A sweet lie
“เป็นแฟนครามต้องทำยังไงเหรอ?”
เป็นคำถามที่ดังอยู่ในหัวผมมาหลายวันแล้ว ตอนที่เขาถามผมคิดอะไรไม่ออกด้วยซ้ำ เพราะผมตื่นเต้น ฟังดูตลก...แต่คนดีทำให้ผมพูดอะไรไม่ออก ได้แต่บีบมือเขาไว้แน่น
ผมจำความรู้สึกตอนที่มีแฟนคนแรกได้ดี เธอเป็นรุ่นพี่ม.4ที่สวย ตอนที่ผมขอเธอเป็นแฟนเธอดูลังเลแต่ก็ตอบตกลง ตอนนั้นผมดีใจเหมือนคนบ้า แต่รู้ไหม มันยังไม่ตื่นเต้นเท่าตอนที่คนดีถามเลย ว่าถ้าเป็นแฟนผมจะต้องทำยังไง
ผมได้แต่ยิ้มแล้วบอกกับตัวเองว่า สำหรับคนดีแล้วแค่เป็นเขา...ก็พอแล้ว
“อารมณ์ดีฉิบหาย”
แซมว่าขึ้นในยามเช้าหลังจากควิซวิชาสาขาเสร็จ
“ทำควิซได้เหรอวะ”
กรถาม ซึ่งผมส่ายหน้า
“แม่งอารมณ์ดีแต่เช้าแล้ว กูนั่งรถมากับมันโดนเด็กแว้นขับปาด ปกติคนใจร้อนแบบไอ้ครามต้องเอาสักที แต่นี่ใจดี ปล่อยแม่งไปเฉย แลนโรเวอร์เป็นรอยเต็ม"
“ก็เด็กมันเจ็บ ประกันชั้น 1 จัดการได้”
พอผมบอกออกไปแบบนั้นพวกเพื่อนผมก็ทำหน้าตาเหมือนไม่อยากจะเชื่อ โดยเฉพาะแซม
“มีอะไรดีๆ บอกกูมา”
“หรือมีสาวมาติดอีก คราวนี้คณะไหน”
แอลถาม ซึ่งผมเองปฏิเสธ
“กูมีแฟนแล้ว”
พอบอกออกไปแบบนั้นทุกคนก็ดูตกใจ
“ก็เหี้ย บอกเขาหนีไป”
แอลว่าพร้อมกับขำเหมือนไม่เชื่อ แซมเลยได้ที
“พี่คนดีเหรอวะ”
พวกมันจ้องผมเหมือนต้องการคำตอบ
“อืม ใช่”
พอบอกออกไปแบบนั้นทุกคนก็ยิ้มกันเหมือนกำลังสนุก
“ยังไงวะเสือ ถึงได้คนนี้มา”
ผมเลือกที่จะไม่ตอบ พวกมันถึงหันไปเถียงกันเรื่องเงินพนันแทน
“พันนึงกูล่ะ”
ไอ้แซมว่าพร้อมกับแบมือไปหาแอล
“เดี๋ยวก็เลิก”
แอลตอบ ผมเลยหันไปชี้หน้ามัน
“ปากมึงนี่นะ”
“กูขอเล่นต่อสามพัน กูว่าคนนี้เกินปี”
กรว่า แต่แอลก็ยังยืนยันคำเดิม
“กูว่าเดือนเดียวเบื่อ”
“ไอ้ครามเบื่อ?”
“พี่เขาเบื่อมัน”
เอาเข้าไป ผมถอนหายใจเพราะเบื่อพวกมันนี่แหละ
.
.
.
.
ผมเคยมีแฟนมาหลายคน แต่ไม่มีแฟนคนไหนที่ทำให้ผมตื่นเต้นหรือประหม่ามากขนาดนี้
“เป็นแฟนแล้วทำไมแนนยังต้องชวนให้อีกล่ะคะ”
แนนถามขึ้นในเย็นวันศุกร์ พรุ่งนี้วันหยุด ผมอยากชวนคนดีไปดูหนังแต่ไม่รู้ว่าเขาจะชอบหรือเปล่า กลัวเขาไม่ชอบคนเยอะ กลัวจะทำให้เขาอึดอัด
แต่เวลาอยู่กับเขาผมมักจะคุมตัวเองไม่ค่อยได้
แอลบอกว่าผมหลงคนดี...ผมยอมรับว่าหลง หลงมากด้วย
“อยากได้อะไรคะ”
ผมหันมาถามน้องสาวที่ดูมีแผน
“แนนอยากให้พี่คนดีไปช่วยเลือกของแต่งห้องค่ะ”
“แผนใช้พี่ไปยกของเหรอคะ”
แนนยิ้มขำก่อนจะพยักหน้ารับ
“จะกดโทรแล้วนะคะ”
แนนว่าก่อนจะกดเปิดลำโพง ผมได้ยินเสียงสัญญาณอยู่ไม่นานปลายสายก็รับโทรศัพท์
“พี่คนดีขา นี่แนนเอง ว่างคุยหรือเปล่าคะ”
‘คุยได้ครับ’
ผมยิ้มเมื่อได้ยินเสียงของเขา แปลกดี ทั้งๆที่เมื่อเช้าเราพึ่งจะโทรคุยกันแท้ๆ
“แนนมีเรื่องอยากให้ช่วยค่ะ อยากให้พี่คนดีไปเลือกของแต่งห้องด้วยกัน พี่คนดีว่างไหมคะ”
เขาเงียบไปสักพักก่อนจะตอบกลับมา
‘ได้ครับ เสาร์อาทิตย์นี้ผมว่าง’
“พรุ่งนี้ได้ไหมคะ เดี๋ยวหนูให้พี่ครามขับรถไปรับ”
‘ครับ มากี่โมงให้พี่ครามโทรมานะ’
ผมพึ่งรู้ว่าคนดีเรียกผมตามที่แนนเรียก
สเป็คผมมักจะเป็นคนที่อายุเยอะกว่า พึ่งรู้ว่าการถูกเรียกว่าพี่ครามก็ดีไปอีกแบบ
แนนคุยกับคนดีอยู่อีกไม่กี่ครั้งก็วาง เธอหันมายักคิ้วให้ผม
“เรียบร้อยค่ะ”
“จริงๆพี่อยากไปเดทสองคนค่ะ”
ผมบอกตามตรง แต่แนนบอกว่าช่วยไม่ได้เพราะผมไม่กล้าชวนเอง
“อีเกียก็หวานได้ค่ะ เชื่อแนน มี่อาหารเวจจี้ให้ทานด้วยนะคะ พี่ครามไม่ต้องห่วงเรื่องกับข้าวเลย”
คนสวยว่ายิ้มๆ ผมมองน้องสาวที่เดินเข้าห้องไปแล้ว จะให้แนนไปหิ้วของคนเดียวก็ห่วงเหมือนกัน เพราะฉะนั้นไปด้วยกันหมดก็ดีแล้ว
.
.
.
.
ผมมองคนที่ขึ้นมานั่งบนรถในตอนเกือบเที่ยง คนดีสวมหมวกสีเหลืองทรงคุณป้าเหมือนเดิม แต่รวบผมจนเห็นกรอบหน้าชัด เขาสวมต่างหูเม็ดเล็กสีฟ้าอมเขียว ตัดกับผิวขาวเนียน ตรงจมูกปีกจมูกหนึ่งข้างมีห่วงสีเงินสวมอยู่ แต่วันนี้มุมปากสวยไม่มีอะไรให้ติดอยู่ มีก็แต่ริมฝีปากสีสดเท่านั้น
...คงจูบได้ถนัดดี…
“ครามหยุดมอง”
ผมหลุดขำตัวเอง ก่อนจะเอื้อมมือไปถอดหมวกให้เขา ปอยผมข้างหน้าตกลงมาเคลียแก้ม
“คราม…”
“โอเคครับ ไม่มองแล้ว ขับรถแล้ว”
ผมว่าก่อนจะออกรถ แต่ก็ลอบมองคนที่สวมเสื้อตัวโคร่งกับกางเกงผ้าหลวมๆอยู่ดี พอนึกได้ว่าเขาเป็นของผมแล้วก็…
ในตอนที่รถจอดติดไฟแดงเกือบสองนาทีผมก็โน้มหน้าเข้าไปฉกจูบที่ปากนิ่ม คนดีตกใจถึงได้สะบัดหน้าหนี แต่ไม่นานนักโดนจับมาจูบอยู่ดี
ผมกดย้ำที่ปากสวยให้มีเสียงจุ๊บอยู่หลายรอบก่อนจะถอนหน้าออกมา ได้ยินเสียงบ่นว่า ‘ตลอดเลย’ เบาๆ
“ไม่เจอตั้งอาทิตย์นึง”
ผมว่า พร้อมกับมองคนที่ก้มหน้างุด
“ผมต้องไปฝึกงานครับ”
ผมอมยิ้ม ก่อนจะออกรถเมื่อเห็นว่าไฟเขียวแล้ว เราต้องวนรถกลับไปรับน้องแนนก่อน ถึงจะได้ไปซื้อของด้วยกัน
“งั้นครามไปรับคนดีตอนเย็นที่ทำงานทุกวันดีไหม”
ผมยื่นข้อเสนอที่ดูแล้วคนที่ได้ประโยชน์น่าจะเป็นผม อีกเหตุผลก็เพราะไม่อยากให้เขาเบียดคนบนรถไฟฟ้าหรือรถเมล์กลับบ้าน นอกจากเป็นห่วงแล้วผมก็ยังหวงเขามาก
อย่างที่บอกว่าคนดีเขามักจะโดดเด่นอยู่เสมอ...แต่เขาแค่ไม่รู้ตัว
“ผมเกรงใจครับ”
มองมองแก้มใสที่ยังไม่หายแดงจากจูบเมื่อครู่
“เป็นแฟนครามแล้วไม่เห็นต้องเกรงใจเลยนี่คะ”
คนดีมองผมเขม็ง ปากอิ่มเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ก็เม้มไว้ในที่สุด
“ให้ครามไปรับนะคะ”
ผมลูบหัวเขาเบามือ คนขี้เขินพยักหน้าน้อยๆ ทำเอาผมยิ้มกว้าง
.
.
.
.
“เมื่อกี้พี่คนดีทานนิดเดียวเอง ไม่อร่อยเหรอคะ”
แนนถามคนที่กินสลัดไปแค่จานเดียวกับช็อคโกแล็ตร้อนอีกถ้วย คนดียิ้มก่อนจะตอบ
“อร่อยครับ ผมกินได้ไม่เยอะอยู่แล้ว”
คนดีว่าทั้งกำลังมองน้องแนนกดไอสกรีมที่เขามีตู้ให้กดเอง ผมมองเห็นว่ามีตู้อีกอันที่ใช้นมถั่วเหลืองทำถึงได้กดมาให้เขาบ้าง คนดียิ้มสวยก่อนจะขอบคุณเสียงเบา
“เลอะปากค่ะ”
ผมบอกน้องสาวคนสวยที่มีครีมเลอะปากพร้อมกับยื่นทิชชูให้ แนนยิ้มเขินก่อนจะรับมันไป ผมถึงได้หันมาหาอีกคนที่กำลังละเอียดกินไอศกรีมอย่างไม่กลัวว่ามันจะละลายไปก่อน
รอยสักบนนิ้วสวยให้อารมณ์ตัดกับกรวยขนมปังอย่างบอกไม่ถูก
“เลอะเหรอครับ”
คนดีถามพลางใช้มือแตะที่มุมปากตัวเอง ผมส่ายหน้าเพื่อบอกว่าไม่ใช่ ก่อนจะจับมือเขาข้างที่ถือไอศกรีมอยู่ขึ้นมาลองชิมบ้าง
“เหมือนน้ำเต้าหู้เอามาปั่น”
ผมว่าซึ่งคนดีพยักหน้าเห็นด้วย
“แนนอยากแต่งห้องแบบมินิมอลแบบที่คนญี่ปุ่นคนเกาหลีเขากำลังฮิตค่ะ ว่าจะเอาเตียงออกมีแค่ฟูก”
ว่าที่มัณฑนากรสาวว่า แนนเป็นผู้หญิงที่ชอบเฟอร์นิเจอร์พอๆกับเครื่องสำอางค์ ผมมองไปรอบๆห้างใหญ่ที่ขายเฉพาะเฟอร์นิเจอร์
แนนให้เหตุผลว่าเพราะพี่คนดีเรียนศิลปะน่าจะพอให้ไอเดียเธอได้ และเป็นผมเองก็บอกแนนอยู่หลายครั้งว่าห้องของคนดีสวยมาก
“พี่คนดีว่าอันนี้สวยหรือเปล่าคะ”
แนนชี้ไปที่ตู้กระจกทรงสูง เห็นแล้วรู้ได้ทันทีว่าเธอคงอยากได้ไปตั้งโชว์พวกโมเดล
“มีรูปห้องเดิมไหมครับ ได้วัดตรงผนังมาไหม”
คนดีถาม ในมือเขาถือสายวัดไว้ รวมกับหมวกแล้ว ถ้าใส่เป็นชุดหมีคงน่ารักดี
“คอนโดเจาะได้ไหมครับ”
แต่หมวกเหลืองแบบนี้คงเป็นลูกเจี๊ยบมากกว่า น้องแนนส่ายหน้า
“แนนจะกลับไปอยู่บ้านค่ะ พี่ครามยึดตัวไว้จนคุณแม่คิดถึงแล้ว”
ปกติแนนอยู่บ้านกับแม่และพี่จอย มีแค่ช่วงงานเยอะหรือสอบเท่านั้นถึงจะมาอยู่คอนโดกับผมบ้าง คอโดเรามีสองห้องนอน ผมยกห้องใหญ่ให้เธอเพราะแนนดูมีความสุขกับห้องใหญ่ที่แต่งสวยๆ แต่ยังไงก็คงไม่หนำใจเท่าที่บ้าน
“พี่ครามเขาขี้เหงาค่ะ ถ้าพี่คนดีมาอยู่ด้วยก็น่าจะดี”
คนสวยล้อ คนดีหันมาสบตาผมก่อนจะส่ายหน้า เห็นแล้วอยากจะจับมากอดแรงๆสักที
“ม่านนี่ก็สวยนะครับ”
คนดีพูดถึงม่านสองชั้น อันนึงโปร่งแสงอีกอันทึบ เอาไว้เปิดเวลาอยากได้แสงธรรมชาติแต่ก็อยากได้ความเป็นส่วนตัวด้วย
“ที่ห้องผมก็ติด”
เขาว่าพร้อมกับหยิบมือถือขึ้นมาเปิดรูปให้แนนดู น้องแนนตาโตกับห้องนอนใหญ่สีขาว พรมสีเทาอันใหญ่ และโต๊ะทำงานแบบที่แนนอยากได้
“ห้องสวยมากเลยค่ะพี่คนดี”
คนดียิ้มเขินๆ
“ของพี่คู้เป็นสีดำล้วนเลยครับ พี่คู้จัดสวยกว่านี้อีก”
ผมเคยได้ยินแนนเล่าว่าพี่ชายของคนดีเป็นช่างสักกับทำแบรนด์เสื้อผ้าของตัวเอง มีคนรู้จักประมาณหนึ่ง อย่างแนนกับเพื่อนๆหาลยคนก็รู้จัก ดูแล้วธุรกิจน่าจะไปได้ดีพอสมควร และที่แนนชอบที่สุดคือพี่เขาถ่ายรูปสวยมาก
เด็กสายอาร์ตคงเข้าใจกัน ส่วนผมเองไม่ค่อยมีศิลปะเท่าไหร่ ผมรู้แค่ว่าอะไรสวยหรือไม่สวย
อย่างคนที่กำลังเดินวนไปมาอยู่ข้างตัวนี่น่าจะเรียกว่าสวย
คนดีมองหน้าผมก่อนจะหลบตาไป ได้ยินเขาบ่นน้อยๆว่า ‘มองอะไรครับ’
“มองคนหน้าแดง”
ผมว่าพร้อมกับแตะที่แก้มเขาเบาๆ เลยโดนดันตัวออก
“ผลักครามทำไม”
ผมแกล้งถามพร้อมกับหัวเราะ ผมรู้ว่าเขาประหม่าสายตาของคนที่เดินไปเดินมา
“สีไหนดีคะพี่คนดี”
แนนเดินวนมาที่เราอีกรอบพร้อมกับชี้ให้ดูผ้าม่านที่ไปถ่ายรูปมา
“น้องแนนชอบสีไหนครับ”
“ขาวหรือเทาดีคะ”
“เทาน่าจะเลอะยากกว่าครับ แต่ผ้าแบบนี้ต้องดูดฝุ่นบ่อยๆนะครับ เดี๋ยวแพ้ฝุ่น”
ผมมองคนที่กำลังตั้งใจคุยกัย ตัวเท่ากันเลย
“มา เดี๋ยวพี่ถือให้จะได้เลือกของกัน”
ผมดึงกระเป๋าของน้องสาวและกระเป๋าสะพายหลังใบเล็กของคนดีมาถือไว้
แนนช้อปปิ้งตามประสาคนชอบแต่งบ้าน ผมเดินตามหลังคนสองคนที่เกินคุยกันอย่างออกรส
สุดท้ายก็ต้องจ้างขนส่งไปที่บ้านแทนเพราะขนขึ้นรถตัวเองไม่หมด
“เหนื่อยไหมคะ”
ผมยื่นน้ำเปล่าให้คนที่นั่งอยู่ด้านหลัง
“สนุกค่ะ”
แนนดูสนุกจริงๆแบบที่บอก ส่วนอีกคนก็หันมายิ้มให้
“สบายมากครับ”
“พี่คนดีตัดผมที่ไหนคะ แนนอยากตัดแบบนี้”
แนนพูดขึ้นในตอนที่เรากำลังจะกลับคอนโด ผมขับรถพร้อมกับเหลือบมองผมประบ่าที่เริ่มยาวลงมามากแล้ว
“ตัดเองครับ บางครั้งก็พี่คู้ตัด”
คนดีว่า
“ตรงปลายสวยดีค่ะ”
“ตัดตรงๆเฉยๆครับ ผมมันหนาปลายเลยงุ้มเข้า”
แนนพยักหน้าก่อนจะว่าบ้าง
“เดี๋ยวแนนไปตัดทรงนี้บ้าง”
คนสวยพูดถึงผมยาวถึงกลางหลังของตัวเอง
“เดี๋ยวพอมาเดินด้วยกันจะเหมือนแฝดค่ะ”
ผมว่าพร้อมกับขำทำให้แนนขำตามไปด้วย ส่วนคนข้างๆไม่รู้เขินอะไร
.
.
.
.
เรากลับมากินข้าวเย็นกันที่บ้าน เมื่อบ่ายคนดีกินไปนิดเดียวน่าจะเพราะคนที่ศูนย์อาหารเยอะมาก เขาเองคงรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่
“แนนสงสัยค่ะ ว่าเมนูวีแกนมีอะไรอร่อย”
คนที่กำลังล้างผักถามอีกคน
“ผมชอบสมูทตี้ครับ กับสลัดผักกรอบๆ เพื่อนชอบล้อว่าเคี้ยวเอื้อง”
คนดีเล่าพลางขำ
“แล้วกินซ้ำๆกันเหรอคะ”
แนนสงสัย
“ใช่ครับ ช่วงไหนที่โต้ซังกับพี่คู้ว่างก็จะได้กินเมนูหลากหลาย แต่ผมเป็นพวกขี้เกียจครับ บางทีก็กินแค่นมกับขนมปัง”
คนเล่าพูดไปยิ้มไป ผมที่ติดพวกอาหารรสจัดบางทีก็แอบคิดแทนเขาไม่ได้ว่าเวลากินข้าวเขาอร่อยหรือเปล่า
เหมือนคนดีจะรู้ เลยหันมาทางผมแทน
“อาจจะเพราะที่ไทยอาหารอร่อย คนเลยให้ความสำคัญกับการกินมั้งครับ แต่ผมชินกับแบบนี้แล้ว”
“กินเผ็ดได้ไหม”
คนดีมองชามยำเห็ดสามอย่างที่แนนเองก็ชอบกิน ผมเลยทำเมนูนี้บ่อย
“ผมกินเผ็ดไม่ได้ครับ”
“งั้นของคนดีไม่ใส่พริกเนอะ”
เขาพยักหน้าน้อยๆก่อนจะยิ้มให้
“ขอบคุณครับ”
.
.
.
.
“ไปไหนวะ”
แซมถามผมที่เก็บของเตรียมกลับบ้านในตอนเกือบห้าโมงเย็น ปกติพวกผมมีนัดเล่นบาสกันในเย็นวันพุธ
“รับคนดี”
“ลูปมีแฟนของเสือครามมากแล้ว”
ไอ้กรว่า
“ยังไงวะ”
ปัณณ์ถาม
“ถ้ามันมีแฟน มันจะไม่มีเวลาให้เพื่อน”
“โหมดติดเมียไง”
“คราวนี้กูว่าตี้โดดร่มเราเหลือ 3 คนว่ะ เล่นบาสก็เหลือ 3 ชีวิตน่าสงสาร”
แอลมันว่า ผมยักไหล่ พยายามไม่สนใจพวกมันที่เอาแต่ล้อ
“ไปไหมปัณณ์ กูผ่านบ้านมึงพอดี”
ผมหันไปถามปัณณ์เพราะเห็นว่าที่ทำงานของคนดีกับบ้านมันอยู่ใกล้กัน
“อ้าว คราวนี้เพื่อนก็สำคัญเหรอวะ”
ปัณณ์ว่า แต่ก็เก็บของ ทำเอาไอ้แซมที่อยากเล่นบาสบ่นตามหลังเพราะคนน้อยกว่าเดิม
“ไปรับพี่เขาทุกวันเหรอวะ”
ปัณณ์ถามในตอนที่ขึ้นมานั่งในรถแล้ว
แต่ก่อนปัณณ์กับผมไม่ได้สนิทกันพอที่จะคุยทุกเรื่อง แต่หลังจากที่เกิดเรื่องของน้องครีมเราห่างกันไป พอกลับมาคุยกันก็เหมือนกับว่าสนิทกันมากขึ้น
อาจจะเพราะผมเป็นพวกไม่คิดมากด้วย และปัณณ์มันเองก็ไม่ได้อะไรแล้วด้วย
“ก็เกือบทุกวัน บางวันเขาก็ไปกินเลี้ยงต่อกับที่ทำงาน”
ผมว่า ดูนาฟิกาบอกเวลาเกือบห้าโมงแล้ว น่าจะไปถึงตอนหกโมงพอดี
“กูไม่คิดว่ามึงจะคบกับผู้ชาย”
ผมก็ไม่คิดหรอก ลืมไปด้วยซ้ำว่าคนดีเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง รู้แค่ว่าชอบเขา
“กูก็ไม่คิด”
ผมตอบตามตรง
“เพราะมึงเบื่อผู้หญิงหรือเปล่าวะ”
ปัณณ์ถามพลางขำ ถึงปัณณ์กับผมจะพึ่งรู้จักกันตอนปี 1 แต่มันก็นานพอที่มันจะเห็นเรื่องเก่าๆของผม ทั้งเรื่องดีและไม่ดี โดยเฉพาะเรื่องผู้หญิง
“ไม่เกี่ยวหรอก ถ้าคนดีเป็นผู้หญิงกูก็จีบ”
“แล้วเขานิสัยเป็นยังไงวะ กูดูพี่เขาไม่ออก”
ผมขำ ตอนแรกใครๆก็บอกว่าเขาดูเข้าถึงยากทั้งนั้น
“ก็ขี้เกรงใจ ขี้เขิน น่ารักดี แต่เวลาทำงานเขาเก่งนะ สวยด้วย”
“มึงหลงเมียแบบที่ไอ้แอลบอกจริงๆนะ”
ผมหัวเราะเพื่อนตัวเอง
“ถ้ามึงเจอแบบกูมึงก็หลง”
.
.
.
.
หลังจากส่งปัณณ์แล้ว เพราะว่ารถติดผมเลยถึงสตูดิโอที่คนดีทำงานช้ากว่าที่คิดนิดหน่อย ผมพยายามโทรหาเขาแล้ว แต่ก็ไม่มีใครรับ จนกระทั่งเข้ามาจอดที่หน้าตึกใหญ่กลางเมืองก็เห็นคนดีกำลังยืนคุณกับผู้ชายที่ไม่น่าจะใช่เพื่อนเขา ผมคิดเองว่าน่าจะเป็นเด็กมหาลัยอื่นที่ฝึกงานที่เดียวกัน
ผมว่าจะโทรหาอีกสายให้เขาเดินมาหาที่รถ แต่พอเห็นว่าผู้ชายคนนั้นคว้าข้อมือบางไว้ในมือพร้อมกับดึงแขนของคนดี ผมก็รีบลงจากรถแล้วรีบเดินกึ่งวิ่งไปหาเขา
“ผมไม่ไปครับ ผมรอคนอยู่”
ผมได้ยินเสียงคนดีอยู่ไกลๆ
“ไปด้วยกัน!”
“ผมไม่มีธุระให้ไปที่นั่นครับ”
“ไปด้วยกันสิวะ!”
คนดีตัวเล็กกว่าเขามากพยายามดึงมือยังไงก็ไม่ออก ผมที่เห็นท่าไม่ดีตะโกนเรียกเขาเสียงดัง
“คนดี!”
ผมนึกถึงคำพูดของรุ่นพี่ที่เป็นเพื่อนคนดี ที่บอกว่าเขามีเด็กอีกม.คอยตามคนดี ถ้าเป็นแต่ก่อนคงไม่รู้ต้องทำยังไงแต่ตอนนี้ผมไม่สนใจแล้ว
ผมกระชากแขนของผู้ชายอีกคนออก ก่อนจะดึงคนของตัวเองมาไว้ข้างหลัง
“มีธุระอะไรกับแฟนผม”
.
.
.
.
“บอกครามได้ไหม เกิดอะไรขึ้น”
คนดีเงียบ ผู้ชายคนนั้นพอเห็นผมก็รีบวิ่งออกไป ผมที่กำลังจะก้าวขาตามแล้วดึงกลับมา โดนมือของอีกคนจับไว้แน่น เขาบอกเรียกชื่อผมแล้วบอกว่าพากลับบ้านที เราถึงได้มานั่งอยู่บนรถเหมือนเคย
ผมลูบหัวคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
“คนดีโอเคไหม”
คนดีเอาแต่เงียบ ในตอนที่รถติดผมถึงได้สอดมือตัวเองเข้าไปจับมือเขาขึ้นมาจูบ คนดีมองหน้าผม ก่อนจะจับมือผมไว้แน่นแทน
“ขอครามขับรถก่อนนะ”
ผมบอกก่อนจะค่อยๆดึงมือออกจากมือเล็ก ผมลอบมองมือสวยที่เอาแต่กำแน่น มองคนที่เหม่อตลอดทางจนถึงบ้าน
“โต้ซังกับพี่คู้ยังไม่กลับใช่ไหม”
“วันนี้กลับดึกครับ”
คนดีเปิดปากในที่สุด ผมอยากปล่อยให้เขาอยู่คนเดียว
“นี่คนดี…”
แต่แปลกที่ครั้งนี้เป็นเขาที่ร้องขอเอง
“ผม ไม่อยากอยู่คนเดียว”
มือสวยแตะที่แขนผม ผมมองคนที่ไม่ทันไรก็ชักมือกลับ เขาดูตกใจ
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่อยากกวนเวลา ผมขอโทษ”
ขอบตาแดงก่ำของเขาทำผมปวดหนึบที่ใจ
“นี่คนดี”
ผมเอื้อมมือไปจับมือเพรียวไว้ ก่อนจะก้มลงจูบที่โหนกแก้มเบาๆ
“ครามไม่ได้รีบไปไหน ครามอยากอยู่กับคนดีนะ”
เขาจูงมือผมเดินเข้ามาในบ้านที่มืดสนิท เขาไม่เปิดไฟแล้วให้ผมนั่งรอที่โซฟาเหมือนทุกที
ผมขึ้นมายังห้องที่คอมฟอร์ทโซนของเขา โดยที่มือของเรายังจับกันไว้แน่น คนดีสีหน้าดูดีขึ้นเมื่อเข้ามาในห้องสีขาวของตัวเอง
ผมดีใจนะที่ได้อยู่ในนี้ด้วย...อยู่ในที่ที่เขาสบายใจ
“ผม…”
“ถ้าคนดียังไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไร”
ผมดึงเขาเข้ามากอด คนดีเงยหน้ามองผม แววตาเขามีแต่ความสับสน
แขนเพรียวสวยของเขาโน้มคอผมลงไปจนปากเราแนบสนิท
เราจูบกันเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ แต่กลับไม่รู้เบื่อ ผมมองมือสวยค่อยๆปลดกระดุมตัวเองออก ภายใต้เสื้อนิสิตตัวโคร่งมีร่างกายสวยงามกับลวดลายหมึกประปราย
ผมเคยถามตัวเองว่ารอยสักจะให้ความรู้สึกยังไงเวลาจูบลงไป จนเมื่อได้ชิมร่างกายเขาทุกจุดผมถึงได้รู้ว่ามันหวานกว่าที่คิด
ผมไม่อยากใช้ความอ่อนแอของเขาเป็นเครื่องมือ แต่ตอนที่ค่อยๆเห็นรอยสักรูปดาวตรงเอวเผยออกจนถึงหน้าขาในตอนที่กางเกงแสล็คถูกถอดออก ผมก็สัญญากับตัวเองว่า
...ถ้าเขาบอกให้หยุดทีหลัง ผมจะไม่มีทางหยุด...
คนดีหุบขาลงทันทีที่ผมซุกหน้าลงกับกางเกงแนบเนื้อสีขาวกลางลำตัวเขา
“ไม่ชอบเหรอ”
ผมขยับตัวขึ้นมามองหน้าเขา คนดีเบือนหน้าหนีเมื่อผมถอดเสื้อนิสิตของตัวเองออกบ้าง
“ไม่ใช่ไม่ชอบครับ มัน...”
“คนดีเขินเหรอ”
ผมจับมือสวยของเขาให้สอดเข้าไปในกางเกงผม เขาทำท่าจะดึงมือออก ผมถึงได้รีบโน้มตัวลงไปกระซิบที่ข้างหู
ติ่งหูขาวที่มี่ต่างหูสีเงินโดนผมงับจนแดง
“กำไว้นะคะคนดี แล้วค่อยๆรูดขึ้นลงแบบนี้”
ผมทำจับมือเขาแล้วค่อยๆสอน คนดีตัวแดงไปหมด
ผมโถมตัวเข้าไปแนบกับตัวเขา ร่างกายเปลือยเปล่าของเราแนบสนิทกัน ผมจูบเขาทั่วตัว บีบเค้นให้ดอกซากุระตรงก้นขาขึ้นสีแดงจัด
“ครั้งที่แล้วเจ็บมากไหม”
ผมถามถึงครั้งแรกของเขา มันเกือบเดือนมาแล้ว คนดีมองหน้าผมก่อนจะหลุบตาลง
“ตอนทำไม่เจ็บมากครับั แต่เจ็บหลังจากนั้น”
“งั้นคราวนี้ครามจะทำเบาๆ”
ผมจูบลงที่ไหล่เขา
“ให้ครามทำนะคะ”
คนดีหน้าแดงจัด เขาเม้มปากแน่น
ภายใต้โคมไฟสีนวลตา ผมลูบแก้มเขาเบามือ สวนทางกับปฏิกิริยาทางร่างกายที่ถูไถไปกับส่วนล่างของเขาจนเหนอะหนะ
“คราม...ทำเบาๆนะครับ”
ผมเลียริมฝีปากที่แห้งผากของตัวเองก่อนจะป้อนจูบให้เขาอีกรอบ
คนดีคงเหมือนลูเจี๊ยบที่กำลังจะหัดบิน แขนของเขาคล้องอยู่ที่คอผม ลิ้นเล็กของเขาพยายามสู้กับลิ้นของผม
ผมบดเบียดท่อนล่างเข้ากับร่างกายของเขา คนดีอ้าขาออกกว้างในตอนที่ของผมถูไปกับร่องแคบด้านหลัง
ผมไม่อยากชมว่าเขาน่ารักหรือสวยเพราะกลัวเขาคิดมาก แต่เขาสวยมากจริงๆ
“อย่ากัด”
ถึงจะบอกแบบนั้นแต่เขาก็แอ่นอกสู้กับปากผม
“อย่ากัดครับ”
ผมซุกจมูกลงที่ซอกคอเขา ขบกัดให้ขึ้นรอยแดง ในขณะเดียวกันก็สอดนิ้วเข้าไปที่ช่องทางแคบ
“คนดียกก้นขึ้น แล้วจะไม่เจ็บนะคะ”
ผมยกก้นนุ่มขึ้นวางที่หน้าขาตัวเอง ใช้นิ้วสอดย้ำนำไปก่อนให้มันอ่อนนุ่ม ปาดเจลเย็นจากซองถุงยาง ถึงได้ค่อยๆสอดตัวเข้าไป
คนดีไม่บอกครามว่าผู้ชายคนนั้นคือใครก็ไม่เป็นไร เพราะไอ้นั่นไม่มีทางได้เห็นเขาแบบนี้แน่
ผมค่อยๆขยับสะโพกซึมซับสัมผัสอ่อนนุ่มแต่บีบรัดไว้ สะโพกเล็กเขาพยามถดหนีในตอนที่ผมเสือกไสตัวเองเข้าไปจนสุด
“เกร็งแล้วจะเจ็บนะคะ”
เมื่อได้ที่แล้วผมก็บดสะโพกลง เสียงหน้าขากระทบกับก้นนุ่ม คนดีเขาผอมแต่ตรงก้นกลับนุ่มหยุ่น
เขาหอมไปทั้งตัว ผมขยับตัวให้เร็วขึ้นแต่ไม่ทันไรคนดีก็ดันหน้าท้องผมออกเพราะเสียงรถจอดหน้าบ้าน ตามมาด้วยเสียงเลื่อนของรั้ว
“พี่คู้”
คนดีหอบฮัก พี่คู้กลับเร็วกว่าที่คิด
“หยุดก่อน คราม…”
เสียงเตียง ผสมกับเสียงหอบหายใจของผมปะปนไปกับสียงครางและพยายามร้องห้ามของเขา
“เบานะคะ เดี๋ยวพี่คู้ได้ยินนะ”
ผมประกบปากจูบ ใจจริงอยากอ้อยอิ่งมากกว่านี้ อยากแช่อยู่ในตัวเขานานๆ แต่กลับต้องทำเวลา
“หื้อ คราม”
คนดีเสร็จคามือผม ผมรีบกระแทกเมื่อข้างหลังบีบรัดแน่น
“ข้างนอก คราม”
“เรียกชื่อครามอีก”
ผมกระซิบข้างหูเขา แนบตัวลงให้สนิท ก่อนจะจับขาสวยขึ้นพาดตรงบ่าให้เข้าไปได้ลึกขึ้น
“คราม ผม…”
“อืม คนดีคะ”
คนดีบิดตัวเร่าในตอนที่น้ำขาวขุ่นสาดเข้าข้างในจนล้น ผมขยับย้ำอีกจนเกิดเป็นฟองขาว
“คนดี เพื่อนมาเหรอ กินข้าวยัง”
เสียงเคาะประตูหน้าห้องหยุดผมไม่ได้ คนดีจิกเล็บลงที่บ่าผม
“กินแล้วครับ”
เขาพยายามพูดให้เสียงนิ่งทั้งๆที่น้ำตาไหลเป็นสาย ผมจูบซับมันกดจะกดตัวเข้าไปให้ลึกที่สุดอีกครั้ง ปล่อยให้ขาสวยที่สั่นระริกตกลงบนเตียง
“โอเค พี่มาเอาของให้โต้ซัง เดี๋ยวกลับไปนอนร้าน ส่งเพื่อนแล้วปิดบ้านดีๆนะ”
“ครับ พี่คู้ขับรถดีๆนะ”
“อือ อย่านอนดึกล่ะ”
ผมแช่ตัวไว้นานจนได้ยินเสียงปิดประตูหน้าบ้าน
“คราม…”
ผมมองคนที่อยู่ใต้ร่าง เขาผวาเมื่อผมถอนตัวออก ผมแตะลงที่กลางลำตัวเขา
มันแข็งจัดขึ้นมาอีกรอบ
“ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะคะคนดี”
คนสวยของผมส่ายหน้า น้ำตาไหลพราก
“ครามไม่อยากแกล้งนะ แต่คนดีทำให้ครามหยุดไม่ได้”
ผมยกสะโพกเขาขึ้น กดตัวเองเข้าไปในช่องทางแดงฉ่ำอีกรอบ
เห็นทีคืนนี้ผมคงไม่ได้กลับบ้านแล้ว
.
.
.
.
“เจ็บไหมคะ”
คนดีขดตัวลงกับผ้าห่มนุ่มหลังจากที่โดนผมอุ้มไปอาบน้ำ เขาพยักหน้าน้อยๆ ผมถึงได้ลุกไปหายาที่ทิ้งไว้คราวที่แล้ว และพบว่ามันยังอยู่ที่เดิม
ผมจับก้นนุ่มเบามือ ก่อนจะแต้มยาให้ทุกจุดที่ทำเขาเจ็บ
ผมสอดตัวเข้าไปในผ้าห่มดึงเขาเข้ามากอดไว้ คนดีวางมือที่เอวผมก่อนจะค่อยๆหลับไป ผมได้ยินเขาพึมพำว่า
“ครามโกหก”
ผมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะกอดเขาให้แน่นขึ้น
.
.
.
.
“ไหนบอกว่าไอ้ครามมีเมียแล้วจะลืมเพื่อนไงวะ”
ผมนั่งติวหนังสืออยู่กับพวกแซม
“เมียไม่ว่างเหรอวะ”
“อืม”
ผมตอบง่ายๆ
“เต็มปากเต็มคำ อาการหนักว่ะ”
ผมถอนหายใจ วันนี้คนดีจะเข้าไปช่วยพี่คู้ที่ร้านถึงบอกไม่ให้ผมไปรับ ผมคิดมากเรื่องวันก่อนที่มีคนคอยตามเขาพอสมควร ถึงได้โทรเช็คกับเขาแทบจะทุกชั่วโมงหลังเลิกงาน ซึ่งคนดียืนยันว่าสบายดี
“คนดีเขามีคนตามว่ะ น่ากลัวฉิบหาย”
ผมตัดสินใจเล่าให้เพื่อนฟัง
“ยังไงวะ”
“เหมือนเป็นเด็กอีกม. กูถามแล้วเขาไม่ยอมบอก”
ผมเล่าเท่าที่ผมรู้ ถ้าเป็นคนอื่นผมอาจจะคิดว่าเป็นเรื่องชู้สาว แต่กับคนดี...มันแปลกไปหมด ทั้งแผลบนตัวเขา ผู้ชายที่คอยตามให้ไปที่ไหนสักที่ ทั้งพี่ชายและพ่อต่างสายเลือด
“ดูแล้วพี่เขาคงไม่อยากให้รู้ มึงไม่ลองถามเพื่อนเขาล่ะ”
ผมนึกถึงหน้าพี่เพนท์เป็นคนแรก ก่อนจะขอบคุณไอ้กรที่นึกอะไรดีๆออกมากว่าคนที่หวงหน้ามืดตามัวแบบผม
ถ้าเขาไม่บอก ผมจะตามสืบเอง
TBC.
_________________________________________
ครามคือคนขี้โกหกค่ะ
หัวข้อ: #น้องคนดีมีรอยสัก - แจ้งข่าวรูปเล่ม [24/09/19] (อ่าน 332287 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก