ตอนที่ 13
เตรียมพร้อมรบในสนามรัก
“ประชุมครั้งต่อไปศุกร์หน้านะครับ ขอให้น้องๆทุกฝ่ายเตรียมข้อมูลมาให้พร้อมด้วย แต่ฝ่ายสถานที่พี่ขอดูโลเคชั่นก่อนนะ ส่งเมล์มาให้พี่โจ๊กได้เลย โอเคเท่านี้ แยกย้ายครับ”
จบคำพี่ปีสี่เสียงพูดคุยจอแจพร้อมเสียงแตกฮือดั่งผึ้งแตกลังก็ดังอื้อลั่นห้องสโลปที่เด็กเอกสื่อสารฯได้ยึดครองไว้หลายชั่วโมง
แต่เวลานี้ดูเหมือนแม้แต่วินาทีเดียวก็ไม่มีใครอยากอยู่ พุ่งตัวกันออกไปเพื่อโกยอากาศบริสุทธิ์ หลังจากประชุมเรื่องค่ายกระชับความสัมพันธ์นอกสถานที่กันอย่างตึงเครียดมาตั้งแต่ช่วงเย็น
หัวข้อก็ไม่ได้ซีเรียสมาก แต่ที่ทำเอากดดันกันหายใจแทบไม่ออกจากความพิถีพิถัน (เยอะ) ของรุ่นพี่มากกว่า ตดนี่ตีกลับขึ้นไปที่กระบังลม เรอออกมานี่ไม่รู้จะเป็นกลิ่นข้าวโพดเน่าหรือผัดกระเพราค้างคืน
แต่ก็เข้าใจได้ครับ ค่ายนอกสถานที่ก็ต้องรอบคอบรัดกุม เพื่อความปลอดภัยของนักศึกษาทุกคน
“เห้ย ลุกดิ แดกข้าว” ไอ้การ์ดเดินมาตบแผ่นหลังผมที่นอนหนุนแขนจำลองร่างเป็นของเหลวอยู่บนโต๊ะเลกเชอร์ เฮ้อออ หิวนะ แต่หมดแรงจะลุก มีเรียนแต่แปดโมงเช้า ยันหกโมงเย็น แล้วต้องมาประชุมต่ออีก ฮือ แม่จ๋า พาหนูกลับบ้านโหน่ยยย T^T
“อุ้มหน่อย”
“เจ๊มึงได้บีบไข่กูแตกสิ ลุก”
อย่าเอาเท้าเขี่ย กูไม่ใช่ขี้!
“แป๊บดิว้า”
“เหนื่อยมากอะไรของมึงนิ อยู่ฝ่ายสันธนาการช่วงนี้มันไม่เหนื่อยเท่าสถานที่แบบกูโว้ย” ใครจะอยากอยู่สันธนาการกัน โดนบังคับจากไอ้พวกพี่ปีสี่ต่างหาก หึ อย่าคิดว่าไม่รู้นะว่าใครบงการ ไอ้พวกอิเจ๊ดอกขจรไงจะใครล่ะ
ให้ผมมาเต้นแร้งเต้นกา หมดกันลุคพระเอกนาดาว
“ลุกเร็ว หิวข้าวแล้ว ไม่งั้นกูไม่รอนะ ทิ้งไว้นี่ ให้ผัวมึงมารับ”
“เห้ย” ผมเด้งตัวขึ้นทันทีที่ไอ้การ์ดพูด เสียงดังอะมึง มาผัวๆเมียๆอะไรแถวนี้ “ตะโกนหาพ่อง”
เรื่องโพสิชั่นนี่ความลับเว้ย ไม่นิยมป่าวประกาศ
ให้มันเป็นเรื่องบนเตียงที่รู้กันสองคนพอ
ความสัมพันธ์ของเราก็พอมีคนรู้บ้าง ไม่สิ รู้กันเยอะ ทั้งมหา’ลัยแล้วมั้ง ก็อย่างว่าอะนะ ถึงอิเจ๊มันจะไม่ใช่หนุ่มฮอตสาวแซ่บ แต่ก็มีชื่อเสียงในมหาวิทยาลัยพอสมควร ด้วยความสวยโดดเด่นที่มีบวกกับเป็นเจ้าแม่กิจกรรมตัวยง แล้วยังพ่วงตำแหน่งบิวตี้บล็อกเกอร์ยอดติดตามหลายแสน เลยพอทำให้คนในมอสนใจความเป็นไปของนางพอสมควร
แล้วกระผมที่โดนมันลากไปไหนมาไหน ตัวติดกันยิ่งกว่าขาเบียด ใครๆก็ได้กลิ่นหอมหวานอบอวลเป็นธรรมดา
ไหนจะมีรูปเราสองคนที่โดนแอบถ่ายบ้าง อิเจ๊โพสต์ในไอจีแล้วโดนแคปไปลงเพจบ้าง ทุกคนเลยฟันธงว่าหนุ่มคนใหม่ที่สาวเทียมคนดังควงอยู่ตอนนี้คือหนุ่มหล่อหน้าใสสไตล์เกาหลีแห่งสาขาสื่อสารฯ
แม้จะมีเสียงวิพากวิจารณ์กันสนุกปากกับสเป็คที่เปลี่ยนไปของอิเจ๊ หึ รู้หรอกว่าผมหล่อกว่าที่มันเคยคบผ่านๆมาใช่มั้ยล่า รู้ว่าแอบกรีดร้องและอิจฉาที่อิเจ๊ควงหนุ่มสุดหล่อในโลกหล้า (ไอ้แฟ้มบอกโลกหน้าล่ะสิ แหมะ อิจฉากูก็บอก)
ไม่อยากชมต่อหน้ากลัวว่าผมจะเขินสินะ ฮิห้า อิอิ >O<
ซึ่งแรกๆที่คนอื่นเริ่มรู้ ผมก็ทำตัวไม่ถูกนะ เหมือนมีชนักติดหลังไง ใครไม่รู้ เรารู้อ่ะเนอะว่าเป็นเมียนาง
แต่พออิเจ๊ตีหน้าเศร้าเข้ามาถามว่ายังแคร์คนอื่นมากกว่าความรู้สึกมันอีกหรอ เท่านั้นแหละ เหมือนโดนฉาบมาตีเรียกสติข้างหู
ตื่นเลยครับ หน้าสั่น ใส่เมมไม่แคร์โลกสนแค่คนที่รักลงในสมองอย่างรวดเร็ว แหม มันเผลอหลุดๆไปช่วงนึง อย่าตาเขียวซี่
รู้แล้วน่าอะไรสำคัญในชีวิต
แล้วยิ่งทำให้ผมมั่นใจ ไม่อายคน ก็คงเพราะสัมผัสอ่อนโยนกับคำพูดที่หนักแน่นสั่นหัวใจ
‘ไม่เห็นต้องสนใจใครเลย คนเขาจะรู้แค่เราเป็นคนรักกัน สนใจอะไรกับคำว่าผัวเมีย เขาก็เดากันไป’ใช่ เดากันไป
และประชากรร้อยละ 80 ก็เดาว่าผมเป็นผัว!
เพราะสวยๆเริ่ดๆ ชะนีแตกอย่างอิเจ๊ไม่พ้นไทป์เมียแน่นอน!
แม้ผมจะเตี้ยกว่า ตัวบางกว่า ปากแดงกว่า แต่ผมไม่ยาว ออร่าดาวไม่จับ แยกเบอร์สีลิปติกไม่ออก เพราะงั้นผมเป็นเมียไม่ด้ายยย
แต่คนอีกกลุ่มนึงก็ว่าผมเป็นแค่ลูกสาว เป็นตัวหลอก เป็นตุ๊ดปากแดงหัวโปกที่กำลังจะมาเป็นสาวสวยในภายภาคหน้าคนต่อไป
ผมนี่ขนลุกเลยเมื่อคิดภาพตาม ตัวเองที่ต้องมานั่งทาปากแดง คัดเบ้าตา ทาแก้ม
โว๊ะ ผมละมึน
แต่ก็ดีแล้วล่ะ คิดไรกันก็ตามสบายเลยเน้อออออ
“ไอ้แฟ้มอะ”
“ติดงาน”
ผมพยักหน้าให้ไอ้การ์ดแล้วกระโดดขึ้นรถมันไปเพื่อหาไรกินกัน หิวชิบหายขนาดนี้หมูกะทะอย่างเดียวครับพี่น้อง
ไอ้แฟ้มช่วงนี้ทำงานโคตรหนัก รับทุกงาน ออกทุกจ็อบ ไม่รู้แม่งได้นอนบ้างหรือเปล่า เห็นนอกจากเวลาเรียนแม่งก็ทำงานอย่างเดียว
เพื่อนฝูงนี่ไม่มีเวลาไปสังสรรค์กันเลย เอาเถอะ ถ้ามีเวลากูขออัญเชิญไปนอน
ส่วนอิเจ๊ที่ขยันลาก เรียกว่าว่างไม่ได้ต้องจำลองตัวเองเป็นขี้ไคลเกาะติดกูแทบจะเอากากกาแฟมาขัดออก วันนี้ได้จรลีหายไปเพราะโดนพ่อเรียกตัวกลับบ้านด่วน
ไม่รู้มีเรื่องอะไร แต่เห็นหัวเสียหัวฟัดเหวี่ยง นี่พ่อยังไม่บอกนะว่าจะคุยเรื่องอะไร แต่กลับบ้านต้องลบเครื่องสำอางค์ไงด้วยเกรงใจพ่อ
แล้วเพิ่งแต่งเสร็จลุคสาย ฝ. เบ้าตาแน่นจัด ปากนี่แมทสุด เป็นไงยังไม่ทันฉีดน้ำแร่ ต้องลบจ้า
สมน้ำหน้า ฮ่าๆ
ดังนั้นเย็นนี้ตี้หมูกะทะได้แบบสบายตัว ซู่ซู่ หมูจ๋า ตาร์มาแว้วววววว
“สองท่านนะคะ”
“ครับ”
เราเดินตามพนักงานกันไปที่โต๊ะในสุดของร้าน ผมเอาเป้วางบนเก้าอี้แล้วพุ่งไปตักบรรดาเนื้อต่างๆทันที
งือออออ เห็นของกินละมันชื่นหัวจายยยยย
ผมยกจานหกใบที่ใส่บรรดาหมูหมักงา ตับหมัก ลูกชิ้น ปลาหมึก เส้นหมี่ กลับมาที่โต๊ะที่ไอ้การ์ดสั่งน้ำอัดลมกับเบียร์วุ้นเย็นๆไว้รอท่าแล้ว โอ๊ย ชีวิตกูจะมีความสุขอะไรไปมากกว่านี้ งือ
“เออ เมื่อกี้ไอ้แฟ้มทักมาชวนออกคืนนี้”
“หืม มันควรนอนมั้ยอะ”
“ไม่รู้มัน มันชวน กูว่าช่วงนี้มันแปลกๆว่ะ”
“ใช่มะ” ผมที่กำลังคาบเส้นหมี่หยกเงยหน้ามองเลยครับ ผมก็สัมผัสได้เหมือนกัน คนอารมณ์ดีๆบ้าบออย่างไอ้แฟ้มมาตีหน้าเคร่งตลอด ที่ผ่านมาถึงมันจะทำงานเยอะเพราะความงกส่วนตัว แต่ก็ไม่เคยเห็นจริงจังจนไม่ได้หลับได้นอนขนาดนี้
จะว่าเก็บเงินไปแต่งพี่อ้อนน้อยก็ไม่น่าใช่
“เออ นี่ชวนออกเองอีก” เห็นด้วย! คนขี้งกอย่างมันมาชวนไปกินเหล้า ทั้งที่มันบอกเป็นการเสียเงินกับสิ่งไม่มีประโยชน์ ลากมันไปเที่ยวทีไอ้การ์ดเป็นคนจ่ายทุกทีแหละ
ไอ้การ์ดนี่เห็นเป็นเด็กเรียน แต่คอทองแดงนะครับ
ผิดกับไอ้แฟ้มที่ดูเหมือนเกเร แต่เหล้ายาไม่แตะ
“หรือมันจะมีปัญหาเรื่องเงิน” ผมคาดเดา
“ไม่น่าใช่ เอาจริงๆบ้านมันก็ไม่ได้ลำบาก แต่มันอยากทำงานเอง”
“บางทีบ้านมันธุรกิจอาจล้มงี้”
“พ่อแม่มันเป็นหมอ ธุรกิจเชี่ยไรล่ะ”
อ้าว ไม่รู้นิ เห็นทำงานเหมือนบ้านโดนฟ้องล้มละลาย
“ช่างแม่งเหอะ เดี๋ยวคืนนี้ก็ค่อยตะล่อมถามมัน ถ้าเป็นเรื่องเงินจริงกูก็พอช่วยได้ กลัวจะไม่ใช่นี่สิ” ผมหรี่ตามองไอ้คุณชายบ้านรวย
“มึงไปรู้อะไรมา”
“ไม่รู้ เดาเฉยๆเว้ย”
“แน่นะ”
“เออ รีบๆแดก ไอ้แฟ้มมันนัดสามทุ่ม ต้องกลับไปอาบน้ำก่อนอีก” เออจริงว่ะ กลิ่นหมูกะทะเหม็นติดตัวขนาดนี้ “แล้วอย่าลืมขอแม่มึงล่ะ”
“บอกแม่ทำไม แม่หลับไปแล้ว” ต่างจังหวัดสองทุ่มก็ปิดไฟนอนหมดแล้ว
“โอ๊ย กูหมายถึงแม่ทูนหัว”
หืม? อ๋อ อิเจ๊สินะ
“ไม่ต้องขอก็มาได้โว้ย นั่นน่ะ ไม่กล้าหือกับกูหรอก”
“หรา”
“เออสิ”
ที่ไหนล่ะ
“ห้ามดื่มจนเมารู้มั้ย”
“อือ”
“ห้ามดื่มเลยยิ่งดี”
“ไปร้านเหล้าปะ ไม่ใช่ร้านนม”
“อย่าปากดี ได้ผัวมาทุกวันนี้ก็เพราะเมามั้ย จะกลับแล้วโทรมาเดี๋ยวกูไปรับ”
“เดี๋ยวไอ้การ์ดไปส่ง”
“กูจะมารับ ไม่ต้องเถียง หุบปากไป เพื่อนมึงเวลาเมาแล้วไว้ใจไม่ได้สักคน เดี๋ยวก็ปล่อยปะละเลยจนโดนใครลากไปแดก ตัวเท่าลูกหมาแรงกัดมีแค่พอถาก ขอไปด้วยก็ไม่ให้ อย่าให้รู้ว่าแอบมีกิ๊ก”
“กิ๊กพ่อง” แล้วมึงอะยังไม่เคยขอกูเป็นแฟนเลยเถอะ พูดเรื่องนี้แล้วงอน ชิ “ไอ้แฟ้มมันมีปัญหาอะ ไม่อยากเอาคนอื่นไปเผื่อมันไม่สบายใจจะเล่าให้ฟัง”
ยิ่งถ้ามีปัญหาเรื่องหัวใจยิ่งไม่ควรพาอิเจ๊ไปด้วย เพื่อนสนิทใครก็รู้อยู่
“กูเป็นคนอื่นสำหรับมึงสินะ”
“อย่ามา รู้หรอกว่าเป็นแผนดราม่า ไม่ให้ไปด้วยหรอก แบร่”
อิเจ๊ตวัดตาขวางมอง หึๆ รู้ทันหรอกน่า อย่ามาใช้มุกนี้ ความฉลาดนี่มันถ่ายทอดมาจากดีเอ็นเอเว้ย ของดีแม่ให้มา อิอิ
จุ๊บ
เนียนหอมตลอดดดดดดด
ในจังหวะที่จอดรถหน้าร้าน ด้วยความหมั่นไส้ มันเลยจับหน้าผมดึงมาบี้แก้มแรงๆ
“อื้อ เอ็บ”
“ดูแลตัวเองดีๆ เดี๋ยวไปรอที่คอนโดอ้อน” อ่อ ใช่สิ คอนโดพี่อ้อนอยู่ใกล้ๆนี่เอง
เออ จะว่าไป...
“พี่อ้อนน้อยทะเลาะกับไอ้แฟ้มหรอ” ทุกทีไอ้แฟ้มไม่ใช่สายเที่ยว ถ้าจะมาก็พาพี่อ้อนน้อยมาด้วยตลอด
พักนี้ก็ไม่ค่อยเห็นไปไหนมาไหนด้วยกัน
“ไม่รู้สิ อ้อนไม่ได้บอกไรอะ” ทำเป็นตีหน้านิ่งเชียวนะ อย่าให้รู้นะว่ามีไรปิดบัง “มองไร ไม่เสือกสิ เรื่องคนอื่นอะ เค้าไม่บอกก็อย่าไปอยากรู้ เดี๋ยวเค้าอยากเล่าก็เล่าเอง”
โห ด่าซะกูหมาเลย
“เออ ไปละ” แหน่ะ อะไรอีก มาฉุดแขนไว้ทำไม
“อย่าปล่อยให้แบตหมด ทักมาให้ตอบ เข้าใจมั้ย”
“ครับพ่ออออออ”
“เดี๋ยวโดนดีดปาก แล้วอย่าเมามาก กลับห้องมีเรื่องจะคุย”
“เรื่องไรอะ” หูผึ่งทันที
“ค่อยเล่ามันยาว ลงไปได้แล้วไป ชิ่วๆ”
ชิ
ไล่เป็นหมาเลย ไปก็ได้วะ
ผมลงจากรถ โบกมือบ๊ายบายให้คนบนรถ จะรอให้รถขับออกไปก่อนแต่อีกฝ่ายเพยิดหน้าให้เดินเข้าไปในร้าน ห่วงจนเว่อ หวงจนขึ้นสมอง แต่ทำไมผมต้องอมยิ้ม งุ้ย แรดจริงกู
“เฮ้ยๆ รีบเมาไปไหนวะ”
สุดจัดปลัดบอกมาก สามทุ่มครึ่งล่อไปเกือบขวดละ
“ช้า”
“แค่ครึ่งชั่วโมงเอง”
ช้านิดช้าหน่อยทำเป็นบ่น ผมนั่งลงข้างไอ้การ์ดแล้วสะกิดมัน แต่สายตามองไปที่ไอ้แฟ้มอย่างเป็นห่วง
“ตกลงมันเป็นไรวะ”
“ไม่รู้ดิ เงียบ ไม่พูดไม่จา ดื่มอยากเดียว”
“อกหักปะวะ” ดื่มขนาดนี้บ้านไม่น่าล้มละลาย แต่ผ่านคืนนี้ไปไม่แน่
“มึงถามเจ๊พิชมายังอะ”
“เจ๊บอกไม่รู้”
“ไม่รู้หรือไม่บอก”
“ไม่ชัวร์”
“โฮะ มึงก็ถวายร่างเพื่อเพื่อนหน่อย”
“เออ เดี๋ยวกลับไปกูแก้ผ้าโก่งตูดให้เลย ถุย มันใช่เวลามั้ยล่ะ”
ยังมีหน้ามาขำ ผมถีบขาไอ้ตัวยุไปทีก่อนหันไปหาไอ้แฟ้ม เขยิบเก้าอี้ไปใกล้แล้วยกแขนกอดคอมันไว้
ลำบากหน่อยเพราะมันดันสูงกว่าผมหลายเซนต์แต่ไม่เป็นไร ฮึบๆ
“เอ้ยมึง คิดไงชวนพวกกูออกมา”
“อยาก”
“เห้ย มีเรื่องไรไม่สบายใจบอกกูได้นะเว้ย เห็นกูงี้แต่พึ่งพาได้นะ”
“…”
“มีไหล่ให้ซบ มีนุ่นให้พัก มีตักให้มึงหนุนนอนอบอุ่นใจ”
“…”
กริบ
โอเค
โหมดไอ้แฟ้มดึงหน้าตึงประหนึ่งร้อยไหมแล้วยังไม่เข้าที่นี่อาจจะไม่เหมาะกับผม ขอถอยก่อนแล้วกัน
ส่งสัญญาณให้ไอ้การ์ดเข้ามานั่งแทน ส่วนผมก็ย้ายก้นไปนั่งที่มัน
เออะ กูให้ไปปลอบเพื่อน ไม่ใช่ให้ไปนั่งเงียบๆ บริการชงเหล้าให้มัน ดูสิ ซดเอาๆตับมึงรับไม่ไหวล้าวววว
แต่เอาเถอะ ถ้าเรื่องมันเศร้านัก ก็จัดเลยเหล้าเข้มๆ เดี๋ยวเพื่อนแท้คนนี้จะถวายตัวดื่มเป็นเพื่อนมึงเอง
ให้รู้ไปสหายว่าต่อให้โลกนี้วอดวายมึงจะยังมีเพื่อนคนนี้ข้างกายไม่เปลี่ยนแปลง เอ้า ดื่มมมมมมมม
ดื่มให้เมา เผื่อเผลอหลุดปากเล่าอะไรออกมาบ้าง
ไม่ได้เสือกนะครับ แค่เก็บไว้มากๆมันจะแน่นอก ต้องยกออก
สุดท้ายก็ไม่ได้เรื่องอะไร ไอ้การ์ดมือชงมันจัดซะไอ้แฟ้มฟุบไปที่โต๊ะ เอ...ไม่ใช่สิ ผมต่างหากที่ฟุบ หน้าจิ้มโต๊ะแล้ว มองมุมนี้นึกว่าไอ้แฟ้มมันฟุบ ไม่ช่ายยยยย มันยังนั่งซดอยู่แต่กระดกได้ช้ากว่าเดิม
แต่ไอ้การ์ดก็ช้านะ ช้าอะมึงช้า ชงเร็วๆ เอิ๊กกกกกกก
“โทรให้เจ๊พิชมารับเหอะ เริ่มเลื้อยละ” นั่นเสียงมึงใช่มั้ยไอ้แฟ้ม ดีจายมึงพูดแล้วววววว
“เฮ้ยๆ มึงจะไปเกาะเค้าไม่ได้ เดี๋ยวแม่มึงกินหัวกูหรอก นั่งดีๆ” ไรอะ แค่เห็นเสื้อสวย อยากรู้ซื้อจากร้านไหน ช่วงนี้สไตล์วินเทจกำลังมา อยากจะหล่อเหมือนพี่ออฟ จุมพล ครึ
“ไปต่อห้องกูมั้ยมึง ไอ้ตาร์ไม่ไหวละ”
“อืม”
“งือออ กูไปด้วย ไปๆ ตะแต่บอกอิมารก่อนนะเว้ย มันรออยู่ นู่นนนนนนน”
“โอ๊ย อย่าชี้ไปเรื่อย”
“อยู่ห้องพี่อ้อนนนนนน พี่อ้อนตั้ลล้ากกกกกกก”
งุ้ยๆ เพื่อนแฟ้มทำไมต้องตีหน้าเคร่ง พี่อ้อนแฟนมึงงายยยย ไม่รักพี่อ้อนละหรอออ ทำไมหน้าดุ บู่ววว
“เฮ้อ มา ช่วยกันหิ้วคนละข้าง”
ผมรู้สึกว่าตัวเองลอยๆ พอหันซ้ายเพ่งตาดูก็เห็นกกหูของ...อืม อ้อ เพื่อนแฟ้ม หันขวาก็เห็นหูของสหายการ์ด
นี่จะพากูบินหรอ เออดีๆ ตาร์อยากโต้ลม ฟิ้ววววว
“มึงอยู่เฉยๆดิวะ ตีขาหาพ่องไม่ได้ว่ายน้ำ แฟ้มๆมึงเปิดประตูรถให้หน่อย”
ตุบ
งือ เจ็บ
เหมือนโดนโยนลงบนอะไรสักอย่าง มันเด้งดึ๋งๆเหมือนเบาะ แต่เจ็บง่ะ งือ แล้วง่วงจัง ขอหลับละนะ
“ฮัลโหล เจ๊พิช พี่อยู่ไหนอะ ไอ้ตาร์มัน กนหาดิไตรำพทิหบส” โอ๊ยยยย เสียงดัง เบาๆหน่อย คนจะนอนโว้ยยยยย
ปวดหัว
ฮือ
ปวดหัวจัง
“’งืออออออ”
นี่หนังตาหรือหนังควายทำไมมันถึงได้หนักขนาดนี้ ปวดหัวตื้อไปหมดเลยด้วย แต่ก็คอแห้งหิวน้ำ เลยพยายามเปิดเปลือกตาขึ้น ก่อนจะหยีตาให้กับแดดที่ส่องมาทางระเบียง
“ใครมันเปิดม่านแต่เช้าวะ แค่กๆ”
“กูนี่แหละเปิด เช้าที่ไหนล่ะ จะบ่ายแล้วย่ะ ตื่นสักที นอนมากเดี๋ยวปวดหัว อะน้ำ” บ่นยาวเป็นสะพานพระรามแปดอย่างนี้ไม่มีใครหรอกครับ คนที่คุณก็รู้ว่าใครนั่นแหละ
“จะออกไปไหนอะ” วันนี้มาลุคเมคอัพโนเมคอัพ เสื้อเชิร์ตแขนยาวเนื้อนุ่มทรงผู้หญิงกับยีนส์สกินนี่รัดรูปพอดีตัว เหมือนจะออกไปข้างนอก
“ก็นี่แหละเรื่องที่จะเล่าให้ฟัง บอกว่ายังไง ห้ามเมาไม่ใช่หรอ”
“แฮร่ ก็ไอ้แฟ้มมันเมา เลยดื่มเป็นเพื่อน...”
“…”
“นิดเดียว...” นี่เอานิ้วชี้กับนิ้วโป้งขึ้นมาจีบให้รู้ว่านิดเดียวจริงๆ แฮร่
โป๊ก
“อย่ามาทะเล้น เดี๋ยวกูกลับมาจัดการ นอนพักไป ทำข้าวต้มไว้ให้ในครัว ลากสังขารไปแดกด้วย เฮ้อ ว่าจะพาไปด้วย สภาพนี้คงไม่ไหว” นิ้วชี้จิ้มหน้าผากผมแรงๆจนหงายหลังลงไปบนหมอนนุ่ม ผมแกล้งทำเป็นร้องเจ็บด้วยแอคติ้งใหญ่มาก เลยโดนจูบบี้ปากแรงๆ ก่อนผู้ประทุษร้ายจะลุกไปถักเปียเดี่ยวหน้ากระจก ปากก็บ่นไรไปผมฟังไม่ค่อยถนัด เพราะเริ่มมึนหัวอีกแล้ว
ขอนอนอีกซักตื่นแล้วกัน
อิเจ๊คงไปออกอิเวนท์ตามปกติ อีกนานกว่าจะกลับ ผมคงตื่นก่อนอยู่แล้ว งือ ปวดหัว
ครืด ครืดด
ใครมาเจาะผนังตอนนี้
ฮือ ทำไมต้องทำให้เกิดแรงสั่นสะเทือน สุดหล่อจะตื่นไม่ไหว งืม กี่โมงแล้วนะ
ตีสี่เอง
นอนต่อดีมั้ย
หืม?
ไม่สิ
ไม่ใช่ตีสี่
ผมค่อยๆลืมตา กระพริบตาปริบปรับสายตา มองออกไปนอกหน้าต่างเห็นท้องฟ้าเริ่มสลัวทั้งที่พระอาทิตย์ยังส่องแดดจ้าอยู่ จนได้สติว่าความจริงไม่ได้ใกล้มืด มันขมุกขมัวเพราะพิษของฝุ่นพี่เอ็ม 25 ยังไม่วิกฤตินะครับ ไม่ต้องกังวล นี่ก็รอว่าเมื่อไหร่จะประกาศเป็นเขตควบคุมต้องรอใช้ไฟฉายส่องกบส่องนำทางก่อนหรือเปล่า แค่กๆ (ปลิวเมื่อไหร่ไม่ต้องสืบ)
จ๊อกกก
ดีจริงกู ตื่นมาก็หิว เหมือนอิเจ๊จะทำข้าวต้มไว้ให้ ป่านนี้อืดเป็นศพตุ๊กแกแล้วมั้ง ลองเดินไปดูหน่อย พอเดินมาในครัวเปิดหม้อดูก็ยิ้มออก
สมกับเป็นคนรู้ใจ รู้ไปถึงตับไตลำไส้ใหญ่
คงเดาได้ว่าผมจะนอนแบบซ้อมตาย เลยต้มเป็นน้ำซุปแยกเครื่องแยกน้ำ แล้วแยกข้าวไว้ด้วย
ให้ผมประกอบร่างและอุ่นกินเอง จะได้กินข้าวหอมๆอร่อยๆ
งือออ รักจัง มาๆหอมหน่อยให้รางวัลที
ผมยกข้าวต้มกุ้งหอมฉุยโปะไข่ลวกสองฟองกับกาแฟดำออกมานั่งกินที่ห้องนั่งเล่น เปิดทีวีช่องการ์ตูนทิ้งไว้ มือข้างหนึ่งตักข้าว อีกข้างไถโทรศัพท์
อืม แจ้งเตือนเฟสบุ๊คเยอะจัง ล่อไปยี่สิบกว่านี่คืออะไร
ผมเปิดเข้าไปดูถึงร้องอ้อ แหมมมม ก็แค่รูปอิเจ๊ไปเดินห้าง เป็นรูปแอบถ่ายจากด้านหลังบ้าง ด้านข้างบ้าง แล้วเอามาโพสต์ลงเพจมหาวิทยาลัย กระผมผู้ตกเป็นข่าวคู่ควงกับอิเจ๊ในช่วงนี้ก็จะโดนแท็กจากคนคอมเมนต์ด้วยบ่อยๆ
ชินละ มันไปออกงานทีเฟสผมก็โดนระเบิดด้วยข้อความแจ้งเตือน
มือถือค้างก็เจอมาแล้ว
หืม?
แต่เหมือนครั้งนี้จะต่างออกไป
นี่ไม่เหมือนไปงาน บรรยากาศรอบข้างก็ไม่ได้มีคนหนาแน่น มีกล้องหรือสิ่งที่บอกว่ามีงานเกิดขึ้น
อืม หรือจะแค่ไปเดินเล่น มีคอลเลคชั่นเครื่องสำอางค์ออกใหม่หรือวะ
แต่นั่นมันไม่ใช่ประเด็นไง
ประเด็นคือ…
ผู้ชายที่เดินข้างๆนี่เป็นใคร!
ใช้นิ้วซูมภาพดูใกล้ๆแล้ว อื้อหือ ขึ้นมันขึ้น
ตัวสูงใหญ่ ขาว เบ้าดี มีกล้ามท้อง สเป๊กอิเจ๊ ไอ้กล้ามปูหูใหญ่นี่คือใคร!
เดินจูงมือ โอบไหล่นี่บอกทีว่าเพราะเป็นลม ไม่ได้นอกใจกัน!
ก๊าซซซซซซซซซ
แล้วผมก็ได้คำตอบในค่ำวันนั้น
เรียกว่าโทรจิกเป็นไก่ ให้รีบกลับมาห้องด่วน ใจนี้ร้อนดั่งไฟบนภูเขาลาวา แทบจะแปลงร่างเป็นสุนัขไล่กัดหัวคน
แต่ยังพอตั้งสติได้จากบทเรียนของพี่พอร์ชเลยไม่ตีโพยตีพายมโนไปเองเหมือนที่ผ่านมา
แต่ถ้าให้คำตอบที่ระคายหูมีหัวแตกแน่ๆรับรอง
แล้วไอ้
‘ว่าที่คู่หมั้น’ นี่มันถือเป็นคำตอบดีๆได้หรือเปล่าวะ!!
“ทะทำไมอยู่ดีๆถึงจะหมั้นล่ะ พ่อยอมรับหรอ ไหนมึงบอกว่าไม่ชอบที่มึงเป็นกะเทยไง แล้วทำไม....”
โอ๊ย อยู่ดีๆผัวดันจะมีผัวนี่ผมต้องรู้สึกยังไง
“กูก็ไม่รู้ เมื่อวานเค้าเรียกกูไปหา แล้วก็บอกจะให้กูหมั้นกับลูกชายเพื่อนที่ทำธุรกิจร่วมกัน กูนี่เกือบจะกรีดร้องลั่นบ้าน” อิเจ๊ทำท่าขนลุกก่อนจะยกมือขึ้นมาพัดด้วยท่าทางดัดจริต นี่พยายามจะดับไฟร่านในตัวอยู่ใช่มั้ย
ก็นะ ไอ้ลูกชายเพื่อนพ่อ(ง)อะไรนั่นโคตรหล่อ โคตรดูดี แล้วยังจะโคตรรวยอีก
บอกทีว่าผมยังเป็นพระเอกอยู่ รู้สึกเหมือนเป็นตัวประกอบค่าตัวชั่วโมงละร้อยบาท ฮือ
“ทำไมปิดบัง”
“ปิดบังหอยอะไรล่ะ บอกแล้วไงอย่าเมาๆมีเรื่องจะคุยด้วย ไปอย่างราชากลับมาอย่างหมาขี้เรื้อน สภาพเน่ายิ่งกว่าขยะ เอาไปทิ้งข้างทางยังสงสารเทศบาลที่ต้องมาเจอเลย”
โห ด่าซะกูดูน่ารังเกียจกว่าขยะเปียกอีก
“เอ้า ก็ลืมอะ มึงก็มีเรื่องคุยทุกวัน ใครจะรู้เรื่องสำคัญ”
“ก็หัดใช้สมองคิดบ้าง ไม่ได้มีไว้เป็นอาหารพยาธิอย่างเดียว ถ้าไม่สำคัญจะย้ำแล้วย้ำอีกมั้ยยะ”
งืออออ เจ็บปวดดดดดดด
อย่าเพิ่งด่า กลับเข้าประเด็นก๊อนนน
“แล้วมึงก็ตอบตกลงหรอ”
“เปล่า”
“เปล่าแล้วทำไมไปไหนมาไหนด้วยกันอะ”
เพี๊ยะ
ผมตีมือที่ยื่นมาคว้าตัวจะไปกอด
ไม่ต้องมาจับเลย! วันนี้อธิบายไม่เคลียร์อย่าคิดว่าจะได้มาโดนตัว
“กูค้านแล้ว บอกพ่อไปด้วยว่ามีแฟนแล้ว พ่อกูไม่ฟัง บอกว่าไหนๆก็เป็นแบบนี้แล้วก็ทำอะไรให้เค้าภูมิใจได้บ้าง”
กึก
ผมชะงักกับแววตาวูบไหว
อารมณ์งี่เง่างอแงของผมค่อยๆลดลง เมื่อเริ่มตระหนักได้ว่าคนที่ลำบากใจกับเรื่องนี้ที่สุดคือคนตรงหน้า
ผมค่อยๆขยับตัวเข้าไปใกล้ ล้มตัวนอนหนุนตัก หันหน้าเข้าลำตัวอีกฝ่าย กอดเอวนุ่มไว้และฝังใบหน้าลงกับหน้าท้องอีกฝ่าย
“บอกว่าอย่าจับไง” พูดอู้อี้เมื่อรู้สึกว่าต้นแขนถูกลูบเบาๆ
พอผมดุสัมผัสก็ละออกไป
ชิ ยังงอนอยู่ โปรดอย่ามาจับ ผมจับได้คนเดียว!
“ไม่ต้องห่วงนะ กูไม่ยอมหมั้นหรอก วันนี้ที่ออกไปเพราะงานน่ะ พ่อให้ไปเจอลูกค้า กูก็พอรู้แหละว่าจะโดนหลอกไปเจอ แต่พอเอางานมาอ้างก็ก็ปฏิเสธไม่ได้”
“อืม”
“คราวหลังไปกับกูสิ”
“พูดแบบนี้แสดงว่ายังต้องไปเจอกันอีกหรอ”
“ก็คงอีกสักพัก จนกว่าพ่อจะเปลี่ยนใจ”
“แล้วถ้าไม่ล่ะ”
“ก็คงต้องจำใจแต่งงานอะ หล่อ หุ่นดี หรรมใหญ่ ซี๊ดดดดด”
ปั่ก
“โอ๊ย ล้อเล่นๆฮ่าๆ” ยังจะมาหัวเราะอีกคนกำลังเครียด แล้วไม่ต้องมารวบไปกอดเลย ขี้ฉวยโอกาสนัก กลายเป็นว่าผมนั่งคร่อมตักหันหน้าเข้าหาอีกฝ่าย ใบหน้าโดนกดไว้ตรงไหล่ แล้วโดนฝ่ามืออีกฝ่ายประคองศีรษะไว้ให้จมอยู่ในอก “กูไม่มีทางรักใครหรอกนอกจากมึง อิกลูต้าหน้าลิง จุ๊บ”
มะแม่ง ขะเขินเลย >///<
เหมือนจะโรแมนติก ตะแต่หายใจไม่ออกโว้ยยย
นี่จะให้ขาดอากาศหายใจตายแล้วไปอยู่กับไอ้ว่าที่คู่หมั้นกล้ามโตใช่มั้ย
ฝันไปเถอะ ถึงผมตายไปก็จะมาขี่คอมันไว้ ยันต์สำนักไหนก็ไล่ผมไม่ได้
เหอะ คู่หมั้นงั้นหรอ เดี๋ยวเจอตาร์เล็กพริกขี้หนู
เดี๋ยวเจอ!
#เมียตุ๊ด
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
