ซากุระมีรสหวาน
ผมมองเส้นผมที่ยาวสยายบนเตียงของอีกคน คนดีลืมตาอยู่แต่ไม่ได้มองผม เขาเสมองออกไปนอกห้องพักในโรงแรม เป็นวิวทะเลสุดลูกหูลูกตา ผมกดจูบลงบนแก้มเขา ก่อนจะไล้ลงมาที่ปากอิ่ม
“คราม”
ผมชอบให้เขาเรียกชื่อผม ผมพยายามเบียดตัวลงไป แต่แขนเพรียวบางดันค้างไว้ที่อก
“ว่าไงคนดี”
“ผมอยากออกไปที่หาด”
ผมมองคนเฉไฉ แก้มแดงบอกว่าเขากำลังเขิน
“ยังร้อนอยู่เลย เดี๋ยวค่อยไป”
“แต่…”
ผมยิ้มก่อนจะแนบตัวลงไป
“ครามขับรถมาเหนื่อย ขอพักแป๊ปนะ”
“ผมหนัก”
“งั้นแบบนี้”
ผมพลิกตัวขึ้น แล้วดึงตัวอีกคนขึ้นมาทับตัวเองไว้ คนดีดันตัวขึ้นแล้วขมวดคิ้วแน่น แบบนี้คงกำลังเริ่มโมโหแบบที่โต้ซังชอบล้อ
“คราม”
ผมกอดเอวเขาไว้หลวมๆ ผมรู้ดีว่าผมทำตัวรุ่มร่ามแต่ก็ไม่ได้อยากหยุด
“ครามคิดถึงคนดีนะ”
อาทิตย์ที่ผ่านมาเราคุยกันทุกวัน วันละนิดละหน่อย มันอาจจะพอดีสำหรับคนดี แต่กับผม ยังไงมันก็ไม่พอ
“ครามรู้ว่าคนดีอาจจะอึดอัด แต่...คนดีคิดถึงครามบ้างไหม”
ตาสวยของเขาสบตากับผม คนดีอ้าปากเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็เงียบไป
“ขอโทษที่กวนนะครับ”
ผมยิ้มก่อนจะปล่อยมือออกแล้วขยับตัวออกจากเขา ผมลูบผมคนดีเบาๆ ไม่อยากให้คิดมาก เพราะมาเที่ยวทั้งที อยากให้เขาพักผ่อนก่อนไปฝึกงาน
ในตอนที่ผมคิดว่าจะพักสายตาสักหน่อย ก็รู้สึกเหมือนปอยผมนุ่มตกลงบนแก้ม ผมลืมตามองใบหน้าเรียวที่กำลังโน้มลงมาใกล้ คนดีก้มลงจูบผมแค่เสี้ยววินาที ก่อนจะผละออกไป
ผมอมยิ้ม ก่อนจะพลิกตัวไปหาคนที่นอนอยู่ข้างกัน ดึงเขาเข้ามากอด แล้วค่อยๆละเลียดชิมปากอิ่มสวย ผมจูบเขาเบาๆ ก่อนจะเริ่มมูมมามตามแรงอารมณ์
“พอก่อนครับ”
คนที่อยู่ใต้ร่างผมหอบหนัก ผมหยัดตัวลุกขึ้นก่อนจะลากมือเข้าไปในเสื้อตัวโคร่งของเขา แกล้งเฟ้นตรงอกหนักมือ
“ผม…”
คนดีสะดุ้งในตอนที่ผมเลิกเสื้อเขาขึ้นจนเห็นร่างกายท่อนบนที่เปลือยเปล่า ครั้งที่แล้วเป็นตอนกลางคืน ผมถึงมองเห็นผิวเนียนไม่ชัดเหมือนตอนนี้
“ครามไม่อยากให้ใครเห็นรอยของคนดี”
ผมบอกตามตรง เพราะไม่พอใจเลยที่เขาไปบอกพวกแซมแบบนั้น
“ไม่เห็นเป็นอะไรเลยครับ”
“เป็นสิ”
ผมโน้มหน้าลงไปไล่จูบตรงอกให้มันขึ้นรอย
“อย่า..”
และเสียงร้องห้ามของคนดีก็เหมือนยิ่งยุ ผมครอบปากลงที่อกเขา คนใต้ร่างดิ้นพล่านเมื่อผมแกล้งงับมันแล้วดึงขึ้น อกแบนราบแอ่นขึ้นตามริมฝีปาก ร่างกายเพรียวตอบสนองกับร่างกายผมเป็นอย่างดี
ผมดึงเสื้อเขาออกให้พ้นทางก่อนจะยืดตัวขึ้นดึงเสื้อยืดของตัวเองออก เขามองตรงมาด้วยใบหน้าแดงก่ำ
“คราม ทำแบบนี้ทำไมครับ”
เขาถามพร้อมกับใช้มือแตะตรงจุดที่โดนดูดจนขึ้นรอยแดง ตรงไหปลาร้าที่สักภาษาญี่ปุ่นไว้ ตอนนี้ปะปนไปด้วยรอยจูบ
“ครามหวง”
“หวงทำไมครับ”
ผมต้องตอบยังไงถึงจะเข้าใจ ทำขนาดนี้ยังไม่เข้าใจเลย
“ไหน ขอครามดูหน่อยนะ”
ผมจับเขาหันหลัง เห็นลายนกอินทรีตัวใหญ่ที่สะบักด้านขวาสีดำตัดกับผิวขาวเนียน มันไม่ได้สักเพื่อความสวยงาม แต่สักเพื่อปิดรอยแผลเป็นใหญ่ พอนึกได้แบบนั้นผมก็จับแขนเขาขึ้นมาดู เห็นเป็นรอยแผลสีจางๆ ผิวตรงไหนที่มีรอยสักมักจะสีไม่สม่ำเสมอเท่าไหร่
ผมสอดนิ้วเข้าไปนิ้วของคนดี ก่อนจะจูบนิ้วนางข้างขวาของเขา ผมสังเกตมาตั้งแต่แรกว่าคนดีจับดินสอแปลกๆ ที่จริงแล้วมันบิดอยู่นิดหน่อย
“ตรงนี้เขียนว่าอะไร”
ผมจูบที่มือเขา
“ปีกครับ”
เรามองตากันอยู่นาน ผมก้มลงไปจูบเขาอีกครั้ง ภาวนาขอให้สิ่งที่ผมเห็นบนร่างกายเขาเกิดจากอุบัติเหตุ ไม่ใช่เพราะมีคนทำ คนแบบคนดีไม่ควรโดนใครหน้าไหนทำร้ายทั้งนั้น
“นี่ คนดี”
คนที่ถูกเรียกชื่อเอื้อมมือขึ้นมากอดผม
“คราม ไม่เป็นไรนะครับ”
คนที่พูดแบบนั้นควรเป็นผมมากกว่า ผมยิ้มก่อนจะลุกขึ้นไปปิดม่าน คนดีจะได้ไม่สนใจอะไรนอกจากผม แล้วพอห้องมันมืดลง เขาเองจะได้ไม่ตื่นเต้นมาก
ผมไล่จูบตั้งแต่แอ่งสะดือขึ้นไปถึงยอดอกสีสวย วาดมือให้ทั่วกายขาว บีบเค้นให้ขึ้นรอยแดง แต่ก่อนผมเคยสงสัยว่ารอยสักจะมีรสและกลิ่นยังไง วันนี้ผมรู้แล้วว่ามันหอมหวานและเนียนมือ
“คราม”
ผมบดสะโพกเข้ากับสะโพกเขา คนดีอ้าขาออกเมื่อผมแทรกตัวเข้าไปตรงกลาง ร่างกายเล็กได้ร่างกายผมบิดเร่า มือของเขาไล้ไปทั่วแผ่นหลังของผม
นั่นยิ่งทำให้ผมมีอารมณ์
เราจูบกันเสียงดัง ตัวเราแนบสนิท
“คนดีคะ ถ้าเจาะตรงนี้จะเจ็บมากไหม”
ผมใช้นิ้วสะกินยอดอกที่ชูเด่น คนดีหอบหนัก หน้าแดงก่ำ
“พอแล้วครับ”
มือที่สั่นเทาของเขาจับมือผมไว้เหมือนจะบอกให้หยุด แต่ส่วนล่างที่ดันกางเกงผ้าออกมากลับเรียกร้องให้ผมทำมากขึ้น
ผมยกตัวขึ้นลูบมือลงที่กลางลำตัวผ่านเนื้อผ้า เสียงหอบและครางเบาๆของคนดีทำเอาผมเองยิ่งย่ามใจ
“คราม”
ผมจูบปากฉ่ำอีกรอบ ก่อนจะยกตัวเขาพิงกับหัวเตียง ยกขาขึ้นมาคร่อมตักผมเอง
“ทำไมถึงสักรูปดาวล่ะ”
ผมไล้มือที่สะโพกพอดีกับมือ คนดีสะดุ้ง เขาจับมือผมไว้แน่น
“คราม”
“ตอบครามก่อน”
ผมขยำร่างกายเขาเบาๆผ่านเนื้อผ้า แล้วค่อยๆสอดมือเข้าไปในกางเกงผ้ายางยืด คนสะดุ้ง ร่างกายเขาพยายามขืนตัวออก แต่ก็ไม่ทันผมที่ดึงกาเกงเขาลงมาจากสะโพก
ผมอมยิ้มเมื่อเห็นกายขาวแดงไปทั้งตัว ผมไม่เคยทำกับผู้ชาย แต่เพราะเป็นผู้ชายถึงรู้ว่าแตะตรงไหนเขาถึงจะรู้สึกดี
ในตอนที่ผมรูดรั้งร่างกายน่ารักของเขา คนดีก็แหงนหน้าสูดอากาศพร้อมกับปากเม้มแน่น ตาสวยของเขาแวววับไปด้วยน้ำตา
“อื้อ”
“ไม่มีใครได้ยิน ไม่ต้องกลั้นนะคะ”
ผมก้มลงสาละวนกับการจูบไปทั่วตัวเขา คนดีบิดตัวเร่า ไม่นานก็ขยุ้มผมของผมไว้จนติดนิ้ว เสียงครางแหบผสมไปกับเสียงน้ำลาย ไม่นานนักร่างกายสวยก็ถึงจุดสูงสุด ผมมองเขาพร้อมกับลูบของตัวเองที่ปวดหนึบ ก่อนจะจับมือสวยมาจูบตรงข้อมือแล้ววางที่กลางลำตัวของตัวเอง
“คนดีคะ”
“ผม…”
“ช่วยครามหน่อยนะคะ”
ผมหอมแก้มคนหน้าแดงพร้อมกับดึงกางเกงตัวเองลง กุมมือสวยของคนดีด้วยมือของตัวเองอีกทีแล้วขยับขึ้นลง ผมโน้มตัวไปจูบเขา ลากมือไปเฟ้นทั่วอก
เสียงหอบหายใจและกลิ่นกายหอมหวานของเขาทำผมอดทนได้ไม่นานนัก
ผมยืดตัวขึ้นแล้วแตะมันลงบนแก้มใส แค่เห็นหน้าคนดีผมยั้ก็งตัวไม่อยู่ ไม่นานนักน้ำขาวขุ่นก็เปรอะไปทั่วแก้มและมุมปากที่มีจิวสีเงิน คนดีหน้าแดงจัด
“ขอโทษนะคะ”
ผมหยิบทิชชู่มาเช็ดแก้มนิ่มก่อนจะจูบที่มุมปาก
“คราม”
คนดีมองผมตาปรือปรอยเหมือนจะปิด
มือและขาเขาสั่นน้อยๆ ผมลุกขึ้นสวมกางเกงให้เขา ดึงผ้าห่มคลุมตัวเราทั้งคู่ไว้ ก่อนจะกอดคนดีไว้แน่น
“ยังไม่หายคิดถึงเลย”
.
.
.
.
“แนนคะ พี่ไม่ให้สวมชุดว่ายน้ำมาเดินที่หาดนะคะ”
ผมบอกแนน พาลไปถึงเพื่อนๆแนนด้วย ถึงจะเป็นหาดส่วนตัวแต่ก็มีนักท่องเที่ยวอยู่ประปราย แนนหน้างอแต่ก็ยอมจูงมือเพื่อนเดินกลับไปเปลี่ยนชุด
“น้องยังหวงขนาดนี้เมียมันจะหวงขนาดไหนวะ”
กรขำ ผมหันไปมองคนที่นั่งวาดรูปตรงโขดหินไกลๆ
“ไม่ชวนพี่เขามาเล่นน้ำวะ”
ผมเดินเข้าไปหาคนที่พึ่งตื่นมาตอนเกือบสี่โมงเย็น คนดีไม่ยอมมองหน้าผมเลย ผมแตะมือลงบนไหล่บางเบาๆ คนที่บอกว่าจะถอดเสื้อเล่นน้ำตอนนี้สวมเสื้อยืดตัวใหญ่มิดชิด
“วาดรูปอะไร”
“คราม”
ผมเลิกคิ้วมองรูปเสก็ตของเขา
“ทะเลกับฟ้าสีครามครับ”
คนดีว่าอีกรอบ
“นึกว่ารูปคราม”
ผมแกล้งว่า คนดีวาดรูปคนเป็นก้างปลาลงที่มุมภาพ
“นี่ไงครับ คราม”
ผมขำ ก่อนจะก้มลงจุ๊บเบาๆที่กระหม่อมเขา คิดว่าไม่มีใครเห็นแต่ได้ยินเสียงของกรอยู่ไกลๆ
“ไอ้เหี้ยคราม!”
คนดีรีบผลักผมออก
“ไปไกลๆเลยครับ”
ผมยิ้ม คนดีไล่ได้น่ากลัวมากจริงๆ
“ไปเล่นน้ำกัน พวกกรชวน”
“ผม...”
“ป่ะ”
ผมยื่นมือให้ แต่เขาลุกขึ้นเอง ผมเดินตามคนที่สวมเสื้อยืดตัวโคร่งกับกางเกงผ้าขาสั้น เห็นแบบนี้แล้วอยากทำรอยไว้ที่ขาด้วย
“บานาน่าโบ้ทไหมมึง”
ไอ้แซมชวน แต่ผมส่ายหน้าแซมเลยหันมาชวนอีกคนแทน
“เอาไหมพี่”
คนดียิ้มกว้าง
“เอาครับ เล่นด้วย”
“งั้นสี่คนนะ”
“แนนกับบุ้งด้วยค่า”
ผมหันไปมองสาวๆที่พึ่งจะกลับมาจากเปลี่ยนชุด แนนสวมเสื้อยืดตัวยาวทับชุดว่ายน้ำของเธอ
“มึงไม่เล่นเหรอ”
แซมหันมาถามอีกรอบ ผมถอนหายใจ
“ไม่น่าพามาเลยกู”
ผมเดินเข้าไปห่น้องสาวกับเพื่อนแนน
“สวมชูชีพกันดีๆ”
ผมบอกให้ดึงเชือกให้รัดกับตัว ก่อนจะเดินไปหาอีกคนที่ตัวเล็กกว่าเสื้อชูชีพไซส์ฝรั่งอยู่เยอะ
“คนดี มานี่ก่อน”
ผมดึงเชือกและดูเสื้อเขาให้เรียบร้อย
“เดี๋ยวผมช่วยดูน้องแนนให้นะครับ”
ผมยิ้ม อยากจะบอกให้ดูตัวเองก่อนเลย ตัวก็แค่นี้
“พี่ครามไม่เล่นเหรอคะ”
ผมมองเรือยางรูปกล้วยที่คว่ำไปหนึ่งรอบทั้งๆที่พึ่งออกตัว คนที่คว่ำลงไปหัวเราะสนุกกัน แต่ผมใจหาย ดูน้องคนเดียวก็ว่าห่วงแล้ว ยิ่งมีอีกคนก็ยิ่งห่วง
“ไม่ครับ ไม่ชอบเท่าไหร่ แล้วน้องโอ๋ไม่เล่นเหรอ”
ผมหันมาหาเพื่อนของน้องสาวอีกคน
“โอ๋ว่าน่ากลัวค่ะ”
“พี่ก็กลัว”
ผมว่าพร้อมกับมองพวกคนที่ขย่มเรือกล้วยกันสนุก เห็นไกลๆว่าหัวเราะเอิ้กอ้ากกัน
“พี่ครามนี่หวงแนนจังเลยนะคะ พี่ชายโอ๋ไม่เห็นเป็นแบบนี้บ้าง”
ผมขำ เพราะใครๆก็พูดกับผมแบบนั้น
“พี่เป็นผู้ชายคนเดียวในบ้านครับ เลยรู้สึกว่าต้องดูแลทุกคน”
เพราะพ่อเองก็ฝากทุกคนไว้กับผม
“แล้วพี่คราม...มีแฟนยังคะ”
ผมหันมามองโอ๋ ผมเจอเธออยู่บ่อยครั้ง น้องโอ๋เป็นเด็กร่าเริง น่ารักดี ผมรู้ว่าขนมที่แนนเอามาให้บ่อยๆเป็นของโอ๋ แนนบอกว่ามีคนแอบปลื้ม ซึ่งผมเห็นเธอเหมือนน้องสาวอีกคน
“พี่มีคนที่ชอบแล้วครับ ว่าจะขอเขาเป็นแฟนแต่ยังไม่กล้า”
ผมทำเป็นไม่รู้ว่าขนมนั้นเป็นของใคร
“คนที่ชื่อครีมใช่ไหมคะ”
“ไม่ใช่นะครับ ไม่ใช่ครีม”
ผมรีบบอก เพราะไม่รู้ว่าข่าวลือนี้ไปถึงไหน ไปถึงหูคนที่กำลังสนุกอยู่ตรงนู้นหรือเปล่า
“บอกโอ๋ได้ไหมคะ เผื่อช่วยได้”
ผมมองเรือที่คว่ำลงไปอีกรอบ ไม่เข้าใจว่าจะเล่นอะไรกันขนาดนั้น
“คนนั้นครับ”
ผมชี้ไปที่จุดที่เขาเล่นกันอยู่
“บุ้งเหรอคะ” โอ๋ถามถึงเพื่อนกลุ่มน้องแนน ผมส่ายหน้า
“นู่นครับ ที่ปีนขึ้นตรงท้ายนั่น”
“พี่คนดี?”
ผมหันมายิ้มให้เพื่อนน้องสาว
“ครับ คนดี”
ผมมองรูปทะเลสีครามในมือที่คนดีฝากไว้ ตรงมุมภาพเขาเขียนว่าครามแล้วใส่วันที่เป็นวันนี้
.
.
.
.
“หอยบาดตีน ไอ้สัส”
แอลขึ้นมาจากน้ำแล้วบ่นหน้าตาเซ็ง
“ล้อบบี้มียา เขาบอกอยู่”
ผมบอกเพื่อนแล้วชี้ไปที่โรงแรมติดกับหาด
“สนุกไหมคะ”
“สนุกค่า”
ดูแล้วสาวๆไม่ได้เจ็บตรงไหน ผมหันไปหาอีกคนที่เดินกระเผลกอยู่
“คนดี เป็นอะไร”
“หอยบาดตรงฝ่าเท้าครับ”
คนดียิ้ม แต่ดูฝืน
“เลือดไหลเยอะเลยพี่ บาดลึกไหม”
แซมว่า
“ไม่รู้เหมือนกันครับ แสบๆ”
“กูว่าไปเล่นน้ำที่สระดีกว่านะ”
ผวว่าก่อนจะเดินเข้าไปจับแขนคนดี
“ไม่เป็นไรครับ ผมเดินได้”
ผมถอนหายใจ ห่วงขนาดนี้ยังไม่รู้ตัวอีก
“หรือจะให้ครามอุ้ม”
ผมโกรธตัวเองแล้วพาลโกรธเขาด้วยที่ไม่ระวัง
“กูก็เจ็บ” ไอ้แอลที่กำลังเดินกระเผลกว่า
“คลานไปมึง”
แซมชี้ไปที่ล้อบบี้โรงแรมก่อนจะขำ
.
.
.
.
คืนนี้มีปาร์ตี้บาร์บีคิวที่จองไว้กับโรงแรม ทุกคนดูสนกกับการปิ้งย่างและแอลกอฮอล์
“เนื้อโคตรดี”
ปัณณ์ว่า คนดียิ้มเมื่อเห็นทุกคนบอกว่าอาหารอร่อย ผมมองสลัดเต้าหู้ในจานเขา
“เอาอะไรเพิ่มไหมคนดี”
“ไม่เป็นไรครับ อิ่มแล้ว”
แซมที่ดูดบุหรี่อยู่อีกมุมเดินกลับมายื่นไฟแช็คคืนให้ผม
“เอาไหมพี่”
แซมถามคนที่มองอยู่
“ผมไม่ดูดครับ”
แซมมองหน้าผมก่อนจะหันไปถามเขาอีกรอบ
“เหล้าล่ะพี่”
คนดีส่ายหน้า
“กูรู้สึกเลวขึ้นมาทันที”
แซมว่าพร้อมกับขำ
“ถ้าจะเอาอะไรเพิ่มเรียกครามนะคะ”
ผมว่าก่อนจะเดินออกมาดูดบุหรี่บ้าง คนดีเขาน่าจะรู้เพราะตั้งแต่ครั้งแรกที่จูบ เพราะผมจูบเขาหลังจากดูดบุหรี่แค่แป้ปเดียว
ผมอยากเลิกนะแต่ก็ยังตัดใจเลิกไม่ได้เพราะดูดตั้งแต่สมันมัธยมแล้ว ตอนแรกก็ตามเพื่อนคิดว่าจะไม่ติด แต่เอาจริงๆก็ติดหนักอยู่เหมือนกัน ผมดูดมันวันละสี่ถึงห้ามวน แต่ช่วงนี้เหลือวันละมวน เพราะปิดเทอมแล้วอยู่ห้อง ไม่อยากดูดที่ห้องเพราะน้องสาวอยู่
และอีกอย่างก็เพราะคนดี..ผมไม่อยากจูบเขาด้วยกลิ่นเหม็นของมัน
พอกินเสร็จก็ล้อมวงเล่นเกมส์ พวกไอ้กรแบกเบียร์เหมือนเอามาอาบ ส่วนพวกแนนดื่มเป็นน้ำผลไม้ผสมแอลกอฮอล์ ผมไม่เคยห้ามน้องเรื่องนี้ เพราะคิดว่าให้น้องดื่มเป็นดีกว่าไปดื่มกับคนอื่น
แต่กับคนดีที่ไม่เคยลอง ผมไม่อยากให้เขาแตะมัน
“เอ้าตาพี่”
เราเล่นเกมส์หมุนขวดกัน หมุนเจอใครคนนั้นต้องคำถาม ถ้าไม่ตอบก็แค่ดื่ม มันคลาสสิคแต่ก็สนุกอยู่
“กูถามๆ”
แอลรีบยกมือเมื่อปากขวดหันไปที่คนดี
“พี่เริ่มสักครั้งแรกตรงไหน เป็นลายอะไร”
“ไม่ตอบต้องดื่มนะพี่”
แอลว่า ผมไม่อยากให้ตอบแต่ก็ห้ามไม่ทัน
“ตรงก้นครับ เป็นลายซากุระ”
คนตอบเขิน พาลทำให้คนฟังเขินตามไปด้วย
“ไอ้เหี้ยคราม ตามึง”
“หนูขอถาม”
น้องโอ๋ยกมือพร้อมกับยิ้มสนุก
“พี่ครามชอบคนแบบไหนคะ”
นี่กำลังแกล้งกันชัดๆ ผมว่าทุกคนรู้ เว้นก็แต่เจ้าตัวที่ไม่รู้คิดอะไรอยู่
“แฟนพี่ครามต้องเป็นคนดี ใจดี แล้วก็สวยๆ”
แนนว่า พวกไอ้กรขำร่วน แต่ผมไม่ตอบคว้าแก้วมาดื่มแทน
เราเล่นวนมาจนถึงไอ้ปัณณ์ กรที่เริ่มมึนแล้วถามมันบ้าง
“มึงได้ลองจีบคนที่ชอบดูยัง”
“จีบแล้ว แต่เขาไม่ได้ชอบกู เขาชอบไอ้เหี้ยคราม”
ปัณณ์ว่าพร้อมกับหัวเราะ เราคุยกันเรื่องนี้มาสักพักแล้ว ปัณณ์มันก็เหมือนคนอกหักที่เริ่มรับได้แล้ว
“อกหักไม่ตาย หาใหม่นะเพื่อน”
แซมว่าพร้อมกับตบบ่าเพื่อน
“ทำไมคนชอบพี่ครามเยอะจังคะ”
น้องทรายเพื่อนอีกคนของแนนถาม
“คนเจ้าชู้” กรว่า พอมันเริ่มเมาแล้วก็เริ่มปากมาก ผมส่ายหน้าก่อนจะมองหน้าคนดีที่ขวดหมุนไปหาเขาอีกรอบ
“คนนี้กูขอถาม”
ปัณณ์น่าจะเอาคืนผม
“พี่มีคนที่ชอบอยู่หรือเปล่าครับ”
คนดีนิ่งเหมือนคิดอะไรอยู่ แต่แล้วก็ยิ้ม
“ผมขอดื่มครับ”
พอเขาบอกแบบนั้นทุกคนก็เฮเสียงดัง เพราะรู้ว่าคนดีไม่เคยดื่ม
“เดี๋ยวครามดื่มให้”
ผมฉวยแก้วในมือเขามาดื่มแทน ในความไม่ชัดเจน มันมีความชัดเจนอยู่ในตัวของมันอยู่แล้ว สิ่งที่เขาอยากได้คือเวลา
.
.
.
.
“ปวดเท้าไหม กินยาก่อนนอนนะ”
ผมยื่นยาแก้อักเสบให้ คนดีเป็นแผลลึกกว่าแอล ผมอยากให้เขาไปเย็บแต่เขาก็ยืนยันว่าไม่เป็นไร
“ขอบคุณครับ”
“คราม เมาไหมครับ”
“มึนนิดหน่อย”
ผมลูบหัวเขาเบาๆ
“คราม”
คนดีเรียกในตอนที่ผมหอบหมอนอีกอันไปตรงโซฟาเบดตัวใหญ่
“เดี๋ยวครามนอนตรงนี้นะ คนดีนอนไปเลย”
“คราม ขอบคุณนะครับ”
“ขอบคุณเรื่องอะไร”
“ที่ทำแผลให้ เรื่องข้าวเมื่อเข้าด้วยครับ ทุกอย่างเลย”
คนขี้เกรงใจว่า
“ครามอยากทำให้ ไม่เป็นไร”
“คราม”
คนดีเรียก เขาแตะแขนผมเบาๆ
“นอนด้วยกันก็ได้ ไม่เป็นไรครับ”
ผมยิ้ม
“เป็นสิ ครามนอนเฉยๆไม่ได้หรอก”
พอได้เหล้าแล้วผู้ชายทุกคนก็อยาก... ทั้งนั้น ผมที่ไม่อยากแตะตัวเขาเท่าไหร่ยิ้มให้เขาอีกครั้ง
“ฝันดีนะคะ”
.
.
.
.
วันนี้เราตื่นกันเที่ยง คนดีกับแอลอยู่โรงแรมเพราะเดินไม่ถนัด แต่พวกแนนกับแซมออกไปเที่ยวในเมืองกัน เย็นนี้เรากินข้าวกันปกติ ไม่มีเหล้าเพราะเช้าพรุ่งนี้ต้องกลับแล้ว สาวๆเล่นน้ำในสระเพราะจะได้สวมชุดว่ายน้ำที่ซื้อมาให้เต็มที่และจะได้ไม่โดนหอยบาด
ผมปล่อยให้คนดีนั่งวาดรูปอยู่ที่ระเบียงห้องที่ยื่นออกฝั่งทะเลตั้งแต่บ่ายแก่ๆ เขาดูสงบเมื่อได้อยู่คนเดียว คนดีโลกส่วนตัวสูง ซึ่งผมพอรู้
“กินข้าวก่อนไหม”
ผมเดินเข้ามาในห้องในตอนเกือบหกโมงเย็นเพื่อเรียกเขา คนดีวางดินสอก่อนจะหันมาหา
“ไหนบอกว่าจะให้ผมไปช่วยไงครับ”
ผมไม่อยากกวนเวลาเขา
“แล้วครามกินยัง”
“ยัง รอกินพร้อมคนดี”
ผมเดินเข้ามาหา
“เท้าหายปวดยัง”
“หายแล้วครับ แต่ว่าก็ตึงๆ”
“มาเร็ว” ผมยื่นมือให้ คนดีมองมือของผม ก่อนจะค่อยๆยื่นมาจับ
เขาเดินได้ช้ากว่าเมื่อวาน ผมว่าอุ้มน่าจะเร็วกว่า แต่ก็ดีใจมือสวยเกาะแน่นอยู่ที่แขน เราค่อยๆเดินขึ้นมาชั้นดาดฟ้าข้างบน ที่มีสระว่ายน้ำปละที่ปิ้งย่าง
“หายยังพี่”
“หายปวดแล้วครับ แอลหายยัง”
“ดีขึ้นแล้วพี่ แต่เมื่อคืนดื่มหนัก เดินยังไงไม่รู้แผลปริ”
“สมน้ำหน้า”
กรว่า
“K”
แอลหันไปด่าเพื่อน
เรานั่งกันที่โต๊ะตัวเดิม วันนี้สาวๆอาสาทำกับข้าวกันเอง
“ปลาอร่อยนะคะพี่คนดี”
น้องโอ๋ว่าแล้วชี้ไปที่ปลาเผาตัวใหญ่ คนดียิ้ม
“พี่คนดีกินเจค่ะ”
น้องแนนบอกเพื่อน
“ผมก็นึกว่าเลือกกินบางวัน”
แซมบอกบ้าง คนดีส่ายหน้า
“กินทุกวันมาตั้งแต่เด็กแล้วครับ”
“โห มิน่าถึงหุ่นดี”
น้องบุ้งว่า
“โอ๋อยากผิวสวยแบบนี้ต้องกินผักใช่ไหมคะ”
“ลองดูครับ มันเบาตัวดีนะ”
“จริงแก วันไหนแบบกินแป้งไม่ขัดสี กับผักเยอะๆ เนื้อลีนๆนี่ดีมากเลย รู้สึกสวยมาจากข้างใน”
เพื่อแนนบอก
“ใช่นะ ช่วงไหนแนนกินคลีนร่างกายแบบดีมากๆเลย”
แนนเสริมจริงจัง พวกผมที่เป็นสายเนื้อ กินข้าวไปฟังสาวๆเขาพูดไป
“กูก็คลีน”
แซมว่า
“คลีนจานเลยมึง”
กรตบมุขให้เพื่อน ก่อนจะหันมาหาคนที่ม้วนเส้นพาสต้าอยู่
“แล้วพี่นับถืออะไรไหมครับ”
คนดีทำหน้างง
“แบบผมเห็นคนที่กินเจ ส่วนใหญ่นับถือเจ้าแม่”
คนดีส่ายหน้ายิ้มๆก่อนจะตอบ
“นับถือเทพเจ้าแห่งเงินครับ องค์เดียวเลย”
พอเขาพูดจบพวกแซมก็หัวเราะกัน
“ผมพูดจริงนะ บูชาแบงค์สีเทา เลยตั้งใจทำงาน”
ผมยิ้มให้คนที่ทำหน้าจริงจัง กับเพื่อนเขาก็คงเป็นแบบนี้ กับคนไม่สนิทคนดีอาจจะดูจับต้องอยาก แต่ตอนนี้เขากลับเข้ากันได้ดีกับทุกคน
“เอาเงินไปทำอะไรเยอะแยะวะพี่”
แซมถาม
“ผมอยากมีฟาร์มผักผลไม้ ต้องเก็บเงินก่อน”
“รับคนสวนไหมคะ”
น้องแนนถาม
“ให้ทำได้ก่อนนะครับ เดี๋ยวมาชวน”
ผมมองคนที่พูดเยอะขึ้น
“พาสต้าอันนี้ พี่ครามทำนะคะ”
แนนบอกยิ้มๆ คนดีหันมาหาผม
“อร่อยไหม”
เขาพยักหน้า
“ขอบคุณนะครับ”
ผมพยักหน้ารับพลางมองคนที่ค่อยๆเคี้ยวข้าว ปากอิ่มนั่นดูน่ากินกว่าข้าวในตอนนี้อีก
“มองจังเลยไอ้สัส”
กรว่า ผมหันมามองหน้ามัน
“กูเหรอ”
แซมถามยิ้มๆ
“เออ มองจนแทบจะแดกหัวเข้าไปแล้ว”
ผมชูนิ้วกลางให้เพื่อนตัวเอง ดูก็รู้ว่าพวกมันอยากกวน
.
.
.
.
เรานั่งเล่นไพ่จนเกือบตีสอง ผมอยากกลับตั้งนานแล้วแต่ดูคนดียังสนุกอยู่ ผมปล่อยให้เขาอาบน้ำหลังจากที่ตัวเองอาบเสร็จแล้ว ก่อนจะเดินวนมาดูภาพวาดที่ถูกวางไว้ตรงโต๊ะ เห็นภาพที่ชื่อว่าครามเริ่มมีรายละเอียดมากขึ้น คนก้างปลากลายเป็นหน้าของผู้ชายหนึ่งคน...ที่คล้ายผม
“โอ้ย”
เสียงร้องและเสียงของตกทำให้ผมไม่สบายใจ ผมรีบก้าวเท้าเข้าไปตรงประตูก่อนจะทุบมัน
“คนดี เป็นอะไร เปิดประตูให้ครามเร็ว”
ผมพยายามใจเย็น แต่คนข้างในกลับไม่ตอบอะไรกลับมา
“คนดีคะ เร็ว!”
“ไม่เป็นไรครับ ก้าวพลาดนิดหน่อย”
คนดีเปิดประตูออกมา ผมมองร่างกายขาวที่พันผ้าขนหนูไว้หลวมๆ ก่อนจะขอบพื้นต่างระดับตรงฝักบัวและชักโครก มันทำให้แผลตรงเท้าเปิดและเลือดไหลซิบ
“คราม”
ผมดึงตัวเขาเข้ามาหาก่อนจะอุ้มขึ้น ตัวเขาไม่ได้เบาอย่างที่คิด แต่ก็ห่างจากคำว่าหนักอยู่มาก
“ยิ่งเดินเลือดยิ่งไหล”
ผมว่าก่อนจะวางอีกคนลงที่เตียง
“รอนี่นะ ครามไปเอาอุปกรณ์ทำแผลมาก่อน”
ผมรีบเดินออกมาที่ล้อบบี้ โชคดีที่มันเปิด 24 ชม. ก่อนจะรีบเดินกลับขึ้นมาบนห้อง ผมเปิดประตูที่ล็อคไว้ด้วยกุญแจในมือ ก่อนจะเจอภาพอีกคนกำลังพยายามสวมกางเกงด้วยความทุลักทุเล พอเห็นผมอยู่ตรงประตูเขาก็ผงะ
“อย่ามอง”
คนดีว่า พยายามใช้มือปิดทุกส่วนของร่างกายทั้งที่ยืนได้ไม่เต็มเท้าด้วยซ้ำ ผมรีบปิดและล็อคประตู
“ขยับมากแผลมันเปิดนะ”
ผมเดินมาหาเขา เกาะเอวเปลือยไว้ก่อนจะดึงกางเกงขึ้นให้ แล้วนั่งลงตรงพื้น จับฝ่าเท้าเขาขึ้นมาดูอีกรอบ กลัวว่ามันจะอักเสบกว่าเดิม
“คราม”
ผมเงยหน้ามองคนที่นั่งอยู่สูงกว่า
“คนดีทำเองไม่ได้หรอก แผลมันอยู่ใต้ฝ่าเท้าแบบนี้”
ผมค่อยๆทายาแล้วพันผ้าก็อตให้
“เจ็บมากไหม”
คนดีส่ายหน้า
“ไม่ครับ”
เราเงียบกันอีกพักใหญ่ กลิ่นหอมจางๆของเขา เรียกสติผมคืนมา ผมจูบข้อเท้าเพรียว คนดีเบือนหน้าหนีเมื่อกางเกงที่พึ่งสวมถูกถอดออกจนเห็นท่อนล่างเปลือยเปล่า ผมจูบไล่ไปถึงโคนขาด้านในฝั่งซ้าย มันมีช่อดอกไม้ลายคมพันรอบต้นขาเนียนมืออยู่
ผมเงยหน้ามองตาเขา คนดีมองกันทั้งๆที่ดูตระหนกอยู่ไม่น้อย
“วันนี้ครามไม่ได้ดื่ม”
ผมลุกขึ้นแล้วปลดกระดุมเสื้อตัวเองออก แล้วเบียดคนดีให้นอนราบลงไปที่เตียง
ผมไม่อยากเมาแล้วใช้มันเป็นข้ออ้าง เพราะฉะนั้นวันนี้ผมถึงตั้งใจไม่ดื่ม แต่เมื่อไหร่ที่อยู่ต่อหน้าเขา ผมก็เหมือนคนเมาที่ควบคุมตัวเองไม่ได้ทุกที
“ครามขอนอนด้วยคนนะคะ”
“ผม…”
คนดีหลบตา เขามองมือผมที่จับเอวเขาไว้แน่น
“นะคะคนดี”
เขาไม่ตอบ แต่ความเงียบนั้นเป็นคำตอบอยู่แล้ว
เราจูบกันเป็นรอบที่หลายสิบของวัน เขาจูบเก่งขึ้น มือของคนดีจับตรงต้นคอผมแน่น ผมยาวของเขาคลอเคลียไปทั่วแก้ม
ผมจูบย้ำทุกจุดที่ยังเป็นรอยแดงจากเมื่อวาน เสียงครางหวานทำให้ผมรีบลุกไปหยิบถุงยางในกระเป๋า
“อย่า คราม”
คนดีร้องเสียงดังเมื่อปากผมครอบลงบนส่วนกลางลำตัวเขา ร่างกายเพรียวบางเหมือนจะขยับหนีแต่มือสวยกลับกดหัวผมไว้ไม่ให้หนีไปไหน
ผมปล่อยให้เขาเสร็จในปาก ในตอนที่เขากำลังไร้เรี่ยวแรงผมฉวยโอกาสพลิกตัวอ่อนปวกเปียกขึ้น
...ผมอยากเห็นรอยสักอันแรกของเขา…
กิ่งซากุระสีชมพูอมแดงแต้มอยู่บนเนื้อนุ่มขาว ผมที่สงสัยว่าเขาจะสวยไปทั้งตัวหรือเปล่าเข้าใจในที่สุด ในตอนที่ผมก้มลงไปจูบมันคนดีก็เอี้ยวตัวมาดันหน้าออก
“คราม อย่า”
ผมบีบมันให้ติดมือ แหวกมันออกแล้วฉกลิ้นเข้าไป เสียงหอบหายใจของเราปะปนไปกันเสียงเครื่องปรับอากาศ
ผมปาดเจลเหนียวที่ติดอยู่ในซองถุงยางลงไปที่รอยแยกที่ปิดสนิท เพราะไม่เคยเขาถึงเจ็บ และเพราะไม่เคยร่างกายเขาถึงได้สั่น ผมพยามยามบอกให้ตัวเองใจเย็น
ผมจูบไปทั่วแผ่นหลังขาวไปพร้อมกับการสอดนิ้วที่สองเข้าไปในช่องทางแคบ จินตนาการว่าตัวเองโดนรัดแน่นเหมือนนิ้ว
“ห้ามเกร็ง แล้วถ้าเจ็บบอกครามนะคะ”
ผมกระซิบบอกเขาก่อนจะสอดตัวเองเข้าไปตรงกลางก้นนุ่ม เขาถดตัวหนี แต่ก็โดนผมกอดเอวไว้แนบอก ยิ่งคนดียกสะโพกสูง มันยิ่งเข้าไปได้เร็ว
“ครามจะขยับแล้วนะคะ”
คนดีเหงื่อซึมไปทั่วตัว ขาสวยถูกจับแยกออกให้อยู่ในท่าคลานเข่า แต่หน้ากลับฝังลงบนหมอน มือเขากำผ้าปูที่นอนแน่น
ผมขยับตัวเนิบนาบแม้ข้างในจะร้อนจนแทบระเบิด ผมกลัวคนดีจะเจ็บ เลยช่วยรูดรั้งเพื่อเบนความสนใจเขา
“ผม ไม่ไหวแล้ว”
สะโพกเล็กกระตุกไม่หยุด เมื่อส่วนหน้าปลดปล่อยทำให้ก้นนุ่มขยับไปมาเพื่อให้ชิดกับตัวผมมากขึ้น
ผมกดจูบที่หลังคอสวย ก่อนจะหยัดตัวขึ้นตรงแล้วจับเอวเขาไว้แน่น
ลายซากุระสีชมพูอมแดงเด้งเป็นคลื่นเมื่อกระทบกับหน้าขาผมรุนแรง เสียงหลุดครางของคนดีทำผมหน้ามืดตามัว ผมบีบก้นแน่นมือไว้แน่น ตีให้มันขึ้นรอย
ก่อนจะเสร็จผมถอนตัวออกมาดึงถุงยางออก ก่อนจะดันตัวเข้าไปในรอยแยกคับคับจนสุด
ปล่อยให้ทุกหยดไหลเข้าไปข้างใน และทะลักออกมาข้างนอกเมื่อมันเต็มตื้น
คนดีตาแดงเพราะร้องไห้ เขาหอบหนัก ผมถอนตัวออกมามองสิ่งที่กำลังไหลออกมาจากช่องทางสีสด
...เขาสวยกว่าใครที่ผมเคยรู้จัก…
ผมพลิกตัวให้คนที่เหมือนไม่มีแรงแล้วนอนหงาย จูบซับน้ำตาให้ตากลมสวย ก่อนจะดันสิ่งที่ไม่ยอมอ่อนตัวเข้าไปอีกรอบ
“คราม”
เสียงแหบพร่าดังขึ้น
“อีกครั้งนะคะ”
ผมก้มลงจูบเขา คราวนี้ผมจะมองหน้าคนดีไปด้วย
TBC.
________________________________________
ครามไม่ได้พูดคะขากับคนดีตอนธรรมดาค่ะ คนละฟีลกับน้องแนน ติดจะเอาไว้อ้อนมากกว่า ซึ่งถ้าอ้อนแปลว่าต้องได้ เขียนแล้วมือสั่น อยากเอาส้อมฟาดอิคราม
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
