หัวข้อ: ◑ คุ ณ ไ ม่ ต ร ง ป ก ( ต อ น ที่ 2 4 : ค ว า ม ลั บ) | 20/ 01/20 - P. 1 6

[before30october]

◑

คุ ณ ไ ม่ ต ร ง ป ก

ตอนที่ 7 : ค่ำคืน


_________

ถึงแม้ห้องพักขนาดใหญ่จะมีพื้นที่ใช้สอยมากเพียงพอต่อคนสองคน แต่ทว่าการที่จะนอนเตียงเดียวกันนั้นมันกลับดูแปลกประหลาดไปเสียหน่อย กระเป๋าเดินทางที่วางไว้ถูกยกขึ้นมายังโซฟาที่ห่างจากปลายเตียงไม่กี่เมตร เจ้าของมันมองซ้ายมองขวาก่อนจะเม้มริมฝีปากอย่างชั่งใจ


เขาไม่ได้คิดเรื่องที่นอนไว้ก่อน เลยไม่รู้ว่าตอนนี้ต้องทำตัวแบบไหน


เมื่อตัดสินใจไม่ได้ ภัทรจึงนั่งลงยังฟูกนุ่มที่อยู่ด้านข้าง หยิบหมอนอิงยกขึ้นกอดแล้วรอเวลาที่เจ้านายจะกลับมายังห้อง เป็นเพราะธุระของคีรติมีมากเกินกว่าจะจัดการไหว เจ้าตัวเลยขอช่วงเวลายามเย็นเพื่อคุยกับลูกน้องคนอื่นที่มาถึงก่อนหน้า


กริก!


ดวงตากลมโตลืมขึ้นอย่างตกใจเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู มือเล็กรีบดันแว่นที่ตกหล่นให้เข้าที่ก่อนจะเหลือบมองเวลาบนหน้าจอโทรศัพท์และพบว่าตอนนี้ล่วงเลยเข้าสู่ช่วงสี่ทุ่มเป็นที่เรียบร้อย เขาขยี้ตาเล็กน้อยพร้อมกับพยายามนั่งตัวตรงเมื่อรู้ว่าตัวเองเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่ทราบได้ คนที่เข้ามาใหม่อมยิ้มให้กับภาพที่เห็น ปิดประตูจนได้ยินเสียงล็อกกลอนก่อนจะหยุดยืนที่หน้ากระจก มือใหญ่แกะนาฬิกาข้อมือออกก่อนเป็นอันดับแรก ตามด้วยกระดุมแขนที่อยู่บนเสื้อเชิ้ตตัวขาว


“ขอโทษครับ ผมคงทำให้คุณตื่นสินะ” คนตัวสูงพูด สบตาเขาผ่านกระจกบานใหญ่


“เปล่าครับ ภัทรกำลังจะตื่นพอดี”


“นอนต่อไหม” ยิ้มอบอุ่นถูกส่งให้ หัวใจดวงเล็กเต้นแรงกับภาพที่เห็นก่อนจะก้มลงแล้วรีบจัดแจงเสื้อผ้าที่ยับยู่ยี่ให้อยู่ทรง


“ภัทรยังไม่ได้อาบน้ำเลย” เจ้าตัวชี้ไปที่ชุดของตัวเองเป็นเชิงบอก คีรติหัวเราะยามที่ดึงเนคไทหลุดจากคอ ปลดกระดุมเม็ดบนสุดด้วยมือเพียงข้างเดียวก่อนจะตามด้วยเม็ดที่สอง ไม่ทันที่แผงอกกำยำจะได้ปรากฏ อีกคนก็ชะงักเมื่อรู้ตัวว่าไม่สามารถทำแบบนั้นได้เมื่อมีผู้ร่วมห้องอยู่ด้วย

 
“งั้นคุณไปอาบก่อนเลยครับ” เขาสบตากันผ่านกระจก นานหลายวินาทีกว่าภัทรจะยอมรับคำสั่งแล้วหยิบเสื้อผ้าเข้าห้องน้ำ


สัมภาระที่เขานำติดตัวมาถูกวางไว้ตรงเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้าหินอ่อน ชุดนอนสีกรมพาดทับกับผ้าขนหนูสีขาวผืนใหญ่ที่พับไว้อย่างดี แว่นตาถูกถอดก่อนแล้ววางไว้ด้านข้าง ภาพใบหน้าของผู้ชายที่ไม่มีอะไรมาขวางกั้นมองเห็นได้ในกระจกอย่างแจ่มชัด เขาเอียงหน้าซ้ายขวาเพื่อสำรวจตัวเองก่อนจะพบว่าเส้นผมสีดำขลับเริ่มยาวจนจะทิ่มตาอยู่รอมร่อ สงสัยว่ากลับจากภูเก็ตต้องไปตัดผมเสียให้ได้ ใบหน้าอ่อนเยาว์เชยขึ้นเพื่อดูไรหนวดตัวเองอีกครั้ง แต่ก็พบว่ามันเกลี้ยงหมดจดเช่นเคย ดังนั้นร่างโปร่งจึงเริ่มต้นถอดเสื้อผ้าของตัวเองเพื่อจัดการธุระในห้องน้ำให้แล้วเสร็จ


ภัทรพยายามเร่งเวลาการอาบน้ำของตัวเองให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้เพราะเกรงว่าคีรตินั้นจะรอนานเกินไป เมื่อยามที่ก้าวออกมายังห้องนอนขนาดใหญ่ หยดน้ำใสยังหยดลงไหล่และร่วงหล่นสู่พื้นเป็นทาง เขารีบใช้ผ้าผืนเล็กเช็ดผมตัวเองพัลวันเพราะกลัวว่าจะทำให้พื้นลื่น แต่จู่ๆ ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างหยุดยืนตรงหน้า


“เอ่อ...” มือเขาชะงักค้างกลางอากาศ ถ้อยคำที่จะพูดเลือนหายไปกับสติเมื่อภาพที่เห็นทำเอาภัทรต้องอ้ำอึ้งนานหลายวินาที


ภาพผู้ชายใบหน้าหล่อเหลา ในชุดคลุมอาบน้ำสีขาวเปลือยแผงอกกำยำ


“ภัทร...ได้ยินผมไหม” อีกฝ่ายเรียกพร้อมกับก้มหน้าลงมาใกล้ คนที่ยังไม่ได้สติกะพริบตาปริบ กลืนน้ำลายลงคอก่อนจะค่อยๆบังคับสายตาของตัวเองให้ออกห่างจากสายรัดเอวที่ผูกแน่นจนเห็นสรีระร่างกายสมส่วน


ไม่อยากจะคิดเลยจริงๆ ว่าถ้าเชือกบนเอวเส้นนั้นมันหลุดไป....


ถ้าเชือกบนเอวมั  ̶


“ภัทร”


“ครับ!” คนที่ตกใจสะดุ้งจนตัวโยน เผลอตอบรับเสียงดังตามสัญชาตญาณของคนมีความผิด


“หรือคุณยังไม่หายจากไข้?” ฝ่ามือใหญ่ถูกใช้เพื่ออังหน้าผากของภัทรอีกรอบ นิ้วชี้เลิกผ้าที่อยู่บนหัวขึ้นเล็กน้อยก่อนจะทาบทับหลังมือลงไปกับผิวเนื้อ แต่อุณหภูมิที่ปกติกลับทำให้เจ้าตัวแปลกใจ “ก็ไม่ได้ตัวร้อนนี่ ปวดหัวหรอไง?”


ภัทรเอนตัวไปด้านหลังเพื่อหลบร่างกายแกร่งที่เดินเข้าหา สายตาถูกมองไปยังรอบห้องเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจจากแผ่นอกที่มีแต่มัดกล้าม แต่คีรติกลับไม่หยุดลงแค่นั้นจนมือเล็กต้องทาบทับเพื่อยั้งอีกฝ่ายเอาไว้ อุณหภูมิร้อนจากผิวหนังที่ส่งผ่านทำเอาแก้มใสขึ้นสีโดยไม่รู้ตัว ภัทรหอบหายใจหนัก เขากำลังจะเป็นบ้าเพราะผู้ชายตรงหน้าอยู่รอมร่อ


ยากมาก


การรับมือกับคีรติเป็นเรื่องที่ยากเสียจริงๆ!


“คุณคี..จะทำอะไร...ครับ” เสียงเขาตะกุกตะกัก หลังชิดกับกำแพงด้านหลังไม่สามารถถอยหนีได้อีก


คีรติยิ้มมุมปากเมื่อเห็นลูกไก่ในกำมือตัวสั่น ใบหน้าเขาเฉียดใบหน้าหวานไปเพียงไม่กี่เซ็น เสียงแหบแห้งกระซิบที่ใบหูพร้อมกับกดเปิดสวิตช์ไฟที่อยู่ใกล้ๆ


“หลีกทางหน่อยได้มั้ยครับคุณเลขา ผมจะอาบน้ำ”





/





ภัทรเอาแต่หัวเสียเมื่อรู้ว่าตัวเองนั้นโดนแกล้ง


ทั้งๆที่ควรเป็นเขามากกว่าที่ต้องทำให้คีรติหัวหมุน แต่กลับกลายเป็นว่าตัวเองนั้นตกหลุมพรางอีกฝ่ายเข้าเต็มๆ เขาวางไดร์เป่าผมไว้ในลิ้นชัก สอดส่องตัวเองอีกรอบหน้ากระจก พยายามคิดแผนการใหม่ให้ได้ทันเวลาก่อนที่เจ้านายคนเก่งจะออกจากห้องน้ำ สายตาเขาไล่กวาดตั้งแต่ศีรษะจนมาถึงลำคอขาว ชุดนอนที่แหวกกลางหน้าอกทำให้ภัทรเริ่มยิ้มออกมาทีละนิดจนแก้มปริ


มือเล็กรีบปลดกระดุมเม็ดบนสุดออกก่อนเป็นอันดับแรก พยายามแหวกกลางเสื้อของตัวเองให้เห็นผิวเนื้อมากที่สุดแต่ไม่ทันไร กระดุมเม็ดนั้นก็กลับไปเป็นแบบเดิมเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้า


แปลก


เขากวาดสายตามองเป็นรอบที่สอง เริ่มปลดกระดุมเม็ดบนสุดอีกครั้ง และครั้งนี้ เขาทิ้งเวลานานหลายนาทีเพื่อพิจารณาภาพผู้ชายที่สะท้อนอยู่แล้วรีบติดกระดุมเม็ดนั้นจนชุดนอนกลับมาเรียบร้อยดังเก่า


แปลกมาก


ไม่ว่าจะทำยังไงการอ่อยแบบจงใจก็ดูพิลึกมากสำหรับคนแบบเขา


ตุ้บ!


“เฮ้อออ” เมื่อไม่อยากหัวเสียไปมากกว่าเก่า ร่างเล็กจึงทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นเพื่ออัพเดทชีวิตประจำวัน มีเรื่องหลายอย่างที่เขาไม่ค่อยได้ติดตามในช่วงที่ผ่านมา ทั้งเรื่องป๊า เรื่องบริษัท และผองเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันแสนนาน เขาคุยกับกวินผ่านแอพพลิเคชันชื่อดังก่อนอีกฝ่ายจะขอตัวไปพักผ่อนตามประสาคนงานเยอะ สักพักใหญ่กว่าที่ภัทรจะได้ยินเสียงประตูห้องน้ำเปิดออก


“ทำไมไปนอนตรงนั้นล่ะ” อีกฝ่ายถาม มือถือผ้าเช็ดผมไม่ต่างจากสภาพของเขาในตอนที่อาบน้ำเสร็จ


“คุณคีนอนเตียง ส่วนภัทรก็นอนที่โซฟาไม่ใช่หรอครับ” เขาเอ่ยด้วยความใสซื่อ...แต่แอบแฝงไปด้วยความนัยหลายประการ


“เดี๋ยวผมนอนที่โซฟาเอง ภัทรไปนอนที่เตียงไป”


“ไม่ได้ครับ ผมเกรงใจ”


“ผมเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าดื้อ” เมื่อคนเจ้าบงการออกคำสั่ง มีหรือคนที่ยอมอยู่ในโอวาทจะไม่ทำตาม เขารีบเก็บกระเป๋าไว้ยังตู้ของทางโรงแรมก่อนจะเดินมานั่งลงบนเบาะนุ่มของเตียงหลังใหญ่ สายตาเหลือบมองคนที่ยังเช็ดผมอยู่บนโซฟาไปมาอยู่อย่างนั้น เมื่อทนมองมันไม่ไหว จึงดึงแขนของอีกฝ่ายให้นั่งยังหน้ากระจกแล้วหยิบไดร์ออกจากลิ้นชัก


“ภัทรขอช่วยได้ไหมครับ เป็นแบบนี้คุณได้นอนดึกแน่ๆ”


เมื่อคีรติไม่ได้ตอบรับอะไร ภัทรจึงถือวิสาสะทำให้แบบที่ใจตัวเองนั้นอยากทำมาโดยตลอด เส้นผมสีดำขลับถูกสางจากมือเล็กไปมาเพื่อรับแรงลมจากไดร์ที่อยู่ในมืออีกข้าง สัมผัสอ่อนโยนทำเอาคนที่นั่งอยู่หลับตาพริ้มคล้ายจะเข้าสู่ห้วงนิทรา ถ้าไม่ติดว่ายังเหลือบมองอยู่เป็นระยะภัทรก็คงจะเชื่อแบบนั้น ดวงตากลมโตมองคนที่ตัวเองเฝ้าใฝ่ฝันมาโดยตลอด ความรู้สึกดีที่มีให้มันอัดแน่นเต็มหัวใจจนอยากจะให้อีกฝ่ายได้รับรู้


แบบไหนที่คุณมีความสุข เขาก็จะทำให้


แบบไหนที่คุณพอใจ เขาก็ยินดีที่จะตอบรับ


มือใหญ่ถูกเลื่อนมาจับมือเขาไว้ในจังหวะหนึ่ง คีรติมองเขาจากในกระจก เอ่ยคำร้องขอที่ภัทรไม่สามารถปฏิเสธได้เพราะใจเขาเองก็ต้องการแบบนั้นเช่นกัน



“คืนนี้ให้ผมนอนกับคุณได้ไหม?”






/






ถึงแม้จะตอบกลับไปว่า ‘ได้’


แต่เบื้องหลังของคำว่า ‘ได้’ มันก็ยังมีความลังเลอยู่เต็มไปหมด...และนั่นทำให้เขานอนไม่หลับ


ภายใต้ห้องที่มืดสนิทมีอีกหนึ่งชีวิตที่พยายามหายใจเข้าออกเป็นจังหวะเพื่อกล่อมตัวเองเข้าสู่ห้วงนิทราแสนหวาน แต่เป็นเวลาร่วมครึ่งชั่วโมงที่ภัทรต้องนอนแน่นิ่งเพื่อทำแบบนั้น เขากำลังประสบปัญหาที่ไม่สามารถหาทางแก้ไขได้ อยากจะจัดแจงท่าทางการนอนของตัวเองให้ดีกว่านี้แต่ครั้นจะพลิกตัวบ่อยๆก็กลัวว่าคนข้างๆจะตื่นเอาเสียก่อน


เรานอนเคียงข้างกัน ภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ หมอนสองใบและไม่มีอะไรขวางกั้น


แต่ระยะห่างระหว่างเขาและอีกฝ่ายกลับมีมากเสียจนภัทรยังนึกแปลกใจ อาจเป็นเพราะคีรติยังเป็นสุภาพบุรุษมากพอที่จะไม่เข้าใกล้เขาไปมากกว่านี้ รวมถึงเขาเองที่ยังเกร็งไปทุกสัดส่วนของร่างกายเมื่อได้นอนกับคนที่ชอบเป็นครั้งแรก


แสงจากหน้าจอโทรศัพท์สว่างจ้าเป็นรอบที่ห้าและภัทรกลับพบว่ามันห่างจากรอบสุดท้ายไปแค่สองนาทีเพียงเท่านั้น เขาเหลือบมองคนข้างกายผ่านความมืด เมื่อเห็นว่ายังนอนนิ่งสนิทจึงค่อยๆก้าวลงจากเตียงแล้วมุ่งหน้าไปทางระเบียงห้องในทันที


สายลมจากทะเลพัดเข้าปะทะใบหน้าจนผมปลิวไสว เขาปิดประตูกระจกอย่างเงียบเชียบก่อนจะเท้าแขนเข้ากับระเบียงเพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์แบบที่เมืองใหญ่ไม่เคยมีให้ ทอดมองผ่านแสงไฟหลากสีเพื่อเก็บบรรยากาศยามค่ำคืนที่นานทีจะได้พบเจอ


ยิ่งเงียบมากเท่าไหร่ ก็จะได้ยินเสียงใจดังมากขึ้นเท่านั้น


ภัทรก็คงจะคิดว่ามันจริงตามที่เขาบอก เพราะตอนนี้ตัวเองได้แต่คิดถึงเรื่องเก่าๆระหว่างเขากับคีรติที่เคยเกิดขึ้น


วันแรกที่ได้เข้ามาทำงานในบริษัท จากการเส้นสายของคนรู้จักทำให้ตำแหน่งเลขาไม่ได้ยากเกินไปสำหรับคนแบบเขา คีรตินั่งอยู่ตรงโต๊ะประจำตำแหน่งพร้อมกับตัวเองที่ยืนกุมมือแน่นกลัวว่าการทำงานวันแรกจะมีอะไรผิดพลาดจนถูกตำหนิ โชคดีที่เจ้านายเขาเป็นคนใจดี เพราะภัทรแทบจะไม่มีสติตอนอยู่ใกล้ๆกับคนที่เฝ้ามองอยู่แม้แต่น้อย


มือเขาสั่นจนควบคุมไม่ได้ ทำอะไรด้วยความลนจนเจ้านายต้องลุกมาปลอบ เขาผ่านการทำงานวันแรกมาแบบนั้น ต้องขอบคุณพี่หน่อยที่เทรนเขามาอย่างดีทำให้ไม่มีอะไรตกหล่นในเรื่องของงาน ทุกอย่างเป็นที่น่าพอใจถ้าไม่นับการควบคุมสติตัวเองให้มันคงที่


อาทิตย์ต่อมาเขาก็ยังทำได้ดีเช่นเคย เป็นเวลาเกือบเดือนที่เขาได้รับคำชมจากคีรติในเรื่องของการรับผิดชอบในหน้าที่ของตัวเอง ภัทรจำวันนั้นได้ดีอีกเช่นกัน เขาโทรไปอวดพี่หน่อยทั้งคืนจนอีกฝ่ายต้องไล่ให้เขาไปนอนถึงจะยอมวางสาย เมื่อมาคิดๆดูแล้ว ทุกอย่างช่างคล้ายกับเกิดขึ้นเมื่อวานเสียไม่มีผิด


“อยู่นี่นี่เอง”


เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นจากทางด้านหลังจนภัทรตกใจ เขาไม่ได้หันหน้าไปมองเพราะตอนนี้ตัวเองไม่ได้สวมแว่นอย่างเคย ในใจเต้นรัวเพราะกลัวว่าคีรติจะจำใบหน้านี้ได้ แต่ถึงอย่างนั้น ก็คิดว่าแสงจันทร์เดือนเสี้ยวไม่น่าจะมีผลกระทบต่อมันมากนัก


“นอนไม่หลับสินะ” คีรติเอ่ยถาม หยุดยืนด้านข้างแล้ววางสองแขนทาบไว้กับราวระเบียง


“ครับ” เขาตอบ “ภัทรนึกว่าคุณคีหลับไปแล้ว”


“ผมก็นอนไม่หลับเหมือนกัน”


เราปล่อยให้เสียงลมที่พัดผ่านทำลายความเงียบที่มันมีอยู่ เขายังมองออกไปยังที่ไกลแสนไกล ภาพที่เห็นมีเพียงทะเลสีดำและแสงดาวประปรายจากคืนอันแสนมืดมิด


“คิดอะไรอยู่กันล่ะ” คำถามที่ส่งมาทำให้ภัทรเงียบไปพักใหญ่ ก่อนจะอมยิ้มเล็กน้อยยามที่ได้เล่ามันออกไป


“คิดถึงวันแรกที่ได้เจอคุณ” เขาเว้นช่วง ก่อนจะแก้ข้อความนั้นเสียใหม่ “วันแรก ที่คุณปลอบภัทรตอนที่เห็นภัทรมือสั่น”


“เพราะภัทรกลัวผม”


“ภัทรแค่ตื่นเต้น”


“แล้วไม่กลัวผมหรอไง ใครๆก็บอกว่าผมน่ากลัวจะตาย” คีรติหันหน้ามาถามเล็กน้อย รอยยิ้มจางปรากฏขึ้นบนใบหน้าไม่ต่างกัน


“ไม่ครับ เพราะภัทรรู้ว่าคุณใจดี”


เสียงหัวเราะของเราดังขึ้นพร้อมกัน เขาเม้มริมฝีปากแน่น ก้มหน้าลงเพราะไม่รู้จะมองไปทางไหน


“มีแค่ภัทรที่บอกว่าผมไม่ดุ”


“ก็ภัทรเห็นแบบนั้น”


“แค่ยังไม่เคยเห็นผมดุมากกว่า”


อีกคนยักคิ้วขึ้นเล็กน้อย เสื้อยืดสีขาวปลิวแนบลู่ไปกับร่างกาย ไม่ว่าจะยังไง มองมุมไหน คีรติก็ดูดีเสียจนละสายตาไปไม่ได้


“ภัทรถามได้ไหมครับ”


“ว่ามาสิ”


“คุณคีชอบทะเลหรือภูเขา?” คนถามจ้องคนด้านข้างเอาไว้อย่างนั้น มองเห็นใบหน้าที่กำลังครุ่นคิดอย่างหนักแต่เมื่ออีกฝ่ายเอื้อนเอ่ย คำตอบที่มีให้กลับเป็นคำถามส่งมาตามเดิม


“แล้วภัทรล่ะ ชอบอะไร?”


คราวนี้ เลขาคนเก่งยิ้มกว้าง เป็นยิ้มแบบที่เจ้าตัวทำไม่บ่อยนักเพราะมักจะกักเก็บอารมณ์ไว้กับตัวเสียมากกว่า ดวงตาสองชั้นหลบในหยีลงเมื่อรู้คำตอบในใจตัวเองดี ดวงตาที่เป็นประกายบวกกับภาพสีหน้ามีความสุขที่คีรติเห็นทำเอาเจ้าตัวชะงักไปชั่วครู่


ไม่เคยรู้มาก่อน...ว่ายิ้มแล้วจะน่ารักขนาดนี้


“ภัทรชอบทั้งสองอย่างเลย เวลาไปทะเลภัทรจะสบายใจ เหมือนเราได้เอาเรื่องแย่ๆไปทิ้งไว้ที่นั่น เหมือนมีคนรับฟังเราอยู่ตลอด ส่วนเวลาที่ไปภูเขา ภัทรรู้สึกว่าภัทรมีความสุข เหมือนภัทรมีอิสระที่จะทำอะไรก็ได้ที่ตัวเองอยากทำ จะรู้สึกต่างกันมากกว่า”


น้ำเสียงเจื้อยแจ้วและรอยยิ้มทำเอาคนฟังมองหน้าอีกฝ่ายอยู่แบบนั้น เมื่อรู้สึกว่าโดนจ้องนานเข้า คนที่ให้คำตอบก็เริ่มทำตัวไม่ถูกเพราะดวงตาเรียวรีชี้ขึ้นไม่ได้ละจากไปไหน


“เอ่อ...แล้วคุณคีล่ะครับ?” ภัทรรีบก้มหน้าลงทันใด สองมือจับราวระเบียงไว้แน่น และในจังหวะหนึ่งที่เผลอ คีรติก็ซ้อนเข้าที่ด้านหลังพร้อมกับมืออีกข้างที่โอบรอบตัวเขาแล้วจับราวระเบียงไว้เช่นกัน


“ถ้าภัทรถามผม ผมก็จะตอบว่าที่ไหนก็ได้” เสียงกระซิบแผ่วเบาดังขึ้นข้างใบหู ลมหายใจร้อนผ่าวรินรดมันอยู่อย่างนั้น ไม่ต่างจากอกแกร่งที่แบ่งปันความอบอุ่นส่งผ่านมาให้ “ที่ไหนก็ได้ที่มีคุณ”


อีกคนก้มลงมาชิด ครั้งนี้ภัทรยอมให้ริมฝีปากหยักทาบทับลงบนแก้มเนียนโดยไม่ขัดขืน เขาเม้มปากแน่นในยามที่คีรติกดทับย้ำมันเป็นรอบที่สอง ก่อนจมูกโด่งจะไล้ลงมาตามซอกคอจนใจเขาเต้นแรงไม่แพ้ใจของอีกฝ่าย


“หอมจัง” คีรติพูดในลำคอ เลื่อนมือมาโอบเอวเขาไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ภัทรก็ไม่ทันได้สังเกต


“อืม” เสียงเขาแหบพร่า พยายามเบี่ยงตัวหลบแต่ก็ไม่เป็นผล


ต้องรีบหยุด เพราะถ้ามากไปกว่านี้…จะเป็นเขาเองที่ห้ามใจไว้ไม่ได้


ไม่ใช่คีรติ


“ผมว่าเราไปนอนกันดีกว่า..คุณคี...คุณคีครับ!” ภัทรย้ำชื่ออีกฝ่ายก่อนที่มือซ้ายของคนด้านหลังจะเลื่อนเข้าไปในสาบเสื้อ คล้ายได้สติ คีรติถอนหายใจก่อนจะหยุดการกระทำทั้งหมดลง


“ครับ เดี๋ยวผมตามไป” อีกคนพูดโดยยังไม่หันกลับมามองเมื่อเขาชะงัก ภัทรมองคนตัวสูงที่เสยผมไปด้านหลัง ลูบใบหน้าตัวเองสองสามครั้งและก้มมองพื้นอยู่ตลอด


และเขา


ก็คงมีอาการที่ไม่ต่างกันมากเท่าไหร่


เสียงปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับหลังเล็กที่พิงกำแพงเพื่อพยุงตัว ภัทรไม่สนใจคนที่ยังอยู่ด้านนอก ไม่สนใจแม้ตอนนี้จะล่วงเลยเข้าสู่ห้วงวันใหม่เป็นที่เรียบร้อย สองมือเล็กกำเข้าหากันแน่น พยายามผ่อนปรนอารมณ์ที่มีอยู่ให้มันคงที่แม้จะยากลำบากสักแค่ไหน



ใช่



มันลำบาก...และคีรติเองก็คงจะลำบากไม่ต่างกันมากนัก



เพราะเขาเองก็เป็นผู้ชาย..ทำไมจะไม่รู้ว่าที่ดุนหลังตัวเองอยู่เมื่อสักครู่มันคืออะไร

#คุณไม่ตรงปก


261118
before30october

ไม่หายไปไหนครับ
แค่ยังไม่มีเวลาและไม่พอใจกับบทนี้สักที เลยยังไม่ได้ลงเลย แงง ._.

[iceman555]

 

[Snowermyhae]

โหหหห คุณเขาชอบน้องขนาดนี้แล้วเหรอคะ ฮืออ น้องเล่นบทคนใสๆ เนียนมาก เพราะชอบกลัวตัวเองทนไม่ไหวนี่แหล่ะค่ะ 

[Janemera]

  :hao7:เป็นแฟนกันเลยยยยย

[nnnnnnni]

  หลงเสน่ห์น้องแล้ว

[puiiz]

 

[❣☾月亮☽❣]

โอ๊ยยยย  ยั่วจนได้เรื่อง

[yasperjer]

คุณคีมันร้ายยยยย​ยย​ มือไวมาก​ 

[ก้อนขี้เกียจ]

แงงงงง มาแล้วววววว

[Tanggoo.37]

  กรุบกริบ

[mystery Y]

ต่างฝ่ายต่างอดทน

[miikii]

ใครจะอดทนเก่งกว่ากัน 

[JokerGirl]

อ่อยเรี่ยราดมาก

[Cyclopbee]

ชั่วโมงบินสูงกันทั้งคู่

[before30october]

◑

คุ ณ ไ ม่ ต ร ง ป ก

ตอนที่ 8 : จูบ


_________

เช้าวันใหม่เริ่มต้นขึ้นด้วยความงัวเงีย เขาจำไม่ได้ว่าเมื่อคืนตัวเองเผลอหลับไปตั้งแต่ตอนไหน รู้แต่ว่าในตอนนี้บนเตียงมีเพียงความว่างเปล่าและเงาของผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ที่ระเบียง


ภัทรรีบอาบน้ำแต่งตัวให้แล้วเสร็จก่อนจะจัดการตารางงานของเจ้านายในทันที โน๊ตบุ้คที่นำมาด้วยกางไว้ยังโต๊ะทำงานมุมหนึ่งของห้อง สองมือพัลวันบนแป้นพิมพ์เพื่อนัดหมายและตรวจสอบกระบวนการประชุมของวันนี้


“ตื่นแล้วหรอครับ”


“ครับ”


“อรุณสวัสดิ์” อีกคนพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูอารมณ์ดี วางแก้วกาแฟไว้บนโต๊ะกลางหน้าโซฟาก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว เขามองตามแม้สายตาจะไม่ค่อยโฟกัสมากเท่าไหร่ เมื่อเห็นดังนั้น ภัทรจึงรีบจัดเตรียมชุดสูทสีดำสนิทไว้ยังราวแขวนเพื่อให้อีกฝ่ายได้สวมใส่ โชคดีที่พนักงานของโรงแรมนำมาให้จากร้านซักรีดตั้งแต่เมื่อคืนวาน ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องรีบมากนักในยามเช้า


รูมเซอร์วิสที่สั่งไว้มาถึงก่อนหน้าคีรติอาบน้ำเสร็จไม่กี่นาที เขาจัดแจงโต๊ะอาหารให้แล้วเสร็จก่อนจะหันมองคนที่เดินออกจากห้องน้ำ


“ขอบคุณครับ” คนตัวสูงเอ่ยขอบคุณเมื่อเขาเตรียมชุดไว้ให้ ภัทรยิ้มตอบก่อนจะนั่งลงยังโต๊ะทำงานที่เก่า ได้รับอีเมลชี้แจงเรื่องสถานที่และหัวข้อการประชุมฉบับอัปเดทส่งมาให้ เขาอ่านมันคร่าวๆ ก่อนจะรายงานแก่เจ้านายที่กำลังเซตผมบริเวณหน้ากระจก


คีรติปาดเจลลงบนมือเล็กน้อย ถูฝ่ามือเข้าหากันแล้วใช้นิ้วสางเส้นผมสีดำขลับไปด้านหลัง เจ้าตัวเอียงหน้าให้ได้องศาเพื่อสำรวจผมทรงใหม่ ตวัดปรอยผมที่ร่วงหล่นขึ้นอีกครั้งและขยำฝ่ามือลงไปอีกรอบ


ภัทรมองตามทุกจังหวะการเคลื่อนไหวจนคีรติหันมามองเมื่อรู้ว่าโดนจ้อง เขายืดตัวขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะนึกถึงสิ่งที่จะบอกอีกฝ่ายแต่กลับลืมมันไปจนหมด


“คือ...สักครู่นะครับ”


เสียงหัวเราะดังตามมา ภัทรไล่รายการที่เขาต้องย้ำอีกครั้งก่อนจะหันกลับมามอง


“ทางฝ่ายคอนซัลท์เขาจะชี้แจงขอบเขตและชี้แจงรายงานผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อมก่อน โดยจะรวมถึงปัญหาและมาตรการการแก้ไข จากนั้นจะต่อด้วยแผนการพัฒนาที่ดินในช่วงระยะยาวของโครงการครับ”


“อืม มีอะไรอีกไหม”


“คุณเล็กจะกล่าวถึงผลสำรวจปริมาณการซื้อขายในไตรมาสที่ 2 เมื่อแล้วเสร็จจะเป็นช่วงหารือเกี่ยวกับแผนงานต่อไป”


“แค่นี้ใช่ไหม”


“ครับ”


“แล้วเยี่ยมชมงานของโครงการที่แล้วล่ะ ไม่ได้มีอยู่ในตารางหรอ? ผมจำได้ว่าน่าจะเป็นวันนี้”


“หลังจากประชุมเสร็จครับ ถ้ายังพอมีเวลาเหลือ” คีรติพยักหน้า นั่งลงบนโต๊ะอาหารก่อนจะเริ่มทานมื้อเช้าโดยไม่ลืมจะชักชวนเขา ภัทรปฏิเสธออกไปเพราะตัวเองรองท้องด้วยขนมปังก้อนใหญ่จนอิ่มเสียก่อน


“งั้นภัทรรอผมที่ห้องรับรองแล้วกัน เลขาคุณเล็กเป็นคนประสานงานนี้ เขาคงจะรู้รายละเอียดมากกว่า”


“ได้ครับ”


ภัทรจัดแจงเอกสารและเตรียมของต่างๆวางไว้ในตอนที่รอคีรติทานมื้อเช้า ไม่นานเราทั้งคู่ก็ออกเดินทางไปยังสถานที่ประชุมโดยมีรถเก๋งคันสีดำมารับที่ด้านหน้าของโรงแรม คีรติเปิดประตูและผายมือให้เขาเข้าไปก่อน จากนั้นตัวเองจึงตามมานั่งที่เบาะหลัง บนรถเงียบกริบ คนด้านข้างเลิกแขนเสื้อแล้วดูนาฬิกาก่อนจะหันมาหา


“ช่วงเช้าอาจจะเบื่อหน่อย ไว้ตอนเย็นจะพาไปดูงานแทนแล้วกันนะ”


“คุณคีจะพาภัทรไปด้วยหรอครับ?” ร่างโปร่งตกใจเล็กน้อย เพราะปกติแล้วเขาแทบจะไม่ต้องทำอะไรนอกจากรอรับคำสั่งเพียงอย่างเดียว


“ครับ” อีกคนเว้นช่วงก่อนจะอมยิ้ม “พาไปเปิดหูเปิดตา”





/





ถึงแม้จะดีใจไม่น้อยที่ได้ยินคีรติบอกแบบนั้น แต่พอเอาเข้าจริงๆ ภัทรกลับรู้สึกอยากกลับไปนั่งทำงานในห้องรับรองเสียมากกว่า


เพราะการมาเดินกับประธานบริษัทที่มีแต่คนจับจ้องทำให้เขาต้องตกเป็นเป้าสายตาไปด้วย


มือเล็กดันแว่นบ่อยครั้งจนเจ้าตัวนึกรำคาญ ขอบคุณเส้นผมที่ยาวระกรอบหน้าทำให้สามารถพรางตัวได้แนบเนียนอีกสักหน่อย เขาพยายามยืนด้านหลังพี่เล็กอยู่ตลอด ทำตัวให้ลีบที่สุดเท่าที่จะทำได้ นั่นเพราะเกรงว่าจะมีคนรู้จักผ่านเข้ามาแถวนี้


เวลาร่วมชั่วโมงที่ทำเอาใจเต้นแรงอยู่ตลอดจบลงที่ห้องโถงขนาดใหญ่พร้อมกับอาหารว่างมากหน้าหลายตา ภัทรถอนหายใจอย่างโล่งอกอยู่มุมหนึ่งข้างผ้าม่านสีน้ำตาลเข้ม เช็ดเหงื่อบริเวณขมับพลางพิงตัวเข้ากับกำแพงด้านข้าง


ไม่คิดเลยว่ามันจะเหนื่อยขนาดนี้


เขาปล่อยให้คีรติได้เสวนากับผู้หลักผู้ใหญ่ที่มาด้วยโดยทิ้งระยะห่างเอาไว้หลายช่วง พี่เล็กเข้ามาตบบ่าให้กำลังใจพลางหัวเราะปนขำก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปอีกทาง สงสัยจะคิดว่าเขาตื่นผู้คน อีกฝ่ายเลยไม่ได้สงสัยอะไรมากนัก ภัทรมองออกไปรอบๆ ก่อนจะตัดสินใจเดินไปหยิบน้ำหวานมากินเพื่อเพิ่มพลังงานที่หายไป


“!!!”


“ขอโทษครับ”


แต่จู่ๆ เขาก็โดนรั้งแขนไว้จากใครสักคนที่อยู่ด้านหลัง ดวงตากลมโตเบิกกว้าง แต่มันช่างแตกต่างจากอีกคนที่ยิ้มเจ้าเล่ห์พร้อมกับเอ่ยประโยคทักทายที่เขารู้สึกน่ากลัวมากที่สุดในรอบปี


“ภัทรจริงๆด้วย”


เขาไม่ตอบ สายตามองไปรอบๆด้วยความกังวลที่เก็บไว้ไม่อยู่


“มาทำอะไรที่นี่หรอ”


“ปล่อย” แขนเล็กพยายามบิดออกจากการเกาะกุม แต่ถึงอย่างนั้น ธนกฤษก็ยังไม่ปล่อยให้เขาออกจากพันธนาการได้โดยง่าย


“ไม่เจอกันนานเลยนะ” อีกคนพูดพลางจ้องหน้าเขาแล้วยิ้ม เป็นยิ้มที่ภัทรรู้สึกขนลุกไปทั้งร่าง เขาแน่นิ่งไปชั่วครู่จนคนที่อยู่ด้านข้างแปลกใจ อาศัยจังหวะหนึ่งใช้แรงทั้งหมดที่มีสะบัดแขนจากมือใหญ่แล้วสาวเท้าเดินออกมาในทันที


“ภัทร!!”


คนโดนเรียกหลับตาปี๋ เอาแต่มองพื้นในตอนที่ก้าวไปให้ไกลที่สุดกับต้นเสียง และภัทรก็ต้องสะดุ้งเฮือกเป็นรอบที่สองเมื่อแรงรั้งจากข้อมือมันเกิดขึ้นอีกครั้ง


“!!!”


“คุณเป็นอะไรไหม!?”


ภัทรหลับตานิ่ง หอบหายใจแม้จะยังไม่ลืมตาขึ้นมาเพราะเขารู้ดีว่าคนตรงหน้านั้นเป็นใคร นิ้วโป้งลูบไล้แขนเขาช้าๆเพื่อปลอบประโลม มืออีกข้างลูบหลังแผ่วเบาบ่งบอกว่าคนตัวสูงนั้นยังไม่หายไปไหน


“รู้จักกับเขาหรอ?”


ร่างโปร่งส่ายหัว นานกว่าจะลืมตาและหาเสียงของตัวเองเจอ


“ไม่ครับ ภัทรไม่รู้จักเขา เขาแค่ทักคนผิด”


เขาพูดรัวกลัวว่าอีกคนจะเข้าใจผิด คีรติพยักก้มลงมองด้วยความเป็นห่วง แม้ทุกอย่างจะกลับมาเป็นดังเก่า แต่ใจที่เต้นรัวมันกลับไม่เป็นเช่นนั้น


“แต่เขาดู ̶”


“คุณคีครับ!” เสียงแหบแห้งรีบเอื้อนเอ่ยก่อนคำถามจะถูกส่งให้มากกว่านี้ “ถ้าไม่มีธุระอะไรแล้ว ภัทรขอกลับห้องก่อนนะครับ”


เหมือนคีรติก็ไม่อยากเซ้าซี้อะไรต่อ อีกฝ่ายจึงได้แต่ปล่อยให้เขาเดินจากมาและไม่ลืมที่จะบอกลาเมื่อหันหลังกลับ


“เจอกันที่ห้องนะ”


“ครับ ภัทรขอไปรอที่ห้อง”


เขาบอกลาด้วยความเลื่อนลอย เพราะในหัวมีแต่ภาพผู้ชายอีกคนเข้าทาบทับภาพเจ้านายเป็นที่เรียบร้อย


ภาพของธนกฤษที่ยังวนเวียนอยู่ตลอดเวลา และถ้าจะให้เหตุผลว่าทำไมเขาถึงกังวลมากขนาดนี้ ภัทรก็คงจะตอบได้ว่า เท่าที่ใช้ชีวิตมาคู่ขาของเขาแต่ละคนไม่มีทางกลับมาแบบธรรมดาๆอย่างแน่นอน






/






การนับแกะเริ่มต้นขึ้นอีกครั้งแม้จะยากลำบากสักแค่ไหน หลังมื้อเย็นจากร้านอาหารที่คีรติพาไปแล้ว ภัทรก็พยายามคัดค้านทุกอย่างที่อีกฝ่ายเสนอให้ จนตอนนี้บรรยากาศแปลกๆที่ก่อตัวขึ้นระหว่างเขาและอีกฝ่ายนั้นเพิ่มขึ้นแม้กระทั่งภัทรเองก็แทบจะไม่รู้ตัว


คนตัวสูงนิ่งเงียบตลอดหลังกลับมาที่ห้อง ไม่มีบทสนทนาใดๆระหว่างพวกเขา มีเพียงความเงียบและสายตาที่เราใช้เพื่อสนทนาโดยไม่มีเสียง มือเล็กวางทาบไว้กับหมอนไม่กล้าแม้จะขยับเพราะเจ้าของมันเพิ่งรู้ถึงความผิดพลาดของตัวเองเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา


เป็นเพราะเขาเองที่กังวลมากเกินไปจนเผลอทำให้คีรติหงุดหงิด


ภัทรเดาว่าน่าจะเป็นแบบนั้น


“คุณคีครับ” เสียงพูดแผ่วเบาแทรกผ่านความเงียบ รอบข้างมืดสนิทเพราะสายตายังไม่ชินไปกับมัน


“…”


“คุณนอนแล้วหรอ?” ภัทรถามย้ำเป็นรอบที่สอง ได้ยินเสียงขยับตัวดังตามมาก่อนอีกฝ่ายจะตอบกลับ


“ผมยังไม่นอน”


หลังจากคำตอบที่ได้ คนตัวเล็กก็เงียบไปเสียนาน


“ขอบคุณสำหรับอาหารเย็นนะครับ” เขาเม้มปาก หวั่นใจกับประโยคต่อไปที่จะได้รับ


“ครับ” แต่คีรติกลับตอบเพียงแค่สั้นๆแล้วเงียบไปอีกครั้ง ภัทรเริ่มร้อนรนมากกว่าเดิม เขาไม่ใช่คนชวนคุยเก่ง เขาง้อคนไม่เป็นแต่ในตอนนี้เขาจำเป็นต้องง้อคีรติ


ไม่เช่นนั้นทุกอย่างจะพังไม่เป็นท่า


“คุณเคยไปร้านนั้นมาก่อนหรอครับ”


“เปล่า”


“แต่อร่อยจริงๆนะครับ ภัทรทานสลัดผักไปตั้งเยอะทั้งๆที่ปกติไม่กินผักเยอะขนาดนี้ ยำแซลม่อนก็อ ̶”


“ภัทร” อีกคนขัดจังหวะประโยคยาวจนคนพูดใจเสีย เหงื่อเริ่มผุดขึ้นที่ฝ่ามือจนต้องกำแน่นไว้กับหมอน


“ครับ”


“นอนได้แล้ว”


คีรติพูดเสียงแข็ง เมื่อเป็นเช่นนั้น ความลังเลใจในการจะหันหลังกลับเพื่อประชันหน้าโดยตรงก็หายไปจนหมด เหลือเพียงความกล้าเข้ามาแทนที่ในตอนที่ภัทรพลิกตัวมาอีกฝั่ง แต่สิ่งที่เห็นมีเพียงแผ่นหลังของคนที่นอนอยู่ มือเล็กค้างกลางอากาศเพราะไม่กล้าเรียกคีรติเป็นครั้งที่สอง แต่สุดท้ายเขาก็แพ้ใจตัวเองแล้วทาบทับมันมือลงไปในที่สุด


“ขอคุยด้วยหน่อยสิครับ”


คีรติเหลือบมองเมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนั้น โคมไฟหัวเตียงสว่างวาบให้ความสว่างเพียงนิดในตอนที่อีกคนหันกลับมา แสงสีส้มของมันทำเขาหยีตา รีบคว้าแว่นขึ้นมาใส่เพื่อปกปิดใบหน้าแล้วตั้งใจพูดสิ่งที่อยู่ในใจให้คนที่นอนเท้าแขนได้ฟัง


“ภัทรขอโทษที่เงียบใส่คุณเมื่อตอนเย็น” เขาเม้มปากแล้วพูดต่อ “ภัทรไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะครับ ขอโทษที่ทำให้คุณหงุดหงิดไปด้วย”


ใบหน้าหล่อเหลายังเรียบเฉยและไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆจนภัทรต้องเอื้อมมือไปจับชายเสื้อของคนข้างกายไว้ ช้อนตามองเพื่อออดอ้อนและนั่นก็ทำให้ใครบางคนใจอ่อนลงได้บ้าง


“รู้ไหมว่าอะไรที่ผมไม่ชอบมากที่สุด” คีรติตอบกลับมาในทันที


“...”


“การที่คุณไม่ยอมพูดและปล่อยให้ผมได้แต่ไม่เข้าใจว่าตัวเองนั้นทำอะไรผิด”


“คุณคี”


“หรือคุณกำลังอึดอัดกับเรื่องของเรางั้นหรอ?” สีหน้าอีกคนมีแต่คำถาม ภัทรเบือนสายตาไปด้านข้างไม่อยากเห็นความผิดหวังที่ส่งให้


“ภัทรไม่ได้อึดอัด”


“แล้วคุณเป็นอะไร”


“ภัทร...” เสียงเขาเงียบหายเมื่อข้อแก้ตัวไม่ได้ตระเตรียมไว้ตั้งแต่แรก เมื่อเป็นดังนั้น ร่างกายจึงขยับเข้าไปใกล้โดยอัตโนมัติพร้อมกับมือที่โอบรอบเอวอีกฝ่าย เขาซุกใบหน้าเข้าหาอกแกร่ง ฝังจมูกมนจนได้กลิ่นหอมอ่อน เอื้อนเอ่ยถ้อยคำโกหกที่ตัวเองไม่อยากจะพูดมันออกไปเลยสักนิด


ขอโทษจริงๆที่ต้องทำแบบนี้


แต่เขาไม่มีทางเลือก


“ภัทรแค่กังวลว่าตัวเองจะทำอะไรผิดพลาดไปแค่นั้นเองครับ” เขาเว้นช่วง “กังวลว่าจะทำให้งานคุณเสียไปด้วย กังวลมันหมดทุกอย่างจนเครียด”


และกังวล...กลัวว่าจะมีใครบางคนเข้ามาจนทำให้ความสัมพันธ์มันเปลี่ยน


คีรติก้มลงมองคนที่กอดตัวเองแน่น แววตาเสียใจและทุกอย่างส่งผ่านมาจนสามารถรับรู้ได้โดยไม่ต้องย้ำอีกครั้ง กำแพงที่อยู่ในใจพังทลายลงเมื่อภัทรกำลังอ้อนเขาอย่างหนักอย่างคนรู้สึกผิด คนตัวสูงถอนหายใจก่อนจะเลื่อนมือขึ้นกอดอีกคนกลับ


“ครับ ผมเข้าใจแล้ว”


คนที่อยู่ในอ้อมกอดขยำเสื้อเขาจากทางด้านหลัง แขนแกร่งออกแรงเพื่อกอดอีกฝ่ายได้แน่นขึ้น ลูบศีรษะเพื่อปลอบโยนก่อนภัทรจะผละตัวออก


“ขอโทษนะครับ”


“วันหลังอย่าเป็นแบบนี้อีกก็พอ” เขาตอบ สองมือยังทาบทับเข้ากับส่วนโค้งเว้าบริเวณเอว ไม่ทันได้เตรียมใจภัทรก็ค่อยๆเลื่อนตัวขึ้นแล้วให้คำมั่นสัญญา


“คราวหลังภัทรจะไม่งี่เง่าอีก”


สายตาสองคู่สบประสานพร้อมกับมือเล็กที่ทาบทับมือใหญ่ให้มันกดเข้าที่เอว ก่อนเจ้าตัวจะเลื่อนมือมาคล้องคอเขาไว้ คีรติพลิกตัวอีกฝ่ายลงด้านล่างอย่างรวดเร็ว ใช้ขาแยกขาเรียวออกแล้วแทรกตัวเข้าหาจนแนบชิด ใบหน้าเราอยู่ห่างกันแค่เพียงคืบ ลมหายใจที่รินรดร้อนผ่าวจนเป็นคีรติเองที่ทนไม่ไหว


“อืมม”


ริมฝีปากหยักที่ทาบทับสัมผัสอย่างแผ่วเบาในตอนแรก คลอเคลียอยู่ไม่ห่างพร้อมกับลิ้นร้อนที่ถูกส่งออกมาไล้เลียโดยรอบ ภัทรใช้ลิ้นตอบรับทุกจังหวะได้เป็นอย่างดีจนลืมไปว่าตัวเองกำลังเล่นเกมหัวใจอยู่ แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่คิดจะใส่ใจเพราะเจ้าของร่างใหญ่ก็ไม่คิดจะผ่อนปรนจังหวะให้เช่นกัน


ลิ้นเล็กตวัดเกาะเกี่ยวไปตามแรงอารมณ์ที่เริ่มมากขึ้น มือขยุ้มเส้นผมของคนด้านบนแล้วบังคับศีรษะให้ได้องศา คีรติใช้ฟันกัดรอบริมฝีปากบางอย่างจงใจ ครางในลำคอแผ่วเบาเมื่อการตอบรับจากอีกฝ่ายมันดีเสียจนไม่มีที่ติ


เห็นหน้าใสๆ แต่ใครจะไปรู้ว่าจูบเก่ง


ร่างกายเราแนบชิดไปทุกสัดส่วน ความต้องการที่พยายามห้ามไว้พังทลายลงเพราะคนตัวเล็กเล็กบดเบียดร่างกายเข้าหา มือเขาลูบไล้ไปตามสัดส่วนได้รูปของอีกคนอย่างสำรวจ ภัทรบิดเร่าจากสัมผัสมือใหญ่ที่ได้รับ จูบที่มอบให้เริ่มกลายเป็นร้อนแรงเพราะไม่มีใครคิดจะยอมแพ้ให้กับรสชาติแสนหอมหวาน


มือใหญ่บีบเค้นสะโพกด้วยความใคร่ เป็นจังหวะเดียวกับที่ขาเรียวตั้งชันขึ้นเพื่อต้อนรับ เขาหัวเราะในลำคอจากกิริยาที่ไม่เคยเห็นจากตัวเลขาคนโปรดก่อนจะใช้มือจับขาข้างนั้นแนบเข้าลำตัว กัดริมฝีปากล่างของคนด้านล่างก่อนจะละเลงลิ้นลงไปอีกรอบ


สงสัยของดีที่เก็บไว้ต้องงัดมาใช้ตั้งแต่ครั้งแรก


สติภัทรเริ่มเลือนรางเพราะความต้องการเขามากเกินขีดจำกัด เพียงแค่จูบบางเบาจากคนตัวสูงก็ทำให้ตัวอ่อนระทวยได้โดยง่าย สองมือที่กำแน่นเข้ากับผ้าปูที่นอนคลายออก ก่อนจะพลิกตัวคีรติให้เป็นฝ่ายนอนอยู่ด้านล่างตามสัญชาตญาณของนักล่า


ร่างเล็กยืดตัวขึ้นตรง มือเริ่มสะเปะสะปะไปจนทั่ว และก่อนที่ภัทรจะได้ทำอะไรไปมากกว่าเก่า มือใหญ่ก็จับเข้าที่มือเขาที่กำลังจะล้วงเข้าไปใต้กางเกงนอนที่สวมใส่


“!!!”


เหมือนอีกคนช่วยเรียกสติว่าตอนนี้เขาอยู่ในร่างเลขาแสนใสซื่อ ภัทรจึงได้นิ่งค้างอยู่อย่างนั้น หน้าอกของคนที่คร่อมด้านบนหอบหายใจหนัก เขาใช้สองมือปิดใบหน้าไว้ก่อนจะขยับออกแต่คีรติกลับรั้งไว้พร้อมกับเอ่ยถาม


“ถ้าคุณอยากต่อ ผมก็ต่อได้” อีกฝ่ายพูดพลางลูบหลังเขาแผ่วเบา แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ภัทรให้ความสำคัญมันมากเท่าไหร่ เจ้าตัวส่ายหัวทำให้คนที่นอนด้านล่างรุ้คำตอบของเรื่องบนเตียงในคืนนี้เป็นอย่างดี


“โอเคครับ”


“ภัทรไม่ได้รังเกียจคุณ”


“ผมเข้าใจ”


ไม่ใช่เพราะความร้อนรนกลัวว่าอีกฝ่ายจะถูกจับได้หรอกที่ทำให้เขาปฏิเสธ แต่เป็นสิ่งที่ภัทรลืมทำทั้งแต่ตอนที่มาถึงภูเก็ตแล้วต่างหาก


“ภัทรขอโทษนะครับ”


ขอโทษที่ทำให้คืนนี้มันจบลงแบบนี้


และขอโทษ...ที่เขาไม่ได้พกของสำคัญติดตัวมาด้วย


ของสำคัญที่เป็นไซส์ที่พอดีกับของอีกฝ่าย


คีรติจับสองมือนั้นออก บังคับให้เขานอนลงข้างกายก่อนจะกอดเอาไว้แน่น


“ไม่ยกโทษให้ได้ไหม” เขาเงียบ ไม่รู้จะต้องพูดอะไรต่อจากนั้น เพราะนอกจากความเสียดายมันยังมีความเสียใจที่คีรติก็ไม่พกมาเหมือนกันจากการค้นหาสัมภาระของอีกฝ่ายตั้งแต่วันแรก


คงเพราะไม่ได้คาดการณ์ไว้ว่าเขาจะมาอยู่ด้วยในสถานการณ์แบบนี้


“ถ้าเป็นแบบนั้นผมคงเสียใจ” ภัทรเอ่ยตอบ รีบสูดกลิ่นหอมเข้าปอดเมื่อกอดอีกฝ่ายกลับไป


“งั้นภัทรคงต้องเสียใจมากแน่ๆ”


“...”



“เพราะทั้งหมดผมจะเก็บไว้ลงโทษคุณทีเดียว”



คนตัวเล็กเม้มปาก มองเห็นคีรติยกยิ้มชอบใจเป็นอย่างมาก เมื่อเป็นดังนั้น สองมือจึงโอบรอบลำคอแกร่งก่อนจะเอื้อนเอ่ยสิ่งที่ต้องการให้อีกฝ่ายได้รับรู้




“คุณคีครับ”




เพราะเขาเองนั้นได้แต่เฝ้ารอมันมาตั้งนานแล้ว




“...”





“จูบอีกรอบได้ไหมครับ”

#คุณไม่ตรงปก


291118
before30october

ตอนแรกก็ไม่คิดว่าจะจูบ
แต่แต่งไปแต่งมา จูบก็ดีเหมือนกันเนาะ :-)

[junlifelove]

หนูจะปิดพี่เค้าได้อีกนานไหมล่ะลูกกก ถ้าพี่เค้ารู้จะโกรธมากไหมเนี่ยยยยย 

[Snowermyhae]

เวลาหน้ามือตามัวนี่มันน่ากลัวความลับจะแตกนะคะน้อง 

[iceman555]

 

[Josett]

แค่จูบยังขนาดนี้ ถ้ามากกว่านี้จะขนาดไหน แค่กๆๆๆ

[JustWait]

 

[yasperjer]

ภัทรลูกเจอโจทเก่าหรอ55555555555
เหมือนหนูลืมอ่ะว่าอยู่ร่างใสๆ​ แต่คุณคีคงจะชอบนะ

[miikii]

มีคู่กรณีกี่คนกันจะระแวงทุกคนไม่ได้นะ 

[warin]

ติดตามจ้า

[mystery Y]

คุณคีไม่สงสัยหน่อยเหรอ?

[Jnchnn]

ไหวมั้ยคะทั้งคู่ ฮืออ เกือบล่ะๆ
ว่าแต่คุณคีเห็นแซ่บๆงี้ก็แอบเดาใจยากนะ ไม่รู้ว่าคิดยังไงกับภัทรอ่ะ
ถ้ารู้ความจริงจะว่าไง เอ๊ะรึว่ารู้นานแล้ว เอ๊ะยังไง

[puiiz]

 

[Jiraapp]

ตายแล้วววว จาเปงลม เนี่ยเลยยังไม่เห็นตอนคุณคีดุเลย

[fullfinale]

แง เค้าจูบกันแล้ว แถมยังจะเลยเถิดอีก เขินน

[JokerGirl]

เกือบแล้ว

[joborcusier]

ภัทรเกือบหลุดแล้ววว