ตอนที่ 11
- again -
“การ์ด กูขอยืมเงินสี่หมื่นสิ”
“เฮ้ย เอาไปทำไร”
“ซื้อตั๋วเครื่องบิน”
ผั้วะ
“โอ๊ย ตบกูไมเนี่ย”
“ตบให้ตื่นไง มโนไรอีกมึงอะ”
มึงไม่เข้าใจอะ ทำไมต้องว่ากู ทำไมต้องทำร้ายร่างกาย
กูไม่เจ็บหรอกนะ ไม่สะเทือนเลย
เพราะโดยบล็อกไลน์ เฟส และไอจีน่ะ มันเจ็บกว่าเยอะเว้ยยยย
กล้าดียังไง ไหนว่ารักกู หลงกูไง ทำไมถึงบล็อกกัน!
ผมจะไปเยอรมัน ไปตามด่าถึงที่เลย แง้
ติดแค่ผมไม่มีเงินไง เออ กูมันคนกาก นี่ตัวเอกนะเว้ย ทำไมสร้างมาแค่หล่อลากแต่ไม่มากเงิน อยากรวยอะ แบบคิดถึงอยากไปหาก็ซื้อตั๋วไปได้เลย ไม่ก็มีเครื่องบินส่วนตัวงี้
วีซ่าอะไรไม่ต้องกังวล ออกคำสั่งทีเดียวทุกอย่างก็ได้ดั่งใจ
ทำไมกูถึงไม่เป็นงั้นวะ อย่าว่าแต่ต่างประเทศเลย จะไปต่างจังหวัดยังไม่มีปัญญา โกรธเว้ย
“ตกลงว่าไง เป็นไร กูเห็นมึงยืมตังไอ้การ์ดมาแต่เช้าละ” ไอ้แฟ้ม อย่ามาเคาะหัว เดี๋ยวกูกัดคอเลย แง่ง
“ยืมแล้วมันให้มั้ยล่ะ ไอ้ขี้งก”
“กูไม่ได้งก เงินแค่สามสี่หมื่น”
“งั้นก็เอามาสิ”
“แต่มึงมันเพ้อเจ้อไง กูเห็นงอแงตั้งแต่เช้าละ ถามจริง ถ้ากูให้ยืมจริงมึงจะไปมั้ย”
“...”
...ไม่ไป
ไม่สิ
ไปไม่ได้ต่างหาก
ก็จะสอบมิดเทอมอยู่แล้วผมจะปลีกตัวไปไหนได้ล่ะ
แล้วติดหนี้เพื่อนสามสี่หมื่น มีหวังพ่อรู้โดนตีน่องลายแน่
แต่ทำไมอะ กูไม่โอเค กูอยากงอแง ทำไมต้องขัดกู!
“ฮึก”
“อ้าวเชี่ย น้ำตาก็มา”
ยังไม่ไหลเว้ย แค่คลอๆ
ก็พวกมึงอะ ขัดใจกู
“มันบล็อกกู”
“...”
“มึง...” เบะแล้ว กูไม่ไหวแล้ว พอเป็นเรื่องมันกูโคตรอ่อนไหวเลย “มันเทกู...”
“เฮ้อออ”
“มันทิ้งกู”
“สาวแตกไปอีกเพื่อนกู ไหนแมนนักแมนหนา เจอดุ้นตุ๊ดเข้าไปที จบเห่เลย”
“มันทำให้กูเป็นแบบนี้ แล้วมันก็เทกู!”
“เห้ย เบาๆ คนอื่นมองแล้ว”
แล้วยังไง! ใครกล้ามองมาบวกเลย แต่เลขอย่าเกินสามหลักนะ กูคิดไม่ออก!
“ช่างคนอื่นสิ กูไม่สนใจคนอื่นแล้ว เพราะกูสนใจคนอื่นกูถึงทำเรื่องโง่ๆไปไง กูไล่หัวใจตัวเอง ผลักไสคนที่กูรัก กูมันโง่ หน้าบางไม่เข้าเรื่อง เอาฆ้อนมากูจะทุบปูนที่หน้ากูออก” ผมเอาหน้าผากโขลกโต๊ะหินอ่อนแรงๆได้สองทีไอ้แฟ้มก็เอาฝ่ามือมารองไว้
รองทำไม กูจะเอาเลือดโง่กูออก
“โอ๊ย มึงนี่ปกติก็บ๊องอยู่แล้ว อกหักทีเป็นบ้าไปกันใหญ่”
“กูไม่ได้อกหัก!”
“แล้วที่ร้องไห้นี่?”
“กูใจสลาย...”
“โว๊ะ!!”
ตึง ตึง โป๊ะ
แง้! อย่ามาจังหวะซิทคอม กำลังดราม่าโว้ยยยย
“พากูมาที่นี่ทำไม”
หลังจากนั่งดราม่ากลางคณะจนเต็มที่ มีเพื่อนหน้าเหี้ยสองตัวนั่งเฝ้าพร้อมจกหมูย่างข้าวเหนียวไปด้วย มึงช่วยอินกับความเศ้ราโศกของกูหน่อย มานั่งขบหมู ทำเอาน้ำตากูเหือดแห้ง แต่น้ำย่อยกะเพาะหลั่งริน
หิวโว้ยยยยยย
สุดท้ายความตะกละก็ชนะทุกอย่าง เลยลากไอ้เพื่อนสองตัวไปร้านอาหารตามสั่ง จัดข้าวผัดหมูพิเศษหมูยอทอดไปเน้นๆ สองจาน แต่หลังจากนั้นไอ้การ์ดมันก็พามาที่คอนโดหนึ่ง ซึ่งไม่คุ้นเลย แอบซ่อนกิ๊กไว้ที่นี่หรอ
“คอนโดอ้อน”
ผมหันไปมองไอ้แฟ้มที่นั่งอยู่เบาะหลัง
“พามาทำไม”
“ก็อยากคุยกับใครล่ะ”
ผมตีหน้าบึ้ง
“มันบล็อกกู”
“แต่ไม่ได้บล็อกอ้อนนิ”
“ถ้าโทรไปแล้วมันเห็นกู แล้วตัดสายทิ้งล่ะ”
“ก็อดคุยไง”
“เพื่อนเหี้ย”
“เอาน่า อย่าเพิ่งคิดไปเอง ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว ลองก่อน”
“...”
“เอาไง ถ้ามึงไม่โอกูให้ไอ้การ์ดออกรถไปส่งมึงที่หอตอนนี้เลย แล้วก็ไปนอนร้องไห้ขี้มูกโป่งต่อ แล้วพรุ่งนี้จะซื้อหมอนมาเปลี่ยนให้”
“เกี่ยวไรกับหมอน”
“ก็ป่านนี้เปียกน้ำตาจนราขึ้นละมั้ง”
“สัด”
“มึงก็อย่าไปแหย่มัน ไอ้ตาร์ ครั้งนี้มึงผิดนะ มึงต้องง้อ แค่เค้าบล็อกมึงก็ท้อแล้วหรอ พี่มันพยายามกับมึงมาตั้งหลายเดือน กูไม่เห็นมันจะยอมแพ้เลย”
“แต่ตอนนี้มันยอมแล้ว...”
“เพราะใครล่ะ”
“เพราะกู”
“เออ ทำตัวเองทั้งนั้น ก็สู้หน่อย”
“อืม...”
“ก็แค่นั้น ป่ะลง กูบอกอ้อนไว้ละว่าจะมา”
แล้วพวกเราสามคนก็ยกโขยงกันไปบุกห้องพี่อ้อนที่เปิดรอต้อนรับอยู่แล้ว โห ห้องกว้างมากเลย เฟอนิเจอร์ส่วนมากตกแต่งด้วยสีขาวตามสีของห้อง ดูสบายตา จะว่าไปก็คล้ายๆคอนโดอิเจ๊คือเข้ามาเป็นห้องโถงนั่งเล่น ฝั่งซ้ายเป็นครัว ฝั่งขวาคือห้องนอน ห้องอิเจ๊ส่วนมากก็ตกแต่งด้วยสีขาวนี่แหละ จะคัลเลอร์ฟูลตรงบรรดาตุ๊กตาและของสะสมของเหล่าเจ้าหญิง
แง้ คิดถึงอีกแล้ว
“เดี๋ยวรอแป๊บนะ เมื่อกี้ทักไปพิชเพิ่งถึงห้องน่ะ”
ผมเหลือบตามองไปยังนาฬิกาบนผนังห้อง สี่ทุ่มกว่าแล้ว ที่นู่นก็สี่โมงเย็นกว่าๆ
“เลิกงานเร็วจังครับ”
“อืม ที่นู่นมืดไว้น่ะ เห็นพิชว่าบ่ายสามครึ่งฟ้าก็เริ่มมืดแล้ว หนาวด้วย เลยกลับห้องเร็วหน่อย”
“อ่อ”
“แล้วสบายดีใช่มั้ยครับ” อากาศหนาวขนาดนั้นคงไม่ป่วยหรอกนะ
“เอาไว้คุยกันเองนะ แต่เท่าที่เห็นก็ดูโทรมๆ” พี่อ้อนหันมายิ้มดวงตาแพรวพราว “ไม่รู้เพราะสภาพอากาศหรือสภาพจิตใจ”
แซวซะผมสำนึกผิดไม่ทันเลย T^T
ครืด ครืดดด
“อ๊ะ โทรมาแล้ว”
พี่อ้อนหยิบโทรศัพท์ยื่นให้ผม ผมมองเครื่องมือสื่อสารที่กำลังสั่นและหน้าจอปรากฏภาพของคนที่โคตรคิดถึง
มือยื่นออกไปรับมันมา ก่อนจะถูกดันตัวเข้าไปในห้องนอนแล้วประตูก็ปิดลง ท่ามกลางสายตาให้กำลังใจของเจ้าของห้อง
ผมจ้องหน้าจอ พลางสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะกดปุ่มสีเขียวที่ขึ้นรูปกล้องวิดีโอ
‘รับช้า นั่งขบหูกะ...เฮ้ย’ คนที่กำลังคุ้ยยางมัดผมอยู่พร้อมเอ่ยปากบ่นทันทีที่ผมกดรับ ทันทีที่เงยหน้าขึ้นมองและเห็นว่าเป็นผมไม่ใช่พี่อ้อนน้อย มือข้างหนึ่งที่รวบผมไว้ก็คลายออกจนผมตรงสยายลงมาเคลียบ่า ใบหน้าตกใจนิ่งอึ้งแล้ววินาทีต่อมาสายก็ตัดไป
“ฮึก” แล้วไอ้น้ำตาเวรก็ไหลทันที
ทั้งบล็อก ทั้งตัดสาย
มันเทผม เทจริงๆด้วย
ครืดดด ครืดดด
แต่ก่อนจะปล่อยโฮก๊อกสอง ไอ้เครื่องสี่เหลี่ยมสีโรสโกล์วในมือก็สั่นอีกรอบ เป็นคนเดิมที่โทรมา ผมรีบปาดน้ำตาทิ้งแล้วกดรับสาย
‘โทษที เมื่อกี้ตกใจไปหน่อย’
“…”
‘ร้องไห้หรอ ใครแกล้ง...’ ไม่ต้องมาเสียงอ่อน มึงนั่นแหละ เพราะมึงคนเดียวเลย
“บล็อกกูทำไม”
‘หืม’
“ไม่ต้องมา มึงบล็อกกูทุกทางเลย! แล้วยังจะมาตัดสายทิ้งอีก!”
‘ก็บอกว่าตกใจ มือมันลั่น’
“แล้วบล็อกทำไม”
‘...’
“เจ๊...กูถามว่าบล็อกกูทำไม” ผมกัดฟันถาม คอยดูนะ จะไปเผาตุ๊กตาเจ้าหญิงมันให้หมดเลย!
‘แล้วมีอะไร ทำไมเอามือถืออ้อนมาได้’
“ก็กูติดต่อเจ๊ไม่ได้!”
‘แล้วมีอะไรล่ะ’
.
.
.
ผมกัดริมฝีปากแน่นอย่างไม่รู้จะเริ่มตอบคำถามอย่างไร
“สะสบายดีมั้ย” เป็นการถามที่เหี้ยมาก แต่พอมองเต็มๆตาดูผอมกว่าเดือนก่อนเยอะเลย
‘อืม’
“หนาวมากรึเปล่า”
‘อืม’
“ฝึกงานเป็นไงบ้าง”
‘ก็ดี’
“ดีกว่าที่ไทยอีกหรอ”
‘อืม’
แล้วผมขบริมฝีปากจนเจ็บจี๊ด คิดว่าตอนนี้มันคงห้อเลือด
‘ถ้าไม่มีอะไรแล้ว...’
“จะเจ๊...”
‘…’
คลายแรงกัดออกแล้วเม้มปากแน่น หลุบสายตามองต่ำ ถึงจะผ่านหน้าจอ แต่ผมก็สู้สายตานั้นไม่ไหวหรอก ถ้าต้องเอ่ยสิ่งนี้ออกไป
“...คิดถึง”
‘…’
“เจ๊...ตาร์ขอโทษ ยกโทษให้ตาร์นะ”
‘...’
“ตาร์ขอโทษที่ผลักไส ที่ทำให้เจ๊เสียใจ ตอนนี้รู้แล้วว่าเจ๊สำคัญแค่ไหน ระเรากลับมาเหมือนเดิมได้หรือเปล่า ตาร์คิดถึง...”
‘…’
“โคตรคิดถึงเจ๊เลย...”
.
.
.
แล้วความเงียบก็เข้าปกคลุมทั่วบริเวณ ความจริงแล้วผมไม่ควรได้ยินเสียงอะไร แต่ไม่...หูสองข้างผมอื้ออึงไปหมดเพราะเสียงหัวใจตัวเองที่รัวกระหน่ำ
พูดออกไปแล้ว...
คำพูดที่ส่งตรงมาจากหัวใจ ไม่ได้ไตร่ตรองหรือกลั่นกรองจากสมองเลย
เพราะกลัวว่าถ้ามัวแต่คิดนานไป อีกฝ่ายจะตัดสายไปซะก่อน
เพราะแค่เมื่อกี้ที่อีกฝ่ายเผลอวางสาย ผมก็เจ็บจะแย่แล้ว
เจ็บจนกลัว ว่าถ้าช้ากว่านี้เพียงนาที ก็ไม่มีโอกาสอีก...
“ทะทำไมเงียบล่ะ”
ซ้ำยังหายไปจากหน้าจอด้วย
ตอนนี้ผมเห็นแต่เพดานห้องสีเหลืองมัสตาร์ด
เฮ้ย คืออะไร ที่ผมกลั้นใจพูดไป มีแค่ผมที่อินคนเดียวหรอ แล้วนี่หายไปตั้งแต่เมื่อไหร่
ที่ผมบอกไปเมื่อกี้ได้ยินหรือเปล่าเนี่ย
“เจ๊...อิเจ๊!”
ผมยื่นริมฝีปากไปใกล้ๆลำโพงแล้วตะโกนเรียก มาวางโทรศัพท์ทิ้งไว้ให้ผมจ้องตากับฝ้าเพดานไม่ได้นะเฟ้ย
แต่ก่อนที่ผมจะตะโกนใส่ลำโพงอีกรอบ น้ำเสียงแปร่งๆก็แทรกขึ้นมาจากลำโพง
‘อืม ยังอยู่...’
อยู่แล้วไม่โผล่หน้ามาล่ะ
แต่เสียงที่ได้ยินก็ยืนยันได้ว่าเจ้าตัวยังอยู่ใกล้ๆไม่ได้ไปไหน
“เมื่อกี้ได้ยินที่พูดมั้ย” ผมถามออกไปอย่างไม่แน่ใจ ให้พูดครั้งที่สองนี่ก็ไม่รู้จะรวบรวมความกล้าได้อย่างครั้งแรกมั้ย
‘ได้ยิน’
อ่อ โล่งใจไปที
“ละแล้ว...” ผมขยับตัวอย่างอึดอัด
ยังไงอะ ถึงจะไม่เห็นหน้า แต่ผมก็รู้อะว่าอีกฝ่ายฟังอยู่
“…แล้วเจ๊ว่าไงอะ”
‘เรื่องอะไร’
อ้าว เพิ่งพูดไป แกล้งทำลืมหรอวะ
ไม่เอา เราง้ออยู่ เราจะไม่เกรี้ยวกราด
“กะก็เรื่องเราไง...กลับมาเหมือนเดิมได้มั้ย” ผมเสพติดการมีอิเจ๊อยู่ข้างๆไปแล้ว
‘เฮ้อ...มึงนี่ขยันทำให้กูประสาทแดกซะจริง’ แล้วอีกฝ่ายก็โผล่ใบหน้าเข้ามาในกล้อง หลังจากที่ให้ผมดูเพดานห้องซะนาน
‘แล้วที่ว่าเหมือนเดิมน่ะเหมือนแบบไหน’
“กะก็...”
‘กูน่ะ...ไม่อยากเป็นเหมือนเดิมแล้ว....’ สายตาอีกฝ่ายจ้องลึกผ่านกล้องสบลึกเข้ามาในนัยต์ตาของผม ‘พยายามฝ่ายเดียวมันเจ็บนะ’
“เจ๊”
‘อีกสองเดือนกูจะกลับ ช่วงนี้มึงเก็บไปคิดนะ ว่าอยากให้เราเป็นแบบไหนกันแน่’
“ไม่เอา”
ผมไม่อยากเหงา ไม่อยากเศร้าเพราะคิดถึงอีกแล้ว
‘ทำไมดื้อ’
“กะก็...” ผมเม้มปาก มองใบหน้าที่ผมคิดถึงด้วยดวงตาสั่นไหว รู้ว่ามันเห็นแก่ตัว แต่ก็ทนกับสภาพนี้ไม่ไหวแล้ว “กะกูโทรหาได้มั้ย”
‘ตาร์ ทำแบบนี้ ถ้าสุดท้ายแล้วคำตอบคือ ‘ไม่’ กูจะเจ็บมากนะ’
“ขอโทษ”
ก้มหน้าเม้มปากกับความเห็นแก่ตัวของตัวเอง
.
.
.
‘เฮ้อ เลิกทำหน้าเป็นหมาหงอยสักที รู้ว่าทำตาตก หูลู่ รู้ว่าทำแบบนี้แล้วจะใจอ่อนก็ทำจัง อยู่ใกล้ๆกูจะเอารองเท้าตบหน้าให้’
“ทำไมต้องเกรี้ยวกราด” เบะปากแล้วนะ
‘ก็มึงน่ะ เอ้ออ เดี๋ยวกูปลดบล็อกให้’
“จะจริงเหรอ”
‘เออ แล้วจำใส่กระโหลกไว้ ว่ากูปล่อยมึงแล้ว แต่มึงน่ะเป็นคนเอากุญแจมาคล้องเราไว้อีก เพราะงั้นจะทำอะไรก็นึกถึงกูที่โดนล่ามไว้กับมึงด้วย กระตุกเบาๆน่ะพอรับได้ แต่กระชากแรงมันเจ็บนะยะ แล้วอีกอย่างให้รู้ไว้...’
“…”
‘ที่กูบล็อกไม่ใช้เพราะโกรธเกลียด แต่เพราะถ้ายังเห็นมันห้ามใจไม่ได้ที่จะติดต่อไป’
“…”
‘ยังไงก็...ถนอมใจกูหน่อยนะ’
“…”
‘ลูกกุญแจอยู่ในมือมึง ขอร้องอย่าหลอกพากูไปไกลๆจนกูหลงทาง แล้วปลดแม่กุญแจออก ทิ้งกูไว้ เพราะไม่รู้ว่าครั้งนี้กูจะหาทางกลับเจอหรือตายอยู่กลางป่า’
.
.
.
‘ถึงหน้าตามึงจะทุเรศ หุ่นเหมือนฮอบบิทขาดสารอาหาร แต่เชื่อเถอะ...หัวใจกูน่ะ อยู่ในมือมึงแล้ว...’
จบคำด่าสายก็ตัดไป
ทิ้งให้ผมเหวอกับถ้อยคำมากมายที่รัวมาเป็นชุดกับสายตาอ้อนวอน
และเมื่อผมตั้งสติได้ก็กำลังจะกดโทรไปหาใหม่ เสียงสั่นของมือถือก็ดังระรัวในกระเป๋ากางเกง ให้ต้องวางมือถือพี่อ้อนน้อยลงและหยิบมือถือเจ้าปัญหาของตัวเองขึ้นมา
หน้าจอแจ้งเตือนเป็นชื่อของคนที่เพิ่งวางสายไป
ผมกดเข้าไปในช่องแชทของโปรแกรมสีเขียว
ก่อนที่สติ๊กเกอร์พร้อมเสียงมาดามมดจะทำให้ผมหัวเราะทั้งน้ำตา
‘สวัสดีค่ะ’
‘ตอแหลมมม’
‘น่ารักอ่ะ’
‘มิสยูววว’
ลูกกุญแจน่ะ ผมโยนทิ้งไปแล้ว จะไม่ปลดมันออกอีก
Pitchy’s part
ครืด ครืดดดด
“มาแล้วววว”
นี่มันจะสั่นตั้งแต่แก้ผ้า แปรงฟัน อาบน้ำ ยันสระผมเสร็จเลยรึไงนะ ให้เวลากูขัดตัวหน่อยก็ไม่ได้ใช่มั้ย ลงทุนแบกมะขามพะเยามาจากไทยเลย ยังไม่ได้แกะใช้เลยนะยะ
นี่รีบเอาผ้าซับผมที่เปียกชุ่มไว้ แล้วรีบเช็ดตัววิ่งออกมารับโทรศัพท์ทั้งที่ยังไม่ได้ผูกเชือกชุดคลุมอาบน้ำให้เรียบร้อย หนาวววว
“ฮัลโหล่วววว อะไรของมึงห๊ะ เป็นไก่หรือไง จิกๆๆๆ จิกกูอยู่นั่น” พอกดรับได้ผมก็ว๊ากออกไปทันที
ตั้งแต่ปรับความเข้าใจกันได้ เราก็วิดีโอคอลคุยกันทุกวัน
‘โมโหไรมาอะ’
โอ๊ยยยย โมโหมึงนั่นแหละอิกลูต้า! แต่พอเห็นตากลมแบ๊วๆแล้วด่าไม่ลง! กูเกลียดความแพ้นี้!
“หัดยิงปืนกลหรือไง กูอาบน้ำอยู่”
‘อ้าวหรอ โทษทีๆ จะนอนแล้วอะ เลยโทรมาหาก่อน ฮ้าว’ หน้าตาไม่ได้มีความสำนึกผิด ซ้ำจะยังมาหาวน้ำตาคลออีก โอ๊ย น่ารักโว้ย
“ง่วงก็ไปนอน ที่ไทยตีสองแล้ว”
‘งืม วันนี้เหนื่อยมั้ย’ เสียงคนถามเสียงงัวเงียพลางบี้หน้าลงบนหมอนจนใบหน้าครึ่งซีกจมหายไป
“นิดหน่อย เจอเพื่อนร่วมงานหมาบ้า มีแก๊สเปิดค้างไว้มาหาว่ากูลืมปิด พอกูบอกไม่ได้ทำก็ไม่เชื่อ ด่ารัวมาเป็นชุด กูนี่ฟังไม่ทัน”
‘แล้วเจ๊ทำไง’
“กูคนดีไม่เถียงสักคำ”
“ยอม?”
“ตบสิ รออะไร”
เด็กในจอตาเบิ่งโต ลุกพรวดขึ้นจนผมที่กำลังลงเซรั่มบำรุงผิวหน้าหลุดขำ
‘แล้วจะผ่านฝึกงานมั้ยเนี่ย’
“ผ่านสิ เพราะกูไม่ได้ตบคน แค่ตบโต๊ะ แค่นั้นก็หลบหลังตู้เย็นกันไม่ทันแล้ว”
‘โว๊ะ’
แล้วไอ้เด็กหน้าขาวก็ยู่ปาก มองบนแล้วล้มตัวลงไปนอนต่อ
“นอนได้แล้ว ดึกแล้ว พรุ่งนี้มีเรียนเช้านิ”
‘อืม’
“อืมแล้วก็วาง”
‘อีกแป๊บนึง’ พอลงครีมตัวสุดท้ายเสร็จใช้ฝ่ามือตบหน้าเบาๆสองทีก็หันมามองเด็กหน้าขาวเต็มตา ตาจะปิดอยู่แล้วยังงอแงอีก
“อ้อนอะไร หืม”
‘คิดถึง’
อึก
พอยอมรับหัวใจตัวเองได้ ก็เปิดเผยซะ พูดตรงซะใจกูสั่นไปหมด
ไอ้เด็กตูดหมึกเอ้ย
“หึ ไปนอนไป เดี๋ยวเช้ามาโยเยไม่ยอมตื่น ลำบากเพื่อนต้องมาลากอีก”
‘ตั้งนาฬิกาปลุกแล้ว’
“เคยปลุกได้ด้วยหรอ”
‘จิ๊ ไม่ได้ขี้เซาขนาดนั้นมั้ยล่ะ’
“น้อยไปสิ สัญญาณไฟไหม้ก็ปลุกมึงไม่ได้” มีครั้งนึงที่อิกลูต้าไปค้างคอนโดผม แล้วมีเด็กพิเรนทร์ไปกดสัญญาณไฟไหม้ ทำเอาคนในคอนโดแตกกระเจิง ขนของวิ่งหนีกันวุ่น
ยกเว้นอิกลูต้าที่หลับเหมือนซ้อมตาย ถ้าไฟไหม้จริงก็ตายในกองเพลิง สิ้นชื่ออิลิงหน้าขาว เป็นลิงตอตะโก
‘ชอบเอาความจริงมาพูดเล่น ไปนอนก็ได้’
“ลดแอร์ก่อนนอนด้วย อย่าลืมห่มผ้า แล้วล็อคห้องดีหรือยัง”
‘ล็อคแล้ว เป็นห่วงหรอ’ ไม่ต้องมายิ้มแฉ่งเลย อยู่ใกลๆจะจับบี้ปากแม่ง
โอ๊ยยย อยากจะบ้าตาย พออยู่ใกล้ๆจะโดนเนื้อต้องตัวทีโดนข่วนไปทั้งตัว
แต่พอเจ้าตัวยอม ทำไมฉันต้องอยู่ไกลด้วยเนี่ย
“อืม ห่วงสิ หน้ายิ่งโง่ๆอ๋องๆ อยู่”
‘ห่วงก็รีบกลับมา’ อย่ามาเสียงเล็กเสียงน้อยใส่
กระเทยอยากฟัดเมียยยยยยย
สุดท้ายก็ต้องเป็นผมที่กดวางเมื่ออีกฝ่ายบ่ายเบี่ยงไม่ยอมวาง ผมที่ต้องขึ้นพรีเซนต์รายงานความก้าวหน้าของงานพรุ่งนี้ก็ฟังไปนั่งทำงานไป มีตอบคำถามบ้าง แต่ส่วนมากจะเป็นอิกลูต้าที่เล่าเรื่องราวต่างๆให้ฟังว่าวันนี้ไปเจออะไรมาบ้าง
จนผ่านไปเป็นชั่วโมงเสียงก็เงียบไป
เลยละสายตาจากหน้าจอคอมพ์ไปดูหน้าจอมือถือ ก็เห็นแค่ซีกหน้ากับใบหู กับเสียงหายใจที่ดังสม่ำเสมอ
หึ จ้อจนลิงหลับ
มันอะจ้อเอง แล้วก็หลับเอง ตลกจริงๆ
ผมไม่อยากปลุกเพราะตีสามกว่าแล้ว เลยหยิบมือถือที่วางพิงกับหน้าจอคอมพ์ขึ้นมาแล้วกดจูบลงไปเบาๆ
“กู๊ดไนท์ อิลิงเผือก”
มันเป็นความธรรมดาที่โคตรมีความสุขเลย
ถึงจะทรมานด้วยความห่างไกล แทบขาดใจด้วยความคิดถึง
แต่มันก็ดีมากจริงๆ เหมือนเราเริ่มที่จะศึกษาและเรียนรู้กัน
มันอาจดูเป็นความสัมพันธ์ที่ดูเรียงไทม์ไลน์ผิดตำแหน่ง
ที่ได้กันก่อน อยู่ด้วยกัน จบความสัมพันธ์ แล้วค่อยมาเริ่มเรียนรู้กันใหม่
แต่ช่างมันเถอะ ถึงจะยุ่งเหยิง มั่วซั่ว แต่ทุกวันนี้มันทำให้รู้สึกดีมาก ผมก็ถือว่าคุ้ม
ผมไม่รู้หรอกว่าอิกลูต้าจะเปิดใจยอมรับได้กี่เปอร์เซ็นต์ วันข้างหน้ามันจะปลดแม่กุญแจที่คล้องเราสองคนไว้ แล้วทิ้งผมไปอีกมั้ย
แต่ผมอยากให้มันสู้นะ สู้และผ่านทุกอย่างไปด้วยกัน
เพราะผมเชื่อว่าเราไม่ได้ผิดปกติ ไม่ได้ผิดแผก
เราไม่ใช่สัตว์ประหลาดสปีชีส์ใหม่ ไม่ต้องมาคลาสซิไฟซ์ให้ว่าผมควรจัดอยู่ในหมวดหมู่ไหน ผู้หญิง ผู้ชาย ตุ๊ด เกย์ กระเทย โบ๊ท โบน คิง ควีน
ผมแค่เป็นตัวของตัวเอง ที่สังคมจัดให้ว่าเป็นตุ๊ด...ก็โอเค เป็นตุ๊ดก็ได้
แต่กับเรื่องความรัก มันกะเกณฑ์อะไรให้แน่ชัดไม่ได้หรอก
เพราะครั้งหนึ่งสังคมก็เคยตั้งบรรทัดฐานไว้ว่า...ผู้หญิงต้องคู่กับผู้ชาย
แต่แล้วยังไงล่ะ
ก็เห็นแล้วนี่ว่า ผู้ชายกับผู้ชาย หรือผู้หญิงกับผู้หญิงก็คู่กันได้
แม้แต่ทอมรักกับกระเทยจนมีลูกออกมาเป็นโซ่ทองคล้องใจก็ยังมี
เพราะงั้นมันไม่ใช่เรื่องของเพศ เรื่องของรูปร่างหน้าตา
แต่มันคือเรื่องของหัวใจ
....เราแค่รักกัน
แค่นั้นเอง
#เมียตุ๊ด
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
อย่าถามหาความโกรธเกรี้ยวจากอิเจ๊ นางเป็นตุ๊ดที่เข้าใจหัวใจตัวเองและแมนที่สุดในสามโลกแล้ว
เชื่อเถอะ หาอีกสามชาติอิกลูตาร์ก็หาใครทั้งรักทั้งหลง ใจอ่อนให้ขนาดนี้ไม่ได้ >O<
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
