หมีขี้กลัว
ผมเป็นคนคิดก่อนทำเพราะฉะนั้นเมื่อทำไปแล้วผมถึงไม่เคยเสียใจ ยกเว้นก็แต่ตอนนี้…
แปดโมงเช้าคือเวลาที่เราควรจะต้องตื่นไปอาบน้ำ เพราะนัดกับทุกคนไว้ตอนเก้าโมงเพื่อกลับบ้าน เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็เกือบตีสี่ ผมถึงได้โอ้เอ้อยู่บนเตียงเหมือนเดิม
พระอาทิตย์ยังขึ้นฝั่งเดียวกับหน้าต่างที่หันออกทะเลเหมือนเคย แสงที่สาดเข้ามาสว่างโร่ ผมมองเห็นแผ่นหลังขาวที่มีลายนกอินทรีและรอยแผลเป็นยาวชัดเจน พอยันตัวขึ้นดูเห็นเส้นผมประบ่าของเขาปรกไปทั่วใบหน้า
คนดีนอนหลับสนิท ผมขยับตัวเข้าไปกอดเขาไว้ แผ่นหลังเปลือยเปล่าที่แนบกับอกผมช่วยย้ำว่าเรื่องเมื่อคืน...ผมไม่ได้ฝันไป
เมื่อคืนนี้...ผมห้ามตัวเองไม่ได้เลย
เท่าที่ผมสังเกตุคนดีน่าจะเป็นคนตื่นง่าย ดูจากการที่เขาขยับตัวและชั่วอึดใจก็เปิดเปลือกตาขึ้น
“แปดโมงแล้ว ไปอาบน้ำกัน”
คนดีพยักหน้ากับอกตัวเอง แขนเพรียวบางพยามยามยันตัวเองให้ลุกขึ้น แต่ก็ทำได้แค่นั่งเท่านั้น ผมมองหน้าอกที่เต็มไปด้วยรอยจูบและรอยขบกัด มองตาบวมช้ำของคนดี มองคนที่แทบไม่มีแรง
“คนดี...”
ความรู้สึกผิดไหลบ่าเข้ามาเต็มหัวผม ผมลุกขึ้นทั้งๆที่เปลือย ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าตัวเขาขึ้นมา
“ไม่เป็นไรครับ”
คนดีดันผมออกและบอกด้วยเสียงแหบแห้งของเขา
“เดี๋ยวครามอาบน้ำให้”
.
.
.
.
“พี่เขาโอเคไหมวะ”
แอลถามถึงคนที่นั่งอยู่ข้างคนขับ คนดีเอาแต่นอนตั้งแต่ออกมาจากโรงแรม เท้าข้างที่เจ็บงอขึ้นเก็บขาไว้ที่เบาะ แล้วนอนตะแคงซบหน้าจมลงที่เบาะ ดูแล้วน่าจะไม่สบายตัวเอาเสียเลย
“มึงมาขับให้หน่อย”
ผมบอกเพื่อนก่อนจะรีบหาที่จอดรถแล้วรีบสลับให้เพื่อนไปนั่งข้างหน้าแทน
“คนดี ไปนั่งข้างหลังกับครามนะ”
คนที่ดูน่าจะเมื่อยไปทั้งตัวลืมตามองผม ผมค่อยๆดึงแขนเขาขึ้นและพาคนดีเข้าไปนั่งที่เบาะหลัง
“เดี๋ยวอีกนิดก็ถึงบ้านแล้วนะ”
ผมบอกเขา ก่อนจะกดหัวทุยให้นอนลงที่ไหล่ตัวเอง
“เท้าบาดลึกเลย ไข้ขึ้นไหมวะ เมื่อเช้าเห็นพี่แกบอกแผลมันปริ”
แอลถาม ผมที่รู้ว่ามันมีอะไรมากกว่านั้นรีบบอกเพื่อน
“แวะเซเว่นหน่อย ซื้อยา”
“คราม ผมไม่เป็นไรครับ”
ผมมองหน้าเขาก่อนจะบีบมือเบาๆ
“หลับไปก่อน เดี๋ยวครามปลุกนะ”
กรมองหน้าผมเหมือนอยากได้คำตอบ แต่ผมเลือกที่จะเงียบ ผมกลัวว่าจะทำให้อีกคนรู้สึกแย่ไปมากกว่านี้
.
.
.
.
“ผมอยากกลับบ้านครับ”
คนดีบอกเมื่อเห็นว่าผมวนรถไปส่งคนทุกหมดแล้วยกเว้นก็แต่เขา และเห็นว่ารถเลี้ยวเข้าคอนโดของผมกับน้องสาว
“ที่บ้านมีคนอยู่ไหม”
เขาส่ายหน้า ที่ผมพอรู้เพราะก่อนหน้านี้ได้ยินคนดีบอกว่าพี่คู้กับโต้ซังช่วงนี้นอนที่ร้านเพราะทำงานดึก
“งั้นอยู่กับครามก่อนนะ คนดีไม่สบาย”
ผมพูดถึงคนที่เริ่มตัวร้อนเพราะพิษไข้ ทั้งเล่นน้ำ ตากแดด เท้าเป็นแผล นอนดึกและ...เพราะผม
“ไม่เป็นไรครับ”
เขาส่ายหน้า เพื่อบอกว่าเขาเองไม่อยากอยู่ที่นี่จริงๆ
“ผม...อยากกลับบ้าน”
“งั้นเดี๋ยวครามไปส่งค่ะ”
ผมลูบหัวเขาเบาๆ ก่อนจะวนรถออกมาและโทรหาน้องแนนที่อยู่บนห้องแล้วว่าอาจจะกลับดึก
คนดีหลับตั้งแต่ที่ขับรถออกมาจนถึงบ้าน พอถึงบ้านหลังสวย เขาก็พยายามเดินด้วยเท้าข้างที่ไม่เจ็บเข้าไปข้างใน
ผมที่ใจจริงอยากจะอุ้มเขาด้วยซ้ำ ทำได้แค่จับต้นแขนนั้นไว้
“เคโระไปไหน”
ผมถามถึงแมวตัวสีขาวฟูที่เคยเห็น
“โต้ซังน่าจะพาไปที่ร้านครับ”
คนดีว่าก่อนจะค่อยๆเดินขึ้นชั้นสอง ผมเดินตามแผ่นหลังบาง รอยแดงตรงคอที่โผล่พ้นเสื้อออกมาทำเอาผมใจหาย
ผมไม่รู้ว่าจะต้องขอโทษเขาที่ตรงไหน เพราะที่ทำไปทั้งหมดนั้น...ผมตั้งใจ
คนดีไขประตูห้องเขาช้าๆ ทันที่ประตูปิดลง บรรยากาศของเขาก็เปลี่ยนไป ที่นี่คงเป็นคอมฟอร์ทโซนของเขา
คนดีดูสงบขึ้น เขาเอนตัวลงบนเตียงสีขาวครีมด้วยท่าทางไม่มีแรง แนบแก้มลงกับหมอน ก่อนจะมองตาผมที่ยืนทำตัวไม่ถูกอยู่ข้างเตียง
เราสบตากันอยู่นาน
“คราม”
เขาเรียกผมเสียงแผ่ว ผมรู้สึกจุกหน่วงในอก ผมอยากเข้าไปกอดเขาแล้วบอกว่าผมขอโทษ ขอโทษที่ผมตั้งใจ ที่ผมทำเพราะผมชอบเขาจริงๆ แต่บรรยากาศรอบตัวของคนดีในตอนนี้บอกได้เองว่า
เขาไม่ต้องการผม
“กลับไปได้แล้วครับ”
คนดีบอก ก่อนจะหลับตาลงไป
.
.
.
.
“พี่ครามคะ ทำอะไร”
“กับข้าวค่ะ”
ผมตอบแนนที่ออกมานอกห้องนอนของเธอ ก่อนจะแพ็คทุกอย่างลงกล่องใส่ของร้อนที่แม่กับพี่จอยทิ้งไว้ เพราะป่วยและเพราะเขาเป็นวีแกน ผมไม่รู้เลยว่าเขาจะกินอาหารเจตามร้านทั่วไปได้มากแค่ไหน
“ของใครคะ”
“คนดีค่ะ”
แนนมองผมก่อนจะพยักหน้ารับเพราะพอรู้เรื่องอยู่แล้ว
“ขับรถดีๆนะคะ มียายัง เจลลดไข้ซื้อยังคะ”
“มีแล้วค่ะ”
ผมบอกน้องสาว บ้านผมกับคนดีไม่ได้อยู่ไกลกันมาก ถ้ารถไม่ติดก็ขับแค่ 20 นาที แต่ถ้ารถติดก็กินเวลาเกือบชั่วโมง
ผมเสียใจนะ แต่ก็รีบบึ่งรถกลับมาบ้านเพราะรู้ว่าเขายังไม่ได้กินอะไรเลย แถมยังป่วยอีก
“พี่ครามคะ”
“คะ”
“พี่คนดีเขาน่ารัก เขาไม่โกรธหรอก”
แนนคงเห็นได้จากสีหน้าของผม
“พี่กลัวจะโดนเกลียดค่ะ”
“ไม่หรอกค่ะ”
ผมลูบหัวน้องสาวก่อนจะยิ้มให้เธอ ผมเองก็ได้แต่หวังว่าจะเป็นแบบนั้น
.
.
.
.
ผมกลับมาถึงบ้านเขาอีกครั้งในตอนเกือบทุ่มเห็นว่าไฟทุกดวงยังปิดอยู่ ทั้งถือวิสาสะใช้กุญแจที่หยิบออกมาจากห้องเขาไขเข้าไปแล้วเปิดไฟด้านในบ้านหลังใหญ่ ก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นสอง เห็นคนดียังหลับอยู่ที่เดิม
ผมไม่อยากให้เขาอยู่คนเดียว แม้เขาเองก็ไม่ได้อยากให้ผมอยู่ด้วยก็ตาม
“คนดี ลุกขึ้นมากินข้าวกินยาก่อนเร็ว”
ผมรู้ว่าผมผิด ผมยอมให้เขาโกรธ แต่ต้องเป็นหลังจากที่หายป่วยแล้ว คนที่ยังนอนอยู่ขยับตัว ก่อนจะค่อยๆเปิดตามองคนที่เขาไล่ให้กลับไปเมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว
“ผม ไม่สบาย”
ผมคลี่ยิ้ม ก่อนจะขยับไปฉุดแขนเขาขึ้น
“ครามรู้ว่าคนดีไม่สบาย”
ผมหยิบเจลเย็นที่ซื้อมาไปแปะให้ที่หน้าผากมน ผมยาวของเขาพันเกะกะ ผมหยิบยางมัดผมสีดำสนิทที่เห็นวางอยู่แถวนั้นค่อยๆรวบผมเขาขึ้น ในตอนที่ผมยาวพ้นจากกรอบหน้า ถึงได้เห็นตาและปากสีช้ำ ปลายจมูกและแก้มเขาแดงจากพิษไข้
ถึงแบบนั้นสำหรับผมแล้วเขากลับดึงดูดมากกว่าครั้งที่ผ่านๆมา
ผมกดจูบลงที่มุมปากที่มีจิวสีเงินแทงอยู่แผ่วเบา เพื่อบอกเขาโดยนัยว่าเขาเป็นของผม คนดีหลุบตาลงต่ำก่อนจะบอกเสียงเบา
“ผมนึกว่ากลับไปแล้ว”
“กลับไปทำกับข้าวให้ ลุกขึ้นมากินนะ”
“ผมไม่หิวครับ”
“งั้นครามจะป้อน”
พอบอกแบบนั้นคนที่บอกว่าไม่หิวก็ดูเหมือนจะเปลี่ยนใจ
คนดีละเลียดกินข้าวต้มซุปผักที่มีแครอทหั่นชิ้นเล็กๆ ตรงโต๊ะทำงานในห้องนอน ผมมองอาหารรสจืดสนิท ผมไม่ชอบใจเลยที่ผมทำให้เขาได้แค่นี้
พอเขากินจนเสร็จผมถึงได้ยื่นยาให้ เขากินมันง่ายๆก่อนจะพยายามเก็บกล่องและช้อนซ้อมที่ผมเอามา ผมได้ยินเขาพึมพำว่าต้องเอาลงไปล้างก่อนคืนแล้วก็ได้แต่ถอนใจ
ที่สุดแล้วผมก็ต้องไปเก็บทุกอย่างให้พ้นจากมือเอง
ผมมองร่างกายผอมที่ยังอยู่ในชุดตั้งแต่เมื่อเช้า เท้าซ้ายเขาถูกพันไว้ด้วยผ้าก็อต ผมหยิบผ้าเย็นมาค่อยๆเช็ดที่มือร้อนของเขา ไล่ขึ้นไปถึงแขนทั้งสองข้าง
“เจ็บมากไหมคะ”
คนดีมองหน้าผม ก่อนจะหลบตาไป เขาไม่ตอบอะไรแต่ล้มตัวลงนอนอีกรอบ อาจจะเพราะฤทธิ์ยา คนที่เหมือนจะเหนื่อยมากถึงได้หลับลงไปอีกครั้ง
ผมหยิบผ้าเย็นที่ซื้อมาเช็ดตัวคนที่หลับสนิทจนคิดว่าอุณหภูมิเริ่มปกติแล้วถึงได้สวมเสื้อผ้าชุดใหม่ให้เขา ผมเห็ยว่ารอยมือและรอยจูบจากคืนก่อนเริ่มชัดขึ้นในหลายจุด ตรงซากุระสีสวยช้ำไปด้วยรอยฟัน ผมแอบทายาให้ทุกจุดที่แดงช้ำ ก่อนสอดตัวเข้าไปที่ผ้าห่มผืนเดียวกัน แล้วดึงเขาเข้ามากอดหลวมๆ
“ขอโทษนะคนดี ครามขอโทษ”
.
.
.
.
“เป็นเหี้ยอะไร”
แซมหันมาถามผมที่นั่งเงียบมองดนตรีสดข้างหน้า
“ทำไมวันนี้มาเจอพวกกูได้วะ ปกติคืนวันศุกร์ไม่เห็นหัวเพื่อน ไม่ติดน้องก็ติดพี่คนนั้น”
แอลมันแซว
“พี่คนดีไม่อยู่?”
“อือ บอกจะไปเที่ยวกับเพื่อน”
“ที่ไหนวะ”
ผมส่ายหน้า
“ไม่รู้ได้ไงวะ คบกันยังไง”
หลังจากวันนั้นผมก็แทบจะไม่ได้เจอคนดีอีกเลย หลังจากหายป่วยคนดีก็ยุ่งกับที่ฝึกงานใหม่ ส่วนผมก็เปิดเทอมสอง ผมโทรหาเขาวันละหลายครั้งมากขึ้น เราคุยกันแค่ไม่กี่คำต่อครั้ง สำหรับคนอื่นอาจจะมองว่ามันดีแล้ว ที่พอรู้ว่าใครทำอะไรอยู่ แต่สำหรับผม...มันไม่พอเลยจริงๆ
ผมอยากอยู่กับเขาแทบจะทุกเวลา
“ยังไม่ได้คบ”
ผมตอบตามจริง
“แต่มึง…”
แซมขมวดคิ้วแน่น ผมว่าแซมมันรู้เรื่องที่ทะเลวันนั้น
“กูแม่งกลัวว่ะ”
ผมตอบตามจริง คนดีไม่เหมือนหลายคนที่ผมเคยเจอ ยิ่งเข้าใกล้เขายิ่งเหมือนจะถอยห่าง
“เขาก็อาจจะกลัวมึงอยู่หรือเปล่า ล่าวลือมึงเองก็ใช่จะไว้ใจได้”
กรว่า
“K”
ผมหันไปด่ามัน ทั้งๆที่กรพูดเรื่องจริง
“แต่ก่อนมึงรุกมึงไม่เห็นกลัวอะไร ขอสาวเป็นแฟนทีกุหลาบพันดอก”
แซมว่าพร้อมกับขำ
“คนนี้ยังไงวะ ทำไมยาก”
“ปกติมีแต่คนมาหลงแล้วแม่งเหลิง รอบนี้หลงเขา”
กรว่า ก่อนจะพูดต่อ
“แซมมึงอยู่รถคนละคันตอนกลับจากหัวหิน พี่เขาไม่สบายแต่คนที่จะตายคือไอ้คราม”
“ห่วงเขามากไหมเสือ”
แซมถาม
“หวงมากไหมพ่อ”
ไอ้แอลเสริมขึ้นบ้าง
“พ่อมึงสิ”
ผมมองดิสเพลย์รูปท้องฟ้ากว้างอันเดิม ก่อนจะใช้ความกล้าในการถามเรื่องธรรมดาๆ
“คนดีไปเที่ยวไหน ให้ครามไปส่งไหมคะ”
ไม่นานนักคนที่น่าจะอยู่บ้านหรือไม่ก็ร้านก็ตอบกลับมา
‘ไปแต่เช้าครับ ไม่เป็นไร’
ผมถอนหายใจก่อนจะตอบกลับไป
‘งั้นเจอกันพรุ่งนี้ตอนหกโมงนะ’
‘ตีสี่ครับ’
ผมยิ้มก่อนจะส่งรูปหมีกลับไป
“ยิ้มแล้วไอ้สัส”
แซมว่าพร้อมกับทำหน้าเบื่อๆ
“วันนี้ไม่ดึกนะ พรุ่งนี้ต้องไปส่งคนดีที่สนามบินตอนตีสี่”
ผมบอกแซม เพราะต้องวนรถไปส่งมันด้วย
“เกินไป”
กรว่า
“เออ ไหนบอกรอน้องแนนมีแฟนก่อนวะ”
ผมพูดแบบนั้นบ่อยๆจริงๆ ยิ่งช่วงที่น้องครีมหรือคนอื่นเข้ามา เพราะผมอยากตัดปัญหา แต่กับคนดี...
“คนนี้กูไม่อยากรอว่ะ”
“ตรรกะคนเจ้าชู้ไอ้สัส”
ปัณณ์ที่เงียบมานานว่า มันมองหน้าผมก่อนจะบอก
“พันนึง กูว่าแป้ปเดียวเสือครามก็เบื่อ”
“กูด้วย”
แอลเสริม แซมหัวเราะก่อนจะวางพนันอีกฝั่ง
“พันนึง กูว่าหลุมรักแม่งลึก ขึ้นไม่ได้”
“กูด้วย”
กรว่าพร้อมกับขำ
.
.
.
.
ผมมองหน้าคนที่ไม่ได้เจอกันสักพักแล้ว คนดีแบกเป๋าเป้ใบใหญ่ลงจากรถ ผมเดินตามเขาเข้าไปในสนามบินในตอนตีสี่ครึ่ง ก่อนจะดึงกระเป๋าใบนั้นมาถือไว้เอง
“ของครบใช่ไหม”
“น่าจะครบแล้วครับ”
ผมมองเสื้อแขนกุดตัวโคร่ง ที่แขนกว้างจนถึงเอวทำให้มองเห็นรอยสักรูปดาวบริเวณเอวเล็กน้อย ดูแล้วก็ล่อสายตาดี
และนั่นทำให้ผมหงุดหงิดตัวเองมากขึ้น
“ทำไมชอบใส่เสื้อแบบนี้นะคนดี”
ผมแตะเอวเขา ก่อนจะมองหน้าคนที่จะไปหารุ่นพี่ที่เชียงรายในวันหยุด
คนดีขืนตัวออกจากแขนผม แต่ผมไม่ปล่อยแน่นอน
“คนดีสัญญากับครามมาก่อนว่าจะสวมเสื้อทับ”
คนโดนบังคับส่ายหน้า ผมมองหน้าคนที่มักจะสุภาพ เรียบร้อยและว่าง่ายสำหรับเมื่อก่อน ก่อนจะยิ้มเมื่อได้ปฏิกิริยาที่ต่างจากเดิม
“นะคนดี ครามไม่อยากให้ใครเห็น”
เมื่อขยับตัวออกจากผมไม่ได้ ผมเลยฉวยเอวอีกคนเข้ามาแนบตัวก่อนจะเดินไปหาที่นั่งรอเพื่อนเขาอีกสองคนที่ยังมาไม่ถึง
“ผม…”
คนนั่งข้างกันหันหน้ามามองหน้าผม ก่อนจะหลุบตามองต่ำ
“ผมมีเรื่องอยากคุยกับคราม”
ผมยิ้ม ก่อนจะลูบตรงเอวเนียนมือเบาๆ
“ครามไปเชียงรายด้วยดีไหม”
ผมเปลี่ยนเรื่อง สิ่งที่ผมกลัวมากกว่าเรื่องที่เขาจะเลกียดผม คือผมกลัวเขาจะบอกว่าเราเป็นได้แค่เพื่อนกัน
และสุดท้ายแล้วเขาจะบอกให้ผมหายไปจากชีวิตเขา
“ฟังผมก่อน นะครับ”
ผมยิ้ม
“ฟังอยู่ค่ะ”
เรานั่งข้างกัน มองไปยังข้างหน้าที่คนเดินสวนกันมาขวักไขว่ คนดีเงียบไปนาน ก่อนจะถามในคำถามที่ผมพอจะรู้อยู่แล้ว
“ครามคิดอะไรอยู่ครับ”
ผมยิ้ม อยากจะต้อนเขาให้จนมุมเหมือนที่เคยทำ อยากจะให้เขาพูดก่อนว่าเขาก็ชอบผม แต่กับคนดี...ผมทำแบบนั้นไม่ได้
“แล้วคนดีคิดอะไรอยู่”
ผมเอี้ยวตัวหันมาถามเขา เขาส่ายหน้าไปมา ผมเส้นเล็กนุ่มมือคลอเคลียไปกับไหล่
“ผม ไม่รู้ครับ ไม่รู้ว่าที่ทำอยู่คืออะไร”
ผมลูบผมนั่นเบามือ จับมันทัดหูที่มีรูปดาว
“ครามชอบคนดีนะคะ ชอบมากๆ”
ผมบอกตามจริง
“ครามอยากเป็นแฟนกับคนดี ได้ไหมคะ”
ผมะยิ้มให้เขาทั้งๆที่ในอกปั่นป่วนไปหมด คนดีมองหน้าผม ตากลมโตวูบไหว เขาดูสับสนมากกว่าที่จะดีใจหรือรำคาญใจกับคำขอ
ผมมีแฟนมาแล้วหลายคน ไม่เคยรู้มาก่อนว่าการขอเป็นแฟนมันจะยากเท่านี้
“ผมไม่รู้”
“ผม ไม่เคยมีแฟน”
เสียงกระท่อนกระแท่นของคนดีทำให้ผมยิ่งใจแป้ว
“ผม...”
เหมือนที่เพื่อนผมบอก ในตอนที่ผมกลัว เขาเองก็กลัวอยู่เหมือนกัน
“กลับมาค่อยบอกครามก็ได้ ครามรอได้”
ผมว่าเมื่อเห็นสายเรียกเข้าจากมือถือในมือเขา เพื่อนเขาคงมาถึงแล้ว
“พรุ่งนี้เย็น ครามจะมารับนะ”
ผมลูบแก้มเขาเบาๆ
“ขอบคุณที่มาส่งนะครับ”
ผมยิ้มให้เขาอีกรอบ
“ยินดีครับ ถึงแล้วบอกครามด้วยนะคะ ครามเป็นห่วง”
.
.
.
.
“เป็นอะไรคะ”
ผมกลับมานอนที่โซฟาตั้งแต่ช่วงตีห้าจนกระทั่งเกือบเที่ยง นอนคิดอะไรไปเรื่อยเพราะนอนไม่หลับ จนน้องสาวเดินออกมาจากห้องครัว
“หนูคะ ถ้ามีคนแบบพี่มาขอหนูเป็นแฟนหนูจะตอบตกลงไหม”
“คนแบบพี่ครามนี่ยังไงคะ”
แนนถามพลางหัวเราะ แต่เมื่อเห็นว่าผมไม่ตลกด้วยแนนถึงได้นั่งลงที่เก้าอี้ใกล้ๆกัน
“จริงจังใช่ไหมคะ”
ผมพยักหน้า
“คือพี่ครามเป็นพี่ชายที่ดีที่สุดในโลกเลยค่ะ แต่ถ้าให้คบเป็นแฟนต้องคิดก่อน”
แนนบอกตามจริง
“พี่ดูไว้ใจไม่ได้ขนาดนั้นเลยเหรอคะ”
ผมโดนเพื่อนแซวเรื่องนี้บ่อย ผมไม่เคยเก็บมันมาคิดเลยจนกระทั่งวันนี้
“ก็มีครามมีคนชอบเยอะ ไม่รู้สิคะ”
ผมไม่ชอบคำว่าไม่รู้เลยจริงๆ
“คนดีก็บอกว่าไม่รู้”
แนนหันมาทำตาโตใส่ผม เธอขยับเก้าอี้เข้ามาใกล้
“ขอแล้วเหรอคะ”
ผมขำท่าทางของน้องสาวตัวเอง
“ค่ะ”
“โหย เสือคราม”
“พี่ไม่ชอบคำนี้เลยค่ะ”
ผมว่า แนนถึงได้รีบอธิบาย
“แนนรู้ว่าพี่ครามดูแลคนที่พี่ครามรักดีมากๆ แต่คนอื่นเขาก็มองแต่ภายนอกไง ภายนอกที่พี่ครามมีสาวเยอะ”
ผมเถียงไม่ออก เพราะเมื่อก่อนมันเป็นเรื่องจริง
ในตอนที่เป็นเด็กคิดไม่ได้ ผู้หญิงเป็นค่านิยมผิดๆของกลุ่มเพื่อนผม แต่พอโตขึ้น มันก็เปลี่ยนไป
“ถ้าเป็นพี่คนดี เดี๋ยวแนนช่วยเองค่ะ”
ผมมองหน้าแนน
“ทำไมเป็นอย่างนั้นล่ะคะ”
“พี่คนดีทั้งเก่งแล้วก็นิสัยดี”
แนนมักจะน่ารักเสมอ ไม่ว่าผมจะเลือกใครก็ตาม แนนมักจะเป็นน้องสาวที่ดี มีบ้างที่แนนไม่ชอบแฟนเก่าๆของผมหรือของพี่จอย เธอก็จะไม่เข้ามายุ่ง
“ถึงจะสวยกว่าก็ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ”
ผมถามพร้อมกับขำ
“ยอมก็ได้ค่ะ ฝากถามพี่คนดีหน่อยนะคะว่าใช้สกินแคร์อะไร”
แนนว่าท่าทางจริงจัง ผมยิ้มให้เธอ
“ถ้าคนดีตกลง พี่จะถามให้นะคะ”
.
.
.
.
“สนุกไหม”
ผมถามคนที่พึ่งเดินออกมาจากเกท คนดีหิ้วของพะรุงพะรังเหมือนเคย
“สนุกครับ อากาศดีมากๆ”
ผมดึงถุงทั้งหมดออกมาจากมือสวย แอบเห็นที่แขนข้างขวางมีพลาสติกใสพันอยู่
“ผมถือเองได้ครับ”
ผมยื่นกระเป๋าตังค์กับมือถือของตัวเองให้เขาถือแทน ก่อนจะเดินนำมาที่ลานจอดรถในตอนเกือบหกโมงเย็น
“ไปกินข้าวกันก่อนไหม คนดีหิวยัง”
เขาส่ายหน้า
“ผมอยากกินที่บ้านมากกว่า”
ผมยิ้มกับถุงกระดาษในมือตัวเอง
“พอดีว่าซื้อผักกับผลไม้มาเยอะเลย”
“งั้นเดี๋ยวครามไปส่งค่ะ”
ผมขับรถออกมาจากสนามบินในตอนที่รถติดขนัด ผมอยากใช้เวลากับเขาให้นาน แต่ผมกลับอึดอัด ผมไม่รู้ว่าตัวเองควรจะพูดอะไร
เมื่อคืนนี้ผมนอนไม่หลับ เอาแต่คิดว่าถ้าวันนี้เป็นวันสุดท้ายของเรา ผมจะทำยังไง
ถึงผมจะบอกว่ารอได้ แต่ใจผมกลับกระวนกระวาย
.
.
.
.
“ขอบคุณที่มาส่งนะครับ”
ผมส่ายหน้าเพื่อบอกว่าไม่เป็นไร ในตอนที่วางของในมือลงที่โต๊ะหน้าบ้านเขา
“ไม่ลืมอะไรใช่ไหมคะ”
ผมถามเขาทั้งๆที่กำกุญแจรถในมือแน่น นึกไม่ออกเลยว่าจะขับรถกลับบ้านยังไง ทั้งๆที่ผมตัวสูงกว่า 180 เซนติเมตรแต่กลับรู้สึกเหมือนตัวเองตัวเล็กมากในตอนนี้
ผมมองเขาให้เต็มตา มองตาเขา มองปากเขา มองแก้มใสและห่วงสีเงินที่มุมปาก
ตรงแขนข้างขวามีลายช่อมะกอกเส้นบางสวยลายใหม่พันรอบแขนเพรียว รุ่นพี่ที่ว่าคงเป็นช่างสักอยู่ที่เชียงราย ผมมองมันก่อนจะยิ้มให้เขา
...ถ้าเดินออกไปจากรั้วนี้ ผมคงไม่ได้กลับมาที่นี่อีก…
“คราม”
คนดีเรียกในตอนที่ผมหันหลังเดินออกมา
“ว่าไงคนดี”
ผมใช้ความกล้าอยู่มากในการหันกลับไปหาเขาแล้วทำสีหน้าให้ปกติที่สุด คนตัวเล็กกว่าเดินเข้ามาใกล้ คนดีมีสีหน้าลำบากใจอย่างเห็นได้ชัด
ผมรู้ว่าเขาขี้เกรงใจ
“ผม…”
คนดีเงียบไปนาน
“ไม่เป็นไร ครามเข้าใจค่ะ”
ผมบอกตัวเองว่าเพราะผมไม่เคยโดนปฏิเสธมาก่อนผมเลยกลัว ทั้งๆที่ผมรู้ว่าจริงๆแล้วเพราะเป็นคนดี ผมถึงได้กลัวมากขนาดนี้
เขาเองสอดมือเข้ามาที่มือผมแล้วจับไว้แน่น คนดีก้มหน้า เขาพูดอะไรสักอย่างอู้อี้อยู่ตรงอกผม
“ครามไม่ได้ยินนะคะ คนดีพูดดังๆ”
ตากลมโตเงยหน้ามองผม ผมก้มลงไปแนบแก้มกับแก้มของเขา ก่อนจะได้ยินเสียงพูดเบาๆ
“เป็นแฟนคราม ต้องทำยังไงบ้างครับ”
.
.
.
.
TBC.
_______________________________________
ซับน้ำตาให้ตัวเอง คนดีของพี่ TT
แต่อิหมีคืองุ่นง่านทั้งตอนเลยค่ะ เป็นหมีตัวโตหูตก กลัวทุกอย่าง 55555
หัวข้อ: #น้องคนดีมีรอยสัก - แจ้งข่าวรูปเล่ม [24/09/19] (อ่าน 332280 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก