ตอนที่ 27
ถึงจะคิดว่าตัดเป็นตัดวะ...แต่ตลอดทางที่ผมเดินกลับจากคอนโดพี่วินมาแมนชั่นตัวเองนั้น แต่ละก้าวมันรู้สึกหน่วงๆ บางก้าวก็หนักเหมือนมีลูกตุ้มมาถ่วงข้อเท้า บางก้าวก็เบาหวิวเหมือนเดินไม่ติดพื้น
ไม่ชอบเลย ไอ้ภาวะอกหักเนี่ย
ถ้ามีรักแล้วมีทุกข์ก็ไม่ต้องมีแม่งมันละกัน อยู่เป็นโสดจนตายให้ผู้ชายเสียดายเล่นบนคานนี่แหละ
กลับเข้าห้องตัวเองแล้วก็พยายามข่มตาหลับ แต่ก็หลับไม่ลง ทั้งๆ ที่เหนื่อยหัวใจเหลือเกิน พลิกตัวไปมาจนถึงรุ่งเช้าก็เลยลุกจากเตียงจากนั้นก็เก็บเสื้อผ้าใส่ลงกระเป๋าเป้ ลงมาข้างล่างเจอลุงยามก็เลยเกริ่นไปว่าจะย้ายออกแล้ว อยู่ที่นี่ก็คงจะไม่เป็นผลดีกับตัวเองแน่ๆ ไม่ต้องเจอกันอีกเลยดีกว่า
เพราะว่าใจเลื่อนลอยฟุ้งซ่าน หัวสมองมึนๆ คิดอะไรไม่ออก ไม่รู้จะไปไหนดีก็เลยขึ้นรถกลับราชบุรี ทั้งที่จริงก็ไม่ได้อยากจะกลับบ้านเท่าไหร่นักหรอก ผมก็เลยนั่งรถเลยบ้านตัวเองไปซะคนละอำเภอ พอรู้ตัวก็แค่ลงรถแล้วเดินเข้าร้านกาแฟแถวนั้น หาที่นั่งมุมสงบ หายใจฆ่าเวลาเล่นอย่างคนท้อแท้สิ้นหวังกับดวงความรักส้นตีน จนกระทั่งเจ็บจนสาแก่ใจตัวเองก็ค่อยไปขึ้นรถโดยสารกลับบ้าน แล้วก็มาถึงร้านก๋วยเตี๋ยวป้าทองตอนบ่ายโมงกว่า
“เหนือ” เสียงป้าทองเรียกออกมาจากในร้าน “แวะให้ดูหน้าดูตาหน่อย”
หูตาไวจริงๆ ครับ
ผมที่ท้องไม่อยากรับประทานเหี้ยอะไรทั้งนั้นก็เลยจำต้องแวะเข้าไปในร้านอย่างไม่ให้เสียน้ำใจ
“นั่งๆ กินอะไรมารึยัง” ป้าทองพูดไปก็หยิบจับนั่นนี่คล่องแคล่ว “ไอ้เด่น ยกน้ำมาให้พี่เขาสิ มัวแต่เล่นมือถืออยู่นั่น ลูกคนนี้นี่”
ผมปั้นหน้าสดชื่นสุดๆ แล้วนะ แต่ก็คงยังไม่เนียนพอ จนป้าทองทักว่า “ตื่นเช้ากลับบ้านเหรอ หน้าตาถึงยังไม่ตื่นดี”
ผมยิ้มแกนๆ ก่อนจะนั่งลงโต๊ะที่ว่าง ปลดเป้ลงปุ๊บ เส้นเล็กต้มยำร้อนๆ ควันฉุยก็วางลงตรงหน้าปั๊บ
“ทะเลาะกับแฟนมาเหรอพี่ ดูหน้าตาโหลเหมือนคนอกหัก” ไอ้เด่นว่า
ผมที่กำลังจะชมมันว่าโตขึ้นนะ หล่อขึ้นนะก็เลยหุบปากไปแล้วก็ส่งสายตาเคืองๆ ให้พร้อมกับด่าในใจว่า ไอ้เด็กเวร จะตอกย้ำทำไมเนี่ย
“โหย ล้อเล่นน่า ทำเป็นจริงไปได้ เอ๊ะ หรือว่าจริงอ่ะพี่”
ผมได้แต่ชำเลืองมองมันปีนเกลียวอย่างอาฆาต
“ไอ้เด่น!” ป้าทองเอาลูกชิ้นปาหัวมันอย่างไม่เสียดาย
“ไม่เป็นไรหรอกป้า มันก็พูดไปงั้นแหละ” ผมว่าอย่างฝืนไม่เอาความ แต่แล้วก็ต้องหูผึ่งเมื่อเด็กหนุ่มพูดสวนแม่ตัวเอง
“แม่ก็อยากรู้ไม่ใช่เหรอว่าคนหล่อๆ ตะกี้เป็นใคร”
“ไอ้เด่น ลูกเวร ไม่มีใครสอนมารยาทมึงเหรอวะ เสือกเรื่องคนอื่นจัง” ป้าทองเงื้อมือทำให้ลูกชายหัวเราะร่วนก่อนจะปลีกตัวไปนั่งอีกมุม จากนั้นก็หันไปสนใจมือถือต่อ
“ใครเหรอป้า คนหล่อๆ อะไร” ผมแสร้งถามไปงั้น มือก็ตักเครื่องปรุงใส่ชามก๋วยเตี๋ยว
ป้าทองทำยึกยักนิดนึงพอมีมารยาทก่อนจะยอมเล่า “ก็ตะกี้น่ะสิ มีคนมาถามทางไปบ้านของเหนือ ขับรถมาซะโก้เชียว หล่ออย่างกับพระเอกละครเลยนะ”
“คนมาติดต่อซื้อผักรึเปล่า คงมาหาพ่อล่ะมั้งครับ” ตอบไปก็ยังไม่เอะใจเท่าไหร่
“ไม่นะ เขาพูดชื่อเหนือ ไม่ได้พูดชื่อตาเดชเลยนะ”
ใครวะ? ผมเริ่มขมวดคิ้ว
แล้วในใจก็กระตุกวาบก่อนจะถามรายละเอียด “รถสีดำรึเปล่าครับ?”
แต่คำตอบของป้าทองก็ทำให้ผมผิดหวัง
“สีขาวนะ” ตอบแล้วก็ตะโกนถามลูกชายให้ช่วยยืนยัน “ใช่รึเปล่าไอ้เจ้าเด่น”
“เบนซ์สีขาวพี่”
ถ้าไม่ใช่คนมาหาพ่อแต่มาหาผมก็คงจะเป็นพี่กร...ผมรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่รู้ว่าไม่ใช่รถบีเอ็มดับบลิวสีดำ...ไม่ใช่คนที่ผมคาดหวังเอาไว้
“แฟนเหรอ? ทะเลาะกันแล้วหนีกลับบ้าน? แล้วเขาตามมาง้อ?”
โห ถ้าจะปะติดปะต่อได้แม่นขนาดนี้ป้าไปเปิดสำนักใบ้หวยเถอะ
“ไม่รู้อ่ะป้า แต่คงเป็นคนมาติดต่อซื้อผักนั่นแหละ” ผมตอบเลี่ยงๆ พลางก็ยกมือมือมากดไลน์ถามพี่กรว่าอยู่ไหน
“ป้าว่าไม่ใช่นะ” ป้าทองก็ยังยืนยันความคิดตัวเอง “คนนี้เหมาะกับเหนือนะ หล่อดูดีสมกัน”
“ผมไม่มีแฟนหรอกครับ” ก็บอกตามจริงนะ ตอนนี้โสดแล้วนี่ “ถึงมี ก็ไม่ให้มาบ้านหรอก เดี๋ยวพ่อยิงหัวกระจุย”
“เออ นั่นสิ ป่านนี้คุณคนนั้นไม่ตายห่าไปแล้วเหรอนั่น” ป้าทองก็ยังเอาความคิดตัวเองเป็นที่ตั้ง
“แล้วเขาไม่บอกเหรอ ว่ามาหาผมทำไม”
“ตอนนั้นมันวุ่นๆ น่ะ ป้าก็เลยบอกๆ ไป กว่าจะรู้ตัวว่าต้องถามอีกหน่อยก็ขับรถเข้าไปละ”
ผมพยักหน้ารับทราบให้จบๆ เรื่องไป ถึงจะเป็นพี่กรจริงและป่านนี้จะนอนตายมีรูกระสุนอยู่ตรงหน้าผากก็ช่างพี่กรเถอะครับ ผมคิดแบบนี้จริงๆ เนือยๆ ไม่ยินดี ไม่กระตือรือร้นรีบกลับเข้าบ้านแต่อย่างใด แบบนี้มันหมายความว่าพี่กรไม่ได้มีความสำคัญกับใจผมเท่าไหร่จริงๆ มันทำให้ชัดเจนขึ้นนะว่าถึงแม้หลังจากนี้พี่กรจะเคลมผมต่อจากพี่วิน ผมก็คงเซย์โนอ่ะ
กินเสร็จป้าทองก็จะให้เจ้าเด่นไปส่งแต่ผมขอเดินดีกว่าครับ อารมณ์แบบอยากเดินล้อสายลม แม้แดดจะร้อนมากก็เถอะ ได้ฟีลคนพ่ายแพ้ดี
ใกล้ถึงบ้าน ผมก็เห็นเป็นรถพี่กรจริงๆ
เปิดไลน์ดูก็ยังไม่เห็นตอบ ผมก็เลยโทรหาซะตอนนั้น “พี่มาบ้านผมเหรอ?”
“เปล่า” พี่กรตอบมาอย่างนั้น
“อ้าว แล้วทำไม...” ผมพูดงงๆ ได้เท่านั้นก็เห็นน้ายาคุยอยู่กับคนที่มาได้ยังไงก็ไม่รู้ แต่คำตอบก็มาจากพี่กรนั่นเอง
“เจอมันแล้วสิ มันรีบไปหาเหนือ แล้วรถมันก็เสือกเป็นอะไรไม่รู้ มันก็เลยโทรให้พี่ออกไปหา แล้วมันก็เอารถพี่ไปเลย ส่วนพี่ก็เฝ้ารถมันอยู่เนี่ย กว่ารถลากจะมา...”
พี่กรว่าอะไรต่อไม่รู้ครับ ผมได้ยินไม่ค่อยชัดแล้ว ได้ยินแค่ก่อนวางสายว่า “เคลียร์กันเอาเองนะ”
จังหวะนี้ผมก็ไม่รู้จะเอายังไงกับชีวิตดีครับ ทั้งงงทั้งดีใจ มันเหมือนหนังคลาสสิคที่เคยดู ที่พระเอกบอกรักนางเอกแล้วก็ตบท้ายด้วยเงื่อนไขชีวิตที่ว่าแต่เราคงคบกันไม่ได้อะไรเทือกนั้น ครั้นจะหันหลังกลับหนีไปโบกรถกลับกรุงเทพฯ ก็ไม่ทันละ เพราะน้ายาเห็นผมแล้วก็ร้องเรียกจนคนตัวสูงที่ยืนหันหลังให้ทางเข้าบ้านหันมาดูผมด้วย
พอเขาหันมาผมก็หน้าตึงขึ้นโดยอัตโนมัติ
“เหนือ” พี่วินเรียกผมที่ตั้งท่าจะเดินเมินเข้าไปในบ้าน
“มาทำไม” ผมพูดออกจะห้วน แต่ก็ยังไม่ได้หยุดเท้า
“ทำไมทำเสียงห้วนอย่างนั้น” น้ายาปราม “คุณสิบทิศเป็นเจ้านายที่ทำงานไม่ใช่เหรอ”
“ไม่มีเจ้านายที่ไหนมาตามลูกน้องถึงบ้านหรอกน้ายา” ผมประชด “แล้วเหนือก็จะลาออกอยู่แล้ว”
“เหนือ!” น้ำเสียงน้ายาเอ็ดขึ้นเล็กน้อย แต่ก็เหมือนมีความนัยแฝงมาในคราวเดียวว่าดูออกนะ ก็อย่างที่ผมพูดไปนั่นแหละ...เจ้านายที่ไหนจะมาตามลูกน้องถึงบ้าน “ถ้าไม่สำคัญ คุณเขาก็คงไม่มาหรอก จริงมั้ย”
ผมเห็นนะ ตอนท้ายน้ายาลอบยิ้มแบบรู้กันให้พี่วินด้วย
“ไม่มีเรื่องอะไรสำคัญทั้งนั้นแหละครับ” พูดไปผมก็สังเกตไปรอบบ้าน โชคดีแค่ไหนแล้วที่พ่อไม่อยู่ “รีบกลับไปเถอะ เดี๋ยวพ่อมา”
“ทำไม! กูมาแล้วจะทำไม!” เสียงพ่อดังขึ้นข้างหลังจนผมสะดุ้ง
หันมองหน้าพ่อแล้วก็หันมามองหน้าพี่วินแล้วก็นึกเป็นห่วงขึ้นมาซะฉิบ
“แล้วนี่ใคร?” พ่อถาม
“สวัสดีครับ ผมเป็นเจ้านายที่ทำงานของเหนือครับ” พี่วินยกมือไหว้ ท่าทีไม่ได้ตื่นกลัว ไม่รู้ชะตากรรมเลยสักนิดว่าหน้าผากมนๆ กำลังจะมีรู
พ่อมองหน้าพี่วินแล้วก็มองหน้าผมที่พยายามไม่หลบตาไม่ทำให้มีพิรุธ
“มาทำไม” พ่อถามเสียงห้วนกว่าที่ผมพูดตะกี้อีก ไม่ได้เกรงใจคำว่า ‘เจ้านาย’ ที่พี่วินแนะนำตัวเมื่อตะกี้เลย
“เอ่อ...มา...”
“อ้ำอึ้งอยู่นั่น งั้นถามใหม่” พ่อเอาตีนเขี่ยเจ้าหมาสองตัวที่ทำหูตั้งดมกางเกงพี่วินออกไปให้พ้นทาง “เป็นเจ้านายหรือเป็นผัวมันกันแน่”
“พ่อ! เจ้านาย!” ผมชิงตอบแทน
“โอ๊ย เจ้านายมันจะตามมึงมาถึงบ้านทำไม หมาที่ไหนก็ดูออก” พ่อว่าอย่างลืมดูตัวเองและคนรอบข้างที่โดนเปรียบเปรยเป็นหมา
“ครับ ผมเป็นแฟนของเหนือครับ” แล้วอีตาพี่วินก็พูดทะลุขึ้นกลางปล้อง “เราเข้าใจผิดกันนิดหน่อย ผมก็เลยตามมาถึงที่นี่”
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย พูดอะไรออกมา ไม่กลัวหัวกระจุยบ้างเลยยยยยยยยยยยย
“ไม่มีอะไรต้องคุยแล้วครับ รีบกลับไปเถอะ” ผมแสร้งทำเป็นพูดตัดบท สิ้นเยื่อใย ขณะที่พ่อก็เดินหายเข้าไปในบ้านหลังจากมองอย่างหมายหัวคนที่พูดโพล่งออกมาโดยไม่รู้จักพ่อผมดีพอ
“พี่รีบไปเถอะ เดี๋ยวพ่อเอาปืนมายิงหรอก” ผมพูดเร่งๆ แต่อีตาบ้าก็ยังยืนอยู่ที่เดิมให้หมาดมเกือกเล่น
แปบเดียวพ่อก็กลับออกมาพร้อมกับลูกซองในมือจริงๆ !
“อย่ายิงเขานะพ่อ” ผมเอาตัวเข้าบัง
“หลีกไป! รักมันมากเหรอไง!” พ่อตะโกนอย่างหัวเสียมากๆ
“ไม่ได้รัก ไม่ได้เป็นอะไรกันทั้งนั้น!” ผมบอกแบบนั้นเพื่อหวังว่าพ่อจะไม่ยิงเขานะ
“งั้นมึงก็ไม่ต้องยุ่ง!”
อ้าว ผิดคาด
งั้นผมตอบใหม่ก็ได้
“พ่ออย่ายิง” ผมขาสั่นไปหมดละ ดีที่ฉี่ไม่แตกด้วย “รัก เหนือรักเขา”
“อีลูกเลว หลีกไป กูจะยิงมัน”
โอ๊ยยยยย อะไรวะ ตอบยังไงก็จะยิง
“ยิงเลยครับ” พี่วินพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ “เพราะว่าผมทำให้เหนือเจ็บปวด”
มันใช่เวลาไหมครับคุณ
ผมมองน้ายาอย่างขอความช่วยเหลือแต่น้ายากลับยืนเฉยอ่ะ
“มันทำอะไรมึง” พ่อถามผมแล้วก็หันไปถามพี่วิน “มึงทำอะไรมัน”
ผมกลัวครับ กลัวว่ากำแพงที่เพิ่งก่อขึ้นมาจะทลายลง เมื่อได้ฟังพี่วินเล่าออกมา...เรื่องทั้งหมด ที่เขาทำไปทั้งหมด
พอฟังพี่วินเล่าจนจบ พ่อก็หันมาตำหนิผม “ทำไมไม่ระวังตัว”
“ไม่ใช่ความผิดของเหนือหรอกครับคุณพ่อ” พี่วินพูดเพื่อให้พ่อหันไปสนใจเขาแทน
“ใครเป็นพ่อเอ็ง หมดเรื่องแล้วก็กลับไปได้แล้ว!”
“ผมไม่กลับจนกว่าเหนือจะบอกว่าเข้าใจทุกอย่างดีแล้ว”
นั่นไง พี่วินนี่ก็วอนอยากแดกลูกปืนจริงๆ ครับ
ก่อนที่พ่อจะเอาปืนฟาดปากสวยๆ ของพี่วิน ผมก็รีบจบสถานการณ์สุ่มเสี่ยงนี้โดยการบอกว่า “ผมเข้าใจแล้ว พี่รีบกลับไปได้แล้ว”
“ปล่อยเด็กๆ คุยกันเถอะ ส่วนพี่ไปช่วยฉันเปลี่ยนหลอดไฟข้างในบ้านที” ว่าแล้วน้ายาก็รุนหลังพ่อออกไป
พออยู่กันสองคนผมก็กลับมาตั้งแง่เหมือนเดิม
“ผมไม่มีอะไรจะพูดด้วย ผมไม่อยากเห็นหน้าพี่อีกแล้วครับ”
ก็คือดีใจแหละ แต่มันก็งอนน่ะ
จากนั้นผมก็เดินเข้าไปในบ้านอีกคน ปล่อยให้คนที่ไม่ได้รับเชิญอยู่กับอากาศร้อนๆ นอกบ้านนั่นแหละ
หลังจากผ่านไปเกือบสองชั่วโมงที่ผมเสียบหูฟังดูซีรีย์ในมือถืออย่างสบายใจ ผมก็แอบชะเง้อมองข้างนอกบ้าน
รถหายไปแล้ว คงกลับไปแล้วล่ะมั้งครับ แวบแรกก็ใจแป้วนะ แต่ผมไม่กังวลอีกละ ก็รู้เรื่องทุกอย่างแล้วอ่ะ แล้วผู้ชายตามมาถึงบ้านขนาดนี้ ให้ตายยังไงเดี๋ยวเขาก็กลับมาง้ออยู่ดีนั่นล่ะ ไม่ไปแล้วไปเลยหรอก
สวยให้ห้า มั่นหน้าให้สิบมั้ยล่ะ
คิดว่าทางสะดวกแล้วก็เลยลงจากห้องตัวเองชั้นสองมาข้างล่างเพื่อหาขนมกิน เปิดตู้เย็นเจอข้าวเกรียบกับน้ำอัดลมก็เลยหยิบมากินโดยไม่ทันสังเกตว่าพี่วินยืนดูอยู่ที่หลังประตูเข้าบ้าน
“พี่ร้อนนะ” คนพูดทำหน้าละห้อย
ผมสะดุ้งจนข้าวเกรียบติดคอก่อนจะรีบยกน้ำอัดลมขึ้นดื่ม คนยืนอยู่หลังประตูเห็นน้ำเย็นๆ ก็กลืนน้ำลายลงคอ แต่เสียใจด้วยครับ ผมไม่เห็นใจหรอก เก็บของกินใส่ตู้เย็นแล้วเดินมาหยุดห่างจากเขาแค่ก้าวเดียว ระหว่างเรามีแค่ธรณีประตูกั้นแค่นั้นแหละแต่เขาก็ไม่ก้าวเข้ามา ไม่รู้จะทำฟอร์มอะไรนักหนา ทำเป็นวิญญาณไม่ได้รับเชิญไปได้
อ้อ...เพื่อให้ผมใจอ่อนเองสินะ
“พี่ทำกับผมไว้แสบมาก” รู้มั้ยว่ามันเจ็บแค่ไหน
“ก็อธิบายไปแล้ว” พี่วินยกมือขึ้นพิงกรอบประตูแต่ก็ยังไม่ยอมเข้ามา ทำแค่ยื่นยื่นหน้ามาพูดใกล้ขึ้น
“ถ้าไม่กลับไปก็อยู่ข้างนอกนั่นแหละ” ผมปั้นหน้านิ่ง หน้าเย็นชา
“ใจร้าย ขอน้ำหน่อย”
“เดี๋ยวบอกพ่อให้เอามาให้ น้ำลอยลูกปืนน่ะ” ผมเอาพ่อมาอ้างซึ่งตอนนี้หายไปไหนไม่รู้ คิดว่าคงโดนน้ายากันออกไปที่อื่นนะ
“ถ้าจะหายโกรธ พี่กินน้ำลอยลูกปืนก็ได้”
“ปากดี” ผมต้องพยายามคีพคาแรกเตอร์ไม่ให้หลุดออกมาว่าใจอ่อนแล้ว เดี๋ยวจะง่ายไป “กลับไปเถอะ วันนี้เหนือไม่อยากคุยอะไรทั้งนั้น”
“งั้นพี่จะรอจนถึงพรุ่งนี้” พี่วินยิ้มกริ่มแบบคนมัดมือชก “แล้วพี่ก็ไม่มีรถกลับด้วย เมื่อกี้ให้คนมาเอาไปคืนไอ้กรละ”
“อ้าว” ว่าแล้วผมก็ชะเง้อหน้าออกไปดูรอบๆ ไม่มีจริงๆ โดยที่ไม่ทันคิดว่าแก้มที่ยื่นออกไปนั้นจะไปเฉียดใกล้ปากของเขา จนโดนเขาฉวยโอกาสหอมเข้าฟอดใหญ่
“ก็ไมรู้จะต้องง้อเมียอยู่ที่นี่อีกกี่วัน เกรงใจไอ้กรมัน”
“เฮ้ย! ทำอะไรวะ หน้าบ้านนะเว้ย” เสียงพ่อเอ็ดตะโรมาจากข้างหลังจนผมต้องรีบเด้งตัวออกห่าง ดีที่มีน้ายาคอยประกบอยู่พ่อก็เลยทำได้แค่ทำท่าขัดใจแล้วเรียกหมาสองตัวที่วิ่งเล่นอยู่ข้างนอกเข้าบ้าน “ไอ้วิน ไอ้สิบทิศมานี่”
ผลคือทั้งหมาทั้งคนเข้ามาในบ้านหมด
“เฮ้ย! ข้าเรียกหมามาอาบน้ำ”
“อ้าว” พี่วินก้มมองหน้าหมาที่ทำหน้างงพอกัน “ก็ผมนี่ไงชื่อวิน ชื่อจริงสิบทิศ” แล้วก็มองหน้าผมเคืองๆ ที่เอาชื่อเขาไปตั้งชื่อหมา
“เอาน่าข้างนอกร้อนจะตาย พาเจ้าสองตัวนี่ไปอาบน้ำกันเถอะพี่” น้ายาว่ายิ้มๆ ที่มีคนพลาดท่า
พ่อเกาหัวแกรกก่อนจะบ่นกับตัวเอง “กูว่าแล้วทำไมมันตั้งชื่อหมายังกะชื่อคน”
“ตามพ่อไปไป๊” ผมชี้นิ้วสั่งเจ้าสี่ขาที่ทำหูตั้งคุมเชิงคนแปลกหน้า พอหมาวิ่งไปแล้วผมก็เดินหนีขึ้นชั้นสอง
“เจ้ามอมแมมสองตัวนั่นน่ารักดี” พี่วินพูดตามหลัง
“น่าจะสั่งให้มันกัดสักทีสองที”
เอ๊ะ กว่าจะรู้ตัวว่ามีคนถือวิสาสะเดินตามมาถึงห้องนอนก็ช้าไปซะแล้ว
“วิวสวย” พี่วินตรงไปหยุดมองแปลงผักจากที่หน้าต่าง
“ไม่เห็นจะสวยตรงไหน” ผมขัดคอก่อนจะโดนรวบตัวเข้าไปกอดจนได้กลิ่นเหงื่อผสมกลิ่นน้ำหอมจางๆ
“ขอโทษนะที่ทำแบบนั้น” พี่วินพูดข้างหูผมเบาๆ
“ผมจะรู้สึกยังไงก็ช่างมันใช่มั้ยครับ” ผมย้อน “ถ้ามันมีคลิบหลุดจริงๆ พี่ก็จะเลิกกับผมใช่มั้ยครับ”
“พี่ขอโทษ ต่อไปนี้ถ้ามีอะไรเราจะพูดคุยกันนะ”
“เราเลิกกันแล้วนะ จะทำอะไรก็เรื่องของพี่” พูดไปงั้นเองแหละ ไม่งั้นไม่อยู่นิ่งๆ ให้กอดหรอก ปากก็เอ่ยไล่กลายๆ “แล้วจะกลับยังไง”
“นั่นสิ รถก็ไม่มี” พี่วินลูบท้ายทอยผมเบามือ “เตียงก็เล็กจัง”
ร้าย เล็งที่นอนเอาไว้แล้วด้วย
“ใครจะให้นอนด้วย ไม่กลัวโดนยิงหรือไง”
“ไม่กลัวครับ” พี่วินผละตัวออกแล้วก็ยิ้ม “น้ายาบอกก่อนแล้วว่าถ้าพ่อเหนือเอาปืนมาขู่ไม่ต้องกลัว ปืนกระบอกนั้นมันพังแล้ว ใช้ยิงใครไม่ได้หรอก”
เจ้าเล่ห์ที่สุด ไอ้เราก็นึกว่าใจสู้มาตั้งแต่ต้น
“ปล่อยได้แล้วครับ ตัวพี่เหนอะเหงื่อไปหมด”
“รังเกียจเหรอ”
“ครับ” ผมตอบไปอย่างยียวน
“ทีตอนที่พี่เหงื่อออกตอนอื่นไม่เห็นเหนือรังเกียจ” ว่าแล้วก็ทำหน้ากรุ้มกริ่ม
“ทะลึ่ง!” ผมดันตัวเขาออก
พอได้คุยกันพอสมควร ผมก็อดถามถึงอีกคนไม่ได้
“พี่ทำแบบนั้น น้องกรรณเป็นยังไงครับ”
“ช่างเขาสิ พี่เลือกคนของพี่”
คิดแล้วก็สงสารน้องกรรณนะครับ แต่ก็สมควรละ อีนังงูพิษ อีดอกนี่ต้องตบ
เอาจริงๆ ผมก็ยังไม่สนิทใจหรอกนะครับ ที่พี่วินเล่ามันก็แค่ลมปาก อยู่ดีๆ จะให้ฟาร์มเหี้ยกลายเป็นทุ่งลาเวนเดอร์ขึ้นมาปุบปับแบบนี้ มีแต่คนหูเบาเท่านั้นแหละที่ฟังแล้วปักใจเลย
ผมนึกถึงพี่กรขึ้นมา แม้เขาจะเป็นเพื่อนพี่วินแต่จากที่รู้จักพี่กรเขาเป็นคนไม่คล้อยตามกับเรื่องที่ไม่ถูกต้องง่ายๆ ดังนั้นพี่กรจะช่วยยืนยันความถูกต้องได้มาก คิดแล้วก็คว้ามือถือออกจากห้องไปหาที่คุยส่วนตัว ส่วนคนที่นั่งๆ นอนๆ แถวเตียงก็ตามสบายเถอะ
“จะไปไหนครับ” พี่วินมองตาปริบๆ ก่อนจะลุกตามมา
ผมไม่ตอบจนเดินออกไปนอกบ้านแล้วสวนทางพ่อเข้าพอดี ยิ่งพ่อเห็นอาการที่ผมเดินหนีผู้ชายแบบแสนงอนก็คงจะขัดลูกตาอยู่ล่ะมั้ง
“เฮ้ย เอ็ง ไอ้หมา”
พี่วินชะงัก “เรียกผมเหรอครับ”
“เออ ตามมานี่”
ดีมากพ่อ คือด้วยความที่อยากคุยโทรศัพท์กับพี่กรก็เลยลืมห่วงสวัสดิภาพของพี่วินไปเลยครับ แต่คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง ปืนก็ยิงไม่ได้นี่นะ
“พี่กรรู้เรื่องใช่มั้ยครับ”
“รู้ครับ”
“ทำไมไม่บอกผมล่ะพี่ เกิดผมกินเป็ดแล้วโหม่งลงมาจากระเบียงล่ะ” ผมตัดพ้อ
“พี่ก็ห้ามมันแล้วว่าไม่เห้นต้องทำขนาดนั้น” น้ำเสียงพี่กรออกตัวว่าอยู่ข้างผม “แต่มันก็ส่งพี่ไปประกบเหนืออยู่นะครับ”
อ้อ ที่คอยแวะเวียนมาหาอ่ะนะ
“แล้วน้องกรรณเป็นไงบ้างพี่”
“ก็แย่” เสียงพี่กรแผ่วลง “พี่อยากให้เหนืออภัยให้เขานะ ที่ทำไปก็คงอิจฉาเหนือนั่นแหละ”
“แต่ก็ทำเกินไปนะพี่”
“เอาเถอะ เหนือจะโกรธก็ไม่ผิด กรรณก็ทำเกินไปจริงๆ แต่ตอนนี้เขาก็รับกรรมที่ทำลงไปแล้วล่ะ... แค่นี้ก่อนนะครับกรรณตื่นแล้ว”
อ้าว นี่อยู่ด้วยกันเหรอ
ก่อนสายจะตัดไปผมได้ยินเสียงร้องไห้ฟูมฟายตีอกชกหัวเข้ามาอยู่นะ ยังไม่ได้ตั้งจิตอโหสิกรรมให้น้องกรรณ ผมก็ได้ยินเสียงร้องของพี่วินดังมาจากทางแปลงผัก พอวิ่งไปดูก็เห็นพี่วินนั่งกับพื้น มือกุมหน้าแข้งตัวเองแล้วก็ทำหน้าเจ็บปวด
“พ่อทำอะไรเขา!” ผมแทบจะเทเลพอร์ตมาถึงตัวพี่วิน
“กูไม่ได้ทำอะไร แค่ให้มันช่วยถอนหญ้า!” พ่องงๆ แต่ก็เถียงขึ้นมาทันควัน
“หา! พ่อ!” ผมโวย “ทำงี้ได้ไง คนไม่เคยทำงานในไร่ในแปลง”
“ก็มันบอกว่าทำได้นี่หว่า”
“พี่วินเป็นอะไรครับ” ผมเลิกสนใจพ่อแล้วก็ปรี่เข้าไปคุกเข่าข้างๆ พี่วิน
“งู...งูกัด” บอกแล้วก็ดันตัวผมออก “อย่าอยู่แถวนี้ เดี๋ยวโดนด้วย”
ผมใจคอไม่ดีเลยครับ ยิ่งเห็นหน้าซีดๆ ปากแห้งๆ ของพี่วินแล้วใจจะขาดเอาจริงๆ
แล้วอยู่ดีๆ พ่อก็จับงูแล้วยกให้ดูตรงหน้า “ตัวนี้ใช่มั้ย”
“ใช่” พี่วินตอบแล้วก็เป็นลมหงายหลังไปเลย
“พี่วิน อย่าตายนะ!” ผมปล่อยโฮพลางก็กอดร่างพี่วินแน่นเลยครับ
“เอ็งอย่าเว่อร์ นี่มันงูแสงอาทิตย์ มันไม่มีพิษ มันกินกบกินหนู” พ่อบอกแล้วก็เหวี่ยงงูตัวนั้นไปไกล “ไหนดูรอยเขี้ยวซิ” พอดูตรงหน้าแข้งคนที่เป็นลมหมดสติไปแล้วก็ว่าขำๆ เหยียดๆ “ใจเสาะจริ๊ง ถึงกับเป็นลมเป็นแล้งเลยเหรอวะ”
“พ่อนั่นแหละผิด” ผมมองกลับเหวี่ยงๆ
“รีบพาเข้าไปในบ้านก่อนเถอะ สงสัยจะตกใจจนเป็นลมไปเท่านั้นเอง ข้างนอกนี่ก็ร้อนด้วยล่ะ คนกรุงเทพฯ ผิวพรรณดีแบบนี้คงไม่เคยมาตากแดดตากลมอย่างนี้” น้ายาระงับศึกทั้งสองฝ่าย แต่ก็ยังไม่วายตำหนิพ่อ “ดูก็รู้ว่าคุณเขาคงไม่เคย ยังจะให้ทำอะไรอย่างนี้”
“อ้าว ข้าก็อยากรู้นี่หว่าว่าไอ้ลูกเขยนี่มันจะเอาอ่าวรึเปล่า”
“แล้วรู้ยังล่ะทีนี้ คนนึงเป็นลมไปแล้ว อีกคนก็ร้องไห้จะเป็นจะตายแล้วนั่น” น้ายาสวนกลับทันควัน
“เออ! ข้าผิดเอง” พ่อหันไปสบถทางอื่นก่อนจะโบกมือไล่ “รีบพามันเข้าไปในบ้านไป๊”
เข้ามาในบ้านแล้วผมก็เปิดทั้งแอร์ทั้งพัดลมทั้งเอาผ้าชุบน้ำเย็นเช็ดหน้า เรียกว่าปรนนิบัติอย่างดี
โดนผ้าชุบน้ำเย็นไปสองสามทีพี่วินก็เริ่มรู้สึกตัว
“เป็นยังไงบ้างครับพี่” ผมทำเหมือนอยู่กันแค่สองคน ไม่สนใจพ่อกับน้ายาที่นั่งห่างออกไป ช่างพ่อเถอะครับ พ่อควรรู้ได้แล้วว่าลูกชายมีผัวเป็นตัวเป็นตน
พี่วินดันตัวลุกขึ้นแล้วก็ก้มดูหน้าแข้ง จากนั้นก็ทำหน้างงที่ไม่เห็นมีรอยโดนกัดสักนิด
“พี่ไม่ได้โดนงูกัด มันคงฉกไม่โดน หรือแค่...ตกใจจนเป็นลมไป” ผมบอก
พี่วินยิ้มแหย ทำหน้าเก้อเขิน ที่รู้ว่าตัวเองแค่ตกใจจนเป็นลม นึกแล้วก็ขำ ร้องซะลั่น แต่ก็น่ารักดี คุณชายเมืองกรุงฯ นี่นะ
“ขำอะไร” พูดแล้วก็แก้เก้อโดยการยกแก้วน้ำเย็นที่วางข้างตัวขึ้นดื่ม “หมดกัน”
ผมเองก็อดยิ้มขำออกมาไม่ได้ หมดกันที่แอ๊กติ้งว่ายังโกรธอยู่
“เหนือ มายกข้าวต้มไปให้คุณเขากินซะ เมื่อเช้าคงรีบมาจนไม่ได้กินข้าว ก็เลยไปลมไป” น้ายาเรียก
ผมเดินมาตรงที่พ่อนั่งอยู่แล้วก็บอกว่า “ขอขวดพริกไทยกับแม๊กกี้หน่อย” คืออยากรู้ว่าพ่อจะส่งให้มั้ย ถ้าหยิบให้ก็ถือเป็นสัญญาณที่ดีนะ ซึ่งพ่อก็มองผมตาขวางอยู่นั่นเอง หากแต่ก็หยิบให้โดยดีแล้วก็ถอนหายใจปลงๆ คล้ายว่าเออ กูยอมละ คล้ายว่าเหนื่อยละที่จะสู้รบกับสิ่งที่ผมเป็น
“ขอบคุณครับ” พี่วินมองพ่อเกรงๆ ก่อนจะใช้ช้อนตักข้าวต้มกิน
พอกินเสร็จ พ่อก็พูดกับพี่วินขึ้นกลางวง “เย็นแล้ว คืนนี้นอนนี่แหละ” จากนั้นก็จงใจพูดกับผมว่า “จะทำอะไรก็อย่าให้เสียงมันดังนักล่ะ บ้านนอกมันเงียบ ดังนิดดังหน่อยก็ได้ยินกันทั่ว
“พ่อ!” ผมโต้ทั้งที่รู้สึกว่าสองแก้มร้อนผ่าวขึ้นมาเชียว
หัวข้อ: But why? เกลียดเข้าไส้ ไหงกลายเป็นรัก : ตอนที่ 28 พาร์ท2/2 : หน้า 10 (28/5/2020) (อ่าน 33623 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก