หัวข้อ: But why? เกลียดเข้าไส้ ไหงกลายเป็นรัก : ตอนที่ 28 พาร์ท2/2 : หน้า 10 (28/5/2020)

[k2blove]

เหนือมีพี่วินแล้ว แต่ยังพูดคลุมเคลือกับพี่โอบอีกนะ เดี๋ยวเถอะๆ จะฟ้องพี่วิน
ว่าแต่ตอนท้ายเกิดอะไรขึ้นนะ คนเขียนมาต่อเร็วๆ เลย

[กฤช]

k2blove
เหนือมีพี่วินแล้ว แต่ยังพูดคลุมเคลือกับพี่โอบอีกนะ เดี๋ยวเถอะๆ จะฟ้องพี่วิน
ว่าแต่ตอนท้ายเกิดอะไรขึ้นนะ คนเขียนมาต่อเร็วๆ เลย

ก็พี่วินไม่ได้แปะป้ายไว้บนหน้าผากนี่ ว่านี่แฟนผม ไรงี้
เหนือก็แรดได้ อิอิ

 

[กฤช]

ตอนที่ 23

“อ้าว กลับกันแล้วเหรอ แล้วทำไมกูมาอยู่บนแท็กซี่ได้ไงเนี่ย แล้วโอบล่ะ” ผมถามพวกมันทั้งที่ยังรู้สึกตึบๆ ในหัว ตัวก็ชาๆ วูบวาบแปลกๆ 
“ตื่นมาก็ถามหาผู้ชายเลยนะมึง” ต้าร์เบ้ปาก
“เอ้า ก็ตะกี้ยังคุยกันอยู่ ตัดฉึบมาแบบนี้กูก็ต้องถามหาปะ” ผมเถียง “กูเมาเหรอ”
แต่ผมแทบไม่ได้ดื่มเลยนะ
“พูดแว้ดๆ ได้แบบนี้คงไม่ตายแล้วมั้ง” ต้าร์พูดกับพี่เอ็ม “เอาไงมึง ยังจะไปอยู่มั้ย โรง’ บาล”
“ไปทำไม ใครเป็นอะไร” ผมงง
พี่เอ็มมองหน้าผมแบบจิกๆ เหวี่ยงๆ “จะใครซะอีกล่ะ แดกเหล้าจนร่วง”
“พวกกูเลยอดได้แดกนายแบบเลยเนี่ย” ต้าร์ถอนหายใจแบบเสียดาย
“เฮ้ย กูไม่ได้กินเหล้าอะไรมากมายเลยนะ แค่ไวน์กับค็อกเทล” ผมบอกโดยไม่ต้องนึก
“แดกเยอะรึเปล่าไม่รู้ แต่มึงร่วงค่ะ เรียกยังไงก็ไม่รู้ตัว นอนนิ่งยังกะคนตาย พวกกูก็นึกว่ามึงแพ้เหล้าแพ้ไวน์อะไรที่แดกไปรึเปล่า” 
“จริงเหรอวะ” ผมสงสัยจริงๆ นะ ที่ผ่านมาแดกเหล้าตั้งแต่หัวค่ำยันเลยเที่ยงคืนยังไม่เคยมีวูบไปเลยแบบนี้” ...หรือเคยวะ “หรือว่ากูโดนวางยา”
“วางเพื่อ?”
“ลักหลับกูไง”
พี่เอ็มกับต้าร์มองหน้ากันหน่ายๆ บวกกับกลั้นขำแบบเหยียดๆ
“จ้ะ มึงสวยมาก สวยจนนายแบบต้องวางยาจะเอามึง”
“กูมั่นใจ กูผิดตรงไหน” แล้วผมก็คิดหาคำตอบกับสิ่งที่เกิดขึ้นได้ “หรือว่าจะเป็นค็อกเทลแก้วนั้น สงสัยจะแรงมาก”
“ล่ะมั้ง” พวกมันเออออ เห็นว่าไม่ใช่เรื่องสำคัญอีกต่อไป
“คงงั้นแหละ งั้นไม่ต้องไปมันละโรง’ บาล กูโอเค แค่ยังมึนๆ นิดนึง” ผมพูดกับพวกมันก่อนจะบอกลุงคนขับให้เปลี่ยนไปร้านอาหารอีสานใกล้ๆ หิวอ่ะ
“แล้วหลังจากที่กูวูบไป เกิดไรขึ้นบ้างอ่ะ พวกมึงพากูออกมาเลยเหรอ”
ต้าร์ส่ายหน้าก่อนจะเล่าว่า “พวกกูก็เกี้ยวผู้ชายในมุมของกูอ่ะ แล้วน้องกรรณก็เดินมาบอกว่ามึงเมาแล้ววูบเลยพาไปนอนในห้องนอน”
“เหรอ แค่นั้นเหรอ” ผมเริ่มสำรวจตัวเองแล้วก็พบว่าร่างกายปกติดี ไม่มีร่อยรอยอาการเจ็บจากการถูกกระทำชำเราหลงเหลืออยู่แม้แต่น้อย
“มึงจะคลำตูดตัวเองทำไมอ่ะ” พี่เอ็มมองบน “อีดอก เจอเกรดพรีเมี่ยมของพี่วินทุกวันยังจะเจ็บอยู่อีกเหรอ รถไฟฟ้าวิ่งเข้าไปเทียบชานชาลาข้างในก็ไม่รู้สึกแล้วมั้งของมึงอ่ะ”
“อีเชี่ยยย ชีวิตจริงนะโว้ยยย ไม่ใช่ละคร ที่โดนลักหลับแล้วตื่นมาจะไม่รู้สึกว่าเคยมีอะไรแหย่เข้าไป”
“โอ๊ย ไม่ต้องคลำหรอก ยังไงมึงก็ไม่โดน เพราะกูเห็นมึงครั้งสุดท้ายก่อนน้องกรรณจะมาบอกมันแค่สิบกว่านาทีเองมั้ง เวลาแค่นั้นแค่ถอดผ้าผ่อนก็หมดละ ถึงอีน้องโอบของมึงมันรีบแทงก็คงได้ไม่ถึงจึกหรอก”
“อีเพื่อนชั่ว ไม่ห่วงกูเลยนะ ถ้ากูโดนโอบข่มขืนจริงๆ ล่ะ ป่านนี้ไม่ป่นปี้หมดเหรอ”
“ถ้ามึงโดนจริงๆ ต่อให้พวกกูเข้าไปช่วย คนที่จะถีบพวกกูกระเด็นก็คงจะเป็นเป็นมึงเองนั่นแหละ ไม่ใช่นายแบบนั่นหรอก แล้วที่พวกกูปลุกมึงเท่าไหร่ก็ไม่รู้สึกตัวจนต้องทิ้งผู้ชายของกูแล้วพากันหามมึงออกมาเนี่ยไม่เรียกว่าเป็นห่วงเหรอไงฮะ”
“โอ่เอ๊ ล้อเล่น ขอบคุณพวกมึงมาก แต่ตอนนี้กูโอเคละกลับไปปาร์ตี้กันต่อม้ะ” ผมล้อเล่นนะ ก็อยากจะกลับแต่แรกละ กลัวเผลอใจให้โอบ คนอะไรล้อหล่อ
“วันนี้คงอดแดกผู้ชายแล้วล่ะ แดกข้าวแทนละกัน ถึงละ” ต้าร์มองค้อนก่อนจะเปิดประตูรถลงไปยืนรอหน้าร้าน

“คนที่คุยกับมึงก็น่ารักดีนะ ที่ชื่อโอบ” ต้าร์พูดขึ้นมาลอยๆ
ผมหันขวับประมาณว่า ของกู อย่ายุ่ง
มันเบะปากก่อนจะพูดว่า “ทำยังกะเขาจะเอามึงงั้นแหละ”
“ดูแล้วเขาก็อยากจะเอาอยู่นะ” ผมตอบแบบมั่นหน้ามากเว่อร์
“ไหนเบอร์พี่วิน กูจะรายงาน” มันทำทีเอามือถือขึ้นมากดหาเบอร์
“หยุดนะ อีเพื่อนชั่ว”
“มึงสิ อีกากี”
“กูก็รีบปลีกตัวออกมาก่อนนี่ไง” ถ้าไม่นับว่าร่วงลงไปก่อน
เพราะผมคิดถึงพี่วินนะครับ
“น๊อยยยยย ถ้าพวกกูไม่อยู่ก็คงไม่มีใครรู้เห็นสินะ ป่านนั้นคงสถิตอยู่บนวิมานฉิมพลีฟอร์เอฟเวอร์ไปแล้วล่ะมึงน่ะ”
“มึงเห็นกูเป็นคนอย่างนั้นเหรอ” ผมมองตาพวกมันปริบๆ หวังให้เห็นจิตใจใสซื่อ
“เออ!”

ระหว่างที่รอกับข้าว ผมก็อยากจะบอกน้องกรรณว่าผมโอเคแล้วนะ ไม่ต้องเป็นกังวลนะ แต่ผมไม่มีเบอร์หรือไลน์ของน้องกรรณนะ นอกจากเฟซบุ๊กที่ผมแอบเข้าไปส่องบางเวลา ก่อนเปิดเฟซบุ๊กก็คิดนะว่าจะแอดเฟรนด์ดีมั้ย แต่พอเปิดขึ้นมาเท่านั้นแหละ...
โพสต์ล่าสุดเป็นรูปน้องกรรณถ่ายกับเพื่อนนายแบบในงานวันนี้ แต่รูปก่อนหน้านั้นเป็นรูปดอกไม้ดอกที่โอบบอกว่าเป็นของน้องกรรณ ใต้รูปเขียนไว้ว่า ‘น่ารักที่สุด อยู่ต่างประเทศยังส่งมาให้’
หือออออ!?
หมายถึงพี่วินเหรอ?
ผมล่ะโคตรเกลียดแล้วก็โคตรหงุดหงิดเลยกับอะไรที่มันไม่ชัดเจนแบบนี้ ของใครส่งมาให้ก็บอกให้มันชัดๆ สิวะ ไม่รู้หรือไงว่าคนที่ต้องคอยเดาเอาเองมันระแวงนะโว๊ย
“เป็นเชี่ยอะไรอีก ทำหน้าบูดเป็นข้าวหมาค้างคืน นี่ ตำป่าพริกห้าร้อยสิบเจ็ดเม็ดมาละ แดกเข้าไป” พี่เอ็มว่าพลางยื่นหน้ามาเก็บรายละเอียดบนหน้าจอมือถือของผม แปบเดียวก็รู้ความ
“มีแต่ผัวมึงเหรอไงที่ไปต่างประเทศช่วงนี้”
“ก็มันอดคิดไม่ได้” ผมว่าหงอยๆ รู้สึกเหนื่อยขึ้นมาทันที รู้เลยว่าเมียหลวงในละครดราม่าที่โดนอีพวกเมียน้อยรังควานชีวิตคือรู้สึกยังไง เหมือนมือถือที่แบตกำลังจะหมดตอนกำลังหลงทาง เหมือนพลังงานชีวิตปลิดปลิวไปกับสายลมที่พัดผ่านอ่ะ
“อีดอก โนดราม่าต่อหน้าตำป่าค่ะ แดกกกก” ต้าร์ดึงผมกลับมาจากความรันทดอดสู
ผมกดออกจากเฟซบุ๊กโดยไม่ติดต่อใดๆ น้องกรรณ เลี่ยงได้เลี่ยงดีกว่า อีตัวทำลายพลังงานบวก!

เจ้าดาวเหนือ : กลับได้แล้ว คิดถึงมากแล้วนะ
ผมไลน์ไปหาพี่วินแล้วก็รอดูจนแน่ใจว่าพี่วินคงจะไม่อ่านข้อความในสิบนาทีนี้แน่ จากนั้นผมก็วางมือถือลงแล้วทิ้งตัวลงไปนอนบนเตียง
มีแฟนก็เหมือนไม่มี...ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ นะ แบบนี้สินะเหตุผลที่ดาราเซเลบต่างๆ เคยให้สัมภาษณ์ถึงสาเหตุที่เลิกกัน...ไม่มีเวลาให้กัน
จะว่าไปก่อนนี้ผมก็เข้าใจนะว่าพี่วินแบ่งสัดส่วนชีวิตให้กับงานมากกว่าให้เวลาผมอ่ะ เราสองคนไม่ใช่วัยเรียนที่จะเอาแต่รักไม่ต้องเรียนมากก็ได้ (เหรอ) วัยทำงานก็ต้องทำงานหาเงิน...
นอนคิดอะไรฟุ่งซ่านสักพักก็ได้ยินเสียงไลน์ดัง ผมรีบหยิบขึ้นมาดูเพราะคิดว่าเป็นพี่วินตอบกลับมา แต่ไม่ใช่อ่ะ เป็นพี่กรต่างหาก
PAKORN : นอนยังครับ
เจ้าดาวเหนือ : ยังครับพี่
PAKORN : ไปหาได้มั้ย
หืออออออ เพื่อนรักจะหักเหลี่ยมโหดกันเหรอ พี่จะตีท้ายครัวเพื่อนพี่เหรอครับ
ขณะที่ผมไม่รู้จะพิมพ์ตอบไปยังไงดี พี่กรก็โทรมาเลยครับ พอกดรับสายก็ได้ยินเสียงเพลงดังกระหึ่มก่อนเลยตามด้วยเสียงพี่กรพูดอะไรไม่รู้ คงอยู่ในร้านเหล้าที่ไหนสักแห่งอ่ะ แต่มีจังหวะหนึ่งที่เสียงดนตรีเบาลง ผมก็ได้ยินพี่กรพูดว่า “ทำไมเหนือไม่รักพี่ ทำไมไม่มีใครรักพี่เลย”
แล้วสายก็ตัดไป
เจอแบบนี้ผมก็เป็นห่วงพี่กรขึ้นมา แล้วนี่ก็ไม่รู้ว่าไปเมาอยู่ที่ไหนด้วย นึกแล้วก็เลยเปิดเฟซบุ๊กพี่กรเผื่อว่าจะมีเชคอิน แต่ก็ไม่มีอ่ะ
ทั้งนี้ทั้งนั้นผมเพิ่งกลับเข้ามาถึงห้องนะ ดึกแล้ว ง่วงนิดๆ หัวก็ยังเหลือมึนหน่อยๆ นะ คือถ้ารู้ว่าพี่กรอยู่ที่ไหนแล้วยังไงอ่ะ ออกไปตามหางี้เหรอ แต่ครั้งหนึ่งผมเคยเมาจนสิ้นสภาพแล้วก็โทรหาพี่กร พี่เขาก็มาหาผมนะ
คิดไปมาสองสามตลบก็ตัดสินใจโทรกลับไปถามว่าเขาอยู่ไหน

ผมมาถึงร้านที่พี่กรบอกด้วยเสียงที่ผมต้องใช้สกิลการเดาเข้าร่วมด้วย ร้านแรกก็ใช่เลยครับ เซียนม้ะ
มาถึงที่โต๊ะก็เห็นพี่กรกำลังโดนเกย์สองคนประกบซ้ายขวาปรนเปรอเป็นอย่างดี เอาจริงๆ มีเส้นบางๆ ระหว่างปรนเปรอกับรุมทึ้งนะ แต่ก็ดูเหมือนพี่กรจะชอบใจอยู่นะ มีการดึงคนนั้นคนนี้มาจุ๊บมาหอมด้วยงี้
โอ้วววว ผิดจากพี่กรเวอร์ชั่นละมุนแบบที่ผมเคยเห็นสิ้นเชิงเลยครับ
“ขอโทษครับ ผมมารับแฟนกลับบ้าน”
ที่อ้างสถานะไปคือให้สองคนนั่นเกรงใจอ่ะครับ คนดีๆ ที่ไหนคงไม่อยากเสือกเรื่องผัวเมียหรอก มั้งนะ ดีนะที่สองคนนั่นยอมถอยแบบมีมารยาทให้กับท่าเท้าสะเอวแบบเตรียมมีเรื่องกับแฟนอุปโลกน์
“เมื่อเย็นทะเลาะกันแรงไปหน่อย” ผมบอกตามหลังสองคนนั่นเพื่อความสมจริง ก่อนจะได้รับการสะบัดหน้าเหวี่ยงๆ มาคนละที
“ยอมเป็นแฟนพี่แล้วเหรอ” มีสติอยู่น้อยนิดก็ยังจะได้ยินคำพูดของผมอีกนะ
“กลับเถอะพี่ เหนือเป็นห่วงพี่นะ” ว่าแล้วก็เรียกเด็กของร้านมาคิดเงิน พลางก็ต้องคอยแกะมือปลาหมึกของพี่กรออกเป็นระยะ
เมาแล้วหื่นนี่หว่า
แต่ก็ดูแบดๆ เร้าใจดีนะ
ไม่ได้นะ หยุดเดี๋ยวนี้อีเหนือ มึงมีผัวแล้ว
“เป็นแฟนพี่ก็ต้องยอมให้พี่หอมแก้มสิ” พี่กรยื่นปากมาเต็มที่ แต่ผมให้จูบฝ่ามือไปก่อนนะ “ไม่งั้นพี่ไม่กลับ แล้วสองคนตะกี้ไปไหน”
สภาพแบบนี้ถึงไปกับสองคนนั่นก็ขึ้นไม่ถึงสวรรค์หรอกพี่จ๋า ถึงเตียงแล้วหลับชัวร์ ดีไม่ดีโดนรูดจนหมดตัวเอาน่ะสิ
“กลับครับพี่ เดี๋ยวผมบอกให้สองคนนั้นตามไปนะ” ยังกะหลอกเด็กเลยนิ
ผมไม่แปลกใจเท่าไหร่นะตอนเด็กของร้านส่งบิลมาให้ แค่ร้องกรี๊ดเบาๆ กินคนเดียวสองหมื่นห้า แดกอะไรเข้าไปวะ เหล้าอิมพอร์ตจากแอสการ์ด? ช่างเถอะ เพราะผมไม่ต้องจ่ายเองแล้วระดับพี่กรเนี่ยขนไม่มีร่วง
ผมล้วงกระเป๋ากางเกงคนเมาแอ๋เพื่อจะหากระเป๋าตังค์
“เสียวจัง” พี่กรกระซิบเสียงรัญจวนข้างหู
โอ๊ย คุณพี่เจ้าขา น้องไม่ได้ล้วงหาของกินเจ้าค่ะ น้องอยากได้บัตรเครดิตคุรพี่ตะหากล่ะเจ้าคะ
“พี่ขึ้นแล้วเนี่ย”
อ่ะจ้ะ มาข้งมาขึ้นอะไรกันเล่า แต่ได้ยินอย่างนั้นก็นึกอยากจะลองควานมือหาสุ่มๆ ไปนะ เผื่อเจออะไรที่มันขึ้นมาแบบไม่ตั้งใจ
แรดที่สุดกูเนี่ย
เสียดาย เจอกระเป๋าตังค์ซะก่อน อดไม่ตั้งใจเลยอ่ะ
คือผมก็ไม่ได้คิดนะว่าพาพี่กรออกมาแล้วจะพาไปไหนได้นอกจากห้องของผมอ่ะครับ

ลงจากแท็กซี่ ลุงยามงี้ตาถลน คงหาว่าผมร่านนั่นแหละ
“เพื่อนพี่วินครับลุง ผมไปลากมาจากร้านเหล้า” บอกแล้วผมก็ไม่สนใจลุงยามอีก ผมบริสุทธิ์ใจอ่ะ
เปิดประตูเข้าห้องมาได้ผมก็พาพี่กรไปทิ้งลงบนเตียง
จังหวะที่ผมยืนหอบเหนื่อยก็ยังจะพิจารณาคนบนเตียงอีกนะ ขนาดเมาหัวราน้ำยังดูมีออร่า พวกคนรวยนี่บำรุงผิวด้วยอะไรกันนะ
ไม่นานผมก็ทิ้งตัวลงข้างๆ บ้าง แบบว่าเสียพลังงานไปเยอะมากกกก แล้วก็ผล็อยหลับไปเลย...วันนี้เจอแต่เรื่องอะไรก็ไม่รู้
สิ่งเดียวที่ผมทำพลาดคือผมน่าจะไลน์บอกพี่วินก่อนจะหลับไปนะ ว่าผมพาพี่กรมานอนด้วย เพื่อแสดงความบริสุทธิ์ใจ จนรุ่งเช้านั่นเอง ผมตื่นเพราะเสียงเปิดประตู
งัวเงียผงกหัวขึ้นดูก็เห็นพี่วินยืนอยู่ หน้าตาเหมือนแดกรังแตนมาสิบรัง
“อ้าว กลับมาแล้วเหรอ” เสียงผมค่อนข้างแปลกใจประมาณว่าโดนเซอร์ไพรส์อ่ะ ไม่ใช่ว่าตกใจแบบผัวจับได้ว่ามีชู้นะ แต่มันคงใกล้เคียงกัน แถมพอก้มดูสภาพตัวเองตอนนี้คือผมกับพี่กรเปลือยช่วงบนด้วยกันทั้งคู่แล้วข้างล่างมีผ้าห่มปิดไว้ด้วยนะ คิดดูว่าภาพที่พี่วินเห็นจะชวนคิดไปทางใดได้อีก
ผมจะลุกก็ลุกไม่ได้เพราะแขนพี่กรล็อคผมไว้หนึบเชียว!

[iceman555]

 

[กฤช]

ผัวไม่อยู่หนูเหนือร่านเริง 

[blove]

อ้าว!! กรรม!! จังหวะมันได้ ภาพมันให้! 555 ง้อหนักเลยทีนี้ //ดูท่าจะไปกันรอดไหมเนี้ย? ความรักความเป็นแฟนของสองคนนี้ ดูว่าเหมือนคู่นี้มันต้อง..... แล้วค่อย...... ถึงจะรู้ว่ากับใครไม่ได้แล้วจริงๆ เอ๊ะหรือว่าไงดีนะ? 5555 เออออรอดูกันต่อไป //คิดถึงนะเจ้าดาวเหนือของพี่วิน อุอิ

[Kelvin Degree]

ชิบหายละ งานเข้าเลยทีนี้,,,

[AkuaPink]

 
 

[t2007]

ทำตัวเองนะ ดาวเหนือ พึ่งตัวเองแล้วกัน

[k2blove]

แรดไม่ออกแล้วเหนือเอ้ยยยย ถึงแม้ไม่มีอะไร แต่ภาพมันฟ้อง
เหนื่อยกับการแก้ตัวกับพี่วินหน่อยนะ สู้ๆๆๆ นะเหนือ อิอิอิ

[กฤช]

iceman555

เป็นใครก็ช็อก 

blove
อ้าว!! กรรม!! จังหวะมันได้ ภาพมันให้! 555 ง้อหนักเลยทีนี้ //ดูท่าจะไปกันรอดไหมเนี้ย? ความรักความเป็นแฟนของสองคนนี้ ดูว่าเหมือนคู่นี้มันต้อง..... แล้วค่อย...... ถึงจะรู้ว่ากับใครไม่ได้แล้วจริงๆ เอ๊ะหรือว่าไงดีนะ? 5555 เออออรอดูกันต่อไป //คิดถึงนะเจ้าดาวเหนือของพี่วิน อุอิ
หรือว่าเหนือกับพี่กรจะได้กันแล้วจริงๆ 

Kelvin Degree
ชิบหายละ งานเข้าเลยทีนี้,,,
 

AkuaPink

 

 

t2007
ทำตัวเองนะ ดาวเหนือ พึ่งตัวเองแล้วกัน
ปล่อยเลยตามเลย ยังไงก็มีพี่กรนะ 

k2blove
แรดไม่ออกแล้วเหนือเอ้ยยยย ถึงแม้ไม่มีอะไร แต่ภาพมันฟ้อง
เหนื่อยกับการแก้ตัวกับพี่วินหน่อยนะ สู้ๆๆๆ นะเหนือ อิอิอิ
บอกเลยคราวนี้ยากกกกกก

[ลูกกุญแจ]

เวรกรรม แก้ตัวยังไงล่ะทีนี้ 555

[ommanymontra]

 


   

[กฤช]

ตอนที่ 24

“พี่วิน ไม่ใช่อย่างที่คิดนะครับ” ผมพยายามจะอธิบายว่ามันเกิดอะไรขึ้นแต่ลิ้นของผมมันก็พันกันจนจุกปากไปซะฉิบ ส่วนหนึ่งก็เพราะจำนนด้วยหลักฐานคาตาซึ่งผมก็ยังหาคำอธิบายไม่ได้เลย ว่าทำไมผมกับพี่กรถึงได้อยู่ในสภาพเหมือนผัวเผลอมาเจอชู้อย่างนี้ T_T
พี่วินไม่พูดสักคำ มีเพียงตายตาโหดๆ ปนกับแววผิดหวังในตัวผมส่งมาเท่านั้นเอง ก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป
“เดี๋ยวครับพี่” ผมร้องเรียกแล้วก็แกะมือพี่กรออกพร้อมกับ แต่แกะยากชิบหายยยยยยย จนสุดท้ายผมต้องยกตีนตัวเองขึ้นถีบตัวพี่กรออกไปนั่นแหละ พี่แกถึงได้งัวเงีย ทำท่าหนาวแอร์แล้วเงยหน้าขึ้นมาถามแบบชวนให้ถีบอีกรอบ “อ้าว เหนือถอดเสื้อพี่เหรอ”
ผมไม่ว่างตอบคำถามพี่กรหรอกครับ วิ่งออกห้องตามคนเข้าใจผิดไปอย่างเร่งด่วน แต่ไม่ทันแล้วครับ พี่วินลงลิฟต์ไปแล้ว แล้วพอผมวิ่งลงบันไดไปจนถึงข้างล่างก็ไม่เจอตัวเขาแล้วครับ ตามไปที่คอนโดของพี่วินก็ไม่เจอ รอเกือบชั่วโมงก็เลยกลับมาแมนชั่นตัวเอง
ผมอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นผ่านข้อความแล้วส่งไปทางไลน์ แค่เห็นว่าเขาเปิดอ่านแล้วก็ใจชื้นขึ้นมาหน่อย ถึงแม้ว่าจะไม่มีข้อความตอบกลับมาเลยก็ตาม
วางมือถือลงข้างตัวแล้วก็มองเจ้าตัวต้นเหตุที่กำลังหลับอุตุไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่ตรงขอบเตียงจะตกมิตกแหล่อยู่ละ แต่ก็ช่างแม่งพี่เถอะครับ
นั่งเครียดเงียบๆ คนเดียวอีกเกือบชั่วโมง พี่กรก็ขยับตัวแล้วก็ลุกขึ้นนั่ง
“เมื่อคืนเหนือพาพี่กลับมาเหรอ ขอบใจนะ”
คนพูดไม่รู้อิโหน่อิเหน่ว่าผมต้องเจอกับมรสุมลูกใหญ่มากกกกกกกกกกก
ผมปรายตาเคืองๆ ส่งให้เป็นการตอบสนอง แล้วก็นั่งกลุ้มต่อไป

“เป็นอะไร ทำไมทำหน้ายังกะท้องผูก” พี่กรว่าพลางก็สวมเสื้อตัวเองไปด้วย
“เมื่อกี้พี่วินมาครับ” ผมบอก
“แล้ว?”
“ก็เห็นผมกับพี่นอนด้วยกัน คงเข้าใจผิดไปไหนต่อไหนอ่ะครับ ผมตามไปที่คอนโดก็ไม่เจอ”
“ปกติมันก็ไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อยหรือเชื่ออะไรแบบที่เห็นแค่ผิวเผินนะ แล้วมันก็รู้ดีว่าพี่ไม่ทำอะไรแฟนมันหรอก”
ดูดู๊ พูดออกมามั่นใจเหลือเกินอ่ะ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือเพื่อนพี่งอนแรงมากเลยนะครับ
“คือว่าเขาเห็นเรานอนถอดเสื้ออยู่ด้วยกันบนเตียงอ่ะครับ” ผมขยายความ
พี่กรนิ่งไป ก่อนจะรำลึกความจำออกมาได้ “อ๋อ เมื่อคืนพี่ลุกมากินน้ำ แล้วพี่ก็เตะโดนอะไรไม่รู้บนพื้น น้ำก็เลยหกโดนทั้งพี่ทั้งเหนืออ่ะ แต่เราหลับลึกมากนะ พี่ก็เลยถอดเสื้อให้เราด้วย พี่ก็เมาๆ อ่ะ ไม่รู้จะเอาเสื้อตัวใหม่จากไหนก็เลยนอนทั้งแบบนั้น”
แล้วทำไมตอนพี่วินมาไม่บอกวะ
“เดี๋ยวพี่อธิบายให้มันเข้าใจเองนะ”
ได้ยินอย่างนั้นผมรู้สึกโล่งขึ้นมานิดหน่อย แต่ก็ยังหน่วงๆ นะ
เอาเถอะ ผมว่าพี่กรคงจะทำให้พี่วินเข้าใจได้นะ
“แล้วทำไมเมื่อคืนถึงได้ไปเมาขนาดนั้นอ่ะพี่” พอโล่งขึ้นมาเปลาะหนึ่งก็เลยพักเรื่องของตัวเองไว้แปบ
“ก็คนไม่มีใคร ก็เหงาบ้างสิครับ มีเพื่อนก็ติดเมีย” พี่กรยักไหล่
แต่เมาแล้วโทรหาเมียเพื่อนนะพี่
“พี่ไม่ค่อยมีโชคเรื่องความรักเลย เฮ้อ” พูดแล้วก็ทำหน้าหงอยเหมือนหมามองตามเจ้าของตอนออกบ้าน
“หล่อรวยอย่างพี่เดี๋ยวก็มีครับ ดูอย่างเมื่อคืนสิ ถ้าเหนือไม่เข้าไปขัดก็คงได้ตั้งสองคนละ”
“มันเหมือนกันซะที่ไหนเล่า พี่อยากมีแฟน ไม่ได้อยากมี one night stand พี่ถือคติสงวนตัวไว้ให้คนที่เป็นแฟนพี่เท่านั้นนะครับ”
โห อบอุ่น
ฟังแล้วก็ย้อนดูตัวเอง...ได้กับพี่วินตั้งแต่คืนแรกที่เจอกันเลย
คิดถึงขึ้นมาก็เริ่มตึงๆ อีกละ
“อ่ะ พี่ไลน์บอกมันละ เดี๋ยวคงอ่าน” พี่กรว่า
ผมก็บอกแล้วเหมือนกันครับ
“เย็นๆ คงเจอมันที่ร้านอ่ะ พี่จะบอกให้อีกรอบนะ เหนือจะไปด้วยก็ได้นะ”
“ให้พี่บอกก่อนดีกว่าครับ เห็นเราไปพร้อมกันสองคนคงได้หนีไปก่อนได้ถึงตัว” ผมคิดเป็นฉากในซีรี่ย์ แต่ถ้าให้เข้าใจจากพี่กรก่อนแล้วตามมาง้อผมที่เข้าใจผิดที่ไม่ไว้ใจกันไรงี้จะดูเป็นประโยชน์กับผมมากกว่า แถมยังได้เล่นตัวพองามอีกตะหาก

หลังจากพี่กรกลับไปแล้วผมก็นั่งเครียดนอนเครียดรอเวลาไม่เป็นอันทำอะไรจนถึงเย็น แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าพี่วินจะติดต่อผมหรือตามมาง้อแต่อย่างใด สุดท้ายกลับเป็นผมเสียเองที่เป็นฝ่ายโทรไปหา
สัญญาณรอสายดังอยู่แปบเดียวก็ถูกกดทิ้ง!
ผมน้ำตาร่วงเลยครับ ตอนนี้ถึงได้รู้ใจตัวเองลึกซึ้งว่าที่ผมรักเขาอยู่ทุกวันๆ มันมากกว่านั้นมาก มากจนผมกลัวว่าจะขาดเขาไป ผมใจจะขาดจริงๆ
ยังไม่หมดเท่านั้นครับ เมื่อมีข้อความส่งมาจากพี่วิน ข้อความนั้นทำให้ผมตัวชานิ่งแล้วก็เหมือนมีหลุมดำโผล่ขึ้นมาดูดตัวผมให้ตกลงไปในนั้น
สิบทิศ : ห่างกันสักพักนะ
ผมอยากจะโทรไปหาเขาอีกครั้ง แต่คิดแล้วว่าเขาคงไม่รับหรอก ความรู้สึกของผมตอนนี้คือทั้งเสียใจ น้อยใจแล้วก็โกรธมาก จากนั้นผมก็ปล่อยโฮร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร

ผมพยายามทำหน้าให้เป็นปกติมากที่สุดตอนเดินเข้าไปในออฟฟิศ เดอะแก๊งค์ยังไม่รู้เรื่องของผมกับพี่วินครับ พวกมันยังเฮฮาจิกกัดกันเหมือนเดิม
“ช็อกโกแล็ต ขอบ้างสิ” ผมเห็นพวกมันกินกันทุกคนก็เลยทักทายไปตามเรื่อง อย่างน้อยก็เพื่อเบนความสนใจของผมเองไปจากคนที่กำลังนั่งดูแฟ้มเอกสารตรงโต๊ะประจำตำแหน่ง Brand manager นั่น
“ไปเอาสิ” พี่เอ็มบุ้ยปากไปทางพี่วิน “เขาซื้อมาฝากทุกคนอ่ะ แต่อย่างมึงคงได้อะไรอย่างอื่นที่แพงๆ พิเศษๆ กว่าพวกกูล่ะมั้ง”
“อ่อ” ผมยิ้มแหยก่อนจะทำเนียนไม่สนใจคุยเรื่องนี้ต่อซึ่งพี่เอ็มก็ไม่ได้ผิดสังเกตอะไร ระหว่างนั้นผมก็รอว่าพี่วินจะเรียกผมมั้ย อย่างน้อยก็ให้ไปเอาของฝากน่ะครับ
ไม่เลยครับ ไม่มีสักคำ...ตั้งแต่เริ่มงานจนถึงตอนที่เขาลุกออกไปเมื่อตอนสายๆ
ผมรู้สึกไร้ตัวตนจังเลยครับ
หรือว่าสิ่งที่ผมกลัวมาตลอดมันกำลังจะเกิดขึ้น...วันที่เราเลิกกัน

พี่วินกลับมาที่โต๊ะอีกครั้งในช่วงบ่าย ถึงผมจะลอบมองเขาอยู่หลายครั้งแต่ก็ข่มใจอย่างที่สุดในการไม่ส่งข้อความไปหา ผมทำสำเร็จครับ...แต่ด้วยจิตใจที่บอบช้ำจริงๆ
จนถึงห้าโมงเย็น ผมเงยหน้าจากจอคอมพิวเตอร์ก็ไม่เห็นเขาแล้วครับ ในระยะของความสัมพันธ์ ผมโคตรเกลียดช่วงเวลาแบบนี้ที่สุดเลยครับ ช่วงที่มึนตึงอ้ำอึ้งทำเหมือนอีกฝ่ายไม่มีความสำคัญแล้วเนี่ย ใช่ครับ มันคือช่วงใกล้จะสิ้นสุดสถานภาพคู่... กี่ครั้งกี่คราวที่ผ่านมากับแฟนเก่าของผม มันมักจะเป็นอย่างนี้เสมอ
ก่อนกลับผมไปเข้าห้องน้ำ ทำธุระเสร็จก็มายืนส่องใบหน้าอันเศร้าหมองของตัวเองตรงกระจกเหนืออ่างล้างมือ ผมคิดว่าจะไม่มีใครมาเห็นผมตอนนี้...ตอนที่น้ำตามันไหลออกมา ผมปล่อยให้ตัวเองอยู่ในสภาพนั้นจนกระทั่งมีคนเปิดประตูเข้ามา ผมก็เลยรีบโน้มตัวลงแล้ววักน้ำล้างหน้า แต่แววตามันก็ปิดสิ่งที่อยู่ในใจได้ไม่มิดหรอกครับ แล้วสภาพน่าสลดของผมก็ฉายผ่านกระจกให้คนที่หมางเมินผมได้เห็นจนชัดตาเชียวล่ะ
คนที่เข้ามาคือพี่วินครับ เขายืนมองผม ท่าทางลังเลเล็กน้อยก่อนจะยื่นมามาใกล้ใบหน้าของผม แต่ผมไม่ได้เคลิ้มคล้อยไปกับความแปรปรวนของพี่วินหรอกนะครับ จะมาเดี๋ยวเชี่ยเดี๋ยวดีใส่ผมแบบนี้ ไม่โอเคครับ เพราะนี่ไม่ใช่ช่วงแรกๆ เหมือนตอนที่เราเจอกันและยังไม่ได้คบกันนะ ตอนนั้นเขาจะเปลี่ยนไปเปลี่ยนมายังไงก็เป็นเรื่องของอดีตแต่ตอนนี้เรายังถือว่าเป็นแฟนกันอยู่นะ
ถ้าเป็นตอนนั้น...ผมเกลียดเขาเข้าไส้ แต่ตอนนี้มันต่างออกไป ไม่ใช่เกลียดแต่เป็นผิดหวังที่เขาทำกับผมแบบนี้
สิ่งที่ผมทำคือปัดมือนั้นออกไปก่อนที่มันจะสัมผัสตัวผม
กลับมาถึงโต๊ะก็เลยรีบเก็บของ ปิดคอมฯ จากนั้นก็เดินออกมาเลยโดยไม่รอใคร อารมณ์ตอนนี้คือช่างแม่งละ เลิกก็เลิกวะ ไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อย ผมคิดแบบนั้น...ถึงแม้ในใจจะเจ็บปวดมากก็ตาม

หลังจากใช้ชีวิตสปีดต่ำ เดินเนือยๆ จิตใจล่องลอยไปนั่นมานี่ในระหว่างเดินทางกลับ สองทุ่มครึ่งผมจึงเพิ่งจะเดินอยู่ในซอยเข้าที่พักพร้อมกับละอองฝนเบาๆ
ยังไม่ถึงกลางซอยก็มีรถมาชะลอข้างๆ
รถพี่วินครับ
แต่คนที่เลื่อนกระจกลงมาคือน้องกรรณ!
“พี่เหนือขึ้นมาบนรถสิครับ ฝนจะตกหนักแล้วนะ”
ผมอึ้ง ตั้งตัวไม่ติด ไม่คิดว่าจะเจออะไรแบบนี้ แต่ก็ปะติดปะต่อทุกอย่างได้ชัดเจนอย่างรวดเร็วเหมือนแสงฟ้าแลบข้างบนหัว
“ไม่เป็นไร ไปเถอะ” ผมตอบไปแบบนั้นพร้อมกับลอบมองเข้าไปยังคนที่นั่งหลังพวงมาลัย
พี่วินมองตรงอย่างเดียว ไม่หันมาดูผมเลยสักนิด
“งั้นไปก่อนนะครับ” น้องกรรณยิ้มแล้วก็โบกมือลาก่อนที่รถบีเอ็มดับบลิวสีดำคันนั้นจะเคลื่อนออกไป...
ผมยืนตากละอองฝนอยู่ที่เดิมจนกระทั่งรถของพี่วินเลี้ยวหายไปถึงได้เริ่มก้าวต่ออีกครั้ง
“เหนือ” เสียงพี่กรเรียกผมออกมาจากในรถซึ่งมาจอดเทียบตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้
“จะไปหาพี่วินเหรอครับ” ผมถามเสียงเนือยๆ
“ช่างไอ้บ้านั่นเถอะ พี่มาหาเรานั่นแหละ ขึ้นมาเร็ว เปียกหมดละ” น้ำเสียงพี่กรเป็นห่วงผมจริงๆ ครับ
“เดี๋ยวเบาะเปียก” ผมบอกอย่างเกรงใจรถหรู อีกอย่าง...ดราม่าตากฝนแบบนี้ก็สะใจตัวเองดีอยู่ “อีกนิดเดียวก็ถึงแล้วครับ”
“อยากให้พี่ลงไปเปียกด้วยอีกคนเหรอ” พี่กรย้อนมาแบบนี้อ่ะ
ผมลังเลแปบเดียวก็เปิดประตูขึ้นรถ เพื่อจะมาถึงแมนชั่นในอีกสามนาทีต่อมา

เข้าห้องมาได้ผมก็ไม่สนใจอะไรละครับ พี่กรจะไปอยู่มุมไหนก็ตามสบายเลย ส่วนผมทิ้งข้าวของกองกับพื้นอย่างไม่อยากใส่ใจอะไรทั้งนั้น
“อาบน้ำก่อน เดี๋ยวจะไม่สบาย” พี่กรบอกและมองผมด้วยสายตาเวทนา
ผมพยักหน้ารับอย่างอิดโรยในจิตใจก่อนจะถอดเสื้อผ้าชุ่มน้ำฝนลงตะกร้าแล้วเดินเข้าห้องน้ำ ร้องไห้ใต้ฝักบัวจนน้ำตาหมดก๊อกก็ออกมาเห็นสภาพห้องเรียบร้อย ข้าวของที่กองไว้ตอนเข้ามาก็ถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ
“สดชื่นขึ้นรึยังครับ” รอยยิ้มของพี่กรช่างอบอุ่นเหลือเกินครับ เหมือนพี่ชายใจดีมาเพื่อปลอบผมอย่างเต็มที่
ผมนั่งลงข้างๆ พี่กร จากนั้นก็ซุกหน้าลงกับอกของเขาแล้วก็ร้องไห้โดยมีมืออุ่นๆ ลูบหัวเบาๆ นานจนกระทั่งน้ำตาขาดสายนั่นแหละ พี่กรถึงได้พูดว่า “พี่ก็ไม่เห็นด้วยนะที่เพื่อนพี่มันทำแบบนี้ น่าจะคุยกับเหนือให้รู้เรื่องก่อน”
ผมปาดน้ำตา ขยับหน้าออกจากอก “เขาคงเลือกแล้ว”   
พี่กรถอนหายใจแล้วจึงบอกว่า “พี่ว่าเราอย่าเพิ่งคิดไปไกลเลย ใจเย็นๆ แล้วค่อยคุยกับมัน บางที...” พี่กรทำท่าจะพูดต่อ แต่แล้วก็เงียบไปพร้อมๆ กับที่มีเสียงเตือนว่ามีข้อความส่งเข้ามาในไลน์ของผม
ไม่ใช่จากพี่วินหรอกครับ แต่เป็นไลน์กลุ่ม
M&M : อีเหนือออออออออออ!!!
แล้วก็ตามด้วยลิ้งค์จากทวิตเตอร์
ผมกดดูแล้วก็ได้แต่อึ้ง เรื่องที่ทำให้ร้องไห้เมื่อกี้สลายวับไปจากหัวทันที
เชี่ยยยยยยยยยยยยยย!!!
มันเป็นลิ้งค์คลิบของผมที่อยู่ในสภาพมึนเมายังกะโดนวางยาแล้วก็กำลังโดนใครสักคนลวนลามโดยการดูดปากและไซ้ซอกคอชนิดที่ว่าถ้าโปรดักชั่นดีๆ นี่ไม่ต่างจากหนัง AV ที่ดูๆ กันเลยล่ะครับ
คลิบยาวแค่นาทีเดียวก็เสียวตั้งแต่ขนหัวลงไปถึงขนนิ้วตีนเลยครับ
ผมจำเลย์เอาท์ของห้องนั่นได้ มันคือโรงแรมที่ผมไปปาร์ตี้กับพวกนายแบบไม่ผิดแน่ แล้วคนที่กำลังดูดปากผมที่เห็นในคลิบแค่เสี้ยวหน้านั่นก็คือโอบ
เชี่ยยยยยยยยยยยยยย!!!
ไม่รู้จะฟินหรือจะรังเกียจดี
“ไอ้วินมันเห็นแล้วเมื่อตอนเย็น” พี่กรพูดเบาๆ
สรุปว่าวันนั้นผมโดนวางยาจริงๆ เหรอวะ แต่ตอนได้สติก็สำรวจตัวเองแล้วว่าไม่มีอะไรมากกว่าที่เห็นในคลิบแน่ๆ ไม่งั้นผมต้องรู้สึกถึงร่องรอยความเจ็บในช่วงล่างไปแล้ว หรือว่าถ้าโดนวางยาจริง ฤทธิ์ของมันจะทำให้ไม่รู้สึกเจ็บด้วย? แต่พี่เอ้มกับต้าร์ก็ยืนยันว่าผมคลาดสายตาไปแค่แปบเดียว
ลิ้งค์นั้นมีบอกว่า ‘โดนนายแบบรุม 1/5’
หมายความว่านี่แค่คลิบแรกเหรอ ยังมีอีกสี่คลิบเหรอ?
เชี่ยยยยยยยยยยยยยย!!!
“พี่วินเห็นคลิบนี่แล้วก็เลยจะเลิกกับผมใช่มั้ยครับ” ผมถามพี่กรตรงๆ และได้รับเสียงถอนหายใจเป็นคำตอบ

[กฤช]

อยากเป็นเหนือ อยากโดนนายแบบรุม
 

[ommanymontra]

 

 

[k2blove]

เหนือไม่ได้ตั้งใจ เหนือไม่รู้ เหนือเมา ว่าแต่จริงหรือเปล่าจ๊ะ
เป็นไงละ ใครเป็นแฟนก็ต้องมีโกรธกันบ้างละ เหนือเอ้ย แรดไม่ออกแล้ว

[กฤช]

ommanymontra
 

 

k2blove
เหนือไม่ได้ตั้งใจ เหนือไม่รู้ เหนือเมา ว่าแต่จริงหรือเปล่าจ๊ะ
เป็นไงละ ใครเป็นแฟนก็ต้องมีโกรธกันบ้างละ เหนือเอ้ย แรดไม่ออกแล้ว
คิดเหรอว่าจะสลด

[AkuaPink]

 
 

[ลูกกุญแจ]

ม่ายยยยยย เหนือโดนวางยาจริงๆด้วย

[Kelvin Degree]

เกลียดอินน้องกรรณ อิสารเลว,,,

[t2007]

ดีแล้วล่ะ เหนือ เจ็บเยอะๆ อยากไม่พอเอง พึ่งตนเองเนอะ ดีที่สุด

[iceman555]

 

[HerBerry]

มาต่อหน่อยจ้า

[กฤช]

คิดถึงทุกคนจังเลย คิดถึงพี่วินด้วยยยยยยย 

ก่อนอื่นยื่นหน้าให้ปาหินใส่ หากว่ารอจนเหี่ยวกันไปหมด 
ไรท์ไม่ได้หายไปไหนนะ แต่โดนมรสุมการงานเข้าลักขณาครับ งานเยอะชิบหายยยยยยยยยยยยยยยย กลับมาก็สลบเหมือด
แต่ก็ซาลงละครับ
ตอนที่ 25 อินยัวแอรียะะะะะะ กำลังจะมาจ้าาาาาาาาาาาาาาา

สปอยว่าน้องกรรณได้กับพี่วิน (เหรอ????) 

[Pe_no]

รอๆติดตามต่อไปจ้า

[กฤช]

ตอนที่ 25

“ก็สมควรที่เขาจะโกรธมึงนะ” ต้าร์พูดขึ้นมาหลังจากที่ฟังผมปรับทุกข์ “คิดดูสิ ถ้าเป็นมึงเห็นคลิบพี่วินกำลังเอากับคนอื่น มึงจะรู้สึกยังไง”
“นี่คือมึงปลอบกูอยู่ใช่ม้ะ?” ผมตวัดสายตาใส่มันฉับ
“แล้วทำไมกูต้องสปอยมึงด้วย” มันยักไหล่
“อีเชี่ย วันนั้นมึงก็อยู่กับกูไม่ใช่เหรอไง”
“แต่กูไม่ได้ไปมีอะไรกับคนอื่นนี่ กูแดกเหล้าอย่างเดียว”
“อ่านปากกูนะว่า กู-ไม่-ได้-เอา-กับ-คน-อื่น”
คือรู้กันแหละครับว่าอะไรเป็นอะไรแต่ความสามารถของพวกเราคือคุยเรื่องเครียดให้ซอล์ฟลงและโปกฮาได้อย่างไม่รู้สึกตะขิดตะขวง
“แล้วมึงจะเอาไง จะปล่อยให้พี่วินเข้าใจผิดแบบนี้เหรอ” พี่เอ็มถามแนวทาง
“อธิบายทางไลน์ไปหมดแล้วอ่ะ” พูดแล้วจะร้องไห้ มันหน่วงๆ ตื้อๆ ในใจเหมือนมีอะไรมาพุ่งจนจุกอ่ะครับ “เขาไลน์มาบอกกูว่าห่างกันสักพัก”
“ก็ห่างกันสักพักไงมึง พอคิดได้ตกผลึกก็ติดต่อมึงมาเองแหละ” พี่เอ็มปลอบแต่สีหน้าสื่อไปในความหมายอีกทาง
“อย่าโลกสวย ไอ้โง่ที่ไหนก็รู้โดยไม่ต้องเปิดพจนานุกรมดูคำแปล ว่าห่างกันสักพักหมายความว่าเลิกกันเหอะ” ต้าร์พูดสอดขึ้นกลางปล้อง
อีปากหมา!
แต่ถึงอย่างนั้นพี่เอ็มก็ไม่ได้ทักท้วงเสียงเห่าของมัน หมายความว่าพี่เอ็มก็คงคิดแบบนั้นเหมือนกัน... ผมก็ด้วยครับ
   “โสดแล้วมึง พรุ่งนี้ก็เป็นวันหยุด คืนนี้ต้องแดกเหล้าฉลองให้แก่พรหมจรรย์ที่จะกลับมาสู่เรือนร่างมึงอีกครั้ง”
ผมไม่รู้หรอกว่าพรุ่งนี้หยุดนักขัตฤกษ์วันอะไร แต่ไปก็ไปครับ
เฮ้อ คู่รักเกย์ที่จะคบกันไปตลอดรอดฝั่งอาจจะมีอยู่แค่ 0.0599 เปอร์เซ็นต์ ซึ่งคงไม่มีผมเป็นผู้โชคดีในนั้นหรอกครับ ส่วนเรื่องคลิบหลุดโดนนายแบบรุมอะไรนั่น ผมอากู๋ดูจนตาจะหลุดจากเบ้าก็ยังไม่เห็นมีคลิบที่สองถึงสี่ทับห้าเลย มีแค่คลิบแรกที่ยังว่อนโซเชียล หากถามผมตอนนี้ผมไม่แคร์อ่ะ ตอนแรกก็ตกใจอยู่หรอก แต่พอดูซ้ำๆ มันก็แค่คลิบปลุกตัณหาที่มีอยู่เกลื่อนทั่วไปนั่นเอง ใครมันจะเดินสวนทางแล้วจำได้ว่าเป็นผมวะครับ ผมไม่ใช่คนดังซะหน่อยนี่ แล้วในคลิบมันก็ไม่ได้เห็นอะไรมากไปกว่านั้น เอาจริงๆ ดูแล้วมันก็โอเคนะ โอบหล่อ ถ้าผมโดนมากกว่านั้นอาจจะถือเป็นกำไรชีวิตได้เลยนะ แต่ถ้าคลิบนั่นจะบรรลุจุดประสงค์คนปล่อย มันก็ทำได้สำเร็จแล้ว เพราะมันทำให้พี่วินเข้าใจผิดจนเลิกกับผมได้

คืนนี้ผมใส่เสื้อตัวที่พี่วินเคยให้มาเที่ยวครับ แลดุขัดแย้งเนาะ อยากเมาเพื่อลืมแต่ก็ใส่ของเขามาซะขนาดนี้ ก็นะ เอาดาบปักลงมาเลยทีเดียวคงจะดีกว่าค่อยๆ ลงมีดกรีดเบาๆ ไม่รู้จักจบสิ้น
ผมว่าหักดิบดีกว่า เจ็บให้สุดแล้วหยุดคิดถึงมันซะ
คืนนี้มีผม พี่เอ็ม ต้าร์ แค่สามคนครับ อีสองตัวที่เหลือก็เหมือนเดิม คนนึงอยู่กับผัว อีกคนก็ปฏิบัติธรรมอะไรของมันนั่นแหละ
“พวกมึงแดกเยอะๆ ไม่ต้องห่วงกูกูกลับเองได้” ผมว่าผมเมาแล้วนะ แหกปากได้ขนาดนี้
“ค่ะ” พวกมันเบะปากแดกดันประมาณรู้ตัวว่าอีกเดี๋ยวก็ต้องหามผมกลับ
“เอ๊ะ นั่น” ผมเหมือนเห็นแวบๆ “โอบ”
“ไหน” ต้าร์รีบหันไปมอง อีนี่มันว้อนท์อยากกินโอบ แล้วก็หันมาทำหน้าเคือง “ไม่เห็นมี”
ที่จริงผมก็ไม่แน่ใจอ่ะ แค่เห็นคล้ายๆ ก็ปากไวออกมา
“กูพามึงมาแดกให้ลืม ช่างพวกเชี่ยนั่นเถอะ คืนนี้หาผัวใหม่ดีกว่าค่ะ” ว่าแล้วมันก็ยกแก้วขึ้น “ถ้าไม่ช็อกตายซะก่อน พรุ่งนี้ขอให้มึงลืมคนเก่าๆ ไปซะ เวลคัมแบกเวอร์จิ้นนนน”
เอาอีกละครับ หลังจากยกแก้วขึ้นดื่มผมก็เหมือนเห็นพี่วินอยู่ตรงนู้น ด้วยความขาดสติผมก็แหวกอีสองตัวนั่นออกมาเลย จากนั้นก็เดินเซๆ เกาะคนแถวนั้นตามไปทางที่ผมเห็นพี่วินตะกี้ซึ่งมันเป็นทางไปห้องน้ำกับทางออกหลังร้าน ซึ่งพอมาถึงหน้าห้องน้ำที่มีคนยืนรอเข้าอยู่หลายคน ผมกวาดสายตาดูก็ไม่เห็นคนที่ผมคิดว่าจะเจอ
ผมคงจะเมาจนหลอนไปเองแล้วจริงๆ อ่ะครับ
แต่ก่อนจะกลับเข้าไปแดกเหล้าต่อก็ได้ยินคนเดินมาจากจากหลังร้านคุยกันว่ามีคนตีกันอยู่ทางเขาเดินมา “แม่งหล่อทั้งคู่ สงสัยผัวเมียทะเลาะกัน”
ได้ยินแค่นั้น ไม่รู้ทำไมผมถึงได้อยากออกไปดู ก็เลยค่อยๆ พาตัวเองไปตามทางนั้น แล้วก็เจอจริงๆ ด้วยครับ...
พี่วินกับโอบกำลังต่อยกัน!
ผมย่องไปแอบอยู่หลังเสาที่ใกล้ที่สุดแถวนั้นเพื่อสังเกตการณ์ ทั้งคู่ต่างก็สะบักสะบอมพอดูครับ แสดงว่าก็คงแลกกันไปหลายหมัดละ เห็นแล้วก็อดดีใจไม่ได้ที่เขาตีกันเพราะผมแน่ๆ แต่บทสนทนาสั้นๆ ที่ผมได้ยินต่อมาก็ทำให้ไอ้ที่ผมสำคัญตัวเองตะกี้สลายวับพร้อมกับหน้าแตกเป็นริ้วๆ
“มึงเป็นอะไรกับกรรณ” โอบพูดไปหอบไป
พี่วินยิ้มแบบกวนตีนแล้วพูดว่า “เป็นมากกว่าที่มึงเป็นละกัน” แล้วก็ง้างมือจะประเคนกำปั้นให้หน้าหล่อๆ ของโอบอีกที
ส่วนผมพอได้ยินคำพูดนั่นของพี่วินก็อารมณ์ขึ้นสิครับ ก็เลยพุ่งตัวออกไปกลางวง คือตั้งใจจะไปคุยให้มันชัดๆ กันไปว่าไอ้ที่พูดเมื่อกี้คือใช่อย่างที่ผมคิดรึเปล่า ที่ว่าพี่วินเป็นอะไรกับกรรณมากกว่าโอบน่ะ คือสรุปว่าเป็นแฟนกันแล้วเหรอ? แต่อนิจจา ผมผิดคิวไปหน่อย ก็เลยกลายเป็นว่าผมเอาตัวเข้าไปบังโอบจากหมัดของพี่วิน
จะยังไงล่ะ ปลายคางผมเต็มๆ เลยสิ
พี่วินชะงักไป มองหน้าผมทีหน้าโอบทีแล้วก็ทำหน้าแบบหัวเสียสุดๆ คงเข้าใจว่าผมเอาตัวปกป้องโอบล่ะมั้งครับ แต่ช่างหัวพี่แม่งเถอะครับ จะเข้าใจผิดอีกเรื่องก็คงไม่แย่ไปกว่านี้แล้วล่ะ แล้วอีตานายแบบนี่จะเกาะแขนเกาะไหล่เอาผมทำโล่ทำไมวะเนี่ย รุงรังชิบ
พี่วินพ่นลมหายใจแรงๆ ใส่หน้าผมเต็มๆ แบบคนพยายามสะกดอารมณ์เต็มที่ก่อนจะถลึงตาแบบเหลืออดละ จากนั้นแขนผมก็โดนกระชากแบบเจ็บโคตรให้เดินตามเขาไป จนมาถึงรถที่จอดอยู่ พี่วินเปิดประตูแล้วก็ผลักผมเข้ามาเลยครับ

คืนนี้ถนนโล่งแบบไร้สาเหตุ พี่วินเลยขับเร็วมากกกกก ส่วนผมนั่งเงียบตลอดทาง กลัวว่าถ้ามีคำพูดไม่เข้าหูเขาก็จะพากันตายคู่แหงๆ อีกใจนึงก็สมยอมด้วยแหละ ดังนั้นพอมาถึงคอนโดของเขาผมก็เลยไม่ดราม่าให้มากความไป กระทั่งถูกลากเข้าห้องมาแล้วนั่นแหละถึงได้ฮึดฮัดขึ้นมาเพราะงอนเรื่องที่เขาทำกับผมตลอดหลายวันที่ผ่านมา ผมยังไม่มีโอกาสได้พูดอะไรเลยสักคำ พี่วินก็คว้าตัวผมโยนลงบนเตียง ใช่ครับ จับโยนลงบนเตียงจริงๆ แบบที่ตั้งตัวไม่ทันเลย ก่อนที่พี่วินจะพุ่งตัวตามมาทับตัวผมแล้วก็จูบแบบรุนแรงมากกกกกกกก
ผมพยายามผลักตัวหนักๆ ของเขาออกเพราะเจ็บทั้งปากทั้งคางที่เพิ่งโดนต่อยมา แต่ก็สู้แรงไม่ได้จริงๆ จนริมฝีปากร้อนๆ นั่นเลื่อนลงไปช่วงลำคอ มันได้ปลุกความซ่านในอารมณ์ขึ้นมาจนเปลี่ยนเป็นความต้องการอย่างเกินต้านจริงๆ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็พูดกับเขาเบาๆ “เราเลิกกันแล้ว พี่ไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้นะครับ”
“ตอนที่เหนือมาห้องนี้ครั้งแรกเราก็ยังไม่ได้เป็นแฟนกัน” น้ำเสียงหงุดหงิดดังอยู่แถวๆ หน้าอกของผม
หมายความว่าไงครับ?
พี่วินว่าผมง่ายใช่มั้ยครับ?
คงหมายถึงผมง่ายกับเขาเอง กับโอบ กับคนอื่นๆ ด้วย
ถ้าระยะเวลาที่เราคบกันยังไม่มากพอทำให้เขามองเห็นหัวใจผม ยังมองผมเป็นคน ‘ง่าย’ งั้นคืนนี้ผมจะเป็นกะหรี่ให้เต็มที่ไปเลย
คิดได้อย่างนั้นผมก็ยกมือขึ้นขยี้ท้ายทอยของเขา จากนั้นก็ช้อนคางที่มีไรเคราสากๆ นั่นขึ้นมาจูบอย่างเร่าร้อนชนิดที่ว่าลิ้นของเราพันกันนัวเนียไปหมด คางเคิงจะโดนจะเจ็บช่างมันครับ ข้างในใจเจ็บกว่า
   มือของผมเลื่อนลงไปกระชากคอเสื้อพี่วินจนกระดุมหลุด แต่นั่นไม่ได้ทำให้เราสองคนเสียเวลาสนใจกับมัน พี่วินถอนปากออกจากปากผมแล้วก็เปลี่ยนเป็นนั่งคร่อมเพื่อจัดการกับเสื้อผ้าตัวเองให้ออกไปให้พ้นตัว ส่วนผมก็จัดการกับของตัวเองอย่างรู้งาน แค่อึดใจเดียว ร่างเปลือยเปล่าที่ผมคุ้นเคยก็ถาโถมลงมาอีกครั้ง แต่ผมผลักเขาออกเพื่อเปลี่ยนตำแหน่งตัวเองให้อยู่ด้านบน ตาของเราประสานกันแต่ผมบรรยายสิ่งที่สื่อให้กันและกันไม่ถูก ผมไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร ความรัก? ความใคร่? ความมักง่ายของหัวใจ? หรือสันดานทั่วไปของเกย์?
   หรือไม่มีความหมายอะไรเลย...
   แต่เอาเถอะ ผมจะให้บริการคนที่ผมกำลังคร่อมทับอยู่นี่ให้เต็มที่
   เมื่อร่างกายของเราเชื่อมกัน ผมเป็นฝ่ายขยับนำการเคลื่อนไหว ผมจะไม่ให้มีความอ่อนหวานใดๆ กับเซ็กส์ครั้งนี้ จะมีแต่ความรวดเร็วและเผ็ดซ่านที่สุดที่ผมเคยทำกับใครก็ตาม เขานอนนิ่งปล่อยให้ผมให้ผมนำจังหวะได้เพียงชั่วครู่ก็เปลี่ยนตัวเองเป็นฝ่ายควบคุมจังหวะและท่วงท่าด้วยการเกร็งช่วงกลางลำตัวแล้วขยับสวนขึ้นมาอย่างดุดัน ผมเจ็บ แต่ไม่แสดงออกเด็ดขาด มันเหมือนเกม ผมต้องการชนะ
   เมื่อเหงื่อของผมเริ่มโทรมตัว พี่วินก็จับผมกดหน้าคว่ำลงกับเตียงจากนั้นก็รุกเข้ามาอย่างหนักหน่วงจนผมปล่อยเสียงออกมา
   ใช่ครับ ผมแพ้ให้กับร่างกาย ท่วงท่าลีลาและทุกๆ การกระแทกของเขาอย่างราบคาบ มือของผมขยำผ้าปูเตียงจนยับติดนิ้ว ขณะที่เขาโน้มตัวลงมาทับทาบหลังผมทั้งแผ่นนั้นเขากัดที่ใบหูของผมเบาๆ แล้วเลื่อนลงไปดูดตรงซอกคอ ผมรู้ครับว่าการดูดแบบนั้นมันจะต้องเป็นรอยไปอีกหลายวันแต่ผมก็ยินยอมให้เขาทำได้ตามใจชอบ
   พี่วินจับผมให้นอนหงายขึ้น ร่างของเราทับกันแทบจะทุกตารางนิ้ว แม้แต่ลมหายใจก็ยังราดรดกัน ผมกอดเขาอย่างหวงแหน อย่างอยากครอบครองร่างกายของเขาไว้ตลอดไป เราพากันขยับตัวเคลื่อนไหวจนกระทั่งร่างข้างบนกระตุกแล้วหยุดนิ่งหอบอยู่บนตัวชุ่มเหงื่อของผม เขายิ้ม เหมือนจะบอกอะไร...เพียงแต่เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้นเสียก่อน
   ผมเห็นหน้าจอมือถือเป็นชื่อน้องกรรณ รอยยิ้มตอนแรกเปลี่ยนเป็นยิ้มอีกแบบ...ยิ้มแบบจอมวางแผน
   “ครับ กรรณ” พี่วินกดรับสายโดยไม่ลังเล ทั้งที่ยังนอนทับตัวผมอยู่
   ผมได้ยินเสียงน้องกรรณดังลอดออกมาว่า “อยู่ไหนครับ กรรณรอที่โต๊ะนานแล้ว อยากกลับแล้ว”
   “พี่ออกมาทำธุระข้างนอกนิดหน่อยครับ นี่ก็เสร็จละ จะกลับไปรับที่ร้านนะ”
   วางสายปุบ พี่วินก็ลุกไปหาเสื้อตัวใหม่ใส่ เสร็จแล้วก็เดินออกจากห้องไปเลย ทำเหมือนผมไม่ได้อยู่ตรงนี้ ทำเหมือนที่เราทำกันเมื่อกี้ไม่ได้เกิดขึ้น

   หลังจากที่พี่วินออกไปแล้ว ผมก็ยังอยู่ในห้องของเขาอีกสักพัก ผมนอนอยู่อย่างนั้นแล้วสูดกลิ่นเหงื่อของเขาที่ยังมีติดที่นอนติดตัวผม พอหายเหนื่อยผมก็แต่งตัวแล้วกลับห้องของตัวเองโดยไม่ลืมคืนคีย์การ์ดเอาไว้
   ผมคงไม่ได้ใช้มันอีกแล้วล่ะครับ
   ดูมือถือตัวเองก็เห็นมิสคอลจากพี่เอ็มสองครั้ง
   เจ้าดาวเหนือ : กูถึงห้องแล้วนะ
   M&M : อ้าว
   Fanta ซ่าส์ทุกเม็ด : ได้ผู้ ไปกับผู้?
   เจ้าดาวเหนือ : พรุ่งนี้ฝากลาพักร้อนให้กูด้วยเจ็ดวัน พอกลับไปกูจะทำเรื่องลาออกเอง    
M&M : อ้าว
Fanta ซ่าส์ทุกเม็ด : อิดอกกกก เป็นเชี่ยไรของมึง
เจ้าดาวเหนือ : กูคงไม่ไหวกับการทำงานที่นั่นแล้วว่ะมึง
M&M : เออ กูจะลาให้
Fanta ซ่าส์ทุกเม็ด : มึงอย่ากระโดดตึกนะ ให้กูไปนอนเป็นเพื่อนมั้ย
เจ้าดาวเหนือ : อีเหี้ย กูโอเค จะโดดทำไมวะ

[กฤช]

รีบลงจัด ก็เลยคิดฉากไรไม่ค่อยออก เอาฉากเขา xxx กันไปละกันเนาะ
 

[blove]

อ้าวววววไปกันใหญ่แล้ว ต่างคน เดินคนละทางความคิด จะเป็นยังไงต่อนะเนี้ย คิดถึงนะเจ้าดาวเหนืออีตาพี่วิน รอตอนต่อไปเลยค่ะ 

[k2blove]

แม้จะอยู่ในช่วงของความเศร้า แต่เหนือก็ยังเผ็ชเหมียนเดิม
ถึงแม้พี่วินจะทิ้งไว้บนเตียงไปหาคนอื่น สู้ๆ นะเหนือคนเก่ง