่เพราะผมกลัวหรือไม่ชอบ แต่ผมแค่เห็นว่ามันไม่ได้จำเป็นเฉยๆ อีกอย่างคือผมไม่อยากทำให้โต้ซังเป็นห่วง
“พวกผมเคยพนันด้วยนะพี่ว่าเสือครามจะขึ้นจากหลุมรักได้ไหม” แอลว่า ผมฟังไปพลางยิ้มไปพลาง
“ไม่คิดเลยพี่ว่าไอ้ครามจะเปลี่ยนจากเสือเป็นหมา”
“หมาบ้านมึง” คนที่พึ่งกลับมาถึงโต๊ะว่า
“ครามไม่เกี่ยวนะพวกมันเล่นกันเอง” ครามบอกผม ผมไม่ได้คิดมากอะไรเลยออกจะตลกด้วยซ้ำเพราะสากับเพื่อนก็เอาผมไปพนันในหัวข้อนี้เหมือนกัน สาชนะแล้วยังพาผมไปกินไอศกรีมอยู่เลย
“เอามาคนละพัน” แซมว่าก่อนจะยื่นมือไปหาแอล ผมขำคนเมาที่เริ่มคุยกันรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง
“หมดแก้วแล้วพี่ เติมๆ” แซมสนุก ผมเองก็หัวเราะไปกับเขา
“อะไรคะ” ครามถามพร้อมกับมองผมนิ่ง ผมที่ไม่เคยรู้มาก่อนว่าตัวเองเมาจะเป็นยังไงยิ้มกว้างให้อีกคน ครามฉวยแก้วในมือผมไปดม
“โค้กไง มึงไม่เคยกินเหรอ” แซมว่าพร้อมกับขำร่วน
“เฮ้ยเมื่อกี้กูไปเข้าห้องน้ำมา พวกพี่นู้นเขาขอมานั่งด้วยว่ะ บอกว่าเป็นเพื่อนเอื้อ” เพื่อนอีกคนในโต๊ะบอก น่าจะเป็นคนที่ไม่ได้รู้จักเรื่องเก่าๆของคราม ผมค่อยๆมองไปที่โต๊ะข้างในก่อนจะกระดกสิ่งที่แซมส่งมาให้ใหม่
ผมพึ่งรู้ว่าการเป็นคนเมาจะดื้อได้สบายใจแบบนี้
“คนดี หยุด” ครามดุ ทำเอาแซมหัวเราะ
“เอาแล้วๆ” กรที่มองอยู่ตลอดแซว
“คนดี พอแล้ว เดี๋ยวจะอ้วกนะ” เขาหยิบแก้วทุกอย่างออกจากมือผม ผมที่เริ่มใจกล้ามากขึ้นมองตรงไปยังโต๊ะของแฟนเก่าเขา ครามมองตามสายตาผม
“ครามไม่ต้องหันไปมองทางนั้นเลยนะ” ผมว่า รู้สึกโทนเสียงของตัวเองแปลกไปกว่าที่ตั้งใจพูด ผมไม่ได้ตั้งใจจะดุเขา ครามที่ดูตกใจคลี่ยิ้มในที่สุด
“ครามไม่ได้ตั้งใจมองเลย ครามมองตามคนดี” เขาว่าก่อนจะก้มลงมากระซิบให้เราได้ยินกันแค่สองคน
“หน้าคนดีตอนนี้น่ามองกว่าเยอะเลย”
เขาว่าพร้อมกับสอดมือเข้ามาลูบที่เอวผมเบาๆ
“อยากกลับบ้านไปแกล้งลูกเจี๊ยบแล้วค่ะ”
.
.
.
.
.
TBC
คนอะไร ทั้งตอนมาแค่บ่นๆไม่มีแก่นสารก็ยังรู้สึกว่าสวย คนดีต๋า พี่รักเธอ TT
ส่วนตอนต่อไปเราจะมาจัดการคนเมาค่ะ กินเหล้าแล้วหึงก็เป็น เอ็นดูวว 5555555
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 03-04-2019 00:07:21
เริ่มหัวข้อโดย: Baifernexo ที่ 03-04-2019 00:08:26
เริ่มหัวข้อโดย: grayliette ที่ 03-04-2019 00:24:12
เริ่มหัวข้อโดย: wikawee ที่ 03-04-2019 00:27:48
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 03-04-2019 00:47:42
เขา2คนดูแลกันดีจังเลยยยยยยยย อิจต๋าสุดดด
เริ่มหัวข้อโดย: Rumraisin ที่ 03-04-2019 00:51:01
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 03-04-2019 00:53:21
เริ่มหัวข้อโดย: นมสดคาราเมล ที่ 03-04-2019 00:57:55
หึงเยอะๆเลยค่ะ นังครามยิ้มเผล่แล้วแน่ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Majariga ที่ 03-04-2019 00:58:40
ลูกเจี๊ยบน่ารักมากกกกก อยากฟัดบ้างงงงง :hao7: :sad4:
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 03-04-2019 01:56:14
เริ่มหัวข้อโดย: องศาวาย ที่ 03-04-2019 02:06:15
เริ่มหัวข้อโดย: sripaerrr ที่ 03-04-2019 02:56:32
พี่คนดีไม่ควรมีคนเดียวว แต่ต่อให้มีหลายคน นีงครามคงแยกตัวมาคู่จนครบทุกคนแหละ
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 03-04-2019 06:45:36
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 03-04-2019 07:29:58
คนดีรักคุณหมีมาก แต่ไม่ค่อยกล้าแสดงออก
ตอนนี้ได้ยิ้มแน่แล้วค่ะ คุณหมี ปริ่มเลยสิ
ครามได้หลงคนดีหนักกว่าเดิมแน่นอน
คนไหนจะเข้า ก็อย่าได้แหยมนะ เข้าใจเนาะ
เริ่มหัวข้อโดย: fammykiki ที่ 03-04-2019 08:09:07
เริ่มหัวข้อโดย: magmild ที่ 03-04-2019 08:10:26
Sent from my GT-I8262 using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: Ashita ที่ 03-04-2019 08:27:36
เริ่มหัวข้อโดย: deuxspades ที่ 03-04-2019 08:39:54
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 03-04-2019 09:13:34
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 03-04-2019 09:15:36
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 03-04-2019 10:23:37
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 03-04-2019 10:47:23
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 03-04-2019 13:08:45
เริ่มหัวข้อโดย: HanATarO ที่ 03-04-2019 15:43:09
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 03-04-2019 19:52:47
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 03-04-2019 22:51:40
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 03-04-2019 23:44:41
เริ่มหัวข้อโดย: tipppppp ที่ 03-04-2019 23:53:43
เริ่มหัวข้อโดย: Gugii ที่ 04-04-2019 00:36:45
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 04-04-2019 07:09:38
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 04-04-2019 10:55:41
เริ่มหัวข้อโดย: Peung002 ที่ 04-04-2019 16:01:41
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 04-04-2019 23:35:30
เริ่มหัวข้อโดย: Ac118 ที่ 04-04-2019 23:42:30
อ้ากกกก คนดีรู๊กก ใจแม๊!!!!
ยิ่งลูกเจี๊ยบมาแล้วหึง เข้าทางนังหมีหื่นมันไปอี๊ก! :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: Jnchnn ที่ 05-04-2019 07:25:37
และก็ฟินมากๆค่ะ เพราะรู้ว่านังครามมันรักเมียหลงเมียยืนหนึ่งขนาดนี้ :heaven
เริ่มหัวข้อโดย: oohsg94 ที่ 05-04-2019 09:29:24
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 05-04-2019 16:48:09
เริ่มหัวข้อโดย: มนุษย์บิน ที่ 06-04-2019 12:54:16
เริ่มหัวข้อโดย: junlifelove ที่ 06-04-2019 19:32:42
คนดีน่ารักมากกก หึงครามแล้วด้วยย
นับวันๆ ยิ่งน่ารักๆๆๆๆๆ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: miwmiwzaa ที่ 07-04-2019 21:24:34
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 09-04-2019 12:11:28
นกอินทรีย์ตัวที่สอง
“พอแล้วคนดี” ผมบอกคนที่ยังกำแก้วเหล้าไว้ในมือ คนสวยหันขวับมาจ้องตาผม
“ผมยังไม่เมาเลย”
“มันต้องดื่มให้เมาเหรอ พอแล้ว” ผมฉวยแก้วออกจากมือเขา คนดีที่มักจะยิ้มอยู่เสมอวันนี้กลับต่างออกไป
“หน้างอ” ผมว่าพร้อมกับลูบแก้มเขาเบาๆ อากาศบริเวณนี้ค่อนข้างร้อนเพราะเป็นส่วนเอาท์ดอร์ของร้าน ผมลูบผมยาวประบ่าของเขาแล้วทัดหูให้ เลยเห็นเหงื่อซึมที่ไรผม
“พอแล้ว” ผมโขกหน้าผากตัวเองเข้ากับหน้าผากมน เมื่อคนดีเอื้อมมือมาจะหยิบแก้วจากมือผม
“ใจเย็นเสือ ที่นี่ไม่ใช่ที่บ้าน” แซมบอกผมถึงได้ผละหน้าออกแล้วหันไปบอกมือชง
“มึงเลิกส่งแก้วให้คนดีเลย...พวกมึงด้วย” ผมบอกพวกไอ้กรด้วย แต่เพราะกำลังเมาเลยไม่มีใครฟังใคร ผมเทโซดากับโค้กลงไปในแก้วให้คนดีก่อนจะยื่นให้เขา
“แก้วนี้พอแล้วนะ เดี๋ยวตื่นมาปวดหัว อ้วกอีก” ผมว่า คนที่ดูเหมือนจะเมาแล้วซบหน้าลงกับแขนผมพร้อมกับช้อตามอง
“ผมจะทำให้ครามเดือดร้อนใช่ไหม”
“ครามจะเดือดร้อนอะไร เมาแล้วเป็นลูกเจี๊ยบขี้น้อยใจ” ผมวางมือบนหัวเขา พวกไอ้แซมเลยแซวกันสนุกปาก
“ไม่คุยกับครามแล้ว” คนดีว่าพร้อมกับขยับตัวออก ดูแล้วเพราะน่าจะเขินมากกว่า
ผมมองคนที่ดื่มโซดากับโค้กไปคุยกับพวกแซมไปเหมือนสนิทกันมานาน คนดีเหลือบมามองผมเป็นพักๆเพื่อให้แน่ใจว่าผมจะไม่มองไปที่ไหนอีก ผมเอาแต่ยิ้มให้เขา...ผมไม่ได้สนใจใครเลย สนใจแต่คนที่อยู่ข้างๆ คนดีหน้าแดงจัด ผมว่าสำหรับมือใหม่สามแก้วก็น่าจะคอพับแล้ว
“ผมปวดฉี่ครับ” คนที่ดื่มไปเกือบห้าแก้วว่า
“ก็ต้องปวดอยู่แล้วดื่มไปขนาดนั้น เดี๋ยวครามพาไปห้องน้ำแล้วเรากลับบ้านเลย”
“ผมเมาแล้วใช่ไหมครับ”
“เมาแล้วค่ะ”
“ผมอยากกลับบ้าน”
ตอนนี้เกือบตีหนึ่งแล้ว ผมว่าอีกสักพักพวกแซมก็คงกลับกันหมด ถึงได้บอกพวกมันว่าเดี๋ยวจะกลับก่อน
“พี่เขาไหวป่ะวะ” ไอ้แอลถาม
“ไม่ไหว อยากกลับบ้านแล้ว” ผมดึงแขนคนที่นั่งอยู่ข้างๆขึ้น คนดีเขาตัวเล็กแต่ก็ไม่ได้ตัวเบาเสียทีเดียว
“คราม” คนที่เหมือนจะลืมตาไม่ขึ้นเรียก
“ว่าไงคะ”
“อยากกลับบ้าน"
ผมขำคนงอแง ก่อนจะหันไปบอกพวกเพื่อนว่าให้ส่งบิลไปให้ด้วย เห็นว่าพวกแซมจะกลับเลยเหมือนกัน
“คราม กลับบ้านกัน” คนดีเขย่าแขนผมเบาๆ หน้าตาเหมือนเตรียมจะหลับเต็มที่แล้ว
“รู้แล้วค่ะ มา...เดินไหวไหม”
คนที่ลุกขึ้นยืนได้แล้วแต่เดินไม่ไหวส่ายหน้า
“มา เดี๋ยวครามอุ้ม” ผมขยับตัวเข้าไปชิดเขาก่อนจะวาดมือไปรอบตัว ถึงจะเมาแต่พออยู่ต่อหน้าคนอื่นคนดีก็ยังพยายามขืนตัวออก
“ไม่เอา”
“คนเมาไม่ต้องมาเขินเลยค่ะ”
“คนมองหมดแล้ว” กรว่า ผมมองหน้าคนดี เขาหลุบตาต่ำ
“ผมจะเดินเอง” เขาว่าพร้อมกับเกาะผมไว้แน่น ขาเพรียวพยายามก้าวช้าๆแต่กระนั้นก็เซไปมาอยู่ดี
“ผมปวดฉี่” คนเมาที่เดินไปเซไปว่า ผมว่าอีกครึ่งชั่วโมงคงยังไม่ห้องน้ำแน่นอนกว่าจะได้กลับบ้านคงตีสาม
“มา ฮึบ” ผมยกตัวอีกคนขึ้นมา คนดีตัวเล็กมากถ้าเทียบกับผม เพราะฉะนั้นถึงไม่ได้ยากเลยถ้าจะอุ้ม
“ไอ้ครามมึงเบา” กรเอ่ยปากห้าม ทั้งๆที่มันยิ้มกริ่มเหมือนสนุกที่ได้เห็น
“ไม่เบาว่ะ กูหนัก มึงหลบไปก่อน”
“สัส”
ผมกึ่งอุ้มกึ่งแบกคนตัวเล็กกว่ามาที่ห้องน้ำ สวนทางกับเอื้อที่น่าจะมาเข้าห้องน้ำเหมือนกัน เธอเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ผมไม่มีเวลาสนใจ
“มาล้างหน้าก่อน” ผมเปิดน้ำแล้วล้างหน้าให้เขา คนดีซุกหน้าเข้ากับอกผมเลยทำให้เสื้อเปียกเป็นวงกว้าง
“น่าตีจริงๆเลย”
“คุณหมีอย่าตีคนดี” เขาว่า ผมเหลือบมองหูแดงๆแล้วอยากก้มลงไปงับ แต่นี่ไม่ใช่ที่บ้าน
“ป่ะ เช้าห้องน้ำกัน” ผมรุนหลังเขาให้เข้าไป แต่คนดีกลับส่ายหน้า
“ไม่เอา ผมจะเข้าเอง”
“เดินยังเซ เข้าไปถ้าเกิดล้มจะทำยังไง”
“คุณหมีอย่าดุคนดี”
ผมถอนหายใจ
“งั้นคนดีเข้าห้องน้ำให้เรียบร้อย คุณหมีจะรอตรงนี้นะ” ผมรุนหลังให้เขาเข้าไป ใจจริงอยากเข้าไปช่วยด้วยซ้ำ แต่เขาไม่ยอมและผมก็ไม่อยากยื้อเวลาให้นานมากกว่านี้ อยากกลับบ้านเราแล้ว
“เรียบร้อย” ไม่นานเท่าไหร่คนเมาก็ออกมายิ้มหวานให้ เขายืนยันว่าจะเดินเองผมถึงได้โอบเอวคนดีไว้แน่น
“เป็นลูกเจี๊ยบเดินเตาะแตะ” ผมแซวคนเดินเซพร้อมกับมองตาเยิ้มๆของเขา อยู่ดีๆคนดีก็หยุดเดิน เขามองตรงไปข้างหน้า
“คราม…” ตรงที่เราเดินสวนกัน...เอื้อก็ยังยืนรออยู่ที่เดิม
“ไม่เอาค่ะ” ผมดุคนที่พยายามขืนตัวออกจากแขนผม คนดีเขาไม่ชอบเป็นเป้าสายตาใครมาตั้งแต่ต้น ต่างจากผมที่ไม่สนใจเลยว่าใครจะมองยังไง
“ผมไปรอที่รถก็ได้ครับ”
“อย่าดื้อนะคนดี อยู่กับคราม” ผมบอกคนที่อยากหนีสถานการณ์ตรงหน้า ผมรู้ว่าเขาอึดอัด และเพราะเมาถึงแสดงออกมาชัดเจนแบบนี้
“มีอะไรครับ” ผมถามคนที่ไม่เจอเจอกันมาพักใหญ่แล้ว ผมเห็นเอื้อผ่านตาบ้างตามไทม์ไลน์ของ social network และเอื้อก็คงจะเห็นผมและคนดีอยู่บ้างเช่นกัน
“เอื้อแค่อยากมาทักทาย”
ผมพยักหน้ารับ แต่ไม่ได้สนใจมากนักเพราะมัวแต่ห่วงความรู้สึกของคนข้างตัว ถ้าเป็นปกติคนดีคงยิ้มรับและไม่ว่าอะไรแต่เพราะเมา เขาถึงได้ดูกระวนกระวายนัก
“ถ้าไม่มีอะไร ผมไปแล้วนะ” ผมบอกเธอก่อนจะดึงตัวคนดีมาหา
“ถ้าไม่เดินครามจะอุ้มนะคะ” ผมบอกคนที่ยังยืนอยู่ที่เดิม เขามองตาผมแล้วซบลงที่ไหล่
“คุณหมี...คนดีเดินไม่ไหว”
ผมลอบขำคนขี้อ้อน ก่อนจะกอดเขาไว้ทั้งตัว
“กลับบ้านเรากัน”
.
.
.
.
ผมดื่มบ่อยแต่คอไม่แข็งเท่าไหร่ เวลาผมเมาผมมักจะหลับหรือไม่ก็ทำอะไรไม่รู้ตัว แต่คนที่ไม่เคยดื่มเลยแบบคนดีกลับดูมีสติดี ยกเว้นแต่แค่เดินเซและมึนหัวเท่านั้น ทั้งที่ดื่มไปหลายแก้วแถมไอ้แซมยังชงให้เข้มมากด้วย
“จะอ้วกไหมคนดี”
คนโดนถามส่ายหน้า
“แต่มึนหัวใช่ไหม”
คนดีพยักหน้ารับ ผมถึงได้เดินเข้าไปในครัวเพื่อหยิบน้ำเย็นให้เขา
“ดื่มน้ำเปล่าเยอะๆ แล้วไปอาบน้ำจะได้สร่าง”
คนดีส่ายหน้าอีกรอบ ผมมองใบหน้าและคอที่แดงเพราะแอลกอฮอล์ คนดีที่ดูเหมือนไม่เมาเลยเอาแต่ใจผิดวิสัย
“คราม” เขาเรียกก่อนจะเดินเข้ามากอด ซบแก้มเข้ากับอกผม...ดูอ้อนกว่าที่เป็นเขา
“ว่าไงคนดี” ผมลูบผมยาวประบ่าเบามือ
“อาบน้ำกับผมไหมครับ”
ผมเลิกคิ้วมองคนที่ไม่เคยทำแบบนี้ คนดีปฏิเสธแทบจะทุกครั้งที่ผมขออาบน้ำด้วย คนที่ยังไม่ได้รับคำตอบผละตัวออก น้ำตาคลอเบ้าตากลมโต
“ครามไม่อยากอาบน้ำกับผม…” เขาทำให้ผมทำตัวไม่ถูก
“อาบสิ ครามอยากอาบน้ำกับคนดีทุกวันเลย” ผมรีบตอบ เพราะกลัวคนเมาจะงอแงเข้าจริงๆ
.
.
.
.
ผมรีบอาบน้ำให้เขา ตัวลื่นๆและผิวขาวและรอยสักของคนดีทำผมตื่นเต้นทุกครั้ง แต่ให้แกล้งคนที่ยืนแทบจะไม่อยู่ก็ไม่ใช่วิสัยผม ก่อนจะรีบจับคนเมาออกมาแต่งตัว ผมสวมแค่บอกเซอร์อย่างเคย ส่วนคนดีเขาชอบสวมขาสั้นกับเสื้อยืดนอน
แต่ถ้าถามผมว่าผมชอบแบบไหนที่สุดผมจะตอบว่า...ชอบตอนที่เราเปลือยแล้วกอดกัน
ผมทาครีมที่แขนกับขาให้เขา คนดีนั่งไม่ได้นิ่งๆให้จัดการ เขาบ่นว่ามึนหัวอยู่ตลอดเวลา
“ผมหนาว” คนที่หัวยังเปียกอยู่ว่า ผมเดินเข้าไปดึงแขนคนดีขึ้นมาเพราะยังไม่อยากให้นอนลงไปบนเตียงทั้งๆที่ผมยังไม่แห้ง
ผมไม่ได้รู้สึกเหนื่อยเลยที่ต้องดูแลเขาแต่กลับนึกสังสัยมากกว่าว่าแต่ก่อนที่ผมเมาบ่อยๆคนดีจัดการผมได้ยังไง ทั้งๆที่ตัวก็แค่นี้ ดูแล้วน่าจะทุลักทุเลพอตัว
“มา ครามจะเป่าผมให้แล้วค่อยนอนนะ” ผมค่อยๆเป่าผมยาวประบ่าให้ เห็นมันแล้วนึกถึงตอนที่เจอกันแรกๆ ผมเองก็พึ่งจะรู้ว่าที่เขาว่ากันว่ารักแรกพบมันเป็นยังไง ผมจำความรู้สึกของตัวเองครั้งนั้นได้ดี
เสียงไดร์เป่าผมดังไปทั่วห้อง แต่ก่อนผมเองไม่เคยรู้ด้วยซ้ำว่ามันใช้ยังไงจนกระทั่งได้อยู่กับเขา ผมไม่เคยนึกเลยว่าตัวเองจะมารักผู้ชายด้วยกัน ผมหวีผมให้คนที่นั่งเงียบอยู่ก่อนจะก้มลงจูบที่ท้ายทอยรูปจิ้งจอก
ตอนนี้ตีสามแล้วแต่ไฟห้องเรายังไฟสว่างโร่
“ครามไปไหน” ผมมองมือที่จับแขนตัวเองไว้
“คนดีไปนอนนะ เดี๋ยวครามออกไปปิดไฟข้างนอกก่อน เช็คประตูด้วย” ผมบอกเพราะตอนเข้ามาในห้องผมมัวแต่ห่วงเขาจนลืมดู
“คราม…” เขากอดแขนผม น่าจะเพราะเมาถึงได้อ้อนขนาดนี้
“ว่าไงคะ”
“ปิดไฟดีๆนะ”
ผมขำร่วน พร้อมกับตอบตกลงเขาว่าจะออกไปปิดไฟดีๆ ผมออกมาข้างนอกเพื่อรดน้ำต้นไม้ตรงระเบียงที่ลืมไปตั้งแต่เมื่อวาน และอีกเหตุผลคือดูดบุหรี่...ผมอยากดูดมันให้ใจสงบลงหน่อย
แปลกดีที่ยิ่งคบกันนานผมก็ยิ่งหลง ปกติแล้วผมไม่ชอบทำกับคนเมาหรือทำตอนตัวเองเมาถึงได้อยากปล่อยให้คนดีหลับก่อน ทั้งๆที่อีกใจบอกว่าถ้าแฟนตัวเองเมา...คงไม่เป็นไร
คนที่อยากทำก็มักจะหาข้ออ้างให้ตัวเองทั้งนั้น
“ทำไมยังไม่นอนคะ” ผมถามคนที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม
“อยากนอนพร้อมคราม” อีกคนว่า ผมคลี่ยิ้มพร้อมกับถอนหายใจให้กับการหักห้ามใจของตัวเอง
“งั้นมานอนกันนะ ดึกแล้ว” ผมปิดไฟห้องนอนก่อนจะล้มตัวนอน ไม่ลืมที่จะดึงอีกคนเข้ามากอดไว้ ปกติคนดีเขาจะหลับง่าย แต่ว่าวันนี้กลับขยับตัวยุกยิกจนผมลุกขึ้นมาเปิดโคมไปตรงหัวเตียง ว่าจะดุ...แต่ก็ทำคนเมาไม่ลง
“ผมหนาว”
“เดี๋ยวครามปรับแอร์ให้นะ” ผมบอก แต่คนที่ลุกขึ้นมานั่งกลับส่ายหน้าหวือ ไม่รู้อยากได้อะไรกันแน่
“ผม…” เขาอึกอัก
“ผมอยากจูบ...จูบได้ไหมครับ”
ผมทึ่งอยู่ไม่น้อยกับฤทธิ์เหล้าของไอ้แซม ปกติคนดีน่ารักอยู่แล้ว...พอเมาแล้วกลับรู้สึกแปลกไปอีก ผมจ้องหน้าคนที่ดูจะไม่นอนถ้าไม่ได้ตามต้องการ
“ไม่ได้ค่ะ”
พอผมบอกออกไปแบบนั้นปากอิ่มก็เม้มปากแน่น ผมยิ้มให้กับคนขี้น้อยใจ
“ครามล้อเล่น” ผมดึงเขาขึ้นมานั่งตักก่อนจะจุ๊บเบาๆ พอคนดีอ้าปากให้ดีพคิสผมถึงได้สอดลิ้นเข้าไป ปกติเป็นผมที่ทำให้เขา แต่พอโดนดูดลิ้นคืนถึงรู้ว่ามันเสียวไปถึงท้องน้อย
...ผมคงไม่ให้เขาไปเมาที่ไหนอีก…
“ไม่เคยเห็นบอกครามว่าชอบจูบ” ผมจูบซับมุมปากเขา คนดีหอบหนัก
“ผม...ไม่กล้าบอกครับ”
ผมเลิกคิ้วมองคนขี้เขิน ถ้าเป็นตอนปกติเขาจะไม่ค่อยพูดถึงเรื่องพวกนี้เท่าไหร่ แต่ผมจะรู้ได้เองจากปฏิกิริยาร่างกายของเขา คนดีเป็นพวกที่ร่างกายค่อนข้างตื่นตัวเร็วบางทีแค่จูบก็ยืนแทบจะไม่อยู่แล้ว เขาจะตัวสั่นเหมือนลูกเจี๊ยบตัวสีเหลืองเล็กๆ นั่นยิ่งทำให้น่าแกล้ง
“แล้วพอเมาก็จะเลิกอายใช่ไหม” ผมล้อ พร้อมกับถอดเสื้อตัวโคร่งของเขาออก บุหรี่สองมวนของผมก่อนหน้านี้แทบจะไม่มีประโยชน์อะไรเลยเมื่ออยู่ใกล้แฟนตัวเอง
“อื้อ”
“หายมึนหัวยัง” ผมลูบไปทั่วผิวเขา สะกิดยอดอกให้มันแข็งเป็นไต ก่อนจะครอบปากลงไป
“ดีขึ้นแล้วครับ” คนดีตอบไปลูบผมของผมไป เขาครางฮือเหมือนอึดอัดแต่ก็แอ่นอกให้ทำ
“คราม”
“คะ” ผมเงยหน้ามองคนเมา
“ตอนแรก...ครามไม่อยากทำกับผมเหรอครับ” เขาถามคนที่ห้ามใจอยู่นานอย่างผม
“คนดีอยากทำเหรอ" ผมไม่ตอบแต่ถามเขาแทน คนดีบดสะโพกไปมากับหน้าขาผม ถึงเราทั้งคู่จะมีกางเกงขวางอยู่ แต่แรงเสียดสีของเนื้อผ้าทำผมแทบจะสติหลุด
“ผม...อยาก” เขาพูดยังไม่ทันจะจบผมก็ยกตัวเขาขึ้นแล้วดึงกางเกงของคนดีออก ก่อนจะดึงของตัวเองออกบ้าง มันทุลักทุเลแต่ผมอยากให้เราอยู่ในท่าที่หันเข้าหากันแบบนี้ ผมชอบมองตาเขาชัดๆ
“อยากให้ครามทำตรงไหน”
ผมถามคนที่ไม่มีแรงยกแขนด้วยซ้ำ
“ครามไม่อยากแกล้งคนเมา” ตอนแรกผมกะว่าพรุ่งนี้ค่อยลุกมาทบต้นทบดอกแท้ๆ แต่กลับโดนยั่วจนป่านนี้ก็ยังไม่ได้นอน
“ครามไม่อยากทำกับผม” คนเมาพูดวกไปวนมา
“ครามไม่รักผมใช่ไหม” ผมจูบคนช่างพูดซ้ำๆ
“ครามกลัวลูกเจี๊ยบตื่นมาไม่รู้เรื่องต่างหาก”
“ครามรักคุณเอื้อใช่ไหมครับ”
ผมนั่งมองคนหน้างอ ไม่รู้ว่าเรื่องมันมาถึงตรงนี้ได้ยังไง มีสำนวนที่ว่าอย่าถือคนบ้าอย่าว่าคนเมา แต่กลับคนเมาคนนี้เขาใช้ความกล้าของมันในการพูดสิ่งที่ปกติเขาคงจะไม่พูด เพราะผมมัวแต่คนคนที่รอฟังคำตอบถึงได้หงอยลงไปอีกรอบ
“รักมากกว่าผมไหมครับ”
ไอ้อยากจะแกล้งก็อยากทำ แต่เห็นคนดีเป็นแบบนี้ผมก็รู้สึกแย่
“ครามรักคนดีกว่าใครเลยนะ รักที่สุดเลย”
คนโดนบอกรักยิ้ม แต่ไม่นานก็หุบยิ้มลง
“แต่ครามไม่ยอมทำกับผมเหมือนเดิม”
ปกติเราทำกันเกือบจะทุกวัน นั่นเป็นสาเหตุว่าทำไมคนดีถึงพูดแบบนั้น
“งั้น...” ผมจ้องตาเขา คิดมากแบบนี้ต่อให้บอกอะไรคงไม่ฟัง
“คนดีทำให้ครามแทนได้ไหม”
“ผมทำไม่เป็น” คนที่อยู่บนตักว่า ผมซุกหน้าลงที่ซอกคอเขา ปลายผมบระบ่าที่ยาวมากแล้วปัดไปทั่วแก้มผม มันจั๊กจี้ดี
“เดี๋ยวครามสอนให้” ผมว่าพร้อมกับจูบไปทั่วแผ่นหลัง คนดีบิดตัวไปมา เขาหลับตาพร้อมเมื่อโดนก้มลงงับหน้าอกอีกครั้ง ผมบอกตัวเองให้ใจเย็นเป็นรอบที่ล้าน
“จูบครามก่อน ทำแบบที่ครามเคยทำให้คนดีทำไง” ผมเงยหน้าแล้วชี้เข้าที่ปากตัวเอง คนดียื่นปากมาแตะกับปากผมเบาๆ ก่อนจะสอดลิ้นเข้ามา
“อือ” คนที่ตั้งใจจะจูบคนอื่นครางฮือเมื่อโดนงับเบาๆที่ริมฝีปากล่าง คนดีพยายามได้ดี...แต่แค่ไม่ทันใจผม ผมจับมือเรียววางที่กลางลำตัวของตัวเอง เขาขยับมืออย่างรู้งาน ผมมองข้อนิ้วสวยที่ตัดกันกับสิ่งที่กำลังขายตัวในมือเขา รอสักตัวหนังสือให้ความรู้สึกอีโรติกแปลกๆ
ผมจ้องที่จิวสีเงินตรงมุมปากเขา
“คนดีอยากลองชิมไหม” ผมยืดตัวขึ้นก่อนจะจับมันจ่อที่ปากอิ่ม คนดีปิดปากแน่น ผมถึงได้แกล้งจับมันเข้าไปดันตรงริมฝีปากเขา ผมถูมันไปมาจนเห็นเหงือกสีชมพูสวย
“ห้ามงับนะ”
“ไม่งับครับ คนดีจะไม่ทำให้คุณหมีเจ็บ”
ผมยิ้มให้กับคนที่ว่าง่ายกว่าปกติ
“อ้าปากค่ะคนดี”
คนที่อยากทำยอมอ้าปากในที่สุด ทันทีที่ตัวตนของผมสัมผัสกับความร้อนและลิ้นแฉะก็เหมือนจะละลาย
“อ้าปากกว้างกว่านี้แล้วก็ขยับลิ้นนะ” ผมพยายามสอดมันให้ลึกแต่ไม่ทันไรคนดีก็ถอนหน้าออก เขาไอโขลกจนใบหน้าสวยเห่อแดง
“ใจเย็นๆ”ผมลูบแก้มขาวเบามือ
“ผมไม่เก่งใช่ไหมครับ”
คนตัวเล็กกว่าว่า ผมกอดปลอบคนเมาที่ดูตั้งใจเหลือเกิน
“ผมไม่เก่งเท่าคุณเอื้อใช่ไหม”
ไม่รู้ไปเอาความน้อยใจแบบนี้มาจากไหน ผมก้มลงฟัดแก้มเขานานก่อนจะถอยออกมา
“น้องแนนบอกว่าพี่ครามชอบคนสวย” ผมมองหน้าเขา อยากรู้ว่าจะพูดอะไรต่อ
“ครามชอบผมเพราะหน้าผมใช่ไหมครับ” คนดีพูดถูก ถ้าเขาไม่ได้หน้าตาแบบนี้ผมคงไม่ได้มองเขาตั้งแต่แรก แต่เพราะนิสัยของเขาถึงทำให้เราอยู่กันได้นานแบบนี้
“คนดีสวย” ผมตอบตามจริง พยายามไม่หลุดยิ้ม
“แล้ว…” คนดีหลุบตาต่ำ มือของเขาบีบกันไว้แน่น
“ผมสวยเท่าคุณเอื้อไหมครับ”
ผมเกือบจะหลุดถอนหายใจ อยากจะจับคนเมาเขย่าหลายๆที แต่ก็ทำได้แค่แตะปากที่โหนกแก้มแดง
“คนดี หึงครามเหรอ”
“ผมไม่รู้” คนขี้หึงว่า
“แบบนี้เขาเรียกว่าหึง” ผมชี้เข้าที่ตัวเขา คนดีเบือนหน้าหนี
“หึงก็ได้ครับ”
ผมขำพลางลอบดูปฏิกิริยาของตัวเขาด้วย ผมเอื้อมมือไปรูดรั้งให้เขา คนดีกอดผมไว้แน่น
“ครามตัวหอม”
“คนดีก็ตัวหอม” ผมก้มลงหอมซอกคออุ่น ก่อนจะสอดมืออีกข้างเข้าไปที่ด้ายหลังเขา คนดีงับไหล่ผมในตอนที่นิ้วแรกโดนสอดเข้าไป มันตอดหนึบและร้อน
“ห้ามไปมองใครแบบนี้นะ” ผมบอกคนที่มองกันเหมือนกำลังจะวอนขอสิ่งที่เขาจับอยู่
.
.
.
.
“ระวังเจ็บ”
ผมจับสะโพกของอีกคนไว้ ไม่อยากให้เขาใส่เข้าไปทีเดียว ถึงจะหล่อลื่นแล้วแต่ถ้าเกิดเจ็บขึ้นมาคงไม่คุ้ม...แต่คงไม่ทันแล้ว
“คราม...ผม”
“อื้ม” ผมพยายามปรับลมหายใจให้ปกติ เมื่อโดนอีกคนสวมเข้ามาจนสุด ลูกเจี๊ยบเวลาเมานี่ดื้อเอาการ
“ครามชอบไหม” เขาอ้อน
“คราม...ไม่ตอบผม”
ดูเหมือนวันนี้ผมจะทำอะไรไม่ทันใจคนเมาเลย
“ชอบสิคะ ชอบ” ผมตอบเมื่อเขาค่อยๆบดสะโพกไปมา ดูก็รู้ว่าคงอึดอัด
“แล้วคนดีชอบไหม”
“อื้อ”
สะโพกนุ่มบดเบียดไปทั่วตักผม ข้างในมันแน่นตึงแต่ก็นุ่มหยุ่น เขาวางมือบนหน้าท้องที่เกร็งจนแทบจะหายใจไม่ออกของผม กับคนดีเซ็กส์ไม่ใช่แค่การปลดปล่อยร่างกาย ที่ผมอยากมีอะไรกับเขาบ่อยๆ เพราะว่ายิ่งร่วมรักกันเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งรู้สึกเหมือนเราใกล้ชิดกันมากขึ้นเท่านั้น
“เป็นไงบ้างคะ” ผมถามคนที่เหงื่อผุดพรายเต็มใบหน้า คนดีหยุุดขยับ เขาเปลี่ยนท่านั่ง คนสวยของผมโหย่งตัวขึ้นและนั่งทับลงมาถี่ๆ...เขาไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน
“ดีไหมครับ” คนที่กลั้นเสียงครางแทบแย่ถาม ผมที่แทบจะหายใจไม่ออกครางต่ำพร้อมกับยึดสะโพกนิ่มเขาไว้แน่น ในตอนที่เขาเหมือนจะแรงตกลงผมก็พลิกตัวขึ้นมาคร่อมเขาไว้
“สลับกันนะ”
เสียงเนื้อกระทบกันดังขึ้นเรื่อยๆตามแรงอารมณ์ ผมถอนตัวออกมาจนเกือบสุด มองสิ่งที่เชื่อมต่อกัน คนดีชอบบอกว่ามันลากมก…แต่ผมกลับชอบ ผมกระแทกตัวเข้าไปซ้ำ ทำแบบนั้นจะเกือบจะเสร็จ
“จะเสร็จแล้วบอกครามนะ”
ผมว่าเซ็กส์ที่ดีที่การที่เราทำจนมันจบไปพร้อมกัน ผมกดตัวเองลงไปซ้ำๆ ตัวของเราเปียกไปด้วยเหงื่อ ผมก้มลงจูบเขา ในตอนที่โดนผลักไหล่ออกผมก็รู้ว่าคนดีของผมจะเสร็จแล้ว
“ผมจะ...อื้อ”
“พร้อมกันนะคะ”
ผมแช่ตัวไว้ในตัวเขาพร้อมกับรูดสิ่งที่ชูเด่นของเขาให้ด้วย คนดีบิดตัวเร่า มือสองข้างปิดที่ปากตัวเองเพราะไม่อยากร้องเสียงดังแต่เสียงกระเส่าที่หลุดออกมากลับทำให้ผมไม่อยากเลิกทำ
“คราม เอาออกไป” คนที่ขาสั่นว่า เขาดูเหมือนจะหลับเต็มที แต่ผมกลับตื่นขึ้นมาอีกครั้ง...ในตัวเขา
“คนดีก็รู้...ว่าครามไม่ทำครั้งเดียว”
.
.
.
.
“คื่นยัง” ผมถามคนที่ขยับตัวไปมา ห้องผมมืดมากจนแทบดูไม่ออกว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว แต่ที่รู้ๆคือเราทำกันเกือบเช้าผมถึงปล่อยให้เขาได้นอน
“ปวดหัวไหม” ผมเหลือบดูนาฬกาตรงหัวเตียงที่บอกเวลาเกือบเที่ยง...แต่ผมยังไม่อยากจะลุกเลย
“ผม...เมาเหรอครับ” คนที่พึ่งตื่นถาม ตาเขาบวมนิดหน่อยเพราะนอนดึก ผมเอื้อมแขนไปกอดเขาไว้
“เมาแอ๋เลย อ้วกรดครามด้วย”
“ผมไม่ได้อ้วก ผมจำได้” คนดีว่าก่อนจะก้มหน้างุด ผมขำพร้อมกับโคลงตัวเขาไปมา
“แล้วทำอะไรครามบ้าง จำได้ไหม”
“จำไม่ได้ครับ”
“ลูกเจี๊ยบขี้โกง ทำครามไปตั้งเยอะ”
เขาบ่นว่าผมแกล้งเขา จนเมื่อผมลุกขึ้นมาเปิดม่านทึบออกให้เหลือแค่ม่านกรองแสง คนที่เมื่อคืนเมาถึงเห็นรอยตรงอกและหลังผม ทั้งรอยเล็บและรอยฟัน คนดีดูตกใจ...ตากลมโตของเขาเบิกกว้าง
“ผมทำตรามเจ็บ”
ผมหัวเราะ
“ไม่เจ็บเลย แสบๆคันๆนิดเดียวเอง แต่เมื่อคืนมีใครไม่รู้ขย่มครามทั้งคืนเลย” ผมแกล้งล้อ
“ครามโกหก”
“เปล่าโกหก” ผมว่าจริงจัง แม้มันจะเป็นเรื่องจริงแค่นิดเดียวก็ตาม
“ผมทำจริงเหรอครับ”
“ลูกเจี๊ยบบอกว่าชอบจูบมากๆด้วย” ผมเปลี่ยนเรื่อง พร้อมกับกลับมาสอดตัวเข้าที่ผ้าห่มแล้วนอนลงตรงที่เดิม
“พอแล้ว” คนดีดันตัวผมออกเมื่อผมทำท่าจะจูบเขาอีกรอบ
“ครามอยากเป็นหมีขี้เกียจแบบนี้ตลอดไปเลย กอดคนดีไว้แล้วจำศีล แต่ทำไม่ได้” ผมว่าพร้อมกับหลับตาลง ถึงจะไม่อยากลุกแต่เดี๋ยวก็ต้องลุกเพราะกลัวเขาจะหิว คนดีขยับเข้ามาหาผม เขาลูบหลังผมเบาๆ ดูจากหน้าตาเพลียของเจ้าตัว คงอยากนอนมากกว่า
“วันนี้วันหยุด...อยู่แบบนี้ต่อก็ได้ครับ”
.
.
.
.
สุดท้ายแล้วผมก็ได้กลับมาทำงานกับที่บ้าน ผมที่คิดว่ามันจะสบายพึ่งรู้ว่าทำงานกับที่บ้านนั้นยุ่งและเหนื่อยกว่าตอนฝึกงานอีก เพราะรู้ว่ามันเป็นงานและเงินของครอบครัว ไม่มีใครคอยรับผิดชอบให้ถ้าทำผิด
ส่วนคนดีเขายังทำงานอยู่ที่เดิมเพราะเห็นว่ามีรุ่นพี่ที่เก่งอยู่หลายคน คนดีบอกว่ายังต้องเรียนรู้อะไรจากที่นั่นอีกเยอะ
“เลือกลายได้ยัง”
วันนี้ผมเข้ามาที่ร้านโต้ซังพร้อมกับคนดี เรื่องสักที่คุยกันไว้เมื่อเดือนก่อนๆได้ฤกษ์ที่จะสักวันนี้ และคนที่มาสักให้ก็เป็นมือหนึ่งของร้านอย่างพี่คู้ คนดีบอกว่าพี่คู้อยากทำให้...แต่ผมกลับคิดติดตลกไปว่าพี่คู้คงอยากเอาคืนผมโดยการสักมากกว่า
“ผมเอาลายนกอินทรีเหมือนคนดีครับ แต่เอาไว้ที่อก”
ช่างสักเลิกคิ้วมอง
“ลายใหญ่ตั้งแต่ลายแรกเลยเหรอวะ เจ็บตายห่า” พี่คู้ขู่
“สบายครับพี่” ผมว่า
คนดีบอกผมมาว่า อินทรีย์เป็นสัญลักษณ์ของการเป็นผู้นำ ความยิ่งใหญ่และสง่างาม ทำการสิ่งใดก็ประสบผลสำเร็จ ส่วนผมแค่อยากสักคู่เขาก็เท่านั้น
“แค่ลงเส้นวันนี้มึงก็ร้องแล้ว” พี่เขาว่าพร้อมกับขำก่อนจะมองไปรอบๆ
“คนดีจะไปไหน” ผมถามคนข้างตัวที่เมื่อกี้ยังนั่งเล่นมือถืออยู่
“ไปหาโต้ซังครับ ว่าจะไปช่วยดูบัญชีร้าน” เขาว่า ส่วนผมมองเขาตาละห้อย
“ไม่อยู่กับครามเหรอ จับมือไว้แบบนี้”
“ครามไม่ได้ป่วยสักหน่อย” คนดีว่าก่อนจะแตะมือผมเบาๆ เขาบอกว่าสู้ๆพร้อมกับยิ้มหวานก่อนจะเดินออกไป ปล่อยให้ผมอยู่กับพี่คู้สองคน
พี่คู้ทำหน้าเบื่อๆใส่ผม
“คบกันปียังวะ”
“ปีกว่าแล้วครับ”
“ที่บ้านมึงรู้ยัง” ช่างสักถามไปใส่ถุงมือและเตรียมอุปกรณ์ไปพลาง
“รู้แล้วครับ” ผมตอบหนักแน่นพี่คู้เลยหันมามอง
“คนดีเป็นผู้ชาย…”
ผมยิ้มก่อนจะตอบ
“ผมรู้ครับ รู้มาตั้งแต่แรกแล้วพี่”
“อย่าทำให้น้องกูเสียใจ ถ้าจะคบจะเลิกบอกมันตรงๆ คนดีไม่ใช่คนงี่เง่า”
ผมรู้...
“พี่คู้ต้องไปบอกคนดีแทน ว่าอย่าบอกเลิกกับผม”
พี่คู้หัวเราะ
“ผมพูดจริงนะพี่คู้ ถ้าเลิกผมคงเขว”
“มันยังพึ่งปีแรกๆไง อะไรก็หวาน สักลายคู่กันยังได้ พอเลิกกันกูเห็นมานักต่อนักแล้ว วิ่งมาลบรอยแทบไม่ทัน”
“ของผมถ้าลบคงเป็นปื้นใหญ่” ผมว่า
“แสบอกแน่มึง”
พี่คู้สั่งให้ผมถอดเสื้อก่อนจะทาอะไรสักอย่างลงที่อกกับไหล่ผม พี่เขาบอกต้องลอกลายก่อน แล้ววันนี้จะลงเส้นให้ ไว้อาทิตย์หน้าค่อยมาเก็บรายละเอียด เห็นบอกว่าจะต้องสักซ้ำถ้ามันสีไม่ชัด
“ผมนึกว่าพี่คู้จะสัก”
ผมชวนเขาคุย พี่คู้เป็นช่างสักที่ผมเองไม่เห็นว่าเขาจะสัก
“ก็มี อยู่กลางหลังลายเดียว ไม่มีใครเห็นหรอก”
“ลายอะไรพี่”
“รูปพ่อกับแม่”
ช่างว่าพลางวางกระดาษบลอกลายลงที่อกผม
“อ่า ครับ” ผมที่รู้สึกเหมือนละล้าบละล้วงเรื่องส่วนตัวของพี่เขาเงียบลง แต่พี่คู้ดูยินดีที่จะเล่า
“ของกูคือพ่อแม่เสียไม่มีญาติ โต้ซังเลยมารับ ตอนนั้นจะขึ้นป.4 แล้วมั้ง โต้ซังแกก็เลี้ยงดี กูจำได้ว่าพ่อแม่เขาค่อนข้างจน ลำบากเลยแหละ พอมาอยู่กับโต้ซังกูแม่งเป็นเด็กกำพร้าที่สบายฉิบหาย” พี่เขาเล่าไปขำไป
“ มันคนละเคสกับคนดี กูเสียใจเรื่องพ่อแม่แต่ก็รู้ว่าเขาไปสบายแล้ว ส่วนคนดีจะเหมือนมีข้อกังขาอยู่ตลอดเวลา”
พี่คู้คงรู้จักน้องชายของตัวเองดี
“คนดีเขาคิดมากเรื่องน้องชายเขาครับ” ผมบอกตามจริง ส่วนพี่คู้ถอนหายใจ
“คนเราเกิดมาได้โอกาสไม่เท่ากันทุกคน มึงก็รู้”
“คนดีว่าจะส่งเขาเรียน”
“เพราะนั่นมันคนดีไง ถ้าเป็นกูคงไม่ใจดีขนาดนั้น พอเขาขอได้เขาก็จะติดที่จะขอ แล้วจะกลายเป็นภาระของมันในที่สุด” พี่คู้พูดถึงครอบครัวเก่าของคนดี คนดีที่โดนทิ้งมาไม่จำเป็นที่จะต้องทำอะไรให้ด้วยซ้ำ แต่เขาก็ยังยินดีที่จะทำ
“คงไม่มั้งครับ” ผมพยายามคิดในแง่ดี
“ถ้าคิดแบบมึงได้คงดี”
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 09-04-2019 12:11:44
.
.
.
.
“เจ็บไหมครับ”
หลังจากโดนพี่คู้แกล้งอยู่เกือบสามชั่วโมงผมก็ออกมายืนงงอยู่ตรงที่นั่งหน้าร้าน
“แม่งร้องอย่างกับโดนเชือด” พี่คู้ที่เดินตามมาว่า
“เจ็บจริงนะพี่” ผมว่ามันเหมือนเอาเข็มมาแทงลงซ้ำๆจนเกิดเป็นลาย เจ็บจนชา
“เจ็บสิวะ นี่แค่รอบแรกเอง”
นี่ขนาดเป็นแค่ลายเส้นไม่ใช่แบบแบบที่ต้องลงสีผมยังรู้สึกว่ามันทรมานมากกว่าจะจบสักเส้น
“ห้ามโดนน้ำ 7 วัน เอาฟิล์มใสพันไว้ดีๆ คนดีรู้” ช่างสักบอกก่อนจะเดินหายไปในห้องน้ำ ทิ้งให้ผมยืนอยู่กับคนสวยที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“ไหน ขอดูหน่อย”
ผมเลิกเสื้อขึ้นให้ดูไลน์ที่ถูกฟิล์มใสพันทับไว้ มันเป็นลายนกอินทรีย์แบบที่อยู่บนหลังเขา เป็นสายเส้นแบบจีโมเมตริกเบาๆไม่ใด้ลงสีหรือเงา ปีกของมันพาดขึ้นมาตรงไหล่
“คนดีว่าดีไหม”
คนดียิ้ม
“มันเหมาะกับครามมากเลยครับ”
“ครามจะอาบน้ำยังไงเนี่ย ให้คนดีอาบให้ดีกว่า คนดีชอบอาบน้ำกับคราม” ผมบ่นไปขยับแขนไปเพราะมันตึงที่ไหล่ คนโดนแซวเดินหนีออกไปที่เคาท์เตอร์ร้าน เรื่องที่เขาเมาวันนั้นผมยังเอามาล้อทุกวันแม้จะนานมาแล้วก็ตาม แต่พอเห็นคนดีเถียงไม่ได้ก็ยิ่งสนุก
สักพักคนดีก็เดินกลับมาแล้วบอกว่าพี่คู้ไม่ยอมรับเงิน
“ของมันคิดเป็นพิเศษ แพงเป็นพิเศษ” ช่างสักว่า ผมเกรงใจอยู่ไม่น้อย แต่ทำยังไงพี่คู้ก็ไม่ยอมรับ
“พี่ไม่เอา ไว้หลอกมาถ่ายแบบอีก” เจ้าของแบรนด์เสื้อผ้าว่า ผมขำก่อนจะไหว้ขอบคุณพี่เขา
“พี่คู้ใจดี” คนดีว่า
“พิคู้จายดี” พี่คู้แกล้งทำเสียงล้อน้องชาย แต่มือก็ลูบหัวไปด้วย
“ตัดผมไหม ยาวมากแล้วนะ”
“ผมอยากลองไปตัดร้านพี่เดียร์” คนดีพูดถึงร้านแฟนของพี่คู้ ผมเองก็พึ่งรู้มาไม่นานว่าแฟนของพี่เขาเปิดร้านทำผมอยู่กลางเมือง เห็นว่าเจอกันเพราะพี่คู้ไปตัดผมนั่นเอง
“เอาสิ เดี๋ยวพี่โทรถามคิวให้เลย”
.
.
.
.
ผมพาคนดีมาตัดผม เขาบอกจะเล็มปลายที่ไม่เท่ากันออก แต่ไม่รู้คุยกันยังไงถึงตกลงกันว่าจะตัดและดัดด้วย คนดีไล่ให้ผมกลับบ้านก่อนแต่ผมก็ยังยืนยันว่าอยากรอเขา ผมนั่งเล่นมือถือจนหลับไปหลายรอบ พอๆกับหลายๆคนที่มารอแฟนทำผมเหมือนกัน
ใช้เวลาเกือบสามชม.คนสวยก็เดินออกมา ผมมองผมเป็นลอนประบ่าของเขา มันเข้ากันดีกับหน้าเรียวและแปลกที่เข้ากันดีกับเสื้อและกางเกงสีครีมนั่นด้วย
“แปลกไหมครับ”
“สวยค่ะ”
“แปลกใช่ไหม” คนดีถามย้ำ หน้าตากังวลแบบเห็นได้ชัด ผมแตะนิ้วเข้าที่ลอนผมนิ่ม
“ไม่แปลกเลย”
มันแปลกตาแต่มันเหมาะกับเขามากจริงๆ
“ลอนอ่อนๆแบบนี้มันคลายเร็วนะคะ น้องคนดีต้องพยายามอย่าดรายมันนะ เอาผ้าขนหนูซับเอา” พี่เดียร์เดินออกมาบอก พร้อมกับหันมาทางผม
“ถ้าขี้เกียจ ให้น้องครามซับผมให้ก็ได้” แฟนพี่คู้ว่า ผมขำคนที่น่าจะชอบแกล้งเหมือนกันกับพี่คู้ก่อนจะตอบรับพี่เขา
“ได้เลยครับ”
พอบอกแบบนั้นคนดีก็มองหน้าผม ดูก็รู้ว่าเขิน
สุดท้ายแล้วพี่เดียวร์ก็ไม่ยอมรับเงินแม้แต่น้อย พี่เขาพูดติดตลกว่าจะไปคิดกับพี่คู้แพงๆแทน ผมกับคนดีไหว้ขอบคุณพี่เขาไปหลายรอบจนพี่เดียร์ไล่กลับบ้าน
.
.
.
.
“อะไรคะ” ผมถามคนที่หันมาค้อนหลายรอบ วันนี้เราออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้ายันบ่าย ยังไม่ได้กินอะไรกันเลย
“ครามนั่นแหละครับ มีอะไร”
ผมแกล้งมองไปทางอื่นแต่สุดท้ายก็กลับมาสะดุดตาผมทรงผมเขาอยู่ดี
“แฟนครามสวย เลยอยากมองบ่อยๆ”
“ตอนแรกบอกว่าให้เล็มแค่ปลายครับ แต่พี่เดียร์บอกว่าดัดอ่อนๆคงสวยดี” คนเล่าเล่าไปเขินไป
“คนดีเขินอะไร ก็สวยจริงๆนี่” ผมขำ แต่เขาก็ยังไม่ยอมสบตา
“คราม”
“วันที่เมายังถามครามอยู่เลยว่าใครสวยกว่า”
คนโดนแซวเดินหนีออกไปนอกระเบียง คนกีบ่นว่าจะไม่เมาอีกเด็ดขาด ส่วนผมเองกลับอยากมอมให้เมาอีกสักสองสามรอบ ถึงจะเหนื่อยใจอยู่หน่อยแต่ก็คุ้มดี เวลาเมาลูกเจี๊ยบจะตาปรือๆ ดื้อหน่อยๆ
“คนดีของครามสวยที่สุดแล้ว” ผมเดินตามเขาออกมาที่ระเบียง คนดีดันตัวผมออก
“ไม่เอา พอแล้ว”
“ไม่รู้ว่าที่เมาวันนั้นคนดีกังวลหรือเปล่าถึงพูดเรื่องเอื้อออกมา” ผมว่าจะคุยเรื่องนี้กับเขาหลายครั้งแล้ว
“ครามไม่เคยคิดว่าจะกลับไปหาเอื้อเลยนะคะ สิ่งที่ครามคิดทุกวันคือครามอยากจะอยู่กับคนดีไปเรื่อยๆ ขอแค่คนดียังอยู่กับครามก็พอ” ผมบอดตามจริง ในหัวของผมมีแค่งาน ครอบครัวแล้วก็คนดี
“ผมเมาครับถึงพูดแบบนั้นออกมา” คนตัวเล็กกว่าว่า
“ผมขอโทษนะ”
ผมรู้ว่าคนดีจะต้องขอโทษแม้เขาจะไม่ผิดเลยก็ตาม
“ขอโทษทำไม ไม่มีใครผิดสักหน่อย คนดีก็แค่หึงใช่ไหมล่ะ”
เขาพยักหน้าเบาๆ
“เห็นแบบนี้แล้วอยากให้ลูกเจี๊ยบหึงบ่อยๆ”
คนดีหัวเราะแหะ ก่อนจะยกมือตีที่แขนผมเบาๆ
“ครามชอบแกล้ง”
“แกล้งแฟนตัวเองมันผิดตรงไหน”
TBC.
มี 10 หน้า ครามน้วยแฟนเราไปแล้ว 5 หน้า T^T
ตอนหน้าจบแล้วนะคะ มาดูบทสรุปของพี่คนดีกับหมีของเขา ถึงจะมาเรื่อยๆแบบไม่มีอะไรให้สรุปก็ตาม 55555
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 09-04-2019 12:31:39
ชอบที่ครามก็ตรงๆกับคนดี
เริ่มหัวข้อโดย: AkuaPink ที่ 09-04-2019 12:35:01
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 09-04-2019 12:47:38
เริ่มหัวข้อโดย: TheSpaceOfM ที่ 09-04-2019 12:51:30
เริ่มหัวข้อโดย: Funnycoco ที่ 09-04-2019 13:03:04
เริ่มหัวข้อโดย: Lady Phantom ที่ 09-04-2019 14:06:04
เริ่มหัวข้อโดย: องศาวาย ที่ 09-04-2019 15:07:57
เริ่มหัวข้อโดย: wikawee ที่ 09-04-2019 15:08:44
เริ่มหัวข้อโดย: Panizzz3838 ที่ 09-04-2019 15:20:14
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 09-04-2019 15:24:15
เริ่มหัวข้อโดย: deuxspades ที่ 09-04-2019 15:32:50
เริ่มหัวข้อโดย: แพรวฐา ที่ 09-04-2019 15:47:54
แต่จะรอซื้อเล่มนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 09-04-2019 15:54:07
เริ่มหัวข้อโดย: Ac118 ที่ 09-04-2019 17:10:28
“คุณหมีอย่าตีคนดี”
“คุณหมีอย่าดุคนดี
คนดีจ๋า อยากอุ้มคนดีกลับบ้าน
แงงงง เมาน้วยนุบนับ หมั้นเขี้ยวลูกเจี๊ยบตัวน้อยยย
เริ่มหัวข้อโดย: Majariga ที่ 09-04-2019 17:32:47
ตาครามนี่หลงหนักมากกกกกกก อิจฉาครามโว้ยยยย :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: magmild ที่ 09-04-2019 18:30:41
เริ่มหัวข้อโดย: HanATarO ที่ 09-04-2019 18:32:52
เริ่มหัวข้อโดย: ข้าวสวย ที่ 09-04-2019 18:50:42
:katai3:
ขอแก้นิดนึงนะคะคือสักลาย โดนน้ำหรืออาบน้ำได้ปกตินะคะหลังสักแต่ห้ามโดนสบู่ประมาน7-10วันค่ะ แหะๆ
เริ่มหัวข้อโดย: fammykiki ที่ 09-04-2019 18:52:08
เริ่มหัวข้อโดย: Peung002 ที่ 09-04-2019 19:12:52
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 09-04-2019 19:18:38
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 09-04-2019 20:30:21
คนดีน่าน้วยมาก อยากกลืนลงท้องเลย
:katai3:
ขอแก้นิดนึงนะคะคือสักลาย โดนน้ำหรืออาบน้ำได้ปกตินะคะหลังสักแต่ห้ามโดนสบู่ประมาน7-10วันค่ะ แหะๆ
ขอบคุณสำหรับข้อมูลนะคะ :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 09-04-2019 20:43:11
เริ่มหัวข้อโดย: Chobreadyaoi ที่ 09-04-2019 20:43:11
Sent from my iPhone using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 09-04-2019 20:57:40
เริ่มหัวข้อโดย: sripaerrr ที่ 09-04-2019 21:11:38
เกือบจะชอบในความชัดเจนและมั่นคงของนังคนหื่น ติดที่นังเป็นคนที่ได้น้วยคนดีได้คนเดียว อยากน้วยคนดีด้วยยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 09-04-2019 21:32:57
เอ็นดูความเมาแล้วเปิดหมดเลยจ้า ทั้งตัวทั้งใจ
คงอัดอั้นน่าดู ตอนปกติก็ไม่กล้าพูด กลัวครามเสียใจแน่
แต่แบบนี้ก็ดีนะ ครามจะได้รู้ว่าคนดีก็คิดมากเรื่องนี้อยู่
ครามก็แหย่ไม่เลิก แซ็วระยะยาวเลยจ้า
ชอบความเอาใจใส่ และดูแลน่ะ
ชอบที่ครามอ้อน แล้วคนดีเขินม้วน
ครามยอมทำงานของที่บ้าน เพื่อจะได้สักคู่กัน
ดีที่แม่เข้าใจ และยอมรับกับสิ่งที่ครามทำ
ผู้หญิงคนนั้น ก็ยังไม่เลิกรานะ บ้าบอ
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 09-04-2019 21:36:29
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าหญิงขี้ลืม ที่ 09-04-2019 21:38:27
เริ่มหัวข้อโดย: marisa9397 ที่ 09-04-2019 21:39:37
Sent from my iPhone using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 09-04-2019 22:36:17
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 09-04-2019 23:21:04
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 10-04-2019 00:22:39
เริ่มหัวข้อโดย: Jnchnn ที่ 10-04-2019 00:23:53
ขนาดเมาๆยั่วๆบดๆยังน่ารักที่สุด
:o12:
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 10-04-2019 00:49:39
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 10-04-2019 08:53:45
เริ่มหัวข้อโดย: miwmiwzaa ที่ 10-04-2019 09:42:37
เริ่มหัวข้อโดย: Pakeleiei ที่ 10-04-2019 11:14:49
เริ่มหัวข้อโดย: ★KVH™★ ที่ 10-04-2019 13:14:48
รักมาก ครามเหมือนถูกหวย
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 11-04-2019 11:25:52
:L1: :pig4: :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 11-04-2019 15:21:46
เริ่มหัวข้อโดย: junlifelove ที่ 11-04-2019 16:13:09
ต้องอิจฉาครามทุกตอนเลยรึไง :katai1:
ตอนหน้าจบแล้วหรอคะ :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 12-04-2019 06:53:21
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 12-04-2019 16:16:44
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 12-04-2019 17:39:56
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 16-04-2019 23:41:55
Stay
วันหยุดนี้ผมติดงานกับแม่ที่โรงงาน ส่วนคนดีบอกว่าจะกลับบ้านไปหาพี่อามิกับโต้ซังเพราะว่านัดกินข้าวกัน ผมปล่อยให้ลูกเจี๊ยบขับรถไปเองตั้งแต่แปดโมงเช้าเพราะทางไปบ้านโต้ซังรถไม่ติดมาก ขับสบาย ส่วนตัวผมเองรีบมาโรงงานแต่เช้า เพราะยังอยู่ในช่วงเรียนรู้ระบบงานโรงงาน หลังจากช่วยงานในออฟฟิศแม่มาเกือบสองปี แม่บอกว่าผมต้องเป็นงานที่หมดก่อนที่แม่จะปล่อยมือ อาจจะใช้เวลาเกือบห้าปีหลังจากนี้ในการฝึกทำงานให้เป็นแบบที่แม่ทำ
ปกติผมกับคนดีจะตัวติดกันยิ่งกว่าอะไร ถึงจะคบกันมาเกือบจะสองปีแล้วแต่เหมือนว่าเรายิ่งสนิทกันมากขึ้นทุกวัน คนดีเป็นเหมือนคนรัก เหมือนพี่น้อง และก็เหมือนครอบครัว ถ้าเป็นวันทำงานผมจะเว้นระยะห่างให้เขาบ้าง แต่ถ้าเป็นวันหยุดแบบนี้ผมกลับสงบใจไม่ค่อยได้ เพราะคอยแค่คิดถึงว่าเขาทำอะไรอยู่
08:54
คุณหมี : ถึงบ้านโต้ซังยังคะ
09:00
Prach O. : ถึงแล้วครับ
Prach O. : โต้ซังถามหาครามด้วยนะ
คุณหมี : เดี๋ยวคราวหน้าครามไปหานะคะ
09:48
Prach O. : วันนี้มีข้าวหน้าเนื้อ
09:55
คุณหมี : ฝากชิมให้หน่อยว่าอร่อยไหม
Prach O. : หยุดแกล้งผม
คุณหมี : 55555
10:38
คุณหมี : จะกลับกี่โมง
12:05
Prach O. : ประมาณห้าโมงเย็นครับ
คุณหมี : นาน
Prach O. : ไม่นาน
คุณหมี : นานค่ะ
“ปกติครามติดมือถือเหรอลูก” แม่ผมถามขึ้นในตอนพักทานข้าวเที่ยง ผมส่ายหัว
“วันนี้คนดีขับรถไปบ้านโต้ซัง ครามเป็นห่วง”
“เกินไปเจ้าลูกคนนี้ ปล่อยให้พี่เขาได้อยู่กับครอบครัวตัวเองบ้าง” แม่ผมว่าติดจะดุ ถึงจะดุแค่ไหนแม่ก็ยังใจดีอยู่ดี
“เดี๋ยวอาทิตย์หน้าจะพาคนดีไปทานข้าวบ้านแม่นะคะ”
แม่ผมพยักหน้ารับ
“เอาสิ จะได้ชินๆกันสักที แม่ก็ทำตัวไม่ถูก พี่เขาก็ยังกลัว” แม่คงเหมือนผมตอนแรกที่ไม่รู้จะต้องคุยหรือทำตัวยังไงกับคนดี ทั้งเขาเองก็ยังประหม่ามาก เข้าไปใกล้เกินก็จะเป็นลูกเจี๊ยบขี้ตื่นแล้ววิ่งหนีไป
“คนดีเขาขี้กลัว” ผมบอกตามตรง
“แล้วพี่เขาทำงานกับคนอื่นได้เหรอคราม” แม่ถาม ผมรู้ว่าท่านถามด้วยความเป็นห่วง
“ถ้าเป็นเรื่องงานเขาทำงานเก่งมากนะคะ แต่กับแม่กับพี่จอยเขาเกรงใจ เขากลัวว่าจะทำให้แม่ผิดหวังในตัวคราม” ผมบอกตามตรง คนดีเขาไม่ได้กลัวเลยว่าตัวเองจะรู้สึกยังไง เขาไม่อยากให้ผมมีปัญหากับครอบครัว นั่นคือเหตุผลเดียวที่เขามักจะถ่อมตัวอยู่เสมอเวลาอยู่ต่อหน้าแม่หรือพี่จอย ผมรู้ว่าคนดีอึดอัดทุกครั้งที่ผมพาไปที่บ้าน แต่เขาก็พยายามเท่าที่เขาทำได้
“แบบนี้ถ้าแม่บอกให้พี่เขาเลิกล่ะ”
ผมวางช้อนที่กำลังตักข้าวลงบนจาน
“คนดีก็คงขอครามเลิกค่ะ” ผมว่า
“แม่แค่ถามไม่ได้จะทำ แม่จะกล้าทำแบบนั้นกับลูกตัวเองได้ยังไง หน้าครามนี่เครียดเชียว” ” แม่ผมบ่นไปกินข้าวไป
“ตอนสมัยพ่ออยู่ก็เหมือนกัน โทรมาเช้ากลางวันเย็น คนจะทำงานต้องคอยมารับโทรศัพท์ ความรักมันก็แบบนี้แหละ” แม่ผมเล่าไปยิ้มไป
“แม่อยู่ได้ยังไงโดยไม่มีพ่อครับ” ผมถาม เพราะนึกไม่ออกจริง ๆ ว่าถ้าไม่มีคนดี ผมจะเป็นยังไง
“แม่มีลูกไงเลยต้องสู้ ครามเองก็เหมือนกัน อนาคตมันไม่แน่นอน แต่ต้องจำไว้ว่าตัวเองยังมีครอบครัวอยู่ มีแม่มีพี่มีน้อง”
ผมยิ้มให้แม่
“แล้วแม่อยากมีแฟนใหม่ไหม” ผมถามคนที่อายุจะย่างเข้า 50 แต่ยังสาวและสวย แม่ผมขำก่อนจะถาม
“ไปรู้อะไรมาคะ”
“เฮียบริษัทขนส่งก็โสดนะแม่” ผมแซว
ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงห้าม แถมยังขัดขวางเพราะผมหวงทุกคนมาก แต่พอตัวเองมีความรักเสียเองกลับอยากให้แม่มีบ้าง อย่างน้อยก็เป็นเพื่อนคู่คิด แม่จะได้เลิกคิดถึงลูกแล้วคิดถึงความสุขของตัวเองบ้าง
“ก็ดูๆ กันไป”
“ผมว่าดีนะแม่ เฮียเขาเราก็เห็นมาหลายปี หน้าตาก็ดี พูดจาก็เพราะ แค่มีพุงนิดหน่อย” แม่ผมขำร่วน เห็นยิ้มกว้างแบบนี้ก็มีความสุขตามไปด้วย
14:15
Prach O: อยู่คุยกับพี่อามิครับ สนุกดี
Prach O. : ส่งรูป
คนดีส่งรูปถ่ายตัวเองกับพี่สาวต่างสายเลือดมา แต่แปลกที่หน้าตาเหมือนกันอย่างกับแฝด ต่างกันตรงที่คนดียิ้มกว้าง ส่วนพี่เขามองกล้องแล้วชูสองนิ้ว
14:16
คุณหมี : คนขวาใครคะ หน้าคุ้นๆ
Prach O. : ผมไง
คุณหมี : ผมไหน
Prach O. : คนดีเอง
คุณหมี : จำไม่เห็นได้
Prach O. : คนดีของครามไงครับ
ผมอมยิ้ม ใจจริงวันนี้อยากมาเขามาที่โรงงานบ้าง แต่เห็นคนดีบอกว่าที่บ้านมีเรื่องจะคุยด้วย ผมถึงปล่อยให้ไป
.
.
.
.
สักประมาณสี่โมงเย็นแม่ก็บอกให้กลับบ้านได้เพราะไม่เหลืองานอะไรให้ทำแล้ว มันเป็นวันหยุดที่ไม่ค่อยมีคนอยู่ด้วย ผมกลับมาถึงคอนโดตอนเกือบห้าโมงเย็น ส่วนลูกเจี๊ยบยังไม่กลับ
16:35
คุณหมี : กลับยัง คิดถึงแล้ว
16:40
Prach O. : ครามถึงบ้านแล้วเหรอครับ
คุณหมี : พึ่งถึงค่ะ
คุณหมี : อยากเจอหน้าคนดีแล้ว
คุณหมี : คุณครับ แฟนผมหาย ตามหาให้หน่อย
คุณหมี : คุณครับ
ผมส่งสติกเกอร์หมีหงอยไปให้คนที่บอกจะกลับห้าโมง คนดีเงียบไปนาน
17:10
Prach O. : กำลังจะกลับครับ โต้ซังทำข้าวหน้าเนื้อฝากครามด้วย
คุณหมี : ฝากขอบคุณพ่อตาด้วยนะคะ
คุณหมี : ขับรถดีๆนะคะ ครามเป็นห่วง
Prach O. : รับทราบครับ
พอรู้ว่าคนดีกำลังกลับผมก็มองนาฬิกาอยู่หลายครั้ง เอาแต่คิดว่าออกมาแล้วทำไมยังไม่ถึง แต่ก็ยังไม่กล้าโทรไปหาด้วยกลัวว่าเขาจะขับรถอยู่แล้วไม่สะดวกรับ ผมคงเป็นเอามากเหมือนที่แม่บอก...รอเกือบชั่วโมงก็ได้ยินเสียงกริ่ง
“มาแล้วเหรอคะ” ผมเปิดประตูรับคนที่หิ้วของพะรุงพะรัง
“กลับมาแล้วครับ” คนดียิ้มกว้างก่อนจะเดินตรงมายังโต๊ะกินข้าว
“อันนี้ข้าวคราม” เขาวางปิ่นโตของโต้ซังที่เอามาจากบ้าน
“แล้วของคนดีล่ะ”
“อันนี้ครับ” คนดีชี้ไปที่ตลับพลาสติกอันใหญ่
“เป็นไงบ้าง บ้านนั้นสบายดีไหม”
“สบายดีทุกคนครับ โต้ซังเรียกไปคุยเรื่องงานแต่งพี่คู้ครับ”
“คบยังไม่ถึงสองปีเลยนี่คะ” ผมตกใจ เพราะจำได้ว่าหลังจากคบกับคนดีได้หลายเดือนถึงได้ยินว่าพี่คู้มีแฟน
“ครับ แต่พี่เดียร์ก็น่ารัก นิสัยดีมากๆ"
ผมพยักหน้าเห็นด้วยเพราะมีโอกาสเจอกับพี่เขาบ้าง
“งานเมื่อไหร่คะ คุยกันยัง” ผมยื่นมือไปรับตะเกียบไม้จากมือคนดี ข้างปิ่นโตข้าวหน้าเนื้อมีน้ำซุปสาหร่ายและสลัดอีกกล่องใหญ่ ดูก็รู้ว่าโต้ซังตั้งใจทำให้แค่ไหน
“เดือนหน้าครับ”
“ทำไมเร็วคะ" ผมอดสงสัยไม่ได้ คนดีอมยิ้มก่อนจะตอบ
“พี่เดียร์ท้องแล้ว”
“พี่คู้ร้าย” ผมว่าพลางคิดถึงพี่ชายของคนดีที่ดูลุคเป็นผู้ชายแบดบอยหน่อยๆ แต่เอาจริงๆกลับใจดี
“พี่คู้บอกว่าตั้งใจครับ เพราะแอบไปหมั้นกันมานานแล้วแต่ยังไม่ได้วางแผนวันแต่ง”
ผมพยักหน้ารับรู้
“พี่คู้จะ 30 แล้วเนอะ”
“ครับ แพ้ท้องแทนพี่เดียร์ด้วย กินเนื้อไม่ได้เลยมานั่งกินสลัดกับผม” คนดีเล่าไปขำไป
เรานั่งกินข้าวเย็นด้วยกัน ผมเล่าเรื่องที่เจอวันนี้ให้เขาฟังหลายอย่าง ทั้งเรื่องงานและเรื่องที่คุยกับแม่ คนดีเองก็เล่าเรื่องต่างๆที่บ้านให้ฟัง บอกว่าเดี๋ยวจะรับจ๊อบสอนภาษาไทยให้พี่อามิด้วย จะได้คุยกันรู้เรื่องมากขึ้น
“คราม...”
“คะ” ผมมองคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามกัน คนดีวางช้อนส้อมในมือ
“คุณแม่ของคราม ท่านอยากอุ้มหลานหรือเปล่าครับ แล้ว...ครามอยากมีลูกไหมครับ”
มือสวยจับกันไว้แน่น ผมวางตะเกียบในมือบ้าง อาจจะเป็นเพราะเราคุยเรื่องพี่คู้กับหลานกันเยอะ
“คุณแม่อยากอุ้มหลานค่ะ ส่วนครามเฉยๆ”
ผมแกะมือคนดีที่กำลังบีบแน่นออกจากกัน แล้วยื่นมือสองข้างเข้าไปจับมืออีกคนไว้
“คนดีรู้ใช่ไหม ว่าครามรักคนดี”
คนดีพยักหน้า คนดีเป็นลูกเจี๊ยบขี้คิดมาก
“ถ้าครามมีลูกแต่ไม่มีคนดี ครามก็ไม่เอานะ” ผมลูบมือเขาไปมา
“คุณแม่ท่านอาจจะผิดหวังนิดหน่อย อันนั้นครามรู้แต่ครามรักใครคุณแม่ก็รักด้วย” ผมบอกคนดีตามตรง เราสัญญากันแล้วว่าไม่ว่าเรื่องอะไรเราก็ไม่โกหกกัน ผมรู้ว่าคนดีเขาเข้าใจ
“แล้วคนดีอยากมีลูกไหม” ผมถามเขากลับ คนดีชี้มือเข้าหาตัวเอง
“ผมมีลูกเหรอครับ”
“ค่ะ ครามจะทำจนกว่าจะมีดีไหม...” ผมกลั้นขำส่วนเขาทำหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อ คิ้วเรียงสวยขมวดกันแน่นแต่ใบหูกลับแดงจัด
“ไว้เราพร้อมกว่านี้ เรามามีลูกด้วยกันไหม”
คนดีมองหน้าผม
“ครามอยากเลี้ยงใครสักคนให้ดีเหมือนโต้ซัง”
ผมคิดมาสักพักแล้วว่าถ้าพร้อมกว่านี้ ผมอยากรับเด็กสักคนมาเลี้ยง เพราะผมเห็นคนดีบริจาคเงินและของให้บ้านเด็กกำพร้าอยู่บ่อย
“แต่ว่า...ผมไม่รู้ว่าตัวเองจะทำได้หรือเปล่า” คนดีว่า มือเขากำมือผมไว้หลวมๆ
“ทำไมล่ะคะ”
“ผมกลัวทำได้ไม่ดี”
ผมยิ้มก่อนจะลุกขึ้นเก็บโต๊ะเมื่อเห็นว่าเราอิ่มกันแล้ว
“แกงกะหรี่เนื้อของคนดีก็ฝึกตั้งนาน จนตอนนี้อร่อยมากๆเลย ครามว่าถ้าเราตั้งใจทำอะไรสักอย่าง มันจะออกมาดี” ผมบอกเขา คนดีถึงได้ยิ้มกว้าง
“ผม...อยากให้โอกาสเด็กๆที่ไม่มีทางเลือกเหมือนตัวเองครับ ไว้เราพร้อมเนอะ”
“เราจะเเป็นคุณแม่คนดีกับคุณพ่อคราม” ผมว่า ทำเอาอีกคนทำหน้าไม่พอใจ
“ผมขอเป็นคุณพ่อไม่ได้เหรอครับ”
“งั้นเป็นคุณพ่อคนดีกับสามีคุณพ่ออีกที”
“แกล้งผมอีกแล้ว”
.
.
.
.
“คนดี” ผมเรียกคนที่กำลังนั่งปลูกผักอยู่ตั้งแต่เช้าของวัน ที่ระเบียงกว้างมีกระถางเล็กๆเต็มไปหมด อาทิตย์ที่แล้วผมพึ่งสั่งทำชั้นวางกระถางมาให้เขา คนดีปลูกพวกผักและดอกไม้เล็กๆ เขาอ้างว่ามันช่วยฝึกสมาธิและความอดทน
“ครับ”
“เป็นลูกเจี๊ยบชาวสวน” ผมนั่งยองๆลงข้างอีกคน แล้วขยับหมวกปีกกว้างให้คนที่กำลังมือเปื้อน
“เป็นอย่างอื่นไม่ได้เหรอครับ” คนดีเงยขึ้นมาถาม เพราะตอนนี้แดดกำลังแรง ตรงแก้มขาวเลยแดงจัด
“เป็นอะไรดี”
“เป็น...” เจ้าของตากลมโตมองตาผมก่อนจะหลบตา
“เป็นแฟนคุณหมี”
ผมขำ พร้อมกับเอื้อมมือไปลูบหัวผ่านหมวกใบใหญ่ เห็นแล้วมันเขี้ยวมาก
“หยอดเก่ง”
“ครามจะได้ไม่แกล้งให้ผมเขินอยู่คนเดียวไง” เขาว่า
“ไหนผม”
“ผมไง”
“เอาใหม่ ครามอยากให้คนดีเรียกแทนตัวเองว่าคนดี”
คนดีจะแทนตัวเองด้วยชื่อบ้าง แต่ก็นานๆที เอาไว้เวลาขอไปเที่ยวกับเพื่อนหรือไม่ก็เอาไว้ใช้เป็นไม้ตายเวลาจะอ้อนขออะไรสักอย่าง ส่วนเวลาปกติก็จะขี้เขิน เหมือนตอนนี้ที่อยู่ๆก็เขินกันดื้อๆ
“เขินอะไร ไหนบอกคุณหมีหน่อย”
“ครามชอบทำหน้าล้อผม” เขาว่า
“ครามเปล่า”
“ครามทำหน้าแบบนี้” คนดีมองผมแล้วทำหน้าตากรุ้มกริ่ม ผมขำท่าทางน่าแกล้งของอีกคน
“ครามทำหน้าแบบนี้เหรอ” ผมทำหน้าแบบที่เขาบอก แล้วขยับเข้าไปหา คนดีเบือนหน้าหนีทำท่าเหมือนจะเอามือเปื้อนดินขึ้นมาป้ายที่แก้มผม
“หยุดเลยนะครับ” ลูกเจี๊ยบชาวสวนว่าก่อนจะปลูกผักต่อ
“คนดีอยากมีพื้นที่กว้างๆไหม ไว้ปลูกผัก” ผมมองคนที่กำลังผสมดินกับปุ๋ยตามสูตรในอินเตอร์เน็ต เห็นว่าจะลองปลูกมะเขือเทศลูกเล็ก
“ก็อยากมีครับ แต่แค่นี้ก็ดูแลยากแล้ว”
“ครามซื้อบ้านดีไหมนะ” ที่ผมถามเพราะผมคิดมาสักพักแล้ว คนดีเขาเคยอยู่บ้านหลังใหญ่ผมกลัวว่าเขาจะเบื่อพื้นที่แคบๆ ทั้งเขาเองก็เปรยว่าอยากเลี้ยงสัตว์
“ครามอยากซื้อเหรอ”
“ครามอยากซื้อให้คนดี เอาไว้ปลูกผัก” ผมตอบกลั้วหัวเราะ
“มันจะเหนื่อยครามนะ ไว้เราเก็บเงินได้สักก้อนค่อยซื้อ” คนดีอาจจะไม่รู้ตัวว่าพูดอะไรออกมา แต่คำว่า ‘เรา’ ที่เขาบอกทำเอาผมยิ้มกว้าง ผมดีใจที่อนาคตของเขาก็ยังมีผม
“เมื่อคืนครามคิดทั้งคืนเลยนะ”
“ครามคิดอะไรครับ”
“เรื่องที่พี่คู้แต่งงาน”
คนดีเงยหน้ามองหน้าผม
“คนดี...อยากแต่งไหม”
“ผมเหรอ” คนดีดูแปลกใจ
“ค่ะ แต่งงามกับครามนะ” ผมขอเขาแต่งงานเหมือนเป็นเรื่องง่ายๆ แต่ทว่าในใจกลับเต้นแรง
“ห้ะ”
“แต่งงานกัน"
“กับผมเหรอครับ” คนดีเหมือนจะไม่เชื่อ เขาเอียงคอทั้งขมวดคิ้วมองผม คนที่ถูกขอแต่งงานนิ่งไปแล้ว ผมเองก็เริ่มทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะวางมือไว้ตรงไหนทั้งๆที่คิดว่าตัวเองเตรียมใจมาระดับหนึ่งแล้ว และก็เป็นแบบที่คาดไว้...คนดีเขาไม่เชื่อ
“ครามแกล้งผม”
“ครามจะแกล้งทำไม” ผมพูดไปขำไป
“ที่อยากแต่งเพราะครามอยากให้คนดีมั่นใจ ว่าครามจะอยู่ตรงนี้”
คนดีเงียบไปนานจนผมใจแป้ว
“ผมเชื่อใจครามนะ ผมว่าจะแต่งหรือไม่แต่งมันก็คงไม่ต่างกันหรอกครับ ถ้าเรายังอยู่ด้วยกันแบบนี้” ผมที่เหมือนโดนปฏิเสธรู้สึกหน้าชาเล็กน้อย มันก็ถูกของเขา แต่ผม...
“แต่ครามอยากแต่ง อยากจับคนดีใส่ชุดเจ้าสาว โอ้ย”
ผมโดนคนดีฟาดแขนไปทีเพราะเอื้อมมือจะไปจับเอวเขา คนดีหัวเราะร่วนแล้วบ่นว่าผมคิดแต่เรื่องลามก
“การแต่งงานจริงๆมันเป็นการบอกคนอื่นด้วยนะคนดี บอกโต้ซังกับพี่คู้ว่าครามจะดูแลคนดีให้ดี บอกแม่กับครอบครัวของครามว่าครามมีคนที่จะต้องดูแลเพิ่ม บอกคนอื่นให้รู้ พี่สาจะได้เลิกชวนคนดีไปส่องหนุ่ม” ผมว่า ก่อนจะขยับไปนั่งข้างเขา เวลานั่งยองๆ กางเกงขาสั้นของเขาร่นลงไปเห็นถึงไหนต่อไหน ผมเลยแตะต้นขาขาวเบามือ
“บอกคนอื่นๆให้รู้ว่าครามมีเมียแล้ว โอ้ย” ผมโดนตีอีกรอบ ซึ่งมันไม่ได้เจ็บเลย แต่มือเขาแค่เปื้อนไปด้วยดิน
“จะเอาใช่ไหมลูกเจี๊ยบ”
คนดีลุกหนี
“ถ้าครามเข้ามาผมจะเอามือป้ายที่แก้มนะครับ” เขาขู่ ซึ่งผมไม่สนใจ ผมก้าวแค่ไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวคนตัวเล็กกว่า จับเขาเข้ามากอดไว้แน่นแล้วจี้ คนดีหัวเราะจนเกือบจะร้องไห้
“คราม หยุดแกล้งผม”
ผมซุกหน้าลงที่ซอกคออุ่นที่มีรอยประปรายจากเมื่อวาน สูดกลิ่นกายเขาเข้าปอด คนดีวางมือเปื้อนบนสะโพกผม
“คนดีแต่งงานกับครามนะ”
เขาเงียบไป แต่ไม่นานนักก็เอื้อมมือมากอดผมไว้แน่น
“อื้อ คนดีจะแต่งงานกับคราม”
.
.
.
.
วันนี้ผมพาคนดีมากินข้าวกับที่บ้านตัวเอง เขาเริ่มชินกับพี่จอยและแม่มากขึ้น แต่ก็ยังขี้เกรงใจอยู่เหมือนเคย ซึ่งผมว่านิสัยนี้ของเขามันทำให้คนดีน่ารักแบบที่ตัวเองไม่รู้ตัว ผมปล่อยให้เขาทำกับข้าวอยู่กับพี่จอยและน้องแนน ส่วนผมออกมาคุยกับแม่ที่สวน
“ครามวางแผนไว้ยังไง”
ผมเล่าเรื่องแต่งงานให้แม่ฟัง ซึ่งแม่ผมก็ไม่ได้แปลกใจนักเพราะแม่เองพอรู้ว่าผมนิสัยเป็นยังไง แต่ท่านก็ยังเป็นห่วง
“ว่าจะไหว้พ่อแม่ค่ะ แล้วบินไปแต่งที่มีกฎหมายให้แต่งได้”
แม่ผมพยักหน้ารับรู้
“แม่เองก็อยากเจอบ้านนู้นเหมือนกัน นัดทานข้าวก่อนนะคะ”
ผมเล่าเรื่องครอบครัวคนดีให้แม่ฟังบ่อย ซึ่งแม่เองก็ดูจะสนใจพอสมควร
“ได้ค่ะ”
ผมตอบรับก่อนจะขยับเข้าไปกอดท่าน
“ครามยังไม่ลืมคำที่สัญญาไว้นะแม่ ครามจะดูแลทุกคนเหมือนเดิม เพียงแต่อยากดูแลเพิ่มอีกคน”
แม่ผมตีแขนผม ท่านยิ้มกว้าง
“แม่รู้ ถึงครามดื้อมาตั้งแต่เด็ก แต่ครามก็รักครอบครัว”
ผมกำลังจะถามแม่ว่านี่ชมหรือด่า คนที่เป็นหัวข้อการสนทนาก็เดินออกมาหา
“กับข้าวเสร็จแล้วนะครับ” คนดีบอก วันนี้เขาสวมเสื้อสีครีมกับกางเกงสีเบจ เลยทำให้หน้าตาเขาติดจะหวาน ไหนจะผมเป็นคลื่นนั่นอีก
“ผมยาวแล้วแปลกตาดีนะคะ” แม่ผมว่าพลางยิ้ม คนดีจับผมตัวเองเขินๆ
“สวยไหมคะ” ผมถาม แม่เลยขำ
“น้องแนนน้อยใจแย่แล้ว” แม่ว่าจะจะผละตัวออกจากผมเพื่อนเดินเข้าไปใกล้อีกคน
“น้องคนดีคะ”
“ครับ”
“ขอแม่ดูมือหน่อย” เขายื่นมือให้แม่ดูแบบงงๆ ผมเล่าให้แม่ฟังเรื่องแผลและรอยสักของคนดี แม่ดูนิ้วและข้อมือที่มีรอยสักของเขา
“นิ้วเรียวสวยจัง ต้องใส่แหวนเพชรเม็ดใหญ่ใช่ไหมคะ” แม่แซว ทำเอาอีกคนทำตัวไม่ถูก
“คือ...ผม”
“ยังไม่เลิกกลัวแม่อีกเหรอเรา”
คนดีอึกอัก ดูเหมือนจะไม่ได้กลัวแต่เขินอะไรก็ไม่รู้
“จะแต่งงานแล้ว เข้าคอร์สเจ้าสาวยังคะ” แม่แกล้งถาม
“ผมไม่รู้ต้องทำยังไงครับ” เขาตอบตามตรง ผมเห็นแก้มเขาแดงแล้วได้แต่ยิ้ม
“เดี๋ยวแม่สอนให้ค่ะ ต้องขุนให้มีน้ำมีนวลหน่อยใส่ชุดจะได้สวย”
“ชุดแต่งงานเหรอครับ” เขาถามแล้วหันมามองผมเหมือนต้องมีด้วยเหรอ ผมเริ่มขำเพราะรู้ว่าแม่อยากแกล้งคนดีแค่ไหน
“ต้องสอนถึงคืนเข้าหอเลยไหมคะ” แม่แกล้งกระซิบ คนดีดูตกใจผมถึงหลุดขำ
“แม่อย่าแกล้งแฟนครามสิ”
“ก็ดูสิ น่าเอ็นดูแบบนี้ใครๆก็อยากแกล้ง” คนดีหัวเราะแหะ ก่อนจะบอกออกมาเบาๆ
“ผมจะพยายามดูแลครามให้ดีนะครับคุณแม่”
แม่ผมลูบหัวคนดีเบาๆ ถึงปากจะบอกว่ายังไม่ชินกับเขาแต่ผมก็รู้ว่าแม่เอ็นดูแฟนผมมากแค่ไหน
“โถ ตัวแค่นี้เองลูก” ผมเองก็คิดเหมือนแม่ไม่มีผิด
“ช่วยกันดูแลกันไปนะ”
“ครับ”
.
.
.
.
งานของพี่คู้กับพี่เดียร์เป็นพิธีเล็กๆในเรือนไทย แต่แขกเยอะมากเพราะดูแล้วเจ้าสาวเจ้าบ่าวเพื่อนเยอะทั้งคู่ รวมไปถึงลูกค้าและเพื่อนๆของโต้ซังที่ขนกันมาหลายสิบคน พี่คู้ที่ปกติดูนิ่งวันนี้กลับดูประหม่า แต่ไม่ใช่แค่พี่คู้เพราะแม้แต่โต้ซัง คนดีกับพี่อามิก็ตื่นเต้นพอกัน
“พี่คู้ ผมจะไปกั้นประตูเงินประตูทองนะ” น้องชายคนเล็กว่า
“ตลกแล้วคนดี เราอยู่ฝั่งเจ้าบ่าว” เจ้าบ่าวว่า วันนี้พี่คู้สวมชุดไทย เป็นโจงกระเบนสีน้ำเงินเข้ม เห็นโต้ซังบอกว่าอยากให้จัดพิธีญี่ปุ่นอีกรอบ แต่ก็ยังหาสถานที่ไม่ได้
“อ้าว ไม่ใช่กั้นได้ทุกคนเหรอครับ” คนดีหันมาถามผม
“เฉพาะฝั่งเจ้าสาวค่ะ”
ตอนนี้เราอยู่ในห้องแต่งตัว ไม่ใช่แค่พี่คู้แต่งตัวหล่อ แต่โต้ซังกับลูกสาวก็อยากใส่ชุดไทยด้วย
“หล่อจังเลยพี่คู้” คนดีว่าพลางเดินวนไปวนมา ตรงที่พี่ชายกำลังให้ช่างแต่งหน้าอยู่
“ครามมาก็บแฟนมึงไป” พี่คู้หันมาบอกผม ผมขำก่อนจะมองคนที่เดินไปรอบห้อง ทุๆครั้งที่เขาตื่นเต้นมากๆคนดีจะเป็นแบบนี้ ครั้งล่าสุดที่ผมเห็นคือตอนที่เขาออกแบบงานชิ้นใหญ่ให้ลูกค้าแล้วลูกค้าตอบตกลง
“โต้หล่อไหม” คนเป็นพ่อหันมาถาม ผมยกนิ้วโป้งให้ ส่วนคนดีก็รีบตอบ
“หล่อครับ พี่อามิก็สวย” คนดีหันไปบอกพี่สาวที่เห็นว่าพูดภาษาไทยได้ไม่กี่คำ
“สวยไหมคะ” พี่อามิถามน้องชายด้วยสำเนียงแปร่ง คนดีพยักหน้าหงึกหงัก
“สวยมากๆเลยครับ”
“คนดีก็สวย” พี่อามิชมบ้าง ผมถึงกับหลุดขำคนที่ดูตกใจ
“ผมเปล่า พี่อามิพูดใหม่ คนดีหล่อมากๆ”
“ทำไมวันนี้ป่วนจังเลยวะ” พี่คู้หันมาหาน้องเล็กที่ดูตื่นเต้นกว่าเจ้าบ่าวอีก
งานแต่งของพี่คู้ตอนเช้าเป็นพิธีแบบไทย มีแห่ขันหมากแล้วก็รดน้ำพระพุทธมนต์ ส่วนตอนเย็นจะเป็นปาร์ตี้สำหรับเพื่อนๆ ครอบครัวผมบอกจะมายินดีกับพี่คู้กันตอนสายๆ เพราะน้องแนนไปบอกแม่ว่าพี่คู้จ้างผมทำงานด้วยหลายรอบ
“พี่คู้ดูมีความสุขมากๆเลยครับ” คนดีว่าพร้อมกับมองตรงไปยังพิธีด้านหน้า ที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวกำลังไหว้พ่อแม่ วันนี้เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงสแล็คสีกรมท่าแบบเดียวกับผม
ในตอนที่กำลังไหว้พ่อ พอพี่คู้ร้องไห้ โต้ซังก็ร้องไห้ พาลทำให้คนดีกับพี่อามิร้องไห้ตามกันไปหมด ผมบีบมือคนดีเบาๆ
“แล้วคนดี มีความสุขไหม” ผมถาม คนดีหันมายิ้มทั้งน้ำตา
“มีครับ”
ผมใช้ทิชชู่ซับน้ำตาให้เจ้าตัว ก่อนจะสังเกตเห็นว่ากรอบหน้าคนดีเต็มไปด้วยเหงื่อ
“ร้อนไหม”
“ร้อนครับ”
ผมอยากจะรวบผมขึ้นให้เขา แต่ตอนนี้ก็ยังไม่ใช่เวลา ถึงได้จับผมประบ่าทัดหูให้เห็นต่างหูรูปดาวเล็กๆ
“ครามครับ”
“ว่าไงคะ”
“อีกสิบปีข้างหน้า เราจะเป็นยังไงนะ” ผมมองตรงไปยังข้างหน้าบ้าง เห็นพี่คู้กำลังเขินจัดต่างจากเวลาปกติ ในตอนที่ก้มกราบเจ้าสาว เพื่อนๆหลายคนของพี่คู้ก็โห่กันสนุกสนาน
“คนดีจะเป็นคนที่ยิ้มเก่ง เขินน้อยลง ชอบปลูกผักและเลี้ยงแมว และอาจจะเลี้ยงลูกด้วยรึเปล่านะ” ผมเดา คนดีสอดนิ้วตัวเองเข้ากับนิ้วผม ผมยิ้ม
“ส่วนครามจะเป็นอาเฮีย ต้องมีพุงด้วยไหมครับ”
“ไม่เอาสิ ไม่มี”
คนดีขำน้อยๆ ก่อนจะหันมาถาม
“แล้วอีกยี่สิบปีละครับ”
“อีกยี่สิบปี คนดีก็จะอายสี่สิบเหรอคะ” ผมมองตากลมโตของเขา
“สี่สิบหกเลยครับ”
“อืม...ก็น่าจะเป็นคนดีที่ใจดีเหมือนเคย” เพราะมันเป็นเรื่องอนาคตเราถึงได้แค่เดา แต่ผมมั่นใจว่าถ้าเราทำวันนี้ให้ดี...ทุกอย่างมันจะดีเอง
“แล้วครามล่ะครับ”
“ครามจะไว้หนวด เป็นคุณลุงแบบฮ็อตๆ”
คนดีหัวเราะจนตาแทบจะปิด
“งั้นผมก็จะเป็นคุณลุงแบบฮ็อตๆ” เขาดูตั้งใจจนผมไม่กล้าขำ
“ไม่ต้องฮ็อตก็หลงจะแย่แล้วค่ะ”
คนดียู่หน้า พวงแก้มเขาแดงพอๆกับขอบตาที่พึ่งร้องไห้เสร็จ
“เราจะอยู่ด้วยกันไปจนแก่ไหมครับ”
ท่ามกลางบรรยากาศของความชื่นมื่นและความสุข...เราสบตากัน
“เราจะอยู่ด้วยกันทุกวัน รักกันทุกวันไปเรื่อยๆ ดีไหมคะ”
“ครับ”
.
.
.
.
END
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 16-04-2019 23:42:20
After Party
“มึงไม่ดื่มเหรอวะ” ผมส่ายหน้าในตอนที่เจ้าบ่าวยื่นแก้วให้ ปาร์ตี้ตอนเย็นพี่คู้เช่าร้านบรรยากาศดีไว้เลี้ยงเพื่อน
“ไม่ครับพี่คู้ เดี๋ยวไม่มีคนดูคนดี”
“ขัดกับลุคฉิบหาย” พี่คู้ว่าพลางกอดคอผม ตั้งแต่คบคนดีมาผมรู้สึกเหมือนได้เพื่อนและพี่เพิ่มขึ้น ทั้งมีคุณพ่อที่มักจะส่งของอร่อยๆมาให้ตลอดด้วย พวกพี่สาบอกว่าคนดีโชคดีมากที่ได้เจอผม...แต่ผมว่าผมเองต่างหากที่โชคดี
“รอยสักมึงอาทิตย์หน้ามาสักย้ำอีกรอบนะ”
“ได้ครับพี่คู้”
“เจ้าบ่าวทำไมเมาเร็ววะ เข้าหอไหวเหรอ”
“เมาโค้กสิมึง กูแพ้ท้องแทนเมีย ดื่มไม่ไหว” พี่คู้บ่นก่อนจะเดินไปหากลุ่มเพื่อนที่กำลังสนุกได้ที่ ซึ่งถ้าถามว่าใครเมาที่สุดในกลุ่มนั้น...ผมว่าเป็นลูกเจี๊ยบของผมเอง
คนดีไม่ใช่คนที่ชอบดื่ม เขาออกจะเข็ดด้วยซ้ำกับประสบการณ์ครั้งแรกที่เมา แต่คนดีเป็นคนที่ปฏิเสธไม่เก่ง ใครยื่นให้ก็รับมา ตอนนี้เลยเป็นลูกเจี๊ยบขี้เมาไปแล้ว ซึ่งกับพวกเพื่อนพี่คู้ผมก็ไม่รู้จะห้ามยังไงไหว
“น้ำเปล่า ดื่มเยอะๆ” ผมยื่นน้ำให้ก่อนจะดึงให้หลบคนออกมาที่โซฟาอีกด้านที่ว่างอยู่
“ผมเมาอีกแล้วเหรอครับ”
ผมขำคนที่รู้ตัวเองว่าเมาแต่ฝืนร่างกายไม่ได้ เขานั่งซบไหล่ผม มือเล็กจับมือผมไว้
“เมาแล้วจะทำอะไรครามน้า” ผมถามพร้อมกับจ้องหน้า คนดีหัวเราะ
“เพราะแบบนี้ครามถึงไม่ห้ามใช่ไหม”
ผมขำคนรู้ทัน
.
.
.
.
“คนดีชอบให้ทำแบบนี้” ผมกดสะโพกลงถี่ ทำให้รูเล็กๆยิ่งบีบรัด มันเสียวจนชาหนึบเหมือนจะเสร็จ แต่พอเห็นหน้าเขาแล้วกลับไม่อยากหยุด อยากแช่อยู่ในตัวเขาทั้งคืน
คนดีบิดเร่า แอลกอฮอล์ทำให้เลือดสูบฉีดไปทั้งตัว ผมเบาแรงลงแล้วพรมจูบทุกจุดบนตัวของเขาไม่เว้นแม้แต่ข้อมือที่มีสายรุ้งอันเล็กๆหรือข้อนิ้วที่มีลายตัวอักษรสวย คนดีคงรู้...ว่าผมรักทุกอย่างที่เขาเป็น
“ให้ผม...ทำให้ครามบ้าง”
ผมเลิกคิ้วมองคนที่ตัวอ่อนปวกเปียกแต่ก็ยังอยากทำ ผมดึงแขนเขาขึ้นมาก่อนจะพลิกตัวลงไปนอน
“ตรงนี้ สวยมากเลยครับ” คนดีชี้เข้าที่ลายตรงอกผม ก่อนที่จะก้มลงจูบหลายต่อหลายครั้ง
ผมจับเอวเขาไว้แล้วลูบตรงสะโพกเพื่อให้รู้ว่าอยากจะทำต่อแล้ว คนดีหยัดสะโพกขึ้นก่อนจะค่อยๆนั่งทับลงมาจนสุดตัว มันคับแน่นแต่ก็ไม่ได้ฝืดเคือง
เสียงเฉอะแฉะและเสียงครางแผ่วของเราลอยวนอยู่ในห้องนอนขนาดใหญ่ ไม่นานนักทั้งเขาและผมก็หยุดนิ่งเนื่องจากสุขสม คนดีนอนราบลงบนตัวผม สะโพกเขาบีบรัดพร้อมกับลมหายใจหอบ ผมถอนตัวเองออกจากร่างกายเพรียวบาง ใจจริงไม่อยากผละจากเขาด้วยซ้ำ แต่จะให้นอนแบบนี้ไม่ได้
ผมลุกขึ้นมาทำความสะอาดตัวเอง ก่อนจะบิดผ้าหมาดและหยิบทิชชู่เปียกไปหาอีกคน ผมเห็นร่างกายทั้งหมดของคนดีมาหลายร้อยครั้ง...ไม่มีครั้งไหนเลยที่จะหยุดตื่นเต้น
“ขอบคุณนะครับ”
คนที่แทบจะลืมตาไม่ขึ้นพยายามขอบคุณเมื่อผมทำความสะอาดตัวให้
“แฟนใคร น่ารักจังเลย” ผมลูบแก้มคนที่ตาปรือปรอย เขาซบแก้มลงกับมือผม...ได้ทีอ้อน
“คนดีเป็นแฟนคุณหมี”
End.
แต่เดิมเราอยากให้เรื่องนี้เป็นนิยายที่กลับมาอ่านกี่รอบแล้วยังคงยิ้ม พอจะจบเลยเป็นตอนจบที่เขียนยากมากค่ะเพราะไม่รู้จบแบบไหนถึงจะสมบูรณ์ แก้บทไปมาจนมาถึงตอนนี้
ขอบคุณคนอ่านทุกคนที่อ่านมาจนถึงตอนนี้นะคะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจดีๆ เราอ่านทุกคอมเมนต์จริงๆ อันไหนที่เราทำพลาดไปก็ขออภัยไว้ณ.ตรงนี้ด้วยค่ะ
รักคนอ่านมากๆ แต่รักคนดีมากกว่านิดนึง :-[
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าหญิงขี้ลืม ที่ 16-04-2019 23:53:12
หลงรักน้องคนดีมาก
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 17-04-2019 00:01:42
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 17-04-2019 00:21:12
เริ่มหัวข้อโดย: grayliette ที่ 17-04-2019 00:27:14
เริ่มหัวข้อโดย: i.am.wee ที่ 17-04-2019 00:30:56
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 17-04-2019 00:35:33
ชอบจัง ทั้งคุณหมี ทั้งลูกเจี๊ยบเลย
เริ่มหัวข้อโดย: Majariga ที่ 17-04-2019 00:40:18
ตั้งแต่อ่านมาก็คืออยากได้พี่คนดีเป็นของตัวเองตลอดเวลา
อยากนวยพี่เค้า อยากบีบแก้มพี่เค้า อยากฟัดพี่เค้าตลอดๆ แต่ทางเราก็ได้แต่อิจฉานังคราม // เศร้าใจ :katai1:
ชอบในความสัมพันธ์ของครอบครัวโต้ซัง มันดีมากๆๆๆๆๆ คือเป็นบ้านที่มีพลังบวกเยอะมาก
ตอนพี่คู้ไหว้โต้ซัง นี่น้ำตาไหลเลยจ้าาาาา ซึ้งในความรักของครอบครัวโต้ซังมากๆๆๆ // หนูรักโต้ซัง :hao5:
ปล. ขอบคุณนะคะ เรื่องนี้สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ // ปรบมือให้เลย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: SimplyDelicious ที่ 17-04-2019 00:47:11
ตั้งแต่รุ่นคุณพ่อ คุณแม่ รุ่นพี่สาวน้องสาว ยิ่งครามกับคนดียิ่งรัก
จบแล้วใจหาย เรื่องนี้ทำให้วันอังคารของเรามีความหมาย
คนเขียนเขียนดีมากๆ และทำให้เรายิ้มเมื่อได้อ่านทุกครั้งจริงๆ ชื่นชมนะคะ
ใจหายจังเลย แต่เราจะจดจำทุกๆตัวละครเสมอไปนะคะ <3
เริ่มหัวข้อโดย: tipppppp ที่ 17-04-2019 01:01:16
แอบรอตอนพิเศษ อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 17-04-2019 01:15:55
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 17-04-2019 01:48:15
เริ่มหัวข้อโดย: แพรวฐา ที่ 17-04-2019 01:55:48
เป็นเรื่องเดอะเบสในดวงใจไปเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Luxfern ที่ 17-04-2019 01:59:19
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 17-04-2019 02:07:32
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 17-04-2019 02:51:47
เริ่มหัวข้อโดย: sripaerrr ที่ 17-04-2019 03:05:38
โต้ซังคือที่สุดของการให้ ชีวิตใหม่ อนาคตใหม่ และครอบครัว คุณแม่น้องแนนพี่่จอยตือการยอมรับและเข้าใจ เป็นเรื่องของความอบอุ่นในครอบครัวจริงๆ เหมือนเราเฝ้าดูตามเอาใจช่วยพวกเขามาตลอดจนวันนี้ที่ทุกอย่างมันสมบูรณ์ในแบบของมันแล้วดีใจกับพวกเขาด้วยจริงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: fammykiki ที่ 17-04-2019 07:07:06
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 17-04-2019 07:24:24
เริ่มหัวข้อโดย: AeAng11 ที่ 17-04-2019 07:54:21
เริ่มหัวข้อโดย: k00_eng^^ ที่ 17-04-2019 08:35:14
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 17-04-2019 08:47:33
สนุกมาก ขอบคุณคนเขียนนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 17-04-2019 08:54:02
เริ่มหัวข้อโดย: deuxspades ที่ 17-04-2019 09:01:08
เริ่มหัวข้อโดย: Faii0518 ที่ 17-04-2019 09:35:06
จากนี้ไปต้องคิดถึงคุณหมีกับลูกเจี๊ยบมากแน่ๆเลย
ขอบคุณคุณเบียร์ที่สร้างพี่คนดีมาให้ทุกคนรุมรัก สร้างครามมาให้ทุกคนรุมอิจฉาที่ได้พี่คนดีไปครอบครอง รักทุกคนในเรื่องนี้ แต่รักพี่คนดีที่สุด ขอบคุณค่าาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 17-04-2019 09:38:56
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 17-04-2019 10:39:29
เริ่มหัวข้อโดย: honey_noii ที่ 17-04-2019 12:53:18
เริ่มหัวข้อโดย: Chobreadyaoi ที่ 17-04-2019 13:21:18
Sent from my iPhone using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: Jnchnn ที่ 17-04-2019 15:17:31
ทั้งสองคนเหมือนเกิดมาเพื่อเป็นของกันและกันจริงๆอ่ะ
ถึงแม้เราจะรักและยืนต่อคิวรอน้วยน้องคนดีอยู่
แต่เราก็ยกน้องคนดีให้ครามดูแลอย่างไม่มีข้อแม้
และตอนนี้ก็อยากอ่านตอนน้องคนดีท้องมากๆเลยค่ะ แงงง
เริ่มหัวข้อโดย: Petit.K ที่ 17-04-2019 16:17:54
ชอบคาแรคเตอร์พี่คนดีมากเลยค่ะ ถ่ายทอดได้ดี ยิ่งช่วงแนกๆที่โดนคนอื่นอคติใส่ อันนี้สะท้อนสังคมมากเลยค่ะ ประทับใจ อ่สนแล้วอินจนอยากเข้าไปกอดคนดีเลย แถมอยากสักด้วยเลย แต่เรายังไม่กล้ากลัวเจ็บ555555ขนาดเสือครามสักยังร้องเลยนี่นา
ครามจอนแรกมาแนวเจ้าชู้เลย พูดคะขา ไหรจะน้องแนนอีกเกือบโดนหลอกแล้ว แต่เอะใจตรงห้องนอนแยกกัน คนเขียนเก่งมากเลยค่ะ สำหรับปมนี้เพราะดูจะหลอกได้หลายคนเลย555555
รวมๆแล้วิ่านแล้วยิ้ม มีความสุขมาก ขอบคุณนะคะ :katai2-1: o13
จะติดตามต่อไปค่า เป็นกำลังใจให้นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Ac118 ที่ 17-04-2019 18:22:07
น้องคนดีคือโอเอซิสของเรา เท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ รักคนดีที่สุด❤
เริ่มหัวข้อโดย: Funnycoco ที่ 17-04-2019 19:08:35
ของคุณคนเขียนมากจ้าาาา :pig4: เราอ่านแล้วยิ้มตามเกือบทุกตอน :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 17-04-2019 20:12:37
ขอบคุณจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 17-04-2019 21:20:03
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 17-04-2019 22:33:26
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 17-04-2019 22:45:48
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 17-04-2019 23:26:50
เริ่มหัวข้อโดย: kanaDa ที่ 17-04-2019 23:30:14
เริ่มหัวข้อโดย: Pakeleiei ที่ 18-04-2019 00:38:41
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 18-04-2019 04:47:14
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 18-04-2019 11:24:52
เริ่มหัวข้อโดย: prawan25 ที่ 18-04-2019 15:59:53
เป็นนิยายที่อ่านเพลินมาก อิ่มเอมใจสุดๆ และน่ารักสุดๆด้วย 5555. อ่านได้แบบไม่สะดุดเลย ชอบมากๆเลยค่ะ :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: Summer_Melon ที่ 18-04-2019 17:25:21
รักทุกๆตัวละคร รักคนดีมากๆๆๆ รักครามนิดนึง นอกนั้นก้อรักทุกคนหมด
ขอบคุณที่แต่งนิยายที่อ่านไปยิ้มไป อ่านแล้วมีความสุขขนาดนี้ให้อ่านนะคะ
จะติดตามต่อไปเรื่อยๆ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: PimKanyarat ที่ 18-04-2019 22:43:41
เริ่มหัวข้อโดย: ขอบฟ้าสีจาง ที่ 18-04-2019 22:44:51
เริ่มหัวข้อโดย: Maybe_common ที่ 19-04-2019 09:30:47
เริ่มหัวข้อโดย: Maybe_common ที่ 19-04-2019 09:54:18
เริ่มหัวข้อโดย: Maybe_common ที่ 19-04-2019 10:22:58
เริ่มหัวข้อโดย: piiya ที่ 19-04-2019 13:22:18
เริ่มหัวข้อโดย: ปกรณ์แทน ที่ 19-04-2019 14:26:59
เริ่มหัวข้อโดย: Parapoyfaii ที่ 19-04-2019 15:13:27
แงงง ดีมาก ดีไปหมด อ่านรวดเดียวจบเลย
น้องคนดี น้องควรเป็นน้องงงงงงง อยากหอมหัว
คนอะไรน่าเอ็นดูไปหมดเลย แงงงง
ครามก็คือเป็นพี่คราม ถึงอายุน้อยกว่าก็จะเป็นพี่คราม
คุณหมีกับลูกเจี๊ยบบ แงง จมูกบานแร้ว เขินไปหมด
อิจฉาความรักกันเกินไปของสองคนนี้
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆ สนุกๆ มาอิลใจนะคะ ขอบคุณมากกก
ปล.รออ่านตอนน้องคนดีมีน้องอยู่น้า แอบเห็นในทวิต อยากอ่านมากก
เอาใจช่วยนะคะ สู้ๆ
:mew1: :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: Maybe_common ที่ 19-04-2019 15:29:49
เริ่มหัวข้อโดย: Maybe_common ที่ 19-04-2019 19:16:48
เริ่มหัวข้อโดย: Maybe_common ที่ 19-04-2019 19:53:37
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 19-04-2019 20:07:53
:กอด1: :L2: :L1: :pig4: :pig4: :pig4: :L1: :L2: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 19-04-2019 22:27:53
ครามทำให้คนดีเห็นแล้วว่า ที่ผ่านมาคือรัก
ครามชัดเจน ออกอาการหนักมากด้วย ชอบมากเลยค่ะ
คนดีก็น่ารัก ช่างอ้อน ชอบความเขินของคนดี
แต่ตอนกล้า ก็พร้อมลุยเหมือนกันนะ จับฟัดให้หนักเลย
คนดีมีความสุข ครามก็ยิ้มได้ ชีวิตดีมากเลยค่ะ
คนรอบข้างก็ดี มีแต่รอยยิ้มและกำลังใจ
ขอบคุณมากนะคะกับเรื่องราวดีๆ ที่น่าติดตาม สนุกมากค่ะ
ทำให้ยิ้มและหัวเราะได้เรื่อยๆ เลย มีเศร้าและซึ้ง ให้ได้อิน
ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ เป็นกำลังใจให้ต่อไปน้า
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 19-04-2019 22:42:02
เริ่มหัวข้อโดย: charapin ที่ 19-04-2019 23:10:53
เริ่มหัวข้อโดย: Maybe_common ที่ 19-04-2019 23:43:38
เริ่มหัวข้อโดย: mizzmizz ที่ 20-04-2019 00:09:15
น้องคนดีทำไมน่ารักแบบนี้ ยิ่งตอนพูดคะ นี่แบบม้วนอ่ะ ม้วนน
ขอบคุณคุณนักเขียนมากๆ เลยนะคะ
ที่สร้างตัวละครน่ารักๆ แบบนี้มาให้เราเสพ
เป็นกำลังใจให้ และรอติดตามผลงานต่อไปนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Maybe_common ที่ 20-04-2019 00:19:24
เริ่มหัวข้อโดย: Bambooyamy ที่ 20-04-2019 01:53:26
เริ่มหัวข้อโดย: TheWanFah ที่ 20-04-2019 21:00:59
เป็นเรื่องที่น่ารักมากๆเลยค่ะ
ทั้งครอบครัวคนดีและครามก็น่ารักมากๆ
เริ่มหัวข้อโดย: ตัวยุ่ง ที่ 21-04-2019 10:23:54
เริ่มหัวข้อโดย: MaTazz ที่ 21-04-2019 18:20:10
หลงรักความน่ารักของคนดีมากๆ
เป็นอีกเรื่องที่กลับมาอ่านกี่รอบก็ไม่เบื่อจริงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: houkuto ที่ 21-04-2019 20:02:46
พี่คนดีเป็นของเราค่ะ นังคราม o13
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 21-04-2019 20:18:27
เริ่มหัวข้อโดย: dekfad ที่ 21-04-2019 21:24:48
เริ่มหัวข้อโดย: xmchxng ที่ 21-04-2019 22:58:22
เริ่มหัวข้อโดย: junlifelove ที่ 22-04-2019 14:08:38
เป็นเรื่องที่อิจฉาพระเอกตั้งแต่ต้นเรื่องจนจบเรื่อง ทำไมเราไม่มีสิทธิได้น้วยคนดีแบบครามบ้าง :katai1:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 23-04-2019 00:13:12
เริ่มหัวข้อโดย: Readingissexy ที่ 23-04-2019 00:38:07
เริ่มหัวข้อโดย: Cloudnine ที่ 24-04-2019 11:35:40
o13 :o8: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: FeRnChOi ที่ 24-04-2019 12:59:06
รักน้องคนดีมากเลย ไม่รู้ทำไมเป็นเด็กน่ารักแบบนี้นะ
ต้องขอบคุณโต้ซังที่เลี้ยงน้องคนดีออกมาได้ดีแบบนี้
❤️❤️❤️❤️
เริ่มหัวข้อโดย: MildMate ที่ 24-04-2019 22:57:34
เริ่มหัวข้อโดย: PoPoe ที่ 27-04-2019 22:37:40
เพิ่งได้มาติดตาม ประทับใจมากๆเลย
อิจฉาคราม รู้สึกว่าพี่คนดีน่ารักมากๆๆๆ
ส่วนครามก็ดีมาก ดูแลเก่งงงง
ขอบคุณมากๆเลยนะคะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: ปานกลาง ที่ 28-04-2019 16:29:33
เริ่มหัวข้อโดย: lemonphug ที่ 28-04-2019 22:28:00
เริ่มหัวข้อโดย: janehsih ที่ 30-04-2019 10:04:12
แต่เห็นพี่คนดีมีความสุขเราก็ดีใจค่ะ 55555
เริ่มหัวข้อโดย: oohsg94 ที่ 30-04-2019 10:54:01
เริ่มหัวข้อโดย: QueenPlai ที่ 01-05-2019 00:11:59
เริ่มหัวข้อโดย: WEAK ที่ 01-05-2019 06:45:44
เริ่มหัวข้อโดย: iamtsubame ที่ 04-05-2019 02:58:18
ขอบคุณมากๆค่ะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: Mayana ที่ 04-05-2019 09:17:14
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆ น่ารัก ฟินนน ให้อ่านจร้าาาา :กอด1: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: pradoza ที่ 05-05-2019 07:57:13
Sent from my SM-G975F using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: pradoza ที่ 05-05-2019 08:07:19
Sent from my SM-G975F using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: pradoza ที่ 05-05-2019 08:21:52
Sent from my SM-G975F using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: pradoza ที่ 05-05-2019 08:27:41
Sent from my SM-G975F using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: wetter ที่ 06-05-2019 03:10:39
คนดีน่ารักมากกกก เป็นคนที่สมควรโดนรักมากที่สุด เอาจริงๆเราชอบครามมากเลย ดูเป็นคนที่คิดเยอะกว่าลุคมาก คิดจุกจิกคิดมากพอๆกับคนดีเลยแต่คนละแบบ สงสารนางเวลาหงอย โถ่คุณหมี55555555
เริ่มหัวข้อโดย: 15magnitude ที่ 06-05-2019 05:29:06
เริ่มหัวข้อโดย: Hazamii ที่ 06-05-2019 14:01:38
เริ่มหัวข้อโดย: bnmshhhhhhh ที่ 06-05-2019 20:56:37
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 07-05-2019 10:46:13
Special - วันของเรา
— คนดี
“ไปไหนต่อดีครับ” ผมถามเพื่อนสนิท วันนี้ผมกับสามาเดินที่ตลาดนัดที่ใหญ่ที่สุดอย่างจตุจักร ที่นี่ขายพวกข้าวของเครื่องใช้ เสื้อผ้าและของตกแต่งต่างๆ ส่วนวันนี้ครามเขาทำงาน ผมถึงได้ชวนสาออกมาหาดูของชำร่วย...ในงานแต่งของตัวเอง
“สาอยากไปเจาะเพิ่ม งั้นเราไปตกลงจำนวนของชำร่วยกับที่ร้านก่อนนะ” สาว่าก่อนจะยื่นน้ำเปล่าเย็นมาให้เพราะวันนี้อากาศร้อนจัด
ผมตกลงว่าของชำร่ายจะเป็นตะเกียบเงินโฮมเมดที่มีชื่อของผมกับครามติดไว้ เข้าตามตำราไทยว่าจะได้เป็นคู่ด้วย ถูกใจโต้ซังด้วย
ครามคุยกับผมเรื่องแต่งงานตั้งแต่เขายังเรียนไม่จบดีด้วยซ้ำ จนทำงานได้สองปี คุณหมีถึงได้ขออีกรอบอย่างเป็นทางการโดยการขอต่อหน้าพี่จอย ว่าให้พี่จอยเป็นพยาน ผมถึงได้ตอบตกลง เพราะครามเขารู้ว่าที่ผมไม่อยากแต่งเพราะผมเกรงใจที่บ้านเขา
ผมชอบผู้ชายมาตั้งแต่จำความได้ เลยไม่เคยฝันมาก่อนว่าตัวเองจะได้แต่งงาน ผมทำตัวไม่ถูก ต่างจากครามที่ดูสนุกกับการเลือกชุดและหาออกาไนเซอร์ในการจัดงานแม้ตัวครามเองจะบอกว่าจะทำแค่ไหว้พ่อแม่ สุดท้ายแล้วงานก็สเกลใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ
“เจาะตรงอกด้วยอีกจะดีไหมคนดี” สาหันมาถามผม เธอเจาะอยู่หลายที่ได้ไม่ได้สัก สาบอกวันนี้อยากเจาะสะดือเพราะจะได้แต่งตัวเปรี๊ยวไปงานแต่งผมตอนกลางคืนได้ สารับหน้าที่เป็นพิธีกรงานเย็นคู่กับแซม
“ก็น่าจะสวยครับ”
“คนดีไม่เจาะบ้างล่ะ”
ผมส่ายหน้าหวือ เพราะไม่ค่อยเห็นผู้ชายไทยเจาะสะดือหรืออกกันเท่าไหร่
“เขาว่าเซ็กส์ซี่ดีนะ” สาว่าแล้วพาผมเข้าไปเดินในร้านโปรดของเธอ ก่อนจะหันมากระซิบ
“ถ้าคนดีเจาะ ไอ้ครามแม่งหลงเมียตาย”
“พอเลยครับ” ผมยิ้มขำ ก่อนจะดันไหล่เพื่อนให้เดินเข้าไปข้างใน
ช่วงนี้งานของคุณหมีเครียดมากเพราะคุณแม่ของครามพึ่งจะวางมือให้เขาจัดการงานเองทุกอย่าง ครามถึงได้กลับมาถึงบ้านแล้วหลับอย่างเดียว ครามเป็นคุณหมีตัวใหญ่ที่นอนกอดผมไว้หนึบ...แต่เขากลับไม่ค่อยได้ทำอย่างเคย
ผมสะบัดหัวไล่สิ่งที่ตัวเองคิดอยู่ออกไป เพราะครามทำให้ผมกลายเป็นคนลามกไปแล้ว กลับไปบ้านต้องไปตีให้หายมันเขี้ยว
“เคยเจาะแล้วใช่ไหมคะ พี่เห็นมีรอย”
“เคยแล้วค่ะ แต่ไม่ค่อยได้ใส่เลยตัน”
“งั้นพี่เจาะตามรอยเดิมนะ”
“ค่ะ”
ผมนั่งอยู่ใกล้กับสา นั่งฟังสากับพี่คนเจาะคุยกันไปเรื่อยๆ แล้วมองไปรอบร้านที่คนพลุกพล่าน ผมเคยคุยกับโต้ซังเหมือนกันว่าทำไมที่ร้านไม่รับเจาะบ้าง แต่โต้ซังบอกว่าแค่นี้ร้านก็ยุ่งมากแล้ว
“ฝรั่งเขาชอบมาเจาะที่นี่ค่ะ” พี่ที่กำลังจะเจาะให้สาหันมาบอกเมื่อเห็นผมมองไปรอบๆอย่าสนใจบรรยากาศร้านที่คึกคัก
“ส่วนมากเขาเจาะอะไรกันคะ” สาถามบ้างเพราะเห็นสาวผมสีทองตรงนั้นเลิกเสื้อขึ้นจนผมต้องเสหลบสายตา
“ฝรั่งกับคนจีนผู้หญิงชอบเจาะนมกับสะดือค่ะ เขาว่ามันสวยเซ็กส์ซี่แล้วก็ไวต่อความรู้สึกดี”
ผมที่เคยได้ยินเรื่องนี้มาบ้างพยายามหลบตาสาที่มองมาเหมือนดูออก ซึ่งผมไม่เคยทันสาเลย
“ที่นี่มีโปรอะไรไหมคะพี่” สาวตัวสูงถาม
“เจาะฟรีค่ะ ซื้อแค่จิวก็พอ”
“ว่าไงคนสวย สนใจไหมน้อง” สาหันมาถามผม...ผมย่นจมูกให้เธอ แต่ผมก็ยังยืนยันว่าผมไม่เคยสู้สาได้เลยจริงๆนะ
.
.
.
.
“กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ” ผมถามคนที่พึ่งนอนลงบนเตียง แต่ก่อนต่อให้ดึกยังไงผมก็จะรอครามเพราะผมอยากหลับพร้อมเขา แต่หลังๆมานี่ครามกลับดึกบ่อยมาก เจ้าตัวเลยบังคับให้ผมนอนก่อน เพราะไม่อยากให้ผมขับรถไปทำงานแล้วง่วง
“สักพักแล้วค่ะ ขอคุณหมีกอดที”
ผมขยับตัวเข้าไปใกล้ พยายามที่จะไม่ให้มือของครามโดนจุดที่พึ่งเจาะมา ถึงจะไม่ได้เจ็บอะไรแต่ก็ตึงอยู่มาก พี่เขาบอกพรุ่งนี้มันจะบวม ผมต้องกินยาแก้ปวดไว้ ผมที่กลัวว่าครามจะแกล้งผมอย่างก่อนพยายามกอดอกตัวเองไว้ แต่สุดท้ายแล้วคุณหมีก็หลับลงไปง่ายๆ ผิดวิสัยมือปลาหมึกอย่างเคย มีแค่ผมที่ลืมตามองใบหน้าเขาในความมืด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปจูบเขาสองสามที
“ฝันดีครับ”
.
.
.
.
ผมมักจะตื่นก่อนครามเสมอ วันนี้ก็เหมือนกัน ผมลุกมาอาบน้ำตั้งแต่เช้าก่อนจะกินยาแก้อักเสบและยาแก้ปวด ผมเดินเข้ามาในครัวเพื่อหุงข้าวและทำกับข้าวรออีกคนที่เมื่อคืนกลับดึกพอสมควร
ตรงหน้าอกที่เจาะมามันคัดตึงและเจ็บตรงปลาย ใจจริงผมอยากจะถอดเสื้อด้วยซ้ำเพราะเวลาที่เนื้อผ้ามันเสียดสีกับหน้าอก มันทั้งเจ็บและรู้สึกแปลกๆอย่างที่ไม่เคยเป็น ผมเจาะด้วยความรู้สึกเดียวกันกับตอนที่อยากเจาะจมูกหรืออยากสักสักที่ ผมแค่อยากลองดู ถ้ามันไม่โอเคก็แค่ถอดออก แต่ดูเหมือนผมจะคิดน้อยไป
“คนดีทำอะไร”
“ครับ” ผมหันมามองคนที่พึ่งตื่น คุณหมีเดินออกมาจากห้องนอนแบบเปลือยท่อนบน ผมชี้เป็นรังนกแถมใต้ตาคล้ำเหมือนหมีแพนด้า
“ทำไมไม่นอนต่อครับ เดี๋ยวข้าวเสร็จจะไปเรียก” ผมบอกเขา แต่คุณหมีกลับเดินเข้ามาใกล้กว่าเดิม ทันทีที่ครามเขาดึงผมเข้าไปกอด มือใหญ่ปัดเกือบโดนหน้าอกผม ถึงได้รีบเบี่ยงตัวหลบ
“เป็นอะไรคะ” คนพึ่งตื่นถามหน้ายุ่ง มือใหญ่พยายามเอื้อมมาแตะบริเวณที่เจ็บอีกรอบ
“อย่า อื้อ” ผมพยายามผลักมือครามออกแล้ว แต่ก็ไม่ทัน มันทั้งเจ็บและรู้สึกเสียวแปลบ ผมยืนน้ำตาคลอมองคนใจร้ายที่ทำหน้ายุ่งอยู่ไม่แพ้กัน
“อะไรคะคนดี ขอครามดูหน่อยเร็ว”
ผมส่ายหน้า แต่ครามกลับจ้องหน้าแบบดุๆ ก่อนที่มือใหญ่ค่อยๆเลิกเสื้อผมขึ้น ครามจ้องที่จิวเล็กๆตรงยอดอกสองข้างนิ่ง วันนี้มันอักเสบกว่าเมื่อวานทำให้หน้าอกผมบวมขึ้นเล็กน้อย
“คนดีคะ”
คุณหมีจ้องตาผมนิ่ง รู้แล้วว่าทำไมน้องแนนถึงบอกว่าครามน่ากลัวมากเวลาดุ
“ขอโทษครับ” ผมก้มหน้าลงก่อนจะบีบมือตัวเองไว้ ผมคิดตื้นไป ผมคิดแค่ว่าอยากจะทำแต่ลืมคิดไปว่าครามเขาคงจะไม่ชอบใจ
“ทำแบบนี้ทำไม”
“คือ...เมื่อวานเพื่อนเจาะครับ ผมก็เลยอยากเจาะด้วย” ผมตอบตามจริง ครามถอนหายใจหนัก
“ยกแขนขึ้น ถอดเสื้อไปใส่ตัวบางๆ ตัวนี้มันหนาเดี๋ยวจะทับแผล” ครามว่าพร้อมกับถอดเสื้อผมออก
“คราม...” ผมเรียกคนที่เดินจูงแขนผมเข้าไปในห้องนอน คุณหมีโกรธจนหน้าแดงไปหมด
“เดี๋ยวคนดีเอาออก คนดีขอโทษ” ผมว่าพร้อมกับมองหน้าเขาเพื่อขอโทษ คุณหมีตัวใหญ่จ้องลำตัวผมอยู่นาน เขาโคลงหัวไปมาก่อนจะแตะไหล่ผมเบาๆ
“ครามแค่ไม่ชอบเห็นเวลาคนดีเจ็บ”
ผมเงียบเพราะไม่รู้จะทำยังไง
“ทายาหรือยัง”
“ไม่ทาครับแต่กินยาแก้ปวดแล้ว” ผมตอบพร้อมกับเอื้อมมือไปจับมืออีกคนไว้อย่างกล้าๆกลัวๆ พอครามบีบมือคืนถึงได้รู้สึกอุ่นใจขึ้นมาหน่อย
“ทำไมถึงเจาะ ไหนบอกครามหน่อย”
ข้ออ้างที่บอกว่าเจาะตามเพื่อนคงไม่ได้ผลแล้ว ผมก้มหน้าลงกับอกตัวเองอีกครั้ง...เราสัญญากันไว้ว่าจะเราไม่มีเรื่องปิดบังกัน
“ผมไม่มีหน้าอก...อยากให้ครามชอบ” ผมตอบด้วยเสียงเบาหวิวของตัวเอง ผมทำเรื่องน่าอาย คิดตื้น สมควรโดนครามโกรธแล้ว คุณหมีทำหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อ ครามเขาถอนหายใจอยู่หลายครั้งก่อนจะเอื้อมมือมาลูบหัวผม
“ก็เป็นแบบนี้ไง น่า...จริงๆเลย” คนพูดบอกพร้อมกับใช้มืออีกข้างบีบแก้มผมจนติดมือ
“คราม...”
“ไม่ต้องเลยค่ะ ไม่ต้องมาทำหน้าตาแบบนี้ ทำอะไรทำไมไม่บอกกันก่อน”
ที่จริงผมอยากจะโผเข้าไปกอดเขาไว้อย่างเคย แต่วันนี้ทำได้แค่หลับตารับจูบของอีกคน ครามดันไหล่ผมลงบนเตียง คุณหมีทำตาหื่นๆ
“ไม่เอาตอนนี้ครับ พึ่งจะเช้า” ผมบอกปัด พยายามเบือนหน้าหนีอีกคน ผมไม่ชอบทำตอนสว่างเพราะมันน่าอาย...แต่ครามเขาชอบ
“ของครามมันชอบตื่นตอนเช้า” คนตัวใหญ่ว่า ผมมองคุณหมีที่รูดบ็อกเซอร์ออกจากขาตัวเองแล้วหลบตาเมื่อเห็นว่าเขาตื่นแล้วจริงๆ
“แต่ข้าว” ผมจับผมคนที่ซุกหน้าเข้ามาที่ซอกคอ ครามเขาจูบไปทั่วแต่พยายามไม่ให้โดนหน้าอก
“เดี๋ยวค่อยกินนะคะ”
.
.
.
.
“แล้วมันจะหายทันงานแต่งใช่ไหมคนดี” คุณหมีถามพร้อมกับลากมือไปทั่วหน้าท้องผม ผมหิวข้าวแล้วแต่ก็เสียดายเวลาที่จะได้นอนอยู่กับเขาแบบนี้ เพราะช่วงนี้เราไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันเลย
“ทันครับ สองอาทิตย์ก็หายสนิทแล้ว”
กำหนดการจัดงานเป็นวันที่ 8 เดือนหน้า คุณแม่ครามไม่สนใจฤกษ์ยามอะไร เอาเป็นวันเสาร์ที่ทุกคนสะดวกและโต้ซังก็เห็นด้วย
“ลูกเจี๊ยบดื้อ” ครามว่าก่อนจะบีบแก้มผมอีกที
“ผมเปล่านะ”
“บ่ายวันนี้ต้องไปคุยงานกับเอเจนซี่นะคะ”
ตอนแรกเราคุยกันว่าจัดงานที่บ้านผมไม่ต้องจ้างคนก็ได้แต่สุดท้านก็ต้องมีคนรันพิธีการและจัดหาอาหารอยู่ดี
“แขกเยอะไหมครับ” ผมถามพร้อมกับหันหน้าเข้าไปหาเขา กอดคุณหมีตัวโตไว้
“ไม่หรอก ก็มีบ้านคนดี บ้านคราม เพื่อนเรา”
“แล้วก็เพื่อนคุณแม่ของคราม เพื่อนโต้ซัง” ผมว่าบ้าง
“นั่นแหละที่เยอะ” ครามเขาว่าแล้วขำก่อนจะขยับขึ้นไปนั่งพิงหัวเตียงไว้
“พอก่อนครับ” ผมเบือนหน้าหนีจูบของอีกคน เลยโดนดึงขึ้นไปพิงอกกว้างไว้
“อันนี้ชุดของคนดี” ครามหยิบมือถือมาเปิดให้ดู เป็นชุดลูกไม้สีขาวสวยของผู้หญิง ผมส่ายหน้าไปมา
“ผมเป็นผู้ชายครับ”
คุณหมีขำก่อนจะกดจูบลงที่หัวของผม
“รู้ค่ะ เห็นทุกคืน เมื่อกี้ก็เห็นหนอนน้อย”
“ไม่น้อยครับ” ผมเถียงสุดใจเลย
“ลองมาวัดดูไหมล่ะคะ”
“หยุดเลย” ผมคว้ามือของคนที่จะเลื้อยลงใปในผ้าห่ม อดไม่ได้ที่จะตีต้นแขนหนาของอีกคน ครามเขาชอบแกล้งแล้วบางครั้งก็ลืมยั้งมือ
“คราม หยุดนะครับ”
“อยากกัดตรงนี้จริงๆเลย” ครามว่าพร้อมกับมองอกผมนิ่ง ผมต้องดันหน้าเขาออก ไม่งั้นถ้าเกิดครามก้มลงมางับมันคงเจ็บน่าดู ผมมองนาฬิกาที่บอกเวลาเกือบสิบโมงแล้ว ผมยังไม่ได้ลุกไปทำงานบ้านเลย
“แล้วไหนชุดครามครับ” ผมพยายามเปลี่ยนเรื่อง แต่ดูเหมือนอีกคนจะรู้ทัน ครามเขาวางมือถือลงที่หัวเตียงอย่างเคยก่อนจะหันมาหากัน จมูกโด่งฝังลงที่หน้าท้องของผม
“ขออีกรอบนะคนดี"
.
.
.
.
— คราม
ตอนเช้าของวันงานแต่งค่อนข้างวุ่นวาย คนดีเขาตื่นเต้นจนเมื่อคืนนอนไม่หลับ เอาแต่ถามผมว่าทำยังไงดี วันนี้ก็เดินไปมาไม่หยุดพอถึงเวลาเข้าพิธีก็ดูตื่นคนไปหมด คิ้วเรียงสวยขมวดจนยุ่ง พาลทำให้ผมตื่นเต้นตามไปด้วย แต่ทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดี เพราะทีมงานที่ทำงานทำได้ดี และงานตอนเช้าเรามีแค่คนในครอบครัวกับคนสนิทเท่านั้น
งานวันนี้ถูกจัดในบ้านหลังใหญ่ของโต้ซัง ใช้ในบ้านเป็นที่จัดงานตอนเช้าและบริเวณสวนกว้างข้างบ้านเป็นที่กินเลี้ยงตอนบ่าย วันนี้คนดีสวมสูทสีเทาพอดีตัวเหมือนกันกับผม ช่วงขาและแขนเพรียวได้รูปทำให้ดูทะมัดทะแมงแต่ก็น่ารักดีเมื่อเขารวบผมมาไว้ข้างหลังหลวมๆ
“ภรรยาไหว้พ่อกับแม่ก่อนนะคะ” พิธีกรว่าเมื่อถึงช่วงเวลาที่จะต้องเคารพพ่อแม่
คุณภรรยาที่เขาบอกทำหน้าตาตื่นก่อนจะขยับไปกราบแม่ แม่ผมยิ้มขำ ดูก็รู้ว่าเอ็นดูเขามากอยู่เหมือนกัน
“น่ารักจังเลยลูก รักกันนานๆนะคะ”
คนดีเป็นคนคิดมากแล้วก็ชอบกดดันตัวเอง พอแม่ขยับลงมากอดคนตัวเล็กก็น้ำตาไหล ผมเลยเอื้อมมือไปลูบหลังเบาๆ
“ไม่ร้องๆ” แม่ผมว่าก่อนจะปล่อยตัวให้เขาไปไหว้โต้ซัง พอเห็นหน้าโต้ซังลูกเจี๊ยบก็สูดน้ำมูกจนจมูกแดงไปหมด
“งอแงทำไม”
“โต้ซัง” คนดีกอดพ่อเขาไว้แน่น ปากอิ่มเม้มเหมือนพยายามที่จะหยุดร้อง แต่ตาสวยกลับคลอไปด้วยน้ำตา
“โตแล้ว ไม่ร้องแล้ว โต้ซังบอกว่าให้เข้มแข็งไง ร้องไห้หน้าตาเหมือนพี่คู้เลย”
พี่คู้ที่โดนพาดพิงนั่งขำอยู่ใกล้ๆกัน
“ภรรยาไหว้คุณสามีด้วยค่ะ” คุณพิธีกรบอก คนดีหันมามองผมตาโตๆ ผมเลยดีทีตบที่ตักตัวเอง
“เร็วค่ะ” พวกพี่จอยขำกันใหญ่ มีเพียงเจ้าตัวที่คลานเข้ามาใกล้ๆแล้วไหว้ลงแนบตัก ผมลูบหัวทุยเบามือ
“เป็นเด็กดี”
“ผมจะไม่ดื้อ” เขาเงยหน้าขึ้นมาบอก ผมเลยยื่นหน้าเข้าไปจูบที่ปากสีสดหนึ่งที
“ยังไม่ถึงตอนให้จูบนะคะ” คุณพิธีกรว่า ทำเอาคนอื่นขำกันครืน
.
.
.
.
บ่ายๆถึงเป็นช่วงที่มีแขกของโต้ซังกับแม่มาที่งาน แม่ผมเสนอว่าอยากให้ซุ้มอาหารเป็นแบบที่แขกตักได้เอง ในสวนกว้างร่มรื่น มีแซมและเพื่อนผมหลายคนมาเล่นกีตาร์ให้บนเวทีไม้เตี้ยๆ บรรยากาศสวนสีเขียวและดอกไม้ประดับประปรายทำให้งานแต่งงานๆของผมกับเขาดีกว่าที่คิดไว้อีก แถมวันนี้ไม่ร้อนมาก มีพัดลมไอน้ำเต็มบริเวณ ทุกคนเลยดูสนุกกับงาน
“งานเสร็จโต้จะเรียกครามมาช่วยทำสวนใหม่” โต้ซังว่าเพราะหวงสวนสไตล์ญี่ปุ่นของตัวเอง ผมเลยรีบรับคำ
“ได้ครับ เดี๋ยวผมช่วยปูหญ้าใหม่เลย”
“กินอะไรหรือยังเรา” โต้ซังหันมาหาลูกชายตัวเอง
“กินแล้วครับ” คนดีว่า ผมแอบเห็นเขาดื่มนมถั่วเหลืองไปนิดเดียวเอง แต่บังคับมากไม่ได้เพราะคนที่ไม่กินยังไงก็ไม่ยอมกิน ผมปล่อยให้พ่อลูกเขาคุยกันก่อนจะเดินมาหาพี่คู้ที่กำลังอุ้มลูกชายวัยสองขวบไว้แนบอก
“ขอน้าอุ้มหน่อย”
“ไม่” เด็กตัวเล็กว่าก่อนจะหันหน้าเข้าอกพ่อตัวเอง พี่คู้ขำใหญ่
“น้องกลัวคุณน้าครามทำไมลูก”
ผมมองพี่ชายของคนดีที่มักจะหน้านิ่ง แต่พอมีลูกกลับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน
“ขอน้าอุ้มหน่อย” คนดีเดินมาขออุ้มบ้าง ซึ่งหลานพอเห็นเขาก็โผเข้ามาให้อุ้ม ทุกคนที่เห็นเหตุการณ์เลยขำกันใหญ่เพราะผมไม่เคยได้อุ้มหลานเลย
“วันนี้สนุกไหมครับ” คุณน้าถามหลานชายตัวเล็ก
“สนุกฮะ”
“ไหนบอกรักคุณน้าคนดีหน่อย”
“รักน้าคนดีมากๆฮะ”
ผมมองคนที่อุ้มหลานไปหอมแก้มหลานไป ไม่ว่าจะเป็นคนดีเมื่อสี่ปีที่แล้วหรือคนดีในตอนนี้ ก็ยังทำให้ผมรู้สึกนึกรักได้ไม่ต่างกัน
“พ่อสอนมาดี” พี่คู้ว่าพร้อมกับลูบหัวลูกชาย
“อย่าสอนให้ดื้อเหมือนตัวเองก็แล้วกัน” โต้ซังว่าบ้าง คุณพ่อมือใหม่เลยขำกลบเกลื่อน คนดีเคยเล่าว่าพี่คู้ตอนเด็กๆดื้อมากจนโดนโต้ซังตีไปหลายรอบ
“หาจี้จัง” เด็กตัวเล็กว่าเมื่อมองเห็นปู่
“มาเร็ว มาหาโอจี้จัง”
ผมมองผู้ชายวันเกือบ 65 ที่ดูใจดี พ่อของคนดีมักจะยิ้มและเมตตาคนอื่นอยู่เสมอ
“หลงหลานน่าดู” พี่อามิที่พูดภาษาไทยเก่งมากแล้วว่าก่อนจะขำ เมื่อเห็นคุณปู่อุ้มหลานไปดูของกิน
“พี่อามิก็มีเบบี๋อีกคนไงครับ” คนดีบอกพี่สาวเขาพร้อมกับสวมกอด
“หาแฟนอยู่ ให้จอยหาให้” พี่อามิว่าแล้วกอดน้องชายต่างลายเลือดไว้แน่น พี่จอยที่โดนพาดพิงเลยขำใหญ่
“กำลังพยายามหาให้ค่ะ”
ผมก็พึ่งรู้ไม่นานมานี้ว่าพวกพี่เขาไปมาหาสู่กันสักพักแล้ว เพราะวัยใกล้ๆกันและถูกชะตากันพี่จอยเลยมีเพื่อนไปทำเล็บ ไปเที่ยว พี่อามิเองก็สนุกตามไปด้วย
“คนมีแฟนจริงๆเขานั่งเงียบอยู่นู่น” พี่จอยว่า ก่อนจะหันไปทางน้องสาวคนสวย แนนเกาะแขนแม่เพื่ออ้อน
“ไอ้ห่าแซมแม่งตีท้ายครัวเพื่อน” ผมว่าแล้วมองเพื่อนที่ยังอยู่บนเวที เห็นมันยักคิ้วให้แล้วอยากจะเดินไปตีมัน ติดที่มือตัวเองยังจับมือคนดีอยู่
“แม่ว่าเขาชอบกันตั้งแต่มัธยมแล้ว มีแต่ครามนั่นแหละกีดกันเพื่อน” แม่ผมว่า เพราะแซมไปบ้านผมบ่อยเจอกับน้องแนนบ่อย ผมรู้ว่าแซมมันเองก็แอบคิดแต่ตอนนั้นผมหวงน้อง แล้วก็ไม่อยากเสียเพื่อนเพราะตัวเองหัวร้อน พอโตมาพอถึงเวลาของพวกเขา...ทุกอย่างมันก็ลงล็อกเอง
“คุณแม่พูดถูกค่ะ” น้องสาวคนสวยสำทับ ผมเลยหันมาหาคนของตัวเอง
“ครามผิดเหรอคะ”
คนดีหัวเราะก่อนจะพยักหน้าน้อยๆ เห็นแล้วน่าแกล้งดี
“หยุดมองเลยนะครับ” คนโดนจ้องออกปาก เขาพยายามหลบตาแล้วแกะมือออก แต่ผมไม่ยอม
“ทำไมจะมองไม่ได้คะ” ผมจ้องหน้าเข้าไปใกล้กว่าเดิม
“หยุดแกล้งคนดีเลยนะเจ้าคราม”แม่ผมเอ็ดเมื่อเห็นอีกคนหน้าแดงจัดเพราะรู้ว่าทุกคนมองอยู่
.
.
.
.
“ผม เอาของขวัญมาให้พี่ภีมครับ”
คนดีเดินออกมาหาคนแปลกหน้าที่หน้าประตูบ้านในยามบ่ายแกา ใครคนนั้นเป็นชายหนุ่มตัวสูง สีผิวและหน้าตาคล้ายๆเขา เป็นคนที่ผมเคยเจอเมื่อนานมาแล้ว คนแปลกหน้าคนนั้นยื่นกล่องของขวัญสักอย่างมาให้
“ไม่เป็นไรเลย ไม่เป็นไรจริงๆแค่มาก็ดีแล้วครับ”
คนดีหันมาหาผมเพื่อขออนุญาต ผมเลยพยักหน้าให้
“ไม่เป็นไรค่ะ ครามไม่ว่าอะไร”
เมื่ออนุญาตแล้วคนตัวเล็กกว่าถึงได้โผกอดน้องชายในสายเลือด ผมได้ยินข่าวว่าอีกปีจะเรียนจบแล้ว เงินทุกบาทที่คนดีให้ไปแลกมาด้วยใบเกรดสวยๆทุกเทอมที่ส่งมาที่บ้าน น้องชายของเขาทำได้ดีจริงๆ
“ขอบคุณนะครับ”
“ผมเองก็ต้องขอบคุณพี่ภีมครับ”
น้องชายเขาว่า คนที่หยุดร้องไห้มาสักพักเลยปาดน้ำตาอีกรอบ จนผมต้องเดินเข้าไปหา
“พาน้องภูมิไปกินข้าวกันค่ะ โต้ซังถามหาอยู่เมื่อกี้"
.
.
.
.
พอตกตอนดึกก็เป็นเวลาของเพื่อน ที่จัดงานก็ยังเป็นสวนข้างบ้านของโต้ซังเหมือนเดิม แต่วันนี้โต้ซังกับพี่อามิไปนอนที่บ้านของพี่คู้กับพี่เดียร์ เพราะอยากปล่อยให้พวกผมสนุกเต็มที่ อีกอย่างก็เพราะโต้ซังอยากไปนอนกับหลานด้วย
คนดีเขาสวมเสื้อยืดกับกางเกงยีนส์รัดรูปแบบที่ไม่ค่อยได้เห็น เราใส่รองเท้าคู่กัน นั่งอยู่บนเวทีไม้เตี้ยๆ มีแซมและพี่สาเป็นพิธีกร ด้านล่างมีแต่เพื่อนของเราทั้งคู่ เพื่อนใหม่จากที่ทำงานบ้าง เพื่อนสมัยเด็กบ้าง
“ไหนเจ้าบ่าวเล่าหน่อย ว่าครั้งแรกที่เจอเจ้าสาว...เจอเมีย....เจอ...” พี่สาเริ่มเปิดประเด็นด้วยความตะกุกตะกัก ดูก็รู้ว่าอยากแกล้งคนดี เจ้าตัวถึงต้องรีบบอกปัด
“ไม่เป็นไรครับสา อะไรก็ได้”
“ตอนเจอเจ้าสาวครั้งแรกรู้สึกยังไงครับ” แซมถามแทนเพราะพี่สามัวแต่ขำ
“รู้เลยไหมว่าเขาต้องเสร็จเรา” พี่สาถามต่อ ทำเอาพวกเพื่อนผมโห่กันใหญ่
“คำถามอะไรของสาครับ” คนที่โดนเรียกว่าเจ้าสาวขมวดคิ้วยุ่ง ถึงแก้มจะแดงมากก็ตาม
“ก็...สวยครับ” ผมตอบตามตรง เอาจริงๆถึงผมจะชอบอวดแฟนแบบที่เพื่อนบอก แต่พอมีคนเยอะๆมานั่งฟังแบบนี้มันก็แปลกๆเหมือนกัน
“เหี้ย โลกแตกแล้วเจ้าบ่าวกูเขิน” เพื่อนผมสักคนตะโกนขึ้นมาบนเวที คนอื่นเลยขำกันสนุก
“แล้วฝั่งพี่คนดีล่ะครับ”
“ตอนนั้นเหมือนโดนจ้องครับ เลยหันไปมองแล้วเจอว่าครามมองอยู่”
“ไอ้คราม เอ้ย เจ้าบ่าวมองแล้วน้ำลายหกเลยไหมครับ” ไอ้แซมรีบถาม
“ใช่ๆครับ” คนดีตอบพร้อมกับพยักหน้ารับ
“ล้อคราม” ผมหันไปหาคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ทรงสูงข้างกันแล้วลูบผมนิ่มเบามือ
“มดขึ้นไมค์ขึ้นเวทีแล้วกูว่า” ไอ้แซมบ่นไปขำไป
“แล้วเสือครามมือไวอย่างในข่าวลือไหมคะ”
“ก็…” คนดีมองหน้าผม ก่อนจะพยักหน้า
“มือไวครับ”
พอเป็นแบบนั้นผมก็โดนโห่ สมใจพวกมันแล้ว
“ถามเรื่องที่สร้างสรรค์ได้ไหมครับ”
ผมถามพวกพิธีกรจำเป็นที่ออกนอกสคริปต์มานาน ตอนแรกก็คิดว่าจะเป็นอะไรซึ้งๆ แต่พอเอาเข้าจริงกลับตลกกันไปหมด ดูก็รู้ว่าทุกคนต่างอยากแกล้งผม
“ขอถามความประทับใจหน่อยครับ พี่คนดีชอบไอ้เสือนี่ตรงไหน” ไอ้แซมอ่านสคริปไปแอบใส่ความรู้สึกตัวเองลงไปด้วย
“ครามเขาใจดีครับ แล้วก็ดูแลผมดีมากๆ” คนดีเขาว่า พอเขินมากๆแล้วจมูกจะแดง ผมอยากเอื้อมมือไปบีบสักทีแต่เดี๋ยวก็โดนแซวอีก
“แล้วเจ้าบ่าวล่ะครับ”
ผมมองตาอีกคน
“คนดีน่ารัก นิสัยก็น่ารัก” ผมตอบตามจริง มันอธิบายไม่ได้ทั้งหมดหรอกว่าอะไรที่ผมรู้สึกกับเขาบ้าง
“ผมอยู่กับคนดีแล้วรู้สึกว่าทุกวันมันมีความสุข”
ไอ้แซมปาดน้ำตาปลอมๆของมัน
“ในฐานะพ่อสื่อที่แอบเอาเบอร์พี่คนดีให้ไอ้เสือ ผมปลื้มใจมาครับ”
คนดีขำ เขาบ่นว่าแซมนี่เองที่ปล่อยเบอร์เขา
“ผมเห็นความวุ่นวายใจของเพื่อนผมตั้งแต่จีบพี่เขาแล้ว ผมประทับใจมากเหมือนกันครับ” ไอ้กรที่นั่งดื่มอยู่ข้างเวทีขึ้นมาป่วน ผมส่ายหน้ากับพวกมัน แต่สุดท้าก็ยอมจับไมค์ร้องเพลงกับพวกเพื่อนๆพี่ๆ จากงานแต่งกลายเป็นงานตลกไปแล้ว แต่ผมก็มีความสุขมากจริงๆ
“ครามว่าจริงๆเหมือนงานเลี้ยงเหล้าขนาดใหญ่มากกว่า” ผมก้มลงบอกคนข้างตัว คนดียิ้มกว้าง แขนของเขาดึงผมเข้าไปกอดไว้ เราโยกตัวกันตามเพลง บางทีลูกเจี๊ยบของผมคงจะเมานิดหน่อยแล้ว
“จูบเลยสิวะ ลุ้นมาตั้งนาน” พี่สาว่า พวกเพื่อนๆเลยตะโกนให้จูบ แต่ผมมัวแต่ลีลาเลยโดนลูกเจี๊ยบขโมยจูบไปหนึ่งที ผมอมยิ้มก่อนจะก้มหน้าชิด แนบแก้มตัวเองเข้ากับแก้มของอีกคนแล้วกระซิบบอก
“แบบนี้ยังไม่ได้เรียกว่าจูบเลยค่ะ"
.
.
.
.
(ต่อ)
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 07-05-2019 12:39:19
.
.
.
“ครามดื่มเหรอครับ” ผมอ้าแขนรับคนที่เข้ามากอด
“โดนพวกเพื่อนแกล้งมาเมื่อกี้ค่ะ” ผมที่ไม่ได้ดื่มนานมึนหัวอยู่ไม่น้อยเมื่อโดนเพื่อนแกล้งให้ดื่มหมดแก้วอยู่หลายรอบ จนต้องบอกพวกมันว่าเดี๋ยวเข้าหอแกล้งเมียไม่ได้ ถึงได้โดนปล่อยตัวมา แต่กว่าเพื่อนๆจะกลับหมดก็เกือบตีสอง ผมก้มหน้าถามคนตาปรือ
“แล้วลูกเจี๊ยบดื่มหรือเปล่า”
“นิดเดียวครับ” คนดีบอกนิดเดียวแต่ดูอ้อนไม่หยุด
“เข้าหอไม่ไหวแน่เลยค่ะ” ผมแกล้งล้อเขา แล้วลูบหัวไปมา เมื่อคืนแทบจะไม่ได้นอนเลยเพราะตื่นเต้น คืนนี้คงหลับสนิท
“ไม่ต้องเลย ก่อนหน้านี้ไม่ทำด้วยซ้ำ” เขาว่า มือเรียวบิดที่สีข้างผม ฟันสวยงับลงเบาๆที่ไหล่ผม เขาบอกว่าผมน่ามันเขี้ยว ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน
ก่อนหน้านี้ผมต้องเคลียร์งาน แล้วกลัวคนดีเหนื่อยไปทำงานด้วยเลยไม่ค่อยได้ทำหรือใช้เวลากับเขาเท่าไหร่ ไม่นึกว่าลูกเจี๊ยบจะน้อยใจเพราะเขาเองไม่ค่อยพูดถึงเรื่องแบบนี้
“งั้นคืนนี้ทำเยอะๆดีไหมคะ”
“ทำเยอะๆเลย” คนดีว่า
“ครามมีอะไรจะให้ด้วยนะ” ผมเดินไปหยิบกล่องของขวัญสีขาว คนดีดูตกใจ เขาพึมพำว่าไม่ได้เตรียมอะไรให้ผมเลย แต่พอเปิดกล่องออกอีกคนกลับหรี่ตามอง
“ของใครครับ”
“ของคนดี”
“คราม ลามก” เขาพูดถึงชุดเกาะอกลูกไม้สีขาว ผ่าหลังและกระโปรงสั้น ผมแค่อยากเห็นเขาใส่ชุดเจ้าสาวแบบสั้นๆ ถ้าเขาปฏิเสธผมก็คงพับโครงการแกล้งลูกเจี๊ยบเก็บไป
“จริงค่ะ ครามลามกมาก แต่ก็กับคนดีคนเดียว ใส่ให้ครามหน่อยนะคะ” ผมพยายามอ้อน แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเพราะคนที่นั่งอยู่บนเตียงเหมือนจะหลับเต็มทีแล้ว ผมเดินเข้าไปดึงให้เขานอนลงไปบนเตียง นอนกอดกันไม่นานคนดีก็เหมือนจะผล็อยหลับไปแบบยังไม่ได้อาบน้ำด้วยซ้ำ
“ลูกเจี๊ยบนี่จริงๆเลย” ผมบ่นแต่ก็บีบแก้มเขา เห็นมันขาวๆแล้วอยากจะฟัด ช่วงนี้คนดีตัวหนักขึ้นมาหน่อยเพราะแม่ผมชอบทำกับข้าวมาฝาก เขาดูไม่เครียดและกินได้เยอะขึ้น
“ตรงนี้ของคนดี มันนูนออกมานะ” ผมก้มลงงับเบาๆที่ยอดอกเขา คนดีบอกว่ามันหายสนิทแล้ว จิวสีเงินเล็กๆที่แต้มอยู่บนอกเขา เวลาสวมเสื้อบางๆมันจะเด่นออกมาแบบสังเกตได้
“อือ”
คนที่พึ่งหลับครางเสียงหวาน ผมแกล้งเลียผ่านเสื้อตัวบาง ทำเอาคนที่นอนอนู่บิดตัวงอ...น่าเสียดายจริงๆที่วันนี้เราเหนื่อยกันเกินไป ทั้งๆที่ผมอยากจะแกล้งเขาให้นานกว่านี้อีก
.
.
.
.
ผมตื่นมาเกือบเก้าโมงเช้าของอีกวัน คิดว่าลูกเจี๊ยบคงลุกไปทำกับข้าวหรือทำอย่างอื่นเหมือนอย่างเคย ผมมองไปรอบห้องของคนดี จำตอนที่มาค้างกับเขาครั้งแรกได้ จำได้แม้กระทั่งตอนที่เราทำกันในห้องนี้ ว่าแล้วก็อยากฟัดอีกคนให้หนำใจ
ผมลุกขึ้นมานั่ง ในห้องนี้มืดสนิทถึงได้ลุกขึ้นไปเปิดม่านทึบออกให้เหลือแค่ม่านกรองแสง และพอหันกลับไปที่เตียงก็เจอคนที่คิดถึงนั่งขัดสมาธิ และที่สำคัญ...เขายอมสวมชุดที่ผมให้เมื่อวาน
“คนดีคะ” ผมเรียกเขา พยายามไม่ให้เสียงสั่น ทั้งๆที่จริงๆแทบจะควมคุมตัวเองไม่ได้
คนดีอยู่ในชุดสีขาว หน้าอกแบนกับขุดเรียบๆเข้ากันได้ดีอย่างประหลาด มันเป็นเกาะอกพอดีตัวโชว์แผ่นหลังสวย เขาเพรียวโผล่พ้นออกมาจากกระโปรงสั้นทำผมใจเต้น ผมยาวประบ่าของเขาไหวไปมาเมื่อผมขยับขึ้นไปบนเตียงอีกครั้ง
“ผม...ผมคิดว่าแต่งงานแค่ครั้งเดียว ผม...” เขากำลังประหม่า
“เดี๋ยวครามรูดซิบให้” ผมขยับให้ชิดกับตัวคนดี รูดซิบตรงกระโปรงด้านหลังขึ้นมาตรงเอว เพราะเป็นผู้ชายสะโพกถึงไม่ได้ผาย เลยทำให้ชุดของผมหลวมอยู่หน่อย
“ขี้แกล้ง”
เขาว่าในตอนที่ผมกดจูบลงบนหลังคอที่ลายมีจิ้งจอกอยู่
“ครามไม่คิดว่าลูกเจี๊ยบจะใส่ด้วยซ้ำ” ผมว่าตามจริง คิดว่าจะแกล้งเขาเล่นๆ ผมมองเขาให้เต็มตา ก่อนจะดันตัวให้คนดีนอนลงบนเตียง
“ครามครับ ปิดม่านได้ไหม”
ห้องนี้สว่างโร่ ผมส่ายหน้าเพื่อบอกเขาว่าผมอยากเห็นทั้งหมด ผมแยกเข่าอีกคนออก จับเท้าอีกคนขึ้นมาจูบ
“อย่าครับ คราม...” คนดีเขินจัด เขาปิดหน้าตัวเองไว้ด้วยสองมือในตอนที่กระโปรงโดนเลิกขึ้น
“อื้อ” ลูกเจี๊ยบดันไหล่ผมออกทันทีที่โดนเม้มตรงต้นขาด้านใน
“เสียงดังนะคะ” ผมลุกขึ้นมาจูบอีกคนไว้ ขยับสะโพกตัวเองให้ถูกับขาสวยจนมันร้อนและชื้นแฉะ แล้วแหวกเดรสผ้าลูกไม้ให้เห็นยอดอกชูชัน แค่เอาลิ้นเขี่ยสองสามทีคนดีก็ครางหวาน
“มันแข็งเลยลูกเจี๊ยบ รู้ได้ยังไงว่าครามจะชอบ” ผมถามพร้อมกับอมยิ้ม คนดีเบือนหน้าหนีและไม่ตอบคำถาม
“ไม่ถอดเหรอครับ...ผมอาย” เขาถามถึงชุดที่พึ่งใส่แต่ตอนนี้เหมือนใกล้จะหลุดออกไปอีกครั้ง
“คนดีบอกแต่งงานครั้งเดียวเอง ทำในชุดนี้ดีกว่า นะคะ”
ลูกเจี๊ยบเม้มปาก ผมไม่รอให้เขาอนุญาต ผมอยากทำทุกอย่างที่อดทนไว้มาหลายวัน
“ที่หลังๆครามไม่ได้ทำเพราะกลัวทำดึกแล้วคนดีไปทำงานไม่ไหว” ผมบอกพร้อมกับก้มลงจูบคนที่แทบจะม้วนตัวหนีด้วยความอาย ยิ่งเขาเขินผมยิ่งอยากแกล้ง
“ไม่ใช่ว่าครามไม่อยากทำสักหน่อย” ผมก้มลงจูบ จับคนดีพลิกตัวให้อยู่ในท่าคลาน ดึงชั้นในสีขาวลงจนเห็นซากุระสีสวยบนก้นกลม ผมกัดให้มันขึ้นรอย สอดนิ้วเข้าไปพร้อมๆกับเจลรสหวานเพื่อให้แน่ใจว่าเขาจะไม่เจ็บก่อนจะดันตัวเองเข้าไปจนสุด
“อืม..”
“ยกสะโพกขึ้นอีกค่ะ”
ผมก้มลงซุกจมูกลงกับใบหูเขา ดึงสะโพกคนดีให้แนบหน้าขาตัวเองเพื่อที่จะให้ร่างกายเราสอดลึก ผมกระแทกสะโพกซ้ำๆแรงๆ...จนเมื่อท้ายที่สุดแล้วชุดสีขาวก็ตกไปอยู่ใต้เตียงอยู่ดี
"อืม...ข้างในนะคนดี"
รอบแรกอาจจะเร็วหน่อยแต่รอบต่อไปผมจะใช้เวลาให้คุ้มค่า
ผมจับมือซ้ายเขาขึ้นมาจูบ ซุกหน้าเข้ากับหน้าอกแบนราบ กลิ่นหอมอ่อนๆของคนดีไม่ได้ทำให้ผมสงบลงเลย คนดีเอื้อมมือมาลูบหัวผมไว้ ส่วนผมกอดเอวเขาไว้แน่น พยายามปรับลมหายใจหอบหนักให้เป็นปกติ
“คราม”
“ว่าไงคะ”
“แต่งงานแล้วต่างจากเดิมตรงไหนครับ” ลูกเจี๊ยบถาม ใบหน้าติดจะสงสัยและงอนด้วยที่เมื่อกี้ผมบีบก้นเขาจนแดง ผมได้แต่ยิ้ม...ที่แต่งก็แค่อยากผูกมัดเขาไว้ ต่อไปนี้ไปไหนแล้วคนถามพอบอกว่าแต่งงานแล้ว คนที่คอยมาวอแวก็จะน้อยลงไปเอง
สำหรับผมที่ทำงานและแทบจะไม่มีเวลาให้เขา แค่อยากทำอะไรให้มันชัดเจนขึ้นหน่อย
“ตรงที่รู้สึกว่าคนดีเป็นคนที่ครามต้องรับผิดชอบไปชั่วชีวิตเลยไง” ผมตอบเขาอย่างที่คิด หนึ่งวันหลังการแต่งงานสำหรับคนที่อยู่ด้วยกันมาหลายปี หลายคนอาจจะรู้สึกว่าไม่ได้พิเศษนัก แต่สำหรับผมมันเป็นอีกก้าวใหญ่
“แล้วคนดีรู้สึกยังไงบ้าง” ผมถามเขาบ้าง คนดีมองตาผมก่อนจะจับมือผมออกจากอกเขา
“รู้สึกว่าคุณหมีหื่นขึ้นครับ”
ผมหัวเราะจนปวดแก้ม ผมว่าผู้ชายที่ไหนก็เหมือนกันหมด พอได้นึกว่าเขาเป็นของผมแล้วก็อดที่จะทำตัวรุ่มร่ามและเป็นเจ้าข้าวเจ้าของไม่ได้
“แล้วรักไหม” ผมถาม คนดีพยักหน้าหงึกหงัก
“รักสิครับ"
end.
______________________________________
ทำไมเจ้าบ่าวไม่เป็นเรานะ เฮ้อ
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 07-05-2019 13:13:25
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 07-05-2019 13:13:34
ครามนี่วันแรกก็จ้องจะกินเขา จนมาตอนนี้ก็จ้องแต่จะกินเขา เสมอต้นเสมอปลายจริงๆพ่อคุ๊๊ณ
ขอบคุณมากนะคะ อ่านแล้วยิ้มตลอดเลย
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 07-05-2019 13:36:21
ขอน้องภีมสักเรื่องนะคะ ท่าจะงานดี :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: chubbybunny ที่ 07-05-2019 13:46:46
เริ่มหัวข้อโดย: 15magnitude ที่ 07-05-2019 14:18:50
เริ่มหัวข้อโดย: Pakeleiei ที่ 07-05-2019 14:19:05
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 07-05-2019 14:30:43
เริ่มหัวข้อโดย: yunnutjae ที่ 07-05-2019 15:09:22
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 07-05-2019 15:19:40
เริ่มหัวข้อโดย: Kx0806 ที่ 07-05-2019 15:51:23
เริ่มหัวข้อโดย: deuxspades ที่ 07-05-2019 16:12:22
เริ่มหัวข้อโดย: เขมกันต์ ที่ 07-05-2019 16:12:55
เริ่มหัวข้อโดย: lukkwad ที่ 07-05-2019 16:20:26
เริ่มหัวข้อโดย: Honeyhoney ที่ 07-05-2019 17:04:19
เริ่มหัวข้อโดย: TheSpaceOfM ที่ 07-05-2019 17:52:58
เริ่มหัวข้อโดย: fammykiki ที่ 07-05-2019 18:28:40
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 07-05-2019 18:54:43
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 07-05-2019 19:10:35
เริ่มหัวข้อโดย: WEAK ที่ 07-05-2019 19:34:56
เริ่มหัวข้อโดย: HanATarO ที่ 07-05-2019 21:07:09
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 07-05-2019 21:43:51
เริ่มหัวข้อโดย: aiyuki ที่ 07-05-2019 21:44:27
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 07-05-2019 22:05:28
เริ่มหัวข้อโดย: ammchun ที่ 07-05-2019 22:13:28
เริ่มหัวข้อโดย: ืNtop ที่ 07-05-2019 22:14:53
เริ่มหัวข้อโดย: tipppppp ที่ 07-05-2019 22:39:30
เริ่มหัวข้อโดย: Veesi3 ที่ 07-05-2019 23:11:08
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 08-05-2019 00:06:32
:กอด1: :L1: :pig4: :pig4: :pig4: :L1: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 08-05-2019 00:34:11
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 08-05-2019 00:45:52
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 08-05-2019 01:55:00
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 08-05-2019 07:38:35
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 08-05-2019 12:31:25
เริ่มหัวข้อโดย: Majariga ที่ 08-05-2019 20:41:38
พี่คนดีในชุดลูกไม้เกาะอกกระโปรง ฮืออออ :sad4: :sad4: :sad4:
อยากได้ลูกเจี๊ยบเป็นของตัวเอง อยากได้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: ปานกลาง ที่ 08-05-2019 21:32:25
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 08-05-2019 21:37:20
เริ่มหัวข้อโดย: Jnchnn ที่ 09-05-2019 00:18:27
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 09-05-2019 00:33:30
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 09-05-2019 13:43:11
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 09-05-2019 20:19:23
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 09-05-2019 20:28:02
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 10-05-2019 05:42:29
เริ่มหัวข้อโดย: Lady Phantom ที่ 10-05-2019 10:05:37
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 10-05-2019 19:43:59
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 11-05-2019 13:56:45
เริ่มหัวข้อโดย: ▲TEACHCHY▼ ที่ 11-05-2019 21:51:17
ไม่เข้าใจว่าทำไมพี่คนดีถึงต้องน่ารักน่าฟัดขนาดเนนนนน้ แง อยากได้ค่ะ
พระเอกเราจะไม่พูดถึงค่ะ ความอิจฉาบังตา :hao3:
เริ่มหัวข้อโดย: AkuaPink ที่ 11-05-2019 23:41:41
:pig4:
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 12-05-2019 21:06:21
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 14-05-2019 19:26:19
เริ่มหัวข้อโดย: Mayana ที่ 14-05-2019 20:07:27
เริ่มหัวข้อโดย: monoo ที่ 14-05-2019 21:17:14
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: สิงหา ที่ 15-05-2019 03:21:46
น่ารักนุ่มนิ่มใสสะอาดสุดๆ ตัดกับลุคเซอร์ๆพังค์ๆจากลายสักสุดๆ ร่ำร้องอยากมีพี่คนดีเป็นของตัวเอง
ส่วนตาหมีครามก็หมั่นไส้อ่ะ ข้อหาสอยพี่คนดีไปนี่แหล่ะ ถึงตอนแรกจะระแวงๆ แต่ยอมรับแหล่ะ ง่าเหมาะกับตนดีจริงๆ ลงตัอย่างหวานละมุน
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: songsa1234 ที่ 15-05-2019 12:33:27
คนดี สมชื่อมากๆ แถมน่ารักมากๆด้วย
อยากได้คนแบบคนดีมาเป็นแฟน :-[
เริ่มหัวข้อโดย: panpang ที่ 15-05-2019 13:12:24
เริ่มหัวข้อโดย: KKKwanGGG ที่ 15-05-2019 19:21:41
ขอบคุณครับ
เริ่มหัวข้อโดย: ReiiHarem ที่ 16-05-2019 00:09:18
เริ่มหัวข้อโดย: CLShunny ที่ 16-05-2019 10:22:00
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 16-05-2019 15:15:06
เริ่มหัวข้อโดย: Maymon ที่ 16-05-2019 21:55:06
เขียนเรื่องดีมากๆเลยค่ะ ภาษาก็ลื่นไหลมากๆๆ
ชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ :3123:
เริ่มหัวข้อโดย: kungverrycool ที่ 16-05-2019 22:24:12
เริ่มหัวข้อโดย: MildMate ที่ 17-05-2019 19:09:15
เริ่มหัวข้อโดย: destiny_j ที่ 18-05-2019 14:22:17
เริ่มหัวข้อโดย: tangtey59 ที่ 18-05-2019 23:08:44
เริ่มหัวข้อโดย: PanGii ที่ 19-05-2019 18:47:16
เริ่มหัวข้อโดย: destiny_j ที่ 19-05-2019 22:44:20
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าอ้วงงง ที่ 20-05-2019 08:14:09
เริ่มหัวข้อโดย: tutatoomtam ที่ 20-05-2019 22:56:35
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 21-05-2019 18:28:36
เริ่มหัวข้อโดย: Sevenny ที่ 22-05-2019 01:51:55
เริ่มหัวข้อโดย: samsung009 ที่ 22-05-2019 14:50:18
เริ่มหัวข้อโดย: Kfc_Pizza ที่ 22-05-2019 17:13:17
เริ่มหัวข้อโดย: ladyzakura ที่ 22-05-2019 20:17:27
เริ่มหัวข้อโดย: cirrus ที่ 22-05-2019 22:02:45
น้องคนดีเลียจิว น้องคนดีเลียจิว น้องคนดีเลียจิว น้องคนดีเลียจิว
น้องคนดีเลียจิว น้องคนดีเลียจิว น้องคนดีเลียจิว น้องคนดีเลียจิว
เริ่มหัวข้อโดย: cirrus ที่ 22-05-2019 22:37:52
ไปเลิกกับชะนีนางนั้นก่อนเลยนะ
ไม่งั้นไม่ให้จีบ แม่ไม่ชอบ!!!! :angry2:
เริ่มหัวข้อโดย: cirrus ที่ 22-05-2019 22:54:18
แต่..แต่ ครามทำให้เข้าใขผิดอ่ะ งืออ น้องเสียใจเลย
เพิ่งมาเอะใจตอนบอกแม่โทรมาหาแนน งือออ
เริ่มหัวข้อโดย: Maeo ที่ 23-05-2019 10:33:24
ตัวละครดูเคมีเข้ากันมากๆ
แตกต่างแต่ลงตัว
ละมุนมากกกกก
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 24-05-2019 23:00:09
เริ่มหัวข้อโดย: SmallWorld3Me ที่ 25-05-2019 14:21:57
แต่ละมุนมาก อ่านแบบรวดเดียวเลย
คนดีน่ารักมาก
o13
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 25-05-2019 19:12:57
เริ่มหัวข้อโดย: frayfay ที่ 26-05-2019 21:41:11
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 26-05-2019 22:10:35
คนดีน่ารัก น่าจับฟัด อยากทำให้ครามมีความสุข
คนดีก็เขินอาย แต่ก็ยอมตามใจคราม
ครามเป็นคนอบอุ่นหนักมากเลย ยิ่งตอนมีคนดี ยิ่งหนัก
ชอบความดูแล เอาใจใส่ และรู้ทางคนดีมาก
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ น่ารักมาก
อ่านแล้ว จินตนาการเราก็บรรเจิดไปอีกค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: iNklaNd ที่ 26-05-2019 22:52:41
นังครามนี่ทั้งรักทั้งหลงคนดีจนน่าหมั่นไส้
เราอยากได้คนดี ทำไมคนดีต้องรักนังหมีด้วย
เริ่มหัวข้อโดย: ืืnanana21 ที่ 27-05-2019 08:17:58
น้องคนดีน่ารักน่าบีบมากๆ
ชอบคาแรคเตอร์ที่มันคอนทราสกันระหว่างการแต่งตัวกับนิสัยของน้อง
ชอบคู่นี้เวลาเขาอยู่ด้วยกัน
อิครามหลงพี่คนดีหนักมาก
เป็นเรื่องแรกที่พูดคะขาแล้วไม่รู้สึกแปลกๆเลย
มันละมุม อบอุ่น ดีกับใจคนอ่านมากจริงๆค่ะ
ไม่ดราม่าเยอะดีด้วย เก็บไว้อ่านฮีลตัวเอง
เรื่องหน้าขอแบบนี้อีกนะคะ//กราบ
รักไรท์แต่น้อยกว่าคนดีนิดนึง
:-[
เริ่มหัวข้อโดย: aoihimeko ที่ 27-05-2019 09:51:21
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: peppermintt ที่ 28-05-2019 14:40:44
เริ่มหัวข้อโดย: peppermintt ที่ 28-05-2019 16:37:56
พี่คนดีเข้าใจผิดเลยเนี่ย
เริ่มหัวข้อโดย: Kfc_Pizza ที่ 28-05-2019 16:59:28
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 28-05-2019 18:30:07
เริ่มหัวข้อโดย: Piiiimsen ที่ 28-05-2019 22:12:01
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 28-05-2019 23:18:23
ทะเลรสหวาน
--คราม
"ตื่นเต้นจังเลย" ผมเดินวนไปมาเหมือนเวลาที่คนดีตื่่นเต้น แต่คราวนี้คนขี้ตื่นกลับยืนมองกันนิ่งๆ
"คุณหมีไม่เคยไปทะเลเหรอครับ" เขาตั้งใจกวนผม
สิ่งหนึ่งที่พอรู้หลังจากแต่งงานและสนิทกันมากขึ้นแล้วคือเอาจริงๆคนดีก็แสบใช่ย่อย ผมเคยนึกว่าเวลาที่เขาอยู่กับเพื่อนจะโดนแแกล้งอย่างเดียวคิดผิดไปถนัด บางทีที่โดนแกล้งอาจจะเพราะมันเขี้ยวแบบผมก็ได้
"เคยค่ะ แต่ไม่เคยไปกับเมีย" พอหันไปบอกแบบนั้นคนขี้เขินก็เดินหนีด้วยหูแดงๆของตัวเอง
"อ้าว หนีครามทำไม"
ผมออกมาโรงรถเพื่อเช็คลมยาง น้ำมันเครื่อง น้ำ แอร์ พอเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยแล้วก็เข้าไปช่วยคนสวยเก็บของในบ้าน ผมขอลาหยุดงานสี่วันรวมกับเสาร์อาทิตย์ด้วยเหตุผลว่าไปฮันนีมูน แต่จริงๆก็แค่อยากไปเที่ยวกับเขา
นี่ถือเป็นการเที่ยวครั้งแรกด้วยกันของเรา เพื่อนหลายคนแนะนำผมให้ไปต่างประเทศแต่ผมกลัวจะเหนื่อย ทั้งไม่ชินทาง ทั้งปัญหาอาหารการกิน อาจจะปวดหัวมากกว่าผ่อนคลาย เลยได้เอาเงินที่เก็บไว้ตั้งแต่เริ่มๆคบกันจองโรงแรมราคาแพงที่หัวหิน อย่างน้อยก็อยากได้บรรยากาศดีๆไว้นอนกอดลูกเจี๊ยบ
"ถ้าครามใส่เสื้อแบบนี้บ้างคนดีจะว่ายังไง" ผมถามถึงเสื้อแหวกข้างของเขา เพราะอยู่กันสองคนถึงยอมให้ใส่ แต่ก็ไม่ชอบใจเลย
"ผมไม่ว่าอะไรนะครับ" คนดีว่า มือยังพับเสื้อผ้าของผมกับของตัวเองลงกระเป๋าเดินทางใบเล็ก ดูแล้วเหมือนคุณแม่บ้าน
“แล้วถ้าครามเดินไปแล้วมีคนมองเข้ามาแบบนี้ล่ะ” ผมถามพร้อมกับมองลอดเสื้อเข้าไปเห็นรอยสักวับๆแวมๆ ไหนจะหน้าอกที่ถูกเจาะมาล่อสายตาแบบนั้นอีก
“ก็ไม่เป็นไรครับ” คนดีส่ายหัวไปมา ผมถึงได้ยกมือขอยอมแพ้
“ผมเป็นผู้ชายนะ ไม่มีคนมองหรอกครับ” เจ้าตัวยืนยัน
คนดีเขามักจะไม่ค่อยเชื่อว่าตัวเองสวยหรือ sex-appeal สูง เขามองตัวเองเป็นคนจืดชืด เคยพูดด้วยว่าตัวเองงุ่มง่ามเหมือนคนแก่ๆ ผมเลยขี้เกียจจะเถียงทั้งๆที่ในใจแอบเถียงว่าคนงุ่มง่ามที่ไหนจะน่า…. ขนาดนี้
“ขอกำลังใจหน่อย เดี๋ยวครามจะขับรถให้นั่งนะ” ผมนั่งขัดสมาธิลงข้างคนดี ลูกเจี๊ยบหันมาหรี่ตามอง
"แต่ก่อนไม่เห็นเป็นแบบนี้เลยครับ" คนดีเองก็ชอบว่าผมเปลี่ยนไปหลังจากแต่งงาน เขาบอกว่าผมใจร้อนและขี้บังคับขึ้นในเรื่องเล็กน้อย เช่นเรื่องงานและเรื่องของเชา
"ก็แต่ก่อนยังไม่ได้แต่งงานนี่" ผมว่าแล้วชี้เข้าตรงปากตัวเอง
"คุณหมีมั่ว"
เพื่อนผมชอบบอกว่าผมเห่อเมียซึ่งผมเองก็ไม่ได้เถียงอะไร
“ครามไม่ได้มั่ว เร็วๆเลย”
"งั้นเดี๋ยวผมขับเอง"
“ดื้อเหรอลูกเจี๊ยบ” ผมกดปากลงที่แก้มเขาซ้ำๆจนคนโดนแกล้งหัวเราะเสียงดัง
"พอแล้วๆ" คนดีดันหน้าผมออก ปากอิ่มคลี่ยิ้มกว้าง เห็นแล้วอยากจะจับจูบแต่เดี๋ยวคงไม่ได้ไปไหนกันพอดี
"อยากชวนน้องแนนไปด้วยนะครับ"
"แล้วเขาจะเรียกว่าฮันนีมูนเหรอคนดี" ผมลุกขึ้นถือกระเป๋ามือนึง อีกมือเอื้อมไปจับมือเขาไว้
"ก็ไปกับครามสองคนมัน…"
"มันทำไม"
"ก็จะเป็นแบบตอนนั้นไงครับ"
ผมหันไปมองหน้าเขา ภาพจำตอนที่ไปเที่ยวทะเลกันครั้งแรกกับกลุ่มเพื่อนยังแจ่มชัด ผมไม่ค่อยชอบตัวเองในตอนนั้นนักเพราะเหมือนคนเอาแต่ได้ แต่พอนึกถึงร่างกายขาวๆใต้ร่างตัวเองแล้วก็คิดว่ายังไงก็คงห้ามตัวเองไม่ไหว
"ตอนไหนคะ" ผมแกล้งทำเป็นไม่รู้ คนดีเลยหน้าบูด
"ไม่ให้ครามทำนะครับ"
ผมมองเขา คนดีหลบตา
"ไม่อยากให้ทำตอนกลางวัน"
"ทำอะไร ครามทำอะไร" ผมทำเป็นลอยหน้าลอยตาไม่รู้เรื่อง เลยทำคนดีโมโห
"คุณหมี ฮึ่ย" ลูกเจี๊ยบเอาหัวมาไถที่ไหล่ผมเพราะเถียงไม่ออก ผมเปลี่ยนมาโอบเอวเขาไว้แทนแล้วลูบมันเบาๆ
"ก็คนดีไม่พูดให้ชัดๆ ใครจะไปรู้ล่ะ"
"ผมจะเล่นน้ำไม่สนุก" เขาว่าเสียงอ่อย
"ก็เล่นน้ำของคราม โอ้ย" พูดยังไม่ทันจะจบก็โดนบิดที่สีข้างไปที มันไม่ได้เจ็บมากแต่ก็แสบๆคันๆอยู่เหมือนกัน
"ตัวครามมีแต่รอยจากลูกเจี๊ยบทั้งนั้นเลย" ผมว่า สาเหตุทั้งหมดก็เพราะผมชอบกวนเขาแบบนี้ คนดีทำหน้าเสียใจอยู่แป๊บเดียวก็หันขึ้นมาเถียง
"ทีครามยังทำตัวผมเป็นรอยเลยครับ"
"จากลูกเจี๊ยบกลายเป็นแม่ไก่แล้ว" ผมว่าพร้อมกับก้มฟัดแก้มกับคอเขา คนดีเลยไม่ยอมสบตาอีก
"อ้าว งอนแล้ว" ผมปล่อยให้คนดีเข้าไปนั่งในรถก่อน ก่อนจะเดินอ้อมไปเก็บกระเป๋า พอกลับมานั่งคนสวยก็ยังหน้างออยู่เหมือนเดิม ผมเป็นพวกติดสกินชิพ บางวันนัวเนียเขาทั้งวัน จนคนดีต้องทำเป็นงอนเพื่อให้ผมรู้ตัวว่ากำลังกวนเขาอยู่
ผมยิ้มล้อๆเขาเพราะรู้ว่าไม่ได้โกรธจริงๆ คนดีไม่ใช่คนโกรธง่าย แต่ถ้างอนหรือโกรธจริงลูกเจี๊ยบจะหายไปเลย...และคงเป็นผมที่อยู่ไม่ได้
"ไม่แกล้งแล้วค่ะ คุณหมีขอโทษนะคะ ดีกันๆ" ผมเอื้อมมือไปลูบผมเขา คนดีเลยจับมือผมไปกัดคืน
“มือเจ็บขับรถไม่ไหวแล้ว” ผมสะบัดมือไปมาคนดีเลยจับมันไปจูบ ทำเอาผมยิ้มกว้าง
“หายแล้ว ขับรถได้แล้วนะครับ”
“ได้เลยค่ะ”
.
.
.
.
ตอนแรกผมบอกว่าจะไม่แกล้งคนดีตอนกลางวัน แต่เห็นบรรยากาศที่พักแล้วต้องคิดใหม่ เราเดินเข้ามาใน pool villa ส่วนตัว ด้านในบ้านไม้สวยมีเตียงขนาดใหญ่อยู่ตรงกลาง มองออกไปด้านนอกเป็นสระว่ายน้ำส่วนตัวกับวิวทะเลสีฟ้า ในบ้านตกแต่งสวย มีทีวี ครัว และข้าวของเครื่องใช้ครบครันเกินความจำเป็นของคนพักแต่ก็ดูคุ้มค่ากับเงิน ในตอนที่พนักงานอธิบายทุกอย่างแล้วเดินออกไป ผมก็ทิ้งตัวลงบนเตียงกว้าง
"สบายจังเลยคนดี มานอนนี่เร็ว" ผมตบลงบนเตียง แต่อีกคนทำหน้าไม่ไว้ใจ ผมถึงได้เดินไปดึงลงมากอด คนดีหัวเราะคิกในตอนที่โดนมือกับขาผมล็อคตัวไว้แน่น
"ขอออกไปดูสระว่ายน้ำก่อนครับ" คนตัวเล็กกว่าต่อรอง
"ขอกอดก่อนนะคะ" ผมเลยต่อรองบ้าง คนดีเอื้อมมือมากอดผมแค่เสี้ยววิแล้วก็รีบบอก
"กอดแล้ว ครามปล่อยก่อนนะ ผมจะออกไปดูข้างนอก" เขาว่าเพราะคงไม่อยากนัวเนียกับผมเท่าไหร่
“คนดีอยากเล่นน้ำ” ลูกเจี๊ยบอ้อน...ผมก็เลยต้องยอม
"โอเค ไปก็ไป" ผมลุกขึ้นแล้วช้อนตัวคนตัวเล็กกว่าขึ้น
"อย่า! เดี๋ยวครับ คราม!" คนโดนแกล้งตกใจแต่ก็ไม่กล้าดิ้นเพราะกลัวจะร่วงลงจากอกผม ผมใช้เท้าเลื่อนประตูกระจกออกแล้วทิ้งตัวอีกคนลงในสระ คนดีเลยกลายเป็นเป็นลูกเจี๊ยบขนลู่
"คราม!"
"ก็เห็นบอกอยากจะเล่นน้ำ"
"ผมเปียกหมดเลย"
"เล่นน้ำก็ต้องเปียกสิคะ" ผมว่าพร้อมกับยืนมองคนโดนแกล้ง คนดีบ่นว่าเดี๋ยวจะขึ้นมาทุบผมแต่เจ้าตัวกลับถอดเสื้อวางไว้ข้างสระแล้วได้ทีว่ายน้ำอยู่คนเดียว ผมเข้ามาเปลี่ยนเสื้อผ้าบ้าง และเพราะมัวแต่ติดพันกับโทรศัพท์ของลูกน้องที่ทำงาน ออกมาก็เจอลูกเจี๊ยบนอนอยู่ที่เก้าอี้ข้างสระ ดีที่วันนี้ไม่มีแดด ผมถึงได้เดินกลับมาหยิบผ้าขนหนูให้เขาแทน
"สั่งอะไรมาดื่มไหมคะ"
"เอาน้ำแตงโมครับ"
"หิวยัง"
"ยังครับ ครามหิวยัง"
"หิวแล้วค่ะ" ผมว่าพร้อมกับยื่นผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ให้อีกคน ส่วนผืนเล็กก็เช็ดผมเปียกให้เขาแล้วมองท่อนบนเปลือยเปล่า ตรงจุกเล็กๆที่มีจิวสีเงินอยู่น่าก้มลงไปกัดเหลือเกิน
"หิวลูกเจี๊ยบ"
"ไม่คุยด้วยแล้ว" คนดีว่าพร้อมกับเดินเข้าไปเปลี่ยนชุด
เขาหยิบหนังสือมาอ่าน ส่วนผมนั่งดูหนังอยู่ข้างกันที่เก้าอี้สานขนาดใหญ่ข้างสระ ซ้ายขวาเป็นต้นไม้ใหญ่ของทางรีสอร์ทส่วนข้างหน้าเป็นทะเลสีคราม
นอกจากที่นี่จะบรรยากาศดีมากแล้วคนดียังเป็นความสบายใจอีกอย่างที่ผมคิดว่าผมไม่ได้เคยได้มาจากแฟนคนไหน เขาสงบนิ่ง สุภาพและมีเหตุผลอยู่เสมอ คนดีไม่เคยบังคับ ไม่เคยเรียกร้องอะไรแต่ก็ไม่ใช่ไม่สนใจ ถ้าผมทำงานดึกกลับไปบ้านก็จะเจอลูกเจี๊ยบนั่งรอพร้อมกับกับข้าวที่ทำไว้ให้ หรือถ้าเขาหลับไปแล้วก็จะลุกมากอดแล้วถามว่าผมเหนื่อยไหม
อาจจะเพราะเขาโลกส่วนตัวสูง...คนดีเลยให้พื้นที่ส่วนตัวกับผมเสมอ
และเป็นเพราะผมติดเขามาก...พื่นที่ส่วนตัวของผมถึงเป็นการเข้าไปกวนเขา
“หนังสืออะไรคนดี” ผมถามคนที่ยังจดจ่ออยู่กับหนังสือข้างหน้า
“เรื่องสมัยโรมันครับ” คนข้างตัวบอกแต่ก็ไม่ได้หันมาสนใจกัน เขานั่งอ่านหนังสือไปเรื่อยๆ ผมเองถึงได้ละสายตาจากหน้าของอีกคนมาที่ไอแพดที่เปิดหนังทิ้งไว้
เราเอนตัวอยู่บนเก้าอี้หวายอันใหญ่ข้างๆกัน
“อะไรคะ” ผมถามคนที่เบียดตัวเข้ามาหา
“ขอหนุนตักครามได้ไหมครับ” คนดีถาม
“คนดีต้องจ่ายค่าเช่าตักนะ” ผมว่าพร้อมกับลูบยาวประบ่าเบามือ
“แพงไหมครับ”
“แพงสิ”
“งั้นเดี๋ยวคนดีจ่าย”
ผมยิ้มให้ในตอนที่เขาวางหัวลงบนต้นขาผมแทนหมอน เพราะคนดีเป็นแบบนี้เลยกลายเป็นผมเองที่ไม่กล้าทำตัวไม่ดี ผมว่าผู้ชายไทยส่วนใหญ่มักจะมีข้ออ้างสำหรับการออกนอกบ้านเสมอ ผมเองก็เคยเป็น แต่ก่อนเวลาเบื่อบ้านหรือทะเลาะกับแฟนผมมักจะไปหาเพื่อน ไปหาความสบายใจ ไปด้วยความรู้สึกไม่พอ แต่เมื่อโตขึ้นหลายๆอย่างก็เปลี่ยนไป
และเพราะเป็นเขา ผมถึงได้มีความสุขกับอะไรเล็กน้อยแบบนี้
“สมัยโรมัน ผู้ชายกับผู้ชายรักกันเป็นเรื่องธรรมดาเลยนะครับ” เขาคงพูดถึงหนังสือที่ตัวเองอ่านอยู่
“ครามครับ”
“ว่าไง” ผมละสายตาจากหนังแอคชั่นในจอมองที่เขาแทน คนดีเหมือนอยากจะถามอะไรสักอย่างแต่ก็เงียบไป ผมเลยเอื้อมมือไปแตะแก้มเขาไว้
“ไหนสัญญาว่ามีอะไรก็ต้องบอกกันไง”
“ผมแค่กำลังคิดว่า ถ้าคุณหมีอยู่กับคนอื่นจะมีความสุขมากกว่านี้หรือเปล่า คิดเฉยๆนะครับ”
ผมอมยิ้มพร้อมกับมองคนชอบคิดมาก เห็นเขาว่าพวกศิลปินมักมีจินตนาการสูงท่าจะจริง
“แต่ครามคิดไม่ออกเลย ว่าถ้าตรงนี้ไม่ใช่คนดีแล้วจะเป็นยังไง”
ลูกเจี๊ยบยิ้มกว้างก่อนจะลุกขึ้น ดูก็รู้ว่ากำลังเฉไฉ
"หิวแล้วครับ"
"กินอะไรดี กุ้งเผาดีไหมคะ หรือสเต็กเนื้อดีๆสักจาน ในรีวิวเขาบอกว่าที่นี่อาหารอร่อยมาก"
"สเต็กเนื้อคุณหมี" เขาว่าไปขำไป
"ให้ชิม อร่อยไหม" ผมยื่นแขนให้ เลยโดนฟันคมๆงับไปที
"ไม่อร่อยครับ"
"ไม่อร่อยเลยเหรอคะ"
"กับข้าวที่แฟนผมทำอร่อยกว่า" คนดีว่า ทำผมยิ้มกว้าง อีกสิ่งที่ทำให้ผมหลงเขามากเป็นเพราะหลังจากที่คนดีเลือกที่จะเชื่อใจผมแล้ว ลูกเจี๊ยบก็แสดงออกว่าเขาเองก็ดีใจที่มีผม คนดีในตอนนี้ต่างจากคนดีเมื่อปีก่อนอยู่เยอะทีเดียว แต่ก็เป็นคนดีที่น่ารักคนเดิม
"มีแฟนแล้วเหรอคะ กะว่าจะจีบสักหน่อย"
"จีบไม่ได้นะครับ" คนดีว่าด้วยสีหน้าจริงจัง
"แฟนหวงเหรอคะ"
"หวงมากๆครับ"
"แลัวรำคาญเขาบ้างไหม"
คนดีส่ายหน้า
"ไม่ครับ ไม่รำคาญเลย แต่อยากให้คุณหมีเชื่อใจ"
ผมก้มจูบตรงหลังคอเขา
"เชื่อใจสิคะ แต่กับเรื่องหวงมันห้ามไม่ได้นะ เหมือนคนดีชอบหึงครามเวลาเมาไง"
คนดีพยักหน้าเหมือนจะเข้าใจแต่ก็บ่นๆว่าไม่เห็นจะเข้าใจเลย ผมขำคนตัวเล็กกว่าแต่ก็ไม่เถียงอะไร เพราะผมขี้หวงแบบที่คนดีว่าจริงๆ
“แสดงว่าแฟนต้องหล่อมากเลยนะคะถึงขี้หึงแบบนั้น”
“ทฤษฎีอะไรเนี่ย” คนดีย่นจมูกพร้อมกับขำ
"แฟนผมเหมือนหมีเลยครับ" เขาว่าพร้อมกับหัวเราะ
"งั้นก็หล่อแน่ๆ"
"ผมหล่อกว่า" คนดีหันมาบอกพร้อมกับเดินไปหยิบกระเป๋าตังค์และโทรศัพท์มือถือ
"เรื่องหล่อนี่ครามยอมให้คนดีคนเดียวเลยนะ" ผมว่าบ้าง ทำเอาอีกคนหัวเราะแล้วบ่นว่าผมขี้แกล้ง
.
.
.
.
พอโตแล้วผมว่าผมเล่นโซเชียลเน็ตเวิร์คน้อยลง ผมลังเลอยู่นานว่าจะลงรูปตอนเขาหลับดีไหม สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะกดโพสต์ลงในพื้นที่ส่วนตัว และคอมเมนต์แรกไม่ถึงนาทีก็มาจากไอ้แอล
"เห่อเมีย"
ผมชินแล้วแต่ก็อดขำไม่ได้
"นอนมากกว่านี้จะปวดหัวนะคนดี" ผมบอกคนที่ยังนอนอยู่บนเตียง เมื่อคืนก่อนจะมาคนดีเขาเคลียร์งานจนดึก หลังจากกินข้าวตอนบ่ายเสร็จเรากะว่าจะนั่งดูหนังกันต่อในห้อง พอหนังท้องตึงหนังตาก็หย่อน ผมปล่อยให้คนดีก็หลับไปส่วนตัวเองนั่งทำงานที่ค้างอยู่ต่อ จนถึงบ่ายสี่โมงเลยอยากปลุกเขา
"กี่โมงแล้วครับ"
"สี่โมงเย็นแล้ว มาฮันนีมูนไม่ได้ให้มาหลับนะคะ" ผมแกล้งว่า แต่คนพึ่งตื่นกลับหาวหวอด
"ง่วงครับ" เขาว่าพร้อมกับขยับตัวมากอดผมไว้ ผมที่สวยของเขากระจายลงบนเตียงสีขาว แพขนตาของเขาดำสนิทและยาว ผมใช้นิ้วเขี่ยปลายจมูกเรียวเล็ก
"เป็นลูกเจี๊ยบขี้เซา" ผมลูบแก้มเขาเบามือก่อนจะเดินไปหยิบผ้าเย็นมาเช็ดหน้าให้
"มาเร็ว ไปเดินเล่นกัน เดี๋ยวค่อยมานอนต่อนะ"
.
.
.
.
รีสอร์ทที่นี่มีหาดส่วนตัวก็จริงแต่คนเยอะพอสมควร เพราะสามารถเดินต่อมาจากหาดหลักได้ ผมถ่ายรูปหาดทรายสวยส่งให้พี่จอยและน้องแนนดูหลายรูปก่อนจะเดินไปหาคนที่นั่งเล่นทรายอยู่ไกลๆ
"ครามครับ ผมอยากลงเล่นน้ำ"
"ไม่เอาคนดี คนเยอะ"
"ทำไมล่ะครับ"
คนดีสวมเสื้อยืดตัวบางกับกางเกงขาสั้น ผมส่ายหน้าอีกรอบ
“ไม่อยากให้เล่น”
และคนดีก็ไม่ยอมเหมือนกัน
“ขอคนดีเล่นนะ”
"หยุดเลยนะลูกเจี๊ยบ!" ผมบอกคนที่ก้าวเท้าลงไปในทะเล แต่ก็ได้แค่ห้าม เพราะไม่นานอีกคนก็ลงไปดำผุดดำว่ายสมใจ ผมว่ามันอันตรายเพราะไม่ได้มีพื้นที่จำกัดและก็ไม่รู้ด้วยว่าที่พื้นดินลึกเท่าไหร่ มีอะไรใต้นั้นบ้าง
"คราม ลงมาเล่นด้วยกัน"
ผมถอดเสื้อยืดไว้ตรงโขดหิน ก่อนจะเดินลงไปหาเขา ทั้งๆ ที่ไม่ชอบน้ำเค็มและกลิ่นเกลือแบบนี้เลย
"ชอบแบบนี้เหรอเนี่ย" ผมถามคนที่มุดน้ำมาเกาะหลังผมไว้เป็นลูกลิง
"ครับ โต้ซังก็ชอบ เล่นกันแบบนี้ประจำ"
คนดีน้ำว่ายไปรอบตัวผม ตัวแค่นั้นไปเอาแรงมาจากไหนไม่รู้
“ครามครับ!” คนสวยเบิกตากว้างเมื่อผมดึงตัวเขาเข้ามาใกล้แล้วสอดมือเข้าไปในกางเกงขากว้าง ผมไม่ชอบน้ำทะเลเพราะมันเหนียว แต่ผิวนุ่มลื่นของเขาในน้ำทะเลกลับให้ความรู้สึกที่ดี
“คะ?”
“ครามทำอะไร” คนดีถามหน้ายุ่ง ผมไล้มือไปทั่วก้นขาวนุ่มมือ แล้วจับมันไว้เต็มมือทั้งสองข้าง
“หาว่าซากุระอยู่ตรงไหน” พอบอกออกไปแบบนั้นอีกคนก็ทำตาโตพร้อมกับอ้าปากเหมือนจะเถียง มือเพรียวบีบที่เอวผมแน่น ผมเดาว่าอีกไม่นานผมน่าจะโดนหยิกอีกที
“ถ้าลูกเจี๊ยบหยิกคราม ครามสัญญาว่าจะบีบให้ก้นช้ำเลยค่ะ”
คนโดนแกล้งหน้าตึง ริมฝีปากเม้มแน่น
“ไม่แกล้งตรงนี้ ไม่เอาครับ” เขาว่าพร้อมกับดันอกผมออก
“งั้นครามขอกลับไปแกล้งนะ”
พี่จอยชอบหาว่าผมโรคจิตที่ชอบแกล้งเมีย แต่ผมว่าถ้าได้แต่งงานพี่จอยก็คงเข้าใจว่าทำไม
“ผมจะโกรธแล้วนะ”
“ไม่ทำแล้วๆ” ผมละมือออกจากตัวเขาอย่างเสียดาย คนดีว่ายน้ำออกไปไกล ผมเห็นว่ามันเริ่มมืดถึงได้ลากอีกคนขึ้นมานอนแผ่ตรงหาด เพื่อนผมชอบถามว่าคบกับผู้ชายต่างจากผู้หญิงยังไง ผมว่ามันแทบจะไม่ต่างกันเลยนะ แต่บางก็ก็เหมือนได้เพื่อนมากกว่าเมีย
"คุณหมีตัวแดงหมดเลย" คนดีมองหลังผมที่เริ่มขึ้นผื่น
"ครามเลยไม่ค่อยชอบน้ำทะเล มันเหนียวๆคันๆ" ผมตอบตามจริง
"แพ้เหรอครับ”
“น่าจะแพ้มั้งคะ เป็นตั้งแต่เด็กๆแล้ว” พอบอกแบบนั้นคนที่ดื้อลงไปเล่นน้ำเลยทำหน้าจ๋อย
“ไปอาบน้ำแล้วทายาเถอะกันครับ” คนดีว่าพร้อมกับยื่นมือมาให้ เห็นรู้สึกผิดแล้วซึมแบบนี้ก็เอ็นดู
.
.
.
.
“น่ารักจังเลย ขอบคุณนะคะ” ผมขอบคุณคนที่ตั้งใจอาบน้ำและออกมาทายาให้ ผมแพ้พวกกุ้งและอาหารทะเลด้วยถึงติดยามาเพียบ
“ผมขอโทษนะ” เขามองไปทั่วหลังผมที่เป็นจุดแดงๆ
“ขอโทษทำไม ครามไม่ได้เป็นอะไรเลย ยังเป็นหมีแข็งแรงอยู่ เดี๋ยวมันก็หายแล้วค่ะ”
“ไม่คันใช่ไหมครับ”
“ไม่คันๆ”
ผมมองตาคนขี้กังวล แตะที่เอวของเขาก่อนจะปลดผ้าเช็ดตัวออก ผมชอบมองเวลาเขาเปลือยมากกว่าวิวทะเลอีก
เหตุผลเดียวที่ผมไม่ชอบผิวตรงรอยสักของเขาก็คือ...ต่อให้ผมขบกัดแค่ไหนมันก็ไม่เป็นรอย
“มานี่มา”
“กินข้าวเย็นก่อนไหมครับ” คนดีถาม แขนเพรียวของเขาดันอกผมไว้...แต่ก็ไม่ทันแล้ว
“ทำก่อนนะคะ ค่อยกิน”
ผมดึงผ้าเช็ดตัวของตัวเองออกแล้วทาบทับตัวเปลือยเปล่าของตัวเองลงไปบนร่างกายของอีกคน อาจจะเป็นเพราะเตียงมันนุ่มมาก หรือไม่ก็เพราะผมหนักมาก คนดีเลยเหมือนจมลงไปในเตียง
เราจูบกันอย่างไม่รู้เบื่อ ลูกเจี๊ยบเงอะงะเมื่อหลายปีที่แล้วกำลังดูดลิ้นและงับริมฝีปากล่างของผมคืน ผมลากมือไปทั่วร่างกายเขา บีบเค้นทุกที่ให้ติดมือ นึกแปลกใจตัวเองที่ทนมาได้ทั้งวัน
“คราม...” คนดีเรียกเสียงแผ่ว ผมจับขาเพรียวแยกออกเพื่อแทรกตัวเข้าไปหาเขาได้ชิด จับมันเกี่ยวเอวตัวเองเอาไว้แล้วยกตัวคนดีขึ้นเพื่อสอดหมอเข้าไปตรงสะโพกเขา เวลากระแทกลงไปแฟนผมจะได้ไม่เจ็บมาก
“ครามจะทำเบาๆ” ผมบอกพร้อมกับจูบหน้าผากเขา คนดีย่นจมูก
ลูกเจี๊ยบคงรู้ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องเดียวที่ผมโกหกเขาอยู่ประจำ
.
.
.
.
--คนดี
ผมพึ่งไปเรียนโยคะมาไม่นาน เพราะว่าทำงานนั่งโต๊ะมากแล้วร่างกายตึงไปหมด พี่จอยถึงได้แนะนำว่าโยคะน่าจะดี ผมเคยสอนครามไปแค่ท่าง่ายๆ แต่แค่วอร์มร่างกายคุณหมีก็บ่นว่าแขนจะหลุดแล้ว เขาว่าเล่นบาสหรือเตะบอลยังเมื่อยน้อยกว่านี้เลย
และคนที่พึ่งนึกถึงก็เดินออกมาหา
“ทำไมตื่นเช้า”
“เมื่อคืนนอนเร็วมั้งครับ” ผมที่กำลังคูลดาวน์ร่างกายหลังจากโยคะตอบ
ผมไม่รู้เลยว่าฮันนีมูนที่ครามบอกต่างจากเวลาอยู่บ้านตรงไหน แต่การเปลี่ยนบรรยากาศแบบนี้ก็ดีมากเหมือนกัน
“กอดหน่อยเร็ว” คนตัวโดนเดินเข้ามาใกล้ ผมลุกขึ้นแล้วโผเข้าไปกอดเขาแม้ตัวจะมีแต่เหงื่อก็ตาม ผมซบหน้าลงตรงรอยสักที่เหมือนกันของเรา ครามชอบตื่นมาแล้วขอกอด
ผมแกล้งถามเขาอยู่หลายครั้งว่าขาดความอบอุ่นหรือเปล่าซึ่งคุณหมีเองก็ตอบว่าแค่อยากกอด
“เมื่อยตัวไหม” คนตัวใหญ่ถามพร้อมกับลูบหลังผมไปมา
“ก็ดีกว่าแต่ก่อนครับ” ผมตอบตามจริง
“หมายถึงครามทำเบาลงเหรอ”
คุณหมีชอบทำแรงๆแล้วก็มือหนัก แต่หลังๆเหมือนเขาพยายามบอกตัวเองให้เบาลง ผมรู้ว่าครามกำลังอดทนอยู่
“เพราะผมออกกำลังกายต่างหากครับ” ผมบอกเขา ครามเลยได้แต่ขำ
“ไม่เห็นใส่ตรงแก้มนานแล้วนะคะ” ครามแตะที่รอยเจาะแดงๆตรงแก้มผม ถ้ามองปกติจะไม่เห็น ยกเว้นก็แต่ตอนที่มองใกล้ๆแบบนี้
“ครามใส่จิวให้ไหม” เขาถาม ซึ่งผมก็พยักหน้ารับ
“ใส่ให้หน่อยนะครับ”
“ทำไมอันเล็กจังคะ” เขาถามจิวอันเล็กสีเงินที่เป็นรูปดาวตรงปลาย
“ถ้าใส่อันใหญ่ มันก็จะเป็นรูใหญ่ครับ ผมไม่ค่อยชอบ”
“บางๆน่ารักกว่าเนอะ”
“ของพวกนี้ ครามไม่ชอบหรือเปล่าครับ” ผมถามเพราะไม่เคยถามเขาเลย บางทีผมก็เอาแต่ใจเหมือนกันที่ทำเฉพาะเรื่องที่ตัวเองอยากทำ
“ครามไม่อยากให้คนดีเจ็บตัว ไม่อยากให้เจาะหรือสักแล้ว แต่ถ้าคนดีอยากทำอีกครามก็เคารพการตัดสินใจนะ”
“ไม่ทำแล้วครับ”
ครามยิ้มให้ก่อนจะกดจูบลงที่แก้ม
“อย่างตรงนี้ก็สวยดี” เขาชี้ลงที่แก้มผม
“ตรงอกก็สวย”
ผมยิ้มก่อนจะบอกเขาบ้าง
“แล้วถ้าอยากให้ลบหรือถอด ครามบอกผมได้นะครับ”
“ถ้าลบก็เจ็บอีกใช่ไหมคะ ไม่เอา” คุณหมีส่ายหน้าไปมา
“เป็นแบบที่คนดีอยากจะเป็นดีกว่า”
ผมเกรงใจครามมาก เพราะเขาทำทุกอย่างที่เขาทำให้ได้ ต่างจากผมที่แทบจะทำอะไรเพื่อเขาได้ไม่ดีพอ แม่ของครามเคยถามอยู่เหมือนกันว่าอยากจะมาช่วยครามทำงานไหม แต่ผมปฏิเสธเพราะผมเองไม่ถนัดงานแบบนั้นด้วย แล้วก็กลัวกลายเป็นภาระครามเขาด้วย
“ผมอยากทำอะไรเพื่อครามบ้าง”
“เป็นลูกเจี๊ยบขี้คิดมาก” ครามบอก เขายิ้มเหมือนทุกที
“แค่เป็นคนดีก็พอแล้วจริงๆนะ”
“คุณหมีใจดี” ผมว่าก่อนจะกอดเขาไว้บ้าง
“ทำไมเมื่อคืนยังบอกว่าครามใจร้ายอยู่เลย”
“ก็ครามแกล้ง” พอบอกไปแบบนั้นอีกคนก็ขำร่วน
“ก็คนดีน่าแกล้ง”
.
.
.
.
ผมไม่รู้ว่าการฮันนีมูนของคนอื่นเป็นยังไง แต่ของเราหมดไปกับการกิน นอนแล้วก็ออกมาเดินเลานที่หาดเหมือนเคย
“ทำไมครามถึงพาผมมาทะเล ครามดูไม่ค่อยชอบ” ผมถามคนที่บ่นมาตลอดทางว่าทรายเข้าเท้า เขาหัวเราะก่อนจะตอบ
“เพราะครามรู้ไงว่าคนดีชอบ”
เราเดินทอดน่องมาเรื่อยๆตามริมชายหาดสีขาวที่มีคนอยู่ประปราย ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ใกล้ๆกับต้นสนต้นใหญ่ ผมชอบมะเลมากๆเพราะว่าเป็นที่เที่ยวที่แรกที่ได้มาพร้อมหน้ากันทั้งพี่คู้ พี่อามิ โต้ซังแล้วก็ผม ผมจำได้ว่าผมกับพี่อามิตอนเด็กๆเราใช้ภาษาเด็กสื่อสารกันถึงได้ช้วยกันห่อปราสาททรายอันใหญ่ด้วยกันจนเสร็จ รูปของเราทั้งสี่คนยังเป็นรูปที่โต้ซังติดไว้ในบ้านอยู่เลย
“ขอบคุณนะครับ” ผมหันไปหาเขา
“ไม่ต้องขอบคุณ ครามทำหวังผล” ใครๆก็บอกว่าครามสายตาเหมือนคนเจ้าชู้ ซึ่งผมเองก็เห็นด้วย ผมมองคุณหมีนิ่ง
“ครามหวังผลอะไร”
“คนดีรู้ไหม สระน้ำเขาเอาไว้ทำอะไร” ผมมองหน้าตาเจ้าเล่ห์ของคนที่อยู่ด้วยกันทุกวัน คุณหมีหัวเราะ มือใหญ่ของเขาเอื้อมมาจะจับข้อมือผมไว้...แต่ก็ไม่ทัน
“โอ้ย ลูกเจี๊ยบ! หยุดหยิกคราม!”
END.
_________________________
ได้แต่คิดมาตั้งแต่ตอนแรกว่าว่าทำไมพระเอกไม่เป็นเรานะ 5555
เราพยายามเลี่ยงฉาก nc เพราะรู้สึกว่านังหมีชักจะได้ใจเกินไปค่ะ แต่สุดท้ายก็มาเลี่ยนกับบทของหมีมันอยู่ดี 555555555
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 28-05-2019 23:50:09
เริ่มหัวข้อโดย: Kelvin Degree ที่ 28-05-2019 23:57:24
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 29-05-2019 00:38:49
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 29-05-2019 02:20:27
เริ่มหัวข้อโดย: Spoypopoy ที่ 29-05-2019 02:37:21
เริ่มหัวข้อโดย: WEAK ที่ 29-05-2019 06:35:11
เริ่มหัวข้อโดย: aprilkim ที่ 29-05-2019 08:45:27
เริ่มหัวข้อโดย: panpang ที่ 29-05-2019 08:54:27
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 29-05-2019 09:39:59
เริ่มหัวข้อโดย: เขมกันต์ ที่ 29-05-2019 10:21:19
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 29-05-2019 10:22:58
เริ่มหัวข้อโดย: 15magnitude ที่ 29-05-2019 10:33:35
เริ่มหัวข้อโดย: Majariga ที่ 29-05-2019 13:16:54
เริ่มหัวข้อโดย: porjj ที่ 29-05-2019 14:14:42
หมีครามก้อนะเบาๆหน่อย
เราอิจฉาที่ได้น้วยคนดี
เริ่มหัวข้อโดย: พระสนมฝ่ายซ้าย ที่ 29-05-2019 14:18:55
น้องคนดีน่ารักมากกกก
อิจฉาคุณหมี ><
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 30-05-2019 04:47:51
เริ่มหัวข้อโดย: มนุษย์บิน ที่ 30-05-2019 05:37:06
เริ่มหัวข้อโดย: Ac118 ที่ 30-05-2019 12:11:13
อยากฟัดคนดี อยากมีคนดีเป็นของตัวเองบ้าง แงงงงงง
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 30-05-2019 16:14:23
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 30-05-2019 22:07:39
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 30-05-2019 23:02:13
เริ่มหัวข้อโดย: fammykiki ที่ 31-05-2019 14:52:16
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 01-06-2019 09:41:59
เริ่มหัวข้อโดย: AdLy ที่ 01-06-2019 17:55:31
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 01-06-2019 22:20:35
เริ่มหัวข้อโดย: mhaparn ที่ 01-06-2019 23:45:32
เริ่มหัวข้อโดย: Gatjang_naka ที่ 02-06-2019 08:25:31
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 02-06-2019 09:04:35
เริ่มหัวข้อโดย: TiGgeRLuMOs62 ที่ 02-06-2019 12:38:15
ชอบบุคลิกพระเอกมาก นายมันร้ายยยย แต่ใจนายมันได้จริงๆ o13
เริ่มหัวข้อโดย: casper75 ที่ 03-06-2019 11:43:19
:pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: M_April ที่ 03-06-2019 14:49:42
เริ่มหัวข้อโดย: หลงลำดวน ที่ 04-06-2019 22:02:20
เริ่มหัวข้อโดย: iammz ที่ 05-06-2019 18:02:32
ขอบคุณมาก ๆ นะคะ
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: chaoyui ที่ 06-06-2019 19:07:10
เริ่มหัวข้อโดย: memozy ที่ 07-06-2019 15:14:33
พี่ครามก็คุณหมีน่ากอด
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ
เริ่มหัวข้อโดย: suikajang ที่ 07-06-2019 19:32:47
เริ่มหัวข้อโดย: ReiiHarem ที่ 08-06-2019 14:31:45
เริ่มหัวข้อโดย: smilepengy ที่ 08-06-2019 19:22:26
เริ่มหัวข้อโดย: airicha ที่ 09-06-2019 11:52:25
ยอมรับรับว่าเห็นชื่อเรื่องไม่กล้าเอามาอ่าน
ไม่คิดว่าคนดีจะน่ารักขนาด
อ่านไปยิ้มไปทั้งเรื่องเลย
ชอบมากอ่ะเรื่องนี้
ขอบคุณคนเขียนที่แต่งนิยายน่ารักๆมาให้อ่านกันค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Number1_90 ที่ 09-06-2019 15:41:34
เริ่มหัวข้อโดย: konfaibint ที่ 09-06-2019 20:31:43
เริ่มหัวข้อโดย: Sillyfoolstupid ที่ 09-06-2019 21:17:52
คนเขียนเขียนเก่งมากค่ะ ตอนแรกยังคิดว่าแนนเป็นแฟนครามอยู่เลย
แอบกลัวปมของคนดี คือ พอนึกภาพตามว่ารอยแผลเป็นเยอะแค่ไหนก็คิดว่าคงน่ากลัวมาก
ดีที่สุดท้ายภูมิก็ยังเป็นเด็กดีให้คนดี
แอบรำคาญยัยเอื้อค่ะ เร้าหรือจริงๆ
แล้วก็อยากขโมยคนดีมามอมเหล้าบ้าง อิอิ คิดดีไม่ได้เลย
เริ่มหัวข้อโดย: valenna yy ที่ 10-06-2019 14:38:05
เริ่มหัวข้อโดย: nijikii ที่ 11-06-2019 00:48:01
หมั่นไส้อิหมี
หนอยแน่ รังแกพี่คนดีตลอดเลย
ต้องเปลี่ยนชื่อเรื่องแล้ว
เป็นครามคนหลงเมีย 55555
เริ่มหัวข้อโดย: Cheese[C]ake ที่ 11-06-2019 10:34:53
เริ่มหัวข้อโดย: Cheese[C]ake ที่ 11-06-2019 10:37:05
เริ่มหัวข้อโดย: Cheese[C]ake ที่ 11-06-2019 18:35:38
เริ่มหัวข้อโดย: sk_bunggi ที่ 12-06-2019 06:47:05
เริ่มหัวข้อโดย: กวังกีเมย์บี ที่ 14-06-2019 00:03:39
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 15-06-2019 01:39:29
เริ่มหัวข้อโดย: MaidenQueen ที่ 15-06-2019 12:37:04
เริ่มหัวข้อโดย: van16 ที่ 16-06-2019 18:33:44
เริ่มหัวข้อโดย: gibari ที่ 19-06-2019 07:55:21
แต่คิดไปคิดมาอีกรอบ ก็ดีแล้วล่ะนะที่จบได้แบบนี้ เพราะกลัวคุณเบียร์แกล้งคนดีมากไปกว่านี้ค่ะ แล้วนี่จะทนไม่ได้เสียเองอ่ะ 5555555
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ แล้วจะรอสนับสนุนในส่วนของเล่มต่อไปค่าาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: TonyPat ที่ 03-07-2019 01:09:43
เริ่มหัวข้อโดย: pamhicc ที่ 05-07-2019 21:10:29
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 17-07-2019 19:03:20
คนดีก็ยังเป็นคนที่ตามใจครามเสมอ
และครามก็นับวันยิ่งออกอาการ ทั้งหวง ทั้งหื่น 5555
ขอบคุณมากนะคะ สำหรับตอนพิเศษ คิดถึงน้องคนดีมากเลย
เริ่มหัวข้อโดย: PoPoe ที่ 17-07-2019 23:08:22
ดีงามมากๆเลย :o8:
ขอบคุณนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: ASAMENG ที่ 24-07-2019 12:52:21
ที่นำสิงนี้มาแบ่งปันกัน สู้ๆจ้า
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: llmup ที่ 24-07-2019 15:09:34
เริ่มหัวข้อโดย: llmup ที่ 24-07-2019 16:35:11
เริ่มหัวข้อโดย: llmup ที่ 25-07-2019 09:59:22
อยากอ่านตอนมีลูกด้วยค่ะ รอๆน้า
เริ่มหัวข้อโดย: Ac118 ที่ 25-07-2019 11:08:04
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 25-07-2019 14:24:00
เริ่มหัวข้อโดย: mellowshroom ที่ 27-07-2019 09:14:19
น้องคนดีน่ารักไม่ไหวแล้ว
พี่หมีก็ดี เฮ้ยยย ดีไปหมดเลย
ปมเรื่องดี เนื้อหาดี บทบรรยายก็ดี
ขอบคุณคนเขียนมากๆเลย :กอด1:
รอติดตามเรื่องต่อไปน้าา
ปล.เรื่องนี้ต้องอ่านซ้ำไปซ้ำมาอีกแน่นอน :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: zuu_zaa ที่ 27-07-2019 14:26:10
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 28-07-2019 07:04:19
เริ่มหัวข้อโดย: kinjikung ที่ 30-07-2019 12:23:32
เริ่มหัวข้อโดย: brapair ที่ 31-07-2019 22:17:53
เอ็นดูคนดีสุดๆ อยากจะอุ้มคนดีหนีนังคราม ฮื่อออ ลูกแม่
อะไรมันจะน่ารักขนาดเน้ น้อนคนดี!!!!!
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 31-07-2019 22:27:09
อิจฉาครามที่ได้คนดีไป แล้วก็ดีใจกับคนดีที่มีครามในชีวิต
อ่านแล้วแฮปปี้มาก รอรวมเล่มนะคะ เดี๋ยวจะตามไปอุดหนุน ไม่รู้จะทันงานหนังสทอตุลานี้ไหม
ถ้าทันจะรีบซื้อแน่ๆเลย
เริ่มหัวข้อโดย: MezoSone9 ที่ 01-08-2019 21:55:38
เริ่มหัวข้อโดย: Fragrant ที่ 03-08-2019 20:27:26
เริ่มหัวข้อโดย: abc_b ที่ 07-08-2019 23:43:22
เริ่มหัวข้อโดย: kimhamwong ที่ 09-08-2019 11:27:20
พี่คนดีน่ารักมากกก ไม่ไหวแล้ว ขอห่อกลับบ้าน :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: kimhamwong ที่ 10-08-2019 14:18:57
ขอบคุณมากนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Monkey D lufy ที่ 11-08-2019 14:42:51
เริ่มหัวข้อโดย: mickeyz.min ที่ 11-08-2019 23:16:07
เริ่มหัวข้อโดย: บีเวอร์ ที่ 16-08-2019 07:59:54
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 20-08-2019 19:07:10
เริ่มหัวข้อโดย: KARMI ที่ 25-08-2019 00:58:18
เริ่มหัวข้อโดย: akajinkame ที่ 25-08-2019 10:25:34
เริ่มหัวข้อโดย: kkolk10 ที่ 07-09-2019 22:14:10
เริ่มหัวข้อโดย: kkolk10 ที่ 07-09-2019 22:53:49
คนดีของคุมแม่ หนูจะเป็นคนดีขนาดนี้ไม่ได้ลู๊กกกกกกกกกดีจนไม่กินเนื้อสัตว์เพราะสงสาร ตัวเองลำบากได้แต่ต้องได้ช่วยคนอื่น แงงงงงงง
แต่เจ้าเด็กนี่มันยังไง เจอไม่กี่ครั้งก็รุกพี่เขาขนาดนี้เลย
/Meตอนเจ้าครามจูบพิคนดี
เริ่มหัวข้อโดย: kkolk10 ที่ 07-09-2019 23:22:43
คือใจบางมากเวลาคุณเขาแทนตัวเองด้วยชื่อแล้วเรียกอีกคนด้วยชื่อ มันละมุนตุ้นไปหมดเลยแงงงงงงงงง
เริ่มหัวข้อโดย: kkolk10 ที่ 07-09-2019 23:41:10
คือบับ อยากจะเก่บคนดีไว้กับตัวเอง ถึงน้งครามจะเป็นคนดีแต่มือไว้เกินไปคุรแม่ไม่อยากยกให้เลย กัวลูกเปลืองเนื้อเปลืองตัว
เริ่มหัวข้อโดย: kkolk10 ที่ 08-09-2019 01:29:46
ฟงกงยกนำนไหยยำาเา้วเยกย ยังไม่ได้เปงแฟนกันฉันยังเขินขนาดนี้ ถ้าเปนแฟนกันแล้วฉันจะมิตายเลยฤๅพ่อ หมั่นไส้คนหลง(ว่าที่)เมียจ้าาาาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: kkolk10 ที่ 08-09-2019 01:58:25
ุณครามคนดีย์หายไปไหนทำไมเหลือแต่ผีกามหนา อยากตีนังด้วยไม้เรียว คนเค้ายังไม่ทันบอกชอบแกซักคำใส่เอาๆเลยนะ :angry2:
เริ่มหัวข้อโดย: kkolk10 ที่ 08-09-2019 02:11:47
โอ้ยอิหมีหมั่นไส้มากอยากดึงหู ทีตอนทำล่ะไม่คิดพอมานั่งคิดก็กลายเป็นหมีขี้กลัวงุ่นง่านอยู่อย่างนั้น ฉันล่ะอยากจะให้เจี๊ยบตีแกวันละหลายๆทีแต่นึกดูดีๆแค่ติดบ่วงพี่เขาก็น่าจะอาการหนักพอละ555555555555
เริ่มหัวข้อโดย: kkolk10 ที่ 09-09-2019 00:45:20
อ่ะอิหมี แกอยากรู้เรื่องเขาแต่แกยังโกหกเขายังบอกเเขาไม่หมดทุกเรื่องอยู่เลย เคลียร์ตัวเองหน่อยพ่อ ชัดเจนหน่อยยยยย มันน่าโดนลูกเจี๊ยบงอนซะให้เข็ด แค่เขาไม่คุยด้วยก็เป็นหมีงุ่นง่านแล้วมันน่าเอาให้กลายเป็นหมี(?)ติดจั่น
เริ่มหัวข้อโดย: kkolk10 ที่ 09-09-2019 01:05:10
ก็คือพอทุกอย่าเคลียร์แล้วหวานขึ้นกว่าเดิม10เท่า จะตัยแน้วจ้าาาาาาาา มันคันยุบยิบในใจเหมือนโดนมดกัด น่าจะมีคนทำน้ำตาลหกแถวๆนี้
เริ่มหัวข้อโดย: tae1234 ที่ 09-09-2019 01:10:32
เริ่มหัวข้อโดย: kkolk10 ที่ 09-09-2019 01:26:40
แงงงงงงงง พิคนดีมีอีกซักคนมั้ยทำไมน่ารักแบบนี้ ถ้ามีแค่คนเดียวชั้นจะไปลักตอนอิหมีหลับคอยดู!!!!! ขำหมีตอนเมาอ่ะแค่นี้ก็คือคิดมากร้องไห้ฟูมฟายรู้สึกผิดสุดๆ เห็นทีว่าคบกะพี่คนดีน่าจะเปลี่ยนไปเป็นคนดีตามชื่อแฟน5555555555
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 09-09-2019 09:31:50
สนุกมากๆ นังครามก็น้วยพี่ทุกวันเลย 5555
เริ่มหัวข้อโดย: kkolk10 ที่ 10-09-2019 14:01:47
เคลียร์เอื้อออกไปจากวงโคจรชีวิตให้มันจบๆซักทีนึงเถอะพ่อ มีแฟนเก่ามาคอยวนเวียนใกล้แฟนตัวเองมันไม่มีใครสบายใจหรอก ส่วนยัยหนูเอาอีกลูกกินอีก กินเยอะๆแล้วดุอิหมีเยอะๆเลย เมาแล้วน่ารักสุดดดดด
เริ่มหัวข้อโดย: minkky ที่ 10-09-2019 16:12:01
เอาคนดีมาให้ฉานนนนนนน :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: gakuen ที่ 11-09-2019 00:15:57
เริ่มหัวข้อโดย: AgotoZ ที่ 11-09-2019 19:37:07
เริ่มหัวข้อโดย: KKKwanGGG ที่ 18-09-2019 17:25:32
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 22-09-2019 20:07:00
ถ้าเป็นครามก็คือจะกกไว้ทั้งวัน ไม่ให้ไปไหน น่ารักสุด :o8:
ชอบเรื่องแบบนี้ มันแบบฟีลกู๊ดมากๆเลย ไม่ได้อ่านอะไรแบบนี้มานานมากแล้ว
ขอบคุณคนแต่งนะคะ ที่สละเวลามาแต่งให้เราๆได้อ่านกัน เริ่ดมากๆค่ะ o13
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 22-09-2019 20:19:59
เริ่มหัวข้อโดย: aoy_horizon ที่ 23-09-2019 11:03:48
เริ่มหัวข้อโดย: Ujeen ที่ 23-09-2019 18:35:47
เริ่มหัวข้อโดย: zearet17 ที่ 24-09-2019 13:48:51
จำนวน 396 หน้า
ราคา 395 บาท
เริ่มจำหน่ายเล่ม 2 ต.ค. (ภายในงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติ)
บูธ FaCai Novels ( O12 )
เฉพาะในงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติ
พิเศษ Tattoo
ลดเหลือ 376 บาท
(https://www.img.in.th/images/22fdc705804d531c15879967f7f989e4.jpg)
(https://www.img.in.th/images/ab293ec69e866528288f45c626d8c9ee.jpg)
*รอบไปรษณีย์และ e-book จะจัดจำหน่ายหลังจบงานหนังสือค่ะ
**ขอบคุณคนอ่านทุกท่านที่เอ็นดูพี่คนดีนะคะ :]
:pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: dandelion ที่ 25-09-2019 08:09:46
เป็นนิยายที่อ่านได้เรื่อยๆ แอบมีดราม่านิดหน่อย
แต่ก็ชอบบรรยากาศโดยรวมของเรื่องมากๆค่ะ
และที่สำคัญชอบน้องคนดีมากๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Lin-xianliang ที่ 05-10-2019 01:45:22
น้องคนดีน่ารักมากเลย~~~
เริ่มหัวข้อโดย: KKIMKIMMY ที่ 11-10-2019 09:10:18
เรื่องนี้เราจาเปนพระเอกเอง :ling1: :ling1: :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: Nayagirl86 ที่ 11-10-2019 23:04:58
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 15-10-2019 15:06:40
ฮึ่ยยยย น่ามันเขี้ยวที่สุด
ถ้าเจอก่อนคุณหมี จะจับปั้นเป็นก้อนกลืนลงท้องเลย
เริ่มหัวข้อโดย: sunsatoh ที่ 19-10-2019 20:28:00
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 23-10-2019 14:10:46
สนุกมากค่ะ :กอด1: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: full ที่ 24-10-2019 08:57:11
เริ่มหัวข้อโดย: Cappello ที่ 07-12-2019 14:18:20
ละมุนตุ้นมากกกกกกกกกก
รัก
เริ่มหัวข้อโดย: pt_ple ที่ 09-12-2019 14:03:55
จริงๆ ได้เห็นชื่อและหน้าปกหนังสือมาพักหนึ่งแล้วค่ะแต่อคติส่วนตัวทำให้ไม่สนจะหาอ่าน
แต่พอเห็นเพจนึงจัดให้เล่มนี้เป็นหนึ่งใน 10 หนังสือประทับใจประจำปีนี้เราเลยต้องวางอคติและขออ่านสักหน่อย
ปรากฏว่าติดหนึบอ่านรวดเดียวจบ
อคติของเราคือเราไม่เข้าใจคนที่ชอบสักตามตัว เราว่ามันเจ็บ เราไม่ชอบคนที่ทำร้ายตัวเองน่ะ แต่ตัวละคร "คนดี" ทำให้เราหน้าม้านไปเลย คุณออกแบบตัวละครได้ดีมากค่ะ มีความขัดแย้ง มีเสน่ห์ทำให้คนอ่านรักได้ ส่วน "คราม" ก็ดีมาก เราว่าผู้ชายแมนๆ ไม่ต้องไอ้เหี้ยไอ้ห่าสารพัดสัตว์ก็ดูแมนได้ มีความรับผิดชอบแบบครามนี่โคตรแมนแล้ว สรุปว่าเป็นตัวละครที่ออกแบบมาดีมากทั้งคู่ คนเขียนเก่งมากค่ะ o13
เริ่มหัวข้อโดย: Nobodylove ที่ 02-02-2020 11:26:06
เริ่มหัวข้อโดย: นกน้อยน่ารัก ที่ 09-02-2020 15:33:24
เริ่มหัวข้อโดย: sailom_orn ที่ 13-02-2020 02:50:25
เริ่มหัวข้อโดย: Piima ที่ 09-03-2020 14:25:42
เริ่มหัวข้อโดย: Piima ที่ 09-03-2020 14:38:57
เริ่มหัวข้อโดย: momoku ที่ 12-03-2020 11:12:36
เริ่มหัวข้อโดย: omuya ที่ 17-03-2020 21:33:25
เริ่มหัวข้อโดย: four4 ที่ 02-04-2020 20:21:47
ชอบตัวตนของคนดีมากๆ ส่วนคุณหมีครามเราบอกเลยว่าชอบและแพ้ทางผู้ชายแบบนี้มาก ขอบคุณนักเขียนที่แต่งเติมความฝัน ความสุขให้กับคนอ่านอย่างเรา ทำให้มีพลังใจว่าความรักดีๆ ที่ไม่ได้แคร์รูปลักษณ์จากวาทกรรมว่าคนที่สักต้องเป็นคนไม่ดี กลับกันตัวละคร//คนดี//ทำให้เรามองข้ามสิ่งเหล่านี้ไปโดยมองให้ลึกถึงเนื้อแท้ของเค้ามากกว่า
เริ่มหัวข้อโดย: sugarcane_aoi ที่ 05-04-2020 21:34:24
เริ่มหัวข้อโดย: nokkaew ที่ 10-04-2020 17:47:17
เริ่มหัวข้อโดย: nOn†ღ ที่ 14-04-2020 09:50:28
เริ่มหัวข้อโดย: Dangdang ที่ 20-05-2020 00:21:10
เริ่มหัวข้อโดย: bnmshhhhhhh ที่ 25-05-2020 17:24:00
เริ่มหัวข้อโดย: Bebii123 ที่ 27-05-2020 09:34:10
เริ่มหัวข้อโดย: IAmber ที่ 02-06-2020 23:33:50
สวัสดีค่า zearet 17 ค่าา :L2:
แวะมาเปิดเรื่องใหม่ในปีใหม่ แม้เรื่องเดิมยังไม่จบก็ตาม 5555
เรื่องนี้ได้ inspiration มาจากหนุ่มรอยสักค่ะ ทั้งเจาะเยอะๆด้วย
ดูเป็นรสนิยมที่บางครั้งเราเองก็เข้าไม่ถึง แต่ก็เห็นว่ามีเสน่ห์ดี จนทุกวันนี้อยากไปสักแล้ว 55555
โทนเรื่องโดยรวม feelgood ค่ะ ไปเรื่อยๆ ไม่ดราม่าแต่ก็มีปมเล็กๆให้คิดตาม
ไม่รู้จะถูกใจรึเปล่าแต่ฝากอ่านมันด้วยนะฮะ
ถ้าเล่นทวิตเตอร์ฝากติดแท็ก #น้องคนดีมีรอยสัก ด้วยนะคะ เราจะตามไปป่วน :]
*ตอนแรกว่าจะลง #ผู้ชายในทินเดอร์ ให้จบก่อน แต่ทนความฟุ้งซ่านตัวเองไม่ไหวค่ะ 555555
*เรื่องนี้จะอัพอาทิตย์ละครั้งทุกวันอังคารนะคะ เพราะจะกลับมาเขียนเป็นนิยายตอนยาวแบบปกติ ไม่ได้สั้นกุดแบบผชในทินเดอร์ แบบนั้นเราเกรงใจคนอ่าน มันทำให้มาได้ไวก็จริงแต่ก็สั้นเกินTT ส่วนเรื่องนี้ประมาณ 15-17 ตอนจบค่ะ
*จริงๆคือชื่อเรื่องยังคิดไม่ออกค่ะ 55555________________________________________________________________
Intro : กลุ่มดาวที่ไม่ได้อยู่บนท้องฟ้า
...เขาดูเหมือนจะน่ากลัว โดดเดี่ยวและรักอิสระ แต่พอมองลึกลงไปเขากลับเปราะบางและเคยแตกหัก ถึงจะเป็นแบบนั้นลวดลายที่เคยแตกร้าวกลับสวยจนละสายตาไม่ได้....
ผมนั่งมองผมสีน้ำตาลเข้มหนาที่ยาวประบ่า มันถูกตัดตรงเหมือนกับว่าเจ้าตัวจงใจให้มันเท่ากันเหมือนไม้บรรทัด หน้ารูปไข่ของเขาจ้องมองกระดานไวท์บอร์ดข้างหน้าอย่างตั้งใจ สิ่งที่ดึงความสนใจใครหลายคนจากห้องนี้คือจิลสีเงินที่แทงอยู่ตรงหางคิ้วซ้ายได้รูป
ภายใต้เสื้อนิสิตแขนสั้นตัวโคร่ง ผมมองเห็นลวดลายสีดำโผล่ออกมานอกชายเสื้อตัดกับแขนผอมบางขาวสว่าง ข้อนิ้วเรียวสวยมีลายตัวอักษรจีนตัวบางที่อ่านไม่ออกสักไว้ที่บางนิ้ว ในตอนที่ผมพึ่งนึกได้ว่าจ้องเขานานจนเกินไป เจ้าตัวก็หันกลับมามอง ตาสีน้ำตาลกลมโตจ้องที่ตาผมก่อนจะเสหลบไป
“กลุ่มสามคนว่ะ รู้แบบนี้ลากไอ้จินมาลงจิตวิทยาอีกคน กูแม่งไม่ชอบวิชาเรียนรวมต่างคณะแบบนี้เลย”
เพื่อนผมบ่น ผมถือกระดาษรวบรวมรายชื่อเดินเข้าไปหาคนที่นั่งอยู่คนเดียวมาตั้งแต่แรกแล้ว
“มีกลุ่มยัง”
เขาดูตกใจอยู่ในทีกับแต่ก็หันมาตอบ
“ยังครับ”
เสียงเขาดูธรรมดากว่าที่คิด ผมที่คาดหวังให้มันแหลมกว่าโทนผู้ชายสักหน่อยสลัดความคิดนั้นออกจากหัว
“เรียนคณะอะไร”
“สินกำครับ”
“มิน่า”
เพื่อนผมที่นั่งทายว่าเขาเรียนคณะไหนมาตั้งแต่ต้นคาบเรียนหลุดปากออกไป
“กูชื่อคราม อยู่รัฐศาสตร์”
ผมบอกก่อนจะยื่นกระดาษเขียนรายชื่อให้
“กูชื่อแซมอยู่รัฐศาสตร์เหมือนกัน”
เพื่อนผมบอก เขายิ้มน้อยๆก่อนจะตอบ
“ชื่อคนดีครับ”
“จริงเหรอวะ”
เพื่อนผมอดแปลกใจไม่ได้ ผมเองก็เหมือนกัน
“อ่า...ครับ”
“เลือกหัวข้ออะไรดีวะ ทำไมกูไม่เคยได้ยินสักอย่าง”
แซมว่า ผมหันไปมองคนที่กำลังมองไปที่กระดาน
“เลือกให้หน่อย”
ริมฝีปากอิ่มเผยอขึ้นแต่ก็ยังไม่กล้าพูดอะไรเมื่อเพื่อนผมพูดออกมาก่อน
“เรื่องที่ 3 ไหม พฤติกรรมนิยม น่าจะหาข้อมูลง่าย”
เขาพยักหน้ารับก่อนจะเขียนหัวข้อที่ต้องทำลงไป มือเรียวยาวของเขาจับปากกาแปลกดี ผมมองเล็บเรียวสวยที่ทาสีดำไว้บางนิ้วก่อนจะมองข้อมือบางที่มีรอยสักเล็กๆรูปสายรุ้งเจ็ดสีไว้ ถ้าศิลปะคือสิ่งที่มนุษย์สร้างขึ้น เขาอาจจะเป็นศิลปะหนึ่งอย่างที่ผมเห็นว่าสวย...แต่ก็เข้าไม่ถึง
“ปราชญ์ โอกาวะ ลูกครึ่งเหรอ”
ผมถามถึงชื่อที่เขียนไว้บนกระดาษ
“พ่อเลี้ยงเป็นคนญี่ปุ่นครับ ผมเป็นคนไทยแท้ บ้านอยูปากคลองตลาด”
แซมหัวเราะ ก่อนจะยกนิ้วให้
“มุขนี้ได้ๆ พวกไอ้กรมารอแล้ว”
มันว่า ท้ายประโยคบอกก่อนจะเดินออกไปนอกห้องเรียนรวมขนาดใหญ่เพื่อไปหากลุ่มเพื่อน
“ไม่ได้มุกนะ”
เขาว่า ผมมองนาฬิกาที่ได้เวลาจะห้าโมงเย็นแล้ว ได้เวลาที่นัดกับเพื่อนไว้แล้ว ก่อนจะยื่นโทรศัพท์มือถือของตัวเองให้เขา
“เบอร์หรือไลน์ก็ได้ ไว้ติดต่องาน”
มือผอมบางของเขารับมันไปก่อนจะพิมพ์ชื่อให้ ผมกดเพิ่มเพื่อนในโปรแกรมแชท อดไม่ได้ที่จะกดเข้าไปดูรูปโปรไฟล์ของเขา...ที่มีแค่ท้องฟ้าเวิ้งว้าง
.
.
.
.
“พี่ครามคะ พรุ่งนี้แนนเลิกดึกนะ อยู่ซ้อมหลีด”
“ได้ค่ะ เดี๋ยวพี่มารับ”
ผมตอบรับคนที่นั่งอยู่ข้างกันก่อนจะหันไปมองคนที่พึ่งเจออยู่ตรงป้ายรถเมล์ ไม่ว่าจะมองจากตรงไหน...เขามักจะโดดเด่นออกมาเสมอ
“เพื่อนเหรอคะ”
“ไม่เชิงครับ เจอในคาบเรียนรวม”
“อ๋อ นั่นพี่คนดีนี่”
ผมมองคนข้างกาย
“รู้จักเหรอคะ”
“พี่เขาพึ่งได้รางวัลวาดภาพประกอบอะไรสักอย่างที่ฝรั่งเศส เห็นในเว็บม.ลงข่าว เพื่อนหนูชอบพี่เขามากเลย”
ผมยังจำท่าจับปากกาแบบแปลกๆของเขาได้ติดตา
“ถ้าไม่สักกับเจาะ พี่เขาจะดูเข้าถึงง่ายกว่านั้นนะหนูว่า”
ผมแอบเห็นด้วยกับที่เธอบอก
“แต่พี่เขาสวย เป็นผู้ชายแต่สวยจนน่าอิจฉา”
“ก็ไม่ได้สวยขนาดนั้นนะ”
ผมที่นั่งเขามองอยู่นานบอก ผมว่าเขาดึงดูด แต่ก็ไม่ได้สวยแบบที่แนนหรือเพื่อนแนนสวย เขาดูตัวบางแต่ไม่ได้ดูนุ่มนิ่มหรือบอบบาง
“แนนสวยกว่าใช่ไหมคะ”
เธอถามพร้อมกับยิ้มสวย ผมเลิกคิ้วก่อนจะตอบรับ
“ใช่ค่ะ”
“พูดแบบนี้อยากให้แนนค้างใช่ไหม คิดถึงเค้าเหรอ”
ผมหัวเราะคนรู้ทัน ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบหัวเธอ
“รู้ก็ดีแล้ว”
.
.
.
.
ผมมองมือถือที่บอกเวลาเกือบตีสาม แซมกับกรแชทมาบอกให้ผมเข้าไปร่วมกลุ่มเพื่อเล่นเกมส์ ผมมองรูปท้องฟ้าก่อนจะกดเข้าไปแล้วพบว่าเขากดรับผมเป็นเพื่อนแล้ว จุดสีเขียวตรงหน้าบ่งบอกว่าเขายังไม่นอน
ผมกดสติกเกอร์รูปหมีสีน้ำตาลที่มีติดเครื่องไป เขาอ่านมันในทันทีและตอบกลับมาด้วยกระต่ายตัวสีขาว ที่ทำหน้างงๆ
“ทำอะไรอยู่”
ผมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าถามเขาทำไม แต่ผมนึกภาพไม่ออกว่าดึกขนาดนี้เขาจะทำอะไรอยู่ ทำแบบที่ผมทำอยู่หรือเปล่า
[ทำงานครับ]
“งานอะไร”
“ออกแบบให้ลูกค้า”
ผมกำลังจะถามเขาต่อว่างานออกแบบที่ว่าคืออะไร คนที่พึ่งออกมาจากห้องน้ำก็เรียกก่อน
“พี่ครามคะ หยิบโลชั่นตรงนั้นให้หนูหน่อย”
.
.
.
.
ทฤษฎีกลุ่มพฤติกรรมนิยม (Behaviorism) นักคิดกลุ่มนี้มองธรรมชาติมนุษย์ในลักษณะที่เป็นกลางคือไม่ดีไม่เลว การกระทำของมนุษย์เกิดจากอิทธิพลของสิ่งแวดล้อมภายนอก พฤติกรรมของมนุษย์เกิดจากการตอบสนองต่อสิ่งเร้า (stimulus-response) การเรียนรู้เกิดจากการเชื่อมโยงระหว่างสิ่งเร้าและการตอบสนอง การเรียนรู้ของกลุ่มนี้ใช้การวัดและสังเกตุและทดสอบพฤติกรรม
“ทำไมกูไม่เข้าใจเลยวะ”
แซมอ่านสิ่งที่ตัวเองสรุปมาในสมุด ก่อนจะหันมาถามคนที่นั่งอยู่ใกล้กัน
“เข้าใจไหม”
“ไม่รู้ว่าเข้าใจถูกรึเปล่าครับ”
พวกเรานั่งทำงานอยู่ที่บ้านของแซมที่ไม่ได้ไกลจากม.นัก ผมว่ามันสะดวกดี ถึงได้นัดเขามาที่นี่ แทนที่จะเป็นห้องสมุดของม.ที่คนเบียดเสียดกันแทบจะตลอดเวลา
ผมมองลายมือเป็นระเบียบของเขาในสมุดไม่มีเส้นก่อนจะถาม
“ทำถึงไหนแล้ว”
“เหลือยกตัวอย่างครับ”
เขายื่นสมุดเล่มนั้นให้ดู กลิ่นหอมอ่อนๆจากผมยาวของเขาปัดผ่านจมูกผม เขาดูตกใจ
“ผมขอโทษ”
เขาว่าก่อนจะใช้หนังยางอยู่ตรงข้อมือรวบขึ้นไป ในตอนที่ผมสีเข้มถูกรวบขึ้นไป ผมก็เห็นว่าตรงต้นคอขาวเนียนด้านหลังมีเส้นเรียวบางรูปร่างคล้ายหมาจิ้งจอกอยู่
“ไอ้เสือ หลุดฉิบหาย”
แซมว่า ผมหันไปเจอมันกำลังจ้องอยู่ ถึงได้ส่งนิ้วกลางให้ที
“ยกตัวอย่างแบบข่าวล่าสุดนี่ได้ไหมวะ ที่ลุงข่มขืนหลานแล้วเด็กก็กลับมาฆ่าเพื่อแก้แค้น”
แซมเสนอ อีกคนนิ่งไป ลิ้นของเขาเลียอยู่ตรงจิลสีเงินตรงมุมปากล่างเหมือนติดเป็นนิสัยเวลาที่ใช้ความคิด
“แล้วสิ่งเร้าของลุงคือตรงไหนครับ”
“เออว่ะ”
แซมว่าพร้อมกับถอนหายใจ
“สมมุติขึ้นมาก็ได้มั้งครับ”
“งั้นเดี๋ยวเขียนให้”
ผมว่าก่อนจะลองเขียนสมมุติฐานขึ้นมาหนึ่งอัน
“ลายตรงต้นแขนคืออะไร ถามได้ไหม”
แซมถามพร้อมกับชี้ไปที่ท่อนแขนข้างซ้ายด้านในของเขา
“เข็มทิศครับ”
“บนตัว มีกี่ลาย”
ผมถามบ้าง เขามองตรงมาก่อนจะตอบ
“จำไม่ได้เหมือนกันครับ”
“เริ่มสักตั้งแต่เมื่อไหร่”
แซมกับผมสลับกันถามเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวก็ไม่ได้จะปิดบังอะไร ที่ผมเห็นตอนนี้คือรอยเล็กๆที่ต้นคอ เส้นเข็มทิศที่แขนซ้าย ตัวอักษรจีนที่ข้อนิ้วบางนิ้ว แปลกที่พออยู่บนตัวเขา ลายบางๆพวกนั้นไม่ได้ทำให้ดูรกแต่อย่างใด แต่ยังไง...แบบทีขาวสะอาดก็น่าจะดีกว่า
“ตั้งแต่จบม.หก สี่ปีพอดีครับ”
แซมขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเขาบอกแบบนั้น
“อยู่ปีไหน”
“ปีสี่ครับ"
“ฉิบหาย”
แซมบอก ผมมองหน้าเพื่อนที่พึ่งขึ้นปี 3 มาด้วยกัน
“ไม่เป็นไรๆ ผมไม่ถือครับ”
เขาว่าพลางยิ้มในตอนที่แซมไหว้ขอโทษเขาหลายต่อหลายครั้ง
.
.
.
.
พวกเรานั่งทำงานกันตั้งแต่เที่ยง จนตอนนี้เกือบห้าโมงเย็นแล้ว แซมที่นัดกับเพื่อนในกลุ่มว่าจะไปรับเข้ามากินข้าวกันตอนเย็นลุกขึ้นเมื่อเห็นว่างานที่ตัวเองรับผิดชอบเสร็จหมดแล้ว
“ไปรับพวกเหี้ยกรที่ปากซอยก่อนนะ”
“ตกลงพวกมันจะมากินข้าวหรือกินเหล้า”
ผมถามถึงพวกที่ชวนกันในกลุ่มแชท
“เออ มันบอกจะมากินข้าวแต่แบกเบียร์มาสองลัง พี่เอาอะไรไหม”
ปลายประโยคแซมหันมาถามคนที่ยังนั่งทำงานอยู่ เขาส่ายหน้าพร้อมกับยิ้มให้
“ไม่เป็นไรครับ"
“จะกลับตอนไหน”
ผมถามคนที่ยังนั่งพิมพ์สรุปอยู่ ตรงนิ้วนางข้างซ้ายเขาผิดรูปแปลกๆ มันเลยทำให้เขาจับปากกาแปลกแบบที่ผมเคยเห็น
“ทำเสร็จ เดี๋ยวก็กลับแล้ว”
เขาว่า แต่ตาก็ยังมองตรงที่จอคอม ท่าทางนั่งขัดสมาธิหลังตรงของเขาทำให้ผมนึกถึงน้องสาวตัวเองเวลานั่งทำงาน
“นี่”
“ครับ”
เขาหันมามองผม
"ตรงข้อมือทำไมถึงเป็นรุ้งเจ็ดสี ตรงอื่นเห็นเป็นขาวดำ”
ผมมองมันมาสักพักแล้วถึงถาม เขาเสหลบตาก่อนจะตอบ
"คือผม...ชอบผู้ชายครับ”
เขาว่าพร้อมกับขยับนาฬิกาข้อมือที่ดูหลวมให้ปิดตรงข้อมือ
"มันน่าเกลียดใช่ไหม บางคนก็ไม่ชอบ”
ผมมองการกระทำแบบนั้นก่อนจะบอกออกไป
“ชอบสิ”
“หมายถึง...ก็สวยดี”
“อ่า ขอบคุณครับ”
ผมมองยิ้มสวยนั่นก่อนจะเบนสายตามาที่ตรงเอวเขาแทน ตอนที่เขายกมือขึ้นผมเห็นดาวหลายดวงตรงนั้น
“ที่เอว เป็นลายอะไร”
เขาเลิกเสื้อขึ้นนิดหน่อยให้เห็นก่อนจะตอบ
“ถ้าฝั่งนี้ เป็นดาวครับ”
“ขอดูได้ไหม”
ผมถาม เขามองตรงมายังผมก่อนจะค่อยๆเลิกเสื้อตัวโคร่งให้สูงขึ้น และใช้อีกมือดึงขอบกางเกงให้ต่ำลง
“มันลึกนิดหน่อย”
ดาวเล็กๆที่เป็นลายเส้นสีเข้มประปรายไล่ตั้งแต่ขอบชายโครงลงไปยังเอวและสะโพก ผมโน้มหน้าเข้าไปใกล้ ไม่รู้ทำไมถึงแตะมือยังไปยังเอวบาง เขาสะดุ้งเล็กน้อย มือบางข้างหนึ่งกุมมือผมไว้เหมือนกำลังจะบอกให้ขยับออกไป แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว
ผมมองจมูกเรียวโด่งกับตากลมสวยของเขานิ่ง มือที่แตะเอวเนียนเปลี่ยนเป็นจับมันให้แน่น ก่อนจะโน้มหน้าเข้าไปหาเจ้าของกลุ่มดาวเหล่านั้น
“นี่”
ผมเรียกในตอนที่ปลายจมูกของตัวเองชนกับปลายจมูกเขา ผมไม่เข้าใจตัวเองพอๆกับไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงได้ดึงดูดนัก
“มาช่วยแบกของหน่อย"
เสียงดังเอะอะมะเทิ่งดังมาจากหน้าบ้านในตอนที่รถของแซมดับลง แลปกดีเหมือนกันที่ผมไม่ได้ยินเสียงรถมันเลย
“ขอเข้าห้องน้ำได้ไหมครับ”
เขาว่าในตอนที่ผมผละตัวออกมา
“เอาสิ เลี้ยวขวาตรงนั้น”
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินออกไปหาพวกเพื่อนที่ขนกันมาถล่อมบ้านไอ้แซม
“ขนอะไรกันมาวะ”
“ของกินเล่น”
ผมมองเบียร์และขนมขบเคี้ยวที่เป็นกับแกล้มอีกจำนวนหนึ่ง ก่อนจะช่วยพวกมันขนเข้าไปในบ้าน เห็นใครบางคนเดินออกมาจากห้องน้ำแล้ว
“ใครวะ”
เพื่อนผมถาม
“พี่ที่เรียนวิชาเลือกด้วยกัน มาทำรายงาน”
แซมตอบให้ ก่อนจะหันมาถามผม
“เออแล้วพี่เขาจะกลับเลยไหวมะ เดี๋ยวกูไปส่ง”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูไปส่งเอง”
.
.
.
.
“ตรงนี้ก็ได้ครับ”
เขาว่าก่อนจะชี้ไปที่ป้ายรถเมล์หน้าม.
“เมื่อเช้าแซมก็มารับที่นี่เหรอ”
ผมถามก่อนจะมองไปตรงป้ายรถเมล์ที่ไม่มีคนอยู่เลย ติดจะมืดมากด้วยซ้ำ
“ใช่ครับ”
“บ้านอยู่ไหน”
“แถวดอนเมืองครับ”
ผมขมวดคิ้วก่อนจะหันไปถามเขา
“แล้วเมื่อเช้ามายังไง”
“ก็มารถตู้แล้วต่อรถไฟฟ้ากับรถเมล์มา”
ผมที่กะว่าจะส่งเขาใกล้ๆรถไฟฟ้าเปลี่ยนใจหักเลี้ยวขึ้นทางด่วนที่อยู่ใกล้ๆ
“ทำไมไม่บอกว่าไกล”
“ไม่เป็นไรครับ”
เขาบอกพร้อมกับมองมือผมที่ส่งมือถือให้
“กด gps ให้หน่อย เดี๋ยวไปส่ง”
“ไม่เป็นไรครับ ส่งแถวนี้ ผมกลับได้”
“ฝนจะตกแล้ว”
ผมจ้องหน้าคนข้างตัวด้วยความไม่ชอบใจเท่าไหร่ ตัวก็แค่นี้ ใส่เสื้อตัวขาวบางๆ ในกระเป๋าผ้าใบบางนั้นก็ไม่มีร่มหรืออะไรที่ดูเหมือนจะฝ่าฝนไปได้เลย
“ผมเกรงใจ”
ผมมองมือถือตัวเองในมือเขาเพื่อบอกให้รีบหน่อย เพราะถ้าเกิดเข้าผิดเลนส์มันจะแย่เอา
“ถ้าเส้นนี้ ต้องวิ่งไปดินแดงครับ”
ผมมองฝนปรอยแล้วมองไปยังป้ายที่บอกว่าทางด่วนดินแดงต้องวิ่งไปเส้นไหน ก่อนจะบอกคนข้างตัว
“บอกทางด้วยก็แล้วกัน”
.
.
.
.
‘ขอบคุณอีกครั้งนะครับ’
[ไม่เป็นไร]
ผมมองโทรศัพท์ที่ปกติเอาไว้เล่นเกมส์ด้วยความรู้สึกต่างออกไป
“เป็นเหี้ยอะไร หายไปสามชั่วโมง ไอ้ห่า นึกว่าเสือครามกูไปส่งพี่เขาที่เชียงใหม่”
ไอ้กรที่เมาล่วงหน้าไปแล้วบ่น ก่อนที่แซมจะบอกบ้าง
“คนนี้ไม่ธรรมดามึง”
“ยังไงวะ”
ปัณณ์เพื่อนในกลุ่มอีกคนขมวดคิ้วแน่น
“ก็ทำให้ระดับพี่ครามที่ดาวอักษรจีบไม่ติดเสียอาการได้”
“เสียเหี้ยอะไร”
ผมหันไปหาไอ้แซมที่เริ่มสนุก
“พวกมึงต้องมาเห็นตอนที่มันมองพี่เขา”
กรหัวเราะก่อนจะหันมาหาผม
“เปลี่ยนมาชอบพวกติดเข็มเหรอมึง”
ผมจ้องหน้าเพื่อนตัวเองที่พอเมาแล้วจะปากไม่ดีเท่าไหร่ ก่อนจะเตือนด้วยความหวังดี
“พูดจาดีๆหน่อย”
.
.
.
.
TBC.
เห็นหลุมอะไรไหมคะ อ๋อ หลุมรัก 55555555555555
เริ่มหัวข้อโดย: bnmshhhhhhh ที่ 03-11-2020 20:46:22
เริ่มหัวข้อโดย: evz ที่ 22-01-2021 22:56:23
เริ่มหัวข้อโดย: taran ที่ 03-03-2021 22:38:05
ถึงจะรุ้ช้า แต่ก็รักนะคะคนดีของคราม
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Bear Company ที่ 08-03-2021 11:48:53
เริ่มหัวข้อโดย: Gatjang_naka ที่ 09-04-2021 14:22:31
เริ่มหัวข้อโดย: sk_bunggi ที่ 21-09-2021 12:25:09